Revit Architecture 2011

Podręcznik użytkownika

Kwiecień 2010
© 2010 Autodesk, Inc. All Rights Reserved. Except as otherwise permitted by Autodesk, Inc., this publication, or parts thereof, may not be reproduced
in any form, by any method, for any purpose.

Certain materials included in this publication are reprinted with the permission of the copyright holder.

Disclaimer
THIS PUBLICATION AND THE INFORMATION CONTAINED HEREIN IS MADE AVAILABLE BY AUTODESK, INC. "AS IS." AUTODESK, INC. DISCLAIMS ALL
WARRANTIES, EITHER EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT LIMITED TO ANY IMPLIED WARRANTIES OF MERCHANTABILITY OR FITNESS FOR
A PARTICULAR PURPOSE REGARDING THESE MATERIALS.

Trademarks
The following are registered trademarks or trademarks of Autodesk, Inc., and/or its subsidiaries and/or affiliates in the USA and other countries:
3DEC (design/logo), 3December, 3December.com, 3ds Max, Algor, Alias, Alias (swirl design/logo), AliasStudio, Alias|Wavefront (design/logo), ATC,
AUGI, AutoCAD, AutoCAD Learning Assistance, AutoCAD LT, AutoCAD Simulator, AutoCAD SQL Extension, AutoCAD SQL Interface, Autodesk,
Autodesk Envision, Autodesk Intent, Autodesk Inventor, Autodesk Map, Autodesk MapGuide, Autodesk Streamline, AutoLISP, AutoSnap, AutoSketch,
AutoTrack, Backburner, Backdraft, Built with ObjectARX (logo), Burn, Buzzsaw, CAiCE, Civil 3D, Cleaner, Cleaner Central, ClearScale, Colour Warper,
Combustion, Communication Specification, Constructware, Content Explorer, Dancing Baby (image), DesignCenter, Design Doctor, Designer's
Toolkit, DesignKids, DesignProf, DesignServer, DesignStudio, Design Web Format, Discreet, DWF, DWG, DWG (logo), DWG Extreme, DWG TrueConvert,
DWG TrueView, DXF, Ecotect, Exposure, Extending the Design Team, Face Robot, FBX, Fempro, Fire, Flame, Flare, Flint, FMDesktop, Freewheel, GDX
Driver, Green Building Studio, Heads-up Design, Heidi, HumanIK, IDEA Server, i-drop, ImageModeler, iMOUT, Incinerator, Inferno, Inventor, Inventor
LT, Kaydara, Kaydara (design/logo), Kynapse, Kynogon, LandXplorer, Lustre, MatchMover, Maya, Mechanical Desktop, Moldflow, Moonbox,
MotionBuilder, Movimento, MPA, MPA (design/logo), Moldflow Plastics Advisers, MPI, Moldflow Plastics Insight, MPX, MPX (design/logo), Moldflow
Plastics Xpert, Mudbox, Multi-Master Editing, Navisworks, ObjectARX, ObjectDBX, Open Reality, Opticore, Opticore Opus, Pipeplus, PolarSnap,
PortfolioWall, Powered with Autodesk Technology, Productstream, ProjectPoint, ProMaterials, RasterDWG, RealDWG, Real-time Roto, Recognize,
Render Queue, Retimer,Reveal, Revit, Showcase, ShowMotion, SketchBook, Smoke, Softimage, Softimage|XSI (design/logo), Sparks, SteeringWheels,
Stitcher, Stone, StudioTools, ToolClip, Topobase, Toxik, TrustedDWG, ViewCube, Visual, Visual LISP, Volo, Vtour, Wire, Wiretap, WiretapCentral, XSI,
and XSI (design/logo).

Third Party Software Program Credits

ACIS Copyright© 1989-2001 Spatial Corp. Portions Copyright© 2002 Autodesk, Inc.
Flash ® is a registered trademark of Macromedia, Inc. in the United States and/or other countries.
International CorrectSpell™ Spelling Correction System© 1995 by Lernout & Hauspie Speech Products, N.V. All rights reserved.
InstallShield™ 3.0. Copyright© 1997 InstallShield Software Corporation. All rights reserved.
PANTONE® Colors displayed in the software application or in the user documentation may not match PANTONE-identified standards. Consult current
PANTONE Color Publications for accurate color. PANTONE Color Data and/or Software shall not be copied onto another disk or into memory unless
as part of the execution of this Autodesk software product.
Portions Copyright© 1991-1996 Arthur D. Applegate. All rights reserved.
Portions of this software are based on the work of the Independent JPEG Group.
RAL DESIGN© RAL, Sankt Augustin, 2002
RAL CLASSIC© RAL, Sankt Augustin, 2002
Representation of the RAL Colors is done with the approval of RAL Deutsches Institut für Gütesicherung und Kennzeichnung e.V. (RAL German
Institute for Quality Assurance and Certification, re. Assoc.), D-53757 Sankt Augustin.
Typefaces from the Bitstream® typeface library copyright 1992.
Typefaces from Payne Loving Trust© 1996. All rights reserved.
Printed manual and help produced with Idiom WorldServer™.
WindowBlinds: DirectSkin™ OCX © Stardock®
AnswerWorks 4.0 ©; 1997-2003 WexTech Systems, Inc. Portions of this software © Vantage-Knexys. All rights reserved.
The Director General of the Geographic Survey Institute has issued the approval for the coordinates exchange numbered TKY2JGD for Japan Geodetic
Datum 2000, also known as technical information No H1-N0.2 of the Geographic Survey Institute, to be installed and used within this software
product (Approval No.: 646 issued by GSI, April 8, 2002).
Portions of this computer program are copyright © 1995-1999 LizardTech, Inc. All rights reserved. MrSID is protected by U.S. Patent No. 5,710,835.
Foreign Patents Pending.
Portions of this computer program are Copyright ©; 2000 Earth Resource Mapping, Inc.
OSTN97 © Crown Copyright 1997. All rights reserved.
OSTN02 © Crown copyright 2002. All rights reserved.
OSGM02 © Crown copyright 2002, © Ordnance Survey Ireland, 2002.
FME Objects Engine © 2005 SAFE Software. All rights reserved.
ETABS is a registered trademark of Computers and Structures, Inc. ETABS © copyright 1984-2005 Computers and Structures, Inc. All rights reserved.
RISA is a trademark of RISA Technologies. RISA-3D copyright © 1993-2005 RISA Technologies. All rights reserved.
Portions relating to JPEG © Copyright 1991-1998 Thomas G. Lane. All rights reserved. This software is based in part on the work of the Independent
JPEG Group.
Portions relating to TIFF © Copyright 1997-1998 Sam Leffler. © Copyright 1991-1997 Silicon Graphics, Inc. All rights reserved. The Tiff portions of this
software are provided by the copyright holders and contributors “as is” and any express or implied warranties, including, but not limited to, the
implied warranties or merchantability and fitness for a particular purpose are disclaimed. In no event shall the copyright owner or contributors of
the TIFF portions be liable for any direct, indirect, incidental, special, exemplary, or consequential damages (including, but not limited to, procurement
of substitute goods or services; loss of use, data, or profits; or business interruption) however caused and on any theory of liability, whether in
contract, strict liability, or tort (including negligence or otherwise) arising in any way out of the use of the TIFF portions of this software, even if
advised of the possibility of such damage. Portions of Libtiff 3.5.7 Copyright © 1988-1997 Sam Leffler. Copyright © 1991-1997 Silicon Graphics, Inc.
Permission to use, copy, modify, distribute, and sell this software and its documentation for any purpose is hereby granted without fee, provided
that (i) the above copyright notices and this permission notice appear in all copies of the software and related documentation, and (ii) the names
of Sam Leffler and Silicon Graphics may not be used in any advertising or publicity relating to the software without the specific, prior written
permission of Sam Leffler and Silicon Graphics.
Portions of Libxml2 2.6.4 Copyright © 1998-2003 Daniel Veillard. All Rights Reserved. Permission is hereby granted, free of charge, to any person
obtaining a copy of this software and associated documentation files (the “Software”), to deal in the Software without restriction, including without
limitation the rights to use, copy, modify, merge, publish, distribute, sublicense, and/or sell copies of the Software, and to permit persons to whom
the Software is furnished to do so, subject to the following conditions: The above copyright notices and this permission notice shall be included in
all copies or substantial portions of the Software.
Government Use
Use, duplication, or disclosure by the U.S. Government is subject to restrictions as set forth in FAR 12.212 (Commercial Computer Software-Restricted
Rights) and DFAR 227.7202 (Rights in Technical Data and Computer Software), as applicable.
Spis treści

Rozdział 1 Co nowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Nowości w programie Revit Architecture 2011 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1

Wprowadzenie do programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

Rozdział 2 Modelowanie informacji o budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9

Do czego służy program Revit Architecture . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
Co oznacza pojęcie parametryczny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
Jak następuje aktualizowanie danych w programie Revit Architecture . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
Terminy używane w programie Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
Zachowanie elementów w modelowaniu parametrycznym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12
Właściwości elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Rozdział 3 Licencjonowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
Licencjonowanie — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
Licencjonowanie jednostanowiskowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
Przedłużanie licencji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16
Przenoszenie licencji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16
Wypożyczanie licencji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

Rozdział 4 Interfejs użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Wstążka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19
Dostosowywanie wstążki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 20
Menu aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Pasek narzędzi szybkiego dostępu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23
Podpowiedzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24
Porady dotyczące klawiszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Przeglądarka projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Użycie Przeglądarki projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Obszar rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Pasek stanu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

v
 Pasek opcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Paleta Właściwości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Modyfikowanie właściwości typów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37
Tworzenie nowego typu rodziny w projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37
Przegląd typów rodziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Pasek kontroli widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poprzednie pliki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
InfoCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Przegląd panelu InfoCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Wyszukiwanie informacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Aktualizacje produktu i powiadomienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41
Zapisywanie tematów ulubionych i uzyskiwanie dostępu do nich . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Określanie ustawień panelu InfoCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Wyszukiwanie tematów pomocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Autodesk ® Seek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Wyszukiwanie elementów za pomocą witryny Autodesk Seek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
Pomoc podręczna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51

Rozpoczęcie projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53

Rozdział 5 Tworzenie projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55

Tworzenie projektu z wykorzystaniem ustawień domyślnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Tworzenie projektu z wykorzystaniem szablonu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Przed rozpoczęciem projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56

Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57

Narzędzia Importuj/Podłącz — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57
Odpowiedniość zaimportowanej geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57
Importowanie a podłączanie do odnośników zewnętrznych — implikacje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Importowanie lub podłączanie formatów CAD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Importowanie lub podłączanie plików CAD za pomocą narzędzi Importuj CAD i Podłącz CAD . . . . . . . . . . 59
Importowanie plików CAD za pomocą funkcji i-drop . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
Importowanie plików z programu SketchUp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
Importowanie obiektów ACIS . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Określanie skalowania zaimportowanych plików DWG lub DWF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Określanie szerokości linii zaimportowanych plików DWG lub DWF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Odwzorowywanie czcionek AutoCAD SHX na czcionki TrueType . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Określanie parametrów wiązań zaimportowanej geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67
Umieszczanie importu właściwego dla danego widoku na pierwszym planie lub w tle . . . . . . . . . . . . . . . . 67
Importowanie obrazów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67
Modyfikowanie zaimportowanych obrazów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Usuwanie obrazów rastrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Importowanie komponentów budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Pliki ADSK komponentu budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Praca z komponentami budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Wskazówki dotyczące pracy z komponentami budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70
Komponent budynku - proces roboczy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70
Otwieranie plików IFC (Industry Foundation Class) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71
Wybieranie szablonu plików IFC . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71
Wczytywanie pliku mapowania klas IFC . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72
Nadpisywanie kategorii i podkategorii obiektów IFC . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72
Podłączanie plików AutoCAD do projektu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72
Zasady działania połączeń z plikami programu AutoCAD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 73
Podłączanie do pliku AutoCAD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 73
Położenie podłączonego pliku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74

vi | Spis treści
 Podłączanie plików DWF z komentarzami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75
Modyfikowanie plików DWF z komentarzami utworzonymi w programie Design Review . . . . . . . . . . . . . . 75
Rozbijanie zaimportowanej geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76
Zarządzanie warstwami w podłączonych i zaimportowanych plikach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76
Zgłaszanie zapytań o obiekty w warstwach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76
Ukrywanie i usuwanie warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77
Zmiana wyświetlania graficznego warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
Rozwiązywanie problemów z podłączonymi plikami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
Zmiany w pliku DWG nie są odzwierciedlane w projekcie Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
Zmiany koloru warstwy i stylu linii nie są wyświetlane w projekcie Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
Warstwy w pliku DWG nie są wyświetlane w projekcie Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
Operacje na plikach (Otwórz, Zapisz, Synchronizuj) są zablokowane lub spowolnione . . . . . . . . . . . . . . . . 82

Rozdział 7 Otwieranie plików programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83

Otwieranie pliku projektu programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83
Otwieranie rodzin i plików szkoleniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84
Otwieranie plików w środowisku projektowania koncepcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84
Otwieranie plików pochodzących z biblioteki internetowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84
Otwieranie plików programu Revit w aplikacji Eksplorator Windows . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85

Rozdział 8 Zapisywanie plików programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87

Zapisywanie pliku pod inną nazwą lub w innym położeniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
Opcje zapisu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Ustawienia przypomnień o zapisie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Pliki kopii zapasowej i pliki dziennika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Określanie liczby plików kopii zapasowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Pliki kopii zapasowej zapisywane w sieci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Pliki dziennika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90

Projektowanie wstępne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91

Rozdział 9 Poziomy i osie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93

Poziomy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Dodawanie poziomów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Zmiana poziomów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Właściwości poziomu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Osie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Dodawanie osi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Zmiana osi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Właściwości osi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104

Rozdział 10 Położenie i orientacja projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107

Określanie położenia projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107
Rozwiązywanie problemów z oknem dialogowym Położenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Obracanie widoku w kierunku północy rzeczywistej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Obracanie projektu w kierunku północnym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112

Rozdział 11 Projekt terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113

Ustawienia terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113
Definiowanie ustawień terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113
Właściwości ustawienia terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115
Modele terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115
Upraszczanie modelu terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Obszary podrzędne modelu terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Dzielenie modelu terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 119
Scalanie modeli terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120

Spis treści | vii

 Obszary niwelacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Linie własności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Konwertowanie szkicowanych granic nieruchomości na granice nieruchomości oparte na tabeli . . . . . . . . . 124
Objętości wykopów i nasypów terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Przeglądanie objętości wykopów i nasypów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Wykopy i nasypy w zestawieniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Podawanie wartości wykopów i nasypów z płytami budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Płyty budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Dodawanie płyty budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Modyfikowanie płyt budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Zmiana konstrukcji płyty budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Właściwości płyty budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Komponenty parkingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 130
Komponent terenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 130
Etykiety warstwic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131
Przypisywanie etykiet do warstwic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131
Zmiana linii etykiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Zmiana wyglądu etykiet warstwic. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Właściwości typu etykiety warstwicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133

Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135

Środowisko projektowania koncepcyjnego — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 136
Poznawanie projektów koncepcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 136
Wczesne modele analizy koncepcyjnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 136
Zintegrowane modele analitycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
Inteligentne komponenty podrzędne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
Środowisko projektowania koncepcyjnego — interfejs . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
Tworzenie rodziny brył koncepcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 138
Przełączanie pomiędzy środowiskiem projektowania koncepcyjnego i środowiskiem projektu . . . . . . . . . . . 138
Pliki szablonu w środowisku projektowania koncepcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140
Rysowanie w środowisku projektowania koncepcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Przegląd rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Przyciąganie 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Wyrównywanie 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Właściwości wystąpienia linii modelowej w projekcie koncepcyjnym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Płaszczyzny robocze 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Poziomy 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 148
Płaszczyzny odniesienia 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 151
Punkty odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 152
Tryb Prześwietlenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Przechodzenie do trybu Prześwietlenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Wyświetlanie elementów w trybie Prześwietlenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164
Manipulowanie formami w trybie Prześwietlenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Profile . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Zablokowane profile . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 166
Blokowanie i odblokowywanie profili . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Formy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Formy bryły i wycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Tworzenie form brył . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 169
Tworzenie form wycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 170
Uzyskiwanie dostępu do narzędzia Utwórz formę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
Formy niezwiązane i oparte na odniesieniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
Wybieranie form . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173
Typy form . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173
Modyfikowanie form . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180
Zmiana obiektu nadrzędnego formy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 184
Wymiarowanie form . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Tworzenie odniesień do importowanej geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187

viii | Spis treści

 Właściwości wystąpienia modelu w środowisku projektowania koncepcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
Manipulowanie formami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
Manipulowanie połączonymi formami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189
Rozdzielanie powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190
Dzielenie powierzchni za pomocą siatek UV . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Zasady działania siatek UV . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Włączanie i wyłączanie siatek UV . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 192
Modyfikowanie i odstępy siatek UV na podzielonych powierzchniach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193
Dostosowywanie siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193
Dzielenie powierzchni według przecięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197
Tworzenie wzorów na powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198
Edytowanie powierzchni ze wzorami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 201
Rodziny powtarzalnych komponentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 202
Reprezentacja powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 211
Właściwości elementu wzoru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
Środowisko projektowania koncepcyjnego — słownik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 216

Modelowanie architektoniczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217

Budowanie modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219

Rozdział 13 Ściany . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221

Przegląd ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 222
Umieszczanie ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 224
Modyfikowanie ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 226
Wzorce postępowania — ściany . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 257
Właściwości typu ściany . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 259
Właściwości wystąpienia ściany . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 261
Rozwiązywanie problemów ze ścianami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 262

Rozdział 14 Drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263

Umieszczanie drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 264
Dodawanie drzwi do ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 265
Etykiety drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 265
Zmiana typu drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 266
Zmiana orientacji drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 266
Przesuwanie drzwi na inną ścianę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 266
Właściwości elementu drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 267
Właściwości typu drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 268

Rozdział 15 Okna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 271

Umieszczanie okien . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 271
Etykiety okien . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 272
Zmiana typu okna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 272
Zmiana orientacji okna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 273
Przenoszenie okna na inną ścianę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 273
Właściwości wystąpienia okna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 273
Właściwości typu okna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 274

Rozdział 16 Komponenty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 277

Umieszczanie komponentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 278
Przenoszenie komponentów do innych obiektów nadrzędnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 279

Rozdział 17 Słupy architektoniczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 281

Dodawanie słupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 281

Spis treści | ix
 Dołączanie słupów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282
Odłączanie słupów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 288
Wzór cięcia o niskiej skali szczegółowości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 288
Modyfikowanie słupów architektonicznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 288
Właściwości typu słupa architektonicznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 288
Właściwości wystąpienia słupa architektonicznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 290

Rozdział 18 Dachy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293

Dachy — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293
Tworzenie dachu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295
Modyfikowanie dachów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 298
Nachylenie dachu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303
Dodawanie elementów do dachów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 308
Właściwości dachu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 322
Dachy — rozwiązywanie problemów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 329

Rozdział 19 Sufity . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 331

Tworzenie sufitu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 331
Sufit nachylony . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 332
Modyfikowanie sufitów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 333
Właściwości typu sufitu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 334
Właściwości wystąpienia sufitu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 335

Rozdział 20 Podłogi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 337

Dodawanie podłóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 337
Zmiana typu podłogi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 338
Edycja szkicu podłogi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 338
Podłogi nachylone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 338
Krawędzie płyty piętra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 339
Stropy wielowarstwowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341
Właściwości podłogi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341

Rozdział 21 Otwory . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 347

Cięcie prostokątnych otworów w ścianach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 348
Cięcie otworów w podłogach, dachach i sufitach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 349
Cięcie otworów szybu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 350

Rozdział 22 Tekst modelowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 351

Dodanie tekstu modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 352
Edycja tekstu modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 352
Przenoszenie tekstu modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 352
Właściwości elementu tekstu modelowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 353
Właściwości typu tekstu modelowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 354

Rozdział 23 Linie modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355

Umieszczanie linii modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355
Przekształcanie rodzajów linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 356
Właściwości elementu linii modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 357

Rozdział 24 Konstrukcja złożona . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 359

Materiały w geometrii złożonej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 359
Czyszczenie łączeń warstwy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 359
Zastosowanie funkcji do warstwy konstrukcji złożonej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 360
Wstawianie warstw do konstrukcji złożonej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 361
Zawijanie warstwy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 362

x | Spis treści
 Ustawienie zawijania warstwy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 362
Podglądanie geometrii złożonej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 363
Warstwy jako Odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 363
Słupy pionowej przyłączonej ściany . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 363
Edycja warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 364
Kierunek odwracania ścian warstwowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 364

Rozdział 25 Powierzchnie nachylone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 365

Powierzchnie nachylone — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 365
Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą strzałki nachylenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 368
Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą równoległych linii szkicu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 369
Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą pojedynczej linii szkicu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 370
Właściwości strzałki nachylenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 371
Właściwości linii obwiedni powierzchni nachylonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 372

Rozdział 26 Kody zespołu Uniformat . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 373

Cyrkulacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 375

Rozdział 27 Schody . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 377

Tworzenie schodów przez rysowanie biegów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 378
Tworzenie schodów przez szkicowanie linii obwiedni i podstopnic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 381
Tworzenie spiralnej klatki schodowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 382
Tworzenie łukowych spoczników . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 383
Określanie typu poręczy dla nowych schodów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 384
Kalkulator schodów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 384
Modyfikowanie schodów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 385
Właściwości schodów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 388

Rozdział 28 Rampy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 393

Dodawanie rampy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 393
Określanie typu rampy dla nowych ramp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 394
Zmiana typu rampy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 394
Edycja rampy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 394
Właściwości rampy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 394

Rozdział 29 Balustrady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 399

Dodawanie balustrady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 399
Zmiana typu balustrady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 400
Modyfikowanie konstrukcji balustrady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 400
Modyfikowanie połączeń poręczy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 401
Modyfikowanie wysokości i nachylenia poręczy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 401
Kontrolowanie umieszczenia tralek i słupków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 402
Właściwości poręczy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 407

Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 411

Proces roboczy ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 411
Przegląd elementów ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 411
Ściany osłonowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 413
Tworzenie liniowych ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 413
Wskazówki dotyczące scalania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 415
Tworzenie nieliniowych ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 415
Zmiana orientacji ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 415
Dodawanie podziałów ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 416
Modyfikacja ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 416

Spis treści | xi
 Scalanie pól ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 417
Osadzanie ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 417
Usuwanie połączeń ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 418
Pola ścian w ścianach osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 418
Zmiana typu panelu ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 420
Zmienianie kształtu pól ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 420
Łączenie pól ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 421
Rozłączanie pól ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 421
Umieszczanie podziału ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 421
Wykluczanie podziałów z pól ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Tworzenie różnych układów siatki powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Modyfikowanie układu siatki powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 423
Blokowanie położenia szprosów i podziałów ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 423
Szprosy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 424
Umieszczanie szprosów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 424
Kąt i położenie szprosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 424
Kontrolowanie łączeń szprosów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 424
Czyszczenie połączeń szprosów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 425
Szprosy narożne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 426
Szprosy połączenia ściętego na ścianach osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 428
Zmiana materiału szprosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 428
Profile szprosów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 428
Stosowanie profilu szprosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 429
Tworzenie profilu szprosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 429
Systemy elementów ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 429
Systemy elementów ścian osłonowych według powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Dodawanie podziałów ścian osłonowych do systemu elementów ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Dodawanie szprosów do systemu elementów ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Właściwości elementu ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Właściwości ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Wspólne właściwości typu szprosów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 434
Właściwości typu okrągłego szprosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 434
Właściwości typu prostokątnego szprosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 435
Właściwości typu szprosów narożnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 436
Właściwości wystąpienia szprosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 437
Układ elementu ściany osłonowej według typu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 437
Rozwiązywanie problemów z elementami osłonowymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 439
Przełączanie typu ściany na rodzinę ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 439
Nieprawidłowe pole ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 439
Nie wczytano rodzin pól ściany osłonowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 440
Rodziny paneli niesystemowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 440
Nie można podzielić podziału ściany osłonowej za pomocą linii podziału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 440
Obsługa nieprostokątnych ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 440

Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 441

Pomieszczenia i powierzchnie — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Pomieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 443
Tworzenie pomieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 443
Wybieranie pomieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 444
Kontrolowanie widoczności pomieszczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 445
Obwiednie pomieszczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 446
Pomieszczenia oparte na piętrach lub poziomach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 451
Etykiety pomieszczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 451
Powierzchnia pomieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 456
Kubatura pomieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 458
Współdzielenie informacji o pomieszczeniu lub przestrzeni między programami Revit Architecture i Revit
MEP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 464
Pomieszczenia i obwiednie określone dla etapu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 465
Usuwanie pomieszczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 467

xii | Spis treści

 Pomieszczenia i powierzchnie jako polilinie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 470
Właściwości pomieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 471
Rozwiązywanie problemów z pomieszczeniami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 472
Analiza powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 476
Projekty powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 476
Rzuty powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 477
Obwiednie powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 479
Powierzchnie i etykiety powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 480
Usuwanie powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 482
Wyświetlanie powierzchni i ich obwiedni w modelach podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 485
Typy powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 485
Reguły typów powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 486
Schematy kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 488
Schemat kolorów — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 488
Otwieranie okna dialogowego Edytuj schemat kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 490
Tworzenie schematów kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 490
Zastosowanie schematu kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 492
Używanie schematu kolorów w przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 493
Modyfikowanie schematu kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 493
Zastosowanie schematu kolorów modelu nadrzędnego do pomieszczeń i powierzchni w podłączonych
modelach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 494
Zastosowanie schematu kolorów modelu podłączonego do pomieszczeń i powierzchni w podłączonych
modelach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 494
Usuwanie wyświetlanego schematu kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 495
Legenda wypełnienia kolorem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 495

Rozdział 32 Rodziny w programie Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 499

Rodziny — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 499
Różne rodzaje rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 499
Edytor rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 500
Otwieranie Edytora rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 501
Podręcznik rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 502
Praca z rodzinami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 502
Wyświetlanie rodzin w projekcie lub szablonie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 502
Wyświetlanie elementów z określonym typem rodziny w projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 503
Tworzenie elementu na podstawie typu rodziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 503
Zmiana typu rodziny elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 504
Modyfikowanie typu rodziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 504
Edytowanie wymiarów sparametryzowanych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 504
Blokowanie wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 504
Dodawanie typu do rodziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 505
Usuwanie nieużywanych rodzin i typów rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 505
Rodziny systemowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 506
Rodziny systemowe i ustawienia w programie Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 506
Proces roboczy: korzystanie z rodzin systemowych w projektach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 508
Wczytywanie typów rodziny systemowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 508
Rodziny wczytywalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 509
Standardowe rodziny wczytywalne w programie Revit Architecture . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 509
Proces roboczy: korzystanie z rodzin wczytywalnych w projektach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 510
Praca z rodzinami Modern Medium . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 511
Wczytywanie i zapisywanie rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 511
Tworzenie rodzin wczytywalnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 514
Edytowanie rodzin w projekcie (lub rodziny zagnieżdżonej) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 515
Tworzenie parametrów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 516
Tworzenie połączeń parametrów rodziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 517
Kategorie i parametry rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 518
Praca z komponentami współdzielonymi w projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 518
Elementy lokalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 519
Proces roboczy: praca z elementami lokalnymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 520

Spis treści | xiii

 Tworzenie elementu lokalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Łączniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Praca z łącznikami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 521
Właściwości łącznika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 525
Etykiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 528
Edycja etykiet z wieloma parametrami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 528
Edycja formatów jednostek etykiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 530
Właściwości typu etykiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 531
Właściwości wystąpienia etykiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 532
Przypisywanie etykiety do etykiety w projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 532
Przypisywanie etykiety do tabelki rysunkowej w projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 533

Rozdział 33 Warianty projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535

Wariant projektu — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Proces roboczy wariantu projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 536
Terminologia wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 537
Wzorce postępowania z wariantami projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 538
Tworzenie nazw zestawów wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 539
Dodawanie wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 540
Praca z wariantami projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 541
Edycja wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 541
Określanie aktywnego wariantu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 542
Awansowanie wariantu drugorzędnego na główny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 543
Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 543
Przenoszenie elementów z jednego wariantu projektu do innego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 544
Wybieranie elementów w wariantach projektu i modelu głównym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 545
Powielanie wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Dodawanie opisów i szczegółów do wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Usuwanie wariantów projektu i zestawów wariantów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 547
Włączanie wariantów projektu do modelu głównego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 548
Wyświetlanie wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 549
Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 549
Wyświetlanie modelu głównego bez wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 551
Wyświetlanie wielu wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 551
Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 551
Etykiety widoków w widokach dedykowanych dla wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 551
Uwagi dotyczące używania wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 552
Elementy nieobecne dla wariantów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 552
Tworzenie odniesień do elementów w wariantach projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Elementy współzależne w wariantach projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Warianty projektu i pomieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 554
Warianty projektu i zadania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 556
Warianty projektu i analiza powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 556
Warianty projektu i połączenia ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 556
Diagnozowanie problemów z wariantami projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 557
Elementy w modelu głównym zostaną usunięte . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 557
Podświetlone elementy nakładają się . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 558
Nieprawidłowe połączenia ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 558
Elementy wstawiane w wariantach projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 558
Żaden z utworzonych elementów nie jest widoczny w tym widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 558
Żadnego z wybranych elementów nie można dodać do tego zestawu wariantów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 559
Konflikt wariantów między pomieszczeniami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 559
Konflikt wariantów pomieszczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 559

Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 561

Wczytywanie rodzin elementów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 561
Wczytywanie rodzin konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 561
Słupy konstrukcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 561

xiv | Spis treści

 Tworzenie rodziny słupów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 563
Rozpoczynanie tworzenia rodziny słupów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 564
Określanie sposobu wyświetlania słupa konstrukcyjnego w rzucie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 564
Parametry rodziny słupów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 565
Umieszczanie pionowego słupa konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 566
Umieszczanie pochyłych słupów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 568
Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego w rzucie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 569
Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego za pomocą przyciągania 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . 570
Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego za pomocą dwóch kliknięć w widoku 3D . . . . . . . . . 571
Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego w elewacjach lub przekrojach . . . . . . . . . . . . . . . . 572
Umieszczanie wielu słupów według siatki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 573
Blokowanie słupów do siatki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 574
Wstawianie słupów konstrukcyjnych w środek słupów architektonicznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 575
Dopasowywanie położenia końcowego i przycięcia geometrii słupa pochyłego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 576
Wyrównanie geometrii słupa pochyłego względem belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 576
Wyrównanie dołączenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 577
Styl cięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 578
Zachowania stylu słupa pochyłego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 578
Modyfikowanie słupów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 581
Modyfikowanie pochyłych słupów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 582
Modyfikowanie nachylenia umieszczonych słupów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 583
Dodawanie symbolu złącza lub symbolu płyty do stalowego słupa konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . 585
Właściwości słupa konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 585
Modyfikowanie właściwości słupa konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 585
Właściwości typu słupa konstrukcyjnego — stal . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 586
Właściwości typu słupa konstrukcyjnego — beton . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 587
Właściwości wystąpienia słupa konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 588
Belki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 591
Funkcje konstrukcyjne belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 594
Wskazówki dotyczące belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 594
Tworzenie belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 595
Szkicowanie pojedynczych belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 595
Umieszczanie belek za pomocą narzędzia Oś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 596
Szkicowanie belek przy użyciu opcji łańcucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 598
Modelowanie belek zakrzywionych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 599
Modelowanie belek nachylonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 600
Przyciąganie 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 601
Edytowanie belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 601
Kontrolki graficzne belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 602
Uchwyty belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 602
Zmiana geometrii belki za pomocą uchwytów kształtu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 603
Symbole momentu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 605
Etykiety belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 605
Rodziny etykiet ram konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 605
Narzędzie Opisy belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 606
Właściwości belki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 610
Modyfikowanie właściwości belki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 610
Właściwości typu belki — stal . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 610
Właściwości typu belki — beton . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 611
Właściwości wystąpienia belki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 612
Połączenia i cięcie na elementach ramy i słupach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 616
Ramki ograniczające . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 616
Połączenia belki ze słupem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 617
Cięcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 618
Uwagi dotyczące ramki ograniczającej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 619
Modyfikowanie cięcia wystąpienia belki (średni/wysoki poziom szczegółowości) . . . . . . . . . . . . . . 620
Cięcie belka-belka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 620
Cięcie belka-słup . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 621
Cięcie belka-ściana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 622
Cięcie słupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 622

Spis treści | xv
 Połączenia belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 623
Połączenia prostopadłe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 623
Połączenia ścięte . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 624
Dostosowywanie cięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 625
Tworzenie połączenia ściętego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 626
Rzędna belki na połączeniu słupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 627
Układy belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 629
Tworzenie układu belek konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 630
Definiowanie obwiedni układu belek konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 630
Określanie kierunku belki w układzie belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 636
Definiowanie wyrównania układu belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 637
Metody i wzorce układu belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 640
Porzucanie układów belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 641
Tworzenie układu belek wspornikowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 641
Tworzenie układu belek 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 642
Układy belek oznaczone etykietami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 644
Umieszczanie etykiet układu belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 645
Modyfikowanie etykiet układu belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 645
Resetowanie układów belek konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 647
Zmiany w układzie belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 648
Modyfikowanie właściwości układu belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 648
Właściwości typu układu belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 649
Właściwości wystąpienia układu belek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 649
Zastrzały . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 650
Wczytywanie zastrzałów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 651
Dodawanie zastrzałów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 651
Modyfikowanie zastrzałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 653
Kontrolowanie zamocowań zastrzałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 653
Właściwości zastrzałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 654
Właściwości typu zastrzału stalowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 654
Właściwości wystąpienia zastrzału stalowego (dołączonego do belki) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 656
Właściwości wystąpienia zastrzału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 658
Kratownice . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 660
Tworzenie rodziny kratownic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 662
Tworzenie pliku nowego układu rodziny kratownic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 662
Dodawanie parametrów rodziny kratownic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 662
Szkicowanie układu rodziny kratownic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 663
Dodawanie kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 664
Dołączanie kratownicy do dachu lub stropu konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 664
Usuwanie rodzin kratownic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 666
Edycja profilu kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 667
Etykietowanie kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 669
Umieszczanie etykiety kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 669
Umieszczanie etykiet ram konstrukcyjnych na elementach kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 670
Etykietowanie nowych środników kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 670
Edycja rodzin etykiet kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 671
Resetowanie kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 671
Właściwości kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 672
Właściwości typu obiektu kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 672
Właściwości wystąpienia obiektu kratownicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 674
Właściwości elementu środnika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 676
Właściwości elementu pasa górnego/dolnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 679
Otwory w belce konstrukcyjnej, zastrzale lub słupie konstrukcyjnym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 684
Ściany konstrukcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 686
Tworzenie ściany konstrukcyjnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 687
Modyfikowanie ścian konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 688
Modyfikowanie ścian konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 688
Określanie kształtów lub otworów konstrukcyjnych ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 689
Ściany łukowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 691
Właściwości ściany konstrukcyjnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 692

xvi | Spis treści

 Właściwości typu ściany konstrukcyjnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 693
Właściwości wystąpienia ściany konstrukcyjnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 694
Ławy fundamentowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 696
Tworzenie ławy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 696
Modyfikowanie ław fundamentowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 697
Domyślne przedłużenia końców . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 698
Podziały ław fundamentowych pod drzwiami i oknami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 698
Etykietowanie ławy fundamentowej za pomocą rzędnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 699
Zmiana funkcji konstrukcyjnej ławy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 699
Właściwości ławy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 699
Modyfikowanie właściwości ławy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 700
Właściwości typu ławy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 700
Właściwości elementu ławy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 701
Stopy fundamentowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 702
Dodawanie stóp fundamentowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 703
Właściwości stóp fundamentowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 704
Modyfikowanie właściwości stopy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 704
Właściwości typu stopy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 705
Właściwości wystąpienia stopy fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 705
Stropy konstrukcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 707
Dodawanie stropu konstrukcyjnego lub płyty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 707
Kierunek oparcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 709
Dodawanie kierunku głównego płyty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 709
Modyfikowanie kierunku głównego płyty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 710
Nachylone stropy konstrukcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 710
Otwory w stropach konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 711
Płyty dolne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 712
Modyfikowanie stropów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 714
Właściwości stropu konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 715
Modyfikowanie właściwości stropu konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 715
Właściwości typu stropu konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 715
Właściwości wystąpienia stropu konstrukcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 716
Płyty fundamentowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 718
Dodawanie płyt fundamentowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 718
Modyfikowanie właściwości płyty fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 719
Właściwości płyty fundamentowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 719
Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych, dachów i podłóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 722
Korzystanie z narzędzia Modyfikuj elementy podrzędne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 723
Korzystanie z narzędzia Dodaj punkt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 724
Korzystanie z narzędzia Dodaj linię podziału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 725
Użycie narzędzia Wskaż podpory . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 726
Korzystanie z narzędzia Warunek zakrzywionej krawędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 726
Korzystanie z narzędzia przywracania kształtu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 727
Usuwanie modyfikatorów kształtu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 727
Warstwa zmiennej grubości dla dachów i stropów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 728
Pojęcia związane z modelowaniem elementów betonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 729
Połączenia geometrii betonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 729
Zachowanie dotychczasowych rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 730
Prawidłowe kombinacje łączenia elementów betonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 731
Dominujące elementy w połączeniu betonowym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 731
Sposób wyświetlania ukrytych linii betonowych elementów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 732

Dokumentowanie projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 733

Rozdział 35 Widoki 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 735

Rzuty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 735
Tworzenie rzutów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 736
Tworzenie odwróconego rzutu stropu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 736

Spis treści | xvii

 Obcięcie rzutu za pomocą tylnej płaszczyzny cięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 737
Właściwości rzutu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 739
Wyświetlanie rzutu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 739
Zakres rzutu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 739
Widoki elewacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 741
Tworzenie widoku elewacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 741
Wyświetlanie elewacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 742
Zmiana symbolu elewacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 743
Zmiana płaszczyzny przycięcia w widoku elewacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 743
Elewacja odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 743
Widoki elewacji konstrukcyjnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 744
Tworzenie niestandardowych etykiet elewacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 745
Właściwości elewacji konstrukcyjnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 748
Widoki przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 748
Tworzenie widoku przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 749
Widoczność etykiety przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 750
Łamanie linii przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 750
Kontrola szerokości i głębokości widoku przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 751
Podzielony widok przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 752
Przekroje odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 754
Ukrywanie symbolu opisu przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 755
Wyświetlanie przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 755
Nagłówki przekrojów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 755
Właściwości widoku przekroju . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 757
Widoki odwołania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 757
Odwołania — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 757
Tworzenie widoku odwołania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 760
Otwieranie widoku odwołania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 761
Modyfikowanie odwołania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 761
Etykiety odwołania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 763
Widoczność odwołań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 765
Odwołania związane . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 766
Modyfikowanie właściwości odwołania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 768

Rozdział 36 Widoki 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 769

Tworzenie ortogonalnego widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 770
Tworzenie perspektywicznego widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 771
Dostosowywanie położenia kamery . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 772
Określanie położenia kamery w widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 772
Zmiana położenia kamery w perspektywicznym widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 773
Wyłączanie kamery w widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 774
Wyświetlanie widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 774
Obracanie widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 774
Określanie tła dla widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 775
Zmiana zakresu widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 776
Właściwości widoku 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 777

Rozdział 37 Widoki legendy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 781

Tworzenie legendy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 782
Komponenty legendy wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 783
Umieszczanie komponentów z legendy w widoku projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 783
Zmiana właściwości komponentów legendy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 783

Rozdział 38 Zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 785

Zestawienie - przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 785
Tworzenie zestawienia lub ilości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 786
Zestawienia kluczowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 787
Tworzenie zestawienia kluczowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 787

xviii | Spis treści

 Zastosowanie klucza do elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 788
Zastosowanie klucza do zestawienia elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 788
Zestawienie przedmiaru materiałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 788
Tworzenie zestawienia przedmiaru materiałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 788
Zestawienia opisów (bloki informacyjne) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 789
Tworzenie zestawienia opisów (blok informacyjny) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 789
Określanie właściwości zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 789
Wybór pól dla zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 790
Ograniczanie danych przedstawianych w zestawieniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 792
Sortowanie pól w zestawieniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 793
Dodawanie sumy ogólnej do zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 795
Dodawanie sumy kolumn do zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 795
Formatowanie zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 796
Zastosowanie opcji Etap do zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 803
Modyfikowanie zestawień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 803
Edytowanie komórek w zestawieniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 803
Grupowanie nagłówków kolumn w zestawieniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 804
Ukrywanie kolumn zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 804
Usuwanie wierszy zestawień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 804
Ponowne wykorzystanie widoków zestawień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 804
Zapisywanie widoków zestawień w zewnętrznym projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 804
Wstawianie widoków zestawień z innego projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 805
Przykłady zestawienia podstaw fundamentowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 805
Eksportowanie zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 806

Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 809

Przegląd widoczności i wyświetlania grafiki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 809
Nadpisywanie widoczności i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 810
Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 811
Usuwanie nadpisań wyświetlania grafiki dla kategorii elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 812
Określanie widoczności kategorii elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 813
Zastosowanie przezroczystości do powierzchni kategorii elementów modeli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 814
Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 815
Tworzenie filtru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 815
Zastosowanie filtru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 818
Zmiana kryteriów filtru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 819
Zmiana widoczności i ustawień grafiki filtra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 819
Ukrywanie elementów w widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 819
Ukrywanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 819
Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 820
Tymczasowe ukrywanie i izolowanie elementów lub kategorii elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 821
Nadpisanie indywidualnych linii w elemencie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 821
Nadpisywanie warstw obiektów nadrzędnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 821
Nadpisz style linii cięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 822
Rozwiązywanie problemów z widokami i widocznością . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 822

Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 825

Zmiana nazwy widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 825
Nawigacja pomiędzy widokami podstawowymi i zależnymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 825
Widoki — nawigacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 826
ViewCube . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 827
Pasek nawigacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 832
SteeringWheels . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 834
Zapisywanie orientacji widoku 3D jako widoku projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 851
Powielanie widoków zależnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 851
Dodawanie linii dopasowania dla widoków zależnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 853
Propagowanie konfiguracji widoku zależnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 855
Zamiana widoku zależnego na widok niezależny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 856

Spis treści | xix

 Usuwanie widoków zależnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 856
Tworzenie widoków zależnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 856
Obracanie widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 856
Obracanie widoku przekroju lub zakresu modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 856
Obracanie rzutni w widoku arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 857
Obracanie widoku za pomocą zakresu przycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 857
Zakresy przycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 858
Przycinanie widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 858
Pokazywanie i ukrywanie zakresów przycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 858
Graficzna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 859
Dokładna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 861
Tnij widok za pomocą dalekiej płaszczyzny przycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 862
Znajdź odpowiadające widoki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 863
Wyszukiwanie symbolu widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 863
Dopasowanie organizacji widoku projektu w Przeglądarce projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 863
Sortowanie widoków lub arkuszy w Przeglądarce projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 864
Tworzenie grupy sortowania Przeglądarki projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 864
Edytowanie grupy sortowania Przeglądarki projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 865
Dodawanie filtra do grupy sortowania Przeglądarki projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 865
Edytowanie filtra Przeglądarki projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 865
Tworzenie listy widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 866
Korzystanie z list widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 866
Dodawanie listy widoków do arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 867
Ponowne użycie widoków i arkuszy w innych projektach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 867
Ustawienia widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 867
Powiększanie i pomniejszanie widoków projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 868
Skala widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 868
Poziomy szczegółowości i wyświetlenie elementów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 869
Wyświetlanie ukrytych linii betonowych elementów konstrukcyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 869
Pokazywanie ukrytych linii elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 870
Ustawienie kart Widok przekroju, Widok elewacji i Widok odwołania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 870
Zakres widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 872
Style wizualne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 876
Opcje wyświetlania grafiki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 880
Właściwości widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 881

Rozdział 41 Etapy projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 885

Właściwości etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 885
Tworzenie etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 886
Łączenie etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 887
Filtry etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 887
Tworzenie filtrów etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 888
Zastosowanie filtrów etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 888
Definiowanie wyświetlania grafiki dla filtrów etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 888
Definiowanie wyświetlania grafiki dla stanów etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 889
Elementy wypełniające dla etapów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 889
Wyświetlanie elementów wypełniających . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 890
Zmiana konstrukcji elementów wypełniających . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 891
Wyburzanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 892
Korzystanie z narzędzia Wyburz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 893

Rozdział 42 Opisy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 895

Wymiary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 895
Wymiary tymczasowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 895
Wymiary stałe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 896
Wymiary punktowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 910
Wymiary nasłuchu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 917
Linie pomocnicze wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 918

xx | Spis treści
 Modyfikowanie wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 920
Właściwości wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 924
Notatki tekstowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 934
Dodawanie notatek tekstowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 935
Zmiana notatek tekstowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 937
Właściwości notatki tekstowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 944
Opisy indeksowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 947
Różnice pomiędzy etykietowaniem a opisywaniem indeksowym materiałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 947
Ustawienia opisów indeksowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 947
Proces roboczy z opisami indeksowymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 948
Typy opisów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 949
Przypisywanie wartości opisów indeksowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 949
Legenda opisów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 950
Dodawanie dodatkowych kategorii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 951
Usuwanie błędów plików tekstowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 952
Końce etykiet opisów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 952
Etykiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 953
Znaczniki etykiet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 953
Wiele etykiet rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 954
Stosowanie etykiety według kategorii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 954
Stosowanie etykiety w miejscu umieszczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 955
Zmiana wystąpienia etykiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 955
Wyrównywanie etykiet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 955
Właściwości typów etykiet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 956
Właściwości wystąpień etykiet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 956
Etykietuj nieopisane . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 956
Etykiety materiałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 957
Modyfikowanie etykiet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 958
Symbole . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 960
Modyfikowanie symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 961
Symbole opisów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 961

Rozdział 43 Szczegóły . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 963

Szczegółowy przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 963
Typy widoków dla szczegółów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 963
Tworzenie szczegółów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 963
Sortowanie kolejności rysowania komponentów szczegółu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 966
Zapisywanie widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 966
Widoki szczegółów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 966
Przykładowy widok szczegółu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 967
Tworzenie widoku szczegółu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 967
Właściwości widoku szczegółu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 969
Ponowne użycie szczegółów z odwołań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 970
Widoki kreślarskie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 971
Przykładowy widok kreślarski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 972
Tworzenie widoku kreślarskiego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 972
Szkicowanie szczegółu w widoku kreślarskim . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 972
Importowanie widoku z innego programu CAD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 973
Wyświetlanie widoków kreślarskich i obszarów wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 973
Właściwości widoku kreślarskiego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 974
Ponowne użycie widoków kreślarskich . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 974
Wstawianie komponentu szczegółu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 975
Tworzenie rodziny komponentów szczegółów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 975
Tworzenie rodziny komponentów szczegółów opartych na linii 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 976
Linie szczegółu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 977
Powtarzanie szczegółu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 977
Izolacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 979
Dodawanie izolacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 979
Zwiększanie wielkości izolacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 979

Spis treści | xxi

 Zmiana długości izolacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 979
Zmiana wielkości spęcznienia między liniami izolacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 979
Obszar wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 980
Zmiana właściwości obszaru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 980
Zmiana wielkości obszaru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 980
Wyświetlanie powierzchni obszaru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 980
Obszary maskowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 981
Dodawanie obszaru maskowania do projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 981
Dodawanie obszaru maskowania do rodziny szczegółów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 981
Obszary maskowania w rodzinach modeli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 982
Właściwości obszarów maskowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 986

Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 989

Dokumenty budowlane — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 989
Arkusze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 989
Arkusze — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 990
Dodawanie arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 992
Dodawanie widoków do arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 992
Wyrównywanie widoków na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 994
Wyrównywanie tytułów widoku na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 996
Blokowanie pozycji widoku na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 997
Zmiana nazwy arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 997
Określanie informacji umieszczanych w tabelkach rysunkowych na arkuszach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 998
Modyfikowanie widoku na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 999
Dzielenie widoku na wiele arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1000
Obracanie widoku na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1001
Tworzenie arkusza tytułowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1001
Dodawanie legendy do arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1002
Dodawanie bloku uwag do arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1003
Umieszczanie na arkuszu informacji zewnętrznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1004
Właściwości arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1006
Tabelki rysunkowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1007
Tabelki rysunkowe — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1007
Tworzenie tabelki rysunkowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1008
Modyfikowanie tabelki rysunkowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1008
Logo i obrazy w tabelce rysunkowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1009
Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1010
Zmiana tabelki rysunkowe wyświetlanej na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1010
Zestawienia zmian w tabelkach rysunkowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1011
Dodawanie niestandardowych pól do tabelki rysunkowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1015
Importowanie tabelki rysunkowej z innego programu CAD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1016
Rzutnie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1018
Typy rzutni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1018
Tworzenie typu rzutni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1019
Stosowanie typu rzutni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1019
Zmiana właściwości typu rzutni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1019
Właściwości typu rzutni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1020
Tytuły widoków na arkuszach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1020
Zmiana tytułu widoku na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1021
Usuwanie tytułu widoku z arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1022
Typy tytułów widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1022
Zestawienia na arkuszach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1024
Dodawanie zestawienia do arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1024
Formatowanie zestawienia na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1025
Dzielenie zestawienia na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1025
Dostosowywanie na arkuszu kolumn zestawienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1027
Wyświetlanie pionowych nagłówków w zestawieniu na arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1027
Lista arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1028
Tworzenie listy arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1028

xxii | Spis treści

 Dodawanie nieużywanych arkuszy do listy arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1028
Filtrowanie nieużywanych arkuszy na liście arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1029
Usuwanie arkuszy z listy arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1029
Dodawanie listy arkuszy do arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1030
Porządkowanie listy arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1030
Zmiany . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1031
Proces roboczy związany ze zmianami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1032
Wprowadzanie informacji o wersji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1032
Scalanie zmian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1033
Zmiana kolejności zmian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1033
Numeracja chmurek zmian według projektu lub według arkusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1034
Numerowanie zmian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1035
Chmurki zmian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1037
Zestawienia zmian na arkuszach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1041
Wydawanie zmian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1042

Rozdział 45 Rendering . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1043

Proces roboczy renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1043
Rendering w czasie rzeczywistym — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1044
Światła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1045
Światła — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1045
Wzorce postępowania z oświetleniem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1048
Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1050
Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1071
Grupy świateł . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1079
Roślinność i otoczenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1085
Roślinność i otoczenie — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1085
Tworzenie rodziny RPC . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1088
Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1089
Tworzenie rodziny otoczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1093
Korzystanie z programu ArchVision Content Manager . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1094
Używanie dodatkowych obiektów RPC z firmy ArchVision . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1095
Umieszczanie roślin i otoczenia w widoku projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1096
Zmiana wielkości roślin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1096
Graffiti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1097
Tworzenie typu graffiti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1098
Umieszczanie graffiti w widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1099
Modyfikacja umieszczonego graffiti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1100
Zmiana nazwy typu graffiti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1100
Powielanie typu graffiti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1100
Usuwanie typu graffiti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1101
Współdzielenie graffiti między projektami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1101
Właściwości graffiti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1101
Rendering obrazu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1103
Definiowanie ustawień renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1104
Tworzenie renderowanego obrazu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1114
Zmiana ustawień renderingu widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1116
Szablony widoków dla ustawień renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1116
Właściwości widoku dla renderingów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1117
Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1118
Proces renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1118
Wydajność renderingu a model budynku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1118
Wydajność procesu renderingu a oświetlenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1119
Wydajność procesu renderingu a materiały . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1120
Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1121
Rozwiązywanie problemów z renderingiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1121
Naciśnij przycisk Renderuj, aby zaktualizować obraz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1121
Brakujące obrazy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1122
Brak wystarczającej pamięci do utworzenia renderowanego obrazu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1122

Spis treści | xxiii

 Za mało miejsca na dysku dla renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1122
Proces renderingu zajmuje zbyt dużo czasu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1123
Renderowany obraz jest czarny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1123
Renderowany obraz jest wyblakły lub wypłowiały . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1123
Elementy w renderowanym obrazie są szare . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1124
W renderowanym obrazie nie zostało poprawnie pokazane otoczenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1124
W renderowanym obrazie brak drzew i innej roślinności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1124
Szkło jest zbyt jasne lub zbyt ciemne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1124
Jakość renderowanego obrazu jest niska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1124
Kolor renderowanego obrazu jest niepoprawny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1125
W renderowanym obrazie nie zostały pokazane kształty źródeł światła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1125

Rozdział 46 Animacje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1127

Animacja — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1127
Tworzenie ścieżki animacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1127
Edytowanie ścieżki animacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1128
Edycja ramek animacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1129
Kontrola animacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1130
Eksportowanie animacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1130

Rozdział 47 Udostępnianie projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1133

Eksportowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1133
Eksportowanie do formatów CAD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1133
Eksportowanie do formatu DWF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1149
Eksportowanie warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1154
Eksportowanie do ODBC . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1155
Eksportowanie widoku do pliku obrazu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1158
Eksportowanie widoków projektu do formatu HTML . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1159
Tworzenie raportów pomieszczeń/powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1160
Eksportowanie do formatu IFC (Industry Foundation Classes) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1161
Eksportowanie projektu do pliku gbXML . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1166
Eksportowanie do programu 3ds Max . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1169
Eksport terenu budowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1171
Publikuj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1177
Publikowanie do aplikacji Autodesk® Seek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1178
Publikowanie do aplikacji Buzzsaw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1180
Drukuj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1183
Wskazówki dotyczące drukowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1183
Ustawienia wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1183
Podgląd wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1185
Drukowanie widoków i arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1186
Wybieranie widoków do wydrukowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1186
Drukowanie w formacie PDF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1187
Zmiana systemowych ustawień drukowania plików PDF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1188
Drukowanie — często zadawane pytania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1189
Drukowanie wsadowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1190
Rozwiązywanie problemów z drukowaniem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1190
Współpraca konstrukcyjna z programami AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1191
Importowanie elementów konstrukcyjnych z programów AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP . . . . . . 1191
Eksportowanie elementów konstrukcyjnych do programu AutoCAD Architecture . . . . . . . . . . . . . . . . 1201
Umieszczanie belek 3D z odniesień geometrii w importowanych rysunkach 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1208

Współpraca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1211

Rozdział 48 Modele połączone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1213

Modele podłączone — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1213
Kiedy należy podłączać modele . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1214

xxiv | Spis treści

 Wymiary i więzy w modelach podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1214
Powtarzanie modelu podłączonego w modelu nadrzędnym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1214
Zagnieżdżanie modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1215
Etapy i modele podłączone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1216
Transfer standardów projektu pomiędzy modelami podłączonymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1217
Podłączanie i współdzielenie zadań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1217
Ścieżki do katalogów dla modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1217
Proces roboczy w modelach podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1218
Podłączanie modeli programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1220
Podłączanie modeli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1220
Pokazywanie lub ukrywanie modeli zagnieżdżonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1220
Przypisywanie etapów między modelami podłączonymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1221
Kopiowanie modelu podłączonego w modelu nadrzędnym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1221
Kopiowanie elementów z modelu podłączonego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1222
Wybieranie elementów w modelu podłączonym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1223
Widoczność modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1223
Widoczność modeli podłączonych — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1223
Filtry widoku w modelach podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1224
Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1229
Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku podłączonego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1230
Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1231
Ukrywanie podłączonego modelu w widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1232
Wyświetlanie podłączonego modelu w półcieniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1232
Modele podłączone w zestawieniach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1233
Widoczność zadań dla modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1235
Rozwiązywanie problemów z widocznością modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1237
Nadawanie etykiet elementom w modelach podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1238
Przegląd nadawania etykiet elementom w modelach podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1238
Jakim elementom można nadać etykiety w modelach podłączonych? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1238
Co się dzieje z etykietami, gdy model podłączony jest niedostępny? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1239
Co się stanie z etykietami w przypadku zmiany lub usunięcia podłączonych elementów? . . . . . . . . . . . . . 1239
Właściwości wystąpienia modelu podłączonego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1240
Właściwości typu modelu podłączonego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1240
Zarządzanie połączeniami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1241
Rozłączanie i ponowne wczytywanie modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1241
Przeglądanie elementów osieroconych z modeli podłączonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1241
Zmiana obiektów nadrzędnych elementów osieroconych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1242
Nierozwiązane odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1243
Okno dialogowe Zarządzaj połączeniami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1243
Opcje zarządzania połączeniami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1244

Rozdział 49 Praca w zespole . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1247

Proces roboczy współdzielenia pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1247
Włączanie współdzielenia pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1248
Konfigurowanie zadań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1251
Korzystanie z plików współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1256
Tworzenie kopii lokalnej modelu centralnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1256
Zadania na pasku stanu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1257
Edytowanie projektów współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1257
Zapisywanie plików współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1264
Wczytywanie aktualizacji z modelu centralnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1268
Widoczność zadań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1269
Praca poza biurem lub w trybie offline . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1270
Uaktualnianie projektów współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1271
Przywracanie projektu współdzielonego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1272
Przywracanie projektów współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1272
Zapisywanie określonej wersji kopii zapasowej jako nowego pliku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1273
Podgląd historii plików współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1273
Tworzenie modelu centralnego z istniejącego pliku współdzielenia pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1273

Spis treści | xxv

 Przenoszenie modelu centralnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1274
Worksharing Monitor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1276
Rozwiązywanie problemów dotyczących współdzielenia pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1276
Plik centralny został odtworzony . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1276

Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1277

Kopiuj/Monitoruj — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1277
Kiedy należy używać narzędzia Kopiuj/Monitoruj? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1277
Które elementy można kopiować lub monitorować? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1278
Kopiuj/Monitoruj — metody . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1279
Narzędzie Kopiuj/Monitoruj i współdzielone projekty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1280
Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1281
Kopiowanie poziomów w celu monitorowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1282
Kopiowanie elementów w celu monitorowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1284
Kopiowanie osprzętu MEP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1286
Monitorowanie elementów w podłączonym modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1287
Monitorowanie elementów w bieżącym projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1288
Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1289
Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla poziomów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1290
Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla podziałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1291
Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla słupów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1292
Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1292
Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla podłóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1292
Zatrzymywanie monitorowania elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1293
Przegląd koordynacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1293
Przeglądanie ostrzeżeń dotyczących monitorowanych elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1294
Tworzenie raportu przeglądu koordynacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1294
Operacje dla przeglądu koordynacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1295
Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1296
Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1296
W widoku nie są widoczne monitorowane elementy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1296
alert monitora koordynacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1297
Dla elementu podłączonego pliku RVT jest wymagany przegląd koordynacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1297
Rzut terenu został usunięty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1297
Ściany skopiowane do programu Revit Structure są niedokładne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1298

Rozdział 51 Sprawdzanie kolizji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1299

Rozdział 52 Położenie współdzielone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1303

Określanie nazwanych położeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1303
Oglądanie i tworzenie nazwanych położeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1304
Zmiana położenia nazwanych położeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1304
Zmiana położenia modelu podłączonego przez właściwości wystąpienia elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . 1305
Pobieranie i publikowanie współrzędnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1305
Pobierz współrzędne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1305
Publikuj współrzędne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1306
Pobieranie lub publikowanie przez właściwości podłączonego elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1306
Zmiana położenia i odbijanie projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1307
Zmiana położenia projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1307
Zmiana położenia projektu przez wprowadzenie punktów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1307
Odbicie lustrzane projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1308
Raportowanie współrzędnych współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1308
Punkty bazowe i pomiarowe projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1309
Włączanie widoczności punktów bazowych i pomiarowych projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1309
Przesuwanie punktów bazowych i pomiarowych projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1309
Przypinanie punktów bazowych i pomiarowych projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1310
Wskazówki dotyczące pracy z punktami bazowymi i pomiarowymi projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1310

xxvi | Spis treści

 Analizowanie projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1313

Rozdział 53 Analizy bryłowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1315

Analizy bryłowe — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1315
Typowe zastosowania koncepcji bryłowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1316
Terminologia koncepcji bryłowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1316
Koncepcje bryłowe i narzędzie Building Maker . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1317
Tworzenie rodziny brył . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1317
Tworzenie bryły lokalnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1318
Tworzenie rodziny brył poza projektem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1318
Parametry wystąpienia bryły . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1319
Umieszczanie wystąpienia bryły z rodziny brył . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1319
Używanie wielu wystąpień brył w projekcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1319
Analizowanie projektu koncepcyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1321
Przegląd zakresów kondygnacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1321
Zakresy kondygnacji na górze bryły . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1322
Zakresy kondygnacji na spodzie bryły . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1323
Tworzenie zakresów kondygnacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1323
Wybieranie zakresu kondygnacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1324
Tworzenie zestawienia zakresów kondygnacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1325
Przypisywanie etykiet do zakresów kondygnacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1326
Przypisywanie typów użycia do zakresu kondygnacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1328
Przykłady analizy koncepcyjnej projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1328
Właściwości bryły stropu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1339
Rozwiązywanie problemów z zakresami kondygnacji i analizami projektów koncepcyjnych . . . . . . . . . . . 1340
Tworzenie elementów budynków z wystąpień brył . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1342
Modelowanie według powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1343
Tworzenie stropów z zakresów kondygnacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1349
Tworzenie systemów elementów ścian osłonowych z wystąpień bryły . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1349
Tworzenie dachów z wystąpień brył . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1350
Aktualizacja wybranych powierzchni tworzących dachy i systemy elementów ścian osłonowych . . . . . . . . . 1351
Aktualizowanie kształtów obiektów nadrzędnych opartych na powierzchniach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1351
Wybieranie obiektów nadrzędnych opartych na powierzchniach z wystąpień brył . . . . . . . . . . . . . . . . . 1352
Kontrolowanie widoczności wystąpień brył . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1352
Importowanie studium formy z innych aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1352
Uwagi dotyczące importowanych geometrii w rodzinach brył i modelu ogólnego . . . . . . . . . . . . . . . . . 1353
Najbardziej optymalny sposób postępowania podczas importowania brył . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1353
Importowanie projektu do rodziny bryły na zewnątrz projektu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1354
Importowanie projektu jako bryły na miejscu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1355
Przykład importowania analizy bryłowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1356
Drukowanie elementów bryłowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1358

Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1359

Analizy oświetlenia naturalnego — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1359
Proces roboczy analiz oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1360
Konfigurowanie i tworzenie analiz oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1360
Tworzenie widoków dla analiz oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1360
Wyświetlanie słońca i cieni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1361
Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1362
Podgląd animacji analizy oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1373
Zapisywanie obrazów analizy oświetlenia naturalnego w projektach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1374
Eksportowanie analizy oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1374
Rozwiązywanie problemów — zagadnienia dotyczące analizy oświetlenia naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1376
Praca z ustawieniami słońca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1377
Określanie położenia słońca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1377
Korzystanie z nastaw ustawień słońca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1379
Ustawienia słońca w uaktualnionych projektach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1381

Spis treści | xxvii

Rozdział 55 Style wyświetlania w aplikacjach rozszerzeń analitycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1383
Wizualizacja analizy — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1384
Style wyświetlania analizy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1384
Style wyświetlania analizy — proces roboczy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1385
Narzędzia stylów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1385
Wyniki analizy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1389
Zapisywanie widoku wyników analizy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1390
Właściwości elementu legendy i wyniku analizy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1390

Narzędzia i techniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1391

Rozdział 56 Szkicowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1393

Terminologia dotycząca szkicowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1393
Szkicowanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1394
Szkicowanie linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1395
Szkicowanie prostokąta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1396
Szkicowanie okręgu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1397
Szkicowanie wpisanego wielokąta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1397
Szkicowanie wielokąta opisanego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1398
Szkicowanie łuków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1398
Szkicowanie elips . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1403
Szkicowanie splajnu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1405
Modyfikowanie splajnu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1406
Zamykanie otwartej pętli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1406
Modyfikowanie naszkicowanych elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1407
Tworzenie geometrii bryły i wycięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1408
Tworzenie wytłoczenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1408
Tworzenie stopienia profili . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1410
Tworzenie obrotu profilu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1413
Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1416
Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1419
Dotnij obiekt geometryczny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1423
Tworzenie geometrii 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1425
Dodawanie linii odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1426
Rozwiązywanie problemów dotyczących szkicowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1427
Element odbiega nieznacznie od osi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1427
Szkic sufitu jest nieprawidłowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1428
Szkic podłogi jest nieprawidłowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1428
Nie można utworzyć wiązania z wymiaru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1428
Element na ekranie jest zbyt mały . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1428

Rozdział 57 Edytowanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1429

Wybór elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1429
Podstawy wybierania elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1430
Wybór wielu elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1430
Wybieranie elementów za pomocą filtru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1432
Wybieranie łańcuchów ścian i linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1433
Wybieranie wielu elementów ścian osłonowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1438
Przywracanie wyboru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1439
Usuwanie elementów z wyboru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1440
Kontrolki i uchwyty kształtu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1440
Cofanie, powtarzanie i anulowanie działania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1444
Cofanie czynności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1444
Powtarzanie czynności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1445
Anulowanie czynności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1445
Powtarzanie ostatniego polecenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1446
Edytowanie elementów w grupach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1446

xxviii | Spis treści

 Tworzenie grup . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1447
Wczytywanie grup . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1450
Umieszczanie grup . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1450
Modyfikowanie grup . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1452
Konwertowanie grup i podłączonych modeli programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1455
Zapisywanie grup . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1457
Usuwanie grup . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1457
Właściwości grupy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1457
Wykorzystanie szyków elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1457
Tworzenie szyku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1458
Kopiowanie szyku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1463
Usuwanie elementów z szyku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1463
Zmiana szyku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1463
Przesuwanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1465
Przesuwanie elementów przez przeciąganie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1465
Przesuwanie elementów za pomocą klawiszy strzałek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1466
Przesuwanie elementów za pomocą narzędzia Przesuń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1466
Przesuwanie elementów za pomocą narzędzia Odsuń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1467
Przesuwanie elementów za pomocą poleceń Wytnij i Wklej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1468
Przesuwanie elementów z połączeniami końcowymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1468
Przesuwanie linii i komponentów za pomocą ścian . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1469
Wyrównywanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1470
Obracanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1472
Odwracanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1473
Odbicie lustrzane elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1474
Zapobieganie przesuwaniu się elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1475
Zmiana wielkości elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1476
Zmiana wielkości elementów za pomocą uchwytów kształtu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1477
Skalowanie graficzne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1477
Skalowanie numeryczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1479
Przycinanie i wydłużanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1480
Kopiowanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1482
Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Kopiuj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1483
Kopiowanie elementów do schowka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1483
Wklejanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1484
Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Utwórz podobny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1487
Modyfikowanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1488
Zmiana typów elementów za pomocą narzędzia Dopasuj typ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1488
Zmiana stylu linii elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1489
Zmiana profilu cięcia elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1494
Mierzenie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1496
Łączenie geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1497
Odłączanie geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1499
Cięcie elementu konstrukcyjnego za pomocą płaszczyzny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1499
Dopasowanie i usuwanie dopasowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1499
Dzielenie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1500
Dzielenie powierzchni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1502
Stosowanie materiału do powierzchni elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1504
Usuwanie elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1506
Rozwiązywanie problemów z edycją . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1506
Nie można ciąć wystąpień ze ściany . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1507
Elementy zostały usunięte. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1507
Nie można wkleić wyboru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1507

Rozdział 58 Płaszczyzny robocze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1509

Zakładanie płaszczyzny roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1509
Widoczność płaszczyzny roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1510
Modyfikowanie rozmieszczenia osi płaszczyzny roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1510
Obracanie siatki płaszczyzny roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1510

Spis treści | xxix

 Elementy skojarzone z płaszczyznami roboczymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1511
Zmiana płaszczyzny roboczej elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1511
Odłączanie elementu od płaszczyzny roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1511
Tworzenie rodziny opartej na płaszczyźnie roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1512
Kontrolka odwracania dla rodzin opartych na płaszczyźnie roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1513

Rozdział 59 Płaszczyzny odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1515

Dodawanie płaszczyzn odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1515
Nazywanie płaszczyzn odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1516
Ukrywanie opisów w widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1516
Właściwości płaszczyzny odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1516
Właściwości płaszczyzny odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1516

Rozdział 60 Zakresy datum i ich widoczność . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1519

Przykład użycia widoczności datum w widokach projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1519
Widoczność elementów odniesienia innych niż prostopadłe w widokach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1520
Widoczność osi łukowych w widokach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1521
Kontrolki zmiany wielkości zakresu datum . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1522
Maksymalizowanie zakresu modelu 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1522
Poszerzanie zakresu datum 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1523
Sterowanie widocznością elementów odniesienia przy użyciu zakresów modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1523
Tworzenie zakresu modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1524
Stosowanie zakresu modelu do elementów odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1525
Kontrola widoczności zakresów modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1527

Rozdział 61 Wiązania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1529

Stosowanie wiązań z wymiarami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1529
Wiązania równości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1529
Stosowanie wiązania równości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1530
Zamiana etykiety EQ na wartość wymiaru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1530
Kontrola widoczności wiązań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1530
Usuwanie wiązań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1531
Wiązania i zadania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1531

Rozdział 62 Parametry . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1533

Parametry współdzielone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1533
Kategorie pozwalające na zastosowanie parametrów współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1534
Ustawianie plików parametru współdzielonego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1535
Dodawanie parametrów współdzielonych do rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1537
Parametry współdzielone i parametry rodziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1537
Eksportowanie parametrów współdzielonych do pliku parametrów współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . 1538
Etykietowanie parametrów współdzielonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1538
Zestawienia z parametrami współdzielonymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1540
Parametry projektowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1541
Tworzenie parametrów projektowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1541
Tworzenie współdzielonych parametrów projektowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1542
Parametr raportujący . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1543

Rozdział 63 Wzory . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1545

Zmiana wielkości elementów za pomocą wzorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1545
Używanie wzorów dla parametrów numerycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1546
Prawidłowa składnia wzorów oraz skróty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1546
Polecenia warunkowe we wzorach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1547

Dostosowywanie programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1549

xxx | Spis treści

Rozdział 64 Skróty klawiaturowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1551
Dodawanie skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1551
Usuwanie skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1552
Importowanie skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1553
Eksportowanie skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1553
Resetowanie skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1554
Używanie skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1554
Zasady dotyczące skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1555
Zarezerwowane klawisze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1555

Rozdział 65 Ustawienia projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1557

Informacje projektowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1557
Określanie ustawień analizy energii (gbXML) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1558
Wzory wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1558
Tworzenie prostego wzoru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1559
Orientacja obiektu nadrzędnego wzoru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1560
Tworzenie niestandardowego wzoru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1561
Zastosowanie wzoru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1562
Usuwanie wzoru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1562
Edycja wzoru wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1562
Praca z wzorami modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1562
Pliki wzorów niestandardowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1565
Materiały . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1568
Przegląd materiałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1568
Wygląd materiału — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1569
Przechowywanie materiałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1570
Wyszukiwanie materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1570
Stosowanie materiałów do elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1571
Tworzenie i modyfikowanie wyglądów materiałów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1573
Zmiana właściwości wyświetlania materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1573
Wyrównanie tekstury . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1576
Zmiana wyglądu renderingu materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1577
Zmiana danych identyfikacyjnych materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1590
Zmiana danych parametrów fizycznych materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1592
Tworzenie materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1593
Zmiana nazwy materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1593
Usuwanie materiału . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1594
Importowanie plików ADSK . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1594
Biblioteka wyglądu renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1594
Wyszukiwanie wyglądu renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1595
Wpisywanie wyszukiwanego tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1595
Style obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1596
Tworzenie podkategorii stylów obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1596
Modyfikowanie stylów obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1596
Usuwanie stylu obiektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1597
Zmiana nazwy stylu obiektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1597
Style linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1597
Tworzenie stylu linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1597
Usuwanie stylu linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1598
Modyfikowanie stylów linii w Edytorze rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1598
Szerokości linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1598
Określanie szerokości linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1598
Dodawanie skali do szerokości linii modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1599
Usuwanie skali . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1599
Wzory linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1599
Tworzenie wzoru linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1599
Edycja wzoru linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1600
Usuwanie wzoru linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1600

Spis treści | xxxi

 Półcienie/podrys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1600
Ustawienia konstrukcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1601
Okno dialogowe Ustawienia konstrukcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1601
Style opisów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1604
Określanie stylów grotu strzałki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1604
Określanie stylów uwag tekstowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1605
Określanie stylów wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1605
Wczytywanie stylów etykiet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1605
Określanie etykiety domyślnej dla kategorii elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1606
Jednostki projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1606
Ustawianie jednostek projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1606
Zmiana wyświetlania dziesiętnego i grupowania cyfr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1607
Przyciąganie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1607
Ustawianie przyrostów przyciągania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1608
Włączanie i wyłączanie przyciągania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1608
Tymczasowe nadpisywanie ustawień przyciągania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1608
Punkty przyciągania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1609
Przyciąganie do obiektu i kombinacje klawiszy skrótów przyciągania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1610
Ustawienia wymiaru tymczasowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1612
Poziom szczegółowości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1612
Ustawianie wartości skali poziomów szczegółowości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1613
Określanie poziomu szczegółowości widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1614
Zarządzanie widocznością rodziny i poziomy szczegółowości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1614
Kolory . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1617
Użycie okna dialogowego kolorów systemu Windows . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1617
Użycie Próbnika kolorów PANTONE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1617

Rozdział 66 Opcje programu Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1619

Opcje ustawień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1619
Opcje ogólne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1619
Opcje interfejsu użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1620
Opcje grafiki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1621
Opcje położenia plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1622
Miejsca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1622
Opcje renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1623
Dodatkowe ścieżki wyglądu renderingu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1623
Położenie Menedżera zawartości ArchVision . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1624
Opcje pisowni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1624
Opcje kół sterujących . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1624
Opcje ViewCube . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1626
Opcje makr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1627

Rozdział 67 Szablony projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1629

Tworzenie szablonu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1629
Ustawienia szablonu projektowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1630

Rozdział 68 Transfer standardów projektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1631

Rozdział 69 Szablony widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1633

Wprowadzenie do Szablonu Widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1633
Tworzenie szablonu widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1633
Określanie i stosowanie domyślnego szablonu widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1635
Stosowanie szablonu widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1635
Zastosowanie szablonu widoku do wszystkich widoków w arkuszu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1635
Usuwanie szablonu widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1636
Właściwości szablonu widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1636

xxxii | Spis treści

Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1639
Tworzenie makr — pierwsze kroki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1639
Aktualizowanie pakietu Revit VSTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1640
Narzędzia w środowisku Revit VSTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1641
Użycie Menedżera makr i środowiska Revit VSTA IDE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1641
Podstawowy proces roboczy tworzenia makra w środowisku Revit VSTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1644
Tworzenie modułów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1644
Tworzenie makr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1645
Budowanie makr w środowisku Revit VSTA IDE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1651
Modyfikowanie i usuwanie modułów oraz makr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1651
Uruchamianie makr w Menedżerze makr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1652
Użycie opcji StepInto (Krokowo) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1652
Bezpieczeństwo makr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1652
Narzędzia Revit SDK, dokumentacja dodatkowa środowiska API, przykłady VSTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1654
Użycie przykładów Revit VSTA dostępnych w narzędziach SDK . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1655
Interfejs Revit API — różnice . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1656
Integracja makr ze środowiskiem Revit VSTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1656
Przywracanie plików RevitAPI.dll i RevitAPIUI.dll . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1660
Migracja przykładów z narzędzi SDK do środowiska Revit VSTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1661
Często zadawane pytania na temat makr Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1663
Informacje dodatkowe na temat makr w programie Revit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1667

Rozdział 71 Funkcje pamięci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1669

Uwagi dotyczące opcji 3 GB . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1669
Włączanie funkcji 3 GB na komputerach 32-bitowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1670
Sprawdzanie przypisania pamięci wirtualnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1671

Rozdział 72 Wzorce postępowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1673

Rozdział 73 Rozwiązywanie problemów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1675

Rozwiązywanie problemów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1675
Narzędzia diagnostyczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1676
Wybieranie elementów za pomocą numeru identyfikacyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1676
Wyszukiwanie identyfikatora elementu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1676
Postępowanie z błędami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1676
Przeglądanie elementów związanych z błędami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1677
Przeglądanie wszystkich błędów i ostrzeżeń związanych z komunikatem o błędzie . . . . . . . . . . . . . . . . . 1677
Komunikaty i ostrzeżenia, które można zignorować . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1678
Przeglądanie ostrzeżeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1678
Ostrzeżenia dla wybranych elementów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1678
Eksportowanie ostrzeżeń do pliku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1679

Odniesienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1681

Rozdział 74 Obsługa schematu gbXML . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1683

Element gbXML . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1683
Element Kampus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1684
Element DocumentHistory . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1685
Element Położenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1686
Element Budynek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1686
Element Przestrzeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1687
Element ShellGeometry . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1688
Element SpaceBoundary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1689
Element Powierzchnia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1689
Element Otwór . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1691

Spis treści | xxxiii

 Słownik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1693
Słownik terminów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1693

Indeks . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1797

xxxiv | Spis treści

Co nowego
1
W niniejszym temacie opisano nowe i udoskonalone funkcje w programie Revit Architecture.

Nowości w programie Revit Architecture 2011

Poniższe funkcje są nowe lub zostały udoskonalone w programie Revit Architecture.
Dodatkowe szczegóły i bardziej interaktywną listę nowych elementów w programie Revit Architecture można znaleźć w
następujących witrynach: http://www.autodesk.pl/revitarchitecture.

Udoskonalenia interfejsu użytkownika

■ Niemodalna paleta Właściwości

■ Powtarzanie ostatniego polecenia/powtarzanie ostatnio używanych poleceń

■ Pasek narzędzi szybkiego dostępu (pasek narzędzi QAT):

■ Jeden pasek narzędzi szybkiego dostępu na aplikację

■ Większa liczba domyślnych poleceń na pasku narzędzi szybkiego dostępu

■ Opcje dostosowywania dostępne w oknie dialogowym: przesuń polecenie w górę/w dół, dodaj separator, usuń polecenie

■ Ulepszony dostęp do zadań i wariantów projektu na pasku stanu

■ Udoskonalenia wstążki
■ Zmodyfikowana karta Zmień:
■ Spójne narzędzia do wprowadzania zmian — panele i przyciski zawsze występują w tej samej kolejności po lewej
stronie karty Zmień. Dostępność przycisków jest ustalana stosownie do sytuacji.

■ Nazwa karty Zmień jest aktualizowana, tak aby wskazywana była aktywna karta kontekstowa.

■ Zawartość aktywnej karty kontekstowej jest dołączana po prawej stronie karty Zmień.

■ Zawartość karty Zmień i karty kontekstowej jest oddzielona szarym paskiem.

■ Stały dostęp do najważniejszych narzędzi do wprowadzania zmian (polecenia typu obiekt-operacja):

■ Przesuń

■ Kopiuj

1
 ■ Obróć

■ Odbicie lustrzane — wskaż oś

■ Odbicie lustrzane — narysuj oś

■ Usuń

■ Udoskonalenia listy rozwijanej Wybór typów

Lista rozwijana Wybór typów została połączona z paletą Właściwości. Zawsze otwarta. Można ją otworzyć lub zamknąć,
używając przycisku palety Właściwości dostępnego w panelu wstążki Właściwości.

■ Dostęp do trybu edycji grupy

Panel został usunięty ze wstążki i jest wyświetlany w obszarze rysunku po wywołaniu. Domyślnie znajduje się w lewym
górnym rogu obszaru rysunkowego, ale można go przesunąć.

■ Modeluj lokalnie
Wstążka projektu zastąpiona wstążką rodziny, gdy model lokalny jest uruchamiany lub edytowany. Po zakończeniu
edycji lokalnej zostanie przywrócona wstążka projektu.

■ Ikony ulepszone w oparciu o sugestie użytkowników

Duży zespołowy proces roboczy: modele podłączone

■ Udoskonalenia sterowania widocznością zadań w plikach współdzielonych:
■ Domyślna widoczność zadań

■ Możliwość otwierania/zamykania zadań w przypadku modeli podłączonych

■ Możliwość sterowania widocznością modeli podłączonych zgodnie z modelem nadrzędnym

■ Możliwość stosowania filtrów widoku do modeli podłączonych z modelu nadrzędnego

■ Możliwość dodawania etykiet do elementów w plikach podłączonych, z wyjątkiem pomieszczeń, przestrzeni i powierzchni

■ Możliwość automatycznego generowania siatki sufitu na podstawie ścian w modelu podłączonym

■ Możliwość stosowania filtrów widoku do modeli podłączonych

Grafika
■ Realistyczne materiały dostępne w widokach do edycji

■ Domyślnie włączona akceleracja sprzętowa (DX9)

■ Poziomy szczegółowości (dostosowujące się do stopnia powiększenia)

■ Okluzja otoczenia

■ Zwiększenie wydajności wyświetlania (o ponad 30%)

■ Znaczne zwiększenie wydajności wyświetlania rysunków mechanicznych i elektrycznych (nawet o 200%)

Materiały
■ Wyglądy Protein 2.0 w jednej bibliotece projektu

■ Ulepszone współdziałanie z programem 3ds Max poprzez:

■ Eksport plików FBX do programu Max za pomocą wyglądów Protein 2

2 | Rozdział 1 Co nowego
 ■ Import plików DWG i ADSK za pomocą wyglądów Protein 2

UWAGA Do przenoszenia materiałów wymagana jest aplikacja 3ds Max/Design 2011.

■ Obsługa nowego realistycznego stylu wyświetlania za pomocą materiałów Protein 2

■ Nowe klasy materiałów dostępne w technologii Protein 2, w tym wyglądy proceduralne

Współpraca z programem Inventor

■ Obsługa łączników kanałów owalnych, drabinek kablowych i przepustów kablowych

■ Obsługa nowych właściwości elektrycznych (np. Silnik)

■ Zwiększona wydajność importu plików ADSK

■ Ulepszona funkcja wymiany AEC

■ Obsługa materiałów Protein

Większa wydajność
■ Grafika

■ Operacje wielordzeniowe

■ Synchronizacja z modelem centralnym

■ Otwieranie modelu

■ Czas reakcji interfejsu użytkownika

■ Modele połączone

Eksportowanie DWG
■ Zwiększona wierność odwzorowania wizualnego podczas eksportu plików programu Revit do formatu DWG

■ Opcja eksportowania w technologii True Color

■ Opcja eksportowania obróbki tekstu

Udoskonalenia edytora rodzin

■ Interaktywne badanie wartości parametrów w rodzinach programu Revit

■ Możliwość blokowania wymiarów sparametryzowanych

■ Parametr raportujący

Udoskonalenia parametrów
■ Domyślny typ parametru (długość a tekst)

■ Grupy parametrów są ustawiane automatycznie

Udoskonalenia wymiaru tymczasowego

■ Zapamiętywanie linii pomocniczych

■ Edytor rodzin: kliknij wymiar stały prawym przyciskiem myszy, aby wybrać etykiety

Nowości w programie Revit Architecture 2011 | 3

 ■ Możliwość sterowania rozmiarem czcionki i tłem (przezroczyste lub nieprzezroczyste) wymiaru tymczasowego

Udoskonalenia wyrównania 3D
■ Narzędzie do wyrównywania działa obecnie w odniesieniu do węzła, wierzchołka, krawędzi, powierzchni, formy i poziomu
elementu

Rozszerzony obszar wysokiej dokładności geometrycznej

■ W poprzednich wersjach programu Revit niemożliwe było zachowanie oczekiwanego poziomu dokładności geometrycznej
w położeniach znajdujących się dalej niż 1 mila od początku projektu. Obecnie w programie Revit możliwe jest zachowanie
wysokiego poziomu dokładności geometrycznej w przypadku elementów umieszczonych w odległości do 20 mil od
początku projektu.

Udoskonalenia wybierania
■ Wybieranie wszystkich wystąpień w bieżącym widoku lub w całym projekcie

Udoskonalenia notatek tekstowych

■ Dodatkowe punkty dołączenia linii odniesienia: Lewy górny (GL), Lewy środkowy (CL), Lewy dolny (DL), Prawy górny
(GP), Prawy środkowy (CP) i Prawy dolny (DP)

■ Możliwość dopasowywania odległości końca linii odniesienia

■ Możliwość pokazywania ramki wokół tekstu

■ Możliwość tworzenia list wypunktowanych i numerowanych

Udoskonalenia arkuszy
■ Tworzenie nowych wierszy listy arkusza, aby utworzyć nieużywane arkusze

■ Przekształcanie nieużywanych arkuszy w arkusze projektu

■ Tworzenie siatki pomocniczej w arkuszu umożliwiającej tworzenie spójnych arkuszy

Udoskonalenia stropów
■ Możliwość ustawiania kierunku głównego płyty dla stropów z płytą na blasze fałdowej

Analiza
■ Trajektoria słońca
Interaktywne narzędzie do wizualizacji wpływu oświetlenia naturalnego i cieni na budynki i teren

Środowisko projektowania koncepcyjnego/udoskonalenia narzędzia do tworzenia i edycji i formy

koncepcyjnej
■ Wycięcie bryła-bryła: możliwość wycięcia bryły z innej bryły

■ Rozkładanie form: możliwość rozłożenia formy do postaci krzywych, z których została utworzona

■ Ogólny szablon bryły

■ Elastyczna bryła komponentu

■ Tryb edycji szkicu dla profili formy

4 | Rozdział 1 Co nowego
Udoskonalenia usprawniania powierzchni
■ Dzielenie powierzchni za pomocą przecięć poprzez:
■ przecinanie poziomów, płaszczyzn odniesienia i linii na płaszczyznach odniesienia

■ Połączenie siatek U i V i przecięcia

Subscription Advantage Pack

UWAGA Poniższe elementy zostały poprzednio przekazane wyłącznie posiadaczom subskrypcji

■ Formatowanie warunkowe w zestawieniu

■ Pole powierzchni przekroju elementu oraz ciężar jednostkowy odcinka długości w zestawieniach

■ Narzędzie kierunku głównego płyty

■ Udoskonalenia eksportu DWG (obsługa indeksacji kolorów i technologii True Color)

■ Dopasowanie belek w przypadku belek stalowych wstawionych w połączone belki i słupy

■ Skróty formatowania tekstu (Ctrl+B, Ctrl+I i Ctrl+U)

■ Etykiety układu belek

■ Dzielenie ścian z odstępem

■ Interfejs użytkownika ze skrótami klawiaturowymi

■ Znajdowanie i zastępowanie tekstu w notatce

■ Przekształcanie typów linii: modelowa, szczegółu, symboliczna

■ Eksportowanie do pliku DWG z prawidłowymi kolorami RGB

■ Wyższa wydajność pliku podłączonego

■ Nowy interfejs API dla kąta nachylenia i rzędnej dla położenia x, y na danej płycie stropowej z możliwością wyboru góry
i podstawy

■ Komponenty konstrukcyjne i modelowanie

■ Słupy pochyłe

■ Umieszczanie belek za pomocą geometrii CAD 3D

■ Belki zakrzywione

■ Kratownice

■ Zespół płyt na blasze fałdowej i płyt konstrukcyjnych

■ Kontrola tolerancji długości belki

■ Narzędzie Dopasowanie belki

Rozszerzenia programu Revit

■ Shared Parameters Converter

■ Model Review

■ Autodesk Revit DB Link

Nowości w programie Revit Architecture 2011 | 5

 ■ Moduły Droga i Teren

■ Udoskonalenia ram ścian:

■ Nowa metoda wybierania położenia kotwi (warstwy ściany są odsłonięte)

■ Wielokrotny wybór ścian i otworów

Wsparcie użytkownika (dokumentacja)

■ Przejście do pomocy w sieci WWW, wyposażonej w udoskonalone funkcje wyszukiwania

■ Ulepszona zawartość odnośnika pomocy

■ Krótkie samouczki w formie nagrań wideo

■ Dodatkowe udoskonalone podpowiedzi

■ Nowe animowane obiekty ToolClip

■ Korzystniejsze pierwsze wrażenia

Inne udoskonalenia
■ Niestandardowa etykieta elewacji

■ Wyświetla listę arkuszy nieznajdujących się w projekcie na liście rysunku

■ Obrazy tła w renderingu

■ Powtarzanie ostatniego polecenia

■ Siatka układu arkusza

■ Usunięcie ograniczenia wykorzystania maksymalnie 4 rdzeni podczas renderingu

■ Interfejs serwisu kartograficznego Google Maps™ (okno dialogowe Położenie) umożliwia wizualizację położeń projektu

6 | Rozdział 1 Co nowego
Wprowadzenie do
programu Revit

7
8
Modelowanie informacji o
budynku 2
Niniejsze tematy zawierają informacje o sposobie działania modelowania informacji o budynku oraz o tym, w jaki sposób różni się ono od
tradycyjnych metod projektowania 2D.

Do czego służy program Revit Architecture

Platforma Revit do modelowania informacji o budynku jest systemem projektowania i dokumentacji obsługującym
projektowanie, rysunki i zestawienia wymagane dla projektu budynku. Modelowanie informacji o budynku udostępnia
użytkownikowi potrzebne informacje o projekcie, zakresie, ilościach i etapach.
W modelu programu Revit każdy arkusz rysunku, widok 2D i 3D oraz zestawienie stanowi prezentację informacji z tej samej
odpowiedniej bazy danych modelu budynku. Podczas pracy z widokami rysunku i zestawień w programie Revit Architecture

9
 informacje o projekcie budynku są zbierane i koordynowane we wszystkich innych reprezentacjach projektu. Mechanizm
zmian parametrycznych programu Revit automatycznie koordynuje wszelkie zmiany w widokach modelu, arkuszach rysunków,
zestawieniach, przekrojach i rzutach.

Co oznacza pojęcie parametryczny

Termin parametryczny odnosi się do dostępnych w programie Revit Architecture relacji pomiędzy wszystkimi elementami
modelu, umożliwiających koordynację i zarządzanie zmianami. Relacje te tworzone są automatycznie przez oprogramowanie
lub przez użytkownika w trakcie pracy.
W matematycznym i mechanicznym CAD wartości liczbowe lub cechy definiujące te relacje nazywane są parametrami; stąd
działanie oprogramowania jest parametryczne. Dzięki tym możliwościom zapewnione są podstawowe zalety koordynacji i
wydajności programu Revit Architecture: każda zmiana kiedykolwiek wprowadzona przez użytkownika do projektu w
dowolnym miejscu jest w programie Revit Architecture koordynowana na przestrzeni całego projektu.
Oto kilka przykładów relacji między elementami:

■ Zewnętrzna strona ościeżnicy jest stałym wymiarem od strony zawiasów prostopadłej ściany działowej. Jeśli ściana działowa
zostanie przeniesiona, relacja drzwi z tą ścianą działową zostanie zachowana.

■ Okna lub pilastry są rozmieszczone równomiernie na danej elewacji. Jeśli długość elewacji zostanie zmieniona, relacja
równych odstępów zostanie zachowana. W tym przypadku parametr nie jest wartością numeryczną, lecz cechą
proporcjonalną.

■ Krawędź podłogi lub dachu jest powiązana ze ścianą zewnętrzną w taki sposób, że w przypadku przeniesienia ściany
zewnętrznej zostanie zachowane połączenie z podłogą lub dachem. W tym przypadku jest to parametr skojarzenia lub
połączenia.

Jak następuje aktualizowanie danych w programie Revit Architecture

Podstawową cechą aplikacji do modelowania informacji o budynku jest możliwość stałego koordynowania zmian i zachowania
spójności danych. Użytkownik nie musi ingerować w proces aktualizacji rysunków czy łączy. Natychmiast po wprowadzeniu
zmiany przez użytkownika program Revit Architecture określa, które elementy zostały zmienione i odpowiednio odzwierciedla
zmianę.
W programie Revit Architecture używane są dwie kluczowe koncepcje, które sprawiają, że wydajność programu jest znaczna
i jest on łatwy w obsłudze. Pierwszą koncepcją jest przechwytywanie relacji równolegle z pracą użytkownika. Drugą - podejście
do propagowania zmian w budynku. W rezultacie powstało oprogramowanie, które działa zgodnie z tokiem myślenia
użytkownika, uwalniając go niepotrzebnej w procesie projektowania czynności wprowadzania danych.

Terminy używane w programie Revit

Większość pojęć stosowanych w celu identyfikacji obiektów w programie Revit Architecture to powszechnie używane terminy
branżowe zrozumiałe dla większości architektów. Niektóre pojęcia są jednak unikatowe dla programu Revit Architecture. Ich
poznanie ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia zasad działania programu.

Projekt
W programie Revit Architecture projekt to pojedyncza baza danych zawierająca informacje o tworzonym projekcie — model
informacji o budynku. Plik projektu zawiera wszystkie informacje na temat projektu budynku: od geometrii aż po dane
konstrukcyjne. Informacje te zawierają komponenty używane do projektowania modelu, widoki i rysunki projektu. Dzięki
używaniu jednego pliku projektu w programie Revit Architecture ułatwione jest wprowadzanie zmian do projektu i
odzwierciedlanie zmian we wszystkich skojarzonych obszarach (rzuty, widoki elewacji, przekroje, zestawienia i tak dalej).
Śledzenie tylko jednego pliku ułatwia też zarządzanie projektem.

10 | Rozdział 2 Modelowanie informacji o budynku

Poziom
Poziomy są nieograniczonymi poziomymi płaszczyznami, które stanowią odniesienie dla takich elementów jak dachy, stropy
i sufity. Poziomy najczęściej używane są do zdefiniowania wysokości lub kondygnacji w budynku. Tworzysz poziom dla
każdego piętra lub innego poziomu odniesienia w budynku; na przykład: parter, szczyt ściany, fundament. Aby dodawać
poziomy, musisz "znajdować się" w widoku przekroju lub elewacji.
Płaszczyzna robocza poziomu 2 przecinająca widok 3D i znajdujący się obok niego odpowiedni
rzut

Element
Podczas tworzenia projektu użytkownik dodaje do niego parametryczne elementy budynku programu Revit. Program Revit
Architecture klasyfikuje elementy według kategorii, rodzin i typów.

Kategoria
Kategoria jest grupą elementów używanych do modelowania lub dokumentowania projektu budynku. Na przykład kategorie
elementów modelu obejmują ściany i belki. Kategorie elementów opisów obejmują etykiety i uwagi tekstowe.

Rodzina
Rodziny są klasami elementów danej kategorii. Rodzina grupuje elementy o podobnym zestawie parametrów (właściwości),
identycznym zastosowaniu oraz podobnej reprezentacji graficznej. Różne elementy wewnątrz rodziny mogą mieć różne
wartości swoich właściwości, lecz zestaw właściwości — ich nazwy i znaczenie — są takie same. Na przykład sześciopanelowe

Terminy używane w programie Revit | 11

 drzwi kolonialne tworzą jedną rodzinę, mimo że drzwi w tej rodzinie występują w różnych rozmiarach i są zbudowane z
różnych materiałów.
Istnieją trzy rodzaje rodzin:
■ Rodziny wczytywalne można wczytywać do projektu i tworzyć z szablonów rodzin. Możesz ustawić zestaw właściwości i
graficzne przedstawienie rodziny.

■ Do rodzin systemowych należą ściany, wymiary, sufity, dachy, stropy i poziomy. Nie można ich wczytywać ani tworzyć
w postaci osobnych plików.
■ Program Revit Architecture zawiera predefiniowany zestaw właściwości i graficzną reprezentację rodzin systemowych.

■ Na podstawie predefiniowanych typów można generować nowe typy należące do danej rodziny w projekcie. Na
przykład w systemie jest predefiniowane zachowanie ściany, można jednak tworzyć różne typy ścian o różnych
kompozycjach.

■ Rodziny systemowe można przenosić między projektami.

■ Rodziny lokalne definiują elementy niestandardowe tworzone w kontekście projektu. Element lokalny należy utworzyć,
gdy w projekcie wymagana jest unikatowa geometria, która nie będzie używana ponownie, lub geometria, dla której musi
zostać zachowana co najmniej jedna relacja z geometrią w innym projekcie.
■ Ponieważ elementy lokalne są przeznaczone do ograniczonego stosowania w projekcie, każda z nich zawiera tylko
jeden typ. Istnieje możliwość utworzenia wielu rodzin lokalnych w projektach; w projektach można również umieszczać
kopie tego samego elementu lokalnego. W przeciwieństwie do systemowych i standardowych rodzin komponentów
nie można powielać typów rodzin lokalnych w celu utworzenia wielu typów.

Typ
Każda rodzina może mieć kilka typów. Typ może stanowić rodzinę elementów o określonej wielkości; przykładem takiego
typu mogą być tabele rysunkowe o rozmiarze 30” X 42” lub A0. Typem może być również styl, np. domyślny wyrównany lub
domyślny kątowy styl dla wymiarów.

Wystąpienie
Wystąpieniami są rzeczywiste obiekty (pojedyncze elementy) umieszczone w projekcie i mające określone położenie w budynku
(wystąpienia modelu) lub na arkuszu rysunku (wystąpienia opisu).

Zachowanie elementów w modelowaniu parametrycznym

Program Revit Architecture wykorzystuje w projektach trzy typy elementów:

■ Elementy modelu reprezentują rzeczywistą trójwymiarową geometrię budynku. Są one wyświetlane w odnośnych widokach
modelu. Elementami modelu są na przykład ściany, okna, drzwi i dachy.

■ Elementy odniesienia pomagają zdefiniować kontekst projektu. Elementami odniesienia są na przykład siatki, poziomy
i płaszczyzny odniesienia.

■ Elementy specyficzne dla widoku wyświetlane są tylko w widokach, w których są umieszczone. Pomagają opisywać lub
dokumentować model. Na przykład wymiary, etykiety i komponenty szczegółów 2D są elementami specyficznymi dla
widoku.

12 | Rozdział 2 Modelowanie informacji o budynku

 Istnieją dwa typy elementów modelu:
■ Obiekty nadrzędne (lub elementy obiektów nadrzędnych) są zasadniczo budowane lokalnie na miejscu budowy. Obiektami
nadrzędnymi są na przykład ściany i sufity.

■ Komponenty modelu to wszystkie pozostałe typy elementów w modelu budynku. Na przykład okna, drzwi i szafki są
komponentami modelu.

Istnieją dwa typy elementów specyficznych dla widoku:

■ Elementy opisu są komponentami 2D dokumentującymi model i zachowującymi skalę na papierze. Na przykład wymiary,
etykiety i opisy indeksowe są elementami opisu.

■ Szczegóły są elementami 2D zapewniającymi szczegółowe informacje o modelu budynku w konkretnym widoku. Przykłady
to: linie szczegółu, wypełnione regiony i komponenty szczegółu 2D.

Taka implementacja pozwala na elastyczność procesu projektowania. Elementy programu Revit Architecture zaprojektowane
są w taki sposób, aby użytkownik mógł je tworzyć i modyfikować bezpośrednio, bez konieczności programowania. Podczas
rysowania w programie Revit Architecture można definiować nowe elementy parametryczne.
Zachowanie elementów programu Revit Architecture jest uzależnione w znacznym stopniu od kontekstu budynku. Kontekst
zależy od tego, w jaki sposób został narysowany komponent, oraz od ustanowionych relacji wiązań z innymi komponentami.
Często jest tak, że użytkownik nie musi ustanawiać tych relacji; są one ustanawiane niejawnie na podstawie działań użytkownika
i sposobu rysowania. W innych przypadkach można nimi sterować jawnie, na przykład blokując wymiar lub wyrównując dwie
ściany.

Właściwości elementu
W programie Revit Architecture każdy element umieszczany na rysunku jest wystąpieniem typu rodziny. Elementy są
wyposażone w dwa zestawy właściwości sterujących ich wyglądem i zachowaniem: właściwości typu i właściwości wystąpienia.

Właściwości typu
Ten sam zestaw właściwości typu jest wspólny dla wszystkich elementów w rodzinie. Każda właściwość ma tę samą wartość
w przypadku wszystkich wystąpień danego typu rodziny.
Na przykład wszystkie elementy należące do rodziny Biurko mają właściwość Szerokość, ale jej wartość jest różna w zależności
od typu rodziny. Każdy element o typie rodziny 60” x 30” w rodzinie Biurko ma szerokość 5’, natomiast każdy element typu
rodziny 72” x 36” ma szerokość 6’.
Zmiana wartości właściwości typu ma wpływ na wszystkie bieżące i przyszłe wystąpienia tego typu rodziny.

Właściwości elementu | 13
 Właściwości wystąpienia
Wspólny zestaw właściwości wystąpienia ma również zastosowanie do wszystkich elementów należących do danego typu
rodziny, ale wartości tych właściwości mogą być różne w zależności od położenia elementu w budynku lub w projekcie.
Przykładowo wymiary okna są jego właściwościami typu, a jego wysokość nad poziomem jest właściwością wystąpienia
elementu. Podobnie wymiary przekroju belki są właściwościami typu, podczas gdy długość belki jest właściwością wystąpienia
elementu.
Zmiana wartości właściwości wystąpienia ma wpływ tylko na elementy w wybranym zestawie lub na element, który ma zostać
umieszczony. Na przykład wybranie belki i zmiana jednej z jej wartości właściwości wystąpienia na palecie Właściwości ma
wpływ jedynie na tę belkę. Wybranie narzędzia do umieszczania belek i zmiana jednej z wartości właściwości wystąpienia
powoduje zastosowanie wartości do wszystkich belek umieszczanych za pomocą tego narzędzia.

14 | Rozdział 2 Modelowanie informacji o budynku

Licencjonowanie
3
Licencjonowanie — przegląd
Istnieją trzy opcje licencjonowania w programie Revit Architecture:

■ Jednostanowiskowe. Licencja jednostanowiskowa jest związana z jednym komputerem. Dodatkowo zachodzi możliwość
transferu licencji z jednego komputera na drugi z licencją jednostanowiskową. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz License Transferring.

■ Sieciowe. Licencja sieciowa nie jest związana z jednym komputerem. Może zostać zainstalowana na serwerze i wiele
komputerów w tej samej sieci może skorzystać z tej licencji w celu uruchomienia programu Revit Architecture. Dodatkowo
można wypożyczyć licencję z serwera licencji i używać jej poza otoczeniem sieciowym przez określony czas. Aby uzyskać
więcej informacji na ten temat, zobacz License Borrowing.

■ Demonstracyjne. Licencja demonstracyjna pozwala na używanie programu Revit Architecture jako przeglądarki.

Licencjonowanie jednostanowiskowe
Postępuj według poniższej procedury, aby uzyskać licencję jednostanowiskową programu Revit Architecture. Jeśli jeszcze nie
uruchamiano programu Revit Architecture w trybie próbnym, to przy pierwszym uruchomieniu programu Revit Architecture
automatycznie zostanie wyświetlone okno dialogowe Aktywacja licencji produktu. Przejdź do okna Aktywacja licencji produktu
i wybierz polecenie Aktywuj produkt.

Jeśli program Revit Architecture był już uruchamiany, kliknij opcję ➤ Licencjonowanie ➤ (Informacje o
produkcie i licencji).

Aby wprowadzić licencję jednostanowiskową

1 W oknie dialogowym Informacje o produkcie i licencji upewnij się, że jest zaznaczona opcja Jednostanowiskowa
— zabezpieczona. Przejdź do punktu 4.
2 Jeśli opcja Jednostanowiskowa — zabezpieczona nie jest zaznaczona, zaznacz ją i kliknij przycisk Zastosuj, co
spowoduje ponowne uruchomienie programu Revit Architecture.
3 Otwórz okno dialogowe Informacje o produkcie i licencji.
4 Kliknij przycisk Zarejestruj.
5 W oknie dialogowym Aktywacja licencji produktu wybierz polecenie Aktywuj produkt.
6 W oknie dialogowym Wymagane są informacje o produkcie wprowadź numer seryjny i klucz produktu.

15
 7 Kliknij przycisk Dalej.
8 Zaznacz opcję Połącz i aktywuj teraz lub opcję Posiadam kod aktywacji z firmy Autodesk. W przypadku
zaznaczenia opcji Połącz teraz zostanie wykonany automatycznie proces aktywacji przez nawiązanie połączenia
z odpowiednimi serwerami firmy Autodesk za pośrednictwem Internetu. Zostanie wyświetlony monit o
zalogowanie się na stronie Zarejestruj się raz w celu dokończenia aktywacji. Za pierwszym razem należy utworzyć
konto do celów aktywacji.
9 Jeśli nie wybrano opcji Połącz teraz, należy użyć operacji kopiowania (Ctrl+C) i wklejania (Ctrl+V) w celu
wklejenia kodu aktywacji w polu tekstowym oznaczonym liczbą 1.
10 Kliknij przycisk Dalej.
11 Kliknij przycisk Zakończ. W programie Revit Architecture zostanie wyświetlone okno dialogowe zawierające
potwierdzenie licencji.

Przedłużanie licencji
W przypadku posiadania licencji sieciowej i wystąpienia problemu z licencją można przedłużyć licencję na tyle, aby zapisać
pracę.

Przykłady przestojów
■ Używano programu Revit Architecture, pozostawiono włączony komputer na ponad dwie godziny, ale zapomniano zapisać
pracę, a wszystkie wolne licencje wraz z tą zostały przydzielone innym użytkownikom.

■ Komputer, na którym zainstalowany jest serwer licencji, uległ uszkodzeniu.

Zapisywanie pracy w trakcie przestoju

W przypadku braku łączności z siecią program Revit kontynuuje pracę przez dwugodzinny okres karencji. Jeśli w tym czasie
licencja sieciowa nie zostanie wczytana, będą wyświetlane komunikaty informujące o ilości pozostałego czasu. Po zakończeniu
dwugodzinnego okresu zostanie wyświetlone okno dialogowe z monitem o zapisanie pracy lub zamknięcie programu Revit
bez zapisywania.

Przenoszenie licencji
Jeśli program Revit Architecture uruchomiono na samodzielnej licencji, można ją przenieść za pomocą narzędzia do przenoszenia
licencji. Licencja zostaje przeniesiona na inny komputer; system zapewnia używanie programu tylko na komputerze posiadającym
licencję. Aby uzyskać dostęp do narzędzia do przenoszenia licencji, wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ W systemie Windows XP kliknij kolejno menu Start ➤ Programy ➤ Autodesk ➤ Autodesk Revit Architecture
2011 ➤ Narzędzie do przenoszenia licencji.

■ W systemach Windows Vista lub Windows 7 kliknij kolejno menu Start ➤ Wszystkie programy ➤ Autodesk ➤ Autodesk
Revit Architecture 2011 ➤ Narzędzie do przenoszenia licencji.

Dalsze informacje dotyczące narzędzia do przenoszenia licencji są dostępne w pomocy podręcznej.

Wypożyczanie licencji
Jeśli program Revit Architecture uruchomiony jest na licencji sieciowej, można wypożyczyć licencję z serwera licencji, więc
można używać oprogramowania przez określony czas, gdy komputer nie jest podłączony do sieci. Licencja zostaje automatycznie
zwrócona do serwera licencji pod koniec dnia wyznaczającego datę zwrotu określoną przy wypożyczaniu licencji. Licencję
można zwrócić wcześniej.

16 | Rozdział 3 Licencjonowanie
UWAGA W przypadku licencji samodzielnej nie ma możliwości wypożyczania. Aby sprawdzić typ licencji produktu, kliknij

kolejno opcję ➤ Licencjonowanie ➤ (Informacje o produkcie i licencji).

Wypożyczenie licencji

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Licencjonowanie ➤ (Wypożycz licencję).

2 W oknie dialogowym na kalendarzu kliknij datę zwrotu licencji.

Upewnij się, że wybrano datę w odpowiednim przedziale.

3 Kliknij przycisk Wypożycz licencję.

UWAGA Liczba licencji, które można wypożyczyć, jest ograniczona. Jeśli nie można wypożyczyć licencji, oznacza
to, że wszystkie dostępne licencje już zostały wypożyczone. W takim wypadku należy skontaktować się z
administratorem sieci.

Zwrot licencji
Po zakończeniu okresu wypożyczenia dana licencja zostaje automatycznie zwrócona do serwera. Gdy komputer ponownie
zostanie podłączony do serwera, można normalnie uruchomić program Revit Architecture. Pomyślne uruchomienie programu
oznacza, że pobrana została normalna licencja sieciowa. W tym momencie można ponownie wypożyczyć licencję.

UWAGA Aby sprawdzić datę ważności wypożyczonej licencji, kliknij menu Pomoc ➤ Informacje. W oknie dialogowym
Informacje kliknij opcję Informacje o produkcie. W oknie dialogowym informacje o produkcie w obszarze Data ważności
licencji sprawdź datę zwrotu licencji.

Wcześniejsze zwracanie licencji

■ Kliknij kolejno opcje ➤ Licencjonowanie ➤ (Zwróć licencję wcześniej).

Wypożyczanie licencji | 17
18
Interfejs użytkownika
4
Interfejs programu Revit znacznie upraszcza proces roboczy. Za pomocą kilku kliknięć można również dostosować interfejs do preferowanego
sposobu pracy. Na przykład dla wstążki można ustawić jeden z czterech stylów wyświetlania. Można również wyświetlić jednocześnie kilka
widoków projektu lub nałożyć je na siebie, aby widoczny był tylko ten znajdujący się na wierzchu.

Wstążka
Wstążka jest wyświetlana podczas tworzenia lub otwierania pliku. Zawiera ona wszystkie narzędzia potrzebne do utworzenia
projektu lub rodziny.

Podczas zmiany wielkości okna programu Revit widać, jak automatycznie zmienia się rozmiar narzędzi na wstążce zgodnie z
ilością dostępnego miejsca. Dzięki temu mechanizmowi wszystkie przyciski są widoczne na prawie każdej wielkości ekranie.

Panele rozszerzone
Strzałka obok tytułu panelu wskazuje na możliwość rozwinięcia panelu w celu wyświetlenia pokrewnych narzędzi i kontrolek.

19
 Domyślnie panel rozwinięty jest zamykany automatycznie po kliknięciu myszą poza nim. Aby panel pozostał rozwinięty mimo
wyświetlania jego karty na wstążce, kliknij ikonę pinezki w lewym dolnym rogu rozwiniętego panelu.

Uruchamianie okna dialogowego

Niektóre panele umożliwiają otwarcie okna dialogowego w celu zdefiniowania pokrewnych ustawień. Strzałka uruchamiania
okna dialogowego znajdująca się w dolnej części panelu umożliwia otwarcie okna dialogowego.

Karty kontekstowe na wstążce

W przypadku używania niektórych narzędzi lub wybierania elementów na wstążce jest wyświetlana karta kontekstowa
zawierająca narzędzia związane tylko z kontekstem danego narzędzia lub elementu. Często karta kontekstowa jest połączona
z kartą Zmień. Karta kontekstowa na wstążce jest zamykana podczas opuszczania narzędzia lub usunięcia zaznaczenia.

Użytkownik sam określa, czy karta kontekstowa automatycznie ma trafiać na pierwszy plan czy też pozostaje na nim bieżąca
karta. Można także wskazać, która karta będzie wyświetlana na wstążce po opuszczeniu narzędzia lub anulowaniu zaznaczenia
elementu. Zobacz Opcje interfejsu użytkownika na stronie 1620.

Dostosowywanie wstążki
Dostosowanie wstążki może obejmować zmianę sposobu wyświetlania oraz układu kart i paneli.

Aby przesunąć panele wstążki

Jeśli chcesz... Należy...

przesunąć panel na wstążce przeciągnąć etykietę panelu w żądane miejsce na wstążce.

przenieść panel ze wstążki przeciągnąć etykietę panelu na obszar rysunku lub pulpit.

20 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Jeśli chcesz... Należy...

zadokować razem kilka paneli przeciągnąć jeden panel na drugi.

ruchomych

przesunąć zadokowane panele umieścić wskaźnik myszy na jednym z paneli, co spowoduje

jako grupę wyświetlenie uchwytu z lewej strony. Następnie przeciągnąć
uchwyt w wybrane miejsce.

przywrócić panel ruchomy na przesunąć wskaźnik myszy na panel w celu wyświetlenia

wstążkę kontrolki w prawym górnym rogu i kliknąć opcję Przywróć
panele na wstążce.

Aby zmienić sposób wyświetlania wstążki

Jeśli chcesz... Należy...

określić preferowaną metodę na prawo od sekcji kart wstążki kliknąć strza-

minimalizowania wstążki łkę w prawo i wybrać żądane zachowanie:
Minimalizuj do kart, Minimalizuj do tytułów
paneli, Minimalizuj do przycisków paneli lub
Przechodź przez wszystko.

wyświetlać całą wstążkę albo zminimalizować na prawo od sekcji kart wstążki kliknąć strza-
ją, tak aby były widoczne tylko karty, tytuły łkę w lewo, aby zmienić wyświetlanie wstążki.
paneli lub przyciski paneli Klikanie strzałki powoduje przechodzenie
między opcją wyświetlania całej wstążki oraz
preferowaną metodą jej minimalizowania
albo między wszystkimi opcjami wyświetlania.

ukryć tytuły paneli kliknąć prawym przyciskiem myszy pusty

(szary) obszar wstążki i wybrać polecenie
Pokaż tytuły paneli.

Aby zmienić zachowanie kart

Użytkownik może określić, która karta ma być wyświetlana po opuszczeniu narzędzia lub anulowaniu zaznaczenia elementu:
karta Zmień czy karta wyświetlana ostatnio. Ponadto można określić, że zaznaczanie elementów nie będzie powodowało
wyświetlania kart kontekstowych.

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

Dostosowywanie wstążki | 21
 2 W oknie dialogowym Opcje na karcie Interfejs użytkownika w sekcji Zachowanie wyświetlania kart skonfiguruj żądane
ustawienia.

Aby zresetować wstążkę i pasek narzędzi Szybki dostęp

Jeśli wystąpi konieczność przywrócenia domyślnych ustawień wstążki, można usunąć plik UIState.dat.
Znajduje się on w następującym folderze:

■ Windows XP:
%USERPROFILE%\Local Settings\Application Data\Autodesk\Revit\<nazwa i wersja produktu>

■ Windows Vista lub Windows 7:

%LOCALAPPDATA%\Autodesk\Revit\<nazwa i wersja produktu>

OSTRZEŻENIE Usunięcie pliku UIState.dat powoduje również usunięcie dostosowań paska narzędzi szybkiego dostępu.

Menu aplikacji
Menu aplikacji zapewnia dostęp do popularnych działań na plikach, takich jak Nowy, Otwórz i Zapisz. Umożliwia również
zarządzanie plikami za pomocą bardziej zaawansowanych narzędzi, np. Eksportuj i Opublikuj.

Kliknij przycisk , aby otworzyć menu aplikacji.

Aby zobaczyć polecenia dostępne dla wybranego elementu menu, kliknij strzałkę po jego prawej stronie. Na wyświetlonej
liście można kliknąć żądane polecenie.
Aby skrócić całą procedurę, można kliknąć wybrany przycisk główny w menu aplikacji (widoczny z lewej strony), który
powoduje wykonanie domyślnej operacji.

Kliknij lewą stronę... aby otworzyć...

okno dialogowe Nowy projekt

(Nowy)

Otwórz okno dialogowe

(Otwórz)

Drukuj okno dialogowe

(Drukuj)

22 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

 Kliknij lewą stronę... aby otworzyć...

Okno dialogowe Ustawienia publikowania

(Opublikuj)
DWF

Okno dialogowe Informacje o produkcie i

(Licencjonowanie)
licencji

Ostatnio używane dokumenty

Kliknięcie przycisku Najnowsze dokumenty umieszczonego w menu aplikacji spowoduje wyświetlenie listy ostatnio otwartych
plików. Za pomocą listy rozwijanej można zmienić porządek sortowania ostatnio używanych dokumentów. Pinezki umożliwiają
trwałe pozostawianie dokumentów na liście, niezależnie od tego, kiedy były ostatnio otwierane.

Otwórz dokumenty
Kliknięcie przycisku Otwórz dokumenty umieszczonego w menu aplikacji spowoduje wyświetlenie listy wszystkich otwartych
widoków w otwartych plikach. Po zaznaczeniu widoku na liście zostanie on wyświetlony w obszarze rysunku.

Pasek narzędzi szybkiego dostępu

Pasek narzędzi szybkiego dostępu zawiera zestaw domyślnych narzędzi. Użytkownik może go jednak dostosować, tak aby były
na nim wyświetlane narzędzia najczęściej używane.

Aby przesunąć pasek narzędzi szybkiego dostępu

Pasek narzędzi szybkiego dostępu może być wyświetlany nad lub pod wstążką. Aby zmienić ustawienie, na pasku narzędzi
Szybki dostęp kliknij kolejno listę rozwijaną Dostosuj pasek narzędzi Szybki dostęp ➤ Wyświetlaj pod wstążką.

Aby dodać narzędzia do paska narzędzi szybkiego dostępu

Na wstążce przejdź do narzędzia, które chcesz dodać. Kliknij narzędzie prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Dodaj
do paska narzędzi szybkiego dostępu.

UWAGA Niektóre narzędzia na kartach kontekstowych nie mogą być dodawane do paska narzędzi Szybki dostęp.

Pasek narzędzi szybkiego dostępu | 23

 Jeśli z paska narzędzi szybkiego dostępu usunięto domyślne narzędzia, można je z powrotem dodać. W tym celu należy kliknąć
menu rozwijane Dostosuj pasek narzędzi szybkiego dostępu i zaznaczyć wybrane narzędzie.

Aby dostosować pasek narzędzi szybkiego dostępu

Aby dokonać szybkiej modyfikacji paska, kliknij na nim wybrane narzędzie prawym przyciskiem myszy i wybierz jedno z
następujących poleceń:

■ Usuń z paska narzędzi szybkiego dostępu powoduje usunięcie narzędzia.

■ Dodaj separator powoduje dodanie linii separatora na prawo od narzędzia.

Jeśli chcesz wprowadzić większe zmiany, w menu rozwijanym Pasek narzędzi szybkiego dostępu kliknij polecenie Dostosuj
pasek narzędzi szybkiego dostępu. W oknie dialogowym wykonaj następujące czynności:

Jeśli chcesz... Należy...

przenieść narzędzia do góry (w lewo) lub na zaznaczyć na liście wybrane narzędzie.

dół (w prawo) na pasku narzędzi
Następnie klikać przycisk (Przesuń w

górę) lub (Przesuń w dół) do momentu,

aż narzędzie znajdzie się w żądanym miejscu.

dodać linię separatora zaznaczyć narzędzie, które ma być

wyświetlane nad linią separatora (na lewo od

niej). Następnie kliknąć przycisk (Dodaj

separator).

usunąć narzędzie lub linię separatora z paska zaznaczyć narzędzie lub linię i kliknąć przycisk
narzędzi
(Usuń).

Podpowiedzi
Podpowiedzi zawierają informacje o narzędziach wyświetlanych w interfejsie użytkownika lub elementach w obszarze rysunku
bądź instrukcje dalszego postępowania z danym narzędziem.

Podpowiedzi wstążki
Przytrzymanie wskaźnika myszy na wstążce domyślnie powoduje wyświetlenie podpowiedzi w programie Revit Architecture.
Podpowiedź zawiera krótki opis narzędzia. Przytrzymanie wskaźnika myszy na wstążce nieco dłużej spowoduje wyświetlenie
dodatkowych informacji, jeśli są one dostępne. Gdy podpowiedź jest widoczna, można nacisnąć klawisz F1, aby wyświetlić
pomoc kontekstową zawierającą więcej informacji na temat tego narzędzia.

24 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

 UWAGA Jeśli klawisz F1 zostanie naciśnięty przed wyświetleniem podpowiedzi, zamiast właściwego tematu pomocy
kontekstowej zostanie otwarty domyślny temat pomocy. Przed naciśnięciem klawisza F1 należy poczekać na wyświetlenie
podpowiedzi.

Te podpowiedzi są przydatne podczas pierwszych kontaktów z oprogramowaniem. Ilość informacji wyświetlanych w

podpowiedziach oraz prędkość ich wyświetlania można dostosować. Jeśli podpowiedzi nie są już potrzebne, można je wyłączyć.
Niektóre podpowiedzi zawierają wbudowane nagrania wideo zwane obiektami ToolClip™. Nagrania te w sposób animowany
prezentują zasady posługiwania się narzędziem. Są odtwarzane automatycznie po wyświetleniu podpowiedzi. Aby zobaczyć

przykład takiego obiektu, wyświetl podpowiedź następującego narzędzia: karta Zmień ➤ panel Zmień ➤
(Przytnij/Wydłuż do narożnika).

UWAGA Obiekty ToolClip™ nie są obsługiwane na komputerach 64-bitowych.

Podpowiedzi w obszarze projektowania

Podczas pracy w obszarze rysunku w programie Revit Architecture obok wskaźnika wyświetlana jest podpowiedź. Zawarta w
niej informacja jest powtórzona na pasku stanu.

■ Po umieszczeniu wskaźnika na elemencie w podpowiedzi są wyświetlane dane identyfikacyjne elementu: kategoria, rodzina
i typ.

■ W trakcie pracy z narzędziem podpowiedź zawiera sugestie kolejnych operacji.

Aby wyłączyć podpowiedzi, w opcji Podpowiedzi zaznacz wartość Brak, tak jak to opisano poniżej.

Aby dostosować lub wyłączyć podpowiedzi

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

2 Na karcie Interfejs użytkownika dla opcji Podpowiedzi wybierz jedną z poniższych wartości:
■ Minimalna: W przypadku podpowiedzi wstążki jest wyświetlany tylko krótki opis, bez dodatkowych
informacji. Podpowiedzi w obszarze rysunku są wyświetlane normalnie.

■ Normalna: (domyślna) W przypadku podpowiedzi wstążki po przesunięciu wskaźnika na narzędzie

wyświetlany jest krótki opis, po którym następują dalsze informacje, jeśli wskaźnik pozostanie w danym
miejscu nieco dłużej. Podpowiedzi w obszarze rysunku są wyświetlane normalnie.

■ Wysoka: W przypadku podpowiedzi wstążki jest wyświetlany krótki opis oraz dalsze informacje dotyczące
narzędzia (jeśli są dostępne) w tej samej chwili bez opóźnienia. Podpowiedzi w obszarze rysunku są
wyświetlane normalnie.

■ Brak: Powoduje wyłączenie podpowiedzi wstążki i podpowiedzi w obszarze rysunku. Podpowiedzi nie są
wyświetlane.

UWAGA Wyłączenie podpowiedzi powoduje również wyłączenie pomocy kontekstowej (F1). Aby
udostępnić pomoc kontekstową, dla opcji Podpowiedzi określ ustawienie Minimalne.

Porady dotyczące klawiszy

Porady dotyczące klawiszy umożliwiają dostęp do menu aplikacji, paska narzędzi szybkiego dostępu i wstążki bezpośrednio
z klawiatury. W celu wyświetlenia tych porad należy nacisnąć klawisz Alt.
Porady dotyczące klawiszy mogą służyć do poruszania się po wstążce. Po wpisaniu porady dla karty wstążki jest ona umieszczana
na pierwszym planie i zostają wyświetlone porady dotyczące klawiszy dla zawartych w niej przycisków i kontrolek. Jeśli karta

Porady dotyczące klawiszy | 25

 wstążki ma rozwijany panel z dodatkowymi narzędziami, po wpisaniu porady dotyczącej tego panelu zostanie wyświetlony
panel oraz porady dla zawartych w nim narzędzi.

Temat pokrewny

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

Przeglądarka projektu
W Przeglądarce projektu wyświetlana jest logiczna hierarchia wszystkich widoków, zestawień, arkuszy, rodzin, grup połączonych
modeli Revit i innych części bieżącego projektu. Rozwinięcie i zwinięcie każdej gałęzi powoduje wyświetlenie elementów,
które się w niej znajdują.

Aby zmienić wielkość i położenie Przeglądarki projektu

■ Aby wyświetlić Przeglądarkę projektu, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Interfejs użytkownika i zaznacz pole wyboru
Przeglądarka projektu.

■ Aby ukryć Przeglądarkę projektu, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Interfejs użytkownika i odznacz pole wyboru
Przeglądarka projektu lub kliknij przycisk Zamknij (czerwony znak X) w górnej części przeglądarki.

■ Aby zmienić wielkość Przeglądarki projektu, przeciągnij jedną z jej krawędzi.

■ Aby przesunąć Przeglądarkę projektu, przeciągnij pasek tytułu przeglądarki w oknie programu Revit. Podczas ruchu
wskaźnika obrys wskazuje nowe miejsce przesunięcia oraz kształt przeglądarki. Zwolnij przycisk myszy, aby umieścić
przeglądarkę w wybranym położeniu. Przeglądarkę projektu można również przeciągnąć poza okno programu Revit —
na pulpit.

■ Aby Przeglądarka projektu była ruchoma w obszarze rysunku, kliknij dwukrotnie jej pasek tytułu. Następnie przenieś
przeglądarkę w wybrane położenie i przeciągnij jej krawędzie, aby zmienić jej rozmiar.

Możesz również dostosować sposób organizacji widoków projektu w Przeglądarce projektu. Zobacz Dopasowanie organizacji
widoku projektu w Przeglądarce projektu na stronie 863.
Zmiany wielkości i położenia Przeglądarki projektu są zapisywane i przywracane po ponownym uruchomieniu aplikacji.

Użycie Przeglądarki projektu

Przeglądarka projektu to wydajne narzędzie do nawigacji i zarządzania złożonymi projektami.

26 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Widoki, zestawienia, arkusze
Jeśli chcesz... wtedy...

otworzyć widok dwukrotnie kliknij nazwę widoku lub kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę, a
następnie w menu podręcznym kliknij przycisk Otwórz. Aktywna nazwa widoku za-
znaczona jest pogrubioną czcionką.

dodać widok do arkusza przeciągnij nazwę widoku na nazwę arkusza lub na arkusz znajdujący się w obszarze
rysunku. Możesz również kliknąć prawym przyciskiem myszy nazwę arkusza, a
następnie w menu podręcznym kliknij przycisk Dodaj widok. W oknie dialogowym
Widoki wybierz widok, który ma zostać dodany, i kliknij przycisk Dodaj widok do
arkusza.
Po wykonaniu jednej z powyższych czynności arkusz zostanie uaktywniony w obszarze
rysunku, a dodany widok zostanie wyświetlony jako rzutnia. Podczas przesuwania
wskaźnika rzutnia przesuwa się razem z nim. Kiedy rzutnia zostanie przesunięta do
wybranego położenia na arkuszu, kliknij, aby ją umieścić. Zobacz Dodawanie widoków
do arkusza na stronie 992.

usunąć widok z arkusza w obszarze nazwy arkusza kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a
następnie kliknij opcję Usuń z arkusza.

utworzyć nowy arkusz kliknij prawym przyciskiem myszy gałąź Arkusze, a następnie wybierz polecenie Nowy
arkusz. Zobacz Dodawanie arkusza na stronie 992.

skopiować widok kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie kliknij opcję Powiel
widok ➤ Powiel.

skopiować widok wraz z właściwymi dla kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie wybierz opcję Powiel
niego elementami widok ➤ Powiel ze szczegółami.
Elementy charakterystyczne dla widoku (np. komponenty szczegółów i wymiary) są
kopiowane do widoku. To narzędzie jest dostępne dla rzutów, widoków odwołania,
widoków kreślarskich i przekrojów. Nie możesz kopiować odwołań z rzutów.

zmienić nazwy widoków, zestawień kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie kliknij przycisk Zmień
nazwę. W oknie dialogowym Zmień nazwę widoku wprowadź nową nazwę, a następnie
kliknij przycisk OK.

zmienić nazwę arkusza kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę arkusza, a następnie przycisk Zmień nazwę.
W oknie dialogowym Tytuł arkusza wpisz nazwę i numer arkusza, a następnie kliknij
przycisk OK.

zamknąć widok kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie przycisk Zamknij.

usunąć widok kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie przycisk Usuń.

zmienić właściwości kliknij nazwę widoku i na palecie Właściwości zmień wymagane właściwości.

rozwinąć lub zwinąć gałęzie w Przeglądarce kliknij znak +, aby rozwinąć gałąź, albo znak -, aby ją zwinąć. Użyj klawiszy strzałek do
projektu przechodzenia pomiędzy gałęziami.

znaleźć odpowiadające widoki kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie wybierz opcję Wyszukaj
odpowiadające widoki. Zobacz Znajdź odpowiadające widoki na stronie 863.

Użycie Przeglądarki projektu | 27

 Rodziny
Jeśli chcesz... wtedy...

utworzyć nowy typ rodziny kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę typu
rodziny i wybierz polecenie Powiel.
Nowa nazwa typu zostanie wyświetlona na
liście typów. Kliknij dwukrotnie nowy typ, aby
otworzyć okno dialogowe Właściwości typu.
Zobacz Rodziny w programie Revit na stronie
499.

zmienić nazwę rodziny kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę

rodziny, a następnie kliknij przycisk Zmień
nazwę. Wpisz nową nazwę (nie można
zmieniać nazwy rodziny systemu).

utworzyć nowe wystąpienie rodziny w widoku kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę typu
rodziny i wybierz opcję Utwórz element. To
narzędzie aktywuje odpowiednie narzędzie i
wybiera właściwy typ do utworzenia wybranej
rodziny w obszarze rysunku.

ponownie wczytać rodzinę kliknij prawym przyciskiem myszy wczytaną

rodzinę, a następnie wybierz opcję Wczytaj
ponownie. W oknie dialogowym Otwórz
przejdź do położenia rodziny, wybierz ją i
kliknij przycisk Otwórz. Zobacz Wczytywanie
i zapisywanie rodzin na stronie 511.

edytować rodzinę kliknij prawym przyciskiem myszy wczytaną

rodzinę, a następnie wybierz opcję Edytuj.
Możesz edytować i wczytać ponownie rodzinę
bezpośrednio do projektu. Zobacz
Edytowanie rodzin w projekcie (lub rodziny
zagnieżdżonej) na stronie 515.

usunąć rodzinę kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę

rodziny i wybierz polecenie Usuń. Jeśli projekt
zawiera wystąpienia tej rodziny, zostanie
wyświetlone okno dialogowe z zapytaniem
o usunięcie rodziny i wszystkich jej wystąpień
z projektu. Kliknij przycisk Tak, aby usunąć
rodzinę, lub przycisk Nie, aby anulować
operację.

UWAGA To narzędzie jest niedostępne dla

typów ścian.

zmienić właściwości typu dwukrotnie kliknij nazwę typu znajdującą się

pod nazwą rodziny. Przykładowo w rodzinie
ścian kliknij dwukrotnie opcję Zewnętrzna —
cegła na pustaku betonowym. Otwarte
zostanie okno dialogowe Właściwości typu,
w którym będzie można zmienić wartości.

28 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Jeśli chcesz... wtedy...

usunąć typ rodziny Kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę typu

rodziny, a następnie wybierz opcję Usuń.
Ta funkcja usuwa typy rodzin, które mogły
być utworzone przez użytkownika oraz rod-
ziny wczytane do projektu.

przeciągnąć i upuścić typy rodzin do projektu wybierz rodzinę typu i przeciągnij ją do

odpowiedniego widoku. Można przeciągać
rodziny utworzone z rodzin wczytywalnych,
jak i z rodzin systemowych.

Grupy
Jeśli chcesz... wtedy...

umieścić wystąpienie grupy w widoku w obszarze Grupy przejdź do wybranej

grupy, a następnie przeciągnij grupę do
obszaru rysunku. Zobacz Umieszczanie
grup na stronie 1450.

zmienić typy grup kliknij prawym przyciskiem myszy typ

grupy, a następnie wybierz jedno z
następujących narzędzi:
■ Usuń: usuwa typ grupy.
■ Zmień nazwę: zmienia nazwę typu
grupy.
■ Zaznacz wszystkie wystąpienia
elementu: wybiera wszystkie
wystąpienia typu grupy w projekcie.
■ Właściwości: zmienia właściwości typu.

powielić typ grupy w polu Grupy przejdź do wybranej grupy,

kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę
grupy, a następnie kliknij przycisk Powiel.
W Przeglądarce projektu wyświetlony
zostanie nowy typ grupy. Zobacz
Powielanie typów grup na stronie 1449.

ponownie wczytać grupę w polu Grupy przejdź do wybranej grupy,

kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę
grupy, a następnie kliknij przycisk Wczytaj
ponownie. Zobacz Wczytywanie grup na
stronie 1450.

Połączenia Revit
Jeśli chcesz... wtedy...

utworzyć nowe połączenie do modelu kliknij prawym przyciskiem myszy gałąź

programu Revit Połączenia Revit, a następnie kliknij przycisk
Nowe połączenie. Zobacz Podłączanie
modeli programu Revit na stronie 1220.

Użycie Przeglądarki projektu | 29

 Jeśli chcesz... wtedy...

zarządzać połączeniami do modeli programu kliknij prawym przyciskiem myszy gałąź

Revit Połączenia Revit, kliknij przycisk Zarządzaj
połączeniami, a następnie kliknij kartę Revit.
Zobacz Zarządzanie połączeniami na
stronie 1241.

skopiować podłączony model programu Revit w polu Połączenia Revit przejdź do pod-
do innego pliku projektu łączonego modelu, który ma zostać
skopiowany, kliknij prawym przyciskiem
myszy nazwę połączenia, a następnie kliknij
przycisk Utwórz element. Kliknij w obszarze
rysunku, aby umieścić nowe wystąpienie
podłączonego modelu. Zobacz Kopiowanie
modelu podłączonego w modelu
nadrzędnym na stronie 1221.

usunąć lub ponownie wczytać podłączony w obszarze Połączenia Revit przejdź do

model programu Revit podłączonego modelu, kliknij prawym
przyciskiem myszy nazwę połączenia, a
następnie kliknij wybrane narzędzie, które
spowoduje usunięcie lub ponowne
wczytanie modelu. Zobacz Zarządzanie
połączeniami na stronie 1241.

Renderingi
Jeśli chcesz... wtedy...

wyrenderować obraz wyświetl widok 3D i kliknij kolejno kartę

Widok ➤ panel Grafika ➤ (Renderuj).

Następnie w oknie dialogowym Rendering
wybierz opcję Renderuj.

umieścić renderowane obrazy w arkuszach przeciągnij nazwę obrazu renderowanego

na arkusz w obszarze rysunku.

Obszar rysunku
Obszar rysunku widoczny w oknie programu Revit przedstawia widoki (oraz arkusze i zestawienia) bieżącego projektu. Przy
każdym otwarciu widoku w projekcie jest on wyświetlany domyślnie w obszarze rysunku na wierzchu wszystkich innych
otwartych widoków. Pozostałe widoki są nadal otwarte, ale znajdują się pod spodem bieżącego widoku. Użyj narzędzi dostępnych
na karcie Widok w panelu Okna w celu rozmieszczenia widoków, tak aby odpowiadały stylowi pracy.
Domyślnym kolorem tła obszaru rysunku jest kolor biały. Można go zmienić na czarny. (Zapoznaj się z poniższymi instrukcjami).

30 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Aby zarządzać widokami w obszarze rysunku

■ Aby wyświetlić widok projektu, który nie został jeszcze otwarty, przejdź do tego widoku w Przeglądarce projektu, a
następnie dwukrotnie kliknij nazwę widoku.

■ Aby wyświetlić listę otwartych widoków, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Przełącz okna. Na
dole menu znajduje się lista otwartych widoków. Aktualnie wybrany widok w obszarze rysunku jest zaznaczony.

■ Aby wyświetlić inny otwarty (ale ukryty) widok w obszarze rysunku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę
rozwijaną Przełącz okna, a następnie kliknij widok do wyświetlenia.

■ Aby otworzyć drugie okno dla bieżącego widoku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ (Powiel). To narzędzie
jest przydatne w sytuacji, gdy zachodzi potrzeba obejrzenia z bliska lub z innej strony poszczególnych części projektu i
jednocześnie wyświetlenia w innym oknie całego projektu. (Aby wyświetlić oba widoki jednocześnie, skorzystaj z narzędzia
Sąsiadująco). Wszelkie zmiany wprowadzone do projektu w nowym oknie będą widoczne również w pozostałych oknach
projektu.

■ Aby ustawić wszystkie otwarte okna w szeregu w obszarze rysunku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤
(Kaskadowo).

■ Aby widzieć wszystkie otwarte widoki jednocześnie, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ (Sąsiadująco).

■ Aby zamknąć wszystkie ukryte widoki, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ (Zamknij ukryte okna). Jeśli
otwarty jest więcej niż jeden projekt, w każdym z nich pozostanie otwarte jedno okno.

■ Aby powiększyć obszar rysunku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika, a
następnie odznacz pola wyboru, aby ukryć komponenty interfejsu takie jak Przeglądarka projektu i pasek stanu.

Aby odwrócić kolor tła obszaru rysunku

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Grafika.

3 Zaznacz lub odznacz opcję Odwróć kolor tła.

Obszar rysunku | 31
 Aby odświeżyć zawartość ekranu

■ Naciśnij klawisz F5.

Pasek stanu
Pasek stanu jest umieszczony wzdłuż dolnej krawędzi okna programu Revit. Podczas korzystania z narzędzia na pasku stanu
z lewej strony wyświetlane są wskazówki lub podpowiedzi dotyczące wykonywanych czynności. Podczas wyróżniania elementu
lub komponentu na pasku stanu wyświetlane są nazwa rodziny i typ.

Aby ukryć pasek stanu

Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika i wyczyść pole wyboru Pasek stanu.
Aby ukryć jedynie kontrolki Zadania lub Warianty projektu znajdujące się na pasku stanu, wyczyść ich odpowiednie pola
wyboru.
Pasek postępu jest wyświetlany po lewej stronie paska stanu podczas otwierania dużego pliku i wskazuje, jaka część pliku
została pobrana.

Po prawej stronie paska stanu wyświetlanych jest kilka innych kontrolek:

■ Zadania: Umożliwia szybki dostęp do okna dialogowego Zadania służącego do pracy nad projektem współdzielonym. W
polu wyświetlania zawartości widać aktywne zadanie. Korzystając z listy rozwijanej, można wyświetlić inne otwarte zadanie.
Zobacz Użycie zadań na stronie 1260.

■ Warianty projektu: Umożliwia szybkie przejście do okna dialogowego Warianty projektu. W polu wyświetlania zawartości
widać aktywny wariant projektu. Korzystając z listy rozwijanej, można wyświetlić inny wariant. Zobacz Praca z wariantami
projektu na stronie 541. Narzędzie Dodaj do zestawu umożliwia dodanie wybranych elementów do aktywnego wariantu
projektu.

■ Tylko aktywne: filtruje wybrane elementy w celu wybrania wyłącznie komponentów wariantu projektu. Zobacz Wybieranie
elementów w wariantach projektu i modelu głównym na stronie 545.

■ Wyłącz warianty: filtruje wybrane elementy w celu wyłączenia komponentów będących częścią wariantu projektu. Zobacz
Wybieranie elementów w wariantach projektu i modelu głównym na stronie 545.

■ Naciśnij i przeciągnij: umożliwia przeciąganie element bez uprzedniego wybrania.

■ Tylko edytowalne: filtruje wybrane elementy w celu wybrania tylko edytowalnych komponentów współdzielonych.
Zobacz Filtrowanie niedostępnych do edycji elementów zadań z zaznaczenia na stronie 1264.

■ Filtr: poprawia kategorie elementów wybrane w widoku. Zobacz Wybieranie elementów za pomocą filtru na stronie 1432.

Pasek opcji
Pasek opcji znajduje się poniżej wstążki. Zawartość paska opcji zmienia się w zależności od aktualnie wybranego narzędzia
lub elementu.

Aby przenieść pasek opcji do dołu okna programu Revit (nad pasek stanu), kliknij go prawym przyciskiem myszy i wybierz
polecenie Dokuj na dole.

32 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Paleta Właściwości
Paleta Właściwości to niemodalne okno dialogowe, w którym można wyświetlać i modyfikować parametry określające
właściwości elementów w programie Revit.

Otwieranie palety Właściwości

Podczas pierwszego uruchomienia programu Revit paleta Właściwości jest otwarta i zadokowana nad elementem Przeglądarka
projektu na stronie 26 z lewej strony obszaru rysunku. W przypadku zamknięcia palety Właściwości można ją później otworzyć,
korzystając z następujących metod:

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości).

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Właściwości.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy obszar rysunku i wybierz polecenie Właściwości.

Paletę można dokować po dowolnej stronie okna programu Revit oraz zmieniać jej rozmiar w poziomie. Gdy paleta jest
niezadokowana, jej rozmiar można zmieniać zarówno w poziomie, jak i w pionie. Między kolejnymi sesjami tego samego
użytkownika w programie Revit zachowywane są sposób wyświetlania i umiejscowienie palety.
Zazwyczaj podczas pracy w programie Revit paletę Właściwości pozostawia się otwartą, ponieważ ułatwia to wykonywanie
następujących operacji:
■ Wybieranie typu elementu, który zostanie umieszczony w obszarze rysunku, lub zmiana typu elementów już umieszczonych
(zobacz Wybór typów na stronie 34).

■ Wyświetlanie i modyfikowanie właściwości umieszczanego elementu albo elementów wybranych w obszarze rysunku
(zobacz Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35).

■ Wyświetlanie i modyfikowanie właściwości aktywnego widoku (zobacz Właściwości widoku na stronie 881).

■ Uzyskiwanie dostępu do właściwości typu, które mają zastosowanie do wszystkich elementów danego typu (zobacz
Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37).

Paleta Właściwości | 33
 Jeśli nie jest aktywne żadne narzędzie umieszczania elementów i nie wybrano żadnych elementów, w palecie są wyświetlane
właściwości aktywnego widoku. (Przejście do właściwości widoku przez jego wybranie umożliwia również Przeglądarka
projektu na stronie 26.)
Jeśli nie wybrano elementów różnego typu, kliknięcie przycisku Edytuj typ powoduje otwarcie okna dialogowego, w którym
można przejrzeć i zmodyfikować właściwości typu wybranego elementu (lub widoku — w zależności od ustawienia filtru
właściwości; zobacz Filtrowanie wyświetlania właściwości elementu na stronie 35). Aby uzyskać więcej informacji na temat
różnic między właściwościami elementu a właściwościami typu, zobacz Właściwości elementu na stronie 13.

UWAGA W celu przejścia do właściwości typu aktywnego narzędzia lub aktualnie wybranych elementów można również

kliknąć kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu). Jeśli przycisk jest dostępny,
zawsze powoduje otwarcie okna z właściwościami typu wybranych elementów lub typu rodziny wybranej w Przeglądarka
projektu na stronie 26. Z kolei przycisk Edytuj typ umieszczony na palecie umożliwia przejście do właściwości typu obiektu,
którego właściwości wystąpienia są obecnie wyświetlane. Obiektem tym może być aktywny widok, aktywne narzędzie
lub aktualnie wybrany element.

Najczęściej (zobacz uwagę o wyjątkach poniżej) na palecie Właściwości wyświetlane są zarówno właściwości elementów
dostępne do edycji przez użytkowników, jak i właściwości tylko do odczytu (zacienione). Właściwość może być tylko do
odczytu, ponieważ jej wartość jest obliczana lub przypisywana automatycznie przez program albo zależy od wartości innej
właściwości. Na przykład właściwość ściany Wysokość niezwiązana można edytować tylko w sytuacji, gdy jej właściwość Więz
góry ma wartość Niezwiązana. Szczegółowa lista zależności znajduje się w opisie właściwości wystąpienia danego typu elementu,
np. w sekcji Właściwości wystąpienia ściany na stronie 261.

UWAGA Jeśli został wybrany węzeł najwyższego poziomu w Przeglądarce projektu (Widoki) lub pojedynczy typ rodziny,
na palecie Właściwości są wyświetlane odpowiednie właściwości typu tylko do odczytu. Aby je zmodyfikować, należy

kliknąć kolejno kartę Zmień ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu). Po otwarciu Edytora rodzin w palecie
domyślnie są wyświetlane parametry rodzin.

Wybór typów
Jeśli jest aktywne narzędzie do umieszczania elementów lub w obszarze rysunku wybrano elementy tego samego typu, u góry
palety Właściwości wyświetlana jest lista rozwijana Wybór typów. W polu jest wyświetlany aktualnie wybrany typ rodziny,
jednak z listy rozwijanej można wybrać inny typ.

34 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

 Aby pole Wybór typów było dostępne mimo zamknięcia palety Właściwości, kliknij je prawym przyciskiem myszy i wybierz
polecenie Dodaj do paska narzędzi szybkiego dostępu.

Filtrowanie wyświetlania właściwości elementu

Tuż pod polem Wybór typów znajduje się filtr określający kategorię elementów, które będą umieszczane za pomocą narzędzia,
lub kategorię i liczbę elementów wybranych w obszarze rysunku. W przypadku wybrania wielu kategorii lub typów w palecie
są wyświetlane tylko ich wspólne właściwości elementu. Aby zobaczyć właściwości konkretnej kategorii lub widoku, gdy
wybrano wiele kategorii, należy użyć listy rozwijanej filtru. Wybranie jednej kategorii nie wpływa na inne wybrane elementy.

Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu

Na palecie Właściwości można edytować właściwości:

■ elementu, który ma zostać umieszczony za pomocą narzędzia,

■ elementów wybranych w obszarze rysunku,

■ aktywnego widoku.

Zawartość palety Właściwości różni się w zależności od sytuacji. Jeśli jest aktywne narzędzie lub wybrano jeden element albo
wiele elementów tego samego typu, w polu Wybór typów na stronie 34 u góry palety wyświetlany jest aktualnie wybrany typ
rodziny. W przykładzie poniżej została wybrana jedna ściana.

Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu | 35

 Tuż pod polem Wybór typów znajduje się filtr określający kategorię elementów, które będą umieszczane za pomocą narzędzia,
lub kategorię i liczbę elementów wybranych w obszarze rysunku. W przypadku wybrania wielu kategorii lub typów w palecie
są wyświetlane tylko ich wspólne właściwości elementu. Aby zobaczyć właściwości konkretnej kategorii, gdy wybrano wiele
kategorii, należy użyć listy rozwijanej filtru.
Jeśli nie jest aktywne żadne narzędzie umieszczania elementów i w obszarze rysunku nie wybrano żadnych elementów, w
palecie są wyświetlane właściwości aktywnego widoku.
Na palecie Właściwości są wyświetlane właściwości dostępne do edycji przez użytkowników oraz właściwości tylko do odczytu.
W celu zmodyfikowania wartości właściwości dostępnej do edycji należy ją kliknąć, a następnie wpisać nową wartość, wybrać
wartość na liście rozwijanej lub wybrać/wyczyścić pole wyboru. W polach wartości niektórych właściwości znajduje się przycisk
umożliwiający otwarcie okna dialogowego lub okna przeglądarki, w którym należy podać żądaną wartość.

Aby zatwierdzić zmienioną wartość właściwości, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Przesuń wskaźnik poza paletę.

■ Naciśnij klawisz Enter (dwukrotnie, jeśli nowa wartość jest wybierana z listy rozwijanej).

■ Kliknij przycisk Zastosuj.

W razie wprowadzania większej liczby zmian można naciskać klawisz Tab, aby przechodzić kolejno między właściwościami
albo po prostu klikać bezpośrednio żądane właściwości. Następnie za pomocą jednej z wymienionych powyżej metod można
w jednej operacji zatwierdzić wszystkie zmiany.
Aby anulować zmiany, zanim zostaną zatwierdzone, należy dwukrotnie nacisnąć klawisz Esc. Ten sam efekt przyniesie
zamknięcie palety.
Dokładne informacje o właściwościach konkretnego elementu można znaleźć w poświęconym mu temacie Pomocy (np.
Właściwości wystąpienia ściany na stronie 261).

36 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Modyfikowanie właściwości typów
W oknie dialogowym Właściwości typu można edytować właściwości typu:

■ elementu, który ma zostać umieszczony za pomocą narzędzia,

■ jednego lub wielu elementów tego samego typu wybranych w obszarze rysunku,

■ aktywnego widoku (jeśli nie jest aktywne żadne narzędzie i nie wybrano żadnych elementów).

Należy pamiętać, że wszelkie zmiany właściwości typu zostaną zastosowane do wszystkich elementów danego typu istniejących
w projekcie. Aby otworzyć okno dialogowe Właściwości typu, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

■ Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

Tematy pokrewne

■ Tworzenie nowego typu rodziny w projekcie na stronie 37

■ Przegląd typów rodziny na stronie 38

Tworzenie nowego typu rodziny w projekcie

Można dodać nowy typ do rodziny i zmienić parametry dla tego typu. Ta funkcja umożliwia definiowanie w projekcie całej
rodziny komponentów o różnych wymiarach.

UWAGA Nowy typ rodziny utworzony w projekcie istnieje jedynie w tym projekcie.

Aby utworzyć nowy typ rodziny w projekcie

1 W obszarze rysunku wybierz element należący do żądanego typu.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Powiel.
4 W oknie dialogowym Nazwa podaj nazwę nowego typu i kliknij przycisk OK.
5 Określ właściwości typu zgodnie z potrzebami.
6 Aby zobaczyć nowy typ elementów, kliknij przycisk Podgląd. Zobacz Przegląd typów rodziny na stronie 38.
7 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk OK.
Nowy typ zostanie wyświetlony w oknie Wybór typów na stronie 34, co oznacza, że został przypisany do wybranego elementu.

Tematy pokrewne

■ Rodziny w programie Revit na stronie 499

■ Praca z rodzinami na stronie 502

■ Wczytywanie i zapisywanie rodzin na stronie 511

Modyfikowanie właściwości typów | 37

Przegląd typów rodziny
Okno dialogowe Właściwości typu zawiera okno pokazujące typ rodziny. Podczas ustawiania parametrów i zmiany wartości
typu obraz w oknie stosownie się zaktualizuje.

Aby wyświetlić podgląd typu rodziny

1 W obszarze rysunku wybierz element należący do żądanego typu.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

Wyświetlone zostanie okno dialogowe Właściwości typu.

3 Aby wyświetlić (lub ukryć) podgląd typu rodziny, kliknij przycisk Podgląd znajdujący się w dolnej części okna
dialogowego.
Podczas ustawiania parametrów obraz w oknie stosownie się zaktualizuje.

Manipulowanie obrazem podglądu typu rodziny

4 Aby kontrolować wygląd obrazu podglądu, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Dla opcji Widok wybierz nazwę widoku, aby sprawdzić, w jaki sposób ten typ elementu będzie wyglądał w
innym widoku.

■ Za pomocą pasków przewijania przesuń obraz w górę, w dół, w lewą i prawą stronę w oknie podglądu.

■ Skorzystaj z narzędzia nawigacyjnego SteeringWheels. W przypadku oglądania widoku 3D elementu można

również skorzystać z narzędzia ViewCube. Zobacz Widoki — nawigacja na stronie 826.

Poniżej widoczny jest przykład okna dialogowego Właściwości typu dla typu ściany z wyświetlonym polem podglądu.

Pasek kontroli widoku

Pasek sterowania widokiem znajduje się w dolnej części okna, powyżej paska stanu.

Pasek ten umożliwia szybki dostęp do funkcji wpływających na bieżący widok, takich jak:

■ Skala (zobacz Skala widoku na stronie 868)

■ Poziom szczegółów (zobacz Poziom szczegółowości na stronie 1612)

38 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

 ■ Styl wizualny (zobacz Style wizualne na stronie 876).

■ Włączenie/wyłączenie trajektorii słońca (zobacz Wyświetlanie słońca i cieni na stronie 1361).

■ Włączenie/wyłączenie cieni (zobacz Wyświetlanie słońca i cieni na stronie 1361)

■ Pokaż/ukryj okno dialogowe renderingu (Opcja dostępna tylko wtedy, gdy obszar rysunku jest wyświetlany w widoku 3D.
Zobacz Definiowanie ustawień renderingu na stronie 1104).

■ Przytnij widok (zobacz Zakresy przycięcia na stronie 858).

■ Pokaż/ukryj zakres przycięcia (zobacz Pokazywanie i ukrywanie zakresów przycięcia na stronie 858)

■ Tymczasowo ukryj/izoluj (zobacz Tymczasowe ukrywanie i izolowanie elementów lub kategorii elementów na stronie
821)

■ Pokaż ukryte elementy (zobacz Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów na stronie 820)

Poprzednie pliki
Po uruchomieniu programu Revit Architecture domyślnie jest wyświetlane okno Poprzednie pliki zawierające listę ostatnio
otwieranych projektów i rodzin. Kliknięcie pozycji na liście spowoduje otwarcie danego projektu lub rodziny. Można też
wykonać inne operacje za pomocą widocznych przycisków.
Jeśli sesja programu Revit jest już aktywna, aby wrócić do okna dialogowego Poprzednie pliki, kliknij kolejno kartę
Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Poprzednie pliki.

InfoCenter
Aby wyszukać różne źródła informacji za pomocą jednego zapytania, można użyć centrum informacyjnego InfoCenter. W
łatwy sposób można również uzyskać dostęp do aktualizacji produktu i ogłoszeń.

Przegląd panelu InfoCenter

Panel InfoCenter umożliwia wyszukiwanie informacji, wyświetlanie panelu Centrum subskrypcji zapewniającego dostęp do
usług subskrypcji, wyświetlanie panelu Centrum komunikacyjne zapewniającego dostęp do aktualizacji produktów i wyświetlanie
panelu Ulubione umożliwiającego dostęp do zapisanych tematów.
Panel InfoCenter umożliwia:

■ Wyszukiwanie informacji za pomocą słów kluczowych lub wprowadzonej frazy

■ Dostęp do usług subskrypcji za pośrednictwem panelu Centrum subskrypcji

■ Dostęp do aktualizacji dotyczących oprogramowania za pośrednictwem panelu Centrum komunikacyjne

■ Dostęp do zapisanych tematów za pośrednictwem panelu Ulubione

■ Dostęp do tematów pomocy

Poprzednie pliki | 39
 Aby wyświetlić pole InfoCenter w stanie zwiniętym, kliknij strzałkę z lewej strony tego pola.

Aby przeglądać wyniki wyszukiwania

➤ Po prawej stronie nagłówka kategorii w wynikach wyszukiwania, w Centrum subskrypcji, w Centrum komunikacyjnym
lub w panelu Ulubione wykonaj następujące czynności:
■ Kliknij przycisk Dalej.

■ Kliknij przycisk Wstecz.

Aby zmienić kolejność tematów wyświetlanych w panelu

1 Wyświetl panel, wykonując jedną z następujących czynności:

■ W polu InfoCenter wprowadź słowo kluczowe lub frazę. Następnie naciśnij klawisz ENTER lub kliknij przycisk
Wyszukaj.

■ W polu InfoCenter kliknij przycisk Centrum komunikacyjne.

■ W polu InfoCenter kliknij przycisk Ulubione.

2 Kliknij nagłówek kategorii lub grupy i przeciągnij do odpowiedniej pozycji.

UWAGA Można zmienić układ kategorii w grupie, jednak nie można przenosić ich do innych grup.

Wyszukiwanie informacji
Wprowadzenie słów kluczowych lub frazy w polu InfoCenter umożliwia wyszukiwanie informacji.

Wpisanie słów kluczowych lub zapytania w polu InfoCenter spowoduje przeszukanie zawartości wielu zasobów Pomocy oraz
dodatkowych dokumentów określonych w oknie dialogowym Ustawienia panelu InfoCenter lub za pomocą narzędzia kontroli
Menedżera CAD.

UWAGA Do wyświetlenia wyników wyszukiwania kategorii Autodesk Online wymagany jest dostęp do Internetu.

Wyszukiwanie z użyciem słów kluczowych daje lepsze wyniki. Po wpisaniu słowa z błędem w panelu zostaną wyświetlone
sugerowane poprawne wersje pisowni.
Wyniki zostaną wyświetlone jako łącza w wynikach wyszukiwania w panelu InfoCenter. Aby wyświetlić temat, artykuł lub
dokument, należy kliknąć odnośnik.
Aby panele Wyniki wyszukiwania, Centrum subskrypcji, Centrum komunikacyjne i Ulubione pozostawały rozwinięte, kliknij
ikonę pinezki w prawym dolnym rogu panelu.
Podczas używania panelu InfoCenter do wyszukiwania informacji można stosować następujące specjalne symbole, aby
uszczegółowić lub rozszerzyć zapytanie. Symbole te mogą być używane pojedynczo lub łączone ze sobą.

Symbol Opis

* Użyty na początku, w środku lub na końcu słowa zastępuje jeden

lub więcej znaków. Przykładowo po wpisaniu „*likowanie”,
„p*likowanie” lub „publik*” zostanie znalezione słowo

40 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

 Symbol Opis
„publikowanie”. Podobnie wpisanie „opi*” spowoduje znalezienie
słów „opisowy”, „opis”, „opisaktual”, „opisreset” itd.

? Zastępuje pojedynczy znak. Przykładowo wpisanie „kopi?”

spowoduje znalezienie słowa „kopia”, ale nie „kopiujbaza”.

~ Dodanie tego znaku na początku lub końcu wyrazu spowoduje

dodanie różnych form gramatycznych słowa kluczowego.
Przykładowo wpisanie „druk~” spowoduje znalezienie słów
„drukuje”, „drukowano” itd. Podobnie wpisanie „~druk”
spowoduje znalezienie słów „pierwodruk”, „przedruk” itd.

Podczas dokładnego wyszukiwania frazy należy ująć w cudzysłów („”) wyrazy, które muszą pojawiać się obok siebie w
określonym ciągu tekstowym. Przykładowo wprowadź „określanie jednostek miary”, aby wyszukać wyłącznie te tematy,
które zawierają wszystkie słowa w podanej kolejności. W ciągu tekstowym ujętym w cudzysłów można także używać
wspomnianych wcześniej symboli wieloznacznych.

Aby szukać informacji w wielu źródłach

1 W polu InfoCenter wprowadź słowo kluczowe lub frazę.

2 Kliknij przycisk Wyszukaj.

Wyniki wyszukiwania zostaną wyświetlane w panelu Wyniki wyszukiwania.

Aby szukać informacji w jednym źródle

1 W polu InfoCenter wprowadź słowo kluczowe lub frazę.

2 Kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

3 Wybierz z listy lokalizację do przeszukania.

Wyniki wyszukiwania z tej lokalizacji zostaną wyświetlone w panelu Wyniki wyszukiwania.

Aby dodać lokalizację do wyszukiwania

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Dodaj lokalizację wyszukiwania.

3 W oknie dialogowym Dodawanie lokalizacji wyszukiwania określ lokalizację dokumentu lub pliku do przeszukania.

4 Kliknij polecenie Dodaj.

Aktualizacje produktu i powiadomienia

Kliknięcie przycisku Centrum komunikacyjne umożliwia wyświetlenie łączy do informacji na temat aktualizacji i powiadomień
dotyczących produktu, w tym również łączy do źródeł danych RSS.

Centrum komunikacyjne — przegląd

Aby otworzyć Centrum komunikacyjne, kliknij przycisk Centrum komunikacyjne w polu InfoCenter.

Aktualizacje produktu i powiadomienia | 41

 Centrum komunikacyjne wyświetla następujące rodzaje powiadomień:

■ Kanały Autodesk: Zapewniają otrzymywanie informacji o pomocy technicznej, aktualizacjach produktów i innych
powiadomień (w tym artykułów i porad).

■ Kanał Menedżera CAD. Możesz odbierać informacje (źródła danych RSS) publikowane przez menedżera CAD.

■ Źródła danych RSS. Możesz otrzymywać informacje z subskrybowanych źródeł danych RSS. Źródła danych RSS na ogół
powiadamiają użytkownika, że została zamieszczona nowa zawartość. Niektóre domyślne źródła danych RSS są
automatycznie subskrybowane w czasie instalacji programu.

Można dostosowywać elementy wyświetlane w panelu Centrum komunikacyjne.

Zasady trybu online Centrum komunikacyjnego

Centrum komunikacyjne jest interaktywną funkcją, która wymaga podłączenia do Internetu w celu dostarczania zawartości
i informacji. Przy każdym połączeniu Centrum komunikacyjne wysyła informacje o użytkowniku do firmy Autodesk, dzięki
czemu użytkownik może uzyskać właściwe informacje. Wszystkie informacje są wysyłane do firmy Autodesk anonimowo,
aby zapewnić ich poufność.
Centrum komunikacyjne przesyła do firmy Autodesk następujące informacje:

■ Nazwa produktu (w którym jest używane Centrum komunikacyjne)

■ Numer wersji produktu

■ Język produktu

■ Kraj/region (określone w ustawieniach Centrum komunikacyjnego)

■ Niepowtarzalny identyfikator użytkownika w Programie na rzecz zaangażowania klientów, jeśli użytkownik uczestniczy
w tym programie

Autodesk tworzy statystyki na podstawie informacji wysyłanych przez Centrum komunikacyjne w celu monitorowania działania
tego modułu i znalezienia sposobów jego doskonalenia. Autodesk przechowuje informacje otrzymane lub zebrane od
użytkowników zgodnie z opublikowanymi przez siebie zasadami ochrony prywatności, które są dostępne na stronie WWW
http://www.autodesk.com/privacy-plk.

Powiadomienia o nowych informacjach

Za każdym razem, gdy zostaną udostępnione nowe informacje, Centrum komunikacyjne powiadamia użytkownika, wyświetlając
komunikat numeru pozycji poniżej przycisku Centrum komunikacyjne w polu InfoCenter.
Kliknij łącze w komunikacie numeru pozycji, aby otworzyć artykuł lub powiadomienie.
Jeśli nie chcesz otrzymywać powiadomień wysyłanych z Centrum komunikacyjnego, w oknie dialogowym Ustawienia panelu
InfoCenter wyłącz funkcję Powiadamianie o kolejnych pozycjach.

Zapisywanie tematów ulubionych i uzyskiwanie dostępu do nich

Kliknięcie przycisku Ulubione powoduje wyświetlenie zapisanych łączy do tematów i lokalizacji w sieci WWW.

42 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

 Każde łącze wyświetlone w panelu Wyniki wyszukiwania, panelu Centrum subskrypcji lub w panelu Centrum komunikacyjne
może zostać oznaczone jako ulubione.
Łącze oznaczone jako ulubione jest wyróżnione ikoną gwiazdki, gdy jest wyświetlane w panelach Wyniki wyszukiwania,
Centrum subskrypcji lub Centrum komunikacyjne.

Aby wyświetlić panel InfoCenter Ulubione

■ W polu InfoCenter kliknij przycisk Ulubione.

UWAGA Łącza wyświetlone w panelu Ulubione są zorganizowane w te same grupy bądź kategorie, z których zostały
dodane.

Aby zapisać łącze w panelu InfoCenter jako element ulubiony

1 Wyświetl panel, wykonując jedną z następujących czynności:

■ W polu InfoCenter wprowadź słowo kluczowe lub frazę. Następnie naciśnij klawisz ENTER lub kliknij przycisk
Wyszukaj.

■ W polu InfoCenter kliknij przycisk Centrum subskrypcji.

■ W polu InfoCenter kliknij przycisk Centrum komunikacyjne.

2 Kliknij ikonę gwiazdy widoczną obok łącza, które chcesz zapisać jako ulubione.

Aby usunąć ulubione łącze z elementów ulubionych panelu InfoCenter

1 W polu InfoCenter kliknij przycisk Ulubione, aby wyświetlić panel Ulubione.

2 Kliknij ikonę gwiazdy widoczną obok łącza, które chcesz usunąć z panelu Ulubione.

Określanie ustawień panelu InfoCenter

W oknie dialogowym Ustawienia panelu InfoCenter można określić ustawienia wyszukiwania w panelu InfoCenter oraz w
Centrum komunikacyjnym.
W oknie dialogowym Ustawienia panelu InfoCenter można określić następujące ustawienia:

■ Ogólne. Bieżące położenie, częstotliwość sprawdzania dostępności nowej zawartości online oraz możliwość włączania i
wyłączania efektów animowanych przejść paneli InfoCenter.

■ Lokalizacje wyszukiwania. Lokalizacje (dokumenty, lokalizacje sieciowe i pliki), w których mają być wyszukiwane
informacje, a także nazwa wyświetlana dla każdej lokalizacji oraz liczba wyników, które mają być wyświetlane. Można
także dodawać i usuwać lokalizacje wyszukiwania.
Pole wyboru Lokalizacje sieciowe umożliwia dostęp do ważnych informacji na stronie Autodesk, w tym do Bazy wiedzy
i grup dyskusyjnych. Podczas dodawania lokalizacji dokumentu można określić pliki na dysku lokalnym.

UWAGA Określone przez użytkownika pliki CHM (skompilowane pliki Pomocy) muszą się znajdować na dysku lokalnym.
Panel InfoCenter nie może przeszukiwać plików CHM zlokalizowanych na dyskach sieciowych.

■ Centrum komunikacyjne. Maksymalny wiek artykułów wyświetlanych w panelu Centrum komunikacyjne oraz lokalizacja
i nazwa Kanału menedżera CAD.

■ Kanały Autodesk. Kanały do wyświetlania w panelu Centrum komunikacyjne, a także liczba artykułów wyświetlanych
dla każdego kanału.

■ Powiadamianie o kolejnych pozycjach. Powiadomienia dotyczące nowych produktów, aktualizacji oprogramowania i

pomocy technicznej. Można także dostosować przezroczystość i czas wyświetlania komunikatów numeru pozycji.

Określanie ustawień panelu InfoCenter | 43

 ■ Źródła danych RSS. Subskrypcje źródeł danych RSS. Można dodawać i usuwać kanały RSS. Źródła danych RSS na ogół
powiadamiają użytkownika, że została zamieszczona nowa zawartość.

Narzędzie kontroli Menedżera CAD umożliwia określenie ustawień narzędzi Wyszukiwanie InfoCenter oraz Centrum
komunikacyjnego. Kliknij opcję Pomoc w oknie narzędzia kontroli Menedżera CAD, aby uzyskać szczegółowe informacje na
temat ustawień kanału Menedżera CAD, które można kontrolować.

Aby określić lokalizacje, w których mają być wyszukiwane informacje

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

3 W prawym okienku okna dialogowego Ustawienia panelu InfoCenter, panelu Lokalizacje wyszukiwania, zaznacz lub
wyczyść lokalizacje, które mają być uwzględnione lub wykluczone podczas wyszukiwania informacji.

4 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Opcja Wyszukaj we wszystkich dostępnych językach pozwala określić, czy wyszukiwanie ma objąć tylko język
domyślny, czy wszystkie dostępne języki, w tym angielski, japoński i francuski. Zaznacz to pole wyboru, aby wyszukiwać
we wszystkich dostępnych językach.

Aby dodać nową lokalizację do wyszukiwania informacji

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

3 W oknie dialogowym Ustawienia panelu InfoCenter wykonaj jedną z następujących czynności:

■ W prawym okienku panelu Lokalizacje wyszukiwania kliknij opcję Dodaj.

■ Kliknij dowolne miejsce prawego okienka panelu Lokalizacje wyszukiwania. Kliknij przycisk Dodaj.

4 W oknie dialogowym Dodawanie lokalizacji wyszukiwania określ lokalizację pliku do przeszukania.

5 Kliknij polecenie Dodaj.

UWAGA Po dodaniu lokalizacji wyszukiwania zawierającej plik większy niż 5 MB zostanie wyświetlony komunikat
ostrzeżenia. Nie będzie możliwe kontynuowanie pracy przed ukończeniem indeksowania.

6 Kliknij przycisk OK.

Aby usunąć lokalizację wyszukiwania

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

3 W oknie dialogowym Ustawienia panelu InfoCenter wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wybierz lokalizacje, które należy usunąć, a następnie kliknij przycisk Usuń.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy lokalizację wyszukiwania. Kliknij przycisk Usuń.

4 W oknie dialogowym InfoCenter - Usuń lokalizację wyszukiwania kliknij przycisk Tak.

5 Kliknij przycisk OK.

44 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Aby określić lokalizację i nazwę Kanału menedżera CAD

1 Kliknij menu Start (w systemie Windows), podmenu Wszystkie programy (lub Programy), podmenu Autodesk, podmenu
Narzędzia menedżera CAD i podmenu Narzędzie kontroli menedżera CAD.

2 Wybierz produkt, który chcesz zmodyfikować. Kliknij przycisk OK.

3 W oknie Narzędzie kontroli menedżera CAD, na karcie InfoCenter, wybierz opcję włączenia Kanału menedżera CAD.

4 Wprowadź odpowiednie źródło danych w polu Lokalizacja źródła danych.

5 Wprowadź nazwę wyświetlaną Menedżera CAD i kliknij przycisk Zastosuj. Kliknij przycisk OK.

6 Ponownie uruchom produkt firmy Autodesk.

7 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

8 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

9 W prawym okienku okna dialogowego Ustawienia panelu InfoCenter kliknij opcję Centrum komunikacyjne.
Wyświetlone zostaną położenie i nazwa Kanału Menedżera CAD.

UWAGA Pojawi się zielony znacznik wyboru, jeśli kanał może zostać zlokalizowany, lub żółty symbol ostrzeżenia, jeśli
zlokalizowanie kanału jest niemożliwe.

Aby określić kanały do wyświetlania w panelu Centrum komunikacyjne

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

3 W prawym okienku okna dialogowego Ustawienia panelu InfoCenter kliknij opcję Kanały Autodesk.

4 W prawym okienku zaznacz lub wyczyść kanały, które mają być wyświetlane lub nie w panelu Centrum komunikacyjne.

5 Kliknij przycisk OK.

Aby określić ustawienia powiadamiania o kolejnych pozycjach

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

3 W prawym okienku okna dialogowego Ustawienia panelu InfoCenter kliknij opcję Powiadamianie o kolejnych pozycjach.

4 W prawym okienku zaznacz lub wyczyść opcje, aby włączyć lub wyłączyć powiadamianie o kolejnych pozycjach.

5 Wprowadź liczbę sekund, aby określić czas wyświetlania powiadomień o kolejnych pozycjach.

6 Podaj wartość przezroczystości powiadomienia lub określ tę wartość za pomocą suwaka.

7 Kliknij przycisk OK.

Aby dodać źródło danych RSS do Centrum komunikacyjnego

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

3 W prawym okienku okna dialogowego Ustawienia panelu InfoCenter kliknij opcję Źródła danych RSS.

4 W prawym okienku wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij przycisk Dodaj.

Określanie ustawień panelu InfoCenter | 45

 ■ Kliknij dowolne miejsce prawego okienka. Kliknij przycisk Dodaj.

5 W oknie dialogowym Dodawanie źródła RSS wprowadź lokalizację źródła danych RSS, które chcesz dodać. Kliknij
polecenie Dodaj.

6 W oknie dialogowym InfoCenter - Potwierdzenie źródła RSS kliknij przycisk Zamknij.

7 Kliknij przycisk OK.

Aby usunąć źródło danych RSS z Centrum komunikacyjnego

1 W polu InfoCenter kliknij strzałkę w dół obok przycisku Wyszukaj.

2 Kliknij opcję Ustawienia wyszukiwania.

3 W prawym okienku okna dialogowego Ustawienia panelu InfoCenter kliknij opcję Źródła danych RSS.

4 W prawym okienku wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij przycisk Usuń.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy źródło danych RSS. Kliknij przycisk Usuń.

5 W oknie dialogowym InfoCenter - Usuwanie źródła RSS kliknij przycisk Tak.

6 Kliknij przycisk OK.

Wyszukiwanie tematów pomocy

Kliknięcie przycisku Pomoc spowoduje wyświetlenie tematów pomocy.

System Pomocy może być bardziej użyteczny, jeśli użytkownik wie, w jaki sposób sprawnie z niego korzystać. Można szybko
znajdować opisy ogólne, procedury, szczegółowe informacje o oknach dialogowych i paletach lub definicje terminów.

Aby wyświetlić tematy pomocy

■ W polu InfoCenter kliknij przycisk Pomoc.

Autodesk® Seek
Witryna Autodesk Seek służy do wyszukiwania i udostępniania elementów projektu z produktów AutoCAD® i Revit®. Aby
uzyskać informacje na temat udostępniania elementów projektu za pomocą witryny Autodesk Seek, zobacz Publikowanie do
aplikacji Autodesk® Seek na stronie 1178.

UWAGA Witryna Autodesk Seek jest obecnie dostępna tylko w angielskojęzycznej wersji oprogramowania.

Dostęp do witryny Autodesk Seek można uzyskać na kilka sposobów:

■ Przejdź do strony głównej witryny Autodesk Seek http://seek.autodesk.com.

■ Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Autodesk Seek, aby wyszukać elementy.

■ Kliknij kolejno przycisk ➤ Opublikuj ➤ (Udostępnij w Autodesk Seek), aby udostępnić elementy w trybie
online.

46 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Ostatnio używane pliki. W oknie
dialogowym Ostatnio używane pliki kliknij opcję Biblioteka sieciowa.

Usługa Autodesk® Seek umożliwia wyszukiwanie i udostępnianie informacji o produktach i informacji projektowych z pomocą
społeczności online związanej z projektowaniem. Informacje te można wykorzystać do ulepszania projektów i spełniania
określonych oczekiwań klientów. Usługa umożliwia projektantom wyszukiwanie, pobieranie i integrowanie rodzajowych lub
specyficznych dla producenta produktów i elementów budowlanych i skojarzonych z nimi informacji projektowych.
Pracując z wykorzystaniem oprogramowania projektowego, użytkownik może uwzględniać produkty, które np. spełniają
standardy LEED (Leadership in Energy and Environmental Design) lub ADA (Americans with Disabilities Act). Usługa
Autodesk Seek może pomóc w wyszukaniu takich informacji i produktów oraz uwzględnieniu ich w swoim projekcie.
■ Aby uzyskać więcej informacji o certyfikacie ekologicznego budownictwa LEED, zobacz witrynę sieci WWW U.S. Green
Building Council: http://www.usgbc.org.

■ Aby uzyskać więcej informacji o standardach ADA dotyczących projektowania uwzględniającego potrzeby osób
niepełnosprawnych, zobacz witrynę Amerykańskiego Departamentu Sprawiedliwości: http://www.usdoj.gov/crt/ada/.

Informacje dotyczące produktów i projektowe dostępne w usłudze Autodesk Seek zależą od dostawców treści, partnerów
korporacyjnych i indywidualnych, którzy publikują w witrynie Autodesk Seek. Publikowana zawartość obejmuje modele 3D,
rysunki 2D, specyfikacje, broszury i opisy produktów lub elementów.
Partnerami firmy Autodesk są takie bazy elementów, jak BIMWorld™ i McGraw-Hill Construction Sweets Network®, które
utrzymując kontakty z producentami, zapewniają aktualne informacje handlowe i projektowe udostępniane w usłudze Autodesk
Seek.
Ponadto usługa Autodesk® Seek zawiera wszystkie pliki bibliotek elementów dostępnych w 2008 roku i ich nowsze wersje dla
następujących produktów:
■ AutoCAD®

■ AutoCAD® Architecture

■ AutoCAD® MEP

■ Revit® Structure

■ Revit® Architecture

■ Revit® MEP

Obecnie usługa Autodesk Seek jest przeznaczona głównie dla przemysłu AEC i budownictwa. W przyszłości serwis Autodesk
Seek będzie też udostępniał informacje o produktach typowych dla innych branż.

Typy plików obsługiwane przez usługę Autodesk Seek

Poniższa lista obejmuje typy plików aktualnie obsługiwane przez usługę Autodesk Seek.

Typ pliku Opis

3DS Plik scen 3D Studio

DGN Plik rysunku MicroStation

DOC Dokument programu Microsoft Word

DWF Otwarty, bezpieczny format udostępniania informacji

projektowych firmy Autodesk

DWG Standard branżowy formatu pliku danych projektowych 2D i 3D

Autodesk® Seek | 47
 Typ pliku Opis

DXF Format wymiany rysunków firmy Autodesk — umożliwia

wymianę danych między oprogramowaniem AutoCAD i innymi
programami projektowymi.

IES Plik danych fotometrycznych

GSM Plik języka opisu grafiki ArchiCAD

LCF Plik kontenera biblioteki ArchiCAD

MCD Plik dokumentu Mathcad

MLIB Plik biblioteki materiałów Revit

PDF Format PDF firmy Adobe

RFA Plik rodziny Revit

RTE Plik szablonu Revit

RTF Plik tekstu sformatowanego

RVG Plik zewnętrznej grupy Revit

RVT Plik projektu Revit

SKP Plik dokumentu programu Sketchup

TXT Plik tekstowy

XLS Arkusz kalkulacyjny programu Microsoft Excel

ZIP Plik skompresowany

Wyszukiwanie elementów za pomocą witryny Autodesk Seek

Uzyskanie w witrynie Autodesk Seek informacji o produktach lub projektach opublikowanych przez firmę Autodesk, partnerów
dostarczających elementy i innych projektantów pozwala udoskonalać projekty.

UWAGA Witryna Autodesk Seek jest obecnie dostępna tylko w angielskojęzycznej wersji oprogramowania.

Usługa Autodesk® Seek obsługuje wyszukiwanie parametryczne, co oznacza, że zwrócone wyniki wyszukiwania będę mniej
lub bardziej szczegółowe w zależności od tekstu wpisywanego w tekstowym polu wyszukiwania. Im większa będzie liczba
wyszukiwanych terminów, tym mniejsza będzie liczba wyników.

Filtrowanie wyników wyszukiwania

Po wyszukaniu informacji o produkcie możesz zmniejszyć liczbę wyświetlanych wyników, stosując filtry. Strona sieci WWW
Autodesk Seek umożliwia stosowanie filtrów zawężających wyniki wyszukiwania.
Dostępne filtry zależą od informacji podanych przez dostawców treści dodających pliki projektowe do witryny internetowej
Autodesk Seek.

48 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Filtry

■ Product Attributes (Atrybuty produktu). Filtruj wyniki według wspólnych atrybutów zwróconych wyników. Dostępne
filtry atrybutów będą się różnić w zależności od rodzaju wyszukiwanych produktów.

■ Manufacturer (Producent). Filtrowanie wyników według producenta. Nazwy producentów są wyświetlane w kolejności
malejącej według liczby wyników skojarzonych z każdym producentem. Zastosowanie filtru Generic (Ogólnie) powoduje
wyświetlenie wyników, dla których brakuje informacji o producencie.

■ File Type (Typ pliku). Filtrowanie wyników według typu pliku. Filtrowanie według typu pliku powoduje wykluczenie
wyników niezawierających informacji o produktach lub projektowych wybranego typu.

■ External Catalogs (Katalogi zewnętrzne). Filtrowanie wyników według katalogu dostawcy, np. BIMWorld.

■ Product Libraries (Biblioteki produktów). Filtrowanie wyników według biblioteki produktów firmy Autodesk, np. Revit
Structure.

Pobieranie elementów z witryny Autodesk Seek

Po znalezieniu żądanych informacji o produktach i projektowych, które chcesz dodać do projektu, musisz je pobrać w witrynie
Autodesk Seek i umieścić w rysunku.

UWAGA Przy pobieraniu pliku po raz pierwszy należy wyrazić zgodę i zaakceptować warunki i postanowienia usługi
Autodesk Seek. Zaakceptowanie warunków spowoduje zainstalowanie pliku cookie na komputerze. Jeśli usuniesz pliki
cookie przeglądarki sieci WWW, musisz zaakceptować warunki i postanowienia usługi Autodesk Seek przy następnym
pobieraniu pliku.

Aby uruchomić wyszukiwanie

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Autodesk Seek ➤ Wyszukaj pliki projektów produktów online i wprowadź żądaną
frazę wyszukiwania.

UWAGA W witrynie Autodesk Seek domyślnie wyszukiwane są wszystkie dostępne informacje o produkcie.

2 Naciśnij klawisz Enter lub kliknij przycisk (Szukaj w programie Seek w trybie online), aby rozpocząć wyszukiwanie.
Wyniki zostaną wyświetlone na stronie WWW firmy Autodesk.

UWAGA Aby uzyskać mniej wyników, wprowadź więcej fraz w polu tekstowym. Na przykład fraza „okno” da więcej
wyników niż fraza „stałe okno 3D”.

Aby zaakceptować Warunki umowy Autodesk Seek i pobrać plik

1 Aby dokonać przeglądu stosowanych warunków i postanowień, kliknij opcję Terms and Conditions.
W oknie przeglądarki zostaną wyświetlone informacje dotyczące warunków używania usługi Autodesk Seek. Jeśli chcesz
kontynuować, zamknij okno przeglądarki, aby powrócić na stronę Terms and Conditions (Warunki umowy).

2 Kliknij pole wyboru I Have Read and Agree to the Terms and Conditions (Znam i akceptuję warunki i postanowienia).

3 Kliknij przycisk Accept (Akceptuj). Zostanie wyświetlone okno dialogowe Pobieranie pliku.

4 Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Aby wyświetlić plik w skojarzonym z nim programie, kliknij przycisk Otwórz.

■ Aby zapisać plik, kliknij przycisk Zapisz. Jeśli zachodzi taka konieczność, określ nowe położenie pliku i nową nazwę
pliku.

Wyszukiwanie elementów za pomocą witryny Autodesk Seek | 49

 Aby przeciągnąć i upuścić element ze strony internetowej do sesji rysunku, można użyć narzędzia Autodesk i-drop®. Narzędzia
i-drop nie można jednak używać do pobierania plików ZIP.

UWAGA Aby włączyć dodatek i-drop, musisz go pobrać i zainstalować. Aby uzyskać więcej informacji, przejdź na stronę
http://www.autodesk.com/idrop.

Aby użyć narzędzia i-drop do przeniesienia pliku do rysunku

1 W witrynie Autodesk Seek w sieci WWW przenieś kursor nad zawartość dostępną do pobrania oznaczoną ikoną i-drop.

2 Kliknij i przeciągnij plik.

3 Przeciągnij plik do właściwego położenia na rysunku, a w razie potrzeby zmień jego położenie.

Gdzie wypakować zawartość pliku ZIP

1 Jeśli istnieje plik TXT Readme, otwórz go, aby określić, gdzie wypakować każdy plik z pliku ZIP.

2 Wypakuj pliki do położeń określonych w pliku Readme. Jeśli dana rodzina nie ma pliku Readme, wypakuj pliki do
położeń określonych w poniższej tabeli.

UWAGA Te położenia to domyślne ścieżki w systemach Windows XP, Windows Vista® i Windows 7 ustawione podczas
instalacji. Ponieważ ścieżki te można zmienić podczas instalacji, ścieżki użytkownika mogą być inne.

Typ pliku Położenie

Rodzina (RFA) Biblioteka programu Revit instalowana

domyślnie w katalogu
■ Windows XP:C:\Documents and
Settings\All Users\Application
Data\Autodesk\<nazwa wersji programu
Revit>\<Imperial lub Metric> Library
■ Windows Vista lub Windows 7:
C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa wersji
programu Revit>\<Imperial lub Metric>
Library

Katalogi typów (TXT) zarządzające Taki sam folder jak w przypadku pliku RFA
parametrami dla rodzin z wieloma różnymi
typami

UWAGA Katalog typów musi mieć

dokładnie tę samą nazwę co odpowiedni
plik rodziny RFA. Wielkość liter w
nazwach ma znaczenie.

Tabele wyszukiwania (CSV) wykorzystywane ■ Windows XP:C:\Documents and

przez komponenty programu Revit MEP do Settings\All Users\Application
definiowania parametrów wystąpień Data\Autodesk\<nazwa wersji programu
elementów Revit MEP>\LookupTables
■ Windows Vista lub Windows 7:
C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa wersji
programu Revit MEP>\LookupTables

50 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

 Typ pliku Położenie

Pliki obrazów (BMP, JPG, JPEG lub PNG) ■ Windows XP:C:\Program Files\Autod-
umożliwiające utworzenie niestandardowego esk\<nazwa wersji programu
koloru, projektu, tekstury lub mapy wypukło- Revit>\Data\Ren-
ści dla wyglądu renderingu dering\assetlibrary_base.fbm
■ Windows Vista lub Windows 7:
C:\Program Files\Autodesk\<nazwa wersji
programu Revit>\Data\Ren-
dering\assetlibrary_base.fbm

Pliki danych fotometrycznych (IES) do użytku ■ Windows XP:C:\Documents and

z rodzinami oświetlenia Settings\All Users\Application
Data\Autodesk\<nazwa wersji programu
Revit>\IES
■ Windows Vista lub Windows 7:
C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa wersji
programu Revit>\IES

Pomoc podręczna
Aby przejść do pomocy podręcznej, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ W oknie programu Revit na pasku tytułu kliknij przycisk (Pomoc).

■ W przypadku pomocy kontekstowej:

■ W oknie dialogowym kliknij opcję lub Pomoc.

■ Przesuń wskaźnik na narzędzie znajdujące się na wstążce. Po wyświetleniu podpowiedzi naciśnij klawisz F1.

UWAGA Jeśli podpowiedzi zostały wyłączone, pomoc kontekstowa (F1) dla narzędzi znajdujących się na wstążce
jest również wyłączona. Aby udostępnić pomoc kontekstową, dla opcji Podpowiedzi określ ustawienie Minimalne.
Zobacz Podpowiedzi na stronie 24.

Aby przejść do pomocy podręcznej i innych zasobów, w oknie programu Revit na pasku tytułu kliknij strzałkę z prawej strony

przycisku (Pomoc) i wybierz żądaną opcję.

Nagrania wideo w tematach pomocy

Niektóre tematy pomocy zawierają łącza do krótkich nagrań wideo. Aby obejrzeć nagranie wideo, wystarczy kliknąć łącze.
Zostanie otwarte osobne okno.
Nagrania wideo pomocy nie działają na komputerach 64-bitowych. Próba odtworzenia takiego nagrania powoduje wyświetlenie
monitu o zainstalowanie dodatku Adobe® Flash®, jednak instalacja nie rozwiąże problemu.
Obecnie program Adobe Flash Player nie współpracuje z przeglądarkami 64-bitowymi. Aplikacja działa w 32-bitowych
przeglądarkach zainstalowanych na 64-bitowych komputerach, jednak domyślnie podręczna pomoc programu Revit Architecture
jest wyświetlana w przeglądarkach 64-bitowych.

Aby wyświetlić nagranie wideo pomocy na komputerze 64-bitowym

1 Otwórz temat pomocy zawierający łącze do nagrania wideo.

Pomoc podręczna | 51
 2 Kliknij łącze do nagrania wideo.

3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w oknie nagrania wideo i wybierz polecenie Przejdź do adresu URL.

4 Skopiuj tekst z okna dialogowego Bieżący adres URL.

5 Uruchom 32-bitową wersję przeglądarki Internet Explorer i wklej skopiowaną zawartość do jej paska adresu.

52 | Rozdział 4 Interfejs użytkownika

Rozpoczęcie projektu

53
54
Tworzenie projektu
5
Podczas tworzenia projektu w programie Revit Architecture można:

■ Użyć domyślnych ustawień zdefiniowanych w szablonie projektu. Program Revit Architecture wyposażony jest w domyślny szablon o
nazwie default.rte zawierający kilka ustawień ułatwiających natychmiastowe rozpoczęcie projektowania.
Informacje na temat zmiany domyślnego szablonu zawiera sekcja Opcje położenia plików na stronie 1622.

■ Użyć szablonu niestandardowego.

Tworzenie projektu z wykorzystaniem ustawień domyślnych

Ta procedura umożliwia skorzystanie z domyślnego szablonu. Pomija ona czynność określenia szablonu do użycia podczas
tworzenia projektu.
Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+N.

■ W oknie Poprzednie pliki na stronie 39, w obszarze Projekty kliknij przycisk Nowy.

Program Revit Architecture tworzy plik projektu, korzystając z ustawień domyślnego szablonu. Domyślna nazwa projektu

wyświetlana jest na pasku tytułu okna Revit. Aby przypisać inną nazwę pliku, kliknij przycisk ➤ (Zapisz jako).

Tworzenie projektu z wykorzystaniem szablonu

Tej procedury należy użyć, aby móc określać szablon do użycia podczas tworzenia projektu.

1 Kliknij kolejno ikonę ➤ Nowy ➤ (Projekt).

2 W oknie dialogowym Nowy projekt, w obszarze Plik szablonu kliknij przycisk Przeglądaj.
3 Przejdź do miejsca, w którym znajduje się żądany szablon projektu, wybierz plik szablonu (typu RTE) i kliknij
przycisk Otwórz.
Program Revit Architecture zawiera kilka szablonów projektu znajdujących się w folderze Metric Templates
lub Imperial Templates w następującym położeniu:
■ Windows XP: C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\Autodesk\<nazwa i wersja produktu>\

■ Windows Vista lub Windows 7: C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa i wersja produktu>\

55
 Użytkownik może skorzystać z tych szablonów lub utworzyć własne w celu zachowania zgodności ze standardami
przedsiębiorstwa lub uproszczenia procesu konfiguracji różnych typów projektów.

4 W obszarze Utwórz nowy kliknij przycisk Projekt.

5 Kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture tworzy plik projektu, korzystając z ustawień zdefiniowanych w określonym szablonie. Domyślna

nazwa projektu wyświetlana jest na pasku tytułu okna Revit. Aby przypisać inną nazwę pliku, kliknij przycisk ➤
(Zapisz jako).

Tematy pokrewne
■ Tworzenie szablonu na stronie 1629

■ Ustawienia szablonu projektowego na stronie 1630

Przed rozpoczęciem projektu

Przed rozpoczęciem dodawania zawartości do projektu programu Revit należy rozważyć następujące podejścia do procesu
projektowania:

■ Korzystanie z poziomów i siatek. Rozpocznij proces projektowania od zdefiniowania poziomów i siatek dla modelu.
Zobacz Poziomy na stronie 93 i Osie na stronie 98.

■ Importowanie danych. Jeśli projekt został rozpoczęty za pomocą innego programu CAD (takiego jak AutoCAD), można
importować istniejące dane. Program Revit Architecture umożliwia import różnych formatów CAD, w tym DWG, DXF,
DGN oraz plików ACIS SAT, SketchUp (SKP) oraz klas Industry Foundation Classes (IFC). Zobacz Narzędzia
Importuj/Podłącz — przegląd na stronie 57.

■ Modelowanie bryłowe. Projekt można rozpocząć od zaprojektowania modelu koncepcyjnego. Po utworzeniu

podstawowych kształtów za pomocą narzędzi do tworzenia brył można przekształcić powierzchnie brył w elementy
budynku. Zobacz Analizy bryłowe na stronie 1315 i Środowisko projektowania koncepcyjnego na stronie 135.

56 | Rozdział 5 Tworzenie projektu

Używanie informacji z
innych źródeł 6
W poniższych tematach znajdują się informacje dotyczące włączania informacji z innych źródeł do projektów w programie Revit.

Narzędzia Importuj/Podłącz — przegląd

Narzędzia Importuj i Podłącz umożliwiają importowanie lub podłączanie różnych formatów plików.
Można importować różne formaty plików z różnymi jakościami geometrii. Aby uzyskać informacje na temat różnic
występujących w zaimportowanych geometriach, zobacz Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie 57.
Podczas importowania plików można powiększać obszar rysunku, aby wyświetlić zaimportowane dane. Zobacz Powiększanie
i pomniejszanie widoków projektu na stronie 868.
Aby uzyskać informacje na temat podłączania modeli Revit, zobacz Modele połączone na stronie 1213.

Odpowiedniość zaimportowanej geometrii

Podczas importowania pliku do programu Revit Architecture format importowanego pliku może obsługiwać zmienne jakości
geometrii. Różnice spowodowane są przez typ pliku, ustawienia eksportu i importu.
Niektóre narzędzia i możliwości programu Revit Architecture wymagają określonych typów geometrii. Przykładowo:

■ Narzędzie Dołącz geometrię wymaga geometrii objętościowej.

■ Renderowanie obrazu wymaga skojarzenia powierzchni z właściwościami materiału.

■ Narzędzie Dach wg powierzchni wymaga geometrii z rozmiarami powierzchni właściwie dobranymi do paneli dachu
tarasowego lub reprezentacji NURB skomplikowanego, kształtowanego panelu dachowego.

■ Bryły wymagają geometrii objętościowej do obliczania kubatury, pola powierzchni i zakresów kondygnacji. Zobacz Uwagi
dotyczące importowanych geometrii w rodzinach brył i modelu ogólnego na stronie 1353 i Importowanie studium formy
z innych aplikacji na stronie 1352.

Do programu Revit Architecture można zaimportować wiele różnych typów formatów plików. Podczas importowania pliku
z aplikacji wyjściowej do programu Revit Architecture można określić wiele opcji eksportowania. Przy tak dużej liczbie
formatów plików i opcji eksportowania ważne jest, aby wyeksportowany plik zapewniał dane geometryczne dla programu
Revit w stopniu odpowiednim do planowanego wykorzystania. Aby zoptymalizować wyniki dla różnych formatów plików,
należy zapoznać się z dokumentacją dostarczoną z aplikacjami eksportującymi.

57
Importowanie a podłączanie do odnośników zewnętrznych — implikacje
Załóżmy, że program AutoCAD został użyty do wygenerowania pliku DWG zawierającego odnośniki zewnętrzne. Podczas
importowanie lub podłączania pliku DWG w programie Revit Architecture jest wyświetlana geometria z zagnieżdżonych
odnośników zewnętrznych. Decyzja, aby zaimportować lub podłączyć plik do projektu Revit ma wpływ na to, co można zrobić
z informacją zawartą w odnośniku zewnętrznym:

■ Jeśli plik zostanie zaimportowany, zagnieżdżone odnośniki zewnętrzne można rozbić do elementów Revit. Jeśli jednak
plik odnośnika zewnętrznego zostanie uaktualniony po zaimportowaniu, te zmiany nie zostaną automatycznie
odzwierciedlone w programie Revit Architecture.

■ Jeśli plik zostanie podłączony geometria w programie Revit Architecture zostanie automatycznie uaktualniona, tak aby
odzwierciedlała zmiany w plikach odnośników zewnętrznych. Nie można jednak rozbić zagnieżdżonych odnośników
zewnętrznych do elementów Revit.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Rozbijanie zaimportowanej geometrii na stronie 76.

Importowanie lub podłączanie formatów CAD

Otwórz projekt Revit i użyj narzędzia Importuj CAD lub Podłącz CAD, aby zaimportować lub podłączyć dane wektorowe
pochodzące z innych programów typu CAD, np.: AutoCAD (DWG i DXF), MicroStation® (DGN), SketchUp (SKP i DWG)
i ACIS (SAT). Program Revit Architecture obsługuje importowanie większości powierzchni DGN i brył z wyjątkiem stożków,
powierzchni B-splajn oraz brył SmartSolid.
Poza używaniem narzędzi Importuj CAD i Podłącz CAD można importować pliki CAD za pomocą metody przeciągnij i upuść
z programu Eksplorator Windows® do modelu, szkicu lub widoku arkusza w programie Revit Architecture. Zobacz Importowanie
plików CAD za pomocą funkcji i-drop na stronie 60.
Zaimportowane i podłączone pliki CAD można odbijać lustrzanie. Zobacz Odbicie lustrzane elementu na stronie 1474.

UWAGA Program Revit Architecture importuje bryły ACIS z plików SAT. Nie ma możliwości importowania do programu
Revit Architecture z plików SAT starszych niż wersja 7.0. Należy określić, w jakiej wersji tworzone są pliki w programie do
modelowania brył. Niektóre programy do modelowania brył (np. form-Z®) tworzą domyślnie pliki SAT w wersji nowszej
niż 7.0.

Przyciąganie do zaimportowanej geometrii

Załóżmy, że do programu Revit Architecture zaimportowany został rysunek AutoCAD®, a następnie użytkownik chce prześledzić
ściany budynku znajdującego się na rysunku. Umieszczając wskaźnik w pobliży linii reprezentujących ściany, zostanie on
przyciągnięty do linii lub do punktu środkowego między nimi.

Grafiki zastępcze z plików AutoCAD

Program Revit Architecture wspiera odczytywanie grafik pomocniczych z plików AutoCAD. Grafiki zastępcze to reprezentacje
AutoCAD obiektów programu AutoCAD Architecture. W przeciwieństwie do obiektów AutoCAD Architecture grafiki
zastępcze nie są inteligentne.
W programie AutoCAD grafiki zastępcze mogą być obecne w przypadku wielu rodzajów danych łącznie z częściami Mechanical
Desktop (MDT) i obiektami AutoCAD Runtime eXtension (ARX). Jeśli w programie AutoCAD dla polecenia Proxygraphics
ustawiona zostanie wartość 1, to w programie Revit Architecture można importować obiekty ARX i AutoCAD Architecture
(np. ściany i podłogi) w plikach DWG lub DXF.

Powierzchnie podpodziału i bryły utworzone w programie AutoCAD

W programie Revit Architecture można importować pliki DWG zawierające powierzchnie podpodziału i bryły utworzone w
programie AutoCAD. Konwersja niektórych złożonych siatek podpodziału na tradycyjną bryłę lub powierzchnię może się nie

58 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 powieść lub wygenerować nieprawidłową bryłę lub powierzchnię. Zaimportowanie innych bardzo złożonych siatek podpodziału
może się w ogóle nie powieść.

Cięcie importowanej geometrii

Podczas importowania pliku 3D DWG do projektu programu Revit Architecture importowana geometria DWG nie jest cięta.
Na przykład jeśli użytkownik utworzy poziom przy rzędnej typowej ściany, a następnie przejdzie do tego rzutu, importowana
geometria nie zostanie przycięta na tym poziomie. Jeśli jednak geometria zostanie zaimportowana do dającej się przycinać
rodziny lokalnej (takiej jak model ogólny), geometria zostanie przycięta zgodnie z płaszczyznami tnącymi programu Revit
Architecture.

Importowanie lub podłączanie plików CAD za pomocą narzędzi Importuj CAD i Podłącz
CAD

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD) lub kartę Wstaw ➤ panel Podłącz ➤

(Podłącz CAD).
W przypadku podłączenia pliku zamiast zaimportowania go zobacz Importowanie a podłączanie do odnośników
zewnętrznych — implikacje na stronie 58.

2 W oknie dialogowym Importuj formaty CAD lub Podłącz formaty CAD przejdź do folderu zawierającego plik
do zaimportowania lub podłączenia.

PORADA Upewnij się, że zaimportowane zostały dane geometryczne niezbędne dla funkcji programu Revit,
która ma zostać użyta. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Odpowiedniość zaimportowanej
geometrii na stronie 57.

3 Wybierz plik.
4 Określ opcje importu lub podłączania. Zobacz Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit
na stronie 63.
5 Kliknij przycisk Otwórz.

UWAGA W przypadku otwarcia pliku DGN wyświetlone zostanie okno dialogowe Wybierz widok. Wybierz
widok, który zostanie otwarty. Widok odpowiada idealnie widokowi MicroStation i po zaimportowaniu do
programu Revit Architecture jest identyczny z widokiem MicroStation.

6 Dane umieszczane ręcznie są wyświetlane w obszarze rysunku i poruszają się wraz ze wskaźnikiem. Kliknij, żeby
umieścić importowane dane.
Aby zobaczyć importowane dane, można użyć funkcji powiększenia. Zobacz Powiększanie i pomniejszanie
widoków projektu na stronie 868.

Tematy pokrewne

■ Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58

■ Umieszczanie importu właściwego dla danego widoku na pierwszym planie lub w tle na stronie 67

Importowanie lub podłączanie plików CAD za pomocą narzędzi Importuj CAD i Podłącz CAD | 59
Importowanie plików CAD za pomocą funkcji i-drop
Program Revit Architecture obsługuje funkcję i-drop® opracowaną przez firmę Autodesk. Ta funkcja umożliwia przeciąganie
i upuszczanie elementów. Gdy obiekty i-drop są wyciągane ze strony internetowej obsługującej funkcję i-drop, program Revit
Architecture pobiera dany plik i importuje go tak, jakby został on wyciągnięty z lokalnego pliku.
Upuszczany plik jest importowany z domyślnymi ustawieniami. Aby używać innych ustawień (na przykład Ręczne - początek
zamiast Automatyczne - środek do środka), zaimportuj plik za pomocą narzędzia Importuj CAD. (Zobacz Importowanie lub
podłączanie plików CAD za pomocą narzędzi Importuj CAD i Podłącz CAD na stronie 59).

PORADA Upewnij się, że zaimportowane zostały dane geometryczne niezbędne dla funkcji programu Revit, która ma
zostać użyta. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie
57.

Importowanie plików CAD za pomocą funkcji i-drop

1 Na stronie WWW obsługującej funkcję i-drop kliknij miniaturę obiektu.
2 Przeciągnij plik ze strony WWW do programu Revit Architecture.
3 Zwolnij obiekt bezpośrednio na aktywnym widoku.

Importowanie plików z programu SketchUp

Google™ SketchUp® to ogólne narzędzie do modelowania i wizualizacji. Program Revit Architecture korzysta z modelowania
typu BIM (Building Information Modelling). W modelowaniu tego typu elementy konstrukcyjne rozumieją zależności między
elementami. Podczas pracy nad projektem można używać obydwu produktów, aby korzystać z ich unikatowych funkcji.
Przykładowo:

■ Aby modelować początkowy przebieg projektu lub szybko modelować pojedynczy element, rozpocznij od pracy z programem
SketchUp. Później użyj programu Revit Architecture aby poprawić projekt.

■ Aby zaprojektować wszystkie bryły budynku i następnie skojarzyć z nimi elementy rzeczywistego budynku, na etapie
projektowania użyj programu SketchUp. Później, na etapie dokładnego planowania, użyj programu Revit Architecture.

Aby użyć projektu SketchUp w programie Revit Architecture, należy zaimportować plik SKP z programu SketchUp bezpośrednio
do programu Revit Architecture. Można także użyć programu SketchUp, aby wyeksportować plik DWG, a następnie
zaimportować ten plik DWG do programu Revit Architecture.
Aby włączyć projekt SketchUp do projektu Revit, należy wykonać następujące czynności:

1 Użyj programu Revit Architecture, aby utworzyć rodzinę poza projektem lub rodzinę lokalną w projekcie.

2 Zaimportuj plik SketchUp do rodziny.

3 Jeśli rodzina została utworzona poza projektem, wczytaj rodzinę do projektu.

UWAGA Program Revit Architecture nie obsługuje połączeń plików SketchUp. W związku z tym jeśli plik SketchUp zostanie
zaimportowany do projektu Revit, a następnie zostaną wprowadzone zmiany w pliku SketchUp, nie można w łatwy sposób
przeprowadzić uaktualnienia projektu Revit, tak aby odzwierciedlał te zmiany. Dlatego przed zaimportowaniem projektu
do programu Revit Architecture należy ukończyć jak największą jego część w programie SketchUp.

Temat pokrewny

■ Importowanie studium formy z innych aplikacji na stronie 1352

60 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

Importowanie plików SKP
Przed zaimportowaniem pliku SKP z programu SketchUp do programu Revit Architecture należy wykonać następujące
czynności:

■ Upewnij się, że zaimportowane zostały dane geometryczne niezbędne dla funkcji programu Revit, która ma zostać użyta.
Zobacz Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie 57.

■ Przejrzyj temat Ograniczenia danych SketchUp zaimportowanych do programu Revit Architecture.

■ Przejrzyj temat Najbardziej optymalny sposób postępowania podczas importowania brył na stronie 1353.

Aby zaimportować pliki SketchUp

1 Utwórz rodzinę lokalną w projekcie Revit lub utwórz rodzinę w Edytorze rodzin.
Zobacz Rodziny w programie Revit na stronie 499.

2 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD).

3 W oknie dialogowym Importuj formaty CAD przejdź do folderu zawierającego plik SketchUp.
4 Dla opcji Pliki typu wybierz typ pliku SKP.
5 Wybierz plik do zaimportowania.
6 Określ żądane opcje importu.
Zalecane są następujące ustawienia:
■ Kolory: Zachowaj

■ Warstwy: Wszystkie

■ Jednostki importu: Automatyczne wykrywanie

■ Pozycjonowanie: Automatyczne - Początek do początku

■ Umieść na: Poziom 1 lub Poziom odniesienia

■ Orientacja widoku

7 Kliknij przycisk Otwórz.

Może zaistnieć potrzeba wykonania poniższych czynności, aby wyświetlić kształt oparty na programie SketchUp:

■ Przełącz się do widoku 3D.

■ Aby poprawić widoczność, na pasku kontroli widoku, dla opcji Styl wizualny wybierz ustawienie (Cieniowanie z
krawędziami).

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Ustaw). W oknie dialogowym Płaszczyzna
robocza wybierz płaszczyznę.

■ Wpisz ZF (Powiększ, aby dopasować do okna), aby wyregulować obszar rysunku tak, aby wyświetlana była cała bryła.

■ W przypadku tworzenia rodziny brył kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤

(Pokaż bryłę).

Importowanie plików z programu SketchUp | 61

Ograniczenia danych SketchUp zaimportowanych do programu Revit Architecture
Dane zaimportowane z programu SketchUp w programie Revit Architecture są traktowane jako duży blok geometrii, którym
nie można manipulować (tak jak zazwyczaj można manipulować rodzimą geometrią pochodzącą z programu Revit Architecture).
Można jednak zmienić ustawienia warstwy z programu SketchUp. (Na przykład aby przypisać kolor lub materiały według
warstwy, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektów i zmień ustawienia na karcie Obiekty
importowane). Gdy projekt SketchUp jest importowany do rodziny brył Revit, a następnie rodzina brył zostaje wczytana do
projektu Revit, można przekształcić powierzchnie brył (z projektu SketchUp) w ściany, podłogi i dachy. (Zobacz Importowanie
studium formy z innych aplikacji na stronie 1352).
Podczas tworzenia zawartości w programie SketchUp przeznaczonej do wykorzystania w programie Revit Architecture należy
pamiętać o następujących ograniczeniach:
■ Rozbijanie danych 3D: w programie Revit Architecture nie można rozbijać danych 3D. W przypadku próby rozbicia
powierzchnie 3D znikają i wyświetlane jest ostrzeżenie.

■ Parametry: w programie Revit Architecture nie można dodawać parametrów sterujących modelowaniem geometrycznym.
Można jednak dodawać kontrolki sterujące zaimportowanymi danymi, np. położeniem zaimportowanego elementu i
materiałami do niego przypisanymi.

■ widoczność/grafika: w programie Revit Architecture nie można manipulować geometrią ani izolować części elementów
za pomocą ustawień widoczności/grafiki.

■ Powierzchnie dwustronne: jeśli materiał lub kolor jest przypisany tylko do jednej strony powierzchni w pliku SketchUp,
program Revit Architecture domyślnie stosuje ten materiał lub kolor po obydwu stronach powierzchni. Jeśli materiał
nałożony jest na obie strony powierzchni, program Revit Architecture stosuje materiał Powierzchnia 1 po obu stronach.
Jeśli powierzchnie w pliku SketchUp są odwrócone i pomalowane w różny sposób, w programie Revit Architecture może
nie zostać wyświetlony poprawny materiał.

■ Właściwości SketchUp: poniższe właściwości programu SketchUp nie są aktualnie obsługiwane podczas importowania
w programie Revit Architecture: Mapy obrazów tekstur, Przezroczystość, „Wygładzane” powierzchnie zakrzywione, Tekst
i wymiary, Obrazy rastrowe i zapisane „Strony”.

■ Płaszczyzny cięcia: elementy zaimportowane nie mogą być cięte przez płaszczyznę cięcia, o ile nie zostały zaimportowane
do kategorii rodziny umożliwiającej cięcie. Zobacz Rodziny dające się ciąć na stronie 1615.

■ SketchUp i modelowanie bryłowe: nie wszystkie zaimportowane elementy SketchUp mogą być modelowane bryłowo.
Zobacz Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie 57. Zobacz także Importowanie studium formy z innych
aplikacji na stronie 1352.

■ Skalowanie: grupy lub komponenty w całości przeskalowane za pomocą narzędzia Skalowanie SketchUp, po
zaimportowaniu do programu Revit Architecture mogą zawierać błędy skalowania. Rozbite modele SketchUp powinny
zostać zaimportowane z zachowaniem właściwej skali.

Importowanie obiektów ACIS

Program Revit Architecture obsługuje importowanie obiektów ACIS zawartych w plikach DWG, DXF i SAT. (Obiekty ACIS
opisują bryły lub przycięte powierzchnie). Przykładowo można tworzyć obiekty ACIS za pomocą poleceń AutoCAD Rysuj
bryły i Rysuj obszar. Z programu MicroStation do Revit Architecture można również importować bryły SmartSolid™. Aby
zaimportować obiekty ACIS, zastosuj procedurę opisaną w Importowanie lub podłączanie plików CAD za pomocą narzędzi
Importuj CAD i Podłącz CAD na stronie 59.
Podczas importowania obiektów ACIS program Revit Architecture obsługuje następujące typy powierzchni:

■ Płaszczyzna

■ Sfera

■ Torus

62 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 ■ Walec

■ Stożek

■ Walec eliptyczny

■ Stożek eliptyczny

■ Powierzchnia wyciągnięta

■ Powierzchnia obrócona

■ Powierzchnie NURB

Podczas tworzenia rodziny do ogólnych rodzin modelowych i bryłowych programu Revit można importować powierzchnie
NURB (niejednorodne wymierne B-splajny) na obiektach ACIS w plikach DWG lub SAT. Następnie na zaimportowanych
powierzchniach można używać narzędzi Dach wg powierzchni i System elementów ścian osłonowych wg powierzchni w celu
utworzenia dachów i systemów elementów ścian osłonowych. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Modelowanie
według powierzchni na stronie 1343.
Aby użyć importów ACIS dla narzędzi obiektów nadrzędnych opartych na powierzchniach, należy zaimportować geometrię
do kategorii rodziny lokalnej modelu bryłowego lub ogólnego. Narzędzia oparte na powierzchniach działają najlepiej w
przypadku brył ACIS. Przykładowo po utworzeniu na sześcianie ścian wg powierzchni ściany te prawidłowo się łączą i docinają.
Jeśli na bryle utworzony zostanie system elementów ścian osłonowych według powierzchni, do połączeń pomiędzy
powierzchniami systemu można dodać szprosy narożne. Aby uzyskać dalsze informacje dotyczące narzędzi opartych na
powierzchniach, zobacz rozdział Tworzenie elementów budynków z wystąpień brył na stronie 1342.

PORADA Upewnij się, że zaimportowane zostały dane geometryczne niezbędne dla funkcji programu Revit, która ma
zostać użyta. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie
57.

Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit

Poniższe opcje mają zastosowanie do podłączonych i importowanych plików w formacie CAD (w oknach dialogowych Importuj
formaty CAD i Podłącz formaty CAD wyświetlanych po kliknięciu kolejno karty Wstaw ➤ panelu Importuj ➤ Importuj
CAD lub karty Wstaw ➤ panelu Podłącz ➤ Podłącz CAD). Opcje pozycjonowania odnoszą się również do podłączonych
modeli Revit (po kliknięciu kolejno karty Wstaw ➤ panelu Podłącz ➤ Podłącz model Revit).

Opcja Definicja

Tylko widok bieżący Importuje rysunek CAD tylko do aktywnego widoku Revit. Obiekt AutoCAD pojawia się na
przykład tylko w rzucie podłogi w programie Revit, a nie w widoku 3D. Jeśli ta opcja zostanie
ustawiona, wszystkie teksty w importowanym pliku będą widoczne i można je ograniczać
przez zakres przycięcia widoku. Jeśli wykorzystywana jest funkcja współdzielenia pracy, za-
importowany obiekt należeć będzie do widoku zadania.
Jeśli ta opcja nie zostanie wybrana, importowane będą tylko linie i geometria, a import zachowa
się jak geometria modelu: może być ograniczony przez zakres przycięcia widoku. Ta opcja
jest niedostępna w widokach 3D. Jeśli wykorzystywana jest funkcja współdzielenia pracy,
import będzie należeć do zadania modelu.

UWAGA Nie należy wybierać tej opcji w przypadku importowania danych z pliku CAD w celu
użycia ich do utworzenia modelu terenu.

Kolory

Odwróć Odwraca kolory wszystkich obiektów liniowych i tekstowych z importowanego pliku na kolory
charakterystyczne dla programu Revit. Ciemne kolory stają się jaśniejsze, a jasne kolory -

Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit | 63

 Opcja Definicja
ciemniejsze. Zwiększa to czytelność pliku otwartego w programie Revit Architecture. Ta opcja
jest ustawiona domyślnie.

Zachowaj Zachowuje kolory określone w importowanym dokumencie.

Czarno-biały Importuje dokumenty jako czarno-białe.

Warstwy

Wszystkie Importuje lub łączy wszystkie warstwy. Niewidoczne warstwy połączenia są wyłączone w
bieżącym widoku w programie Revit Architecture.

Widoczny Importuje lub łączy tylko widoczne warstwy.

Określ Umożliwia wybieranie warstw i poziomów do zaimportowania lub podłączenia (za pomocą
wyświetlonego okna dialogowego). Niewybrane warstwy zostają usunięte.
Jeśli dla podłączanego pliku zostanie wybrana opcja Widoczne lub Określ, a następnie pod-
łączony plik zostanie wczytany ponownie, nadal zostaną wczytane tylko wybrane lub widoczne
warstwy, które były oryginalnie podłączone. Warstwy niewybrane lub niewidoczne nie są
podłączone. Aby później podłączyć pominięte warstwy, należy usunąć podłączenie i ponownie
podłączyć plik.

PORADA Wyświetlanie i ukrywanie warstw jest możliwe po podłączeniu wszystkich warstw

i kliknięciu kolejno karty Widok ➤ panelu Grafika ➤ widoczność/grafika. Umożliwia to
sterowanie widocznością różnych kategorii widoku. (Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki
w widokach projektu na stronie 809). Można również podłączyć wszystkie warstwy, a następnie
wprowadzić zapytanie importowe i ukryć wybrane warstwy w aktywnym widoku. (Zobacz
Zgłaszanie zapytań o obiekty w warstwach na stronie 76).

Jednostki importu Ustawia jednostkę miary zaimportowanej geometrii. Dostępne wartości: autowykrywanie,
stopy, cale, metry, decymetry, centymetry, milimetry i współczynnik niestandardowy.
Jeśli opcja automatyczne wykrywanie użyta jest w pliku utworzonym w programie AutoCAD
w oparciu o jednostki brytyjskie, to w zaimportowanym pliku zostaną zachowane te jednostki:
stopy i cale. Jeśli plik AutoCAD został utworzony z zastosowaniem jednostek metrycznych, to
po zaimportowaniu do programu Revit Architecture jednostką miary będą milimetry.
W przypadku plików MicroStation® program Revit Architecture odczytuje jednostki z pliku i
używa tych jednostek. Można używać stóp, cali, metrów, centymetrów, decymetrów i
milimetrów. Jeśli plik DGN zawiera niestandardowe jednostki, wtedy w programie Revit
Architecture domyślnie ustawiane są stopy.

UWAGA Jeśli do projektu importowany jest plik zawierający inne jednostki (np. plik metryczny
do projektu brytyjskiego), brane są pod uwagę jednostki projektu nadrzędnego. Gdy za-
importowany plik zawiera jednostkę niestandardową, w polu Jednostki importu należy wybrać
opcję Współczynnik niestandardowy. Powoduje to włączenie pola tekstowego znajdującego
się obok listy wyboru, co pozwala na wpisanie wartości skali.

Przykładowo plik zawiera jednostkę o nazwie dinks, gdzie jeden dinks odpowiada 10 metrom.
Podczas importowania pliku w polu Jednostki importu należy wybrać opcję Współczynnik
niestandardowy i w sąsiednim polu tekstowym określić wartość 10 cali. Każda jednostka z
pliku źródłowego jest teraz równa 10 metrom w pliku programu Revit.
Wprowadzona tutaj wartość jest wyświetlana we właściwościach typu Współczynnika skali
symbolu importu.
Jeśli jednostki są znane, można wybrać opcję Współczynnik niestandardowy i wprowadzić
współczynnik skali. Dzięki temu w programie Revit Architecture można zwiększać lub
zmniejszać wielkość importowanych elementów.

64 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 Opcja Definicja

Położenie

Automatyczne - Środek do środka Program Revit Architecture umieszcza środek importu w środku modelu programu Revit.
Środek modelu programu Revit jest obliczany przez znalezienie środka ramki ograniczającej
wokół modelu Revit Architecture.
Jeśli większość modelu Revit Architecture jest niewidoczna, to w widoku bieżącym środek
może także być niewidoczny. Aby włączyć widoczność punktu w bieżącym widoku, dla opcji
powiększenia należy wybrać ustawienie Dopasuj do okna. Widok zostanie wyśrodkowany na
modelu Revit Architecture.

Automatyczne - Początek do Program Revit Architecture umieszcza początek układu współrzędnych importu na
początku wewnętrznym początku projektu Revit. Jeśli obiekt importowany został narysowany w dużej
odległości od początku swojego układu, może być wyświetlany w dużej odległości od modelu.
Aby to sprawdzić, dla opcji powiększenia należy wybrać ustawienie Dopasuj do okna.

Automatyczne - Wg współrzędnych Program Revit Architecture umieszcza zaimportowaną geometrię zgodnie z jej położeniem
współdzielonych odpowiednio do współrzędnych współdzielonych obydwu plików.
Jeśli nie ma bieżących współrzędnych współdzielonych dla obydwu plików, zostanie
wyświetlony odpowiedni monit programu Revit Architecture i będzie użyte pozycjonowanie
Automatyczne - Środek do środka. Zobacz Położenie współdzielone na stronie 1303.

UWAGA Ta opcja jest dostępna tylko w przypadku plików Revit.

Ręczne - Początek Początek układu współrzędnych importowanego dokumentu jest wyśrodkowany na kursorze.

Ręczne - Punkt bazowy Punkt bazowy importowanego dokumentu jest wyśrodkowany na kursorze. Tej opcji należy
używać tylko w przypadku plików AutoCAD mających określony punkt bazowy.

Ręczne - Środek Ustawia kursor na środku importowanej geometrii. Można przeciągnąć zaimportowaną
geometrię do wybranego położenia.

Umieść na Wybierz poziom, na którym chcesz umieścić punkt bazowy.

Orientacja widoku Program Revit Architecture umieszcza zaimportowany obiekt w takiej samej orientacji jak
widok bieżący. Ta opcja jest dostępna tylko dla obiektów importowanych, które nie są właściwe
dla określonego widoku.

Określanie skalowania zaimportowanych plików DWG lub DWF

1 Wybierz symbol importu i kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Właściwości ➤
(Właściwości typu).
2 W oknie dialogowym Właściwości typu zmień ustawienia opcji Jednostki importu lub Współczynnik skali.
Zmiana jednostek importu powoduje automatyczne uaktualnienie współczynnika skali. Zobacz Opcje
importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit na stronie 63.

UWAGA Jeśli dla tych parametrów nie są wyświetlane żadne wartości, należy ponownie wczytać podłączenie
lub ponownie zaimportować plik.

3 Kliknij przycisk OK.

Określanie skalowania zaimportowanych plików DWG lub DWF | 65

Określanie szerokości linii zaimportowanych plików DWG lub DWF
Podczas importowania pliku DWG lub DXF wszystkie warstwy pliku mają przypisaną szerokość linii opartą na ustawieniu
numeru pisaka-szerokości linii. Program Revit Architecture może zaimportować numery pisaków z pliku DWG lub DXF i
odwzorować je na szerokości linii w programie Revit. Jeśli te odwzorowania zostaną zapisane w pliku tekstowym, to będą one
ustawionymi odwzorowaniami projektu.
Program Revit Architecture zawiera następujące pliki z odwzorowaniami pisaków i szerokościami linii:

■ importlineweights-dwg-AIA.txt

■ importlineweights-dwg-BS1192.txt

■ importlineweights-dwg-ISO13657.txt

■ importlineweights-dwg-CP83.txt

Te pliki znajdują się w folderze Data w katalogu instalacyjnym programu Revit Architecture.

Aby ustawić szerokość linii

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ .

W oknie dialogowym Importuj szerokości linii wyświetlane są odwzorowania w pliku
importlineweights-dwg-default.txt.

2 Aby edytować inny plik, kliknij przycisk Wczytaj, przejdź do właściwego pliku odwzorowań i otwórz go.
3 W oknie dialogowym dopasuj odpowiedni pisak do odpowiedniej szerokości linii (przykładowo Pisak numer
1 do szerokości linii 1, Pisak numer 2 do szerokości linii 2 itd.). Ustaw dowolną liczbę odwzorowań numer
pisaka - szerokość linii.
4 Kliknij przycisk OK lub, aby zapisać odwzorowania w nowym pliku - kliknij przycisk Zapisz jako.

Odwzorowywanie czcionek AutoCAD SHX na czcionki TrueType

Podczas importowania rysunków AutoCAD zawierających tekst można odwzorować czcionki AutoCAD SHX na czcionki
TrueType, tak aby były one prawidłowo wyświetlane w programie Revit Architecture. Można odwzorowywać na dowolne
czcionki.

UWAGA W przypadku czcionek SHX nieodwzorowanych w programie Revit Architecture użyte zostaną podobne czcionki,
jednak wyniki mogą być nieprzewidywalne.

Odwzorowanie czcionek TrueType

1 W edytorze tekstu otwórz plik shxfontmap.txt.
Ten plik znajduje się w folderze Data w katalogu instalacyjnym programu Revit Architecture.

2 W nowym wierszu wpisz nazwę pliku SHX.

3 Naciśnij klawisz Tab.
4 Wprowadź nazwę czcionki do odwzorowania.
5 Zapisz i zamknij plik.
Nie ma potrzeby ponownego uruchamiania programu Revit Architecture, aby zastosować odwzorowanie czcionek. Jeśli plik
już został zaimportowany, należy go zaimportować ponownie.

66 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

Określanie parametrów wiązań zaimportowanej geometrii
Jeśli geometria została zaimportowana do wszystkich widoków, można określić jej poziom podstawy i wartość odsunięcia od
tego poziomu.

Określanie parametrów wiązań

1 Wybierz zaimportowaną geometrię.
2 Na palecie Właściwości ustaw parametry wystąpienia: Rzędna bazowa i Odsunięcie podstawy.
Można również wybrać geometrię w widoku elewacji i przesunąć w celu dostosowania do wartości odsunięcia podstawy.

Umieszczanie importu właściwego dla danego widoku na pierwszym planie lub w tle
Symbol importu właściwy dla danego widoku można przesuwać pomiędzy pierwszym planem a tłem widoku z uwzględnieniem
elementów modelu w danym widoku. Jeśli symbol importu znajduje się na pierwszym planie widoku, to jest on przed elementami
modelu, np. ścianami. Znajduje się jednak ciągle za komponentami szczegółu i opisami.

UWAGA Symbole importu charakterystyczne dla widoku to te pliki, które są importowane przy wybranej opcji Tylko
bieżący widok.

1 Wybierz symbol importu.

2 Na palecie Właściwości dla opcji Rysuj warstwę wybierz ustawienie Pierwszy plan lub Tło.
Na pasku opcji można również wybrać opcję Tło lub Pierwszy plan.
Kolejności wyświetlania komponentów szczegółu można używać do przesuwania symbolu importu przed lub za komponenty
szczegółu. Aby uzyskać więcej informacji na temat narzędzi kolejności wyświetlania, zobacz Sortowanie kolejności rysowania
komponentów szczegółu na stronie 966.

Importowanie obrazów
Obrazy rastrowe importowane do programu Revit mogą być wykorzystywane jako tła lub pomoce wizualne potrzebne podczas
tworzenia modelu. Domyślnie obrazy importowane są za modelem oraz symbolami opisów, można jednak zmienić kolejność
wyświetlania. Obrazy można importować tylko do widoków 2D.
Obrazy można importować za pomocą narzędzia Obraz lub poprzez przeciąganie i upuszczanie ich z Eksploratora Windows®.

Importowanie obrazu

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Obraz).

2 W oknie dialogowym Importuj obraz przejdź do folderu zawierającego plik obrazu, który zostanie
zaimportowany..
3 Wybierz plik i kliknij przycisk Otwórz.
Zaimportowany obraz wyświetlany jest w obszarze rysunku i porusza się wraz ze wskaźnikiem myszy. Obraz
przedstawiony jest w postaci 2 przecinających się linii określających jego zakres.

4 Kliknij, aby umieścić obraz.

Temat pokrewny

■ Dodawanie obrazu do arkusza na stronie 1005

Określanie parametrów wiązań zaimportowanej geometrii | 67

Modyfikowanie zaimportowanych obrazów
Importowane obrazy można modyfikować za pomocą narzędzi (takich jak Obróć i Kopiuj) dostępnych na karcie Modyfikuj
obrazy rastrowe. Karta ta jest wyświetlana po wybraniu importowanego obrazu w obszarze rysunku.

UWAGA Narzędzia te pozwalają również na modyfikowanie przechwyconych, renderowanych obrazów 3D.

Modyfikowanie importowanego obrazu

1 Wybierz obraz, tak aby wyświetlone zostały na nim uchwyty. Dostępne są następujące modyfikacje:
■ Aby przeskalować obraz, przeciągnij narożniki uchwytów.

■ Aby przesunąć obraz, przeciągnij go do żądanego położenia.

■ Aby zachować proporcje szerokości i wysokości podczas skalowania, na palecie Właściwości wybierz
polecenie Zablokuj proporcje.

2 Na palecie Właściwości określ wartości wysokości i szerokości obrazu.

3 Aby obrócić obraz kliknij kolejno kartę Zmień | Obrazy rastrowe ➤ panel Zmień ➤ (Obróć). Zobacz
Obracanie elementów na stronie 1472.
4 Aby zmienić kolejność rysowania, wybierz obraz i użyj narzędzi znajdujących się w panelu Uporządkuj na karcie
Zmień | Obrazy rastrowe.
Kolejnością rysowania obrazów rastrowych można sterować tak jak elementami szczegółów. Zobacz Sortowanie
kolejności rysowania komponentów szczegółu na stronie 966.

Tematy pokrewne

■ Importowanie obrazów na stronie 67

■ Usuwanie obrazów rastrowych na stronie 68

Usuwanie obrazów rastrowych

Narzędzie Zarządzaj obrazami wyświetla wszystkie obrazy rastrowe w projekcie wraz ze wszystkimi obrazami renderowanymi,
które zostały przechwycone. Za pomocą tego narzędzia można tylko w jeden sposób usunąć obraz z projektu. Nie ma możliwości
usunięcia obrazu z projektu poprzez usunięcie samego obrazu z widoku lub arkusza.

Usuwanie obrazu rastrowego

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Zarządzaj obrazami).

W oknie dialogowym Zarządzaj obrazami znajduje się lista wszystkich obrazów rastrowych dostępnych w
projekcie.

2 Wybierz nazwę obrazu i kliknij przycisk Usuń.

3 Kliknij przycisk OK, aby potwierdzić usunięcie.

Importowanie komponentów budynku

Wyprodukowane komponenty budynku sformatowane w postaci plików ADSK (Autodesk Exchange) zawierają dane dotyczące
projektu i połączenia, które można wykorzystać w celu dokładnego umieszczenia komponentu w projekcie programu Revit.

68 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 Te komponenty budynku można projektować w aplikacjach mechanicznych, takich jak Autodesk® Inventor® i używać w
programach: Revit Architecture, Revit MEP i Revit Structure.
Aby otworzyć plik ADSK komponentu budynku, wykonaj następujące czynności:

■ Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ (Komponent budynku).

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ Umieść komponent. Następnie
kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść komponent ➤ panel Tryb ➤ Wczytaj rodzinę, wybierz plik ADSK i umieść go w
projekcie.

Pliki ADSK komponentu budynku

Plik ADSK komponentu budynku zawiera następujące informacje przydatne w procesie projektowania:

■ Wygląd fizyczny komponentu w widokach, takich jak 3D, co pozwala określić luz w przypadku dokładnego umieszczenia.

■ Łączniki i ich umieszczenie

UWAGA Mimo że łączniki koryt kablowych i przewodowych są wyświetlane w raporcie translacji Autodesk Inventor,
nie są one importowane do programu Revit Architecture.

■ Dane dotyczące komponentu, np. dane identyfikacyjne

Otwarcie lub wczytanie pliku ADSK automatycznie powoduje utworzenie rodziny z kategorii opartej na przypisaniu OmniClass
określonym podczas eksportowania.

Plik ADSK można również zapisać jako plik RFA ( ➤ Zapisz jako ➤ Rodzina), co pozwala utworzyć rodzinę, którą
będzie można wykorzystać w wielu projektach. Aby uzyskać więcej informacji na temat korzystania z rodzin w programie
Revit Architecture, zobacz Rodziny w programie Revit na stronie 499.

Praca z komponentami budynku

Korzystając z pliku ADSK komponentu budynku, można:

■ Wyświetlić przy niskim poziomie szczegółowości ramkę ograniczającą komponent. Łączniki będą nadal wyświetlane w
prawidłowych położeniach w widoku o niskiej szczegółowości.

■ Wyświetlić szczegółowy wygląd komponentu przy wysokim i średnim poziomie szczegółowości.

■ Zmienić wyświetlanie graficzne komponentu poprzez zmianę poziomu szczegółowości w projekcie. W Edytorze rodzin
można również zmodyfikować ustawienia widoczności komponentu określając je na niskim, średnim lub wysokim
poziomie.

■ Wyświetlić komponent w widoku 3D, rzucie, widoku elewacji lub przekroju.

■ Umieścić łącznik na komponencie za pomocą Edytora rodzin. Zobacz Łączniki na stronie 520.

■ Utworzyć nowe typy rodziny z komponentu pierwotnego poprzez dodanie nowych parametrów lub zmianę istniejących
za pomocą Edytora rodzin.

■ Wyświetlić lub zmienić dane identyfikacyjne komponentu.

■ Użyć płaszczyzn odniesienia komponentu lub części jego geometrii na potrzeby wymiarowania.

Pliki ADSK komponentu budynku | 69

 ■ Dodać etykiety do parametrów komponentu i utworzyć zestawienia tych parametrów.

■ Renderować komponent.

Ograniczenia związane z używaniem pliku ADSK komponentu budynku są następujące:

■ Geometrii komponentu nie można zmienić w programie Revit Architecture. Zmiany geometrii można wprowadzić tylko
w aplikacji, w której komponent budynku został pierwotnie zaprojektowany.

■ Mimo że materiały przypisane w aplikacji mechanicznej nie są importowane do programu Revit Architecture, w programie
tym można przypisać materiał mający zastosowanie do całego komponentu.

■ Obecnie proces roboczy jest jednokierunkowy - od programu Inventor do Revit Architecture. W programie Inventor nie
można otwierać plików ADSK.

Wskazówki dotyczące pracy z komponentami budynku

Podczas pracy z komponentami budynku należy rozważyć następujące kwestie:

■ Aby zoptymalizować wydajność modelu w programie Revit Architecture, gdy tylko jest to możliwe, należy pracować z
komponentem budynku jako ramką ograniczającą przy niskiej szczegółowości.

■ Ponieważ komponenty budynku mogą charakteryzować się dużą ilością szczegółowej geometrii, ich otwieranie może
potrwać kilka minut. Jeśli otwieranie komponentu trwa zbyt długo lub jeśli zmiana wielkości widoku albo jego przesuwanie
odbywa się zbyt wolno, należy poprosić projektanta o większe uproszczenie modelu przed wyeksportowaniem.

■ Jeśli komponent zostanie otwarty w programie Revit Architecture zorientowany inaczej niż oczekiwano, można go obrócić
w Edytorze rodzin lub poprosić autora komponentu o utworzenie niestandardowego uniwersalnego układu współrzędnych
i ponowne wyeksportowanie pliku ADSK z wykorzystaniem nowego układu.

■ Aby przejrzeć wyniki eksportu, użyj raport translacji Autodesk Inventor. W raporcie znajduje się spis zawartości pliku
ADSK. Sprawdź, czy elementy modelu zostały wyeksportowane zgodnie z oczekiwaniami. Kliknij dwukrotnie plik ADSK,
aby otworzyć raport w przeglądarce internetowej.

Komponent budynku - proces roboczy

Poniżej opisano typowy proces roboczy związany z wykorzystywaniem komponentu budynku w projekcie programu Revit.
Na przykład załóżmy, że producent opublikował w swojej witrynie zawartość jednostki HVAC dachu w formie pliku ADSK,
który może być wykorzystywany przez inżynierów i architektów. Zachodzi potrzeba włączenia tego komponentu budynku
do modelu. Używając danych i geometrii komponentu, można prawidłowo umieścić komponent w projekcie oraz utworzyć
na nim łączniki, tak aby komponent mógł być użyty w programie Revit MEP.
Przebieg procesu roboczego jest następujący:

1 Pobierz plik ADSK komponentu budynku z witryny producenta.

2 Aby otworzyć plik ADSK w programie Revit Architecture, kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ (Komponent
budynku).

UWAGA Nie można otworzyć plików ADSK skojarzonych z nowszą wersją programu Revit.

3 Wczytaj plik ADSK do projektu z Edytora rodzin.

70 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 UWAGA Plik ADSK można bezpośrednio wczytać do projektu. Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel
Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ Umieść komponent. Następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść
komponent ➤ panel Tryb ➤ Wczytaj rodzinę, wybierz plik ADSK i umieść go w projekcie.

4 Umieść komponent w projekcie.

5 Wyświetl komponent jako ramkę ograniczającą przy niskim poziomie szczegółowości.

6 Wyświetl pełną geometrię przy średnim i wysokim poziomie szczegółowości.

7 Wyświetl komponent w dowolnym widoku.

8 Uruchom sprawdzanie kolizji, aby mieć pewność, że luz jest prawidłowy.

9 Dodaj etykiety do komponentu i utwórz jego zestawienie, używając parametrów komponentu.

10 Zwymiaruj komponent względem płaszczyzn odniesienia i części jego geometrii.

11 Utwórz dodatkowe łączniki na komponencie w Edytorze rodzin. Gdy łączniki są podłączone do urządzeń obsługi budynku
w programie Revit MEP, mogą być użyte w analizie przepływu.

Otwieranie plików IFC (Industry Foundation Class)

W programie Revit Architecture pliki IFC (Industry Foundation Classes) otwierane są w oparciu o najnowsze standardy
wymiany danych IAI (Alliance for Interoperability) IFC 2x3. (Program Revit Architecture poprawnie obsługuje i otwiera
również pliki korzystające z wcześniejszych standardów [IFC 2x lub 2x2]). Aby uzyskać informacje na temat formatu plików
IFC, zobacz Eksportowanie do formatu IFC (Industry Foundation Classes) na stronie 1161.
Podczas otwierania pliku IFC program Revit Architecture tworzy nowy plik w oparciu o domyślny szablon. Aby uzyskać
informacje na temat wybierania domyślnego szablonu, zobacz Wybieranie szablonu plików IFC na stronie 71.
Można wczytać własne pliki mapowania klas i nadpisać kategorie oraz kategorie podrzędne obiektów IFC.

PORADA Upewnij się, że zaimportowane zostały dane geometryczne niezbędne dla funkcji programu Revit, która ma
zostać użyta. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie
57.

Aby otworzyć plik IFC

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ (IFC).

2 W oknie dialogowym Otwórz plik IFC przejdź do folderu zawierającego plik IFC do zaimportowania.
3 Wybierz plik IFC i kliknij przycisk Otwórz.
Program Revit Architecture tworzy nowy plik w oparciu o domyślny szablon.

Wybieranie szablonu plików IFC

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ (Opcje IFC).

2 W oknie dialogowym Opcje importu IFC kliknij przycisk Przeglądaj.
3 W oknie dialogowym Wyszukaj plik szablonu przejdź do danego pliku szablonu IFC, wybierz go i kliknij przycisk
Otwórz.
4 W oknie dialogowym Opcje importu IFC kliknij przycisk OK.

Otwieranie plików IFC (Industry Foundation Class) | 71

Wczytywanie pliku mapowania klas IFC

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ (Opcje IFC).

2 W oknie dialogowym Opcje importu IFC kliknij przycisk Wczytaj.
3 W oknie dialogowym Wczytaj plik mapowania klas IFC, przejdź do danego pliku mapowania klas IFC, wybierz
go i kliknij przycisk Otwórz.
4 W oknie dialogowym Opcje importu IFC kliknij przycisk OK.

Nadpisywanie kategorii i podkategorii obiektów IFC

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ (Opcje IFC).

2 W oknie dialogowym Opcje importu IFC kliknij dwukrotnie kategorię lub podkategorię i wprowadź nową
wartość, aby nadpisać bieżącą wartość.
Można również kliknąć przycisk Standard, aby przywrócić standardowe (domyślne) ustawienia wszystkich
wartości.

3 Kliknij przycisk OK lub, aby zapisać odwzorowania w nowym pliku - kliknij przycisk Zapisz jako.

Podłączanie plików AutoCAD do projektu Revit

Pliki AutoCAD można podłączać do projektu Revit. Podłączone pliki można używać na przykład w następujący sposób:

■ Niektórzy członkowie zespołu używają programu AutoCAD do tworzenia widoków szczegółu lub elewacji, ale pozostała
część projektu jest tworzona za pomocą programu Revit Architecture. Użytkownik chce podłączyć rysunki programu
AutoCAD do projektu Revit i umieścić je w arkuszach. Następnie te rysunki można włączyć do zestawu dokumentów
konstrukcyjnych generowanych w programie Revit Architecture.

■ Członkowie zespołu specjalizujący się w innych dziedzinach (np. inżynierowie konstrukcyjni lub inżynierowie elektrycy)
używają programu AutoCAD do planowania własnej części projektu. Użytkownik chce podłączyć ich rysunki wykonane
w programie AutoCAD do projektu Revit, aby używać ich jako podrysów dla widoków projektu.

Przykładowo na poniższym rzucie jest przedstawiony podłączony plik, który będzie używany jako podrys w celu śledzenia i
tworzenia ścian konstrukcyjnych w programie Revit Architecture.

72 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 Tematy pokrewne

■ Zarządzanie połączeniami na stronie 1241

■ Zarządzanie warstwami w podłączonych i zaimportowanych plikach na stronie 76

Zasady działania połączeń z plikami programu AutoCAD

Po podłączeniu pliku programu AutoCAD do projektu w programie Revit Architecture połączenie z tym plikiem zostaje
utrzymane. Przy każdym otwarciu projektu Revit w programie Revit Architecture zostaje pobrana aktualna zapisana wersja
podłączonego pliku, która zostaje wyświetlona w projekcie. Wszystkie zmiany w podłączonym pliku są wyświetlane w projekcie
Revit. Jeśli podłączony plik ulega zmianie, gdy projekt Revit jest otwarty, plik należy wczytać ponownie, aby pobrać najnowsze
zmiany. (Zobacz Zarządzanie połączeniami na stronie 1241).
Możliwość pobierania najnowszych zmian w pliku programu AutoCAD stanowi różnicę pomiędzy podłączaniem i
importowaniem. W przypadku importowania pliku programu AutoCAD w programie Revit Architecture jest używana
zaimportowana wersja pliku. Zmiany w zaimportowanym pliku nie są pobierane ani wyświetlane.
Po podłączeniu (lub zaimportowaniu) pliku programu AutoCAD do projektu Revit, można wykonać następujące czynności:
■ Zgłosić zapytanie o obiekty w pliku na stronie 76

■ Ukryć lub usunąć wybrane warstwy w pliku na stronie 77

■ Zmienić wyświetlanie graficzne warstw w pliku na stronie 79

Po podłączeniu pliku do projektu Revit można kontrolować, czy podłączony plik jest widoczny tylko w bieżącym widoku czy
we wszystkich widokach. Podłączony plik jest wyświetlany jako rysunek 2D tylko w odpowiednich rysunkach 2D Revit, takich
jak rzuty. W widoku 3D podłączony plik jest wyświetlany jako płaski kształt 2D.

Podłączanie do pliku AutoCAD

1 Otwórz projekt Revit.
2 Aby podłączony plik był wyświetlany tylko w określonym widoku, otwórz ten widok.

Zasady działania połączeń z plikami programu AutoCAD | 73

 3 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Podłączanie ➤ (Podłącz CAD).
4 Plik do podłączenia określ w następujący sposób:
■ W polu Szukaj w przejdź do położenia pliku.

■ W polu Nazwa pliku określ nazwę pliku.

■ Dla opcji Typ plików określ format DWG.

5 Określ następujące opcje dla podłączonego pliku:

a Aby podłączony plik był wyświetlany tylko w bieżącym widoku, wybierz opcję Tylko bieżący widok.
Jeśli ta opcja nie zostanie wybrana, podłączony plik będzie wyświetlany we wszystkich odpowiednich
widokach 2D, takich jak rzuty.

b W polu Warstwy wybierz jedną z następujących wartości:

■ Wszystkie: wyświetlane są wszystkie warstwy podłączonego pliku w projekcie Revit wraz z warstwami
ukrytymi.

■ Widoczne: wyświetlane są widoczne warstwy podłączonego pliku w projekcie Revit. Warstwy aktualnie
ukryte w programie AutoCAD nie są wyświetlane w programie Revit Architecture.

■ Określ: umożliwia wybieranie z listy warstw, które mają być wyświetlane w projekcie Revit. Po kliknięciu
przycisku Otwórz w programie Revit Architecture zostaje wyświetlona lista dostępnych warstw, które
można wybrać.

6 Określ odpowiednie opcje importu.

Aby uzyskać więcej informacji na temat tych opcji, zobacz Opcje importowania i podłączania formatów CAD
i modeli Revit na stronie 63.

7 Kliknij przycisk Otwórz.

8 Jeśli dla opcji Warstwy wybrano ustawienie Określ, w oknie dialogowym Wybierz warstwy/poziomy do
importu/podłączenia jest wyświetlana lista warstw w pliku. Wybierz żądane warstwy i kliknij przycisk OK.
Niewybrane warstwy nie są dostępne w projekcie Revit. (Warstwy jednak wciąż istnieją w pliku AutoCAD).

Aktualna wersja podłączonego pliku zostaje wybrana w programie Revit Architecture i wyświetlona w bieżącym widoku Revit.

Tematy pokrewne

■ Zgłaszanie zapytań o obiekty w warstwach na stronie 76

■ Ukrywanie i usuwanie warstw na stronie 77

■ Zmiana wyświetlania graficznego warstw na stronie 79

■ Zarządzanie połączeniami na stronie 1241

Położenie podłączonego pliku

Przy każdym otwarciu projektu Revit podłączonego do pliku, w programie Revit Architecture zostaje pobrana bieżąca zapisana
wersja podłączonego pliku. Ścieżka do podłączonego pliku jest wyświetlana w kolumnie Zapisana ścieżka dostępnej w oknie
dialogowym Zarządzaj połączeniami. Zobacz Nierozwiązane odniesienia na stronie 1243.
Jeśli w programie Revit Architecture nie można znaleźć podłączonego pliku, zostanie wyświetlona ścieżka do ostatnio pobranej
wersji podłączonego pliku. W program Revit Architecture nie można uaktualnić połączenia. Aby ponownie wczytać podłączony

74 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 plik z innego położenia, należy użyć funkcji Wczytaj ponownie dostępnej w oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami. Zobacz
Zarządzanie połączeniami na stronie 1241.
Za pomocą kolumny Typ ścieżki można wskazać, czy ścieżka jest bezwzględna czy względna. Zasadniczo należy używać ścieżki
względnej zamiast bezwzględnej.

■ Jeśli zastosowana jest ścieżka względna, a następnie projekt oraz podłączony plik zostaną razem przeniesione do nowego
katalogu, to połączenie zostanie zachowane. Nowy katalog roboczy staje się ścieżką względną dla podłączonego pliku.

■ Jeśli zastosowana jest ścieżka bezwzględna, a następnie projekt oraz podłączony plik zostaną przeniesione do nowego
katalogu, to połączenie zostanie zerwane.

Ścieżkę bezwzględną należy zastosować przy tworzeniu połączenia do pliku ze współdzieleniem pracy, np. pliku głównego,
do którego dostęp muszą mieć inni użytkownicy. Położenie tego pliku na dysku raczej się nie zmieni.

Podłączanie plików DWF z komentarzami

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Podłączanie ➤ (Znacznik DWF).

2 W oknie dialogowym Importuj/Podłącz plik DWF przejdź do pliku znacznika DWF, wybierz go i kliknij przycisk
Otwórz.
Otwarte zostanie okno dialogowe Połącz stronę komentarzy z arkuszami Revit. W oknie dialogowym w kolumnie
Widok DWF wyświetlane są nazwy widoków arkuszy, które zostały opatrzone komentarzami w pliku DWF. W
kolumnie Widok Revit wyświetlany jest odpowiedni widok arkusza programu Revit. Jeśli nazwa arkusza w pliku
DWF jest taka sama jak nazwa arkusza w pliku programu Revit, to nazwa arkusza Revit jest automatycznie
wyświetlana w kolumnie Widok Revit.
Jeśli nazwa arkusza programu Revit zmieniła się od czasu eksportu do formatu DWF, w kolumnie Widok Revit
obok widoku arkusza DWF wyświetlony zostanie napis <Niepodłączony>.

3 Jeśli wybrana wartość Widoku Revit to <Niepodłączony>, wybierz widok arkusza programu Revit, klikając pole
poniżej kolumny Widok Revit i wybierając nazwę z listy.
Tę operację można również wykonać, gdy dostępnych jest kilka innych widoków arkuszy w pliku programu
Revit i użytkownik chce zastosować komentarze w innym widoku arkusza. Operacja taka jest wskazana, tylko
gdy inne tabelki rysunkowe arkusza są tej samej wielkości co oryginalne.

4 Kliknij przycisk OK.

Komentarze w pliku DWF są umieszczane na widoku arkusza w postaci symboli importu. Komentarze są przypięte, co oznacza,
że nie można zmienić ich położenia, kopiować, obracać, odwracać, usuwać ani grupować, o ile nie zostały one utworzone w
programie Autodesk Design Review. Zobacz Modyfikowanie plików DWF z komentarzami utworzonymi w programie Design
Review na stronie 75.

Modyfikowanie plików DWF z komentarzami utworzonymi w programie Design

Review
Jeśli komentarze utworzono w programie Autodesk Design Review za pomocą narzędzi komentarzy, istnieje możliwość
modyfikowania właściwości Stan i Uwagi, używając programu Revit Architecture. Ta funkcja umożliwia dodawanie informacji
do komentarzy lub zachowywanie informacji o ich stanie.

Zmiana znaczników utworzonych w programie Design Review

1 Wybierz komentarz utworzony w programie Design Review.

Podłączanie plików DWF z komentarzami | 75

 Obiekt z komentarzami może wyglądać tak jak na rysunku poniżej.

2 Na palecie Właściwości zmodyfikuj właściwości Stan i Uwagi.

Zmiany zostaną zapisane w podłączonym pliku DWF. Można je zobaczyć w pliku DWF, wybierając odpowiedni obiekt z
komentarzem.

Rozbijanie zaimportowanej geometrii

Podczas importowania rysunku do Revit Architecture zostają zaimportowane jego wszystkie elementy, takie jak bloki i
odnośniki zewnętrzne. (Zobacz Importowanie a podłączanie do odnośników zewnętrznych — implikacje na stronie 58).
Wszystkie one są zawarte w elemencie programu Revit zwanym symbolem importu.
Można rozbić symbol importu na elementy kolejnego poziomu w hierarchii: zagnieżdżone symbole importu. Jest to rozbicie
częściowe. Częściowe rozbicie symbolu importu daje kolejne symbole importu, które z kolei mogą być rozbite na elementy
albo na inne symbole importu. Jest to analogiczne z rozbiciem w AutoCAD na zagnieżdżone odnośniki zewnętrzne i bloki.
Przykładowo można rozbić odnośnik zewnętrzny na inne odnośniki zewnętrzne i bloki. Te odnośniki zewnętrzne i bloki mogą
być z kolei rozbijane na inne bloki i odnośniki zewnętrzne.
Można także rozbić symbole importu od razu do tekstu, krzywych, linii i obszarów wypełnienia w programie Revit. Jest to
całkowite rozbicie.

UWAGA Nie można rozbijać plików podłączonych ani symbolu importu, który zostałby rozbity na więcej niż 10 000
elementów.

Rozbijanie zaimportowanej geometrii

1 Wybierz symbol importu.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ listę rozwijaną Rozbij ➤ Rozbij
częściowo lub Rozbij wszystko.
Wynikowe rozbite częściowo symbole importu można rozbić ponownie, wybierając je i klikając opcję Rozbij częściowo. Można
Powtarzać tę procedurę, aż wszystkie symbole importu będą przekształcone w elementy programu Revit.

Zarządzanie warstwami w podłączonych i zaimportowanych plikach

Podczas podłączania lub importowania pliku CAD do projektu Revit można ukryć, usunąć lub zmienić graficzne wyświetlanie
warstw w pliku lub zgłosić zapytanie o to wyświetlanie.

Zgłaszanie zapytań o obiekty w warstwach

Podczas podłączania lub importowania pliku CAD do projektu Revit można zgłosić zapytanie o plik, aby uzyskać informacje
o jego obiektach. Pozwala to zidentyfikować obiekt oraz warstwę, w której się znajduje. Można także ukryć warstwę obiektu
lub ją usunąć.

76 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 Zgłaszanie zapytania o obiekty w warstwach
1 W programie Revit Architecture otwórz widok projektu.
2 Podświetl symbol importu dla pliku i kliknij, aby go wybrać.
Po podświetleniu symbolu importu na pasku stanu są wyświetlane następujące informacje:
<nazwa zaimportowanego pliku> : Symbol importu : położenie <Współdzielone> lub <Niewspółdzielone>.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Zapytanie).
4 Zgodnie z poniższym opisem wybierz obiekt, dla którego chcesz zgłosić zapytanie:
■ Przesuń wskaźnik na symbol importu w widoku.
Najpierw w programie Revit Architecture zostają podświetlone obiekty niższego poziomu takie jak linie.
Naciśnij klawisz Tab, aby przełączyć na podświetlanie obiektów wyższego poziomu, na przykład bloków.

■ Obserwuj pasek stanu. Jeśli opisywany jest obiekt docelowy, kliknij, aby go wybrać.

Zostanie otwarte okno dialogowe Zapytanie o wystąpienie importu, w którym są wyświetlane następujące
informacje:
■ Typ: typ obiektu

■ Nazwa bloku: nazwa bloku zawierającego dany obiekt (w niektórych przypadkach)

■ Warstwa: nazwa warstwy zawierającej obiekt

■ Styl wg: określa, czy styl obiektu pochodzi od warstwy czy według koloru

5 Aby ukryć warstwę obiektu w bieżącym widoku, kliknij opcję Ukryj w widoku.
Wybrana warstwa może wciąż być widoczna w innych widokach.

PORADA Aby tymczasowo wyświetlić ukrytą warstwę, kliknij opcję Boniowanie ukrytych elementów
znajdującą się na pasku sterowania widoku. Aby ponownie wyświetlić warstwę, kliknij kolejno kartę
Widok ➤ panel Grafika ➤ widoczność/grafika. Na karcie Kategorie importowane wybierz warstwę i kliknij
przycisk OK.

6 Aby usunąć warstwę obiektu z projektu Revit, kliknij przycisk Usuń.

Wybrana warstwa nie jest widoczna w żadnym widoku projektu.

7 Aby zamknąć okno dialogowe Zapytanie o importowane wystąpienie, kliknij przycisk OK.
Edytor zapytań pozostaje aktywny, co umożliwia wybieranie innych elementów.

8 Naciśnij klawisz Esc, aby zamknąć edytor zapytań.

Ukrywanie i usuwanie warstw

Po podłączeniu lub zaimportowaniu pliku do projektu Revit, może nie być pożądane, aby wszystkie warstwy pliku były
widoczne w programie Revit Architecture. Aby sterować widocznością warstw, należy wykonać jedną z poniższych czynności:

■ Ukryj warstwy: po ukryciu warstw są one nadal dostępne w projekcie Revit, ale nie są wyświetlane w widokach. W razie
konieczności można przywrócić ich widoczność.

■ Usuń warstwy: po usunięciu warstw nie są one dostępne w projekcie Revit. (Warstwy jednak wciąż istnieją w oryginalnym
pliku CAD). Aby przywrócić warstwy, należy usunąć plik, a następnie zaimportować lub podłączyć go ponownie do
projektu.

Ukrywanie i usuwanie warstw | 77

 Temat pokrewny

■ Zmiana wyświetlania graficznego warstw na stronie 79

Ukrywanie warstw
Podczas importowania lub podłączania pliku można określić metodę ukrywania jego warstw w każdym widoku Revit.
Przykładowo można wyświetlić wszystkie warstwy w jednym widoku, ale ukryć niektóre warstwy w innym widoku. W razie
potrzeby warstwy można później wyświetlić ponownie.
Jeśli nie ma pewności, w której warstwie rezyduje obiekt, należy zapoznać się z Zgłaszanie zapytań o obiekty w warstwach na
stronie 76.

Ukrywanie warstw
1 W programie Revit Architecture otwórz widok projektu.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 Kliknij kartę Kategorie importowane.
4 Kliknij w kolumnie Widoczność, aby rozwinąć nazwę zaimportowanego lub podłączonego pliku DWG.
W programie Revit Architecture są wyświetlane warstwy w pliku.

5 W przypadku każdej warstwy, którą chcesz ukryć w bieżącym widoku, kliknij odpowiednie pole wyboru.
6 Kliknij przycisk OK.
Warstwy są ukryte tylko w bieżącym widoku. Aby ponownie wyświetlić ukryte warstwy, powtórz te czynności i wybierz żądane
warstwy.

Usuwanie warstw
Warstwy nie są dostępne w projekcie Revit po ich usunięciu w zaimportowanym lub podłączonym pliku. (Warstwy jednak
wciąż istnieją w oryginalnym pliku CAD). Aby przywrócić warstwy, należy usunąć plik z projektu Revit i podłączyć lub
zaimportować go ponownie.
Aby usunąć warstwy w podłączonym lub zaimportowanym pliku, użyj jednej z poniższych metod:
■ Po podłączeniu lub zaimportowaniu pliku do projektu Revit w oknie dialogowym Importuj lub Podłącz dla opcji Warstwy
wybierz ustawienie Widoczne, aby wyświetlić tylko te warstwy, które są aktualnie widoczne w programie AutoCAD, lub
wybierz, aby określić warstwy, które mają być wyświetlane w programie Revit Architecture. Wszystkie pominięte warstwy
zostaną skutecznie usunięte. Nie są one dostępne w projekcie Revit.

■ Aby usunąć obiekt w pliku CAD, w przypadku gdy nie wiadomo, w której warstwie się znajduje, zobacz Zgłaszanie zapytań
o obiekty w warstwach na stronie 76.

■ Usuń określone warstwy w sposób opisany w poniższej procedurze.

Usuwanie znanych warstw

1 W programie Revit Architecture otwórz widok projektu.
2 Podświetl symbol importu dla pliku i kliknij, aby go wybrać.
Na pasku stanu zostanie wyświetlona informacja:
<nazwa zaimportowanego pliku> : Symbol importu : położenie <Współdzielone> lub <Niewspółdzielone>.

78 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

 3 Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Usuń warstwy).
4 W oknie dialogowym Wybierz warstwy/poziomy do usunięcia wybierz warstwy do usunięcia i kliknij przycisk
OK.
Usunięte warstwy nie są wyświetlane w żadnym widoku w projekcie Revit.

Zmiana wyświetlania graficznego warstw

Podczas podłączania lub importowania pliku do projektu Revit można kontrolować wyświetlanie graficzne każdej warstwy
w pliku. Przykładowo można zmienić kolor, grubość i styl linii obiektów. Na przykład używając pliku jako podrysu, można
wyświetlić cały plik w półcieniu, aby odróżnić go od modelu Revit.

Temat pokrewny

■ Ukrywanie i usuwanie warstw na stronie 77

Zachowywanie lub odrzucanie nadpisań grafiki dla podłączonych plików

Gdy w podłączonym pliku zostaje zmienione wyświetlanie graficzne warstw, można określić, czy nadpisania grafiki są
zachowywane czy odrzucane w programie Revit Architecture.

UWAGA Ta opcja jest dostępna tylko w przypadku podłączonych plików CAD. Nie jest ona dostępna dla zaimportowanych
plików CAD.

Gdy nadpisania graficzne są zachowywane, w programie Revit Architecture podczas ponownego wczytania pliku zostają
zachowane zmiany wyświetlania graficznego warstw. W przeciwnym razie podczas ponownego wczytywania podłączonego
pliku nadpisania grafiki w programie Revit Architecture są odrzucane. Ta opcja odnosi się do wszystkich plików CAD
podłączonych do projektu.

Zachowywanie lub odrzucanie nadpisań grafiki dla podłączonych plików

1 Otwórz projekt Revit.

2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami).

3 W oknie dialogowym Zarządzanie połączeniami wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Aby zachować nadpisania, zaznacz opcję Zachowaj nadpisania grafiki.

■ Aby odrzucić nadpisania, odznacz opcję Zachowaj nadpisania grafiki.

4 Kliknij przycisk OK.

Wprowadzanie globalnych zmian wyświetlania graficznego warstw

Podczas podłączania lub importowania pliku do projektu Revit można sterować wyświetlaniem graficznym warstw pliku we
wszystkich widokach.

Wprowadzanie globalnych zmian wyświetlania graficznego warstw

1 Otwórz projekt Revit.

Zmiana wyświetlania graficznego warstw | 79

 2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Style obiektu).
3 W oknie dialogowym Style obiektów kliknij kartę Obiekty importowane.
4 Kliknij, aby rozwinąć nazwę pliku DWG.
W programie Revit Architecture są wyświetlane warstwy w pliku.

5 W przypadku każdej warstwy zmień wartości parametrów Szerokość linii, Kolor linii lub Wzór linii zgodnie z
potrzebami.
Zobacz Style obiektów na stronie 1596.

6 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Zachowywanie lub odrzucanie nadpisań grafiki dla podłączonych plików na stronie 79

■ Ukrywanie i usuwanie warstw na stronie 77

Wprowadzanie zmian charakterystycznych dla widoku do wyświetlania graficznego

warstw
Podczas podłączania lub importowania pliku do projektu Revit można sterować wyświetlaniem graficznym warstw pliku w
pojedynczych widokach.

Wprowadzanie zmian charakterystycznych dla widoku do wyświetlania graficznego warstw

1 Otwórz widok projektu, w którym jest wyświetlany plik.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 Kliknij kartę Kategorie importowane.
4 Aby wyświetlić cały plik w półcieniu, kliknij opcję Półcienie.
Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600.

5 Kliknij w kolumnie Widoczność, aby rozwinąć nazwę pliku DWG.

W programie Revit Architecture są wyświetlane warstwy w pliku.

6 Aby zmienić wyświetlanie graficzne widocznej warstwy w pliku, należy wykonać następujące czynności:
a Kliknij kolumnę Linie dla warstwy, a następnie kliknij przycisk Nadpisz.

b W oknie dialogowym Grafika linii określ szerokość, kolor i wzór linii, a następnie kliknij przycisk OK.

7 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Zachowywanie lub odrzucanie nadpisań grafiki dla podłączonych plików na stronie 79

■ Ukrywanie i usuwanie warstw na stronie 77

80 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

Rozwiązywanie problemów z podłączonymi plikami
W poniższych tematach opisano problemy, jakie mogą się pojawić podczas podłączania plików do projektów Revit.

Zmiany w pliku DWG nie są odzwierciedlane w projekcie Revit

Oznaka: po podłączeniu pliku DWG do projektu Revit w programie AutoCAD zostały wprowadzone zmiany w pliku DWG.
Jednak te zmiany nie są wyświetlane w projekcie Revit.
Problemy i rozwiązania: ten problem może mieć kilka przyczyn:

■ Podłączony plik został zmieniony po wczytaniu do projektu Revit i projekt Revit jest wciąż otwarty.
Aby to naprawić, należy ponownie wczytać podłączony plik. W programie Revit Architecture kliknij kolejno kartę
Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektami ➤ Zarządzaj połączeniami. W oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami na
karcie Formaty CAD z listy podłączony wybierz plik i kliknij przycisk Wczytaj ponownie. Kliknij przycisk OK. W programie
Revit Architecture zostanie pobrana ostatnio zapisana wersja podłączonego pliku, która będzie wyświetlona w bieżącym
projekcie Revit.
Zobacz Zasady działania połączeń z plikami programu AutoCAD na stronie 73.

■ Plik został zaimportowany, a nie podłączony.

Jeśli plik został zaimportowany, zmiany w zaimportowanym pliku nie są pobierane ani wyświetlane w programie Revit
Architecture. Aby potwierdzić, że plik był podłączony ale nie zaimportowany, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel
Zarządzaj projektami ➤ Zarządzaj połączeniami. W oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami na karcie Formaty CAD
wyświetlona jest lista wszystkich podłączonych plików. Nie zawiera ona zaimportowanych plików. Jeśli plik nie jest
wyświetlany na liście, oznacza to, że został on zaimportowany.
Aby to naprawić, przejdź do widoku, w którym jest wyświetlany zaimportowany plik, wybierz go i naciśnij klawisz Delete.
Następnie utwórz połączenie z tym plikiem. Zobacz Podłączanie do pliku AutoCAD na stronie 73.

■ W programie Revit Architecture w zapisanej ścieżce nie można znaleźć podłączonego pliku.
Jeśli plik został przeniesiony, nie można go znaleźć w programie Revit Architecture i w związku z tym nie można pobrać
ostatnio zapisanej wersji pliku. Aby ponownie wczytać plik z innego położenia, użyj funkcji Wczytaj ponownie znajdującej
się w oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami. (Zobacz Zarządzanie połączeniami na stronie 1241).

Zmiany koloru warstwy i stylu linii nie są wyświetlane w projekcie Revit

Oznaka: wprowadzono zmiany wyświetlania graficznego warstw w podłączonym pliku. Zmiany zniknęły po ponownym
wczytaniu podłączonego pliku do projektu Revit.
Problem: aby zapisać zmiany wyświetlania graficznego warstw w podłączonych plikach, należy wybrać opcję Zachowaj
nadpisania grafiki znajdującą się w oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami. Jeśli ta opcja jest wybrana, nadpisania grafiki
w programie Revit Architecture są odrzucane, gdy podłączony plik zostaje ponownie wczytany.
Rozwiązanie: zobacz Zachowywanie lub odrzucanie nadpisań grafiki dla podłączonych plików na stronie 79.

Warstwy w pliku DWG nie są wyświetlane w projekcie Revit

Oznaka: niektóre warstwy w pliku podłączonym nie są wyświetlane w projekcie Revit.
Problem: warstwy mogą być ukryte lub usunięte.

Rozwiązanie: aby określić, czy warstwy są ukryte lub usunięte, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel
Grafika ➤ widoczność/grafika. Na karcie Zaimportowane kategorie kliknij, aby rozwinąć plik DWG. W programie Revit
Architecture są wyświetlane warstwy w pliku.

Rozwiązywanie problemów z podłączonymi plikami | 81

 Warstwy nieznajdujące się na liście zostały usunięte i nie są dostępne w projekcie Revit. Aby przywrócić warstwy, najpierw
należy usunąć podłączony plik, a następnie podłączyć go ponownie do projektu. Podczas podłączania dla opcji Warstwy należy
wybrać ustawienie Wszystkie lub Wybierz. Zobacz Podłączanie do pliku AutoCAD na stronie 73.
Jeśli w przypadku warstwy opcja Widoczność jest odznaczona, warstwa jest ukryta w bieżącym widoku. Aby wyświetlić warstwę,
wybierz opcję Widoczność i kliknij przycisk OK. W programie Revit Architecture warstwa jest wyświetlana w bieżącym
widoku.

Operacje na plikach (Otwórz, Zapisz, Synchronizuj) są zablokowane lub spowolnione

Oznaka: w niektórych przypadkach w programie Revit nie można otworzyć, zapisać lub synchronizować plików.
Problem: niektóre opcje programu antywirusowego mogą powodować blokowanie plików, uniemożliwiając innym aplikacjom
dostęp do nich.
Rozwiązanie: należy samodzielnie lub przez administratora sieci zdefiniować następujące rozszerzenia jako wyjątki w filtrze
antywirusowym.

■ Projekty Revit (RVT)

■ Rodziny Revit (RFA)

■ Szablony Revit (RTE)

■ Pakiet projektowy Autodesk (ADSK)

■ format IFC (Industry Foundation Classes)

■ Rysunki AutoCAD (DWG)

■ CAD Data Transfer (DXF)

■ Rysunki MicroStation (DGN)

■ Modele ACIS (SAT)

■ Rysunki SketchUp (SKP)

■ Obrazy (BMP, JPG i PNG)

■ Dane (RWS i DAT)

UWAGA Dodanie tych wyjątków może wymagać skontaktowania się z administratorem sieci.

82 | Rozdział 6 Używanie informacji z innych źródeł

Otwieranie plików
programu Revit 7
Aby otworzyć plik Revit, skorzystaj z jednej z następujących metod:
■ W oknie Poprzednie pliki na stronie 39, w obszarze Projekty lub Rodziny, kliknij odpowiednią opcję.
■ Naciśnij klawisze CTRL+O.

■ Kliknij kolejno przycisk ➤ (Otwórz).

■ Kliknij kolejno przycisk ➤ (Otwórz) i wybierz typ pliku programu Revit.

■ Kliknij opcję i wybierz plik z listy Ostatnio używane dokumenty.

■ Kliknij przycisk (Otwórz) znajdujący się na pasku narzędzi szybkiego dostępu.

UWAGA Podczas edytowania pliku bez współdzielenia pracy inni użytkownicy będą mieli dostęp do tego pliku w trybie
tylko do odczytu.

Otwieranie pliku projektu programu Revit

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Otwórz ➤ (Projekt).
2 W oknie dialogowym Otwórz przejdź do folderu, w którym znajduje się plik projektu. Aby wyświetlić pliki tylko
określonego typu, wybierz ten typ z listy rozwijanej Pliki typu.
3 Wybierz żądane opcje:
■ Audyt: umożliwia skanowanie, wykrywanie i naprawianie uszkodzonych elementów w projekcie. Ta opcja
może spowodować znaczne wydłużenie czasu otwierania plików. Tej opcji można używać tylko do okresowego
sprawdzania dużych współdzielonych plików lub przed uaktualnieniem programu do nowszej wersji.

■ Odłącz od pliku głównego: umożliwia otwarcie lokalnego modelu współdzielonego odrębnie od modelu
centralnego. Zobacz Otwieranie plików współdzielonych niezależnie od modelu centralnego na stronie 1267.

■ Utwórz nowy lokalny: umożliwia otwarcie lokalnej kopii modelu centralnego. Zobacz Tworzenie kopii
lokalnej modelu centralnego na stronie 1256.

83
 4 Wybierz plik projektu i kliknij przycisk Otwórz.

UWAGA Podczas edytowania pliku bez współdzielenia pracy inni użytkownicy będą mieli dostęp do tego
pliku w trybie tylko do odczytu.

Otwieranie rodzin i plików szkoleniowych

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Otwórz ➤ (Rodzina).
2 Po lewej stronie okna dialogowego Otwórz wybierz bibliotekę rodziny lub folder.
3 Przejdź do odpowiedniego katalogu, wybierz plik i kliknij przycisk Otwórz.
Aby udostępnić inne katalogi w oknie dialogowym Otwórz, zobacz Opcje ustawień na stronie 1619.

UWAGA Podczas edytowania pliku bez współdzielenia pracy inni użytkownicy będą mieli dostęp do tego pliku w trybie
tylko do odczytu.

Otwieranie plików w środowisku projektowania koncepcyjnego

Środowisko projektowania koncepcyjnego zawiera pliki i szablony, które można pobrać i używać w analizie bryłowej. Zobacz
Pliki szablonu w środowisku projektowania koncepcyjnego na stronie 140.

Aby otworzyć pliki w środowisku projektowania koncepcyjnego

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Ostatnio używane pliki.
2 W obszarze Rodziny kliknij opcję Nowa bryła koncepcyjna.
Zostanie otwarte okno dialogowe Nowy model bryły koncepcyjnej - wybierz plik szablonu.

3 W oknie przeglądarki przejdź do żądanego pliki i kliknij przycisk Otwórz.

Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego na stronie 135.

Otwieranie plików pochodzących z biblioteki internetowej

Aby pobrać pliki rodziny lub szablony z biblioteki sieciowej w celu wykorzystania ich w projekcie, wykonaj następujące
czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Ostatnio używane pliki.
2 W obszarze Rodziny kliknij opcję Biblioteka sieciowa.
W oknie przeglądarki otwarta zostanie biblioteka internetowa.

3 W oknie przeglądarki przejdź do wybranej kolekcji i kliknij rodzinę lub szablon do pobrania.
4 W oknie dialogowym Pobieranie pliku kliknij przycisk Otwórz, aby otworzyć element w programie Revit
Architecture lub kliknij przycisk Zapisz, aby zapisać go w określonym folderze, z którego może on zostać
wczytany do projektu.
5 Jeśli rodzina została otwarta i zachodzi potrzeba natychmiastowego użycia jej w projekcie, wykonaj następujące
czynności:

a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ (Wczytaj do projektu).

b W oknie dialogowym Wczytaj do projektów wybierz otwarte projekty, do których ma zostać wczytana
rodzina, i kliknij przycisk OK.

84 | Rozdział 7 Otwieranie plików programu Revit

 W Przeglądarce projektu w obszarze Rodziny można zobaczyć nową rodzinę.

Otwieranie plików programu Revit w aplikacji Eksplorator Windows

Poniższe alternatywne metody umożliwiają otwarcie plików programu Revit w poziomu programu Eksplorator Windows.

■ Kliknij dwukrotnie plik projektu lub rodziny.

■ Przeciągnij plik projektu z programu Eksplorator Windows do programu Revit Architecture.

■ Przeciągnij plik rodziny z Eksploratora Windows do Przeglądarki projektu lub obszaru rysunku programu Revit Architecture,
aby wczytać plik do projektu.

■ Przeciągnij plik rodziny z programu Eksplorator Windows w dowolne miejsce poza Przeglądarką projektu lub obszarem
rysunku (np. na wstążkę, pasek narzędzi Szybki dostęp lub pasek tytułu), aby otworzyć rodzinę w Edytorze rodzin.

■ Przeciągnij kilka plików z Eksploratora Windows do aktywnej sesji programu Revit Architecture. Wyświetlone zostanie
okno dialogowe z pytaniem, czy upuszczone pliki mają zostać otwarte w osobnych oknach, czy też upuszczone rodziny
mają być wczytane do bieżącego projektu.

UWAGA Podczas edytowania pliku bez współdzielenia pracy, gdy inny użytkownik próbuje otworzyć ten sam plik, zostanie
mu przydzielony dostęp w trybie tylko do odczytu.

Otwieranie plików programu Revit w aplikacji Eksplorator Windows | 85

86
Zapisywanie plików
programu Revit 8
Narzędzie Zapisz zapisuje aktywny plik w jego bieżącym folderze i pod bieżącą nazwą.
Aby zapisać plik, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij przycisk ➤ (Zapisz).

■ Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+S.

■ Na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij przycisk (Zapisz).

Aby zapisać bieżący plik pod inną nazwą lub w innym miejscu, kliknij przycisk ➤ (Zapisz jako).
W przypadku pracy w projekcie z włączonym współdzieleniem pracy, gdy zachodzi potrzeba zapisania zmian w modelu centralnym, kliknij
kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ listę rozwijaną Synchronizuj z plikiem głównym ➤ (Synchronizuj teraz). Zobacz
Synchronizowanie z modelem centralnym na stronie 1265.

Zapisywanie pliku pod inną nazwą lub w innym położeniu

1 Kliknij przycisk ➤ (Zapisz jako).
2 Wybierz typ pliku projektu, rodziny, szablonu lub biblioteki do zapisania.
3 W oknie dialogowym Zapisz jako przejdź do wybranego folderu.
4 Jeśli chcesz, zmień nazwę pliku.
5 Aby wybrać opcje zapisu, kliknij menu Opcje, ustaw opcje według potrzeb, a następnie kliknij przycisk OK.
Zobacz Opcje zapisu na stronie 88.

6 Kliknij przycisk Zapisz.

87
Opcje zapisu
Podczas zapisywania pliku przy użyciu opcji Zapisz jako dostępnej w menu aplikacji kliknij przycisk Opcje, znajdujący się w
oknie dialogowym Zapisz jako, a następnie w oknie dialogowym Opcje zapisywania plików określ następujące opcje:

■ Maksymalna liczba plików kopii zapasowej. Określa maksymalną liczbę plików kopii zapasowej. Domyślnie projekty,
które nie są współdzielone, mają 3 kopie zapasowe, współdzielone mają maksymalnie 20 kopii. Zobacz Pliki kopii zapasowej
i pliki dziennika na stronie 89.

■ Uczyń ten plik głównym po zapisaniu: ustawia bieżący plik z podziałem na zadania jako model centralny. Zobacz
Tworzenie modelu centralnego z istniejącego pliku współdzielenia pracy na stronie 1273.

■ Kompaktuj plik. Zmniejsza rozmiar pliku podczas zapisywania plików z podziałem na zadania. Podczas normalnego
zapisu program Revit Architecture zapisuje w istniejących plikach tylko nowe i zmienione elementy. Może to spowodować
znaczne zwiększenie rozmiarów plików, ale przyspiesza operację zapisywania. Proces kompaktowania powoduje ponowne
zapisanie całego pliku i usunięcie nieaktualnych części, co znacznie zmniejsza rozmiar pliku. Ponieważ taki sposób zapisu
trwa dłużej niż normalne zapisywanie, opcji kompaktowania należy używać wyłącznie wtedy, gdy istnieje ryzyko przerwania
pracy. Zobacz Korzystanie z plików współdzielonych na stronie 1256.

■ Otwórz domyślnie zadanie. Ustawia zadanie domyślnie dla modelu centralnego podczas otwierania lokalnego. Z tej listy
można zapisać plik ze współdzieleniem pracy, tak aby zawsze była dla niego ustawiona jedna z poniższych opcji: Wszystkie,
Edytowalne, Ostatnio wyświetlane lub Określ. Zobacz Tworzenie modelu centralnego z istniejącego pliku współdzielenia
pracy na stronie 1273. Jedynym sposobem na zmianę tej opcji jest ponowne zapisanie nowego modelu centralnego w oknie
dialogowym Opcje zapisu pliku poprzez wybranie opcji „Uczyń ten plik głównym po zapisaniu”. W przypadku modelu
lokalnego można użyć narzędzia Wczytaj ponownie ostatnio używane, aby zaktualizować zmienioną opcję.
Aby zmienić to ustawienie w istniejącym modelu centralnym, zapisz ponownie plik przy użyciu opcji Zapisz jako, a
następnie dostosuj opcje zapisu.
Po otwarciu lokalnym to ustawienie domyślne można nadpisać za każdym razem, gdy projekt jest otwierany. Nadpisanie
ma wpływ jedynie na daną sesję pracy. Po następnym otwarciu pliku zostaną przywrócone ustawienia domyślne.

■ Podgląd. Określa obraz podglądu wyświetlanego podczas otwierania lub zapisywania projektu. Domyślna wartość dla tej
opcji to Aktywny widok/arkusz. Program Revit Architecture może utworzyć obraz podglądu wyłącznie z otwartych
widoków. Po wybraniu opcji Regeneruj, gdy widok/arkusz jest nieaktualny, program Revit Architecture uaktualnia obraz
podglądu przy każdym otwarciu lub zapisaniu projektu. W przypadku złożonych modeli ta opcja może znacznie obciążyć
dostępne zasoby. Należy jej używać wyłącznie do wyświetlania podglądu w przypadku częstych aktualizacji.

Ustawienia przypomnień o zapisie

Można określić częstotliwość, z jaką program Revit Architecture będzie wyświetlał przypomnienia o konieczności zapisania
otwartego projektu lub całkowicie wyłączyć przypomnienia.

Aby ustawić przypomnienia o zapisie

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Ogólne.
3 Aby zmienić częstotliwość przypominania przez program Revit Architecture o konieczności zapisania otwartego
projektu, wybierz przedział czasu dla opcji Przedział między przypomnieniami o zapisie.
4 Aby wyłączyć przypomnienia o zapisie, dla opcji Przedział między przypomnieniami o zapisie wybierz ustawienie
Bez przypomnień.
5 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Opcje ogólne na stronie 1619

88 | Rozdział 8 Zapisywanie plików programu Revit

 ■ Opcje programu Revit na stronie 1619

Pliki kopii zapasowej i pliki dziennika

Wszystkie operacje tworzenia kopii zapasowych (takie jak kopiowanie, czyszczenie itd.) wykonywane są po zapisaniu zmian
w projekcie. W razie potrzeby można użyć plików kopii zapasowej w celu wycofania ostatnich zmian w projekcie, przywracając
poprzednio zapisany stan projektu.

UWAGA W tej sekcji opisano pliki kopii zapasowej niewspółużytkowanych projektów. Aby uzyskać informacje na temat
plików kopii zapasowej dla współużytkowanych projektów, zobacz Przywracanie projektu współdzielonego na stronie
1272.

Podczas zapisywania niewspółużytkowanego projektu, program Revit Architecture tworzy kopię zapasową poprzedniej wersji
projektu (tzn. plik projektu przed bieżącą operacją zapisu). Ta kopia zapasowa ma nazwę <nazwa projektu>.<nnnn>.rvt, gdzie
<nnnn> jest 4-cyfrową liczbą wskazującą, ile razy plik został zapisany. Plik kopii zapasowej znajduje się w tym samym folderze
co plik projektu.
Można określić maksymalną liczbę plików kopii zapasowej zapisywanych przez program Revit Architecture. (Zobacz Określanie
liczby plików kopii zapasowej na stronie 89). Jeśli liczba plików kopii zapasowej przekracza wartość maksymalną, program
Revit Architecture usuwa najstarsze pliki. Na przykład, jeśli maksymalna liczba plików kopii zapasowej wynosi 3, a folder
projektu zwiera ich 5, program Revit Architecture usuwa najstarsze dwa pliki.

Określanie liczby plików kopii zapasowej

Domyślnie w programie Revit Architecture zapisywane są maksymalnie 3 pliki kopii zapasowej każdego projektu. Można
zmienić liczbę plików kopii zapasowej zapisywanych przez program Revit Architecture dla projektu.

Aby określić liczbę plików kopii zapasowej

1 Kliknij przycisk ➤ (Zapisz jako).

2 W oknie dialogowym Zapisz jako kliknij przycisk Opcje.
3 W oknie dialogowym opcji zapisywania pliku, w polu Maksymalna liczba kopii zapasowych określ liczbę plików
kopii zapasowej.

Pliki kopii zapasowej zapisywane w sieci

Przypuśćmy, że użytkownik pracuje nad projektem, którego plik jest przechowywany w lokalizacji sieciowej, i że projekt nie
jest współużytkowany. Podczas zapisywania przez użytkownika zmian w projekcie program Revit Architecture wykonuje
następujące operacje:

■ Zapisuje bieżące zmiany w pliku projektu w lokalizacji sieciowej.

■ Tworzy kopię zapasową zapisanego pliku i umieszcza ją w folderze dziennika na komputerze lokalnym. (Zobacz Pliki
dziennika na stronie 90).

Lokalny plik kopii zapasowej stanowi zabezpieczenie na wypadek niepowodzenia zapisu w lokalizacji sieciowej. Program Revit
Architecture zapisuje maksymalnie 3 lokalne pliki kopii zapasowej. Program usuwa starsze pliki kopii zapasowej
Lokalny plik kopii zapasowej ma tę samą nazwę co plik projektu z dołączonym do niej znacznikiem daty i czasu GMT (czas
uniwersalny). Na przykład po zapisaniu pliku project.rvt program Revit Architecture zapisuje lokalną kopię w folderze Journal,
używając nazwy pliku w formacie projekt_RRRRMMDD-ggmmss-mmm.rvt.

Pliki kopii zapasowej i pliki dziennika | 89

Pliki dziennika
Pliki dziennika rejestrują operacje wykonywane przez oprogramowanie podczas sesji programu Revit Architecture od momentu
uruchomienia programu do jego zatrzymania. Można wykorzystywać te pliki tekstowe do rozwiązywania problemów z
oprogramowaniem.
Program Revit Architecture tworzy nowy plik dziennika podczas każdego korzystania z oprogramowania. Plik dziennika o
największym numerze jest plikiem najnowszym. Domyślnie pliki dziennika znajdują się w następujących miejscach:
C:\Program Files\<nazwa i wersja produktu Revit>\Journals
W przypadku wystąpienia problemów podczas sesji Revit, przedstawiciel serwisu może poprosić o przesłanie pliku dziennika
i plików kopii zapasowej, które mogą pomóc w rozwiązaniu problemu. Jeśli użytkownik nie napotka żadnych problemów
podczas korzystania z sesji Revit, plik dziennika jest mało użyteczny i można go usunąć. Aby zautomatyzować usuwanie
starych plików dziennika, zobacz Opcje ogólne na stronie 1619.

90 | Rozdział 8 Zapisywanie plików programu Revit

Projektowanie wstępne

Rozpocznij projektowanie modelu od zdefiniowania poziomów, osi i położenia projektu, tworząc rzut terenu i wykonując analizę modelowania
bryłowego.

91
92
Poziomy i osie
9
Aby ustanowić kontekst i wskazówki dla projektu, utwórz poziomy i osie.

Poziomy
Narzędzie Poziom służy do definiowania kondygnacji lub pięter w budynku. Poziom tworzony jest dla każdej kondygnacji
lub innego odniesienia w budynku, na przykład parteru, góry ściany, dołu fundamentu. Poziomy można dodawać w przekroju
lub w widoku elewacji. Dodając poziomy, można utworzyć skojarzony z nimi rzut.

93
 Poziomy są ograniczonymi poziomymi płaszczyznami, które działają jako odniesienie dla takich elementów jak dachy, podłogi
i sufity. Można zmienić ich zasięg, tak aby nie pokazywały pewnych widoków. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Zakresy datum i ich widoczność na stronie 1519.
Kiedy rozpoczyna się nowy projekt przy użyciu domyślnego szablonu w programie Revit Architecture, pojawiają się dwa
poziomy: poziom 1 i poziom 2.
Po dodaniu poziomów można ukryć ich opisy. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Ukrywanie elementów w
widoku na stronie 819.

Dodawanie poziomów
1 Otwórz przekrój lub widok elewacji, do którego chcesz dodać poziomy.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Odniesienie ➤ (Poziom).

3 Umieść wskaźnik w obszarze rysunku i kliknij.

UWAGA Jeśli podczas umieszczania wskaźnika w celu utworzenia poziomu wskaźnik dopasowuje się do
istniejącej linii poziomu, pomiędzy wskaźnikiem a tą linią wyświetlany jest tymczasowy wymiar pionowy.

4 Narysuj linie poziomu poprzez poziome przesunięcie wskaźnika.

Na pasku opcji domyślnie wybrane jest polecenie Utwórz rzut. W wyniku tego każdy utworzony poziom jest
poziomem piętra i jest z nim skojarzony rzut podłogi i odwrócony rzut sufitu. W przypadku kliknięcia opcji
Typy rzutów znajdującej się na pasku opcji można wybrać utworzenie wyłącznie typów widoku określonych w
oknie dialogowym Typy rzutów. Jeśli odznaczono opcję Utwórz rzut, poziom jest uważany za poziom bez
kondygnacji lub poziom odniesienia; nie jest tworzony żaden skojarzony rzut. Ściany lub inne elementy poziomu
mogą korzystać z poziomów odniesienia jako ich górne lub dolne wiązanie.
W chwili rysowania linii poziomu położenie końców linii jest wyrównywane. Po wybraniu jednej z wyrównanych
linii poziomu wyświetlany jest symbol kłódki wskazujący wyrównanie. Jeśli przesunąć linię poziomo, przesunięciu
ulegają również wszystkie wyrównane linie poziomu.

5 Kliknij, gdy linia poziomu będzie miała odpowiednią długość.

Można zmienić nazwę poziomu, klikając jego numer, aby go wybrać. Można również zmienić wysokość poziomu,
klikając i zmieniając wymiar.

Program Revit Architecture przypisuje etykietę (na przykład Poziom 1) i symbol poziomu do nowego
poziomu. Można użyć Przeglądarki projektu, aby zmienić nazwę poziomu. Zobacz Przeglądarka projektu na
stronie 26. Po zmianie nazwy poziomu skojarzona z nią nazwa rzutu i odwróconego rzutu stropu również
ulegnie aktualizacji.

Tematy pokrewne

■ Poziomy na stronie 93

■ Zmiana poziomów na stronie 94

■ Właściwości poziomu na stronie 96

Zmiana poziomów
Wygląd poziomów można modyfikować na wiele sposobów.

94 | Rozdział 9 Poziomy i osie

Zmiana typu poziomu
Aby zmienić typ poziomu podczas umieszczania

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Odniesienie ➤ Poziom.

2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 wybierz inny typ poziomu.

Aby zmienić typ poziomu w przekroju lub widoku elewacji

1 Wybierz linię poziomu w obszarze rysunku.
2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 wybierz inny typ poziomu.

Edycja linii poziomów w widoku elewacji

Linie poziomu można zmienić na kilka sposobów:

■ Zmień długość linii poziomu. Wybierz linię poziomu, kliknij niebieskie uchwyty zmiany rozmiaru i przeciągnij wskaźnik
w lewo lub w prawo.

■ Podnieś lub obniż poziomy. Wybierz linię poziomu i kliknij skojarzoną z nią wartość wymiaru. Wpisz nową wartość dla
wymiaru.

■ Zmień etykietę poziomu. Wybierz poziom i kliknij pole etykiety. Wpisz nową nazwę etykiety dla poziomu.

Przesuwanie poziomów
Linie poziomów można przesuwać na kilka sposobów:

■ Wybierz linię poziomu. Pomiędzy nią a liniami poziomu bezpośrednio nad i pod zostanie natychmiast wyświetlony wymiar
tymczasowy.
Wybrana linia poziomu jest wyświetlana z wymiarami tymczasowymi ponad i pod nią.

Aby przesunąć wybrany poziom w górę lub w dół, kliknij wymiar tymczasowy, wpisz nową wartość i naciśnij klawisz
ENTER.

■ Przeciągnij wybraną linię poziomu w górę lub w dół.

■ Aby przesunąć wiele linii poziomu, zaznacz żądaną ich liczbę i przesuń je w górę lub w dół.

Odsuwanie linii poziomu od jej znacznika

Może się zdarzyć, że trzeba będzie narysować linię poziomu i odsunąć jej znacznik od reszty linii poziomu.
1 Naszkicuj linię poziomu lub wybierz istniejącą.
Na końcu osi w pobliżu znacznika znajdują się uchwyty przeciągania.

Zmiana poziomów | 95
 Wybrany poziom z uchwytami przeciągania

2 Aby zmienić długość linii poziomu, wybierz i przesuń uchwyt przeciągania końca obok znacznika.

3 Kliknij uchwyt przeciągania Dodaj kolanko ( ), a następnie przeciągnij uchwyt w odpowiednie miejsce,
aby odsunąć znacznik od linii poziomu.
Znacznik przeciągnięty z linii poziomu

Kiedy przesuwa się koniec znacznika poza linię, efekt widać jedynie w tym widoku. Segmenty utworzone z
przeciągnięcia znacznika oznaczone są liniami ciągłymi. Nie można zmienić tego stylu.

Podczas przeciągania uchwytu wskaźnik jest przyciągany do punktów podobnych do sąsiadujących linii poziomu. Jest on
także przyciągany, gdy segmenty tworzą proste linie.

Właściwości poziomu
Można zmienić większość nazw, wartości i opisów parametrów dla poziomów.

Modyfikowanie właściwości poziomu

1 W widoku projektu wybierz linię poziomu.
2 Na palecie Właściwości edytuj właściwości elementu.

3 Aby edytować właściwości typu, na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).
Zmiany wprowadzone we właściwościach typu dotyczą wszystkich linii poziomów tego typu w projekcie. Można
kliknąć przycisk Powiel, aby utworzyć nowy typ linii poziomu.

4 Kliknij przycisk OK.

Właściwości typu poziomu

Nazwa Opis

Wiązania

Podstawa elewacji Jeśli podstawa elewacji ma wartość Projekt, elewacja zgłaszana na poziomie jest względem
początku projektu. Jeśli wybrano wartość Współdzielony, zgłaszana elewacja jest względem

96 | Rozdział 9 Poziomy i osie

 Nazwa Opis
początku współdzielonego. Aby zmienić początek współdzielony, można zmienić położenie
projektu. Zobacz Zmiana położenia i odbijanie projektu na stronie 1307.

Grafika

Szerokość linii Ustawia szerokość linii dla typu poziomu. Można zmienić definicję wartości szerokości
linii, używając narzędzia Szerokości linii. Zobacz Szerokości linii na stronie 1598.

Kolor Ustawia kolor linii poziomu. Można wybrać z listy dostępnych kolorów zdefiniowanych
w programie Revit Architecture lub zdefiniować swój.

Wzór linii Ustawia wzór linii poziomu. Wzór linii może przedstawiać linię ciągłą lub kombinację
kresek i kropek. Można wybrać z listy dostępnych wartości zdefiniowanych w programie
Revit Architecture lub zdefiniować swój wzór linii.

Symbol Ustala, czy symbol linii poziomu będzie zawierać numer poziomu w znaczniku (Symbol
osi - okrąg), numer poziomu bez znacznika (Symbol osi - brak znacznika), czy nie będzie
zawierać numeru poziomu (<brak>).

Symbol domyślnie na zakończeniu 1 Umieszcza znacznik domyślnie na lewym końcu linii poziomu. Kiedy wybierze się linię
poziomu, obok znacznika pojawia się pole wyboru. Odznacz pole wyboru, aby ukryć
znacznik. Wybierz je ponownie, aby wyświetlić znacznik.

Symbol domyślnie na zakończeniu 2 Umieszcza znacznik domyślnie na prawym końcu linii poziomu.

Wymiary

Automatyczna wysokość obliczania Wysokość obliczania obwodu pomieszczenia jest mierzona w zdefiniowanej odległości
pomieszczenia powyżej poziomu podstawy pomieszczenia. Wybierz tę opcję, aby używać domyślnej
wysokości obliczania (4 stopy lub 1200 mm powyżej poziomu podstawy pomieszczenia.
Zobacz także Wysokość obliczania na stronie 456.

Wysokość obliczania Aby włączyć ten parametr, odznacz opcję Automatyczna wysokość obliczania
pomieszczenia. Wprowadź odległość od poziomu podstawy, która będzie używana podczas
obliczania powierzchni i obwodu pomieszczenia. Jeśli w pomieszczeniu znajduje się
nachylona ściana, należy rozważyć użycie wysokości obliczania o wartości 0 (zero).
Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456.

Właściwości wystąpienia poziomu

Nazwa Opis

Wiązania

Elewacja Pionowa wysokość poziomu.

Dane identyfikacyjne

Nazwa Etykieta dla poziomu. Można przypisać dowolną etykietę lub nazwę dla tej właściwości.

Wariant projektu Pole tylko do odczytu, które wskazuje wariant projektu z liniami poziomów.

Zakres

Właściwości poziomu | 97
 Nazwa Opis

Zakres modelu Zakres modelu zastosowany do poziomu. Zobacz Sterowanie widocznością elementów
odniesienia przy użyciu zakresów modelu na stronie 1523.

Osie
Aby umieścić linie siatki słupa w projekcie budynku, należy użyć polecenia Siatka. Wtedy można rozmieszczać słupy na liniach
osi. Linie osi są płaszczyznami ograniczonymi. Można rozciągnąć ich zakres w elewacjach, tak aby nie przecinały linii poziomu.
Dzięki temu można określić, czy linie siatki są wyświetlane w każdym nowym rzucie utworzonym w projekcie. Zobacz Zakresy
datum i ich widoczność na stronie 1519 i Widoczność osi łukowych w widokach na stronie 1521.
Osie mogą być liniami prostymi lub łukami.

Można ukrywać linie osi po ich dodaniu. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Ukrywanie elementów w widoku
na stronie 819.

Temat pokrewny

■ Widoczność osi łukowych w widokach na stronie 1521

Dodawanie osi
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Odniesienie ➤ (Siatka).
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść siatkę ➤ panel Rysuj, a następnie wybierz opcję szkicowania.

Aby przyciągnąć siatkę do istniejącej linii, na przykład ściany, należy użyć opcji (Wskaż linie).
Aby uzyskać więcej informacji na temat opcji szkicowania, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

3 Kliknij, gdy długość osi będzie odpowiednia.

W programie Revit Architecture automatycznie numerowana jest każda oś. Aby zmienić numer osi, należy kliknąć jej numer,
wpisać nową wartość i nacisnąć klawisz ENTER. Dla wartości linii osi można używać liter. Zmiana numeru pierwszej osi na
literę spowoduje odpowiednią aktualizację wszystkich kolejnych linii osi.

98 | Rozdział 9 Poziomy i osie

 Gdy rysuje się linie osi, położenie ich końców jest wyrównywane względem siebie. Po wybraniu jednej z wyrównanych linii
osi wyświetlany jest symbol kłódki wskazujący wyrównanie. Jeśli przesuniesz zakres osi, wszystkie wyrównane linie osi również
ulegną przesunięciu.

Tematy pokrewne

■ Osie na stronie 98

■ Zmiana osi na stronie 99

■ Właściwości osi na stronie 104

Zmiana osi
Wygląd osi można modyfikować na wiele sposobów.

Zmiana typu osi

Aby zmienić typ osi podczas umieszczania

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Odniesienie ➤ (Siatka).

2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 wybierz inny typ siatki.

Aby zmienić typ osi w widoku projektu

1 Wybierz linię osi w obszarze rysunku.
2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 wybierz inny typ siatki.

Zmiana wartości osi

1 Kliknij nagłówek osi, a następnie kliknij wartość w nagłówku osi.
2 Wprowadź nową wartość.
Można wpisać cyfrę lub literę.

Można również zmienić tę wartość, wybierając linię siatki, a następnie na palecie Właściwości wprowadzając inną wartość dla
właściwości Nazwa.

Odsuwanie osi od jej znacznika

Może się zdarzyć, że po narysowaniu linii osi zajdzie potrzeba odsunięcia jej znacznika od reszty linii osi.
1 Narysuj linię osi lub wybierz istniejącą.
Na końcu osi w pobliżu znacznika znajdują się uchwyty przeciągania.
Wybrana oś z uchwytami przeciągania

2 Aby zmienić długość linii osi, wybierz i przesuń uchwyt przeciągania końca obok znacznika.

Zmiana osi | 99
 3 Kliknij uchwyt przeciągania polecenia Dodaj kolanko ( ), a następnie przeciągnij uchwyt w odpowiednie
miejsce, aby odsunąć znacznik od linii osi.
Znacznik przeciągnięty z linii osi

Kiedy przesuwa się koniec znacznika poza linię, efekt widać jedynie w tym widoku. Segmenty utworzone z
przeciągnięcia znacznika oznaczone są liniami ciągłymi. Nie można zmienić tego stylu.

Podczas przeciągania uchwytu wskaźnik jest przyciągany do punktów podobnych do sąsiadujących siatek. Jest on także
przyciągany, gdy segmenty tworzą proste linie.

Pokazywanie i ukrywanie znaczników osi

Sterować wyświetlaniem znaczników osi można na którymkolwiek końcu osi. Można to wykonać graficznie dla indywidualnej
osi w widoku albo dla wszystkich osi określonego typu, zmieniając właściwości typu.

Aby pokazać lub ukryć indywidualne znaczników osi

1 Otwórz widok z wyświetlonymi liniami siatki.
2 Wybierz oś.
W programie Revit Architecture pole wyboru jest wyświetlane obok znacznika osi. Może okazać się konieczne
wykonanie powiększenia, aby stało się ono dobrze widoczne.

3 Odznacz pole wyboru, aby ukryć znacznik, albo zaznacz je, aby znacznik został pokazany.
Można powtórzyć ten proces, aby pokazać lub ukryć znacznik na przeciwnym końcu osi.

Aby pokazać lub ukryć znaczniki osi przy użyciu właściwości typu
1 Otwórz widok z wyświetlonymi liniami siatki.

2 Wybierz linię siatki, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Siatki ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości
typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu wykonaj jedną z następujących operacji:
■ Aby wyświetlić znaczniki osi w punkcie początkowym osi w widoku typu rzut, wybierz opcję Koniec symboli
rzutu 1 (Domyślnie).

100 | Rozdział 9 Poziomy i osie

 ■ Aby wyświetlić znaczniki osi w punkcie końcowym osi w widoku typu rzut, wybierz opcję Koniec symboli
rzutu 2(Domyślnie).

■ W widokach innych niż widoki typu rzut (takich jak rzędne i przekroje) wskazują, gdzie mają być wyświetlane
znaczniki osi. W przypadku opcji Symbole widoków innych niż rzut (Domyślnie) należy wybrać opcję
Górne, Dolne, Oba (górne i dolne) lub Żadne.

4 Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture aktualizuje wszystkie osie tego typu we wszystkich widokach.

Dopasowywanie segmentu środkowego osi

Długość odstępu lub segmentu środkowego można dopasowywać dla indywidualnej osi. Na przykład można dopasować odstęp
tak, aby oś nie była wyświetlana przez środek elementu modelu. Ta funkcja jest dostępna, kiedy dla osi używany jest typ osi,
dla którego parametrem segmentu środkowego jest Niestandardowy lub Odstęp. (Zobacz Dostosowywanie osi na stronie 102).
Oś dopasowana do końca na ścianie

Aby dopasować segment środkowy osi

1 Wybierz oś w widoku.
W programie Revit Architecture na osi wyświetlana jest niebieska kropka. Może okazać się konieczne wykonanie
powiększenia, aby stała się ona dobrze widoczne.

Zmiana osi | 101

 UWAGA Jeśli nie jest widoczna niebieska kropka wskazująca obwiednię segmentu, przesuń zakres 3D osi
na zewnątrz, aż ta kropka stanie się widoczna. Ponadto sprawdź ustawienie parametru Segment środkowy.

W tym celu wybierz linię siatki, kliknij kolejno kartę Zmień | Siatki ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości
typu). W oknie dialogowym Właściwości typu zmień wartość parametru Segment środkowy na Brak lub
Użytkownika.

Domyślna długość segmentów końcowych osi jest definiowana przez parametr Długość segmentów końcowych
typu osi.

2 Przeciągnij niebieską kropkę wzdłuż osi do żądanego położenia.

Długość segmentu końcowego zostanie odpowiednio dopasowana.

Dostosowywanie osi
Dostosować typy osi można w następujące sposoby:

■ Zmień kolor linii, grubość i wzór całej osi. (Zmodyfikuj znacznikowy typ osi albo utwórz własny. Zobacz Zmiana ciągłej
linii osi. na stronie 103).

■ Ukryj segment środkowy osi, aby utworzyć odstęp, gdzie wyświetlane będą tylko segmenty końcowe w widokach.
(Zmodyfikuj typ osi odstępów znacznikowych albo utwórz własny. Zobacz Tworzenie linii osi z odstępem środkowym na
stronie 103).

■ Wyświetl segment środkowy osi przy użyciu innego koloru, grubości i wzoru linii niż w segmencie końcowym. (Zmodyfikuj
typ osi znacznikowej niestandardowych odstępów albo utwórz własny. Zobacz Tworzenie osi z segmentem środkowym
na stronie 104).

102 | Rozdział 9 Poziomy i osie

 Aby przeprowadzić te dostosowania, należy zmienić typ osi. W widokach zmiany są odzwierciedlane we wszystkich osiach
tego typu.

Zmiana ciągłej linii osi.

1 Otwórz widok z wyświetlonymi liniami siatki.

2 Wybierz linię siatki, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Siatki ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości
typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu wykonaj następujące czynności:
■ Dla pozycji Segment środkowy wybierz opcję Ciągły.

■ Dla pozycji Grubość segmentu końcowego, Kolor segmentu końcowego, Wzór segmentu końcowego określ
grubość, kolor i wzór osi.

■ Użycie innych parametrów umożliwia wskazanie, którego znacznika osi użyć i gdzie powinien on być
wyświetlany. Zobacz Właściwości typu osi na stronie 105.

4 Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture aktualizuje wszystkie osie tego typu we wszystkich widokach.

Tworzenie linii osi z odstępem środkowym

1 Otwórz widok z wyświetlonymi liniami siatki.

2 Wybierz linię siatki, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Siatki ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości
typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu wykonaj następujące czynności:
■ Dla pozycji Segment środkowy wybierz opcję Brak.

■ Dla pozycji Grubość segmentu końcowego, Kolor segmentu końcowego i Wzór segmentu końcowego określ
grubość, kolor i wzór segmentów, które mają być wyświetlane na każdym z końców osi.

Zmiana osi | 103

 ■ Dla pozycji Długość segmentów końcowych wprowadź długość segmentów (w przestrzeni papieru), które
mają być wyświetlane na każdym z końców osi.

■ Użycie innych parametrów umożliwia wskazanie, którego znacznika osi użyć i gdzie powinien on być
wyświetlany. Zobacz Właściwości typu osi na stronie 105.

4 Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture aktualizuje wszystkie osie tego typu we wszystkich widokach.

Tworzenie osi z segmentem środkowym

1 Otwórz widok z wyświetlonymi liniami siatki.

2 Wybierz linię siatki, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Siatki ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości
typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu wykonaj następujące czynności:
■ Dla pozycji Segment środkowy wybierz opcję Niestandardowy.

■ Dla pozycji Grubość segmentu środkowego, Kolor segmentu środkowego, Wzór segmentu środkowego
określ grubość, kolor i wzór segmentu środkowego osi.

■ Dla pozycji Grubość segmentu końcowego, Kolor segmentu końcowego, Wzór segmentu końcowego określ
grubość, kolor i wzór segmentów końcowych osi.

■ Dla pozycji Długość segmentów końcowych wprowadź długość segmentów (w przestrzeni papieru), które
mają być wyświetlane na każdym z końców osi.

■ Użycie innych parametrów umożliwia wskazanie, którego znacznika osi użyć i gdzie powinien on być
wyświetlany. Zobacz Właściwości typu osi na stronie 105.

4 Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture aktualizuje wszystkie osie tego typu we wszystkich widokach.

Właściwości osi
Istnieje możliwość zmiany właściwości dla indywidualnych osi lub dla typów osi.

Zmiana właściwości osi

1 W widoku projektu wybierz linię siatki.
2 Na palecie Właściwości edytuj właściwości elementu.
Zobacz Właściwości wystąpienia osi na stronie 106.

3 Aby edytować właściwości typu, na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).
Zobacz Właściwości typu osi na stronie 105. Zmiany wprowadzone we właściwościach typu dotyczą wszystkich
linii osi tego typu w projekcie. Można kliknąć przycisk Powiel, aby utworzyć nowy typ linii osi.

4 Kliknij przycisk OK.

104 | Rozdział 9 Poziomy i osie

Właściwości typu osi
Nazwa Opis

Grafika

Symbol Symbol, który ma być używany dla końców osi. W ramach symbolu może być wyświetlany
numer osi w znaczniku (opcja Grot osi — Okrąg), numer osi bez znacznika (Grot osi —
Brak znacznika) albo ani znacznik osi, ani numer (Brak).

Segment środkowy Typ segmentu środkowego, który ma być wyświetlany na osi. Wybierz opcję Brak, Ciągły
albo Niestandardowy. Zobacz Dostosowywanie osi na stronie 102.

Grubość segmentu środkowego Jeśli dla parametru Segment środkowy ustawiona jest wartość Niestandardowy, dla
segmentu środkowego używana jest szerokość linii.

Kolor segmentu środkowego Jeśli dla parametru Segment środkowy ustawiona jest wartość Niestandardowy, dla
segmentu środkowego używany jest kolor linii. Wybierz kolor zdefiniowany w programie
Revit Architecture albo zdefiniuj własny kolor. Zobacz Kolory na stronie 1617.

Wzór segmentu środkowego Jeśli dla parametru Segment środkowy ustawiona jest wartość Niestandardowy, dla
segmentu środkowego używany jest wzór. Wzór linii może przedstawiać linię ciągłą lub
kombinację kresek i kropek.

Grubość segmentu końcowego Szerokość linii, która ma być używana dla linii ciągłej osi, albo, jeśli parametr Segment
środkowy jest ustawiony na opcję Brak lub Niestandardowy — szerokość linii dla
segmentów końcowych.

Kolor segmentu końcowego Kolor linii, który ma być używany dla linii ciągłej osi, albo, jeśli parametr Segment środkowy
ma wartość Brak lub Niestandardowy — kolor linii dla segmentów końcowych.

Wzór segmentu końcowego Styl linii, który ma być używany dla linii ciągłej osi, albo, jeśli parametr Segment środkowy
ma wartość Brak lub Niestandardowy — styl linii dla segmentów końcowych.

Długość segmentów końcowych Jeśli parametr Segment środkowy ma wartość Brak lub Niestandardowy — długość
segmentów środkowych (w przestrzeni papieru).

Koniec symboli rzutu 1 (Domyślnie) W widoku rzutu domyślne ustawienie do wyświetlania znacznika w punkcie początkowym
osi. (To znaczy, że po narysowaniu osi znacznik zostanie wyświetlony w jego punkcie
początkowym). Jeśli jest to wymagane, znaczniki można pokazywać lub ukrywać dla in-
dywidualnych osi w widokach. Zobacz Pokazywanie i ukrywanie znaczników osi na stronie
100.

Koniec symboli rzutu 2 (Domyślnie) W widoku rzutu domyślne ustawienie do wyświetlania znacznika w punkcie końcowym
osi. (To znaczy, że po narysowaniu osi znacznik zostanie wyświetlony w jego punkcie ko-
ńcowym). Jeśli jest to wymagane, znaczniki można pokazywać lub ukrywać dla indywidu-
alnych osi w widokach. Zobacz Pokazywanie i ukrywanie znaczników osi na stronie 100.

Symbole widoków innych niż rzut W widokach innych niż rzut (takich jak rzędne i przekroje) domyślnym położeniem
(Domyślnie) wyświetlania znaczników na osi: Na górze, Na dole, Oba (na górze i na dole) lub Brak. Jeśli
jest to wymagane, znaczniki można pokazywać lub ukrywać dla indywidualnych osi w
widokach. Zobacz Pokazywanie i ukrywanie znaczników osi na stronie 100.

