Vawc 2
Vawc 2
Vawc 2
one of the least prosecuted crimes, and one of the greatest threats to
lasting peace and development.
I am talking about violence against women and children. I am honoured
to be here, at your request, to address this urgent matter as you join
together to advance human rights, democracy and the common values
of humanity.
We all know that we have to do much more to respond to the cries for
justice of women and children who have suffered violence. We have to
do much more to end these horrible abuses and the impunity that allows
these human rights violations to continue.
When we started UN Women two-and-a-half years ago, we made ending
violence against women and girls one of our top priorities.
I think we can all agree that the time for complacency is long gone, has
passed and belongs to another era. The silence on violence against
women and children has been broken and now. Now is the time for
stronger action.
It is time for action when up to 70 per cent of women in some countries
face physical and/or sexual violence in their lifetime.
When one in three girls in developing countries is likely to be married as
a child bride; when some 140 million girls and women have suffered
female genital mutilation; when millions of women and girls are
trafficked in modern-day slavery; and when women’s bodies are a
battleground and rape is used as a tactic of war – it is time for action.
This violence against women and children has tremendous costs to
communities, nations and societies—for public well-being, health and
safety, and for school achievement, productivity, law enforcement, and
public programmes and budgets.
If left unaddressed, these human rights violations pose serious
consequences for current and future generations and for efforts to
ensure peace and security, to reduce poverty and to achieve the
Millennium Development Goals and the next generation of development
goals we are discussing .
The effects of violence can remain with women and children for a
lifetime, and can pass from one generation to another. Studies show
that children who have witnessed, or been subjected to, violence are
more likely to become victims or abusers themselves.
Violence against women and girls is an extreme manifestation of gender
inequality and systemic gender-based discrimination. The right of
women and children to live free of violence depends on the protection of
their human rights and a strong chain of justice.
Countries that enact and enforce laws on violence against women have
less gender-based violence. Today 160 countries have laws to address
violence against women. However, in too many cases enforcement is
lacking.
For an effective response to this violence, different sectors in society
must work together.
A rape survivor must have rapid access to a health clinic that can
administer emergency medical care, including treatment to prevent HIV
and unintended pregnancies and counseling.
A woman who is beaten by her husband must have someplace to go
with her children to enjoy safety, sanity and shelter.
A victim of violence must have confidence that when she files a police
report, she will receive justice and the perpetrator will be punished.
And an adolescent boy in school who learns about health and sexuality
must be taught that coercion, violence and discrimination against girls
are unacceptable.
As the Acting Head of UN Women, I have the opportunity to meet with
representatives from around the world, with government officials, civil
society groups and members of the business community.
I can tell you that momentum is gathering, awareness is rising and I
truly believe that long-standing indifference to violence against women
and children is declining.
A recent study published in the American Sociological Review finds that
transformation in attitudes are happening around the world.
The study looked at women’s attitudes about intimate partner violence
in 26 countries in Africa, Asia, and Latin America and the Caribbean. It
found that during the first decade of the 2000s, in almost every one of
these countries, women became more likely to reject intimate partner
violence.
The surveys found growing female rejection of domestic violence in 23
of the 26 countries. It found that “women with greater access to global
cultural scripts through urban living, education, or access to media were
more likely to reject intimate partner violence.”
The study’s author concludes that domestic violence is increasingly
viewed as unacceptable due to changes in global attitudes. Yet even
with this rising rejection, in nearly half of the countries, 12 of the 26 –
more than half of women surveyed – still believe that domestic violence
is justified. So even though attitudes are changing, we still have a long
way to go to achieve the changes in attitudes that are necessary to end
violence against women and children.
I witnessed this myself at the 57th Commission on the Status of Women
at United Nations Headquarters in New York this past March. The
agreement reached at the Commission on preventing and ending
violence against women and girls was hard-won and tensions ran high
throughout the final week of the session.
There were many times when it was unclear whether the Commission
would end in deadlock, as it did 10 years before on the same theme, or
if Member States were going to decide on a groundbreaking agreement.
In the end, thanks to the tireless work of civil society advocates and
negotiations into the wee hours of Government delegates and UN
Women colleagues, agreement was reached on a historic document that
embraces the call of women around the world to break the cycle of
violence and to protect the rights of women and girls.