Właściwości osi | 105

Właściwości wystąpienia osi
Nazwa Opis

Grafika

Widoczny znacznik środka Wyświetla znacznik środka w postaci łuku dla osi.

Dane identyfikacyjne

Nazwa Wartość dla linii osi. Może to być wartość liczbowa lub alfanumeryczna. Pierwsze
wystąpienie ma wartość domyślną 1.

Wariant projektu Wariant projektu, w którym są wyświetlane osie. Tylko do odczytu.

Zakres

Zakres modelu Zakres modelu zastosowany do osi. Zobacz Sterowanie widocznością elementów
odniesienia przy użyciu zakresów modelu na stronie 1523.

106 | Rozdział 9 Poziomy i osie

Położenie i orientacja
projektu 10
Podczas tworzenia projektu określ jego położenie geograficzne za pomocą adresu ulicy, najbliższego dużego miasta lub używając szerokości
i długości geograficznej. To ustawienie dotyczące całego projektu jest użyteczne podczas generowania cieniów charakterystycznych dla
położenia na potrzeby widoków, w których są wykorzystywane, takich jak analizy oświetlenia naturalnego, animacje i obrazy renderowane.
Można również obrócić widok, aby był zgodny z rzeczywistym kierunkiem północnym (a nie kierunkiem północnym projektu określonym
przez górną część widoku). Obrócenie widoku w rzeczywistym kierunku północnym powoduje, że naturalne światło pada na odpowiednie
strony modelu budynku, a trajektoria słońca po niebie jest poprawnie symulowana.

Tematy pokrewne

■ Położenie współdzielone na stronie 1303

■ Zmiana położenia i odbijanie projektu na stronie 1307
■ Odbicie lustrzane projektu na stronie 1308

Określanie położenia projektu

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ Położenie.

Zostanie otwarte okno dialogowe Pogoda i teren dla położenia. Dostęp do tego okna dialogowego można uzyskać
również z okna dialogowego Ustawienia słońca na stronie 1377.

2 Kliknij kartę Położenie.

3 W obszarze Zdefiniuj położenie przez wybierz jedną z następujących opcji:
■ Internetowy serwis kartograficzny. Jeśli komputer jest podłączony do Internetu, opcja ta umożliwia
wyświetlenie interaktywnej mapy z serwisu kartograficznego Google Maps™. Do chwili określenia innego
położenia projektu położenie jest zdefiniowane jako <Domyślne> i jest ustawione na współrzędne geograficzne
głównego miasta określonego przez program Revit Architecture jako lokalizacja użytkownika.

UWAGA W celu uzyskania pełnej funkcjonalności Internetowy serwis kartograficzny wymaga, tak jak
wskazuje jego nazwa, działającego połączenia z Internetem. Jeśli usługa internetowa jest niedostępna,
tej metody można nadal używać w celu określenia położenia projektu, jednak do chwili przywrócenia
połączenia z Internetem nie można ustawić szerokości i długości geograficznej dla położenia w sposób
opisany w tym temacie.

107
 ■ Domyślna lista miast. Wyświetla listę dużych miast, spośród których można wybrać położenie. Do chwili
określenia innego położenia projektu położenie jest zdefiniowane jako <Domyślne> i jest ustawione na
współrzędne geograficzne głównego miasta określonego przez program Revit Architecture jako lokalizacja
użytkownika. Opcja Domyślna lista miast jest zalecana dla wymiarowania HVAC. Nie jest wymagane
połączenie z Internetem.

4 Określ położenie projektu, używając jednej z podanych metod:

Internetowy serwis kartograficzny

a W obszarze Adres projektu wprowadź adres ulicy, miasto i stan lub szerokość i długość geograficzną
projektu, a następnie kliknij przycisk Wyszukaj. Wprowadź szerokość i długość geograficzną jako <szerokość
geograficzna>, <długość geograficzna>. Wartość wprowadzona w obszarze Adres projektu w tym oknie
dialogowym nie wpływa na adres projektu wyświetlany w blokach tytułów arkuszy projektu.
Zostaną wyświetlone wyniki wyszukiwania.

b W razie potrzeby należy odpowiedzieć w opisany sposób na następujące alarmy. Aby uzyskać więcej
informacji, zobacz Rozwiązywanie problemów z oknem dialogowym Położenie na stronie 109.
■ Nie znaleziono adresu. Uściślij adres projektu i kliknij przycisk Wyszukaj lub dla nowo ustalonego
adresu wprowadź adres w pobliżu, kliknij przycisk Wyszukaj, a następnie przeciągnij przypięcie mapy

położenia projektu do odpowiedniego położenia.

■ Znaleziono wiele wyników. Kliknij jedno z położeń podanych w hiperłączu, wyświetlonych w

podpowiedzi położenia projektu, a następnie kliknij przycisk Wyszukaj.

■ Brak połączenia z Internetem. Sprawdź połączenie z Internetem. Jeśli połączenie nie jest dostępne,
kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Położenie i zapisz adres projektu. W przypadku
wyświetlenia w oknie dialogowym informacji o niezgodności między wprowadzonym adresem projektu
a wprowadzonym położeniem na mapie, a następnie kliknij przycisk Kontynuuj. W przypadku
całkowitego braku połączenia z Internetem nie jest konieczne wykonywanie dalszych czynności; adres
projektu jest zapisywany jako tekst. Jeśli Internet jest niedostępny tylko tymczasowo, po przywróceniu
usługi internetowej otwórz ponownie okno dialogowe Położenie, kliknij przycisk Wyszukaj i wykonuj
kolejne czynności podane w procedurze.

c W celu dostosowania mapy zgodnie z potrzebami użyj następujących narzędzi:

■ Przesuń widok. Wskaźnik po umieszczeniu na mapie przyjmuje kształt dłoni, umożliwiając przeciąganie

mapy w celu przesuwania widoku. Można używać również następujących kontrolek: (Nowy

fragment w górę), (Nowy fragment w dół), (Nowy fragment w lewo) i (Nowy

fragment w prawo).

■ Powiększenie. Kliknij opcję (Powiększ) lub (Pomniejsz) albo przeciągnij suwak

powiększenia, aby dostosować poziom powiększenia.

■ Powrót do ostatniego wyniku. Jeśli dostosowano mapę, kliknij opcję w celu przywrócenia
ostatniego wyniku wyszukiwania.

■ Widoki mapy. Kliknij widok mapy, aby go wybrać:

■ Mapa. Pokazuje mapę ulic.

■ Satelita. Pokazuje obraz satelitarny.

108 | Rozdział 10 Położenie i orientacja projektu

 ■ Hybrydowy. Pokazuje mapę ulic nałożoną na obraz satelitarny.

■ Teren. Widok domyślny. Pokazuje mapę ulic nałożoną na mapę topograficzną.

d Przeciągnij przypięcie mapy położenia projektu , aby przesunąć położenie projektu zgodnie z
potrzebami.
Podczas przenoszenia przypięcia położenia projektu w polu Adres projektu wyświetlane są wartości
szerokości/długości geograficznej, których można wyszukiwać. Kliknij przycisk Wyszukaj, aby rozwiązać
adres i wyświetlić go w polu Adres projektu. W przypadku znalezienia wielu wyników kliknij jedno z
położeń podanych w hiperłączu, wyświetlonych w podpowiedzi położenia projektu, a następnie kliknij
przycisk Wyszukaj.

UWAGA W odróżnieniu od serwisu kartograficznego Google Maps™ okno dialogowe Położenie nie
obsługuje dodawania oznaczeń miejsca.

e Jeśli położenie projektu znajduje się w obszarze czasu letniego i chcesz odpowiednio dostosować cienie,
wybierz opcję Użyj czasu letniego.

Domyślna lista miast

a Określ położenie projektu, używając jednej z poniższych metod:

■ Najbliższe duże miasto. W obszarze Miasto wybierz miasto z listy.
Zostaną wyświetlone odpowiadające mu wartości parametrów Szerokość geograficzna, Długość
geograficzna i Strefa czasowa.

■ Dokładne położenie. Wprowadź wartości parametrów Szerokość geograficzna i Długość geograficzna.

b Jeśli położenie projektu znajduje się w obszarze czasu letniego i chcesz odpowiednio dostosować cienie,
wybierz opcję Użyj czasu letniego.

5 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Określanie nazwanych położeń na stronie 1303

■ Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1362

■ Rendering obrazu na stronie 1103

Rozwiązywanie problemów z oknem dialogowym Położenie

Poniżej przedstawiono wskazówki pomocne podczas identyfikowania i rozwiązywania najczęstszych alarmów i problemów
dotyczących okna dialogowego Położenie.

Połączenie internetowe zostało przerwane

Problem: Komputer nie jest skonfigurowany w celu dostępu do Internetu lub połączenie z Internetem tymczasowo nie działa.
Rozwiązanie: Sprawdź połączenie z Internetem. Jeśli można przywrócić połączenie, wprowadź adres projektu, a następnie
kliknij przycisk Wyszukaj, aby rozwiązać adres. Jeśli połączenie nie jest dostępne, wprowadź adres projektu, a następnie kliknij
przycisk OK. W przypadku wyświetlenia okna dialogowego Nie rozwiązano adresu projektu kliknij przycisk Zamknij.

Rozwiązywanie problemów z oknem dialogowym Położenie | 109

 W przypadku całkowitego braku połączenia z Internetem nie jest konieczne wykonywanie dalszych czynności; adres projektu
jest zapisywany jako tekst. Jeśli usługa internetowa jest tymczasowo niedostępna, po jej przywróceniu otwórz ponownie okno
dialogowe Położenie i kliknij przycisk Wyszukaj.

Nie można nawiązać połączenia z Internetowym serwisem kartograficznym

Problem: Dostęp do Internetowego serwisu kartograficznego może być zablokowany przez ustawienia sieciowe.
Rozwiązanie: Sprawdź ustawienia dotyczące dostępu do witryny autodesk.com. Jeśli ta witryna jest blokowana przez firmową
zaporę lub inne systemy bezpieczeństwa sieciowego, skontaktuj się z administratorem sieci.

Nie znaleziono adresu

Problem: W serwisie kartograficznym Google Maps™ nie można znaleźć wprowadzonego adresu projektu.

Rozwiązanie: Uściślij adres projektu i kliknij przycisk Wyszukaj lub dla nowo ustalonego adresu wprowadź adres w pobliżu,
kliknij przycisk Wyszukaj, a następnie przeciągnij przypięcie mapy położenia projektu do odpowiedniego położenia.

Nie rozwiązano adresu projektu

Problem: Z powodu niewykrycia usługi internetowej nie można rozwiązać wprowadzonego adresu projektu.
Rozwiązanie: Aby usunąć alarm, kliknij przycisk Zamknij. Pozostaw otwarte okno Położenie i sprawdź połączenie z Internetem.
Jeśli można przywrócić połączenie z Internetem, kliknij przycisk Wyszukaj, aby rozwiązać adres projektu. Jeśli połączenie nie
jest dostępne, kliknij przycisk OK.
W przypadku całkowitego braku połączenia z Internetem nie jest konieczne wykonywanie dalszych czynności; adres projektu
jest zapisywany jako tekst. Jeśli usługa internetowa jest tymczasowo niedostępna, po jej przywróceniu otwórz ponownie okno
dialogowe Położenie i kliknij przycisk Wyszukaj.

Ustawianie adresu projektu

Problem: Jeśli wprowadzono adres projektu, a następnie kliknięto przycisk OK przed kliknięciem przycisku Wyszukaj, serwis
kartograficzny Google Maps™ nie może rozwiązać adresu i zaktualizować mapy. Z tego powodu adres projektu nie odpowiada
wybranemu położeniu na mapie.
Rozwiązanie: Wybierz jedną z opcji w oknie dialogowym Ustawianie adresu projektu: 1) Wróć do okna dialogowego Położenie
i kliknij przycisk Wyszukaj, aby rozwiązać wprowadzony adres lub 2) używaj nadal wprowadzonego adresu projektu i zapisz
go jako tekst.

W podpowiedzi projektu wyświetlono wiele wyników

Problem: Z wpisem zgodny jest więcej niż jeden adres.
Rozwiązanie: Kliknij jedno z położeń podanych w hiperłączu, które są wyświetlane w podpowiedzi położenia projektu, a
następnie kliknij przycisk Wyszukaj.

W adresie projektu wyświetlane są liczby

Problem: Po przeciągnięciu przypięcia mapy położenia projektu do nowego położenia w polu Adres projektu wyświetlane są
odpowiednie wartości szerokości i długości geograficznej.
Rozwiązanie: Kliknij przycisk Wyszukaj, aby rozwiązać adres projektu.

Obracanie widoku w kierunku północy rzeczywistej

1 Otwórz rzut.

UWAGA Jeśli zachodzi potrzeba obrócenia widoku 3D w kierunku północy rzeczywistej, użyj narzędzia
ViewCube.

110 | Rozdział 10 Położenie i orientacja projektu

 2 Zmień orientację widoku na rzeczywistą północ w następujący sposób:
a Przejdź do właściwości widoku.

b Na palecie Właściwości, w obszarze Orientacja wybierz opcję Północ rzeczywista i kliknij przycisk Zastosuj.

Ta zmiana pozwala zobaczyć dokładne cienie w rzucie. Zobacz Wyświetlanie słońca i cieni na stronie 1361.

3 Obróć projekt w kierunku północy rzeczywistej w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ listę rozwijaną Położenie ➤ Obróć
w kierunku północy rzeczywistej.

b Obróć model budynku, używając jednej z poniższych metod:

■ Na pasku opcji w polu Kąt między północą projektu a północą rzeczywistą wpisz wartość, aby ustawić
kąt obrotu.
Przykładowo jeśli różnica między północą projektu (górną częścią widoku) a północą rzeczywistą
wynosi 45 stopni, wpisz wartość 45. Model zostanie obrócony w widoku o określony kąt.

■ Kliknij w widoku, aby obrócić model w kierunku północy rzeczywistej w sposób graficzny (podobnie
jak przy użyciu narzędzia Obróć).

Obracanie modelu budynku w rzucie zorientowanym w kierunku północy rzeczywistej

Rzut z modelem budynku zorientowanym w kierunku północy rzeczywistej

Tematy pokrewne

■ Położenie i orientacja projektu na stronie 107

■ Położenie współdzielone na stronie 1303

Obracanie widoku w kierunku północy rzeczywistej | 111

Obracanie projektu w kierunku północnym
Konwencje kreślenia nakazują umieszczenie północy projektu na górze widoku. Aby zmienić północ projektu, użyj narzędzia
Obróć projekt w kierunku północnym. To narzędzie umożliwia zmianę północy projektu dla wszystkich widoków w projekcie.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ listę rozwijaną Położenie ➤ Obróć w
kierunku północy projektu.
2 Wybierz żądaną opcję w oknie dialogowym Obróć projekt.
3 Kliknij przycisk OK.
Zostanie wyświetlony komunikat z informacją o obróceniu projektu. Jeśli wystąpią błędy, zostaną one również wyświetlone
w komunikacie. Błędy można wyeksportować, aby je przejrzeć i poprawić. Zobacz Eksportowanie ostrzeżeń do pliku na stronie
1679.

112 | Rozdział 10 Położenie i orientacja projektu

Projekt terenu
11
Program Revit Architecture zawiera kilka narzędzi pomocnych przy opracowywaniu układu planu terenu. Można rozpocząć od naszkicowania
modelu terenu i dodać granice nieruchomości, płytę budynku oraz komponenty parkingu i terenu. Następnie można utworzyć widok 3D lub
renderować go, aby prezentacja była bardziej realistyczna.

Ustawienia terenu
Globalne ustawienia terenu w projekcie można zmienić w dowolnym momencie. Można definiować odstępy między warstwicami,
dodawać warstwice użytkownika oraz wybierać materiał cięcia przekroju.

Definiowanie ustawień terenu

Pomysły
Globalne ustawienia terenu w projekcie można zmienić w dowolnym momencie. Można definiować odstępy między warstwicami,
dodawać warstwice użytkownika oraz wybierać materiał cięcia przekroju.

113
 Aby zobaczyć rezultaty zmian ustawień warstwic, otwórz rzut terenu. Aby zobaczyć rezultaty zmian materiału cięcia przekroju,
otwórz przekrój.

■ Wybierz opcję W odstępach i wprowadź wartość odstępów między warstwicami. Wartość ta określa wysokość wyświetlania
warstwic.

■ W opcji Przechodzące przez wysokość wprowadź wartość wysokości początkowej warstwic.

Domyślnie wartość opcji Przechodzące przez wysokość jest ustawiona na zero. Jeśli na przykład wartość odstępów warstwic
jest ustawiona na 10, warstwice pojawią się na -20, -10, 0, 10, 20. Jeśli ustawisz wartość Przechodzące przez wysokość na
5, warstwice pojawią się na -25, -15, -5, 5, 15, 25.

Dodawanie niestandardowych warstwic do rzutu terenu

■ Początek. Wpisz rzędną, od której wyświetlane będą dodatkowe warstwice.

■ Koniec. Wpisz rzędną, od której dodatkowe warstwice przestaną być wyświetlane. Wartość ta jest dostępna, kiedy wybierze
się opcję Wiele wartości dla opcji Typ zasięgu.

■ Przyrost. Wpisz wartość przyrostu dla każdej dodatkowej warstwicy. Wartość ta jest dostępna, kiedy wybierze się opcję
Wiele wartości dla opcji Typ zasięgu.

■ Typ zakresu. Dla jednej dodatkowej warstwicy wybierz opcję Wartość pojedyncza. Dla wielu warstwic wybierz opcję
Wiele wartości.

■ Podkategoria. Określ styl linii dla warstwicy. Style domyślne to Ukryte linie, Warstwice główne, Warstwice podrzędne
oraz Krawędzie triangulacji. Aby utworzyć niestandardowy styl linii, zobacz Style obiektów na stronie 1596.

UWAGA Jeśli usunięte zostało zaznaczenie pola wyboru W odstępach, warstwice niestandardowe nadal są wyświetlane.

Ustawianie grafiki przekroju

■ Jako opcję Materiał cięcia przekroju wybierz materiał używany do wyświetlenia terenu w widoku przekroju. Odpowiednie
materiały to Teren-ziemia, Teren-trawa i Teren-piasek.

■ Jako opcję Rzędna podstawy przekroju terenu wprowadź wartość odpowiadającą głębokości przekroju poprzecznego
gruntu (na przykład -30 stóp lub -25 metrów). Wartość ta określa głębokość przekroju terenu dla wszystkich elementów
topograficznych w projekcie.

Ustawianie danych właściwości

■ Określ opcję wyświetlania kątów. Jeśli wybierzesz Stopnie, granice nieruchomości są wyświetlane w tabeli długości
granic nieruchomości w standardzie 360 stopni. Etykiety granic nieruchomości wyświetlane są przy użyciu tego samego
standardu.

■ Określ opcję jednostek. Jeśli wybierze się Stopnie dziesiętne, kąty tabeli namiarów dla opcji Linie własności będą
wyświetlane w stopniach dziesiętnych, a nie w stopniach, minutach i sekundach.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modeluj teren ➤ .

Tematy pokrewne
■ Etykiety warstwic na stronie 131

■ Położenie i orientacja projektu na stronie 107

■ Właściwości ustawienia terenu na stronie 115

114 | Rozdział 11 Projekt terenu

Właściwości ustawienia terenu
Nazwa Opis

Wyświetlanie warstwic Wyświetla warstwice. Jeśli to pole wyboru zostanie odznaczone, warstwice niestandardowe
wciąż będą wyświetlane w obszarze rysunku.

W odstępach Ustawia odstęp pomiędzy warstwicami.

Przechodzące przez wysokość Odstępy warstwic oparte są na tej wartości. Jeśli na przykład wartość odstępów warstwic
jest ustawiona na 10, warstwice pojawią się na -20, -10, 0, 10, 20. Jeśli wartość Przechodzące
przez wysokość jest ustawiona na 5, warstwice pojawią się na -25, -15, -5, 5, 15, 25.

Warstwice dodatkowe

Początek Ustawia wysokość w miejscu, gdzie zaczynają się dodatkowe warstwice.

Koniec Ustawia wysokość w miejscu, w którym dodatkowe warstwice przestają być wyświetlane.

Przyrost Ustawia odstęp między dodatkowymi warstwicami.

Typ zasięgu Wybierz opcje Wartość pojedyncza, aby wstawić jedną dodatkową warstwicę. Wybierz
opcję Wiele wartości, aby wstawić dodatkowe warstwice.

Podkategoria Ustawia typ wyświetlanych warstwic. Wybierz wartość z listy. Można definiować typy
warstwic użytkownika za pomocą narzędzia Style obiektów w kategorii Model terenu.

Grafika przekroju

Materiał cięcia przekroju Ustawia materiał wyświetlany w widoku przekroju.

Rzędna podstawy przekroju Kontroluje głębokość przekroju poprzecznego gruntu (na przykład -30 stóp lub -25
metrów). Wartość ta określa głębokość przekroju terenu dla wszystkich elementów
topograficznych w projekcie.

Dane właściwości

Wyświetlanie kątów Określa wyświetlenie wartości kątowych na etykietach granic nieruchomości.

Jednostki Określa używane jednostki podczas wyświetlania wartości kierunkowych w tabeli Linie
własności.

Modele terenu
Narzędzie Model terenu określa powierzchnię topograficzną za pomocą punktów. Powierzchnie terenu można tworzyć jako
widoki 3D lub plany terenu.

Tworzenie modelu terenu przez wybieranie punktów

1 Otwórz widok 3D lub widok planu terenu.

2 Na pasku opcji ustal wartość dla opcji Wysokość.

Punkty wraz z ich rzędnymi są wykorzystywane do tworzenia powierzchni.

Właściwości ustawienia terenu | 115

 3 Obok pola tekstowego Wysokość wybierz jedną z poniższych opcji:
■ Rzędna bezwzględna. Na określonej rzędnej wyświetlane są punkty. Możesz umieścić punkty gdziekolwiek w
aktywnym obszarze rysunku.

■ Względem powierzchni. Umożliwia zmianę istniejącego modelu terenu przez umieszczanie na nim punktów o
wartości rzędnej określonej przez użytkownika. Aby w pełni wykorzystać tę możliwość, może zajść potrzeba
przełączenia programu na widok cieniowany 3D.

4 Aby umieścić punkty, kliknij w obszarze rysunku. W razie potrzeby podczas umieszczania dodatkowych punktów, można
zmienić wysokość na pasku opcji.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Teren modelu ➤ (Model terenu).

Tematy pokrewne
■ Dzielenie modelu terenu na stronie 119

■ Obszary podrzędne modelu terenu na stronie 118

■ Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego na stronie 122

Utwórz z importu

Tworzenie modelu terenu z zaimportowanych danych 3D

Model terenu można utworzyć automatycznie, bazując na danych warstwic 3D importowanych z formatów DWG, DXF lub
DGN. Program Revit Architecture analizuje dane warstwic 3D i umieszcza szereg punktów rzędnej wzdłuż linii warstwic.

1 Otwórz widok 3D rzutu terenu.

2 W obszarze rysunku wybierz zaimportowane dane warstwic 3D.

Pojawi się okno dialogowe Dodaj punkty z wybranych warstw.

3 Wybierz warstwy, do których mają zostać zastosowane punkty rzędnej i kliknij przycisk OK.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Teren modelu ➤ (Model terenu).

Na karcie Zmień | Edytuj model terenu kliknij panel Narzędzia ➤ listę rozwijaną Utwórz z importu ➤ (Wskaż element
importowany).

Tematy pokrewne

Tematy pokrewne

■ Dzielenie modelu terenu na stronie 119

■ Obszary podrzędne modelu terenu na stronie 118

■ Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego na stronie 122

116 | Rozdział 11 Projekt terenu

Tworzenie modelu terenu z pliku punktów

Przygotowywanie pliku punktów

Plik punktów jest zwykle generowany przez oprogramowanie do zastosowań w inżynierii wodnej i lądowej. Plik udostępnia
dane warstwicy za pomocą uporządkowanej siatki punktów wysokości.
Plik punktów musi zawierać wartości współrzędnych x, y i z, które są umieszczone w nim jako pierwsze wartości liczbowe.
Wartości w tym pliku muszą być rozdzielone przecinkami, a plik musi mieć rozszerzenie .csv lub .txt. Dodatkowe informacje
w pliku, np. nazwa punktu, są ignorowane. Wszystkie dodatkowe dane liczbowe dla punktów muszą występować po wartościach
współrzędnych x, y i z. Jeśli w pliku znajdują się dane punktów o takich samych współrzędnych x i y, w programie Revit
Architecture zostanie wybrany punkt z największą wartością współrzędnej z.

1 Otwórz widok 3D lub rzut terenu.

2 W oknie dialogowym Otwórz przejdź do miejsca, w którym znajduje się plik punktów.

3 W oknie dialogowym Format określ jednostki miary punktów w pliku punktów (na przykład stopy dziesiętne lub metry),
a następnie kliknij przycisk OK.
Punkty oraz model terenu są generowane w programie Revit Architecture na podstawie zawartych w pliku informacji
o współrzędnych.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Teren modelu ➤ (Model terenu).

Na karcie Zmień | Edytuj model terenu kliknij panel Narzędzia ➤ listę rozwijaną Utwórz z importu ➤ (Określ plik
punktów).

Tematy pokrewne
■ Dzielenie modelu terenu na stronie 119

■ Obszary podrzędne modelu terenu na stronie 118

■ Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego na stronie 122

Wzorce postępowania
Podczas przeglądania modelu terenu należy zwrócić uwagę na:

■ Widoczność. Można sterować widocznością punktów topograficznych. Istnieją dwie podkategorie punktu topograficznego,
Obwiednia i Wnętrze. Program Revit Architecture klasyfikuje punkty automatycznie.

■ Krawędzie triangulacji. Krawędzie triangulacji dla powierzchni terenu są domyślnie wyłączone. Można je włączyć,
wybierając je z kategorii Kategorie modelu/Model terenu w oknie dialogowym widoczność/grafika.

Modele terenu | 117

 Przykład
Przykładowa powierzchnia topograficzna określona przez wybór punktów w widoku planu
terenu

Upraszczanie modelu terenu

Upraszczanie powierzchni może poprawić wydajność systemu, zwłaszcza na powierzchniach z dużą liczbą punktów.

1 Otwórz widok planu terenu, a następnie wybierz model terenu.

2 Wprowadź wartość dokładności powierzchni, a następnie kliknij przycisk OK.

3 Kliknij opcję (Zakończ model terenu).

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Zmień | Model terenu ➤ panel Powierzchnia ➤ (Edytuj model terenu).

Kliknij kolejno kartę Edytuj model terenu ➤ panel Narzędzia ➤ (Uprość model terenu).

Tematy pokrewne
Scalanie modeli terenu na stronie 120
Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego na stronie 122
Modele terenu na stronie 115

Obszary podrzędne modelu terenu

Dodawanie podrzędnego obszaru modelu terenu

■ Kliknij opcję (Wskaż linie) lub użyj innych narzędzi do szkicowania, aby utworzyć obszar podrzędny w modelu terenu.

Zmienianie podrzędnego obszaru modelu terenu

1 Wybierz obszar podrzędny.

2 Na panelu Obszar podrzędny kliknij przycisk (Edytuj obwiednię).

118 | Rozdział 11 Projekt terenu

 3 Kliknij opcję (Wskaż linie) lub użyj innych narzędzi do szkicowania, aby zmodyfikować obszar podrzędny w modelu
terenu.

Przykład
Obszary podrzędne modelu terenu to obszary, które są szkicowane wewnątrz istniejących modeli terenu. Można wykorzystać
obszary podrzędne na przykład do narysowania parkingu na powierzchni zniwelowanej, drogach lub wysepkach. Zastosowanie
obszaru podrzędnego nie pociąga za sobą utworzenia oddzielnych powierzchni. Tworzony jest tylko pewien obszar powierzchni,
gdzie można zastosować odrębny zestaw właściwości, takich jak materiał.
Na poniższym rysunku znajduje się model terenu zawierający obszar podrzędny wyświetlony w kolorze szarym.

Jak tam dotrzeć?

■ Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modyfikuj teren ➤ (Obszar podrzędny).
Pogram Revit Architecture przechodzi do trybu szkicowania.

Tematy pokrewne
■ Dzielenie modelu terenu na stronie 119

■ Obszary niwelacji na stronie 121

■ Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego na stronie 122

Dzielenie modelu terenu

Dzielenie modelu terenu
1 Otwórz rzut terenu lub widok 3D.

Dzielenie modelu terenu | 119

 2 W obszarze rysunku zaznacz model terenu do podziału.
Pogram Revit Architecture przechodzi do trybu szkicowania.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Podziel model terenu ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż linie) lub użyj innych narzędzi do
szkicowania, aby podzielić model terenu.
Nie można wybrać linii modelu terenu, używając narzędzia Wskaż linie. Musisz wybrać inne właściwe linie, takie jak
ściany.

Szkicowanie powierzchni podzielonej

1 Naszkicuj pojedynczą zamkniętą pętlę, która nie dotyka żadnej obwiedni powierzchni.

2 Naszkicuj dowolną liczbę otwartych pętli. Oba końce otwartej pętli muszą leżeć na obwiedni powierzchni. Żadna część
otwartej pętli nie może przecinać obwiedni powierzchni ani być z nią zbieżna.

Przykład
Można podzielić model terenu na dwie osobne powierzchnie i zmieniać te powierzchnie niezależnie. Po podziale powierzchni
można przypisać obszarom wynikowym odrębne materiały w celu przedstawienia dróg, jezior, placów czy wzniesień. Możliwe
jest również usuwanie fragmentów modelu terenu.
Przykładowa powierzchnia podziału

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modyfikuj teren ➤ (Podziel model terenu).

Scalanie modeli terenu

Scalanie modeli terenu
1 Wybierz powierzchnię główną.

2 Wybierz powierzchnię podrzędną.

Wybrane powierzchnie są teraz scalone.

Usuwanie punktów ze wspólnych krawędzi

■ Anuluj zaznaczenie opcji Usuń punkty ze wspólnych krawędzi, znajdującej się na pasku opcji.
Opcja ta usuwa nadmiar punktów po tym, jak powierzchnia została podzielona. Opcja ta jest ustawiona domyślnie.

Przykłady
Można scalić dwa modele terenu w jedną powierzchnię. To narzędzie jest użyteczne po uprzednim podzieleniu powierzchni.
Scalane powierzchnie muszą mieć wspólną krawędź lub też nakładać się.

120 | Rozdział 11 Projekt terenu

 Właściwe powierzchnie do scalania

Niewłaściwe powierzchnie do scalania

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modyfikuj teren ➤ (Scal modele terenu).

Obszary niwelacji
Aby utworzyć obszar niwelowany, wybierz model terenu, który powinien być istniejącą powierzchnią w bieżącym etapie.
Program Revit Architecture oznacza pierwotną powierzchnię jako wyburzoną i wykonuje jej kopię z pasującą obwiednią.
Program Revit Architecture zaznacza kopię jako nową dla obecnego etapu.

Aby wykonać niwelację na powierzchni terenu

1 W oknie dialogowym Edycja obszaru niwelacji wybierz jedną z poniższych opcji:

■ Utwórz nowy model terenu, dokładnie taki sam jak już istniejący.

■ Utwórz nowy model terenu jedynie na podstawie punktów obwodu.

2 Wybierz model terenu.

Jeśli edytowana jest powierzchnia, w programie Revit Architecture zostaje uruchomiony tryb szkicowania.

Przykład

Obszary niwelacji | 121

 Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modyfikuj teren ➤ (Obszar niwelowany).

Tematy pokrewne
■ Objętości wykopów i nasypów terenu na stronie 124

■ Obszary podrzędne modelu terenu na stronie 118

■ Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego na stronie 122

Właściwości modelu terenu i obszaru podrzędnego

Nazwa Opis

Materiały i wykończenia

Materiał Wybierz z listy materiał powierzchni. Można utworzyć własny materiał modelu terenu.
Powierzchnie topograficzne nie wyświetlają materiałów ze wzorami powierzchni. Zobacz
Materiały na stronie 1568.

Wymiary

Powierzchnia rzutowana Powierzchnia rzutowana jest obszarem pokrytym przez powierzchnię, patrząc z góry.
Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Obszar powierzchni Wyświetla całkowity obszar powierzchni. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Zdefiniowane przez użytkownika komentarze dotyczące modelu terenu, które mogą być
wyświetlane w zestawieniach.

Nazwa Nazwa modelu terenu, która może być wyświetlana w zestawieniach.

Znacznik Unikatowy identyfikator, który można przypisać.

Etapy

Etap tworzenia Etap podczas tworzenia modelu terenu.

Etap wyburzania Etap podczas wyburzania modelu terenu.

Linie własności
Aby utworzyć granice nieruchomości, można wykorzystać narzędzia szkicowania w programie Revit Architecture lub też
wprowadzić dane z pomiarów bezpośrednio do projektu. Program Revit Architecture wyrównuje dane z pomiarów względem
północy rzeczywistej.

Tworzenie przez szkicowanie

1 Otwórz widok planu terenu.

2 W oknie dialogowym Utwórz linię własności, wybierz opcję Utwórz poprzez szkicowanie.

122 | Rozdział 11 Projekt terenu

 3 Kliknij opcję (Wskaż linie) lub inne narzędzia do szkicowania, aby naszkicować linie.

4 Naszkicuj granice nieruchomości.

Linie powinny stanowić pętlę zamkniętą. Gdy zostanie narysowana pętla otwarta, po kliknięciu przycisku Zakończ linię
własności w programie Revit Architecture wyświetlane jest ostrzeżenie o niemożności obliczenia powierzchni. Można
zignorować ostrzeżenie, aby kontynuować lub zamknąć pętlę.

Tworzenie przez wprowadzenie odległości i kierunków

1 Otwórz widok planu terenu.

2 W oknie dialogowym Utwórz linie własności wybierz opcję Utwórz poprzez wprowadzenie odległości i kierunków.

3 W oknie dialogowym Linie własności kliknij opcję Wstaw i dodaj informacje o odległościach i kierunkach na podstawie
danych geodezyjnych.

4 (Opcjonalne) Opisz granicę nieruchomości jako łuk.

Jak

a Jako dane odległości i kierunku wprowadź wartości opisujące segment pomiędzy dwoma punktami na łuku.

b Dla opcji Typ wybierz Łuk.

c W polu Promień wprowadź wartość.

Wartość promienia musi być większa od połowy długości segmentu. Im większy promień, tym większy okrąg
powstanie w rezultacie na bardziej płaskim łuku.

d Jako dane stron L/P zaznacz L, jeśli łuk znajduje się na lewo od segmentu. Jeśli łuk znajduje się na prawo od
segmentu, zaznacz P.

5 Wstaw dodatkowe linie, jeśli to konieczne.

6 Wybierz opcję W górę lub W dół, aby zmienić kolejność granic nieruchomości.

7 W obszarze rysunku przesuń granice nieruchomości do ich dokładnego położenia i kliknij, aby je umieścić.

UWAGA Granicę nieruchomości można przyciągnąć do punktu odniesienia, używając narzędzia Przesuń.

Przykładowe granice nieruchomości

Granice nieruchomości na powierzchni topograficznej

Opcje
Poza przeglądaniem granic nieruchomości na rysunku można na nich wykonywać następujące operacje:

■ Zestawienia. Granice nieruchomości można zestawiać. Zestawienie może obejmować parametry granic nieruchomości
Nazwa oraz Powierzchnia. (Zauważ, że format powierzchni pochodzi z właściwości Format jednostek obszaru granic
nieruchomości). Kiedy tworzy się zestawienie, należy wybrać Linie własności jako kategorię do zestawienia.

Linie własności | 123

 ■ Przypisywanie etykiet. Można przypisywać etykiety granicom nieruchomości; mogą one informować o metrażu
kwadratowym lub o powierzchni. Wczytaj etykiety z folderu Annotations z rodziny biblioteki programu Revit Architecture.
Etykiety obejmują Property Tag - Acres.rfa (areał), Property Tag - SF.rfa (pole powierzchni) oraz M_Property Tag.rfa
(jednostki metryczne).

■ Eksportowanie. Można eksportować powierzchnię granic nieruchomości, kiedy eksportuje się projekt do bazy danych
ODBC. Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia bazy danych ODBC.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modyfikuj teren ➤ (Granica nieruchomości).

Temat pokrewny
■ Konwertowanie szkicowanych granic nieruchomości na granice nieruchomości oparte na tabeli na stronie 124

Konwertowanie szkicowanych granic nieruchomości na granice nieruchomości oparte

na tabeli
1 Otwórz widok planu terenu.
2 W obszarze rysunku wybierz naszkicowaną granicę nieruchomości.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Granice nieruchomości ➤ panel Granice nieruchomości ➤ (Edytuj tabelę).
4 Przeczytaj ostrzeżenie o utracie wiązań i kliknij przycisk Tak, aby kontynuować.
5 W oknie dialogowym Granice nieruchomości wprowadź pożądane modyfikacje i kliknij przycisk OK.

Objętości wykopów i nasypów terenu

Program Revit Architecture może informować o wykopach i nasypach w terenie, aby pomóc w ustaleniu kosztów zmian terenu
w trakcie kształtowania terenu.
W programie Revit Architecture wartość jest podawana w ten sposób, że porównana zostaje powierzchnia z wcześniejszego
etapu z powierzchnią, która powstała w etapie późniejszym, a której obwiednia leży wewnątrz powierzchni z etapu
wcześniejszego. Przykładowo w programie Revit Architecture pomiędzy modelem terenu utworzonym w etapie 1 a modelem
terenu utworzonym w etapie 2 leżącym wewnątrz obwiedni powierzchni z etapu 1. (Zobacz Etapy projektu na stronie 885).
Po wybraniu warstwy późniejszej i kliknięciu opcji Właściwości elementu, uwidocznione zostaną następujące właściwości
elementu:

■ Wartość Wykop jest objętością usuniętą (późniejsza powierzchnia leży poniżej powierzchni wcześniejszej).

■ Wartość Nasyp jest objętością dodaną lub miejscem, gdzie późniejsza powierzchnia będzie leżała powyżej powierzchni
wcześniejszej).

■ Wartość Bilans wykopu/nasypu pochodzi z odjęcia wartości wykopu od wartości nasypu.

Przeglądanie objętości wykopów i nasypów

Procedura ta jest ogólną metodą podawania wartości wykopu/nasypu. Istnieją inne sposoby, aby podawać wartości, m.in.
rysowanie nowej powierzchni wewnątrz istniejących powierzchni.
1 Utwórz model terenu w widoku planu terenu. Zobacz Modele terenu na stronie 115.
2 Wybierz ukończony model terenu.

124 | Rozdział 11 Projekt terenu

 3 Na palecie Właściwości ustaw Etap utworzenia na etap wcześniejszy od etapu widoku.
Jeśli na przykład etap widoku to Nowa budowa, ustaw wartość Etap tworzenia na Istniejący.

4 Aby utworzyć obszar niwelacji na modelu terenu, wykonaj następujące czynności:

■ Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modyfikuj teren ➤ (Obszar niwelowany).

■ W oknie dialogowym Obszar niwelacji wybierz opcję Utwórz nowy model terenu dokładnie taki jak istniejący.

■ Wybierz model terenu.

Powoduje to wyburzenie powierzchni pierwotnej i utworzenie kopii o tych samych obwiedniach co oryginał.

5 Kliknij opcję (Zakończ model terenu).

6 Wybierz kopię modelu terenu i zwróć uwagę, że na palecie Właściwości programu Revit Architecture są
wyświetlane nowe właściwości wykopu/nasypu dla modelu terenu.

UWAGA Może być konieczne wciśnięcie klawisza Tab w celu wybrania skopiowanej powierzchni. W widoku
można zastosować filtr etapów, aby były widoczne jedynie nowe elementy, bez wyburzonych. Zobacz Filtry
etapów na stronie 887.

Wykopy i nasypy w zestawieniu

Istnieje możliwość utworzenia zestawienia topografii, które zawiera wartości wykopów i nasypów oraz bilansu wykopu/nasypu.
Powinieneś również nazwać poszczególne powierzchnie, aby móc następnie rozróżnić je w zestawieniu. Zobacz Tworzenie
zestawienia lub ilości na stronie 786.

Podawanie wartości wykopów i nasypów z płytami budynku

Jeśli doda się płytę budynku do powierzchni zniwelowanej, można zobaczyć wartości wykopów i nasypów podawane osobno
dla płyty i modelu terenu w zestawieniu topografii. Dzieje się tak dlatego, że płyta dzieli powierzchnię zniwelowaną na dwie
powierzchnie: pierwsza jest powierzchnią pod płytą (powierzchnia zniwelowana), a druga nie znajduje się pod płytą
(powierzchnia płyty).
Należy nazwać powierzchnię zniwelowaną i powierzchnię płyty, aby móc następnie rozróżnić je w zestawieniu.
Aby wybrać powierzchnię pod płytą, należy nacisnąć klawisz Tab, aby ją zaznaczyć lub wyłączyć widoczność płyty. Zobacz
Nadpisywanie widoczności i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów na stronie 810.

Płyty budynku
Można dodać płytę budynku do modelu terenu, a następnie zmienić konstrukcję i zagłębienie płyty. Płytę budynku dodaje
się, rysując zamkniętą pętlę na modelu terenu. Po narysowaniu płyty określa się wartość odsunięcia wysokości od poziomu
oraz inne właściwości. Otwory w płycie można zdefiniować, szkicując zamknięte pętle wewnątrz obwodu płyty budynku;
można też zdefiniować nachylenie płyty budynku.
Można dodać płytę budynku tylko do modelu terenu. Zaleca się tworzenie płyty budynku w ramach planu terenu. Jednakże
można dodać w widoku rzutu płyty budynku do modelu terenu. Płyta nie może być natychmiast widoczna w rzucie, jeśli
zakres widoku lub odsunięcie płyty budynku nie będą odpowiednio dopasowane. Przypuśćmy, że narysowano model terenu
na wysokości 10 metrów w widoku rzutu. Następnie rysujesz płytę na powierzchni na odsunięciu -20 metrów od powierzchni.
Jeśli głębokość widoku na rzucie nie jest wystarczająca, wtedy płyta nie będzie widoczna. Zobacz Zakres widoku na stronie
872.

Wykopy i nasypy w zestawieniu | 125

Dodawanie płyty budynku
Dodawanie płyty
1 Otwórz widok planu terenu.

2 Użyj narzędzi rysunku, aby naszkicować płytę jako zamkniętą pętlę.

3 Na palecie Właściwości ustaw właściwość Odsunięcie wysokości od poziomu i w razie potrzeby inne właściwości.

PORADA Aby zobaczyć płytę budynku w rzucie, należy ustawić odsunięcie płyty budynku na wartość większą od poziomu
pierwszego lub dopasować zakres widoku.

Pomysły
Można dodać płytę budynku do modelu terenu, a następnie zmienić konstrukcję i zagłębienie płyty. Płytę budynku dodaje
się, rysując zamkniętą pętlę na modelu terenu. Po narysowaniu płyty określa się wartość odsunięcia wysokości od poziomu
oraz inne właściwości. Otwory w płycie można zdefiniować, szkicując zamknięte pętle wewnątrz obwodu płyty budynku;
można też zdefiniować nachylenie płyty budynku.
Można dodać płytę budynku tylko do modelu terenu. Zaleca się tworzenie płyty budynku w ramach planu terenu. Jednakże
można dodać w widoku rzutu płyty budynku do modelu terenu. Płyta nie może być natychmiast widoczna w rzucie, jeśli
zakres widoku lub odsunięcie płyty budynku nie będą odpowiednio dopasowane. Przypuśćmy, że narysowano model terenu
na wysokości 10 metrów w widoku rzutu. Następnie rysujesz płytę na powierzchni na odsunięciu -20 metrów od powierzchni.
Jeśli głębokość widoku rzutu nie jest wystarczająco niska, wtedy płyta nie będzie widoczna.

Przykłady
Poniższy rysunek przedstawia widok przekroju podstawy budynku, odsuniętej od powierzchni.

Poniższy rysunek przedstawia widok 3D płyty budynku na zniwelowanym modelu terenu.

Poniższy rysunek przedstawia widok 3D nachylonej płyty budynku na modelu terenu.

126 | Rozdział 11 Projekt terenu

 Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Teren modelu ➤ (Płyta).

Kliknij narzędzia na karcie Zmień | Utwórz obwiednię płyty ➤ panel Rysuj.

Tematy pokrewne
■ Modyfikowanie płyt budynku na stronie 127

■ Zmiana konstrukcji płyty budynku na stronie 127

■ Właściwości płyty budynku na stronie 128

Modyfikowanie płyt budynku

1 Otwórz plan terenu zawierający płytę budynku.
2 Wybierz płytę budynku.

UWAGA Do cyklicznego przechodzenia między opcjami wyboru należy używać klawisza Tab. Opcje wyboru
są wyświetlane z lewej strony paska stanu.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Płyty ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj obwiednię).

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Płyty ➤ kartę Edytuj obwiednię ➤ panel Rysuj ➤ (Linia obwiedni) i użyj
narzędzi do szkicowania, aby wprowadzić potrzebne zmiany.
5 Aby nachylić płytę, użyj strzałki nachylenia.

6 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

Zmiana konstrukcji płyty budynku

1 Otwórz plan terenu zawierający płytę budynku.
2 Wybierz płytę budynku.

Modyfikowanie płyt budynku | 127

 UWAGA Do cyklicznego przechodzenia między opcjami wyboru należy używać klawisza Tab. Opcje wyboru
są wyświetlane z lewej strony paska stanu.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Płyty ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

4 W oknie dialogowym Właściwości typu dla opcji Konstrukcja kliknij przycisk Edycja.
5 W oknie dialogowym Edytuj zespół ustaw funkcję dla każdej warstwy.
Każda warstwa musi mieć przypisaną funkcję, tak aby program Revit Architecture mógł odpowiednio dopasować
warstwy. Warstwom mogą być przypisane następujące funkcje:
■ Konstrukcja. Warstwa podpierająca resztę płyty budynku.

■ Podłoże. Materiał pełniący rolę fundamentu dla innego materiału.

■ Izolacja termiczna/pustka. Warstwa stanowiąca izolację i uniemożliwiająca przenikanie powietrza.

■ Wykończenie 1. Warstwa stanowiąca wykończenie (na przykład górna powierzchnia płyty budynku).

■ Wykończenie 2. Warstwa stanowiąca wykończenie (na przykład dolna powierzchnia płyty budynku).

■ Membrana. Membrana o zerowej grubości zapobiegająca przenikaniu pary wodnej.

UWAGA Pole wyboru Zawinięcia może pozostać niezaznaczone.

6 Ustaw materiał i grubość dla każdej warstwy.

7 Kliknij polecenie Wstaw, aby dodać nową warstwę. Wybierz opcję W górę lub W dół, aby zmienić kolejność
warstw.
8 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Tematy pokrewne

■ Konstrukcja złożona na stronie 359

■ Modyfikowanie płyt budynku na stronie 127

■ Właściwości płyty budynku na stronie 128

Właściwości płyty budynku

Można zmienić właściwości typów oraz wystąpień płyty budynku.

Temat pokrewny

■ Właściwości strzałki nachylenia na stronie 371

Modyfikowanie właściwości płyt budynku

1 Otwórz widok terenu lub rzutu.
2 Wybierz płytę budynku.

UWAGA Do cyklicznego przechodzenia między opcjami wyboru należy używać klawisza Tab. Opcje wyboru
są wyświetlane z lewej strony paska stanu.

128 | Rozdział 11 Projekt terenu

 3 Zmień właściwości wystąpienia i typu:
■ Aby zmienić właściwości wystąpienia płyty, zmień wartości na palecie Właściwości.

■ Aby zmienić właściwości typu płyty, kliknij przycisk (Edytuj typ) na palecie Właściwości i wprowadź
żądane zmiany.

4 Modyfikacja właściwości dla typu płyty budynku ma wpływ na wszystkie płyty w projekcie. (Aby utworzyć nowy
typ płyty budynku, kliknij przycisk Powiel).
5 Po zakończeniu kliknij przycisk Zastosuj na palecie Właściwości lub przycisk OK w oknie dialogowym
Właściwości typu.

Właściwości typów płyt budynku

Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Określa konstrukcję płyty budynku. Zobacz Zmiana konstrukcji płyty budynku na stronie
127.

Grubość Wyświetla całkowitą grubość płyty budynku. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Ustawia wzór wypełnienia dla płyty budynku w widoku o niskiej szczegółowości. Kliknij
szczegółowości pole tekstowe, aby wywołać okno dialogowe Wzory wypełnienia.

Kolor wypełnienia o niskiej skali Przypisuje kolor dla wzoru wypełnienia podstawy budynku w widoku niskiej
szczegółowości.

Właściwości elementu podstawy budynku

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Ustawia poziom płyty budynku.

Odsunięcie wysokości od poziomu Ustawia wysokość odsunięcia płyty budynku od poziomu.

Definiuje pomieszczenie Używany do definiowania zakresu pomieszczenia.

Wymiary

Spadek Nachylenie płyty budynku. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Obwód Obwód płyty budynku. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Powierzchnia Powierzchnia płyty budynku. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Objętość Objętość płyty budynku. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Etapy

Właściwości płyty budynku | 129

 Nazwa Opis

Etap tworzenia Ustawia etap, gdy płyta budynku jest tworzona.

Etap wyburzania Ustawia etap, gdy płyta budynku jest wyburzana.

Komponenty parkingu
Do modelu terenu można dodać miejsca parkingowe i zdefiniować model terenu jako obiekt nadrzędny komponentu parkingu.

Aby dodać komponenty parkingu

1 Otwórz widok zawierający model terenu, który chcesz zmodyfikować.

2 Umieść wskaźnik na powierzchni terenu i kliknij aby umieścić komponent. Umieść żądaną liczbę elementów.
Można utworzyć szyk komponentów parkingu.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Teren modelu ➤ (Komponent parkingu).

Aby zmienić obiekt nadrzędny komponentów parkingu

1 Wybierz komponenty parkingu.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Parking ➤ panel Obiekt nadrzędny ➤ (Wskaż nowy obiekt nadrzędny).

3 Wybierz model terenu.

Za pomocą narzędzia Wybierz obiekt nadrzędny komponenty parkingu są umieszczane umyślnie na górze modelu
terenu. Jeśli przesuwasz miejsce parkingowe po powierzchni terenu, element ten pozostaje przyczepiony do niej.

Przykład

Komponent terenu
W rzucie terenu można umieścić elementy charakterystyczne dla terenu (na przykład drzewa, słupy telegraficzne/energetyczne,
hydranty). Jeśli w bieżącym projekcie nie wczytano komponentów terenu, komunikat informuje, że nie zostały wczytane
odpowiednie rodziny.

Aby dodać komponenty terenu

1 Otwórz widok zawierający model terenu, który chcesz zmodyfikować.

2 Kliknij narzędzie Komponent terenu i wybierz żądany komponent w narzędziu Wybór typów na stronie 34.

130 | Rozdział 11 Projekt terenu

 3 Aby dodać jeden lub więcej komponentów, kliknij w obszarze rysunku.

Przykład

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Teren modelu ➤ (Komponent terenu).

Tematy pokrewne
■ Modele terenu na stronie 115

■ Komponenty parkingu na stronie 130

■ Roślinność i otoczenie na stronie 1085

Etykiety warstwic
Można nadawać etykiety warstwicom, aby pokazać ich wysokość. Wyświetlanie etykiet warstwicy w widokach rzutu terenu.
Warstwice z przypisanymi etykietami

Przypisywanie etykiet do warstwic

Można nadawać etykiety warstwicom, aby pokazać ich wysokość. Wyświetlanie etykiet warstwicy w widokach rzutu terenu.

1 Utwórz powierzchnię topograficzną z różnymi rzędnymi.

2 Otwórz rzut terenu.

3 Narysuj linię, która przecina co najmniej jedną warstwicę.

Jeśli linia nie przecina warstwicy, program Revit Architecture wyświetla komunikat o błędzie.

Etykiety są wyświetlane na warstwicach. (Być może konieczne będzie użycie powiększenia, aby etykiety były widoczne). Sama
linia etykiety nie jest widoczna, dopóki nie zaznaczy się etykiety.

Etykiety warstwic | 131

 Przykład
Warstwice z przypisanymi etykietami

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modyfikuj teren ➤ (Etykiety warstwic).

Tematy pokrewne
■ Zmiana linii etykiety na stronie 132

■ Zmiana wyglądu etykiet warstwic. na stronie 132

■ Właściwości typu etykiety warstwicy na stronie 133

Zmiana linii etykiety

1 Otwórz widok planu terenu.
2 Kliknij etykietę warstwicy.
Linia etykiety jest zaznaczona i widoczna.

3 Przesuń koniec, aby zmienić rozmiar linii etykiety warstwicy.

Przesuwanie linii etykiety warstwicy na modelu terenu powoduje uzyskanie różnych wartości wysokości.

Zmiana wyglądu etykiet warstwic.

Można zmieniać charakterystyki wyświetlania etykiet dla warstwic. Można na przykład użyć innych ustawień czcionki, rozmiaru
lub kroju pisma (np. pogrubienia lub kursywy). Można również określić jednostki etykiety oraz czy etykiety będę wyświetlane
tylko dla warstwic głównych, czy zarówno dla warstwic głównych, jak i warstwic podrzędnych.

Aby zmienić wygląd etykiet warstwic, wykonaj następujące czynności:

1 Otwórz rzut terenu i wybierz etykietę warstwicy.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Etykiety warstwic ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Aby zmienić parametry dla bieżącego typu etykiety warstwicy, zmień odpowiednio parametry, a następnie
kliknij przycisk OK.

■ Aby utworzyć nowy typ etykiety warstwicy, wykonaj następujące czynności:

a Kliknij przycisk Powiel.

132 | Rozdział 11 Projekt terenu

 b Wprowadź nazwę dla nowego typu etykiety warstwicy i kliknij przycisk OK.

c Zmień parametry zgodnie z potrzebami i kliknij przycisk OK.

Zobacz Właściwości typu etykiety warstwicy na stronie 133.

W programie Revit Architecture etykiety warstwic zostaną wyświetlone przy użyciu nowych parametrów.

Właściwości typu etykiety warstwicy

Nazwa Opis

Kolor Ustawia kolor dla tekstu etykiety.

Czcionka Ustawia czcionkę dla tekstu etykiety.

Wielkość tekstu Ustawia wielkość dla tekstu etykiety.

Pogrubienie Stosuje pogrubienie do tekstu etykiety.

Kursywa Stosuje kursywę do tekstu etykiety.

Podkreślenie Stosuje podkreślenie do tekstu etykiety.

Przypisywanie etykiet tylko głównym Po ich wybraniu, tylko główne warstwice mają przypisane etykiety. Zobacz Ustawienia
warstwicom terenu na stronie 113.

Format jednostek Określa jednostki oraz właściwości zaokrąglania dla linii warstwic. Domyślnie opcja ta jest
określana przez ustawienia projektu.

Podstawa elewacji Określa źródło podstawy elewacji: z projektu, współdzielone lub względne.

Właściwości typu etykiety warstwicy | 133

134
Środowisko projektowania
koncepcyjnego 12

Środowisko projektowania koncepcyjnego programu Revit zapewnia architektom, konstruktorom i projektantom wnętrz elastyczność we
wczesnej fazie procesu projektowego pozwalającą realizować pomysły i tworzyć parametryczne rodziny brył, które można zintegrować z
Modelem informacji o budynku. Środowisko to umożliwia bezpośrednie manipulowanie punktami projektu, krawędziami i powierzchniami
w celu utworzenia możliwych do zbudowania form.
Projekty utworzone w środowisku projektowania koncepcyjnego to rodziny brył, których można użyć w środowisku projektu programu Revit
w celu utworzenia bardziej szczegółowej konstrukcji architektonicznej poprzez zastosowanie ścian, dachów, stropów i systemów elementów
ścian osłonowych. W środowisku projektu można również utworzyć zestawienia powierzchni stropów i przeprowadzić wstępną analizę
przestrzenną.

Tematy pokrewne

■ Rodziny w programie Revit na stronie 499

■ Analizy bryłowe na stronie 1315

135
Środowisko projektowania koncepcyjnego — przegląd
Środowisko projektowania koncepcyjnego stanowi typ edytora rodzin, w którym tworzone są projekty koncepcyjne za pomocą
elementów rodzin brył lokalnych i wczytywalnych. Gdy projekt koncepcyjny jest gotowy, można go wczytać do środowiska
projektu programu Revit (plik RVT). Tworzenie projektów w tym środowisku może przyspieszyć proces projektowania.
Zobacz Analizy bryłowe na stronie 1315.

UWAGA Standardowy Edytor rodzin jest używany podczas pracy z rodzinami poza środowiskiem projektowania
koncepcyjnego. Po wczytaniu rodziny ze środowiska projektowania koncepcyjnego do projektu dostępne są standardowe
narzędzia modelowania bryłowego.

Aby przejść do środowiska projektowania koncepcyjnego, użyj jednego z poniższych sposobów:

■ Środowisko projektowania koncepcyjnego

Użyj interfejsu użytkownika programu Revit, aby utworzyć nowe rodziny brył znajdujące się poza środowiskiem projektu.
Jeśli zachodzi taka potrzeba, można wczytać te rodziny brył do projektu.

■ Środowisko projektu programu Revit

Narzędzie Bryła lokalna dostępne w projekcie programu Revit służy do tworzenia rodzin brył lub manipulowania nimi.
Po przejściu do środowiska projektowania koncepcyjnego poprzez narzędzie Bryła lokalna środowisko to nie zawiera
płaszczyzn odniesienia 3D i poziomów 3D.

UWAGA Środowisko projektowania koncepcyjnego programu Revit umożliwia tworzenie nowych brył. W przypadku brył
utworzonych za pomocą poprzedniej wersji programu Revit Architecture używane są te same narzędzia modelowania
bryłowego, które były używane do ich utworzenia i pozostają przeznaczone dla tych narzędzi w trakcie projektu.

Poznawanie projektów koncepcyjnych

Środowisko projektowania koncepcyjnego programu Revit jest używane w następujących przypadkach:

■ Wczesne modele analizy koncepcyjnej. Zobacz Wczesne modele analizy koncepcyjnej na stronie 136.

■ Zintegrowane modele analityczne. Zobacz Zintegrowane modele analitycznych na stronie 137.

■ Inteligentne komponenty podrzędne. Zobacz Inteligentne komponenty podrzędne na stronie 137.

Wczesne modele analizy koncepcyjnej

Umożliwiają tworzenie i poznawanie modeli przed zdecydowaniem o określonym projekcie. Jeśli zostanie podjęta decyzja o
wykorzystaniu jednego z projektów, pozwalają zintegrować go z głównym projektem programu Revit.
Gdy rozwijane są projekty koncepcyjne, zanim spełnią one pożądane wymagania projektowe, mogą przybierać różne formy.
Środowisko projektowania koncepcyjnego umożliwia bezpośrednie tworzenie form i manipulowanie nimi, ułatwiając szybkie
tworzenie różnych wariantów projektu.

1. Utworzenie formy. 2. Manipulowanie kształtem

formy.

136 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 3. Obrócenie górnej 4. Podzielenie górnej
powierzchni. powierzchni i utworzenie na
niej wzoru.

Zintegrowane modele analitycznych

Umożliwiają odniesienie projektu koncepcyjnego do pliku projektu programu Revit i kontynuowanie modyfikowania go. Na
przykład projektu można użyć do dostarczenia ważnych odsyłaczy dla modelu budynku. Projekty koncepcyjne zapisane w
plikach projektu programu Revit można nadal rozwijać w środowisku projektowania koncepcyjnego. Zobacz Przełączanie
pomiędzy środowiskiem projektowania koncepcyjnego i środowiskiem projektu na stronie 138.

Inteligentne komponenty podrzędne

Projektów koncepcyjnych można używać jako inteligentnych komponentów podrzędnych zagnieżdżonych w innych modelach.
Na przykład jeśli projekt koncepcyjny ma odniesienie w większym modelu budynku, można go użyć w wielu położeniach i
wygenerować go ponownie.
W środowisku projektowania koncepcyjnego można tworzyć komponenty parametryczne potrafiące przystosowywać się do
podzielonej powierzchni. Zobacz Rozdzielanie powierzchni na stronie 190.
W poniższej tabeli przedstawiono komponent parametryczny dodany do podzielonej powierzchni.

Komponent Podzielona powierzchnia z

parametryczny komponentem
parametrycznym

Środowisko projektowania koncepcyjnego — interfejs

Dostęp do narzędzi do rozwijania projektów koncepcyjnych można uzyskać z poziomu wstążki. Mogą się one zmieniać w
zależności od tego, jaką czynność należy wykonać, aby zakończyć działanie. Na przykład jeśli narysowano i wybrano prostokąt,
udostępnione zostanie narzędzie Utwórz formę. Narzędzie Utwórz formę pozwala natychmiast wyciągnąć rysunek i
utworzyć z niego formę bryły lub wycięcia. Zobacz Wstążka na stronie 19.
Po wybraniu powierzchni na formie udostępnione zostanie narzędzie Podziel powierzchnię. To narzędzie pozwala podzielić
powierzchnię na komponenty do zabudowania. Zobacz Rozdzielanie powierzchni na stronie 190.
Podczas pracy nad projektem koncepcyjnym można manipulować nim bezpośrednio w obszarze rysunku, używając kilku
dostępnych kontrolek. Zobacz Manipulowanie formami na stronie 187.

Zintegrowane modele analitycznych | 137

Tworzenie rodziny brył koncepcyjnych
Podczas tworzenia rodzin brył w środowisku projektowania koncepcyjnego dostęp do wielu istotnych narzędzi można uzyskać
z poziomu karty Narzędzia główne i paska opcji. Zobacz Tworzenie form brył na stronie 169.

Panel... zawiera narzędzia pozwalające...

Zaznaczenie ukończyć działanie w obszarze rysunku.

Rysuj rysować kształty używane do tworzenia form

i powierzchni.

Odniesienie tworzyć poziomy 3D i geometrię odniesienia.

Model wczytywać rodziny do środowiska

projektowania koncepcyjnego.

Wymiar wymiarować linie i ustawiać ich właściwości

typu.

Płaszczyzna robocza ustawiać i pokazywać płaszczyznę roboczą.

Forma tworzyć formy bryły lub wycięcia z wybranych

linii.

Edytor rodzin wczytywać pliki rodzin brył do pliku projektu

programu Revit.

Właściwości rodziny ustawiać kategorię rodziny, parametr i reguły

typu rodziny.

W środowisku projektowania koncepcyjnego po wybraniu form lub linii na pasku opcji wyświetlane są przydatne opcje. Na
pasku opcji wyświetlane są opcje umożliwiające:

■ Wybranie płaszczyzny roboczej. Zobacz Płaszczyzny robocze 3D na stronie 145.

■ Utworzenie powierzchni z linii. Zobacz Formy powierzchniowe na stronie 174.

■ Włączenie przyciągania 3D. Zobacz Przyciąganie 3D na stronie 142.

■ Utworzenie łańcucha linii.

■ Ustawienie wartości odsunięcia.

■ Ustawienie promienia.

Przełączanie pomiędzy środowiskiem projektowania koncepcyjnego i środowiskiem

projektu
Po zrealizowaniu koncepcji można przełączyć do środowiska projektu programu Revit. Na przykład może zajść potrzeba
przeprowadzenia analizy powierzchni, oszacowania stropów lub dodania ścian osłonowych. Jeśli szacunki wykażą, że potrzebna
jest większa powierzchnia stropu na danym poziomie, można powrócić do środowiska projektowania koncepcyjnego w celu
wprowadzenia odpowiednich dostosowań.

138 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Poniższe procedury definiują:

■ sposób przenoszenia rodziny brył pomiędzy środowiskiem projektowania koncepcyjnego a środowiskiem projektu oraz
sposób jej edytowania w środowisku projektowania koncepcyjnego,

■ sposób przenoszenia lokalnej rodziny brył pomiędzy środowiskiem projektowania koncepcyjnego a środowiskiem projektu
oraz sposób jej edytowania w środowisku projektowania koncepcyjnego.

PORADA Aby w łatwy sposób przełączać widoki, kliknij kolejno opcję ➤ Ostatnio używane dokumenty i wybierz
jeden z użytych widoków.

Tematy pokrewne

■ Rodziny wczytywalne na stronie 509

■ Elementy lokalne na stronie 519

■ Rodziny w programie Revit na stronie 499

Przenoszenie wczytywalnych rodzin brył

Poniższa procedura służy do przenoszenia wczytywalnej rodziny brył z projektu koncepcyjnego do projektu. Zobacz Wczytanie
bieżącej rodziny do projektu na stronie 513.

1 W środowisku projektowania kontekstowego kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤
Wczytaj do projektu. Rodzina jest wczytywana do projektu programu Revit.

UWAGA Jeśli rodzina nie została umieszczona wcześniej w projekcie, przeciągnij obraz podglądu w żądane położenie
i kliknij, aby go umieścić. Jeśli rodzina została umieszczona zostanie wyświetlony monit o określenie, czy bieżąca
wersja oraz jej wartości parametrów mają zostać nadpisane.

2 Analizuj bryłę. Zobacz Analizowanie projektu koncepcyjnego na stronie 1321.

Jeśli zachodzi taka potrzeba, należy powrócić do środowiska projektowania koncepcyjnego i wprowadzić dostosowania bryły,
tak jak opisano w poniższej procedurze.
Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego — przegląd na stronie 136.

Edytowanie wczytywalnych rodzin brył

Poniższa procedura służy do edytowania rodziny brył, która została wczytana z projektu do środowiska projektowania
koncepcyjnego.

1 W projekcie wybierz bryłę, która ma zostać dostosowana.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Bryła ➤ panel Tryb ➤ Edytuj rodzinę i w oknie dialogowym programu Revit kliknij
przycisk Tak. Zostanie otwarte środowisko projektowania koncepcyjnego.

3 Dostosuj bryłę. Na przykład użyj kontrolek przeciągania, aby powiększyć bryłę.

4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ Wczytaj do projektu. Zostanie otwarte środowisko
projektu i możliwe będzie kontynuowanie tworzenia projektu.

Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego — przegląd na stronie 136.

Przełączanie pomiędzy środowiskiem projektowania koncepcyjnego i środowiskiem projektu | 139

Przenoszenie lokalnych rodzin brył
Poniższa procedura służy do przenoszenia lokalnej rodziny brył ze środowiska projektu do środowiska projektowania
koncepcyjnego.

1 Otwórz projekt Revit.

2 Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ Bryła lokalna.

3 W oknie dialogowym Nazwa nadaj nazwę bryle lokalnej. Zostanie otwarte środowisko projektowania koncepcyjnego.

4 Można również utworzyć formę lub manipulować bryłą w określony sposób, używając dostępnych narzędzi. Zobacz
Formy na stronie 167.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Edytor lokalny ➤ Zakończ bryłę. Bryła jest przenoszona z
powrotem do środowiska projektu.

Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego — przegląd na stronie 136.

Edytowanie lokalnych rodzin brył

W zależności od sposobu uzyskania dostępu, narzędzia do edycji służące do manipulowania bryłą lokalną różnią się. Na
przykład uchwyty kształtu używane podczas edytowania bryły lokalnej w środowisku projektu są dwuwymiarowe. Jednak w
przypadku edytowania bryły lokalnej w środowisku projektowania koncepcyjnego kontrolki 3D umożliwiają dalsze
modyfikowanie bryły poprzez przesuwanie wierzchołków, krawędzi i punktów.
Poniższa procedura służy do edytowania lokalnej rodziny brył, która została przeniesiona z projektu do środowiska projektowania
koncepcyjnego.
Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego — przegląd na stronie 136.
1 Otwórz plik projektu.

2 Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ Pokaż bryłę.
3 Wybierz bryłę.

UWAGA Dostępne uchwyty kształtu 2D umożliwiają modyfikowanie bryły.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Bryła ➤ panel Model ➤ Edytuj lokalnie. Zostanie otwarte środowisko
projektowania koncepcyjnego.

UWAGA Dostępne kontrolki 3D umożliwiają modyfikowanie bryły.

5 Modyfikuj bryłę.

6 Kliknij kolejno kartę Modeluj bryłę lokalną ➤ panel Edytor lokalny ➤ Zakończ bryłę.

Pliki szablonu w środowisku projektowania koncepcyjnego

Środowisko projektowania koncepcyjnego zawiera trzy pliki szablonu rodziny standardowej.

■ Mass.rft
Szablon ten jest używany do tworzenia nowych rodzin brył koncepcyjnych.

140 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 W celu utworzenia nowej rodziny brył kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Bryła koncepcyjna. W oknie dialogowym
wybierz plik Mass.rft.

■ Curtain Panel Pattern Based.rft

Rodziny powtarzalnych komponentów na stronie 202 tworzy się za pomocą tego szablonu.

W celu utworzenia nowej rodziny komponentów kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina i wybierz szablon z
okna dialogowego Nowa rodzina — wybierz szablon.

■ Komponent adaptacyjny
Szablon ten jest używany do tworzenia nowych rodzin komponentów adaptacyjnych na stronie 208.

Rysowanie w środowisku projektowania koncepcyjnego

Po przejściu do środowiska projektowania koncepcyjnego można od razu rozpocząć rysowanie koncepcji w 3D. Wybierz
narzędzie rysunkowe, takie jak linia, i kliknij w dowolnym miejscu w obszarze rysunku, aby rozpocząć tworzenie formy. Zobacz
Formy na stronie 167.

UWAGA Aby rysować w widoku 2D, otwórz go za pomocą Przeglądarki projektu.

Przegląd rysunku
Rysowanie odbywa się podczas umieszczania linii i punktów w celu utworzenia formy. Można rysować na następujących
elementach:

■ poziomy 3D,

■ płaszczyzny odniesienia 3D,

■ punkty odniesienia.

Poziomy 3D i płaszczyzny odniesienia 3D są wykrywane automatycznie. Są one podświetlane w obszarze rysunku po przesunięciu
na nie wskaźnika. Kliknij aby wybrać jedną z nich i ustaw ją jako aktywną płaszczyznę roboczą.

Aby rysować w środowisku projektowania koncepcyjnego

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia.

UWAGA Aby narysować formę opartą na odniesieniu, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel
Rysuj ➤ Odniesienie przed wybraniem narzędzia rysunkowego. Zobacz Formy niezwiązane i oparte na
odniesieniu na stronie 171.

Na pasku opcji udostępnianych jest kilka opcji. Można ustawić płaszczyznę umieszczenia, utworzyć powierzchnię
poprzez narysowanie zamkniętych profili, narysować łańcuch linii i ustawić wartość odsunięcia lub promienia.
Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego — interfejs na stronie 137.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Rysuj ➤ Rysuj na powierzchni, aby rysować na powierzchni,
lub kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Rysuj ➤ Rysuj na płaszczyźnie roboczej, aby rysować na
płaszczyźnie roboczej.
3 Kliknij w obszarze rysunku i narysuj linię.

4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

Rysowanie w środowisku projektowania koncepcyjnego | 141

Przyciąganie 3D
Użyj przyciągania 3D, aby zapewnić dokładne położenie punktów umieszczenia na wierzchołku modelu. Na przykład
przyciągania 3D można użyć w celu ułatwienia umieszczania powierzchni na bryle, która może zostać później użyta w projekcie
jako strop lub dach. Aby włączyć przyciąganie 3D, na pasku opcji wybierz opcję przyciąganie 3D.

Aby utworzyć powierzchnię za pomocą przyciągania 3D

1 Utwórz 2 formy. Zobacz Formy na stronie 167.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia.

3 Na pasku opcji kliknij opcję Przyciąganie 3D.
4 (Opcjonalnie) Na pasku opcji z wybierz opcję Łańcuch oraz z listy Płaszczyzna umieszczenia wybierz nazwane
odniesienie.
5 Narysuj linię od jednego wierzchołka do innego.

UWAGA Linie są przyciągane do wierzchołków.

6 Wybierz linię i kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ kartę Narzędzia główne ➤ Utwórz formę.

Wyrównywanie 3D
Narzędzie do wyrównywania w widoku 3D służy do wyrównywania jednego lub więcej elementów z wybranym elementem.
Zobacz Wyrównywanie elementów na stronie 1470.
Wybierz narzędzie do wyrównywania, kliknij element docelowy (wierzchołek, krawędź, powierzchnię, punkt, linię, łuk,
płaszczyznę odniesienia lub poziom), a następnie kliknij ponownie, aby wskazać element, który ma zostać wyrównany względem
elementu docelowego.

142 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Widok elementów niewyrównanych z boku

Widok elementów niewyrównanych z lotu ptaka

Kliknij, aby wybrać powierzchnię elementu do wyrównania.

Wyrównywanie 3D | 143
 Kliknij, aby wybrać powierzchnię elementu, do której ma zostać
wykonane wyrównanie.

Elementy są wyrównane

Właściwości wystąpienia linii modelowej w projekcie koncepcyjnym

Można zmodyfikować wiele właściwości linii dla rodziny brył w projekcie koncepcyjnym. Linie mają właściwości wystąpienia
elementu, ponieważ nie są one jeszcze częścią rodziny. Wybierz linię i zmień właściwości na palecie Właściwości.

Nazwa Opis

Wiązania

Płaszczyzna robocza Płaszczyzna robocza, z którą linia jest

powiązana.

Grafika

Widoczny Włącza lub wyłącza widoczność i otwiera okno

dialogowe Skojarz parametr rodziny, umo-
żliwiając przeglądanie istniejących
parametrów i dodawanie nowych.

Nadpisania widoczności/grafiki Umożliwia ustawienie widoków 3D dla

wyświetlania w poszczególnych widokach
oraz poziomów szczegółowości: niski, średni
lub wysoki.

144 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Nazwa Opis

Wymiary

Długość Rzeczywista długość linii.

Dane identyfikacyjne

Podkategoria Umożliwia ustawienie dla podkategorii linii

wartości Forma [rzut] lub Wycięcie.

Jest linią odniesienia Zmienia niezwiązaną linię odniesienia na linię

odniesienia. Wyświetla okno dialogowe
Skojarz parametr rodziny, w którym znajduje
się lista istniejących parametrów i można
dodać nowe parametry.

Inne

Odniesienie Umożliwia ustawienie dla typu odniesienia

wartości Brak odniesienia, Odniesienie słabe
lub Odniesienie mocne.

Modelowa lub symboliczna Rzeczywisty typ linii.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

Płaszczyzny robocze 3D
Po wybraniu narzędzia rysunkowego w środowisku projektowania koncepcyjnego dostępne płaszczyzny robocze 3D są
wykrywane automatycznie podczas przesuwania nad nimi wskaźnika w obszarze rysunku. Można kliknąć, aby wybrać jedną
z tych płaszczyzn roboczych lub ustawić ją bezpośrednio z poziomu nazwanych odniesień znajdujących się na liście Płaszczyzna
umieszczenia znajdującej na pasku opcji. Jeśli istnieje kilka widoków 3D ułożonych sąsiadująco, zmiana aktywnej płaszczyzny
roboczej w jednym z tych widoków spowoduje zmiany we wszystkich widokach 3D.

UWAGA Na liście Płaszczyzny umieszczenia dostępne są tylko nazwane płaszczyzny odniesienia.

UWAGA Elementy można wyrównać bezpośrednio w widokach 3D bez konieczności wybierania płaszczyzny roboczej.
Zobacz Wyrównywanie elementów na stronie 1470.

Gdy wybrane jest narzędzie rysunkowe, udostępniane są dwa narzędzia:

■ Rysuj na powierzchni: płaska powierzchnia może być płaszczyzną roboczą.

■ Rysuj na płaszczyźnie roboczej: poziom na płaszczyźnie odniesienia może być bezpośrednio ustawiony jako płaszczyzna
robocza.

■ Przeglądarka płaszczyzny roboczej: umożliwia edycję tymczasowego widoku 2D bieżącej aktywnej płaszczyzny roboczej.

Płaszczyzny robocze 3D | 145

Ustawianie i wyświetlanie płaszczyzn roboczych
Użyj narzędzi Ustaw i Pokaż, aby ustawić aktywną płaszczyznę roboczą i wyświetlić lub ukryć płaszczyznę roboczą. Zobacz
Zakładanie płaszczyzny roboczej na stronie 1509.
Gdy płaszczyzna robocza nie jest wykrywana automatycznie, użyj paska opcji, aby bezpośrednio ustawić płaszczyznę roboczą.

Aby ustawić i wyświetlić płaszczyznę roboczą

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Ustaw.

2 Przesuń wskaźnik myszy na obszar rysunku, aby podświetlić dostępne płaszczyzny robocze.
3 Kliknij, aby wybrać płaszczyznę roboczą. gdy jest ona podświetlana.

4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Pokaż. Aktywna płaszczyzna
robocza staje się widoczna.

Aby bezpośrednio ustawić płaszczyznę roboczą

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Ustaw.

2 Na pasku opcji wybierz płaszczyznę roboczą z listy rozwijanej Płaszczyzna umieszczenia. Można również kliknąć
płaszczyznę roboczą w obszarze rysunku.

PORADA Lista Płaszczyzna umieszczenia jest również dostępna po wybraniu nowego narzędzia z panelu
Rysuj.

Zobacz Płaszczyzny robocze 3D na stronie 145.

Edytowanie za pomocą Przeglądarki płaszczyzny roboczej

Przeglądarka płaszczyzny roboczej służy do modyfikowania elementów zależnych od płaszczyzny roboczej w modelu
koncepcyjnym. Jest to widok tymczasowy, który nie jest zachowywany w Przeglądarce projektu. Jest on przydatny w przypadku
edytowania profili w formach, wyciągnięciach po ścieżce i wyciągnięciach po ścieżce ze zmianą profilu.

1 Wybierz płaszczyznę roboczą lub profil elementu.

146 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Przeglądarka płaszczyzny roboczej.
W Przeglądarce płaszczyzny roboczej otwierany jest właściwy widok 2D.

3 Edytuj model koncepcyjny zgodnie z potrzebami.

Płaszczyzny robocze 3D | 147

 Zmiany wprowadzone w widokach projektu lub w Przeglądarce płaszczyzny roboczej są wprowadzane do innych widoków
w czasie rzeczywistym.

Poziomy 3D
W widoku domyślnym środowiska projektowania koncepcyjnego poziomy wyświetlane są jako linie wokół tylnego boku pola.

148 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Po wybraniu poziomu w obszarze rysunku wyświetlane są następujące informacje:

■ rzędna poziomu,

■ nazwa poziomu,

■ odległości pomiędzy wybranym poziomem i otaczającymi poziomami,

■ uchwyty przeciągania używane do zmiany powierzchni poziomu.

Tworzenie poziomów 3D
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Odniesienie ➤ Poziom.

2 Przesuwaj wskaźnik w obszarze rysunku, aż do wyświetlenia żądanej rzędnej, a następnie kliknij, aby umieścić poziom.
Kontynuuj umieszczanie poziomów zgodnie z potrzebami.

3 Aby zakończyć umieszczanie poziomów, kliknij kolejno kartę Umieść poziom ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

Zmiana wysokości pomiędzy poziomami 3D

Aby zmienić wysokość pomiędzy poziomami, przeciągnij poziom na żądaną wysokość lub ustaw wysokość bezpośrednio,
wpisując nową wartość wysokości. Przy przesuwaniu środkowego poziomu, poziomy górny i dolny pozostają nieruchome, a
wysokości pozostałych poziomów znajdujących się między nimi są odpowiednio dopasowywane.

1 Kliknij poziom 3D. Poziom zostanie podświetlony i wyświetlona zostanie wartość wymiaru długości.

2 Kliknij wartość.

3 Wpisz nowy wymiar w polu tekstowym.

Poziomy 3D są dostosowywane, tak aby ich wymiary były równe wartości parametru.

Zmiana rzędnych poziomów 3D

1 Kliknij poziom 3D.

2 Kliknij wartość rzędnej w obszarze rysunku.

Poziomy 3D | 149
 3 Wpisz nową wartość rzędnej w polu tekstowym.

4 Naciśnij klawisz Enter.

Nowe rzędne poziomu 3D zostały ustawione.

Zmiana nazw poziomów 3D

1 Kliknij poziom 3D. Zostanie wyświetlona nazwa poziomu.

2 Kliknij nazwę poziomu. Jest ona wyświetlana w polu tekstowym.

3 Wpisz nową nazwę.

4 Naciśnij klawisz Enter lub kliknij poza polem tekstowym.

5 (Opcjonalnie) Jeśli kliknięto poza polem tekstowym, kliknij przycisk Tak w oknie dialogowym programu Revit, jeśli
zachodzi potrzeba zmiany nazwy odpowiadających widoków.

Na poziomie zostanie wyświetlona nowa nazwa poziomu.

Bezpośrednia zmiana powierzchni poziomu 3D

1 Kliknij poziom 3D. Ramka ograniczająca poziomu zostanie podświetlona i wyświetlone zostaną uchwyty przeciągania
w kształcie okręgów.

2 Przeciągnij ramkę ograniczającą, tak aby uzyskać pożądaną wielkość.

Nowa powierzchnia poziomu 3D została ustawiona.

Przełączanie pomiędzy poziomem 3D i jego odpowiadającym widokiem

1 Kliknij dwukrotnie okrąg na końcu poziomu 3D. Zostanie wyświetlony rzut podłogi.

2 Na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Widok 3D). Zostanie wyświetlony widok 3D.

Grafika poziomu 3D
Ustawiając odpowiednie parametry w oknie dialogowym Właściwości typu, można określić, aby dla poziomów 3D wyświetlany
był symbol nagłówka poziomu. Zobacz Właściwości poziomu na stronie 96.

Aby wyświetlić symbol nagłówka poziomu

1 Wybierz poziom.

2 Kliknij opcję Zmień | Poziomy ➤ panel Właściwości ➤ Właściwości typu.

3 Wybierz opcję Symbol domyślnie na końcu 1.
4 Wybierz opcję Symbol domyślnie na końcu 2.

150 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Właściwości typu poziomu 3D
Wiele właściwości poziomów 3D można modyfikować. Wybierz poziom, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień |
Poziomy ➤ panel Właściwości ➤ Właściwości typu.

Nazwa Opis

Grafika

Szerokość linii Umożliwia kontrolę grubości linii poziomu

poprzez wybranie z listy.

Kolor Umożliwia kontrolę koloru linii poziomu

poprzez ustawienie wartości RGB.

Wzór linii Umożliwia kontrolę wzoru linii poziomu

poprzez wybranie wartości z listy rozwijanej.

Symbol Umożliwia ustawienie dla nagłówka poziomu

wartości brak lub Nagłówek poziomu — cel.

Symbol domyślnie na zakończeniu 1 Umożliwia ustawienie kontrolki na początku

linii poziomu poprzez zaznaczenie pola
wyboru.

Symbol domyślnie na zakończeniu 2 Umożliwia ustawienie kontrolki na końcu linii

poziomu poprzez zaznaczenie pola wyboru.

Właściwości wystąpienia elementu poziomu 3D

Na palecie Właściwości można ustawić właściwości wystąpienia poziomu 3D.

Nazwa Opis

Wiązania

Rzędna Ustawia rzędną poziomu.

Dane identyfikacyjne

Nazwa Umożliwia ustawienie nazwy poziomu.

Płaszczyzny odniesienia 3D
Płaszczyzny odniesienia są wyświetlane w środowisku projektowania koncepcyjnego w widoku 3D. Te płaszczyzny odniesienia
można edytować jako elementy 3D. Na przykład można przypiąć płaszczyznę odniesienia 3D, tak aby nie można było jej

Płaszczyzny odniesienia 3D | 151

 przesunąć. Można również ją odpiąć i przeciągnąć, aby zmienić jej wielkość. Gdy ta opcja jest wybrana, nazwa płaszczyzny
odniesienia jest wyświetlana w widoku 3D.

Przypięta płaszczyzna odniesienia 3D z

wyświetlaniem uchwytów przeciągania

Punkty odniesienia
Punkt odniesienia jest elementem określającym położenie w przestrzeni roboczej XYZ w środowisku projektowania
koncepcyjnego. Punkty odniesienia są umieszczane w celu projektowania i kreślenia linii, splajnów i form. W poniższym
przykładzie umieszczono 5 punktów odniesienia w celu zdefiniowania ścieżki splajnu.

Istnieją trzy typy punktów odniesienia:

■ swobodne,

■ znajdujące się na liniach i powierzchniach,

■ sterujące geometrią.

Punkty swobodne
W przeciwieństwie do punktów sterujących i punktów będących obiektami podrzędnymi, punkty swobodne to punkty
odniesienia umieszczane na płaszczyźnie roboczej. Po wybraniu punktów swobodnych wyświetlane są dla nich kontrolki 3D.
Punkty te można przesuwać w dowolne miejsce w przestrzeni roboczej 3D i zachowują one swoje odniesienie do płaszczyzny,
na której zostały umieszczone.

152 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Aby umieścić punkty na płaszczyźnie roboczej
1 W przypadku rysowania wzdłuż osi Z otwórz widok 3D, aby w nim pracować. W przeciwnym razie otwórz rzut
podłogi.
2 W przypadku pracy w widoku 3D wybierz płaszczyznę roboczą w obszarze rysunku w środowisku projektowania
koncepcyjnego.

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Element punktowy.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Rysuj ➤ Rysuj na płaszczyźnie roboczej.
5 Jeśli opcja ta nie została wybrana w etapie 2, wybierz płaszczyznę roboczą z listy Płaszczyzna umieszczenia
znajdującej się na pasku opcji.
W widokach 3D można odznaczyć opcję Względny, aby wymusić położenie punktu odniesienia wzdłuż dolnej
części pionowych płaszczyzn roboczych.

6 Umieść punkty wzdłuż płaszczyzny roboczej.

7 Po zakończeniu umieszczania punktów kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.
Jeśli zachodzi taka potrzeba, można zmienić położenie punktów swobodnych.

Punkty będące obiektami podrzędnymi

Punkty będące obiektami podrzędnymi to punkty odniesienia umieszczane na istniejącym splajnie lub istniejącej linii, krawędzi
czy powierzchni. Są one mniejsze niż punkty sterujące i każdy z nich ma własną płaszczyznę roboczą umożliwiającą dodanie

Punkty odniesienia | 153

 kolejnych elementów geometrii prostopadle do jego obiektu nadrzędnego. Punkt będący obiektem podrzędnym będzie
przesuwany razem z elementem nadrzędnym i może się przesuwać wzdłuż niego.

Punkty będące obiektami podrzędnymi są umieszczane wzdłuż poniższych elementów:

■ Linie modelowe i linie odniesienia, takie jak linie, łuki, elips i splajny (Beziera i Hermite'a);

■ Krawędzie i powierzchnie elementu formy (płaskie, prostokreślne, rozwiązane, walcowe i Hermite'a);

■ połączone krawędzie formy (krawędzie i powierzchnie kombinacji geometrycznej);

■ wystąpienia rodziny (krawędzie i powierzchnie).

Jak opisano w poniższych tematach, procedura umieszczania punktów będących obiektami podrzędnymi różni się w zależności
od typu elementu obiektu nadrzędnego.

UWAGA Jeśli obiekt nadrzędny zostanie usunięty, punkty będące obiektami podrzędnymi zostaną również usunięte.

Umieszczanie punktów będących obiektami podrzędnymi wzdłuż splajnu

Punkty będące obiektami podrzędnymi tworzą płaszczyzny robocze w celu dodania dodatkowych elementów geometrii, które
przesuwają się razem z elementem nadrzędnym.
1 W przypadku rysowania wzdłuż osi Z otwórz widok 3D, aby w nim pracować. W przeciwnym razie otwórz rzut
podłogi.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Element punktowy.

3 Kliknij opcję Zmień | Linie ➤ panel Rysuj ➤ Rysuj na płaszczyźnie roboczej.

4 Wybierz płaszczyznę roboczą z listy Płaszczyzna umieszczenia znajdującej się na pasku opcji.
W widokach 3D można odznaczyć opcję Względny, aby wymusić położenie punktu odniesienia wzdłuż dolnej
części pionowych płaszczyzn roboczych.

5 Umieść punkty będące obiektami podrzędnymi wzdłuż splajnu.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Wybierz ➤ Zmień po zakończeniu.

W razie potrzeby można zmienić położenie wzdłuż splajnu punktu będącego obiektem podrzędnym.

Umieszczanie punktów będących obiektami podrzędnymi wzdłuż krawędzi lub

powierzchni
Powierzchnie i krawędzie form mogą być używane jako alternatywne płaszczyzny robocze na potrzeby umieszczania punktów
będących obiektami podrzędnymi.
1 W przypadku rysowania wzdłuż osi Z otwórz widok 3D, aby w nim pracować. W przeciwnym razie otwórz rzut
podłogi.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Element punktowy.

154 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Rysuj ➤ Rysuj na powierzchni.
4 W obszarze rysunku umieść wskaźnik myszy na krawędzi lub powierzchni i kliknij, aby umieścić punkty będące
obiektami podrzędnymi.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Wybierz ➤ Zmień po zakończeniu.

Punkty sterujące
Punkty sterujące to punkty odniesienia sterujące geometrią zależnego splajnu. Punkty sterujące są zwykle tworzone
automatycznie, gdy do wygenerowania linii, krzywej lub splajnu użyto punktów swobodnych.

Gdy ta opcja jest zaznaczona, dla punktów sterujących wyświetlane są kontrolki 3D.
Punkty sterujące są tworzone z umieszczonych punktów będących obiektami podrzędnymi. Zobacz Umieszczanie punktów
będących obiektami podrzędnymi wzdłuż splajnu na stronie 154.

Aby umieścić punkty sterujące wzdłuż splajnu

1 W przypadku rysowania wzdłuż osi Z otwórz widok 3D, aby w nim pracować. W przeciwnym razie otwórz rzut
podłogi.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Element punktowy.

3 Umieść punkt będący obiektem podrzędnym wzdłuż splajnu.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

5 Wybierz nowy punkt będący obiektem podrzędnym.
6 Na pasku opcji kliknij opcję Uczyć punktem sterującym.
Punkt jest teraz punktem sterującym i w razie potrzeby może być użyty do zmodyfikowania geometrii splajnu.

Punkty odniesienia | 155

Adaptacyjne punkty umieszczenia
Punkty adaptacyjne to zmodyfikowane punkty odniesienia używane podczas projektowania komponentu adaptacyjnego.
Punkty adaptacyjne mogą być używane przy umieszczaniu komponentów (Punkt umieszczenia) lub jako uchwyty kształtu
(Punkt uchwytu kształtu). Jeśli punkty adaptacyjne są używane przy umieszczaniu, będą one ponumerowane w kolejności
umieszczania, gdy wczytywany będzie komponent.

Punkty adaptacyjne tworzy się poprzez zmodyfikowanie punktów odniesienia. Po ustaleniu adaptacji punktu odniesienia staje
się on domyślnie punktem umieszczenia.

Aby utworzyć punkty adaptacyjne

1 Umieść swobodne, podrzędne lub sterujące punkty odniesienia w miejscach, gdzie wymagane są punkty
adaptacyjne.
2 Wybierz punkt odniesienia.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Punkty odniesienia ➤ panel Komponent adaptacyjny ➤ Ustal adaptację.

Punkt jest teraz adaptacyjny. Aby przywrócić punkt jako punkt odniesienia, wybierz go i kliknij ponownie opcję Ustal
adaptację.
Należy zauważyć, że punkty adaptacyjne są ponumerowane w kolejności umieszczenia. W obszarze rysunku kliknij numer
punktu, aby go zmienić. Zostanie on przekształcony w pole tekstowe dostępne do edycji. Jeśli zostanie wprowadzony numer,
który jest już używany dla punktu adaptacyjnego, punkty zamienią się numerami. Numery punków adaptacyjnych można
również zmienić na palecie Właściwości.
Geometria narysowana za pomocą punktów adaptacyjnych daje komponent adaptacyjny.

Orientacja punktu adaptacyjnego

Na palecie Właściwości można określić orientację pionową punktu adaptacyjnego. W sekcji Komponent adaptacyjny określ
właściwość Orientacja jako jedno z poniższych ustawień. Przedstawione przykłady zostały utworzone z poniższą rodziną
komponentów.

Żółta linia reprezentuje orientację od góry do dołu, linia czerwona reprezentuje orientację od przodu do tyłu, a linia niebieska
— od lewej do prawej. Należy zwrócić uwagę, że ta orientacja występuje w rodzinie komponentów adaptacyjnych. Zauważ, w
jaki sposób zmienia się orientacja, gdy jest ustawiona dla środowiska projektu komponentu lub bryły.
Według odniesienia obiektu nadrzędnego. Orientuje pionowo od powierzchni obiektu nadrzędnego punktu.

156 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Pionowo w miejscu umieszczenia. Rzutuje pionowo od miejsca umieszczenia.

Oblicz automatycznie. Generuje optymalny rzut pionowy dla geometrii zamkniętej pętli.
Ortogonalnie w miejscu umieszczenia. Rzutuje pionowo do środowiska projektu bryły lub komponentu. Rodzaje orientacji:
Od góry do dołu, Od przodu do tyłu i Od prawej do lewej.

Pionowo w rodzinie. Rzutuje pionowo zgodnie z umieszczeniem w rodzinie komponentów.

Punkty odniesienia | 157

 Adaptacyjne punkty uchwytów kształtu
Punktu adaptacyjnego można użyć jako uchwytu kształtu, co oznacza, że punkt nie będzie używany podczas umieszczania,
ale będzie możliwe jego przesunięcie po umieszczeniu komponentu. Na palecie Właściwości wybierz punkt adaptacyjny, dla
opcji Punkt komponentu adaptacyjnego wybierz ustawienie Punkt uchwytu kształtu (adaptacyjny).
Po określeniu uchwytu kształtu można ograniczyć jego ruch. Na palecie Właściwości dla właściwości Ograniczony określ
ustawienie Brak, Środek (lewo/prawo), Środek (przód/tył) lub Odniesienie. odniesienia.

Temat pokrewny
■ Łączenie granic podzielonych powierzchni na stronie 208

Kreślenie linii z punktów odniesienia

Istnieje kilka sposobów tworzenia splajnów, w których wykorzystywane są punkty odniesienia. Pierwszym najpopularniejszym
sposobem jest użycie dostarczonych narzędzi rysunkowych, które umożliwiają utworzenie odręcznych splajnów w projekcie.
Jeśli wymagany jest model sterowany współrzędnymi, przydatne może okazać się kreślenie splajnów z punktów, ponieważ
zapewnia to zależności parametryczne wymagane do zbudowania form.

Tworzenie linii z punktów odniesienia

1 Wybierz kartę Narzędzia główne ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.
2 Wybierz 2 punkty.
Punkty te mogą być swobodne, sterujące lub być obiektami podrzędnymi.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Punkty odniesienia ➤ panel Rysuj ➤ Linia.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Punkty odniesienia ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

Linia jest tworzona pomiędzy dwoma punktami. Punkty zachowują swój typ odniesienia (są obiektami podrzędnymi lub są
sterujące) i w przypadku przesunięcia spowodują modyfikację linii. Punkty swobodne stają się punktami sterującymi linią.

Tworzenie splajnu z punktów odniesienia

Splajn można utworzyć z istniejących punktów. Punkty te mogą być swobodne, sterujące lub być obiektami podrzędnymi i
mogą być częścią istniejącego splajnu, krawędzi lub powierzchni.

158 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 1 Wybierz kartę Narzędzia główne ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.
2 Wybierz punkty, które utworzą splajn.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Punkty odniesienia ➤ panel Rysuj ➤ Splajn przez punkty.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Punkty odniesienia ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

Splajn zostanie utworzony z wybranych punktów. Punkty swobodne stają się punktami sterującymi linią.

UWAGA Narzędzie Splajn przez punkty znajdujące się w panelu Rysuj umożliwia utworzenie punktów odniesienia
podczas odręcznego tworzenia splajnu.

Zmiana obiektu nadrzędnego punktów odniesienia

Można zmienić obiekt nadrzędny umieszczonych punktów odniesienia ze splajnów, płaszczyzn odniesienia, krawędzi i
powierzchni oraz na splajny, płaszczyzny odniesienia, krawędzie i powierzchnie.
1 Wybierz punkt, którego obiekt nadrzędny zostanie zmieniony.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Punkty odniesienia ➤ panel Zmień obiekt nadrzędny punktu ➤ Wybierz
nowy obiekt nadrzędny.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Punkty odniesienia ➤ panel Umieszczenie ➤ Rysuj na powierzchni lub
Rysuj na płaszczyźnie roboczej. W przypadku zmiany obiektu nadrzędnego na płaszczyznę roboczą wybierz
płaszczyznę roboczą z listy Płaszczyzna umieszczenia.
4 Kliknij, aby określić położenie nowego obiektu nadrzędnego w obszarze rysunku.

Zmiana obiektu nadrzędnego punktów będących obiektami podrzędnymi

Przy zmianie obiektu nadrzędnego punktu będącego obiektem podrzędnym każda geometria zastosowana do jego płaszczyzny
roboczej zostanie przesunięta z punktem.

Punkty odniesienia | 159

 Zmiana obiektu nadrzędnego punktu będącego obiektem podrzędnym, który jest częścią
splajnu

Zmiana obiektu nadrzędnego punktu będącego obiektem podrzędnym ze splajnami

zastosowanymi do jego płaszczyzny roboczej

Zmiana obiektu nadrzędnego punktów sterujących

Przy zmianie obiektu nadrzędnego punktu sterującego każda geometria zależna od niego zostanie odpowiednio dostosowana.
Jeśli nowy obiekt nadrzędny jest splajnem, punkt sterujący stanie się punktem będącym obiektem podrzędnym wzdłuż splajnu.
Splajn, w którym początkowo znajdował się punkt nadal będzie można modyfikować i dopasowywać do nowego położenia
obiektu nadrzędnego.

Podczas zmiany obiektu nadrzędnego na inną płaszczyznę punkt pozostaje punktem sterującym i zmienia się tylko położenie
i orientacja płaszczyzny roboczej.

160 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Modyfikowanie właściwości punktu odniesienia
Punkty odniesienia nie mają właściwości typu, ale można dla modyfikować wiele z ich właściwości wystąpienia elementu,
takich jak wiązania, grafika i dane wymiarów. Dostępność określonych parametrów zależy od tego, czy wybrane punkty są
swobodne, sterujące, czy są punktami będącymi obiektami podrzędnymi.
1 Wybierz punkt.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia punktu odniesienia.
3 Kliknij przycisk OK.
W poniższej tabeli znajduje się lista właściwości wystąpienia punktu odniesienia.

Nazwa Opis

Wiązania

Płaszczyzna robocza Płaszczyzna, na której znajduje się punkt

(tylko w przypadku punktów sterujących).

Grafika

Pokaż płaszczyzny odniesienia Określa, kiedy widoczne są płaszczyzny

odniesienia punktu: Zawsze, Po wybraniu lub
Nigdy.

Nadpisania widoczności/grafiki Kliknij opcję Edytuj, aby wyświetlić okno

dialogowe Nadpisania widoczności/grafiki
dla punktu odniesienia. Zobacz Widoczność
i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na
stronie 809.

Pokaż tylko normalną płaszczyznę odniesienia W przypadku punktów odniesienia będących

obiektami podrzędnymi i sterujących określa,
czy widoczna będzie tylko płaszczyzna
odniesienia prostopadła do geometrii obiektu
nadrzędnego.

Widoczny Gdy ta opcja jest zaznaczona, punkt

odniesienia będzie widoczny po wczytaniu
bryły do projektu. Należy również zauważyć,

Punkty odniesienia | 161

 Nazwa Opis
że punkty odniesienia nie mogą być ukryte
przez ustawienie Kategoria lub Nadpisanie
widoczności/grafiki, jeśli mają być
wyświetlane w projekcie.

Wymiary

Krzywa sterująca (krzywe sterujące) Gdy ta opcja jest zaznaczona, punkt

odniesienia jest punktem sterującym
mającym wpływ na geometrię. Gdy ta opcja
jest odznaczona, parametr ten jest tylko do
odczytu i punkt odniesienia staje się
swobodny lub staje się obiektem
podrzędnym.

Sterowany przez obiekt nadrzędny Gdy ta opcja jest zaznaczona, punkt

odniesienia jest punktem będącym obiektem
podrzędnym przesuwającym się wzdłuż
podrzędnej geometrii. Gdy ta opcja jest od-
znaczona, parametr ten jest tylko do odczytu
i punkt odniesienia jest swobodny.

Parametr podrzędny Wartość współczynnika (od 0 do 1) położenia

punktu odniesienia wzdłuż linii, krzywej lub
krawędzi powierzchni. Ma zastosowanie tylko
do punktów odniesienia będących obiektami
podrzędnymi.
Należy zwrócić uwagę, że w przypadku
okręgów i elips obsługiwane wartości
mieszczą się w zakresie od 0 do 2 pi, a w
przypadku krzywych nieokresowych — od 0
do 1.

Parametr położenia na linii siatki U Położenie punktu odniesienia na linii siatki U.

Parametr określa odległość od środka
powierzchni w jednostkach projektu. Ma
zastosowanie tylko do punktów odniesienia
znajdujących się na powierzchni.

Parametr położenia na linii siatki V Położenie punktu odniesienia na linii siatki V.

Parametr określa odległość powierzchni w
jednostkach projektu. Ma zastosowanie tylko
do punktów odniesienia znajdujących się na
powierzchni.

Odsunięcie Odległość odsunięcia od płaszczyzny

odniesienia punktu odniesienia. Ma
zastosowanie tylko do sterujących i
swobodnych punktów odniesienia.

Komponent adaptacyjny

Punkt Punkt odniesienia, Punkt umieszczenia (ad-

aptacyjny) lub Punkt uchwytu kształtu (ad-

162 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Nazwa Opis
aptacyjny). Określa typ punktu odniesienia.
Punkt umieszczenia (adaptacyjny) porusza
się swobodnie w środowisku 3D.

Numer Określa liczbę ustalającą porządek

umieszczenia punktów pola ściany osłonowej
według wzoru lub komponentu adaptac-
yjnego.

Pokaż numer umieszczenia Nigdy, Po wybraniu lub Zawsze. Określa, czy

i kiedy numer punktu adaptacyjnego jest
wyświetlany jako opis.

Orientacja Według odniesienia obiektu nadrzędnego,

Oblicz automatycznie, Pionowo w miejscu
umieszczenia, Ortogonalnie w miejscu
umieszczenia lub Pionowo w rodzinie. Określa
płaszczyznę odniesienia dla orientacji
pionowej punktu adaptacyjnego.

Ograniczony Brak, Środek (lewo/prawo), Środek (przód/tył)

lub Odniesienie. odniesienia. Określa zakres
ograniczenia adaptacyjnego punktu uchwytu
kształtu.

Inne

Nazwa Nazwa punktu określona przez użytkownika.

Nazwa będzie wyświetlana w podpowiedzi
po podświetleniu punktu za pomocą wska-
źnika myszy.

Tryb Prześwietlenie
W trybie Prześwietlenie wyświetlany jest ukryty szkielet geometryczny wybranej formy. W tym trybie powierzchnie stają się
przezroczyste, co umożliwia bardziej bezpośrednią interakcję z poszczególnymi elementami tworzącymi formę. Ten tryb jest
użyteczny, gdy zachodzi potrzeba ustalenia sposobu, w jaki zbudowana jest forma, lub kiedy trzeba wybrać określoną część
elementu formy do manipulacji.
Tryb Prześwietlenie jest dostępny tylko dla jednej formy w jednej chwili we wszystkich widokach modelu. Na przykład jeśli
wyświetlanych jest kilka widoków ułożonych sąsiadująco i w jednym z widoków dla formy używany jest tryb Prześwietlenie,
w pozostałych widokach również wyświetlany jest ten tryb. Analogicznie wyłączenie trybu Prześwietlenie w jednym z widoków
spowoduje wyłączenie go we wszystkich widokach.

UWAGA Tryb Prześwietlenie nie jest zachowywany pomiędzy sesjami.

Przechodzenie do trybu Prześwietlenie

1 Wybierz formę. Na wstążce zostanie udostępniona opcja Prześwietlenie. Zobacz Wybieranie form na stronie
173.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Element formy ➤ Pochłanianie światła.

Tryb Prześwietlenie | 163

 Wyświetlana jest geometria formy i węzły.

Wyświetlanie elementów w trybie Prześwietlenie

Gdy włączony jest tryb Prześwietlenie, wyświetlane są profile, ścieżki jawne i niejawne, osie formy oraz węzły sterujące używane
do utworzenia formy.
W trybie Prześwietlenie wyświetlane są następujące elementy:
■ Profile
Zamknięte pętle narysowane w celu zdefiniowania kształtu tłoczeń, wyciągnięć złożonych, obrotów i wyciągnięć po ścieżce.

■ Ścieżki jawne
Linia narysowana w celu zdefiniowania wyciągnięcia po ścieżce.

■ Ścieżki niejawne
Linie utworzone przez system w celu utworzenia tłoczeń i wyciągnięć złożonych.

■ Oś
Linia utworzona w celu zdefiniowania obrotu profilu.

■ Węzeł kontrolny
Punkty tworzone przez system na ścieżce, na której znajdują się pojedyncze profile.

164 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Manipulowanie formami w trybie Prześwietlenie
1 Wybierz formę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Element formy ➤ Pochłanianie światła. Forma jest
wyświetlana w trybie Prześwietlenie.

3 Wybierz elementy formy i wyświetlona zostanie kontrolka 3D.

4 Przeciągnij strzałkę kontrolki.

UWAGA W trybie Prześwietlenie można ponadto wybierać i usuwać profile, krawędzie i wierzchołki.

Profile
Profil to pojedyncza linia, łańcuch połączonych linii lub zamknięta pętla, której można użyć do wygenerowania formy. Profilami
można manipulować w celu zmiany geometrii formy.
Profile można dodawać do następujących typów form:

■ tłoczenia,

■ wyciągnięcia złożone,

■ wyciągnięcia po ścieżce.

Zobacz Dodawanie profilu do formy na stronie 182.

Manipulowanie formami w trybie Prześwietlenie | 165

 Tematy pokrewne

■ Zablokowane profile na stronie 166

■ Blokowanie i odblokowywanie profili na stronie 167

Zablokowane profile
Profile mogą być zablokowane lub odblokowane. Gdy profile są zablokowane, forma zachowuje zależność pomiędzy górnym
i dolnym profilem i jest ona ograniczona przez dopuszczalny zakres manipulacji. Gdy profile są odblokowane, formą można
manipulować w dowolny sposób.

UWAGA Jeśli płaszczyzna robocza jest pionowa, zależność związanego profilu będzie występować pomiędzy prawą i
lewą stroną.

W przypadku zablokowanych profili, gdy jeden profil jest manipulowany, ma to wpływ na inny profil, a przez to — na cały
kształt. Na przykład jeśli wybrany jest górny profil i został on zablokowany, wszystkie profile przyjmują kształt tego profilu.
Na poniższej ilustracji przedstawiono niezwiązaną formę, która jest zablokowana względem wybranego dolnego (kwadratowego)
profilu.

Forma niezwiązana Uzyskana zablokowana forma

Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Element formy ➤ Zablokuj profile, aby otrzymać niezwiązany typ
formy. Zobacz Formy niezwiązane i oparte na odniesieniu na stronie 171.
W przypadku profili niezwiązanych można manipulować krawędzią lub wierzchołkiem profilu.

Początkowa forma nie- Zmodyfikowany prawy Uzyskana forma nie-

związana dolny wierzchołek związana

Temat pokrewny

■ Blokowanie i odblokowywanie profili na stronie 167

166 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Blokowanie i odblokowywanie profili
Aby odblokować profil
1 Wybierz zablokowaną formę. Zobacz Wybieranie form na stronie 173.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Zmień formę ➤ Odblokuj profile.

Aby zablokować profil

1 Wybierz formę. Zobacz Wybieranie form na stronie 173.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ Zmień element formy ➤ Zablokuj profile. Wybrany profil
steruje zablokowanym kształtem.
Wszystkie profile formy są zablokowane, włączając dodatkowe profile, które mogły zostać dodane po poprzednim
odblokowaniu profilu.

UWAGA Użyj trybu Prześwietlenie, aby wyświetlić profile formy. Zobacz Tryb Prześwietlenie na stronie 163.

Formy
Rozpocznij poznawanie koncepcji budynku poprzez utworzenie różnych kształtów geometrycznych, tłoczeń, wyciągnięć po
ścieżce i wyciągnięć złożonych. Formy są zawsze tworzone poprzez narysowanie linii, wybranie ich i kliknięcie opcji Utwórz
formę. Użyj tego narzędzia, aby utworzyć dowolną powierzchnię, formę bryły 3D lub wycięcia, a następnie bezpośrednio
manipuluj ją, używając kontrolek manipulowania formą 3D.

Typy linii, których można użyć do utworzenia formy:

■ Linie

■ Linie odniesienia

■ Linia wg punktów

■ Linie importowane

■ Krawędzie innej formy

■ Linie lub krawędzie z wczytanych rodzin

Formy bryły i wycięcia

Narzędzie Utwórz formę zawiera dwa kolejne narzędzia:

■ Forma bryły
Narzędzie Forma bryły jest używane do tworzenia geometrii bryły.

Blokowanie i odblokowywanie profili | 167

 ■ Forma wycięcia
Narzędzie Forma wycięcia jest używane do tworzenia wycięć w geometrii bryły.

Wycięcie w formie bryły

Kontrolki 3D na wybranym wycięciu.

Wycięcie przeciągnięte do środka formy bryły

(pokazane w trybie Prześwietlenie).

Wycięcie przeciągnięte ze środka formy bryły

na powierzchnię, przecinające geometrię
powierzchni.

Tematy pokrewne

■ Profile na stronie 165

■ Tryb Prześwietlenie na stronie 163

168 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Tworzenie form brył
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj i wybierz jedno z narzędzi rysunkowych. Zobacz Przegląd
rysunku na stronie 141.
2 Kliknij w obszarze rysunku i narysuj zamkniętą pętlę.

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

4 Wybierz linie.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Forma ➤ Utwórz formę. Zostanie utworzone tłoczenie
formy bryły.

6 Można również kliknąć kartę Zmień | Element formy ➤ panel Forma ➤ Forma wycięcia, aby przekształcić
tę formę w wycięcie.

Wycinanie geometrii za pomocą brył

Form bryły można użyć do wycięcia innych brył, tak jak w przypadku wycięć. Jednak gdy wykorzystywana jest bryła, usuwana
jest nakładająca się powierzchnia i pozostają bryły przylegające. Cięcie geometrii bryły za pomocą brył jest dostępne w
następujących przypadkach:

■ elementy formy,

■ formy z podzielonymi powierzchniami,

■ formy z połączonymi geometriami,

■ wystąpienia rodziny wewnątrz edytora brył.

Aby wyciąć bryłę za pomocą formy bryły

1 Utwórz dwie sąsiadujące bryły.

W tej procedurze wycinana forma bryły ma podzieloną powierzchnię w celu pokazania, jak reprezentowane
jest wycięcie.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ Wytnij.

3 Wybierz formę bryły do wycięcia.

Tworzenie form brył | 169

 4 Wybierz tnącą formę bryły.

Bryły tną odpowiednio i można je edytować za pomocą narzędzi do edytowania form, zachowując zależność
cięcia.

UWAGA Kiedy bryła dociętego obiektu geometrycznego jest importowana do projektu, nie można wchodzić
w interakcję z poszczególnymi bryłami. Podobnie jeśli do dociętego obiektu geometrycznego bryły
zastosowano poziomy, nie będą one rozpoznawane w środowisku projektu.

Tworzenie form wycięcia

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj i wybierz jedno z narzędzi rysunkowych. Zobacz Przegląd
rysunku na stronie 141.
2 Kliknij w obszarze rysunku i narysuj zamkniętą pętlę.

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

4 Wybierz linie.

170 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 5 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj | Element formy ➤ panel Forma ➤ listę rozwijaną Utwórz formę ➤
Forma wycięcia. Zostanie utworzone tłoczenie formy wycięcia.

6 Można również kliknąć kartę Zmień | Element formy ➤ panel Forma ➤ Forma bryły, aby przekształcić tę
formę w bryłę.

Temat pokrewny
■ Dotnij obiekt geometryczny na stronie 1423

Uzyskiwanie dostępu do narzędzia Utwórz formę

Narzędzie Utwórz formę jest dostępne w szablonie rodziny brył (Mass.rft), w szablonie rodziny opartej na wzorze pola
ściany osłonowej (Curtain Panel Pattern Based.rft) i w projekcie poprzez narzędzie Bryła lokalna. Zobacz Tworzenie bryły
lokalnej na stronie 1318. Dostęp do narzędzia Utwórz formę różni się w zależności od tego, czy dostęp do środowiska
projektowania koncepcyjnego jest uzyskiwany poprzez szablon bryły rodziny (RFT) czy plik projektu (RVT).

Aby uzyskać dostęp do narzędzia Utwórz formę z szablonu rodziny brył (RFT)

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj i kliknij jedno z narzędzi rysunkowych, aby naszkicować
linię dowolnego typu.

UWAGA Możliwe jest również utworzenie linii przez punkty. Zobacz Punkty odniesienia na stronie 152.

2 Narysuj linię i wybierz ją.

Narzędzie Utwórz formę stanie się dostępne po kliknięciu karty Zmień | Element formy ➤ panelu Forma. Zobacz Tworzenie
form brył na stronie 169.

Aby uzyskać dostęp do narzędzia Utwórz formę z pliku projektu (RVT)

1 Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ Bryła lokalna.
2 W oknie dialogowym Nazwa nadaj nazwę bryle lokalnej. Zostaną udostępnione narzędzia środowiska
projektowania koncepcyjnego.
3 Utwórz formę. Zobacz Tworzenie form brył na stronie 169.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Edytor lokalny ➤ Zakończ bryłę.

Formy niezwiązane i oparte na odniesieniu

W zależności od narzędzi użytych do ich utworzenia, w środowisku projektowania koncepcyjnego tworzone są dwa typy form.

■ forma niezwiązana

■ forma oparta na odniesieniu

Uzyskiwanie dostępu do narzędzia Utwórz formę | 171

 Podczas modyfikowania zachowanie tych dwóch form może być różne.

Forma niezwiązana Forma oparta na odniesieniu

Po podświetleniu wyświetla linię ciągłą. Po podświetleniu wyświetla linię kreskową.

Tworzona, gdy nie trzeba polegać na innej Tworzona, gdy wymagana jest zależność
formie lub typie odniesienia. parametryczna pomiędzy formą i inną
geometrią lub innymi odniesieniami.

Tworzona za pomocą dowolnej linii w panelu Tworzona za pomocą linii odniesienia,

Rysuj. Kliknij kolejno kartę Narzędzia punktów odniesienia lub dowolnej części
innej formy. Kliknij kolejno kartę Narzędzia
główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia.
główne ➤ panel Rysuj ➤ Odniesienie.

Niezależna od innych obiektów. Zależna od swoich odniesień. W przypadku

zmiany zależnego odniesienia forma oparta
na odniesieniu ulega zmianie.

Profile są domyślnie odblokowane. Profile są domyślnie zablokowane dla

tłoczenia i wyciągnięć po ścieżce.

Krawędzie, powierzchnie i wierzchołki można Edytowane poprzez bezpośrednią edycję

edytować bezpośrednio. elementu odniesienia. Na przykład wybierz
linię odniesienia i przeciągnij ją, używając
kontrolek 3D.

Temat pokrewny

■ Typy form na stronie 173

Przekształcanie form opartych na odniesieniu w formy niezwiązane

1 Wybierz linie odniesienia na formie opartej na odniesieniu.

2 Na palecie Właściwości odznacz opcję Jest linią odniesienia.

Forma jest niezwiązana.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

172 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Wybieranie form
Można wybrać całą formę lub dowolną jej krawędź, powierzchnię lub wierzchołek. Przesuń wskaźnik na dowolny element
formy, aby go podświetlić, a następnie kliknij, aby go wybrać lub naciśnij klawisz Tab, aby podświetlić wszystkie elementy
formy, a następnie kliknij, aby wybrać całą formę. Naciskając klawisz Tab można przechodzić przez elementy dostępne do
wybrania. Można również kliknąć, aby wybrać żądany element, gdy zostanie on podświetlony.
Na poniższej ilustracji przedstawiono elementy, które można wybrać na formie.

Element formy Wybrany element formy

Krawędź

Powierzchnia

Wierzchołek

Cała forma

Tematy pokrewne

■ Manipulowanie formami na stronie 187

■ Manipulowanie formami w trybie Prześwietlenie na stronie 165

Typy form
W środowisku projektowania koncepcyjnego można tworzyć wiele typów form, które są przydatne podczas tworzenia koncepcji
projektowej. Każdy typ formy jest tworzony za pomocą narzędzia Utwórz formę. Zobacz Uzyskiwanie dostępu do narzędzia
Utwórz formę na stronie 171.

Wybieranie form | 173

Formy powierzchniowe
W środowisku projektowania koncepcyjnego powierzchnie są tworzone z otwartych linii lub krawędzi, a nie z zamkniętych
profili.

UWAGA Jeśli dwie linie są równoległe, tworzą one powierzchnię 2D, której można użyć do zszycia innych modeli. Zobacz
Przyciąganie 3D na stronie 142.

Aby utworzyć powierzchnię za pomocą linii

1 Wybierz płaszczyznę roboczą dla powierzchni. Zobacz Ustawianie i wyświetlanie płaszczyzn roboczych na stronie 146.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia.

3 Narysuj linię na płaszczyźnie roboczej.

4 Wybierz inną płaszczyznę roboczą.

5 Narysuj linię na tej płaszczyźnie roboczej.

6 Wybierz linie.

7 Kliknij opcję Utwórz formę.

Aby utworzyć powierzchnię za pomocą paska opcji

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia.

2 Na pasku opcji wybierz opcję Utwórz powierzchnię z zamkniętych pętli.

3 (Opcjonalnie) Na pasku opcji z wybierz opcję Łańcuch, aby utworzyć łańcuch linii.

4 Narysuj zamknięty profil.

Powierzchnia jest tworzona automatycznie.

Tematy pokrewne

■ Formy niezwiązane i oparte na odniesieniu na stronie 171

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

Tłoczenia
W środowisku projektowania koncepcyjnego tłoczenie jest tworzone z zamkniętych profili lub powierzchni pochodzących z
zamkniętych profili.

1 Narysuj zamknięty profil, na przykład klikając kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ (Prostokąt).

174 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 2 Wybierz profil.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ Utwórz formę.

Wymiar tłoczenia można zmienić, używając kontrolek przeciągania 3D lub edytując wymiar tymczasowy w obszarze rysunku.
Zobacz Wymiarowanie form na stronie 185.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

Obroty profilu
W środowisku projektowania koncepcyjnego obrót profilu jest tworzony z linii i kształtu 2D, które są narysowane na tej samej
płaszczyźnie roboczej. Linia definiuje oś, wokół której obracany jest kształt w celu utworzenia formy 3D.

UWAGA W etapie 2 można utworzyć obrót powierzchni za pomocą linii, które nie tworzą zamkniętej pętli.

1 Narysuj linię na płaszczyźnie roboczej.

2 Obok linii na tej samej płaszczyźnie roboczej narysuj zamknięty profil.

3 Wybierz linię i zamknięty profil.

4 Wybierz opcję Utwórz formę. Zobacz Uzyskiwanie dostępu do narzędzia Utwórz formę na stronie 171.

Typy form | 175

 Aby otworzyć obrót profilu

1 PORADA Tryb Prześwietlenie ułatwia zidentyfikowanie krawędzi.

Wybierz zewnętrzną krawędź obracanego profilu.

2 Przeciągnij pomarańczową strzałkę kontrolki do nowego położenia.

Temat pokrewny

■ Tworzenie form brył na stronie 169

Wyciągnięcia po ścieżce
W środowisku projektowania koncepcyjnego wyciągnięcie po ścieżce jest tworzone z profilu 2D, który jest przeciągany po
ścieżce. Profil składa się z linii narysowanych prostopadle do linii lub szeregu linii definiujących ścieżkę. Wyciągnięcie po
ścieżce można utworzyć, wybierając profil i ścieżkę, a następnie klikając narzędzie Utwórz formę.
Ścieżki składające się z wielu segmentów mogą być wykorzystywane do tworzenia wyciągnięcia po ścieżce, jeśli profil jest
tworzony z zamkniętych pętli. Jeśli profil nie jest zamknięty, nie jest on przeciągany wzdłuż ścieżki składającej się z wielu
segmentów. Jeśli ścieżkę stanowi segment składający się z jednej linii, do utworzenia wyciągnięcia po ścieżce użyj otwartego
profilu.

Aby utworzyć wyciągnięcia po ścieżce składające się z wielu segmentów

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia i narysuj szereg połączonych linii tworzących ścieżkę.

176 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Element punktowy i kliknij wzdłuż ścieżki, aby umieścić
punkt odniesienia.

3 Wybierz punkt odniesienia. Zostanie wyświetlona płaszczyzna robocza.

4 Narysuj zamknięty profil na płaszczyźnie roboczej.

5 Wybierz linię i profile.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Forma ➤ Utwórz formę. Zobacz Uzyskiwanie dostępu do narzędzia
Utwórz formę na stronie 171.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

Typy form | 177

Wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu
W środowisku projektowania koncepcyjnego wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu jest tworzone z co najmniej dwóch
profili 2D, które są przeciągane po ścieżce. Profil składa się z linii narysowanych prostopadle do linii lub szeregu linii
definiujących ścieżkę.

Aby utworzyć wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu.

1 Kliknij narzędzia znajdujące się na karcie Narzędzia główne ➤ panel Rysuj i narysuj szereg połączonych linii tworzących
ścieżkę.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Element punktowy i umieść punkty odniesienia dla profili
wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu wzdłuż ścieżki.

3 Wybierz punkt odniesienia i narysuj zamknięty profil na jego płaszczyźnie roboczej.

178 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 4 W ten sam sposób narysuj profile dla pozostałych punktów odniesienia.

5 Wybierz ścieżkę i profile.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Forma ➤ Utwórz formę. Zobacz Uzyskiwanie dostępu do narzędzia
Utwórz formę na stronie 171.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

Wyciągnięcia złożone
Wyciągnięcie złożone to forma łącząca dwa profile znajdujące się na różnych płaszczyznach roboczych.

UWAGA Podczas tworzenia geometrii wyciągniętej w sposób złożony profile mogą być otwarte lub zamknięte.

Aby utworzyć wyciągnięcie złożone bryły

1 Narysuj zamknięty profil na płaszczyźnie roboczej.

2 Kliknij płaszczyznę odniesienia lub poziom, aby wybrać inną płaszczyznę roboczą.

3 Narysuj nowy zamknięty profil.

4 Kliknij płaszczyznę odniesienia lub poziom, aby wybrać inną płaszczyznę roboczą.

Typy form | 179

 5 Narysuj zamknięty profil na trzeciej płaszczyźnie odniesienia.

6 Zaznacz wszystkie trzy profile.

7 Kliknij opcję Utwórz formę. Zobacz Uzyskiwanie dostępu do narzędzia Utwórz formę na stronie 171.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

Modyfikowanie form
Formy można modyfikować bezpośrednio, używając strzałek kontrolek 3D oraz dodając, usuwając i zmieniając krawędzie i
profile.
Po wybraniu formy w środowisku projektowania koncepcyjnego udostępnianie są następujące narzędzia do modyfikacji.

Panel Narzędzie Opis

Zaznaczenie Zakończ działanie w obszarze

Zmień
rysunku.

Rysuj Narzędzia linii Utwórz formy niezwiązane i

oparte na odniesieniu. Zobacz
Formy niezwiązane i oparte
na odniesieniu na stronie 171.

Element Właściwości elementu Definiuje właściwości

wystąpienia elementu i typu.

Tryb Modyfikuje szkic, na którym

Edytuj profil
oparta jest forma. Zobacz
Modyfikowanie profili formy
na stronie 183.

Forma Tworzy formy bryły. Zobacz

Utwórz formę
Uzyskiwanie dostępu do

180 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Panel Narzędzie Opis
narzędzia Utwórz formę na
stronie 171.

Tworzy formę bryły lub

Forma bryły
zmienia formę wycięcia na
bryłę. Zobacz Tworzenie form
brył na stronie 169.

Tworzy formę wycięcia lub

Forma wycięcia
zmienia formę bryły na
wycięcie. Tworzenie form
wycięcia na stronie 170.

Podziel Dzieli powierzchnię. Zobacz

Podziel powierzchnię
Rozdzielanie powierzchni na
stronie 190.

Element formy Pokazuje/ukrywa ukryty

Pochłanianie światła
szkielet geometryczny formy,
ułatwiając wybranie
elementów formy. Zobacz
Tryb Prześwietlenie na stronie
163.

Dodaje krawędzie do formy.

Dodaj krawędź
Zobacz Dodawanie krawędzi
do formy na stronie 182.

Dodaje profile do formy.

Dodaj profil
Zobacz Dodawanie profilu do
formy na stronie 182.

Usuwa powierzchnie formy.

Rozłóż
Zobacz Rozkładanie
elementów formy na stronie
183.

Zachowuje formę
Zablokuj profile
zablokowaną względem
górnego i dolnego profilu.
Zobacz Profile na stronie 165.

Odblokowuje formę. Zobacz

Odblokuj profile
Profile na stronie 165.

Przesuwa formę do nowego

Wybierz nowy obiekt
obiektu nadrzędnego. Zobacz
nadrzędny
Zmiana obiektu nadrzędnego
formy na stronie 184.

Tematy pokrewne

■ Manipulowanie formami na stronie 187

Modyfikowanie form | 181

 ■ Wybieranie form na stronie 173

Dodawanie elementów do formy

Można przeprowadzić dalsze modyfikacje formy poprzez dodanie krawędzi i profili. Narzędzie Dodaj krawędź służy do
dodawania krawędzi do elementów formy.
Narzędzie Dodaj profil służy do dodawania profili do elementów formy. Profilami można manipulować w celu zmiany geometrii
formy. Zobacz Profile na stronie 165.

Dodawanie krawędzi do formy

1 Wybierz formę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Zmień formę ➤ Dodaj krawędź.
3 Przesuń wskaźnik na formą, aby wyświetlić podgląd krawędzi, a następnie kliknij, aby dodać krawędź.
Krawędź jest wyświetlana na formie.

4 Wybierz krawędź.
Zostaną udostępnione kontrolki 3D.

5 Kliknij strzałkę kontrolki 3D, aby manipulować krawędzią. Geometria formy ulegnie zmianie.

Dodawanie profilu do formy

1 Wybierz formę.

182 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 PORADA Tryb Prześwietlenie ułatwia wyświetlanie geometrii formy. Zobacz Tryb Prześwietlenie na stronie
163.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Element formy ➤ Dodaj profil.
3 Przesuń wskaźnik na formę, aby wyświetlić podgląd położenia profilu.
4 Kliknij, aby umieścić profil.

Modyfikowanie profili formy

Można edytować profile lub ścieżki, na podstawie których utworzono formy.
1 Wybierz profil, ścieżkę lub powierzchnię do edycji. Można wybrać i edytować.
W niektórych przypadkach, np. w wyciągnięciach po ścieżce i wyciągnięciach po ścieżce ze zmianą profilu może
to być łatwiejsze w narzędziu Tryb Prześwietlenie na stronie 163.

2 Kliknij opcję Zmień | Element formy ➤ panel Tryb ➤ Edytuj profil.

Obszar rysunku przejdzie w tryb szkicowania. Jednak w przypadku form utworzonych na podstawie geometrii
odniesienia tryb szkicowania nie jest dostępny i konieczne jest bezpośrednie ich modyfikowanie do geometrii
odniesienia.

3 Aby edytować profil, użyj narzędzi rysunkowych dostępnych po kliknięciu opcji Zmień | Element formy > karta
Edytuj profil. Szczególnie przydatna jest Przeglądarka płaszczyzny roboczej.

UWAGA Podczas edycji zablokowanych profili do edycji dostępny będzie jedynie główny profil. Zwykle jest
to profil, dla którego obiektem nadrzędnym jest płaszczyzna lub poziom odniesienia.

4 Kliknij przycisk Zakończ tryb edycji.

Rozkładanie elementów formy

Formę można rozłożyć na tworzące ją krzywe dostępne do edycji. Po uzyskaniu krzywych można odtworzyć formę.

Aby rozłożyć formę

1 Wybierz formę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Element formy ➤ Rozłóż.

Modyfikowanie form | 183

 Z formy usuwane są wszystkie powierzchnie i ścieżki oraz krzywe profilu.

3 Edytuj krzywe i ścieżki zgodnie z potrzebami.

Usuwanie elementów formy

Z formy można usunąć powierzchnie krawędzie i wierzchołki. Można użyć klawisza Ctrl, aby wybrać elementy oddzielnie lub
narysować pole wskazania, aby wybrać wszystkie elementy formy.

UWAGA Uważaj, aby podczas wybierania za pomocą pola wskazania nie wybrać płaszczyzn roboczych, bo zostaną one
usunięte.

1 Wybierz formę.

UWAGA Tryb Prześwietlenie ułatwia zidentyfikowanie elementów formy. Zobacz Tryb Prześwietlenie na
stronie 163.

2 Przesuń wskaźnik na formą i naciśnij klawisz Tab, aby podświetlić elementy formy.
3 Kliknij, aby wybrać element.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Zmień ➤ Usuń.

Zmiana obiektu nadrzędnego formy

Formy znajdują się na płaszczyźnie roboczej, poziomie lub powierzchni, na których zostały narysowane. Płaszczyznę roboczą
będącą obiektem podrzędnym można wyświetlić klikając kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Pokaż.

Aby zmienić obiekt nadrzędny formy

1 Wybierz formę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Element formy ➤ Wybierz nowy obiekt nadrzędny.
3 Wybierz obiekt nadrzędny z listy Płaszczyzna umieszczenia znajdującej się na pasku opcji. Obiekt nadrzędny
zostanie podświetlony w obszarze rysunku i wskaźnik myszy będzie wyświetlany w postaci fioletowego okręgu.
4 Kliknij, aby zmienić obiekt nadrzędny formy na wybraną płaszczyznę roboczą.

Temat pokrewny

■ Płaszczyzny robocze 3D na stronie 145

184 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Wymiarowanie form
Wymiary formy można ustawić na kilka sposobów:

■ Użyj kontrolek bezpośredniej manipulacji 3D.

Przeciągnij strzałki kontrolek 3D na formie, aż wymiar osiągnie wymaganą wartość. Można wybrać krawędź, punkt lub
wierzchołek, aby włączyć kontrolki 3D. Przeciągnij strzałkę kontrolki 3D. Podczas przeciągania strzałki, w obszarze rysunku
podawane są informacje zwrotne o wymiarze elementu. Zobacz Manipulowanie formami na stronie 187.

■ Ustaw wymiary tymczasowe bezpośrednio w obszarze rysunku.

Wymiary tymczasowe są wyświetlane na powierzchni wybranej formy. Wymiar można ustawić jako stały, dwukrotnie
klikając wymiar i naciskając klawisz Enter.

■ Wybierz na pasku opcji opcję Pokaż wymiary.

■ Ustaw ograniczenia na palecie Właściwości linii modelu. Zobacz Właściwości wystąpienia linii modelowej w projekcie
koncepcyjnym na stronie 144.

Wymiary sparametryzowane
W środowisku projektowania koncepcyjnego do wymiarów można dodać etykiety poprzez przypisanie do nich parametrów,
a następnie bezpośrednio manipulować nimi w celu poznania wariantów projektu. Podczas manipulowania wymiarem
sparametryzowanym, dopasowywane są wszystkie powiązane z nim elementy geometrii, a etykiety wymiarów ulegają zmianie,
tak aby odzwierciedlić nowe wartości. Etykiety wymiarów są zmieniane dynamicznie podczas manipulowania nimi w obszarze
rysunku.
Gdy wartości wymiaru sparametryzowanego ulegają zmianie, wartości parametru typu rodziny również są aktualizowane w
oknie dialogowym Typy rodziny, gdzie można wprowadzić formuły definiujące powiązania pomiędzy wymiarami, tak jak
pokazano na rysunku.

Na przykład przeciągnij wymiar z etykietą do nowego położenia. Wszystkie linie skojarzone za pomocą formuł są przesuwane
z uwzględnieniem ustawień parametrów. Na przykład jeśli parametr B = A/2, wartość parametru B wynosi zawsze połowę
wartości parametru A. Jeśli wartość parametru B zostanie zmieniona na 8, wartość parametru A zostanie zmieniona na 16.
Zmiany wartości parametrów można zobaczyć w obszarze rysunku podczas bezpośredniego manipulowania tymi liniami.
Formuł przypisane do parametru są wyświetlane na liście rozwijanej Etykieta znajdującej się na pasku opcji. Można je wybierać
i stosować do wymiarów sparametryzowanych. Po zastosowaniu do wymiaru formuła jest wyświetlana jako nowa etykieta w
obszarze rysunku.

Wymiarowanie form | 185

 UWAGA Aby wyświetlić wszystkie skojarzone wymiary, na pasku opcji kliknij opcję Powiązane wymiary lub wybierz
parametr w oknie dialogowym Typ rodziny.

Dodawanie etykiet do wymiarów

1 Wybierz linię w obszarze rysunku. Zostaną wyświetlone tymczasowe wymiary linii.

2 Kliknij opcję (Zamień ten wymiar tymczasowy na stały), aby utworzyć wymiar stały.
3 Kliknij wymiar.
4 Na pasku opcji z listy rozwijanej Etykieta wybierz pozycję <Dodaj parametr>.
5 W oknie dialogowym Właściwości parametru dla parametru Nazwa wpisz nazwę.
6 Dla parametru Dodaj parametr do grupy wybierz opcję Wymiary.
7 Kliknij przycisk OK.

Kojarzenie parametrów
1 Kliknij wymiar w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wymiary ➤ panel Właściwości ➤ Typy rodzin.

3 W obszarze Wymiary w kolumnie Formuła wprowadź formułę dla jednego z parametrów.
4 Kliknij przycisk OK.

Wyświetlanie wartości parametrów

1 Kliknij wymiar w obszarze rysunku.
2 Na pasku opcji z listy rozwijanej Etykieta wybierz żądaną wartość parametru.

Usuwanie wartości parametrów

1 Kliknij wymiar w obszarze rysunku.
2 Na pasku opcji z listy rozwijanej Etykieta wybierz pozycję <Brak>.

Blokowanie wymiarów etykietowanych

Istnieje możliwość zachowania zależności parametrycznych pomiędzy wymiarami sparametryzowanymi poprzez ich

zablokowanie. Aby zablokować wymiar bezpośrednio w obszarze rysunku, kliknij przycisk znajdujący się obok wymiaru.
Po zablokowaniu wymiaru sparametryzowanego zablokowane są również wszystkie skojarzone parametry. Oznacza to, że gdy
wymiary są przesuwane w obszarze rysunku, skojarzone parametry są związane i zachowywana jest wartość wymiaru.

UWAGA Zablokowane wymiary i skojarzone z nimi parametry nie mogą być zmieniane w obszarze rysunku. Aby je zmienić,
użyj opcji Zablokuj kolumnę w oknie dialogowym Typy rodziny.

Po odblokowaniu wymiaru sparametryzowanego wszystkie odnośne elementy geometrii są odblokowywane i usuwane są

wiązania.

Aby zablokować wymiar sparametryzowany w oknie dialogowym Typy rodziny

1 Kliknij wymiar w obszarze rysunku.

186 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wymiary ➤ panel Właściwości ➤ Typy rodzin.
3 Wybierz opcję Zablokuj, aby powiązać parametr.

Tworzenie odniesień do importowanej geometrii

Importowane bryły ACIS i geometria powierzchni mogą posiadać odniesienia w środowisku projektowania koncepcyjnego
w celu utworzenia formy, podzielenia powierzchni lub aby być obiektami nadrzędnymi dla elementów punktów.
W poniższej tabeli znajdują się opisy narzędzi w środowisku projektowania koncepcyjnego, które mogą odnosić się do
importowanej geometrii ACIS.

Typ geometrii ACIS Narzędzie Narzędzie Pod- Nadrzędny punkt

Utwórz formę ziel powierzchnię odniesienia

Krawędź x x

Krzywa x x

Powierzchnia x x x

UWAGA Nieobsługiwane odniesienia, takie jak polisiatka, nie mogą być używane.

Tematy pokrewne:

■ Importowanie obiektów ACIS na stronie 62

■ Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58

■ Importowanie studium formy z innych aplikacji na stronie 1352

■ Formy na stronie 167

■ Rozdzielanie powierzchni na stronie 190

■ Punkty odniesienia na stronie 152

Właściwości wystąpienia modelu w środowisku projektowania koncepcyjnego

Aby wyświetlić i modyfikować poniższe właściwości wystąpienia wybranej formy kliknij paletę Właściwości. Zobacz Właściwości
elementu linii modelu na stronie 357.
W środowisku projektowania koncepcyjnego formy można określać jako bryły i wycięcia.

Nazwa Opis

Grafika

Bryła/Wycięcie Określa, czy forma jest bryłą czy wycięciem.

Manipulowanie formami
Każdy punkt odniesienia, powierzchnia, krawędź, wierzchołek lub punkt w niezwiązanej formie ma kontrolkę 3D, która jest
wyświetlana po jego wybraniu. Kontrolka ta służy do bezpośredniego manipulowania formą poprzez jej przeciąganie wzdłuż
osi lub płaszczyzn zdefiniowanych przez lokalne lub globalne układy współrzędnych.

Tworzenie odniesień do importowanej geometrii | 187

 Kontrolki 3D pozwalają:

■ przełączać pomiędzy współrzędnymi lokalnymi i globalnymi,

■ bezpośrednio manipulować formą.

Strzałki kontrolek 3D można przeciągać, aby dostosować odpowiednią wielkość lub położenie formy. Strzałki są zorientowane
względem wybranej formy, ale można przełączyć tę orientację pomiędzy globalnym układem współrzędnych XYZ a układem
lokalnym poprzez naciśnięcie klawisza Spacja.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie form na stronie 180

■ Wymiarowanie form na stronie 185

■ Formy bryły i wycięcia na stronie 167

Układy współrzędnych
Globalny układ współrzędnych formy jest oparty na współrzędnych Północ, Wschód, Południe, Zachód w narzędziu ViewCube.
Gdy zmieniana jest orientacja formy, a forma charakteryzuje się inną zależnością względem globalnego układu współrzędnych,
wykorzystywany jest lokalny układ współrzędnych.

Użyj... aby przeciągnąć obiekt...

niebieskiej strzałki wzdłuż globalnej osi Z

czerwonej strzałki wzdłuż globalnej osi Y

zielonej strzałki wzdłuż globalnej osi X

czerwonej kontrolki płaszczyzny w płaszczyźnie Y

zielonej kontrolki płaszczyzny w płaszczyźnie X

pomarańczowej strzałki wzdłuż osi lokalnej

pomarańczowej kontrolki płaszczyzny w płaszczyźnie lokalnej

188 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Na poniższej ilustracji przedstawiono wyciągnięcie po ścieżce, którym manipulowano poprzez przeciągnięcie strzałek kontrolek
w celu zmiany kształtu.

Pierwotne Pierwsze manipulowane Drugie manipulowane

wyciągnięcie po ście- wyciągnięcie po ścieżce wyciągnięcie po ścieżce
żce

Gdy formy są zdefiniowane przez lokalny układ współrzędnych, kontrolki formy 3D są wyświetlane w kolorze pomarańczowym.
Tylko te współrzędne, które ulegają zmianie względem lokalnego układu współrzędnych, są wyświetlane na pomarańczowo.
Na przykład w przypadku obrócenia sześcianu o 15 stopni, strzałki X i Y zostaną wyświetlone na pomarańczowo, ale strzałka
Z pozostanie niebieska, ponieważ wciąż ma ona tę samą wartość globalnej współrzędnej Z.

Tematy pokrewne

■ Manipulowanie formami na stronie 187

■ Wyciągnięcia po ścieżce na stronie 176

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

Manipulowanie połączonymi formami

W środowisku projektowania koncepcyjnego powierzchnie, krawędzie i wierzchołki połączonych form mogą być modyfikowane
za pomocą kontrolek 3D.

Aby połączyć formy

1 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Geometria ➤ Połącz.

2 Kliknij pierwszą formę.

3 Kliknij drugą formę.

Manipulowanie połączonymi formami | 189

 Forma zostanie połączona. Zobacz Łączenie geometrii na stronie 1497.

Aby manipulować połączonymi formami

1 Kliknij połączoną powierzchnię, krawędź lub wierzchołek. Zostaną wyświetlone strzałki kontrolki 3D.

2 Przeciągnij strzałkę kontrolki 3D w dowolnym kierunku.

Połączona forma stanowi jeden element.

Tematy pokrewne

■ Manipulowanie formami na stronie 187

■ Wybieranie form na stronie 173

■ Tworzenie form brył na stronie 169

■ Tworzenie form wycięcia na stronie 170

■ Wyświetlanie elementów w trybie Prześwietlenie na stronie 164

■ Łączenie geometrii na stronie 1497

Rozdzielanie powierzchni
Wiele powierzchni (płaskie, prostokreślne, obrócone i podwójnie zakrzywione) można podzielić w celu rozdzielenia powierzchni
na komponenty parametryczne możliwe do zabudowania.

190 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Aby rozdzielić powierzchnię, skorzystaj z poniższego procesu roboczego.
1 Podziel powierzchnię. Zobacz Dzielenie powierzchni za pomocą siatek UV na stronie 191.
2 Utwórz wzór na powierzchni. Zobacz Tworzenie wzorów na powierzchni na stronie 198.
3 Powierzchnia jest domyślnie podzielona przez siatki UV. Zastosuj rodzinę powtarzalnych komponentów. Zobacz
Rodziny powtarzalnych komponentów na stronie 202.

Dzielenie powierzchni za pomocą siatek UV

1 Wybierz powierzchnię.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element formy ➤ panel Podziel ➤ Podziel powierzchnię.
3 Na pasku opcji dostosuj odstępy podzielonej powierzchni. Zobacz Modyfikowanie i odstępy siatek UV na
podzielonych powierzchniach na stronie 193.

UWAGA Podczas dzielenia powierzchni, należy pamiętać, że zastosowane wzory charakteryzują się
wymaganiami dotyczącymi podrysu, które mogą mieć wpływ na liczbę wymaganych elementów powstałych
w wyniku podziału powierzchni w projekcie koncepcyjnym. Zobacz Tworzenie wzorów na powierzchni na
stronie 198.

4 Dopasowania można wykonać w Menedżerze powierzchni. Odstępy między liniami siatki UV, jej obrót i
położenie można dopasować. Zobacz Dostosowywanie siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni na stronie
193.

Zasady działania siatek UV

Powierzchnię można podzielić za pomocą siatek UV (naturalny podział powierzchni przez siatkę). Do podzielonej powierzchni
można później zastosować wzory. Zobacz Tworzenie wzorów na powierzchni na stronie 198.

Dzielenie powierzchni za pomocą siatek UV | 191

 Siatka UV wspomaga tworzenie wzorów na powierzchni. Manipulowanie podzieloną powierzchnią powoduje również
manipulowanie wzorami i komponentami zależnymi w sposób określony przez parametry. Niektóre parametry podzielonej
powierzchni można edytować w obszarze rysunku w środowisku projektowania koncepcyjnego.
Położenia w przestrzeni 3D są oparte na układzie współrzędnych XYZ. Układ ten może być zastosowany globalnie do przestrzeni
modelowania lub do płaszczyzny roboczej.
Ponieważ powierzchnie nie muszą być płaskie, dla położenia kreślenia używany jest układ współrzędnych UVW. Pozwala on
na zmapowanie dostosowania siatki dla warstwic niepłaskiej powierzchni lub formy. Siatki UV używane w środowisku
projektowania koncepcyjnego, są porównywalne z siatkami XY.

Domyślny podział powierzchni odbywa się według numeracji: 12 x 12 dla jednostek brytyjskich i 10 x 10 dla jednostek
metrycznych.

Włączanie i wyłączanie siatek UV

Siatki UV są niezależne od siebie, i mogą być włączane i wyłączane zależnie od potrzeb. Domyślnie siatki U i V są włączone,
gdy powierzchnia jest początkowo podzielona.
Siatki U

Kliknij kolejno kartę Zmień | Podzielona powierzchnia ➤ panel Siatki UV i przecięcia ➤ Siatka U. Kliknij ponownie,
aby włączyć.

Siatki V

Kliknij kolejno kartę Zmień | Podzielona powierzchnia ➤ panel Siatki UV i przecięcia ➤ Siatka V. Kliknij ponownie,
aby włączyć.

192 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Modyfikowanie i odstępy siatek UV na podzielonych powierzchniach
Powierzchnie można podzielić, określając liczbę elementów po podziale lub odległości pomiędzy podziałami.

Po wybraniu podzielonej powierzchni na pasku opcji wyświetlane są ustawienia dla siatek U i V. Można je ustawić jako
niezależne od siebie.
Ustawianie odstępów pomiędzy siatkami poprzez określenie liczby elementów po podziale
Wybierz opcję Liczba i wpisz liczbę elementów po podziale, które zostaną równomiernie rozmieszczone na powierzchni.

UWAGA Liczbę elementów po podziale można również ustawić na palecie Właściwości lub w Menedżerze powierzchni.
Zobacz Właściwości wystąpienia elementu wzoru na stronie 214 i Dostosowywanie siatek UV za pomocą Menedżera
powierzchni na stronie 193.

Ustawianie odstępów pomiędzy siatkami poprzez zdefiniowanie odległości

Wybierz opcję Odległość i podaj odległość pomiędzy siatkami na podzielonej powierzchni. Lista rozwijana Odległość umożliwia
również określenie minimalnej i maksymalnej odległości, zamiast odległości bezwzględnej.

UWAGA Odstępy można również ustawić na palecie Właściwości lub w Menedżerze powierzchni. Zobacz Właściwości
wystąpienia elementu wzoru na stronie 214 i Dostosowywanie siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni na stronie
193.

Dostosowywanie siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni

Siatki UV podzielonej powierzchni można dostosować na palecie Właściwości (zobacz Właściwości wystąpienia elementu
wzoru na stronie 214) lub w Menedżerze powierzchni. Menedżer powierzchni to tryb edytowania, do którego dostęp można
uzyskać po kliknięciu ikony Menedżera powierzchni pośrodku obiektu kontrolnego 3D. Aby zobaczyć tę ikonę, wybierz
podzieloną powierzchnię.

Modyfikowanie i odstępy siatek UV na podzielonych powierzchniach | 193

 Po wybraniu na powierzchni zostaną wyświetlone kontrolki edycji siatki UV.

Edytowanie odstępów pomiędzy elementami uzyskanymi w wyniku podziału

Wartości odstępów dla odległości i liczby elementów po podziale dla siatek U i V znajdują się na końcach odpowiednich
pasów. Parametry te są takie same jak parametry odstępów siatek wyświetlone wcześniej na pasku opcji. Zobacz Modyfikowanie
i odstępy siatek UV na podzielonych powierzchniach na stronie 193.
Aby zmienić te ustawienia, kliknij je i wpisz nowe parametry.

Obracanie siatek UV
Można zmienić kierunek każdej z osobna lub obu siatek UV. Kontrolki kąta obrotu znajdują się na końcach odpowiednich
pasów. Zmiana wartości tych parametrów spowoduje obrócenie siatek.
Aby zmienić obrót siatki, kliknij pole wartości i wpisz nowy kąt obrotu.

194 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Aby obrócić kierunek obu siatek, kliknij pole wartości kąta znajdujące się na przecięciu siatek UV i wpisz nowy kąt obrotu.

Dostosowywanie pasów siatek UV

Każdy pas reprezentuje linię wzdłuż powierzchni, od której mierzona jest odległość między siatkami. Odległość jest mierzona
przez pasy, a nie długości krzywej. Pasy można przesuwać wzdłuż odpowiednich siatek w celu dopasowania miejsca pomiaru
odległości. Kliknij i przeciągnij uchwyty pasa, aby zmienić ich położenie.

UWAGA Kliknięcie uchwytu pasa spowoduje lekkie przesunięcie położenie pasa w kierunku określonym przez uchwyt.

Na poniższej ilustracji przedstawiono zmianę położenia jednego pasa wzdłuż siatki U.

Dostosowywanie siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni | 195

Wyrównywanie siatek UV względem granicy powierzchni
Narzędzie Wyrównanie siatki umożliwia zdefiniowanie punktu początkowego siatek na powierzchni. Obie siatki U i V są
domyślnie wyśrodkowane na powierzchni, ale położenie każdej z nich można zmienić, przesuwając ją w prawo lub w lewo
oraz w górę lub w dół, dzięki czemu można otrzymać 9 następujących położeń wyrównania siatki.

U góry z lewej U góry pośrodku U góry z prawej

Z lewej pośrodku Środek Z prawej pośrodku

U dołu z lewej U dołu pośrodku U dołu z prawej

Narzędzie Wyrównanie siatki umożliwia przyciąganie do każdego z tych położeń na powierzchni. Na poniższej ilustracji zwróć
uwagę, w jaki sposób umieszczenie narzędzia Wyrównanie siatki powoduje dostosowanie położenia siatek UV.

196 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Dzielenie powierzchni według przecięcia
Powierzchnię można również podzielić, używając przecinających się poziomów 3D, płaszczyzn odniesienia i krzywych
narysowanych na płaszczyznach odniesienia.
1 Dodaj potrzebne Poziomy 3D na stronie 148 i Płaszczyzny odniesienia 3D na stronie 151. Jeśli zachodzi taka
potrzeba, narysuj krzywe na płaszczyznach roboczych równolegle do formy.
2 Wybierz powierzchnię do przecięcia.

3 Kliknij opcję Zmień | Forma ➤ panel Podziel ➤ Podziel powierzchnię.

4 Wyłącz siatki UV.

5 Kliknij opcję Zmień | Forma ➤ panel Siatki UV i przecięcia ➤ Przecięcia.

6 Zaznacz wszystkie poziomy, płaszczyzny odniesienia i krzywe naszkicowane na płaszczyznach odniesienia, które
podzielą powierzchnię.
Zamiast ręcznie wybierać poziomy i płaszczyzny można również wybrać je z listy nazwanych odniesień. Kliknij
opcję Zmień | Forma ➤ panel Siatki UV i przecięcia ➤ Lista przecięć.
W oknie dialogowym Nazwane odniesienia przecinające wybierz poziomy i płaszczyzny odniesienia, które będą
przecinać i dzielić powierzchnię.

UWAGA Krzywe narysowane jako odniesienie nie są wyświetlane na tej liście, ponieważ są to elementy
nienazwane.

Dzielenie powierzchni według przecięcia | 197

 7 Kliknij opcję Zmień | Forma ➤ panel Siatki UV i przecięcia ➤ Zakończ.

Usunięcie poziomów lub płaszczyzn spowoduje usunięcie odpowiednich elementów powstałych w wyniku podziału powierzchni.
Następnie do uzyskanego w wyniku podziału elementu powierzchni można zastosować wzór lub powtarzalne elementy.

Tworzenie wzorów na powierzchni

Po podzieleniu powierzchni można na niej utworzyć wzory. Etap ten, będący częścią projektowania koncepcyjnego, polega
na szybkim przejrzeniu i edytowaniu powierzchni ze wzorem. W przeciwieństwie do siatek UV linie wzoru są odcinkami

198 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

prostymi. Kolekcja wzorów jest dostępna w narzędziu Wybór typów na stronie 34 i można ją zastosować do wybranej
podzielonej powierzchni.

Powierzchnia podzielona Zastosowany wzór ośmiokątny

Wzory są oparte na rodzinach i przed zastosowaniem można przejrzeć ich postać graficzną w narzędziu Wybór typów na
stronie 34.

Aby utworzyć wzór na powierzchni

1 Wybierz podzieloną powierzchnię.
2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 wybierz żądany wzór.
Należy zwrócić uwagę, że powierzchnia podzielona jest ukrywana po zastosowaniu wzoru. Aby ponownie go wyświetlić, kliknij
kolejno kartę Zmień | Podzielona powierzchnia ➤ panel Reprezentacja powierzchni ➤ Powierzchnia i zaznacz pola
wyboru: Powierzchnia, Węzły oraz Siatki UV i przecięcia.
Wzory stają się częścią powierzchni i w zależności od kształtu po zastosowaniu mogą wymagać określonej liczby komórek
powierzchni. Jest to ważna kwestia w przypadku planowania podziałów i wzorów przy projektowaniu komponentu. Zobacz
Rodziny powtarzalnych komponentów na stronie 202.
Dostępne są następujące wzory.

Nazwa wzoru Wymagana liczba Układ wzoru

komórek powierzchni

0 Wzór jest usuwany z pod-

zielonej powierzchni.

Brak wzoru

2 (1 x 2)

Schodek 1/2

3 (1 x 3)

Schodek 1/3

Tworzenie wzorów na powierzchni | 199

 Nazwa wzoru Wymagana liczba Układ wzoru
komórek powierzchni

12 (3 x 4)

Strzałki

6 (2 x 3)

Sześciokąt

9 (3 x 3)

Ośmiokąt

9 (3 x 3)

Obrócony ośmiokąt

1 (1 x 1)

Prostokąt

1 (1 x 1)

Szachownica z
prostokątów

4 (2 x 2)

Równoległobok

200 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Nazwa wzoru Wymagana liczba Układ wzoru
komórek powierzchni

4 (2 x 2)

Szachownica z
równoległoboków

2 (1 x 2)

Trójkąt (wygięty)

2 (1 x 2)

Trójkąt (płaski)

2 (1 x 2)

Szachownica z trójkątów
(wygięta)

2 (1 x 2)

Szachownica z trójkątów
(płaska)

2 (1 x 2)

Stopień trójkątny
(wygięty)

2 (1 x 2)

Zygzak

Edytowanie powierzchni ze wzorami

Modyfikuj powierzchnię ze wzorem, zmieniając wzory, dostosowując właściwości w Menedżerze powierzchni i zmieniając
komórki obwiedni.

Zmiana wzoru
Wybierz podzieloną powierzchnię, a następnie z listy rozwijanej Wybór typów na stronie 34 wybierz nowy wzór. Jeśli inny
komponent lub wzór został wcześniej zastosowany do powierzchni, zostanie on zastąpiony nowym wzorem.

Edytowanie powierzchni ze wzorami | 201

 Modyfikowanie wzoru za pomocą Menedżera powierzchni
Odstępy wzoru są kontrolowane przez odstępy podzielonej powierzchni. Zobacz Modyfikowanie i odstępy siatek UV na
podzielonych powierzchniach na stronie 193.
Orientacja wzoru jest kontrolowana przez orientację kierunku siatek podzielonej powierzchni. Zobacz Dostosowywanie siatek
UV za pomocą Menedżera powierzchni na stronie 193.

Modyfikowanie komórek obwiedni wzoru

Powierzchnie ze wzorem mogą mieć komórki obwiedni przecinające krawędź powierzchni, niebędące kompletnymi płytkami.
Warunki komórek obwiedni mogą być ustawione we właściwości wystąpienia komórki obwiedni powierzchni ze wzorem jako
Częściowa, Wystająca lub Pusta. Zobacz Właściwości wystąpienia elementu wzoru na stronie 214. Domyślnym ustawieniem
są częściowe komórki obwiedni.

Pusty Częściowy Wystająca

1 Wybierz powierzchnię ze wzorem.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Więzy wybierz opcję Pusta, Częściowa lub Wystająca.

3 Kliknij przycisk OK.

Przy późniejszym zastosowaniu komponentów do powierzchni komponenty granicy dziedziczą warunek komórki obwiedni
ustawiony podczas tworzenia wzoru na powierzchni.

Rodziny powtarzalnych komponentów

W celu utworzenia powtarzalnych komponentów panelu można użyć szablonu rodziny Pole ściany osłonowej wg wzoru
(Curtain Panel Pattern Based.rft). Te komponenty parametryczne można wczytać do rodziny brył koncepcyjnych i zastosować
do powierzchni podzielonych i powierzchni ze wzorem w celu wypełnienia możliwych do zbudowania komponentów
architektonicznych na wielu powierzchniach geometrycznych. Mogą one być również grupowane w zestawienia jako pola
ścian osłonowych. Podczas budowania komponentu parametrycznego opartego na szablonie Pole ściany osłonowej wg wzoru
można zastosować narzędzia do tworzenia form w celu utworzenia różnorodnych kształtów. Zobacz Formy na stronie 167.
Powtarzalne komponenty to rodziny zagnieżdżone będące częścią większej rodziny brył koncepcyjnych. Po wczytaniu do
bryły projektowania koncepcyjnego są one dostępne do zastosowania do podzielonej powierzchni lub powierzchni ze wzorem.
Można je modyfikować pojedynczo po zastosowaniu do podzielonej powierzchni.

Aby utworzyć i zastosować powtarzalne komponenty

1 Utwórz nową rodzinę powtarzalnych komponentów, używając dostarczonego szablonu rodziny. Zobacz
Tworzenie nowych rodzin powtarzalnych komponentów na stronie 203.
2 Określ powtarzalne płytki dla komponentu. Zobacz Tworzenie wzorów na powierzchni na stronie 198.
3 Używając tych samych narzędzi do modelowania jakie były używane w przypadku bryły projektu koncepcyjnego,
naszkicuj tłoczoną geometrię na siatce wzoru. Zobacz Modelowanie rodzin powtarzalnych komponentów na
stronie 204.
4 Wczytaj rodzinę powtarzalnych komponentów do bryły projektu koncepcyjnego. Zobacz Wczytywanie rodziny
powtarzalnych komponentów na stronie 205.

202 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 5 Zastosuj rodzinę powtarzalnych komponentów do powierzchni podzielonej lub ze wzorem. Zobacz Stosowanie
rodziny powtarzalnych komponentów na stronie 205.
6 Zmodyfikuj rodzinę powtarzalnych komponentów, aby spełnić wymagania bryły projektu koncepcyjnego.
Zobacz Modyfikowanie rodziny powtarzalnych komponentów na stronie 206.

Tworzenie nowych rodzin powtarzalnych komponentów

Rodziny powtarzalnych komponentów można tworzyć na podstawie dostarczonego pliku szablonu rodziny. Następnie rodzinę
można zapisać lub edytować, jeśli zachodzi taka potrzeba.

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

2 W oknie dialogowym Nowa rodzina przejdź do katalogu szablonów rodziny.
3 Wybierz plik Curtain Panel Pattern Based.rft i kliknij przycisk Otwórz.

4 Kliknij kolejno przycisk ➤ Zapisz jako.

5 W oknie dialogowym Zapisz jako przejdź do katalogu, w którym ma zostać zapisana rodzina powtarzalnych
komponentów i kliknij przycisk Zapisz.
Można teraz zaprojektować rodzinę powtarzalnych komponentów dla bryły projektu koncepcyjnego.

Szablon rodziny powtarzalnych komponentów

Szablon komponentów składa się z siatki, punktów odniesienia i linii odniesienia.

Domyślne punkty odniesienia są zablokowane, co umożliwia jedynie ruch w kierunku pionowym, tak jak pokazano na poniższej
ilustracji. Pozwala to zachować podstawowy kształt komponentu, tak aby był on odpowiednio zastosowany do wzoru.

Wybieranie siatki powtarzalnych płytek

Przed zaprojektowanie powtarzalnych komponentów może zajść potrzeba wybrania siatki powtarzalnych płytek zgodnej z
powierzchnią ze wzorem. Są to siatki, na których szkicowane i tworzone są formy 3D dla powtarzalnego komponentu. Układy
siatek dla powtarzalnych komponentów są przedstawione na diagramie w sekcji Tworzenie wzorów na powierzchni na stronie
198.

Rodziny powtarzalnych komponentów | 203

 1 Otwórz plik rodziny powtarzalnych komponentów. Domyślnie wyświetlana jest prostokątna siatka powtarzalnych
płytek.
2 W obszarze rysunku wybierz siatkę powtarzalnych płytek.

3 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 wybierz żądaną siatkę powtarzalnych elementów.

Zostanie zastosowana nowa siatka powtarzalnych płytek.

UWAGA Wiele predefiniowanych siatek powtarzalnych płytek wygląda identycznie jak inne. Dotyczy to na
przykład następujących wzorów: Prostokąt i Szachownica z prostokątów lub Równoległobok i Szachownica
z równoległoboków. Mimo że wydają się one podobne, są one konfigurowane w różny sposób podczas
stosowania do bryły projektu koncepcyjnego.

4 Kliknij kolejno opcję ➤ Zapisz.

Można teraz zaprojektować rodzinę powtarzalnych komponentów. Zobacz Modelowanie rodzin powtarzalnych komponentów
na stronie 204.

Modelowanie rodzin powtarzalnych komponentów

Projektowanie powtarzalnych komponentów jest bardzo podobne do szkicowania bryły projektu koncepcyjnego. Używane
są te same narzędzia do modelowania, które wykorzystuje się w przypadku projektowania form. Istnieją jednak następujące
ograniczenia:

■ Istnieje tylko jeden rzut podłogi (poziom) zdefiniowany przez siatkę powtarzalnych płytek.

■ Nie ma widoków elewacji.

■ Nie ma domyślnych pionowych płaszczyzn odniesienia, ale płaszczyzny odniesienia mogą być zdefiniowane przez geometrię.

Linie, krzywe i splajny

Narysuj punkty odniesienia, linie i geometrię zamkniętej pętli, aby zaprojektować i zmodyfikować powtarzalny komponent.
Podczas gdy punkty odniesienia z szablonu nie mogą być przesuwane poziomo, dl linii odniesienia z szablonu można dodawać
punkty sterujące w celu zmiany ich geometrii.

204 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 Tematy pokrewne

■ Rysowanie w środowisku projektowania koncepcyjnego na stronie 141

■ Punkty odniesienia na stronie 152

■ Formy na stronie 167

Tłoczenia i formy
Używając naszkicowanych linii i geometrii, utwórz tłoczenia formy i wycięcia, aby nadać komponentowi wymiar.

Temat pokrewny

■ Formy na stronie 167

Wzorce postępowania
■ Przed zastosowaniem komponentów podziel powierzchnię i utwórz na niej wzór.

■ Pracuj z warunkami komórki obwiedni ustawionymi na wartości Pusta i Wystająca, gdy jest to możliwe. Gdy ustawiona
jest wartość Częściowy, wzrasta wielkość pliku, co pociąga za sobą wzrost wymagań dotyczących pamięci. Wczytywanie
powtarzalnych komponentów i modyfikowanie brył koncepcyjnych z zastosowanymi powtarzalnymi komponentami
może w tym stanie potrwać dłużej niż oczekiwano.

■ Podczas pracy z zamkniętymi formami wybierz wzory, które będą się dobrze łączyć.

■ Pracuj z wieloma oknami, aby usprawnić proces roboczy projektowania rodziny powtarzalnych komponentów.

Aby zaprojektować rodzinę powtarzalnych komponentów

1 Otwórz rodzinę powtarzalnych komponentów.

2 Otwórz bryłę projektu koncepcyjnego (widok 3D, rzut podłogi lub oba).

3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Sąsiadująco.

Projektowanie w taki sposób umożliwia pracę w rodzinie powtarzalnych komponentów i poznanie sposobu wyświetlania
w bryle projektu koncepcyjnego.

Wczytywanie rodziny powtarzalnych komponentów

1 Otwórz bryłę projektu koncepcyjnego.
2 Otwórz rodzinę powtarzalnych komponentów.

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ Wczytaj do projektu.
4 Jeśli otwartych jest wiele projektów, zostanie otwarte okno dialogowe Wczytaj do projektów. Wybierz projekty,
które otrzymają rodzinę powtarzalnych komponentów i kliknij przycisk OK.
Nowy komponent powtarzalny jest teraz dostępny do zastosowania do powierzchni ze wzorem. Zobacz Stosowanie rodziny
powtarzalnych komponentów na stronie 205.

Stosowanie rodziny powtarzalnych komponentów

1 Otwórz bryłę projektu koncepcyjnego.

Rodziny powtarzalnych komponentów | 205

 2 Wybierz powierzchnię podzieloną lub ze wzorem.
3 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 wybierz rodzinę powtarzalnych komponentów.

Komponent zostanie zastosowany do powierzchni ze wzorem.

UWAGA Wczytywanie powtarzalnego komponentu może potrwać chwilę.

Modyfikowanie rodziny powtarzalnych komponentów

Rodziny powtarzalnych komponentów mogą być edytowane za pomocą poniższych narzędzi.

■ Zmień układ powtarzalnych komponentów, dostosowując powierzchnię ze wzorem. Zobacz Edytowanie powierzchni ze
wzorami na stronie 201.

■ Zmień geometrię rodziny powtarzalnych komponentów, edytując bezpośrednio plik rodziny. Zobacz Modelowanie rodzin
powtarzalnych komponentów na stronie 204.

206 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 ■ Na palecie Właściwości zmień właściwości rodziny komponentów. Zobacz Właściwości wystąpienia elementu wzoru na
stronie 214.

Modyfikowanie poszczególnych powtarzalnych komponentów

Poszczególne wystąpienia powtarzalnych komponentów można zastępować innymi powtarzalnymi komponentami.
1 Wybierz pojedynczy powtarzalny komponent. Aby wybrać sąsiedni powtarzalny komponent, użyj klawisza Tab.

2 Wybierz nowy powtarzalny komponent w narzędziu Wybór typów na stronie 34. Należy zauważyć, że trzeba
będzie wybrać powtarzalny komponent utworzony za pomocą podobnej podstawowej siatki powtarzalnych
elementów.

Powtarzalny komponent zostanie zastąpiony.

Aby wybrać opcję Wszystkie, Wewnętrzne lub Graniczne komponenty powtarzalne

1 Kliknij powierzchnię, na której zastosowano powtarzalne komponenty.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, aby wybrać Wszystkie, Wszystkie wewnętrzne lub Wszystkie graniczne
komponenty.
Wybierania można użyć w celu zamiany powtarzalnych komponentów na granicy lub wewnątrz powierzchni.

Rodziny powtarzalnych komponentów | 207

Łączenie granic podzielonych powierzchni
Granice powierzchni z powtarzalnymi komponentami można połączyć ręcznie. Powtarzalne komponenty programu Revit
nie wymagają obiektów nadrzędnych w postaci węzłów podzielonych powierzchni i mogą również rozwiązywać problemy
związane z tworzeniem i umieszczaniem paneli (trójkątnych, pięciokątnych, sześciokątnych itd.) powtarzalnych komponentów
na siatkach nieprostokątnych o nierównych odstępach.

Aby połączyć granice powierzchni z powtarzalnymi komponentami

1 Można wyczyścić warunki brzegowe zastosowanych rodzin komponentów powtarzalnych, używając indywidualnie
umieszczanych powtarzalnych komponentów. Zwróć uwagę na otwarte krawędzie w poniższym przykładzie.

Przykład ten wymaga 3-punktowego powtarzalnego komponentu, aby wypełnić krawędzie, które nie były
wypełnione przez wybrany powtarzalny komponent.
Utwórz nową rodzinę powtarzalnych komponentów.
2 Wybierz siatkę powtarzalnych płytek typu Trójkąt (płaski) (3-punktowy powtarzalny komponent).
3 Na podstawie siatki powtarzalnych płytek utwórz rodzinę komponentów.
4 Wczytaj rodzinę komponentów do komponentu adaptacyjnego.
5 Z Przeglądarki projektu w komponencie adaptacyjnym przeciągnij rodzinę komponentów do obszaru rysunku.
Znajduje się on na liście w obszarze Pole ściany osłonowej.

Zwróć uwagę, że kształt rodziny komponentów jest reprezentowany przy wskaźniku myszy.

208 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 6 Umieść trzy punkty na powierzchni komponentu, które utworzą nowy panel.

UWAGA Ważna jest kolejność umieszczania punktów. Jeśli rodzina komponentów jest wyciągnięciem,
kierunek wyciągnięcia zostanie odwrócony, gdy punkty będą wstawiane w kierunku przeciwnym do ruchu
wskazówek zegara.

7 Można kontynuować umieszczanie paneli stosownie do potrzeb.

Komponenty adaptacyjne
Funkcja Komponent adaptacyjny polega na przystosowaniu pola ściany osłonowej opartego na wzorze. Funkcja ta jest
przeznaczona do obsługi przypadków, w których komponenty muszą się elastycznie dostosowywać do wielu unikatowych
warunków kontekstowych. Na przykład komponenty adaptacyjne mogą być używane w powtarzalnych układach generowanych
poprzez ustawienie w szyku wielu komponentów spełniających ograniczenia określone przez użytkownika.
Punkty adaptacyjne tworzy się poprzez zmodyfikowanie punktów odniesienia. Geometria narysowana przez przyciąganie do
tych elastycznych punktów daje elastyczny komponent.
Do komponentów adaptacyjnych można przypisać kategorię.

UWAGA Użycie komponentów adaptacyjnych jest ograniczone do rodzin panelu wzoru i szablonów komponentów
adaptacyjnych. Punkty adaptacyjne nie mogą być używane w rodzinach modelowania bryłowego, ale rodziny z punktami
adaptacyjnymi mogą być umieszczane w modelowaniu bryłowym. Nie można wczytać szablonu komponentu adaptacyjnego
do środowiska projektu, ale może on być umieszczony w rodzinie lokalnej.

Rodziny powtarzalnych komponentów | 209

 Aby umieścić komponent adaptacyjny
1 Model adaptacyjny można umieścić w innym komponencie adaptacyjnym, bryle koncepcyjnej, polach ściany
osłonowej i w bryłach lokalnych.
Otwórz nowy komponent adaptacyjny i zaprojektuj model ogólny, używając punktów adaptacyjnych jako
odniesienia.
2 Wczytaj komponent adaptacyjny do bryły lub komponentu projektu. Na poniższych ilustracjach używany jest
następujący model ogólny zawierający 4 punkty adaptacyjne.

3 Z Przeglądarki projektu w projekcie przeciągnij rodzinę komponentów do obszaru rysunku. Znajduje się on na
liście w obszarze Model ogólny.

Zwróć uwagę, że kształt modelu jest reprezentowany przy wskaźniku myszy.

4 Umieść punkty adaptacyjne modelu w projekcie koncepcyjnym.

PORADA Aby umieścić model z bieżącymi punktami adaptacyjnymi, w dowolnym momencie można nacisnąć
klawisz Esc. Na przykład jeśli model ma 5 punktów adaptacyjnych, naciśnięcie klawisza Esc po umieszczeniu
dwóch punktów spowoduje umieszczenie modelu na podstawie tych punktów.

210 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 UWAGA Ważna jest kolejność umieszczania punktów. Jeśli komponent jest wyciągnięciem, kierunek
wyciągnięcia zostanie odwrócony, gdy punkty będą wstawiane w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek
zegara.

5 Można kontynuować umieszczanie wielu iteracji modelu stosownie do potrzeb. Aby ręcznie ustawić model w
szyku, wybierz go i, trzymając wciśnięty klawisz Ctrl, przesuń, aby umieścić dodatkowe wystąpienia.

6 Można wrócić do modelu komponentów adaptacyjnych, dodać dodatkową geometrię i wczytać go ponownie.

Reprezentacja powierzchni
Podczas edytowania powierzchni w środowisku projektowania koncepcyjnego można wybrać, które elementy powierzchni
zostaną wyświetlone za pomocą narzędzi Reprezentacja powierzchni. Wybierz podzieloną powierzchnię i zwróć uwagę na
panel Reprezentacja powierzchni znajdujący się na karcie Zmień | Podzielona powierzchnia. Odpowiednie narzędzia
Powierzchnia, Wzór i Komponent umożliwiają pokazanie lub ukrycie elementów powierzchni w środowisku projektowania
koncepcyjnego.

UWAGA Zmiany wprowadzone w panelu Reprezentacja powierzchni nie zostaną przeniesione do projektu. Aby globalnie
pokazać lub ukryć elementy powierzchni, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ Widoczność i wygląd. Zobacz
Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Każdy element powierzchni ma podzbiór właściwości wyświetlania dla reprezentacji powierzchni. Aby uzyskać dostęp do tych

właściwości, kliknij kolejno kartę Zmień | Podzielona powierzchnia ➤ panel Reprezentacja powierzchni ➤ . Zostanie

Reprezentacja powierzchni | 211

 otwarte okno dialogowe Reprezentacja powierzchni zawierające karty Powierzchnia, Wzór i Komponent. Na każdej karcie
znajdują się pola wyboru dla poszczególnych pozycji elementu powierzchni. Kliknięcie pola wyboru powoduje wyświetlenie
zmiany w obszarze rysunku. Kliknij przycisk OK, aby potwierdzić zmiany.

Karta Właściwości powierzchni

Ustawienia te są używane po kliknięciu narzędzia Powierzchnia w panelu Reprezentacja powierzchni.

■ Powierzchnia pierwotna. Wyświetla powierzchnię pierwotną, która została podzielona. Kliknij przycisk Przeglądaj,
aby zmienić materiał powierzchni. Zobacz Materiały na stronie 1568.

■ Węzły. Wyświetla węzły znajdujące się na przecięciu siatek UV. Domyślnie węzły są wyłączone.

Zwróć uwagę, że powierzchnia jest natychmiast aktualizowana po zaznaczeniu pola wyboru w oknie dialogowym.

■ Siatki UV i linie przecięcia: Wyświetla siatki UV i przecięcia na podzielonej powierzchni.

Karta Właściwości wzoru

Ustawienia te są używane po kliknięciu narzędzia Wzór w panelu Reprezentacja powierzchni.

■ Linia wzoru. Wyświetla obrysy kształtów wzoru.

■ Wypełnienie wzorem. Wyświetla wypełnienie powierzchni wzoru. Kliknij przycisk Przeglądaj, aby zmienić materiał
powierzchni. Zobacz Materiały na stronie 1568.

Karta Właściwości komponentu

Ustawienia te są używane po kliknięciu narzędzia Komponent w panelu Reprezentacja powierzchni.

■ Powtarzalny komponent. Wyświetla powtarzalny komponent zastosowany na powierzchni.

Właściwości elementu wzoru

Poniższa procedura służy do modyfikowania wielu właściwości, takich jak wiązania, siatki i zastosowanie.
1 Wybierz powierzchnię ze wzorem.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia powierzchni ze wzorem.
3 Aby edytować właściwości typu, kliknij opcję Edytuj typ.
Właściwości typu wpływają na wszystkie wystąpienia (pojedyncze elementy) rodziny w projekcie, a także na
wszystkie przyszłe elementy umieszczone w projekcie. Edytuj parametry typu i kliknij przycisk OK.

212 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

 4 Kliknij przycisk OK.

Właściwości typu elementu wzoru

Nazwa Opis

Budowa

Typ budowy Typ budowy komponentu.

Materiał i wykończenia

Wykończenie Tekstura i wykończona powierzchnia

komponentu.

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat komponentu.

Opis indeksowy Opis indeksowy komponentu. Dodaj lub

zmień wartość. Kliknij pole wartości, aby
otworzyć okno dialogowe Opis indeksowy.
Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent komponentu.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych

komentarzy dotyczących typu komponentu.
Informacja ta może być zawarta w
zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać

informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Opis komponentu.

Opis montażu Opis tylko do odczytu zespołu na podstawie

wyboru kodu zespołu.

Znacznik typu Wartość opisująca określony komponent;

może to być znak handlowy. Ta wartość nie
może powtórzyć się w żadnym elemencie w
projekcie. W programie wyświetlone zostanie
ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak
możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj
ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678.

Koszt Cena komponent.

Właściwości elementu wzoru | 213

 Nazwa Opis

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji bu-

dowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji bu-

dowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości wystąpienia elementu wzoru

Nazwa Opis

Wiązania

Komórka obwiedni Określa sposób przecięcia granicy

powierzchni przez wzór: Pusta, Częściowa,
Wystająca. Zobacz Edytowanie powierzchni
ze wzorami na stronie 201.

Obrót wszystkich siatek Obrót siatki U i siatki V. Zobacz

Dostosowywanie siatek UV za pomocą
Menedżera powierzchni na stronie 193.

Siatka U

Układ Jednostki odstępów siatki U: Stała liczba lub

Stała odległość. Zobacz Dostosowywanie
siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni
na stronie 193.

Numer Stała liczba elementów po podziale siatki U.

Zobacz Dostosowywanie siatek UV za pomocą
Menedżera powierzchni na stronie 193.

Odległość Stała odległość pomiędzy elementami po

podziale siatki U. Zobacz Dostosowywanie
siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni
na stronie 193.

Wyrównanie Położenie, od którego mierzona jest siatka U:

Początek, Środek lub Koniec. Zobacz
Dostosowywanie siatek UV za pomocą
Menedżera powierzchni na stronie 193.

Obrót siatki Obrót siatki U. Zobacz Dostosowywanie siatek

UV za pomocą Menedżera powierzchni na
stronie 193.

Siatka V

Układ Jednostki odstępów siatki V: Stała liczba lub

Stała odległość. Zobacz Dostosowywanie

214 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Nazwa Opis
siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni
na stronie 193.

Numer Stała liczba elementów po podziale siatki V.

Zobacz Dostosowywanie siatek UV za pomocą
Menedżera powierzchni na stronie 193.

Odległość Stała odległość pomiędzy elementami po

podziale siatki V. Zobacz Dostosowywanie
siatek UV za pomocą Menedżera powierzchni
na stronie 193.

Wyrównanie Położenie, od którego mierzona jest siatka V:

Początek, Środek lub Koniec. Zobacz
Dostosowywanie siatek UV za pomocą
Menedżera powierzchni na stronie 193.

Obrót siatki Obrót siatki V. Zobacz Dostosowywanie siatek

UV za pomocą Menedżera powierzchni na
stronie 193.

Zastosowanie wzoru

Wcięcie 1 Liczba elementów po podziale siatki U, o jaką

po zastosowaniu przesuwany jest wzór.

Wcięcie 2 Liczba elementów po podziale siatki V, o jaką

po zastosowaniu przesuwany jest wzór.

Obrót komponentu Obrót rodziny powtarzalnych komponentów

w komórce wzoru: 0°, 90°, 180° lub 270°.

Odbicie komponentu Tworzy odbicie lustrzane komponentu

poziomo względem siatki U.

Odwrócenie komponentu Odwraca komponent względem siatki W.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze dotyczące elementu wzoru.

Znacznik Znacznik zastosowany do elementu wzoru.

Może to być etykieta pojawiająca się na
etykiecie wielu kategorii z elementem wzoru.
Aby uzyskać więcej informacji na temat
wielokategoryjnego parametryzowania i
ustawiania parametrów współdzielonych,
zobacz Parametry współdzielone na stronie
1533.

Powierzchnia

Pole podzielonej powierzchni Całkowite pole wybranej podzielonej

powierzchni.

Właściwości elementu wzoru | 215

Środowisko projektowania koncepcyjnego — słownik
■ Kontrolka 3D
Kontrolka manipulacji wyświetlana po wybraniu powierzchni, krawędzi lub wierzchołków. Jest ona również wyświetlana
na wybranym punkcie. Zobacz Modyfikowanie form na stronie 180.

■ Poziom 3D
Ograniczona pozioma płaszczyzna, która służy jako odniesienie dla form i punktów znajdujących się na poziomie. Poziomy
3D są wyświetlane w środowisku projektowania koncepcyjnego podczas przesuwania nad nimi wskaźnika w obszarze
rysunku. Można je ustawić jako płaszczyzny robocze.

■ Płaszczyzna odniesienia 3D
Płaszczyzna 3D używana do rysowania linii tworzących formę. Płaszczyzny odniesienia 3D są wyświetlane w środowisku
projektowania koncepcyjnego. Można je ustawić jako płaszczyzny robocze.

■ Płaszczyzna robocza 3D
Płaska powierzchnia, na której można rysować linie w celu utworzenia formy. Poziomy 3D i płaszczyzny odniesienia 3D
mogą być ustawione jako płaszczyzny robocze. Są one automatycznie wyświetlane w środowisku projektowania
koncepcyjnego podczas przesuwania nad nimi wskaźnika w obszarze rysunku.

■ Forma
Powierzchnia lub bryła 3D lub 2D utworzona za pomocą narzędzia Utwórz formę. Zobacz Formy na stronie 167.

■ Wyciągnięcie złożone
Forma utworzona z kilku linii (pojedynczych segmentów, łańcuchów lub pętli) narysowanych na równoległych lub
nierównoległych płaszczyznach roboczych.

■ Profil
Pojedyncza krzywa lub zbiór krzywych połączonych na końcach używanych pojedynczo lub w łącznie w celu utworzenia
geometrii elementu formy za pomocą obsługiwanych technik budowania geometrii: tłoczenia, wyciągnięcia złożonego,
wyciągnięcia po ścieżce, obrotu profilu i powierzchni.

216 | Rozdział 12 Środowisko projektowania koncepcyjnego

Modelowanie
architektoniczne

Program Revit Architecture zawiera różnorodne powszechne komponenty potrzebne do projektowania budynków. Aby utworzyć powyższe
komponenty, nie trzeba korzystać z kodowania ani z języka programowania.

217
218
Budowanie modelu

219
220
Ściany
13
Podobnie jak inne elementy podstawowe w modelu budynku programu Revit Architecture ściany są elementami wstępnie zdefiniowanych
typów rodziny systemowej, które reprezentują standardowe zróżnicowanie funkcji, kompozycji i grubości ściany. Te cechy można dostosować,
modyfikując właściwości typu ściany w celu dodania lub usunięcia warstw, podzielenia ich na regiony i zmiany ich grubości lub przypisanego
materiału.
Po umieszczenia ściany na rysunku można dodać gzymsy lub boniowania, edytować profil ściany i wstawiać komponenty podrzędne, takie
jak drzwi i okna.
W tym temacie opisano 2 z 3 rodzin ścian programu Revit: Ściana podstawowa i Ściana złożona. Aby uzyskać informacje na temat rodziny
Ściana osłonowa, zobacz Elementy ścian osłonowych na stronie 411.
Widok 3D ścian

221
Przegląd ścian
Aby dodać ściany do modelu budynku programu Revit Architecture, należy kliknąć narzędzie Ściana, wybrać odpowiedni typ
ściany i umieścić elementy tego typu w rzucie lub widoku 3D.
Aby umieścić element, należy wybrać jedno z narzędzi rysowania na wstążce i naszkicować zakresy liniowe ściany w obszarze
rysunku lub je zdefiniować, wskazując istniejącą linię, krawędź bądź powierzchnię. Położenie ściany względem szkicowanej
ścieżki lub wybranego istniejącego elementu jest określone przez wartość jednej z właściwości elementu ściany: linii położenia.

Linia położenia
Właściwość Linia położenia ściany określa, która z płaszczyzn pionowych ściany jest używana w celu umieszczenia ściany
względem szkicowanej ścieżki lub określenia w inny sposób w obszarze rysunku. Podczas rozmieszczania łączących się ścian
złożonych można umieścić je dokładnie względem określonej warstwy materiału stanowiącej obiekt zainteresowania, takiej
jak bloczki betonowe.
Niezależnie od typu ściany można wybrać dowolną z następujących płaszczyzn na pasku opcji (przed umieszczeniem ściany)
lub na palecie Właściwości (przed lub po):

■ Oś ściany (domyślna)

■ Oś konstrukcyjna

■ Lico zewnętrzne

■ Lico wewnętrzne

■ Lico zewnętrzne warstwy nośnej

■ Lico wewnętrzne warstwy nośnej

UWAGA W terminologii programu Revit pojęcie rdzenia odnosi się do jej głównych warstw konstrukcyjnych. W prostej
ścianie ceglanej płaszczyzny osi ściany i osi konstrukcyjnej się pokrywają, natomiast w przypadku ściany złożonej
mogą być różne. W przypadku rysowania ściany od lewej do prawej jej powierzchnia zewnętrzna (Lico zewnętrzne)
znajduje się domyślnie na górze.

W poniższym przykładzie, gdy jako wartość właściwości Linia położenia określono Lico zewnętrzne, kursor zostaje umieszczony
na przerywanej linii odniesienia, a ściana jest rysowana od lewej do prawej.

Jeśli wartość właściwości Linia położenia zostanie zmieniona na Lico wewnętrzne, po narysowaniu następnego segmentu
wzdłuż linii odniesienia w tym samym kierunku nowy segment zostanie umieszczony nad linią odniesienia.

Po wybraniu pojedynczego segmentu ściany jego linia położenia jest wskazywana niebieskimi kropkami (formanty Przeciągnij
koniec ściany).

222 | Rozdział 13 Ściany

Po umieszczeniu ściany jej linia położenia zostaje zachowana nawet po zmodyfikowaniu konstrukcji jej typu lub zmianie na
inny typ. Zmiana wartości właściwości Linia położenia dla istniejącej ściany nie powoduje zmiany położenia ściany. Jednak

w przypadku użycia klawisza spacji lub wyświetlonych na ekranie kontrolek odwracania w celu przełączenia orientacji
wewnętrznej/zewnętrznej części ściany linia położenia jest osią wokół której ściana zostaje odwrócona. Zatem zmiana wartości
właściwości Linia położenia, a następnie zmiana orientacji może spowodować także zmianę położenia ściany.
Uwaga: położenie niebieskich kropek nie ulega zmianie do chwili anulowania wyboru i ponownego wybrania ściany.

Funkcja ściany
Ściany wszystkich typów wchodzących w skład rodzin Ściana podstawowa i Ściana złożona mają właściwość typu o nazwie
Funkcja, która może przyjmować następujące wartości:

■ Wewnętrzna

■ Zewnętrzna

■ Fundament

■ Oporowa

■ Podbicie

■ Szyb główny

Wyświetlanie ścian można filtrować w widoku w celu pokazania/ukrycia wyłącznie ścian spełniających określoną funkcję.
Tworząc zestawienie ścian można również użyć tej właściwości w celu uwzględnienia lub wyłączenia ścian zgodnie z funkcją.

Tematy pokrewne

■ Funkcja ścian, podłóg i płyt na stronie 1168

■ Zestawienia na stronie 785

Ściany złożone
Analogicznie do dachów, stropów i sufitów, które mogą w programie Revit zawierać wiele warstw poziomych, ściany mogą
się składać z więcej niż jednej warstwy pionowej lub regionu. Położenie, grubość i materiał dla każdej warstwy i regionu
definiuje się przez właściwości typu ściany. Poszczególne warstwy i regiony można dodawać, usuwać lub modyfikować; można
też dodawać gzymsy i boniowania w celu dostosowania typu ściany.
Aby uzyskać podstawowe informacje na temat elementów wielowarstwowych w programie Revit, zobacz Konstrukcja złożona
na stronie 359. Aby uzyskać informacje na temat ścian złożonych, zobacz Praca ze ścianami złożonymi na stronie 237.

Ściany złożone
Oprócz rodzin Ściana podstawowa i Ściana osłonowa w programie Revit występuje rodzina Ściana złożona umożliwiająca
modelowanie ścian składających się z 2 lub więcej ścian ułożonych na sobie.

Ściany nośne
Wszystkie typy ścian w rodzinie Ściana podstawowa mają właściwość elementu o nazwie Funkcja konstrukcyjna, określającą
czy ściana jest ścianą nienośną, czy należy do jednego z trzech rodzajów ścian nośnych (ściana nośna, tarcza lub łączona
konstrukcyjnie). Gdy używane jest narzędzie Ściana, program Revit zakłada, że umieszczane są ściany działowe. Niezależnie

Przegląd ścian | 223

 od wybranego typu ściany wartość domyślna właściwości Funkcja konstrukcyjna to nienośna. Jeśli używane jest narzędzie
Ściana nośna i wybrany zostanie ten sam typ ściany, wartość domyślna właściwości Funkcja konstrukcyjna to nośna. W obu
przypadkach jest to wartość tylko do odczytu, ale można ją zmienić po umieszczeniu ściany.
Dokumentację dotyczącą ścian nośnych przedstawiono oddzielnie w rozdziale Modelowanie konstrukcyjne na stronie 561.

Osadzone ściany
Ściany mogą być osadzone w ścianie nadrzędnej tak, że osadzona ściana jest powiązana ze ścianą nadrzędną. Na przykład
ściana osłonowa można być osadzona w ścianie zewnętrznej lub ściana może być osadzona w polu ściany osłonowej. Podobnie
jak w przypadku drzwi lub okien w ścianie nadrzędnej, ściana osadzona nie zmienia rozmiaru w przypadku zmiany rozmiaru
jej obiektu nadrzędnego. W przypadku przesunięcia ściany nadrzędnej ściana osadzona przesuwa się razem z nią.
Ściana osłonowa osadzona w ścianie głównej

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Osadzanie ścian osłonowych na stronie 417.

Połączenia ścian
W przypadku przecinania się ścian program Revit tworzy domyślnie połączenie doczołowe i czyści wyświetlanie w rzucie,
usuwając widoczne krawędzie między ścianami a odpowiadającymi im warstwami komponentów. Właściwość elementu
widoku Wyświetlenie połączeń ścian kontroluje, czy czyszczenie jest stosowane do wszystkich typów ścian, czy tylko do ścian
tego samego typu.
Sposób wyświetlania połączenia w rzucie można zmienić, wybierając inną opcję połączenia (Ścięte lub Prostopadłe) albo
określając, która ściana łączy się doczołowo lub przecina prostopadle inne. Można również określić czyszczenie połączenia,
brak czyszczenia lub czyszczenie zgodnie z ustawieniami domyślnymi dla widoku. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Zmiana konfiguracji połączenia ścian na stronie 230.

Umieszczanie ścian
Ta procedura umożliwia umieszczenie w modelu budynku jednego lub więcej elementów określonego typu ściany działowej.

1 W rzucie lub widoku 3D kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ menu rozwijane Ściana ➤

Ściana.
2 Aby umieścić ścianę innego typu niż wyświetlony w obszarze Wybór typów na stronie 34 u góry palety
Właściwości, wybierz inny typ w menu rozwijanym.
W dolnej części palety Właściwości można zmodyfikować niektóre właściwości elementu wybranego typu ściany
przed rozpoczęciem umieszczania elementów. Aby otworzyć okno dialogowe umożliwiające edycję właściwości

typu, kliknij opcję Edytuj typ. Wszystkie zmiany wprowadzone w oknie dialogowym Właściwości typu
mają zastosowanie do wszystkich istniejących elementów należących do bieżącego typu ściany oraz do tych,
które zostaną umieszczone.

224 | Rozdział 13 Ściany

 3 Na pasku opcji określ następujące opcje:
■ Poziom. (Tylko widoki 3D) Wybierz poziom więzu podstawy ściany. Możesz wybrać poziom niebędący
kondygnacją. Zobacz Poziomy na stronie 93.

■ Wysokość. Wybierz poziom więzu góry ściany lub wprowadź wartość dla ustawienia domyślnego
Niezwiązana.

■ Linia położenia. Wybierz, którą płaszczyznę pionową ściany chcesz wyrównać z kursorem podczas rysowania
lub z linią bądź powierzchnią wybraną w obszarze rysunku. Przykłady podano w sekcji Linia położenia na
stronie 222.

■ Łańcuch. Wybierz tę opcję, aby narysować serię segmentów ściany połączonych w punktach końcowych.

■ Odsunięcie. Opcjonalnie można wprowadzić odległość odsunięcia linii położenia ściany od położenia
kursora albo wybranej linii bądź powierzchni (zgodnie z opisem w kolejnym punkcie).

4 Na panelu Rysuj wybierz narzędzie rysowania, aby umieścić ścianę korzystając z jednej z następujących metod:

■ Narysuj ścianę. Użyj domyślnego narzędzia Linia , aby umieścić segment prostej ściany przez określenie
na rysunku punktów początkowego i końcowego. Można również określić punkt początkowy, przesunąć
kursor w żądanym kierunku, a następnie wprowadzić wartość długości ściany.
Inne narzędzia na panelu Rysuj umożliwiają szkicowanie układów prostokątnych, wielobocznych, kołowych
lub łukowych. Aby uzyskać szczegółowe opisy tych narzędzi, zobacz Szkicowanie elementów na stronie 1394.
Rysując ścianę za pomocą jednego z tych narzędzi, można nacisnąć klawisz spacji, aby odwrócić orientację
strony wewnętrznej/zewnętrznej ściany względem jej linii położenia.

■ Umieść ścianę wzdłuż istniejącej linii. Użyj narzędzia Wskaż linie , aby umieścić segmenty ściany
wzdłuż wybranych linii na rysunku. Linie mogą być liniami modelu, płaszczyznami odniesienia lub
krawędziami elementów, takich jak dachy, pola ścian osłonowych i inne ściany.

PORADA Aby umieszczać równocześnie ściany na całym łańcuchu linii, przesuń kursor na segment linii,
naciśnij klawisz Tab, aby wyróżnić je wszystkie, a następnie kliknij.

■ Umieść ścianę na istniejącej powierzchni. Użyj narzędzia Wskaż powierzchnie , aby umieścić ścianę
na wybranej na rysunku powierzchni modelu bryłowego lub powierzchni modelu ogólnego. Zobacz
Modelowanie według powierzchni na stronie 1343.

PORADA Aby umieścić równocześnie ściany na wszystkich powierzchniach pionowych bryły lub modelu
ogólnego, przesuń kursor na jedną z powierzchni, naciśnij klawisz Tab , aby wyróżnić je wszystkie, a
następnie kliknij.

5 Aby zamknąć narzędzie Ściana, kliknij opcję Zmień.

W razie potrzeby można teraz dodać wymiary (zobacz sekcjęUmieszczanie wymiarów stałych na stronie 896)
lub dostosować układ i geometrię ścian, używając narzędzi opisanych w sekcji Edytowanie elementów na stronie
1429. Aby uzyskać informacje na temat modyfikacji specyficznych dla ściany, takich jak zmiana konstrukcji
fizycznej ścian lub edytowanie połączeń, zobacz Modyfikowanie ścian na stronie 226.

Dołączanie ścian do innych elementów

Po umieszczeniu ściany można zastąpić jej początkowe więzy góry i podstawy, dołączając jej górę lub podstawę do innego
elementu w tej samej płaszczyźnie pionowej. Innymi elementami mogą być strop, dach, sufit, płaszczyzna odniesienia lub inna
ściana znajdująca się bezpośrednio powyżej lub poniżej. Wysokość ściany jest następnie odpowiednio zwiększana lub zmniejszana
w celu dopasowania do obwiedni reprezentowanej przez dołączony element.

Dołączanie ścian do innych elementów | 225

 Dołączając ścianę do innego elementu, w przypadku zmiany projektu można uniknąć konieczności ręcznej edycji profilu
ściany. W tym przykładzie lewy rysunek przedstawia dach umieszczony na ścianach, które narysowano z więzem góry
określonym jako Poziom 2. Środkowy rysunek przedstawia skutek dołączenia ścian do dachu. Prawy rysunek przedstawia
sposób zmiany profilu ściany odpowiadający zmianie nachylenia dołączonego dachu.
Skutek dołączenia ścian do dachu

Zastosowanie mają następujące wytyczne:

■ Szczyty ścian można dołączać do niepionowych płaszczyzn odniesienia.

■ Ściany można dołączać do lokalnych dachów lub stropów.

■ Jeśli szczyt ściany jest obecnie dołączony do płaszczyzny odniesienia, to dołączenie szczytu do drugiej płaszczyzny
odniesienia odłączy tę ścianę od pierwszej.

■ Można dołączać ściany równoległe w tej samej płaszczyźnie pionowej, czyli leżące bezpośrednio nad lub pod sobą.

Aby dołączyć ściany do innych elementów

1 Na obszarze rysunku wybierz jedną lub więcej ścian, które chcesz dołączyć do innych elementów.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Ściany ➤ panel Zmień ścianę ➤ Dołącz górę/podstawę.
3 Na pasku opcji dla opcji Dołącz ścianę wybierz ustawienie Góra lub Podstawa.
4 Wybierz elementy, do których zostanie dołączona ściana.

Aby odłączyć ściany od innych elementów

1 W obszarze rysunku wybierz ściany, które chcesz odłączyć.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Ściany ➤ panel Zmień ścianę ➤ Odłącz górę/podstawę.
3 Wybierz element, od którego ściana zostanie odłączona. W celu jednoczesnego odłączenia wybranych ściany
od wszystkich elementów (lub jeśli nie ma pewności, które elementy są dołączone) na pasku opcji kliknij opcję
Odłącz wszystko.

Modyfikowanie ścian
Po umieszczeniu ścian w obszarze rysunku można zmodyfikować ich układ i geometrię, używając narzędzi wspólnych dla
większości elementów, zgodnie z opisem w sekcji Edytowanie elementów na stronie 1429. Bieżący temat zawiera informacje na
temat modyfikacji specyficznych dla ściany, takich jak zmiana konstrukcji fizycznej ścian lub edytowanie połączeń.

Zmiana typu ściany

Po uaktywnieniu narzędzia Ściana w celu umieszczenia ścian należy w menu rozwijanym Wybór typów na stronie 34 wybrać
odpowiedni typ ściany. Typ ściany można zmienić również po jej umieszczeniu. W tym celu należy wybrać ścianę w obszarze
rysunku, a następnie zmienić ustawienie na liście rozwijanej Wybór typów. Ewentualnie można wybrać istniejącą ścianę i

226 | Rozdział 13 Ściany

 przekształcić inne wybrane ściany w ten sam typ, zgodnie z opisem w sekcji Zmiana typów elementów za pomocą narzędzia
Dopasuj typ na stronie 1488

Edycja profilu ściany

W większości przypadków jeśli umieszczana jest ściana prosta, w widokach elewacji równoległych do długości ma ona profil
prostokątny. Jeśli dla projektu wymagany jest inny kształt profilu lub potrzebne są otwory w ścianie, należy użyć następującej
procedury w celu edycji profilu elewacji ściany w widoku przekroju lub elewacji.
Projekt z nieprostokątnymi ścianami i cięciami otworów

UWAGA Nie można edytować profilu elewacji ściany łukowej. Aby umieścić prostokątne otwory w ścianie łukowej, należy
użyć narzędzia Otwór w ścianie, którego można używać również w celu umieszczania otworów w ścianach prostych.

Aby edytować profil ściany

1 W obszarze rysunku wybierz ścianę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Ściany ➤ panel Tryb ➤ Edytuj profil.

Jeśli widokiem aktywnym jest rzut, zostanie wyświetlone okno dialogowe Przejdź do widoku z monitem o
wybranie odpowiedniego widoku elewacji lub przekroju. Na przykład dla ściany północnej można wybrać widok
elewacji Północ lub Południe.
Po otwarciu odpowiedniego widoku profil ściany jest wyświetlany, tak jak pokazano, w liniach modelu w kolorze
magenta.

3 Edycję profilu zgodnie z potrzebami umożliwiają narzędzia na panelach Zmień i Rysuj.

■ Usuń linie, a następnie naszkicuj całkiem inny kształt.

■ Podziel istniejące linie i dodaj łuki.

■ Narysuj otwory lub dziury.

Ściana zmodyfikowana

Edycja profilu ściany | 227

 PORADA Kiedy przesuwa się i edytuje prostokąt, pojawiają się płaszczyzny odniesienia, aby wskazać
pierwotny kształt i wielkość ściany podczas przechodzenia w tryb szkicowania. Jeśli narysowane linie są
przyciągane do płaszczyzn odniesienia, punkty końcowe linii są automatycznie wyrównywane do płaszczyzn,
dopóki się ich jednoznacznie nie odblokuje. Jeśli odblokuje się rysowane linie, można zmodyfikować je
niezależnie od płaszczyzn odniesienia. Jeśli wyjdzie się z trybu szkicowania, mając narysowane linie ciągle
wyrównane, można przesuwać uchwytem odniesienia, a rysowane linie będą się również przesuwać.

Odblokowane linie szkicu

4 Po zakończeniu kliknij opcję Zakończ tryb edycji.

UWAGA Aby przywrócić początkowy kształt edytowanej ściany, wybierz ją i kliknij kolejno kartę Zmień | Ściany ➤ panel

Tryb ➤ Resetuj profil.

Tworzenie środkowych płaszczyzn skrajnych

Podczas edycji profilu elewacji ściany obejmującej wiele poziomów oraz tworzenia karbów, takich jak pokazane poniżej, nowe
krawędzie pionowe reprezentują stojaki ościeżnicy, nazywane w programie Revit środkowymi płaszczyznami skrajnymi. Inne
ściany mogą tworzyć połączenia narożne ze środkowymi płaszczyznami skrajnymi. Zobacz Łączenie ścian z zakończeniami
pośrednimi na stronie 233
Profil elewacji ściany edytowany w celu utworzenia wycięć

228 | Rozdział 13 Ściany

 Edytowana ściana w widoku 3D

Środkowe płaszczyzny skrajne można utworzyć również za pomocą narzędzia Otwór w ścianie. Zobacz Cięcie prostokątnych
otworów w ścianach na stronie 348.

Praca z połączeniami ścian

W przypadku przecinania się ścian program Revit Architecture tworzy domyślnie połączenie doczołowe i czyści wyświetlanie
w rzucie, usuwając widoczne krawędzie między połączonymi ścianami a odpowiadającymi im warstwami komponentów.
Połączenie doczołowe po czyszczeniu i bez czyszczenia, przy niskim poziomie szczegółowości

Połączenie doczołowe po czyszczeniu i bez czyszczenia, przy wysokim poziomie szczegółowości

Sposób wyświetlania połączenia w rzucie można zmienić, wybierając inną opcję połączenia (Ścięte lub Prostopadłe) albo
określając inną kolejność łączenia się ścian doczołowo lub wzajemnego przecinania prostopadłego. Aby uzyskać szczegółowe
instrukcje, zobacz Zmiana konfiguracji połączenia ścian na stronie 230.
Można również określić czyszczenie połączenia, brak czyszczenia lub czyszczenie zgodnie z ustawieniami domyślnymi dla
widoku. Zobacz Określanie opcji czyszczenia połączenia ścian na stronie 232.

Praca z połączeniami ścian | 229

 Tematy pokrewne

■ Warianty projektu i połączenia ścian na stronie 556

Zmiana konfiguracji połączenia ścian

Ta procedura umożliwia zmianę konfiguracji połączenia 4 lub mniejszej liczby ścian przez zmianę typu połączenia bądź
kolejności łączenia ścian.

UWAGA Aby edytować połączenie ścian obejmujące więcej niż 4 ściany, połączenie ścian rozciągające się na wiele pięter
lub połączenie ścian występujące więcej niż w jednym zadaniu, zobacz Edycja złożonych połączeń ścian na stronie 235.

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ (Połączenia ścian).

2 Przesuń wskaźnik na połączenie ściany i kliknij w wyświetlonym szarym kwadracie.
3 Na pasku opcji wybierz jeden z dostępnych typów połączeń:
■ Łączenie doczołowe(domyślny typ połączenia)

■ Ścięte

■ Prostopadłe: przycina koniec ściany pod kątem 90 stopni.

230 | Rozdział 13 Ściany

4 Jeśli wybranym typem połączenia jest Łączenie doczołowe lub Prostopadłe, klikając przyciski Następny i
Poprzedni, można przełączać podglądy możliwych kolejności połączeń. Dla przedstawionego powyżej połączenia
prostopadłego dostępna jest następująca alternatywna kolejność:

UWAGA Nie można przekształcić połączenia między ścianą a stroną wewnętrzną innej ściany w połączenie
prostopadłe lub doczołowe ani zmienić kolejności dla połączenia doczołowego, ponieważ możliwa jest
tylko jedna jego konfiguracja. Przykład tego układu przedstawiono poniżej (z wybraną opcją Nie czyść
połączenia).

5 Po wyświetleniu żądanej konfiguracji kliknij opcję Zmień, aby zamknąć narzędzie.

Praca z połączeniami ścian | 231

Określanie opcji czyszczenia połączenia ścian
Następująca procedura umożliwia określenie, czy i w jaki sposób następuje czyszczenie połączeń ścian w aktywnym rzucie.

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ (Połączenia ścian).

2 Przesuń wskaźnik na połączenie ściany i kliknij w wyświetlonym szarym kwadracie.
3 Na pasku opcji wybierz jedną z następujących opcji dla pola Wyświetl:
■ Wyczyść połączenie. Wyświetla wygładzone połączenie. Po wybraniu połączenia do edycji tymczasowe
linie ciągłe wskazują miejsce rzeczywistego zakończenia warstw ściany, jak pokazano poniżej. Linie te znikają
po zamknięciu narzędzia Połączenia ścian i nie są drukowane.

■ Nie czyść połączenia. Wyświetla zakończenia ścian łączące się ze sobą doczołowo, jak przedstawiono na
ilustracji.

■ Użyj ustawień widoku. Czyści połączenia ścian zgodnie z ustawieniami właściwości elementu Wyświetlenie
połączeń ścian dla widoku (zobacz sekcja Właściwości widoku na stronie 881). Ta właściwość określa, czy
czyszczenie jest stosowane do wszystkich typów ścian, czy tylko do ścian tego samego typu.

4 Kliknij przycisk Zmień, aby zamknąć narzędzie.

232 | Rozdział 13 Ściany

Łączenie ścian równoległych
Program Revit Architecture automatycznie tworzy połączenia między przecinającymi się ścianami. Następująca procedura
służy do łączenia geometrii blisko umieszczonych ścian równoległych.
1 W rzucie umieść ściany w odległości mniejszej niż 6 cali od siebie.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Połącz ➤ Dołącz geometrię.
3 Wybierz ściany, które mają zostać połączone.
Jeśli w którejś ze ścian znajduje się element wstawiony (np. okno), tnie on dołączoną ścianę. Na połączonej
ścianie nie jest wyświetlana żadna geometria, np. rama, wokół obiektu wstawianego.
Ściany równoległe przed połączeniem geometrii

Ściany równoległe po połączeniu geometrii

Łączenie ścian z zakończeniami pośrednimi

Ta procedura służy do umieszczania ściany połączonej ze środkową płaszczyzną skrajną w innej ścianie. Podczas przeciągania
jednej z połączonych ścian połączenie zostaje zachowane, a druga ściana ulega odpowiedniemu wydłużeniu lub skróceniu.
1 Otwórz rzut, w którym widoczna jest środkowa płaszczyzna skrajna.

PORADA Jeśli widoczne są tylko zakończenia ściany ze środkowymi płaszczyznami skrajnymi, może być
konieczne dostosowanie wysokości płaszczyzny cięcia. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Zakres widoku na stronie 872.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Ściana i na liścieWybór typów na stronie 34 wybierz
żądany typ ściany.
3 Przesuwaj wskaźnik nad środkową płaszczyzną skrajną aż do wyświetlenia punktu końcowego, a następnie
kliknij, aby określić punkt początkowy nowej ściany.
4 Przesuń wskaźnik w żądanym kierunku.

Praca z połączeniami ścian | 233

 Szkicowanie ściany z punktem początkowym na środkowej płaszczyźnie skrajnej

5 Kliknij, aby określić punkt końcowy nowej ściany. Połączenie między ścianami jest czyszczone, jak przedstawiono
na ilustracji.

Jeśli przeciągana jest jedna z połączonych ścian, połączenie ścian przesuwa się wraz z nią.
Połączenie ścian przesuwa się z podglądem przesuwanej ściany

UWAGA W przypadku edycji profilu elewacji ściany, której środkowa płaszczyzna skrajna jest połączona z inną ścianą,
linia pionowa reprezentująca środkową płaszczyznę skrajną jest wyrównana z osią połączonej ściany, a nie z rzeczywistą
powierzchnią ściany. Po anulowaniu trybu edycji połączenie zostaje wyczyszczone a linia pionowa przesuwa się tak, aby
pokryć się z powierzchnią połączonej ściany.
W trybie edycji na środku połączonej ściany jest wyświetlana linia szkicu, wskazująca środkową
płaszczyznę skrajną

234 | Rozdział 13 Ściany

Łączenie ze ścianami nieedytowalnymi
W przypadku pracy w środowisku zespołowym, gdy włączone jest współdzielenia pracy, można określić, czy elementy w
zadaniu są dostępne do edycji (zobacz Konfigurowanie zadań na stronie 1251). Ściany niedostępne do edycji można łączyć i
rozłączać zgodnie z następującymi wskazówkami:

■ Ścianę dostępną do edycji można połączyć lub rozłączyć z licem ściany niedostępnej do edycji lub narożnikiem, w którym
są połączone co najmniej dwie ściany niedostępne do edycji.

■ Ścianę edytowalną połączoną ze ścianą nieedytowalną można usunąć za wyjątkiem następującej sytuacji:

■ Nie można połączyć lub rozłączyć ściany edytowalnej ze ścianą nieedytowalną, jeśli zmieniłoby to kształt ściany
nieedytowalnej.

■ Nie można dołączyć ściany edytowalnej do końca ściany nieedytowalnej. Program Revit Architecture utrzymuje ściany
blisko siebie, ale ich nie łączy i wyświetla ostrzeżenie. (Obie ściany można później udostępnić do edycji i je połączyć).

■ Rozmiar ściany można zmienić nawet jeśli jest niedostępna do edycji, co zdarza się w przypadku przesuwania ściany, z
którą jest ona połączona.

Edycja złożonych połączeń ścian

Użycie narzędzia Połączenia ścian nie jest zalecane w przypadku edycji połączeń ścian, które obejmują więcej niż 4 ściany,
rozciągają się na wiele pięter lub występują więcej niż w jednym zadaniu. W przypadku tych bardziej złożonych połączeń
należy w celu edycji poszczególnych ścian zgodnie z potrzebami użyć następującej procedury podstawowej.

UWAGA Złożone połączenia ścian mogą mieć wiele różnych konfiguracji. Znalezienie żądanej konfiguracji może wiązać
się z przejściem przez setki z nich.

1 Jeśli to możliwe, ustaw wszystkie związane zadania na możliwe do edytowania. Zobacz Udostępnianie zadań
do edycji na stronie 1262.
2 Wybierz jedną z połączonych ścian i użyj kontrolki Przeciągnij koniec ściany, aby przesunąć ją poza połączenie.
3 Przeciągnij tył końca ściany do innego położenia w połączeniu.

PORADA Aby przypiąć koniec ściany w nowym położeniu, użyj punktów przyciągania, linii przyciągania i
informacji zwrotnej na pasku stanu.

4 Jeśli automatycznie utworzone położenie nie daje żądanej konfiguracji, można nie zezwolić na połączenia dla
połączonego końca wybranej ściany, przesunąć ją ponownie, a następnie odtworzyć połączenie za pomocą
narzędzia Dołącz geometrię.
5 Powtórz zgodnie z potrzebami 3 poprzednie punkty dla wybranej ściany i innych ścian w połączeniu.

Zezwalanie/niezezwalanie na połączenia ścian

Program Revit Architecture tworzy domyślnie połączenie tam, gdzie przecinają się 2 ściany. W razie konieczności można
jednak nie zezwolić na połączenia dla wybranej ściany. Na przykład, aby utrzymać między ścianami niewielkie przestrzenie
dylatacyjne, można nie zezwolić na połączenia w przypadku jednego z przyległych końców ściany.
2 poziome ściany z przestrzenią rozszerzalności 3/8 cala pomiędzy nimi

Praca z połączeniami ścian | 235

 Blokowanie możliwości łączenia jest przydatne między innymi podczas rozwiązywania złożonych połączeń. Jeśli na przykład
dodanie ściany do połączenia złożonego da niezadowalające wyniki, można zablokować łączenie dodawanej ściany i użyć
narzędzia Dołącz geometrię, aby wyczyścić połączenie między tą a pozostałymi ścianami.
Wybrana ściana bez zezwolenia na połączenie

Wyczyszczona ściana po użyciu polecenia Dołącz

geometrię

Procedura niezezwalania na połączenia w przypadku końców ściany jest nieco inna niż w przypadku jej środkowych płaszczyzn
skrajnych.

Aby nie zezwolić/zezwolić na połączenia dla końca ściany

1 Wybierz ścianę.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy kontrolkę końca ściany, dla której nie chcesz zezwolić na połączenie, a
następnie kliknij opcję Nie zezwalaj na połączenie.
Koniec ściany nie może się teraz łączyć z inną ścianą. Aby ponownie umożliwić tworzenie połączeń, kliknij prawym przyciskiem
myszy kontrolkę końca ściany, a następnie kliknij opcję Zezwól na połączenie lub kliknij pozycję (Zezwól na połączenie)
nad końcem ściany.

Aby nie zezwolić na połączenia na środkowej płaszczyźnie skrajnej

1 Otwórz rzut, w którym widoczna jest środkowa płaszczyzna skrajna i wybierz ścianę.

PORADA Jeśli widoczne są tylko zakończenia ściany ze środkowymi płaszczyznami skrajnymi, może być
konieczne dostosowanie wysokości płaszczyzny cięcia. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Zakres widoku na stronie 872.

2 Kliknij pozycję (Nie zezwalaj na połączenie) nad środkową płaszczyzną skrajną lub kliknij prawym
przyciskiem myszy i wybierz opcję Nie zezwalaj na połączenie. Należy zwrócić uwagę, że ikona ulegnie
zmianie na .

236 | Rozdział 13 Ściany

 Środkowa płaszczyzna skrajna nie może się teraz łączyć z inną ścianą.
Wybrana środkowa płaszczyzna skrajna bez zezwolenia na połączenie

Aby ponownie zezwolić na połączenia, kliknij ikonę nad środkową płaszczyzną skrajną lub kliknij prawym przyciskiem
myszy i wybierz opcję Zezwól na połączenie.
Wybrana środkowa płaszczyzna skrajna z zezwoleniem na połączenie

Praca ze ścianami złożonymi

Konstrukcja ścian złożonych pionowo definiowana jest za pomocą warstw lub regionów. Na poniższym rysunku jest
przedstawione okno dialogowe Edytuj zespół.
Analogicznie do dachów, stropów i sufitów, które mogą w programie Revit zawierać wiele warstw poziomych, ściany mogą
się składać z więcej niż jednej warstwy pionowej lub regionu. Położenie, grubość i materiał dla każdej warstwy i regionu są
definiowane w oknie dialogowym Edytuj zespół, do którego dostęp uzyskuje się przez właściwości typu ściany. Poszczególne
warstwy i regiony można dodawać, usuwać lub modyfikować; można też dodawać gzymsy i boniowania w celu dostosowania
typu ściany.
Aby uzyskać podstawowe informacje na temat elementów wielowarstwowych w programie Revit, zobacz Konstrukcja złożona
na stronie 359.

UWAGA Aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Edytuj zespół, wybierz ścianę i na palecie Właściwości kliknij opcję

Edytuj typ. W oknie dialogowym Właściwości typu dla parametru Konstrukcja kliknij opcję Edytuj.

Rzędy warstw: odpowiadają regionom lub warstwom ścian

Warstwa jest przypisana do jednego wiersza. Jej grubość jest stała, równa wysokości ściany. Możesz zmienić jej grubość w
rzędzie przypisanym do niej.

Praca ze ścianami złożonymi | 237

 Warstwa ściany: stała grubość i rozciąga wysokość ściany

Region jest dowolnym kształtem w ścianie, który nie spełnia warunków warstwy. Regiony mogą mieć stałą lub zmienną
grubość. Jeśli region ma stałą grubość, w rzędzie przypisanym do regionu pojawia się wartość numeryczna. Jeśli region posiada
różną grubość, wartość wtedy jest zmienna. Grubości regionu nie można zmienić w przypisanym do niego rzędzie. Wartość
grubości jest wyświetlana jako nieaktywna, co wskazuje, że jest niedostępna dla modyfikacji. Możesz zmienić tylko graficznie
jego grubość i wysokość w panelu podglądu.
Regiony: żaden region nie przekracza całkowitej wysokości ściany

Ponieważ grubość warstwy nośnej może się różnić w ścianach warstwowych, oś warstwy nośnej i linia położenia lica warstwy
nośnej są określone według grubości warstwy nośnej na dole ściany. Jeśli na przykład warstwa nośna ściany jest grubsza na
górze niż na dole i jeśli linię położenia określisz jako oś konstrukcyjną, oś ta będzie mierzona pomiędzy dolnymi obwiedniami
warstwy nośnej.
Do ścian złożonych pionowo można dodać gzymsy lub boniowania. Zobacz Gzymsy na stronie 248 i Boniowania ścian na
stronie 254.
Konstrukcję ścian złożonych pionowo można modyfikować za pomocą różnych narzędzi.

Narzędzia dotyczące ścian złożonych pionowo

1 W obszarze rysunku wybierz ścianę.

2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Podgląd, aby otworzyć okienko podglądu.
Wszystkie dokonywane zmiany na ścianie pojawiają się w panelu przeglądania.

4 Poniżej okienka podglądu w obszarze Widok wybierz ustawienie Przekrój: modyfikuj atrybuty typu.
5 Dla parametru Konstrukcja kliknij opcję Edytuj.

238 | Rozdział 13 Ściany

 Zwróć uwagę na narzędzia wyświetlone w prawym dolnym rogu okna dialogowego Edytuj zespół w obszarze
Zmień konstrukcję pionową.

UWAGA Narzędzia dotyczące ściany złożonej pionowo są dostępne tylko w podglądzie przekroju. Służą
one wyłącznie do zmiany typu ściany, a nie rzeczywistego wystąpienia ściany.

Przykładowa wysokość
Przykładowa wysokość to wysokość ściany wyświetlana wyłącznie w okienku podglądu. Wartość przykładowej wysokości
może być dowolna, ale powinna ona być wystarczająco wysoka, aby umożliwić utworzenie żądanej konstrukcji ściany.
Przykładowa wysokość nie wpływa na wysokości innych ścian tego typu w projekcie.

Narzędzie Modyfikuj
Aby zmienić ścianę złożoną pionowo, w oknie dialogowym Edytuj zespół kliknij przycisk Zmień. (Zobacz Narzędzia dotyczące
ścian złożonych pionowo na stronie 238). Następnie wyróżnij i wybierz zewnętrzne obwiednie ściany przykładowej lub granice
między regionami na panelu podglądu. Obserwuj narzędzia i komunikaty paska stanu wskazujące na podświetlane obiekty.
Po zaznaczeniu obwiedni można zmienić grubość, ustawić rozciągnięcie warstwy lub powiązać odległość regionu od góry lub
dołu ściany.

Zmiana grubości
Jeśli zostanie zaznaczona zewnętrzna pionowa obwiednia przykładowej ściany, zostanie wyświetlona tymczasowa wielkość.
Jeśli zmienisz wartość tymczasowej wielkości, grubość warstwy lub regionu bezpośrednio przylegającego do granicy ulega
zmianie.
Jeśli zostanie zaznaczona pionowa granica pomiędzy regionami, pojawią się 2 tymczasowe wymiary sterujące grubością
regionów po prawej i lewej stronie granicy.

Umożliwienie rozciągnięcia warstwy

Jeśli zostanie zaznaczona pozioma zewnętrzna obwiednia na górze lub dole warstwy, można określić, czy warstwa może zostać
rozciągnięta.
Zaznacz poziomą obwiednię na górze ściany — zostanie wyświetlony symbol kłódki. Symbol zamkniętej kłódki oznacza brak
możliwości rozciągnięcia zaznaczonej warstwy. Wybierz kłódkę, aby ją odblokować, a warstwa może zostać rozciągnięta.
Niezablokowana warstwa wskazująca rozciągliwość

Jeśli nie zablokujesz warstw dla przedłużenia, dwie właściwości wystąpienia ściany stają się dostępne: odległości górnego
przedłużenia (dla warstw przy górze ściany) lub odległości dolnego przedłużenia (dla warstw przy dole ściany). Wartości tych
właściwości można wpisać w oknie dialogowym Właściwości elementu wybranej ściany. Można także przeciągnąć odblokowane
warstwy ściany w widoku.

UWAGA Warstwy niezablokowane muszą być styczne. Przykładowo nie można mieć jednej warstwy zablokowanej i
przyległych do niej warstw niezablokowanych.

Aby przeciągnąć warstwy ściany, można je zmodyfikować w przekroju, widoku 3D i widoku elewacji.

Praca ze ścianami złożonymi | 239

 Aby przeciągnąć warstwy ściany
1 Ustaw wskaźnik na górze lub na dole ściany i naciśnij klawisz Tab, aby podświetlić uchwyt kształtu w
przedłużanych warstwach.
Obserwuj pasek stanu, aby się upewnić, że podświetlony został uchwyt kształtu.

2 Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu.

3 Przeciągnij uchwyt kształtu w górę lub w dół.
Przeciąganie warstw za pomocą uchwytu kształtu

PORADA Jeśli połączysz dwie ściany posiadające pionowe przedłużenia, przedłużone partie zostaną poziomo połączone.
Połączenia przedłużeń muszą być jednakowe, góra z górą lub dół z dołem.

Powiązywanie regionu
Aby powiązać region w określonej odległości od góry lub dołu ściany, kliknij poziomą granicę pomiędzy dwoma regionami.
Zostanie wyświetlona niebieska strzałka kontrolki. Kliknięcie strzałki spowoduje zmianę wiązania z górnego na dolne i
wyświetlenie edytowalnego wymiaru tymczasowego.
Gdy region jest powiązany z dołem ściany, znajduje się on zawsze w takiej samej odległości od dołu niezależnie od wysokości
ściany. Podobnie, gdy region jest powiązany z górą ściany, znajduje się on zawsze w takiej samej odległości od góry.
Wiązania służą do utrzymania granicy przycięcia lub ciągu fortecznego na określonej wysokości przy górnej części budynku
lub bloczków betonowych w określonej odległości od podstawy budynku. Zobacz Narzędzie Podziel region na stronie 241.
Ciąg forteczny powiązany z górą ściany

240 | Rozdział 13 Ściany

Narzędzie Podziel region
Podczas edycji ścian złożonych pionowo za pomocą narzędzia Podziel region można podzielić warstwę ściany (lub regiony)
poziomo bądź pionowo na nowe regiony. Podczas dzielenia regionu nowe regiony zachowują ten sam materiał co region
pierwotny.

■ Aby podzielić warstwę lub region poziomo, podświetl jedną z granic. Podgląd podziału linii pojawia się po podświetleniu
granicy.
Podgląd podziału poziomego

Po zakończeniu poziomego dzielenia regionu lub warstwy należy kliknąć granicę pomiędzy regionami. Zostanie wyświetlona
niebieska strzałka kontrolki oraz wymiar tymczasowy. Kliknięcie strzałki spowoduje przełączenie wiązania i jego wymiaru
tymczasowego pomiędzy górą i dołem ściany. Zobacz Narzędzie Modyfikuj na stronie 239.
Niebieska strzałka kontrolki jest wyświetlana, gdy wybrana jest granica

■ Aby podzielić warstwę lub region pionowo, należy podświetlić i wybierać obwiednię poziomą. Obwiednia ta może być
utworzoną obwiednią zewnętrzną lub wewnętrzną, jeśli wcześniej podzielono poziomo.
Podgląd podziału pionowego

PORADA Powiększ na zewnętrznej obwiedni poziomej, aby dokonać podziału pionowego.

Narzędzie Scal regiony

Podczas edycji ścian złożonych pionowo użyj narzędzia Scal regiony, aby scalić regiony ściany poziomo lub pionowo, tworząc
nowe regiony. Podświetl granicę pomiędzy regionami i kliknij polecenie Scal regiony.
Podczas scalania regionów i podświetlania granicy położenie wskaźnika określa, który materiał przeważy po scaleniu.
Materiał z prawego regionu przeważy po scaleniu

Praca ze ścianami złożonymi | 241

 Materiał z lewego regionu przeważy po scaleniu

Narzędzie Przypisz warstwy

Podczas edycji ścian złożonych pionowo użyj narzędzia Przypisz warstwy, aby przypisać wiersz do warstwy lub regionu.
(Przypisuje numer, materiał i funkcję rzędu).
Bardziej praktyczne jest przypisanie warstw do regionów pionowo niż poziomo. Przykładowo można podzielić warstwę
wykończenia 1 na kilka regionów. Następnie można przypisać kolejny skończony rząd do kilku z tych regionów i utworzyć
odmienny model, taki jak np. cegła ponad betonem.
Należy zaznajomić się z funkcjami warstwy ściany złożonej. Zobacz Zastosowanie funkcji do warstwy konstrukcji złożonej
na stronie 360. Zobacz także Reguły przypisywania warstwy na stronie 242.

Aby przypisać warstwy ściany:

1 Wybierz numer rzędu, aby go zaznaczyć.
Wszystkie regiony obecnie przypisane do tego wiersza zostaną podświetlone n w okienku podglądu.

UWAGA Jeśli wiersz nie ma przypisanych regionów, jest wyświetlany w okienku podglądu jako linia o
grubości 0.

2 Wybierz polecenie Przypisz warstwy.

3 Wybierz obwiednię regionu, aby przypisać wiersz do regionu.
4 Kontynuuj klikanie innych regionów, aby dalej przypisywać lub wybierz opcję Przypisz warstwy, aby zakończyć.

Reguły przypisywania warstwy

Podczas przypisywania warstw w ścianach należy uwzględnić następujące wskazówki:

■ Rzędy przykładowej ściany w panelu podglądu muszą pozostać w sekwencyjnym porządku od lewej do prawej. Aby
przetestować przykładową ścianę, należy wybrać kolejno numery wierszy i obserwować wybór w okienku podglądu. Jeśli
warstwy nie są podświetlone w porządku od lewej do prawej, taka ściana nie zostanie utworzona w programie Revit
Architecture.

■ Rząd nie może zostać przypisany do więcej niż jednej warstwy.

■ Nie możesz mieć tego samego rzędu przypisanego do regionów na obu stronach warstwy nośnej.

■ Nie możesz zastosować grubości do warstwy membrany.

■ Warstwa bez membrany nie może mieć grubości mniejszej od 1/8" lub 4mm.

■ Warstwa w warstwie nośnej musi mieć grubość większą od 0. W warstwie nośnej nie można określić warstwy będącej
membraną.

■ Zewnętrzna i wewnętrzna obwiednia warstwy nośnej i membrany nie mogą wznosić się i opadać.

242 | Rozdział 13 Ściany

 Niewłaściwe granice dla granicy warstwy nośnej lub warstwy membrany

■ Grubość można dodać wyłącznie do warstwy, która jest prosta od góry ściany do dołu. Nie można dodać grubości do
warstwy złożonej, tak jak zostało to pokazane na rysunku poniżej.

■ Nie można poziomo dzielić ściany i następnie przesuwać zewnętrznej granicy jednego z regionów niezależnie od drugiego.
Jeśli na przykład zaznaczy się lewą zewnętrzną granicę niższego regionu, lewa zewnętrzna obwiednia wyższego regionu
jest również zaznaczona.

■ Priorytety funkcji warstwy nie mogą wznosić się z granicy warstwy nośnej do warstwy wykończeniowej. Nie można mieć
warstwy wykończenia w granicy warstwy nośnej i następnie warstwy konstrukcji na zewnętrznej stronie.

Narzędzia Gzymsy i Boniowania

Podczas edycji ścian złożonych pionowo użyj narzędzia narzędzi Gzymsy i Boniowania, aby sterować umieszczaniem i
wyświetlaniem gzymsów lub boniowań na wszystkich ścianach tego typu.

Aby dodać gzyms do typu ściany

1 W oknie dialogowym Edytuj zespół kliknij przycisk Gzymsy.
2 W oknie dialogowym Gzymsy kliknij polecenie Dodaj.
3 Kliknij kolumnę Profil i na liście rozwijanej wybierz profil.
4 Określ materiał gzymsu.
5 Jako Odległość określ odległość od góry lub od podstawy ściany (wybierz górę lub podstawę w kolumnie Od).
6 Jako Stronę wybierz stronę wewnętrzną lub zewnętrzną ściany.
7 Jeśli to konieczne, określ wartość odsunięcia.

Praca ze ścianami złożonymi | 243

 Wartość ujemna przesuwa gzyms w stronę warstwy nośnej ściany.

8 Wybierz polecenie Odwróć, aby zmierzyć odległość od szczytu profilu gzymsu, a nie od dołu.
9 W polu Odsuń od otworów określ odległość gzymsu od elementów wstawianych, takich jak okna i drzwi.
10 Zaznacz opcję Tnie ścianę, jeśli chcesz, aby gzyms docinał obiekt geometryczny poza ścianą nadrzędną.
Kiedy gzyms jest odsunięty i osadzony w ścianie, tnie ona geometrię od ściany. W modelach złożonych z wieloma
gzymsami możesz zwiększyć wydajność sprzętu przez niewybranie tej opcji.

11 Wybierz opcję Cięty, jeśli chcesz, aby gzyms został przecięty przez elementy wstawiane ściany, jak przedstawiono
na ilustracji.

12 Kliknij przycisk OK.

Aby dodać boniowanie do typu ściany

1 W oknie dialogowym Edytuj zespół kliknij przycisk Boniowania.
2 W oknie dialogowym Boniowania kliknij polecenie Dodaj.
3 Na liście wybierz profil.

UWAGA Nie ma możliwości wybrania materiału dla boniowania. Materiał do boniowania jest taki sam jak
materiał, który on tnie.

4 Jako Odległość określ odległość od góry lub od podstawy ściany (wybierz górę lub podstawę w kolumnie Od).
5 Jako Stronę wybierz stronę wewnętrzną lub zewnętrzną ściany.
6 Jeśli to konieczne, określ wartość odsunięcia.
Wartość ujemna przesuwa boniowanie w stronę warstwy nośnej ściany.

7 Wybierz polecenie Odwróć, aby zmierzyć odległość od szczytu profilu boniowania, a nie od dołu.
8 W polu Odsuń od otworów określ odległość boniowania od elementów wstawianych, takich jak okna i drzwi.
9 Kliknij przycisk OK.

Praca ze ścianami złożonymi

Program Revit Architecture obejmuje rodzinę systemową Ściana złożona, umożliwiającą modelowanie ścian złożonych z 2
lub więcej ścian składowych, nałożonych jedna na górę drugiej. Ściany składowe mogą charakteryzować się różną grubością
i wysokością. Wszystkie ściany składowe w ścianie złożonej są dołączone, a ich geometrie są połączone.

244 | Rozdział 13 Ściany

 Jako ściany składowe mogą funkcjonować wyłącznie typy ścian należące do rodziny systemowej Ściana podstawowa. Na
przykład można utworzyć ścianę piętrową składającą się z zewnętrznej ściany z cegieł na metalowym szkielecie oraz bloczków
betonowych na metalowym szkielecie, które są ze sobą połączone.
Za pomocą typów ścian piętrowych można określać różne grubości ściany na różnych wysokościach. Ich konstrukcję można
określić za pomocą opcji Właściwości typu.

Określanie konstrukcji ściany spiętrzonej

Do konstrukcji ściany piętrowej można wprowadzić wiele różnych zmian.

■ Można dodawać lub usuwać ściany.

■ Można przesuwać ściany składowe w górę lub w dół wysokości ściany spiętrzonej.

■ Można również określić linię odniesienia dla całej ściany piętrowej, a następnie odsunąć każdą ścianę składową od linii
odniesienia.

WAŻNE Konstrukcję ścian spiętrzonych należy zdefiniować jeszcze przed umieszczeniem wystąpień w projekcie. Konflikt
wysokości występuje, gdy wcześniej umieszczone wystąpienia są niższe od określonej wysokości typu.

Aby zdefiniować konstrukcję ściany spiętrzonej:

1 Aby uzyskać dostęp do właściwości typu ściany, należy użyć jednej z następujących metod:
Na przykład w Przeglądarce projektu w polu Rodziny ➤ Ściany ➤ Ściana złożona kliknij prawym przyciskiem
myszy typ ściany złożonej, a następnie kliknij przycisk Właściwości. Ewentualnie, jeśli ścianę złożoną umieszczono

w projekcie, należy wybrać ją w obszarze rysunku i na palecie Właściwości kliknąć opcję Edytuj typ.

2 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij opcję Podgląd, aby otworzyć okienko podglądu, w którym
wyświetlony jest przekrój wybranego typu ściany. Wszystkie zmiany dokonywane w ścianie widoczne są w
okienku podglądu.

Praca ze ścianami złożonymi | 245

 3 Dla parametru Konstrukcja kliknij opcję Edytuj, aby otworzyć okno dialogowe Edytuj zespół. Każdy wiersz w
tabeli Typy definiuje ścianę składową ściany złożonej.
4 W obszarze Odsunięcie wybierz płaszczyznę, która zostanie użyta w celu wyrównania ścian składowych. (Ta
wartość jest używana dla właściwości elementu Linia położenia każdej ściany składowej).
5 W obszarze Wysokość przykładu określ wysokość ściany w okienku podglądu. Ta wartość ulega zmianie po
wstawieniu ścian składowych, których niepołączona wysokość jest większa od wysokości przykładu.
6 W tabeli Typy kliknij liczbę w lewej kolumnie, aby wybrać wiersz definiujący ścianę składową lub kliknij opcję
Wstaw, aby dodać nową ścianę składową.
7 W kolumnie Nazwa kliknij wartość i wybierz odpowiedni typ ściany składowej.
8 W kolumnie Wysokość, określ niepołączoną wysokość dla ściany składowej.

UWAGA Jedna ze ścian składowych musi mieć zmienną, niedostępną do edycji wysokość, zmieniającą się
względem wysokości innych ścian składowych. Aby zmienić wysokość zmiennej ściany składowej, zmień
inną ścianę składową na zmienną, wybierając jej wiersz i klikając przycisk Zmienna.

9 W kolumnie Odsunięcie określ odległość odsunięcia linii położenia ściany składowej od linii odniesienia
(Odsunięcie) ściany głównej. Wartość dodatnia przesuwa ścianę składową ku zewnętrznej stronie (lewa strona
w okienku podglądu) ściany głównej.
10 Jeśli ściana składowa jest odblokowana na górze lub u podstawy, w kolumnie Góra lub Podstawa można
wprowadzić wartość dodatnią, aby określić odległość podniesienia ściany, albo wartość ujemną, aby ją obniżyć.
Te wartości określają odpowiednio wartości elementów ściany składowej Wielkość przedłużenia góry i Wielkość
przedłużenia podstawy.
Aby uzyskać więcej informacji na temat odblokowywania warstw, zobacz Umożliwienie rozciągnięcia warstwy
na stronie 239.
W przypadku określenia odległości przedłużenia ściany składowej ściana składowa znajdująca się poniżej zostaje
przyłączona do niej. Jeśli na przykład dla górnej ściany składowej wartość Podstawa zostanie określona na 2
stopy, góra ściany składowej znajdującej się poniżej zostanie przesunięta w górę w celu dołączenia do
zmodyfikowanej ściany nad nią. Wartość w kolumnie Góra dla dolnej ściany składowej zmienia się na Dołącz.
Górna ściana przedstawiona poniżej (podświetlona na czerwono) charakteryzuje się dodatnią odległością
przedłużenia podstawy. Niższa ściana składowa przyłącza się do niej.

11 Wybierz polecenie Odwróć, aby odwrócić ścianę składową względem linii odniesienia (Odsunięcia) głównej
ściany spiętrzonej.
12 Aby przestawić rzędy, wybierz rząd i kliknij Góra lub Dół.

246 | Rozdział 13 Ściany

 13 Aby usunąć typ ściany składowej, zaznacz jej rząd i kliknij przycisk Usuń.
W przypadku usuwania ściany składowej o określonej wysokości zmienna ściana składowa zostanie rozciągnięta
do wysokości pozostałych ścian składowych. Po usunięciu zmiennej ściany składowej, ściana składowa powyżej
niej staje się zmienna. Jeśli jest tylko jedna ściana składowa, nie można jej usunąć.

14 Kliknij przycisk OK.

Podział ściany spiętrzonej

Aby niezależnie sterować ścianami składowymi w ścianie złożonej, kliknij ją prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij
opcję Podziel.
Po podzieleniu ściany złożonej ściany składowe stają się ścianami niezależnymi. Nie ma narzędzia umożliwiającego ponowne
utworzenie ściany złożonej. Wszystkie ściany składowe mają taki sam więz podstawy i odsunięcie podstawy jak ściana złożona.
Można edytować właściwości wystąpienia elementu dla dowolnej ściany.

Właściwości wystąpienia dla ścian składowych

Podczas definiowania/modyfikacji konstrukcji typu ściany złożonej pośrednio zostają zmienione właściwości elementu
poszczególnych ścian składowych, która tworzą ścianę złożoną. Gdy w oknie Edytuj zespół określane są wartości wysokości,
odsunięcia, góry i podstawy ścian składowych ściany złożonej, określane są również odpowiednie właściwości elementu ścian
składowych: odpowiednio Wysokość niezwiązana, Odsunięcie linii położenia, Wielkość przedłużenia góry i Wielkość
przedłużenia podstawy. Jedyne właściwości elementu, które można ustawić bezpośrednio dla ścian składowych to Definiuje
pomieszczenie i Funkcja konstrukcyjna. Pozostałe właściwości są dziedziczone po typie ściany złożonej i dostępne tylko do
odczytu.

Aby uzyskać dostęp do właściwości elementu ściany składowej w ścianie złożonej

1 Wybierz ścianę złożoną w przekroju lub widoku elewacji.
2 Naciśnij klawisz Tab tyle razy, ile wymaga podświetlenie ściany składowej.
3 Po podświetleniu żądanej ściany składowej kliknij, aby wyświetlić jej właściwości elementu na palecie Właściwości.

Uwagi do ściany spiętrzonej

Należy pamiętać o następujących wskazówkach dotyczących stosowania ścian spiętrzonych:

■ Wszystkie ściany składowe mają to samo wiązanie podstawy i jej odsunięcie jak ściana spiętrzona. Oznacza to, że ściana
składowa może znajdować się na określonym poziomie, jednak w rzeczywistości opiera się ona na tym samym poziomie,
co związana z nią ściana piętrowa. Na przykład jeśli ściana piętrowa opiera się na Poziomie 1, ale jedna z jej ścian składowych
jest na Poziomie 7, Poziom podstawy ściany składowej jest na Poziomie 1.

■ Można edytować właściwości typu ściany podstawowej, która jest jednocześnie ścianą składową. Aby uzyskać dostęp do
właściwości typu ściany podstawowej, z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ ściany podstawowej i kliknij kolejno
listę rozwijaną Właściwości elementu ➤ Właściwości typu.

■ Podczas tworzenia zestawienia ścian ściana piętrowa nie podlega zestawieniu, ale jej ściany składowe podlegają.

■ Edytowanie profilu elewacji ściany piętrowej powoduje edytowanie jednego profilu głównego. W przypadku rozdzielenia
ściany piętrowej każda jej ściana składowa zachowuje swój profil.

■ Jeśli w obszarze rysunku zostanie podświetlona ściana piętrowa, najpierw podświetlana jest cała ściana. Naciskaj odpowiednio
klawisz Tab, aby podświetlić poszczególne ściany składowe. Zastosowanie pola wskazania powoduje wybranie tylko ściany
złożonej.

■ Ścianę pionowo złożoną można osadzić w innej ścianie lub w polu ściany osłonowej.

Praca ze ścianami złożonymi | 247

 ■ W ścianach składowych, w przeciwieństwie do ścian piętrowych, można umieszczać gzymsy.

■ Ściany składowe nie mogą być w innych etapach, zadaniach lub wariantach projektu niż ściana spiętrzona.

■ Aby umieścić elementy wstawione w ścianie złożonej, można użyć narzędzia Wskaż główny obiekt nadrzędny w celu
przełączenia ściany złożonej na jedną ze ścian, które ją tworzą. Na przykład panel drzwi na poniższym rysunku znajduje
się na zewnątrz górnej ściany, ponieważ głównym obiektem nadrzędnym drzwi jest dolna ściana składowa.

Aby prawidłowo umieścić drzwi, wybierz je i kliknij kolejno kartę Zmień | Drzwi ➤ panel Obiekt nadrzędny ➤
Wskaż główny obiekt nadrzędny. Umieść wskaźnik na ścianie i wybierz jedną ze ścian komponentu. Możliwe, że będzie
trzeba nacisnąć klawisz Tab, aby zaznaczyć żądaną ścianę.

Gzymsy
W tej sekcji opisano sposób użycia narzędzia Gzyms w celu dodania listwy przyściennej, listwy profilowej korony lub innego
typu poziomego bądź pionowego rzutowania ozdobnego do ściany. Gzyms można dodać do ściany w widoku 3D lub widoku

248 | Rozdział 13 Ściany

 elewacji. Aby dodać gzyms do wszystkich ścian należących do typu, należy zmodyfikować konstrukcję ściany we właściwościach
typu ściany. Zobacz Narzędzia Gzymsy i Boniowania na stronie 243.

Można tworzyć zestawienia gzymsów. Nie można wykonać niezależnego zestawienia dla integralnych gzymsów stanowiących
część definicji typu ściany. Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia zestawień, zobacz Zestawienie - przegląd na
stronie 785.

UWAGA Jeśli tworzysz gzymsy ściany na różnych wysokościach, a później ustawiasz je na tej samej wysokości, gzymsy
łączą się w złączach.

Dodawanie gzymsów
1 Otwórz widok 3D lub elewacji zawierający ścianę, do której chcesz dodać gzyms.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzie główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Ściana ➤ Gzyms.
3 Na liście Wybór typów na stronie 34 u góry palety Właściwości wybierz żądany typ gzymsu.
4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść gzyms ➤ panel Umieszczanie i wybierz orientację gzymsu: Poziomo lub
Pionowo.
5 Umieść wskaźnik nad ścianą, aby wyróżnić położenie gzymsu. Kliknij, aby umieścić gzyms.
6 Dodaj gzyms do przyległej ściany, jeśli to konieczne.
Program Revit Architecture wstępnie wybiera położenie gzymsu na każdej przyległej ścianie.
Jeśli jest włączony widok 3D, można dodać gzyms do ścian zewnętrznych, klikając narzędzie ViewCube w celu
obrócenia widoku. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz ViewCube na stronie 827.

7 Aby rozpocząć gzyms w innym położeniu, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść gzyms ➤ panel Umieszczanie ➤

Rozpocznij ponownie gzyms. Przesuń wskaźnik w wybrane miejsce na ścianie i kliknij, aby umieścić
gzyms.
8 Aby zakończyć umieszczanie gzymsów, kliknij opcję Modyfikuj.

Gzymsy | 249
 Tematy pokrewne

■ Zmiana profilu gzymsu na stronie 250

■ Zwracanie gzymsów z powrotem do ściany na stronie 250

■ Dodawanie i usuwanie segmentów z gzymsu na stronie 251

■ Dodawanie boniowania na stronie 255

Zmiana profilu gzymsu

Ta procedura służy do zmiany profilu gzymsu istniejącego lub przeznaczonego do umieszczenia.

1 Wybierz gzyms w widoku 3D lub widoku elewacji albo kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Zbuduj ➤ listę rozwijaną Ściana ➤ Gzyms.

2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ lub kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść gzyms ➤ panel

Właściwości Właściwości typu.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu, w obszarze Profil wybierz odpowiedni typ profilu.
4 Kliknij przycisk OK.

Zwracanie gzymsów z powrotem do ściany

Po umieszczeniu gzymsu możesz zwrócić jego końce ku ścianie.

UWAGA Ta procedura jest dostępna także dla boniowań ścian.

1 W widoku 3D lub w widoku elewacji wybierz segment gzymsu. Upewnij się, że nie jest już przyłączony do innego
segmentu.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Gzymsy ➤ panel Gzyms ➤ Zmień zwroty.

Na pasku opcji zostaną wyświetlone opcje Cięcie proste i Zwrot. Cięcie proste jest idealnym ucięciem krawędzi
pod kątem prostym. Ta opcja jest niedostępna, jeśli koniec gzymsu już jest w tym stanie.

3 Wybierz opcję Zwrot i wprowadź wartość właściwości Kąt.

250 | Rozdział 13 Ściany

 UWAGA Dodatni kąt zwrotu przesuwa koniec gzymsu ku ścianie. Wartość ujemna przesuwa gzyms z dala
od ściany. Dla boniowania dodatnia wartość zwrotów przesuwa koniec wyżłobienia z dala od ściany, a
wartość ujemna przesuwa koniec ku ścianie.

4 Podświetl koniec gzymsu.

Podświetlony koniec gzymsu.

5 Kliknij, aby zastosować nową wartość zwrotu.

Zastosowana wartość zwrotu

W tym przykładzie opcja Cięcie proste staje się dostępna. Zaznacz ją, aby w przypadku gzymsu zastosować cięcie proste.
Po zmianie zwrotu można rozciągnąć koniec gzymsu lub boniowania, tak aby rozciągnąć zwrot. Zaznacz gzyms i użyj niebieskiej
kontrolki przeciągnięcia.
Przeciągnij prawą niebieską kontrolkę

Zmiana typu gzymsu

1 W obszarze rysunku wybierz gzyms.
2 Na liście Wybór typów na stronie 34 u góry palety Właściwości wybierz żądany typ gzymsu.
Jeśli żądany typ gzymsu nie jest wyświetlony na liście rozwijanej Wybór typów, można wczytać dodatkowe rodziny profili.

Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ Wczytaj rodzinę.

Dodawanie i usuwanie segmentów z gzymsu

Istniejący gzyms można dodać do nowych ścian. Z istniejących gzymsów można usuwać segmenty.
1 Otwórz widok 3D i wybierz żądany gzyms.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Gzymsy ➤ panel Gzyms ➤ Dodaj/Usuń ściany.

3 Wybierz ściany, aby dalej dodawać lub usuwać gzyms.

Gzymsy | 251
Zmiana rozmiaru niepołączonych gzymsów
1 W widoku 3D lub w widoku elewacji wybierz gzyms.
2 Przeciągnij koniec gzymsu, aby zmienić jego rozmiar.

Wymiarowanie gzymsu
1 Umieść wymiar między odniesieniem powierzchni końcowej gzymsu a innym odniesieniem.
Wymiar zaczepiony pomiędzy zakończeniem gzymsu a ścianą

2 Aby zmienić wartość wymiaru, przeciągnij uchwyt kształtu gzymsu.

Wartość wymiaru odpowiednio się zmieni.
Wybrany uchwyt kształtu na gzymsie

Zmiana poziomego lub pionowego odsunięcia gzymsu

Aby przenieść pojedynczy segment gzymsu
1 Wybierz segment.
2 Przesuń go w górę lub w dół (gzymsy poziome) lub na bok (gzymsy pionowe).

Aby przenieść gzyms złożony z wielu segmentów

1 Umieść wskaźnik nad gzymsem i naciśnij klawisz TAB, aby wybrać uchwyt kształtu gzymsu.
Obserwuj pasek stanu, aby się upewnić, że podświetlony został uchwyt kształtu.

2 Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu.

3 Przesuń gzyms w górę lub w dół (gzymsy poziome) lub na bok (gzymsy pionowe).
Wpływa to na odsunięcie wszystkich segmentów gzymsu, więc są one symetryczne.

252 | Rozdział 13 Ściany

Właściwości typu gzymsu
Aby zmodyfikować właściwość typu gzymsu, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem w sekcji
Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

UWAGA Zmiana właściwości typu gzymsu wpływa na wszystkie gzymsy tego typu w projekcie. Należy również zauważyć,
że nazwa typu nie jest aktualizowana wraz ze zmianą wartości parametru typu. Można na przykład użyć parametru typu
Konstrukcja, aby zmienić szerokość typu ściany Ogólny — 6” na 6.5”, ale nazwą typu będzie nadal Ogólny — 6”. Aby
utworzyć nowy typ gzymsu, kliknij przycisk Powiel. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie nowego
typu rodziny w projekcie na stronie 37.

Poniżej opisano często używane właściwości typów gzymsu.

Nazwa Opis

Wiązania

Tnie ścianę Określa, czy gzyms będzie ciął geometrię ściany nadrzędnej, jeśli występuje nakładanie.
Wyczyszczenie tego parametru może zwiększyć wydajność w przypadku dużych modeli
budynków z wieloma gzymsami.

Tnij otworami Określa, czy obiekty wstawiane, np. drzwi lub okna, tną geometrię z gzymsu. Zobacz
Narzędzia Gzymsy i Boniowania na stronie 243.

Domyślne odsunięcie Wartość określa odległość, o jaką gzyms jest odsunięty od stolarki (jeśli ją przecina)
wstawionej w ścianę.

Budowa

Profil Określa rodzinę profili użytą do utworzenia gzymsu.

Materiały i wykończenia

Materiał Ustawia materiał gzymsu.

Dane identyfikacyjne

Podkategoria ścian Domyślnie gzymsy są ustawione do podkategorii Gzyms ścian. W oknie dialogowym Style
obiektów można utworzyć nowe podkategorie stylu Ściana i potem wybrać jedną tutaj.
Umożliwia to modyfikowanie stylu gzymsu ściany na poziomie projektu przy użyciu okna
dialogowego Style obiektów.

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy gzymsu. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu gzymsu.

Producent Producent materiałów na gzyms

Komentarze typu Komentarze dotyczące konkretnego budynku lub projektu.

URL Łącze do strony WWW (na przykład do strony producenta).

Opis Opis gzymsu.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Gzymsy | 253
 Nazwa Opis

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość do przypisania do konkretnego gzymsu. Wartość ta musi być unikatowa dla ka-
żdego gzymsu w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że
liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Koszt materiałów do konstrukcji gzymsu. Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

Właściwości wystąpienia gzymsu

Aby zmodyfikować właściwość elementu gzymsu, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem w
sekcji Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Poniżej opisano często używane właściwości elementu gzymsów.

Nazwa Opis

Wiązania

Odsunięcie od ściany Odległość od powierzchni ściany.

Poziom Poziom gzymsu. Ta właściwość pojawia się tylko dla poziomych gzymsów.

Odsunięcie od poziomu Odsunięcie gzymsu od poziomu. Ta właściwość pojawia się tylko dla poziomych gzymsów.

Wymiary

Długość Długość gzymsu. Ten parametr jest tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Wprowadź komentarze dotyczące gzymsu.

Znacznik Wartość do przypisania do konkretnego gzymsu. Ta wartość musi być unikatowa dla ka-
żdego gzymsu w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że
liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym utworzono gzyms.

Etap wyburzania Etap, w którym usunięto gzyms.

Boniowania ścian
W tej sekcji opisano użycie narzędzia Boniowanie w celu dodania dekoracyjnego poziomego albo pionowego wzoru cięcia w
ścianie w widoku elewacji lub widoku 3D. Aby dodać boniowanie do wszystkich ścian należących do typu, należy zmodyfikować
konstrukcję ściany we właściwościach typu ściany. Zobacz Narzędzia Gzymsy i Boniowania na stronie 243.

254 | Rozdział 13 Ściany

Dodawanie boniowania
1 Otwórz widok 3D lub nierównoległy widok elewacji.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ menu rozwijane Ściana ➤ Boniowanie.
3 Na liście Wybór typów na stronie 34 u góry palety Właściwości wybierz żądany typ boniowania.
4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść boniowanie ➤ panel Umieszczanie i wybierz orientację boniowania:
Poziomo lub Pionowo.
5 Umieść wskaźnik nad ścianą, aby wyróżnić położenie boniowania ściany. Kliknij, aby umieścić boniowanie.
6 Dodaj boniowania do przyległych ścian, jeśli to konieczne.
Za pomocą programu Revit Architecture wstępnie wybierane jest położenie boniowania na każdej przyległej
ścianie.

7 Aby ukończyć umieszczanie boniowania, kliknij powierzchnię w widoku z dala od ściany.

Tematy pokrewne

■ Zmiana profilu boniowania na stronie 256

■ Przesuwanie boniowania z dala od ściany lub w kierunku ściany na stronie 256

■ Zmiana typu boniowania na stronie 256

Boniowania ścian | 255

 ■ Właściwości wystąpienia boniowania ściany na stronie 257

Dodawanie i usuwanie segmentów z boniowania

Istniejące boniowanie można dodać do nowych ścian. Z boniowania można usuwać segmenty.
1 Otwórz widok, w którym wyświetlane jest boniowanie i wybierz je.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Boniowania ➤ panel Boniowanie ➤ Dodaj/usuń ściany.

3 Wybierz ściany, aby kontynuować dodawanie lub usuwanie boniowania.
4 Kliknij przycisk Zmień, aby zamknąć narzędzie.

Zmiana profilu boniowania

Ta procedura służy do zmiany profilu boniowania istniejącego lub przeznaczonego do umieszczenia.

1 Wybierz boniowanie w widoku 3D lub widoku elewacji albo kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Zbuduj ➤ menu rozwijane Ściana ➤ Boniowanie.

2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ lub kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść

boniowanie ➤ panel Właściwości ➤ Właściwości typu.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu, w obszarze Profil wybierz odpowiedni typ profilu.
4 Kliknij przycisk OK.

Przesuwanie boniowania z dala od ściany lub w kierunku ściany

Po umieszczeniu boniowania możesz przesunąć jego końce z dala od ściany lub w kierunku ściany. Procedura jest taka sama
jak podczas przesuwania gzymsów z powrotem do ściany. Zobacz Zwracanie gzymsów z powrotem do ściany na stronie 250.

Zmiana typu boniowania

1 W obszarze rysunku wybierz boniowanie ściany.
2 Na liście Wybór typów na stronie 34 u góry palety Właściwości wybierz żądany typ boniowania.
Jeśli żądany typ boniowania nie jest wyświetlony na liście rozwijanej Wybór typów, można wczytać dodatkowe rodziny profili.

Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ Wczytaj rodzinę.

Właściwości typu boniowania

Aby zmodyfikować właściwość typu boniowania, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem w sekcji
Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

256 | Rozdział 13 Ściany

 UWAGA Zmiana właściwości typu boniowania wpływa na wszystkie boniowania tego typu w projekcie. Należy również
zauważyć, że nazwa typu nie jest aktualizowana wraz ze zmianą wartości parametru typu. Można na przykład użyć
parametru typu Konstrukcja, aby zmienić szerokość typu ściany Ogólny — 6” na 6.5”, ale nazwą typu będzie nadal Ogólny
— 6”. Aby utworzyć nowy typ boniowania, kliknij przycisk Powiel. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Tworzenie nowego typu rodziny w projekcie na stronie 37.

Poniżej opisano często używane właściwości typu boniowania.

Nazwa Opis

Wiązania

Domyślne odsunięcie Długość domyślnie ustawiona na wartość 0.0. Po ustawieniu wartości dodatniej lub
ujemnej końce krzywej boniowania zostają przesunięte do przodu lub do tyłu o określoną
wartość, kiedy zostają przerwane przez wstawiony element. Dzięki temu można szybko
ustawić poprawnie boniowania ścian w pobliżu wycięć na okna lub drzwi. Wartość ta
zostaje nadpisana w przypadku ręcznego przeciągania końców.

Budowa

Profil Rodzina profili użyta do utworzenia boniowania.

Właściwości wystąpienia boniowania ściany

Aby zmodyfikować właściwość elementu boniowania, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem
w sekcji Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Poniżej opisano często używane właściwości elementu boniowania.

Nazwa Opis

Wiązania

Odsunięcie od ściany Odległość od powierzchni ściany. Ustawienia to zmienia głębokość boniowania.

Poziom Poziom boniowania. Właściwość ta pojawia się wraz z poziomym boniowaniem.

Odsunięcie od poziomu Odsunięcie boniowania od poziomu. Właściwość ta pojawia się wraz z poziomym
boniowaniem.

Wymiary

Długość Długość boniowania.

Wzorce postępowania — ściany

W tym rozdziale zawarto wskazówki dotyczące najefektywniejszej pracy w programie Revit.
Dodatkowe informacje na temat najlepszych wzorców pracy z programem Revit można znaleźć w opracowaniu firmy Autodesk
zatytułowanym Model Performance Technical Note.

Wzorce postępowania — ściany | 257

Wskazówki dotyczące dodawania ścian
■ Przy tworzeniu ścian zewnętrznych wielopoziomowego budynku, do którego przed dodaniem dachu chcesz dodać okna,
wysokość niezwiązaną należy określić jako wysokość ściany na następnym poziomie. Dzięki temu wysokość ściany będzie
wystarczająca do dodania okien i drzwi.

■ Aby odwrócić orientację ściany pomiędzy zewnętrzną a wewnętrzną, wybierz ścianę i kliknij niebieskie kontrolki znajdujące
się obok niej. Kontrolki odwracania zawsze wyświetlane są po stronie, którą program Revit Architecture interpretuje jako
zewnętrzną.

■ Ściany nie są automatycznie dołączane do innych modelowanych elementów, takich jak dachy czy stropy. Należy wyraźnie
je dołączyć, używając narzędzi Dołącz i Odłącz. Zobacz Dołączanie ścian do innych elementów na stronie 225.

■ Podczas rysowania ściany można odsunąć ją od wskaźnika myszy, określając wartość odsunięcia na pasku opcji. Można
określić, do której linii położenia zostanie zmierzone odsunięcie.

■ Można przejść do właściwości typu ściany poprzez Przeglądarkę projektu. W Przeglądarce projektu rozwiń drzewo Rodziny,
Ściany, a następnie rozwiń rodzinę ściany i kliknij prawym przyciskiem myszy typ ściany. Kliknij opcję Właściwości, aby
przejść do okna dialogowego Właściwości typu służącego do modyfikowania właściwości ścian.

■ W przypadku zmiany nazwy lub utworzenia typu ściany należy w nazwie wskazać funkcję i w oknie dialogowym Właściwości
typu określić właściwość Typ funkcji (wewnętrzna, zewnętrzna, fundamentowa, oporowa, podbicie lub szyb główny).

■ Wiązanie góry dla wewnętrznych części ściany jest ustawione domyślnie na poziom ponad.

■ Możesz przeciągnąć elementy wstawione, np. okna i drzwi, pomiędzy dwiema ścianami.
Okno wstawione na połączeniu pomiędzy dwiema ścianami

■ Gdy wstawiony element jest umieszczony pomiędzy obiektami nadrzędnymi o niejednakowej grubości (jak na rysunku
powyżej), można zmienić grubość elementu wstawionego względem jego obiektów nadrzędnych. Wybierz wstawiony
element i kliknij opcję Wskaż główny obiekt nadrzędny. Wybierz obiekt nadrzędny, względem którego zostanie
dostosowywana wielkość elementu wstawionego. Grubość elementu wstawianego zostanie dostosowana do grubości
wybranego obiektu nadrzędnego. Jeśli usuniesz później obiekt nadrzędny, usuniesz także element wstawiony.

■ Jeśli na pasku opcji zostanie wybrany parametr Promień, a następnie koniec ściany prostej zostanie połączony z końcem
innej ściany prostej, pomiędzy wskazanymi ścianami zostanie utworzone zaokrąglenie o podanym promieniu.

Wskazówki dotyczące określania kształtów ścian lub otworów w nich

■ Jeśli określa się kształt ściany na ścianie niebędącej poziomo czy pionowo w rzucie, należy narysować odcinek równoległy
do ściany przed przejściem w tryb szkicowania elewacji. Kiedy przejdzie się w tryb szkicowania, pojawi się okno dialogowe
Idź do widoku. W programie Revit Architecture jako optymalny widok dla edycji rysunku sugerowany jest przekrój.
Kliknij przycisk Otwórz widok, aby otworzyć ten widok.

258 | Rozdział 13 Ściany

 ■ Nie można edytować profilu elewacji ściany łukowej.

■ Podczas edytowania profilu elewacji ściany dołączonej do innego elementu ściana tymczasowo powraca do początkowego
kształtu i wysokości. Przykładowo podczas edycji profilu ściany przyłączonej do dachu ściana przejmuje jego ustawienie
niepołączonej wysokości przed przyłączeniem do dachu. W rezultacie może się okazać, że ściana nie jest właściwej wysokości,
aby zakończyć edycję profilu elewacji. Aby zmienić wysokość, należy w trybie szkicowania zmienić wartość parametru
Wysokość niezwiązana na palecie Właściwości.
Kiedy edytuje się profil elewacji, należy mieć na uwadze, że po zakończeniu rysunku góra lub dół ściany przyłącza się
jedynie w miejscu, gdzie linie poziome leżą współliniowo z płaszczyznami odniesienia.
Przykładowy profil w trybie szkicowania w trakcie edycji (zauważ, że górne linie szkicu
pokrywają się z płaszczyznami odniesienia)

Gotowa ściana dołączona do dachu (nie zostały uwzględnione nienakładające się linie poziome
ze szkicu)

Wskazówki dotyczące modeli i plików

■ Należy unikać nadmiernego modelowania i zbyt dużej ilości więzów w modelu (i ścianach), aby zachować niewielki rozmiar
i prostotę.

■ Należy zachować umiar w podawaniu informacji o warstwach ścian w widokach oraz w miarę możliwości minimalizować
poziom szczegółowości.

Właściwości typu ściany

Aby zmodyfikować właściwość typu ściany, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem w sekcji
Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

UWAGA Zmiana właściwości typu ściany wpływa na wszystkie ściany tego typu w projekcie. Należy również zauważyć,
że nazwa typu nie jest aktualizowana wraz ze zmianą wartości parametru typu. Można na przykład użyć parametru typu
Konstrukcja, aby zmienić szerokość typu ściany Ogólny — 6” na 6.5”, ale nazwą typu będzie nadal Ogólny — 6”. Aby
utworzyć nowy typ ściany, kliknij przycisk Powiel. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie nowego
typu rodziny w projekcie na stronie 37.

Poniżej opisano często używane właściwości typów ściany.

Nazwa Opis

Budowa

Wskazówki dotyczące modeli i plików | 259

 Nazwa Opis

Konstrukcja Kliknij polecenie Edytuj, aby utworzyć ściany warstwowe. Zobacz Konstrukcja złożona na
stronie 359.

Zawijanie na obiektach wstawianych Ustawia zawijanie warstwy ścian na obiektach wstawianych. Zobacz Zawijanie warstwy
na stronie 362.

Zawijanie na końcach Ustawia zawijanie warstwy ścian na końcach ścian. Zobacz Ustawienie zawijania warstwy
na stronie 362.

Szerokość Ustawia szerokość ściany.

Funkcja Określa kategorię ściany jako Zewnętrzna, Wewnętrzna, Oporowa, Fundamentowa,

Podbicie lub Szyb główny. Wartość powinna być ustawiona na Podbicie dachu, kiedy
ściana jest przyczepiona do sufitu. W tym przypadku przyłączanie jest wykonywane do
powierzchni sufitu, niezależnie od jego kształtu. Funkcja może być również wykorzystywana
w zestawieniach i do tworzenia filtrów upraszczających model podczas eksportu.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Ustawia wzór wypełnienia dla ściany w widoku o niskiej skali. Zobacz Właściwości widoku
szczegółowości na stronie 881.

Kolor wypełnienia o niskiej skali Stosuje kolor wzoru wypełnienia ściany w widoku o niskiej skali.

Dane identyfikacyjne

Model Generalnie nie jest to właściwość stosowana do ścian.

Producent Generalnie nie jest to właściwość stosowana do ścian.

Komentarze typu Pole do umieszczania ogólnych uwag o typie ściany.

URL Łącze do strony WWW.

Opis Opis ściany.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość do przypisania do konkretnej ściany. Generalnie nie jest to właściwość stosowana
do ścian. Wartość ta musi być charakterystyczna dla każdej ściany w projekcie. W programie
Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe
jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia.
Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Odporność ogniowa Odporność ogniowa ściany.

Koszt Koszt materiałów do konstrukcji ściany.

260 | Rozdział 13 Ściany

Właściwości wystąpienia ściany
Aby zmodyfikować właściwość elementu ściany, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem w sekcji
Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Poniżej opisano często używane właściwości wystąpień ściany.

Nazwa Opis

Wiązania

Linia położenia Linia położenia dla ściany na określonej płaszczyźnie. Linia położenia ściany pozostaje
taka sama dla tej ściany, nawet jeśli typ się zmieni.

Odsunięcie linii położenia (tylko dla ścian Odsuwa panel ściany na określoną odległość i w kierunku prostopadłym do powierzchni
używanych jako panele) ściany osłonowej.

Wiązanie podstawy Poziom podstawy ściany. Przykładowo Poziom 1.

Odsunięcie podstawy Wysokość ściany od jej wiązania podstawy. Właściwość ta jest dostępna jedynie, kiedy
opcja Wiązanie podstawy jest ustawiona na poziom.

Dół jest dołączony Wskazuje, czy podstawa ściany jest dołączona do innego komponentu modelu, np. stropu
(tylko do odczytu).

Wielkość przedłużenia podstawy Odległość, na którą przesunięto podstawę warstw w ścianie. Zobacz Konstrukcja złożona
na stronie 359. Ten parametr jest dostępny, jeśli warstwy ściany są rozszerzalne.

Wiązanie góry Wysokość ściany zostaje przedłużona do wartości określonej w opcji Wysokość niezwiązana.

Niepołączona wysokość Wysokość ściany, kiedy jest ona rysowana.

Odsunięcie góry Odsunięcie ściany od poziomu góry. Ten parametr jest dostępny tylko wtedy, gdy opcja
Wiązanie góry jest ustawiona do poziomu.

Góra jest dołączona Wskazuje czy góra ściany jest dołączona do innego komponentu modelu, np. dachu lub
sufitu (tylko do odczytu).

Wielkość przedłużenia góry Odległość, na którą przesunięto górę warstw w ścianie. Zobacz Konstrukcja złożona na
stronie 359. Ten parametr jest dostępny, jeśli warstwy ściany są rozszerzalne.

Definiuje pomieszczenie Jeśli wybrane, oznacza to, że ściana jest częścią obwiedni pomieszczenia. Jeśli nie jest
wybrane, ściana nie jest częścią obwiedni pomieszczenia. Właściwość jest tylko do odczytu
przed utworzeniem ściany. Po narysowaniu ściany można ją wybrać i następnie zmod-
yfikować tę właściwość.

Powiązane z bryłą Wskazuje, że element został utworzony z elementu bryłowego. Wartość ta jest wartością
tylko do odczytu.

Konstrukcyjne

Funkcja konstrukcyjna Funkcja konstrukcyjna ściany. Właściwość jest tylko do odczytu przed utworzeniem ściany.
Po narysowaniu ściany można ją wybrać i następnie zmodyfikować tę właściwość.

Wymiary

Właściwości wystąpienia ściany | 261

 Nazwa Opis

Długość Długość ściany (tylko do odczytu).

Powierzchnia Powierzchnia ściany (tylko do odczytu).

Objętość Objętość ściany (tylko do odczytu).

Dane identyfikacyjne

Komentarze Określone komentarze dodawane celem opisania ściany.

Znacznik Etykieta przypisana do ściany. Zwykle wartość liczbowa. Wartość ta musi być
charakterystyczna dla każdej ściany w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678.

Kategoria Wskazuje, czy panel ściany powinien być zestawiany jako panel ściany osłonowej czy jako
ściana.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym ściana została utworzona.

Etap wyburzania Etap, w którym ściana została usunięta.

Rozwiązywanie problemów ze ścianami

Powolne działanie
W programie Revit 2010 udostępniono wielowątkowe metody drukowania i czyszczenia połączeń ścian. Domyślnie włączono
wielowątkowe usuwanie ukrytych linii na wydruku.
■ Ze względu na stałe obciążenie systemu operacyjnego wynikające z konieczności utrzymania wielu wątków, wielowątkowe
przetwarzanie czyszczenia połączenia ścian może charakteryzować się nieco mniejszą wydajnością w przypadku dwóch
rdzeni, ale gdy używane są 4 rdzenie hiperwątkowe, wzrost wydajności może wynieść aż 27%. Ponieważ systemy z dwoma
rdzeniami stanowią najczęściej stosowane konfiguracje systemu Revit (wg danych CIP), przetwarzanie wielowątkowe jest
domyślnie WYŁĄCZONE.

■ Aby włączyć przetwarzanie wielowątkowe dla czyszczenia połączenia ścian, dodaj poniższe pozycje do pliku Revit.ini.
[PerformanceOptimizations] ParallelWallJoins=ON

■ Aby wyłączyć przetwarzanie wielowątkowe dla czyszczenia połączenia ścian, można ominąć dowolne pozycje w sekcji
[PerformanceOptimizations] w pliku Revit.ini lub wyraźnie ustawić stan jednej lub obu optymalizacji przetwarzania
wieloprocesorowego: [PerformanceOptimizations] ParallelWallJoins=OFF ParallelPrintProcessing=OFF

Unikanie uszkodzenia plików

Po utworzeniu ścian należy za pomocą programu Revit skontrolować pliki, sprawdzając spójność zawartych w nich danych i
usuwając błędy wykryte w modelu.

262 | Rozdział 13 Ściany

Drzwi
14
W programie Revit Architecture drzwi są komponentami podrzędnymi, które można dodawać do ściany dowolnego typu. Drzwi można dodać
do rzutu, przekroju, rzędnej lub widoków 3D. Należy wybrać typ dodawanych drzwi, a następnie określić ich położenie w ścianie. Program
Revit Architecture automatycznie tnie otwór i umieszcza drzwi.

Układ drzwi w widoku rzutu

263
Umieszczanie drzwi
1 Otwórz widok rzutu, przekroju, rzędnej lub 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzie główne ➤ panel Zbuduj ➤ Drzwi.

3 Jeśli chcesz umieścić inny typ drzwi niż typ wyświetlany w obszarze Wybór typów na stronie 34 znajdującym
się u góry palety Właściwości, wybierz inny typ na liście rozwijanej.

UWAGA Aby wczytać dodatkowe typy drzwi z biblioteki programu Revit, kliknij kolejno kartę Umieść
drzwi ➤ panel Model ➤ Wczytaj rodzinę, przejdź do folderu Drzwi i otwórz odpowiedni plik rodziny. Rodziny
drzwi można również pobrać z witryny internetowej Autodesk® Seek (http://seek.autodesk.com).

4 Jeśli chcesz, aby drzwi były automatycznie etykietowane podczas ich umieszczania, kliknij kolejno kartę Zmień

| Umieść drzwi tab ➤ panel Etykieta ➤ Etykieta w miejscu umieszczenia. Następnie na pasku opcji określ
poniższe opcje opisywania:
Jeśli chcesz... Czynność...

zmienić orientację etykiety wybierz opcję Poziomo lub Pionowo.

wczytać dodatkowe etykiety kliknij opcję Etykiety (zobacz Wczytywanie stylów etykiet
na stronie 1605).

włączyć linię odniesienia między etykietą a drzwiami wybierz opcję Linia odniesienia.

zmienić domyślną długość linii odniesienia wprowadź wartość w polu tekstowym z prawej strony
pola wyboru Linia odniesienia.

5 Przesuń kursor na ścianę, aby wyświetlić obraz podglądu drzwi.

Umieszczając drzwi w widoku planu naciśnij klawisz spacji, aby odwrócić drzwi z lewych na prawe. Aby odwrócić
przód/tył drzwi (tak, aby były lub zamykane lub otwierane) przesuń kursor bliżej wewnętrznej lub zewnętrznej
krawędzi ściany.
Wymiar tymczasowy wskazuje domyślnie odległości od osi drzwi do osi najbliższych ścian prostopadłych. Aby
zmienić to ustawienie, zobacz Ustawienia wymiaru tymczasowego na stronie 1612.

6 Gdy obraz podglądu znajdzie się w odpowiednim położeniu na ścianie, kliknij, aby umieścić drzwi.

Tematy pokrewne

■ Dodawanie drzwi do ścian osłonowych na stronie 265

■ Etykiety drzwi na stronie 265

■ Zmiana typu drzwi na stronie 266

■ Zmiana orientacji drzwi na stronie 266

■ Przesuwanie drzwi na inną ścianę na stronie 266

■ Właściwości elementu drzwi na stronie 267

■ Właściwości typu drzwi na stronie 268

264 | Rozdział 14 Drzwi

Dodawanie drzwi do ścian osłonowych
Aby w programie Revit Architecture dodać drzwi do ściany osłonowej, należy dostosować pole ściany osłonowej tak, aby w
zestawieniu stanowiło ono drzwi.
1 Otwórz widok rzutu, rzędnej lub 3D ściany osłonowej.
2 Przesuń kursor na krawędź pola ściany osłonowej do dostosowania, tak aby podświetlić szpros lub ścianę
osłonową.
3 Naciskaj klawisz Tab do chwili podświetlenia pola, a następnie kliknij, aby je wybrać i wyświetlić ikonę przypięcia.
4 Kliknij ikonę pinezki, aby usunąć pinezkę pola.
5 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 znajdującym się u góry palety Właściwości wybierz drzwi ściany
osłonowej, które zastąpią pole. Pole ściany osłonowej można zastąpić wyłącznie drzwiami ściany osłonowej.
W razie potrzeby można wczytać drzwi ściany osłonowej, klikając kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤

Wczytaj rodzinę. W oknie dialogowym Wczytywanie rodziny otwórz folder Drzwi, wybierz dowolną
rodzinę drzwi, w której nazwie występuje ściana osłonowa, a następnie kliknij przycisk Otwórz, aby wczytać
rodzinę do projektu.

6 Podświetl szpros pod drzwiami i kliknij, aby wyświetlić jego ikonę przypięcie.
7 Kliknij ikonę pinezki, aby usunąć pinezkę szprosu, a następnie naciśnij klawisz Delete.
Aby usunąć drzwi ściany osłonowej, wybierz je i zmień z powrotem w pole ściany osłonowej, używając opcji
Wybór typów.
Drzwi ściany osłonowej

Etykiety drzwi
Etykiety drzwi to opisy używane zazwyczaj w celu wyliczenia elementów drzwi w projekcie przez wyświetlenie wartości
właściwości Znacznik drzwi. Ta wartość wynosi 1 dla pierwszych umieszczonych drzwi i wzrasta o 1 dla każdych kolejnych
drzwi niezależnie od typu. Można ustawić automatyczne dołączanie etykiet podczas umieszczania drzwi (zobacz Umieszczanie

Dodawanie drzwi do ścian osłonowych | 265

 drzwi na stronie 264), dołączyć je później, pojedynczo (zobacz Stosowanie etykiety według kategorii na stronie 954) lub wszystkie
naraz (zobacz Etykietuj nieopisane na stronie 956).
Etykieta drzwi nie jest wyświetlana, jeśli część opisanych drzwi znajduje się poza zakresem przycięcia opisu. Aby uzyskać
więcej informacji na ten temat, zobacz Zakresy przycięcia na stronie 858.
Aby usunąć etykietę drzwi, wybierz etykietę w obszarze rysunku i naciśnij klawisz Delete.

Zmiana typu drzwi

1 W obszarze rysunku wybierz drzwi.
2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 znajdującym się u góry palety Właściwości wybierz inny typ z listy
rozwijanej.

Zmiana orientacji drzwi

Następująca procedura umożliwia zmianę strony zawiasu drzwi (lewa/prawa) lub kierunku otwierania (przód/tył).
1 W rzucie wybierz drzwi.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij odpowiednią opcję:
Czynność... Opcja...

Zmiana strony (prawa lub lewa) umieszczenia zawiasów Odwróć lewo/prawo. Ta opcja jest dostępna wyłącznie
drzwi dla rodzin drzwi utworzonych z poziomymi elementami
sterującymi.

Zmiana kierunku (do wewnątrz lub na zewnątrz) Odwróć przód/tył. Ta opcja jest dostępna wyłącznie dla
otwierania drzwi rodzin drzwi utworzonych z pionowymi elementami
sterującymi.

Można również kliknąć dowolny element sterujący odwracaniem (Odwróć element w lewo/prawo lub Odwróć
element w przód/tył) wyświetlany na rysunku po wybraniu drzwi.
Elementy sterujące odwracaniem drzwi w
rzucie i drzwi w widoku 3D

Przesuwanie drzwi na inną ścianę

Uwaga: następująca procedura nie ma zastosowania do drzwi ściany osłonowej utworzonych przez dostosowanie pól ściany
osłonowej. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Dodawanie drzwi do ścian osłonowych na stronie 265.
1 Wybierz drzwi.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Drzwi ➤ panel Obiekt nadrzędny ➤ Wskaż nowy obiekt nadrzędny.

266 | Rozdział 14 Drzwi

 3 Przesuń kursor na inną ścianę, a gdy obraz podglądu znajdzie się w odpowiednim położeniu, kliknij, aby umieścić
drzwi.

Właściwości elementu drzwi

Aby zmodyfikować właściwość wystąpienia drzwi, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru, zobacz Modyfikowanie
właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Poniżej opisano często używane właściwości wystąpień drzwi.

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Wskazuje poziom, na którym jest umieszczony element.

Wysokość parapetu Określa wysokość parapetu względem poziomu, na którym umieszczony jest ten
element.
Zmiana tej wartości nie powoduje zmiany rozmiaru elementu.

Budowa

Typ ramy Określa typ ramy wokół drzwi.

Można wprowadzić wartość lub wybrać z listy rozwijanej wcześniej wprowadzoną
wartość.

Materiały i wykończenia

Materiał ramy Określa materiał, z którego wykonana jest rama.

Można wprowadzić wartość lub wybrać z listy rozwijanej wcześniej wprowadzoną
wartość.

Wykończenie Określa wykończenie zastosowane do ramy i drzwi.

Można wprowadzić wartość lub wybrać z listy rozwijanej wcześniej wprowadzoną
wartość.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Wyświetla komentarz wprowadzony lub wybrany z listy rozwijanej.

Po wprowadzeniu komentarz można wybrać dla innych wystąpień elementów w tej samej
kategorii, niezależnie od typu lub rodziny.

Znacznik Identyfikuje lub wylicza określone wystąpienie zgodnie z ustawieniami użytkownika.

W przypadku drzwi ta właściwość wylicza wystąpienia w kategorii przez zwiększenie
wartości o 1 dla każdego umieszczonego wystąpienia. Na przykład dla pierwszych drzwi
umieszczonych w projekcie wartość znacznika wynosi domyślnie 1. Dla następnych
umieszczonych drzwi, niezależnie od typu, wartość znacznika będzie wynosiła 2. W
przypadku zmiany wartości na użytą już dla innych drzwi program Revit Architecture
wysyła ostrzeżenie, jednak zezwala na jej użycie. Właściwości Znacznik następnych
umieszczonych drzwi zostanie przypisana najbliższa większa nieużywana liczba.

Etapy

Etap tworzenia Określa etap podczas tworzenia tego elementu.

Etap wyburzenia Określa etap podczas wyburzania tego elementu.

Właściwości elementu drzwi | 267

 Nazwa Opis

Inne

Wysokość nadproża Określa wysokość góry elementu względem poziomu, na którym umieszczony jest
element.
Zmiana tej wartości nie powoduje zmiany rozmiaru elementu.

Właściwości typu drzwi

Aby zmodyfikować właściwość typu drzwi, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru, zobacz Modyfikowanie
właściwości typów na stronie 37.

UWAGA Zmiana właściwości typu drzwi wpływa na wszystkie drzwi tego typu w projekcie. Należy również zauważyć, że
nazwa typu nie jest aktualizowana wraz ze zmianą wartości parametru typu. Można na przykład użyć parametru typu
Konstrukcja, aby zmienić szerokość typu ściany Ogólny — 6” na 6.5”, ale nazwą typu będzie nadal Ogólny — 6”. Aby
utworzyć nowy typ drzwi, kliknij przycisk Powiel. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie nowego
typu rodziny w projekcie na stronie 37.

Poniżej opisano często używane właściwości typów drzwi.

Nazwa Opis

Budowa

Zamknięcie ściany Warstwa zawijająca się wokół drzwi. Nadpisuje dowolne ustawienie w obiekcie
nadrzędnym.

Typ budowy Typ budowy drzwi.

Funkcja Wskazuje, czy dane drzwi są wewnętrzne (wartość domyślna) czy zewnętrzne. Funkcja
jest również wykorzystywana w zestawieniach i do tworzenia filtrów upraszczających
model podczas eksportu.

Materiały i wykończenia

Materiał drzwi Materiał na drzwi (na przykład metal lub drewno).

Materiał ramy Materiał na framugę drzwiową.

Wymiary

Grubość Grubość drzwi.

Wysokość Wysokość drzwi.

Rzut przycięcia — zewnętrzny Zewnętrzny rzut przycięcia.

Rzut przycięcia — wewnętrzny Wewnętrzny rzut przycięcia.

Szerokość przycięcia Szerokość ościeżnicy drzwiowej.

Szerokość Szerokość drzwi.

Szerokość w przybliżeniu Może być zestawiona lub eksportowana.

268 | Rozdział 14 Drzwi

Nazwa Opis

Wysokość w przybliżeniu Może być zestawiona lub eksportowana.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy drzwi. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Nazwa typu modelu drzwi.

Producent Nazwa producenta drzwi.

Komentarze typu Komentarze o typie drzwi. Informacje mogą pojawiać się w zestawieniach.

URL Ustawia łącze do strony WWW producenta.

Opis Stanowi opis drzwi.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość do przypisania do konkretnych drzwi. Wartość ta musi być charakterystyczna dla
poszczególnych drzwi w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrze-
żenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678). Znaczniki są przypisywane po kolei. Zobacz Tworzenie kolejnych etykiet drzwi
lub okien na stronie 960.

Odporność ogniowa Odporność ogniowa drzwi.

Koszt Koszt drzwi.

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Parametry IFC

Operacja Operacja dla drzwi zgodna z definicją bieżącego opisu IFC (na przykład poje-
dynczo_otwierane_lewe lub podwójne_drzwi_podwójnie_otwierane). W tych wartościach
nie jest rozróżniana wielkość liter, a znaki podkreślenia są opcjonalne. (Wartości POJE-
DYNCZO_OTWIERANE_LEWE i PojedynczoOtwieraneLewe mają to samo znaczenie).

Właściwości typu drzwi | 269

270
Okna
15
W programie Revit Architecture okna są komponentami podrzędnymi, które można dodać do dowolnego typu ściany (lub lokalnego dachu
w przypadku świetlików). Okna można dodać do widoków rzutu, przekroju, rzędnych lub 3D. Należy wybrać typ dodawanego okna, a następnie
określić jego położenie na obiekcie nadrzędnym. Program Revit Architecture automatycznie tnie otwór i umieszcza okno.

Umieszczanie okien
Ta procedura służy do dodawania okien do dowolnego typu ścian (lub świetlików do dachów lokalnych). Aby dodać okno do
pola ściany osłonowej, należy najpierw zmienić pole na ścianę (zobacz Pola ścian w ścianach osłonowych na stronie 418).
1 Otwórz widok rzut, przekroju, rzędnych lub 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Okno.

3 Aby umieścić okno innego typu niż przedstawiony w elemencie Wybór typów na stronie 34 u góry palety
Właściwości, wybierz inny typ na liście rozwijanej.

271
 UWAGA Aby wczytać dodatkowe typy okien z biblioteki programu Revit, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść
okno ➤ panel Tryb ➤ Wczytaj rodzinę, przejdź do folderu Okna i otwórz odpowiedni plik rodziny. Rodziny
okien można również pobrać z witryny internetowej Autodesk® Seek (http://seek.autodesk.com).

4 Aby etykieta była nadawana oknom automatycznie podczas ich umieszczania, kliknij kolejno kartę Zmień |

Umieść okno ➤ panel Etykieta ➤ Etykieta w miejscu umieszczenia. Następnie na pasku opcji określ
poniższe opcje opisywania:
Jeśli chcesz... Czynność...

zmienić orientację etykiety wybierz opcję Poziomo lub Pionowo.

wczytać dodatkowe etykiety kliknij opcję Etykiety (zobacz Wczytywanie stylów etykiet
na stronie 1605).

włączyć linię odniesienia między etykietą a oknem wybierz opcję Linia odniesienia.

zmienić domyślną długość linii odniesienia wprowadź wartość w polu tekstowym z prawej strony
pola wyboru Linia odniesienia.

5 Przesuń kursor na ścianę, aby wyświetlić obraz podglądu okna.

Wymiar tymczasowy wskazuje domyślnie odległości od osi okna do osi najbliższych ścian prostopadłych. Aby
zmienić to ustawienie, zobacz Ustawienia wymiaru tymczasowego na stronie 1612.

6 Gdy obraz podglądu znajdzie się w odpowiednim położeniu na ścianie, kliknij, aby umieścić okno.

Tematy pokrewne

■ Zmiana typu okna na stronie 272

■ Etykiety okien na stronie 272

■ Zmiana orientacji okna na stronie 273

■ Przenoszenie okna na inną ścianę na stronie 273

■ Właściwości wystąpienia okna na stronie 273

■ Właściwości typu okna na stronie 274

Etykiety okien
Etykiety okien to opisy określające konkretne rodzaje okien na rysunku, w których wyświetlona zostaje wartość właściwości
okna Znacznik typu. Można ustawić automatyczne dołączanie etykiet podczas umieszczania okien (zobacz Umieszczanie
okien na stronie 271), dołączyć je później pojedynczo (zobacz Stosowanie etykiety według kategorii na stronie 954) lub wszystkie
na raz (zobacz Etykietuj nieopisane na stronie 956).
Etykieta okna nie jest wyświetlana, jeśli część opisanego okna znajduje się poza zakresem przycięcia opisu. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Zakresy przycięcia na stronie 858.
Aby usunąć etykietę okna, wybierz etykietę w obszarze rysunku i naciśnij klawisz Delete.

Zmiana typu okna

1 W obszarze rysunku wybierz okno.

272 | Rozdział 15 Okna

 2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 znajdującym się u góry palety Właściwości wybierz inny typ z listy
rozwijanej.

Zmiana orientacji okna

Poniższa procedura służy do zmiany poziomej (obrót w lewo/prawo) lub pionowej (obrót w przód/tył) orientacji okna.
1 W rzucie wybierz okno.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij odpowiednią opcję:
Jeśli chcesz... Czynność...

odwrócić okno poziomo Odwróć lewo/prawo. Ta opcja jest dostępna wyłącznie

dla rodzin okien utworzonych za pomocą poziomych
elementów sterujących.

obrócić okno pionowo Odwróć przód/tył. Ta opcja jest dostępna wyłącznie dla
rodzin okien utworzonych za pomocą pionowych
elementów sterujących.

Można również kliknąć dowolny element sterujący odwracaniem (Odwróć element w lewo/prawo lub Odwróć
element w przód/tył) wyświetlany na rysunku po wybraniu okna.
Elementy sterujące odwracaniem okna w rzucie
oraz okno w widoku 3D

Przenoszenie okna na inną ścianę

1 Wybierz okno.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Okna ➤ panel Obiekt nadrzędny ➤ Wybierz nowy obiekt nadrzędny.
3 Przesuń kursor na inną ścianę, a gdy obraz podglądu znajdzie się w odpowiednim położeniu, kliknij, aby umieścić
okno.

Właściwości wystąpienia okna

Aby zmodyfikować właściwość wystąpienia okna, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem w
sekcji Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Poniżej opisano często używane właściwości wystąpień ściany.

Nazwa Opis

Wiązania

Zmiana orientacji okna | 273

 Nazwa Opis

Poziom Wskazuje poziom, na którym jest umieszczony element.

Wysokość parapetu Określa wysokość parapetu względem poziomu, na którym umieszczony jest ten element.
Zmiana tej wartości nie powoduje zmiany rozmiaru elementu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Wyświetla komentarz wprowadzony lub wybrany z listy rozwijanej. Po wprowadzeniu

komentarz można wybrać dla innych wystąpień elementów w tej samej kategorii, niezale-
żnie od typu lub rodziny.

Znacznik Wylicza elementy w kategorii przez zwiększenie wartości o 1 dla każdego umieszczonego
elementu. Na przykład dla pierwszego okna umieszczonego w projekcie wartość znacznika
wynosi domyślnie 1. Dla następnych umieszczonych okien, niezależnie od typu, wartość
znacznika będzie wynosiła 2. W przypadku zmiany wartości na użytą już dla innego okna
program Revit Architecture wysyła ostrzeżenie, jednak zezwala na jej użycie. Właściwości
Znacznik następnego umieszczonego okna zostanie przypisana najbliższa większa nie-
używana liczba.

Etapy

Etap tworzenia Określa etap podczas tworzenia tego elementu. Zobacz Tworzenie etapów na stronie 886.

Etap wyburzania Określa etap podczas wyburzania tego elementu. Zobacz Wyburzanie elementów na
stronie 892.

Inne

Wysokość nadproża Określa wysokość góry elementu względem poziomu, na którym umieszczony jest element.
Zmiana tej wartości nie powoduje zmiany rozmiaru elementu.

Właściwości typu okna

Aby zmodyfikować właściwość typu okna, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z opisem w sekcji
Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

UWAGA Zmiana właściwości typu okna wpływa na wszystkie okna tego typu w projekcie. Należy również zauważyć, że
nazwa typu nie jest aktualizowana wraz ze zmianą wartości parametru typu. Można na przykład użyć parametru typu
Konstrukcja, aby zmienić szerokość typu ściany Ogólny — 6” na 6.5”, ale nazwą typu będzie nadal Ogólny — 6”. Aby
utworzyć nowy typ okna, kliknij przycisk Powiel. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie nowego
typu rodziny w projekcie na stronie 37.

Poniżej opisano często używane właściwości typów okien.

Nazwa Opis

Budowa

Zamknięcie ściany Ten parametr ustawia zawijanie warstwy wokół okna. Nadpisuje dowolne ustawienie w
obiekcie nadrzędnym.

Typ budowy Typ budowy okna.

274 | Rozdział 15 Okna

Nazwa Opis

Materiały i wykończenia

Materiał szyb okiennych Materiał na szyby w oknach.

Materiał skrzydeł okiennych Materiał na skrzydła okienne.

Wymiary

Wysokość Wysokość otworu okiennego.

Domyślna wysokość parapetu Wysokość dołu okna nad poziomem.

Szerokość Szerokość okna.

Wstawka okienna Część okna wstawiona w ścianę.

Wysokość w przybliżeniu Wysokość otworu okiennego w przybliżeniu. Może być zestawiona lub eksportowana.

Szerokość w przybliżeniu Szerokość otworu okiennego w przybliżeniu. Może być zestawiona lub eksportowana.

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy okna. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer modelu okna.

Producent Producent okna.

Komentarze typu Określone komentarze dotyczące typu okna.

URL Łącze do strony internetowej producenta.

Opis Konkretny opis typu okna.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Znacznik typu Konkretna wartość do podpisania konkretnego okna. Wartość ta musi być
charakterystyczna dla każdego okna w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678). Wartości są przypisywane po kolei. Zobacz Tworzenie kolejnych etykiet
drzwi lub okien na stronie 960.

Koszt Koszt okna.

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości typu okna | 275

 Nazwa Opis

Parametry IFC

Operacja Operacja dla okna zgodna z definicją w bieżącym opisie IFC (na przykład pojedynczy_panel
lub potrójny_panel_poziomy). W tych wartościach nie jest rozróżniana wielkość liter, a
znaki podkreślenia są opcjonalne. (Wartości POJEDYNCZY_PANEL i PojedynczyPanel mają
to samo znaczenie).

276 | Rozdział 15 Okna

Komponenty
16
W programie Revit Architecture komponenty służą do modelowania elementów budynku, takich jak drzwi, okna, meble itd., które zazwyczaj
dostarcza się i instaluje na miejscu. Komponenty są egzemplarzami wczytywalnych rodzin i są podrzędne w stosunku do innych elementów
będących egzemplarzami rodzin systemowych. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Różne rodzaje rodzin na stronie 499). Na przykład
drzwi są elementem podrzędnym ściany, a komponent wolnostojący, taki jak biurko, jest elementem podrzędnym podłogi lub poziomu.

Program Revit Architecture zawiera wiele zdefiniowanych komponentów. W celu utworzenia dodatkowych komponentów należy je zdefiniować
przy użyciu edytora rodzin. Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Ten temat opisuje sposób umieszczania i przemieszczania komponentów innych niż drzwi i okna, które umieszcza się przy użyciu innych
narzędzi (zobacz sekcje Drzwi na stronie 263 i Okna na stronie 271).

Tematy pokrewne

■ Umieszczanie komponentów na stronie 278

■ Przenoszenie komponentów do innych obiektów nadrzędnych na stronie 279
■ Przesuwanie linii i komponentów za pomocą ścian na stronie 1469

277
Umieszczanie komponentów
Ta procedura służy do umieszczania wolnostojących komponentów (takich jak meble, osprzęt hydrauliczny czy roślinność)
w widoku projektu.
1 Otwórz widok projektu odpowiedni dla umieszczanego typu komponentu. Biurko można na przykład umieścić
w rzucie lub widoku 3D, ale nie w przekroju ani elewacji.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ Umieść
komponent.
3 Z listy rozwijanej Wybór typów znajdującej się u góry palety Właściwości wybierz żądany typ komponentu.
Jeśli żądanej rodziny komponentów nie wczytano jeszcze do projektu, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść

komponent ➤ panel Tryb ➤ Wczytaj rodzinę. Następnie przejdź do odpowiedniego folderu kategorii
w oknie dialogowym Wczytywanie rodzin, wybierz rodzinę i kliknij przycisk Otwórz, aby dodać rodzinę do
listy rozwijanej Wybór typów.

4 Jeśli wybrana rodzina komponentów jest zdefiniowana jako oparta na powierzchni lub oparta na płaszczyźnie
roboczej (zobacz Uwaga znajdującą się pod tą procedurą), kliknij jedną z następujących opcji na panelu Położenie
wyświetlanym na karcie Zmień | Umieść komponent:

■ Umieść na płaszczyźnie pionowej. Ta opcja jest dostępna tylko dla niektórych komponentów i
umożliwia umieszczanie tylko na płaszczyznach pionowych.

■ Umieść na powierzchni. Ta opcja umożliwia umieszczanie na powierzchniach niezależnie od ich

orientacji.

■ Umieść na płaszczyźnie roboczej. Ta opcja wymaga aktywnej płaszczyzny roboczej zdefiniowanej

w widoku (zobacz Zakładanie płaszczyzny roboczej na stronie 1509). Element można umieścić w dowolnym
miejscu na płaszczyźnie roboczej.

278 | Rozdział 16 Komponenty

 5 W obszarze rysunku przesuwaj kursor, aż obraz podglądu komponentu znajdzie się w odpowiednim położeniu.
6 W celu zmiany orientacji komponentu naciśnij klawisz Spacja, aby obracać obraz poglądu w dostępne opcje
położenia.
7 Kiedy obraz podglądu znajdzie się w odpowiednim położeniu i orientacji, kliknij, aby umieścić komponent.
Po umieszczeniu komponentu można określić, że będzie się on przemieszczał przy przemieszczaniu się sąsiedniej
ściany. Zobacz Przesuwanie linii i komponentów za pomocą ścian na stronie 1469.

UWAGA Sposób umieszczenia komponentu zależy od sposobu pierwotnego zdefiniowania rodziny komponentów. Aby
uzyskać informacje na temat różnych rodzajów szablonów rodziny, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Przenoszenie komponentów do innych obiektów nadrzędnych

Można przesunąć podrzędny komponent lub element z bieżącego obiektu nadrzędnego do innego obiektu nadrzędnego przy
użyciu narzędzia Wskaż obiekt nadrzędny. Ta procedura jest trochę inna dla komponentu opartego na powierzchni lub
płaszczyźnie roboczej i dla komponentu poziomowego. Różnica zależy od sposobu zdefiniowania rodziny komponentów.
Aby uzyskać informacje na temat różnych rodzajów szablonów rodziny, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Przenoszenie elementów i komponentów opartych na płaszczyźnie roboczej lub

powierzchni do innych obiektów nadrzędnych
Poniższa procedura służy do przenoszenia komponentu lub elementu opartego na płaszczyźnie roboczej lub powierzchni na
inną płaszczyznę roboczą lub powierzchnię. Do elementów opartych na płaszczyźnie roboczej należą linie, belki i geometria
rodziny.
1 W obszarze rysunku wybierz element lub komponent oparty na płaszczyźnie roboczej lub powierzchni.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <kategoria rodziny> ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Wskaż nowy.
3 Na panelu Położenie wybierz jedną z następujących opcji:

■ Płaszczyzna pionowa (Umieść na płaszczyźnie pionowej). Ta opcja jest dostępna tylko dla
niektórych komponentów i umożliwia umieszczanie tylko na płaszczyznach pionowych.

Przenoszenie komponentów do innych obiektów nadrzędnych | 279

 ■ Powierzchnia (Umieść na powierzchni). Ta opcja umożliwia umieszczanie na powierzchniach
niezależnie od ich orientacji.

■ Płaszczyzna robocza (Umieść na płaszczyźnie roboczej). Ta opcja wymaga aktywnej płaszczyzny

roboczej zdefiniowanej w widoku (zobacz Zakładanie płaszczyzny roboczej na stronie 1509). Element można
umieścić w dowolnym miejscu na płaszczyźnie roboczej.

4 W obszarze rysunku przesuwaj kursor, aż żądany nowy obiekt nadrzędny (powierzchnia lub płaszczyzna robocza)
zostanie podświetlony, a podgląd obrazu komponentu znajdzie się w odpowiednim położeniu, a następnie
kliknij, aby zakończyć przenoszenie.

Przenoszenie komponentów poziomowych do innych obiektów nadrzędnych

Poniższa procedura służy do przenoszenia komponentów poziomowych na inny poziom, piętro czy powierzchnię. Do
komponentów poziomowych należą na przykład meble, roślinność i osprzęt hydrauliczny. Po umieszczeniu komponentu
opartego na poziomie na obiekcie nadrzędnym pozostaje on na nieskończonej płaszczyźnie obiektu nadrzędnego. Przykładowo
po umieszczeniu biurka na podłodze i przeciągnięciu go poza obręb podłogi biurko nadal pozostanie na tej samej płaszczyźnie
co podłoga.
1 W widoku przekroju lub elewacji wybierz komponent poziomowy.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <kategoria rodziny> ➤ panel Obiekt nadrzędny ➤ Wskaż nowy obiekt
nadrzędny.
3 W obszarze rysunku podświetl żądany nowy obiekt nadrzędny (podłogę, powierzchnię lub poziom), a następnie
kliknij, aby zakończyć przenoszenie.

280 | Rozdział 16 Komponenty

Słupy architektoniczne
17
Ta sekcja zawiera informacje o tym, w jaki sposób można dodać słupy architektoniczne do projektu. Słupy architektoniczne można wykorzystać
do modelowania powierzchni zewnętrznych słupów konstrukcyjnych oraz w celach dekoracyjnych.

Słupy architektoniczne dziedziczą materiał od innych elementów, do których są dołączone. Złożone warstwy w ścianach ulegają zawinięciu
przy słupach architektonicznych. Nie dotyczy to słupów konstrukcyjnych.

Dodawanie słupa
Słupy można dodawać w rzucie. Wysokość słupa określona jest we właściwościach elementu. Za pomocą właściwości można
określić Poziom podstawy, Poziom górny i odsunięcia.

281
 1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ menu rozwijane Słup ➤ Słup
architektoniczny.
2 Na pasku opcji wybierz właściwość Definiuje pomieszczenie, aby nadać słupowi status elementu definiującego
pomieszczenie zanim zostanie umieszczony.

UWAGA Status elementu definiującego pomieszczenie można zmienić także po umieszczeniu słupa. Zobacz
Właściwości wystąpienia słupa architektonicznego na stronie 290.

3 Kliknij obszar rysunku, aby umieścić słup.

PORADA Zazwyczaj słupy są wyrównywane podczas umieszczania ich poprzez wybranie linii siatki lub ściany, do której
ma być wyrównany słup. Jeśli słupy zostały rozmieszczone nieregularnie i należy je wyrównać, kliknij kolejno kartę

Zmień ➤ panel Zmień ➤ Wyrównaj, a następnie wybierz słupy do wyrównania. W środku słupów znajdują się
dwie prostopadłe płaszczyzny odniesienia, które można wybrać do wyrównywania.

Dołączanie słupów
Słupy nie dołączają się automatycznie do dachów, podłóg i sufitów. Po wybraniu słupa (lub kilku słupów) można go dołączać
do dachów, stropów, sufitów, płaszczyzn odniesienia, elementów ram konstrukcyjnych i innych poziomów odniesienia.

Aby dołączyć słupy

1 W obszarze rysunku wybierz co najmniej jeden słup.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Słupy ➤ panel Zmień słup ➤ Dołącz górę/podstawę.
3 Na pasku opcji:
■ W obszarze Dołącz słup wybierz opcję Góra lub Podstawa, aby określić, która część słupa jest dołączana.

■ W obszarze Styl dołączenia wybierz opcję Tnij słup, Tnij cel lub Nie tnij. Zobacz Przykłady słupów ciętych
na stronie 283 i Przykłady elementów docelowych ciętych na stronie 285.

■ W obszarze Wyrównanie dołączenia wybierz opcję Minimalne przecięcie, Przetnij oś słupa lub Maksymalne
przecięcie.
Element docelowy (dachy, podłogi, sufity) może być przecięty przez słup, słup może być przecięty przez
element docelowy lub żaden z elementów nie musi być przecięty. Po dołączeniu słupa do elementu docelowego
można edytować jego właściwości, ponownie ustawić wartości dla parametrów wystąpienia Wyrównanie
dołączenia na górze i Odsunięcie od dołączenia na górze.

■ Określ odsunięcie od dołączenia. Odłączenie od zamocowania ustanawia wartość, jaka ma być odłączona
od celu.

UWAGA Jeśli słup i element docelowy mają betonową konstrukcję, zostaną one wyczyszczone, a nie
przecięte. Jeśli słup jest słupem konstrukcyjnym, a element docelowy nie jest elementem konstrukcyjnym,
wyświetlony zostanie komunikat ostrzegający.

4 W obszarze rysunku wybierz obiekt docelowy (na przykład dach lub strop), do którego chcesz dołączyć słup.

282 | Rozdział 17 Słupy architektoniczne

Przykłady słupów ciętych
Poniżej znajdują się przykłady stylu zamocowania słupów ciętych z różnymi wyrównaniami zamocowania i odłączeniami od
zamocowania.

■ Styl zamocowania: słup cięty

Wyrównanie zamocowania: minimalny punkt przecięcia

■ Styl zamocowania: słup cięty

Wyrównanie zamocowania: maksymalny punkt przecięcia

Przykłady słupów ciętych | 283

 ■ Styl zamocowania: słup cięty
Wyrównanie zamocowania: minimalny punkt przecięcia
Odsunięcie od dołączenia: 0’ 6”

■ Styl zamocowania: słup cięty

Wyrównanie zamocowania: przecięcie środkowej linii słupa

284 | Rozdział 17 Słupy architektoniczne

Przykłady elementów docelowych ciętych
Poniżej znajdują się przykłady stylu zamocowania elementów docelowych ciętych z różnymi wyrównaniami zamocowania i
odłączeniami od zamocowania.

■ Styl zamocowania: element docelowy cięty

Wyrównanie zamocowania: minimalny punkt przecięcia

Przykłady elementów docelowych ciętych | 285

 ■ Styl zamocowania: element docelowy cięty
Wyrównanie zamocowania: maksymalny punkt przecięcia

■ Styl zamocowania: element docelowy cięty

Wyrównanie zamocowania: minimalny punkt przecięcia
Odłączenie od zamocowania: włączone

286 | Rozdział 17 Słupy architektoniczne

■ Styl zamocowania: element docelowy cięty
Wyrównanie zamocowania: przecięcie środkowej linii słupa

Przykłady elementów docelowych ciętych | 287

Odłączanie słupów
1 W obszarze rysunku wybierz słup, który chcesz odłączyć. Można wybrać kilka słupów.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Słupy ➤ panel Zmień słup ➤ Odłącz górę/podstawę.
3 Kliknij element docelowy, od którego chcesz odłączyć słup.
Jeśli słup jest dołączony do elementu docelowego przy górze i podstawie, kliknij opcję Odłącz wszystko znajdującą
się na pasku opcji, aby odłączyć górę i podstawę słupa od elementu docelowego.

Wzór cięcia o niskiej skali szczegółowości

Jeśli łączysz ścianę i słup architektoniczny, a ściana ma wzór wypełnienia o niskiej szczegółowości, dołączony słup przyjmie
ten wzór. Zobacz Właściwości typu ściany na stronie 259. Działanie to staje się oczywiste w rzucie o niewielkiej skali lub w
widokach przekroju. Płaszczyzna rzutu przekroju musi przecinać połączone płaszczyzny dwóch elementów.
Ściana z dołączonym słupem (słup przyjmuje wzór wypełnienia ściany)

UWAGA Słupy konstrukcyjne nie przyjmują wzoru wypełnienia ściany, nawet gdy są połączone.

Modyfikowanie słupów architektonicznych

Zmiana typów słupów

Po aktywowaniu narzędzia Słup w celu umieszczenia słupów można wybrać różne typy słupów w obszarze Wybór typów na
stronie 34.

Przesuwanie słupa
Można przesuwać słup przez jego wybranie i przeciągnięcie do nowego położenia.

Właściwości typu słupa architektonicznego

Aby zmodyfikować właściwość typu słupa architektonicznego, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie z
opisem w sekcji Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

UWAGA Zmiana właściwości typu słupa architektonicznego ma wpływ na wszystkie słupy architektoniczne tego typu w
projekcie. Należy również zauważyć, że nazwa typu nie jest aktualizowana wraz ze zmianą wartości parametru typu. Można
na przykład użyć parametru typu Konstrukcja, aby zmienić szerokość typu ściany Ogólny — 6” na 6.5”, ale nazwą typu
będzie nadal Ogólny — 6”. Aby utworzyć nowy typ słupa architektonicznego, kliknij przycisk Powiel. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Tworzenie nowego typu rodziny w projekcie na stronie 37.

288 | Rozdział 17 Słupy architektoniczne

Poniżej opisano często używane właściwości typu słupów architektonicznych.

Nazwa Opis

Grafika

Kolor wypełnienia o niskiej skali Określa kolor Wzoru wypełnienia o niskiej skali we wszystkich rzutach o niskiej skali.

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Określa wzór cięcia wyświetlany wewnątrz słupa we wszystkich rzutach o niskiej skali.
szczegółowości

Materiały i wykończenia

Materiał Materiał słupa.

Wymiary

Głębokość Ustawia głębokość słupów, kiedy są umieszczane.

Odsuń podstawę Ustawia odsunięcie podstawy słupa.

Odsuń górę Ustawia odsunięcie góry słupa.

Szerokość Ustawia szerokość słupów, kiedy są umieszczane.

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy słupa. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu słupa.

Producent Producent materiałów użytych dla słupa

Uwagi typu Określone komentarze na temat budynku lub projektu dotyczące słupa.

URL Ustawia łącze do strony WWW Przykładowo strona WWW producenta.

Opis Stanowi opis słupa.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Znacznik typu Wartość do przypisania do konkretnego słupa. Wartość ta musi być charakterystyczna dla
każdego słupa w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że
liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678).

Koszt Koszt materiałów do konstrukcji słupa. Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości typu słupa architektonicznego | 289

Właściwości wystąpienia słupa architektonicznego
Aby zmodyfikować właściwość elementu słupa architektonicznego, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru zgodnie
z opisem w sekcji Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Poniżej opisano często używane właściwości elementu słupów architektonicznych.

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom podstawy Określa poziom, na którym spoczywa podstawa słupa. Wartością domyślną jest Poziom
1.

Odsunięcie podstawy Określa odległość od poziomu podstawy. Wartością domyślną jest 0.

Najwyższy poziom Określa poziom, do którego sięga góra słupa. Wartością domyślną jest 1.

Odsunięcie góry Określa odległość od górnego poziomu. Wartością domyślną jest 0.

Przenieś z siatką Słupy są przenoszone, kiedy są przenoszone linie osi.

Definiuje pomieszczenie Określa, czy słup ma status elementu definiującego pomieszczenie.

Zobacz Obwiednie pomieszczeń na stronie 446.

Góra jest dołączona Parametr tylko do odczytu określający, że góra słupa jest dołączona do stropu
konstrukcyjnego lub dachu. Zobacz Dołączanie słupów na stronie 282.

Wyrównanie dołączenia na górze Gdy słup jest dołączony do powierzchni, ustawia wyrównanie góry dla warunku. Można
wybrać: minimalne przecięcie, przecięcie linii środkowych słupów, maksymalne przecięcie.

Odsunięcie od dołączenia na górze Gdy słup jest dołączony do powierzchni, określa wartość odsunięcia dla warunków cięcia
elementu docelowego/słupa.

Podstawa jest dołączona Parametr tylko do odczytu określający, że podstawa słupa jest dołączona do powierzchni.
Zobacz Dołączanie słupów na stronie 282.

Wyrównanie dołączenia przy podstawie Gdy słup jest dołączony do powierzchni, ustawia wyrównanie podstawy dla warunku.
Można wybrać: minimalne przecięcie, przecięcie linii środkowych słupów, maksymalne
przecięcie.

Odsunięcie od dołączenia przy Gdy słup jest dołączony do powierzchni, określa wartość odsunięcia dla warunków cięcia
podstawie elementu docelowego/słupa.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Specyficzne komentarze dotyczące wystąpienia słupa.

Znacznik Stosuje etykietę do wszystkich słupów dla celów informacyjnych. Wartość ta musi być
charakterystyczna dla każdego słupa w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678).

Etapy

290 | Rozdział 17 Słupy architektoniczne

Nazwa Opis

Etap tworzenia Etap, w którym słup został utworzony.

Etap wyburzania Etap, w którym słup został usunięty.

Właściwości wystąpienia słupa architektonicznego | 291

292
Dachy
18
W programie Revit Architecture dach można utworzyć z podrysu budynku, jako wyciąganie lub z wystąpienia bryły. Dach nie może ciąć okien
ani drzwi.

Dachy — przegląd
Dodawanie dachu według podrysu
■ Szkic 2D zamkniętej pętli obwodu dachu.

■ Tworzony po wybraniu ścian lub narysowaniu linii w rzucie.

■ Tworzony na poziomie widoku, na którym został naszkicowany.

■ Wysokość jest kontrolowana za pomocą właściwości Odsunięcie wysokości bazowej.

■ Otwory są definiowane przez dodatkowe zamknięte pętle.

■ Nachylenia są definiowane po zastosowaniu parametru nachylenia do linii szkicu.

293
 Dach wg podrysu

Dodawanie dachu według profilu

■ Szkic otwartej pętli profilu dachu

■ Tworzony, gdy w celu naszkicowania profilu w widoku elewacji używane są linie i łuki.

■ Wysokość jest kontrolowana przez położenie szkicu w widoku elewacji.

■ Wysokość jest obliczana w programie Revit Architecture na podstawie wielkości szkicu, chyba że określono punkty
początkowy i końcowy.

Podczas szkicowania profilu dachu tłoczonego, bardzo pomocne jest wykorzystanie płaszczyzn odniesienia. Narysuj trzy
pionowe płaszczyzny odniesienia równoległe do siebie i następnie narysuj poziomą płaszczyznę odniesienia, która przetnie
wszystkie trzy pionowe płaszczyzny.
Dach wg profilu

Narzędzie Dach wg profilu umożliwia utworzenie dachu z prostymi nachyleniami. Do utworzenia dachu ze złożonymi
nachyleniami można użyć modelowania bryłowego.
Po utworzeniu dachu wg profilu można zmienić obiekt nadrzędny dachu lub edytować płaszczyznę roboczą dachu.

294 | Rozdział 18 Dachy

 Dodawanie połaci przeszklonych
Możesz utworzyć przeszklone połacie, używając podrysu lub metody tłoczenia. Połacie przeszklone zawierają co najmniej
jedną linię definiującą nachylenie. Można je dołączać do ścian osłonowych i typów ścian podstawowych.

Tworzenie dachu
Dodaj dach za pomocą jednej z następujących metod:

Szkicowanie dachu według podrysu

1 Wyświetl widok rzutu lub odwróconego rzutu stropu.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Dach ➤ (Dach wg podrysu).

UWAGA Jeśli spróbujesz dodać dach na najniższym poziomie, w oknie dialogowym pojawi się komunikat o
przesunięciu dachu na wyższy poziom. Jeśli zdecydujesz się, aby przesunąć dach na inny poziom, program Revit
Architecture zwróci uwagę, że dach jest za nisko.

3 Na panelu Rysuj wybierz narzędzie do szkicowania lub wskazywania.

Aby edytować właściwości dachu przed szkicowaniem, użyj palety Właściwości.

PORADA Za pomocą opcji Wskaż ściany można określić okap przed naszkicowaniem dachu. Na pasku opcji wybierz
opcję Wydłuż do warstwy nośnej ściany, aby okap był mierzony od warstwy nośnej ściany, a następnie określ wartość
dla opcji Okap.

4 Naszkicuj lub wskaż zamkniętą pętlę dachu.

5 Określ linie definiujące nachylenie.

Aby zmienić definicję nachylenia linii, wybierz linię, a następnie na palecie Właściwości kliknij opcje Definiuje nachylenie
dachu. Następnie można zmienić wartość nachylenia.

Gdy linia dachu jest ustawiona jako definiująca nachylenie, obok niej jest wyświetlany symbol .

6 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji), a następnie otwórz widok 3D.

Tworzenie dachu | 295

 Ukończony dach dwuspadowy z okapem

Szkicowanie dachu poprzez wyciąganie

1 Wyświetl widok elewacji, widok 3D lub przekrój.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Dach ➤ (Dach wg profilu).

3 Określ płaszczyznę roboczą.

4 W oknie dialogowym Poziom odniesienia dachu i odsunięcie wybierz wartość dla parametru Poziom. Domyślnie wybrany
jest najwyższy poziom w projekcie.

5 Aby podnieść lub obniżyć dach w stosunku do poziomu odniesienia, określ wartość w polu Odsunięcie.
Program Revit Architecture umieszcza płaszczyznę odniesienia z zachowaniem określonego odsunięcia. Płaszczyzna
odniesienia umożliwia sterowanie położeniem dachu tłoczonego w odniesieniu do poziomu.

6 Naszkicuj profil dachu jako otwartą pętlę.

Profil dachu naszkicowany narzędziem splajnu

7 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji), a następnie otwórz widok 3D.

296 | Rozdział 18 Dachy

 Ukończony dach według profilu

Dołącz ściany do dachu, jeśli zachodzi taka potrzeba.

Po utworzeniu dachu wg profilu można zmienić obiekt nadrzędny dachu lub edytować płaszczyznę roboczą dachu.

Szkicowanie połaci przeszklonych

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Dach ➤ (Dach wg podrysu) lub

(Dach wg profilu).

UWAGA W przypadku próby utworzenia dachu na najniższym poziomie w oknie dialogowym pojawi się komunikat
o przesunięciu dachu na inny poziom. Dach musi się znajdować wyżej niż wszystkie połączone z nim ściany. Jeśli
zdecydujesz się, aby przesunąć dach na inny poziom, program Revit Architecture zwróci uwagę, że dach jest za nisko.

2 Naszkicuj dach.

3 W przypadku dachu opartego na obrysie określ linie obwiedni dachu jako definiujące nachylenie lub użyj strzałki
nachylenia dachu, aby zdefiniować nachylenie.

4 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

5 Wybierz dach, a następnie z listy rozwijanej Wybór typów wybierz pozycję Połacie przeszklone.
Na polach ściany osłonowej połaci przeszklonych można umieścić podziały ścian osłonowych. Za pomocą klawisza Tab
można przełączać poziome i pionowe linie siatki.
Przeszklenia pochyłe ze szprosami i liniami osi

Tworzenie dachu | 297

 Dodawanie dachu do innego dachu

1 Aby wyciąć dach w celu naszkicowania innego dachu na górze, wybierz dach w obszarze rysunku.

2 Na palecie Właściwości określ poziom wycięcia, a następnie podaj wysokość w parametrze Odsunięcie wycięcia.
Właściwość ta określa odległość powyżej lub poniżej poziomu, na którym dach jest odcięty.

3 Naszkicuj nowy dach na górze istniejącego dachu.

Tworzenie dachu stożkowego

Jeśli w dachu znajduje się linia łukowa określająca nachylenie, można określić liczbę odcinków tej linii.

1 W obszarze rysunku wybierz linię łukową.

2 Na palecie Właściwości określ wartość parametru Liczba pełnych segmentów.

Domyślnie tworzone są cztery segmenty. Jeśli nie określisz żadnych segmentów, utworzony zostanie dach stożkowy.

Punkty początkowe i końcowe dla tłoczonych dachów

Wyciąganie dachu można przedłużyć w obu kierunkach (dodatnim i ujemnym) wzdłuż płaszczyzny prostopadłej do powierzchni
komponentu bryłowego (na przykład ściany), tak jak pokazano na rysunku.

Punkty początkowy i końcowy można edytować za pomocą właściwości dachu.

Modyfikowanie dachów
Po ukończeniu dachu można zmodyfikować jego fizyczną strukturę, zmienić jego właściwości lub połączyć go z innym dachem.

Edycja szkicu dachu

1 W obszarze rysowania wybierz dach.

2 W zależności od sposobu utworzenia dachu kliknij kolejno kartę Zmień | Dachy ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj

podrys) lub (Edytuj profil).

3 Wprowadź niezbędne zmiany.

W razie potrzeby zmiany położenia dachu można na palecie Właściwości zmodyfikować właściwości Poziom podstawy
i Odsunięcie w celu zmiany położenia płaszczyzny odniesienia. Jeśli zostanie wyświetlone ostrzeżenie, że przesunięcie
geometrii dachu jest niemożliwe, należy edytować szkic dachu i odszukać na szkicu wiązania, np. pomiędzy linią poziomu
a linią szkicu dachu.

4 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Zmiana typu dachu

Aby zmienić typ dachu, użyj jednej z poniższych metod:

298 | Rozdział 18 Dachy

W trybie szkicowania

1 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

2 W oknie dialogowym Właściwości typu wybierz typ dachu z listy Typ.

3 Kliknij przycisk OK.

W widoku projektu

1 Wybierz dach w widoku projektu.

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz inny typ dachu.

Zmiana wielkości dachu za pomocą uchwytów kształtu

Ta metoda służy do zmiany wielkości dachów utworzonych wg podrysu lub powierzchni.

1 Wybierz dach w widoku 3D lub w widoku elewacji.

2 Przeciągnij odpowiednio uchwyt kształtu.

Zmiana okapu dachu

Podczas edycji podrysu dachu zmodyfikuj właściwości jego linii obwiedni, aby zmienić okap dachu.

1 W trybie szkicowania wybierz linię obwiedni dachu.

2 Na palecie Właściwości wprowadź wartość w polu Okap.

3 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Cięcie otworów w wyciąganym dachu

1 Wybierz wyciągany dach i kliknij kolejno kartę Zmień | Dachy ➤ panel Otwór ➤ (Pionowy).

2 Jeśli zostanie wyświetlone okno dialogowe Przejdź do widoku, wybierz odpowiedni rzut w celu przeprowadzenia edycji
profilu.
Zostanie wyświetlona reprezentacja dachu w rzucie. Płaszczyzny odniesienia określają obwiednię dachu.

3 Naszkicuj otwory z zamkniętą pętlą.

Modyfikowanie dachów | 299

 Szkice tworzące zamknięte pętle w
trybie szkicowania

4 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Szkice z zamkniętymi pętlami stają się
cięciami pionowymi w dachu

Wyrównywanie kalenic
Kalenice dachu można wyrównywać w widokach 3D i elewacji. Aby wyrównać kalenice w widoku elewacji, użyj narzędzia
Wyrównaj.

1 W rzucie dodaj płaszczyznę odniesienia:

a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Płaszczyzna odniesienia).

b W obszarze rysunku naszkicuj płaszczyznę odniesienia, która będzie nieprostopadła do kalenic.

300 | Rozdział 18 Dachy

 Płaszczyzna odniesienia w rzucie

c Wybierz płaszczyznę odniesienia, a następnie na palecie Właściwości wprowadź nazwę tej płaszczyzny.

2 Otwórz widok 3D i kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Ustaw).

3 W oknie dialogowym Płaszczyzna robocza wybierz nazwę utworzonej przed chwilą płaszczyzny odniesienia i kliknij
przycisk OK.

4 Aby wyrównać kalenice, użyj narzędzia Wyrównaj.

Niewyrównane kalenice

Wyrównane kalenice

Modyfikowanie dachów | 301

Dołączanie i odłączanie dachów
Dachy można dołączać do innych dachów lub ścian albo je odłączać, jeśli zostały wcześniej dołączone. Jest to przydatne, jeśli
już istnieją szkicowane dachy i ściany, a teraz należy zmienić projekt przez dodanie mniejszych dachów w celu utworzenia
facjatek i markiz.

Łączenie dachów
UWAGA Jest to ogólna procedura łączenia dachów. W zależności od założeń projektowych może ona wyglądać inaczej.

1 Po naszkicowaniu ścian i dachu w projekcie naszkicuj kolejny dach, który ma być dołączony do pierwotnego
dachu.
Zauważ, że nie można dodać drugiego dachu, edytując szkic pierwszego dachu.

2 W razie potrzeby ustaw linie drugiego dachu, tak aby definiowały nachylenie, z wyjątkiem linii dachu leżącej
współliniowo z pierwszym dachem lub ścianą. Zobacz Nachylenie dachu na stronie 303.

3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Domyślny widok 3D).

4 Na pasku kontroli widoku, w obszarze Styl wizualny wybierz opcję Cieniowanie.
5 W razie potrzeby obróć projekt, tak aby ułatwić wybór krawędzi ściany lub dachu.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ (Dołącz/odłącz dach).

7 Wybierz krawędź dachu do dołączenia, a następnie wybierz ścianę lub dach, do którego ma zostać dołączony
dach.
Dachy połączone

Rozłączanie dachów
Narzędzie Odłącz umożliwia odłączanie geometrii poprzez jedno kliknięcie w obszarze rysunku.

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ (Dołącz/odłącz dach).

2 Wybierz dach, który chcesz odłączyć od innych elementów.
Za pomocą programu Revit Architecture dach zostanie rozłączony.

Wskazówki dotyczące łączenia dachów

■ Narzędzie Dołącz/Odłącz geometrię nie umożliwia dołączenia ściany do dachu.

■ Nie można łączyć dachu z więcej niż jedną górną powierzchnią innego dachu.

302 | Rozdział 18 Dachy

 ■ Można dołączyć dach do górnej powierzchni innego dachu i ściany poniżej tego dachu, jeśli ściana zostanie wybrana jako
element docelowy. Ściana musi być dołączona do dachu docelowego, który musi być dachem według podrysu.
Dach połączony z innym dachem i ścianą

Nachylenie dachu
Nachylenie dachu można zdefiniować, korzystając z następujących metod:

■ Właściwość Definiuje nachylenie

■ Strzałki nachylenia

Tematy pokrewne

■ Facjatki na stronie 311

■ Powierzchnie nachylone — przegląd na stronie 365

■ Nachylenia w punkcie na stronie 916

Tworzenie nachylenia dachu za pomocą właściwości Definiuje nachylenie

Zastosowanie właściwości Definiuje nachylenie do linii obwiedni dachu umożliwia utworzenie różnych typów linii dachu.
(Zobacz Przykłady na stronie 304).

1 W trybie szkicowania wybierz linię obwiedni dachu, która definiuje nachylenie (oznaczoną symbolem ).

2 Na palecie Właściwości zaznacz pole wyboru Definiuje nachylenie dachu lub usuń jego zaznaczenie.
3 Aby określić nachylenie dachu, wybierz linię obwiedni definiującą nachylenie, kliknij numeryczne określenie
nachylenia w obszarze rysunku i wprowadź wartość nachylenia.

Nachylenie dachu | 303

 Format właściwości Nachylenie można określić w oknie dialogowym Jednostki projektu.

Przykłady
Jedna nachylona linia tworzy
dach jednospadowy

Dwie linie o przeciwnych

nachyleniach tworzą dach
dwuspadowy

Trzy lub cztery nachylone linie

tworzą dach czterospadowy

Inne podrysy i nachylone linie

pozwalają uzyskiwać zróżnicowane
efekty

Tematy pokrewne

■ Tworzenie nachylenia dachu za pomocą strzałek nachylenia na stronie 304

■ Wyrównanie okapów na stronie 310

Tworzenie nachylenia dachu za pomocą strzałek nachylenia

Strzałki nachylenia służą do tworzenia nachylenia dachu. Zobacz Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą strzałki
nachylenia na stronie 368.
W poniższym przykładzie przedstawiono dach, który można utworzyć w programie Revit Architecture za pomocą strzałki
nachylenia.

304 | Rozdział 18 Dachy

Tworzenie dachu z różnymi wysokościami okapów
Dach z liniami definiującymi spadek znajdującymi się na różnych rzędnych można utworzyć przez połączenie dwóch oddzielnych
dachów.

PORADA Procedura ta jest najbardziej efektywna w przypadku wielopoziomowego budynku.

1 Utwórz szkic podrysu dachu podobny do przedstawionego poniżej:

2 Na palecie Właściwości określ poziom wycięcia dachu. W przypadku szkicowania dachu na poziomie 2 określ poziom
wycięcia dachu na poziomie 4.

3 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

4 Utwórz następny podrys dachu na wyższym poziomie w sposób podobny do opisanego poniżej:

5 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

6 W widoku 3D wybierz oba dachy i kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ (Dołącz/odłącz dach).

Tworzenie nachylenia dachu za pomocą strzałek nachylenia | 305

 7 Obejrzyj dwa dachy w rzucie:

Teraz masz pojedynczy dach z różnymi wysokościami okapu.

Ukończony dom w widoku renderingu

Tworzenie dachu dwuspadowego z czterema szczytami

Użyj strzałek nachylenia, aby utworzyć dach dwuspadowy z czterema szczytami.

306 | Rozdział 18 Dachy

UWAGA Wyniki tej procedury będą różniły się od skończonych rysunków.

1 Utwórz prostokątny szkic podrysu i oznacz wszystkie linie szkicu jako niedefiniujące nachylenia.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz podrys dachu ➤ panel Rysuj ➤ (Strzałka nachylenia).

3 Na palecie Właściwości z listy filtru wybierz pozycję Nowy <szkic>.

4 W obszarze Wiązania, w polu Określ wybierz opcję Nachylenie.

5 W obszarze Wymiary, w polu Nachylenie wprowadź wartość 9 cali (lub odpowiednią wielkość w jednostkach metrycznych).

6 Narysuj strzałki nachylenia, tak jak pokazano na rysunku.

7 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

8 Otwórz dach w widoku 3D.

Ukończony dach

Tworzenie nachylenia dachu za pomocą strzałek nachylenia | 307

 Ukończony dach na modelu

Tematy pokrewne

■ Powierzchnie nachylone — przegląd na stronie 365

■ Właściwości strzałki nachylenia na stronie 371

■ Tworzenie nachylenia dachu za pomocą właściwości Definiuje nachylenie na stronie 303

■ Właściwości linii obwiedni dachu na stronie 325

■ Przykłady nachyleń dachu

Dodawanie elementów do dachów

Aby ukończyć projekt dachu, dodaj do dachu elementy.

Okapy
Podczas szkicowania dachu można utworzyć okapy, określając wartość okapu. Po naszkicowaniu dachu można wyrównać
okapy i zmienić cięcie okapu.
Okapy mogą zostać cięte jako:

308 | Rozdział 18 Dachy

Pionowe cięcie okapu

Okap z dwóch cięć pionowych

Okapy | 309
 Okap z dwóch cięć skośnych

Tworzenie okapu z cięcia pionowego, dwóch cięć pionowych i dwóch cięć skośnych
1 W obszarze rysowania wybierz dach.
2 Na palecie Właściwości dla opcji Cięcie wzdłuż krokwi wybierz wartość Cięcie pionowe, Dwa cięcia pionowe
lub Dwa cięcia — kwadrat.
3 W polu Dwa cięcia pionowe i Dwa cięcia — kwadrat określ wartość parametru Głębokość wiatrownicy z
przedziału od zera do grubości dachu.

Wyrównanie okapów
Narzędzie Wyrównaj okapy służy do ponownego wyrównania wysokości różnych linii obwiedni dachu.

1 W trybie szkicowania kliknij kolejno kartę Zmień | Dachy > Edytuj podrys ➤ panel Narzędzia ➤
(Wyrównaj okapy).
Wymiary wyświetlane są w pobliżu okapów, aby wskazać ich wysokość.

2 Wybierz linię okapu dachu, a następnie wybierz opcję dostosowania właściwości okapu:
■ Polecenie Dopasuj wysokość zmienia wysokość płyty od podstawy dachu lub odsunięcie od podstawy dachu.

■ Polecenie Dopasuj okap zmienia wysokość okapu przez dopasowanie wartości Okap.

3 Wybierz okap znajdujący się na żądanym okapie/żądanej wysokości.

4 Wybierz pozostałe okapy, których okap/wysokość wymaga dopasowania w celu uzyskania zgodności z pierwszym
okapem.
Po wybraniu pozostałych okapów można wybrać dopasowanie wysokości lub dopasowanie okapu, jeśli linie
utworzono za pomocą polecenia Wskaż ściany. Jeśli linie narysowano za pomocą narzędzi do szkicowania,
dostępna jest tylko opcja Dopasuj wysokość.

5 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

310 | Rozdział 18 Dachy

 Wyniki dopasowania okapu są widoczne po tym, jak ukończysz dach.

Zmiana wysokości okapu

Po ukończeniu szkicu dachu można zmienić wysokość okapów, w wyniku czego powstaną okapy o różnych wysokościach.
1 W trybie szkicu wybierz linię obwiedni definiującą nachylenie.
2 Na palecie Właściwości określ wartość dla parametrów Odsunięcie od podstawy dachu lub Odsunięcie płyty
od podstawy.

3 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Facjatki

Tworzenie facjatki za pomocą strzałek nachylenia

1 Naszkicuj podrys dachu zawierający linie definiujące nachylenie.

2 W trybie szkicowania kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz podrys dachu ➤ panel Zmień ➤ (Podziel
element).
3 Podziel jedną z linii w podrysie w dwóch miejscach, tworząc odcinek środkowy w linii (odcinek facjatki), a
następnie kliknij przycisk Zmień.

4 Jeśli odcinek facjatki definiuje nachylenie ( ), wybierz linię, a następnie na palecie Właściwości odznacz
pole wyboru Definiuje nachylenie dachu.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz podrys dachu ➤ panel Zmień ➤ (Strzałka nachylenia) i naszkicuj
strzałkę nachylenia z jednego końca odcinka facjatki do jego punktu środkowego.
Prawidłowe umieszczenie wskaźnika podczas tworzenia strzałki nachylenia

6 Kliknij ponownie opcję Strzałka nachylenia i naszkicuj drugą strzałkę nachylenia od drugiego końca odcinka
facjatki do jego punktu środkowego.

Facjatki | 311
 Poprawnie narysowana strzałka nachylenia

7 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji), a następnie otwórz widok 3D, aby zobaczyć wyniki.
Dach czterospadkowy z facjatką

Tworzenie facjatki w dachu

1 Rozpocznij pracę w modelu, w którym utworzona została facjatka.

2 Otwórz widok rzutu lub widok elewacji, w którym można zobaczyć dach facjatki i dołączone ściany. Jeśli dach
jest wyciągnięty, otwórz widok elewacji.

312 | Rozdział 18 Dachy

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Otwór ➤ (Facjatka).
4 Podświetl dach główny na modelu budynku i kliknij, aby go wybrać.
Obserwuj pasek stanu, aby się upewnić, że podświetlasz dach główny.
Narzędzie Wskaż krawędzie dachu/ściany jest aktywne, więc można wskazać obwiednie tworzące otwór facjatki.

5 Umieść wskaźnik w polu rysowania.

Zostaną wyróżnione poprawne obwiednie. Właściwymi obwiedniami są połączone dachy lub ich dolne
powierzchnie, zewnętrzna powierzchnia ściany, dolna powierzchnia kondygnacji, krawędź dachu, który ma
zostać obcięty lub linia modelu na powierzchni dachu, który ma zostać obcięty.
W tym przykładzie powierzchnie ścian i połączone powierzchnie dachu zostały zaznaczone. Zauważ, że nie
musisz przycinać linii, aby mieć poprawną granicę.

6 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

7 Utwórz przekrój przez facjatkę, aby zobaczyć, w jaki sposób tnie ona dach główny.

W programie Revit Architecture wykonuje się zarówno pionowe jak i poziome cięcia w dachu.
Otwarta facjatka w widoku 3D

Facjatki | 313
Wiatrownica
Wiatrownice można dodawać do krawędzi i podbić dachów, a także do innych wiatrownic. Ponadto można dodawać wiatrownice
do linii modelu.

Wiatrownice można umieszczać w widokach 2D, takich jak rzut lub przekrój, lub w widokach 3D.

Dodawanie wiatrownic

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Dach ➤ (Wiatrownica).
2 Wyróżnij krawędzie dachów, podbić, innych wiatrownic lub linii modelu, a następnie kliknij, aby umieścić
wiatrownicę. Obserwuj, czy na pasku stanu nie ma informacji dotyczących poprawnych odniesień.
Gdy klikniesz krawędzie, program Revit Architecture potraktuje to jako jedną ciągłą wiatrownicę. Jeśli segmenty
wiatrownicy spotykają się w narożnikach, dochodzi do połączenia ściętego.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść wiatrownicę ➤ panel Położenie ➤ (Zacznij tworzenie nowej
wiatrownicy), aby zakończyć bieżącą wiatrownicę i rozpocząć kolejną.
4 Przesuń wskaźnik myszy nad nową krawędź i kliknij, aby ją umieścić.
Ta inna wiatrownica nie łączy się z innymi istniejącymi wiatrownicami, nawet jeśli spotykają się w narożnikach.

5 Aby zakończyć umieszczanie wiatrownic, kliknij białą przestrzeń w widoku.

Wiatrownice obwodowe

314 | Rozdział 18 Dachy

 UWAGA Profile wiatrownicy łączą się poprawnie w dachu, w którym wybrano podwójne kwadratowe cięcie
krokwi. Dach na tym rysunku został utworzony przez poprowadzenie wiatrownic wzdłuż krawędzi dachu
cięciem krokwi typu Dwa cięcia - skośne. Aby uzyskać informacje na temat ustawień tej właściwości, zobacz
Tworzenie okapu z cięcia pionowego, dwóch cięć pionowych i dwóch cięć skośnych na stronie 310.

Zmiana rozmiaru lub odwracanie wiatrownicy dachu

Aby zmienić rozmiar wiatrownicy
1 W obszarze rysunku wybierz wiatrownicę.
2 Przesuń elementy sterujące przeciągania w żądane położenie.

Aby odwrócić wiatrownicę

1 W obszarze rysunku wybierz wiatrownicę.
2 Jeśli jest włączony widok 3D, kliknij widoczne kontrolki odwracania, aby odwrócić wiatrownicę wokół osi
pionowej lub poziomej.
Jeśli jest włączony widok 2D, kliknij prawym przyciskiem myszy wiatrownicę, a następnie kliknij opcję Odwróć
względem osi poziomej lub Odwróć względem osi pionowej.

Dodawanie lub usuwanie segmentów wiatrownicy

1 W obszarze rysunku wybierz wiatrownicę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wiatrownice ➤ panel Wiatrownica ➤ (Dodaj/Usuń segmenty).

3 Kliknij krawędź odniesienia, aby dodać lub usunąć wiatrownicę. Obserwuj, czy na pasku stanu nie ma informacji
dotyczących poprawnych odniesień.

Zmiana opcji docinania wiatrownic

1 W obszarze rysunku wybierz wiatrownicę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wiatrownice ➤ panel Wiatrownica ➤ (Modyfikuj docinanie).

3 W panelu Docinanie wybierz opcję docinania:
■ Pionowe

■ Poziome

■ Prostopadłe

4 Kliknij lico końcowe wiatrownicy, aby zmienić opcję łączenia ściętego.

Wiatrownica | 315
 Pionowe połączenie ścięte

Poziome połączenie ścięte

Prostopadłe połączenie ścięte

5 Aby zakończyć pracę z narzędziem Modyfikuj docinanie, naciśnij klawisz Esc.

Wiatrownice dachu mogą łączyć się w sposób ścięty pomiędzy okapem i krawędziami pochyłymi dachu dwuspadowego cięcia
pionowego.

Zmiana odsunięcia poziomego i pionowego wiatrownicy

Poziome lub pionowe odsunięcie wiatrownicy można zmienić za pośrednictwem jej właściwości lub graficznie ją przesuwając.

Ruch poziomy
1 Aby podświetlić uchwyt kształtu, umieść wskaźnik nad wiatrownicą i naciśnij klawisz Tab. Informacja o wyróżnieniu
uchwytu kształtu zostanie wyświetlona na pasku stanu.

2 Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu.

316 | Rozdział 18 Dachy

 3 Przesuń wskaźnik w lewo lub w prawo, aby zmienić poziome odsunięcie.

Ruch pionowy
Zaznacz wiatrownicę i przeciągnij ją w górę lub w dół. Jeśli wiatrownica jest wieloczęściowa, wtedy wszystkie części przesuwają
się w górę lub w dół na tę samą odległość.
Wiatrownica przesuwa się pionowo w przekroju

Podbicia dachu
Do tworzenia podbić dachu służy narzędzie Podbicie dachu.

Dodawanie podbić dachu

Zamierzenia projektowe podczas tworzenia podbić dachu mogą się znacznie różnić od siebie. W tej procedurze tworzone jest
podbicie ze szkicu zawierającego dwie pętle między ścianą a dachem. Podbicie jest połączone ze ścianami i dachem. Aby
utworzyć podbicia niepołączone, należy w trybie szkicowania użyć narzędzia Linie.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Dach ➤ (Podbicie dachu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię podbicia dachu ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż krawędzie
dachu).
To narzędzie tworzy zablokowaną linię rysunku.

3 Wyróżnij dach i kliknij, aby go wybrać.

Podbicia dachu | 317

 Dach wybrany za pomocą narzędzia Wskaż krawędzie
dachu

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię podbicia dachu ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż ściany), podświetl
zewnętrzne powierzchnie ściany poniżej dachu, a następnie kliknij, aby wybrać.
Podświetlone ściany dla linii podbicia

Linie szkicu podbicia po wskazaniu ścian

5 Przytnij nadmiarowe linie szkicu i zamknij pętlę szkicu.

318 | Rozdział 18 Dachy

 6 Kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).
Aby lepiej zobaczyć podbicie, utwórz przekrój w widoku planu przedstawiający zbieg ściany z dachem.
Dach, podbicie i ściany w widoku przekroju

UWAGA Narzędzie Dołącz geometrię zostało użyte w celu łączenia podbicia i dachu w poprzednim rysunku.
Aby ukończyć obraz, połącz podbicie ze ścianą, a ścianę z dachem.

Nachylone podbicie można utworzyć poprzez narysowanie strzałki nachylenia lub zmianę właściwości linii
obwiedni. Zobacz Powierzchnie nachylone na stronie 365.

Temat pokrewny

■ Przykłady podbić dachu na stronie 319

Przykłady podbić dachu

Zaznaczone podbicie widoku elewacji

Podbicia dachu | 319

 Zaznaczone podbicia na modelu z dachem
dwuspadowym

Rynny dachowe
Rynny można dodawać do krawędzi dachów, podbić i wiatrownic. Ponadto można dodawać rynny do linii modelu.

Możesz umieścić rynny w widokach 2D, takich jak rzut czy widok przekroju, lub w widoku 3D.

Dodawanie rynien dachowych

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Dach ➤ (Rynna).
2 Wyróżnij poziome krawędzie dachów, podbić, wiatrownic lub linie modelu, a następnie kliknij, aby dodać rynnę.
Obserwuj, czy na pasku stanu nie ma informacji dotyczących poprawnych odniesień.
Gdy klikniesz krawędzie, program Revit Architecture potraktuje to jako jedną ciągłą rynnę.

320 | Rozdział 18 Dachy

 3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść rynnę ➤ panel Położenie ➤ (Zacznij tworzenie nowej rynny),
aby zakończyć bieżącą rynnę i rozpocząć kolejną.
4 Przesuń wskaźnik nad nową krawędź i kliknij, aby ją umieścić.
5 Aby ukończyć umieszczanie rynien, kliknij białą przestrzeń w widoku.
Rynna w przekroju

Tematy pokrewne

■ Zmiana rozmiaru lub odwracanie Rynny dachu na stronie 321

■ Dodawanie lub usuwanie segmentów rynny na stronie 321

■ Zmiana odsunięcia poziomego i pionowego rynien na stronie 321

■ Rynny dachowe na stronie 320

Zmiana rozmiaru lub odwracanie Rynny dachu

Aby zmienić rozmiar rynien
1 W obszarze rysunku wybierz rynnę.
2 Przesuń elementy sterujące przeciągania w żądane położenie.

Aby odwrócić rynny dachowe

1 W obszarze rysunku wybierz rynnę.
2 Jeśli jest włączony widok 3D, kliknij kontrolki odwracania, aby odwrócić rynnę wokół osi pionowej lub poziomej.
Jeśli jest włączony widok 2D, kliknij prawym przyciskiem myszy rynnę, a następnie wybierz opcję Odwróć
względem osi poziomej lub Odwróć względem osi pionowej.

Dodawanie lub usuwanie segmentów rynny

1 W obszarze rysunku wybierz rynnę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Rynny ➤ panel Profil ➤ (Dodaj/Usuń segmenty).

3 Kliknij krawędź odniesienia, aby dodać lub usunąć rynnę. Obserwuj, czy na pasku stanu nie ma informacji
dotyczących poprawnych odniesień.

Zmiana odsunięcia poziomego i pionowego rynien

Poziome lub pionowe odsunięcie rynny można zmienić za pośrednictwem jej właściwości lub przez graficzne przesuwanie
rynny.

Rynny dachowe | 321

 Ruch poziomy
Aby przesunąć pojedynczy segment rynny, zaznacz rynnę i przeciągnij ją poziomo.
Aby przesunąć wieloczęściową rynnę, musisz zaznaczyć uchwyt kształtu rynny. Aby podświetlić uchwyt kształtu, umieść
wskaźnik nad rynną i naciśnij klawisz Tab. Obserwuj pasek stanu, aby się upewnić, że podświetlony został uchwyt kształtu.
Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu. Przesuń wskaźnik w lewo lub w prawo, aby zmienić poziome odsunięcie. Wpływa to
na poziome odsunięcie każdego z segmentów rynny, więc segmenty są symetryczne.
Podczas przesuwania rynny po lewej stronie przesuwana jest także rynna po prawej stronie

Ruch pionowy
Zaznacz rynnę i przeciągnij ją w górę lub w dół. Zwróć uwagę, że jeśli rynna jest wieloczęściowa, wtedy wszystkie części
przesuwają się w górę lub w dół na tę samą odległość.
Rynna przesuwa się w przekroju pionowo

Właściwości dachu
Kilka właściwości dachów, w tym nachylenie i konstrukcję, można modyfikować. Ponadto można modyfikować parametry
linii obwiedni dachu, wiatrownic i rynien dachowych.

Modyfikowanie właściwości dachu

1 Jeśli aktualnym trybem jest tryb szkicu, należy na palecie Właściwości przeprowadzić odpowiednią edycję
właściwości wystąpienia dachu.

2 Aby zmodyfikować właściwości typu dachu, na palecie Właściwości kliknij element (Edytuj typ). Zmień
odpowiednio parametry typu dachu, a następnie kliknij przycisk OK.

UWAGA Zmiany w parametrach typu mają wpływ na wszystkie dachy tego typu w projekcie. Można utworzyć
nowy typ dachu — kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu dachu

Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Określa układ warstw dachu. Zobacz Konstrukcja złożona na stronie 359.

322 | Rozdział 18 Dachy

 Nazwa Opis

Grubość domyślna Wskazuje grubość typu dachu, która jest zależna od skumulowanej grubości jego warstw.
Ta właściwość jest tylko do odczytu.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Wzór wypełnienia dachu wyświetla się na niskim poziomie szczegółowości.
szczegółowości

Kolor wypełnienia o niskiej skali Stosuje kolor wzoru wypełnienia dachu w widoku o niskiej skali.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy dachu. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu dla dachu.

Producent Producent dachu.

Komentarze typu Komentarze na temat dachu.

URL Łącze do strony WWW producenta.

Opis Opis dachu.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość do przypisania do konkretnego dachu. Wartość ta musi być charakterystyczna
dla każdego dachu w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie,
że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Koszt materiału pokrycia dachu. Koszt może być włączony do zestawienia.

Właściwości wystąpienia dachu

Nazwa Opis

Wiązania

Płaszczyzna robocza Płaszczyzna robocza, z którą jest skojarzony dach utworzony operacją wyciągania.

Poziom podstawy Ustawia poziom dla dachu z podrysu lub z wytłoczenia.

Definiuje pomieszczenie Jeśli wybrane, oznacza to, że dach jest częścią obwiedni pomieszczenia. Jeśli nie wybrane,
oznacza to, że dach nie jest częścią obwiedni pomieszczenia. Właściwość jest tylko do
odczytu przed utworzeniem dachu. Po narysowaniu dachu można go wybrać, a następnie
zmodyfikować tę właściwość.

Powiązane z bryłą Wskazuje, że element został utworzony z elementu bryłowego. Wartość ta jest wartością
tylko do odczytu.

Właściwości wystąpienia dachu | 323

 Nazwa Opis

Odsunięcie podstawy od poziomu Ustawia wysokość linii dachu ponad poziomem, na którym jest rysowany. Ta właściwość
jest dostępna tylko podczas tworzenia dachu według podrysu.

Poziom odcięcia Określa poziom, powyżej którego nie będą wyświetlane żadne geometrie dachów według
podrysu. Dachy cięte w ten sposób można połączyć z innym dachem, aby utworzyć dach
czterospadowy, mansardowy lub inne style dachów.

Odsunięcie odcięcia Wysokość odcięcia ponad lub pod poziomem ustawionym w opcji Do poziomu.

Początek wytłoczenia Ustawia punkt początkowy wytłoczenia. Jeśli na przykład wskaże się zewnętrzną krawędź
ściany podczas tworzenia wytłoczenia, punkt początkowy rozpoczyna wytłoczenie,
przesuwając się poza zewnętrzną krawędź ściany. Ta właściwość jest włączona tylko dla
dachów tłoczonych.

Koniec wyciągania Ustawia punkt końcowy wytłoczenia. Jeśli na przykład wskaże się zewnętrzną krawędź
ściany podczas tworzenia wytłoczenia, punkt końcowy kończy wytłoczenie, przesuwając
się poza zewnętrzną krawędź ściany. Ta właściwość jest włączona tylko dla dachów
tłoczonych.

Poziom odniesienia Poziom odniesienia dla dachu. W projekcie domyślny poziom jest poziomem najwyższym.
Ta właściwość jest włączona tylko dla dachów tłoczonych.

Odsunięcie poziomu Podnosi lub obniża dach od poziomu odniesienia. Ta właściwość jest włączona tylko dla
dachów tłoczonych.

Budowa

Głębokość wiatrownicy Długość linii określających wiatrownicę.

Zakończenie krokwi Określa cięcie krokwi na okapie. Zobacz Tworzenie okapu z cięcia pionowego, dwóch cięć
pionowych i dwóch cięć skośnych na stronie 310.

Krokiew lub kratownica Właściwość ta jest przełącznikiem dla właściwości Odsunięcie płyty od podstawy. Jeśli
wybierzesz Krokiew, odsunięcie płyty od podstawy jest mierzone od wnętrza ściany. Jeśli
wybierze się Kratownicę, odsunięcie płyty od podstawy jest mierzone od zewnątrz ściany.
Aby zobaczyć dokładniej efekt tej właściwości, należy ustawić wartość dla właściwości
Odsunięcie od podstawy inną niż 0. (Zobacz Właściwości linii obwiedni dachu na stronie
325).
Ta właściwość ma wpływ tylko na dachy utworzone przez wskazanie ścian.

Maksymalna wysokość kalenicy Maksymalna wysokość szczytu dachu ponad poziomem podstawy budynku. Można
ustawić największą dopuszczalną wysokość kalenicy, używając narzędzia Maksymalna
wysokość kalenicy.Wartość ta jest wartością tylko do odczytu. Ta właściwość jest dostępna
tylko podczas tworzenia dachu według podrysu.

Wymiary

Spadek Zmienia wartość linii określającej spadek na określoną wartość bez potrzeby edycji rysunku.
Parametr początkowo wyświetla wartość, jeśli istnieje linia określająca spadek. Jeśli nie
ma linii określającej spadek, parametr jest pusty i niedostępny.

Grubość Wskazuje grubość dachu.

To jest zwykle wartość tylko do odczytu, chyba że zastosowano edycję kształtu i jego typ
zawiera warstwę zmiennej. Jeśli jest to wartość z możliwością zapisu, można ją wykorzystać

324 | Rozdział 18 Dachy

 Nazwa Opis
do ustawienia jednolitej grubości dachu. Jeśli grubość jest zmienna, ta pozycja może być
pusta. Zobacz Warstwa zmiennej grubości dla dachów i stropów konstrukcyjnych na
stronie 728.

Objętość Objętość dachu. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Powierzchnia Powierzchnia dachu. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze o konkretnym dachu.

Znacznik Etykieta przypisana do dachu. Zwykle wartość liczbowa. Wartość ta musi być
charakterystyczna dla każdego dachu w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym dach został utworzony.

Etap wyburzania Etap, w którym dach został usunięty.

Właściwości linii obwiedni dachu

Podczas edytowania podrysu dachu można zmienić właściwości linii obwiedni dachu.

Nazwa Opis

Wiązania

Określa nachylenie dachu W przypadku dachów według podrysu umożliwia nadanie linii dachu statusu linii
definiującej nachylenie.

Okap Wyrównuje odsunięcie poziome linii od przypisanej ściany. Dostępne tylko dla wskazywania
ścian.

Odsunięcie płyty od podstawy Wysokość ponad poziomem podstawy, na którym styka się ściana i dach. Wysokość jest
względna do poziomu podstawy dachu. Domyślną wartością jest 0. Ten parametr jest
dostępny, jeśli linia obwiedni dachu została utworzona za pomocą narzędzia Wskaż ściany.
Jeśli linia dachu według podrysu określa nachylenie (spadek), a także jest odsunięta od
ściany (tworzy okap), wysokość okapu będzie różnić się od wysokości ściany. Przy pomocy
tej właściwości można określić wysokość ściany, a nie okapu.

Odsunięcie od podstawy dachu Umożliwia określenie odsunięcia linii nachylenia od podstawy dachu. Ten parametr jest
dostępny, jeśli linia jest linią definiującą nachylenie, która nie jest połączona ze ścianą.

Rozciągnij do ściany (do warstwy nośnej) Umożliwia określenie wymiaru okapu od krawędzi dachu do zewnętrznej ściany nośnej.
Domyślnie wymiar okapu jest mierzony od zewnętrznego lica ściany.

Wymiary

Właściwości linii obwiedni dachu | 325

 Nazwa Opis

Spadek Umożliwia określenie nachylenia dachu. Za pośrednictwem tej właściwości można ustawić
kąt nachylenia linii definiujących nachylenie.

Długość Faktyczna długość linii obwiedni dachu. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Właściwości wiatrownicy i rynien dachowych

Nazwa Opis

Budowa

Profil Kształt profilu wiatrownicy lub rynny. Wybierz z listy predefiniowanych profili lub utwórz
własny profil na podstawie pliku szablonu profile-hosted.rft. Aby uzyskać informacje na
temat tworzenia własnych profili, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Materiały i wykończenia

Materiał Określa wygląd wiatrownicy lub rynny w różnych widokach, w tym w modelu ren-
derowanym. Aby uzyskać więcej informacji na temat materiałów, zobacz Materiały na
stronie 1568.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy wiatrownicy lub rynny. Kliknij pole wartości, aby otworzyć
okno dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu wiatrownicy lub rynny.

Producent Producent materiału na wiatrownicę lub rynnę.

Komentarze typu Komentarze dotyczące typu wiatrownicy lub rynny.

URL Łącze do strony WWW producenta.

Opis Opis wiatrownicy lub rynny.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość identyfikująca konkretną wiatrownicę lub rynnę. Wartość ta musi być unikatowa
dla każdej wiatrownicy lub rynny w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678.

Koszt Koszt wiatrownicy lub rynny. Może być zawarty w zestawieniu.

326 | Rozdział 18 Dachy

Właściwości wystąpienia wiatrownicy i rynny
Nazwa Opis

Wiązania

Odsunięcie pionowe profilu Przesuwa wiatrownicę lub rynnę w górę lub w dół względem krawędzi, na której została
utworzona. Jeśli na przykład wybierze się poziomą krawędź dachu, wiatrownica przesuwa
się nad lub pod tą krawędź.

Odsunięcie poziome profilu Przesuwa wiatrownicę lub rynnę w przód lub w tył względem krawędzi, na której została
utworzona.

Wymiary

Długość Rzeczywista długość wiatrownicy lub rynny.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze dotyczące wiatrownicy lub rynny.

Znacznik Etykieta przypisana do wiatrownicy lub rynien. Zwykle wartość liczbowa. Wartość ta musi
być unikatowa dla każdej wiatrownicy lub rynny w projekcie. W programie Revit
Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej
użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz
Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Etap, na którym została utworzona wiatrownica lub rynna.

Etap wyburzania Etap, na którym została wyburzona wiatrownica lub rynna.

Profil

Kąt Ustawia wiatrownicę lub rynnę pod żądanym kątem przez obrót.

Właściwości typu podbicia dachu

Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Umożliwia zdefiniowanie elementów składowych podbicia. Zobacz Konstrukcja złożona

na stronie 359.

Grubość Wskazuje grubość podbicia, która jest zależna od łącznej grubości jej warstw. Ta właściwość
jest tylko do odczytu.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Wzór wypełnienia podbicia jest wyświetlany w niskim poziomie szczegółowości.
szczegółowości

Kolor wypełnienia o niskiej skali Pozwala na zastosowanie koloru wzoru wypełnienia podbicia w widoku o niskiej skali.

Właściwości wystąpienia wiatrownicy i rynny | 327

 Nazwa Opis

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy podbicia. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu podbicia.

Producent Producent materiału podbicia.

Komentarze typu Komentarze do typu podbicia.

URL Łącze do strony WWW producenta.

Opis Opis podbicia.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość wyznaczająca konkretne podbicie. Wartość ta musi być unikalna dla każdego z
podbić w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba
jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając
narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Koszt podbicia. Może być zawarty w zestawieniu.

Właściwości wystąpienia podbicia dachu

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Umożliwia określenie poziomu, na którym ma zostać umieszczone podbicie.

Odsunięcie wysokości od poziomu Umożliwia ustawienie wysokości podbicia nad lub pod poziomem, na którym jest rysowany.

Definiuje pomieszczenie Jeśli ta opcja będzie wybrana, podbicie będzie częścią obwiedni pomieszczenia. Jeśli nie
będzie wybrana, oznacza to, że podbicie nie jest częścią obwiedni pomieszczenia. Ta
właściwość przed utworzeniem podbicia jest typu tylko do odczytu. Po narysowaniu
podbicia można je wybrać, a następnie zmodyfikować tę właściwość.

Wymiary

Spadek Zmienia wartość linii określającej spadek na określoną wartość bez potrzeby edycji rysunku.
Parametr początkowo wyświetla wartość, jeśli istnieje linia określająca spadek. Jeśli nie
ma linii określającej spadek, parametr jest pusty i niedostępny.

Obwód Wskazuje obwód podbicia.

Objętość Objętość podbicia. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Powierzchnia Pole powierzchni podbicia. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

328 | Rozdział 18 Dachy

 Nazwa Opis

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze dotyczące podbicia dachu.

Znacznik Etykieta zastosowana do podbić dachu. Zwykle wartość liczbowa. Wartość ta musi być
unikalna dla każdego z podbić w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest
ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym podbicie zostało utworzone.

Etap wyburzania Etap, w którym podbicie zostało wyburzone.

Dachy — rozwiązywanie problemów

W poniższych tematach znajdują się informacje dotyczące problemów związanych z dachami i elementami powiązanymi.

Nie można utworzyć pola ściany osłonowej

Błąd: Nie można utworzyć pola ściany osłonowej. Panel lub szpros są prawdopodobnie zbyt małe.
Problem: Zwykle problem ten pojawia się w polu na połaciach przeszklonych. Poziomy i pionowy podział ściany osłonowej
na panelu nie przecinają się we właściwym punkcie, powodując powstawanie małego trójkątnego panelu w ramach panelu
głównego. Nie można dokładnie odtworzyć trójkątnego panelu, ponieważ jest on zbyt mały. Błąd ten może wystąpić podczas
umieszczania lub przenoszenia podziału ściany osłonowej w taki sposób, że wyświetlany jest mały trójkątny panel. Trójkąty
mogą również zostać wyświetlone, jeśli utworzono podziały pionowe, a następnie nałożono podziały poziome, przy czym nie
nastąpiło ich przyciągnięcie do podziałów pionowych.
Rozwiązanie: Zrezygnuj z umieszczenia i/albo przesuwania podziału. Dokonując podziału na panele na pochyłym przeszkleniu,
najlepiej jest zacząć od umieszczenia poziomego podziału ściany osłonowej, a następnie przyciągać pionowe podziały do
podziałów poziomych.

W otworze nie można utworzyć pola ściany osłonowej

Błąd: W otworze nie można utworzyć pola ściany osłonowej. Otwór jest prawdopodobnie zbyt mały.
Problem: Zwykle problem ten pojawia się w przypadku połaci przeszklonych. Poziomy i pionowy podział ściany osłonowej
nie przecinają się we właściwym punkcie, powodując powstawanie małych trójkątnych paneli, które nie są w stanie obsługiwać
szprosów.
Rozwiązanie: Zrezygnuj z umieszczania szprosów. Dokonując podziału na panele na pochyłym przeszkleniu, najlepiej jest
zacząć od umieszczenia poziomego podziału ściany osłonowej, a następnie przyciągać pionowe podziały do podziałów
poziomych.

Wyciągnięty dach musi być zwrócony do góry

Ostrzeżenie: Wszystkie części wyciągniętego dachu muszą być zwrócone do góry. Sprawdź, czy część szkicu nie znajduje się
poniżej innej części szkicu.

Dachy — rozwiązywanie problemów | 329

 Problem: Naszkicowano wyciągnięty dach w taki sposób, że jedna z jego części znajdzie się pod inną jego częścią. Albo
narysowano pionową linię jako część dachu.
Rozwiązanie: Naszkicuj krawędź dachu w taki sposób, aby linie łączyły się ze sobą, ale nie przechodziły pod spód. Usuń także
ze szkicu wszelkie linie pionowe.

330 | Rozdział 18 Dachy

Sufity
19
Sufit można utworzyć przez zdefiniowanie ścian lub naszkicowanie jego obwiedni. Do tworzenia sufitów służy rzut odwrócony.
Sufity są elementami bazującymi na poziomie: tworzy się je w określonej odległości nad poziomem, na którym się znajdują. Na przykład
tworząc sufit na poziomie 1, można go umieścić 3 metry ponad poziomem 1. Odsunięcie można zdefiniować we właściwościach typu sufitu.

Tworzenie sufitu
1 Otwórz rzut odwrócony.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ (Sufit).

3 W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz typ sufitu.
4 Umieść sufit, korzystając z jednej z następujących metod:

Użycie ścian jako obwiedni sufitu

Narzędzie Automatyczny sufit jest domyślnie aktywne. Kliknięcie wewnątrz ścian tworzących zamkniętą pętlę
powoduje umieszczenie sufitu w obrębie tych obwiedni. Linie separacji pomieszczeń są ignorowane.

331
 Szkicowanie obwiedni sufitu

a Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść Sufit ➤ panel Sufit ➤ (Szkicuj sufit podbicia).

b Narzędzia znajdujące się w panelu Rysuj na wstążce służą do szkicowania zamkniętej pętli definiujące
obwiednię sufitu.

c (Opcja) Aby utworzyć otwór w suficie, naszkicuj kolejną zamkniętą pętlę wewnątrz jego obwiedni.

d Na wstążce kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie sufitów na stronie 333

■ Właściwości typu sufitu na stronie 334

■ Właściwości wystąpienia sufitu na stronie 335

■ Tworzenie odwróconego rzutu stropu na stronie 736

Sufit nachylony
Aby utworzyć sufit nachylony, użyj jednej z następujących metod:

■ Narysuj strzałkę nachylenia podczas szkicowania lub edycji naszkicowanej obwiedni sufitu.

332 | Rozdział 19 Sufity

 ■ Określ wartość właściwości Odsunięcie od podstawy dla równoległych linii szkicu sufitu.

■ Określ wartości właściwości Definiuje nachylenie i Nachylenie dla pojedynczej linii szkicu sufitu.

Sufity katedralne
Elementy sufitu w programie Revit Architecture mogą mieć nachylenie tylko w jednym kierunku. Aby utworzyć sufit katedralny,
utwórz kilka sufitów, tak aby każdy miał własne nachylenie. Następnie wyrównaj i zablokuj razem sufity, aby utworzyć sufit
katedralny.

Modyfikowanie sufitów
Jeśli chcesz... Wówczas...

zmienić typu sufitu wybierz sufit. Następnie wybierz inny typ

sufitu w obszarze Wybór typów na stronie 34.

zmodyfikować obwiednie sufitu zobacz Modyfikowanie naszkicowanych

elementów na stronie 1407.

nachylić sufit zobacz Sufit nachylony na stronie 332.

zastosować materiał i wzór powierzchni do zobacz Zastosowanie materiału według

sufitu parametru elementu na stronie 1572.

przesunąć siatkę sufitu zobacz Wyrównywanie linii wzoru modelu

względem elementów na stronie 1564.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie sufitu na stronie 331

■ Właściwości typu sufitu na stronie 334

■ Właściwości wystąpienia sufitu na stronie 335

Modyfikowanie sufitów | 333

Właściwości typu sufitu
Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Otwiera okno dialogowe, w którym można dodawać, zmieniać lub usuwać warstwy
tworzące konstrukcję złożoną. Zobacz Konstrukcja złożona na stronie 359.

Grubość Określa całkowitą grubość sufitu. (Tylko do odczytu)

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Określa wzór wypełnienia dla elementu określonego typu wyświetlanego na niskim
szczegółowości poziomie szczegółowości. Zobacz Właściwości widoku na stronie 881.

Kolor wypełnienia o niskiej skali Stosuje kolor wzoru wypełnienia dla elementu określonego typu w widoku o niskiej skali.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaje lub edytuje opis indeksowy dla elementu określonego typu. Kliknij pole wartości,
aby otworzyć okno dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Określa model dla materiałów sufitu.

Producent Producent materiałów użytych dla sufitu.

Komentarze typu Ogólne komentarze dotyczące typu sufitu. Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Ustawia łącze do strony WWW

Opis Zawiera opis typu rodziny.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość do przypisania do konkretnego sufitu, np. 1A, 2B itd. Wartość ta musi być
charakterystyczna dla każdego sufitu w projekcie. W programie Revit Architecture
wyświetlane jest ostrzeżenie, jeśli liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej dalsze
użycie.

Koszt Koszt materiałów do konstrukcji sufitu.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie sufitu na stronie 331

■ Modyfikowanie sufitów na stronie 333

■ Właściwości wystąpienia sufitu na stronie 335

334 | Rozdział 19 Sufity

Właściwości wystąpienia sufitu
Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Wskazuje poziom, na którym jest umieszczony element.

Odsunięcie wysokości od poziomu Określa odległość odsunięcia wystąpienia względem określonego poziomu.

Definiuje pomieszczenie Określa, czy wystąpienie jest używane do definiowania zakresu pomieszczenia.
Zobacz Obwiednie pomieszczeń na stronie 446.

Wymiary

Spadek Określa wartość nachylenia w konwencji przyrost wysokości/rzut, jeśli nachylenie

zdefiniowano przez linię szkicu obwiedni lub strzałkę nachylenia.

Obwód Obliczony obwód wystąpienia. (Tylko do odczytu)

Powierzchnia Obliczona powierzchnia wystąpienia. (Tylko do odczytu)

Objętość Obliczona objętość wystąpienia. (Tylko do odczytu)

Dane identyfikacyjne

Komentarze Wyświetla komentarz wprowadzony lub wybrany z listy rozwijanej. Po wprowadzeniu

komentarz można wybrać dla innych wystąpień elementów w tej samej kategorii, niezale-
żnie od typu lub rodziny.

Znacznik Identyfikuje lub wymienia określone wystąpienie zgodnie z ustawieniami użytkownika.

W programie Revit Architecture wyświetlane jest ostrzeżenie, jeśli liczba jest już używana,
jednak możliwe jest jej dalsze użycie.

Etapy

Etap tworzenia Określa etap podczas tworzenia tego elementu.

Etap wyburzenia Określa etap podczas wyburzania tego elementu.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie sufitu na stronie 331

■ Modyfikowanie sufitów na stronie 333

■ Właściwości typu sufitu na stronie 334

Właściwości wystąpienia sufitu | 335

336
Podłogi
20
Aby naszkicować stropy, należy wskazać ściany lub użyć narzędzia Linia. Zazwyczaj kondygnacja jest rysowana w widoku rzutu, ale można
również zrobić to w widoku 3D, jeśli płaszczyzna robocza widoku 3D jest ustawiona na płaszczyznę roboczą widoku rzutu. Kondygnacje są
odsunięte w dół od poziomu, na którym są naszkicowane.
Na etapie projektu koncepcyjnego można użyć zakresu kondygnacji, aby przeprowadzić analizę bryłową oraz utworzyć kondygnacje z bryły.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Analizowanie projektu koncepcyjnego na stronie 1321 i Tworzenie stropów z zakresów kondygnacji na
stronie 1349.

Dodawanie podłóg

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Strop ➤ Strop.
2 Narysuj obwiednie stropu, używając jednego z następujących sposobów:
■ Wskaż ściany: domyślnie opcja Wskaż ściany jest aktywna. (Jeśli nie jest ona aktywna, kliknij kolejno kartę

Zmień | Utwórz obwiednię stropu ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż ściany)). Wybierz ściany w obszarze
rysunku w celu użycia ich jako obwiedni stropu.

■ Szkicuj obwiednie: aby naszkicować profil stropu, kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię
stropu ➤ panel Rysuj i wybierz narzędzie do szkicowania. Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

337
 Obwiednia stropu musi być zamkniętą pętlą (profilem). Aby utworzyć otwór w stropie, w miejscu, gdzie ma
zostać utworzony otwór można narysować kolejną zamkniętą pętlę.

3 Na pasku opcji określ dla krawędzi podłogi wartość opcji Odsunięcie.

UWAGA W przypadku użycia opcji Wskaż ściany wybierz opcję Rozciągnij do ściany (do warstwy nośnej),
aby odsunięcie było mierzone od warstwy nośnej ściany.

4 Kliknij przycisk Zakończ tryb edycji.

Zmiana typu podłogi

Aby zmienić typ stropu w trybie szkicowania

1 Na Paleta Właściwości na stronie 33 kliknij przycisk Edytuj typ.

2 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Typ wybierz inny typ stropu.
3 Kliknij przycisk OK.

Aby zmienić typ stropu w widoku projektu

1 Wybierz podłogę w widoku projektu.
Obserwuj etykietkę oraz pasek stanu, aby się upewnić, że została wybrana kondygnacja, a nie inny element. Jeśli
to konieczne, kondygnację można wybrać za pomocą filtra. Zobacz Wybieranie elementów za pomocą filtru na
stronie 1432.

2 W obszarze Wybór typów na stronie 34 z listy rozwijanej wybierz żądany typ stropu.

Edycja szkicu podłogi

1 W rzucie wybierz podłogę.
Obserwuj etykietkę oraz pasek stanu, aby się upewnić, że została wybrana kondygnacja, a nie inny element. Jeśli
to konieczne, kondygnację można wybrać za pomocą filtra. Zobacz Wybieranie elementów za pomocą filtru na
stronie 1432.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Stropy ➤ panel Tryb ➤ Edytuj obwiednię.

3 Wprowadź niezbędne zmiany.
Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

4 Kliknij przycisk Zakończ tryb edycji.

Podłogi nachylone
Aby utworzyć podłogę nachyloną, użyj jednej z następujących metod:

■ Narysuj strzałkę nachylenia podczas szkicowania lub edycji obwiedni podłogi.

■ Określ wartość właściwości Odsunięcie od podstawy dla równoległych linii szkicu podłogi.

338 | Rozdział 20 Podłogi

 ■ Określ wartości właściwości Definiuje nachylenie i Nachylenie dla pojedynczej linii szkicu podłogi.

Podłoga nachylona w kinie

Tematy pokrewne

■ Powierzchnie nachylone — przegląd na stronie 365

■ Nachylone stropy konstrukcyjne na stronie 710

Krawędzie płyty piętra

Dodajesz krawędzie płyty przez wybranie krawędzi poziomych pięter. Możesz również wybrać linie modelu.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Strop ➤ Krawędź płyty
stropowej.
2 Podświetl poziome krawędzie podłóg i kliknij, aby umieścić krawędź płyty.
Możesz również kliknąć linie modelu. Gdy klikniesz krawędzie, program Revit Architecture potraktuje je jako
jedną ciągłą krawędź płyty. Jeśli krawędzie płyty segmentu spotykają się w narożnikach, łączą się w sposób ścięty.

3 Aby zakończyć bieżącą krawędź płyty stropowej, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść krawędź płyty

stropowej ➤ panel Umieszczanie ➤ Rozpocznij ponownie krawędź płyty stropowej.

4 Aby rozpocząć kolejną krawędź stropu, przesuń wskaźnik na nową krawędź i kliknij, aby ją umieścić.
Te inne krawędzie płyty nie łączą się z innymi istniejącymi krawędziami płyt, nawet jeśli spotykają się w
narożnikach.

5 Aby zakończyć umieszczanie krawędzi płyty stropowej, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść krawędź płyty
stropowej ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.
Płyty dodane do piętra

Krawędzie płyty piętra | 339

 Wskazówki
■ Możesz umieścić krawędzi płyty w widokach 2D (takich jak rzut czy widok przekroju) lub w widokach 3D. Obserwuj
pasek stanu, aby odnaleźć właściwe odniesienia. Jeśli na przykład umieszczasz krawędzie płyty na piętrze, pasek stanu
może się wyświetlić: Piętro : Parter: Odniesienie.

■ Aby podświetlić odniesienie, podczas umieszczania krawędzi podłogi w przekroju umieść wskaźnik obok rogów stropu.

Po umieszczeniu płyt możesz modyfikować je na kilka sposobów.

Zmiana wielkości lub odwracanie płyt

Możesz zmienić wielkość płyt. Po wybraniu podłogi na jej końcach zostają wyświetlone kontrolki przeciągania. Zobacz
Kontrolki i uchwyty kształtu na stronie 1440.
Możesz odwracać płyty, używając kontrolek Odwróć, które pojawiają się w widoku 3D. Jeśli pracujesz w widoku 2D (takim
jak przekrój), kliknij prawym klawiszem myszy płytę i wybierz polecenie Obróć względem osi poziomej lub Obróć względem
osi pionowej. Zobacz Kontrolki i uchwyty kształtu na stronie 1440.

Dodawanie lub usuwanie segmentów płyty

1 Wybierz istniejący strop.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Krawędzie płyty stropowej ➤ panel Profil ➤ Dodaj/Usuń segmenty.
3 Klikaj krawędzie, aby dodawać lub usuwać segmenty krawędzi płyty stropowej.

UWAGA Aby podświetlić krawędź odniesienia w przekroju, naciśnij klawisz Tab.

Zmiana poziomego i pionowego odsunięcia

Możesz zmienić poziome lub pionowe odsunięcie płyty przez jej właściwości lub przez graficzne przesuwanie krawędzi płyty.
Zobacz Właściwości krawędzi płyty podłogowej na stronie 341.

Ruch poziomy
Aby przesunąć pojedynczy segment krawędzi płyty, zaznacz krawędź płyty i przeciągnij ją poziomo.
Aby przesunąć wieloczęściową krawędź płyty, musisz zaznaczyć uchwyt kształtu krawędzi płyty. Aby podświetlić uchwyt
kształtu, umieść wskaźnik nad krawędzią płyty i naciśnij klawisz TAB. Obserwuj pasek stanu, aby się upewnić, że podświetlony
został uchwyt kształtu. Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu. Przesuń wskaźnik w lewo lub w prawo, aby zmienić poziome
odsunięcie. Wpływa to na poziome odsunięcie wszystkich segmentów krawędzi płyty, tak że segmenty są symetryczne.
Przesuwanie krawędzi płyty w lewo przesuwa również krawędź płyty w prawo

Ruch pionowy
Zaznacz krawędź płyty i przeciągnij ją w górę lub w dół. Jeśli krawędź płyty jest wieloczęściowa, wszystkie segmenty przesuwają
się w górę lub w dół na tę samą odległość.

340 | Rozdział 20 Podłogi

 Krawędź płyty przesuwająca się pionowo w przekroju

Właściwości krawędzi płyty podłogowej

Nazwy i wartości parametrów oraz opisy krawędzi płyt podłogowych. Krawędzie płyt podłogowych zostały zaklasyfikowane
do nadrzędnych wyciągnięć po ścieżce. Wartości można modyfikować.

Właściwości typu krawędzi płyt podłogowych

Nazwa Opis

Profil Kształt profilu dla określonej płyty stropowej. Wybierz z listy predefiniowanych profili lub
utwórz własny profil na podstawie pliku szablonu profile-hosted.rft. Aby uzyskać informacje
na temat tworzenia własnych profili, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Materiał Określa wygląd płyty stropowej w różnych widokach, w tym w obrazie renderowanym.
Zobacz Materiały na stronie 1568.

Właściwości wystąpienia krawędzi płyty podłogowej

Nazwa Opis

Odsunięcie pionowe profilu Przesuwa płytę stropową ponad lub pod krawędź, na której została utworzona.

Odsunięcie poziomego profilu Przesuwa płytę stropową przed lub za krawędź, na której została utworzona.

Długość Faktyczna długość płyty stropowej.

Objętość (jedynie krawędzie płyty piętra) Faktyczna objętość krawędzi płyty piętra.

Kąt Obraca płytę stropową o określony kąt.

Stropy wielowarstwowe
W stropie wielowarstwowym graficzne wyświetlanie linii (lub krawędzi) pomiędzy warstwami stropu może być kontrolowane
poprzez podkategorie stropu oraz poprzez nadpisywanie warstw nadrzędnych stropu.
Podkategoria Wspólne krawędzie określa graficzne wyświetlanie linii pomiędzy warstwami w stropie wielowarstwowym.
Podkategoria Krawędzie wewnętrzne jest stosowana do krawędzi pomiędzy sąsiednimi warstwami o takim samym stylu
nadpisania.
Wyświetlanie graficzne podkategorii stropu można edytować z poziomu okna dialogowego widoczność/grafika. Zobacz
Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów na stronie 811. Aby edytować warstwy nadrzędne, zobacz Nadpisz
style linii cięcia na stronie 822.

Właściwości podłogi
Kilka właściwości podłóg można modyfikować, w tym nachylenie i poziom.

Właściwości krawędzi płyty podłogowej | 341

 Tematy pokrewne

■ Właściwości strzałki nachylenia na stronie 371

■ Właściwości linii obwiedni powierzchni nachylonych na stronie 372

Modyfikowanie właściwości podłogi

1 Zmień właściwości elementu stropu, modyfikując odpowiednie wartości parametrów na palecie Właściwości.
Zobacz Właściwości wystąpienia podłogi na stronie 343.

2 Aby uzyskać dostęp do właściwości typu stropu lub je zmodyfikować, na palecie Właściwości kliknij opcję

Edytuj typ.
Zobacz Właściwości typu podłogi na stronie 342.

UWAGA Zmiany parametrów typu mają wpływ na wszystkie podłogi tego typu w projekcie. Można utworzyć
nowy typ podłogi — kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu podłogi

Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Tworzy układ warstw podłogi. Zobacz Konstrukcja złożona na stronie 359.

Grubość domyślna Wskazuje grubość typu podłogi, która jest zależna od skumulowanej grubości jej warstw.
Zobacz Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych, dachów i podłóg na stronie 722.

Funkcja Wskazuje, czy podłoga jest wewnętrzna, czy zewnętrzna. Funkcja jest również
wykorzystywana w zestawieniach i do tworzenia filtrów upraszczających model podczas
eksportu.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od górnej/zewnętrznej otuliny zbrojenia. Umożliwia to

górne/zewnętrzne umieszczanie wielu elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia
powierzchniowego.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od dolnej/wewnętrznej otuliny zbrojenia. Umożliwia to

dolne/wewnętrzne umieszczanie wielu elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia
powierzchniowego.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od otuliny zbrojenia. Umożliwia to umieszczanie wielu
elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia ścieżką.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Określa wzór wypełnienia podłogi w widoku o niskiej szczegółowości. Zobacz Właściwości
szczegółowości widoku na stronie 881

Kolor wypełnienia o niskiej skali Stosuje kolor wzoru wypełnienia podłogi w widoku o niskiej skali.

Dane identyfikacyjne

342 | Rozdział 20 Podłogi

 Nazwa Opis

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy podłogi. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu podłogi.

Producent Producent materiału na podłogę.

Komentarze typu Komentarze o typie podłogi. Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW producenta.

Opis Stanowi opis podłogi.

Opis zespołu Opisuje zespół na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną podłogę. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy
wartość liczbowa jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678.

Koszt Koszt podłogi. Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

Właściwości wystąpienia podłogi

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Poziom, do którego ograniczona jest podłoga.

Odsunięcie wysokości od poziomu Określa rzędną góry podłogi względem parametru Poziom.

Definiuje pomieszczenie Wskazuje, że strop jest elementem definiującym pomieszczenie. Zobacz Elementy
ograniczające pomieszczenie na stronie 448

Powiązane z bryłą Wskazuje, że element został utworzony z elementu bryłowego. Ta wartość jest tylko
do odczytu.

Konstrukcyjne

Konstrukcyjne Wskazuje, że dla elementu istnieje model analityczny.

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Odległość otuliny zbrojenia od górnej powierzchni podłogi.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Odległość otuliny zbrojenia od dolnej powierzchni podłogi.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Odległość otuliny zbrojenia od podłogi do sąsiadujących powierzchni elementu.

Właściwości wystąpienia podłogi | 343

 Nazwa Opis

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr typu
tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone zbrojenie.

Edycja kształtu stropu konstrukcyjnego

Warunek zakrzywionej krawędzi Określa powierzchnię stropu konstrukcyjnego albo jako Dostosuj do krzywej lub
Rzutuj na stronę. Ten parametr jest tylko dostępny w przypadku stropów
konstrukcyjnych o zakrzywionych krawędziach. Zobacz Korzystanie z narzędzia
Warunek zakrzywionej krawędzi na stronie 726.

Wymiary

Kąt nachylenia Zmienia wartość linii określających nachylenie na określoną wartość bez potrzeby
edycji szkicu. Parametr początkowo wyświetla wartość, jeśli istnieje linia określająca
spadek. Jeśli nie ma linii określającej spadek, parametr jest pusty i niedostępny.

Obwód Obwód podłogi. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Powierzchnia Powierzchnia podłogi. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Objętość Objętość podłogi. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Grubość Grubość podłogi. To jest wartość tylko do odczytu, chyba że zastosowano edycję
kształtu i jego typ zawiera warstwę zmiennej. Jeśli jest to wartość z możliwością zapisu,
można ją wykorzystać do ustawienia jednolitej grubości podłogi. Jeśli grubość jest
zmienna, ta pozycja może być pusta. Zobacz Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych,
dachów i podłóg na stronie 722.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Określone komentarze dotyczące podłogi, które nie są jeszcze zdefiniowane w opisie
lub komentarzach typu.

Znacznik Definiowana przez użytkownika etykieta dla podłogi. Możliwe użycie: znak handlowy.
Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie
Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy wartość liczbowa jest już używana,
jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia
Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Wariant projektu Jeśli utworzono warianty projektu, ta właściwość wskazuje wariant projektu, w którym
istnieje element. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Warianty projektu na stronie
535.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym utworzono podłogę. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Etap, w którym usunięto podłogę. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

Funkcja konstrukcyjna Określa funkcję konstrukcyjną podłogi.

Model analityczny

344 | Rozdział 20 Podłogi

Nazwa Opis

Rzutowanie pionowe Płaszczyzna podłogi użyta do analizy i projektu.

Właściwości wystąpienia podłogi | 345

346
Otwory
21
Narzędzie Otwór jest przeznaczone do cięcia otworów w ścianach, podłogach, sufitach, belkach konstrukcyjnych, zastrzałach i słupach
konstrukcyjnych.

■ Podczas cięcia podłogi, sufitu lub dachu można wybrać cięcie pionowe lub prostopadłe do powierzchni. Złożone kształty można również
szkicować, używając narzędzi do rysowania.
■ Podczas cięcia otworu w ścianie można narysować prostokątny otwór w ścianie prostej lub łukowej. (W przypadku ścian można tworzyć
wyłącznie otwory prostokątne. Nie ma możliwości tworzenia wycięć okrągłych lub w kształcie wieloboków).

Aby uzyskać informacje na temat cięcia otworów w belkach konstrukcyjnych, zastrzałach i słupach konstrukcyjnych, zobacz Otwory w belce
konstrukcyjnej, zastrzale lub słupie konstrukcyjnym na stronie 684.
Ponadto można ciąć otwory w stropach konstrukcyjnych i płytach. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Otwory w stropach
konstrukcyjnych na stronie 711.
Podczas tworzenia rodziny można naszkicować otwór w geometrii rodziny. Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Przykłady otworu dachowego, cięcia facjatki i otworu schodowego
przechodzącego przez podłogę i sufit

347
Cięcie prostokątnych otworów w ścianach
Ta procedura służy do cięcia prostokątnych otworów w prostych lub zakrzywionych ścianach. (Aby uzyskać informacje na
temat cięcia okrągłych lub wielobocznych otworów, zobacz Edycja profilu ściany na stronie 227).
Widok otworu w ścianie łukowej

Aby wyciąć w ścianie otwór prostokątny:

1 Otwórz widok elewacji lub przekrój umożliwiający dostęp do ściany, w której ma zostać wykonany otwór.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzie główne ➤ panel Otwór ➤ Otwór w ścianie.

3 Wybierz ścianę, w której umieści się otwór.
4 Narysuj prostokątny otwór.
Elewacja ściany ze szkicem otworu

Po określeniu ostatniego punktu otworu wyświetla się otwór.

5 Aby zmodyfikować otwór, kliknij Zmień i wybierz otwór.

348 | Rozdział 21 Otwory

 Modyfikowanie wybranego otworu

Można użyć uchwytów przeciągania, aby zmienić rozmiar i położenie otworu. Można również przeciągać go
do nowego położenia na tej samej ścianie i dodać wymiar do otworu.

Cięcie otworów w podłogach, dachach i sufitach

Ta procedura służy do wycinania otworów w dachu, stropie lub suficie (np. w celu umieszczenia komina). Można wyciąć
otwór w powierzchniach tych elementów lub wybrać cały element i wykonać cięcie pionowe.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzie główne ➤ panel Otwór, a następnie wybierz opcję Wg powierzchni lub

Pionowo.
Opcji Wg powierzchni używa się, gdy otwór ma być prostopadły do wybranej powierzchni. Opcji Pionowo
używa się, gdy otwór ma być prostopadły do poziomu.

2 Jeśli została wybrana opcja Wg powierzchni, wybierz powierzchnię stropu, sufitu lub dachu. Jeśli została wybrana
opcja Pionowy, wybierz cały element.
Wybrana powierzchnia dla opcji Otwór według powierzchni

Wybrany element dla pionowego cięcia

Cięcie otworów w podłogach, dachach i sufitach | 349

 Program Revit Architecture przechodzi na tryb szkicowania, gdzie można tworzyć otwór o dowolnym kształcie.
Aby uzyskać więcej informacji na temat szkicowania, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

3 Kliknij opcję Zakończ otwór.

Cięcie otworów szybu

Ta procedura służy do umieszczania otworu, który rozciąga się na całej wysokości budynku (lub zaznaczonych poziomów),
przecinając jednocześnie powierzchnie dachów, stropów i sufitów.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Otwór ➤ Szyb.

2 Naszkicuj otwór szybu, rysując linie lub wskazując ściany.

PORADA Zwykle szyb jest szkicowany na elemencie nadrzędnym, np. w podłodze, w rzucie.

3 Jeśli to konieczne, do otworu dodaj linie symboliczne.

4 Po zakończeniu szkicowania szybu kliknij przycisk Zakończ otwór.
Otwór szybu z liniami symbolicznymi

5 Aby dopasować poziomy, które przecina otwór, wybierz ten otwór i dokonaj następujących zmian na palecie
Właściwości:
■ Dla właściwości Wiązanie podstawy określ poziom punktu początkowego szybu.

■ Dla parametru Wiązanie góry określ poziom punktu końcowego szybu.

6 Kliknij przycisk Zastosuj.

Szyb będzie widoczny i będzie przecinał wszystkie pośrednie poziomy. Jeśli szyb zostanie przesunięty na jednym
z poziomów, zostanie zastosowane przesunięcie szybu na wszystkich poziomach. Linie symboliczne widoczne
są na wszystkich poziomach.

350 | Rozdział 21 Otwory

Tekst modelowy
22
Tekst modelowy to element 3D oparty na płaszczyźnie roboczej, którego można użyć dla znaków lub liternictwa na budynku bądź ścianie.

Tekst modelowy można dodać w widoku projektu oraz Edytorze rodzin dla rodzin, które mogą być reprezentowane w widoku 3D, takich jak
ściany, drzwi, okna i meble. Tekst modelowy jest niedostępny dla rodzin, które mogą być wyłącznie przedstawione jako 2D, takich jak opisy,
komponenty szczegółów i profile.
Można określić wiele właściwości tekstu modelowego, w tym czcionkę, rozmiar i materiał.

Efekt płaszczyzny cięcia dla tekstu modelowego

Jeśli tekst modelowy tnie płaszczyznę przekroju widoku, jest wyświetlany w rzucie jako cięty. Zobacz Właściwości zakresu widoku na stronie
875.
Jeśli rodzina jest wyświetlana jako cięta, tekst modelowy zapisany z rodziną jest cięty w rzucie lub w odbitych rzutach odwróconych. Jeśli
rodziny nie można ciąć, nie jest wyświetlana jako cięcie. Aby uzyskać więcej informacji na temat rodzin, które mogą być pokazane jako cięte,
zobacz Zarządzanie widocznością rodziny i poziomy szczegółowości na stronie 1614.

351
Dodanie tekstu modelu
1 Ustaw płaszczyznę roboczą, na której chcesz wyświetlić tekst.
Zobacz Płaszczyzny robocze na stronie 1509.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ Tekst modelowy.

3 W oknie dialogowym Edytuj tekst wprowadź tekst i kliknij przycisk OK.
4 Umieść wskaźnik w polu rysowania.
Obraz podglądu tekstu modelowego zostanie wyświetlony po poruszeniu kursorem.

5 Przesuń wskaźnik w wybrane miejsce i kliknij, aby umieścić tekst modelu.

Tematy pokrewne

■ Edycja tekstu modelu na stronie 352

■ Przenoszenie tekstu modelu na stronie 352

■ Właściwości elementu tekstu modelowego na stronie 353

■ Właściwości typu tekstu modelowego na stronie 354

Edycja tekstu modelu

UWAGA Tekstu modelowego zapisanego z rodziną i następnie wczytanego do projektu nie można edytować w widoku
projektu.

1 W obszarze rysunku wybierz tekst modelu.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Modele ogólne ➤ panel Tekst ➤ Edytuj tekst.
3 W oknie dialogowym Edytuj tekst zmień odpowiednio tekst.
4 Kliknij przycisk OK.

Przenoszenie tekstu modelu

Przenoszenie tekstu modelowego do nowego położenia na tej samej płaszczyźnie roboczej
1 W obszarze rysunku wybierz tekst modelowy.
2 Przeciągnij tekst modelowy do nowego położenia.

Przesuwanie tekstu modelowego na nową płaszczyznę roboczą

1 W obszarze rysunku wybierz tekst modelowy.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Modele ogólne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Edytuj płaszczyznę
roboczą. Zobacz Płaszczyzny robocze na stronie 1509.

Przesuwanie tekstu modelowego do nowego obiektu nadrzędnego

1 W obszarze rysunku wybierz tekst modelowy.

352 | Rozdział 22 Tekst modelowy

 2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Modele ogólne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Wybierz nową.
Zobacz Przenoszenie komponentów do innych obiektów nadrzędnych na stronie 279.

Właściwości elementu tekstu modelowego

Aby zmienić właściwości wystąpienia tekstu modelowego, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru, zobacz
Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Poniżej opisano często używane właściwości wystąpień tekstu modelowego.

Nazwa Opis

Wiązania

Płaszczyzna robocza Identyfikuje płaszczyznę roboczą, na której jest umieszczony ten element.

Grafika

Tekst Po kliknięciu przycisku Edytuj otwiera okno dialogowe Edytuj tekst.

Wyrównaj poziomo Jeśli tekst składa się z wielu linii, określa wyrównanie tekstu. Linie wyrównywane są
względem siebie.

Materiały i wykończenia

Materiał Po kliknięciu przycisku na prawo od bieżącej wartości otwiera okno dialogowe Materiały.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Stosowanie materiałów do elementów
na stronie 1571.

Wymiary

Głębokość Określa głębokość czcionki.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Specyficzne komentarze dotyczące tekstu modelu.

Znacznik Numeruje elementy w obrębie kategorii. W przypadku zmiany wartości na użytą już dla
innego elementu tekstu modelowego program Revit Architecture wysyła ostrzeżenie,
jednak zezwala na jej użycie.

Podkategoria Wyświetla wybraną na liście rozwijanej kategorię (Modele ogólne) lub podkategorię, jeśli
zdefiniowano podkategorie w celu użycia karty Zarządzaj ➤ panelu Ustawienia
projektu ➤ listy rozwijanej Ustawienia ➤ Style obiektu. Dla stylów obiektów z podkategorii
można zdefiniować kolor, szerokość linii i inne właściwości. Dzięki temu można sterować
sposobem wyświetlania tekstu modelowego przez włączanie i wyłączanie widoczności
podkategorii (karta Widok ➤ panel Grafika ➤ widoczność/grafika). Zobacz Style obiektów
na stronie 1596 i Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Etapy

Etap tworzenia Określa etap podczas tworzenia tego elementu. Zobacz Tworzenie etapów na stronie 886.

Właściwości elementu tekstu modelowego | 353

 Nazwa Opis

Etap wyburzania Określa etap podczas wyburzania tego elementu. Zobacz Wyburzanie elementów na
stronie 892.

Właściwości typu tekstu modelowego

Aby zmienić właściwości wystąpienia tekstu modelowego, należy zmienić wartość odpowiedniego parametru, zobacz
Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

UWAGA Zmiana właściwości typu tekstu modelowego wpływa na wszystkie teksty modelowe tego typu w projekcie.
Należy również zauważyć, że nazwa typu nie jest aktualizowana wraz ze zmianą wartości parametru typu. Można na
przykład użyć parametru typu Konstrukcja, aby zmienić szerokość typu ściany Ogólny — 6” na 6.5”, ale nazwą typu będzie
nadal Ogólny — 6”. Aby utworzyć nowy typ tekstu modelowego, kliknij przycisk Powiel. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Tworzenie nowego typu rodziny w projekcie na stronie 37.

Poniżej opisano często używane właściwości typu tekstu modelowego.

Nazwa Opis

Tekst

Czcionka Ustawia czcionkę tekstu modelu.

Wielkość tekstu Ustawia rozmiar tekstu.

Pogrubienie Ustawia pogrubienie kroju czcionki.

Kursywa Ustawia krój czcionki na kursywę.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy tekstu modelu. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Definicja modelu dla tekstu modelu.

Producent Definicja producenta tekstu modelu.

Komentarze typu Komentarze dotyczące tekstu modelu.

URL Ustawia URL.

Opis Opis tekstu modelu.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Ustawia znacznik typu dla tekstu modelu.

Koszt Koszt tekstu modelu.

354 | Rozdział 22 Tekst modelowy

Linie modelu
23
Linie modelu są opartymi na płaszczyźnie roboczej elementami istniejącymi w przestrzeni 3D i widocznymi we wszystkich widokach. Mogą
być narysowane jako proste lub krzywe, pojedynczo bądź w łańcuchach albo w kształcie prostokąta, okręgu, elipsy lub innego wielokąta. (Aby
uzyskać szczegółowe instrukcje dotyczące dostępnych opcji szkicowania, zobacz Szkicowanie elementów na stronie 1394). Ponieważ linie modelu
istnieją w przestrzeni 3D, można ich użyć w celu przedstawienia geometrii takich jak sznury lub kable podtrzymujące wodoodporną plandekę.

W przeciwieństwie do linii modelu linie szczegółu występują tylko w widoku, w którym zostały narysowane (zobacz Linie szczegółu na stronie
977). Linie szczegółu można przekształcać w linie modelu i odwrotnie. Zobacz Przekształcanie rodzajów linii na stronie 356.

Umieszczanie linii modelu

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ Linia modelu.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie ➤ panel Rysuj i wybierz opcję szkicowania lub narzędzie
Wskaż linie, aby utworzyć linie przez wybranie linii lub ścian w modelu.
3 Aby użyć innego stylu linii niż przedstawiony w panelu Styl linii, należy wybrać odpowiednią pozycję na liście
rozwijanej Styl linii.
Aby uzyskać informacje na temat tworzenia dodatkowych stylów linii, zobacz Style linii na stronie 1597. Uwaga:
style linii są niedostępne dla linii modelu utworzonego w trybie szkicowania.

355
 4 Na pasku opcji określ następujące opcje w zależności od typu rysowanych linii modelu:
Jeśli chcesz... Czynność...

narysować linie modelu na płaszczyźnie innej wybierz na liście rozwijanej inny poziom lub
niż bieżąca wartość opcji Płaszczyzna płaszczyznę. Jeśli odpowiednia płaszczyzna
umieszczenia nie jest wymieniona, wybierz opcję Wskaż i
użyj okna dialogowego Płaszczyzna robocza,
aby określić płaszczyznę. Zobacz Zakładanie
płaszczyzny roboczej na stronie 1509.

narysować wiele segmentów połączonych wybierz opcję Łańcuch.

linii

odsunąć linię modelu od położenia kursora wprowadź wartość dla opcji Odsunięcie.
lub krawędzi wybranej w obszarze rysunku

określić promień okręgu lub zakrzywionej linii wybierz promień i wprowadź wartość.
modelu bądź zaokrąglonych narożników
prostokąta albo zaokrąglonych połączeń
między liniami łańcuchowymi

Aby uzyskać więcej informacji na temat tych opcji, zobacz Szkicowanie elementów na stronie 1394.

5 W obszarze rysunku narysuj linię modelu lub kliknij istniejącą linię bądź krawędź w zależności od używanej
opcji szkicowania.

PORADA Po kliknięciu w celu określenia punktu początkowego prostej linii modelu można szybko ustawić
jej długość, wpisując wartość wymiaru tymczasowego wyświetlanego z linią. Podobnie można wprowadzić
wartość promienia dla okręgów lub krzywych, dwie wartości promienia dla elips lub — w przypadku
wielokątów — odległość od środka do wierzchołków bądź boków.

Jak elementy, linie modelu mogą przesuwać się z pobliskimi elementami pod warunkiem, że są one naszkicowane równoległe
do elementu. Jeśli na przykład narysowana zostanie ściana, a następnie zostanie narysowana linia równoległa do tej ściany,
linia może przesuwać się ze ścianą, jeśli zaznaczono opcję Przesuń z sąsiednimi elementami znajdującą się na pasku opcji lub
wybierz tę opcję we właściwościach linii. Linia łuku może zostać przeniesiona razem ze ścianą łukową, jeśli te dwa obiekty są
koncentryczne. Zobacz Przesuwanie linii i komponentów za pomocą ścian na stronie 1469.

Tematy pokrewne

■ Przekształcanie rodzajów linii na stronie 356

■ Właściwości elementu linii modelu na stronie 357

■ Linie szczegółu na stronie 977

Przekształcanie rodzajów linii

Po zaimportowaniu pliku i rozbiciu go w programie Revit Architecture importowane linie są konwertowane na linie modelu.
Jeśli rodzaj linii nie jest odpowiedni, można użyć narzędzia Przekształć linie w celu przekształcenia linii modelu w linie
szczegółu. Następnie, używając narzędzia Przekształć linie, można przekształcić linie z powrotem do ich oryginalnego rodzaju.
W rodzinach można przekształcać linie symboliczne na linie modelu i odwrotnie.
Narzędzie Przekształć linie przydaje się również do przekształcania linii przypadkowo narysowanych jako linie niewłaściwego
rodzaju. Podczas przekształcania program Revit Architecture ponownie przypisuje style przekształcanych linii oraz tworzy
do nich odniesienia. Aby uzyskać więcej informacji na temat importowania plików do programu Revit Architecture, zobacz
Rozbijanie zaimportowanej geometrii na stronie 76 .

356 | Rozdział 23 Linie modelu

 UWAGA Gdy używane jest narzędzie Przekształć linie, aktywny widok musi obsługiwać nowy rodzaj linii.

Aby przekształcić rodzaj linii

1 Sprawdź, czy aktywny widok obsługuje rodzaj linii, który ma powstać po przekształceniu.
2 W obszarze rysunku wybierz linie do przekształcenia (modelu, szczegółu lub symboliczne).

3 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj linie ➤ panel Edytuj ➤ Konwertuj linie.

UWAGA Jeśli w bieżącym wyborze występują zarówno linie modelu, jak i linie szczegółu lub symboliczne,
zostanie wyświetlone okno dialogowe Określanie linii do przekształcenia z monitem o określenie linii, które
chcesz skonwertować.

Właściwości elementu linii modelu

Aby zmodyfikować właściwości elementu linii modelu, zobacz Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie
35.

Parametr Opis

Wiązania

Płaszczyzna robocza Identyfikuje płaszczyznę roboczą, na której jest umieszczona linia.

Przesuń z sąsiednimi elementami Określa, czy linia przesuwa się po przesunięciu pobliskiego elementu.

Grafika

Styl linii Określa rodzaj stylu linii zgodnie z ustawieniem w oknie dialogowym Style obiektów.
Zobacz Style obiektów na stronie 1596.

Znacznik centrum widoczny Wskazuje, czy dla linii modelu łuku, okręgu, stycznej lub zaokrąglenia jest wyświetlany
znacznik centrum. Znacznik centrum można wymiarować.

Linia szczegółu Wskazuje, czy linia jest linią szczegółu.

Wymiary

Długość Określa rzeczywistą długość linii.

Dane identyfikacyjne

Wariant projektu Wskazuje wariant projektu, w którym występuje element, jeśli ma to zastosowanie. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Warianty projektu na stronie 535.

Etapy

Etap tworzenia Określa etap podczas tworzenia tego elementu. Zobacz Tworzenie etapów na stronie 886.

Etap wyburzania Określa etap podczas wyburzania tego elementu. Zobacz Wyburzanie elementów na
stronie 892.

Właściwości elementu linii modelu | 357

358
Konstrukcja złożona
24
Ściany, stropy, sufity i dachy mogą się składać z równoległych warstw. Warstwa może się składać z pojedynczej ciągłej płaszczyzny materiału
(takiego jak sklejka) lub wielu materiałów (takich jak płyta gipsowo-kartonowa, gwoździe, izolacja, przestrzenie powietrzne, cegły i poszycie).
Dodatkowo każda warstwa wewnątrz elementu ma właściwe sobie zastosowanie. Przykładowo niektóre warstwy dają wsparcie konstrukcyjne,
podczas gdy inne działają jako bariery termalne. Program Revit Architecture uwzględnia funkcję każdej warstwy i dopasowuje odpowiednio
warstwy.
Możesz przedstawić każdą warstwę przez ustawienie jej materiału, grubości i funkcji. Złożoną geometrię zwykle ogląda się w rzutach,
odwróconych rzutach stropu i przekrojach. Wyświetlane są w linii ukrytej i w widokach modelu krawędziowego. Zobacz Styl wizualny Ukryte
linie na stronie 877 i Styl wizualny Model krawędziowy na stronie 877.
7-warstwowa ściana pokazana w rzucie

Materiały w geometrii złożonej

Każda warstwa w konstrukcji złożonej jest zazwyczaj wyświetlona z pewnym typem materiału. Na przykład jedna warstwa
może być granicą przenikania powietrza, inna płytą gipsowo-kartonową poprzedzoną warstwą drewna. Program Revit
Architecture ma kilka wstępnie zdefiniowanych materiałów. Istnieje też możliwość utworzenia własnego materiału za pomocą
narzędzia Materiały. Zobacz Materiały na stronie 1568.

Wyświetlanie wzoru warstwy

Materiał warstwy wyświetla się ze wzorami wypełnienia. Aby zobaczyć wzory wypełnienia w widoku niskiej skali szczegółowości,
ustaw Niską skalę szczegółowości wzoru wypełnienia i właściwości Niskiej skali szczegółowości wypełnienia koloru konstrukcji
złożonej. Aby zobaczyć wzory wypełnienia w średniej lub dobrej skali wyświetlania szczegółów, zmień parametr Poziomu
szczegółowości właściwości widoku, na średni lub dobry. Zobacz Właściwości widoku na stronie 881.

Czyszczenie łączeń warstwy

Łączenia warstwy złożonej stają się niewidoczne, gdy warstwy dzielą ten sam materiał. Przykładowo warstwa podłogi warstwowej
może być przyłączona do ściany warstwowej, jeśli obie warstwy są płytami gipsowo-kartonowymi. Jeśli warstwy nie zostaną
wyczyszczone, pojawi się następnie na łączeniu pomiędzy nimi linia ciągła. Zobacz Materiały na stronie 1568.

359
Zastosowanie funkcji do warstwy konstrukcji złożonej
Przypisujesz każdej warstwie określoną funkcję, czyli warstwa może się łączyć z warstwą o powiązanej funkcji. Funkcje warstwy
mają pierwszeństwo.

Reguły połączeń warstw

■ Warstwa nośna ma najwyższy stopień ważności, priorytet 1.

■ Wykończenie 2 ma najniższy stopień ważności, priorytet 5.

■ Program Revit Architecture łączy warstwy o wysokim stopniu ważności przed połączeniem warstw o najniższym stopniu
ważności.
Załóżmy na przykład, że należy połączyć dwie ściany złożone. Warstwa z priorytetem 1 w pierwszej ścianie zostaje połączona
z warstwą z priorytetem 1 w drugiej ścianie. Warstwa o stopniu ważności 1 może przejść przez warstwy o niższym stopniu
ważności zanim połączy się z kolejną warstwą o stopniu ważności 1. Warstwa o niższym stopniu ważności nie może przejść
przez warstwę o równym lub wyższym stopniu ważności.
Następująca ilustracja demonstruje łączenie się warstw o wyższym stopniu ważności w kolejności przed warstwami o
niższym stopniu ważności. Warstwa ściany poziomej o stopniu ważności 1 CMU przechodzi przez wszystkie warstwy aż
do momentu, kiedy zetknie się z warstwą ściany pionowej o stopniu ważności 1 stud. Zauważ, że izolacja ściany poziomej
nie przechodzi przez przestrzeń w ścianie pionowej, ponieważ obie ściany mają warstwy o stopniu ważności 3 i są poza
warstwą nośną.

■ Podczas łączenia warstw łączenie między nimi staje się niewidoczne, jeśli dwie warstwy są z tego samego materiału. Jeśli
dwie warstwy zawierają różne materiały, w miejscu połączenia zostaje wyświetlona linia.

■ Każda warstwa musi mieć przypisaną funkcję dla programu Revit Architecture, aby odpowiednio dopasować warstwy.

■ Warstwy wewnątrz warstwy nośnej jednej ze ścian przechodzą przez warstwy o wyższym stopniu ważności znajdujące się
poza warstwą nośną przyłączonej ściany. Warstwy wewnątrz warstwy nośnej wydłużają się do warstwy nośnej przyłączonej
ściany, nawet jeśli warstwy nośne mają stopień ważności 5.
Następująca ilustracja demonstruje przechodzenie warstwy o niższym stopniu wartości wewnątrz warstwy nośnej przez
warstwy o wyższym stopniu wartości znajdujące się poza warstwą nośną. Warstwa izolacji ściany poziomej przesunęła się

360 | Rozdział 24 Konstrukcja złożona

 do wnętrza warstwy nośnej. Warstwa izolacji może teraz przejść przez każdą warstwę poza warstwą nośną, bez względu
na jej stopień wartości.

Funkcje warstwy
Warstwom mogą być przypisane następujące funkcje:

■ Konstrukcja [1]: Warstwa, która wspiera pozostałość ściany, piętra lub dachu.

■ Podłoże [2]: Materiał, taki jak sklejka lub płyta gipsowo-kartonowa, spełniający funkcję podstawy dla innych materiałów.

■ Izolacja Termiczna/Pustka Powietrza [3]: Izoluje i chroni przed penetracją powietrza.

■ Warstwa membrany: Membrana zwykle chroni przed penetracją pary wodnej. Warstwa membrany powinna mieć grubość
równą zero.

■ Wykończenie 1 [4]: Wykończenie 1 jest zazwyczaj warstwą zewnętrzną.

■ Wykończenie 2 [5]: Wykończenie 2 jest zazwyczaj warstwą wewnętrzną.

Wstawianie warstw do konstrukcji złożonej

1 Otwórz właściwości typu dla elementu złożonego.
2 Dla opcji Konstrukcja kliknij przycisk Edytuj.
Okno dialogowe Edytuj zespół umożliwia określenie materiału oraz grubości warstw.

PORADA Jeśli to konieczne, w oknie dialogowym Właściwości typu utwórz nowy typ, klikając opcję Nowy
i wpisując nazwę typu.

3 Wybierz opcję Wstaw, aby wstawić warstwy.

4 Dla opcji Funkcja wybierz funkcję dla warstwy.
5 Dla opcji Materiał wybierz materiał dla warstwy.

Wstawianie warstw do konstrukcji złożonej | 361

 UWAGA Aby utworzyć nowy materiał, który ma zostać dodany do listy, zobacz narzędzie Materiały. Wśród
innych ustawień, narzędzie Materiały zawiera opcje określania wzorów cięcia. Aby uzyskać więcej informacji
na temat materiałów, zobacz Materiały na stronie 1568. Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia i
ustawiania kreskowania dla przekroju, zobacz Wzory wypełnienia na stronie 1558. Nie możesz wybrać materiału
lub grubości warstw granicy warstwy nośnej.

6 Dla opcji Grubość określ grubość warstwy.

7 Aby przesunąć położenie warstwy, wybierz warstwę i kliknij przycisk W górę lub W dół.
8 Ustaw poziom szczegółowości widoku: kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ Właściwości widoku.
Ustaw właściwości poziomu wyświetlania szczegółów na średni lub wysoki.

Zawijanie warstwy
Złożone warstwy ścian mogą się zwijać na elementach , takich jak drzwi i okna, oraz na zakończeniach ścian. Zawijanie jest
widoczne jedynie w rzucie.
Ściana warstwowa bez zawijania na zakończeniach

Zewnętrzne zawijanie na zakończeniach ściany

Wewnętrzne zawijanie na zakończeniach

Zawijanie wokół złożonych elementów wstawianych

Warstwy mogą się zwijać wokół złożonych elementów, takich jak okna o nieprostokątnym kształcie.
Zawijanie wnętrza przy wstawianiu okna

Ustawienie zawijania warstwy

Możesz ustawić zawijanie warstwy we właściwościach typu ściany lub edytując jej konstrukcję.

Aby ustawić zawijanie warstwy przy użyciu właściwości typu

1 Wybierz ścianę złożoną, a następnie kliknij kolejno kartę Modyfikuj ściany ➤ panel Element ➤ listę rozwijaną
Właściwości elementu ➤ Właściwości typu.
2 Jeśli wymagane jest zawijanie przy otworach, dla właściwości Zawijanie przy otworach wybierz opcję Zewnętrzna,
Wewnętrzna lub Obie.
3 Jeśli wymagane jest zawijanie warstwy zakończenia końcowego, dla właściwości Zawijanie na końcach wybierz
opcję Zewnętrzna lub Wewnętrzna.

362 | Rozdział 24 Konstrukcja złożona

 4 Aby ustawić poszczególne warstwy na zawinięcie, zaznacz pole wyboru Zawinięcia na końcu każdej warstwy.

UWAGA Okna i drzwi posiadają właściwość typu zwaną Zamknięciem ściany. Właściwość ta nadpisuje
ustawienia zawijania w oknie dialogowym Edytuj zespół.

Aby ustawić zawijanie warstwy za pomocą edycji konstrukcji

1 Dla opcji Konstrukcja kliknij przycisk Edytuj.
2 Jeśli wymagane jest zawijanie przy otworach, dla właściwości Zawijanie przy otworach wybierz opcję Zewnętrzna,
Wewnętrzna lub Obie.
3 Jeśli wymagane jest zawijanie warstwy zakończenia końcowego, dla właściwości Zawijanie na końcach wybierz
opcję Zewnętrzna lub Wewnętrzna.
4 Kliknij przycisk OK.

Podglądanie geometrii złożonej

Podgląd wyglądu ścian po dodaniu warstw można uzyskać, klikając opcję Podgląd w oknie dialogowym Właściwości typu lub
Edytuj zespół. Rysunek podglądu uaktualnia, gdy edytujesz warstwy ściany.

Warstwy jako Odniesienia

Możesz wybrać warstwę, aby stanowiła punkt odniesienia podczas wymiarowania lub wyrównywania. Umieść wskaźnik na
linii warstwy, która ma zostać użyta jako odniesienie. Aby wybrać warstwę, naciśnij klawisz Tab.
Domyślnie każdy typ komponentu złożonego zawiera dwie warstwy pod nazwą Granica warstwy nośnej. Warstwy te nie
podlegają zmianom i nie mają grubości. Są odniesieniem dla wymiarów.
Podgląd geometrii elementu z Obwiednią warstwy nośnej zaznaczonej na czerwono

Słupy pionowej przyłączonej ściany

Konstrukcja złożona ściany rozciąga się na słupy, kiedy przyłączysz ścianę do słupa.
Ściana warstwowa przyłączona do słupa

Jako rezultat obserwujemy przyłączenie słupa do ściany

Podglądanie geometrii złożonej | 363

Edycja warstw
Aby otrzymać właściwość Struktura, w oknie dialogowym Właściwości typu możesz kliknąć przycisk Edytuj. Okno dialogowe
Edytuj zespół otwiera się wewnątrz okna dialogowego Właściwości typu. Możesz również podejrzeć efekty edytowania warstwy
przez wybranie Podglądu.

Kierunek odwracania ścian warstwowych

Podczas umieszczania ściany złożonej w rzucie można nacisnąć klawisz Spacja, aby zmienić jej orientację. Możesz również

zaznaczyć ścianę istniejącą w rzucie, a pojawi się kontrolka w formie strzałki: . Jeśli klikniesz strzałki, pierwsze i ostatnie
warstwy ściany zmienią położenie.

UWAGA Nie zmieniaj położenia otworów w ścianie, takich jak okna i drzwi.

Ściana warstwowa widoczna na rzucie przed odwracaniem

Ściana złożona po odwróceniu (pierwsza i ostatnia warstwa zostały zamienione miejscami)

364 | Rozdział 24 Konstrukcja złożona

Powierzchnie nachylone
25
Powierzchnie nachylone można utworzyć dla następujących elementów:

■ Dachy
■ Podbicia
■ Sufity
■ Stropy
■ Stropy konstrukcyjne
■ Płyty

Aby utworzyć powierzchnię nachyloną, narysuj strzałkę nachylenia w obszarze rysunku lub zmień właściwości linii obwiedni.

Tematy pokrewne

■ Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych, dachów i podłóg na stronie 722

■ Nachylenia w punkcie na stronie 916

Powierzchnie nachylone — przegląd

Aby utworzyć powierzchnię nachyloną, edytuj obwiednię elementu w rzucie lub widoku 3D. Następnie użyj jednej z poniższych
metod:

■ Strzałka nachylenia: narysuj strzałkę nachylenia na elemencie. Użyj właściwości strzałki nachylenia, aby dokładniej
zdefiniować nachylenie.

■ Właściwości linii obwiedni: zdefiniuj nachylenie powierzchni, zmieniając właściwości jej linii obwiedni.

Sposób mierzenia właściwości nachylenia

Właściwości związane z nachyleniem są mierzone od dolnej lub górnej powierzchni elementu w zależności od typu wybranego
elementu:

■ W przypadku dachów, sufitów, i podbić właściwości związane z nachyleniem są mierzone od dolnej powierzchni.
Na przykład właściwość Odsunięcie wysokości od poziomu określa odległość między poziomem i dolną powierzchnią

dachu.

365
 ■ Właściwości dotyczące nachylenia w przypadku płyt, stropów i stropów konstrukcyjnych są mierzone od powierzchni

górnej. Na przykład właściwość Odsunięcie wysokości od poziomu określa odległość między poziomem a górną

powierzchnią stropu.

Modelowanie wielu nachyleń

Elementy w programie Revit mogą mieć nachylenie tylko w jednym kierunku (nie dotyczy to dachów). Aby utworzyć
powierzchnię z wieloma nachyleniami, utwórz wiele elementów, tak aby każdy miał własne nachylenie. Następnie wyrównaj
i zablokuj razem elementy.

UWAGA W przypadku stropów, stropów konstrukcyjnych i dachów można również użyć narzędzi do edytowania kształtów,
aby podzielić powierzchnię na obszary podrzędne o niezależnych nachyleniach. Zobacz Edycja kształtu stropów
konstrukcyjnych, dachów i podłóg na stronie 722.

Wysoki sufit składający się z dwóch

powierzchni, z których każda ma własne
nachylenie

Strzałka nachylenia
Narzędzie Strzałka nachylenia umożliwia tworzenie powierzchni nachylonych. Strzałki nachylenia można użyć dla dachów,
podbić, sufitów, płyt, stropów i stropów konstrukcyjnych.
Na przykład aby utworzyć płaski nachylony dach, narysuj strzałkę nachylenia od dolnej do górnej krawędzi obwiedni dachu.

366 | Rozdział 25 Powierzchnie nachylone

 Podczas rysowania strzałki nachylenia można wprowadzić wartości właściwości określające wysokość początku i końca strzałki
lub wartość nachylenia. Koniec strzałki nachylenia musi leżeć na jednej z naszkicowanych linii definiujących obwiednię.
Narysowana linia nie może określać nachylenia (chyba że strzałka nachylenia znajduje się na wierzchołku), ponieważ może
dojść do konfliktu między nachyleniami tego samego segmentu.
W poniższym przykładzie pokazano krawędź dachu dwuspadowego. Właściwości strzałki nachylenia zostały zdefiniowane
następująco: Określ = Nachylenie, Odsunięcie wysokości na końcu = 4’ 0” i Nachylenie = 9”/12”.

Kiedy należy używać strzałki nachylenia?

Strzałki nachylenia należy używać gdy:

■ zachodzi potrzeba narysowania nachylenia w rzucie;

■ znana jest wysokość na górze i na dole płaszczyzny elementu, a nie kąt nachylenia. Na przykład strzałki nachylenia mogą
zostać użyte, aby wyrównać płaski dach, aby odpowiadał konkretnej wysokość w punkcie odwodnienia;

■ nachylenie jest skośne na powierzchni lub nieprostokątne względem krawędzi;

■ nachylenie rozpoczyna i kończy się w nietypowym punkcie na powierzchni;

■ zachodzi potrzeba utworzenia facjatki.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą strzałki nachylenia na stronie 368

■ Właściwości strzałki nachylenia na stronie 371

Nachylanie za pomocą właściwości linii obwiedni

Nachyloną powierzchnię można utworzyć, zmieniając właściwości jej linii obwiedni. Ta metoda może być wykorzystywana
w przypadku dachów, podbić, sufitów, stropów i stropów konstrukcyjnych.

Nachylanie za pomocą właściwości linii obwiedni | 367

 ■ Jeśli znana jest początkowa wysokość nachylenia oraz nachylenie , określ właściwości pojedynczej linii szkicu.
Program Revit Architecture oblicza położenie przeciwległej krawędzi nachylonej powierzchni.

■ Jeśli znana jest wysokość dolnej krawędzi oraz górnej krawędzi nachylonej powierzchni, ale jej nachylenie pozostaje
nieznane , określ właściwości równoległych linii szkicu. Program Revit Architecture oblicza nachylenie.

Temat pokrewny

■ Właściwości linii obwiedni powierzchni nachylonych na stronie 372

Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą strzałki nachylenia

Za pomocą tej metody można utworzyć powierzchnię nachyloną na dachu, suficie, podbiciu, płycie, stropie lub stropie
konstrukcyjnym.
1 Jeśli tryb szkicowania nie jest jeszcze aktywny, wybierz element w rzucie i kliknij kartę Modyfikuj
<elementy> ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj obwiednię/podrys/szkic).

2 Kliknij opcję Modyfikuj/utwórz/edytuj obwiednię ➤ kartę Rysuj ➤ (Strzałka nachylenia).

3 Narysuj strzałkę nachylenia w obszarze rysunku: kliknij raz, aby określić jej punkt początkowy (koniec), a
następnie kliknij ponownie, aby określić jej punkt końcowy (początek).
Strzałka nachylenia musi zaczynać się na istniejącej linii szkicu. Aby uzyskać więcej przykładów i porad, zobacz
Strzałka nachylenia na stronie 366.

4 (Opcja) Udoskonal nachyloną powierzchnię, używając jednej z poniższych metod:

Określenie wysokości powierzchni nachylonej na górze i u dołu

a Gdy wybrana jest strzałka nachylenia, przejdź do palety Właściwości.

b Dla opcji Określ wybierz wartość Wysokość na końcu.

c Wprowadź wartości dla następujących właściwości: Poziom na końcu , Odsunięcie wysokości na końcu
, Poziom na początku i Odsunięcie wysokości na początku .

368 | Rozdział 25 Powierzchnie nachylone

 Określenie nachylenia (przyrost wysokości/rzut)

a Gdy wybrana jest strzałka nachylenia, przejdź do palety Właściwości.

b Dla opcji Określ wybierz wartość Nachylenie.

c Wprowadź wartości dla następujących właściwości: Poziom na końcu , Odsunięcie wysokości na końcu
i Nachylenie .

5 Na wstążce kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Aby zobaczyć uzyskaną powierzchnię nachyloną, otwórz widok 3D.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą równoległych linii szkicu na stronie 369

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą pojedynczej linii szkicu na stronie 370

Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą równoległych linii szkicu

Za pomocą tej metody można utworzyć powierzchnię nachyloną na suficie, podbiciu, stropie lub stropie konstrukcyjnym.

UWAGA Aby nachylić płytę, użyj strzałki nachylenia. Aby utworzyć nachylony dach, zobacz Nachylenie dachu na stronie
303.

1 Jeśli tryb szkicowania nie jest jeszcze aktywny, wybierz element w rzucie i kliknij kartę Modyfikuj
<elementy> ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj obwiednię/podrys/szkic).

Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą równoległych linii szkicu | 369

 2 Wybierz jedną linię obwiedni i na palecie Właściwości wykonaj następujące czynności:
■ Wybierz opcję Definiuje stałą wysokość.

■ Wprowadź wartości dla następujących właściwości: Poziom i Odsunięcie od podstawy .

3 Wybierz równoległą linię obwiedni i, używającej tej samej metody, określ właściwości: Poziom i Odsunięcie
od podstawy .

4 Na wstążce kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Aby zobaczyć uzyskaną powierzchnię nachyloną, otwórz widok 3D lub przekrój.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą strzałki nachylenia na stronie 368

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą pojedynczej linii szkicu na stronie 370

Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą pojedynczej linii szkicu

Za pomocą tej metody można utworzyć powierzchnię nachyloną na suficie, podbiciu, stropie lub stropie konstrukcyjnym.

UWAGA Aby nachylić płytę, użyj strzałki nachylenia. Aby utworzyć nachylony dach, zobacz Nachylenie dachu na stronie
303.

1 Jeśli tryb szkicowania nie jest jeszcze aktywny, wybierz element w rzucie i kliknij przycisk (Edytuj
obwiednię/podrys/szkic).
2 Wybierz jedną linię obwiedni i na palecie Właściwości wykonaj następujące czynności:
a Wybierz opcję Definiuje stałą wysokość.

b Wybierz pole Definiuje nachylenie.

c Wpisz wartość właściwości Nachylenie .

d (Opcja) Wprowadź wartości dla następujących właściwości: Poziom i Odsunięcie od podstawy .

370 | Rozdział 25 Powierzchnie nachylone

 3 Na wstążce kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Tematy pokrewne

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą strzałki nachylenia na stronie 368

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą równoległych linii szkicu na stronie 369

Właściwości strzałki nachylenia

Podczas rysowania strzałki nachylenia w celu utworzenia powierzchni nachylonej można określić następujące właściwości na
palecie Właściwości. Zobacz także Sposób mierzenia właściwości nachylenia na stronie 365.

Nazwa Opis

Wiązania

Określ Wybiera metodę definiowania nachylenia powierzchni.

Aby zdefiniować jej nachylenie, wybierz opcję Nachylenie. Wpisz wartość właściwości Nachylenie.
Aby zdefiniować nachylenie, określając wysokość na końcu i na początku strzałki nachylenia, wybierz
właściwość Wysokość na końcu. Następnie wprowadź wartości dla następujących właściwości: Poziom
na końcu, Odsunięcie wysokości na końcu, Poziom na początku i Odsunięcie wysokości na początku.

Poziom na końcu Określa poziom skojarzony z końcem strzałki nachylenia.

Odsunięcie wysokości Określa wysokość początkową powierzchni nachylonej w stosunku do poziomu na końcu. Aby rozpocząć
na końcu poniżej poziomu, wprowadź wartość ujemną.

Poziom na początku Określa poziom skojarzony z początkiem strzałki nachylenia. Właściwość jest włączona, gdy właściwość
Określ jest zdefiniowana jako Wysokość na końcu.

Odsunięcie wysokości Określa wysokość końcową powierzchni nachylonej w stosunku do poziomu na początku. Aby zakończyć
na początku poniżej poziomu, wprowadź wartość ujemną. Właściwość jest włączona, gdy właściwość Określ jest
zdefiniowana jako Wysokość na końcu.

Wymiary

Spadek Określa nachylenie (przyrost wysokości/rzut) powierzchni nachylonej.

Długość Wskazuje rzeczywistą długość tej linii. (Tylko do odczytu)

Właściwości strzałki nachylenia | 371

Właściwości linii obwiedni powierzchni nachylonych
Tworząc albo edytując linię obwiedni dla stropu, stropu konstrukcyjnego sufitu, lub podbicia, można zdefiniować nachylenie
powierzchni. W tym celu na palecie Właściwości należy zmienić właściwości linii. Zobacz także Sposób mierzenia właściwości
nachylenia na stronie 365.

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Wskazuje poziom, z którym skojarzona jest ta linia.

Definiuje nachylenie Wskazuje, że wybrana linia obwiedni stanowi jedną z krawędzi powierzchni nachylonej.
Ta właściwość jest aktywna tylko wówczas, gdy wybrana została właściwość Definiuje stałą wysokość.

Definiuje stałą wysokość Określa, czy cała linia jest na tej samej wysokości w stosunku do skojarzonego z nią poziomu.

Odsunięcie od Określa odległość, na jaką linia ta jest odsunięta od skojarzonego z nią poziomu.
podstawy Aby rozpocząć poniżej poziomu, wprowadź wartość ujemną.
Ta właściwość jest aktywna tylko wówczas, gdy wybrana została właściwość Definiuje stałą wysokość.

Grafika

Widoczny znacznik Jeśli linia obwiedni jest łukiem, określa, czy ma być wyświetlany znacznik środka łuku. Można wymiarować
środka do środkowego znacznika łuku.

Wymiary

Spadek Określa nachylenie (przyrost wysokości/rzut) powierzchni nachylonej.

Ta właściwość jest aktywna tylko wówczas, gdy została wybrana właściwość Definiuje nachylenie.

Długość Wskazuje rzeczywistą długość tej linii. (Tylko do odczytu)

Tematy pokrewne

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą pojedynczej linii szkicu na stronie 370

■ Tworzenie powierzchni nachylonej za pomocą równoległych linii szkicu na stronie 369

372 | Rozdział 25 Powierzchnie nachylone

Kody zespołu Uniformat
26
Właściwości typu Kod zespołu i Opis zespołu wszystkich elementów modelu w programie Revit Architecture są oparte na hierarchicznej liście
kodów Uniformat przypisanych przez R.S. Means. Dla wybranego typu elementu można dodać lub zmienić kod zespołu Uniformat. Właściwość
tylko do odczytu Opis zespołu zostaje zaktualizowana w celu dopasowania do przypisanego kodu.
Pola Kod zespołu i Opis zespołu są dostępne w celu tworzenia zestawień grupujących komponenty według kodu Uniformat.

Aby dodać lub zmienić kod zespołu Uniformat dla typu elementu
1 W obszarze rysunku wybierz wystąpienie typu elementu.

2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.

3 Dla parametru Kod zespołu kliknij pole wartości, a następnie kliknij opcję
.
4 W oknie dialogowym Wybierz kod zespołu przejdź w obrębie hierarchii Klasyfikacja Uniformat i wybierz kod.

PORADA Patrząc na właściwości typu ściany, zobaczysz tylko kody Uniformat powiązane ze ścianami. W menu rozwijanym
w górnej części okna dialogowego można wybrać inne kategorie kodów.

5 Kliknij przycisk OK.

Parametr Opis zespołu zostanie zaktualizowany tak, aby wyświetlał opis nowego kodu.

373
374
Cyrkulacja

375
376
Schody
27
Schody są tworzone w widoku rzutu. W tym celu należy określić bieg lub narysować linie podstopnic i linie obwiedni. Możesz tworzyć biegi
proste, o kształcie litery L, U lub schody spiralne. Możesz również zmieniać obwiednię zewnętrzną schodów zmieniając rysunek. Stopnie i
biegi aktualizują się odpowiednio. Program Revit Architecture automatycznie generuje poręcze dla schodów. W budynkach
wielokondygnacyjnych można zaprojektować jeden zestaw schodów i rozciągnąć identyczne zestawy aż do najwyższego poziomu określonego
we właściwościach schodów.

Liczba stopnic w biegu schodowym wynika z odległości pomiędzy kondygnacjami oraz maksymalnej wysokości podstopnicy określonej we
właściwościach schodów. W obszarze rysunku pojawia się prostokąt reprezentujący podrys biegu schodowego.
Kiedy tworzysz nowe schody, możesz również określić typ poręczy, której chcesz użyć. Zobacz Określanie typu poręczy dla nowych schodów
na stronie 384.
Możesz zestawić schody z parametrami, które zawierają Rzeczywistą wysokość stopnia, Rzeczywistą ilość stopni, Bieg i Szerokość. Zobacz
Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786. Możesz też przypisać schodom etykietę z rodziną etykiet schodów. Etykieta schodów jest
dostępna w folderze Opisy biblioteki rodziny programu Revit Architecture. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Etykiety na
stronie 953.

377
Tworzenie schodów przez rysowanie biegów
Najprostszym sposobem utworzenia schodów jest naszkicowanie biegu. Obwiednie i podstopnice generowane są automatycznie
podczas szkicowania biegu. Po zakończeniu szkicu zostają automatycznie dodane poręcze. Zastosowanie narzędzia Bieg
ogranicza konstrukcję schodów do biegów prostych, biegów prostych za spocznikami oraz schodów spiralnych. W celu większej
kontroli nad projektowaniem schodów bieg należy naszkicować przez naszkicowanie linii obwiedni i podstopnic.

Aby naszkicować bieg

1 Otwórz widok planu lub widok 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Schody.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic schodów ➤ panel Rysuj ➤ Bieg.

Narzędzie Linia jest wybierane domyślnie. W razie potrzeby wybierz inne narzędzie na panelu Rysuj.

4 Kliknij, aby rozpocząć bieg.

Wybierz punkt początkowy na lewej stronie

5 Kliknij, aby zakończyć bieg.

Wybierz punkt końcowy na prawym końcu

6 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

378 | Rozdział 27 Schody

Ukończone schody w widoku 3D z domyślnymi poręczami i tralkami

Aby utworzyć schody ze spocznikiem

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Schody.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic schodów ➤ panel Rysuj ➤ Bieg.

Narzędzie Linia jest wybierane domyślnie. W razie potrzeby wybierz inne narzędzie na panelu Rysuj.

3 Kliknij, aby rozpocząć bieg.

4 Kliknij, aby umieścić spocznik po osiągnięciu żądanej liczby podstopnic.

5 Przeciągnij kursor na pomocniczą linię wymiarową i kliknij, aby rozpocząć rysowanie pozostałych podstopnic.

6 Kliknij, aby zakończyć pozostałe podstopnice.

7 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

Pierwszy bieg schodów - 9 stopni utworzonych, 9 pozostało

Tworzenie schodów przez rysowanie biegów | 379

 Dodatkowy bieg schodów prostopadły do oryginału

Ukończony rysunek z automatycznie utworzonym spocznikiem

Naszkicowany podrys schodów można zmienić za pomocą jednego z narzędzi rysowania.

Aby zmodyfikować bieg schodów

1 Wybierz schody.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Schody ➤ panel Tryb ➤ Edytuj szkic.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Schody > Edytuj szkic ➤ panel Rysuj, a następnie wybierz odpowiednie narzędzie rysowania,
aby dokonać zmian.

Kolejny rysunek przedstawia szkic spocznika zmieniony za pomocą narzędzia rysowania Łuk początek-koniec-promień.
Modyfikowanie biegu schodów

Ukończony szkic ze zmienionym spocznikiem

Można również zmienić naszkicowane schody, zmieniając ich właściwości elementu na palecie Właściwości. Aby uzyskać

dostęp do właściwości typu, kliknij opcję Edytuj typ na palecie Właściwości.

380 | Rozdział 27 Schody

 Aby zobaczyć opis właściwości schodów i ich wartości, zobacz Właściwości schodów na stronie 388.

Tworzenie schodów przez szkicowanie linii obwiedni i podstopnic

Zamiast automatycznego przeliczania biegu schodów przez program Revit Architecture można zdefiniować schody, szkicując
obwiednie i podstopnice. Ta metoda pozwala na większą kontrolę podczas szkicowania podrysu schodów.

1 Otwórz widok planu lub widok 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Schody.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic schodów ➤ panel Rysuj ➤ Obwiednia.
Naszkicuj obwiednie za pomocą jednego z narzędzi rysowania.

4 Kliknij opcję Podstopnica.

Naszkicuj podstopnice za pomocą jednego z narzędzi rysowania.

5 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

Revit Architecture generuje schody wraz z dodanymi automatycznie poręczami.

Schody naszkicowane przy użyciu narzędzi Obwiednia i Podstopnica

Widok 3D schodów naszkicowany przy użyciu narzędzi Obwiednia i Podstopnica

Schody ze spocznikami
Jeśli schody tworzone poprzez szkicowanie linii obwiedni i podstopnic zawierają spocznik, należy podzielić linie obwiedni w
miejscach styku ze spocznikiem, tak aby poręcz dokładnie odzwierciedlała spocznik i pochylenie schodów.

Tworzenie schodów przez szkicowanie linii obwiedni i podstopnic | 381

 1 Po naszkicowaniu schodów, pozostając w trybie szkicowania, kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic

schodów ➤ panel Zmień ➤ Podziel.

2 Podziel linie granicy, gdzie zbiegają się ze spocznikiem.

Modyfikowanie schodów naszkicowanych za pomocą linii obwiedni i podstopnic

Schody naszkicowane za pomocą linii obwiedni i podstopnic można modyfikować w ten sam sposób jak schody naszkicowane
przy użyciu narzędzia Bieg. Za pomocą narzędzi rysowania można zmienić podrys, wystąpienie elementu oraz parametry
typu, aby zmienić parametry schodów.

Wskazówki
■ Nie wolno łączyć ze sobą prawych i lewych linii obwiedni. Można narysować je jako linie pojedyncze lub linie złożone
(np. połączone linie proste i łuki).

■ Połącz linie stopni pomiędzy lewą i prawą obwiednią.

■ Górna linia stopni w biegu schodów przedstawia rzeczywisty stan stopni bez stopnicy.

Tworzenie spiralnej klatki schodowej

1 Otwórz widok planu lub widok 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Schody.

3 Opcjonalnie, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Ustaw, aby wybrać inną
płaszczyznę roboczą schodów. Zobacz Płaszczyzny robocze na stronie 1509.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic schodów ➤ panel Rysuj ➤ (Łuk środek-końce).
5 Kliknij w obszarze rysunku, aby wybrać punkt środkowy spirali.
6 Kliknij punkt początkowy.
7 Kliknij punkt końcowy, aby ukończyć spiralę.
Ukończona spiralna klatka schodowa

382 | Rozdział 27 Schody

 Spirala nie może mieć więcej niż 360 stopni. Jeśli spiralne biegi nachodzą na siebie, zostanie wyświetlone
ostrzeżenie; policzki i balustrady nie są dokładnie umieszczone.

8 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

PORADA Aby utworzyć spiralną klatkę schodową do wielu poziomów, na palecie Właściwości w obszarze Więzy określ
górny poziom dla parametru Górny poziom klatki schodowej.

Tworzenie łukowych spoczników

Podczas szkicowania biegów łukowych można utworzyć spoczniki łukowe o tym samym punkcie środkowym i wartości
promienia.
Spiralne łuki z tymi samymi promieniami i środkami

Ukończony łuk spocznika

Tworzenie łukowych spoczników | 383

Określanie typu poręczy dla nowych schodów
Podczas szkicowania schodów można określić typ poręczy. Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic schodów ➤ panel
Narzędzia ➤ Typ poręczy. To narzędzie dostępne jest wyłącznie podczas szkicowania nowych schodów. Po wybraniu narzędzia
Typ poręczy zostanie wyświetlony monit o wybranie typu poręczy z listy typów istniejących w projekcie. Dostępne są także
opcje Brak lub Domyślny.

Aby określić typ poręczy

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Schody.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic schodów ➤ panel Narzędzia ➤ Typ poręczy.
3 W oknie dialogowym Typ poręczy wybierz jej typ.
Jeśli na liście nie ma żądanego typu, można zamknąć narzędzie Schody, utworzyć typ poręczy i ponownie
uruchomić narzędzie Schody. Można także utworzyć schody z dowolnym typem poręczy i zmienić go później
po utworzeniu żądanej poręczy. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Balustrady na stronie 399.

4 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Domyślnym typem poręczy jest typ określony w narzędziu Wybór typów na stronie 34 po przejściu
do trybu Szkic poręczy. Można zmienić domyślną poręcz, wybierając jej nowy typ w narzędziu Wybór typów
na stronie 34. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Balustrady na stronie 399.

Kalkulator schodów
Do obliczania głębokości stopni schodów służy kalkulator schodów. W kalkulatorze jest stosowany popularny praktyczny
wzór, taki jak wzór określony w publikacji Architectural Graphic Standards. Przed użyciem kalkulatora schodów należy określić
minimalną głębokość podstopnicy i maksymalną wysokość podstopnicy. Zobacz Właściwości schodów na stronie 388.

Używanie Kalkulatora schodów

1 W obszarze rysunku wybierz schody.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu, w obszarze Budowa, w polu Reguły obliczeń kliknij przycisk Edytuj.
4 W oknie dialogowym Kalkulator schodów wybierz opcję Użyj kalkulatora schodów, aby obliczyć nachylenie.
5 W polu Reguła obliczania dla docelowego nachylenia wprowadź wartość, która zostanie pomnożona przez
parametr Zmiana wysokości.
6 Wprowadź wartość, która zostanie pomnożona przez Głębokość stopnicy.
7 W kalkulatorze schodów wprowadź Wynik maksymalny oraz Wynik minimalny.

UWAGA Kalkulator schodów używa wartości głębokości stopnia, którą wpisano we właściwościach elementu
schodów. Jeśli podana przez użytkownika wartość po przeliczeniu przez kalkulator daje wyniki, które
przekraczają akceptowany zakres, na ekranie pojawia się komunikat ostrzegawczy.

8 Kliknij przycisk OK.

384 | Rozdział 27 Schody

 Kalkulator schodów oblicza głębokość stopnicy wyłącznie dla nowych schodów. Nie ma to żadnego wpływu na
istniejące schody.

Praktyczne wzory
Poniżej przedstawiony jest praktyczny wzór dla schodów wewnętrznych podany w publikacji Architectural Graphic Standards.

■ Stopień + Stopnica = 17,5 cala: 7,5 cala dla wysokości stopnia; 10 cali dla głębokości stopnicy.

■ Stopień * Stopnica = 75 cali.

■ 2(Podstopnica) + Stopnica jest większa niż lub równa 24 cale (minimalna wartość graniczna), lub mniej niż lub równe 25
cele (maksymalna wartość graniczna).

Modyfikowanie schodów
Schody można modyfikować na kilka sposobów, np. poprzez zmianę ich obwiedni, podstopnic, linii biegu, poręczy, etykiet,
kierunku oraz grubości stopni dla schodów monolitycznych.

Obwiednie schodów oraz linie stopni i biegu

Obwiednie schodów oraz linie stopni i biegu można modyfikować, aby uzyskać żądany kształt schodów. Przykładowo można
wybrać linię biegu i przeciągnąć ją, aby dodać lub usuwać stopnie.

Modyfikowanie poręczy schodów

Balustrady są dodawane automatycznie podczas dodawania schodów. Po utworzeniu poręcze schodów można modyfikować
w dowolnym momencie.
1 Wybierz poręcz.
Jeśli pracuje się w rzucie, do wybrania poręczy może okazać się niezbędne użycie klawisza TAB.

PORADA Modyfikowanie poręczy w widoku 3D umożliwia prostszy wybór i lepszy podgląd wprowadzanych
zmian.

2 W razie potrzeby zmień właściwości wystąpienia poręczy na palecie Właściwości lub kliknij przycisk
Edytuj typ, aby uzyskać dostęp do właściwości typu.

3 Aby zmienić linię szkicu poręczy, kliknij kolejno kartę Zmień | Balustrady ➤ panel Tryb ➤ Edytuj
ścieżkę.
Linia poręczy jest wybrana w następujący sposób.

Praktyczne wzory | 385

 4 Wprowadź niezbędne zmiany do wybranej linii.
Kiedy pracuje się w trybie szkicowania, można tak modyfikować kształt linii, aby pasował do projektu. Linia
poręczy może składać się z połączonych segmentów liniowych i łukowych, ale nie może tworzyć zamkniętej
pętli. Można zmienić jej rozmiar przez przeciągnięcie niebieskich kontrolek. Zobacz Kontrolki i uchwyty kształtu
na stronie 1440 i Dzielenie elementów na stronie 1500. Linię poręczy można przesunąć w nowe miejsce, np. na
środek schodów. W tej samej sesji nie można rysować kilku poręczy. Przed rozpoczęciem rysowania kolejnej
poręczy należy najpierw dokończyć bieżący szkic poręczy.
Zmodyfikowane schody z centralną poręczą

Przedłużanie poręcz schodowych

Jeśli przedłuża się poręcz schodów (np. na podłogę), trzeba podzielić linię poręczy, tak aby zmienić jej nachylenie i aby stykała
się odpowiednio z podłogą. Zobacz Dzielenie elementów na stronie 1500.
Podziel linię poręczy, tak jak pokazano na rysunku.

386 | Rozdział 27 Schody

 Zakończone przedłużenie poręczy

Przesuwanie etykiet schodów

Etykiety Góra lub Dół pojawiające się w rzutach wraz z biegiem schodów można przeciągnąć na trzy sposoby.

Aby przenieść etykietę schodów

1 Umieść wskaźnik ponad etykietą tekstu schodów.
Obok etykiety zostanie wyświetlona kontrolka przeciągania.

2 Przeciągnij kontrolkę, aby przesunąć etykietę.

Metoda 2
1 Wybierz bieg schodów.
Zostanie wyświetlona niebieska kontrolka przeciągania.

2 Przeciągnij kontrolkę, aby przesunąć etykietę.

Metoda 3
1 Podświetl cały bieg schodów i naciśnij klawisz Tab, aby wybrać uchwyt kształtu.
Naciskaj klawisz Tab, obserwując pasek stanu, dopóki nie zostanie wyświetlona informacja o podświetleniu
uchwytu kształtu.

2 Przeciągnij etykietę do nowego położenia.

Zmiana kierunku schodów

Po naszkicowaniu schodów można zmienić ich kierunek.
1 Wybierz schody w widoku projektu.
2 Kliknij niebieskie kontrolki odwracania.

Zerowa grubość stopnicy dla schodów monolitycznych

Można ustawić grubość stopni schodów monolitycznych na 0. W schodach monolitycznych, takich jak np. schody betonowe,
belki policzkowe, stopnie i podstopnice wykonane są z tego samego materiału.

1 W obszarze rysunku wybierz schody.

Przesuwanie etykiet schodów | 387

 2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu w obszarze Budowa wybierz opcję Schody monolityczne.

4 W polu Podstopnice odznacz parametr Zakończ podstopnicą.

5 Dla parametru Grubość podstopnicy wprowadź wartość 0.

6 Dla parametru Grubość stopnia wprowadź wartość 0.

Właściwości schodów
Kilka właściwości schodów można modyfikować, w tym rzędne górną i bazową, reguły obliczeń i etykiety schodów.

UWAGA W przypadku uaktualniania schodów z poprzedniej wersji programu Revit Architecture, lecz nie wszystkie
parametry wymienione w tej sekcji są widoczne, należy powielić typ schodów z okna dialogowego Właściwości typu. W
rezultacie wszystkie parametry powinny zostać wyświetlone.

Modyfikowanie właściwości schodów

1 Zmień właściwości wystąpienia schodów, modyfikując odpowiednie wartości parametrów na palecie Właściwości.
Zobacz Właściwości wystąpienia schodów na stronie 391.

2 Aby uzyskać dostęp do właściwości typu schodów lub zmodyfikować te właściwości, na palecie Właściwości

kliknij przycisk Edytuj typ.

Zobacz Właściwości typu schodów na stronie 388.

UWAGA Zmiany parametrów typu mają wpływ na wszystkie schody tego typu w projekcie. Można utworzyć
nowy typ schodów - kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu schodów

Nazwa Opis

Budowa

Reguły obliczeń Kliknij polecenie Edytuj, aby ustawić reguły kalkulacji schodów. Zobacz Kalkulator
schodów na stronie 384.

Przedłuż poniżej podstawy Przedłuża policzki poniżej poziomu podstawy schodów. Jest to przydatne w sytuacji,
kiedy policzek przyłącza się do powierzchni podłogi zamiast pozostać na powierzchni
podłogi. Aby przedłużyć policzek, wprowadź liczbę ujemną.

Schody monolityczne Określa, że schody mają zostać wykonane z jednego materiału.

Nałożenie spocznika Dostępne, kiedy schody są ustawione na monolityczne. Kiedy monolityczne schody są
schodami zabiegowymi, spód schodów może być gładki lub stopniowany. Jeśli jest
stopniowany, parametr ten steruje odległością pomiędzy podstopnicą a odpowiednią
pionową powierzchnią pod schodami.

388 | Rozdział 27 Schody

Nazwa Opis

Spód schodów zabiegowych Dostępne, kiedy schody są ustawione na monolityczne. Kiedy monolityczne schody są
schodami zabiegowymi, spód schodów może być gładki lub stopniowany.

Funkcja Wskazuje, czy dane schody są wewnętrzne (wartość domyślna) czy zewnętrzne. Funkcja
jest również wykorzystywana w zestawieniach i do tworzenia filtrów upraszczających
model podczas eksportu.

Grafika

Symbol złamania w rzucie Określa, czy linia cięcia schodów w rzucie zawiera linię przerwania.

Wielkość tekstu Zmienia wielkość symbolu GÓRA-DÓŁ w rzucie.

Czcionka Ustawia czcionkę symbolu GÓRA-DÓŁ.

Materiały i wykończenia

Materiał stopnia Kliknij przycisk, aby otworzyć okno dialogowe Materiały. Zobacz Materiały na stronie 1568,
aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia materiału.

Materiał stopnia Zobacz opis Materiału stopnia.

Materiał policzka Zobacz opis Materiału stopnia.

Materiał monolityczny Zobacz opis Materiału stopnia.

Stopnie

Najmniejsza głębokość stopnia Ustawia dla elementu wartość początkową parametru wystąpienia Rzeczywista
głębokość stopnia. Jeśli parametr Rzeczywista głębokość stopnia przekracza tę wartość,
program Revit Architecture wyświetla ostrzeżenie.

Grubość stopnia Ustawia grubość stopnia.

Długość noska Określa wielkość głębokości stopnia, który jest nadwieszony nad następnym stopniem.

Profil noska Profil gzymsu dodany do przodu stopnicy. Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502. Zobacz
także Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce na stronie 1416. W programie Revit Architecture
dostępne są predefiniowane profile gzymsów.

Zastosuj profil noska Określa jednostronny, dwustronny lub trójstronny nosek stopnia.

Podstopnice

Maksymalna wysokość podstopnicy Ustawia maksymalną wysokość każdej podstopnicy na klatce schodowej.

Zacznij od podstopnicy Jeśli ta opcja jest wybrana, w programie Revit Architecture zostaje dodana podstopnica
do początku schodów. Jeśli odznaczy się pole wyboru, program Revit Architecture usuwa
początkową podstopnicę. Należy zauważyć, że jeśli zostanie anulowane zaznaczenie tego
pola wyboru, może zostać wyświetlone ostrzeżenie o przekroczeniu żądanej liczby przez
rzeczywistą liczbę podstopnic. Aby rozwiązać ten problem, wybierz opcję Zakończ
podstopnicą lub zmień żądaną liczbę podstopnic.

Właściwości typu schodów | 389

 Nazwa Opis

Zakończ podstopnicą Jeśli ta opcja jest wybrana, w programie Revit Architecture zostaje dodana podstopnica
do końca schodów. Jeśli wyczyści się pole wyboru, program Revit Architecture usuwa
końcową podstopnicę.

Typ podstopnicy Decyduje o podstopnicach (proste lub ukośne) lub o ich braku.

Grubość podstopnicy Ustawia grubość podstopnicy.

Połączenie stopnicy i podstopnicy Przełącza połączenie stopnicy i podstopnicy względem siebie. Podstopnica może wystawać
poza stopnicę lub na odwrót.

Policzki

Przytnij policzki na górze Przycięcie policzków na górze wpływa na górne zakończenie belek policzkowych w biegu
schodów. Wybranie ustawienia Nie tnij spowoduje przycięcie policzka jednym pionowym
cięciem i powstanie punktu na górze. Wybranie ustawienia Skojarz poziom spowoduje
poziome cięcie policzka i złączenie góry z górnym poziomem. Jeśli wybrano opcję Skojarz
policzek spocznika, zostanie wykonane cięcie poziome na tej samej wysokości, na której
znajduje się góra policzka na spocznikach. Aby efekty zastosowania tego parametru stały
się wyraźnie widoczne, konieczne może być usunięcie zaznaczenia z pola wyboru Zakończ
podstopnicą.

Prawy policzek Ustawia typ policzka dla prawej strony schodów. Brak oznacza brak policzka. Zamknięty
policzek otacza podstopnice i stopnie. Otwarty policzek odsłania podstopnice i stopnie.

Lewy policzek Zobacz opis dla prawego policzka.

Policzki środkowe Ustawia liczbę policzków pojawiających się pod schodami pomiędzy ich lewą i prawą
stroną.

Grubość policzka Ustawia grubość policzków.

Wysokość policzka Ustawia wysokość policzków.

Odsunięcie otwartego policzka Dostępne, gdy schody mają otwarte policzki. Przenosi otwarte policzki z jednej strony na
drugą. Jeśli na przykład odsunie się otwartą prawą podłużnicę, porusza się ona w kierunku
lewego policzka.

Wysokość przewężenia policzka Steruje zależnością pomiędzy policzkami bocznymi a stopniami. Jeśli zwiększy się liczbę,
policzek przesuwa się w dół względem stopnicy. Stopnice się nie przesuwają. Wysokość
poręczy względem stopni się nie zmienia, lecz tralki zostają przedłużone w dół aż do góry
policzka. Wysokość ta jest mierzona od końca stopnicy (dolny narożnik) do dolnej strony
policzka, prostopadle do policzka.

Wysokość płyty spocznika Umożliwia policzkom posiadanie innej zależności wysokości do spoczników, niż do biegów
nachylonych. Przykładowo obniża to poziom policzka w kierunku spocznika na schodach
w kształcie litery U.

Dane identyfikacyjne

Znacznik typu Wartość do przypisania do konkretnych schodów. Opcja ta jest przydatna, jeśli trzeba ro-
zróżnić więcej niż jeden zestaw schodów. Wartość ta musi być charakterystyczna dla
poszczególnych schodów w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest
ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie można

390 | Rozdział 27 Schody

 Nazwa Opis
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678).

Opis indeksowy Dodaje lub umożliwia edycję opisów indeksowych schodów. Kliknij pole wartości, aby
otworzyć okno dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu dla schodów. Nie może być zastosowana.

Producent Producent dla materiału schodów. Nie może być zastosowana.

Komentarze typu Określone komentarze na temat typu schodów.

URL Łącze do strony WWW producenta lub inne łącze.

Opis Opis dla schodów, np. okrężne.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Koszt Koszt materiału.

Właściwości wystąpienia schodów

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom podstawy Ustawia podstawę schodów.

Odsunięcie podstawy Ustawia wysokość schodów od jej rzędnej bazowej.

Najwyższy poziom Ustawia górę schodów.

Odsunięcie góry Ustawia odsunięcie schodów od poziomu góry.

Górny poziom klatki schodowej Ustawia górę schodów w budynku wielokondygnacyjnym. Zaletą używania tego parametru
(w przeciwieństwie do rysowania pojedynczych biegów) jest to, że jeśli zmienisz poręcz
dla jednego biegu, jest ona zmieniana dla wszystkich biegów. Jeśli użyje się tego parametru,
wielkość pliku projektu programu Revit Architecture nie zmienia się, jakby użytkownik
rysował niezależne biegi.

UWAGA Poziomy (piętra) wielokondygnacyjnego budynku powinny znajdować się w

równych odległościach. Przykładowo każdy poziom powinien być oddalony od drugiego
o 4 metry.

Grafika

Tekst do góry Ustawia tekst dla symbolu Góra w rzucie. Domyślną wartością jest UP.

Tekst w dół Ustawia tekst dla symbolu Dół w rzucie. Domyślną wartością jest DN.

Etykieta Góra Wyświetla lub ukrywa etykietę Góra w rzucie.

Właściwości wystąpienia schodów | 391

 Nazwa Opis

Strzałka do góry Wyświetla lub ukrywa strzałkę Góra w rzucie.

Etykieta w dół Wyświetla lub ukrywa etykietę Dół w rzucie.

Strzałka w dół Wyświetla lub ukrywa strzałkę Dół w rzucie.

Pokaż strzałkę do góry we wszystkich Wyświetla strzałkę do góry we wszystkich widokach projektu.
widokach

Wymiary

Szerokość Szerokość schodów.

Żądana liczba podstopnic Liczba podstopnic jest obliczana na podstawie wysokości pomiędzy poziomami.

Rzeczywista liczba podstopnic Zazwyczaj wartość ta jest taka sama, jak dla parametru Żądana liczba stopni. Jednakże
może być inna, jeśli nie zostało dokończone dodawanie poprawnej liczby stopni dla
danego biegu schodów. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Rzeczywista wysokość stopnia Wyświetla rzeczywistą wysokość stopnia. Ta wartość jest równa lub mniejsza od wartości
określonej w parametrze Maksymalna wysokość stopnia. Wartość ta jest wartością tylko
do odczytu.

Rzeczywista głębokość stopnia Można ustawić tę wartość, aby zmienić głębokość stopnicy bez tworzenia nowego typu
schodów. Również Kalkulator schodów może zmienić tę wartość, aby spełnić równanie
schodów.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Określone komentarze dotyczące klatki schodowej.

Znacznik Etykieta utworzona dla schodów. Wartość ta musi być charakterystyczna dla
poszczególnych schodów w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest
ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678).

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym schody zostały utworzone.

Etap wyburzania Etap, w którym schody zostały usunięte.

392 | Rozdział 27 Schody

Rampy
28
Do szkicowania ramp służą te same narzędzia i procedury, których używa się do szkicowania schodów. Rampy można tworzyć w rzucie lub
widoku 3D, szkicując bieg rampy lub linie obwiedni i podstopnic. Podobnie jak w przypadku schodów można zdefiniować biegi proste, w
kształcie litery L, w kształcie litery U lub rampy spiralne. Można również zmieniać obwiednię zewnętrzną rampy, modyfikując rysunek.
Ukończona rampa

Dodawanie rampy
Najprostszym sposobem dodania rampy jest naszkicowanie jej biegu. Zastosowanie narzędzia Bieg ogranicza jednak konstrukcję
rampy do biegów prostych, biegów prostych za spocznikami oraz ramp spiralnych. W celu uzyskania większej kontroli nad
projektowaniem ramp należy narysować bieg rampy przy użyciu narzędzi Obwiednia i Stopnie.
1 Otwórz rzut lub widok 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Rampa.

Program Revit Architecture przechodzi w tryb szkicowania i narzędzie Bieg jest aktywne.

3 Opcjonalnie, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ Ustaw, aby wybrać inną
płaszczyznę roboczą. Zobacz Płaszczyzny robocze na stronie 1509.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic rampy ➤ panel Rysuj i wybierz opcję (Linia) lub (Łuk z
punktem środkowym, początkowym i końcowym).
5 Umieść wskaźnik w polu rysowania i przeciągnij, aby naszkicować bieg rampy.

6 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

PORADA Domyślne ustawienia dla Poziomu górnego i właściwości Górnego odsunięcia mogą zbyt wydłużać
rampę. Dla właściwości Poziom góry ustaw wartość poziomu bieżącego, a dla właściwości Odsunięcie góry
ustaw niższą wartość.

393
Określanie typu rampy dla nowych ramp
Podczas szkicowania nowej rampy można określić typ poręczy. Ta opcja jest dostępna wyłącznie podczas szkicowania nowych
ramp.

1 Aby rozpocząć nową rampę, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Rampa.

2 Kliknij kolejno kartę Utwórz szkic rampy ➤ panel Narzędzia ➤ Typ poręczy.
3 W oknie dialogowym Typ poręczy zaznacz jeden z istniejących w projekcie typów poręczy lub zaznacz opcję
Domyślny, aby dodać domyślny typ poręczy. Możesz też zaznaczyć opcję Brak, aby określić brak poręczy.
Jeśli zostanie wybrane ustawienie Domyślny, program Revit Architecture użyje typu poręczy wyświetlanego po
aktywowaniu narzędzia Poręcz, a następnie wybraniu opcji Właściwości poręczy. Domyślną poręcz można
zmienić, zaznaczając nowy typ w oknie dialogowym Właściwości typu. Aby uzyskać więcej informacji na ten
temat, zobacz Balustrady na stronie 399.

UWAGA Jeśli wymaganego typu poręczy nie ma na liście w oknie dialogowym Typ poręczy, można porzucić
narzędzie Rampa, utworzyć typ poręczy i ponownie rozpocząć proces tworzenia ramp. Można także utworzyć
rampę z jakimkolwiek typem poręczy i zmienić ją później, po utworzeniu żądanej poręczy. Aby uzyskać
więcej informacji, zobacz Balustrady na stronie 399 i Podręcznik rodzin na stronie 502.

4 Kliknij przycisk OK.

Zmiana typu rampy

Aby zmienić typ rampy w trybie szkicowania

1 Na Paleta Właściwości na stronie 33 kliknij przycisk Edytuj typ.

2 W oknie dialogowym Właściwości typu, w polu Typ wybierz inny typ rampy.

Aby zmienić typ rampy w rzucie

1 Wybierz rampę w rzucie lub w widoku 3D.
2 W Wybór typów na stronie 34, z listy rozwijanej wybierz żądany typ rampy.

Edycja rampy
1 Wybierz rampę w rzucie lub w widoku 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Rampy ➤ panel Tryb ➤ Edytuj szkic.

Właściwości rampy
Kilka właściwości ramp można modyfikować, w tym grubość, nachylenie i poziom podstawy.

394 | Rozdział 28 Rampy

Modyfikowanie właściwości rampy
1 Aby zmodyfikować właściwości elementu rampy, zmień odpowiednie wartości parametru na palecie Właściwości.
Zobacz Właściwości wystąpienia rampy na stronie 396.

2 Aby uzyskać dostęp do właściwości typu rampy lub je zmodyfikować, na palecie Właściwości kliknij opcję

Edytuj typ.
Zobacz Właściwości typu rampy na stronie 395.

UWAGA Zmiany właściwości typu mają wpływ na wszystkie rampy tego typu w projekcie. Można utworzyć
nowy typ rampy — kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu rampy

Nazwa Opis

Budowa

Grubość Ustawia grubość rampy. Ta właściwość jest dostępna tylko wtedy, gdy właściwość Kształt
ustawiona jest jako gruba.

Funkcja Wskazuje, czy dana rampa jest wewnętrzna (wartość domyślna) czy zewnętrzna. Funkcja
jest również wykorzystywana w zestawieniach i do tworzenia filtrów upraszczających
model podczas eksportu.

Grafika

Wielkość tekstu Rozmiar czcionki tekstu do góry i tekstu w dół dla rampy.

Czcionka Czcionka tekstu do góry i tekstu w dół dla rampy.

Materiały i wykończenia

Materiał rampy Materiał zastosowany do powierzchni rampy do renderingu.

Wymiary

Maksymalna długość pochylni Określa maksymalną wielkość kolejnych pochylni, zanim wymagany będzie spocznik.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy rampy. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Definiuje model rampy.

Producent Definiuje producenta rampy.

Komentarze typu Komentarze dotyczące rampy.

URL Ustawia URL.

Modyfikowanie właściwości rampy | 395

 Nazwa Opis

Opis Opis rampy.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Ustawia znacznik typu poręczy.

Koszt Koszt rampy.

Inne

Największe nachylenie (1/x) Ustawia maksymalne nachylenie dla rampy.

Kształt Stosuje kształt rampy dla celów wyświetlania.

Właściwości wystąpienia rampy

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom podstawy Ustawia podstawę rampy.

Odsunięcie podstawy Ustawia wysokość rampy od poziomu podstawy.

Najwyższy poziom Ustawia górę rampy.

Odsunięcie góry Ustawia odsunięcie rampy od poziomu górnego.

Górny poziom klatki schodowej Ustawia górę rampy w budynku wielokondygnacyjnym.

Grafika

Tekst górny Określa tekst górny.

Tekst dolny Określa tekst dolny.

Etykieta górna Wskazuje, czy zostanie wyświetlony tekst górny.

Etykieta dolna Wskazuje, czy zostanie wyświetlony tekst dolny.

Pokaż strzałkę do góry we wszystkich Wskazuje, czy strzałka w górę będzie wyświetlana we wszystkich widokach.
widokach

Wymiary

Szerokość Szerokość rampy.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Specyficzne komentarze dotyczące rampy.

396 | Rozdział 28 Rampy

Nazwa Opis

Znacznik Unikatowy identyfikator rampy.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym rampa została utworzona. Zobacz Tworzenie etapów na stronie 886.

Etap wyburzania Etap, w którym rampa została usunięta. Zobacz Wyburzanie elementów na stronie 892.

Właściwości wystąpienia rampy | 397

398
Balustrady
29
Balustrady można dodawać do poziomów jako komponenty autonomiczne lub dołączać je do obiektów nadrzędnych (jak podłogi, rampy lub
schody).

Podczas szkicowania balustrady poręcze i tralki są umieszczane automatycznie w równych odstępach. Aby uzyskać informacje na temat
edytowania tralek i umieszczania słupków, zobacz Kontrolowanie umieszczenia tralek i słupków na stronie 402.
Kształt poręczy i tralek jest określony w rodzinach profili wczytanych do projektu. Zobacz Właściwości poręczy na stronie 407.

Dodawanie balustrady

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Obieg ➤ Balustrada.

2 Jeśli nie jest włączony widok, w którym można naszkicować balustradę, zostanie wyświetlony monit o wskazanie
widoku. Wybierz widok z listy i kliknij przycisk Otwórz widok.
3 Aby ustawić obiekt nadrzędny dla balustrady, kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz ścieżkę balustrady ➤ panel

Narzędzia ➤ Wybierz nowy obiekt nadrzędny, a następnie umieść wskaźnik w pobliżu obiektu
nadrzędnego (na przykład podłogi lub klatki schodowej).
Podczas przesuwania wskaźnika zostają wyróżnione odpowiednie obiekty nadrzędne.

UWAGA Aby zaznaczyć poziom, kliknij w polu rysowania i rozpocznij rysowanie balustrady.

399
 4 Kliknij obiekt nadrzędny, aby go zaznaczyć.
5 Naszkicuj balustradę.
W przypadku dodawania balustrady do biegu schodów, musi być ona naszkicowana wzdłuż wewnętrznej linii
policzka schodów, aby balustrada stanowiła prawidłowy obiekt nadrzędny i aby miała odpowiednie nachylenie.
Aby uzyskać więcej informacji na temat szkicowania, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

6 W razie potrzeby zmień właściwości elementu na palecie Właściwości lub kliknij przycisk Edytuj typ,
aby uzyskać dostęp do właściwości typu i je zmienić.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Właściwości poręczy na stronie 407.

7 Kliknij przycisk Zakończ tryb edycji.

8 Przełącz się na widok 3D, aby zobaczyć balustradę.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie konstrukcji balustrady na stronie 400

■ Modyfikowanie wysokości i nachylenia poręczy na stronie 401

■ Kontrolowanie umieszczenia tralek i słupków na stronie 402

■ Właściwości poręczy na stronie 407

Zmiana typu balustrady

Aby zmienić typ balustrady w trybie szkicowania

1 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

2 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Typ wybierz inny typ balustrady.

Aby zmienić typ balustrady w widoku projektu

1 Wybierz balustradę w widoku projektu.
2 W narzędziu Wybór typów na stronie 34 z listy rozwijanej wybierz żądany typ balustrady.

Modyfikowanie konstrukcji balustrady

Można zmienić wysokość, odsunięcie, profil, materiał i liczbę poręczy wewnątrz typu balustrady.

1 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

2 W oknie dialogowym Właściwości typu dla parametru Struktura poręczy kliknij przycisk Edycja.

UWAGA Zmiany właściwości typu mają wpływ na wszystkie balustrady tego typu w projekcie. Można
utworzyć nowy typ balustrady — kliknij przycisk Powiel.

3 W oknie dialogowym Edytuj poręcze dla każdej poręczy określ następujące właściwości:
■ Wysokość i odsunięcie.

400 | Rozdział 29 Balustrady

 ■ Profil poręczy. Aby utworzyć własny profil poręczy, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

■ Materiał. Aby utworzyć własny materiał poręczy, zobacz Materiały na stronie 1568.

4 Aby utworzyć dodatkową poręcz, kliknij przycisk Wstaw. Wprowadź nazwę poręczy oraz następujące właściwości:
wysokość, odsunięcie, profil i materiał.
5 Wybierz W górę lub W dół, aby dostosować położenie balustrady.
6 Po ustawieniu właściwości kliknij OK.

Modyfikowanie połączeń poręczy

Następująca procedura służy do pojedynczego nadpisywania połączeń dla balustrady.
1 Otwórz rzut lub widok 3D zawierający balustradę.

2 Wybierz poręcz, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Balustrady ➤ panel Tryb ➤ Edytuj ścieżkę.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Balustrady > Edytuj ścieżkę ➤ panel Narzędzia ➤ Edytuj połączenia
poręczy.
4 Przesuń wskaźnik wzdłuż ścieżki balustrady.
Po przesunięciu wskaźnika na połączenie w ścieżce pojawia się wokół niego prostokąt.

5 Kliknij, aby wybrać połączenie. Po wybraniu połączenia zostanie wyświetlony na nim symbol X.
6 Na pasku opcji dla opcji Połączenie poręczy wybierz metodę łączenia.
Metody łączenia są ustawione przez parametry Połączenia kątowe i Połączenia styczne dla typu balustrady. Aby
uzyskać więcej informacji na temat tych parametrów i metod łączenia, zobacz Właściwości typu poręczy na
stronie 408.

7 Kliknij przycisk Zakończ tryb edycji.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie konstrukcji balustrady na stronie 400

■ Modyfikowanie wysokości i nachylenia poręczy na stronie 401

■ Kontrolowanie umieszczenia tralek i słupków na stronie 402

■ Balustrady na stronie 399

Modyfikowanie wysokości i nachylenia poręczy

Można kontrolować wysokość i spadek pojedynczych linii rysunku poręczy. Przykładowo w zestawie schodów w kształcie
litery U może wystąpić konieczność ustawienia wewnętrznej poręczy o wysokości innej, niż wysokość poręczy zewnętrznej.
Przy pomocy wyrównania spadku można kontrolować, jak segment poręczy podąża za spadkiem schodów. Segment może
być płaski w niektórych punktach lub pod skosem w innych.

Aby zmodyfikować wysokość i nachylenie balustrady

1 Otwórz rzut zawierający poręcz.

Modyfikowanie połączeń poręczy | 401

 2 Wybierz poręcz, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Balustrady ➤ panel Tryb ➤ Edytuj ścieżkę.
3 Wybierz linię szkicu poręczy.
Należy zauważyć, że na pasku opcji w obszarze Korekcja wysokości wybrana jest opcja Według typu, co wskazuje,
że dopasowanie wysokości jest kontrolowane przez typ poręczy.

4 W polu Korekcja wysokości wybierz opcję Niestandardowa.

5 Wprowadź wartość w przylegającym polu tekstowym.
6 W polu Nachylenie wybierz jedną z następujących wartości:
■ Wg obiektu nadrzędnego. Segment poręczy podąża za nachyleniem obiektu nadrzędnego (np. schodów
lub ramp).

■ Płaskie. Segment poręczy jest poziomy, nawet jeśli obiekt nadrzędny jest nachylony. Aby połączyć na
zakręcie schodów poręcze podobne do przedstawionych na poniższej ilustracji, może być konieczne użycie
korekcji wysokości lub edycja połączenia poręczy.

■ Nachylone. Segment poręczy jest nachylony w taki sposób, że tworzy nieprzerwane połączenie z przyległymi
segmentami.

Kontrolowanie umieszczenia tralek i słupków

Rozmieszczenie tralek i słupków wzdłuż poręczy można kontrolować. Z domyślnym szablonem projektu dostarczony jest
prosty wzór tralek. Można użyć tego wzoru, zmodyfikować go lub utworzyć bardziej złożony wzór.

402 | Rozdział 29 Balustrady

 UWAGA Jeśli nowy projekt jest tworzony na podstawie pliku szablonu, tralki i słupki są dodawane domyślnie podczas
szkicowania poręczy. Jeśli nowy projekt jest tworzony bez użycia szablonu, tralki i słupki nie są umieszczane domyślnie
podczas szkicowania poręczy.

Tworzenie niestandardowego wzoru tralek

1 Na rzucie wybierz poręcz.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu dla parametru Położenie balustrady kliknij przycisk Edytuj.

UWAGA Zmiany właściwości typu mają wpływ na wszystkie poręcze tego typu w projekcie. Można utworzyć
nowy typ poręczy — kliknij przycisk Powiel.

4 Wpisz nazwę dla pierwszej części wzoru tralki.

5 W polu Rodzina tralek wykonaj jedną z następujących czynności:
Jeśli chcesz... Wtedy...

pokazać poręcze i słupki, ale nie wybierz opcję Brak.

tralki

użyć rodziny tralek istniejącej na wybierz jedną z tralek z listy.

rysunku

użyć rodziny tralek nie istniejącej wczytaj dodatkowe rodziny tralek przed dokonaniem wyboru. Aby uzyskać więcej
na rysunku informacji na temat wczytywania rodzin, zobacz Wczytywanie rodzin na stronie
512.

6 W polu Podstawa wykonaj jedną z następujących czynności:

Aby określić jako podstawę... Wtedy...

krawędzią podłogi, stopnicą, wybierz Obiekt nadrzędny.

poziomem lub rampą

jedną z istniejących konstrukcji wybierz nazwaną poręcz z listy.

poręczy w rysunku

konstrukcją poręczy, która nie wybierz Anuluj i kliknij polecenie Edytuj konstrukcję poręczy w oknie dialogowym
jest określona na rysunku Właściwości typu.

7 Wprowadź wartość w polu Odsunięcie podstawy.

8 Wybierz opcję Góra. Należy odnieść się do poprzedniej tabeli.
9 Wpisz wartość dla opcji Odsunięcie góry.
10 Wpisz wartość dla opcji Odstęp od poprzedniego.
11 Wpisz wartość dla odsunięcia.
12 W polu Przerwij wzór wykonaj jedną z następujących czynności:
Jeśli chcesz, aby wzór tralek.. Wtedy...

rozciągał się na całej długości na wybierz Koniec każdego segmentu.

każdym segmencie poręczy

Tworzenie niestandardowego wzoru tralek | 403

 Jeśli chcesz, aby wzór tralek.. Wtedy...

został przerwany i umieścił wybierz opcję Kąty większe niż i wpisz wartość dla kąta. Jeśli poręcz zakręca pod
słupek na kącie skrętu poręczy kątem równym lub większym niż ta wartość, wzór jest przerywany i dodawany
jest słupek. Zwykle wartość ta pozostaje równa 0. Kąty skrętu są mierzone w rzucie.
Przerwania segmentów poręczy niewystępujące na zakręcie są ignorowane.

pozostał nieprzerwany niezale- wybierz opcję Nigdy. Tralki są rozmieszczone wzdłuż całej długości poręczy.
żnie od jakichkolwiek przerw lub
zakrętów w poręczy

13 Określ wyrównanie.
Należy odnieść się do opisu polecenia Wyrównaj w sekcji Właściwości wzoru tralek na stronie 404.

14 Wybierz opcję Wypełnienie nadmiernej długości, jeśli wybrano jedną z opcji dla wyrównania: Do początku, Do
końca lub Do środka.
Należy odnieść się do opcji Wypełnienie nadmiernej długości w sekcji Właściwości wzoru tralek na stronie 404.

15 Kliknij przycisk OK.

Nadpisywanie głównego wzoru tralek dla schodów

Można napisać główny wzór tralek i ustawić wzór specyficzny dla schodów.
1 Na rzucie wybierz poręcz.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu dla parametru Położenie balustrady kliknij przycisk Edytuj.
4 W oknie dialogowym Edytuj położenie tralki wybierz opcję Rozłóż tralki na stopniu schodów.
5 Określ liczbę tralek na każdym stopniu.
6 Określ rodzinę tralek dla schodów.
7 Kliknij przycisk OK.

Właściwości wzoru tralek

Poniżej podano właściwości wyświetlania głównego wzoru tralek.

Właściwość Opis

Nazwa Nazwę konkretnej tralki wewnątrz wzoru.

Rodzina tralek Rodzina stylów tralek lub słupków. Jeśli wybrano wartość Brak, w tej części wzoru nie będą
wyświetlane żadne tralki ani słupki.

Podstawa Określa, gdzie dół tralki jest umieszczony: na górze poręczy, na dole poręczy lub na górze obiektu
nadrzędnego. Obiektem nadrzędnym może być poziom, podłoga, stopień lub rampa.

Odsunięcie podstawy Ujemna lub dodatnia odległość pionowa pomiędzy dołem tralki i podstawą.

Góra Określa, gdzie góra tralki jest umieszczona (zwykle na poręczy). Wartości są takie same, jak
Podstawa.

404 | Rozdział 29 Balustrady

 Właściwość Opis

Odsunięcie góry Ujemna lub dodatnia odległość pionowa pomiędzy górą tralki i podstawą.

Odstęp od poprzedniego Odległość pomiędzy początkiem wzoru i pierwszą tralką lub dla późniejszych tralek odległość
od poprzedniej tralki we wzorze.

Odsunięcie Odległość do wnętrza lub zewnętrza ścieżki poręczy.

Złam wzór Punkt na segmencie poręczy, na którym kończy się wzór tralki.

Kąt Wartość określająca kąt załamania wzoru. Właściwość ta jest dostępna, kiedy opcja Kąty większe
niż jest wybrana dla polecenia Złam wzór.

Długość wzoru Suma wszystkich wartości wyszczególnionych w polu Odstęp od poprzedniego słupa.

Wyrównaj Tralki z wzorami są wyrównane wzdłuż długości odcinka poręczy.

■ Początek rozpoczyna wzór od początku segmentu poręczy. Jeśli długość wzoru nie jest
dokładną wielokrotnością długości poręczy, wtedy pojawia się nadmierna przestrzeń
pomiędzy ostatnim wystąpieniem wzoru i końcem segmentu poręczy.
■ Koniec rozpoczyna wzór od końca segmentu poręczy. Jeśli długość wzoru nie jest dokładną
wielokrotnością długości poręczy, wtedy pojawia się nadmierna przestrzeń pomiędzy
ostatnim wystąpieniem wzoru i początkiem segmentu poręczy.
■ Środek umieszcza pierwszy wzór tralki w środku segmentu poręczy i każda nadmierna
przestrzeń pojawia się w równym stopniu na początku i końcu poręczy.
■ Opcja Rozstrzel wzór, aby dopasować rozciąga wzór równomiernie wzdłuż długości odcinka
poręczy. Nie ma nadmiernego odstępu i faktyczna wartość umieszczenia wzoru różni się od
wartości wskazanej w opcji Długość wzoru.

To, jak program Revit Architecture określa początek i koniec, zależy od kierunku rysowania
poręczy: od prawej do lewej lub od lewej do prawej.

Wypełnienie nadmiernej długości Jeśli istnieje dodatkowa przestrzeń na segmencie poręczy, lecz nie może być wypełniona wzorem,
można ustawić, jak wypełnić tę przestrzeń. Można określić, że konkretna rodzina tralek wypełni
nadmiar przestrzeni i ustawi wzrost odstępów dla niej. Można określić, że wzór tralek będzie
ścięty, aby wypełnić nadmiar długości lub można określić brak, aby ten nadmiar pozostał otwarty.
Właściwość ta jest dostępna, jeśli opcja Wyrównaj jest ustawiona na wartości Początek, Koniec
lub Środek.

Odstęp Odległość pomiędzy tralkami wypełniającymi każdą nadmierną długość na segmencie poręczy.
Właściwość ta jest dostępna, jeśli rodzina tralek lub słupków jest wybrana dla właściwości
Wypełnienie nadmiaru długości.

Określanie słupków początkowych, narożnych i końcowych

1 Na rzucie wybierz poręcz.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu dla parametru Położenie balustrady kliknij przycisk Edytuj.
4 Określ rodzinę słupków początkowych, narożnych i końcowych. Wybierz wartość Brak, jeśli na początku, w
narożnikach lub na końcu poręczy słupki nie powinny być wyświetlane.

Określanie słupków początkowych, narożnych i końcowych | 405

 Rodziny tralek są domyślnie przycinane, aby nie krzyżowały się z poręczą. Taka sytuacja jest pokazana na
ilustracji poniżej: ustawienie to może nie być odpowiednie dla słupków. Aby ustawić krzyżowanie się słupków
z poręczą, kliknij prawym przyciskiem myszy typ rodziny w Przeglądarce projektu, a następnie kliknij przycisk
Właściwości. Wybierz właściwość Słupek.

5 Określ podstawę dla każdego słupka.

6 Opcjonalnie wprowadź wartość odsunięcia podstawy każdego słupka.
7 Określ górę dla każdej.
8 Opcjonalnie wprowadź wartość dla właściwości Odsunięcie góry.
9 Opcjonalnie wprowadź wartość w polu Odstęp.
10 Opcjonalnie wprowadź wartość w polu Odsunięcie.
11 Wybierz położenie słupków narożnych według następujących warunków:
Jeśli... Wtedy...

chcesz umieścić narożny słupek wybierz Koniec każdego segmentu.

na końcu każdego segmentu
poręczy

chcesz umieścić narożny słupek, wybierz opcję Kąty większe niż i wpisz wartość dla kąta. Jeśli poręcz skręca pod
kiedy segment poręczy skręca o kątem większym niż ta wartość, słupek jest umieszczony na zakręcie. Zwykle
większą niż dana wartość wartość ta pozostaje równa 0. Kąty skrętu są mierzone w rzucie. Przerwania
segmentów poręczy niewystępujące na zakręcie są ignorowane.

Jeśli nie chcesz umieścić słupka wybierz opcję Nigdy.

niezależnie od innych przerw lub
skrętów w poręczy,

12 Kliknij przycisk OK.

Właściwości wzoru słupków

Poniżej podano właściwości wyświetlania głównego wzoru słupków.

Właściwość Opis

Nazwa Nazwa konkretnego słupka w ramach tralek.

Rodzina tralek Rodzina słupków. Można również wybrać opcję Brak lub Domyślna.

Podstawa Określa, gdzie dół słupka jest umieszczony: na górze poręczy, na dole poręczy lub na górze obiektu
nadrzędnego. Obiektem nadrzędnym może być poziom, podłoga, stopień lub rampa.

406 | Rozdział 29 Balustrady

 Właściwość Opis

Odsunięcie podstawy Ujemna lub dodatnia pionowa odległość pomiędzy dołem słupka i podstawą.

Góra Określa, gdzie góra słupka jest umieszczona (zwykle na poręczy). Wartości są takie same, jak Podstawa.

Odsunięcie góry Ujemna lub dodatnia pionowa odległość pomiędzy górą słupka i podstawą.

Przestrzeń Przestrzeń potrzebna, aby przesunąć słupek w lewo lub w prawo od danego położenia. Przykładowo dla
początkowego słupka możliwa jest sytuacja, że będzie trzeba przesunąć go o 4 cale w lewo, aby był
zrównany z poręczą. W tym przypadku ustaw przerwę na -4 cale.

Odsunięcie Odległość do wnętrza lub zewnętrza ścieżki poręczy.

Słupki narożne Określa, gdzie narożne słupki są rozmieszczone wzdłuż segmentu poręczy.

Kąt Wartość określająca kąt dodania słupa. Jest to używane, kiedy opcja Kąty większe niż jest wybrana dla pola
Słupki narożne.

Usuwanie tralek i słupków

1 Na rzucie wybierz poręcz.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu dla parametru Położenie balustrady kliknij przycisk Edytuj.

UWAGA Zmiany właściwości typu mają wpływ na wszystkie poręcze tego typu w projekcie. Można utworzyć
nowy typ poręczy — kliknij przycisk Powiel.

4 W oknie dialogowym Edytuj położenie tralki wybierz tralkę lub słupek, które powinny zostać usunięte z głównego
wzoru.
5 Aby usunąć tralkę lub słupek ze wzoru, kliknij przycisk Usuń.
Aby usunąć ze wzoru przestrzeń, w której już się znajduje tralka lub słupek, w polu Rodzina tralek zmień wartość
na Brak.

6 Kliknij przycisk OK.

Właściwości poręczy
Kilka właściwości poręczy można modyfikować, w tym wysokość poręczy, konstrukcję poręczy i położenie tralek.

UWAGA Jeśli dokonano aktualizacji poręczy z poprzedniej wersji programu Revit Architecture, lecz nie wszystkie właściwości
wymienione w tej sekcji są widoczne, można powielić typ poręczy. W rezultacie wszystkie właściwości powinny stać się
dostępne.

Modyfikowanie właściwości poręczy

1 Zmień właściwości elementu poręczy, zmieniając odpowiednie wartości parametrów na palecie Właściwości.

Usuwanie tralek i słupków | 407

 2 Aby uzyskać dostęp do właściwości typu poręczy lub je zmienić, na palecie Właściwości kliknij przycisk
Edytuj typ.

UWAGA Zmiany właściwości typu mają wpływ na wszystkie poręcze tego typu w projekcie. Można utworzyć
nowy typ poręczy — kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu poręczy

Nazwa Opis

Budowa

Wysokość poręczy Wysokość położonej najwyżej poręczy w strukturze.

Konstrukcja poręczy Otwiera osobne okno dialogowe, gdzie ustawia się liczbę poręczy, wysokość, odsunięcie,
materiał i rodzinę profili (kształt) dla każdej poręczy. Zobacz Modyfikowanie konstrukcji
balustrady na stronie 400.

Umieszczenie tralek Otwiera osobne okno dialogowe, gdzie określa się wzory tralek. Zobacz Kontrolowanie
umieszczenia tralek i słupków na stronie 402.

Odsunięcie tralek Odsuwa tralki z linii szkicu poręczy. Przez ustawienie wartości dla tej właściwości i odsunięć
poręczy, możesz tworzyć złożenia poręczy i tralek.

Użyj wyrównania wysokości spocznika Parametr ten kontroluje wysokość poręczy na spocznikach. Jeśli ustawiony na Nie, poręcze
na spocznikach używają tej samej wysokości, jak na schodach. Jeśli ustawiony na Tak,
wysokość poręczy jest wyrównana do góry lub dołu przez liczbę ustawioną dla własności
Dopasowanie wysokości spocznika. Aby uzyskać gładkie połączenia poręczy, ustaw
parametr Połączenia styczne na wartość Wydłuż poręcze, aby je połączyć.

Wyrównanie wysokości spocznika. Podnosi lub obniża wysokość poręczy od wartości określonej w parametrze Wysokość
poręczy na pośrednich lub górnych spocznikach.

Połączenia kątowe Jeśli dwa segmenty poręczy stykają się pod kątem w rzucie, lecz nie łączą się pionowo,
program Revit Architecture może dodać pionowe lub poziome segmenty, aby utworzyć
połączenie, lub nie dodawać łącznika, zostawiając odstęp. W ten sposób można utworzyć
ciągłą poręcz w miejscach, gdzie początek biegu schodów w górę od spocznika nie może
zostać przesunięty o szerokość jednego stopnia. Metody połączeń można nadpisywać
jedno po drugim. Zobacz Modyfikowanie połączeń poręczy na stronie 401.

Połączenia styczne Jeśli dwa styczne segmenty poręczy leżą współliniowo lub stycznie w rzucie lecz nie łączą
się pionowo, program Revit Architecture może dodać pionowe lub poziome segmenty,
aby utworzyć połączenie, przedłużyć segmenty do styku lub nie dodawać łącznika,
pozostawiając odstęp. Może to być używane do tworzenia gładkiego łączenia, kiedy
wysokość poręczy jest modyfikowana na spoczniku lub poręcz zakręca na dole schodów.
Metody połączeń można nadpisywać jedno po drugim. Zobacz Modyfikowanie połączeń
poręczy na stronie 401.

Połączenia poręczy Kiedy połączenia są tworzone pomiędzy segmentami poręczy, program Revit Architecture
próbuje utworzyć połączenia ukośne. Jeśli nie może wykonać połączenia ukośnego,
wtedy segmenty mogą być cięte, co oznacza, że będą cięte przez płaszczyznę pionową
lub mogą być spawane, co oznacza, że będą połączone w sposób możliwie najbardziej

408 | Rozdział 29 Balustrady

 Nazwa Opis
podobny do połączenia ukośnego. Połączenia spawane działają najlepiej w przypadku
okrągłych profili.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy poręczy. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Określa model poręczy.

Producent Określa producenta poręczy.

Komentarze typu Komentarze do poręczy.

URL Ustawia URL.

Opis Opis poręczy.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Ustawia znacznik typu poręczy.

Koszt Koszt poręczy.

Właściwości wystąpienia poręczy

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom podstawy Ustawia poziom podstawy dla poręczy. Można przełączyć tę wartość na dowolny poziom
w projekcie.

Odsunięcie podstawy Odsuwa poręcz na określoną odległość ponad lub poniżej poziomu podstawy.

Wymiary

Długość Rzeczywista długość poręczy.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze poręczy.

Znacznik Znacznik przypisany do poręczy. Może to być etykieta pojawiająca się w wielokategoryjnej
etykiecie z poręczą. Aby uzyskać więcej informacji na temat wielokategoryjnego
parametryzowania i ustawiania parametrów współdzielonych, zobacz Parametry
współdzielone na stronie 1533.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym poręcz została utworzona. Zobacz Tworzenie etapów na stronie 886.

Właściwości wystąpienia poręczy | 409

 Nazwa Opis

Etap wyburzania Etap, w którym poręcz została usunięta. Zobacz Wyburzanie elementów na stronie 892.

410 | Rozdział 29 Balustrady

Elementy ścian osłonowych
30
Program Revit Architecture umożliwia budowanie fasad budynków. Fasady można modelować za pomocą dostarczonych typów ścian
osłonowych, a następnie modyfikować je do swoich potrzeb. W zależności od wymagań ściany osłonowe i systemy elementów ścian osłonowych
mogą być proste lub złożone.
W tej sekcji znajdują się informacje na temat ścian osłonowych, podziałów ścian osłonowych, szprosów, systemów elementów ścian osłonowych
i właściwości ustawień do tworzenia żądanego wyglądu.

Proces roboczy ścian osłonowych

Do skonfigurowania ścian osłonowych można użyć domyślnych typów ścian osłonowych programu Revit Architecture. Te
typy ścian są dostępne w trzech poziomach złożoności, które można uprościć lub rozwinąć:

■ Ściana osłonowa 1 — niewyposażona w siatki ani szprosy. Brak zasad przypisanych do tego typu ściany. Ten typ ściany
jest najbardziej elastyczny.

■ Zewnętrzne przeszklenie — wyposażone we wstępnie ustawione siatki. W razie potrzeby można zmienić zasady siatki.

■ Witryna — wyposażona we wstępnie ustawione siatki i szprosy. W razie potrzeby można zmienić zasady siatki i szprosu.

Ściana osłonowa 1, Zewnętrzne

przeszklenie, Typy ścian
witrynowych

Przegląd elementów ścian osłonowych

Po umieszczeniu ściany osłonowej można na niej narysować linie siatki, aby zdefiniować położenie szprosów. Szprosy to
elementy strukturalne, które oddzielają przylegające do siebie jednostki okien. Można zmienić ścianę osłonową przez wybranie
ściany i kliknięcie prawym przyciskiem myszy, aby przejść do menu skrótów. Menu skrótów zawiera także kilka innych opcji
manipulowania ścianą osłonową, np. wybór paneli czy szprosów.

411
 Ściana osłonowa

Podział ściany osłonowej

412 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

 Szprosy kurtynowe

Ściany osłonowe
Ściana osłonowa to dowolna ściana zewnętrzna powiązana z konstrukcją budynku, która nie przenosi obciążeń pochodzących
z kondygnacji ani ścian budynku. W powszechnych zastosowaniach ściany osłonowe zazwyczaj stanowią cienkie ścianki
zbudowane na szkielecie aluminiowym z wypełnieniem z paneli szklanych, metalowych lub cienkich płyt kamiennych. Podczas
rysowania ściany osłonowej wzdłuż jej długości przeciągnięty zostaje pojedynczy panel. Po utworzeniu ściany osłonowej, która
zawiera automatyczne podziały ścian osłonowych, ściana jest podzielona na kilka paneli.

Tworzenie liniowych ścian osłonowych

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Ściana.
2 W menu rozwijanym Wybór typów wybierz typ ściany osłonowej.
3 Aby utworzyć ścianę, która zawiera automatyczne poziome i pionowe podziały ścian osłonowych, określ
właściwości Układu pionowego i poziomego dla danego typu ściany.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Układ elementu ściany osłonowej według typu na stronie
437.

Ściany osłonowe | 413

 WAŻNE Nie możesz przesuwać automatycznych podziałów ścian osłonowych po narysowaniu ściany, chyba
że uczynisz je niezależnymi. W tym celu wybierz podział ściany osłonowej i w obszarze Paleta Właściwości
na stronie 33, w sekcji Inne, dla opcji Skojarzenie typu wybierz ustawienie Niezależny. Można również wybrać
siatkę i kliknąć wyświetlony element ustalający. Gdy siatka automatyczna jest niezależna, jej położenie nie
zmienia się po zmianie wielkości ściany lub zmianie układu siatki za pomocą właściwości typu ściany
osłonowej. Parametr ten umożliwia wyrównanie położenia poszczególnych osi po utworzeniu równych
odstępów linii podziału. Jeśli umieszczono linię podziału na ścianie osłonowej, nie będzie ona częścią układu
osi.

4 Utwórz ścianę, używając jednego z następujących sposobów:

■ Narysuj ścianę: domyślnie aktywna jest opcja Linia. (Jeśli nie jest ona aktywna, kliknij kolejno kartę Zmień

| Umieść ścianę ➤ panel Rysuj ➤ (Linia) lub wybierz inne narzędzie do rysowania). Zobacz Szkicowanie
na stronie 1393.
Podczas rysowania ściany można szybko ustawić jej długość, wpisując na klawiaturze wartość, korzystając
z funkcji wymiaru nasłuchu. Zobacz Wymiary nasłuchu na stronie 917.
Jeśli konieczna jest zmiana orientacji ściany względem jej linii położenia, podczas rysowania ściany naciśnij
klawisz Spacja. Dotyczy to wszystkich narzędzi do rysowania ścian: prostokątów, okręgów i łuków
3-punktowych.

■ Wskaż linie ( ): wybierz istniejące linie. Linie mogą być liniami modelu lub krawędziami elementów,
takich jak dachy, panele ścian osłonowych i inne ściany.

■ Wskaż powierzchnie ( ): wybierz powierzchnię bryły lub powierzchnię modelu ogólnego. Model ogólny
może zostać utworzony lokalnie lub osadzony w pliku rodziny. Zobacz Modelowanie według powierzchni
na stronie 1343.

PORADA Aby podświetlić wszystkie powierzchnie pionowe na bryle lub modelu ogólnym, naciśnij
klawisz Tab. Kliknij, aby umieścić ściany jednocześnie na podświetlonych płaszczyznach.

Aby zakończyć pracę z narzędziem Ściana, naciśnij dwukrotnie klawisz Esc.

5 Aby zmienić typ panelu, wykonaj następujące czynności:

a Otwórz rzędną lub widok, w którym można zobaczyć pola ściany osłonowej.

b Wybierz panel.
Przesuń kursor na krawędź pola i naciskaj klawisz Tab aż do wybrania pola. Obserwuj pasek stanu, aby
odnaleźć odpowiednie informacje, a następnie kliknij, aby je wybrać.

c W menu rozwijanym Wybór typów wybierz odpowiedni typ pola.

6 Po utworzeniu ściany osłonowej, która nie zawiera automatycznych podziałów (Układ elementu ściany osłonowej
według typu na stronie 437), można dodać podziały ręcznie. Zobacz Dodawanie podziałów ścian osłonowych
na stronie 416.
7 Jeśli takie są wymagania projektu, dodaj szprosy do podziałów.
Zobacz Umieszczanie szprosów na stronie 424.

Ukończona ściana osłonowa

414 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Wskazówki dotyczące scalania
■ Można utworzyć liniowe pola ścian osłonowych tylko z typem pól systemowych.

■ Jeśli połączysz panele różnego typu, otrzymany panel będzie typu, który zaznaczono jako pierwszy.

■ Użyj widoku krytej linii, aby dokładnie zobaczyć, które panele są połączone. Zobacz Styl wizualny Ukryte linie na stronie
877.

Tworzenie nieliniowych ścian osłonowych

Aby utworzyć nieprostokątne ściany osłonowe, można naszkicować prostą ścianę osłonową, a następnie zmienić jej profil
elewacji lub przyłączyć prostą ścianę z dowolnym dachem. Zobacz Określanie kształtów lub otworów konstrukcyjnych ścian
na stronie 689.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Ściana.

2 Na liście rozwijanej Wybór typów wybierz typ ściany osłonowej.
3 Utwórz ścianę, używając jednego z następujących sposobów:
■ Narysuj ścianę: domyślnie aktywna jest opcja Linia. (Jeśli nie jest ona aktywna, kliknij kolejno kartę Zmień

| Umieść ścianę ➤ panel Rysuj ➤ (Linia) lub wybierz inne narzędzie do rysowania). Zobacz Szkicowanie
na stronie 1393.
Podczas rysowania ściany można szybko ustawić jej długość, wpisując na klawiaturze wartość, korzystając
z funkcji wymiaru nasłuchu. Zobacz Wymiary nasłuchu na stronie 917.
Jeśli konieczna jest zmiana orientacji ściany względem jej linii położenia, podczas rysowania ściany naciśnij
klawisz Spacja. Dotyczy to wszystkich narzędzi do rysowania ścian: prostokątów, okręgów i łuków
3-punktowych.

■ Wskaż linie ( ): wybierz istniejące linie. Linie mogą być liniami modelu lub krawędziami elementów,
takich jak dachy, panele ścian osłonowych i inne ściany.

■ Wskaż powierzchnie ( ): wybierz powierzchnię bryły lub powierzchnię modelu ogólnego. Model ogólny
może zostać utworzony lokalnie lub osadzony w pliku rodziny. Zobacz Modelowanie według powierzchni
na stronie 1343.

PORADA Aby podświetlić wszystkie powierzchnie pionowe na bryle lub modelu ogólnym, naciśnij
klawisz Tab. Kliknij, aby umieścić ściany jednocześnie na podświetlonych płaszczyznach.

4 Zaznacz ścianę i edytuj jej profil elewacji lub przyłącz ją do dachu.

5 Dodaj podziały ścian osłonowych i szprosy według potrzeby.
Zobacz Dodawanie podziałów ścian osłonowych na stronie 416 i Umieszczanie szprosów na stronie 424.

Zmiana orientacji ścian osłonowych

Podczas umieszczania elementu ścian osłonowych i po wybraniu go w rzucie wyświetlane są strzałki sterujące . Kliknij
strzałki, aby odwrócić wewnętrzne i zewnętrzne powierzchnie ściany.
Ściana osłonowa przed odwróceniem

Wskazówki dotyczące scalania | 415

 Ściana osłonowa po odwróceniu (czarna linia powierzchni jest teraz na górze)

Dodawanie podziałów ścian osłonowych

Po utworzeniu ściany osłonowej, która nie zawiera automatycznych podziałów (Układ elementu ściany osłonowej według
typu na stronie 437), można dodać podziały ręcznie.
1 Otwórz widok 3D lub widok elewacji.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Podział ściany osłonowej.
3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść podział ściany osłonowej ➤ panel Umieszczanie i wybierz typ umieszczenia.
Zobacz Umieszczanie podziału ściany osłonowej na stronie 421.
4 Umieść wskaźnik wzdłuż krawędzi ściany. Zostanie wyświetlona tymczasowa linia podziału.
5 Kliknij, aby umieścić linie osi.
Każda sekcja podziału (jednostka projektowa) zostaje wypełniona osobnym panelem ściany osłonowej wybranego
typu.

6 Po zakończeniu naciśnij klawisz Esc.

7 Jeśli zachodzi taka potrzeba, dodaj dodatkowe linie podziału lub kliknij opcję Zmień, aby zakończyć pracę z
narzędziem.

Przyciąganie podziału ściany osłonowej

Podczas umieszczania podziałów ścian osłonowych zostają one przyciągnięte do równo rozmieszczonych odstępów na ścianie
osłonowej. Przykładowo podczas przeciągania wskaźnika nad wskaźnik zostanie przyciągnięty do najbliższego punktu
środkowego lub znacznika 1/3 długości panelu.
Podziały ściany osłonowej umieszczane w ścianach, połaciach przeszklonych i systemach elementów ścian osłonowych są
przyciągane do widocznych poziomów, siatek i płaszczyzn odniesienia. Dodatkowo podziały ścian osłonowych zostają
przyciągnięte do innych podziałów ścian osłonowych, gdy zaznaczona jest wspólna krawędź narożna. Jeśli na przykład
umieszczasz wskaźnik na połączonej krawędzi pomiędzy dwiema ścianami osłonowymi, nowy podział ściany osłonowej
przeciągnie się na istniejący podział.
Aby umieścić szprosy na liniach podziału, zobacz Umieszczanie szprosów na stronie 424.

Tematy pokrewne

■ Umieszczanie podziału ściany osłonowej na stronie 421

■ Wykluczanie podziałów z pól ściany osłonowej na stronie 422

■ Tworzenie różnych układów siatki powierzchni na stronie 422

■ Blokowanie położenia szprosów i podziałów ścian osłonowych na stronie 423

■ Modyfikowanie układu siatki powierzchni na stronie 423

Modyfikacja ściany osłonowej

Przez zmianę właściwości ścian osłonowych można zmieniać ich wygląd. Właściwości ściany osłonowej można modyfikować
przed lub po ich narysowaniu.
Aby określić właściwości ściany osłonowej, można uzyskać dostęp do właściwości na palecie Właściwości.

■ Wybierz ścianę, a następnie na palecie Właściwości zmień właściwości.

416 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Scalanie pól ścian osłonowych
Ściany osłonowe często zawierają nieciągłe linie siatki i szprosy. Projekt może wymagać, aby linie osi były bardziej krzyżujące
się niż ciągłe. Można scalić panele ściany osłonowej, aby uwzględnić te wymogi projektowe. Scalenie paneli umożliwia
użytkownikowi również wstawienie do ściany osłonowej drzwi lub innego większego elementu wstawianego.
Ściana osłonowa z panelami scalonymi

Osadzanie ścian osłonowych

Ściany mogą być osadzone w ścianie nadrzędnej tak, że osadzona ściana jest powiązana ze ścianą nadrzędną. Zachowanie
ściany osadzonej jest podobne do zachowania okna, tzn. wielkość ściany osadzonej nie zmienia się po zmianie wielkości ściany
nadrzędnej. Jeśli obracasz ścianę nadrzędną, osadzona ściana porusza się razem z nią. Aby osadzać ściany, nie trzeba edytować
profilu ściany nadrzędnej, wycinać w niej otworu i wstawiać ściany w wycięty otwór. Wystarczy użyć narzędzia Dotnij obiekt
geometryczny.
Osadzone ściany są przydatne na przykład podczas tworzenia wystaw sklepowych na zewnętrznych ścianach budynku. Stosując
osadzone ściany, należy pamiętać o następujących uwarunkowaniach:

■ Ściana osłonowa może być osadzona w innej ścianie pod warunkiem, że jest równoległa do ściany nadrzędnej i te dwie
ściany są od siebie oddalone w odległości 6 cali.

■ Ściany mogą być osadzane w innych za pomocą narzędzia Dotnij obiekt geometryczny. Niektóre typy ścian osłonowych
są automatycznie osadzane w ścianie. Aby określić, czy typ ściany osłonowej automatycznie osadzi się w innej ścianie,
sprawdź właściwości typu ściany. Wybierz parametr Zagnieźdź automatycznie (jeśli nie jest już wybrany).

■ Możesz osadzić ścianę w panelu ściany osłonowej i następnie osadzić ścianę osłonową w tej osadzonej ścianie. Możesz
powtórzyć ten proces wielokrotnie.

■ W przypadku edytowania profilu elewacji osadzonej ściany otwór w ścianie nadrzędnej jest automatycznie dopasowywany,
a jej materiał wypełnia dopasowany otwór. Aby przystąpić do otwarcia ściany osadzonej, nie trzeba edytować profilu
elewacji ściany nadrzędnej.

Osadzanie ściany w innej ścianie

1 Narysuj ścianę nadrzędną dowolnego typu w polu rysowania. Ściana nadrzędna może być ścianą prostą lub ścianą łukową.
Podczas szkicowania ściany należy pamiętać, że:
■ Jeśli ściana nadrzędna jest ścianą łukową, osadzona ściana musi być łukiem koncentrycznym.

■ Upewnij się, że osadzona ściana jest krótsza niż ściana nadrzędna.

■ Jeśli ściana osadzona znajduje się wewnątrz obwiedni ściany nadrzędnej, w programie Revit Architecture zostanie
wyświetlone ostrzeżenie z sugestią użycia narzędzia Dotnij obiekt geometryczny

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść ścianę ➤ panel Geometria ➤ Tnij.

Używając narzędzia Dotnij obiekt geometryczny, należy pamiętać, aby nie zaczynać od wybrania krótszej ściany przed
wybraniem większej ściany nadrzędnej.

3 Wybierz ścianę nadrzędną.

Scalanie pól ścian osłonowych | 417

 4 Wybierz ścianę, która zostanie osadzona w ścianie nadrzędnej.
Ściana jest teraz osadzona. W razie potrzeby zmień wielkość ściany osadzonej, wybierając ją i używając kontrolek
przeciągania.

Oddzielanie ściany osadzonej od jej obiektu nadrzędnego

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Tnij ➤ Nie docinaj obiektu.
2 Wybierz ścianę nadrzędną.
3 Wybierz ścianę osadzoną.
Teraz każdą ścianę można przesuwać niezależnie.

Usuwanie połączeń ściany osłonowej

Domyślnie nowe ściany osłonowe są przyłączane do powierzchni ścian przylegających. Za pomocą uchwytu kształtu można
oddzielić ścianę osłonową dołączoną z innych ścian osłonowych lub ścian zewnętrznych i wewnętrznych. Umożliwia to
pełniejszą kontrolę nad łączeniami ścian i umieszczaniem szprosów, aby zapewnić właściwe zamierzenia projektu.
Domyślna instalacja ściany osłonowej czołowo do dołączonej ściany

Aby rozdzielić połączenie, należy wybrać uchwyt kształtu połączenia ściany osłonowej, nacisnąć klawisz Tab i sprawdzić na
pasku stanu, czy został wybrany właściwy uchwyt. W celu oddzielenia ściany osłonowej od przylegającej ściany należy
przeciągnąć uchwyt. Działanie to nie zrywa połączenia między dwiema ścianami.
Uchwyt kształtu ściany osłonowej zaznaczony do przeciągania

PORADA Ten sam efekt można osiągnąć, używając narzędzia Wyrównaj w celu wyrównania krawędzi ściany osłonowej
ze środkiem lub krawędzią przyłączonej ściany. Zobacz Wyrównywanie elementów na stronie 1470.

Pola ścian w ścianach osłonowych

Możesz zmienić panel ściany osłonowej na dowolny typ ściany. Wybierz pole, a następnie w menu rozwijanym Wybór typów
wybierz typ ściany. Nie ma możliwości bezpośredniego sterowania rozmiarem panelu za pomocą kontrolek przeciągania ani
za pomocą jego właściwości. Rozmiar panelu jest zmieniany wraz ze zmianą rozmiaru ściany osłonowej.
Zmieniając linię położenia panelu ściany, zmieniasz jego położenie w ścianie osłonowej.

418 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Ściana osłonowa z typem panelu ściany murowanej

Zestawienie jako Panele lub Ściany

Aby kontrolować, czy ściana jest umieszczana w zestawieniu jako pole ściany osłonowej, czy jako ściana, wybierz pole, w menu
rozwijanym Wybór typów zmień jego typ na inny typ ściany, a następnie zmień wartość opcji Kategoryzuj jako.

Dodaj elementy wstawiane do paneli ściany

Do paneli ściennych można dodać elementy wstawiane takie, jak okna. Położenie elementów wstawianych jest określane
względem całej ściany osłonowej. Jeśli zmiana rozmiarów panelu ściany jest dokonywana przez przesunięcie podziałów ścian
osłonowych, element wstawiany nie przesuwa się wraz z panelem. Położenie tego pozostaje stałe względem ściany osłonowej.
Elementy wstawiane do paneli ściany murowanej

Podziel panele ściany z podziałami ścian osłonowych

Panele ścian można podzielić, dodając do ściany osłonowej podziały ścian osłonowych. Do podziałów ściany osłonowej na
polu można również dodać szprosy.

Pola ścian w ścianach osłonowych | 419

 Podział paneli ścian osłonowych

Ściana osłonowa jako panel ściany

Typ ściany osłonowej można zastosować do panelu ściany, która umożliwia zagnieżdżanie ściany osłonowej wewnątrz innej
ściany osłonowej.
Ściana osłonowa z panelami ściany osłonowej

Zmiana typu panelu ściany osłonowej

Istnieje możliwość zmiany typu pola zastosowanego do ściany osłonowej przez wybranie pojedynczego pola, a następnie
wybranie innego typu pola na liście rozwijanej Wybór typów. Jeśli jest wczytanych za mało typów ścian, można wczytać
dodatkowe rodziny za pomocą narzędzia Wczytaj rodzinę. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wczytywanie
rodzin na stronie 512.

Zmienianie kształtu pól ścian osłonowych

Panel ściany osłonowej może wymagać otworu takiego jak np. otwór wentylacyjny. Otwór można wykonać, edytując panel
jako rodzinę lokalną.

1 Wybierz pole ściany osłonowej i kliknij kolejno kartę Zmień | Pola ściany osłonowej ➤ panel Model ➤ Edytuj
lokalnie.

UWAGA Jeśli nie jest możliwe wybranie opcji Edytuj lokalnie, w obszarze rysunku kliknij opcję (aby
umożliwić lub nie zmianę położenia elementu) dla panelu.

Wybrany panel jest jedyną geometrią dostępną dla edycji.

2 Wybierz panel.

420 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

 3 Aby edytować kształt pola, kliknij kolejno kartę Zmień | Szkło ➤ panel Tryb ➤ Edytuj wyciąganie.
4 W trybie szkicowania zmień kształt panelu w żądany sposób.
Można na przykład dodać otwór o kształcie drzwi do panelu.

5 Kliknij przycisk Zakończ tryb edycji.

Łączenie pól ścian osłonowych

1 Utwórz panele ściany osłonowej.
Zobacz Przegląd elementów ścian osłonowych na stronie 411.

2 Dodaj podziały ścian osłonowych.

Zobacz Tworzenie liniowych ścian osłonowych na stronie 413.

3 Zaznacz podział ściany osłonowej.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Podziały ścian osłonowych ➤ panel Podział ściany osłonowej ➤ Dodaj/Usuń
segmenty.
5 Kliknij segment podziału ściany osłonowej, aby go usunąć.
Kiedy usuniesz segmenty, przyległe panele się łączą.

6 Kliknij białą przestrzeń w obszarze rysunku.

Rozłączanie pól ścian osłonowych

Aby rozdzielić panele, dodajesz z powrotem segmenty podziału ściany osłonowej.
1 Zaznacz podział ściany osłonowej.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Podziały ścian osłonowych ➤ panel Podział ściany osłonowej ➤ Dodaj/Usuń
segmenty.
3 Kliknij kreskowany segment, aby przywrócić segment podziału ściany osłonowej.
Linie przerywana wskazuje odcinek, który został wcześniej usunięty. Złączone panele wracają z powrotem do
ich rozłączonego stanu.

Umieszczanie podziału ściany osłonowej

W trakcie umieszczania podziałów ścian osłonowych na polach ściany osłonowej na tych panelach jest wyświetlany podgląd
siatki. Można sterować położeniem podglądu, a więc i położeniem podziału ściany osłonowej, używając jednej z opcji segmentu
siatki:

■ Wszystkie segmenty: umożliwia umieszczenie segmentów osi na wszystkich panelach, na których pojawia się podgląd.

■ Jeden segment: umożliwia umieszczenie jednej osi na jednym panelu, na którym pojawia się podgląd.

Łączenie pól ścian osłonowych | 421

 ■ Wszystko poza wskazanym: umożliwia umieszczenie segmentów siatki na wszystkich panelach z wyjątkiem tych, które
wybrano do wykluczenia.

Wykluczanie podziałów z pól ściany osłonowej

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Podział ściany osłonowej.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść podział ściany osłonowej ➤ panel Umieszczanie ➤ Wszystko poza
wskazanym.
3 Umieść wskaźnik na ścianie osłonowej, tak aby pojawił się podgląd ściany osłonowej.
4 Kliknij, aby umieścić podział ściany osłonowej.
Linia podziału ściany osłonowej zostaje wyświetlona w kolorze czerwonym.

5 Kliknij segmenty podziału ściany osłonowej, aby wykluczyć je z paneli.

Po kliknięciu segmentów są one wyświetlane jako linie przerywane.

6 Po zakończeniu wyłączania segmentów kliknij opcję Zakończ bieżący, aby umieścić nowy podział ściany
osłonowej.

Tworzenie różnych układów siatki powierzchni

Na powierzchniach elementów ścian osłonowych można utworzyć różne układy siatki. Przykładowo jeśli połacie przeszklone
z 4 powierzchniami wymaga 4 różnych układów siatki, można określić układ według powierzchni, co daje podobny wynik,
jak zmiana wystąpienia elementu.
Aby zmienić układ podziału ściany osłonowej na powierzchni, należy wybrać element podziału ściany osłonowej, a następnie

kliknąć przycisk (Konfiguruj układ podziału), który jest wyświetlany na każdej powierzchni elementu ściany osłonowej.
Układ można zmienić we właściwościach elementu lub zmieniając graficznie interfejs układu podziału ściany osłonowej.
Poniżej zostały przedstawione właściwości elementu, które można ustawić według powierzchni dla elementu ściany osłonowej:

■ Numer

■ Wyrównanie

■ Odsunięcie

■ Kąt

422 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

 Aby zobaczyć opis tych właściwości, zobacz Układ elementu ściany osłonowej według typu na stronie 437.

Modyfikowanie układu siatki powierzchni

Po wybraniu powierzchni elementu podziału ściany osłonowej, kliknij kontrolkę , która została wyświetlona; ponad
powierzchnią podziału ściany osłonowej zostanie wyświetlony interfejs układu podziału ściany osłonowej. Interfejs umożliwia
graficzną zmianę wartości parametru wystąpienia lica.

Kontrolki interfejsu układu:

Kontrolka Opis

Źródło wyrównania. Wybierz strzałkę, aby zmienić schemat

wyrównania osi. Pozioma strzałka zmienia parametr Wyrównanie
(siatka pionowa), a pionowa strzałka zmienia parametr
Wyrównanie (siatka pozioma).

Punkt początkowy i kąt (pionowy podział ściany osłonowej). Kliknij

kontrolki, aby zmienić ich wartości.

Punkt początkowy i kąt (poziomy podział ściany osłonowej). Kliknij

kontrolki, aby zmienić ich wartości.

Blokowanie położenia szprosów i podziałów ścian osłonowych

Szprosy i podziały ścian osłonowych mogą być przypięte (zablokowane) do elementu ściany osłonowej tylko, jeśli element ten
ma układ podziału ściany osłonowej według typu. Jeśli w elemencie ściany osłonowej zablokowany jest szpros lub podział
ściany osłonowej, właściwości typu elementu ściany osłonowej definiują typ szprosu lub podziału ściany osłonowej.

Modyfikowanie układu siatki powierzchni | 423

Szprosy
Po dodaniu szprosów do siatki wielkość szprosów zostaje dostosowana do siatki. Po dodaniu szprosu do wewnętrznej siatki,
szpros zostaje wyśrodkowany na siatce. W przypadku dodawania szprosu do siatki na obwodzie szpros zostanie wyrównany
tak, że jego granica pokrywa się z zewnętrzna stroną ściany.
Ściana osłonowa z podziałami ścian osłonowych i szprosami

Umieszczanie szprosów
Po utworzeniu podziału ściany osłonowej na liniach podziału można umieścić szprosy.
1 Dodaj podział ściany osłonowej do ściany osłonowej lub systemu elementów ścian osłonowych.
Zobacz Dodawanie podziałów ścian osłonowych na stronie 416.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Szpros.

3 Na liście Wybór typów wybierz żądany typ szprosu.
4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść szpros ➤ kartę Umieszczanie i wybierz jedno z następujących narzędzi:
■ Linia podziału: po kliknięciu linii podziału w obszarze rysunku narzędzie to umieszcza szpros na całej linii
podziału.

■ Odcinek linii podziału: po kliknięciu linii podziału w obszarze rysunku narzędzie to umieszcza szpros na
pojedynczym segmencie linii podziału, który został kliknięty.

■ Wszystkie linie podziału: po kliknięciu dowolnej linii podziału w obszarze rysunku narzędzie to umieszcza
szprosy na wszystkich liniach podziału.

5 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić szprosy na liniach podziału zgodnie z potrzebami.
6 Kliknij przycisk Zmień.
Wielkość szprosu zostaje dostosowana do linii podziału i automatycznie podzielona na przecięciu z innym szprosem. Można
zmienić właściwości szprosów. Dla pełnej listy właściwości szprosów i ich wartości, zobacz Wspólne właściwości typu szprosów
na stronie 434.

Kąt i położenie szprosu

Szprosy mogą być prostopadłe do powierzchni pola ściany osłonowej lub równoległe do płaszczyzny podłoża. Drugi wybór
jest bardziej odpowiedni do skośnych pól ścian osłonowych. Po zmianie położenia szprosu można także zmienić jego kąt.
Akceptowany przedział wartości kąta wynosi od -90 do 90 stopni.
Kąt i położenie są właściwościami typu szprosu. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wspólne właściwości
typu szprosów na stronie 434.

Kontrolowanie łączeń szprosów

Łączeniami szprosów można sterować po umieszczeniu szprosów na podziale ściany osłonowej.
1 W obszarze rysunku wybierz szpros.

424 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

 2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Szprosy ścian osłonowych ➤ panel Szpros ➤ Uczyń ciągłym lub Podziel przy
połączeniu.
■ Opcja Uczyń ciągłym wydłuża końce szprosów na połączeniu, więc są one wyświetlane jako jeden ciągły
szpros.

■ Opcja Podziel na połączeniu przycina końce szprosów na połączeniu, więc są one wyświetlane jako osobne
szprosy.

Czyszczenie połączeń szprosów

Można przełączać widok między wyczyszczonym i niewyczyszczonym połączeniem szprosów, wybierając szpros i klikając
wyświetloną kontrolkę przełączania. Szprosy są czyszczone na połączeniach, jeśli cztery lub mniej szprosów schodzi się w
połączeniu, wszystkie są proste i wszystkie równoległe do linii osi.
Połączenie pionowe

Kliknij kontrolkę. Połączenie zmieni się na poziome połączenie styczne.

Czyszczenie połączeń szprosów | 425

 Połączenie poziome

Szprosy narożne
Szprosy narożne to pojedyncze szprosy, które można umieszczać między punktami końcowymi dwu ścian osłonowych,
pomiędzy kalenicami połaci przeszklonych lub na dowolnych szprosach wewnętrznych na zakrzywionym elemencie ściany
osłonowej takim jak łukowa ściana osłonowa.
Łuk ściany osłonowej z wewnętrznymi szprosami

Typy szprosów narożnych

W programie Revit Architecture dostępne są cztery typy szprosów narożnych:

■ Szpros narożny L: panele ścian osłonowych lub połacie przeszklone stykają się z końcami odgałęzień szprosu. Można
określić długość i grubość odgałęzień szprosu we właściwościach typu tego szprosu. Zobacz Właściwości typu szprosów
narożnych na stronie 436.
Szpros narożny L między dwiema ścianami osłonowymi

■ Szpros narożny V: panele ścian osłonowych lub połacie przeszklone stykają się z bokami odgałęzień szprosu. Można
określić długość i grubość odgałęzień szprosu we właściwościach typu tego szprosu.
Szpros narożny V między dwiema ścianami osłonowymi

426 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

■ Trapez szprosu narożnego: Panele ścian osłonowych lub pochyłego przeszklenia spotykają się na bokach szprosu. We
właściwościach typu szprosu można określić szerokość centralną i długości wzdłuż boków, które stykają się z panelami.
Szpros trapezoidalny między dwiema ścianami osłonowymi

■ Prostokątny szpros narożny: panele ścian osłonowych lub połacie przeszklone stykają się z bokami odgałęzień szprosu.
Można określić głębokość szprosu w dwóch segmentach:
Jeśli dwa segmenty szprosów są jednakowe, a kąt połączenia jest różny od 90 stopni, szpros ma kształt latawca:

Jeśli kąt łączenia ma 90 stopni i segmenty są nierówne, szpros jest prostokątem:

Jeśli dwa segmenty są jednakowe, a kąt połączenia wynosi 90 stopni, szpros ma kształt kwadratu:

UWAGA Kwadratowy szpros narożny różni się od prostokątnego szprosu nienarożnego, ponieważ pola ścian osłonowych
są dołączane na przylegających bokach.

PORADA Odsunięcie dla szprosu narożnego określa się względem paneli.

Szprosy narożne | 427

Szprosy połączenia ściętego na ścianach osłonowych
Podczas łączenia dwu ścian osłonowych za pomocą szprosów poziomych szprosy w miejscu połączenia zostają ścięte.
Połączone ukośnie szprosy na łuku ściany osłonowej

Połączone ukośnie szprosy między dwiema połączonymi ścianami osłonowymi

UWAGA Szprosy są łączone w sposób cięty również z połaciami przeszklonymi.

Zmiana materiału szprosu

1 W obszarze rysunku wybierz szpros.
2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.
3 W obszarze Materiały i wykończenia wybierz materiał szprosu.
Możesz utworzyć nowy materiał szprosu, jeśli nie występuje. Zobacz Materiały na stronie 1568.

4 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Zmieniając materiał typu rodziny szprosu, zmieniany jest materiał wszystkich szprosów tego
samego typu. Jeśli zmiana materiału wpływa na szpros tylko jednej ściany osłonowej, należy utworzyć nowy
typ rodziny szprosów i użyć go.

Profile szprosów
Można zróżnicować kształt szprosów, wczytując do projektu nowe profile szprosów. Można również utworzyć niestandardowy
profil.
W programie Revit Architecture jest dostępnych kilka szablonów rodzin profili szprosów. Domyślnie szablony znajdują się
w następującym położeniu:

■ Windows XP: C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\Autodesk\<produkt i wersja>\<Metric lub Imperial>
Library\Profiles\Curtain Wall

■ Windows Vista lub Windows 7: C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa wersji programu Revit>\<Imperial lub Metric>
Library\Profiles\Curtain Wall

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

428 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Stosowanie profilu szprosu
1 W obszarze rysunku wybierz szpros na modelu lub kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel
Zbuduj ➤ Szpros.
2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.
3 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Budowa wybierz profil, a następnie kliknij przycisk OK.

Tworzenie profilu szprosu

W przypadku szprosów można tworzyć profile niestandardowe. Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia rodziny
profili, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Rodziny profili szprosów mogą zawierać komponenty szczegółów wyświetlane, gdy szpros przecina płaszczyznę tnącą widoku.
Można określić przezroczystość komponentów szczegółów, aby wyświetlić je na różnych poziomach szczegółowości.
Przykładowo można określić komponent szczegółu, aby wyświetlić wysoki lub średni poziom szczegółowości. Kiedy wczytujesz
szpros do projektu i umieszczasz to na rzucie z niskim poziomem wyświetlania szczegółów, rzut może pokazać tylko rysunek
profilu. Następnie można utworzyć szczegół przekroju szprosu i określić dla niego średni poziom szczegółowości. Komponenty
szczegółu będą wyświetlane w tym widoku, udostępniając wyższy poziom szczegółowości budowy szprosu. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Zarządzanie widocznością rodziny i poziomy szczegółowości na stronie 1614.
Komponenty szczegółu są pokazane tylko wtedy, gdy szpros jest cięty przez płaszczyznę widoku w widokach rzutu/rzutu
odwróconego i przekroju/elewacji.

PORADA Podczas używania profilu w projekcie, pola ścian osłonowych są przycięte w punkcie przecięcia szkicu profilu
przez środek (przód/tył) płaszczyzny odniesienia w rodzinie profili. Aby zmienić miejsce zakończenia pól ścian osłonowych,
można przesunąć płaszczyznę tak, aby przeciąć profil na wybranej szerokości i ponownie wczytać rodzinę.

Systemy elementów ścian osłonowych

System elementów ścian osłonowych jest komponentem, który składa się z paneli, podziałów ścian osłonowych i szprosów.
Zazwyczaj jego kształt nie jest prostokątny. System elementów ścian osłonowych można utworzyć, wybierając powierzchnie
elementów. Po utworzeniu systemu elementów ścian osłonowych możesz dodać podziały ścian osłonowych i szprosy, używając
tej samej techniki jako ściany osłonowe.

Nie możesz utworzyć ściany lub dachu jako systemu elementów ścian osłonowych.

Stosowanie profilu szprosu | 429

Systemy elementów ścian osłonowych według powierzchni
Aby utworzyć system elementów ścian osłonowych według lica, zaznaczasz lica elementów bryły lub rodzinę modelu ogólnego.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Modelowanie według powierzchni na stronie 1343.

Dodawanie podziałów ścian osłonowych do systemu elementów ścian osłonowych

UWAGA W tej procedurze przyjęte jest założenie, że został już utworzony system elementów ścian osłonowych bez
automatycznego tworzenia osi. Aby użyć funkcji automatycznego tworzenia siatki, zobacz Układ elementu ściany osłonowej
według typu na stronie 437.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Podział ściany osłonowej.
2 Otwórz widok 3D.
3 Po umieszczeniu wskaźnika wzdłuż krawędzi układu zostanie wyświetlona tymczasowa linia siatki. Kliknij, aby
umieścić linie siatki.

PORADA Podczas umieszczania linii podziału ściany osłonowej w systemie elementów ścian osłonowych
wskaźnik jest przyciągany do punktu przecięcia linii obwiedni oraz innych linii lub płaszczyzn odniesienia.

Program Revit Architecture automatycznie wypełnia każdy z działów osi (jednostka projektowa) z osobnym
panelem ściany osłonowej.

Dodawanie szprosów do systemu elementów ścian osłonowych

Dodaj szprosy do siatki, jeśli jest to konieczne w projekcie.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ Szpros.

2 Podświetl linię siatki, do której zostaną dodane szprosy i kliknij, aby ją wybrać.

PORADA Przytrzymaj klawisz Shift, aby umieścić szpros tylko w wybranym segmencie. Można także
przytrzymać klawisz Ctrl, aby umieścić szprosy we wszystkich otwartych segmentach podziału.

Wielkość szprosu zostanie dostosowana do linii siatki a szpros zostanie podzielony w miejscu przecięcia z innymi
szprosami.
Można zmienić właściwości szprosów. Dla pełnej listy właściwości szprosów i ich wartości, zobacz Wspólne
właściwości typu szprosów na stronie 434. Zobacz także Szprosy na stronie 424.

Właściwości elementu ściany osłonowej

Właściwości ściany osłonowej

Nazwy parametrów, wartości i opisy ścian osłonowych. Wartości można modyfikować.

430 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Właściwości typu ściany osłonowej
Nazwa Opis

Budowa

Funkcja Wskazuje funkcję ściany: zewnętrzna, wewnętrzna, oporowa, fundament, podbicie

lub szyb główny. Funkcja może być wykorzystywana w zestawieniach i do tworzenia
filtrów upraszczających model podczas eksportu.

Zagnieźdź automatycznie Wskazuje, czy ściana osłonowa zostanie automatycznie osadzona w ścianie.

Pole ściany osłonowej Ustawia typ rodziny pola ściany osłonowej dla elementu ściany osłonowej.

Warunek połączenia Kontroluje, które szprosy przerywają się w punktach przecięcia typu elementu ściany
osłonowej. Przykładowo parametr ten czyni wszystkie poziome lub pionowe szprosy
na ścianie osłonowej ciągłymi. Może on też utworzyć szprosy na podziale 1 lub
podziale 2 ciągłym w systemie elementów ścian osłonowych lub na połaci
przeszklonej.

Wzór podziału pionowego/poziomego

Układ Ustawia automatyczny pionowy/poziomy układ dla linii podziału ściany osłonowej
wzdłuż długości ściany osłonowej. Jeśli ustawiono wartość inną niż Brak, w programie
Revit Architecture zostają automatycznie dodane pionowe/poziome linie osi do
ściany osłonowej. Stała odległość wskazuje, że położenie podziałów ścian
osłonowych jest dokładnie określone przez wartości parametrów dla odstępów
pionowych/poziomych. Jeśli odstęp jest nieparzystym czynnikiem długości ściany,
program Revit Architecture wstawia odstęp na jednym lub obu końcach ściany
zależnie od parametru wyrównania. Jeśli na przykład ściana ma 46 stóp i odstęp
pionowy ma 5 stóp a wyrównanie jest ustawione na początek, program Revit
Architecture dodaje 1 stopę od początku ściany przed umieszczaniem pierwszej linii
osi. Aby uzyskać więcej informacji na temat wyrównania, zobacz opis właściwości
wystąpienia wyrównania pionowego/poziomego. Stała liczba wskazuje, że można
ustawić różne liczby podziałów ścian osłonowych dla różnych wystąpień ściany
osłonowej. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz opis właściwości wystąpienia
Numer pionowego/poziomego. Maksymalny odstęp wskazuje, że podziały ścian
osłonowych są umieszczone w równych odstępach wzdłuż długości ściany osłonowej,
które są nie większe niż wartość określona dla parametru odstępów
pionowych/poziomych.

Odstęp Włączony, gdy wartość układu przyjmuje stałą odległość lub maksymalny odstęp.
Jeśli układ jest ustawiony na stałą odległość, w programie Revit Architecture zostaje
zastosowana dokładna wartość odstępów. Jeśli układ jest ustawiony na maksymalną
odległość, w programie Revit Architecture do ułożenia osi zostaje użyta wartość
odległości nie większa od maksymalnej.

Dopasuj do wielkości szprosu To polecenie umożliwia dopasowanie położenia linii osi według typu w celu
zapewnienia jednakowego rozmiaru pól ścian osłonowych. Umieszczenie szprosów,
w szczególności na granicach obiektów nadrzędnych ścian osłonowych, może
skutkować niejednakowym rozmiarem pól, nawet w przypadku, gdy układ przyjmuje
stałą odległość.

Szprosy pionowe

Typ wewnętrzny Określa rodzinę szprosów dla wewnętrznych szprosów pionowych.

Właściwości ściany osłonowej | 431

 Nazwa Opis

Typ granicy 1 Określa rodzinę szprosów dla szprosów pionowych lewej granicy.

Typ granicy 2 Określa rodzinę szprosów dla szprosów pionowych prawej granicy.

Szprosy poziome

Typ wewnętrzny Określa rodzinę szprosów dla wewnętrznych szprosów poziomych.

Typ granicy 1 Określa rodzinę szprosów dla szprosów poziomych lewej granicy.

Typ granicy 2 Określa rodzinę szprosów dla szprosów poziomych prawej granicy.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy ściany osłonowej. Kliknij pole wartości, aby otworzyć
okno dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu ściany osłonowej. Nie może być zastosowana.

Producent Producent dla materiału schodów. Nie może być zastosowana.

Komentarze typu Specyficzne komentarze dotyczące typu ściany osłonowej.

URL Łącze do strony WWW producenta lub inne łącze.

Opis Opis ściany osłonowej.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość opisująca konkretną ścianę osłonową. Przydatna, jeśli trzeba zidentyfikować
więcej niż jedną ścianę osłonową. Wartość ta musi być unikatowa dla każdej ściany
osłonowej w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie,
że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678).

Odporność ogniowa Odporność ogniowa ściany osłonowej.

Koszt Koszt materiału.

Właściwości wystąpienia ściany osłonowej

Nazwa Opis

Wiązania

Wiązanie podstawy Poziom podstawy ściany osłonowej. Przykładowo Poziom 1.

Odsunięcie podstawy Ustawia wysokość ściany osłonowej od wiązania podstawy. Właściwość ta jest
dostępna jedynie, kiedy opcja Wiązanie podstawy jest ustawiona na poziom.

432 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Nazwa Opis

Podstawa jest dołączona Wskazuje, czy podstawa ściany osłonowej jest dołączona do innego komponentu
modelu, takiego jak podłoga. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Wiązanie góry Wysokość ściany osłonowej jest przedłużona do wartości określonej w parametrze
Wysokość niezwiązana.

Niepołączona wysokość Wysokość szkicowanej ściany osłonowej.

Odsunięcie góry Ustawia odsunięcie ściany osłonowej od poziomu góry.

Góra jest dołączona Wskazuje, czy góra ściany osłonowej jest dołączona do innego komponentu modelu,
takiego jak dach lub sufit. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Definiuje pomieszczenie Jeśli ta opcja jest wybrana, ściana osłonowa stanowi część obwiedni pomieszczenia.
Jeśli ta opcja nie jest wybrana, ściana osłonowa nie stanowi części obwiedni
pomieszczenia. Przed utworzeniem ściany osłonowej ta właściwość jest tylko do
odczytu. Po narysowaniu ściany można ją wybrać i następnie zmodyfikować tę
właściwość.

Powiązane z bryłą Wskazuje, że element został utworzony z elementu bryłowego. Wartość ta jest
wartością tylko do odczytu.

Wzór podziału pionowego/poziomego

Numer Jeśli parametr Układ (dla właściwości Wzór podziału pionowego/poziomego) jest
ustawiony na wartość Stała liczba, wprowadź dla niego wartość liczby podziału
ściany osłonowej na elemencie ściany osłonowej. Maksymalna wartość wynosi 200.

Wyrównanie Określa, w jaki sposób w programie Revit Architecture wyrównywane są odstępy

między osiami wzdłuż powierzchni elementu ściany, jeśli osie nie są rozłożone
równomiernie na długości powierzchni. Wyrównanie również określa, które linie osi
są najpierw usunięte lub dodane, gdy linie osi są dodane lub usunięte, z powodu
zmian parametru lub zmian rozmiaru powierzchni. Do początku umożliwia dodanie
odstępu na końcu powierzchni, przed umieszczeniem pierwszej osi. Do środka
umożliwia dodanie równych ilości przestrzeni na początku i końcu powierzchni. Do
końca dodaje odstęp z początku powierzchni przed umieszczeniem pierwszej osi.

Kąt Obracanie podziałów ścian osłonowych do określonego kąta. Wartość tę można

także określić dla pojedynczych powierzchni. Jeśli określisz ten parametr dla lica,
wtedy żadna wartość nie jest wyświetlana w tym polu. Właściwe wartości mieszczą
się w przedziale od 89 do -89 stopni.

Odsunięcie Rozpoczęcie umieszczania siatki na określoną odległość od punktu wyrównania osi.

Na przykład, jeśli opcja wyrównania określona jest jako Do początku i wpisana zostaje
wartość 5 stóp, program Revit Architecture umieszcza pierwszą siatkę 5 stóp od
początku powierzchni. Zauważ, że możesz również ustawić tę wartość dla indywidu-
alnych powierzchni. Jeśli określisz ten parametr dla lica, wtedy żadna wartość nie
jest wyświetlana w tym polu.

Konstrukcyjne

Funkcja konstrukcyjna Ustawia funkcję konstrukcyjną ściany osłonowej. Przed utworzeniem ściany osłonowej
ta właściwość jest tylko do odczytu. Po narysowaniu ściany osłonowej można ją
wybrać i następnie zmodyfikować tę właściwość.

Właściwości ściany osłonowej | 433

 Nazwa Opis

Wymiary

Długość Długość ściany osłonowej. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Powierzchnia Powierzchnia ściany osłonowej. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Specyficzne komentarze dotyczące ściany osłonowej.

Znacznik Ustawia etykietę dla ściany osłonowej. Wartość ta musi być unikatowa dla każdej
ściany osłonowej w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrze-
żenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678).

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym ściana osłonowa została utworzona.

Etap wyburzania Etap, w którym ściana osłonowa została usunięta.

Wspólne właściwości typu szprosów

Nazwa Opis

Materiał Ustawia typ materiału szprosu.

Wiązania

Kąt (niedostępny dla szprosów naro- Obraca profil szprosu. Działa jako wyrównanie dla parametru Położenie. Zauważ, że ten
żnych) parametr nie jest dostępny dla okrężnych szprosów.

Odsunięcie Ustawia odsunięcie od paneli w elemencie ściany osłonowej.

Budowa

Profil (niedostępny dla szprosów naro- Ustawia profil dla szprosu. Można tworzyć niestandardowe rodziny profili. Zobacz
żnych) Podręcznik rodzin na stronie 502.

Położenie (niedostępne dla szprosów Obraca profil szprosu. Normalnie do powierzchni jest zwykłym warunkiem. Równolegle
narożnych) do gruntu jest właściwe dla pochyłych pól ścian osłonowych, np. pochyłego przeszklenia
lub pochyłego systemu elementów ścian osłonowych.

Właściwości typu okrągłego szprosu

Nazwa Opis

Odsunięcie Ustawia odsunięcie od paneli w elemencie ściany osłonowej.

Promień Ustawia promień dla okrągłych szprosów.

434 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Właściwości typu prostokątnego szprosu
Nazwa Opis

Wiązania

Kąt Obraca profil szprosu. Działa jako wyrównanie dla parametru Położenie.

Odsunięcie Ustawia odsunięcie od paneli.

Budowa

Profil Ustawia profil dla szprosu. Można tworzyć niestandardowe rodziny profili. Zobacz
Podręcznik rodzin na stronie 502.

Położenie Obraca profil szprosu. Normalnie do powierzchni jest zwykłym warunkiem. Równolegle
do gruntu jest właściwe dla pochyłych pól ścian osłonowych, np. pochyłego przeszklenia
lub pochyłego systemu elementów ścian osłonowych.

Szpros narożny Wskazuje, czy dany szpros jest szprosem narożnym. Zobacz Szprosy narożne na stronie
426.

Grubość Ustawia grubość. Jeśli wczytano niestandardowy profil, wartość ta jest obliczana z profilu
szprosu.

Materiały i wykończenia

Materiał Materiał szprosu.

Wymiary

Szerokość na stronie 2 Ustawia szerokość strony 2. Jeśli wczytano niestandardowy profil, wartość ta jest obliczana
z profilu szprosu.

Szerokość na stronie 1 Ustawia szerokość strony 1. Jeśli wczytano niestandardowy profil, wartość ta jest obliczana
z profilu szprosu.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy szprosu. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Definicja szprosu.

Producent Definicja producenta szprosu.

Komentarze typu Komentarze dotyczące szprosu.

URL Ustawia URL.

Opis Opis szprosu.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Właściwości typu prostokątnego szprosu | 435

 Nazwa Opis

Znacznik typu Ustawia znacznik typu szprosu.

Koszt Koszt szprosu.

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości typu szprosów narożnych

Ta sekcja zawiera informacje na temat właściwości szprosów narożnych L i V, trapezoidalnych szprosów narożnych i
prostokątnych szprosów narożnych.

Szprosy narożne L i V
Nazwa Opis

Szpros narożny Ustawia szpros jako szpros narożny. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Ramię 2 Długość drugiego ramienia szprosu.

Ramię 1 Długość pierwszego ramienia szprosu.

Odsunięcie Ustawia odsunięcie od paneli.

Grubość Ustawia grubość.

Trapezoidalne szprosy narożne

Nazwa Opis

Szpros narożny Ustawia szpros jako szpros narożny. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Szerokość środka Szerokość szprosu na środku.

Głębokość Długość stron szprosu stykających się z panelami.

Odsunięcie Ustawia odsunięcie od paneli.

Grubość Ustawia grubość.

Prostokątne szprosy narożne

Nazwa Opis

Szpros narożny Ustawia szpros jako szpros narożny. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

436 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

 Nazwa Opis

Głębokość 2 Długość drugiego ramienia szprosu.

Głębokość 1 Długość pierwszego ramienia szprosu.

Odsunięcie Ustawia odsunięcie od paneli.

Grubość Ustawia grubość.

Właściwości wystąpienia szprosu

Nazwa Opis

Komentarze Określone komentarze dotyczące szprosów.

Długość Maksymalna długość szprosu. Przykładowo na ukośnie dociętym szprosie wartość to

długość wstępnie zdefiniowanego cięcia. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Znacznik Ustawia etykietę dla szprosów. Wartość ta musi być charakterystyczna dla każdego szprosu
w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba jest już
używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia
Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678).

Układ elementu ściany osłonowej według typu

Dla ścian, połaci przeszklonych i systemów elementów ścian osłonowych można ustawić system elementów ścian osłonowych.
Określając układ według typu, można umieścić wiele wystąpień, które już zawierają panele, siatki i szprosy.
Układ podziału ściany osłonowej jest tworzony przez określenie kombinacji parametrów wystąpienia i typu, które mają wpływ
na powierzchnie elementów ścian osłonowych zgodnie z poniższą tabelą:

Właściwości typu

Nazwa Opis

Budowa

Zagnieźdź automatycznie (tylko ściany osłonowe) Określa, czy ściana osłonowa jest osadzona w innych ścianach.

Pole ściany osłonowej Określa typ rodziny pola ściany osłonowej dla elementu ściany osłonowej.

Warunek połączenia Kontroluje, które szprosy przerywają się w punktach przecięcia typu elementu
ściany osłonowej. Przykładowo za pomocą tego parametru można sprawić,
aby wszystkie poziome lub pionowe szprosy na ścianie osłonowej stały się
ciągłe; lub sprawić, aby szprosy na siatce 1 lub siatce 2 stały się ciągłe w systemie
elementów ścian osłonowych lub na połaci przeszklonej.

Wzór podziału pionowego (dla ścian osłonowych) lub Wzór siatki 1 (dla systemów elementów ścian osłonowych i połaci przeszklonych)

UWAGA Opisy te odnoszą się do wzoru podziału poziomego lub do wzorku podziału 2.

Właściwości wystąpienia szprosu | 437

 Układ Określa układ automatyczny dla linii podziału ściany osłonowej wzdłuż długości
powierzchni na elemencie ściany osłonowej. W przypadku określenia wartości
innej niż Brak w programie Revit Architecture zostaną automatycznie dodane
linie siatki do powierzchni elementu ściany osłonowej. Stała odległość wskazuje,
że podziały ścian osłonowych są umieszczone w tej samej wartości, która
została określona dla parametru Odstęp. Jeśli odstęp jest nieparzystym
współczynnikiem długości, na jednym lub obu końcach powierzchni zostanie
wstawiony odstęp, zależnie od parametru wyrównania. Stała liczba wskazuje,
że można określić różną liczbę podziałów ścian osłonowych dla różnych
elementów ścian osłonowych. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Liczba,
opis właściwości wystąpienia pod hasłem Wzór pionowy. Maksymalny odstęp
wskazuje, że podziały ścian osłonowych są umieszczone w równych odstępach
wzdłuż długości powierzchni. Ta odległość może być równa maksymalnie
wartości określonej dla parametru Odstęp, ale nie musi być równa określonemu
stałemu odstępowi.

Odstęp Włączony, gdy wartość układu przyjmuje stałą odległość lub maksymalny
odstęp. Jeśli układ jest ustawiony na stałą odległość, w programie Revit
Architecture zostaje użyta wartość określona w polu Odstęp. Jeśli układ jest
ustawiony na maksymalną odległość, w programie Revit Architecture do uło-
żenia osi zostaje użyta wartość odległości nie większa od maksymalnej.

Dopasuj do wielkości szprosu To polecenie umożliwia dopasowanie położenia linii osi według typu w celu
zapewnienia jednakowego rozmiaru pól ścian osłonowych. Umieszczenie
szprosów, w szczególności na granicach obiektów nadrzędnych ściany
osłonowej, może skutkować niejednakowym rozmiarem paneli, nawet w
przypadku, gdy układ przyjmuje stałą odległość.

Szprosy pionowe (dla ścian osłonowych) lub Szprosy siatki 1 (dla systemów elementów ścian osłonowych i połaci przeszklonych)

Typ wewnętrzny Określa rodzinę szprosów dla wewnętrznych szprosów pionowych.

Typ granicy 1 Określa rodzinę szprosów dla szprosów pionowych lewej granicy.

Typ granicy 2 Określa rodzinę szprosów dla szprosów pionowych prawej granicy.

Szprosy poziome (dla ścian osłonowych) lub Szprosy siatki 2 (dla systemów elementów ścian osłonowych i połaci przeszklonych)

Typ wewnętrzny Określa rodzinę szprosów dla wewnętrznych szprosów poziomych.

Typ granicy 1 Określa rodzinę szprosów dla szprosów poziomych lewej granicy.

Typ granicy 2 Określa rodzinę szprosów dla szprosów poziomych prawej granicy.

Właściwości wystąpienia

Nazwa Opis

Wzór podziału pionowego

UWAGA Te opisy parametru odnoszą się również do parametrów wystąpienia wzoru siatki poziomej.

Numer Jeśli parametr Układ (dla właściwości Wzór podziału pionowego) jest ustawiony
na wartość Stała liczba, wprowadź liczbę podziałów ścian osłonowych dla
elementu ściany osłonowej. Maksymalna wartość wynosi 200.

438 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

 Wyrównanie Określa odstępy między liniami siatki wzdłuż powierzchni elementu ścian
osłonowych, jeśli linie siatki nie są rozłożone równomiernie na długości
powierzchni. Wyrównanie również określa, które linie siatki są najpierw usuwane
lub dodawane w przypadku zmiany liczby linii siatki z powodu zmian parametru
lub rozmiaru powierzchni. Do początku umożliwia dodanie odstępu na końcu
powierzchni, przed umieszczeniem pierwszej osi. Do środka umożliwia dodanie
równych ilości przestrzeni na początku i końcu powierzchni. Do końca dodaje
odstęp z początku powierzchni przed umieszczeniem pierwszej osi.

Kąt Obracanie podziałów ścian osłonowych do określonego kąta. Jeśli wartość

zostanie określona dla pojedynczych powierzchni, żadna wartość nie jest
wyświetlana w tym polu. Właściwe wartości mieszczą się w przedziale od 89
do -89 stopni.

Odsunięcie Rozpoczęcie umieszczania osi na określoną odległość od punktu wyrównania

osi. Jeśli na przykład opcja Wyrównanie określona jest jako Początek i dla opcji
Odstęp zostanie wpisana wartość 5, wówczas pierwsza linia siatki zostanie
umieszczona w odległości 5 stóp od początku powierzchni. Jeśli zostanie
określony odstęp dla powierzchni, żadna wartość nie jest wyświetlana w tym
polu.

Linia pomiaru (tylko dla systemu elementów ścian Jest to linia pozorna określająca punkt, od którego są mierzone odstępy na
osłonowych) powierzchniach, gdzie odstępy linii siatki mogą nie być takie same wzdłuż linii.
W miejscach przecięcia siatki z tą linią odległość między liniami siatki jest równa
wartości odstępu linii siatki (układy ze Stałymi odległościami) lub maksymalnie
wartości odstępu linii siatki (dla układów z Maksymalnymi odstępami). Jeśli
linie siatki nie przecinają tej linii, linie siatki można umieszczać na wartościach
wyższych lub niższych niż wartość Odstępu.

Rozwiązywanie problemów z elementami osłonowymi

W poniższych tematach znajdują się informacje dotyczące problemów związanych ze ścianami osłonowymi, szprosami, polami
ścian osłonowych i innymi elementami osłonowymi.

Przełączanie typu ściany na rodzinę ścian osłonowych

Ostrzeżenie: Przełączanie typu ściany na rodzinę ścian osłonowych. Wszystkie odniesienia wymiarów do powierzchni ściany
zostaną usunięte.
Problem: Umieszczono stałe wymiary liniowe pomiędzy powierzchniami ścian, a następnie zmieniono jedną ze ścian na
osłonową. Wymiary te zostały utracone.
Rozwiązanie Przy zmianie którejś ze ścian na ścianę osłonową, nie zostaną skasowane wymiary między osiami ścian. Zobacz
Umieszczanie wymiarów stałych na stronie 896.

Nieprawidłowe pole ściany osłonowej

Ostrzeżenie: W modelu znajduje się nieprawidłowe pole ściany osłonowej. Jest to prawdopodobnie spowodowane zbliżeniem
dwóch linii osi na granicy ściany osłonowej lub połaci przeszklonej, ale nie dokładnie w punkcie. Pole ściany osłonowej nie
może być wyświetlony.
Problem: Zwykle problem ten pojawia się w polu na połaciach przeszklonych. Poziome i pionowe podziały ścian osłonowych
w panelu nie przecinają się w punkcie, powodując powstanie małego trójkątnego panelu na panelu głównym; trójkątny panel

Rozwiązywanie problemów z elementami osłonowymi | 439

 nie może być przetworzony, ponieważ jest zbyt mały. Komunikat taki jest wyświetlany, gdy program odtwarza pole ściany
osłonowej.
Rozwiązanie: Zrezygnuj z umieszczenia i/albo przesuwania panelu. Dokonując podziału na panele na pochyłym
przeszkleniu/ścianie, najlepiej jest zacząć od umieszczenia poziomego podziału ściany osłonowej, a następnie przyciągać
pionowe podziały do podziałów poziomych. W ten sposób użytkownik będzie miał pewność, że podziały stykają się we
właściwym miejscu, nie powodując powstawania małych paneli.

Nie wczytano rodzin pól ściany osłonowej

Błąd: Nie wczytano rodzin pól ściany osłonowej. Nie można wykonać łukowej ściany osłonowej.
Problem: Szkicowana jest ściana osłonowa, a następnie podejmowana jest próba usunięcia jej z pamięci w trakcie tworzenia,
albo szkicowana jest ściana osłonowa i podejmowana jest próba usunięcia z pamięci ścian osłonowych przy aktywnym narzędziu
ściany.
Rozwiązanie: W trakcie usuwania z pamięci ścian osłonowych może nie być możliwe narysowanie nowej dopóki nie zostanie
ponownie wczytany co najmniej jeden panel ściany osłonowej.

Rodziny paneli niesystemowych

Ostrzeżenie: Do nieprostokątnych paneli nie można używać niesystemowych rodzin paneli. Jeśli panel jest prosty, utwórz
typ panelu wywodzący się z rodziny paneli systemowych. Jeśli nie, spróbuj przekształcić panel ściany lub dachu w prostokątny,
a następnie wykorzystaj rodzinę paneli o żądanym (nieprostokątnym) kształcie. Ściana zmieni się pod wpływem nieprostokątnego
kształtu panelu.
Problem: Niesystemowy panel, np. panel przeszklony bądź pusty, nie może mieć nieprostokątnego kształtu.
Rozwiązanie: Problem ten może się pojawić, jeśli ściana osłonowa z niesystemowymi panelami łączy się z dachem, przy czym
nie ma ona prostokątnego kształtu. Podobnie będzie, jeśli utworzysz nieprostokątny profil ściany, a następnie zmienisz tę
ścianę na ścianę osłonową z niesystemowymi panelami.

Nie można podzielić podziału ściany osłonowej za pomocą linii podziału

Błąd: Nie można podzielić podziału ściany osłonowej za pomocą linii podziału.
Problem: Podział ściany osłonowej umieszczono na połaciach przeszklonych w taki sposób, że podział ściany osłonowej daje
w rezultacie złożony kształt geometryczny, którego program Revit Architecture nie potrafi utworzyć.
Rozwiązanie: Brak rozwiązania. Należy anulować działanie.

Obsługa nieprostokątnych ścian osłonowych

Ostrzeżenie: W obecnej wersji dla nieprostokątnych ścian osłonowych są akceptowane tylko proste ściany z prostymi lub
łukowymi krawędziami.
Problem: Ściana osłonowa ma elipsę na jednej ze stron. Problem taki mógł powstać w sytuacji, gdy ściana łączy się z dachem
poprzez elipsę.
Rozwiązanie: Należy anulować działanie. Ten typ ściany kurytnowej nie jest obsługiwany.

440 | Rozdział 30 Elementy ścian osłonowych

Pomieszczenia i
powierzchnie 31
Architekci, projektanci i inżynierowie konstrukcyjni używają pomieszczeń, powierzchni i schematów kolorów do planowania użytkowania
budynku oraz do przeprowadzenia podstawowej analizy projektu. W programie Revit MEP inżynierowie mechanicy używają informacji
definiujących pomieszczenia jako punktu wyjścia do zdefiniowania przestrzeni i stref do analizy obciążeń ogrzewania i chłodzenia.

Pomieszczenia i powierzchnie — przegląd

Pomieszczenie jest wydzieloną przestrzenią w obrębie modelu budynku ograniczoną ścianami, podłogami, dachami i sufitami.
Elementy te definiowane są jako elementy ograniczające pomieszczenia. Program Revit Architecture odwołuje się do tych
elementów ograniczających pomieszczenia podczas obliczania obwodu, powierzchni i kubatury pomieszczenia.
W programie Revit Architecture można włączać i wyłączać parametr Definiuje pomieszczenie dla wielu elementów. Ponadto
istnieje możliwość użycia linii separacji pomieszczeń w celu dalszego podziału przestrzeni w miejscach, gdzie nie ma elementów
ograniczających pomieszczenia. Podczas dodawania, przenoszenia lub usuwania elementów ograniczających pomieszczenia
następuje automatyczna aktualizacja wymiarów pomieszczeń.

441
 Rzut z podziałem na pomieszczenia, takie jak sypialnie,
kuchnia, pokój gościnny i tak dalej

Powierzchnia jest przestrzenią wydzieloną w obrębie modelu budynku; zazwyczaj większą niż poszczególne pomieszczenia.
Powierzchnie nie muszą być ograniczone przez elementy modelu. Użytkownik może narysować obwiednie powierzchni lub
wskazać elementy modelu, które będą służyć jako obwiednie.
Podczas dodawania elementów obwiednie powierzchni nie muszą zmieniać się automatycznie. Zachowanie obwiedni powierzchni
można zdefiniować:

■ Niektóre obwiednie powierzchni są statyczne. Oznacza to, że nie zmieniają się automatycznie, lecz należy je zmienić
ręcznie.

■ Niektóre obwiednie powierzchni są dynamiczne. Są one połączone z odpowiednimi elementami modelu. Jeśli elementy
modelu zostaną przesunięte, obwiednie powierzchni zmieniają położenie razem z nimi.

Rzut z podziałem na powierzchnie prywatne (żółte) i

powierzchnie wspólne (zielone)

Tematy pokrewne

■ Pomieszczenia na stronie 443

442 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 ■ Analiza powierzchni na stronie 476

Pomieszczenia
Pomieszczenia można tworzyć za pomocą narzędzia Pomieszczenie lub przez umieszczenie ich z poziomu zestawienia
pomieszczeń. Aby dodać pomieszczenia do zestawienia, otwórz widok zestawienia pomieszczeń i kliknij kolejno kartę Modyfikuj
zestawienie/ilości ➤ panel Wiersze ➤ Nowy. Jest to metoda przydatna na wczesnym etapie tworzenia projektu przed
zdefiniowaniem ścian lub innych elementów obwiedni w projekcie. Następnie w projekcie można umieścić wcześniej
zdefiniowane pomieszczenia.
Pomieszczenia można tworzyć wyłącznie w widokach rzutu i zestawienia.

Tematy pokrewne

■ Pomieszczenia i powierzchnie — przegląd na stronie 441

Tworzenie pomieszczenia
1 Otwórz rzut.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ (Pomieszczenie).

3 Aby wyświetlić etykietę pomieszczenia wraz z pomieszczeniem, musi być zaznaczona opcja Etykieta w miejscu

umieszczenia: karta Zmień | Umieść pomieszczenie ➤ panel Etykieta ➤ (Etykieta w miejscu

umieszczenia).
Aby pominąć etykietę pomieszczenia podczas umieszczania pomieszczenia, wyłącz tę opcję.

4 Na pasku opcji wykonaj następujące czynności:

■ W polu Górne ograniczenie określ poziom, od którego będzie mierzona górna obwiednia pomieszczenia.
Zobacz Definiowanie górnej obwiedni pomieszczenia na stronie 460.
Na przykład podczas dodawania pomieszczenia do rzutu poziomu 1, tak aby pomieszczenie rozciągało się
od poziomu 1 do poziomu 2 lub pewnego punktu powyżej poziomu 2, należy określić górne ograniczenie
na poziomie 2.

Pomieszczenia | 443
 ■ W polu Odsunięcie wprowadź odległość górnej obwiedni pomieszczenia od poziomu górnego ograniczenia.
Wprowadź liczbę dodatnią, aby umieścić obwiednię ponad poziomem górnego ograniczenia lub liczbę
ujemną, aby umieścić obwiednię poniżej tego poziomu. Wartością domyślną jest 10’ (4000 mm).

■ Wskaż żądaną orientację etykiety pomieszczenia.

Zobacz Orientacja etykiety na stronie 452.

■ Aby dołączyć linię odniesienia do etykiety pomieszczenia, wybierz opcję Linia odniesienia.

■ W polu Pomieszczenie wybierz opcję Nowe, aby utworzyć nowe pomieszczenie lub wybierz istniejące
pomieszczenie z listy.

5 Aby zobaczyć elementy ograniczające pomieszczenie, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść pomieszczenie ➤ panel
Pomieszczenie ➤ Podświetl obwiednie.
W programie Revit Architecture wszystkie elementy ograniczające pomieszczenie zostaną podświetlone kolorem
złotym i zostanie wyświetlone ostrzeżenie. Aby zobaczyć listę wszystkich elementów ograniczających
pomieszczenia w modelu łącznie z tymi, które nie są wyświetlane w bieżącym widoku, w oknie dialogowym
ostrzeżenia kliknij przycisk Rozwiń. Aby zamknąć ostrzeżenie i usunąć podświetlenie, kliknij przycisk Zamknij.

6 Kliknij obszar rysunku, aby wstawić pomieszczenie.

UWAGA W programie Revit Architecture nie można umieścić pomieszczenia w przestrzeni o szerokości
mniejszej niż 1’ lub 306 mm.

7 Jeśli do pomieszczenia została dodana etykieta, nadaj nazwę pomieszczeniu w następujący sposób:
a Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść pomieszczenie ➤ panel Wybierz ➤ Zmień.

b Na etykiecie pomieszczenia kliknij tekst pomieszczenia, aby go wybrać, a następnie zastąp go nazwą
pomieszczenia.

Jeśli pomieszczenie zostanie umieszczone wewnątrz elementów obwiedni, zostanie ono rozszerzone do granic wyznaczonych
przez te elementy. Można również umieścić pomieszczenie w wolnej przestrzeni lub takiej, która nie jest do końca ograniczona,
a następnie dorysować elementy ograniczające pomieszczenia później. Jeśli dodaje się elementy obwiedni, pomieszczenie
zostaje rozciągnięte do obwiedni. Zobacz Obwiednie pomieszczeń na stronie 446.

Tematy pokrewne

■ Kontrolowanie widoczności pomieszczeń na stronie 445

■ Etykiety pomieszczeń na stronie 451

■ Właściwości pomieszczenia na stronie 471

■ Schematy kolorów na stronie 488

Wybieranie pomieszczenia
Pomieszczenia można wybierać w rzutach i przekrojach. Wybierz pomieszczenie, aby sprawdzić jego obwiednie, zmienić jego
właściwości, usunąć je z modelu lub przenieść je w inne miejsce.
Aby wybrać pomieszczenie, należy przesunąć wskaźnik na pomieszczenie, tak aby zostały wyświetlone jego linie odniesienia
i kliknąć. Można także ustawić wskaźnik na obwodzie pomieszczenia, wybrać wyświetlanie linii odniesienia, naciskając
odpowiednią ilość razy klawisz Tab, a następnie kliknąć.

444 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Wybrane pomieszczenie w rzucie

Wybrane pomieszczenie w przekroju

Wybrane pomieszczenie można przenieść, przeciągając je przy użyciu kontrolki przenoszenia. Jeśli do pomieszczenia jest
przypisana etykieta, można ją przenieść razem z pomieszczeniem. W tym celu należy wybrać pomieszczenie i etykietę, a
następnie przeciągnąć je do nowego położenia. Ponadto można usunąć etykietę przed przeniesieniem pomieszczenia, a
następnie dodać etykiety do pomieszczenia w nowym położeniu.
Po wybraniu pomieszczenia w przekroju można wizualnie sprawdzić jego górną i dolną obwiednię oraz dostosować je za
pomocą kontrolek strzałek, jeśli zachodzi taka potrzeba. Zobacz Pomieszczenia w widokach przekroju na stronie 446 i Zmiana
wysokości pomieszczenia metodą graficzną na stronie 462.

Kontrolowanie widoczności pomieszczeń

Domyślnie pomieszczenia nie są wyświetlane w rzutach i przekrojach. Jednak użytkownik może zmienić ustawienia
widoczności/grafiki, aby pomieszczenia i ich linie odniesienia były wyświetlane w tych widokach. Ustawienia te należą do
właściwości widoku.

NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Należy utworzyć szablony widoku zawierające żądane ustawienia widoczności
pomieszczeń. Szablony widoku można stosować do tych widoków, w których będą wyświetlane opracowywane
pomieszczenia. Zobacz Szablony widoku na stronie 1633.

Aby wyświetlić pomieszczenia

1 Otwórz rzut lub przekrój.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 Na karcie Kategorie modelu w oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki przewiń ekran w dół do
pozycji Pomieszczenia, a następnie kliknij, aby ją rozwinąć.
4 Aby wyświetlić pomieszczenia w widoku z użyciem koloru wypełnienia wnętrza, wybierz opcję Wypełnienie
wewnętrzne.
5 Aby wyświetlić linie odniesienia pomieszczeń, wybierz opcję Odniesienie.
6 Kliknij przycisk OK.

Kontrolowanie widoczności pomieszczeń | 445

Obwiednie pomieszczeń
W programie Revit Architecture obwiednie pomieszczeń są używane do obliczania powierzchni, obwodu i kubatury
pomieszczenia. Obwiednie pomieszczeń można sprawdzać w rzutach i przekrojach.
Aby sprawdzić obwiednie pomieszczeń, można wybrać pomieszczenia lub zmienić ustawienia widoczności/grafiki widoku.
Zobacz Wybieranie pomieszczenia na stronie 444 i Kontrolowanie widoczności pomieszczeń na stronie 445.

PORADA Pracując z pomieszczeniami, należy otworzyć rzut i przekrój, a następnie kliknąć kolejno kartę Widok ➤ panel
Okna ➤ Ustaw okna sąsiadująco, aby ustawić okna sąsiadująco. Taka strategia pozwala jednocześnie zobaczyć obwód
pomieszczenia oraz jego obwiednie — górną i dolną.

Tematy pokrewne

■ Powierzchnia pomieszczenia na stronie 456

■ Kubatura pomieszczenia na stronie 458

■ Warianty projektu i pomieszczenia na stronie 554

Pomieszczenia w rzutach
Aby wizualnie sprawdzić zewnętrzne obwiednie (obwód) pomieszczenia, należy wyświetlić rzut.
Domyślnie w programie Revit Architecture powierzchnia pomieszczeń jest obliczana przy użyciu wykończenia ściany jako
zewnętrznej obwiedni. Jako zewnętrzną obwiednię można określić: oś ściany, warstwę nośną ściany lub oś warstwy nośnej
ściany. Zobacz Zmiana położenia obwiedni powierzchni pomieszczenia na stronie 458.
Jeśli konieczna jest zmiana obwiedni pomieszczenia, należy zmienić parametr Definiuje pomieszczenie dla elementów modelu
lub dodać linie separacji pomieszczeń. Zobacz Elementy ograniczające pomieszczenie na stronie 448 i Linie separacji pomieszczeń
na stronie 449.

Jeśli pomieszczenie zawiera pochyłe ściany, sufity lub inne powierzchnie, można sprawdzić na przekroju, czy obwód został
zmierzony w programie Revit Architecture na odpowiedniej wysokości. Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456.

Pomieszczenia w widokach przekroju

Na przekroju można wizualnie sprawdzić obwiednie górną i dolną pomieszczenia. Przekrój można również wykorzystać do
sprawdzenia obwodu pomieszczenia zawierającego pochyłe ściany lub inne nietypowe elementy.

446 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

Graficzna reprezentacja obwiedni pomieszczenia na przekrojach zależy od tego, czy została włączona opcja obliczania kubatury.
(Zobacz Włączanie obliczania kubatury na stronie 460).

Kiedy obliczanie kubatury jest wyłączone

Kiedy obliczanie kubatury jest wyłączone, pomieszczenie w programie Revit Architecture jest pokazywane na przekroju jako
prostokąt. Jeśli jakakolwiek część pomieszczenia (ściany, sufit lub dach) będzie pochyła, pochyłość nie zostanie uwzględniona
w obwiedni. Ta reprezentacja pomieszczenia nie odzwierciedla rzeczywistych ustawień obwiedni ani obliczeń kubatury.
Pokazywane są tylko oszacowane w przybliżeniu górne i dolne obwiednie pomieszczenia.
Przekrój pomieszczenia przy wyłączonym obliczaniu kubatury

Kiedy obliczanie kubatury jest włączone

Kiedy obliczanie kubatury jest włączone, w programie Revit Architecture są pokazywane rzeczywiste obwiednie użyte do
obliczenia kubatury pomieszczenia. W obwiedniach tych są uwzględnione elementy pochyłe, takie jak ściany, sufit i dach.
Przekrój pomieszczenia przy włączonym obliczaniu kubatury

W przekroju można ponadto sprawdzić, czy podczas obliczania kubatury w programie Revit Architecture nie są pomijane
części pomieszczenia. Taka sytuacja może mieć miejsce między innymi wtedy, gdy występuje kombinacja pochyłych ścian i
wysokości obliczania zdefiniowanej dla odpowiedniego poziomu. Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456 i Sytuacje, w
których obliczenie kubatury pomieszczenia może nie być dokładne na stronie 459.

Obwiednie pomieszczeń | 447

Elementy ograniczające pomieszczenie
W obliczeniach powierzchni i kubatury pomieszczeń funkcję elementów obwiedni pełnią następujące elementy:

■ Ściany (osłonowe, standardowe, lokalne, powierzchniowe)

■ Dachy (standardowe, lokalne, powierzchniowe)

■ Podłogi (standardowe, lokalne, powierzchniowe)

■ Sufity (standardowe, lokalne, powierzchniowe)

■ Słupy (architektoniczne, konstrukcyjne, gdzie materiałem jest beton)

■ Systemy elementów ścian osłonowych

■ Linie separacji pomieszczeń

■ Płyty budynku

Zmieniając właściwości elementów, można wskazać, czy wiele elementów definiuje pomieszczenie. Na przykład można
zdefiniować ścianki działowe toalety jako elementy nieograniczające pomieszczenia, ponieważ zazwyczaj pomija się je w
obliczeniach pomieszczeń. Jeśli element zostanie określony jako nieograniczający pomieszczenie, nie będzie on brany pod
uwagę w programie Revit Architecture podczas obliczania powierzchni lub kubatury pomieszczenia albo dowolnego
pomieszczenia przyległego współdzielącego nieograniczający element.

Przypisywanie właściwości definiowania pomieszczenia do elementu

Jeśli dla elementu modelu zostanie włączony parametr Definiuje pomieszczenie, w programie Revit Architecture element ten
będzie używany jako obwiednia pomieszczenia. Obwiednia jest używana do obliczenia powierzchni i kubatury pomieszczenia.

Aby włączyć parametr Obwiednia pomieszczenia

1 Wybierz element.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Wiązania zaznacz pole wyboru Definiuje pomieszczenie.

Tematy pokrewne

■ Elementy ograniczające pomieszczenie na stronie 448

■ Obwiednie pomieszczeń w modelach podłączonych na stronie 450

■ Powierzchnie i obwody pomieszczeń dla wariantów projektu na stronie 554

448 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

Linie separacji pomieszczeń
Za pomocą narzędzia Linia separacji pomieszczeń można dodawać i dostosowywać obwiednie pomieszczenia. Linie separacji
pomieszczeń wydzielają pomieszczenie. Są one przydatne do oddzielania jednego pomieszczenia od drugiego, na przykład
jadalni od salonu, gdzie ściana pomiędzy pomieszczeniami jest niepotrzebna. Linie separacji pomieszczeń są widoczne w
rzutach i w widokach 3D.
Jeśli zostanie utworzone pomieszczenie otoczone przez ściany, powierzchnia pomieszczenia będzie obliczona domyślnie od
wewnętrznych powierzchni ścian. Jeśli do ścian zostaną dodane otwory, ale użytkownikowi potrzebne są osobne wyniki
obliczeń powierzchni pomieszczeń, należy naszkicować linie separacji pomieszczeń poprzez otwory, aby utrzymać pierwotnie
obliczoną powierzchnię pomieszczeń.

Dodawanie linii separacji pomieszczeń

1 Otwórz widok rzutu.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ listę rozwijaną

Pomieszczenie ➤ (Linia separacji pomieszczeń).

3 Naszkicuj linie separacji pomieszczeń.
Jeśli w przestrzeni już znajduje się pomieszczenie, obwiednie pomieszczenia zostaną dostosowane do nowych linii separacji
pomieszczeń. Jeśli w przestrzeni nie ma jeszcze pomieszczenia, można je dodać. (Zobacz Tworzenie pomieszczenia na stronie
443). Ponadto można wykonać następujące czynności:

■ Dodanie etykiety do pomieszczenia. (Zobacz Dodawanie etykiety do pomieszczenia na stronie 452).

■ Zastosowanie schematu kolorów do rzutu lub przekroju. (Zobacz Schematy kolorów na stronie 488).

Obwiednie pomieszczeń | 449

Wyświetlanie lub ukrywanie linii separacji pomieszczeń
1 Otwórz rzut lub widok 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 Wybierz kartę Kategorie modeli.
4 W kolumnie Widoczność rozwiń grupę Linie.
5 Zaznacz pole wyboru Separacja pomieszczeń lub odznacz je.
6 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Linie separacji pomieszczeń na stronie 449

■ Wyświetlanie lub ukrywanie linii separacji pomieszczeń na stronie 450

■ Obwiednie pomieszczeń na stronie 446

■ Przypisywanie właściwości definiowania pomieszczenia do elementu na stronie 448

Obwiednie pomieszczeń w modelach podłączonych

Po połączeniu modeli programu Revit w programie Revit Architecture domyślnie nie są rozpoznawane elementy ograniczające
pomieszczenie w modelu podłączonym. Jeśli pomieszczenie zostanie umieszczone między ścianami projektu nadrzędnego a
ścianami lub innymi elementami modelu podłączonego, w programie Revit Architecture nie zostaną automatycznie rozpoznane
elementy ograniczające pomieszczenia modelu podłączonego. Jednak rozpoznawanie przez program Revit Architecture
elementów ograniczających pomieszczenia modelu podłączonego można wymusić. Zobacz Używanie obwiedni pomieszczeń
w modelu podłączonym na stronie 451.
Umieszczanie pomieszczeń w projekcie nadrzędnym (na zewnątrz budynku) przy użyciu ścian
w modelu podłączonym (wewnątrz budynku)

Więcej informacji na temat pomieszczeń i modeli podłączonych

■ Jeśli model podłączony zostanie usunięty, pomieszczenia w projekcie nadrzędnym nie będą ograniczone przez elementy
ograniczające pomieszczenia modelu podłączonego.

450 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 ■ Elementy w zagnieżdżonym łączu będą definiować pomieszczenia, jeśli parametr Definiuje pomieszczenie zostanie włączony
dla zagnieżdżonego modelu podłączonego oraz dla jego modelu nadrzędnego.

Tematy pokrewne

■ Modele połączone na stronie 1213

■ Elementy ograniczające pomieszczenie na stronie 448

Używanie obwiedni pomieszczeń w modelu podłączonym

Aby w projekcie nadrzędnym umożliwić rozpoznawanie parametru Definiuje pomieszczenie dla elementów modelu
podłączonego, wykonaj poniższą procedurę.

Aby używać obwiedni pomieszczeń w modelu podłączonym

1 W rzucie projektu nadrzędnego wybierz symbol modelu podłączonego.
Na pasku stanu zostanie wyświetlona informacja:
Połączenia RVT : Model podłączony Revit : <nazwa modelu>.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu wybierz opcję Definiuje pomieszczenie.
4 Kliknij przycisk OK.
Teraz można umieszczać pomieszczenia w rzucie, używając obwiedni zdefiniowanych przez elementy ograniczające
pomieszczenia w projekcie nadrzędnym i elementy ograniczające pomieszczenia w podłączonym modelu. Zobacz Tworzenie
pomieszczenia na stronie 443.

Pomieszczenia oparte na piętrach lub poziomach

Pomieszczenia mogą być oparte na piętrach lub poziomach. Przykładowo budynek posiadający strefę użyteczności publicznej
lub atrium oparty na wielu piętrach może być przedstawiony za pomocą pojedynczego pomieszczenia. Do zdefiniowania
górnej obwiedni pomieszczenia należy użyć parametrów Górne ograniczenie i Odsunięcie ograniczenia. Zobacz Definiowanie
górnej obwiedni pomieszczenia na stronie 460.

Etykiety pomieszczeń
Pomieszczenia i etykiety pomieszczeń są w programie Revit Architecture oddzielnymi, ale odnoszącymi się do siebie,
komponentami. Pomieszczenia są elementami modelu w programie Revit Architecture, podobnie jak ściany i drzwi. Etykiety
pomieszczeń są elementami opisu, które można dodawać i wyświetlać w rzutach i przekrojach. Na etykietach pomieszczeń

Pomieszczenia oparte na piętrach lub poziomach | 451

 mogą być wyświetlane wartości skojarzonych parametrów, takie jak numer pomieszczenia, nazwa pomieszczenia, obliczona
powierzchnia i kubatura.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie kolejnych etykiet numerów pomieszczeń na stronie 959

■ Etykiety pomieszczeń dla wariantów projektu na stronie 555

Dodawanie etykiety do pomieszczenia

Zanim będzie możliwe dodanie etykiety do pomieszczenia, należy dodać pomieszczenie do projektu. Zobacz Tworzenie
pomieszczenia na stronie 443. Jeśli w czasie tworzenia pomieszczeń nie zostanie użyta opcja Etykieta w miejscu umieszczenia,
można wykonać poniższą procedurę, aby później dodać etykiety do pomieszczeń.

UWAGA Ponadto można skorzystać z narzędzia Etykietuj nieopisane, aby dodać etykiety do wszystkich nieopisanych
pomieszczeń w widoku. Narzędzie to może być przydatne na przykład podczas umieszczania i opisywania pomieszczeń
w rzucie podłogi, jeśli etykiety tych samych pomieszczeń mają być widoczne w rzucie odwróconym. Zobacz Etykietuj
nieopisane na stronie 956.

Aby dodać etykietę do pomieszczenia

1 Otwórz widok rzutu lub przekroju.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ listę rozwijaną Etykieta

pomieszczenie ➤ (Etykieta pomieszczenia).

3 Na pasku opcji wykonaj następujące czynności:
■ Wskaż żądaną orientację etykiety pomieszczenia.
Zobacz Orientacja etykiety na stronie 452.

■ Aby dołączyć linię odniesienia do etykiety pomieszczenia, wybierz opcję Linia odniesienia.

4 Kliknij pomieszczenie w miejscu, gdzie chcesz umieścić etykietę pomieszczenia.

UWAGA Dodawane etykiety pomieszczeń zostaną wyrównane względem istniejących etykiet. Zobacz
Wyrównywanie etykiet na stronie 955.

Po umieszczeniu etykiety pomieszczenia można zmodyfikować jej właściwości. Zobacz Właściwości etykiety pomieszczenia
na stronie 455.

Orientacja etykiety
Dodając etykietę do pomieszczenia lub powierzchni, można określić orientację etykiety dla widoku. Parametr Orientacja jest
wyświetlany we właściwościach wystąpienia etykiety. Jest on także wyświetlany na pasku opcji podczas dodawania pomieszczenia,
powierzchni lub etykiety do widoku.

Wybierz jedną z następujących opcji:

■ Poziomo: etykieta będzie wyświetlana poziomo w widoku (domyślnie).

452 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 ■ Pionowo: etykieta będzie wyświetlana pionowo w widoku.

■ Model: etykieta może zostać wyrównana względem ścian i linii obwiedni w modelu budynku lub obrócona pod określonym
kątem. (Zobacz Obracanie etykiety na stronie 453).

Dodawanie etykiet do pomieszczeń podczas umieszczania

Aby dodać etykiety do pomieszczeń w czasie tworzenia lub umieszczania pomieszczeń w widoku, należy użyć opcji Etykieta
w miejscu umieszczenia. Aby uzyskać instrukcje, zobacz Tworzenie pomieszczenia na stronie 443.

Przenoszenie etykiety
Aby przenieść etykietę pomieszczenia lub powierzchni, wykonaj następującą procedurę.
1 Wybierz etykietę.
Na pasku stanu zostaną wyświetlone informacje o kategorii i typie rodziny etykiety.

2 Przeciągnij kontrolkę z niebieską strzałką do żądanego położenia.

W przypadku przeciągnięcia etykiety poza odpowiednią obwiednię pomieszczenia lub powierzchni w programie Revit
Architecture zostanie wyświetlone ostrzeżenie. Aby uzyskać instrukcje, zobacz Etykieta pomieszczenia znajduje się na zewnątrz
pomieszczenia na stronie 475.

Obracanie etykiety
Aby obrócić etykietę pomieszczenia lub powierzchni, wykonaj następującą procedurę.
1 Wybierz etykietę.
Na pasku stanu zostaną wyświetlone informacje o kategorii i typie rodziny etykiety.

2 Napalecie Właściwości, w obszarze Orientacja wybierz opcję Model.

3 Aby zmienić orientację etykiety, użyj jednej z następujących metod:

■ Aby obrócić etykietę, kliknij kolejno kartę Zmień | Etykiety pomieszczeń ➤ panel Zmień ➤
(Obróć). Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

■ Aby w modelu budynku wyrównać etykietę względem ścian lub linii obwiedni, naciśnij klawisz Spacja tyle
razy, aby etykieta została wyrównana względem żądanego elementu.

Etykiety pomieszczeń | 453

 Etykieta wyrównana do ściany ustawionej pod kątem

Związek pomiędzy pomieszczeniem a etykietą

Jeśli utworzone pomieszczenie jest odpowiednio ograniczone przez elementy (np. ściany) i linie separacji pomieszczeń, w
programie Revit Architecture zostanie obliczona powierzchnia pomieszczenia między obwiedniami. W programie Revit
Architecture wyświetlane jest ostrzeżenie, jeśli pomieszczenie nie jest prawidłowo zamkniętym obszarem.
Aby umieścić etykietę pomieszczenia podczas tworzenia lub umieszczania pomieszczenia w widoku, wybierz opcję Etykieta
w miejscu umieszczenia. Jeśli umieszczane jest pomieszczenie bez etykiety, etykietę można dodać później za pomocą narzędzia
Etykieta pomieszczenia. (Zobacz Dodawanie etykiety do pomieszczenia na stronie 452). Ponadto można użyć narzędzia Etykietuj
nieopisane, aby dodać etykiety do kilku nieopisanych pomieszczeń w jednej operacji. (Zobacz Etykietuj nieopisane na stronie
956).
W ramach pomocy w początkowych etapach projektu i poznawania oprogramowania można dodawać pomieszczenia (na
przykład z listy programów) do zestawienia przed zdefiniowaniem ścian lub umieszczeniem pomieszczeń w widoku rzutu.
Aby dodać pomieszczenia do zestawienia pomieszczeń, otwórz widok zestawienia pomieszczeń i kliknij kolejno kartę Modyfikuj
zestawienie/ilości ➤ panel Wiersze ➤ Nowy. Wcześniej zdefiniowane pomieszczenia można następnie umieścić w projekcie,
wybierając je z listy Pomieszczenie dostępnej na pasku opcji, gdy aktywne jest narzędzie Pomieszczenie.
Jeśli umieści się nowe pomieszczenie wewnątrz elementów obwiedni lub linii separacji, które zawierają już pomieszczenie
wcześniej umieszczone, w programie Revit Architecture wysyłane są ostrzeżenie, że nowe pomieszczenie jest zbędne, i sugestia,
aby zostało przeniesione lub usunięte.
Pomieszczenie można usunąć, usuwając je z zestawienia pomieszczeń. Odpowiednia etykieta pomieszczenia również zostanie
usunięta. W przypadku usunięcia etykiety pomieszczenia w rzucie pomieszczenie pozostanie w projekcie i w zestawieniu.
(Zobacz Usuwanie pomieszczeń na stronie 467).

Zestawienia pomieszczeń i etykiety pomieszczeń

Zestawienie pomieszczeń i pomieszczenia są skojarzone; dlatego też wszystkie pola, które wyświetlane są w zestawieniu
pomieszczeń, to część z listy właściwości pomieszczenia. Jeśli zmodyfikuje się wartości pola w zestawieniu, odpowiednia
wartość etykiety uaktualnia się, i na odwrót. To skojarzenie jest rozszerzone także na etykiety pomieszczeń. Jeśli na przykład
zostanie zmieniona nazwa pomieszczenia w zestawieniu, pomieszczenie i powiązane z nim etykiety zostaną zaktualizowane i
będą zawierać nową nazwę.
Etykiety pomieszczeń są elementami opisu wyświetlającymi wartości właściwości pomieszczeń. Właściwości etykiety
pomieszczenia należą do rodziny opisów. Jeśli w zestawieniu wybrane zostanie pomieszczenie, można kliknąć przycisk Pokaż

454 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 znajdujący się na karcie Modyfikuj zestawienie/ilości, aby zobaczyć położenie pomieszczenia w dowolnym powiązanym
widoku.
Aby uzyskać więcej informacji na temat zestawień, zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786.

Właściwości etykiety pomieszczenia

Za pomocą właściwości etykiety pomieszczenia można kontrolować wygląd i zachowanie etykiet pomieszczenia.

Temat pokrewny

■ Właściwości pomieszczenia na stronie 471

Modyfikowanie właściwości etykiety pomieszczenia

1 W rzucie lub przekroju wybierz etykietę pomieszczenia.
2 Napalecie Właściwości edytuj właściwości wystąpienia etykiety pomieszczenia.
Zobacz Właściwości wystąpienia etykiety pomieszczenia na stronie 455.

3 Aby zmienić parametry typu etykiety pomieszczenia, kliknij przycisk Edytuj typ.
Zobacz Właściwości typu etykiety pomieszczenia na stronie 455.

4 Kliknij przycisk OK.

Właściwości typu etykiety pomieszczenia

Nazwa Opis

Grafika

Pokaż kubaturę Wyświetla obliczoną kubaturę pomieszczenia na etykiecie. Jeśli zostanie wyświetlona
informacja Nieobliczony, włącz obliczanie kubatury. Zobacz Włączanie obliczania kubatury
na stronie 460.

Pokaż numer pomieszczenia Wyświetla numer przypisany do pomieszczenia na etykiecie.

Pokaż powierzchnię Wyświetla obliczoną kubaturę pomieszczenia na etykiecie.

Strzałka linii odniesienia Określa kształt grotu strzałki na linii odniesienia.

Właściwości wystąpienia etykiety pomieszczenia

Nazwa Opis

Grafika

Linia odniesienia Włącza/wyłącza linię odniesienia.

Orientacja Określa orientację etykiety pomieszczenia: poziomą, pionową lub względem modelu.
Zobacz Orientacja etykiety na stronie 452.

Etykiety pomieszczeń | 455

Powierzchnia pomieszczenia
W celu obliczenia powierzchni pomieszczenia w programie Revit Architecture wykonywane są następujące działania:

■ Znalezienie obwiedni pomieszczenia. Wiele elementów modelu zawiera parametr Definiuje pomieszczenie. Dla
niektórych elementów (na przykład ścian i słupów) parametr Definiuje pomieszczenie jest włączony domyślnie. W
przypadku innych elementów parametr Definiuje pomieszczenie musi włączyć użytkownik. (Zobacz Elementy ograniczające
pomieszczenie na stronie 448). Aby zdefiniować obwiednie pomieszczenia w przypadku braku ścian, należy użyć linii
separacji pomieszczeń. (Zobacz Linie separacji pomieszczeń na stronie 449). Można również zmienić warstwę ściany, przy
której znajduje się obwiednia. (Zobacz Zmiana położenia obwiedni powierzchni pomieszczenia na stronie 458).

■ Użycie wysokości obliczania. Wysokość obliczania jest to zdefiniowana wysokość powyżej poziomu podstawy
pomieszczenia. Na tej wysokości w programie Revit Architecture jest mierzony obwód pomieszczenia. Jeśli budynek
zawiera ściany pochyłe lub inne nietypowe elementy, konieczne może być dostosowanie wysokości obliczania, aby uzyskane
wartości powierzchni i kubatury pomieszczenia były dokładniejsze. Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456.

Na podstawie pomiaru obwodu pomieszczenia na zdefiniowanej wysokości w programie Revit Architecture jest określana
powierzchnia pomieszczenia.

Tematy pokrewne

■ Kubatura pomieszczenia na stronie 458

■ Tworzenie raportów pomieszczeń/powierzchni na stronie 1160

■ Analizowanie projektu koncepcyjnego na stronie 1321

■ Powierzchnie i obwody pomieszczeń dla wariantów projektu na stronie 554

Wysokość obliczania
Obwód pomieszczenia w programie Revit Architecture jest mierzony w zdefiniowanej odległości powyżej poziomu podstawy
pomieszczenia. Odległość ta jest nazywana wysokością obliczania. Jest ona używana do obliczania obwodu, powierzchni i
kubatury pomieszczeń. Domyślnie wysokość obliczania wynosi 4’ lub 1200 mm nad poziomem podstawy pomieszczenia
(wysokość domyślnej płaszczyzny cięcia).
Jeśli budynek zawiera ściany pionowe, domyślna wysokość obliczania zazwyczaj umożliwia uzyskanie dokładnych wyników.
Jeśli jednak w budynku znajdują się ściany pochyłe lub inne nietypowe elementy, konieczne może być dostosowanie wysokości
obliczania, aby uzyskać dokładniejsze wyniki powierzchni i kubatury pomieszczeń.
Na poniższym rysunku pokazano przekrój pomieszczenia ze ścianą pochyłą. Linia przerywana biegnąca w poprzek dolnej
części pomieszczenia oznacza bieżącą wysokość obliczania. (Linia ta zostanie wyświetlona po wybraniu pomieszczenia). W
programie Revit Architecture do obliczenia powierzchni i kubatury pomieszczenia zostanie użyty obwód na wysokości
obliczania.

Zmiana wysokości obliczania będzie miała wpływ na obwód pomieszczenia, a tym samym także na powierzchnię i kubaturę
pomieszczenia. Na kolejnym rysunku pokazano to samo pomieszczenie, lecz wysokość obliczania została zmniejszona (wskazuje
ją linia przerywana). Na etykiecie pomieszczenia są wyświetlane zmienione dane powierzchni i kubatury pomieszczenia.

456 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Wysokość obliczania jest zdefiniowana jako parametr rodziny poziomów. W razie potrzeby ten parametr można zmienić.
Ponadto można utworzyć wiele rodzin poziomów, dla których będą używane różne wysokości obliczania. Na przykład można
zdefiniować jedną rodzinę poziomów dla kondygnacji, a inną dla przestrzeni międzysufitowych.

UWAGA Zmiana wysokości obliczania może mieć wpływ na wydajność programu Revit Architecture.

Zmiana wysokości obliczania

1 Otwórz przekrój (lub inny widok, w którym można zobaczyć zdefiniowane poziomy).
(Opcjonalnie) Włącz widoczność pomieszczeń w przekroju. (Zobacz Kontrolowanie widoczności pomieszczeń
na stronie 445).

2 W widoku wybierz odniesienie poziomu i kliknij kolejno kartę Zmień | Poziomy ➤ panel Właściwości ➤

(Właściwości typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Wymiary wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Aby użyć domyślnej wysokości obliczania, wybierz opcję Automatyczna wysokość obliczania pomieszczeń.
Domyślnie wysokość obliczania wynosi 4’ lub 1200 mm nad poziomem podstawy pomieszczenia (wysokość
domyślnej płaszczyzny cięcia). Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456.

■ Aby określić wysokość obliczania, odznacz opcję Automatyczna wysokość obliczania pomieszczeń. W polu
Wysokość obliczania wprowadź odległość powyżej poziomu podstawy. Wartość ta będzie używana do
obliczania powierzchni i obwodu pomieszczenia.
Jeśli pomieszczenie zawiera ścianę pochyłą, można rozważyć użycie wysokości obliczania równej 0 (zero).

4 Kliknij przycisk OK.

Zmiana wysokości obliczania ma wpływ na wszystkie pomieszczenia używające tej rodziny typów poziomu dla poziomu
podstawy.

Automatyczna wysokość obliczania

W większości przypadków automatyczna wysokość obliczania ma wartość 4’ (1200 mm) powyżej poziomu podstawy
pomieszczenia. Jednak w niektórych sytuacjach automatyczna wysokość obliczania będzie inna.

■ Załóżmy, że górna część ściany definiującej pomieszczenie znajduje się na wysokości mniejszej niż 4’ (1200 mm nad
poziomem podstawy pomieszczenia) i jest dołączona do linii separacji pomieszczeń. W takim przypadku wysokość
obliczania zostanie domyślnie ustawiona na wartość 0 (zero), aby ograniczyć pomieszczenia dla tego poziomu za pomocą
dołączonych dolnych ścian.

■ Załóżmy, że górna część ściany definiującej pomieszczenie znajduje się na wysokości większej niż 4’ (1200 mm), a jej dolna
część znajduje się powyżej poziomu podstawy pomieszczenia. W takim przypadku automatyczna wysokość obliczania
wynosi 4' (1200 mm).

Powierzchnia pomieszczenia | 457

Zmiana położenia obwiedni powierzchni pomieszczenia
Domyślnie w programie Revit Architecture powierzchnia pomieszczeń jest obliczana przy użyciu wykończenia ściany jako
obwiedni. Obwiednię można zmienić, określając oś ściany, warstwę nośną ściany lub oś warstwy nośnej ściany.

UWAGA Nie można zmienić położeń obwiedni niezależnie dla każdego pomieszczenia. Nowe położenie obwiedni zostanie
użyte we wszystkich pomieszczeniach w projekcie.

Aby zmienić położenie obwiedni powierzchni pomieszczenia

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ listę rozwijaną panelu Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Obliczenia kubatury i powierzchni).
2 Na karcie Obliczenia dostępnej w oknie dialogowym Obliczenia powierzchni i kubatury w polu Obliczenie
powierzchni pomieszczenia wybierz jedną z następujących opcji:
■ Przy wykończeniu ściany: obwiednia pomieszczenia jest położona na powierzchni wykończenia wewnątrz
pomieszczenia.

■ W osi ściany: obwiednia pomieszczenia jest położona w osi ściany.

■ Przy warstwie nośnej ściany: obwiednia pomieszczenia jest położona przy wewnętrznej lub zewnętrznej
warstwie nośnej znajdującej się najbliżej pomieszczenia.

■ Przy osi warstwy nośnej: obwiednia pomieszczenia jest położona przy osi warstwy nośnej ściany.

3 Kliknij przycisk OK.

Informacje na temat definiowania konstrukcji i warstw nośnych ściany można znaleźć w sekcji Praca ze ścianami złożonymi
na stronie 237.

Kubatura pomieszczenia
Kubatury pomieszczeń są wyświetlane na palecie Właściwości, na etykietach i w zestawieniach pomieszczeń. Domyślnie w
programie Revit Architecture kubatury pomieszczeń nie są obliczane.
Kiedy obliczanie kubatury jest wyłączone, na etykietach pomieszczeń i w zestawieniach przy parametrze Kubatura wyświetlana
jest informacja Nieobliczony. Ponieważ obliczanie kubatury może mieć niekorzystny wpływ na wydajność programu Revit
Architecture, należy je włączać tylko w celu przygotowania i wydrukowania zestawień lub innych widoków, do których jest
włączana informacja o kubaturze. Aby włączyć obliczanie kubatury, zobacz Włączanie obliczania kubatury na stronie 460.
W programie Revit Architecture komponent Pomieszczenie używany jest do przechowywania informacji o powierzchni, na
której jest umieszczony. W pomieszczeniach przechowywane są wartości wielu parametrów mających wpływ na ogrzewanie
i chłodzenie w projekcie. Efektywną analizę energii można przeprowadzić tylko wówczas, gdy wszystkie powierzchnie w
modelu są zdefiniowane przez komponenty pomieszczeń w modelu budynku i dołączona jest całkowita kubatura modelu
budynku.
Gdy informacje o projekcie są eksportowane do pliku gbXML jako model analityczny, kubatury dla powierzchni, które nie są
zwykle uważane za pomieszczenia w modelu architektonicznym, muszą być włączone do całkowitej kubatury projektu.
Obejmuje to takie przestrzenie jak poddasza, szyby, ściany instalacyjne i przestrzenie pomiędzy sufitem a podłogą znajdującą
się powyżej. Pomieszczenia w modelu budynku powinny być ponadto zdefiniowane do osi ścian ograniczających i od wysokości
kondygnacji do wysokości kondygnacji, tak aby pomiędzy przestrzeniami w budynku nie było przerw. Aby wykryć przerwy,
należy sprawdzić cieniowany model analityczny 3D w oknie dialogowym Eksportuj do gbXML. Jeśli w modelu analitycznym
znajdują się przerwy, należy dopasować właściwości pomieszczeń w modelu budynku, tak aby poprawić kubaturę.

Tematy pokrewne

■ Analizowanie projektu koncepcyjnego na stronie 1321

458 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 ■ Kubatury pomieszczeń dla wariantów projektu na stronie 555

■ Eksportowanie projektu do pliku gbXML na stronie 1166

Sposób obliczania kubatury

Ponieważ obliczanie objętości może mieć wpływ na wydajność programu Revit Architecture domyślnie opcja ta jest wyłączona.
Opcję należy włączyć, jeśli zachodzi potrzeba przygotowania i wydrukowania zestawień lub innych widoków zawierających
kubatury pomieszczeń. Aby włączyć obliczanie kubatury, zobacz Włączanie obliczania kubatury na stronie 460.
Podczas obliczania kubatury pomieszczeń w programie Revit Architecture wykonywane są następujące operacje:

■ Określenie powierzchni pomieszczenia. Zobacz Powierzchnia pomieszczenia na stronie 456.

UWAGA Kubatury pomieszczeń są obliczane względem wykończenia ścian niezależnie od ustawienia parametru
Obliczenie powierzchni pomieszczenia.

■ Określenie wysokości pomieszczenia. Zobacz Definiowanie wysokości pomieszczenia na stronie 460 i Uwzględnianie
sufitów i podłóg w obliczeniach kubatury pomieszczeń na stronie 463.

■ Użycie powierzchni i wysokości pomieszczenia do obliczenia jego kubatury.

Sytuacje, w których obliczenie kubatury pomieszczenia może nie być dokładne

W nielicznych przypadkach kubatura pomieszczenia obliczona w programie Revit Architecture może nie uwzględniać
unikatowych cech pomieszczenia. Na przykład jeśli element definiujący pomieszczenie nie sięga do górnej obwiedni
pomieszczenia, przestrzeń powyżej tego elementu może nie zostać uwzględniona w kubaturze pomieszczenia.
Jeśli elementem definiującym pomieszczenie będzie ściana częściowa lub słup architektoniczny niesięgający do sufitu lub
dachu, przestrzeń nad tym elementem nie zostanie włączona do kubatury pomieszczenia obliczonej przez program Revit
Architecture. Na poniższym przekroju zielone słupy nie sięgają do sufitu, a biały obszar nad nimi oznacza przestrzeń, która
zostanie pominięta podczas obliczania kubatury pomieszczenia w programie Revit Architecture.

Aby uniknąć takiej sytuacji, dla elementów należy wyłączyć parametr Definiuje pomieszczenie. (Wybierz element, a następnie
na palecie Właściwości odznacz parametr Definiuje pomieszczenie). W tym przypadku objętość tych elementów (i przestrzeni
nad nimi) zostanie dołączona do obliczenia kubatury pomieszczenia.
Należy zauważyć, że program Revit Architecture może także pominąć części pomieszczenia w obliczeniach kubatury z powodu
kombinacji ścian pochyłych i zdefiniowanej wysokości obliczania. Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456.

Kubatura pomieszczenia | 459

Włączanie obliczania kubatury
UWAGA Obliczanie kubatury może wpłynąć na wydajność programu Revit Architecture. Obliczanie kubatury można
włączyć w celu przygotowania i wydrukowania zestawień lub innych widoków zawierających informacje o kubaturze. Po
wykonaniu tego zadania tę opcję należy wyłączyć.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ listę rozwijaną panelu Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Obliczenia kubatury i powierzchni).
2 Na karcie Obliczenia dostępnej w oknie dialogowym Obliczenia powierzchni i kubatury w polu Obliczenia
kubatury wybierz opcję Powierzchnie i kubatury.
3 Kliknij przycisk OK.

Definiowanie wysokości pomieszczenia

Wysokość pomieszczenia używana jest w programie Revit Architecture do obliczania kubatury pomieszczenia. Dostępne są
następujące sposoby określania wysokości pomieszczenia:

■ Zdefiniowanie parametrów wysokości pomieszczenia. W rzucie lub przekroju wybierz pomieszczenie i zmodyfikuj
jego właściwości. Wysokość pomieszczenia definiują parametry: Górne ograniczenie, Odsunięcie ograniczenia, Poziom i
Odsunięcie podstawy.

■ Zmiana wysokości pomieszczenia metodą graficzną. Po dodaniu pomieszczenia do rzutu otwórz przekrój pomieszczenia,
który je zawiera. W przekroju można wybrać pomieszczenie i za pomocą kontrolek dostosować górne i dolne obwiednie
pomieszczenia. Zobacz Pomieszczenia w widokach przekroju na stronie 446.

Definiowanie parametrów wysokości pomieszczenia

Aby zdefiniować wysokość pomieszczenia, należy użyć parametrów wystąpienia pomieszczenia zgodnie z instrukcjami
podanymi w następnych tematach. W rzucie lub przekroju wybierz pomieszczenie i zmień wartości na palecie Właściwości.
Parametr Wysokość nieograniczona zawiera informację o maksymalnej możliwej wysokości pomieszczenia określonej w
oparciu o parametry wysokości pomieszczenia. Ta wartość jest tylko do odczytu. (Rzeczywista wysokość pomieszczenia może
zostać zmieniona przez elementy ograniczające pomieszczenie, takie jak ingerujące podłogi i dachy. Zobacz Uwzględnianie
sufitów i podłóg w obliczeniach kubatury pomieszczeń na stronie 463).

Definiowanie górnej obwiedni pomieszczenia

Górną obwiednię pomieszczenia definiują wspólnie parametry Górne ograniczenie i Odsunięcie ograniczenia.

460 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 UWAGA Jeśli elementy ograniczające pomieszczenie przecinają odsunięcie górnego ograniczenia, to te elementy tworzą
górną obwiednię. (Zobacz Uwzględnianie sufitów i podłóg w obliczeniach kubatury pomieszczeń na stronie 463).

Załóżmy na przykład, że pomieszczenie zaczyna się na poziomie 1. Aby wskazać, że pomieszczenie powinno sięgać w górę do
4000 mm ponad poziom 2, należy dla parametru Górne ograniczenie podać wartość Poziom 2, a dla parametru Odsunięcie
ograniczenia — wartość 4000 mm. Domyślnie wartość parametru Odsunięcie ograniczenia jest równa odległości między
poziomami (10’ lub 4000 mm).
Na poniższym przekroju:
■ Pomieszczenie 1 — wartość parametru Górne ograniczenie wynosi Poziom 1, a parametru Odsunięcie ograniczenia —
4000.

■ Pomieszczenie 2 — wartość parametru Górne ograniczenie wynosi Poziom 1, a parametru Odsunięcie ograniczenia —
3000.

■ Pomieszczenie 3 — wartość parametru Górne ograniczenie wynosi Poziom 2, a parametru Odsunięcie ograniczenia —
4000.

■ Pomieszczenie 4 — wartość parametru Górne ograniczenie wynosi Poziom 2, a parametru Odsunięcie ograniczenia —
3500.

Definiowanie dolnej obwiedni pomieszczenia

Dolną obwiednię pomieszczenia definiują wspólnie parametry Poziom i Odsunięcie podstawy.
We właściwościach pomieszczenia parametr Poziom jest parametrem tylko do odczytu. Stanowi on odzwierciedlenie poziomu
rzutu, w którym zostało umieszczone pomieszczenie. Jeśli na przykład umieszczono pomieszczenie w rzucie poziomu 2,
parametr Poziom dla tego pomieszczenia będzie miał wartość Poziom 2.
Aby wskazać odległość między poziomem podstawy a dolną obwiednią pomieszczenia, należy użyć parametru Odsunięcie
podstawy. Jeśli poziom podstawy ma być dolną obwiednią pomieszczenia, należy podać wartość 0 (zero). Aby przesunąć dolną
obwiednię nad poziom podstawy, należy wprowadzić liczbę dodatnią. Aby przesunąć dolną obwiednię pod poziom podstawy,
należy wprowadzić liczbę ujemną.
Na przykład w poniższym przekroju:
■ Pomieszczenie 1 — wartość parametru Odsunięcie wynosi 0. Dolna obwiednia pomieszczenia zaczyna się na poziomie 1.

■ Pomieszczenie 2 — wartość parametru Odsunięcie wynosi 1000. Dolna obwiednia pomieszczenia zaczyna się 1000 mm
powyżej poziomu 1.

■ Pomieszczenie 3 — wartość parametru Odsunięcie wynosi –500. Dolna obwiednia pomieszczenia zaczyna się 500 mm
poniżej poziomu 1.

Kubatura pomieszczenia | 461

Zmiana wysokości pomieszczenia metodą graficzną
W przekroju można zmienić wysokość pomieszczenia metodą graficzną przez dostosowanie górnej i dolnej obwiedni
pomieszczenia. Jeśli użytkownik zmieni wysokość pomieszczenia metodą graficzną, w programie Revit Architecture
automatycznie zostaną zaktualizowane odpowiednie parametry pomieszczenia: Górne ograniczenie, Odsunięcie ograniczenia
i Odsunięcie podstawy. (Zobacz Definiowanie parametrów wysokości pomieszczenia na stronie 460).

Aby zmienić wysokość pomieszczenia metodą graficzną

1 Otwórz przekrój zawierający pomieszczenia.
Zobacz Pomieszczenia w widokach przekroju na stronie 446.

2 Wybierz pomieszczenie, którego wysokość ma zostać zmieniona.

Zobacz Wybieranie pomieszczenia na stronie 444.
W programie Revit Architecture wyświetlane są górne i dolne kontrolki strzałek.

3 Aby zmienić górną lub dolną obwiednię pomieszczenia, przeciągnij odpowiednią kontrolkę w górę lub w dół.
W programie Revit Architecture zostaną wyświetlone wymiary nasłuchu wskazujące odległość obwiedni górnej
i dolnej od górnego ograniczenia i poziomu podstawy pomieszczenia. Żądaną wartość można także wprowadzić
ręcznie. Zobacz Wymiary nasłuchu na stronie 917.
Linia przerywana biegnąca w poprzek pomieszczenia oznacza wysokość obliczania — wysokość, dla której w
programie Revit Architecture obliczane są wartości powierzchni i obwodu pomieszczenia. Wysokość obliczania
jest parametrem typu dla poziomów. Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456. Linia przerywana oznaczająca
wysokość obliczania jest wyświetlana tylko po wybraniu pomieszczenia w przekroju.

462 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Jeśli jest włączona opcja Powierzchnie i kubatury, obwiednia pomieszczenia przebiega zgodnie z układem elementów pochyłych,
takich jak dachy, ściany i rampy. Jeśli opcja Powierzchnie i kubatury jest wyłączona, obwiednia pomieszczenia nie uwzględnia
elementów pochyłych.

Uwzględnianie sufitów i podłóg w obliczeniach kubatury pomieszczeń

Jeśli wysokość pomieszczenia nie sięga do górnych lub dolnych elementów ograniczające pomieszczenie, w programie Revit
Architecture do obliczenia wysokości i wynikowej kubatury pomieszczenia zostaną użyte określone obwiednie górna i dolna.
Na przykład na poniższym przekroju pokazano pomieszczenie rozpoczynające się na poziomie 1 i sięgające do poziomu 2,
jednak jego górna obwiednia nie jest zdefiniowana przez sufit, dach ani inny element definiujący pomieszczenie. Mimo to do
obliczenia kubatury pomieszczenia w programie Revit Architecture zostanie użyta określona wysokość pomieszczenia.

Jeśli jednak w zakresie zdefiniowanych ograniczeń pomieszczenia występują elementy ograniczające pomieszczenie, w programie
Revit Architecture podczas obliczania kubatury zostanie użyta przestrzeń zdefiniowana przez elementy ograniczające
pomieszczenie. Na przykład jeśli sufit lub dach wystąpią poniżej określonego górnego ograniczenia pomieszczenia, kubatura
w programie Revit Architecture zostanie obliczona do elementu definiującego pomieszczenie.
W przypadku pomieszczeń takich jak poddasze czy strych górną obwiednię należy określić powyżej wysokości dachu. Taka
strategia pozwoli zagwarantować, że kubatura zostanie obliczona z uwzględnieniem nachylenia dachu. Na przykład na
poniższym przekroju pokazano pomieszczenie rozpoczynające się na poziomie 1 i sięgające 7000 mm powyżej poziomu 2
(oznaczonego kolorem niebieskim). Jednak podczas obliczania kubatury pomieszczenia w programie Revit Architecture jako
górna obwiednia pomieszczenia zostanie użyty ingerujący dach (oznaczony kolorem czerwonym).

Gdy podłoga występuje powyżej wysokości obliczania, stanie się górnym, a nie dolnym elementem ograniczającym, co
doprowadzi do nieprawidłowego obliczenia kubatury pomieszczenia. Taka sytuacja występuje zazwyczaj wtedy, gdy sufit
zostanie wymodelowany jako część stropu lub gdy strop zostanie przesunięty do punktu powyżej dolnej obwiedni pomieszczenia.
Należy wówczas utworzyć nowy poziom dla podniesionego stropu i dodać pomieszczenie na tym poziomie. Pozwoli to na
poprawne obliczenie kubatury pomieszczenia w programie Revit Architecture.

Kubatura pomieszczenia | 463

Współdzielenie informacji o pomieszczeniu lub przestrzeni między programami Revit
Architecture i Revit MEP
W programie Revit Architecture architekci dzielą model budynku na pomieszczenia i powierzchnie według przeznaczenia,
użytkowania lub innych kryteriów. W programie Revit MEP inżynierowie wykorzystują przestrzenie i strefy w analizach
obciążeń ogrzewania oraz chłodzenia.
Architekci i inżynierowie mechanicy wspólnie opracowujący projekt programu Revit powinni rozumieć pewne aspekty
zachowania pomieszczeń oraz przestrzeni w programie Revit.

Proces roboczy: łączenie modelu MEP z modelem architektonicznym

Poniżej opisano typowy proces roboczy, który występuje podczas wspólnego opracowywania projektu przez architekta i
inżyniera mechanika:

1 Architekt tworzy projekt w programie Revit Architecture.

W projekcie programu Revit Architecture jest zdefiniowana cała geometria budynku. Projekt może zawierać pomieszczenia
zdefiniowane przez elementy ograniczające pomieszczenie i linie separacji pomieszczeń.

2 Inżynier mechanik wykonuje następujące czynności:

a Tworzy nowy projekt w programie Revit MEP.

b Tworzy łącze do projektu programu Revit Architecture.

Zobacz Podłączanie modeli programu Revit na stronie 1220.

c Tworzy żądane widoki i używa narzędzi programu Revit MEP do opracowania projektu.

d Włącza parametr Definiuje pomieszczenie dla modelu podłączonego.

Tę czynność należy wykonać, aby zagwarantować, że w projekcie programu Revit MEP zostaną rozpoznane elementy
ograniczające pomieszczenie w projekcie programu Revit Architecture. Zobacz Używanie obwiedni pomieszczeń
w modelu podłączonym na stronie 451.

e Umieszcza przestrzenie w modelu programu Revit MEP.

Dla przestrzeni są używane obwiednie pomieszczenia zdefiniowane w projekcie programu Revit Architecture.

Ponadto zespoły mogą utworzyć projekt programu Revit i włączyć opcję współdzielenia. Architekt i inżynier mechanik używają
osobnych zadań. Zobacz Praca w zespole na stronie 1247.

Współdzielenie informacji między programami Revit Architecture i Revit MEP

Podłączając projekt programu Revit Architecture do projektu programu Revit MEP, należy mieć na uwadze następujące
uwarunkowania:
■ Przestrzenie (utworzone w programie Revit MEP) mogą być ograniczone przez elementy w modelach podłączonych i/lub
w modelu nadrzędnym.

■ Przestrzenie są zależne od linii separacji pomieszczeń. Pomieszczenia nie są zależne od linii separacji przestrzeni.

■ Przestrzenie są mierzone względem powierzchni wykończenia ścian.

■ W programie Revit MEP dla przestrzeni używana jest wysokość obliczania zdefiniowana w modelu architektonicznym.
Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456.

464 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 ■ Z przestrzenią skojarzona jest informacja identyfikująca pomieszczenie, w którym znajduje się przestrzeń w podłączonym
modelu. Informacja ta może zostać zgłoszona. Jest to informacja oparta na położeniach względnych, a nie na łączu do
określonego identyfikatora pomieszczenia.

■ Wiele przestrzeni może uzyskać dostęp do informacji identyfikacyjnych jednego pomieszczenia w podłączonym modelu.

■ Pomieszczenia mogą istnieć w wariantach projektu. (Zobacz Warianty projektu i pomieszczenia na stronie 554). Przestrzenie
nie mogą istnieć w wariantach projektu.

■ Jeśli model architektoniczny zostanie zmieniony, przestrzenie w nadrzędnym modelu MEP nie zostaną usunięte. Przestrzenie
mogą stać się przestrzeniami niezamkniętymi, nadmiarowymi lub niejednoznacznie zdefiniowanymi. Podobna sytuacja
wystąpiłaby w wyniku wprowadzenia tych samych zmian w modelu nadrzędnym.

■ Modyfikacja modelu nie rozszerza się na modele podłączone. Jeśli model architektoniczny i model MEP zostaną połączone,
zmiany w modelu architektonicznym mogą nie być zgodne ze zmianami w modelu MEP, dopóki model MEP nie zostanie
otwarty, ponownie zapisany i ponownie wczytany.

Pomieszczenia i obwiednie określone dla etapu

Wszystkie pomieszczenia w projekcie zależne są od etapów. Jeśli pomieszczenie zostanie dodane do rzutu lub utworzone przez
dodanie wiersza do zestawienia pomieszczeń, zostanie ono automatycznie umieszczone w określonym etapie widoku.
W miarę rozwoju projektu można tworzyć zestawienia powierzchni dla różnych etapów. Ponadto ta sama nazwa i numer
pomieszczenia mogą istnieć w tym samym lub innym miejscu modelu, pod warunkiem że znajdują się w innych etapach. Aby
to osiągnąć, nie należy przełączać etapu w tym samym rzucie, lecz utworzyć powielone rzuty zawierające dedykowane etapy.
W danym etapie można zmieniać elementy ograniczające pomieszczenia bez wpływu na pozostałe etapy. Przykładowo można
usunąć ściany obwiedni pomieszczenia w jednym etapie, pod warunkiem że ściany te nie istnieją w innych etapach, bez wpływu
na obwiednie pomieszczeń w innych etapach. Program Revit Architecture ignoruje wszystkie elementy ograniczające
pomieszczeń, które nie znajdują się w aktywnym etapie pracy.
Pomieszczenia stają się częścią etapu po umieszczeniu ich w widoku. Na poniższym rysunku pomieszczenia znajdujące się na
poziomie 1 modelu są charakterystyczne dla etapu 0, który reprezentuje istniejące warunki.

Na kolejnym rysunku pomieszczenia znajdujące się na poziomie 1 modelu są charakterystyczne dla etapu 1, który reprezentuje
nową budowę.
Zauważ, że te same nazwy i numery pomieszczeń mogą być wyświetlane w widoku oraz że etykiety pomieszczeń znajdujące
się w tym samym miejscu mogą mieć różne nazwy i numery.

Pomieszczenia i obwiednie określone dla etapu | 465

 Tematy pokrewne

■ Obwiednie pomieszczeń na stronie 446

■ Etapy projektu na stronie 885

Zestawianie pomieszczeń charakterystycznych dla etapów

Zestawienia elementów rysunku i modelu mogą uwzględniać etapy. Użytkownik może utworzyć zestawienie pomieszczeń
określone dla etapu, a następnie dołączyć do tego zestawienia powierzchnię pomieszczenia (i inne informacje). Po utworzeniu
zestawienia pomieszczeń należy w oknie dialogowym Nowe zestawienie wybrać etap, który ma ono przedstawiać. Można
również ustawić etap we właściwościach zestawienia. Kiedy zmienisz etap, zmieni się także zestawienie.

Tematy pokrewne

■ Zestawienie - przegląd na stronie 785

■ Etapy projektu na stronie 885

Kopiowanie pomieszczeń pomiędzy etapami

Dla pomieszczeń w programie Revit Architecture można określić właściwości regionu modelu budynku, takich jak nazwa,
wykończenie powierzchni i odsunięcie poziomu. Po ustawieniu tych właściwości identyfikujących charakterystykę pomieszczenia
na jednym etapie można użyć tej specyfikacji pomieszczenia na innym etapie. Jest to pomocne przy zmianie istniejącego
regionu w nowej budowie. Aby to zrobić i zachować właściwości, należy skopiować pomieszczenie z widoku przypisanego do
jednego etapu do widoku przypisanego do innego etapu.
Na przykład aby skopiować specyfikację pomieszczenia z etapu Istniejący do etapu Budowa, wykonaj poniższą procedurę.

Aby skopiować specyfikację pomieszczenia z jednego etapu do innego etapu

1 Przydziel rzut do jednego etapu.
a We właściwościach widoku, w obszarze Etapy, w polu Etap wybierz ustawienie Istniejący.

b Dodaj pomieszczenie w żądanym położeniu.

c Napalecie Właściwości zdefiniuj właściwości pomieszczenia.

2 Powiel widok: kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Powiel widok ➤ (Powiel
widok).

466 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 3 We właściwościach widoku, w obszarze Etapy, w polu Etap wybierz ustawienie Nowa budowa.
4 W pierwszym widoku wybierz pomieszczenie, które chcesz skopiować, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień

| Pomieszczenia ➤ panel Schowek ➤ (Kopiuj do schowka).

5 W drugim widoku kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej ze schowka ➤

(Wyrównanie względem bieżącego widoku).

Pomieszczenie zostanie dodane do etapu Nowa budowa z takimi samymi właściwościami jak określono w etapie
Nowy.

Pomieszczenia określone dla etapu i podłączone modele

Jeśli połączenia właściwe dla etapu w podłączonym modelu nie odzwierciedlają poprawnych etapów, należy sprawdzić
mapowanie etapów podłączonego modelu.
Podczas podłączania modelu do projektu nadrzędnego w programie Revit Architecture wykonywane jest mapowanie w celu
wyrównania etapów w podłączonym modelu z etapami w projekcie nadrzędnym. Jeśli automatyczne mapowanie etapów nie
przyniesie żądanego rezultatu, etapy można odwzorować ręcznie między projektami. Zobacz Przypisywanie etapów między
modelami podłączonymi na stronie 1221.

Usuwanie pomieszczeń
Utworzone pomieszczenia można usuwać z modelu budynku, korzystając z następujących sposobów:

■ Usuń z modelu: usuwa pomieszczenie z położenia w modelu budynku, ale informacje o pomieszczeniu pozostają w
projekcie. Pomieszczenie to można umieścić w innym położeniu podczas późniejszej pracy nad projektem. Zobacz Usuwanie
z modelu lub przemieszczanie pomieszczeń na stronie 468.

■ Usuń: całkowicie usuwa z projektu pomieszczenie i wszystkie informacje o pomieszczeniu. Zobacz Usuwanie pomieszczeń
na stronie 469.

Usuwanie pomieszczeń | 467

 Rzut zawierający pomieszczenia i zestawienie pomieszczeń

Usuwanie z modelu lub przemieszczanie pomieszczeń

Po dodaniu pomieszczenia do projektu informacje o pomieszczeniu zostają zapisane w projekcie. Mogą to być informacje
dodane podczas określania właściwości pomieszczenia, takie jak nazwa pomieszczenia, wykończenia powierzchni, użytkowanie
i inne. (Zobacz Właściwości pomieszczenia na stronie 471). Informacje o pomieszczeniach można przeglądać w zestawieniu
pomieszczeń. Aby zachować informacje o pomieszczeniu po usunięciu go z modelu budynku, należy usunąć pomieszczenie
z modelu, wykonując następujące czynności.

Aby usunąć pomieszczenie

1 Otwórz rzut lub przekrój, w którym jest wyświetlane pomieszczenie.
2 Wybierz pomieszczenie.
Sprawdź na pasku stanu, czy na pewno wybierane jest pomieszczenie, a nie jego etykieta. Na pasku stanu zostanie
wyświetlona informacja:
Pomieszczenia: Pomieszczenie: <nazwa pomieszczenia>

3 Usuń pomieszczenie z rzutu, korzystając z jednej z następujących metod:

■ Naciśnij klawisz Delete lub kombinację klawiszy Ctrl+X.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy pomieszczenie i wybierz opcję Usuń.

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | Pomieszczenia ➤ panel Zmień ➤ (Usuń).

Pomieszczenie zostanie usunięte z położenia w modelu budynku. Projekt jednak nadal będzie zawierał informacje
o tym pomieszczeniu. W zestawieniu pomieszczeń pomieszczenie będzie oznaczone jako Nieumieszczone.
Można je umieścić w innym położeniu. Zobacz Wstawianie nieumieszczonego pomieszczenia na stronie 469.

468 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

Wstawianie nieumieszczonego pomieszczenia
1 Otwórz widok, w którym ma zostać umieszczone pomieszczenie.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ (Pomieszczenie).

3 Na pasku opcji z listy Pomieszczenie wybierz żądane pomieszczenie.
4 W obszarze rysunku kliknij, aby umieścić wybrane pomieszczenie w żądanym położeniu.
Położenie nowego pomieszczenia zostanie automatycznie uwzględnione w zestawieniach pomieszczeń.

Wyświetlanie listy nieumieszczonych pomieszczeń

1 Jeśli projekt nie zawiera zestawienia pomieszczeń, utwórz je.
Zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786.

2 Otwórz zestawienie pomieszczeń.

Zestawienie pomieszczeń zawiera listę wszystkich pomieszczeń zdefiniowanych w modelu budynku. Wszystkie
nieumieszczone pomieszczenia oznaczone są w polach zestawienia tylko do odczytu jako Nieumieszczone. Są
to następujące pola: Powierzchnia, Obwód, Poziom, Górne ograniczenie i Kubatura.