The landmark agreement provides an action plan for Governments. It
breaks this down into the four P’s: Protection of human rights,
Prosecution of offenders, Prevention of violence, and Provision of
Services to survivors.
Protecting human rights
When it comes to protecting rights, Governments are called on to review
national legislation, practices and customs and abolish those that
discriminate against women. Laws, policies and programmes that
explicitly prohibit and punish violence must be put into place, in line with
international agreements, and you as Members of Parliament can play a
key role.
Based on findings from UN Women’s 2011-2012 Progress of the World’s
Women report «In Pursuit of Justice », out of all the ACP countries, 37
have legislation against domestic violence, 34 have legislation against
sexual harassment, and just nine have legislation against marital rape.
Providing services
Batiin po natin ang aking classmate na dating kasama noong ako’y congressman pa. Ang ating
Congressman Briones na isang kandidato rin ng AGAP Partylist. Ang aking matalik na kaibigan na matagal
ko ng kilala at ako naman ay natutuwa na siya’y nakarating dito ngayong umagang ito. Nandoon pa ako
sa likod. Nakita ko na. May nakasumbrero at andiyan na iyung ating butihing Vice-Governor Mark
Leviste.
Ang ating host dito sa ating pagtipon-tipon, Mayor Tony Halili. Ang pinaka progresibo na Mayor. Hindi
lang dito sa inyong lalawigan kung hindi sa buong Pilipinas.
At ang ating birthday girl. Bakit hanggang ngayon, at 23 years old. Hindi, sabi kasi hindi lumalagpas ang
babae sa 23. Lahat ito 23 years old. Bakit sa edad mo, Vice (Mary?) Wala ka ba talagang mahanap? Baka
gusto mong dumayo doon sa ilocos Norte, marami kaming magagaling at baka matipunan ninyo. Parang
nahirapan kayo dito sa lalawigan ninyo.
Ang ating mga butihing bokal at ang ating mga konsehal, ay mayroon tayong isang bisita na kasama
namin sa ticket namin pero pagka nakikita ko pagka nasa stage, hindi muna ako aakyat dahil wala
namang pumapansin sa akin pag kasama ko ito. Ang ating kandidato para sa Senador, Vice Mayor Isko
Moreno.
At ang kakatapos lang magsalita, isang kandidato rin bilang isang party list member, Miss (Collantes?).
Lahat ng ating congressman at lahat ng mga nakapagdalo dito sa pagtipon-tipon, dito sa ating “End
Violence Against Women Now. 18-Day Campaign”, lahat ng miyembro, lahat po kayo. Magandang
umaga po sa inyong lahat.
Isang mainit na pagbati sa lahat ng mga taga Tanauan. Lalo na ang mga kababaihan ng Lungsod ng
Tanauan, Batangas. Ako’y magpapasalamat sa inyong napakainit na salubong. Pero palagay ko hindi yata
patas ang labanan dito kaya’t pag naging Senador ka na Vice-Mayor Isko, pag naging Senador ka na,
dapat siguro gumawa rin tayo ng batas na “End Violence against Men Now”. Dahil nakita ko tinatanong
na nga ng ating bisita.
Maraming salamat sa inyong pagkumbida ng inyong lingkod dito sa Lungsod ng Tanauan upang dumalo
sa inyong aktibidad na naglalayong puksain na nang lubusan ang karahasan laban sa kababaihan. Isang
malaking karangalan po sa akin, dahil sa mahalagang pagkakataon na makapagbahagi ng aking pananaw
sa mahalagang usapin na ito.
Bago po ako magsimula, nais ko munang purihin ang Pamahalaang Lungsod ng Tanauan, Batangas, sa
pag-organisa ng mahalagang aktibidad na ito. Isa po kayong huwaran at magandang halimbawa ng isang
komunidad na nagpapakita sa paggalang hindi lamang sa batas kung hindi sa mga karapatan ng
kababaihan. Sana po ay tularan kayo ng iba pa nating mga LGUs sa buong bansa. Congratulations Mayor
Tony Halili!
Marahil po ay alam naman ninyo na labing-isang (11) taong gulang na ang Republic Act 9262, ang batas
laban sa karahasan sa kababaihan at kanilang mga anak (“Anti-Violence against Women and their
Children”). Anim (6) na taong gulang naman ang “Magna Carta for Women” o (RA 9710).