3 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Filtruj elementy nieumieszczone i niezamknięte ➤

(Izoluj).
Narzędzie to pozwala odfiltrować zestawienie, tak aby na liście pozostały tylko pomieszczenia, które nie zostały
umieszczone lub są niezamknięte. To zestawienie można zapisać, co umożliwia szybkie określenie pomieszczeń,
które powinny zostać umieszczone lub zamknięte.

Ukrywanie nieumieszczonych pomieszczeń w zestawieniu pomieszczeń

1 Wyświetl zestawienie pomieszczeń w obszarze rysunku.
Zestawienie pomieszczeń zawiera listę wszystkich pomieszczeń zdefiniowanych w modelu budynku. Wszystkie
nieumieszczone pomieszczenia oznaczone są w polach zestawienia tylko do odczytu jako Nieumieszczone. Są
to następujące pola: Powierzchnia, Obwód, Poziom, Górne ograniczenie i Kubatura.

2 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Filtruj elementy nieumieszczone i niezamknięte ➤

(Ukryj).
Narzędzie to pozwala odfiltrować zestawienie, tak aby na liście pozostały tylko pomieszczenia, które są
umieszczone (i zamknięte).
Aby ponownie wyświetlić w zestawieniu pomieszczenia, które nie zostały umieszczone lub zamknięte, kliknij

opcję (Pokaż).

Usuwanie pomieszczeń
Jeśli żadne informacje o wybranych pomieszczeniach nie są już wymagane, wybrane pomieszczenia można usunąć z projektu.

Usuwanie pomieszczeń | 469

 Aby usunąć dowolną liczbę pomieszczeń
1 Jeśli projekt nie zawiera zestawienia pomieszczeń, utwórz je.
Zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786.

2 Wyświetl zestawienie pomieszczeń w obszarze rysunku.

3 Aby usunąć jedno pomieszczenie, umieść wskaźnik w wierszu zestawienia odpowiadającym temu pomieszczeniu.
4 Aby usunąć wiele pomieszczeń, wykonaj następujące czynności:
a Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Filtruj elementy nieumieszczone i

niezamknięte ➤ (Izoluj).
Narzędzie to pozwala odfiltrować zestawienie, tak aby na liście pozostały tylko pomieszczenia, które nie
zostały umieszczone lub są niezamknięte.

b Przeciągnij wskaźnik przez wiersze zestawienia odpowiadające pomieszczeniom, które mają zostać usunięte.

5 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Wiersze ➤ (Usuń).

6 Na komunikacie ostrzeżenia kliknij przycisk OK.
Wybrane pomieszczenia zostaną usunięte z projektu. Projekt nie będzie już zawierał żadnych informacji o tych pomieszczeniach.

Pomieszczenia i powierzchnie jako polilinie

Podczas eksportowania plików programu AutoCAD można eksportować pomieszczenia i powierzchnie jako zamknięte
polilinie. Eksportowane polilinie dopasowują się do granic pomieszczeń w programie Revit Architecture. Obwiednie pomieszczeń
są eksportowane na jedną warstwę. Warstwa ta w pliku AutoCAD jest domyślnie wyłączona.
Polilinie zawierają następujące informacje XDATA dotyczące granic pomieszczeń: Nazwa, Numer, Użytkowanie, Użytkownik,
Dział i Komentarze. Polilinie zawierają następujące informacje dotyczące granic pomieszczeń: Nazwa i Uwagi.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie raportów pomieszczeń/powierzchni na stronie 1160

■ Eksportowanie projektu do pliku gbXML na stronie 1166

■ Eksportowanie do formatów CAD na stronie 1133

Eksportowanie pomieszczeń i powierzchni jako polilinii

1 Otwórz rzut lub przekrój zawierający pomieszczenie.

2 W projekcie programu Revit kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki DWG)

lub (Pliki DXF).

3 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD kliknij kartę Właściwości pliku DWG/DXF i wybierz opcję
Eksportuj pomieszczenia i powierzchnie jako polilinie.
4 Określ inne niezbędne opcje.
Zobacz Właściwości eksportowania do formatu CAD na stronie 1141.

5 Kliknij przycisk Dalej.

470 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 6 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD określ nazwę i położenie eksportowanego pliku.
7 Kliknij przycisk OK.

Właściwości pomieszczenia
Jako elementy modelu pomieszczenia mają właściwości wystąpień. Wartości niektórych parametrów można zmieniać. Inne
parametry są wartościami tylko do odczytu.

Temat pokrewny

■ Właściwości etykiety pomieszczenia na stronie 455

Modyfikowanie właściwości pomieszczenia

1 W rzucie lub przekroju wybierz pomieszczenie.
Zobacz Wybieranie pomieszczenia na stronie 444.

2 Na palecie Właściwości edytuj właściwości pomieszczenia.

Zobacz Właściwości wystąpienia pomieszczenia na stronie 471.

Jeśli utworzone zestawienie pomieszczeń zawiera parametry, które można modyfikować, wartości w zestawieniu można
zmienić.

Właściwości wystąpienia pomieszczenia

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Poziom podstawy, na którym jest umieszczone pomieszczenie. Wartość tylko do odczytu.
Zobacz Definiowanie dolnej obwiedni pomieszczenia na stronie 461.

Górne ograniczenie Poziom, od którego jest mierzona górna obwiednia pomieszczenia. Zobacz Definiowanie
górnej obwiedni pomieszczenia na stronie 460.

Odsunięcie ograniczenia Odległość górnej obwiedni pomieszczenia od poziomu górnego ograniczenia. Wprowadź
liczbę dodatnią, aby umieścić obwiednię ponad poziomem górnego ograniczenia lub
liczbę ujemną, aby umieścić obwiednię poniżej tego poziomu. Należy wprowadzić
wartość 0 (zero), aby użyć poziomu określonego dla górnego ograniczenia. Wartością
domyślną jest 10’ (4000 mm). Zobacz Definiowanie górnej obwiedni pomieszczenia na
stronie 460.

Odsunięcie podstawy Odległość dolnej obwiedni pomieszczenia od poziomu podstawy (zdefiniowanego przez
parametr Poziom). Należy wprowadzić liczbę dodatnią, aby umieścić obwiednię ponad
poziomem podstawy lub liczbę ujemną, aby umieścić obwiednię poniżej tego poziomu.
Aby użyć poziomu podstawy, należy wprowadzić wartość 0 (zero). Wartością domyślną
jest 0. Zobacz Definiowanie dolnej obwiedni pomieszczenia na stronie 461.

Wymiary

Powierzchnia Powierzchnia netto obliczona na podstawie elementów obwiedni pomieszczenia.

Wartość tylko do odczytu. Zobacz Powierzchnia pomieszczenia na stronie 456.

Właściwości pomieszczenia | 471

 Nazwa Opis

Obwód Obwód pomieszczenia. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu. Zobacz Powierzchnia
pomieszczenia na stronie 456.

Wysokość nieograniczona Najwyższa możliwa wysokość pomieszczenia określona w oparciu o parametry wysokości
pomieszczenia: Poziom, Górne ograniczenie, Odsunięcie ograniczenia i Odsunięcie
podstawy. Ta wartość jest tylko do odczytu. Zobacz Definiowanie wysokości pomieszczenia
na stronie 460. (Rzeczywista wysokość pomieszczenia może zostać zmieniona przez
elementy ograniczające pomieszczenie, takie jak ingerujące podłogi i dachy. Zobacz
Uwzględnianie sufitów i podłóg w obliczeniach kubatury pomieszczeń na stronie 463).

Objętość Kubatura pomieszczenia, jeśli obliczanie kubatury jest włączone. Zobacz Kubatura
pomieszczenia na stronie 458. Wartość tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Numer Przypisany numer pomieszczenia. Wartość ta musi być unikatowa dla każdego
pomieszczenia w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że
liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. (Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678 lub Ostrzeżenia dla wybranych elementów na stronie 1678). Numery
pomieszczeń są przypisywane kolejno. Zobacz Tworzenie kolejnych etykiet numerów
pomieszczeń na stronie 959.

Nazwa Nazwa pomieszczenia, na przykład Pokój konferencyjny lub Kuchnia.

Komentarze Informacje o pomieszczeniu podane przez użytkownika.

Użytkowanie Typ użytkowania pomieszczenia, na przykład Sklep.

Dział Dział, w którym pomieszczenie będzie używane.

Wykończenie podstawy Wykończenie dla podstawy.

Wykończenie sufitu Wykończenie dla sufitu, np. stiuk.

Wykończenie ściany Wykończenie dla ściany, np. malowanie.

Wykończenie podłogi Wykończenie dla podłogi, np. dywany.

Użytkownik Osoba, nazwa grupy lub organizacji, które będą używać pomieszczenia.

Etapy

Etap Etap, do którego należy pomieszczenie w projekcie. Wartość tylko do odczytu oparta na
właściwościach widoku. Zobacz Pomieszczenia i obwiednie określone dla etapu na stronie
465.

Rozwiązywanie problemów z pomieszczeniami

W przypadku problemów z pomieszczeniami w projekcie Revit Architecture są udostępniane objaśnienia w oknach dialogowych,
etykietach pomieszczeń lub zestawieniach pomieszczeń.
W przypadku wystąpienia błędu można wybrać etykietę lub wiersz zestawienia, w którym wyświetlany jest błąd, a następnie
kliknąć kolejno kartę Zmień | Etykiety pomieszczeń ➤ panel Ostrzeżenie ➤ Pokaż powiązane ostrzeżenia lub kliknąć kolejno

472 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Błąd ➤ Wyjaśnij błąd. W programie Revit Architecture zostanie pokazany
komunikat, który został wyświetlony przy pierwszym wystąpieniu problemu. Można użyć standardowych opcji okna błędu,
takich jak polecenie Pokaż, aby znaleźć odpowiednie etykiety.

Tematy pokrewne

■ Ostrzeżenia dla wybranych elementów na stronie 1678

■ Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678

Nie można utworzyć powierzchni analizy energii

Błąd: nie można utworzyć powierzchni analizy energii. Na bieżącym etapie nie ma zdefiniowanych elementów definiujących
pomieszczenie. Sprawdź ustawienia informacji projektowych.
Problem: to ostrzeżenie jest wyświetlane po podjęciu próby eksportu do formatu gbXML, jeśli model budynku nie zawiera
elementów ograniczających pomieszczenie w określonym etapie.
Rozwiązanie: wykonaj następujące czynności:

■ Upewnij się, że odpowiednie elementy (takie jak ściany i dachy) w modelu budynku są elementami definiującymi
pomieszczenie. Zobacz Przypisywanie właściwości definiowania pomieszczenia do elementu na stronie 448.

■ Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Informacje o projekcie). W oknie dialogowym Właściwości
elementu w obszarze Dane o energii kliknij opcję Edycja. W oknie dialogowym Ustawienia energii, w obszarze Etap
projektu określ etap, dla którego ma zostać przeprowadzona analiza energii. Powinien to być etap, w którym istnieją
elementy ograniczające pomieszczenie.

Model analizy energii nie zawiera powierzchni dachu

Ostrzeżenie: model analizy energii nie zawiera żadnych powierzchni dachu. Jeśli w skład modelu wchodzą dachy, należy
sprawdzić, czy są one elementami definiującymi pomieszczenie. Ponadto należy się upewnić, że wysokość odsunięć
pomieszczenia jest wystarczająca, aby dachy zostały uwzględnione.
Problem: to ostrzeżenie jest wyświetlane po podjęciu próby eksportu do formatu gbXML, gdy pomieszczenia w modelu
budynku nie zawierają górnych powierzchni (dachów).
Rozwiązanie: wykonaj następujące czynności:

■ Upewnij się, że dachy w modelu budynku są elementami definiującymi pomieszczenie. Zobacz Przypisywanie właściwości
definiowania pomieszczenia do elementu na stronie 448.

■ Tam, gdzie jest to konieczne, dostosuj górne obwiednie pomieszczeń, tak aby zostały uwzględnione dachy. Zobacz
Definiowanie wysokości pomieszczenia na stronie 460 i Uwzględnianie sufitów i podłóg w obliczeniach kubatury pomieszczeń
na stronie 463.

Podświetlone linie separacji pomieszczeń nakładają się

Ostrzeżenie: podświetlone linie separacji pomieszczeń nakładają się. Jedna z nich może zostać pominięta po wykryciu obwiedni
pomieszczeń w programie Revit. Usuń jedną z linii.
Problem: dodana lub przesunięta linia separacji pomieszczeń nakłada się na istniejącą linię separacji.
Rozwiązanie: wybierz jedną z linii separacji pomieszczeń i usuń ją albo zmień jej położenie lub długość, tak aby nie nakładała
się na inną linię.

Rozwiązywanie problemów z pomieszczeniami | 473

 Zobacz Linie separacji pomieszczeń na stronie 449.

W tym samym zamkniętym regionie znajduje się wiele pomieszczeń

Ostrzeżenie: w tym samym zamkniętym regionie znajduje się wiele pomieszczeń. Poprawne powierzchnia i obwód będą
przypisane do jednego pomieszczenia; dla pozostałych pomieszczeń zostanie wyświetlony komunikat „Pomieszczenie
nadliczbowe”. Należy oddzielić obszary, usunąć niepotrzebne pomieszczenia lub przenieść je do innych obszarów.
Problem: ten komunikat jest wyświetlany, jeśli w tym samym regionie modelu budynku znajduje się wiele pomieszczeń. W
zestawieniach w programie Revit Architecture będzie wyświetlany komunikat Pomieszczenie nadliczbowe.
Jedno z pomieszczeń wyświetla poprawne powierzchnię i obwód. Dla pozostałych pomieszczeń wyświetlany jest komunikat
Pomieszczenie nadliczbowe, aby przestrzeń nie była wliczana do sumy zestawienia więcej niż jeden raz. Jeśli pomieszczenia
są wyświetlane w widoku z zastosowaniem ustawienia Wypełnienie wewnętrzne, pomieszczenia oznaczone jako Pomieszczenie
nadliczbowe są wyświetlane w ciemniejszym kolorze, ponieważ obszary pomieszczeń nakładają się na siebie.
Rozwiązanie: wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Użyj elementów modelu definiujących pomieszczenie lub linii separacji pomieszczeń, aby podzielić region na wiele
pomieszczeń. Zobacz Obwiednie pomieszczeń na stronie 446.

■ Usuń zbędne pomieszczenia. Zobacz Usuwanie pomieszczeń na stronie 467.

Nieobliczony
Ostrzeżenie: nieobliczony
Problem: ten komunikat jest wyświetlany dla parametru Kubatura na etykietach pomieszczeń i zestawieniach pomieszczeń,
jeśli nie zostało włączone obliczanie kubatury.
Ponieważ obliczanie kubatury może mieć niekorzystny wpływ na wydajność programu Revit Architecture, należy je włączać
tylko w celu przygotowania i wydrukowania zestawień lub innych widoków, do których jest włączana informacja o kubaturze.

Rozwiązanie: Aby obliczyć kubatury pomieszczeń, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ listę rozwijaną panelu

Pomieszczenie i powierzchnia ➤ (Obliczenia kubatury i powierzchni). W oknie dialogowym Obliczenia powierzchni

i kubatury w polu Obliczenia kubatury wybierz opcję Powierzchnie i kubatury.

Niezamknięte
Ostrzeżenie: pomieszczenie nie jest poprawnie zamkniętym regionem.
Problem: ten komunikat jest wyświetlany, gdy pomieszczenie nie jest poprawnie zamknięte przez elementy definiujące
pomieszczenie lub linie separacji pomieszczeń. W zestawieniu w programie Revit Architecture pomieszczenie będzie oznaczone
informacją Niezamknięte.
Rozwiązanie: dodaj linie separacji pomieszczeń lub włącz parametr Definiuje pomieszczenie dla odpowiednich elementów.
Zobacz Obwiednie pomieszczeń na stronie 446.

Pomieszczenie nadliczbowe
Ostrzeżenie: pomieszczenie nadliczbowe.
Rozwiązanie: zobacz W tym samym zamkniętym regionie znajduje się wiele pomieszczeń na stronie 474.

474 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

Pomieszczenie jest bardzo niskie
Ostrzeżenie: pomieszczenie jest bardzo niskie. Jeśli nie jest to efekt zamierzony, zmień wartości parametrów Górne ograniczenie
i Odsunięcie.
Problem: ten komunikat jest wyświetlany, gdy została ustawiona wysokość pomieszczenia mniejsza niż 4’ lub 1200 mm.
Rozwiązanie: jeśli utworzenie niskiego pomieszczenia jest działaniem zamierzonym, należy zignorować to ostrzeżenie.
Jeśli nie planowano utworzenia niskiego pomieszczenia, należy dostosować obwiednie górną i dolną. Zobacz Definiowanie
wysokości pomieszczenia na stronie 460.

Etykieta pomieszczenia znajduje się na zewnątrz pomieszczenia

Ostrzeżenie: etykieta pomieszczenia znajduje się na zewnątrz pomieszczenia. Włącz linię odniesienia lub przesuń etykietę
pomieszczenia wewnątrz jego pomieszczenia.
Problem: ten komunikat jest wyświetlany po przesunięciu etykiety pomieszczenia poza dane pomieszczenie lub po zmianie
położenia pomieszczenia bez przesunięcia etykiety. Komunikat może zostać wyświetlony także po przesunięciu pomieszczenia
do nowego położenia w innym widoku, wskutek czego pomieszczenie nie znajduje się w tym samym położeniu co etykieta.
Rozwiązanie: ten komunikat można zignorować (klikając przycisk OK) i sprawdzić go później (klikając kolejno kartę
Zarządzaj ➤ panel Zapytanie ➤ Przejrzyj ostrzeżenia lub zapoznając się z sekcją Ostrzeżenia dla wybranych elementów na
stronie 1678) albo rozwiązać problem od razu.
Aby natychmiast rozwiązać problem, wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Aby przywrócić pomieszczenie do poprzedniego położenia, kliknij przycisk Anuluj.

■ Aby przesunąć etykietę pomieszczenia do odpowiedniego pomieszczenia, kliknij opcję Przesuń do pomieszczenia.
Jeśli pomieszczenie i jego etykieta są wyświetlane w kilku widokach, etykieta pomieszczenia zostanie przesunięta do
położenia pomieszczenia we wszystkich tych widokach.

■ Aby narysować linię odniesienia od etykiety pomieszczenia do odpowiedniego pomieszczenia, kliknij przycisk OK. Wybierz
etykietę pomieszczenia i na pasku opcji kliknij opcję Linia odniesienia.

Etykieta pomieszczenia została usunięta

Ostrzeżenie: etykieta pomieszczenia została usunięta, ale odpowiednie pomieszczenie nadal istnieje. Można umieścić kolejną
etykietę w pomieszczeniu, używając narzędzia Etykieta pomieszczenia, lub wybrać pomieszczenie i usunąć je.
Problem: ten komunikat jest wyświetlany po usunięciu etykiety pomieszczenia z pomieszczenia.
Rozwiązanie: można zignorować ostrzeżenie lub rozwiązać problem, umieszczając kolejną etykietę w pomieszczeniu lub
usuwając pomieszczenie z projektu. Zobacz Dodawanie etykiety do pomieszczenia na stronie 452 lub Usuwanie pomieszczeń
na stronie 469.

Objętości pomieszczeń pokrywają się

Ostrzeżenie: Kubatury pomieszczeń nakładają się. Dostosuj parametry Górne ograniczenie i Górne odsunięcie.
Problem: ten komunikat jest wyświetlany, jeśli pomieszczenie na niższym poziomie jest na tyle wysokie, że jego kubatura ma
część wspólną z kubaturą pomieszczenia na wyższym poziomie.
Rozwiązanie: aby rozwiązać problem nakładania się kubatur, wybierz pomieszczenie na niższym poziomie, a następnie ustaw
jego parametry Górne ograniczenie i Górne odsunięcie tak, aby pomieszczenia przestały się nakładać. Zobacz Definiowanie
wysokości pomieszczenia na stronie 460.

Rozwiązywanie problemów z pomieszczeniami | 475

Dolne odsunięcie pomieszczenia sięga powyżej wysokości obliczania
Błąd: dolne odsunięcie pomieszczenia sięga powyżej wysokości obliczania.
Problem: ten komunikat jest wyświetlany, jeśli dolna obwiednia pomieszczenia została przesunięta powyżej wysokości
obliczania. Zobacz Wysokość obliczania na stronie 456.
Rozwiązanie: w oknie dialogowym błędu kliknij przycisk Anuluj. Aby dostosować położenie dolnej obwiedni pomieszczenia,
zmień parametry wysokości pomieszczenia lub wprowadź zmiany graficznie. Zobacz następujące tematy:

■ Definiowanie dolnej obwiedni pomieszczenia na stronie 461

■ Zmiana wysokości pomieszczenia metodą graficzną na stronie 462

■ Uwzględnianie sufitów i podłóg w obliczeniach kubatury pomieszczeń na stronie 463

Ustawienie Powierzchnie i kubatury nie jest wybrane

Ostrzeżenie: ustawienie Powierzchnie i kubatury nie jest wybrane. Kubatury zostaną podane w przybliżeniu. W oknie
dialogowym Obliczenia powierzchni i kubatury wybierz ustawienia Obliczenia kubatury.
Problem: to ostrzeżenie jest wyświetlane po podjęciu próby eksportu do formatu gbXML, a obliczanie kubatury jest wyłączone.
Jeśli obliczanie kubatury jest wyłączone, eksportowane informacje o kubaturach pomieszczeń są mniej dokładne.
Rozwiązanie: włącz obliczanie kubatury. Zobacz Włączanie obliczania kubatury na stronie 460.

Analiza powierzchni
Aby zdefiniować zależności przestrzenne w modelu budynku, należy użyć narzędzi do analizy powierzchni.

Tematy pokrewne

■ Pomieszczenia i powierzchnie — przegląd na stronie 441

■ Analizowanie projektu koncepcyjnego na stronie 1321

Projekty powierzchni
Projekty powierzchni są definiowalnymi zależnościami przestrzennymi. Może na przykład istnieć projekt powierzchni
pokazujący związek pomiędzy obszarami nośnymi a cyrkulacyjnymi w rzucie.
Rzut powierzchni z zastosowanym projektem powierzchni

476 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Możliwe jest utworzenie wielu projektów powierzchni. Domyślnie w programie Revit Architecture tworzy się dwa projekty
powierzchni:

■ Całkowita: całkowita zabudowana powierzchnia budynku.

■ Do wynajęcia: powierzchnia mierzona według standardowej metody pomiaru powierzchni stropu w budynkach biurowych.

Nie można edytować ani usunąć projektu całkowitej powierzchni budynku. Projekt powierzchni do wynajęcia można
modyfikować. Można utworzyć dodatkowe projekty powierzchni, jeśli będą potrzebne.

Schematy i zestawienia powierzchni

Dla projektów powierzchni można tworzyć zestawienia. Aby uzyskać więcej informacji na temat definiowania zestawienia dla
projektu powierzchni, zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786.

Temat pokrewny

■ Uwzględnianie parametrów projektu lub schematów powierzchni z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1235

Tworzenie projektu powierzchni

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ listę rozwijaną panelu Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Obliczenia kubatury i powierzchni).
2 W oknie dialogowym Obliczenia powierzchni i kubatury kliknij kartę Projekty powierzchni.
3 Kliknij przycisk Nowy.
4 Dla opcji Nazwa podaj nazwę nowego projektu powierzchni.
5 Dla opcji Opis podaj opis nowego projektu powierzchni.
6 Kliknij przycisk OK.

Usuwanie projektu powierzchni

UWAGA Jeśli projekt powierzchni zostanie usunięty, wszystkie rzuty powierzchni skojarzone z projektem także zostaną
usunięte.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ listę rozwijaną panelu Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Obliczenia kubatury i powierzchni).
2 W oknie dialogowym Obliczenia powierzchni i kubatury kliknij kartę Projekty powierzchni.
3 Wybierz projekt powierzchni.
4 Kliknij polecenie Usuń.
5 Kliknij przycisk OK.

Rzuty powierzchni
Rzuty powierzchni są widokami przedstawiającymi relacje przestrzenne oparte na projektach powierzchni i poziomach modelu.
Można mieć wiele rzutów powierzchni dla każdego projektu powierzchni i poziomu. Każdy rzut powierzchni ma wyraźnie
widoczne obwiednie powierzchni, etykiety i kolorowy.

Rzuty powierzchni | 477

 Lista rzutów powierzchni znajduje się w węźle Rzuty powierzchni w Przeglądarce projektu. Ich nazwy można zmieniać. W
Przeglądarce projektu nazwa rzutu powierzchni wskazuje poziom skojarzony z rzutem.
Przed utworzeniem rzutów powierzchni należy utworzyć projekty powierzchni. Zobacz Tworzenie projektu powierzchni na
stronie 477.
Rzut powierzchni z zastosowanym projektem powierzchni

Tworzenie rzutu powierzchni

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ listę rozwijaną Powierzchnia ➤

(Rzut powierzchni).
2 W oknie dialogowym Nowy rzut powierzchni, w polu Typ wybierz projekt powierzchni.
3 Wybierz poziom dla rzutu powierzchni.
Jeśli wybierze się więcej niż jeden poziom, program Revit Architecture utworzy rzut powierzchni dla każdej
kondygnacji i zgrupuje je według projektu powierzchni w Przeglądarce projektu.

4 Aby utworzyć unikatowe rzuty powierzchni, zaznacz pole Nie powielaj istniejących widoków.
Aby utworzyć kopie istniejących rzutów powierzchni, odznacz pole Nie powielaj istniejących widoków.

5 Dla opcji Skala wybierz skalę rzutu powierzchni.

6 Kliknij przycisk OK.
W programie Revit Architecture proponuje się automatyczne utworzenie obwiedni powierzchni związanej ze
wszystkimi ścianami zewnętrznymi. Zobacz Obwiednie powierzchni na stronie 479.

7 Wybierz jedną z poniższych opcji:

■ Tak: program Revit Architecture umieszcza linie obwiedni wzdłuż ścian zewnętrznych, które tworzą
zamkniętą pętlę.

■ Nie: rysujesz linie obwiedni powierzchni.

PORADA Program Revit Architecture nie może automatycznie utworzyć linii obwiedni powierzchni wzdłuż
ścian zewnętrznych, które nie tworzą zamkniętej pętli.

PORADA Jeśli projekt zawiera regularny system elementów ścian osłonowych w obrębie zewnętrznej pętli
ścian, należy naszkicować obwiednię powierzchni, ponieważ regularne systemy elementów ścian osłonowych
nie są ścianami.

8 W razie potrzeby dodaj więcej obwiedni powierzchni.

Zobacz Tworzenie obwiedni powierzchni na stronie 479.

478 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Tematy pokrewne

■ Rzuty powierzchni na stronie 477

■ Projekty powierzchni na stronie 476

■ Powierzchnie i etykiety powierzchni na stronie 480

■ Schematy kolorów na stronie 488

Obwiednie powierzchni
Obwiednie powierzchni określają przestrzeń użytkową w budynkach. Można określić te powierzchnie, rysując je lub wskazując
ściany.
Jeśli wybierzesz opcję Zastosuj reguły powierzchni, program Revit Architecture automatycznie zmieni położenie obwiedni
na ścianie, gdy zmienisz typ powierzchni. (Zobacz Typy powierzchni na stronie 485). Przykładowo powierzchnia biurowa jest
mierzona do osi ściany, natomiast powierzchnia zewnętrzna mierzona jest do powierzchni ściany zewnętrznej. Stosowanie
reguł powierzchni powoduje, że położenie obwiedni powierzchni aktualizuje się wraz ze zmianami typów powierzchni.

Tworzenie obwiedni powierzchni

1 Otwórz widok rzutu powierzchni.
Widoki rzutów powierzchni są wymienione w Przeglądarce projektu w polu Rzuty powierzchni. Zobacz Rzuty
powierzchni na stronie 477.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ listę rozwijaną Powierzchnia ➤

(Linia obwiedni powierzchni).

3 Narysuj lub wskaż obwiednie powierzchni. (Użyj narzędzia Wskaż linie, aby zastosować reguły powierzchni).
więcej informacji znajdują się w opisie poniższych procedur.

Aby wybrać obwiednie powierzchni

1 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść obwiednię powierzchni ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż linie).
2 Jeśli nie chcesz, aby w programie Revit Architecture zastosowano reguły powierzchni, na pasku opcji odznacz
pole Zastosuj reguły powierzchni i określ odsunięcie.

UWAGA Jeśli zastosuje się reguły powierzchni, położenie obwiedni powierzchni stanie się zależne od
parametru Typ powierzchni w etykiecie powierzchni. Należy umieścić etykietę powierzchni wewnątrz
obwiedni, aby zmienić typ powierzchni.

3 Wybierz ściany wyznaczające obwiednię powierzchni.

Aby narysować obwiednie powierzchni

1 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść obwiednię powierzchni ➤ panel Rysuj i wybierz narzędzie do szkicowania.
2 Użyj narzędzi do szkicowania, aby dokończyć rysowanie obwiedni.
Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

Obwiednie powierzchni | 479

Powierzchnie i etykiety powierzchni
Powierzchnie i etykiety powierzchni to osobne, ale powiązane ze sobą komponenty programu Revit Architecture. Powierzchnie
są elementami modelu w programie Revit Architecture, podobnie jak ściany i drzwi. Etykiety powierzchni są elementami
opisu, które można dodawać do rzutów powierzchni.
Na wczesnym etapie tworzenia projektu, jeszcze przed zdefiniowaniem ścian lub innych elementów definiujących w projekcie,
można utworzyć zestawienie powierzchni. W zestawieniu należy zamieścić informacje o powierzchniach, których użycie jest
planowane. Te wcześniej zdefiniowane powierzchnie można następnie umieścić w rzucie projektu.

Tematy pokrewne

■ Przenoszenie etykiety na stronie 453

■ Obracanie etykiety na stronie 453

Tworzenie powierzchni
Powierzchnie można tworzyć za pomocą dwóch metod:

■ Dodanie wierszy w zestawieniu powierzchni. Ta metoda umożliwia wstępne zdefiniowanie powierzchni w początkowym
etapie tworzenia projektu. Zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786. Później za pomocą narzędzia Powierzchnia
w rzucie powierzchni można umieszczać wcześniej zdefiniowane powierzchnie.

■ Użycie narzędzia Powierzchnia w rzucie powierzchni w następujący sposób:

Aby utworzyć powierzchnię

1 Otwórz widok rzutu powierzchni.
Zobacz Rzuty powierzchni na stronie 477.

2 Utwórz obwiednie powierzchni.

Zobacz Obwiednie powierzchni na stronie 479.

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ listę rozwijaną Powierzchnia ➤

(Powierzchnia).
4 Aby wyświetlić etykietę powierzchni wraz z powierzchnią, wykonaj następujące czynności:
■ Upewnij się, że wybrana jest opcja Etykieta w miejscu umieszczenia: karta Zmień | Umieść

powierzchnię ➤ panel Etykieta w miejscu umieszczenia ➤ (Etykieta w miejscu umieszczenia).

Aby pominąć etykietę podczas umieszczania powierzchni, wyłącz tę opcję.

■ Na pasku opcji wskaż żądaną orientację etykiety powierzchni.

Zobacz Orientacja etykiety na stronie 452.

■ Aby do etykiety powierzchni dołączyć linię odniesienia, wybierz opcję Linia odniesienia na pasku opcji.

5 Na pasku opcji dla pozycji Powierzchnia wybierz opcję Nowa, aby utworzyć nową powierzchnię lub wybierz z
listy istniejącą powierzchnię.
6 Kliknij rzut powierzchni, aby umieścić powierzchnię.
Jeśli powierzchnia zostanie umieszczona wewnątrz elementów obwiedni, zostanie ona rozszerzona do granic wyznaczonych
przez te elementy. Powierzchnię można również umieścić w wolnej przestrzeni lub w przestrzeni, która nie jest całkowicie
ograniczona, a następnie dorysować obwiednie powierzchni. Powierzchnia zostanie rozszerzona do obwiedni.

480 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Aby powierzchnia była widoczna w widoku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ widoczność/grafika. Na karcie
Kategorie modelu rozwiń pozycję Obszar i wybierz opcję Wypełnienie wewnętrzne lub Odniesienie (lub obie). Zobacz
Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów na stronie 811.

Dodawanie etykiety powierzchni

Etykiety powierzchni przedstawiają całkowitą powierzchnię wewnątrz obwiedni powierzchni. Kiedy wstawia się etykietę
powierzchni, można nadać powierzchni unikatową nazwę.
Zanim będzie możliwe dodanie etykiet powierzchni, należy dodać powierzchnie do rzutu powierzchni. Zobacz Tworzenie
powierzchni na stronie 480. Jeśli podczas tworzenia powierzchni nie zostanie użyta opcja Etykieta w miejscu umieszczenia,
można wykonać poniższą procedurę, aby później dodać etykiety powierzchni.

UWAGA Ponadto można skorzystać z narzędzia Etykietuj nieopisane, aby dodać etykiety do nieopisanych powierzchni.
Zobacz Etykietuj nieopisane na stronie 956.

Aby dodać etykietę powierzchni

1 Otwórz widok rzutu powierzchni.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ listę rozwijaną Etykieta ➤

(Etykieta powierzchni).
W programie Revit Architecture w rzucie powierzchni zostaną podświetlone zdefiniowane powierzchnie.

3 Na pasku opcji wykonaj następujące czynności:

■ Wskaż żądaną orientację etykiety powierzchni.
Zobacz Orientacja etykiety na stronie 452.

■ Aby dołączyć linię odniesienia do etykiety powierzchni, wybierz opcję Linia odniesienia.

4 Kliknij powierzchnię, aby umieścić etykietę.

Usuwanie powierzchni i etykiet powierzchni

Jeśli z rzutu powierzchni zostanie usunięta powierzchnia, etykieta tej powierzchni również zostanie usunięta. Jednak
powierzchnia nadal będzie zdefiniowana w projekcie. (Zobacz Usuwanie powierzchni na stronie 482).
Usunięcie etykiety powierzchni z rzutu powierzchni nie powoduje usunięcia innych elementów. Powierzchnia pozostanie w
rzucie i w zestawieniu.

Właściwości powierzchni
Nazwy parametrów, wartości i opisy powierzchni. Niektóre wartości można modyfikować.

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Poziom, na którym jest umieszczone pomieszczenie. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Wymiary

Powierzchnie i etykiety powierzchni | 481

 Nazwa Opis

Powierzchnia Całkowita powierzchnia wewnątrz obwiedni powierzchni. Wartość ta jest wartością tylko
do odczytu.

Obwód Obwód obwiedni powierzchni. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Numer Wartość tego parametru jest automatycznie generowana w momencie dodawania

powierzchni do projektu. Można zmieniać wartość tego parametru, używając cyfr, znaków
lub ich kombinacji. Jeśli w projekcie powierzchni zostanie użyta taka sama wartość
parametru numeru dla 2 powierzchni, zostanie wyświetlony komunikat o powieleniu
wartości. Ten parametr można dodawać do zestawienia i wyświetlać w etykiecie
powierzchni.

Nazwa Nazwa powierzchni.

Komentarze Określone komentarze dotyczące powierzchni.

Inne

Typ powierzchni Typ powierzchni.

UWAGA Zmiana typu powierzchni powoduje zmianę pozycji obwiedni powierzchni

utworzonych za pomocą opcji Zastosuj reguły powierzchni. Zobacz Typy powierzchni na
stronie 485, aby uzyskać więcej informacji na temat reguł typów.

Właściwości etykiety powierzchni

Nazwy parametrów, wartości i opisy etykiet powierzchni. Wartości można modyfikować.

Właściwości typów etykiet powierzchni

Nazwa Opis

Strzałka linii odniesienia Kształt grotu strzałki na linii odniesienia.

Właściwości wystąpień etykiet powierzchni

Nazwa Opis

Linia odniesienia Dodaje linię odniesienia do etykiety powierzchni.

Orientacja Orientacja etykiety powierzchni. Zobacz Orientacja etykiety na stronie 452.

Usuwanie powierzchni
Utworzone powierzchnie można usuwać z modelu budynku, korzystając z następujących sposobów:

■ Usuń z modelu: usuwa powierzchnię z położenia w rzucie, ale informacje o niej pozostają w projekcie. Powierzchnię tę
można umieścić w innym położeniu podczas późniejszej pracy nad projektem. Zobacz Usuwanie z modelu lub
przemieszczanie powierzchni na stronie 483.

■ Usuń: całkowicie usuwa z projektu powierzchnię i wszystkie jej dane. Zobacz Usuwanie powierzchni na stronie 484.

482 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Rzut powierzchni i zestawienie powierzchni

Usuwanie z modelu lub przemieszczanie powierzchni

Jeśli powierzchnia zostanie dodana do rzutu, to informacje o niej będą przechowywane w projekcie. Mogą to być informacje
dodane podczas określania właściwości powierzchni, takie jak nazwa powierzchni, użytkowanie i inne. (Zobacz Właściwości
powierzchni na stronie 481). Informacje o powierzchniach można przeglądać w zestawieniu powierzchni. Aby zachować
informacje o powierzchni po usunięciu jej z modelu budynku, należy usunąć powierzchnię z modelu, wykonując następujące
czynności.

Aby usunąć powierzchnię

1 Otwórz rzut powierzchni zawierający powierzchnię.
2 Wybierz powierzchnię.
Sprawdź na pasku stanu, czy na pewno wybierana jest powierzchnia, a nie jej etykieta.

3 Usuń powierzchnię z rzutu, korzystając z jednej z następujących metod:

■ Naciśnij klawisz Delete lub kombinację klawiszy Ctrl+X.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy powierzchnię i wybierz opcję Usuń.

■ Kliknij kolejno kartę Modyfikuj powierzchnie ➤ panel Modyfikuj ➤ Usuń.

Powierzchnia zostanie usunięta z położenia w modelu budynku. Projekt jednak nadal będzie zawierał informacje o tej
powierzchni. Powierzchnia w zestawieniu powierzchni będzie oznaczona informacją Nieumieszczona. Powierzchnię tę można
umieścić w innym położeniu. Zobacz Wstawianie nieumieszczonego pomieszczenia na stronie 469.

Wstawianie nieumieszczonej powierzchni

1 Otwórz rzut powierzchni, w którym ma zostać wstawiona powierzchnia.

Usuwanie powierzchni | 483

 2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ listę rozwijaną Powierzchnia ➤

(Powierzchnia).
3 Na pasku opcji z listy Powierzchnia wybierz żądaną powierzchnię.
4 W obszarze rysunku kliknij, aby umieścić wybraną powierzchnię w żądanym położeniu.
Nowe położenie powierzchni zostanie automatycznie uwzględnione w zestawieniach powierzchni.

Wyświetlanie listy nieumieszczonych powierzchni

1 Jeśli projekt nie zawiera zestawienia powierzchni, utwórz je.
Zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786.

2 Wyświetl zestawienie powierzchni w obszarze rysunku.

Zestawienie powierzchni zawiera listę powierzchni zdefiniowanych w modelu budynku. Wszystkie nieumieszczone
powierzchnie oznaczone są w polach zestawienia tylko do odczytu jako Nieumieszczone. Są to następujące pola:
Powierzchnia, Obwód, Poziom, Górne ograniczenie i Kubatura.

3 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Filtruj elementy nieumieszczone i niezamknięte ➤

(Izoluj).
Narzędzie to pozwala odfiltrować zestawienie, tak aby na liście pozostały tylko powierzchnie, które nie zostały
umieszczone lub są niezamknięte. To zestawienie można zapisać, co umożliwia szybkie określenie powierzchni,
które powinny zostać umieszczone lub zamknięte.

Ukrywanie nieumieszczonych powierzchni w zestawieniu powierzchni

1 Wyświetl zestawienie powierzchni w obszarze rysunku.
Zestawienie powierzchni zawiera listę powierzchni zdefiniowanych w modelu budynku. Wszystkie nieumieszczone
powierzchnie oznaczone są w polach zestawienia tylko do odczytu jako Nieumieszczone. Są to następujące pola:
Powierzchnia, Obwód, Poziom, Górne ograniczenie i Kubatura.

2 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Filtruj elementy nieumieszczone i niezamknięte ➤

(Ukryj).
Narzędzie to pozwala odfiltrować zestawienie, tak aby na liście pozostały tylko powierzchnie, które są umieszczone
(i zamknięte).
Aby ponownie wyświetlić w zestawieniu powierzchnie, które nie zostały umieszczone lub zamknięte, kliknij
opcję Pokaż.

Usuwanie powierzchni
Jeśli żadne informacje o wybranych powierzchniach nie są już wymagane, wybrane powierzchnie można usunąć z projektu.

Aby usunąć dowolną liczbę powierzchni

1 Jeśli projekt nie zawiera zestawienia powierzchni, utwórz je.
Zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786.

2 Wyświetl zestawienie powierzchni w obszarze rysunku.

484 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 3 Aby usunąć jedną powierzchnię, umieść wskaźnik w wierszu zestawienia odpowiadającym tej powierzchni.
4 Aby usunąć wiele powierzchni, wykonaj następujące czynności:
a Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Filtruj elementy nieumieszczone i

niezamknięte ➤ (Izoluj).
Narzędzie to pozwala odfiltrować zestawienie, tak aby na liście pozostały tylko powierzchnie, które nie
zostały umieszczone lub są niezamknięte.

b Przeciągnij wskaźnik przez wiersze zestawienia odpowiadające powierzchniom, które mają zostać usunięte.

5 Kliknij kolejno panel Zestawienie ➤ (Usuń).

6 Na komunikacie ostrzeżenia kliknij przycisk OK.
Wybrane powierzchnie zostaną usunięte z projektu. Projekt nie będzie już zawierał żadnych informacji o tych powierzchniach.

Wyświetlanie powierzchni i ich obwiedni w modelach podłączonych

1 Otwórz rzut zawierający podłączony model.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 Kliknij kartę Połączenia Revit.
4 Wybierz wiersz dla modelu podłączonego, aby wyświetlić powierzchnie i obwiednie powierzchni, a następnie
kliknij przycisk w kolumnie Ustawienia wyświetlania.
5 Na karcie Podstawy w oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT wybierz opcję Według
widoku podłączonego.
6 W przypadku widoku podłączonego wybierz rzut powierzchni.
7 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Typy powierzchni
Typy powierzchni są właściwością wystąpienia związaną z etykietami powierzchni. Typy powierzchni zawierają reguły pomiaru,
które program Revit Architecture stosuje do obwiedni powierzchni. Zobacz Reguły typów powierzchni na stronie 486.
Wartości typu powierzchni pochodzą z domyślnych projektów powierzchni: Całkowity budynek i Do wynajęcia. Projekt
powierzchni całkowitej budynku ma wartości 2 typów powierzchni: Całkowita powierzchnia budynku i Powierzchnia
zewnętrzna. Projekt Powierzchnia do wynajęcia ma wartości 6 typów: powierzchnia wspólna budynku, powierzchnia biurowa,
powierzchnia zewnętrzna, powierzchnia stropu, główna penetracja pionowa i powierzchnia magazynowa.
Kiedy utworzy się nowy projekt powierzchni, korzysta on z wartości typu projektu Powierzchnia do wynajęcia. Zobacz Projekty
powierzchni na stronie 476.

Typy całkowitej powierzchni bu- Definicja i przykłady

dynku

Całkowita powierzchnia budynku Całkowita zabudowana powierzchnia budynku. To jest każda powierzchnia ograniczona
zewnętrzną płaszczyzną ścian zewnętrznych.

Wyświetlanie powierzchni i ich obwiedni w modelach podłączonych | 485

 Typy całkowitej powierzchni bu- Definicja i przykłady
dynku

Powierzchnia zewnętrzna Każda powierzchnia znajdująca się poza zewnętrzną płaszczyzną ścian zewnętrznych
budynku, na przykład dziedziniec zewnętrzny ograniczony czterema ścianami.

Typy powierzchni do wynajęcia Definicja i przykłady

Wspólna powierzchnia budynku Hole, atria, sale konferencyjne, poczekalnie, powierzchnie usługowe, portiernie, stołówki,
pomieszczenia odnowy biologicznej, przechowalnie, szafy czy łaźnie ogólnodostępne
i kancelarie.

Powierzchnia biurowa Powierzchnia przeznaczona dla personelu i mebli lub obojga.

Powierzchnia zewnętrzna Każda powierzchnia na zewnątrz zewnętrznych ścian budynku.

Powierzchnia stropu Umywalnie i toalety, magazynki, pomieszczenia rozdzielni elektrycznych, pomieszczenia

central telefonicznych, maszynownie, hole wind, ogólnodostępne korytarze, które
podlegają najemcy na danym piętrze.

Główna penetracja pionowa Klatki schodowe, szyby wind, przewody, szyby kominowe, pionowe kanały oraz ściany
stanowiące obudowę.

Powierzchnia magazynowa Powierzchnia budynku biurowego, na której świadczy się usługi handlu.

Reguły typów powierzchni

Poniższa tabela przedstawia reguły pomiarów powierzchni. Reguły są określane przez typy powierzchni graniczących ze sobą.
Aby znaleźć odpowiednią regułę pomiarów, należy znaleźć wybrany Typ powierzchni i odpowiadający mu Typ powierzchni
ograniczający powierzchnię.

Temat pokrewny

■ Typy powierzchni na stronie 485

Typy schematów całkowitej powierzchni budynku

Typy schematów całkowitej powierzchni budynku
Wybrany typ powierzchni Typ graniczącej powierzchni Reguła pomiaru

Całkowita powierzchnia budynku

Całkowita powierzchnia bu- Brak Obwiednia powierzchni mierzona do zewnętrznej

dynku powierzchni budynku.

Całkowita powierzchnia bu- Powierzchnia zewnętrzna Obwiednia powierzchni mierzona od zewnętrznej

dynku płaszczyzny budynku.

Powierzchnia zewnętrzna

Powierzchnia zewnętrzna Powierzchnia zewnętrzna Obwiednia powierzchni mierzona od osi ściany.

Powierzchnia zewnętrzna Całkowita powierzchnia budynku Obwiednia powierzchni mierzona od zewnętrznej

płaszczyzny budynku.

486 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

Typy projektów powierzchni do wynajęcia

UWAGA Okna w typach projektów powierzchni do wynajęcia: Jeśli wstawisz okna w ściany zewnętrzne, program Revit
Architecture wstawi linie obwiedni powierzchni zgodnie z poniższymi regułami na podstawie wysokości okien: Jeśli
wysokość okna jest większa niż 50% wysokości ściany, linie obwiedni powierzchni znajdą się na powierzchni szyby. Jeśli
wysokość okna jest mniejsza niż 50% wysokości ściany, linie obwiedni powierzchni sięgają do wewnętrznej płaszczyzny
ścian zewnętrznych.

Typy projektów powierzchni do wynajęcia

Wybrany typ powierzchni Typ graniczącej powierzchni Reguła pomiaru

Wspólna powierzchnia budynku

Wspólna powierzchnia budynku Wspólna powierzchnia budynku, Obwiednia powierzchni mierzona od osi ściany.
biurowa, magazynowa

Wspólna powierzchnia budynku Zewnętrzna, główna penetracja pionowa Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny
ściany graniczącej ze wspólną powierzchnią budynku.

Powierzchnia biurowa

Powierzchnia biurowa Wspólna powierzchnia budynku, Obwiednia powierzchni mierzona od osi ściany.
biurowa, magazynowa

Powierzchnia biurowa Zewnętrzna, główna penetracja pionowa Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny
ściany graniczącej z powierzchnią biurową.

Powierzchnia zewnętrzna

Powierzchnia zewnętrzna Zewnętrzna Obwiednia powierzchni mierzona od osi ściany.

Powierzchnia zewnętrzna Magazyn Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny

ściany graniczącej z Powierzchnią zewnętrzną.

Powierzchnia zewnętrzna Pozostałe powierzchnie Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny

ściany graniczącej z inną powierzchnią.

Powierzchnia stropu

Powierzchnia stropu Biurowa, magazynowa lub wspólna Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny
powierzchnia budynku ściany graniczącej z inną powierzchnią.

Powierzchnia stropu Zewnętrzna, główna penetracja pionowa Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny
ściany graniczącej z powierzchnią stropu.

Powierzchnia stropu Powierzchnia stropu Obwiednia powierzchni mierzona od osi ściany.

Główna penetracja pionowa

Główna penetracja pionowa Główna penetracja pionowa Obwiednia powierzchni mierzona od osi ściany.

Główna penetracja pionowa Zewnętrzna Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny

ściany graniczącej z powierzchnią głównej penetracji
pionowej.

Reguły typów powierzchni | 487

 Typy projektów powierzchni do wynajęcia
Wybrany typ powierzchni Typ graniczącej powierzchni Reguła pomiaru

Główna penetracja pionowa Pozostałe powierzchnie (z wyjątkiem Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny
zewnętrznej) ściany graniczącej z inną powierzchnią.

Powierzchnia magazynowa

Powierzchnia magazynowa Główna penetracja pionowa, Podłoga Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny
ściany graniczącej z powierzchnią magazynową.

Powierzchnia magazynowa Zewnętrzna Obwiednia powierzchni mierzona od płaszczyzny

ściany graniczącej z Powierzchnią zewnętrzną.

Powierzchnia magazynowa Wspólna powierzchnia budynku, Obwiednia powierzchni mierzona od osi ściany.
biurowa, magazynowa

Schematy kolorów
Schematów kolorów należy użyć, aby pokolorować i zastosować wzory wypełnienia do pomieszczeń i powierzchni. Schematy
kolorów można stosować do rzutów i przekrojów opartych na określonej wartości lub zakresie wartości. Do każdego widoku
można zastosować inny schemat kolorów.

UWAGA Aby użyć schematów kolorów, należy wcześniej zdefiniować w projekcie pomieszczenia lub powierzchnie.

Schemat kolorów — przegląd

Schematy kolorów można wykorzystać do graficznego zilustrowania kategorii przestrzeni. Można na przykład utworzyć
schemat kolorów według nazwy pomieszczenia, jego powierzchni, użytkowania lub działu. Jeśli trzeba pokolorować
pomieszczenia na rzucie według działu, należy ustawić wartość parametru Dział dla każdego pomieszczenia na wymaganą
wartość, a następnie utworzyć schemat kolorów oparty na wartościach parametru Dział. Później można dodać legendę schematu
kolorów, aby zidentyfikować dział reprezentowany przez każdy z kolorów.
Schematy kolorów można stosować na podstawie dowolnej wartości parametru dla pomieszczenia lub powierzchni. Określ
wartości parametrów na palecie Właściwości.
Poniższy rysunek przedstawia rzut ze schematem kolorów, który używa określonej wartości zdefiniowanej dla każdego
pomieszczenia (na przykład Biuro i Magazyn jako wartości parametru pomieszczenia Dział).

488 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

Następny rysunek przedstawia rzut ze schematem kolorów zastosowanym według zakresu wartości (w tym przykładzie
powierzchni w stopach kwadratowych).

UWAGA Aby użyć schematów kolorów, należy wcześniej zdefiniować w projekcie pomieszczenia lub powierzchnie.

Schemat kolorów — przegląd | 489

Otwieranie okna dialogowego Edytuj schemat kolorów
Pracując ze schematami kolorów, należy używać okna dialogowego Edytuj schemat kolorów, w którym można wykonać wiele
zadań. Dostęp do tego okna dialogowego można uzyskać za pomocą następujących metod.

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel i listę rozwijaną Pomieszczenie i powierzchnia ➤ (Schematy
kolorów).

■ Otwórz rzut lub przekrój, w którym jest wyświetlona legenda wypełnienia kolorem. Wybierz legendę i kliknij kolejno

kartę Zmień | Legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Schemat ➤ (Edytuj schemat).

■ Uzyskaj dostęp do właściwości widoku rzutu lub przekroju. Na palecie Właściwości kliknij w komórce parametru Schemat
kolorów.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie schematów kolorów na stronie 490

■ Dodawanie wartości do definicji schematu kolorów na stronie 492

■ Zastosowanie schematu kolorów na stronie 492

■ Modyfikowanie schematu kolorów na stronie 493

Tworzenie schematów kolorów

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel i listę rozwijaną Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Schematy kolorów).
Okno dialogowe Edytuj schemat kolorów można otworzyć w inny sposób.
2 W oknie dialogowym Edytuj schemat kolorów wybierz kategorię, dla której zostanie utworzony schemat kolorów:
Powierzchnie (Brutto budynku), Powierzchnie (Do wynajęcia), lub Pomieszczenia.

3 Wybierz istniejący schemat. Następnie kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij przycisk (Powiel) w
polu Schematy.

490 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 4 W oknie dialogowym Nowy schemat kolorów podaj nazwę dla nowego schematu kolorów i kliknij przycisk OK.
Nazwa pojawi się na liście schematów kolorów.

5 W polu Definicja schematu podaj tytuł dla legendy wypełnienia kolorem.

Po zastosowaniu schematu kolorów do widoku tytuł zostanie wyświetlony nad legendą. Tytuł legendy wypełnienia
kolorem można pokazać lub ukryć. Zobacz Modyfikowanie legendy wypełnienia kolorem na stronie 496.

6 Z listy Kolor wybierz parametr, na podstawie którego zostanie utworzony schemat kolorów.

UWAGA Dla wybranego parametru muszą być zdefiniowane wartości. Wartości parametrów można dodawać
lub zmieniać na palecie Właściwości.

7 Aby pokolorować widok według określonej wartości parametru lub według zakresu wartości, wybierz opcję Wg
wartości lub Wg zakresu.

UWAGA Opcja Wg zakresu nie jest dostępna dla wszystkich parametrów.

Po wybraniu opcji Wg zakresu obok przycisku Edycja formatu pojawia się format wyświetlania jednostek. Jeśli
niezbędna jest zmiana tego formatu, kliknij przycisk Edytuj format. W oknie dialogowym Format odznacz pole
Użyj ustawień projektu, a następnie wybierz z menu odpowiednie ustawienia formatu.

8 Zgodnie z wymaganiami zmodyfikuj wartości definicji schematu kolorów.

■ Co najmniej: edytuje dolną wartość końcową zakresu. Ta wartość jest wyświetlana tylko po wybraniu opcji
Wg zakresu.

■ Mniej niż: ta wartość jest tylko do odczytu. Ta wartość jest wyświetlana tylko po wybraniu opcji Wg zakresu.

■ Nagłówek: edytuje tekst legendy. Ta wartość jest wyświetlana tylko po wybraniu opcji Wg zakresu.

■ Wartość: ta wartość jest tylko do odczytu. Ta wartość jest wyświetlana tylko po wybraniu opcji Wg wartości.

■ Widoczny: wskazuje, czy wartość jest kolorowana i widoczna w legendzie wypełnienia kolorem.

■ Kolor: określa kolor dla wartości. Kliknij, aby zmienić kolor.

■ Wzór wypełnienia: określa wzór wypełnienia dla wartości. Kliknij, aby zmienić wzór wypełnienia.

■ Podgląd: pokazuje podgląd koloru i wzoru wypełnienia.

■ Używany: wskazuje, czy wartość jest używana w projekcie. Ta wartość jest tylko do odczytu dla wszystkich
pozycji na liście, z wyjątkiem każdej dodanej wartości niestandardowej.

■ Wybierz wiersz, klikając jego numer. Kliknij przycisk lub , aby przenieść wiersz w górę lub w dół
listy. Te opcje są dostępne po wybraniu opcji Wg wartości.

9 Opcjonalnie można kliknąć przycisk , aby dodać nową wartość do definicji schematu. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Dodawanie wartości do definicji schematu kolorów na stronie 492.
10 (Opcjonalnie) Aby umożliwić kolorowanie elementów (takich jak pomieszczenia i powierzchnie) w podłączonych
modelach, wybierz opcję Włącz elementy z podłączonych plików.
11 Kliknij przycisk OK.
Aby zastosować schemat kolorów do widoku, zobacz Zastosowanie schematu kolorów na stronie 492.

Tworzenie schematów kolorów | 491

Dodawanie wartości do definicji schematu kolorów

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel i listę rozwijaną Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Schematy kolorów).
Okno dialogowe Edytuj schemat kolorów można otworzyć w inny sposób.

2 W oknie dialogowym Edytuj schemat kolorów kliknij przycisk (Dodaj wartość).

3 W oknie dialogowym Nowy schemat kolorów podaj nazwę i kliknij przycisk OK.
4 Zgodnie z wymaganiami zmodyfikuj opcje wartości. Aby uzyskać więcej informacji na temat opcji, zobacz
Tworzenie schematów kolorów na stronie 490.

UWAGA Niektóre parametry akceptują tylko odpowiednio sformatowane wartości. Jeśli na przykład należy
podać wartość dla powierzchni, można podać liczbę lub wzór. Jeśli wartość nie będzie miała poprawnego
formatu, wyświetlony zostanie komunikat błędu.

5 Kliknij przycisk OK.

Zastosowanie schematu kolorów

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy rzut podłogi lub przekrój, aby zastosować do niego
schemat kolorów i wybierz opcję Właściwości.
2 Na palecie Właściwości kliknij w komórce Schemat kolorów.
3 W oknie dialogowym Edytuj schemat kolorów w obszarze Schematy wybierz kategorię i schemat kolorów.
Aby uzyskać informacje na temat tworzenia nowego schematu kolorów, zobacz Tworzenie schematów kolorów
na stronie 490.

4 Kliknij przycisk OK.

5 Dla opcji Położenie schematu kolorów wybierz jedną z następujących wartości:
■ Tło: schemat kolorów zostanie zastosowany tylko do tła widoku. Na przykład w rzucie podłogi schemat
kolorów zostanie zastosowany tylko do podłogi. W przekroju schemat kolorów zostanie zastosowany tylko
do ścian lub powierzchni tła. Schemat kolorów nie zostanie zastosowany w widoku do elementów pierwszego
planu.

■ Pierwszy plan: schemat kolorów zostanie zastosowany do wszystkich elementów modelu w widoku.

492 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Temat pokrewny

■ Schematy kolorów na stronie 488

■ Dodawanie legendy wypełnienia kolorem na stronie 495

■ Tworzenie schematów kolorów na stronie 490

■ Dodawanie wartości do definicji schematu kolorów na stronie 492

Używanie schematu kolorów w przekroju

Oprócz stosowania do rzutów podłogi schematy kolorów można także stosować do przekrojów pomieszczeń lub powierzchni,
aby je pokolorować i wypełnić wzorami wypełnienia. Zobacz Zastosowanie schematu kolorów na stronie 492.

Modyfikowanie schematu kolorów

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel i listę rozwijaną Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Schematy kolorów).
Okno dialogowe Edytuj schemat kolorów można otworzyć również w inny sposób.

2 W oknie dialogowym Edycja schematu kolorów wybierz do edycji schemat kolorów i wprowadź niezbędne
zmiany.
Aby uzyskać więcej informacji na temat opcji, zobacz Tworzenie schematów kolorów na stronie 490 i Dodawanie
wartości do definicji schematu kolorów na stronie 492.

3 Kliknij przycisk OK.

Używanie schematu kolorów w przekroju | 493

Zastosowanie schematu kolorów modelu nadrzędnego do pomieszczeń i powierzchni
w podłączonych modelach

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel i listę rozwijaną Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Schematy kolorów).
Okno dialogowe Edytuj schemat kolorów można otworzyć w inny sposób.
2 W oknie dialogowym Edytuj schemat kolorów wybierz opcję Włącz elementy z podłączonych plików i kliknij
przycisk OK.

3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

4 Kliknij kartę Połączenia Revit.
5 Wybierz wiersz dla modelu podłączonego, aby zastosować do niego nadrzędny schemat kolorów, a następnie
kliknij przycisk w kolumnie Ustawienia wyświetlania.
6 Jeśli podłączony model zawiera pomieszczenia, wybierz opcję Wg widoku obiektu nadrzędnego lub
Niestandardowy.
Jeśli podłączony model zawiera powierzchnie, wybierz opcję Niestandardowy. Jeśli wybierzesz opcję
Niestandardowy:
■ Dla opcji Widok podłączony wybierz do wyświetlenia widok z podłączonego modelu.

■ Dla opcji Kolor wypełnienia wybierz opcję Wg widoku obiektu nadrzędnego.

7 Kliknij przycisk OK.

Aby uzyskać więcej informacji na temat widoczności podłączonych modeli programu Revit, zobacz Widoczność modeli
podłączonych na stronie 1223.

Zastosowanie schematu kolorów modelu podłączonego do pomieszczeń i powierzchni

w podłączonych modelach

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel i listę rozwijaną Pomieszczenie i powierzchnia ➤
(Schematy kolorów).
Okno dialogowe Edytuj schemat kolorów można otworzyć w inny sposób.
2 W oknie dialogowym Edytuj schemat kolorów wybierz opcję Włącz elementy z podłączonych plików i kliknij
przycisk OK.

3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

4 Kliknij kartę Połączenia Revit.
5 Wybierz wiersz dla modelu podłączonego, aby zastosować do niego schemat kolorów, a następnie kliknij przycisk
w kolumnie Ustawienia wyświetlania.
6 Wybierz opcję Wg widoku podłączonego lub Niestandardowy.
7 Jeśli wybierzesz opcję Niestandardowy, w polu Kolor wypełnienia wybierz opcję Wg widoku podłączonego.
8 W polu Widok podłączony wybierz widok, do którego zostanie zastosowany schemat kolorów.
9 Kliknij przycisk OK.

494 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 Aby uzyskać więcej informacji na temat widoczności podłączonych modeli programu Revit, zobacz Widoczność modeli
podłączonych na stronie 1223.

Usuwanie wyświetlanego schematu kolorów

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok, z którego ma zostać usunięty wyświetlany
schemat kolorów, i wybierz polecenie Właściwości.
2 Na palecie Właściwości kliknij pole wartości dla parametru Schemat kolorów.
3 W oknie dialogowym Edycja schematu kolorów wybierz z listy opcję (brak) i kliknij przycisk OK.
Można również usunąć wyświetlanie schematu kolorów, wybierając legendę wypełnienia kolorem w obszarze rysunku i klikając
kolejno kartę Zmień | Legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Schemat ➤ Edytuj schemat. W oknie dialogowym Edycja
schematu kolorów wybierz opcję (brak) i kliknij przycisk OK.

Legenda wypełnienia kolorem

Schematy kolorów umożliwiają pokolorowanie pomieszczeń i powierzchni w rzucie lub przekroju według wartości
zdefiniowanych przez użytkownika. Aby zidentyfikować elementy reprezentowane przez poszczególne kolory, do
pokolorowanego widoku można dodać legendę wypełnienia kolorem.

Legendy wypełnienia kolorem można wstawiać w dowolne miejsce w rzucie. Do widoku można wstawić kilka legend wypełnienia
kolorem lub zastosować do niego schemat kolorów oraz, jeśli legenda wypełnienia kolorem nie powinna być wyświetlana,
zaznaczyć ją i usunąć.
Do zmiany wielkości legend wypełnienia kolorem można używać kontrolek przeciągania. Można także zmieniać wielkość
próbek w legendzie wypełnienia kolorem, pokazywać lub ukrywać tytuł legendy, modyfikować kolejność elementów legendy
oraz modyfikować wygląd graficzny próbek.

Dodawanie legendy wypełnienia kolorem

1 Otwórz rzut podłogi lub przekrój.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ (Legenda).

3 Kliknij w obszarze rysunku i wstaw legendę wypełnienia kolorem.
4 W oknie dialogowym Wybierz typ przestrzeni i schemat kolorów wybierz typ przestrzeni i schemat kolorów, a
następnie kliknij przycisk OK.
Jeśli wyświetlana legenda wypełnienia kolorem nie odzwierciedla schematu kolorów, którego chcesz użyć, należy wykonać
poniższe czynności:

Usuwanie wyświetlanego schematu kolorów | 495

 a W obszarze rysunku wybierz legendę.

b Kliknij kolejno kartę Modyfikuj legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Schemat ➤ Edytuj schemat.

c W oknie dialogowym Edycja schematu kolorów wybierz z listy inny schemat kolorów i kliknij przycisk OK.
W tym oknie dialogowym można także utworzyć nowy schemat kolorów. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Tworzenie schematów kolorów na stronie 490.

Modyfikowanie legendy wypełnienia kolorem

Istnieje możliwość zmiany wielkości legendy wypełnienia kolorem i wielkości próbek (kolorowych pól wyświetlanych w
legendzie), kolejności elementów w legendzie, wyglądu graficznego próbek legendy i tytułu legendy.

Aby zmienić rozmiar legendy

1 W obszarze rysunku wybierz legendę wypełnienia kolorem.
2 Przeciągnij kontrolkę niebieskiego okręgu w górę, aby przesunąć próbki do innych kolumn, albo w dół, aby
przesunąć próbki kolorów do poprzedniej kolumny. W legendzie może być tyle kolumn, ile jest próbek.
3 Przeciągnij kontrolkę niebieskiego trójkąta, aby zmienić szerokość kolumny.

Aby zmienić wielkość próbek legendy

1 W obszarze rysunku wybierz legendę wypełnienia kolorem.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości
typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu edytuj wartości parametrów Szerokość próbki i Wysokość próbki.

UWAGA Zmiany wprowadzane do tych parametrów typu mają wpływ na wszystkie legendy schematu
kolorów tego typu w projekcie.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby zmodyfikować kolejność elementów

1 W obszarze rysunku wybierz legendę wypełnienia kolorem.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Schemat ➤ (Edytuj schemat).

3 W oknie dialogowym Edycja schematu kolorów wybierz wiersz i kliknij przycisk lub , aby przesunąć
wartości w górę lub w dół listy. Te opcje są dostępne po wybraniu opcji Wg wartości.

UWAGA Modyfikacja kolejności elementów wpłynie na wszystkie rzuty używające tego schematu kolorów.

4 Kliknij przycisk Zastosuj, aby przejrzeć zmiany. Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Edycja
schematu kolorów.

Aby zmodyfikować wygląd graficzny próbek legendy

1 W obszarze rysunku wybierz legendę wypełnienia kolorem.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Schemat ➤ (Edytuj schemat).

496 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

 3 W oknie dialogowym Edycja schematu kolorów wprowadź niezbędne zmiany, zmieniając wartości koloru i
wzoru wypełnienia.

UWAGA Modyfikacja wyglądu graficznego próbek legendy wpłynie na wszystkie rzuty używające tego
schematu kolorów.

4 Kliknij przycisk Zastosuj, aby przejrzeć zmiany. Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Edycja
schematu kolorów.

Aby zmienić tytuł legendy

1 W obszarze rysunku wybierz legendę wypełnienia kolorem.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Schemat ➤ (Edytuj schemat).
3 Zmień tekst w polu Tytuł.

UWAGA Modyfikacja tytułu legendy schematu kolorów wpłynie na wszystkie rzuty używające tego schematu
kolorów.

4 Kliknij przycisk Zastosuj, aby przejrzeć zmiany. Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Edycja
schematu kolorów.

Aby pokazać lub ukryć tytuł legendy

1 W obszarze rysunku wybierz legendę wypełnienia kolorem.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Legendy wypełnienia kolorem ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości
typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu wybierz lub odznacz wartość parametru Pokaż tytuł.

UWAGA Zmiany wprowadzane w parametrze tego typu mają wpływ na wszystkie legendy schematu kolorów
tego typu w projekcie.

4 Kliknij przycisk OK.

Właściwości legendy schematu kolorów

Nazwa Opis

Grafika

Szerokość próbki Kontroluje szerokość próbek.

Wysokość próbki Kontroluje wysokość próbek.

Wyświetlone warto- Filtruje wyświetlanie wartości w widoku. Opcja Wg widoku pokazuje wartości tylko w bieżącym widoku.
ści Opcja Wszystkie pokazuje wszystkie wartości obecne w schemacie kolorów.

Tło Ustawia tło legendy na nieprzezroczyste lub przezroczyste.

Kolor Ustawia kolor tekstu legendy.

Pokaż tytuł Pokazuje lub ukrywa tytuł legendy. Tytuł legendy jest określony w definicji schematu kolorów.

Legenda wypełnienia kolorem | 497

 Nazwa Opis

Tekst

Czcionka Ustawia czcionkę wartości legendy.

Wielkość Ustawia wielkość wartości legendy.

Pogrubienie Stosuje pogrubienie do wartości legendy.

Kursywa Stosuje kursywę do wartości legendy.

Podkreślenie Stosuje podkreślenie do wartości legendy.

Tekst tytułu

Czcionka Ustawia czcionkę tytułu legendy.

Wielkość Ustawia rozmiar tytułu legendy.

Pogrubienie Stosuje pogrubienie do tekstu legendy.

Kursywa Stosuje kursywę do tekstu legendy.

Podkreślenie Stosuje podkreślenie do tekstu legendy.

498 | Rozdział 31 Pomieszczenia i powierzchnie

Rodziny w programie Revit
32
Wszystkie elementy dodawane do projektów programu Revit — od elementów konstrukcyjnych, ścian, dachów, okien i drzwi tworzących
model budynku, do odwołań, osprzętu, etykiet i komponentów szczegółów używanych na potrzeby tworzenia dokumentacji — są tworzone
z użyciem rodzin.
Używanie w programie Revit Architecture predefiniowanych rodzin oraz tworzenie nowych rodzin umożliwia dodawanie do modeli budynków
elementów standardowych, jak i niestandardowych. Dzięki rodzinom są również udostępnione poziomy sterowania elementami o podobnym
zastosowaniu i zachowaniu, umożliwiając łatwe wprowadzanie zmian do projektów i bardziej efektywne zarządzanie nimi.
Pełne informacje na temat tworzenia i modyfikowania rodzin oraz pracy z nimi znajdują się w dostępnym do pobrania Podręczniku rodzin
programu Revit Architecture, który zawiera szczegółowe informacje o pojęciach, samouczki i informacje o wzorcach postępowania. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Rodziny — przegląd
Rodzina jest grupą elementów o wspólnych zestawach właściwości, zwanych parametrami, i powiązanej reprezentacji graficznej.
Różne elementy należące do rodziny mogą mieć różne wartości niektórych lub wszystkich swoich parametrów, lecz zestaw
parametrów (ich nazwy i znaczenia) jest taki sam. Te różne elementy w ramach rodziny są nazywane typami rodziny lub
typami.
Na przykład kategoria Wyposażenie obejmuje rodziny i typy rodziny używane do tworzenia różnego wyposażenia, takiego
jak biurka, krzesła i szafki. Mimo że te rodziny służą różnym celom i składają się z różnych materiałów, mają podobne
zastosowanie. Każdy typ w rodzinie ma powiązaną reprezentację graficzną i identyczny zestaw parametrów zwanych parametrami
typu rodziny.
Przy tworzeniu elementu w projekcie, na podstawie określonej rodziny i typu rodziny tworzone jest wystąpienie elementu.
Każde wystąpienie elementu zawiera zestaw właściwości, w których można zmieniać niektóre parametry elementu niezależnie
od parametrów typu rodziny. Te zmiany dotyczą tylko wystąpienia, pojedynczego elementu w projekcie. Jeśli zostaną
wprowadzone jakiekolwiek zmiany do parametrów typu rodziny, będą one dotyczyć wszystkich wystąpień elementu utworzonych
na podstawie tego typu.
Pełne informacje na temat tworzenia i modyfikowania rodzin oraz pracy z nimi znajdują się w dostępnym do pobrania
Podręczniku rodzin programu Revit Architecture, który zawiera szczegółowe informacje o pojęciach, samouczki i informacje
o wzorcach postępowania. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Różne rodzaje rodzin

W programie Revit Architecture istnieją trzy rodzaje rodzin:

■ rodziny systemowe

■ rodziny wczytywalne

499
 ■ rodziny lokalne.

Większość elementów tworzonych w projektach to rodziny systemowe lub rodziny wczytywalne. Rodziny wczytywalne można
łączyć w rodziny współużytkowane i zagnieżdżone. Rodziny lokalne służą do tworzenia elementów innych niż standardowe
(niestandardowych).

Rodziny systemowe
Rodziny systemowe tworzą podstawowe elementy budynku, takie jak ściany, dachy, sufity, stropy, i inne elementy, które będą
montowane na terenie budowy. Ustawienia systemowe wpływające na środowisko projektu i zawierające typy poziomów,
siatek, arkuszy rysunków i rzutni również są rodzinami systemowymi.
Rodziny systemowe w programie Revit Architecture są predefiniowane. Nie są one wczytywane do projektów z plików
zewnętrznych ani zapisywane w położeniach zewnętrznych względem projektu.

Rodziny wczytywalne
Rodziny wczytywalne są używane do tworzenia komponentów budynku i niektórych elementów opisu. Rodziny wczytywalne
tworzą komponenty budynku, które zwykle są kupowane, dostarczane i instalowane w budynku, takie jak okna, drzwi,
zabudowa, osprzęt, meble i zieleń. Zawierają one również określone, stale dostosowywane elementy opisu, takie jak symbole
i tabelki rysunkowe.
Ze względu na możliwość dostosowywania ich w szerokim zakresie rodziny wczytywalne są najczęściej tworzonymi i
modyfikowanymi rodzinami w programie Revit Architecture. W przeciwieństwie do rodzin systemowych rodziny wczytywalne
są tworzone w plikach zewnętrznych (z rozszerzeniem RFA), a następnie importowane lub wczytywane do projektów. W
przypadku rodzin wczytywalnych zawierających wiele typów można tworzyć katalogi typów i używać ich. Pozwala to na
wczytywanie wyłącznie tych typów, które będą potrzebne w projekcie.

Rodziny lokalne
Elementy lokalne są elementami unikatowymi, które są tworzone w przypadku gdy niezbędne jest utworzenie unikatowego
komponentu charakterystycznego dla bieżącego projektu. Istnieje możliwość utworzenia geometrii lokalnej, tak aby odnosiła
się ona do geometrii innego projektu i aby jej wielkość ulegała zmianie lub była dopasowywana wraz ze zmianami w geometrii,
do której istnieje odniesienie. Po utworzeniu elementu lokalnego program Revit Architecture tworzy rodzinę dla elementu
lokalnego zawierającą pojedynczy typ rodziny.
Tworzenie elementu lokalnego wymaga użycia wielu tych samych narzędzi Edytora rodzin, co w przypadku tworzenia rodziny
wczytywalnej. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin programu Revit Architecture, zobacz Podręcznik rodzin
na stronie 502.

Edytor rodzin
Edytor rodzin jest trybem edycji graficznej w programie Revit Architecture, który umożliwia tworzenie i modyfikowanie
rodzin celem umieszczenia ich w projekcie. Na początku tworzenia rodziny otwiera się szablon do użycia w edytorze. Szablon
może zawierać wiele widoków, takich jak rzuty i elewacje. Edytor rodzin ma taki sam wygląd jak środowisko projektu w
programie Revit Architecture, ale zawiera inne narzędzia. Dostępność narzędzi zależy od typu edytowanej rodziny.

500 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 Przed przystąpieniem do edytowania lub tworzenia rodziny za pomocą Edytora rodzin należy zapoznać się z informacjami
na temat rodzin. Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Aby dowiedzieć się, jak uruchomić Edytor rodzin, zobacz Otwieranie Edytora rodzin na stronie 501.

Otwieranie Edytora rodzin

Edytor rodzin służy do wprowadzania zmian w istniejących rodzinach i do tworzenia nowych rodzin. Sposób otwierania
Edytora rodzin zależy od celu jego otwarcia.
Edytor rodzin służy do tworzenia i edytowania rodzin wczytywalnych i elementów lokalnych. Karty i panele zmieniają się w
zależności od typu edytowanej rodziny. Edytor rodzin nie służy do edytowania rodzin systemowych.
Przed przystąpieniem do edytowania lub tworzenia rodziny należy zapoznać się z informacjami na temat rodzin. Zobacz
Podręcznik rodzin na stronie 502.

Aby edytować rodzinę z projektu

Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wybierz wystąpienie rodziny na rysunku i kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj rodzinę).

■ W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy rodzinę, a następnie kliknij opcję Edytuj.

Aby edytować rodzinę wczytywalną spoza projektu

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ Rodzina.

2 Przejdź do pliku zawierającego rodzinę i kliknij przycisk Otwórz.

Otwieranie Edytora rodzin | 501

 Aby utworzyć rodzinę wczytywalną na podstawie pliku szablonu

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

2 Przejdź do pliku szablonu i kliknij przycisk Otwórz.

Aby utworzyć element lokalny

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ (Modeluj
lokalnie).
2 W oknie dialogowym Kategoria i parametry rodziny wybierz kategorię rodziny i kliknij przycisk OK.
3 Podaj nazwę rodziny elementów lokalnych i kliknij przycisk OK.

Aby edytować element lokalny

1 Wybierz element lokalny na rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Model ➤ (Edytuj lokalnie).

Podręcznik rodzin
Podręcznik rodzin programu Revit Architecture zawiera szczegółowe informacje na temat pracy z rodzinami i tworzenia
elementów niestandardowych. Podręcznik rodzin zawiera następujące informacje:

■ sposoby użycia rodzin w projektach,

■ pojęcia dotyczące projektowania parametrycznego i tworzenia rodzin,

■ wzorce postępowania dotyczące tworzenia własnych rodzin.

Podręcznik rodzin zawiera wyjaśnienia dotyczące pojęć, procedur i odnośnych informacji.

Aby uzyskać dostęp do podręcznika rodzin programu Revit Architecture, kliknij kolejno listę rozwijaną
(Pomoc) ➤ Dokumenty w sieci WWW.

Praca z rodzinami
W niniejszym temacie znajdują się informacje na temat zadań, które są często wykonywane podczas pracy z rodzinami. Aby
uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Wyświetlanie rodzin w projekcie lub szablonie

Wszystkie rodziny dostępne w projekcie można wyświetlić za pomocą opcji Przeglądarka projektu na stronie 26.
W Przeglądarce projektu rodziny są ułożone według kategorii i typu.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Aby wyświetlić rodziny w projekcie lub szablonie

1 Otwórz projekt lub szablon.
2 W Przeglądarce projektu rozwiń opcję Rodziny.
Zostanie wyświetlona lista rodzin w projekcie (lub szablonie). Znajdują się na niej rodziny systemowe, rodziny
wczytywalne i rodziny lokalne.

502 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 3 Rozwiń kategorię rodziny zawierającą typy rodzin do wyświetlenia.
W większości przypadków w obszarze kategorii wyświetlana będzie co najmniej jedna rodzina.

4 Rozwiń rodzinę, aby wyświetlić typy rodzin.

Wyświetlanie elementów z określonym typem rodziny w projekcie

Istnieje możliwość podświetlenia wszystkich elementów w widoku lub całym projekcie korzystających z określonego typu
rodziny.
1 Otwórz widok projektu.
2 W Przeglądarce projektu rozwiń opcję Rodziny.
3 Rozwiń kategorię komponentów i rodzinę zawierającą typ, który ma zostać wybrany.
4 Wybierz żądany typ, kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie wybierz jeden z poniższych wariantów:
■ Wybierz kolejno opcje Wszystkie wystąpienia ➤ W całym projekcie.

■ Wybierz kolejno opcje Wszystkie wystąpienia ➤ Widoczne w widoku.

UWAGA Jeśli bieżący projekt nie zawiera elementów korzystających z tego typu rodziny, opcja Wybierz
wszystkie wystąpienia elementu nie będzie dostępna.

Wszystkie elementy w widoku używające określonego typu rodziny zostaną podświetlone.

W prawym dolnym narożniku okna programu Revit wyświetlana jest liczba wybranych elementów w projekcie.

5 Jeśli wybrano opcję wyświetlenia wszystkich wystąpień w całym projekcie, otwórz inne widoki projektu.
Wszystkie elementy używające określonego typu rodziny będą podświetlone.

6 Naciśnij klawisz Esc, aby przywrócić pierwotny tryb wyświetlania elementów.

Tworzenie elementu na podstawie typu rodziny

Ta procedura służy do tworzenia wystąpienia rodziny systemowej lub rodziny wczytywalnej za pomocą Przeglądarki projektu.
Aby uzyskać informacje na temat tworzenia elementu z wystąpienia w projekcie, zobacz Kopiowanie elementów za pomocą
narzędzia Utwórz podobny na stronie 1487.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tworzenia rodzin i elementów rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Aby utworzyć element na podstawie typu rodziny

1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Na karcie Narzędzia główne w panelu Zbuduj kliknij element do utworzenia.

■ Wybierz typ rodziny w Przeglądarce projektu i przeciągnij do obszaru rysunku.

■ Wybierz typ rodziny w Przeglądarce projektu, kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij
polecenie Utwórz wystąpienie.

2 Na Liście typów wybierz typ elementu, który zostanie utworzony.

Na tej liście wyświetlane są dostępne typy rodzin najpierw według rodziny lub podrodziny, a następnie według
typu; elementem rozdzielającym jest dwukropek.

3 Na pasku opcji określ wszystkie wymagane wartości lub opcje.

4 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić element.

5 Utwórz inny element lub kliknij przycisk (Zmień).

Wyświetlanie elementów z określonym typem rodziny w projekcie | 503

Zmiana typu rodziny elementu
Aby zmienić typ rodziny elementu w obszarze rysunku w projekcie, wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Wybierz element i zmień typ rodziny, używając opcji Wybór typów na stronie 34.

■ Zmień typ rodziny, używając narzędzia Uzgodnij właściwości typów. Zobacz Zmiana typów elementów za pomocą
narzędzia Dopasuj typ na stronie 1488.

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin i typów rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Modyfikowanie typu rodziny

Dostęp do właściwości typu rodziny jest możliwy z poziomu Przeglądarki projektu albo z poziomu elementu korzystającego
z tego typu w bieżącym projekcie. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat modyfikowania rodzin, zobacz Podręcznik
rodzin na stronie 502.

Aby zmodyfikować typ rodziny

1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ W Przeglądarce projektu w obszarze Rodziny kliknij prawym przyciskiem myszy typ rodziny, a następnie
kliknij przycisk Właściwości.

■ Wybierz element z projektu, a następnie na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.

2 W oknie dialogowym Właściwości typu:

■ Zmień wartości parametrów zgodnie z potrzebami.
Wyświetlane parametry różnią się w zależności od modyfikowanego typu rodziny.

■ W razie potrzeby w prawym górnym narożniku można kliknąć przycisk Zmień nazwę i wprowadzić nową
nazwę.

3 Kliknij przycisk OK, aby zakończyć.

W przypadku modyfikowania typu rodziny w projekcie wszystkie wystąpienia elementów z tym samym typem rodziny w
projekcie zostaną zaktualizowane, aby odzwierciedlić wprowadzone przez użytkownika zmiany.

Edytowanie wymiarów sparametryzowanych

W edytorze rodzin można dodać etykiety do wymiarów w obszarze rysunku poprzez przypisanie do nich parametrów. Etykiety
z wymiarami są dynamiczne. Gdy geometria jest edytowana bezpośrednio na rysunku, jej etykieta wymiarowa powoduje
dostosowanie i uaktualnienie powiązanego parametru typu rodziny.
Parametry można również przypisać do wymiarów w środowisku projektowania koncepcyjnego. Zobacz Wymiary
sparametryzowane na stronie 185.

Blokowanie wymiarów
W edytorze rodzin można zablokować wymiary sparametryzowane w celu zachowania zależności parametrycznych między
nimi. Funkcja ta jest również dostępna w środowisku projektowania koncepcyjnego. Zobacz Blokowanie wymiarów
etykietowanych na stronie 186.

Aby zablokować wymiar w obszarze rysunku, kliknij przycisk znajdujący się obok wymiaru.

504 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

Dodawanie typu do rodziny
Po wczytaniu rodziny do projektu można tworzyć różne typy rodziny z poziomu projektu.

Aby dodać typ do rodziny za pomocą Przeglądarki projektu

1 W Przeglądarce projektu rozwiń opcję Rodziny.
2 Rozwiń kategorię rodziny.
3 Rozwiń rodzinę.
4 Wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Wybierz rodzinę, kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij opcję Nowy typ.

■ Wybierz typ, kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij opcję Powiel.

NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Aby zminimalizować zakres edycji właściwości typu, należy
powielić typ rodziny, która najbardziej przypomina typ, który ma być utworzony.

5 Wprowadź nową nazwę typu.

6 Wybierz typ, kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Właściwości.
7 W oknie dialogowym Właściwości typu wpisz nowe wartości parametru i kliknij przycisk OK.
Aby utworzyć typ rodziny z elementu w projekcie, zobacz Tworzenie nowego typu rodziny w projekcie na stronie 37.

Usuwanie nieużywanych rodzin i typów rodzin

Nieużywane rodziny lub nieużywane typy rodzin można usuwać z projektów i szablonów przy zastosowaniu jednej z dwóch
metod: rodziny i typy można zaznaczyć w Przeglądarce projektu i usunąć je lub można zastosować narzędzie Usuń nieużywane.
Zaznacz i usuń rodziny, gdy trzeba usunąć tylko kilka rodzin lub typów. Użyj narzędzia Usuń nieużywane, gdy trzeba całkowicie
„oczyścić” projekty. Usunięcie wszystkich nieużywanych rodzin i typów zwykle zmniejsza rozmiar pliku projektu.
Niezależnie od użytej metody nie można usunąć:

■ typów rodzin zawierających zależności (np. będących obiektem nadrzędnym dla innych rodzin),

■ rodzin z typami używanymi w bieżącym projekcie lub szablonie.

Aby uzyskać więcej informacji na temat usuwania rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Aby wybrać i usunąć rodziny i typy w Przeglądarce projektu

1 W Przeglądarce projektu rozwiń opcję Rodziny.
2 Rozwiń kategorię zawierającą rodzinę lub typ, które zostaną usunięte.
3 W przypadku usuwania typu rodziny wczytywalnej rozwiń określoną rodzinę.
4 Wybierz rodzinę lub typ do usunięcia.

PORADA Aby wybrać kilka typów lub rodzin, podczas wybierania należy nacisnąć i przytrzymać klawisz Ctrl.

5 Wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Usuń.

■ Naciśnij klawisz Delete.

Typ lub rodzina zostaną usunięte z projektu lub szablonu.

Dodawanie typu do rodziny | 505

 W przypadku usuwania rodziny lub typu z projektu, gdy projekt zawiera co najmniej jedno wystąpienie typu
rodziny, zostanie wyświetlone ostrzeżenie.

Aby usunąć rodziny i typy za pomocą narzędzia Usuń nieużywane

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Usuń nieużywane).

W oknie dialogowym Usuwanie nieużywanych wyświetlane są wszystkie rodziny i typy rodzin, które można
usunąć z projektu, włącznie z rodzinami systemowymi i rodzinami lokalnymi. Domyślnie do usunięcia są
wybierane wszystkie nieużywane rodziny.

WAŻNE Jeśli w projekcie włączone są zadania, to żeby można było użyć tego narzędzia, wszystkie zadania
muszą być otwarte.

2 Wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Aby usunąć wszystkie nieużywane typy rodzin, kliknij przycisk OK.

■ Aby usunąć tylko wybrane typy, kliknij przycisk Odznacz wszystko, rozwiń rodziny i podrodziny zawierające
typy, które zostaną usunięte, wybierz odpowiednie typy, a następnie kliknij przycisk OK.

Rodziny systemowe
Rodziny systemowe zawierają typy rodzin używane do tworzenia w modelach budynków podstawowych elementów budynku,
takich jak ściany, podłogi, sufity i schody. Rodziny systemowe zawierają również ustawienia projektu i systemu wpływające
na środowisko projektu i zawierające typy elementów, takie jak poziomy, siatki, arkusze i rzutnie.
Rodziny systemowe są predefiniowane w programie Revit Architecture i zapisywane w szablonach oraz projektach. Rodziny
systemowe nie są wczytywane do szablonów ani projektów z plików zewnętrznych. Rodzin systemowych nie można tworzyć,
kopiować, modyfikować ani usuwać, ale można powielać (kopiować) i modyfikować typy w obrębie rodzin w celu utworzenia
własnych typów rodzin systemowych. Z rodziny systemowej można usunąć wszystkie typy rodzin systemowych z wyjątkiem
jednego, ponieważ na potrzeby tworzenia nowych typów rodzin systemowych wymagany jest co najmniej jeden typ na rodzinę.
Mimo że rodzin systemowych nie można wczytywać do szablonów ani projektów, istnieje możliwość kopiowania i wklejania
albo przenoszenia typów rodzin systemowych między projektami i szablonami. W określonych przez użytkownika rodzinach
systemowych można wybrać, skopiować i wkleić dowolną liczbę poszczególnych typów albo przy użyciu narzędzia przenieść
wszystkie określone typy.
Rodziny systemowe mogą być również obiektami nadrzędnymi dla innych rodzajów rodzin, zazwyczaj rodzin wczytywalnych.
Przykładowo rodzina systemowa ściany może stanowić obiekt nadrzędny dla zespołu standardowych drzwi/okien.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin systemowych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Rodziny systemowe i ustawienia w programie Revit

W programie Revit Architecture są dostępne poniższe rodziny systemowe oraz ustawienia projektu i systemu.
Rodziny systemowe:

■ Sufity

■ Systemy elementów ścian osłonowych

■ Szprosy ścian osłonowych

■ Szczegóły elementów

■ Podłogi

506 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

■ Płyny (rodzina charakterystyczna programu Revit MEP)

■ Tekst modelu

■ Balustrady

■ Rampy

■ Dachy

■ Teren (płyta)

■ Schody

■ Słupy konstrukcyjne

■ Fundamenty konstrukcyjne

■ Ramy konstrukcyjne

■ Ściany

Ustawienia projektu/systemu:

■ Obliczenia powierzchni i kubatury

■ Groty strzałek

■ Schematy wypełnienia kolorem

■ Poziom szczegółowości

■ Wymiary

■ Arkusze rysunkowe

■ Rzędne

■ Obszary wypełnienia/wzory wypełnienia

■ Filtry

■ Osie

■ Opisy indeksowe

■ Poziomy

■ Linie

■ Typy obciążenia

■ Linie dopasowania

■ Materiały

■ Tekst modelu

■ Style obiektów

■ Etapy

■ Organizacja Przeglądarki projektu

■ Jednostki projektu

■ Przekroje

Rodziny systemowe i ustawienia w programie Revit | 507

 ■ Ustawienia terenu

■ Wymiary punktowe

■ Przyciąganie

■ Ustawienia konstrukcyjne

■ Słońce i cień

■ Wymiary tymczasowe

■ Tekst

■ Rzutnie

■ Widok znaczników (znaczniki odwołania, rzędnej i przekroju)

■ Szablony widoku

Proces roboczy: korzystanie z rodzin systemowych w projektach

Rodziny systemowe są predefiniowane w programie Revit Architecture i zapisywane w szablonach oraz projektach. Rodziny
systemowe nie są wczytywane do szablonów ani projektów z plików zewnętrznych. Typy można powielać (kopiować) i
modyfikować w rodzinach systemowych w celu utworzenia własnych niestandardowych typów rodzin systemowych.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin systemowych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Przed rozpoczęciem projektu należy wykonać opisane niżej czynności pozwalające określić, czy możliwe będzie użycie
istniejących typów rodzin systemowych, czy też konieczne będzie utworzenie własnych niestandardowych typów rodzin
systemowych.

1 Określ wymagane w projekcie typy rodzin systemowych.

2 Przeszukaj istniejące rodziny systemowe i określ, czy potrzebne typy rodzin systemowych dostępne są w szablonach
programu Revit Architecture lub w szablonach biurowych.

3 Jeśli odnaleziono typ rodziny systemowej podobny do poszukiwanego, można skrócić czas projektowania, modyfikując
go i dostosowując do potrzeb.

4 Utwórz własny typ rodziny systemowej, jeśli nie można znaleźć potrzebnego typu rodziny systemowej ani zmodyfikować
podobnego typu rodziny, tak aby uzyskać typy zgodne z oczekiwaniami.

Wczytywanie typów rodziny systemowej

Ponieważ rodziny systemowe są wstępnie zdefiniowane w programie Revit Architecture, w projektach lub szablonach można
wczytać tylko typy rodzin systemowych.
Aby wczytać typy rodziny systemowej, można:

■ skopiować i wkleić dowolną liczbę wybranych typów z jednego projektu lub szablonu do innego,

■ przenieść wszystkie typy rodziny systemowej wybranej rodziny systemowej lub wielu rodzin systemowych z jednego
projektu do innego.

Typy rodziny systemowej należy skopiować i wkleić, gdy między projektami lub szablonami jest wymagane wczytanie tylko
kilku typów rodziny systemowej.
Przenieś typy rodzin podczas tworzenia nowego szablonu lub projektu lub w dowolnej chwili, kiedy trzeba przenieść wszystkie
typy rodzin systemowych.

508 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 UWAGA Do przenoszenia typów rodziny systemowej należy użyć narzędzia Przenieś standardy projektu. Przy użyciu tego
narzędzia można również przenosić ustawienia systemowe.

Aby uzyskać informacje na temat narzędzia Transfer standardów projektu, zobacz Transfer standardów projektu na stronie
1631.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat wczytywania, kopiowania i przenoszenia typów rodzin systemowych, zobacz
Podręcznik rodzin na stronie 502.

Rodziny wczytywalne
Rodziny wczytywalne są używane do tworzenia komponentów budynków i niektórych elementów opisu. Rodziny wczytywalne
umożliwiają tworzenie komponentów budynków, które zwykle są kupowane, dostarczane i montowane w budynku i wokół
niego, takich jak okna, drzwi, zabudowa, stałe elementy wyposażenia, meble i zieleń. Zawierają one również określone, rutynowo
dostosowywane elementy opisu, takie jak symbole i tabelki rysunkowe.
Ze względu na możliwość dostosowywania ich w szerokim zakresie rodziny wczytywalne są najczęściej tworzonymi i
modyfikowanymi rodzinami w programie Revit Architecture. Rodziny wczytywalne, w przeciwieństwie do rodzin systemowych,
są tworzone w plikach zewnętrznych z rozszerzeniem RFA, a następnie są importowane (wczytywane) do projektów. W
przypadku rodzin wczytywalnych zawierających wiele typów można tworzyć katalogi typów i używać ich. Pozwala to na
wczytywanie wyłącznie tych typów, które będą potrzebne w projekcie.
W przypadku tworzenia rodziny wczytywalnej należy rozpocząć od dostarczonego z programem szablonu zawierającego
informacje na temat tworzonej rodziny. Należy naszkicować geometrię rodziny, użyć parametrów w celu określenia zależności
między jej składnikami, utworzyć zawarte w niej wariacje lub typy rodziny oraz określić widoczność rodziny i poziom
szczegółowości w różnych widokach. Po utworzeniu rodzinę trzeba przetestować w próbnym projekcie zanim zostanie ona
użyta do tworzenia elementów w projektach.
Program Revit Architecture zawiera bibliotekę elementów, z której można uzyskać dostęp do rodzin wczytywalnych
dostarczonych z programem i zapisywać rodziny utworzone przez użytkownika. Dostęp do rodzin wczytywalnych można
również uzyskać z poziomu różnych źródeł w sieci Internet.

Zagnieżdżanie i współdzielenie rodzin

Można wczytać elementy rodzin wczytywalnych do innych rodzin, aby utworzyć nowe rodziny. Zagnieżdżając istniejące
rodziny wewnątrz innych rodzin, można zaoszczędzić czas poświęcony na modelowanie.
Zależnie od tego, jak elementy rodzin mają się zachowywać podczas dodawania ich do projektów (jako jeden element lub jako
pojedyncze elementy), można określić, czy rodziny zagnieżdżone są współdzielone, czy nie.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin wczytywalnych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Standardowe rodziny wczytywalne w programie Revit Architecture

Program Revit Architecture zawiera następujące standardowe rodziny wczytywalne:

■ Opisy

■ Tralki

■ Zabudowa

■ Słupy

■ Pole ściany osłonowej wg wzoru

■ Panele ściany osłonowej

■ Komponenty szczegółu

Rodziny wczytywalne | 509

 ■ Drzwi

■ Komponenty elektryczne

■ Otoczenie

■ Meble

■ Systemy meblowe

■ Osprzęt oświetleniowy

■ Bryła

■ Komponenty mechaniczne

■ Roślinność

■ Komponenty hydrauliczne

■ Profile

■ Teren

■ Urządzenia specjalistyczne

■ Konstrukcyjne

■ Projektowanie zrównoważone

■ Tabliczki rysunkowe

■ Okna

Proces roboczy: korzystanie z rodzin wczytywalnych w projektach

Rodziny wczytywalne są najbardziej rozbudowanymi rodzinami z możliwością dostosowywania dostępnymi w programie
Revit Architecture. Można tworzyć własne rodziny niestandardowe, jednak należy pamiętać, że w bibliotece rodzin oraz w
sieci WWW znajduje się wiele rodzin gotowych do użycia.
Przed rozpoczęciem projektu należy wykonać opisane poniżej czynności pozwalające określić, czy możliwe będzie użycie
istniejących rodzin, czy też konieczne będzie utworzenie własnych rodzin niestandardowych.

1 Określ rodziny wymagane w projekcie.

2 Przeszukaj istniejące rodziny wczytywalne i określ, czy potrzebne rodziny komponentów są dostępne w bibliotece, w
sieci WWW, w szablonach programu Revit lub w szablonach biurowych.

3 Utwórz nowy typ, w przypadku gdy zostanie odnaleziona odpowiednia rodzina, ale innego typu niż ten, który był
poszukiwany.

4 Jeśli odnaleziono rodziny podobne do poszukiwanych, można skrócić czas projektowania, modyfikując istniejące rodziny
i dostosowując je do potrzeb.

5 Utwórz własne rodziny, jeśli nie można wyszukać potrzebnych rodzin ani zmodyfikować podobnych rodzin, tak aby
uzyskać rodziny zgodne z oczekiwaniami.

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat rodzin wczytywalnych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

510 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

Praca z rodzinami Modern Medium
Biblioteka Ketiv Modern Medium została przekształcona w rodziny programu Revit Architecture i udostępniona w sieci
Internet. Rodziny Modern Medium nie mogą być zmieniane w programie Revit Architecture. Wygląd typu rodziny Modern
Medium można zmodyfikować przez zmianę wyglądu renderingu materiału należącego do stylu obiektu.

UWAGA Wczytanie dużej liczby przedmiotów z biblioteki Modern Medium może istotnie zwiększyć wielkość pliku projektu
i spowolnić pracę systemu.

Można na przykład pobrać i wczytać fortepian z biblioteki Modern Medium, tak by rodzina była wyświetlana w Przeglądarce
projektu w obszarze Rodziny\Urządzenia specjalistyczne. Aby zmienić kolor na kolor naturalnego drewna, można utworzyć
nowy materiał o nazwie Fortepian i wybrać dla niego kolor i teksturę. Wygląd fortepianu zmieni się po zastosowaniu nowego
materiału do stylu obiektu fortepianu.

Aby zastosować inny wygląd renderingu do biblioteki Modern Medium

1 Pobierz rodziny Modern Medium z Internetu, a następnie dodaj je do projektu.

2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Style obiektów).

3 W oknie dialogowym Style obiektów kliknij kartę Obiekty importowane.
4 W obszarze Kategoria wybierz nazwę warstwy rodziny Modern Medium.

5 Kliknij w polu Materiał i kliknij przycisk .

6 W oknie dialogowym Materiały wybierz materiał, a następnie kliknij dwa kolejne przyciski OK.
7 Zapisz rodzinę.

Wczytywanie i zapisywanie rodzin

Aby użyć rodzin wczytywalnych w projektach lub szablonach, należy je wczytać (zaimportować), korzystając z narzędzia
Wczytaj rodzinę. Rodzina wczytana do projektu zostaje zapisana z tym projektem.
Niektóre rodziny są wstępnie wczytywane w szablonach dołączonych do programu Revit Architecture. Wszystkie projekty
utworzone na podstawie tych szablonów będą zawierać rodziny wczytane do szablonu.
Inne rodziny można wyszukiwać, podglądać i wczytywać z następujących źródeł:

■ z biblioteki programu Revit Architecture zainstalowanej z tym programem,

■ z innych bibliotek lokalnych lub umieszczonych w sieci,

■ z Biblioteki sieciowej Revit (zobacz sekcjęOtwieranie plików pochodzących z biblioteki internetowej na stronie 84),

■ z witryny Autodesk Seek (zobacz Autodesk® Seek na stronie 46).

■ witryny WWW producentów,

■ z witryn WWW innych firm.

Użytkownik może dowolnie edytować większość rodzin wczytywanych z biblioteki programu Revit Architecture, z Internetowej
biblioteki elementów programu Revit oraz z witryny Autodesk Seek.
W przypadku wczytywania do projektu dużych rodzin zawierających wiele typów za pomocą katalogu typów można wczytać
tylko potrzebne typy. Tworzenie katalogów typów jest łatwe. Poprzez umożliwienie wczytania tylko typów wybranej rodziny
pomagają one zachować umiarkowaną wielkość projektu.
Aby uzyskać więcej informacji na temat pracy z rodzinami wczytywalnymi, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Praca z rodzinami Modern Medium | 511

Wczytywanie rodzin
Podczas wczytywania rodzin do projektu domyślnie jest uzyskiwany dostęp do calowej lub metrycznej biblioteki rodziny
programu Revit Architecture (położonej w katalogu C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\Autodesk\RAC
2011\Imperial Library lub Metric Library).
Jeśli w firmie jest używana inna biblioteka elementów dostępna w innym położeniu, system może domyślnie uzyskać do niej
dostęp do tej biblioteki. Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z menedżerem CAD.
W celu wczytania rodzin, wykonaj poniższą procedurę. Aby uzyskać więcej informacji na temat rodzin wczytywalnych, zobacz
Podręcznik rodzin na stronie 502.

Aby wczytać rodziny

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

W zależności od aktualnych jednostek rysunku (calowych lub metrycznych) w oknie dialogowym Wczytaj
rodzinę zostanie wyświetlona lista kategorii rodzin w bibliotece calowej lub metrycznej.

2 W oknie dialogowym Wczytaj rodzinę kliknij dwukrotnie kategorię rodziny, która ma zostać wczytana.
3 Sprawdź dowolną rodzinę (RFA) w kategorii:
■ Aby wyświetlić podgląd pojedynczej rodziny, wybierz ją z listy.
W prawej górnej części okna dialogowego, w obszarze Podgląd zostanie wyświetlona miniaturka poglądu
rodziny.

■ Aby wyświetlić miniaturkę obrazu na liście wszystkich rodzin w kategorii, w prawym górnym rogu okna
dialogowego kliknij kolejno opcje Widoki ➤ Miniaturki.

4 Wybierz rodzinę, która zostanie wczytana, a następnie kliknij przycisk Otwórz.

Możliwe jest teraz umieszczenie typu rodziny w projekcie. Są one wyświetlane w odpowiedniej kategorii
komponentu w obszarze Rodziny w Przeglądarce projektu.

Tematy pokrewne

■ Rodziny w programie Revit na stronie 499

■ Rodziny wczytywalne na stronie 509

■ Wczytywanie do projektu rodzin ze współdzielonymi komponentami na stronie 512

■ Wczytywanie rodziny poprzez katalog typów na stronie 513

Wczytywanie do projektu rodzin ze współdzielonymi komponentami

Wczytywanie do projektu rodzin, które zawierają komponenty zagnieżdżone lub zagnieżdżone i współdzielone polega na
zastosowaniu takich samych metod, jak przy każdej innej rodzinie. W przypadku wczytywania do projektu rodziny zagnieżdżonej
złożonej z komponentów zagnieżdżonych lub zagnieżdżonych i współdzielonych mają zastosowanie następujące reguły:

■ Rodzina zagnieżdżona, wraz ze wszystkimi komponentami zagnieżdżonymi i udostępnionymi, zostaje wczytana do

projektu. Wszystkie komponenty zagnieżdżone są dostępne w Przeglądarce projektu w odpowiedniej kategorii rodziny.

■ Zagnieżdżona rodzina może istnieć w projekcie i może być udostępniana przez więcej niż jedną rodzinę nadrzędną.

■ Kiedy wczytuje się rodziny współdzielone, o ile wersja jednej z rodzin już istnieje wewnątrz projektu, można użyć tej opcji
z projektu lub z wczytywanej rodziny.

512 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 WAŻNE Po wczytaniu rodziny współdzielonej do projektu nie można wczytać ponownie niewspółdzielonej wersji tej
samej rodziny i jej nadpisać. Należy usunąć rodzinę i następnie ponownie ją wczytać.

Aby wczytać do projektu rodziny ze współdzielonymi komponentami

1 Otwórz projekt, do którego ma zostać wczytana rodzina.

2 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

3 W oknie dialogowym Wczytaj rodzinę wybierz rodzinę, która zostanie wczytana, a następnie kliknij przycisk
Otwórz.
4 Dodaj wystąpienia rodziny do projektów.

Wczytywanie rodziny poprzez katalog typów

W przypadku wczytywania do projektu rodziny z wieloma typami użycie katalogu typów umożliwia wybranie i załadowanie
tylko tych typów, które będą potrzebne. Okno dialogowe w katalogu typów umożliwia sortowanie i wybieranie dostępnych
typów rodzin przed ich wczytaniem do projektu.
Aby uzyskać informacje na temat tworzenia katalogu typów, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Utworzony katalog typów rodziny może służyć do wczytania tylko typów rodzin potrzebnych w projektach i szablonach.

Aby wczytać rodzinę poprzez katalog typów

1 Katalog typów należy tworzyć i umieszczać w tym samym położeniu (katalogu), w którym znajduje się rodzina
przeznaczona do wczytania.
2 W projekcie lub szablonie programu Revit kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ opcję

(Wczytaj rodzinę).
3 Przejdź do katalogu zawierającego rodzinę, która zostanie otwarta.
4 Wybierz rodzinę, która zostanie wczytana (plik RFA).
Zostanie wyświetlony katalog typów.

5 W Katalogu typów z kolumny Typ wybierz typ lub typy rodzin, które chcesz wczytać.
Można wybrać więcej niż jeden typ, trzymając podczas wybierania naciśnięty klawisz Ctrl. Można także zawęzić
zakres przeszukiwanych obiektów, wybierając konkretne parametry z listy na górze każdej kolumny.

6 Kliknij przycisk Otwórz.

Wczytanie bieżącej rodziny do projektu

Po pracy w Edytorze rodzin w celu utworzenia lub zmodyfikowania rodziny, można wczytać rodzinę do jednego lub kilku
otwartych projektów.

UWAGA Projekty, do których ma zostać wczytana rodzina, muszą być otwarte.

1 W edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ (Wczytaj do projektu).
Jeśli aktualnie otwarty jest tylko jeden projekt, rodzina jest wczytywana do tego projektu i jest on wyświetlany
w obszarze rysunku.

2 Jeśli otwartych jest wiele projektów, zostanie wyświetlone okno dialogowe Wczytaj do projektów. Wybierz
otwarte projekty, do których ma zostać wczytana rodzina i naciśnij przycisk OK.

Wczytywanie i zapisywanie rodzin | 513

Zapisywanie wczytanych rodzin
Rodzinę wczytaną do bieżącego projektu lub szablonu można zapisać jako plik RFA w położeniu określonym przez użytkownika.
Rodzinę można zapisać w położeniu dostępnym w systemie lub w położeniu sieciowym. Wszystkie typy rodzin są zapisywane
wraz z rodziną.
1 Wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij kolejno opcję ➤ Zapisz jako ➤ Biblioteka ➤ Rodzina.

■ W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy rodzinę, a następnie kliknij polecenie Zapisz.

2 W oknie dialogowym Zapisywanie rodziny:

■ Jeśli rodzina jest zapisywana za pomocą opcji Zapisz jako ➤ Biblioteka ➤ Rodzina, wybierz rodzinę z listy
rodzin wczytanych do projektu.

■ Dla parametru Zapisz w wybierz położenie, w którym zostanie zapisana ta rodzina.

■ Określ nazwę i typ pliku rodziny, a następnie kliknij przycisk Zapisz.

Ponowne wczytywanie rodziny do projektu

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).
2 Przejdź do katalogu zawierającego plik rodziny do ponownego wczytania.
3 Wybierz plik lub pliki rodziny i kliknij polecenie Otwórz. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Rodzina już
istnieje.
4 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Kliknij opcję Nadpisz istniejącą wersję.

■ Kliknij opcję Nadpisz istniejącą wersję i jej wartości parametrów.

Wartości parametrów istniejącej rodziny są zastępowane wartościami parametrów wczytywanej rodziny.

WAŻNE Jeśli rodzina jest używana w modelu budynku i wartości parametrów istniejących typów zostaną
zastąpione, nowe wartości rodziny pojawią się w całym projekcie.

■ Kliknij przycisk Anuluj.

Tworzenie rodzin wczytywalnych

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tworzenia rodzin wczytywalnych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Zależnie od stopnia skomplikowania rodziny proces tworzenia może być czasochłonny. Jeśli można zidentyfikować rodzinę,
która jest podobna do tworzonej, można nie tracić czasu ani wysiłku i ją skopiować, zmienić nazwę i zmodyfikować w celu
utworzenia nowej rodziny.
Aby uzyskać najlepsze wyniki podczas tworzenia rodzin, wykonaj poniższe czynności.
1 Przed przystąpieniem do tworzenia rodziny trzeba ją zaplanować. Określ wymagania dotyczące wielkości rodziny,
sposobu jej wyświetlania w różnych widokach, obiektu nadrzędnego, modelowanego poziomu szczegółowości
i początku rodziny.
2 Utwórz nowy plik rodziny z odpowiednim szablonem rodziny.
3 Zdefiniuj podkategorie rodziny, aby ułatwić sterowanie widocznością geometrii rodziny.

514 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 4 Utwórz szkielet lub strukturę rodziny:
■ Zdefiniuj początek (punkt wstawienia) rodziny.

■ Ułóż płaszczyzny i linie odniesienia, aby ułatwić szkicowanie geometrii komponentu.

■ Dodaj wymiary, aby określić zależności parametryczne.

■ Dodaj etykiety do wymiarów w celu utworzenia parametrów wystąpienia lub typu albo reprezentacji 2D.

■ Przetestuj lub wygnij szkielet.

5 Zdefiniuj różne typy rodziny, określając różne parametry.

6 Dodaj pojedynczy poziom geometrii do brył i pustych przestrzeni oraz ogranicz geometrię do płaszczyzn
odniesienia.
7 Wygnij nowy model (typy i obiekty nadrzędne) w celu sprawdzenia prawidłowości zachowania komponentu.
8 Powtarzaj poprzednie czynności aż do zakończenia geometrii rodziny.
9 Za pomocą ustawień podkategorii i elementu określ charakterystykę wyświetlania geometrii 2D i 3D.
10 Zapisz nową zdefiniowaną rodzinę, a następnie wczytaj ją do projektu w celu testowania.
11 W przypadku dużych rodzin, które obejmują wiele typów, utwórz katalog typów.

Edytowanie rodzin w projekcie (lub rodziny zagnieżdżonej)

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat modyfikowania rodzin wczytywalnych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie
502.
Wewnątrz projektu lub rodziny można edytować wczytane rodziny i wczytywać je ponownie do każdego otwartego projektu
lub rodziny. Przed lub po ponownym wczytaniu rodziny do projektu można zapisać rodzinę w bibliotece przy użyciu tej samej
lub nowej nazwy.
1 W obszarze rysunku wybierz rodzinę do edycji.
2 Wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij kolejno kartę Zmień <Element> ➤ panel Tryb ➤ opcję (Edytuj rodzinę).

■ W obszarze rysunku lub w Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy rodzinę i wybierz opcję
Edytuj.
Rodzina zostanie otwarta w edytorze rodzin. Pierwotny projekt jest ciągle otwarty w tle.

3 Wprowadź żądane zmiany rodziny.

4 Jeśli chcesz zachować kopię modyfikowanej rodziny, kliknij opcję ➤ Zapisz.

5 Aby wczytać rodzinę do dowolnych otwartych projektów na dowolnej karcie, kliknij kolejno panel Edytor

rodzin ➤ opcję (Wczytaj do projektu).

6 W oknie dialogowym Wczytaj do projektów wybierz projekty, do których ma być wczytana rodzina, a następnie
kliknij przycisk OK.
Jeśli rodzina jest już wczytana do projektu, zostanie wyświetlone okno dialogowe Rodzina już istnieje. Wykonaj
jedną z następujących czynności:
■ Kliknij opcję Nadpisz istniejącą wersję.

■ Kliknij opcję Nadpisz istniejącą wersję i jej wartości parametrów.

Wartości parametrów istniejącej rodziny są zastępowane wartościami parametrów wczytywanej rodziny.

WAŻNE Jeśli rodzina jest używana w modelu budynku i wartości parametrów istniejących typów zostaną
zastąpione, nowe wartości rodziny pojawią się w całym projekcie.

Edytowanie rodzin w projekcie (lub rodziny zagnieżdżonej) | 515

 ■ Kliknij przycisk Anuluj.

PORADA Podczas ponownego wczytywania wielu rodzin, można zaznaczyć opcję Wykonaj dla wszystkich
wczytywanych rodzin.

7 Zamknij plik rodziny.

Tworzenie parametrów
Możliwe jest utworzenie nowych parametrów wystąpienia elementu lub parametrów typu dla dowolnego typu rodziny. Przez
dodanie nowych parametrów można mieć pełniejszą kontrolę nad danymi zawartymi w każdym wystąpieniu lub typie rodziny.
Można tworzyć dynamiczne Typy rodziny w celu zwiększenia elastyczności projektowanego modelu.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat parametrów rodziny, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Aby utworzyć parametry

1 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).
2 W oknie dialogowym Typy rodzin kliknij przycisk Nowy i wprowadź nazwę nowego typu.
Utworzony zostanie nowy typ rodziny, który będzie dostępny na liście rozwijanej Wybór typów po wczytaniu
do projektu.

3 W oknie Parametry wybierz Dodaj.

4 W oknie dialogowym Właściwości parametru wybierz Parametr typu, a następnie Parametr rodziny.
5 Wprowadź nazwę parametru.
6 Wybierz dziedzinę.
7 W polu Typ parametru wybierz odpowiedni typ parametru.
Nazwa Opis

Tekst W pełni adaptowalny. Może być używany do gromadzenia charakterystycznych danych.

Liczba całkowita Wartość, która jest zawsze wyrażona jako liczba całkowita.

Liczba Używana do gromadzenia różnorodnych danych numerycznych. Może być określona

wzorem. Może zawierać również liczby rzeczywiste.

Długość Można użyć do ustalenia długości elementu lub podelementu. Może być określona
wzorem. To jest typ domyślny.

Powierzchnia Można użyć do ustalenia powierzchni elementu lub podelementu. W tym polu mogą
być zastosowane wzory.

Objętość Można użyć do ustalenia długości elementu lub podelementu. W tym polu mogą być
zastosowane wzory.

Kąt Można użyć do ustalenia kąta elementu lub podelementu. W tym polu mogą być
zastosowane wzory.

Spadek Może zostać wykorzystany do utworzenia parametrów definiujących nachylenie.

Waluta Może zostać wykorzystany do utworzenia parametrów waluty.

URL Udostępnia łącze internetowe do zdefiniowanego przez użytkownika adresu URL.

516 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 Nazwa Opis

Materiał Ustala parametry, w których może być przypisany określony materiał.

Tak/Nie Używany najczęściej dla właściwości wystąpienia, gdy parametr jest określony jako Tak
lub Nie.

Typ rodziny Używany w elementach zagnieżdżonych, umożliwia zamianę elementów po wczytaniu

rodziny do projektu.

8 Dla opcji Dodaj parametr do grupy wybierz wartość.

Po wczytaniu rodziny do projektu wartość ta określa, pod którym nagłówkiem grupy parametr zostanie
wyświetlony na palecie Właściwości.

9 Wybierz opcję Wystąpienie lub Typ. Określa, czy parametr jest parametrem wystąpienia, czy typu.
10 Opcjonalnie, jeśli w punkcie 9 wybrano opcję Element, można wybrać opcję Parametr raportowania. Zobacz
Parametr raportujący na stronie 1543.
11 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Aby przypisać materiał dla elementu rodziny, zapisz rodzinę i wczytaj ją do projektu. Umieść rodzinę
w projekcie i wybierz ją. W panelu Właściwości rodziny kliknij opcję Typy i ustaw wartość parametru materiału.

Tworzenie połączeń parametrów rodziny

Przez łączenie parametrów rodziny można z wnętrza widoku projektu sterować parametrami rodzin zagnieżdżonych wewnątrz
rodzin nadrzędnych. Można kontrolować parametry wystąpienia elementu lub parametry typu.
Aby można było połączyć parametry, muszą one być tego samego typu. Przykładowo można połączyć parametr tekstowy w
rodzinie nadrzędnej z parametrem tekstowym w rodzinie zagnieżdżonej.
Można połączyć parametr rodziny macierzystej z więcej niż jednym parametrem rodziny tego samego typu. Można również
połączyć ten parametr z wieloma zagnieżdżonymi rodzinami.

Aby utworzyć połączenia parametrów rodziny

1 Utwórz rodzinę z parametrami elementu lub typu dostępnego typu.
2 Zapisz rodzinę i wczytaj ją do rodziny nadrzędnej.

3 Gdy zostanie otwarta nowa rodzina, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ opcję
(Komponent) i umieść odpowiednią liczbę elementów wczytanej rodziny.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Właściwości ➤ opcję (Typy rodzin).

5 W oknie dialogowym Typy rodzin w polu Parametry kliknij opcję Dodaj.
6 Wykonaj kolejno czynności związane z tworzeniem nowego parametru tego samego typu jak parametr, który
ma być kontrolowany w zagnieżdżonej rodzinie.
7 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Typy rodzin.
8 Wybierz element wczytanej rodziny w rodzinie nadrzędnej.
9 Aby edytować właściwość elementu, użyj palety Właściwości na stronie 33. Aby edytować właściwość typu,

kliknij kolejno kartę Zmień <Element> ➤ panel Właściwości ➤ opcję (Właściwości typu).
Dla właściwości elementu i właściwości typu przeznaczona jest kolumna po prawej stronie ze znakiem równości
(=) w nagłówku. Szare przyciski obok niektórych parametrów wskazują, że mogą być one łączone z innymi
parametrami.

Tworzenie połączeń parametrów rodziny | 517

 10 Kliknij przycisk obok parametru, który jest tego samego typu, co parametr utworzony w punkcie 6.
Jeśli na przykład utworzono parametr tekstowy, należy w tym miejscu wybrać parametr tekstowy.

11 W wyświetlonym oknie dialogowym wybierz parametr utworzony w punkcie 6, aby skojarzyć go z bieżącym
parametrem, a następnie kliknij przycisk OK.

UWAGA W przypadku wiązania dwóch parametrów na przycisku zostanie wyświetlony znak równości:

12 Kliknij przycisk Zastosuj na palecie Właściwości lub przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Właściwości
typu.
13 Kontynuuj tworzenie rodziny nadrzędnej i zachowaj ją.
14 Wczytaj rodzinę do projektu i umieść ją w kilku wystąpieniach projektu.
15 Wybierz element rodziny.
16 Znajdź utworzone właściwości typu lub elementu.
Aby edytować właściwość elementu, użyj palety Właściwości na stronie 33. Aby edytować właściwość typu,

kliknij kolejno kartę Zmień <Element> ➤ panel Właściwości ➤ opcję (Właściwości typu).

17 Określ żądaną wartość i kliknij przycisk Zastosuj na palecie Właściwości lub kliknij przycisk OK w oknie
dialogowym Właściwości typu.
Rodzina zagnieżdżona zmienia się stosownie do wartości wpisywanej.

Kategorie i parametry rodzin

Narzędzie Kategoria i parametry rodziny przypisuje właściwości wstępnie zdefiniowanej kategorii rodziny do tworzonego
komponentu. Narzędzie to jest dostępne tylko wewnątrz Edytora rodzin. Przykładowo podczas tworzenia rodziny opraw
oświetleniowych można wybrać kategorię Oprawy oświetleniowe, a następnie zaznaczyć lub odznaczyć parametr Zawsze
pionowo. Zaznaczenie parametru Zawsze pionowo oznacza, że rodzina zawsze będzie pojawiać się pionowo pod kątem 90
stopni, nawet jeśli będzie na nachylonym obiekcie nadrzędnym, np. na podłodze lub suficie.

1 W edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne (lub kartę Zmień) ➤ panel Właściwości ➤
(Kategoria i parametry rodziny).
2 W oknie dialogowym wybierz kategorię rodziny, której właściwości mają zostać zaimportowane do bieżącej
rodziny.
3 Określ parametry rodziny.

UWAGA Opcje parametrów rodziny różnią się w zależności od kategorii rodziny.

4 Kliknij przycisk OK.

Praca z komponentami współdzielonymi w projekcie

Rodzina, która zawiera rodziny zagnieżdżone i współdzielone, działa podobnie jak każda inna rodzina w projekcie. Jednak
przy pomocy klawisza Tab można przełączać komponenty zagnieżdżone i współdzielone.

518 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 Wybieranie wystąpień podrzędnych rodziny współdzielonej

Po wybraniu wystąpienia zagnieżdżonego można wykonać następujące czynności:

■ Na palecie Właściwości na stronie 33 zmień niektóre parametry, np. Znacznik i Komentarze.

■ Na palecie Właściwości kliknij opcję (Edytuj typ) i zmień właściwości typu. Po dokonaniu tych zmian, wszystkie
wystąpienia danego typu zostaną zaktualizowane zgodnie ze zmianami.

Po wybraniu wystąpienia zagnieżdżonego nie jest możliwe wykonanie następujących czynności:

■ Wybrać i usunąć wystąpienia zagnieżdżonego.

■ Dokonać odbicia lustrzanego, skopiować, przesunąć ani ustawić w szyku wystąpienia zagnieżdżonego.
W przypadku wykonania tych operacji zostanie dostosowana cała rodzina nadrzędna, a nie tylko wystąpienie zagnieżdżone.

■ Zmienić położenia, rozmiaru lub kształtu wystąpienia zagnieżdżonego.

Elementy lokalne
Elementy lokalne to elementy niestandardowe tworzone w kontekście projektu. Element lokalny należy utworzyć, gdy w
projekcie wymagana jest unikatowa geometria, która nie będzie używana ponownie, lub geometria, dla której musi zostać
zachowana co najmniej jedna relacja z geometrią w innym projekcie.
Istnieje możliwość utworzenia wielu elementów lokalnych w projektach; w projektach można również umieszczać kopie tego
samego elementu lokalnego. W przeciwieństwie do rodzin systemowych i rodzin wczytywalnych nie można powielać typów
rodzin lokalnych w celu utworzenia wielu typów.
Mimo że istnieje możliwość przenoszenia i kopiowania elementów lokalnych między projektami, należy to robić tylko wówczas,
gdy jest to konieczne, ponieważ elementy lokalne mogą powodować wzrost wielkości pliku i obniżać wydajność oprogramowania.
Tworzenie elementu lokalnego wymaga użycia wielu tych samych narzędzi Edytora rodzin, co w przypadku tworzenia rodziny
wczytywalnej. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tworzenia elementów lokalnych, zobacz Podręcznik rodzin na
stronie 502.

Elementy lokalne | 519

Proces roboczy: praca z elementami lokalnymi
Elementy lokalne to elementy niestandardowe tworzone w kontekście projektu. Element lokalny należy utworzyć, gdy w
projekcie wymagana jest unikatowa geometria, która nie będzie używana ponownie, lub geometria, dla której musi zostać
zachowana co najmniej jedna relacja z geometrią w innym projekcie.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat elementów lokalnych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

1 Określ wszystkie unikatowe elementy lub elementy jednorazowego użycia wymagane w projekcie. Jeśli w projekcie
wymagany jest element, który będzie używany w więcej niż jednym projekcie, należy go utworzyć jako rodzinę wczytywalną.

2 Jeśli w projekcie wymagany jest element lokalny istniejący w innym projekcie (lub który jest podobny do elementu
istniejącego w innym projekcie), można skopiować element lokalny do projektu lub w czytać go do projektu jako grupę.

3 Jeśli znalezienie elementu lokalnego odpowiadającego potrzebom nie jest możliwe, utwórz nowy element lokalny w
projekcie.

Tworzenie elementu lokalnego

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tworzenia elementów lokalnych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ opcję

(Modeluj lokalnie).
2 W oknie dialogowym Kategoria i parametry rodziny wybierz kategorię elementu, a następnie kliknij przycisk
OK.
W Przeglądarce projektu w wybranej kategorii będzie wyświetlana rodzina dla elementu lokalnego. W tej
kategorii będzie tworzone zestawienie rodziny lokalnej i z poziomu tej kategorii będzie można sterować
widocznością rodziny.

3 W oknie dialogowym Nazwa wprowadź nazwę i kliknij przycisk OK.

Zostanie otwarty Edytor rodzin.

4 Narzędzia Edytora rodzin służą do tworzenia elementów lokalnych.

5 Po zakończeniu tworzenia elementu lokalnego kliknij przycisk Zakończ model.

Łączniki
Wiedza na temat sposobów dodawania łączników do rodzin wczytywalnych i ich usuwania może być użyteczna dla architektów
podczas korzystania z komponentów budynku, takich jak wytworzone elementy z programu Inventor®, lub podczas
eksportowania terenu budowy do aplikacji budowlanych, np. Civil 3D®. Na przykład może pojawić się potrzeba dodania,
przesunięcia lub usunięcia łącznika rury łączącej niestandardową umywalkę zaprojektowaną w programie Inventor z systemem
wodociągowym w programie Revit MEP. Może również zaistnieć potrzeba zmodyfikowania łączników uzbrojenia terenu,
obejmującego przyłącza gazu lub wody, przed wyeksportowaniem z terenem budowy. Po zaimportowaniu terenu budowy do
programu Civil 3D, łączniki uzbrojenia terenu stają się w pełni funkcjonalne.
Po dodaniu łączników do rodziny można określić jedną z następujących dziedzin:

■ Łączniki kanałów są skojarzone z kanałami, złączkami kanałów i innymi elementami będącymi częścią systemów
wentylacyjnych.

■ Łączniki elektryczne są używane dla dowolnego typu połączeń elektrycznych, włączając systemy zasilania, łącza telefoniczne,
systemy alarmowe i inne.

■ Łączniki rur są używane w rurach, złączkach rur i innych komponentach przeznaczonych do przesyłu cieczy.

520 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 ■ Złącza kanałów kablowych są używane dla kanałów kablowych, złączek kanałów kablowych i innych komponentów
przeznaczonych dla okablowania.

■ Złącza rur kablowych są używane dla rur kablowych, złączek rur kablowych i innych komponentów przeznaczonych dla
okablowania. Złącze rury kablowej może być złączem pojedynczym lub powierzchniowym. Złącze pojedyncze jest używane
do łączenia tylko jednej rury kablowej. Złącze powierzchniowe jest używane do łączenia z powierzchnią więcej niż jednej
rury kablowej.

UWAGA Termin ciecz nie oznacza ograniczenia wykorzystania systemów rur do przesyłu płynów. Za pomocą systemów
rur można również przesyłać parę wodną, gazy medyczne, i inne materiały niebędące cieczami.

Wybranie prawidłowej dziedziny jest bardzo ważne z punktu widzenia prawidłowej pracy elementów. Po dokonaniu wyboru
nie można go zmienić bez uprzedniego usunięcia łącznika i ponownego jego dodania z prawidłową dyscypliną.
Przed przystąpieniem w programie Revit do tworzenia rodzin zawierających łączniki należy zapoznać się ze sposobami
tworzenia rodzin. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Aby uzyskać informacje na temat pracy z innymi aplikacjami i z rodzinami programu Revit Architecture z łącznikami, zobacz
sekcje Eksport terenu budowy na stronie 1171 i Importowanie komponentów budynku na stronie 68.

Praca z łącznikami
Można umieszczać łączniki, używając jednej z następujących metod:

■ Umieść na powierzchni
Opcja ta (pętla krawędzi wyśrodkowana = prawda) zachowuje punkt pośrodku pętli krawędzi. W większości przypadków
jest to preferowana metoda umieszczania łącznika. Zwykle użycie opcji Umieść na powierzchni jest łatwiejsze i jest
odpowiednie w większości przypadków.

■ Umieść na płaszczyźnie roboczej

Opcja ta umożliwia umieszczenie łącznika na wybranej płaszczyźnie. W wielu przypadkach można zastąpić opcję Umieść
na powierzchni, określając płaszczyznę i używając wymiarów w celu powiązania łącznika z żądanym położeniem. Jednakże
metoda ta dla efektywnego użycia na ogół wymaga dodatkowych parametrów i wiązań.

Orientacja łącznika
W przypadku złączek (rur i kanałów) oczekuje się początku wystąpienia rodziny na przecięciu łączników. W przypadku
większości złączek, na złączce znajduje się punkt, w którym stykają się wszystkie łączniki (jeśli są wydłużone do złączki). W
przypadku złączek oczekuje się, że punkt styku będzie się znajdował w pierwotnym punkcie przecięcia następujących płaszczyzn
roboczych: Środek (przód/tył), Środek (lewa/prawa) i Poziom odniesienia. W związku z tym zaleca się przypięcie tych płaszczyzn
odniesienia przed rozpoczęciem budowania rodziny.
Podczas umieszczania łączników złączek, łącznik główny musi być umieszczony na płaszczyźnie znajdującej się na osi X.
Zostaną wyświetlone krzyżyki wskazujące, że jest to łącznik główny. Można to sprawdzić, wyświetlając powierzchnię w rzucie
podłogi. Wystąpienie nieoczekiwanego zachowania może wiązać się z nieprawidłowym umieszczeniem łącznika względem
innych łączników oraz z nieprawidłowym obróceniem i połączeniem wszystkich łączników.

Praca z łącznikami | 521

 Obrócenie łącznika jest najważniejszą częścią operacji jego umieszczania. Orientacja łącznika określa prawidłową orientację
obiektów, które są automatycznie wstawiane na części. Chociaż nie jest to tak ważne w przypadku okrągłych łączników, jest
to bardzo ważne w przypadku łączników prostokątnych, takich jak te znajdujące się na prostokątnych złączkach kanałów.
Prostokątne łączniki muszą być zorientowane w taki sposób, aby szerokość była przypisana do powierzchni znajdującej się
na osiach X i Y. Wysokość nie znajduje się na tych osiach. Jeśli łączniki prostokątne nie są prawidłowo obrócone, prostokątna
złączka kanału zostanie wstawiona nieprawidłowo, dając nieoczekiwany wynik. Łatwiejsze może okazać się obrócenie łączników
w widoku 3D, gdzie geometria części jest wyraźnie widoczna.

Strzałki łącznika wskazują kierunek kanału lub rury (tłoczenia) podczas tworzenia w celu ukończenia łącznika. Strzałka nie
wskazuje kierunku przepływu. W większości przypadków strzałka łącznika wskazuje kierunek na zewnątrz obiektu, z którym
skojarzony jest łącznik. W przeciwnym razie kanał lub rura podczas tworzenia przejdzie przez geometrię obiektu zamiast obok
niego. Kierunek strzałki łącznika można zmodyfikować, wybierając łącznik i klikając opcję odwrócenia strzałek.

Umieszczanie łącznika
Umieszczanie łącznika na powierzchni
1 W edytorze rodzin w Przeglądarce projektu kliknij dwukrotnie opcję Widoki (wszystkie) ➤ Widoki 3D ➤ 3D i obróć
model, aby wyświetlić powierzchnię, na której chcesz umieścić łącznik.
Pierwszy łącznik umieszczany dla określonego typu jest określany jako łącznik główny. Później można zmienić określenie.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Łączniki, a następnie kliknij typ łącznika, np. Złączka kanału.

3 Umieść wskaźnik nad powierzchnią znajdującą się na osi X. Po podświetleniu krawędzi kliknij, aby umieścić łącznik
główny. (Jest on wybrany domyślnie).
Łącznik główny zostanie umieszczony.

522 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 4 Wybierz łącznik i określ właściwości wystąpienia elementu zgodnie z potrzebami.
Określone wielkości i orientacja determinują sposób łączenia zgodnych komponentów. Wartości parametru można
wprowadzić lub skojarzyć je z parametrami rodziny dla komponentu.

Umieszczanie łącznika na płaszczyźnie roboczej

1 W edytorze rodzin otwórz rzut i widok 3D miejsca, gdzie chcesz umieścić łącznik.
Pierwszy łącznik umieszczany dla określonego typu jest określany jako łącznik główny. Później można zmienić określenie
na stronie 523.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Łączniki, a następnie kliknij typ łącznika, np. elektryczny, kanału lub
rur, korytka kablowego lub przewodu).
Na przykład kliknij opcję Złącze elektryczne, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść złącze elektryczne ➤ panel

Umieszczanie ➤ (Płaszczyzna robocza).

3 W oknie dialogowym Płaszczyzna robocza wybierz płaszczyznę roboczą, na której chcesz umieścić łącznik, a następnie
kliknij przycisk OK.
W niniejszym przykładzie łącznik elektryczny jest umieszczany na górnej płaszczyźnie roboczej puszki połączeniowej.

4 Wybierz łącznik, przesuń go i określ właściwości wystąpienia elementu zgodnie z potrzebami.

Wartości parametru można wprowadzić lub skojarzyć je z parametrami rodziny dla komponentu.

Wybieranie łącznika głównego

Pierwszy łącznik umieszczany dla określonego typu jest określany jako łącznik główny. Jednak później, w dowolnym momencie
można zmienić określenie łącznika. Wybierz łącznik umieszczony na osi X jako łącznik główny.
1 W edytorze rodzin otwórz widok umożliwiający wybranie łącznika, który zostanie określony jako główny.

Praca z łącznikami | 523

 2 Wybierz łącznik na komponencie, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Element łącznika ➤ panel Łącznik
główny ➤ (Ponownie przypisz główny).
Na łączniku głównym zostaną wyświetlone krzyżyki.

Orientowanie łącznika
Po dodaniu łączników należy sprawdzić, czy ich strzałka łącznika wskazuje kierunek podłączenia innych komponentów oraz
czy szerokość i wysokość są prawidłowo zorientowane względem wymiarów komponentu.
1 W edytorze rodzin w Przeglądarce projektu otwórz widok 3D umożliwiający wybranie łącznika, który zostanie
zorientowany.
2 Aby określić kierunek strzałki łącznika, wybierz łącznik i kliknij kontrolkę odwrócenia.

3 Aby obrócić łącznik, wybierz go i kliknij kolejno kartę Zmień | Element łącznika ➤ panel Zmień ➤ (Obróć).

Łączenie łączników
1 W edytorze rodzin otwórz widok zawierający łączone łączniki.
2 Wybierz łącznik.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element łącznika ➤ panel Wtyczka połączenia ➤ (Połączenie wtyczek).
Następnie wybierz łącznik, który zostanie połączony z pierwszymi łącznikami.
4 Wybierz jeden z podłączonych łączników.
Pomiędzy łącznikami zostaną wyświetlone strzałki wskazujące połączenie.

Rozłączanie łączników
1 W edytorze rodzin otwórz widok zawierający odłączany łącznik.
2 Wybierz jeden z dwóch podłączonych łączników.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Element łącznika ➤ panel Wtyczka połączenia ➤ (Usuń połączenie).
Połączenie zostanie usunięte.

Usuwanie łącznika
1 W edytorze rodzin otwórz widok zawierający usuwany łącznik.
2 Wybierz łącznik i naciśnij klawisz Delete lub kliknij kolejno kartę Zmień | Element łącznika ➤ panel Zmień ➤
(Usuń).

524 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

Właściwości łącznika
Dziedzina przypisana do łącznika określa jego właściwości. W poniższych tabelach przedstawiono różne parametry łącznika
posortowane według grup właściwości. Uwzględniono wszystkie dziedziny i dodano krótki opis funkcji każdej z nich.

Elektryczne

Wiązania

Wyśrodkowana pętla krawędzi Metoda umieszczenia łącznika (tylko do odczytu).

Grafika

Wielkość na ekranie Wielkość łącznika wyświetlanego w Edytorze rodzin.

Elektryczne obciążenia

Obciążenie rzeczywiste fazy 3 Obliczone jako (Obciążenie pozorne fazy 3) x (Współczynnik mocy).

Obciążenie rzeczywiste fazy 2 Obliczone jako (Obciążenie pozorne fazy 2) x (Współczynnik mocy).

Obciążenie rzeczywiste fazy 1 Obliczone jako (Obciążenie pozorne fazy 1) x (Współczynnik mocy).

Współczynnik mocy Procent mocy przypisany do tego łącznika. Aktywny tylko wówczas, gdy dla parametru Moc
określono wartość Typ systemu.

Obciążenie pozorne fazy 3 Obliczone jako (Napięcie elektryczne) x (Natężenie prądu elektrycznego faza 3). Aktywny tylko
wówczas, gdy dla parametru Obciążenie symetryczne określono wartość Fałsz i dla parametru
Typ systemu określono wartość Moc, a Liczba biegunów > 2.

Obciążenie pozorne fazy 2 Obliczone jako (Napięcie elektryczne) x (Natężenie prądu elektrycznego faza 2). Aktywny tylko
wówczas, gdy dla parametru Obciążenie symetryczne określono wartość Fałsz i dla parametru
Typ systemu określono wartość Moc, a Liczba biegunów > 1.

Obciążenie pozorne fazy 1 Obliczone jako (Napięcie elektryczne) x (Natężenie prądu elektrycznego faza 1). Aktywny tylko
wówczas, gdy dla parametru Obciążenie symetryczne określono wartość Fałsz i dla parametru
Typ systemu określono wartość Moc.

Obciążenie pozorne Obliczone jako (Napięcie elektryczne) x (Natężenie prądu elektrycznego). Aktywny tylko wówczas,
gdy dla parametru Obciążenie symetryczne określono wartość Prawda i dla parametru Typ
systemu określono wartość Moc.

Napięcie elektryczne Napięcie elektryczne określone na tym łączniku. Aktywny tylko wówczas, gdy dla parametru
Typ systemu określono wartość Moc.

Typ systemu Możliwe wartości: Dane, Moc symetryczna, Moc niesymetryczna, Telefon, Ochrona, Alarm
pożarowy, Przywołanie pielęgniarki, Kontrolki, Komunikacja.

Klasyfikacja obciążenia Możliwe wartości: HVAC, Oświetlenie, Zasilanie, Inne.

Stan współczynnika mocy Możliwe wartości: Opóźniony, Wiodący.

Liczba biegunów Możliwe wartości: 1, 2 lub 3.

Dane identyfikacyjne

Właściwości łącznika | 525

 Indeks Unikatowy identyfikator łącznika w rodzinie (tylko do odczytu).

Łącznik główny Możliwe wartości: Prawda lub Fałsz (tylko do odczytu). Pojedynczy łącznik z każdej rodziny
może być łącznikiem głównym w każdej rodzinie. Dane elektryczne rodziny wyświetlane w
zestawieniach są pobierane z łącznika głównego.

Opis łącznika Opis łącznika.

Uzbrojenie Określa, czy łącznik jest eksportowany w uzbrojeniu terenu do pliku ADSK. Zobacz Importowanie
komponentów budynku na stronie 68.

Mechaniczne (HVAC)

Wiązania

Wyśrodkowana pętla krawędzi Metoda umieszczenia łącznika (tylko do odczytu).

Kąt Używana w przypadku rodzin o zmiennym kącie (takich jak kolana lub trójniki regulowane)
w celu wstawienia wartości kąta do rodziny z podłączonych komponentów.

Grafika

Wielkość na ekranie Wielkość łącznika wyświetlanego w Edytorze rodzin.

Mechaniczne

Współczynnik przepływu Procent przepływu systemu przypisany do tego łącznika. Aktywny tylko wówczas, gdy dla
parametru Konfiguracja przepływu określono wartość System.

Współczynnik stratności Aktywny tylko wówczas, gdy dla parametru Metoda strat określono wartość Współczynnik.

Konfiguracja przepływu Możliwe wartości: Obliczona, Wstępnie ustawiona, System.

Kierunek przepływu Możliwe wartości: Do wewnątrz, Na zewnątrz, Dwukierunkowy.

Typ systemu Możliwe wartości: Dostarczanie, Zwrot, Wydalanie, Niezdefiniowany.

Metoda strat Możliwe wartości: Niezdefiniowana, Współczynnik, Strata jednostkowa.

Mechaniczne przepływ powietrza

Spadek ciśnienia Aktywny tylko wówczas, gdy dla parametru Metoda strat określono wartość Strata
jednostkowa.

Przepływ Ilość powietrza przepływająca przez ten łącznik.

Wymiary

Kształt Możliwe wartości: Prostokątny lub Okrągły.

Wysokość Wysokość łącznika przy zdefiniowanym kształcie prostokątnym.

Szerokość Szerokość łącznika przy zdefiniowanym kształcie prostokątnym.

526 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

Promień Promień łącznika przy zdefiniowanym kształcie okrągłym.

Dane identyfikacyjne

Indeks Unikatowy identyfikator łącznika w rodzinie (tylko do odczytu).

Łącznik główny Możliwe wartości: Prawda lub Fałsz (tylko do odczytu). Pojedynczy łącznik z każdej rodziny
może być łącznikiem głównym w każdej rodzinie. Dane HVAC rodziny wyświetlane w
zestawieniach są pobierane z łącznika głównego.

Indeks wtyczek połączeń Indeks podłączonego łącznika, -1, jeśli brak. (Tylko do odczytu).

Opis łącznika Opis łącznika.

Uzbrojenie Określa, czy łącznik jest eksportowany w uzbrojeniu terenu do pliku ADSK. Zobacz
Importowanie komponentów budynku na stronie 68.

Mechaniczne (rury)

Wiązania

Wyśrodkowana pętla krawędzi Metoda umieszczenia łącznika (tylko do odczytu).

Kąt Używana w przypadku rodzin o zmiennym kącie (takich jak kolana lub trójniki regulowane)
w celu wstawienia wartości kąta do rodziny z podłączonych komponentów.

Grafika

Wielkość na ekranie Wielkość łącznika wyświetlanego w Edytorze rodzin.

Mechaniczne

Jednostki osprzętu Aktywny tylko wówczas, gdy dla parametru Typ systemu określono wartość Sanitarny,
Domowa woda gorąca lub Domowa woda zimna, a dla parametru Konfiguracja przepływu
określono wartość Jednostki osprzętu.

Współczynnik K Współczynnik K jest dostępny do edycji tylko wówczas, gdy dla parametru Metoda strat
określono wartość Współczynnik K.

Współczynnik przepływu Procent przepływu systemu przypisany do tego łącznika. Aktywny tylko wówczas, gdy dla
parametru Konfiguracja przepływu określono wartość System.

Przepływ Objętościowe natężenie przepływu cieczy przez łącznik.

Spadek ciśnienia Aktywny tylko wówczas, gdy dla parametru Metoda strat określono wartość Strata
jednostkowa

Konfiguracja przepływu Możliwe wartości: Obliczona, Wstępnie ustawiona, System.

Kierunek przepływu Możliwe wartości: Do wewnątrz, Na zewnątrz, Dwukierunkowy. Ustawienie Dwukierunkowy

jest aktywne tylko wówczas, gdy dla parametru Konfiguracja przepływu określono wartość
Obliczona.

Właściwości łącznika | 527

 Metoda strat Możliwe wartości: Niezdefiniowana, Współczynnik K z tabeli, Współczynnik K, Strata
jednostkowa.

Umożliwienie dostosowania Możliwe wartości: Zaznaczone lub Niezaznaczone.

nachylenia

Typ systemu Możliwe wartości: Niezdefiniowany, Dostarczanie wody, Zwrot wody, Sanitarny, Domowa
woda zimna, Domowa woda gorąca, Ochrona przeciwpożarowa, Inny.

Tabela współczynnika K Możliwe wartości: Syfon dzwonowy lub zwężka, Wtopiona rura wlotowa, Wylot, Wlot
prostokątny. Aktywny tylko wówczas, gdy dla parametru Metoda strat określono wartość
Współczynnik K z tabeli.

Wymiary

Promień Nominalna wielkość łącznika.

Dane identyfikacyjne

Indeks Unikatowy identyfikator łącznika w rodzinie (tylko do odczytu).

Łącznik główny Możliwe wartości: Prawda lub Fałsz (tylko do odczytu). Pojedynczy łącznik z każdej rodziny
może być łącznikiem głównym w każdej rodzinie. Dane rur rodziny wyświetlane w
zestawieniach są pobierane z łącznika głównego.

Indeks wtyczek połączeń Indeks podłączonego łącznika, -1, jeśli brak. (Tylko do odczytu).

Opis łącznika Opis łącznika.

Uzbrojenie Określa, czy łącznik jest eksportowany w uzbrojeniu terenu do pliku ADSK. Zobacz
Importowanie komponentów budynku na stronie 68.

Etykiety
Etykieta (parametr) jest miejscem dla tekstu dodawanym do etykiet lub tabelek rysunkowych. Tworzy się etykietę (parametr)
jako część rodziny etykiety lub tabelki rysunkowej w Edytorze rodzin. Kiedy umieszcza się etykietę lub tabelkę rysunkową w
projekcie, umieszcza się zamienny tekst dla etykiety i tekst pojawia się jako część rodziny.

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Nowy ➤ Symbol opisu lub Tabelka rysunkowa.

2 W wyświetlonym oknie dialogowym wybierz odpowiedni szablon dla tworzonej rodziny.

3 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Tekst ➤ (Etykieta).
4 W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz typ etykiety.
5 W panelu Format wybierz wyrównanie pionowe i poziome.
6 Kliknij w obszarze rysunku, aby wstawić etykietę. Na przykład dla szablonu etykiety modelu ogólnego ustaw
wskaźnik na przecięciu dwóch płaszczyzn odniesienia. Zostanie otwarte okno dialogowe Edytuj etykietę.
7 Edytuj parametry etykiety. Zobacz Edycja etykiet z wieloma parametrami na stronie 528.

Edycja etykiet z wieloma parametrami

W oknie dialogowym Edytuj etykietę do etykiet można przypisać jeden lub wiele parametrów.

528 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 Okno Parametry kategorii zawiera parametry etykiety związane z typem etykiety. Okno Parametry etykiety zawiera parametry
kategorii wyświetlane na etykiecie. Z reguły jest to pojedynczy parametr, ale do bardziej złożonych, powiązanych etykiet można
dodać więcej szczegółów.

Tworzenie etykiety
Parametry można dodawać i usuwać, przenosząc je między oknami:

■ Podświetl parametr w oknie Parametry kategorii i kliknij przycisk (Dodaj parametr), aby przenieść parametr do okna
Parametry etykiety.

■ Podświetl parametr w oknie Parametry etykiety i kliknij przycisk (Usuń parametr), aby przenieść parametr do okna
Parametry kategorii.

Na etykietach wyświetlane są ich parametry od pierwszego do ostatniego (od góry do dołu), tak jak wyświetlane są w oknie
Parametry etykiety. Kolejność parametrów etykiety można zmienić poprzez podświetlenie parametru i jego przesunięcie za

pomocą przycisku (Przesuń parametr w górę) lub (Przesuń parametr w dół).

Współdzielone parametry etykiety

Użytkownik może skonfigurować etykietę za pomocą współdzielonych parametrów zewnętrznych z innych rodzin. Parametry
współdzielone należy skonfigurować przed przeniesieniem ich do okna Parametry etykiety. W tej integracji pomagają kontrolki
Parametry kategorii:

■ Dodaj parametr. Kliknij ten przycisk, aby przejść do okna dialogowego Właściwości parametru. Zobacz Dodawanie
parametrów współdzielonych do rodzin na stronie 1537.
W przypadku rodzin opisów ogólnych można użyć przycisku Dodaj parametr, aby wprowadzić nowe parametry rodziny
do rodziny opisów ogólnych. Zobacz Tworzenie parametrów na stronie 516 i Parametry na stronie 1533.

■ Edytuj parametr. Kliknij ten przycisk, aby przejść do okna dialogowego Właściwości parametru i edytować wybrany
parametr. Zobacz Przegląd, przenoszenie i usuwanie parametrów współdzielonych na stronie 1536.

■ Usuń parametr. Kliknij ten przycisk, aby usunąć wybrany parametr rodziny.
Aby usunąć parametr współdzielony, zobacz Przegląd, przenoszenie i usuwanie parametrów współdzielonych na stronie
1536.

Edycja etykiet z wieloma parametrami | 529

 UWAGA Usunięte parametry współdzielone są usuwane ze wszystkich współdzielących je etykiet.

Opcje etykiety parametru

W kolumnach w oknie Parametry etykiety wyświetlane są opcje opisu dla etykiety. Nazwy parametrów są wyświetlane w
określonej kolejności w pierwszej kolumnie.
Odstępy. Odstępy między parametrami na etykiecie można zwiększyć lub zmniejszyć, wprowadzając liczbę spacji (zero lub
większą). Ta opcja jest niedostępna, jeśli wybrana została opcja Podział.
Przedrostek. Wprowadzenie łańcucha tekstowego w tej opcji pozwala na dodanie przedrostka do wartości parametru.
Przykładowa wartość. Ta opcja umożliwia zmianę sposobu wyświetlania w parametrze tekstu będącego zamiennikiem.
Przyrostek. Wprowadzenie łańcucha tekstowego w tej kolumnie pozwala na dodanie przyrostka do wartości parametru.
Podział. Zaznaczenie tego pola wyboru powoduje wymuszenie podziału wiersza bezpośrednio za parametrem. W przeciwnym
razie tekst będzie zawijany w obrębie obwiedni etykiety.
Zawijanie tylko między parametrami. Zaznaczając to pole, można wymusić zawijanie tekstu na etykiecie na końcach
parametrów. Jeśli ta opcja nie zostanie wybrana, tekst będzie zawijany w miejscu pierwszego słowa dochodzącego do obwiedni.

Niedopasowany tekst etykiety Zawijanie tekstu etykiety Podział tekstu etykiety

Edycja formatów jednostek etykiety

Po utworzeniu etykiety z parametrem długości, powierzchni, kubatury, kąta, liczby, waluty lub nachylenia można formatować
wygląd parametru.
1 W oknie dialogowym Edytuj etykietę wybierz parametr długości lub powierzchni, np. parametr Powierzchnia
pomieszczenia.

2 Kliknij przycisk . Zostanie wyświetlone okno dialogowe Formatuj.

530 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 Opcja Użyj ustawień projektowych jest wybrana domyślnie. Oznacza to, że wartość wyświetla się zgodnie z
ustawieniem Jednostek w projekcie. Zobacz Jednostki projektu na stronie 1606.

3 Odznacz pole Użyj ustawień projektu.

4 Z menu Jednostki wybierz odpowiednią jednostkę.
5 Z menu Zaokrąglanie, wybierz wartość miejsce ułamka dziesiętnego. Jeśli wybierzesz opcję Niestandardowe z
menu, wpisz wartość w pole tekstowe Zaokrąglania.
6 Jeśli to możliwe, wybierz przyrostek jednostek z menu.
7 Wybierz opcję Ukryj 0, aby ukryć zera w wymiarach, np. 0' 6". Opcja jest dostępna jedynie dla stóp i cali.
8 Kliknij przycisk OK.

Właściwości typu etykiety

Właściwości typu etykiet można zmieniać.

Nazwa Opis

Grafika

Kolor Ustawia kolor tekstu i linii odniesienia.

Szerokość linii Ustawia szerokość linii otaczającej tekst, kiedy zaznacza się tekst i szerokość linii odniesienia.
Można zmienić definicję wartości szerokości linii, używając narzędzia Szerokości linii. Zobacz
Szerokości linii na stronie 1598.

Tło Ustawia tło dla notatki tekstowej. Opcja Nieprzezroczyste sprawia, że tło notatki zakrywa materiał
znajdujący się za nim. Opcja Przezroczyste umożliwia widzenie materiału znajdującego się za
notatką. Jest to przydatne w przypadku notatek tekstowych umieszczanych w pomieszczeniach
o określonym kolorze.

Pokaż obramowanie Wyświetla obramowanie tekstu Zobacz Wyświetlanie obramowania pola tekstowego na stronie
938.

Odsunięcie linii Ustawia odległość między linią odniesienia/obramowaniem a tekstem. Zobacz Modyfikowanie
odniesienia/obramowania odsunięcia linii odniesienia/obramowania na stronie 939.

Tekst

Właściwości typu etykiety | 531

 Nazwa Opis

Czcionka Ustawia czcionki typu Microsoft® True Type dla notatek tekstowych. Domyślną czcionką jest
Arial.

Wielkość tekstu Ustawia wielkość kroju czcionki.

Rozmiar tabulatora Ustawia odstępy tabulacji w notatce tekstowej. Podczas tworzenia notatki tekstowej można w
dowolnym miejscu nacisnąć klawisz Tab, aby wstawić tabulator o określonej wielkości.

Pogrubienie Ustawia czcionkę tekstu na pogrubioną.

Kursywa Ustawia czcionkę tekstu na kursywę.

Podkreślenie Podkreśla tekst.

Współczynnik szerokości Domyślną wartością szerokości tekstu jest 1.0. Szerokość czcionki jest skalowana proporcjonalnie
do współczynnika szerokości. Nie wpływa na wysokość.

Właściwości wystąpienia etykiety

Właściwości wystąpienia etykiet można zmieniać.

Nazwa Opis

Grafika

Przykładowy tekst Pole tylko do odczytu, w którym wyświetlana jest wartość przykładowa z okna dialogowego
Edytuj etykietę.

Etykieta Otwiera okno dialogowe Edytuj etykietę.

Zawijaj wiersze tylko między Wymusza zawijanie tekstu na końcach parametrów. Jeśli ta opcja nie zostanie wybrana, tekst
parametrami będzie zawijany w miejscu pierwszego słowa dochodzącego do obwiedni etykiety.

Wyrównaj pionowo Orientuje tekst w górnej, środkowej lub dolnej części obwiedni etykiety.

Wyrównaj poziomo Dopasowuje tekst do lewej lub prawej strony obwiedni etykiety lub do jej środka.

Utrzymaj czytelność Tekst etykiety pozostaje czytelny w trakcie obracania. Nigdy nie wyświetla się odwrotnie.

Widoczny Określa, czy etykieta ma być widoczna w projekcie.

Przypisywanie etykiety do etykiety w projekcie

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).
2 Przejdź do rodziny, która zostanie wczytana, a następnie kliknij przycisk Otwórz. Jeśli sugerowane jest, aby
zastąpić rodzinę tego samego typu, wybierz Tak.
3 Jeśli powstała etykieta okna, drzwi lub pomieszczenia, umieść jeden z tych elementów, aby zobaczyć nową
utworzoną etykietę.

532 | Rozdział 32 Rodziny w programie Revit

 4 Jeśli z elementem nie jest jeszcze skojarzona etykieta, umieść element, a następnie kliknij kolejno kartę Narzędzia

główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ (Etykieta) lub kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤
(Oznacz wg kategorii), aby umieścić etykietę z elementem.
5 Wybierz umieszczony element, np. okno.
6 Na palecie Właściwości znajdź parametr wybrany podczas tworzenia etykiety we właściwościach elementu lub
typu. Na przykład jeśli określono etykietę, tak aby zawierała parametr Producent, kliknij opcję Edytuj typ, aby
otworzyć okno dialogowe Właściwości typu.
7 Wprowadź wartość dla parametru i kliknij przycisk OK (w przypadku wprowadzania właściwości typu).
Wartość etykiety jest wyświetlana na etykiecie.

Przypisywanie etykiety do tabelki rysunkowej w projekcie

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).
2 Utwórz arkusz przy użyciu tabelki rysunkowej. Zobacz Arkusze na stronie 989.
Nowy widok arkusza otwiera się z utworzoną etykietą w rodzinie tabelek rysunkowych.

3 Wybierz etykietę.
4 Na palecie Właściwości znajdź parametr zdefiniowany dla rodziny i wpisz dla niego wartość.

Przypisywanie etykiety do tabelki rysunkowej w projekcie | 533

534
Warianty projektu
33
Po utworzeniu większości projektu można użyć wariantu projektu, aby w ramach projektu opracowywać projekty alternatywne. Wariantów
projektu można na przykład używać w celu zmiany zakresu projektu, przeglądania innych projektów lub prezentowania różnych wariantów
klientowi.

Wariant projektu — przegląd

Z pomocą wariantów projektu zespół może rozwijać, korygować i zmieniać elementy budynku i pomieszczeń, pracując na
jednym pliku. Niektórzy członkowie zespołu mogą pracować nad określonymi wariantami, takimi jak różne projekty korytarza,
podczas gdy pozostali członkowie zespołu będą dalej pracować nad modelem głównym.
Warianty projektu charakteryzują się różnym stopniem złożoności. Projektant może na przykład przeglądać i poznawać różne
alternatywne warianty projektów wejścia lub systemów konstrukcyjnych dachu. W miarę postępu prac nad projektem warianty
projektu stają się coraz bardziej precyzyjne i mniej złożone. Są one zwykle używane w następujący sposób:

■ Zmiana projektu wejścia

■ Przeglądanie różnych układów pomieszczeń lub mebli

■ Sprawdzanie różnych konfiguracji okien

■ Tworzenie zrównoważonych projektów alternatywnych

Wariantów projektu można używać, aby przeglądać i poznawać wiele wariantów projektów w miarę rozwoju projektu. W
dowolnym momencie procesu tworzenia projektu można korzystać z wielu zestawów wariantów projektu. Zazwyczaj każdy
zestaw wariantów projektu odnosi się do konkretnego zagadnienia lub obszaru. Na przykład aby przeglądać dostępne rozwiązania
dotyczące pergoli i zasłony przeciwsłonecznej dla tarasu na dachu, można utworzyć zestaw wariantów o nazwie Pokrycie
dachu zawierający wiele projektów pokrycia dachu (Zasłona przeciwsłoneczna lub Żaluzje). Dodatkowo można utworzyć
zestaw wariantów o nazwie Konstrukcja dachu zawierający wiele projektów konstrukcyjnych (Wsporniki lub Belki). Po
wybraniu ostatecznego projektu, można włączyć wybrane warianty do modelu głównego i usunąć inne rozwiązania.

535
Proces roboczy wariantu projektu
Na ogół proces korzystania z wariantów projektu wygląda następująco:

536 | Rozdział 33 Warianty projektu

 1 Wybierz obszary, dla których chcesz utworzyć warianty projektu.
Przykład: Użytkownik chce utworzyć jeden zestaw wariantów projektu dla wejścia do budynku i drugi zestaw dla dachu.

2 Utwórz model budynku, uwzględniając wszystkie elementy, które będą wspólne dla wszystkich wariantów projektu. (To
jest model główny).
Przykład: Najpierw utwórz budynek, uwzględniając fundamenty, podłogi, ściany i inne części budynku. Nie uwzględniaj
żadnych elementów, które będą należały do wejścia lub dachu; zostaną one dodane za pomocą wariantów projektu.

UWAGA Jeśli po dodaniu elementów do budynku okaże się, że powinny one być jednak częścią wariantów projektu,
można je przenieść do wariantów projektu. Zobacz Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu
wariantów projektu na stronie 543.

3 Utwórz zestaw wariantów projektu dla każdego obszaru.

Przykład: Użytkownik tworzy jeden zestaw wariantów projektu o nazwie Wejście oraz drugi zestaw wariantów projektu
o nazwie Dach.
Aby uzyskać instrukcje, zobacz Tworzenie nazw zestawów wariantów projektu na stronie 539.

4 W przypadku każdego zestawu wariantów projektu edytuj wariant główny.

Podczas tworzenia zestawu wariantów projektu w programie Revit Architecture tworzony jest również wariant główny
dla zestawu. Wariant główny jest na ogół projektem preferowanym lub tym projektem, który prawdopodobnie zostanie
wybrany. Wariant główny zostanie domyślnie wyświetlony w widokach projektu. Wyświetlanie pozostałych wariantów
projektu w widokach zależy od decyzji użytkownika.
Edytuj wariant główny, aby dodać elementy do projektu zgodnie z wymaganiami. (Zobacz Edycja wariantów projektu
na stronie 541). Aby zapoznać się z podejściem alternatywnym zobacz Wyświetlanie modelu głównego bez wariantów
projektu na stronie 551.

5 Utwórz warianty drugorzędne dla każdego zestawu wariantów projektu.

Dla każdego zestawu można utworzyć jednen lub więcej wariantów drugorzędnych. Zobacz Dodawanie wariantów
projektu na stronie 540.
Przykład: W przypadku zestawu wariantów Wejście można utworzyć warianty drugorzędne o nazwach Drzwi obrotowe
i Dwoje drzwi dwuskrzydłowych.
Uogólniając, wszystkie elementy, które będą modyfikowane, lub do których będzie odnosić się wariant, powinny należeć
do wariantów projektu, a nie do modelu głównego. Zobacz Tworzenie odniesień do elementów w wariantach projektu
na stronie 553 i Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu na stronie 543.

6 Utwórz widoki do wyświetlania każdym wariancie projektu.

Domyślnie we wszystkich widokach projektu wyświetlany jest model główny jedynie z głównymi wariantami projektu.
Aby wyświetlić warianty drugorzędne, utwórz widoki projektu, w których te warianty będą wyświetlane. (Widoki te są
nazywane widokami dedykowanymi). Te widoki można następnie umieścić na arkuszach w celu zaprezentowania
projektów klientowi. Zobacz Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu na stronie 549.

7 Włącz wariant projektu do modelu głównego.

Po wybraniu przez klienta żądanego wariantu z każdego zestawu wariantów wybrane projekty można włączyć do modelu
głównego. Spowoduje to usunięcie zestawu wariantów projektu i inne warianty w zestawie nie będą dostępne, a wybrany
wariant stanie się częścią modelu budynku. Zobacz Włączanie wariantów projektu do modelu głównego na stronie 548.

Terminologia wariantów projektu

Termin Opis

Model główny Części modelu budynku, które nie są zdefiniowane za pomocą wariantów projektu. Główny model składa
się z modelu całego budynku, z wyłączeniem wariantów projektu.

Terminologia wariantów projektu | 537

 Termin Opis

Zestaw wariantów Zbiór alternatywnych rozwiązań dla określonego zagadnienia projektowego, na przykład układ korytarza
projektu lub piętra. Zobacz Tworzenie nazw zestawów wariantów projektu na stronie 539.

Wariant projektu Jedno z możliwych rozwiązań zagadnienia projektowego. Zobacz Dodawanie wariantów projektu na
stronie 540 i Praca z wariantami projektu na stronie 541.

Wariant główny Preferowany wariant projektu w zestawie wariantów projektu. Wariant główny ma bliższe relacje z
modelem głównym niż warianty drugorzędne. Elementy w modelu głównym i wariancie głównym mogą
się do siebie wzajemnie odnosić. Tylko jeden wariant w zestawie może być wariantem głównym. Wszystkie
inne warianty są drugorzędne. Domyślnie w każdym widoku projektu wyświetlany jest model główny i
wariant główny dla każdego zestawu. Zobacz Awansowanie wariantu drugorzędnego na główny na
stronie 543.

Wariant drugorzędny Wariant, który jest alternatywą dla wariantu głównego w zestawie. Elementy w wariancie drugorzędnym
mogą odnosić się do elementów w modelu głównym. Elementy znajdujące się w modelu głównym nie
mogą jednak odnosić się do elementów w wariancie drugorzędnym. Zobacz Tworzenie odniesień do
elementów w wariantach projektu na stronie 553.

Aktywny wariant Aktualnie edytowany wariant projektu. Zobacz Edycja wariantów projektu na stronie 541 i Określanie
aktywnego wariantu na stronie 542.

Widok dedykowany Widok dedykowany określonego wariantu projektu. Gdy ten widok jest aktywny lub dodany do arkusza,
w programie Revit Architecture wyświetlany jest wariant projektu razem z modelem głównym. Zobacz
Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu na stronie 549.

Wzorce postępowania z wariantami projektu

Podczas wdrażania wariantów projektu skorzystaj z następujących strategii:

Przygotowywanie modelu głównego na potrzeby wariantów projektu

W modelu głównym utwórz jak największą część modelu przed dodaniem wariantów projektu. Uwzględnij elementy, które
będą wspólne dla wszystkich wariantów projektu. Użyj wariantów projektu tylko dla tych części modelu, które będą się różniły.

Tworzenie wariantów projektu

1 Utwórz zestaw wariantów projektu. Zobacz Tworzenie nazw zestawów wariantów projektu na stronie 539.

2 Dodaj wariant projektu. Zobacz Dodawanie wariantów projektu na stronie 540.

3 Dodaj elementy do wariantów projektu. Zobacz Edycja wariantów projektu na stronie 541.

Ułatwianie dopasowywania
Jeśli elementy modelu głównego wymagają dopasowywania połączeń z elementami drugorzędnego wariantu projektu, przenieś
te elementy z modelu głównego do jednej lub kilku wariantów projektu w zestawie. Nie można łączyć geometrii elementów
będących częścią wariantu drugorzędnego z elementami będącymi częścią modelu głównego. Na przykład jeśli wszystkie
ściany w modelu głównym wymagają dołączenia do dachu w Wariancie dachu 2, przenieś ściany z modelu głównego do
Wariantu dachu 2.
Zobacz Warianty projektu i połączenia ścian na stronie 556, Tworzenie odniesień do elementów w wariantach projektu na
stronie 553 i Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu na stronie 543.

538 | Rozdział 33 Warianty projektu

 Wyświetlanie i porównywanie wariantów projektu
Wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Zmień ustawienia wariantów projektu dla widoku. Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na
stronie 551.

■ Każdemu wariantowi, który ma być porównywany, przydziel widok dedykowany. Widoki te można umieścić obok siebie
na arkuszach w celu porównania lub przedstawienia wariantów projektu klientowi. Zobacz Przydzielanie widoków
dedykowanych do wariantów projektu na stronie 549 i Wyświetlanie wielu wariantów projektu na stronie 551.

Dodawanie szczegółów i opisów do wariantów projektu

Przydziel widok dedykowany do wariantu. Następnie dodaj szczegóły lub opisy do widoku. Szczegóły i opisy są specyficzne
dla widoku; należą one do widoku, a nie do wariantów projektu. Zobacz Dodawanie opisów i szczegółów do wariantów projektu
na stronie 546.

Tworzenie zestawień dla wariantów projektu

Utwórz wymagane zestawienie, powiel je i przydziel po jednym dedykowanym zestawieniu do każdego wariantu projektu.
Każde zestawienie zawiera elementy z modelu głównego i elementy z określonego wariantu projektu. Zestawienia dedykowane
wariantom projektu tworzy się w ten sam sposób co widoki dedykowane. Zobacz Przydzielanie widoków dedykowanych do
wariantów projektu na stronie 549.

Włączanie wariantów projektu

Po wybraniu wariantów projektu do wdrożenia włącz je do modelu głównego i usuń wszystkie inne warianty, używając funkcji
Zaakceptuj wariant główny. Zobacz Włączanie wariantów projektu do modelu głównego na stronie 548.

Tworzenie nazw zestawów wariantów projektu

Proces rozpoczyna się od utworzenia zestawów wariantów projektu. Zestaw wariantów projektu jest zbiorem różnych
alternatywnych rozwiązań konkretnego zagadnienia projektowego. Można, na przykład, utworzyć jeden zestaw wariantów
projektu, aby przedstawić różne projekty wejścia do budynku. Dla różnych konfiguracji dachu można utworzyć kolejny zestaw
wariantów projektu. Każdy zestaw wariantów projektu zawiera jeden wariant główny i co najmniej jeden wariant drugorzędny.

Aby utworzyć zestaw wariantów projektu, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu).

2 W oknie dialogowym Warianty projektu w polu Zestaw wariantów kliknij przycisk Nowy.
Domyślnie w programie Revit Architecture nowemu zestawowi zostanie nadana nazwa Zestaw wariantów 1 i
w zestawie zostanie utworzony wariant główny.

Tworzenie nazw zestawów wariantów projektu | 539

 3 Aby zmienić nazwę zestawu wariantów, wybierz nazwę zestawu wariantów, a następnie w polu Zestaw wariantów
kliknij przycisk Zmień nazwę. Wprowadź nazwę i kliknij przycisk OK.
4 Aby zmienić nazwę wariantu głównego, wybierz jego nazwę, a następnie w polu Wariant kliknij przycisk Zmień
nazwę. Wprowadź nazwę i kliknij przycisk OK.
5 Kliknij przycisk Zamknij.
Można teraz edytować wariant główny projektu, dodając do niego elementy, oraz utworzyć warianty drugorzędne dla zestawu
wariantów projektu. Zobacz Edycja wariantów projektu na stronie 541 i Dodawanie wariantów projektu na stronie 540.
Domyślnie w widokach projektu wyświetlany jest model główny i wariant główny dla każdego zestawu. Aby w widokach
projektu był wyświetlany tylko model główny bez wariantów projektu, wykonaj czynności opisane w sekcji Wyświetlanie
modelu głównego bez wariantów projektu na stronie 551. Aby wyświetlić listę zestawów wariantów projektu oraz wariantów
projektu zdefiniowanych dla projektu, kliknij listę rozwijaną Warianty projektu znajdującą się na pasku stanu.

Dodawanie wariantów projektu

Wariant projektu jest możliwym rozwiązaniem określonego zagadnienia projektowego. Każdy zestaw wariantów projektu
zawiera jeden wariant główny i co najmniej jeden wariant drugorzędny. Podczas tworzenia zestawu w programie Revit
Architecture tworzony jest również wariant główny, który należy edytować, aby dodać jego elementy. (Zobacz Edycja wariantów
projektu na stronie 541). W celu dodania drugorzędnych wariantów projektu użyj poniższej procedury.

Aby dodać wariant projektu, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu).

2 W oknie dialogowym Warianty projektu z listy znajdującej się po lewej stronie wybierz zestaw wariantów
projektu, do którego chcesz dodać wariant.
3 Kliknij przycisk Nowy w polu Wariant.
W polu zestawu wariantów wyświetlona zostanie domyślna nazwa zestawu.

4 Aby zmienić nazwę wariantu, wybierz nazwę wariantu, a następnie w polu Wariant kliknij przycisk Zmień
nazwę. Wprowadź nazwę i kliknij przycisk OK.

5 Jeśli ten wariant projektu ma być wariantem głównym dla zestawu projektowego, kliknij przycisk Uczyń
wariantem głównym.
Kliknięcie przycisku Uczyń wariantem głównym awansuje wariant drugorzędny na wariant główny.
Dotychczasowy wariant główny przyjmuje pozycję wariantu podrzędnego.

UWAGA Polecenia Uczyń wariantem głównym należy używać ostrożnie, ponieważ odniesienia pomiędzy
modelem głównym a poprzednim wariantem głównym mogą zostać utracone. Po użyciu tego polecenia
sprawdź odniesienia wymiarowania i etykiety, aby mieć pewność, że odnoszą się do poprawnych elementów.
Zobacz Tworzenie odniesień do elementów w wariantach projektu na stronie 553.

540 | Rozdział 33 Warianty projektu

 6 Aby otworzyć wariant projektu do edycji, wykonaj następujące czynności:
a Wybierz wariant projektu z listy i kliknij przycisk Edytuj wybrane.

b Kliknij przycisk Zamknij.

W bieżącym widoku elementy zawarte w modelu głównym wyświetlane są w półcieniach, aby odróżnić je od
edytowanych wariantów projektu. Aby uzyskać dalsze instrukcje, zobacz Edycja wariantów projektu na stronie
541.

PORADA Jeśli w bieżącym widoku nie jest pokazywany aktywny wariant, sprawdź ustawienia wariantów
projektu dla tego widoku. (Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na stronie 551).
Dla odpowiedniego zestawu wariantów projektu określ wartość Automatyczne lub wybierz żądany wariant
projektu.

Jeśli nowo utworzony wariant projektu jest wariantem głównym, jest on domyślnie wyświetlany we wszystkich widokach
projektu, które nie są dedykowane innym wariantom projektu. Jeśli wariant jest drugorzędny, nie jest on domyślnie wyświetlany
w żadnym widoku projektu. Zobacz Wyświetlanie wariantów projektu na stronie 549.

Praca z wariantami projektu

W poniższych tematach opisano sposób modyfikowania wariantów projektu oraz pracę z nimi.

Edycja wariantów projektu

1 W przeglądarce projektu otwórz widok, w którym można dodać żądane elementy dla wariantów projektu.
2 Przygotuj widok do wyświetlania aktywnego wariantu projektu:

a Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

b W oknie dialogowym widoczność/grafika kliknij kartę Warianty projektu.

c Dla odpowiedniego zestawu wariantów projektu w kolumnie Wariant projektu wybierz wartość
Automatyczne.

d Kliknij przycisk OK.

3 Otwórz wariant projektu do edycji.

Aby otworzyć wariant projektu do edycji

Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Na pasku stanu, z listy rozwijanej wybierz wariant projektu.
Jeśli na pasku stanu nie jest wyświetlany aktywny wariant projektu, włącz tę funkcję, klikając kolejno kartę
Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Pasek stanu — warianty projektu.

■ Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu). W oknie
dialogowym Warianty projektu wybierz z listy wariant projektu, kliknij polecenie Edytuj wybrane i kliknij
przycisk Zamknij.

■ Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu i z listy rozwijanej wybierz żądany wariant
projektu.

Praca z wariantami projektu | 541

 ■ Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Wskaż do edycji) i wybierz element
znajdujący się w wariancie projektu. W programie Revit Architecture określany jest wariant projektu, do
którego należy wybrany element i ten wariant projektu staje się aktywny na potrzeby edycji.

4 Edytuj wariant projektu zgodnie z wymaganiami.

Dodawane teraz elementy modelu należą do aktywnego wariantu. Porady dotyczące sposobów używania
wariantów projektu znajdują się w sekcji Uwagi dotyczące używania wariantów projektu na stronie 552.

UWAGA Elementów specyficznych dla widoku (takich jak opisy indeksowe, wymiary i etykiety) nie można
dodać do wariantów projektu. Zamiast tego należy przydzielić do wariantów projektu widok dedykowany
i dodać do niego elementy specyficzne dla widoku. Zobacz Dodawanie opisów i szczegółów do wariantów
projektu na stronie 546.

Podczas edytowania wariantów projektu można przechodzić między widokami projektu w zależności od potrzeb.
Po przełączeniu do innego widoku może zajść potrzeba zmiany ustawień wariantów projektu dla widoku, aby
wyświetlić aktywny wariant. (Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na stronie 551).

5 Po zakończeniu edycji wariantu projektu wybierz wariant Model główny z listy rozwijanej Warianty projektu
znajdującej się na pasku stanu.

Tematy pokrewne

■ Wyświetlanie wariantów projektu na stronie 549

■ Praca z wariantami projektu na stronie 541

■ Wzorce postępowania z wariantami projektu na stronie 538

■ Uwagi dotyczące używania wariantów projektu na stronie 552

Określanie aktywnego wariantu

Aktywny wariant to aktualnie edytowany wariant projektu. Podczas edytowania wariantów w bieżącym widoku wyświetlany
jest model główny i aktywny wariant.

PORADA Jeśli w bieżącym widoku nie jest pokazywany aktywny wariant, sprawdź ustawienia wariantów projektu dla
tego widoku. (Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na stronie 551). Dla odpowiedniego zestawu
wariantów projektu określ wartość Automatyczne lub wybierz żądany wariant projektu.

Aby ustalić, czy w danym momencie wariant projektu jest edytowany, skorzystaj z jednej z następujących metod:

■ Pasek stanu: sprawdź pasek stanu. Wskazywany jest na nim aktywny wariant projektu. Jeśli na pasku stanu jest wyświetlona
pozycja Model główny, wariant projektu nie jest aktualnie edytowany.

Jeśli na pasku stanu nie jest wyświetlany aktywny wariant projektu, włącz tę funkcję, klikając kolejno kartę Widok ➤ panel
Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Pasek stanu — warianty projektu.

■ Wstążka: kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu. Na liście rozwijanej podana jest aktualnie edytowany
wariant projektu. Wprowadzane zmiany będą miały wpływ na aktywny wariant.

542 | Rozdział 33 Warianty projektu

 Jeśli na liście rozwijanej wyświetlona jest pozycja Model główny, żaden wariant projektu nie jest edytowany w danym
momencie.

Tematy pokrewne

■ Edycja wariantów projektu na stronie 541

■ Wybieranie elementów w wariantach projektu i modelu głównym na stronie 545

Awansowanie wariantu drugorzędnego na główny

Wariant główny jest preferowanym wariantem projektu w zestawie. Elementy w modelu głównym i wariancie głównym mogą
się do siebie wzajemnie odnosić. (Zobacz Tworzenie odniesień do elementów w wariantach projektu na stronie 553).
Tylko jeden wariant w zestawie może być wariantem głównym. Wszystkie inne warianty są podrzędne. Domyślnie w każdym
widoku projektu wyświetlany jest model główny i wariant główny dla każdego zestawu.
Podczas awansowania wariantu drugorzędnego na główny należy mieć świadomość, że w programie Revit Architecture zostanie
podjęta próba przeniesienia relacji z poprzedniego wariantu głównego do nowego wariantu głównego. Załóżmy na przykład,
że utworzono wymiar od ściany modelu głównego do ściany wariantu głównego. W wariancie drugorzędnym ta sama ściana
została nieco przesunięta. W przypadku awansowania wariantu drugorzędnego na główny w programie Revit Architecture
wyświetlany jest ten sam wymiar między ścianą modelu głównego a przesuniętą ścianą. Wymiar jest aktualizowany, aby
pokazywał poprawną odległość między ścianami.

Aby awansować wariant drugorzędny na wariant główny, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu).

2 W oknie dialogowym Warianty projektu wybierz drugorzędny wariant projektu, który ma być awansowany.
3 W sekcji Wariant kliknij polecenie Uczyń wariantem głównym.
Wybrany wariant drugorzędny zostanie przez program Revit Architecture awansowany na wariant główny. Na
liście w oknie dialogowym Warianty projektu ten wariant będzie wyświetlany z określeniem (główny)
umieszczonym po jej nazwie. Dotychczasowy wariant główny stanie się wariantem drugorzędnym.

UWAGA Jeśli zostanie wyświetlony komunikat o błędzie „Elementy w głównym modelu zostaną usunięte”,
należy postępować według instrukcji znajdujących się w sekcji Diagnozowanie problemów z wariantami
projektu na stronie 557.

4 Kliknij przycisk Zamknij.

5 W widokach projektu, w których wyświetlany jest model główny z nowym wariantem głównym, sprawdź
odniesienia wymiarowania i etykiety, aby mieć pewność, że odnoszą się do poprawnych elementów.

Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu

Model główny składa się z modelu całego budynku, z wyłączeniem elementów zawartych w wariantach projektu.

Awansowanie wariantu drugorzędnego na główny | 543

 Elementy w modelu głównym nie mogą zawierać ani odnosić się do elementów w wariantach drugorzędnych. Dlatego elementy
w modelu głównym nie zmieniają swojego kształtu ani właściwości podczas pracy z widokiem dla wariantu drugorzędnego.
Przykładowo:

■ Jeśli narysujesz cztery ściany w modelu głównym, a następnie narysujesz dach w wariancie drugorzędnym, nie można
dołączyć ścian do dachu.

■ Aby do wariantów projektu dodać drzwi lub okno, ściana nadrzędna również musi być częścią wariantów projektu.

■ Aby dodać świetlik do wariantów projektu, dach nadrzędny również musi być częścią wariantów projektu.

Jeśli elementy modelu głównego muszą odnosić się do elementów w wariancie drugorzędnym i być aktualizowane razem z
nimi, należy przenieść elementy modelu głównego do tego wariantu projektu. Następnie można edytować wariant projektu
w celu zmodyfikowania tych elementów odpowiednio do potrzeb. (Zobacz Tworzenie odniesień do elementów w wariantach
projektu na stronie 553).

Aby przenieść elementy z modelu głównego do zestawu wariantów projektu, wykonaj następujące czynności:
1 Otwórz widok projektu, w którym wyświetlane są elementy do przeniesienia.
2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu i z listy rozwijanej wybierz pozycję Model główny.
3 Wybierz elementy modelu głównego do przeniesienia.

4 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Dodaj do zestawu).

5 W oknie dialogowym Dodawanie do zestawu wariantów projektu, w obszarze Dodaj wybór do, wybierz żądany
zestaw.
W programie Revit Architecture wyświetlona zostanie lista wariantów projektu dla wybranego zestawu.

6 Wybierz co najmniej jeden wariant projektu, do którego chcesz dodać elementy.

W przypadku usunięcia zaznaczenia pola wyboru elementy nie zostaną dodane do odpowiadającej mu wariantów
projektu.

7 Kliknij przycisk OK.

Kopie oryginalnych elementów znajdują się teraz we wszystkich wybranych wariantach projektu w zestawie.
Oryginalne elementy nie są już częścią modelu głównego.

PORADA Można także dodać elementy do pojedynczego wariantu projektu, wycinając je z modelu głównego
i wklejając je w tym samym miejscu w wariancie projektu. Użyj narzędzi Wytnij wyrównane i Wklej wyrównane
zgodnie z opisem w znajdującym się w sekcji Przenoszenie elementów z jednego wariantu projektu do
innego na stronie 544.

Przenoszenie elementów z jednego wariantu projektu do innego

UWAGA Tej techniki można również użyć, aby przenieść element z modelu głównego do wariantów projektu. Jest to
rozwiązanie alternatywne w stosunku do metody opisanej w sekcji Przenoszenie elementów z modelu głównego do
zestawu wariantów projektu na stronie 543.

1 Otwórz widok projektu, w którym wyświetlane są elementy do przeniesienia.

Jeśli elementy należą do wariantu drugorzędnego, mogą być niewidoczne.

2 Przygotuj widok do wyświetlania aktywnego wariantu projektu:

a Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

544 | Rozdział 33 Warianty projektu

 b W oknie dialogowym widoczność/grafika kliknij kartę Warianty projektu.

c Dla odpowiedniego zestawu wariantów projektu w kolumnie Wariant projektu wybierz wartość
Automatyczne.

d Kliknij przycisk OK.

3 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu. Z listy rozwijanej wybierz wariant projektu, w
którym rezydują elementy.
4 W obszarze rysunku wybierz co najmniej jeden element i naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+X (Wytnij).
Zobacz Wybieranie elementów w wariantach projektu i modelu głównym na stronie 545 i Wybór elementów
na stronie 1429.

5 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu. Z listy rozwijanej wybierz wariant projektu, do
którego chcesz dodać elementy.

6 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj <element> ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej ➤ (Wyrównane
w tym samym miejscu).
W programie Revit Architecture wybrane elementy zostaną przeniesione do aktywnego wariantu.

7 Aby zakończyć edycję aktywnego wariantu projektu kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu
i z listy rozwijanej wybierz pozycję Model główny.

Wybieranie elementów w wariantach projektu i modelu głównym

Aby uniknąć pomyłek i niezamierzonych rezultatów, podczas edytowania wariantów projektu w programie Revit Architecture
zablokowana jest możliwość wybierania elementów w modelu głównym. Podobnie podczas edytowania modelu głównego
oprogramowanie uniemożliwia wybranie elementów w wariancie projektu. Można jednak włączyć te funkcje, jeśli zachodzi
taka potrzeba (na przykład aby dodać wymiary między elementem modelu głównego i elementem wariantów projektu).

Aby wybrać elementy w wariantach projektu podczas edytowania modelu głównego:

■ Na pasku stanu odznacz opcję Wyklucz warianty. Można teraz wybrać żądane elementy z wariantów projektu.

Ta opcja jest dostępna podczas wyświetlania modelu głównego i wariantów projektu, ale nie podczas edytowania wariantów
projektu.

Aby wybrać elementy w modelu głównym podczas edytowania wariantów projektu:

■ Na pasku stanu odznacz pole Tylko aktywne. Można teraz wybrać elementy w modelu głównym i innych zestawach
wariantów.

Ta opcja jest dostępna podczas edytowania wariantów projektu.

Aby określić wariant projektu, do której należy element, wykonaj następujące czynności:
1 Przesuń kursor nad element, aby go podświetlić.
2 Jeśli po przesunięciu wskaźnika na element nie został on podświetlony, na pasku stanu odznacz opcję Wyklucz
warianty lub Tylko aktywne. Następnie ponownie przesuń kursor nad element.

Wybieranie elementów w wariantach projektu i modelu głównym | 545

 Pasek statusu i etykietka podświetlonego elementu zawierają informacje na temat kategorii, rodziny i typu elementu. Jeśli
element należy do wariantów projektu, podawane są także informacje na temat zestawu wariantów projektu i wariantów
projektu, do której należy element, w następującym formacie:
(<zestaw wariantów projektu> : <wariant projektu>): <kategoria> : <rodzina> : <typ>
Jeśli element należy do modelu głównego, na pasku statusu i na etykietce nie są wyświetlane informacje na temat wariantów
projektu.

Powielanie wariantów projektu

Załóżmy, że tworzony jest szereg wariantów projektu i niektóre elementy będą wspólne dla wielu z tych wariantów. W tym
przypadku można utworzyć wariant projektu, który zawiera wszystkie wspólne elementy, a następnie utworzyć jego kopię i
zmodyfikować poszczególne warianty projektu w celu dalszego rozwinięcia każdego projektu. Ta strategia pozwala usprawnić
proces rozwijania wariantów projektu i zmniejszyć nakład pracy wkładanej w proces powielania.

Aby powielić wariant projektu, wykonaj następujące czynności:

1 Utwórz wariant projektu i dodaj elementy, które będą wspólne dla wielu wariantów projektu.
Zobacz Dodawanie wariantów projektu na stronie 540.

2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu).

3 W oknie dialogowym Warianty projektu wybierz z listy wariant projektu.
4 W obszarze Wariant kliknij polecenie Powiel.
W programie Revit Architecture zostanie utworzona kopia wybranego wariantu projektu o nazwie Kopia
<wariant projektu>.

5 Aby zmienić nazwę utworzonej kopii wariantów projektu, wybierz nazwę wariantu, a następnie w obszarze
Wariant kliknij przycisk Zmień nazwę. Wprowadź nazwę i kliknij przycisk OK.
6 W razie potrzeby powtórz czynności opisane w punktach 4 i 5, aby utworzyć więcej kopii wariantów projektu.
Można teraz edytować powielone warianty projektu, aby zmodyfikować je odpowiednio do potrzeb. Zmiany wprowadzane
w powielonym wariancie projektu mają wpływ tylko na ten wariant projektu. Zobacz Edycja wariantów projektu na stronie
541.

Dodawanie opisów i szczegółów do wariantów projektu

Opisy i szczegóły (takie jak opisy indeksowe, wymiary i etykiety) są elementami specyficznymi dla widoku. Nie mogą być one
częścią wariantów projektu. Aby utworzyć dokument dla wariantów projektu, najpierw przydziel do tego wariantu co najmniej
jeden widok dedykowany. (Zobacz Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu na stronie 549). Następnie
dodaj do widoków dedykowanych żądane opisy i szczegóły. (Zobacz Opisy na stronie 895).
Jeśli chcesz, aby podobne widoki dla każdego wariantu miały podobną dokumentację i szczegóły, użyj poniższej procedury.

Aby utworzyć powielone widoki szczegółowe dla wariantów projektu, wykonaj następujące czynności:
1 W widoku, w którym wyświetlany jest model główny i wariant projektu, dodaj opisy i szczegóły, które mają być
wyświetlane w podobnych widokach dla wszystkich wariantów projektu.
2 W widoku aktywnym w obszarze rysunku kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Powiel

widok ➤ (Powiel z uwzględnieniem szczegółów).

Użycie tego narzędzia powoduje utworzenie kopii widoku, z uwzględnieniem opisów i szczegółów. Powtórz tę
czynność, aby utworzyć kopię widoku dla każdego wariantu projektu.

546 | Rozdział 33 Warianty projektu

 3 Przydziel każdy powielony widok innego wariantu projektu. (Zobacz Przydzielanie widoków dedykowanych
do wariantów projektu na stronie 549).
4 Zmień nazwę każdego powielonego widoku, aby wskazywała ona na wariant projektu wyświetlany w danym
widoku. (Zobacz Zmiana nazwy widoków na stronie 825).
5 W widoku dla każdego wariantu projektu zmień opisy i szczegóły, jeśli zachodzi taka potrzeba.
Jeśli do widoku dedykowanego zostanie dodany nowy opis lub szczegóły, będą one wyświetlane jedynie w tym
widoku.

6 (Opcjonalnie) Na potrzeby porównania widoków wariantów projektu dodaj arkusz, a następnie dodaj widoki
do arkusza.
(Zobacz Arkusze na stronie 989).

Usuwanie wariantów projektu i zestawów wariantów

Podczas usuwania pojedynczego wariantu projektu w programie Revit Architecture z projektu usuwane są następujące obiekty:

■ Wszystkie elementy, które należą do usuwanego wariantu projektu.

■ Wszystkie widoki, których właściwość Widoczne w wariancie określa wariant projektu. (Zobacz Usuwanie widoków
skojarzonych z wariantami projektu na stronie 548).

■ (Opcjonalnie) Widoki dedykowane wariantów projektu, tzn. widoki, których ustawienia wariantów projektu uwzględniają
usuwany wariant projektu. (Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na stronie 551). Podczas usuwania
wariantów projektu w programie Revit Architecture wyświetlana jest lista tych widoków dedykowanych. Program Revit
Architecture pozwala zadecydować, czy te widoki mają być usunięte, czy zachowane.

Podczas usuwania zestawu wariantów projektu w programie Revit Architecture usuwane są wszystkie warianty projektu z
tego zestawu, ich elementy oraz skojarzone widoki (tak jak w przypadku usuwania wariantów projektu).
Jeśli użytkownik jest gotowy do włączenia wariantów projektu do modelu głównego, nie należy używać procedury Usuń w
przypadku niepożądanych wariantów. Zamiast tego należy postępować zgodnie z instrukcjami znajdującymi się w sekcji
Włączanie wariantów projektu do modelu głównego na stronie 548.

UWAGA Nie można usunąć wariantu głównego. Aby usunąć wariant główny, należy najpierw zdegradować go do wariantu
drugorzędnego (awansując wariant drugorzędny na główny). Gdy niepożądany wariant jest już wariantem drugorzędnym,
można go usunąć. Zobacz Awansowanie wariantu drugorzędnego na główny na stronie 543. Aby usunąć wariant główny,
który jest jedynym wariantem w zestawie, należy usunąć zestaw wariantów projektu.

Aby usunąć wariant projektu, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu).

2 Jeśli aktualnie edytowany jest wariant projektu, kliknij opcję Zakończ edycję.
3 W oknie dialogowym Warianty projektu wybierz wariant projektu do usunięcia.
4 W obszarze Wariant kliknij polecenie Usuń.
5 Jeśli wariant projektu ma co najmniej jeden dedykowany widok (lub widok, dla którego ustawiono właściwość
Widoczne w wariancie), skojarzone widoki są wyświetlane w oknie dialogowym Usuń przypisane widoki
wariantów. Wykonaj następujące czynności:
a Odznacz pola wyboru dla widoków, których nie chcesz usuwać.
W przypadku tych widoków ustawienia wariantów projektu w oknie dialogowym widoczność/grafika
zostaną zmienione na Automatyczne dla powiązanego zestawu wariantów projektu.

Usuwanie wariantów projektu i zestawów wariantów | 547

 UWAGA Jeśli właściwość widoku Widoczne w wariancie odnosi się do niepożądanego wariantu
projektu, nie można odznaczyć pola wyboru tego widoku w oknie dialogowym Usuń przypisane widoki
wariantów. Jeśli nie chcesz usunąć tego widoku podczas usuwania wariantów projektu, anuluj operację
usuwania. Zmień właściwość Widoczne w wariancie dla tego widoku, aby określić inny wariant projektu
lub Wszystkie. (Zobacz Usuwanie widoków skojarzonych z wariantami projektu na stronie 548). Następnie
powtórz tę procedurę, aby usunąć niepożądany wariant projektu.

b Kliknij przycisk Usuń, aby usunąć wariant projektu i wybrane widoki.

W programie Revit Architecture zostanie usunięty wybrany wariant projektu wraz z wybranymi widokami.

Aby usunąć zestaw wariantów projektu, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu).

2 Jeśli aktualnie edytowany jest wariant projektu, kliknij opcję Zakończ edycję.
3 W oknie dialogowym Warianty projektu wybierz zestaw wariantów projektu do usunięcia.
4 W obszarze Zestaw wariantów kliknij przycisk Usuń.
5 W monicie o potwierdzenie kliknij przycisk Tak.
6 Jeśli warianty projektu w zestawie mają widoki dedykowane (lub widoki, dla których włączono właściwość
Widoczne w wariancie), skojarzone widoki są wyświetlane w oknie dialogowym Usuń przypisane widoki
wariantów. Wykonaj następujące czynności:
a Odznacz pola wyboru dla widoków, których nie chcesz usuwać.

b Kliknij przycisk Usuń, aby usunąć wariant projektu w zestawie i wybrane widoki.

W programie Revit Architecture zostanie usunięty cały zestaw wariantów projektu wraz ze wszystkimi zawartymi
w nim wariantami projektu, ich elementami i wybranymi widokami.

Usuwanie widoków skojarzonych z wariantami projektu

Aby wskazać, że widok ma być usunięty podczas usuwania wariantu projektu, określ dla widoku właściwość Widoczne w
wariancie. Właściwość Widoczne w wariancie umożliwia skojarzenie widoku z konkretnym wariantem projektu, nawet jeśli
ustawienia wariantu projektu tego widoku określają wiele wariantów projektu (po jednym dla każdego zestawu).
Podczas usuwania wariantów projektu w programie Revit Architecture wyświetlana jest lista widoków do usunięcia. Zobacz
Usuwanie wariantów projektu i zestawów wariantów na stronie 547.

Aby ustawić dla widoku właściwość Widoczne w wariancie

1 Z listy rozwijanej Wybór typów na palecie Właściwości wybierz nazwę widoku.
2 W obszarze Grafika znajdź właściwość Widoczne w wariancie.
3 Dla parametru Widoczne w wariancie kliknij kolumnę Wartość i wybierz z listy żądany wariant projektu.
Dla jednego zestawu można wybrać tylko jeden wariant projektu

Włączanie wariantów projektu do modelu głównego

Po wybraniu wariantów projektu do wdrożenia można ją włączyć do modelu głównego i usunąć pozostałe warianty, które są
już niepotrzebne.

548 | Rozdział 33 Warianty projektu

 UWAGA Zaakceptowanie wariantu głównego spowoduje usunięcie wszystkich wariantów drugorzędnych i zestawu
wariantów projektu. Tę czynność można cofnąć, ale najpierw należy sprawdzić, czy pozostałe warianty nie są już potrzebne.
Przed kontynuowaniem zaleca się wykonanie kopii zapasowej projektu.

Aby włączyć wariant projektu do modelu głównego, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Warianty projektu ➤ (Warianty projektu).

2 Jeśli aktualnie edytowany jest wariant projektu, kliknij opcję Zakończ edycję.
3 W oknie dialogowym Warianty projektu wybierz zestaw wariantów projektu zawierający żądany wariant.
4 Jeśli żądany wariant jest wariantem drugorzędnym, wybierz z listy ten wariant projektu i kliknij przycisk Uczyń
wariantem głównym, aby awansować go na wariant główny.
5 W obszarze Zestaw wariantów kliknij przycisk Zaakceptuj wariant główny, aby włączyć wariant główny do
modelu głównego.
Program Revit Architecture wyświetli monit o potwierdzenie tej czynności.

6 Kliknij przycisk Tak.

W programie Revit Architecture wariant główny zostanie włączony do modelu głównego, a zestaw wariantów
projektu zostanie usunięty.

7 Kliknij przycisk Zamknij.

Aby cofnąć tę czynność, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij przycisk (Cofnij).

Wyświetlanie wariantów projektu

Podczas tworzenia zestawu wariantów projektu w programie Revit Architecture we wszystkich widokach projektu domyślnie
wyświetlany jest model główny i wariant główny. Aby wyświetlić warianty drugorzędne z modelem głównym, należy wykonać
jedną z poniższych czynności:

■ Edytuj wariant.

■ Zmień ustawienia wyświetlania wariantów dla widoku.

■ Przydziel widoki dedykowane do wariantów projektu.

Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu

Aby wyświetlić warianty drugorzędne z modelem głównym, należy utworzyć powielone widoki dedykowane tym wariantom.
Widoki te są nazywane widokami dedykowanymi. W widoku dedykowanym jest zwykle wyświetlany określony wariant
projektu dla każdego zestawu.
Do określonego wariantu projektu można przydzielić wszystkie rodzaje widoków (także zestawienia). Można na przykład
utworzyć jedno zestawienie dla wariantu głównego i inne zestawienie dla wariantu drugorzędnego. Każde zestawienie będzie
zawierać elementy z modelu głównego, jak również elementy z określonego wariantu projektu.

Aby utworzyć widok dedykowany, wykonaj następujące czynności:

1 Otwórz widok, który chcesz przydzielić do wariantów projektu.
Domyślnie w widoku wyświetlany jest wariant główny z modelem głównym.

Wyświetlanie wariantów projektu | 549

 2 W przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku i wykonaj następujące czynności:
Jeśli chcesz powielić widok i... wtedy...

uwzględnić tylko elementy modelu, bez opisów i kliknij polecenie Powiel widok ➤ Powiel.
szczegółów,

uwzględnić elementy modelu oraz opisy i szczegóły z kliknij polecenie Powiel widok ➤ Powiel ze szczegółami.
oryginalnego widoku,

W programie Revit Architecture zostanie utworzony powielony widok.

3 Zmień nazwę duplikatu widoku na taką, która wskazuje warianty projektu wyświetlane w tym widoku.
Na przykład nazwy poniższych widoków 3D wskazują warianty projektu, które będą wyświetlane w każdym
widoku. (Zobacz Zmiana nazwy widoków na stronie 825).

4 Określ warianty projektu dla widoku w następujący sposób:

a W przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę powielonego widoku i wybierz opcję
Właściwości.

b Na palecie Właściwości, w polu Nadpisania widoczności/grafiki kliknij opcję Edytuj.

W oknie dialogowym Widoczność wyświetlana jest karta Warianty projektu. Zawiera ona listę wszystkich
zestawów wariantów projektu, a dla każdego zestawu wskazywany jest wariant projektu aktualnie
wyświetlany w widoku.
Wartość Automatyczne wskazuje, że:
■ Jeśli nie jest edytowany wariant projektu, w widoku wyświetlany jest wariant główny.

■ Jeśli wariant projektu jest edytowany, w widoku wyświetlana jest aktywny wariant.

c Dla każdego zestawu wariantów projektu należy wybrać wariant, który ma być wyświetlany w tym widoku.
Jeśli utworzono wiele zestawów wariantów projektu, w widoku wyświetlany jest jeden wariant dla każdego
zestawu.

W widoku wyświetlany jest model główny i wybrany wariant projektu dla każdego zestawu.

5 Powtórz czynności opisane w punktach 2–4 dla każdej kombinacji wariantów projektu, które mają być wyświetlane
w pojedynczych widokach.
W przypadku każdego widoku dedykowanego można teraz wykonać następujące czynności:

■ Zmodyfikować widok, na przykład aby dodać opisy i szczegóły wariantów projektu. Zobacz Opisy na stronie 895.

■ Zmodyfikować wariant projektu. Zobacz Edycja wariantów projektu na stronie 541.

■ Umieścić widok na arkuszu, aby przedstawić warianty projektu klientom. Zobacz Arkusze na stronie 989.

Tematy pokrewne

■ Etykiety widoków w widokach dedykowanych dla wariantów projektu na stronie 551

■ Usuwanie widoków skojarzonych z wariantami projektu na stronie 548

550 | Rozdział 33 Warianty projektu

Wyświetlanie modelu głównego bez wariantów projektu
Aby wyświetlić tylko model główny, bez wariantów projektu, utwórz pusty wariant projektu i ustaw go jako główny. (Zobacz
Dodawanie wariantów projektu na stronie 540). Jeśli używanych jest wiele zestawów wariantów projektu, utwórz pusty wariant
dla każdego zestawu i ustaw go jako wariant główny dla każdego zestawu.
Domyślnie we wszystkich widokach projektu wyświetlany będzie wtedy tylko model główny. Aby wyświetlić pozostałe warianty
projektu, zobacz Wyświetlanie wariantów projektu na stronie 549.

Wyświetlanie wielu wariantów projektu

W widoku projektu można wyświetlić tylko jeden wariant projektu dla każdego zestawu. Aby przeglądać i porównywać
warianty projektu wyświetlane jedna obok drugiej, przydziel widok dedykowany do każdego wariantu projektu. (Zobacz
Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu na stronie 549). Następnie umieść widoki na arkuszu. (Zobacz
Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992).

Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku

1 Otwórz widok projektu, w którym ma być wyświetlany lub edytowany wariant projektu.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 W oknie dialogowym widoczność/grafika kliknij kartę Warianty projektu.
Karta zawiera listę wszystkich zestawów wariantów projektu, a dla każdego zestawu wskazywany jest wariant
aktualnie wyświetlany w widoku.
Wartość Automatyczne wskazuje, że:
■ Jeśli nie jest edytowany wariant projektu, w widoku wyświetlany jest wariant główny.

■ Jeśli wariant projektu jest edytowany, w widoku wyświetlana jest aktywny wariant.

4 Jeśli nie wybrano żądanych wariantów projektu, wybierz odpowiedni wariant projektu dla każdego zestawu i
kliknij przycisk OK.
Widok będzie teraz widokiem dedykowanym dla wybranych wariantów projektu.

Etykiety widoków w widokach dedykowanych dla wariantów projektu

Etykiety widoków to symbole reprezentujące inne widoki lub rysunki, takie jak rzędne, odwołania i przekroje. Na przykład
na rzucie poniższy symbol wskazuje rzędną. (Aby uzyskać więcej informacji na temat etykiet widoków, zobacz Ustawienie
kart Widok przekroju, Widok elewacji i Widok odwołania na stronie 870).

Można kontrolować widoczność tych etykiet w widokach w oparciu o warianty projektu. Na przykład jeśli przekrój jest
stosowany tylko do Wariantu 1, etykieta przekroju nie powinna być wyświetlana w widoku dedykowanym Wariantowi 2.
Widoczność etykiety widoku jest określana przez właściwość Widoczne w wariancie.

■ Jeśli widok jest tworzony podczas edytowania modelu głównego, parametr Widoczne w wariancie (dla etykiety widoku)
jest ustawiony na wartość Wszystkie. Etykieta jest widoczna w widoku dla wszystkich wariantów projektu.

Wyświetlanie modelu głównego bez wariantów projektu | 551

 ■ Jeśli widok jest tworzony podczas edytowania wariantu projektu, właściwość etykiety widoku Widoczne w wariancie jest
ustawiona jako aktywny wariant. Jeśli wartość parametru Widoczne w wariancie zostanie zmieniona, etykieta widoku
będzie widoczna tylko w widokach dla wybranego wariantu.

Na przykład w przypadku tworzenia rzędnej w celu wyświetlenia określonego wariantu projektu można określić widoczność
etykiety rzędnej w rzucie dedykowanym dla wariantów projektu.

Zmiana widoczności etykiety widoku dla wariantów projektu

1 Otwórz widok projektu, w którym wyświetlana jest etykieta widoku.
2 Sprawdź ustawienia wariantów projektu dla widoku. (Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla
widoku na stronie 551). Dla zestawu wariantów projektu wybierz wariant projektu, który ma być przypisany do
etykiety widoku.
3 W widoku projektu wybierz etykietę widoku, aby wyświetlić jej właściwości na palecie Właściwości.

UWAGA Jeśli właściwość Widoczne w wariancie nie jest wyświetlana na palecie Właściwości, możliwe, że
nie została wybrana etykieta całego widoku. Zobacz Wybieranie etykiet widoków na stronie 871.

4 Dla właściwości Widoczne w wariancie wykonaj następujące czynności:

Jeśli chcesz... wtedy...

ustawić widoczność etykiety widoku dla wszystkich wybierz opcję Wszystkie.

wariantów projektu

ustawić widoczność etykiety widoku tylko dla jednego wybierz ten wariant projektu.
wariantu projektu

Uwagi dotyczące używania wariantów projektu

W poniższych tematach znajdują się ważne informacje dotyczące pracy z wariantami projektu.

Elementy nieobecne dla wariantów projektu

Poziomy: Nie można dodawać poziomów do wariantów projektu. Jeśli podczas edytowania wariantów projektu do modelu
budynku zostanie dodany poziom, zostanie on dodany do modelu głównego w programie Revit Architecture. Poziom jest
wyświetlany w kolorze szarym, co wskazuje, że nie jest on częścią wariantów projektu. (Zobacz Półcienie/podrys na stronie
1600).
Widoki: Nie można dodawać widoków do wariantów projektu. Można jednak przydzielać widoki dedykowane do wariantów
projektu.
Opisy i szczegóły: Elementów specyficznych dla widoku (takich jak opisy i szczegóły) nie można dodawać do wariantów
projektu. Elementy specyficzne dla widoku należą do widoków, w których zostały utworzone.
Jeśli element specyficzny dla widoku zostanie dodany podczas edytowania wariantów projektu, w programie Revit Architecture
element ten zostanie dodany do bieżącego widoku, a nie do wariantów projektu. Element specyficzny dla widoku jest wyświetlany
w kolorze szarym, co wskazuje, że nie jest on częścią wariantów projektu. Aby wyświetlić element charakterystyczny dla widoku
i wariant projektu, zmień ustawienia wariantów projektu dla widoku. (Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla
widoku na stronie 551).
Aby dodać opis lub szczegóły do wariantu projektu, przydziel widok dedykowany do wariantu. Następnie dodaj do tego widoku
opisy i szczegóły. (Zobacz Dodawanie opisów i szczegółów do wariantów projektu na stronie 546). Elementy specyficzne dla

552 | Rozdział 33 Warianty projektu

 widoku mogą odnosić się do elementów w wariancie projektu. Można, na przykład, wymiarować elementy w wariancie
projektu.

Tworzenie odniesień do elementów w wariantach projektu

W programie Revit Architecture elementy mogą odnosić się do siebie nawzajem na wiele sposobów, w tym:

■ Wiązania bezpośrednie (na przykład zablokowane dopasowania i wymiary) zapewniają, że zdefiniowane zależności zostaną
utrzymane. Konflikty są źródłem błędów i muszą zostać rozwiązane.

■ Wiązania luźne (takie jak niezablokowane wymiary i dopasowania) są często utrzymywane, o ile nie pojawi się konflikt.
W przypadku wystąpienia konfliktu te wiązania mogą zostać usunięte bez powiadomienia.

■ Wiązania pozorne (takie jak ściana dołączona do dachu lub dwie ściany połączone w narożniku) są także utrzymywane,
o ile nie wystąpi konflikt.

W przypadku wiązań bezpośrednich i pozornych wymagane jest przekazywanie informacji pomiędzy elementami. Oznacza
to, że elementy muszą się do siebie wzajemnie odnosić.
Podczas tworzenia odniesień między elementami w wariantach projektu, skorzystaj z poniższych wskazówek:
■ Elementy w modelu głównym i wariancie głównym mogą się do siebie wzajemnie odnosić.

■ Elementy w wariancie drugorzędnym mogą odnosić się do elementów w modelu głównym. Zobacz Wybieranie elementów
w wariantach projektu i modelu głównym na stronie 545.

■ Elementy w modelu głównym nie mogą odnosić się do elementów w wariancie drugorzędnym. Dlatego elementy w modelu
głównym nie zmieniają swojego kształtu ani właściwości, kiedy edytowany jest wariant drugorzędny. Jeśli na przykład
narysujesz cztery ściany w modelu głównym, a następnie narysujesz dach w wariancie drugorzędnym, ściany nie są
odtwarzane i podłączane do dachu.

■ Jeśli elementy modelu głównego muszą odnosić się do elementów w wariantach drugorzędnych i być aktualizowane razem
z tymi elementami, przenieś elementy modelu głównego do każdego wariantu projektu (lub wybranych wariantów) w
zestawie wariantów projektu. Następnie edytuj każdy wariant projektu w celu zmodyfikowania tych elementów dla każdego
projektu odpowiednio do potrzeb. Zobacz Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu
na stronie 543.

■ Elementy specyficzne dla widoku mogą odnosić się do elementów w wariantach projektu. Można, na przykład, zwymiarować
elementy w widoku dedykowanym wariantów projektu. Zobacz Dodawanie opisów i szczegółów do wariantów projektu
na stronie 546.

Elementy współzależne w wariantach projektu

Elementy zależne od innego elementu muszą znajdować się w tej samego wariantu projektu. Elementy współzależne obejmują
następujące elementy:

■ Elementy wstawiane przecinające obiekty nadrzędne (takie jak okna w ścianach lub świetliki w dachach)

■ Wyciągnięcia po ścieżce i ich obiekty nadrzędne (takie jak przeciągnięcia ścian i ściany)

■ Powierzchnie terenu i płyty pod budynkami.

■ Pola ścian osłonowych, szprosy i siatki

Dodanie obiektu nadrzędnego do wariantów projektu powoduje automatycznie dołączenie elementu podrzędnego. W przypadku
próby dodania elementu podrzędnego bez obiektu nadrzędnego w programie Revit Architecture wyświetlane jest ostrzeżenie,
że obiekt nadrzędny również musi być dodany.

Tworzenie odniesień do elementów w wariantach projektu | 553

 Podczas tworzenia grup lub szyków, wybrane elementy muszą znajdować się w aktywnym wariancie. Jeśli żaden wariant
projektu nie jest aktywny, elementy muszą znajdować się modelu głównym.
W przypadku dodawania elementów do grupy elementy te muszą znajdować się w tej samego wariantu projektu, co grupa.

Warianty projektu i pomieszczenia

Pomieszczenie jest elementem modelu, zatem można dodawać pomieszczenia do wariantów projektu. Ogólną zasadą jest, że
obwód, powierzchnia i kubatura pomieszczenia są określane przez elementy ograniczające pomieszczenie dostępne dla tego
wariantu. Te elementy ograniczające pomieszczenie obejmują elementy w modelu głównym, elementy w wariantach głównych
innych zestawów wariantów oraz elementy w samym wariancie drugorzędnym. Jednak pomieszczenie w wariancie drugorzędnym
nie może odnosić się do elementów zdefiniowanych w innych wariantach drugorzędnych.
Do elementów ograniczających pomieszczenie mogą należeć ściany, linie separacji pomieszczeń, dachy, podłogi, sufity, słupy
i systemy elementów ścian osłonowych, dla których włączono właściwość Definiuje pomieszczenie. (Zobacz Pomieszczenia
na stronie 443 i Elementy ograniczające pomieszczenie na stronie 448).
Więcej informacji na temat błędów związanych z pomieszczeniami w wariantach projektu znajduje się w sekcjach Konflikt
wariantów między pomieszczeniami na stronie 559 i Konflikt wariantów pomieszczeń na stronie 559.

Powierzchnie i obwody pomieszczeń dla wariantów projektu

Podczas określania obwodu i powierzchni pomieszczenia w programie Revit Architecture używane są następujące reguły:

■ Pomieszczenie umieszczone w wariancie projektu jest definiowane przez elementy ograniczające pomieszczenie w tym
wariancie, w modelu głównym i w wariantach głównych innych zestawów wariantów. Dla pomieszczenia ignorowane są
ściany i linie separacji pomieszczeń należące do wariantów drugorzędnych.

■ Pomieszczenie umieszczone w wariancie projektu jest definiowane przez elementy ograniczające pomieszczenie w tym
wariancie, w modelu głównym i w wariancie głównym innych zestawów wariantów. Dla pomieszczenia ignorowane są
ściany i linie separacji pomieszczeń należące do wariantów drugorzędnych innych zestawów wariantów.

Jeśli kształt, wielkość i lokalizacja pomieszczenia jest taka sama w różnych wariantach, a właściwości przypisane do pomieszczenia
mają być takie same dla wszystkich wariantów, zachowaj pomieszczenie w modelu głównym.
Jeśli pomieszczenie ma mieć inny kształt, inną wielkość lub inne położenie w każdym wariancie projektu lub ma mieć różne
właściwości (na przykład użytkowanie) w każdym wariancie projektu, dodaj pomieszczenie do każdego wariantu projektu w
zestawie. Aby to zrobić, użyj jednej z poniższych metod:

■ Przenieś istniejące pomieszczenie z modelu głównego do jednej lub kilku wariantów projektu w zestawie. (Zobacz
Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu na stronie 543).

■ Użyj narzędzi Kopiuj wyrównane i Wklej wyrównane, aby kopiować pomieszczenie między wariantami projektu (podobnie
jak za pomocą techniki opisanej w sekcji Przenoszenie elementów z jednego wariantu projektu do innego na stronie 544).

Jeśli kształt, wielkość lub położenie pomieszczenia mają być różne w różnych wariantach projektu dla wielu zestawów wariantów,
wykonaj następujące czynności:

1 W modelu głównym użyj linii separacji pomieszczeń, aby podzielić przestrzeń na kilka pomieszczeń. (Nie należy jednak
dodawać elementów pomieszczenia do modelu głównego).

2 Dla każdego z tych pomieszczeń utwórz jeden zestaw wariantów.

3 W wariantach projektu dla zestawu dodaj pomieszczenia.

Następnie można utworzyć widoki dedykowane, aby wyświetlać różne kombinacje wariantów projektu z każdego zestawu.
(Zobacz Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu na stronie 549).

554 | Rozdział 33 Warianty projektu

Zestawienia pomieszczeń dla wariantów projektu
Podczas tworzenia nowego widoku, na przykład zestawienia pomieszczeń, domyślnie ustawienia wariantów projektu dla
widoku są definiowane jako Automatyczne. (Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na stronie 551).
W związku z tym zestawienie pomieszczeń zawiera listę wszystkich pomieszczeń w modelu głównym i wszystkich wariantów
głównych.
Aby utworzyć zestawienie pomieszczeń dla wariantów projektu, utwórz widok zestawienia i przydziel go jako widok dedykowany
do wariantów projektu. (Zobacz Przydzielanie widoków dedykowanych do wariantów projektu na stronie 549 i Tworzenie
zestawienia lub ilości na stronie 786). Zestawienie pomieszczeń będzie zawierać listę wszystkich pomieszczeń w modelu głównym
i w określonych wariantach projektu dla każdego zestawu wariantów.

Etykiety pomieszczeń dla wariantów projektu

Pomieszczenie jest elementem modelu. Pomieszczenie można dodać do wariantów projektu. Etykieta pomieszczenia jest
jednak elementem opisu specyficznym dla widoku. Po dodaniu etykiety do pomieszczenia, które jest częścią wariantów
projektu, etykieta pomieszczenia jest częścią widoku, a nie częścią wariantów projektu.
W programie Revit Architecture automatycznie wyświetlane są etykiety pomieszczenia dla pomieszczeń dodawanych do
wariantów projektu. Jeśli później zostanie utworzony widok dedykowany dla tego wariantu projektu, etykiety pomieszczeń
będą wyświetlane, jeśli widok zostanie utworzony poprzez kliknięcie kolejno karty Widok ➤ panelu Utwórz ➤ listy rozwijanej

Powiel widok ➤ (Powiel z uwzględnieniem szczegółów).

Jeśli etykiety pomieszczeń nie są wyświetlane w widoku dedykowanym (na przykład z powodu utworzenia widoku poprzez
kliknięcie kolejno karty Widok ➤ panelu Utwórz ➤ listy rozwijanej Powiel widok ➤ Powiel), można je dodać do widoku.
Zobacz Dodawanie etykiety do pomieszczenia na stronie 452.

Kubatury pomieszczeń dla wariantów projektu

Podczas używania wariantów projektu w programie Revit Architecture obliczane są kubatury pomieszczeń przy użyciu
następujących reguł:

■ W celu określenia obwodu pomieszczenia w programie Revit Architecture używane są ściany i linie separacji pomieszczeń,
które ograniczają pomieszczenie w wariancie projektu. (Zobacz Warianty projektu i pomieszczenia na stronie 554).

■ W celu określenia górnej i dolnej obwiedni pomieszczenia w programie Revit Architecture używane są sufity i podłogi
zdefiniowane w bieżącym wariancie projektu, w wariantach głównych innych zestawów wariantów i w modelu głównym.

Warianty projektu i pomieszczenia | 555

Warianty projektu i zadania
Aby członkowie zespołu mogli pracować nad różnymi częściami projektu w tym samym czasie, należy włączyć funkcję
współdzielenia pracy. Dla projektu z włączonym współdzieleniem pracy wszystkie warianty projektu i zestawy wariantów
projektu dołączone są jako zadanie Standardy projektu o nazwie Warianty projektu. (Zobacz Konfigurowanie zadań na stronie
1251).
Aby edytować element w wariancie projektu, element i jego wariant projektu muszą być dostępne do edycji. Zobacz
Wypożyczanie elementów na stronie 1257.

Warianty projektu i analiza powierzchni

Nie możesz dodawać projektów powierzchni do wariantów projektu. Aby wykonać analizę powierzchni w różnych wariantach
projektu, należy utworzyć wiele projektów powierzchni. Utwórz rzut powierzchni dla każdego projektu powierzchni i ustaw
widoczność rzutu powierzchni, tak aby żądane warianty były widoczne. Podczas edytowania modelu głównego utwórz wszystkie
obwiednie obliczonej powierzchni oraz etykiety w tym widoku rzutu powierzchni.
Aby uzyskać więcej informacji na temat analizy powierzchni, zobacz Projekty powierzchni na stronie 476.

Warianty projektu i połączenia ścian

Dostosowywanie połączeń pomiędzy ścianami w modelu głównym i ścianami w wariancie głównym działa w taki sam sposób,
jak w przypadku, gdy wszystkie ściany znajdują się w modelu głównym. Aby uniknąć nieprawidłowych połączeń ścian między
modelem głównym i wariantami drugorzędnymi, przesuń ścianę z głównego modelu do zestawu wariantów projektu. Zobacz
Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu na stronie 543.
Ściany w modelu głównym

Ściana dodana do wariantu głównego; połączenie zostaje wyczyszczone dokładnie

556 | Rozdział 33 Warianty projektu

 Ściana w wariancie drugorzędnym połączona z modelem głównym

Aby uniknąć powyższego problemu z połączeniami ścian w wariancie drugorzędnym, dodaj ścianę poziomą do tego wariantu.
Połączenie ściany jest wówczas dostosowywane poprawnie, tak jak pokazano na rysunku. Zobacz Praca z połączeniami ścian
na stronie 229.

Diagnozowanie problemów z wariantami projektu

W poniższych tematach zawarte są uwagi dotyczące problemów, błędów i ostrzeżeń, które mogą pojawić się podczas pracy z
wariantami projektu.

Elementy w modelu głównym zostaną usunięte

Problem: Ten błąd może wystąpić podczas próby awansowania wariantu drugorzędnego na główny. Element (lub wymiar,
albo inny obiekt) w modelu głównym powoduje konflikt z obiektem w wariancie drugorzędnym, która jest awansowana.
Rozwiązanie:

1 W oknie dialogowym błędu kliknij przycisk Rozwiń, aby rozwinąć komunikat o błędzie, co pozwoli zidentyfikować
obiekty wywołujące błąd.

2 Zaznacz pola wyboru dla obiektów.

3 W dolnej części okna dialogowego informującego o błędzie kliknij przyciski Usuń i Uczyń wariantem głównym.

Ta procedura zwykle pozwala rozwiązać konflikty przez usunięcie obiektów i zastąpienie ich takimi samymi lub podobnymi
obiektami zdefiniowanymi w wariancie projektu właśnie awansowanej na główną. Jeśli problemy nadal występują, skontaktuj
się z asystą techniczną.

Diagnozowanie problemów z wariantami projektu | 557

Podświetlone elementy nakładają się
Problem: To ostrzeżenie może zostać wyświetlone podczas kopiowania elementu z modelu głównego do wariantów projektu.
W tym przypadku element istnieje w modelu głównym i w wariancie projektu. W związku z tym te dwa elementy nakładają
się.
Rozwiązanie: Aby rozwiązać ten problem, usuń element z modelu głównego lub z wariantów projektu.
Jeśli próbowano przenieść element z modelu głównego do wariantów projektu, należy wyciąć element z modelu (zamiast go
kopiować) lub użyć narzędzia Dodaj do zestawu. Zobacz Przenoszenie elementów z jednego wariantu projektu do innego na
stronie 544 lub Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu na stronie 543.

Nieprawidłowe połączenia ścian

Problem: Ściany w modelu głównym mogą być połączone ze ścianami w wariancie głównym. Ściany znajdujące się w modelu
głównym nie mogą być połączone ze ścianami w wariancie drugorzędnym.
Rozwiązanie: Jeśli połączenia ścian zachowują się niezgodnie z oczekiwaniami, należy rozważyć możliwość przeniesienia
ścian z modelu głównego do jednego lub kilku wariantów drugorzędnych.
Zobacz Warianty projektu i połączenia ścian na stronie 556 i Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów
projektu na stronie 543.

Elementy wstawiane w wariantach projektu

Problem: Wyświetlany jest następujący komunikat: Element wstawiany w wariancie projektu nie może być elementem
podrzędnym elementu w modelu głównym.
Ten błąd pojawia się podczas próby dodania komponentu podrzędnego do wariantów projektu bez jego obiektu nadrzędnego.
Aby komponent podrzędny mógł być częścią wariantów projektu, jego obiekt nadrzędny również musi być częścią wariantów
projektu. Obiekt nadrzędny nie może należeć do modelu głównego. Na przykład nie można dodać okna do wariantów projektu,
jeśli ściana nadrzędna nie jest częścią tego wariantu projektu. Nie można dodać świetlika do wariantów projektu, jeśli dach
nadrzędny nie jest częścią tego wariantu projektu.
Błąd może także wystąpić podczas próby przeniesienia komponentu podrzędnego z modelu głównego do wariantów projektu
bez jego obiektu nadrzędnego. (Zobacz Elementy współzależne w wariantach projektu na stronie 553 i Przenoszenie
komponentów do innych obiektów nadrzędnych na stronie 279).
Rozwiązanie: Aby rozwiązać ten problem, przenieś element nadrzędny do wariantów projektu. Można będzie wtedy dodać
komponent podrzędny do wariantów projektu. Zobacz Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów
projektu na stronie 543.
Jeśli wybrany wariant projektu zostanie później włączony do modelu głównego, element nadrzędny ponownie stanie się częścią
modelu głównego. Zobacz Włączanie wariantów projektu do modelu głównego na stronie 548.

Żaden z utworzonych elementów nie jest widoczny w tym widoku

Problem: Ten błąd występuje podczas próby dodania elementu do wariantów projektu, jeśli element nie będzie widoczny w
bieżącym widoku. Może być to spowodowane ustawieniami widoczności elementów dla widoku lub ustawieniami wariantów
projektu dla widoku.
Rozwiązanie: Aby rozwiązać ten problem, skorzystaj z poniższych sposobów:

■ Sprawdź widoczność elementów w widoku.

Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika). Na kartach Kategorie modeli i Kategorie
opisów sprawdź ustawienia widoczności dla typów dodanych elementów. Jeśli widoczność dla tych elementów jest

558 | Rozdział 33 Warianty projektu

 wyłączona, zaznacz pole wyboru Widoczność, aby te elementy były widoczne. Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki
w widokach projektu na stronie 809.

■ Sprawdź ustawienia wariantów projektu dla widoku.

Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika). Na karcie Warianty projektu sprawdź
ustawienia dla każdego zestawu wariantów projektu. Jeśli nie są one ustawione na wartość Automatyczne lub na wariant
aktywny, zmień ustawienia. Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na stronie 551.

Żadnego z wybranych elementów nie można dodać do tego zestawu wariantów

Problem: Ten błąd występuje podczas próby przeniesienia elementu z modelu głównego do jednej lub kilku wariantów
projektu.
Rozwiązanie: Rozwiń komunikat o błędzie, aby określić dokładniej jego przyczynę i możliwe rozwiązania.

Konflikt wariantów między pomieszczeniami

Problem: To ostrzeżenie jest wyświetlane w następujących przypadkach:

■ Do wariantu głównego dodano pomieszczenie, a w modelu głównym w tym samym miejscu już znajduje się pomieszczenie.

■ Do modelu głównego dodano pomieszczenie, a w wariancie głównym w tym samym miejscu już znajduje się pomieszczenie.

Rozwiązanie: Aby rozwiązać ten problem, usuń pomieszczenie z modelu głównego lub z wariantu głównego. Jeśli pomieszczenie
powinno być zdefiniowane w wariancie głównym, a nie w modelu głównym, zobacz Przenoszenie elementów z modelu
głównego do zestawu wariantów projektu na stronie 543.

Konflikt wariantów pomieszczeń

Problem: Ten komunikat jest wyświetlany w obszarze rysunku, gdy występuje konflikt między pomieszczeniami w modelu
głównym i pomieszczeniami w drugorzędnego wariantu projektu.
Jeśli na przykład model główny zawiera pomieszczenia, które umieścisz w tym samym miejscu w wariancie projektu, obwiednie
pomieszczeń w modelu głównym mogą nakładać się na obwiednie pomieszczeń w wariancie projektu.
Załóżmy na przykład, że model główny zawiera następujące pomieszczenie.

Po dodaniu pomieszczenia do wariantu projektu etykieta pomieszczenia informuje o konflikcie wariantów.

Żadnego z wybranych elementów nie można dodać do tego zestawu wariantów | 559
 UWAGA Jeśli utworzono zestawienie pomieszczeń, w kolumnie Powierzchnia pomieszczenia również wyświetlany jest
Konflikt wariantów.

Aby poznać przyczynę konfliktu wariantów, wybierz etykietę pomieszczenia znajdującą się na rzucie lub przejdź do zestawienia
pomieszczeń i zaznacz komórkę w wierszu, w którym występuje konflikt. Następnie kliknij kolejno kartę Modyfikuj | etykiety

pomieszczeń ➤ panel Ostrzeżenie ➤ (Pokaż powiązane ostrzeżenia). Wyświetlone zostanie ostrzeżenie, które można
rozwinąć, aby przeczytać o przyczynach konfliktu i możliwościach jego rozwiązania.
Rozwiązanie: Aby zlikwidować konflikty pomieszczeń w wariantach, dodaj model główny powodujący konflikt do zestawu
wariantów projektu. Spowoduje to usunięcie pomieszczenia z modelu głównego i tym samym zlikwidowanie konfliktu. Zobacz
Przenoszenie elementów z modelu głównego do zestawu wariantów projektu na stronie 543.

560 | Rozdział 33 Warianty projektu

Modelowanie
konstrukcyjne 34
W tej sekcji są zawarte informacje dotyczące różnych narzędzi konstrukcyjnych i elementów dostępnych w programie Revit Architecture.

Wczytywanie rodzin elementów konstrukcyjnych

Po wczytaniu rodzin konstrukcyjnych w programie Revit Architecture dostępny jest katalog typów, pomagający w procesie
wyboru rodziny. Możesz przejrzeć dane i wczytać tylko konkretny typ rodziny, który jest wymagany w projekcie. Pozwala to
zmniejszyć wielkość projektu i skraca listę rozwijaną Wybór typów podczas wybierania typów konstrukcyjnych. Na przykład
po wczytaniu całej rodziny kanału C, aby dokonać wyboru, należy przewinąć listę kilkudziesięciu typów kanału C. Wybór
można uprościć, wczytując jeden typ kanału C, na przykład C15x40.
Po wczytaniu rodzina zostanie zapisana razem z projektem.

Wczytywanie rodzin konstrukcyjnych

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ Wczytaj rodzinę.
2 Przejdź do katalogu zawierającego plik, który ma zostać otwarty, lub użyj biblioteki internetowej rodzin programu
Revit. Zobacz Otwieranie plików pochodzących z biblioteki internetowej na stronie 84.
Domyślnie w oknie są wyświetlane typy w formacie plików RFA.

3 Wybierz plik rodziny konstrukcyjnej.

Katalog typów dostępny w lewym dolnym rogu zostaje zapełniony typami rodzin.

4 W Katalogu typów z kolumny Typ wybierz typ lub typy rodzin, które chcesz wczytać. Przytrzymując klawisz
Ctrl podczas zaznaczania można wybrać wiele typów. Listę typów można także przefiltrować, wybierając określone
parametry z listy dostępnej w górnej części każdego słupa.
5 Kliknij przycisk Otwórz.
6 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz nową rodzinę, która została wczytana, i umieść ją w oknie dokumentu.

Słupy konstrukcyjne
Słupy konstrukcyjne są używane do modelowania pionowych elementów nośnych w budynku. Mimo że słupy konstrukcyjne
dzielą wiele właściwości ze słupami architektonicznymi, to te pierwsze mają dodatkowe właściwości definiowane przez ich
konfigurację i normy branżowe.

561
 Słupy konstrukcyjne różnią się od słupów architektonicznych również działaniem.
Elementy konstrukcyjne, takie jak belki, zastrzały, stopy fundamentowe są łączone z słupami konstrukcyjnymi, ale nie są
łączone z słupami architektonicznymi.
Zazwyczaj rysunki lub modele otrzymywane od architekta mogą zawierać siatkę i słupy architektoniczne. Słupy konstrukcyjne
należy tworzyć, umieszczając każdy z nich ręcznie lub za pomocą narzędzia W punktach przecięcia osi konstrukcyjnych, aby
dodać słup do wybranych przecięć linii siatki.
Słupy konstrukcyjne mogą być tworzone w rzucie lub widokach 3D.
Dodawanie słupów w widoku 3D

Pomocne jest skonfigurowanie siatki przed dodaniem słupów konstrukcyjnych, ponieważ są one przyciągane do linii siatki
(zobacz Dodawanie osi na stronie 98).

562 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Wycinek osi do umieszczania elementów konstrukcyjnych

Linie osi stanowią także pionowe płaszczyzny dla zastrzałów. Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel
Odniesienie ➤ Siatka.
Można umieszczać słupy konstrukcyjne, które zostaną dołączone do innych elementów konstrukcyjnych. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Dołączanie słupów na stronie 282.

Tworzenie rodziny słupów konstrukcyjnych

Utwórz rodzinę kolumn przez określenie wyglądu kolumny w rzucie, elewacji i widoku 3D.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tworzenia rodziny, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Poniższy rysunek pokazuje jak słup może wyglądać w widoku 3D.
Widok 3D
kolumny
konstrukcyjnej

Tworzenie rodziny słupów konstrukcyjnych | 563

Rozpoczynanie tworzenia rodziny słupów konstrukcyjnych
Rozpoczynając tworzenie rodziny słupów, można zobaczyć jeden z trzech widoków: widok przedniej elewacji etykiety niższego
poziomu odniesienia i etykiety wyższego poziomu odniesienia z płaszczyznami odniesienia, rzut z płaszczyznami odniesienia
i dwoma zestawami wymiarów równości oraz widok 3D. Można rozpocząć tworzenie geometrii w dowolnym widoku. W
każdym z tych widoków można zdefiniować geometrię. Można dodać całkowity wymiar szerokości i głębokości do rzutu i go
sparametryzować. Jest to przydatne, jeśli chce się mieć listę kolumn o różnych wielkościach.
Kiedy tworzy się kolumnę, program Revit Architecture automatycznie dodaje symbol kontrolki obrotu do lewego dolnego
narożnika geometrii w rzucie. Zauważy się go po dodaniu kolumny do projektu. Można obracać kolumnę w rzucie, klikając
narzędzie Zmień i wybierając geometrię kolumny, a następnie przeciągając kontrolki (strzałki) obrotu.
Poniższa procedura jest ogólną metodą tworzenia rodziny słupów. Postępowanie może się różnić w zależności od założeń
projektowych.

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

2 W oknie dialogowym Otwórz, wybierz plik column.rft z folderu Templates i kliknij przycisk Otwórz.
3 Utwórz geometrię rodziny. Aby uzyskać więcej informacji na temat geometrii bryły, zobacz Tworzenie geometrii
bryły i wycięcia na stronie 1408.
4 Można sparametryzować dowolne dodane wymiary stałe. Umieść wskaźnik myszy ponad tekstem wymiaru i
kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij przycisk Edytuj etykietę i wpisz nazwę dla wymiaru. Ta nazwa
pojawia się we właściwościach rodziny. Można modyfikować nazwę, aby zmienić wszystkie wystąpienia tego
typu rodziny w projekcie lub można użyć jej do utworzenia innych typów rodziny o różnych wielkościach.
5 Ustaw płaszczyzny odniesienia i narysuj linie właściwości dla właściwości Określa punkt wstawienia i Jest
odniesieniem.

6 Zapisz rodzinę, klikając opcję ➤ Zapisz. Revit Architecture zapisuje plik z rozszerzeniem RFA.

Określanie sposobu wyświetlania słupa konstrukcyjnego w rzucie

Dla rodziny słupów można wybrać opcję Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w rzutach w oknie dialogowym Kategoria
i parametry rodziny. Kiedy wybierze się tę opcję i wczyta rodzinę do projektu, wyświetla się kolumna wewnątrz rzutu projektu
przy użyciu płaszczyzny cięcia określonej wewnątrz rzutu rodziny.
1 Otwórz rodzinę słupów lub rozpocznij nową rodziną słupów.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny.
3 W oknie dialogowym Kategoria i parametry rodziny, w Parametry rodziny, wybierz lub wyczyść parametr "Pokaż
predefiniowany przekrój rodziny w rzutach".
Kiedy jest wczytana do projektu i chce się, aby wtedy
kolumna wyświetlała się w rzucie,

na podstawie płaszczyzny cięcia rzutu projektu odznacz parametr Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w
rzutach

stale, niezależnie od płaszczyzny cięcia rzutu projektu. wybierz parametr Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w
rzutach. Kolumna wyświetla się, używając płaszczyzny cięcia
wewnątrz rzutu Edytora rodzin.

4 Kliknij przycisk OK.

5 Zapisz rodzinę kolumn.
Po wczytaniu rodziny kolumn do projektu kolumna wyświetla się na podstawie ustawień parametrów określonych
w Edytorze rodzin.

564 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Na dwóch poniższych przykładach pokazano tę samą kolumnę wczytaną do projektu. Pozioma linia została
dodana do przedstawienia elewacji, tak aby można było zobaczyć położenie płaszczyzny cięcia rzutu. Na
pierwszym rysunku parametr Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w rzutach nie jest wybrany; kolumna
wyświetla się w przekroju, używając płaszczyzny cięcia rzutu projektu. Na drugim rysunku ta sama rodzina
kolumn ma włączony parametr Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w rzutach. Zauważ, że zmiana w rzucie
kolumny wyświetlana jest nawet, jeśli rzut projektu używa tej samej płaszczyzny cięcia, co na poprzednim
rysunku.
Rodzina kolumn wczytana do projektu z niewłączonym parametrem
Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w rzutach. Pozioma linia została
dodana, aby oznaczyć płaszczyznę cięcia rzutu.

Na poniższym rysunku rodzina kolumn została zapisana z włączonym

parametrem Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w rzutach. Została
ona wczytana do projektu i dodana została linia pozioma, aby oznaczyć
płaszczyznę cięcia rzutu (tak samo jak na powyższym rysunku).
Płaszczyzna cięcia rzutu projektu nie wpływa na wyświetlanie kolumny.

Parametry rodziny słupów konstrukcyjnych

Aby uzyskać dostęp do parametrów rodziny słupów konstrukcyjnych w edytorze rodzin, kliknij kolejno kartę Zmień | Słup
konstrukcyjny ➤ panel Tryb ➤ Edytuj rodzinę ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny. Sprawdź, czy w

Tworzenie rodziny słupów konstrukcyjnych | 565

 przypadku parametru Kategoria rodziny wybrano opcję Słupy konstrukcyjne. Parametry rodziny są wyświetlane w dolnej
części okna dialogowego.

Parametr Wartość

Typ materiału konstrukcyjnego Steruje wyświetlaniem ukrytego widoku rod-

ziny słupów konstrukcyjnych. Zobacz
Parametry fizyczne materiału na stronie 1592.

Reprezentacja symboliczna Określa, czy Reprezentacja symboliczna słupa

konstrukcyjnego jest zdefiniowana przez
rodzinę, czy przez ustawienia projektu, w
którym jest umieszczona. Zobacz Karta
Ustawienia reprezentacji symbolicznej na
stronie 1601.

Zawsze eksportuj jako geometrię Zapewnia, że rodzina słupów konstrukcyjnych

jest zawsze eksportowana jako geometria. To
ustawienie nadpisuje opcję Eksportuj jako
obiekty Architectural Desktop i Building
Systems w oknie dialogowym Opcje
eksportowania.

Cięcie belki w rzucie Określa, czy reprezentacja symboliczna belki

jest cięta od ramki ograniczającej słupa, czy
od fizycznej geometrii słupa. Zobacz Cięcie
belka-słup na stronie 621.

Wyświetl w ukrytych widokach Definiuje reguły rodziny słupów

konstrukcyjnych dotyczące wyświetlania
krawędzi w ukrytych widokach. Zobacz
Pokazywanie ukrytych linii elementów na
stronie 870.

Wspólne Oznacza rodzinę słupów konstrukcyjnych jako

współdzieloną. Zobacz Wczytywanie do
projektu rodzin ze współdzielonymi
komponentami na stronie 512.

Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w Wyświetla rodzinę słupów konstrukcyjnych

rzutach w rzucie w planie, używając płaszczyzny cięcia
określonej w rzucie rodziny. Zobacz Okre-
ślanie sposobu wyświetlania słupa
konstrukcyjnego w rzucie na stronie 564.

Umieszczanie pionowego słupa konstrukcyjnego

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Słup ➤ Słup konstrukcyjny.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Umieszczenie ➤ Słup pionowy.
3 Jeśli rodzina słupów konstrukcyjnych nie została uprzednio wczytana, program Revit Architecture podpowiada,
aby ją wczytać. Zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512.
4 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ słupa.
5 Jeśli zamierzasz obrócić słup po jego umieszczeniu, wybierz polecenie Obróć po umieszczeniu dostępne na
pasku opcji.

566 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 6 Można również kliknąć kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Właściwości ➤ Właściwości
(oraz w razie potrzeby Właściwości typu), aby edytować właściwości słupa przed dodaniem go do modelu.

UWAGA Można utworzyć własną rodzinę słupów, definiując określone właściwości na podstawie wymagań
konstrukcyjnych. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie rodziny słupów
konstrukcyjnych na stronie 563. Możesz sterować sposobem wyświetlania rodziny słupów w widoku rzutu
projektu. Aby zachować stałe wyświetlanie słupów niezależnie od płaszczyzny przekroju dla widoku rzutu
w tym projekcie, w Edytorze rodziny wybierz polecenie Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w widokach
rzutu. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Określanie sposobu wyświetlania słupa
konstrukcyjnego w rzucie na stronie 564.

7 Pola Wysokość/Głębokość na pasku opcji pokazane są na poniższej ilustracji.

Na pasku opcji można wstępnie wybrać opcję Wysokość (góra) lub Głębokość (podstawa) słupa konstrukcyjnego.

8 Na pasku opcji wybierz z listy opcję Wysokość lub Głębokość.

9 Na liście Wiązanie znajdującej się po prawej stronie opcji Wysokość/Głębokość określ wiązanie górnej części
albo podstawy słupa według opcji Poziom lub wybierz opcję Niepołączone.

W przypadku wybrania opcji Niepołączone wpisz pomiar opcji Wysokość lub Głębokość w polu tekstowym
dostępnym po prawej stronie listy Wiązanie. Pomiar opcji Niepołączone w przypadku opcji Wysokość/Głębokość
jest określany względem bieżącego Poziomu.

10 Kliknij, aby umieścić słup.

Umieszczanie słupa

W programie Revit słupy są przyciągane do istniejącej geometrii. W przypadku umieszczania słupów w

przecięciach linii siatki obie linie siatki są podświetlone.

Umieszczanie pionowego słupa konstrukcyjnego | 567

 Podświetlone linie siatki

Aby obrócić słup podczas umieszczania

Naciskając klawisz SPACJA podczas umieszczania słupów, można zmienić obrót słupa jeszcze przed jego umieszczeniem.
Każdorazowo po naciśnięciu klawisza SPACJA słup zostanie obrócony w celu wyrównania z przecinającymi się liniami siatki
w wybranym położeniu. W przypadku braku linii siatki naciśnięcie klawisza SPACJA powoduje obrócenie słupa o 90 stopni.
Obracanie słupa

Umieszczanie pochyłych słupów konstrukcyjnych

Pochyłe słupy konstrukcyjne stają się coraz popularniejsze w dużych, szeroko znanych konstrukcjach. Słupy te
zaimplementowano w programie Revit Architecture, aby pomóc inżynierom zastosować tę funkcję w ich rysunkach i umożliwić
prawidłowe obliczenia analityczne.
Poniższe ogólne zasady mają zastosowanie do procedur umieszczania pochyłych słupów.
Podczas umieszczania pochyłych słupów, górna część słupa będzie zawsze miała wyższą wartość rzędnej niż jego podstawa.
Podczas umieszczania słupa punkt końcowy o wyższej rzędnej jest górą słupa, a niższa rzędna jest podstawą. Po zdefiniowaniu
góry nie można ustawić poniżej podstawy.
Po umieszczeniu w widoku 3D ustawienia pierwszego i drugiego kliknięcia definiują skojarzone poziomy i odsunięcie słupa.
Gdy słup jest umieszczony w elewacji lub przekroju, punkty końcowe są kojarzone z najbliższym poziomem. Domyślnie
odległość pomiędzy punktem końcowym i elewacją stanowi odsunięcie.
Jeśli funkcja Przyciąganie 3D jest wyłączona, wyświetlane są odniesienia przyciągania dla elementów nieznajdujących się na
bieżącej płaszczyźnie roboczej oraz typowe wymiary tymczasowe. Gdy umieszczane są słupy z włączonym przyciąganiem 3D,
ustawienia pierwszego i drugiego kliknięcia są używane, jeśli odniesienie przyciągania nie zostało znalezione lub nie jest
używane.

568 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Aktualizowanie zachowań
Przy pierwszym otwarciu projektu modelowanego w wersjach programu starszych niż Revit Architecture 2010 do istniejących
elementów zostaną zastosowane nowe parametry i stany słupów. Przejrzyj poniższe odniesienia, aby określić zmiany, jakie
zostaną wprowadzone w projekcie i poznać ograniczone możliwości niektórych funkcji.

■ Zaimplementowano nowe właściwości elementu. Zobacz Właściwości wystąpienia słupa konstrukcyjnego na stronie 588.

■ Słupy pochyłe nie są wyświetlane w graficznych zestawieniach słupów. W przypadku pochyłych słupów nie będą wyświetlane
właściwości elementu związane z graficznymi zestawieniami słupów, np. Znacznik położenia słupa.

■ W niektórych przypadkach pochyłe betonowe słupy konstrukcyjne mogą być wyświetlane z błędami przycięcia końca na
połączeniach, a oczekiwana geometria może nie zostać utworzona.

■ Obecnie narzędzie Kopiuj/Monitoruj nie jest stosowane do słupów pochyłych.

Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego w rzucie

Słup pochyły jest umieszczany w rzucie za pomocą dwóch kliknięć — jedno określa punkt początkowy słupa, a drugie — jego
punkt końcowy. Należy zdefiniować rzędną i odsunięcie każdego kliknięcia lub użyć przyciągania 3D, aby połączyć umieszczone
wcześniej elementy.
1 Otwórz rzut projektu.
2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Słup ➤ Słup konstrukcyjny.
3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Umieszczenie ➤ Słup pochyły.
4 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ słupa.
5 Na pasku opcji dla pierwszego kliknięcia wybierz poziom dla punktu początkowego słupa, a dla drugiego
kliknięcia — poziom punktu końcowego.
(Opcja) W polach tekstowych znajdujących się obok list rozwijanych 1. kliknięcie i 2. kliknięcie wprowadź
wprowadzić wartości odsunięcia dla końców słupa.

6 (Opcja) Wybierz przyciąganie 3D, jeśli jeden lub oba końce słupa mają być przyciągane do umieszczonych
uprzednio elementów konstrukcyjnych.
7 Kliknij w obszarze rysunku, aby określić punkt początkowy słupa na poziomie wybranym dla pierwszego
kliknięcia.

8 Kliknij, aby określić punkt końcowy słupa na poziomie wybranym dla drugiego kliknięcia.

Umieszczanie pochyłych słupów konstrukcyjnych | 569

 Słup jest umieszczany na podstawie punktów wskazanych dwoma kliknięciami, ich skojarzonych poziomów i zdefiniowanych
odsunięć. Na poniższych ilustracjach pokazano umieszczenie słupa pochyłego z rzutu konstrukcyjnego poziomu 2 projektu
z wykorzystaniem położeń określonych poprzez kliknięcie opisanych w czynnościach 8 i 9.

1. kliknięcie: poziom 1 i 2. kliknięcie: 1. kliknięcie: poziom 3 i 2. kliknięcie:

poziom 2 poziom 2

Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego za pomocą przyciągania 3D

1 Otwórz widok 3D projektu.
2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Słup ➤ Słup konstrukcyjny.
3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Umieszczenie ➤ Słup pochyły.
4 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ słupa konstrukcyjnego.
5 Na pasku opcji kliknij opcję Przyciąganie 3D. Umożliwia to przyciąganie umieszczenia słupa pochyłego do
punktów leżących poza płaszczyzną roboczą widoku, na przykład słupów na innych rzędnych.
6 Kliknij wzdłuż dowolnego elementu konstrukcyjnego lub w punkcie końcowym elementu, aby umieścić pierwszy
punkt słupa.

570 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 7 Kliknij inny element konstrukcyjny, aby umieścić słup.

8 Słup jest umieszczany między dwoma elementami konstrukcyjnymi.

UWAGA Jeśli żadne kliknięcie przy umieszczaniu nie stanowi odniesienia przyciągania do elementu
konstrukcyjnego, położenie końca słupa zostanie zdefiniowane przez położenie kliknięcia i odpowiednią
rzędną zdefiniowaną na pasku opcji.

Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego za pomocą dwóch kliknięć w widoku

3D
1 Otwórz widok 3D projektu.
2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Słup ➤ Słup konstrukcyjny.
3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Umieszczenie ➤ Słup pochyły.
4 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ słupa konstrukcyjnego.
5 Na pasku opcji zdefiniuj rzędne końca słupa dla pierwszego i drugiego kliknięcia. Zobacz Umieszczanie pochyłych
słupów konstrukcyjnych na stronie 568.

UWAGA Na pasku opcji wybierz opcję przyciągania 3D, aby jeden z końców słupa był definiowany przez
uprzednio umieszczony element konstrukcyjny. Jest to najbardziej dokładny sposób umieszczania. Zobacz
Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego za pomocą przyciągania 3D na stronie 570.

Umieszczanie pochyłych słupów konstrukcyjnych | 571

 6 W obszarze rysunku kliknij w punkcie, gdzie powinien znajdować się początek słupa względem ustawienia
rzędnej pierwszego kliknięcia określonego na pasku opcji.

7 Kliknij w punkcie, gdzie powinien znajdować się koniec słupa względem ustawienia rzędnej drugiego kliknięcia
określonego na pasku opcji.

Słup jest umieszczany w oparciu o dwa kliknięcia i ich skojarzone poziomy.

Umieszczanie pochyłego słupa konstrukcyjnego w elewacjach lub przekrojach

1 Otwórz widok elewacji lub przekrój projektu.
2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Słup ➤ Słup konstrukcyjny.
3 W oknie dialogowym Płaszczyzna robocza zdefiniuj górę i podstawę słupa, jeśli odniesienia przyciągania jest
niedostępne. Zobacz Zakładanie płaszczyzny roboczej na stronie 1509.

UWAGA Na pasku opcji wybierz opcję przyciągania 3D, aby jeden z końców słupa był definiowany przez
uprzednio umieszczony element konstrukcyjny. Jest to najbardziej dokładny sposób umieszczania.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Umieszczenie ➤ Słup pochyły.
5 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ słupa konstrukcyjnego.
6 Kliknij w punkcie, gdzie powinien znajdować się początek słupa, używając jako odniesienia wymiarów
tymczasowych.

572 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 7 Kliknij w punkcie, gdzie powinien znajdować się koniec słupa, używając jako odniesienia wymiarów
tymczasowych.

Słup jest umieszczany w oparciu o dwa kliknięcia i ich skojarzone poziomy.

Umieszczanie wielu słupów według siatki

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Słup ➤ Słup konstrukcyjny.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Wiele ➤ W punktach przecięcia osi
konstrukcyjnych.
3 Zaznacz wiele przecięć linii siatki. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Wybór elementów na stronie 1429.

Umieszczanie wielu słupów według siatki | 573

 Umieszczanie słupów według siatki

UWAGA W każdym punkcie przecięcia wybranych linii siatki zostanie umieszczony słup. W rzeczywistości
do momentu kliknięcia przycisku Zakończ nie są tworzone żadne słupy.

4 Aby obrócić wszystkie tworzone słupy, naciśnij klawisz spacji.

5 Kontynuuj naciskanie klawisza spacji, dopóki słupy nie będą miały odpowiedniej orientacji.
6 Aby dodać kolejne słupy w punktach przecięcia się osi, przytrzymaj klawisz Ctrl i przeciągnij kolejne pola
wskazania.
7 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny > kartę Na przecięciu linii siatki ➤ panel
Wiele ➤ Zakończ, aby utworzyć słupy.

Blokowanie słupów do siatki

Bieżące położenie słupów pionowych lub góry i podstawy słupów pochyłych można powiązać z siatką. Ten stan umożliwia
przenoszenie siatki i utrzymywanie słupów lub końców w ich indywidualnym ustawieniu względem siatki.

Aby zablokować słupy pionowe względem siatki

1 Prawidłowe słupy muszą znajdować się wewnątrz siatki i mieć prawidłowe znaczniki położenia słupa .
Aby włączyć ten stan:
Wybierz słupy pionowe przeznaczone do zablokowania względem siatki.
2 Na palecie Właściwości, w sekcji Więzy wybierz opcję Porusza się z siatką.
3 Kliknij przycisk Zastosuj.
Zmodyfikowane słupy wciąż będzie można przesuwać i modyfikować, ale w przypadku przesunięcia siatki będą
one przesuwane proporcjonalnie do zmiany jej położenia.

Aby zablokować słupy pochyłe względem siatki

1 Ponieważ końce słupa pochyłego przesuwają się niezależnie od siebie, można zablokować względem siatki
projektu góry i podstawy słupów lub oba elementy.
Aby zablokować końce słupa pochyłego względem siatki:

574 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Wybierz słupy pochyłe przeznaczone do zablokowania.
2 Na palecie Właściwości, w sekcji Więzy wybierz parametr Przesuń górę z siatką, Przesuń podstawę z siatką lub
oba te parametry.
Ze względu na unikatowe właściwości orientacji końców słupów pochyłych, zablokowanie względem siatki wymaga wskazówek
charakterystycznych dla danej sytuacji.

■ Jeśli oba końce są zablokowane względem siatki i siatki na każdym końcu się są względem siebie podzbiorami, wartość
parametru Styl słupa (zobacz Właściwości wystąpienia słupa konstrukcyjnego na stronie 588) zostanie zmieniona na
Pochyły — sterowany punktem końcowym.

■ Przesunięcie siatki, względem której zablokowany jest słup sterowany kątem, spowoduje przesunięcie całego słupa.

■ Przesunięcie siatki, względem której zablokowany jest słup sterowany punktem końcowym, spowoduje przesunięcie tylko
końca słupa. Słup zostanie wydłużony lub skrócony, aby zachować zgodność z nowym położeniem siatki.

Wstawianie słupów konstrukcyjnych w środek słupów architektonicznych

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Słup ➤ Słup konstrukcyjny.
2 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ słupa.
3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny ➤ panel Wiele ➤ W słupach.
4 Wybierz pojedynczy słup architektoniczny lub przeciągnij pole wskazania na słup architektoniczny w widoku,
aby wybrać wiele słupów.
Wybieranie pojedynczego słupa
architektonicznego

Wstawianie słupów konstrukcyjnych w środek słupów architektonicznych | 575

 Wybieranie wielu słupów
architektonicznych

Słupy konstrukcyjne są przyciągane do środków słupów architektonicznych. Aby uzyskać więcej informacji na
temat tworzenia pola wskazania, zobacz Wybór elementów na stronie 1429.

5 Po zakończeniu kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść słup konstrukcyjny > kartę Wewnątrz słupów
architektonicznych ➤ panel Wiele ➤ Zakończ.

UWAGA Możesz sterować sposobem wyświetlania rodziny słupów w widoku rzutu projektu. Aby zachować
stałe wyświetlanie słupów niezależnie od płaszczyzny przekroju dla widoku rzutu w tym projekcie, w Edytorze
rodziny wybierz polecenie „Pokaż predefiniowany przekrój rodziny w widokach rzutu”. Aby uzyskać więcej
informacji, zobacz Określanie sposobu wyświetlania słupa konstrukcyjnego w rzucie na stronie 564.

Dopasowywanie położenia końcowego i przycięcia geometrii słupa

pochyłego
Można zmienić właściwości wystąpienia elementu, aby sterować położeniem odsunięcia i odciąć koniec geometrii słupów
pochyłych. Poniższe właściwości znajdują się na palecie Właściwości, w sekcji Więzy.

Wyrównanie geometrii słupa pochyłego względem belek

Rzędna belki jest ważniejsza, gdy środek belki łączy się ze słupem. Jeśli słup pochyły zostanie przesunięty, położenie połączenia
zostanie dopasowane w taki sposób, aby zachować rzędną belki.
Można dopasować punkt roboczy geometrii słupa pochyłego, gdy jest on dołączony do belki. Słup roboczy odsuwa pionowo
oś geometrii słupa, gdy zmieniana jest właściwość Wyrównanie góry geometrii lub Wyrównanie podstawy geometrii.
Wyrównanie geometrii może określać Linię położenia (belki), Górę belki, Podstawę belki lub Środek belki. Zmień te wartości,
aby przesunąć położenie geometrii słupa pochyłego względem linii położenia, tak jak pokazano poniżej.

576 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Na poniższych rysunkach niebieska linia reprezentuje linię położenia słupa i belki. Linie pomarańczowe reprezentują oś
geometrii. Zielone strzałki pokazują odsunięcie pionowe określające nowe wyrównanie osi.

Opcje właściwości wystąpienia wyrównania geometrii

Linia położenia Góra belki Podstawa belki Środek belki

Wyrównanie
geometrii góry

Pokazana belka z Domyślne

odsunięciem i
wyrównaniem w
kierunku Z

Wyrównanie
geometrii
podstawy

Pokazana belka z Domyślne

odsunięciem i
wyrównaniem w
kierunku Z

Gdy słup łączy się z końcem belki, w Edytorze połączeń belek/słupów można dostosować cięcie belki, aby pasowała do słupa.

Wyrównanie dołączenia
Można zdefiniować sposób wyświetlania końca słupa, gdy jest on dołączony do stropu konstrukcyjnego lub płyty fundamentowej.
Geometria końca słupa jest odsuwana lub cięta zgodnie z opcjami wybranymi dla właściwości Wyrównanie dołączenia.

Opcje właściwości wystąpienia wyrównania dołączenia

Minimalne Przetnij oś Maksymalne Tangens
przecięcie słupa przecięcie

Wyrównanie
zamocowania
na górze

Dopasowywanie położenia końcowego i przycięcia geometrii słupa pochyłego | 577

 Opcje właściwości wystąpienia wyrównania dołączenia
Minimalne Przetnij oś Maksymalne Tangens
przecięcie słupa przecięcie

Wyrównanie
dołączenia przy
podstawie

Można bardziej dopasować odsunięcie słupa, używając właściwości Odsunięcie od dołączenia na górze i Odsunięcie od
dołączenia na podstawie.

Styl cięcia
Można zdefiniować sposób wyświetlania końca słupa, gdy nie jest on dołączony do elementu. Geometria końca słupa cięta
zgodnie z opcjami wybranymi dla właściwości Styl cięcia względem linii położenia.

Właściwość wystąpienia stylu cięcia

Prostopadłe Poziome Pionowe

Styl cięcia góry

Styl cięcia podstawy

Płaszczyznę cięcia geometrii końca słupa można odsunąć poprzez zwiększenie lub zmniejszenie wartości właściwości
Przedłużenie góry lub Przedłużenie podstawy.

Zachowania stylu słupa pochyłego

Parametr Styl słupa dla pochyłych słupów konstrukcyjnych określa sposób parametrycznego dopasowania słupa do modelu.
Dostępne wartości tego parametru to Pochyły — wg kąta lub Pochyły — wg punktu końcowego.
W przypadku słupa sterowanego kątem zmiana położenia elementów dołączonych do słupa nie zmienia kąta słupa. Natomiast
w słupach sterowanych punktem końcowym podczas zmiany położenia elementów dołączonych zachowane zostaje położenie
połączonego końca.

578 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

W zależności od stylu słup jest dopasowany w taki sposób, aby po zmianie położenia belki zachowane zostało powiązanie
słupa z belką.

Styl słupa Położenie Podniesienie rzędnej Obniżenie rzędnej

początkowe belki belki

Wg kąta

Wg punktu ko-
ńcowego

Słupy połączone po obu końcach

Jeśli oba końce słupa połączone są ze środkiem belki, z innym pochyłym słupem lub podziałem, wartość parametru Styl słupa
zmienia się na Pochyły — wg punktu końcowego.

Słup połączony u góry lub u podstawy

Jeśli jeden koniec słupa sterowanego kątem połączony jest ze środkiem belki, z innym pochyłym słupem lub podziałem,
wówczas bieżąca wartość stylu słupa się nie zmienia. W poniższych przykładach górny koniec pochyłego słupa betonowego
połączony jest ze środkiem belki betonowej.

Zachowania stylu słupa pochyłego | 579

 Jeśli w przypadku sterowania kątem zostaje przemieszczony połączony element, wówczas słup przemieszcza się wraz z nim.
Słup sterowany kątem połączony ze środkiem u góry

Podniesienie rzędnej belki Obniżenie rzędnej belki

Jeśli w przypadku sterowania punktem końcowym zostaje przemieszczony połączony element, wówczas przemieszcza się
jedynie połączony koniec słupa.
Słup sterowany punktem końcowym połączony ze środkiem u góry

Podniesienie rzędnej belki Obniżenie rzędnej belki

580 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Słupy połączone ze stropem konstrukcyjnym lub dachem
W przypadku gdy słup pochyły sterowany kątem połączony jest ze stropem konstrukcyjnym lub dachem, połączony koniec
słupa przemieszcza się wzdłuż linii położenia, wyznaczając punkt połączenia.

Sterowane kątem słupy Podniesiona rzędna Obniżona rzędna stropu

połączone ze stropem stropu konstrukcyjnego konstrukcyjnego
konstrukcyjnym

Po zmianie położenia dołączonego elementu połączony koniec słupa sterowanego punktem końcowym przemieszcza się
pionowo.

Sterowane punktem ko- Podniesiona rzędna Obniżona rzędna stropu

ńcowym słupy połączone stropu konstrukcyjnego konstrukcyjnego
ze stropem
konstrukcyjnym

Modyfikowanie słupów konstrukcyjnych

Słupy konstrukcyjne można wyrównywać, przesuwać, kopiować i dostosowywać przy użyciu zwykłych narzędzi programu
Revit Architecture.

Tematy pokrewne

■ Przesuwanie elementów na stronie 1465

■ Kopiowanie elementów na stronie 1482

■ Modyfikowanie elementów na stronie 1488

■ Blokowanie słupów do siatki na stronie 574

■ Właściwości słupa konstrukcyjnego na stronie 585

■ Modyfikowanie pochyłych słupów konstrukcyjnych na stronie 582

■ Modyfikowanie nachylenia umieszczonych słupów konstrukcyjnych na stronie 583

Modyfikowanie słupów konstrukcyjnych | 581

Modyfikowanie pochyłych słupów konstrukcyjnych
Słupy pochyłe są wyposażone w unikatową implementację narzędzi przeciągania. Gdy wybrany jest słup pochyły, dostępne
są poniższe kontrolki.

UWAGA Jeśli podstawa zostanie przesunięta wyżej niż góra lub góra zostanie przesunięta niżej niż podstawa, zostanie
wyświetlone okno dialogowe ostrzeżenia uniemożliwiające modyfikację. Podobnie góra i podstawa nie mogą mieć tej
samej rzędnej. Jeśli tak się stanie, wyświetlone zostanie to samo okno dialogowe.

Temat pokrewny

■ Połączenia i cięcie na elementach ramy i słupach na stronie 616

Kontrolki strzałki pionowej

Kontrolki strzałki pionowej są wyświetlane w postaci niebieskich strzałek na jednym z końców słupa pochyłego sterowanego
punktem końcowym. Przeciągnij te kontrolki, aby dostosować rzędną góry lub postawy słupa. Koniec słupa można przesuwać
tylko w pionie.

Kontrolki te są dostępne tylko wówczas, gdy dla właściwości Styl słupa wybrane jest ustawienie Pochyły - sterowany punktem
końcowym. Zobacz Właściwości wystąpienia słupa konstrukcyjnego na stronie 588.
Kontrolki strzałki pionowej są wyłączone, gdy słup jest dołączony do stropu konstrukcyjnego, stropu, dachu, płaszczyzny
odniesienia, połączony ze środkiem belki lub sterowany przez belkę.

Kontrolki punktu końcowego

Kontrolki punktu końcowego są wyświetlane jako niebieskie kropki na jednym z końców słupa. Przeciągnij te kontrolki, aby
dostosować położenie góry lub postawy słupa. Koniec słupa będzie się przesuwał swobodnie, zgodnie z bieżącym widokiem.

Kontrolki tekstu
Kontrolki tekstu bezpośrednio dopasowują parametr odsunięcia wyświetlany obok kontrolki punktu końcowego. Kliknięcie
tej kontrolki umożliwia jej ręczną edycję. Wprowadź rzędną, aby zmienić położenie skojarzonej góry lub podstawy. Koniec
słupa można przesuwać tylko w pionie.

582 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Kontrolki tekstu są wyłączone, gdy słup jest dołączony do stropu konstrukcyjnego, stropu, dachu, płaszczyzny odniesienia,
połączony ze środkiem belki lub sterowany przez belkę.
Zachowanie kontrolek tekstu zależy od parametru wystąpienia stylu słupa (zobacz Zachowania stylu słupa pochyłego na stronie
578) i jest zgodne ze zmianą parametrów Odsunięcie podstawy/góry.
W przypadku słupa sterowanego punktem końcowym zmiana elementów zależnych słupa powoduje pionowe przemieszczenie
jego punktów końcowych. Gdy słup sterowany jest kątem, punkty końcowe przemieszczają się natomiast wzdłuż elementu
zależnego, dzięki czemu zachowana zostaje wartość kąta słupa. Na poniższej ilustracji słupy są dostosowane w celu osiągnięcia
zgodności z przyrostem odsunięcia podstawy. Należy zwrócić uwagę, w jaki sposób słup sterowany kątem znajdujący się po
lewej stronie zachowuje swój kąt, podczas gdy słup sterowany punktem końcowym po prawej stronie jest dostosowywany w
pionie, niezależnie od kąta początkowego. Pierwotne orientacje słupów są podświetlone na niebiesko.

Obrót przekrojowy
Naciśnij klawisz Spacja, aby obrócić wybrany słup o 90° w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara (patrząc od podstawy
do góry) wokół osi. Aby obrót pochylonego słupa był dokładniejszy, edytuj właściwość Obrót przekroju. Zobacz Właściwości
wystąpienia słupa konstrukcyjnego na stronie 588.

Modyfikowanie nachylenia umieszczonych słupów konstrukcyjnych

Celem tej procedury jest pochylenie pionowych słupów lub dostosowanie istniejących pochyłych słupów za pomocą palety
Właściwości i narzędzi do modyfikowania słupów.
1 Otwórz widok 3D projektu.
2 Wybierz słup do zmodyfikowania.

Modyfikowanie nachylenia umieszczonych słupów konstrukcyjnych | 583

 3 Na palecie Właściwości, w sekcji Więzy wybierz styl słupa pochyłego (Pochyły — sterowany punktem końcowym
lub Pochyły — sterowany kątem), aby zdefiniować sposób dostosowywania kąta pochylenia.

UWAGA Dostępne są inne właściwości pochyłego słupa. Zobacz Właściwości wystąpienia słupa
konstrukcyjnego na stronie 588.

4 Kliknij przycisk Zastosuj.

5 Dostosuj położenie góry słupa, używając kontrolki punku końcowego słupa. Jeśli dla słupa wybrano ustawienie
Pochyły — sterowany punktem końcowym, rzędną góry słupa należy dostosować, używając strzałki pionowej
lub kontrolek tekstu.
Modyfikacja sterowana kątem

6 Dostosuj położenie podstawy słupa, używając punku końcowego słupa. Jeśli dla słupa wybrano ustawienie
Pochyły — sterowany punktem końcowym, rzędną podstawy słupa należy dostosować, używając kontrolek
strzałki pionowej lub kontrolek tekstu.
Edycja sterowana punktem końcowym

Długość i nachylenie słupa są dostosowywane w oparciu o ustawienia parametrów i dopasowania punktu końcowego.

584 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Dodawanie symbolu złącza lub symbolu płyty do stalowego słupa
konstrukcyjnego
1 Wybierz słup do zmodyfikowania.
2 W razie potrzeby na palecie Właściwości, w obszarze Konstrukcje wybierz opcję Połączenie góry (dla zakładu
góry) lub Połączenie podstawy (dla symbolu płyty podstawy).
3 Kliknij przycisk OK.

Właściwości słupa konstrukcyjnego

Słupy konstrukcyjne mają kilka właściwości, takich jak: poziom podstawy, odsunięcie podstawy i materiały.

Modyfikowanie właściwości słupa konstrukcyjnego

Aby zmodyfikować właściwości słupa konstrukcyjnego
1 Wybierz słup konstrukcyjny.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia słupa konstrukcyjnego w zależności od potrzeb. (Zobacz
Właściwości wystąpienia słupa konstrukcyjnego na stronie 588).
3 Kliknij przycisk Zastosuj.
4 Aby edytować parametry typu słupa konstrukcyjnego, na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ. (Zobacz
Właściwości typu słupa konstrukcyjnego — stal na stronie 586 lub Właściwości typu słupa konstrukcyjnego —
beton na stronie 587).

UWAGA Zmiany parametrów typu mają wpływ na wszystkie słupy konstrukcyjne tego typu w projekcie.
Aby utworzyć nowy typ słupa konstrukcyjnego, kliknij przycisk Powiel.

Dodawanie symbolu złącza lub symbolu płyty do stalowego słupa konstrukcyjnego | 585
Właściwości typu słupa konstrukcyjnego — stal
Właściwości będą się różnić w zależności od rodzin słupów określonych podczas instalacji. Następujące właściwości typu są
stosowane do rodzin słupów stalowych wczytywanych podczas typowej instalacji:

Nazwa Opis

Konstrukcje (parametry rodziny)

A Powierzchnia przekroju.

W Ciężar nominalny.

Wymiary (parametry rodziny)

bf Szerokość kołnierza.

d Rzeczywista głębokość sekcji.

k odległość k.

kr odległość kr, tylko do odczytu.

tf Grubość kołnierza.

tw Grubość środnika.

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy słupa. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent kształtu.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących typu kształtu.
Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Określa łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla
typu.

Opis Tutaj użytkownik może wprowadzić opis słupa.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu — parametr tylko do odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną belkę; może to być znak handlowy. Ta wartość nie może
powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Aby uzyskać więcej informacji,
zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Cena słupa.

586 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Nazwa Opis

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości typu słupa konstrukcyjnego — beton

Właściwości będą się różnić w zależności od rodzin słupów określonych podczas instalacji. Następujące właściwości typu są
stosowane do rodzin słupów betonowych wczytywanych podczas typowej instalacji:

Nazwa Opis

Wymiary (parametry rodziny)

b Szerokość słupa

h Głębokość słupa

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy słupa. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent kształtu.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących typu kształtu.
Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Określa łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla
typu.

Opis Tutaj użytkownik może wprowadzić opis słupa.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu — parametr tylko do odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną belkę; może to być znak handlowy. Ta wartość nie może
powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Aby uzyskać więcej informacji,
zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Cena słupa.

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości słupa konstrukcyjnego | 587

Właściwości wystąpienia słupa konstrukcyjnego
Następujące właściwości wystąpienia elementu są stosowane do rodzin słupów wczytywanych podczas typowej instalacji.
Właściwości będą się różnić w zależności od rodzin słupów określonych podczas instalacji.

Nazwa Opis

Wiązania

Znacznik położenia słupa Położenie (współrzędne) pionowego słupa na siatce projektu.

Poziom podstawy Poziom wiązania podstawy słupa.

Odsunięcie podstawy Odsunięcie podstawy od poziomu podstawy.

Najwyższy poziom Poziom wiązania góry słupa.

Odsunięcie góry Odsunięcie góry od poziomu góry.

Przenieś z siatką Zmienia wiązanie słupa pionowego do siatki. Zobacz Blokowanie słupów do siatki na
stronie 574.

Przesuń górę z siatką Wiąże górny punkt końcowy pochyłego słupa z siatką.

Przesuń podstawę z siatką Wiąże punkt końcowy podstawy pochyłego słupa z siatką.

Styl cięcia góry Prostopadle, Poziomo lub Pionowo. Określa styl cięcia na górze słupa, gdy nie jest
dołączony do odniesienia lub elementu.

Przedłużenie góry Odsunięcie góry słupa, gdy nie jest dołączony do odniesienia lub elementu.

Styl cięcia podstawy Prostopadle, Poziomo lub Pionowo. Określa styl cięcia przy podstawie słupa, gdy nie jest
dołączony do odniesienia lub elementu.

Przedłużenie podstawy Odsunięcie podstawy słupa, gdy nie jest dołączony do odniesienia lub elementu.

Styl słupa Pionowy, Pochyły — sterowany punktem końcowym lub Pochyły — sterowany kątem.
Określa styl nachylenia słupa, w celu udostępnienia narzędzi modyfikujących
charakterystycznych dla typu. Zobacz Modyfikowanie pochyłych słupów konstrukcyjnych
na stronie 582.

Wyrównanie geometrii podstawy Linia położenia, Góra belki, Podstawa belki lub Środek belki. Określa punkt roboczy
wzdłuż dołączonej belki, względem której wyrównywana jest oś słupa pochyłego przy
jego podstawie.

Wyrównanie geometrii góry Linia położenia, Góra belki, Podstawa belki lub Środek belki. Określa punkt roboczy
wzdłuż dołączonej belki, względem której wyrównywana jest oś słupa pochyłego na
górze słupa.

Podstawa jest dołączona Parametr tylko do odczytu określający, że podstawa słupa jest połączona ze środkiem
belki lub dołączona do stropu konstrukcyjnego lub dachu.

Wyrównanie dołączenia przy podstawie Minimalne przecięcie, Przetnij oś słupa, Maksymalne przecięcie lub Styczna. Określa
stopień cięcia lub wyrównanie styczne przy podstawie słupa przy połączeniu.

Odsunięcie od dołączenia przy podstawie Odsunięcie podstawy słupa od połączonej na środku belki lub dołączonych elementów.

588 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Góra jest dołączona Parametr tylko do odczytu określający, że góra słupa jest połączona ze środkiem belki
lub dołączona do stropu konstrukcyjnego lub dachu.

Wyrównanie dołączenia na górze Minimalne przecięcie, Przetnij oś słupa, Maksymalne przecięcie lub Styczna. Określa
stopień cięcia lub wyrównanie styczne na górze słupa przy połączeniu.

Odsunięcie od dołączenia na górze Odsunięcie góry słupa od połączonej na środku belki lub dołączonych elementów.

Obrót przekroju Kąt obrotu pochyłego słupa w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara (patrząc
od góry do podstawy). Ten kąt można określić z dokładnością do trzech miejsc po
przecinku. W przypadku liczb ujemnych obrót jest wykonywany w kierunku przeciwnym
do ruchu wskazówek zegara. Jeśli słup pochyły jest ustawiony pionowo, wówczas obrót
jest mierzony od północy projektu. W przeciwnym wypadku obrót jest mierzony od
położenia pionowego.

Definiuje pomieszczenie Zmienia wiązanie słupa na warunki ograniczające pomieszczenie.

Grafika

Symbol górnego połączenia Dotyczy tylko słupów stalowych. Włącza widoczność symbolu momentu lub symbolu
połączenia ścinanego. Symbole są widoczne jedynie w elewacjach i tną równolegle do
głównej osi słupa w niskim widoku.

Symbol płyty podstawy Dotyczy tylko słupów stalowych. Włącza widoczność symbolu płyty podstawy. Symbole
są widoczne jedynie w elewacjach i tną równolegle do głównej osi słupa w niskim widoku.

Materiały i wykończenia

Materiał słupów Materiał konstrukcyjny. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Parametry fizyczne
materiału na stronie 1592.

Konstrukcyjne

Typ dołączenia góry Odległość lub współczynnik. Określa, czy górne połączenie pochyłego słupa jest mierzone
jako odległość czy współczynnik długości belki.

Odległość dołączenia góry Odległość od odniesionego końca belki dołączonej na górze do położenia połączenia
na pochyłym słupie.

Współczynnik dołączenia góry Współczynnik odległości od odniesionego końca dołączonej belki do położenia połączenia
góry na pochyłym słupie do całkowitej długości belki.

Koniec odniesienia dołączenia góry Początek lub koniec. Określa koniec belki dołączonej na górze, od którego ma być
obliczana odległość lub współczynnik.

Typ dołączenia podstawy Odległość lub współczynnik. Określa, czy połączenie podstawy pochyłego słupa jest
mierzone jako odległość czy współczynnik długości belki.

Odległość dołączenia podstawy Odległość od odniesionego końca belki dołączonej przy podstawie do położenia
połączenia na pochyłym słupie.

Współczynnik dołączenia podstawy Współczynnik odległości od odniesionego końca dołączonej belki do położenia połączenia
podstawy na pochyłym słupie do całkowitej długości belki.

Właściwości słupa konstrukcyjnego | 589

 Nazwa Opis

Koniec odniesienia dołączenia podstawy Początek lub koniec. Określa koniec belki dołączonej przy podstawie, od którego ma być
obliczana odległość lub współczynnik.

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Dotyczy tylko słupów betonowych. Ustawia odległość otuliny zbrojenia od górnej
powierzchni słupa.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Dotyczy tylko słupów betonowych. Ustawia odległość otuliny zbrojenia od dolnej
powierzchni słupa.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Dotyczy tylko słupów betonowych. Ustawia odległość otuliny zbrojenia od słupa do
innych powierzchni elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr typu
tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone zbrojenie.

Wymiary

Objętość Objętość wybranego słupa. Wartość tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze użytkownika.

Znacznik Etykieta utworzona dla słupa. Możliwe użycie: znak handlowy. Ta wartość nie może
powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent słupa. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent słupa. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

Stopień swobody góry Zamocowanie, Przegub, Przegub bez rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez
użytkownika. Moment zdefiniowany przez użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie
każdego warunku stopnia swobody góry.

Fx góry Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi x dla górnego końca słupa.

Fy góry Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi y dla górnego końca słupa.

Fz góry Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi z dla górnego końca słupa.

Mx góry Stopień swobody obrotu wzdłuż osi x dla górnego końca słupa.

My góry Stopień swobody obrotu wzdłuż osi y dla górnego końca słupa.

Mz góry Stopień swobody obrotu wzdłuż osi z dla górnego końca słupa.

590 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Nazwa Opis

Stopień swobody dołu Zamocowanie, Przegub, Przegub bez rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez
użytkownika. Moment zdefiniowany przez użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie
każdego warunku stopnia swobody dołu.

Fx dołu Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi x dla dolnego końca słupa.

Fy dołu Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi y dla dolnego końca słupa.

Fz dołu Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi z dla dolnego końca słupa.

Mx dołu Stopień swobody obrotu wzdłuż osi x dla dolnego końca słupa.

Mx dołu Stopień swobody obrotu wzdłuż osi y dla dolnego końca słupa.

Mz dołu Stopień swobody obrotu wzdłuż osi z dla dolnego końca słupa.

Analizuj jako Podwieszenie, Grawitacja, Poprzeczny lub Nie do analizy. Funkcja stosowana przez
zewnętrzne aplikacje do analizy w celu określenia, czy słup ma wpływ na analizę
poprzeczną.

Model analityczny

Sztywne łącza Sztywny, nieuginający się, lekki element ramy. Kiedy włączona jest opcja Sztywne Łącza,
do modelu zostaje przyłączony dodatkowy segment analityczny między końcem modelu
analitycznego belki a modelem analitycznym słupa.

Rzutowanie poziome Automatyczne wykrywanie, Domyślny, Oś, Linia położenia, <Nazwana płaszczyzna
odniesienia> lub <Siatka>.

Rzutowanie pionowe górne Automatyczne wykrywanie, Podstawa słupa, <Nazwana płaszczyzna odniesienia> lub
<Poziom>. Określa ograniczenie góry w pionie modelu analitycznego słupa
konstrukcyjnego..

Rzutowanie pionowe dolne Automatyczne wykrywanie, Podstawa słupa, <Nazwana płaszczyzna odniesienia> lub
<Poziom>. Określa ograniczenie podstawy w pionie modelu analitycznego słupa
konstrukcyjnego.

Belki
Belki są elementami konstrukcyjnymi służącymi do przenoszenia obciążenia. Elementy każdej belki są zdefiniowane we
właściwościach typu określonej rodziny belek. Ponadto aby zdefiniować funkcjonalność belki, można modyfikować różne
właściwości wystąpienia elementu.

Belki | 591
 Przykładowe belki

W projekcie można dołączyć belki do dowolnego elementu konstrukcyjnego, również do ścian konstrukcyjnych. Belki łączą
się z konstrukcyjnymi ścianami nośnymi, jeśli dla właściwości Funkcja konstrukcyjna została wybrana wartość Nośna lub
Łączony konstrukcyjnie.
Belki dołączone do ścian konstrukcyjnych

Aby narysować belki między dwoma punktami

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

2 Kliknij w obszarze rysunku, aby wybrać punkt początkowy.
3 Za pomocą myszy naszkicuj belkę, przesuwając wskaźnik do punktu końcowego.
4 Kliknij, aby określić punkt końcowy.
Można użyć narzędzia Siatka, aby dodać wiele belek na wybranych liniach siatki, kiedy słupy znajdują się także na poziomie
roboczym.

592 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Belka między punktami

Aby narysować belkę określonej długości

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

2 Kliknij w obszarze rysunku aby wybrać punkt początkowy.
3 Za pomocą myszy naszkicuj belkę, przesuwając wskaźnik do punktu końcowego.
4 Wpisz długość. Zostanie wyświetlone pole tekstowe z wpisaną wartością.
5 Kliknij, aby określić punkt końcowy.
Za pomocą narzędzia Siatka dodaj wiele belek na wybranych liniach siatki, kiedy słupy znajdują się także na poziomie roboczym.
Wpisz długość belki

Po utworzeniu osi należy dodać belki, ponieważ są one przyciągane do osi. Dodaj siatkę, klikając kolejno kartę Narzędzia
główne ➤ panel Odniesienie ➤ Siatka. Belki konstrukcyjne można jednak dodawać bez siatki.
Można dodawać belki, używając jednej z następujących metod:

■ Szkicowanie pojedynczej belki.

■ Wybieranie linii osi leżących między elementami konstrukcyjnymi.

■ Tworzenie szeregu belek.

Belki | 593
Funkcje konstrukcyjne belek
W programie Revit Architecture właściwość Funkcja konstrukcyjna belki jest określana automatycznie w oparciu o elementy
konstrukcyjne podpierające belkę. Wartość parametru funkcji konstrukcyjnej określa styl linii belki w widoku o niskiej
szczegółowości.
Funkcję konstrukcyjną można zmienić przed umieszczeniem lub po umieszczeniu belki. Za pomocą okna dialogowego Style
obiektu zmień funkcję konstrukcyjną. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Style obiektów na stronie 1596.
Parametr funkcji konstrukcyjnej można włączyć do zestawienia ram konstrukcyjnych, aby umożliwić przeprowadzanie obliczeń
ilościowych dźwigarów, belek stropowych, płatwi i zastrzałów poziomych. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Określanie właściwości zestawienia na stronie 789.
Wartości funkcji konstrukcyjnych belek

Belki można dołączać do dowolnego elementu konstrukcyjnego, w tym do ścian konstrukcyjnych. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Ściany konstrukcyjne na stronie 686.

UWAGA Belki nie zostaną automatycznie połączone ze ścianami nienośnymi.

Domyślne ustawienie funkcji konstrukcyjnej można zmienić na palecie Właściwości. W poniższej tabeli jest przedstawiona
lista domyślnych automatycznych ustawień opcji Funkcja konstrukcyjna dla belek, na podstawie których łączone są elementy:

- C B HB G J P O

Ściana G O HB G J P O

Słup G O HB G J P O

Zastrzał O O O O O O

Zastrzał HB HB HB HB O
poziomy

Dźwigar J J P O

Belka P P O
stropowa

Płatew P O

Inne O

Aby uzyskać informacje na temat właściwości belek, zobacz Właściwości belki na stronie 610.

Wskazówki dotyczące belek

■ Jeśli koniec belki znajduje się na ścianie konstrukcyjnej, parametr Gniazdo końca belki jest wyświetlany na palecie
Właściwości. Zaznacz to pole wyboru, jeśli belka jest podpierana przez ścianę konstrukcyjną. Wtedy obraz belki będzie
się rozciągać do osi ściany.

594 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 ■ Podczas wstawiania belki jej etykieta nazwy pojawi się domyślnie wraz z belką. Można także wczytać inną etykietę zawierającą
nazwę belki, ugięcie i liczbę kołków. Należy podać wartości parametrów Ugięcie belki i Liczba kołków, które są wyświetlane
w etykiecie belki. Aby uzyskać informacje na temat wczytywania rodzin, zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512.

Tworzenie belek
Przed utworzeniem belek należy dodać linie siatki i słupy.
Podczas dodawania belki do rzutu należy ustawić dolną płaszczyznę przycięcia poniżej bieżącego poziomu; w przeciwnym
razie belka nie będzie widoczna w widoku.
Dodaj belki, używając jednej z następujących metod:

■ Szkicowanie pojedynczej belki.

■ Tworzenie szeregu belek.

■ Wybieranie linii osi leżących między elementami konstrukcyjnymi.

■ Tworzenie układu belek. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Układy belek na stronie 629.

Szkicowanie pojedynczych belek

Narzędzie Belka jest podstawową metodą szkicowania pojedynczych wystąpień belek.

Aby naszkicować poszczególne belki

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

2 Wczytaj rodzinę słupów konstrukcyjnych, o ile nie została wczytana wcześniej.
3 Na palecie Właściwości:
■ Na liście rozwijanej Wybór typów wybierz typ belki.

■ Zmień parametry belki.

4 Na pasku opcji wybierz wartość z listy rozwijanej Funkcja konstrukcyjna.

5 Naszkicuj belkę, klikając w obszarze rysunku punkt początkowy i końcowy.
Podczas szkicowania belki wskaźnik myszy jest przyciągany do innych elementów konstrukcyjnych, takich jak
środek masy słupa lub oś ściany. Na pasku stanu wyświetlana jest informacja o miejscu przyciągania wskaźnika
myszy.
Punkt początkowy belki — przyciąganie do słupa

Tworzenie belek | 595

Umieszczanie belek za pomocą narzędzia Oś
Za pomocą narzędzia Siatka można wybrać linie siatki, aby umieścić belki automatycznie pomiędzy innymi elementami
konstrukcyjnymi (słupami, ścianami konstrukcyjnymi i innymi belkami). Można na przykład umieścić dwa słupy konstrukcyjne
na linii siatki. Belki zostaną także dodane między słupami a ścianami konstrukcyjnymi.

Aby umieścić belki za pomocą narzędzia siatka

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść belkę ➤ panel Wiele ➤ Na siatkach.
3 Wybierz siatkę w celu umieszczenia belek.
Wybieranie siatki

Belki są umieszczane między słupami w sposób pokazany na rysunku.

Umieszczanie belek między słupami

Linie siatki w projekcie są przydatnym narzędziem umożliwiającym konfigurowanie belek i słupów. W wybranym zakresie
linii siatki można automatycznie umieszczać belki.

Aby automatycznie naszkicować belki za pomocą narzędzia siatka

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

596 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

2 Na palecie Właściwości:
■ Na liście rozwijanej Wybór typów wybierz typ belki.

■ Zmień parametry belki.

3 Na pasku opcji wybierz wartość z listy rozwijanej Funkcja konstrukcyjna.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść belkę ➤ panel Wiele ➤ Na siatkach.
Na obrazie poniżej widoczne są wybrane słupy, belka i ściany konstrukcyjne w rzucie i widoku 3D. W tym
przypadku można użyć narzędzia Oś, aby dodać automatycznie większość belek.

5 Wybierz linię siatki, wzdłuż której ma zostać umieszczona belka.

Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl, aby wybrać wiele linii siatki.
Na poniższym rysunku zostały wybrane osie oraz dodane automatycznie belki między wszystkimi słupami,
ścianami i belkami.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść belkę > W osiach konstrukcyjnych ➤ panel Wiele ➤ Zakończ.

PORADA Możesz także narysować pole wskazania, aby zaznaczyć wiele linii osi.

Tworzenie belek | 597

 Na poniższym obrazie pokazano, w jaki sposób zostały dodane belki między wszystkimi słupami, ścianami i
innymi belkami nośnymi. Istniejąca belka nie została ucięta przy belce do niej prostopadłej.

Kiedy w programie Revit Architecture umieszczane są belki wzdłuż linii osi, najpierw wykonuje się następujące czynności:

■ Skanowane są wszystkie możliwe podpory przecinające linię siatki, takie jak słupy, ściany lub belki.

■ Jeśli ściana znajduje się na linii siatki, belka nie jest w niej umieszczana. Końce ściany służą jako podpory.

■ Jeśli belka przecina i przechodzi przez linię osi, uważana jest za pośrednią podporę, ponieważ podpiera nowe belki
utworzone na linii osi.

■ Jeśli belka przecina, ale nie przechodzi przez linię osi, jest podpierana przez nowo utworzoną belkę na linii osi.

Aby uzyskać więcej informacji na temat funkcji konstrukcyjnych belek w zależności od elementów, na podstawie których są
tworzone, zobacz Funkcje konstrukcyjne belek na stronie 594.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie belek na stronie 595

■ Funkcje konstrukcyjne belek na stronie 594

■ Właściwości belki na stronie 610

■ Belki na stronie 591

Szkicowanie belek przy użyciu opcji łańcucha

Jeśli w programie Revit Architecture wybrano opcję łańcucha, punkt końcowy ostatniej belki staje się punktem początkowym
następnej belki.

598 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Aby naszkicować belki za pomocą opcji łańcucha

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

2 Zaznacz pole wyboru Łańcuch na pasku opcji.
3 Umieść pierwszą belkę w łańcuchu. Zobacz Szkicowanie pojedynczych belek na stronie 595.
4 Umieszczaj każdą dodatkową belkę, klikając punkty końcowe belek.
Szkicowanie belek przy użyciu opcji łańcucha

Modelowanie belek zakrzywionych

Ponieważ geometria belek zakrzywionych może być wygięta, te belki można rysować w rzucie i w widoku elewacji.

Aby naszkicować belkę zakrzywioną

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść belkę ➤ panel Rysuj i wybierz narzędzie linii zakrzywionej:
■ Łuk początek-koniec-promień,

■ Łuk oś-końce,

■ Łuk styczna-koniec,

■ Zaokrąglenie,

■ Splajn,

■ Część elipsy.

3 Umieść potrzebne punkty w obszarze rysunku, aby dokończyć wybieranie krzywych. Zobacz Szkicowanie
elementów na stronie 1394.

Tworzenie belek | 599

 Definiowanie łuku belki zakrzywionej

Aby uzyskać więcej informacji na temat szkicowania belki, zobacz Tworzenie belek na stronie 595.
Aby uzyskać więcej informacji na temat właściwości belek, zobacz Właściwości belki na stronie 610.

Modelowanie belek nachylonych

Jeśli projekt zawiera złożone pochylone człony, do których należy dodać belki, można dopasować belki do nierównych słupów,
dachów, stropów konstrukcyjnych lub ścian, stosując poniższą procedurę.

Aby dopasować belki nachylone

1 Wybierz belkę połączoną z 2 członami konstrukcyjnymi lub obiektami modelu na różnych wysokościach.
2 Na palecie Właściwości:
■ W sekcji Więzy wprowadź wartość parametru belki Odsunięcie poziomu początkowego.

■ Wprowadź wartość parametru belki Odsunięcie poziomu końcowego.

■ Kliknij przycisk Zastosuj.

3 Sprawdź, czy wprowadzone są prawidłowe wartości odsunięcia.

Przykład modelowania belek nachylonych.

600 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 UWAGA Belka, której wartości odsunięcia zostały dostosowane, zostanie odłączona lub zwolniona z bieżącej
płaszczyzny roboczej. Podobnie zwolniony zostanie każdy element konstrukcyjny dołączony do belki
nachylonej. Swobodne elementy są dołączane do innej płaszczyzny roboczej za pomocą przycisków Edytuj
płaszczyznę roboczą i Wskaż nowy dostępnych w panelu Płaszczyzna robocza na karcie Zmień | Ramy
konstrukcyjne.

Przyciąganie 3D
Opcja Przyciąganie 3D umożliwia utworzenie nowej belki w dowolnym widoku przez przyciągnięcie do innych elementów
konstrukcyjnych. Oznacza to, że belki i zastrzały można szkicować poza bieżącą płaszczyzną roboczą. Na przykład, gdy włączona
jest funkcja przyciągania 3D, belki dachowe będą przyciągane do szczytów słupów bez względu na rzędną.
Przyciąganie 3D jest również użyteczne w przypadku tworzenia układów nachylonych belek. Zobacz Modelowanie belek
nachylonych na stronie 600.

Aby użyć opcji Przyciąganie 3D

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Belka.

2 Na pasku opcji kliknij opcję Przyciąganie 3D.
3 Kliknij dowolny element konstrukcyjny, aby określić punkt początkowy belki.

UWAGA Jeśli opcja Przyciąganie 3D jest włączona, można dokładnie wybrać punkt końcowy dowolnego
elementu konstrukcyjnego, niezależnie od tego, na której płaszczyźnie znajduje punkt końcowy.

4 Kliknij inny element konstrukcyjny, aby określić punkt końcowy belki.

Edytowanie belek
Po umieszczeniu dowolnej belki w projekcie można ją edytować. W pierwotnym położeniu belki można ją przesunąć lub
obrócić, a także rozciągnąć lub zmienić jej kształt za pomocą kontrolek graficznych. Aby uzyskać więcej informacji na ten
temat, zobacz Edytowanie elementów na stronie 1429.

Aby przesunąć belkę

1 W widoku projektu wybierz belkę.
2 Przeciągnij belkę do nowego położenia w obszarze rysunku lub użyj klawiszy strzałek na klawiaturze. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Przesuwanie elementów na stronie 1465.

Edytowanie belek | 601

 Aby obrócić belkę
1 Wybierz belkę w rzucie.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Ramy konstrukcyjne ➤ panel Zmień ➤ Obróć.
3 Kliknij punkt początkowy i końcowy dla obrotu. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Obracanie
elementów na stronie 1472.

Kontrolki graficzne belek

Podczas szkicowania belek można użyć dostępnych kontrolek graficznych w celu zmodyfikowania punktów dołączenia między
każdą belką a elementem konstrukcyjnym (słupem, ścianą konstrukcyjną).
Położenie kontrolek można ustawić podczas tworzenia belki lub wybrać i dostosować ręcznie po utworzeniu belki.

Uchwyty belek
Uchwyty belek są punktami zamocowania belek. Uchwyty belek są wyświetlane jako małe, wypełnione okręgi wskazujące
miejsce dołączenia końca wybranej belki do słupa lub ściany.

UWAGA Przeniesienie uchwytów belek powoduje zmianę długości przykrywania.

Belka i słup w rzucie z uchwytem belki na środku słupa

Słupy posiadają niewidoczną obwiednię kontrolującą położenie uchwytu belek.

Poniższa ilustracja przedstawia widok przekroju belki dołączonej do ściany. Uchwyt belki jest widoczny na górze i pośrodku
ściany.

602 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Belka jest wiązana według poziomu. W rezultacie zaczep belki może zmienić położenie tylko na poziome.

Zmiana geometrii belki za pomocą uchwytów kształtu

Uchwyt kształtu belki jest używany do zmiany geometrii belki. Uchwyty kształtu są wyświetlane w postaci małych wypełnionych
trójkątów, zwróconych do siebie podstawami, na końcu każdej belki wybranej w polu rysunku.

Kontrolki graficzne belek | 603

 Belka i słup w rzucie z wyświetlonymi uchwytami kształtu

Położenie punktu końcowego belki można dostosować za pomocą uchwytów kształtu. W rezultacie belka zostanie wydłużona
lub skrócona. Drugi koniec belki pozostaje niezmieniony.

Uchwyty kształtu zmieniają geometrię wzdłuż osi komponentu. Aby przesunąć belkę poza jej pierwotną oś, kliknij i przeciągnij
ją w nowe położenie.
Każdy uchwyt kształtu belki ma właściwości, które można zmieniać w zależności od preferencji danego typu elementu. Aby
uzyskać dostęp do właściwości uchwytu kształtu, kliknij prawym przyciskiem myszy trójkąty zwrócone do siebie podstawami
i wybierz opcję Właściwości.
Ręczne użycie uchwytów kształtu powoduje dostosowanie ustawień cięcia belki. Zobacz także Cięcie na stronie 618.

604 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Symbole momentu
Parametry momentu belki (Początek połączenia lub Koniec połączenia) umożliwiają wyświetlanie ramy momentu lub symboli
połączenia wspornika. Parametry te odnoszą się do odpowiedniego punktu końcowego belki. Dla tych parametrów dostępne
są opcje: Brak, Rama momentu lub Moment wspornika.

Aby wyświetlić symbol momentu

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy belkę, a następnie wybierz opcję Właściwości.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Konstrukcje wybierz wartość dla parametrów Początek połączenia lub
Koniec połączenia, a następnie kliknij przycisk Zastosuj.
Symbol ramy momentu wyświetlany za
pomocą parametru połączenia momentu

Symbol połączenia wspornika

wyświetlany za pomocą parametru
połączenia momentu

Karta Ustawienia reprezentacji symbolicznej na stronie 1601 służy do wczytywania i przypisywania rodzin symboli połączenia.

Etykiety belek
Etykiety belek są integralną częścią rzutu ram konstrukcyjnych. Zaprojektowanie konstrukcji wymaga utworzenia etykiet od
prostych do złożonych. W programie Revit możliwe jest tworzenie informacyjnych etykiet belek.

Rodziny etykiet ram konstrukcyjnych

Rodzina etykiet ram konstrukcyjnych umożliwia opisywanie belek. Można dopasować domyślne położenia tych etykiet w
oknie dialogowym Kategorie rodzin i parametry. Zobacz Kategorie i parametry rodzin na stronie 518.
Kategoria Etykiety ram konstrukcyjnych zawiera dwa parametry.
Obracaj z komponentem: po zaznaczeniu tego pola wyboru etykieta obraca się wraz z belką. W przypadku braku zaznaczenia
tego pola etykieta będzie orientowana względem ramki widoku.
Punkt dołączenia: Definiuje położenie początkowe etykiety wzdłuż belki (początek, środek lub koniec) i jest punktem, który
będzie śledzony przez etykietę w przypadku wydłużenia lub skrócenia belki.

Po włączeniu odnośnik etykiety rozpoczyna się w tym miejscu.

Etykiety belek | 605

 <Brak>: domyślnie umieszcza etykietę pośrodku belki.

Narzędzie Opisy belek

Narzędzie Opisy belek umożliwia umieszczenie wielu etykiet belek, opisów i rzędnych punktów na wybranych belkach lub
wszystkich belkach w bieżącym widoku. Jest dostępne tylko podczas pracy w rzucie konstrukcyjnym lub rzucie odwróconym.
Etykiety ram konstrukcyjnych, dla których ustawiono opcję Obracaj z komponentem, muszą być wczytane dla tego okna
dialogowego, aby można je było uruchomić.

Aby uzyskać dostęp do narzędzia Opisy belek kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ Opisy belek.

Umieszczanie

Sekcja Umieszczenie narzędzia Opisy belek umożliwia określenie, które belki mają zostać opisane (wszystkie w widoku lub
tylko wybrane). Zgodnie z opisem w narzędziu Opisy belek program Revit Architecture nie nadpisuje istniejących etykiet.
Aby umieścić nowe opisy zamiast innych, zaznacz pole wyboru Usuń istniejące etykiety belek i rzędne punktów. Wszystkie
etykiety i rzędne punktów zostaną usunięte z belek i zastąpione aktualnie ustawionymi w narzędziu Opisy belek. Po usunięciu
zaznaczenia pola wyboru na belkach nie będą umieszczane żadne opisy.
Ustawienia umieszczania: kliknij przycisk Ustawienia, aby otworzyć okno dialogowe Ustawienia Umieszczania i dostosuj
odsunięcie etykiet i rzędnych punktów od belek.

Poprzez określenie ustawień Poziome odsunięcie końca i Odsunięcie pionowe ustawiana jest odległość etykiet i rzędnych
punktów od punktów dołączenia (zobacz Rodziny etykiet ram konstrukcyjnych na stronie 605). Ta odległość jest reprezentatywna
dla skali rysunku i domyślnie wynosi 0" cali w poziomie i 3/8” cala w pionie.

606 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Położenie i typ opisu
W dolnej części narzędzia Opisy belek definiowane są typy opisu i położenia charakterystyczne dla poziomych lub nachylonych
belek.
Karty Belki nachylone/poziome: w przypadku poziomych, jak i nachylonych belek są stosowane te same opcje umieszczania
etykiet. Karty umożliwiają tworzenie różnych opisów dla każdego typu wystąpienia belki.
Aby utworzyć etykiety charakterystyczne dla poziomych belek, należy je dopasować na karcie Poziome belki w rzucie.

Aby utworzyć etykiety charakterystyczne dla belek nachylonych, należy je dopasować na karcie Belki nachylone w rzucie.

Położenie opisu: na środku strony z kartami znajduje się obraz belki otoczonej sześcioma polami tekstowymi. Pola odpowiadają
położeniom etykiet wyświetlanych wokół belki. Przyciski otwierają okno dialogowe Wybierz typ opisu, w którym można
definiować i edytować etykietę.

Brak: Etykiety nie śledzą żadnego konkretnego punktu na belce. Zmiany długości belki nie spowodują przesunięcia etykiety.
Etykieta ramy konstrukcyjnej: Zobacz Etykiety ram konstrukcyjnych na stronie 608.
Rzędna punktu: Zobacz Rzędne punktów na stronie 608.

Etykiety belek | 607

Etykiety ram konstrukcyjnych
Ten wybór umożliwia rozwinięcie menu dostępnych etykiet rodziny konstrukcyjnej specyficznych dla wybranego położenia
wzdłuż belki. Charakterystyczne parametry rodziny określają, które etykiety mają być wyświetlane. Określone etykiety ramy
muszą zawierać następujące parametry (zobacz Rodziny etykiet ram konstrukcyjnych na stronie 605), aby stanowić prawidłowy
typ opisu:

■ Została wybrana Opcja Obróć z komponentem.

■ Parametr Punkt dołączenia ma wartość <Brak> lub jest zgodny z położeniem żądanej lokalizacji etykiety w narzędziu
Opisy belek.

Na przykład etykiety ramy konstrukcyjnej, które mają zdefiniowane parametry punktu dołączenia o wartości Zakończenie,
są dostępne tylko w ustawieniach położenia belki oznaczanych w tym narzędziu jako <Zakończenie>.

Etykiety ramy konstrukcyjnej z punktami dołączenia o wartości <Brak> są dostępne tylko dla ustawień położenia W środku,
pod warunkiem że obracają się one wraz z komponentem.
Te specyfikacje dotyczą także opcji <Wczytaj etykietę ramy konstrukcyjnej>, która otwiera okno dialogowe Wczytaj rodzinę
(zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512).
Aby wczytane rodziny były wyświetlane na liście Etykieta ramy konstrukcyjnej, muszą one spełniać te zalecenia.

Rzędne punktów
Narzędzie Rzędne punktów umożliwia umieszczanie rzędnych punktów, jeśli wybrano parametr typu Obróć z komponentem.
Tak samo jak w przypadku etykiet są one filtrowane według tego parametru.
Rzędna belki (projekt) oblicza rzędną od najniższego poziomu projektu.
Tworzenie/modyfikowanie typów udostępnia opcję tworzenia niestandardowej rzędnej punktu. Po wybraniu tej opcji
otwarte zostaje okno dialogowe Właściwości typu rodziny umożliwiające edycję etykiety rzędnej punktu.
Opcja Rzędna belki (względna) włącza listę rozwijaną Względny poziom odniesienia, która umożliwia wybranie względnego
poziomu odniesienia dla obliczeń rzędnej.

608 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

UWAGA Tylko jeden typ rzędnej punktu może zostać umieszczony w danym momencie. W przypadku zmiany typu
rzędnej punktu w dowolnym z 12 położeń (6 dla poziomu i 6 dla nachylenia) nastąpi zmiana wszystkich 12 ustawień typu
rzędnej punktu w narzędziu opisu belki.

Lista rozwijana Wyświetl rzędną umożliwia wybranie położenia pomiaru rzędnej na belce.
Rzeczywista (wybrana) rzędna

UWAGA W przypadku wybrania opcji Rzeczywista (wybrana) rzędna etykiety będą przypisywane do rzędnych linii
położenia, a nie do geometrii belki.

Rzędna dołu

Rzędne góry i dołu

Rzędna góry

Etykiety belek | 609

 Ostatnią opcją dla rzędnych punktu dostępną w oknie dialogowym Wybór typu opisu jest filtr zdefiniowanych rzędnych.

Opcja ta pozwala włączyć filtr, który uniemożliwia utworzenie rzędnej punktu, jeśli jest ona równa wprowadzonej wartości.
Domyślnym ustawieniem jest 0 jednostek, co jest zdefiniowane dla projektu.

Właściwości belki
Na palecie Właściwości dostępnych jest kilka właściwości belek, takich jak: płaszczyzna robocza, materiały czy kąt.

Modyfikowanie właściwości belki

Aby zmodyfikować właściwości belki
1 Wybierz belkę.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia belki. (Zobacz Właściwości wystąpienia belki na stronie
612).
3 Kliknij przycisk Zastosuj.
4 Aby edytować parametry typu belki, na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ. (Zobacz Właściwości typu
belki — stal na stronie 610 lub Właściwości typu belki — beton na stronie 611).

UWAGA Zmiany wprowadzone do parametrów typu mają wpływ na wszystkie belki tego typu w projekcie.
Kliknij polecenie Powiel, aby utworzyć typ belki.

Właściwości typu belki — stal

Właściwości będą się różnić w zależności od rodzin belek określonych podczas instalacji. Następujące właściwości typu są
stosowane do rodzin belek stalowych wczytywanych podczas typowej instalacji:

Nazwa Opis

Konstrukcyjne

A Powierzchnia przekroju.

W Ciężar nominalny.

Wymiary

bf Szerokość kołnierza.

d Rzeczywista głębokość sekcji.

k odległość k.

k2 odległość k2. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

tf Grubość kołnierza.

tw Grubość środnika.

610 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Nazwa Opis

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Opis indeksowy Opis indeksowy belki. Dodaj lub zmień wartość. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent kształtu.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących typu kształtu.
Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Opis belki. Wprowadź opis.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną belkę; może to być znak handlowy. Ta wartość nie może
powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678.

Koszt Cena belki

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości typu belki — beton

Właściwości będą się różnić w zależności od rodzin belek określonych podczas instalacji. Następujące właściwości typu są
stosowane do rodzin belek betonowych wczytywanych podczas typowej instalacji:

Nazwa Opis

Konstrukcyjne

b Szerokość belki.

h Głębokość belki.

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Właściwości belki | 611

 Nazwa Opis

Opis indeksowy Opis indeksowy belki. Dodaj lub zmień wartość. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent kształtu.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących typu kształtu.
Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Opis belki. Wprowadź opis.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną belkę; może to być znak handlowy. Ta wartość nie może
powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane
jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678.

Koszt Cena belki

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości wystąpienia belki

Właściwości będą się różnić w zależności od rodzin belek określonych podczas instalacji. Następujące właściwości wystąpienia
elementu są stosowane do rodzin belek wczytywanych podczas typowej instalacji:

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom odniesienia Poziom wiązania. To jest wartość tylko do odczytu, która zależy od płaszczyzny
roboczej, na której została umieszczona belka.

Płaszczyzna robocza Bieżąca płaszczyzna, na której są umieszczone elementy. Wartość ta jest wartością
tylko do odczytu.

Odsunięcie poziomu początkowego Odległość punktu początkowego belki od poziomu odniesienia. Wartości
wprowadzone w tym polu zostaną zresetowane po przypięciu elementu. Tylko do
odczytu, kiedy przypięty.

Odsunięcie poziomu końcowego Odległość punktu końcowego belki od poziomu odniesienia. Wartości wprowadzone
w tym polu zostaną zresetowane po przypięciu elementu. Tylko do odczytu, kiedy
przypięty

612 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Wyrównanie kierunku Z Środek, góra, dół lub inne. Po wybraniu opcji inne udostępniany jest dodatkowy
parametr Wartość odsunięcia w kierunku Z.

Wartość odsunięcia kierunku Z Wartość liczbowa odsunięcia geometrii.

Wyrównanie poprzeczne Położenie geometrii fizycznej (w rzucie) względem linii położenia. Strona 1, Strona
2 i Środek. Tylko do odczytu, kiedy przypięty.

Orientacja Położenie belki względem bieżącej płaszczyzny, na której są umieszczone elementy.

Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Obrót przekroju Parametr sterujący obracanymi belkami i zastrzałami. Kąt obrotu jest mierzony od
płaszczyzny roboczej belki i kierunku środkowej płaszczyzny odniesienia.

Budowa

Przedłużenie początkowe Dotyczy tylko belek stalowych. Wymiar między krawędzią początku belki a
elementem, z którym jest połączona.

Przedłużenie końcowe Dotyczy tylko belek stalowych. Wymiar między krawędzią końca belki a elementem,
z którym jest połączona.

Materiały i wykończenia

Materiał belki Materiał konstrukcyjny. Zobacz Parametry fizyczne materiału na stronie 1592.

Konstrukcyjne

Położenie symbolu pręta Dotyczy tylko belek stalowych.

Moment początkowy połączenia Dotyczy tylko belek stalowych. Rama momentu lub symbol wspornika na
początkowym końcu belki.

Moment końcowy połączenia Dotyczy tylko belek stalowych. Rama momentu lub symbol wspornika na końcowym
końcu belki.

Długość cięcia Fizyczna długość belki. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Funkcja konstrukcyjna Określa zastosowanie. Jedna z wartości: Dźwigar, Stężenie poziome, Belka stropowa,
Inne lub Płatew.