Isa sa nakita ng ating Korte Suprema na layunin ng batas ay ayusin ang impluwensiya ng pagiging
“patriarchal” kung tawagin. “Patriarchal” na ang lipunan natin. Ibig sabihin nito, sa madaling salita,
masyadong mataas ang tingin at masyadong mataas ang ilong ng mga kalalakihan. Gusto ng mga lalaki
sila lamang ang mga bida; sila na lang ang magagaling. Malungkot po, pero totoo na may ganitong
impluwensiya sa ating lipunan.
Ang pinakasimpleng halimbawa na tayo siguro lahat ay naranasan natin ito ay narinig ko mismo ito mula
sa isang lalaking drayber na napahinto at naabala dahil lang sa isang sasakyan na nasa harap niya. Nang
malampasan na niya ang mabagal o nakahintong sasakyan, sabay lingon sa gilid, at sabay ngisi at sabay
mapapa-iling:
Napakasimpleng halimbawa, ngunit totoo pong nangyayari ito sa ating lipunan. May ilan pa rin talaga sa
atin na sadyang maliit ang tingin sa ating kababaihan.
Kuwento ng Korte Suprema, nagmula pa raw ito sa ating antigong konsepto ng mga Romano na
tinatawag na patria potestas o “kapangyarihan ng ama”. Kasama raw di-umano sa kapangyarihan na ito
ng isang padre de pamilya ang karapatan na saktan o gulpihin ang asawa nila.
Napakaganda po talaga ng layunin ng mga probisyon ng Anti-VAWC Law. Ngunit mas mahalaga pong
malaman kung ito nga ba ay talagang naipapatupad at talagang may epekto sa lipunan natin.
Ayon sa Philippine Commission on Women, matapos maaprubahan ang batas noong 2004 ay lalo pang
tumaas ang mga bilang ng kaso ng karahasan laban sa kababaihan. Labis sa dalawaang daan ang
naitalang kaso noong 2004 hanggang siyam na libo na noong 2011! At bukod pa ito sa iba pang mga
klase ng karahasan laban sa kababaihan.
Hindi lamang iyan. Ayon din sa ulat ng PNP-Women and Children Protection Center, dumami rin ang
kaso ng rape sa bansa. Mula sa apat na libo na kaso taon-taon mula year 2000 hanggang pitong libo na
naitalang kaso noong nakalipas na taon lamang. Ngunit ang pinakamasklap ay 77% ng mga kaso ito ay
mga menor de edad ang mga biktima.
Isang kabalintunaan talaga. Kung kailan nagkaroon ng batas na ito, tsaka pa tumaas ang mga kaso ng
karahasan laban sa kababaihan. Para bagang walang takot sa batas at talagang walang pakundangan ang
mga abusado at mga mahilig manakit ng babae.
Kaya po mahalagang-mahalaga ang mga talakayan na tulad nito, itong inorganize ng Pamahalaang Bayan
ng Tanauan, Batangas. Sa Senado po, madalas din pong magkaroon ng mga “Gender Sensitivity”
seminars sa amin, kung saan inaatasan, dumalo lahat po ng mga tiga Senado.
Pangalawa, palakasin din natin ang mga pamilya Pilipino. Mahalaga po ang paniniwala at takot sa Diyos.
Ang pamilyang nagmamahalan at may takot sa Diyos, mananatiling matibay at matatag, anuman ang
pagsubok na dumaan sa kanilang buhay. Ang pamilyang nagtuturo at nagsasabuhay ng magandang
moralidad at mga magagandang asal ng Pilipino ay may malakas na panlaban sa ganitong mga pagsubok
sa kanilang samahan at sa kanilang ugnayan.
Mahalaga rin na alam ng bawat magulang ang kanilang responsibilidad sa pagpapalaki at pagsusuporta
sa kanilang mga anak, upang maiwasan ang tinatawag na “economic abuse” o ang pagpapabaya ng
magulang sa mga pangangailangang pinansyal ng pamilya. Bago ang kasal, dapat itong ituro at ipaalala
sa “pre-marriage counselling” sa mga nagpaplanong magpakasal at sa mga nag-a-apply ng marriage
license.