Typ zamocowania początku Rzędna końca lub odległość. Określa orientację rzędnej belki. Ustawienie Rzędna
końca zachowuje poziom umieszczenia, ustawienie Odległość orientuje w kierunku
położenia połączenia na słupie. Zobacz Rzędna belki na połączeniu słupa na stronie
627.

Odległość zamocowania początku Określa odsunięcie początku belki od punktu połączenia słupa, gdy dla parametru
Typ zamocowania początku wybrano ustawienie Odległość. Zobacz Rzędna belki
na połączeniu słupa na stronie 627.

Koniec odniesionego słupa Określa górę lub podstawę belki, od której określana jest odległość zamocowania
początku. Zobacz Rzędna belki na połączeniu słupa na stronie 627.

Właściwości belki | 613

 Nazwa Opis

Typ zamocowania końca Rzędna końca lub odległość. Określa orientację rzędnej belki. Ustawienie Rzędna
końca zachowuje poziom umieszczenia, ustawienie Odległość orientuje w kierunku
położenia połączenia na słupie. Zobacz Rzędna belki na połączeniu słupa na stronie
627.

Odległość zamocowania końca Określa odsunięcie końca belki od punktu połączenia słupa, gdy dla parametru Typ
zamocowania końca wybrano ustawienie Odległość. Zobacz Rzędna belki na
połączeniu słupa na stronie 627.

Koniec odniesionego słupa Określa górę lub podstawę belki, od której określana jest odległość zamocowania
końca. Zobacz Rzędna belki na połączeniu słupa na stronie 627.

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Dotyczy tylko belek betonowych. Odległość otuliny zbrojenia od górnej powierzchni
belki.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Dotyczy tylko belek betonowych. Odległość otuliny zbrojenia od dolnej powierzchni
belki.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Dotyczy tylko belek betonowych. Odległość otuliny zbrojenia od belki do sąsiad-
ujących powierzchni elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr
typu tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone
zbrojenie.

Wielkość ugięcia Dotyczy tylko belek stalowych. Ugięcie belki.

Liczba kołków Dotyczy tylko belek stalowych. Liczba kołków na belkę.

Wymiary

Długość Odległość między uchwytami belki. Zobacz Uchwyty belek na stronie 602. Jest to
analityczna długość belki. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Objętość Objętość wybranej belki. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze użytkownika.

Znacznik Etykieta utworzona dla belki. Możliwe użycie: znak handlowy. Ta wartość nie może
powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture
wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie.
Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz
Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent belki. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent belki. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

614 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Analiza konstrukcyjna

Stopień swobody początku Warunki stopnia swobody początku Zamocowanie, Przegub, Przegub bez rotacji
wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez użytkownika. Opcja Zdefiniowany przez
użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie każdego warunku początkowego
stopnia swobody.

Fx początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi x na początkowym końcu belki.

Fy początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi y na początkowym końcu belki.

Fz początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi z na początkowym końcu belki.

Mx początku Stopień swobody obrotu wzdłuż osi x na początkowym końcu belki.

My początku Stopień swobody obrotu wzdłuż osi y na początkowym końcu belki.

Mz początku Stopień swobody obrotu wzdłuż osi z na początkowym końcu belki.

Stopień swobody końca Warunki stopnia swobody końca. Zamocowanie, Przegub, Przegub bez rotacji
wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez użytkownika. Opcja Zdefiniowany przez
użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie każdego warunku końcowego stopnia
swobody.

Fx końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi x na końcu belki.

Fy końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi y na końcu belki.

Fz końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi z na końcu belki.

Mx końca Stopień swobody obrotu wzdłuż osi x na końcu belki.

My końca Stopień swobody obrotu wzdłuż osi y na końcu belki.

Mz końca Stopień swobody obrotu wzdłuż osi z na końcu belki.

Analiza jako Funkcja stosowana przez zewnętrzne aplikacje do analizy w celu określenia, czy
warunki belki mają wpływ na analizę poprzeczną.

Model analityczny

Rzutowanie pionowe Automatyczne wykrywanie, Linia położenia, Góra belki, Środek belki, Podstawa
belki, <Nazwana płaszczyzna odniesienia> lub <Poziom>. Rozszerza model
analityczny belki do podanego poziomu w kierunku Z.

Sztywne łącza Tak, Nie lub Ze słupa. Sztywny, nieuginający się, lekki element ramy. Kiedy włączona
jest opcja Sztywne Łącza, do modelu zostaje przyłączony dodatkowy segment
analityczny między końcem modelu analitycznego belki a modelem analitycznym
słupa. Ustawienie Ze słupa definiuje sztywne łącze belki z połączonym słupem. .

Rzutowanie poziome Automatyczne wykrywanie, Domyślny, Oś, Linia położenia, <Nazwana płaszczyzna
odniesienia> lub <Siatka>.

Inne

Właściwości belki | 615

 Nazwa Opis

Obliczenie przedłużenia początkowego Dotyczy tylko belek stalowych. Określa parametry rodziny; definiuje maksymalną
odległość parametru Wydłużenie początkowe. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Obliczenie przedłużenia końcowego Dotyczy tylko belek stalowych. Określa parametry rodziny; definiuje maksymalną
odległość parametru Wydłużenie końcowe. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Połączenia i cięcie na elementach ramy i słupach

W tej sekcji znajdują się szczegółowe informacje dotyczące pojęć i procedur pozwalających dostosować sposób połączenia
elementów ramy oraz ich cięcia w programie Revit Architecture. Mimo że w przypadku większości elementów można zastosować
takie podejście, niektóre z nich mogą zachowywać się inaczej w zależności od unikatowego wystąpienia i ustawień. Szczegóły
dotyczące tych różnic znajdują się w niniejszej sekcji oraz w sekcjach dotyczących elementów charakterystycznych dla ram.

Tematy pokrewne

■ Słupy konstrukcyjne na stronie 561

■ Belki na stronie 591

■ Zastrzały na stronie 650

■ Kratownice na stronie 660

Ramki ograniczające
Przed opisaniem sposobu łączenia, dołączania i cięcia elementów ram konstrukcyjnych należy zapoznać się ze sposobem
postrzegania rodzin komponentów w projekcie programu Revit. Każde wystąpienie elementu zawiera się w ramce ograniczającej.

Przegląd
Ramka ograniczająca to niewidoczna trójwymiarowa prostokątna przestrzeń zawierająca wszystkie elementy modelu, opisu
i odniesienia zdefiniowane w elemencie opartym na rodzinie. Wyjątkiem są zakresy odniesień. Na przykład pozioma płaszczyzna
odniesienia będzie miała wpływ tylko na górę lub dół ramki ograniczającej, nie na żaden z jej boków. Ramka ograniczająca
jest zorientowana z uwzględnieniem definicji rodziny.
Ramki ograniczające słupów reprezentowanych na pomarańczowo

616 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Góra, dół i boki ramki ograniczającej są obracane odpowiednio w celu zachowania zależności pomiędzy ramką i obracanym
elementem.
Ramki ograniczające obracające się z
elementami

Zastosowania ogólne ramki ograniczającej

■ Jeśli początek rodziny nie jest wyraźnie zdefiniowany, zostanie on domyślnie ustawiony jako środek ramki ograniczającej.
Początek ten ma wpływ na umieszczanie elementów i ich zachowanie, gdy zmianie ulega typ elementu lub rodzina. Aby
uzyskać szczegółowe informacje na temat początku rodziny, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

■ Ramka ograniczająca pomaga zdefiniować łączenie i cięcie elementów ram konstrukcyjnych.

Belki zakrzywione
Belki zakrzywione stanowią unikatowe wystąpienie ramki ograniczającej. Ramka ograniczająca jest zaginana w celu spełnienia
wymagań dotyczących belki. Zapewnia ona dokładne łączenie z belką i cięcia od niej.

Połączenia belki ze słupem

Poniższa ilustracja przedstawia przykład belki niewyśrodkowanej w stosunku do słupa. Uchwyt belki na ilustracji pozostaje
wewnątrz ramki ograniczającej. Należy pamiętać, że ramka ograniczająca jest niewidoczna.

Jeśli słup zostanie nieznacznie przesunięty, ale nie wykroczy poza linię zakresu cięcia, uchwyt belki pozostanie w pozycji
niezmienionej przez to przesunięcie.

Ramki ograniczające | 617

 Jeśli jednak słup zostanie przesunięty poza ramkę ograniczającą, uchwyty belki są przyciągane do osi słupa. Po umieszczeniu
ramka ograniczająca słupa zostanie zachowana.

Cięcie
Cięcie belki jest widocznym odstępem wyświetlania w geometrii belki w punkcie połączenia w zależnościach połączenia.
Materiały prefabrykowane wymagają uwzględnienia przestrzeni i położenia, do których zostaną przycięte. Ten odstęp jest
wyraźny podczas porównywania koncepcyjnego widoku o niskim poziomie szczegółowości (symbolicznego) z widokiem o
średnim/wysokim poziomie szczegółowości belek innych niż betonowe.
Odsunięcie i cięcie belek innych niż betonowe jest dostosowywane w programie Revit Architecture na podstawie domyślnych
ustawień cięcia. Belki betonowe mają pierwszeństwo w mieszanych połączeniach materiałów, wymuszając odsunięcie od
otworów i cięcie innych belek.

618 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Najkrótsza belka w połączeniu jest wydłużana do najdalszej granicy wszystkich dołączonych belek. Wszystkie pozostałe belki
są cięte. Zobacz Cięcie belka-belka na stronie 620.

Niski poziom szczegółowości (symboliczny) Średni/wysoki poziom szczegółowości (geometria

fizyczna)

KLUCZ

A. Belka, do której inne są dopasowywane E. Cięcie

B. Belka cięta F. Koniec belki, jeśli cięta

C. Wspólny punkt końcowy w połączeniu G. Odsunięcie

D. Cięcie

Uwagi dotyczące ramki ograniczającej

Ramka ograniczająca elementu ma wpływ na cięcie. Należy zwrócić uwagę, w jaki sposób belki oprętowane w belce w kształcie
litery L są dostosowywane w oparciu o jej obrót.
Belka w kształcie litery L obramowana przez
dwie belki

Cięcie | 619
 Ta sama belka w kształcie litery L obrócona o
45°

Zakresy ramki ograniczającej wymuszają odpowiednie długości ramy połączonych belek.

Modyfikowanie cięcia wystąpienia belki (średni/wysoki poziom szczegółowości)

Na palecie Właściwości określ domyślne ustawienia cięcia wystąpień belki.

1 Wybierz wystąpienie (lub wystąpienia) belki.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Budowa znajdź parametry: Wydłużenie początkowe i Wydłużenie końcowe. Dostosuj
parametry do potrzeb.

Te parametry umożliwiają dopasowanie cięcia wystąpień belek używanych w widokach o średnim i wysokim poziomie
szczegółowości. Dodatnie wartości wymiarów wprowadzone w tym polu powodują przedłużenie belki, zmniejszając cięcie.
Wartości ujemne powodują zwiększenie cięcia. Dopasowywanie nie wpływa na reprezentację symboliczną. Zapoznaj się z
sekcją Zmiana geometrii belki za pomocą uchwytów kształtu na stronie 603, aby ręcznie skonfigurować cięcie.

Cięcie belka-belka
Odsunięcie od otworów i cięcie mają zastosowanie podczas łączenia belek. Belki łączą się w punktach końcowych, a wiele
belek może łączyć się z jednym punktem końcowym.
Połączenie zakończenia uzyskuje się, gdy dwa lub więcej punktów końcowych jest przyciąganych wzajemnie lub gdy punkt
końcowy belki jest punktem początkowym podczas rysowania kolejnej belki. Belki konstrukcyjne narysowane za pomocą
narzędzia Łańcuch również łączą się punktami końcowymi. Zobacz Szkicowanie belek przy użyciu opcji łańcucha na stronie
598.

Gdy dwie belki łączą się w punktach końcowych pod pewnym kątem, krótsza belka nie będzie cięta, co wymusi cięcie dłuższej
belki. Odsunięcie od otworów najkrótszej belki również jest dopasowywane do odbieranego punktu końcowego dłuższej belki.
Jeśli do połączenia dołączą kolejne belki, będą one cięte od najkrótszej. Jeśli nowa belka jest krótsza, połączenie zmienia
konfigurację, aby dłuższe dopasowały się do krótszej. Reprezentację wyświetlania cięcia można edytować za pomocą Edytora
połączeń belek.

620 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Cięcie belka-słup
Odsunięcie od otworów i cięcie mają zastosowanie podczas łączenia belek ze słupami konstrukcyjnymi. Belki są wzajemnie
niezależne i powiązane tylko wspólnym słupem, a także będą odpowiednio cięte od słupa. Aby belki były cięte, słup wraz ze
swoją ramką ograniczającą musi mieć geometrię nakładającą się z belkami połączenia.
Belki połączone ze słupami zawsze dopasowują się do odsunięcia i cięcia, jednak słupów pionowych nie można dopasować
ręcznie za pomocą Edytora połączeń belek/słupów.

Cięcie | 621
Cięcie belka-ściana
Odsunięcie od otworów i cięcie mają zastosowanie podczas łączenia belek ze ścianami konstrukcyjnymi. Belki są wzajemnie
niezależne i powiązane tylko wspólną ścianą, a także będą odpowiednio cięte od ściany. Cofnięcie belki w gniazdo jest możliwe
poprzez usunięcie cięcia za pomocą Edytora połączeń belek.

Połączenie belka-ściana z wcięciem Połączenie belka-ściana bez cięcia

Połączenie belka-ściana uzyskuje się, rysując belkę i dołączając jeden z jej punktów końcowych do punktu środkowego
całkowitej grubości ściany.

Cięcie słupa
Słupy można odsuwać i ciąć, używając Edytora belki/słupa. Wyłączając poniższe zasady, słupy zachowują się tak jak belki w
domyślnych ustawieniach odsunięcia i cięcia.

■ Obecnie słupy są cięte od belek, ale nie od siebie nawzajem. Belki będą dopasowane do słupa w przypadku połączenia przy
górze słupa.

■ Docinanie między belkami i słupami nie zostało obecnie wdrożone.

■ Gdy wiele ciętych belek ma wspólne połączenie ze słupem, będą one dopasowane do słupa. Jeśli jednak słup jest cięty,
najkrótsza belka zostanie wydłużona i zostanie obramowana przez inne w połączeniu.

■ Jeśli belka jest obramowana przez słup, linia symboliczna zostanie wydłużona na odległość jednego cięcia poza swój punkt
końcowy.

622 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Tematy pokrewne

■ Połączenia belki ze słupem na stronie 617

■ Cięcie belka-słup na stronie 621

■ Dopasowywanie położenia końcowego i przycięcia geometrii słupa pochyłego na stronie 576

Połączenia belek
Istnieją dwa typy połączeń zakończeń belki: prostopadłe i ścięte. Edytor połączeń belek umożliwia dostosowanie przez usunięcie
lub zastosowanie widocznego cięcia wyświetlanego w projekcie.

Połączenia prostopadłe
W przypadku połączeń prostopadłych płaszczyzna zakończenia belek i zastrzałów jest ustawiona prostopadle do osi elementu.
Belka, do której inne są dopasowywane, nie jest cięta, natomiast połączone belki są cięte, jeśli są do tego podstawy. Ta belka
będzie cięta od belki sąsiedniej. Po cięciu belka zostanie dopasowana w taki sposób, aby zapobiec przesunięciu jej bliżej dowolnej
innej belki uczestniczącej w połączeniu niż na odległość równą cięciu.
W poniższych przykładach opisano niski i średni/wysoki poziom szczegółowości w projekcie.

Niski poziom szczegółowości (symboliczny) Średni/wysoki poziom szczegółowości (geometria

fizyczna)

Połączenia belek | 623

Połączenia ścięte
W przeciwieństwie do połączeń prostopadłych połączenia ścięte nie są cięte, dzięki czemu geometria tworzy połączenie
równoległe między dwiema belkami.

Niski poziom szczegółowości (symboliczny) Średni/wysoki poziom szczegółowości (geometria

fizyczna)

Aby utworzyć połączenie ścięte, dwie belki muszą być współpłaszczyznowe. Muszą także należeć do tego samego typu rodziny.
Wszystkie inne belki należące do połączenia zostaną odpowiednio ucięte.
Belki w połączeniu współpłaszczyznowym mają tę samą płaszczyznę i nieskorygowane parametry obrotu przekroju poprzecznego.

Aby utworzyć połączenie ścięte, belki ustawione w tej samej płaszczyźnie pionowej muszą mieć identyczne parametry obrotu
w przekroju poprzecznym. Płaszczyzna pionowa jest płaszczyzną prostopadłą do płaszczyzny roboczej. Połączenie ścięte jest
tworzone domyślnie w przypadku belek utworzonych w tej samej płaszczyźnie pionowej. Jest tak w przypadku kratownic.
Poniżej przedstawiono inne czynniki związane z połączeniem z belkami.

■ Ukrytych linii w rodzinie belek nie można przyciąć ani wydłużyć do płaszczyzny docinania.

■ Uchwyty kształtów belek nie biorą udziału w wydłużaniu.

■ Edytor połączeń belek i słupów jest niedostępny, gdy w połączeniu zakończeń występuje betonowa belka.

624 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 ■ Belki ścięte przecina płaszczyzna cięcia w rzutach przy użyciu średniego lub wysokiego poziomu szczegółowości. Nie
zmienia się to po usunięciu połączenia ściętego.

Dostosowywanie cięcia
1 Otwórz projekt w rzucie lub widoku 3D.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Edycja geometrii ➤ Połączenia słupów/belek.
W trybie edycji widoczne są kontrolki strzałek cięcia przy połączeniach końców belek (i, w razie potrzeby,
słupów; zobacz Cięcie słupa na stronie 622).

3 Na pasku opcji przefiltruj widoczne kontrolki połączenia w oparciu o następujące materiały: Stal, Drewno, Beton
prefabrykowany i Inny.
4 Kliknij kontrolkę strzałki cięcia, aby zmienić kierunek cięcia na wskazywany przez strzałkę.

■ Jeśli belka jest cięta, strzałka jest skierowana do połączenia.

■ Jeśli belka nie jest cięta, strzałka jest skierowana od połączenia.

Połączenia belek | 625

 UWAGA Dopasowanie cięcia za pomocą Edytora połączeń belek nie resetuje ani nie zmienia domyślnych
ustawień wydłużeń w opcji Właściwości elementu, w ustawieniach Symboliczna odległość cięcia ani
dopasowań geometrii belki wprowadzonych za pomocą uchwytu kształtu.

W tym trybie belki bez wspólnych połączeń zakończeń są wyświetlane w półcieniach. (Kontrolki strzałek są
wyświetlane tylko w przypadku wspólnych połączeń zakończeń). Jeśli widoczne połączenie zakończenia jest
wyświetlone w półcieniach, należy zamknąć Edytor połączeń belek i poprawić punkty końcowe. Jednym ze
sposobów sprawdzenia, czy belki są połączone zakończeniami, jest wybranie każdej belki w narzędziu Modyfikuj.
Jeśli pojawią się wspólne punkty końcowe, oznacza to, że są połączone zakończeniami.

5 Po zakończeniu na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij przycisk (Modyfikuj).

Tworzenie połączenia ściętego

Połączenia ścięte tworzy się, usuwając cięcie z dwóch belek połączonych końcami.
1 Otwórz projekt w rzucie lub widoku 3D.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Edycja geometrii ➤ Połączenia słupów/belek.
Zostanie uaktywniony tryb edycji przedstawiający kontrolki strzałek cięcia wyświetlane na połączeniach zakończeń
belek.

3 Na pasku opcji przefiltruj widoczne kontrolki połączenia w oparciu o następujące materiały: Stal, Drewno, Beton
prefabrykowany i Inny.
4 Kliknij odpowiednie kontrolki strzałek, aby usunąć cięcie z obu belek.

UWAGA Należy pamiętać, że połączenie ścięte jest dostępne tylko w przypadku współpłaszczyznowych
belek tej samej rodziny i typu bez obrotu w płaszczyźnie przekroju. Zobacz Połączenia ścięte na stronie 624.

Zielona linia oznacza płaszczyznę połączenia ściętego. Wszystkie pozostałe belki są cięte w celu dopasowania
do połączenia ściętego.

5 Można również kliknąć opcję Blokada połączenia ściętego, która blokuje geometrię na średnim i wysokim
poziomie szczegółowości, aby można było dopasować reprezentację symboliczną.

626 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Po zablokowaniu strzałki Edytora połączeń belki nie są wyświetlane w widoku o średnim/wysokim poziomie
szczegółowości, ale są wyświetlane w widoku o niskim poziomie szczegółowości.

Odblokowane połączenia ścięte Zablokowane połączenia ścięte

6 Na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij przycisk (Zmień).

Rzędna belki na połączeniu słupa

Można określić, jak położenie belki jest zmieniane parametrycznie w pionie, gdy zmianie ulega wielkość połączonego słupa.
Właściwości wystąpienia belki Typ zamocowania początku i Typ zamocowania końca określają orientację końców belki. Typ
zamocowania można ustawić jako Rzędna końca (ustawienie domyślne) lub Odległość.
Ustawienie Rzędna końca orientuje końce belki na rzędną, na której belka była modelowana. Na poniższej ilustracji
przedstawiono ustawienie Rzędna końca dla parametru Typ zamocowania początku oraz skrócony lewy słup.

Rzędna belki na połączeniu słupa | 627

 Ustawienie Odległość orientuje końce belki na położenie połączenia słupa. Na poniższej ilustracji przedstawiono ustawienie
Odległość dla parametru Typ zamocowania początku oraz skrócony lewy słup.

Jeśli zachodzi taka potrzeba, można określić, do którego końca słupa odnosi się właściwość wystąpienia elementu Koniec
odniesionego słupa. Jest ona zdefiniowana jako góra lub podstawa u może być zdefiniowana zarówno dla zamocowania końca,
jak i początku belki.
Ponadto można odsunąć typ zamocowania odległość, definiując właściwości wystąpienia elementu Odległość zamocowania
początku i Odległość zamocowania końca. Odsunięcie to jest określane na podstawie właściwości Koniec odniesionego słupa.
Na poniższej ilustracji przedstawiono zdefiniowane odległości zamocowania początku i końca.

628 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Układy belek
Układy belek konstrukcyjnych tworzą pojedynczy element ramy konstrukcyjnej zawierający szereg pojedynczych belek
umieszczonych równolegle. Układ belek umożliwia szybkie tworzenie ramy obszaru konstrukcji wymagającego dodatkowego
podparcia.
Przykład układu belek konstrukcyjnych

Parametry układu belek dostosowują się do zmian w projekcie. W przypadku przeniesienia słupa parametry układu belek
automatycznie dostosowują się do zmian.

Układy belek | 629

 Przykład układu belek konstrukcyjnych i adaptacji parametrycznej po
przeniesieniu słupa

Tworzenie układu belek konstrukcyjnych

Układ belek można utworzyć poprzez wybranie podpór konstrukcyjnych, takich jak belki czy ściany konstrukcyjne, lub przez
szkicowanie granicy. Po określeniu obwiedni układu belek można określić kierunek belek i właściwości układu belek, takie
jak odstęp, wyrównanie i typ belek. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Metody i wzorce układu belek na
stronie 640.

Aby utworzyć układ belek konstrukcyjnych

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Układ belek.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię układu belek ➤ panel Układ belek ➤ Szkicuj układ belek.

3 Zdefiniuj obwiednię układu belek. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Definiowanie obwiedni układu
belek konstrukcyjnych na stronie 630.

4 Określ kierunek belki. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Określanie kierunku belki w układzie belek
na stronie 636.

5 Określ właściwości układu belek. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Modyfikowanie właściwości układu
belek na stronie 648.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię układu belek ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.

Definiowanie obwiedni układu belek konstrukcyjnych

Aby zdefiniować obwiednię układu belek konstrukcyjnych, można wskazać konstrukcyjne elementy wspornikowe znajdujące
się na krawędzi proponowanego układu belek lub użyć narzędzi rysowania do naszkicowania linii. Mając do wyboru obie
metody, należy skorzystać z narzędzia Wskaż podpory, kiedy tylko jest to możliwe. Kiedy wybierzesz podpory, układ belek
jest automatycznie blokowany do tych elementów. Każda zmiana położenia podpór jest automatycznie wprowadzona w
układzie belek.

630 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Tworzenie układu belek poprzez wskazanie podpór

Tworzenie układu belek poprzez szkicowanie linii

Można określić obwiednię układu belek w rzucie lub w widoku 3D. Jeśli pracujesz w widoku 3D, przed wybraniem podpór
należy określić płaszczyznę roboczą. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zakładanie płaszczyzny roboczej na
stronie 1509.

PORADA Mimo iż można naszkicować układ belek w widoku 3D, zaleca się utworzenie go w widoku rzutu, aby osiągnąć
większą dokładność i zapewnić ułożenie linii na płaszczyźnie równoległej.

Po zdefiniowaniu obwiedni układu belek belki są umieszczane wewnątrz określonej powierzchni zgodnie ze wzorem
zdefiniowanym we właściwościach układu belek. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Modyfikowanie właściwości
układu belek na stronie 648.

Wybieranie podpór jako obwiedni układu belek

W rzucie lub widoku 3D można wybrać belki konstrukcyjne i ściany, aby zdefiniować obwiednię układu belek konstrukcyjnych.

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Układ belek.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść układ belek konstrukcyjnych ➤ panel Układ belek ➤ Szkicuj układ belek.
3 Kliknij kolejno panel Rysuj ➤ Wskaż podpory.

PORADA Kiedy wybierasz podpory, pierwsza wybrana podpora określa kierunek belek. Belki wewnątrz
układu belek będą równoległe do tej belki. Możesz to modyfikować w każdej chwili. Zobacz Zmiany w
układzie belek na stronie 648.

4 Wybierz pierwszą podporę.

Tworzenie układu belek konstrukcyjnych | 631

 Linia szkicu z dwoma uchwytami przeciągania jest wyświetlana nad wybraną podporą. Po dwóch stronach linii
zostaną wyświetlone dwie krótsze linie równoległe oznaczające kierunek układu belek.
Układ belek stropowych z pierwszą podporą
wybraną

5 Wybierz pozostałe linie, które określają obwiednię układu belek.

UWAGA Linie muszą układać się w zamkniętą pętlę. Aby utworzyć zamkniętą pętlę linii szkicu, użyj
odpowiednich narzędzi edycji (Przytnij, Wydłuż itd.) dostępnych na pasku opcji. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Edytowanie elementów na stronie 1429.

Układ belek stropowych z wybraną całą

obwiednią.

Po sprecyzowaniu obwiedni układu belek możesz

■ Zmienić kierunek belek, jeśli zachodzi taka potrzeba. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Określanie kierunku belki w układzie belek na stronie 636.

■ Zmień właściwości układu belek, jeśli zachodzi taka konieczność. Zobacz Modyfikowanie właściwości układu
belek na stronie 648.

■ Użyj narzędzia Wskaż podporę lub Linie, aby naszkicować otwór w układzie belek. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Cięcie otworu w układzie belek na stronie 635.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię układu belek ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.

632 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Rzut i widok 3D kompletnego, konstrukcyjnego układu belek.

Rysowanie obwiedni układu belek

Możesz używać narzędzia do szkicowania, aby zdefiniować obwód układu belek. Można także używać tych narzędzi, aby
zmienić obwiednię układu belek utworzoną przy użyciu metody wykorzystującej polecenie Wskaż podpory.

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Układ belek.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść układ belek konstrukcyjnych ➤ panel Układ belek ➤ Szkicuj układ belek.
3 Kliknij kolejno panel Rysuj ➤ Linia do szkicowania lub kliknij kolejno panel Rysuj ➤ Wskaż linie, aby wybrać
istniejące linie.
4 Narysuj lub wskaż linie definiujące obwiednię układu belek.
Naszkicowana obwiednia układu belek z liniami
zamkniętymi z podporami.

POKREWNE Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

Tworzenie układu belek konstrukcyjnych | 633

 Po sprecyzowaniu obwiedni układu belek możesz
■ Zmienić kierunek belek, jeśli zachodzi taka potrzeba. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Określanie kierunku belki w układzie belek na stronie 636.

■ Modyfikowanie układu belek.

■ Użyj narzędzia Wskaż podporę lub Linie, aby naszkicować otwór w układzie belek. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Cięcie otworu w układzie belek na stronie 635.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię układu belek ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.
Rzut i widok 3D ukończonego konstrukcyjnego układu belek

Tworzenie układów belek dla nieidentycznych obwiedni

Jeśli podczas tworzenia układu belek obie powierzchnie nie mają identycznego kształtu ani podpór, wklejona powierzchnia
układu belek może nie dołączyć się do podpór w oczekiwany sposób. W takiej sytuacji może być konieczna zmiana układu
belek.
W rzucie zamieszczonym poniżej zwróć uwagę na cztery odrębne ćwiartki. Ćwiartki numer 1 i 2 mają identyczną powierzchnię
i konstrukcję podpór. Ćwiartki numer 3 i 4 są bardziej złożone.

634 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Projekt konstrukcyjny z czterema ćwiartkami

W przykładzie pokazanym powyżej można

■ Dodać osobny układ belek do każdej ćwiartki. Jest to najlepszy sposób, ponieważ używając narzędzia Wskaż podpory,
można się upewnić, czy obwiednie układu belek są związane z podporami.

■ Dodać układ belek do kwadrantu numer 1 i skopiować go do kwadrantu numer 2. Można to zrobić, ponieważ powierzchnia
i konstrukcja podpory są identyczne. Jednakże sprawdź, czy wklejona kopia połączona jest ze wszystkimi podporami.
Możliwe, że będziesz musiał zmienić wklejony układ belek.

■ Dodać układ belek do kwadrantów numer 1 i 3, a następnie odbić obraz do kwadrantów 2 i 4, wybierając linię siatki 2 jako
osi odbicia. Proces ten ma te same ograniczenia, co kopiowanie i wklejanie. Konieczna może być zmiana układu i ponowne
wskazanie podpór, aby upewnić się, że ten system jest związany z podporą.

W powyższym przykładzie nie należy

■ Dodawać układu belek, który opierać się będzie na wielu ćwiartkach. Przecinające się belki 2 i B nie tną układu belek,
dlatego też cięcie między dźwigarami a belkami stropowymi w takim układzie belek nie będzie wyświetlane.

■ Skopiować i wkleić układ belek z kwadrantu 1 do kwadrantu 3. Powierzchnia, kształt i liczba ich podpór różnią się znacząco.

Cięcie otworu w układzie belek

Można wyciąć otwór w układzie belek, szkicując pętlę wewnątrz obwiedni układu belek.

Aby wyciąć otwór w układzie belek

1 Wybierz układ belek, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Układ belek konstrukcyjnych ➤ panel
Tryb ➤ Edytuj obwiednię.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Układy belek konstrukcyjnych > Edytuj obwiednię ➤ panel Rysuj ➤ Linia.
Zdefiniuj obwiednię otworu.
3 Używając dodatkowych narzędzi do szkicowania dostępnych w panelu Rysuj i na pasku opcji, naszkicuj kompletną
pętlę wewnątrz obwiedni układu belek.

Tworzenie układu belek konstrukcyjnych | 635

 Układ belek stropowych z narysowanym
otworem

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Układy belek konstrukcyjnych > kartę Edytuj obwiednię ➤ panel Tryb ➤ Zakończ
tryb edycji.
Układ belek z otworem

Określanie kierunku belki w układzie belek

Kiedy szkicujesz obwiednię układu belek, możesz określić kierunek belki wewnątrz układu belek konstrukcyjnych. Wszystkie
belki z układu belek będą równoległe do wybranej obwiedni.

UWAGA Ściany i belki zakrzywione w widoku rzutu nie mogą służyć do definiowania kierunku układu belek.

Aby określić kierunek belki:

1 Wybierz układ belek, a następnie kliknij panel Tryb ➤ (Edytuj obwiednię) na wstążce.

636 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 2 Kliknij kolejno panel Rysuj ➤ (Kierunek belek) na wstążce.
3 Wybierz jedno z poniższych narzędzi znajdujących się w panelu Rysuj na wstążce:
Jeśli zostanie wybrane narzędzie... wtedy...

naszkicuj linię lub wskaż linię modelu, aby

(Linia)
zdefiniować kierunek belek niezależny od
naszkicowanych linii obwiedni. Jedyną funkcją
tej linii jest definiowanie kierunku belek w
układzie belek, dlatego nie można jej użyć do
zamknięcia pętli. Wybierz linię szkicu, do
której wszystkie belki będą równoległe.

wybierz linię szkicu, do której wszystkie belki

(Wskaż linie)
będą równoległe.

wybierz belki lub ściany konstrukcyjne, do

(Wskaż podpory)
których wszystkie belki będą równoległe.

Na kolejnym obrazie pokazano wybraną linię szkicu i wynikowy kierunek belek.

Definiowanie wyrównania układu belek

Po umieszczeniu układu belek można określić umieszczenie pierwszej belki w układzie. Każda kolejna belka jest umieszczana
w stałej odległości od tego punktu.

Aby określić wyrównanie układu belek:

1 Wybierz układ belek.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Wzór wybierz wartość metody rozmieszczania Stała odległość lub Odstępy
w świetle.
3 Można również określić nową linię kierunku dla kierunku układu belek.
4 Na palecie Właściwości, w obszarze Wzór wybierz wyrównanie: Początek, Koniec, Środek lub Linia kierunku.

UWAGA Na poniższych ilustracjach zielone strzałki wskazują kierunek wyrównania.

Tworzenie układu belek konstrukcyjnych | 637

 Jeśli wybrano opcję Początek, na potrzeby wyrównania używana jest pierwsza belka na górze lub po lewej stronie
układu belek.

Orientacja pozioma

Orientacja pionowa

Jeśli wybrano opcję Koniec, na potrzeby wyrównania używana jest pierwsza belka na dole lub po prawej stronie
układu belek.

Orientacja pozioma

Orientacja pionowa

638 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Jeśli wybrano opcję Środek, pierwsza belka jest umieszczana w środku układu belek, a kolejne belki — w stałej
odległości po każdej stronie.

Orientacja pozioma

Orientacja pionowa

Jeśli wybrano opcję Linia kierunku, wyrównanie jest ustawione względem linii kierunku układu belek.

Linia kierunku obwiedni

Naszkicowana wewnętrzna linia kierunku

Tworzenie układu belek konstrukcyjnych | 639

 Podpora zewnętrzna jako linia kierunku

Metody i wzorce układu belek

Można określić właściwości układu belek: liczbę belek, wyrównanie, typ belek, odstępy, metodę rozmieszczania i nachylenie.
Te wartości można określić podczas tworzenia układu belek lub późniejszego ich modyfikowania.

Określ metodę rozmieszczania układu belek

1 Na palecie Właściwości, w obszarze Wzór wybierz wartość dla Metody rozmieszczania:
■ Stała odległość umożliwia określenie odległości między osiami belek w układzie belek. Liczba belek w
układzie jest liczona na podstawie wyborów.

■ Stała liczba umożliwia określenie liczby belek w układzie belek. Belki rozmieszczone i wyśrodkowane są
parzyście wewnątrz układu belek.

■ Maksymalny odstęp umożliwia określenie maksymalnego odstępu między osiami belek. Liczba belek
wymagana w układzie belek jest obliczana automatycznie, a belki wyśrodkowane są wewnątrz układu belek.

■ Odstępy w świetle ta wartość jest zbliżona do wartości Stała odległość, ale określa odległość pomiędzy
zewnętrzną krawędzią belek, a nie pomiędzy osiami belek. Podczas zmiany rozmiaru pojedynczej belki w
układzie belek z podaniem wartości metody rozmieszczania Odstępów w świetle belki styczne przesuwają
się, aby zachować odległość między sobą.

Określ liczbę belek

2 Wpisz wartość dla liczby belek pożądanej w układzie belek.

Ta opcja jest aktywna, tylko gdy zostanie wybrana metoda rozmieszczania Stała liczby.

Określ odstępy

3 Wpisz wartość odpowiadającą odległościom pomiędzy belkami.

Ta opcja jest aktywna tylko, gdy zostanie wybrana wartość metody rozmieszczania Stała odległość, Maksymalny
odstęp lub Odstępy w świetle.

Określ wyrównanie

4 Wybierz Typ wyrównania. Ta wartość określa umieszczenie pierwszej belki w układzie. Każda kolejna belka
jest umieszczana w stałej odległości od tego punktu. Ta opcja jest aktywna tylko, gdy wybrana jest wartość
metody rozmieszczania Stała odległość lub Odstępy w świetle.
Określanie opcji przyciągania 3D

5 Jeśli układ belek ma być nachylony, należy zaznaczyć pole wyboru 3D. Przyciąganie 3D umożliwia przyciąganie
układu belek do punktów leżących poza płaszczyzną roboczą widoku, na przykład słupów na innych rzędnych.
Zobacz Przyciąganie 3D na stronie 601.

640 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Określ typ belek

6 Wybierz wartość dla typu belki stosowanej w układzie belek.

UWAGA To ta sama lista dostępna na liście rozwijanej Wybór typów. Jeśli potrzebna belka nie znajduje się
na liście w narzędziu tworzenia układu belek, przed określeniem typu belki w układzie wczytaj belkę do
projektu.

Porzucanie układów belek

Układ belek można porzucić w projekcie i pozostawić jego elementy ramy na miejscu.
1 Wybierz układ belek.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Układy belek konstrukcyjnych ➤ panel Układ belek ➤ Usuń układ belek.

Układ belek jest usuwany z projektu.

Tworzenie układu belek wspornikowych

Można użyć rodziny układów belek, aby utworzyć różne układy belek dla przęseł o różnej geometrii, w tym łukowych,
wielobocznych i podporowych. W następującym przykładzie podano metodę tworzenia układu belek podporowych.
Należy zacząć od przęsła podobnego do tego, które jest pokazane na następującej ilustracji w rzucie częściowym:
Rzut częściowy

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Układ belek.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść układ belek konstrukcyjnych ➤ panel Układ belek ➤ Szkicuj układ

belek ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż podpory), aby wybrać obwiednię układu belek lub (Wskaż linie), aby
naszkicować obwiednię układu belek.

Tworzenie układu belek wspornikowych | 641

 Wskaż podpory

3 Po utworzeniu obwiedni, kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię układu belek ➤ panel Tryb ➤ Zakończ
tryb edycji.
Zostanie wyświetlony układ belek wspornikowych.
Ukończony układ belek wspornikowych

Tworzenie układu belek 3D

Można utworzyć układ belek niepłaskich, w którym wysokość belki definiowana jest przez linie szkicu.

642 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Układ belek 3D

Zwróć uwagę na linie naszkicowanej belki

■ Nachylenie można definiować, jeśli użyto narzędzia Wskaż podpory.

■ Posiadające belkę jako podporę zawsze definiują nachylenie.

■ Używające ściany jak podpory mają właściwość Definiuje nachylenie, którą można edytować. Domyślną wartością jest
prawda (true).

Wysokość końca belki w układzie belek określana jest następująco:

■ Jeśli koniec belki połączony jest z linią szkicu definiującą nachylenie, belka połączona jest z górną częścią związanej z nią
podpory.
Zdefiniuj nachylenie

■ Jeśli linia szkicu nie definiuje nachylenia, koniec belki podnoszony jest do płaszczyzny zdefiniowanej przez punkty końcowe
dwóch najbliższych linii szkicu definiujących nachylenie.

Tworzenie układu belek 3D | 643

 Układ belek podniesiony przez najbliższe linie szkicu

■ Jeśli brak linii szkicu definiujących nachylenie, układ belek posiada właściwości układu belek 2D.

Aby dodać układ belek 3D

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Układ belek.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Więzy wybierz opcję 3D.
3 Kliknij przycisk Zastosuj.

Układy belek oznaczone etykietami

Układ belek można opatrzyć etykietami ram lub etykietami kierunku głównego układu belek.

Etykiety ram układu belek Etykiety kierunku głównego układu

belek

Etykiety ram to etykiety ram konstrukcyjnych, które są domyślnie ustawione równolegle u góry w osi symetrii utworzonych
belek układu. Położenie tych etykiet można zmienić za pomocą narzędzia opisywania belek. Zobacz Narzędzie Opisy belek
na stronie 606.
Natomiast etykiety kierunku głównego układu belek są unikatowe dla układu belek. Ta rodzina znajduje się zwykle w
następującym położeniu: Imperial Library lub Metric Library\Annotations\Structural\Structural Beam System Tag.rfa. Etykiety
te wyświetlane są w postaci strzałek kierunku głównego prostopadłych do utworzonych belek układu. Etykieta wskazuje typ
ich ram konstrukcyjnych oraz odstępy w układzie belek (rodzaj belki przy odstępie).

644 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Umieszczanie etykiet układu belek
Istniejący układ belek można opatrzyć dwoma rodzajami etykiet przy użyciu następujących procedur.

Aby umieścić etykietę kierunku głównego układu belek

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Symbol ➤ Belka.

2 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz żądany typ etykiety układu belek.
3 Gdy zostanie wyświetlony monit, wczytaj do projektu rodzinę etykiet układu belek.
Zobacz Układy belek oznaczone etykietami na stronie 644.

4 (Opcja) Na pasku opcji wybierz Automatycznie, aby wyśrodkować etykietę w układzie belek.
5 Umieść wskaźnik myszy na układzie belek w widoku, aby go podświetlić.
6 Jeśli wybrano automatyczne umieszczanie, kliknij podświetlony układ belek. Etykieta zostanie umieszczona w
środku układu belek.
Jeśli nie wybrano opcji rozmieszczania automatycznego, przesuń wskaźnik myszy do żądanego położenia w
układzie belek, a następnie kliknij, aby umieścić etykietę.

Aby umieścić etykiety ram na poszczególnych belkach

1 Trzymając naciśnięty klawisz Ctrl, wybierz każdą belkę w układzie belek.
Umieść etykiety na poszczególnych belkach układu, podobnie jak dla innych belek.

2 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ Opisy belek.

3 W oknie dialogowym Opisy belek, w polu Umieszczanie wybierz opcję Wszystkie zaznaczone belki w bieżącym
rzucie.
4 W sekcji Położenie i typ opisów określ rodzaj i położenie etykiety ram konstrukcyjnych dla wybranych etykiet
belek.
Zobacz Narzędzie Opisy belek na stronie 606.

5 Kliknij przycisk OK.

Modyfikowanie etykiet układu belek

Etykiety układów belek oraz ich znaczniki można modyfikować w celu poprawienia czytelność opisów modelu.

Przemieszczanie etykiet układu belek

Aby przenieść etykietę układu belek, wybierz etykietę w obszarze rysunku i ją przesuń. W przypadku przemieszczania etykiety
w obrębie tego samego układu belek zakresy symbolu dotyczące kierunku głównego nie ulegają zmianie. Przemieszcza się
równolegle do belek, a jej znacznik przesuwa się równolegle do symbolu kierunku głównego.

Edycja rodzin etykiet układu belek

Edytor rodzin umożliwia modyfikowanie etykiet układu belek i ich znaczników.

1 Wybierz etykietę układu belek w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Etykiety układu belek konstrukcyjnych ➤ panel Tryb ➤ Edytuj rodzinę.

3 Edytuj znacznik i etykietę układu belek.

Zobacz Etykiety na stronie 953 i Etykiety na stronie 528.

4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ Wczytaj do projektu.

Układy belek oznaczone etykietami | 645

 Etykietowanie nowych belek dodawanych do układu belek
Można zdefiniować warstwę dla przyszłych etykiet ram elementów układu.

1 Wybierz układ belek w obszarze rysunku.

2 Na palecie Właściwości, w polu Dane identyfikacyjne dostępne do wyboru są następujące elementy z listy rozwijanej
Etykietuj nowe elementy w widoku:
■ Brak

■ poziom bieżącego rzutu konstrukcyjnego

■ poziom bieżącego rzutu analitycznego

3 Kliknij przycisk OK.

Wybór spowoduje ograniczenie etykiet przyszłych elementów układu belek do określonego poziomu. Nowe elementy
konstrukcyjne należy dodawać poprzez edytowanie układu belek. Zobacz Zmiany w układzie belek na stronie 648.
W poniższej tabeli przedstawiono wyniki działania poszczególnych opcji polecenia Etykietuj nowe elementy w widoku. Nowe
elementy układu belek zostają podświetlone na niebiesko.

Ustawienie Etykietuj nowe rzut konstrukcyjny: rzut konstrukcyjny:

elementy w widoku poziom poziom — analityczny

Brak

rzut konstrukcyjny: poziom

rzut konstrukcyjny: poziom

— analityczny

646 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Resetowanie układów belek konstrukcyjnych
Za pomocą narzędzia Resetuj układ belek konstrukcyjnych można odtworzyć układ belek przy użyciu parametrów oryginalnego
układu belek. Narzędzie to służy do cofania zmian właściwości pojedynczych belek w systemie. Po zresetowaniu układu belek
wszystkie belki w układzie będą miały jednolite parametry i będą się znajdowały w domyślnym położeniu. Charakterystyczne
działanie tego narzędzia polega na resetowaniu:

■ Przesuniętych belek — zostaną one przywrócone do pierwotnego położenia.

■ Belki, które usunięto z systemu, zostaną odtworzone.

■ Parametry, które zostały zmienione w pojedynczych belkach (takie jak Typ belki, Odsunięcie, Kąt), zostaną zresetowane.

Należy zwrócić uwagę, że jeśli szkic układu belek został zmodyfikowany, belki w układzie pozostaną dołączone do swoich
pierwotnych podpór, dopóki układ belek nie zostanie zresetowany.
Pierwotny układ belek

Układ belek ze zmianami

Użycie narzędzia Resetuj układ belek konstrukcyjnych

1 W obszarze rysunku kliknij układ belek, który ma zostać zresetowany.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Układy belek konstrukcyjnych ➤ panel Tryb ➤ Edytuj obwiednię.
3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Układy belek konstrukcyjnych > kartę Edytuj obwiednię ➤ panel
Dostosuj ➤ Resetuj układ.

Resetowanie układów belek konstrukcyjnych | 647

 Resetowanie układu belek konstrukcyjnych

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Układy belek konstrukcyjnych > kartę Edytuj obwiednię ➤ panel Tryb ➤ Zakończ
tryb edycji.
Resetowanie układu belek

Zmiany w układzie belek

Aby edytować układ belek
1 W obszarze rysunku kliknij układ belek, który ma zostać zmodyfikowany.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Układy belek konstrukcyjnych ➤ panel Tryb ➤ Edytuj obwiednię.
3 Wprowadź niezbędne zmiany, używając dostępnych narzędzi do szkicowania i kliknij kolejno kartę Zmień |
Układy belek konstrukcyjnych > kartę Edytuj obwiednię ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.

Modyfikowanie właściwości układu belek

Wiele właściwości układów belek można modyfikować.

Aby zmodyfikować właściwości układu belek

1 Jeśli szkicowanie jest w toku, kliknij paletę Właściwości.
W widoku projektu kliknij układ belek prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Właściwości.

648 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia układu belek. (Zobacz Właściwości wystąpienia układu
belek na stronie 649).
3 Kliknij przycisk Edytuj typ i zmodyfikuj parametry typu układu belek. (Zobacz Właściwości typu układu belek
na stronie 649).

UWAGA Zmiany wprowadzone do parametrów typu mają wpływ na wszystkie układy belek tego typu w
projekcie. Można utworzyć nowy typ układu belek — w tym celu kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu układu belek

Nazwa Opis

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Opis indeksowy belki. Dodaj lub zmień wartość. Kliknij pole
wartości, aby otworzyć okno dialogowe Opis indeksowy. Zobacz
Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent kształtu.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy

dotyczących typu kształtu. Informacja ta może być zawarta w
zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje

charakterystyczne dla typu.

Opis Opis belki. Wprowadź opis.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest
wartością tylko do odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną belkę; może to być znak handlowy.
Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym elemencie w
projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrze-
żenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie.
Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj
ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Cena belki

Właściwości wystąpienia układu belek

Nazwa Opis

Wiązania

3D Tworzy układ belek niepłaskich, w którym wysokość belki jest zdefiniowana przez jej
linie szkicu. Zobacz Tworzenie układu belek 3D na stronie 642.

Elewacja Odsunięcie pionowe belek w układzie belek od płaszczyzny roboczej układu belek.

Modyfikowanie właściwości układu belek | 649

 Nazwa Opis

Płaszczyzna robocza To jest wartość tylko do odczytu zależna od płaszczyzny roboczej, na której został
umieszczony element.

Wzór

Metoda rozmieszczania Metody ustalania odstępów między belkami. Zobacz Metody i wzorce układu belek na
stronie 640.

Stały odstęp Przestrzeń między belkami. Ten parametr jest dostępny tylko dla pewnych wartości
parametru Metoda rozmieszczania. Zobacz Metody i wzorce układu belek na stronie 640.

Odstęp linii osi Odległość między osiami belki. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Wyrównanie Określa położenie początkowe (początek, koniec lub środek) układu belek w odniesieniu
do wybranej obwiedni.

Typ belki Typ ramy konstrukcyjnej, który zostanie użyty do utworzenia belek w układzie belek.

Dane identyfikacyjne

Oznaczenie etykietą nowych elementów Określa widok, w którym mają być wyświetlone nowe belki dodane do układu belek.
w widoku Zobacz Modyfikowanie etykiet układu belek na stronie 645.

Komentarze Komentarze użytkownika.

Znacznik Etykieta utworzona dla układu belek. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że
liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się układ belek. Zobacz Etapy projektu na
stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się układ belek. Zobacz Etapy projektu na
stronie 885.

Zastrzały
Zastrzały są ukośnymi elementami połączonymi z belkami i słupami. Podobnie jak belki również zastrzały są tworzone przez
przyciągnięcie wskaźnika do następnego elementu konstrukcyjnego, kliknięcie punktu początkowego, przyciągnięcie do
kolejnego elementu i kliknięcie punktu końcowego. Zastrzały mogą na przykład pojawić się pomiędzy konstrukcją słupa a
konstrukcją belki.
Zastrzały można dodawać w widoku rzutu lub w widoku elewacji konstrukcyjnej. Zastrzały łączone są z belkami i słupami
oraz dostosowywane parametrycznie do zmian dokonanych w projekcie budynku. Kiedy jest ono połączone z belką, można
sprecyzować typ tego łączenia, odległość i proporcję. Ponadto można wybrać, który koniec odniesionego elementu będzie
ustawiony względem wartości odległości lub współczynnika; jeśli koniec jest dołączony na słupie lub ścianie, można ustawić
poziom i odsunięcie, aby określić wysokość punktu.
Można kopiować, przesuwać, odbijać, obracać zastrzały i ustawiać ich szyk względem płaszczyzny pionowej, na której zostały
utworzone. Czynności te można wykonać w tym rzucie oraz widokach 3D.

650 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Typowy zastrzał

Wczytywanie zastrzałów konstrukcyjnych

Zastrzały konstrukcyjne można wczytać na kilka sposobów:

Aby wczytać rodziny zastrzałów

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Stężenie.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść stężenie ➤ panel Tryb ➤ Wczytaj rodzinę.
3 W oknie dialogowym Otwórz przejdź do biblioteki opartej na jednostkach brytyjskich lub metrycznych i otwórz
folder Structural/Framing.
4 Wybierz folder typu zastrzału: Steel, Light Gauge Steel, Concrete lub Wood i kliknij przycisk Otwórz.

UWAGA Po otwarciu rodziny ramy konstrukcyjnej można wybrać wiele wielkości zastrzałów. W oknie
dialogowym Określanie typów wyświetlanym po kliknięciu przycisku Otwórz naciśnij i przytrzymaj klawisz
Ctrl podczas wybierania wielkości zastrzałów. W razie potrzeby można przefiltrować Katalog, klikając strzałkę
w nagłówku kolumny.

Dodawanie zastrzałów konstrukcyjnych

Zastrzały można dodać w widoku rzutu lub w widoku elewacji konstrukcyjnej.

Aby dodać zastrzał w widoku elewacji konstrukcyjnej:

1 Otwórz widok elewacji konstrukcyjnej.
2 Jeśli to konieczne, wczytaj dodatkowe zastrzały z folderu Structural/Framing znajdującego się w folderze Library
w grupie programu Revit Architecture. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wczytywanie
zastrzałów konstrukcyjnych na stronie 651.
3 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Stężenie.
4 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz odpowiednie stężenie.

Wczytywanie zastrzałów konstrukcyjnych | 651

 5 Kliknij paletę Właściwości, aby edytować właściwości stężenia przed dodaniem go do modelu.
6 W obszarze rysunku zaznacz punkt przyciągania, gdzie znajdzie się początek zastrzału, np. słup konstrukcyjny.
Kliknij, aby określić punkt początkowy.
Przyciąganie w celu rozpoczęcia zastrzału

7 Przesuń wskaźnik po przekątnej, aby naszkicować zastrzał, i umieść wskaźnik w pobliżu kolejnego elementu
konstrukcyjnego, aby go przyciągnąć. Kliknij, aby umieścić punkt końcowy.
Przykładowe zastrzały w widoku elewacji konstrukcyjnej

Aby dodać zastrzał w rzucie:

1 Otwórz rzut.
2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Stężenie.
3 Na pasku opcji sprecyzuj Poziom początkowy i odległość odsunięcia oraz Poziom końcowy wraz z odległością
odsunięcia.
4 Kliknij punkt początkowy i końcowy zastrzału w projekcie.

652 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Modyfikowanie zastrzałów

Kontrolowanie zamocowań zastrzałów

Po dodaniu zastrzału można modyfikować jego właściwości, aby kontrolować sposób zamocowania zastrzału wzdłuż belki.
Położenie każdego punktu końcowego zastrzału można kontrolować za pomocą belki, podając albo odległość, albo współczynnik
długości od punktów końcowych belki. Jeśli zostanie zmienione położenie lub długość dołączonej belki, zastrzał zostanie
dostosowany do zmiany w zależności od wybranych ustawień.

Terminologia właściwości zastrzałów

■ Typ zamocowania początku

■ Odległość lub współczynnik zamocowania początku

■ Koniec odniesionego elementu

■ Typ zamocowania końca

■ Odległość lub współczynnik zamocowania końca

■ Koniec elementu odniesienia

Właściwości dołączenia zastrzału

Aby zmodyfikować właściwości zastrzału

1 Zaznacz zastrzał.
2 Kliknij paletę Właściwości. (Zobacz Właściwości zastrzałów na stronie 654).
Aby określić parametry dołączenia

3 Na palecie Właściwości, w obszarze Konstrukcje wybierz jedną z następujących opcji Typ zamocowania początku.
■ Odległość: jeśli punkt początkowy zastrzału został umieszczony na belce, jego wartość określa odległość
między najbliższym końcem belki a punktem początkowym zastrzału.

■ Współczynnik: jeśli punkt początkowy zastrzału znajduje się na belce, ta wartość jest wartością procentową
dla całej belki, na której leży punkt początkowy. Na przykład przy wartości 0.5 punkt początkowy będzie
umieszczony w połowie odległości między każdym końcem dołączonej belki.

Modyfikowanie zastrzałów | 653

 Po wybraniu dowolnej z tych opcji podaj wartość dla właściwości Współczynnik dołączenia początku. Ponadto
jeśli punkt początkowy zastrzału jest umieszczony na słupie, ta opcja nie jest dostępna.

Aby określić koniec odniesionego elementu

4 Wybierz wartość dla właściwości Koniec odniesionego elementu. Określa ona, od którego końca elementu
odniesionego (belki) mierzona jest odległość lub współczynnik zamocowania.

UWAGA Jeśli zastrzał zamocowany jest na słupie lub ścianie, można ustawić poziom i odsunięcie, aby
określić wysokość punktu.

5 Na palecie Właściwości, w obszarze Inne wybierz opcję Typ zamocowania końca.

■ Odległość: jeśli punkt końcowy zastrzału został umieszczony na belce, jego wartość określa odległość między
najbliższym końcem belki a punktem końcowym zastrzału.

■ Współczynnik: jeśli punkt końcowy zastrzału znajduje się na belce, ta wartość jest wartością procentową
dla całej belki, na której leży punkt końcowy. Na przykład przy wartości 0.5 punkt końcowy umieszczony
będzie w połowie drogi między każdym końcem zamocowanej belki.

Po wybraniu dowolnej z tych opcji podaj wartość dla właściwości Współczynnik dołączenia początku. Ponadto
jeśli punkt początkowy zastrzału jest umieszczony na słupie, ta opcja nie jest dostępna.

Właściwości zastrzałów
Można modyfikować wiele właściwości zastrzałów, takich jak dane konstrukcyjne, wymiarowe i identyfikacyjne. Właściwości
elementu zastrzału zależą od tego, czy jest on dołączony do belki czy słupa.

Aby zmodyfikować właściwości zastrzału

1 Wybierz stężenie.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia stężenia. (Zobacz Właściwości wystąpienia zastrzału na
stronie 658 lub Właściwości wystąpienia zastrzału stalowego (dołączonego do belki) na stronie 656).
3 Kliknij przycisk Edytuj typ, aby zmienić parametry typu zastrzału. (Zobacz Właściwości typu zastrzału stalowego
na stronie 654).

UWAGA Zmiany wprowadzone do parametrów typu mają wpływ na wszystkie zastrzały tego typu w
projekcie. Można utworzyć nowy typ zastrzału — w tym celu kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu zastrzału stalowego

W poniższej tabeli jest przedstawiona lista właściwości typu belki dla typowego zastrzału stalowego:

Nazwa Opis

Konstrukcyjne

A Powierzchnia przekroju.

Kształt Definiuje kształt wybranego typu. Dotyczy tylko typu rodziny HSS.

W Ciężar nominalny.

Wymiary

654 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Wys. Wysokość kołnierza. Dotyczy tylko typu rodziny HSS.

b Szerokość kołnierza. Dotyczy tylko typu rodziny HSS.

kr Odległość kr. Dotyczy tylko typu rodziny HSS.

t Grubość kołnierza. Dotyczy tylko typu rodziny HSS.

bf Szerokość kołnierza.

d Rzeczywista głębokość sekcji.

k Odległość k.

k2 Odległość k2. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

tf Grubość kołnierza.

tw Grubość środnika.

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Opis indeksowy Opis indeksowy zastrzału. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent zastrzału.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących zastrzału. Informacja
ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Opcjonalny opis zastrzału.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określony zastrzał; może to być znak handlowy. Wartość ta musi być
charakterystyczna dla każdego zastrzału w projekcie. W programie Revit Architecture
wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie.
Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz
Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Cena zastrzału.

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości zastrzałów | 655

Właściwości wystąpienia zastrzału stalowego (dołączonego do belki)
W poniższej tabeli jest przedstawiona lista właściwości wystąpienia zastrzału dla typowego zastrzału stalowego dołączonego
do belki:

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom odniesienia Poziom wiązania.

Budowa

Przedłużenie początkowe Wymiar między fizyczną krawędzią początkowego końca ko zastrzału a elementem, z
którym jest on połączony.

Przedłużenie końcowe Wymiar między fizyczną krawędzią końcowego końca zastrzału a elementem, z którym
jest on połączony.

Materiały i wykończenia

Materiał zastrzału Określa materiał konstrukcyjny zdefiniowany przez użytkownika. Zobacz Parametry fizyczne
materiału na stronie 1592.

Konstrukcyjne

Kąt Obrót wokół osi podłużnej zastrzału.

Moment początkowy połączenia Rama momentu lub symbol podpory na początku zastrzału, jeśli dotyczy.

Moment końcowy połączenia Rama momentu lub symbol podpory na końcu zastrzału, jeśli dotyczy.

Długość cięcia Długość fizyczna (nieanalityczna). Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Funkcja konstrukcyjna Określa Pionowe zastrzały, Dźwigar lub Inne

Poziom odniesienia zamocowania Odległość lub Współczynnik (wartość procentowa zależna od długości belki); typ od-
początku dzielenia początku zastrzału od określonego końca belki. Dotyczy końca zastrzału
dołączonego do belki.

Wysokość zamocowania początku Odległość od lub Współczynnik (procentowy) oddzielenia początku zastrzału od okre-
ślonego końca belki. Dotyczy końca zastrzału dołączonego do belki.

Typ zamocowania końca Odległość oddzielenia końcowego końca zastrzału do określonego końca belki. Dotyczy
końca zastrzału dołączonego do belki.

Współczynnik dołączenia końca Współczynnik (procentowy) oddzielenia końcowego końca zastrzału do określonego końca
belki. Dotyczy końca zastrzału dołączonego do belki.

Koniec odniesionego elementu Określone zakończenie (początkowe lub końcowe) odniesionego elementu (belki), do
którego jest dołączony początek zastrzału. Dotyczy końca zastrzału dołączonego do belki.

Wymiary

Długość Odległość między punktami końcowymi komponentu definiującymi położenie elementu.

Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

656 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Objętość Objętość wybranego elementu zastrzału. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących zastrzału.

Znacznik Etykieta utworzona dla zastrzału. Możliwe użycie: znak handlowy. Wartość ta musi być
charakterystyczna dla każdego zastrzału w projekcie. W programie Revit Architecture
wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie.
Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz
Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent zastrzału. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent zastrzału. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

Stopień swobody początku Określa początkowy warunek stopnia swobody: Zamocowanie, Przegub, Przegub bez
rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez użytkownika. Opcja Zdefiniowany przez
użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie każdego warunku początkowego stopnia
swobody.

Fx początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi x na początkowym końcu zastrzału.

Fy początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi y na początkowym końcu zastrzału.

Fz początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi z na początkowym końcu zastrzału.

Mx początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi x na początkowym końcu zastrzału.

My początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi y na początkowym końcu zastrzału.

Mz początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi z na początkowym końcu zastrzału.

Stopień swobody końca Zamocowanie, Przegub, Przegub bez rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez
użytkownika. Opcja Zdefiniowany przez użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie
każdego warunku końcowego stopnia swobody.

Fx końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi x na końcu zastrzału.

Fy końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi y na końcu zastrzału.

Fz końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi z na końcu zastrzału.

Mx końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi x na końcu zastrzału.

My końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi y na końcu zastrzału.

Mz końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi z na końcu zastrzału.

Właściwości zastrzałów | 657

 Nazwa Opis

Analizuj jako Określa, czy warunki zastrzału wpływają na analizę poprzeczną. Dostępna do wykorzystania
przez zewnętrzne aplikacje analityczne.

Inne

Obliczenie przedłużenia początkowego Definiuje maksymalną odległość parametru Wydłużenie początkowe. Ustawiane w
parametrach rodziny.

Obliczenie przedłużenia końcowego Definiuje maksymalną odległość parametru Wydłużenie końcowe. Ustawiane w
parametrach rodziny.

Właściwości wystąpienia zastrzału

W poniższej tabeli jest przedstawiona lista domyślnych właściwości wystąpienia dla typowego zastrzału niedołączonego do
belki.

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom odniesienia Poziom wiązania.

Budowa

Przedłużenie początkowe Wymiar między krawędzią początku zastrzału a elementem, z którym jest on
połączony.

Przedłużenie końcowe Wymiar między krawędzią końca zastrzału a elementem, z którym jest on połączony.

Materiały i wykończenia

Materiał zastrzału Materiał konstrukcyjny zdefiniowany przez użytkownika. Zobacz Parametry fizyczne
materiału na stronie 1592.

Konstrukcyjne

Kąt Obrót wokół osi podłużnej zastrzału.

Moment początkowy połączenia Rama momentu lub symbol wspornika na początkowym końcu zastrzału, jeśli
dotyczy.

Moment końcowy połączenia Rama momentu lub symbol wspornika na końcowym końcu zastrzału, jeśli dotyczy.

Długość cięcia Długość fizyczna. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Funkcja konstrukcyjna Określa zastosowanie konstrukcyjne: Pionowe zastrzały, Dźwigar lub Inne.

Poziom odniesienia zamocowania początku Poziom wiązania początkowego końca zastrzału.

Wysokość zamocowania początku Rzędna początkowego końca mierzona od poziomu odniesienia dołączenia ko-
ńcowego końca.

Poziom odniesienia zamocowania końca Poziom wiązania końcowego końca zastrzału.

658 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Wysokość zamocowania końca Rzędna końcowego końca mierzona od poziomu odniesienia dołączenia
początkowego końca.

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Dotyczy tylko belek betonowych. Odległość otuliny zbrojenia od górnej powierzchni
słupa.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Dotyczy tylko belek betonowych. Odległość otuliny zbrojenia od dolnej powierzchni
słupa.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Dotyczy tylko belek betonowych. Odległość otuliny zbrojenia od słupa do sąsiad-
ujących powierzchni elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr
typu tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone
zbrojenie.

Wymiary

Długość Długość linii położenia zastrzału. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Objętość Objętość wybranego elementu zastrzału. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze użytkownika.

Znacznik Etykieta utworzona dla zastrzału. Możliwe użycie: znak handlowy. Wartość ta musi
być charakterystyczna dla każdego zastrzału w projekcie. W programie Revit
Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że liczba jest już używana, jednak możliwe
jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrze-
żenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent zastrzału. Zobacz
Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent zastrzału. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

Stopień swobody początku Określa początkowy warunek stopnia swobody: Zamocowanie, Przegub, Przegub
bez rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez użytkownika. Opcja Zdefiniowany
przez użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie każdego warunku
początkowego stopnia swobody.

Fx początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi x na początkowym końcu

zastrzału.

Fy początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi y na początkowym końcu

zastrzału.

Właściwości zastrzałów | 659

 Nazwa Opis

Fz początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi z na początkowym końcu

zastrzału.

Mx początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi x na początkowym końcu zastrzału.

My początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi y na początkowym końcu zastrzału.

Mz początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi z na początkowym końcu zastrzału.

Stopień swobody końca Określa końcowy warunek stopnia swobody: Zamocowanie, Przegub, Przegub bez
rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany przez użytkownika. Opcja Zdefiniowany
przez użytkownika umożliwia włączenie/wyłączenie każdego warunku końcowego
stopnia swobody.

Fx końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi x na końcu zastrzału.

Fy końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi y na końcu zastrzału.

Fz końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż lokalnej osi z na końcu zastrzału.

Mx końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi x na końcu zastrzału.

My końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi y na końcu zastrzału.

Mz końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej osi z na końcu zastrzału.

Analizuj jako Funkcja stosowana przez zewnętrzne aplikacje do analizy w celu określenia, czy
warunki zastrzału mają wpływ na analizę poprzeczną.

Inne

Obliczenie przedłużenia początkowego Definiuje maksymalną odległość parametru Wydłużenie początkowe. Ustawiane
w parametrach rodziny.

Obliczenie przedłużenia końcowego Definiuje maksymalną odległość parametru Wydłużenie końcowe. Ustawiane w
parametrach rodziny.

Kratownice
W programie Revit Architecture można dodać kratownicę do modelu budynku. Użyj narzędzia Kratownica, które tworzy
kratownicę na podstawie układu i innych parametrów określonych w wybranym typie rodziny kratownic. Aby uzyskać
informacje na temat tworzenia rodzin kratownic, zobacz Tworzenie rodziny kratownic na stronie 662.
Rozmieszczenie elementów podrzędnych, które składają się na element kratownicy: pas górny, pas dolny i elementy środnika,
zależy od linii układu.
Wszystkie typy w rodzinie kratownic korzystają z tego samego układu. W poszczególnych typach są określone inne parametry,
takie jak rodziny ram konstrukcyjnych, które mają być używane w pasach modelowania i elementach środnika.
Aby użyć narzędzia Kratownica, należy wybrać typ rodziny kratownic, a następnie określić punkt początkowy i punkt końcowy
kratownicy w obszarze rysunku. Następnie w programie Revit Architecture zostaną utworzone potrzebne elementy ram
konstrukcyjnych, które zostaną umieszczone na liniach układu określonych w wybranej rodzinie.

660 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

UWAGA Po umieszczeniu wskaźnika na kratownicy w obszarze rysunku element kratownicy zostanie wyświetlony jako
zestaw niebieskich linii przerywanych. Klikając dowolną niebieską linię przerywaną, można wybrać element kratownicy.
Elementy podrzędne składające się na kratownicę, takie jak pas górny, pas dolny i elementy środnika, można wybierać
niezależnie.

Użytkownik tworzy elementy ram konstrukcyjnych wzdłuż każdej z tych linii układu. Można zdefiniować elementy ramy
konstrukcyjnej w rodzinie układu kratownicy. W kilku różnych typach tej samej rodziny mogą się znajdować różne wstępnie
ustawione rodziny ram korzystające z tego samego układu geometrycznego.

UWAGA Elementy konstrukcyjne powiązane z typem kratownicy są zawarte w układzie geometrycznym. Można zmieniać
rozmiar tych elementów konstrukcyjnych, ale należy je wybierać z rozmiarów dostępnych w określonej rodzinie kratownic.
Typ ramy konstrukcyjnej można określić w pliku definicji rodziny układu kratownic RFA. Aby uzyskać więcej informacji na
ten temat, zobacz Tworzenie rodziny kratownic na stronie 662.

Kratownice | 661
Tworzenie rodziny kratownic
Układ rodziny kratownic składa się z linii definiujących elementy kratownicy: pasów i środników. Elementy pasa i środnika
są tworzone, tak aby ich osie (lokalne osie x) przebiegały wzdłuż linii układu definiowanych w układzie rodziny kratownic.
Pełny układ zostanie przekształcony, tak aby odległość między dwoma płaszczyznami odniesienia końca była określana przez
wystąpienie kratownicy oparte na jego kształcie w projekcie. Parametr Długość może być użyty w układzie rodziny kratownic
do wykonywania obliczeń określających dokładne położenie elementów pionowego środnika lub obliczeń liczby paneli, które
zostaną utworzone w środowisku projektu.

Narzędzia edytora rodzin kratownic

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ Pas górny, aby narysować położenie i konfigurację
geometryczną linii układu pasa górnego.

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ Pas dolny, aby narysować położenie i konfigurację geometryczną
linii układu pasa dolnego.

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ Środnik, aby narysować położenie linii układu środników
pionowych i krzyżulców.

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Typ rodziny, aby wybrać typy rodzin ram konstrukcyjnych
używanych dla pasów i środników.

Można tworzyć różne typy tej samej rodziny układów. Różnice między tymi typami są następujące.

■ Typy rodzin ram konstrukcyjnych użytych w pasach i środnikach.

■ Obrót elementów pasów i środników wokół ich lokalnych osi x.

■ Stopnie swobody końca elementu

Tworzenie pliku nowego układu rodziny kratownic

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina. Przejdź do katalogu szablonów Imperial lub Metric i wybierz
plik szablonu rodziny Structural Trusses.rft. Kliknij przycisk Otwórz, aby otworzyć nowy plik rodziny.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości rodziny ➤ Typy rodzin. W oknie dialogowym
Typy rodzin kliknij przycisk Nowy i wpisz nazwę nowego typu kratownicy. Powtórz tę czynność w przypadku
każdego planowanego typu tej rodziny kratownic. Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe.
3 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ Wczytaj rodzinę ram.
Aby określić rodziny ram konstrukcyjnych do użycia w rodzinie układu kratownic, należy wczytać je do rodziny
układu kratownic. Przejdź do katalogu rodziny Imperial lub Metric i wybierz rodziny ram konstrukcyjnych dla
pasów i środników. Muszą to być rodziny ram konstrukcyjnych lub rodziny opisów ogólnych. Powtórz tę
czynność, aby dokonać określenia w przypadku każdego typu kratownicy.

4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości rodziny ➤ Typy rodzin. W przypadku każdego
typu rodziny kratownic wybierz żądany typ ramy dla pasa górnego, pasa dolnego, środników pionowych i
środników ukośnych. Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe.

5 Kliknij kolejno przycisk ➤ Zapisz jako. Wprowadź nazwę nowej rodziny kratownic i kliknij przycisk
Zapisz.

Dodawanie parametrów rodziny kratownic

1 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Typy rodzin.

662 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 2 W polu parametrów można dodawać, modyfikować i usuwać parametry typu rodziny. Dostosuj ustawienia
parametru i kliknij przycisk OK.
3 Wprowadź wzory i określ ustawienia parametru. Zobacz Tworzenie parametrów na stronie 516.
Jeśli typ ramy konstrukcyjnej w układzie rodziny kratownic pozostanie pusty, to zachowanie kratownicy będzie
następujące:
■ W typie kratownicy dla elementu kratownicy będzie wyświetlana wartość Ustaw typ ramy, co oznacza, że
w projekcie kratownicy będzie używał domyślnego lub najnowszego utworzonego typu ramy konstrukcyjnej.

■ Po wybraniu wartości Ustaw typ ramy program Revit Architecture nie wprowadzi zmiany wartości
elementów ramy we właściwościach typu rodziny po utworzeniu kratownicy w środowisku projektu.
Ustawienie domyślne — Ustaw typ ramy — można zmienić tylko we właściwościach typu rodziny.

Szkicowanie układu rodziny kratownic

W szablonie rodziny kratownic konstrukcyjnych dostępnych jest 5 płaszczyzn odniesienia: górna, dolna, lewa, środkowa i
prawa. Płaszczyzny lewa i prawa oznaczają długość całkowitą kratownicy. Linie układu kratownicy kończące się przy tych
płaszczyznach lub zbieżne do nich zachowują tę zależność podczas przekształcania układu w środowisku projektu.

Aby naszkicować pasy kratownicy

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ Pas górny.

2 Aby zdefiniować górny pas, szkicuj wzdłuż górnej płaszczyzny odniesienia. Aby uzyskać więcej informacji na
ten temat, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

3 Kliknij symbol kłódki dołączony do linii, aby zablokować pas względem płaszczyzny.
4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ Pas dolny.
5 Aby zdefiniować dolny pas, szkicuj wzdłuż dolnej płaszczyzny odniesienia.
6 Ponownie kliknij symbol kłódki dołączony do linii, aby zablokować pas i płaszczyznę.
Szkicowanie środnika kratownicy

7 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ Środnik.

8 Naszkicuj środniki panelowe.
9 W razie potrzeby między naszkicowanymi liniami i płaszczyznami odniesienia umieść dodatkowe wymiary.
10 Zapisz plik do katalogu Family. Typ kratownicy jest teraz gotowy do wczytania do modelu.
11 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ Wczytaj do projektu.

UWAGA Aby uzyskać informacje na temat wczytywania elementu kratownicy do modelu, zobacz Wczytywanie
rodzin elementów konstrukcyjnych na stronie 561. Pamiętaj, aby przeciągnąć kratownicę do rzutu, a nie do
widoku elewacji.

Tworzenie rodziny kratownic | 663

Dodawanie kratownicy
W programie Revit Architecture układ kratownicy zostaje przekształcony w celu dopasowania kratownicy do oparcia. Zostają
także utworzone elementy ramy odpowiadające liniom w przekształconym układzie kratownicy. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Tworzenie rodziny kratownic na stronie 662.

Aby dodać kratownicę

1 Otwórz widok tego poziomu budynku, do którego ma zostać dodana kratownica.

2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ Wiszar.

3 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ kratownicy.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść kratownicę ➤ panel Rysuj ➤ (Linia), aby określić punkt początkowy oraz
punkt końcowy kratownicy lub kliknij przycisk (Wskaż linie) i wybierz krawędź lub linię, z którą ma zostać powiązany
model kratownicy.

Dołączanie kratownicy do dachu lub stropu konstrukcyjnego

Dołączenie kratownicy do dachu lub stropu konstrukcyjnego jest związane z wymuszeniem zgodności jej pasów z danym
elementem. Do dołączonych kratownic zastosowanie mają poniższe reguły.

■ Położenia pasów zależą od ich zamocowań i przypisań pasów zbrojeniowych.

■ Jeśli dołączony jest pas górny kratownicy, jego linię położenia stanowi dolna płaszczyzna elementu, do którego jest
dołączony.

■ Jeśli dołączony jest pas dolny kratownicy, jego linię położenia stanowi górna płaszczyzna elementu, do którego jest
dołączony.

■ Jeśli dołączony jest wyłącznie pas nienośny, położeniem pasa nośnego będzie bieżąca linia położenia niedołączonego
pasa.

■ Jeśli dołączony jest wyłącznie pas nośny, położeniem pasa nienośnego będzie linia położenia kratownicy odsunięta o
wartość właściwości Wysokość kratownicy. Odsunięcie reprezentuje dodatnią odległość w przypadku pasów górnych
i ujemną odległość w przypadku pasów dolnych.

664 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 ■ Linia położenia pasa kratownicy musi być umieszczona pod (przy dołączaniu pasa górnego) lub nad (przy dołączaniu
pasa dolnego) dachem albo stropem konstrukcyjnym.

■ Pas górny musi zawsze mieć wyższą wartość rzędnej niż pas dolny. Mogą się one spotykać, ale nigdy nie mogą się przecinać.

■ Szerokość dachu lub stropu konstrukcyjnego musi być równa szerokości kratownicy lub od niej większa. Kratownic nie
można dołączać do stropów konstrukcyjnych ani dachów, które ich całkowicie nie pokrywają.

Aby dołączyć kratownicę

1 Sprawdź, czy widoczność dachu i stropu konstrukcyjnego jest włączona w bieżącym widoku.

2 Wybierz jedną lub więcej kratownic do dołączenia.

3 Na wstążce kliknij przycisk (Dołącz górę/podstawę).

4 Na pasku opcji wybierz opcję Dołącz kratownice: górną lub dolną dla odpowiedniego dołączanego pasa kratownicy.

5 Wybierz dach lub strop konstrukcyjny.

Wybieranie dachu/stropu konstrukcyjnego Dołączona kratownica

Pasy
górne

Dołączanie kratownicy do dachu lub stropu konstrukcyjnego | 665

 Wybieranie dachu/stropu konstrukcyjnego Dołączona kratownica

Pasy
dolne

Kratownica zostanie dołączona.

UWAGA Nie wszystkie rodziny kratownic są poprawnie dołączane do dachu lub stropu konstrukcyjnego. Aby pas był
zgodny z kształtem odpowiedniego dachu lub stropu konstrukcyjnego, linie szkicu pasa rodziny układu muszą być zbieżne
z górną płaszczyzną odniesienia. Profil dachu/stropu konstrukcyjnego definiuje przekształcenie płaszczyzny odniesienia
rodziny, a nie kształt pasa. Kształt profilu kratownicy nie jest porzucany. Zostanie wyświetlony pierwotny profil, jeśli
kratownica zostanie później odłączona.

Aby odłączyć kratownicę

1 Wybierz dołączoną kratownicę.

2 Na wstążce kliknij przycisk (Odłącz górę/podstawę).

3 Wybierz dach lub strop konstrukcyjny, od którego ma być odłączona kratownica.

4 Można również kliknąć opcję Odłącz wszystko znajdującą się na pasku opcji, aby odłączyć pas górny i dolny.

Kratownica zostanie odłączona z zachowaniem pierwotnego kształtu profilu.

Usuwanie rodzin kratownic

Rodzinę kratownic można usunąć z projektu i pozostawić jej pasy i środniki na miejscu.
1 Wybierz kratownicę.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Kratownice konstrukcyjne ➤ panel Zmień kratownicę ➤ Usuń rodzinę kratownic.

666 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Rodzina kratownic jest usuwana ze zbioru wybranych elementów, a jej elementy ramy pozostają na miejscu.

Edycja profilu kratownicy

W prostopadłych widokach elewacji, przekrojach lub widokach 3D oraz widokach niebędących rzutami można edytować
zakres kratownicy. W celu dopasowania profilu do potrzeb można tworzyć nowe linie, usuwać istniejące oraz korzystać z
narzędzi przycinania/edycji. Edytując profil wiązania, można dowolnie modyfikować kształt górnego i dolnego pasa.

UWAGA Nie wszystkie rodziny kratownic można poprawnie przekształcić w szkic profilu. Aby pasy górny i dolny były
zgodne z kształtem profilu, linie szkicu pasa górnego i pasa dolnego rodziny układu muszą być zbieżne odpowiednio z
górną i dolną płaszczyzną odniesienia. Krzywe narysowane za pomocą narzędzi odniesień dla górnego i dolnego pasa w
szkicu profilu definiują przekształcenie górnej i dolnej płaszczyzn odniesienia rodziny, a nie kształt górnego lub dolnego
pasa.

Aby przeprowadzić edycję profilu kratownicy

1 Wybierz kratownicę do edycji.

2 Na wstążce wybierz opcję (Edytuj profil).

3 Kliknij przycisk (Pas górny) lub (Pas dolny).

4 Wybierz narzędzie linia.

5 Naszkicuj profil, z którym ma zostać powiązana kratownica.

Edycja profilu kratownicy | 667

 6 Wybierz starą płaszczyznę profilu i usuń ją.

7 Na wstążce kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Kształt modelu kratownicy dopasuje się do wiązań więzów profilu. Jeśli zachodzi taka potrzeba, można edytować pasy
kratownicy, gdy jest ona dołączona.

Jeśli kratownica jest dołączona przy edytowanym pasie, profil zostanie zignorowany. Dołączona powierzchnia stropu
konstrukcyjnego lub dachu określa geometrię pasa. Kształt profilu kratownicy nie jest porzucany i zostanie wyświetlony,
jeśli kratownica zostanie później odłączona.

668 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 PORADA Kliknij przycisk (Resetuj profil), aby przywrócić pierwotny profil kratownicy.

Etykietowanie kratownicy
Kratownicę można opisać zarówno za pomocą etykiety kratownicy, jak i etykiet pojedynczych ram dla indywidualnych
elementów kratownicy. Etykiety rodziny kratownic znajdują się zwykle w następującym położeniu: Imperial Library lub Metric
Library\Annotations\Structural\Structural Truss Tag.rfa. Etykiety te wyświetlają rodzaj rodziny kratownic.
Etykieta rodziny kratownic

Etykiety ram

Umieszczanie etykiety kratownicy

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ Oznacz wg kategorii.
2 Na pasku opcji można również kliknąć opcję Etykiety, aby wybrać lub wczytać styl etykiety kratownicy. Zobacz
Wczytywanie stylów etykiet na stronie 1605.
3 Na pasku opcji można wybrać orientację etykiety, klikając ustawienie Pionowa lub Pozioma.
4 Na pasku opcji można wybrać opcję Linia odniesienia, aby wstawić etykietę z linią odniesienia. Wpisz wartość
długości linii odniesienia w polu tekstowym obok pola wyboru Linia odniesienia.
5 Kliknij kratownicę.
Zostanie umieszczona etykieta kratownicy. W razie potrzeby kliknij i przesuń etykietę.

Etykietowanie kratownicy | 669

Umieszczanie etykiet ram konstrukcyjnych na elementach kratownicy
Etykiety ram konstrukcyjnych wyrównane są równolegle do środka górnej powierzchni pasów i środników utworzonej
kratownicy.
1 Trzymając naciśnięty klawisz Ctrl, wybierz każdy pas i środnik kratownicy.
2 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ Etykietuj wszystkie.
3 W oknie dialogowym Etykietuj nieopisane wybierz opcję Tylko zaznaczone obiekty w bieżącym widoku.
4 Kliknij kategorię etykiety ram konstrukcyjnych dla elementów kratownicy.
5 Kliknij przycisk OK.
Zostaną umieszczone etykiety ram konstrukcyjnych. W razie potrzeby kliknij i przesuń etykiety.

Etykietowanie nowych środników kratownicy

Po umieszczeniu kratownicy można określić położenie etykiety ramy dla nowego środnika w przypadku zmiany wielkości
kratownicy.

UWAGA Przed zmianą wielkości kratownicy należy najpierw wczytać rodzinę etykiet ram konstrukcyjnych.

1 Wybierz kratownicę w obszarze rysunku.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz pozycję Brak lub widok elewacji równoległej z listy
rozwijanej Etykietuj nowe elementy w widoku.

3 Kliknij przycisk Zastosuj.

670 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Wybór ten spowoduje umieszczenie etykiet przyszłych elementów wiszara na określonej rzędnej.

Położenie początku kratownicy

Kratownica przedłużona

Nowe elementy należy dodawać, zwiększając długość kratownicy. W razie potrzeby kliknij i przesuń etykiety.

Edycja rodzin etykiet kratownicy

Edytor rodzin umożliwia modyfikowanie etykiet kratownicy i ich znaczników.

1 Wybierz etykietę kratownicy w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Kratownice ➤ panel Tryb ➤ Edytuj rodzinę.

3 Edytuj etykietę i znacznik kratownicy.

Zobacz Etykiety na stronie 953 i Etykiety na stronie 528.

4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ Wczytaj do projektu.

Resetowanie kratownicy
Za pomocą narzędzia Resetuj można cofnąć wiele czynności edycyjnych dla elementów kratownicy i przywrócić wartości
predefiniowane z definicji typu. Opcja resetowania powoduje ponowne przypięcie i ustawienie elementów kratownicy zgodnie
z definicją domyślną.

UWAGA Narzędzie Resetuj nie powoduje zresetowania zmian w profilu kratownicy.

Narzędzie Resetuj umożliwia przeprowadzenie następujących operacji na kratownicach:

■ Ustawienie nadpisanych wielkości elementów z powrotem do wielkości zdefiniowanych przez parametr Typ konstrukcji
we właściwościach typu obiektu kratownicy.

■ Przywrócenie usuniętych elementów.

■ Przywrócenie przemieszczonych elementów do pierwotnego położenia.

Resetowanie kratownicy | 671

 ■ Ponowne przypięcie odpiętych elementów i przywrócenie nadpisanych parametrów elementów do ustawień domyślnych.

Aby użyć narzędzia Resetuj do kratownic

1 Wybierz kratownicę, która ma zostać zresetowana.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Kratownice ➤ panel Zmień kratownicę ➤ Resetuj kratownicę.

Właściwości kratownicy
Dla kratownic konstrukcyjnych można modyfikować wiele właściwości typu i elementu.

Aby zmienić właściwości kratownicy

1 Wybierz kratownicę.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia kratownicy. (Zobacz Właściwości wystąpienia obiektu
kratownicy na stronie 674, Właściwości elementu środnika na stronie 676 lub Właściwości elementu pasa
górnego/dolnego na stronie 679).
3 Kliknij przycisk Edytuj typ, aby zmienić parametry typu kratownicy. (Zobacz Właściwości typu obiektu kratownicy
na stronie 672).

UWAGA Zmiany wprowadzone do parametrów typu mają wpływ na wszystkie kratownice tego typu w
projekcie. Aby utworzyć nowy typ kratownicy, kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu obiektu kratownicy

Nazwa Opis

Pasy górne

Typ Ram konstrukcyjnych Definiuje typ ramy konstrukcyjnej dla pasów górnych.

Stopień swobody początku Definiuje warunki swobody: Przegub, Zamocowanie i Przegub

bez rotacji wokół osi pręta.

Stopień swobody końca Definiuje warunki swobody. Dostępne opcje to: Przegub,
Zamocowanie i Przegub bez rotacji wokół osi pręta.

Kąt Obrót wokół osi podłużnej kształtu.

Analityczne rzutowanie pionowe Określa położenie odpowiednich linii analitycznych. Po wybraniu

opcji Automatyczne wykrywanie modele analityczne podlegają
tym samym regułom co belki.

Pionowe środniki

Typ Ram konstrukcyjnych Definiuje typ ramy konstrukcyjnej dla środników pionowych.

Stopień swobody początku Definiuje warunki swobody: Przegub, Zamocowanie i Przegub

bez rotacji wokół osi pręta.

Stopień swobody końca Definiuje warunki swobody: Przegub, Zamocowanie i Przegub

bez rotacji wokół osi pręta.

672 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Kąt Obrót wokół osi podłużnej kształtu.

Ukośne środniki

Typ Ram konstrukcyjnych Definiuje typ ramy konstrukcyjnej dla środników ukośnych.

Stopień swobody początku Definiuje warunki swobody: Przegub, Zamocowanie i Przegub

bez rotacji wokół osi pręta.

Stopień swobody końca Definiuje warunki swobody: Przegub, Zamocowanie i Przegub

bez rotacji wokół osi pręta.

Kąt Obrót wokół osi podłużnej kształtu.

Pasy dolne

Typ Ram konstrukcyjnych Definiuje typ ramy konstrukcyjnej dla pasów dolnych.

Stopień swobody początku Definiuje warunki swobody: Przegub, Zamocowanie i Przegub

bez rotacji wokół osi pręta.

Stopień swobody końca Definiuje warunki swobody: Przegub, Zamocowanie i Przegub

bez rotacji wokół osi pręta.

Kąt Obrót wokół osi podłużnej kształtu.

Analityczne rzutowanie pionowe Określa położenie odpowiednich linii analitycznych. Jeśli wybrana
jest opcja automatycznego wykrywania, modele analityczne
podlegają tym samym regułom co belki.

Budowa

Środniki zawierają symboliczne cięcie Umożliwia cięcie reprezentacji środników o niskiej

szczegółowości.

Orientacja środnika Określa orientację środnika pionową lub poziomą. Domyślnym

ustawieniem jest orientacja pionowa. Środniki ustawione jako
pionowe zachowują pionową orientację w projekcie. Jeśli
wybrano ustawienie prostopadłe, środniki będą ustawione pod
kątem 90 stopni do pasa zbrojeniowego, z którym są połączone.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Służy do dodawania lub edytowania opisu indeksowego

kratownicy. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe
Opis indeksowy. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent kratownicy.

Właściwości kratownicy | 673

 Nazwa Opis

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy

dotyczących typu kratownicy. Informacja ta może być zawarta w
zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje

charakterystyczne dla typu.

Opis Opis kratownicy.

Kod zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest
wartością tylko do odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną kratownicę; może to być znak han-
dlowy. Wartość ta musi być charakterystyczna dla każdej
kratownicy w projekcie. W programie Revit Architecture jest
wyświetlane ostrzeżenie, gdy liczba jest już używana, jednak jest
możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając
narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń
na stronie 1678.

Koszt Koszt typu kratownicy.

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass

najlepiej kategoryzującej typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass

najlepiej kategoryzującej typ rodziny.

Właściwości wystąpienia obiektu kratownicy

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom odniesienia Poziom, od którego mierzone są wartości parametrów Odsunięcie

poziomu początkowego i Odsunięcie poziomu końcowego.
Wartość ta zależy od płaszczyzny roboczej kratownicy. Jeśli
kratownica zostanie odłączona od płaszczyzny roboczej, można
ustawić ten parametr.

Odsunięcie poziomu początkowego Określa odsunięcie pionowe od Poziomu odniesienia dla punktu
początkowego linii położenia.

Odsunięcie poziomu końcowego Określa odsunięcie pionowe od Poziomu odniesienia dla punktu
końcowego linii położenia.

Konstrukcyjne

Tworzenie pasa górnego Tworzy pas górny. Wyczyść pole wyboru, jeśli pas górny nie ma
być tworzony. Takie ustawienie pozwala uniknąć nakładania się
podczas tworzenia kratownic w przestrzeni grafiki 3D.

674 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Tworzenie pasów dolnych Tworzy pas dolny. Wyczyść pole wyboru, jeśli pas dolny nie ma
być tworzony. Takie ustawienie pozwala uniknąć nakładania się
podczas tworzenia kratownic w przestrzeni grafiki 3D.

Pas zbrojeniowy Określa nośne pasa, ustalając położenie kratownicy względem

linii położenia.

Kąt obrotu Ustawia obrót osiowy kratownicy.

Pionowe dopasowanie nośne Ustawia parametr Wyrównanie pionowe dla elementów pasa
zbrojeniowego. Zobacz Właściwości elementu pasa
górnego/dolnego na stronie 679.

Położenie symbolu pręta Określa położenie reprezentacji kratownicy w widoku rzutu o

niskim poziomie szczegółowości: Pas górny, Pas dolny lub Pas
zbrojeniowy.

Wymiary

Wysokość kratownicy Określa odległość między górną a dolną płaszczyzną odniesienia

w układzie rodziny kratownicy.

Odsunięcie nienośne Określa odsunięcie poziome pasa nienośnego od linii położenia.

Oparcie Określa maksymalne wydłużenie kratownicy wzdłuż linii poło-

żenia. W wielu przypadkach ten parametr nie odpowiada wartości
parametru Długość w rodzinie kratownic.

Dane identyfikacyjne

Typ inżynierski Pole tekstowe, którego można używać do opisywania kratownic

etykietami. Jest to wartość nieunikatowa.

Komentarze Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy

dotyczących kratownicy.

Znacznik Standardowy parametr Obiekt. Jest to wartość unikatowa dla

danego wystąpienia elementu.

Oznaczenie etykietą nowych elementów w widoku Określa widok, w którym mają być wyświetlone nowe belki dod-
ane do kratownicy.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent

zastrzału. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent

zastrzału. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Inne

Właściwości kratownicy | 675

 Nazwa Opis

Liczba paneli Wyświetla liczbę paneli kratownic na podstawie wartości

Rzeczywista szerokość panelu. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Maksymalna szerokość panelu Określa szerokość pojedynczego panelu kratownicy.

Rzeczywista grubość panelu Wyświetla szerokość każdego panelu kratownicy na podstawie

całkowitej szerokości i liczby paneli w wybranej kratownicy.
Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Właściwości elementu środnika

Środnik (element przypięty) Środnik (element nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis

Wiązania Wiązania

Poziom odniesienia Poziom odniesienia Określa poziom odniesienia dla elementu

ramy konstrukcyjnej. Tylko do odczytu,
kiedy przypięty.

Obrót przekroju poprzecznego Obrót przekroju poprzecznego Określa kąt obrotu elementu wokół jego
linii położenia. W przypadku tego
parametru jest przywracana wartość
określona w rodzinie kratownic
odpowiednio dla górnego i dolnego pasa.
Tylko do odczytu, kiedy przypięty.

Budowa Budowa

Przedłużenie początkowe Przedłużenie początkowe Określa odległość między geometrią

fizyczną a końcem linii położenia dla
początku elementu.

Przedłużenie końcowe Przedłużenie końcowe Określa odległość między geometrią

fizyczną a końcem linii położenia dla
zakończenia elementu.

Materiały i wykończenia Materiały i wykończenia

Materiał belki Materiał belki Standardowy parametr materiału z rodziny

ram konstrukcyjnych. Na ten parametr nie
ma wpływu ponowne przypięcie.

Konstrukcyjne Konstrukcyjne

Moment początkowy połączenia Moment początkowy połączenia Określa, czy na początku elementu w
reprezentacji o niskiej szczegółowości w
widoku elewacji ma być pokazywany
symbol momentu połączenia.

676 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Środnik (element przypięty) Środnik (element nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis

Moment końcowy połączenia Moment końcowy połączenia Określa, czy na końcu elementu w repre-
zentacji o niskiej szczegółowości w widoku
elewacji ma być pokazywany symbol
momentu połączenia.

Długość cięcia Długość cięcia Standardowy parametr tylko do odczytu

z rodziny ram konstrukcyjnych.

Funkcja konstrukcyjna Funkcja konstrukcyjna Określa funkcję konstrukcyjną elementu:

Dźwigar, Stężenie poziome, Belka
stropowa, Inne, Płatew lub Pas. Wartość
nie jest resetowana po ponownym
przypięciu elementu. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Wymiary Wymiary

Długość Długość Standardowy parametr tylko do odczytu

z rodziny ram konstrukcyjnych.

Objętość Objętość Standardowy parametr tylko do odczytu

z rodziny ram konstrukcyjnych.

Dane identyfikacyjne Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych

komentarzy dotyczących środnika
kratownicy.

Znacznik Znacznik Standardowy parametr Obiekt. Jest to

wartość unikatowa dla danego
wystąpienia elementu.

Etapy Etapy

Etap tworzenia Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie został

utworzony komponent kratownicy. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie został

wyburzony komponent kratownicy.
Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna Analiza konstrukcyjna

Stopień swobody początku Stopień swobody początku Określa jeden z trzech wstępnie
zdefiniowanych warunków stopnia
swobody zakończenia elementu na jego
początku: Zamocowanie, Przegub,
Przegub bez rotacji wokół osi pręta lub
Zdefiniowany przez użytkownika.

Właściwości kratownicy | 677

 Środnik (element przypięty) Środnik (element nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis
Ponowne przypięcie elementu powoduje
zresetowanie parametru do ustawienia w
rodzinie układu kratownic. Ta wartość jest
tylko do odczytu, kiedy jest przypięta.

Fx początku Fx początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

x na początkowym końcu środnika.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Fy początku Fy początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

y na początkowym końcu środnika.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Fz początku Fz początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

z na początkowym końcu środnika.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Mx początku Mx początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi x na początkowym końcu środnika.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

My początku My początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi y na początkowym końcu środnika.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Mz początku Mz początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi z na początkowym końcu środnika.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Stopień swobody końca Stopień swobody końca Określa jeden z trzech wstępnie
zdefiniowanych warunków stopnia
swobody zakończenia elementu na jego
początku: Zamocowanie, Przegub,
Przegub bez rotacji wokół osi pręta lub
Zdefiniowany przez użytkownika Ponowne
przypięcie elementu spowoduje
zresetowanie parametru do ustawienia w
rodzinie układu kratownic. Wartość tylko
do odczytu, kiedy jest przypięta.

Fx końca Fx końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

x na końcu środnika. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Fy końca Fy końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

y na końcu środnika. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

678 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Środnik (element przypięty) Środnik (element nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis

Fz końca Fz końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

z na końcu środnika. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Mx końca Mx końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi x na końcu środnika. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

My końca My końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi y na końcu środnika. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Mz końca Mz końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi z na końcu środnika. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Inne Inne

Obliczenie przedłużenia początkowego Obliczenie przedłużenia początkowego Ta wartość jest tylko do odczytu.

Obliczenie przedłużenia końcowego Obliczenie przedłużenia końcowego Ta wartość jest tylko do odczytu.

Właściwości elementu pasa górnego/dolnego

Pas górny/dolny (element przypięty) Pas górny/dolny (element
nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis

Wiązania Wiązania

Poziom odniesienia Poziom odniesienia Określa poziom odniesienia dla elementu

ramy konstrukcyjnej. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Odsunięcie poziomu początkowego Odsunięcie poziomu początkowego Określa odległość punktu początkowego
pasa od poziomu odniesienia. Wartości
wprowadzone w tym polu zostają
zresetowane po ponownym przypięciu
elementu. Wartość tylko do odczytu, kiedy
jest przypięta.

Odsunięcie poziomu końcowego Odsunięcie poziomu końcowego Określa odległość punktu końcowego pasa
od poziomu odniesienia. Wartości
wprowadzone w tym polu zostają
zresetowane po ponownym przypięciu
elementu. Wartość tylko do odczytu, kiedy
jest przypięta.

Wyrównanie kierunku Z Wyrównanie kierunku Z Określa położenie geometrii fizycznej

względem linii układu pasa kratownicy:
Góra, Środek, Dół lub Inne. Po ponownym

Właściwości kratownicy | 679

 Pas górny/dolny (element przypięty) Pas górny/dolny (element
nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis
przypięciu elementy zmiany parametru
zostaną zresetowane i przywrócone
zostanie ustawienie Środek. Wartość tylko
do odczytu, kiedy jest przypięta.

Wartość odsunięcia kierunku Z Wartość odsunięcia kierunku Z Włączona, gdy opcja Wyrównanie w
kierunku osi Z jest ustawiona na wartość
Inne. Ta wartość ustawia położenie
górnego kołnierza pasa względem linii
układu pasa kratownicy. Podczas
ponownego przypinania elementu
parametr jest ignorowany. Wartość tylko
do odczytu, kiedy jest przypięta.

Wyrównanie poprzeczne Wyrównanie poprzeczne Określa położenie geometrii fizycznej (w

widoku rzutu) względem linii położenia:
Strona 1, Strona 2 i Środek. Ponowne
przypięcie nie powoduje zmiany tego
parametru.

Obrót przekroju poprzecznego Obrót przekroju poprzecznego Określa kąt obrotu elementu wokół jego
linii położenia. Ten parametr jest
resetowany do wartości określonej w rod-
zinie kratownic odpowiednio dla górnego
i dolnego pasa. Wartość tylko do odczytu,
kiedy jest przypięta.

Budowa Budowa

Przedłużenie początkowe Przedłużenie początkowe Określa odległość między geometrią

fizyczną a końcem linii położenia dla
początku elementu.

Przedłużenie końcowe Przedłużenie końcowe Określa odległość między geometrią

fizyczną a końcem linii położenia dla
zakończenia elementu.

Materiały i wykończenia Materiały i wykończenia

Materiał belki Materiał belki Standardowy parametr materiału z rodziny

ram konstrukcyjnych. Na ten parametr nie
ma wpływu ponowne przypięcie.

Konstrukcyjne Konstrukcyjne

Położenie symbolu pręta Położenie symbolu pręta Określa położenie symbolicznej repre-
zentacji belki o niskim poziomie
szczegółowości względem osi lokalnej
elementu: Góra geometrii, Środek
geometrii, Dół geometrii lub Linia poło-
żenia. (Linia położenia jest linią układu
pasa kratownicy). Ten parametr nie

680 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Pas górny/dolny (element przypięty) Pas górny/dolny (element
nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis
zostanie zmieniony po ponownym
przypięciu elementu. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Moment początkowy połączenia Moment początkowy połączenia Określa, czy na początku elementu w
reprezentacji o niskiej szczegółowości w
widoku elewacji ma być wyświetlany
symbol momentu połączenia.

Moment końcowy połączenia Moment końcowy połączenia Określa, czy na końcu elementu w repre-
zentacji o niskiej szczegółowości w widoku
elewacji ma być wyświetlany symbol
momentu połączenia.

Długość cięcia Długość cięcia Standardowy parametr tylko do odczytu

z rodziny ram konstrukcyjnych. Wartość
tylko do odczytu, kiedy jest przypięta.

Funkcja konstrukcyjna Funkcja konstrukcyjna Określa funkcję konstrukcyjną elementu:

Dźwigar, Stężenie poziome, Belka
stropowa, Inne, Płatew i Pas. Wartość nie
jest resetowana po ponownym przypięciu
elementu. Wartość tylko do odczytu, kiedy
jest przypięta.

Wielkość ugięcia Wielkość ugięcia Standardowy parametr ramy

konstrukcyjnej.

Liczba kołków Liczba kołków Standardowy parametr ramy

konstrukcyjnej.

Wymiary Wymiary

Długość Długość Standardowy parametr tylko do odczytu

z rodziny ram konstrukcyjnych.

Objętość Objętość Standardowy parametr tylko do odczytu

z rodziny ram konstrukcyjnych.

Dane identyfikacyjne Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze Standardowy parametr ramy

konstrukcyjnej.

Znacznik Znacznik Standardowy parametr ramy

konstrukcyjnej.

Etapy Etapy

Etap tworzenia Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie został

utworzony komponent kratownicy. Aby

Właściwości kratownicy | 681

 Pas górny/dolny (element przypięty) Pas górny/dolny (element
nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis
uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie został

wyburzony komponent kratownicy.
Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna Analiza konstrukcyjna

Stopień swobody początku Stopień swobody początku Określ jeden z trzech wstępnie
definiowanych warunków swobody zako-
ńczenia elementu na jego początku:
Zamocowanie, Przegub, Przegub bez
rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany
przez użytkownika. Ponowne przypięcie
elementu spowoduje zresetowanie
parametru do ustawienia w rodzinie
układu kratownic. Zobacz ustawienia
modelu analitycznego. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Fx początku Fx początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

x na początku pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Fy początku Fy początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

y na początku pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Fz początku Fz początku Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

z na początku pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Mx początku Mx początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi x na początkowym końcu pasa
górnego/dolnego. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

My początku My początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi y na początkowym końcu pasa
górnego/dolnego. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Mz początku Mz początku Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi z na początkowym końcu pasa
górnego/dolnego. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

682 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Pas górny/dolny (element przypięty) Pas górny/dolny (element
nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis

Stopień swobody końca Stopień swobody końca Określ jeden z trzech wstępnie
definiowanych warunków swobody zako-
ńczenia elementu na jego początku:
Zamocowanie, Przegub, Przegub bez
rotacji wokół osi pręta lub Zdefiniowany
przez użytkownika. Ponowne przypięcie
elementu spowoduje zresetowanie
parametru do ustawienia w rodzinie
układu kratownic. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Fx końca Fx końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

x na końcu pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Fy końca Fy końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

y na końcu pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Fz końca Fz końca Stopień swobody przesunięcia wzdłuż osi

z na końcu pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Mx końca Mx końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi x na końcu pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

My końca My końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi y na końcu pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Mz końca Mz końca Stopień swobody obrotu wzdłuż lokalnej

osi z na końcu pasa górnego/dolnego.
Wartość tylko do odczytu, kiedy jest
przypięta.

Model analityczny Model analityczny

Rzutowanie pionowe Rzutowanie pionowe Określa położenie analitycznego modelu

elementu względem geometrii fizycznej:
Automatycznie wykrywane, Góra belki,
Środek belki lub dowolne z dostępnych
danych (Poziomy lub nazwane płaszczyzny
odniesienia). Aby uzyskać więcej
informacji, zobacz pomocy na temat

Właściwości kratownicy | 683

 Pas górny/dolny (element przypięty) Pas górny/dolny (element
nieprzypięty)
Nazwa Nazwa Opis
modelu analitycznego. Wartość tylko do
odczytu, kiedy jest przypięta.

Inne Inne

Obliczenie przedłużenia początkowego Obliczenie przedłużenia początkowego Ta wartość jest tylko do odczytu.

Obliczenie przedłużenia końcowego Obliczenie przedłużenia końcowego Ta wartość jest tylko do odczytu.

Otwory w belce konstrukcyjnej, zastrzale lub słupie

konstrukcyjnym
Za pomocą narzędzia Otwór według powierzchni można ciąć otwory w różnych elementach konstrukcyjnych takich jak: belki,
zastrzały lub słupy konstrukcyjne. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Otwory na stronie 347. Wszystkie
elementy konstrukcyjne zachowują się następująco:

■ Otwór w belce jest stosowany do powierzchni pionowej lub poziomej względem osi głównej lub podrzędnej (zazwyczaj
pionowej lub poziomej) belki.

■ Otwór w belce tnie cały element (na przykład nie może ciąć tylko jednego kołnierza w belce z szerokim kołnierzem).

■ Dla każdej belki, zastrzału lub słupa dostępne są dwie prostopadłe płaszczyzny dla otworów. Te płaszczyzny są wyrównane
do głównych i podrzędnych osi elementu.

UWAGA W belkach zakrzywionych nie można tworzyć otworów.

Aby wyciąć otwór w belce konstrukcyjnej, zastrzale lub słupie konstrukcyjnym

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Otwór ➤ Wg powierzchni.

2 Wybierz żądaną płaszczyznę elementu, do którego ma zostać dodany otwór.

684 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Wybieranie
płaszczyzny słupa

3 Używając narzędzi do szkicowania dostępnych w panelu Rysuj, naszkicuj otwór w belce, stężeniu lub słupie.
Szkicowanie otworu

Podczas szkicowania otworu dla belki konstrukcyjnej, zastrzału lub słupa konstrukcyjnego z użyciem opcji
prostokąta można określić kąt, który umożliwia szkicowanie prostokątów z zaokrąglonymi narożnikami. Dzięki
tej opcji można uniknąć ostrych narożników, w których koncentrują się naprężenia.

Otwory w belce konstrukcyjnej, zastrzale lub słupie konstrukcyjnym | 685

 Otwór w belce wraz z promieniem

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

4 Na wstążce kliknij panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.

Ukończony szkic

Ściany konstrukcyjne
Wszystkie typy ścian w rodzinie Ściana podstawowa mają właściwość o nazwie Funkcja konstrukcyjna, która może przyjmować
następujące wartości:

Tarcza Sztywne płaskie powierzchnie, które z natury przenoszą poprzeczne siły tnące.

Nośne Ściany, które oprócz swoich obciążeń przyjmują pionowe obciążenia.

Nienośne Ściany definiujące i dzielące przestrzenie oraz nieobsługujące obciążeń pionowych poza ich
własnym ciężarem.

Konstrukcje złożone Ściany pełniące więcej niż jedną funkcję.

Gdy używane jest narzędzie Ściana, program Revit Architecture zakłada, że umieszczane są ściany działowe. Niezależnie od
wybranego typu ściany, domyślną wartością właściwości Funkcja konstrukcyjna jest nienośna. Gdy używane jest narzędzie
Ściana konstrukcyjna i wybierany jest ten sam typ ściany, domyślną wartością właściwości Funkcja konstrukcyjna jest nośna.
W obu przypadkach wartość jest tylko do odczytu, ale można ją zmienić po umieszczeniu ściany.

686 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Typowa ściana konstrukcyjna

Tworzenie ściany konstrukcyjnej

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Ściana ➤ Ściana nośna.
2 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ rodziny ściany.
3 Można również zmienić właściwości wystąpienia ściany do umieszczenia (jeśli zachodzi taka potrzeba), klikając
paletę Właściwości. Zobacz Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.
Zmień parametry typu ściany umieszczanej przez kliknięcie przycisku Edytuj typ na palecie Właściwości. Zobacz
Właściwości ściany konstrukcyjnej na stronie 692.

4 Pola Wysokość/Głębokość na pasku opcji pokazane są na poniższej ilustracji.

Na pasku opcji można wcześniej wybrać opcje Wysokość (szczyt) lub Głębokość (podstawę) ściany konstrukcyjnej.
W polu listy wybierz opcje Wysokość lub Głębokość, a następnie użyj listy Wiązanie znajdującej się po prawej
stronie opcji Wysokość/Głębokość, aby ustawić wiązanie części górnej lub podstawy ściany według opcji Poziomu
albo Niepołączone. Jeśli wybierzesz opcję Niepołączone, określ wysokość lub głębokość przez wpisanie wartości
po prawej stronie listy Wiązanie. Pomiar niepołączonych wysokości/głębokości odnosi się do bieżącego poziomu.
5 Jeśli zamierzasz utworzyć szereg ścian, na pasku opcji wybierz opcję Łańcuch.

Tworzenie ściany konstrukcyjnej | 687

 Tworzenie łańcucha ścian konstrukcyjnych

Narysuj ścianę

6 Narysuj kształt ściany. Jeśli ściany nie pojawią się po narysowaniu, może zajść potrzeba zmniejszenia głębokości
widoku lub utworzenia poziomu fundamentu służącego jako podrys bieżącego poziomu. Zobacz Zakres widoku
na stronie 872 i Właściwości widoku na stronie 881.
7 Można również edytować ściany konstrukcyjne. Zobacz Modyfikowanie ścian na stronie 226 i Dzielenie elementów
na stronie 1500.
8 Można również utworzyć ściany łukowe. Zobacz Ściany łukowe na stronie 691.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie ścian konstrukcyjnych na stronie 688

■ Określanie kształtów lub otworów konstrukcyjnych ścian na stronie 689

■ Ściany konstrukcyjne na stronie 686

Modyfikowanie ścian konstrukcyjnych

Wygląd ścian konstrukcyjnych można modyfikować za pomocą ich właściwości, które są modyfikowalne zarówno przed, jak
i po umieszczeniu ściany.

Modyfikowanie ścian konstrukcyjnych

Na palecie Właściwości można zmienić właściwości ściany. Aby otworzyć to okno dialogowe, wykonaj jedną z następujących
czynności:

■ Wybierz ścianę.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy ścianę, a następnie kliknij przycisk Właściwości. Menu skrótów zawiera także kilka
innych opcji umożliwiających manipulowanie ścianą, np. zmianę skali powiększenia/pomniejszenia.

688 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Zmiana typu ściany konstrukcyjnej
Na obszarze rysunku wybierz ścianę, a następnie z listy rozwijanej Wybór typów znajdującej się na górze palety Właściwości
wybierz inny typ rodziny.

Właściwości ściany konstrukcyjnej wewnętrznej i zewnętrznej

Właściwości będą się różnić w zależności od tego, czy jest to ściana wewnętrzna czy zewnętrzna. Ponadto podczas modyfikowania
właściwości typu są zmieniane wszystkie ściany tego typu. Podczas modyfikowania właściwości wystąpienia są zmieniane
właściwości pojedynczego wystąpienia ściany.

UWAGA Podczas modyfikowania parametrów nie są aktualizowane nazwy typów. Jeśli na przykład szerokość ściany
zewnętrznej zostanie zmieniona z 200 mm na 250 mm, w jej nazwie pozostanie odniesienie do szerokości oryginalnej.

Określanie kształtów lub otworów konstrukcyjnych ścian

Podczas szkicowania ściany przez wskazanie dwóch punktów program Revit Architecture domyślnie rysuje ścianę prostokątną.
Edytując profil ściany, można zmodyfikować jej kształt lub dodać otwory. Aby edytować profil elewacji ściany, widok musi
być równoległy i może być przekrojem lub elewacją. Nie można edytować profilu elewacji ściany łukowej.
Projekt z nieprostokątnymi ścianami i cięciami otworów

Modyfikowanie profilów elewacji ścian konstrukcyjnych

1 W obszarze rysunku wybierz ścianę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Ściany ➤ panel Tryb ➤ Edytuj profil.

Jeśli wybrano ścianę w widoku rzutu, zostanie wyświetlone okno dialogowe Przejdź do widoku. Wybierz widok
elewacji i kliknij polecenie Otwórz widok.
Ściana wyświetlana jako linie modelu

Modyfikowanie ścian konstrukcyjnych | 689

 3 Edytuj dowolnie wybraną ścianę:
■ Usuń linie, a następnie naszkicuj całkiem inny kształt.

■ Podziel istniejące linie i dodaj łuki.

■ Narysuj otwory lub dziury.

Ściana zmodyfikowana

PORADA Podczas edytowania prostokąta zostają wyświetlone płaszczyzny odniesienia wskazujące oryginalny
kształt i wielkość ściany. Jeśli narysowane linie są przyciągane do płaszczyzn odniesienia, punkty końcowe
linii są automatycznie wyrównywane do płaszczyzn, dopóki się ich jednoznacznie nie odblokuje. Jeśli
odblokuje się rysowane linie, można zmodyfikować je niezależnie od płaszczyzn odniesienia. Jeśli tryb
szkicowania zostanie zakończony, gdy naszkicowane linie są nadal wyrównane, i zostanie przesunięty
uchwytu odniesienia, narysowane linie również zostaną przesunięte.
Odblokowane linie szkicu

4 Kliknij opcję Zmień | Ściany > kartę Edytuj profil ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.
Zmodyfikowana ściana wyświetlona w widoku 3D

690 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 UWAGA Aby przywrócić początkowy kształt edytowanego profilu ściany, wybierz ścianę i kliknij kolejno kartę Zmień |
Ściany ➤ panel Tryb ➤ Resetuj profil.

Wskazówki dotyczące określania kształtów ścian konstrukcyjnych lub otworów w

nich
■ Podczas definiowania kształtu ściany na ścianie nieustawionej poziomo ani pionowo w rzucie przed rozpoczęciem
szkicowania w elewacji należy narysować odcinek równoległy do ściany. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Przejdź
do widoku. W programie Revit Architecture jako optymalny widok dla edycji rysunku sugerowany jest przekrój.

■ Podczas edycji elewacji profilu ściany dołączonej do innego elementu tymczasowo zostały przywrócony pierwotny kształt
i wysokość ściany. Jeśli na przykład wykonywane jest dołączenie ściany do dachu, zanim ściana zostanie dołączona do
dachu, w profilu ściany przyjęte jest założenie o niezwiązanej wysokości. W rezultacie może się okazać, że ściana nie ma
odpowiedniej wysokości, aby zakończyć edycję profilu elewacji. Aby zmienić niepołączoną wysokość, kliknij paletę
Właściwości.
Kiedy edytuje się profil elewacji, należy mieć na uwadze, że po zakończeniu rysunku góra lub dół ściany przyłącza się
jedynie w miejscu, gdzie linie poziome leżą współliniowo z płaszczyznami odniesienia.
Przykładowy naszkicowany profil. Należy zauważyć, że górne linie
rysunku są współliniowe z płaszczyznami odniesienia.

Ukończona ściana dołączona do dachu. Niewspółliniowe linie

poziome ze szkicu nie zostały dołączone.

Ściany łukowe

Skalowanie ścian łukowych

Można skalować ściany łukowe, używając środkowych i końcowych kontrolek.

Modyfikowanie ścian konstrukcyjnych | 691

 1 Wybierz ścianę łukową.

2 Przeciągnij kontrolkę końca, aby zmienić długość łuku.

3 Aby zmienić promień łuku z jednoczesnym zachowaniem jego koncentryczności, na pasku opcji wybierz opcję
Zachowaj koncentryczność.
Tę opcję należy pozostawić niezaznaczoną, aby zachować istniejące warunki końcowe, takie jak położenie punktu
końcowego lub styczność do ściany prostej.

4 Przeciągnij kontrolkę środka.

Cięcie ścian łukowych

Edytując elewację ściany łukowej, można w niej ciąć otwory kwadratowe lub prostokątne. Zobacz Edycja profilu ściany na
stronie 227.
1 W widoku 3D lub widoku elewacji wybierz ścianę łukową.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Ściany ➤ panel Zmień ścianę ➤ Otwór w ścianie.
Narzędzie Prostokąty staje się aktywne.

3 Narysuj prostokątny otwór w ścianie łukowej.

4 Po zakończeniu kliknij panel Wybierz ➤ Zmień.

Podczas szkicowania otworów zostaną wyświetlone wymiary stałe. Jeśli ściana ma górne wymuszenie ustawione na poziom,
pojawiają się wymiary mierzone od wymuszeń górnego i podstawy. Jeśli ściana ma górne wymuszenie ustawione jednoznacznie,
pojawiają się wymiary mierzone jedynie od wymuszenia podstawy.

Właściwości ściany konstrukcyjnej

Można modyfikować wiele właściwości ścian konstrukcyjnych, tak jak przedstawiono w poniższych dwóch sekcjach:

692 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Właściwości typu ściany konstrukcyjnej
Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Określa warstwę ściany. Wybierz przycisk Edycja, aby dodać, zmienić lub usunąć warstwę
ściany.

Zawijanie na obiektach wstawianych Określa zawijanie warstwy ścian na elementach wstawianych. Zobacz Zawijanie warstwy
na stronie 362.

Zawijanie na końcach Określa zawijanie warstwy ścian na ich zakończeniach. Zobacz Ustawienie zawijania
warstwy na stronie 362.

Szerokość Określa szerokość ściany.

Funkcja ściany Określa funkcję ściany identyfikującą określone właściwości: Wewnętrzna, Zewnętrzna,
Fundament, Oporowa, Podbicie lub Szyb główny.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od górnej/zewnętrznej otuliny zbrojenia. Umożliwia to

górne/zewnętrzne umieszczanie wielu elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia
powierzchniowego.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od dolnej/wewnętrznej otuliny zbrojenia. Umożliwia to

dolne/wewnętrzne umieszczanie wielu elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia
powierzchniowego.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od otuliny zbrojenia. Umożliwia to umieszczanie wielu
elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia ścieżką.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Określa wzór wypełnienia ściany w widoku o niskiej szczegółowości. Zobacz Właściwości
szczegółowości widoku na stronie 881.

Kolor wypełnienia o niskiej skali Określa kolor wzoru wypełnienia ściany w widoku o niskiej szczegółowości.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Określa lub modyfikuje opis indeksowy ściany konstrukcyjnej. Kliknij pole wartości, aby
otworzyć okno dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent ściany.

Komentarze typu Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących typu ściany. Informacja
ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Opis ściany.

Opis zespołu Opis zespołu na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Właściwości ściany konstrukcyjnej | 693

 Nazwa Opis

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną ścianę. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy
liczba jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Odporność ogniowa Odporność ogniowa ściany.

Koszt Cena ściany.

Właściwości wystąpienia ściany konstrukcyjnej

Nazwa Opis

Wiązania

Linia położenia Określa położenie ściany względem linii naszkicowanej w elewacji w projekcie. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Umieszczanie ścian na stronie 224.
Linia położenia ściany pozostaje taka sama dla tej ściany, nawet jeśli typ się zmieni.

Wiązanie podstawy Określa poziom, od którego liczona jest podstawa ściany.

Odsunięcie podstawy Określa odsunięcie podstawy ściany od jej wiązania bazowego.

Podstawa jest dołączona Wskazuje, czy podstawa ściany jest dołączona do innego elementu komponentu, np.
stropu konstrukcyjnego. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Wielkość przedłużenia podstawy Wskazuje odległość przesunięcia podstawy warstw w ścianie. Zobacz Konstrukcja
złożona na stronie 359. Ten parametr jest włączony, jeśli warstwy ściany są ustawione
jako rozszerzalne.

Wiązanie góry Nazwa poziomu, na który jest ustawiona góra ściany.

Niepołączona wysokość Jeśli wiązanie góry nie jest połączone, można ustawić niepołączoną wysokość ściany.
Jeśli istnieje wiązanie góry, wartość ta jest tylko do odczytu.

Odsunięcie góry Określa odsunięcie góry ściany od wiązania góry ściany. Ta opcja jest włączona tylko,
jeśli wiązanie góry jest ustawione na poziom.

Góra jest dołączona Wskazuje, czy góra ściany jest dołączona do innego elementu komponentu, np. stropu
konstrukcyjnego. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Wielkość przedłużenia góry Wskazuje odległość przesunięcia góry warstw w ścianie. Zobacz Konstrukcja złożona
na stronie 359. Ten parametr jest włączony, jeśli warstwy ściany są ustawione jako
rozszerzalne.

Definiuje pomieszczenie Wskazuje, czy ściana jest częścią obwiedni pomieszczenia. Ten parametr jest włączony
po umieszczeniu ściany.

Powiązane z bryłą Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Konstrukcyjne

694 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Otulina zbrojenia — powierzchnia Określa odległość otuliny zbrojenia od zewnętrznej powierzchni ściany.
zewnętrzna

Otulina zbrojenia — powierzchnia Określa odległość otuliny zbrojenia od wewnętrznej powierzchni ściany.
wewnętrzna

Otulina zbrojenia — inna powierzchnia Określa odległość otuliny zbrojenia od powierzchni sąsiadującego elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr typu
tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone zbrojenie.

Funkcja konstrukcyjna Funkcja konstrukcyjna ściany.

Wymiary

Długość Wskazuje długość ściany. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Powierzchnia Wskazuje powierzchnię ściany. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Objętość Wskazuje objętość ściany. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących ściany.

Znacznik Etykieta utworzona dla ściany. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym elemencie
w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy liczba
jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie
1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent ściany. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent ściany. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Model analityczny

Włączenie modelu analitycznego Zmienia widoczność modelu analitycznego ściany.

Rzutowanie poziome Automatyczne wykrywanie, Oś, Wewnętrzna powierzchnia, Oś warstwy nośnej lub
Zewnętrzna powierzchnia. Określa ograniczenia w poziomie modelu analitycznego
ściany nośnej. Określa poziomą płaszczyznę ściany użytą do analizy i projektowania.

Rzutowanie pionowe górne Górna pionowa płaszczyzna ściany użyta do analizy i projektowania.

Rzutowanie pionowe dolne Dolna pionowa płaszczyzna ściany użyta do analizy i projektowania.

Właściwości ściany konstrukcyjnej | 695

Ławy fundamentowe
Ławy fundamentowe są elementami kategorii fundamentów konstrukcyjnych, a ich elementami nadrzędnymi są ściany. Te
fundamenty można umieszczać wzdłuż ścian nośnych w rzucie lub widoku 3D.
Ławy fundamentowe ograniczone są opartymi na nich ścianami i zmieniają położenie wraz z nimi.
Tematy pokrewne

■ Stopy fundamentowe na stronie 702

■ Płyty fundamentowe na stronie 718

■ Połączenia geometrii betonowych na stronie 729

Tworzenie ławy fundamentowej

1 Otwórz widok zawierający ściany nośne.
2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Fundament ➤ Ława, i z listy Wybór typów wybierz typ ławy
fundamentowej.

UWAGA Dostępne są ławy fundamentowe oporowe i nośne.

3 Wybierz ścianę do dodania ławy fundamentowej.

Rzut. Widok 3D.

Pod wybraną ścianą zostanie umieszczona ława fundamentowa.

Rzut. Widok elewacji Widok 3D.

696 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 UWAGA Ława fundamentowa jest tworzona na dole wybranej ściany. Jeśli utworzona ława fundamentowa
znajduje się poza zakresem aktywnego widoku, zostanie wyświetlone ostrzeżenie.

Modyfikowanie ław fundamentowych

Długość ław fundamentowych można edytować przy użyciu kontrolek końcowych. Wyświetlane są one jako małe pełne kółka
wskazujące miejsce dołączenia końca wybranej ławy fundamentowej. Kontrolki końcowe są przyciągane do innych widocznych
odniesień.
Jest to przydatne, gdy niezbędne jest wydłużenie ław fundamentowych, aby dostosować je do potrzeb budynku, takich jak
konieczność dodania stopy fundamentowej pod bieg schodów.

Poniżej podano procedurę zwiększenia długości ław fundamentowych.

1 Wybierz ławę fundamentową, aby wyświetlić jej kontrolki końcowe.

Rzut. Widok 3D.

Modyfikowanie ław fundamentowych | 697

 2 Przeciągnij odpowiednio jeden z końców ławy fundamentowej.
Rzut. Widok 3D.

Domyślne przedłużenia końców

Można określić domyślną długość, o którą rozłączone ławy fundamentowe zostają wydłużone poza ich ściany nadrzędne. Ta
domyślna wartość jest zdefiniowana w obszarze Właściwości typu ławy fundamentowej na stronie 700.
W sekcji Wymiary wprowadź wartość parametru Domyślna długość przedłużenia końców. Końce ław rozłączonych zostają
wydłużone o tą wartość poza ich ściany nadrzędne. Podana wartość dotyczy całego projektu.

Podziały ław fundamentowych pod drzwiami i oknami

W przypadku tworzenia drzwi lub okien, które sięgają aż do podstawy ściany, pod nowym elementem następuje podział ławy
fundamentowej.

Aby zmienić to domyślne zachowanie, przejdź do właściwości typu ław fundamentowych i odznacz opcję Nie dziel przy
elementach wstawianych. Zobacz Właściwości typu ławy fundamentowej na stronie 700.

698 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 UWAGA Użycie narzędzia otworów w ścianach spowoduje podzielenie ławy fundamentowej, jeśli otwór sięga do podstawy
ściany. Parametr ten nie wpływa na te otwory. Zobacz Cięcie prostokątnych otworów w ścianach na stronie 348.

Etykietowanie ławy fundamentowej za pomocą rzędnej

Wartość rzędnej podstawy można wyświetlić w widoku, oznaczając fundament za pomocą etykiety Etykieta fundamentu
konstrukcyjnego z rzędną. Jest ona wczytywana z poziomu biblioteki rodziny, w sekcji Konstrukcje/Opisy. Zobacz Wczytywanie
stylów etykiet na stronie 1605.
Użycie etykiety fundamentu konstrukcyjnego z rzędną powoduje podanie rzędnej podstawy fundamentów konstrukcyjnych
(stop fundamentowych) w postaci parametru tylko do odczytu o nazwie Rzędna u podstawy. Zobacz Stosowanie etykiety
według kategorii na stronie 954.

Zmiana funkcji konstrukcyjnej ławy fundamentowej

Funkcję konstrukcyjną (Oporowa lub Nośna) ławy fundamentowej można zmienić na dwa sposoby. Można zmienić typ ławy
fundamentowej lub zmienić właściwości jej funkcji konstrukcyjnej.

Aby zmienić typ ławy fundamentowej

1 Wybierz ławę fundamentową.
2 Z listy rozwijanej Wybór typów na palecie Właściwości wybierz typ ławy fundamentowej oporowej lub nośnej.

Aby zmienić właściwości rodzaju funkcji konstrukcyjnej

1 Wybierz ławę fundamentową.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Konstrukcje dla parametru Funkcja konstrukcyjna wybierz ustawienie
Oporowa lub Nośna.
Jeśli wybrano funkcję Oporowa, można określić wartość Odsunięcie na zewnątrz, Odsunięcie do wewnątrz i Grubość
fundamentu. Odsunięcia do wewnątrz i na zewnątrz definiują szerokość fundamentu. Aby uzyskać więcej informacji na ten
temat, zobacz Właściwości ławy fundamentowej na stronie 699.
Jeśli wybrano funkcję Nośna, można określić wartości w polach Szerokość i Grubość fundamentu.

Właściwości ławy fundamentowej

Istnieją dwa typy ław fundamentowych mających funkcję konstrukcyjną: nośne i oporowe. Można modyfikować właściwości
obydwu typów, między innymi odsunięcie do wewnątrz, odsunięcie na zewnątrz, grubość fundamentu i szerokość.

Właściwości ławy fundamentowej | 699

Modyfikowanie właściwości ławy fundamentowej
1 Wybierz ławę fundamentową.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia ławy fundamentowej. (Zobacz Właściwości elementu
ławy fundamentowej na stronie 701).
3 Aby edytować parametry typu ławy fundamentowej, kliknij opcję Edytuj typ. (Zobacz Właściwości typu ławy
fundamentowej na stronie 700).

UWAGA Zmiany wprowadzone do parametrów typu mają wpływ na wszystkie ławy fundamentowe tego
typu w projekcie. Można utworzyć nowy typ ławy fundamentowej — w tym celu kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu ławy fundamentowej

Nazwa Opis

Materiały i wykończenia

Materiał Określa, że zostanie użyty beton.

Konstrukcyjne

Funkcja konstrukcyjna Określa typ funkcji ściany: oporowa lub nośna.

Wymiary

Odsunięcie na zewnątrz Tylko ściany oporowe. Określa odległość od krawędzi ściany nadrzędnej do zewnętrznej
powierzchni fundamentu.

Wysięg podstawy od strony wyższego Tylko ściany oporowe. Określa odległość od krawędzi ściany nadrzędnej do wewnętrznej
nasypu powierzchni fundamentu.

Szerokość Tylko ściany nośne. Określa całkowitą szerokość fundamentu ściany nośnej.

Wysokość fundamentu Określa grubość fundamentu.

Domyślna długość wydłużenia ko- Określa odległość przedłużenia fundamentu poza koniec ściany.
ńcowego

Nie dziel przy elementach wstawianych Określa, czy fundament ma być ciągły, czy też dzielony pod elementami wstawianymi,
takimi jak drzwi i okna sięgające podstawy ściany.

Dane identyfikacyjne

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent fundamentu.

Komentarze typu Pole do umieszczania ogólnych uwag o typie fundamentu. Informacja ta może być zawarta
w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Wprowadź opcjonalny opis ławy fundamentowej.

700 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Nazwa Opis

Opis zespołu Opisuje zespół na podstawie wyboru kodu zespołu. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość opisująca określony fundament. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy
wartość liczbowa jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678.

Koszt Cena fundamentu

Właściwości elementu ławy fundamentowej

Nazwa Opis

Wiązania

Mimośrodowość Tylko ściany nośne. Określa odsunięcie od osi ściany do osi fundamentu nośnego.

Konstrukcyjne

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Określa odległość otuliny zbrojenia od górnej powierzchni ściany.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Określa odległość otuliny zbrojenia od dolnej powierzchni ściany.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Określa odległość otuliny zbrojenia od ściany do sąsiadujących powierzchni elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr typu
tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone zbrojenie.

Wymiary

Długość Wskazuje całkowitą długość. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Szerokość Wskazuje całkowitą szerokość. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Objętość Wskazuje objętość fundamentu. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Wysokość w środku Wskazuje rzędną używaną do oznaczania etykietą podstawy fundamentu.

Na ten parametr ma wpływ parametr rodziny Zakrycie (zobacz Kategorie i parametry
rodzin na stronie 518). Na poniższym rysunku przedstawiono różnicę pomiędzy
włączonym (na czerwono) i wyłączonym (na zielono) parametrem Zakrycie.

Miara Rzędna przy podstawie jest brana z tego ustawienia.

Parametr ten jest tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Pole do umieszczania ogólnych uwag o typie fundamentu.

Właściwości ławy fundamentowej | 701

 Nazwa Opis

Znacznik Etykieta utworzona dla fundamentu. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie,
gdy wartość liczbowa jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie
ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent fundamentu. Zobacz
Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent fundamentu. Zobacz
Etapy projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

Analizuj jako Wskazuje typ właściwości dla analizy konstrukcyjnej. Wybierz opcję Fundament lub
Nie do analizy.

Stopy fundamentowe
Stopy fundamentowe to samodzielne rodziny będące częścią kategorii fundament konstrukcyjny. Z biblioteki rodziny można
załadować kilka typów stóp fundamentowych, takich jak głowice pali z wieloma palami, pale prostokątne i pale pojedyncze.
Głowice pali z wieloma palami

702 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Prostokątne i trójkątne głowice pali

Pale w kształcie HP i pale typu rura

Dodawanie stóp fundamentowych

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Fundament ➤ Izolowany.
Rodziny stóp fundamentowych można również wczytać, klikając kartę Zmień | Umieść stopę
fundamentową ➤ panel Model ➤ Wczytaj rodzinę.

2 Na palecie Właściwości z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ stopy fundamentowej.
3 Umieść stopę fundamentową w rzucie lub w widoku 3D.

Dodawanie stóp fundamentowych | 703

 Prostokątna stopa fundamentowa

Dolna elewacja fundamentów konstrukcji jest zgłaszana w parametrze wystąpienia tylko do odczytu zwanym
Elewacja na dole. Następnie tę wartość można wyświetlić w widoku, oznaczając fundament za pomocą etykiety
Etykieta fundamentu konstrukcyjnego z elewacją. Jest ona dostępna z poziomu biblioteki rodziny, w sekcji
Konstrukcje/Opisy. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Stosowanie etykiety według kategorii
na stronie 954.

Właściwości stóp fundamentowych

Można użyć wielu standardowych stóp fundamentowych: Podstawy prostokątne, Betonowe głowice pali lub Pale typu rura
stalowa.

Modyfikowanie właściwości stopy fundamentowej

Właściwości stopy fundamentowej można edytować, na przykład te wskazujące konstrukcję i wymiar oraz umożliwiające
identyfikowanie.

Aby zmienić właściwości stopy fundamentowej

1 Wybierz stopę fundamentową.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia stopy fundamentowej. (Zobacz Właściwości wystąpienia
stopy fundamentowej na stronie 705).
3 Aby edytować parametry typu stopy fundamentowej, kliknij opcję Edytuj typ. (Zobacz Właściwości typu stopy
fundamentowej na stronie 705).

UWAGA Wprowadzone zmiany parametrów typu mają wpływ na wszystkie stopy fundamentowe tego typu
znajdujące się w projekcie. Można utworzyć nowy typ stopy fundamentowej; w tym celu należy kliknąć
przycisk Powiel.

704 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Właściwości typu stopy fundamentowej
Nazwa Opis

Wymiary

Szerokość Określa szerokość typu stopy fundamentowej. Dotyczy typu rodziny pala Głowica pala.

Długość Określa długość typu stopy fundamentowej. Dotyczy typu rodziny pala Głowica pala.

Grubość Określa grubość fundamentu. Dotyczy typu rodziny pala Głowica pala.

Dane identyfikacyjne

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Opis indeksowy Umożliwia dodawanie opisu indeksowego stopy fundamentowej i przeprowadzanie jego
edycji. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy
indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent fundamentu.

Komentarze typu Pole do umieszczania ogólnych uwag o typie fundamentu. Informacja ta może być zawarta
w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Wprowadź opcjonalny opis fundamentu.

Opis zespołu Opisuje zespół na podstawie wyboru kodu zespołu. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Znacznik typu Wartość opisująca określony fundament. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy
wartość liczbowa jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678.

Koszt Cena fundamentu

Numer OmniClass Numer z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Tytuł OmniClass Nazwa z Tabeli 23 systemu klasyfikacji budowlanej OmniClass najlepiej kategoryzującej
typ rodziny.

Właściwości wystąpienia stopy fundamentowej

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Poziom, z którym powiązana jest płyta.

Właściwości stóp fundamentowych | 705

 Nazwa Opis

Obiekt nadrzędny Poziom, z którym powiązany jest obiekt nadrzędny izolowanego stropu.

Odsunięcie Określa rzędną górnej części stopy fundamentowej względem jej poziomu.

Przenieś z siatką Zmienia wiązanie słupa do siatki.

Materiały i wykończenia

Materiał Określa materiał stopy fundamentowej.

Konstrukcyjne

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Określa odległość otuliny zbrojenia od górnej powierzchni elementu.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Określa odległość otuliny zbrojenia od dolnej powierzchni elementu.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Określa odległość otuliny zbrojenia od elementu do sąsiadujących powierzchni
elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr typu
tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone zbrojenie.

Wymiary

Wysokość w środku Wskazuje rzędną używaną do oznaczania etykietą podstawy fundamentu.

Na ten parametr ma wpływ parametr rodziny Zakrycie (zobacz Kategorie i parametry
rodzin na stronie 518). Na poniższym rysunku przedstawiono różnicę pomiędzy
włączonym (na czerwono) i wyłączonym (na zielono) parametrem Zakrycie.

Miara Rzędna przy podstawie jest brana z tego ustawienia.

Parametr ten jest tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących ściany.

Znacznik Etykieta utworzona dla elementu. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że
liczba jest już używana, jednak możliwe jest jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić,
używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie
1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie komponent został utworzony. Zobacz Etapy projektu na
stronie 885.

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie komponent został rozebrany. Zobacz Etapy projektu na
stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

706 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Nazwa Opis

Analizuj jako Wskazuje typ właściwości dla analizy konstrukcyjnej. Wybierz opcję Fundament lub
Nie do analizy.

Stropy konstrukcyjne
Stropy konstrukcyjne dodaje się do modelu budynku za pomocą interfejsu i funkcji podobnych do używanych przy tworzeniu
podłóg. Ta funkcja obejmuje tworzenie i edytowanie krawędzi stropów, stropów wzmocnionych, obniżeń stropów lub ramp,
jak również wybieranie i tworzenie typów stropów konstrukcyjnych przez użytkownika.
Typowe stropy konstrukcyjne

Tematy pokrewne

■ Podłogi na stronie 337

■ Podłogi nachylone na stronie 338

■ Krawędzie płyty piętra na stronie 339

■ Rampy na stronie 393

Dodawanie stropu konstrukcyjnego lub płyty

Tworzenie stropów konstrukcyjnych i płyt odbywa się za pomocą szkicowania. Można naszkicować linie krawędzi stropu,
wskazując ściany lub używając narzędzia Linia. Strop zazwyczaj jest szkicowany w widoku rzutu, ale można go naszkicować
również w widoku 3D, pod warunkiem że płaszczyzna robocza widoku 3D jest ustawiona do płaszczyzny roboczej, w której
ma być umieszczony strop konstrukcyjny. Góra stropu konstrukcyjnego jest odsunięta względem poziomu, na którym jest
umieszczona. Aby uzyskać informacje na temat opcji Odsunięcie wysokości od poziomu i innych parametrów stropu
konstrukcyjnego, zobacz Właściwości stropu konstrukcyjnego na stronie 715.
Aby uzyskać informacje na temat stropów konstrukcyjnych i ukrytych linii, zobacz Wyświetlanie ukrytych linii betonowych
elementów konstrukcyjnych na stronie 869.

Stropy konstrukcyjne | 707

 Aby dodać strop konstrukcyjny

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Strop ➤ (Strop konstrukcyjny).
2 Na liście rozwijanej Wybór typów określ typ stropu konstrukcyjnego.

3 Na wstążce kliknij opcję (Linia obwiedni).

4 Kliknij przycisk (Wskaż ściany) i wybierz ściany ograniczające.

UWAGA Zamiast wskazywać ściany, można naszkicować strop konstrukcyjny. W panelu Rysuj na wstążce
użyj narzędzi do szkicowania, aby utworzyć obwiednię stropu konstrukcyjnego. Szkic musi być w kształcie
zamkniętej pętli lub obwiedni.

5 Kliknij przycisk (Kierunek główny płyty).

6 Można również wykonać następujące czynności na pasku opcji:
■ Określić odsunięcie dla krawędzi płyty stropowej.

■ Wybrać opcję Rozciągnij do ściany (do warstwy nośnej).

7 Na wstążce kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

UWAGA Aby dodać otwory do stropu konstrukcyjnego, zobacz Otwory w stropach konstrukcyjnych na stronie 711.

Tematy pokrewne

■ Kierunek oparcia na stronie 709

■ Modyfikowanie stropów konstrukcyjnych na stronie 714

■ Stropy konstrukcyjne na stronie 707

708 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Kierunek oparcia
Podczas umieszczania stropu konstrukcyjnego w rzucie wraz ze stropem konstrukcyjnym zostaje umieszczony komponent
kierunku głównego płyty. Komponent kierunku oparcia jest używany do zmiany orientacji stalowej płyty w rzucie. Kierunek
oparcia płyty jest wyznaczony przez kierunek wypełnionych połówek strzałek.
Można tworzyć nowe typy kierunku głównego płyty i jednokierunkowych stropów konstrukcyjnych. Aby uzyskać informacje
na temat tworzenia typów rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Kierunek oparcia

Dodawanie kierunku głównego płyty

1 Dodaj strop konstrukcyjny i określ linie obwiedni.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię stropu ➤ panel Rysuj ➤ (Kierunek główny płyty).
3 Wybierz jedno z poniższych narzędzi znajdujących się w panelu Rysuj na wstążce:
Jeśli zostanie wybrane narzędzie... wtedy...

naszkicuj linię lub wskaż linię modelu, aby

(Linia)
zdefiniować kierunek główny płyty metalowej
niezależny od naszkicowanych linii obwiedni.
Jedyną funkcją tej linii jest definiowanie
kierunku żłobień w metalowej płycie, dlatego
nie można jej użyć do zamknięcia pętli.

Kierunek oparcia | 709

 Jeśli zostanie wybrane narzędzie... wtedy...

wybierz linię obwiedni szkicu, do której

(Wskaż linie)
wszystkie żłobienia płyty metalowej będą
równoległe.

4 Na wstążce kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Aby dodać kierunek główny płyty do istniejącego stropu konstrukcyjnego

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Symbol ➤ Kierunek główny płyty.

2 (Opcja) Aby umieścić etykietę w środku stropu konstrukcyjnego, na pasku opcji wybierz polecenie Rozm.
automatycznie, a następnie kliknij strop konstrukcyjny do umieszczenia kierunku głównego płyty.
3 Jeśli nie wybrano opcji Rozm. automatycznie, wybierz strop konstrukcyjny.
4 Przesuń kursor w wybrane miejsce na stropie konstrukcyjnym i kliknij, aby umieścić kierunek główny płyty.

Modyfikowanie kierunku głównego płyty

Aby obrócić symbol kierunku oparcia
1 Wybierz komponent kierunku oparcia.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Symbol kierunku głównego płyty ➤ panel Zmień ➤ Obróć.
3 Wybierz kąt początkowy dla obrotu kierunku oparcia.
4 Kliknij kąt końcowy, aby zakończyć ustawianie kąta obrotu.
Etykieta jest obracana w celu wyrównania względem kierunku głównego płyty.

Aby wyrównać kierunek oparcia względem stropu konstrukcyjnego, belki lub linii siatki
1 Wybierz komponent kierunku oparcia.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Symbol kierunku głównego płyty ➤ panel Wyrównaj symbol ➤ Wyrównaj
prostopadle.
3 Wybierz strop konstrukcyjny, belkę lub linię siatki, do której ma być prostopadły kierunek oparcia.
Płyta jest wyrównywana względem wybranego elementu.

Nachylone stropy konstrukcyjne

Aby utworzyć nachylony strop konstrukcyjny, użyj jednej z następujących metod:

■ Narysuj strzałkę nachylenia podczas szkicowania lub edycji obwiedni podłogi.

710 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 ■ Określ wartość właściwości Odsunięcie od podstawy dla równoległych linii szkicu podłogi.

■ Określ wartości właściwości Definiuje nachylenie i Nachylenie dla pojedynczej linii szkicu stropu.

Szkic stropu konstrukcyjnego ze strzałką nachylenia

Tematy pokrewne

■ Powierzchnie nachylone — przegląd na stronie 365

■ Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych, dachów i podłóg na stronie 722

Otwory w stropach konstrukcyjnych

Aby uwzględnić potrzeby umieszczenia szybów lub ramp pomiędzy poziomami, w stropach konstrukcyjnych i dachach można
wycinać odpowiednie otwory.

Otwory w stropach konstrukcyjnych | 711

 Typowy otwór w stropie konstrukcyjnym

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Otwór ➤ Wg powierzchni.

2 Wybierz strop konstrukcyjny.
3 Używając narzędzi do szkicowania dostępnych w panelu Rysuj na karcie Zmień | Utwórz obwiednię otworu,
naszkicuj otwór w stropie konstrukcyjnym.
4 Po zakończeniu kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię otworu ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.

Płyty dolne
W celu wzmocnienia stropu konstrukcyjnego w miejscach umieszczenia słupów można dodać obniżenie stropu. Można to
wykonać, szkicując drugi, mniejszy strop konstrukcyjny.
1 Otwórz rzut ze stropem konstrukcyjnym nad słupem.

712 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

2 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ listę rozwijaną Strop ➤ Strop konstrukcyjny.
3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię stropu ➤ panel Rysuj ➤ Linia obwiedni i użyj narzędzi do
szkicowania, aby dokończyć szkic obniżenia stropu (zobacz Szkicowanie na stronie 1393). Szkic musi być w
kształcie zamkniętej pętli lub obwiedni.

4 Po zakończeniu kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię stropu ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.
5 Wyświetl płytę dolną w widoku elewacji lub w przekroju poprzecznym.
6 Wybierz nową płytę dolną.
7 Kliknij nowe obniżenie stropu prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Właściwości.
8 Na palecie Właściwości dopasuj parametry więzów obniżenia stropu, tak aby znajdowało się ono na właściwej
rzędnej w modelu.

Płyty dolne | 713

 9 Kliknij przycisk Zastosuj.
10 W razie potrzeby połącz geometrię elementów. Zobacz Łączenie geometrii na stronie 1497.

Modyfikowanie stropów konstrukcyjnych

Stropy konstrukcyjne można modyfikować, edytując właściwości stropu konstrukcyjnego lub bezpośrednio zmieniając
geometrię stropu konstrukcyjnego w obszarze rysunku. Aby zmodyfikować strop konstrukcyjny przed dodaniem, należy z
listy rozwijanej Wybór typów wybrać jego typ. Po aktywowaniu narzędzia Strop konstrukcyjny w celu umieszczenia stropów
konstrukcyjnych, z listy rozwijanej Wybór typów można wybrać różne typy stropów konstrukcyjnych.

714 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Inne dostępne możliwości modyfikacji:

■ Edycja właściwości elementu. Zobacz Właściwości stropu konstrukcyjnego na stronie 715.

■ Edycja szkicu. Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

■ Edycja kształtu i grubości. Zobacz Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych, dachów i podłóg na stronie 722.

■ Zastosowanie ustawień otuliny zbrojenia.

■ Dodanie zbrojenia.

■ Dopasowanie kierunku oparcia. Zobacz Kierunek oparcia na stronie 709.

■ Dodanie krawędzi stropu. Zobacz Krawędzie płyty piętra na stronie 339.

■ Zastosowanie płyt dolnych. Zobacz Płyty dolne na stronie 712.

Właściwości stropu konstrukcyjnego

Na palecie Właściwości określ właściwości stropu konstrukcyjnego. To okno dialogowe można otworzyć na kilka sposobów,
na przykład klikając prawym przyciskiem myszy strop konstrukcyjny, a następnie klikając opcję Właściwości. Właściwości
stropów konstrukcyjnych obejmują grubość stropu konstrukcyjnego i jego rzędną względem przypisanego poziomu.
W poniższych sekcjach przedstawiono nazwy, wartości i opisy parametrów stropów konstrukcyjnych.

Modyfikowanie właściwości stropu konstrukcyjnego

1 Wybierz strop konstrukcyjny.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia stropu konstrukcyjnego. (Zobacz Właściwości wystąpienia
stropu konstrukcyjnego na stronie 716).
3 Kliknij przycisk Edytuj typ, aby edytować parametry typu stropu konstrukcyjnego. (Zobacz Właściwości typu
stropu konstrukcyjnego na stronie 715).

UWAGA Zmiany parametrów typu mają wpływ na wszystkie stropy konstrukcyjne tego typu w projekcie.
Można utworzyć nowy typ stropu konstrukcyjnego — kliknij przycisk Powiel.

Właściwości typu stropu konstrukcyjnego

Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Tworzy układ warstw podłogi. Zobacz Konstrukcja złożona na stronie 359.

Grubość domyślna Wskazuje grubość typu podłogi, która jest zależna od skumulowanej grubości jej warstw.
Zobacz Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych, dachów i podłóg na stronie 722.

Funkcja Wskazuje, czy podłoga jest wewnętrzna, czy zewnętrzna. Funkcja jest również
wykorzystywana w zestawieniach i do tworzenia filtrów upraszczających model podczas
eksportu.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od górnej/zewnętrznej otuliny zbrojenia. Umożliwia to

górne/zewnętrzne umieszczanie wielu elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia
powierzchniowego.

Właściwości stropu konstrukcyjnego | 715

 Nazwa Opis

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od dolnej/wewnętrznej otuliny zbrojenia. Umożliwia to

dolne/wewnętrzne umieszczanie wielu elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia
powierzchniowego.

Dodatkowe odsunięcie Określa dodatkowe odsunięcie od otuliny zbrojenia. Umożliwia to umieszczanie wielu
elementów zbrojeniowych razem na różnych warstwach zbrojenia ścieżką.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Określa wzór wypełnienia podłogi w widoku o niskiej szczegółowości. Zobacz Właściwości
szczegółowości widoku na stronie 881.

Kolor wypełnienia o niskiej skali Stosuje kolor wzoru wypełnienia podłogi w widoku o niskiej skali.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Dodaj lub zmień opis indeksowy podłogi. Kliknij pole wartości, aby otworzyć okno
dialogowe Opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Typ modelu podłogi.

Producent Producent materiału na podłogę.

Komentarze typu Komentarze o typie podłogi. Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW producenta.

Opis Stanowi opis podłogi.

Opis zespołu Opisuje zespół na podstawie wyboru kodu zespołu. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną podłogę. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy
wartość liczbowa jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można
wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na
stronie 1678.

Koszt Koszt podłogi. Informacja ta może być zawarta w zestawieniu.

Właściwości wystąpienia stropu konstrukcyjnego

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Poziom, do którego ograniczona jest podłoga.

Odsunięcie wysokości od poziomu Określa rzędną góry podłogi względem parametru Poziom.

716 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Definiuje pomieszczenie Wskazuje, że strop jest elementem definiującym pomieszczenie. Zobacz Elementy
ograniczające pomieszczenie na stronie 448.

Powiązane z bryłą Wskazuje, że element został utworzony z elementu bryłowego. Wartość ta jest
wartością tylko do odczytu.

Konstrukcyjne

Konstrukcyjne Wskazuje, że dla elementu istnieje model analityczny.

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Odległość otuliny zbrojenia od górnej powierzchni podłogi.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Odległość otuliny zbrojenia od dolnej powierzchni podłogi.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Odległość otuliny zbrojenia od podłogi do sąsiadujących powierzchni elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr typu
tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone zbrojenie.

Edycja kształtu stropu konstrukcyjnego

Warunek zakrzywionej krawędzi Określa powierzchnię stropu konstrukcyjnego albo jako Dostosuj do krzywej lub
Rzutuj na stronę. Ten parametr jest tylko dostępny w przypadku stropów
konstrukcyjnych o zakrzywionych krawędziach. Zobacz Korzystanie z narzędzia
Warunek zakrzywionej krawędzi na stronie 726.

Wymiary

Kąt nachylenia Zmienia wartość linii określających nachylenie na określoną wartość bez potrzeby
edycji szkicu. Parametr początkowo wyświetla wartość, jeśli istnieje linia określająca
spadek. Jeśli nie ma linii określającej spadek, parametr jest pusty i niedostępny.

Obwód Obwód podłogi. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Powierzchnia Powierzchnia podłogi. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Objętość Objętość podłogi. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Grubość Grubość podłogi. To jest wartość tylko do odczytu, chyba że zastosowano edycję
kształtu i jego typ zawiera warstwę zmiennej. Jeśli jest to wartość z możliwością zapisu,
można ją wykorzystać do ustawienia jednolitej grubości podłogi. Jeśli grubość jest
zmienna, ta pozycja może być pusta. Zobacz Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych,
dachów i podłóg na stronie 722.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Określone komentarze dotyczące podłogi, które nie są jeszcze zdefiniowane w opisie
lub komentarzach typu.

Znacznik Definiowana przez użytkownika etykieta dla podłogi. Możliwe użycie: znak handlowy.
Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie
Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie, gdy wartość liczbowa jest już używana,
jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia
Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Właściwości stropu konstrukcyjnego | 717

 Nazwa Opis

Wariant projektu Jeśli utworzono warianty projektu, ta właściwość wskazuje wariant projektu, w którym
istnieje element. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Warianty projektu na stronie
535.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym utworzono podłogę. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Etap, w którym usunięto podłogę. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

Funkcja konstrukcyjna Określa funkcję konstrukcyjną podłogi.

Model analityczny

Rzutowanie pionowe Płaszczyzna podłogi użyta do analizy i projektu.

Płyty fundamentowe
Typ Płyta fundamentowa ma trzy dodatkowe wartości charakterystyczne dla fundamentów niedostępne w przypadku zwykłych
stropów konstrukcyjnych. Dodatkowe wartości stanowiące parametry wystąpienia elementu wyświetlane na palecie Właściwości
to: Szerokość, Długość, Rzędna przy podstawie. Za pomocą tych wartości stosowanych w narzędziu do analizy można rozróżnić
standardowy strop konstrukcyjny od płyty fundamentowej.
Płyty fundamentowe mogą być używane do modelowania stropów konstrukcyjnych na nachyleniu, które nie wymagają
podparcia za pomocą innych elementów konstrukcyjnych. Ponadto płyty fundamentowe można wykorzystać do modelowania
złożonych kształtów fundamentów, których nie można utworzyć przy użyciu narzędzi Stopa fundamentowa lub Ława
fundamentowa.

Dodawanie płyt fundamentowych

1 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Fundament ➤ Płyta stropowa.
2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.
3 W oknie dialogowym Właściwości typu określ typ stropu konstrukcyjnego, a następnie kliknij przycisk OK.
4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię stropu ➤ panel Rysuj ➤ Linia obwiedni, a następnie kliknij
przycisk (Wskaż ściany), aby wybrać ściany w modelu.
5 Na pasku opcji zaznacz pole Rozciągnij do ściany, jeśli odsunięcie ma być mierzone od warstwy nośnej ściany.
6 Na pasku opcji w polu tekstowym Odsunięcie określ odsunięcie dla krawędzi płyty stropowej.

UWAGA Zamiast wskazywać ściany, można naszkicować płytę fundamentową. Użyj narzędzi do szkicowania
dostępnych w panelu Rysuj znajdującym się na karcie Zmień | Utwórz obwiednię stropu, aby uformować
obwiednię płyty fundamentowej. Szkic musi być w kształcie zamkniętej pętli lub obwiedni. Zobacz
Szkicowanie na stronie 1393.

7 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię stropu ➤ panel Tryb ➤ Zakończ tryb edycji.
8 Kliknij fundament i z listy rozwijanej Rodzina wybierz żądany typ rodziny Fundamentu.

718 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 UWAGA Stropy fundamentów dodawane są poniżej poziomu, na którym są nakreślone. Jeśli strop
fundamentu zostanie wstawiony na poziomie 1, zostanie dodany poniżej poziomu 1 i będzie niewidoczny
w rzucie obrazującym poziom 1. Aby przeglądać stropy fundamentów w rzucie, należy utworzyć nowy
poziom poniżej poziomu 1, np. poziom fundamentu. Po utworzeniu nowego poziomu, poniżej Poziomu 1,
można również przeglądać płyty fundamentowe jako podrysy (wyświetlane w półcieniach) na Poziomie 1.

Płyta fundamentowa poniżej poziomu fundamentu

Tematy pokrewne

■ Otwory w stropach konstrukcyjnych na stronie 711

■ Modyfikowanie stropów konstrukcyjnych na stronie 714

■ Stropy konstrukcyjne na stronie 707

Modyfikowanie właściwości płyty fundamentowej

1 Wybierz płytę fundamentową.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia płyty fundamentowej. (Zobacz Właściwości wystąpienia
płyty fundamentowej na stronie 720).
3 Aby edytować parametry typu płyty fundamentowej, kliknij opcję Edytuj typ. (Zobacz Właściwości typu płyt
fundamentowych na stronie 720).

UWAGA Zmiany wprowadzone do parametrów typu mają wpływ na wszystkie płyty fundamentowe tego
typu w projekcie. Kliknij przycisk Powiel, aby utworzyć nowy typ płyty fundamentowej.

Właściwości płyty fundamentowej

Parametr Funkcja konstrukcyjna płyty fundamentowej może być określany jako: Fundament lub Fundament niepodpiwniczony.
Jeśli jest ustawiony na Fundament, strop zapewnia podparcie dla innych elementów z nim połączonych. Jeśli jest ustawiony
na Strop na poziomie ziemi, strop nie będzie podpierał innych elementów. Typ płyty fundamentowej zawiera także dodatkowy
parametr tylko do odczytu Rzędna przy podstawie. Parametr Rzędna na dole jest używany do oznaczania etykietą podstawy
wysokości fundamentu. Można modyfikować nazwy parametrów, wartości i opisy płyt fundamentowych.

Modyfikowanie właściwości płyty fundamentowej | 719

 Właściwości typu płyt fundamentowych
Nazwa Opis

Budowa

Konstrukcja Wybierz przycisk Edycja, aby dodać, zmienić lub usunąć warstwy stropu.

Grubość Grubość stropu. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Grafika

Wzór wypełnienia w niskim poziomie Określa wzór wypełnienia płyty w widoku o niskiej szczegółowości. Kliknij pole
szczegółowości tekstowe, aby wywołać okno dialogowe Wzory wypełnienia. Zobacz Właściwości
widoku na stronie 881.

Kolor wypełnienia o niskiej skali Przypisuje kolor do wzoru wypełnienia dla stropu w widoku o niskiej szczegółowości.

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Umożliwia dodanie lub edycję opisu indeksowego stropu. Kliknij pole wartości, aby
otworzyć okno dialogowe Opisy indeksowe. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer wewnętrzny producenta.

Producent Producent stropu.

Komentarze typu Pole do wstawienia ogólnych uwag o typie stropu. Informacja ta może być zawarta
w zestawieniu.

URL Łącze do strony WWW, która może zawierać informacje charakterystyczne dla typu.

Opis Umożliwia wprowadzenie lub edycję opisu stropu.

Opis zespołu Opisuje zespół na podstawie wyboru kodu zespołu. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat wybrany z listy hierarchicznej.

Znacznik typu Wartość opisująca określoną płytę. Ta wartość nie może powtórzyć się w żadnym
elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest wyświetlane ostrzeżenie,
gdy wartość liczbowa jest już używana, jednak jest możliwe jej użycie. Ostrzeżenie
można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia. Zobacz Przeglądanie
ostrzeżeń na stronie 1678.

Koszt Cena stropu.

Właściwości wystąpienia płyty fundamentowej

Nazwa Opis

Wiązania

Poziom Określa poziom, do którego ograniczona jest płyta.

Odsunięcie wysokości od poziomu Określa rzędną góry płyty względem ograniczonego poziomu płyty.

Powiązane z bryłą Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

720 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Nazwa Opis

Konstrukcyjne

Konstrukcyjne Jeśli jest zaznaczone, strop ma Model analityczny i jest eksportowany do pakietów
do analizy.

Otulina zbrojenia — górna powierzchnia Odległość otuliny zbrojenia od górnej powierzchni płyty fundamentowej.

Otulina zbrojenia — dolna powierzchnia Odległość otuliny zbrojenia od dolnej powierzchni płyty fundamentowej.

Otulina zbrojenia — inne powierzchnie Odległość otuliny zbrojenia od płyty fundamentowej do sąsiadujących powierzchni
elementu.

Szacowana objętość zbrojenia Określa szacunkową objętość zbrojenia wybranego elementu. Jest to parametr typu
tylko do odczytu, wyświetlany tylko wtedy, gdy zostanie umieszczone zbrojenie.

Wymiary

Spadek Określa nachylenie płyty względem płaszczyzny poziomej.

Obwód Wskazuje obwód płyty. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Powierzchnia Wskazuje powierzchnię płyty. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Objętość Wskazuje objętość płyty. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Szerokość Wskazuje szerokość płyty, jeśli jest ona prostokątna. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Długość Wskazuje długość płyty, jeśli jest ona prostokątna. Parametr ten jest tylko do odczytu.

Wysokość w środku Wskazuje rzędną używaną do oznaczania etykietą podstawy fundamentu.

Na ten parametr ma wpływ parametr rodziny Zakrycie (zobacz Kategorie i parametry
rodzin na stronie 518). Na poniższym rysunku przedstawiono różnicę pomiędzy
włączonym (na czerwono) i wyłączonym (na zielono) parametrem Zakrycie.

Miara Rzędna przy podstawie jest brana z tego ustawienia.

Parametr ten jest tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Pole umożliwiające wpisywanie ogólnych komentarzy dotyczących płyty.

Znacznik Etykieta tworzona dla stropu. Możliwe użycie: znak handlowy. Ta wartość nie może
powtórzyć się w żadnym elemencie w projekcie. W programie Revit Architecture jest
wyświetlane ostrzeżenie, gdy wartość liczbowa jest już używana, jednak jest możliwe
jej użycie. Ostrzeżenie można wyświetlić, używając narzędzia Przejrzyj ostrzeżenia.
Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń na stronie 1678.

Etapy

Etap tworzenia Wskazuje, na jakim etapie tworzenia znajduje się komponent stropu. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Właściwości płyty fundamentowej | 721

 Nazwa Opis

Etap wyburzania Wskazuje, na jakim etapie rozbiórki znajduje się komponent stropu. Zobacz Etapy
projektu na stronie 885.

Analiza konstrukcyjna

Funkcja konstrukcyjna Jeśli jest ustawiony na Fundament, strop zapewnia podparcie dla innych elementów
z nim połączonych. Jeśli jest ustawiony na Strop na poziomie ziemi, strop nie będzie
podpierał innych elementów.

Model analityczny

Płaszczyzna rzutowania analitycznego Płaszczyzna stropu użyta do analizy i projektu.

Edycja kształtu stropów konstrukcyjnych, dachów i podłóg

Można użyć narzędzi do edycji kształtu w celu manipulowania powierzchnią istniejącego poziomego stropu konstrukcyjnego,
dachu lub podłogi, definiując wysokie i niskie punkty drenażu. Określając wysokość tych punktów, można podzielić powierzchnię
na obszary podrzędne o niezależnych nachyleniach.
Przykłady edycji kształtu

722 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 Za pomocą narzędzi edycji utwórz nachylenie stropu konstrukcyjnego o stałej grubości lub górnej powierzchni stropu
konstrukcyjnego z warstwą o zmiennej grubości, aby wymodelować:

■ Strop konstrukcyjny lub dach o stałej grubości podparty przez niepłaskie ramy.

■ Materiał o zmiennej grubości użyty do nachylenia powierzchni płaszczyzny poziomej (na przykład izolacja zwężana).

UWAGA W przypadku stropów konstrukcyjnych i dachów o zmienionym kształcie nie będzie podawana rzeczywista
grubość. Narzędzia do edycji kształtu zostały zaprojektowane w celu umożliwienia tworzenia średnich nachyleń i w takich
przypadkach różnice rzeczywistej grubości nie mają znaczenia. Jednak większe nachylenia spowodują zwiększenie tej
różnicy. Gdy nachylenie będzie znacznie odchylać się od oczekiwanej grubości, w programie Revit Architecture zostanie
wyświetlone ostrzeżenie.

Aby włączyć narzędzia edycji kształtu, muszą być spełnione następujące warunki:

■ Stropy konstrukcyjne muszą być płaskie i leżeć na płaszczyźnie poziomej.

■ Dach nie może być dołączony do innego dachu ani nie może być dachem przeszklonym. Jeśli któryś z tych warunków nie
jest spełniony, nie można używać przycisków edycji kształtu płyty.

UWAGA Jeśli warunki te zostaną później naruszone przez zmianę elementu, edycja kształtu stropu spowoduje
wystąpienie błędu skutkującego wywołaniem zwrotnym umożliwiającym użytkownikowi zresetowanie zmian kształtu
stropu.

Można użyć następujących narzędzi do edycji kształtu dostępnych po kliknięciu kolejno karty Modyfikuj stropy ➤ panel
Edycja kształtu:

■ Elementy podrzędne

■ Dodaj punkt

■ Dodaj linię podziału

■ Wskaż podpory

■ Resetuj kształt

UWAGA Edycja kształtu stropu konstrukcyjnego, dachu lub podłogi za pomocą tych narzędzi nie wpływa na kształt
modelu analitycznego tych elementów. Pojedyncza powierzchnia modelu analitycznego oparta na pierwotnej górnej
powierzchni pozostaje niezmieniona.

Ważne zagadnienia
Automatyczne linie podziału. W celu zachowania dokładności geometrii stropu konstrukcyjnego/dachu linie podziału są
czasami tworzone automatycznie. Automatycznie utworzone linie podziału zostaną usunięte, gdy warunek, który spowodował
ich utworzenie, nie będzie występował. Na przykład gdy 4 niepłaskie wierzchołki staną się płaskie lub gdy użytkownik ręcznie
utworzy linię podziału.
Zwichrowane stropy konstrukcyjne/dachy. Powierzchnia zostanie zwichrowana, jeśli jest otoczona 4 niepłaskimi krawędziami
obwiedni lub liniami podziału utworzonymi przez użytkownika. Aby uniknąć krzywizny, dodaj linię podziału między
przeciwległymi wierzchołkami.

Korzystanie z narzędzia Modyfikuj elementy podrzędne

Za pomocą narzędzia Modyfikuj elementy podrzędne można manipulować co najmniej jednym punktem lub jedną krawędzią
wybranego stropu konstrukcyjnego, dachu lub podłogi.

Korzystanie z narzędzia Modyfikuj elementy podrzędne | 723

 1 Wybierz strop konstrukcyjny, dach lub podłogę do modyfikacji.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Stropy ➤ panel Edycja kształtu ➤ Zmodyfikuj elementy podrzędne.

UWAGA Po wybraniu narzędzia Modyfikuj elementy podrzędne dostępnego na pasku opcji zostanie wyświetlone
pole edycji Rzędna, w którym można wprowadzić wspólną wartość rzędnej dla wszystkich wybranych elementów
podrzędnych. Wartość ta oznacza odsunięcie pionowe między wierzchołkami i pierwotną górną powierzchnią stropu
konstrukcyjnego.

3 Przeciągnij punkt lub krawędź, aby zmodyfikować położenie lub poziom.

UWAGA Aby wybrać określone elementy podrzędne, po umieszczeniu wskaźnika myszy na stropie konstrukcyjnym
naciśnij klawisz Tab. Zastosowanie mają także standardowe metody wyboru. Zobacz Wybór wielu elementów na
stronie 1430.

■ Przez przeciągnięcie niebieskiej strzałki można przesunąć punkt pionowo.

■ Przez przeciągnięcie czerwonego kwadratu można przesunąć punkt poziomo.

4 Kliknij kontrolkę tekstu, aby wprowadzić precyzyjną wartość wysokości dla wybranego punktu lub krawędzi.
Wartość wysokości reprezentuje odsunięcie od pierwotnej górnej powierzchni stropu konstrukcyjnego.

UWAGA Dla krawędzi oznacza to, że środek został przesunięty na określoną wysokość, ale względne wysokości 2
końców zostały zachowane.

Korzystanie z narzędzia Dodaj punkt

Za pomocą narzędzia Dodaj punkt można dodać pojedyncze punkty do geometrii elementu. Te punkty są wykorzystywane
w narzędziach do modyfikacji kształtu w celu wprowadzenia zmian geometrii elementu.

1 Wybierz strop konstrukcyjny, dach lub podłogę do modyfikacji.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Stropy ➤ panel Edycja kształtu ➤ Dodaj punkt.

UWAGA Pole edycji Poziom jest wyświetlone na pasku opcji obok pola wyboru Względny. Po wybraniu opcji
Względny zostaną dodane nowe punkty o określonej wartości zależnej od powierzchni, na której są dodawane.
Wartość domyślna wynosi 0. Oznacza to, że punkty zostaną umieszczone na powierzchni, na której zostały utworzone.
Po usunięciu zaznaczenia tego pola wyboru wartość pola edycji będzie odpowiadać rzędnej projektu, a punkty
zostaną dodane na tej rzędnej.

724 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 3 Kliknij powierzchnię lub krawędzie stropu konstrukcyjnego, dachu albo podłogi, aby dodać punkty definiujące nachylenie.

Korzystanie z narzędzia Dodaj linię podziału

Za pomocą narzędzia Dodaj linie podziału można dodać krawędzie liniowe i podzielić istniejącą powierzchnię stropu
konstrukcyjnego na mniejsze obszary podrzędne.

1 Wybierz strop konstrukcyjny przeznaczony do zmodyfikowania.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Stropy ➤ panel Edycja kształtu ➤ Dodaj linię podziału.

3 Wybierz wierzchołek, krawędź, powierzchnię lub dowolny punkt na stropie konstrukcyjnym, aby zacząć linię podziału.

UWAGA Punkty początkowe i końcowe można dodawać w dowolnym miejscu na powierzchni stropu konstrukcyjnego.
Jeśli wskaźnik zostanie umieszczony na wierzchołku lub na krawędzi, edytor przyciągnie go do krawędzi i wierzchołków
3D oraz wyświetli wzdłuż krawędzi standardowe kontrolki przyciągania oraz tymczasowe wymiary. Jeśli wskaźnik
nie został przyciągnięty do żadnego wierzchołka ani krawędzi, koniec linii podczas wybierania będzie rzutowany na
najbliższy punkt na powierzchni. Na powierzchni nie zostaną utworzone wymiary tymczasowe.

Korzystanie z narzędzia Dodaj linię podziału | 725

 4 Wybierz inny wierzchołek, krawędź, powierzchnię lub dowolny punkt na stropie konstrukcyjnym, aby zakończyć linię
podziału.
Do powierzchni stropu konstrukcyjnego zostanie dodana nowa krawędź.

Użycie narzędzia Wskaż podpory

Za pomocą narzędzia Wskaż podpory można wskazać belki, aby zdefiniować linie podziału i utworzyć stałe linie nośne dla
stropu konstrukcyjnego.

1 Wybierz strop konstrukcyjny, dach lub podłogę do modyfikacji.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Stropy ➤ panel Edycja kształtu ➤ Wskaż podpory.

3 Wybierz istniejącą belkę.

Zostanie utworzony nowy podział krawędzi przy użyciu rzędnych punktów końcowych wybranego odniesienia. Rzędne zostaną
przesunięte od dolnej do górnej powierzchni stropu konstrukcyjnego lub dachu o grubość stropu konstrukcyjnego lub dachu.

Korzystanie z narzędzia Warunek zakrzywionej krawędzi

Stropy konstrukcyjne narysowane z segmentami łukowymi można zmieniać za pomocą narzędzi do edycji kształtu stropu
konstrukcyjnego. Narzędzie Warunek zakrzywionej krawędzi jest dodatkowym narzędziem specyficznym dla zakrzywionych
krawędzi. Narzędzie ustawia zakrzywione krawędzie, aby rzutować płaską powierzchnię na krawędź lub zakrzywioną
powierzchnię, która jest dopasowywana do krawędzi łukowej stropu konstrukcyjnego.

726 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 1 Kliknij prawym przyciskiem myszy strop konstrukcyjny z zakrzywioną krawędzią o zmienionym kształcie, który chcesz
zmodyfikować i wybierz opcję Właściwości.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk Warunek zakrzywionej krawędzi znajdujący się w obszarze Edycja kształtu stropu
konstrukcyjnego. Spowoduje to otwarcie okna dialogowego Warunek zakrzywionej krawędzi.

3 Wybierz opcję Dostosuj do krzywej w przypadku powierzchni muszelkowych albo Rzutuj na stronę w przypadku
powierzchni płaskich.

4 Kliknij przycisk OK, aby zastosować warunek.

5 Kliknij przycisk Zastosuj.

Korzystanie z narzędzia przywracania kształtu

Aby usunąć zmiany kształtu stropu konstrukcyjnego i przywrócić pierwotny stan geometrii elementu, kliknij kartę Zmień |
Stropy ➤ panel Edycja kształtu ➤ Resetuj kształt.

Usuwanie modyfikatorów kształtu

Aby usunąć elementy edycji kształtu:

1 Wybierz zmodyfikowany strop konstrukcyjny.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Stropy ➤ panel Edycja kształtu ➤ Zmodyfikuj elementy podrzędne.

3 Kliknij element edycji kształtu, aby go wybrać.

4 Naciśnij klawisz Delete lub kliknij element prawym przyciskiem myszy, a następnie wybierz polecenie Usuń.

Korzystanie z narzędzia przywracania kształtu | 727

 Element edycji kształtu zostanie usunięty, a geometria stropu konstrukcyjnego zostanie odpowiednio dostosowana.

Warstwa zmiennej grubości dla dachów i stropów konstrukcyjnych

Parametr grubości warstwy zmiennej dla dachów i stropów konstrukcyjnych wpływa na narzędzia do edycji kształtu w
następujący sposób:

■ Jeśli nie ma dostępnej warstwy o zmiennej grubości, cały dach lub strop konstrukcyjny będą nachylone z zachowaniem
stałej grubości między równoległymi powierzchniami: górną i dolną.

■ Jeśli istnieje warstwa o zmiennej grubości, górna powierzchnia dachu lub stropu konstrukcyjnego jest nachylona, a dolna
pozostaje w płaszczyźnie poziomej, tworząc strop konstrukcyjny o zmiennej grubości.

728 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 UWAGA Dla stropów konstrukcyjnych można ustawić właściwość Grubość. Jeśli strop konstrukcyjny zawiera opcję
edycji kształtu, a typ stropu konstrukcyjnego zawiera zmienną warstwę, to za pomocą tego parametru można ustawić
jednolitą grubości stropu konstrukcyjnego, wprowadzając żądaną wartość.

Aby zmodyfikować warstwę zmiennej grubości stropu konstrukcyjnego lub dachu

1 Wybierz strop konstrukcyjny lub dach.

2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.

3 W polu wartości we właściwości Konstrukcja kliknij przycisk Edycja.

4 W oknie dialogowym Edytuj zespół określ materiał dla warstw i ich grubość. W przypadku słupa z przypisanym
parametrem zmiennej grubości obok warstw, dla których można włączyć zmienną grubość, będą pokazane puste pola
wyboru. Aby uzyskać więcej informacji na temat okna dialogowego Edytuj zespół, zobacz Konstrukcja złożona na stronie
359.

5 Obok żądanej warstwy dachu lub stropu konstrukcyjnego w zespole zaznacz pole wyboru zmiennej.

6 Kliknij przycisk OK odpowiednią liczbę razy, aby zamknąć wszystkie okna dialogowe.

7 Kliknij kolejno kartę Zmień | Stropy ➤ panel Edycja kształtu ➤ Modyfikuj elementy podrzędne i wprowadź odpowiednie
zmiany w dachu lub stropie konstrukcyjnym. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Korzystanie z narzędzia
Modyfikuj elementy podrzędne na stronie 723.

Pojęcia związane z modelowaniem elementów betonowych

W tej sekcji znajdują się pojęcia związane z modelowaniem elementów betonowych w programie Revit Architecture, które
nie dotyczą tylko określonych elementów lub komponentów.

Połączenia geometrii betonowych

Elementy betonowe są automatycznie łączone z innymi bez udziału użytkownika. Są one reprezentowane we wszystkich
widokach w projekcie zgodnie z oczekiwaniami jako pojedyncza bryła. Podczas łączenia można edytować i przesuwać
poszczególne elementy w ramach ich normalnych zakresów i ograniczeń.

UWAGA Jeśli zostanie użyte narzędzie Odłącz geometrię (zobacz sekcja Odłączanie geometrii na stronie 1499), funkcja
automatycznego łączenia elementów będzie wyłączona. Narzędzie Dołącz geometrię (zobacz Łączenie geometrii na
stronie 1497) umożliwia ponowne włączenie funkcji automatycznego łączenia geometrii betonowych.

Przykłady połączonych elementów betonowych

Trójwymiarowy widok połączenia dwóch belek i słupa Przekrój poprzeczny połączenia słupa i belki

Pojęcia związane z modelowaniem elementów betonowych | 729

 Przykłady połączonych elementów betonowych

Przekrój poprzeczny połączenia stropu konstrukcyjnego i krawędzi stropu

Belki betonowe muszą mieć poniższe właściwości, aby mogły stanowić część tych połączeń. W przeciwnym razie podlegają
one zasadom stosowanym wobec elementów z wcześniejszych wersji i trzeba je łączyć ręcznie.

■ Profile prostokątne z obrotem przekroju poprzecznego równym 0, 90, 180 i 270 stopni.

■ Profile trapezoidalne, w kształcie litery T i w kształcie litery L z obrotem przekroju poprzecznego równym 0 stopni.

Poniżej wymieniono inne ograniczenia dotyczące połączeń.

■ Dla nowych elementów wchodzących w skład połączenia nie są dostępne uchwyty kształtu.

■ Zmiany parametru typu nie powodują automatycznej aktualizacji geometrii połączeń betonowych.

Zachowanie dotychczasowych rysunków

Z powodu konieczności zapewnienia wyświetlania istniejących rysunków po zaktualizowaniu projektu zachowanie elementów
betonowych z wcześniejszych projektów (utworzonych w wersjach wcześniejszych niż Revit Architecture 2009 i
zaktualizowanych) będzie różnić się od zachowania nowo utworzonych obiektów.

■ Prawidłowe elementy betonowe, które nie są połączone, nie będą automatycznie łączone ze sobą. Można je jednak połączyć
za pomocą narzędzia Dołącz geometrię. Zobacz Łączenie geometrii na stronie 1497.

730 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

 ■ Nowo utworzone elementy będą automatycznie łączone ze zaktualizowanymi elementami.

■ Nowo utworzone elementy betonowe będą automatycznie łączone ze sobą zgodnie z oczekiwaniami.

Prawidłowe kombinacje łączenia elementów betonowych

Kombinacje elementów betonowych, które mogą automatycznie być łączone ze sobą, to:

■ belka-belka

■ belka-słup

■ stopa fundamentowa-stopa fundamentowa

■ stopa fundamentowa-ława fundamentowa

■ strop konstrukcyjny-belka

■ strop konstrukcyjny-słup

■ strop konstrukcyjny-krawędź stropu

■ ściana-belka

■ ściana-słup

Dominujące elementy w połączeniu betonowym

Jeden element zachowuje swoją geometrię, natomiast geometria elementów współtworzących połączenie jest cięta, aby utworzyć
pojedynczą bryłę. Stropy konstrukcyjne i ściany posiadają nadrzędne właściwości geometryczne i w przypadku wspólnego
połączenia z innymi elementami zawsze zachowują swoją geometrię. Z tego względu nie będą się one łączyły ze sobą
automatycznie. Inne elementy betonowe mają pierwszeństwo zgodnie z następującymi zasadami.

Element Element Element dominujący

Belka Belka Kolejność tworzenia

Belka Słup Słup

Stopa fundamentowa Stopa fundamentowa Kolejność tworzenia

Stopa fundamentowa Ława fundamentowa Stopa fundamentowa

Nie ma możliwości zmiany tych zasad łączenia i nie można wyłączyć automatycznego łączenia geometrii. Każde połączenie
można jednak ręcznie rozłączyć.

UWAGA Połączona geometria może mieć wpływ na wydajność.

Połączenia geometrii betonowych | 731

Sposób wyświetlania ukrytych linii betonowych elementów
konstrukcyjnych
W programie Revit Architecture możliwa jest kontrola wyglądu zewnętrznego elementów betonowych ukrytych w widoku.
Wygląd niewidocznych linii ścian, stropów, ram, słupów i elementów fundamentów jest sterowany przez następujące parametry
widoku:

■ Dla parametru Dziedzina musi być wybrana wartość Konstrukcyjne, aby niewidoczne linie były reprezentowane jako
ukryte.

■ Dla parametru Styl wizualny musi być wybrana wartość Ukryty lub Cieniowanie z krawędziami, aby niewidoczne linie
były reprezentowane jako ukryte.

UWAGA Aby ustawić żądany wzór ukrytych linii, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną
Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory linii. Zobacz Wzory linii na stronie 1599.

Stropy konstrukcyjne i belki umieszczone w

betonowych ścianach

Należy zwrócić uwagę, że wyświetlanie na ekranie graficznym ukrytych linii może nie odzwierciedlać dokładnie wyjścia
wektorowego. Niektóre krawędzie zakończeń ścian nie będą wyświetlane jako ukryte, a wszystkie krawędzie płyty stropowej
będą wyświetlane w rzucie jako ukryte, jeśli będą przesłonięte przez płytę stropową.

732 | Rozdział 34 Modelowanie konstrukcyjne

Dokumentowanie projektu

733
734
Widoki 2D
35
Rzuty
Rzut konstrukcyjny jest domyślnym widokiem nowego projektu. Większość projektów zawiera co najmniej jeden rzut.

Rzuty są tworzone automatycznie przy dodawaniu nowych poziomów do projektu.

Widok odwróconego rzutu stropu

Większość projektów zawiera co najmniej jeden odwrócony rzut stropu (RCP).

735
 Odwrócone rzuty sufitu są także tworzone automatycznie przy dodawaniu nowych poziomów do projektu.

Tworzenie rzutów
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Widoki planu ➤ (Rzut).
2 W oknie dialogowym Nowy rzut wybierz co najmniej jeden poziom, dla którego chcesz utworzyć widok planu.
3 Aby utworzyć rzut poziomu, który ma istniejący rzut, odznacz pole wyboru opcji Nie powielaj istniejących
widoków.
4 Wybierz odpowiednią skalę widoku dla nowego widoku dla opcji Skala.
5 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Jeśli utworzysz powielone widoki rzutu, widok powielony będzie wyświetlany w Przeglądarce
projektu w następujący sposób: Poziom 1(1), gdzie wartość w nawiasach wzrasta wraz z liczbą powieleń.

Tworzenie odwróconego rzutu stropu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Widoki planu ➤ (Odwrócony rzut sufitu).
2 W oknie dialogowym Nowy odwrócony wybierz jeden lub więcej poziomów, dla których chcesz utworzyć widok.

UWAGA Przytrzymaj klawisz Ctrl podczas wybierania, aby zaznaczyć kilka poziomów.

3 Aby utworzyć rzut poziomu, który ma istniejący rzut, odznacz pole wyboru opcji Nie powielaj istniejących
widoków.
4 Wybierz odpowiednią skalę widoku dla nowego widoku dla opcji Skala.
5 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Jeśli utworzysz powielone rzuty, powielony widok pojawi się w Przeglądarce projektu z następującą
notą: Poziom 1(1), gdzie wartość w nawiasie wzrasta wraz z liczbą powielonych widoków.

736 | Rozdział 35 Widoki 2D

Obcięcie rzutu za pomocą tylnej płaszczyzny cięcia
Gdy istnieje element (np. pochyła ściana), który przechodzi przez kilka poziomów, może wystąpić potrzeba przecięcia widoku
rzutu w miejscu tylnej płaszczyzny cięcia. Jeśli potrzebna jest jedynie ściana widoczna w widoku rzutu wyświetlana w zakresie
widoku poziomu 3, można przyciąć ścianę w widoku, używając parametru Przycięcie głębokości. Ilustruje to poniższy rysunek.

Opcję tę można aktywować, stosując do rzutu parametr Przycięcie głębokości. Tylna płaszczyzna przycięcia jest zdefiniowana
przez parametr Głębokość widoku, który jest częścią właściwości widoku Zakres widoku.

UWAGA Do rzutów zaliczane są rzuty podłogi, rzuty odwrócone, rzuty szczegółów i rzuty odwołań.

Na poniższym rysunku przedstawiono płaszczyznę cięcia oraz głębokość widoku dla tego modelu i wynikowe reprezentacje
rzutu dla opcji parametru Przycięcie głębokości (Przytnij bez linii, Przytnij z linią, Brak przycięcia).

Obcięcie rzutu za pomocą tylnej płaszczyzny cięcia | 737

 W regionach rzutu jest uwzględnione ustawienie parametru Przycięcie głębokości z widoku nadrzędnego, lecz ustawienia
właściwości Zakres widoku są specyficzne dla tych regionów.
Elementy, dla których istnieje symboliczna reprezentacja w pewnych widokach (na przykład belki konstrukcyjne) oraz rodziny,
dla których cięcie nie jest dopuszczalne, nie podlegają zmianom wynikającym z obcięcia rzutu za pomocą tylnej płaszczyzny
cięcia. Są one wyświetlane bez cięcia.
Ta właściwość nie ma wpływu na drukowanie.

Aby dokonać cięcie za pomocą tylnej płaszczyzny cięcia:

1 W Przeglądarce projektu wybierz widok planu, który ma zostać przycięty przy użyciu tylnej płaszczyzny cięcia.
2 W obszarze Zakres palety Właściwości znajdź parametr Cięcie głębokości.
Parametr Przycięcie głębokości jest dostępny dla rzutów i widoków terenu.

3 Kliknij przycisk w kolumnie wartości.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Przycięcie głębokości.

4 W oknie dialogowym Przycięcie głębokości wybierz opcję i kliknij przycisk OK.

5 Jeśli zachodzi taka potrzeba, można również kliknąć opcję Zakres widoku i zmodyfikować ustawienie Głębokość
widoku. Poziom wybrany dla opcji Głębokość widoku jest tym poziomem, na którym widok zostanie przycięty,
kiedy właściwość Przycięcie głębokości będzie aktywna.

738 | Rozdział 35 Widoki 2D

Właściwości rzutu
Każdy rzut posiada właściwości typu dla etykiet odwołań i odniesień. Parametr etykiety odniesienia ustawia tekst wyświetlany
w etykiecie odwołania, kiedy odwołanie odniesienia jest tworzone dla rzutu. Aby zdefiniować wygląd etykiet odwołań, kliknij

kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤ (Etykiety odwołań).
Zobacz Właściwości widoku na stronie 881.

Wyświetlanie rzutu
■ Kliknij dwukrotnie nazwę widoku w Przeglądarce projektu.

■ Jeśli widok jest otwarty, ale ukryty za innym widokiem, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną
Przełącz okna ➤ <nazwa widoku>.

Zakres rzutu
Narzędzie Region rzutu umożliwia zdefiniowanie regionu w rzucie, który ma inny zakres widoku niż widok całkowity. Zakresy
rzutu są przydatne do dzielenia rzutów poziomów lub do wyświetlania elementów wstawianych powyżej lub poniżej płaszczyzny
cięcia. Regiony rzutu są zamkniętymi szkicami i nie mogą się nawzajem nakładać. Mogą mieć zbieżne krawędzie.

Płaszczyzna cięcia dla obszaru rzutu w widoku elewacji

Obszar rzutu w rzucie

Zakresy rzutu są charakterystyczne dla widoku. Możesz kopiować i wklejać je do bieżącego widoku, jak również do innych
widoków. Kiedy kopiujesz zakres rzutu do innego widoku, zostają zachowane ustawienia zakresu widoku z poprzedniego
widoku.
Zakresy rzutu można eksportować i drukować, jeśli są widoczne w widoku.

Właściwości rzutu | 739

Tworzenie zakresu rzutu
1 Otwórz rzut.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Widoki planu ➤ (Region rzutu).
3 Narysuj zamkniętą pętlę z użyciem linii, prostokątów lub wielokątów.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

4 Na palecie Właściwości, dla parametru Zakres widoku, kliknij opcję Edytuj.

5 W oknie dialogowym Zakres widoku określ podstawowy zakres i głębokość widoku.
Jeśli wartość parametru Linia cięcia jest określona jako Poziom widoku nadrzędnego, poziom użyty do
definiowania wszystkich płaszczyzn cięcia (górnej, dolnej, cięcia i głębokości widoku) jest taki sam dla całego
rzutu.

UWAGA Wartości odsunięcia muszą być spójne między sobą. Przykładowo odsunięcie góry nie może być
mniejsze niż odsunięcie płaszczyzny cięcia, a odsunięcie płaszczyzny cięcia nie może być mniejsze niż
odsunięcie dołu.

Aby uzyskać więcej informacji na temat opcji zakresu widoku, zobacz Zakres widoku na stronie 872.

6 Aby zamknąć okno dialogowe Zakres widoku, kliknij przycisk OK.

7 W panelu Tryb kliknij element (Zakończ tryb edycji).

Nie musisz przechodzić na tryb szkicowania, aby zmienić kształt zakresu rzutu. Każda linia obwiedni zakresu rzutu jest
uchwytem kształtu, tak jak pokazano na rysunku. Wybierz uchwyt kształtu i przeciągnij go, aby zmienić rozmiar.

Tematy pokrewne

■ Zakres rzutu na stronie 739

■ Kontrola widoczności zakresów rzutu na stronie 740

■ Obcięcie rzutu za pomocą tylnej płaszczyzny cięcia na stronie 737

Kontrola widoczności zakresów rzutu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika) lub naciśnij kombinację klawiszy
skrótu VG.
2 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Kategorie opisów.
3 Przejdź do kategorii Zakres rzutu.
4 Zaznacz lub odznacz pole wyboru, aby wyświetlić lub ukryć zakres rzutu.
5 Kliknij kolumnę Rzutowanie/linie powierzchni i kliknij opcję Nadpisz, aby wprowadzić zmiany szerokości linii,
koloru linii i wzoru linii regionu rzutu.
6 Kliknij przycisk OK.

740 | Rozdział 35 Widoki 2D

Widoki elewacji
Widoki elewacji są częścią domyślnego szablonu w programie Revit Architecture. Kiedy tworzony jest projekt z szablonu
domyślnego, znajdują się w nim cztery elewacje: północna, południowa, wschodnia i zachodnia. W elewacji rysujesz linie
poziomu. Dla każdej szkicowanej linii poziomu tworzony jest odpowiedni rzut.

Można tworzyć dodatkowe widoki elewacji zewnętrznych oraz widoki elewacji wewnętrznych. Widoki elewacji wewnętrznych
przedstawiają szczegółowo ściany wewnętrzne i pokazują, jak elementy ściany mają być wykonane. Przykładami pomieszczeń,
które mogą być wyświetlane w widoku elewacji wewnętrznej, są kuchnie i łazienki.

Etykiety elewacji

Przypisujesz poziomy do etykiet poziomu . Etykieta zostaje przyciągnięta do ścian, kiedy przeciągasz ją wskaźnikiem.
Możesz ustawić różne właściwości dla etykiet. Zobacz Modyfikowanie właściwości symbolu elewacji na stronie 748.
Grot strzałki elewacji jest widoczny w rzucie pod warunkiem, że zakres przycięcia elewacji przecina się z zakresem widoku
rzutu. Jeśli wielkość zakresu przycięcia elewacji zostanie zmieniona w taki sposób, że nie przecina już zakresu widoku, grot
strzałki nie będzie widoczny w rzucie.

Tworzenie widoku elewacji

1 Otwórz rzut.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Elewacja ➤ (Elewacja).
Wskaźnik pojawi się z symbolem elewacji.

3 Na pasku opcji wybierz skalę widoku.

4 Ustaw wskaźnik obok ściany i kliknij, aby wstawić symbol elewacji.

Widoki elewacji | 741

 UWAGA Podczas przesuwania wskaźnika można nacisnąć klawisz Tab, aby zmienić położenie grotu strzałki.
Grot strzałki jest przyciągany do prostopadłych ścian.

5 Aby ustawić różne widoki elewacji wewnętrznej, podświetl kształt kwadratu symbolu elewacji i kliknij.
Symbol elewacji jest wyświetlany razem z opcjami pól wyboru do tworzenia widoków, tak jak pokazano na
rysunku.

PORADA Kontrolki obracania są przydatne do wyrównywania względem elementów ustawionych pod

kątem w rzucie.

6 Zaznacz pola wyboru, aby wskazać, gdzie chcesz utworzyć widoki elewacji.
7 Kliknij poza symbolem elewacji, aby ukryć pola zaznaczenia.
8 Podświetl grot strzałki na symbolu, aby go wybrać.
9 Kliknij grot strzałki, aby zobaczyć płaszczyzny przycięcia:
Symbol elewacji z płaszczyzną przycięcia

Punkty końcowe płaszczyzn przycięcia są przyciągane i łączą się ze ścianami. Można zmienić szerokość elewacji
przez przeciągnięcie niebieskich kontrolek. Jeśli niebieskie kontrolki nie są wyświetlane w widoku, wybierz
płaszczyznę przycięcia i kliknij kolejno kartę Modyfikuj widoki ➤ panel Element ➤ Właściwości elementu. W
oknie dialogowym Właściwości wystąpienia elementu wybierz parametr Przytnij widok i kliknij przycisk OK.

10 W Przeglądarce projektu wybierz nowy widok elewacji.

Elewacja będzie miała przypisaną literę i liczbę, na przykład Elewacja: 1 - a.

Tematy pokrewne

■ Wyświetlanie elewacji na stronie 742

■ Zmiana płaszczyzny przycięcia w widoku elewacji na stronie 743

■ Zmiana symbolu elewacji na stronie 743

■ Widoki elewacji konstrukcyjnej na stronie 744

Wyświetlanie elewacji
Elewację można pokazać na kilka sposobów.

■ Kliknij dwukrotnie nazwę widoku w Przeglądarce projektu.

■ Kliknij dwukrotnie grot strzałki na symbolu elewacji.

■ Wybierz grot strzałki symbolu elewacji, kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Przejdź do widoku elewacji.

742 | Rozdział 35 Widoki 2D

Zmiana symbolu elewacji
1 Wybierz grot strzałki etykiety elewacji.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Widoki ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

3 Zmień odpowiednie wartości właściwości przez kliknięcie pól Wartość.
4 Kliknij przycisk OK.

Zmiana płaszczyzny przycięcia w widoku elewacji

Płaszczyzny przycięcia definiują obwiednie widoku elewacji. Punkty końcowe płaszczyzn przycięcia są przyciągane i łączą się
ze ścianami. Można zmienić wielkość powierzchni przeglądanej elewacji wewnętrznej przez zmianę wielkości płaszczyzny
przycięcia.
1 W rzucie wybierz grot strzałki etykiety elewacji.
Płaszczyzny przycięcia elewacji są wyświetlane w obszarze rysunku, tak jak pokazano na rysunku.

UWAGA Jeśli daleka płaszczyzna przycięcia (kropkowana zielona linia) nie jest widoczna, na palecie
Właściwości wybierz opcję dla parametru Daleka płaszczyzna przycinania. Aby uzyskać więcej informacji na
ten temat, zobacz Tnij widok za pomocą dalekiej płaszczyzny przycięcia na stronie 862.

2 Przeciągnij niebieskie kropki lub strzałki, aby zmienić rozmiar powierzchni przycięcia.

Elewacja odniesienia
Elewacje odniesienia to elewacje mające odniesienie do istniejącej elewacji lub widoku kreślarskiego. Nie tworzą nowego
widoku po dodaniu do projektu.
Można umieścić elewację odniesienia na rzucie lub widoku odwołania.

Zmiana symbolu elewacji | 743

Umieszczanie elewacji odniesienia
1 Otwórz widok rzutu lub odwołania.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Elewacja ➤ (Elewacja).
3 Na pasku opcji wybierz opcję Odnieś do innego widoku.
4 Wybierz widok, do którego nastąpi odniesienie z przyległego menu. Jeśli nie są dostępne żadne widoki odniesienia,
można wybrać polecenie <Nowy widok kreślarski> z menu. Pozwala ono utworzyć pusty widok kreślarski
dodawany do Przeglądarki projektu w polu Widoki kreślarskie. Domyślną nazwą jest Elewacja <nazwa poziomu>.
Można edytować ten widok lub zmienić jego nazwę.

UWAGA Jeśli widok z listy menu znajduje się na arkuszu, numery szczegółu i arkusza są wyświetlane obok
widoku. Jeśli na przykład wybrany zostanie widok kreślarski znajdujący się w arkuszu, jego nazwa zostanie
wyświetlona jako Widok kreślarski: Rysunek 1 (1/A101), gdzie wartości w nawiasach przedstawiają numer
szczegółu i numer arkusza.

5 Umieść wskaźnik w obszarze rysunku i kliknij, aby umieścić elewację odniesienia.

Elewacja odniesienia jest wyświetlana w obszarze rysunku z domyślną etykietą odniesienia, tak jak pokazano
na rysunku.

Aby zmienić tekst etykiety, wybierz symbol elewacji odniesienia, a następnie na palecie Właściwości kliknij

element (Edytuj typ). Edytuj parametr typu Etykieta odniesienia i kliknij przycisk OK.

6 Można również wybrać symbol elewacji i zaznaczyć, czy mają zostać utworzone dodatkowe elewacje odniesienia.
Po wybraniu zaznaczenia pojawi się okno dialogowe Wybierz widok do odniesienia. Wybierz widok do odniesienia
i kliknij przycisk OK.

Widoki elewacji konstrukcyjnej

Widoki elewacji konstrukcyjnej są pomocne przy dodawaniu zastrzałów pionowych do modelu oraz w każdym zadaniu, które
wymaga szybkiego dopasowania płaszczyzny roboczej do osi lub nazwanej płaszczyzny odniesienia. Po dodaniu elewacji
konstrukcyjnej program Revit Architecture automatycznie ustawia płaszczyznę roboczą i zakres widoku przy wybranej osi
lub płaszczyźnie odniesienia. Zakres przycięcia jest także ograniczony do obszaru między przyległymi liniami osi, które są
prostopadłe do wybranej linii osi.

744 | Rozdział 35 Widoki 2D

Tworzenie widoku elewacji konstrukcyjnej
UWAGA Przed dodaniem widoku elewacji konstrukcyjnej w widoku musi znajdować się siatka. Zapoznaj się z sekcją Osie
na stronie 98, aby uzyskać więcej informacji na temat rysowania osi.

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Elewacja ➤ (Elewacja konstrukcyjna).
2 Wstaw symbol elewacji konstrukcyjnej prostopadle do wybranej linii siatki i w kierunku widoku, który ma
zostać wyświetlony, a następnie kliknij, aby go umieścić.

3 Aby zakończyć, naciśnij klawisz Esc.

4 Kliknij dwukrotnie grot strzałki elewacji, aby otworzyć elewację konstrukcyjną.
Widok przedstawia obszar o pełnej wysokości w płaszczyźnie roboczej osi lub płaszczyźnie odniesienia. Widok
jest powiązany z otaczającymi osiami lub granicami płaszczyzny odniesienia.

Tematy pokrewne

■ Widoki elewacji konstrukcyjnej na stronie 744

■ Widoki elewacji na stronie 741

■ Elewacja odniesienia na stronie 743

Tworzenie niestandardowych etykiet elewacji

Można tworzyć etykiety elewacji o dowolnym kształcie i dowolną liczbę strzałek skierowanych w dowolnym kierunku względem
obszaru etykiety.

Tworzenie niestandardowych etykiet elewacji | 745

 Przykładowa etykieta elewacji

Tworzenie niestandardowej etykiety elewacji

Niestandardową etykietę elewacji można utworzyć poprzez zagnieżdżenie niestandardowej rodziny wskaźników w rodzinie
obszarów etykiet niestandardowych.

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

2 W panelu Nowa rodzina — Wybierz plik szablonu przejdź do folderu Annotations i otwórz plik Elevation Mark
Body.rft.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Właściwości ➤ (Kategoria i parametry rodziny).

4 W polu Kategoria rodziny wybierz opcję Znaczniki elewacji.
5 W obszarze Parametry rodziny, w polu Użycie znacznika elewacji wybierz opcję Obszar.
6 Narysuj obszar etykiety i umieść etykiety.

7 Zapisz rodzinę jako plik <etykieta elewacji>.rfa.

8 Powtórz czynności opisane w punktach od 2 do 4, otwórz plik Elevation Mark Pointer.rft, dla parametru Użycie
znacznika elewacji wybierz opcję Wskaźnik, narysuj wskaźnik i zapisz rodzinę jako plik <wskaźnik>.rfa.
Strzałka utworzonego wskaźnika musi być skierowana do góry, jak pokazano na poniższym rysunku. W razie
potrzeby można go obrócić w późniejszej części procesu.

746 | Rozdział 35 Widoki 2D

 9 Z poziomu dowolnej karty, w panelu Edytor rodzin, kliknij element (Wczytaj do projektu), a następnie
wczytaj plik <wskaźnik>.rfa do pliku <etykieta elewacji>.rfa.
Teraz rodzina wskaźników jest zagnieżdżone w rodzinie obszarów. Umieszczaj wystąpienia rodziny wskaźników
aż do wyświetlenia wszystkich kierunków, które mają być dostępne w projekcie.

Wczytywanie niestandardowej etykiety elewacji do projektu

10 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Edytor rodzin ➤ (Wczytaj do projektu), aby wczytać do projektu
plik <etykieta elewacji>.rfa.
11 W projekcie kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤

(Etykiety elewacji).
12 Powiel typ i ustaw znacznik elewacji parametru typu w taki sposób, aby używana była dla niego wcześniej
wczytana nowa etykieta elewacji.

13 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Elewacja ➤ (Elewacja).

14 Kliknij kolejno kartę Zmień | Elewacja ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

15 Powiel aktywny typ.
16 Ustaw typ Etykieta elewacji na nowy typ i kliknij przycisk OK.
17 Umieść widok elewacji w projekcie.
18 Kliknij dwukrotnie wskaźnik, aby otworzyć widok elewacji, lub wybierz bryłę elewacji, aby włączyć inne strzałki
istniejące w rodzinie.

Tworzenie niestandardowych etykiet elewacji | 747

 Wybrana etykieta elewacji w projekcie

Tematy pokrewne

■ Widoki elewacji konstrukcyjnej na stronie 744

■ Widoki elewacji na stronie 741

■ Elewacja odniesienia na stronie 743

■ Etykiety na stronie 953

Właściwości elewacji konstrukcyjnej

Każda elewacja ma właściwości typu dla etykiet elewacji, etykiet odwołań i etykiet odniesień. Aby zdefiniować wygląd etykiet
elewacji i etykiet odwołań, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia zaawansowane ➤

(Etykiety odwołań) lub (Etykiety elewacji). Parametr Etykieta odniesienia ustawia tekst wyświetlany obok etykiety
elewacji, kiedy ta jest elewacją odniesienia.

Modyfikowanie właściwości symbolu elewacji

Można ustawić różne parametry pozwalające na modyfikację wyświetlania symboli elewacji.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia zaawansowane ➤
(Etykiety elewacji).
2 W oknie dialogowym Właściwości typu dokonaj wymaganych zmian właściwości symbolu elewacji.
3 Kliknij przycisk OK.

Widoki przekroju
Widoki przekrojów tnące model. Można je rysować w rzutach, widokach przekrojów, widokach elewacji i widokach szczegółu.
Widoki przekroju są wyświetlane jako reprezentacje przekroju w przecinających się widokach.
Można tworzyć widoki przekroju budynku, ściany i szczegółu. Każdy typ posiada niepowtarzalny wygląd graficzny i znajduje
się na liście w różnych położeniach w Przeglądarce projektu. Widoki przekroju budynku lub ściany są wyświetlane w gałęzi

748 | Rozdział 35 Widoki 2D

 Przekroje (Przekrój budynku) i Przekroje (Przekrój ściany) w Przeglądarce projektu. Przekroje szczegółów pojawiają się w
dziale Widok szczegółu.

Przekrój można obciąć za pomocą dalekiej płaszczyzny cięcia. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tnij widok
za pomocą dalekiej płaszczyzny przycięcia na stronie 862.

Uwagi do widoków przekroju w Edytorze rodzin

■ Możesz tworzyć przekrój w Edytorze rodzin.

■ Widoki przekroju nie są dostępne dla rodzin lokalnych.

■ Jeśli linia przekroju pojawia się bez symbolu, wczytaj symbol. Zobacz Zmiana etykiety przekroju na stronie 756.

Tworzenie widoku przekroju

1 Otwórz rzut, widok przekroju, elewacji lub szczegółu.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Przekrój).

3 W elemencie Wybór typów na stronie 34 wybierz opcję Szczegół, Przekrój budynku lub Przekrój ściany.
4 Na pasku opcji wybierz skalę widoku.
5 Umieść wskaźnik w początkowym punkcie przekroju i przeciągnij go przez model lub rodzinę.

UWAGA Można przyciągnąć równoległą lub prostopadłą linię przekroju do nieortogonalnej płaszczyzny
odniesienia lub ściany. Dla rzutów dostępne jest przyciąganie do ściany.

6 Kliknij, kiedy dotrzesz do punktu końcowego przekroju.

Tworzenie widoku przekroju | 749

 Linia przekroju i zakres przycięcia pojawiają się i są zaznaczane, tak jak pokazano na rysunku.

7 Można zmienić rozmiar zakresu przycięcia przez przeciągnięcie niebieskiej kontrolki. Powodując odpowiednią
zmianę głębokości przekroju.
8 Kliknij opcję Modyfikuj lub naciśnij klawisz Esc, aby opuścić narzędzie Przekrój.
9 Aby otworzyć przekrój, kliknij dwukrotnie nagłówek przekroju lub wybierz przekrój z grupy Przekroje w
Przeglądarce projektu.
Przekrój zmienia się, kiedy projekt ulega zmianie lub linia przekroju zostaje przesunięta.

Tematy pokrewne

■ Wyświetlanie przekroju na stronie 755

■ Kontrola szerokości i głębokości widoku przekroju na stronie 751

■ Łamanie linii przekroju na stronie 750

■ Zmiana etykiety przekroju na stronie 756

Widoczność etykiety przekroju

Etykieta przekroju jest widoczna na rzucie, elewacji lub innych widokach przekroju pod warunkiem, że zakres przycięcia
przecina zakres widoku. Jeśli na przykład zmieniona zostanie wielkość zakresu przycięcia przekroju, tak że nie przecina ona
zakresu widoku rzutu, symbol przekroju nie zostanie wyświetlony w rzucie.

PORADA Parametr wystąpienia przekroju Ukryj przy skalach o szczegółowości mniejszej niż ustawia skalę, przy której
przekroje są pokazywane albo ukrywane w innych widokach. Można na przykład ukryć etykietę przekroju przy skalach
mniejszych niż 1/4”=1’0”.

Symbole przekroju mogą być wyświetlane w widokach elewacji nawet wtedy, gdy ich obwiednia przycięcia jest wyłączona.
Przekrój jest wyświetlany w elewacji, jeśli linia przekroju przecina płaszczyznę przycięcia elewacji. Aby przeglądać i zmieniać
położenie płaszczyzny przycięcia elewacji, wybierz grot strzałki symbolu elewacji w rzucie, a pojawi się płaszczyzna przycięcia
z uchwytami przeciągania. Jeśli zmieniona zostanie wielkość płaszczyzny przycięcia, tak że już nie przecina linii przekroju,
przekrój nie jest widoczny w widoku elewacji.

Temat pokrewny

■ Etykiety widoków w widokach dedykowanych dla wariantów projektu na stronie 551

Łamanie linii przekroju

Łamanie linii przekroju jest przydatne, jeśli nie ma potrzeby utworzenia przekroju, ale niepożądane jest, aby linia przekroju
była wyświetlana na rysunku. Łamanie linii przekroju nie ma wpływu wyświetlanie przekroju.

Można łamać linie przekroju przez kliknięcie kontrolki łamania ( ) i dostosowanie długości odcinków linii przekroju.
Łamanie przekroju następuje na środku linii przekroju. Rysunek przedstawia ten sam przekrój cały i łamany.

750 | Rozdział 35 Widoki 2D

 Aby ponownie dołączyć linię przekroju, kliknij kontrolkę łamania.

UWAGA Podział linii przekroju jest charakterystyczny dla widoku. Wpływa wyłącznie na wygląd przekroju w widoku, w
którym zostało wykonane łamanie.

Kontrolowanie stylu linii łamanych linii przekroju

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤ (Etykiety
przekrojów).
2 Zmień styl wyświetlania łamanego przekroju na ciągły lub przerywany.
Przerywany jest wartością domyślną. Jeśli wybierzesz linię ciągłą, linia przekroju będzie wyświetlana zgodnie
ze stylem Złamana linia przekroju zdefiniowanym w oknie dialogowym Style obiektów. Aby uzyskać więcej
informacji na temat okna dialogowego Style obiektów, zobacz Style obiektów na stronie 1596.

Kontrola szerokości i głębokości widoku przekroju

Kiedy tworzysz przekrój, program Revit Architecture ustawia domyślną głębokość widoku i szerokość. Przez zaznaczenie
przekroju i zmianę wielkości zakresu przycięcia, można dokładniej kontrolować, co jest wyświetlane w przekroju.
Rysunek przedstawia przekrój i zakres jego przycięcia.

Przeciągnij kontrolki zakresu przycięcia, aby zmienić szerokość i głębokość widoku przekroju. Rysunek przedstawia ten sam
przekrój co powyżej, ale ze zmienionym rozmiarem zakresu przycięcia.

Kontrola szerokości i głębokości widoku przekroju | 751

Podzielony widok przekroju
Możesz dzielić przekroje na odcinki prostopadłe do kierunku widoku. Umożliwia to różnicowanie przekroju, aby pokazać
różne części modelu bez konieczności tworzenia innego przekroju.
Na poniższym rysunku została narysowana typowa linia przekroju.

Przekrój tworzy następujący widok.

Zmień przekrój, tak jak pokazano na rysunku, a widok końcowy przekroju ulegnie zmianie.

752 | Rozdział 35 Widoki 2D

Dzielenie widoku przekroju
1 Szkicuj przekrój w widoku lub wybierz istniejący przekrój.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Widoki ➤ panel Przekrój ➤ (Podziel segment).

3 Umieść wskaźnik na linii przekroju w punkcie, w którym ma być podzielony, i kliknij.

4 Przesuń wskaźnik na bok miejsca podziału, aby przesunąć, i przesuń wskaźnik w kierunku prostopadłym do
kierunku widoku.

5 Kliknij, aby umieścić przekrój.

Na nowym podzielonym przekroju znajduje się kilka kontrolek. Kontrolki do zmiany rozmiaru zakresu przycięcia są wyświetlane
w postaci kreskowanych, zielonych linii. Wszystkie odcinki mają takie samo dalekie przycięcie.
Występują kontrolki do poruszania odcinków linii przekroju.

Podzielony widok przekroju | 753

 Występują również kontrolki podziału, które dzielą przekrój na mniejsze odcinki. Kontrolka łamania wyświetla się jako Z na
linii przekroju. Kliknij ją, aby dalej łamać przekrój. Kiedy to zrobisz, przekrój ma więcej kontrolek do zmiany rozmiaru.

Łączenie podzielonych widoków przekroju

Aby zmienić łamaną linię przekrojową w jedną ciągłą linię, przesuń odcinki w kierunku innego, tak aby tworzyły jedną ciągłą
linię, i połącz.

Przekroje odniesienia
Przekroje związane odnoszą się do istniejącego widoku. Nie tworzą nowego widoku po dodaniu do projektu.
Można umieścić przekroje związane na rzucie, widokach elewacji, przekroju, kreślarskim i odwołania. Przekroje odniesienia
mogą odnosić się do przekrojów, odwołań do nich i widoków kreślarskich.

Aby utworzyć przekrój związany:

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Przekrój).

2 Na pasku opcji wybierz opcję Odnieś do innego widoku, a następnie wybierz przekrój, odwołanie przekroju lub
nazwę widoku kreślarskiego z menu rozwijanego obok tego pola. Jeśli nie ma istniejących widoków do odniesienia,
wybierz opcję <Nowy widok kreślarski>, aby utworzyć nowy widok kreślarski; przekrój odniesienia będzie
odnosić się do tego nowego widoku.

UWAGA Jeśli widok z listy menu znajduje się na arkuszu, numery szczegółu i arkusza są wyświetlane obok
widoku. Jeśli na przykład wybierzesz widok kreślarski jako widok odniesienia i znajdzie się on na arkuszu,
jego nazwa wyświetli się jako Widok kreślarski: Rysunek 1 (1/A101), gdzie wartości w nawiasach
odzwierciedlają numer szczegółu i numer arkusza.

3 Narysuj linię przekroju.

Wskazówki dotyczące przekrojów odniesienia

■ Nie ma związku parametrycznego pomiędzy przekrojem związanym a widokiem, do którego się odnosi. Zmiana rozmiaru
płaszczyzn przycinających przekroju związanego nie wpływa na obszar przycinany widoku, do którego się odnosi.

■ Jeśli dwukrotnie klikniesz symbol przekroju związanego, otworzy się widok, do którego to odwołanie się odnosi.

■ Nagłówek przekroju związanego zawiera etykietę. Aby zmienić tekst etykiety, zmień parametr Etykieta odniesienia. Jest
to parametr typu rodziny przekrojów.

■ Wszystkie przekroje umieszczane w widoku kreślarskim muszą być przekrojami związanymi. Nie tworzą one nowego
przekroju. Opcja Odnieś do innego widoku jest zaznaczona na stałe i nie może być wyłączona.

754 | Rozdział 35 Widoki 2D

Ukrywanie symbolu opisu przekroju
Linię opisu i znacznik można ukryć w widoku, wybierając opis, klikając prawym przyciskiem myszy i wybierając kolejno opcję
Ukryj w widoku ➤ Elementy (aby ukryć tylko ten opis przekroju) lub Kategoria (aby ukryć wszystkie opisy przekroju) w

menu skrótów. Aby ponownie wyświetlić opis, kliknij opcję (Pokaż ukryte elementy) na pasku kontroli widoku, prawym
przyciskiem myszy kliknij symbol opisu przekroju, a następnie kliknij kolejno opcję Pokaż w widoku ➤ Elementy lub Kategoria.

Wyświetlanie przekroju
Jest wiele sposobów, aby pokazać rzut.

■ Wybierz go w Przeglądarce projektu. Zobacz Przeglądarka projektu na stronie 26.

■ Kliknij dwukrotnie etykietę przekroju.

■ Wybierz linię przekroju, kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Przejdź do widoku z menu podręcznego.

Nagłówki przekrojów
Rodzina nagłówków przekrojów tworzy symbol wyświetlany na końcu linii przekroju. Program Revit Architecture przypisuje
domyślny symbol, lecz można użyć własnych symboli do określania przekrojów. Przez określenie rodziny dla nagłówków
przekrojów projekt może zawierać więcej niż jeden symbol.
Przed zapoznaniem się z tym tematem należy zapoznać się z informacjami dotyczącymi rodzin. Zobacz Podręcznik rodzin
na stronie 502.

Ukrywanie symbolu opisu przekroju | 755

Rozpoczynanie rodziny nagłówków przekrojów
Kiedy tworzy się Rodzinę nagłówków przekrojów, określa się symbol nagłówka przekroju. Tworzony symbol nagłówka
przekroju powinien wskazywać kierunek patrzenia. Ustawia się kierunek widoku przez narysowanie grota strzałki. Symbol
powinien również zawierać zestaw kontrolek odbicia lustrzanego w formie podwójnych strzałek, aby móc odwrócić kierunek
widoku, jeśli to konieczne.

Ustawianie parametrów dla nagłówka przekroju

Dla symbolu można ustawić dwa parametry: numer rysunku i numer arkusza. Można je ustawić przez umieszczenie tekstu
etykiety. Numer rysunku to numer widoku (rzutni) na arkuszu. Numer arkusza jest numerem arkusza rysowania. Jeśli doda
się te parametry do symbolu, automatycznie są one wypełnione, kiedy dodaje się przekrój do projektu.

Poniższa procedura jest ogólną metodą tworzenia symbolu rodziny przekroju. Postępowanie może się różnić w zależności od
założeń projektowych.

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Symbol opisu.

2 W oknie dialogowym Otwórz wybierz plik Section Head.rft z folderu szablonów i kliknij przycisk Otwórz.
3 Szablon nagłówka przekroju zawiera wstępnie zdefiniowany nagłówek. Można użyć tego nagłówka lub kliknąć

kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ (Linia), aby utworzyć inny.

4 W razie potrzeby do symbolu można dodać tekst, klikając kolejno panel Tekst ➤ (Tekst).

5 Można też kliknąć element (Etykieta), aby dodać tekst do symbolu Numeru szczegółu lub Numeru arkusza.
Aby zawrzeć nazwę widoku wraz z nagłówkiem przekroju, wybierz parametr Nazwa widoku.

6 Na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz). Revit Architecture zapisuje plik z rozszerzeniem
RFA.

Zmiana etykiety przekroju

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).
2 Kliknij dwukrotnie folder Annotations i wybierz jedną lub więcej rodzin etykiet przekrojów.
3 Kliknij przycisk Otwórz, aby wczytać rodziny.

4 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤ (Etykiety
przekrojów).
5 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Powiel.
6 Wprowadź nazwę nowego symbolu przekroju i kliknij przycisk OK.
7 Kliknij pole wartości parametru Nagłówek przekroju i wybierz rodzinę symboli przekroju, która właśnie została
wczytana.
8 Kliknij przycisk OK.

9 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Przekrój).

756 | Rozdział 35 Widoki 2D

 10 Kliknij kolejno kartę Zmień | Przekrój ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).
11 Kliknij pole wartości dla parametru Etykieta przekroju i wybierz etykietę z listy.
12 Kliknij przycisk OK, aby zapisać zmiany.

Porada dotycząca tworzenia rodziny nagłówka przekroju

Przecięcie dwóch prostopadłych płaszczyzn odniesienia wskazuje początek symbolu. Początek to punkt, w którym symbol
jest przyczepiony do linii przekroju. Narysuj stosownie linie.

Właściwości widoku przekroju

Każdy przekrój posiada właściwości typu dla etykiet przekroju, odwołań i odniesień. Aby zdefiniować wygląd etykiet przekrojów

i etykiet odwołań, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤

(Etykiety odwołań) lub (Etykiety przekrojów). Parametr Etykieta odniesienia ustawia tekst wyświetlany obok znacznika
przekroju, kiedy ten jest przekrojem odniesienia.

Zmiana właściwości widoku przekroju

1 Wybierz linię przekroju.
2 Na palecie Właściwości zmodyfikuj odpowiednio właściwości wystąpienia.

3 Na palecie Właściwości kliknij element (Edytuj typ), aby zmodyfikować właściwości typu.
4 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.

UWAGA Nie możesz zmieniać właściwości numeru szczegółu i numeru arkusza dla przekroju. Wartości te
są automatycznie wpisywane po dodaniu przekroju do arkusza.

Widoki odwołania
Odwołania służą do pokazywania części innego widoku w większej skali. W zestawie dokumentacji budowlanej odwołania są
stosowane, aby udostępnić uporządkowany szereg widoków oznaczonych etykietami o rosnącym poziomie szczegółowości.

Odwołania — przegląd
Odwołanie można dodać do rzutu, przekroju, widoku szczegółu lub widoku elewacji. W tych widokach etykieta odwołania
zostaje połączona z widokiem odwołania. W widoku odwołania pokazywane jest powiększenie części widoku nadrzędnego
zawierające więcej szczegółowych informacji o danej części modelu budynku.
Widok, w którym odwołanie jest rysowane, jest widokiem nadrzędnym widoku odwołania. Jeśli widok nadrzędny zostanie
usunięty, odwołanie jest również usuwane.

Właściwości widoku przekroju | 757

 Widoki odwołania, do których można uzyskać dostęp z etykiet w widoku nadrzędnym

Części etykiet odwołania

Etykieta odwołania jest elementem opisu, który oznacza położenie odwołania w widoku nadrzędnym.

758 | Rozdział 35 Widoki 2D

 Etykieta odwołania składa się z następujących części:

■ Znacznik odwołania. Linia narysowana wokół części widoku nadrzędnego definiująca obszar odwołania.

■ Symbol odwołania. Symbol identyfikujący odwołanie. Kiedy odwołanie zostanie umieszczone w arkuszu, w symbolu
odwołania domyślnie zostanie wyświetlony odpowiedni numer szczegółu i numer arkusza.

■ Linia odniesienia. Linia łącząca symbol odwołania ze znacznikiem odwołania.

■ Etykieta odniesienia. Tylko w przypadku odwołań odniesienia. Tekst wyświetlany na etykiecie odwołania zawierający
informacje na temat odwołania.

Wszystkie części etykiety odwołania można zmieniać. Zobacz Etykiety odwołania na stronie 763.

Typy odwołań
W programie Revit Architecture można tworzyć odwołania do odniesień, szczegółów i widoków.

Odwołania do odniesienia
Do jednego widoku odwołania może się odwoływać wiele etykiet odwołania w różnych widokach. Zobacz Odwołania związane
na stronie 766.

Odwołania do szczegółów
Odwołanie do szczegółu pozwala na udostępnienie szczegółowych informacji dotyczących części modelu budynku. Odwołanie
do szczegółu umożliwia wyświetlenie dokładniejszych informacji niż widok nadrzędny. Do odwołania do szczegółu można
dodawać szczegóły i opisy. Szczegóły te nie są wyświetlane w widoku nadrzędnym.
Po dodaniu odwołania do szczegółu w programie Revit Architecture zostanie utworzony widok szczegółu. (Zobacz Widoki
szczegółów na stronie 966). Widok szczegółu jest wyświetlany w Przeglądarce projektu w opcji Widoki (wszystkie) ➤ Widoki
szczegółu.
W przypadku odwołania do szczegółu można określić, czy jego etykieta odwołania będzie wyświetlana tylko w widoku
nadrzędnym czy w widoku nadrzędnym i w widokach przecinających się. W widokach przecinających się można automatycznie
ukryć etykietę odwołania, jeśli skala jest mniejsza niż określona wartość.
Ponadto można określić, czy w widoku szczegółu będą używane styl i odsunięcie określone w parametrach widoku szczegółu
lub takie samo przycięcie, jak w widoku nadrzędnym. (W widokach elewacji i w przekrojach jest używany parametr Daleka
płaszczyzna przycięcia. W rzutach jest używany parametr Przycięcie głębokości).

Tematy pokrewne

■ Tworzenie widoku odwołania na stronie 760

■ Szczegółowy przegląd na stronie 963

■ Obcięcie rzutu za pomocą tylnej płaszczyzny cięcia na stronie 737

■ Tnij widok za pomocą dalekiej płaszczyzny przycięcia na stronie 862

Odwołania do widoków
Odwołania do widoków służą do udostępniania obszerniejszych lub dodatkowych informacji o części widoku nadrzędnego.
Na przykład za pomocą odwołania do widoku można udostępnić bardziej szczegółowy widok układu armatury w łazience.
Po dodaniu odwołania do widoku w programie Revit Architecture zostanie utworzony widok tego samego typu co widok
nadrzędny. Na przykład jeśli etykieta odwołania zostanie dodana do rzutu konstrukcyjnego, widok odwołania będzie również
rzutemkonstrukcyjnym, który będzie wyświetlany w Przeglądarce projektu w opcji Widoki (wszystkie) ➤ Rzutykonstrukcyjne.

Odwołania — przegląd | 759

 W odwołaniu do widoku dostępne są te same możliwości, co w odpowiednim widoku nadrzędnym. Na przykład można
określić inny widok jako podrys, przypisać schemat kolorów i określić zakres widoku. Parametry te można określić we
właściwościach widoku odwołania.
Zobacz Tworzenie widoku odwołania na stronie 760.

Odwołania i arkusze
Odwołania są narzędziami służącymi do tworzenia spójnego zestawu dokumentacji. Odwołania odsyłają użytkownika
(budowniczego, wykonawcę, instalatora) od jednego widoku do drugiego. Widoki i odwołania należy tak zaplanować, aby
utworzona została logiczna sekwencja przejść od rzutów w dużej skali do widoków o wyższym poziomie szczegółowości.
Odwołania można umieszczać na arkuszach widoku nadrzędnego; można także umieszczać szczegóły na arkuszach według
kategorii (na przykład szczegóły okapu dachu lub parapetu okiennego). W widokach kreślarskich można używać standardowych
szczegółów jako odniesień dla wielu odwołań zawierających szczegółowe informacje o tym samym warunku.

Tworzenie widoku odwołania

Odwołania do szczegółów można dodawać do rzutów, przekrojów, widoków szczegółu lub widoków elewacji. (Zobacz Typy
odwołań na stronie 759). Jeśli w widoku zostanie narysowany znacznik odwołania, w programie Revit Architecture zostanie
utworzony widok odwołania. Do widoku odwołania można następnie dodać szczegóły, aby dostarczyć więcej informacji o
danej części modelu budynku.

UWAGA Aby utworzyć odwołanie do odniesienia, zobacz Tworzenie odwołania z odniesieniem na stronie 766.

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Odwołanie).

2 W elemencie Wybór typów na stronie 34 wybierz typ odwołania do utworzenia: odwołanie do szczegółu lub
odwołanie do widoku (widok odwołania tego samego typu co widok nadrzędny).
Zobacz Typy odwołań na stronie 759.

3 Na pasku opcji wybierz skalę widoku odwołania na liście Skala.

4 Aby zdefiniować obszar odwołania, przeciągnij wskaźnik od lewego górnego do prawego dolnego narożnika,
tworząc znacznik odwołania pokazany za pomocą linii przerywanej obejmującej lewy górny róg siatki.

5 Aby zobaczyć widok odwołania, kliknij dwukrotnie symbol odwołania .

Widok odwołania zostanie wyświetlony w obszarze rysunku.

Tematy pokrewne

■ Otwieranie widoku odwołania na stronie 761

■ Tworzenie szczegółów na stronie 963

760 | Rozdział 35 Widoki 2D

 ■ Modyfikowanie odwołania na stronie 761

■ Widoczność odwołań na stronie 765

Otwieranie widoku odwołania

Odwołanie można otworzyć za pomocą następujących metod:
■ W Przeglądarce projektu kliknij dwukrotnie nazwę widoku odwołania.

■ W widoku nadrzędnym kliknij dwukrotnie symbol odwołania.

■ W widoku nadrzędnym prawym przyciskiem myszy kliknij symbol odwołania i wybierz opcję Przejdź do widoku.

Modyfikowanie odwołania
Utworzone odwołanie można zmodyfikować, korzystając ze sposobów przedstawionych w tabeli.

Jeśli chcesz... wtedy

zmienić typ etykiety odwołania przypisanej do odwołania zobacz Zmiana etykiety odwołania dla odwołania na stronie 761.

powiększyć lub pomniejszyć obszar pokazany w widoku odwo- zobacz Zmiana obwiedni odwołania na stronie 762.
łania

zmienić format symbolu odwołania lub wyświetlanych w nim zobacz Tworzenie rodziny symboli odwołania na stronie 763.
informacji

Aby w znaczniku odwołania:

zmienić kolor, szerokość lub styl linii zobacz Zmiana właściwości wyświetlania etykiet odwołania na
stronie 765.

zmienić promień narożników zobacz Tworzenie etykiety odwołania na stronie 764.

Aby w linii odniesienia:

zmienić kolor, szerokość lub styl linii zobacz Zmiana właściwości wyświetlania etykiet odwołania na
stronie 765.

zmienić położenie linii odniesienia zobacz Dostosowanie linii odniesienia odwołania na stronie 762.

Zmiana etykiety odwołania dla odwołania

Etykieta odwołania składa się z symbolu odwołania, znacznika odwołania i linii odniesienia. (Zobacz Części etykiet odwołania
na stronie 758). Styl symbolu odwołania i promień narożników znacznika odwołania należy zdefiniować w etykiecie odwołania.
(Zobacz Tworzenie etykiety odwołania na stronie 764). Aby przypisać etykietę odwołania do istniejącego odwołania, wykonaj
poniższą procedurę.

UWAGA Należy zdefiniować szerokość, kolor i styl linii znacznika odwołania oraz linii odniesienia w projekcie. Zobacz
Zmiana właściwości wyświetlania etykiet odwołania na stronie 765.

Aby zmienić etykietę odwołania

1 W widoku nadrzędnym wybierz znacznik odwołania.

Otwieranie widoku odwołania | 761

 2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu dla opcji Etykieta odwołania wybierz etykietę odwołania, która będzie
używana.
Jeśli potrzebna etykieta odwołania nie znajduje się na liście, można utworzyć nową etykietę odwołania. Zobacz
Tworzenie etykiety odwołania na stronie 764.
W oknie dialogowym Właściwości typu można utworzyć etykietę odniesienia dla odwołania do odniesienia.
(Zobacz Odwołania związane na stronie 766). Jeśli widok odwołania jest widokiem szczegółu, można także
określić etykietę przekroju, która będzie używana dla tego odwołania.

4 Kliknij przycisk OK, aby zapisać zmiany.

Zmiana obwiedni odwołania

Obwiednie znacznika odwołania służą do definiowania tej części modelu budynku wyświetlanej w widoku odwołania.
Aby zmienić obwiednie odwołania, wykonaj jedną z następujących czynności:
■ W widoku odwołania przeciągnij obwiednie zakresu przycięcia.

■ W widoku nadrzędnym odwołania wybierz znacznik odwołania. Aby zmienić obwiednię odwołania, przeciągnij niebieską
kropkę.

Jeśli zostanie zmieniona obwiednia odwołania w jednym widoku, w programie Revit Architecture automatycznie zostanie
zaktualizowany drugi widok, aby odzwierciedlić wprowadzone zmiany.

UWAGA Zmieniać można obwiednie odwołania do szczegółu lub odwołania do widoku. Zmiana rozmiaru obwiedni
odwołania do odniesienia nie wpływa na zakres przycięcia widoku odniesienia.

Dostosowanie linii odniesienia odwołania

W widoku nadrzędnym odwołania można przesunąć linię odniesienia do dowolnego punktu w znaczniku odwołania.

Aby dostosować linię odniesienia odwołania

1 W widoku nadrzędnym, w którym jest wyświetlany znacznik odwołania, wybierz linię odniesienia.
Pojawia się niebieska kontrolka wygięcia strzałki.

UWAGA W celu wyświetlenia niebieskich kontrolek konieczne może być powiększenie znacznika odwołania.

2 Przeciągnij kontrolkę wygięcia strzałki do żądanego położenia lub przeciągnij niebieską kontrolkę w pobliże
symbolu odwołania.

762 | Rozdział 35 Widoki 2D

 Jak można zauważyć, w miarę przesuwania kontrolki linia odniesienia zostaje dołączona do różnych punktów
w znaczniku odwołania. Segmenty linii odniesienia przyciągane są do płaszczyzn pionowych i poziomych.

Etykiety odwołania
Etykieta odwołania składa się z symbolu odwołania, znacznika odwołania i linii odniesienia. (Zobacz Części etykiet odwołania
na stronie 758). Za pomocą Edytora rodzin należy utworzyć rodzinę symboli odwołania, aby zdefiniować kształt symbolu
odwołania i informacje w nim zawarte. W projekcie należy utworzyć etykietę odwołania, aby określić rodzinę symboli odwołania,
która ma być używana, oraz promień narożników znacznika odwołania. Aby zdefiniować szerokość linii, kolor i styl dla
znacznika odwołania i linii odniesienia, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia
dodatkowe i wybierz odpowiednie narzędzie.
Części etykiety odwołania

Tworzenie rodziny symboli odwołania

W symbolu odwołania są wyświetlane informacje identyfikujące znacznik odwołania w widoku nadrzędnym. Aby określić
żądany format lub włączyć określone informacje, można utworzyć rodzinę symboli odwołania.
Etykiety odwołania używające różnych symboli odwołania

Etykiety odwołania | 763

 Aby utworzyć rodzinę symboli odwołania

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Symbol opisu.

2 W oknie dialogowym Otwórz wybierz plik Callout Head.rft lub M_Callout Head.rft.

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤ (Linia) i naszkicuj kształt symbolu odwołania.
Zobacz Szkicowanie elementów na stronie 1394.

4 Jeśli zachodzi taka potrzeba, kliknij element (Tekst), aby do symbolu odwołania dodać tekst.
Wprowadzony tekst pozostanie stały dla każdego odwołania używającego tej rodziny.

5 Dodaj etykiety do symbolu odwołania.

Etykieta reprezentuje wartość pola zmiennej, która jest wyświetlana w symbolu odwołania. Na przykład domyślny
symbol odwołania zawiera numer szczegółu i numer arkusza. Jeśli w arkuszu zostanie umieszczony widok
odwołania, symbol odwołania w widoku nadrzędnym zostanie zaktualizowany, aby zostały w nim pokazane
numer szczegółu i numer arkusza dla odwołania.
Aby dodać etykietę do symbolu odwołania, wykonaj następujące czynności:

a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Tekst ➤ (Etykieta).

b Przesuń wskaźnik do obszaru rysunku i kliknij w miejscu, w którym mają być wyświetlane informacje w
symbolu odwołania.

c W oknie dialogowym Edytuj etykietę, w obszarze Parametry kategorii, wybierz pole, aby je umieścić w
symbolu odwołania.

d Kliknij przycisk (Dodaj parametry do etykiety).

e Kliknij przycisk OK.

6 W razie konieczności dodaj do symbolu odwołania regiony wypełnień, obszary maskowania lub inne szczegóły.

7 Na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz), a następnie określ nazwę i położenie nowej rodziny
symboli odwołania.

8 Aby wczytać do otwartych projektów rodzinę symboli odwołania, kliknij element (Wczytaj do projektu).

Tworzenie etykiety odwołania

Podczas tworzenia etykiety odwołania można określić następujące parametry:

■ Typ symbolu odwołania, który ma być używany. Zobacz Tworzenie rodziny symboli odwołania na stronie 763.

■ Promień znacznika odwołania.

Aby określić szerokość, kolor i styl linii znacznika odwołania lub linii odniesienia, zobacz Zmiana właściwości wyświetlania
etykiet odwołania na stronie 765.

Aby utworzyć etykietę odwołania

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤

(Etykiety odwołań).
2 W oknie dialogowym Właściwości typu określ typ symbolu odwołania, który ma być używany.

764 | Rozdział 35 Widoki 2D

 3 Dla opcji Promień narożnika określ promień narożników znacznika odwołania.
Jeśli w organizacji używane są okrągłe odwołania, ustaw dużą wartość promienia.

4 Kliknij przycisk OK.

Zmiana właściwości wyświetlania etykiet odwołania

Można sterować szerokością, kolorem oraz wzorem linii używanych w znacznikach odwołania i liniach odniesienia. Ustawienia
określone w tym miejscu mają zastosowanie do wszystkich odwołań w projekcie.

Aby zmienić style linii znaczników odwołania i linii odniesienia

1 W projekcie kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Style obiektów).

2 Kliknij kartę Obiekty opisów.
3 W polu Kategoria rozwiń drzewo Obwiednia odwołania.
4 W kolumnach Szerokość linii, Kolor linii i Wzór linii ustaw żądane opcje obwiedni odwołania, linii odniesienia
odwołania i symboli odwołania.
5 Kliknij przycisk OK.

Widoczność odwołań
W programie Revit Architecture dostępnych jest kilka sposobów sterowania widocznością znaczników odwołania w widoku.
Jeśli znaczniki odwołania nie są wyświetlane w widoku zgodnie z oczekiwaniami, sprawdź następujące ustawienia:

■ Ustawienie widoczność/grafika. Otwórz widok, w którym ma być wyświetlana etykieta odwołania. Kliknij kolejno kartę

Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika). Na karcie Kategorie opisów sprawdź, czy na liście Widoczność jest
wybrana pozycja Odwołania. (Aby ukryć wszystkie etykiety odwołania w widoku, anuluj ten wybór).

■ Zakres przycięcia. Jeśli etykieta odwołania nie jest wyświetlana w widoku nadrzędnym, sprawdź, czy nie znajduje się ona

na zewnątrz zakresu przycięcia tego widoku. W widoku nadrzędnym na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Pokaż
zakres przycięcia). Rozwiń zakres przycięcia do granic rysunku, aby znaleźć etykietę odwołania. W razie konieczności
dostosuj zakres przycięcia, tak aby obejmował etykietę odwołania.

■ Ukryj przy skalach o szczegółowości niższej niż. Ten parametr widoku może kontrolować, czy etykieta odwołania do
szczegółu jest wyświetlana w innych widokach. Opcja Pokaż w parametrze w oknie Właściwości widoku na stronie 881,
odpowiadającym widokowi szczegółów odwołania, steruje funkcją Ukryj przy skalach mniejszych od wartości. Jeśli dla
parametru Pokaż w ustawiona jest wartość Tylko w widoku nadrzędnym, to parametr Ukryj przy skalach o szczegółowości
niższej niż jest parametrem tylko do odczytu. Jeśli dla parametru Pokaż w ustawiona jest wartość W widokach przecinających
się, można zmieniać wartość parametru Ukryj przy skalach o szczegółowości niższej niż. W rezultacie w programie Revit
Architecture etykieta odwołania jest wyświetlana we wszystkich widokach, które przecinają się prostopadle z widokiem
nadrzędnym, pod warunkiem że skala widoku jest bardziej szczegółowa niż skala określona w parametrze Ukryj przy
skalach o szczegółowości mniejszej niż.

Widoczność odwołań | 765

Odwołania związane
Odwołaniem do odniesienia nazywane jest odwołanie do istniejącego widoku. Po dodaniu odwołania do odniesienia w
programie Revit Architecture nie zostanie tworzony widok w projekcie. W zamian tworzony jest wskaźnik do określonego
istniejącego widoku. Ten sam widok może być wskazywany przez wiele odwołań do odniesienia.

Odwołania do odniesienia — przegląd

Użytkownik może umieszczać odwołania związane w widokach rzutu, elewacji, przekroju, odwołania i kreślarskim. Ten sam
widok może być wskazywany przez wiele odwołań do odniesienia.
Stosując odwołania do odniesienia, należy pamiętać o następujących uwarunkowaniach:
■ Odwołania do odniesienia w przekrojach, rzutach, widokach elewacji lub widokach odwołań mogą odnosić się do przyciętych
widoków o takim samym typie jak typ widoku, w którym jest umieszczone odwołanie do odniesienia.

■ Odwołania do odniesienia w widokach kreślarskich mogą się odnosić do dowolnego rzutu, przekroju, widoku elewacji
lub widoku odwołania, jeśli w tych widokach jest wyświetlany zakres przycięcia. W widokach kreślarskich muszą być
używane odwołania do odniesienia; użycie odwołań do szczegółu lub odwołań do widoku nie jest możliwe. (Zobacz Typy
odwołań na stronie 759).

Należy się upewnić, że we właściwościach widoku odniesienia jest włączony parametr Przytnij widok. Zobacz Właściwości
widoku na stronie 881.
Odwołanie do odniesienia nie jest powiązane parametrycznie z widokiem odniesienia. Z tego względu jeśli zostanie zmienione
odwołanie do odniesienia lub jego wielkość, zmiany te nie będą miały wpływu na oryginalny widok odniesienia. Na przykład
zmiana rozmiaru obwiedni odwołania do odniesienia nie spowoduje zmian w zakresie przycięcia widoku odniesienia.

Tworzenie odwołania z odniesieniem

UWAGA Aby utworzyć odwołanie do szczegółu lub odwołanie do widoku, zobacz Tworzenie widoku odwołania na stronie
760.

1 Otwórz widok, w którym chcesz dodać odwołanie do widoku kreślarskiego.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Odwołanie).

3 Na pasku opcji zaznacz pole Odnieś do innego widoku i wybierz nazwę widoku odniesienia.
Jeśli widoki odniesienia nie istnieją, wybierz opcję <Nowy widok kreślarski>, aby utworzyć nowy widok kreślarski.
Odwołanie do odniesienia będzie wówczas wskazywało nowy widok kreślarski.

UWAGA Jeśli na liście Odnieś do innego widoku jest uwzględniony widok na arkuszu, obok nazwy widoku
zostaną wyświetlone numer szczegółu i numer arkusza.

4 Aby zdefiniować obszar odwołania, przeciągnij wskaźnik od lewego górnego do prawego dolnego narożnika,
tworząc znacznik odwołania pokazany za pomocą linii przerywanej obejmującej lewy górny róg siatki.

766 | Rozdział 35 Widoki 2D

 5 Aby zobaczyć widok odwołania, kliknij dwukrotnie symbol odwołania .
Widok odwołania zostanie wyświetlony w obszarze rysunku.
Jeśli utworzono nowy widok kreślarski dla odwołania do odniesienia, widok ten zostanie wyświetlony w
Przeglądarce projektu w opcji Widoki (wszystkie) ➤ Widoki kreślarskie. Utwórz żądany widok kreślarski. Aby
uzyskać instrukcje, zobacz Widoki kreślarskie na stronie 971.

Zmiana etykiety odniesienia

Domyślnie symbol odwołania dla odwołania do odniesienia zawiera etykietę (taką jak Pod, skrót od wyrazu Podobny). Etykietę
tę można zmienić, tak aby była zgodna z wymaganiami projektu lub standardami korporacji. Na przykład na etykiecie
odniesienia można wprowadzić określenie Odbicie lustrzane lub Odwrócenie.

Aby zmienić etykietę odniesienia

1 W widoku nadrzędnym wybierz znacznik odwołania.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Etykieta odniesienia wprowadź żądany tekst.
4 Kliknij przycisk OK, aby zapisać zmiany.
Istnieje możliwość zmiany sposobu wyświetlania etykiety odniesienia w etykiecie odwołania. Można także zmienić lub dodać
szczegół odniesienia lub numery arkuszy do symbolu odwołania. W tym celu należy utworzyć rodzinę symboli odwołania i
dodać etykiety zawierające te parametry. Zobacz Tworzenie rodziny symboli odwołania na stronie 763.

Odwołania związane | 767

Modyfikowanie właściwości odwołania
1 W Przeglądarce projektu wybierz widok odwołania.
2 Na palecie Właściwości klikaj pola tekstowe Wartość, aby wyświetlić szczegóły i numery arkuszy. Ponadto
można zmienić nazwę i skalę widoku oraz zarządzać zakresami przycięcia.
3 Kliknij przycisk Zastosuj.

Tematy pokrewne

■ Właściwości widoku szczegółu na stronie 969

■ Właściwości widoku na stronie 881

768 | Rozdział 35 Widoki 2D

Widoki 3D
36
W programie Revit Architecture można tworzyć perspektywiczne i ortogonalne widoki 3D.

Perspektywiczne widoki 3D
Perspektywiczne widoki 3D przedstawiają model budynku w widoku 3D, gdzie komponenty, które są oddalone, wydają się mniejsze, a
komponenty, które znajdują się blisko, wydają się większe.
Można wybrać elementy w widoku perspektywicznym i modyfikować ich właściwości typu oraz wystąpienia. Podczas tworzenia lub wyświetlania
perspektywicznego widoku 3D pasek kontroli widoku wskazuje, że widok jest widokiem perspektywicznym.

Ortogonalne widoki 3D
Ortogonalne widoki 3D przedstawiają model budynku w widoku 3D, gdzie wszystkie komponenty mają ten sam rozmiar, niezależnie od
odległości kamery.

769
Tworzenie ortogonalnego widoku 3D
1 Otwórz rzut, przekrój lub widok elewacji.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Widok 3D ➤ Kamera.

3 Na pasku opcji odznacz opcję Perspektywa.

4 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić kamerę, i kliknij ponownie, aby umieścić punkt docelowy.

Umieszczanie kamery ponad dolnym prawym narożnikiem modelu

Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ Widok 3D.
Kamera zostanie umieszczona nad południowo-wschodnim narożnikiem modelu i skierowana na środek parteru.

Pomysły
W Przeglądarce projektu zostanie otwarty i wyświetlony nienazwany widok 3D bieżącego projektu. Jeśli nienazwany widok
już istnieje w projekcie, narzędzie 3D otwiera istniejący widok.
Nazwę domyślnego widoku 3D można zmienić, klikając ją prawym przyciskiem myszy w Przeglądarce projektu i wybierając
opcję Zmień nazwę. Nazwane widoki 3D są zapisywane w projekcie. Jeśli nazwa domyślnego nienazwanego widoku 3D zostanie
zmieniona, przy następnym kliknięciu narzędzia 3D w programie Revit Architecture zostanie otwarty nowy nienazwany
widok.
Aby ograniczyć widoczne fragmenty widoku 3D, można użyć zakresu przekroju.

Przykład
Ortogonalne widoki 3D przedstawiają model budynku w widoku 3D, gdzie wszystkie komponenty mają ten sam rozmiar,
niezależnie od odległości kamery.

770 | Rozdział 36 Widoki 3D

Tworzenie perspektywicznego widoku 3D
Przeciągnij wskaźnik do wymaganego miejsca docelowego i kliknij.
Program Revit Architecture tworzy perspektywiczny widok 3D i przypisuje nazwę do widoku: widok 3D 1, widok 3D 2 itd.
Aby zmienić nazwę widoku, w Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Zmień nazwę.

UWAGA Jeśli używany jest plik, dla którego umożliwiono pracę grupową, polecenie widoku 3D utworzy domyślny widok
3D dla każdego użytkownika. Nazwa przypisana do tego widoku to {3D — nazwa_użytkownika}.

Aby ograniczyć widoczne fragmenty widoku 3D, można użyć zakresu przekroju.

Przykład

Tworzenie perspektywicznego widoku 3D | 771

 Tworzenie ortogonalnego widoku 3D
Ortogonalne widoki 3D przedstawiają model budynku w widoku 3D, gdzie wszystkie komponenty mają ten sam rozmiar,
niezależnie od odległości kamery.

UWAGA Jeśli na pasku opcji usuniesz zaznaczenie opcji Perspektywa, tworzony jest ortogonalny widok 3D, a nie widok
perspektywiczny.

Dostosowywanie położenia kamery

Określanie położenia kamery w widoku 3D

Można ustawić położenie kamery w widoku 3D. Zmiany wprowadzone w orientacji lub położeniu kamery 3D są uznawane
za tymczasowe do momentu ich zapisania.
1 Otwórz widok 3D.
2 Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij opcję Zorientuj do widoku lub
zorientuj w kierunku.
Opcja Zorientuj do widoku pozwala wybrać inny widok. Kamera przesuwa się do tego samego położenia, co
dla określonego widoku, a wokół modelu umieszczany jest zakres przekroju emulujący zakres wybranego widoku.

UWAGA Aby wyłączyć zakres przekroju, w Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę
widoku i wybierz opcję Właściwości. W elemencie Paleta Właściwości na stronie 33 odznacz pole wyboru
Zakres przekroju.

Opcja Zorientuj w kierunku obejmuje opcje orientowania kamery w kierunku północnym, południowym,
wschodnim, zachodnim, północno-wschodnim, północno-zachodnim, południowo-wschodnim,
południowo-zachodnim lub na górze (kamera znajduje się na górze modelu).

772 | Rozdział 36 Widoki 3D

Zmiana położenia kamery w perspektywicznym widoku 3D
UWAGA Zmiany wykonane w orientacji lub położeniu kamery 3D są uznawane za tymczasowe do momentu ich zapisania.
Aby uzyskać więcej informacji na temat zapisywania widoku 3D, zobacz Zapisywanie orientacji widoku 3D jako widoku
projektu na stronie 851.

1 Otwórz perspektywiczny widok 3D.

2 W przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę perspektywicznego widoku 3D i wybierz
opcję Pokaż kamerę.
Kamera jest wybierana dla wszystkich widoków, gdzie jest widoczna, jak np. rzut, elewacja i inne widoki 3D.
Wybrana kamera w rzucie

Wybrana kamera w widoku 3D

Zmiana położenia kamery w perspektywicznym widoku 3D | 773

 Wybrana kamera w elewacji

3 W Przeglądarce projektu kliknij dwukrotnie widok, w którym ma zostać zmodyfikowane położenie kamery (na
przykład rzut lub elewację).
4 Żeby przesunąć kamerę, przeciągnij ją. Widok aktualizuje się zgodnie z nowym położeniem kamery.
5 Żeby przesunąć cel, przeciągnij go. Widok uaktualnia się zgodnie z nowym celem.
6 Wybierz widok perspektywiczny. Przeciągnij uchwyty w celu zmiany pola widoku (FOV).

Wyłączanie kamery w widoku 3D

Wyłączenie kamery w widoku 3D jest równoznaczne z pokazaniem lub ukryciem zakresu przycięcia. Zobacz Pokazywanie i
ukrywanie zakresów przycięcia na stronie 858.
Aby wyłączyć kamerę w dowolnym innym typie widoku, kliknij puste miejsce w obszarze rysunku.

Wyświetlanie widoku 3D
■ Kliknij dwukrotnie nazwę widoku 3D w Przeglądarce projektu.

■ Jeśli widok jest otwarty, ale ukryty za innym widokiem, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną
Przełącz okna ➤ <nazwa widoku>.

Obracanie widoku 3D
Punkt docelowy określa oś obrotu widoku 3D. Można obracać widok 3D wokół osi przez zmianę poziomu kamery i jej punkt
ogniskowej. Można rozmieścić widoki projektu sąsiadująco, aby zobaczyć efekt obracania w różnych widokach.
1 Otwórz widok 3D i dowolne widoki, dla których chcesz zobaczyć efekt obracania.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ (Sąsiadująco).

3 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku 3D i wybierz opcję Pokaż kamerę.
Kamera dla widoku perspektywicznego
3D

774 | Rozdział 36 Widoki 3D

 Kamera dla widoku ortogonalnego 3D

Pusty niebieski punkt jest punktem ogniskowej, a różowy punkt jest punktem docelowym.

4 Przeciągnij kamerę, aby zmienić poziom kamery. Przeciągnij pusty niebieski punkt, aby zmienić punkt ogniskowej
wokół osi obrotu (punkt docelowy).

Określanie tła dla widoku 3D

Po utworzeniu widoku 3D można określić dla niego tło gradientu z różnymi kolorami nieba, horyzontu i podłoża.
W widoku ortogonalnym gradient stanowi połączenie koloru horyzontu i koloru nieba lub podłoża. W widoku ortogonalnym
zorientowanym do widoku elewacji lub w widoku perspektywicznym, w którym widoczny jest horyzont, niebo styka się z
podłożem na płaszczyźnie podłoża i łączy się z kolorem horyzontu. Dla horyzontu ustawiona jest płaszczyzna podłoża dla
widoku (domyślnie Poziom 1).

UWAGA W przypadku renderingu widoku 3D można jako tło renderowanego obrazu wprowadzić chmury i mgiełkę lub
wstawić obraz niestandardowy. Zobacz Określanie tła dla renderowanego obrazu na stronie 1112.

Przy eksportowaniu widoku do obrazu lub pliku DWF 2D dołączane jest tło gradientu. Przy eksportowaniu widoku do pliku
DWF 3D tło gradientu nie jest dołączane.
W przypadku drukowania widoku 3D z tłem gradientu możliwe jest tylko drukowanie z użyciem obliczeń rastrowych. Aby
wydrukować widok, używając obliczeń wektorowych, należy najpierw wyłączyć tło gradientu.
Jeśli utworzono szablon widoku dla widoku 3D, ustawienia tła gradientu są przechowywane jako część szablonu w obszarze
Opcje wyświetlania graficznego.

Aby określić tło dla widoku 3D

1 Otwórz widok 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Opcje wyświetlania grafiki).

3 W obszarze Tło wybierz opcję Tło gradientu.
4 Wybierz odpowiednie kolory nieba, horyzontu i podłoża.
5 (Opcjonalnie) Jeśli horyzont będzie widoczny w widoku, określ poziom podłoża:

a W oknie dialogowym Opcje wyświetlania graficznego w obszarze Położenie słońca kliknij opcję
(Przeglądaj).

b W oknie dialogowym Ustawienia słońca i cienia wybierz opcję Płaszczyzna podłoża na poziomie i określ
poziom używany dla płaszczyzny podłoża.

c Kliknij przycisk OK.

6 W oknie dialogowym Opcje wyświetlania graficznego kliknij przycisk OK.

W widoku zostanie wyświetlone tło gradientu oraz horyzont i podłoże, jeśli są widoczne.

Określanie tła dla widoku 3D | 775

Zmiana zakresu widoku 3D
Można użyć zakresu przekroju, aby przyciąć widoczne fragmenty widoku 3D. Jeśli włączysz zakres przekroju w widoku 3D,
jedyną zmianą widoku jest dodany zakres przekroju. Na poniższej ilustracji pokazano widok 3D z włączonym zakresem
przekroju.

Po włączeniu zakresu przekroju można zmodyfikować jego granice za pomocą kontrolek przeciągania w widoku 3D. Czynność
tę można wykonać także z innych widoków, na przykład z rzutu lub widoku elewacji. Granice zakresu przekroju nie są
przycinane przez zakres przycięcia widoku.

Aby włączyć zakres przekroju:

1 Otwórz widok 3D.
2 W elemencie Paleta Właściwości na stronie 33, w obszarze Zakres, wybierz opcję Zakres przekroju.
3 Kliknij przycisk OK.
4 Wybierz zakres przekroju i za pomocą kontrolek przeciągania zmodyfikuj jego granice.
Na poniższej ilustracji pokazano wybrany zakres przekroju z widocznymi kontrolkami przeciągania w postaci
niebieskich strzałek. Granice zakresu przekroju zostały zmodyfikowane, tak aby przekrój ciął segment klatki
schodowej.

776 | Rozdział 36 Widoki 3D

 Aby zmienić granice zakresu przekroju poza widokiem 3D:
1 Włącz zakres przekroju w widoku 3D.
2 Otwórz skojarzony widok, na przykład rzut lub widok elewacji.
3 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok 3D i kliknij opcję Pokaż zakres przekroju.
4 Przeciągnij kontrolki z niebieską strzałką, aby zmienić rozmiar zakresu przekroju.

Aby sterować widocznością granic zakresu przekroju:

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

2 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Kategorie opisów.
3 Odznacz pole wyboru dla opcji Zakresy przekroju, a następnie kliknij przycisk OK, aby ukryć w widoku zakresy
przekroju. Aby pokazać granice, zaznacz to pole wyboru.

Właściwości widoku 3D
Nazwy, wartości i opisy parametru dla widoków 3D.

Nazwa Opis

Grafika

Skala widoku Skala widoku 3D.

Wartość skali Współczynnik pochodzący ze skali widoku. Jeśli na przykład skala widoku jest 1:100,
wartość skali jest współczynnikiem 100/1 lub 100. Jeśli dla skali widoku zostanie wybrana
wartość niestandardowa, można wprowadzić proporcję w polu wartości dla tej właściwości.

Właściwości widoku 3D | 777

 Nazwa Opis

Poziom szczegółowości Stosuje ustawienie poziomu szczegółowości dla widoku: niski, średni i wysoki.

Nadpisania widoczności/grafiki Otwiera okno dialogowe Nadpisania widoczności/grafiki, gdzie można ustawić opcje
widoczności dla widoku.

Styl wizualny Umożliwia zmianę wyświetlania na Ukryte linie, Model krawędziowy, Cieniowanie lub
Cieniowanie z krawędziami.

Opcje wyświetlania graficznego Kliknij opcję Edytuj, aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Opcje wyświetlania
graficznego, w którym można kontrolować cienie i kontury.

Dziedzina Wybierz z listy dziedzinę dla widoku. Wybierz opcję Konstrukcje, aby ukryć ściany nienośne
w widoku.

Dane identyfikacyjne

Nazwa widoku Nazwa nadana widokowi 3D.

Tytuł arkusza Nazwa widoku, która pojawia się na arkuszu; zastępuje ona każdą wartość we właściwości
Nazwa widoku.

Domyślny szablon widoku Identyfikuje domyślny szablon dla widoku. Zobacz Szablony widoku na stronie 1633.

Zakres

Przytnij widok Stosuje górne, dolne, prawe i lewe płaszczyzny cięcia modelu. Kiedy przesuwasz
płaszczyznę przycinającą, cześć modelu jest schowana lub pokazana.

Widoczny zakres przycięcia Włącza lub wyłącza widoczność zakresu przycięcia.

Przytnij opisy Pokazuje lub ukrywa przycięcie opisu.

Dalekie przycięcie aktywne Pokazuje lub ukrywa płaszczyznę dalekiego przycięcia.

Zakres przekroju Włącza lub wyłącza widoczność zakresu przekroju wokół widoku 3D. Zakres różni się od
zakresu przycięcia tym, że po jego obróceniu model obraca się wraz z nim. Widziany obszar
nie zmienia się. Można użyć zakresu przekroju do przycięcia widocznej części modelu 3D.
Aby zobaczyć przycięcie, kiedy zakres przekroju jest widoczny, należy zmienić jego rozmiar
i obracać go przy użyciu uchwytów.

Kamera

Ustawienia renderingu Ustawienia używane do tworzenia obrazu renderowanego widoku 3D. Zobacz Zmiana
ustawień renderingu widoku na stronie 1116.

Perspektywa Określa, czy widok 3D jest widokiem perspektywicznym. Zobacz Tworzenie

perspektywicznego widoku 3D na stronie 771. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Pozycja oka Wysokość kamery.

Pozycja celu Wysokość punktu docelowego.

Etapy

778 | Rozdział 36 Widoki 3D

Nazwa Opis

Filtry etapów Nazwa filtru etapów zastosowanego w widoku. Zobacz Filtry etapów na stronie 887.

Etap Nazwa etapu zastosowanego w widoku. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Właściwości typu

Materiał przekroju terenu o niskiej skali Określa materiał stosowany do płaszczyzn powstałych w wyniku przycięcia ścian w
szczegółowości widokach o niskiej skali szczegółowości. W widokach o niskiej skali szczegółowości
domyślnym materiałem jest Przekrój terenu. W widokach o średniej i wysokiej skali
szczegółowości płaszczyzny powstałe w wyniku przycięcia obiektów nadrzędnych są
wyświetlane jako warstwowe konstrukcje obiektów nadrzędnych.

Właściwości widoku 3D | 779

780
Widoki legendy
37
Legendy pozwalają na wyświetlenie listy różnych komponentów budynku i opisów użytych w projekcie.

Przykłady typowych legend

■ Legenda opisów. Wyświetla opisy arkusza, np. nagłówki przekrojów, oznaczenia poziomów, znaczniki rzędnych punktów, symbole
elewacji, symbole opisów indeksowych, etykiety zmian, etykiety elementów i inne symbole niereprezentujące obiektów modelu. Każdy
symbol ma przypisany tekst objaśniający. Wszystkie symbole są pokazywane w rozmiarze wydruku.
■ Legenda symboli modelu. Wyświetla reprezentacje symboliczne obiektów modelu z tekstem objaśniającym. Typowymi elementami są:
osprzęt elektryczny, osprzęt hydrauliczny, urządzenia mechaniczne i obiekty terenowe.
■ Legenda stylów linii. Wyświetla linię o wybranym stylu i tekst objaśniający, co przedstawiają poszczególne style linii na rysunkach. Wśród
nich znajdują się linie odporności ogniowej, granice nieruchomości, linie odsunięcia od otworów, przewody elektryczne, instalacja
wodociągowa, sieci i osie.
■ Legenda materiałów. Wyświetla próbki wzorów powierzchni lub cięcia i tekst objaśniający materiał skojarzony z danym wzorem.
■ Etapy. Pokazuje przekrój ściany rysowany z wybranym nadpisaniem graficznym i tekstem objaśniający.

Legendy mogą być dodawane do wielu arkuszy. W legendzie można umieścić dowolne elementy, które mogą być umieszczone w widokach
kreślarskich, takie jak linie szczegółu, tekst, wymiary, wypełnione obszary.
Widoki legendy są unikatowe dla każdego projektu i dlatego nie można ich przenosić pomiędzy projektami.

781
UWAGA Komponent umieszczany w legendzie nie jest liczony jako dodatkowe wystąpienie komponentu w modelu budynku
i tym samym nie jest dodawany do liczby wystąpień tego komponentu w zestawieniu lub bloku informacyjnym.

Widoczność elementów w legendach

Można modyfikować widoki legend przez wyłączanie widoczności podkategorii w widoku. Można na przykład wstawić kilka komponentów
legendy drzwi, a następnie wyłączyć wszystkie podkategorie drzwi z wyjątkiem kategorii Rama/Szpros, aby utworzyć legendę ościeżnic drzwi.
Aby uzyskać więcej informacji na temat widoczności kategorii, zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Tworzenie legendy
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Legendy ➤ (Legenda).
2 W oknie dialogowym Nowy widok legendy wprowadź nazwę widoku legendy i wybierz skalę widoku.
3 Kliknij przycisk OK.
Widok legendy zostaje otwarty i jest dodawany do listy Przeglądarki projektu.

4 Dodaj wymagane symbole elementu do widoku w jeden z następujących sposobów:

■ Można przeciągnąć typy rodzin modeli i opisów z Przeglądarki projektu do legendy. Będą one wyświetlane
jako symbole charakterystyczne dla widoku.

■ Alternatywna metoda dodawania symboli rodziny modelu:

a Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ menu rozwijane Komponent ➤ (Komponent
legendy).

b Na pasku opcji dla opcji Rodzina wybierz typ symbolu rodziny modelu.

c Określ kierunek widoku dla symbolu. Pewne symbole posiadają więcej opcji niż inne.
Na przykład, typy ścian mogą być wyświetlane w rzucie konstrukcyjnym lub w przekrojach. Elementy,
dla których obiektem nadrzędnym jest ściana, takie jak drzwi, mogą być przedstawiane w rzucie oraz
elewacji przedniej i tylnej. Jeśli umieszczany jest podrzędny symbol taki jak drzwi lub okno, jest on
wyświetlany wraz z obiektem nadrzędnym w rzucie konstrukcyjnym. Możesz określić wartość długości
obiektu nadrzędnego.

d Umieść symbol w widoku.

■ Alternatywna metoda dodawania symboli opisów:

a Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Symbol ➤ (Symbol).

b Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ opisu i umieść symbol w widoku.

5 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Tekst ➤ (Tekst).

UWAGA Jeśli rozmiar tekstu, którego chcesz użyć, nie jest wyświetlany, kliknij kartę Zmień | Umieść
tekst ➤ panel Właściwości ➤ Właściwości typu. W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk
Powiel, aby utworzyć nowy typ tekstu.

6 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ opisu i umieść symbol w widoku
7 Umieść wymagany tekst w legendzie.
Aby uzyskać więcej informacji na temat umieszczania tekstu, zobacz Notatki tekstowe na stronie 934.

782 | Rozdział 37 Widoki legendy

Komponenty legendy wymiarowania
Można dodać wymiary do indywidualnych komponentów legendy, używając narzędzia Wymiar. Aby uzyskać więcej informacji,
zobacz Wymiary na stronie 895.
Można dodać wymiary względem większości linii elementu legendy. Jednak nie można dodać wymiarów względem
komponentów nadrzędnych, takich jak ściany, stropy i posadzki. Analogicznie nie można wymiarować elementów rodziny
wewnątrz legendy.
Legenda okien z pierwszym oknem zwymiarowanym

Umieszczanie komponentów z legendy w widoku projektu

Można używać widoków legendy jako palet graficznych. Oznacza to, że można wybrać komponent w widoku legendy i użyć
narzędzia Utwórz podobny lub Dopasuj typ, aby umieścić komponent w innym widoku.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tych narzędzi, zobacz Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Utwórz podobny
na stronie 1487 i Zmiana typów elementów za pomocą narzędzia Dopasuj typ na stronie 1488.

Zmiana właściwości komponentów legendy

1 Otwórz widok legendy.
2 Wybierz komponent legendy, a następnie w obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 określ kierunek widoku,
długość obiektu nadrzędnego (jeśli dotyczy), poziom szczegółowości i typ komponentu.

Komponenty legendy wymiarowania | 783

 Domyślnie komponent legendy pobiera poziom szczegółowości z widoku projektu. Jeśli typ modelu rodziny
został utworzony, aby pokazać inną geometrię na różnych poziomach szczegółowości, można zmienić wygląd
symbolu modelu przez określenie innego poziomu szczegółowości dla widoku lub samego symbolu.

784 | Rozdział 37 Widoki legendy

Zestawienia
38
W programie Revit Architecture zestawienie jest innym sposobem przedstawiania projektu lub patrzenia na projekt.

Zestawienie - przegląd
Zestawienie to tabelaryczne podsumowanie informacji wyodrębnionych z właściwości elementów projektu. Zestawienie może
wyszczególniać wszystkie wystąpienia z zestawianych typów lub zwijać wiele wystąpień do pojedynczego wiersza na podstawie
kryteriów grupowania zestawienia.

Można utworzyć zestawienie w dowolnym momencie procesu projektowania. Kiedy dokonujesz w projekcie zmian dotyczących
zestawienia, zestawienie uaktualnia się automatycznie, aby odzwierciedlić zmiany. Można dodać zestawienie do arkusza
rysunkowego. Zobacz Dodawanie zestawienia do arkusza na stronie 1024.
Można eksportować zestawienie do innego oprogramowania, takiego jak arkusz kalkulacyjny.

785
 Typy zestawień
Można tworzyć kilka typów zestawień:

■ Zestawienia (lub Ilości)

■ Zestawienia kluczowe

■ Przedmiary materiałów

■ Zestawienia opisów (lub bloki informacyjne)

■ Zestawienia wersji (zobacz Zestawienia zmian na arkuszach na stronie 1041)

■ Listy widoków (zobacz Korzystanie z list widoków na stronie 866)

■ Listy rysunków (zobacz Lista arkuszy na stronie 1028)

Formatowanie zestawień
Dostępnych jest kilka opcji umożliwiających formatowanie wyglądu zestawienia. Można

■ Określić kolejność i typ właściwości do wyświetlenia.

■ Utworzyć sumy.

■ Utworzyć własne niestandardowe właściwości, które można włączyć do zestawienia.

■ Zastosować etapy do zestawienia.

■ Ustalić warunki użycia koloru tła komórek zestawienia w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki parametrów
projektu.

Wskazówki dotyczące zestawień

■ Przewijanie rolką myszy jest dostępne w zestawieniach. Przesuń rolkę myszy, aby przewijać pionowo. Przytrzymaj klawisz
Shift i przesuń kółkiem aby przewinąć poziomo.

■ Z poziomu widoku zestawienia można wybrać element z widoku innego niż widok zestawienia. Działa to najlepiej podczas

rozmieszczania okien. (Aby umieścić okna sąsiadująco, kliknij kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Sąsiadująco). Aby
wyświetlić element w widoku innym niż zestawienie, kliknij komórkę elementu w zestawieniu, a następnie kliknij kartę

Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Zestawienie ➤ Podświetl w modelu. Zostanie wyświetlone okno dialogowe
Pokaż elementy w widoku. Można kliknąć przycisk Pokaż w tym oknie dialogowym, aby otworzyć inne widoki, które
pokazują ten element.

Tworzenie zestawienia lub ilości

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ Zestawienie/ilości.
2 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wybierz element z listy kategorii. Domyślna nazwa pojawia się w polu
tekstowym Nazwa, którego wartość można w razie potrzeby zmienić.
3 Wybierz polecenie Zestaw elementy budynku.

786 | Rozdział 38 Zestawienia

 UWAGA Nie wybieraj kluczy zestawień. Jeśli chcesz utworzyć zestawienie kluczowe, zobacz Zestawienia
kluczowe na stronie 787.

4 Określ etap.
5 Kliknij przycisk OK.
6 W oknie dialogowym Właściwości zestawienia określ właściwości zestawienia. Zobacz Określanie właściwości
zestawienia na stronie 789.
7 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie zestawień na stronie 803

■ Modele podłączone w zestawieniach na stronie 1233

Zestawienia kluczowe
Zestawienia, w szczególności okien, drzwi lub pomieszczeń, mogą składać się z wielu pozycji, które mają takie same cechy.
Zestawienie pomieszczeń na przykład może mieć 100 pomieszczeń z takim samym wykończeniem podłogi, sufitu i podstawy.
Zamiast ręcznie wprowadzać informacje dla 100 pomieszczeń w zestawieniu, można zdefiniować klucze, które automatycznie
wypełnią informacje. Jeśli pomieszczenie ma określony klucz, w momencie dodawania pomieszczenia do zestawienia pola w
zestawieniu automatycznie się aktualizują, co skraca czas potrzebny na utworzenie zestawienia.
Klucze definiowane są z użyciem zestawień kluczowych. Zestawienia kluczowe wyglądają bardzo podobnie do zestawień
komponentów, z tą różnicą, że są one określane dowolnie. Podczas tworzenia klucza jest on umieszczany jako właściwość
wystąpienia elementu. Kiedy zastosujesz wartość dla klucza, atrybuty klucza są stosowane do elementu.

Tworzenie zestawienia kluczowego

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ Zestawienie/ilości.
2 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wybierz kategorię zestawienia kluczowego.
3 Wybierz klucze zestawienia.
Program Revit Architecture automatycznie wprowadza nazwę klucza. Jest to nazwa, która pojawia się wśród
właściwości wystąpienia elementu. Jeśli chcesz, wpisz nową nazwę.

4 Kliknij przycisk OK.

5 W oknie dialogowym Właściwości zestawienia dodaj predefiniowane pola dla stylu. Dodaj na przykład
wykończenia sufitu, podłogi i ściany.
6 Kliknij przycisk OK.
Zostaje otwarte zestawienie kluczowe.

7 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Wiersze ➤ Nowy, aby dodać wiersze do
tabeli.
Każdy wiersz tworzy nową wartość dla klucza. Jeśli tworzone jest na przykład zestawienie kluczowe pomieszczenia,
można utworzyć wartości kluczowe dla pomieszczenia konferencyjnego kierownictwa, małego pomieszczenia
konferencyjnego, dużego pomieszczenia konferencyjnego, biura kierownictwa, standardowego biura itp.

8 Wpisz odpowiednie dane dla każdej dla wartości klucza.

Zestawienia kluczowe | 787

Zastosowanie klucza do elementu
1 Wybierz element mający wstępnie zdefiniowany klucz. Przykładowo wybierz pomieszczenie w rzucie.
2 Na palecie Właściwości wyszukaj nazwę indeksu (na przykład Styl pomieszczeń) i kliknij kolumnę wartości.
3 Wybierz wartość dla właściwości z listy.
Po zastosowaniu nowego stylu właściwości zdefiniowane w zestawieniu indeksów są wyświetlane jako właściwości
elementu tylko do odczytu.

Zastosowanie klucza do zestawienia elementów

1 Utwórz zestawienie dla odpowiedniego elementu, takie jak zestawienie pomieszczeń.
2 Uwzględnij utworzoną nazwę klucza w polach zestawionych. Jeśli na przykład utworzono nazwę klucza Styl
pomieszczeń, dodaj ten klucz do zestawienia.
3 W zestawieniu wybierz wartości dla nowo dodanego klucza. Jeśli na przykład klucz ma nazwę Styl pomieszczeń,
dodaj dla niego wartości przez wybranie ich z menu pojawiającego się pod nagłówkiem klucza.
Zestawione pola aktualizują się automatycznie wraz z danymi, które określasz w zestawieniu klucza. Jeśli edytujesz
i modyfikujesz dowolne wartości w zestawieniu klucza, są one automatycznie uaktualniane w zestawieniu
elementów.
Kiedy zostanie zastosowana wartość klucza do wiersza zestawienia, nie można modyfikować żadnych pól
określonych w zestawieniu klucza.

Zestawienie przedmiaru materiałów

Zestawienia przedmiaru materiałów zawierają komponenty lub materiały dowolnej rodziny programu Revit Architecture.
Zestawienia przedmiaru materiałów posiadają funkcjonalność i charakterystykę innych widoków zestawień, ale pozwalają na
wyświetlenie bardziej szczegółowych danych zespołu komponentów. Każdy materiał wstawiony do komponentu w programie
Revit Architecture może być umieszczony w zestawieniu.

UWAGA Gdy w programie Revit Architecture są wykonywane obliczenia objętości materiałów dla poszczególnych warstw
w ścianie, w celu zapewnienia odpowiedniej wydajności stosowane są pewne przybliżenia. Między objętościami widocznymi
w modelu a pokazanymi w zestawieniu przedmiaru materiałów mogą występować drobne rozbieżności. Rozbieżności
mogą się pojawić po dodaniu do ściany wyciągnięcia po ścieżce lub boniowania bądź pod pewnymi warunkami łączenia.

Tworzenie zestawienia przedmiaru materiałów

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ Zestawienie materiałów.

788 | Rozdział 38 Zestawienia

 2 W oknie dialogowym Nowy przedmiar materiałów kliknij kategorię dla zestawienia przedmiaru materiałów, a
następnie kliknij przycisk OK.
3 W oknie dialogowym Właściwości przedmiaru materiałów dla opcji Dostępne pola wybierz atrybuty materiału.
4 Opcjonalnie posortuj, pogrupuj lub sformatuj zestawienie. Zobacz Określanie właściwości zestawienia na stronie
789.
5 Kliknij przycisk OK, aby utworzyć zestawienie przedmiaru materiałów.
Zostanie wyświetlone zestawienie przedmiaru materiałów, a widok zostanie pokazany w Przeglądarce projektu w kategorii
Zestawienia/Ilości.

Zestawienia opisów (bloki informacyjne)

Zestawienia opisów lub bloki informacyjne zawierają wszystkie elementy opisów, które można dodać za pomocą narzędzia
Symbol. Zobacz Tworzenie rodziny symboli opisu na stronie 961.
Bloki informacyjne są przydatne do wyszczególniania na liście notatek stosowanych do elementów w projekcie. Można na
przykład dołączyć notatkę do kilku ścian, która może zawierać opisy budowlane dla każdej ze ścian.

Tworzenie zestawienia opisów (blok informacyjny)

1 Wczytaj rodziny opisów ogólnych do projektu i umieść je w żądanym położeniu.
Upewnij się, że wprowadzasz znaczące informacje w wartościach parametrów dla opisu. Wpisz na przykład
kilka komentarzy dla parametru Opis.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ Blok informacyjny.
3 W oknie dialogowym Nowy blok informacyjny dla opcji Rodzina wybierz opis ogólny.
4 Dla opcji Nazwa bloku informacyjnego wpisz nazwę dla nowego bloku informacyjnego.
5 Kliknij przycisk OK.
6 W oknie dialogowym Właściwości bloku informacyjnego dla opcji Dostępne pola wybierz parametry, które
chcesz ustawić i kliknij przycisk Dodaj, aby je dodać do listy Pola zestawień.
7 Wpisz dowolne informacje na dodatkowych kartach właściwości Blok informacyjny. Aby uzyskać więcej
informacji na temat kart, zobacz Określanie właściwości zestawienia na stronie 789.
8 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.

Określanie właściwości zestawienia

Po określeniu właściwego typu zestawienia należy określić informacje, które mają zostać dodane do zestawienia i sposób ich
wyświetlania.
Właściwości zestawienia można określić w oknie dialogowym Właściwości zestawienia, które jest wyświetlane automatycznie
podczas tworzenia zestawienia. Aby następnie otworzyć to okno dialogowe, kliknij nazwę zestawienia w Przeglądarce projektu.
Następnie na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj dla każdego parametru w kategorii Inne.

Zestawienia opisów (bloki informacyjne) | 789

Wybór pól dla zestawienia
Na karcie Pola okna dialogowego Właściwości zestawienia można wybrać pola, które mają pojawić się w zestawieniu. Następująca
tabela zawiera zadania, które można wykonać na tej karcie.

Jeśli chcesz... wtedy...

dodać pole do listy Pola zestawienia kliknij nazwę pola w polu Dostępne pola i kliknij przycisk Dodaj.
Kolejność pól na liście Pola zestawienia przedstawia kolejność,
w której pola pojawiają się w zestawieniu.

usunąć nazwę z listy Pola zestawienia wybierz ją z listy Pola zestawienia i kliknij przycisk Usuń.

przesunąć pole w górę lub w dół na liście wybierz pole i kliknij przycisk W górę lub W dół.

dodać pole niestandardowe kliknij polecenie Dodaj parametr i wybierz, czy dodać parametr
projektu, czy parametr współdzielony. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Parametry na stronie 1533.

zmienić pole niestandardowe wybierz pole i kliknij przycisk Edycja. W oknie dialogowym Wła-
ściwości parametru wprowadź nową nazwę pola. Wybierz
polecenie Usuń, aby usunąć pole niestandardowe.

utworzyć pole, którego wartość jest obliczana z użyciem wzoru kliknij przycisk Obliczona wartość. Wpisz nazwę dla pola, ustaw
jego typ, wpisz wzór dla jego wartości przy użyciu istniejących
pól w zestawieniu.
Jeśli chcesz obliczyć obciążenie użytkowe bazujące na obszarze
pomieszczenia, dodaj niestandardowe pole o nazwie Obciążenie
użytkowe, które będzie obliczane na podstawie pola
Powierzchnia. Wzory opierają się na tych samych funkcjach
matematycznych co w Edytorze rodzin. Aby uzyskać więcej
informacji na temat tworzenia wzorów, zobacz Używanie wzorów
dla parametrów numerycznych na stronie 1546.

utworzyć pole, które stanowi procent innego pola Kliknij przycisk Obliczona wartość. Wpisz nazwę dla pola, ustaw
jego typ na procentowe i wpisz nazwę pola, względem którego
wartość procentowa ma być obliczana.
Domyślnie procenty obliczane są na podstawie sumy dla całego
zestawienia. Jeśli ustawiasz grupowanie pól na karcie
Sortowanie/Grupowanie, możesz wybrać jedno z pól tu
dostępnych. Jeśli na przykład grupujesz zestawienie pomieszczeń
według poziomu, możesz wyświetlić, jaki procent zsumowanej
powierzchni poziomu dane pomieszczenie zajmuje.

dodać parametry pomieszczenia do zestawienia bez pomieszczeń dla opcji Wybierz dostępne pola z kliknij przycisk Pomieszczenie.
Zmienia to listę pól w oknie Dostępne pola na listę parametrów
pomieszczeń. Możesz następnie dodać parametry pomieszczeń
do listy pól zestawionych.

uwzględnić elementy z modeli podłączonych wybierz opcję Uwzględnij elementy w podłączonych plikach.
Więcej informacji znajduje się w rozdziale Modele podłączone w
zestawieniach na stronie 1233

790 | Rozdział 38 Zestawienia

Włączanie informacji o pomieszczeniu do zestawienia drzwi
Do zestawienia drzwi można włączyć informacje o obu pomieszczeniach, między którymi drzwi się znajdują. Zazwyczaj zawias
drzwi wskazuje, czy są to drzwi wejściowe do pomieszczenia czy wyjściowe. Na przykład na poniższej ilustracji drzwi nr 56
prowadzą z korytarza do sypialni.

Jeśli zawiasy drzwi zostaną zmienione po umieszczeniu drzwi, nie zostanie to automatycznie odzwierciedlone w zestawieniu.
W zestawieniu pozostaną dane początkowe umieszczenia drzwi. Dlatego ten konkretny otwór drzwiowy dla drzwi nr 56 zawsze
(domyślnie) będzie prowadził z korytarza do sypialni niezależnie od położenia zawiasów. Jeśli drzwi nr 56 powinny prowadzić
z sypialni na korytarz, można zmienić zawiasy drzwi w rzucie, a następnie dokonać edycji odpowiedniego pola w zestawieniu
drzwi.

Aby włączyć informacje o pomieszczeniu do zestawienia drzwi:

1 W przypadku istniejącego zestawienia drzwi wykonaj następujące czynności:
a W Przeglądarce projektu wybierz zestawienie.

b Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj dla parametru Pola.

Jeśli jest tworzone nowe zestawienie drzwi, wykonaj następujące czynności:

a Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ Zestawienia/ilości.

b W oknie dialogowym Nowe zestawienie dla kategorii wybierz opcję Drzwi i kliknij przycisk OK.

2 Na karcie Pola dla opcji Wybierz dostępne pola z listy rozwijanej kliknij pozycję Z pomieszczenia lub Do
pomieszczenia.

Wybór pól dla zestawienia | 791

 Lista Dostępne pola zostanie zaktualizowana, aby zostały pokazane wszystkie dostępne parametry pomieszczenia,
poprzedzone informacją Do pomieszczenia lub Z pomieszczenia.

3 Wybierz odpowiednie pola i kliknij przycisk OK.

Zostanie otwarte zestawienie drzwi. Ponieważ pola Do pomieszczenia i Z pomieszczenia nie odzwierciedlają automatycznie
zmian stronności drzwi wprowadzonych po umieszczeniu drzwi, pola te można edytować, wybierając wartość z listy.

Ograniczanie danych przedstawianych w zestawieniu

Na karcie Filtr okna dialogowego Właściwości zestawienia można utworzyć filtry, które ograniczają wyświetlanie danych w
zestawieniu. Można utworzyć do 4 filtrów i wszystkie filtry muszą służyć wyświetlaniu danych. Zobacz Zestawienie - przegląd
na stronie 785.
Do utworzenia filtrów można użyć wielu typów pól zestawienia. Typy te zawierają m.in. tekst, liczby, liczby całkowite, długość,
powierzchnię, objętość, parametry tak/nie, kondygnacje i parametry kluczowe zestawienia.
Filtrowanie nie obejmuje następujących pól zestawienia:

■ Rodzina

■ Typ

■ Rodzina i typ

■ Typ powierzchni (w zestawieniach powierzchni)

■ Z pomieszczenia, Do pomieszczenia (w zestawieniach drzwi)

■ Parametry materiału

Tworzysz filtr na podstawie pól w projekcie. Aby utworzyć filtr na podstawie pól, które nie są wyświetlane w zestawieniu,
musisz dodać pola do listy Pola zestawienia, a następnie ukryć je na karcie Formatowanie.
Przykładem użycia filtru jest zestawienie drzwi, które możesz filtrować według poziomu. Na karcie Filtr możesz wybrać poziom
jako parametr filtru i ustawić jego wartość na poziom 3. Jedynie drzwi znajdujące się na poziomie 3 będą wyświetlane w
zestawieniu.

792 | Rozdział 38 Zestawienia

Sortowanie pól w zestawieniu
Na karcie Sortowanie/Grupowanie okna dialogowego Właściwości zestawienia można określić opcje sortowania dla wierszy
zestawienia, dodać nagłówki, stopki i puste linie do sortowanych wierszy.
Można także włączyć wyświetlanie każdego wystąpienia typu elementu lub zwinąć wiele wystąpień do jednego wiersza.
Zobacz także Sortowanie i grupowanie przykładów zestawień na stronie 793.
Można sortować według dowolnego pola zestawienia, za wyjątkiem pola Ilość.

Jeśli chcesz... wtedy...

określić pole sortowania pole dla Sortuj według i wybierz Rosnąco lub Malejąco. W razie
potrzeby wybierz dodatkowe pola sortowania dla opcji Następnie
wg.

dodać wartość parametru sortowania jako nagłówek grupy Nagłówek. Przykładowo wykonano sortowanie zestawienia okien
sortowania według kategorii Rodzina i Typ. Nagłówek może mieć postać
M_stałe: (rodzina) 0406 X 0610 (typ).

dodać informację stopki poniżej grupy sortowania Stopka. Jeśli została wybrana opcja Stopka, można wybrać
wyświetlane informacje.
■ Tytuł, ilość i sumy: Tytuł pokazuje informacje stopki. Ilość
pokazuje liczbę elementów w grupie. Tytuł i ilość pojawiają
się wyrównane do lewej poniżej grupy. Suma pokazuje sumę
częściową pod kolumną, która może być sumowana.
Przykłady kolumn mających sumy częściowe to Koszt i Ilość.
Można obliczyć sumy dla tych kolumn na karcie
Formatowanie.
■ Tytuł i sumy: Wyświetla informacje o tytule i sumach
częściowych.
■ Ilość i sumy: Wyświetla wartości ilości i sumy częściowe.
■ Tylko sumy: Wyświetla sumy częściowe jedynie dla kolumn
je mających.

wstawić pustą linię pomiędzy grupy sortowania Pusta linia.

wyświetlić każde wystąpienie elementu w zestawieniu Wyświetl każde wystąpienie. Ta opcja powoduje wyświetlenie
wszystkich wystąpień elementu w poszczególnych wierszach.
Jeśli usuniesz zaznaczenie tej opcji, wiele wystąpień zostanie
zwiniętych do tego samego rzędu na podstawie parametru
sortowania. Jeśli nie określisz parametru sortowania, wszystkie
wystąpienia zostaną zwinięte do jednego rzędu.

Sortowanie i grupowanie przykładów zestawień

Poniższe rysunki przedstawiają przykłady sortowania i grupowania zestawień, włącznie z wyszczególnieniem wystąpień,
sortowania i sum.

Wyszczególnianie wystąpień typu elementu

Poniższe ilustracje przedstawiają to samo zestawienie, pierwsze z wybraną opcją Wyszczególnij każde wystąpienie, drugi z
odznaczoną opcją.

Sortowanie pól w zestawieniu | 793

794 | Rozdział 38 Zestawienia
 Posortowane zestawienie z sumami

Dodawanie sumy ogólnej do zestawienia

1 W Przeglądarce projektu wybierz nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości dla parametru Sortowanie/grupowanie kliknij opcję Edytuj.
3 Na karcie Sortowanie/Grupowanie wybierz opcję Sumy całości, aby wyświetlić sumy elementów z wszystkich
grup.
Sumy całości powodują wyświetlenie także sumy wszystkich kolumn z sumami częściowymi.

4 Wybierz opcję wyświetlania z menu rozwijanego:

■ Tytuł, liczba i sumy. W tytule podane są informacje nagłówka. Ilość pokazuje liczbę elementów w grupie.
Tytuł i ilość pojawiają się wyrównane do lewej poniżej grupy. Suma pokazuje sumę częściową pod kolumną,
która może być sumowana. Przykłady kolumn mających sumy częściowe to Koszt i Ilość. Dodajesz te
kolumny przy użyciu karty Formatowanie.

■ Tytuł i sumy. Wyświetla informacje o tytule i sumach częściowych.

■ Liczba i sumy. Wyświetla wartości ilości i sumy częściowe.

■ Tylko sumy. Wyświetla sumy częściowe jedynie dla pól mogących je mieć.

5 Kliknij przycisk OK.

Dodawanie sumy kolumn do zestawienia

1 W Przeglądarce projektu wybierz nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości dla parametru Formatowanie kliknij opcję Edytuj.
3 Wybierz pole, dla którego chcesz dodać sumę kolumn, i wybierz polecenie Licz sumy.

UWAGA Sumy kolumn nie zostaną wyświetlone, jeśli na karcie Sortowanie/Grupowanie nie została wybrana
opcja Sumy całości. Aby uzyskać więcej informacji na temat opcji wyświetlania sumy całości, zobacz
Dodawanie sumy ogólnej do zestawienia na stronie 795.

4 Kliknij przycisk OK.

Dodawanie sumy ogólnej do zestawienia | 795

Formatowanie zestawienia
Na kartach Formatowanie i Wygląd okna dialogowego Właściwości zestawienia można określić różne opcje formatowania,
takie jak orientacja i wyrównanie kolumn, linie osi, obwódki i style czcionek. Opcje wybrane na karcie Wygląd są wyświetlane
po dodaniu zestawienia do widoku arkusza.
Zobacz także Przykłady formatowania zestawienia na stronie 799.

Opcje karty Formatowanie

Jeśli chcesz... wtedy...

edytować tytuł wyświetlany powyżej kolumny w zestawieniu wybierz pole wyświetlane w nagłówku pola tekstowego. Można
edytować nazwę każdej z kolumn.

określić orientację nagłówka kolumny wyłącznie na arkuszu wybierz pole. Dla opcji Orientacja nagłówka wybierz opcję
orientacji.

wyrównać tekst w wierszach pod nagłówkiem kolumny wybierz pole, następnie wybierz opcję wyrównania z menu ro-
zwijanego Wyrównanie.

formatować wygląd pól numerycznych zobacz Formatowanie jednostek i pól numerów w zestawieniu
na stronie 797.

formatować wygląd pól waluty zobacz Formatowanie pól waluty w zestawieniu na stronie 798.

wyświetlić sumy częściowe dla kolumny numerycznej w grupie wybierz pole, a następnie wybierz polecenie Licz sumy. Ustawienie
to jest dostępne jedynie dla pól, które mogą być sumowane, np.
powierzchnia pomieszczeń, koszt, liczba lub obwód pomieszczeń.
Usunięcie zaznaczenia opcji Sumy całości na karcie
Sortowanie/Grupowanie powoduje, że sumy nie są wyświetlane.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Dodawanie
sumy kolumn do zestawienia na stronie 795.

ukryć pole w zestawieniu wybierz pole, a następnie wybierz ukryte pole. Ta opcja pozwala
na sortowanie zestawienia według pól, które nie są wyświetlane
w zestawieniu.

podświetl komórkę w zestawieniu na podstawie zestawu zobacz Formatowanie komórek na podstawie zestawu warunków
warunków w zestawieniu na stronie 798.

PORADA Możesz pokazać lub ukryć dowolne kolumny w zestawieniu. Aby ukryć kolumnę, wybierz komórkę w kolumnie,
a następnie kliknij prawym przyciskiem myszy. Z menu podręcznego wybierz polecenie Ukryj kolumny. Aby wyświetlić
ukryte kolumny, kliknij prawym przyciskiem myszy widok zestawienia i wybierz polecenie Pokaż wszystkie kolumny.

Opcje karty Wygląd

Jeśli chcesz... wtedy...

wyświetlić linie osi wokół wierszy zestawienia Linie osi, a następnie wybierz styl linii osi z listy.

rozszerzyć linie osi do nagłówków, stopek i odstępów Oś w nagłówkach/stopkach/odstępach.

wyświetlić obwódkę wokół zestawienia Obrys, a następnie wybierz styl linii z listy. Obwódka jest
wyświetlana po dodaniu zestawienia do widoku arkusza. Jeśli
zaznaczenie tej opcji zostanie usunięte, ale opcja Linie osi jest
nadal wybrana, styl linii osi jest używany jako styl obwódki.

796 | Rozdział 38 Zestawienia

 Jeśli chcesz... wtedy...

określić czcionkę tekstu nagłówka czcionkę z listy, wprowadź rozmiar czcionki oraz wybierz atrybut
pogrubiony lub kursywa.

wyświetlić tytuł zestawienia Tytuł. Aby utworzyć różne style linii podkreślenia, wybierz opcję
Podkreślony, a następnie wybierz styl linii z listy.

wyświetlić pola zestawienia jako tytuły kolumn Nagłówki kolumn. Aby utworzyć różne style linii podkreślenia,
wybierz opcję Podkreślony, a następnie wybierz styl linii z listy.

wstawić pusty wiersz przed wierszami danych Pusty wiersz przed danymi. Opcja ta wpływa na oba segmenty
zestawienia na arkuszu i zestawieniu.

określić czcionkę tekstu danych czcionkę z listy, wprowadź rozmiar czcionki oraz wybierz atrybut
pogrubiony lub kursywa.

Formatowanie jednostek i pól numerów w zestawieniu

1 W Przeglądarce projektu wybierz nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości dla parametru Formatowanie kliknij opcję Edytuj.
3 W oknie dialogowym Właściwości zestawienia wybierz długość (obejmuje pola wysokości), powierzchnię,
objętość, kąt lub pole Numer z listy Pola.

UWAGA Pole Numer jest parametrem projektu lub wartością obliczoną, która została utworzona jako typ
Numer. Podczas tworzenia obliczonej wartości na karcie Pola w oknie dialogowym Właściwości zestawienia
zostaje wyświetlone okno dialogowe Obliczona wartość, gdzie można wybrać typ. Poniższy rysunek
przedstawia okno dialogowe z wybranym typem Numer.

4 Kliknij przycisk Format pola.

Zostanie otwarte okno dialogowe Format z wybraną domyślnie opcją Użyj ustawień projektu, powodującą, że
wartości będą wyświetlane zgodnie z ustawieniem jednostek w projekcie.

5 Odznacz opcję Użyj ustawień projektu.

6 Jeśli zostało wybrane pole długość, powierzchnia, objętość lub kąt:
a W polu Jednostki wybierz odpowiednią jednostkę.

b W polu Zaokrąglenie wybierz odpowiednią wartość. W przypadku wybrania opcji Niestandardowe

wprowadź wartość w polu tekstowym Przyrost zaokrąglenia.

c Jeśli dotyczy, wybierz symbol jednostki.

Formatowanie zestawienia | 797

 7 Jeśli zostało wybrane pole Numer, wybierz jedną z następujących opcji formatowania:
■ Ogólne. Wyświetla wartości do 6 miejsc po przecinku i usuwa końcowe zera.

■ Ustalony. Pozwala na określenie zaokrąglenia z zachowaniem końcowych zer.

■ Procentowe. Mnoży wartość przez 100 i wstawia znak procentu (%) obok wartości.

8 Kliknij przycisk OK.

Formatowanie pól waluty w zestawieniu

1 W Przeglądarce projektu wybierz nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości dla parametru Formatowanie kliknij opcję Edytuj.
3 Z listy Pola wybierz pole Koszt lub pole Waluta.

UWAGA Pole Waluta jest parametrem lub wartością obliczoną, która została utworzona jako typ Waluta.

4 Kliknij przycisk Format pola.

5 Odznacz opcję Użyj ustawień projektu.
6 W polu Zaokrąglenie wybierz odpowiednią wartość. W przypadku wybrania opcji Niestandardowe wprowadź
wartość w polu tekstowym Przyrost zaokrąglenia.
7 W polu Symbol jednostki wybierz odpowiedni symbol waluty.
8 Zamiast tego można wybrać opcję Pomiń zera kończące, jeśli zera kończące nie mają być wyświetlane (na
przykład wartość 123.400 będzie wyświetlana jako 123.4).
9 Opcjonalnie wybierz ustawienie Użyj grupowania cyfr.
Jeśli zostanie wybrana ta opcja, do wartości jednostki stosowana będzie opcja Format wyświetlania określona
w oknie dialogowym Jednostki projektu.

10 Kliknij przycisk OK.

Formatowanie komórek na podstawie zestawu warunków w zestawieniu

Formatowanie warunkowe w zestawieniu służy do wizualnej identyfikacji parametrów spełniających i niespełniających
standardów projektu. Ustalony warunek może na przykład wskazywać, że wartość pola powierzchni jest mniejsza od określonej
wartości minimalnej.

798 | Rozdział 38 Zestawienia

 1 W Przeglądarce projektu wybierz nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości dla parametru Formatowanie kliknij opcję Edytuj.
3 W opcji Pole wybierz pole do formatowania.

UWAGA Sprawdź, czy w oknie dialogowym wybrano pole do formatowania. Wybranie nowego pola w
oknie dialogowym Formatowanie warunkowe nie oznacza określenia nowego warunku, ale dodanie
dodatkowego warunku do pola wybranego w czynności opisanej w punkcie 3.

4 Kliknij opcję Format warunkowy.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Formatowanie warunkowe.

5 W opcji Pole zostaje wyświetlone pole wybrane w czynności opisanej w punkcie 3.

Lista rozwijana Pole zawiera wykaz pól znajdujących się w zestawieniu.

6 Kliknij listę rozwijaną w opcji Sprawdź, aby wybrać regułę formatowania.

7 Określ wartości warunkowe.
Pola wartości stają się pojedynczym polem dla każdego warunku innego niż Zawarty pomiędzy lub Nie zawarty
pomiędzy.

8 W opcji Kolor tła kliknij próbkę koloru.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Wybór koloru.

9 Określ kolor tła komórki, a następnie kliknij przycisk OK.

10 Opcjonalnie, aby do pola określonego w czynności opisanej w punkcie 3 zastosować dodatkowe warunki, wybierz
listę rozwijaną Pole. Następnie wybierz regułę w opcji Sprawdź. Nowy warunek dotyczy tego pola (wiersza).
W polu Warunki do użycia zostaną wyświetlone wybrane warunki. Aby zacząć od początku i dodać nowe
warunki, usuń wybrane warunki, klikając przycisk Wyczyść wszystko.

11 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Jeśli podane warunki są spełnione, wówczas w uwzględnionych komórkach zestawienia zostaje wyświetlony
odpowiedni kolor tła.

Przykłady formatowania zestawienia

Poniższe rysunki przedstawiają przykładowe sposoby formatowania zestawienia, w tym formatowanie pól, wyświetlanie i
ukrywanie linii siatki, obliczanie sum, obrysy, podkreślenia oraz podświetlanie pól na podstawie zestawu warunków.

Formatowanie zestawienia | 799

 UWAGA Linie osi, obrysy i podkreślenia użyte w tych przykładach to niestandardowe style linii. Aby utworzyć własny styl
linii, zobacz Tworzenie stylu linii na stronie 1597.

Formatowanie pola zestawienia

800 | Rozdział 38 Zestawienia

Obliczanie sum

Zestawienie z liniami osi

Formatowanie zestawienia | 801

 Zestawienie z liniami osi i obrysem

Zestawienie z obrysem i podkreśleniami

802 | Rozdział 38 Zestawienia

 Zestawienie z formatowaniem warunkowym

Zastosowanie opcji Etap do zestawienia

1 W Przeglądarce projektu wybierz nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Etapy wybierz wartości dla parametrów Filtr etapów i Etap.
3 Kliknij przycisk Zastosuj.
Aby uzyskać więcej informacji na temat etapów, zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Modyfikowanie zestawień
Istnieją różne sposoby, aby modyfikować zestawienia w celu poprawienia ich czytelności, jak również po to, aby były zbieżne
ze zmianami w projekcie.

Uaktualnienia zestawienia
Wszystkie zestawienia są aktualizowane automatycznie, kiedy zmieniasz projekt. Jeśli na przykład przesuniesz ścianę, wartość
powierzchni aktualizuje się odpowiednio w zestawieniu pomieszczeń.
W przypadku zmiany właściwości komponentów budynku w projekcie związane zestawienia są aktualizowane automatycznie.
Na przykład można wybrać drzwi w projekcie i w ich właściwościach zmienić producenta. Zestawienie drzwi uwzględniłoby
zmiany producenta.

Edytowanie komórek w zestawieniu

Możesz edytować komórki w zestawieniu przez ich kliknięcie. Można wybrać wartość z listy (jeśli dostępna) lub wprowadzić
tekst. Gdy dodajesz nowe wartości, stają się one dostępne na liście tego pola.
Aby wprowadzić zawijanie wierszy w komórce tekstowej, naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+Enter. Zawijanie wierszy jest
wyświetlane po umieszczeniu zestawienia w arkuszu.

Zastosowanie opcji Etap do zestawienia | 803

 Dla zestawień grupowanych według typu zmiany w typie są rozprowadzane do wszystkich wystąpień tego typu wewnątrz
projektu.

Grupowanie nagłówków kolumn w zestawieniu

Po utworzeniu zestawienia można zmienić jego organizację i konstrukcję przez grupowanie kolumn. Można utworzyć kilka
warstw nagłówków i nagłówków akapitów, aby zapewnić więcej szczegółów zestawienia.
1 Otwórz widok zestawienia.
2 W wierszach nagłówka grupy przeciągnij wskaźnik wzdłuż nagłówków, które mają zostać zgrupowane.
Upewnij się, że wskaźnik jest wyświetlany jako grot strzałki po wybraniu nagłówków, tak jak pokazano na
rysunku.

3 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Nagłówki ➤ Grupuj lub kliknij wybrane nagłówki
prawym przyciskiem myszy i kliknij opcję Grupuj nagłówki.
Nowy wiersz nagłówka wyświetlany jest nad nagłówkami zgrupowanych kolumn, tak jak pokazano na rysunku.

4 W razie potrzeby wprowadź tekst w nowym wierszu.

Tekst w nowym wierszu nagłówków jest wyśrodkowany.

Aby zmienić tekst w nagłówku grupy kolumn, kliknij pole nagłówka i edytuj tekst. Aby usunąć wiersz nagłówków kolumn,
wybierz nagłówek i kliknij kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Nagłówki ➤ Rozgrupuj lub kliknij komórkę nagłówka
prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij opcję Rozgrupuj nagłówki.

Ukrywanie kolumn zestawienia

1 Otwórz widok zestawienia.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy kolumnę i kliknij polecenie Ukryj kolumnę.

Usuwanie wierszy zestawień

1 Otwórz widok zestawienia.
2 Wybierz wiersz zestawienia.
3 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj zestawienie/ilości ➤ panel Wiersze ➤ Usuń.

Ponowne wykorzystanie widoków zestawień

Formatowanie zestawień można zapisać jako szablon widoku i zastosować ponownie w innym projekcie. Szablony można
zastosować do wybranych zestawień lub do wszystkich zestawień w wybranych arkuszach. Nowe zestawienia domyślnie mogą
być oparte na szablonie z ustawieniami wprowadzonymi w oknie dialogowym Zastosuj szablon widoku.
Aby uzyskać więcej informacji na temat szablonów widoku, zobacz Szablony widoku na stronie 1633.

Zapisywanie widoków zestawień w zewnętrznym projekcie

Poniższe operacje są używane do zapisywania formatu widoku zestawienia w zewnętrznym pliku programu Revit Architecture,
którego można użyć w innym projekcie programu Revit Architecture.

804 | Rozdział 38 Zestawienia

 1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku zestawienia i kliknij polecenie Zapisz
do nowego pliku.
2 W oknie dialogowym Zapisz jako podaj nazwę dla pliku, a następnie kliknij przycisk Zapisz.
W ten sposób zostanie zapisane formatowanie zestawienia, a nie aktualnie wymienione komponenty.

Tematy pokrewne

■ Wstawianie widoków zestawień z innego projektu na stronie 805

■ Eksportowanie zestawienia na stronie 806

Wstawianie widoków zestawień z innego projektu

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ menu rozwijane Wstaw z pliku ➤ Wstaw widoki z
pliku.
2 Wybierz projekt programu Revit Architecture, który zawiera widoki do wstawienia, a następnie kliknij przycisk
Otwórz.
W oknie dialogowym Wstaw widoki wymienione są wszystkie widoki, które zostały zapisane z projektem.

3 Z listy wybierz widoki do wyświetlenia.

4 Zaznacz widoki, które chcesz wstawić, a następnie kliknij przycisk OK.
W Przeglądarce projektu zostanie utworzony nowy widok zestawienia ze wszystkimi zapisanymi ustawieniami formatowania
oryginalnego zestawienia oraz ze wszystkimi polami parametrów, które zostały dołączone do tego zestawienia.

Tematy pokrewne

■ Zapisywanie widoków zestawień w zewnętrznym projekcie na stronie 804

■ Wstawianie widoku kreślarskiego z innego projektu na stronie 974

■ Wstawianie komponentów szczegółu z zapisanego widoku szczegółu na stronie 970

Przykłady zestawienia podstaw fundamentowych

W tym przykładzie zostanie utworzone zestawienie podstaw fundamentowych. W tym przykładzie zostanie wykorzystany
poniższy rysunek.

Wstawianie widoków zestawień z innego projektu | 805

 Prosty rzut fundamentu konstrukcyjnego użyty do utworzenia zestawienia

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ Zestawienie/ilości.
2 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wybierz kategorię Fundament konstrukcyjny.
3 Dla opcji Nazwa wpisz Zestawienie fundamentów.
4 Kliknij przycisk OK.
5 W oknie dialogowym Właściwości zestawienia dodaj następujące dostępne pola (w tej kolejności) do listy Pola
zestawienia: Typ, Długość, Szerokość, Objętość, Liczba, oraz Komentarze.
6 Kliknij kartę Sortowanie/Grupowanie.
7 Ustaw wartość pierwszej listy Sortuj wg na Typ.
8 Odznacz opcję Wyszczególnij każde wystąpienie.
9 Kliknij przycisk OK.
10 Możesz dodać to zestawienie do arkusza. Zobacz Dodawanie zestawienia do arkusza na stronie 1024.

Eksportowanie zestawienia
Można eksportować zestawienie jako oddzielany plik tekstowy, który może być otwarty w wielu programach arkuszy
kalkulacyjnych.
Jeśli dodasz zestawienie do arkusza, możesz je eksportować w formacie CAD.

Aby eksportować zestawienie:

1 Otwórz widok zestawienia.

2 Kliknij kolejno opcję ➤ Eksportuj ➤ Raporty ➤ Zestawienie.

3 W oknie dialogowym Eksportuj zestawienie określ nazwę i katalog dla zestawienia, a następnie kliknij przycisk
Zapisz.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Eksportuj zestawienie.

806 | Rozdział 38 Zestawienia

 4 Dla parametru Wygląd zestawienia wybierz opcje eksportowania:
■ Eksportuj nagłówki kolumn: określa, czy nagłówki kolumn programu Revit Architecture są eksportowane.
■ Jeden wiersz: eksportowane są tylko nagłówki dolnych kolumn.

■ Wiele wierszy, jak sformatowane: eksportowane są wszystkie nagłówki kolumn, włącznie z komórkami
zgrupowanych nagłówków kolumn.

■ Eksportuj nagłówki grup, stopki i puste linie: określa, czy wiersze sortowanych nagłówków grup, stopki i
puste linie są eksportowane.

5 W polu Opcje wyjściowe wybierz sposób wyświetlania danych w pliku wyjściowym:

■ Separator pól: określa, czy pola w pliku wyjściowym są oddzielane tabulatorami, spacjami, przecinkami,
czy średnikami.

■ Kwalifikator tekstu: określa, czy tekst w każdym polu pliku wyjściowego powinien być zawarty w
pojedynczym, czy podwójnym cudzysłowie albo bez adnotacji.

6 Kliknij przycisk OK.

Revit Architecture zachowuje plik jako tekst, format, który może być otwarty w arkuszach kalkulacyjnych, np. Microsoft Excel
lub Lotus® 123.

Eksportowanie zestawienia | 807

808
Widoczność i wyświetlanie
grafiki w widokach
projektu
39
Można nadpisać widoczność i wyświetlanie grafiki elementów modelu, elementów opisu, elementów importowanych, elementów podłączonych
modeli Revit i elementów zadań dla każdego widoku w projekcie. Nadpisywane ustawienia są określone na poziomie projektu. Ustawienia
poziomu projektu są określane w oknie dialogowym Style obiektów. Zobacz Style obiektów na stronie 1596.
Można nadpisać cięcia, rzuty i powierzchnie dla kategorii modeli i filtrów. Dla kategorii opisów i kategorii importowanej można edytować
wyświetlanie rzutów i powierzchni. Dodatkowo dla kategorii modeli i filtrów można zastosować przezroczystość do powierzchni. Można także
określić widoczność, wyświetlanie półcieni i poziom szczegółowości kategorii elementów, filtru lub indywidualnego elementu.

Tematy pokrewne

■ Zmiana stylu linii elementów na stronie 1489

■ Definiowanie wyświetlania grafiki dla stanów etapów na stronie 889

Przegląd widoczności i wyświetlania grafiki

Większość nadpisań dla widoczności i wyświetlania grafiki można wykonać w oknie dialogowym widoczność/grafika. Wyjątek
stanowią pojedyncze nadpisania elementów; są one wykonywane w oknie dialogowym Grafiki elementów charakterystyczne
dla widoku.
W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki można wyświetlić nadpisania, które zostały zastosowane dla kategorii.
Jeśli wyświetlanie grafiki kategorii zostało nadpisane, w komórce wyświetlany jest podgląd grafiki. Jeśli dla kategorii nie
wykonano nadpisań, komórka jest pusta, a element jest wyświetlany jak określono w oknie dialogowym Style obiektów.
Na rysunku kategoria drzwi posiada nadpisania dla linii rzutowania/powierzchni i dla wzoru cięcia.

809
 Aby uzyskać informacje na temat ustawień widoczności elementów w podłączonych modelach Revit i elementów zestawów
zadań, zobacz sekcje Widoczność modeli podłączonych na stronie 1223 i Zmiana widoczności zadania w widoku na stronie 1270.

Tworzenie widoków do określonych celów

Ponieważ można kontrolować widoczność i wyświetlanie grafiki elementów według widoku, można także utworzyć widoki
do określonych celów. Oto kilka możliwości:

■ Układ umeblowania — pokaż umeblowanie zacieniowane na odzwierciedlonym rzucie sufitu pod względem oświetlenia.

■ Układ spryskiwaczy — pokaż spryskiwacze wyróżnione na wyszarzonym rzucie stropu.

■ Rzut umeblowania — pokaż umeblowanie i przypisane im symbole wraz z nazwą i numerem pomieszczeń na wyszarzonym
rzucie.

■ Rysunek rozmieszczenia wyposażenia — tak jak w przypadku kuchni przemysłowej: naziemne wyposażenie pokazane jest
jako wyróżnione, naścienne wyposażenie pokazane jest z inną szerokością linii, a wyposażenie sufitów (wyciągi) pokazane
jest z inną szerokością linii na wyszarzonym planie zasilania.

■ Plan stref pożarowych — pokaż na wyszarzonym rzucie strefy o różnej odporności ogniowej, tak aby możliwe było ich
rozróżnienie. Znaki wyjść ewakuacyjnych i spryskiwacze mogą pojawiać się w jednym kolorze, a naścienne urządzenia
alarmowe i gaśnice — w innym.

■ Prace renowacyjne — pokaż cykl istniejących materiałów w odnawianym budynku, aby zachować dokumentację zmian.
Przykładowo cechy charakterystyczne dla XVII wieku pokazane są jako linie o szerokości 1, cechy charakterystyczne dla
XVIII wieku pokazane są jako linie o szerokości 2, a proponowane zmiany pokazane są jako linie o szerokości 3.

Nadpisywanie widoczności i wyświetlania grafiki poszczególnych

elementów
UWAGA Jeśli zachodzi potrzeba nadpisania widoczności i wyświetlania grafiki dla kategorii elementów, zobacz sekcje
Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów na stronie 811 i Określanie widoczności kategorii elementu na
stronie 813. Można również nadpisać wyświetlanie grafiki pojedynczych elementów, używając narzędzia Edycja linii. Zobacz
Zmiana stylu linii elementów na stronie 1489.

1 Otwórz widok, w którym ma zostać nadpisana widoczność lub wyświetlanie grafiki pojedynczych elementów.

810 | Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu

 2 W obszarze rysunku kliknij prawym przyciskiem myszy element, który chcesz nadpisać i kliknij polecenie
Nadpisz elementy graficzne w widoku ➤ Według elementu.
Zostanie otwarte okno dialogowe Elementy graficzne charakterystyczne dla widoku i zostaną wyświetlone
bieżące ustawienia widoczności i wyświetlania grafiki dla elementu. Aby wyświetlić szczegóły ustawienia, może
być wymagane rozwinięcie kategorii.

3 Wykonaj wymagane zmiany ustawień w oknie dialogowym Elementy graficzne charakterystyczne dla widoku.

UWAGA Dla elementów opisu, importu i szczegółu wyświetlane są wyłącznie odpowiednie opcje
nadpisywania.

■ Widoczny: pokazuje lub ukrywa elementy w widoku.

■ Półcienie: wtapia kolor linii elementu w kolor tła widoku. Po wybraniu tej opcji, wszystkie grafiki linii
(włącznie ze wzorami wypełnienia) oraz wypełnienia pełne są rysowane z użyciem półcieni. Opcja Półcienie
nie ma wpływu na kolor materiału w widokach cieniowanych. Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600.

■ Przezroczyste: wyświetla linie tylko dla elementów, nie dla powierzchni.

Jeśli elementy są przezroczyste, na powierzchniach elementów są rysowane wyłącznie krawędzie i wzory
wypełnienia (włącznie z wypełnieniami pełnymi). Powierzchnie między liniami wzorów nie są rysowane.
W widoku Ukryte linie i Cieniowane z krawędziami części krawędzi są ukrywane. Krawędź może być ukryta
za powierzchnią dowolnego nieprzezroczystego elementu oraz za krawędzią własnego elementu (nawet jeśli
jest on oznaczony jako przezroczysty). Krawędzie nie są ukrywane przez inne przezroczyste elementy.

■ Linie rzutowania: edytuj szerokość, kolor i wzór linii.

■ Wzory powierzchni: edytuj widoczność, kolor i wzór.

■ Linie cięcia: edytuj szerokość, kolor i wzór linii.

■ Wzory cięcia: edytuj widoczność, kolor i wzór.

Po edytowaniu powyższych wartości możesz kliknąć przycisk Zastosuj, aby pozostawić otwarte okno dialogowe
Elementy graficzne charakterystyczne dla widoku i jednocześnie wyświetlić zmiany modelu.

4 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.

UWAGA Nadpisania indywidualnych elementów nie są zapisywane w szablonach widoków.

Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów

UWAGA Aby nadpisać widoczność lub wyświetlanie grafiki dla pojedynczego elementu, zobacz Nadpisywanie widoczności
i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów na stronie 810.

1 Otwórz widok, w którym ma zostać nadpisana wyświetlanie grafiki kategorii elementu.

Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów | 811

 2 Kliknij prawym przyciskiem myszy element w obszarze rysunku i kliknij polecenie Nadpisz elementy graficzne
w widoku ➤ Według kategorii. W przypadku użycia tej metody kategoria elementu jest podświetlona w momencie
otwarcia okna dialogowego widoczność/grafika.

Można również kliknąć kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

UWAGA Jeśli otworzysz okno dialogowe Nadpisania widoczności/grafiki z widoku kreślarskiego, wyświetlane
są wyłącznie te kategorie, które mogą być wyświetlane w widoku kreślarskim.

3 W razie konieczności kliknij odpowiednią kartę w oknie dialogowym widoczność/grafika (Kategorie modelu,
Kategorie opisu lub Kategorie importowane).

Jeśli nadpisywane są kategorie elementu w podłączonym modelu Revit

a Kliknij kartę Połączenia Revit.

b Kliknij przycisk w kolumnie Ustawienia wyświetlania.

c W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT kliknij przycisk Niestandardowe.

d Kliknij odpowiednią kartę (Kategorie modelu, Kategorie opisu lub Kategorie importowane).

e Wybierz opcję Niestandardowe z menu rozwijanego.

4 Podświetl wiersz kategorii.

5 Kliknij przycisk Nadpisz dla linii lub wzoru, który chcesz edytować.

UWAGA Dla kategorii opisu lub kategorii importowanych można jedynie nadpisać powierzchnie i rzuty.

6 Dla linii edytuj szerokość linii, kolor linii i wzór linii. Dla wzorów edytuj kolor wypełnienia i wzór wypełnienia.
7 (Opcjonalnie) Zaznacz pole wyboru Półcienie znajdujące się obok kategorii, aby połączyć kolor linii elementu
z kolorem tła widoku. Tworzy to jaśniejszy odcień kolorów linii. (Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600).
8 W przypadku kategorii modelu można również wybrać poziom szczegółowości, na jakim wyświetlana będzie
kategoria elementów.
Poziom szczegółowości widoku zostanie nadpisany za pomocą poziomu szczegółowości kategorii. Można na
przykład tak ustawić ścianę, aby była wyświetlana na średnim lub wysokim poziomie szczegółowości, aby widzieć
jej konstrukcję, nawet jeśli poziom szczegółowości widoku jest ustawiony na niski.
Nie możesz ustawić poziomu szczegółowości dla podkategorii. Dziedziczą go z kategorii nadrzędnej.

9 Kliknij przycisk Zastosuj, aby sprawdzić zmiany, i kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Nadpisania
widoczności/grafiki.

Tematy pokrewne

■ Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów na stronie 815

■ Usuwanie nadpisań wyświetlania grafiki dla kategorii elementów na stronie 812

■ Zastosowanie przezroczystości do powierzchni kategorii elementów modeli na stronie 814

Usuwanie nadpisań wyświetlania grafiki dla kategorii elementów

1 Otwórz widok, w którym chcesz usunąć nadpisania grafiki.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy element w obszarze rysunku i kliknij polecenie Nadpisz elementy graficzne
w widoku ➤ Według kategorii. W przypadku użycia tej metody kategoria elementu jest podświetlona w momencie
otwarcia okna dialogowego widoczność/grafika.

812 | Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu

 Można również kliknąć kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

UWAGA Jeśli otwarte zostanie okno dialogowe widoczność/grafika z widoku kreślarskiego, wyświetlane
są wyłącznie te kategorie, które mogą być wyświetlane w widoku kreślarskim.

3 W razie konieczności kliknij odpowiednią kartę w oknie dialogowym widoczność/grafika (Kategorie modelu,
Kategorie opisu lub Kategorie importowane).
Jeśli edytujesz kategorie elementu w podłączonym modelu Revit:
a Kliknij kartę Połączenia Revit.

b Kliknij przycisk w kolumnie Ustawienia wyświetlania.

c W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT kliknij przycisk Niestandardowe.

d Kliknij odpowiednią kartę (Kategorie modelu, Kategorie opisu lub Kategorie importowane).

e Wybierz opcję Niestandardowe z menu rozwijanego.

4 Podświetl wiersz lub wiersze kategorii.

5 Kliknij przycisk Nadpisz dla linii lub wzoru, który chcesz edytować.
6 Kliknij polecenie Wyczyść nadpisania.
7 Kliknij przycisk Zastosuj, aby sprawdzić zmiany, i kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Nadpisania
widoczności/grafiki.
Po usunięciu nadpisania wyświetlania grafiki kategoria elementu jest wyświetlana w widoku zgodnie z ustawieniami określonymi
w oknie dialogowym Style obiektów. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Style obiektów na stronie 1596.

Określanie widoczności kategorii elementu

UWAGA Aby uzyskać więcej informacji na temat ustawień widoczności dla kategorii elementów w podłączonych modelach
Revit i zadaniach, zobacz Widoczność modeli podłączonych na stronie 1223 i Zmiana widoczności zadania w widoku na
stronie 1270.

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy element w obszarze rysunku i kliknij polecenie Nadpisz elementy graficzne
w widoku ➤ Według kategorii. W przypadku użycia tej metody kategoria elementu jest podświetlona w momencie
otwarcia okna dialogowego widoczność/grafika.

Można również kliknąć kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

UWAGA Jeśli otwarte zostanie okno dialogowe widoczność/grafika z widoku kreślarskiego, wyświetlane
są wyłącznie te kategorie, które mogą być wyświetlane w widoku kreślarskim.

2 Kliknij kartę Kategorie modelu, Kategorie opisu lub Kategorie importowane.

3 Aby ustawić widoczność kategorii, zaznacz lub odznacz pole wyboru obok kategorii lub kategorii podrzędnej.
Jeśli usuniesz zaznaczenie pola wyboru dla kategorii, wszystkie kategorie podrzędne tej kategorii nie będą
widoczne w widoku.
4 Aby ukryć wszystkie kategorie, wyczyść pole wyboru u góry karty. Aby na przykład ukryć wszystkie kategorie
modelu, wyczyść pole wyboru Pokaż kategorie modelu w tym widoku.
Domyślnie w oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki wyświetlane są tylko te kategorie elementów,
które są odpowiednie dla określonej części programu Revit, z którą pracujesz (na przykład Revit Architecture).
Aby wyświetlić kategorie wszystkich dziedzin, zaznacz pole wyboru Pokaż kategorie ze wszystkich dziedzin.

Określanie widoczności kategorii elementu | 813

 5 Kliknij przycisk Zastosuj, aby sprawdzić zmiany, i kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Nadpisania
widoczności/grafiki.

Wybór kategorii kontrolowania

■ Wybierz polecenie Wszystko, aby zaznaczyć wszystkie wiersze w tabeli. Jeśli zaznaczona jest widoczność wszystkich
kategorii, możesz odznaczyć ją dla wszystkich kategorii, jednocześnie odznaczając jedną kategorię.

■ Wybierz wartość Brak, aby wyczyścić zaznaczenie dowolnych wierszy.

■ Wybierz opcję Odwróć, aby przełączać zaznaczenie między zaznaczonymi i niezaznaczonymi rzędami. Jeśli na przykład
zaznaczonych jest 6 wierszy i klikniesz przycisk Odwróć zaznaczenie, 6 wierszy już nie będzie zaznaczonych.

■ Wybierz polecenie Rozwiń wszystko, aby rozwinąć całe drzewo kategorii i uwidocznić wszystkie podkategorie. Ułatwia
to zaznaczanie wszystkich kategorii i podkategorii, przy użyciu narzędzia Wszystkie.

■ Wybierz komórkę z polem wyboru i naciśnij klawisz Spacja, aby zaznaczyć lub odznaczyć to pole wyboru.

■ Wybierz wiersz kategorii z wyróżnieniem w komórce Widoczność. Naciśnij klawisz Strzałka w prawo, aby rozwinąć drzewo
kategorii. Naciśnij klawisz Strzałka w lewo, aby zwinąć drzewo.

Zastosowanie przezroczystości do powierzchni kategorii elementów modeli

UWAGA Jeśli chcesz zastosować przezroczystość do powierzchni indywidualnego elementu modelu, zobacz Nadpisywanie
widoczności i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów na stronie 810.

1 Otwórz widok, w którym chcesz zastosować przezroczystość do powierzchni kategorii modelu.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika) lub kliknij prawym przyciskiem
myszy element w obszarze rysunku i kliknij kolejno opcję Nadpisz elementy graficzne w widoku ➤ Wg kategorii.
3 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Kategorie modelu.
Jeśli edytujesz kategorie modelu dla elementów w podłączonym modelu Revit:
a Kliknij kartę Połączenia Revit.

b Kliknij przycisk w kolumnie Ustawienia wyświetlania.

c W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT kliknij przycisk Niestandardowe.

d Wybierz kartę Kategorie modeli.

e Z menu rozwijanego wybierz opcję <Niestandardowy>.

4 Podświetl wiersz lub wiersze kategorii.

5 W kolumnie Przezroczyste zaznacz pole wyboru.
6 Kliknij przycisk Zastosuj, aby sprawdzić zmiany, i kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Nadpisania
widoczności/grafiki.
Jeśli elementy są przezroczyste, na powierzchniach elementów są rysowane wyłącznie krawędzie i wzory wypełnienia (włącznie
z wypełnieniami pełnymi). Powierzchnie między liniami wzorów nie są rysowane. W widoku Ukryte linie i Cieniowane z
krawędziami części krawędzi są ukrywane. Krawędź może być ukryta za powierzchnią dowolnego nieprzezroczystego elementu
oraz za krawędzią własnego elementu (nawet jeśli jest on oznaczony jako przezroczysty). Krawędzie nie są ukrywane przez
inne przezroczyste elementy.
Rysunki przedstawiają ten sam model w widoku 3D. Drugi rysunek pokazuje, jak wygląda część dachu po zastosowaniu
przezroczystości.

814 | Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu

Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem
filtrów
Filtry pozwalają na nadpisanie wyświetlania grafiki i kontrolę widoczności elementów, które współdzielą właściwości w widoku.
Jeśli na przykład chcesz zmienić linię stylu i kolor dla ściany o 2-godzinnej odporności ogniowej, możesz utworzyć filtr, który
wybierze wszystkie ściany w widoku posiadające wartość 2-godzinną dla parametru Odporność ogniowa. Można wybrać filtr,
określić widoczność i ustawienia wyświetlania grafiki (takie jak styl i kolor linii) oraz zastosować filtr do widoku. Po wykonaniu
tych czynności wszystkie ściany, które spełniają kryteria zdefiniowane dla filtru, są aktualizowane zgodnie z ustawieniami
widoczności i grafiki.

Tworzenie filtru
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Filtry).

2 W oknie dialogowym Filtry kliknij przycisk (Nowy) lub wybierz istniejący filtr i kliknij przycisk
(Powiel).

Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów | 815

 UWAGA Jeśli otworzysz projekt Revit, który został utworzony w programie Revit Structure, możesz wyświetlić
listę dostępnych filtrów wyboru oraz filtrów opartych na regułach. Można zmieniać i stosować filtry oparte
na regułach w programie Revit Architecture. Można także stosować filtry wyboru w programie Revit
Architecture, ale filtry te mogą być zmieniane wyłącznie w programie Revit Structure.

3 Jeśli tworzysz nowy filtr, w oknie dialogowym Nazwa filtru wprowadź nazwę dla filtru.
Jeśli powielasz istniejący filtr, nowy filtr jest wyświetlany na liście Filtry. Jeśli na przykład powielasz filtr o nazwie
Drzwi o 2-godzinnej odporności ogniowej, na liście filtrów wyświetlana jest nazwa Drzwi o 2-godzinnej

odporności ogniowej 1. Aby zmienić nazwę filtra, kliknij nazwę i kliknij przycisk (lub kliknij prawym
przyciskiem myszy nazwę i kliknij polecenie Zmień nazwę).

4 Kliknij przycisk OK.

5 W polu Kategorie kliknij jedną lub więcej kategorii, które chcesz uwzględnić w filtrze.
Wybrane kategorie określają parametry, które są dostępne na listach Filtruj według. Wyświetlane są parametry,
które są wspólne dla wszystkich wybranych kategorii.
Można na przykład utworzyć filtr wyświetlający tylko drzwi o 2-godzinnej odporności ogniowej. W takim
przypadku należy wybrać wyłącznie kategorię drzwi. Jeśli miał zostać utworzony filtr wyświetlający drzwi i
ściany o 2-godzinnej odporności ogniowej, należało wybrać kategorie drzwi i ścian.

6 Z listy Filtruj według wybierz parametr filtrowania (na przykład odporność ogniową).
Jeśli parametr filtrowania nie znajduje się na liście, kliknij polecenie Więcej parametrów, aby wyświetlić dodatkowe
parametry lub utworzyć parametr niestandardowy. Aby utworzyć parametr niestandardowy (na przykład NIC
— nieuwzględniony w kontrakcie):
a W oknie dialogowym Parametry projektu kliknij przycisk Dodaj.

b W oknie dialogowym Właściwości parametru wprowadź dane parametru. W tym przykładzie nazwa
parametru to NIC, dziedzina Ogólna, Typ parametru to Tak/Nie; parametr jest zgrupowany na palecie
Właściwości w sekcji Inne; parametr jest parametrem wystąpienia oraz jest zastosowany do elementów w
kategoriach Zabudowa i Meble.

816 | Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu

 c Kliknij przycisk OK.

d Jeśli w obszarze rysunku zostały wybrane elementy, zostaje otwarte okno dialogowe Wartość parametru.
Określ wartość parametru dla wybranych elementów i kliknij przycisk OK.

e W oknie dialogowym Parametry projektu kliknij przycisk OK.

f W oknie dialogowym Filtry wybierz parametr z listy Filtruj według.

Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia parametrów niestandardowych, zobacz Parametry na stronie
1533.

7 Wybierz operator filtru z następujących opcji:

■ Jest równy. Znaki muszą dokładnie sobie odpowiadać.

■ Nie jest równy. Wyklucza wszystko, co nie odpowiada wprowadzonej wartości.

■ Jest większy niż. Szuka wartości większych od podanej wartości. Po wpisaniu 23 zostaną zwrócone wartości
większe niż, ale nie równe 23.

■ Jest większy lub równy. Szuka wartości równych podanej wartości lub od niej większych. Po wpisaniu 23
zostaną zwrócone wartości większe niż i równe 23.

■ Jest mniejszy niż. Szuka wartości mniejszych od podanej wartości. Po wpisaniu 23 zostaną zwrócone
wartości mniejsze niż, ale nie równe 23.

■ Jest mniejszy lub równy. Szuka wartości równych podanej wartości lub od niej mniejszych. Po wpisaniu
23 zostaną zwrócone wartości mniejsze niż i równe 23.

■ Zawiera. Wybiera znak w dowolnym miejscu łańcucha. Po wpisaniu litery H zostaną zwrócone wszystkie
atrybuty zawierające literę H.

■ Nie zawiera. Wyłącza znak w dowolnym miejscu łańcucha. Po wpisaniu litery H zostaną wykluczone
wszystkie atrybuty zawierające literę H.

■ Zaczyna się od. Wybiera znak na początku łańcucha. Po wpisaniu litery H zostaną zwrócone wszystkie
atrybuty rozpoczynające się na literę H.

■ Nie zaczyna się od. Wyłącza znak na początku łańcucha. Po wpisaniu litery H zostaną wykluczone wszystkie
atrybuty rozpoczynające się na literę H.

Tworzenie filtru | 817

 ■ Kończy się na. Wybiera znak na końcu łańcucha. Po wpisaniu litery H zostaną zwrócone wszystkie atrybuty
kończące się na literę H.

■ Nie kończy się na. Wyłącza znak na końcu łańcucha. Jeśli wpiszesz literę H, zostaną wykluczone wszystkie
atrybuty kończące się na literę H.

8 Wprowadź wartość dla filtru lub wybierz wartość z listy (dostępne wybrane typy parametrów).

UWAGA Jeśli wybierzesz operator równości, wartość wpisywana musi odpowiadać wyszukiwanej wartości.
Wielkość liter jest uwzględniana w wyszukiwaniu.

9 W razie potrzeby wprowadź dodatkowe kryteria filtru. Można określić do 3 dodatkowych kryteriów. Jeśli
wprowadzisz więcej niż jedno kryterium filtru, elementy muszą spełniać wszystkie wybrane kryteria.
10 Po utworzenia kryterium filtru kliknij przycisk OK.

Zastosowanie filtru
Jak tam dotrzeć?

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika), a następnie kliknij kartę Filtry.

■ Wybierz element w obszarze rysunku, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Widok ➤ menu
rozwijane Nadpisz elementy graficzne w widoku ➤ (Nadpisz według filtru).

■ Wybierz element w obszarze rysunku, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Widok ➤ menu
rozwijane Ukryj w widoku ➤ (Ukryj według filtru).

1 Na karcie Filtry okna dialogowego Nadpisania widoczności/grafiki kliknij opcję Dodaj.

Otwarte zostanie okno dialogowe Filtry zawierające listę filtrów utworzonych w projekcie. Jeśli w projekcie nie
istnieją żadne filtry, kliknij polecenie Edytuj/Nowy, aby utworzyć filtr.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia filtru, zobacz Tworzenie filtru na stronie 815.

2 Wybierz filtr i kliknij przycisk OK.

3 Zaznacz lub odznacz pole wyboru Widoczność, aby włączyć lub wyłączyć widoczność filtrowanego obiektu.
4 W razie potrzeby nadpisz style linii cięcia, rzutu i powierzchni oraz wzory rzutowania.
5 Zaznacz opcję Półcienie, aby filtrowany obiekt był wyświetlany z użyciem półcieni.
Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600.

6 Zaznacz opcję Przezroczyste, aby filtrowane obiekty były przezroczyste.

7 Kliknij przycisk OK lub Zastosuj, aby uaktywnić filtr dla tego widoku.
Filtry są charakterystyczne dla widoku. Przycisk OK uaktywnia filtr i zamyka okno dialogowe. Przycisk Zastosuj
uaktywnia filtr i zachowuje otwarte okno dialogowe.

UWAGA Jeśli do jednego widoku będzie zastosowanych kilka filtrów, to kolejność, w jakiej są one wymienione,
określa priorytet. Filtr wyboru znajdujący się najwyżej na liście będzie najważniejszy.

Tematy pokrewne

■ Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów na stronie 815

■ Nadpisywanie widoczności i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów na stronie 810

■ Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów na stronie 811

818 | Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu

Zmiana kryteriów filtru
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Filtry).

Można również kliknąć kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika), kliknąć kartę Filtry,
a następnie kliknąć opcję Edytuj/Nowy.

2 W oknie dialogowym Filtry wybierz filtry , które chcesz modyfikować z listy.

UWAGA Jeśli otworzysz projekt Revit, który został utworzony w programie Revit Structure, możesz wyświetlić
listę dostępnych filtrów wyboru oraz filtrów opartych na regułach. Można zmieniać i stosować filtry oparte
na regułach w programie Revit Architecture. Można także stosować filtry wyboru w programie Revit
Architecture, ale filtry te mogą być zmieniane wyłącznie w programie Revit Structure.

3 Aby zmienić nazwę filtra, kliknij przycisk . Podaj nową nazwę dla filtru i kliknij przycisk OK.

4 Aby usunąć filtr, kliknij przycisk . Kliknij przycisk Tak, aby potwierdzić usunięcie.
5 W razie potrzeby zmień kategorie i reguły filtru.
6 Kliknij przycisk OK.

Zmiana widoczności i ustawień grafiki filtra

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika) lub wpisz VV albo VG, aby otworzyć
okno dialogowe widoczność/grafika, a następnie kliknij kartę Filtry.
Możesz także kliknąć prawym przyciskiem myszy element w obszarze rysunku i kliknąć polecenie Nadpisz
elementy graficzne w widoku ➤ Według filtra.

2 Dla parametru Nazwa wybierz filtr, który chcesz zmienić.

3 W razie potrzeby zmień widoczność, wzory i style linii cięcia, rzutu i powierzchni, półcienie i przezroczystość.
4 Kliknij przycisk OK.

Ukrywanie elementów w widoku

Można trwale lub tymczasowo ukryć indywidualne elementy lub kategorie elementów w widoku. Podczas ukrywania elementów
używanych jako odniesienie dla etykiet lub wymiarów ukrywane są także etykiety lub wymiary. Ukrycie chmurki wersji nie
wpływa na tabelę wersji.

Ukrywanie elementów
1 W obszarze rysunku wybierz element do ukrycia.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Widok ➤ menu rozwijane (Ukryj w widoku) ➤ (Ukryj

elementy), (Ukryj kategorię) lub (Ukryj wg filtru).

Można również kliknąć element prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknąć kolejno opcję Ukryj w
widoku ➤ Elementy, Kategoria lub Według filtru.

Jeśli wybierzesz opcję Element, element jest ukrywany w widoku. Jeśli zostanie wybrana opcja Wg kategorii, wszystkie elementy
kategorii są ukrywane w widoku. Jeśli zostanie wybrana opcja Wg filtru, w oknie dialogowym Nadpisania grafiki/widoczności
zostanie wyświetlona karta Filtry umożliwiająca modyfikowanie, dodawanie lub usuwanie filtrów.

Zmiana kryteriów filtru | 819

 Tematy pokrewne

■ Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów na stronie 820

■ Tymczasowe ukrywanie i izolowanie elementów lub kategorii elementów na stronie 821

■ Zastosowanie przezroczystości do powierzchni kategorii elementów modeli na stronie 814

■ Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów na stronie 815

Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów

1 Na pasku kontroli widoku kliknij opcję (Pokaż ukryte elementy).
Ikona Pokaż ukryte elementy jest wyświetlana z kolorową ramką, co wskazuje, że aktywny jest tryb Pokaż ukryte
elementy. Wszystkie ukryte elementy są wyświetlane w kolorze, a wszystkie widoczne elementy są wyświetlane
z użyciem półcieni.

Aby pokazać ukryte elementy:

2 Wybierz element.
3 Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Pokaż ukryte elementy ➤ (Pokaż element) lub
(Pokaż kategorię).

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy kliknij element i kliknij polecenie Pokaż w widoku ➤ Elementy lub
Kategoria.

UWAGA Opcje Pokaż element i Pokaż kategorię stają się aktywne po wybraniu odpowiednio elementu,
który został ukryty wedle reguły Według elementu lub kategorii, która została ukryta wedle reguły Według
kategorii.

4 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk , aby opuścić tryb Boniowanie ukrytych elementów.

820 | Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu

Tymczasowe ukrywanie i izolowanie elementów lub kategorii elementów
Tymczasowe ukrywanie i izolowanie elementów lub kategorii elementów może być przydatne, jeśli chcesz wyświetlić lub
edytować tylko kilka elementów określonej kategorii w widoku. Narzędzie Ukryj ukrywa wybrane elementy w widoku, a
narzędzie Izoluj wyświetla wybrane elementy i ukrywa wszystkie pozostałe elementy w widoku. Narzędzie to wpływa jedynie
na aktywny widok w obszarze rysunku.
Widoczność elementów wraca do pierwotnego stanu, kiedy zamykasz projekt, pod warunkiem że uczynisz te zmiany stałymi.
Tymczasowe ukrywanie/izolowanie również nie wpływa na drukowanie.

Aby tymczasowo ukryć lub izolować element albo kategorie elementów:

1 W obszarze rysunku wybierz co najmniej jeden element.

2 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Tymczasowo ukryj/izoluj) i wybierz jedno z następujących
poleceń:
■ Izoluj kategorię. Jeśli zaznaczone zostaną pewne ściany i drzwi, jedynie ściany i drzwi pozostaną widoczne
w widoku.

■ Ukryj kategorię. Ukrywa wszystkie wybrane kategorie w widoku. Po wybraniu kilku ścian i drzwi wszystkie
ściany i drzwi zostaną ukryte w widoku.

■ Izoluj element. Izoluje tylko wybrane elementy.

■ Ukryj element. Ukrywa tylko wybrane elementy.

W przypadku tymczasowego ukrycia elementu lub kategorii elementu, ikona Ukryj/izoluj tymczasowo jest
wyświetlana z ramką ( ).

Aby wyjść z trybu tymczasowego ukrywania/izolowania bez zapisywania zmian:

3 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk , a następnie kliknij opcję Wyłącz tymczasowe
ukrywanie/izolowanie.
Wszystkie tymczasowo ukryte elementy są przywracane w widoku.

Aby wyjść z trybu tymczasowego ukrywania/izolowania z zapisaniem zmian:

4 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk , a następnie kliknij opcję Zastosuj ukrycie/izolację do widoku.
Jeśli chcesz, aby elementy były ukryte trwale, istnieje możliwość ich odkrycia lub pokazania w późniejszym czasie. Aby uzyskać
więcej informacji, zobacz Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów na stronie 820.

Nadpisanie indywidualnych linii w elemencie

Można użyć narzędzia Edycja linii do nadpisania stylu linii indywidualnego elementu. Aby uzyskać więcej informacji na ten
temat, zobacz Zmiana stylu linii elementów na stronie 1489.

Nadpisywanie warstw obiektów nadrzędnych

Przy użyciu nadpisań możesz kontrolować widoczność krawędzi cięcia w warstwach obiektów nadrzędnych w rzucie i przekroju.
Elementy nadrzędne, dla których możesz zastosować nadpisania, to ściany, dachy, podłogi i sufity. Można przypisać szerokość,
kolor i wzór linii dla każdej funkcji warstwy: konstrukcja, podłoże, izolacja termiczna/pustka powietrzna, wykończenie 1 i
wykończenie 2. Można również kontrolować style linii dla wspólnych krawędzi, co ma miejsce, gdy linia jest wspólna dla
dwóch warstw o innych funkcjach. Jeśli obie warstwy są rysowane stylem linii o tej samej szerokości pisaka, właściwości
przypisane do wspólnych krawędzi są użyte.

Tymczasowe ukrywanie i izolowanie elementów lub kategorii elementów | 821

 Można także wybrać z poniższych opcji czyszczenia warstwy nośnej:

■ Domyślne. Jest to bieżące zachowanie.

■ Użyj funkcji. Ignoruje ustawienia materiału (linia jest stale widoczna) i ustawia styl linii separującej, bazując na priorytetach
funkcjonalnych warstw. Styl linii separującej jest określany przez warstwę z najwyższym priorytetem funkcjonalnym.

■ Użyj stylu wspólnej krawędzi. Ignoruje priorytety funkcjonalne oraz ustawienia materiałów i zawsze używa stylu wspólnej
krawędzi.

■ Bez krawędzi. Ustawia linię separującą jako niewidoczną, gdy warstwy mają ten sam wzór wypełnienia.

Style linii przypisane nadrzędnej konstrukcji są specyficzne dla widoku: są widoczne jedynie w tym widoku, w którym zostały
utworzone. Nadpisania są stosowane do krawędzi cięcia dla wszystkich obiektów nadrzędnych w widoku.

Nadpisz style linii cięcia

Użyj możliwości nadpisania, aby przypisać różne szerokości linii do linii cięcia i linii konstrukcyjnej warstwy nośnej ściany
w rzucie.
1 Otwórz rzut.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 W polu Nadpisz warstwy nadrzędne wybierz opcję Styl linii cięcia i kliknij polecenie Edycja.
4 W oknie dialogowym Style linii warstwy nadrzędnej przypisz zgodnie z potrzebami szerokości linii, kolory linii
i wzory linii do warstwy nadrzędnej.
5 Dla polecenia Czyszczenie warstwy nośnej wybierz opcję. Zobacz Nadpisywanie warstw obiektów nadrzędnych
na stronie 821.
6 Kliknij przycisk OK.
7 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij przycisk OK.

Rozwiązywanie problemów z widokami i widocznością

Brak widoczności lub niewłaściwe wyświetlanie obiektu na widoku jest zazwyczaj spowodowane nieprawidłowymi ustawieniami
widoczności. Najlepszym rozwiązaniem jest próba odtworzenia błędu w nowym pustym projekcie. Umożliwia to wyodrębnienie
wielu nakładających się na siebie problemów z widocznością powstałych podczas kolejnych etapów i tworzenia rodzin.
Poniżej przedstawiono wskazówki pomocne podczas identyfikowania i rozwiązywania najczęstszych problemów z widokami
i widocznością.

Nieprawidłowe wyświetlanie obiektu

Aby zaktualizować i odświeżyć bieżące wyświetlanie, wytnij obiekt z widoku i wklej go po dopasowaniu w to samo miejsce.
Czynność ta powoduje odświeżenie błędnie wyświetlanych pojedynczych elementów geometrii.
Zobacz Wklejanie wyrównanych elementów na stronie 1487.

Nieprawidłowe wyświetlanie rzędnych i znaków przekroju

Problemy z wyświetlaniem rzędnych i znaków przekroju można spróbować rozwiązać za pomocą następujących czynności.

■ Zmniejszenie skali widoku na rysunku. Zobacz Skala widoku na stronie 868.

■ W parametrze elementu rzędnej lub przekroju zmień wartość parametru dla opcji Ukryj przy skalach o szczegółowości
niższej niż. Zobacz Widoczność etykiety przekroju na stronie 750 i Ukrywanie etykiet elewacji na stronie 871.

822 | Rozdział 39 Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu

Linie siatki lub płaszczyzny odniesienia są niewidoczne
Problemy z wyświetlaniem linii siatki i płaszczyzn odniesienia można spróbować rozwiązać za pomocą następujących czynności.

■ Linie siatki i płaszczyzny odniesienia muszą być prostopadłe do widoku, w którym są wyświetlane. Aby były one widoczne,
przełącz na odpowiednią rzedną lub odpowiedni rzut. Zobacz Użycie Przeglądarki projektu na stronie 26.

■ Linie siatki i płaszczyzny odniesienia muszą się znajdować poniżej płaszczyzny cięcia widoku, w którym są wyświetlane.
Sprawdź, czy płaszczyzna cięcia nie znajduje się na zbyt dużej głębokości w zakresie widoku. Zobacz Modyfikowanie
zakresu widoku na stronie 875.

Obiekty są niewidoczne
Problemy z wyświetlaniem obiektów można spróbować rozwiązać za pomocą następujących czynności.

■ Na pasku Widok włącz wyświetlanie ukrytych elementów w widoku. Zobacz Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów
na stronie 820.

■ Na pasku Widok zmień poziom szczegółowości widoku. Na pewnych poziomach szczegółowości niektóre elementy
geometrii nie są wyświetlane. Zobacz Określanie poziomu szczegółowości widoku na stronie 1614.

■ Sprawdź, czy ustawienia opcji Zakres widoku są poprawne. Zobacz Modyfikowanie zakresu widoku na stronie 875. W
razie wątpliwości zastosuj szablon widoku w celu rozwiązania potencjalnych problemów z zakresem widoku. Zobacz
Określanie i stosowanie domyślnego szablonu widoku na stronie 1635.

■ W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki, sprawdź, czy włączona jest widoczność obiektów. Zobacz Przegląd
widoczności i wyświetlania grafiki na stronie 809.

■ W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Filtr i wyłącz wszystkie zastosowane filtry. Zobacz
Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów na stronie 815.

■ Jeśli projekt jest współdzielony, w oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Zadania i wyłącz
wszystkie zastosowane filtry. Zobacz Zmiana widoczności zadania w widoku na stronie 1270.

■ W przypadku zauważenia całej kategorii obiektów półcieni, które nie są ustawione do wyświetlania jako półcienie (zobacz
Przegląd widoczności i wyświetlania grafiki na stronie 809), zmień dziedzinę widoku. Ustawienie Dziedzina określa sposób
wyświetlania różnych kategorii obiektów na widokach dziedzin. Wybierz również opcję Koordynacja, aby wyświetlić
wszystkie linie obiektów jako pełne bez półtonów. Zobacz Właściwości widoku na stronie 881.

■ Jeśli w projekcie wykorzystano etapy, w parametrze Filtr etapu wybierz opcję Brak. Ustawienia opcji Etapy i Filtry etapów
wpływają na wyświetlanie obiektów w widokach. Zobacz Zastosowanie filtrów etapów na stronie 888.

UWAGA Sprawdź. czy wystąpienia elementów wyburzonych są statusami etapów, a nie poszczególnymi etapami.
Zobacz Wyburzanie elementów na stronie 892.

Rozwiązywanie problemów z widokami i widocznością | 823

824
Używanie widoków i
zarządzanie nimi 40
Zmiana nazwy widoków
W programie Revit Architecture stosowane są domyślne nazwy widoków projektu. Nazwy widoków można zmieniać w
dowolnym czasie, tak aby lepiej odzwierciedlały zawartość widoków lub aby uprościć zarządzanie projektem.

Aby zmienić nazwę w Przeglądarce projektu

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku i wybierz opcję Zmień nazwę.
2 W oknie dialogowym Zmień nazwę widoku wprowadź nową nazwę widoku, a następnie kliknij przycisk OK.

Aby zmienić nazwę widoku we właściwościach widoku

1 Uzyskaj dostęp do właściwości widoku za pomocą jednej z następujących metod:
■ W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku i wybierz opcję Właściwości.

■ W obszarze rysunku widoku kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Właściwości widoku.

2 W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 dla widoku, dla pozycji Dane identyfikacyjne w polu Nazwa
widoku wprowadź nową nazwę widoku.
3 Kliknij przycisk OK.

Nawigacja pomiędzy widokami podstawowymi i zależnymi

Użyj dowolnej z poniższych metod do nawigacji pomiędzy widokami podstawowymi i zależnymi.

■ Aby przejść do widoku podstawowego z widoku zależnego, kliknij prawym przyciskiem myszy obwiednię cięcia widoku
zależnego i kliknij polecenie Przejdź do widoku podstawowego.

■ Aby przejść z widoku zależnego do widoku podstawowego, kliknij prawym przyciskiem myszy obwiednię cięcia widoku,
do którego chcesz przejść, i kliknij polecenie Przejdź do widoku.

■ Jeśli dostępny jest odnośnik widoku, kliknij go dwukrotnie, aby otworzyć widok, dla którego stanowi on odniesienie. Na
poniższej ilustracji pokazano odniesienia widoku (1/A102 i 1/A101) na linii dopasowania.

825
 Odnośnik widoku jest symbolem. Można utworzyć rodzinę odnośnika widoku w Edytorze rodzin. Rodziny odnośnika
widoku mogą zawierać linie, wypełnione obszary, tekst i etykiety dla wartości parametru numer widoku i numer arkusza.

Aby dodać odnośnik widoku:

1 Otwórz widok, dla którego chcesz dodać odnośnik.

UWAGA Jeśli widok znajduje się na arkuszu, kliknij widok prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie
Uaktywnij widok.

2 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ Odniesienie widoku.

3 Na pasku opcji wybierz widok docelowy.
Można także kliknąć zakres przycięcia widoku, dla którego chcesz dodać odnośnik. Jeśli zakres przycięcia nie
jest widoczny, kliknij przycisk (Pokaż zakres przycięcia) na pasku kontroli widoku.

4 Kliknij obszar rysunku, aby umieścić odniesienie.

Odnośniki widoku są wyświetlane w widoku podstawowym i wszystkich związanych widokach zależnych (z
wyjątkiem widoku, do którego następuje odniesienie). Jeśli na przykład widok jest podzielony na 2 widoki
zależne (lewy i prawy) i zostanie dodany odnośnik widoku prawego do widoku lewego, odnośnik widoku jest
wyświetlany dla widoku podstawowego i widoku prawego, ale nie jest wyświetlany dla widoku lewego.

Aby ukryć odniesienia widoku

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

2 Kliknij kartę Kategorie opisów.
3 Odznacz pole wyboru dla opcji Odniesienie widoku.

Tematy pokrewne

■ Powielanie widoków zależnych na stronie 851

■ Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992

Widoki — nawigacja
Do nawigacji po widokach służy narzędzie ViewCube. Do nawigacji po widokach 2D i 3D służy narzędzie Koła sterujące.

826 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

ViewCube
Narzędzie nawigacyjne Autodesk® ViewCube® oferuje wizualną sygnalizację bieżącej orientacji modelu. Korzystając z
narzędzia ViewCube, można dopasować rzutnię modelu.

Przegląd narzędzia ViewCube

Narzędzie ViewCube to trwały, obsługiwany za pomocą klikania i przeciągania interfejs, który umożliwia przechodzenie
między widokiem normalnym modelu a jego widokiem izometrycznym. Po włączeniu narzędzie ViewCube jest wyświetlane
w jednym z rogów okna nad modelem w stanie nieaktywnym. Narzędzie ViewCube sygnalizuje wizualnie bieżący punkt
obserwacji modelu, reagując na zachodzące zmiany widoku. Po ustawieniu wskaźnika myszy na narzędziu ViewCube staje
się ono aktywne. Można wtedy przeciągnąć lub kliknąć narzędzie ViewCube, przejść do jednego z dostępnych widoków
standardowych, obrócić bieżący widok lub przejść do widoku głównego modelu.

Sterowanie wyglądem narzędzia ViewCube

Narzędzie ViewCube jest wyświetlane w jednym z dwóch stanów: nieaktywnym lub aktywnym. Gdy narzędzie ViewCube jest
nieaktywne, domyślnie jest wyświetlane jako częściowo przezroczyste, aby całkowicie nie przysłaniało widoku modelu. Gdy
jest aktywne, jest wyświetlane jako nieprzezroczyste i może przysłonić widok obiektów w bieżącym widoku modelu.
Oprócz sterowania poziomem nieprzezroczystości nieaktywnego narzędzia ViewCube użytkownik może sterować również
następującymi właściwościami narzędzia ViewCube:

■ Wielkość

■ Położenie

■ Orientacja domyślna

■ Wyświetlanie kompasu

Korzystanie z kompasu
Kompas będzie wyświetlany poniżej narzędzia ViewCube i będzie wskazywać kierunek północny zdefiniowany w modelu.
Aby obrócić model, kliknij literę głównego kierunku geograficznego na kompasie; aby interaktywnie obracać model wokół
punktu obrotu, kliknij i przeciągnij jedną z liter kierunku głównego lub pierścień kompasu.

Aby sterować rozmiarem narzędzia ViewCube

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje, w obszarze Wygląd ViewCube wybierz rozmiar z listy rozwijanej Rozmiar ViewCube.

3 Kliknij przycisk OK.

ViewCube | 827
 Aby sterować poziomem nieprzezroczystości narzędzia ViewCube

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje, w obszarze Wygląd ViewCube wybierz opcję z listy rozwijanej Poziom nieprzezroczystości.

3 Kliknij przycisk OK.

Aby wyświetlić kompas poniżej narzędzia ViewCube

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje, w obszarze Kompas wybierz opcję Pokaż kompas z ViewCube (tylko bieżący projekt).
Pod narzędziem ViewCube zostanie wyświetlony kompas wskazujący kierunek północny modelu.

3 Kliknij przycisk OK.

Narzędzie nawigacyjne Autodesk® ViewCube® oferuje wizualną sygnalizację bieżącej orientacji modelu. Korzystając z
narzędzia ViewCube, można dopasować rzutnię modelu.

Wyświetlanie kompasu ViewCube

Aby wyświetlić kompas poniżej narzędzia ViewCube
Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij opcję Pokaż kompas. Kompas odzwierciedla
bieżącą orientację widoku. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zmiana położenia i odbijanie projektu na
stronie 1307.

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy narzędzie ViewCube i kliknij przycisk Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje w obszarze Kompas wybierz opcję Pokaż kompas za pomocą ViewCube (tylko bieżący
projekt).
Kompas jest wyświetlany poniżej narzędzia ViewCube i wskazuje kierunek północny dla modelu.

3 Kliknij przycisk OK.

Menu narzędzia ViewCube

Menu narzędzia ViewCube służy do przywracania i definiowania głównego widoku modelu, przełączania między trybami
rzutowania widoku i zmiany interaktywnego zachowania i wyglądu narzędzia ViewCube.
W menu narzędzia ViewCube znajdują się następujące opcje:

■ Przejdź do głównego. Przywraca widok główny zapisany z modelem.

■ Zablokuj do wyboru. Używa wybranych obiektów do zdefiniowania środka widoku, gdy za pomocą narzędzia ViewCube
zmieniana jest orientacja widoku.

UWAGA Jeśli w narzędziu ViewCube zostanie kliknięta opcja Główny, zostanie przywrócony widok główny, nawet
jeśli wybrano opcję Zablokuj do bieżącego widoku.

■ Ustaw bieżący widok jako główny. Definiuje widok główny modelu oparty na bieżącym widoku.

■ Przywróć przód. Przywraca widok modelu z przodu do orientacji domyślnej.

■ Opcje. Wyświetla okno dialogowe, które pozwala dostosować widok i zachowanie narzędzia ViewCube.

■ Pomoc. Uruchamia system pomocy online i wyświetla temat dotyczący narzędzia ViewCube.

828 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Wyświetlanie i ukrywanie narzędzia ViewCube
W widoku 3D kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ ViewCube.

Można również kliknąć kolejno przycisk ➤ Opcje. Kliknij kartę ViewCube, odznacz opcję Pokaż ViewCube i kliknij
przycisk OK.

Zmiana orientacji widoku modelu za pomocą narzędzia ViewCube

Narzędzie ViewCube służy do zmiany orientacji bieżącego widoku modelu. Za pomocą narzędzia ViewCube można zmienić
orientację modelu, klikając uprzednio zdefiniowane obszary, aby ustawić wstępnie widok bieżący, kliknąć i przeciągnąć, aby
dowolnie zmienić kąt widoku modelu oraz zdefiniować i przywrócić widok główny.

Zmiana orientacji bieżącego widoku

Narzędzie ViewCube zawiera 26 zdefiniowanych obszarów, które można kliknąć, aby zmienić bieżący widok modelu. 26
zdefiniowanych obszarów jest podzielonych na trzy grupy: narożnik, krawędź i powierzchnia. 6 z 26 zdefiniowanych obszarów
reprezentuje standardowe widoki ortogonalne modelu: góra, dół, przód, tył, z lewej i z prawej. Widoki ortogonalne ustawia
się, klikając jedną z powierzchni w narzędziu ViewCube.

UWAGA Gdy wskaźnik myszy znajduje się nad jednym z obszarów narzędzia ViewCube, który można kliknąć, jest on
wyświetlany w postaci strzałki z małym sześcianem, co wskazuje, że znajduje się on nad narzędziem ViewCube. Poza
zmianą wyglądu wskaźnika wyświetlana jest także podpowiedź. W podpowiedzi opisane jest działanie, jakie należy
wykonać w zależności od położenia kursora nad narzędziem ViewCube.

Pozostałe 20 zdefiniowanych obszarów umożliwia uzyskanie dostępu do widoku modelu pod kątem. Kliknięcie jednego z
narożników w narzędziu ViewCube powoduje zmianę orientacji bieżącego widoku modelu na widok trzy czwarte w oparciu
o punkt widoku zdefiniowany przez trzy strony modelu. Kliknięcie jednego z narożników powoduje zmianę orientacji widoku
modelu na widok połówkowy na podstawie dwóch stron modelu.

Można także kliknąć i przeciągnąć narzędzie ViewCube, aby zmienić orientację widoku modelu na niestandardowy punkt
widoku inny niż jeden z 26 dostępnych wstępnie zdefiniowanych punktów widoku. Podczas przeciągania wskaźnik myszy
zmienia się i wskazuje, że zmieniana jest orientacja bieżącego widoku modelu. Jeśli narzędzie ViewCube jest przeciągane w
pobliżu jednej z ustawionych wstępnie orientacji i jest ustawione przyciąganie do najbliższego widoku, narzędzie ViewCube
jest obracane w kierunku najbliższej ustawionej wstępnie orientacji.
Obrys ViewCube pomaga zidentyfikować orientację widoku. Gdy widok jest zorientowany na jedną z 26 wstępnie zdefiniowanych
orientacji ViewCube, narzędzie ViewCube jest obrysowane linią ciągłą. Gdy widok nie jest związany z jedną z 26 wstępnie
zdefiniowanych orientacji jego obrys jest wyświetlany w formie linii kreskowej.

ViewCube | 829
 Wstępnie zdefiniowana orientacja po prawej,
orientacja dowolna po lewej.

Obrót widoku powierzchni

Gdy model jest wyświetlany w jednym z widoków powierzchni, dwa przyciski strzałek obrotu są wyświetlane w pobliżu
narzędzia ViewCube. Strzałki obrotu służą do obracania bieżącego widoku o 90 stopni w kierunku zgodnym z ruchem
wskazówek zegara lub w kierunku przeciwnym wokół środka widoku.

Przełączanie do sąsiedniej powierzchni

Gdy narzędzie ViewCube jest aktywne podczas wyświetlania modelu w jednym z widoków powierzchni, w pobliżu narzędzia
ViewCube wyświetlane są cztery trójkąty prostokątne. Trójkąty te służą do przełączania do widoków jednej z sąsiednich ścian.

Widok z przodu
Istnieje możliwość zdefiniowania widoku z przodu modelu w celu określenia kierunku widoków powierzchni w narzędziu
ViewCube. Razem z widokiem z przodu używany jest kierunek W górę modelu w celu określenia kierunku widoków powierzchni
w narzędziu ViewCube.

Aby zmienić orientację bieżącego widoku na wstępnie ustawioną orientację

■ Kliknij jedną z powierzchni, krawędzi lub jeden z narożników w narzędziu ViewCube.

Aby wyświetlić sąsiednią powierzchnię

UWAGA Upewnij się, że widok powierzchni jest widokiem bieżącym.

■ Kliknij jeden z trójkątów wyświetlanych w pobliżu krawędzi w narzędziu ViewCube.

Aby interaktywnie zmienić orientację widoku

■ Kliknij narzędzie ViewCube, przytrzymaj naciśnięty lewy przycisk myszy i przeciągnij, aby obrócić model.
Przeciągnij w kierunku obracania modelu.

Aby użyć przejść animowanych podczas zmiany orientacji widoku na wstępnie ustawioną orientację

1 Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje w obszarze Po kliknięciu narzędzia ViewCube, zaznacz opcję Użyj animowanego przejścia
podczas przełączania widoków.
Gdy opcja ta jest zaznaczona, przejścia między widokami są animowane po kliknięciu wstępnie zdefiniowanego obszaru
w narzędziu ViewCube.

830 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 3 Kliknij przycisk OK.

Aby automatycznie dopasować model po zorientowaniu widoku

1 Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje w sekcji Po kliknięciu narzędzia ViewCube, zaznacz opcję Dopasuj do widoku przy zmianie
widoku.
Gdy opcja ta jest zaznaczona, kliknięcie wstępnie zdefiniowanego obszaru w narzędziu ViewCube spowoduje zmianę
orientacji modelu i jego dopasowanie do okna.

3 Kliknij przycisk OK.

Aby obrócić widok powierzchni

UWAGA Upewnij się, że wyświetlany jest widok powierzchni.

■ Kliknij jedną ze strzałek obrotu wyświetlanych nad narzędziem ViewCube i na prawo od niego.
Strzałki obrotu w lewo i prawo umożliwiają obrócenie widoku o 90 stopni w danym kierunku.

Aby zdefiniować widok z przodu

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Ustaw przód na i wybierz opcję
(Widok bieżący).

UWAGA Widok z przodu można ustawić jedynie w przypadku widoku bieżącego lub w przypadku istniejącego widoku
elewacji w projekcie.

Aby przywrócić widok z przodu

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Przywróć przód.

Widok główny
Widok główny jest specjalnym widokiem przechowywanym z modelem i ułatwia on powrót do znanego widoku. Jako widok
główny można zdefiniować dowolny widok modelu. Zapisany widok główny można zastosować do widoku bieżącego, klikając
przycisk Główny znajdujący się w pobliżu narzędzia ViewCube lub w menu ViewCube.

Aby zdefiniować widok główny

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Ustaw bieżący widok jako główny.

Aby zmienić orientację modelu na widok główny

Użyj jednej z poniższych metod:

■ Kliknij przycisk Główny ( ) znajdujący się w pobliżu narzędzia ViewCube.

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Przejdź do głównego.

ViewCube | 831
Sprawdzanie pojedynczych obiektów za pomocą narzędzia ViewCube
Narzędzie ViewCube można zablokować na jednym lub kilku wybranych obiektach. W tym celu w menu skrótów narzędzia
ViewCube należy kliknąć opcję Zablokuj w wyborze. Zablokowanie wyboru obiektów w narzędziu ViewCube określa środek
bieżącego widoku oraz odległość od środka dla widoku opartego na wybranych obiektach. Opcja Zablokuj do wyboru jest
włączona tak długo, aż nie zostanie odznaczona w menu skrótów narzędzia ViewCube lub poprzez kliknięcie ikony opcji
Zablokuj do wyboru (obok ikony widoku głównego).
Wybieranie i anulowanie wyboru obiektów po włączeniu opcji Zablokuj do wyboru nie ma wpływu na środek lub odległość
od środka widoku, gdy za pomocą narzędzia ViewCube zmieniana jest orientacja widoku. Dopasowanie do zakresu modelu
jest niemożliwe, gdy włączona jest opcja Zablokuj do wyboru, nawet jeśli narzędzie ViewCube jest ustawione w taki sposób,
aby dopasowywanie do zakresu było przeprowadzane przy każdej zmianie orientacji widoku.

Aby zablokować do bieżącego wyboru

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij przycisk Zablokuj do wyboru.
Jeśli opcja Zablokuj do wyboru jest zaznaczona podczas zmiany orientacji widoku, narzędzie ViewCube używa wybranych
obiektów do obliczenia środka widoku i dopasowuje widok do zakresu wybranych obiektów. Jeśli ta opcja nie jest zaznaczona,
narzędzie ViewCube na podstawie wybranych obiektów oblicza środek widoku i dopasowuje widok do zakresu modelu.

Aby sprawdzić pojedynczy obiekt za pomocą narzędzia ViewCube

1 W modelu wybierz co najmniej jeden obiekt w celu zdefiniowania punktu środkowego widoku.

2 Kliknij jedno ze wstępnie ustawionych położeń w narzędziu ViewCube lub kliknij i przeciągnij narzędzie ViewCube,
aby zmienić orientację widoku modelu.
Narzędzie ViewCube zmienia orientację widoku modelu na podstawie punktu środkowego wybranych obiektów.

Pasek nawigacji
Pasek nawigacji umożliwia dostęp do narzędzi nawigacyjnych, takich jak® ViewCube® i Koła sterujące firmy Autodesk. Pasek
nawigacji jest wyświetlany w obszarze rysunku, wzdłuż jednego z boków bieżącego okna modelu. Pasek nawigacji jest
aktywowany domyślnie.
Narzędzia nawigacyjne są zorganizowane w oddzielnych obszarach paska nawigacji, co zapewnia dostęp do narzędzi opartych
na bieżącym aktywnym widoku (2D lub 3D). Narzędzia nawigacyjne włącza się, klikając jeden z przycisków znajdujących się
na pasku nawigacji lub wybierając narzędzie z listy rozwijanej znajdującej się w dolnej części paska nawigacji.

Aby aktywować lub dezaktywować pasek nawigacji, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ menu rozwijane Interfejs
użytkownika i zaznacz lub wyczyść pole wyboru Pasek nawigacji.

Na pasku nawigacji dostępne są następujące narzędzia nawigacyjne:

■ ViewCube. Wskazuje bieżącą orientację modelu i umożliwia zmianę orientacji bieżącego widoku modelu.

■ Koła sterujące. Zbiór kół umożliwiających szybkie przełączanie pomiędzy specjalistycznymi narzędziami nawigacyjnymi.

■ Przesuń widok. Przesuwa widok równolegle względem ekranu.

■ Narzędzie Powiększ/pomniejsz. Zestaw narzędzi nawigacji umożliwiających powiększanie i pomniejszanie bieżącego

widoku modelu.

832 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Menu Dostosuj paska nawigacji
Opcje w menu Dostosuj paska nawigacji umożliwiają wybranie narzędzi i zmianę położenia paska nawigacji w widoku.
Lista
rozwijana
menu
Dostosuj

Kontrola wyświetlania narzędzi nawigacyjnych na pasku nawigacji

Korzystając z menu Dostosuj, można kontrolować, które narzędzia nawigacyjne są wyświetlane na pasku nawigacji. Menu
Dostosuj jest wyświetlane po kliknięciu przycisku Dostosuj. W menu Dostosuj kliknij narzędzia nawigacyjne, które mają być
wyświetlane na pasku nawigacji. Położenie narzędzi nawigacyjnych na pasku nawigacji zostało uprzednio zdefiniowane i nie
może zostać zmienione.

Aby wyświetlić narzędzie nawigacyjne na pasku nawigacji

1 Na pasku nawigacji kliknij opcję Dostosuj.

2 W menu Dostosuj kliknij narzędzie nawigacyjne, które ma być wyświetlane na pasku nawigacji.
Znacznik obok nazwy narzędzia nawigacyjnego wskazuje, kiedy jest ono wyświetlane na pasku nawigacji.

Aby usunąć narzędzie z paska nawigacji, wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie do usunięcia, a następnie kliknij opcję Usuń na pasku nawigacji.

■ Na pasku nawigacji kliknij opcję Dostosuj. W menu Dostosuj kliknij narzędzie do usunięcia.

Zmiana położenia i orientacji paska nawigacji

Położenie i orientację paska nawigacji można dostosować, łącząc go z narzędziem ViewCube, mocując je, gdy narzędzie
ViewCube nie jest wyświetlane lub umieszczając je dowolnie wzdłuż jednej z krawędzi bieżącego okna. W przypadku połączenia
z narzędziem ViewCube pasek nawigacji jest umieszczony nad lub pod narzędziem ViewCube i jest zorientowany pionowo.
W przypadku gdy pasek nawigacji nie jest połączony ani zamocowany, można go wyrównać w dowolny sposób wzdłuż jednej
z krawędzi bieżącego okna modelu.
Korzystając z menu Dostosuj, można określić sposób zmiany położenia paska nawigacji. Gdy pasek nawigacji nie jest połączony
z narzędziem ViewCube ani nie jest zadokowany, wyświetlany jest uchwyt. Przeciągnij uchwyt na pasku nawigacji, aby zmienić
jego położenie wzdłuż jednego z boków bieżącego okna modelu.
Jeśli bok okna jest zbyt krótki, aby można było pokazać cały pasek nawigacji, pasek jest odpowiednio przycinany. W przypadku
skrócenia wyświetlany jest przycisk Więcej kontrolek. Zastępuje on przycisk Dostosuj. Po kliknięciu przycisku Więcej kontrolek
wyświetlane jest menu zawierające narzędzia nawigacyjne, które nie są aktualnie wyświetlane.

Aby zmienić położenie paska nawigacji i narzędzia ViewCube

1 Na pasku nawigacji kliknij opcję Dostosuj.

2 Kliknij kolejno menu Dostosuj ➤ Położenia zamocowania ➤ Połącz z narzędziem ViewCube.

Pasek nawigacji | 833

 Gdy zaznaczone jest pole wyboru Połącz z narzędziem ViewCube, w bieżącym oknie zmieniane jest położenie paska
nawigacji oraz narzędzia ViewCube. Gdy narzędzie ViewCube nie jest wyświetlane, pasek nawigacji jest zamocowany
w tym samym położeniu, w którym w przeciwnym razie znajdowałoby się narzędzie ViewCube.

3 Kliknij przycisk Dostosuj.

4 Kliknij kolejno menu Dostosuj ➤ Położenia zamocowania ➤ dostępne położenie zamocowania.

Położenie paska nawigacji i narzędzia ViewCube zostanie zmienione.

Aby połączyć położenie paska nawigacji z narzędziem ViewCube

1 Na pasku nawigacji kliknij opcję Dostosuj.

2 Kliknij kolejno menu Dostosuj ➤ Położenia zamocowania ➤ Połącz z narzędziem ViewCube.

Gdy zaznaczone jest pole wyboru Połącz z narzędziem ViewCube, w bieżącym oknie zmieniane jest położenie paska
nawigacji oraz narzędzia ViewCube.

Połączenie paska nawigacji i narzędzia ViewCube

Gdy pasek nawigacji jest połączony z narzędziem ViewCube, można dowolnie zmienić położenie paska nawigacji wzdłuż
krawędzi bieżącego widoku.

1 Na pasku nawigacji kliknij opcję Dostosuj.

2 Kliknij kolejno menu Dostosuj ➤ Położenia zamocowania ➤ Połącz z narzędziem ViewCube.

Uchwyt paska nawigacji jest wyświetlany wzdłuż górnej części paska nawigacji.

3 Kliknij uchwyt i przeciągnij pasek nawigacji wzdłuż krawędzi okna do miejsca, w którym ma być wyświetlany. Zwolnij
przycisk urządzenia wskazującego, aby zorientować pasek nawigacji wzdłuż krawędzi okna.
Przeciągnięcie paska nawigacji do górnej lub dolnej części okna powoduje zorientowanie poziome; przeciągnięcie go do
lewego lub prawego boku okna powoduje zorientowanie pionowe.

4 Przeciągnij pasek nawigacji wzdłuż krawędzi okna, aby dostosować jego położenie wzdłuż krawędzi okna.

SteeringWheels
Narzędzia SteeringWheel to menu śledzenia zapewniające dostęp do różnych narzędzi nawigacyjnych 2D i 3D za pomocą
jednego narzędzia, które podąża za wskaźnikiem myszy.

834 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Przegląd kół sterujących
Narzędzia SteeringWheel zwane kołami pozwalają zaoszczędzić czas, ponieważ udostępniają wiele często używanych narzędzi
nawigacyjnych na jednym interfejsie. Koła są charakterystyczne dla zadań i umożliwiają nawigację oraz orientowanie modelu
w różnych widokach.

Koło sterujące 2D

Koło Pełna nawigacja Koło Wyświetl obiekt (koło Koło Przegląd budynku
podstawowe) (koło podstawowe)

Małe koło Wyświetl obiekt Małe koło Przegląd bu- Małe koło Pełna nawigacja
dynku

Objaśnienie Pierwszy kontakt

Gdy narzędzie SteeringWheels jest wyświetlane po raz pierwszy a bieżącym widokiem jest widok 3D, wyświetlane jest
powiadomienie Pierwszy kontakt. Objaśnienie Pierwszy kontakt stanowi wprowadzenie do opisu przeznaczenia i sposobów
używania kół.

SteeringWheels | 835
 Wyświetlanie kół i korzystanie z nich
Naciśnięcie i przeciąganie segmentu jest podstawowym trybem interakcji. Po wyświetleniu koła kliknij jeden z segmentów i
przytrzymaj wciśnięty przycisk urządzenia wskazującego, aby uaktywnić narzędzie nawigacyjne. Przeciągnij, aby zmienić
orientację bieżącego widoku. Zwolnienie przycisku powoduje powrót do koła.

Wygląd kół
Można sterować wyglądem kół, przełączając dostępne style kół lub dopasowując ich wielkość i nieprzezroczystość. Koła (z
wyjątkiem koła nawigacji 2D) mogą być wyświetlane w dwóch stylach: duże i małe.
Wielkość koła decyduje o tym, jak duże są segmenty i etykiety na kole; poziom nieprzezroczystości decyduje o widoczności
obiektów modelu za kołem.

Etykiety, komunikaty i tekst kursora narzędzia kół

Etykiety narzędzi są wyświetlane po ustawieniu kursora nad przyciskiem koła. Etykiety narzędzi są wyświetlane poniżej koła
i informują, jaka operacja zostanie wykonana w przypadku kliknięcia segmentu lub przycisku.
Komunikaty narzędzi i tekst kursora są podobne do etykiet narzędzi, ale są wyświetlane w przypadku użycia jednego z narzędzi
nawigacyjnych z koła. Komunikaty narzędzia są wyświetlane po uaktywnieniu narzędzia nawigacyjnego i dostarczają
podstawowych instrukcji dotyczących sposobu użycia narzędzia. Tekst kursora narzędzia wyświetla nazwę aktywnego narzędzia
nawigacyjnego obok kursora myszy. Wyłączenie komunikatów i tekstu kursora narzędzia ma wpływ tylko na komunikaty
wyświetlane podczas używania małych kół lub dużego koła Pełna nawigacja.
Aby wyświetlić koło, użyj jednej z poniższych metod:

Aby wyświetlić wybrany obecnie styl koła sterującego:

Na pasku nawigacji kliknij opcję lub .

Aby wyświetlić wybrany styl menu kołowego SteeringWheel:

Na pasku nawigacji kliknij strzałkę znajdującą się poniżej menu kołowego SteeringWheel i z menu skrótów wybierz styl menu
kołowego SteeringWheel.

Aby zamknąć koło

Aby zamknąć koło, użyj jednej z poniższych metod:
■ Naciśnij klawisz Esc.

■ Naciśnij mały znak x w prawym górnym narożniku koła.

836 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 ■ Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij przycisk Zamknij koło.

■ Naciśnij klawisz F8.

UWAGA W przypadku poniższych procedur można również kliknąć opcję ➤ Opcje, aby przejść do okna dialogowego
Opcje.

Aby zmienić wielkość kół

1 Wyświetl koło.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Menu kołowe SteeringWheels i w sekcji Wygląd dużego koła/Wygląd małego
koła w obszarze Wielkość wybierz opcję Mała, Normalna lub Duża.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby zmienić nieprzezroczystość kół

1 Wyświetl koło.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Menu kołowe SteeringWheels i w sekcji Wygląd dużego koła/Wygląd małego
koła wybierz poziom przezroczystości.
Aby uzyskać największą nieprzezroczystość kół sterujących wybierz poziom 90%. Domyślne ustawienie wynosi 50%.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby włączyć podpowiedzi dla kół

1 Wyświetl koło.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje na karcie Koła sterujące zaznacz opcję Wyświetlaj podpowiedzi.
Dla każdego klina i wszystkich przycisków znajdujących się na kole będą wyświetlane podpowiedzi podczas przesuwania
wskaźnika na kole.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby włączyć tekst przy wskaźniku dla kół

1 Wyświetl koło.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje na karcie Koła sterujące zaznacz opcję Wyświetlaj tekst przy wskaźniku dla narzędzia.
Etykiety tekstowe są wyświetlane, gdy używane są wybrane narzędzia.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby włączyć komunikaty dla kół

1 Wyświetl koło.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

SteeringWheels | 837
 3 W oknie dialogowym Opcje na karcie Koła sterujące zaznacz opcję Wyświetlaj komunikaty dla narzędzia.
Komunikaty są wyświetlane, gdy używane są narzędzia nawigacyjne.

4 Kliknij przycisk OK.

Menu Koło
Menu Koło służy do przełączania pomiędzy dostępnymi dużymi i małymi kołami, przechodzenia do widoku głównego,
zmieniania ustawień bieżącego koła i kontrolowania zachowania takich narzędzi nawigacyjnych, jak Orbita, Widok i Przejście
3D. Pozycje menu dostępne w menu Koło zależą od bieżącego koła i programu.
W menu Koło znajdują się następujące opcje:

■ Małe koło Wyświetl obiekt. Wyświetla małe koło Wyświetl obiekt.

■ Małe koło Przegląd budynku. Wyświetla małe koło Przegląd budynku.

■ Małe koło Pełna nawigacja. Wyświetla małe koło Pełna nawigacja.

■ Koło Pełna nawigacja. Wyświetla duże koło Pełna nawigacja.

■ Koła podstawowe. Wyświetla duże koło Wyświetl obiekt lub Przegląd budynku.

■ Przejdź do głównego. Przechodzi do widoku głównego zapisanego z modelem.

■ Dopasuj do okna. Zmienia wielkość bieżącego widoku i wyśrodkowuje go w celu wyświetlenia wszystkich obiektów.

■ Przywróć pierwotny punkt środkowy. Przywraca pierwotny punkt środkowy widoku do zakresu modelu.

■ Zorientuj na widok. Orientuje kamerę w celu uzgodnienia kąta wybranego widoku (rzutu, widoku elewacji, przekroju
lub widoku 3D).

■ Zorientuj wg płaszczyzny. Przystosowuje widok zgodnie z określoną płaszczyzną.

■ Zapisz widok. Zapisuje bieżącą orientację widoku z unikatową nazwą.

UWAGA Opcja Zapisz widok pozwala zapisać widok 3D z unikatową nazwą gdy wyświetlany jest domyślny widok
3D. Jeśli wyświetlany jest zapisany widok ortogonalny 3D lub widok perspektywiczny (z kamery) 3D, widok jest
zapisywany z nową orientacją i nie jest wymagane wprowadzenie unikatowej nazwy.

■ Zwiększ/zmniejsz długość ogniskowej. Działa jak szkło powiększające na model, ponieważ zmienia długość ogniskowej
kamery w widoku perspektywicznym.

■ Przesuń obwiednię przycięcia. Przesuwa położenie obwiedni przycięcia w widoku perspektywicznym.

■ Ponownie wyśrodkuj obwiednię przycięcia. Zmienia położenie obwiedni przycięcia na środek widoku perspektywicznego.

■ Pomoc. Uruchamia system pomocy online i wyświetla temat dotyczący kół.

■ Właściwości. Wyświetla okno dialogowe, w którym można dostosować właściwości kół.

■ Zamknij koło. Zamyka koło.

838 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Koła nawigacji
Dostępne są dwie konfiguracje kół: duże i małe. Duże koło jest większe niż wskaźnik myszy. Na każdym segmencie koła
znajduje się etykieta. Małe koło jest w przybliżeniu tej samej wielkości co wskaźnik myszy i na segmentach koła nie są wyświetlane
etykiety. Koło nawigacji 2D jest dostępne tylko w wersji dużej.

Koło Nawigacja 2D
To koło zapewnia dostęp do podstawowych narzędzi nawigacyjnych 2D i jest szczególnie przydatne, gdy do systemu jest
podłączone urządzenie wskazujące, które nie jest wyposażone w kółko przewijania. Koło zawiera narzędzia Panorama i Zoom.

Dostępne są następujące opcje segmentów koła Nawigacja 2D:

■ Panorama. Zmienia położenie bieżącego widoku przez wyświetlenie nowego fragmentu.

■ Zoom. Dopasowuje powiększenie bieżącego widoku.

■ Przewił . Przywraca ostatnią orientację widoku. Można przesuwać do tyłu lub do przodu, klikając i przeciągając w lewo
lub prawo.

Koła Wyświetl obiekt

Koła Widok obiektu (duże i małe) umożliwiają wyświetlenie poszczególnych obiektów lub funkcji modelu. Duże koło Widok
obiektu jest zoptymalizowane na potrzeby nowych użytkowników programu 3D, natomiast małe koło Widok obiektu jest
przeznaczone dla zaawansowanych użytkowników programu 3D.

Aby przełączyć do dużego koła Wyświetl obiekty

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij opcję Koła podstawowe ➤ Koło Wyświetl obiekt.

Aby przełączyć do małego koła Wyświetl obiekty

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij opcję Małe koło Wyświetl obiekt.

Koła Przegląd budynku

Koła Przegląd budynku (duże i małe) umożliwiają przejście przez model, np. budynek, linię montażową, statek lub platformę
wiertniczą. Ponadto umożliwiają przejście przez model lub nawigację wokół niego. Duże koło Przegląd budynku jest
zoptymalizowane na potrzeby nowych użytkowników programu 3D, natomiast małe koło Przegląd budynku jest przeznaczone
dla zaawansowanych użytkowników programu 3D.

SteeringWheels | 839
 Duże koło Przegląd budynku
Dostępne są następujące opcje segmentów dużego koła Przegląd budynku:

■ Do przodu. Dopasowuje odległość między bieżącym punktem widoku a zdefiniowanym punktem obrotu modelu.
Pojedyncze kliknięcie powoduje przesunięcie do przodu o połowę odległości do klikniętego obiektu

■ Obserwacja. Obraca bieżący widok.

■ Przewił . Przywraca ostatni widok. Można przesuwać do tyłu lub do przodu, klikając i przeciągając w lewo lub prawo.

■ Narzżdzie W górż/w dóę. Przesuwa bieżący widok modelu wzdłuż osi Z modelu.

Małe koło Przegląd budynku

Dostępne są następujące opcje segmentów małego koła Przegląd budynku:

■ Spacer (górny segment). Symuluje spacer po modelu.

■ Przewił (prawy segment) . Przywraca ostatni widok. Można przesuwać do tyłu lub do przodu, klikając i przeciągając w
lewo lub prawo.

■ W górż/w dóę (dolny segment). Przesuwa bieżący widok modelu wzdłuż osi Z modelu.

■ Obserwacja (lewy segment). Obraca bieżący widok.

UWAGA Gdy wyświetlane jest małe koło, naciśnięcie i przytrzymanie środkowego przycisku myszy umożliwia wyświetlanie
nowych fragmentów, przewijanie kółka myszy umożliwia powiększanie lub pomniejszanie, a przytrzymanie wciśniętego
klawisza SHIFT przy wciśniętym i przytrzymanym środkowym przycisku myszy umożliwia orbitowanie modelu.

Aby wyświetlić duże koło Przegląd budynku

■ Kliknij koło prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij polecenie Podstawowe menu kołowe ➤ Koło Przegląd
budynku.

Aby wyświetlić małe koło Przegląd budynku

■ Kliknij koło prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij polecenie Małe koło Przegląd budynku.

Koła Pełna nawigacja

Koła Pełna nawigacja (duże i małe) zawierają popularne narzędzia nawigacyjne 3D używane do wyświetlania obiektu i
przeglądania budynku. Duże i małe koła Pełna nawigacja zostały zoptymalizowane na potrzeby zaawansowanych użytkowników
3D.

840 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 UWAGA Gdy wyświetlane jest jedno z kół Pełna nawigacja, naciśnięcie i przytrzymanie środkowego przycisku myszy
umożliwia wyświetlanie nowych fragmentów, przewijanie kółka myszy umożliwia powiększanie lub pomniejszanie, a
przytrzymanie wciśniętego klawisza SHIFT przy wciśniętym i przytrzymanym środkowym przycisku myszy umożliwia
orbitowanie modelu.

Aby przełączyć do dużego koła Pełna nawigacja

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij koło Pełna nawigacja.

Aby przełączyć do małego koła Pełna nawigacja

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij małe koło Pełna nawigacja.

Narzędzia nawigacyjne
Każde koło jest podzielone na różne segmenty. Każdy segment zawiera narzędzie nawigacyjne używane do zmiany orientacji
bieżącego widoku modelu. Dostępność narzędzi nawigacyjnych zależy od koła, które jest aktywne.

Narzędzie Środek
Narzędzie Środek umożliwia określenie centrum bieżącego widoku modelu. Aby określić centrum, należy przeciągnąć wskaźnik
myszy nad modelem. Oprócz wskaźnika wyświetlana jest sfera (punkt obrotu). Sfera oznacza, że po zwolnieniu przycisku
myszy punkt modelu znajdujący się poniżej wskaźnika myszy będzie centrum bieżącego widoku. Model jest wyśrodkowany
względem sfery.

Narzędzie Do przodu
Narzędzie Do przodu służy do zmiany powiększenia modelu poprzez zwiększenie lub zmniejszenie odległości pomiędzy
bieżącym punktem widoku i punktem obrotu. Odległość, o jaką można przesunąć do przodu lub do tyłu jest ograniczona
przez położenie punktu obrotu.

UWAGA W widokach ortogonalnych narzędzie Do przodu jest ograniczone do odległości pomiędzy bieżącym położeniem
i punktem obrotu. W widokach nie jest ono ograniczone, dzięki czemu wskaźnik myszy można przesuwać poza punkt
obrotu.

SteeringWheels | 841
 Aby dostosować odległość pomiędzy bieżącym punktem widoku i punktem obrotu, należy użyć wskaźnika Odległość
przeciągnięcia. Wskaźnik Odległość przeciągnięcia ma dwa znaczniki wskazujące odległość od bieżącego punktu widoku do
początku i punktu docelowego. Bieżąca przebyta odległość jest wyświetlana za pomocą pomarańczowego wskaźnika położenia.
Przesuń wskaźnik do przodu lub do tyłu, aby zmniejszyć lub zwiększyć odległość do punktu obrotu.

Aby zmienić orientację widoku przez przesunięcie w kierunku modelu lub w kierunku przeciwnym

1 Wyświetl duże koło Przegląd budynku.

2 Kliknij wycinek koła Do przodu i przytrzymaj go.

Zostanie wyświetlony wskaźnik Odległość przeciągnięcia.

UWAGA Jeśli wycinek koła Do przodu zostanie kliknięty jeden raz, model zostanie przesunięty do przodu o 50%
odległości pomiędzy bieżącym położeniem i punktem obrotu.

3 Przesuń wskaźnik myszy w górę lub w dół, aby zmienić odległość, z jakiej oglądany jest model.

4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Narzędzie Widok
Narzędzie Widok umożliwia pionowe i poziome obracanie bieżącego widoku. Podczas obracania widoku linia wzroku obraca
się wokół aktualnej pozycji oka, co przypomina obrót głowy. Zasadę działania narzędzia Widok można porównać do osoby
stojącej w jednym miejscu i patrzącej w górę lub w dół i jednocześnie obracającej głowę w lewo lub w prawo.
Podczas używania narzędzia Widok dostosuj widok modelu, przeciągając wskaźnik myszy. Podczas przeciągania wskaźnik
myszy zmienia się we wskaźnik Wygląd i model jest obracany wokół miejsca bieżącego widoku.

Narzędzie Widok poza możliwością przeglądania modelu pozwala także przesuwać bieżący widok do określonej powierzchni
modelu. Naciśnij i przytrzymaj klawisz SHIFT przed wybraniem narzędzia Widok na jednym z kół Pełna nawigacja.

Spacer po modelu
Podczas używania narzędzia Widok z koła Pełna nawigacja można odbyć spacer po modelu, używając klawiszy strzałek
znajdujących się na klawiaturze. Użyj okna dialogowego Opcje dla Kół sterujących, aby dostosować prędkość spaceru.

Odwracanie osi pionowej

Podczas przeciągania wskaźnika myszy w górę punkt docelowy widoku podnosi się. Przeciąganie wskaźnika w dół powoduje
obniżenie się tego punktu. Użyj okna dialogowego Opcje dla Kół sterujących, aby odwrócić pionową oś narzędzia Widok.

Aby rozejrzeć się w widoku za pomocą narzędzia Widok

1 Wyświetl jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Przegląd budynku.

2 Kliknij wycinek koła Wygląd i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Wygląd.

842 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 3 Przeciągnij wskaźnik myszy, aby zmienić kierunek patrzenia.

4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby obejrzeć powierzchnię w modelu za pomocą narzędzia Widok

1 Wyświetl jedno z kół Pełna nawigacja.

2 Naciśnij i przytrzymaj klawisz SHIFT.

3 Kliknij wycinek koła Wygląd i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Patrz na.

4 Przeciągaj nad obiektami w modelu, aż do podświetlenia powierzchni, którą chcesz obejrzeć.

5 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby rozejrzeć się w widoku i odbyć spacer po nim za pomocą narzędzia Widok

1 Wyświetl duże koło Pełna nawigacja.

2 Kliknij wycinek koła Wygląd i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Wygląd.

3 Przeciągnij, aby zmienić kierunek patrzenia.

4 Trzymając naciśnięty przycisk urządzenia wskazującego, naciskaj klawisze strzałek, aby spacerować po modelu.

5 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

6 Kliknij opcję Zamknij, aby opuścić koło.

Aby odwrócić pionową oś narzędzia Widok

1 Wyświetl koło.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje w obszarze Zachowanie narzędzia widok wybierz opcję Odwróć oś pionową.
Przeciąganie w dół i w górę powoduje obniżanie się i podnoszenie punktu docelowego bieżącego widoku.

4 Kliknij przycisk OK.

Narzędzie Orbita
Narzędzie Orbita służy do zmiany orientacji modelu. Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Orbita. Podczas przeciągania
wskaźnika myszy model jest obracany wokół punktu obrotu, podczas gdy widok pozostaje stały.

SteeringWheels | 843
 Określanie punktu obrotu
Punkt obrotu jest punktem podstawowym używanym podczas obracania modelu za pomocą narzędzia Orbita. Sposoby
określania punktu obrotu są następujące:

■ Domyślny punkt obrotu. Przy pierwszym otwarciu modelu punkt docelowy bieżącego widoku jest używany jako punkt
obrotu przy obracaniu modelu.

■ Wybierz obiekty. Obiekty można wybrać przed użyciem narzędzia Orbita w celu obliczenia punktu obrotu. Punkt obrotu
jest obliczany w oparciu o środek zakresu wybranych obiektów.

■ Narzędzie Środek. Można określić punkt na modelu, który będzie używany jako punkt obrotu przy obracaniu za pomocą
narzędzia Środek.

■ CTRL + kliknij i przeciągnij. Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl przed kliknięciem wycinka koła Orbita lub gdy narzędzie
Orbita jest aktywne, a następnie przeciągnij do punktu na modelu, który ma być używany jako punkt obrotu. Ta opcja
jest dostępna tylko wówczas, gdy używane są duże i małe koła Pełna nawigacja lub małe koło Wyświetl obiekt.

UWAGA Gdy narzędzie Orbita jest aktywne, można nacisnąć i przytrzymać klawisz Ctrl w dowolnym momencie, aby
przesunąć punkt obrotu używany przez narzędzie Orbita.

Zachowanie kierunku w górę

Sposób obracania się modelu wokół punktu obrotu można kontrolować, wybierając opcję zachowania kierunku w górę dla
modelu. Gdy zachowany jest kierunek w górę, obracanie jest związane wzdłuż osi XY w kierunku Z. Przy przeciąganiu poziomym,
kamera przesuwa się równolegle do płaszczyzny XY. W przypadku przeciągania pionowego kamera przesuwa się wzdłuż osi
Z.
Jeśli kierunek w górę nie jest zachowany, model można obrócić, używając pierścienia obrotu, którego środek znajduje się w
punkcie obrotu. Użyj okna dialogowego Opcje dla Kół sterujących, aby kontrolować, czy kierunek w górę jest zachowany, czy
nie dla narzędzia Orbita.

Aby obrócić model za pomocą narzędzia Orbita

1 Wyświetl jedno z kół Wyświetl obiekt lub Pełna nawigacja.

2 Kliknij wycinek koła Orbita i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Orbita.

3 Przeciągnij, aby obrócić model.

UWAGA W przypadku używania jednego z kół Pełna nawigacja lub Wyświetl obiekt użyj narzędzia Środek, aby
ponownie wyśrodkować model w bieżącym widoku.

4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby obrócić wokół obiektu za pomocą narzędzia Orbita

1 Naciśnij klawisz Esc, aby się upewnić, że wszystkie narzędzia są nieaktywne i anulować zaznaczenie wszystkich wcześniej
wybranych obiektów.

2 Wybierz obiekty w modelu, dla których ma zostać zdefiniowany punkt obrotu.

3 Wyświetl jedno z kół Wyświetl obiekt lub Pełna nawigacja.

4 Kliknij wycinek koła Orbita i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Orbita.

5 Przeciągnij, aby obrócić model.

844 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 6 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby zachować kierunek w górę narzędzia Orbita

1 Wyświetl małe koło Wyświetl obiekt lub jedno z kół Pełna nawigacja.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje zaznacz pole wyboru Utrzymaj widok w pionie dla narzędzia Orbita.

4 Kliknij przycisk OK.

Obracanie modelu jest związane wzdłuż płaszczyzny XY i kierunku Z.

Aby obrócić model wokół punktu obrotu za pomocą narzędzia Orbita

1 Wyświetl małe koło Wyświetl obiekt lub jedno z kół Pełna nawigacja.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje usuń znacznik z pola wyboru Utrzymaj widok w pionie dla narzędzia Orbita.

4 Kliknij przycisk OK.

5 Kliknij wycinek koła Orbita i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Orbita.

6 Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift, aby wyświetlić pierścień obrotu. Przeciągnij, aby obrócić model.

7 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby rozpocząć używanie narzędzia Orbita za pomocą środkowego przycisku myszy

1 Wyświetl jedno z kół inne niż duże koła Wyświetl obiekt lub Przegląd budynku.

2 Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift.

3 Naciśnij i przytrzymaj kółko lub środkowy przycisk myszy i przeciągnij, aby obrócić model.

4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Narzędzie Przesuń widok

Gdy narzędzie Przesuń widok jest aktywne, wyświetlany jest wskaźnik przesuwania (czterokierunkowa strzałka). Przesunięcie
wskaźnika powoduje przesunięcie modelu w tym samym kierunku. Na przykład przesunięcie w górę powoduje przesunięcie
w górę, podczas gdy przesunięcie w dół powoduje przesunięcie modelu w dół.
W kontekście 3D — szczególnie podczas używania kół sterujących 3D — funkcja panoramowania przekręca kamerę w lewo
i prawo. W kontekście 2D panoramowanie powoduje przesuwanie widoku. Jeśli ta funkcja jest używana w aktywnym widoku
arkusza, efektem jest przewijanie widoku arkusza, a nie aktywnego widoku na arkuszu.

SteeringWheels | 845
 PORADA Jeśli wskaźnik dotrze do krawędzi ekranu, można kontynuować przesuwanie obrazu poprzez dalsze przeciąganie,
co wymusza zawijanie obrazu wokół ekranu.

Aby przesunąć widok za pomocą narzędzia Przesuń widok

1 Wyświetl koło Nawigacja 2D, jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Wyświetl obiekt.

2 Kliknij wycinek koła Przesuń widok i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Przesuń widok.

3 Przeciągnij, aby zmienić położenie modelu.

4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby rozpocząć używanie narzędzia Przesuń widok za pomocą środkowego przycisku myszy

1 Wyświetl koło Nawigacja 2D, koło Pełna nawigacja lub jedno z małych kół.

2 Naciśnij i przytrzymaj kółko lub środkowy przycisk myszy.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Przesuń widok.

3 Przeciągnij, aby zmienić położenie modelu.

4 Zwolnij kółko lub przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Narzędzie Przewiń
Podczas używania narzędzi nawigacyjnych do zmiany orientacji widoku modelu, poprzedni widok jest zapisywany w historii
nawigacji. W historii nawigacji przechowywana jest reprezentacja poprzednich widoków modelu oraz ich miniaturki. Dla
każdego okna przechowywana jest osobna historia nawigacji. Nie jest ona zachowywana po zamknięciu okna. Przewijanie
historii nawigacji jest charakterystyczne dla widoku.
Używając narzędzia Przewiń, można odtworzyć poprzednie widoki z historii nawigacji. Korzystając z historii nawigacji, można
przywrócić poprzedni widok lub przewinąć wszystkie zapisane widoki.
Aby wyświetlić panel Przewiń historię, przytrzymaj wskaźnik urządzenia wskazującego nad narzędziem Przewiń znajdującym
się na kole. Można przewinąć historię nawigacji. Aby przywrócić jeden z poprzednich widoków w historii nawigacji, przeciągnij
suwak w lewą stronę w panelu Przewiń historię.

UWAGA Przewijanie historii nie jest zapisywane pomiędzy sesjami.

846 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 Aby przywrócić poprzedni widok

1 Wyświetl koło.

2 Kliknij wycinek koła Przewiń.

Aby przywrócić poprzedni widok za pomocą panelu Przewiń historię

1 Wyświetl koło.

2 Kliknij wycinek koła Przewiń widok i przytrzymaj go.

Zostanie wyświetlony panel Przewiń historię.

3 Trzymając naciśnięty przycisk urządzenia wskazującego, przeciągnij w lewo lub w prawo, aby przywrócić poprzedni
widok.
Przeciągnięcie w lewo powoduje przywrócenie starszego poprzedniego widoku. Przeciągnięcie w prawo powoduje
przywrócenie widoku nowszego niż aktualnie wyświetlany. Aby móc wyświetlić widoki dostępne po prawej stronie,
należy najpierw użyć narzędzia Przewiń. Bieżące położenie w historii nawigacji jest wskazywane przez pomarańczową
ramkę, która jest przeciągana wzdłuż panelu Przewiń historię.

Narzędzie Góra/dół
W przeciwieństwie do narzędzia Przesuń widok narzędzie Góra/dół jest używano do dopasowywania wysokości bieżącego
punktu obserwacji wzdłuż osi Z modelu. Aby dostosować pionową rzędną bieżącego widoku, przeciągnij w górę lub w dół.
Podczas przeciągania bieżąca rzędna i dopuszczalny zakres ruchu są wyświetlane w elemencie graficznym zwanym wskaźnikiem
odległości pionowej.
Wskaźnik odległości pionowej ma dwa znaczniki wskazujące najwyższą (Góra) i najniższą (Dół) elewację, jakie można określić
dla widoku. Podczas zmieniania rzędnej za pomocą wskaźnika odległości pionowej bieżąca rzędna jest wyświetlana obok
jasnopomarańczowego wskaźnika, a poprzednia rzędna jest wyświetlana obok wskaźnika ciemnopomarańczowego.

Aby zmienić rzędną widoku

1 Wyświetl jedno z kół Pełna nawigacja lub Przegląd budynku.

2 Kliknij wycinek koła Góra/dół i przytrzymaj go.

Zostanie wyświetlony wskaźnik odległości pionowej.

3 Przeciągnij w górę lub w dół, aby zmienić rzędną widoku.

SteeringWheels | 847
 4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Narzędzie Spacer
Używając narzędzia Spacer, można nawigować w modelu, tak jak podczas spaceru. Po uruchomieniu narzędzia Spacer w
pobliżu środka widoku wyświetlana jest ikona Okrąg środka, a wskaźnik jest wyświetlany w formie szeregu strzałek. Aby odbyć
spacer po modelu, przeciągnij w kierunku, w jakim chcesz się przesunąć.

Powiąż kąt spaceru

Podczas spaceru po modelu, można powiązać kąt ruchu z płaszczyzną podłoża. Jeśli włączona jest opcja Przesuń równolegle
do płaszczyzny podłoża, można swobodnie odbywać spacer przy zachowaniu stałej rzędnej punktu obserwacji kamery. Jeśli
kąt spaceru nie jest powiązany, ruch w kierunku patrzenia będzie sprawiał wrażenie lotu. Użyj okna dialogowego Opcje dla
Kół sterujących, aby powiązać kąt ruchu z płaszczyzną podłoża dla narzędzia Spacer.

Prędkość ruchu
Podczas spaceru lub „lotu” po modelu, można kontrolować prędkość ruchu. Prędkość ruchu jest kontrolowana przez odległość
na jaką wskaźnik myszy jest przesuwany od ikony Okrąg środka oraz bieżące ustawienie prędkości ruchu. Używając narzędzia
Spacer, ustawienie prędkości ruchu można ustawić na stałe oraz tymczasowo. Aby na stałe ustawić prędkość ruchu, użyj okna
dialogowego Opcje dla Kół sterujących lub klawiszy < oraz > , gdy narzędzie Spacer jest aktywne. Aby tymczasowo zwiększyć
prędkość ruchu, naciśnij i przytrzymaj klawisz + (plus) podczas korzystania z narzędzia Spacer.

Zmiana rzędnej
Podczas korzystania z narzędzia Spacer można dostosować rzędną kamery przytrzymując naciśnięty klawisz SHIFT. Powoduje
to tymczasowe aktywowanie narzędzia Góra/dół. Gdy narzędzie Góra/dół jest aktywne, przeciągnij w górę lub w dół, aby
ustawić rzędną kamery. Podczas spaceru można również użyć klawiszy STRZAŁKA DO GÓRY i STRZAŁKA W DÓŁ, aby dostosować
wysokość widoku.

Aby użyć narzędzia Spacer w celu poruszania się po modelu

1 Wyświetl jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Przegląd budynku.

2 Kliknij wycinek koła Spacer i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Spacer i wyświetlana jest ikona Okrąg środka.

3 Przeciągnij w kierunku, w którym chcesz odbywać spacer.

UWAGA Podczas spaceru naciśnij i przytrzymaj klawisz + (plus), aby tymczasowo zwiększyć prędkość ruchu.

4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby zmienić prędkość ruchu dla narzędzia Spacer

1 Wyświetl koło.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje w obszarze Narzędzie Spacer przeciągnij w prawo suwak Współczynnik prędkości, aby
zwiększyć prędkość spacer.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby powiązać narzędzie Spacer z płaszczyzną podłoża

1 Wyświetl koło.

848 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje w obszarze Narzędzie Spacer zaznacz opcję Przesuń równolegle do płaszczyzny podłoża.

4 Kliknij przycisk OK.

Ruch podczas spaceru odbywa się równolegle do płaszczyzny podłoża modelu.

Aby dostosować wysokość bieżącego widoku z poziomu narzędzia Spacer

1 Wyświetl jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Przegląd budynku.

2 Kliknij wycinek koła Spacer i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Spacer i wyświetlana jest ikona Okrąg środka.

3 Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Naciśnij i przytrzymaj klawisz SHIFT, aby włączyć narzędzie Góra/dół, umożliwiające przeciąganie w górę lub w dół.

■ Naciśnij i przytrzymaj klawisz STRZAŁKA DO GÓRY lub STRZAŁKA W DÓŁ.

4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Narzędzie Powiększ/pomniejsz
Narzędzie Powiększ/pomniejsz służy do zmiany powiększenia modelu. Do sterowania zachowaniem narzędzia
Powiększ/pomniejsz można użyć następujących kombinacji kliknięcia myszy i klawiszy:

■ Kliknij. Kliknięcie narzędzia Powiększ/pomniejsz na kole spowoduje powiększenie bieżącego widoku o 25 procent. Jeśli
używane jest koło Pełna nawigacja, w oknie dialogowym Opcje dla Kół sterujących należy włączyć
powiększanie/pomniejszanie przyrostowe.

■ Klawisz SHIFT + kliknij. Przytrzymanie klawisza SHIFT przed kliknięciem narzędzia Powiększ/pomniejsz na kole spowoduje
pomniejszenie bieżącego widoku o 25 procent. Powiększanie i pomniejszanie jest wykonywane od bieżącego położenia
wskaźnika, a nie od bieżącego punktu obrotu.

UWAGA W przypadku uruchomienia narzędzia Powiększ/pomniejsz z poziomu koła Pełna nawigacja, aby można było
używać kombinacji CTRL + kliknij i SHIFT + kliknij, w oknie dialogowym dla Kół sterujących musi być włączona
przyrostowa zmiana wielkości widoku.

■ CTRL + kliknij. Przytrzymanie klawisza CTRL przed kliknięciem narzędzia Powiększ/pomniejsz na kole spowoduje
powiększenie bieżącego widoku o 25 procent. Powiększanie i pomniejszanie jest wykonywane od bieżącego punktu obrotu,
a nie od bieżącego położenia wskaźnika.

■ Kliknij i przeciągnij. Kliknięcie narzędzia Powiększ/pomniejsz i przytrzymanie przycisku myszy umożliwia dostosowanie
powiększenia modelu poprzez przeciąganie w górę i w dół.

■ CTRL + kliknij i przeciągnij. Podczas korzystania z kół Pełna nawigacja lub małego koła Wyświetl obiekt można
kontrolować punkt docelowy używany przez narzędzie Powiększ/pomniejsz. W wyniku przytrzymania klawisza Ctrl
narzędzie Zoom wykorzystuje położenie poprzedniego punktu obrotu zdefiniowanego przez narzędzia Zoom, Orbita lub
Środek.

■ SHIFT + kliknij i przeciągnij. Podczas korzystania z kół Pełna nawigacja lub małego koła Wyświetl obiekt można powiększyć
obszar widoku, przeciągając prostokątne okno wokół obszaru, który ma zostać dopasowany do okna. Przytrzymaj klawisz
Shift, a następnie kliknij i przeciągnij okno wokół obszaru, który chcesz powiększyć/pomniejszyć.

UWAGA Jeśli przyciski Ctrl i Shift zostaną razem przytrzymane, można powiększyć obszar modelu za pomocą okna
opartego na środku zamiast okna zdefiniowanego przez przeciwległe narożniki.

SteeringWheels | 849
 ■ Kółko myszy. Gdy wyświetlane jest koło, przewiń kółkiem myszy w górę lub w dół, aby powiększyć lub pomniejszyć widok
modelu.

UWAGA Gdy używane jest narzędzie Powiększ/pomniejsz z koła Pełna nawigacja lub Wyświetl obiekt, punkt widoku, w
którym kliknięto, aby powiększyć/pomniejszyć, staje się punktem środkowym dla przyszłych operacji wykonywanych za
pomocą narzędzia Orbita, aż do momentu, gdy ponownie zostanie użyte narzędzie Powiększ/pomniejsz lub Środek. Jeśli
klawisz Ctrl zostanie naciśnięty przed kliknięciem wycinka koła Powiększ/pomniejsz, punkt środkowy nie ulegnie zmianie.

Ograniczenia powiększania/pomniejszania
Podczas zmieniania wielkości powiększenia modelu za pomocą narzędzia Powiększ/pomniejsz, nie można powiększyć bardziej
niż do punktu skupienia lub pomniejszyć poza zakres modelu. Kierunek powiększania i pomniejszania jest kontrolowany
przez punkt środkowy ustawiony za pomocą narzędzia Środek.

UWAGA W przeciwieństwie do narzędzia Zoom znajdującego się na dużym kole Widok obiektu narzędzie Zoom znajdujące
się na małych kołach Widok obiektu i Pełna nawigacja nie jest ograniczone.

Aby powiększyć/pomniejszyć widok jednym kliknięciem

Musi być włączone powiększanie/pomniejszanie przyrostowe, gdy używane są koła Pełna nawigacja. Ustawienie można zmienić
w oknie dialogowym Opcje dla Kół sterujących.

1 Wykonaj następujące czynności, aby mieć pewność, że ta opcja jest wybrana:

■ Wyświetl koło Pełna nawigacja.

■ Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij pozycję Opcje.

■ W oknie dialogowym Opcje w obszarze Narzędzie Powiększ/pomniejsz wybierz opcję Powiększ o jeden przyrost
przy każdym kliknięciu myszy.

■ Kliknij przycisk OK.

2 Wyświetl koło Nawigacja 2D, jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Wyświetl obiekt.

3 Kliknij wycinek koła Powiększ/pomniejsz.

Powiększenie modelu jest zwiększane i model jest przybliżany. Jeśli podczas klikania wycinka koła Powiększ/pomniejsz
przytrzymany zostanie klawisz SHIFT, model jest pomniejszany. Aby powiększyć, należy przytrzymać klawisz CTRL.

Aby powiększyć lub pomniejszyć widok poprzez przeciąganie

1 Wyświetl koło Nawigacja 2D, jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Wyświetl obiekt.

2 Kliknij wycinek koła Powiększ/pomniejsz i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Powiększ/pomniejsz.

3 Przeciągnij pionowo, aby powiększyć lub pomniejszyć.

850 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby powiększyć obszar modelu poprzez określenie okna

1 Wyświetl jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Wyświetl obiekt.

2 Naciśnij i przytrzymaj klawisz SHIFT.

3 Kliknij wycinek koła Powiększ/pomniejsz i przytrzymaj go.

Wskaźnik myszy zmienia się we wskaźnik Powiększ/pomniejsz.

4 Przeciągnij wskaźnik myszy, aby zdefiniować przeciwległy narożnik okna określający obszar powiększenia.

UWAGA Przytrzymanie klawisza CTRL podczas definiowania drugiego punktu okna określa, czy pierwszy punkt okna
jest używany jako narożnik czy środek przeciąganego okna. Jeśli klawisz CTRL jest przytrzymywany, pierwszy punkt
definiuje środek okna.

5 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Aby powiększyć lub pomniejszyć, obracając kółko myszy gdy wyświetlane jest Koło sterujące

1 Wyświetl jedno z kół inne niż duże koło Przegląd budynku.

2 Obróć kółko myszy do przodu lub do tyłu, aby powiększyć lub pomniejszyć.

3 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby powrócić do koła.

Zapisywanie orientacji widoku 3D jako widoku projektu

1 Jeśli menu kołowe SteeringWheels nie są wyświetlane w obszarze rysunku, kliknij opcję (Koło Pełna
nawigacja) na pasku nawigacji.
2 Prawym przyciskiem myszy kliknij Koła sterujące, a następnie kliknij opcję Zapisz widok.
3 Wprowadź nazwę dla nowego widoku 3D i kliknij przycisk OK.

UWAGA Monit o wprowadzenie nazwy widoku zostanie wyświetlony tylko podczas zapisywania domyślnego
widoku 3D (nazwanego w Przeglądarce projektu {3D}). Jeśli jest zapisywany widok 3D inny niż domyślny
widok 3D, zostanie on zapisany pod nazwą bieżącą.

Nowy widok jest wyświetlany w Przeglądarce projektu jako widok 3D.

Powielanie widoków zależnych

Można tworzyć wiele kopii widoku zależnego od widoku głównego. Wszystkie kopie, zwane widokami zależnymi, są
zsynchronizowane z widokiem głównym i wszystkimi widokami zależnymi, tak że jeśli zostaną wykonane zmiany wpływające
na wygląd jednego z widoków (na przykład skala widoku lub opisy), są one odzwierciedlane we wszystkich widokach.
Tworzenie widoków zależnych może być przydatne w następujących przypadkach:

■ Jeśli pracujesz nad dużym projektem ze znacznej wielkości płytą podłogową i chcesz przyciąć widok do mniejszego
segmentu, aby umieścić ją na arkuszu. W przypadku wprowadzania zmian w zależnych segmentach widoku można szybko
sprawdzić ich wpływ na cały widok poprzez włączenie widoku podstawowego.

■ Musisz ustawić widok na więcej niż jednym arkuszu.

Zapisywanie orientacji widoku 3D jako widoku projektu | 851

 Wyświetlanie widoków zależnych w Przeglądarce projektu w widoku głównym. Można wstawiać linie dopasowania wskazujące
podział widoku i wyświetlać odniesienia do widoków podłączonych.
Rysunek przedstawia widok projektu, Poziom 1, który został podzielony na 2 zależne widoki, Lewy i Prawy. Poziom 1 jest
widokiem podstawowym i jest wyświetlany w obszarze rysunku z widocznym zakresem przycięcia i zakresami przycięcia dla
widoków zależnych, linią dopasowania wskazującą miejsce podziału widoku (kreskowana niebieska linia) i odnośnikami
widoku (1/A102 i 1/A101).

UWAGA Na poniższej ilustracji wyświetlanie grafiki linii odniesienia zostało nadpisane. Domyślne wyświetlanie grafiki
linii odniesienia to kreskowana czarna linia.

Obsługiwane typy widoków dla widoków zależnych

Można tworzyć widoki zależne dla rzutów, widoków elewacji, widoków przekroju i widoków odwołania. Podczas tworzenia
zależnego widoku przekroju, elewacji lub odwołania nad oryginalnym symbolem tworzony jest nowy symbol przekroju,
elewacji lub odwołania. Można niezależnie przesunąć nowy symbol.

Widoczność i ustawienia graficzne dla widoków zależnych

Informacja charakterystyczna dla widoku po dodaniu do widoku podstawowego lub widoku zależnego jest widoczna we
wszystkich widokach powiązanych. Można określić widoczność i nadpisania grafiki dla indywidualnych elementów na podstawie
dla widoku. Pozwala to na usunięcie obszarów, w których występuje nakładanie się związanych widoków. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Ukrywanie elementów w widoku na stronie 819.

Widoki zależne i właściwości widoku

Widok zależny dziedziczy właściwości widoku i elementy specyficzne dla widoku z widoku podstawowego. Następujące
właściwości widoku są zsynchronizowane pomiędzy widokiem podstawowym a widokami zależnymi:

■ Skala widoku

■ Wyświetl model

■ Poziom szczegółowości

■ Ustawienia widoczności

■ Styl wizualny

852 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 ■ Opcje wyświetlania grafiki

■ Ukryj przy skalach o szczegółowości niższej niż

■ Podrys

■ Orientacja podrysu

■ Wyświetlanie połączenia ścian

■ Dziedzina

■ Położenie schematu kolorów

■ Schemat kolorów

■ Filtry etapów

■ Etap

■ Poziom związany

■ Domyślny szablon widoku

■ Zakres widoku

■ Przycięcie głębokości

■ Daleka płaszczyzna przycięcia

■ Odsunięcie dalekiego przycięcia

Następujące właściwości mogą różnić się pomiędzy widokiem podstawowym a widokami zależnymi:

■ Orientacja

■ Właściwości danych identyfikacyjnych (z wyjątkiem właściwości Domyślny szablon widoku)

■ Właściwości zakresu (z wyjątkiem właściwości Zakres widoku i Poziom związany)

■ Zakres modelu

■ Parametry projektu

■ Parametry współdzielone

Dodawanie linii dopasowania dla widoków zależnych

Linie dopasowania to linie szkicu, które są dodawane do widoku w celu wskazania miejsca podziału widoku, tak jak pokazano
na rysunku.

Dodawanie linii dopasowania dla widoków zależnych | 853

 Można wybrać niestandardowy wygląd linii dopasowania poprzez edytowanie szerokości linii, koloru i wzoru w oknie
dialogowym Style obiektów. Zobacz Style obiektów na stronie 1596. Można dodać odnośniki widoku obok linii dopasowania,
aby połączyć widoki. Zobacz Nawigacja pomiędzy widokami podstawowymi i zależnymi na stronie 825.

Dodawanie linii dopasowania

1 Otwórz widok podstawowy, z którego zostaną utworzone widoki zależne.

2 Jeśli zakresy przycięcia nie są widoczne, kliknij przycisk (Pokaż zakres przycięcia) na pasku kontroli widoku.
Zakres przycięcia dla widoku podstawowego i zakresy przycięcia dla widoków zależnych są widoczne.

3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Linia dopasowania).

4 Naszkicuj linię dopasowania.
Obraz linii dopasowania

5 Po zakończeniu kliknij przycisk Zakończ linię dopasowania.

Zmiana linii dopasowania

Aby edytować szkic linii dopasowania:
1 Otwórz dowolny widok, w którym widoczna jest linia dopasowania i wybierz linię dopasowania.

854 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linia dopasowania ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj szkic).
3 Edytuj linię szkicu.
4 Po zakończeniu edycji kliknij opcję Zakończ tryb edycji.

Aby nadpisać format graficzny linii dopasowania w widoku:

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

2 Kliknij kartę Kategorie opisów.
3 Wybierz linię dopasowania z listy.
4 Kliknij polecenie Nadpisz w kolumnie Linie.
5 W oknie dialogowym Grafika linii wybierz wartości dla szerokości linii, koloru linii i wzoru linii i kliknij przycisk
OK.
6 Kliknij przycisk Zastosuj, aby sprawdzić zmiany, i kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Nadpisania
widoczności/grafiki.

Właściwości linii dopasowania

Następujące właściwości linii dopasowania są dostępne dla linii dopasowania narysowanych w rzutach i widokach odwołania.

UWAGA Właściwości linii dopasowania nie są dostępne w widokach elewacji lub przekrojach, ponieważ określenie wiązań
górnego i dolnego poziomu nie dotyczy tych typów widoku.

Nazwa Opis

Wiązania

Wiązanie góry Określa górny poziom, dla którego linia dopasowania jest widoczna.

Odsunięcie góry Określa odległość powyżej górnego poziomu, dla którego linia dopasowania ma być widoczna.

Wiązanie dołu Określa dolny poziom, dla którego linia dopasowania jest widoczna.

Odsunięcie dołu Określa odległość poniżej dolnego poziomu, dla którego linia dopasowania ma być widoczna.

Propagowanie konfiguracji widoku zależnego

Po ustawieniu konfiguracji widoku zależnego dla jednego widoku można propagować konfigurację widoku i zakresu przycięcia
do widoków równoległych o tej samej skali. Nowe widoki zależne są wyświetlane w Przeglądarce projektu pod widokiem
podstawowym, ale nie są one umieszczane na arkuszach.

Aby propagować konfigurację widoku zależnego:

1 W Przeglądarce projektu wybierz widok podstawowy, który chcesz propagować.
2 Prawym przyciskiem myszy kliknij nazwę widoku, a następnie kliknij opcję Zastosuj zależne widoki.
Zostaje otwarte okno dialogowe Wybierz widoki oraz zostają wyświetlone widoki równoległe o tej samej skali,
które nie posiadają widoków zależnych.

3 Kliknij, aby wybrać odpowiednie widoki.

4 Kliknij przycisk OK.

Propagowanie konfiguracji widoku zależnego | 855

 Nowe widoki zależne są wyświetlane w Przeglądarce projektu pod ich widokiem podstawowym. Kliknij prawym przyciskiem
myszy widok i kliknij polecenie Zmień nazwę, aby zmienić nazwę. Powiązania pomiędzy oryginalnymi zestawami widoków
i nowym zestawem widoków po propagowaniu konfiguracji nie są zachowywane.

Zamiana widoku zależnego na widok niezależny

W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok zależny i kliknij polecenie Konwersja na widok niezależny.

Usuwanie widoków zależnych

W przypadku usunięcia widoku, który posiada widoki zależne, usuwane są także wszystkie widoki zależne. W przypadku
usunięcia widoku zależnego usuwany jest widok oraz wszystkie odnośniki widoku dla tego widoku.
1 W Przeglądarce projektu wybierz widok.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Usuń.

Tworzenie widoków zależnych

1 W Przeglądarce projektu wybierz widok, dla którego mają zostać utworzone widoki zależne.

UWAGA Nie można utworzyć widoku zależnego z innego widoku zależnego.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Powiel widok ➤ Powiel jako zależny lub kliknij
prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie kliknij kolejno opcję Powiel widok ➤ Powiel jako
zależny.
Widok zależny zostanie otwarty. Dla domyślnej organizacji Przeglądarki projektu widok zależny jest wyświetlany
pod widokiem podstawowym. Jeśli zostało ustawione niestandardowe wyświetlanie Przeglądarki projektu,
widoki zależne mogą być grupowane i filtrowane, jak wszystkie inne typy widoków.

3 Można także w Przeglądarce projektu kliknąć prawym przyciskiem myszy nazwę widoku zależnego i kliknąć
polecenie Zmień nazwę. Podaj nową nazwę dla ustawień widoku i kliknij przycisk OK.
4 Wybierz obwiednie tnące i w razie potrzeby zmień ich rozmiar, aby wyświetlić wyłącznie wymaganą część
widoku.

Jeśli zakres przycięcia nie jest widoczny, kliknij przycisk (Pokaż zakres przycięcia) na pasku kontroli widoku.
Można wyświetlać zakresy przycięcia modelu i opisu. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zakresy
przycięcia na stronie 858.

Obracanie widoków
Za pomocą narzędzia Obróć można obracać przekroje, zakresy modelu i rzutnie. Można także obracać zakres przycięcia, co
w rezultacie powoduje obrócenie widoku.
Aby uzyskać więcej informacji na temat obracania projektu w kierunku północy rzeczywistej, zobacz Obracanie widoku w
kierunku północy rzeczywistej na stronie 110.

Obracanie widoku przekroju lub zakresu modelu

1 Otwórz projekt zawierający przekrój (odwołanie) lub zakres do obrócenia.
2 Wybierz przekrój (odwołanie) lub zakres.

856 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 3 Kliknij kolejno kartę Zmień <typ widoku> ➤ panel Zmień ➤ (Obróć).
4 Obróć widok.
Aby uzyskać więcej informacji na temat narzędzia Obróć, zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

Obracanie rzutni w widoku arkusza

1 Otwórz widok arkusza zawierający rzutnię do obrócenia.
2 Wybierz rzutnię.
3 Wybierz wartość obrotu na arkuszu na pasku opcji.
Widok zostaje obrócony, a wartość jest propagowana dla parametru wystąpienia obracania widoku rzutni na
arkuszu.

Podczas obrotu rzutni obracany jest także tytuł widoku.

Obracanie widoku za pomocą zakresu przycięcia

Podczas obracania widoku poprzez obrócenie zakresu przycięcia model obraca się w kierunku przeciwnym do obrotu zakresu
przycięcia.

Aby obrócić widok według jego zakresu przycięcia:

1 Otwórz widok projektu do obrócenia.

2 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Pokaż zakres przycięcia).

Zakres przycięcia zostanie wyświetlony w widoku. Aby wyświetlić cały zakres, może być wymagane pomniejszenie
widoku.

3 Wybierz zakres przycięcia.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień <typ widoku> ➤ panel Zmień ➤ (Obróć).

5 Obróć widok.
Aby uzyskać więcej informacji na temat narzędzia Obróć, zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

Obracanie rzutni w widoku arkusza | 857

Zakresy przycięcia
Zakres przycięcia określa granice dla widoku projektu. Można wyświetlić zakres przycięcia modelu i zakres przycięcia opisu
we wszystkich widokach graficznych projektu. Zakres przycięcia opisu nie jest obsługiwany dla perspektywicznego widoku
3D.
Można pokazać lub ukryć zakresy przycięcia modelu i opisu. Zobacz Pokazywanie i ukrywanie zakresów przycięcia na stronie
858. Można także zmienić rozmiar zakresu przycięcia poprzez przeciągnięcie niebieskich kontrolek lub dokładne ustalenie
rozmiaru. Zobacz Graficzna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia na stronie 859 i Dokładna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia
na stronie 861.

Zakres przycięcia modelu

Zakres przycięcia modelu powoduje przycięcie elementów modelu, elementów szczegółu (takich jak linie izolacji i szczegółu),
zakresy modelu i zakresy przekroju na obwiedni cięcia modelu. Widoczne obwiednie cięcia innych związanych widoków są
także przycinane do obwiedni cięcia modelu.

Zakres przycięcia opisu

Zakres przycięcia opisu w pełni przycina elementy opisu w momencie, gdy styka się z dowolną częścią elementu opisu, tak że
nie powstają częściowe opisy. Opisy (takie jak symbole, etykiety, opisy indeksowe i wymiary), które są odnośnikami do ukrytych
lub przyciętych elementów modelu nie są wyświetlane w widoku, nawet jeśli znajdują się wewnątrz zakresu przycięcia opisu.
Jeśli na przykład drzwi zostały przycięte z widoku za pomocą przycięcia modelu, etykieta drzwi nie będzie widoczna, nawet
jeśli znajduje się wewnątrz przycięcia opisu.
Elementy odniesienia (siatki i poziomy) przecinające zakres przycięcia modelu są wyświetlane z symbolami i końcami, tak
więc są widoczne wewnątrz obwiedni przycięcia opisu. Rozmiar elementów odniesienia nie jest zmieniany. Po wyłączeniu
zakresu przycięcia, (opcja Nie przycinaj widoku) odniesienia są wyświetlane w oryginalnym rozmiarze, w jakim zostały
narysowane.
Przycięcie opisu nie jest domyślnie wyświetlane w przypadku wyświetlania zakresów przycięcia w widoku podstawowym.
Przycięcie opisu jest wyświetlane domyślnie w przypadku wyświetlania zakresów przycięcia w widokach zależnych. Aby uzyskać
więcej informacji na temat widoków podstawowych i zależnych, zobacz Powielanie widoków zależnych na stronie 851.

Przycinanie widoku
1 Jeśli zakres przycięcia nie jest widoczny, kliknij przycisk (Pokaż zakres przycięcia) na pasku kontroli widoku.
2 W razie potrzeby zmień rozmiar zakresu przycięcia z użyciem kontrolek przeciągania lub poprzez ustawienie
dokładnego rozmiaru.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Graficzna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia na stronie 859 i Dokładna
zmiana rozmiaru zakresu przycięcia na stronie 861.

3 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Przytnij widok).

Pokazywanie i ukrywanie zakresów przycięcia

Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Pokaż zakres przycięcia lub Ukryj zakres przycięcia).

Aby pokazać lub ukryć przycięcie opisu:

1 Po pokazaniu zakresów przycięcia, jeśli zakres przycięcia opisu jest ukryty, kliknij prawym przyciskiem myszy
obszar rysunku i kliknij przycisk Właściwości widoku.
2 Na palecie Właściwości zaznacz (lub wyczyść) pole wyboru dla Przycięcie opisów.

858 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 W obszarze rysunku wybierz zakres przycięcia, a zostaną wyświetlone przycięcia opisu i modelu. Wewnętrzne przycięcie to
przycięcie modelu, zewnętrzne przycięcie to przycięcie opisu.

Graficzna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia

Aby zmienić rozmiar zakresu przycięcia, można użyć kontrolek przeciągania i kontrolek linii podziału. Kontrolki linii podziału
usuwają części widoku. Jeśli chcesz wyświetlić zakres przycięcia, zobacz Pokazywanie i ukrywanie zakresów przycięcia na
stronie 858.

Aby zmienić rozmiar zakresu przycięcia za pomocą kontrolek przeciągania:

1 Wybierz zakres przycięcia.
2 Przeciągnij kontrolkę z niebieską strzałką do wymaganego rozmiaru.

Aby zmienić rozmiar zakresu przycięcia z użyciem kontrolek linii podziału:

1 Wybierz zakres przycięcia.
Wybrany zakres przycięcia elewacji z widocznymi symbolami
łamania

2 Przesuń wskaźnik w pobliże kontrolki linii podziału ( ).

Po umieszczeniu wskaźnika w pobliżu kontrolki linii podziału część widoku, która ma zostać usunięta, jest
wskazywana znakiem X.

Graficzna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia | 859

 Podświetlona część widoku do usunięcia

3 Kliknij kontrolkę, aby podzielić widok na odrębne zakresy.

860 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 Dwa nowe zakresy przycięcia

Można zmienić rozmiar zakresów przycięcia podziału poprzez użycie kontrolek przeciągania i kontrolek linii podziału. Można
połączyć podzielone zakresy przycięcia przez przeciągnięcie obwiedni jednego zakresu przycięcia nad drugi. Komunikat
wskazuje, że zakresy zostaną połączone.

UWAGA Jeśli wyłączy się zakres przycięcia w widoku, wszystkie informacje dotyczące dzielenia zakresu przycięcia zostają
utracone. Jeśli zakres przycięcia zostanie później włączony, należy ponownie utworzyć zakresy przycięcia podziału.
Wyłączenie zakresu przycięcia nie oznacza ukrycia zakresu przycięcia. W przypadku wyłączenia zakresu przycięcia pojawia
się komunikat informujący o tym, że informacje zakresu przycięcia podziału zostaną utracone. Jeśli zakres przycięcia
zostanie ukryty, a następnie pokazany ponownie, informacje zakresu przycięcia podziału są zachowywane.

Dokładna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia

Można dokładnie ustalić wysokość i szerokość zakresu przycięcia w obszarze papieru. Oznacza to, że wielkość zakresu w
widoku jest taka sama jak wielkość zakresu na arkuszu. Można także określić odsunięcie zakresu przycięcia opisu od zakresu
przycięcia modelu.
1 Wybierz zakres przycięcia w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień <typ widoku> ➤ panel Przycięcie ➤ (Przycięcie rozmiaru).
Zostaje otwarte okno dialogowe Rozmiar zakresu przycięcia.

3 Jeśli zmieniasz zakres przycięcia w perspektywicznym widoku 3D, wybierz opcję Pole widoku lub Skala
(zablokowane proporcje). Przykłady tych opcji są podane na końcu niniejszej procedury.
4 Zmień wartości szerokości i wysokości.

Dokładna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia | 861

 UWAGA Jeśli została wybrana opcja Skala dla perspektywicznego widoku 3D, można zmieniać wyłącznie
wysokość lub szerokość, ponieważ wartości te są zablokowane.

5 Zmień wartości odsunięcia dla przycięcia opisu.

Opcje przycięcia opisu nie są dostępne dla perspektywicznych widoków 3D.

6 Kliknij opcję Zastosuj, aby dokonać zmian lub kliknij przycisk OK, aby dokonać zmian i zamknąć okno dialogowe.
Istnieją dwa tryby skalowania zakresu przycięcia: tryb Pole widoku i tryb Skala.

■ W trybie Pole widoku rysuje się zakres przycięcia o określonym rozmiarze. Zmień na przykład zakres przycięcia z zakresu
100 mm szerokości i 75 mm długości na 50x25 mm, a zakres przycięcia stosownie się zaktualizuje. Tryb Pole widoku jest
przeznaczony dla widoków perspektywicznych i nieperspektywicznych.

■ W trybie Skala zmień wysokość lub szerokość, a program Revit Architecture zachowa proporcję wymiarów. Kiedy zmienisz
wartość, widok jest skalowany, lecz pole widoku pozostaje takie samo. Tryb skali przeznaczony jest tylko dla widoków
perspektywicznych.

Tnij widok za pomocą dalekiej płaszczyzny przycięcia

Widok elewacji, przekrój lub widok odwołania można obciąć względem dalekiej płaszczyzny cięcia. Opcję tę można aktywować
dla widoku za pomocą parametru Daleka płaszczyzna przycięcia. Daleka płaszczyzna przycięcia jest zdefiniowana za pomocą
parametru Odsunięcie dalekiego przycięcia.
Na poniższym rysunku przedstawiono płaszczyznę przycięcia dla tego modelu i wynikowe reprezentacje widoku elewacji dla
opcji parametru Daleka płaszczyzna przycięcia (Przytnij bez linii, Przytnij z linią, Brak przycięcia).

Elementy, dla których istnieje symboliczna reprezentacja w pewnych widokach (na przykład belki konstrukcyjne) oraz rodziny,
dla których cięcie nie jest dopuszczalne, nie podlegają zmianom wynikającym z cięcia widoku elewacji, przekroju lub widoku
odwołania za pomocą dalekiej płaszczyzny cięcia. Są one wyświetlane bez cięcia.
Ta właściwość nie ma wpływu na drukowanie.

Aby dokonać cięcie za pomocą dalekiej płaszczyzny cięcia:

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok, który ma zostać przycięty przy użyciu
dalekiej płaszczyzny cięcia, i wybierz opcję Właściwości.
Jeśli widok jest aktywny w obszarze rysunku, można kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać opcję
Właściwości widoku.

862 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 2 Na palecie Właściwości znajdź parametr Daleka płaszczyzna przycięcia.
Parametr Daleka płaszczyzna przycięcia jest dostępny dla widoku elewacji, przekroju i widoku odwołania. Aby
użyć tego parametru w widoku odwołania, dla parametru Ustawienia dalekiej płaszczyzny przycięcia wybierz
opcję Niezależna.

3 Kliknij przycisk w kolumnie wartości.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Daleka płaszczyzna przycięcia.

4 W oknie dialogowym Daleka płaszczyzna przycięcia wybierz opcję i kliknij przycisk OK.
5 Wprowadź wartość parametru Odsunięcie dalekiego przycięcia, aby określić, gdzie zostanie przycięty widok po
uaktywnieniu właściwości Przycinanie.

Znajdź odpowiadające widoki

Narzędzie Znajdź odpowiadające widoki umożliwia zlokalizowanie wszystkich widoków, gdzie symbol opisu widoku jest
widoczny. Na przykład po aktywowaniu tego narzędzia dla widoku elewacji zostaje otwarte okno dialogowe Przejdź do widoku
oraz zostają wyświetlone wszystkie widoki, gdzie symbol elewacji jest aktualnie widoczny.
To narzędzie można uruchomić z przeglądarki projektu lub w obszarze rysunku.

Wyszukiwanie symbolu widoku

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok, dla którego chcesz zlokalizować symbole
opisu widoku. Można także otworzyć widok i kliknąć prawym przyciskiem myszy w obszarze rysunku.
2 Wybierz polecenie Znajdź odpowiadające widoki.
3 W oknie dialogowym Przejdź do widoku wybierz widok.
4 Wybierz polecenie Otwórz widok.
Widok zostaje otwarty po wybraniu symbolu widoku.

Dopasowanie organizacji widoku projektu w Przeglądarce projektu

Można sortować widoki i arkusze w Przeglądarce projektu z użyciem dowolnych wartości właściwości dla widoku lub arkusza.
Przykładowo poniższy rysunek przedstawia widoki w Przeglądarce projektu zorganizowane według dziedziny, następnie
według etapu i według typu widoku. Górny poziom odgałęzienia Widoki zawiera także nazwę aktualnie zastosowanej grupy
sortowania (w tym przypadku Dziedzina).

Znajdź odpowiadające widoki | 863

 Poza sortowaniem widoków można także ograniczyć widoki wyświetlane w Przeglądarce projektu z użyciem filtra. Jest to
przydatne w przypadku projektu z dużą liczbą widoków lub arkuszy, gdy wymagane jest wyświetlenie określonego zestawu w
Przeglądarce projektu.
Właściwości, które można wybrać podczas tworzenia grupy sortowania lub stosowania filtra w Przeglądarce projektu, obejmują
parametry projektu oraz parametry współdzielone. Aby uzyskać więcej informacji na temat parametrów projektu i parametrów
współdzielonych, zobacz Parametry projektowe na stronie 1541.
Domyślnie Przeglądarka projektu wyświetla wszystkie widoki (według typu widoku) i wszystkie arkusze (według numeru
arkusza i nazwy arkusza).

Sortowanie widoków lub arkuszy w Przeglądarce projektu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Organizacja przeglądarki.
2 W oknie dialogowym Organizacja przeglądarki kliknij kartę Widoki, aby zastosować sortowanie do widoków
projektu, lub kliknij kartę Arkusze, aby zastosować sortowanie do arkuszy.
3 Wybierz grupę sortowania.
Aby wyświetlić właściwości istniejącej grupy sortowania, wybierz grupę i kliknij opcję Edytuj.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia grupy sortowania lub edycji istniejącej grupy sortowania,
zobacz Tworzenie grupy sortowania Przeglądarki projektu na stronie 864 i Edytowanie grupy sortowania
Przeglądarki projektu na stronie 865.

4 Kliknij przycisk Zastosuj, a następnie kliknij przycisk OK.

Tworzenie grupy sortowania Przeglądarki projektu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Organizacja przeglądarki.
2 W oknie dialogowym Organizacja przeglądarki kliknij kartę Widoki, aby utworzyć grupę sortowania dla widoków
projektu, lub kliknij kartę Arkusze, aby utworzyć grupę sortowania dla arkuszy.
3 Kliknij przycisk Nowy.
4 Wprowadź nazwę dla grupy sortowania i kliknij przycisk OK.
5 W oknie dialogowym Właściwości organizacji przeglądarki kliknij kartę Foldery.
6 Dla pierwszej listy Grupuj wg wybierz właściwość widoku lub arkusza do grupowania.

UWAGA W celu prawidłowego działania funkcji sortowania wartości wybranej właściwości muszą być
zdefiniowane dla każdego widoku lub arkusza. Aby edytować właściwości widoku lub arkusza, w Przeglądarce
projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku lub arkusza i wybierz opcję Właściwości.

864 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 7 Aby uwzględniać tylko kilka pierwszych znaków wartości właściwości, wybierz opcję Znaki wiodące i określ
wartość.
8 Można także wybrać 2 dodatkowe grupy.
9 Na liście Sortuj według wybierz kolejność wyświetlania dla widoków lub arkuszy na najniższym poziomie
grupowania albo wybierz kolejność rosnącą lub malejącą.
10 Kliknij przycisk OK.

Edytowanie grupy sortowania Przeglądarki projektu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Organizacja przeglądarki.
2 W oknie dialogowym Organizacja przeglądarki kliknij kartę Widoki, aby edytować grupę sortowania dla widoków
projektu, lub kliknij kartę Arkusze, aby edytować grupę sortowania dla arkuszy.
3 Wybierz grupę sortowania.
4 Aby zmienić nazwę grupy sortowania, wybierz polecenie Zmień nazwę.
5 Aby edytować właściwości grupy sortowania, kliknij polecenie Edycja. Dokonaj niezbędnych zmian w oknie
dialogowym Właściwości organizacji przeglądarki.
6 Kliknij przycisk OK.

Dodawanie filtra do grupy sortowania Przeglądarki projektu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Organizacja przeglądarki.
2 W oknie dialogowym Organizacja przeglądarki kliknij kartę Widoki, aby zastosować filtr do widoków projektu,
lub kliknij kartę Arkusze, aby zastosować filtr do arkuszy.
3 Wybierz grupę sortowania i kliknij polecenie Edycja.
4 W oknie dialogowym Właściwości organizacji przeglądarki kliknij kartę Filtry.
5 Wybierz:
a Właściwość widoku lub arkusza jako filtr.

b Operator filtra.

c Wartość operatora filtra.

Przykładowo aby wyświetlić tylko widoki projektu skojarzone z poziomem 1, można utworzyć filtr według
poziomu związanego, równego, poziomu 1.

6 Można także wybrać 2 dodatkowe filtry.

7 Kliknij przycisk OK.

Edytowanie filtra Przeglądarki projektu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Organizacja przeglądarki.
2 W oknie dialogowym Organizacja przeglądarki kliknij kartę Widoki, aby edytować filtr, który jest w grupie
sortowania widoków projektu, lub kliknij kartę Arkusze, aby edytować filtr, który jest w grupie sortowania
arkuszy.
3 Wybierz grupę sortowania i kliknij polecenie Edycja.
4 W oknie dialogowym Właściwości organizacji przeglądarki kliknij kartę Filtry.
5 Dokonaj wymaganych zmian i kliknij przycisk OK.

Edytowanie grupy sortowania Przeglądarki projektu | 865

Tworzenie listy widoków
1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ (Widok
listy).
2 Na karcie Pola dostępnej w oknie dialogowym Właściwości listy widoków wybierz pola, które mają zostać
włączone do listy widoków.
Zobacz Wybór pól dla zestawienia na stronie 790.

3 (Opcjonalnie) Aby utworzyć pola zdefiniowane przez użytkownika, kliknij polecenie Dodaj parametr.
Aby uzyskać dalsze instrukcje, zobacz Parametry współdzielone na stronie 1533.

4 Określ pozostałe właściwości zestawienia na kartach Filtr, Sortowanie/Grupowanie, Formatowanie i Wygląd.

Zobacz Określanie właściwości zestawienia na stronie 789.
Domyślnie wszystkie widoki projektu są włączone do listy widoków. Na karcie Filtr ustaw pominięcie widoków
na liście w oparciu o ich właściwości.

5 Kliknij przycisk OK.

W obszarze rysunku zostanie wyświetlona wynikowa lista widoków. W Przeglądarce projektu jest ona wyświetlana w obszarze
Zestawienia/Wielkości.

Korzystanie z list widoków

Lista widoków jest zestawieniem widoków w projekcie. Widoki na liście widoków można sortować i grupować według typu,
poziomu, arkusza lub innych parametrów. W razie konieczności listy widoków można włączać do arkuszy. (Zobacz Zestawienia
na arkuszach na stronie 1024).
Listy widoków umożliwiają wykonanie następujących czynności:
■ Zarządzanie widokami w projekcie

■ Śledzenie stanu widoków

■ Zapewnienie, że ważne widoki będą wyświetlane w arkuszach w zestawie dokumentacji budowlanej

■ Zapewnienie, że w widokach będą używane spójne, odpowiednie ustawienia

Na liście widoków można wyświetlać i modyfikować parametry wielu widoków jednocześnie. Załóżmy na przykład, że do listy
widoków zostały włączone parametry Poziom szczegółowości i Skala. Na liście widoków można ustawić niski, średni lub
wysoki poziom szczegółowości wybranych widoków lub zmienić skale widoków, tak aby ich ustawienia były spójne. Ponadto
można zmienić nazwę widoku lub tytuł widoku, które są wyświetlane na arkuszach. Korzystając z listy w ten sposób, można
z jednego miejsca zidentyfikować i poprawić niespójne ustawienia widoków.

Temat pokrewny

■ Lista arkuszy na stronie 1028

866 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Dodawanie listy widoków do arkusza
Aby dodać listę widoków do arkusza, wykonaj procedurę umożliwiającą dodawanie zestawienia do arkusza. Zobacz Dodawanie
zestawienia do arkusza na stronie 1024.
Kiedy lista widoków zostanie dodana do arkusza, można wykonywać te same funkcje, które są dostępne dla zestawień w
arkuszach, w tym:
■ Formatowanie listy widoków

■ Dzielenie listy widoków

■ Dostosowywanie szerokości kolumn

■ Wyświetlaniem nagłówków kolumn pionowo zamiast poziomo

Aby uzyskać instrukcje, zobacz Zestawienia na arkuszach na stronie 1024.

Ponowne użycie widoków i arkuszy w innych projektach

Jeśli inny projekt zawiera widok lub arkusz, którego chcesz ponownie użyć w bieżącym projekcie, zastosuj narzędzie Wstaw
widoki z pliku. To narzędzie może skopiować do bieżącego projektu widoki następujących typów:

■ Zestawienia

■ Widoki kreślarskie

■ Renderowane obrazy

■ Arkusze zawierające wyłącznie widoki kreślarskie

Aby ponownie użyć widoków i arkuszy

1 Otwórz projekt, w którym chcesz ponownie użyć istniejących widoków lub arkuszy.

2 Kliknij kolejno opcję Wstaw ➤ panel Importuj ➤ menu rozwijane Wstaw z pliku ➤ (Wstaw widoki z
pliku).
3 W oknie dialogowym Otwórz przejdź do projektu zawierającego żądane widoki lub arkusze, wybierz go i kliknij
przycisk Otwórz.
4 W oknie dialogowym Wstaw widoki wybierz widoki lub arkusze, które mają zostać uwzględnione w bieżącym
projekcie, a następnie kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture skopiuje wybrane widoki lub arkusze do bieżącego projektu i wyświetli je w Przeglądarce projektu.

Tematy pokrewne

■ Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992

■ Ponowne użycie widoków kreślarskich na stronie 974

■ Odwołania związane na stronie 766

Ustawienia widoku
Temat pokrewny

■ Poziom szczegółowości na stronie 1612

Dodawanie listy widoków do arkusza | 867

Powiększanie i pomniejszanie widoków projektu
Narzędzie Powiększ/pomniejsz zmienia obszar wyświetlany w oknie.
Na pasku nawigacji dostępne są następujące opcje związane z poleceniem Powiększ/Pomniejsz:

■ Powiększ zakres

■ Pomniejsz (2X)

■ Dopasuj do okna

■ Dopasuj wszystko do okna

■ Dopasuj do rozmiaru arkusza

■ Poprzedni nowy fragment/powiększenie

■ Następny nowy fragment/powiększenie

Jeśli pasek nawigacji jest ukryty w widoku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ menu rozwijane Interfejs
użytkownika ➤ Pasek nawigacji.
Widoki projektu można powiększać także za pomocą narzędzia Koła sterujące. Zobacz Widoki — nawigacja na stronie 826.

Zachowanie grubości linii podczas powiększania/pomniejszania

Narzędzie Cienkie linie utrzymuje szerokość linii odpowiednią do powiększenia/pomniejszenia widoku. Zwykle, kiedy
powiększasz model w widoku o małej skali, linie elementu wydają się szersze niż faktycznie są.
Aktywowanie narzędzia Cienkie linie wpływa na wszystkie widoki, ale nie wpływa na wydruki lub podgląd wydruku.

Aby aktywować to narzędzie, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ Cienkie linie.

Skala widoku
Skala widoku jest systemem proporcjonalnym używanym do reprezentowania obiektów w rysunku. Do każdego widoku w
projekcie można przypisać inną skalę. Ponadto można tworzyć niestandardowe skale widoku.

Aby przypisać skalę widoku

Użyj jednej z poniższych metod:
■ W Przeglądarce projektu kliknij widok prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Właściwości. Na palecie Właściwości,
w obszarze Skala widoku wybierz wartość.

■ Wybierz skalę z paska kontroli widoku

868 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 Aby utworzyć niestandardową skalę widoku
1 Na pasku kontroli widoku kliknij skalę widoku i wybierz opcję Niestandardowa.

2 W oknie dialogowym Skala niestandardowa wprowadź wartość w polu Współczynnik.

3 (Opcjonalnie) Wybierz pozycję Nazwa wyświetlana i wprowadź niestandardową nazwę skali.
4 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Niestandardowe skale widoku nie mogą być stosowane do innych widoków w projekcie.

Tematy pokrewne

■ Ustawianie wartości skali poziomów szczegółowości na stronie 1613

■ Właściwości widoku na stronie 881

Poziomy szczegółowości i wyświetlenie elementów konstrukcyjnych

Różnice wyświetlania elementów konstrukcyjnych dotyczą poziomu szczegółowości widoku. Przykładowo ramy konstrukcyjne
pojawiają się jako pręty w widoku o niskim poziomie szczegółowości, ale mają dużo więcej szczegółów przy średnim lub
wysokim poziomie szczegółowości. Poziom szczegółowości jest parametrem wystąpienia widoku — każdy widok może posiadać
inne ustawienie tego parametru.
Poziom szczegółowości jest zależny od skali widoku. Aby uzyskać więcej informacji na temat ustawiania skali o określonym
poziomie szczegółowości i narzędzia Poziom szczegółowości, zobacz Poziom szczegółowości na stronie 1612.

Wyświetlanie ukrytych linii betonowych elementów konstrukcyjnych

Program Revit Architecture zapewnia możliwość kontrolowania wyświetlania betonowych komponentów konstrukcyjnych,
które są ukryte w widoku. Wyświetlanie niewidocznych linii ścian, stropów, ram, słupów i fundamentów kontrolowane jest
przez następujące parametry widoku:

■ Dziedzina
Dziedzina musi być ustawiona na Konstrukcje, aby linie niewidoczne ukazane były jako ukryte.

■ Styl wizualny
Po wybraniu dla opcji Grafika modelu ustawienia Ukryty lub Cieniowane z krawędziami niewidoczne linie są przedstawiane
jako ukryte.

Poziomy szczegółowości i wyświetlenie elementów konstrukcyjnych | 869

 Rzut stropu konstrukcyjnego i belek
konstrukcyjnych umieszczonych w ścianach
betonowych

Pokazywanie ukrytych linii elementów

Za pomocą narzędzia Pokaż ukryte linie można wyświetlać elementy modeli i szczegółów przesłoniętych przez inne elementy.
Narzędzia Pokaż ukryte linie można użyć dla wszystkich elementów, które mają podkategorię Ukryte linie. Narzędzie Usuń
ukryte linie działa odwrotnie do narzędzia Pokaż ukryte linie.

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ menu rozwijane Pokaż ukryte ➤ (Pokaż ukryte linie).

2 Ustaw wskaźnik na elemencie przesłaniającym inny element i kliknij, aby go wybrać.

Wybierz na przykład obszar wypełnienia przesłaniający ścianę.

3 Ustaw wskaźnik na elemencie z liniami do pokazania i kliknij, aby go wybrać.

Linie tego elementu zostaną wyświetlone w stylu linii ukrytych na przesłaniającym elemencie. Styl ukrytych linii elementu
można zmienić za pomocą narzędzia Style obiektów.

4 Aby cofnąć skutki użycia tego narzędzia, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ menu rozwijane Pokaż ukryte ➤

(Usuń ukryte linie).

5 Wybierz element, który zasłania inny element.

6 Wybierz inny element, który ma być przesłonięty.

Ustawienie kart Widok przekroju, Widok elewacji i Widok odwołania

Możesz określić wygląd etykiet widoku użytych do przekrojów, elewacji i odwołań poprzez edytowanie ich właściwości.

Edytowanie właściwości typu dla etykiet widoków

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia projektu ➤ listę rozwijaną Ustawienia ➤ Etykiety odwołania,
Etykiety elewacji lub Etykiety przekroju.
2 W oknie dialogowym Właściwości typu wprowadź niezbędne zmiany we właściwościach typu.

870 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Wybieranie etykiet widoków
Każda etykieta widoku składa się z kilku komponentów. Jeśli istnieje konieczność zmodyfikowania właściwości elementu dla
etykiety widoku lub wprowadzenia innych zmian, należy się upewnić, że została wybrana cała etykieta. Jeśli zostanie wybrana
tylko część etykiety, ustawione właściwości lub wprowadzone zmiany mogą się odnosić do niewłaściwego obiektu.

■ Aby wybrać etykietę przekroju, kliknij linię przekroju.

■ Aby wybrać etykietę elewacji, kliknij kwadratową część etykiety.

■ Aby wybrać etykietę odwołania, kliknij linię przerywaną (znacznik), która definiuje obszar odwołania.

Aby zobaczyć właściwości widoku, kliknij prawym przyciskiem myszy wybraną etykietę widoku, a następnie kliknij opcję
Właściwości.

Ukrywanie etykiet elewacji

Można wybrać skalę widoku, przy której etykiety elewacji ukrywane są w widokach projektu. Dla każdego z wystąpień etykiety
elewacji można wybrać inną skalę widoku, dla której zostanie ukryte.

Aby ukryć etykiety elewacji

1 W obszarze rysunku wybierz trójkąt na etykiecie elewacji.
2 Na palecie Właściwości wybierz wartość dla parametru Ukryj przy skalach o szczegółowości niższej niż.
3 Kliknij przycisk OK.

Właściwości etykiety odwołań

Można wybrać następujące parametry dla etykiet odwołań. Zobacz także Etykiety odwołania na stronie 763.

Nazwa Opis

Nagłówek odwołania Nagłówek użyty do odwołania.

Promień narożnika Ustawia kąt narożników odwołania.

Ustawienie kart Widok przekroju, Widok elewacji i Widok odwołania | 871

Właściwości etykiety elewacji
Można wybrać następujące parametry dla etykiet elewacji.

Nazwa Opis

Kształt Określa kształt symbolu elewacji.

Położenie tekstu Określa położenie tekstu dla elewacji.

Kąt strzałki Ustawia grubość grotu strzałki.

Wypełniony Określa, czy grot strzałki jest wypełniony.

Pokaż nazwę widoku Pokazuje nazwę elewacji wraz z grotem.

Położenie nazwy widoku Przypisuje nazwę widoku do grotu strzałki elewacji.

Położenie etykiet związanych Przypisuje etykietę odniesienia do grotu strzałki elewacji.

Szerokość linii Ustawia szerokość linii symbolu elewacji. Za pomocą narzędzia Szerokości linii na stronie
1598 można zmienić definicję wartości szerokości linii.

Kolor Ustawia kolor symbolu.

Wzór linii Ustawia wzór linii symbolu elewacji. Możesz wybrać wzór linii lub zdefiniować własny.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Wzory linii na stronie 1599.

Czcionka Określa czcionkę symbolu elewacji.

Wielkość tekstu Określa rozmiar tekstu względem skali rysunku.

Szerokość Określa szerokość wnętrza symbolu elewacji.

Właściwości etykiety przekroju

Można wybrać następujące parametry dla etykiet przekroju.

Nazwa Opis

Nagłówek przekroju Określa kształt nagłówka przekroju.

Zakończenie linii przekroju Określa kształt zakończenia linii przekroju.

Styl wyświetlania przekrojów łamanych Określa wzór linii podzielonego przekroju. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Podzielony widok przekroju na stronie 752.

Zakres widoku
Każdy rzut i odwrócony rzut stropu (RCP) ma właściwość widoku zwaną zakresem widoku, znaną również jako zakres
widoczności. Zakres widoku jest zestawem płaszczyzn poziomych kontrolujących widoczność obiektu i wyświetlanie w widoku.
Płaszczyzny poziome są następujące: Górna, Płaszczyzna cięcia i Dolna. Górna i dolna płaszczyzna przycięcia reprezentują
części zakresu widoku znajdujące się odpowiednio na samej górze i na samym dole zakresu widoku. Płaszczyzna cięcia jest

872 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

płaszczyzną określającą, na jakiej wysokości dane elementy w widoku będą pokazywane jako cięte. Te trzy płaszczyzny określają
zakres główny zakresu widoku.
Głębokość widoku jest dodatkową płaszczyzną zakresu głównego. Można ustawić poziom głębokości widoku, aby pokazać
elementy poniżej dolnej płaszczyzny przycięcia. Domyślnie pokrywa się on z podstawą.

Na poniższym obrazie przedstawiono zakres widoku rzutu z punktu widzenia widoku elewacji: Góra , Płaszczyzna cięcia

, Dół , Odsunięcie , Zakres główny i Głębokość widoku .

Poniższy rysunek przedstawia rzeczywisty rzut tego zakresu widoku .

Elementy poza zakresem widoku nie są wyświetlane w widoku. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy widok podrysu jest ustawiony na
poziomie poza zakresem widoku. Aby uzyskać więcej informacji na temat podrysu, zobacz Właściwości widoku na stronie
881.

Zakres widoku | 873

 Jak są rysowane elementy z uwzględnieniem zakresu widoku?
■ Elementy wewnątrz obwiedni zakresu głównego, które nie są obcięte, są rysowane w stylu linii rzutowania elementu.

■ Elementy, które są cięte, są rysowane w stylu linii cięcia elementu.

UWAGA Nie wszystkie elementy mogą być wyświetlane jako cięte. Aby ustalić, które elementy mogą być wyświetlane
jako cięte, zobacz Zarządzanie widocznością rodziny i poziomy szczegółowości na stronie 1614.

■ Elementy znajdujące się w zakresie głębokości widoku są rysowane w stylu Poza linią.

Za pomocą narzędzia Style obiektów można zmienić wyświetlanie stylów linii cięcia i rzutowania. Za pomocą narzędzia Style
linii można zmienić wyświetlanie stylu Poza linią.

Dodatkowe reguły zakresu widoku

■ Elementy modelu mieszczące się poza zakresem widoku zwykle nie są pokazane w widoku. Wyjątkiem są podłogi, schody,
rampy oraz komponenty, które stoją lub są montowane na podłodze (jak meble). Są one wyświetlane nawet wówczas, gdy
znajdują się nieznacznie poniżej zakresu widoku. Ponadto wiatrownice, rynny i krawędzie płyt stropowych są wyświetlane,
gdy ich podstawy znajdują się w zakresie tolerancji dolnej części pierwotnego zakresu widoku.
Podłogi znajdujące się poza zakresem widoku używają zakresu dostosowanego znajdującego się 4 stopy (ok. 1,22 m)
poniżej dołu zakresu pierwotnego. Podłogi są rysowane w stylu Poza linią, jeśli podłoga znajduje się w dostosowanym
zakresie.

■ Elementy będące poniżej płaszczyzny cięcia, lecz będące przynajmniej częściowo wewnątrz zakresu widoku, pokazane są
jako widziane z góry. Komponenty są wyświetlane zgodnie z opcją Ustawienia widoczności elementu rodziny dla opcji
Rzut/odwrócony. Zobacz Zarządzanie widocznością rodziny i poziomy szczegółowości na stronie 1614

■ Ściany krótsze niż 6 stóp (około 1,83 m) nie są cięte, nawet jeśli tną płaszczyznę cięcia.

874 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 6 stóp jest mierzone od góry ramki ograniczającej do dołu pierwotnego zakresu widoku. Na przykład jeśli utworzono
ścianę z nachyloną górną powierzchnią, gdy góra ściany znajduje się 6 stóp od dołu pierwotnego zakresu widoku, ściana
jest cięta w miejscu płaszczyzny cięcia. Gdy góra ściany ma mniej niż 6 stóp, cała ściana jest wyświetlana jako rzut, nawet
tam, gdzie tnie ona płaszczyznę cięcia. Takie zachowanie występuje zawsze, gdy właściwość Wiązanie góry dla ściany jest
określone jako Niezwiązany.

■ Jest kilka kategorii, dla których element mieszczący się ponad płaszczyzną cięcia, lecz częściowo poniżej górnego cięcia,
jest pokazany w rzucie. Te kategorie to m.in.: okna, zabudowa i modele ogólne. Obiekty te są pokazane jako widziane z
góry.

■ Widoczność w widokach odwróconych jest podobna jak w przypadku rzutów, z takim wyjątkiem, że obiekty są przedstawiane
jako widziane z dołu i odbite w lustrze.

Modyfikowanie zakresu widoku

1 Otwórz rzut lub widok RCP.
2 Na palecie Właściwości znajdź parametr Zakres widoku i kliknij opcję Edytuj.
3 W oknie dialogowym Zakres widoku w razie potrzeby zmień właściwości zakresu widoku. Zobacz Właściwości
zakresu widoku na stronie 875.
W oknie dialogowym Zakres widoku poziomy użyte do zdefiniowania zakresu widocznego są bezwzględne w
stosunku do bieżącego poziomu widoku. Na przykład rozpoczynając w rzucie konstrukcyjnym na poziomie 2
w budynku wielokondygnacyjnym, po wybraniu poziomu 4 jako góry, poziom 4 zostanie zachowany w programie
Revit Architecture jako góra, nawet jeśli między poziomem 2 a poziomem 4 zostaną dodane nowe poziomy.
Jeśli chcesz usunąć poziom 4, płaszczyzna przycięcia zostanie przywrócona do domyślnego poziomu, z którym
widok jest związany. W tym przykładzie przywrócono by poziom powiązany (kondygnacja 2). Wartości takie
jak Poziom powyżej i Poziom poniżej zawsze mają określoną nazwę poziomu powiązaną z nim. Jeśli na przykład
zostanie ustawiony zakres widoku dla poziomu 1, wartość Poziom powyżej będzie wynosić Poziom powyżej
(Poziom 2).

4 Kliknij polecenie Zastosuj, aby zobaczyć zmiany.

Właściwości zakresu widoku

Nazwy parametrów, wartości i opisy dla zakresów widoku. Wartości można modyfikować.

Nazwa Opis

Góra Ustawia górną granicę zakresu głównego. Górna granica określana jest jako poziom i odsunięcie od
tego poziomu. Elementy są wyświetlane tak jak to określono w ich stylach obiektów. Elementy powyżej
wartości odsunięcia nie są wyświetlane.

Płaszczyzna cięcia Ustawia wysokość, na której w rzucie cięte są elementy, takie jak elementy budynku poniżej płaszczyzny
cięcia wyświetlane w rzucie i inne elementy tnące tę płaszczyznę wyświetlane jako cięte. Elementy
budynku wyświetlane jako cięte to m.in. ściany, dachy, sufity, podłogi i schody. Płaszczyzna cięcia nie
tnie takich komponentów jak biurka, stoły i łóżka.

Dół Ustawia poziom dolnej granicy zakresu głównego. Jeśli przejdziesz do zakresu widoku w trakcie
przeglądania najniższego poziomu projektu i ustawisz tę właściwość do poziomu poniżej, musisz
określić wartość odsunięcia i ustawić głębokość widoku na poziom poniżej.

Głębokość widoku Ustawia pionowy zakres dla widoczności elementów pomiędzy określonymi poziomami.
W rzucie powinien się znajdować poniżej płaszczyzny cięcia. W przypadku odwróconego rzutu stropu
(RCP) powinien być powyżej płaszczyzny przekroju.

Zakres widoku | 875

 Nazwa Opis
W przypadku projektowania budynku wielokondygnacyjnego można mieć rzut dla dziesiątego piętra
o głębokości sięgającej pierwszego poziomu.
Określenie głębokości widoku umożliwia wyświetlanie obiektów widocznych poniżej obecnego poziomu,
takich jak schody, balkony i obiekty widoczne przez otwory w posadzkach.

Style wizualne
Można określić wiele różnych styli grafiki dla widoku projektu. Style wizualne są pogrupowane w grafiki modeli i opcje
wyświetlania grafiki.
Opcje grafiki modelu

■ Model krawędziowy

■ Ukryte linie

■ Cieniowanie

■ Cieniowanie z krawędziami

■ Spójne kolory

■ Realistyczne

Opcje wyświetlania grafiki są następujące:

■ Ustawienie słońca

■ Intensywność słońca

■ Światło pośrednie

■ Rzucaj cienie

■ Okluzja otoczenia

■ Styl konturu

■ Tło w postaci gradientu

Określanie stylu wizualnego

Na pasku sterowania widokiem znajdującym się w dolnej części obszaru rysunku kliknij ikonę Styl wizualny i wybierz żądaną
opcję.

Aby zapisać widok z zastosowanym stylem wizualnym

W widoku 3D kliknij opcję na pasku nawigacji. Koła sterujące są wyświetlane w obszarze rysunku. Prawym przyciskiem
myszy kliknij koła sterujące, a następnie kliknij opcję Zapisz widok. Wprowadź nazwę dla nowego widoku 3D i kliknij przycisk
OK.

876 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 UWAGA Jeśli pasek nawigacji jest ukryty w widoku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ menu rozwijane Interfejs
użytkownika ➤ Pasek nawigacji.

Nowy widok jest wyświetlany w Przeglądarce projektu jako widok 3D.

Styl wizualny Model krawędziowy

W przypadku stylu Model krawędziowy wyświetlany jest obraz modelu z narysowanymi wszystkimi krawędziami i liniami,
ale bez powierzchni. To narzędzie ma wpływ tylko na widok bieżący.

UWAGA Jeśli w widoku jest wyświetlany styl wizualny modelu krawędziowego, do wybranych typów elementów można
zastosować materiały, ale nie będą one wyświetlane w widoku modelu krawędziowego. Ponadto w widoku modelu
krawędziowego nie można umieszczać opisów indeksowych materiałów.

Styl wizualny Ukryte linie

W przypadku stylu Ukryte linie wyświetlany jest obraz z wszystkimi narysowanymi krawędziami, poza tymi, które są zasłonięte
przez powierzchnie. Ten styl ma wpływ tylko na widok bieżący.

Style wizualne | 877

Wyświetlanie przecinających geometrii z ukrytymi liniami
Jeśli model zawiera przecinającą się geometrię (na przykład tłoczenie przechodzące przez powierzchnię ściany), Revit
Architecture nie tworzy nowych krawędzi wzdłuż linii przecięcia. Może to powodować nieprawidłowe usuwanie ukrytych
linii podczas eksportowania. Jeśli spróbujesz wyeksportować widok projektu z włączonymi ukrytymi liniami, rezultaty, które
uzyskasz otwierając ten widok z innej aplikacji CAD, mogą być nieoczekiwane. Zobacz Styl wizualny Ukryte linie na stronie
877.
W celu uwidocznienia wszystkich widocznych linii program Revit Architecture zaleca utworzenie otworu w jednej z powierzchni
przed przeprowadzeniem przez nią innej powierzchni lub połączenie geometrii w taki sposób, aby tworzyła krawędź. Zobacz
Edycja profilu ściany na stronie 227.
Przecinająca się geometria w trybie ukrytych linii (na przecinających się powierzchniach nie
są tworzone krawędzie)

Styl wizualny Cieniowanie

W przypadku stylu Cieniowanie wyświetlany jest obraz w trybie cieniowania; dostępna jest opcja wyświetlania okluzji otoczenia.
Aby symulować blokowanie światła otoczenia (rozproszonego), w oknie dialogowym Opcja wyświetlania grafiki wybierz opcję
Okluzja otoczenia. Domyślne źródło światła umożliwia oświetlenie cieniowanych elementów. Liczba kolorów, jaka może być
wyświetlona dla cieniowania zależy od liczby kolorów ustawionych do wyświetlania w Windows. To ustawienie ma wpływ
tylko na widok bieżący.

Styl wizualny Cieniowanie z krawędziami

W przypadku stylu Cieniowanie z krawędziami wyświetlany jest obraz w trybie cieniowania; dostępna jest opcja wyświetlania
okluzji otoczenia. Aby symulować blokowanie światła otoczenia (rozproszonego), w oknie dialogowym Opcja wyświetlania

878 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 grafiki wybierz opcję Okluzja otoczenia. Domyślne źródło światła umożliwia oświetlenie cieniowanych elementów. To
ustawienie ma wpływ tylko na widok bieżący.

Styl wizualny Spójne kolory

W przypadku stylu Spójne kolory wyświetlany jest obraz z wszystkimi powierzchniami cieniowanymi zgodnie z ich ustawieniami
koloru materiału. W tym stylu zostaje zachowana spójność koloru cieniowania tak, że materiał jest zawsze wyświetlany w
takim samym kolorze, niezależnie od jego orientacji względem źródła światła.

Styl wizualny Realistyczny

Jeśli w oknie dialogowym Opcje włączono przyspieszenie sprzętowe, w stylu Realistyczny są wyświetlane edytowalne widoki
wyglądu materiału. Po obróceniu modelu powierzchnie są wyświetlane tak, jak mogą wyglądać w różnych warunkach oświetlenia.
Aby symulować blokowanie światła otoczenia (rozproszonego), w oknie dialogowym Opcja wyświetlania grafiki wybierz opcję
Okluzja otoczenia. Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577.

UWAGA W widokach typy Realistyczny nie jest wyświetlane sztuczne oświetlenie.

Style wizualne | 879

Opcje wyświetlania grafiki
Ustawienia w oknie dialogowym Opcje wyświetlania grafiki są używane w celu udoskonalenia postaci wizualnej widoku
modelu. Na przykład w przypadku tworzenia modelu w czasie rzeczywistym z zastosowaniem stylu wizualnego Realistyczny
można włączyć opcję Okluzja otoczenia, aby uzyskać bardziej realistyczne cieniowanie i głębię modelu. Dostęp do okna
dialogowego Opcje wyświetlania grafiki można uzyskać z narzędzia Włącz/Wyłącz cienie na pasku sterowania widokiem.

Opcja wyświetlania grafiki Opis

Oświetlenie

Ustawienie słońca Wybierz jedno z predefiniowanych ustawień

słońca dla stanowiących przedmiot za-
interesowania dat i godzin, np. Przesilenie
letnie lub Równonoc jesienna.

Intensywność słońca Aby zmienić jasność światła bezpośredniego,

przesuń suwak lub wprowadź wartość z
zakresu od 0 do 100.

Światło pośrednie Aby zmienić jasność światła otoczenia,

przesuń suwak lub wprowadź wartość z
zakresu od 0 do 100.

Rzucaj cienie Aby zmienić poziom zaciemnienia cieni,

przesuń suwak Cień lub wprowadź wartość z
zakresu od 0 do 100.

Okluzja otoczenia Wybierz tę opcję, aby symulować blokowanie

światła rozproszonego (otoczenia). Jest ona
dostępna dla stylów wizualnych z
cieniowaniem, rzędnych, arkuszy i przekrojów.
Nie jest dostępna w edytorze rodzin ani
widokach szczegółów.

UWAGA Opcja Okluzja otoczenia jest

dostępna po włączeniu przyspieszenia
sprzętowego na karcie Grafika okna
dialogowego Opcje.

880 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

 Opcja wyświetlania grafiki Opis

Krawędzie

Styl konturu Wybierz jeden z wielu stylów linii tworzących

kontur.

Tło (dostępne w widokach 3D)

Tło w postaci gradientu Wybierz tę opcję, aby włączyć opcje koloru

nieba, horyzontu i terenu.

Tematy pokrewne

■ Rendering w czasie rzeczywistym — przegląd na stronie 1044

■ Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1362

Zastosowanie lub usuwanie stylu linii dla konturu

Program Revit Architecture może automatycznie stosować styl linii do konturów. Kontury są charakterystyczne dla widoku.
Po zastosowaniu konturu do modelu może się okazać, że istnieją krawędzie, których nie chcesz wyświetlić w zarysie. Linie te
można w razie potrzeby usunąć.

Aby zastosować styl linii do konturu:

1 Na pasku sterowania widokiem kliknij kolejno opcje (Styl wizualny) ➤ Ukryte linie, Cieniowanie z
krawędziami lub Realistyczny.
Kontury nie są dostępne dla stylów grafiki modelu Model krawędziowy lub Cieniowanie.

2 Na pasku kontroli widoku kliknij kolejno opcję (Cienie wyłączone/włączone) ➤ Opcje wyświetlania grafiki.
3 W oknie dialogowym Opcje wyświetlania grafiki w panelu Krawędzie wybierz styl konturu (na przykład Szerokie
linie).
4 Kliknij przycisk OK.

Aby usunąć styl linii z konturu:

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Widok ➤ (Edycja linii).

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz opcję <Nie sylwetka>.
3 Wybierz krawędzie w zarysie, a zarys zostanie usunięty.
Aby uzyskać więcej informacji na temat narzędzia Edycja linii, zobacz Zmiana stylu linii elementów na stronie
1489.

Właściwości widoku
Aby zobaczyć lub zmienić właściwości widoku
➤ W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Użyj filtru właściwości (poniżej listy rozwijanej Wybór typów), aby wybrać bieżący widok.

■ Po otwarciu w obszarze rysunku bieżącego widoku kliknij pustą część widoku.

Właściwości widoku | 881

 ■ W Przeglądarce projektu kliknij nazwę widoku.

Poniższe właściwości są wspólne dla większości typów widoków.

Nazwa Opis

Skala widoku Zmienia skalę widoku pojawiającego się na arkuszu rysowania. Wybierz wartość
skali z listy.

Wartość skali Określ niestandardową wartość skali. Właściwość jest włączona, jeśli dla opcji
Skala widoku zostało wybrane ustawienie Niestandardowe.

Wyświetl model Ukrywa model w widoku szczegółu. Ustawienie opcji Normalny wyświetla
wszystkie elementy normalnie. Jest przeznaczone dla wszystkich
nieszczegółowych widoków. Ustawienie opcji Nie wyświetlaj pokazuje jedynie
elementy specyficzne dla widoku szczegółowego. Elementy te to m.in. linie,
zakresy, wymiary, tekst i symbole. Elementy w modelu nie są wyświetlane.
Ustawienie Półcień powoduje wyświetlenie wszystkich elementów specyficznych
dla widoku szczegółu normalnie, natomiast elementy modelu będą wyświetlane
w półcieniu. Elementy w modelu półcieni mogą posłużyć do śledzenia linii,
wymiarowania i wyrównywania.

Poziom szczegółowości Stosuje ustawienia poziomu szczegółowości do skali widoku: poziom niski, średni
lub wysoki. Ustawienie to nadpisuje automatyczne ustawienie poziomu
szczegółowości dla widoku. Kiedy zastosujesz poziom szczegółowości do widoku,
udostępnisz widoczność pewnych typów geometrii:
■ Złożona konstrukcja ścian, posadzek i dachów wyświetlana jest na średnim
i wysokim poziomie szczegółowości.
■ Geometria rodzin zmienia się w zależności od poziomu szczegółowości.
■ Zmiany ram konstrukcyjnych w zależności od poziomu szczegółowości. Na
poziomie niskim wyświetlany jest jako linie. Na poziomach średnim i wysokim,
wyświetlany jest z większą ilością geometrii.

Nadpisania widoczności/grafiki Kliknij przycisk Edycja, aby otworzyć okno dialogowe Nadpisania widoczno-
ści/grafiki.

Styl wizualny Umożliwia zmianę wyświetlania na Ukryte linie, Model krawędziowy, Cieniowanie
lub Cieniowanie z krawędziami. Zobacz Style wizualne na stronie 876.

Opcje wyświetlania grafiki Kliknij opcję Edytuj, aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Opcje wyświetlania
grafiki, w którym można kontrolować cienie i kontury. Zobacz Style wizualne na
stronie 876.

Podrys Wyświetla inny płat modelu pod bieżącym rzutem. Ten płat modelu może być
znad lub spod bieżącego poziomu. Podrys pojawia się zaciemniony i jest widoczny
nawet w trybie Ukryte linie. Podrys jest przydatny dla zrozumienia zależności
między elementami na różnych poziomach. Zwykle podrys powinien być
wyłączony przed eksportowaniem lub drukowaniem widoku. Możesz ustawić
podrys przez określenie poziomu. Płat modelu pomiędzy tym i następnym
poziomem zostaje wyświetlony. Trzy opcje podrysu — poziom bieżący, poziom
powyżej i poziom poniżej — są zależne od bieżącego poziomu. Wszystkie inne
wybory są bezwzględne. Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600.

PORADA Poziom wyższy niż bieżący może być widokiem podrysu. Przykładowo
poziom piwnic mógłby mieć poziom 2 jako podrys.

882 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Nazwa Opis

Orientacja podrysu Kontroluje wyświetlanie podrysu w trybie Ukryte linie. Jeśli wartość jest określona
jako Rzut, podrys wyświetla się tak, jakby patrzono na niego z góry, jak w rzucie.
Jeśli wartość jest określona jako odwrócony rzut stropu, wówczas podrys
wyświetla się tak, jakby patrzono na niego z dołu, jak w odwróconym rzucie
stropu.

Orientacja Przełącza orientację projektu w widoku pomiędzy północą projektu a północą

rzeczywistą. Zobacz Położenie i orientacja projektu na stronie 107.

Wyświetlanie połączenia ścian Ustawia domyślne postępowanie dla czyszczenia złączy ścian. Jeśli ustawisz tę
właściwość na opcję Wyczyść wszystkie połączenia ścian, wówczas program Revit
Architecture automatycznie czyści wszystkie połączenia ścian. Jeśli ustawisz tę
właściwość na opcję Wyczyść połączenia ścian tego samego typu, wówczas
program Revit Architecture automatycznie czyści wszystkie połączenia ścian
tego samego typu. Jeśli łączysz różne typy ścian, program Revit Architecture nie
czyści ich. Można nadpisać to ustawienie przy użyciu narzędzia Edytuj połączenia
ścian.

Dziedzina Określ dziedzinę widoku projektu: Architektura, Konstrukcje, lub Koordynacyjna.

Wybrana dziedzina decyduje o organizacji widoków w Przeglądarce projektu.
Koordynacja łączy architekturę i konstrukcję. Wybierz opcję Konstrukcje, aby
ukryć ściany nienośne w widoku.

Położenie schematu kolorów W rzucie konstrukcyjnym lub w przekroju wybierz opcję Tło, aby zastosować
schemat kolorów do tła widoku (kondygnacji w rzucie konstrukcyjnym lub ścian
tła w przekroju). Wybierz opcję Pierwszy plan, aby zastosować schemat kolorów
do wszystkich elementów modelu w widoku. Zobacz Zastosowanie schematu
kolorów na stronie 492.

Schemat kolorów W rzucie konstrukcyjnym lub w przekroju schemat kolorów, którego można
używać dla pomieszczeń i powierzchni. Zobacz Schematy kolorów na stronie
488.

Nazwa widoku Nazwa aktywnego widoku. Nazwa widoku zostanie wyświetlona w oknie
Przeglądarki projektu i na pasku tytułu widoku. Jest ona również wyświetlana
jako nazwa rzutni w arkuszu, chyba że zdefiniowano wartość dla parametru Tytuł
arkusza.

Tytuł arkusza Nazwa widoku, która pojawia się na arkuszu; zastępuje ona każdą wartość we
właściwości Nazwa widoku. Parametr ten nie jest dostępny dla widoków arkusza.

Arkusz odniesienia Zobacz opis szczegółu odniesienia poniżej. Przykładowy arkusz odniesienia to
A101.

Szczegół odniesienia Wartość ta pochodzi z widoku odniesienia umieszczonego na arkuszu.

Przykładowo rysujesz linię przekrojową w rzucie. Umieszczasz ten rzut jako
pierwszy szczegół na arkuszu A101. Numer szczegółu odniesienia dla przekroju
to 1.

Domyślny szablon widoku Identyfikuje domyślny szablon dla widoku. Zobacz Szablony widoku na stronie
1633.

Przytnij widok Zaznacz pole wyboru Przytnij widok, aby włączyć obwiednię cięcia wokół modelu.
Wybierz zakres i zmień rozmiar przy użyciu uchwytów przeciągania. Kiedy

Właściwości widoku | 883

 Nazwa Opis
zmieniasz wymiary zakresu, widoczność modelu zmienia się. Aby wyłączyć zakres
i kontynuować przycinanie, wyczyść pole wyboru Widoczny zakres przycięcia.
Zobacz Zakresy przycięcia na stronie 858.

Widoczny zakres przycięcia Pokazuje lub ukrywa zakres przycięcia. Przycinanie widoku nie jest dostępne w
widokach arkuszy i zestawień.

Przycięcie opisów Pokazuje lub ukrywa przycięcie opisu, jeśli zakresy przycięcia są widoczne w
widoku projektu.

Zakres widoku Jako właściwość widoku każdego rzutu można ustawić Zakres widoku. Za pomocą
zakresu widoku można kontrolować specyficzne płaszczyzny geometryczne,
które określają granice każdego widoku. Granice są ustawiane przez określenie
dokładnej płaszczyzny cięcia wraz z górną i dolną płaszczyzną przycinającą.

Poziom związany Poziom związany z rzutem. Ta właściwość jest tylko do odczytu.

Zakres modelu Jeśli narysujesz zakres modelu w widoku, możesz związać zakres przycięcia
widoku z tym zakresem modelu, tak aby zakres przycięcia był widoczny i
dopasowany do granicy zakresu modelu. Właściwość ta jest dostępna dla rzutu,
elewacji i przekroju. Kiedy wybierzesz wartość Zakres modelu dla tej właściwości,
właściwości Zakres przycięcia i Widoczny zakres przycięcia stają się właściwościami
tylko do odczytu.

Filtry etapów Filtr specyficznego etapu stosowany do widoku.

Etap Charakterystyczny etap widoku. Wraz z poleceniem Filtry etapów określa, które
elementy modelu (z uwzględnieniem etapów) są widoczne w widoku i jak są
graficznie pokazywane. Kiedy tworzysz nowe elementy modelu w widoku,
elementy te przyjmują etap widoku jako swój etap utworzenia.

884 | Rozdział 40 Używanie widoków i zarządzanie nimi

Etapy projektu
41
Wiele projektów, na przykład renowacje, przebiega etapami, z których każdy realizowany jest w odrębnym okresie czasu trwania projektu.
Program Revit Architecture śledzi etap, w którym tworzone lub usuwane są widoki lub elementy. Pozwala on tworzyć etapy i filtry etapów,
które można stosować do widoków, które definiują wygląd projektu na różnych etapach pracy. Można również użyć filtrów etapu w celu
kontrolowania przebiegu zmian modelu budynku w widokach i zestawieniach. Pozwala to tworzyć dokumentację projektu dla każdego etapu,
łącznie z zestawieniami.
Możesz zastosować etapy do zestawień. Na przykład w dużym projekcie renowacji zestawienie obejmujące drzwi powinno zawierać wszystkie
drzwi utworzone w projekcie. W budynku z setkami drzwi praca na zestawieniu może być utrudniona, ponieważ wyświetlone będą zarówno
drzwi wyburzone, jak i drzwi wstawione po renowacji. Zamiast pracy z zestawieniem, w którym połowa drzwi zostanie wyburzona, można
utworzyć zestawienia przed wyburzeniem oraz po renowacji, stosując do każdego z nich odpowiedni etap. Zobacz Zastosowanie opcji Etap
do zestawienia na stronie 803.

Temat pokrewny

■ Pomieszczenia i obwiednie określone dla etapu na stronie 465

Właściwości etapów
Można utworzyć dowolną ilość etapów i przypisać elementy modelu budynku do kolejnych etapów. Można również wykonać
wiele kopii widoku i zastosować inne etapy i filtry etapu do różnych kopii.

Właściwości etapów dla widoków

Każdy widok w programie Revit Architecture posiada właściwość Etap i właściwość Filtr etapu.

■ Właściwość Etap to nazwa etapu widoku. Kiedy widok jest otwierany lub tworzony, automatycznie ma przypisaną wartość
Etap. Można skopiować widok, a następnie wybrać inną wartość etapu dla tego widoku. Przykładowo widok oryginalny
ma wartość Etap 1; kopia ma wartość Etap 2. Element jest tworzony w Etapie 1 i wyburzany w Etapie 2. Element jest
wyświetlany jako nowy w oryginale i jako wyburzony w kopii. Zobacz Tworzenie etapów na stronie 886.

■ Właściwość Filtr etapów pozwala kontrolować wyświetlanie elementów w widoku. Na przykład wyburzone ściany mogą
być wyświetlane przy użyciu niebieskich linii przerywanych, a istniejące elementy przy użyciu czarnych linii ciągłych.
Można zastosować do widoku filtr etapu, aby wyświetlić elementy z jednego lub kilku określonych etapów. Zobacz Filtry
etapów na stronie 887.

885
 Właściwości etapów dla elementów
Każdy element dodawany do projektu posiada właściwości Etap utworzenia i Etap wyburzenia.

■ Właściwość Etap utworzenia identyfikuje etap, w którym dodano element do modelu budynku. Wartość domyślna dla
tej właściwości jest taka sama, jak wartość Etapu dla bieżącego widoku. Można określić inną wartość, stosownie do potrzeb.

■ Właściwość Etap wyburzenia określa etap, w którym element został wyburzony. Wartością domyślną jest Brak. Gdy
wyburzasz element, ta właściwość jest aktualizowana do bieżącego etapu widoku, w którym wyburzyłeś element. Można
również wyburzyć element, ustawiając właściwość Etap wyburzenia na inną wartość. Zobacz Wyburzanie elementów na
stronie 892.

Tworzenie etapów

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Etapy ➤ (Etapy).

Zostanie otwarte okno dialogowe Etapy wyświetlające zakładkę Etapy projektu. Domyślnie w każdym projekcie
istnieją etapy o nazwach Istniejący i Nowa budowa.

2 Kliknij pole liczbowe odpowiadające etapowi.

Podświetlony zostanie cały wiersz. Na poniższym rysunku widać zaznaczony etap Nowa budowa.

3 Wstaw etap.

WAŻNE Nie można zmienić kolejności etapów po ich dodaniu, zatem należy robić to ostrożnie.

Aby wstawić etap przed lub po wybranym etapie, w obszarze Wstaw kliknij przycisk Przed lub Po.
W programie Revit Architecture etapy są nazywane kolejno, wraz z ich dodawaniem. Na przykład Etap 1, Etap
2, Etap 3 itd.

4 W razie potrzeby można zmienić nazwę etapu, klikając pole tekstowe Nazwa. Analogicznie kliknij pole tekstowe
Opis, aby edytować opis.
5 Kliknij przycisk OK.

886 | Rozdział 41 Etapy projektu

 Tematy pokrewne

■ Łączenie etapów na stronie 887

■ Filtry etapów na stronie 887

■ Właściwości etapów na stronie 885

Łączenie etapów
Podczas łączenia etapów wybrany etap jest usuwany. Wszystkie elementy z tą wartością etapu dla ich właściwości Etap
utworzenia lub Etap wyburzenia są aktualizowane, aby wyświetlić nową wartość połączonego etapu.

Aby połączyć etapy

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Etapy ➤ (Etapy).

2 Kliknij pole liczbowe sąsiadujące z etapem przeznaczonym do połączenia z innym etapem.
3 W obszarze Połącz z kliknij przycisk Następny lub Poprzedni.
4 Kliknij przycisk OK.

Filtry etapów
Filtry etapów są regułami, które można zastosować do widoku w celu kontrolowania wyświetlania elementów na podstawie
ich stanu w danym etapie: nowy, istniejący, wyburzony lub tymczasowy.

Domyślne filtry etapów

Każdy projekt w programie Revit zawiera następujące domyślne filtry etapów:

■ Pokaż wszystko. Pokazuje nowe elementy (przy użyciu ustawień grafiki zdefiniowanych dla tej kategorii elementów)
oraz istniejące, wyburzone i tymczasowe elementy (przy użyciu ustawień Nadpisań grafiki dla każdego etapu zdefiniowanego
przy użyciu karty Zarządzaj ➤ panelu Etapy ➤ Etapy ➤ karty Nadpisania grafiki).

■ Pokaż wyburzone i nowe. Pokazuje wyburzone elementy i wszystkie nowe elementy dodane do modelu budynku.

■ Pokaż nowe. Pokazuje wszystkie nowe elementy dodane do modelu budynku.

■ Pokaż poprzednie i wyburzone. Pokazuje istniejące i wyburzone elementy.

■ Pokaż poprzednie i nowe. Pokazuje wszystkie pierwotne elementy, które nie zostały wyburzone (Pokaż poprzednie) i
wszystkie nowe elementy dodane do modelu budynku (i nowe).

■ Pokaż poprzedni etap. Pokazuje wszystkie elementy z poprzedniego etapu. W pierwszym etapie projektu istniejące
elementy są elementami nowymi w tym etapie, więc zastosowanie filtra Pokaż poprzedni etap nie spowoduje wyświetlenia
żadnego elementu.

UWAGA Aby wyświetlić wszystkie elementy ze wszystkich etapów, nie należy stosować filtrów etapu do widoku.

Stan etapu
W każdym widoku można wyświetlić jeden lub kilka etapów budowy. Można określić różne nadpisania grafiki dla każdego
stanu etapu.

■ Nowy. Element został utworzony w etapie bieżącego widoku.

Łączenie etapów | 887

 ■ Istniejący. Element został utworzony we wcześniejszym etapie i nadal istnieje w bieżącym etapie.

■ Wyburzony. Element został utworzony we wcześniejszym etapie i wyburzony w bieżącym etapie.

■ Tymczasowy. Element został utworzony i wyburzony w bieżącym etapie.

Tworzenie filtrów etapów

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Etapy ➤ (Etapy).

2 W oknie dialogowym Etapy kliknij kartę Filtry etapów.
3 Wybierz Nowy, aby wstawić nowy filtr etapu. Do filtra przypisywana jest domyślna nazwa.
4 (Opcjonalnie) Kliknij pole Nazwa filtra i zmień nazwę.
5 Dla każdej kolumny stanu etapu (Nowy, Istniejący, Wyburzony i Tymczasowy) określ sposób wyświetlania
elementów:
■ Według kategorii. Wyświetla elementy w sposób zdefiniowany w oknie dialogowym Style obiektów. Zobacz
Style obiektów na stronie 1596.

■ Nadpisane. Wyświetla elementy w sposób określony na zakładce Nadpisania grafiki okna dialogowego
Etapy. Zobacz Definiowanie wyświetlania grafiki dla stanów etapów na stronie 889.

■ Niewyświetlane. Elementy nie są wyświetlane.

6 Kliknij przycisk OK.

Zastosowanie filtrów etapów

1 Przejdź do właściwości widoku dla danego widoku.
2 Na palecie Właściwości w obszarze Filtr etapów wybierz jedną z poniższych opcji:
■ Domyślny filtr etapów. Zobacz Domyślne filtry etapów na stronie 887.

■ Filtr etapów utworzony przez użytkownika. Zobacz Tworzenie filtrów etapów na stronie 888.

■ Żaden, aby nie stosować żadnego filtra etapów do widoku (wszystkie elementy są wyświetlane w widoku
bez żadnych nadpisań grafiki).

Definiowanie wyświetlania grafiki dla filtrów etapów

Można zdefiniować nadpisania grafiki w celu zmiany wyświetlania elementów w widokach używających filtrów etapów.

Aby zdefiniować wyświetlanie grafiki dla etapów.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Etapy ➤ (Etapy).

2 W oknie dialogowym Etapy kliknij kartę Nadpisanie grafiki.
3 Zaznacz odpowiednie pola, aby określić wyświetlanie nowych, tymczasowych, wyburzonych i istniejących
elementów. Zobacz Definiowanie wyświetlania grafiki dla stanów etapów na stronie 889.
4 Kliknij zakładkę Filtry etapów.
5 W przypadku każdego filtra określ w jaki sposób mają być wyświetlane elementy dla każdego stanu etapu (Nowy,
Istniejący, Wyburzony i Tymczasowy). W przypadku etapów, które używają ustawień nadpisania grafiki, wybierz
opcję Nadpisane.

888 | Rozdział 41 Etapy projektu

 Zobacz Tworzenie filtrów etapów na stronie 888.

6 Kliknij przycisk OK.

Definiowanie wyświetlania grafiki dla stanów etapów

Użytkownik może zastosować różne rodzaje wyświetlania graficznego lub nadpisać elementy w stanie etapu.

Aby określić nadpisanie grafiki elementów w stanie etapu:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Etapy ➤ (Etapy).

2 W oknie dialogowym Etapy kliknij kartę Nadpisanie grafiki.
3 Kliknij opcję Linie, aby określić szerokość, kolor i wzór linii dla linii rzutowania i linii cięcia.
4 Kliknij opcję Wzory, aby określić kolor i wzór wypełnienia powierzchni i wzorów cięcia oraz aby włączyć lub
wyłączyć widoczność wzoru.
■ Aby wyświetlić wzór bez wypełnienia dla stanu etapu, odznacz pole wyboru Widoczność.

■ Aby wyświetlić wzór wypełnienia zgodnie ze stylami obiektu zdefiniowanymi w ustawieniach, wybierz opcję
Brak nadpisania.

5 Kliknij opcję Półcienie, aby w połączyć kolor linii z kolorem tła widoku. Zobacz Półcienie/podrys na stronie
1600.
■ Po wybraniu tej opcji wszystkie grafiki linii (w tym wzory wypełnienia) oraz wypełnienia pełne będą rysowane
z użyciem półcieni.

■ Opcja Półcienie nie ma wpływu na kolor materiału w widokach cieniowanych.

6 Kliknij opcję Materiał dostępną na karcie Grafika, aby określić cieniowanie widoków cieniowanych oraz wyglądu
renderingu.

UWAGA Jedyne opcje, które można wybrać na karcie Grafika w oknie dialogowym Materiały, to Cieniowanie
i Wygląd renderowania. Wzór powierzchni i wzór cięcia są ustawieniami określonymi na karcie Nadpisania
grafiki znajdującej się w oknie dialogowym Etapy.

7 Kliknij przycisk OK.

Elementy wypełniające dla etapów

Jeśli element wstawiany (np. okno) i jego obiekt nadrzędny (np. ściana), nie mają tych samych wartości dla właściwości Etap
utworzenia i Etap wyburzenia, program Revit Architecture automatycznie umieszcza w obiekcie nadrzędnym element
wypełniający, aby wypełnić otwór utworzony przez wyburzony element wstawiany.
Element wypełniający umożliwia umieszczenie wstawek w jednym etapie, wyburzenie ich i wstawienie nowych wstawek w
tym samym miejscu. Dla elementu wypełniającego przyjmowane jest, że umieszczony zostanie w takiej samej konstrukcji co
jego obiekt nadrzędny. W pewnych przypadkach można modyfikować konstrukcję elementu wypełniającego poprzez zmianę
jego rodzaju.
Elementy wypełniające dla dachów i podłóg są rzutowane z górnej powierzchni, a elementy wypełniające dla sufitów — z
dolnej.
Nie można przenieść, przesunąć, odbić, obrócić, skopiować ani wkleić elementu wypełniającego.

Definiowanie wyświetlania grafiki dla stanów etapów | 889

 Elementy wypełniające dla wcześniejszych etapów
Jeśli umieścisz element wstawiany w obiekcie nadrzędnym w późniejszym etapie niż etap, w którym powstał obiekt nadrzędny,
program Revit Architecture utworzy element wypełniający dla wcześniejszych etapów.
Na przykład można utworzyć dach w Etapie 1. W Etapie 2 został do niego dodany świetlik. Oglądasz dach i świetlik w widoku
3D. Jeśli ustawisz etap widoku 3D na Etap 1, element wypełniający zastąpi świetlik. Możliwy jest widok elementu wypełniającego
w przekroju.

Elementy wypełniające dla wyburzonych elementów nadrzędnych

Kiedy wyburzasz element wstawiany w elemencie nadrzędnym, element wstawiany staje się elementem wypełniającym.
Wyburzone okno staje się elementem wypełniającym

Następnie umieść nowy element wstawiony w pobliżu wyburzonego.

Nowe okno umieszczone w pobliżu wyburzonego

Wówczas jeśli do widoku zostanie zastosowany filtr etapów, który nie wyświetla wyburzonych elementów (jak na przykład
Pokaż poprzednie i nowe), widoczny będzie jedynie nowy element wstawiony.
Tylko nowe okno

Wyświetlanie elementów wypełniających

Aby zobaczyć element wypełniający, utwórz przekrój, którego płaszczyzna cięcia przebiega przez wyburzony element wstawiany
i obiekt nadrzędny.

890 | Rozdział 41 Etapy projektu

 Przykład przekroju przebiegającego przez ścianę i wyburzone okno

Zmiana konstrukcji elementów wypełniających

Jeśli wyburzasz element wstawiany w późniejszym etapie niż etap, w którym nastąpiło utworzenie obiektu nadrzędnego,
możesz zmienić konstrukcję elementu wypełniającego. Tej techniki można użyć do reprezentacji różnych materiałów i grubości
obiektu nadrzędnego.

UWAGA Nie można zmienić konstrukcji elementu wypełniającego utworzonego w etapie wcześniejszym niż etap elementu
wstawianego.

Aby zmienić strukturę elementu wypełniającego.

1 Otwórz przekrój, który przechodzi przez wyburzony element wstawiany.
2 Przejdź do właściwości widoku.
3 Na palecie Właściwości, w obszarze Filtr etapów wybierz ustawienie Pokaż poprzedni + nowy.
Ten filtr wyświetla wszystkie oryginalne elementy, które nie zostały wyburzone i wszystkie nowe elementy
dodane do modelu budynku.

4 Zaznacz w widoku element wypełniający.

Być może konieczne będzie przesunięcie kursora wzdłuż powierzchni elementu, aby został on podświetlony
(obserwuj na pasku stanu informacje o podświetlonych elementach). Na poniższym rysunku pokazano element
wypełniający.

5 W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz żądany typ elementu nadrzędnego.

Element wypełniający zostanie odpowiednio zaktualizowany, jak pokazano na poniższym przekroju.

Zmiana konstrukcji elementów wypełniających | 891

Wyburzanie elementów
Skorzystaj z narzędzia Wyburz, aby oznaczyć elementy jako wyburzone w bieżącym etapie. Wyburzenie elementu w jednym
widoku spowoduje oznaczenie go jako wyburzonego we wszystkich widokach w tym samym etapie.
Po wyburzeniu elementu jego wyświetlanie zmienia się na podstawie ustawienia filtru etapów dla widoku. Na przykład, jeśli
zostanie zastosowany filtr etapów Pokaż wyburzone i nowe, wszystkie wyburzone elementy będą wyświetlane za pomocą
czarnej przerywanej linii. Wyłączenie wyświetlania wyburzonych obiektów w tym filtrze etapu spowoduje ich ukrycie w widoku
po ich kliknięciu.

UWAGA Jeśli element jest tworzony i wyburzany w tym samym etapie, jest uznawany za element tymczasowy. Jest on
wyświetlany w widoku zgodnie z ustawieniem filtra etapów dla tymczasowych elementów.

Na poniższych rysunkach pokazany jest widok, którego filtr etapów określa, że istniejące elementy wyświetlane są za pomocą
niebieskich linii ciągłych, a elementy wyburzone wyświetlane są za pomocą czerwonych linii przerywanych.
Widok przed wyburzeniem; istniejące elementy są wyświetlane za pomocą niebieskich linii
ciągłych

892 | Rozdział 41 Etapy projektu

 Widok po wyburzeniu; elementy wyburzone wyświetlane są za pomocą czerwonych linii
przerywanych

Korzystanie z narzędzia Wyburz

1 Otwórz widok, w którym chcesz wyburzyć elementy.

2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Etapy ➤ (Wyburz).

Wskaźnik myszy zmieni kształt na młotek.

3 Kliknij elementy przeznaczone do rozbicia.

Elementy, które można wyburzyć, są podświetlane w momencie ustawienia nad nimi kursora.
Wyświetlanie graficzne wyburzonych elementów jest aktualizowane na podstawie ustawienia filtra etapów.
Zobacz Filtry etapów na stronie 887.

4 Aby opuścić narzędzie Wyburz, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Wybór ➤ (Zmień).

Tematy pokrewne

■ Wyburzanie elementów na stronie 892

■ Filtry etapów na stronie 887

■ Etapy projektu na stronie 885

Korzystanie z narzędzia Wyburz | 893

894
Opisy
42
Wymiary
Wymiary są elementami właściwymi dla każdego widoku, pokazującymi wielkości i odległości w projekcie. Są dwa rodzaje
wymiarów: tymczasowe i stałe.
Program Revit Architecture wprowadza wymiary tymczasowe podczas umieszczania elementów przez użytkownika. Możesz
tworzyć stałe wymiary, aby określić konkretny wymiar lub odległość. Każdy typ wymiaru może zostać zmodyfikowany, a
wymiarowany komponent zostanie stosownie uaktualniony.
W wymiarach tymczasowych i stałych domyślnie używane są ustawienia jednostek określone dla projektu. W przypadku
wymiarów stałych można utworzyć niestandardowe typy wymiarów, które nadpiszą domyślne ustawienia jednostek.

Wymiary tymczasowe
Kiedy tworzysz lub zaznaczasz geometrię, program Revit Architecture wyświetla wymiary dookoła elementu. Jest to przydatne
w celu umieszczenia komponentu we właściwym miejscu.
Wymiary tymczasowe tworzone są do najbliższego prostopadłego komponentu i powiększane o ustaloną wartość. Jeśli na
przykład przyciąganie zostanie ustawione na 6 cm, wymiar wzrasta o wartość 6 cm przy przesuwaniu komponentu. Aby
uzyskać więcej informacji na temat zmiany wartości przyciągania wymiarów, zobacz Ustawianie przyrostów przyciągania na
stronie 1608.
Po umieszczeniu komponentu program Revit Architecture wyświetli wymiary tymczasowe. Umieszczenie kolejnego komponentu
spowoduje, że wymiary tymczasowe poprzedniego komponentu nie będą już wyświetlane. Aby wyświetlić wymiary tymczasowe
komponentu, należy kliknąć opcję Zmień i wybrać komponent. Należy pamiętać, że wymiary tymczasowe podane są względem
najbliższego komponentu, zatem widoczne wymiary mogą różnić się od pierwotnych wymiarów tymczasowych. Jeśli istnieją
wymiary, które mają być ciągle wyświetlane, stwórz wymiary stałe.
Można zmienić wymiary tymczasowe, tak aby odnosiły się do wybranych komponentów, przesuwając linie pomocnicze.
Można również określać sposób wyświetlania i umieszczenia wymiarów tymczasowych.

Wyświetlanie wymiarów tymczasowych, kiedy zaznaczonych jest wiele elementów

Kiedy w programie Revit Architecture zaznaczonych zostanie wiele elementów, tymczasowe wymiary i wiązania nie będą
wyświetlane.
1 Zaznacz kilka elementów w obszarze rysunku.
2 Kliknij przycisk Aktywuj wymiary na pasku Opcje.

895
 UWAGA Wydajność systemu może znacznie się zwiększyć, kiedy tymczasowe wymiary i wiązania nie są
wyświetlane.

Zamiana wymiarów tymczasowych na wymiary stałe

1 Zaznacz komponent w obszarze rysunku

2 Kliknij symbol wymiaru , który wyświetlany jest w pobliżu wymiaru tymczasowego. Możesz zmienić
właściwości nowego wymiaru i jego typ.

Określanie wyglądu wymiarów tymczasowych

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje programu Revit na stronie 1619 kliknij kartę Grafika.
3 W oknie dialogowym Wygląd tekstu wymiarów tymczasowych określ rozmiar czcionki i tło.

Wymiary stałe
Wymiar stały to wymiar, który umieszczany jest przez użytkownika. Wymiary stałe mogą występować w dwóch różnych
stanach: modyfikowalnym i niemodyfikowalnym. Wymiary stałe można zmienić, kiedy zaznaczona jest geometria, do której
się odnoszą.
Jeśli geometria, do której odnosi się stały wymiar, nie jest zaznaczona do modyfikacji, wymiar pojawia się w swoim rzeczywistym
rozmiarze i nie można go zaznaczyć do modyfikacji. Ma tona celu wyeliminowanie zbędnych (spiętrzonych) wymiarów.
Wymiar stały w stanie niepozwalającym na modyfikację

Przy wymiarowaniu elementów takich jak drzwi, czy okna, możesz wybrać do zwymiarowania krawędź albo środek otworu.

UWAGA Wymiary, tak jak inne elementy opisu, są właściwe dla widoku. Nie pojawiają się automatycznie w pozostałych
widokach.

Umieszczanie wymiarów stałych

Narzędzie Wymiar umożliwia umieszczenie wymiarów stałych na elementach w projekcie lub rodzinie. Można wybrać
następujące rodzaje wymiaru stałego: wyrównany, liniowy (poziomy lub pionowy rzut komponentu), kątowy, promieniowy
lub długości łuku.
Po umieszczeniu wymiaru można odczytać jego wartość, zaznaczając jeden z komponentów, do których się odnosi.
Przed umieszczeniem wymiarów w programie Revit Architecture może zajść potrzeba zmiany ich właściwości i zdefiniowania
wymiarów wyrównanych, liniowych, kątowych, promieniowych oraz długości łuku.

896 | Rozdział 42 Opisy

Wymiary wyrównane
Wymiary wyrównane można umieścić między co najmniej dwoma prostopadłymi odniesieniami lub co najmniej dwoma
punktami np. końcami ściany.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany).

Dostępne opcje to Osie ściany, Płaszczyzny ściany, Osie warstwy nośnej oraz Płaszczyzny warstwy nośnej. Jeśli
na przykład wybrane zostaną osie ściany, po umieszczeniu wskaźnika myszy na ścianie zostanie on najpierw
przyciągnięty do osi ściany.

2 Na pasku opcji w polu Wskaż wybierz opcję Odniesienia indywidualne.

3 Umieść kursor w punkcie odniesienia na elemencie, takim jak ściana.
Punkt odniesienia jest podświetlony, jeśli możesz umieścić tam wymiar.

PORADA Można kolejno przełączyć poszczególne punkty odniesienia dla ścian, naciskając klawisz Tab.
Punkty przecięcia granic warstw ścian wewnętrznych udostępniają odniesienia dla wymiarów wyrównanych.
W każdym miejscu przecięcia warstw ścian wewnętrznych wyświetlone zostanie szare kwadratowe
odniesienie.

4 Kliknij, aby określić odniesienie.

5 Umieść kursor w żądanym położeniu następnego punktu odniesienia, a następnie kliknij.
W miarę poruszania wskaźnikiem myszy pojawia się linia wymiarowa. Możesz kontynuować zaznaczanie
różnych punktów odniesienia, jeśli chcesz.

6 Jeśli osiągnąłeś ostatni punkt odniesienia, odsuń kursor od ostatniego komponentu, a następnie kliknij.
Wyświetlony zostanie stały wyrównany wymiar.

Automatyczne wyrównane wymiary ze ścianami

Dzięki automatycznym wyrównanym wymiarom możesz umieścić wymiar na ścianie jednym kliknięciem bez potrzeby
wskazywania wszystkich odniesień. Możesz zwymiarować całą ścianę z przecinającymi ją ścianami lub ściany z otworami.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany).

2 Na pasku opcji w polu Wskaż wybierz opcję Całe ściany.
3 Kliknij przycisk Opcje.
4 W oknie dialogowym Opcje autowymiarowania wybierz:
■ Otwory, aby nadać wymiary ścianie i otworom w niej umieszczonym. Wybierz opcję Osie lub Szerokości,
aby ustawić odniesienia dla otworów.
Wybranie opcji Osie spowoduje, że dla łańcucha wymiarowego jako odniesienie użyty zostanie środek
otworu. Wybranie opcji Szerokości powoduje, że łańcuch wymiarów mierzy szerokość otworu.

Wymiary stałe | 897

 ■ Ściany przecinające, aby nadać wymiary danej ścianie oraz ścianom, które ją przecinają. Zaznaczenie ściany
w celu umieszczenia wymiaru spowoduje automatyczne wyświetlenie wielosegmentowego łańcucha
wymiarowego.

■ Punkty przecięcia osi, aby nadać wymiary ścianie i przecinającym ją osiom. Jeśli zaznaczona zostanie ściana,
na której ma być umieszczony wymiar, wielosegmentowy łańcuch wymiarowy zostanie wyświetlony
automatycznie i będzie odnosił się do prostopadłych osi przecinających oś ściany.

UWAGA Jeśli linia osi jest zbieżna z innym punktem odniesienia ściany (na przykład zakończeniem
ściany), wówczas linia pomocnicza nie jest tworzona dla osi. Zapobiega to tworzeniu segmentów
wymiarów o zerowej długości.

5 Kliknij przycisk OK.

6 Umieść kursor na ścianie w taki sposób, aby była podświetlona, a następnie kliknij. Jeśli jest to konieczne,
kontynuuj podświetlanie innych ścian, aby dodać je do łańcucha wymiarowego.
7 Odsuń wskaźnik myszy od ścian, tak aby wyświetlona została linia wymiarowa, a następnie kliknij, aby umieścić
wymiar.

Wyrównane wymiary ze środkami ścian łukowych

Wyrównane wymiary możesz umieszczać od środka ścian łukowych do innych ścian lub linii.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany).

2 Przesuwaj kursor nad ścianą łukową, aż wyświetlony zostanie znacznik środka (+). Być może konieczne będzie
użycie powiększenia, aby symbol + był widoczny.

UWAGA Domyślnie znak środka łuku jest niewidoczny. Można wymiarować do niego nie wyświetlając go
— należy przesuwać wskaźnik myszy nad łukiem, dopóki nie zostanie podświetlony znacznik środka. Znaki
środka łuku są widoczne jedynie w rzucie.

3 Kliknij, aby rozpocząć wymiarowanie.

4 Umieść wymiar pomiędzy ścianą łukową i innym dowolnym elementem, który chcesz zwymiarować.

Wymiary liniowe
Wymiary liniowe umieszczane są pomiędzy zaznaczonymi punktami. Wymiary są wyrównywane do poziomej lub pionowej
osi widoku. Zaznaczone punkty to punkty końcowe elementów lub punkty przecięcia odniesień (na przykład przecięcie dwóch
ścian).
Podczas umieszczania wymiarów liniowych można korzystać z punktów końcowych łuku jako odniesień.
Wymiary poziome i pionowe są dostępne tylko w środowisku projektowym. Nie możesz ich utworzyć w Edytorze rodzin.
Widoczna ilustracja przedstawia poziome i pionowe wymiary liniowe umieszczone na budynku o nieregularnym kształcie.

898 | Rozdział 42 Opisy

Umieszczanie wymiarów liniowych

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Liniowy).

2 Umieść kursor w punkcie odniesienia na elemencie, takim jak ściana lub linia, albo w punkcie przecięcia
odniesień, takim jak połączenie dwóch ścian.
Punkt odniesienia jest podświetlony, jeśli możesz umieścić tam wymiar. Można przełączać pomiędzy różnymi
punktami odniesienia przecięcia, naciskając klawisz Tab.

3 Kliknij, aby określić odniesienie.

4 Umieść kursor w żądanym położeniu następnego punktu odniesienia, a następnie kliknij.
W miarę poruszania kursorem pojawia się linia wymiarowa. Możesz kontynuować zaznaczanie różnych punktów
odniesienia, jeśli chcesz.

5 Po wybraniu drugiego punktu odniesienia naciśnij klawisz Spacja, aby wyrównać wymiar do osi pionowej lub
poziomej.
6 Po osiągnięciu ostatniego punktu odniesienia odsuń wskaźnik myszy od ostatniego elementu i kliknij.
Wyświetlony zostanie wymiar.

Tematy pokrewne

■ Wymiary kątowe na stronie 899

■ Wymiary promieniowe na stronie 900

■ Wymiary długości łuku na stronie 901

■ Wymiary od bazy i wymiary współrzędnościowe na stronie 901

Wymiary kątowe
Wymiary kątowe mogą być umieszczane na wielu punktach odniesienia dzielących wspólne punkty przecięcia. Nie jest możliwe
przeciągnięcie łuku wymiaru, tak aby utworzył pełny okrąg.

Wymiary stałe | 899

 1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Kątowy).
2 Umieść wskaźnik myszy na elemencie i kliknij, aby utworzyć punkt początkowy wymiaru.

PORADA Można przełączać punkt odniesienia wymiaru pomiędzy powierzchnią ściany a jej osią przy pomocy
klawisza Tab.

3 Umieść wskaźnik myszy na elemencie nierównoległym do pierwszego i kliknij.

PORADA Możesz wybrać wiele punktów odniesienia do wymiarowania. Każdy element, który wymiarujesz,
musi przechodzić przez wspólny punkt. Na przykład, aby stworzyć wymiar kątowy o wielu punktach
odniesienia pomiędzy czterema ścianami, każda z czterech ścian musi przechodzić przez wspólny punkt.

4 Przeciągnij kursor, aby ustawić wielkość wymiaru kątowego. Wybierz sektor, w którym chcesz wyświetlić wymiar.
Połączenie ścian z czterema różnymi sektorami

5 Kiedy wymiar ma właściwą wielkość, kliknij, aby go umieścić.

Wymiary promieniowe

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Promieniowy).

2 Umieść wskaźnik myszy na łuku i kliknij.
Zostanie wyświetlony wymiar tymczasowy.

PORADA Można przełączać punkt odniesienia wymiaru pomiędzy powierzchnią ściany a jej osią przy pomocy
klawisza Tab.

3 Kliknij ponownie, aby umieścić wymiar stały.

Zmiana punktów odniesienia wymiarów promieniowych na łukach

Możesz zmienić punkt odniesienia istniejącego wymiaru promieniowego z jednej osi na inne, pod warunkiem, że nowy łuk
jest koncentryczny z pierwotnym łukiem.
1 Zaznacz wymiar promieniowy.
Na końcu wymiaru zostanie wyświetlona niebieska kwadratowa kontrolka.

2 Przeciągnij kontrolkę do innego łuku.

Prawidłowy koncentryczny łuk zostaje podświetlony kiedy przeciągasz kursor nad nim.

900 | Rozdział 42 Opisy

Wymiary długości łuku
Możesz zwymiarować ściany łukowe, aby otrzymać całkowitą długość ściany.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Długość łuku).

2 Na pasku opcji wybierz opcję przyciągania:
Na przykład wybierz opcję Lica ścian, aby wskaźnik był przyciągany do wewnętrznych lub zewnętrznych
powierzchni ściany. Pomaga to w zaznaczeniu punktu promieniowego.

3 Umieść wskaźnik myszy na łuku i kliknij, aby zaznaczyć punkt promieniowy.

4 Wybierz punkty końcowe łuku i przesuń wskaźnik do góry oraz odsuń od ściany łukowej.
5 Kliknij, aby umieścić wymiar długości łuku.

Wymiary od bazy i wymiary współrzędnościowe

Wymiary od linii bazowej to wiele wymiarów zmierzonych od tej samej linii bazowej.

Wymiary współrzędnościowe mierzą odległość w kierunku prostopadłym od punktu wyjściowego zwanego punktem odniesienia
do określonego elementu. Te wymiary zapobiegają narastaniu błędów poprzez utrzymywanie dokładnych wartości odsunięcia
elementów od punktu odniesienia.

Wymiary od bazy i współrzędnościowe można tworzyć dla stylów wymiarów liniowych. Do stylów wymiarów liniowych
zaliczane są wymiary wyrównane, poziome oraz pionowe. Aby utworzyć wymiar od bazy albo wymiar współrzędnościowy
dla tych stylów wymiarów liniowych, konieczne jest przeprowadzenie edycji parametru Typ łańcucha wymiarowego. Ponieważ
jest to parametr typu, może zaistnieć potrzeba utworzenia nowego stylu wymiaru od bazy lub stylu wymiaru liniowego
współrzędnościowego, tak aby żadne wymiary ciągłe w projekcie nie ulegały zmianom podczas edycji parametru.
Wymiary od bazy i wymiary współrzędnościowe są eksportowane w formatach CAD.

WAŻNE Wymiary długości łuku są wymiarami liniowymi zawierającymi parametry (Typ łańcucha wymiarowego i Ustawienia
wymiarów współrzędnościowych) na potrzeby tworzenia wymiarów od bazy i współrzędnościowych, ale te parametry
nie wpływają na wymiary długości łuku.

Wymiary stałe | 901

Tworzenie stylu liniowego wymiaru od bazy

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany) lub (Liniowy).

Oba z nich są stylami wymiarów liniowych.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść wymiary ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Powiel.
4 W oknie dialogowym Nazwa wprowadź nazwę wymiaru, na przykład Liniowy od bazy 3/32” Arial, i kliknij
przycisk OK.
5 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Typ łańcucha wymiarowego wybierz opcję Od bazy, a następnie
kliknij przycisk OK.
Nowy styl wymiaru zostanie wyświetlony na liście rozwijanej Wybór typów.

Tworzenie stylu liniowego wymiaru współrzędnościowego

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany) lub (Liniowy).

Oba z nich są stylami wymiarów liniowych.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść wymiary ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Powiel.
4 W oknie dialogowym Nazwa wprowadź nazwę wymiaru, na przykład Liniowy współrzędnościowy 3/32” Arial,
i kliknij przycisk OK.
5 W oknie dialogowym Właściwości typu, w polu Typ łańcucha wymiarowego, wybierz opcję Współrzędnościowy.
6 Dla pozycji Ustawienia wymiaru współrzędnych kliknij opcję Edytuj.
7 W oknie dialogowym Ustawienia wymiaru współrzędnościowego określ ustawienia tego wymiaru.
Ustawienie Opis

Orientacja tekstu Określ, do jakiego elementu ma zostać wyrównany tekst

wymiaru: do linii pomocniczej, czy do linii wymiarowej.
To ustawienie jest wyłączone, jeśli parametr Konwencja
czytania jest ustawiony na wartość Poziomo.

Położenie tekstu Określ położenie tekstu: na końcu linii pomocniczej albo

obok niej.

Widoczność początku Określa widoczność początkowej linii pomocniczej

wymiaru współrzędnościowego (jest to pierwsza linia
pomocnicza w łańcuchu). Dostępne opcje to:
■ Brak. Linia pomocnicza, znacznik ani tekst (0'-0") nie
są wyświetlane.
■ Pomocnicza linia wymiarowa z tekstem.
Wyświetlane są początkowa linia pomocnicza, znac-
znik i tekst (0'-0").

902 | Rozdział 42 Opisy

 Ustawienie Opis
■ Tylko pomocnicza linia wymiarowa. Wyświetlana
jest początkowa linia pomocnicza i znacznik.

Znacznik początku Służy do określania znacznika początku wymiaru. To

ustawienie jest wyłączone, jeśli parametr Widoczność
początku jest ustawiony na Brak.

Styl linii wymiarowej Służy do określania stylu linii wymiarowej. Dostępne opcje
to:
■ Ciągła. Linia wymiarowa jest wyświetlana jako ciągła.
■ Segmentowa. Linia wymiarowa wyświetlana jest w
postaci segmentów. Można określić długość
segmentów za pomocą ustawienia Długość
segmentów.
■ Brak. Linie wymiarowe nie są wyświetlane. Po
wybraniu linii wymiarowej w obszarze rysunku
wyświetlona zostanie ukryta linia.

Długość segmentów Służy do określania długości segmentów linii wymiarowej.

To ustawienie jest włączone, jeśli wartością parametru
Styl linii wymiarowej jest Segmentowany.

8 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Nowy styl wymiaru zostanie wyświetlony na liście rozwijanej Wybór typów.

Umieszczanie wymiarów od linii bazowej

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany) lub (Liniowy).

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz styl wymiaru od linii bazowej.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie stylu liniowego wymiaru od bazy na stronie 902.

3 Wybierz pierwszy punkt (początek) wymiaru w obszarze rysunku.

4 Wybierz kolejne niezbędne punkty odniesienia.
5 Po osiągnięciu ostatniego punktu odniesienia odsuń wskaźnik myszy od ostatniego elementu i kliknij.
Wyświetlony zostanie wymiar od linii bazowej.

6 Aby dostosować wyświetlanie wymiaru od linii bazowej:

a Wybierz wymiar w obszarze rysunku.

b Kliknij kontrolki odwracania ( ), aby odwrócić kierunek wymiaru.

c Naciśnij klawisz Spacja, aby zmienić ułożenie wymiaru od linii bazowej. Można użyć spacji do zmiany
ułożenia wymiaru od linii bazowej przed lub po jego umieszczeniu.

Wymiary stałe | 903

Umieszczanie wymiarów współrzędnościowych

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany) lub (Liniowy).

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz styl wymiaru współrzędnych.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie stylu liniowego wymiaru współrzędnościowego
na stronie 902.

3 Wybierz pierwszy punkt (początek) wymiaru w obszarze rysunku.

4 Wybierz kolejne niezbędne punkty odniesienia.
5 Po osiągnięciu ostatniego punktu odniesienia odsuń wskaźnik myszy od ostatniego elementu i kliknij.
Zostanie wyświetlony wymiar współrzędnościowy.

Blokowanie wymiarów stałych

Podczas umieszczania stałych wymiarów liniowych lub kątowych razem z wymiarem wyświetlona zostaje kontrolka blokowania.
Blokady wyświetlane są po zaznaczeniu:

■ wymiaru stałego.

■ elementu związanego wymiarem. Element jest związany, jeśli odnosi się do zamkniętego segmentu lub do wymiarów
równości.

Jeśli blokada jest otwarta, wartość wymiaru można modyfikować i element, do którego się odnosi, można dowolnie
przemieszczać. Możesz kliknąć wartość wymiaru i ją zmienić.
Jeśli blokada jest zamknięta, wartość wymiaru jest stała, co zapobiega jakiejkolwiek zmianie odległości między elementami
do których się odnosi. Nie możesz kliknąć wartości wymiaru, aby ją zmienić.
Zaznaczone wymiary z kontrolkami zamknięcia i otwarcia

Kliknięcie symbolu kłódki przełącza stan między zamkniętym i otwartym. Kiedy wymiar jest zamknięty, musisz go otworzyć,
aby zmienić jego wartość.

PORADA Można również włączyć lub wyłączyć blokadę, klikając kłódkę prawym przyciskiem myszy i wybierając opcję
Przełącz.

Zobacz także Stosowanie wiązań z wymiarami na stronie 1529.

Zakotwiczanie elementów odnoszących się do wymiarów wielosegmentowych

W wielosegmentowym, związanym zrównaniem wymiarze można użyć symbolu kotwicy w celu oznaczenia zakotwiczonego
elementu. Zakotwiczony element pozostaje w stałym położeniu podczas przemieszczania innych elementów wymiaru.

904 | Rozdział 42 Opisy

 1 Utwórz wielosegmentowy wymiar.

2 W obszarze rysunku zaznacz wymiar i kliknij symbol zrównania wymiarów ( ), aby związać wymiar
zrównaniem.
3 Zaznacz dowolny element, do którego odnosi się wymiar, z wyjątkiem tego, który ma być zakotwiczony.
Symbol kotwicy pojawia się obok wymiaru.
Wymiar równości z zaznaczonym elementem jest wyświetlony na czerwono

4 Kliknij i przytrzymaj symbol kotwicy. Dla zakotwiczenia zostanie wyświetlona linia pomocnicza.
5 Przeciągnij symbol kotwicy do elementu, który ma zostać zakotwiczony.
6 Przesuń dowolny niezakotwiczony element, do którego odnosi się wymiar.
Element z symbolem kotwicy się nie przesuwa.

UWAGA Jeśli zaznaczony zostanie zakotwiczony element, zmieni się również pozycja zakotwiczenia.

Wyróżnianie elementu powiązanego z blokadą wymiaru

W projektach dużej skali, zawierających wiele wymiarów i wyrównań, rozróżnienie, które blokady odnoszą się do których
elementów, może być trudne.
1 W obszarze rysunku kliknij prawym przyciskiem myszy blokadę wymiaru.
2 Z menu skrótów wybierz opcję Pokaż powiązane.
Odpowiedni element zostanie podświetlony, a w oknie dialogowym wyświetlona zostanie identyfikacja elementu.

3 Kliknij przycisk strzałki, aby przełączać między elementami związanymi przez kłódkę.

Nadpisywanie tekstu wymiaru

Tekst dodatkowy można dodać powyżej, poniżej, po lewej albo prawej stronie wartości wymiaru stałego.

Wymiary stałe | 905

 1 W obszarze rysunku wybierz wymiar przeznaczony do edycji.
2 Kliknij wartość wymiaru.
3 W oknie dialogowym Tekst wymiaru w polu Wartość wymiaru zaznacz opcję Użyj rzeczywistej wartości.
Wprowadź tekst, który ma zostać wyświetlony w polach tekstowych Powyżej, Poniżej, Przedrostek i/lub
Przyrostek.

UWAGA Nie ma konieczności wprowadzania tekstu we wszystkich polach, a tylko w tych, w których jest to
wymagane.

4 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Zastępowanie wartości wymiaru stałego tekstem na stronie 906

■ Modyfikowanie wymiarów na stronie 920

■ Właściwości wymiarów na stronie 924

Zastępowanie wartości wymiaru stałego tekstem

Można zastąpić wartość wymiaru stałego tekstem, jak pokazano na poniższym rysunku.

Wartość wymiaru można również zastąpić różnymi wartościami w ramach klasy elementu, tak jak pokazano poniżej.

906 | Rozdział 42 Opisy

 Nie można zastąpić wartości wymiaru stałego wartością liczbową.
1 W obszarze rysunku wybierz wymiar przeznaczony do edycji.
2 Kliknij wartość wymiaru.
3 W oknie dialogowym Tekst wymiaru w polu Wartość wymiaru zaznacz opcję Zastąp tekstem.
4 W polu tekstowym wprowadź tekst, który ma być wyświetlany zamiast wartości wymiaru.
5 Opcjonalnie wprowadź tekst w polach tekstowych Ponad i/lub Poniżej.
6 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Nadpisywanie tekstu wymiaru na stronie 905

■ Modyfikowanie wymiarów na stronie 920

■ Właściwości wymiarów na stronie 924

Tworzenie niestandardowych jednostek wymiarów

Podczas tworzenia projektu program Revit Architecture domyślnie przypisuje określone jednostki i dokładność do stylów
wymiarów w oparciu o ustawienia jednostek w projekcie.
Można tworzyć niestandardowe typy wymiarów, które będą nadpisywać te ustawienia domyślne. Dla każdego utworzonego
niestandardowego typu wymiaru można zdefiniować ustawienia jednostek i dokładności. Przykładowo w projekcie korzystającym
z jednostek calowych można utworzyć typ wymiaru, w którym będą wyświetlane jednostki metryczne. Można również utworzyć
typy wymiarów mające inne opcje zaokrąglania, tak aby, na przykład, możliwe było wyświetlenie wymiarów zaokrąglonych
do wartości 1/8” w rzucie i 1/32” w widoku szczegółu.

Aby utworzyć niestandardowy typ wymiaru:

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar.

Wymiary stałe | 907

 2 Na liście rozwijanej w panelu Wymiary kliknij odpowiednie narzędzie wymiarowania. Jeśli na przykład chcesz
zastosować niestandardową dokładność do wymiarów liniowych, kliknij opcję Liniowe typy wymiarów.
3 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Powiel. Wpisz nazwę dla nowego stylu wymiarowania
i kliknij przycisk OK.
4 W sekcji Tekst, w polu Format jednostek kliknij przycisk wartości.
5 W oknie dialogowym Format odznacz pole wyboru Użyj ustawień projektu.
6 W polu Jednostki wybierz odpowiednią jednostkę.
7 W polu Zaokrąglenie wybierz odpowiednią wartość. Jeśli wybierzesz opcję Użytkownika, wprowadź wartość
dla opcji Przyrost zaokrąglenia.
8 Jeśli dotyczy, wybierz symbol jednostki.
9 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Wymiarowanie do Warstwy nośnej w konstrukcjach warstwowych

W trakcie konstruowania ściany składowej obiektami budowniczy często chcą znać wymiary niedokończonych otworów
konstrukcyjnych dla obiektów wstawianych. Możesz zwymiarować otwory konstrukcyjne przez wybranie punktów odniesienia
na zewnętrznej obwiedni warstwy nośnej w ścianie. Warstwa konstrukcyjna jest zazwyczaj wewnątrz obwiedni warstwy nośnej
ściany.
Obiekty wstawione mogą być prostopadle lub nieprostopadłe do granicy warstwy nośnej.

UWAGA Jeśli chcesz zwymiarować obiekt wstawiony do warstwy konstrukcyjnej ściany, sprawdź, czy Wysokość płaszczyzny
cięcia danego widoku jest taka sama lub niższa od wysokości płaszczyzny cięcia wstawionej rodziny.

Wymiarowanie do warstwy nośnej

1 Narysuj ścianę warstwową i umieść obiekt wstawiany w ścianę.

2 Na pasku sterowania widokiem kliknij kolejno przycisk (Poziom szczegółowości) ➤ Wysoki, tak aby było
widać warstwy ściany.

3 Zaznacz ścianę i na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

4 W opcji Zawijanie przy otworach zaznacz wartość Oba.
5 Kliknij przycisk OK.

6 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Wyrównany).

7 Na pasku opcji wybierz opcję Powierzchnie warstwy nośnej.
8 Zaznacz zewnętrzną granicę warstwy nośnej jako odniesienie dla wymiaru.

908 | Rozdział 42 Opisy

 Punkty odniesienia wymiaru dla obiektu prostopadłego wstawionego

Punkty odniesienia wymiaru dla obiektu nieprostopadłego wstawionego

Stosowanie etykiety do wymiarów

W Edytorze rodzin lub w Środowisku projektowania koncepcyjnego stałe wymiary można edytować na rysunku lub na pasku
opcji.
Na rysunku zaznacz stały wymiar i wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy, wybierz polecenie Etykieta, a następnie zaznacz istniejący parametr lub kliknij przycisk
Dodaj parametr. Zobacz Tworzenie parametrów na stronie 516.

Wymiary stałe | 909

 ■ Kliknij prawym przyciskiem myszy, wybierz polecenie Edytuj długość i wprowadź nową wartość.

■ W oknie Pasek opcji na stronie 32 kliknij listę rozwijaną Etykieta, a następnie zaznacz istniejący parametr lub kliknij

przycisk Dodaj parametr.

Wymiary punktowe
Wymiary punktowe mogą być umieszczane jako rzędne punktów, współrzędne punktu lub nachylenia w punkcie. W przypadku
rzędnych punktu mogą być wyświetlane rzędne wybranego punktu albo górna i dolna rzędna elementu. W przypadku
współrzędnych punktu wyświetlane są współrzędne północ/południe, wschód/zachód wybranego punktu. Może być również
wyświetlana jego rzędna. Nachylenie w punkcie to nachylenie w określonym punkcie na powierzchni lub krawędzi elementu.

910 | Rozdział 42 Opisy

Rzędne punktów
W przypadku rzędnych punktów wyświetlana jest rzeczywista rzędna wybranego punktu. W przypadku rzędnych punktu
może też być wyświetlana górna i/lub dolna rzędna elementów o pewnej grubości. Górne i dolne rzędne są dostępne w
przypadku elementów w rzutach.

Rzędne punktu można umieszczać na płaszczyznach innych niż poziome i niepłaskich krawędziach. Można umieszczać je w
rzucie, widoku elewacji i w widoku 3D. Rzędne punktów służą zazwyczaj do uzyskiwania punktu rzędnej w przypadku ramp,
dróg, modeli terenu i spoczników schodowych.

Umieszczanie wymiaru rzędnej punktu

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Rzędna punktu).

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ rzędnej punktu do umieszczenia.
3 Na pasku opcji:
a Zaznacz lub wyczyść opcję Linia odniesienia.
Rzędna punktu bez linii odniesienia i z linią odniesienia

b W przypadku zaznaczenia opcji Linia odniesienia można zaznaczyć opcję Odnośnik łamany i dodać
zagięcie do linii odniesienia rzędnej punktu.

Wymiary punktowe | 911

 Rzędna punktu z odnośnikiem łamanym linii odniesienia i
bez odnośnika łamanego linii odniesienia

c Jeśli umieszczana jest względna rzędna punktu, należy podać wartość w parametrze Względny poziom
odniesienia.

d Wybierz opcję parametru Wyświetl rzędne (opcja jest włączona po umieszczeniu rzędnej punktu w rzucie):
■ Rzeczywista (wybrana) rzędna: wyświetlana jest rzędna wybranego punktu w elemencie.

■ Górna rzędna: wyświetlana jest górna rzędna elementu.

■ Dolna rzędna: wyświetlana jest dolna rzędna elementu.

■ Rzędne górne i dolne: wyświetlane są górna i dolna rzędna elementu.

4 Zaznacz krawędź elementu lub punkt na modelu terenu.

Przesunięcie wskaźnika myszy nad element, na którym może zostać umieszczona rzędna punktu, spowoduje
wyświetlenie wartości rzędnej punktu w obszarze rysunku.

5 Jeśli rzędna punktu jest umieszczana:

■ bez linii odniesienia: kliknij, aby ją umieścić.

■ z linią odniesienia: przenieś kursor poza element, a następnie kliknij, aby umieścić rzędną punktu.

■ z linią odniesienia i ramieniem: przenieś kursor poza element. Kliknij jeden raz, aby umieścić ramię linii
odniesienia. Przesuń wskaźnik myszy ponownie, a następnie kliknij, aby umieścić wysokość punktu.

6 Aby zakończyć, naciśnij dwukrotnie klawisz ESC.

Zaznaczając rzędną punktu po jej umieszczeniu, można ją przesunąć przy pomocy kontrolek przeciągania. Usunięcie elementu,
do którego odnosi się rzędna punktu, lub wyłączenie jego widoczności spowoduje usunięcie rzędnej punktu.

Tematy pokrewne

■ Dodawanie dodatkowego tekstu do wymiarów rzędnych punktów na stronie 912

■ Zmiana raportu rzędnej punktu na stronie 913

■ Zmiana stylu symbolu grotu wysokości punktu na stronie 913

■ Właściwości wymiarów na stronie 924

Dodawanie dodatkowego tekstu do wymiarów rzędnych punktów

Do wymiarów punktu można dodać dodatkowy tekst. Edytując parametry typów rzędnej punktu, można dodać tekst do
wskaźnika rzędnej, górnego wskaźnika i dolnego wskaźnika. Ten tekst może być wyświetlany jako przedrostek lub przyrostek
wartości rzędnej punktu.

912 | Rozdział 42 Opisy

 Dodatkowo można zmodyfikować parametry wystąpień rzędnej punktu, aby dodać dodatkowy tekst przedrostka i/lub przyrostka
do pojedynczej (lub wyższej) wartości i niższej wartości.
Kolejność wyświetlania tekstu względem wartości rzędnej punktu:

■ Przedrostek wartości pojedynczej/wyższej lub przedrostek wartości niższej (parametry wystąpień)

■ Górny wskaźnik lub dolny wskaźnik, gdy ustawiono jako przedrostek (parametry typów)

■ Wskaźnik rzędnej, gdy ustawiono jako przedrostek (parametr typu)

■ Wartość rzędnej punktu

■ Wskaźnik rzędnej, gdy ustawiono jako przyrostek (parametr typu)

■ Górny wskaźnik lub dolny wskaźnik, gdy ustawiono jako przyrostek (parametry typów)

■ Przyrostek wartości pojedynczej/wyższej lub przyrostek wartości niższej (parametry wystąpień)

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Właściwości typu wysokości punktu na stronie 927 i Właściwości wystąpienia wysokości
punktu na stronie 929.

Zmiana raportu rzędnej punktu

Wysokość punktu może podawać poziomy mierzone względem poziomu odniesienia projektu, współdzielonego poziomu
odniesienia lub innego poziomu określonego przez użytkownika.
1 Umieść rzędną punktu, a następnie ją zaznacz.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W obszarze Tekst podaj wartość opcji Poziom odniesienia. Aby uzyskać więcej informacji na temat wartości,
zobacz Właściwości typu wysokości punktu na stronie 927.
4 W przypadku wybrania opcji Względny kliknij przycisk OK, a następnie na palecie Właściwości wybierz wartość
dla opcji Względny poziom odniesienia.

Zmiana stylu symbolu grotu wysokości punktu

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤
(Groty strzałek).
2 W oknie dialogowym Właściwości typu, w polu Typ wybierz opcję Wypełniony obszar docelowy elewacji 3/16".
3 W obszarze Grafika w polu Styl strzałki wybierz opcję Obszar docelowy elewacji.

Wymiary punktowe | 913

 4 Jeśli chcesz, wybierz Znacznik wypełnienia. Jeśli wybrano tę opcję, znacznik wyglądać będzie tak, jak wypełniony

symbol elewacji: . Jeśli nie wybrano tej opcji, znacznik będzie wyglądał tak, jak symbol krzyża nitek:

.
5 Kliknij przycisk OK.
6 Umieść rzędną punktu.

7 Zaznacz rzędną punktu i na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

8 Dla parametru Typ wybierz opcję Docelowa linia odniesienia (projekt).
9 W obszarze Grafika w polu Grot odnośnika wybierz opcję Wypełniony obszar docelowy elewacji 3/16".

UWAGA Wypełniony obszar docelowy jest dostępny dla innych opisów, takich jak linie odniesienia notatki
tekstowej.

10 Kliknij przycisk OK.

Współrzędne punktu
Współrzędne punktu raportują współrzędne punktu: północną/południową oraz wschodnią/zachodnią w projekcie.

Oprócz współrzędnych można również wyświetlić rzędną wybranego punktu i tekst wskaźnika.

Współrzędne są raportowane w stosunku do współdzielonego układu współrzędnych.

Współrzędne punktu mogą być umieszczane na stropach, ścianach, modelach terenu i liniach granic. Można także umieścić
współrzędne punktu na powierzchniach niehoryzontalnych i krawędziach niepłaskich. W przypadku wyświetlania rzędnej
wybranego punktu oprócz jego współrzędnych, można umieścić współrzędną punktu w tym samych miejscach co rzędną
punktu.

914 | Rozdział 42 Opisy

 Aby umieścić współrzędne punktu:

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Współrzędna punktu).

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ współrzędnej punktu do umieszczenia.
3 Na pasku opcji wybierz lub anuluj wybór opcji Linia odniesienia. W przypadku zaznaczenia opcji Linia odniesienia
można zaznaczyć opcję Ramię i dodać zagięcie do linii odniesienia rzędnej punktu.
4 Jeśli oprócz współrzędnych punktu ma zostać wyświetlona rzędna:

a Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

b W obszarze Tekst wybierz opcję Uwzględnij rzędną.

5 Wybierz krawędź elementu lub wybierz punkt na powierzchni terenu.

Kiedy przesunie się wskaźnik myszy nad element, dla którego można umieścić współrzędną punktu, wartość
współrzędnej punktu zostanie wyświetlona w obszarze rysunku.

6 Jeśli umieszczana jest współrzędna punktu:

■ bez linii odniesienia: kliknij, aby ją umieścić.

■ z linią odniesienia: przesuń kursor poza element, a następnie kliknij, aby umieścić współrzędną punktu.

■ z linią odniesienia i ramieniem: przenieś kursor poza element. Kliknij jeden raz, aby umieścić ramię linii
odniesienia. Przesuń wskaźnik ponownie, a następnie kliknij, aby umieścić współrzędne punktu.

7 Aby zakończyć, naciśnij dwukrotnie klawisz ESC.

Po umieszczeniu współrzędnej punktu i zaznaczeniu jej można ją przesuwać, używając uchwytów przeciągania. Usunięcie
elementu, do którego odnosi się współrzędna lub wyłączenie jego widoczności spowoduje usunięcie współrzędnej punktu.
Aby zmienić wygląd rzędnej punktu, wybierz ją i zmodyfikuj jej właściwości.

Dodawanie dodatkowego tekstu do wymiarów współrzędnych punktu

Do wymiarów punktu można dodać dodatkowy tekst. Edytując parametry typu współrzędnej punktu można dodawać tekst
do wskaźnika północy/południa, wschodu/zachodu i wskaźnika rzędnej. Ten tekst może zostać wyświetlony jako przyrostek
lub przedrostek wartości współrzędnych punktu.

Dodatkowo można edytować parametry wystąpień współrzędnej punktu i dodawać dodatkowy tekst przedrostka i/lub przyrostka
do wartości górnej, dolnej i rzędnej.
Kolejność wyświetlania tekstu względem górnej wartości współrzędnej punktu:

■ Przedrostek górnej wartości (parametr wystąpienia)

Wymiary punktowe | 915

 ■ Wskaźnik, gdy ustawiono jako przedrostek (parametr typu)

■ Górna wartość współrzędnej punktu

■ Wskaźnik, gdy ustawiono jako przyrostek (parametr typu)

■ Przyrostek górnej wartości (parametr wystąpienia)

Kolejność wyświetlania tekstu względem dolnej wartości współrzędnej punktu:

■ Przedrostek dolnej wartości (parametr wystąpienia)

■ Wskaźnik, gdy ustawiono jako przedrostek (parametr typu)

■ Dolna wartość współrzędnej punktu

■ Wskaźnik, gdy ustawiono jako przyrostek (parametr typu)

■ Przyrostek dolnej wartości (parametr wystąpienia)

Kolejność wyświetlania tekstu względem wartości współrzędnej punktu rzędnej:

■ Przedrostek wartości rzędnej (parametr wystąpienia)

■ Wskaźnik rzędnej, gdy ustawiono jako przedrostek (parametr typu)

■ Wartość współrzędnej punktu rzędnej

■ Wskaźnik rzędnej, gdy ustawiono jako przyrostek (parametr typu)

■ Przyrostek wartości rzędnej (parametr wystąpienia)

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Rzędna punktu - właściwości typu na stronie 930 i Współrzędne punktu — właściwości
wystąpienia na stronie 932.

Nachylenia w punkcie
Nachylenie w punkcie to nachylenie w określonym punkcie na powierzchni lub krawędzi elementu modelu. Nachylenia w
punkcie można umieszczać w rzutach, widokach elewacji i przekrojach. Na poniższej ilustracji przedstawiono dwa typy
nachylenia w punkcie.

Obiekty najczęściej używające nachyleń w punkcie to dachy, belki i rury.

Umieszczanie wymiaru nachylenia w punkcie

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ (Nachylenie w punkcie).

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ nachylenia w punkcie do umieszczenia.
3 Można również dokonać następujących zmian na pasku opcji:
a W opcji Reprezentacja nachylenia (dostępnej w widoku elewacji i przekroju) zaznacz wartość Strzałka lub
Trójkąt.

916 | Rozdział 42 Opisy

 b Wprowadź wartość w opcji Odsunięcie od odniesienia.
Ta wartość spowoduje przesunięcie nachylenia w punkcie bliżej lub dalej od odniesienia.

4 Kliknij krawędź lub nachylenie, gdzie zostanie umieszczone nachylenie w punkcie.

5 Kliknij, aby umieścić nachylenie w punkcie, które może znajdować się nad lub pod nachyleniem.
Przesunięcie wskaźnika myszy na element, na którym może zostać umieszczone nachylenie w punkcie, spowoduje
wyświetlenie wartości nachylenia w punkcie w obszarze rysunku.

Nachylenie w punkcie zaznaczone w

obszarze rysunku

6 Umieszczając nachylenie w punkcie można również wykonać następujące czynności:

■ Kliknij kontrolki odwracania ( ), aby odwrócić kierunek wymiaru nachylenia w punkcie.

■ Istnieją dwie reprezentacje nachylenia: strzałka lub trójkąt. W obu reprezentacjach znajdują się te same
informacje, jednak inny jest sposób ich wyświetlania. Trójkąt jest niedostępny w rzutach.
Nachylenie w punkcie reprezentowane
trójkątem

7 Aby zakończyć, naciśnij dwukrotnie klawisz ESC.

Tematy pokrewne

■ Wymiary punktowe na stronie 910

■ Właściwości wymiarów na stronie 924

Wymiary nasłuchu
Podczas szkicowania można wprowadzić dokładną wartość dla linii szkicu, wpisując liczbę (zwaną wymiarem nasłuchu) po
rozpoczęciu szkicowania linii.

Wymiary nasłuchu | 917

 Zazwyczaj wymiary tymczasowe określają wymiary liniowe, na przykład długość linii, długość cięciwy (w przypadku rysowania
drugiego punktu trzypunktowego łuku) czy długość promienia (w przypadku rysowania łuku, okręgu lub wieloboku). Jeśli
brak wymiaru liniowego, w stosownych przypadkach można wprowadzić wymiar kątowy.
Wymiary tymczasowe nie są dostępne w przypadku niektórych elementów, takich jak splajny i prostokąty.

Określanie długości linii za pomocą wymiarów tymczasowych

1 Rozpocznij szkicowanie linii.

UWAGA Wymiary tymczasowe są początkowo wyświetlane niebieską lub czarną pogrubioną czcionką.

2 Podaj długość linii (jeśli jest to np. 8 stóp i 6 cali, wpisz 8 6). Podczas wpisywania liczby zostanie wyświetlone
pole tekstowe pokazane na ilustracji.

3 Naciśnij klawisz ENTER.

Zostanie narysowana linia szkicu o określonej długości.

Linie pomocnicze wymiarów

Można przenieść linie pomocnicze do nowych punktów odniesienia dla wymiarów tymczasowych i stałych. Można również
kontrolować odstęp pomiędzy linią pomocniczą i elementem dla wymiarów stałych.
W przypadku wymiarów stałych właściwości linii pomocniczych są włączone do właściwości typu.

Przenoszenie linii pomocniczej dla wymiarów tymczasowych

1 Zaznacz element.
2 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Przeciągnij kontrolkę (niebieski kwadrat) do innego punktu odniesienia.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy kontrolkę linii pomocniczej i wybierz polecenie Przenieś linię pomocniczą.
Możesz wtedy przesunąć linię pomocniczą do nowego punktu odniesienia.

918 | Rozdział 42 Opisy

 UWAGA Zmiany w liniach pomocniczych wymiarów tymczasowych są zapisywane dla poszczególnych sesji. Jeśli na
przykład domyślny wymiar tymczasowy pokazuje odległość między środkami dwóch ścian, po czym linia pomocnicza
zostanie przesunięta w celu zmierzenia odległości do lic tych ścian, przy następnym zaznaczeniu ściany położenie
zmodyfikowanej linii pomocniczej w tej sesji nie zmienia się.

Przenoszenie linii pomocniczej dla wymiarów stałych

1 Zaznacz wymiar stały.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy niebieski kwadrat na środku linii pomocniczej i wybierz polecenie Przenieś
linię pomocniczą.

3 Przeciągnij linię pomocniczą do elementu, do którego ma się odnosić.

Tematy pokrewne

■ Przenoszenie linii pomocniczej dla wymiarów tymczasowych na stronie 918

■ Kontrolowanie odstępów linii pomocniczych dla wymiarów stałych na stronie 919

■ Dodawanie linii pomocniczych do wymiarów stałych na stronie 920

■ Usuwanie linii pomocniczych na stronie 920

Kontrolowanie odstępów linii pomocniczych dla wymiarów stałych

Przez wybranie wymiaru liniowego możesz kontrolować jego odległość od elementu, do którego się odnosi i punkt odniesienia
dla wymiaru.
1 Utwórz wymiar liniowy pomiędzy dwoma lub większą liczbą elementów, np. pomiędzy dwiema ścianami).
2 Wybierz linię wymiarową.
Na linii pomocniczej wyświetlone zostaną niebieskie kontrolki.

Linie pomocnicze wymiarów | 919

 3 Umieść wskaźnik na jednej z niebieskich kwadratowych kontrolek na końcu linii pomocniczej i przeciągnij, aby
zmienić wielkość odstępu pomiędzy linią pomocniczą a elementem. Jeśli chcesz, wybierz inne kontrolki, aby
zmienić wymiar odstępu. Równoległe linie wymiarowe są przyciągane do tych samych odstępów.

PORADA Kiedy przesuwasz element, do którego odnosi się linia wymiaru, odległość odstępu pozostaje
związana.

Tematy pokrewne

■ Przenoszenie linii pomocniczej dla wymiarów stałych na stronie 919

■ Dodawanie linii pomocniczych do wymiarów stałych na stronie 920

■ Usuwanie linii pomocniczych na stronie 920

Dodawanie linii pomocniczych do wymiarów stałych

1 Zaznacz wymiar.

2 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj | Wymiary ➤ panel Linie pomocnicze ➤ (Edytuj linie pomocnicze).
3 Kliknij element, dla którego chcesz dodać nową linię pomocniczą, a następnie kliknij w obszarze rysunku.
4 Po zakończeniu naciśnij klawisz Esc.

Usuwanie linii pomocniczych

1 Zaznacz wymiar stały.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy niebieski kwadrat na środku linii pomocniczej i wybierz polecenie Usuń
linię pomocniczą.

Modyfikowanie wymiarów
Program Revit Architecture umożliwia dostosowanie wyglądu wymiarów.

Zmiana wartości wymiaru

1 Zaznacz element, do którego odnosi się wymiar.
2 Kliknij wartość wymiaru.
Jeśli wymiar jest zablokowany, obok niego zostanie wyświetlona kontrolka blokady. Kliknij tę kontrolkę w celu
odblokowania wymiaru, tak aby można było go zmienić.

3 W polu edycji wpisz nową wartość dla wymiaru i naciśnij klawisz Enter.
Element zostanie przesunięty, dopasowując się do nowych parametrów wymiaru.

Przesuwanie tekstu linii wymiarowej

Jeśli wymiary są wyświetlane blisko siebie, co utrudnia ich odróżnienie, można odsunąć tekst od linii wymiarowej w celu
poprawienia czytelności. Kontrolki tekstu wymiaru są dostępne tylko dla wymiarów stałych.
1 Zaznacz wymiar.

920 | Rozdział 42 Opisy

 2 Umieść wskaźnik na niebieskim uchwycie pod tekstem wymiaru i przeciągnij tekst w nowe miejsce.
Jeśli tekst wymiaru przecina jedną z linii pomocniczych wymiaru, a nie przecina środka odcinka wymiaru, na
którym się znajduje, pojawia się łukowa linia odniesienia. Istnieje możliwość wyłączenia linii odniesienia poprzez
anulowanie wyboru opcji Linia odniesienia na pasku opcji.

3 Aby przywrócić tekst wymiaru do jego pierwotnego położenia, przeciągnij uchwyt z powrotem do linii wymiarowej
i zostanie on przyciągnięty do jego pierwotnego położenia.

Zmiana znacznika linii wymiarowej

Można zmienić znacznik wyświetlany na końcach linii wymiarowej.
1 W obszarze rysunku wybierz wymiar.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W oknie dialogowym Właściwości typu w obszarze Grafika wybierz wartość w polu Znacznik, a następnie kliknij
przycisk OK.
Jeśli wybrałeś znacznik w kształcie strzałki, zobacz Kontrolowanie wyświetlania strzałek wymiarowych. na stronie 922, aby
uzyskać informacje dotyczące zachowania znaczników typu strzałka.

Modyfikowanie wymiarów | 921

Kontrolowanie wyświetlania strzałek wymiarowych.
Jeśli segment wymiaru jest za krótki, aby pomieścić znaczniki w postaci strzałek linii wymiarowych wewnątrz tych linii, strzałki
są automatycznie odwracane i przenoszone na zewnętrzną stronę linii. Dzieje się tak w przypadku wymiarów liniowych,
kątowych oraz promieniowych. W przypadku wymiarów promieniowych, strzałki są odwracane, jeśli linia (promień) jest
krótsza od strzałki.
Na poniższym rysunku widoczne są 2 wymiary ze znacznikami w kształcie strzałek. Na większym wymiarze widać strzałki
wyświetlane po wewnętrznej stronie linii wymiarowej, kiedy linia ta jest na tyle długa, aby je pomieścić. Na wymiarze mniejszym
strzałki zostały odwrócone i przeniesione na zewnątrz linii wymiarowej, kiedy linia okazała się zbyt krótka, aby je pomieścić.

Dodatkowo, w przypadku wielosegmentowych linii wymiarowych następuje automatyczne rozpoznanie, czy sąsiednie segmenty
są zbyt małe, by pomieścić strzałki. Jeśli tak się stanie, końce ciągu złożonego z krótkich segmentów zostają odwrócone, a
wewnętrzne linie pomocnicze wyświetlane są ze znacznikiem wewnętrznym określonym we właściwościach wymiaru. Na
poniższym rysunku strzałki wymiarowe zostały przeniesione na zewnątrz linii wymiarowej, a linie pomocnicze są wyświetlane
z określonym znacznikiem (ukośnym).

Aby uzyskać informacje dotyczące zmiany znacznika dla linii wymiarowej, zobacz Zmiana znacznika linii wymiarowej na
stronie 921.

Aby kontrolować wyświetlanie znaczników wymiarowych w kształcie strzałek:

1 W obszarze rysunku wybierz wymiar.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W oknie dialogowym Właściwości typu w obszarze Grafika zmodyfikuj następujące ustawienia:
■ Odwrócone przedłużenie linii wymiarowej: kiedy strzałki wymiarowe zostają odwrócone, ustawienie to
wpływa na długość linii wymiarowej za strzałkami. Długość jest mierzona od końca grotu strzałki.

■ Wewnętrzny znacznik: określa znacznik wyświetlany dla wewnętrznych linii pomocniczych, kiedy sąsiednie
segmenty linii wymiarowych są za krótkie, by pomieścić strzałki. W takiej sytuacji końce ciągu złożonego

922 | Rozdział 42 Opisy

 z krótkich segmentów zostają odwrócone, a wewnętrzne linie pomocnicze wyświetlane są z określonym
znacznikiem wewnętrznym.

UWAGA Parametry te są odblokowane tylko wtedy, gdy typem znacznika jest strzałka.

4 Kliknij przycisk OK.

Obracanie współrzędnych punktu i rzędnych punktu z komponentami

Po zastosowaniu rzędnych punktów lub współrzędnych punktu do komponentów nadrzędnych opartych na linii można
określić, aby były zorientowane zgodnie z położeniem komponentu, a nie domyślną orientacją poziomej. Komponenty
nadrzędne oparte na linii to elementy umieszczane poprzez zdefiniowanie punktu początkowego i końcowego. Są to na
przykład: ściany konstrukcyjne, ściany, belki, zastrzały i kratownice. Parametr Obróć z komponentem musi być wybrany, aby
włączyć to narzędzie.

Aby ustawić dla współrzędnych punktu i rzędnych punktów parametr Obróć z komponentem:
1 W obszarze rysunku wybierz wymiar punktowy (współrzędną lub rzędną).

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W oknie dialogowym Właściwości typu w obszarze Wiązania wybierz opcję Obróć z komponentem.
4 Kliknij przycisk OK.
Współrzędna punktu nie zostanie obrócona z komponentem, tak jak pokazano na poniższych ilustracjach.
Współrzędna punktu na belce

Obrót przy domyślnych

ustawieniach wymiarów

Modyfikowanie wymiarów | 923

 Obrót przy parametrze Obróć z
komponentem ustawionym dla
współrzędnej punktu

Właściwości wymiarów
Istnieje możliwość zmiany wielu właściwości wymiaru stałego i wymiaru punktu.

UWAGA Właściwości typu wymiaru stałego zawierają właściwości linii pomocniczych.

Modyfikowanie właściwości wymiaru stałego lub wymiaru punktu

1 W widoku projektu wybierz wymiar stały albo położenie punktu.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia.

3 Aby zmienić właściwości typu, kliknij przycisk (Edytuj typ).

UWAGA Zmiany wprowadzone we właściwościach typu wpływają na wszystkie wymiary stałe i wymiary
punktów tego typu w projekcie. Można kliknąć przycisk Powiel, aby utworzyć nowy typ wymiaru stałego
lub wymiaru punktu.

4 Po ustawieniu właściwości kliknij OK.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie wymiarów na stronie 920

■ Właściwości wymiarów na stronie 924

Właściwości typów wymiarów stałych

Nazwa Opis

Grafika

Typ łańcucha wymiarowego Służy do określania metody formatowania łańcucha wymiarowego. Ten parametr jest
dostępny dla stylów wymiarów liniowych.

UWAGA Wymiary długości łuku są wymiarami liniowymi zawierającymi parametry (Typ

łańcucha wymiarowego i Ustawienia wymiarów współrzędnościowych) na potrzeby
tworzenia wymiarów od bazy i współrzędnościowych, ale te parametry nie wpływają na
wymiary długości łuku.

924 | Rozdział 42 Opisy

Nazwa Opis
Dostępne opcje to:
■ Ciągła. Powoduje umieszczenie szeregowo wielu wymiarów.
■ Linia bazowa. Powoduje umieszczenie piętrowo wymiarów mierzonych od tej samej
linii bazowej.
■ Rzędna. Powoduje umieszczenie łańcucha wymiarowego z wartościami mierzonymi
od początku wymiaru.

Znacznik Nazwa stylu znacznika

Szerokość linii Ustawia numer szerokości linii, który przypisuje grubość linii wymiarowej. Można wybierać
z listy dostępnych wartości zdefiniowanych w programie Revit Architecture lub definiować
własne. Definicję szerokości linii można zmienić, klikając kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ (Szerokość linii). Zobacz

rozdział Szerokości linii na stronie 1598.

Szerokość linii znacznika Ustawia szerokość linii, która przypisuje grubość znacznika. Można wybierać z listy
dostępnych wartości zdefiniowanych w programie Revit Architecture lub definiować
własne.

Przedłużenie linii wymiarowej Przedłuża linie wymiarową poza przecięcie linii odnoszących na określoną wartość. Kiedy
ustawi się tę wartość, jest to rozmiar, w którym linia wymiarowa jest drukowana, o ile
drukuje się w 100 procentach.

Odwrócone przedłużenie linii Kontroluje długość linii wymiarowej za odwróconą strzałką, jeśli na końcach łańcucha
wymiarowej wymiarowego występuje taka strzałka. Parametr ten jest odblokowany tylko wtedy, gdy
parametr typu znacznika jest ustawiony na typ strzałki. Zobacz rozdział Zmiana znacznika
linii wymiarowej na stronie 921.

Kontrola linii odnoszącej Przełącza pomiędzy działaniem jako stałym odstępem i działaniem jako linii wymiarowej.

Długość linii odnoszącej Jeśli Kontrola linii odnoszącej jest ustawiona na Stała do linii wymiarowej, parametr ten
staje się dostępny. Określa długość wszystkich linii odnoszących w wymiarach. Kiedy
ustawi się tę wartość, jest to rozmiar, w którym linia odnosząca jest drukowana, o ile
drukuje się w 100 procentach.

Odstęp linii odnoszącej do elementu Jeśli Kontrola linii odnoszącej jest ustawiona na Odstęp do elementu, parametr ten ustawia
odległość pomiędzy linią odnoszącą i wymiarowanym elementem.

Przedłużenie linii odnoszącej Ustawia przedłużenie linii odnoszącej poza znacznik. Kiedy ustawi się tę wartość, będzie
to rozmiar, w którym linia odnosząca jest drukowana, o ile drukuje się w 100 procentach.

Symbol osi Można wybrać dowolne symbole opisów wczytane do projektu. Symbol osi pojawia się
ponad liniami odnoszącymi się do osi elementów rodziny i ścian. Jeśli linia odnosząca nie
odnosi się do płaszczyzny środkowej, nie można umieścić ponad nią symbolu.

Wzór osi Zmienia wzór linii pomocniczych wymiaru, jeśli odniesieniami wymiaru są osie wystąpień
rodzin i ścian. Jeśli odniesieniami nie są osie, ten parametr nie wpływa na wzór linii
odnoszącej.

Znacznik osi Zmienia znacznik na końcach osi wymiaru.

Właściwości wymiarów | 925

 Nazwa Opis

Wewnętrzny znacznik Określa wyświetlanie znacznika dla wewnętrznych linii pomocniczych, kiedy sąsiednie
segmenty linii wymiarowej są za krótkie, by mogły pomieścić strzałki. Jeśli tak się stanie,
końce ciągu złożonego z krótkich segmentów zostają odwrócone, a wewnętrzne linie
pomocnicze wyświetlane są z określonym znacznikiem wewnętrznym. Parametr ten jest
odblokowany tylko wtedy, gdy parametr typu znacznika jest ustawiony na typ strzałki.
Zobacz rozdział Zmiana znacznika linii wymiarowej na stronie 921.

Ustawienia wymiaru współrzędno- Służy do określania ustawień dla wymiarów współrzędnościowych. Ten parametr jest
ściowego dostępny, gdy parametr Typ łańcucha wymiarowego jest ustawiony na wartość
Współrzędnościowy. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie stylu
liniowego wymiaru współrzędnościowego na stronie 902.

Kolor Ustawia kolor linii wymiarowych Można wybierać z listy dostępnych kolorów
zdefiniowanych w programie Revit Architecture lub definiować własne. Domyślną
wartością jest czarny.

Odległość przyciągania linii wymiarowej Aby użyć ten parametr, ustaw parametr Kontrola linii odnoszącej na stałą do Linii
wymiarowej. Z tymi parametrami ustawionymi dodatkowe przyciąganie jest dostępne,
co ułatwia układanie wymiarów liniowych w równych odstępach. Wartość ta musi być
większa od odległości między tekstem a linią wymiarową z uwzględnieniem wysokości
tekstu.

Tekst

Współczynnik szerokości Służy do określania współczynnika wydłużenia łańcucha tekstu. Wartość 1,0 oznacza brak
wydłużenia.

Podkreślenie Służy do podkreślenia wartości i tekstu wymiaru stałego.

Kursywa Formatuje kursywą wartość i tekst wymiaru stałego.

Pogrubienie Formatuje pogrubieniem wartość i tekst wymiaru stałego.

Rozmiar tekstu Określa rozmiar kroju pisma dla wymiaru.

Odsunięcie tekstu Określa przesunięcie tekstu względem linii wymiarowej.

Konwencja czytania Określa konwencję czytania dla tekstu wymiaru.

Czcionka tekstu Ustawia czcionki typu Microsoft® True Type dla wymiarów.

Tło tekstu Jeśli ustawi się wartość na nieprzezroczyste, tekst wymiaru jest otoczony przez okno, co
przykrywa wszystkie geometrie lub teksty za nim w widoku. Jeśli ustawi się wartość na
przezroczyste, okno znika i wszystko nieprzykryte przez tekst wymiaru jest widoczne.

Format jednostek Kliknij przycisk, aby otworzyć okno dialogowe Format. Można następnie ustawić format
jednostek dla wymiaru. Zobacz rozdział Ustawianie jednostek projektu na stronie 1606.

Pokaż wysokość otworu Umieść wymiar, którego linie odnoszące odnoszą się do tego samego obiektu wstawionego
(okno, drzwi lub otwór) w rzucie. Jeśli wybierze się ten parametr, wymiar będzie zawierał
etykietę pokazującą wysokość otworu dla elementu. Wartość pojawia się pod wartością
umieszczonego wymiaru.

Inne

926 | Rozdział 42 Opisy

 Nazwa Opis

Znaczniki centrum Pokazuje lub ukrywa znacznik środka wymiaru promieniowego.

Rozmiar znacznika centrum Ustawia rozmiar znacznika środka wymiaru promieniowego. Właściwość ta jest
odblokowana, kiedy zaznaczono opcję Znaczniki centrum.

Przedrostek promienia Pokazuje lub ukrywa prefiks (R) dla wymiarów promieniowych.

Właściwości elementów wymiarów stałych

Nazwa Opis

Odsunięcie linii bazowych Określa wartość odsunięcia kolejnych wymiarów od linii bazowej. Ten parametr jest
dostępny, gdy parametr typu Typ łańcucha wymiarowego jest ustawiony na wartość Linia
bazowa.

Wyświetlanie równości (gdy wymiar ma Wszystkie liniowe i kątowe wymiary ciągłe posiadają właściwość Wyświetlanie równości.
wymuszenie równości) lub wartość Gdy wyrównanie zostaje włączone domyślnie pojawia się symbol "a", który można prze-
równości łączyć na wyświetlanie wartości. Więcej informacji na temat tej właściwości znajdziesz w
Zamiana etykiety EQ na wartość wymiaru na stronie 1530.

UWAGA Ta właściwość nie jest dostępna, gdy parametr typu Typ łańcucha wymiarowego
ma wartość Linia bazowa lub Współrzędnościowy.

Właściwości typu wysokości punktu

Nazwa Opis

Wiązania

Obróć z komponentem Jeśli ta opcja jest wybrana, rzędna punktu jest obracana razem z komponentem.

Grafika

Strzałka odnośnika Ustawia wygląd grotu odnośnika. Wartość Brak usuwa grot. Zobacz rozdział Określanie
stylów grotu strzałki na stronie 1604

Szerokość linii odniesienia Ustawia szerokość linii odniesienia. Im wyższa wartość, tym linia odniesienia grubsza.

Szerokość linii grotu strzałki odnośnika Ustawia szerokość linii grota odniesienia. Im wyższa wartość, tym szersza linia grota.

Kolor Kliknij przycisk, aby otworzyć okno wyboru koloru. Ustawia kolor rzędnej punktu.

Symbol Zmienia wygląd szczytu symbolu przy rzędnej punktu.

Tekst

Współczynnik szerokości Służy do określania współczynnika wydłużenia łańcucha tekstu. Wartość 1,0 oznacza brak
wydłużenia.

Podkreślenie Podkreśla wartość i tekst rzędnej punktu.

Właściwości wymiarów | 927

 Nazwa Opis

Kursywa Formatuje kursywą tekst i wartość rzędnej punktu.

Pogrubienie Formatuje pogrubieniem tekst i wartość rzędnej punktu.

Rozmiar tekstu Ustawia rozmiar tekstu poziomu.

Ustawianie tekstu do linii odniesienia Odsuwa tekst od linii odniesienia.

Czcionka tekstu Ustawia czcionkę tekstu poziomu.

Tło tekstu Jeśli ustawi się wartość na nieprzezroczyste, tekst wymiaru jest otoczony przez okno, co
przykrywa wszystkie geometrie lub teksty za nim w widoku. Jeśli ustawi się wartość na
przezroczyste, okno znika i wszystko nieprzykryte przez tekst wymiaru jest widoczne.

Format jednostek Kliknij przycisk, aby otworzyć okno dialogowe Format. Wyczyść pole Użyj ustawień projektu
i wstaw odpowiednie wartości. Zobacz Ustawianie jednostek projektu na stronie 1606.

Odsunięcie tekstu od symbolu. Odsuwa tekst od symbolu. Wartości dodatnie powodują przesunięcie tekstu w kierunku
linii odniesienia, a wartości ujemne jego odsunięcie od linii odniesienia.

Orientacja tekstu Zmienia położenie tekstu. Określ poziomo

lub pionowo.

Jeśli włączona jest opcja Obróć z komponentem, tekst jest ustawiany względem elementu
nadrzędnego.

Położenie tekstu Określa położenie rzędnej punktu względem linii odniesienia. Opcje: Powyżej linii
odniesienia, Poniżej linii odniesienia lub Na tym samym poziomie co linia odniesienia.
Po wybraniu opcji Na tym samym poziomie co linia odniesienia symbol elewacji nie będzie
wyświetlany w przypadku rzędnej punktu. Dodatkowo właściwości Odsunięcie tekstu od
linii odniesienia, Odsunięcie tekstu od symbolu oraz Symbol będą wyłączone.

928 | Rozdział 42 Opisy

 Nazwa Opis

Wskaźnik Ciąg tekstowy wprowadzany z rzędną punktu. Może być wyświetlany jako przedrostek
albo przyrostek.

Początek rzędnej Jeśli wartość początku ustawiona jest na projekt, wówczas rzędna jest odnotowywana w
stosunku do początku projektu. Jeśli jest ustawiona jako wspólny, wówczas rzędna
odnotowywana jest w odniesieniu do wspólnego początku. Jeśli wartość bazowa jest
ustawiona na względną, wówczas rzędna jest odnotowywana w odniesieniu do poziomu
w parametrze wystąpienia Podstawa względna. Możesz zmieniać współdzielony poziom
odniesienia źródło przez Zmianę położenia projektu. Zobacz rozdział Zmiana położenia
i odbijanie projektu na stronie 1307.

Wskaźnik rzędnej jako prze- Określa umieszczenie wskaźnika rzędnej jako przedrostka lub przyrostka.
drostek/przyrostek

Górny wskaźnik Po ustawieniu dla parametru wystąpienia Wyświetl rzędne wartości Górne i dolne rzędne
lub Górna rzędna można wprowadzić tekst, aby wskazać, że ta wartość reprezentuje górną
rzędną elementu. Ten tekst może być wyświetlany jako przedrostek lub przyrostek
wartości rzędnej.

Dolny wskaźnik Po określeniu parametru wystąpienia Wyświetl rzędne na wartość Górne i dolne rzędne
lub Dolna rzędna można wprowadzić tekst, aby wskazać, że ta wartość reprezentuje dolną
rzędną elementu. Ten tekst może być wyświetlany jako przedrostek lub przyrostek
wartości rzędnej.

Górny wskaźnik jako prze- Określa umieszczenie górnego wskaźnika jako przedrostka lub przyrostka.
drostek/przyrostek

Dolny wskaźnik jako prze- Określa umieszczenie dolnego wskaźnika jako przedrostka lub przyrostka.
drostek/przyrostek

Właściwości wystąpienia wysokości punktu

Nazwa Opis

Wiązania

Względny poziom odniesienia Poziom, względem którego elewacja jest odnotowywana. Tę właściwość można edytować
w przypadku względnych rzędnych punktu, a w przypadku rzędnych punktów projektu
jest ona wartością typu tylko do odczytu.

Grafika

Odnośnik Wybranie tej opcji powoduje, że rzędna punktu zawiera linię odniesienia. Jeśli ta opcja
nie jest wybrana — linia odniesienia nie jest wyświetlana.

Ramię linii odniesienia Jeśli wybrano opcję Linia odniesienia, do linii odniesienia można dodać ramię (zagięcie).

Tekst

Wyświetl rzędne Określa rzędną, która ma być wyświetlana:

■ Rzędna rzeczywista (wybrana). Wyświetlana jest rzędna wybranego punktu w
elemencie.

Właściwości wymiarów | 929

 Nazwa Opis
■ Górna rzędna. Wyświetlana jest górna rzędna elementu.
■ Dolna rzędna. Wyświetlana jest dolna rzędna elementu.
■ Rzędne górne i dolne. Wyświetlane są górna i dolna rzędna elementu.

Ten parametr jest włączany w momencie umieszczania rzędnej punktu w rzucie.

Wartość pojedyncza/wyższa Rzeczywista rzędna wybranego punktu lub wyższej wartości rzędnej. Wartość ta jest
wartością tylko do odczytu.

Przedrostek wartości poje- Dodaje tekst przedrostka do pojedynczej lub wyższej wartości wymiaru.
dynczej/wyższej

Przyrostek wartości pojedynczej/wyższej Dodaje tekst przyrostka do pojedynczej lub wyższej wartości wymiaru.

Niższa wartość Rzeczywista raportowana niższa wartość rzędnej. Wartość ta jest wartością tylko do
odczytu.

Przedrostek niższej wartości Dodaje tekst przedrostka do niższej wartości wymiaru.

Przyrostek niższej wartości Dodaje tekst przyrostka do niższej wartości wymiaru.

Rzędna punktu - właściwości typu

Można wybrać różne parametry dla określenia wyglądu rzędnej punktu.

Nazwa Opis

Wiązania

Obróć z komponentem Jeśli ta opcja jest wybrana, współrzędna punktu jest obracana razem z komponentem.

Grafika

Strzałka odnośnika Ustawia wygląd grotu odnośnika. Wartość Brak usuwa grot. Aby zdefiniować grot strzałki,
zobacz Określanie stylów grotu strzałki na stronie 1604.

Szerokość linii odniesienia Ustawia szerokość linii odniesienia. Im wyższa wartość, tym linia odniesienia grubsza.

Szerokość linii grotu strzałki odnośnika Ustawia szerokość linii grota odniesienia. Im wyższa wartość, tym szersza linia grota.

Kolor Ustala kolor współrzędnych punktu. Kliknij przycisk, aby otworzyć próbnik koloru.

Symbol Zmienia wygląd symbolu współrzędnych punktu.

Tekst

Współczynnik szerokości Służy do określania współczynnika wydłużenia łańcucha tekstu. Wartość 1,0 oznacza brak
wydłużenia.

Podkreślenie Podkreśla tekst i wartość współrzędnej punktu.

Kursywa Formatuje kursywą tekst i wartość współrzędnej punktu.

930 | Rozdział 42 Opisy

Nazwa Opis

Pogrubienie Formatuje pogrubieniem tekst i wartość współrzędnej punktu.

Rozmiar tekstu Ustawia rozmiar tekstu poziomu.

Ustawianie tekstu do linii odniesienia Odsuwa tekst od linii odniesienia.

Czcionka tekstu Ustawia czcionkę tekstu poziomu.

Tło tekstu Ustawia tło tekstu. Przy tle nieprzezroczystym tekst przykrywa obiekty znajdujące się za
nim. Przezroczyste pozwala widzieć obiekty znajdujące się za tekstem.

Format jednostek Kliknij przycisk, aby otworzyć okno dialogowe Format. Odznacz opcję Użyj ustawień
projektu i ustal odpowiednią wartość. Zobacz Ustawianie jednostek projektu na stronie
1606.

Odsunięcie tekstu od symbolu. Odsuwa tekst od symbolu.

Wartości dodatnie powodują przesunięcie tekstu w kierunku linii odniesienia, a wartości

ujemne jego odsunięcie od linii odniesienia.

Orientacja tekstu Zmienia położenie tekstu na poziome

lub pionowe.

Jeśli włączona jest opcja Obróć z komponentem, tekst jest ustawiany względem elementu
nadrzędnego.

Właściwości wymiarów | 931

 Nazwa Opis

Położenie tekstu Określa położenie współrzędnej punktu względem linii odniesienia. Opcje: Powyżej linii
odniesienia, Poniżej linii odniesienia lub Na tym samym poziomie co linia odniesienia.
Po ustawieniu opcji Na tym samym poziomie co linia odniesienia symbol elewacji nie
będzie wyświetlany w przypadku współrzędnej punktu. Dodatkowo właściwości Odsunięcie
tekstu od linii odniesienia, Odsunięcie tekstu od symbolu oraz Symbol będą wyłączone.

Wskaźnik Ciąg tekstowy wprowadzany z rzędną punktu. Może być wyświetlany jako przedrostek z
parametrem Wskaźnik jako przedrostek/przyrostek.

Źródło współrzędnych Pokazuje, że współrzędne są współdzielone. Jest to wartość tylko do odczytu.

Wartość górna Określa, która współrzędna znajduje się u góry.

Wartość dolna Określa, która współrzędna znajduje się na dole.

Wskaźnik północ/południe Pozwala na określenie kierunku północ/południe. Przykładowo można wprowadzić X.

Wskaźnik wschód/zachód Pozwala na określenie kierunku wschód/zachód. Przykładowo można wprowadzić Y.

Uwzględnij rzędną Wyświetla rzędną punktu jako dodatek do współrzędnych punktu.

Wskaźnik jako przedrostek / przyrostek Określa umiejscowienie wskaźników północy/południa, wschodu/zachodu i rzędnej.

Współrzędne punktu — właściwości wystąpienia

Nazwa Opis

Grafika

Odnośnik Zaznaczone - dodaje linię odniesienia do współrzędnych punktu. Jeśli ta opcja nie jest
wybrana — linia odniesienia nie jest wyświetlana.

Ramię linii odniesienia Jeśli wybrano opcję Linia odniesienia, do linii odniesienia można dodać ramię (zagięcie).

Tekst

Przedrostek górnej wartości Określa tekst przedrostka górnej współrzędnej punktu.

Przyrostek górnej wartości Określa tekst przyrostka górnej współrzędnej punktu.

Przedrostek dolnej wartości Określa tekst przedrostka dolnej współrzędnej punktu.

Przyrostek dolnej wartości Określa tekst przyrostka dolnej współrzędnej punktu.

Przedrostek wartości rzędnej Określa tekst przedrostka rzędnej punktu. Ten parametr jest włączony, gdy wybrany jest
parametr typu Uwzględnij rzędną.

Przyrostek wartości rzędnej Określa tekst przyrostka rzędnej punktu. Ten parametr jest włączony, gdy wybrany jest
parametr typu Uwzględnij rzędną.

932 | Rozdział 42 Opisy

Właściwości typu nachylenia w punkcie
Można wybrać różne parametry, aby zmienić wygląd nachylenia w punkcie.

Nazwa Opis

Wiązania

Obróć z komponentem Jeśli ta opcja jest wybrana, nachylenie w punkcie jest obracane razem z komponentem.

Grafika

Strzałka odnośnika Ustawia wygląd grotu odnośnika. Wartość Brak usuwa grot. Aby zdefiniować grot strzałki,
zobacz Określanie stylów grotu strzałki na stronie 1604.

Szerokość linii odniesienia Ustawia szerokość linii odniesienia. Im wyższa wartość, tym linia odniesienia grubsza.

Szerokość linii grotu strzałki odnośnika Ustawia szerokość linii grota odniesienia. Im wyższa wartość, tym szersza linia grota.

Kolor Ustawia kolor nachylenia w punkcie. Kliknij przycisk, aby otworzyć okno wyboru koloru.

Kierunek nachylenia Ustawia kierunek nachylenia w punkcie. Ustawienie domyślne to W dół.

Długość linii odniesienia Ustawia długość linii odniesienia.

Tekst

Współczynnik szerokości Służy do określania współczynnika wydłużenia łańcucha tekstu. Wartość 1,0 oznacza brak
wydłużenia.

Podkreślenie Podkreśla wartość i tekst nachylenia w punkcie.

Kursywa Formatuje kursywą wartość i tekst nachylenia w punkcie.

Pogrubienie Formatuje pogrubieniem wartość i tekst nachylenia w punkcie.

Rozmiar tekstu Ustawia rozmiar tekstu poziomu.

Ustawianie tekstu do linii odniesienia Odsuwa tekst od linii odniesienia.

Czcionka tekstu Ustawia czcionkę tekstu poziomu.

Tło tekstu Ustawia tło tekstu. Przy tle nieprzezroczystym tekst przykrywa obiekty znajdujące się za
nim. Przezroczyste pozwala widzieć obiekty znajdujące się za tekstem.

Format jednostek Kliknij przycisk, aby otworzyć okno dialogowe Format. Odznacz opcję Użyj ustawień
projektu i ustal odpowiednią wartość. Zobacz Ustawianie jednostek projektu na stronie
1606.

Właściwości wymiarów | 933

Właściwości wystąpienia nachylenia w punkcie
Nazwa Opis

Grafika

Reprezentacja nachylenia Pozwala ustawić sposób wyświetlania nachylenia w punkcie w widokach elewacji i
przekrojach.

Odsunięcie od odniesienia Pozwala ustawić odsunięcie reprezentacji punktu od jej odniesienia.

Tekst

Prefiks Określa tekst przedrostka nachylenia w punkcie.

Sufiks Określa tekst przedrostka nachylenia w punkcie.

Notatki tekstowe
Do rysunku można wstawiać zawijane i niezawijane notatki tekstowe. Są one mierzone w obszarze papieru i automatycznie
dopasowują się do widoku. Na przykład notatka tekstowa 1/4" wskazuje, że na wydruku zostanie wyświetlony tekst o wysokości
1/4". Jeśli zmniejszysz rozmiar widoku, tekst automatycznie zmienia rozmiar.

934 | Rozdział 42 Opisy

Dodawanie notatek tekstowych

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Tekst ➤ (Tekst).

Wskaźnik zmienia się w narzędzie tekstowe .

2 W panelu Format wybierz wartość dla opcji Linia odniesienia:

■ Brak linii odniesienia (wartość domyślna)

■ Jeden segment

■ Dwa segmenty

■ Zakrzywiony — aby zmienić kształt krzywizny, przeciągnij kontrolkę kolana.

PORADA Kiedy umieszcza się notatkę tekstową za pomocą linii odniesienia, ostatni punkt linii odniesienia
przyciągany jest do wszystkich możliwych punktów dołączenia linii odniesienia z pobliskich notatek
tekstowych. Umieszczane notatki tekstowe bez linii odniesienia przyciągane są do początków tekstu notatek
lub etykiet znajdujących się w pobliżu. Początek to punkt, który uzależniony jest od wyrównania tekstu (do
lewej, do prawej lub do środka).

3 Wybierz lewy i prawy punkt dołączenia.

UWAGA Domyślne punkty dołączenia to lewy górny i prawy dolny, ale można zmienić te wartości.

4 Wybierz wyrównanie poziome (Do lewej, Do środka lub Do prawej).

5 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ W przypadku tekstu niezawijanego. Kliknij raz, aby umieścić notatkę. W programie Revit Architecture
wstawiane jest pole tekstowe, w którym można pisać.

■ W przypadku tekstu zawijanego. Kliknij i przeciągnij kursor, aby uformować pole tekstowe.

■ W przypadku notatki tekstowej z jednym segmentem i zakrzywioną linią odniesienia. Kliknij raz, aby
wskazać koniec linii odniesienia, narysuj linię odniesienia, a następnie kliknij (w przypadku tekstu bez
zawijania) lub przeciągnij wskaźnik (w przypadku tekstu z zawijaniem).

■ W przypadku notatki tekstowej z linią odniesienia o dwóch segmentach. Kliknij raz, aby wskazać
koniec linii odniesienia, kliknij miejsce, w którym chcesz umieścić kolano linii, a następnie dokończ rysowanie
linii przez kliknięcie (w przypadku tekstu bez zawijania) lub przeciągnięcie wskaźnika (w przypadku tekstu
z zawijaniem).

6 (Opcjonalnie) W panelu Format zaznacz atrybuty tekstu: Pogrubienie, Kursywa i/lub Podkreślenie (albo naciśnij
kombinacje klawiszy Ctrl+B, Ctrl+I i Ctrl+U).

7 (Opcjonalnie) Aby w notatce utworzyć listę, kliknij przycisk (Format akapitu), a następnie wybierz styl
listy.
8 Wprowadź tekst i kliknij dowolne miejsce w widoku, aby zakończyć operację.
Kontrolki tekstu pozostają aktywne, aby można było zmienić położenie i długość notatki.

9 Naciśnij dwukrotnie klawisz Esc, aby zakończyć polecenie.

Dodawanie notatek tekstowych | 935

 Tematy pokrewne

■ Notatki tekstowe na stronie 934

■ Zmiana notatek tekstowych na stronie 937

■ Określanie stylów uwag tekstowych na stronie 1605

■ Właściwości notatki tekstowej na stronie 944

Tworzenie listy w notatce tekstowej

Podczas tworzenia listy punktowanej lub numerowanej w notatce tekstowej treść listy w programie Revit Architecture jest
wcinana zgodnie z wartością właściwości typu Rozmiar tabulacji. Naciśnięcie klawisza Tab spowoduje wcięcie tekstu, ale nie
punktora ani cyfry. Można tworzyć tylko listy jednopoziomowe.

UWAGA Jeśli długość drukowanego punktora lub znaku alfanumerycznego jest większa niż wartość Rozmiar tabulacji,
pierwszy wiersz wielowierszowego elementu listy zostanie wcięty o jedną spację a nie o jedną tabulację. Wszystkie
pozostałe wiersze będą wcięte o 1 tabulację.

Aby utworzyć listę w nowej notatce tekstowej

1 Zacznij notatkę tekstową, ale przed wpisaniem jakiegokolwiek tekstu kliknij przycisk (Format akapitu)
i wybierz styl listy.
Lista może być pozbawiona wskaźników albo zawierać punktory, cyfry oraz małe i wielkie litery.

936 | Rozdział 42 Opisy

 2 Wprowadź tekst i kliknij dowolne miejsce w widoku, aby zakończyć operację.

PORADA W przypadku kopiowania tekstu do notatki przyjmuje on ustawiony wcześniej format akapitu. Na
przykład tekst skopiowany do listy punktowanej również jest umieszczany w punktorach.

Aby utworzyć listę na podstawie istniejącego tekstu:

1 Zaznacz tekst, który chcesz sformatować.

2 Na wstążce kliknij przycisk (Format akapitu) i wybierz styl listy.

3 Naciśnij dwukrotnie klawisz Esc, aby zakończyć polecenie.

Zmiana domyślnych punktów dołączenia linii odniesienia

Po rozpoczęciu nowej notatki tekstowej nowe punkty dołączenia linii odniesienia należy wybrać przed kliknięciem w obszarze
rysowania. Po wpisaniu treści notatki wskazane punkty stają się domyślnymi pozycjami dla linii odniesienia we wszystkich
kolejnych notatkach w bieżącej sesji programu Revit.

Zmiana notatek tekstowych

W notatkach tekstowych można wprowadzać różne modyfikacje, włącznie ze zmianą stylu i kroju czcionki, przesunięciem
notatki tekstowej oraz zmianą jej typu.

Zmiana typu notatki tekstowej

Aby zmienić typ notatki tekstowej podczas umieszczania
Przy aktywnym narzędziu Tekst zaznacz żądany typ na liście rozwijanej Wybór typów na palecie Właściwości.

Aby zmienić typ istniejącej notatki tekstowej

1 Wybierz notatkę tekstową w obszarze rysunku.
2 Z listy rozwijanej Wybór typów na palecie Właściwości wybierz odpowiedni typ.

Zmiana notatek tekstowych | 937

Edycja notatek tekstowych
Aby zmodyfikować notatkę tekstową, zaznacz ją w obszarze rysunku, a następnie:

■ Dodaj linię odniesienia. Kliknij kolejno kartę Zmień | Notatki tekstowe ➤ panel Format, a następnie wybierz styl linii
odniesienia. Wskaż punkt dołączenia, przeciągnij punkty linii odniesienia w docelowe położenia, a następnie kliknij
dowolne miejsce w widoku.

UWAGA W przypadku notatek tekstowych utworzonych w programie Revit Architecture w wersjach starszych niż
2011 domyślne punkty dołączenia linii odniesienia to góra z lewej strony i dół z prawej strony.

■ Przesuń linię odniesienia. Kliknij kolejno kartę Zmień | Notatki tekstowe ➤ panel Format, a następnie wybierz nowy
punkt dołączenia linii odniesienia.

■ Zmień format akapitu. Zaznacz notatkę tekstową, a następnie na karcie Zmień | Notatki tekstowe ➤ w panelu Format

na liście rozwijanej (Format akapitu) zaznacz styl.

■ Przesuń notatkę. Aby przesunąć pole tekstowe bez przesuwania strzałki odnośnika, przeciągnij przycisk w kształcie
krzyżyka. Aby przesunąć linię odniesienia, przeciągnij jedną z niebieskich okrągłych kontrolek w odpowiednią stronę.
Aby utworzyć kolano na linii odniesienia, przeciągnij środkową kontrolkę umieszczoną na linii.

■ Zmień rozmiar notatki. Aby zmienić szerokość pola tekstowego, przeciągnij jedną z jego okrągłych kontrolek. Jeśli
zmieniasz wielkość pola tekstowego z niezawijaną notatką tekstową, notatka ta przekształca się w zawijaną.

■ Obrócić ją. W celu obrócenia notatki użyj kontrolki obracania.

■ Zmienić wyrównanie tekstu. Kliknij kolejno kartę Zmień | Notatki tekstowe ➤ panel Format i wybierz opcję wyrównania
(Wyrównaj do lewej, Wyrównaj do środka lub Wyrównaj do prawej). Alternatywnie na palecie Właściwości zmień wartość
właściwości Wyrównaj poziomo.

■ Zmienić krój czcionki. Zaznacz notatkę tekstową i w panelu Format zaznacz opcję Pogrubienie, Kursywa i/lub Podkreślenie
(albo naciśnij kombinacje klawiszy Ctrl+B, Ctrl+I i Ctrl+U).

■ Edytować tekst. Zaznacz tekst w notatce i zmodyfikuj go w żądany sposób.

■ Zmienić tło notatki. Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ. W oknie dialogowym Właściwości typu w ustawieniu
Tło zaznacz wartość Nieprzezroczyste lub Przezroczyste.

Wyświetlanie obramowania pola tekstowego

We właściwościach notatki tekstowej można określić, czy ma być wyświetlana graficzna reprezentacja obramowania pola
tekstowego.
1 W obszarze rysunku wybierz notatkę tekstową, dla której ma być wyświetlane obramowanie.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W oknie dialogowym Właściwości typu w obszarze Grafika wybierz opcję Pokaż obramowanie i kliknij przycisk
OK.
Ponieważ zmodyfikowano właściwość typu, obramowania będą wyświetlane dla wszystkich notatek danego
typu.

938 | Rozdział 42 Opisy

 UWAGA Kolor obramowania pola tekstowego jest określony parametrem Kolor umieszczonym w obszarze
Grafika w oknie dialogowym Właściwości typu. Wybrany kolor obowiązuje do wszystkich elementów opisu
tekstowego (tekstu, linii odniesienia i obramowania).

Modyfikowanie odsunięcia linii odniesienia/obramowania

We właściwościach notatki tekstowej można określić odległość między obramowaniem pola tekstowego a krawędzią tekstu
opisu.
1 W obszarze rysunku wybierz notatkę tekstową, dla której chcesz zmienić margines.

2 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

3 W oknie dialogowym Właściwości typu w obszarze Grafika wprowadź wartość w polu Odsunięcie linii
odniesienia/obramowania, a następnie kliknij przycisk OK.
Ponieważ zmodyfikowano właściwość typu, podane odsunięcie będzie stosowane do wszystkich notatek danego
typu.
Domyślne odsunięcie linii odniesienia/obramowania (5/64")

Zmiana notatek tekstowych | 939

 Zmodyfikowane odsunięcie linii odniesienia/obramowania (1/4")

UWAGA Wartość odsunięcia określa rozmiar marginesu, który będzie używany podczas drukowania arkusza.

Zachowanie linii odniesienia

Zależnie od lokalizacji punktów dołączenia, wartości odsunięcia i ustawienia wyświetlania obramowania pola
tekstowego linie odniesienia zachowują się w następujący sposób:
■ Jeśli punkty dołączenia znajdują się u góry lub u dołu po jednej stronie, linie odniesienia będą wydłużane
do tekstu notatki.

■ Jeśli punkty dołączenia znajdują się na środku po jednej stronie, linie odniesienia nie zostaną wydłużone
poza umiejscowienie obramowania pola tekstowego, nawet jeśli opcja jego wyświetlania jest wyłączona.

940 | Rozdział 42 Opisy

 ■ Jeśli jest włączone wyświetlanie obramowania pola tekstowego, linie odniesienia nie są wydłużane poza
obramowanie.

Wyszukiwanie i zastępowanie notatek tekstowych

Tekst w notatkach i grupach szczegółów można wyszukać w otwartym projekcie i zastąpić nowy tekstem przy użyciu narzędzia
Znajdź/Zastąp. Można również przełączać kontrolę pomiędzy użytkownikami zadań. Zobacz Wyszukiwanie i zastępowanie
tekstu w grupie szczegółów na stronie 942.

UWAGA Funkcja Znajdź/Zastąp nie jest dostępna dla opisów indeksowych.

Funkcja Znajdź/Zastąp jest dostępna do wyszukiwania:

■ w bieżącym zaznaczeniu — wyszukuje tekst w aktualnie zaznaczonych notatkach tekstowych,

■ w bieżącym widoku — wyszukuje tekst w aktualnie otwartym widoku,

■ w całym projekcie — wyszukuje tekst w całym projekcie.

Grupę szczegółów można tylko zastąpić, klikając kolejno kartę Modyfikuj | Grupy szczegółów ➤ panel Grupa ➤
(Edytuj grupę). Zobacz Wyszukiwanie i zastępowanie tekstu w grupie szczegółów na stronie 942. W przypadku zastąpienia
tekstu przy użyciu polecenia Edytuj grupę zostaje on zastąpiony we wszystkich elementach grupy.
Wyniki wyszukiwania są wyświetlane w tabeli w oknie dialogowym Znajdź/Zastąp. W każdym wierszu wyświetlany jest
pojedynczy wynik wyszukiwania w następujących kolumnach:

■ Dopasowanie — wyświetla wynik wyszukiwania tekstu.

■ Znaleziono w — wyświetla nazwę widoku lub grupy, np. Poziom 1, Północ, Grupa szczegółów 1.

■ Typ widoku — wyświetla widok, w którym znajduje się wynik wyszukiwania, np. rzut lub elewacja.

Po podświetleniu wiersza w polu Kontekst wyświetlony zostaje tekst identyfikujący dokładne położenie danego ciągu tekstowego.
Na przykład na etapie planowania projektu mógł zostać utworzony tekst, który wraz z rozwojem projektu można zastąpić
bardziej znaczącym. Jeśli w 20 miejscach w projekcie użyto frazy „SZCZELIWO - TBD”, a teraz chce się ją zastąpić na
„SZCZELIWO GAF 1051”, w tabeli wyników wyszukiwania zostanie wyświetlone 20 wierszy. Po zaznaczeniu jednego wiersza
w polu Kontekst wyświetlony zostanie tekst przylegający do wyniku wyszukiwania. Pozwala to określić, czy chodzi na przykład
o tekst „Ściana: SZCZELIWO - TBD” czy „Zbiornik: SZCZELIWO - TBD”.

Zmiana notatek tekstowych | 941

 Aby znaleźć i zastąpić tekst w notatce tekstowej

1 Wybierz kartę Opisz ➤ panel Tekst ➤ (Znajdź/Zastąp).

2 W oknie dialogowym Znajdź/Zastąp w obszarze Znajdź wprowadź tekst do zastąpienia.
3 W obszarze Zamień na wprowadź nowy tekst.
4 W obszarze Zakres zaznacz odpowiednie pola.
5 Kliknij przycisk Znajdź następne lub Znajdź wszystkie.

UWAGA Jeśli wyszukiwana fraza zostanie znaleziona w grupie szczegółów w projekcie, wyświetlane jest
ostrzeżenie informujące, że nie można wprowadzić zmian do tekstu grupy szczegółów przed otwarciem
grupy szczegółów do edycji. Zobacz Wyszukiwanie i zastępowanie tekstu w grupie szczegółów na stronie
942

6 Jeśli zostanie wyświetlone ostrzeżenie Fraza znaleziona w grupach szczegółów, zapamiętaj grupę szczegółów
zawierającą wyszukiwaną frazę, a następnie kliknij przycisk Zamknij.
7 Kliknij przycisk Znajdź następne, aby podświetlić pojedyncze wyniki. Po podświetleniu wyniku jego kontekst
jest wyświetlany w polu Kontekst.
8 Kliknij przycisk Zastąp, aby zastąpić zaznaczony tekst wynikowy, lub przycisk Zastąp wszystko, aby zastąpić
wszystkie wystąpienia.

Wyszukiwanie i zastępowanie tekstu w grupie szczegółów

1 Wybierz grupę szczegółów w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj | Grupy szczegółów ➤ panel Grupa ➤ (Edytuj grupę).

3 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Tekst ➤ (Znajdź/Zastąp).

4 W oknie dialogowym Znajdź/Zastąp w obszarze Znajdź wprowadź tekst do zastąpienia.
5 W obszarze Zamień na wprowadź nowy tekst.
6 W obszarze Zakres zaznacz odpowiednie pola.
7 Kliknij przycisk Znajdź wszystkie.
Zostanie wyświetlona lista znalezionych fraz.

8 Kliknij przycisk Znajdź następne, aby podświetlić każdy wiersz na liście wyników.
9 Kliknij przycisk Zastąp, aby zastąpić zaznaczony tekst wynikowy, lub przycisk Zastąp wszystko, aby zastąpić
wszystkie wystąpienia.

10 Kliknij przycisk Zamknij, a następnie przycisk (Zakończ).

Wyszukiwanie i zastępowanie tekstu w zadaniach

1 Wybierz notatkę tekstową zadania. Zobacz Konfigurowanie zadań na stronie 1251.

2 Kliknij kolejno kartę Modyfikuj | Notatki tekstowe ➤ panel Narzędzia ➤ (Znajdź/Zastąp).

3 W oknie dialogowym Znajdź/Zastąp w obszarze Znajdź wprowadź tekst do zastąpienia.

942 | Rozdział 42 Opisy

 4 W obszarze Zamień na wprowadź nowy tekst.
5 W obszarze Zakres zaznacz odpowiednie pola.
6 Kliknij przycisk Znajdź wszystkie.
Zostanie wyświetlona lista znalezionych fraz.

7 Kliknij przycisk Zastąp lub Zastąp wszystko.

8 Jeśli zadanie jest kontrolowane przez innego użytkownika, nie można zastąpić tekstu i zostanie wyświetlony
komunikat o błędzie. Kliknij przycisk Pokaż, aby podświetlić zarezerwowane zadanie.
9 Kliknij przycisk Umieść żądanie, aby powiadomić użytkownika, że musi zrzec się kontroli, a następnie kliknij
przycisk Sprawdź teraz w oknie dialogowym Sprawdź możliwości edycji, aby sprawdzić stan.
10 Kliknij przycisk Kontynuuj.
11 Kliknij przycisk Zamknij.

Sprawdzanie pisowni notatki testowej

Narzędzie Pisownia sprawdza pisownię notatek tekstowych w zbiorze wskazań, w bieżącym widoku lub arkuszu. To narzędzie
nie sprawdza pisowni innych typów tekstów, np. tekstów we właściwościach elementów.
Przy sprawdzaniu pisowni notatek tekstowych z zadaniami należy sprawdzić, czy wszystkie zadania widoków i arkuszy są
edytowalne. Jeśli widok zostanie udostępniony do edycji poprzez kliknięcie prawym przyciskiem myszy w Przeglądarce projektu
i wybranie polecenia Udostępnij zadanie do edycji, należy sprawdzić, czy uaktywniony jest widok, a nie Przeglądarka projektu.

PORADA Jeśli trzeba sprawdzić pisownię notatek tekstowych w widokach na arkuszu, a zadanie arkuszy nie jest edytowalne,
należy użyć opcji Udostępnij zadanie do edycji we wszystkich widokach z menu podręcznego.

Opisy tekstowe w grupach są ignorowane przez narzędzie Pisownia, chyba że grupa jest właśnie edytowana. Narzędzie Pisownia
po zakończeniu sprawdzania wyświetla komunikat, jeśli zostały pominięte jakieś grupy. Jeśli edytuje się grupę notatek
tekstowych, narzędzie Pisownia służy do sprawdzenia tylko notatek znajdujących się w tych grupach.

Aby sprawdzić pisownię notatki tekstowej, wykonaj jedną z poniższych operacji

■ Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Tekst ➤ Pisownia.

■ Naciśnij klawisz F7.

Aby wyświetlić lub zmodyfikować ustawienia sprawdzania pisowni

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Pisownia.
3 Określ ustawienia, język słownika głównego oraz wszelkie dodatkowe słowniki, które mają być używane przy
sprawdzaniu pisowni.
4 Kliknij przycisk OK.

Dodawanie znaku specjalnego z oprogramowania Windows® Character Map®

1 W menu Start systemu Windows kliknij przycisk Start ➤ Uruchom.
2 W oknie dialogowym Uruchamianie wpisz polecenie charmap, a następnie kliknij przycisk OK.
3 W oknie dialogowym Mapa znaków zaznacz znak i kliknij przycisk Wybierz.

Zmiana notatek tekstowych | 943

 UWAGA Jeśli czcionka znaków różni się od czcionki notatki tekstowej, wybrane znaki mogą być wyświetlane
niepoprawnie w notatce.

4 Kliknij przycisk Kopiuj.

5 W programie Revit Architecture zaznacz notatkę tekstową i kliknij w polu tekstowym.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Notatki tekstowe ➤ panel Schowek ➤ (Wklej) lub naciśnij kombinację
klawiszy Ctrl+V.
Znak specjalny zostanie umieszczony w polu tekstowym.

Dodawanie lub usuwanie linii odniesienia z notatki tekstowej

1 Wybierz notatkę tekstową.
2 Aby dodać linie odniesienia, kliknij kolejno kartę Zmień | Notatki tekstowe ➤ panel Format, a następnie kliknij
żądane narzędzie:

■ (Wyrównanie do lewej, prosta linia odniesienia)

■ (Wyrównanie do prawej, prosta linia odniesienia)

■ (Wyrównanie do lewej, łukowa linia odniesienia)

■ (Wyrównanie do prawej, łukowa linia odniesienia)

3 Kliknij tyle razy, ile potrzeba, aby umieścić linie odniesienia.

PORADA Aby przekształcić linię odniesienia notatki na linię łukową, wybierz notatkę i w palecie Właściwości
kliknij opcję Łukowe linie odniesienia.

4 Aby usunąć ostatnio dodaną linię odniesienia, kliknij kolejno kartę Zmień | Notatki tekstowe ➤ panel Format ➤

(Usuń ostatnią linię odniesienia). Kliknij tyle razy, ile potrzeba. Po kliknięciu linie odniesienia będą
usuwane w kolejności, w jakiej były dodawane.

Tematy pokrewne

■ Określanie stylów grotu strzałki na stronie 1604

■ Właściwości notatki tekstowej na stronie 944

Właściwości notatki tekstowej

Można zmieniać wartości wielu parametrów notatek tekstowych.

944 | Rozdział 42 Opisy

Zmiana właściwości notatki tekstowej
1 W widoku projektu wybierz notatkę tekstową.
2 Na palecie Właściwości zmień właściwości wystąpienia notatki tekstowej.

3 Aby zmienić właściwości typunotatki tekstowej, kliknij przycisk (Edytuj typ).

UWAGA Zmiany wprowadzone we właściwościach typu dotyczą wszystkich notatek tekstowych tego typu
w projekcie. Aby utworzyć nowy typ notatki tekstowej, kliknij opcję Powiel.

4 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Określanie stylów uwag tekstowych na stronie 1605

■ Właściwości grotu strzałki linii odniesienia na stronie 946

Właściwości typu notatki tekstowej

Nazwa Opis

Grafika

Kolor Ustawia kolor tekstu i linii odniesienia.

Szerokość linii Ustawia grubość obramowania i linii odniesienia. Można zmienić definicję wartości
szerokości linii, używając narzędzia Szerokości linii. Zobacz Szerokości linii na stronie 1598.

Tło Ustawia tło dla notatki tekstowej. Opcja Nieprzezroczyste sprawia, że tło notatki zakrywa
materiał znajdujący się za nim. Opcja Przezroczyste umożliwia widzenie materiału znaj-
dującego się za notatką. Jest to przydatne w przypadku notatek tekstowych umieszczanych
w pomieszczeniach o określonym kolorze.

Pokaż obramowanie Wyświetla obramowanie tekstu.

Odsunięcie linii Ustawia odległość między linią odniesienia/obramowaniem a tekstem.

odniesienia/obramowania

Strzałka linii odniesienia Ustawia styl grota strzałki dla linii odniesienia na określony przez narzędzie Groty strzałek.
Zobacz Określanie stylów grotu strzałki na stronie 1604.

Tekst

Czcionka Ustawia czcionki typu Microsoft® True Type dla notatek tekstowych. Domyślną czcionką
jest Arial.

Wielkość tekstu Ustawia wielkość kroju czcionki.

Rozmiar tabulatora Ustawia odstępy tabulacji w notatce tekstowej. Podczas tworzenia notatki tekstowej
można w dowolnym miejscu nacisnąć klawisz Tab, aby wstawić tabulator o określonej
wielkości. Ponadto określa wcięcia w listach tekstowych.

Pogrubienie Ustawia czcionkę tekstu na pogrubioną.

Właściwości notatki tekstowej | 945

 Nazwa Opis

Kursywa Ustawia czcionkę tekstu na kursywę.

Podkreślenie Podkreśla tekst.

Współczynnik szerokości Domyślną wartością szerokości tekstu jest 1.0. Szerokości czcionki jest skalowana
proporcjonalnie do Współczynnika Szerokości. Nie wpływa na wysokość.

Właściwości wystąpienia notatki tekstowej

Nazwa Opis

Grafika

Łukowe linie odniesienia Zamienia linie odniesienia notatki tekstowej na łukowe.

Lewe zamocowanie Określa umiejscowienie linii odniesienia (Góra, Środek lub Dół) dołączonej z lewej strony
notatki tekstowej.

Prawe zamocowanie Określa umiejscowienie linii odniesienia (Góra, Środek lub Dół) dołączonej z prawej strony
notatki tekstowej.

Wyrównaj poziomo Ustawia wyrównanie tekstu (Do lewej, Do środka lub Do prawej).

Utrzymaj czytelność Tekst notatki pozostaje czytelny w trakcie obracania (nigdy nie wyświetla się odwrotnie).

Właściwości grotu strzałki linii odniesienia

Nazwy parametrów, wartości i opisy grotów strzałek linii odniesienia notatek tekstowych. Wiele wartości można modyfikować.
Ustawienia dotyczą całego projektu.

Aby uzyskać dostęp do właściwości typów grotów strzałek linii odniesienia, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ (Groty strzałek).

Właściwości grotu strzałki

Nazwa Opis

Styl strzałek Ustawia kształt grota strzałki na linii odniesienia.

Znacznik wypełnienia Wypełnia grot.

Kąt szerokości strzałki Ustawia szerokość grotu. Im większa wartość kąta, tym szerszy pojawia się grot.

Wielkość znacznika Ustawia całkowitą wielkość grotu strzałki.

Szerokość pisaka obciążonego końca Jeśli dla stylu strzałki ustawiona jest opcja Szerokość pisaka obciążonego końca, ustawienie
określa wielkość znacznika lub kropki na przeciwnym końcu notatki tekstowej.

946 | Rozdział 42 Opisy

Opisy indeksowe
Parametr opisu indeksowego jest dostępny dla wszystkich elementów modelu (włącznie z komponentami szczegółów) i
materiałów. Można etykietować każdy z tych elementów za pomocą rodziny etykiet opisów indeksowych. Wartość opisu
pochodzi z osobnego pliku tekstowego, który zawiera listę opisów indeksowych.
Jeśli element zawiera już wartość opisu indeksowego, zostanie ona wyświetlona w etykiecie automatycznie. Jeśli nie, można
wybrać wartość opisu bezpośrednio. Program Revit Architecture oferuje 2 przykładowe pliki tekstowe do umieszczenia opisów
indeksowych. Zobacz Proces roboczy z opisami indeksowymi na stronie 948.
Opisy indeksowe przypisane w projekcie połączone są ze swoją tabelą opisów źródłowych. Jeśli tabela opisów zostanie zmieniona,
opisy indeksowe w projekcie będą odzwierciedlać te zmiany po zamknięciu i ponownym otwarciu projektu.

Różnice pomiędzy etykietowaniem a opisywaniem indeksowym materiałów

Różnica pomiędzy opisami indeksowymi a etykietami umieszczanymi na materiale znajduje się w informacji wyświetlanej w
etykiecie oraz rodzinie etykiet używanej w programie Revit Architecture. Program Revit Architecture posiada osobne kategorie
dla opisów indeksowych i etykiet materiałów.

Korzystanie z opisów indeksowych

■ Po kliknięciu kolejno karty Opisz ➤ panelu Etykieta ➤ listy rozwijanej Opis indeksowy ➤ (Opis indeksowy
materiału) w programie Revit Architecture zostanie wyszukana rodzina etykiet przypisana do kategorii opisów indeksowych.
Jeśli etykieta nie jest wczytana do projektu, wyświetlony zostanie komunikat informujący o konieczności jej wczytania.

■ Rodzina opisów indeksowych wyświetla jedną lub obydwie wartości dostępne z tabeli opisów indeksowych. Zobacz
Ustawienia opisów indeksowych na stronie 947.

Korzystanie z etykiet

■ Po kliknięciu kolejno karty Opisz ➤ panelu Etykieta ➤ (Etykieta materiału) w programie Revit Architecture
zostanie wyszukana rodzina etykiet przypisana do kategorii materiałów.

■ Etykieta domyślna wyświetla wartość przechowywaną dla parametru Opis, jeśli jest przypisana.

Ustawienia opisów indeksowych

Aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Ustawienia opisów indeksowych, kliknij kolejno kartę Opisz ➤ listę rozwijaną

panelu Etykieta ➤ (Ustawienia opisów indeksowych).

Tabela opisów indeksowych
Pełna ścieżka Wyświetla całą ścieżkę dostępu do pliku opisu indeksowego.

Zapisana ścieżka Wyświetla nazwę pliku opisu indeksowego, który został wczytany.

Widok Otwiera okno dialogowe Opisy indeksowe. Okno to nie umożliwia edycji tabeli opisów indeksowych.

Typ ścieżki
Absolutne Identyfikuje określony folder zlokalizowany na komputerze lokalnym lub serwerze sieciowym. Ścieżka może być
przechowywana w formacie UNC (Uniform Naming Convention), na przykład jako \\servername\share\folder\keynote.txt.

Opisy indeksowe | 947

 Względne Wyszukuje plik opisu indeksowego w miejscu, gdzie zlokalizowany jest plik projektu lub model centralny. Jeśli
plik przeniesiony jest do nowego położenia, program Revit Architecture zakłada, że plik opisu indeksowego również został
przeniesiony do nowego położenia.

W położeniach bibliotek Znajduje plik opisu indeksowego w miejscu instalacji jednostanowiskowej lub stanowiska sieciowego.

Metoda numerowania
Według opisu indeksowego Określa wartość opisu indeksowego wartością przechowywaną w parametrze opisu indeksowego
lub wybraną z tabeli opisów. Wartość wyświetlana jest w opisie indeksowym, jak również wypełnia parametr opisu indeksowego.

Według arkusza Numeruje opisy według kolejności, w jakiej zostały utworzone.

Jeśli wybrany został parametr opisu indeksowego, jego wartość cały czas jest przechowywana.
Legenda opisów wyświetla numer opisu według kolejności, w jakiej został utworzony. Etykieta nie będzie zawierać żadnego
numeru, dopóki widok noszący etykiety opisów indeksowych nie zostanie umieszczony w widoku arkusza.

Proces roboczy z opisami indeksowymi

Domyślne dane opisów indeksowych zawartych w programie Revit Architecture oparte są na systemie głównym formatu
Instytutu CSI (Construction Specification Institute) z roku 1995, który używa 16 podziałów w celu zorganizowania procesu
konstrukcyjnego i materiałów. Jest to powszechnie używany system w Stanach Zjednoczonych. Zobacz Wersje plików opisów
na stronie 952.
Nowsza wersja tego systemu nie została jeszcze wprowadzona do powszechnego użytku. Jest ona oparta na 50 podziałach i
została wprowadzona w roku 2004. Obsługa nowego formatu możliwa jest po dodaniu dodatkowych podziałów do plików z
danymi opisów domyślnych według potrzeb. Zobacz Dodawanie dodatkowych kategorii na stronie 951.
System ten jest najbardziej efektywny, jeśli obiekty używane w całym projekcie posiadają już przypisane odpowiednie wartości
opisów indeksowych. Jeśli te wartości nie zostały dostarczone, można przypisać wartość, umieszczając etykietę opisu. Materiały,
rodziny systemów i komponentów oraz komponenty szczegółów mogą posiadać parametry opisów, które zostały wprowadzone
z wyprzedzeniem.

Umieszczanie opisu indeksowego

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ listę rozwijaną Opis indeksowy i wybierz typ opisu indeksowego
(Element, Materiał lub Użytkownik).
2 Na palecie Właściwości:
■ Na liście rozwijanej Wybór typów zaznacz styl opisu indeksowego (Liczba, Liczba w polu — [Duża lub
Mała] albo Tekst).

■ Zaznacz lub wyczyść pole wyboru Linia odniesienia, aby wyświetlić albo ukryć linię odniesienia etykiety
opisu indeksowego.

■ Określ orientację etykiety opisu indeksowego (pozioma lub pionowa).

3 W obszarze rysunku kliknij odpowiedni element lub materiał, aby zidentyfikować element, który ma być
etykietowany. W wybranym położeniu wyświetlony zostanie grot strzałki.
4 Kliknij drugi punkt pierwszego segmentu linii odniesienia.
5 Kliknij punkt końcowy, aby ustalić zakończenie drugiego segmentu linii odniesienia i położenie etykiety opisu.
Jeśli element lub materiał posiadają już wprowadzoną wartość dla opisu parametru, zostanie on wyświetlony w
etykiecie automatycznie. Jeśli nie, wyświetlone zostanie okno dialogowe Opisy indeksowe, w którym możesz
dokonać wyboru wartości opisu.

Aby dodać lub utworzyć własne dane opisu, zobacz Dodawanie dodatkowych kategorii na stronie 951.

948 | Rozdział 42 Opisy

Wskazówki dotyczące umieszczania opisów
■ Aby program Revit Architecture dodał opis odnośnika do materiału, element musi być widoczny w widoku, a materiał
musi być wyświetlony poprzez ustawienie poziomu szczegółowości na średni lub wysoki.
Jeśli na przykład w rzucie nie widać panelu drzwi, nie można dodać opisu indeksowego do materiału panelu. Ta sama
rodzina drzwi może posiadać opis lub etykietę przypisaną do materiału panelu drzwi w widoku elewacji, ponieważ geometria
bryłowa widoczna jest w widoku.

■ Jeśli nie można opisać lub etykietować elementu w określonym widoku, należy sprawdzić ustawienia rodziny. Zagnieżdżone
komponenty rodziny muszą być współdzielone, aby można było umieścić lub wyświetlić wartość opisu. Więcej informacji
na temat rodzin zagnieżdżonych znajduje się w sekcji Podręcznik rodzin na stronie 502.

Oczekiwane zachowanie opisu indeksowego

Jeśli rodzina utworzona została za pomocą tabeli opisów, która różni się od tabeli używanej w projekcie, oraz

■ W każdej z tabel opisów indeksowych znajdują się te same wartości, w użyciu są wartości pliku opisów indeksowych
projektu.

■ W każdej tabeli opisów indeksowych znajdują się inne wartości lub nie istnieje wartość odpowiadająca opisowi indeksowemu
w projekcie; wyświetlony zostanie numer opisu indeksowego, ale tekst opisu pozostanie niewidoczny.

Aby rozwiązać ten problem, można wybrać nową wartość opisu, która jest częścią tabeli opisów projektu, lub dodać wartość
opisu do tabeli opisów. Zobacz Dodawanie dodatkowych kategorii na stronie 951.

Typy opisów
■ Element. Opis można zastosować do całego elementu, takiego jak ściana, komponent szczegółu lub drzwi.

■ Materiał. Opis można przypisać do materiału, który został pomalowany na powierzchni, oraz do materiałów przypisanych
do warstw komponentów elementu. Opisy indeksowe materiałów nie są obsługiwane w narzędziu do kreślenia izolacji,
liniach komponentów szczegółów, wypełnionych regionach ani widokach modelu krawędziowego.

■ Użytkownik. Ta opcja umożliwia użycie najczęściej używanych notatek lub fraz związanych z kwestiami dokumentacji.
Dodatkowe notatki użytkownika muszą być dodane do odpowiednich plików tekstowych opisów lub dołączone do pliku
utworzonego przez użytkownika. Zobacz Dodawanie dodatkowych kategorii na stronie 951.

Przypisywanie wartości opisów indeksowych

Przypisywanie wartości opisów indeksowych do materiałów

Wybrany opis może być przypisany do materiału. Opisy można przypisać do materiałów przy pomocy karty Identyfikacja w
oknie dialogowym Materiały. Aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Materiały, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Ustawienia ➤ (Materiały).
Po przypisaniu do materiałów wartości opisu obiekty, które korzystają z tych materiałów, przejmują odpowiednio wartości
opisów indeksowych.
Można zaoszczędzić dużo czasu, jeśli do materiałów projektu zostaną zastosowane wartości opisów przed zastosowaniem
etykiet opisów do materiałów. Zobacz Zmiana danych identyfikacyjnych materiału na stronie 1590.

Typy opisów | 949

Przypisywanie wartości opisów indeksowych do elementów
Wszystkie elementy posiadają parametr Typ opisu indeksowego. Można je wprowadzić wcześniej przy użyciu okna dialogowego
Właściwości typu (zobacz Właściwości elementu na stronie 13) lub wybrać podczas umieszczania etykiety.

Przypisywanie wartości opisów indeksowych przy użyciu etykiet

Po zastosowaniu etykiety opisu odnośnika do elementu można wybrać etykietę opisu odnośnika i kliknąć wartość opisu
odnośnika lub pustą wartość, aby otworzyć okno dialogowe Opisy odnośnika. Wybierz żądany opis odnośnika dla elementu.

UWAGA Jeśli kliknie się przycisk OK, w programie Revit Architecture zostanie użyta wartość opisu, która jest aktualnie
wybrana. Jeśli kliknie się przycisk Anuluj, wartość opisu pozostanie pusta.

Legenda opisów
Aby uzyskać dostęp do narzędzia Legenda opisów odnośnika, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną

Legendy ➤ (Legenda opisów indeksowych). Na liście Pola zestawienia znajdują się dwa predefiniowane parametry:
Wartość indeksu oraz Tekst opisu indeksowego. Pozostałe karty (Filtr, Sortowanie/Grupowanie, Formatowanie oraz Wygląd)
dostępne są tak jak dla innych zestawień. Zobacz Określanie właściwości zestawienia na stronie 789.

Dzięki ostrożnemu użyciu nagłówków opisów i filtrowania można utworzyć legendy opisów grupujące często używane typy
opisów razem.
Legendy opisów mogą być umieszczane w wielu widokach arkuszy.

Filtrowanie opisów według arkuszy

Opcja Filtruj wg arkusza wyświetla w zestawieniu tylko te opisy, które są widoczne w widokach na arkuszu, na którym wstawione
jest zestawienie. Aby wybrać tę opcję, należy postąpić zgodnie z następującą procedurą.
1 W Przeglądarce projektu z kategorii Legendy otwórz legendę opisów.
2 Na palecie Właściwości w polu Filtr kliknij przycisk Edytuj.
3 W oknie dialogowym Właściwości legendy opisów indeksowych zaznacz pole wyboru Filtruj według arkuszy i
kliknij przycisk OK.

950 | Rozdział 42 Opisy

Filtrowanie opisów według nagłówka CSI
Aby filtrować opisy indeksowe zestawione w jednej głównej kategorii opisów indeksowych
1 W Przeglądarce projektu z kategorii Legendy otwórz legendę opisów.
2 Na palecie Właściwości w polu Filtr kliknij przycisk Edytuj.
3 W oknie dialogowym Właściwości legendy opisów indeksowych w polu Filtruj wg wybierz opcję z listy.
Przykładowo aby filtrować według CSI Division 15, kliknij przycisk Wartość indeksu.

4 Obok pola Filtruj wg wyświetlana jest lista operatorów. Dane muszą odpowiadać lub spełniać warunki operatora
i wartości, jakie zostaną dla nich wprowadzone, aby były widoczne w zestawieniu.
Przykładowo główny nagłówek CSI Division 15 ma wartość 15000. Aby wyświetlić wartości wszystkich opisów
indeksowych rozpoczynających się od 15, należy wybrać operator Zaczyna się i w polu tekstowym wpisać wartość
15.