Mahalaga na alalahanin ang pelikula noon, baka maalala ninyo, starring Aiko, Zsa Zsa, Gabby and Edu:
“Ika-Labing-Isang Utos: Mahalin Mo, ang Asawa Mo!” Love your wife or your partner for the rest of your
life. Never ever hurt her or cause her any pain, physical, emotional or otherwise.
Pangatlo po, may responsibilidad din ang pamahalaan dito, partikular na sa paniniguro na may sapat na
pagkakataon para sa mga pamilya na gumanda ang buhay: magandang trabaho para sa mga magulang;
libre at murang edukasyon para sa mga anak; murang bilihin; at iba pa.
Bakit ko po sinasabi ito? Tanggapin po natin. Marami sa mga kaso ng karahasan ay may ugat sa
kahirapan ng buhay: dahil sa kawalan ng trabaho; dahil sa kawalan ng makain. At dahil sa matinding
hirap ng buhay, sumasama ang loob, nagagalit sa mundo, naibubuhos ang lahat ng galit at sama ng loob
sa pamilya, lalo na sa isang kabiyak at ang kanyang mga anak.
Ang sobrang bisyo, lalo na ang peligro ng droga, lalong-lalo na ang shabu ay dapat nating sugpuin. 92%
po. 92%. Nakakagulat itong statistiko na ito. 92% ng ating mga barangay sa buong Pilipinas ay apektado
na ngayon ng ipinagbabawal na droga. Kahit ako po mismo ay natatakot dito bilang isang ama. Kapag
ang lalaki o ang tatay ay lasing, o ‘di kaya lulong sa shabu, nawawalan siya ng pakiramdam, at nawawala
ang huwisyo at ulirat. Hindi nakokontrol ang galit, at ang kanyang mga kilos at galaw. Higit sa lahat, hindi
niya alam na siya ay lubos nang nakakasakit sa ibang tao at nagiging panganib na sa kanyang mismong
sariling pamilya.
Mahalaga rin ang papel na ginagampanan ng ating mga barangay. Dito natin makikita ang kahalagahan
ng buong-araw o 24/7 na serbisyo ng ating barangay. Bukod sa pagtatayo ng “Violence Against Women”
Desk, ang barangay ay dapat palaging nakaantabay at handang umagapay sa mga paghingi ng saklolo ng
mga babaeng inaapi at mapuntahan ang kanilang barangay, upang bigyan ng tulong at agad
makapagbigay ng “Barangay Protection Order”.
Sa madaling salita, mahalaga ang barangay na madaling lapitan at tunay na maasahan sa panahon ng
pangangailangan.
Huli sa lahat, kailangan natin ang isang mabilis, malinis, matibay at maaasahang sistema ng katarungan
—mula sa magagaling na pulis, mga piskal o taga-usig at mga public attorneys, at ang ating mga huwes.
Sila ang maniniguro na ang mga mapagsamantala at mga mararahas ay matututo ng kanilang leksyon at
ang kanilang biktima ay makakakamit ng sapat at agarang hustisya.
Please allow me to emphasize that the intimacy of the relationship should not be used as a reason or a
sanctuary to insulate much less justify violence against one’s partner. Hindi po dahilan ang pagiging
malapit sa isa’t isa upang pagsamantalahan ang isang kabiyak o katuwang sa buhay. Tulad ng lahat ng
bagay, puwedeng idaan sa mabuting usapan ang anumang pagtatalo o ang isang hindi
pagkakaintindihan.
Pag-uusap, at hindi pagbubuhat ng kamay ang tanging solusyon sa mga problema sa anumang relasyon
at anumang problema sa buhay. Gamitin ang pag-iisip, at gamitin lagi ang ating puso.
Hanggang dito na lamang po. Saludo po ako sa inyong aktibidad na ito- sa inyong inorganisa.
Sana po ay suportahan ninyo rin ako sa aking pangarap at paghangad ng isang mas magandang bansa,
na binubuo ng mga nagmamahalan at nagkakaisang pamilyang Pilipino at nakakaluwag at nakakaraos sa
buhay.
Mabuhay ang Lungsod ng Tanauan! Mabuhay ang mga kababaihan sa buong bansa!
Hanggang sa atin pong muling pagkikita. Maraming, maraming salamat po. Magandang tanghali po sa
inyong lahat!