Dodawanie dodatkowych kategorii

Opisy zdefiniowane są w pliku tekstowym wykorzystującym jako separator klawisz Tab. Pierwsza część pliku tekstowego
zarezerwowana jest dla głównych nagłówków/kategorii (wartości nadrzędne). Pozostała część pliku przeznaczona jest na
podkategorie i nagłówki podrzędne (wartości podrzędne). Plik z wartościami rozdzielanymi tabulatorami wymaga użycia
klawisza Tab do utworzenia odstępów między wartościami danych.
Zmiany wprowadzone do tabeli opisów nie są dostępne w bieżącej sesji projektu programu Revit Architecture. Zmiany będą
dostępne po zamknięciu i ponownym otwarciu projektu.
Można użyć programu Microsoft® Excel lub podobnego arkusza kalkulacyjnego do zarządzania danymi, a następnie
wyeksportować dane do formatu pliku wykorzystującego jako separator klawisz Tab.

Przykładowy plik tekstowy opisu

CSI Main Category/Heading (parent value)
11000 [tab] Division 11 - Equipment
CSI Master format sSb-Category/Heading [tab] Sub-Category/Heading Description [tab] CSI Masterformat Main
Category/Heading Value (parent value)
11060 [tab] Theater and Stage Equipment [tab] 11000
11061 [tab] Acoustical Shells [tab] 11000
Dla podkategorii należących do podkategorii
11060.A1 [tab] Counter-Weight Rigging [tab] 11060

Przykładowy plik tekstowy opisu użytkownika

W przypadku opisów użytkownika można je umieszczać z przodu struktury CSI przy użyciu następującego formatu:
Main/Heading/Parent Category
00000 [tab] Division 00 - User Notes
Sub-Category/Heading/Child
00001 [tab] User Note 1 [tab] 00000
00002 [tab] User Note 2 [tab] 00000
Dla podkategorii należących do podkategorii

Dodawanie dodatkowych kategorii | 951

 00001.A1 [tab] User Note 1a [tab] 00001

Położenie plików opisów

Pliki opisów indeksowych dla instalacji autonomicznych są umieszczone w bibliotece programu Revit, która domyślnie znajduje
się w następujących ścieżkach:

■ Windows® XP: C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\Autodesk\<nazwa wersji programu

Revit>\<brytyjskie lub metryczne> Library

■ Windows Vista lub Windows 7: C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa wersji programu Revit>\<brytyjskie lub metryczne>
Library

Plik może być zlokalizowany na serwerze sieciowym, aby był dostępny dla wszystkich użytkowników. Aby uzyskać informacje
na temat przypisywania położenia plików, zobacz Ustawienia opisów indeksowych na stronie 947.

Wersje plików opisów

Podczas konfiguracji instalowane są następujące pliki:

■ RevitKeynotes_Imperial.txt

■ RevitKeynotes_Metric.txt

Usuwanie błędów plików tekstowych

Jeśli plik opisu nie może zostać odnaleziony, program Revit Architecture podczas wykonywania dowolnej czynności mającej
na celu wyświetlenie okna dialogowego wyboru opisu wyświetla następujący komunikat:
Nie można wczytać danych opisu. Sprawdź położenie tabeli opisów w oknie Ustawienia opisów.
Aby rozwiązać powyższe problemy, postępuj zgodnie z następującą procedurą.

Aby określić położenie pliku tekstowego opisów indeksowych

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ listę rozwijaną panelu Etykieta ➤ (Ustawienia opisów indeksowych).
2 W oknie dialogowym Ustawienia opisów indeksowych kliknij przycisk Przeglądaj, a następnie przejdź do
położenia odpowiedniego pliku tekstowego opisu indeksowego.

Końce etykiet opisów

W przypadku etykiet opisów, które są powiązane z elementami, koniec linii odniesienia może być przeniesiony do innego
położenia i dołączony w innym miejscu niż tylko obwiednia elementu. W związku z tym umieszczając opis, można wybrać
opcję linii odniesienia Koniec swobodny lub Koniec dołączony.
Etykiety materiałów posiadają wyłącznie ustawienie Koniec swobodny i nie mogą mieć przypisanego ustawienia Koniec
dołączony. Koniec linii odniesienia etykiety opisu materiału identyfikuje materiał w momencie przesuwania go po różnych
materiałach. Wartość opisu automatycznie wyświetla odpowiednią wartość, jeśli taka jest przypisana.
Koniec linii odniesienia dla etykiet skojarzonych z
■ Elementem jest dołączony do krawędzi obwiedni elementu.

■ Materiałem jest dołączony do środka wybranego materiału.

952 | Rozdział 42 Opisy

Etykiety
Narzędzie Etykieta jest używane do dołączania etykiety do wybranego elementu. Etykieta stanowi opis użyteczny przy
identyfikowaniu elementów na rysunku. Właściwości skojarzone z etykietą mogą zostać wyświetlone w zestawieniach. Poniższy
rysunek przedstawia etykiety drzwi, okien i pomieszczeń.

Każda kategoria w bibliotece rodziny ma etykietę. Niektóre etykiety automatycznie zostają wczytane z szablonem programu
Revit Architecture, natomiast inne należy wczytać. Można utworzyć własną etykietę za pomocą Edytora rodzin. Zobacz
Tworzenie rodziny symboli opisu na stronie 961.

Tematy pokrewne

■ Etykiety pomieszczeń na stronie 451

■ Powierzchnie i etykiety powierzchni na stronie 480

■ Nadawanie etykiet elementom w modelach podłączonych na stronie 1238

Znaczniki etykiet
Po utworzeniu etykiety są dodawane do niej znaczniki umożliwiające wyświetlanie wartości tekstowej żądanych parametrów
elementu. Zobacz Etykiety na stronie 528. Po wczytaniu i wstawieniu etykiety do projektu w tych znacznikach są wyświetlane
wartości odpowiednich parametrów obiektu. Na przykład jeśli znacznik ustawiony jest na wyświetlanie „nazwy typu elementu”,
wówczas etykieta wyświetla nazwę typu każdego opisanego elementu. Niektóre parametry (jak np. nazwa typu) są uaktualniane
automatycznie przez program Revit Architecture, natomiast inne parametry (jak np. komentarze) są parametrami użytkownika.

Edycja znacznika w umieszczonej etykiecie

Do edycji etykiet służy Edytor rodzin. Wybierz etykietę i kliknij kolejno kartę Zmień | Etykiety elementu <element> ➤ panel

Tryb ➤ (Edytuj rodzinę), aby otworzyć Edytor rodzin, w którym można edytować znaczniki w rodzinie etykiet.

Etykiety | 953
 Edytowanie wartości parametru za pomocą znacznika etykiety
Wartość parametru elementu można zmienić na palecie Właściwości (Właściwości elementu). Alternatywnie, jeśli istnieje
możliwość edytowania parametru w znaczniku, to etykieta, po jej wybraniu, staje się kontrolką. Aby edytować wartość
parametru, kliknij wybraną etykietę.
Przykładowa edycja tekstu etykiety mebla

Jeśli etykieta zawiera znacznik o wielu parametrach, kliknij wybraną etykietę, aby otworzyć okno dialogowe Zmiana wartości
parametru, i zmień parametry etykiety. Zobacz Opcje etykiety parametru na stronie 530.

Wiele etykiet rodzin

Do rodzin można przypisać wiele etykiet. Aby wczytać wiele etykiet dla rodziny, zobacz Wczytywanie stylów etykiet na stronie
1605.

Stosowanie etykiety według kategorii

Przed rozpoczęciem tej procedury należy wczytać etykiety dla elementów, które ich potrzebują. Jeśli na przykład trzeba dodać
etykietę do mebla, wczytaj etykietę mebla. Zobacz Wczytywanie stylów etykiet na stronie 1605.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ (Oznacz wg kategorii).

2 Na pasku opcji:
■ Aby ustawić orientację etykiety, wybierz opcję Pionowo lub Poziomo.
Po wstawieniu etykiety można zmienić jej orientację, wybierając etykietę i naciskając klawisz spacji.

■ Jeśli etykieta powinna mieć linię odniesienia, zaznacz opcję Linia odniesienia.

■ Określ, czy linia odniesienia ma mieć koniec dołączony czy swobodny.

■ Można także wpisać wartość długości linii odniesienia w polu tekstowym obok pola wyboru Linia odniesienia.

3 Podświetl element, na którym chcesz umieścić etykietę, a następnie kliknij, aby ją umieścić.
Po umieszczeniu etykieta jest w trybie edycji i można zmienić jej położenie. Można przesunąć linię odniesienia,
tekst oraz grot strzałki linii odniesienia.

Tematy pokrewne

■ Etykietuj nieopisane na stronie 956

■ Modyfikowanie etykiet na stronie 958

■ Etykiety materiałów na stronie 957

■ Właściwości wystąpień etykiet na stronie 956

954 | Rozdział 42 Opisy

Stosowanie etykiety w miejscu umieszczenia
Jeśli podczas dodawania etykiety do elementu podczas jego umieszczania okaże się, że nie wczytano dla niego etykiety, pojawi
się monit o wczytanie odpowiedniej etykiety. Gdy na przykład zaznaczysz mebel i określisz opcję Etykieta w miejscu
umieszczenia, zobaczysz monit o wczytanie etykiety mebla. Zobacz Wczytywanie stylów etykiet na stronie 1605.
1 Na wstążce zaznacz element, który chcesz umieścić.

2 Na karcie Zmień | Umieść <element> ➤ w panelu Etykieta upewnij się, że jest podświetlona opcja
(Etykieta w miejscu umieszczenia) wskazująca na jej aktywność.
Jeśli nie wczytano odpowiedniej etykiety, zobaczysz monit o wczytanie etykiety odpowiedniej dla wybranej
kategorii. Kliknij przycisk Tak i wczytaj etykietę.

3 Na pasku opcji:
■ Aby ustawić orientację etykiety, wybierz opcję Pionowo lub Poziomo.
Po wstawieniu etykiety można zmienić jej orientację, wybierając etykietę i naciskając klawisz spacji.

■ Jeśli etykieta powinna mieć linię odniesienia, zaznacz opcję Linia odniesienia.

■ Określ, czy linia odniesienia ma mieć koniec dołączony czy swobodny.

■ Można także wpisać wartość długości linii odniesienia w polu tekstowym obok pola wyboru Linia odniesienia.

4 Kliknij, aby umieścić element.

Etykieta będzie wyświetlana zgodnie z wybranymi ustawieniami.

Tematy pokrewne

■ Etykietuj nieopisane na stronie 956

■ Modyfikowanie etykiet na stronie 958

■ Etykiety materiałów na stronie 957

■ Właściwości wystąpień etykiet na stronie 956

Zmiana wystąpienia etykiety

1 Wybierz etykietę w obszarze rysunku.
2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz inny typ etykiety.

UWAGA Dodatkowe etykiety muszą być wcześniej wczytane.

Wyrównywanie etykiet
Można wyrównywać etykiety poprzez przeciągnięcie. Przykładowo etykiety pomieszczeń i opisy ogólne mogą być wyrównane
względem siebie. Podczas przeciągania etykiety wyświetlana jest przerywana niebieska linia, aby pokazać, że etykiety są
wyrównane.

Stosowanie etykiety w miejscu umieszczenia | 955

Właściwości typów etykiet

Aby przejść do właściwości etykiety, zaznacz ją i na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

Nazwa Opis

Strzałka linii odniesienia Ustawia kształt grota strzałki na linii odniesienia. Wartością jest nazwa stylu grotu strzałki
linii odniesienia, która jest zdefiniowana poprzez narzędzie Groty strzałki.

Właściwości wystąpień etykiet

Aby zmodyfikować właściwości wystąpienia etykiety, zaznacz ją i na palecie Właściwości zmień odpowiednie parametry
etykiety.

Nazwa Opis

Linia odniesienia Określa, czy etykieta ma linię odniesienia. Domyślnie koniec linii odniesienia jest dołączony,
ale na pasku opcji można określić, aby był on swobodny.

Orientacja Określa, czy etykieta jest wyświetlana poziomo czy pionowo. Można także zaznaczyć
etykietę i nacisnąć klawisz spacji, aby zmienić orientację.

Etykietuj nieopisane
Jeśli niektóre elementy w widoku nie będą zawierać etykiet, można przypisać im etykiety w ramach pojedynczej operacji.
Ta funkcja może być użyteczna na przykład podczas umieszczania i etykietowania pokojów w rzucie podłogi, kiedy istotne
jest, aby etykiety dla tych samych pokojów wyświetlić w odwróconym rzucie stropu (RCP).

UWAGA Żądane rodziny etykiet muszą zostać załadowane do projektu przed użyciem narzędzia Etykietuj nieopisane.
Zobacz Wczytywanie stylów etykiet na stronie 1605.

Aby oznaczyć etykietami

1 Otwórz widok, w którym mają zostać przypisane etykiety do elementów.
2 (Opcjonalnie) Wybierz jeden lub więcej elementów do przypisania im etykiet.
Jeśli elementy nie zostaną wybrane, narzędzie Etykietuj nieopisane spowoduje przypisanie etykiet wszystkim
elementom w widoku, które nie mają jeszcze etykiet.

956 | Rozdział 42 Opisy

 3 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ (Etykietuj wszystko).
Wyświetlone zostanie okno dialogowe Etykietowanie nieopisanych.

4 Określ elementy do etykietowania:

■ Aby wprowadzić etykiety dla wszystkich widocznych elementów w bieżącym widoku, które nie zawierają
etykiet, wybierz opcję Wszystkie obiekty w bieżącym widoku.

■ Aby wprowadzić etykiety tylko dla wybranych elementów w bieżącym widoku, wybierz opcję Tylko wybrane
obiekty w bieżącym widoku.

■ Aby wprowadzić etykiety do elementów w połączonych plikach, zaznacz opcję Uwzględnij elementy z
podłączonych plików.

5 Wybierz jedną lub więcej kategorii etykiet.

Wybranie wielu kategorii etykiet umożliwia przypisanie etykiet różnym typom elementów (takim jak szczegóły
i modele ogólne) w ramach pojedynczej operacji. Aby wybrać kilka kategorii, przytrzymaj naciśnięty klawisz
Shift lub Ctrl i wybierz żądane kategorie.

6 Aby dołączyć odnośnik do każdej z etykiet, wykonaj następujące operacje:

■ W obszarze Linia odniesienia wybierz opcję Utwórz.

■ W polu Długość podaj domyślną długość linii odniesienia.

7 W polu Orientacja wybierz opcję Poziomo lub Pionowo.

8 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Jeśli widoczność kategorii etykiet lub jej typu obiektów jest wyłączona, wyświetlony zostanie
komunikat. Kliknij przycisk OK, aby pozwolić programowi Revit Architecture włączyć widoczność przed
etykietowaniem tej kategorii.

Program Revit Architecture etykietuje elementy wybranej rodziny kategorii.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie etykiet na stronie 958

■ Etykiety materiałów na stronie 957

■ Właściwości wystąpień etykiet na stronie 956

Etykiety materiałów
Użyj etykiety materiału w celu zidentyfikowania typu materiału użytego dla elementu lub warstwy elementu. W programie
Revit Architecture informacje te są przechowywane w polu Opis na karcie Identyfikacja w oknie dialogowym Materiały.
(Zobacz Zmiana danych identyfikacyjnych materiału na stronie 1590).
Przed przystąpieniem do tej procedury należy wczytać niezbędne etykiety materiałów dla tych elementów, które wymagają
etykiet. Można również opisać materiały, zobacz Różnice pomiędzy etykietowaniem a opisywaniem indeksowym materiałów
na stronie 947.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ (Etykieta materiału).

2 Na pasku opcji:
■ Aby ustawić orientację etykiety, wybierz opcję Pionowo lub Poziomo.

Etykiety materiałów | 957

 Po wstawieniu etykiety można zmienić jej orientację, wybierając etykietę i naciskając klawisz spacji.

■ Jeśli etykieta powinna mieć linię odniesienia, zaznacz opcję Linia odniesienia.

3 Podświetl materiał, który chcesz etykietować w ramach elementu, a następnie kliknij, aby umieścić etykietę.
Można przenieść koniec linii odniesienia do nowego materiału, co spowoduje wyświetlenie nowego materiału
w etykiecie materiału.

UWAGA Można podświetlić materiał przed jego wybraniem, przesuwając wskaźnik myszy na materiał.
Materiał musi być wyświetlony poprzez ustawienie poziomu szczegółowości na średni lub wysoki. Jeśli
materiał nie jest widoczny, etykieta nie będzie wyświetlona prawidłowo.

Jeśli na etykiecie materiału wyświetlany jest znak zapytania (?), pole Opis na karcie Identyfikacja dla materiału elementu jest
puste. Można dwukrotnie kliknąć znak zapytania i przejść do opisu materiału. Program Revit Architecture automatycznie
uzupełnia tą wartością pole Opis.

Tematy pokrewne

■ Modyfikowanie etykiet na stronie 958

■ Etykiety na stronie 953

Modyfikowanie etykiet
Wygląd etykiet można modyfikować za pomocą ich właściwości wystąpień i właściwości typów. Właściwości etykiety można
zmienić przed jej umieszczeniem i po umieszczeniu.

Zmiana linii odniesienia etykiety

Jeśli chcesz... Należy...

zmienić długość linii odniesienia zaznaczyć etykietę, a następnie przesunąć ją za pomocą kontrolki
przeciągania w kształcie krzyżyka.

dodać grot strzałki do linii odniesienia zaznaczyć etykietę, a następnie na palecie Właściwości kliknąć przycisk

(Edytuj typ). W oknie dialogowym Właściwości typu należy wybrać

wartość dla opcji Grot linii odniesienia.

zmienić kolor, szerokość i wzór odnośnika

kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Style ob-

iektu). W oknie dialogowym Style obiektów kliknij kartę Obiekty opisów,

958 | Rozdział 42 Opisy

 Jeśli chcesz... Należy...
przewiń do odpowiedniej etykiety i określ wartości dla opcji Szerokość linii,
Kolor linii i Wzór linii.

Zmiana obiektu nadrzędnego etykiety

Jeśli zachodzi taka potrzeba, można zmienić element, do którego etykieta ma zastosowanie. Nowy element musi należeć do
tej samej kategorii co pierwotny element etykiety.
1 W widoku projektu wybierz etykietę, której obiekt nadrzędny ma zostać zmieniony.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Etykiety elementu <element> ➤ panel Obiekt nadrzędny ➤ (Wskaż
nowy obiekt nadrzędny).
3 Wybierz element, który będzie obiektem nadrzędnym dla etykiety.
4 Przeciągnij etykietę, aby przesunąć ją w pobliże nowego elementu nadrzędnego.
Jeśli zachodzi taka potrzeba, dostosuj linię odniesienia i kolano etykiety.

Informacje wyświetlane na etykiecie mogą się zmieniać, odzwierciedlając nowo przypisany element nadrzędny.

Numerowanie kolejno etykiet

Po wstawieniu pomieszczeń, drzwi i okien do projektu można skorzystać z etykiet, które posłużą do ponumerowania tych
elementów. Elementy numerowane są za pomocą etykiet automatycznie na podstawie parametrów określonych dla każdego
elementu. Wartości mogą być alfabetyczne, numeryczne lub alfanumeryczne.

Tworzenie kolejnych etykiet numerów pomieszczeń

Aby ponumerować pomieszczenia, wprowadź unikatową wartość dla parametru Numer pomieszczenia.

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Pomieszczenie i powierzchnia ➤ (Pomieszczenie) i

umieść pomieszczenie w modelu budynku.

Modyfikowanie etykiet | 959

 2 Kliknij przycisk Zmień i zaznacz pomieszczenie (nie jego etykietę).
Aby wybrać pomieszczenie, należy przesunąć wskaźnik niedaleko środka pomieszczenia, aż zostanie wyświetlony
duży znak X. Ten znak wskazuje obwiednie pomieszczenia. Po jego kliknięciu pomieszczenie zostanie
podświetlone kolorem niebieskim.

3 Na palecie Właściwości wprowadź wartość w polu Numer.

UWAGA Jeśli pomieszczenia mają być ponumerowane kolejno według pięter, należy podać liczbę
poprzedzającą (np. 101, 201, 301 itd.), która odpowiada bieżącemu rzutowi. Kiedy umieszcza się późniejsze
etykiety pomieszczeń na tym poziomie, numery pomieszczeń odpowiednio rosną: 202, 203, 204 itd.).

4 Utwórz następne pomieszczenia i ich etykiety.

Wszystkie kolejne pomieszczenia będą numerowane kolejno.

Tworzenie kolejnych etykiet drzwi lub okien

Aby ponumerować etykiety okna i drzwi, wprowadź unikatową wartość dla parametru Znak.
1 Umieść drzwi lub okno.
2 Kliknij opcję Zmień, a następnie wybierz element.
3 Na palecie Właściwości wprowadź wartość w polu Znacznik.
4 Jeśli chcesz, wstaw więcej wystąpień elementu.
Wszystkie kolejne wystąpienia będą numerowane.

UWAGA Wszystkie drzwi i okna są numerowane kolejno, niezależnie od typu. Przykładowo umieść drzwi francuskie i
następnie drzwi płytowe jednoskrzydłowe w rzucie. Drzwi francuskie mają numer 1, a płytowe jednoskrzydłowe numer
2.

Symbole
Symbol jest graficzną reprezentacją elementu opisu lub innego obiektu. Symbole czasami nazywa się etykietami. Na przykład
następująca legenda symbolu identyfikuje symbole opisów używane w zbiorze dokumentacji budowy. Program Revit Architecture
używa symboli również dla ram momentu, łączeń wsporników i innych elementów.

960 | Rozdział 42 Opisy

 Narzędzie Symbol umożliwia umieszczenie symboli rysunku opisu 2D w projekcie.

Modyfikowanie symboli
Wygląd pomieszczeń można modyfikować poprzez ich właściwości. Właściwości symbolu można zmodyfikować przed lub
po jego umieszczeniu. Zobacz Symbole na stronie 960.
Aby zmienić właściwości symbolu, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Zaznacz symbol i na palecie Właściwości zmodyfikuj właściwości wystąpienia.

■ Zaznacz symbol, na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ) i zmień właściwości typu.

Przed zmodyfikowaniem symboli należy zapoznać się z informacjami na temat właściwości elementu. Zobacz rozdział
Właściwości elementu na stronie 13.

Symbole opisów
Symbol opisu jest to etykieta lub symbol używany do unikatowej identyfikacji danej rodziny w projekcie. Etykieta ta może
zawierać także właściwości, które pojawiają się w zestawieniach. Zobacz Tworzenie zestawienia lub ilości na stronie 786.
Tworzysz rodziny symboli opisu przez wybranie kategorii rodziny, z którą chcesz skojarzyć symbol, naszkicowanie symbolu
i zastosowanie wartości do jego właściwości. Jedne rodziny opisów są przeznaczone dla etykiet. Inne są opisami ogólnymi i
mają inne cele.
Przed przeczytaniem tego tematu należy zapoznać się z pojęciem rodziny. Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Tworzenie rodziny symboli opisu

Poniżej opisano ogólną procedurę tworzenia symbolu opisu. Postępowanie może się różnić w zależności od założeń
projektowych.

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ (Symbol opisu).

2 W oknie dialogowym Nowy symbol opisu wybierz szablon Symbol opisu, który będzie używany w projekcie, a
następnie kliknij przycisk Otwórz.
Wszystkie szablony są bardzo podobne. Niektóre mogą mieć wstępnie zdefiniowane właściwości i wartości.
W programie Revit Architecture otwiera się Edytor rodzin.

Modyfikowanie symboli | 961

 3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Kategoria i parametry rodziny).
Zobacz Kategorie i parametry rodzin na stronie 518.

4 W oknie dialogowym Kategoria i parametry rodziny wybierz kategorię, na przykład Opisy ogólne.
5 Skonfiguruj parametry rodziny i kliknij przycisk OK.

UWAGA Opcje parametrów różnią się w zależności od kategorii rodziny.

6 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Tekst ➤ (Etykieta).

7 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ etykiety.
8 Wybierz wyrównanie pionowe i poziome.
9 Kliknij w obszarze rysunku, aby wstawić etykietę.
Przykładowo dla szablonu etykiety modelu ogólnego ustaw wskaźnik na przecięciu 2 płaszczyzn odniesienia.

10 W oknie dialogowym Edycja etykiety w obszarze Parametry kategorii zaznacz parametr, który ma być wyświetlany

w etykiecie, i kliknij przycisk (Dodaj parametry do etykiety). Można dodać nowy parametr.
Jeśli wybierze się wartość numeryczną lub wymiarową, można określić formatowanie tej wartości.

11 Kliknij przycisk OK.

12 Aby zmienić umieszczenie etykiety, kliknij przycisk Zmień, wybierz etykietę i przeciągnij ją w nowe miejsce.
Określanie próbnego tekstu

13 Wybierz etykietę i kliknij kolejno kartę Zmień | Etykieta ➤ panel Etykieta ➤ (Edytuj etykietę).
14 W oknie dialogowym Edytuj etykietę zmień przykładową wartość parametru Opis i kliknij przycisk OK.
15 Narysuj kształt symbolu etykiety, np. okrąg. Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Szczegół ➤

(Linia), a następnie wybierz narzędzie do szkicowania.

16 Zapisz opis.

UWAGA Po wczytaniu do projektu opisy ogólne mają wiele opcji dotyczących linii odniesienia.

962 | Rozdział 42 Opisy

Szczegóły
43
Szczegółowy przegląd

Typy widoków dla szczegółów

Dla szczegółów można utworzyć dwa podstawowe typy widoków: widoki szczegółów i widoki kreślarskie. Widok szczegółu
zawiera elementy z modelu informacji o budynku. Widok kreślarski jest arkuszem papieru, który nie jest bezpośrednio
skojarzony z modelem informacji o budynku.

Tworzenie szczegółów
Po utworzeniu widoku dla szczegółu można skorzystać z dodatkowych zasobów zapewnionych przez program Revit Architecture,
aby utworzyć i zakończyć widok dołączany do dokumentów budowlanych. Aby uzyskać informacje na temat tworzenia
widoków, zobacz Typy widoków dla szczegółów na stronie 963.

Biblioteka szczegółów
Można dodać dodatkowe komponenty szczegółów, wczytując je z biblioteki rodzin, lub można utworzyć albo edytować
istniejące za pomocą Edytora rodzin. Należy kliknąć folder Komponenty szczegółów i wybrać odpowiedni przekrój CSI
(Construction Specifications Institute), do którego zostaną wczytane określone komponenty.
Program Revit Architecture zawiera ponad 500 rodzin komponentów szczegółów. Są one zorganizowane w 16 działów CSI.

Narzędzia szczegółów
■ Odwołania. Utwórz najpierw odwołanie, aby uzyskać widok zbliżenia rzutu lub elewacji. Wszystkie opisy szczegółów
zostały dodane do widoku odwołania. Zobacz Widoki odwołania na stronie 757.

■ Linie szczegółu. Użyj linii szczegółów, aby dodać informacje lub szkicować na istniejących elementach. Zobacz Linie
szczegółu na stronie 977.

■ Wymiary. Zastosuj określone wymiary do szczegółu. Zobacz Umieszczanie wymiarów stałych na stronie 896.

■ Notatki tekstowe. Notatki tekstowe służą do określania metod konstrukcyjnych. Zobacz Notatki tekstowe na stronie 934.

963
 ■ Komponenty szczegółu. Twórz i wczytuj własne elementy szczegółu, aby umieścić szczegół. Szczegóły mogą być
właściwymi elementami budowy, takimi jak stal konstrukcyjna, ościeżnice lub stelaże metalowe. Zobacz Tworzenie rodziny
komponentów szczegółów na stronie 975.

■ Symbole. Umieść symbol, taki jak strzałka kierunku lub symbol łamania, aby zaznaczyć ominięte informacje. Zobacz
Symbole na stronie 960.

■ Obszar maskowania. Utwórz obszary maskowania, aby ukryć elementy w widoku. Zobacz Obszary maskowania na
stronie 981.

■ Obszar wypełnienia. Utwórz obszary wypełnienia szczegółami i przypisz im wzór wypełnienia, aby przedstawić różne
powierzchnie, m.in. beton lub ubitą ziemię. Obszary rysowane są na domyślnej płaszczyźnie roboczej. Nie trzeba dla nich
wybierać płaszczyzny roboczej. Do obszaru można zastosować wzór wypełnienia. W tym celu wybierz region i kliknij
kolejno kartę Zmień | Utwórz obszar wypełnienia ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu). Ustaw wartość dla
właściwości Wzór wypełnienia. Różne wzory wypełnień są określone w narzędziu Wzory wypełnienia. Zobacz Obszar
wypełnienia na stronie 980 i Wzory wypełnienia na stronie 1558.

■ Izolacja. Umieść izolację w szczególe ściany pokazującym wszystkie materiały dla tej ściany. Przykładowo zewnętrzna
ściana może zawierać warstwy: tynku, izolacji, metalowego stelażu, membrany, pustki powietrznej i cegieł. Zobacz Izolacja
na stronie 979.

Szczegół fundamentu rysowany przy pomocy narzędzi szczegółów programu Revit Architecture

Kategoria Wzór wypełnienia

Obszar wypełnienia utworzony w widoku szczegółu jest częścią kategorii Elementy szczegółów. W programie Revit Architecture
wyświetlany jest obszar w Przeglądarce projektu w polu Rodziny ➤ Elementy szczegółów ➤ Obszar wypełnienia. Jeśli utworzy
się wypełnienie obszaru jako część rodziny opisów, program Revit Architecture rozpoznaje je jako obszar wypełnienia, ale nie
przechowuje go w Przeglądarce projektu.

964 | Rozdział 43 Szczegóły

Edycja szczegółów

Położenie komponentów szczegółów

Każdy komponent szczegółu, linia szczegółu i obszar wypełnienia posiada graficzną kolejność rysowania wewnątrz całego
szczegółu. Potraktuj ją jak stos arkuszy papieru na biurku, które się na siebie nakładają. Można umieścić komponent szczegółu
za szczegółem. Jest to porównywalne do przeniesienia górnego arkusza papieru i umieszczenie go na dole stosu. Można
jednocześnie przesunąć komponent szczegółu o jeden krok wstecz. Można to porównać do przeniesienia arkusza papieru pod
spód następnego arkusza w stosie papieru. Oczywiście można również wykonać czynność odwrotną. Można przenieść szczegół
na górę stosu lub przenieść go każdorazowo o jedną pozycję do przodu.

UWAGA Komponenty szczegółów zawsze wyświetlane są na wierzchu geometrii modelu. Nie można umieścić komponentu
szczegółu za geometrią modelu. Bieżące położenie działa wyłącznie w przypadku komponentów szczegółów, izolacji, linii
szczegółu, grup szczegółów, powtarzania szczegółu i obszarów wypełnionych.

Aby uzyskać więcej informacji na temat graficznej kolejności rysowania, zobacz Sortowanie kolejności rysowania komponentów
szczegółu na stronie 966.

Pokaż ukryte linie

Po ustawieniu komponentów szczegółów w odpowiedniej kolejności graficznej można użyć narzędzia Pokaż ukryte linie, aby
zasłonić linie za komponentem szczegółu.

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Pokaż ukryte linie).

2 Wybierz segmenty, przez które chcesz pokazać linie ukryte. Linie przesłoniętych elementów będą widoczne
poprzez te segmenty.
3 Wybierz jeden lub kilka elementów, dla których chcesz wyświetlić ukryte linie. Przesłonięte krawędzie i linie
tych elementów zostaną wyświetlone jako ukryte linie.

UWAGA Obiekt musi być w poprawnej kolejności. Nie można ukryć linii śruby, która jest na wierzchu kołka gwintowanego
4x6. Śruba musi być najpierw umieszczona pod spodem kołka gwintowanego 4x6, aby można było ją przesłonić. Aby
pokazać śrubę jako ukryte linie, należy wybrać kołek 4x6, a potem śrubę. Zobacz Usuń ukryte linie na stronie 965.

Usuń ukryte linie

Narzędzie Usuń linie ukryte odwraca efekty działania narzędzia Pokaż linie ukryte. W poniższym przykładzie pokazano wynik

po wybraniu karty Widok ➤ panelu Grafika ➤ (Usuń ukryte linie), a następnie wybraniu kołka 4x6 i śruby. W ten
sposób ukryte linie zostaną usunięte, a kołek 4x6 całkowicie zasłoni śrubę.

Tworzenie szczegółów | 965

Sortowanie kolejności rysowania komponentów szczegółu
Kolejność rysowania komponentów szczegółu w widoku można sortować. Opcje kolejności rysowania są dostępne po wybraniu
komponentów szczegółu w widoku.
Ta funkcja jest także dostępna w Edytorze rodziny (dla elementów szczegółu w rodzinach Szczegóły i Profile) oraz dla obrazów
rastrowych.

Aby określić porządek rysowania elementów

1 W obszarze rysunku wybierz komponent szczegółu.
Poniższe narzędzia są udostępniane na karcie Zmień <element> ➤ panelu Uporządkuj.

■ (Przenieś do przodu). Natychmiast umieszcza komponent szczegółu na wierzchu wszystkich

komponentów szczegółu w widoku.

■ (Przenieś na spód). Natychmiast umieszcza komponent szczegółu za wszystkimi komponentami

szczegółu w widoku.

■ (Przenieś wyżej). Przesuwa komponent szczegółu o jeden krok w stronę wierzchu w stosunku do
pozostałych komponentów szczegółu.

■ (Przenieś niżej). Przesuwa komponent szczegółu o jeden krok w stronę tyłu w stosunku do pozostałych
komponentów szczegółu.

2 Kliknij żądaną opcję, aby przesunąć komponent.

Zapisywanie widoków
Można zapisać widoki 2D, aby utworzyć bibliotekę szczegółów, które będzie można później wykorzystać w innych projektach.
Dzięki niej można ponownie wykorzystać elementy i zapobiec powielaniu pracy. Można zapisywać widoki zawierające tylko
elementy specyficzne dla widoku, takie jak widoki kreślarskie.
Aby zapisać widok 2D, wykonaj jedno z następujących działań:
■ Aby zapisać pojedynczy widok, w przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok, a następnie kliknij
opcję Zapisz do nowego pliku. Przejdź do żądanego położenia, a następnie wprowadź nazwę pliku i kliknij przycisk Zapisz.

■ Aby zapisać kilka widoków z projektu, kliknij kolejno opcję ➤ Zapisz jako ➤ Biblioteka ➤ Widok. W oknie
dialogowym Zapisywanie widoków wybierz widoki do zapisania i kliknij przycisk OK. Przejdź do żądanego położenia, a
następnie wprowadź nazwę pliku i kliknij przycisk Zapisz.

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Ponowne użycie szczegółów z odwołań na stronie 970 i Ponowne użycie widoków
kreślarskich na stronie 974.

Widoki szczegółów
Widok szczegółu jest widokiem modelu pojawiającym się jako odwołanie lub przekrój w innych widokach. Ten typ widoku
najczęściej reprezentuje model w dokładniejszych skalach szczegółu niż w widoku nadrzędnym. Jest on używany, aby dodać
więcej informacji do określonych części modelu.
Widoczność etykiety widoku szczegółu zależy od skali widoku nadrzędnego i tego, czy granica przycięcia widoku szczegółu
przecina, czy też znajduje się całkowicie wewnątrz widoku nadrzędnego. Parametr widoku szczegółu o nazwie Ukryj przy
skalach o szczegółowości niższej niż ustanawia skalę, na której szczegóły są pokazywane lub ukrywane w innych widokach.

966 | Rozdział 43 Szczegóły

 Jeśli na przykład etykieta szczegółu jest ustawiona na skale niższe niż 1/4”=1’0”, wówczas widok ze skalą ustawioną na 1/8" =
1'-0" nie pokaże etykiety szczegółu.
Widok szczegółu można utworzyć jako przekrój lub odwołanie. Może on mieć jednocześnie przypisane opisy przekroju i
odwołania. Innymi słowy, widok szczegółu utworzony jako odwołanie może również być wyświetlany jako przekrój w widokach
przecinający zakres widoków odwołań. Przykładowo można utworzyć odwołanie widoku szczegółu dla punktu przecięcia
ścian. To samo odwołanie może być wyświetlone jako widok przekroju z opisami w ramach ogólnego widoku przekroju
budynku. Dla opisów wyświetlanych w ramach ogólnego widoku przekroju budynku należy wybrać opcję Przecinające się
widoki dla parametru wystąpienia Pokaż w. Ustawienie tego parametru umożliwia Paleta Właściwości na stronie 33.
Wszystkie widoki szczegółu, bez względu na to, czy zostały narysowane jako przekrój, czy jako odwołanie, wyświetlane są w
Przeglądarce projektu jako widok szczegółu.

Przykładowy widok szczegółu

Rysunek przedstawia przykładowy szczegół przekroju ściany z geometrią modelu jako podrysem i dodanymi komponentami
szczegółu 2D.

Tworzenie widoku szczegółu

Odwołanie można utworzyć z widoku rzutu, przekroju lub elewacji, a następnie dodać komponenty szczegółu, używając
geometrii modelu jako podstawy. Przy tworzeniu odwołania lub przekroju można korzystać z innego widoku kreślarskiego
lub szczegółu w projekcie.
Jest to ogólna procedura tworzenia szczegółu odwołania lub przekroju z widoku programu Revit Architecture. Zamysły
projektowe mogą być inne. Można również korzystać z tej procedury w przypadku importowanych rysunków. Zobacz Narzędzia
Importuj/Podłącz — przegląd na stronie 57.
1 Aby aktywować narzędzie tworzenia widoku, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Odwołanie).

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Przekrój).

2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz opcję Widok szczegółu: szczegół.

3 Na pasku opcji wybierz odpowiednią skalę szczegółu.
4 Aby odnieść inny szczegół lub widok kreślarski, na pasku opcji kliknij przycisk Odnieś do innego widoku i
wybierz widok z listy.
5 Wybierz dwa punkty w widoku rzutu, aby określić miejsce przecięcia przekroju.

Przykładowy widok szczegółu | 967

 UWAGA Jeśli jest to widok odwołania, wybierz obszar, który chcesz dołączyć do widoku odwołania.

6 W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 dla opcji Wyświetl model wybierz ustawienie Półcień, a następnie
kliknij przycisk OK.
Elementy modelu w widoku odwołania wyświetlane są w półcieniach, umożliwiając wizualną ocenę różnic
między geometrią modelu a dodanymi komponentami szczegółu. (Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600).
Przykładowe odwołanie z dachem, sufitem
widocznymi jako półcienie i ścianą w tle

7 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ (Linia szczegółu).

8 Szkicuj wzdłuż linii elementów półcienia lub użyj ich jako części szczegółu.
Podczas rysowania linii wskaźnik przyciągany jest do geometrii modelu w tym widoku.

9 Szkicuj linie dostarczające możliwe do zastosowania szczegóły.

10 Można utworzyć obszary wypełnione.
Można utworzyć obszar, aby pokazać beton, trawę lub uszczelniacz. Podczas szkicowania linii dla regionu można
w obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 zmienić styl linii, wybierając inną wartość dla właściwości
Podkategoria. Przykładowo można tak ustawić, aby linie obwiedni obszaru były niewidoczne.

11 Dodaj komponenty szczegółów do szczegółu.

Zobacz Tworzenie rodziny komponentów szczegółów na stronie 975.

12 Można dodać notatki tekstowe i symbole.

968 | Rozdział 43 Szczegóły

 Przykładowe szczegóły utworzone przy użyciu narzędzi do tworzenia szczegółów programu
Revit Architecture

Właściwości widoku szczegółu

Właściwości typu widoku szczegółu

Każdy widok szczegółu posiada właściwości typu dla etykiet przekroju, odwołań i odniesień. Można zdefiniować wygląd etykiet
przekroju i odwołania. Parametr etykiety odniesienia ustawia tekst wyświetlany obok etykiety szczegółu, kiedy ten jest
szczegółem odniesienia.

Właściwości widoku szczegółu

Oprócz wielu właściwości opisanych w sekcji Właściwości widoku na stronie 881 w widokach szczegółu występują następujące
właściwości, sterujące wyświetlaniem etykiety widoku szczegółu.

Właściwość Opis

Pokaż w Określa czy etykieta widoku szczegółu wyświetlana jest w widokach przecinających
widok nadrzędny.
Widok szczegółu utworzony jako odwołanie jest wyświetlany jako przekrój w widokach
przecinających się.

Ukryj przy skalach o szczegółowości Określa skalę definiującą poziom zgrubności, powyżej którego w widokach
niższej niż przecinających się etykieta widoku szczegółu zostanie ukryta.

Właściwości widoku szczegółu | 969

Ponowne użycie szczegółów z odwołań

Powielanie widoku szczegółu

Aby skopiować geometrię modelu z istniejącego widoku do nowego, należy kliknąć prawym przyciskiem istniejący widok w
Przeglądarce projektu i w menu Powiel widok kliknąć przycisk Powiel.
Jeśli kliknie się prawym przyciskiem myszy i kliknie przycisk Powiel ze szczegółami, do nowego widoku zostanie skopiowana
zarówno geometria modelu, jak i geometria szczegółu. Geometria szczegółu obejmuje komponenty szczegółu, linie szczegółu,
powtarzanie szczegółu, grupy szczegółów i obszary wypełnione.

UWAGA Ukryte elementy właściwe dla widoku nie będą utworzone w nowym widoku. Ukryte elementy modelu i
odniesienia zostaną utworzone w nowym widoku i pozostaną ukryte. Aby uzyskać więcej informacji na temat widoczności
elementu, zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Patrz także:

■ Powielanie widoków zależnych na stronie 851

Odniesienie do widoku odwołania

Podczas tworzenia odwołania szczegółu z przekroju, rzutu lub widoku elewacji na pasku opcji należy kliknąć przycisk Odnieś
do innego widoku, aby odnieść inny szczegół lub widok kreślarski w Przeglądarce projektu. Dzięki temu można połączyć
widok z wybranym obszarem modelu informacyjnego budynku.

UWAGA Opcja Odnieś do innego widoku pojawia się po uaktywnieniu narzędzia do tworzenia widoku odwołania lub
przekroju. Przed zdefiniowaniem odwołania lub przekroju należy wybrać tę opcję i widok do odniesienia. Zobacz Tworzenie
widoku szczegółu na stronie 967.

Właściwość Nazwa widoku w obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 pokazuje nazwę widoku lub — jeśli szczegół odwołuje
się do innego widoku — nazwę widoku odniesienia.

Zapisywanie widoków w projekcie zewnętrznym

Aby zapisać widok w projekcie zewnętrznym programu Revit Architecture, postępuj zgodnie z następującą procedurą. Ta
operacja pozwoli zapisać w nowym pliku projektu widok i wszystkie elementy (modelu i charakterystyczne dla widoku) w
tym widoku.
1 Wybierz widok w Przeglądarce projektu.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie kliknij przycisk Zapisz w nowym pliku.
3 Wprowadź nową nazwę dla pliku Revit Architecture.

Wstawianie komponentów szczegółu z zapisanego widoku szczegółu

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ listę rozwijaną Wstaw z pliku ➤ (Wstaw elementy 2D
z pliku).
2 W oknie dialogowym Otwórz wybierz projekt, który został zapisany jako widok szczegółu i kliknij przycisk
Otwórz.
3 W oknie dialogowym Wstaw elementy 2D wybierz widok zawierający elementy 2D, które chcesz wstawić.

970 | Rozdział 43 Szczegóły

 Ta opcja kopiuje komponenty szczegółu 2D (powtarzanie szczegółu, linie szczegółu, izolację oraz obszary
wypełnione) do nowego widoku szczegółu. Chociaż geometria modelu nie jest kopiowana, program Revit
Architecture podejmuje próbę odwzorowania komponentów szczegółu do nowej geometrii nadrzędnej w
bieżącym projekcie. Być może zaistnieje konieczność zmiany i edycji części geometrii 2D, ale ułatwi to pracę
nad bieżącym szczegółem.

Następujące elementy charakterystyczne dla widoku nie zostaną wstawione:

■ Elementy edycji profilu cięcia

■ Elementy, które nie mogą być grupowane (na przykład elementy odwołania tworzące widoki odwołania)

■ Elementy odnoszące się do elementów poręczy schodów

■ Elementy odnoszące się do elementów modelu terenu

■ Elementy odnoszące się do rodzin lokalnych

■ Elementy odnoszące się do dowolnych elementów z tej listy (na przykład wymiary)

Widoki kreślarskie
Podczas tworzenia projektu może zajść potrzeba utworzenia szczegółów w widoku, który nie jest bezpośrednio skojarzony z
modelem. Zamiast tworzyć odwołanie, a następnie dodawać do niego szczegóły, można utworzyć warunki szczegółu, w których
model nie jest potrzebny, na przykład szczegół przejścia dla dywanu wskazujący miejsce, gdzie dywan przechodzi w płytki lub
szczegóły rynien dachowych nieoparte na odwołaniu dachu.
Ten nieskojarzony charakterystyczny dla widoku szczegół można utworzyć w widoku kreślarskim. Widok kreślarski nie jest
skojarzony z modelem. W widoku kreślarskim szczegóły tworzone są w innej skali widoku (niskiej, wysokiej lub średniej),
przy użyciu narzędzi 2D: linii szczegółów, obszarów szczegółów, komponentów szczegółów, izolacji, płaszczyzn odniesienia,
wymiarów, symboli i tekstu. Są to dokładnie te same narzędzia używane do tworzenia widoku szczegółu. Jednak widoki
kreślarskie nie wyświetlają żadnych elementów modelu. Widok kreślarski utworzony w projekcie jest zachowywany wraz z
projektem.
W przypadku korzystania z widoków kreślarskich należy rozważyć następujące kwestie:
■ Podobnie jak inne widoki, widoki kreślarskie są wymienione w Przeglądarce projektu w polu Widoki kreślarskie. Zobacz
Przeglądarka projektu na stronie 26.

■ Wszystkie narzędzia szczegółów użyte w widokach szczegółów dostępne są w widokach kreślarskich. Zobacz Narzędzia
szczegółów na stronie 963.

■ Wszystkie odwołania umieszczane w widoku kreślarskim muszą być odwołaniami odniesienia. Zobacz Odwołania związane
na stronie 766.

Widoki kreślarskie | 971

 ■ Mimo że widoki kreślarskie nie są skojarzone z modelem, można przeciągać je z przeglądarki na arkusz kreślarski. Zobacz
Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992.

Przykładowy widok kreślarski

Poniżej opisano przykładowy widok rysunku utworzony w programie Revit Architecture za pomocą narzędzi szczegółów 2D.
To nie jest widok 3D.

Tworzenie widoku kreślarskiego

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Widok kreślarski).
2 W oknie dialogowym Nowy widok kreślarski wprowadź wartości dla opcji Nazwa i wybierz wartość dla opcji
Skala.
Jeśli wybierze się opcję Niestandardowy, należy wprowadzić wartość dla wartości skali 1.

3 Kliknij przycisk OK.

Widok kreślarski zostanie otwarty w obszarze rysunku.

4 W Przeglądarce projektu rozwiń opcję Widoki kreślarskie, aby obejrzeć na liście powstały widok.
5 Aby utworzyć widok kreślarski, użyj narzędzi szczegółów znajdujących się na karcie Opis.
Na narzędzia szczegółów składają się polecenia: Linie szczegółu, Izolacja, Obszar maskowania, Obszar wypełnienia,
Tekst, Symbol i Wymiar. Zobacz Narzędzia szczegółów na stronie 963.

Szkicowanie szczegółu w widoku kreślarskim

Można naszkicować szczegół w widoku kreślarskim za pomocą narzędzi dostępnych w programie Revit Architecture.

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Widok kreślarski).

2 Wprowadź nazwę i odpowiednią skalę dla nowego widoku kreślarskiego.

972 | Rozdział 43 Szczegóły

 3 Aby zbudować geometrię w tym widoku, należy użyć narzędzi Linie szczegółu, Powtarzanie szczegółu,
Komponenty szczegółów, Obszary maskowania oraz Obszary wypełnienia. Zobacz Narzędzia szczegółów na
stronie 963.
Zobacz również sekcje Widoki kreślarskie na stronie 971 i Szkicowanie na stronie 1393.

Importowanie widoku z innego programu CAD

Można importować widok z innego programu CAD, a następnie utworzyć szczegół z tego widoku.

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Widok kreślarski).

2 Wprowadź nazwę i odpowiednią skalę dla nowego widoku kreślarskiego.

3 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD).

4 Wybierz szczegół i format CAD.
5 Jeśli pracujesz w widoku szczegółu, wybierz opcję Tylko aktualny widok.

UWAGA Jeśli pracujesz w widoku kreślarskim, opcja ta wybrana jest automatycznie.

6 Kliknij przycisk Otwórz, aby umieścić szczegół CAD.

7 Można przeciągnąć i upuścić ten widok na arkusz.
8 Można się odnieść do tego widoku podczas umieszczania odwołania lub przekroju.

Przykładowy importowany widok kreślarski

Widoczny obraz przedstawia przykładowy szczegół CAD importowany do widoku kreślarskiego.

Wyświetlanie widoków kreślarskich i obszarów wypełnienia

Zachowanie obszarów wypełnienia zmienia się w widokach kreślarskich w zależności od ustawień wyświetlania.
Domyślnie widoki kreślarskie są wyświetlane jako ukryte linie. Zobacz Styl wizualny Ukryte linie na stronie 877. Można zmienić
sposób wyświetlania na model krawędziowy. Zobacz Styl wizualny Model krawędziowy na stronie 877.
Jeśli widok kreślarski pokazany jest jako ukryte linie, obszary wypełnienia i wzory wypełnień ukrywają wszystkie elementy
pod nimi. Jeśli na przykład obszar wypełnienia ma wzór ukośnej kratki i widok jest jako linia ukryta, nie widać elementu
pomiędzy otworami we wzorze.
Jeśli zmieni się wyświetlanie na model krawędziowy, elementy są widoczne pod otworami we wzorze.

Importowanie widoku z innego programu CAD | 973

Właściwości widoku kreślarskiego
Każdy widok kreślarski posiada właściwości typu dla etykiet przekroju, odwołań i odniesień. Można zdefiniować wygląd etykiet
przekroju i odwołania. Gdy widok kreślarski jest widokiem odniesienia, parametr Etykieta odniesienia ustawia tekst wyświetlany
obok etykiety widoku.

Ponowne użycie widoków kreślarskich

Odniesienie widoku kreślarskiego

Tworząc odwołanie szczegółu z widoku przekroju, rzutu lub elewacji, można kliknąć opcję Odnieś inny widok znajdującą się
na pasku opcji, aby odnieść dowolny widok szczegółu lub widok kreślarski z Przeglądarki projektu. Dzięki temu można
połączyć widok z wybranym obszarem modelu informacyjnego budynku.

UWAGA Opcja Odnieś do innego widoku pojawia się po uaktywnieniu narzędzia do tworzenia widoku odwołania lub
przekroju. Przed zdefiniowaniem odwołania lub przekroju należy wybrać tę opcję i widok do odniesienia. Zobacz Tworzenie
widoku szczegółu na stronie 967.

Można podłączyć lub importować standardowe szczegóły z własnej biblioteki CAD do widoku kreślarskiego. Następnie można
utworzyć odwołanie w przekroju, rzucie lub widoku elewacji, który odwołuje się lub wskazuje na ten widok kreślarski. Etykiety
i opisy widoku będą wyświetlane prawidłowo.

Zapisywanie widoków kreślarskich w projekcie zewnętrznym

Postępuj zgodnie z następującą procedurą, aby zapisać widoki kreślarskie w zewnętrznym projekcie programu Revit Architecture
do wykorzystania w innym projekcie programu Revit Architecture. Można również wykorzystać tę procedurę do zapisania
widoków arkusza i zestawienia w projekcie zewnętrznym. Aby uzyskać informacje na temat widoków arkusza i zestawienia,
zobacz Arkusze na stronie 989 i Zestawienie - przegląd na stronie 785.
1 Wybierz widok kreślarski w Przeglądarce projektu.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku, a następnie kliknij przycisk Zapisz w nowym pliku.
3 Wprowadź nową nazwę projektu.
Spowoduje to utworzenie nowego pliku projektu programu Revit Architecture zawierającego wybrany widok
i elementy tego widoku.

Wstawianie widoku kreślarskiego z innego projektu

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ menu rozwijane Wstaw z pliku ➤ Wstaw widoki z
pliku.
2 W oknie dialogowym Otwórz wybierz plik projektu i kliknij polecenie Otwórz.
Wyświetlone zostanie okno dialogowe Wstaw widoki zawierające widoki zapisane w projekcie.

3 Z listy wybierz opcję wyświetlania widoków.

4 Wybierz widoki do wstawienia i kliknij przycisk OK.
W programie Revit Architecture zostanie utworzony nowy widok kreślarski zawierający wszystkie komponenty
2D i tekst. Jeśli niektóre nazwy będą się powielać, zostaną użyte właściwości i nazwa typu z bieżącego projektu
i zostanie wyświetlony komunikat z ostrzeżeniem.

974 | Rozdział 43 Szczegóły

 Tematy pokrewne

■ Wstawianie widoków zestawień z innego projektu na stronie 805

■ Wstawianie komponentów szczegółu z zapisanego widoku szczegółu na stronie 970

■ Zapisywanie widoków w projekcie zewnętrznym na stronie 970

Wstawianie komponentu szczegółu

Narzędzie Komponent szczegółu umieszcza komponent szczegółu w szczególe lub widoku kreślarskim. Komponent szczegółu
jest widoczny tylko w tym widoku. Do komponentu szczegółu można dodać opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na
stronie 947.

Aby wstawić komponent szczegółu

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ (Komponent szczegółu).
2 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz odpowiedni komponent szczegółu, który ma zostać umieszczony.
3 Naciśnij klawisz SPACJA, aby obrócić komponent szczegółu wokół jego różnych punktów przyciągania względem
innych elementów.
4 Umieść komponent szczegółu w widoku szczegółu.
Można dodać dodatkowe komponenty szczegółów, wczytując je z biblioteki rodzin, lub można utworzyć albo edytować
istniejące za pomocą Edytora rodzin. Program Revit Architecture zawiera ponad 500 rodzin komponentów szczegółów. Są
one zorganizowane w 16 działów CSI (Construction Specifications Institute).
Komponenty szczegółów mogą być etykietowane przy użyciu etykiet elementów szczegółów. Aby wczytać etykiety do projektu,

kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

Tworzenie rodziny komponentów szczegółów

Rodzina komponentów szczegółów składa się z komponentów dodanych do widoków szczegółów lub widoków kreślarskich,
które są widoczne wyłącznie w tych widokach. Są skalowane razem z modelem, a nie z arkuszem. Komponenty szczegółów
mogą zawierać deskę, profil stalowy lub uszczelkę.
Przed przeczytaniem tego tematu należy zapoznać się z pojęciem rodziny. Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Poniższa procedura przedstawia ogólny sposób tworzenia rodziny komponentów szczegółów. Postępowanie może się różnić,
zależnie od założeń projektowych.
1 W Edytorze rodzin narysuj płaszczyzny odniesienia do umieszczenia komponentu szczegółu.
2 Użyj narzędzi znajdujących się na karcie Utwórz, aby utworzyć kształt komponentu szczegółu. Komponent
szczegółu jest wyświetlany w formie symbolu i nie widać go w trybie 3D. Kliknij narzędzie Linia, aby naszkicować
symbol.

PORADA Można zmienić kolejność sortowania obiektów w rodzinie, używając narzędzi kolejności rysowania
komponentów szczegółów. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Sortowanie kolejności
rysowania komponentów szczegółu na stronie 966.

3 W przypadku linii wybierz linię i kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Tryb ➤ (Ustawienia
widoczności), a następnie wybierz widoki, w których obiekt będzie widoczny.

Wstawianie komponentu szczegółu | 975

 W przypadku obszarów wypełnienia wybierz obszar wypełnienia i kliknij kolejno kartę Zmień | Elementy

szczegółu ➤ panel Tryb ➤ (Ustawienia widoczności), a następnie wybierz widoki, w których obiekt będzie
widoczny.

4 Zapisz komponent szczegółu.

Tworzenie rodziny komponentów szczegółów opartych na linii 2D

Komponenty szczegółów są wstępnie narysowanymi elementami 2D opartymi na linii, które można dodawać do widoków
szczegółów lub widoków kreślarskich. Są one widoczne wyłącznie w tych widokach. Są skalowane razem z modelem, a nie z
arkuszem.
Na przykład w następującym widoku kreślarskim kołki, izolacja i oblicówka są komponentami szczegółu.

Program Revit Architecture umożliwia utworzenie komponentu szczegółu 2D opartego na linii. Wybierając początek i koniec
linii, można wstawić szczegół. Załóżmy, że zachodzi potrzeba umieszczenia w przekroju wzoru wypełnienia sklejką. Wybierając
punkty początkowe i końcowe komponentu szczegółu, można wstawić szczegół z grubością i wzorem wypełnienia, który został
utworzony w komponencie szczegółu 2D. Jeśli na przykład sklejka 1/2” jest narysowana w komponencie szczegółu 2D, ta
procedura wstawi kawałek sklejki 1/2” wzdłuż długości narysowanej linii. Aby zmienić grubość sklejki, należy najpierw zmienić
komponent szczegółu 2D.
Przed przeczytaniem tego tematu należy zapoznać się z pojęciem rodziny. Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Poniższa procedura stanowi ogólny sposób tworzenia rodziny komponentów szczegółu 2D opartych na linii. Postępowanie
może się różnić, zależnie od założeń projektowych.
1 Utwórz nową rodzinę, korzystając z szablonu komponentu szczegółu opartego na linii.
2 Użyj narzędzi znajdujących się na karcie Utwórz, aby utworzyć kształt komponentu szczegółu. Komponent
szczegółu jest wyświetlany w formie symbolu i nie widać go w trybie 3D. Kliknij narzędzie Linia, aby naszkicować
symbol. Utwórz komponent między 2 płaszczyznami odniesienia, aby mieć elementy skrócone lub wydłużone
w zależności od długości.

PORADA Można zmienić kolejność sortowania obiektów w rodzinie, używając narzędzi kolejności rysowania
komponentów szczegółów. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Sortowanie kolejności
rysowania komponentów szczegółu na stronie 966.

3 W przypadku linii wybierz linię i kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Tryb ➤ (Ustawienia
widoczności), a następnie wybierz widoki, w których obiekt będzie widoczny.

976 | Rozdział 43 Szczegóły

 W przypadku obszarów wypełnienia wybierz obszar wypełnienia i kliknij kolejno kartę Zmień | Elementy

szczegółu ➤ panel Tryb ➤ (Ustawienia widoczności), a następnie wybierz widoki, w których obiekt będzie
widoczny.

4 Zapisz komponent szczegółu.

Linie szczegółu
Narzędzie Linia szczegółu tworzy linie szczegółu dla rysunków szczegółu. Linie szczegółu będą widoczne jedynie w widoku,
w którym będą narysowane. Często są narysowane ponad widokiem modelu. Można przekształcić linie szczegółu w linie
modelu. Zobacz Przekształcanie rodzajów linii na stronie 356.

UWAGA Jeśli chcesz naszkicować linie, które istnieją w wymiarze 3D i pokazują się we wszystkich widokach, zobacz Linie
modelu na stronie 355.

Narzędzie Linia szczegółu ma te same style linii co narzędzie Linia, ale linie szczegółu są charakterystyczne dla widoku, jak
komponenty szczegółów i inne opisy.
Linie szczegółu są rysowane na płaszczyźnie szkicu widoku. Można ich używać do umieszczania szczegółów w widokach w
postaci widocznych części modelu, takich jak przekrój ściany lub odwołanie. Albo można użyć linii szczegółów w widoku
kreślarskim, aby narysować linie bez odwołania do modelu. Niektóre przykłady linii szczegółów w widoku kreślarskim są
znakami lub typowymi szczegółami, które nie odnoszą się do modelu.
Można również użyć linii szczegółu do śledzenia elementów podrysu. Zapoznaj się z sekcją Właściwości widoku na stronie
881, aby uzyskać więcej informacji na temat ustawiania elementów jako podrysy.
Przed użyciem tego narzędzia, zobacz Tworzenie szczegółów na stronie 963.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ (Linia szczegółu).

2 Szkicuj linie.

Powtarzanie szczegółu
Używając narzędzia Powtarzanie szczegółu, można naszkicować ścieżkę zdefiniowaną przez 2 punkty. Ścieżka jest następnie
wypełniana wzorem komponentów szczegółów. Wzór jest typem rodziny nazywanym powtarzaniem szczegółu. Można
kontrolować wygląd rodziny za pomocą ich właściwości typu. Właściwości typu obejmują rodzinę komponentów szczegółów
zastosowaną do powtarzania szczegółu i rozmieszczenia poszczególnych komponentów szczegółów, które tworzą powtarzanie
szczegółu. Powtarzanie szczegółu jest w zasadzie szykiem komponentów szczegółów. Tak jak inne narzędzia szczegółów,
powtarzanie szczegółu jest widoczne tylko w widoku, w którym zostało narysowane.
Powtarzanie szczegółu jest przydatne przede wszystkim w rzutach i przekrojach.

Aby utworzyć powtarzanie szczegółu

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ (Detal powtarzalny).
2 Naszkicuj powtarzanie szczegółu, a następnie kliknij opcję Zmień.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Elementy szczegółu ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).
4 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij opcję Powiel i podaj nazwę typu powtarzania szczegółu.
5 Wybierz komponent szczegółu dla parametru Szczegół.
Jeśli trzeba, wczytaj więcej komponentów szczegółów ze standardowej biblioteki programu Revit Architecture
lub utwórz swoje własne. Zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512, aby uzyskać więcej informacji na temat

Linie szczegółu | 977

 wczytywania rodziny komponentów szczegółów. Zobacz Tworzenie rodziny komponentów szczegółów na
stronie 975, aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia rodziny komponentów szczegółów.

6 Ustaw układ dla powtarzania szczegółu:

■ Polecenie Wypełnij dostępną przestrzeń oznacza, że szczegół jest powtórzony wzdłuż długości ścieżki, tak
że jego rozmieszczenie jest równe szerokości szczegółu.

■ Ustalona odległość oznacza, że szczegół jest rozmieszczony według dokładnej wartości wyszczególnionej
dla parametru Odstęp zaczynającej się na początku ścieżki. Zobacz poniższy opis parametru Odstęp.

■ Ustalona liczba oznacza, że ustawiona liczba szczegółów jest umieszczona wzdłuż ścieżki, podczas gdy
rozmieszczenie jest dostosowywane tak, aby utrzymać tę liczbę. Po ustawieniu tego parametru typu należy
ustawić parametr Liczba we właściwościach wystąpienia rodziny.

■ Maksymalny odstęp oznacza, że szczegół jest rozmieszczony na równej przerwie wzdłuż długości ścieżki w
odległości określonej przez wartość wpisaną dla parametru Odstęp. Rzeczywisty odstęp może być mniejszy,
aby zapewnić umieszczenie całego komponentu na każdym końcu ścieżki.

7 Wybierz parametr Wewnątrz, aby ograniczyć rozmieszczenie szczegółów nie dalej niż do długości ścieżki.
Jeśli ten parametr nie zostanie wybrany, pierwszy i ostatni szczegóły będą ustawione według zdefiniowanego
początku w rodzinie komponentów szczegółów. Oznacza to, że pierwszy i ostatni szczegóły mogą wychodzić
poza długość ścieżki.

8 Jeśli układ zostanie ustawiony na wartość Stała odległość lub Maksymalny odstęp, parametr Odstęp zostaje
włączony. Wpisz wartość dla tego parametru.
9 Można wybrać, w jaki sposób komponent szczegółu ma się obracać we wzorze.
10 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Właściwości typu.
11 W przypadku ustawienia parametru Warstwa na wartość Stała liczba, w obszarze Paleta Właściwości na stronie
33 wprowadź wartość parametru Liczba.
12 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz utworzone powtarzanie szczegółu.
13 Naszkicuj powtarzalnie szczegółu w rodzinie, klikając raz, aby wskazać początek, przeciągając mysz i klikając
ponownie, aby zakończyć.
Rysunek przedstawia dodanie do betonowego stropu rodziny zgrzewanej siatki drucianej w widoku przekroju.

Poniższy rysunek przedstawia wzór powtarzania między 2 ścianami. Wzór ma ustaloną liczbę 10 elementów i
długość 6 stóp.

978 | Rozdział 43 Szczegóły

Izolacja
Narzędzie Izolacja umieszcza grafikę izolacji w widokach szczegółu.

Dodawanie izolacji
1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ (Izolacja).
2 Naszkicuj izolację w widoku szczegółu.
Izolację szkicuje się podobnie do linii. Można ustawić odsunięcie od wskaźnika i wskazać linię, na której ma
zostać naszkicowana izolacja. Zobacz Linie modelu na stronie 355.

Zwiększanie wielkości izolacji

1 Wybierz izolację.
2 W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 określ wartość parametru Szerokość izolacji.

Zmiana długości izolacji

1 Wybierz izolację.
2 Kliknij i przeciągnij jedną z niebieskich kontrolek znajdujących się na końcach izolacji. Zobacz Kontrolki i
uchwyty kształtu na stronie 1440.

Zmiana wielkości spęcznienia między liniami izolacji

1 Wybierz izolację.
2 W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 określ wartość parametru Stosunek spęcznienia do szerokości
izolacji (1/x).
Mniejsza wartość zwiększa spęcznienie, natomiast większa zmniejsza je.

Izolacja | 979
Obszar wypełnienia
Narzędzie Obszar wypełnienia tworzy dwuwymiarową, charakterystyczną dla widoku, grafikę ze stylem linii obwiedni i wzorem
wypełnienia wewnątrz zamkniętej obwiedni. Obszar wypełnienia jest równoległy do płaszczyzny szkicu widoku. Narzędzie
to jest użyteczne przy definiowaniu wypełnienia w widoku szczegółu lub przy dodawaniu wypełnienia w rodzinie opisów.
Obszary wypełnione zawierają wzór wypełnienia. Istnieją 2 wzory wypełnienia: kreślenia lub modelu. Wzory wypełnienia
kreślenia są oparte na skali widoku. Wzory wypełnienia modelu są oparte na faktycznych wymiarach w modelu budynku.
Poniższa procedura jest ogólną metodą tworzenia obszaru wypełnienia. Poszczególne czynności mogą się różnić w zależności
od założeń projektowych.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ listę rozwijaną Region ➤ (Obszar wypełnienia).
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię obszaru wypełnienia ➤ panel Styl linii i na liście rozwijanej
Style linii wybierz styl linii obwiedni.
3 Naszkicuj obszar, używając narzędzi do szkicowania znajdujących się w panelu Rysuj.
Można na przykład narysować kwadrat. Aby uzyskać więcej informacji na temat narzędzi szkicowania, zobacz
Szkicowanie na stronie 1393.

4 Aby wypełnić region wzorem, w obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 kliknij opcję Edytuj typ i wybierz
wypełnienie we właściwości Wzór wypełnienia.
5 Aby ustawić różne style linii dla linii regionu, wybierz linie i w obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 zmień
wartość właściwości Podkategoria.
6 Kliknij opcję Zakończ tryb edycji, aby zakończyć szkicowanie.

Zmiana właściwości obszaru wypełnienia

1 Wybierz ukończony obszar wypełnienia szczegółu.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Elementy szczegółu ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

PORADA Można otworzyć właściwości również poprzez Przeglądarkę projektu. W przeglądarce w polu
Rodziny rozwiń opcję Elementy szczegółów. Rozszerz obszar wypełnienia. Kliknij prawym przyciskiem nazwę
typu obszaru (np. Obszar wypełnienia 1) i kliknij przycisk Właściwości.

3 Można ustawić wzór wypełnienia, tło, numer szerokości linii i kolor dla obszaru. Tło może być przezroczyste
lub nie.

Zmiana wielkości obszaru wypełnienia

1 W obszarze rysunku wybierz obszar wypełnienia.
W obszarze zostaną wyświetlone uchwyty kształtu.

2 Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu.

3 Przeciągnij uchwyty aby zmienić wielkość obszaru.

Wyświetlanie powierzchni obszaru wypełnienia

1 Wybierz obszar wypełnienia w obszarze rysunku.
2 W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 wyświetl parametr elementu Powierzchnia.
Wartość powierzchni jest powierzchnią zamkniętej pętli obwodu obszaru, mniejszą od powierzchni każdej zamkniętej pętli
wewnątrz obwodu. Właściwość powierzchni podawana jest w jednostkach określonych dla projektu (na przykład metry

980 | Rozdział 43 Szczegóły

 kwadratowe lub stopy kwadratowe). Właściwość powierzchni jest tylko do odczytu i nie może zostać dodana do zestawienia
oraz nie można dodać do niej etykiety.

Obszary maskowania
Obszary maskowania są sposobem na zasłonięcie elementów w widoku. Obszary maskowania mogą być przydatne w
następujących przypadkach:

■ Musisz zakryć elementy w projekcie.

■ Tworzona jest rodzina szczegółów lub rodzina modeli i potrzebne jest tło elementu, aby zamaskować model i pozostałe
elementy szczegółu po jego wczytaniu do projektu.

■ Trzeba utworzyć rodzinę modeli (z importowanych plików DWG 2D), która przesłoni inne elementy po wstawieniu do
widoku.

Możesz tworzyć obszary maskowania w trybach 2D i 3D. Obszary maskowania 2D mogą zostać utworzone w projekcie i
Edytorze rodzin podczas tworzenia rodziny 2D (opis, szczegół, tabelka rysunkowa). Obszary maskowania 3D można tworzyć
w Edytorze rodzin podczas tworzenia rodziny modeli.
Obszary maskowania nie są uwzględniane w cieniowaniu; są one zawsze rysowane w kolorze tła obszaru rysunku. Obszarów
maskowania nie można zastosować do podkategorii elementów.

Eksportowanie obszarów maskowania do pliku DWG

Podczas eksportu projektu lub rodziny zawierającej obszar maskowania wszystkie linie przecinające obszar maskowania kończą
się przy nim, dzięki czemu w pliku DWG zachowywany jest wygląd graficzny.

Dodawanie obszaru maskowania do projektu

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ listę rozwijaną Region ➤ (Obszar maskowania).
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię obszaru wypełnienia ➤ panel Styl linii i na liście rozwijanej
Style linii wybierz styl linii obwiedni.
3 Naszkicuj obszar maskowania (lub obszary). Szkice obszarów maskowania muszą być zamkniętymi pętlami.
Aby uzyskać więcej informacji na temat szkicowania, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

4 Po zakończeniu edycji kliknij opcję Zakończ tryb edycji.

Po dodaniu obszaru maskowania można posortować kolejność rysowania. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Sortowanie kolejności rysowania komponentów szczegółu na stronie 966.

Dodawanie obszaru maskowania do rodziny szczegółów

1 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Utwórz ➤ panel Szczegół ➤ (Obszar maskowania).
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię obszaru wypełnienia ➤ panel Styl linii i na liście rozwijanej
Style linii wybierz styl linii obwiedni.
3 W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 określ właściwości obszaru maskowania:
■ Widoczny. Określ, czy obszar maskowania jest widoczny, gdy rodzina jest wczytywana do projektu i
umieszczana w obszarze rysunku.

■ Nadpisania widoczności/grafiki. Określ poziomy szczegółowości, przy których obszar maskowania jest
widoczny (niski, średni lub wysoki).

4 Naszkicuj obszar maskowania (lub obszary). Szkice obszarów maskowania muszą być zamkniętymi pętlami.

Obszary maskowania | 981

 Aby uzyskać więcej informacji na temat szkicowania, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

5 Po zakończeniu edycji kliknij opcję Zakończ tryb edycji.

Poniżej przedstawiona została przykładowa rodzina szczegółów z zastosowanym obszarem maskowania. Tę rodzinę można
wyświetlić, otwierając rodzinę Nominal Cut Lumber-Section w poniższym katalogu:
Imperial (lub Metric) Library\Detail Components\Div 06 - Wood and Plastic\06100 - Rough Carpentry\06110 - Wood Framing
Po dodaniu obszaru maskowania można posortować kolejność rysowania. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Sortowanie kolejności rysowania komponentów szczegółu na stronie 966.

Obszary maskowania w rodzinach modeli

Podczas dodawania obszaru maskowania do rodziny modeli kilka parametrów umożliwia kontrolę widoczności obszaru
maskowania i miejsca jego narysowania. Dla obszarów maskowania w rodzinach modeli można określić poniższe właściwości:

■ Jeśli obszar maskowania jest widoczny, gdy rodzina jest wczytywana do projektu i wstawiana w obszar rysunku.

■ Poziomy szczegółowości, przy których obszar maskowania jest widoczny (niski, średni lub wysoki).

■ Gdzie obszar maskowania jest rysowany. Jest to kontrolowane przez parametr Rysowane na pierwszym planie. Gdy ten
parametr jest wybrany, obszar maskowania jest rysowany na płaszczyźnie szczegółów widoku (płaszczyzna najbliższa
osobie patrzącej na widok). Gdy ta opcja nie jest wybrana, obszar maskowania jest rysowany na płaszczyźnie roboczej, na
której został on naszkicowany.

Kontrolowanie, gdzie rysowane są obszary maskowania w rodzinach modeli

Miejsce narysowania obszaru maskowania zależy od miejsca jego naszkicowania w rodzinie i stanu parametru Rysowane na
pierwszym planie. Bardzo ważne jest, aby rozważyć inne rodziny, z którymi rodzina może współdziałać po określeniu miejsca
narysowania obszaru maskowania. Poniższe scenariusze ilustrują przykładowe rodziny i umieszczenie ich obszarów maskowania.

UWAGA Parametr Rysuj na pierwszym planie jest dostępny tylko w Edytorze rodzin przy tworzeniu lub modyfikowaniu
rodziny 3D.

Scenariusz 1
Poniższe rysunki przedstawiają rodzinę krzeseł i rodzinę stołów, obie z obszarami maskowania (czerwone linie kreskowane)

naszkicowanymi na poziomie odniesienia . Na pierwszym rysunku parametr Rysowane na pierwszym planie jest

zaznaczony dla stołu i krzesła. Krzesło maskuje stół, ponieważ oparcie krzesła jest wyższe niż stół .

Na drugim rysunku parametr Rysowane na pierwszym planie jest odznaczony dla krzesła, więc obszar maskowania jest
rysowany tam, gdzie został naszkicowany. Dla stołu parametr Rysowane na pierwszym planie jest nadal wybrany. Dlatego stół

982 | Rozdział 43 Szczegóły

maskuje krzesło. Na tym obrazie element wskazuje płaszczyznę roboczą, na której są rysowane obszary maskowania, a

element płaszczyznę roboczą, na której obszary maskowania są szkicowane.

Scenariusz 2
Na poniższych obrazach przedstawiono te same rodziny krzeseł i stołów, ale obszary maskowania są naszkicowane na różnych

płaszczyznach roboczych . Na pierwszym rysunku parametr Rysowane na pierwszym planie jest zaznaczony dla stołu i

krzesła. Również tym razem krzesło maskuje stół, ponieważ oparcie krzesła jest wyższe niż stół .

Na drugim rysunku parametr Rysowane na pierwszym planie jest odznaczony dla krzesła i zaznaczony dla stołu. Dlatego stół
maskuje krzesło.

Scenariusz 3

Obszary maskowania w rodzinach modeli | 983

 Poniższy rysunek przedstawia rodzinę szafek i rodzinę blatów. Celem jest wyświetlenie blatu i szafki w rzucie, gdy blat zostanie

wstawiony na wierzchu szafki. Obie rodziny mają obszary maskowania (oznaczone czerwonymi liniami przerywanymi)
. Aby wykonać to zadanie, należy odznaczyć parametr Rysowanie na pierwszym planie dla rodziny blatu i zaznaczyć ten
parametr dla rodziny szafki.

UWAGA Płaszczyznę roboczą obszaru maskowania można zmienić po jego naszkicowaniu. Zobacz Zmiana płaszczyzny
roboczej elementu na stronie 1511.

Dodawanie obszaru maskowania do elementu 2D w rodzinie modeli

Jeśli tworzona jest rodzina modeli, która zawiera elementy 2D (np. wyposażenie łazienki 2D), i trzeba zastosować obszar
maskowania do elementu 2D, należy dołączyć linie niewidoczne reprezentujące wymiar Z, na którym rysowany jest obszar
maskowania. Te linie muszą być narysowane powyżej poziomu i muszą być minimalnej długości (np. 1/8”), aby obszar
maskowania nie zasłaniał żadnego innego elementu w widoku.

Dodawanie obszaru maskowania do rodziny modeli

1 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Utwórz ➤ panel Szczegół ➤ (Obszar maskowania).
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię obszaru wypełnienia ➤ panel Styl linii i na liście rozwijanej
Style linii wybierz styl linii obwiedni.
3 W obszarze Paleta Właściwości na stronie 33 określ właściwości obszaru maskowania:
■ Narysuj na pierwszym planie. Określ, gdzie ma zostać narysowany obszar maskowania. Gdy ten parametr
jest wybrany, obszar maskowania jest rysowany na płaszczyźnie szczegółów widoku (płaszczyzna najbliższa
osobie patrzącej na widok). Gdy ta opcja nie jest wybrana, obszar maskowania jest rysowany na płaszczyźnie
roboczej, na której został on naszkicowany. Aby uzyskać więcej informacji na temat wykorzystania parametru
Rysowane na pierwszym planie, zobacz Obszary maskowania w rodzinach modeli na stronie 982.

■ Widoczny. Określ, czy obszar maskowania jest widoczny, gdy rodzina jest wczytywana do projektu i
umieszczana w obszarze rysunku.

■ Nadpisania widoczności/grafiki. Określ poziomy szczegółowości, przy których obszar maskowania jest
widoczny (niski, średni lub wysoki).

4 Naszkicuj obszar maskowania (lub obszary). Szkice obszarów maskowania muszą być zamkniętymi pętlami.
Aby uzyskać więcej informacji na temat szkicowania, zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

WAŻNE Jeśli rodzina modeli zawiera tylko elementy 2D (np. wyposażenie łazienki 2D) i trzeba zastosować
obszar maskowania do elementu 2D, należy dołączyć niewidoczną linię reprezentującą wymiar Z, na którym
rysowany jest obszar maskowania. Te linie muszą być narysowane powyżej poziomu i muszą być minimalnej
długości (np. 1/8”), aby obszar maskowania nie zasłaniał żadnego innego elementu w widoku.

984 | Rozdział 43 Szczegóły

 5 Po zakończeniu edycji kliknij opcję Zakończ tryb edycji.

Tworzenie rodziny modeli z obszarami maskowania z plików 2D DWG

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

2 W oknie dialogowym Nowa rodzina wybierz domyślny szablon rodziny (np. Plumbing Fixture wall based.rft)
i kliknij przycisk Otwórz.
3 Otwórz widok do importu z pliku DWG.
Jeśli na przykład masz plik DWG z reprezentacją rzutu, otwórz rzut.

4 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD).

5 W oknie dialogowym Importuj formaty CAD przejdź do pliku DWG.
Jeśli w rzucie chcesz pokazać tylko reprezentację, wybierz opcję Tylko aktualny widok. Ponadto gdy nie ma
pewności co do pierwotnych współrzędnych pliku DWG, dla parametru Pozycjonowanie wybierz opcję Ręczne
— środek.

6 Kliknij przycisk Otwórz.

7 Kliknij w obszarze rysunku i wstaw symbol importu.
8 Jeśli jest to potrzebne, zmień położenie symbolu importu i zablokuj symbol na żądanych płaszczyznach
odniesienia.

9 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ listę rozwijaną Region ➤ (Obszar maskowania).
10 Naszkicuj obszar maskowania.

WAŻNE Jeśli rodzina modeli zawiera tylko elementy 2D i trzeba dodać obszar maskowania do elementu
2D, należy dołączyć niewidoczną linię reprezentującą wymiar Z, na którym rysowany jest obszar maskowania.
Te linie muszą być narysowane powyżej poziomu i muszą być minimalnej długości (np. 1/8”), aby obszar
maskowania nie zasłaniał żadnego innego elementu w widoku.

11 Jeśli jest to potrzebne, dodaj dowolną inną reprezentację widoku 2D (np. elewację frontu i ściany bocznej) i
obszary maskowania.

12 Po zakończeniu kliknij opcję znajdującą się na pasku narzędzi Szybki dostęp, aby zapisać rodzinę.

13 Aby wczytać rodzinę do projektu, kliknij kolejno kartę Utwórz ➤ panel Edytor rodzin ➤ (Wczytaj do
projektu).
Jeśli masz otwarty tylko jeden projekt, rodzina zostanie wczytana do tego projektu. Jeśli masz otwartych kilka
projektów, zostanie wyświetlone okno dialogowe Wczytaj do projektów, w którym można wybrać projekt, do
którego zostanie wczytana rodzina.

Po wczytaniu rodziny do projektu i wstawieniu jej w obszar rysunku, zasłoni ona wzory powierzchni w widokach prostokątnych.

Obszary maskowania w rodzinach modeli | 985

Właściwości obszarów maskowania
Właściwości dla obszarów maskowania w projektach
Nazwa Opis

Wymiary

Powierzchnia Powierzchnia obszaru maskowania. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze dla obszaru maskowania.

Właściwości dla obszarów maskowania w rodzinach 2D i 3D

Nazwa Opis

Wiązania

Rysowane na Rysuje obszar maskowania na najbliższej płaszczyźnie roboczej w widoku. Ta właściwość jest dostępna tylko
pierwszym planie w Edytorze rodzin przy tworzeniu lub modyfikowaniu rodziny 3D. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Obszary maskowania w rodzinach modeli na stronie 982.

Płaszczyzna Płaszczyzna robocza obszaru maskowania. Ta wartość jest tylko do odczytu i jest dostępna tylko w Edytorze
robocza rodzin.

Grafika

Widoczny Określa, czy obszar maskowania jest widoczny, gdy rodzina jest wczytywana do projektu i wstawiana w obszar
rysunku. Ta właściwość jest dostępna tylko przy tworzeniu lub modyfikowaniu obszaru maskowania w Edytorze
rodzin.

Nadpisania Wybierz poziom wyświetlania szczegółów, w jakim chcesz, aby geometria była wyświetlana w projekcie: Niski,
widoczności/grafiki Średni lub Wysoki. Poziomy wyświetlania szczegółów są zależne od skali widoku. Ta właściwość jest dostępna
tylko w Edytorze rodzin.

986 | Rozdział 43 Szczegóły

Nazwa Opis

Wymiary

Powierzchnia Powierzchnia obszaru maskowania. Wartość ta jest wartością tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Komentarze dla obszaru maskowania.

Właściwości obszarów maskowania | 987

988
Przygotowywanie
dokumentów budowlanych 44
Aby utworzyć zestaw dokumentów budowlanych w programie Revit Architecture, należy utworzyć arkusze i dodać do nich rysunki i zestawienia.
Następnie można wydrukować arkusze lub opublikować je w innym formacie, takim jak DWF, w celu elektronicznego współużytkowania i
przeglądania. Dokumenty konstrukcyjne można wysyłać do miejsca, gdzie klienci lub recenzenci mogą wprowadzać komentarze lub instrukcje
mające na celu wprowadzenie zmian w projektach. Program Revit Architecture wyposażony jest w narzędzia śledzenia zmian.

Tematy pokrewne

■ Dokumentowanie projektu na stronie 733

■ Wymiary na stronie 895
■ Opisy na stronie 895

Dokumenty budowlane — przegląd

Dokumenty budowlane są rekordami udostępnianymi klientom, inżynierom i specjalistom z dziedziny budownictwa w ramach
komunikacji związanej z projektem. Na przykład klienci chcą zobaczyć rzuty, elewacje i rysunki 3D projektu, aby je zatwierdzić.
Inżynierowie innych dyscyplin chcą zobaczyć te rysunki, jak również rysunki bardziej szczegółowe, aby zapoznać się z modelem
budynku i jego wpływem na ich pracę. Specjaliści z dziedziny budownictwa do utworzenia projektu potrzebują wszystkich
tych rysunków, jak również zestawień i przedmiarów materiałowych.
Zestaw dokumentów budowlanych (nazywany również zestawem rysunków lub zestawem arkuszy) składa się z kilku arkuszy.
Każdy arkusz zawiera co najmniej jeden rysunek i zestawienie niezbędne do utworzenia projektu budynku.

Arkusze
W programie Revit Architecture można tworzyć widoki każdego arkusza w zestawie dokumentów budowlanych. Na każdym
arkuszu można umieścić wiele rysunków lub zestawień.

989
Arkusze — przegląd
Arkusz (nazywany również arkuszem rysunku) to pojedyncza strona zestawu dokumentów budowlanych. W programie Revit
Architecture można tworzyć widok każdego arkusza w zestawie dokumentów budowlanych. W każdym widoku arkusza można
umieścić kilka rysunków lub zestawień.
Części arkusza

Podczas dodawania arkuszy do projektu Revit są one wyświetlane w Przeglądarce projektu, w obszarze Arkusze (wszystkie).

990 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Po przeniesieniu rysunku lub zestawienia na arkusz wyświetlana jest rzutnia. Rzutnia jest reprezentacją rysunku lub zestawienia
po umieszczeniu go na arkuszu.

Zestawy rysunków cyfrowych

Niektórzy architekci używają zestawów rysunków do planowania niezbędnej dokumentacji projektu. Zestaw rysunków służy
do ogólnego planowania arkuszy, które użytkownik zamierza dodać do zestawu dokumentów budowlanych oraz rysunków,
zestawień i innych informacji wyświetlanych na każdym arkuszu.
Utworzenie zestawu rysunków daje pewność, że ostateczny zestaw dokumentów budowlanych będzie zawierał wszystkie
wymagane informacje. Tej metody można również użyć w celu zagwarantowania zgodności zestawu dokumentów budowlanych
ze standardami przyjętymi przez daną organizację.
Za pomocą programu Revit Architecture można utworzyć zestaw rysunków cyfrowych. Najpierw do projektu należy dodać
wymagane widoki (rysunki i zestawienia) i naszkicować podstawowy projekt modelu budynku. Należy dodać wymagane
arkusze do projektu i nadać im odpowiednie nazwy i numery. Następnie należy dodać widoki do właściwych arkuszy. W razie
potrzeby można określić skale, tytuły i inne atrybuty widoków, aby wynikowe arkusze korzystały z żądanych ustawień.
Chociaż te widoki i arkusze nie stanowią jeszcze ukończonego projektu, tworzą jego ogólną strukturę. W trakcie opracowywania
modelu budynku w widokach projektu, zestawienia są odpowiednio aktualizowane i na arkuszach wyświetlane są wymagane
informacje. Ta technika usprawnia proces tworzenia dokumentacji projektu.
Po utworzeniu zestawu rysunków cyfrowych zgodnego ze standardami przedsiębiorstwa lub typową konfiguracją projektu,
można użyć projektu do utworzenia szablonu projektu. Zobacz Arkusze w szablonach projektu na stronie 991.
Planowanie arkuszy za pomocą zestawu rysunków cyfrowych

Arkusze w szablonach projektu

Podczas tworzenia szablonu projektu można dodawać do niego arkusze. Rozpocznij od pustego pliku projektu i utwórz
standardowe widoki i poziomy, które powinny znajdować się w każdym projekcie. Pozostaw widoki puste, ale przypisz do
nich standardowe nazwy. Aby utworzyć standardowy zestaw dokumentów budowlanych, twórz arkusze, korzystając z
wymaganych tabelek rysunkowych. Dodaj widoki do arkuszy, używając żądanych szablonów rzutni i typów tytułów widoków.
Następnie zapisz pusty projekt jako szablon projektu. (Zobacz Szablony projektu na stronie 1629).
Podczas tworzenia projektu za pomocą tego szablonu projektu wszystkie widoki i arkusze są już utworzone i są wyświetlane
w Przeglądarce projektu. Po rozpoczęciu rysowania modelu budynku w widokach projektu, widoki na arkuszach są

Arkusze — przegląd | 991

 automatycznie aktualizowane. Ta technika usprawnia proces tworzenia dokumentacji projektu i zachowuje zgodność ze
standardami organizacyjnymi.

Dodawanie arkusza
1 Otwórz projekt Revit.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Arkusz).

3 Wybierz tabelkę rysunkową w następujący sposób:
a W oknie dialogowym Nowy arkusz wybierz tabelkę rysunkową z listy.
Jeśli na liście nie ma żądanej tabliczki rysunkowej, kliknij przycisk Wczytaj. W folderze Biblioteka otwórz
folder Tabelki rysunkowe lub przejdź do folderu, w którym znajduje się tabelka rysunkowa. Wybierz
tabelkę rysunkową przeznaczoną do wczytania, a następnie kliknij przycisk Otwórz.
Aby utworzyć arkusz bez tabelki rysunkowej, wybierz opcję Brak.

b Kliknij przycisk OK.

Informacje dotyczące tabelek rysunkowych zawiera sekcja Tabelki rysunkowe na stronie 1007.

4 Wprowadź informacje w tabelce rysunkowej arkusza.

Zobacz Określanie informacji umieszczanych w tabelkach rysunkowych na arkuszach na stronie 998.

5 Dodaj widoki do arkusza.

Zobacz Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992.

6 Zmień domyślny numer i nazwę przypisaną przez program Revit Architecture do arkusza.
Zobacz Zmiana nazwy arkusza na stronie 997. Numer i nazwa arkusza wyświetlane są w Przeglądarce projektu,
w obszarze Arkusze (wszystkie).

UWAGA Aby można było śledzić czas drukowania, program Revit Architecture wyświetla na arkuszach znaczniki daty i
czasu. Aby sformatować sposób wyświetlania tego znacznika, zmodyfikuj opcje regionalne i językowe w komputerze.

Tematy pokrewne

■ Arkusze — przegląd na stronie 990

■ Tworzenie arkusza tytułowego na stronie 1001

■ Właściwości arkusza na stronie 1006

Dodawanie widoków do arkusza

Do arkusza można dodać jeden lub kilka widoków budynku, łącznie z rzutami, planami terenu, rzutami sufitu, elewacjami,
widokami 3D, przekrojami, widokami szczegółów, widokami kreślarskimi i widokami renderowanymi. Każdy widok można
umieścić tylko na jednym arkuszu. Aby dodać konkretny widok do wielu arkuszy w projekcie, utwórz dodatkowe widoki i
umieść każdy z nich na innym arkuszu.

UWAGA Na arkuszach można również umieszczać legendy i zestawienia (w tym listy widoków i arkuszy). Legendy i
zestawienia można umieszczać na wielu arkuszach. Zobacz Dodawanie zestawienia do arkusza na stronie 1024.

Aby dodać widoki do arkusza

1 Otwórz arkusz.

992 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 2 Aby dodać widok do arkusza, skorzystaj z jednej z następujących metod:
■ W Przeglądarce projektu rozwiń listę widoków, zlokalizuj widok i przeciągnij go na arkusz.

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Umieść widok). W oknie dialogowym
Widoki wybierz widok i kliknij przycisk Dodaj widok do arkusza.

3 Podczas przesuwania kursora nad arkusz w obszarze rysunku, przenoszona jest wraz nim rzutnia wybranego
widoku. Kliknij, aby wstawić rzutnię w żądanym położeniu. W celu dokładnego umieszczenia na arkuszu użyj
opcji Siatka pomocnicza.
4 W razie potrzeby powtórz czynności opisane w punktach 2 i 3, aby dodać więcej widoków do arkusza.
5 W razie potrzeby można zmieniać poszczególne widoki na arkuszu:
■ Aby zmienić tytuł widoku wyświetlany na arkuszu, kliknij dwukrotnie tytuł i zmień go. Zobacz Tytuły
widoków na arkuszach na stronie 1020.

■ Aby przesunąć widok na nowe miejsce na arkuszu, wybierz jego rzutnię i przeciągnij ją. W celu dokładnego
umieszczenia można wyrównać widoki do linii siatki. Zobacz Wyrównywanie widoków na arkuszu na
stronie 994.

Teraz można wykonać jedną z operacji opisanych w sekcji Modyfikowanie widoku na arkuszu na stronie 999:
■ Zmienić skalę widoku.

■ Dodać wymiary do widoku.

■ Dodać uwagi tekstowe do widoku.

■ Przesunąć widok.

Tematy pokrewne

■ Wyrównywanie tytułów widoku na arkuszu na stronie 996

■ Blokowanie pozycji widoku na arkuszu na stronie 997

■ Dzielenie widoku na wiele arkuszy na stronie 1000

■ Obracanie widoku na arkuszu na stronie 1001

Dodawanie widoków do arkusza | 993

Ukrywanie części widoku na arkuszu
Podczas umieszczania konkretnego widoku na arkuszu można użyć następujących technik, aby ukryć części widoku w celu
skupienia się na jednym obszarze:

■ Zakres przycięcia: umożliwia skupienie widoku na określonym obszarze modelu budynku. Zobacz Zakresy przycięcia
na stronie 858.

■ Obszary maskowania: służą do ukrywania tych obszarów widoku (w prostokątnych zakresach przycięcia), które nie są
istotne. Przykładowo na poniższym rzucie obszary maskowania przysłaniają prawy górny i lewy górny narożnik mieszkania
w celu ukrycia nieistotnej geometrii modelu.Zobacz Obszary maskowania na stronie 981.

PORADA Jeśli chcesz zachować oryginalną wersję widoku, najpierw utwórz widok dodatkowy. (W przeglądarce projektu
kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Powiel widok ➤ Powiel). Otwórz widok dodatkowy i odpowiednio
zastosuj zakresy przycięcia i obszary maskowania. Następnie umieść widok dodatkowy na arkuszu.

Stosowanie standardowych ustawień w widoku na arkuszu

Standardowe ustawienia można zastosować do widoku na arkuszu za pomocą typu rzutni. Przykładowo można utworzyć typ
rzutni, która nie wyświetla tytułu widoku na arkuszu lub używa innego koloru i szerokości linii oddzielającej rysunek od tytułu.
Zobacz Typy rzutni na stronie 1018.

Wyrównywanie widoków na arkuszu

W celu wyrównania widoków można dodawać do arkuszy siatki pomocnicze, tak aby widoki były wyświetlane na różnych
arkuszach w tym samym położeniu.
Tę samą siatkę pomocniczą można wyświetlać na różnych widokach arkusza. Siatki pomocnicze mogą być współdzielone
między arkuszami.

994 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Nowo utworzone siatki pomocnicze stają się dostępne w obszarze właściwości elementu arkuszy i można je zastosować do
arkuszy. Zaleca się tworzenie i stosowanie do arkuszy niewielkiej liczby siatek pomocniczych. Zmiana właściwości/zakresu
siatki pomocniczej na jednym arkuszu powoduje odpowiednią aktualizację wszystkich arkuszy używających tej siatki.

Aby wyrównać widoki do linii siatki na bieżącym arkuszu

1 Otwórz widok arkusza.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Siatka pomocnicza).

3 W oknie dialogowym Nazwa siatki pomocniczej wprowadź nazwę i kliknij przycisk OK.

4 Aby określić zakres siatki pomocniczej, kliknij i przeciągnij kontrolki zakresu.

Domyślny zakres siatki pomocniczej odpowiada zakresowi arkusza powiększonemu o odsunięcie. Jeśli arkusz jest pusty, zakres
ma wymiary 36 cali na 24 cale 900 mm na 600 mm.
5 (Opcja) Przeciągnij na arkusz dodatkowe widoki.

6 Wybierz umieszczoną rzutnię, a następnie na wstążce kliknij opcję (Przesuń).

7 Przyciągnij zakresy przycięcia lub odniesienia na rzutniach, a następnie przesuń je do wyrównania z liniami
siatki pomocniczej w celu określenia dokładnego położenia na arkuszu.
Między siatką pomocniczą a innymi elementami na arkuszu nie są tworzone więzy.

Aby zastosować do arkusza siatkę pomocniczą

1 Otwórz widok arkusza.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Siatka pomocnicza wybierz siatkę pomocniczą, która ma zostać dodana do
arkusza.

Aby zmienić style linii dla siatek pomocniczych

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Style obiektów).

2 Kliknij kartę Obiekty opisów.

Wyrównywanie widoków na arkuszu | 995

 3 W obszarze Kategoria wybierz opcją Siatka pomocnicza.
4 W kolumnach Szerokość linii, Kolor linii i Wzór linii określ odpowiednie ustawienia.
5 Kliknij przycisk OK.

Aby zmodyfikować siatki pomocnicze

1 Wybierz siatkę pomocniczą.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień siatkę pomocniczą ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości).

3 Na palecie Właściwości, w obszarze Wymiary określ parametr Odstępy siatki.
4 W obszarze Dane identyfikacyjne określ nazwę siatki pomocniczej.
5 Kliknij przycisk Zastosuj.

Wyrównywanie tytułów widoku na arkuszu

Podczas pozycjonowania widoków na arkuszu można wyrównać tytuły widoków. Tytuły widoków pozostaną wyrównane
nawet jeśli rozmiar rzutni ulegnie zmianie.

UWAGA Ta metoda wyrównywania widoków na arkuszu nie dotyczy zestawień.

Aby wyrównać widoki na arkuszu

1 Dodaj w projekcie co najmniej dwa widoki do arkusza.
Zobacz Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992.

2 Przeciągnij widok na żądane miejsce na arkuszu.

3 W razie potrzeby zmień długość linii poziomej wyświetlanej w tytule widoku.
Zobacz Zmiana tytułu widoku na arkuszu na stronie 1021.

4 Przeciągnij drugi arkusz na wybrane miejsce.

Jeśli tytuł widoku drugiego arkusza jest wyrównany (pionowo lub poziomo) z tytułem widoku pierwszego
arkusza, program Revit Architecture wyświetla linię kreskowaną.

5 (Opcjonalnie) Zablokuj widoki w wybranym miejscu na arkuszu.

996 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Zobacz Blokowanie pozycji widoku na arkuszu na stronie 997.

Blokowanie pozycji widoku na arkuszu

Po umieszczeniu i odpowiednim ustawieniu widoku (lub zestawienia) na arkuszu można go zablokować, aby nie można go
było przypadkowo przesunąć.

Aby zablokować widok na arkuszu

1 Otwórz arkusz.
2 Wybierz widok, aby go zablokować w danym miejscu na arkuszu.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Rzutnie ➤ panel Zmień ➤ (Pinezka).

4 W widoku wyświetlana jest szpilka, wskazując, że jest on zablokowany w tym miejscu.

Aby odblokować widok na arkuszu

1 Wybierz na arkuszu zablokowany widok.
W widoku wyświetlana jest szpilka, wskazując, że jest on zablokowany w tym miejscu.

2 Kliknij ikonę szpilki.

Ikona szpilki ulega zmianie, wskazując, że widok nie jest już zablokowany w miejscu. Aby przesunąć widok na
arkuszu, przeciągnij go na nowe miejsce.

Zmiana nazwy arkusza

1 W Przeglądarce projektu, w obszarze Arkusze (wszystkie) kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę arkusza i
kliknij polecenie Zmień nazwę.
2 W oknie dialogowym Nazwa arkusza wprowadź nowy numer i nazwę arkusza i kliknij przycisk OK.
Zmiany numeru i nazwy arkusza są rozprzestrzeniane w całym projekcie, więc wszystkie odnośniki do arkusza są aktualne.
Ewentualnie można zmienić numer i nazwę arkusza w następujący sposób: na palecie Właściwości zmień dla arkusza wartości
właściwości Numer arkusza i Nazwa arkusza.

Blokowanie pozycji widoku na arkuszu | 997

Określanie informacji umieszczanych w tabelkach rysunkowych na arkuszach
Tabelka rysunkowa zawiera zwykle informacje o projekcie oraz informacje o poszczególnych arkuszach. Poniższa procedura
umożliwia określenie informacji, które mają być wyświetlane w tabelkach rysunkowych arkuszy w projekcie.

UWAGA Aby dodać niestandardowe pola do tabelki rysunkowej, zobacz Dodawanie niestandardowych pól do tabelki
rysunkowej na stronie 1015.

Wprowadzanie informacji specyficznych dla projektu

Informacje specyficzne dla projektu to dane, które są takie same na wszystkich arkuszach projektu. Są to np. data wydania
arkusza i jego stan, nazwa klienta, adres projektu, nazwa i numer.
Aby zmodyfikować tabelkę rysunkową arkusza, wprowadzając informacje specyficzne dla projektu, otwórz projekt i skorzystaj
z jednej z poniższych metod:

■ Wprowadź informacje bezpośrednio na arkuszu. Otwórz arkusz. Kliknij tekst zastępczy informacji specyficznych dla
projektu w tabelce rysunkowej. Zmodyfikuj odpowiednio tekst.

■ Zmień ustawienia informacji o projekcie. Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Informacje
o projekcie). W obszarze Inne wprowadź wartości parametrów informacji o projekcie. Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture modyfikuje wszystkie arkusze w projekcie, wprowadzając nowe informacje.

Wprowadzanie informacji specyficznych dla arkusza

Informacje specyficzne dla arkusza to dane związane z pojedynczym arkuszem w projekcie, takie jak nazwa i numer arkusza,
projektant i recenzent.

998 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Aby zmodyfikować tabelkę rysunkową arkusza, wprowadzając informacje specyficzne dla arkusza, otwórz projekt i skorzystaj
z jednej z poniższych metod:

■ Wprowadź informacje bezpośrednio na arkuszu. Otwórz arkusz. Kliknij tekst zastępczy informacji specyficznych dla
arkusza w tabelce rysunkowej. Zmodyfikuj odpowiednio tekst.

■ Zmień właściwości arkusza. Otwórz arkusz. Na palecie Właściwości zmień dla arkusza wartości parametrów
charakterystycznych dla arkusza, które są wyświetlane w tabelce rysunkowej.

Modyfikowanie widoku na arkuszu

1 Otwórz arkusz.
2 W obszarze rysunku wybierz widok na arkuszu.

PORADA Jeśli widoki na arkuszu się nakładają, naciśnij klawisz Tab i przytrzymaj go do momentu
podświetlenia odpowiedniego widoku. Obserwuj opis rzutni na pasku stanu.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Rzutnie ➤ panel Rzutnia ➤ (Uaktywnij widok).

Program Revit Architecture wyświetla tabelkę rysunkową arkusza i jej zawartość w półcieniu. Tylko zawartość
aktywnego widoku jest wyświetlana normalnie. Teraz można odpowiednio zmienić widok. Można powiększyć
obszar rysunku, aby elementy były wyświetlane wyraźniej.

4 Zmodyfikuj odpowiednio widok.

Można na przykład:
■ Dodać wymiary. Zobacz Umieszczanie wymiarów stałych na stronie 896.

■ Dodać uwagi tekstowe. Zobacz Dodawanie notatek tekstowych na stronie 935.

■ Przesunąć widok w rzutni, tak aby tylko część widoku była widoczna na arkuszu. Zakres przycięcia dla
widoku jest nieruchomy. Prawym przyciskiem myszy kliknij uaktywniony widok i kliknij polecenie Przesuń
widok aktywny. Przeciągnij kursor, aby przesunąć widok.

■ Zmienić skalę widoku. Na pasku kontrolnym widoku wybierz żądaną skalę.

Metryczna skala widoku

5 Aby dezaktywować widok na arkuszu, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ menu

rozwijane Rzutnie ➤ (Dezaktywuj widok).

Modyfikowanie widoku na arkuszu | 999

Dzielenie widoku na wiele arkuszy
Czasami duże widoki nie są dopasowane do jednego arkusza. W tym przypadku należy utworzyć kilka arkuszy dla widoku,
podzielić widok na części i przypisać jedną część do każdego arkusza. Czasem widok jest zbyt wysoki lub szeroki dla arkusza
i części widoku powinny być wyświetlane obok siebie na tym samym arkuszu.
Takie problemy należy rozwiązywać, korzystając w następujący sposób z widoków zależnych.

Aby podzielić widok na wiele arkuszy

1 Utwórz i przygotuj w projekcie widok, który chcesz podzielić na części.
Dodaj wszystkie opisy, szczegóły, wymiary i inne wymagane informacje. Zobacz Dokumentowanie projektu na
stronie 733.

2 Utwórz widoki zależne.

Zobacz Tworzenie widoków zależnych na stronie 856.
■ W każdym widoku zależnym używaj zakresów przycięcia w celu wskazania części modelu przeznaczonej
do wyświetlania w tym widoku i opisów, które mają zostać dołączone. Jeśli widok zależny zawiera jakiekolwiek
zbędne opisy lub elementy modelu, kliknij prawym przyciskiem myszy element i kliknij opcje Ukryj w
widoku ➤ Elementy.

■ W podstawowym widoku dodaj linie dopasowania, aby wskazać miejsce podziału widoku.
Zobacz Dodawanie linii dopasowania dla widoków zależnych na stronie 853.

3 Utwórz arkusze, na których chcesz umieścić widoki zależne.

Zobacz Dodawanie arkusza na stronie 992.

4 Dodaj widoki zależne do odpowiednich arkuszy.

Zobacz Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992.

5 (Opcjonalnie) Dodaj odniesienia widoku do widoku podstawowego.

Odniesienia widoku wskazują arkusz, na którym wyświetlany jest każdy widok zależny. Aby uzyskać instrukcje,
zobacz Nawigacja pomiędzy widokami podstawowymi i zależnymi na stronie 825.

1000 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Obracanie widoku na arkuszu
Widok (lub zestawienie) można obracać na arkuszu o 90 stopni w dowolnym kierunku (zgodnie lub przeciwnie do ruchu
wskazówek zegara).

Aby obrócić widok na arkuszu

1 W projekcie Revit otwórz arkusz.
2 Na arkuszu wybierz widok przeznaczony do obrócenia.

UWAGA Nie można obracać aktywnego widoku. Jeśli tabelka rysunkowa jest wyświetlana jako obraz
półtonowy i można wybierać elementy w widoku, widok jest aktywny. Kliknij widok prawym przyciskiem
myszy i kliknij polecenie Dezaktywuj widok.

3 Na pasku opcji wybierz żądaną opcję obrotu dla parametru Obrót na arkuszu.
Widok obróci się na arkuszu.

Tworzenie arkusza tytułowego

Zestaw dokumentacji budowlanej zawiera zwykle arkusz tytułowy (nazywany również arkuszem okładki). Arkusz tytułowy
zawiera zwykle rysunek renderowany, rysunek 3D lub inny widok modelu budynku. Może również zawierać następujące
informacje:

■ Spis treści (nazywany również listą arkuszy, indeksem rysunków lub indeksem arkuszy)

■ Nazwę i adres projektu

■ Informacje o kliencie

■ Plan sąsiedztwa

Obracanie widoku na arkuszu | 1001

 ■ Informacje o podziale na strefy

■ Informacje o zgodności z przepisami prawa

■ Listę członków zespołu projektowego

■ Opis prawny nieruchomości i jej granic

■ Ogólne uwagi

Ponieważ arkusz tytułowy zawiera inne informacje niż pozostałe arkusze w zestawie, używa on zwykle innego formatu. Być
może konieczne będzie utworzenie tabelki rysunkowej specjalnie zaprojektowanej dla arkusza tytułowego. Zobacz Tabelki
rysunkowe na stronie 1007.

Aby utworzyć arkusz tytułowy

1 Dodaj arkusz do projektu, używając odpowiedniej tabelki rysunkowej.
Zobacz Dodawanie arkusza na stronie 992.

2 Zmień nazwę arkusza, aby zasygnalizować, że jest to arkusz tytułowy.

Zobacz Zmiana nazwy arkusza na stronie 997.

3 Dodaj żądany widok do arkusza.

Zobacz Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992.

4 Utwórz listę arkuszy, usuń arkusz tytułowy z listy i dodaj listę arkuszy do arkusza.
Zobacz Lista arkuszy na stronie 1028.

5 Dodaj wymagane informacje do arkusza tytułowego.

Tabelka rysunkowa arkusza tytułowego zawiera zwykle pola, w których wprowadzane są informacje o projekcie.
Klikaj pola tekstowe, aby wprowadzić tekst. Zobacz Określanie informacji umieszczanych w tabelkach
rysunkowych na arkuszach na stronie 998.

Dodawanie legendy do arkusza

Podobnie jak w przypadku legendy mapy legenda na arkuszu pomaga prawidłowo interpretować rysunki.

1002 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Typy legend
Do zestawu dokumentów budowlanych można dodać następujące typy legend:

■ Legenda komponentów: lista komponentów używanych w modelu budynku ze szczegółami dotyczącymi ich budowy,
reprezentacji na rysunkach lub wyglądu. Aby zapoznać się z przykładową legendą komponentów, zobacz Widoki legendy
na stronie 781

■ Legenda opisów indeksowych: lista opisów indeksowych używanych do dokumentowania modelu budynku. Zobacz
Legenda opisów na stronie 950.

■ Legenda symboli: lista symboli używanych na rysunkach, podobna do poniższej listy.

Aby dodać legendę do arkusza

1 Utwórz widok legendy w projekcie.
W przypadku legend komponentów i symboli zobacz Widoki legendy na stronie 781. Opis legendy opisów
indeksowych zawiera sekcja Legenda opisów na stronie 950.

2 Otwórz arkusz, na którym chcesz umieścić widok legendy.

3 W Przeglądarce projektu rozwiń opcję Legendy, kliknij nazwę widoku legendy, przeciągnij widok na obszar
rysunku i kliknij w celu umieszczenia go na arkuszu.
Widok legendy można umieścić na wielu arkuszach.

4 (Opcjonalnie) W przypadku legendy komponentów lub legendy symboli ukryj tytuł widoku.
Zobacz Usuwanie tytułu widoku z arkusza na stronie 1022.

5 (Opcjonalnie) W przypadku legendy opisów indeksowych wykonaj następujące czynności:

■ Przefiltruj legendę na podstawie widoków dołączonych do arkusza. Zobacz Filtrowanie opisów według
arkuszy na stronie 950.

■ Zmień sposób wyświetlania legendy opisów indeksowych na arkuszu. Zobacz Zestawienia na arkuszach na
stronie 1024.

Dodawanie bloku uwag do arkusza

Blok uwag (nazywany również zestawieniem opisów) jest listą uwag konstrukcyjnych dla rysunku. Można utworzyć blok uwag
i umieścić go na arkuszu w ramach opisywania modelu budynku.
Można również opisywać model budynku za pomocą legend opisów indeksowych. Zobacz Dodawanie legendy do arkusza na
stronie 1002.

Dodawanie bloku uwag do arkusza | 1003

 Aby dodać blok uwag do arkusza
1 Utwórz w projekcie widok projektu przeznaczony do opisu.
Zobacz Dokumentowanie projektu na stronie 733.

2 Dodaj uwagi do widoku i utwórz blok uwag.

Zobacz Tworzenie zestawienia opisów (blok informacyjny) na stronie 789.

3 Dodaj arkusz.
Zobacz Dodawanie arkusza na stronie 992.

4 Umieść blok uwag na arkuszu w następujący sposób:

a W Przeglądarce projektu rozwiń Zestawienia/Wielkości.

b Wybierz nazwę bloku uwag, przeciągnij blok na arkusz i kliknij, aby go umieścić.

Umieszczanie na arkuszu informacji zewnętrznych

Na arkuszach generowanych przez program Revit Architecture można umieszczać informacje, które są informacjami
zewnętrznymi w stosunku do projektu Revit. Na arkuszach Revit można umieszczać zewnętrzny tekst, arkusze i obrazy.

1004 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Dodawanie tekstu z pliku do arkusza
1 Otwórz arkusz w projekcie Revit.

2 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Tekst ➤ (Tekst).

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść tekst ➤ panel Formatuj ➤ (Brak linii odniesienia).
4 Kliknij obszar rysunku, aby umieścić punkt wstawiania tekstu.
5 Na pulpicie systemu Windows otwórz dokument tekstowy i przekopiuj jego zawartość do schowka.
6 W programie Revit Architecture naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+V lub kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść

tekst ➤ panel Schowek ➤ menu rozwijane Wklej ➤ (Wklej ze schowka).

Pole tekstowe zostanie rozwinięte, tak aby obejmowało przekopiowany tekst. Pole tekstowe można przenieść na arkusz i
bezpośrednio edytować jego zawartość (edycja jego zawartości nie powoduje zmiany oryginalnego dokumentu, z którego
została przekopiowana). Zobacz Zmiana notatek tekstowych na stronie 937.

Dodawanie arkusza kalkulacyjnego do arkusza

1 W aplikacji arkusz kalkulacyjny otwórz arkusz. Wyświetl dane, które chcesz wyświetlić na arkuszu Revit.
2 Użyj narzędzia do przechwytywania obrazu, aby utworzyć zrzut ekranu arkusza kalkulacyjnego.
Na przykład można użyć narzędzia do przechwytywania obrazów, takiego jak SnagIt® firmy TechSmith
Corporation lub !Quick Screen Capture firmy Etrusoft, Inc.
Zapisz obraz, używając jednego z następujących typów plików: BMP (bitmapa), JPEG, JPG, PNG lub TIFF.

3 Dodaj obraz arkusza kalkulacyjnego do arkusza Revit.

Zobacz Dodawanie obrazu do arkusza na stronie 1005.

Dodawanie obrazu do arkusza

1 Przygotuj plik graficzny.
Program Revit Architecture obsługuje następujące typy plików: BMP (bitmapa), JPEG, JPG, PNG i TIFF.

2 Otwórz arkusz w projekcie Revit.

3 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Obraz).

UWAGA Jeśli szczegóły dotyczące starszej zawartości są przechowywane w formacie CAD, takim jak DWG,

kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD).

4 W oknie dialogowym Importuj Obraz przejdź do miejsca, w którym znajduje się plik obrazu.
5 Wybierz plik graficzny i kliknij przycisk Otwórz.
6 Kliknij obszar rysunku, aby umieścić obraz na arkuszu.
Aby zmienić położenie obrazu, przeciągnij go na odpowiednie miejsce na arkuszu. Aby zmienić rozmiar obrazu, wybierz go
i przeciągnij niebieską kropkę w rogu lub wprowadź na palecie Właściwości odpowiednią wysokość i szerokość.

Umieszczanie na arkuszu informacji zewnętrznych | 1005

Właściwości arkusza
Użyj właściwości arkusza, aby kontrolować wygląd i zachowanie arkusza. Można na przykład określić nazwę i numer arkusza
oraz to, czy jest on uwzględniany na liście arkuszy. Można również wykorzystać właściwości arkusza do zdefiniowania informacji
wyświetlanych na arkuszu, takich jak data wydania, projektant i recenzent.

UWAGA Aby można było śledzić czas drukowania, program Revit Architecture wyświetla na arkuszach znaczniki daty i
czasu. Aby sformatować sposób wyświetlania tego znacznika, zmodyfikuj opcje regionalne i językowe w komputerze.

Zmiana właściwości arkusza

Aby zmienić właściwości arkusza, wykonaj jedną z następujących czynności:

■ W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę arkusza i kliknij opcję Właściwości.

■ Otwórz arkusz i kliknij w obszarze rysunku. Na palecie Właściwości są wyświetlone właściwości arkusza.

W ramach jednej operacji można zmienić właściwości wielu arkuszy. Można na przykład zmienić jednocześnie datę wydania
wielu arkuszy. W Przeglądarce projektu przytrzymaj klawisz Ctrl i klikaj, aby wybrać nazwy nieprzyległych arkuszy lub
przytrzymaj naciśnięty klawisz Shift i klikaj, aby wybrać nazwy przyległych arkuszy. Następnie kliknij prawym przyciskiem
myszy i wybierz opcję Właściwości. W przypadku korzystania z tej metody zmiany wprowadzane we właściwościach arkusza
wpływają na wszystkie wybrane arkusze.

Właściwości wystąpienia arkusza

Nazwa Opis

Nadpisania widoczno- Kliknij polecenie Edycja, aby wyświetlić okno dialogowe Nadpisania widoczności/grafiki dla arkusza.
ści/grafiki Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Skala Skala widoków na arkuszu. Jeśli arkusz zawiera wiele widoków wyświetlanych w różnych skalach, ten
parametr ma wartość Jak wskazano.

Zależność Wskazuje, czy widoki na arkuszu są zależne od innych widoków. Zobacz Powielanie widoków zależnych
na stronie 851.

Arkusz odniesienia Zobacz opis Szczegółu odniesienia poniżej. Przykładowy arkusz odniesienia to A101.

Szczegół odniesienia Wartość ta pochodzi z widoku odniesienia umieszczonego na arkuszu. Przykładowo można utworzyć
przekrój w widoku w planie i umieścić widok w planie jako pierwszy szczegół na arkuszu o numerze A101.
Numer szczegółu odniesienia dla przekroju to 1. Zobacz Odniesienie widoku kreślarskiego na stronie 974
i Odniesienie do widoku odwołania na stronie 970.

Opis bieżącej zmiany Jeśli w projekcie znajdują się zmiany, opis najnowszej zmiany jest wyświetlany w arkuszu. Zobacz Zmiany
na stronie 1031.

Bieżąca zmiana Jeśli w projekcie znajdują się zmiany, kolejny numer najnowszej zmiany jest wyświetlany w arkuszu. Zobacz
Zmiany na stronie 1031.

Zatwierdził Osoba zatwierdzająca rysunki.

Projektował Osoba projektująca rysunki.

Sprawdził Osoba sprawdzająca rysunki.

1006 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Nazwa Opis

Numer arkusza Unikalny identyfikator arkusza w zestawie dokumentów budowlanych.

Nazwa arkusza Krótki opis arkusza. Ta nazwa jest wyświetlana w Przeglądarce projektu, na listach arkuszy i w innych
obszarach programu Revit Architecture.

Data złożenia arkusza Data wydania arkusza. Ta wartość jest oddzielona od etykiety Data wydania projektu znajdującej się w
tabelce rysunkowej.

Wyświetla się na liście Wartość domyślna jest wybrana. W przypadku wyczyszczenia pola wyboru arkusz jest wyłączony z list
arkuszy arkuszy.

Zmiany w arkuszu Kliknij opcję Edytuj, aby wybrać zmiany do umieszczenia na liście w zestawieniu zmian w tym arkuszu.
Zobacz Określanie zmian do uwzględnienia w zestawieniu zmian na stronie 1041.

Ścieżka pliku Położenie pliku projektu.

Kreślił Osoba kreśląca rysunki.

Siatka pomocnicza Umożliwia wybór siatki pomocniczej dla elementu arkusza. Aby ukryć siatkę pomocniczą po wyrównaniu
widoków na arkuszu, wybierz opcję Brak.

Tabelki rysunkowe
Tabelka rysunkowa jest szablonem arkusza. Zasadniczo zawiera ona obramowanie strony i informacje o biurze projektowym,
takie jak nazwa, adres i logo. Tabelka rysunkowa może również zawierać informacje o projekcie, kliencie i poszczególnych
arkuszach, włącznie z datą wydania arkuszy i informacjami o zmianach.

Tabelki rysunkowe — przegląd

Tabelki rysunkowe definiują rozmiar i wygląd arkusza rysunku. Należy je traktować jako szablony arkusza rysunku. Rodzinę
tabelek rysunkowych można utworzyć za pomocą Edytora rodzin. W przypadku każdej tabelki rysunkowej należy określić
rozmiar arkusza i dodać obramowania, logo firmy i inne informacje. Rodzinę tabelek rysunkowych zapisuje się w postaci
oddzielnego pliku z rozszerzeniem RFA.
Zwykle można tworzyć niestandardowe tabelki rysunkowe i zapisywać je w folderze Biblioteka/Tabelki rysunkowe grupy
programu Revit Architecture. Te tabelki rysunkowe zostaną następnie dodane do domyślnego szablonu projektu, aby były
automatycznie wczytywane podczas tworzenia projektu.
Jeśli niestandardowe tabelki rysunkowe nie zostały dołączone do szablonu projektu, można je wczytać do projektu. Zobacz
Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Tabelki rysunkowe | 1007

Tworzenie tabelki rysunkowej

1 Kliknij opcję ➤ Nowy ➤ (Tabelka rysunkowa).

2 W oknie dialogowym Nowa tabelka rysunkowa wybierz jeden z uprzednio zdefiniowanych rozmiarów tabelki
rysunkowej lub wybierz plik New Size.rft, aby utworzyć tabelkę rysunkową w nowym rozmiarze. Kliknij przycisk
Otwórz.
Zostanie otwarty Edytor rodzin.

3 Dodaj linie i tekst do tabelki rysunkowej.

Aby uzyskać szczegółowe instrukcje dotyczące korzystania z Edytora rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na
stronie 502.
Można również dodać następujące elementy do tabelki rysunkowej:
■ Obrazy lub logo firm. Zobacz Logo i obrazy w tabelce rysunkowej na stronie 1009.

■ Niestandardowe pola. Zobacz Dodawanie niestandardowych pól do tabelki rysunkowej na stronie 1015.

■ Zestawienie zmian. Zobacz Dodawanie zestawienia zmian do niestandardowej tabelki rysunkowej na stronie
1011.

4 Aby zapisać tabelkę rysunkową, kliknij opcję ➤ (Zapisz). Określ miejsce oraz nazwę pliku i
kliknij polecenie Zapisz.
5 Wczytaj tabelkę rysunkową do projektu.
Zobacz Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Modyfikowanie tabelki rysunkowej

Zmodyfikuj tabelkę rysunkową, aby zmienić obramowanie i standardowe informacje wyświetlane na arkuszu.

1008 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Aby zmodyfikować tabelkę rysunkową
1 Otwórz tabelkę rysunkową do edycji, korzystając z jednej z następujących metod:
■ Otwórz projekt zawierający arkusze korzystające z tabelki rysunkowej (lub projekt, do którego została
wczytana tabelka rysunkowa). W Przeglądarce projektu rozwiń opcje Rodziny ➤ Symbole opisów. Kliknij
prawym przyciskiem myszy nazwę tabelki rysunkowej przeznaczonej do modyfikacji i kliknij polecenie
Edytuj.

■ W oknie programu Revit kliknij opcję ➤ Otwórz ➤ Rodzina. Przejdź do miejsca, w którym znajduje
się plik rodziny tabelek rysunkowych (RFA). Wybierz plik i kliknij przycisk Otwórz.

Uruchomiony zostanie Edytor rodzin wyświetlający tabelkę rysunkową w obszarze rysunku.

2 Zmodyfikuj odpowiednio tabelkę rysunkową.

■ Aby obrócić tekst lub etykietę w tabelce rysunkowej, wybierz tekst lub etykietę i przeciągnij kontrolki obrotu.

■ Aby zmienić tekst w tabelce rysunkowej, kliknij dwukrotnie tekst i zmień go.

■ Aby utworzyć niestandardowe pola wyświetlające informacje w tabelce rysunkowej, zobacz Dodawanie
niestandardowych pól do tabelki rysunkowej na stronie 1015.

UWAGA Aby zaktualizować w projekcie informacje specyficzne dla projektu lub arkusza wyświetlane w
tabelce rysunkowej arkuszy, zobacz Określanie informacji umieszczanych w tabelkach rysunkowych na
arkuszach na stronie 998.

3 Aby zapisać tabelkę rysunkową, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
4 Wczytaj do projektu nową lub zmienioną tabelkę rysunkową.
Zobacz Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Logo i obrazy w tabelce rysunkowej

Aby umieścić w tabelce rysunkowej logo firmy lub obraz, można zaimportować plik graficzny do rodziny tabelek rysunkowych.
Program Revit Architecture obsługuje następujące typy plików: BMP (bitmapa), JPEG, JPG, PNG i TIFF.
Logo firmy w tabelce rysunkowej

Logo i obrazy w tabelce rysunkowej | 1009

 Aby zaimportować obraz do tabelki rysunkowej
1 Przygotuj obraz lub logo i zapisz je w obsługiwanym formacie pliku.

PORADA Zaimportuj plik, określając rozmiar obrazu przeznaczonego do wyświetlania w tabelce rysunkowej.
Jeśli do tabelki rysunkowej zostanie wczytany duży plik obrazu i zostanie zmieniony jego rozmiar, program
Revit Architecture zachowa duży rozmiar pliku, co może zmniejszyć wydajność. Aby nie pogarszać wydajności,
należy zaimportować najmniejszy dopuszczalny pliku graficzny.

2 Otwórz tabelkę rysunkową w Edytorze rodzin.

Zobacz Modyfikowanie tabelki rysunkowej na stronie 1008.

3 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Obraz).

4 W oknie dialogowym Importuj Obraz przejdź do miejsca, w którym znajduje się plik obrazu.
5 Wybierz plik graficzny i kliknij przycisk Otwórz.
6 Kliknij obszar rysowania, aby umieścić obraz.
Aby zmienić położenie obrazu, przeciągnij go na odpowiednie miejsce na arkuszu. Aby zmienić rozmiar obrazu, wybierz go
i przeciągnij niebieską kropkę w rogu lub wprowadź na palecie Właściwości odpowiednią wysokość i szerokość.

Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej

Tabelkę rysunkową można wczytać do projektu w następujący sposób:

■ Podczas tworzenia lub modyfikacji tabelki rysunkowej. Po zapisaniu zmian w rodzinie tabelek rysunkowych w panelu

Edytor rodzin kliknij opcję (Wczytaj do projektu). Jeśli w danej chwili otwartych jest kilka projektów, wybierz
otwarte projekty, do których chcesz wczytać tabelkę rysunkową i kliknij przycisk OK. Jeśli otwarty jest tylko jeden projekt,
program Revit Architecture wczytuje tabelkę rysunkową do tego projektu bez dalszego wprowadzania danych.

■ Podczas dodawania arkusza do projektu. Zobacz Dodawanie arkusza na stronie 992.

■ Korzystanie ze wstążki w projekcie Wykonaj poniższą procedurę.

Aby wczytać tabelkę rysunkową za pomocą wstążki

1 Otwórz projekt.

2 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

3 W oknie dialogowym Wczytaj rodzinę przejdź do miejsca, w którym znajduje się plik rodziny tabelek
rysunkowych.
4 Wybierz plik rodziny tabelek rysunkowych, a następnie kliknij przycisk Otwórz.
Program Revit Architecture wczytuje rodzinę tabelek rysunkowych do projektu. W Przeglądarce projektu tabelki rysunkowe
są wyświetlane w obszarze Rodziny ➤ Symbole opisów.

Zmiana tabelki rysunkowe wyświetlanej na arkuszu

Aby zmienić tabelkę rysunkową wyświetlaną na arkuszu, skorzystaj z jednej z następujących metod:

1010 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Wybierz i zmień
1 Otwórz arkusz.

2 W obszarze rysunku wybierz tabelkę rysunkową.

3 Na palecie Właściwości, z listy rozwijanej Wybór typów wybierz odpowiednią tabelkę rysunkową.
(jeśli żądanej tabelki rysunkowej nie ma na liście, wczytaj ją).

Usuń i przeciągnij
1 Otwórz arkusz.

2 W obszarze rysunku wybierz tabelkę rysunkową i naciśnij klawisz DELETE

(jeśli arkusz zawiera widoki i zestawienia, pozostają one na swoim miejscu w obszarze rysunku).

3 W Przeglądarce projektu, w obszarze Rodziny ➤ Symbole opisów rozwiń wybraną tabelkę rysunkową.

4 Przeciągnij tabelkę rysunkową z Przeglądarki projektu na arkusz i kliknij, aby ją umieścić.

Umieść tabelkę rysunkową

Ta metoda jest użyteczna, gdy tabelka rysunkowa zostanie usunięta z arkusza, a następnie wykonane zostaną inne zadania bez
natychmiastowego umieszczenia nowej tabelki rysunkowej na arkuszu. Aby umieścić tabelkę rysunkową na istniejącym
arkuszu, który jej nie zawiera, wykonaj następujące czynności:

1 Otwórz arkusz.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Tabelka rysunkowa).

3 Na palecie Właściwości, z listy rozwijanej Wybór typów wybierz odpowiednią tabelkę rysunkową.

4 Kliknij obszar rysunku, aby umieścić tabelkę rysunkową na arkuszu.

Zestawienia zmian w tabelkach rysunkowych

Podczas projektowania tabelki rysunkowej można umieścić w niej zestawienie zmian. Można określić informacje, które zostaną
wprowadzone do zestawienia zmian. Można również określić układ, wysokość i położenie zestawienia w tabelce rysunkowej.
Po dodaniu arkusza do projektu w zestawieniu zmian wyświetlane są informacje o zmianach w tym projekcie.

Dodawanie zestawienia zmian do niestandardowej tabelki rysunkowej

1 Otwórz tabelkę rysunkową do edycji.
Zobacz Modyfikowanie tabelki rysunkowej na stronie 1008.

2 (Opcjonalnie) W tabelce rysunkowej naszkicuj obramowanie obszaru zestawienia zmian.

Zestawienia zmian w tabelkach rysunkowych | 1011

 3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Zestawienie rewizji).
4 Na zakładce Pola okna dialogowego Właściwości zmian dodaj pola przeznaczone do wprowadzenia do zestawienia.
Te pola odpowiadają kolumnom okna dialogowego Wydania/Zmiany arkusza dla projektu. (Zobacz
Wprowadzanie informacji o wersji na stronie 1032).
Pole Sekwencja zmian odpowiada kolumnie Sekwencja w oknie dialogowym. To pole wskazuje ogólną sekwencję
zmian w projekcie bez względu na przypisane numery zmian.
Zobacz Wybór pól dla zestawienia na stronie 790.

5 Określ w następujący sposób sortowanie zestawienia zmian:

a Kliknij zakładkę Sortowanie/Grupowanie w oknie dialogowym Właściwości zmian.

b W przypadku opcji Sortuj wg wybierz pozycję Sekwencja zmian i wybierz ustawienie Rosnąco lub Malejąco.

c Sprawdź, czy wybrano opcję Wyszczególnij każde wystąpienie.

6 Określ w następujący sposób formatowanie nagłówków kolumn w zestawieniu zmian:

a Kliknij zakładkę Formatowanie w oknie dialogowym Właściwości zmian.

b Na liście Pola wybierz pole.

c Określ nagłówek, orientację i wyrównanie pola.

d Aby usunąć wybrane pole z zestawienia rewizji, wybierz opcję Ukryte pole.
Użyj opcji Ukryte pole, jeśli chcesz na przykład wykorzystać pole do sortowania lub grupowania, ale nie
chcesz go wyświetlać w zestawieniu rewizji.

Powtarzaj te czynności w przypadku każdego pola w zestawieniu zmian.

7 Określ w następujący sposób atrybuty wyświetlania linii, czcionek tekstu oraz kolejność i wysokość zestawienia:
a Kliknij zakładkę Wygląd w oknie dialogowym Właściwości zmian.

b W opcji Utwórz zestawienie określ, czy zestawienie zmian tworzone jest w kolejności wstępującej, czy
zstępującej.
Zobacz Tworzenie zestawienia zmian w kolejności zstępującej lub wstępującej na stronie 1014.

c W przypadku opcji Wysokość określ, czy wysokość zestawienia zmian jest zdefiniowana przez użytkownika
(stała), czy zmienna.
Zobacz Definiowanie wysokości zestawienia zmian na stronie 1013.

d Ustaw pozostałe opcje zakładki Wygląd, aby zdefiniować atrybuty linii siatki, tekstu nagłówka i tekstu
podstawowego.
Zobacz Formatowanie zestawienia na stronie 796.

8 Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture tworzy zestawienie zmian i wyświetla je w obszarze rysunku.

9 W Przeglądarce projektu kliknij dwukrotnie pusty węzeł w obszarze Arkusze (wszystkie).

Tabelka rysunkowa wyświetlana jest w obszarze rysunku.

10 W Przeglądarce projektu w obszarze Widoki (wszystkie) ➤ Zestawienia wybierz zestawienie zmian i przeciągnij
je na obszar rysunku.
11 Umieść zestawienie zmian w żądanym miejscu tabelki rysunkowej.

1012 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Aby zmienić szerokość kolumn, wybierz zestawienie zmian i przeciągaj niebieskie trójkąty między nagłówkami
kolumn.

12 (Opcjonalnie) Aby obrócić zestawienie zmian w tabelce rysunkowej, zobacz Obracanie zestawienia zmian na
stronie 1013.

13 Aby zapisać tabelkę rysunkową, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
14 Wczytaj tabelkę rysunkową do co najmniej jednego otwartego projektu.
Zobacz Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Obracanie zestawienia zmian

Zestawienie zmian można obracać w tabelce rysunkowej o 90 stopni w kierunku zgodnym lub przeciwnym do ruchu wskazówek
zegara. Aby obrócić zestawienie zmian, zmodyfikuj rodzinę tabelek rysunkowych. Nie można obrócić zestawienia zmian na
konkretnym arkuszu w projekcie.
Poziome zestawienie zmian (po lewej) i obrócone zestawienie
zmian (po prawej)

Aby obrócić zestawienie zmian

1 Otwórz tabelkę rysunkową do edycji.
Zobacz Modyfikowanie tabelki rysunkowej na stronie 1008.

2 W obszarze rysunku wybierz zestawienie zmian tabelki rysunkowej.

Na pasku stanu wyświetlany jest tekst Grafika zestawienia : Grafika zestawienia : Zestawienie zmian.

3 Na pasku opcji wybierz żądaną opcję obrotu dla parametru Obrót na arkuszu.
4 W razie potrzeby zmień pozycję obróconego zestawienia zmian w tabelce rysunkowej.
5 (Opcjonalnie) Zdefiniuj stałą wysokość zestawienia zmian.
Dzięki zdefiniowaniu stałej wysokości mamy pewność, że zestawienie zmian nie zostanie rozszerzone poza
obramowanie arkusza. Zobacz Definiowanie wysokości zestawienia zmian na stronie 1013.

6 Aby zapisać tabelkę rysunkową, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
7 Wczytaj tabelkę rysunkową do projektu.
Zobacz Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Definiowanie wysokości zestawienia zmian

Domyślnie zestawienia zmian mogą przyjmować różną wysokość, aby mogły być rozszerzane w celu wyświetlenia wszystkich
zmian arkusza.

Zestawienia zmian w tabelkach rysunkowych | 1013

 W razie potrzeby można określić, że zestawienie zmian ma stałą (zdefiniowaną przez użytkownika) wysokość. W zestawieniu
na arkuszu projektu wyświetlane są tylko te zmiany, które mogą się zmieścić w wyznaczonym obszarze.. Jeśli arkusz odwołuje
się do kilku wersji, które mogą zmieścić się w zestawieniu, program Revit Architecture wyświetla najnowsze zmiany i usuwa
resztę.
Aby określić stałą wysokość, zmień zestawienie zmian w rodzinie tabelek rysunkowych i użyj opcji Wysokość znajdującej się
w oknie dialogowym Właściwości zmian w opisany poniżej sposób.

Aby zdefiniować stałą wysokość zestawienia zmian

1 Otwórz tabelkę rysunkową do edycji.
Zobacz Modyfikowanie tabelki rysunkowej na stronie 1008.

2 Zmień właściwości zestawienia zmian w następujący sposób:

a W Przeglądarce projektu, w obszarze Widoki (wszystkie) ➤ Zestawienia kliknij opcję Zestawienie rewizji.

b Na palecie Właściwości, w obszarze Wygląd kliknij opcję Edytuj.

c W oknie dialogowym Właściwości zmian, na karcie Wygląd dla opcji Wysokość wybierz ustawienie
Zdefiniowana przez użytkownika.

d Kliknij przycisk OK.

3 W obszarze rysunku wybierz zestawienie zmian tabelki rysunkowej.

Na pasku stanu wyświetlany jest tekst Grafika zestawienia : Grafika zestawienia : Zestawienie zmian.
W dolnej części zestawienia zmian wyświetlana jest niebieska kropka. Wyświetlane są linie siatki wskazujące
ilość miejsca wymaganą dla każdego wiersza informacji o zmianie (przy założeniu jednej linii na każdy wiersz
zmiany w arkuszu, długie wartości są zawijane do następnej linii). W tym trybie linie siatki są wyświetlane bez
względu na to, czy w zestawieniu zmian ustawiono ich wyświetlanie.

4 Przeciągaj niebieską kropkę do góry lub na dół, aż ustawisz odpowiednią wysokość zestawienia zmian.
Niebieska kropka wskazuje dolną granicę zestawienia zmian. Jeśli w arkuszu projektu wprowadzono więcej
zmian niż może się zmieścić w tym obszarze, program Revit Architecture usuwa z zestawienia najstarsze zmiany.

5 Aby zapisać tabelkę rysunkową, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
6 Wczytaj tabelkę rysunkową do projektu.
Zobacz Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Tworzenie zestawienia zmian w kolejności zstępującej lub wstępującej

W zestawieniach zmian informacje można wyświetlać na różne sposoby: Niektóre biura projektowe stosują kolejność zstępującą,
gdzie nagłówki kolumn i wiersze zmian zaczynają się u góry zestawienia. Inne biura projektowe preferują kolejność wstępującą,
gdzie nagłówki kolumn i wiersze zmian zaczynają się u dołu zestawienia. W obu przypadkach zestawienie zmian sortuje
wiersze, korzystając z ustawień określonych na zakładce Sortowanie/Grupowanie w oknie dialogowym Właściwości zmian.
(Zobacz Dodawanie zestawienia zmian do niestandardowej tabelki rysunkowej na stronie 1011).

1014 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Aby zmienić sposób wyświetlania informacji w zestawieniu zmian
1 Otwórz tabelkę rysunkową do edycji.
Zobacz Modyfikowanie tabelki rysunkowej na stronie 1008.

2 W Przeglądarce projektu, w obszarze Widoki (wszystkie) ➤ Zestawienia kliknij opcję Zestawienie rewizji.
3 Na palecie Właściwości, w obszarze Wygląd kliknij opcję Edytuj.
4 W oknie dialogowym Właściwości zmian, na zakładce Wygląd, w opcji Utwórz zestawienia wybierz jedną z
następujących wartości.
■ Góra-dół: nagłówki kolumn są wyświetlane u góry zestawienia zmian. Wiersze zmian zaczynają się u góry
zestawienia i biegną na dół.

■ Dół-góra: nagłówki kolumn są wyświetlane na dole zestawienia zmian. Wiersze zmian zaczynają się na dole
zestawienia i biegną do góry.

5 Kliknij zakładkę Sortowanie/Grupowanie w oknie dialogowym Właściwości zmian. Upewnij się, że sortowanie
zestawienia zmian jest prawidłowe.
6 Kliknij przycisk OK.
7 W razie potrzeby dostosuj pozycję zestawienia zmian w tabelce rysunkowej.
a W obszarze rysunku wybierz zestawienie zmian tabelki rysunkowej.
Na pasku stanu wyświetlany jest tekst Grafika zestawienia : Grafika zestawienia : Zestawienie zmian.

b Przeciągnij zestawienie zmian na wybrane miejsce.

8 Aby zapisać tabelkę rysunkową, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
9 Wczytaj tabelkę rysunkową do projektu.
Zobacz Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Dodawanie niestandardowych pól do tabelki rysunkowej

Zasadniczo tabelka rysunkowa zawiera obiekty zastępcze dwóch typów informacji:
■ Informacje specyficzne dla projektu Te informacje dotyczą wszystkich arkuszy w projekcie. Przykłady: nazwa projektu,
informacje o kliencie, adres projektu.

■ Informacje specyficzne dla arkusza. Te informacje różnią się na każdym arkuszu w projekcie. Przykłady: nazwa arkusza,
numer arkusza, recenzent, data wydania arkusza.

Podczas dodawania arkusza do projektu w tabelce rysunkowej wyświetlane są właściwe informacje specyficzne dla projektu.
Informacje specyficzne dla arkusza można wprowadzić bezpośrednio na arkuszu.
Program Revit Architecture wyposażony jest w domyślne rodziny tabelek rysunkowych. Te tabelki rysunkowe zawierają kilka
pól informacji specyficznych dla projektu i arkusza. Jeśli chcesz dodać więcej informacji (pola niestandardowe) do tabelki
rysunkowej, skorzystaj z parametrów współdzielonych.

Dodawanie niestandardowych pól do tabelki rysunkowej | 1015

 UWAGA Skorzystaj z parametrów współdzielonych (innych niż parametry projektu), tak aby były dostępne dla rodziny
tabelek rysunkowych i projektów, które ich używają.

Aby dodać niestandardowe pola do tabelki rysunkowej

1 Utwórz (lub zmodyfikuj) plik parametrów współdzielonych i dodaj parametry współdzielone do pliku.

Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Parametry współdzielone). Dodaj jeden
parametr współdzielony dla każdego nowego pola specyficznego dla projektu lub arkusza. Zobacz Parametry
współdzielone na stronie 1533.

2 Dodaj parametry współdzielone do projektu.

Zobacz Tworzenie współdzielonych parametrów projektowych na stronie 1542.
Podczas dodawania każdego parametru za pomocą okna dialogowego Właściwości parametru w obszarze
Kategorie wybierz jedną z następujących opcji:
■ Arkusze rysunków dla pola specyficznego dla arkusza

■ Informacje o projekcie dla pola specyficznego dla projektu

Teraz te pola są dostępne dla projektu.

3 Dodaj współdzielone parametry do tabelki rysunkowej, używając etykiet.

Zobacz Etykiety na stronie 528.

UWAGA Można dodać statyczny tekst opisujący parametr w tabelce rysunkowej. Zobacz Notatki tekstowe
na stronie 934.

4 Aby zapisać tabelkę rysunkową, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
Po wczytaniu tabelki rysunkowej do projektu i dodaniu arkuszy niestandardowe pola będą wyświetlane na arkuszach.

■ Pola charakterystyczne dla projektu: kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Informacje o
projekcie), aby wyświetlić parametry współdzielone należące do kategorii Informacje o projekcie. Można zmienić te
wartości w tym oknie dialogowym lub na arkuszu. Po każdej zmianie informacji specyficznych dla projektu program Revit
Architecture aktualizuje wszystkie arkusze w projekcie, wprowadzając zmiany. Zobacz Wprowadzanie informacji
specyficznych dla projektu na stronie 998.

■ Pola charakterystyczne dla arkusza: parametry współdzielone należące do kategorii Arkusze rysunkowe są wyświetlane
na palecie Właściwości dla arkusza. Te wartości można zmienić na palecie Właściwości lub na arkuszu. Te zmiany dotyczą
tylko pojedynczego arkusza. Zobacz Wprowadzanie informacji specyficznych dla arkusza na stronie 998.

Tematy pokrewne

■ Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010

■ Dodawanie arkusza na stronie 992

Importowanie tabelki rysunkowej z innego programu CAD

Jeśli tabelka rysunkowa została utworzona w innej aplikacji CAD, można ją zaimportować do programu Revit Architecture.
Część tekstu w zaimportowanej tabelce rysunkowej może zawierać informacje specyficzne dla projektu lub arkusza. Zastąp
ten tekst parametrami Revit, tak aby informacje mogły być aktualizowane automatycznie.

1016 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Aby zaimportować tabelkę rysunkową
1 W aplikacji CAD wykonaj następujące czynności:
a Przygotuj tabelkę rysunkową. Usuń na przykład zbędny tekst lub tekst, który planujesz zastąpić parametrami
Revit.

b Wyeksportuj tabelkę rysunkową do pliku DXF lub DWG.

2 W programie Revit Architecture utwórz tabelkę rysunkową w następujący sposób:

a Kliknij opcję ➤ Nowy ➤ (Tabelka rysunkowa).

b W oknie dialogowym Nowa tabelka rysunkowa wybierz odpowiednią wielkość arkusza dla tabelki
rysunkowej i kliknij przycisk Otwórz.
Jeśli importowana tabelka rysunkowa używa niestandardowego rozmiaru, wybierz plik New Size.rtf i
kliknij przycisk Otwórz.

3 Zaimportuj tabelkę rysunkową w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD).

b W oknie dialogowym Importuj formaty CAD przejdź do miejsca, w którym znajduje się w plik tabelki
rysunkowej do zaimportowania.

c W polu Pliki typu wybierz typ pliku do zaimportowania.

d W polu Nazwa pliku określ plik do zaimportowania.

e Określ odpowiednie opcje importu.

Zobacz Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit na stronie 63.

f Kliknij przycisk Otwórz.

Jeśli nie można wyświetlić zaimportowanej tabelki rysunkowej w obszarze rysunku, wpisz ZF (Dopasuj do okna).

4 W razie potrzeby dostosuj zdefiniowany obszar wydruku.

Po wybraniu rozmiaru tabelki rysunkowej w oknie dialogowym Nowy program Revit Architecture umieszcza
linie w obszarze rysunku. Te linie definiują rozmiar drukowanej strony (obszar wydruku) dla arkusza. Jeśli
zaimportowana tabelka rysunkowa jest większa lub mniejsza od wybranego rozmiaru tabelki rysunkowej,
przeciągnij linie do krawędzi tabelki rysunkowej.

5 W razie potrzeby rozbij importowany plik.

Jeśli zaimportowana tabelka rysunkowa zawiera tekst, wykonaj pełne rozbicie w celu rozdzielenia
zaimportowanego obiektu na obiekty składowe. (Zobacz Rozbijanie zaimportowanej geometrii na stronie 76).
Następnie można usunąć tekst z tabelki rysunkowej i zastąpić go etykietami Revit (po dodaniu arkusza do
projektu etykiety te są aktualizowane, tak aby wyświetlały informacje specyficzne dla projektu lub arkusza).
Aby rozbić importowany plik:

a W obszarze rysunku wybierz zaimportowaną tabelkę rysunkową.

Na pasku stanu zostanie wyświetlona informacja:
Importy w rodzinach : Symbol importu : lokalizacja <niewspółdzielone>.

b Kliknij kolejno kartę Zmień | Rodziny importowane ➤ panel Importuj element ➤ menu rozwijane
Rozbij ➤ Rozbij wszystko.

Importowanie tabelki rysunkowej z innego programu CAD | 1017

 Można wybrać pojedyncze linie lub elementy tekstu do przeniesienia lub usunięcia.

6 Zastąp tekst specyficzny dla projektu lub arkusza z zaimportowanej tabelki rysunkowej etykietami Revit.
Na przykład, jeśli zaimportowana tabelka rysunkowa zawiera tekst Nazwa klienta jako obiekt zastępczy, wybierz
ten tekst i usuń go. Następnie zastąp go parametrem Nazwa projektu udostępnianym przez program Revit
Architecture, lub innym zdefiniowanym przez siebie parametrem. Zobacz Dodawanie niestandardowych pól
do tabelki rysunkowej na stronie 1015.

7 Wprowadź inne wymagane zmiany.

8 Aby zapisać tabelkę rysunkową, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
9 Wczytaj tabelkę rysunkową do szablonu projektu lub projektu, w którym chcesz jej użyć.
Zobacz Wczytywanie do projektu tabelki rysunkowej na stronie 1010.

Rzutnie
Po dodaniu widoku do arkusza na arkuszu wyświetlana jest rzutnia reprezentująca widok. Rzutnia przypomina okno przez
które można zobaczyć rzeczywisty widok. W razie potrzeby można uaktywnić widok i zmodyfikować model budynku z
poziomu arkusza. (Zobacz Modyfikowanie widoku na arkuszu na stronie 999).

UWAGA Rzutnie mają zastosowanie tylko do rysunków projektu, takich jak rzuty, elewacje, przekroje i widoki 3D. Nie
mają zastosowania do zestawień.

Rzutnia na arkuszu

Typy rzutni
Typy rzutni (znane również jako znaczniki tytułu) definiują ustawienia rzutni. Ustawienia te sterują atrybutami wyświetlania
tytułu widoku (na przykład, czy tytuł widoku i jego linia pozioma są wyświetlane na arkuszu). Typy rzutni można stosować
do widoków na arkuszu.

UWAGA Aby zmienić informacje zawarte w tytule widoku lub jego atrybutach wyświetlania, należy utworzyć lub zmienić
typ tytułu widoku. Zobacz Typy tytułów widoku na stronie 1022.

1018 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Tworzenie typu rzutni
W poniższej procedurze przyjęto, że uprzednio utworzono arkusze w projekcie i umieszczono widoki na arkuszach.

Aby utworzyć typ rzutni

1 Otwórz arkusz.
2 Wybierz rzutnię dla widoku na arkuszu.
3 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.
4 W oknie dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Powiel.
5 W oknie dialogowym Nazwa wprowadź nazwę nowego typu rzutni i kliknij przycisk OK.
6 Uzupełnij parametry typu rzutni.
Zobacz Właściwości typu rzutni na stronie 1020.

7 Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture stosuje nowy typ rzutni w wybranej rzutni.

Stosowanie typu rzutni

Po utworzeniu typu rzutni można go zastosować w rzutniach na arkuszach w projekcie. W poniższej procedurze przyjęto, że
uprzednio utworzono arkusze w projekcie, umieszczono widoki na arkuszach i utworzono co najmniej jeden typ rzutni.

Aby zastosować typ rzutni w widoku na arkuszu

1 Otwórz arkusz.
2 Wybierz rzutnię.
3 Z listy rozwijanej Wybór typów na palecie Właściwości wybierz typ rzutni, który ma zostać zastosowany do
rzutni.

Zmiana właściwości typu rzutni

1 Wybierz rzutnię na arkuszu.
2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.
3 Zmień właściwości typu rzutni.

Tworzenie typu rzutni | 1019

 Zobacz Właściwości typu rzutni na stronie 1020.

Właściwości typu rzutni

Nazwa Opis

Tytuł Określa typ używanego tytułu widoku. Typ tytułu widoku określa informacje wyświetlane w tytule widoku
i jego atrybuty tekstu. Wybierz typ tytułu widoku z listy lub w celu usunięcia tytułu widoku wybierz opcję
Brak. Zobacz Typy tytułów widoku na stronie 1022.

Pokaż tytuł Steruje wyświetlaniem tytułu widoku. Użyj jednej z następujących wartości:
■ Tak: wyświetlaj tytuły widoków.
■ Nie: nie wyświetlaj tytułów widoków.
■ W przypadku wielu rzutni: wyświetlaj tytuły widoków tylko wtedy, gdy arkusz zawiera wiele widoków.
Jeśli arkusz zawiera jeden widok, nie wyświetlaj tytułu widoku.

Pokaż linię przedłużenia Wyświetla lub ukrywa linię przedłużenia dla tytułu widoku. Linia przedłużenia jest wyświetlana tylko
wtedy, gdy wyświetlany jest tytuł widoku. Zobacz Tytuły widoków na arkuszach na stronie 1020. Aby zmienić
długość linii w przypadku pojedynczego tytułu widoku, zobacz Zmiana tytułu widoku na arkuszu na stronie
1021.

Szerokość linii Określa szerokość linii poziomej tytułu widoku.

Kolor Określa kolor linii poziomej tytułu widoku.

Wzór linii Określa wzór linii poziomej tytułu widoku.

Tytuły widoków na arkuszach

Po umieszczeniu widoku na arkuszu program Revit Architecture domyślnie wyświetla tytuł widoku. Można określić atrybuty
tekstu tytułów widoku, zdefiniować informacje umieszczane w tytule widoku lub usunąć tytuły widoku z arkuszy. Te atrybuty
można definiować dla poszczególnych tytułów widoku na arkuszach. Można również zdefiniować typy tytułów widoków i
użyć ich w celu zastosowania standardowych ustawień w tytułach widoków.
Aby zmienić szerokość, kolor lub wzór linii poziomej w tytule widoku albo usunąć linię z tytułu widoku, należy utworzyć lub
zmienić typ rzutni. Zobacz Typy rzutni na stronie 1018. Aby zmienić długość linii poziomej w przypadku pojedynczego tytułu
widoku, zobacz Zmiana tytułu widoku na arkuszu na stronie 1021.

UWAGA Tytuły widoków są wyświetlane tylko w przypadku widoków, takich jak rzuty, elewacje przekroje i widoki 3D.
Tytuły widoków nie są wyświetlane w przypadku zestawień.

1020 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Zmiana tytułu widoku na arkuszu
W poniższej procedurze przyjęto, że uprzednio utworzono arkusze w projekcie i dodano widoki do arkuszy.

Aby zmienić pojedynczy tytuł widoku

1 Otwórz arkusz.
2 Wybierz rzutnię widoku, którego tytuł chcesz zmienić.
3 Aby zmienić tytuł widoku na arkuszu, wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Zmień nazwę widoku. W tej metodzie zmieniana jest nazwa widoku w Przeglądarce projektu i na arkuszu.
Zobacz Zmiana nazwy widoków na stronie 825.

■ Zmień tytuł widoku. W tej metodzie zachowywana jest bieżąca nazwa widoku w Przeglądarce projektu, ale
określany jest inny tytuł widoku wyświetlany na arkuszu.
a Wybierz rzutnię.

b Na palecie Właściwości, w obszarze Dane identyfikacyjne, w polu Tytuł arkusza wprowadź tytuł widoku
do wyświetlenia na arkuszu.

Aby zmienić atrybuty wyświetlania tytułu widoku, utwórz lub zmień typ tytułu widoku. Zobacz Typy tytułów
widoku na stronie 1022.

4 Aby zmienić długość linii poziomej wyświetlanej z tytułem widoku:

a Powiększaj tytuł widoku do momentu, gdy będzie można wyraźnie zobaczyć niebieskie kontrolki
przeciągania.

UWAGA Sprawdź, czy została wybrana rzutnia widoku na arkuszu. Jeśli próbujesz wybrać tytuł widoku
bez wybrania rzutni, niebieskie kontrolki przeciągania linii poziomej nie są wyświetlane.

b Przeciągnij kontrolki, aby skrócić lub wydłużyć linię poziomą.

Jeśli chcesz zmienić lub usunąć linię poziomą z tytułu widoku, utwórz lub zmień typ rzutni. Zobacz Typy rzutni
na stronie 1018.

Zmiana tytułu widoku na arkuszu | 1021

Usuwanie tytułu widoku z arkusza
Jeśli nie chcesz wyświetlać tytułu widoku na arkuszu, utwórz typ rzutni, który usuwa tytuły widoków. Następnie zastosuj typ
rzutni w tym widoku na arkuszu.
W poniższej procedurze przyjęto, że uprzednio utworzono arkusze w projekcie i dodano widoki do arkuszy.

Aby usunąć tytuł widoku z arkusza

1 Otwórz arkusz.
2 Wybierz rzutnię dla widoku, którego tytuł chcesz usunąć.
Na liście Wybór typów na palecie Właściwości zostanie wyświetlony typ rzutni, który zostanie zastosowany do
wybranej rzutni.

3 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.

4 Aby utworzyć typ rzutni, kliknij opcję Powiel i wprowadź nazwę (na przykład Rzutnia - Bez tytułu).
W przeciwnym razie edytujesz typ rzutni. Zmiany zostaną zastosowane we wszystkich widokach, które używają
tego typu rzutni na arkuszach w projekcie.

5 W przypadku opcji Pokaż tytuł wybierz wartość Nie.

6 Kliknij przycisk OK.
Tytuł widoku jest usuwany z wybranego widoku w arkuszu. W razie potrzeby do innych widoków można zastosować ten sam
typ rzutni. Zobacz Stosowanie typu rzutni na stronie 1019.

Typy tytułów widoku

Typy tytułów widoku są wyposażone w standardowe ustawienia tytułów widoku na arkuszach. Użyj typów tytułów widoków,
aby:

■ Zdefiniować informacje, które będą wyświetlane w tytułach widoku na arkuszach (takie jak nazwa widoku, numer i skala).

■ Zdefiniować czcionkę, rozmiar tekstu i kolor oraz inne atrybuty części tytułu widoku.

UWAGA Aby określić, czy tytuł widoku i jego linia pozioma mają być wyświetlane na arkuszu, użyj typów rzutni. Zobacz
Typy rzutni na stronie 1018.

Typy tytułów widoków można tworzyć i zmieniać za pomocą Edytora rodzin. W programie Revit Architecture dostępnych
jest kilka typów tytułów. Niektóre domyślne typy tytułów widoków zawierają numery arkuszy i numery arkuszy odniesienia
w celu zapewnienia informacji o odwołaniach między widokami a arkuszami..
Domyślne typy tytułów widoków zawierają tytuł widoku w nazwach plików. Znajdują się one w następujących domyślnych
lokalizacjach:

■ Windows XP: C:\Documents and Settings\All Users\Dane aplikacji\Autodesk\<produkt i wersja>\<Imperial lub Metric
Library>\Annotations

■ Windows Vista lub Windows 7: C:\ProgramData\Autodesk\<produkt i wersja>\<Imperial lub Metric Library>\Annotations

Zmiana typu tytułu widoku

1 Otwórz typ tytułu widoku do edycji, korzystając z jednej z następujących metod:
■ Otwórz projekt zawierający arkusze korzystające z typu tytułu widoku (lub projektu, do którego został
wczytany typ tytułu widoku). W Przeglądarce projektu rozwiń opcje Rodziny ➤ Symbole opisów. Kliknij
prawym przyciskiem myszy nazwę typu tytułu widoku przeznaczoną do zmiany i kliknij przycisk Edytuj.

1022 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 ■ Kliknij kolejno przycisk ➤ Otwórz ➤ (Rodzina). Przejdź do miejsca, w którym znajduje się
plik typu tytułu widoku (RFA). Wybierz plik i kliknij przycisk Otwórz.

Zostanie uruchomiony Edytor rodzin wyświetlający typ tytułu widoku w obszarze rysunku.

2 Zmodyfikuj odpowiednio typ tytułu widoku.

■ Aby obrócić tekst lub etykietę w tytule widoku, wybierz tekst lub etykiet i przeciągnij kontrolki obrotu.

■ Aby zmienić tekst w tytule widoku, kliknij dwukrotnie tekst i zmień go.

■ Aby zmienić typ tekstu używanego do wyświetlania etykiety, wybierz etykietę w obszarze rysunku. Na palecie
Właściwości, z listy rozwijanej Wybór typów wybierz inny typ etykiety. Aby edytować parametry tekstowe
dla bieżącego typu etykiety, kliknij opcję Edytuj typ.

3 Aby zapisać typ tytułu widoku, na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij opcję (Zapisz).
4 Wczytaj typ tytułu widoku do projektu.
Zobacz Wczytywanie typu tytułu widoku do projektu na stronie 1023.

Wczytywanie typu tytułu widoku do projektu

Typ tytułu widoku można wczytać do projektu w następujący sposób:

■ Tworząc lub zmieniając typ tytułu widoku. Po zapisaniu zmian typu tytułu widoku w Edytorze rodzin kliknij panel

Edytor rodzin ➤ (Wczytaj do projektu). Wybierz otwarte projekty do których chcesz wczytać typ tytułu widoku
i kliknij przycisk OK.

■ Korzystanie ze wstążki w projekcie Typ tytułu widoku jest dostępny podczas edycji typów rzutni w projekcie. Wykonaj
poniższą procedurę.

Aby wczytać typ tytułu widoku za pomocą wstążki

1 Otwórz projekt Revit.

2 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

3 W oknie dialogowym Wczytaj rodzinę przejdź do miejsca, w którym znajduje się plik typu tytułu widoku.
Domyślne typy tytułów widoków zawierają tytuł widoku w nazwach plików. Znajdują się one w następujących
domyślnych lokalizacjach:
■ Windows XP: C:\Documents and Settings\All Users\Dane aplikacji\Autodesk\<produkt i wersja>\<Imperial
lub Metric Library>\Annotations

■ Windows Vista lub Windows 7: C:\ProgramData\Autodesk\<produkt i wersja>\<Imperial lub Metric

Library>\Annotations

4 Wybierz plik typu tytułu widoku i kliknij przycisk Otwórz.

Program Revit Architecture wczytuje typ tytułu widoku do projektu. W Przeglądarce projektu typ tytułu widoku jest wyświetlany
w obszarze Rodziny ➤ Symbole opisów.

Typy tytułów widoku | 1023

Stosowanie typu tytułu widoku w typie rzutni
Po utworzeniu lub zmianie typu tytułu widoku w celu możliwości wyświetlenia żądanych informacji i atrybutów tekstu należy
zastosować typ tytułu widoku w typie rzutni. Wszystkie widoki (na arkuszach), które korzystają z tego typu rzutni będą
następnie wyświetlać tytuły, używając tego typu tytułu widoku.

Aby zastosować typ tytułu widoku w typie rzutni

1 Wybierz na arkuszu rzutnię, w której chcesz zastosować inny typ tytułu widoku.
Na liście Wybór typów na palecie Właściwości zostanie wyświetlony typ rzutni, który jest obecnie stosowany
do wybranej rzutni.

2 Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.

3 W oknie dialogowym Właściwości typu dla opcji Tytuł wybierz z listy odpowiedni typ tytułu widoku.

UWAGA Jeśli na liście nie ma żądanego typu tytułu widoku, kliknij przycisk Anuluj. Wczytaj żądany typ
tytułu widoku. (Zobacz Wczytywanie typu tytułu widoku do projektu na stronie 1023). Następnie powtórz tę
procedurę, aby zastosować typ tytułu widoku w typie rzutni.

4 Kliknij przycisk OK.

Zestawienia na arkuszach
Zestawienia można umieszczać na arkuszach w zestawie dokumentów budowlanych. To samo zestawienie można znajdować
się na wielu arkuszach.

Dodawanie zestawienia do arkusza

1 Otwórz w projekcie arkusz, do którego chcesz dodać zestawienie.
2 W Przeglądarce projektu, w opcji Zestawienia/Wielkości wybierz zestawienie i przeciągnij je na arkusz w obszarze
rysunku. Zwolnij przycisk myszy, gdy kursor znajdzie się nad arkuszem.
Program Revit Architecture wyświetla podgląd zestawienia w miejscu, w którym znajduje się kursor.

3 Przesuń zestawienie na żądane miejsce i kliknij, aby umieścić je na arkuszu.

1024 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Po umieszczeniu zestawienia na arkuszu można je modyfikować. W widoku arkusza kliknij prawym przyciskiem myszy
zestawienie, a następnie kliknij opcję Edytuj zestawienie. Zostanie wyświetlony widok zestawienia. Można w nim edytować
komórki zestawienia. Zobacz Edytowanie komórek w zestawieniu na stronie 803. Można również obrócić zestawienie na
arkuszu. Zobacz Obracanie widoku na arkuszu na stronie 1001.

Formatowanie zestawienia na arkuszu

Można zmieniać atrybuty sterujące wyświetlaniem zestawienia na arkuszu, włącznie z liniami siatki i atrybutami tekstu.
W poniższej procedurze przyjęto, że uprzednio dodano arkusz do projektu i umieszczono na nim zestawienie. Zobacz Dodawanie
arkusza na stronie 992 i Dodawanie zestawienia do arkusza na stronie 1024.

Aby sformatować zestawienie na arkuszu

1 W Przeglądarce projektu, w obszarze Zestawienia/Ilości kliknij nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Wygląd kliknij opcję Edytuj.
3 Na zakładce Wygląd w oknie dialogowym Właściwości zestawienia zdefiniuj odpowiednio ustawienia.
Opcje wyglądu wpływają tylko na wyświetlanie zestawienia na arkuszach. Nie mają one wpływu na wyświetlanie
w widoku zestawienia.
Informacje i przykłady definiowania opcji wyglądu zawierają sekcje Formatowanie zestawienia na stronie 796 i
Przykłady formatowania zestawienia na stronie 799.

4 Kliknij przycisk OK.

5 Otwórz arkusz, aby wyświetlić wyniki.

Dzielenie zestawienia na arkuszu

Po umieszczeniu zestawienia na arkuszu można je podzielić na dwie lub więcej sekcji w celu dopasowania do obszaru na
arkuszu.

UWAGA Nie można dzielić zestawienia na wiele arkuszy.

W poniższej procedurze przyjęto, że uprzednio dodano arkusz do projektu i umieszczono na nim zestawienie. Zobacz Dodawanie
arkusza na stronie 992 i Dodawanie zestawienia do arkusza na stronie 1024.

Aby podzielić zestawienie na arkuszu

1 Otwórz arkusz.
2 Wybierz zestawienie na arkuszu.
Niebieskie kontrolki umożliwiają przesuwanie i manipulowanie zestawieniem. Kontrolka podziału Z na środku
prawej krawędzi dzieli zestawienie.

3 Kliknij kontrolkę podziału Z.

Zestawienie zostaje podzielone na dwie sekcje, w przybliżeniu w miejscu, w którym znajduje się kontrolka
podziału Z.

Formatowanie zestawienia na arkuszu | 1025

 4 Aby podzielić sekcję zestawienia, kliknij ponownie kontrolkę podziału Z.

UWAGA Nie można usuwać sekcji zestawienia z arkusza. Nie można przeciągać sekcji zestawienia z jednego
arkusza do innego.

5 Aby dostosować liczbę wierszy w sekcji zestawienia, przeciągnij niebieski punkt w dolnej części pierwszej sekcji.
Po zmniejszeniu sekcji zestawienia niemieszczące się wiersze zostaną automatycznie przesunięte do następnej
sekcji. Ostatnia sekcja zawiera pozostałe wiersze, więc nie można zmieniać jej rozmiaru.

Przesuwanie sekcji zestawień

W poniżej procedurze przyjęto, że uprzednio dodano arkusz do projektu, utworzono zestawienie i umieszczono je na arkuszu
oraz podzielono zestawienie.

Aby przesunąć sekcję zestawienia

1 Wybierz sekcję zestawienia na arkuszu.
2 Kliknij niebieską strzałkę w środku sekcji zestawienia i przeciągnij je na nowe miejsce na arkuszu.

Łączenie podzielonych zestawień

Można ponownie połączyć na arkuszu sekcje podzielonego zestawienia. Sekcje zestawienia tworzą sekwencję: sekcję można
połączyć z sekcją poprzednią lub następną. Jeśli na przykład zestawienie zostanie podzielone na 4 sekcje, sekcję 2 można
ponownie połączyć z sekcją 1 lub 3.

Aby ponownie połączyć sekcje zestawienia

1 Na arkuszu zawierającym podzielone zestawienie przeciągnij kontrolkę w postaci niebieskiej strzałki w środkowej
sekcji zestawienia na inną sekcję.
2 Zwolnij przycisk myszy.
Podzielone sekcje zestawienia zostaną ponownie połączone w jedną sekcję.

1026 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Dostosowywanie na arkuszu kolumn zestawienia
Po umieszczeniu zestawienia na arkuszu tekst, który nie mieści się w kolumnie jest zawijany do nowego wiersza. Aby dostosować
szerokość kolumny, wybierz ustawienie. W prawym górnym rogu każdej kolumny zostaną wyświetlone niebieskie trójkąty.
Przeciągnij niebieski trójkąt w lewą lub prawą stronę.

UWAGA Jeśli zestawienie jest podzielone na wiele sekcji, zmiana szerokości w jednej sekcji powoduje zmianę szerokości
we wszystkich sekcjach.

Podzielone zestawienia po dostosowaniu szerokości kolumny

Temat pokrewny

■ Modyfikowanie zestawień na stronie 803

Wyświetlanie pionowych nagłówków w zestawieniu na arkuszu

Po umieszczeniu zestawienia na arkuszu można określić, że co najmniej jeden nagłówek kolumny będzie wyświetlany pionowo,
a nie poziomo.

W poniższej procedurze przyjęto, że uprzednio dodano arkusz do projektu, utworzono zestawienie i umieszczono je na arkuszu.

Aby wyświetlić pionowe nagłówki kolumn w zestawieniu na arkuszu

1 W Przeglądarce projektu, w obszarze Zestawienia/Ilości kliknij nazwę zestawienia.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Formatowanie kliknij opcję Edytuj.
3 W przypadku każdego pola, którego nagłówek kolumny ma być wyświetlany pionowo na arkuszu, wykonaj
następujące czynności:
a Na zakładce Formatowanie w oknie dialogowym Właściwości zestawienia, w obszarze Pola wybierz pole.

b W opcji Orientacja nagłówka wybierz ustawienie Pionowo.

To ustawienie wpływa tylko na nagłówek kolumny na arkuszu. Nie wpływa na jego wyświetlanie w widoku
zestawienia.

4 Kliknij przycisk OK.

5 Otwórz arkusz, aby wyświetlić wyniki.

Dostosowywanie na arkuszu kolumn zestawienia | 1027

 Nagłówki kolumn wybranych pól zestawienia zostaną wyświetlone pionowo zamiast poziomo. Zobacz Dostosowywanie na
arkuszu kolumn zestawienia na stronie 1027.

Lista arkuszy
Lista arkuszy jest zestawieniem arkuszy w projekcie. Lista arkuszy może być również nazywana indeksem rysunków lub
indeksem arkuszy. Listy arkuszy można użyć jako spisu elementów zestawu dokumentów budowlanych. Lista arkuszy znajduje
się zwykle na arkuszu tytułowym.

Tworzenie listy arkuszy

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ menu rozwijane Zestawienia ➤ (Lista
arkuszy).
2 Na karcie Pola okna dialogowego Właściwości listy arkuszy wybierz pola, które mają zostać włączone do listy
arkuszy.
Zobacz Wybór pól dla zestawienia na stronie 790.

3 (Opcjonalnie) Aby utworzyć pola zdefiniowane przez użytkownika, kliknij polecenie Dodaj parametr.
Aby uzyskać dalsze instrukcje, zobacz Parametry na stronie 1533.

4 W oknie dialogowym Właściwości listy arkuszy, na karcie Pola wybierz opcję Uwzględnij elementy w
podłączonych plikach, aby skojarzyć dowolną liczbę nieużywanych arkuszy z Przeglądarką projektu. Kliknij
przycisk OK.
5 Określ pozostałe właściwości zestawienia na kartach Filtr, Sortowanie/Grupowanie, Formatowanie i Wygląd.
Zobacz Określanie właściwości zestawienia na stronie 789.
6 Kliknij przycisk OK.
W obszarze rysunku zostanie wyświetlona wynikowa lista arkuszy. W Przeglądarce projektu jest ona wyświetlana w obszarze
Zestawienia/Ilości.

Dodawanie nieużywanych arkuszy do listy arkuszy

Na Liście arkuszy można dodać nowe wiersze, aby utworzyć nieużywane arkusze. Te nieużywane arkusze można pozostawić
w takim stanie, w jakim się znajdują, aby reprezentowały arkusze konsultacyjne, lub można je przekształcić w arkusze projektu,
używając okna dialogowego Nowy arkusz.

Aby dodać nieużywane arkusze do listy arkuszy

1 Otwórz zestawienie listy arkuszy.

1028 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Na karcie Zmień listę arkuszy można dodać albo usunąć arkusze bądź przefiltrować nieużywane arkusze zastępcze.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień listę arkuszy ➤ panel Wiersze ➤ (Nowy). Powoduje to dodanie do listy
arkuszy nowego wiersza reprezentującego nieużywany arkusz, należy jednak zauważyć, że element zastępczy
nie zostaje powiązany z Przeglądarką projektu.
3 Aby dodać do Przeglądarki projektu nieużywane arkusze, można utworzyć z nieużywanego arkusza nowy arkusz
i powiązać go z Przeglądarką projektu.

Na wstążce kliknij przycisk (Arkusz).

4 W oknie dialogowym Nowy arkusz, w obszarze Wybierz nieużywane arkusze wybierz nieużywane arkusze, które
chcesz przekształcić w arkusze rzeczywiste.

UWAGA W razie potrzeby w obszarze Wybierz tabelki rysunkowe można wybrać opcję Brak, aby utworzyć
arkusz, który nie zawiera tabelki rysunkowej.

5 Kliknij przycisk OK.

Zostaną utworzone nowe arkusze zewnętrzne, wyświetlone następnie w Przeglądarce projektu.

Filtrowanie nieużywanych arkuszy na liście arkuszy

Wyświetlanie nieużywanych arkuszy z listy arkuszy można filtrować. Można na przykład wyświetlić na liście arkuszy tylko
nieużywane arkusze.
1 Otwórz zestawienie Lista arkuszy.
2 W panelu Filtruj nieużywane arkusze wykonaj jedną z następujących czynności:
■ kliknij opcję Pokaż, aby wyświetlić wszystkie arkusze na liście

■ kliknij opcję Ukryj, aby ukryć nieużywane arkusze

■ kliknij opcję Izoluj, aby wyświetlić wyłącznie nieużywane arkusze.

Usuwanie arkuszy z listy arkuszy

Można usunąć arkusze z listy arkuszy. Użytkownik może na przykład nie chcieć, aby na liście arkuszy był wyświetlany arkusz
okładki.

Aby usunąć arkusz z listy arkuszy

1 W Przeglądarce projektu kliknij nazwę arkusza, który chcesz usunąć.

Filtrowanie nieużywanych arkuszy na liście arkuszy | 1029

 2 Na palecie Właściwości odznacz opcję Wyświetla się na liście arkuszy.
Ta opcja jest domyślnie zaznaczona dla wszystkich arkuszy.

Program Revit Architecture aktualizuje listę arkuszy w celu wykluczenia arkusza.

Dodawanie listy arkuszy do arkusza

Aby dodać listę arkuszy do arkusza, wykonaj procedurę umożliwiającą dodawanie zestawienia do arkusza. Zobacz Dodawanie
zestawienia do arkusza na stronie 1024.
Kiedy lista arkusza zostanie dodana do arkusza, można wykonywać te same funkcje, które są dostępne dla zestawień w
arkuszach, w tym:
■ Formatowanie listy arkuszy

■ Dzielenie listy arkuszy

■ Dostosowywanie szerokości kolumn

■ Wyświetlaniem nagłówków kolumn pionowo zamiast poziomo

Aby uzyskać instrukcje, zobacz Zestawienia na arkuszach na stronie 1024.

Porządkowanie listy arkuszy

Aby arkusze na liście arkuszy były wyświetlane w określonej kolejności, można utworzyć niestandardowy parametr Kolejność
arkuszy i dodać go do właściwości listy arkuszy.
W poniższej procedurze przyjęto, że uprzednio utworzono listę arkuszy i dodano do projektu wiele arkuszy. Zobacz Tworzenie
listy arkuszy na stronie 1028 i Dodawanie arkusza na stronie 992.

Aby uporządkować listę arkuszy

1 Otwórz listę arkuszy.
2 W Przeglądarce projektu, w obszarze Zestawienia/Ilości kliknij nazwę listy arkuszy.
3 Na palecie Właściwości, w obszarze Pola kliknij opcję Edytuj.
4 Dodaj w następujący sposób niestandardowe pole o nazwie Kolejność arkuszy:
a Na karcie Pola okna dialogowego Właściwości listy arkuszy kliknij opcję Dodaj parametr.

b W oknie dialogowym Właściwości parametru, w obszarze Typ parametru wybierz opcję Parametr projektu.

c W obszarze Dane parametru, w polu Nazwa wprowadź nazwę Kolejność arkuszy.

d Kliknij przycisk OK.

W polu Kolejność arkuszy okna dialogowego Właściwości listy arkuszy jest wyświetlana lista pól zestawienia.

5 Pole Kolejność arkuszy umożliwia sortowanie listy arkuszy w następujący sposób:

a Kliknij kartę Sortowanie/Grupowanie.

b W opcji Sortuj według wybierz ustawienie Kolejność arkuszy. Sprawdź, czy wybrana jest wartość Rosnąco.

c Kliknij przycisk OK.

Na liście arkuszy jest wyświetlana kolumna zatytułowana Kolejność arkuszy. Na późniejszym etapie ta kolumna
zostanie ukryta, tak aby nie była wyświetlana na liście arkuszy. Najpierw jednak należy przypisać kolejność
arkuszy do każdego arkusza na liście.

1030 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 6 W przypadku każdego arkusza na liście kliknij kolumnę Kolejność arkuszy i wprowadź numer wskazujący jego
kolejność w sekwencji arkuszy.
Po wprowadzeniu numerów kolejności arkuszy program Revit Architecture ponownie sortuje listę w celu
uporządkowania wierszy.

7 Aby ukryć pole Kolejność arkuszy, kliknij prawym przyciskiem myszy kolumnę na liście arkuszy i kliknij opcję
Ukryj kolumny.
Program Revit Architecture ukryje na liście arkuszy kolumnę Kolejność arkuszy.

UWAGA Aby ponownie wyświetlić kolumnę Kolejność arkuszy, kliknij prawym przyciskiem myszy na liście
arkuszy i kliknij opcję Pokaż wszystkie kolumny.

Listę arkuszy można umieścić na arkuszu i formatować ją w żądany sposób. Zobacz Dodawanie zestawienia do arkusza na
stronie 1024 i Formatowanie zestawienia na arkuszu na stronie 1025.

Zmiany
Podczas pracy z projektami budynków projektant musi często wprowadzać zmiany w celu zapewnienia zgodności z przepisami
i wymaganiami klienta. Te zmiany muszą być śledzone, aby mogły być wykorzystane w przyszłości. Przykładowo można
sprawdzić historię zmian w celu sprawdzenia kiedy, dlaczego i przez kogo zmiana została wprowadzona. Program Revit
Architecture wyposażony jest w narzędzia umożliwiające śledzenie zmian i dołączanie informacji o zmianach na arkuszach
w zestawie dokumentów budowlanych.
Zmiany na arkuszu

Zmiany | 1031
Proces roboczy związany ze zmianami
Śledzenie zmian to proces rejestracji zmian wprowadzonych w modelu budynki po wydaniu arkuszy. W programie Revit
Architecture można wyświetlać i śledzić zmiany za pomocą chmurek zmian, etykiet i zestawień.
Zwykle użytkownik zarządza procesem wdrażania zmian w następujący sposób:

1 Wprowadza informacje o zmianach w oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza.

Zobacz Wprowadzanie informacji o wersji na stronie 1032.

2 Aktualizuje projekt Revit, aby wprowadzić zmianę.

3 W jednym lub kilku widokach projektu rysuje chmurki zmian w celu wskazania zmienionych obszarów.
Zobacz Dodawanie chmurki zmiany na stronie 1037.

4 Przypisuje zmianę do każdej chmurki.

Zobacz Przypisywanie zmiany do chmurki zmiany na stronie 1038.

5 Etykietuje chmurki zmian, aby zidentyfikować przypisane zmiany.

Zobacz Etykietowanie chmurki zmiany na stronie 1039.

6 Sprawdza arkusze w celu upewnienia się, że zestawienia zmian zawierają żądane informacje.
Zobacz Określanie zmian do uwzględnienia w zestawieniu zmian na stronie 1041.

7 Wydaje zmiany.
Zobacz Wydawanie zmian na stronie 1042.

Wprowadzanie informacji o wersji

Podczas korygowania modelu budynku należy wprowadzić informacje o zmianie w projekcie. Jeśli później zostaną dodane
do rysunku chmurki zmian, będzie można przypisać zmianę do jednej lub kilku chmurek.

UWAGA Przed wprowadzeniem informacji o zmianie w projekcie należy określić w jaki sposób chmurki zmian będą
numerowane na arkuszach. Zobacz Numeracja chmurek zmian według projektu lub według arkusza na stronie 1034.

Aby wprowadzić informacje o zmianie

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Wydania/zmiany arkusza).
Wyświetlone zostanie okno dialogowe Wydania/zmiany arkusza.

2 Aby dodać nową zmianę, kliknij przycisk Dodaj.

1032 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 UWAGA W przypadku pierwszej zmiany zmień wartości w istniejącym (domyślnym) wierszu zmian.

3 W wierszu zmiany, w kolumnie Numeracja wybierz ustawienie Liczbowa, Alfabetyczna lub Brak.
Zobacz Numerowanie zmian na stronie 1035.

4 W kolumnie Data wprowadź datę wprowadzenia zmiany lub wysłania do przeglądu.

5 W kolumnie Opis wprowadź opis zmiany, który będzie wyświetlany w zestawieniach zmian na arkuszach.
6 Jeśli zmiana została wydana, wprowadź wartości w kolumnie Wydana do i Wydana przez, a następnie zaznacz
opcję Wydana.
Zobacz Wydawanie zmian na stronie 1042.

7 W kolumnie Pokaż wybierz jedną z następujących wartości (te wartości są stosowane po przypisaniu zmiany
do jednej lub kilku chmurek).
■ Brak: chmurka i etykieta zmiany nie są wyświetlane na rysunku.

■ Etykieta: wyświetlana jest etykieta zmiany i rysowana jest chmurka zmiany, ale chmurka nie jest wyświetlana
na rysunku (aby przesunąć lub edytować chmurkę na rysunku, przesuń kursor nad obszar chmurki, aby
podświetlić i wybrać chmurkę).

■ Chmurka i etykieta: na rysunku wyświetlana jest zarówno chmurka zmiany, jak i etykieta zmiany. Ta opcja
jest domyślna.

8 Kliknij przycisk OK.

Scalanie zmian
Zmiany można scalać (łączyć) w pojedynczy wpis. W przypadku niektórych projektów pożądane może być scalenie wszystkich
zmian z danego etapu projektu. Wszystkie nowe zmiany wprowadzane w następnym etapie projektu są wyświetlane
indywidualnie.
Po scaleniu zmian pozostaje zmiana docelowa (zmiana, z którą scalano). Informacje o scalanej zmianie są tracone.

UWAGA Nie można usuwać zmian w oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza, ale można je scalać.

Aby scalić zmiany

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Wydania/zmiany arkusza).
2 W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza kliknij numer kolejny zmiany przeznaczonej do scalenia z inną.

UWAGA Informacje w wybranym wierszu zmian (łącznie z wartościami w kolumnach Data, Opis, Wydana
do, Wydana przez) zostaną utracone po scaleniu z inną zmianą.

3 Aby scalić wybraną zmianę ze zmianą położoną powyżej lub poniżej na liście, w obszarze Wiersz kliknij przycisk
Scalaj w górę lub Scalaj w dół.
4 Kliknij przycisk OK.

Zmiana kolejności zmian

Po zmianie kolejności zmian w oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza numer przypisany do każdej zmiany zostaje
odpowiednio zmieniony. Jeśli wykorzystywana jest mieszana numeracja: alfabetyczna i liczbowa, numery zmian zmienią się
w celu odzwierciedlenia ich nowych pozycji w ogólnej sekwencji.

Scalanie zmian | 1033

 Aby zmienić kolejność zmian

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Wydania/zmiany arkusza).
2 W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza kliknij numer kolejny zmiany przeznaczonej do przesunięcia.
3 W obszarze Wiersz kliknij przycisk Przesuń w górę lub Przesuń w dół.
W razie potrzeby kliknij przycisk Przesuń w górę lub Przesuń w dół kilka razy, aby przesunąć wybraną zmianę
na żądane miejsce w sekwencji zmian.

4 Kliknij przycisk OK.

W widokach i arkuszach numery zmian w etykietach i zestawieniach zmian są aktualizowane, aby odzwierciedlić nową
sekwencję.

Numeracja chmurek zmian według projektu lub według arkusza

Przed wprowadzeniem informacji o zmianach należy dokładnie rozważyć sposób numerowania chmurek zmian na arkuszach:
według projektu, czy według arkusza. Należy korzystać z ustawienia Numeracja w oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza
w celu sterowania wyświetlaniem numerów zmian przypisanych do chmurek w etykietach i zestawieniach. Jeśli to ustawienie
zostanie zmienione po utworzeniu zmian, numery zmian wszystkich chmurek zmian mogą się zmienić.

■ Numeracja według projektu: (domyślne) Program Revit Architecture numeruje zmiany zgodnie z sekwencją zmian
ustaloną w oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza. Załóżmy na przykład, że zostaną utworzone chmurki zmian 2,
3 i 4. Po dodaniu tych chmurek do arkusza w etykietach i zestawieniu zmian wyświetlane będą numery 2, 3 i 4. Nie można
modyfikować numeru kolejnego.

■ Numeracja według arkusza: Program Revit Architecture numeruje chmurki odpowiednio do kolejności innych chmurek
na arkuszu. Załóżmy na przykład, że zostaną utworzone zmiany 5, 6 i 7 i oznaczone chmurkami zmian. Po dodaniu
widoków (zawierających chmurki zmian) do arkusza chmurka utworzona dla zmiany 5 ma numer 1, chmurka utworzona
dla zmiany 6 ma numer 2, a chmurka utworzona dla zmiany 7 ma numer 3.

Na poniższym diagramie przedstawiono numerację chmurek według projektu. Numer w chmurce jest numerem zmiany
opartym na projekcie. Numer w etykiecie jest numerem zmiany przypisanym do chmurki na arkuszu.

Na poniższym diagramie przedstawiono numerację chmurek według arkusza. Numer w chmurce jest numerem zmiany
opartym na projekcie. Numer w etykiecie jest numerem zmiany przypisanym do chmurki na arkuszu.

1034 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 Temat pokrewny

■ Numerowanie zmian na stronie 1035

Określanie numeracji chmurek zmian według projektu lub według arkusza

UWAGA Jeśli ustawienie Numeracja zostanie zmienione po utworzeniu zmian, numery zmian wszystkich chmurek zmian
mogą się zmienić. Należy zdefiniować żądane ustawienie przed wprowadzeniem informacji o zmianie w projekcie.

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Wydania/zmiany arkusza).
2 W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza w obszarze Numeracja wybierz metodę numerowania zmian
dla chmurek na arkuszu: Według projektu lub Według arkusza.
Zobacz Numeracja chmurek zmian według projektu lub według arkusza na stronie 1034.

3 Kliknij przycisk OK.

Numerowanie zmian
Program Revit Architecture może w różny sposób wyświetlać sekwencję zmian w projekcie. Można śledzić zmiany, korzystając
z następujących schematów numeracji:

■ Liczby

■ Litery lub sekwencje liter lub innych znaków zdefiniowane przez użytkownika

■ Bez liczb i liter

W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza można określić schemat numeracji używany przez każdą zmianę. Można
również określić litery lub inne znaki używane w sekwencji zdefiniowanej przez użytkownika.
Można rozpocząć projekt, używając jednego schematu numeracji (np. liczbowego). Później można używać w projekcie innego
schematu numeracji w celu wskazania innego etapu projektu. Numer kolejny wyświetlany w oknie dialogowym Wydania/zmiany
arkusza określa ogólną sekwencję opartą na projekcie dla wszystkich zmian bez względu na indywidualne schematy numeracji.

Numerowanie zmian | 1035

 Temat pokrewny

■ Numeracja chmurek zmian według projektu lub według arkusza na stronie 1034

Przypisywanie schematu numeracji do zmiany

Schemat numeracji można przypisać do zmiany podczas pierwszego dodawania jej do projektu. (Zobacz Wprowadzanie
informacji o wersji na stronie 1032). Schemat numeracji można również zmienić później.

Aby przypisać schemat numeracji do zmiany

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Wydania/zmiany arkusza).
2 W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza, w wierszu zmiany, której schemat numeracji chcesz zmienić
kliknij w kolumnie Numeracja.
3 Wybierz z listy pozycję Liczbowa, Alfabetyczna lub Brak.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Definiowanie sekwencji alfabetycznej zmian na stronie 1036 i Zmiany bez
schematu numeracji na stronie 1037.

4 Kliknij przycisk OK.

Definiowanie sekwencji alfabetycznej zmian

Jeśli używana jest sekwencja alfabetyczna dla numerów zmian, można określić znaki i kolejność ich występowania. Można
określić jedną sekwencję alfabetyczną w projekcie.

Aby zdefiniować sekwencję alfabetyczną

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Wydania/zmiany arkusza).
2 W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza, w polu Sekwencja alfabetyczna kliknij przycisk Opcje.
3 W oknie dialogowym Opcje sekwencji wprowadź znaki, które mają być używane w sekwencji.
Sekwencja może zawierać litery i inne znaki (takie jak *, & i %). Nie może zawierać spacji, liczb ani powtarzających
się znaków.
Jeśli w projekcie jest więcej zmian niż znaków w sekwencji, program Revit Architecture używa znaków
podwójnych. Na przykład, jeśli zdefiniowana jest sekwencja abcdefghij, a w projekcie jest więcej niż 10 zmian,
program Revit Architecture numeruje późniejsze zmiany, używając znaków aa, bb, cc i tak dalej.

4 Kliknij przycisk OK.

1036 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Zmiany bez schematu numeracji
W niektórych przypadkach użytkownik wolałby, aby zmiana nie używała schematu numerowania. Na przykład nienumerowana
zmiana może wskazywać punkt zwrotny projektu lub wydanie dokumentu. Podczas przypisywania schematu numeracji do
zmiany, wybierz opcję Brak. (Zobacz Przypisywanie schematu numeracji do zmiany na stronie 1036).

Chmurki zmian
Użyj chmurek zmian w celu oznaczenia obszarów projektowych, które zostały zmienione w projekcie. Chmurki zmian można
szkicować we wszystkich widokach z wyjątkiem widoków 3D. Chmurka jest widoczna w widoku, w którym się znajduje i na
arkuszach zawierających widok.
Po wprowadzeniu informacji o zmianie można przypisać zmianę do jednej lub kilku chmurek. Do identyfikacji zmian
przypisanych do chmurek wykorzystywane są etykiety. Chmurki i zmian mogą być wyświetlane w razie potrzeby na arkuszach
we własnych widokach. W przypadku każdego arkusza zestawienie wersji zawiera informacje o zmianach reprezentowanych
za pomocą chmurek wyświetlanych w widokach na arkuszu.

Tematy pokrewne

■ Proces roboczy związany ze zmianami na stronie 1032

■ Wprowadzanie informacji o wersji na stronie 1032

Dodawanie chmurki zmiany

1 Otwórz w projekcie widok, w którym chcesz oznaczyć zmiany.
Chmurki zmian można szkicować we wszystkich widokach z wyjątkiem widoków 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ (Chmurka rewizji).

Program Revit Architecture przechodzi do trybu szkicowania.

3 Naszkicuj chmurkę w następujący sposób:

a W obszarze rysunku umieść kursor w pobliżu części widoku, który został zmieniony.

b Kliknij i przesuń kursor zgodnie z ruchem wskazówek zegara, aby utworzyć segment chmurki.

c Kliknij, aby zakończyć rysowanie tego segmentu i rozpocząć nowy segment.

d Kontynuuj tworzenie segmentów chmurki do momentu, gdy chmurka obejmie zmieniony obszar.

Chmurki zmian | 1037

 4 W razie potrzeby naszkicuj dodatkowe chmurki.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz szkic chmurki rewizji ➤ panel Tryb ➤ (Zakończ tryb edycji).
Domyślnie program Revit Architecture przypisuje do chmurek najnowszą zmianę przypisaną do dowolnego widoku na tym
arkuszu (we właściwościach arkusza parametr Wersja bieżąca identyfikuje tę wersję). Aby przypisać inną zmianę, zobacz
Przypisywanie zmiany do chmurki zmiany na stronie 1038.

Tematy pokrewne

■ Zmiany na stronie 1031

■ Chmurki zmian na stronie 1037

■ Proces roboczy związany ze zmianami na stronie 1032

Przypisywanie zmiany do chmurki zmiany

Po dodaniu chmurki zmiany do widoku program Revit Architecture przypisuje domyślnie najnowszą zmianę do chmurki. W
razie potrzeby można przypisać do chmurki inną zmianę. Do każdej chmurki można przypisać jedną zmianę lub przypisać
tę samą zmianę do wielu chmurek.

Aby przypisać zmianę do chmurki

1 W widoku projektu wybierz chmurkę zmiany
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Rewizja wybierz z listy odpowiednią rewizję.
Jeśli nie wprowadzono jeszcze informacji o zmianie, które mają być przypisane do chmurki, zobacz Wprowadzanie
informacji o wersji na stronie 1032.

Modyfikowanie chmurki zmiany

Można zmienić granice chmurki zmiany Można również zmienić szerokość linii, kolor i styl jednej chmurki lub wszystkich
chmurek w projekcie.

Aby zmienić granice i wygląd chmurki zmiany

1 W widoku projektu wybierz chmurkę zmiany
2 Aby zmienić jej granice, wykonaj następujące czynności:

a Kliknij kolejno kartę Zmień | Chmurki rewizji ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj szkic).
Program Revit Architecture przechodzi do trybu szkicowania.

b Wybierz segmenty chmurki zmiany i przeciągnij punkty końcowe w celu dostosowania granic.

c Kliknij kolejno opcję Zmień chmurki rewizji > kartę Edytuj szkic ➤ panel Tryb ➤ (Zakończ tryb
edycji).

3 Aby zmienić wygląd chmurki, wykonaj następujące czynności:

a Kliknij chmurkę prawym przyciskiem myszy i wybierz opcje Nadpisuj grafikę w widoku ➤ Według
elementu.

1038 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

 b Zmień wartości opcji Szerokość, Kolor i Styl linii chmurki.

c Kliknij przycisk OK.

Aby zmienić wygląd wszystkich chmurek zmian

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Style obiektów).

2 Kliknij kartę Obiekty opisów.
3 W obszarze Chmurki zmian zmień wartość opcji Szerokość linii, Kolor linii i Wzór linii.
4 Kliknij przycisk OK.
Te zmiany wpływają na wszystkie chmurki zmian w projekcie.

Etykietowanie chmurki zmiany

Etykieta zmiany identyfikuje zmianę przypisaną do każdej chmurki w widoku (informacje o zmianie wprowadzane są w oknie
dialogowym Wydania/zmiany arkusza). Zobacz Wprowadzanie informacji o wersji na stronie 1032).

Aby oznaczyć etykietami chmurki zmian

1 Jeśli rodzina etykiet zmian nie została jeszcze wczytana do projektu, wczytaj ją.
Projekt utworzony za pomocą domyślnego szablonu projektu zawiera rodzinę Revision Tag (Etykieta zmiany)
lub rodzinę M_Revision Tag (Etykieta M_Revision). Aby sprawdzić, czy rodzina etykiet zmian jest wczytana,
w Przeglądarce projektu, w obszarze Rodziny ➤ Symbole opisu odszukaj nazwę rodziny etykiet zmian. Aby
wczytać rodzinę etykiet zmian, zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512, która zawiera odpowiednie instrukcje.

2 Otwórz widok zawierający chmurki zmian.

3 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ (Oznacz wg kategorii).

4 W obszarze rysunku wybierz chmurki zmian do oznaczenia etykietami.
Po wybraniu każdej chmurki program Revit Architecture wyświetla obok niej etykietę zmiany. Numery w
etykietach odpowiadają zmianom przypisanym do chmurek. (Zobacz Przypisywanie zmiany do chmurki zmiany
na stronie 1038). Te numery etykiet mogą się różnić na arkuszach. (Zobacz Numeracja chmurek zmian według
projektu lub według arkusza na stronie 1034).

5 W razie potrzeby dostosuj położenie etykiet i ich linii odniesienia w następujący sposób:
a Naciśnij klawisz Esc, aby zamknąć narzędzie Karta wg kategorii.

b Wybierz etykietę zmiany.

Może wystąpić potrzeba powiększenia obrazu w celu wyświetlenia kontrolek etykiety zmiany.

c Aby zmienić położenie etykiety, należy przeciągać niebieskie strzałki.

d Aby dostosować zagięcie linii odniesienia, należy przeciągnąć niebieski punkt.

e Aby usunąć linię odniesienia, na pasku opcji odznacz pole wyboru Linia odniesienia.

f Aby przypisać etykietę do innej chmurki rewizji, kliknij kolejno kartę Zmień | Etykiety chmurek
rewizji ➤ panel Obiekt nadrzędny ➤ Wybierz nowy obiekt nadrzędny. W obszarze rysunku wybierz
żądaną chmurkę zmian dla karty.

Więcej informacji na temat przypisywania etykiety do elementu zawiera sekcja Etykiety na stronie 953.

Chmurki zmian | 1039

Ukrywanie chmurki zmiany
Można ukrywać w widoku chmurki zmian. Metoda używana do ukrywania chmurek zmian może określać, czy informacje o
zmianie (w przypadku ukrytych chmurek zmian) mają być wyświetlane w zestawieniu zmian dla arkusza.
Aby ukryć chmurki zmian, wprowadzając ich zmiany do zestawienia zmian, należy skorzystać z jednej z następujących metod:
■ Okno dialogowe Wydania/zmiany arkusza. (Zobacz Wprowadzanie informacji o wersji na stronie 1032). Za pomocą
kolumny Pokaż określ dla każdej zmiany, czy mają być wyświetlane chmurki i etykiety zmian. To ustawienie wpływa na
wszystkie widoki w projekcie.

■ Ukryj w widoku > Kategoria. Wybierz w widoku jedną lub kilka chmurek rewizji, kliknij prawym przyciskiem myszy i
kliknij kolejno opcję Ukryj w widoku ➤ Kategoria. To narzędzie pozwala ukrywać wszystkie chmurki w widoku.

Aby ukryć chmurki zmian i usunąć ich zmiany z zestawienia zmian, należy skorzystać z jednej z następujących metod:
Domyślnie zestawienie zmian arkusza widoku nie zawiera informacji o zmianach przeznaczonych dla tych chmurek. W razie
potrzeby można jednak wymusić, aby na arkuszu wyświetlona została lista zmian. Zobacz Określanie zmian do uwzględnienia
w zestawieniu zmian na stronie 1041.
■ Zakres przycięcia. Jeśli cała chmurka zmiany lub jej część znajduje się poza zakresem przycięcia modelu w widoku,
chmurka nie jest wyświetlana w widoku. Zobacz Zakresy przycięcia na stronie 858.

■ Ukryj w widoku > Elementy. Wybierz w widoku jedną lub kilka chmurek rewizji, kliknij prawym przyciskiem myszy i
kliknij kolejno opcję Ukryj w widoku ➤ Elementy.

Właściwości chmurki zmiany

W poniższej tabeli podano opis właściwości chmurek rewizji. Aby zobaczyć lub zmienić te właściwości, w widoku wybierz
chmurkę rewizji i obejrzyj paletę Właściwości.

Nazwa Opis

Zmiana Zmiana przypisana do chmurki. Aby zmienić przypisaną zmianę, wybierz ją z listy. (Zobacz
Wprowadzanie informacji o wersji na stronie 1032 i Przypisywanie zmiany do chmurki zmiany na stronie
1038).

Numer zmiany Numer przypisany do chmurki, który jest wyświetlany na arkuszu w etykiecie zmiany i w zestawieniu
zmian. Zależy on od przypisanej zmiany i metody numeracji chmurek. (Zobacz Numeracja chmurek
zmian według projektu lub według arkusza na stronie 1034). Ta wartość jest tylko do odczytu.

Data zmiany Data przypisania zmiany na podstawie kolumny Data w oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza.
Ta wartość jest tylko do odczytu.

Wydana do W przypadku przypisanej zmiany wartość w kolumnie Wydana do w oknie dialogowym Wydania/zmiany
arkusza. Ta wartość jest tylko do odczytu.

Wydana przez W przypadku przypisanej zmiany wartość w kolumnie Wydana przez w oknie dialogowym
Wydania/zmiany arkusza. Ta wartość jest tylko do odczytu.

Znacznik Niepowtarzalny identyfikator chmurki zmiany.

Komentarze Pole tekstowe, które można wykorzystać do przechowywania informacji o chmurce zmiany.

1040 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Zestawienia zmian na arkuszach
Większość bloków tytułów dla arkuszy zawiera zestawienia wersji. Po umieszczeniu na arkuszu widoku zawierającego chmurki
zmian, w zestawieniu zmian wyświetlane są automatycznie informacje o tych zmianach. W razie potrzeby można określić,
czy inne rewizje (które nie są reprezentowane w widoku przez chmurki rewizji) mają być wyświetlane w zestawieniu rewizji.
Aby wyświetlić na arkuszu zestawienie zmian, skorzystaj z tabelki rysunkowej zawierającej zestawienie zmian. Podczas
projektowania zestawienia zmian można określić jego format, orientację na stronie, wyświetlane w nim informacje i kolejność
sortowania. Te atrybuty zestawienia zmian można kontrolować poprzez modyfikowanie rodziny tabelek rysunkowych. Zobacz
Zestawienia zmian w tabelkach rysunkowych na stronie 1011.

Określanie zmian do uwzględnienia w zestawieniu zmian

Domyślnie w zestawieniu zmian na arkuszu wyświetlane są zmiany odnoszące się do chmurek zmian w widokach arkusza.
Użyj poniższej procedury, aby wyświetlić więcej zmian w zestawieniu zmian.
W tej procedurze przyjęto, że uprzednio utworzono projekt z widokami i arkuszami zawierającymi zestawienia zmian,
wprowadzono informacje o zmianach, dodano chmurki zmian do widoków i oznaczono chmurki etykietami.

Aby określić zmiany, które mają być wprowadzone do zestawienia zmian

1 Otwórz arkusz.
2 Powiększ zestawienie zmian w tabelce rysunkowej arkusza.
3 Kliknij w obszarze rysunku, aby wyświetlić właściwości arkusza na palecie Właściwości.
4 Na palecie Właściwości, w obszarze Rewizje na arkuszu kliknij opcję Edytuj.
W oknie dialogowym Zmiany na arkuszu wyświetlana jest lista wszystkich zmian wprowadzonych w oknie
dialogowym Wydania/zmiany arkusza. Rewizje przypisane do chmurek w widokach na arkuszu są już wybrane
i przeznaczone tylko do odczytu.

Zestawienia zmian na arkuszach | 1041

 5 Wybierz opcję Wyświetlana w zestawieniu zmian dla każdej zmiany, którą chcesz zawrzeć w zestawieniu zmian
na tym arkuszu.
6 Kliknij przycisk OK.
Zestawienie zmian na arkuszu jest aktualizowane w celu uwzględnienia wybranych zmian.

Wydawanie zmian
Po zakończeniu wprowadzania zmian do projektu i dodaniu skorygowanych widoków do arkusza można wydać zmianę. W
programie Revit Architecture oznaczenie zmiany jako Wydana oznacza:

■ W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza nie można już zmieniać informacji dotyczących tej zmiany.

■ W widokach projektu nie można już przypisywać wydanych zmian do dodatkowych (nowych) chmurek zmian.

■ Nie można edytować chmurek zmian, do których przypisana jest wydana zmiana.

Aby wydać zmianę

1 W projekcie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Kompozycja arkusza ➤ (Wydania/zmiany arkusza).
2 W oknie dialogowym Wydania/zmiany arkusza wykonaj następujące czynności:
a W kolumnie Wydana do wskaż osobę lub organizację, do której zmiany zostaną wydane.

b W kolumnie Wydana przez wskaż osobę lub organizację, która wydaje zmianę.

c Sprawdź inne wartości opcji w wierszu zmiany (takich jak Data i Opis) Zmodyfikuj je w razie potrzeby.

d Zaznacz opcję Wydana.

Większa część wiersza rewizji wyświetlana jest w trybie tylko do odczytu. Po wybraniu opcji Wydana nie
można już wprowadzać zmian w informacjach o zmianach.

UWAGA Jeśli po wydaniu zmiany konieczna jest modyfikacja informacji o zmianach, odznacz opcję
Wydana, wprowadź zmiany i ponownie zaznacz pole wyboru opcji Wydana.

e Kliknij przycisk OK.

3 Wydrukuj lub opublikuj skorygowane arkusze. Zobacz Drukuj na stronie 1183 lub Publikuj na stronie 1177.

1042 | Rozdział 44 Przygotowywanie dokumentów budowlanych

Rendering
45
Program Revit Architecture umożliwia wygenerowanie z zastosowaniem stylu wizualnego Realistyczny widoku modelu budynku renderowanego
w czasie rzeczywistym. Można również za pomocą narzędzia Rendering utworzyć fotorealistyczny obraz modelu. W programie Revit Architecture
można wykonywać renderingi 3D widoków z różnymi efektami i elementami, takimi jak oświetlenie, roślinność, graffiti i ludzie. W widoku
renderingu w czasie rzeczywistym są wyświetlane realistyczne materiały i tekstury. Poszczególnych stylów renderingu można używać w celu
prezentowania projektu klientom lub współdzielenia ich z członkami zespołu. Zobacz Rendering w czasie rzeczywistym — przegląd na stronie
1044.
Alternatywnie można wyeksportować widok 3D, a rendering obrazu wykonać w innej aplikacji. Zobacz Eksportowanie do programu 3ds Max
na stronie 1169.

Proces roboczy renderingu

W programie Revit Architecture proces renderingu widoku 3D przebiega następująco (pierwsze cztery czynności można
wykonać w dowolnej kolejności).

1 Utwórz widok 3D modelu budynku.

Zobacz Widoki 3D na stronie 769.

1043
 2 Określ dla materiałów ich wygląd renderingu i zastosuj materiały do elementów modelu.
Zobacz Materiały na stronie 1568.

3 Zdefiniuj oświetlenie modelu budynku.

■ Jeśli w renderowanym obrazie ma być zastosowane sztuczne oświetlenie, dodaj je do modelu budynku. Zobacz
Światła na stronie 1045.

■ Jeśli w renderowanym obrazie ma być zastosowane naturalne oświetlenie, zdefiniuj ustawienia słońca i cienia.

4 (Opcjonalne) Dodaj następujące elementy do modelu budynku:

■ Roślinność

■ Ludzi, samochody i inne elementy otoczenia

■ Graffiti

5 Zdefiniuj ustawienia renderingu.

6 Renderuj obraz.

7 Zapisz renderowany obraz.

Zobacz Zapisywanie renderowanego obrazu jako widoku projektu na stronie 1115 lub Eksport renderowanego obrazu do
pliku na stronie 1116.

Rendering w czasie rzeczywistym — przegląd

Rendering w czasie rzeczywistym można utworzyć w celu wyświetlenia modelu programu Revit Architecture z zastosowaniem
stylu wizualnego Realistyczny. Można również za pomocą narzędzia Rendering utworzyć fotorealistyczny obraz modelu.
Poniżej przedstawiono dostępne typy renderingu.

Realistyczny (przy użyciu stylu wizu- Fotorealistyczny (przy użyciu narzędzia

alnego Realistyczny) Rendering)

W stylu wizualnym Realistyczny w widoku modelu jest natychmiast wyświetlany realistyczny wygląd materiału. Po zastosowaniu
ustawień cienia i głębokości model można obrócić w celu wyświetlenia jego powierzchni tak, jak będą wyglądały w innych
warunkach oświetlenia. Zobacz Styl wizualny Realistyczny na stronie 879.
Proces tworzenia widoku renderingu w czasie rzeczywistym ma następujący przebieg:

■ Utwórz element modelu lub otwórz istniejący model.

■ Określ realistyczny wygląd materiałów dla elementu. Zobacz Materiały na stronie 1568.

■ Określ opcje wyświetlania. Zobacz Opcje wyświetlania grafiki na stronie 880.

■ Otwórz widok, który chcesz edytować.

1044 | Rozdział 45 Rendering

 UWAGA Widoki renderowane w czasie rzeczywistym nie są dostępne dla widoków Kreślenie, Zestawień ani Legendy.

■ Na pasku sterowania widokiem określ styl wizualny Realistyczny.

W celu wyświetlenia materiałów z zastosowaniem stylu wizualnego Realistyczny zostaje domyślnie włączona opcja Użyj
przyspieszenia sprzętowego (Direct3D®). Jeśli karta graficzna i sterownik komputera nie były testowane z programem Revit
lub nie spełniają wymagań minimalnych, po uruchomieniu programu jest wyświetlane ostrzeżenie opisujące problem.
Ostrzeżenie zawiera hiperłącze do witryny internetowej firmy Autodesk, w której znajduje się lista przetestowanych kart
graficznych i sterowników.
Z uwagi na to, że materiały mogą być renderowane wyłącznie z przyspieszeniem sprzętowym, jeśli jest ono wyłączone, wygląd
stylu wizualnego Realistyczny jest identyczny z wyglądem stylu wizualnego Cieniowanie. Aby uzyskać dostęp do ustawienia

przyspieszenia sprzętowego, kliknij kolejno opcje ➤ Opcje ➤ kartę Grafika ➤ Użyj przyspieszenia sprzętowego
(Direct3D®).

Temat pokrewny

■ Style wizualne na stronie 876

Światła
Podczas projektowania budynku na zewnątrz i wewnątrz można umieścić sztuczne oświetlenie, aby zapewnić odpowiednie
oświetlenie i zaplanować wpływ oświetlenia na wygląd budynku. Aby uzyskać najlepszy efekt, oprawy oświetleniowe i źródła
światła można zdefiniować, umieszczając je w modelu budynku. Przed wykonaniem renderingu widoku 3D można określić,
czy w renderowanym obrazie ma zostać uwzględnione sztuczne oświetlenie, światło naturalne, czy oba rodzaje oświetlenia.

Temat pokrewny

■ Określanie położenia słońca na stronie 1377

Światła — przegląd
Oświetlenie odgrywa ważną rolę podczas wcielania w życie myśli projektowej. Podczas wykonywania renderingu widoku 3D
modelu budynku na potrzeby oświetlenia budynku można użyć światła naturalnego, sztucznego oświetlenia lub obu rodzajów
oświetlenia.
Aby uzyskać realistyczne odwzorowanie naturalnego światła słonecznego padającego na budynek, należy określić kierunek
jego padania albo podać położenie budynku oraz datę i godzinę. W przypadku sztucznego oświetlenia należy do modelu
budynku dodać oprawy oświetleniowe i w razie potrzeby zorganizować je w grupy świateł. Aby uzyskać żądany efekt, przed
wykonaniem renderingu poszczególne oprawy oświetleniowe lub grupy świateł można włączyć lub wyłączyć. Wpływ oświetlenia
na projekt można ocenić na wynikowym wyrenderowanym obrazie.

Światła | 1045
Osprzęt oświetleniowy
W programie Revit Architecture oprawa oświetleniowa oznacza element modelu emitujący światło z jednego lub wielu źródeł
światła. Źródło światła jest zdefiniowane przez rodzinę opraw oświetleniowych programu Revit. (Zobacz Rodziny w programie
Revit na stronie 499).
W programie Revit Architecture dostępnych jest kilka rodzin opraw oświetleniowych dla świateł na ścianach, sufitach, lampek
stołowych, lamp wolnostojących, oświetlenia zewnętrznego i innych typów opraw oświetleniowych. W Edytorze rodzin można
projektować własne oprawy oświetleniowe. Istnieje również możliwość pobrania dodatkowych rodzin opraw oświetleniowych
z biblioteki sieciowej elementów programu Revit oraz z innych źródeł.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych na stronie 1050

■ Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku na stronie 1071

1046 | Rozdział 45 Rendering

Źródła światła
Źródło światła to część oprawy oświetleniowej emitująca światło (na przykład żarówka). Z reguły każda rodzina opraw
oświetleniowych zawiera jedno źródło światła. Aby utworzyć oprawę oświetleniową z wieloma źródłami światła (taką jak
żyrandol lub zestaw świateł w systemie prętowym), należy utworzyć rodzinę zagnieżdżoną.
Dla każdego źródła światła można określić kształt elementu emitującego światło (punkt, linia, prostokąt lub koło) oraz rozsył
światła (sferyczny, półkulisty, reflektor lub bryła fotometryczna). Można również zdefiniować charakterystyki fotometryczne,
takie jak współczynnik utraty światła, intensywność początkowa czy kolor początkowy. Położenie i jasność każdego ze źródeł
światła w projekcie można dopasować, tak aby uzyskać żądane efekty oświetleniowe.
Lampka stołowa i jej źródło światła

Tematy pokrewne

■ Tworzenie opraw oświetleniowych z wieloma źródłami światła na stronie 1051

■ Definiowanie źródła światła na stronie 1061

■ Sterowanie jasnością źródła światła na stronie 1078

■ Dopasowywanie źródeł światła przed wykonaniem renderingu na stronie 1049

■ Wyświetlanie źródeł światła w widoku na stronie 1074

Dane fotometryczne i pliki IES

W programie Revit Architecture danymi fotometrycznymi są parametry umożliwiające tworzenie rodzin realistycznych opraw
oświetleniowych. Dane fotometryczne ułatwiają definiowanie światła widocznego w renderowanym obrazie modelu budynku.
Dane fotometryczne dostępne dla określonej oprawy oświetleniowej zależą od definicji jej źródła światła. Do danych tych
należą takie parametry, jak współczynnik utraty światła, intensywność początkowa czy kolor początkowy.
Po określeniu typu rozsyłu światłości jako Bryła fotometryczna można określić plik IES. Plik IES jest plikiem tekstowym
udostępnionym przez producenta wyposażenia oświetleniowego. W pliku tym jest opisana intensywność źródła światła w
poszczególnych punktach siatki w kształcie sfery. Określana jest również geometria wyprowadzania światła na zewnątrz oprawy
oświetleniowej (bryła fotometryczna).

Światła — przegląd | 1047

 Bryła fotometryczna źródła światła

W produkcie Revit Architecture plik IES używany jest do tworzenia bryły fotometrycznej reprezentującej źródło światła. Z
reguły dzięki plikom IES można osiągnąć bardziej precyzyjne oświetlenie w renderowanych obrazach. Aby uzyskać więcej
informacji na temat formatu plików IES, przejdź na stronę WWW http://www.iesna.org. Zobacz Określanie pliku IES dla
źródła światła na stronie 1059.

Wzorce postępowania z oświetleniem

Aby uzyskać najbardziej precyzyjne wyniki w widokach cieniowanych i renderowanych obrazach, należy zastosować się do
następujących wzorców postępowania.

Temat pokrewny:

■ Wydajność procesu renderingu a oświetlenie na stronie 1119

Korzystanie z plików IES

Podczas określania właściwości fotometrycznych oprawy oświetleniowej należy ustawić parametr rozsyłu światłości na wartość
Bryła fotometryczna i użyć pliku IES producenta, jeśli jest dostępny. Ponieważ zastosowanie pliku IES umożliwia bardziej
precyzyjne odwzorowanie źródła światła, lepsze będą efekty w renderowanym obrazie.
Aby uzyskać plik IES, należy przejść do strony WWW producenta oświetlenia i wyszukać frazę ies. Po wyszukaniu pliku IES
dla żądanego produktu oświetleniowego należy zapisać go na komputerze. Zobacz Określanie pliku IES dla źródła światła na
stronie 1059.

Pozostawianie złączy elektrycznych

Niektóre oprawy oświetleniowe wyświetlane w Edytorze rodzin zawierają złącze. W obszarze rysunku złącze najczęściej jest
wyświetlane jako zielony obrys z pomarańczowym symbolem błyskawicy w punkcie początku.

1048 | Rozdział 45 Rendering

 Te złącza są używane w programie Revit MEP. Umożliwiają one inżynierom elektrykom podłączanie opraw oświetleniowych
do obwodów na schemacie elektrycznym.
Jeśli inżynier elektryk nie jest uczestnikiem projektu, można usunąć te złącza z ich rodzin opraw oświetleniowych albo ukryć
je w widokach. (Zobacz Ukrywanie elementów w widoku na stronie 819). W przeciwnym razie należy pozostawić te złącza na
miejscu.

Temat pokrewny

■ Łączniki na stronie 520

Dopasowywanie źródeł światła przed wykonaniem renderingu

Typowym celem renderowania obrazu jest sprawdzenie efektów oświetlenia w modelu budynku. Jako przykład można podać
sytuację, w której użytkownik ma zamiar jednolicie oświetlić fasadę budynku. Po umieszczeniu opraw oświetleniowych
użytkownik zamierza upewnić się, że uzyskany efekt oświetlenia jest zgodny z wymaganiami.

Jednakże proces renderingu może znacznie obciążyć zasoby komputera. Dlatego przed wykonaniem renderingu należy
starannie zaplanować rozmieszczenie opraw oświetleniowych, aby uzyskać jak najlepszy efekt. W programie Revit Architecture

Wzorce postępowania z oświetleniem | 1049

 do planowania odpowiednich odstępów, kątów i odsunięcia opraw oświetleniowych od otworów w modelu budynku można
użyć widoków 2D i 3D. W przypadku stylu wizualnego widoku należy użyć opcji Cieniowanie lub Cieniowanie z krawędziami,
aby zobaczyć, w jaki sposób światło pada na ścianę lub inną powierzchnię.

Tematy pokrewne

■ Wyświetlanie źródeł światła w widoku na stronie 1074

■ Kierowanie reflektora na stronie 1075

■ Sterowanie jasnością źródła światła na stronie 1078

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych

W programie Revit Architecture oprawy oświetleniowe są elementami modelu zdefiniowanymi przez rodziny programu Revit.
W programie Revit Architecture dostępnych jest kilka rodzin opraw oświetleniowych, które można wykorzystywać w projektach
lub używać do tworzenia niestandardowych opraw oświetleniowych. Aby utworzyć lub zmodyfikować rodzinę opraw
oświetleniowych, należy użyć Edytora rodzin.

Tematy pokrewne

■ Osprzęt oświetleniowy na stronie 1046

■ Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku na stronie 1071

■ Rodziny w programie Revit na stronie 499

Tworzenie oprawy oświetleniowej z pojedynczym źródłem światła

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

1050 | Rozdział 45 Rendering

 2 W oknie dialogowym Nowa rodzina — Wybierz plik szablonu wybierz szablon oprawy oświetleniowej.
Nazwy wszystkich szablonów opraw oświetleniowych zawierają frazę „Lighting Fixture” (oprawa oświetleniowa).
Należy się upewnić, że wybrano odpowiedni szablon dla typu oprawy oświetleniowej, która ma zostać utworzona.
Na przykład aby utworzyć sufitową oprawę oświetleniową w projektach z jednostkami metrycznymi, należy
użyć pliku Metric Lighting Fixture ceiling based.rft.
W programie Revit Architecture zostanie otwarty Edytor rodzin. W szablonie są zdefiniowane płaszczyzny
odniesienia i źródło światła. W przypadku opraw oświetleniowych sufitowych i ściennych szablon zawiera sufit
lub ścianę jako obiekt nadrzędny oprawy. Zobacz Edytor rodzin na stronie 500.

3 Zdefiniuj geometrię źródła światła dla oprawy oświetleniowej.

Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061.

4 Naszkicuj geometrię bryły oprawy oświetleniowej.

Zobacz Tworzenie geometrii bryły i wycięcia na stronie 1408.

PORADA Jeśli w renderowanym obrazie ma zostać uwzględniona powierzchnia żarówki, utwórz jej geometrię.
Następnie zastosuj do niej materiał i wybierz opcję Żarówka włączona z Biblioteki wyglądu renderingu, aby
przypisać do niej odpowiedni wygląd renderingu. Ten wygląd renderingu jest modelem powierzchni
świecącej żarówki. Jest ona biała, świecąca i emituje odpowiednią ilość światła.

5 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości rodziny ➤ Typy rodzin.
6 W oknie dialogowym Typy rodzin podaj wartości parametrów.
Zobacz Parametry opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063.

7 Kliknij przycisk OK.

8 Kliknij opcję Wczytaj do projektu, aby wczytać oprawę oświetleniową do bieżącego projektu lub zapisz ją i opuść
Edytor rodzin.

Tworzenie opraw oświetleniowych z wieloma źródłami światła

Aby utworzyć oprawę oświetleniową z wieloma źródłami światła (taką jak żyrandol lub zestaw świateł w systemie prętowym),
należy utworzyć rodzinę zagnieżdżoną. Rodzina nadrzędna reprezentuje osprzęt podtrzymujący źródła światła (na przykład
osprzęt dla żyrandola albo pręt systemu prętowego). Następnie należy utworzyć inną rodzinę opraw oświetleniowych definiującą
źródło światła (na przykład żarówki świecowe w żyrandolu albo lampy halogenowe w zestawie systemu prętowego). Ta rodzina
jest zagnieżdżana w rodzinie nadrzędnej. Aby uzyskać więcej informacji na temat rodzin zagnieżdżonych, zobacz Podręcznik
rodzin na stronie 502.
Zagnieżdżona rodzina żyrandola

Zagnieżdżona rodzina lamp systemu prętowego

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1051

 Rodzina zagnieżdżona (definiująca źródła światła) może być współdzielona lub niewspółdzielona w zależności od tego, czy
ma być możliwe tworzenie zestawień źródeł światła i sterowanie ich poszczególnymi parametrami fotometrycznymi. Zobacz
Współdzielenie rodziny opraw oświetleniowych na stronie 1052.

Współdzielenie rodziny opraw oświetleniowych

Rodzina zagnieżdżona definiująca źródła światła w żyrandolu lub w systemie prętowym może być współdzielona lub
niewspółdzielona. Poniżej przedstawiono, w jaki sposób współdzielenie rodziny zagnieżdżonej wpływa na tworzenie zestawień
opraw oświetleniowych oraz jak można zmieniać parametry rodziny. (Aby uzyskać informacje na temat tworzenia rodziny
zagnieżdżonej komponentów współdzielonych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502).

Rodzina zagnieżdżona Wpływ na tworzenie zestawień Wpływ na wprowadzanie zmian w

jest... parametrach rodziny

Wspólne Poszczególne źródła światła można w zestawieniu Jeśli będzie to konieczne, każde źródło światła
opraw oświetleniowych wyświetlać osobno. Na w oprawie może mieć inne ustawienia. Na
przykład halogeny systemu prętowego można przykład w systemie prętowym można zmieniać
wyświetlać pojedynczo, w grupach lub wszystkie początkową intensywność każdego z halogenów
razem. zestawu.

Niewspółdzielona W zestawieniu opraw oświetleniowych wszystkie Ustawienia można zmieniać dla oprawy
oprawy (wraz ze źródłami światła) są wyświetlane oświetleniowej jako całości; nie można zmieniać
jako pojedyncza pozycja. Na przykład nie można ustawień poszczególnych źródeł światła. Na
wyświetlić poszczególnych żarówek świecowych przykład można zmienić początkową
żyrandola pojedynczo, w grupach ani wszystkich intensywność całego żyrandola, ale nie można
razem. zmieniać intensywności poszczególnych
żarówek świecowych.

Aby rodzina opraw oświetleniowych była współdzielona

1 Otwórz rodzinę opraw oświetleniowych w Edytorze rodzin.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny.
3 W opcji Parametry rodziny wybierz Współdzielona.
4 Kliknij przycisk OK.

Aby rodzina opraw oświetleniowych nie była współdzielona

1 Otwórz rodzinę opraw oświetleniowych w Edytorze rodzin.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny.
3 W obszarze Parametry rodziny odznacz pole Współdzielona.
4 Kliknij przycisk OK.

Tworzenie systemu prętowego oświetlenia

W poniższej procedurze przedstawiono ogólną metodę tworzenia systemu prętowego oświetlenia. Tej procedury można
również użyć do utworzenia rodziny opraw oświetleniowych zawierającej wiele źródeł światła, dla których mają być tworzone
osobne zestawienia, lub w celu osobnego sterowania parametrami oświetlenia. Wymagane czynności będą różne w zależności
od potrzeb i koncepcji projektowej.

1052 | Rozdział 45 Rendering

Aby utworzyć system prętowy oświetlenia
1 Utwórz rodzinę opraw oświetleniowych, która ma reprezentować źródło światła.
Na przykład utwórz rodzinę opisującą lampę halogenową w systemie prętowym oświetlenia. Utwórz geometrię
oprawy oświetleniowej dla lampy halogenowej i zdefiniuj jej źródło światła.
Zobacz Tworzenie oprawy oświetleniowej z pojedynczym źródłem światła na stronie 1050.
W kolejnych punktach ta rodzina będzie określana jako rodzina źródeł światła.

2 Dla rodziny źródeł światła włącz parametry Źródło światła i Współdzielona w następujący sposób:
a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny.

b W oknie dialogowym Parametry i kategoria rodziny w obszarze Parametry rodziny wybierz opcję Źródło
światła.
Po włączeniu źródła światła można określić jego parametry fotometryczne.

c Wybierz opcję Współdzielone.

Dzięki współdzieleniu rodziny źródeł światła zapewniona jest możliwość wyświetlania w zestawieniu
opraw oświetleniowych informacji dotyczących poszczególnych świateł oraz możliwość dopasowania
parametrów oświetlenia poszczególnych świateł. (Zobacz Współdzielenie rodziny opraw oświetleniowych
na stronie 1052).

d Kliknij przycisk OK.

e Zapisz rodzinę źródeł światła.

3 Utwórz nadrzędną rodzinę opraw oświetleniowych w następujący sposób:

a Utwórz geometrię oprawy oświetleniowej.
Na przykład w przypadku systemu prętowego utwórz pręt, na którym będą zamontowane światła
halogenowe. Zobacz Tworzenie oprawy oświetleniowej z pojedynczym źródłem światła na stronie 1050.

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1053

 b Utwórz płaszczyzny odniesienia, których będzie można użyć do określenia położenia źródeł światła, i
zablokuj na oprawie oświetleniowej (pręt).
Zobacz Płaszczyzny odniesienia na stronie 1515.

4 Dla nadrzędnej rodziny oprawy oświetleniowej wyłącz parametry Źródło światła i Współdzielona w następujący
sposób:
a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny.

b W oknie dialogowym Parametry i kategoria rodziny w obszarze Parametry rodziny odznacz opcję Źródło
światła.
Po wyłączeniu źródła światła nadrzędnej rodziny opraw oświetleniowych parametry fotometryczne nie
będą dla niej dostępne. Zamiast tego parametry fotometryczne należy definiować w rodzinie źródeł światła
(na przykład dla lamp halogenowych).

c Odznacz pole Współdzielona.

d Kliknij przycisk OK.

e Zapisz rodzinę opraw oświetleniowych.

5 Wczytaj rodzinę źródeł światła (lampy halogenowe) do nadrzędnej rodziny opraw oświetleniowych (pręta).
Zobacz Edytowanie rodzin w projekcie (lub rodziny zagnieżdżonej) na stronie 515.

6 Umieść jedną lub wiele wystąpień rodziny źródeł światła w nadrzędnej rodzinie opraw oświetleniowych w
następujący sposób:
a W razie potrzeby otwórz nadrzędną rodzinę opraw oświetleniowych w Edytorze rodzin.

b Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ (Komponent).

c W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz rodzinę źródeł światła.

d Kliknij obszar rysunku, aby umieścić wystąpienia źródła światła (lampy halogenowej) w oprawie
oświetleniowej (na pręcie).
Przy użyciu płaszczyzn odniesienia określ poprawne położenie źródeł światła.

1054 | Rozdział 45 Rendering

 e Zablokuj źródła światła względem płaszczyzn odniesienia.
Zobacz Używanie przypięcia do blokowania elementów w jednym miejscu na stronie 1475.

7 Zapisz zmiany wprowadzone w nadrzędnej rodzinie opraw oświetleniowych.

Teraz można umieścić wystąpienia oprawy oświetleniowej (systemu prętowego z wieloma lampami halogenowymi) w modelu
budynku. Zobacz Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku na stronie 1071.

Tworzenie żyrandola
Poniżej przedstawiono procedurę ogólnej metody tworzenia żyrandola. Tej procedury można również użyć do utworzenia
rodziny opraw oświetleniowych zawierającej wiele źródeł światła, dla których nie mają być tworzone zestawienia źródeł światła
ani nie jest konieczne sterowanie poszczególnymi parametrami oświetlenia. Wymagane czynności będą różne w zależności
od potrzeb i koncepcji projektowej.

Aby utworzyć żyrandol

1 Utwórz nadrzędną rodzinę żyrandola w następujący sposób:
a Utwórz geometrię (osprzęt) żyrandola.
Zobacz Tworzenie oprawy oświetleniowej z pojedynczym źródłem światła na stronie 1050.

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1055

 b Utwórz płaszczyzny odniesienia, których można użyć do określenia pozycji żarówek świecowych, i zablokuj
je względem żyrandola.
Zobacz Płaszczyzny odniesienia na stronie 1515.

2 Dla nadrzędnej rodziny żyrandola zdefiniuj parametry w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny.

b W oknie dialogowym Parametry i kategoria rodziny w obszarze Parametry rodziny wybierz opcję Źródło
światła.

c Odznacz pole Współdzielona.

d Kliknij przycisk OK.

3 W nadrzędnej rodzinie żyrandola utwórz jedną lub wiele żarówek świecowych (źródeł światła) w następujący
sposób:
a Utwórz geometrię żarówki świecowej.

b Umieść świecę w żądanym położeniu na żyrandolu i zablokuj ją w miejscu.

c Zdefiniuj geometrię źródła światła.

Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061.

d Zdefiniuj jego parametry.

Zobacz Definiowanie parametrów opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063.

e W obszarze rysunku przesuń symbol źródła światła, aby odpowiednio wyrównać go z żarówką świecową,
i zablokuj go w miejscu.

1056 | Rozdział 45 Rendering

4 Utwórz rodzinę opraw oświetleniowych, która ma reprezentować żarówkę świecową żyrandola, w następujący
sposób:

UWAGA Ta procedura doprowadzi do zagnieżdżenia tej rodziny w nadrzędnej rodzinie żyrandola i

umieszczenia wielu wystąpień tej rodziny (to znaczy wielu żarówek świecowych) w żyrandolu. Dlatego ta
rodzina powinna reprezentować pojedyncze źródło światła lub żarówkę świecową.

a Utwórz geometrię żarówki świecowej w tej rodzinie. W razie potrzeby można skopiować i wkleić geometrię
żarówki świecowej utworzonej w nadrzędnej rodzinie żyrandola.

UWAGA W przykładowym żyrandolu przedstawionym poprzednio żarówka świecowa nie zawiera

żadnej geometrii. Zamiast tego definiuje ona tylko źródło światła.

b Zdefiniuj parametry rodziny: kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria
i parametry rodziny. W obszarze Parametry rodziny wybierz opcję Źródło światła, odznacz pole
Współdzielona, a następnie kliknij przycisk OK.

c Zdefiniuj geometrię źródła światła.

Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061.
Geometria źródła
światła żarówki
świecowej żyrandola

d Zdefiniuj parametry źródła światła.

Zobacz Definiowanie parametrów opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063.

e Zapisz rodzinę źródeł światła.

W kolejnych punktach ta rodzina będzie określana jako rodzina żarówek świecowych.

5 Wczytaj rodzinę żarówek świecowych do nadrzędnej rodziny żyrandola.

Zobacz Edytowanie rodzin w projekcie (lub rodziny zagnieżdżonej) na stronie 515.

6 Umieść jedną lub wiele wystąpień rodziny żarówek świecowych w nadrzędnej rodzinie żyrandola w następujący
sposób:
a Otwórz nadrzędną rodzinę żyrandola w Edytorze rodzin.

b Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ (Komponent).

c W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz rodzinę źródeł światła.

d Kliknij obszar rysunku, aby umieścić wystąpienia źródła światła (żarówek świecowych) w żyrandolu.
Przy użyciu płaszczyzn odniesienia określ poprawne położenie żarówek świecowych.

e Zablokuj żarówki świecowe względem płaszczyzn odniesienia.

Zobacz Używanie przypięcia do blokowania elementów w jednym miejscu na stronie 1475.

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1057

 7 Połącz parametr Intensywność początkowa rodziny żarówek świecowych z parametrem Intensywność początkowa
nadrzędnej rodziny żyrandola.
Po połączeniu tych parametrów i dodaniu żyrandola do modelu budynku można w projekcie regulować parametr
Intensywność początkowa (lub inne połączone parametry) dla żyrandola jako całości. Nie można zmieniać
parametru Intensywność początkowa dla poszczególnych żarówek świecowych w żyrandolu.
a W nadrzędnej rodzinie żyrandola wybierz jedną żarówkę świecową z rodziny żarówek świecowych.

b Kliknij kolejno kartę Zmień | <elementy> ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

W oknie dialogowym Właściwości typu wyświetlona zostanie kolumna ze znakiem równości w nagłówku

kolumny . W kolumnie tej będzie wyświetlany przycisk w kolorze szarym dla każdego z parametrów
typu, który można połączyć z innymi parametrami.

c Kliknij szary przycisk w kolumnie obok parametru Intensywność początkowa (lub dowolnego innego
parametru, który ma być zmieniany dla żyrandola w projekcie).

1058 | Rozdział 45 Rendering

 d W oknie dialogowym Skojarz parametr rodziny wybierz opcję Intensywność początkowa (lub parametr
odpowiadający wybranemu parametrowi typu) i kliknij przycisk OK.

8 Zapisz zmiany wprowadzone w nadrzędnej rodzinie żyrandola.

Teraz można umieścić wystąpienia rodziny żyrandola w modelu budynku. Zobacz Użycie opraw oświetleniowych w modelu
budynku na stronie 1071.

Określanie pliku IES dla źródła światła

Plik IES to plik tekstowy, w którym określana jest intensywność źródła światła w punktach siatki w kształcie sfery. Udostępnia
on bardziej fotorealistyczne efekty oświetleniowe w renderowanych obrazach niż inne typy rozsyłu światłości. Zobacz Dane
fotometryczne i pliki IES na stronie 1047.
Określanie pliku IES dla źródła światła jest procesem dwuetapowym. Po pierwsze w definicji źródła światła konieczne jest
wybranie opcji Bryła fotometryczna jako typu rozsyłu światłości (aby wykonać tę czynność, należy przeprowadzić edycję
rodziny opraw oświetleniowych). Po drugie konieczne jest określenie konkretnego pliku IES do użycia (tę czynność można
wykonać podczas edytowania rodziny opraw oświetleniowych albo podczas modyfikowania parametrów typu określonej
oprawy oświetleniowej w projekcie).

Aby określić plik IES dla źródła światła

1 Pobierz żądany plik IES.
Plik IES można pobrać bezpośrednio od producenta albo użyć pliku IES udostępnionego w programie Revit
Architecture. Pliki IES programu Revit znajdują się domyślnie w następującym położeniu:
Windows XP: C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\Autodesk\<nazwa wersji programu
Revit>\IES
Windows Vista lub Windows 7: C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa wersji programu Revit>\IES

2 Określ parametr rozsyłu światłości jako Bryła fotometryczna w następujący sposób:

a Otwórz rodzinę opraw oświetleniowych w Edytorze rodzin.
Zobacz Modyfikacja rodziny opraw oświetleniowych na stronie 1060.

b W obszarze rysunku wybierz źródło światła.

c Kliknij kolejno kartę Zmień | Źródło światła ➤ panel Oświetlenie ➤ (Definicja źródła światła).

d W oknie dialogowym Definicja źródła światła w obszarze Emituj z kształtu wybierz żądany kształt.

e W obszarze Rozsył światłości wybierz opcję (Bryła fotometryczna).

f Kliknij przycisk OK.

g Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie opraw oświetleniowych.

3 Plik IES, który ma zostać użyty, można określić w następujący sposób:

a Jeśli plik IES ma definiować rozsył światłości całej rodziny opraw oświetleniowych, rodzina opraw
oświetleniowych powinna pozostać w Edytorze rodzin otwarta. Kliknij kolejno panel Właściwości ➤

(Typy rodzin). W polu Nazwa wybierz typ rodziny do zmodyfikowania.

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1059

 b Jeśli plik IES ma definiować rozsył światłości wybranych wystąpień rodziny opraw oświetleniowych, otwórz
projekt korzystający z niej i wybierz w nim oprawę oświetleniową. Kliknij kolejno kartę Zmień | Oprawy

oświetleniowe ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu). Wybierz opcję Powiel, określ nazwę
dla nowego typu rodziny i kliknij przycisk OK.

c Przewiń listę parametrów w dół do pozycji Fotometria.

d W obszarze Plik bryły fotometrycznej kliknij kolumnę Wartość.

e Kliknij przycisk (Przeglądaj).

UWAGA Przycisk Przeglądaj zostanie wyświetlony po kliknięciu pola.

f Przejdź do żądanego pliku IES, wybierz go i kliknij przycisk Otwórz.

g Kliknij przycisk OK.

h Zapisz zmiany wprowadzone w projekcie lub w rodzinie opraw oświetleniowych.

W obszarze rysunku kształt źródła światła będzie odzwierciedlał dane z określonego pliku IES. (Aby wyświetlić źródło światła
w widoku projektu, należy włączyć widoczność źródeł światła. Zobacz Wyświetlanie źródeł światła w widoku na stronie 1074).

Modyfikacja rodziny opraw oświetleniowych

Edytor rodzin umożliwia zmodyfikowanie rodziny opraw oświetleniowych w celu zmiany projektu oprawy lub zdefiniowania
jej źródła światła.

Aby zmodyfikować rodzinę opraw oświetleniowych

1 Otwórz rodzinę opraw oświetleniowych do edycji przy użyciu jednej z następujących metod:
■ Otwórz projekt zawierający wystąpienia oprawy oświetleniowej. W Przeglądarce projektu rozwiń pozycję
Rodziny ➤ Oprawy oświetleniowe. Kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę rodziny opraw oświetleniowych
wybranej do zmodyfikowania i wybierz opcję Edytuj.

■ W oknie programu Revit kliknij opcję ➤ Otwórz ➤ Rodzina. Przejdź do położenia pliku rodziny
opraw oświetleniowych (RFA). Wybierz plik i kliknij przycisk Otwórz.

Zostanie otwarty Edytor rodzin, a w obszarze rysunku zostanie wyświetlona rodzina opraw oświetleniowych.

2 Zmodyfikuj stosownie rodzinę opraw oświetleniowych.

■ Aby zmienić osprzęt oprawy oświetleniowej, przeprowadź edycję jego geometrii.
Zobacz Edytor rodzin na stronie 500.

■ Aby zmienić definicję źródła światła, wybierz źródło światła w obszarze rysunku. Kliknij kolejno kartę Zmień

| Źródło światła ➤ panel Oświetlenie ➤ (Definicja źródła światła). Wybierz żądane wartości
elementów Emituj z kształtu oraz Rozsył światłości i kliknij przycisk OK.
Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061.

1060 | Rozdział 45 Rendering

 ■ Aby zmienić parametry oprawy oświetleniowej (uwzględniając fotometrię), kliknij kolejno panel

Właściwości ➤ (Typy rodzin). W polu Nazwa wybierz typ rodziny do zmodyfikowania. Zmień
parametry i kliknij przycisk OK.
Zobacz Parametry opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063.

3 Aby zapisać zmiany wprowadzone w oprawie oświetleniowej, kliknij kolejno opcję ➤ Zapisz.
4 Wczytaj oprawę oświetleniową do projektu.
Zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512.

Definiowanie źródła światła

Źródło światła to część oprawy oświetleniowej emitująca światło. (Zobacz Źródła światła na stronie 1047). Aby upewnić się, że
oprawa oświetleniowa emituje światło, i aby zdefiniować typ światła, wykonaj poniższą procedurę.
W poniższej procedurze założono, że rodzina opraw oświetleniowych jest otwarta do edycji w Edytorze rodzin.

Aby zdefiniować źródło światła

1 Dla rodziny opraw oświetleniowych włącz parametr Źródło światła w następujący sposób (ten parametr jest
zazwyczaj domyślnie włączony):

a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Kategoria i parametry rodziny).

b W oknie dialogowym Parametry i kategoria rodziny w obszarze Parametry rodziny wybierz opcję Źródło
światła.

c Kliknij przycisk OK.

2 Zdefiniuj geometrię źródła światła (to znaczy kształt źródła światła emitującego światło z oprawy).
Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061.

3 Zdefiniuj parametry źródła światła.

Zobacz Parametry opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063.

Definiowanie geometrii źródła światła

Geometria źródła światła określa kształt światła emitowanego z oprawy oświetleniowej. Na przykład na poniższym rysunku
przedstawiono dwie różne geometrie źródeł światła.

UWAGA Edytor rodzin jest jedynym miejscem, gdzie można zdefiniować geometrię źródła światła w rodzinie opraw
oświetleniowych. Geometrii źródła światła oprawy oświetleniowej nie można zmieniać w kontekście projektu.

Aby zdefiniować geometrię źródła światła

1 Utwórz rodzinę opraw oświetleniowych lub otwórz rodzinę opraw oświetleniowych do edycji.

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1061

 Zobacz Tworzenie oprawy oświetleniowej z pojedynczym źródłem światła na stronie 1050 lub Modyfikacja rodziny
opraw oświetleniowych na stronie 1060.

2 W obszarze rysunku wybierz źródło światła.

W Edytorze rodzin źródło światła jest w zazwyczaj reprezentowane przez żółty obrys lub kształt.

UWAGA Jeśli źródło światła nie jest wyświetlane w Edytorze rodzin, oznacza to, że nie zostało włączone.
Aby je włączyć, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kategoria i parametry rodziny,
wybierz opcję Źródło światła i kliknij przycisk OK.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Źródło światła ➤ panel Oświetlenie ➤ (Definicja źródła światła).
Można również kliknąć przycisk Edytuj znajdujący się na palecie Właściwości dla definicji źródła światła.
Zostanie wyświetlone zostanie okno dialogowe Definicja źródła światła.

4 W obszarze Emituj z kształtu wybierz kształt światła, które ma być emitowane ze źródła światła: punkt, linię,
prostokąt lub koło.
5 W obszarze Rozsył światłości wybierz wzór rozsyłu światłości dla źródła światła: sferyczny, hemisferyczny,
reflektor lub bryła fotometryczna).

1062 | Rozdział 45 Rendering

 PORADA Jeśli do definiowania kształtu fotometrycznego źródła światła ma zostać określony plik IES, wybierz
opcję Bryła fotometryczna. Zobacz Określanie pliku IES dla źródła światła na stronie 1059.

Środkowy obraz będzie aktualizowany, aby odzwierciedlić połączone ustawienia. Od tych ustawień zależą
parametry dostępne dla źródła światła. Zobacz Definiowanie parametrów opraw oświetleniowych i źródeł światła
na stronie 1063.

6 Kliknij przycisk OK.

Kształt obrysu źródła światła może w obszarze rysunku zmieniać się w zależności od ustawień definicji wybranego
źródła światła.

7 Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie opraw oświetleniowych.

Definiowanie parametrów opraw oświetleniowych i źródeł światła

Parametry, które można zdefiniować dla oprawy oświetleniowej i jej źródła światła, będą różne w zależności od określonych
ustawień definicji źródła światła. (Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061).

UWAGA Oprócz definiowania tych parametrów dla rodziny opraw oświetleniowych w Edytorze rodzin wiele z nich można
modyfikować dla wystąpienia oprawy oświetleniowej lub jej typu w projekcie. Zobacz Zmiana oprawy oświetleniowej w
modelu budynku na stronie 1074.

Aby zdefiniować parametry oprawy oświetleniowej i jej źródła światła

1 Utwórz rodzinę opraw oświetleniowych lub otwórz rodzinę opraw oświetleniowych do edycji.
Zobacz Tworzenie oprawy oświetleniowej z pojedynczym źródłem światła na stronie 1050 lub Modyfikacja rodziny
opraw oświetleniowych na stronie 1060.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).

3 W oknie dialogowym Typy rodziny w polu Nazwa wybierz typ rodziny do zmodyfikowania.
Dla różnych typów rodzin istnieje możliwość definiowania różnych wartości parametrów. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

4 Zdefiniuj parametry zgodnie z potrzebami.

Zobacz Parametry opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063.

5 Kliknij przycisk Zastosuj.

6 (Opcjonalnie) Powtórz ten proces dla innych typów rodzin zdefiniowanych dla rodziny opraw oświetleniowych:
W pozycji Nazwa wybierz inny typ rodziny. Zdefiniuj jego parametry. Kliknij przycisk Zastosuj.
7 Kliknij przycisk OK.
8 Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie opraw oświetleniowych.

Parametry opraw oświetleniowych i źródeł światła

Podczas definiowania oprawy oświetleniowej w Edytorze rodzin oraz podczas modyfikowania oprawy oświetleniowej w
modelu budynku można zmieniać parametry opraw oświetleniowych i ich źródeł światła. (Zobacz Modyfikacja rodziny opraw
oświetleniowych na stronie 1060 lub Zmiana oprawy oświetleniowej w modelu budynku na stronie 1074).

Parametr Opis

Elektryczne — Oświetlenie

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1063

 Parametr Opis

Obliczaj współczynnik użycia (domyślnie) Wartość używana w programie Revit MEP do określania, czy dla oprawy
oświetleniowej będzie domyślnie obliczany współczynnik użycia. W
projekcie to domyślne zachowanie można zmienić, zmieniając właściwości
wystąpienia.

Współczynnik użycia (domyślnie) Wartość używana w programie Revit MEP do definiowania wydajności
oprawy oświetleniowej w przekazywaniu energii świetlnej na płaszczyznę
roboczą w określonym obszarze. Wartość ta reprezentuje procent lumenów
docierający do płaszczyzny roboczej po utracie światła związanej z
wydajnością oprawy oświetleniowej w przekazywaniu światła, proporcjami
pomieszczenia i zdolnościami powierzchni pomieszczenia do odbijania
światła.
Po wybraniu opcji Obliczaj współczynnik użycia (domyślnie) ten parametr
będzie parametrem tylko do odczytu. Po usunięciu zaznaczenia pola
Obliczaj współczynnik użycia (domyślnie) można wpisać wartość od 0 do
1 albo wprowadzić stosowną formułę.
W rodzinie ten parametr definiuje wartość domyślną oprawy
oświetleniowej. Wartość domyślną w projekcie można zmienić we właściwo-
ściach wystąpienia.

Elektryczne Obciążenia

Obciążenie pozorne Wartość używana w programie Revit MEP do definiowania mocy czynnej
i biernej oprawy. Aby określić parametr Obciążenie pozorne, należy
pomnożyć prąd pozorny przez napięcie. Jednostką tego parametru są
woltoampery (VA).

Wymiary: Te parametry nie wpływają na renderowane obrazy.

Wielkość symbolu źródła światła Wielkość symbolu źródła światła reprezentującego źródło światła w
widokach 2D i 3D rozciągającego się na zewnątrz obwiedni elementu
Emituj z kształtu. Jako przykład można podać sytuację, w której źródło
światła zdefiniowano za pomocą parametru Emituj z kształtu jako koło, a
w parametrze Emituj z kształtu koła — średnica podano wartość 500 mm.
Jeśli parametr Wielkość symbolu źródła światła zostanie ustawiony na
wartość 200 mm, w widoku 2D programu Revit Architecture będzie
wyświetlany symbol źródła światła o średnicy 900 mm (200 + 500 + 200).
Ten parametr jest dostępny, jeśli dla właściwości Emituj z kształtu wybrano
ustawienie Koło lub Prostokąt. (Zobacz Definiowanie geometrii źródła
światła na stronie 1061). Ten parametr nie wpływa na światło w ren-
derowanym obrazie.

Długość symbolu źródła światła Długość symbolu reprezentującego reflektor w widokach 2D i 3D,
rozciągającego się od reflektora na zewnątrz. Ten parametr jest dostępny,
jeśli dla właściwości Rozsył światłości wybrano ustawienie Reflektor. (Zobacz
Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061). Ten parametr nie
wpływa na światło w renderowanym obrazie.

1064 | Rozdział 45 Rendering

Parametr Opis
Reflektory z różnymi
symbolami źródeł światła
(rzut)

Dane identyfikacyjne

Opis indeksowy Opis indeksowy oprawy oświetleniowej. Wprowadź tekst lub kliknij przycisk

, aby wybrać standardowy opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe

na stronie 947.

Model Numer modelu lub kod przypisany do oprawy oświetleniowej przez

producenta lub sprzedawcę.

Producent Nazwa producenta oprawy oświetleniowej.

Komentarze typu Zdefiniowane przez użytkownika komentarze lub inne informacje na temat
tego typu rodziny dla rodziny opraw oświetleniowych.

URL Adres URL witryny internetowej producenta lub dostawcy.

Opis Opis oprawy oświetleniowej.

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat oprawy oświetleniowej. Zobacz Kody zespołu
Uniformat na stronie 373.

Koszt Koszt oprawy oświetleniowej.

Elektryczne: Te parametry nie wpływają na renderowane obrazy.

Napięcie statecznika Napięcie wymagane do pracy statecznika. Statecznik to urządzenie

elektryczne dostarczające napięcie rozruchowe i ograniczające prąd do
podtrzymania pracy lampy (ta informacja jest używana w programie Revit
MEP).

Liczba biegunów statecznika Liczba wyprowadzeń w obwodzie. Wprowadź wartość 1, 2 lub 3 (ta
informacja jest używana w programie Revit MEP).

Lampa Liczba i typ żarówek używanych w oprawie oświetleniowej (ta informacja

może być przydatna w zestawieniach).

Komentarze do mocy w watach Zdefiniowane przez użytkownika informacje na temat wymagań

dotyczących mocy oprawy oświetleniowej wyrażonej w watach.

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1065

 Parametr Opis

Fotometryczne: Poniższe parametry mają wpływ na renderowane obrazy. Wartości parametrów można uzyskać od producenta źródła
światła. Sprawdź stronę WWW producenta

Plik bryły fotometrycznej Plik IES definiujący światło emitowane ze źródła światła. Ten parametr jest
dostępny, jeśli dla właściwości Rozsył światłości wybrano ustawienie Bryła
fotometryczna. (Zobacz Określanie pliku IES dla źródła światła na stronie
1059).

Aby określić plik, kliknij kolumnę Wartość, a następnie kliknij element

. Przejdź do pliku IES i kliknij przycisk Otwórz.

UWAGA Program Revit Architecture nie zachowuje połączenia z plikiem

IES. Jeśli plik IES na dysku zostanie zmieniony lub zaktualizowany, należy
również zaktualizować ten parametr, przechodząc do nowej wersji pliku.

Kąt nachylenia reflektora Kąt, pod jakim ma zostać nachylony reflektor w celu ukierunkowania jego
światła. (Zobacz Kąty reflektorów na stronie 1077). Należy wprowadzić
wartość z zakresu od 0 do 160. Ten parametr jest dostępny, jeśli dla wła-
ściwości Rozsył światłości wybrano ustawienie Reflektor lub Bryła
fotometryczna. (Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie
1061).

Kąt pola reflektora Kąt, przy którym intensywność światła osiąga 10% intensywności
szczytowej. Należy wprowadzić wartość z zakresu od 0 do 160. Ten parametr
jest dostępny, jeśli dla właściwości Rozsył światłości wybrano ustawienie
Reflektor. (Zobacz Kąty reflektorów na stronie 1077).

Kąt wiązki światła reflektora Kąt, przy którym intensywność światła osiąga 50% intensywności
szczytowej. Ten parametr jest dostępny, jeśli dla właściwości Rozsył
światłości wybrano ustawienie Reflektor. (Zobacz Kąty reflektorów na
stronie 1077).

Współczynnik utraty światła Wartość używana do obliczania ilości utraconego (lub uzyskanego) światła
w związku z czynnikami środowiskowymi, takimi jak pył lub temperatura
otoczenia. Aby wyświetlić okno dialogowe Współczynnik utraty światła,
kliknij pole Wartość. Zobacz Parametry współczynnika utraty światła na
stronie 1068.

Intensywność początkowa Jasność światła, zanim zostanie zmniejszona jego ilość lub zmieniona
jakość w wyniku oddziaływania czynników środowiskowych. Aby wyświetlić
okno dialogowe Intensywność początkowa, kliknij pole Wartość. Zobacz
Parametry intensywności początkowej na stronie 1070.

Kolor początkowy Kolor źródła światła, zanim zostanie zmieniony przez filtry koloru i czynniki
środowiskowe. Aby wyświetlić okno dialogowe Kolor początkowy, kliknij
pole Wartość. Zobacz Parametry koloru początkowego na stronie 1071.

Emituj z kształtu koła — średnica Średnica źródła światła emitującego światło w renderowanym obrazie. Ten
parametr jest dostępny, jeśli dla właściwości Emituj z kształtu wybrano
ustawienie Koło lub Prostokąt. (Zobacz Definiowanie geometrii źródła
światła na stronie 1061).

Emituj z kształtu prostokąta — szerokość Szerokość prostokąta reprezentującego źródło światła w renderowanym
obrazie. Ten parametr jest dostępny, jeśli dla właściwości Emituj z kształtu

1066 | Rozdział 45 Rendering

 Parametr Opis
wybrano ustawienie Prostokąt. (Zobacz Definiowanie geometrii źródła
światła na stronie 1061).

Emituj z kształtu prostokąta — długość Długość prostokąta reprezentującego źródło światła w renderowanym
obrazie. Ten parametr jest dostępny, jeśli dla właściwości Emituj z kształtu
wybrano ustawienie Prostokąt.

Emituj z linii — długość Długość linii reprezentującej źródło światła w renderowanym obrazie. Ten
parametr jest dostępny, jeśli dla właściwości Emituj z kształtu wybrano
ustawienie Linia. (Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie
1061).

Kształt emisji widoczny w renderingu Ta opcja służy do ustawiania widoczności kształtu źródła światła jako
powierzchni świecącej (jarzącej się), kiedy kamera (w widoku 3D) jest
skierowana bezpośrednio na źródło światła. Ten parametr jest dostępny,
jeśli dla właściwości Emituj z kształtu wybrano ustawienie Koło lub
Prostokąt. (Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061).
Oprócz ustawienia tego parametru podczas definiowania ustawień ren-
deringu konieczne jest wybranie opcji Cienie miękkie w oknie dialogowym
Ustawienia jakości renderingu. Zobacz Definiowanie niestandardowej
jakości renderingu na stronie 1108 i Ustawienia jakości renderingu na stronie
1108.

PORADA Jeśli właściwość Emituj z kształtu zostanie ustawiona na wartość

Punkt lub Linia, źródło światła nie będzie prezentowane jako świecąca
powierzchnia w renderowanych obrazach. Aby źródło światła było widoczne
w renderowanych obrazach, należy zamiast tego użyć kształtu prostokąta
o małej długości jednego z boków lub koła o małym promieniu.

Przesunięcie temperatury barwowej przy przyciemnianiu Umożliwia określenie, czy barwa i intensywność przyciemnionego źródła
lampy światła ma być zmieniana na podstawie wstępnie zdefiniowanych krzywych.
Na przykład źródła światła żarowego po przyciemnieniu zazwyczaj stają
się bardziej żółte. Wybierz opcję Krzywa lampy żarowej lub Brak.
Aby wpływ tego parametru stał się widoczny, konieczne jest przyciemnienie
świateł w modelu budynku. Zobacz Przyciemnianie świateł na stronie 1079.

Filtr koloru Kolor użyty do zmiany światła emitowanego ze źródła światła. Kliknij
kolumnę Wartość. W oknie dialogowym Kolor wybierz żądany kolor i kliknij
przycisk OK. Zobacz Kolory na stronie 1617.

Definiowanie współczynnika utraty światła

Współczynnik utraty światła to wartość używana do obliczania ilości utraconego światła w związku z czynnikami
środowiskowymi, takimi jak pył lub temperatura otoczenia.
Współczynnik utraty światła można zdefiniować dla pliku rodziny opraw oświetleniowych w sposób opisany poniżej. W
projekcie istnieje możliwość zmiany wartości współczynnika utraty światła poszczególnych opraw oświetleniowych. (Zobacz
Zmiana współczynnika utraty światła źródła światła na stronie 1078).

Aby zdefiniować współczynnik utraty światła

1 Otwórz rodzinę opraw oświetleniowych.

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1067

 2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).
3 W polu Nazwa wybierz typ rodziny do zmodyfikowania.
4 Przewiń listę w dół do parametru Współczynnik utraty światła i kliknij odpowiadającą mu kolumnę Wartość.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Współczynnik utraty światła.

5 Określ metodę obliczania współczynnika utraty światła:

Obliczanie proste

■ Określ w następujący sposób:

a W polu Metoda wybierz opcję Prosta.

b Dla właściwości Całkowity współczynnik utraty światła przesuń suwak w celu wybrania wartości
między wartościami Przyciemnione i Jaśniejsze.

c Kliknij przycisk OK.

Obliczanie zaawansowane

■ Określ w następujący sposób:

a W polu Metoda wybierz opcję Zaawansowana.

b W obszarze Wartość dostosuj położenie suwaków dla każdego z parametrów lub wprowadź wartość
w polu tekstowym.
Zobacz Parametry współczynnika utraty światła na stronie 1068.

c Kliknij przycisk OK.

W oknie dialogowym Typy rodzin zostanie wyświetlona nowa wartość parametru Współczynnik utraty światła.

6 Kliknij przycisk OK.

7 Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie opraw oświetleniowych.

Parametry współczynnika utraty światła

Po włączeniu oprawy oświetleniowej światło przechodzi od źródła światła (lampy lub statecznika) przez oprawę oświetleniową
(taką jak abażur lub klosz ryflowany) i dociera do docelowej płaszczyzny roboczej. Po drodze ilość światła ulega zmniejszeniu,
na co wpływ mają źródło światła, oprawa oświetleniowa i inne czynniki środowiskowe. Współczynnik utraty światła jest miarą
zmniejszenia intensywności światła na jego drodze od źródła światła.
Podczas definiowania współczynnika utraty światła parametry należy definiować w opisany poniżej sposób. Od producenta
lampy należy uzyskać odpowiednie wartości współczynnika utraty światła dla określonego typu lampy.

Parametr Opis

Współczynnik utraty/uzysku dla temperatury W przypadku fluorescencyjnych źródeł światła — miara ilości światła utraconego
lub uzyskanego w związku z odchyleniami powyżej lub poniżej zalecanej
temperatury pracy. Poprawne wartości należą do zakresu od 0 do 2. Wartość 1.0
wskazuje, że nie występuje ani utrata, ani uzysk światła w związku ze zmianami
temperatury. Wartości większe od 1.0 wskazują wzrost intensywności światła.
Wartości mniejsze od 1.0 wskazują spadek intensywności światła.

1068 | Rozdział 45 Rendering

 Parametr Opis

Współczynnik utraty/uzysku dla napięcia Miara ilości światła utraconego lub uzyskanego w związku z odchyleniami napięcia
zasilającego źródło światła. Poprawne wartości należą do zakresu od 0 do 2.
Wartość 1.0 wskazuje, że nie występuje ani utrata, ani uzysk światła w związku
ze zmianami napięcia. Wartości większe od 1.0 wskazują wzrost intensywności
światła. Wartości mniejsze od 1.0 wskazują spadek intensywności światła.

Współczynnik utraty dla statecznika Utraty występują w przypadku lamp i stateczników działających jako zespół.
Współczynnik utraty dla statecznika to procent początkowej intensywności
światła lampy w lumenach przy pracy z określonym statecznikiem. Poprawne
wartości należą do zakresu od 0 do 1. Na przykład wartość 0.95 wskazuje, że
statecznik powoduje wytworzenie 95% początkowych lumenów, a utratę 5%.

Współczynnik utraty przy nachyleniu lampy W przypadku lamp metalohalogenkowych — miara utraty światła w związku z
położeniem lampy. Utrata światła następuje, gdy kąt lampy powoduje
przesunięcie zimnego punktu żarówki. Wartości mniejsze od 1.0 wskazują
spadek intensywności światła.

Współczynnik deprecjacji powierzchni Miara utraty światła w związku z pogarszaniem się stanu powierzchni oprawy
oświetleniowej wraz z jej starzeniem się. Na przykład materiały osłon, które
utraciły właściwy kolor i na których występują skazy, ograniczają emisję światła.
Wartości mniejsze od 1.0 wskazują spadek intensywności światła.

Deprecjacja lumenów lampy Wraz ze starzeniem się lampy wytwarza ona zmniejszoną ilość światła zgodnie
z dającą się określić krzywą. Typową strategią jest użycie średniej wartości
współczynnika utraty intensywności w związku ze starzeniem się lampy (Lamp
Lumen Depreciation — LLD) w momencie osiągnięcia przez nią 40% okresu
trwałości. Poprawne wartości należą do zakresu od 0 do 1. Na przykład
współczynnik LLD fluorescencyjnej żarówki kompaktowej wynosi 0.85, co
oznacza, że średnio strumień światła takiej żarówki wynosi 85% strumienia
początkowego, a więc z czasem traci ona średnio 15% wartości strumienia.

Deprecjacja zabrudzenia oprawy oświetleniowej Miara ilości utraty światła w związku z zanieczyszczeniami i kurzem pochodzącymi
z otoczenia, osadzającymi się na oprawie oświetleniowej. Poprawne wartości
należą do zakresu od 0 do 1. Na przykład wartość 0.9 wskazuje, że przez oprawę
przedostaje się 90% początkowego strumienia świetlnego, a więc straty w związku
z zanieczyszczeniami i kurzem wynoszą 10%.

Całkowity współczynnik utraty światła Miara ilości światła wytwarzanego przez lampę, w której wzięte zostały pod
uwagę różne czynniki środowiskowe powodujące ograniczenie emisji światła
lub jego zasłonięcie. Jeśli w polu Metoda zostanie ustawiona opcja Prosta, należy
za pomocą suwaka lub pola tekstowego określić żądaną wartość. Jeśli w polu
Metoda zostanie ustawiona opcja Zaawansowana, w tym parametrze wyświetlana
jest wartość tylko do odczytu obliczana przez mnożenie wartości innych
parametrów. Poprawne wartości należą do zakresu od 0 (całkowita utrata światła)
do 4 (uzysk światła do 400%). Wartość 1 oznacza brak utraty światła (100%
intensywności początkowej światła).

Definiowanie intensywności początkowej

Podczas definiowania oprawy oświetleniowej można określić intensywność początkową jej źródła światła. Intensywność
początkowa to miara ilości światła wytwarzanego przez źródło światła w idealnych warunkach (w rzeczywistości ilość światła

Tworzenie i modyfikacja opraw oświetleniowych | 1069

 emitowanego przez źródło światła może zostać zredukowana przez czynniki utraty światła). Zobacz Parametry współczynnika
utraty światła na stronie 1068).
Intensywność początkową źródła światła można zdefiniować w pliku rodziny opraw oświetleniowych w opisany poniżej
sposób. Istnieje możliwość zmiany intensywności początkowej poszczególnych opraw oświetleniowych w projekcie. (Zobacz
Zmiana intensywności początkowej źródła światła na stronie 1078).

Aby zdefiniować intensywność początkową rodziny opraw oświetleniowych

1 Otwórz rodzinę opraw oświetleniowych.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).

3 W polu Nazwa wybierz typ rodziny do zmodyfikowania.
4 Przewiń listę w dół do parametru Intensywność początkowa i kliknij odpowiadającą mu kolumnę Wartość.
5 W oknie dialogowym Intensywność początkowa określ wartości parametrów.
Zobacz Parametry intensywności początkowej na stronie 1070.

6 Kliknij przycisk OK.

W oknie dialogowym Typy rodzin zostanie wyświetlona nowa wartość parametru Intensywność początkowa.

7 Kliknij przycisk OK.

8 Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie opraw oświetleniowych.

Parametry intensywności początkowej

Podczas definiowania współczynnika intensywności początkowej źródła światła parametry należy definiować w opisany poniżej
sposób.

Parametr Opis

Moc w watach Miara mocy elektrycznej pobieranej przez źródło światła.

PORADA Podczas ustawiania parametru Moc w watach istotne jest, aby rozważyć również
zmianę parametru Skuteczność. Jeśli zostanie zmieniony jedynie parametr Moc w watach, źródło
światła może stać się wbrew zamierzeniu nadmiernie jasne. Jaskrawość jest definiowana jako
iloczyn mocy wyrażonej w watach (W) i skuteczności (W/lm). Skuteczność świetlna wolframowej
lampy żarowej o mocy 100 W (przy napięciu 110 V) wynosi 175; skuteczność świetlna świetlówki
fluorescencyjnej (typ T8) o mocy 32 W wynosi 60.

Skuteczność Stosunek ilości światła (strumienia świetlnego wyrażanego w lumenach) wytwarzanego przez
źródło światła do ilości energii zużytej na wytworzenie tego strumienia (mierzonej w watach).

Strumień świetlny Ilość energii świetlnej na jednostkę czasu docierająca do powierzchni, opuszczająca powierzchnię
albo przechodząca przez powierzchnię. Jednostką strumienia świetlnego, zarówno układu
jednostek SI, jak i amerykańskiego układu jednostek American System (AS), jest lumen (lm). Jeśli
potraktować światło jako zbiór cząstek (fotonów) poruszających się w przestrzeni, wówczas
strumień świetlny wiązki światła docierającej do powierzchni będzie proporcjonalny do liczby
cząsteczek uderzających w powierzchnię w czasie 1 sekundy.

PORADA Z reguły dzięki parametrowi strumienia świetlnego można uzyskać bardziej precyzyjne
oświetlenie w renderowanych obrazach niż przy użyciu parametrów mocy w watach i
skuteczności.

Światłość Energia światła emitowana przez źródło punktowe na jednostkę czasu w określonym kierunku.
Światłość jest wielkością używaną do opisu kierunkowego rozkładu światła ze źródła światła, to

1070 | Rozdział 45 Rendering

 Parametr Opis
znaczy, do określania w jaki sposób światłość źródła światła zmienia się jako funkcja kierunku
wyjścia. Jednostką światłości jest kandela (cd).

Natężenie oświetlenia Strumień świetlny padający na jednostkę powierzchni. Natężenie oświetlenia jest miarą ilości
energii, która dotarła do powierzchni. Jest to wartość użyteczna podczas opisywania poziomu
intensywności oświetlenia powierzchni bez przeprowadzania pomiarów zależnych od wielkości
samej powierzchni. Jednostką natężenia oświetlenia systemu SI jest luks (lx). Jednostką
amerykańskiego systemu miar American System (AS) jest stopoświeca (footcandle, fc) równa 1
lumenowi na stopę kwadratową.

W odległości równej Natężenie oświetlenia jest funkcją odległości od źródła światła. Umożliwia określenie odległości,
z jakiej mierzone jest natężenie oświetlenia.

Definiowanie koloru początkowego

Podczas definiowania oprawy oświetleniowej można określić kolor początkowy jej źródła światła. Kolor początkowy jest
kolorem emitowanego światła, które nie zostało jeszcze zmienione przez filtry koloru i czynniki środowiskowe.

Aby zdefiniować kolor początkowy źródła światła

1 Otwórz rodzinę opraw oświetleniowych.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).

3 W polu Nazwa wybierz typ rodziny do zmodyfikowania.
4 Przewiń listę w dół do parametru Kolor początkowy i kliknij odpowiadającą mu kolumnę Wartość.
5 W oknie dialogowym Kolor początkowy określ wartości parametrów.
Zobacz Parametry koloru początkowego na stronie 1071.

6 Kliknij przycisk OK.

W oknie dialogowym Typy rodzin zostanie wyświetlona nowa wartość parametru Kolor początkowy.

7 Kliknij przycisk OK.

8 Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie opraw oświetleniowych.

Parametry koloru początkowego

Podczas definiowania współczynnika koloru początkowego źródła światła oprawy oświetleniowej parametry należy definiować
w opisany poniżej sposób.

Parametr Opis

Kolor standardowy Wybierz wartość z listy lub wybierz opcję Niestandardowy, aby określić temperaturę barwową.

Temperatura barwowa Widoczny kolor światła wytwarzanego przez źródło światła wyrażony w skali Kelwina (K).

Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku

Po użyciu Edytora rodzin do zdefiniowania opraw oświetleniowych można do modelu budynku dodać oprawy oświetleniowe.
Podczas renderowania obrazu można określić, czy program Revit Architecture ma uwzględnić sztuczne oświetlenie w obrazie,
oraz które światła mają być włączone i wyłączone lub przyciemnione.

Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku | 1071

 Tematy pokrewne

■ Włączanie i wyłączanie świateł na stronie 1084

Dodawanie oprawy oświetleniowej do modelu budynku

1 Wczytaj do projektu te rodziny opraw oświetleniowych, które mają zostać użyte w modelu budynku.
Zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512.

2 W projekcie otwórz widok przedstawiający powierzchnię, na której można umieścić oprawę oświetleniową.
Na przykład aby umieścić sufitową oprawę oświetleniową, otwórz rzut odwrócony. Aby umieścić ścienną oprawę
oświetleniową, otwórz przekrój lub rzut elewacji. Aby umieścić lampkę stołową lub lampę wolnostojącą, otwórz
rzut lub przekrój.

3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ (Umieść
komponent).
4 W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz oprawę oświetleniową.
5 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić wystąpienia oprawy oświetleniowej w żądanych położeniach.
6 Aby zakończyć pracę z narzędziem Komponent, naciśnij dwukrotnie klawisz ESC.
Podczas umieszczania oprawy oświetleniowej należy uwzględnić następujące uwagi:
■ Aby oprócz geometrii oprawy oświetleniowej wyświetlić w widoku symbol źródła światła, należy ustawić źródło światła
jako widoczne. Zobacz Wyświetlanie źródeł światła w widoku na stronie 1074.

■ Jeśli lampa stołowa ma być umieszczona na powierzchni ponad podłogą, takiej jak biurko lub stół, należy wykonać tę
czynność w przekroju (lub przy użyciu parametru Odsunięcie na palecie Właściwości w celu określenia jego wysokości
nad podłogą). Jeśli lampa będzie umieszczana na biurku w rzucie podłogi, może zostać umieszczona poniżej biurka.

■ W rzucie podłogi ścienne oprawy oświetleniowe (takie jak kinkiety) mogą nie być wyświetlane, jeśli płaszczyzna cięcia
rzutu podłogi będzie przebiegać poniżej wysokości, na której oprawa jest przymocowana do ściany. Aby usunąć przyczynę
tego problemu, zobacz Wyświetlanie ściennej oprawy oświetleniowej w rzucie na stronie 1073.

1072 | Rozdział 45 Rendering

Wyświetlanie ściennej oprawy oświetleniowej w rzucie
W rzucie podłogi ścienne oprawy oświetleniowe (takie jak kinkiety) mogą nie być wyświetlane, jeśli płaszczyzna cięcia rzutu
podłogi będzie przebiegać poniżej wysokości, na której oprawa jest przymocowana do ściany. Na przykład jeśli płaszczyzna
cięcia rzutu podłogi znajduje się na wysokości 1200 mm, a oprawa oświetleniowa jest zamontowana do ściany na wysokości
2000 mm, w rzucie podłogi ta oprawa nie zostanie uwzględniona.
Aby wymusić w programie Revit Architecture wyświetlanie tych opraw oświetleniowych w rzutach, należy dodać niewidoczną
linię modelową do rodziny opraw oświetleniowych.

Aby wyświetlić ścienną oprawę oświetleniową w rzucie

1 W projekcie otwórz przekrój lub widok elewacji, w którym jest wyświetlana ścienna oprawa oświetleniowa.
2 Wybierz oprawę oświetleniową.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Oprawy oświetleniowe ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj rodzinę).
Program Revit Architecture otworzy rodzinę opraw oświetleniowych w Edytorze rodzin.

4 Nazwij płaszczyznę odniesienia równoległą do ściany w następujący sposób:

a W Przeglądarce projektu, w obszarze Widoki (wszystkie ➤ Rzuty, kliknij dwukrotnie opcję Odn. Poziom
odn. (albo rzut podłogi, w którym wyświetlane są płaszczyzny odniesienia oprawy oświetleniowej).

b W obszarze rysunku wybierz płaszczyznę odniesienia umieszczoną blisko ściany i równoległą do niej.
Jeśli w rodzinie opraw oświetleniowych brak płaszczyzny odniesienia równoległej do ściany, dodaj
odpowiednią płaszczyznę odniesienia. Zobacz Dodawanie płaszczyzn odniesienia na stronie 1515.

c Na palecie Właściwości, w polu Nazwa wprowadź nazwę płaszczyzny odniesienia (na przykład płaszczyzny
ściany).

5 Dodaj niewidoczną linię modelową do oprawy oświetleniowej, używając nazwanej płaszczyzny odniesienia, w
następujący sposób:
a W Przeglądarce projektu w obszarze Widoki (wszystkie) ➤ Elewacje kliknij dwukrotnie stronę frontową
lub montażową (albo widok elewacji, w którym widoczna jest przednia strona oprawy oświetleniowej).

b Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).

c W oknie dialogowym Płaszczyzna robocza w obszarze Określ nową płaszczyznę roboczą wybierz opcję
Nazwa.

d Z listy rozwijanej dla pozycji Nazwa wybierz opcję „Płaszczyzna ściany”.

e Kliknij przycisk OK.

f Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie ➤ panel Podkategoria, a następnie z listy rozwijanej wybierz
pozycję Niewidoczne linie.

g W obszarze rysunku naszkicuj linię pionową rozciągającą się od środka oprawy oświetleniowej do podłogi
(lub poziomu odniesienia).

h Naciśnij dwukrotnie klawisz ESC.

6 Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie opraw oświetleniowych.

7 Wczytaj zaktualizowaną rodzinę do projektu, zastępując istniejącą rodzinę z tą samą nazwą.
8 Otwórz rzut podłogi dla poziomu, do którego jest przypisana ścienna oprawa oświetleniowa.

Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku | 1073

 Ścienna oprawa oświetleniowa będzie teraz wyświetlana w rzucie, ponieważ płaszczyzna cięcia przecina niewidoczną linię
modelową.

Zmiana oprawy oświetleniowej w modelu budynku

Wiele parametrów opraw oświetleniowych i ich źródeł światła jest zdefiniowanych przez rodzinę opraw oświetleniowych.
Niektóre z tych parametrów można zmieniać dla poszczególnych wystąpień w modelu budynku. Inne parametry muszą być
zmieniane w typie rodziny lub w samej rodzinie.

Aby zmienić oprawę oświetleniową w modelu budynku

1 W widoku projektu wybierz oprawę oświetleniową.
2 Na palecie Właściwości zmień odpowiednie wartości parametrów.
Dostępne parametry wystąpień są różne w zależności od rodziny opraw oświetleniowych i sposobu zdefiniowania
parametrów rodziny.

3 Aby zmienić parametry typu, wykonaj następujące czynności:

a Na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.

b W oknie dialogowym Właściwości typu ustaw żądane wartości parametrów.

Dostępne parametry typu są różne w zależności od rodziny opraw oświetleniowych i sposobu zdefiniowania
parametrów rodziny. Zobacz Parametry opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063.
Aby określić plik IES źródła światła, zobacz Określanie pliku IES dla źródła światła na stronie 1059.

Wyświetlanie źródeł światła w widoku

Podczas dodawania opraw oświetleniowych do modelu budynku można wyświetlić źródła światła. Ustawiając źródła światła
jako widoczne, można łatwiej zaplanować ich rozmieszczenie, aby osiągnąć najlepsze rezultaty.
Reflektory ze źródłami światła wyświetlane w widoku elewacji przy
włączonej opcji Cieniowanie z krawędziami

UWAGA W przypadku reflektorów długość symbolu źródła światła w widoku nie jest związana z intensywnością światła.
Jednakże kąt wiązki światła oraz kąt pola reflektora są renderowane zgodnie z przedstawieniem tych parametrów w formie
graficznej w widokach. Zobacz Kąty reflektorów na stronie 1077.

Aby wyświetlić źródła światła w widoku

1 Dodaj oprawy oświetleniowe do modelu budynku.
Zobacz Dodawanie oprawy oświetleniowej do modelu budynku na stronie 1072.

2 Otwórz widok, w którym można zaplanować rozmieszczenie opraw oświetleniowych.

Na przykład aby rozmieścić reflektory oświetlające ścianę, otwórz przekrój, widok elewacji lub widok 3D.

1074 | Rozdział 45 Rendering

 3 Włącz widoczność źródeł światła w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

b Na karcie Kategorie modelu okna dialogowego widoczność/grafika rozwiń pozycję Oprawy oświetleniowe.

c Wybierz źródło światła.

UWAGA Aby ukryć źródła światła w widokach, odznacz pole wyboru Źródło światła.

d Kliknij przycisk OK.

4 (Opcjonalnie) Na pasku kontroli widoku, w obszarze Styl wizualny kliknij opcję Cieniowanie lub Cieniowanie
z krawędziami.
Cieniowanie umożliwia wyświetlenie różnic między kątem wiązki światła a kątem pola reflektorów. (Zobacz
Kąty reflektorów na stronie 1077).

Kierowanie reflektora
W modelu budynku istnieje możliwość sterowania położeniem reflektora, tak aby można było uzyskać żądane efekty
oświetleniowe. Aby umiejscowić reflektor, należy użyć parametrów kątów i narzędzia Obróć.

Aby skierować reflektor

1 Dodaj reflektory do modelu budynku, umieszczając je w położeniach zbliżonych do docelowych.
Zobacz Dodawanie oprawy oświetleniowej do modelu budynku na stronie 1072.

2 Skonfiguruj widoki w następujący sposób:

a Pozostaw otwarty (lub ponownie otwórz) widok, w którym dodano oprawy oświetleniowe (w tej procedurze
ten widok będzie określany jako widok rozmieszczenia). Powiększ oprawy, tak aby łatwo było można
wybierać je w celu obracania lub przesuwania. Włącz wyświetlanie źródeł światła. (Zobacz Wyświetlanie
źródeł światła w widoku na stronie 1074).

b Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ (Zamknij ukryte), aby zamknąć wszystkie inne
widoki projektu.

c Otwórz drugi widok, w którym będzie można wyświetlić padanie światła na powierzchnie (taki jak widok
elewacji, przekrój lub widok 3D) (W tej procedurze ten widok będzie określany jako widok oświetlenia).
Na pasku kontroli widoku, w obszarze Styl wizualny zaznacz opcję Cieniowanie lub Cieniowanie z
krawędziami. Włącz wyświetlanie źródeł światła. (Zobacz Wyświetlanie źródeł światła w widoku na stronie
1074).

Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku | 1075

 Reflektory ze źródłami światła wyświetlane w widoku elewacji przy
włączonej opcji Cieniowanie z krawędziami

d Aby ustawić okna sąsiadująco, tak aby można było jednocześnie zobaczyć oba widoki, kliknij kolejno kartę

Widok ➤ panel Okna ➤ (Sąsiadująco).

3 W widoku rozmieszczenia obróć reflektory tak, aby skierować ich światło w żądanym kierunku.
Użyj narzędzia Obróć. Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.
Reflektory obrócone 30 stopni w kierunku środka

4 Aby nachylić reflektor i sterować wielkością jego wiązki światła, wykonaj następujące czynności:
a W jednym z widoków wybierz reflektor, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Oprawy

oświetleniowe ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

b Kliknij polecenie Powiel, aby utworzyć nowy typ.

c Wprowadź nazwę nowego typu i kliknij przycisk OK.

d W oknie dialogowym Właściwości typu przewiń listę w dół do parametrów Kąt nachylenia, Kąt pola
reflektora i Kąt wiązki światła reflektora.

e Wprowadź żądane wartości dla każdego z parametrów.

Zobacz Kąty reflektorów na stronie 1077.

f Kliknij przycisk OK.

g Sprawdź rezultaty w widoku oświetlenia.

Na przykład na poniższym rysunku lewy reflektor ma mniejszy kąt wiązki światła i kąt pola. W przypadku
prawego reflektora kąt nachylenia został zmieniony z 60 stopni na 45 stopni.

1076 | Rozdział 45 Rendering

 Powtórz tę czynność dla każdego reflektora, który wymaga nachylenia.

5 Jeśli to konieczne, przeprowadź precyzyjne regulacje, aby osiągnąć żądany efekt.

Na przykład w celu uzyskania żądanych efektów oświetleniowych może zaistnieć potrzeba dodania lub usunięcia
reflektorów, dopasowania ich położeń albo zmiany ich kątów obrotu oraz kątów nachylenia, pola i wiązki światła.

PORADA Aby równomiernie oświetlić powierzchnię, ustaw oprawy oświetleniowe tak, aby kąty wiązek
światła nieznacznie nakładały się na siebie.

Trzy reflektory z kątami wiązek światła nieznacznie

nakładającymi się w celu równomiernego oświetlenia ściany

Kąty reflektorów
Podczas definiowania reflektora można określić następujące kąty:

■ Kąt wiązki światła: Kąt, pod którym intensywność światła osiąga 50% intensywności szczytowej. Wprowadź wartość z
zakresu od 0 do 160 stopni. Aby reflektor był mały i jasny, wprowadź mniejszą wartość.

■ Kąt pola: Kąt, pod którym intensywność światła osiąga 10% intensywności szczytowej. Wprowadź wartość z zakresu od
0 do 160 stopni. Aby ograniczyć rozproszenie światła reflektora, wprowadź mniejszą wartość.

■ Kąt nachylenia: Kąt, pod którym reflektor jest nachylony względem położenia wyjściowego. Kąt nachylenia reflektora
można regulować, tak aby można było skierować jego światło w żądanym kierunku.

Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku | 1077

Sterowanie jasnością źródła światła
W projekcie zmianę jasności źródła światła można przeprowadzić przy użyciu następujących metod:

■ Zmiana intensywności początkowej. Na przykład aby zmienić w lampce stołowej żarówkę 60-watową na 100-watową,
należy we właściwościach typu zmienić wartość jej parametru Intensywność początkowa.

■ Zmiana współczynnika utraty światła. Aby w projekcie zwiększyć lub zmniejszyć emisję światła w celu odzwierciedlenia
czynników środowiskowych, należy zmienić tę wartość we właściwościach typu oprawy oświetleniowej.

■ Przyciemnienie światła Tej metody należy użyć, jeśli na przykład istotne jest odzwierciedlenie w renderowanym obrazie
światła podsufitowego, które zostało przyciemnione w celu uzyskania nastrojowego oświetlenia.

Zmiana intensywności początkowej źródła światła

W przypadku zmiany intensywności początkowej źródła światła zmiana ta ma wpływ na wszystkie odpowiednie widoki w
projekcie.
1 W widoku projektu wybierz oprawę oświetleniową, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Oprawy

oświetleniowe ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

2 Kliknij polecenie Powiel, aby utworzyć nowy typ.
3 Wprowadź nazwę nowego typu i kliknij przycisk OK.
4 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Intensywność początkowa kliknij kolumnę Wartość.
5 W oknie dialogowym Intensywność początkowa określ żądaną wartość.
Zobacz Parametry intensywności początkowej na stronie 1070.

Zmiana współczynnika utraty światła źródła światła

W przypadku zmiany współczynnika utraty światła źródła światła zmiana ta ma wpływ na wszystkie odpowiednie widoki w
projekcie.

1078 | Rozdział 45 Rendering

 1 W widoku projektu wybierz oprawę oświetleniową, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Oprawy

oświetleniowe ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

2 Kliknij polecenie Powiel, aby utworzyć nowy typ.
3 Wprowadź nazwę nowego typu i kliknij przycisk OK.
4 W oknie dialogowym Właściwości typu w polu Współczynnik utraty światła kliknij kolumnę Wartość.
5 W oknie dialogowym Współczynnik utraty światła określ żądaną wartość.
Zobacz Parametry współczynnika utraty światła na stronie 1068.

Przyciemnianie świateł
Po przyciemnieniu świateł w widoku 3D na potrzeby renderingu ustawienia są zapisywane jako część właściwości widoku,
dlatego światła będą przyciemniane tylko w tym widoku. Ustawienia przyciemniania światła nie mają wpływu na renderowane
obrazy w pozostałych widokach 3D.

UWAGA Aby określić przesunięcie temperatury barwowej przyciemnionych świateł, należy zmienić właściwości typu
opraw oświetleniowych. Należy zmodyfikować wartość parametru Przesunięcie temperatury barwowej przy przyciemnianiu
lampy. Zobacz Zmiana oprawy oświetleniowej w modelu budynku na stronie 1074.

Aby przyciemnić światła

1 Otwórz widok 3D, dla którego ma zostać wykonany rendering.
2 Zdefiniuj ustawienia renderingu.
Zobacz Definiowanie ustawień renderingu na stronie 1104.

3 W oknie dialogowym Rendering w obszarze Oświetlenie w pozycji Schemat wybierz ustawienie uwzględniające
sztuczne oświetlenie.
4 Kliknij opcję Sztuczne oświetlenie.
5 W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie, w kolumnie Przyciemnianie wprowadź wartości przyciemniania
grup świateł lub poszczególnych opraw oświetleniowych.
Wprowadź wartość z zakresu od 0 do 1, aby wskazać względną wartość przyciemnienia. Wartość 1 oznacza
całkowite włączenie światła (brak przyciemnienia). Wartość 0 oznacza zupełne przyciemnienie (wyłączone).

UWAGA Jeśli oprawa oświetleniowa jest rodziną zagnieżdżoną zawierającą wiele źródeł światła, ale nie jest
współdzielona, nie będzie można przyciemnić poszczególnych źródeł światła w oprawie. Zobacz
Współdzielenie rodziny opraw oświetleniowych na stronie 1052.

6 Kliknij przycisk OK.

7 Aby wyświetlić efekty przyciemnienia świateł, należy wykonać rendering obrazu.
Zobacz Tworzenie renderowanego obrazu na stronie 1114.

Grupy świateł
W modelu budynku można tworzyć grupy sztucznego oświetlenia. Na przykład może zaistnieć potrzeba utworzenia grup dla
obszarów funkcjonalnych budynku, takich jak oświetlenie zewnętrzne, oświetlenie kuchni, oświetlenie korytarza itp. Grupy
świateł mogą zawierać jedną lub wiele opraw oświetleniowych różnych typów.
Podczas renderowania obrazu dzięki grupom można włączać lub wyłączać całe zestawy świateł bez konieczności sterowania
poszczególnymi oprawami oświetleniowymi. Grup świateł można również użyć do sterowania przyciemnianiem świateł w
renderowanym obrazie.

Grupy świateł | 1079

 Światła oświetlające stanowisko pracy są włączone; światło ogólne jest wyłączone.

Światło ogólne jest włączone; światła oświetlające stanowisko pracy są wyłączone.

Grupy świateł są dostępne we wszystkich odpowiednich obszarach w programie Revit Architecture. Jednakże ustawienia
przyciemniania świateł lub włączania albo wyłączania grup świateł (lub poszczególnych opraw oświetleniowych) mają
zastosowanie tylko do poszczególnych widoków 3D.

UWAGA Liczba świateł w widoku 3D, które mają zostać uwzględnione w renderingu, może w istotny sposób wpłynąć na
wydłużenie czasu wykonywania renderingu. Za pomocą grup świateł można wyłączyć zbędne światła w widoku. Zobacz
Wydajność procesu renderingu a oświetlenie na stronie 1119.

1080 | Rozdział 45 Rendering

Otwieranie okna dialogowego Sztuczne oświetlenie
W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie zawarta jest lista wszystkich opraw oświetleniowych w modelu budynku, w tym
światła zgrupowane i niezgrupowane. To okno dialogowe umożliwia utworzenie i zmodyfikowanie grup świateł i dodanie lub
usunięcie poszczególnych opraw oświetleniowych w grupach.
Gdy to okno dialogowe jest otwierane z poziomu widoku 3D, można go również użyć, do przyciemnienia, włączenia lub
wyłączenia grup świateł lub pojedynczych opraw oświetleniowych na potrzeby renderingu. Zobacz Przyciemnianie świateł na
stronie 1079 i Włączanie i wyłączanie świateł na stronie 1084.
Okno dialogowe Sztuczne oświetlenie można otworzyć z okna dialogowego Rendering albo z dowolnego widoku zawierającego
oprawy oświetleniowe.

Aby otworzyć okno dialogowe Sztuczne oświetlenie z widoku

1 W projekcie programu Revit Architecture otwórz widok zawierający jedną lub wiele opraw oświetleniowych.
2 Wybierz oprawę oświetleniową.
3 Na pasku opcji w pozycji Grupa świateł wybierz opcję Edytuj/Nowy.

Aby otworzyć okno dialogowe Sztuczne oświetlenie z poziomu okna dialogowego Rendering
1 W projekcie programu Revit Architecture otwórz widok 3D.
2 Otwórz okno dialogowe Rendering.
Zobacz Otwieranie okna dialogowego Rendering na stronie 1105.

3 W obszarze Oświetlenie w pozycji Schemat wybierz ustawienie uwzględniające sztuczne oświetlenie.

4 Kliknij opcję Sztuczne oświetlenie.

Tworzenie grupy świateł

1 Otwórz okno dialogowe Sztuczne oświetlenie.
2 W obszarze Opcje grupy kliknij przycisk Nowa.
3 W oknie dialogowym Nowa grupa świateł wpisz nazwę grupy świateł i kliknij przycisk OK.
W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie wyświetlona zostanie nazwa nowej grupy świateł na liście w obszarze
Światła zgrupowane.

4 Dodaj światła do grupy.

Zobacz Dodawanie i usuwanie świateł w grupie świateł przy użyciu okna dialogowego Sztuczne oświetlenie na
stronie 1082.

5 (Opcjonalne) Włącz lub wyłącz grupę świateł na potrzeby renderingu.

Zobacz Włączanie i wyłączanie świateł na stronie 1084.

Dodawanie i usuwanie świateł w grupie świateł

Światła można dodawać do grupy świateł lub usuwać je z niej na kilka sposobów w zależności od aktualnego miejsca użytkownika
w programie.

Dodawanie i usuwanie świateł w grupie świateł w widoku

1 Otwórz widok projektu, w którym wyświetlane są oprawy oświetleniowe.
2 Wybierz oprawę oświetleniową.

Grupy świateł | 1081

 3 Aby dodać oprawę oświetleniową do grupy świateł, wykonaj następujące czynności:
a Na pasku opcji w pozycji Grupa świateł wybierz żądaną grupę.
Jeśli grupa świateł jeszcze nie istnieje, wybierz opcję Edytuj/Nowy i utwórz grupę. Zobacz Tworzenie grupy
świateł na stronie 1081.

b Po wyświetleniu monitu kliknij przycisk OK.

4 Aby usunąć oprawę oświetleniową z grupy świateł, wykonaj następujące czynności:

a Na pasku opcji w pozycji Grupa świateł wybierz opcję Brak.

b Po wyświetleniu monitu kliknij przycisk OK.

Dodawanie i usuwanie świateł w grupie świateł przy użyciu okna dialogowego

Sztuczne oświetlenie
1 Otwórz okno dialogowe Sztuczne oświetlenie.
Zobacz Otwieranie okna dialogowego Sztuczne oświetlenie na stronie 1081.

2 Aby dodać pojedynczą oprawę oświetleniową do grupy świateł, wykonaj następujące czynności:
a W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie w pozycji Światła niezgrupowane wybierz oprawę oświetleniową.

b W obszarze Opcje opraw kliknij element Przenieś do grupy.

c W oknie dialogowym Grupy świateł wybierz żądaną grupę świateł i kliknij przycisk OK.

W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie wybrana oprawa oświetleniowa zostanie wyświetlona w obszarze
nazwy wybranej grupy świateł.

3 Aby usunąć pojedynczą oprawę oświetleniową z grupy świateł, wykonaj następujące czynności:
a W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie w pozycji Światła zgrupowane rozwiń nazwę grupy świateł.

b Wybierz oprawę oświetleniową, która ma zostać usunięta z grupy.

c W obszarze Opcje opraw kliknij opcję Usuń z grupy.

W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie wybrana oprawa oświetleniowa zostanie wyświetlona w obszarze
Światła niezgrupowane.

4 Po zakończeniu pracy w oknie Sztuczne oświetlenie kliknij przycisk OK.

Dodawanie i usuwanie świateł w grupie świateł przy użyciu Edytora grupy świateł
1 Otwórz Edytor grupy świateł za pomocą jednej z następujących metod:
■ W widoku projektu wybierz oprawę oświetleniową. Na pasku opcji w pozycji Grupa świateł kliknij opcję
Edytuj.

UWAGA Jeśli w pozycji Grupa świateł wyświetlana jest wartość Brak, należy wybrać grupę świateł, do
której ma zostać dodana wybrana oprawa oświetleniowa. Następnie należy kliknąć opcję Edytuj.

■ Otwórz okno dialogowe Sztuczne oświetlenie. W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie wybierz nazwę
grupy. W obszarze Opcje grupy kliknij opcję Edytuj.

1082 | Rozdział 45 Rendering

 Program Revit Architecture przejdzie do trybu edycji grupy świateł. W obszarze rysunku zostanie wyświetlony
panel Grupa oświetlenia. (Można go przeciągnąć w żądane położenie lub umieścić na wstążce. Zobacz Aby
przesunąć panele wstążki na stronie 20). Elementy modelu i oprawy oświetleniowe należące do innej grupy
świateł będą wyświetlane w trybie półcieni. Oprawy oświetleniowe należące do wybranej grupy świateł będą
wyświetlane w kolorze zielonym. Oprawy oświetleniowe, które nie są przypisane do grup świateł, będą wyświetlane
normalnie.

Rzut odwrócony w trybie edycji grupy świateł

2 Jeśli to konieczne, otwórz za pomocą Przeglądarki projektu dowolny widok zawierający oprawy oświetleniowe,
które można dodać do grupy lub z niej usunąć.
3 Aby dodać oprawy oświetleniowe do grupy, wykonaj następujące czynności:

a Kliknij kolejno panel Grupa oświetlenia ➤ (Dodaj).

W programie Revit Architecture zostaną podświetlone oprawy oświetleniowe, które nie są przypisane do
grupy świateł. Wszystkie inne elementy modelu będą wyświetlane jako półcienie, co będzie oznaczać brak
możliwości ich wybrania.

b Zaznacz wszystkie oprawy oświetleniowe, które mają zostać dodane do grupy.

Po wybraniu oprawa oświetleniowa będzie wyświetlana w programie Revit Architecture w kolorze zielonym,
co będzie oznaczać dodanie jej do grupy.

c Jeśli to konieczne, można otworzyć inny widok projektu, kliknąć kolejno panel Grupa świateł ➤ Dodaj i
wybrać więcej opraw oświetleniowych, aby je dodać do grupy.

4 Aby usunąć oprawy oświetleniowe z grupy, wykonaj następujące czynności:

a Kliknij kolejno panel Grupa oświetlenia ➤ (Usuń).

Oprawy oświetleniowe, które są przypisane do grup świateł, będą wyświetlane w kolorze zielonym.

b Zaznacz wszystkie oprawy oświetleniowe, które mają zostać usunięte z grupy.

Po wybraniu oprawy oświetleniowej będzie ona wyświetlana normalnie, co będzie wskazywać, że nie jest
już częścią grupy.

Grupy świateł | 1083

 c W razie potrzeby można otworzyć inny widok projektu, kliknąć kolejno panel Grupa oświetlenia ➤

(Usuń), a następnie wybrać więcej opraw oświetleniowych, aby je usunąć z grupy.

5 Po zakończeniu dodawania i usuwania świateł dla bieżącej grupy oświetlenia kliknij kolejno panel Grupa

oświetlenia ➤ (Zakończ).

Włączanie i wyłączanie świateł

Poszczególne oprawy oświetleniowe lub całe grupy świateł można włączać lub wyłączać, dzięki czemu można osiągnąć żądane
efekty oświetleniowe w renderowanym obrazie. Po włączeniu lub wyłączeniu świateł w widoku 3D ustawienia są zapisywane
jako część właściwości widoku, dlatego mają wpływ tylko na ten widok. Nie mają one wpływu na renderowane obrazy w
przypadku innych widoków 3D.
Jeśli oprawa oświetleniowa jest rodziną zagnieżdżoną, która nie jest współdzielona, nie będzie można sterować poszczególnymi
źródłami światła w oprawie. Zamiast tego można będzie tylko włączać lub wyłączać całą oprawę. Zobacz Współdzielenie
rodziny opraw oświetleniowych na stronie 1052.

UWAGA Czas renderingu jest wprost proporcjonalny do liczby świateł w scenie. Zobacz Wydajność procesu renderingu
a oświetlenie na stronie 1119.

Aby włączyć lub wyłączyć światła

1 W projekcie programu Revit Architecture otwórz widok 3D.

2 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Pokaż okno dialogowe Rendering).

3 W oknie dialogowym Rendering w obszarze Oświetlenie w pozycji Schemat wybierz ustawienie uwzględniające
sztuczne oświetlenie.
4 Kliknij opcję Sztuczne oświetlenie.
5 W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie, w obszarze Wł./Wył. wybierz poszczególne oprawy oświetleniowe
lub grupy świateł, które mają zostać włączone do renderowanego obrazu. Odznacz pola wyboru, aby nie
uwzględniać określonych świateł w renderowanym obrazie.
Wartości można również wprowadzić w kolumnie Przyciemnianie, aby przyciemnić poszczególne oprawy
oświetleniowe lub całą grupę świateł. Zobacz Przyciemnianie świateł na stronie 1079.

6 Kliknij przycisk OK.

7 Aby wyświetlić wyniki, wykonaj rendering obrazu.
Zobacz Rendering obrazu na stronie 1103.

Zmiana nazwy grupy świateł

1 Otwórz okno dialogowe Sztuczne oświetlenie.
Zobacz Otwieranie okna dialogowego Sztuczne oświetlenie na stronie 1081.

2 W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie wybierz nazwę grupy.

3 W obszarze Opcje grupy kliknij opcję Zmień nazwę.
4 W oknie dialogowym wprowadź nową nazwę grupy.
5 Kliknij przycisk OK.

1084 | Rozdział 45 Rendering

Usuwanie grupy świateł
1 Otwórz okno dialogowe Sztuczne oświetlenie.
Zobacz Otwieranie okna dialogowego Sztuczne oświetlenie na stronie 1081.

2 W oknie dialogowym Sztuczne oświetlenie wybierz nazwę grupy.

3 W obszarze Opcje grupy kliknij przycisk Usuń.
W programie Revit Architecture zostanie usunięta grupa świateł. Wszystkie oprawy oświetleniowe, które należały do tej grupy,
zostaną wyświetlone w obszarze Światła niezgrupowane.

Roślinność i otoczenie
W widokach projektu można uwzględnić roślinność, samochody, ludzi i inne elementy otoczenia. Podczas renderowania
widoku renderowane jest także otoczenie, w wyniku czego do obrazu są dodawane realistyczne szczegóły.

Roślinność i otoczenie — przegląd

Na otoczenie składają się krajobrazy i inne elementy środowiska występujące w renderingu budynku. Na przykład otocznie
może zawierać roślinność, drzewa, samochody, znaki i typowe wyposażenie biura (takie jak ramki na obrazy i komputery).
Podobnie do elementów modelu obiekty należące do otoczenia są w programie Revit Architecture definiowane w rodzinach
programu Revit. W programie Revit Architecture dostępna jest biblioteka rodzin zawierających elementy otoczenia. Jeśli
użytkownik posiada dodatkowe obiekty otoczenia, które mają być używane w projektach, można je dodać do istniejących
rodzin albo utworzyć dla nich nowe rodziny.
W widokach 2D i 3D otoczenie jest przedstawiane przy użyciu prostych rysunków liniowych jako obiektów zastępczych. Po
wykonaniu renderingu widoku 3D w renderowanym obrazie zostanie przedstawiona fotorealistyczna reprezentacja otoczenia.

Roślinność i otoczenie | 1085

 Widok 3D z zastępczą geometrią otoczenia

Renderowany obraz z otoczeniem fotorealistycznym

Postaci
W programie Revit Architecture dostępna jest funkcja ArchVision® realpeople™, która umożliwia bardziej realistyczne renderingi.
ArchVision realpeople to obrazy postaci i obiektów pod różnymi kątami, które są wyświetlane przy użyciu techniki zwanej
renderowaniem opartym na obrazach. Są one częścią rodziny produktów RPC (Rich Photorealistic Content — bogate treści
fotorealistyczne) firmy ArchVision.

W rodzinie otoczenia programu Revit zawierającej postacie ludzi przy użyciu pliku RPC można określić wygląd renderingu.
W rzutach podłogi i widokach 3D można umieszczać postacie ludzi reprezentowane przez obiekty zastępcze. (Nie jest możliwe
umieszczanie postaci w widokach elewacji lub przekrojów). W renderingu widoku 3D postacie zostaną przedstawione ze
szczegółami.

1086 | Rozdział 45 Rendering

 W programie Revit Architecture dostępne są dwie rodziny RPC zawierające postacie ludzi: rodzina RPC Male (mężczyźni)
oraz rodzina RPC Female (kobiety). W systemie metrycznym są to odpowiednio rodziny M_RPC Mezczyzna oraz M_RPC
Kobieta. W każdej z tych rodzin wygląd renderingu różnych mężczyzn i kobiet jest określany przez typy. Po wczytaniu tych
rodzin RPC do projektu na liście rozwijanej Wybór typów zostaną wyświetlone dostępne postacie. Żądaną postać z rodziny
RPC można wybrać i umieścić w projekcie.
Jeśli zostaną zakupione dodatkowe reprezentacje ludzi RPC firmy ArchVision, będzie można dodać typy do istniejących rodzin
na potrzeby nowych wyglądów renderingu albo utworzyć dla nich rodziny. Zobacz Tworzenie rodziny RPC na stronie 1088.

Roślinność
W przypadku wykonywania renderingu budynku i jego otoczenia może zaistnieć potrzeba uwzględnienia różnego rodzaju
roślinności w celu zaprezentowania klientowi opcji kreacji krajobrazu.

W rodzinie roślinności programu Revit do określenia wyglądu renderingu można użyć pliku RPC. W programie Revit
Architecture dostępnych jest kilka rodzin RPC zawierających drzewa i roślinność; na przykład RPC Drzewo - iglaste, RPC
Drzewo - lisciaste i RPC Krzew. W każdej z tych rodzin wygląd renderingu różnych gatunków drzew i pozostałej roślinności
jest określany przez typy. Na przykład po wczytaniu pliku M_RPC Drzewo - Conifer.rfa do projektu na liście rozwijanej Wybór
typów zostanie wyświetlona lista drzew iglastych do wyboru. Żądany wizerunek drzewa z rodziny RPC można wybrać i umieścić
w projekcie.
W widokach liniowych i cieniowanych drzewa reprezentowane są przez obiekty zastępcze. W programie Revit Architecture
dostępne są jesienne wersje wielu drzew liściastych. Sterowanie wielkością rośliny jest możliwe przez zmianę jej parametrów
typu w rodzinie lub projekcie.

Samochody i inne pojazdy

W przypadku wykonywania renderingu budynku i jego otoczenia może zaistnieć potrzeba uwzględnienia samochodów i
innych typów pojazdów. W programie Revit Architecture dostępny jest jeden samochód RPC. Więcej pojazdów można zakupić
w firmie ArchVision.
Po umieszczeniu samochodu w widoku można zmodyfikować jego właściwości. Na przykład można zmienić przyciemnienie
okien lub określić niestandardową tablicę rejestracyjną. Zobacz Właściwości pojazdów na stronie 1090.

Roślinność i otoczenie — przegląd | 1087

Typowe wyposażenie biura
W celu osiągnięcia realizmu sceny przed wykonaniem renderingu widoku wnętrza może zaistnieć potrzeba dodania wyposażenia
i opraw oświetleniowych. W nomenklaturze firmy ArchVision ten typ elementów otoczenia określany jest jako „typowe
wyposażenie biura” (office clutter). W programie Revit Architecture dostępne są krzesła biurowe, ramki na obrazy i komputer
typu laptop. Więcej typowego wyposażenia biura można zakupić w firmie ArchVision.
Po umieszczeniu elementów typowego wyposażenia biura w widoku można zmodyfikować jego właściwości. W przypadku
krzeseł biurowych można określić ich materiały i kolory, a także czy mają być pochylane i obracane oraz inne właściwości. W
przypadku ramki obrazu można określić jej orientację (pozioma lub pionowa) i miejsce, w którym się znajduje (stojąca na
biurku lub wisząca na ścianie). Można również zdefiniować obraz, który ma być w niej umieszczony. W przypadku komputera
typu laptop można określić, czy ma być on otwarty czy zamknięty, włączony czy wyłączony lub czy na jego ekranie ma być
wyświetlany obraz. Zobacz Właściwości elementów typowego wyposażenia biura na stronie 1091.

Tworzenie rodziny RPC

Edytor rodzin umożliwia utworzenie rodziny elementów otoczenia programu Revit, w tym ludzi, samochodów, roślin i
typowego wyposażenia biura. W rodzinie RPC można określić plik ArchVision RPC stosowany w celu uzyskania odpowiedniego
wyglądu renderingu.

UWAGA Aby utworzyć rodzinę programu Revit dla otoczenia korzystającą z innego źródła niż plik RPC stosowany w celu
uzyskania odpowiedniego wyglądu renderingu, zobacz Tworzenie rodziny otoczenia na stronie 1093.

Aby utworzyć rodzinę RPC

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

2 W oknie dialogowym Nowa rodzina — Wybierz plik szablonu wybierz plik RPC Family.rft lub Metric RPC
Family.rft i kliknij przycisk Otwórz.
Domyślnie w obszarze rysunku zostanie wyświetlony obiekt zastępczy postaci człowieka (można to zobaczyć
wyraźniej w widoku elewacji). Jednakże tę rodzinę otoczenia można zmodyfikować w dowolny rodzaj obiektu,

1088 | Rozdział 45 Rendering

 taki jak drzewo, krzesło lub samochód. Po wybraniu wyglądu renderingu dla otoczenia w obszarze rysunku
zostanie wyświetlony odpowiedni obiekt zastępczy dla elementów otoczenia.

3 Utwórz typy rodzin i określ ich parametry.

Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Na przykład jeśli użytkownik zamierza włączyć do projektu drzewa jesionu, powinien utworzyć rodzinę RPC
o nazwie Jesion. Należy zdefiniować trzy typy rodzin o nazwie Wysoki, Niski i Jesienny. W parametrach typu
należy określić inną wysokość dla każdego typu drzewa.

4 Określ wygląd renderingu dla każdego typu rodziny.

Zobacz Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC na stronie 1089. Na przykład w przypadku rodziny jesionu
należy określić rodzinę Jesion jako wygląd renderingu dla typów Wysoki i Niski, natomiast rodzinę Jesion
[Opadanie] jako wygląd renderingu dla typu Jesienny.
Po określeniu wyglądu renderingu obiektu w obszarze rysunku będzie wyświetlany obiekt zastępczy w widokach
2D i 3D. Szczegółowy wygląd renderingu jest wyświetlany tylko w renderowanych obrazach.

5 Określ ustawienia widoczności obiektu zastępczego elementu otoczenia w następujący sposób:

a W obszarze rysunku wybierz obiekt zastępczy.

b Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Widoczność ➤ (Ustawienia widoczności).

c W oknie dialogowym Ustawienia widoczności elementu rodziny wybierz żądane ustawienia.

Zobacz Ustawianie widoczności geometrii rodziny na stronie 1614.

d Kliknij przycisk OK.

6 Zapisz rodzinę.
7 Wczytaj rodzinę do projektu.

Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC

Rodzina RPC jest rodziną otoczenia programu Revit utworzoną przy użyciu plików szablonów RPC Family.rft lub Metric
RPC Family.rft. (Zobacz Tworzenie rodziny RPC na stronie 1088). Dla tych obiektów otoczenia można określić pliki RPC
definiujące ich wygląd renderowania, wykonując poniższą procedurę.

Aby określić wygląd renderingu rodziny RPC

1 Otwórz rodzinę RPC programu Revit w Edytorze rodzin.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).

3 W polu Nazwa wybierz typ rodziny do zmodyfikowania.
4 W oknie dialogowym Typy rodzin w obszarze Wygląd renderingu kliknij kolumnę Wartość.
Zostanie wyświetlona Biblioteka wyglądu renderingu.

5 Znajdź żądany wygląd renderingu, wybierz go i kliknij przycisk OK.

Zobacz Wyszukiwanie wyglądu renderingu na stronie 1595.

6 W oknie dialogowym Typy rodzin w obszarze Właściwości wyglądu renderingu kliknij opcję Edytuj.
7 Określ parametry wyglądu renderingu i kliknij przycisk OK.
Zobacz Właściwości wyglądu renderingu dla obiektów RPC na stronie 1090.

8 W oknie dialogowym Typy rodzin kliknij przycisk Zastosuj.

Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC | 1089

 9 (Opcjonalnie) Powtórz ten proces dla innych typów rodzin zdefiniowanych dla rodziny RPC.
10 Kliknij przycisk OK.
11 Zapisz zmiany wprowadzone w rodzinie RPC.

Właściwości wyglądu renderingu dla obiektów RPC

Właściwości wyglądu renderingu mogą być różne w zależności od typu obiektu RPC. W poniższych tematach opisano
właściwości wyglądu renderingu każdego typu obiektu RPC.

UWAGA Jeśli zakupiono dodatkowe obiekty RPC, w przypadku tych wyglądów renderingu mogą być wyświetlane
właściwości, które nie zostały uwzględnione w kolejnych sekcjach. Aby uzyskać więcej informacji na temat tych właściwości,
zapoznaj się z dokumentacją firmy ArchVision.

Właściwości pojazdów
Właściwość Opis

Ogólne

Zastosuj odbicia Określa, czy w renderowanym obrazie ma zostać pokazane odwrócone odbicie
lustrzane pojazdu na innych powierzchniach, takich jak szkło. Jeśli ta opcja nie jest
zaznaczona, w renderowanym obrazie na powierzchni lustrzanej zostanie pokazany
powtórzony obraz zamiast odwróconego odbicia lustrzanego. Zobacz Zastosuj
odbicia na stronie 1093.

Szkło

Przezroczystość Określa, ile światła przenika przez okna pojazdu. Przesunięcie suwaka w lewo
spowoduje mniejszą przezroczystość, a w prawo — większą przezroczystość.

Przyciemnienie Określa, ile czerni dodano w oknach pojazdu w celu ich przyciemnienia, powodując
zmniejszenie widoczności szczegółów wnętrza. Przesunięcie suwaka w lewo
spowoduje zmniejszenie przyciemnienia, a w prawo zwiększenie przyciemnienia.

Użyj przyciemnienia Określa, czy okna pojazdu mają zostać przyciemnione.

Dostosuj

Tablica rejestracyjna Określa. czy na pojeździe ma znajdować się tablica rejestracyjna.

Tablica niestandardowa Określa, czy dla tablicy rejestracyjnej ma zostać użyty niestandardowy obraz.

Nazwa pliku tablicy rejestracyjnej Ścieżka i nazwa pliku obrazu, którego można użyć jako niestandardowej tablicy

rejestracyjnej. Kliknij przycisk (Przeglądaj), aby przejść do pliku. Zobacz Najlepsze

procedury dotyczące przechowywania plików obrazów na stronie 1623.

Właściwości drzew, krzewów i innych roślin

Właściwość Opis

Parametry

1090 | Rozdział 45 Rendering

 Właściwość Opis

Zastosuj odbicia Określa, czy w renderowanym obrazie ma zostać pokazane odwrócone odbicie
lustrzane rośliny na innych powierzchniach, takich jak szkło. Jeśli ta opcja nie
jest zaznaczona, w renderowanym obrazie na powierzchni lustrzanej zostanie
pokazany powtórzony obraz zamiast odwróconego odbicia lustrzanego. Zobacz
Zastosuj odbicia na stronie 1093.

Widok

Zablokuj widok Określa. czy ma zostać użyty prosty obraz rośliny bez względu na kierunek, z
którego jest ona obserwowana w animacji. Aby zablokować widok, wybierz tę
opcję, a następnie określ widok, który ma zostać użyty.
Po wyłączeniu tej opcji obraz rośliny w animacji będzie ulegał zmianie w zale-
żności od pozycji kamery wraz z ruchem kamery wokół rośliny. W przypadku
użycia w animacji zawartości RPC Stills w trakcie ruchu kamery przy odświeżaniu
obrazu pozorny ruch rośliny będzie skokowy.
Ta właściwość ma zastosowanie tylko do obiektów RPC w renderowanych
animacjach. Zobacz Animacja — przegląd na stronie 1127.

Właściwości mebli
Właściwość Opis

Krzesło obrotowe: W przypadku krzesła obrotowego wyświetlane są poniższe właściwości.

Obrót Obrót krzesła od pozycji wyjściowej na podstawie ustawienia suwaka.

Elewacja Ustawienie wysokości siedziska krzesła. Należy wybrać opcję Niska, Średnia lub Wysoka

Wysokość poręczy Ustawienie wysokości poręczy krzesła. Należy wybrać opcję Niska, Średnia lub Wysoka.

Nachylenie Kąt nachylenia oparcia krzesła na podstawie ustawienia suwaka.

Podgląd koloru
Obraz używany do podglądu koloru obiektu. Kliknij przycisk (Przeglądaj), aby przejść do
pliku.

Kolor Kolor obiektu. Wybierz wartość z listy.

Właściwości elementów typowego wyposażenia biura

Właściwość Opis

Zastosuj odbicia Określa, czy w renderowanym obrazie jest pokazywane odwrócone odbicie lustrzane obiektu
na innych powierzchniach, takich jak szkło. Jeśli ta opcja nie jest zaznaczona, w renderowanym
obrazie na powierzchni lustrzanej zostanie pokazany powtórzony obraz zamiast odwróconego
odbicia lustrzanego. Zobacz Zastosuj odbicia na stronie 1093.

Komputer typu laptop: W przypadku komputera typu laptop wyświetlane są poniższe właściwości.

Otwórz Stopień otwarcia komputera. Za pomocą suwaka można komputer zamknąć lub sterować
jego kątem otwarcia.

Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC | 1091

 Właściwość Opis

Zasilanie Określa, czy komputer jest włączony i może wyświetlać obraz.

Ekran niestandardowy Określa, czy na ekranie komputera ma być wyświetlany zdefiniowany obraz, gdy komputer
jest otwarty i włączony.

Nazwa pliku ekranu

Niestandardowy obraz, który ma być wyświetlany na ekranie komputera. Kliknij przycisk
(Przeglądaj), aby przejść do pliku. Ten obraz jest wyświetlany tylko w przypadku wybrania
opcji Zasilanie i Ekran niestandardowy. Zobacz Najlepsze procedury dotyczące przechowywania
plików obrazów na stronie 1623.

Ramka obrazu: W przypadku ramek obrazu wyświetlane są poniższe właściwości.

Pionowo Określa, czy ramka jest zorientowana pionowo (portret). Aby nadać ramce orientację poziomą
(krajobraz), należy odznaczyć tę opcję.

Podpórka Określa, czy ramka ma podpórkę. Odznacz tę opcję, jeśli ramka wisi na ścianie.

Materiał ramy Materiał ramki. Wybierz wartość z listy.

Użyj obrazu niestandardowego Określa, czy w renderowanym obrazie zostanie pokazany obraz w ramce.

Nazwa pliku obrazu Obraz niestandardowy, który ma zostać pokazany w ramce w renderowanym obrazie. Kliknij

przycisk (Przeglądaj), aby przejść do pliku. Zobacz Najlepsze procedury dotyczące

przechowywania plików obrazów na stronie 1623.

Właściwości postaci ludzi

Właściwość Opis

Zastosuj odbicia Określa, czy w renderowanym obrazie jest pokazywane odwrócone odbicie lustrzane postaci
na innych powierzchniach, takich jak szkło. Jeśli ta opcja nie jest zaznaczona, w renderowanym
obrazie na powierzchni lustrzanej zostanie pokazany powtórzony obraz zamiast odwróconego
odbicia lustrzanego. Zobacz Zastosuj odbicia na stronie 1093.

Drżenie Określa, czy ma zostać użyte sterowanie przejściami między ramkami w animacji. Tej opcji
należy użyć, gdy kamera jest względnie blisko obiektu RPC i/lub porusza się powoli wokół
niego. Wynikiem zastosowania tej opcji jest łagodniejsza animacja. Jednakże obiekty RPC
mogą być nieostre w obrazach nieruchomych. Jeśli ta opcja jest wyłączona, w animacji mogą
występować nieznaczne drgania lub skoki obrazu.
Ta właściwość ma zastosowanie tylko do obiektów RPC w renderowanych animacjach. Zobacz
Animacja — przegląd na stronie 1127.

Zakotwicz Określa, czy obiekt RPC jest zablokowany do ustalonego obrazu. Podczas ruchu kamery
wokół obiektu RPC w animacji obraz nie jest aktualizowany, ale obraca się tak, aby pozostawać
prostopadle do aktywnej kamery. Ta opcja znacznie zmniejsza użycie pamięci RAM i skraca
czas wykonywania renderingu.
Ta właściwość ma zastosowanie tylko do obiektów RPC w renderowanych animacjach. Zobacz
Animacja — przegląd na stronie 1127.

Ruch: W przypadku animowanych obiektów RPC można określić ramkę do użycia w renderowanym obrazie.

Użyj określonej ramki Określa, czy w renderowanym obrazie ma zostać użyta określona ramka.

1092 | Rozdział 45 Rendering

 Właściwość Opis

Ramka Ramka do użycia w renderowanym obrazie.

Zastosuj odbicia
Właściwość Zastosuj odbicia w przypadku obiektów RPC funkcjonuje inaczej niż podobne ustawienie w programie Autodesk®
3ds Max®. W obiektach RPC udostępniane są specjalne tekstury stosowane dla płaskiej płaszczyzny. W przypadku przypisania
tekstury do przeciwnej strony płaszczyzny mogą wystąpić nietypowe odbicia. Efektem użycia właściwości Zastosuj odbicia
dla obiektów RPC będą bardziej realistyczne renderingi.
Po włączeniu właściwości Zastosuj odbicia w obiekcie uwzględniona zostanie druga płaszczyzna niewidoczna dla kamery.
Płaszczyzna reprezentuje obraz przeciwnej strony obiektu RPC. Odbicie będzie dokładne tylko wtedy, gdy obiekt RPC znajduje
się bezpośrednio między kamerą a odbijającą powierzchnią. Po ustawieniu powierzchni odbijającej pod ostrzejszym kątem
odbicie ulegnie zwężeniu.
Właściwość Zastosuj odbicia może istotnie zwiększyć użycie pamięci i czas renderingu. Ta właściwość powinna być używana
tylko wtedy, gdy obiekt RPC powinien być odbijany na pionowej powierzchni znajdującej się prostopadle za nim. W przypadku
drzew RPC (i innych roślin) nie należy włączać tej właściwości nawet jeśli odbicie jest oczekiwane, ponieważ przednia strona
drzewa bardzo przypomina tylną.

Tworzenie rodziny otoczenia

Użytkownik może utworzyć rodzinę otoczenia, w której na potrzeby wyglądu renderingu nie będą używane obiekty RPC. Na
przykład jeśli za pomocą programu AutoCAD lub innego oprogramowania służącego do projektowania utworzono już wygląd
renderingu dla obiektu, należy wykonać poniższą procedurę.

UWAGA Aby utworzyć rodzinę programu Revit dla otoczenia korzystającą z obiektów RPC na potrzeby wyglądu renderingu,
zobacz Tworzenie rodziny RPC na stronie 1088.

Aby utworzyć rodzinę otoczenia

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Rodzina.

2 W oknie dialogowym Nowa rodzina — Wybierz plik szablonu wybierz plik Entourage.rft lub Metric Entourage.rft
i kliknij przycisk Otwórz.
3 W obszarze rysunku naszkicuj geometrię, która ma reprezentować otoczenie w widokach 2D i 3D, lub zaimportuj
plik CAD zawierający geometrię.
Zobacz Edytor rodzin na stronie 500 lub Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58.

4 Określ ustawienia widoczności obiektu zastępczego elementu otoczenia.

Aby określić ustawienia widoczności

a W obszarze rysunku wybierz obiekt zastępczy.

b Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Tryb ➤ (Ustawienia widoczności).

c W oknie dialogowym Ustawienia widoczności elementu rodziny wybierz żądane ustawienia.

Zobacz Ustawianie widoczności geometrii rodziny na stronie 1614.

d Kliknij przycisk OK.

Tworzenie rodziny otoczenia | 1093

 5 Utwórz typy rodzin i określ ich parametry.
Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

6 Określ wygląd renderingu.

Domyślnie na potrzeby rodziny otoczenia program Revit Architecture do reprezentowania obiektu w
renderowanym obrazie korzysta z geometrii rodziny (zaimportowanej lub naszkicowanej w obszarze rysunku).
Zamiast tego, jeśli zachodzi taka potrzeba, można określić plik RPC definiujący jej geometrię.

Aby określić plik RPC

a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Kategoria i parametry rodziny).

b W obszarze Parametry rodziny, w pozycji Źródło wyglądu renderingu wybierz opcję Zewnętrzne.

UWAGA Aby dla wyglądu renderingu użyć geometrii utworzonej przez użytkownika lub
zaimportowanej, należy w pozycji Źródło wyglądu renderingu wybrać opcję Geometria rodziny.

c Kliknij przycisk OK.

d Określ wygląd renderingu.

Zobacz Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC na stronie 1089.

7 Zapisz rodzinę.
8 Wczytaj rodzinę do projektu.

Korzystanie z programu ArchVision Content Manager

W programie Revit Architecture dostępnych jest wiele obiektów RPC objętych licencją na używanie w renderowanych obrazach
w projektach programu Revit. Jeśli zostaną zakupione dodatkowe obiekty RPC, do zarządzania nimi konieczne będzie użycie
programu ArchVision Content Manager (ACM).

UWAGA Programu ACM należy używać wyłącznie w celu zarządzania dodatkowymi obiektami RPC zakupionymi w firmie
ArchVision. Nie ma konieczności używania programu ACM w przypadku obiektów RPC udostępnianych z programem
Revit Architecture.

Jeśli dodatkowe obiekty RPC znajdują się na komputerze lokalnym, należy skonfigurować program Revit Architecture, tak
aby mógł uzyskać do nich dostęp. Zobacz Konfigurowanie programu Revit Architecture do używania obiektów RPC znajdujących
się w położeniu lokalnym.
Jeśli organizacja użytkownika przechowuje dodatkowe obiekty RPC w położeniu sieciowym, należy określić ścieżki sieciowe
do plików RPC oraz do programu ACM. Zobacz Konfigurowanie programu Revit Architecture do używania obiektów RPC
znajdujących się w położeniu sieciowym

Konfigurowanie programu Revit Architecture do używania obiektów RPC znajdujących

się w położeniu lokalnym
1 Zainstaluj i skonfiguruj program ACM.
To narzędzie jest dostępne bezpłatnie na stronie WWW http://acm.archvision.com. Instrukcje można znaleźć
w pomocy do programu ACM (ArchVision Content Manager Help); na stronie WWW w języku angielskim:
http://acm.archvision.com/help).

1094 | Rozdział 45 Rendering

 Teraz konieczne jest określenie położenia programu ACM, tak aby program Revit Architecture mógł uzyskać
dostęp do dodatkowych obiektów RPC.

2 W programie Revit Architecture kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

3 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Rendering.
4 W obszarze Położenie programu ArchVision Content Manager wybierz opcję Lokalne.
5 W obszarze Położenie pliku wykonawczego określ położenie pliku wykonawczego programu ACM
(rpcACMapp.exe).
Domyślnie program Revit Architecture próbuje połączyć się z programem ACM, korzystając z adresu IP 127.0.0.1
(adresu hosta lokalnego) i portu 14931. Jeśli w ten sposób nie będzie można połączyć się z programem ACM,
zostanie podjęta próba uruchomienia pliku wykonawczego programu ACM określonego w tym polu.

6 Kliknij przycisk OK.

Konfigurowanie programu Revit Architecture do używania obiektów RPC znajdujących

się w położeniu sieciowym

1 W programie Revit Architecture kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Rendering.
3 W obszarze Ścieżki do dodatkowych wyglądów renderingu dodaj ścieżkę, która będzie wskazywać położenie
dodatkowych plików RPC pobranych z firmy ArchVision.
W razie potrzeby można dodać wiele ścieżek do plików RPC.

4 W obszarze Położenie programu ArchVision Content Manager wybierz opcję Sieciowe.

5 W polu Adres podaj adres sieciowy programu ACM.
Można podać nazwę komputera lub adres IP.

6 Określ port używany przez program ACM.

Domyślny port to 14931.

7 Kliknij przycisk OK.

Używanie dodatkowych obiektów RPC z firmy ArchVision

W programie Revit Architecture dostępnych jest wiele obiektów RPC objętych licencją na używanie w renderowanych obrazach
w projektach programu Revit. Jeśli okaże się konieczne użycie w projektach dodatkowych obiektów RPC, obiekty te można
pobrać (przejdź do strony WWW w języku angielskim: http://www.archvision.com albo http://commerce.vismasters.com).

UWAGA Jeśli użytkownik nie posiada licencji na użycie dodatkowych obiektów RPC, renderowane obrazy z ich użyciem
będą oznaczane znakami wodnymi.

Aby użyć dodatkowych obiektów RPC z programem Revit Architecture

1 Skonfiguruj program Revit Architecture, tak aby mógł uzyskać dostęp do dodatkowych obiektów RPC.
Zobacz Korzystanie z programu ArchVision Content Manager na stronie 1094.

2 Jeśli dodatkowe obiekty RPC nie zostały jeszcze pobrane na komputer lokalny lub do położenia sieciowego,
pobierz je.
Instrukcje można znaleźć w pomocy do programu ACM (ArchVision Content Manager Help); na stronie WWW
w języku angielskim: http://acm.archvision.com/help).

Używanie dodatkowych obiektów RPC z firmy ArchVision | 1095

 3 Utwórz lub zmodyfikuj rodzinę RPC i określ obiekty RPC jako wygląd renderingu dla typu rodziny.
Zobacz Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC na stronie 1089. Po otwarciu Biblioteki wyglądu renderingu
zostaną wyświetlone obiekty RPC dostępne w programie Revit Architecture oraz dodatkowe obiekty RPC
zakupione przez organizację użytkownika.

4 Wczytaj rodzinę RPC do projektu Revit i umieść obiekty otoczenia w widoku projektu, aby mogły zostać użyte
w renderingu.

Umieszczanie roślin i otoczenia w widoku projektu

1 Otwórz rzut lub ortogonalny widok 3D w projekcie programu Revit.
Roślin ani otoczenia nie można umieszczać w widokach perspektywicznych, elewacji ani przekrojach.

2 Wczytaj rodzinę roślin lub otoczenie w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

b Aby wczytać rośliny, otwórz folder Planting. Aby wczytać postacie i inne elementy otoczenia, otwórz folder
Entourage.

c Wybierz żądane pliki rodzin RPC lub otoczenia (na przykład plik RPC female.rfa lub plik RPC Shrub.rfa)
i kliknij przycisk Otwórz.

3 Umieść roślinę lub obiekt otoczenia w obszarze rysunku w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ (Umieść
komponent).

b W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz żądaną rodzinę.

c Kliknij obszar rysunku, aby umieścić roślinę lub element otoczenia w widoku.

d Przesuń i obróć obiekt zgodnie z potrzebami.

Aby przesunąć obiekt, przeciągnij go do żądanego położenia. Aby obrócić obiekt, wybierz go i naciśnij
klawisz spacji, aby wykonać obrót o 90 stopni, lub użyj narzędzia Obróć, aby obrócić obiekt do żądanego
położenia.

UWAGA Nie jest możliwe nadawanie etykiet obiektom RPC i tworzenie zestawień z ich udziałem.

e Aby zakończyć pracę z narzędziem Komponent, naciśnij dwukrotnie klawisz Esc.

4 Otwórz widok 3D dla renderingu.

W widoku 3D wyświetlane są obiekty zastępcze elementów otoczenia. W renderowanych obrazach obiekty
otoczenia są przedstawiane ze szczegółami. Zobacz Rendering obrazu na stronie 1103.

Zmiana wielkości roślin

Wielkość roślin w projekcie można zmieniać przy użyciu właściwości typu. Zaktualizowana wielkość rośliny jest wyświetlana
w widokach 2D i 3D oraz w renderowanych obrazach.

UWAGA Ponadto można określić wielkość rośliny w jej rodzinie. Zobacz Tworzenie rodziny RPC na stronie 1088.

1096 | Rozdział 45 Rendering

 Drzewa klonu o różnych wysokościach

Aby zmienić wielkość rośliny w projekcie

1 W widoku wybierz roślinę do modyfikacji, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Zieleń ➤ panel

Właściwości ➤ (Właściwości typu).

2 Jeśli ma zostać zmieniona wysokość wszystkich drzew tego typu w bieżącym projekcie, wykonaj następujące
czynności:
a W oknie dialogowym Właściwości typu, w polu Wysokość wprowadź wartość, która będzie wskazywać
nową wysokość rośliny.

b Kliknij przycisk OK.

3 Jeśli ma zostać zmieniona wysokość tylko wybranej rośliny, wykonaj następujące czynności:
a Kliknij przycisk Powiel.

b Podaj nazwę nowego typu rośliny i kliknij przycisk OK.

c W oknie dialogowym Właściwości typu, w polu Wysokość wprowadź wartość, która będzie wskazywać
nową wysokość rośliny.

d Kliknij przycisk OK.

Graffiti
Użyj narzędzia Umieść graffiti do umieszczenia obrazów na powierzchniach modelu budynku, dla którego ma zostać wykonany
rendering. Na przykład można użyć graffiti do utworzenia znaków, rysunków i tablic reklamowych. W przypadku każdego
elementu graffiti można określić obraz i jego współczynnik odbicia, jaskrawość oraz teksturę (mapowanie nierówności).
Graffiti można umieszczać na powierzchniach płaskich i walcowych.

Graffiti | 1097
 Przykład renderingu z graffiti

Tworzenie typu graffiti

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Połączenie ➤ listę rozwijaną Graffiti ➤ (Typy graffiti).

2 W oknie dialogowym Typy graffiti kliknij opcję (Utwórz nowe graffiti).

3 W oknie dialogowym Nowe graffiti wprowadź nazwę graffiti i kliknij przycisk OK.
W oknie dialogowym Typy graffiti zostanie wyświetlona nazwa nowego graffiti i jego atrybuty.

4 Dla opcji Plik obrazu określ, który plik ma zostać użyty.

Kliknij przycisk (Przeglądaj), aby przejść do pliku. Program Revit Architecture obsługuje pliki obrazu
zapisane w następujących formatach: BMP, JPG, JPEG i PNG. Zobacz Najlepsze procedury dotyczące
przechowywania plików obrazów na stronie 1623.

5 Określ pozostałe atrybuty graffiti.

Zobacz Atrybuty graffiti na stronie 1103.

6 Kliknij przycisk OK.

Teraz można umieścić wystąpienia typu graffiti w modelu budynku. Zobacz Umieszczanie graffiti w widoku na stronie 1099.

Tematy pokrewne

■ Zmiana nazwy typu graffiti na stronie 1100

■ Powielanie typu graffiti na stronie 1100

■ Współdzielenie graffiti między projektami na stronie 1101

■ Właściwości graffiti na stronie 1101

1098 | Rozdział 45 Rendering

Umieszczanie graffiti w widoku
1 W projekcie programu Revit otwórz widok 2D lub widok ortogonalny 3D.
Widok musi zawierać płaską lub walcową powierzchnię, na której można umieszczać graffiti. Nie można
umieszczać graffiti w widokach perspektywicznych 3D.

2 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Połączenie ➤ listę rozwijaną Graffiti ➤ (Umieść graffiti).
Jeśli brak graffiti w bieżącym projekcie, wyświetlone zostanie okno dialogowe Typy graffiti. Utwórz typ graffiti.
Zobacz Tworzenie typu graffiti na stronie 1098.

3 W obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz typ graffiti do umieszczenia w widoku.

4 Aby zmienić fizyczną wielkość graffiti, na pasku opcji wprowadź wartości w polach Szerokość i Wysokość. Aby
zachować proporcje tych wymiarów, zaznacz pole Zablokuj proporcje.
5 W obszarze rysunku kliknij płaską powierzchnię (taką jak powierzchnia ściany lub powierzchnia dachu) albo
powierzchnię walcową, na której ma zostać umieszczone graffiti.
We wszystkich widokach nierenderowanych obraz graffiti jest wyświetlany w postaci obiektu zastępczego
(pustego kwadratu z dwiema przecinającymi się liniami), tak jak pokazano na rysunku. Szczegółowy obraz
graffiti jest widoczny tylko w renderowanych obrazach.

6 Po umieszczeniu pojedynczego graffiti można umieścić więcej wystąpień graffiti tego samego typu. Aby umieścić
inny element graffiti, wybierz żądane graffiti z listy rozwijanej Wybór typów i kliknij żądane położenie w modelu
budynku.
7 Aby zakończyć pracę z narzędziem Graffiti, naciśnij dwukrotnie klawisz Esc.
Widok 3D z obiektami zastępczymi graffiti

Tematy pokrewne

■ Modyfikacja umieszczonego graffiti na stronie 1100

Umieszczanie graffiti w widoku | 1099

 ■ Graffiti na stronie 1097

■ Współdzielenie graffiti między projektami na stronie 1101

■ Właściwości graffiti na stronie 1101

Modyfikacja umieszczonego graffiti

1 W widoku projektu zaznacz graffiti.
2 Aby przesunąć graffiti, przeciągnij je do nowego położenia.
3 Aby zmienić wielkość graffiti, przeciągnij uchwyty w kolorze niebieskim albo na pasku opcji wprowadź nowe
wartości w polach Wysokość i Szerokość. Aby zachować proporcje tych wymiarów, zaznacz pole Zablokuj
proporcje.
4 Aby przywrócić oryginalne wymiary graffiti, kliknij przycisk Resetuj na pasku opcji.
5 Aby obrócić graffiti, użyj narzędzia Obróć.
Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

6 Aby zmienić właściwości graffiti użyj palety Właściwości.

Zobacz Właściwości graffiti na stronie 1101.

UWAGA Można również zmienić obraz graffiti i jego atrybuty, klikając kolejno kartę Wstaw ➤ panel
Połączenie ➤ listę rozwijaną Graffiti ➤ Typy graffiti.

Zmiana nazwy typu graffiti

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Połączenie ➤ listę rozwijaną Graffiti ➤ (Typy graffiti).
2 Na liście graffiti wybierz typ graffiti, którego nazwa ma zostać zmieniona.
3 Kliknij opcję (Zmień nazwę).
4 W oknie dialogowym Zmień nazwę wprowadź nową nazwę, a następnie kliknij przycisk OK.

Powielanie typu graffiti

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Połączenie ➤ listę rozwijaną Graffiti ➤ (Typy graffiti).
2 Na liście graffiti wybierz typ graffiti do skopiowania.

3 Kliknij przycisk (Powiel).

4 W oknie dialogowym Powiel wprowadź nazwę nowego typu graffiti i kliknij przycisk OK.
5 W obszarze Ustawienia określ plik obrazu i atrybuty nowego typu graffiti.
Zobacz Atrybuty graffiti na stronie 1103.

6 Kliknij przycisk OK.

1100 | Rozdział 45 Rendering

Usuwanie typu graffiti

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Połączenie ➤ listę rozwijaną Graffiti ➤ (Typy graffiti).
2 Na liście graffiti wybierz typ graffiti do usunięcia.

3 Kliknij przycisk (Usuń).

4 Aby potwierdzić usunięcie wybranego typu graffiti, po wyświetleniu monitu kliknij przycisk Tak.

Współdzielenie graffiti między projektami

Po utworzeniu kilku graffiti w projekcie można użyć ich w innych projektach. W tym celu kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Ustawienia ➤ (Transfer standardów projektu). W oknie dialogowym Wybierz elementy do skopiowania wybierz
opcję Typy graffiti. Zobacz Transfer standardów projektu na stronie 1631.
Upewnij się, że pliki obrazu przedstawiające graffiti są dostępne dla projektu docelowego. Gdy program Revit Architecture
musi uzyskać dostęp do pliku obrazu, szuka go najpierw w miejscu określonym dla tego pliku, wykorzystując ścieżkę
bezwzględną. Jeśli nie można go tam znaleźć, program Revit Architecture następnie przeszukuje ścieżki określone na karcie
Rendering dostępnej w oknie dialogowym Opcje. Zobacz Opcje ustawień na stronie 1619.
Po wysłaniu pliku projektu do innego członka zespołu konieczne będzie również przesłanie plików obrazu zawierających
graffiti. Zobacz Najlepsze procedury dotyczące przechowywania plików obrazów na stronie 1623.

Właściwości graffiti
Właściwości każdego wystąpienia graffiti i typu graffiti można zmodyfikować. Ponadto można zmienić atrybuty obrazu graffiti.

Modyfikacja właściwości graffiti

1 W widoku projektu wybierz graffiti.
2 Na palecie Właściwości edytuj parametry wystąpienia.
Zobacz Właściwości wystąpienia graffiti na stronie 1101.

3 Aby edytować parametry typu graffiti, na palecie Właściwości kliknij opcję Edytuj typ.
Zobacz Właściwości typu graffiti na stronie 1102.

4 Aby zmienić obraz graffiti i jego atrybuty, w oknie dialogowym Właściwości typu, w obszarze Atrybuty graffiti
kliknij przycisk Edytuj.
Zobacz Atrybuty graffiti na stronie 1103.

UWAGA Można również zmienić obraz graffiti i jego atrybuty, klikając kolejno kartę Wstaw ➤ panel
Połączenie ➤ listę rozwijaną Graffiti ➤ Typy graffiti.

Właściwości wystąpienia graffiti

Parametr Opis

Wymiary

Usuwanie typu graffiti | 1101

 Parametr Opis

Szerokość Fizyczna szerokość graffiti.

Wysokość Fizyczna wysokość graffiti.

Zablokuj proporcje Określa, czy ma zostać zachowany stosunek wysokości do szerokości. Aby zmienić
parametr wysokości lub szerokości bez wpływania na drugi wymiar, odznacz tę opcję.

Dane identyfikacyjne

Komentarze Tekst opisujący graffiti.

Znacznik Określony przez użytkownika identyfikator tego konkretnego graffiti.

Podkategoria Podkategoria geometrii graffiti. Podkategoria steruje szerokością linii, kolorem i wzorem
w widokach 2D i 3D. Wybierz z listy podkategorię Model ogólny lub utwórz taką
podkategorię. Zobacz Tworzenie podkategorii stylów obiektów na stronie 1596.

Etapy

Etap tworzenia Etap, w którym graffiti jest tworzone. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Etap wyburzania Etap, w którym graffiti jest usuwane. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

Właściwości typu graffiti

Parametr Opis

Atrybuty graffiti Obraz i atrybuty graffiti. Aby je zmienić, kliknij przycisk Edytuj. Zobacz Atrybuty graffiti na
stronie 1103.

Opis indeksowy Opis indeksowy graffiti. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Model Numer modelu nadany przez producenta lub kod graffiti.

Producent Producent graffiti.

Komentarze typu Komentarze lub informacje na temat tego typu graffiti.

URL Adres URL strony WWW producenta lub sprzedawcy.

Opis Opis graffiti.

Opis zespołu Opis wybranego kodu zespołu. (tylko do odczytu)

Kod zespołu Kod zespołu Uniformat graffiti. Zobacz Kody zespołu Uniformat na stronie 373.

Znacznik typu Określony przez użytkownika identyfikator tego typu graffiti.

Koszt Koszt graffiti.

1102 | Rozdział 45 Rendering

Atrybuty graffiti
Poniższe właściwości są wyświetlane w oknie dialogowym Typy graffiti podczas tworzenia lub modyfikowania typu graffiti.
Zobacz Tworzenie typu graffiti na stronie 1098.

Właściwość Opis

Plik obrazu
Plik obrazu, który ma być wyświetlany jako graffiti. Kliknij przycisk (Przeglądaj), aby
przejść do pliku. Program Revit Architecture obsługuje pliki obrazu zapisane w
następujących formatach: BMP, JPG, JPEG i PNG. Zobacz Najlepsze procedury dotyczące
przechowywania plików obrazów na stronie 1623.

Jasność Odbiór jaskrawości graffiti. Parametr Jasność jest mnożnikiem, zatem wartość 1.0 nie
powoduje żadnej zmiany. W przypadku określenia wartości 0.5 jasność zostanie zre-
dukowana o połowę.

Współczynnik odbicia Miara ilości światła odbijającego się od powierzchni graffiti. Wpisz wartość z zakresu
między 0 (brak odbić) a 1 (maksymalne odbicia). Zobacz Przezroczystość i półprzezroczysto-
ść na stronie 1588.

Przezroczystość Miara ilości światła przenikającego przez graffiti. Wpisz wartość z zakresu między 0 (ca-
łkowicie nieprzezroczysty) a 1 (całkowicie przezroczysty).

Wykończenie Tekstura powierzchni graffiti.

Luminancja (cd/m^2) Światło emitowane przez powierzchnię mierzone w kandelach na metr kwadratowy.
Wybierz zdefiniowaną wstępnie wartość lub wybierz opcję Niestandardowa, aby wpisać
wartość.

Wzór wypukłości Wzór wypukłości (dodatkowa tekstura) do użycia na powierzchni graffiti. Zobacz Określanie
pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589. Ta tekstura jest nakładana na dowolną
inną teksturę już zastosowaną do powierzchni, na której umieszczono graffiti. Na przykład
po umieszczeniu graffiti na ścianie z cegieł oprócz tekstury graffiti określonej w tym
miejscu na wygląd graffiti będzie miała również wpływ tekstura ściany z cegieł.

Ilość wypukłości Względna amplituda wypukłości. Aby uzyskać powierzchnię płaską, wpisz wartość 0.
Wpisz większe wartości dziesiętne (do 1.0) w celu zwiększenia głębokości nieregularności
powierzchni.

Wycięcia Kształty są cięte do powierzchni graffiti. Wybierz kształt lub wybierz opcję Niestandardowy,
aby zdefiniować cięcie za pomocą obrazu. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu
renderingu na stronie 1589.

Rendering obrazu
W programie Revit Architecture istnieje możliwość wykonywania renderingów widoków 3D. Renderowane obrazy można
umieszczać na arkuszach, aby zaprezentować projekty klientom. W interfejsie renderingu używane są inteligentne wartości
domyślne, dzięki czemu można łatwo utworzyć obraz renderingu wysokiej jakości bez konieczności dogłębnego rozumienia
samej technologii renderingu. W interfejsie renderingu oferowane są również ustawienia zaawansowane przeznaczone dla
bardziej doświadczonych użytkowników.
Alternatywnie można wyeksportować widok 3D, a rendering obrazu wykonać w innej aplikacji. Zobacz Eksportowanie do
programu 3ds Max na stronie 1169.

Rendering obrazu | 1103

 Tematy pokrewne

■ Proces roboczy renderingu na stronie 1043

■ Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów na stronie 1118

Definiowanie ustawień renderingu

1 Otwórz okno dialogowe Rendering.
2 Zdefiniuj obszar widoku do renderingu.
3 W oknie dialogowym Rendering, w obszarze Jakość określ jakość renderingu.
4 W obszarze Dane wyjściowe określ następujące dane:
■ Rozdzielczość: Aby utworzyć renderowany obraz, który ma być wyświetlany na ekranie, wybierz opcję
Ekran. Aby utworzyć renderowany obraz, który ma zostać wydrukowany, wybierz opcję Drukarka.

■ DPI: Jeśli wybrano opcję Drukarka, określ wartość DPI (dots per inch — punkty na cal), która zostanie użyta
podczas drukowania obrazu (jeśli w projekcie używana jest miara metryczna, przed wyświetleniem parametru
DPI lub wielkości pikseli program Revit Architecture przekształci wartości metryczne w wartości miary
calowej). Wybierz wstępnie zdefiniowaną wartość albo wprowadź wartość niestandardową.

Pola Wysokość, Szerokość i Wielkość nieskompresowanego obrazu zostaną zaktualizowane, aby odzwierciedlić
wprowadzane ustawienia. Zobacz Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu na stronie 1121.

1104 | Rozdział 45 Rendering

 5 W obszarze Oświetlenie określ ustawienia oświetlenia dla renderowanego obrazu.
6 W obszarze Tło określ tło dla renderowanego obrazu.
7 (Opcjonalnie) Dopasuj ustawienia ekspozycji dla renderowanego obrazu.
Jeśli są znane ustawienia ekspozycji, które mają zostać użyte, można je podać na tym etapie. W przeciwnym
razie należy wykonać rendering obrazu w oparciu o bieżące ustawienia i w razie potrzeby skorygować ustawienia
ekspozycji. Zobacz Dopasowywanie ekspozycji renderowanego obrazu na stronie 1114.

Te ustawienia renderingu są specyficzne dla widoku. Są one zapisywane jako część właściwości widoku. Aby zastosować te
ustawienia do innych widoków 3D, użyj szablonu widoku.
Po zakończeniu definiowania ustawień renderingu utwórz renderowany obraz.

Otwieranie okna dialogowego Rendering

1 Otwórz widok 3D, dla którego ma zostać wykonany rendering.
Renderować można wyłącznie widoki 3D.

PORADA Aby przeprowadzić rendering widoku 2D, należy utworzyć widok 3D zorientowany na widok 2D
(taki jak przekrój lub widok elewacji). Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie
kliknij opcję Zorientuj jak widok lub Zorientuj w kierunku. Aby poznać szczegóły, zobacz Określanie położenia
kamery w widoku 3D na stronie 772.

Jeśli w bieżącej sesji otwierano okno dialogowe Rendering, gdy ostatnio był otwarty widok 3D, zostanie ono
wyświetlone ponownie.

2 Jeśli okno Rendering nie zostanie otwarte automatycznie,

■ Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Pokaż okno renderingu).

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Renderuj).

Definiowanie ustawień renderingu | 1105

Definiowanie obszaru widoku do wykonania renderingu
Rendering można wykonać dla części widoku 3D. Tej strategii można użyć:

■ Aby skoncentrować się na określonej części widoku 3D.

■ Aby sprawdzić wygląd renderingu materiałów przypisanych do elementów modelu.

Zobacz Stosowanie materiałów do elementów na stronie 1571.

■ Aby ograniczyć czas wymagany na wykonanie renderingu.

Zobacz Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów na stronie 1118.

■ Aby ograniczyć wielkość wynikowego pliku obrazu.

Zobacz Sterowanie wielkością renderowanego obrazu na stronie 1111.

Po kliknięciu przycisku Renderuj program Revit Architecture wykona rendering tylko określonej części modelu budynku.
Aby zdefiniować obszar widoku, dla którego ma zostać wykonany rendering, użyj jednej z następujących metod:
■ Zakres przycięcia: Otwórz widok 3D i zastosuj zakres przycięcia, aby zdefiniować obszar, dla którego ma zostać wykonany
rendering. Zobacz Przycinanie widoku na stronie 858. Aby sprawdzić lub zmienić wielkość przyciętego widoku, wybierz

zakres przycięcia i kliknij kolejno kartę Zmień | Kamery ➤ panel Przycięcie ➤ (Wielkość przycięcia).

■ Renderuj region: Otwórz okno dialogowe Rendering i kliknij opcję Region. W programie Revit Architecture zostanie
wyświetlona obwiednia regionu renderingu w widoku 3D. Wybierz region renderingu i użyj uchwytów w kolorze niebieskim
do dopasowania jego wielkości. Aby przenieść położenie regionu renderingu w rzutach prostopadłych, można również

1106 | Rozdział 45 Rendering

 przeciągnąć region. Jeśli w widoku używany jest zakres przycięcia, region renderingu musi znajdować się wewnątrz
obwiedni zakresu przycięcia.

■ Płaszczyzna przycięcia kamery: Płaszczyzna przycięcia kamery definiuje głębokość widoku 3D, która ma zostać
uwzględniona w renderingu. W przypadku ograniczenia zakresu renderingu przy użyciu płaszczyzny przycięcia ilość
elementów modelu do przetworzenia przy wykonywaniu renderowanego obrazu w programie Revit Architecture będzie
mniejsza. W wyniku tego proces renderingu będzie wymagał mniejszej ilości zasobów, zajmie mniej czasu, a w wyniku
powstanie mniejszy plik obrazu. Zobacz Zmiana położenia kamery w perspektywicznym widoku 3D na stronie 773.

■ Zakres przekroju: Zakres przycięcia i region renderingu definiują dwuwymiarową część widoku 3D, dla której ma zostać
wykonany rendering. Przekrój jednakże umożliwia zdefiniowanie części 3D widoku do renderingu. Przy użyciu zakresu
przekroju można pominąć w procesie renderingu wiele elementów modelu, aby ograniczyć ilość obliczeń i skrócić czas
przetwarzania. Zobacz Zmiana zakresu widoku 3D na stronie 776.

UWAGA W przypadku korzystania z zakresu przekroju należy ostrożnie postępować z częściami geometrii budynku
wykluczanymi z widoku. Na przykład jeśli w związku z użyciem zakresu przekroju z widoku 3D wnętrza zostanie
wykluczona zewnętrzna ściana, to całe pomieszczenie może zostać oświetlone przez światło słoneczne, co będzie
miało wpływ na renderowany obraz i wydłużenie czasu renderingu. Zobacz Wydajność procesu renderingu a oświetlenie
na stronie 1119.

Określanie jakości renderingu

Od renderowanych obrazów przedstawianych klientom najczęściej wymagana jest wysoka jakość. Jednakże generowanie
renderowanych obrazów wysokiej jakości może zająć dużo czasu. W celach testowych można szybko generować obrazy o
jakości roboczej. Żądaną jakość renderowanego obrazu można ustawić w oknie dialogowym Rendering w obszarze Ustawienia
jakości.

Jakość Względna szybkość ren- Opis

deringu

Robocza Największa Wykonanie renderingu tak szybko, jak to możliwe w celu uzyskania ogólnego
pojęcia o obrazie. Obraz będzie zawierał wiele artefaktów (nieznacznych nie-
dokładności lub niedoskonałości w renderowanym obrazie).

Niska Duża Wykonanie szybkiego renderingu z lepszą jakością i niewielką liczbą artefaktów.

Średni Średni Wykonanie renderingu o jakości zazwyczaj wystarczającej na potrzeby pre-

zentacji, zawierającego niewiele artefaktów.

Wysoka Mała Wykonanie renderingu o wysokiej jakości wystarczającej na potrzeby większości

prezentacji z minimalną ilością błędów obrazu. Wykonanie renderingu tej
jakości wymaga dużo czasu.

Najwyższa Najmniejsza Wykonanie renderingu o bardzo wysokiej jakości zawierającego minimalną

liczbę artefaktów. Wykonanie renderingu tej jakości wymaga najwięcej czasu.

Definiowanie ustawień renderingu | 1107

 Jakość Względna szybkość ren- Opis
deringu

Niestandardowa Zależna od ustawień Użycie ustawień określonych w oknie dialogowym Ustawienia jakości renderingu.
Szybkość renderingu zależy od wprowadzonych ustawień niestandardowych.
Zobacz Definiowanie niestandardowej jakości renderingu na stronie 1108.

Tematy pokrewne

■ Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów na stronie 1118

■ Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu na stronie 1121

Definiowanie niestandardowej jakości renderingu

1 W oknie dialogowym Rendering w obszarze Jakość dla pozycji Ustawienia wybierz opcję Edytuj.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Ustawienia jakości renderingu.

2 W obszarze Ustawienie wybierz wstępnie zdefiniowane ustawienie jako punkt wyjścia dla ustawień
niestandardowych i kliknij przycisk Kopiuj jako ustawienie niestandardowe.
3 W obszarze Zaawansowane ustawienia renderingu określ żądane wartości parametrów.
Zobacz Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108.

4 Kliknij przycisk OK.

5 Przejdź do definiowania innych ustawień renderingu.

Ustawienia jakości renderingu

Poniższe parametry umożliwiają definiowanie zaawansowanych ustawień renderingu. (Zobacz Definiowanie niestandardowej
jakości renderingu na stronie 1108). Z reguły zwiększenie wartości (lub włączenie) któregokolwiek z tych parametrów powoduje
poprawę jakości renderingu. Jednakże może również zwiększyć wymagany czas na wygenerowanie obrazu. Zwiększanie

1108 | Rozdział 45 Rendering

wartości wielu ustawień może zwiększać wykładniczo czas tworzenia renderingu. Zobacz Wzorce postępowania przy
wykonywaniu renderingów na stronie 1118.

Ustawienie Opis

Opcje ogólne

Precyzja obrazu (antyaliasing) Zwiększenie tej wartości umożliwia wygładzenie poszarpanych krawędzi
w renderowanym obrazie. Dozwolone są wartości z zakresu od 1 (krawędzie
najbardziej poszarpane) do 10 (krawędzie najbardziej wygładzone). Zobacz
Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu na stronie 1121.

Opcje odbić i przezroczystości

Maksymalna liczba odbić Tę wartość należy zwiększyć, jeśli w renderowanym obrazie brak odbić
obiektów. Dozwolone są wartości z zakresu od 0 (brak odbić) do 100
(najwięcej odbić). Zobacz Wpływ refrakcji i odbić na wydajność renderingu
na stronie 1120.

Maksymalna liczba refrakcji Tę wartość należy zwiększyć, jeśli obiekty znajdujące się za wieloma szybami
nie są widoczne. Dozwolone są wartości z zakresu od 0 (całkowicie
nieprzezroczyste) do 100 (całkowicie przezroczyste). Zobacz Wpływ refrakcji
i odbić na wydajność renderingu na stronie 1120.

Dokładność nieostrych odbić Tę wartość należy zwiększyć, jeśli krawędzie lub powierzchnie obiektu w
nieostrych odbiciach pokryte są cętkami. Dozwolone są wartości z zakresu
od 1 (pokryte cętkami) do 11 (najbardziej wygładzone).

Dokładność nieostrych refrakcji Tę wartość należy zwiększyć, jeśli krawędzie obiektów widziane przez
chropowate szkło pokryte są cętkami. Dozwolone są wartości z zakresu od
1 (pokryte cętkami) do 11 (najbardziej wygładzone).

Opcje cieni

Włącz cienie miękkie Tę opcję należy wybrać, aby osiągnąć efekt nieostrych krawędzi cieni. Po
usunięciu zaznaczenia tej opcji krawędzie cieni będą ostre i wyraźne. Zobacz
Cienie miękkie na stronie 1119.

Dokładność cieni miękkich Tę wartość należy zwiększyć, jeśli na krawędziach cieni miękkich zamiast
łagodnego przejścia tonalnego występują cętki. Dozwolone są wartości z
zakresu od 1 (cienie cętkowane) do 10 (cienie najbardziej wygładzone).

Opcje oświetlenia pośredniego

Oblicz oświetlenie pośrednie i oświetlenie od nieba Tę opcję należy wybrać, aby uwzględnić światło docierające z nieba oraz
światło odbite od innych obiektów. Jeśli te składowe oświetlenia nie są
wymagane w renderowanym obrazie, należy odznaczyć tę opcję. Zobacz
Oświetlenie pośrednie na stronie 1119.

Dokładność oświetlenia pośredniego Tę wartość należy zwiększyć, aby osiągnąć bardziej szczegółowe efekty
oświetlenia pośredniego (poziom szczegółowości widoczny w świetle
pośrednim) i cieni. Większa dokładność prowadzi do mniejszych wielko-
ściowo subtelnych niuansów obrazu, zazwyczaj w narożnikach lub w
obszarach poniżej obiektów. Dozwolone są wartości z zakresu od 1 (mniej
szczegółów) do 10 (więcej szczegółów).

Definiowanie ustawień renderingu | 1109

 Ustawienie Opis

Wygładzanie oświetlenia pośredniego Tę wartość należy zwiększyć, jeśli w związku z oświetleniem pośrednim
powstają plamy lub łuski. Większa dokładność prowadzi do mniejszych
wielkościowo subtelnych niuansów obrazu, zazwyczaj w narożnikach lub
w obszarach poniżej obiektów. Dozwolony przedział wartości wynosi od
1 (najwięcej zniekształceń) do 10 (najmniej zniekształceń).

Odbicia oświetlenia pośredniego Tę wartość należy zwiększyć, jeśli obszary sceny, które powinny być
oświetlone pośrednio, nie są wyświetlane prawidłowo. To ustawienie
określa liczbę odbić oświetlenia pośredniego między obiektami w scenie.
Steruje ono stopniem realizmu oświetlenia pośredniego. Przy większej
liczbie odbić światło może przenikać do sceny głębiej, dając w efekcie
oświetlenie bardziej poprawne fizycznie i jaśniejszą scenę. Dozwolone są
wartości z zakresu od 1 (mniej oświetlenia pośredniego) do 100 (najwięcej
oświetlenia pośredniego). Zazwyczaj wystarczające efekty oświetlenia
pośredniego można uzyskać przy 3 odbiciach. Przy kolejnych odbiciach
scena może zyskać więcej subtelnych niuansów, ale często są one nie-
istotne.

Opcje portali światła dziennego (ma zastosowanie wyłącznie do wnętrz oświetlanych światłem słonecznym): Te ustawienia są
dostępne tylko w przypadku widoków wnętrz, w których obecne jest światło słoneczne. Zobacz Portale światła dziennego na stronie
1110.

Okna Określa, czy mechanizm renderingu oblicza portale światła dziennego dla
okien. Domyślnie to ustawienie jest wyłączone.

Drzwi Określa, czy mechanizm renderingu oblicza portale światła dziennego dla
drzwi zawierających elementy szklane. Domyślnie to ustawienie jest
wyłączone.

Ściany osłonowe Określa, czy mechanizm renderingu oblicza portale światła dziennego dla
ścian osłonowych. Domyślnie to ustawienie jest wyłączone.

Portale światła dziennego

W procesie renderingu oświetlenie zewnętrzne jest obliczane automatycznie. W celu uzyskania zaawansowanej jakości
oświetlenia w widokach wnętrz w razie konieczności można włączyć portale światła dziennego. Dzięki portalom światła
dziennego zwiększona zostaje jakość odwzorowania światła przenikającego przez okna, drzwi zawierające okna lub elementy
szklane oraz ściany osłonowe.
Renderowany obraz bez użycia portali światła dziennego

1110 | Rozdział 45 Rendering

 Renderowany obraz z użyciem portali światła dziennego

Portale światła dziennego są użyteczne wyłącznie w przypadku widoków wnętrz, do których przenika światło słoneczne.
Oznacza to, że w oknie dialogowym Rendering, w obszarze Oświetlenie należy wybrać schemat Strona wewnętrzna: tylko
słoneczne albo Strona wewnętrzna: słoneczne i sztuczne. (Zobacz Sterowanie oświetleniem w renderowanym obrazie na stronie
1111).
Domyślnie portale światła dziennego są wyłączone. Jeśli w renderowanym obrazie występuje światło słoneczne odbijane od
powierzchni, przy czym widoczne są cętki lub zniekształcenia, włączenie funkcji portali światła dziennego może poprawić
jakość obrazu.

UWAGA Użycie portali światła dziennego może w znacznie wydłużyć czas renderingu.

Aby włączyć portale światła dziennego dla widoku wnętrza, w którym jest obecne światło słoneczne, należy użyć okna
dialogowego Ustawienia jakości renderingu. Zobacz Definiowanie niestandardowej jakości renderingu na stronie 1108 i
Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108.

Sterowanie wielkością renderowanego obrazu

Przed wykonaniem renderingu widoku 3D w celu sterowania jego wielkością w druku (wyrażoną w pikselach) i wielkością
pliku (wyrażoną w bajtach) można użyć opisanych niżej technik. Szerokość i wysokość renderowanego obrazu są wyświetlane
w oknie dialogowym Rendering w obszarze Dane wyjściowe.

■ Renderuj część widoku 3D: Umożliwia zastosowanie regionu renderingu, zakresu przycięcia lub zakresu przekroju.
Zobacz Definiowanie obszaru widoku do wykonania renderingu na stronie 1106.

■ Powiększ lub pomniejsz: Podczas tworzenia renderowanego obrazu, który ma być wyświetlany na ekranie, można
powiększyć lub pomniejszyć widok w celu utworzenia większego lub mniejszego obrazu renderowanego. Zobacz Narzędzie
Powiększ/pomniejsz na stronie 849.

■ Zmień rozdzielczość wyjściową: Podczas tworzenia renderowanego obrazu, który ma zostać wydrukowany, można
określić rozdzielczość obrazu w jednostkach DPI (punkty na cal). Zobacz Definiowanie ustawień renderingu na stronie
1104.

■ Zmień skalę widoku: Podczas renderingu obrazu na potrzeby drukowania można zmienić skalę widoku w celu zmniejszenia
wielkości obrazu. Zobacz Skala widoku na stronie 868.

UWAGA Wyższe rozdzielczości i większe wymiary obrazu powodują wydłużenie czasu renderingu. Zobacz Wydajność
renderingu a wielkość/jakość obrazu na stronie 1121.

Sterowanie oświetleniem w renderowanym obrazie

1 W oknie dialogowym Rendering, w obszarze Oświetlenie wybierz żądane ustawienie w polu Schemat.

Definiowanie ustawień renderingu | 1111

 2 Jeśli wybrano schemat oświetlania związany ze światłem słonecznym, w pozycji Ustawienie słońca wybierz
żądane położenie słońca.

Aby zdefiniować nowe ustawienia słońca i cienia dla renderowanego obrazu, kliknij przycisk (Przeglądaj).
Aby powrócić do okna dialogowego Rendering, kliknij przycisk OK lub Anuluj.

3 Jeśli został wybrany schemat oświetlenia związany ze światłem sztucznym, kliknij przycisk Sztuczne oświetlenie,
aby wprowadzić w renderowanym obrazie ustawienia dotyczące światła sztucznego.
Można utworzyć grupy oświetlenia i dodać do nich oprawy oświetleniowe. Ponadto można przyciemniać lub
włączać albo wyłączać grupy oświetlenia lub poszczególne oprawy oświetleniowe. Aby powrócić do okna
dialogowego Rendering, kliknij przycisk OK lub Anuluj.

PORADA Aby poprawić wydajność renderingu, wyłącz wszystkie światła, które nie są wymagane w
renderingu.

4 Jeśli wybrano schemat oświetlenia Strona wewnętrzna: tylko słoneczne albo Strona wewnętrzna: słoneczne i
sztuczne, można rozważyć włączenie portali światła dziennego.
W procesie renderingu oświetlenie zewnętrzne jest obliczane automatycznie. W celu uzyskania zaawansowanej
jakości oświetlenia w widokach wnętrz w razie konieczności można włączyć portale światła dziennego. Dzięki
portalom światła dziennego zwiększona zostaje jakość renderowanego obrazu, jednak również wydłuża się czas
renderingu. Domyślnie portale światła dziennego są wyłączone. Zobacz Portale światła dziennego na stronie
1110.

5 Przejdź do definiowania innych ustawień renderingu.

Określanie tła dla renderowanego obrazu

Tło dla renderowanego obrazu można określić w oknie dialogowym Rendering za pomocą ustawień opcji Tło. Tło może być
wyświetlane jako kolor jednolity, niebo i chmury lub obraz niestandardowy.

UWAGA Jeśli utworzony widok wnętrza jest oświetlony światłem naturalnym, tło złożone z nieba i chmur może mieć
wpływ na jakość oświetlenia w renderowanym obrazie. Aby uzyskać bardziej rozproszone światło naturalne, należy dodać
więcej chmur.

Aby zdefiniować kolor jednolity

1 W oknie dialogowym Rendering, w obszarze Tło dla pozycji Styl wybierz opcję Kolor.

2 Kliknij próbki koloru.

3 W oknie dialogowym Kolor określ kolor tła renderowanego obrazu.
4 Kliknij przycisk OK.

1112 | Rozdział 45 Rendering

 5 Przejdź do definiowania innych ustawień renderingu.

Aby określić tło z niebem i chmurami

1 W oknie dialogowym Rendering, w obszarze Tło dla pozycji Styl wybierz opcję Niebo wskazującą żądaną liczbę
chmur.

2 W pozycji Mgiełka przeciągnij suwak między wartościami Czyste i Zamglone.

3 Przejdź do definiowania innych ustawień renderingu.

Aby określić obraz niestandardowy

1 W oknie dialogowym Rendering, w obszarze Tło dla pozycji Styl wybierz opcję Obraz.

2 Kliknij przycisk Dostosuj obraz.

3 W oknie dialogowym Obraz tła kliknij przycisk Obraz.

4 Wskaż położenie, gdzie znajduje się obraz, wybierz go, a następnie kliknij przycisk Otwórz.
5 W oknie dialogowym Obraz tła określ właściwości Skala i Odsunięcie, a następnie kliknij przycisk OK.
6 Przejdź do definiowania innych ustawień renderingu.

Definiowanie ustawień renderingu | 1113

Tworzenie renderowanego obrazu
Przed rozpoczęciem procesu renderingu należy zapoznać się z Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów na
stronie 1118 informacjami na temat zwiększania wydajności.
Po przygotowaniu widoku 3D i wybraniu żądanych ustawień w oknie Rendering kliknij przycisk Renderuj, aby wykonać
rendering obrazu.

W programie Revit Architecture rozpocznie się proces renderingu, przy czym w danym momencie będzie obliczany pojedynczy
blok obrazu. W programie Revit Architecture będzie wyświetlane okno dialogowe postępu zawierające informacje o procesie
renderingu, w tym liczbę portali światła dziennego i sztucznego oświetlenia.

UWAGA Aby anulować proces renderingu przed jego zakończeniem, kliknij przycisk Anuluj.

Po zakończeniu procesu renderingu w programie Revit Architecture w obszarze rysunku zostanie wyświetlony renderowany
obraz. Można będzie wówczas wykonać następujące czynności:

■ Zmień ustawienia renderingu i ponownie przeprowadź rendering obrazu.

■ Dostosuj ustawienia ekspozycji.

■ Zapisz renderowany obraz jako widok projektu.

■ Eksportuj renderowany obraz do pliku.

■ Wyświetlenie modelu budynku w obszarze rysunku.

W oknie dialogowym Rendering kliknij przycisk Pokaż model. Aby wyświetlić ponownie renderowany obraz, kliknij
przycisk Pokaż rendering.

Dopasowywanie ekspozycji renderowanego obrazu

Po wykonaniu renderingu obrazu w celu zwiększenia jakości obrazu można dopasować ustawienia ekspozycji. Jeśli
użytkownikowi znane są żądane ustawienia ekspozycji, można je wprowadzić przed wykonaniem renderingu. Po wybraniu
schematu oświetlenia w oprogramowaniu zostaną użyte domyślne ustawienia ekspozycji zoptymalizowane dla typu światła
w widoku.
Jeśli ustawienia ekspozycji zostaną dostosowane, są one zapisywane jako część właściwości widoku. Przy kolejnym wykonywaniu
renderingu tego widoku zostaną użyte te same ustawienia ekspozycji.

Aby dopasować ekspozycję renderowanego obrazu

1 W oknie dialogowym Rendering w obszarze Obraz kliknij przycisk Dopasuj ekspozycję.
2 W oknie dialogowym Kontrola ekspozycji określ żądane ustawienia.
Zobacz Ustawienia kontroli ekspozycji na stronie 1115.

3 Kliknij przycisk Zastosuj, aby sprawdzić wynik wprowadzonych zmian w renderowanym obrazie.
4 Aby przywrócić domyślne ustawienia ekspozycji, kliknij przycisk Przywróć domyślne.
Domyślna wartość ekspozycji jest zoptymalizowana dla wybranego schematu oświetlenia. Inne opcje ekspozycji
mają ustawienia neutralne.

5 Kliknij przycisk OK, aby powrócić do okna dialogowego Rendering.

1114 | Rozdział 45 Rendering

Ustawienia kontroli ekspozycji
Podczas wykonywania renderingu sterowanie ekspozycją (lub odwzorowywanie barw) jest równie ważne jak użyte oświetlenie
i materiały. Sterowanie ekspozycją umożliwia przekształcenie wartości jaskrawości rzeczywistego świata w realistyczny obraz.
W obrazie jest naśladowana charakterystyka ludzkiego oka w zakresie percepcji wartości jaskrawości z uwzględnieniem koloru,
nasycenia, kontrastu i blasku. Poniższe ustawienia umożliwiają dopasowanie ekspozycji renderowanego obrazu.

Ustawienie Opis

Wartość ekspozycji Całkowita jasność renderowanego obrazu. To ustawienie jest porównywalne do ustawienia
kompensacji ekspozycji w kamerach z układem automatycznej ekspozycji. Dozwolone są
wartości z zakresu od -6 (jaśniej) do 16 (ciemniej). Domyślna wartość jest różna dla każdego
schematu oświetlenia.

Podświetlenia Poziom światła w najjaśniejszych obszarach obrazu. Dozwolone są wartości z zakresu od 0

(ciemniejsze podświetlenia) do 1 (jaśniejsze podświetlenia). Domyślną wartością jest 0.25.

Odcienie pośrednie Poziom światła obszarów obrazu, których jasność mieści się między podświetleniami a cieniami.
Dozwolone są wartości z zakresu od 0.1 (ciemniejsze odcienie pośrednie) do 4 (jaśniejsze
odcienie pośrednie). Wartością domyślną jest 1.

Cienie Poziomy światła w najciemniejszych obszarach obrazu. Dozwolone są wartości z zakresu od

0.1 (jaśniejsze cienie) do 4 (ciemniejsze cienie). Domyślną wartością jest 0.2.

Punkt bieli Temperatura barwowa źródeł światła, które powinny być wyświetlane w renderowanym
obrazie jako białe. To ustawienie jest podobne do ustawienia równowagi bieli w kamerach
cyfrowych.
Jeśli renderowany obraz ma odcień pomarańczowy, należy zmniejszyć wartość parametru
Punkt bieli. Jeśli renderowany obraz ma odcień niebieski, należy zwiększyć wartość parametru
Punkt bieli.
Jeśli scena jest oświetlana światłem słonecznym, należy zastosować wartość 6500. Jeśli scena
jest oświetlana światłem żarowym, należy dopasować wartość punktu bieli do temperatury
barwowej świateł (zobacz Parametry koloru początkowego na stronie 1071) lub na początku
ustawić wartość 2800 i regulować ją w górę lub w dół aż do osiągnięcia żądanych wyników.

Nasycenie Intensywność kolorów w renderowanym obrazie. Dozwolone są wartości z zakresu od 0

(szary/czarny/biały) do 5 (kolory bardziej intensywne). Wartością domyślną jest 1.

Zapisywanie renderowanego obrazu jako widoku projektu

Po wykonaniu renderingu obraz można zapisać jako widok projektu. W projekcie renderowane obrazy są wyświetlane w
Przeglądarce projektu w obszarze Widoki (wszystkie) ➤ Renderingi. Następnie rendering widoku można umieścić na arkuszu
w zestawie dokumentacji budowy.

Aby zapisać renderowany obraz jako widok projektu

1 W oknie dialogowym Rendering, w obszarze Obraz kliknij przycisk Zapisz w projekcie.
2 W oknie dialogowym Zapisz w projekcie wprowadź nazwę renderingu widoku i kliknij przycisk OK.
3 (Opcjonalnie) Umieść rendering widoku na arkuszu.
Zobacz Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992.

Tworzenie renderowanego obrazu | 1115

Eksport renderowanego obrazu do pliku
Po wykonaniu renderingu obraz można wyeksportować do pliku. Plik będzie przechowywany na zewnątrz projektu w
określonym położeniu. W programie Revit Architecture obsługiwane są następujące typy plików obrazu: BMP, JPEG, JPG,
PNG i TIFF.

UWAGA Aby zachować kanał przezroczystości (alfa), należy użyć formatu plików PNG lub TIFF. Jeśli planowana jest dalsza
obróbka eksportowanego obrazu w programie Adobe® Photoshop®, najlepszy efekt można osiągnąć, eksportując do pliku
w formacie TIFF. (jeśli obraz zostanie wyeksportowany do formatu PNG i otwarty w programie Adobe® Photoshop®, niebo
i chmury należące do tła mogą nie być wyświetlane).

Aby wyeksportować renderowany obraz

1 W oknie dialogowym Rendering, w obszarze Obraz kliknij opcję Eksportuj.
2 W oknie dialogowym Zapisywanie obrazu w obszarze Zapisz w przejdź do żądanego położenia.
3 W pozycji Pliki typu wybierz typ pliku.
4 W polu nazwa pliku wprowadź nazwę pliku obrazu.
5 Kliknij przycisk Zapisz.

Zmiana ustawień renderingu widoku

Ustawienia renderingu widoku 3D można zdefiniować przed wykonaniem renderingu obrazu lub później. Te ustawienia są
zapisywane jako część właściwości widoku.

Aby zmienić ustawienia renderingu widoku

1 W Przeglądarce projektu, w obszarze Widoki (wszystkie) ➤ Widoki 3D wybierz nazwę widoku.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Kamera, w polu Ustawienia renderingu kliknij przycisk Edytuj.
Wewnątrz okna dialogowego Rendering wyświetlone zostanie okno dialogowe Ustawienia renderingu z
podzbiorem ustawień.

PORADA Te ustawienia można zapisać w szablonie widoku i zastosować do innych widoków 3D. Zobacz
Szablony widoków dla ustawień renderingu na stronie 1116.

3 Określ żądane ustawienia w następujący sposób:

■ Jakość

■ Oświetlenie

■ Tło

■ Obraz

4 Kliknij przycisk OK.

Szablony widoków dla ustawień renderingu

Szablon widoku jest zbiorem właściwości zdefiniowanych przez użytkownika dla widoków określonego typu. Po zdefiniowaniu
ustawień renderingu widoku 3D te ustawienia można przechowywać w szablonie widoku. W razie potrzeby użycia tych samych
ustawień renderingu w innym widoku 3D należy do tego widoku zastosować szablon widoku.
W szablonie widoku 3D można przechowywać następujące ustawienia renderingu:
■ Jakość

1116 | Rozdział 45 Rendering

 ■ Schemat oświetlenia i położenie słońca

■ Ustawienia sztucznego oświetlenia — przyciemnionych oraz włączonych i wyłączonych

■ Ustawienia koloru tła lub nieba i chmur

■ Ustawienia ekspozycji

Tworzenie szablonu widoku dla ustawień renderingu

Poniżej przedstawiono podstawową procedurę tworzenia szablonu widoku 3D dla ustawień renderingu i stosowania go do
innych widoków 3D. Aby uzyskać więcej informacji na temat szablonów widoków, zobacz Szablony widoku na stronie 1633.

Aby utworzyć szablon widoku dla ustawień renderingu

1 Otwórz widok 3D i zdefiniuj odpowiednio ustawienia renderingu.
2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony widoku ➤ Utwórz szablon z bieżącego
widoku.
3 W oknie dialogowym Nowy szablon widoku wprowadź nazwę i kliknij przycisk OK.
W oknie dialogowym Szablony widoku zostanie wyświetlona nowa nazwa szablonu widoku i właściwości widoku.

4 (Opcjonalnie) Aby sprawdzić lub zmienić ustawienia renderingu szablonu widoku, w obszarze Właściwości
widoku w pozycji Ustawienia renderingu kliknij przycisk Edytuj. Zmień ustawienia zgodnie z potrzebami i
kliknij przycisk OK.
Określ żądane ustawienia w następujący sposób:
■ Jakość

■ Tło oświetlenia

■ Obraz

5 Sprawdź właściwości innych widoków dołączonych do szablonu widoku. Zmień stosowne właściwości. W
przypadku dowolnych właściwości, które mają zostać wykluczone z tego szablonu widoku, odznacz opcję Dołącz.
6 Kliknij przycisk OK.
Można teraz zastosować szablon widoku do innych widoków 3D zgodnie z potrzebami.

Właściwości widoku dla renderingów

Po zapisaniu renderowanego obrazu w projekcie właściwości tego obrazu będą przechowywane w programie Revit Architecture.
Aby zmienić te właściwości, w obszarze Widoki (wszystkie) ➤ Renderingi kliknij nazwę obrazu. Na palecie Właściwości zmień
odpowiednie parametry.

Parametr Opis

Dane identyfikacyjne

Nazwa widoku Nazwa widoku wyświetlana w Przeglądarce projektu i innych

obszarach programu Revit Architecture.

Tytuł arkusza Tytuł widoku wyświetlany na arkuszach. Zobacz Tytuły widoków

na arkuszach na stronie 1020.

Domyślny szablon widoku Szablon widoku do zastosowania w renderingu. Zobacz Szablony

widoku na stronie 1633.

Właściwości widoku dla renderingów | 1117

Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów
Mechanizm renderingu mental ray® tworzy fotorealistyczny obraz z widoku 3D modelu budynku za pomocą skomplikowanych
algorytmów. Ilość czasu wymaganego do wygenerowania renderowanego obrazu jest zmienna w zależności od wielu czynników,
takich jak liczba elementów modelu i sztucznego oświetlenia, złożoność materiałów oraz wielkość lub rozdzielczość obrazu.
Dodatkowo wpływ na wydajność renderingu może mieć wzajemne oddziaływanie innych czynników. Na przykład zastosowanie
odbić, refrakcji i cieni miękkich może mieć wpływ na wydłużenie czasu obliczeń.
Zasadniczo wydajność renderingu jest kompromisem między jakością wynikowego obrazu a dostępnymi zasobami (czasem
i mocą obliczeniową). Obrazy o niskiej jakości można utworzyć szybko, natomiast w przypadku obrazów o wysokiej jakości
wymagany czas może być znacznie dłuższy.
Przed wykonaniem renderingu obrazu należy rozważyć, czy wymagana jest wysoka jakość obrazu, czy wystarczy jakość robocza.
Z reguły najlepiej rozpocząć od roboczej jakości renderingu, aby zapoznać się z efektem ustawień początkowych. Następnie
należy poprawić materiały, światła i inne ustawienia w celu ulepszenia obrazu. Przy zbliżaniu się do żądanego efektu można
zastosować ustawienie niskiej lub średniej jakości, aby wygenerować bardziej realistyczny obraz. Ustawień wysokiej jakości
należy użyć wyłącznie do wygenerowania ostatecznego obrazu, gdy wyglądy renderingu materiałów i ustawienia renderingu
zapewniają uzyskanie żądanego rezultatu.
W następujących tematach opisano niektóre funkcje i ustawienia mogące mieć wpływ na wydajność renderingu.

Proces renderingu
W Menedżerze zadań systemu Windows proces renderingu ma nazwę fbxooprender.exe. W procesie renderingu obrazu mogą
zostać wykorzystane maksymalnie cztery procesory. Jeśli uruchomione są również inne procesy, proces renderingu zwolni
część istniejącej mocy obliczeniowej na potrzeby tych procesów.
Przed wykonaniem renderingu obrazu należy wyłączyć aktywne wygaszacze ekranu i zakończyć wszystkie niekrytyczne procesy
absorbujące moc procesora (spowolnienie procesu renderingu mogą powodować na przykład niektóre strony WWW korzystające
z grafik w technologii Flash). W ten sposób można udostępnić więcej mocy obliczeniowej procesora dla procesu renderingu
oraz skrócić czas renderingu.
Podczas renderingu obrazu można monitorować procesy przy użyciu Menedżera procesów systemu Windows. Jeśli proces
fbxooprender.exe nie korzysta z około 99% mocy procesora, inne aktywne procesy mogą kolidować z procesem renderingu.
Należy wyłączyć pozostałe niekrytyczne zadania, aby udostępnić więcej mocy obliczeniowej dla procesu renderingu.

Wydajność renderingu a model budynku

Jedną z najskuteczniejszych metod ograniczania czasu renderingu jest zmniejszenie liczby elementów modelu, które muszą
zostać przetworzone przez mechanizm renderingu. Należy zastosować jedną lub wiele następujących strategii.

Ukrycie niepotrzebnych elementów modelu

Na przykład jeśli w renderowanym obrazie nie będzie widać mebli umieszczonych za ścianą wewnętrzną, należy je ukryć w
widoku przed wykonaniem renderingu. Dzięki temu zostanie ograniczona liczba elementów do przetworzenia przez mechanizm
renderingu w procesie renderingu. Zobacz Ukrywanie elementów w widoku na stronie 819.

Zmiana poziomu szczegółowości

Poziom szczegółowości widoku należy zmienić na niski lub średni. W wyniku ograniczenia liczby szczegółów w widoku 3D
zmniejszeniu ulega liczba obiektów uwzględnionych w renderingu, a tym samym czas renderingu jest krótszy. Zobacz Określanie
poziomu szczegółowości widoku na stronie 1614.

1118 | Rozdział 45 Rendering

 Zmniejszenie obszaru widoku dla renderingu
Wykonać należy tylko rendering tej części widoku 3D, która ma zostać pokazana na obrazie, z pominięciem obszarów, które
nie są wymagane. Można to osiągnąć, korzystając z funkcji zakresu przekroju, zakresu przycięcia, płaszczyzny przycięcia
kamery lub regionu renderingu. Zobacz Definiowanie obszaru widoku do wykonania renderingu na stronie 1106.

Wydajność procesu renderingu a oświetlenie

W procesie renderingu uwzględniana jest symulacja oddziaływania między światłem a materiałami. W rezultacie z powodu
obliczania oświetlenia znacznie zmniejsza się wydajność renderingu. Podczas przygotowań do renderingu obrazu należy
rozważyć następujące zagadnienia.

Liczba świateł
Czas renderingu jest wprost proporcjonalny do liczby świateł w scenie. Z reguły dla mechanizmu renderingu mental ray przy
większej liczbie świateł wymagany jest dłuższy czas renderingu. Należy rozważyć wyłączenie świateł, które nie są wymagane
w renderowanym obrazie. Zobacz Włączanie i wyłączanie świateł na stronie 1084.
Z reguły czas renderingu widoku wnętrza będzie dłuższy niż czas renderingu widoku zewnętrznego. W przypadku widoku
zewnętrznego bez światła naturalnego (czyli widoku nocnego), gdzie widocznych będzie wiele włączonych świateł we wnętrzach,
czas renderingu będzie długi.

Kształt źródła światła

Im dokładniejsze odwzorowanie światła, tym dłuższy jest czas renderingu. Ustawienie Emituj z kształtu dla źródła światła
może mieć wpływ na czas renderingu. Na przykład czas renderingu świateł punktowych jest krótszy niż czas renderingu innych
kształtów. Rendering świateł liniowych jest wolniejszy. Najwolniej przebiega rendering świateł kołowych i prostokątnych.
Zobacz Definiowanie geometrii źródła światła na stronie 1061.

Cienie miękkie
W celu wygenerowania bardziej realistycznych obrazów w programie Revit Architecture używane są powierzchniowe źródła
światła. Jednakże przetwarzanie cieni powierzchniowych jest procesem wymagającym dużej mocy obliczeniowej. Po zwiększeniu
jakości cieni miękkich wydłuża się również czas renderingu (w oknie dialogowym Ustawienia jakości renderingu należy użyć
opcji Cienie miękkie). Zobacz Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108).

Oświetlenie pośrednie
Oświetlenie pośrednie stanowi symulację wzajemnego oddziaływania światła ze środowiskiem. Światło odbija się od powierzchni,
także tych, które nie są wystawione na bezpośrednie działanie źródła światła. Zwiększając dokładność oświetlenia pośredniego
i liczbę odbić, można ulepszyć małe, subtelne niuanse oświetlenia i ilość światła w scenie. Jednakże zwiększenie ilości oświetlenia
pośredniego powoduje również wydłużenie wymaganego czasu na rendering obrazu (w oknie dialogowym Ustawienia jakości
renderingu należy użyć opcji Oświetlenie pośrednie). Zobacz Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108).

Zakresy przekrojów i grupy świateł

W przypadku użycia zakresów przekrojów w celu ograniczenia geometrii, która ma być uwzględniana w procesie renderingu,
można znacznie skrócić wymagany czas renderingu. (Zobacz Definiowanie obszaru widoku do wykonania renderingu na
stronie 1106). Ponadto za pomocą grup świateł można wyłączyć oprawy oświetleniowe, redukując liczbę świateł, które będą
miały wpływ na renderowany obraz. (Zobacz Grupy świateł na stronie 1079. Należy jednak pamiętać, że światła położone poza
widokiem wciąż będą miały istotny wpływ na jakość renderowanego obrazu). Zastosowanie zakresów przekrojów spowoduje
wykluczenie świateł, które znajdą się poza ich obrębem. Ostrożnie i starannie zaplanowane połączone użycie zakresów
przekrojów i grup świateł może istotnie ograniczyć wymagany czas renderingu.

Wydajność procesu renderingu a oświetlenie | 1119

Wydajność procesu renderingu a materiały
Materiały umożliwiają symulację różnych efektów, takich jak odbicia i tekstury. Wygląd w renderingu każdego z materiałów
można określić w oknie dialogowym Materiały. (Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577).
Wydajność mechanizmu mental ray podczas renderingu materiałów zależy od symulowanych efektów. Skomplikowane
wyglądy renderingu materiałów mogą spowolnić proces renderingu bardziej niż skomplikowana geometria modelu budynku.
Podczas przygotowań do renderingu obrazu należy rozważyć następujące zagadnienia.

Wpływ kolorów i wzorów na wydajność renderingu

Złożoność i wielkość koloru lub wzoru wpływają na szybkość renderingu. W przypadku bardziej złożonych wzorów mechanizm
renderingu musi obliczyć większą liczbę próbek, aby uchwycić szczegóły. Mechanizm renderingu najlepiej działa wtedy, gdy
istnieje możliwość zidentyfikowania obszarów podobnego przetwarzania powierzchni i gdy można oszacować wyglądy w
dużych jednolitych obszarach.
Na przykład czas renderingu gładkiej monochromatycznej powierzchni będzie krótszy niż czas renderingu gładkiej powierzchni
z wzorem. Czas renderingu wzoru o dużej skali będzie krótszy niż w przypadku wzoru gęstego i zawiłego. Rendering powierzchni
o wielu drobnych szczegółach będzie trwał dłużej niż rendering powierzchni jednolitej.
Wyglądy renderingu materiałów wymagające najwięcej czasu (od wolnych do najwolniejszych): farba metaliczna, metal z
przebarwieniami, metal kuty, woda, szkło mrożone, metal perforowany. Wydłużenie czasu renderingu w przypadku tych
materiałów jest proporcjonalne do tego, jak dużą część sceny pokrywają.
Przy ustawieniach od jakości roboczej do średniej skomplikowane materiały mogą powodować liczne artefakty (nieznaczne
niedokładności lub niedoskonałości w renderowanym obrazie). W przypadku materiałów nie w pełni odblaskowych (takich
jak drewniane podłogi czy metalowe szprosy) będą występować cętki. Te problemy można usunąć, dopasowując wartość
parametru Dokładność nieostrych odbić. (Zobacz Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108).
Aby poprawić wygląd powierzchni z wzorami i konturów bez znacznego zwiększenia czasu renderingu, należy dopasować
wartość parametru Precyzja obrazu (antyaliasing). (Zobacz Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108). Aby wygenerować
obrazy z niewielką głębią oświetlenia, ale z wyraźną geometrią, należy użyć ustawienia roboczej jakości z wysoką wartością
parametru Precyzja obrazu (antyaliasing), na przykład 6.

Wpływ typów odbić na wydajność renderingu

Od wyglądu renderingu materiału zależy jego współczynnik odbicia. Wykonanie renderingu odbić na materiale matowym w
programie Revit Architecture trwa krótko. Jednakże rendering wszelkich cech materiału powodujących optyczne zniekształcenia
(takie jak nieostre odbicia lub przezroczystości) wymaga większej ilości obliczeń, a co za tym idzie — więcej czasu.
Odbicia na materiale matowym są nieco trudniejsze w renderingu niż odbicia na materiale błyszczącym lub lustrzanym.
Powierzchnia szorstka będzie trudniejsza w renderingu niż gładka, połyskliwa powierzchnia. Woda jest trudniejsza w renderingu
niż szkło. Metal z warstwą patyny lub powierzchnia kuta będą trudniejszymi elementami w renderingu niż polerowany metal.
Nieostre odbicia są najtrudniejsze w obliczeniach. Jednakże jakością nieostrych odbić można sterować w celu zmniejszenia
ich wpływu na wydajność renderingu (należy użyć opcji odbić i przezroczystości. Zobacz Ustawienia jakości renderingu na
stronie 1108).

Wpływ refrakcji i odbić na wydajność renderingu

W przypadku materiałów refrakcyjnych, takich jak szkło, zazwyczaj należy uwzględnić również odbicia. W rezultacie materiały
te stają się bardziej kosztowne (pod względem wymagań odnośnie czasu i zasobów) w renderingu niż inne materiały. Dodatkowo
typowa szyba zawiera dwie warstwy lub strony, stąd wymaganych jest wiele warstw refrakcyjnych. Podczas renderingu obrazu
w obliczeniach muszą zostać uwzględnione wszystkie warstwy, aby było widać obiekty znajdujące się za szybą. Na przykład

1120 | Rozdział 45 Rendering

 aby były widoczne obiekty znajdujące się za trzema szybami z litego szkła, konieczne jest uwzględnienie co najmniej sześciu
refrakcji.
Podczas renderingu obrazu można określić liczbę odbić od odblaskowych powierzchni (parametr Maksymalna liczba odbić)
oraz liczbę szyb dla refrakcji (parametr Maksymalna liczba refrakcji). Wyższe ustawienia z reguły oznaczają dłuższy czas
renderingu. Zastosowanie nieostrych refrakcji jeszcze bardziej wydłuża czas renderingu (w oknie dialogowym Ustawienia
jakości renderingu należy użyć opcji Odbicia i Przezroczystość. Zobacz Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108).

Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu

Czas renderingu jest w przewidywalny sposób zależny od wielkości obrazu lub rozdzielczości renderowanego obrazu. Podobnie
na czas renderingu wpływa Ustawienie Precyzja obrazu (antyaliasing). (Zobacz Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108).
Wyższe wartości wielkości obrazu, rozdzielczości lub precyzji powodują większy nakład czasu na wygenerowanie renderowanego
obrazu.

Efekt zwiększania rozdzielczości obrazu

Po dwukrotnym zwiększeniu rozdzielczości obrazu (na przykład z 75 dpi na 150 dpi) bez zmiany pozostałych ustawień czas
renderingu wzrośnie od 2 do 4 razy. (Zależnie od złożoności renderowanego obrazu czas renderingu może zostać wydłużony
od 1,9 do 3,9 raza. Średnie wydłużenie czasu renderingu oryginalnego obrazu o rozdzielczości 75 dpi wynosi 2,7 raza).
W przypadku ponownego dwukrotnego zwiększenia rozdzielczości (z oryginalnych 75 dpi na 150 dpi, a następnie na 300 dpi)
każdy skok w rozdzielczości zwiększy czas renderingu 2,7 raza. Dlatego po zwiększeniu rozdzielczości z 75 dpi na 300 dpi czas
renderingu zostanie zazwyczaj zwiększony 2,7 x 2,7 raza, czyli około 7,3 raza w stosunku do czasu renderingu oryginalnego
obrazu 75 dpi. Po zwiększeniu rozdzielczości z 75 dpi na 600 dpi czas renderingu zostanie zazwyczaj zwiększony 2,7 x 2,7 x
2,7 raza, czyli około 19,7 raza w stosunku do czasu renderingu oryginalnego obrazu 75 dpi.

Sprawdzanie wielkości obrazu

Podczas definiowania obszaru widoku dla renderingu należy sprawdzić, czy wielkość obrazu jest odpowiednia i uzasadniona.
Jeśli zostanie określona bardzo duża wielkość obrazu, szybkość renderingu może być bardzo mała.

■ Zakres przycięcia: Podczas definiowania obszaru widoku dla renderingu za pomocą zakresu przycięcia określić można
wysokość i szerokość zakresu przycięcia. (Zobacz Dokładna zmiana rozmiaru zakresu przycięcia na stronie 861). Od
wielkości zakresu przycięcia zależy rozmiar papieru dla renderowanego obrazu.

■ Renderuj region: W przypadku używania regionu renderingu do definiowania obszaru widoku, dla którego ma zostać
wykonany rendering w rzucie prostopadłym, można przeciągnąć obwiednię regionu renderingu (Definiowanie obszaru
widoku do wykonania renderingu na stronie 1106). Wynikowa wysokość i szerokość wyświetlana jest w oknie dialogowym
Rendering w obszarze Dane wyjściowe.

Zobacz Sterowanie wielkością renderowanego obrazu na stronie 1111.

Rozwiązywanie problemów z renderingiem

Podczas renderingu widoku 3D można napotkać następujące problemy.

Naciśnij przycisk Renderuj, aby zaktualizować obraz

Błąd: Zmiany wprowadzone w renderingu nie zostały wyświetlone w tym obrazie. Naciśnij przycisk Renderuj, aby zaktualizować
obraz.
Problem: Ten komunikat jest wyświetlany w obszarze rysunku w przypadku wykonania renderingu obrazu, a następnie
zmiany ustawień renderingu lub modelu budynku. Wskazuje on, że renderowany obraz jest nieaktualny.
Rozwiązanie: Aby zaktualizować rendering, kliknij przycisk Renderuj w oknie dialogowym Rendering.

Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu | 1121

Brakujące obrazy
Ostrzeżenie: Brak następujących obrazów wyglądu renderingu.

UWAGA Jeśli to ostrzeżenie zostanie wyświetlone podczas renderingu, należy skopiować i wkleić listę brakujących plików
do pliku tekstowego lub dokumentu. Taka strategia umożliwia sprawdzenie stanu tych brakujących plików w późniejszym
czasie.

Problem: Jeśli mechanizm mental ray nie może znaleźć plików używanych w wyglądach renderingu (w tym graffiti), proces
renderingu jest kontynuowany, natomiast ta część widoku zostanie pokazana w kolorze czarnym (aby anulować proces
renderingu, kliknij przycisk Anuluj). Na przykład jeśli brak pliku obrazu definiującego kolor niestandardowy lub teksturę,
elementy, dla których zastosowano ten materiał, są wyświetlane na renderowanym obrazie w kolorze czarnym. Podobnie jeśli
brak pliku obrazu graffiti, graffiti zostanie wyświetlone w kolorze czarnym.
Rozwiązanie: Sprawdź wyglądy renderingu odpowiednich materiałów. (Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na
stronie 1577).
Po przeniesieniu myszy nad pole Plik obrazu dla graffiti lub koloru albo wzoru wypukłości w programie Revit Architecture
zostanie wyświetlona ścieżka do pliku obrazu. Sprawdź, czy plik obrazu znajduje się w określonym położeniu. Jeśli brak pliku
obrazu w tym położeniu, sprawdź, czy plik obrazu znajduje się w ścieżce określonej na karcie Rendering dostępnej w oknie
dialogowym Opcje. (Zobacz Dodatkowe ścieżki wyglądu renderingu na stronie 1623). Jeśli projekt programu Revit został
przesłany przez innego członka zespołu, może zaistnieć potrzeba uzyskania od niego odpowiednich plików obrazu.

Brak wystarczającej pamięci do utworzenia renderowanego obrazu

Błąd: Brak wystarczającej pamięci do utworzenia renderowanego obrazu.
Problem: Ten komunikat jest wyświetlany przy próbie wykonania renderingu obrazu, gdy pamięć komputera jest
niewystarczająca do wykonania tej operacji.
Rozwiązanie: Aby udostępnić więcej pamięci dla procesu renderingu, należy użyć jednej lub wielu poniższych strategii:

■ Zmniejsz wielkość obrazu do wygenerowania. Zobacz Sterowanie wielkością renderowanego obrazu na stronie 1111 i
Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu na stronie 1121.

■ Zamknij niepotrzebne widoki w projekcie programu Revit.

■ Zamknij niepotrzebne aplikacje.

Za mało miejsca na dysku dla renderingu

Błąd: Na dysku X jest zbyt mało miejsca, aby utworzyć pliki tymczasowe potrzebne do przeprowadzenia renderingu.
Problem:: Ten komunikat jest wyświetlany, gdy podejmowana jest próba przeprowadzenia renderingu, ale na dysku jest zbyt
mało miejsca lub wielkość pliku obrazu jest zbyt duża.
Rozwiązanie: Aby udostępnić więcej miejsca na dysku dla procesu renderingu, należy skorzystać z jednej lub kilku poniższych
metod:

■ Zmniejsz wielkość obrazu do wygenerowania. Zobacz Sterowanie wielkością renderowanego obrazu na stronie 1111 i
Wydajność renderingu a wielkość/jakość obrazu na stronie 1121.

■ Zwiększ ilość miejsca dostępnego na dysku.

1122 | Rozdział 45 Rendering

Proces renderingu zajmuje zbyt dużo czasu
Symptom: Proces renderingu zajmuje zbyt dużo czasu lub zajmuje dłuższy czas niż oczekiwano.
Problem: Na czas wymagany na wykonanie renderingu obrazu może mieć wpływ wiele czynników, w tym wielkość obrazu,
rozdzielczość, ustawienia jakości renderingu, oświetlenie, złożone materiały i inne.
Rozwiązanie: zobacz Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów na stronie 1118. W tej sekcji opisano wiele
czynników wpływających na czas renderingu. Znajdują się tu także zalecenia oraz wskazówki, jak zrównoważyć potrzebę
zapewnienia odpowiedniej jakości obrazu i wymagany czas renderingu.

Renderowany obraz jest czarny

Symptom: Renderowany obraz jest częściowo lub całkowicie czarny.
Problemy i rozwiązania: Jeśli części renderowanego obrazu są czarne, przyczyną może być brak niektórych plików obrazu
używanych w wyglądach renderingu lub graffiti. Zobacz Brakujące obrazy na stronie 1122.
Jeśli renderowany obraz jest cały czarny, przyczyny mogą być następujące:
■ Brak świateł: W ustawieniach renderingu nie uwzględniono żadnych świateł naturalnych ani sztucznego oświetlenia. Na
przykład określono schemat oświetlenia wnętrz, w którym używane jest wyłącznie sztuczne oświetlenie, ale wszystkie
światła wewnętrzne zostały wyłączone.
Aby usunąć przyczynę tego problemu, w oknie dialogowym Rendering sprawdź ustawienia oświetlenia. Zmień je w taki
sposób, aby uwzględnić oświetlenie naturalne, sztuczne oświetlenie lub oba. W razie potrzeby włącz sztuczne oświetlenie.

■ Ustawienia ekspozycji: Ustawienia ekspozycji nie zostały zdefiniowane prawidłowo.

Aby usunąć przyczynę tego problemu, sprawdź ustawienia ekspozycji. W oknie dialogowym Rendering w obszarze Obraz
kliknij przycisk Dopasuj ekspozycję. Zobacz Ustawienia kontroli ekspozycji na stronie 1115.

Renderowany obraz jest wyblakły lub wypłowiały

Symptom: Renderowany obraz zawiera zbyt wiele światła, dlatego jest wyblakły lub wypłowiały.
Problemy i rozwiązania: Aby rozwiązać ten problem, wykonaj następujące czynności:

■ Ekspozycja: Sprawdź ustawienia ekspozycji. Zastosuj ciemniejsze ustawienie ekspozycji. Zobacz Dopasowywanie ekspozycji
renderowanego obrazu na stronie 1114.

■ Intensywność początkowa: Ustawienia parametru Intensywność początkowa dla źródeł światła mogą nie być prawidłowe.
Z reguły dzięki parametrowi strumienia świetlnego (w lumenach) można uzyskać bardziej precyzyjne oświetlenie w
renderowanym obrazie niż przy użyciu parametru mocy w watach. Sprawdź wartość w lumenach podaną przez producenta,
a następnie w oknie dialogowym Intensywność początkowa wprowadź ją do parametru Strumień świetlny. (Zobacz Zmiana
intensywności początkowej źródła światła na stronie 1078).

■ Moc w watach i Skuteczność: Jeśli określona zostanie wartość parametru Moc w watach w oknie dialogowym Intensywność
początkowa, należy również określić wartość parametru Skuteczność (jeśli zostanie zmieniony jedynie parametr Moc w
watach, źródło światła może stać się wbrew zamierzeniu nadmiernie jasne). Skuteczność to stosunek ilości światła (strumienia
świetlnego wyrażonego w lumenach) wytwarzanego przez źródło światła do ilości energii zużytej na wytworzenie tego
światła (mierzonej w watach).
Przykłady: Skuteczność świetlna wolframowej lampy żarowej o mocy 100 W (110 V) wynosi 175. Skuteczność świetlna
świetlówki fluorescencyjnej (typ T8) współczynnik skuteczności wynosi 60.
Po zmianie wartości skuteczności wykonaj ponownie rendering obrazu. Wypróbuj różne ustawienia skuteczności aż do
osiągnięcia żądanych wyników w renderowanym obrazie.

Proces renderingu zajmuje zbyt dużo czasu | 1123

Elementy w renderowanym obrazie są szare
Symptom: W renderowanym obrazie niektóre elementy są wyświetlane w kolorze szarym. Wyglądy renderingu nie są
wyświetlane zgodnie z oczekiwaniami.
Problem: Ten problem występuje tylko w przypadku zaktualizowania projektu programu Revit 2008 (lub wcześniejszej wersji),
w którym zostały użyte materiały niestandardowe. W procesie aktualizacji w programie Revit Architecture wszystkie materiały
standardowe są aktualizowane do nowych wyglądów renderingu. Nie można jednak zaktualizować żadnych materiałów
niestandardowych.
Rozwiązanie: Przypisz wyglądy renderingu do materiałów niestandardowych. Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału
na stronie 1577.

W renderowanym obrazie nie zostało poprawnie pokazane otoczenie

Symptom: Widok 3D zawiera otoczenie (takie jak samochody i ludzie), ale w renderowanym obrazie nie zostało ono poprawnie
pokazane.
Problem: Ten problem występuje, jeśli obiekty otoczenia nie mają przypisanych wyglądów renderingu.
Rozwiązanie: Przypisz wyglądy renderingu do obiektów otoczenia. Zobacz Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC
na stronie 1089.

W renderowanym obrazie brak drzew i innej roślinności

Symptom: Widok 3D zawiera drzewa i inną roślinność, ale w renderowanym obrazie brak tych obiektów.
Problem: Ten problem może wystąpić, jeśli wykonywany jest rendering obrazu w projekcie utworzonym w programie Revit
2008 (lub wersjach wcześniejszych), a rośliny były zdefiniowane przy użyciu procedur AccuRender. W programie Revit
Architecture procedury AccuRender nie są już obsługiwane.
Rozwiązanie: Dokonaj edycji właściwości rodziny roślin, aby określić wygląd renderingu. Następnie wykonaj ponownie
rendering obrazu. Zobacz Określanie wyglądu w renderingu rodziny RPC na stronie 1089.

Szkło jest zbyt jasne lub zbyt ciemne

Symptom: Obszary szkła lub przeszklenia na renderowanym obrazie są ciemniejsze lub jaśniejsze niż oczekiwano.
Problem: Wygląd renderingu przeszklenia może nie odzwierciedlać rzeczywistej liczby szyb modelowanych w geometrii i
renderowanych na obrazie.
Rozwiązanie: Zmień wygląd renderingu materiału przeszklenia w celu zwiększenia lub zmniejszenia parametru Tafle szkła.
Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577 i Właściwości przeszklenia na stronie 1584.

Jakość renderowanego obrazu jest niska

Symptom: W renderowanym obrazie występuje co najmniej jeden z następujących problemów:

■ Zawiera artefakty (nieznaczne niedokładności lub niedoskonałości w renderowanym obrazie).

■ W niektórych obszarach obrazu w miejscach odbić światła na powierzchniach występują zniekształcenia lub cętki.

■ Krawędzie elementów modelu i ich cienie nie są wyraźne. Zamiast tego krawędzie są miękkie i rozmyte.

Problem: Te problemy mogą być spowodowane dobraniem nieodpowiednich ustawień jakości lub użyciem ustawień
domyślnych.

1124 | Rozdział 45 Rendering

 Rozwiązanie: Dopasuj ustawienia jakości renderingu, aby uzyskać żądane wyniki. Zobacz Ustawienia jakości renderingu na
stronie 1108 i Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów na stronie 1118.

Kolor renderowanego obrazu jest niepoprawny

Symptom: Oświetlenie renderowanego obrazu ma zbyt niebieski lub zbyt pomarańczowy odcień.
Problem: Ten problem występuje, kiedy wymagane jest dopasowanie punktu bieli.
Rozwiązanie: Dopasuj ustawienia ekspozycji renderowanego obrazu. Zobacz Dopasowywanie ekspozycji renderowanego
obrazu na stronie 1114.

■ Jeśli obraz ma odcień pomarańczowy, zmniejsz wartość parametru Punkt bieli.

■ Jeśli obraz ma odcień niebieski, zwiększ wartość parametru Punkt bieli.

W renderowanym obrazie nie zostały pokazane kształty źródeł światła

Symptom: Źródło światła w renderowanym obrazie nie zostało pokazane jako świecąca (jarząca się) powierzchnia.
Problem: W rodzinie opraw oświetleniowych określono opcję Emituj z kształtu jako Koło lub Prostokąt. (Zobacz Definiowanie
geometrii źródła światła na stronie 1061). W parametrach oprawy oświetleniowej wybrano opcję Kształt emisji widoczny w
renderingu. (Zobacz Parametry opraw oświetleniowych i źródeł światła na stronie 1063). Z tego powodu można oczekiwać, że
źródło światła zostanie pokazane w renderowanym obrazie jako świecąca powierzchnia. Jednakże świecąca powierzchnia nie
została przedstawiona, ponieważ wyłączona jest opcja Cienie miękkie.
Rozwiązanie: Wybierz opcję Cienie miękkie w oknie dialogowym Ustawienia jakości renderingu. (Zobacz Definiowanie
niestandardowej jakości renderingu na stronie 1108 i Ustawienia jakości renderingu na stronie 1108). Następnie wykonaj ponownie
rendering obrazu.

Kolor renderowanego obrazu jest niepoprawny | 1125

1126
Animacje
46
Animacja — przegląd
Animacja jest kamerą podążającą określoną ścieżką. Ścieżka zawiera ramki i ramki kluczowe. Ramka kluczowa jest
modyfikowalna; użytkownik może zmieniać kierunek i położenie kamery.
Ścieżka animacji może wyglądać podobnie do przedstawionej na poniższym rysunku. Czerwone kropki wskazują ramki
kluczowe.

Domyślnie animacje są tworzone jako serie widoków perspektywicznych, można je również tworzyć jako ortogonalne widoki
3D.

Tworzenie ścieżki animacji

1 Otwórz widok, w którym chcesz umieścić ścieżkę animacji.

1127
 UWAGA Widok jest zwykle rzutem, ale można tworzyć animację w innych widokach, m.in. 3D, elewacji i
przekroju.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Widok 3D ➤ (Animacja).
3 W razie potrzeby w obszarze Pasek opcji na stronie 32 odznacz opcję Perspektywa, aby utworzyć animację w
postaci ortogonalnego widoku 3D. Wybierz również skalę widoku dla widoku 3D.
4 Jeśli jest wyświetlony rzut, można zmienić wysokość kamery przez odsunięcie jej od wybranego poziomu.
Wprowadź wysokość w polu tekstowym Odsunięcie i wybierz poziom z menu Od. Może to wywołać wrażenie
wchodzenia kamery po schodach.
5 Ustaw wskaźnik w widoku i kliknij, aby wstawić ramkę kluczową.
6 Przesuń wskaźnik w żądanym kierunku, aby narysować ścieżkę.
7 Kliknij ponownie, aby umieścić kolejną ramkę kluczową. Można umieścić ramki kluczowe w dowolnym miejscu,
ale nie można zmieniać ich położenia podczas tworzenia ścieżki. Można edytować ramki kluczowe po zakończeniu
ścieżki.
8 Aby zakończyć ścieżkę animacji, można wykonać jedną z następujących czynności:
■ Kliknij opcję Zakończ animację.

■ Kliknij dwukrotnie, aby zakończyć ścieżkę.

■ Naciśnij klawisz Esc.

Po zakończeniu umieszczania ramek kluczowych kamery program Revit Architecture tworzy widok animacji w gałęzi Animacje
w obszarze Przeglądarka projektu na stronie 26 i przypisuje mu nazwę Animacja 1.

Edytowanie ścieżki animacji

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku animacji i wybierz opcję Pokaż
kamerę.
2 Aby przesunąć całą ścieżkę animacji, przeciągnij ścieżkę w żądane miejsce. Można także użyć narzędzia Przesuń.
Zobacz Przesuwanie elementów za pomocą narzędzia Przesuń na stronie 1466.

3 Aby edytować ścieżkę, kliknij kolejno kartę Zmień | Kamery ➤ panel Animacja ➤ (Edytuj animację).
Można wybrać kontrolkę na ścieżce, która ma być edytowana z rozwijanego menu. Kontrolki mają wpływ na
położenie i kierunek kamery.

Przeciąganie kamery do nowej ramki

1 Wybierz ustawienie Aktywna kamera dla opcji Kontrolki.
2 Przeciągnij kamerę po ścieżce do właściwej ramki lub ramki kluczowej. Kamera zostaje przyciągnięta do ramek
kluczowych.
3 Można również wpisać numer ramki w polu tekstowym Ramka.
4 Kiedy kamera jest aktywna i położona w ramce kluczowej, możesz przeciągać cel kamery i dalekie przycięcie.
Jeśli kamera nie znajduje się w ramce kluczowej, można zmienić tylko daleką płaszczyznę przycięcia.

Zmiana ścieżki animacji

1 Wybierz ustawienie Ścieżka dla opcji Kontrolki.
Ramki kluczowe zostają kontrolkami na ścieżce.

2 Przeciągnij ramkę kluczową do żądanego położenia.

Zauważ, że wartość w polu tekstowym Ramka pozostaje niezmieniona.

1128 | Rozdział 46 Animacje

 Dodawanie ramek kluczowych
1 Wybierz polecenie Dodaj ramkę kluczową dla opcji Kontrolki.
2 Ustaw wskaźnik wzdłuż ścieżki i kliknij, aby dodać ramkę kluczową.

Usuwanie ramek kluczowych

1 Wybierz polecenie Usuń ramkę kluczową dla opcji Kontrolki.
2 Ustaw wskaźnik na istniejącej ramce kluczowej na ścieżce i kliknij, aby ją usunąć.

Wyświetlanie widoku animacji podczas edytowania

Kiedy zmieniasz ścieżkę animacji, możesz obejrzeć rezultaty wprowadzonych zmian w bieżącym widoku. Aby otworzyć widok

animacji, kliknij kolejno kartę Zmień | Kamery ➤ panel Animacja ➤ (Otwórz animację).

Edycja ramek animacji

1 Otwórz animację.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Kamery ➤ panel Animacja ➤ (Edytuj animację).

3 Na pasku opcji kliknij przycisk edycji ramki animacji .

Okno dialogowe Ramki animacji ma pięć kolumn, które przedstawiają właściwości ramki:
■ Kolumna Ramka kluczowa wyświetla zsumowaną liczbę ramek kluczowych na ścieżce animacji. Wybierz
numer ramki kluczowej, aby wyświetlić miejsce, w którym ta ramka kluczowa pojawia się na ścieżce animacji.
Ikona kamery wyświetla się w wybranej ramce kluczowej.

■ Kolumna Ramka wyświetla ramkę, na której ramka kluczowa się wyświetla.

■ Kolumna Akcelerator wyświetla kontrolki numeryczne do zmiany prędkości odtwarzania animacji w

konkretnej ramce kluczowej.

■ Kolumna Prędkość wyświetla prędkość, z jaką kamera przemieszcza się wzdłuż ścieżki na każdej z ramek
kluczowych.

■ Kolumna Czas wyświetla ilość czasu, który upłynął od pierwszej ramki kluczowej.

4 Domyślnie prędkość, z jaką kamera przemieszcza się wzdłuż całej ścieżki animacji, jest stała. Możesz zmienić
prędkość przez zwiększenie lub zmniejszenie zsumowanej liczby ramek lub przez zwiększenie liczby ramek na
sekundę. Wprowadź żądaną wartość dla dowolnej opcji.
5 Aby zmienić wartość akceleratora dla ramek kluczowych, wyczyść pole wyboru Stała prędkość i wpisz wartość
dla żądanej ramki kluczowej w kolumnie Akcelerator. Właściwe wartości dla akceleratora mieszczą się w zakresie
od 0.1 do 10.

Kamery wzdłuż ścieżki

Aby ułatwić wizualizację rozmieszczenia ramek wzdłuż ścieżki animacji, wybierz opcję Wskaźniki. Wpisz wartość dla przyrostu,
który chcesz zobaczyć dla symboli kamer.

Przywracanie ustawień domyślnych celów

Możesz przesuwać położenie punktu docelowego kamery na ramce kluczowej, aby na przykład utworzyć efekt kamery patrzącej
z boku na bok. Aby przywrócić punkty docelowe podążające za ścieżką, kliknij kolejno kartę Zmień | Kamery ➤ panel
Animacja ➤ (Przywróć kamery).

Edycja ramek animacji | 1129

Kontrola animacji
Podczas edytowania animacji dostępnych jest kilka narzędzi pozwalających kontrolować odtwarzanie. Zobacz Edytowanie
ścieżki animacji na stronie 1128.

■ Kliknij przycisk , aby cofnąć kamerę o jedną ramkę kluczową.

■ Kliknij przycisk , aby cofnąć kamerę o jedną ramkę.

■ Kliknij przycisk , aby przesunąć kamerę w przód o jedną ramkę.

■ Kliknij przycisk , aby przesunąć kamerę w przód o jedną ramkę kluczową.

■ Kliknij przycisk , aby przesunąć kamerę z ramki bieżącej do ostatniej.

■ Aby zatrzymać odtwarzanie, kliknij opcję Anuluj obok paska postępu lub naciśnij klawisz Esc. Wybierz przycisk Tak przy
ponagleniu.

Tematy pokrewne

■ Edycja ramek animacji na stronie 1129

■ Edytowanie ścieżki animacji na stronie 1128

■ Eksportowanie animacji na stronie 1130

■ Animacja — przegląd na stronie 1127

Eksportowanie animacji
Można eksportować animację do pliku AVI lub pliku obrazu. Podczas eksportowania animacji do pliku obrazu każda ramka
animacji jest zapisywana jako osobny plik. Można eksportować wszystkie ramki lub ramki z danego zakresu.

Aby eksportować animację:

1 Otwórz widok animacji.

2 Kliknij kolejno opcję ➤ Eksport ➤ Obrazy i animacje ➤ Animacja.

Zostanie otwarte okno dialogowe Długość/Format.

3 Dla opcji Długość danych wyjściowych określ:

■ Wszystkie ramki w celu włączenia wszystkich ramek do pliku wyjściowego.

■ Zakres ramek w celu eksportowania wyłącznie określonego zakresu ramek. Dla tej opcji wprowadź zakres
ramek w polach wprowadzania tekstu.

■ Ramki/sek. W momencie zmiany liczby ramek na sekundę automatycznie zmienia się całkowity czas.

4 W obszarze Format określ żądane wartości opcji Styl wizualny, Wymiary na stronie 895 i Powiększ/Pomniejsz.
5 Kliknij przycisk OK.
6 Zatwierdź domyślną nazwę pliku wyjściowego i jego ścieżkę lub umieść go w nowym położeniu i wpisz nową
nazwę.
7 Wybierz typ pliku AVI lub plik obrazu (JPEG, TIFF, BMP lub PNG).

1130 | Rozdział 46 Animacje

 8 Kliknij przycisk Zapisz.
9 W oknie dialogowym Kompresja wideo na liście zainstalowanych kompresorów wideo wybierz żądany kompresor.
10 Aby przerwać nagrywanie pliku AVI, kliknij opcję Anuluj obok wskaźnika postępu na dole ekranu lub naciśnij
klawisz Esc.

Eksportowanie animacji | 1131

1132
Udostępnianie projektu
47
Projekty i pliki programu Revit Architecture można udostępniać klientom, konsultantom i innym członkom zespołu.

Eksportowanie
Eksportowanie powoduje przekształcenie dowolnej liczby widoków (lub arkuszy) w programie Revit Architecture na różne
formaty umożliwiające korzystanie z widoków w innych programach.
Tematy pokrewne

■ Eksportowanie animacji na stronie 1130

■ Eksportowanie analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1374

■ Eksportowanie zestawienia na stronie 806

Eksportowanie do formatów CAD

Program Revit Architecture obsługuje eksportowanie do formatów plików CAD (DWG i DXF), ACIS (SAT) i MicroStation®
(DGN).

■ DWG (rysunek) jest to format obsługiwany przez program AutoCAD i inne aplikacje typu CAD.

■ DXF (przesyłanie danych) — otwarty format obsługiwany przez wiele rodzajów aplikacji CAD. Plik DXF jest plikiem
tekstowym opisującym rysunek 2D. Pliki DXF zazwyczaj są duże, gdyż tekst nie jest zakodowany ani skompresowany.
Pliki DXF należy oczyścić przed wykorzystaniem ich w rysunkach 3D. Umożliwi to poprawne wyświetlanie rysunków.

■ SAT jest formatem ACIS — technologii modelowania brył obsługiwanej przez wiele aplikacji typu CAD.

■ DGN to format plików obsługiwany przez program MicroStation firmy Bentley Systems, Inc.

Jeśli użytkownik używa narzędzia Eksportuj w trybie widoku 3D, program Revit Architecture eksportuje model 3D, a nie
reprezentację modelu 2D. Eksportowanie w trybie 3D nie uwzględnia żadnych ustawień widoku, łącznie z trybem ukrytych
linii. Aby wyeksportować reprezentację 2D modelu 3D, dodaj do arkusza widok 3D i wyeksportuj widok tego arkusza. Następnie
w AutoCAD możesz otworzyć wersję 2D widoku.

UWAGA Nie można eksportować do formatów CAD w trybie demo.

1133
 Przed wyeksportowaniem modelu Revit można:
■ Zmniejszyć ilość eksportowanej geometrii modelu. Zobacz Ograniczanie geometrii modelu przed wyeksportowaniem na
stronie 1134.

■ Utworzyć plik mapowania warstwy, aby sterować procesem eksportowania.

W celu zachowania informacji o projekcie program Revit Architecture automatycznie przypisuje kategorie i podkategorie
do prekonfigurowanych nazw warstw. Te warstwy używane są w programie AutoCAD i w innych aplikacjach. Przed
wyeksportowaniem projektu programu Revit Architecture można zamienić odwzorowania na własne nazwy warstw.
Zobacz Eksportowanie warstw na stronie 1154.

■ Dostosować skalę widoku w celu określenia współczynnika dokładności/wydajności.

Podczas eksportowania do dwuwymiarowego pliku DWG lub DXF eksportowany jest przeskalowany widok 2D modelu.
Zastosowana skala widoku określa, czy zostanie on wyeksportowany w sposób zapewniający dokładność, czy wydajność.
Jeśli na przykład model zawiera 2 linie oddalone o 1/4 cala, a skalą jest 100, uznaje się, że linie będą w granicach tolerancji,
a wyeksportowany plik DWG będzie zawierać jedną linię (eksport zapewniający wydajność). Jeśli skalą widoku jest 20,
wyeksportowany plik DWG będzie zawierać oddzielne linie (eksport zapewniający dokładność).

Ograniczanie geometrii modelu przed wyeksportowaniem

Widok modelu budynku w programie Revit Architecture zawiera wiele obiektów i dużą ilość danych. Gdy plik jest eksportowany
w celu wykorzystania w innej aplikacji, w programie Revit Architecture są eksportowane tylko obiekty widoczne w
eksportowanym widoku (lub widokach). Zmniejszając ilość eksportowanej geometrii modelu (oraz jej podstawowych danych),
można:

■ Zwiększyć wydajność procesu eksportowania.

■ Zmniejszyć wielkość wyeksportowanego pliku.

■ Zwiększyć wydajność aplikacji importującej.

■ Usunąć szum (nieistotne elementy) w eksportowanym pliku, a tym samym zmniejszyć ilość pracy wymaganą do usunięcia
tych obiektów z pliku w aplikacji importującej.

Aby zmniejszyć ilość eksportowanej geometrii, użyj opisanych poniżej technik.

Wyłączenie widoczności grafiki

Aby wyłączyć widoczność grafik w widoku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).
Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.
Istnieje możliwość dowolnego wyłączania widoczności kategorii elementów widoku. Przykładowo w eksportowanym widoku
3D można pominąć pomieszczenia, powierzchnie i topografię. Aby zrenderować scenę zewnętrzną, można wyłączyć widoczność
elementów wyświetlanych wewnątrz budynku. Powoduje to zmniejszenie liczby obiektów oraz ilości danych eksportowanych
z programu Revit Architecture i importowanych przez inną aplikację, co zwiększa wydajność.

Używanie zakresu przekroju lub zakresu przycięcia

Aby zdefiniować określoną część projektu przeznaczoną do wyeksportowania, należy użyć zakresu przekroju w widoku 3D
lub zakresu przycięcia w widoku 2D. Elementy znajdujące się całkowicie poza zakresem przekroju lub zakresem przycięcia
nie zostają ujęte w eksportowanym pliku. Ta technika jest szczególnie przydatna w przypadku dużych modeli. Przykładowo
w przypadku renderowania wnętrza pomieszczenia konferencyjnego w biurowcu można użyć zakresu przekroju do
wyeksportowania widoku 3D pomieszczenia konferencyjnego, pomijając resztę budynku.

1134 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Określanie poziomu szczegółowości
Aby określić poziom szczegółowości widoku, w dolnej części obszaru rysunku na pasku sterowania widoku kliknij przycisk
Poziom szczegółowości i wybierz żądany poziom: niski, średni lub wysoki.

Określ poziom niski lub średni, aby zmniejszyć ilość szczegółów w widoku Revit. Dzięki temu zmniejszeniu ulegają liczba
eksportowanych obiektów oraz wielkość wyeksportowanego pliku. Powoduje to zwiększenie wydajności aplikacji importującej.
Biurko wyeksportowane do programu Google™ SketchUp® przy niskim, średnim i wysokim
poziomie szczegółowości

Eksportowanie do formatu DWG

1 Kliknij opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki DWG).

2 W oknie Eksportuj formaty CAD określ, które widoki i arkusze mają zostać wyeksportowane do pliku DWG.
W przypadku eksportowania pojedynczego widoku wybierz opcję Bieżący widok/tylko arkusz z listy Eksportuj
na karcie Zestaw widoków/arkuszy.
W przypadku eksportowania wielu widoków i arkuszy:
a Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz opcję Widok w sesji/zestaw arkuszy.

b Wybierz widoki i arkusze, które mają zostać wyeksportowane. Zobacz Tworzenie zestawów widoków i
arkuszy na stronie 1139 i Wybieranie widoków do wydrukowania na stronie 1186.

3 Na karcie Właściwości pliku DWG określ opcje eksportowania:

■ Warstwy i właściwości na stronie 1142

■ Kolory na stronie 1143

■ Skala typu linii na stronie 1143

■ Podstawa układu współrzędnych na stronie 1144

Eksportowanie do formatów CAD | 1135

 ■ Jednostka DWG to na stronie 1145

■ Obróbka tekstu na stronie 1145

■ Bryły (tylko widok 3D) na stronie 1145

■ Eksportowanie pomieszczeń i powierzchni jako polilinii na stronie 1146

4 Kliknij przycisk Dalej.

UWAGA Aby zapisać bieżące ustawienia eksportu i zamknąć okno dialogowe bez eksportowania, kliknij
przycisk Zapisz ustawienia.

5 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD przejdź do folderu docelowego, w którym zostaną zapisane
wyeksportowane pliki.
6 W polu Pliki typu wybierz wersję AutoCAD eksportowanego pliku DWG.
7 Aby zdefiniować generowaną automatycznie nazwę pliku, w polu Nazewnictwo wybierz opcję Automatyczne
— długie (określ przedrostek) lub Automatyczne — krótkie.
8 Można również odznaczyć opcję Widoki odnośników na arkuszach, aby uniemożliwić programowi Revit
Architecture tworzenie odnośników zewnętrznych. Połączenia Revit lub DWG znajdujące się w projekcie są
eksportowane do pojedynczego pliku, a nie do wielu plików odnoszących się do siebie.
9 Kliknij przycisk OK.
Wybrane widoki i arkusze w programie Revit Architecture zostaną wyeksportowane do plików DWG i umieszczone w folderze
docelowym.
Podczas eksportowania widoku 3D do pliku DWG kolory traktowane są w następujący sposób:

■ Kolory krawędzi: ponieważ nie są one renderowane w programie AutoCAD, kolory krawędzi są ignorowane podczas
eksportowania. Efektem będzie prawidłowy widok cieniowany/realistyczny (nadpisania krawędzi nie będą już przypisane
do całego modelu).

■ Kolory etapów: nadpisania kolorów na wypełnieniach jednolitych są obsługiwane podczas eksportu, ale nie dotyczy to
nadpisań kolorów na wzorach.

Podczas eksportowania widoku 2D do pliku DWG linie traktowane są w następujący sposób:

■ Jeśli 2 linie nakładają się na siebie, zachowana zostaje grubsza z nich. Cieńsza linia zostaje skrócona lub usunięta.

■ Jeśli linia gruba jest krótsza niż linia cienka i punkt początkowy oraz końcowy linii grubej zawierają się w linii cienkiej,
nie jest podejmowane żadne działanie.

■ Jeśli dwie linie współliniowe o tych samych parametrach wizualnych nakładają się na siebie, zostają one połączone w jedną
linię.

■ Gdy w pliku DWG ściany zostają przekształcone na linie, nie zostają utworzone żadne krótkie linie współliniowe.

Eksportowanie do formatu DXF

1 Kliknij opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki DXF).

2 W oknie Eksportuj formaty CAD określ, które widoki i arkusze mają zostać wyeksportowane do pliku DXF.
W przypadku eksportowania pojedynczego widoku wybierz opcję Bieżący widok/tylko arkusz z listy Eksportuj
na karcie Zestaw widoków/arkuszy.
W przypadku eksportowania wielu widoków lub arkuszy:

1136 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 a Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz opcję Widok w sesji/zestaw arkuszy.

b Wybierz widoki lub arkusze, które mają zostać wyeksportowane. Zobacz Tworzenie zestawów widoków
i arkuszy na stronie 1139 i Wybieranie widoków do wydrukowania na stronie 1186.

3 Na karcie Właściwości pliku DXF określ opcje eksportowania:

■ Warstwy i właściwości na stronie 1142

■ Kolory na stronie 1143

■ Skala typu linii na stronie 1143

■ Podstawa układu współrzędnych na stronie 1144

■ Jednostka DWG to na stronie 1145

■ Obróbka tekstu na stronie 1145

■ Bryły (tylko widok 3D) na stronie 1145

■ Eksportowanie pomieszczeń i powierzchni jako polilinii na stronie 1146

4 Kliknij przycisk Dalej.

UWAGA Aby zapisać bieżące ustawienia eksportu i zamknąć okno dialogowe bez eksportowania, kliknij
przycisk Zapisz ustawienia.

5 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD przejdź do folderu docelowego, w którym zostaną zapisane
wyeksportowane pliki.
6 W polu Pliki typu wybierz wersję AutoCAD eksportowanego pliku DXF.
7 Aby zdefiniować generowaną automatycznie nazwę pliku, w polu Nazewnictwo wybierz opcję Automatyczne
— długie (określ przedrostek) lub Automatyczne — krótkie.
8 Kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture eksportuje wybrane widoki i arkusze do plików DXF i umieszcza je w folderze docelowym.
Podczas eksportowania widoku 3D do pliku DXF kolory traktowane są w następujący sposób:

■ Kolory krawędzi: ponieważ nie są one renderowane w programie AutoCAD, kolory krawędzi są ignorowane podczas
eksportowania. Efektem będzie prawidłowy widok cieniowany/realistyczny (nadpisania krawędzi nie będą już przypisane
do całego modelu).

■ Kolory etapów: nadpisania kolorów na wypełnieniach jednolitych są obsługiwane podczas eksportu, ale nie dotyczy to
nadpisań kolorów na wzorach.

Eksportowanie do formatu DGN

1 Kliknij opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki DGN).

UWAGA Format pliku DGN jest obsługiwany przez program MicroStation w wersji 7. Jeśli użytkownik korzysta
ze starszej wersji, plik należy wyeksportować do formatu DWG. Zobacz Eksportowanie do formatu DWG na
stronie 1135.

2 W oknie Eksportuj formaty CAD określ, które widoki i arkusze mają zostać wyeksportowane do pliku DGN.

Eksportowanie do formatów CAD | 1137

 W przypadku eksportowania pojedynczego widoku wybierz opcję Bieżący widok/tylko arkusz z listy Eksportuj
na karcie Zestaw widoków/arkuszy.
W przypadku eksportowania wielu widoków i arkuszy:
a Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz opcję Widok w sesji/zestaw arkuszy.

b Wybierz widoki i arkusze, które mają zostać wyeksportowane. Zobacz Tworzenie zestawów widoków i
arkuszy na stronie 1139 i Wybieranie widoków do wydrukowania na stronie 1186.

3 Na karcie Właściwości pliku DGN określ opcje eksportowania:

■ Ustawienia warstw na stronie 1141

■ Włącz plik szablonu DGN na stronie 1146

UWAGA Podczas eksportowania (do formatu DGN) widoku 3D zawierającego geometrię bryłową ta geometria
zawsze zostanie wyeksportowana jako siatka wielokątna.

4 Kliknij przycisk Dalej.

UWAGA Aby zapisać bieżące ustawienia eksportu i zamknąć okno dialogowe bez eksportowania, kliknij
przycisk Zapisz ustawienia.

5 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD przejdź do folderu docelowego, w którym zostaną zapisane
wyeksportowane pliki.
6 Aby zdefiniować generowaną automatycznie nazwę pliku, w polu Nazewnictwo wybierz opcję Automatyczne
— długie (określ przedrostek) lub Automatyczne — krótkie.
7 Kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture eksportuje wybrane widoki i arkusze do plików DGN i umieszcza je w folderze docelowym.

Eksportowanie do pliku SAT

1 Kliknij opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki ACIS (SAT)).

2 W oknie Eksportuj formaty CAD określ, które widoki i arkusze mają zostać wyeksportowane do pliku SAT.
W przypadku eksportowania pojedynczego widoku wybierz opcję Bieżący widok/tylko arkusz z listy Eksportuj
na karcie Zestaw widoków/arkuszy.
W przypadku eksportowania wielu widoków i arkuszy:
a Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz opcję Widok w sesji/zestaw arkuszy.

b Wybierz widoki i arkusze, które mają zostać wyeksportowane. Zobacz Tworzenie zestawów widoków i
arkuszy na stronie 1139 i Wybieranie widoków do wydrukowania na stronie 1186.

UWAGA W przypadku eksportowania (do formatu SAT) widoku 3D zawierającego geometrię bryłową ta
geometria zawsze zostanie wyeksportowana jako bryły ACIS.

3 Kliknij przycisk Dalej.

UWAGA Aby zapisać bieżące ustawienia eksportu i zamknąć okno dialogowe bez eksportowania, kliknij
przycisk Zapisz ustawienia.

1138 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 4 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD przejdź do folderu docelowego, w którym zostaną zapisane
wyeksportowane pliki.
5 Aby zdefiniować generowaną automatycznie nazwę pliku, w polu Nazewnictwo wybierz opcję Automatyczne
— długie (określ przedrostek) lub Automatyczne — krótkie.
6 Kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture eksportuje wybrane widoki i arkusze do plików SAT i umieszcza je w folderze docelowym.

Tworzenie zestawów widoków i arkuszy

W celu określenia, które widoki i arkusze mają stanowić dane wyjściowe, podczas eksportowania do różnych formatów nalezy
skorzystać z karty Zestaw widoków/arkuszy znajdującej się w odpowiednim oknie dialogowym Ustawienia
eksportu/publikowania. Na tej karcie znajdują się poniższe narzędzia, za pomocą których można tworzyć i wybierać widoki
i arkusze, które mają zostać włączone do pliku wyjściowego. Te wybrane widoki można zapisać jako zestaw, który zostanie
użyty w przyszłości.

■ Eksportuj. Określa zestaw, który zostanie wyświetlony na liście Widok/arkusz. Ta lista zawiera wszystkie zestawy
zdefiniowane przez użytkownika oraz poniższe zestawy domyślne.
■ <Tylko bieżący widok/arkusz>. Wyświetla aktualnie aktywny widok lub arkusz.

■ <Zestaw widoków/arkuszy w sesji>. Włącza opcję Pokaż na liście, co pozwala filtrować widoki i arkusze dla całego
projektu lub utworzonego zestawu.

■ Pokaż na liście. Zawiera filtry rozszerzające lub zawężające zakres dostępnych widoków i arkuszy z wybranego zestawu,
z których mają zostać utworzone dane wyjściowe:
■ Widoki w zestawie

■ Arkusze w zestawie

■ Wszystkie widoki i arkusze w zestawie

■ Widoki w modelu

■ Arkusze w modelu

■ Wszystkie widoki i arkusze w modelu

Filtry oparte na modelu umożliwiają utworzenie listy widoków i arkuszy z projektu, bez względu na wybrany zestaw.

Eksportowanie do formatów CAD | 1139

 ■ Sprawdź wszystkie/Nie sprawdzaj żadnego. Wybierz wyświetlone widoki i arkusze lub anuluj ich wybór.

■ Narzędzia Menedżera zestawów. Przyciski, które umożliwiają tworzenie, modyfikowanie i usuwanie zestawów:

■ (Nowy zestaw). Tworzy pusty zestaw.

■ (Powiel zestaw). Tworzy kopię aktywnego zestawu.

■ (Zmień nazwę zestawu). Wyświetla monit o zmianę nazwy aktywnego zestawu.

■ (Usuń zestaw). Usuwa aktywny zestaw.

■ Lista Widok/arkusz. Niniejsza tabela zawiera widoki i arkusze, które zostały przefiltrowane za pomocą opisanych powyżej
opcji Eksportuj i Pokaż na liście. Tabela składa się z kolumn (które można sortować) definiujących listę widoków.

UWAGA Kliknij nagłówek kolumny, aby posortować listę według wybranego parametru.

■ Włącz. Gdy ta opcja jest zaznaczona, skojarzony widok zostanie uwzględniony w danych wyjściowych w nowym pliku.

■ Typ. Wyświetla ikonę reprezentującą typ widoku. Typy te są następujące: rzuty, przekroje, elewacje, widoki 3D i
arkusze.

■ Nazwa. Nazwa widoku po zmianie organizacji w programie Revit Architecture. Kliknij nazwę dwukrotnie, aby zobaczyć
miniaturkę widoku w okienku podglądu znajdującym się na lewo od karty Zestaw widoków/arkuszy.

Definiowanie zestawów widoków i arkuszy

Używając narzędzi dostępnych na karcie Zestaw widoków/arkuszy, można zidentyfikować widoki i arkusze, które mają zostać
włączone do nowego formatu eksportowanego pliku.

Aby użyć bieżącego widoku do wyeksportowania

W obszarze Eksport wybierz opcję <Tylko bieżący widok/arkusz>. Zwróć uwagę, że jedynym znajdującym się na liście i
wybranym widokiem jest aktualnie aktywny widok. Widok jest domyślnie wybrany i zostanie uwzględniony w danych
wyjściowych w eksportowanym pliku.

UWAGA Zestawów nie trzeba zapisywać ani sprawdzać. Zachowują one cały czas swój ostatnio skonfigurowany stan.

Aby utworzyć nowy zestaw do wyeksportowania

1 Kliknij opcję (Nowy zestaw).

2 Wpisz nazwę w oknie dialogowym Nowy zestaw i kliknij przycisk OK.
W opcji Eksportowanie zostanie wyświetlony nowy zestaw.

3 Aby filtrować wybrane widoki, w obszarze Pokaż na liście wybierz opcję Widoki w modelu, Arkusze w modelu
lub Wszystkie widoki i arkusze w modelu.
4 Aby określić widoki dla zestawu, wybierz opcję Uwzględnij dla każdego żądanego widoku.
Zestaw jest teraz dostępny do użycia i może zostać wybrany z listy rozwijanej Eksportuj.

Aby utworzyć nowy zestaw poprzez powielenie innego zestawu

1 W obszarze Eksport wybierz zestaw do powielenia.

2 Kliknij opcję (Powiel zestaw).

1140 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 3 Wpisz nazwę w oknie dialogowym Powiel zestaw i kliknij przycisk OK.
W opcji Eksportowanie zostanie wyświetlony nowy zestaw.
Zestaw jest teraz dostępny do użycia i może zostać wybrany z listy rozwijanej Eksportuj. Jeśli zestaw ma zostać
dostosowany do innych widoków i arkuszy, wykonaj poniższe czynności.

4 Aby filtrować wybrane widoki, w obszarze Pokaż na liście wybierz opcję Widoki w zestawie, Arkusze w zestawie
lub Wszystkie widoki i arkusze w zestawie.
5 Aby określić widoki dla zestawu, dla każdego widoku w zestawie zaznacz opcję Uwzględnij lub usuń jej
zaznaczenie.

Modyfikowanie zestawów widoków i arkuszy

Modyfikowanie widoków i arkuszy w istniejącym zestawie polega na dostosowaniu ich stanu włączenia na liście.
1 Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz zestaw do modyfikacji.
2 Aby zawęzić lub poszerzyć zakres wyboru, w obszarze Pokaż na liście wybierz filtry z grupy Zestaw i Model.
3 Aby określić widoki dla zestawu, dla każdego widoku w zestawie zaznacz opcję Uwzględnij lub usuń jej
zaznaczenie.

UWAGA Podczas modyfikowania zestawów widoków i arkuszy zmiany są natychmiastowe i nie trzeba ich
zapisywać ani sprawdzać. Zachowują one cały czas swój ostatnio skonfigurowany stan.

Aby zmienić nazwę zestawu

1 W obszarze Eksport wybierz zestaw, którego nazwa ma zostać zmieniona.

2 Kliknij opcję (Zmień nazwę zestawu).

3 Wpisz nazwę w oknie dialogowym Zmień nazwę zestawu i kliknij przycisk OK.
W opcji Eksportowanie zostanie natychmiast wyświetlona nowa nazwa.

Aby usunąć zestaw

1 W obszarze Eksport wybierz zestaw do usunięcia.

2 Kliknij opcję (Usuń zestaw).

Zestaw zostanie natychmiast usunięty.

Właściwości eksportowania do formatu CAD

Podczas eksportowania do formatu CAD, do określenia różnych opcji można użyć karty właściwości formatu znajdującej się
w oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD. Każda karta właściwości formatu ma nazwę odpowiedniego formatu, np.
Właściwości pliku DWG.

Temat pokrewny

■ Eksportowanie do formatów CAD na stronie 1133

Ustawienia warstw

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ DWG, DXF lub DGN.

Eksportowanie do formatów CAD | 1141

 2 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD kliknij kartę Właściwości pliku <Format>.

3 Obok pola Warstwy i właściwości kliknij przycisk (Przeglądaj).

W oknie dialogowym Eksportuj warstwy można wczytać istniejący plik mapowania warstw, utworzyć standardowy
plik mapowania warstw lub dostosować mapowanie warstw. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Eksportowanie warstw na stronie 1154.

Warstwy i właściwości
Wybierz wartość z listy Warstwy i właściwości, aby kontrolować sposób eksportowania stylów obiektów z programu Revit
Architecture do programu AutoCAD (lub innych aplikacji CAD).

UWAGA Warstwy i właściwości można definiować podczas eksportowania do formatu DXF lub DWG. Te opcje są
niedostępne podczas eksportowania do formatów DGN i SAT.

Podczas eksportowania widoku programu Revit do formatu DWG lub DXF wszystkie kategorie programu Revit są mapowane
do warstw programu AutoCAD zgodnie z opcjami wybranymi w oknie dialogowym Eksportuj warstwę. Warstwy w programie
AutoCAD sterują wyświetlaniem elementów Revit wraz z ich kolorami, szerokością linii oraz stylami linii. Style obiektów w
programie Revit Architecture są definiowane za pomocą okna dialogowego Style obiektów. (Zobacz Style obiektów na stronie
1596). Ustawienie Warstwy i właściwości określa zachowanie elementu programu Revit, w sytuacji gdy ma on atrybuty (style
obiektów) inne niż atrybuty zdefiniowane dla danej kategorii. W programie AutoCAD i Revit Architecture elementy graficzne
właściwe dla danego widoku nazywane są nadpisaniami.
Wybierz jedną z następujących wartości:

■ Właściwość kategorii BYLAYER nadpisuje BYENTITY. W przypadku gdy wyeksportowany zostanie element programu
Revit o grafice właściwej dla danego widoku, w programie AutoCAD te różnice (nadpisania) zostaną zastosowane do
pojedynczego elementu, ale ten element będzie znajdował się w tej samej warstwie, co inne elementy tej samej kategorii
programu Revit lub warstwy programu AutoCAD.

■ Wszystkie właściwości BYLAYER, bez nadpisań. W przypadku gdy wyeksportowany zostanie element Revit mający
grafiki właściwe dla danego widoku, te różnice (nadpisania) w programie AutoCAD zostają zignorowane. Element znajduje
się na tej samej warstwie, co inne elementy tej samej kategorii programu Revit lub warstwy AutoCAD i traci on swoje
unikatowe atrybuty. Ta opcja wymusza na elementach zgodność z właściwościami wizualnymi zdefiniowanymi w ich
warstwie. Powoduje to tworzenie najmniejszej możliwej liczby warstw i zapewnia zgodne z warstwami sterowanie
wyeksportowanym plikiem DWG.

■ Wszystkie właściwości BYLAYER, nowe warstwy dla nadpisań. W przypadku, gdy wyeksportowany zostanie element
programu Revit mający grafiki właściwe dla danego widoku, ten element w programie AutoCAD zostaje umieszczony na
właściwej mu warstwie. Ta opcja zapewnia zgodne z warstwami sterowanie wyeksportowanym plikiem DWG i zachowuje
zamysł graficzny. Powoduje ona jednak zwiększenie liczby warstw w wyeksportowanym pliku DWG.

Przykładowo większość ścian w projekcie programu Revit Architecture jest wyświetlana za pomocą czarnych linii ciągłych o
grubości równej 5. Na rzucie zmieniono jednak elementy graficzne właściwe dla danego widoku: w przypadku jednej ściany
użyto niebieskich linii przerywanych o grubości równej 7.

1142 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Podczas eksportowania tego widoku do pliku DWG lub DXF dla opcji Warstwy i właściwości wybierz ustawienie:

■ Właściwości kategorii WGWARSTWY nadpisują wartości WGELEMENTU: wszystkie ściany w tej kategorii Revit, wraz
z niebieską ścianą, zostają przypisane do jednej warstwy w programie AutoCAD. Niemniej jednak niebieska ściana
zachowuje swoje unikatowe atrybuty (niebieski, przerywana, szerokość linii = 7), ponieważ program AutoCAD definiuje
te atrybuty dla tej ściany według elementu.

■ Wszystkie właściwości WGWARSTWY bez nadpisań: wszystkie ściany w tej kategorii Revit, wraz z niebieską ścianą,
zostają przypisane do jednej warstwy w programie AutoCAD, a niebieska ściana nie zachowuje swoich unikatowych
właściwości. W programie AutoCAD wygląda ona tak samo jak inne ściany danej warstwy.

■ Wszystkie właściwości WGWARSTWY, nowe warstwy dla nadpisań: wszystkie ściany w tej kategorii Revit, poza niebieską
ścianą, zostają przypisane do jednej warstwy w programie AutoCAD. Niebieska ściana zachowuje swoje właściwości, ale
jest przypisana do właściwej jej warstwy.

Kolory
Na liście Kolory wybierz jedną z dostępnych opcji, aby określić sposób eksportowania kolorów do plików DWG lub DXF:

■ Kolor indeksu (255 kolorów). W przypadku kolorów ustawionych według kategorii używa zindeksowanych kolorów i
szerokości pisaka zgodnych z określonymi w oknie dialogowym Eksportuj warstwy. Jeśli kolory nie są ustawione według
kategorii i w eksporcie jest zachowane zastąpienie, Revit Architecture używa najbliższego dopasowania spośród 255
zindeksowanych kolorów, dlatego dopasowanie kolorów RGB i Pantone® może nie być dokładne.

■ True Color (wartości RGB). Używa wartości RGB z programu Revit Architecture dla parametrów WgWarstwy i WgElementu
zamiast indeksowanych kolorów z okna dialogowego Eksportuj warstwy. Na przykład w przypadku eksportowania
wypełnień kolorem pomieszczeń (lub przestrzeni) kolory w eksportowanym pliku są dokładnie dopasowane do kolorów
w pliku oryginalnym.

Skala typu linii

Wybierz wartość z listy Skala typu linii, aby kontrolować ustawienia parametrów LTSCALE i PSLTSCALE w programie
AutoCAD oraz sposób eksportowania definicji typów linii z programu Revit Architecture.

UWAGA Opcję Skala typu linii można definiować podczas eksportowania do formatu DXF lub DWG. Ta opcja jest
niedostępna podczas eksportowania do formatu DGN ani SAT.

Typy linii określają kolejność kresek i kropek, względne długości linii i odstępów między nimi oraz charakterystyki tekstu lub
kształtów zawartych w liniach. W programie Revit Architecture te ustawienia są definiowane za pomocą stylów obiektów dla

danych kategorii (karta Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektów) lub jako elementy graficzne właściwe dla

Eksportowanie do formatów CAD | 1143

 danego widoku dostosowane do pojedynczych elementów. (Zobacz Style obiektów na stronie 1596 lub Nadpisywanie widoczności
i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów na stronie 810).

W programie AutoCAD parametr PSLTSCALE steruje skalowaniem typu linii w obszarze papieru. Wartość 0 oznacza brak
specjalnego skalowania typu linii. Długości kresek w typie linii są oparte na jednostkach rysunku przestrzeni (model lub
papier), które zostały użyte do utworzenia obiektów. Wartość 1 oznacza, że skalowanie rzutni kontroluje skalowanie typu
linii.
Ustawienie Skala typu linii w programie Revit Architecture zmienia domyślne zachowanie wyeksportowanych plików DWG.
Niekiedy w programie AutoCAD w widoku modelu lub układu linie, które powinny być kreskowane, wyświetlane są w innej
skali lub jako linie ciągłe. Bez względu na wybraną opcję definicje typu linii pliku DWG zostają utworzone w taki sposób, aby
linia kreskowana zawsze zaczynała się i kończyła kreską.
Wybierz jedną z następujących wartości:

■ Definicje skalowanych typów linii. Ta opcja umożliwia eksportowanie typów linii w taki sam sposób, w jaki zostały one
wcześniej przeskalowane za pomocą skali widoku. Dzięki tej opcji można zachować zamysł graficzny.

■ Obszar modelu (PSLTSCALE = 0). Ta opcja zmienia ustawienie parametru LTSCALE na skalę widoku, a parametru
PSLTSCALE na wartość 0.

■ Obszar papieru (PSLTSCALE = 1). Ta opcja określa wartość 1 dla parametrów LTSCALE i PSLTSCALE. Definicje typów
linii w programie Revit Architecture są skalowane w celu odzwierciedlania jednostek projektu, w innym wypadku są one
eksportowane bez żadnych modyfikacji.

Podstawa układu współrzędnych

Z listy Podstawa układu współrzędnych wybierz wartość wskazującą, czy dla eksportowanego pliku będą używane współrzędne
wewnętrzne projektu programu Revit, czy współrzędne współdzielone z innymi modelami podłączonymi. Zobacz Podłączanie
modeli programu Revit na stronie 1220 i Położenie współdzielone na stronie 1303.

UWAGA Opcję Podstawa układu współrzędnych można zdefiniować podczas eksportowania do formatu DXF lub DWG.
Ta opcja jest niedostępna podczas eksportowania do formatu DGN ani SAT.

Wybierz jedną z następujących wartości:

■ Wewnętrzne projektu. Za pomocą tej opcji można ustawić początek wyeksportowanego pliku względem wewnętrznych
współrzędnych projektu programu Revit. Tej opcji należy użyć, gdy projekt w programie Revit jest projektem samodzielnym
niepołączonym z innymi modelami lub gdy dane położenie projektu jest nieistotne dla zamierzonego użycia
wyeksportowanego pliku.

1144 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 ■ Współdzielone. Za pomocą tej opcji można ustawić początek (0,0,0) wyeksportowanego pliku we współdzielonym
położeniu projektu programu Revit. Cała geometria zostaje wyeksportowana względem współrzędnych współdzielonych.
Tej opcji należy użyć, aby zachować określone położenie eksportowanego projektu.
Podczas eksportowania do pliku DWG konieczne jest określenie widoków (a nie arkuszy) dla współrzędnych
współdzielonych w celu zapewnienia prawidłowego działania.

Jednostka DWG to
Wybierz domyślą jednostkę miary eksportowanego rysunku: stopa, cal, metr, centymetr lub milimetr.
W przypadku projektów brytyjskich jednostką domyślną jest cal. W przypadku projektów metrycznych jednostką domyślną
jest metr.

UWAGA Opcję Jednostka DWG to można zdefiniować podczas eksportowania do formatu DXF lub DWG. Ta opcja jest
niedostępna podczas eksportowania do formatu DGN ani SAT.

Obróbka tekstu
Określa sposób importowania notatek tekstowych.

■ Zachowanie wierności wizualnej: eksportowany tekst będzie wyglądał dokładnie tak samo jak w programie Revit Architecture
(identyczne zawijanie tekstu). Jeśli jednak tekst zawiera listy z wypunktowaniem lub numerowaniem, ta funkcja akapitów
nie jest przenoszona w eksporcie (naciśnięcie klawisza Enter w obszarze sformatowanego akapitu nie spowoduje utworzenia
kolejnego sformatowanego akapitu).

■ Zachowanie wierności funkcjonalnej: jeśli tekst zawiera listy z wypunktowaniem lub numerowaniem, ta funkcja akapitów
zachowywana podczas edytowania tekstu (naciśnięcie klawisza Enter w obszarze sformatowanego akapitu spowoduje
utworzenie kolejnego sformatowanego akapitu). Jednak wygląd tekstu może różnić się od tekstu pierwotnego, niezależnie
od tego, czy notatka zawiera listę (różne może być zawijanie tekstu).

Bryły (tylko widok 3D)

Wskazuje sposób eksportowania geometrii bryły. Ta opcja jest dostępna tylko podczas eksportowania widoku 3D.

UWAGA Opcję Bryły (tylko widok 3D) można zdefiniować podczas eksportowania do formatu DXF lub DWG. Podczas
eksportowania do formatu SAT geometria zawsze zostanie wyeksportowana jako bryły ACIS. Podczas eksportowania do
formatu DGN geometria zawsze zostanie wyeksportowana jako polisiatki.

Bryły 3D w programach do modelowania zazwyczaj są przedstawiane za pomocą jednej z poniższych technologii:

■ ACIS to technologia modelowania brył. Przykładowo sześcian w technologii ACIS stanowi pojedynczy obiekt lub kształt
o 6 bokach.

Eksportowanie do formatów CAD | 1145

 ■ Siatka wielokątna jest kształtem 3D zbudowanym z dużej liczby połączonych ze sobą wielokątów. Przykładowo sześcian
siatkowy składa się z 6 połączonych kwadratowych powierzchni tworzących figurę o kształcie sześcianu. Ta technologia
zwana jest geometrią opartą na powierzchniach.

Wybierz jedną z następujących wartości:

■ Eksportuj jako siatkę wielokątną. Ta opcja umożliwia wyeksportowanie wszystkich widocznych geometrii programu
Revit jako polisiatek.

■ Eksportuj jako bryły ACIS. Ta opcja umożliwia wyeksportowanie wszystkich widocznych geometrii programu Revit jako
trójwymiarowych brył ACIS. Nie zostają zmienione żadne elementy będące siatkami wielokątnymi, takie jak modele terenu
i symbole importu zawierające polisiatki.

Eksportowanie pomieszczeń i powierzchni jako polilinii

Wskazuje, czy pomieszczenia i powierzchnie są eksportowane jako zamknięte polilinie. Tej opcji można używać tylko wówczas,
gdy pomieszczenia lub powierzchnie są zdefiniowane w widokach do wyeksportowania.

■ Polilinie powierzchni są generowane tylko z rzutów powierzchni. Zobacz Analiza powierzchni na stronie 476.

■ Polilinie pomieszczeń są generowane tylko z rzutów podłogi lub rzutów sufitu. Zobacz Pomieszczenia na stronie 443.

W przypadku pomieszczeń wyeksportowane polilinie odpowiadają obwiedniom pomieszczeń w programie Revit Architecture.
Obwiednie pomieszczeń są eksportowane na jedną warstwę, która w pliku AutoCAD jest domyślnie wyłączona. Polilinie
zawierają następujące informacje XDATA dotyczące granic pomieszczeń: Nazwa, Numer, Użytkowanie, Użytkownik, Dział
i Komentarze.
W przypadku obszarów polilinie zawierają następujące informacje dotyczące obwiedni pomieszczeń: Nazwa i Uwagi.

UWAGA Opcję Eksportuj pomieszczenia i powierzchnie jako polilinie można wybrać podczas eksportowania do formatów
DXF lub DWG. Ta opcja jest niedostępna podczas eksportowania do formatu DGN ani SAT.

Włącz plik szablonu DGN

Wybierz tę opcję, gdy w przypadku wyeksportowanego pliku DGN chcesz użyć szablonu (pliku źródłowego MicroStation).

Następnie kliknij przycisk (Przeglądaj), aby przejść do szablonu i wczytać go. Wykorzystując ustawienia w określonym
szablonie, program Revit Architecture eksportuje projekt do pliku DGN.
Jeśli plik szablonu DGN nie jest używany, program Revit Architecture eksportuje projekt DGN przy użyciu ustawień domyślnych.

UWAGA Opcję Włącz plik szablonu DGN można wybrać tylko podczas eksportowania do formatu DGN. Ta opcja jest
niedostępna podczas eksportowania do formatów DWG, DXF i SAT.

1146 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Nazwy wyeksportowanych plików
Podczas eksportowania do formatu CAD lub DWF można określić nazwę lub przedrostek eksportowanych plików. W oknie
dialogowym Eksportuj, w polu Nazywanie, dostępne są następujące opcje umożliwiające nazywanie plików:

■ Automatyczne — długie (określ przedrostek). Określ przedrostek ręcznie w polu Nazwa/przedrostek pliku lub zaakceptuj
domyślny przedrostek, w przypadku którego używany jest następujący format:
Arkusz Revit/Widok: Nazwa projektu-Typ widoku-Nazwa widoku

■ Automatyczne — krótkie. Program Revit Architecture automatycznie określa nazwę i dodaje przedrostek do nazwy
pliku bieżącego widoku lub wielu widoków i arkuszy. Format nazwy:
Arkusz Revit: Nazwa arkusza lub Widok Revit: Typ widoku-Nazwa widoku

Podczas eksportowania wielu plików jako nazwę pliku należy wprowadzić przedrostek eksportowanych plików. Jeśli na przykład
do plików DWG eksportowany jest rzut poziomu 1 oraz widoki elewacji północnej i jako przedrostek wprowadzono ciąg Dom
wiejski, wyeksportowane pliki będą mieć nazwy: Dom wiejski elewacja północna.dwg i Dom wiejski rzut poziom 1.dwg.

Eksportowanie części widoku 2D

Aby wyeksportować część widoku 2D, przekopiuj dany widok i użyj zakresu przycięcia w celu wyświetlenia żądanej części,
tak jak opisano w poniższej procedurze. Następnie wyeksportuj widok do odpowiedniego formatu.

Aby utworzyć powielony widok

1 W Przeglądarce projektu prawym przyciskiem myszy kliknij widok do wyeksportowania, kliknij polecenie
Powiel widok ➤ Powiel lub Powiel z uwzględnieniem szczegółów.
Narzędzie Powiel kopiuje widok. Narzędzie Powiel z uwzględnieniem szczegółów kopiuje widok wraz z
elementami określonymi dla widoku, np. komponentami widoku i wymiarami.
Powielony widok jest wyświetlany w obszarze rysunku. Powielony widok w Przeglądarce widoku nosi nazwę
Kopia <nazwa widoku>.

2 Zmień nazwę powielonego widoku: w Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy powielony
widok i wybierz polecenie Zmień nazwę. Wprowadź nową nazwę i kliknij przycisk OK.
Dodawanie zakresu przycięcia

3 Na pasku kontroli widoku kliknij przycisk (Pokaż zakres przycięcia).

W obszarze rysunku zakres przycięcia wyświetlany jest w postaci pola znajdującego się wokół widoku.

4 Przycięcie widoku w celu wyświetlenia żądanej jego części jest możliwe po kliknięciu pola zakresu przycięcia i
przeciągnięciu uchwytów.
Konieczne może się okazać pomniejszenie obrazu w celu wyświetlenia obwiedni i uchwytów pola zakresu
przycięcia.

Eksportowanie widoku 2D zdefiniowanego przez zakres przycięcia

5 Kliknij kolejno opcję ➤ Eksportuj, a następnie wybierz opcję eksportowania. Zobacz Eksportowanie na
stronie 1133.

Eksportowanie części widoku 3D

Aby wyeksportować część widoku 3D, użyj zakresu przekroju w celu zdefiniowania części widoku 3D przeznaczonej do
wyeksportowania. Korzystając z zakresu przekroju, użytkownik ogranicza wielkość eksportowanego modelu. Elementy
znajdujące się całkowicie poza zakresem przekroju nie zostają ujęte w wyeksportowanym pliku.

Eksportowanie do formatów CAD | 1147

 Zakres przekroju jest szczególnie przydatny w przypadku dużych modeli. Przykładowo w przypadku renderowania wnętrza
pomieszczenia konferencyjnego w biurowcu można użyć zakresu przekroju do wyeksportowania pomieszczenia konferencyjnego,
pomijając resztę budynku.

UWAGA W przypadku widoków 3D obwiednie zakresu przycięcia nie są eksportowane, dlatego nie można ich używać
do ograniczania geometrii modelu. Zamiast nich należy użyć zakresów przekroju, tak jak opisano poniżej. (Zakresy przycięcia
mogą być jednak wykorzystywane do eksportowania części widoku 2D).

Aby utworzyć powielony widok

1 W przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok 3D, który zostanie wyeksportowany, a
następnie kliknij opcję Powiel widok ➤ Powiel.
Powielony widok jest wyświetlany w obszarze rysunku. Powielony widok w Przeglądarce widoku nosi nazwę
Kopia <nazwa widoku>.

2 Zmień nazwę powielonego widoku: w Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy powielony
widok i wybierz polecenie Zmień nazwę. Wprowadź nową nazwę i kliknij przycisk OK.
To jest widok 3D, który zostanie wyeksportowany. Zapisanie widoku ułatwia jego późniejsze ponowne
zaimportowanie w przypadku wprowadzenia poprawek modelu.

Dodawanie zakresu modelu

3 W oknie dialogowym Paleta właściwości, w polu Zakres, wybierz Zakres przekroju i kliknij przycisk Zastosuj.
Zakres przekroju zostanie wyświetlony w obszarze rysunku.

4 Wybierz zakres przekroju, aby wyświetlić jego uchwyty. Przeciągnij uchwyty, aby zmienić kształt i wielkość
zakresu.
Aby ułatwić sterowanie wielkością, kształtem i położeniem zakresu przekroju, można wybrać inny widok (np.
rzut):
a Mając zakres przekroju nadal zaznaczony w widoku 3D, otwórz rzut piętra.

b Przeciągnij uchwyty zakresu przekroju, aby zmienić jego wielkość i kształt.

5 Wróć do widoku 3D i wprowadź pozostałe wymagane modyfikacje.

6 Ukryj zakres przekroju, tak aby nie był wyświetlany w eksportowanym pliku:

a Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

b W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Kategorie opisów.

c Odznacz pole wyboru Zakresy przekroju i kliknij przycisk OK.

Eksportowanie widoku 3D zdefiniowanego przez zakres przekroju

7 Kliknij kolejno opcję ➤ Eksportuj, a następnie wybierz opcję eksportowania. Zobacz Eksportowanie na
stronie 1133.
Aby uzyskać więcej informacji na temat zakresów przekroju, zobacz Zmiana zakresu widoku 3D na stronie 776.

Eksportowanie przecinającej się geometrii

Jeśli model zawiera przecinającą się geometrię (np. tłoczenie przechodzące przez powierzchnię ściany), w programie Revit
Architecture nie zostaną utworzone nowe krawędzie wzdłuż linii przecięcia. W związku z tym podczas eksportowania w
programie Revit Architecture błędnie mogą zostać usunięte linie ukryte. Jeśli eksportowany jest widok projektu z włączonymi

1148 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 liniami ukrytymi, rezultaty widoczne po otwarciu tego widoku w innej aplikacji CAD mogą być nieoczekiwane. Zobacz Styl
wizualny Ukryte linie na stronie 877.
Aby zobaczyć wszystkie widoczne linie, zaleca się utworzenie otworu w jednej z powierzchni przed przeprowadzeniem przez
nią innej powierzchni lub połączenie geometrii tak, żeby utworzona została krawędź.
Przecinająca się ściana i tłoczenie — tryb ukrytych linii (brak krawędzi w miejscach przecięcia
powierzchni)

Eksportowanie do formatu DWF

Format DWF™ używany jest w metodzie publikowania danych projektowych opracowanej przez firmę Autodesk. Jest to
alternatywa dla formatu PDF (Portable Document Format).
Pliki DWF umożliwiają bezpieczne i łatwe udostępnianie informacji projektowej. Stosując format DWF, można uniknąć
wprowadzania niezamierzonych zmian plików projektu oraz udostępniać je klientom i innym osobom niemającym
oprogramowania Revit Architecture. Pliki DWF są znacznie mniejsze niż oryginalne pliki RVT, z tego względu łatwiej jest je
przesyłać pocztą elektroniczną lub udostępniać na stronie internetowej.
Pliki DWF można przeglądać za pomocą programu Autodesk® Design Review dostępnego bezpłatnie pod adresem
http://www.autodesk.com/designreview-plk.

Informacje o formacie DWFx

Znaczenie terminu DWF zostało rozszerzone do DWFx. Format DWFx jest oparty na specyfikacji przechowywania dokumentów
w formacie XML (XPS) opracowaną przez firmę Microsoft. Ułatwia to współdzielenie danych projektowych z recenzentami,
którzy nie zainstalowali programu Design Review. Pliki DWF i DWFx zawierają takie same dane (2D i 3D). Jedyna różnica
to format pliku.
Pliki DWFx można otwierać i drukować, używając darmowej przeglądarki Microsoft XPS Viewer, która jest preinstalowana
na komputerach z systemem operacyjnym Microsoft Windows Vista™. (W przypadku systemu operacyjnego Windows XP
przeglądarkę Microsoft XPS Viewer można pobrać bezpośrednio ze strony firmy Microsoft). W odróżnieniu od plików DWF
pliki DWFx zawierają dodatkowe informacje umożliwiające wyświetlane danych projektowych w przeglądarce Microsoft XPS
Viewer. W związku z tym pliki DWFx są większe niż odpowiadające im pliki DWF.
Obecnie przeglądarka Microsoft XPS Viewer nie obsługuje widoków zawierających treści 3D, treści chronionych hasłem,
treści o ograniczonym dostępnie oraz współrzędnych map z odniesieniami geograficznymi. Podczas próby otwarcia widoków
zawierających jakiekolwiek nieobsługiwane elementy w przeglądarce Microsoft XPS Viewer zostaje wyświetlone ostrzeżenie,
że te pliki DWFx należy przeglądać w programie Design Review.

UWAGA Wszystkie odniesienia do plików DWF obejmują domyślnie pliki DWFx, chyba że zaznaczono inaczej.

Pliki DWF 2D
Do plików DWF 2D można eksportować wszystkie widoki lub arkusze programu Revit. Jeśli do jednego pliku DWF
wyeksportowano wiele widoków projektu, można przechodzić do odpowiedniego widoku, klikając łącze w programie Autodesk
Design Review.

Eksportowanie do formatu DWF | 1149

 Pliki DWF 3D
Widoki 3D można eksportować do plików DWF 3D. Używając programu Autodesk Design Review, można otworzyć plik
DWF 3D i manipulować reprezentacją 3D budynku. Budynek można obracać, powiększać jego fragmenty, wybierać elementy
(np. dach), włączać przezroczystość, aby wyświetlić elementy znajdujące się pod lub za nim itd.

UWAGA Mimo iż większość linii jest eksportowana do plików DWF 3D, linie kreskowania nie są eksportowane.

Dane obiektu i wyeksportowane pliki DWF 2D i 3D

Podczas eksportowania danych 2D do pliku DWF 3D dla każdego obiektu generowany jest unikatowy zgodny identyfikator.
Identyfikator składa się z identyfikatora GUID (Globally Unique Identifier) i identyfikatora elementu. Schemat identyfikatora
eliminuje powielone identyfikatory elementów, gdy pliki DWF pochodzące z wielu źródeł zostają połączone poza programem
Revit Architecture.
Podczas eksportowania danych obiektu do pliku 2D DWF, dla każdej z właściwości o przypisanej jednostce miary eksportowane
są widoczne i niewidoczne dla użytkownika informacje. Informacje te są dostępne podczas importowania pliku DWF 2D do
programu Autodesk® FMDesktop™. Informacje widoczne dla użytkownika składają się z wartości sformatowanych. Informacje
niewidoczne dla użytkownika składają się z 2 dodatkowych pól: niesformatowanej wartości naturalnej oraz pola opisującego
typ jednostki lub typ danych.

Wyświetlanie danych obiektu w pliku DWF

Podczas wyświetlania pliku DWF można uzyskać dostęp do informacji (danych obiektu) dotyczących elementów projektu.
Program Autodesk Design Review — wyświetlanie
właściwości wybranej ściany

Program Revit Architecture automatycznie dodaje dane obiektu do elementów w plikach DWF 3D. Aby w pliku DWF 3D
dodać te informacje określone dla elementu, należy wykonać następujące czynności:

■ Upewnij się, że dla wybranego stylu wizualnego określone jest ustawienie Ukryta linia lub Model krawędziowy.

Po wyeksportowaniu danych do pliku DWF widoki mające style Cieniowanie lub Cieniowanie z krawędziami używają
rastrowego przetwarzania obrazów, dlatego w pliku DWF nie ma możliwości wybierania pojedynczych elementów.

1150 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 ■ Podczas eksportowania danych do pliku DWF wybierz opcję eksportowania danych obiektu dla właściwości elementu.

Eksportowanie do pliku DWF

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ (DWF/DWFx).

2 W oknie Ustawienia eksportu DWF określ, które widoki i arkusze mają zostać wyeksportowane do pliku DWF.
W przypadku eksportowania pojedynczego widoku wybierz opcję Bieżący widok/tylko arkusz z listy Eksportuj
na karcie Zestaw widoków/arkuszy.
W przypadku eksportowania wielu widoków i arkuszy:
a Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz opcję Widok w sesji/zestaw arkuszy.

b Wybierz widoki i arkusze, które mają zostać wyeksportowane. Zobacz Tworzenie zestawów widoków i
arkuszy na stronie 1139 i Wybieranie widoków do wydrukowania na stronie 1186.

3 Na karcie Właściwości pliku DWF określ opcje eksportowania.

4 W celu edycji lub dodania metadanych związanych z projektem kliknij kartę Informacje o projekcie. Jeśli
informacje te ulegną zmianie, dane są zapisywane w eksportowanych plikach DWF i w projekcie. Zobacz
Informacje projektowe na stronie 1557.
5 Kliknij przycisk Dalej.

UWAGA Aby zapisać bieżące ustawienia eksportu i zamknąć okno dialogowe bez eksportowania, kliknij
przycisk Zapisz ustawienia.

6 W oknie dialogowym Eksportuj DWF przejdź do folderu docelowego, w którym zostaną zapisane wyeksportowane
pliki.
7 Dla opcji Pliki typu wybierz ustawienie DWF lub DWFx.
8 Z listy Nazewnictwo wybierz opcję Ręczne (określ nazwę pliku), Automatyczne — długie (określ przedrostek)
lub Automatyczne — krótkie, aby zdefiniować nazwę pliku.
9 Kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture eksportuje wybrane widoki i arkusze do plików DWF i umieszcza je w folderze docelowym.

Opcje eksportowania do pliku DWF

Podczas eksportowania do formatu DWF, do określenia różnych opcji należy użyć karty Właściwości pliku DWF znajdującej
się w oknie dialogowym Ustawienia eksportu DWF.

Eksportowanie danych o obiekcie

Określ dane obiektu do wyeksportowania do pliku DWF:

■ Właściwości elementu. Eksportuje właściwości wystąpienia elementu i typu obiektu w eksportowanych widokach.

Eksportowanie do formatu DWF | 1151

 ■ Pomieszczenia i powierzchnie w odrębnej warstwie obwiedni. Eksportuje właściwości pomieszczenia i powierzchni
do warstwy odrębnej od reprezentacji geometrycznej. Ustawienie tej opcji pozwala na wyświetlanie pojedynczych
pomieszczeń oraz danych pomieszczenia podczas eksportowania projektu lub widoku w celu użycia w oprogramowaniu
do zarządzania obiektami budowlanymi (np. Autodesk® FMDesktop) lub oprogramowaniu do wprowadzania komentarzy
DWF (np. Autodesk® Design Review).

Dane obiektu można wyeksportować tylko w przypadku widoków, których styl wizualny to Ukryta linia lub Model krawędziowy.
Zobacz Wyświetlanie danych obiektu w pliku DWF na stronie 1150.

Ustawienia grafiki
Wybierz jeden z poniższych formatów graficznych dla eksportu obrazów:

■ Użyj formatu standardowego. To domyślne ustawienie eksportuje obrazy w postaci plików PNG.

■ Użyj skompresowanego formatu rastra. Eksportuje obrazy za pomocą skompresowanego formatu JPG. Poprzez
ograniczenie jakości obrazu w większości przypadków zmniejsza wielkość pliku obrazu.

Ustawienia wydruku
W polu Nazwa ustawień wydruku wyświetlana jest nazwa bieżących ustawień moduł programu Revit do eksportu DWF. Aby
zmienić ustawienia, kliknij przycisk Ustawienia wydruku. Zobacz Ustawienia wydruku na stronie 1183.

Podłączanie komentarzy DWF

Typowy proces roboczy podczas tworzenia dokumentów budowlanych to wydrukowanie arkusza, wprowadzenie poprawek
i komentarzy przez architekta lub innych specjalistów. Następnie arkusz wraca do twórcy, który nanosi wymagane zmiany.
W programie Revit Architecture ten proces jest rozszerzony — możliwe jest eksportowanie widoków arkuszy jako plików
DWF. Komentarze do plików DWF można wprowadzać elektronicznie, np. za pomocą programu Autodesk® Design Review.
Następnie komentarze można ponownie podłączać do programu Revit Architecture w celu wyświetlenia wymaganych zmian.
Dzięki podłączeniu plik programu Revit Architecture oraz plik DWF są zsynchronizowane pod względem operacji na
komentarzach.
Program Autodesk® Design Review jest dostępny pod adresem http://www.autodesk.com/designreview-plk.
Proces odsyłania w programie Revit Architecture składa się z następujących etapów: przesyłanie widoku arkusza, nanoszenie
komentarzy, podłączanie arkusza z powrotem do programu Revit Architecture. Ten proces zwany jest konwersją zwrotną.

UWAGA Funkcje wprowadzania komentarzy są dostępne po wyeksportowaniu widoków arkuszy programu Revit
Architecture. Zobacz Arkusze na stronie 989.

Aby podłączyć komentarze plików DWF

1 W programie Revit Architecture otwórz widok arkusza i wyeksportuj go do pliku DWF, klikając kolejno opcje

➤ Eksportuj ➤ (DWF/DWFx). Zobacz Eksportowanie do pliku DWF na stronie 1151.

2 Do wprowadzenia komentarzy w pliku DWF należy użyć programu obsługującego format DWF (np. Autodesk®
Design Review).
Komentarze w pliku DWF nanoszone są na wydrukowanych widokach z programu Revit Architecture w sposób
podobny do używania czerwonego markera na wydruku. Po naniesieniu komentarzy w pliku DWF plik można
z powrotem podłączyć do programu Revit Architecture.

Podłączanie komentarzy w programie Revit Architecture

3 Wróć do programu Revit Architecture.

1152 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 4 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Podłączanie ➤ (Znacznik DWF).
5 W oknie dialogowym Importuj/Podłącz plik DWF przejdź do pliku DWF z komentarzami, wybierz go i kliknij
przycisk Otwórz.
Wyświetlone zostanie okno dialogowe Połącz stronę komentarzy z arkuszami Revit. W kolumnie Widok DWF
wyświetlane są nazwy widoków arkuszy, które zostały opatrzone komentarzami w pliku DWF. W kolumnie
Widok Revit wyświetlany jest odpowiedni widok arkusza. Jeśli nazwa arkusza w pliku DWF jest taka sama jak
nazwa arkusza w pliku programu Revit Architecture, to nazwa arkusza programu Revit Architecture jest
automatycznie uzupełniana w kolumnie Widok Revit.
Jeśli nazwa arkusza Revit Architecture zmieniła się od czasu wyeksportowania do formatu DWF, w kolumnie
Widok Revit wyświetlony zostanie komunikat <Niepodłączony>.

6 W tym wypadku należy wybrać widok arkusza Revit Architecture. (Kliknij pole znajdujące się poniżej kolumny
Widok Revit i z listy wybierz nazwę).

UWAGA Można to zrobić również wtedy, gdy w pliku programu Revit Architecture jest kilka innych widoków
arkuszy, a użytkownik chce zastosować komentarze w którymś z innych widoków arkusza. Operacja taka
jest wskazana, tylko gdy inne tabelki rysunkowe widoku arkusza są tej samej wielkości co oryginalne.

7 Kliknij przycisk OK.

Komentarze w pliku DWF są umieszczane na widoku arkusza w postaci symboli importu. Komentarze są
przypięte, co oznacza, że nie można zmienić ich położenia, kopiować, obracać, odwracać, usuwać ani grupować
ich.
Jeśli komentarze utworzono w programie Design Review za pomocą narzędzi komentarzy, istnieje możliwość
modyfikowania niektórych właściwości, używając programu Revit Architecture.

Zmienianie stanu komentarzy i dodawanie uwag

8 Wybierz komentarz utworzony w programie Design Review.

Obiekt z komentarzami może wyglądać tak jak na rysunku poniżej.

9 Jeśli zajdzie potrzeba, na palecie Właściwości zmodyfikuj właściwości Stan i Uwagi.

10 Kliknij przycisk Zastosuj.
11 Zapisz plik programu Revit Architecture.
Zmiany zostaną zapisane w podłączonym pliku DWF. Można je zobaczyć w pliku DWF, wybierając odpowiedni obiekt z
komentarzem.

Zarządzanie połączeniami plików DWF z komentarzami

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami).

2 W oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami kliknij kartę Komentarze pliku DWF.

Eksportowanie do formatu DWF | 1153

 Na karcie wyświetlona jest lista wszystkich podłączonych plików DWF z komentarzami.

3 Wybierz podłączony plik DWF.

4 Kliknij przycisk Zapisz komentarze.
Po kolejnym otwarciu tego pliku DWF będzie on zawierał wprowadzone zmiany obiektów z komentarzami.

5 Kliknij przycisk Zlokalizowany w, aby wyświetlić widok arkusza, do którego podłączony jest plik DWF.
Inne narzędzia dostępne na tej karcie są podobne do narzędzi znajdujących się na karcie Zarządzaj połączeniami.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zarządzanie połączeniami na stronie 1241.

Eksportowanie warstw
Podczas eksportowania projektu do innego formatu (DWG lub DGN) eksportowane pliki powinny zawierać maksymalną
ilość informacji o projekcie. W programie Revit Architecture dużo informacji o projekcie jest zawartych w jego kategoriach
i podkategoriach. Informacje tego rodzaju w przypadku oprogramowania CAD są przechowywane w warstwach (lub poziomach
w programie MicroStation). Aby zapewnić poprawne przekształcenie informacji o kategoriach Revit w nazwy warstw CAD,
należy użyć narzędzia Eksportuj warstwy w celu zdefiniowania pliku mapowania warstw.
Plik mapowania warstw jest plikiem tekstowym odwzorowującym wszystkie kategorie i podkategorie programu Revit w
prekonfigurowanej nazwie warstwy oprogramowania CAD. Na przykład obiekt drzwi w programie Revit można automatycznie
odwzorować na warstwie A-DOOR w programie AutoCAD. Nazwy warstw są prekonfigurowane w pliku tekstowym, można
je jednak zmieniać.
Można wczytać istniejący plik mapowania warstw i ręcznie zmienić jego wartości lub wygenerować plik, korzystając z poniższych
standardów mapowania:

■ Amerykański Instytut Architektów (AIA)

■ Norma ISO standard 13567

■ Norma Singapore standard 83

■ Norma British standard 1192

Używając narzędzia Eksportuj warstwy do generowania pliku mapowania warstw, domyślnie stosowany jest następujący
standard nazewnictwa plików:
exportlayers-<format>-<standard>.txt
, gdzie <format> to DWG lub DGN (oznacza wybrany format eksportowania), a <standard> oznacza wybrany standard
eksportowania warstw (np. AIA lub BS1192).
Plik mapowania warstwy znajduje się w folderze C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\Autodesk\<produkt>.
(W systemach Windows® Vista i Windows 7 plik mapowania warstwy znajduje się w folderze
C:\ProgramData\Autodesk\<produkt>). Podczas eksportowania projektu jego plik mapowania warstw zostaje wyeksportowany
(wraz z projektem) do odpowiedniego formatu docelowego programu CAD.

Tworzenie lub modyfikowanie pliku mapowania warstw

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ Opcje ➤ (Eksportuj warstwy DWG/DXF) (dla programu

AutoCAD) lub (Eksportuj warstwy DGN) (dla programu MicroStation).

W oknie dialogowym Eksportuj warstwy w programie Revit Architecture wyświetlane są wartości zawarte w
pliku mapowania warstw. Używany jest standard odpowiedni dla danego kraju.

1154 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 2 Aby wybrać inny standard lub dokonać edycji istniejącego pliku mapowania:
■ Aby wczytać istniejący plik mapowania, kliknij przycisk Wczytaj, wybierz plik i kliknij przycisk Otwórz.

■ Aby utworzyć nowy plik mapowania, kliknij przycisk Standard i w oknie dialogowym wybierz standard.

3 Wyedytuj odpowiednio wartości mapowania.

Aby zmienić wartość Rzutowanie lub Cięcie, kliknij kolumnę Nazwa warstwy lub Identyfikator koloru dla
odpowiedniej kategorii i wprowadź nową wartość.

UWAGA Kolumna Identyfikator koloru odpowiada kolumnie identyfikator koloru obecnej w programach
AutoCAD lub MicroStation. W przypadku opcji Eksportuj warstwy DGN nazwy kolumn to: Numer poziomu
(odpowiada poziomom w oprogramowaniu MicroStation, zamiast warstw w programie AutoCAD) i
Identyfikator koloru.

4 Aby zapisać ustawienia:

■ Aby zapisać ustawienia w nowym pliku mapowania warstw, kliknij przycisk Zapisz jako, przejdź do folderu
docelowego i wprowadź nową nazwę pliku.

■ Aby zapisać zmienione ustawienia w istniejącym pliku mapowania warstw (którego nazwa jest wyświetlana
na pasku tytułu okna dialogowego), kliknij przycisk OK.

Podczas eksportowania projektu z programu Revit Architecture na karcie Właściwości <format> znajdującej się w oknie
dialogowym Eksportuj określ plik mapowania warstw, który będzie używany. Zobacz Właściwości eksportowania do formatu
CAD na stronie 1141.

Tematy pokrewne

■ Eksportowanie warstw na stronie 1154

■ Niestandardowy plik mapowania warstw na stronie 1155

■ Eksportowanie do formatów CAD na stronie 1133

Niestandardowy plik mapowania warstw

Narzędzia Eksportuj warstwy można używać do utworzenia pliku mapowania warstw dostosowanego do standardów różnych
branż.
Aby utworzyć niestandardowy plik mapowania warstw, należy wykonać czynności opisane w sekcji Tworzenie lub

modyfikowanie pliku mapowania warstw na stronie 1154 i za pomocą opcji ➤ Zapisz jako zapisać go pod unikatową
nazwą.

Eksportowanie do ODBC
Istnieje możliwość wyeksportowania danych komponentów modelu do bazy danych ODBC (Open Database Connectivity).
Eksportowane dane mogą zawierać parametry projektu, które zostały przypisane do dowolnej liczby kategorii elementów w
projekcie. Dla każdej kategorii elementów program Revit Architecture eksportuje tabelę bazodanową typów modeli i kolejną
tabelę wszystkich wystąpień modeli w projekcie. Przykładowo w programie Revit Architecture utworzona zostaje tabela
zawierająca wszystkie typy drzwi oraz inna tabela zawierająca wszystkie wystąpienia drzwi.
Funkcja eksportowania ODBC używa tylko jednostek metrycznych. Jeśli w projekcie wykorzystywane są tylko jednostki
brytyjskie, przed wyeksportowaniem do ODBC program Revit Architecture przekształca wszystkie wymiary w jednostki
metryczne. Podczas korzystania z danych pochodzących z wynikowej bazy danych należy pamiętać, że wymiary wyrażone są

Eksportowanie do ODBC | 1155

 w jednostkach metrycznych. W razie potrzeby, używając funkcji bazy danych, wymiary można ponownie przekształcić w
jednostki brytyjskie.
Używając bazy danych ODBC, program Revit Architecture tworzy tabele dla następujących elementów:

■ Obiekty modelu: typy i wystąpienia

■ Poziomy i pomieszczenia: tylko wystąpienia

■ Zestawienia kluczowe

■ Kody zespołu: pojedyncza tabela zawierająca dane dla kodów zespołu całego projektu

Podczas eksportowania bazy danych ODBC za pomocą kluczy podstawowych i wartości odniesień tworzone są określone
zależności między tabelami w bazie danych. Zobacz Relacje między tabelami w obrębie bazy danych na stronie 1158.
Program Revit Architecture może eksportować wielokrotnie do tej samej bazy danych. Podczas eksportowania do pustej bazy
danych program Revit Architecture tworzy nowe tabele. Podczas eksportowania projektu do bazy danych, która nie jest pusta,
program Revit Architecture aktualizuje informacje w tabeli zgodnie z projektem. Dzięki temu można dostosowywać bazę i
ponownie eksportować dane w miarę wprowadzania zmian w projekcie.

WAŻNE Nie wolno eksportować różnych projektów do tej samy bazy danych. Dla każdego projektu należy używać
oddzielnej bazy danych.

Obsługiwane sterowniki bazy danych ODBC

Baza danych ODBC jest ogólnym narzędziem eksportującym, które współpracuje z wieloma sterownikami. Program Revit
Architecture przetestowano z następującymi sterownikami bazy danych ODBC:

■ Microsoft® Access

■ Microsoft® Excel
■ Eksportowanie bazy danych ODBC do pliku Excel powoduje utworzenie jednej tabeli w każdym arkuszu roboczym.

■ Do pliku programu Excel można eksportować tylko raz. Nie ma możliwości wykonania wielokrotnego eksportowania
do pliku programu Excel.

■ Microsoft® SQL Server

■ Sterownik Microsoft® Text Driver nie jest obsługiwany w programie Revit Architecture.

Program Revit Architecture może współpracować z innymi sterownikami bazy danych ODBC w zależności od funkcji
obsługiwanych przez sterownik. W przypadku wystąpienia problemów ze sterownikiem oprogramowania należy skontaktować
się z oddziałem IT lub z działem pomocy technicznej Autodesk.

Eksportowanie do bazy danych ODBC

Podczas pierwszego eksportowania projektu Revit do bazy danych ODBC należy przeprowadzić poniższą procedurę. Jeśli
projekt został już wyeksportowany, a użytkownik chce wyeksportować go ponownie, zobacz Wielokrotne eksportowanie do
tej samej bazy ODBC na stronie 1157.

Eksportowanie projektu do bazy danych ODBC

1 W programie Revit Architecture otwórz projekt do wyeksportowania.

1156 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 2 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ (Baza danych ODBC).
3 W oknie dialogowym Wybierz źródła danych kliknij opcję Nowy, aby stworzyć nową nazwę źródła danych
(DSN).
4 W oknie dialogowym Utwórz nowe źródło danych:
a Wybierz sterownik i kliknij przycisk Dalej.
Ten sterownik jest skojarzony z programem, do którego eksportujesz (np. Microsoft® Access, dBase, lub
Paradox).

b Wprowadź nazwę źródła danych DSN lub przejdź do folderu docelowego i określ nazwę pliku. Kliknij
przycisk Dalej.

c Wyświetlone zostanie okno dialogowe z potwierdzeniem. Jeśli jakieś informacje są niepoprawne, kliknij
przycisk Wstecz i popraw je.

d Kliknij przycisk Zakończ.

5 Utwórz plik bazy danych.

W zależności od wybranego sterownika wyświetlone zostanie okno dialogowe z żądaniem podania informacji
o pliku bazy danych, do którego zostaną wyeksportowane dane. Używając okna dialogowego, określ bazę danych
lub utwórz nową bazę danych. Przykładowo:
■ W przypadku programu Microsoft® Access kliknij przycisk Wybierz, aby wybrać istniejącą bazę danych lub
kliknij przycisk Utwórz, aby utworzyć nową, pustą bazę danych.

■ W przypadku programu Microsoft® Excel najpierw użyj programu Excel do utworzenia nowego pustego
skoroszytu o wybranej nazwie. Następnie w oknie dialogowym kliknij przycisk Wybierz skoroszyt i przejdź
do nowego pliku.

6 W oknie dialogowym Wybierz źródło danych kliknij przycisk OK.

7 W oknie dialogowym Konfiguracja ODBC kliknij przycisk OK.

UWAGA Jeśli eksportowanie zakończy się błędem oznaczającym, że baza danych jest przeznaczona tylko do odczytu, w
oknie dialogowym Konfiguracja Microsoft ODBC kliknij przycisk Opcje. Odznacz pole Tylko do odczytu. Następnie ponownie
rozpocznij eksportowanie.

Tematy pokrewne

■ Eksportowanie do ODBC na stronie 1155

■ Obsługiwane sterowniki bazy danych ODBC na stronie 1156

■ Edytowanie bazy danych po wyeksportowaniu na stronie 1158

■ Relacje między tabelami w obrębie bazy danych na stronie 1158

Wielokrotne eksportowanie do tej samej bazy ODBC

1 W programie Revit Architecture otwórz projekt do wyeksportowania.

2 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ (Baza danych ODBC).

3 W oknie dialogowym Wybierz źródło danych wybierz żądane źródło danych i kliknij przycisk OK.

Eksportowanie do ODBC | 1157

 4 W oknie dialogowym Konfiguracja ODBC kliknij przycisk OK, aby wyeksportować dane do tej samej bazy
danych.

Edytowanie bazy danych po wyeksportowaniu

Nie należy edytować danych w kolumnach bazy danych wyeksportowanych za pomocą oprogramowania Revit Architecture.
Wszystkie zmiany w tych kolumnach zostaną nadpisane podczas kolejnego eksportowania projektu.
Do tabeli utworzonej za pomocą programu Revit Architecture można jednak dodawać kolumny. Podczas kolejnego
eksportowania projektu dane w dodanych kolumnach zostaną zachowane.

Relacje między tabelami w obrębie bazy danych

Kiedy program Revit Architecture tworzy tabele w bazie danych podczas eksportu ODBC, za pomocą kluczy głównych i
wartości odniesień tworzone są relacje pomiędzy tabelami danych. Klucz główny w relacyjnych bazach danych jest wartością
unikatową identyfikującą rekord (wiersz) tabeli bazy danych. Wartości odniesień to kolumny w tabeli odnoszące się do innych
tabeli.

UWAGA Programy bazodanowe (np. Microsoft® Access) umożliwiają interpretowanie zależności tabel. Arkusze kalkulacyjne
takie jak Microsoft® Excel nie obsługują relacji między tabelami. W takim przypadku program Revit Architecture tworzy
proste niepowiązane ze sobą tabele.

Kluczem głównym w każdej tabeli elementów jest kolumna „Id”. Na poniższym rysunku przedstawione są zależności pomiędzy
kluczami głównymi i wartościami odniesień w tabelach bazy danych.

Kolumna (pole) Drzwi tabeli wystąpień Odpowiada...

Id Brak. Jest to jest unikatowy identyfikator wystąpienia drzwi.

Typ Id Kolumna identyfikatora tabeli Typy drzwi

Poziom Kolumna identyfikatora tabeli Poziomy

Pomieszczenie Kolumna identyfikatora tabeli Pomieszczenia

Zestawienie kluczy Kolumna identyfikatora tabeli Pomieszczenia

Klucz główny w tabeli Kody zespołu to kolumna Kod zespołu. Kolumna Kod zespołu w tabeli typów odnosi się do kolumny
Kod zespołu w tabeli Kody zespołu.
Program Revit Architecture nie tworzy odniesień do kolumny identyfikatora obiektu nadrzędnego, ponieważ obiektem tym
może być ściana, podłoga, dach lub inny element, więc nie istnieje unikatowa tabela, do której można się odnieść.
Relacje między tabelami są ustalane tylko w momencie pierwszego tworzenia tabeli przez program Revit Architecture; jeśli
program Revit Architecture jest używany do ponownego wyeksportowania istniejącej bazy danych, relacje nie zostaną
utworzone.

Eksportowanie widoku do pliku obrazu

Podczas eksportowania obrazu program Revit Architecture drukuje każdy widok bezpośrednio do pliku obrazu rastrowego.
Ten obraz może być później używany w prezentacjach online lub w materiałach drukowanych.

1158 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Eksportowanie widoku do pliku obrazu

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ Obrazy i animacje ➤ (Obraz).

2 W oknie dialogowym Eksportuj obraz kliknij przycisk Zmień, aby zmienić domyślną ścieżkę i nazwę pliku
obrazu.
3 W polu Zakres eksportu określ obrazy do wyeksportowania:
■ Bieżące okno. Ta opcja eksportuje całą zawartość obszaru rysunku wraz z częściami znajdującymi się poza
aktualnie wyświetlanym obszarem.

■ Widoczny fragment bieżącego okna. Ta opcja eksportuje aktualnie wyświetlany obszar rysunku.

■ Wybrane widoki/arkusze. Ta opcja umożliwia eksportowanie określonych arkuszy i widoków. Kliknij

przycisk Wybierz. W oknie dialogowym Zestaw widoków/arkuszy wybierz widoki i arkusze do
wyeksportowania i kliknij przycisk OK.

4 W polu Rozmiar obrazu określ właściwości wyświetlania obrazu:

■ Aby określić wielkość wydruku i orientację obrazu, wybierz opcję Dopasuj do i wprowadź wartość w pikselach.
W polu Kierunek wybierz opcję Poziomy lub Pionowy. Program Revit Architecture dopasuje obraz w pionie
lub w poziomie do określonej liczby pikseli.

■ Aby powiększyć lub pomniejszyć obraz, wybierz opcję Powiększ do i wprowadź wartość procentową. Obraz
w programie Revit Architecture zostanie wydrukowany z zachowaniem określonych ustawień powiększenia.

5 W polu Opcje wybierz żądane opcje wydruku:

■ Domyślnie podłączenia w wyeksportowanych obrazach są zaznaczane na czarno. Aby wyświetlać podłączenia
w kolorze niebieskim, wybierz opcję Pliki podłączone na niebiesko.

■ Ukrycie na eksportowanym widoku niepożądanych części rysunku jest możliwe po wybraniu jednej z opcji:
Ukryj płaszczyzny robocze/odniesienia, Ukryj zakresy modelu, Ukryj obwiednie tnące i Ukryj etykiety
widoków bez odniesień.

6 W polu Format wybierz format wyjściowy widoków cieniowanych i niecieniowanych. W przypadku określenia
wartości procentowej opcji Powiększ do lub Rozmiar obrazu dla opcji Jakość obrazu rastrowego wybierz wartość
DPI (punktów na cal).
7 Kliknij przycisk OK.
W określonych plikach wybrane arkusze lub widoki zostają wyeksportowane jako obrazy.

Eksportowanie widoków projektu do formatu HTML

Istnieje możliwość utworzenia strony internetowej łączącej w jednym projekcie Revit różne wersje HTML widoków i arkuszy.

Eksportowanie widoków projektu do formatu HTML

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ Obrazy i animacje ➤ (Obraz).

2 W oknie dialogowym Eksportuj obraz w polu Zakres eksportu wybierz opcję Wybrane widoki/arkusze.
3 Kliknij przycisk Wybierz.
4 W oknie dialogowym Zestaw widoków/arkuszy wybierz widoki i arkusze do wyeksportowania i kliknij przycisk
OK.
5 W opcji Dane wyjściowe:
■ W przypadku opcji Nazwa określ żądaną ścieżkę i przedrostek nazw wynikowych plików.

Eksportowanie widoków projektu do formatu HTML | 1159

 ■ Wybierz opcję Utwórz stronę internetową z podłączoną stroną HTML dla każdego widoku.

6 Określ ustawienia: Rozmiar obrazu, Opcje i Format.

Aby uzyskać więcej informacji na temat tych ustawień, zobacz Eksportowanie widoku do pliku obrazu na stronie
1158.

7 Kliknij przycisk OK.

Program Revit Architecture tworzy stronę WWW. Za pomocą tej strony WWW można otwierać widoki dostępne w spisie
treści. Etykiety widoków są hiperłączami. Przykładowo użytkownik chce wyeksportować widoki Poziom 1 i Elewacja północna.
Podczas przeglądania widoku Elewacja północna dostępnego na stronie WWW można kliknąć etykietę widoku Poziom, aby
połączyć się z widokiem Poziom 1.
W folderze zawierającym stronę WWW program Revit Architecture tworzy folder, w którym umieszczone są źródłowe pliki
HTML i obrazy. Folder zawiera również arkusz stylów kaskadowych (plik CSS). Zmiana formatu strony internetowej jest
możliwa poprzez wyedytowanie tego pliku.

Tworzenie raportów pomieszczeń/powierzchni

Program umożliwia utworzenie szczegółowego raportu opisującego powierzchnie zdefiniowane w widokach rzutów (rzutach
i rzutach powierzchni). W przypadku rzutu w programie Revit Architecture generowany jest raport pomieszczenia. W
przypadku rzutu powierzchni w programie Revit Architecture generowany jest raport powierzchni. Raporty zawierają informacje
o wszystkich pomieszczeniach lub powierzchniach z podłogami znajdujących się na danym poziomie. Raporty generowane
są w postaci pliku HTML.
Podczas tworzenia raportu pomieszczenia/powierzchni można wybrać jeden z formatów:

■ Raport triangulacji powierzchni pomieszczeń programu Revit. Wszystkie pomieszczenia lub obszary na wybranym
rzucie ujęte w raporcie zawierają obrazy obwiedni pomieszczeń lub obwiedni powierzchni, które są opisane i dla których
przeprowadzana jest triangulacja. Przy każdym obrazie w tabeli wyświetlane są obliczenia powierzchni, dla których
przeprowadzona została triangulacja, jak również wyświetlana jest całkowita powierzchnia obszaru oraz powierzchnia
okien.

■ Numeryczny raport integracji powierzchni pomieszczeń programu Revit. Raport zawiera tabelę segmentów,
podobszarów oraz ich wymiarów dla wszystkich pomieszczeń lub powierzchni na wybranym rzucie. Przy każdej tabeli
znajdują się również obliczenia całkowitej powierzchni pomieszczenia oraz powierzchni okien.

Można tworzyć raporty triangulacji niezawierające powierzchni ograniczonych wieloma pętlami krzywych (np. pomieszczenie
ze słupami lub szafkami umieszczonymi po środku). Jeśli raport pomieszczenia/powierzchni wyklucza te powierzchnie, osobno
dla każdej pętli obwiedni wykonywana, raportowana i wyświetlana jest triangulacja. (Ta opcja ma zastosowanie tylko w
przypadku raportów triangulacji powierzchni pomieszczeń programu Revit; jest ona ignorowana w numerycznych raportach
integracji powierzchni).
Ta funkcja jest przeznaczona na rynek europejski.

Eksportowanie widoku jako raportu pomieszczenia/powierzchni

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ Raporty ➤ (Raport pomieszczeń/powierzchni).

2 W oknie Eksportuj raport powierzchni pomieszczenia, w opcji Typ plików, wybierz typ raportu do utworzenia:
raport triangulacji lub numeryczny raport integracji.
3 W przypadku eksportowania pojedynczego widoku:
a W polu Zakres wybierz opcję Bieżący widok.

1160 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 UWAGA Jeśli w obszarze rysunku aktualnie wyświetlany jest widok 3D, opcja Bieżący widok jest
niedostępna.

b Jeśli bieżącym widokiem jest rzut lub rzut powierzchni, w polu tekstowym Nazwa pliku wyświetlana jest
domyślna nazwa pliku. W razie potrzeby można zmienić nazwę pliku i przejść do folderu docelowego.

4 W przypadku eksportowania wielu widoków:

a W polu Zakres kliknij opcję Wybierz widoki.

b W oknie dialogowym Widoki wybierz widoki do wyeksportowania i kliknij przycisk OK.

c Jako nazwę pliku wprowadź przedrostek określony dla nazw wyeksportowanych plików.

5 Kliknij przycisk Opcje.

6 W oknie dialogowym Ustawienia raportu powierzchni:
a W razie potrzeby zmień ustawienia formatu tekstowego, określ przedrostki trójkątów i sektorów łuków,
kolory linii, format jednostki oraz wymiary obrazu.

b Jeśli chcesz wykluczyć powierzchnie ograniczone wieloma pętlami krzywych, w przypadku raportu
triangulacji wybierz opcję Użyj triangulacji z wykluczeniami. (To ustawienie nie działa w przypadku
numerycznych raportów integracji).

c Aby przekazać powierzchnię okien w postaci wartości procentowej całkowitej powierzchni, wybierz opcję
Raport powierzchni okna jako procent powierzchni pomieszczenia. Domyślnie w raporcie obliczana jest
całkowita powierzchnia okien.

d Kliknij przycisk OK.

7 Kliknij przycisk Zapisz.

W programie Revit Architecture generowany jest raport w formacie HTML. Plik HTML jest zapisywany w folderze docelowym.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie raportów pomieszczeń/powierzchni na stronie 1160

■ Pomieszczenia i powierzchnie na stronie 441

Eksportowanie do formatu IFC (Industry Foundation Classes)

Informacje o modelowaniu budynków przeprowadzanym za pomocą programu Revit można wyeksportować do formatu
pliku IFC (Industry Foundation Classes).

Informacje o formacie pliku IFC

Format pliku IFC (Industry Foundation Classes) został opracowany przez stowarzyszenie IAI (International Alliance of
Interoperability). Format IFC zapewnia współdziałanie pomiędzy różnymi aplikacjami. Dzięki temu formatowi określono
międzynarodowe standardy importowania i eksportowania obiektów budynków oraz ich właściwości.
Ten format usprawnia komunikację, skraca czas dostarczenia, zwiększa wydajność i jakość podczas całego cyklu życia budynku.
Dzięki temu formatowi w przemyśle budowlanym osiągnięto zmniejszenie strat informacji podczas przesyłania wspólnych
obiektów pomiędzy aplikacjami.
Aby uzyskać więcej informacji na temat formatu pliku IFC, przejdź do strony http://www.iai-international.org.

Eksportowanie do formatu IFC (Industry Foundation Classes) | 1161

 Program Revit Architecture a format IFC
W programie Revit Architecture są dostępne opcje importu i w pełni certyfikowanego eksportu formatu IFC oparte na
najnowszych standardach wymiany danych IAI IFC 2x3. Informacje przesyłane podczas eksportowania modelu informacji o
budynku utworzonego w programie Revit do formatu IFC są dostępne dla innych specjalistów, np. inżynierów budowlanych
i inżynierów obsługi.
Przykładowo modele informacji o budynku opracowane za pomocą programu Revit Architecture są zapisane w formacie pliku
RVT. Za pomocą formatu IFC model budynku można wyeksportować do aplikacji z certyfikatem IFC nieobsługującej formatu
pliku RVT. Rysunek można otworzyć i korzystać z niego w aplikacji innej niż aplikacja macierzysta. W podobny sposób do
programu Revit Architecture można zaimportować plik IFC, utworzyć plik RVT i pracować nad modelem budynku, korzystając
z programu Revit Architecture.
Format IFC używa architektonicznie znaczących nośników do opisywania realnych obiektów budynków. Nośniki te zawierają
parametry posiadające określone wartości. Wiele elementów standardowych programu Revit ma odpowiadające nośniki IFC.
Ich eksportowanie nie wymaga od użytkownika żadnych dodatkowych działań. (Przykładowo ściany programu Revit
eksportowane jako ściany IFC). Inne rodziny programu Revit (np. schody ruchome) przed wyeksportowaniem wymagają
mapowania do nośników IFC. Zobacz Wczytywanie i modyfikowanie pliku mapowania IFC na stronie 1162.
W programie Revit Architecture są dostępne następujące przydatne pliki charakterystyczne dla formatu IFC:

■ IFC Metric Template.rte. Ten plik umożliwia tworzenie nowych projektów w standardzie IFC.

■ IFC Parameter Upgrade.rvt. Ten plik umożliwia przeprowadzenie uaktualnienia istniejącego projektu, tak aby zawierał
parametry IFC, poprzez odczyt instrukcji zawartych w pliku IFC Parameter Upgrade.rvt.

■ IFC Shared Parameters.txt. Ten plik zawiera współdzielone parametry IFC umożliwiające ręczne uaktualnienie istniejącego
projektu, tak aby zawierał wszystkie te parametry lub część z nich.

UWAGA Zamiast tego pliku zaleca się użycie pliku IFC Parameter Upgrade.rvt (ze względu na wydajność).

Aby uzyskać więcej informacji na temat tych plików, zobacz Pliki określone dla formatu IFC na stronie 1166 .

Temat pokrewny
■ Otwieranie plików IFC (Industry Foundation Class) na stronie 71

Obsługiwane klasy IFC

Przed wyeksportowaniem projektu programu Revit do pliku IFC należy się upewnić, że program Revit Architecture obsługuje
odpowiednie klasy IFC. Aby wyświetlić pełną listę klas, należy wykonać poniższą procedurę.

Wyświetlanie listy obsługiwanych klas IFC

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Eksportuj ➤ Opcje ➤ Opcje IFC.

2 W oknie dialogowym Klasy eksportu IFC kliknij opcję Standard.
W kolumnie Nazwa klasy IFC znajdują się obsługiwane klasy IFC.

Wczytywanie i modyfikowanie pliku mapowania IFC

Przed wyeksportowaniem projektu Revit do formatu IFC konieczne może być mapowanie wystąpień rodzin ogólnych do
nośników IFC (typy elementów). Aby tego dokonać, należy utworzyć nowy plik mapowania IFC lub wyedytować istniejący
plik. Procedura opisana poniżej umożliwia wczytanie żądanego pliku mapowania IFC przed wyeksportowaniem projektu
Revit do pliku IFC.

1162 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Wczytywanie i modyfikowanie pliku mapowania IFC

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ Opcje ➤ (Opcje IFC).

2 W oknie dialogowym Klasy eksportu IFC:
■ Aby utworzyć nowy plik mapowania IFC oparty na standardzie IAI, kliknij przycisk Standard.
W programie Revit Architecture utworzony zostanie plik mapowania IFC o nazwie exportlayers-ifc-IAI.txt.

■ Aby wczytać istniejący plik mapowania IFC, kliknij przycisk Wczytaj, wybierz plik i kliknij przycisk Otwórz.

Każdy wiersz w tym oknie dialogowym oznacza kategorię lub podkategorię elementu. W przypadku
standardowych elementów budowlanych przyporządkowana nazwa klasy jest wyświetlana w kolumnie Nazwa
klasy IFC. W przypadku elementów budowlanych niemających automatycznego mapowania do klas eksportu
IFC w kolumnie Nazwa klasy IFC wyświetlany jest komunikat „Nie wyeksportowano”.

3 Dla każdej kategorii i podkategorii przeznaczonych do wyeksportowania:

■ W przypadku nazwy klasy IFC wprowadź nazwę klasy IFC danej pary kategoria/podkategoria.

■ W przypadku typu wprowadź typ obiektu zawarty w danej podklasie.

Wartości ustawione są zgodnie z definicją standardu IFC. Wybranie opcji Nie wyeksportowano zapobiega
eksportowi elementów danej kategorii lub podkategorii.
Jeśli wartości kategorii lub podkategorii są puste, program Revit Architecture spróbuje określić odpowiednią
kategorię. W przypadku braku możliwości dopasowania i gdy obiekt ma geometrię, jest on eksportowany jako
obiekt zastępczy.

4 Aby zapisać ustawienia:

■ Aby zapisać ustawienia w nowym pliku mapowania IFC, kliknij przycisk Zapisz jako, przejdź do folderu
docelowego i wprowadź nową nazwę pliku. Kliknij przycisk OK.

■ Aby zapisać zmienione ustawienia w istniejącym pliku mapowania IFC (którego nazwa jest wyświetlana na
pasku tytułu okna dialogowego), kliknij przycisk OK.

Podczas eksportowania projektu Revit do formatu IFC program Revit Architecture automatycznie używa odpowiedniego
pliku mapowania IFC.

Eksportowanie projektu do formatu IFC

1 Wczytaj plik mapowania IFC, który chcesz użyć do eksportowania do formatu IFC.
Zobacz Wczytywanie i modyfikowanie pliku mapowania IFC na stronie 1162. Za pomocą tej procedury można
również modyfikować plik mapowania lub mapować niestandardowe rodziny Revit Architecture do nośników
IFC.

2 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ (IFC).

3 W oknie dialogowym Eksportuj IFC w polu Zapisz w przejdź do folderu docelowego pliku IFC.
4 Dla opcji Pliki typu wybierz żądany typ pliku:
■ IFC 2x2 (*.ifc)

■ IFC 2x3 (*.ifc): jest to domyślna certyfikowana wersja eksportu i najnowsza wersja powszechnie obsługiwana
przez inne systemy.

■ IFC BCA ePlan Check (*.ifc): ta wersja jest certyfikowaną odmianą formatu IFC 2x2 wykorzystywaną podczas
wysyłania plików do serwera Singapore BCA ePlan Check Server. Eksportując do tego typu pliku, należy
upewnić się, że wybrane zostały wszystkie elementy ograniczające pomieszczenie.

Eksportowanie do formatu IFC (Industry Foundation Classes) | 1163

 5 Wybierz opcje eksportu:
■ Opcja Tylko bieżący widok pozwala eksportować elementy widoczne w bieżącym widoku. Widoczne
elementy obejmują elementy ukryte za pomocą ukrytych linii lub trybu cieniowanego, wszystkie podrysy
w widoku oraz elementy przycięte w widoku przez zakres przycięcia. Elementy ukryte tymczasowo za pomocą
funkcji ukryj/izoluj nie będą eksportowane. Kategorie oznaczone jako Nieeksportowane w oknie dialogowym
Klasy eksportu IFC nie będą eksportowane. Zobacz Wczytywanie i modyfikowanie pliku mapowania IFC
na stronie 1162.

■ Opcja Podziel ściany i słupy wg poziomu pozwala dzielić wielopoziomowe ściany i słupy według poziomu.

■ Opcja Eksportuj wielkości bazowe włącza do eksportowanych danych wielkości bazowe dla elementów
modelu. Wielkości bazowe są generowane z geometrii modelu w celu odzwierciedlenia rzeczywistych
wielkości fizycznych, niezależnie od zasad i metod pomiarów.

6 Jako nazwę pliku wprowadź nazwę pliku IFC.

7 Kliknij przycisk Zapisz.

Tematy pokrewne

■ Eksportowanie do formatu IFC (Industry Foundation Classes) na stronie 1161

■ Obsługiwane klasy IFC na stronie 1162

■ Określanie elementów IFC dla rodzin na stronie 1164

■ Otwieranie plików IFC (Industry Foundation Class) na stronie 71

Określanie elementów IFC dla rodzin

W programie Revit Architecture elementy budynku są eksportowane do pliku IFC na podstawie kategorii (i podkategorii),
do których te elementy należą. Przykładowo w programie Revit Architecture ściana jest eksportowana do elementu IFC o
nazwie IfcWallStandardCase, ponieważ ściana jest elementem pochodzącym z kategorii ściany. W wielu przypadkach
eksportowanie elementów z programu Revit Architecture do pliku IFC jest proste i łatwe, a ustawienia domyślne są wystarczające.
Jednak w niektórych przypadkach może zaistnieć konieczność określenia elementu IFC, do którego powinny należeć elementy
z określonej rodziny. Załóżmy, że projektowana jest rodzina schodów ruchomych. Należy ona do kategorii Model ogólny i
jest tworzona dla niej podkategoria o nazwie Schody ruchome. Należy zapewnić, aby podczas eksportu projektu do pliku IFC
schody ruchome będą poprawnie (i automatycznie) mapowane do klasy o nazwie IfcTransportElement i typu o nazwie
IfcTransportElementType.

Mapowanie rodziny do elementu IFC

1 Utwórz współdzielone parametry nazwane IFCExportAs i IFCExportType. Zobacz Parametry współdzielone
na stronie 1533.
Zapisz te współdzielone parametry w pliku znajdującym się w położeniu sieciowym, tak aby można było dodać
parametry do innych rodzin i projektów. Można także używać pliku parametru współdzielonego dostępnego
w programie Revit Architecture (IFC Shared Parameters.txt). Aby dowiedzieć się, w jaki sposób uzyskać dostęp
do tego pliku, zobacz Pliki określone dla formatu IFC na stronie 1166.
Przykładowo w folderze, w którym przechowywane są inne pliki standardów korporacyjnych, utwórz plik
parametru o nazwie IFCexportParameters.txt. Wystarczy raz utworzyć te współdzielone parametry. Można je
wielokrotnie wykorzystywać w różnych rodzinach.

2 Użyj Edytora rodzin, aby utworzyć nową rodzinę lub zmienić rodzinę już istniejącą. Zobacz Rodziny w programie
Revit na stronie 499.

1164 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Dodawanie parametrów współdzielonych do rodziny

3 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).
4 W oknie dialogowym Typy rodziny dla opcji Nazwa wybierz typ rodziny.
5 W oknie Parametry wybierz Dodaj.
6 W oknie dialogowym Właściwości parametru w polu Typ parametru kliknij opcję Parametr współdzielony, a
następnie kliknij przycisk Wybierz.
7 Przejdź do pliku parametrów współdzielonych definiującego parametry IFCExportAs i IFCExportType (na
przykład IFCexportParameters.txt) i otwórz plik.
8 W oknie dialogowym Parametry współdzielone w polu Parametry wybierz parametr o nazwie IFCExportAs i
kliknij przycisk OK.
9 W oknie dialogowym Właściwości parametru w sekcji Dane parametru dla opcji Dodaj parametr do grupy
wybierz ustawienie Parametry IFC.
10 Upewnij się, że jest wybrana opcja Typ i kliknij przycisk OK.
W oknie dialogowym Typy rodziny na liście parametrów wyświetlany jest parametr o nazwie IFCExportAs.

11 W oknie Parametry wybierz Dodaj.

12 W oknie dialogowym Właściwości parametru w polu Typ parametru kliknij opcję Parametr współdzielony, a
następnie kliknij przycisk Wybierz.
13 W oknie dialogowym Parametry współdzielone w polu Parametry wybierz parametr o nazwie IFCExportType
i kliknij przycisk OK.
14 W oknie dialogowym Właściwości parametru w sekcji Dane parametru dla opcji Dodaj parametr do grupy
wybierz ustawienie Parametry IFC.
15 Upewnij się, że jest wybrana opcja Typ i kliknij przycisk OK.
W oknie dialogowym Typy rodziny na liście parametrów wyświetlany jest parametr o nazwie IFCExportType.

Określ wartości dla parametrów o nazwach FCExportAs i IFCExportType.

Gdy parametry współdzielone są dodawane do typu rodziny, w programie Revit Architecture są one automatycznie dodawane
do wszystkich typów w tej rodzinie. Następnie można określić wartości dla każdego parametru w każdym typie rodziny.
16 W oknie dialogowym Typy rodzin:
a Dla opcji Nazwa wybierz typ rodziny.

b Dla parametru o nazwie IFCExportAs określ żądaną klasę IFC.

c Dla parametru o nazwie IFCExportType określ żądany typ IFC.

d Kliknij przycisk Zastosuj.

17 Powtórz czynność 16 dla każdego z pozostałych typów w tej rodzinie.

18 Po zdefiniowaniu wartości dla wszystkich typów rodziny kliknij przycisk OK.
19 Zapisz zmiany w rodzinie.
20 Aby wczytać uaktualnioną rodzinę do projektu, otwórz projekt. Następnie wróć do Edytora rodzin i kliknij

kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Edytor rodzin ➤ (Wczytaj do projektu).

Sprawdzanie wartości parametrów w projekcie (opcjonalne)

Można sprawdzić wartości eksportowanych parametrów IFC przypisanych do elementu w projekcie.

Eksportowanie do formatu IFC (Industry Foundation Classes) | 1165

 21 W projekcie wybierz element należący do rodziny, do której zostały dodane współdzielone parametry o nazwach
IFCExportAs i IFCExportType.

22 Na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

23 W polu Właściwości typu przewiń w dół do grupy Parametry IFC.
W parametrach o nazwach IFCExportAs i IFCExportType są wyświetlane wartości określone dla typu rodziny.
Podczas eksportowania projektu do pliku IFC elementy w tej rodzinie będą mapowane do określonej klasy i
określonego typu IFC.

Pliki określone dla formatu IFC

Program Revit Architecture udostępnia następujące pliki określone dla formatu IFC:

■ IFC Metric Template.rte. Ten plik umożliwia tworzenie nowych projektów w standardzie IFC.

■ IFC Parameter Upgrade.rvt. Ten plik umożliwia przeprowadzenie uaktualnienia istniejącego projektu, tak aby zawierał
parametry IFC, poprzez odczyt instrukcji zawartych w pliku IFC Parameter Upgrade.rvt.

■ IFC Shared Parameters.txt. Ten plik zawiera współdzielone parametry IFC umożliwiające ręczne uaktualnienie istniejącego
projektu, tak aby zawierał wszystkie te parametry lub część z nich.

UWAGA Zamiast tego pliku zaleca się użycie pliku IFC Parameter Upgrade.rvt (ze względu na wydajność).

Dostęp do plików charakterystycznych dla formatu IFC

1 W przeglądarce internetowej wybierz stronę http://revit.autodesk.com/library/html/index.html.
2 Kliknij opcję Instrukcja Revit i przykłady pomocy.
3 Kliknij łącze IFC.
Wyświetlona zostanie strona WWW zawierająca listę dostępnych plików IFC.

4 Aby pobrać pliki IFC, kliknij łącze Download Directory. W oknie dialogowym Pobieranie pliku kliknij przycisk
Zapisz i przejdź do folderu docelowego.
5 W przeglądarce Eksplorator Windows przejdź do folderu docelowego. Aby rozpakować pobrane pliki, kliknij
dwukrotnie plik IFC.exe.
Pobrane pliki zawierają instrukcję uaktualnienia parametrów.

Eksportowanie projektu do pliku gbXML

Po umieszczeniu komponentów pomieszczenia we wszystkich obszarach w rzucie można wyeksportować projekt w postaci
pliku gbXML i użyć zewnętrznego oprogramowania do analizy obciążeń w celu wykonania takiej analizy.

UWAGA Plik gbXML zawiera wszystkie informacje o ogrzewaniu i chłodzeniu dla projektu zgodnie ze strukturą pliku
gbXML opartą na schemacie gbXML. Schemat gbXML został utworzony, aby pomóc projektantom budynków uzyskać
informacje o charakterystyce zużycia energii w projektowanych budynkach. Aby uzyskać więcej informacji na temat
elementów gbXML i atrybutów obsługiwanych przez program Revit Architecture, zobacz Obsługa schematu gbXML na
stronie 1683. Więcej informacji na temat schematu gbXML znajduje się w witrynie http://www.gbxml.org.

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Eksportuj ➤ gbXML.

Jeśli zostanie wyświetlone monit o włączenie ustawienia Powierzchnie i kubatury, kliknij przycisk Tak.

1166 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Sprawdzanie kubatury w modelu analitycznym

2 W oknie dialogowym Eksportuj gbXML kliknij kartę Szczegóły.

3 W prawym okienku rozwiń opcję Model budynku, poziomy i pomieszczenia.

PORADA Prawym przyciskiem myszy można kliknąć poziom, aby rozwinąć lub wybrać wszystkie
pomieszczeniana poziomie.

4 Jeśli dla budynku, poziomu lub pomieszczenia wyświetlane są ostrzeżenia, należy wybrać odpowiedni element
i kliknąć opcję (Pokaż ostrzeżenia pokrewne), aby uzyskać informacje na temat przyczyny. Następnie należy
zamknąć okno dialogowe Eksportuj gbXML i usunąć problem w modelu budynku. Przejrzyj i popraw ostrzeżenia,
aż do rozwiązania wszystkich ostrzeżeń w modelu.
5 Powiększaj, przesuwaj i obracaj model analityczny w podglądzie okna dialogowego Eksportuj gbXML, aby
sprawdzić kubaturę pomieszczeń w budynku.
Efektywna analiza energii może zostać przeprowadzona tylko wówczas, gdy cała kubatura modelu budynku jest
włączona do eksportowanych danych. Kubatury wszystkich pomieszczeń w modelu powinny być całkowicie
wypełnione kolorem. Jeśli wykryte zostaną pomieszczenia bez wypełnienia, należy zamknąć okno dialogowe
Eksportuj gbXML i rozwiązania obszarów bez cieniowania. Gdy powierzchnie są zbyt małe, aby możliwe było
umieszczenie pomieszczenia, należy scalić kubaturę wgłębień, szybów i ścian instalacyjnych ze stycznym
pomieszczeniem.

UWAGA Srebrne przestrzenie są wyświetlane (jako cieniowane) w modelu analitycznym. Srebrne przestrzenie
nie są wyświetlane w rzucie i przekroju.

6 Na karcie Szczegóły określ potrzebne dane o energii.

Zobacz Określanie ustawień analizy energii (gbXML) na stronie 1558, aby zapoznać się z definicjami parametrów.

Sprawdzanie powierzchni analitycznych

7 W podglądzie okna dialogowego Eksportuj gbXML na karcie Szczegóły kliknij opcję Powierzchnie analityczne
i rozwiń pozycję poziomy i pomieszczenia w modelu budynku.
Zostanie rozwinięta hierarchia, w której będą wyświetlone dachy, ściany wewnętrzne i zewnętrzne, kondygnacje
i stropy, okna, drzwi i otwory. Pozycje te można dalej rozwijać, aby wyświetlić poszczególne powierzchnie i
otwory dla pomieszczenia. Aby uzyskać informacje na temat nazw powierzchni i otworów, zobacz Element
Powierzchnia na stronie 1689.

PORADA Prawym przyciskiem myszy można kliknąć poziom, aby rozwinąć lub wybrać wszystkie przestrzenie
w strefie.

8 W jednym z pomieszczeń wybierz typ powierzchni (np. ściany wewnętrzne) i kliknij opcję (Izoluj).
Można również wybierać pojedyncze powierzchnie z folderu typów powierzchni dla pomieszczenia.

9 Powiększaj, przesuwaj i obracaj model analityczny zgodnie z potrzebami w celu sprawdzenia wszystkich
powierzchni w modelu, aby mieć pewność, że wszystkie powierzchnie są identyfikowane poprawnie.
Jeśli zostaną wykryte nieprawidłowo zidentyfikowane powierzchnie, zamknij okno dialogowe Eksportuj gbXML
i usuń problem w modelu budynku.

10 Jeśli spójność modelu analitycznego jest zadowalająca, kliknij przycisk Dalej.

11 W oknie dialogowym Eksportuj gbXML przejdź do folderu, gdzie zapisany zostanie plik gbXML.
12 Wprowadź nazwę pliku gbXML i kliknij przycisk Zapisz.

Eksportowanie projektu do pliku gbXML | 1167

Określanie typu budynku i położenia dla projektu
Można wybrać typ budynku oraz położenie dla projektów eksportowanych do formatu gbXML. Podczas importowania plików
gbXML kilka programów do analizy wykorzystuje te informacje w celu dodawania domyślnych wartości projektowych
dotyczących zużycia energii, kosztów, obciążenia temperaturowego i budowy.

Określanie typu budynku i położenia

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Informacje o projekcie).

2 W oknie dialogowym Właściwości elementu dla opcji Ustawienia energii kliknij przycisk Edytuj.
3 W oknie dialogowym Ustawienia energii wybierz typ budynku i określ położenie.
Można także określić położenie, klikając kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ Położenie.
Zobacz Określanie położenia projektu na stronie 107.

4 Kliknij przycisk OK.

Funkcja ścian, podłóg i płyt

Podczas eksportowania powierzchni analitycznych do pliku gbXML parametr Typ funkcji ma wpływ na ściany, podłogi i płyty
w opisany poniżej sposób.

Powierzchnie zewnętrzne
Jeśli ściana sąsiaduje z dwoma odstępami, a jej funkcję określono jako Zewnętrzna, Fundament, Oporowa lub Podbicie, ściana
jest wyświetlana jako powierzchnia wewnętrzna. Jeśli ściana sąsiaduje z jednym odstępem, jest ona wyświetlana jako powierzchnia
zewnętrzna.

UWAGA Jeśli ściana znajduje się poniżej płaszczyzny terenu, jest ona wyświetlana jako powierzchnia podziemna, niezależnie
od funkcji.

Powierzchnie wewnętrzne
Jeśli funkcja ściany to Wewnętrzna lub Szyb główny, jest ona wyświetlana jako powierzchnia wewnętrzna, niezależnie od liczby
odstępów, z którymi sąsiaduje.

Powierzchnie stropów
Jeśli funkcja podłogi lub płyty to Zewnętrzna, jest ona wyświetlana jako powierzchnia stropu.

UWAGA Jeśli powierzchnia znajduje się poniżej płaszczyzny gruntu i sąsiaduje z jednym odstępem i ziemią, powierzchnia
powinna być powierzchnią podziemną, niezależnie od funkcji.

Powierzchnie podłóg
Jeśli funkcja podłogi lub płyty to Wewnętrzna, jest ona wyświetlana jako powierzchnia podłogi.

Powierzchnie cieniowane
Jeśli funkcja ściany, podłogi lub płyty to Zewnętrzna, Fundament, Oporowa lub Podbicie, ściana, podłoga lub płyta tworzy
powierzchnie cieniowane.
Jeśli funkcja ściany, podłogi lub płyty to Szyb główny, ściana, podłoga lub płyta nie tworzy powierzchni cieniowanych.

1168 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Eksportowanie do programu 3ds Max
Po zakończeniu projektowania wstępnego, rozmieszczania i modelowania projektu w programie Revit Architecture można
użyć programu Autodesk® 3ds Max® lub Autodesk® 3ds Max® Design w celu wykonania renderingów wysokiej jakości i dodania
ostatnich szczegółów.

■ Oprogramowanie 3ds Max to pakiet profesjonalnych aplikacji służących do tworzenia animacji 3D. Zapewnia on dostęp
do dodatkowych funkcji pozwalających na rozwiązywanie najbardziej skomplikowanych zadań związanych z animacją,
modelowaniem i procesami roboczymi występujących podczas wizualizowania projektów i tworzenia efektów wizualnych.

■ Program 3ds Max Design to narzędzie wizualizacyjne 3D dla architektów, inżynierów, projektantów i specjalistów w
zakresie wizualizacji. Obsługuje on pliki FBX® pochodzące z programu Revit Architecture, zachowując geometrię modelu,
oświetlenie, materiały, ustawienia kamery i inne metadane z projektu Revit. Używając jednocześnie programów Revit
Architecture i 3ds Max Design, projektanci mogą rozszerzyć proces modelowania informacji o budynku, tak aby uwzględnić
wizualizację projektu.

UWAGA W celu uproszczenia zagadnień następne tematy odnoszą się do programu 3ds Max, ale znajdują zastosowanie
również w przypadku programu 3ds Max Design.

Widok 3D z projektu Revit można wyeksportować do pliku FBX i zaimportować plik do programu 3ds Max. W programie
3ds Max można tworzyć wyrafinowane renderingi projektu, które następnie są udostępniane klientom. Informacje o renderingu
z plików w formacie FBX są przekazywane do programu 3ds Max z uwzględnieniem oświetlenia, wyglądu renderingu, ustawień
nieba oraz przypisań materiałów dla widoku 3D. Dzięki zachowaniu tych informacji podczas procesu eksportowania w
programie Revit Architecture jest utrzymywany wysoki poziom wierności, a w programie 3ds Max jest wymagany mniejszy
nakład pracy.

Przed wyeksportowaniem widoku 3D do programu 3ds Max

Program Revit Architecture został zaprojektowany w taki sposób, aby zapewnić jak najszersze możliwości współdziałania z
programem 3ds Max. Możliwe jednak jest wprowadzenie kolejnych udoskonaleń i dalsze zwiększenie wydajności oraz
zapewnienie zadowalających wyników. Poniższe strategie można zastosować przed wyeksportowaniem widoku 3D z projektu
Revit w celu zaimportowania go w programie 3ds Max.

PORADA Aby wyeksportować widok 2D, najpierw należy utworzyć widok 3D zorientowany do widoku 2D (np. widok
przekroju lub widok elewacji). W widoku 3D prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie ViewCube, a następnie kliknij
kolejno opcję Zorientuj do widoku ➤ <typ widoku> ➤ <nazwa widoku>. Aby poznać szczegóły, zobacz Określanie
położenia kamery w widoku 3D na stronie 772.

Kończenie projektowania w programie Revit Architecture

Aby mieć pewność, że w programie Revit Architecture zostanie zachowane pojedyncze repozytorium danych projektu, należy
wykonać wszystkie zmiany modelu budynku w projekcie Revit. Zmian modelu budynku nie należy wprowadzać w programie
3ds Max.
Jeśli projekt jest uaktualniany w programie Revit Architecture, widok 3D należy wyeksportować do pliku FBX, a następnie
zaimportować go do programu 3ds Max i ponownie wygenerować renderowany obraz.

Ograniczenie geometrii modelu

Ograniczenie geometrii modelu eksportowanej do programu 3ds Max można osiągnąć, wykonując dowolne z poniższych
czynności w widoku 3D, który zostanie wyeksportowany z programu Revit Architecture:

■ Ukryć elementy, które nie są wymagane w widoku.

Eksportowanie do programu 3ds Max | 1169

 ■ Użyć zakresu przekroju.

■ Określ poziom szczegółowości.

Aby uzyskać więcej informacji na temat tych strategii, zobacz Ograniczanie geometrii modelu przed wyeksportowaniem na
stronie 1134.

Przygotowanie widoku 3D do renderingu

Przed wyeksportowaniem widoku 3D do pliku FBX należy zastosować materiały do elementów modelu i określić żądane
widoki renderingu. Zobacz Materiały na stronie 1568.
Należy również sprawdzić umieszczenie oświetlenia w widoku i ściemnić je, włączyć lub wyłączyć, aby uzyskać żądany efekt.
Zobacz Użycie opraw oświetleniowych w modelu budynku na stronie 1071 i Włączanie i wyłączanie świateł na stronie 1084.
Ponadto należy postępować zgodnie z najlepszymi praktykami renderingu w celu zoptymalizowania wyników. Zobacz Wzorce
postępowania przy wykonywaniu renderingów na stronie 1118. Przed wyeksportowaniem do pliku FBX w celu renderowania
w programie 3ds Max może zaistnieć potrzeba wygenerowania początkowego renderingu za pomocą własnego silnika
renderującego programu Revit. Renderując po raz pierwszy w programie Revit Architecture, można sprawdzić oświetlenie
oraz wyglądy renderingu materiałów oraz poprawić je (jeśli to potrzebne) przed wyeksportowaniem. Zobacz Rendering obrazu
na stronie 1103.

Przeczytaj dokumentację programu 3ds Max

Należy zapoznać się z plikami Pomocy dodatku FBX do programu 3ds Max zawierających informacje o importowaniu projektów
Revit. Ta dokumentacja zawiera sugerowane ustawienia importowania projektów Revit i inne wskazówki. Zapoznając się z
dokumentacją przed wyeksportowaniem projektu Revit, użytkownik może wykorzystać funkcje programu 3ds Max, które
ułatwią proces i pozwalają na szybsze osiągnięcie pożądanych efektów przy mniejszych nakładach pracy.

Eksportowanie do pliku FBX

1 W programie Revit Architecture otwórz widok 3D i przygotuj go do eksportu.
Zobacz Przed wyeksportowaniem widoku 3D do programu 3ds Max na stronie 1169.

2 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ (FBX).

PORADA Jeśli plik FBX jest wyświetlany na szaro, otwórz widok 3D projektu i spróbuj ponownie.

3 W oknie dialogowym Eksportuj 3ds Max (FBX) w polu Zapisz w przejdź do folderu docelowego, w którym
zostanie zapisany wyeksportowany plik.
4 W przypadku pola Nazewnictwo wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Aby ręcznie określić nazwę pliku, wybierz opcję Ręczne (Określ nazwę pliku). W polu Nazwa/przedrostek
pliku określ nazwę pliku wyjściowego.

■ Aby użyć nazwy pliku wygenerowanej automatycznie, wybierz opcję Automatyczne — Długie (Określ
przedrostek) lub Automatyczne — Krótkie. Zobacz Nazwy wyeksportowanych plików na stronie 1147.

5 Kliknij przycisk Zapisz.

W programie Revit Architecture generowany jest plik FBX i jest on umieszczany w położeniu docelowym.
Można teraz zaimportować plik FBX do programu 3ds Max, używając dodatku FBX do programu 3ds Max. Aby uzyskać
więcej informacji, zapoznaj się z dokumentacją dodatku do programu 3ds Max.

1170 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Program 3ds Max zapewnia dodatkową kontrolę (poza możliwości programu Revit Architecture) nad materiałami. Aby
aktywować światła i przypisania materiału Revit w programie 3ds Max, określ mental ray® jako silnik renderujący. To jest
domyślne ustawienie renderowania dla programu 3ds Max Design. Aby uzyskać więcej informacji, zapoznaj się z dokumentacją
programu 3ds Max.

Eksportowanie do programu 3ds Max — rozwiązywanie problemów

Podczas eksportowania widoku 3D z programu Revit Architecture i importowania tego widoku do programu 3ds Max mogą
wystąpić następujące problemy:

Niska wydajność podczas eksportowania z programu Revit Architecture i importowania do programu

3ds Max
Wydajność może być niska w przypadku obszernych projektów zawierających wiele obiektów i dużo danych. Ograniczenie
eksportowanej geometrii modelu powoduje zwiększenie wydajności. W programie Revit Architecture można użyć zakresu
przekroju, ukryć kategorie elementów modelu niepotrzebne w danej scenie i dopasować poziom szczegółowości. Zobacz
Ograniczanie geometrii modelu przed wyeksportowaniem na stronie 1134 i Wzorce postępowania przy wykonywaniu renderingów
na stronie 1118.

Wiele kamer niewyeksportowanych do 3ds Max

W programie Revit Architecture do pliku FBX jest eksportowana tylko jedna kamera odpowiadająca aktywnemu widokowi
3D. W związku z tym tylko bieżąca kamera lub widok 3D Revit zostaną zaimportowane do programu 3ds Max jako widok
kamery 3D.

Niepoprawny kąt kamery w programie 3ds Max

Oznaka: gdy widok 3D Revit jest eksportowany do pliku FBX i importowany do programu 3ds Max, kąt kamery może nie
odzwierciedlać kąta widoku Revit.
Problem: program 3ds Max nie obsługuje zakresu przycięcia i środka optycznego kamer Revit. Jednak pole widoku lub
perspektywa kamer Revit będą poprawne w programie 3ds Max. Jeśli kamera Revit zostanie zmodyfikowana poprzez zmianę
rozmiaru lub odsunięcie zakresu przycięcia widoku 3D w programie Revit Architecture, ta zmiana nie zostanie dokładnie
przekształcona w programie 3ds Max.
Rozwiązanie: w programie 3ds Max należy dopasować kąt kamery, aby uzyskać żądany efekt.

Eksport terenu budowy

Architekci mogą projektować budynki w programie Revit Architecture, a następnie eksportować odpowiednie elementy
budynku jako model 3D do aplikacji budowlanych obsługujących pliki ADSK (Autodesk Exchange), takich jak AutoCAD®
Civil 3D®.

Aby wyeksportować teren budowy 3D do pliku ADSK

1 Przygotuj teren budowy do wyeksportowania.
■ Utwórz widok 3D i ogranicz złożoność modelu w tym widoku, tak aby widoczne były tylko istotne elementy.
Zobacz Przygotowanie terenu budowy do wyeksportowania na stronie 1172.

■ Utwórz co najmniej jeden rzut powierzchni. Można również utworzyć granice nieruchomości dla terenu
budowy. Jeden z rzutów powierzchni musi być oznaczony jako rzut brutta budynku eksportowany jako
podrys budynku. Zobacz Tworzenie powierzchni budynku brutto i granic nieruchomości na stronie 1173.

■ Utwórz odpowiednie uzbrojenie terenu z łącznikami nadrzędnymi, które mają określone funkcje w aplikacji
budowlanej.

Eksport terenu budowy | 1171

 UWAGA Eksportowane są tylko te elementy uzbrojenia terenu z łącznikami, w przypadku których
wybrano parametr Uzbrojenie.

Zobacz Tworzenie uzbrojenia terenu do wyeksportowania na stronie 1174.

2 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ (Teren budowy).

Aby wyeksportować teren budowy, trzeba określić powierzchnię budynku brutto. Jeśli powierzchnia budynku
brutto nie została wcześniej utworzona, można ją utworzyć w tym momencie, a następnie trzeba powtórzyć
polecenie Eksportuj.

3 Przejrzyj ustawienia eksportu w oknie dialogowym Ustawienia eksportu terenu budowy. Zobacz Ustawienia
eksportu dla terenu budowy na stronie 1174.
4 Kliknij opcję Eksportuj, aby zapisać teren budowy jako plik ADSK.
W oknie dialogowym Eksportuj teren budowy sprawdź, czy wybrano opcję Pokaż raport o eksporcie w domyślnej
przeglądarce. Opcja ta umożliwia wyświetlenie raportu o eksporcie w domyślnej przeglądarce internetowej.

5 Przejrzyj raport o eksporcie terenu budowy. Zobacz Przeglądanie raportu o eksporcie i dostarczanie wyników
na stronie 1177.
6 Przekaż plik ADSK inżynierowi budownictwa.

Przygotowanie terenu budowy do wyeksportowania

Aby przygotować teren budowy w taki sposób, aby osiągnąć maksymalną wydajność i aby zapewnić satysfakcjonujące wyniki
podczas eksportowania go do pliku ADSK, wykonaj poniższe czynności:

■ Ogranicz liczbę elementów wyświetlanych w widoku 3D, który ma zostać wyeksportowany. Zobacz Upraszczanie modelu
na stronie 1172.

■ Utwórz uzbrojenie terenu. Zobacz Tworzenie uzbrojenia terenu do wyeksportowania na stronie 1174.

■ Utwórz co najmniej jedną powierzchnię budynku brutto oraz opcjonalnie granice nieruchomości. Zobacz Tworzenie
powierzchni budynku brutto i granic nieruchomości na stronie 1173.

Upraszczanie modelu
Aby utworzyć efektywny plik ADSK, który ma być otwierany w aplikacji budowlanej (np. Civil 3D), wyeksportuj tylko istotne
części modelu, takie jak ściany zewnętrzne i drzwi, a pozostałe elementy ukryj. Zrób to poprzez zastosowanie szablonu widoku
Eksportuj do aplikacji budowlanej do widoku 3D w następujący sposób:

1 Wybierz nieistotny element i na palecie Właściwości kliknij przycisk (Edytuj typ).

2 W oknie dialogowym Właściwości typu, w opcji Funkcja, wybierz wartość Wewnętrzne.
3 Powtórz tę czynność dla mniej ważnych ścian, drzwi, schodów, podłóg, ramp i ścian osłonowych.

UWAGA Aby szablon widoku Eksportuj do aplikacji budowlanej działał poprawnie, parametr Funkcja musi
mieć określone ustawienie Wewnętrzne.

4 W widoku 3D kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Wyświetl szablony ➤
(Zastosuj szablon do bieżącego widoku).

1172 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 5 W oknie dialogowym Zastosuj szablon widoku w opcji Nazwy wybierz wartość Eksportuj do aplikacji budowlanej.

UWAGA Jeśli pozycji Eksportuj do aplikacji budowlanej nie ma na liście, należy zaktualizować projekt, aby
zawierał nowy szablon, przenosząc standardy projektu. Zobacz Transfer standardów projektu na stronie 1631.

6 W oknie dialogowym Zastosuj szablon widoku zastosuj dodatkową widoczność i nadpisania grafiki, klikając
opcję Edytuj w obszarze Właściwości widoku. Zobacz Tworzenie szablonu widoku na stronie 1633.
7 Kliknij przycisk OK.
Na poniższej liście znajdują się kategorie widoczne, gdy do modelu 3D zastosowany jest szablon widoku Eksportuj do Civil
3D. Wszystkie pozostałe kategorie, włączając kategorie z innych dziedzin, są niewidoczne.

■ Powierzchnie

■ Słupy

■ Systemy elementów ścian osłonowych

■ Drzwi

■ Podłogi

■ Modele ogólne

■ Bryła

■ Parking

■ Zieleń

■ Rampy

■ Drogi

■ Dachy

■ Teren

■ Schody

■ Słupy konstrukcyjne

■ Fundamenty konstrukcyjne

■ Ramy konstrukcyjne

■ Ściany

Tworzenie powierzchni budynku brutto i granic nieruchomości

Aby wyeksportować teren budowy do pliku ADSK, co najmniej jeden rzut powierzchni musi być oznaczony jako powierzchnia
budynku brutto. Powierzchnię budynku brutto można utworzyć przed rozpoczęciem procesu eksportowania. Można również
pozwolić programowi Revit Architecture na przeprowadzenie przez proces tworzenia takiej powierzchni podczas eksportowania.
Powierzchnia budynku brutto powinna znajdować się na poziomie gruntu, ponieważ podczas eksportowania staje się ona
podrysem budynku. W widoku 3D może znajdować się więcej niż jeden rzut powierzchni, ale tylko jeden rzut powierzchni
może być oznaczony jako powierzchnia budynku brutto. Zobacz Tworzenie rzutu powierzchni na stronie 478.
Można również naszkicować lub określić za pomocą danych pomiarowych jedną lub więcej granic nieruchomości na stronie
122 dla terenu budowy. Tylko jedna granica nieruchomości jest eksportowana z terenem.

Eksport terenu budowy | 1173

Tworzenie uzbrojenia terenu do wyeksportowania
Uzbrojenie terenu istotne z punktu widzenia inżyniera budownictwa można umieścić na terenie budowy przeznaczonym do
wyeksportowania. Przykładem uzbrojenia terenu może być instalacja gazowa, wodociągowa, telefoniczna, inne przewody i
przyłącza ogrzewania parowego.
Uzbrojenie terenu to rodziny wczytywalne zawierające łączniki lub mogące stanowić obiekty nadrzędne dla łączników. Łączniki
te stają się funkcjonalne po połączeniu z aplikacją budowlaną. Aby wyeksportować łącznik, we właściwościach wystąpienia
elementu musi być wybrany parametr Uzbrojenie. Aby uzyskać więcej informacji na temat dostępnych typów łączników,
zobacz Łączniki na stronie 520.
Rodzinę uzbrojenia terenu można wczytać do projektu lub otworzyć w Edytorze rodzin w celu dodania lub usunięcia łączników
lub aby wprowadzić inne modyfikacje. Można także utworzyć własne uzbrojenie terenu zawierające łączniki poprzez użycie
szablonu Site.rtf znajdującego się w folderze ImperialMetricTemplate.

Aby umieścić komponent uzbrojenia terenu

1 Wczytaj uzbrojenie terenu do projektu. Zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zbuduj ➤ listę rozwijaną Komponent ➤ (Umieść
komponent).
3 Kliknij, aby umieścić komponent w obszarze rysunku.

Aby zmodyfikować uzbrojenie terenu w Edytorze rodzin

1 Otwórz rodzinę uzbrojenia terenu w Edytorze rodzin.
2 Zmodyfikuj rodzinę uzbrojenia terenu.

Aby utworzyć przyłącze uzbrojenia terenu

1 W Edytorze rodzin wybierz łącznik.
2 Na palecie Właściwości w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz opcję Uzbrojenie.
3 Jeśli zachodzi taka potrzeba, wprowadź opis łącznika. Opis ten jest eksportowany to aplikacji budowlanej jako
nazwa łącznika.
Aby utworzyć uzbrojenie terenu zawierające łączniki, zobacz Tworzenie rodzin wczytywalnych na stronie 514.

Ustawienia eksportu dla terenu budowy

Przed wyeksportowaniem terenu budowy przejrzyj ustawienia w oknie dialogowym Ustawienia eksportu terenu budowy.

1174 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Użyj lewego okienka, aby wyświetlić podgląd modelu 3D, który zostanie wyeksportowany. Program Revit Architecture
eksportuje do pliku ADSK całą zawartość widoczną w okienku podglądu.
W obszarze Komunikaty wyświetlana jest liczba elementów modelu do wyeksportowania. Jeśli liczba eksportowanych elementów
modelu jest duża, spróbuj ponownie uprościć widok przed wyeksportowaniem. Zobacz Upraszczanie modelu na stronie 1172.

Użyj opcji (Styl wizualny), (Koła sterujące) i narzędzia (ViewCube), aby wyświetlić model terenu i poruszać
się w nim w okienku podglądu. Zobacz Określanie stylu wizualnego na stronie 876 i SteeringWheels na stronie 834. Z menu
rozwijanego Widok 3D dla eksportu wybierz widok 3D do wyeksportowania do pliku ADSK.
Przy pierwszym otwarciu okna dialogowego Ustawienia eksportu terenu budowy domyślnie aktywny widok 3D wyświetlany
jest w okienku podglądu. Jeśli aktywny widok nie jest widokiem 3D, zostanie wyświetlony pierwszy widok 3D na liście Widok
3D dla eksportu. Kliknięcie opcji Dalej lub Zapisz ustawienia powoduje zapisanie ustawień okna dialogowego, dzięki czemu
przy następnym jego otwarciu będą takie same.
W prawym okienku znajdują się następujące karty umożliwiające przeglądanie elementów modelu w panelu podglądu.

■ Model. Wyświetla elementy do wyeksportowania do pliku ADSK. Zobacz Przeglądanie elementów modelu terenu budowy
na stronie 1176.

■ Informacje o projekcie. Wyświetla informacje o projekcie. Zobacz Przeglądanie informacji o projekcie dla terenu budowy
na stronie 1176.

■ Teren. Wyświetla punkt pomiarowy i współrzędne współdzielone. Zobacz Przeglądanie ustawień terenu budowy na stronie
1177.

Jeśli ustawienia są zadowalające, kliknij przycisk Dalej, aby wyeksportować teren budowy do pliku ADSK.

Eksport terenu budowy | 1175

Przeglądanie elementów modelu terenu budowy
Na karcie Model w oknie dialogowym Eksport terenu budowy przejrzyj elementy do wyeksportowania, rozwijając węzły w
strukturze drzewa. Użyj opcji (Podświetl) i (Izoluj), aby podświetlić lub izolować kategorię elementów lub określone
wystąpienie elementu w okienku podglądu.

■ Podrys budynku. Wyświetla rzut brutta budynku do wyeksportowania. Jeśli istnieje więcej niż jeden rzut powierzchni,
domyślnie używany jest rzut najniższego poziomu.
Aby zmienić rzut powierzchni do wyeksportowania, w obszarze Podrys do eksportu z listy Rzut całkowitej powierzchni
budynku wybierz żądany rzut powierzchni.

■ Model budynku. Wyświetla informacje o drzwiach, oknach i dachach oraz ich liczbę. Wszystkie pozostałe kategorie oraz
ich wystąpienia są zgrupowane w obszarze Inne.
Aby ograniczyć liczbę elementów, zmniejsz liczbę elementów w modelu. Zobacz Upraszczanie modelu na stronie 1172.

■ Granice nieruchomości. Wskazuje, czy dla terenu istnieje granica nieruchomości i czy występuje odsunięcie. Jeśli istnieje,
zostanie wyświetlony identyfikator elementu granicy nieruchomości.
Aby zmienić granicę nieruchomości do wyeksportowania, wybierz inną granicę z listy znajdującej się w obszarze Linia
własności do eksportu.
Odsunięcie określa odległość granicy nieruchomości (powyżej lub poniżej) od poziomu, na którym została ona narysowana.
Aby zmienić odsunięcie do wyeksportowania, wprowadź nową wartość w polu Odsunięcie.
Zobacz Linie własności na stronie 122.

■ Model terenu. Wyświetla liczbę elementów składających się na teren budowy z podziałem na kategorie, takie jak teren,
drogi, płyty, parking i topografia oraz rampy, schody i stropy, których parametr Typ funkcji ma wartość Zewnętrzny.

■ Uzbrojenie. Wyświetla uzbrojenie z łącznikami, których parametry uzbrojenia ustawiono do wyeksportowania. Parametr
Uzbrojenie dla łącznika można znaleźć na palecie Właściwości w obszarze Dane identyfikacyjne.

Przeglądanie informacji o projekcie dla terenu budowy

Na karcie Informacje o projekcie w oknie dialogowym Eksport terenu budynku przejrzyj informacje o projekcie do
wyeksportowania. Zmiana istniejących informacji o projekcie (takich jak nazwa projektu, adres projektu i typ budynku) w
tym miejscu powoduje zmianę informacji dla całego projektu. Te informacje o projekcie można również zmienić, klikając

kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Informacje o projekcie). Zobacz Informacje projektowe na stronie
1557.

Aby zmienić którąkolwiek z poniższych wartości obliczanych w programie Revit Architecture, kliknij opcję , aby odblokować
pole, a następnie wprowadź nową wartość. Kliknij ponownie blokadę, aby powrócić do obliczonej wartości.

■ Powierzchnia na osobę. Ta wartość jest oparta na typie budynku określonym w informacjach o projekcie.

■ Całkowita powierzchnia budynku. Suma wszystkich istniejących powierzchni budynku brutto w projekcie.

■ Całkowite użytkowanie. Całkowita liczba lokatorów = całkowita powierzchnia budynku brutto / powierzchnia na osobę.

1176 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Przeglądanie ustawień terenu budowy
Program Revit Architecture eksportuje geometrię budynku względem układu współrzędnych współdzielonych aplikacji
budowlanej. Na karcie Teren w oknie dialogowym Eksport terenu budynku przejrzyj współrzędne terenu budowy do
wyeksportowania.

■ Bieżące położenie. Wyświetla nazwę położenia budowy do wyeksportowania, jeśli na terenie znajduje się więcej niż jedno
położenie budowy. Aby zmienić położenie do wyeksportowania:
1 Kliknij opcję Zarządzaj położeniem.

2 Wybierz żądane położenie z listy.

3 Kliknij opcję Uczyń bieżącym.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby uzyskać więcej informacji na temat zarządzanych położeniach, zobacz Określanie nazwanych położeń na stronie
1303.

■ Punkt pomiarowy. Wyświetla współrzędne punktu pomiarowego do wyeksportowania oraz informację, czy punkt
pomiarowy jest zaczepiony. Te współrzędne powinny być współrzędnymi otrzymanymi od inżyniera budownictwa.
Umożliwiają one prawidłowe zorientowanie geometrii budynku w układzie współrzędnych aplikacji budowlanej.
Aby zmienić współrzędne punktu pomiarowego, wprowadź wartości w odpowiednich polach. Można również przeciągnąć
niezaczepiony punkt pomiarowy w rysunku projektu i użyć narzędzia Określ współrzędne w punkcie. Zobacz Zmiana
położenia i odbijanie projektu na stronie 1307 i Punkty bazowe i pomiarowe projektu na stronie 1309.

UWAGA Jeśli punkt pomiarowy jest zaczepiony lub przypięty, nie można zmienić jego współrzędnych na karcie Teren.
Zobacz Punkty bazowe i pomiarowe projektu na stronie 1309.

■ Kąt pomiędzy północą projektu a północą rzeczywistą. Wyświetla kąt pomiędzy północą projektu a północą rzeczywistą.
Zmiana kąta powoduje obrócenie układu współrzędnych współdzielonych wokół punktu pomiarowego. Zobacz Obracanie
widoku w kierunku północy rzeczywistej na stronie 110.

Przeglądanie raportu o eksporcie i dostarczanie wyników

Po wyeksportowaniu terenu budowy przejrzyj w przeglądarce internetowej wyniki w raporcie Eksportuj budynek z terenem.
W raporcie znajduje się spis zawartości pliku ADSK. Sprawdź, czy elementy modelu zostały wyeksportowane zgodnie z
oczekiwaniami.

UWAGA Raport o eksporcie nie będzie wyświetlany automatycznie, jeśli podczas zapisywania pliku ADSK nie została
wybrana opcja Pokaż raport o eksporcie w domyślnej przeglądarce.

Pamiętaj, aby w programie Internet Explorer zezwolić na wyświetlanie zablokowanej zawartości, dzięki czemu możliwe będzie
rozwijanie elementów i wyświetlanie ich właściwości.
Przekaż plik ADSK inżynierowi budownictwa. Kliknij dwukrotnie plik ADSK, aby wyświetlić raport o eksporcie terenu budowy.
Inżynier budownictwa może użyć raportu w celu sprawdzenia, czy elementy modelu zostały prawidłowo otwarte w aplikacji
budowlanej.

Publikuj
Projekty są publikowane w Buzzsaw (za pomocą plików DWG lub DWF), a rodziny — w witrynie Autodesk® Seek.

Publikuj | 1177
Publikowanie do aplikacji Autodesk® Seek
Program Revit Architecture umożliwia publikowanie rodzin, produktów lub informacji o projekcie bezpośrednio w witrynie
Autodesk Seek. Opublikowany element może zostać udostępniony innym użytkownikom, którzy poszukują w trybie online
ogólnych lub charakterystycznych dla producenta produktów budowlanych. Ten proces jest znany jako Udostępnianie za
pomocą witryny Autodesk Seek.

UWAGA Witryna Autodesk Seek jest obecnie dostępna tylko w angielskojęzycznej wersji oprogramowania.

Publikowanie dla producentów

W przypadku producentów chcących udostępnić zawartość za pośrednictwem witryny Autodesk Seek należy zapoznać się z
działem Manufacturer Home dostępnym pod adresem http://seek.autodesk.com/manufacturer.htm, aby poznać najlepsze
sposoby tworzenia i udostępniania w trybie online projektantom informacji o produktach.

UWAGA Witryna Autodesk Seek jest obecnie dostępna tylko w angielskojęzycznej wersji oprogramowania.

Przygotowanie zawartości do udostępnienia

Przed udostępnieniem zawartości za pośrednictwem witryny Autodesk Seek należy podjąć następujące decyzje:

■ Czy przypisać rodzinie kod OmniClass.

■ Czy rodzina wymaga skojarzonych plików, które muszą być włączone, aby wyświetlanie i funkcjonowanie było prawidłowe.

UWAGA Witryna Autodesk Seek jest obecnie dostępna tylko w angielskojęzycznej wersji oprogramowania.

Przypisywanie kodów OmniClass

OmniClass to nowy system klasyfikacyjny w budownictwie. W witrynie Autodesk Seek do filtrowania i identyfikowania
udostępnianej zawartości służą kody OmniClass z tabeli 23. Kod składa się z numeru i tytułu OmniClass.
Jeśli kod OmniClass nie jest jeszcze przypisany do rodziny, podczas procesu udostępniania zostanie wyświetlony monit o jego
przypisanie. Można jednak nadal udostępniać zawartość za pośrednictwem witryny Autodesk Seek bez definiowania kodu.
Wszystkie rodziny programu Revit (z wyjątkiem rodzin System i Komentarz) mają parametry do przypisywania kodu OmniClass.
Dostęp do parametrów Numer OmniClass i Tytuł OmniClass można uzyskać w oknie dialogowym Kategoria i parametry
rodziny w obszarze Parametry rodziny. Zobacz Kategorie i parametry rodzin na stronie 518.

Określanie sposobu udostępniania rodziny

Jeśli rodzina udostępniana w witrynie Autodesk Seek działa prawidłowo i została sprawdzona, nie są wymagane żadne
dodatkowe ustawienia. Jeśli jednak na potrzeby udostępniania rodzina została zapisana w innym położeniu, należy mieć
pewność, że program Revit Architecture będzie mógł znaleźć wszystkie skojarzone pliki wymagane do prawidłowego wyświetlania
i funkcjonowania rodziny.
W programie Revit Architecture do wyszukiwania zawartości używane są domyślne ścieżki instalacji w systemie Windows
XP i Windows Vista®, tak jak pokazano w poniższej tabeli. Ponieważ ścieżki te można zmienić podczas instalacji, ścieżki
użytkownika mogą być inne.

Typ pliku Położenie

Katalogi typów (TXT) zarządzające Taki sam folder jak w przypadku pliku RFA
parametrami dla rodzin z wieloma różnymi
typami

1178 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Typ pliku Położenie

UWAGA Katalog typów musi mieć dokładnie

tę samą nazwę co odpowiedni plik rodziny
RFA. Wielkość liter w nazwach ma znaczenie.

Tabele wyszukiwania (CSV) wykorzystywane ■ Windows XP: C:\Documents and

przez komponenty programu Revit MEP do Settings\All Users\Application
definiowania parametrów wystąpień Data\Autodesk\<nazwa wersji programu
elementów Revit MEP>\LookupTables
■ Windows Vista: C:\ProgramData\Autod-
esk\<nazwa wersji programu Revit
MEP>\LookupTables

Pliki obrazów (BMP, JPG, JPEG lub PNG) Foldery w bibliotece wyglądu renderingu
umożliwiające utworzenie koloru, projektu, programu Revit zainstalowane domyślnie w:
tekstury lub mapy wypukłości użytkownika ■ Windows XP:C:\Program Files\Autodesk
dla wyglądu renderingu <nazwa wersji programu
Revit>\Data\Ren-
dering\assetlibrary_base.fbm
■ Windows Vista:C:\Program Files\Autodesk
<nazwa wersji programu
Revit>\Data\Ren-
dering\assetlibrary_base.fbm

Pliki danych fotometrycznych (IES) do użytku ■ Windows XP:C:\Documents and

z rodzinami oświetlenia Settings\All Users\Application
Data\Autodesk\<nazwa wersji programu
Revit>\IES
■ Windows Vista:C:\ProgramData\Autod-
esk\<nazwa wersji programu Revit>\IES

Udostępnianie za pośrednictwem witryny Autodesk Seek

UWAGA Witryna Autodesk Seek jest obecnie dostępna tylko w angielskojęzycznej wersji oprogramowania.

1 W Edytorze rodzin kliknij kolejno opcje ➤ Opublikuj ➤ (Udostępnij w Autodesk Seek).

2 W oknie dialogowym Udostępnij rodzinę w witrynie Autodesk Seek określ, czy udostępnić bieżącą rodzinę, czy
wyszukać inną, i kliknij przycisk OK.

NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Użyj widoku 3D rodziny. W podglądzie nie powinny być widoczne
żadne wymiary, płaszczyzny odniesienia ani linie.

3 W oknie dialogowym Ustaw kod OmniClass określ, czy zastosować do rodziny kod OmniClass, czy kontynuować
publikowanie.
W przypadku wybrania opcji Zastosuj kod OmniClass zostanie wyświetlone okno dialogowe Tabela 23 klasyfikacji
produktów OmniClass, w którym należy przypisać kod odpowiedni dla zawartości. Wybierz kod, kliknij przycisk
OK, a następnie przycisk Zapisz, aby zapisać kod OmniClass w rodzinie.

Publikowanie do aplikacji Autodesk® Seek | 1179

 W programie Revit Architecture wyświetlany jest pasek postępu wskazujący postęp pakowania, a następnie
wysyłania rodziny.

4 Po wyświetleniu okna dialogowego Wysyłanie do witryny Autodesk Seek powiodło się kliknij opcję Pokaż
szczegóły, aby wyświetlić listę elementów opublikowanych w witrynie Autodesk Seek.
5 Kliknij opcję Zamknij, aby zamknąć okno dialogowe i otworzyć witrynę Autodesk Seek w domyślnej przeglądarce
internetowej.
6 Postępuj zgodnie z monitami wyświetlanymi na stronie WWW w celu ukończenia procesu udostępniania w
witrynie Autodesk Seek.

Publikowanie do aplikacji Buzzsaw

Autodesk® Buzzsaw® to usługa sieciowa służąca do współpracy, zapewniająca możliwość przechowywania, zarządzania i
udostępniania dokumentów projektowych za pomocą dowolnego połączenia internetowego. Dzięki niej wydajność zespołu
wzrasta przy jednoczesnej minimalizacji kosztów. Narzędzia Opublikuj w Buzzsaw można używać do eksportowania arkuszy
i widoków do pliku DWG lub DWF. Następnie pliki można wysłać do strony projektu Buzzsaw. Aby uzyskać informacje na
temat plików DWG, zobacz Eksportowanie do formatów CAD na stronie 1133. Aby uzyskać informacje na temat plików DWF,
zobacz Eksportowanie do formatu DWF na stronie 1149.
W przypadku usługi Buzzsaw pliki można publikować tylko do istniejących folderów i projektów. Dodatkowo, aby dodawać
pliki do folderu, użytkownik musi mieć uprawnienia administratora Buzzsaw lub uprawnienia do edycji. Aby poznać więcej
informacji, skontaktuj się z administratorem Buzzsaw.

Publikowanie plików DWG do usługi Buzzsaw

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Opublikuj ➤ (DWG w Buzzsaw).

2 W oknie Opublikuj w Buzzsaw (DWG) określ, które widoki i arkusze mają zostać opublikowane w pliku DWG.
W przypadku publikowania pojedynczego widoku wybierz opcję Bieżący widok/tylko arkusz z listy Eksportuj
na karcie Zestaw widoków/arkuszy.
W przypadku publikowania wielu widoków i arkuszy:
a Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz opcję Widoki w sesji/zestaw arkuszy.

b W opcji Pokaż na liście określ widoki i arkusze, które mają zostać wyświetlone na liście, a następnie wybierz
widoki do opublikowania. Zobacz Wybieranie widoków do wydrukowania na stronie 1186.

3 Na karcie Właściwości pliku DWG określ opcje publikowania:

■ Warstwy i właściwości na stronie 1142

■ Kolory na stronie 1143

■ Skala typu linii na stronie 1143

■ Podstawa układu współrzędnych na stronie 1144

■ Jednostka DWG to na stronie 1145

■ Obróbka tekstu na stronie 1145

■ Bryły (tylko widok 3D) na stronie 1145

■ Eksportowanie pomieszczeń i powierzchni jako polilinii na stronie 1146

4 Kliknij opcję Opublikuj.

1180 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 5 W polu Strony Buzzsaw wybierz witrynę, w której chcesz opublikować pliki projektu.
Kliknij przycisk Dodaj, aby dodać nową lokalizację Buzzsaw. Aby uzyskać instrukcje, zobacz Dodawanie nowej
lokalizacji Buzzsaw na stronie 1182.

6 Wprowadź nazwę eksportowanego pliku lub zaakceptuj nazwę domyślną.

7 W polu Pliki typu wybierz wersję AutoCAD dla publikowanego pliku DWG.
8 Aby zdefiniować generowaną automatycznie nazwę pliku, w polu Nazewnictwo wybierz opcję Automatyczne
— długie (określ przedrostek) lub Automatyczne — krótkie. Zobacz Nazwy wyeksportowanych plików na stronie
1147.
9 Można również odznaczyć opcję Widoki odnośników na arkuszach, aby uniemożliwić programowi Revit
Architecture tworzenie odnośników zewnętrznych. Połączenia Revit lub DWG znajdujące się w projekcie są
publikowane w pojedynczym pliku, a nie w wielu plikach odnoszących się do siebie.
W programie Revit Architecture wygenerowany zostanie plik DWG, który następnie zostanie przesłany do określonej strony
Buzzsaw.

Publikowanie plików DWF do usługi Buzzsaw

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Opublikuj ➤ (DWF w Buzzsaw).

2 W oknie Ustawienia publikowania DWF określ, które widoki i arkusze mają zostać opublikowane w pliku DWF.
W przypadku publikowania pojedynczego widoku wybierz opcję Bieżący widok/tylko arkusz z listy Eksportuj
na karcie Zestaw widoków/arkuszy.
W przypadku publikowania wielu widoków i arkuszy:
a Na karcie Zestaw widoków/arkuszy w obszarze Eksport wybierz opcję Widok w sesji/zestaw arkuszy.

b W opcji Pokaż na liście określ widoki i arkusze, które mają zostać wyświetlone na liście, a następnie wybierz
widoki do opublikowania. Zobacz Tworzenie zestawów widoków i arkuszy na stronie 1139 i Wybieranie
widoków do wydrukowania na stronie 1186.

3 Na karcie Właściwości DWF określ opcje publikowania.

4 W celu edycji lub dodania metadanych związanych z projektem kliknij kartę Informacje o projekcie. Jeśli
informacje te ulegną zmianie, dane zostaną zapisane w publikowanych plikach DWF i w projekcie.
5 Kliknij opcję Opublikuj.

PORADA Aby zapisać bieżące ustawienia publikowania i zamknąć okno dialogowe bez opublikowania
plików, kliknij przycisk Zapisz ustawienia.

6 W oknie dialogowym Publikuj DWF w Buzzsaw w polu Strony Buzzsaw wybierz stronę, na której chcesz
opublikować pliki projektu.
Kliknij przycisk Dodaj, aby dodać nową lokalizację Buzzsaw. Aby uzyskać instrukcje, zobacz Dodawanie nowej
lokalizacji Buzzsaw na stronie 1182.

7 Dla opcji Pliki typu wybierz ustawienie DWF lub DWFx.

8 Dla opcji Nazewnictwo wybierz opcję Automatyczne — długie (określ przedrostek) lub Automatyczne — krótkie.
Zobacz Nazwy wyeksportowanych plików na stronie 1147.
9 Kliknij opcję Opublikuj.
W programie Revit Architecture wygenerowany zostanie plik DWF, który następnie jest przesyłany do określonej strony
Buzzsaw.

Publikowanie do aplikacji Buzzsaw | 1181

Dodawanie nowej lokalizacji Buzzsaw
Podczas publikowania plików projektów do usługi Buzzsaw można dodać nową lokalizację Buzzsaw. W procesie opisanym
poniżej przedstawiono definiowanie lokalizacji do programu Revit Architecture oraz zapewnianie dostępu do strony w celu
wysyłania plików projektu. Określona lokalizacja (wraz ze stroną Buzzsaw, projektem i folderami) musi zostać utworzona
zanim zostanie dodana do programu Revit Architecture. Aby poznać więcej informacji, skontaktuj się z administratorem
Buzzsaw.

Dodawanie nowej lokalizacji Buzzsaw

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Opublikuj ➤ (DWG do Buzzsaw) lub (DWF do Buzzsaw).

2 W pierwszym oknie dialogowym kliknij opcję Opublikuj.
3 W oknie dialogowym Publikuj do Buzzsaw kliknij przycisk Dodaj.
4 W oknie dialogowym Dodaj nową lokalizację Buzzsaw wprowadź nazwę opisową tej lokalizacji Buzzsaw.
5 W polu Strona wprowadź adres URL projektu Buzzsaw.
Adres URL strony Buzzsaw to https://webdav.buzzsaw.com/<nazwa_strony>, gdzie <nazwa_strony> jest nazwą
strony projektu. Przykładowo jeśli strona projektu nazywa się Palace (Zamek), wprowadź następujący adres:
https://webdav.buzzsaw.com/Palace

6 W polu Folder określ folder, do którego będą wysyłane pliki projektów Revit.
Projekt Buzzsaw może zawierać hierarchię folderów projektów (obejmujących tylko informacje administracyjne)
oraz folderów standardowych (zawierających dane). Jeśli folder docelowy jest podfolderem, określ ścieżkę od
strony projektu. Przykładowo, aby wysłać pliki projektu do folderu Fontanna w folderze projektu Dziedziniec
na stronie projektu Zamek, wprowadź następujący ciąg: Dziedziniec/Fontanna

7 W polu Zabezpieczenia określ nazwę użytkownika i hasło wykorzystywane do logowania na stronie projektu
Buzzsaw.
8 Kliknij przycisk OK.
Nowa lokalizacja Buzzsaw zostaje dodana do listy stron Buzzsaw w oknie dialogowym Opublikuj.

1182 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Drukuj
Narzędzie Drukuj umożliwia drukowanie bieżącego okna, widocznego fragmentu bieżącego okna lub wybranych widoków i
arkuszy. Użytkownik może wysłać odpowiednie rysunki do drukarki lub zapisać je w pliku PRN, PLT lub PDF.
Wydruk w programie Revit Architecture jest wydrukiem typu WYSIWYG (What You See Is What You Get), z kilkoma
wyjątkami:

■ Kolor tła na wydruku jest zawsze biały.

■ Domyślnie nie są drukowane płaszczyzny odniesienia, płaszczyzny robocze, obwiednie tnące, etykiety widoków bez
odnośników i zakresy modelu. Aby zadanie drukowania obejmowało również powyższe elementy, wyczyść odpowiednie
opcje ukrywania w oknie dialogowym Ustawienia wydruku.

■ Drukowane są elementy, które zostały ukryte w widoku za pomocą narzędzia Tymczasowo ukryj/izoluj.

■ Linie o szerokości zmienionej za pomocą narzędzia Cienkie linie są drukowane z zachowaniem domyślnych szerokości.

Tematy pokrewne

■ Eksportowanie do formatów CAD na stronie 1133

■ Eksportowanie do formatu DWF na stronie 1149

■ Publikowanie do aplikacji Buzzsaw na stronie 1180

Wskazówki dotyczące drukowania

■ Skrót klawiszowy: Ctrl+P.

■ Przed drukowaniem należy sprawdzić, czy zainstalowana jest najnowsza wersja sterownika drukarki. Skontaktuj się z
producentem drukarki.

■ Aby uzyskać więcej informacji na temat drukowania w formacie PDF, zobacz Drukowanie w formacie PDF na stronie 1187.

■ Aby bezobsługowo wydrukować wiele widoków i arkuszy, skorzystaj z narzędzia Batch Print for Revit (Wydruk wsadowy
dla programu Revit). Zobacz Drukowanie wsadowe na stronie 1190.

■ Aby wygenerować plik DWF lub DWFx, kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ (DWF). Zobacz Eksportowanie
do formatu DWF na stronie 1149.

■ Jeśli zadanie drukowania jest znacznej wielkości, na pasku stanu wyświetlany jest przycisk Anuluj. Ta opcja może zostać
uruchomiona przez pliki różnej wielkości w zależności od wydajności systemu i wielkości pamięci.

■ Zobacz Drukowanie — często zadawane pytania na stronie 1189.

Ustawienia wydruku
W programie Revit Architecture można określić różne opcje zadania drukowania.

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Ustawienia wydruku).

Jeśli okno dialogowe Drukuj jest już otwarte, można także kliknąć przycisk Ustawienia.

2 W oknie dialogowym Ustawienia wydruku w polu Nazwa wybierz w razie potrzeby zapisane ustawienia wydruku.

Drukuj | 1183
 Zobacz Zapisywanie ustawień wydruku na stronie 1184.

3 W polu Papier określ wartości pól Rozmiar i Źródło.

4 W polu Orientacja wybierz opcję Portret lub Krajobraz.
5 W polu Rozmieszczenie papieru określ, w którym miejscu kartki ma być wydrukowany widok.
Jeśli w opcji Odsunięcie od narożnika wybrane jest ustawienie Zdefiniowane przez użytkownika, wprowadź
wartości odsunięcia X i Y.

6 W polu Widoki ukrytych linii wybierz opcję, która podnosi jakość wydruku dla widoków ukrytych linii w
elewacjach, przekrojach i 3D.
Czas obliczeń wektorowych jest różny w zależności od liczby przetwarzanych widoków i złożoności danego
widoku. Czas obliczeń rastrowych zależy od wymiarów widoku oraz ilości danych graficznych. Obliczenia
wektorowe zwykle tworzą mniejsze pliki wydruku niż obliczenia rastrowe.

7 W polu Powiększ określ, czy rysunek należy dopasować do wielkości strony, czy procentowo zmienić jego
wymiary względem rozmiaru oryginalnego.
8 W obszarze Wygląd określ wartość parametru Jakość rastra.
Ta opcja określa rozdzielczość danych rastrowych wysyłanych do urządzenia drukującego. Wyższa jakość
wydłuża czas drukowania.

9 Dla parametru Kolory wybierz opcję:

■ Czarne linie: Tekst oraz wszystkie linie, które nie są białe, linie przerywane czy faliste i krawędzie drukowane
są na czarno. Wszystkie obrazy rastrowe i kreskowania brył są drukowane w skali szarości. (ta opcja nie jest
dostępna w przypadku publikowania w formacie DWF).

■ Skala Szarości: Wszystkie kolory, tekst, obrazy i linie drukowane są w skali szarości (ta opcja nie jest dostępna
w przypadku publikowania w formacie DWF).

■ Kolor: Wszystkie kolory w projekcie są utrzymane i drukowane pod warunkiem, że drukarka drukuje w
kolorach.

10 W polu Opcje określ dodatkowe ustawienia wydruku:

■ Łącza do widoków są domyślnie drukowane na czarno, ale możesz także wydrukować je na niebiesko.

■ Podczas drukowania użytkownik może ukryć następujące elementy: zakresy modelu, płaszczyzny robocze,
płaszczyzny odniesienia i obwiednie tnące.

■ Ukryj etykiety widoków bez odniesień. Wybierz tę opcję, jeśli nie chcesz wydrukować przekrojów, elewacji
i etykiet odwołań, których nie ma na arkuszu.

■ Jeśli czasami widoki są wyświetlane w półcieniach, można je zastąpić cienkimi liniami. (Zobacz
Półcienie/podrys na stronie 1600).

11 Kliknij przycisk OK.

Zapisywanie ustawień wydruku

Ustawienia wydruku można zapisać w projekcie, aby można było z nich ponownie skorzystać. Można również zmienić zapisane
ustawienia wydruku, wycofać zmiany i zmienić nazwę lub usunąć ustawienia wydruku.

Aby otworzyć okno dialogowe Ustawienia wydruku, kliknij kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Ustawienia wydruku).

Aby zapisać ustawienia wydruku

1 W oknie dialogowym Ustawienia wydruku określ opcje wydruku. Zobacz Ustawienia wydruku na stronie 1183.

1184 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 2 Aby zapisać ustawienia wydruku z nową nazwą, kliknij opcję Zapisz jako.
3 Podaj nazwę dla ustawień wydruku i kliknij przycisk OK.
4 Kliknij przycisk OK.

PORADA Ustawienia wydruku można przenieść do innego projektu, używając polecenia Transfer standardów

projektu. Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia projektu ➤ (Transfer standardów
projektu) i w oknie dialogowym Wybierz elementy do skopiowania wybierz opcję Ustawienia wydruku.
Zobacz Transfer standardów projektu na stronie 1631.

Aby zmienić zapisane ustawienia wydruku

1 W oknie dialogowym Ustawienia wydruku w polu Nazwa wybierz jedno z zapisanych ustawień wydruku.
2 Wprowadź żądane zmiany ustawień drukowania.
3 Kliknij przycisk Zapisz.

UWAGA Jeśli klikniesz przycisk OK przed kliknięciem przycisku Zapisz, wprowadzone zmiany nie zostaną
zapisane w wybranych ustawieniach wydruku. Po pierwszym kliknięciu przycisku OK pojawi się zgłoszenie
z propozycją zapisania zmian w modyfikowanych ustawieniach wydruku. Jeśli klikniesz przycisk Nie, zmienione
ustawienia zostaną zastosowane w ustawieniu wydruku w sesji. Wszystkie przyszłe zmiany wprowadzane
bez zapisywania są również stosowane w ustawieniu w sesji. Zmiany te są tracone po zakończeniu sesji
programu Revit Architecture.

Aby wycofać ustawienia wydruku

1 W oknie dialogowym Ustawienia wydruku w polu Nazwa wybierz jedno z zapisanych ustawień wydruku.
2 Kliknij przycisk Przywróć.
Zostają przywrócone pierwotnie zapisane ustawienia lub ustawienia sesji.

Aby zmienić nazwę ustawień wydruku

1 W oknie dialogowym Ustawienia wydruku w polu Nazwa wybierz jedno z zapisanych ustawień wydruku.
2 Kliknij przycisk Zmień nazwę.
3 Podaj nową nazwę dla ustawień wydruku i kliknij przycisk OK.

Aby usunąć ustawienia wydruku

1 W oknie dialogowym Ustawienia wydruku w polu Nazwa wybierz jedno z zapisanych ustawień wydruku.
2 Kliknij polecenie Usuń.

Podgląd wydruku
Za pomocą podglądu wydruku można wyświetlić wersję roboczą widoku lub arkusza przed jego wydrukowaniem. Podgląd
wydruku jest niedostępny, jeśli drukujesz więcej niż jeden arkusz lub widok.

Aby wyświetlić podgląd wydruku, kliknij kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Podgląd wydruku).

UWAGA Jeśli zadanie drukowania jest znacznej wielkości, na pasku stanu wyświetlany jest przycisk Anuluj. Ta opcja może
zostać uruchomiona przez pliki różnej wielkości w zależności od wydajności systemu i wielkości pamięci.

Podgląd wydruku | 1185

Drukowanie widoków i arkuszy
Za pomocą narzędzia Drukuj można wydrukować dowolną liczbę widoków i arkuszy. Jeśli konieczne jest wydrukowanie dużej
liczby widoków i arkuszy, należy wziąć pod uwagę użycie narzędzia Revit Batch Print. Zobacz Drukowanie wsadowe na stronie
1190.

Aby wydrukować dokumenty budowlane

1 Kliknij opcję ➤ (Drukuj).

2 W oknie dialogowym Drukuj w polu Nazwa wybierz odpowiednią drukarkę.
3 (Opcjonalnie) Kliknij przycisk Właściwości, aby skonfigurować drukarkę.
4 (Opcjonalnie) Zaznacz opcję Drukuj do pliku. Wydruk można zapisać w pliku PRN lub PLT.
5 W polu Zakres wydruku określ, czy ma zostać wydrukowane bieżące okno, widoczny fragment bieżącego okna
lub wybrane widoki/arkusze. Jeśli mają zostać wydrukowane wybrane widoki i arkusze, kliknij przycisk Wybierz,
określ odpowiednie widoki i arkusze, które mają zostać wydrukowane, a następnie kliknij przycisk OK.
Podczas drukowania wybranych widoków i arkuszy do plików, program Revit Architecture tworzy jeden plik
dla każdego widoku lub arkusza. Jeśli ma zostać utworzony jeden plik zawierający wszystkie wybrane widoki i
arkusze, należy dokonać wydruku do pliku PDF. Zobacz Drukowanie w formacie PDF na stronie 1187.

6 W obszarze Opcje określ liczbę kopii do wydrukowania oraz, czy zestaw widoków/arkuszy ma być drukowany
w odwrotnej kolejności. Możesz wybrać opcję Od ostatniej strony dla wydruku wielostronicowego, aby ostatnia
strona została wydrukowana jako pierwsza.
7 Aby wydrukować pełną kopię projektu przed rozpoczęciem wydruku kolejnej kopii, zaznacz pole Sortuj. Aby
najpierw wydrukować wszystkie kopie pierwszej strony, a następnie wszystkie kopie każdej kolejnej strony,
odznacz pole Sortuj.
8 Aby zmienić ustawienia wydruku, w obszarze Ustawienia kliknij przycisk Konfiguracja.
Zobacz Ustawienia wydruku na stronie 1183.

9 Aby wyświetlić podgląd zadania drukowania przed jego wydrukowaniem kliknij przycisk Podgląd.
W trybie podglądu można zmieniać rozmiar obrazu i oglądać poszczególne strony, jeśli zadanie wydruku
obejmuje wiele stron. Aby opuścić podgląd wydruku, na pasku opcji kliknij przycisk Zamknij. Aby wrócić do
okna dialogowego Drukuj, kliknij przycisk Drukuj.

10 Gdy zakończysz ustawianie parametrów wydruku, kliknij przycisk OK.

Wybieranie widoków do wydrukowania

Podczas drukowania widoków projektu lub arkuszy można określić, które widoki i arkusze mają być uwzględnione.

Aby wybrać widoki lub arkusze

1 W polu Zakres wydruku lub Zakres eksportu wybierz opcję Wybrane widoki/arkusze i kliknij przycisk Wybierz.
2 W oknie dialogowym Zestaw widoków/arkuszy wybierz widoki i/lub arkusze do wydrukowania lub
wyeksportowania.
3 Aby szybko wybrać wszystkie arkusze lub widoki, kliknij polecenie Zaznacz wszystko. Kliknij przycisk Odznacz
wszystko, aby usunąć wszystkie zaznaczenia.
4 Aby zapisać ten zestaw widoków/arkuszy w celu wykorzystania w przyszłości, kliknij opcję Zapisz jako i wprowadź
nazwę.
5 Kliknij przycisk OK. Jeśli zestaw widoków/arkuszy nie został nazwany, zostanie wyświetlony komunikat, aby
go nazwać.

1186 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 UWAGA Tego zestawu widoków/arkuszy nie można przenieść do innego projektu.

Aby zmienić zapisany zestaw widoków/arkuszy

1 W polu Zakres wydruku lub Zakres eksportu wybierz opcję Wybrane widoki/arkusze i kliknij przycisk Wybierz.
2 W oknie dialogowym Zestaw widoków/arkuszy w polu Nazwa wybierz z listy nazwę zestawu widoków/arkuszy.
3 Dodaj lub usuń żądane widoki.
4 Kliknij przycisk Zapisz.

UWAGA W przypadku kliknięcia przycisku OK przed kliknięciem przycisku Zapisz zmiany nie zostaną zapisane
w wybranym zestawie widoków/arkuszy. Po pierwszym kliknięciu przycisku OK pojawi się zgłoszenie z
propozycją zapisania zmian w modyfikowanym zestawie. Jeśli klikniesz przycisk Nie, zmienione ustawienia
zostaną zastosowane w zestawie w sesji. Wszystkie przyszłe zmiany wprowadzane bez zapisania są również
stosowane w zestawie w sesji. Zmiany te są tracone po zakończeniu sesji programu Revit Architecture.

Aby wycofać ustawienia zestawu widoków/arkuszy

1 W oknie dialogowym Zestaw widoków/arkuszy, w polu Nazwa wybierz zapisany zestaw.
2 Kliknij przycisk Przywróć.
Zostaną przywrócone pierwotnie zapisane ustawienia lub ustawienia sesji.

Aby usunąć zestawy widoków/arkuszy

1 W oknie dialogowym Zestaw widoków/arkuszy, w polu Nazwa wybierz zapisany zestaw.
2 Kliknij polecenie Usuń.

Drukowanie w formacie PDF

Dokumentację budowlaną można drukować w formacie PDF (Portable Document Format). Uzyskane w ten sposób pliki PDF
można współużytkować z innymi członkami zespołu, wyświetlać w trybie online lub drukować. W przypadku drukowania
wielu widoków i arkuszy w formacie PDF można określić, czy każdy widok lub arkusz będzie zapisany w odrębnym pliku
PDF, czy też jeden plik PDF będzie zawierał wszystkie wybrane widoki i arkusze.

PORADA Można również wyeksportować dokumenty budowlane w formacie DWF. Pliki DWF są mniejsze od plików PDF
i można je łatwo udostępniać kolegom do przeglądania online. Zobacz Eksportowanie do formatu DWF na stronie 1149.

Aby drukować do pliku PDF

1 Kliknij opcję ➤ (Drukuj).

2 W oknie dialogowym Drukuj w polu Nazwa wybierz sterownik drukarki PDF.
Jeśli lista nie zawiera sterownika drukarki PDF, skontaktuj się z administratorem systemu w celu jego
zainstalowania w systemie. Zobacz Zmiana systemowych ustawień drukowania plików PDF na stronie 1188.

3 Wybierz opcję Właściwości.

4 W oknie dialogowym Właściwości określ odpowiednie ustawienia sterownika drukarki PDF i kliknij przycisk
OK.
5 Aby wydrukować tylko arkusz lub widok znajdujący się w obszarze rysunku:
a Zaznacz opcję Bieżące okno w polu Zakres wydruku, aby wydrukować cały widok lub arkusz wyświetlany
obecnie w obszarze rysunku, bądź zaznacz opcję Widoczny fragment bieżącego okna, aby wydrukować
część widoku lub arkusza wyświetlaną obecnie w obszarze rysunku.

Drukowanie w formacie PDF | 1187

 b W obszarze Plik w polu Nazwa określ nazwę i położenie wynikowego pliku PDF. W razie potrzeby kliknij
przycisk Przeglądaj i przejdź do folderu docelowego.

6 Aby wydrukować wiele widoków i arkuszy:

a Zaznacz opcję Wybrane widoki/arkusze w polu Zakres wydruku.

b Kliknij przycisk Wybierz.

c W oknie dialogowym Zestaw widoków/arkuszy zaznacz widoki i arkusze, które mają zostać wydrukowane
w formacie PDF, a następnie kliknij przycisk OK.

d Aby utworzyć pojedynczy plik PDF zawierający wszystkie wybrane widoki i arkusze, w polu Plik zaznacz
opcję Połącz wiele wybranych widoków/arkuszy w jeden plik. Aby utworzyć odrębny plik PDF dla każdego
wybranego widoku lub arkusza, zaznacz opcję Utwórz oddzielne pliki.

e W polu Nazwa określ nazwę i położenie wynikowego pliku PDF. W razie potrzeby kliknij przycisk Przeglądaj
i przejdź do folderu docelowego.
W przypadku tworzenia wielu plików PDF podana nazwa pliku będzie użyta jako prefiks. Do nazwy tej
zostaną dołączone nazwy wybranych widoków i arkuszy.

7 W przypadku drukowania wielu stron w odwrotnej kolejności, w polu Opcje zaznacz opcję Od ostatniej strony.
8 Aby zmienić ustawienia wydruku, w obszarze Ustawienia kliknij przycisk Konfiguracja.
Zobacz Ustawienia wydruku na stronie 1183.

9 Gdy zakończysz ustawianie parametrów wydruku, kliknij przycisk OK.

10 Niektóre sterowniki drukarek PDF mogą wyświetlić kolejne okno dialogowe z monitem o podanie położenia i
nazwy pliku PDF. Wprowadź wymagane informacje i kliknij przycisk OK.

Zmiana systemowych ustawień drukowania plików PDF

W niektórych przypadkach domyślne ustawienia drukowania PDF wymagają nazwy pliku dla każdego tworzonego pliku PDF.
W przypadku korzystania z programu Revit Architecture w celu utworzenia plików PDF dla kilku widoków lub arkuszy to
domyślne ustawienie oznacza, że należy podać nazwę każdego tworzonego pliku PDF.
Aby uniknąć konieczności podawania pojedynczych nazw plików PDF, zmień domyślne ustawienia systemowe dla sterownika
PDF. Poniższa procedura opisuje sposób zmiany ustawienia drukowania dla sterownika Adobe® PDF. Te czynności mogą być
inne w przypadku innych sterowników PDF.

Aby zmienić domyślne ustawienia drukowania Adobe® PDF

1 Na pulpicie systemu Windows kliknij menu Start ➤ Ustawienia ➤ Drukarki i faksy.

2 W oknie Drukarki i faksy kliknij prawym przyciskiem myszy pozycję Adobe PDF, a następnie kliknij polecenie
Właściwości.
3 W oknie dialogowym Właściwości Adobe PDF, na karcie Ogólne, kliknij przycisk Preferencje drukowania.
4 W oknie dialogowym Preferencje drukowania Adobe PDF, na karcie Ustawienia Adobe PDF, w opcji Folder
wyjściowy Adobe PDF wybierz Moje dokumenty\*.pdf.
5 Odznacz opcję Wyświetl wyniki Adobe PDF.
6 Kliknij przycisk OK.

1188 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Drukowanie — często zadawane pytania
Jak w programie Revit Architecture wydrukować rysunki w skali wraz z tabelką rysunkową?
Utwórz nowy widok arkusza i dodaj tabelkę rysunkową.
Dodaj do arkusza jakiekolwiek widoki (rzuty, elewacje, przekroje). Po dodaniu widoku zmień jego skalę we właściwościach
widoku.
Na jednym arkuszu można nanieść kilka widoków w różnych skalach.

Na arkuszu pojawia się tylko część wydruku

Wielkość pamięci w niektórych drukarkach jest zbyt ograniczona, aby przetworzyć dane wydruku.
Podczas drukowania arkuszy o dużym formacie (drukarki takie jak HP DesignJet) zmień ustawienia drukowania, tak aby dane
były przetwarzane w komputerze.

Aby zmienić ustawienia, kliknij opcję ➤ (Drukuj). Wybierz odpowiednią drukarkę, a następnie kliknij opcję
Właściwości. W oknie dialogowym kliknij kartę Zaawansowane. Wybierz opcję przetwarzania dokumentu na komputerze, a
następnie kliknij przycisk OK.

Płaszczyzny odniesienia, granice przycięcia i zakresy modelu nie są drukowane

Płaszczyzny odniesienia, granice przycięcia i zakresy modelu domyślnie nie są drukowane. Aby pokazać je na wydruku, kliknij

kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Ustawienia wydruku). W oknie dialogowym Ustawienia wydruku odznacz opcję
dla płaszczyzn odniesienia, granic przycięcia i zakresów modelu.

Drukowane są płaszczyzny odniesienia. Nie chcę korzystać z tej opcji

Kliknij kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Ustawienia wydruku). W oknie dialogowym Ustawienia wydruku zaznacz
pole wyboru Ukryj płaszczyzny robocze/odniesienia.

Czy można nadpisać istniejące na rysunku kolory, tak aby na wydruku pojawiały się jako czarno-białe?

Kliknij kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Ustawienia wydruku). W oknie dialogowym Ustawienia wydruku, w
obszarze Wygląd, w polu Kolory wybierz opcję Czarne linie.
W ten sposób drukarka pracująca tylko w kolorze czarnym właściwie przetworzy pojawiające się w projekcie kolory. Ta opcja
nie powoduje drukowania w skali szarości. Wszystkie kolory zostają zamienione na czarny.

Jak zwiększyć prędkość drukowania w widokach elewacji, przekrojów i perspektyw?

Sprawdź, czy właściwość Daleka płaszczyzna przycięcia jest aktywna dla tego widoku. Przejdź do właściwości widoku dla tego
widoku i wybierz opcję Daleka płaszczyzna przycinania.

W programie Revit Architecture wybrano wydruk w skali szarości lub czarne linie, jednak drukarka nadal
drukuje w kolorze
Niektóre drukarki nadpisują ustawienia w opcji Kolory, które wybrano w programie Revit Architecture. Aby drukować w
kolorze, należy ręcznie wybrać kolor w ustawieniach drukarki.

Drukowanie — często zadawane pytania | 1189

Drukowanie wsadowe
Narzędzie Batch Print for Revit zapewnia łatwe drukowanie dużej liczby rysunków (widoków i arkuszy) z nienadzorowanego
projektu Revit.
Po przygotowaniu domyślnej drukarki i projektu Revit użyj narzędzia Batch Print do wysłania dowolnej liczby rysunków do
drukarki i sterowania kolejnością ich drukowania. Po uruchomieniu zadania drukowania narzędzie Batch Print zarządza
drukowaniem rysunków i nie wymaga dalszej interakcji z użytkownikiem. W razie potrzeby można monitorować postęp
drukowania za pomocą okna dialogowego stanu.
Narzędzie Batch Print jest dostępne dla klientów, którzy wykupili subskrypcję na program Revit. Aby użyć tego narzędzia:

1 Pobierz narzędzie Batch Print z witryny firmy Autodesk dla klientów, którzy wykupili subskrypcję.

2 Zainstaluj narzędzie Batch Print.

3 Otwórz projekt programu Revit i kliknij kolejno kartę Rozszerzenia ➤ listę rozwijaną Narzędzia zewnętrzne ➤ Batch
print.

4 W oknie dialogowym Batch Print kliknij przycisk Pomoc, aby uzyskać więcej informacji na temat korzystania z tego
narzędzia.

Rozwiązywanie problemów z drukowaniem

Podczas drukowania kreskowanie częściowo znika we wklęsłych częściach powierzchni ścian

Kliknij kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Ustawienia wydruku). W oknie dialogowym Ustawienia wydruku, w
obszarze Wygląd, w polu Widoki ukrytych linii wybierz opcję Obliczenia wektorowe.

Importowane obrazy różnią się na wydruku od wyświetlanych na ekranie

Kliknij kolejno opcje ➤ Drukuj ➤ (Ustawienia wydruku). W oknie dialogowym Ustawienia wydruku, w
obszarze Wygląd, w polu Widoki ukrytych linii wybierz opcję Obliczenia rastrowe.

Problemy z drukowaniem obrazów rastrowych za pomocą plotera XES Synergix 8830

W oknie dialogowym właściwości plotera XES Synergix 8830, na karcie Grafika, znajduje się pole wyboru Włącz opcję RTL
trybu macierzystego rozdzielczości. Odznacz pole wyboru. Obrazy rastrowe powinny drukować się poprawnie.

Jak drukować do programu Reprodesk?

Jeśli plik PRN zmieniono na plik PLT i przetwarzanie pliku wciąż powoduje wyświetlenie czarnego ekranu po przesłaniu pliku
do Reprodesk, należy zmienić ustawienie pisaka z wartości standardowej (domyślnej) na wartość asinfile.

Inne zagadnienia związane z plotowaniem

Jeśli sterownik Windows ustawiony jest na drukowanie w kolorze, zawsze używaj kolorowego kartridża.
Jeśli sterownik Windows ustawiony jest na drukowanie w skali szarości lub czerni, używaj kartridża jednokolorowego. (Można
użyć kolorowego kartridża, jednak użyty zostanie tylko atrament czarny).

1190 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Współpraca konstrukcyjna z programami AutoCAD Architecture i AutoCAD
MEP
Można eksportować i importować elementy konstrukcyjne pomiędzy programami Revit Architecture i AutoCAD Architecture
lub AutoCAD MEP. Pozwala to wykorzystać możliwości konkretnych mocy każdej z aplikacji, tak aby udoskonalić proces
roboczy architektonicznych i konstrukcyjnych etapów projektu.
Typowy proces roboczy wykorzystujący obie aplikacje może składać się z pracy architekta tworzącego model w programie
AutoCAD Architecture lub AutoCAD MEP i przekazującego go inżynierowi konstrukcyjnemu, który doda do modelu projekt
konstrukcyjny w programie Revit Architecture. Po zaimportowaniu modelu do programu Revit Architecture inżynier
konstrukcyjny usuwa wszystkie warstwy, które nie zawierają odpowiednich informacji dla projektowania konstrukcyjnego, a
następnie tworzy poziomy. Następnie, przy użyciu częściowego rozbicia zaimportowanego rysunku, aby uzyskać dostęp do
ważnych informacji o zaimportowanych obiektach, inżynier używa ich jako odniesień do ponownego utworzenia tych obiektów
w programie Revit Structure. Zaimportowana geometria programu AutoCAD Architecture lub programu AutoCAD MEP
może być usunięta lub zachowana w rysunku, jeśli model ma być ponownie wyeksportowany do oryginalnej aplikacji.
Jeśli projekt konstrukcyjny ma być wyeksportowany z programu Revit Architecture do programu AutoCAD Architecture lub
programu AutoCAD MEP, elementy konstrukcyjne programu Revit są automatycznie przekształcane do odpowiednich typów
elementów konstrukcyjnych programów AutoCAD Architecture lub AutoCAD MEP. Właściwości elementów programu
Revit są odwzorowywane do wygenerowanych elementów programów AutoCAD Architecture lub AutoCAD MEP.

Importowanie elementów konstrukcyjnych z programów AutoCAD Architecture i

AutoCAD MEP
Można zaimportować model architektoniczny z programu AutoCAD Architecture lub programu AutoCAD MEP i wykorzystać
go jako odniesienie dla projektu konstrukcyjnego w programie Revit Architecture. Słupy, przęsła, zastrzały i osie w
zaimportowanym modelu zostaną użyte przez użytkownika jako odniesienie do ponownego śledzenia ich i utworzenia
bezpośrednio w programie Revit Architecture. Następnie można utworzyć rzuty konstrukcyjne, wyeksportować dane
konstrukcyjne do aplikacji analizy i projektu lub wyeksportować dane konstrukcyjne z powrotem do programu AutoCAD
Architecture lub programu AutoCAD MEP.

Importowanie warstw programów AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP

W programach AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP komponenty obiektów umieszczane są na warstwach. Przykładowo
ściana może być umieszczona na warstwie A-Ściana-G, a drzwi w ścianie na warstwie A-Drzwi-G. Warstwy mogą być tworzone
według standardów architektonicznych takich jak AIA — standard amerykańskiego instytutu architektów — lub mogą być
definiowane przez użytkowników. Kiedy rysunek programu AutoCAD Architecture lub programu AutoCAD MEP jest
importowany do programu Revit Architecture, informacje warstw importowanych obiektów są zachowywane. W programie
Revit Architecture warstwy nie są używane wewnętrznie, ale mogą być odwzorowywane jako kategorie obiektów. Kiedy
importowany rysunek jest ponownie eksportowany do programu AutoCAD Architecture lub programu AutoCAD MEP
ustawienia warstwy są eksportowane z obiektami. Dodane obiekty programu Revit mają przypisaną warstwę opartą na
odwzorowaniu kategorii obiektu do warstw w pliku mapowania warstwy. Jeśli na przykład obiekty kategorii Tralki balustrad
są przypisane do warstwy A-FLOR-HRAL, pojawią się na tej warstwie podczas eksportu do programu AutoCAD Architecture
lub programu AutoCAD MEP. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Eksportowanie warstw na stronie 1154.
Kiedy rysunki programów AutoCAD Architecture lub AutoCAD MEP są importowane do programu Revit Architecture,
można zaimportować wszystkie warstwy lub wybrać pojedyncze warstwy do importu. Jeśli na przykład podczas importowania
rzutu chcesz, żeby widoczne były tylko elementy konstrukcyjne, możesz wybrać tylko warstwy S-Column-G,S-Brace-Gi S-Beam-G.
Tylko te warstwy zostaną zaimportowane i w konsekwencji żadne ściany, drzwi czy obiekty opisowe nie będą widoczne w
programie Revit Architecture. Aby uzyskać szczegółowe informacji, zobacz Opcje importowania i podłączania formatów CAD
i modeli Revit na stronie 63.

Współpraca konstrukcyjna z programami AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP | 1191

 Rozbijanie zaimportowanych obiektów
Podczas importowania rysunku programu AutoCAD Architecture lub programu AutoCAD MEP do programu Revit
Architecture kompletny rysunek jest importowany lub podłączany jako Symbol importu. Można zwiększyć wydajność swojej
pracy z importowanymi danymi, rozbijając częściowo importowany rysunek. To jedyny sposób, w jaki można uzyskać dostęp
do właściwości pojedynczych obiektów programów AutoCAD Architecture lub AutoCAD MEP. Częściowe rozbicie dzieli
importowany rysunek na pojedyncze bloki obiektów, ale nie na linie i elementy tekstowe programu Revit. Aby uzyskać więcej
informacji, zobacz Rozbijanie zaimportowanej geometrii na stronie 76.
Można rozbić lub częściowo rozbić importowany rysunek wyłącznie za pomocą narzędzia Importuj w programie Revit
Architecture. Podłączonego rysunku nigdy nie można rozbić ani rozbić częściowo.

Usuwanie importowanych obiektów z programu Revit Architecture

Po zaimportowaniu elementów konstrukcyjnych z programów AutoCAD Architecture lub AutoCAD MEP i utworzeniu z
nich odpowiednich obiektów programu Revit można zachować importowane obiekty w rysunku lub, w zależności od potrzeb,
usunąć je w jeden z następujących sposobów:

■ Usuń. Jeśli importowane obiekty nie będą już używane, można usunąć je bezpośrednio z pliku programu Revit.

■ Usuń z pamięci. Jeśli rysunek programu AutoCAD Architecture lub programu AutoCAD MEP został podłączony, a nie
zaimportowany, można usunąć połączenie w programie Revit Architecture. Rysunek nie będzie już widoczny, ale zawsze
będzie go można wczytać ponownie, co zapewnia najbardziej bieżącą wersję. (Jeśli obiekt ma być zablokowany, lepiej
importować rysunek niż tworzyć podłączenie do niego).

■ Usuń pojedyncze warstwy. Kiedy rysunek programu AutoCAD Architecture lub programu AutoCAD MEP jest
importowany do programu Revit Architecture, informacje o warstwach rysunku zostają zachowane. W efekcie można
wybiórczo usunąć pojedyncze warstwy i obiekty na nich zawarte.

Importowanie osi
Osie to konstrukcje używane do zakotwiczenia konstrukcyjnych słupów, przęseł i zastrzałów. Siatki mogą być tworzone w
programie AutoCAD Architecture, importowane do programu Revit Architecture i przekształcane na siatki programu Revit.
Osie słupów w programie AutoCAD Architecture

Następujące właściwości osi programu AutoCAD Architecture są zachowywane podczas importowania do programu Revit
Architecture:

■ Linie osi

■ Etykiety osi

1192 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 ■ Typ osi (oś słupa)

■ Typ etykiety osi (odniesienie bloku wielu widoków)

■ Warstwa etykiety osi

■ Warstwa Linie osi

Do zaimportowanej osi dodane są następujące właściwości:

■ Poziom podstawy

■ Odsunięcie podstawy

■ Skala elementu (definiowana w czasie importu)

■ Nazwa elementu (nazwa importowanego pliku DWG)

Importowanie siatki z programu AutoCAD Architecture

1 Utwórz lub otwórz projekt programu Revit, do którego chcesz zaimportować rysunek programu AutoCAD
Architecture.
2 W Przeglądarce projektu wybierz widok, w którym chcesz wyświetlić zaimportowaną oś.
3 Zaimportuj rysunek programu AutoCAD Architecture do programu Revit Architecture, tak jak opisano w sekcji
Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58.
Podczas importowania pliku DWG/DXF do programu Revit Architecture można importować wszystkie warstwy,
wszystkie widoczne warstwy lub wybrane warstwy. Po zaimportowaniu poszczególne warstwy mogą być w
każdej chwili usunięte z programu Revit Architecture.
Zaimportowany rysunek zostanie wyświetlony jako pojedynczy symbol importu.

4 Aby uzyskać więcej informacji na temat importowania obiektów, wybierz symbol importu i kliknij kolejno kartę

Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Zapytanie) i wybierz linie lub etykiety osi
do zapytania.
Opcja Zapytanie umożliwia wyświetlenie typu obiektu, nazwy bloku (identycznej z nazwą importowanego
rysunku), warstwy i nazwy stylu, jeśli są przypisane do danego elementu.
Aby zakończyć pracę w trybie Zapytanie, naciśnij klawisz Esc.

UWAGA Importowany rysunek można rozbić lub rozbić częściowo. Aby uzyskać dostęp do obiektów tylko
do odczytu programu AutoCAD Architecture, przeprowadź rozbicie częściowe.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ listę rozwijaną Rozbij ➤
(Rozbij częściowo).
Rozbicie częściowe importowanej osi umożliwia wybranie osi bezpośrednio z etykiet osi.

6 Aby utworzyć siatkę w programie Revit Architecture, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Odniesienie ➤ (Siatka).

7 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść siatkę ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż linie).
8 Przesuń wskaźnik myszy nad importowaną oś, tak aby jedna z linii osi została podświetlona.

Importowanie elementów konstrukcyjnych z programów AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP | 1193

 9 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Aby utworzyć pojedynczą linię siatki programu Revit, wybierz importowaną linię siatki. Powtórz te czynności
dla każdej linii siatki, a następnie naciśnij klawisz Esc, aby zakończyć pracę z narzędziem siatki.

■ Aby utworzyć siatkę programu Revit podczas jednej czynności, wybierz importowaną linię siatki, naciśnij
klawisz Tab, aby wybrać wszystkie importowane linie siatki jednocześnie i kliknij, aby je umieścić.

UWAGA Jeśli śledzona siatka programu AutoCAD Architecture zawiera etykiety siatki, w wynikowej siatce
programu Revit te etykiety będą powielone. Tekst i cyfry zawarte w etykiecie osi zostaną użyte jako nazwy
skojarzonych linii osi.

Tworzenie siatki programu Revit z siatki programu AutoCAD Architecture

10 Jeśli rysunek nie będzie ponownie eksportowany do programu AutoCAD Architecture i nie istnieje konieczność
zachowania importowanej geometrii, usuń ją w jeden z następujących sposobów:
■ Wybierz symbol importu importowanej siatki i naciśnij klawisz Delete.
Ten sposób sprawdza się, jeśli importowana oś nie została częściowo rozbita. Jeśli importowana oś została
częściowo rozbita, wybierz symbole importu osi i etykiet osi niezależnie.

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Usuń warstwy)
i usuń wszystkie lub wybrane warstwy importowanego rysunku.

■ Jeśli rysunek był połączony z programem Revit Architecture, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami) i usuń podłączony rysunek z programu Revit

Architecture.

UWAGA Później można wczytać plik ponownie, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Importowanie elementów konstrukcyjnych

Słupy, belki i zastrzały są elementami konstrukcyjnymi budynku. Mogą być tworzone w programie AutoCAD Architecture i
importowane do programu Revit Architecture jako odniesienia. Można uzyskać dostęp do ograniczonych informacji o
częściowo rozbitych elementach programu AutoCAD Architecture, które są tylko do odczytu i nie mogą być zmieniane. Można
ich używać jako odniesienia do śledzenia i ponownego tworzenia elementów w programie Revit Architecture.

1194 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Słupy w programie AutoCAD Architecture

Podczas importowania do programu Revit Architecture zachowywane są następujące właściwości elementów konstrukcyjnych
programu AutoCAD Architecture:

■ Opis komponentu

■ Kąt zwijania

■ Długość elementu

■ Nazwa stylu programu AutoCAD Architecture

■ Nazwa typu konstrukcyjnego (Słup/Belka/Zastrzał)

■ Nazwa typu (Element konstrukcyjny)

Do importowanego elementu dodawane są następujące właściwości:

■ Poziom podstawy

■ Odsunięcie podstawy

■ Skala elementu (definiowana w czasie importu)

■ Nazwa elementu (nazwa importowanego pliku DWG)

Importowanie elementów konstrukcyjnych z programu AutoCAD Architecture

1 Utwórz lub otwórz projekt programu Revit, do którego chcesz zaimportować elementy konstrukcyjne programu
AutoCAD Architecture.
2 W Przeglądarce projektu wybierz widok, w którym importowane elementy mają być widoczne.
3 Zaimportuj rysunek programu AutoCAD Architecture do programu Revit Architecture, tak jak opisano w sekcji
Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58.
Podczas importowania pliku DWG/DXF do programu Revit Architecture można importować wszystkie warstwy,
wszystkie widoczne warstwy lub wybrane warstwy. Po zaimportowaniu poszczególne warstwy mogą być w
każdej chwili usunięte z programu Revit Architecture.
Zaimportowany rysunek zostanie wyświetlony jako pojedynczy symbol importu.

Importowanie elementów konstrukcyjnych z programów AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP | 1195

 4 Aby uzyskać więcej informacji na temat importowania obiektów, wybierz symbol importu, kliknij kolejno kartę

Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Zapytanie) i wybierz bloki elementu
konstrukcyjnego do zapytania.
Opcja zapytania umożliwia wyświetlenie typu obiektu, nazwy bloku (identycznej z nazwą importowanego
rysunku), warstwy i nazwy stylu, jeśli są przypisane do danego elementu.
Aby zakończyć pracę w trybie Zapytanie, naciśnij klawisz Esc.

UWAGA Importowany rysunek można rozbić lub rozbić częściowo. Aby uzyskać dostęp do obiektów tylko
do odczytu programu AutoCAD Architecture, przeprowadź rozbicie częściowe.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ listę rozwijaną Rozbij ➤
(Rozbij częściowo).
Częściowe rozbicie importowanego rysunku umożliwia wyświetlenie właściwości pojedynczych obiektów.
Częściowo rozbite słupy programu AutoCAD Architecture w programie Revit Architecture

6 Aby utworzyć element konstrukcyjny w programie Revit, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Konstrukcje, a następnie wybierz opcję (Podciąg), (Słup) lub (Stężenie).

7 Przesuń wskaźnik myszy nad importowany element i utwórz nowy element konstrukcyjny w jeden z następujących
sposobów:
■ Tworząc słup konstrukcyjny, użyj obrazu podglądu słupa, aby umieścić słup programu Revit wewnątrz
słupa programu AutoCAD Architecture, a następnie kliknij, aby go umieścić.

■ Tworząc belkę lub zastrzał, prześledź importowany obiekt, aby utworzyć nowy obiekt.

8 Jeśli to konieczne, dopasuj wymiary nowego elementu, aby dokładnie pasowały do obiektu importowanego.
9 Jeśli rysunek nie będzie ponownie eksportowany do programu AutoCAD Architecture i nie istnieje konieczność
zachowania importowanej geometrii, usuń ją w jeden z następujących sposobów:
■ Wybierz symbol importu importowanego obiektu i naciśnij klawisz Delete.

1196 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 ■ Wybierz symbol importu i kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤

(Usuń warstwy) i usuń odpowiednie warstwy importowanego rysunku.

■ Jeśli rysunek był połączony z programem Revit Architecture, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami) i usuń importowany rysunek z programu Revit

Architecture.

UWAGA Później można wczytać plik ponownie, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Tworzenie słupów programu Revit z importowanych słupów programu AutoCAD Architecture

Importowanie ścian
Ściany mogą być utworzone w programie AutoCAD Architecture, importowane do programu Revit Architecture i użyte jako
odniesienia do ręcznego śledzenia lub ponownego utworzenia ścian konstrukcyjnych.

UWAGA Jeśli chcesz ponownie śledzić lub utworzyć ścianę bezpośrednio w programie Revit Architecture, pamiętaj, że
obiekty architektoniczne są rysowane w kierunku od dołu do góry, a obiekty konstrukcyjne są rysowane od góry do dołu.
Jeśli pracujesz z szablonem konstrukcyjnym, ściany architektoniczne będą niewidoczne, chyba że odpowiednio dopasujesz
zakres widoku projektu. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Zakres widoku na stronie 872.

Ściana w programie AutoCAD Architecture

Importowanie elementów konstrukcyjnych z programów AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP | 1197

 Podczas importowania do programu Revit Architecture zachowywane są następujące właściwości ściany programu AutoCAD
Architecture:

■ Opis komponentu: lista komponentów ściany, ich wielkości i materiały

Lista komponentów ściany programu AutoCAD Architecture, materiałów i wielkości w programie
Revit Architecture

■ Długość ściany

■ Szerokość ściany

■ Wysokość ściany

■ Nazwa stylu programu AutoCAD Architecture

■ Nazwa typu (Ściana)

Do importowanej ściany dodawane są następujące właściwości:

■ Poziom podstawy

■ Odsunięcie podstawy

■ Skala elementu (definiowana w czasie importu)

■ Nazwa elementu (nazwa importowanego pliku DWG)

Importowanie ścian z programu AutoCAD Architecture

1 Utwórz lub otwórz projekt programu Revit, do którego chcesz zaimportować ściany programu AutoCAD
Architecture.
2 W Przeglądarce projektu wybierz widok, w którym importowane ściany mają być widoczne.
3 Zaimportuj rysunek programu AutoCAD Architecture do programu Revit Architecture, tak jak opisano w sekcji
Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58.
Podczas importowania pliku DWG/DXF do programu Revit Architecture można importować wszystkie warstwy,
wszystkie widoczne warstwy lub wybrane warstwy. Po zaimportowaniu poszczególne warstwy mogą być w
każdej chwili usunięte z programu Revit Architecture.
Zaimportowany rysunek zostanie wyświetlony jako pojedynczy symbol importu.

4 Aby uzyskać więcej informacji na temat importowanych obiektów, wybierz symbol importu i kliknij kolejno

kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Zapytanie) i wybierz bloki ścian do
zapytania.
Opcja zapytania umożliwia wyświetlenie typu obiektu, nazwy bloku (identycznej z nazwą importowanego
rysunku), warstwy i nazwy stylu, jeśli są przypisane do danego elementu.
Aby zakończyć pracę w trybie Zapytanie, naciśnij klawisz Esc.

1198 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 UWAGA Importowany rysunek można rozbić lub rozbić częściowo. Aby pracować z importowanymi obiektami
konstrukcyjnymi, przeprowadź rozbicie częściowe.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ listę rozwijaną Rozbij ➤
(Rozbij częściowo).
Częściowe rozbicie importowanego rysunku umożliwia wyświetlenie właściwości pojedynczych obiektów.
Częściowo rozbita ściana programu AutoCAD Architecture w programie Revit Architecture

6 Aby utworzyć ścianę konstrukcyjną w programie Revit, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Konstrukcje ➤ (Ściana).

7 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść ścianę konstrukcyjną ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż linie).

UWAGA Opcja Wskaż powierzchnie jest zaprojektowana przede wszystkim do współpracy z narzędziem
brył programu Revit.

8 Przesuń wskaźnik myszy nad importowaną ścianę i kliknij tylko raz, aby umieścić ścianę konstrukcyjną.
9 Jeśli to konieczne, dopasuj wymiary nowej ściany, aby dokładnie pasowały do ściany importowanej.
10 Jeśli rysunek nie będzie ponownie eksportowany do programu AutoCAD Architecture i nie istnieje konieczność
zachowania importowanej geometrii, usuń ją w jeden z następujących sposobów:
■ Wybierz symbol importu importowanej ściany i naciśnij klawisz Delete.

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Usuń warstwy)
i usuń wszystkie warstwy ścian.

■ Jeśli rysunek był połączony z programem Revit Architecture, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Zarządzaj projektami ➤ (Zarządzaj połączeniami) i usuń podłączony rysunek z programu Revit

Architecture.

UWAGA Później można wczytać plik ponownie, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Importowanie elementów konstrukcyjnych z programów AutoCAD Architecture i AutoCAD MEP | 1199

Importowanie stropów
Stropy są często używane jako komponenty podłóg i fundamentów. Można tworzyć stropy w programie AutoCAD Architecture
i używać je jako odniesienia w programie Revit Architecture, aby ponownie śledzić lub tworzyć stropy.
Podczas importowania do programu Revit Architecture zachowywane są następujące właściwości stropu programu AutoCAD
Architecture:

■ Opis komponentu: lista komponentów stropu, ich wielkości i materiały

■ Grubość stropu

■ Nazwa stylu programu AutoCAD Architecture

■ Nazwa typu (Strop)

Do importowanego stropu dodawane są następujące właściwości:

■ Poziom podstawy

■ Odsunięcie podstawy

■ Skala elementu (definiowana w czasie importu)

■ Nazwa elementu (nazwa importowanego pliku DWG)

Importowanie płyty z programu AutoCAD Architecture

1 Utwórz lub otwórz projekt programu Revit, do którego chcesz zaimportować strop programu AutoCAD
Architecture.
2 W Przeglądarce projektu wybierz widok, w którym importowany strop ma być widoczny.
3 Importuj rysunek programu AutoCAD Architecture do programu Revit Architecture, tak jak opisano w sekcji
Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58.
Podczas importowania pliku DWG/DXF do programu Revit Architecture można importować wszystkie warstwy,
wszystkie widoczne warstwy lub wybrane warstwy. Po zaimportowaniu poszczególne warstwy mogą być w
każdej chwili usunięte z programu Revit Architecture.
Zaimportowany rysunek zostanie wyświetlony jako pojedynczy symbol importu.

4 Aby uzyskać więcej informacji na temat importowanych obiektów, kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa

pliku> ➤ panel Importowany element ➤ (Zapytanie) i wybierz bloki stropów do zapytania.

Opcja zapytania umożliwia wyświetlenie typu obiektu, nazwy bloku (identycznej z nazwą importowanego
rysunku), warstwy i nazwy stylu, jeśli są przypisane do danego elementu.
Aby zakończyć pracę w trybie Zapytanie, naciśnij klawisz Esc.

UWAGA Importowany rysunek można rozbić lub rozbić częściowo. Aby pracować z importowanymi obiektami
konstrukcyjnymi, przeprowadź rozbicie częściowe.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤ listę rozwijaną Rozbij ➤
(Rozbij częściowo).
Częściowe rozbicie importowanego rysunku umożliwia wyświetlenie właściwości pojedynczych obiektów.

1200 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 Częściowo rozbity strop programu AutoCAD Architecture w programie Revit Architecture

6 Aby utworzyć strop w programie Revit Architecture, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Fundament ➤ (Strop).

7 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię stropu ➤ panel Rysuj ➤ (Linia).
8 Prześledź kształt importowanego stropu.

9 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

10 Jeśli rysunek nie będzie ponownie eksportowany do programu AutoCAD Architecture i nie istnieje konieczność
zachowania importowanej geometrii, usuń ją w jeden z następujących sposobów:
■ Wybierz symbol importu importowanego stropu i naciśnij klawisz Delete.

■ Wybierz symbol importu i kliknij kolejno kartę Zmień | <nazwa pliku> ➤ panel Importowany element ➤

(Usuń warstwy) i usuń wszystkie warstwy stropu.

■ Jeśli rysunek był połączony z programem Revit Architecture, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami) i usuń podłączony rysunek z programu Revit

Architecture.

UWAGA Później można wczytać plik ponownie, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Eksportowanie elementów konstrukcyjnych do programu AutoCAD Architecture

Można eksportować belki, zastrzały, słupy i osie z programu Revit Architecture do programu AutoCAD Architecture, gdzie
zostaną automatycznie przekształcane na elementy konstrukcyjne programu AutoCAD Architecture. Ściany konstrukcyjne,
stropy konstrukcyjne, ławy fundamentowe, lokalne rodziny i inne obiekty programu Revit także mogą być eksportowane do
programu AutoCAD Architecture, gdzie zostaną przekształcone na elementy bryłowe programu AutoCAD Architecture.

WAŻNE Jako obiekty programu AutoCAD Architecture można eksportować jedynie widoki 3D programu Revit Architecture.

Eksportowanie elementów konstrukcyjnych do programu AutoCAD Architecture | 1201

 Style programu AutoCAD Architecture i rodziny programu Revit
Wyświetlanie obiektu konstrukcyjnego w programie AutoCAD Architecture jest kontrolowane przy użyciu jego stylu. Styl
jest zbiorem właściwości określających widoczność i kształt pojedynczych komponentów obiektu, przypisań warstwy, ustawień
typu linii itp. Zamiast stylów w programie Revit Architecture stosowana jest koncepcja rodzin, które określają nie tylko sposób
wyświetlania obiektów, ale i ich właściwości fizyczne, takie jak wielkości i wymiary.

Eksportowanie osi
Siatki programu Revit mogą być eksportowane do programu AutoCAD Architecture.
Oś programu AutoCAD Architecture jest tworzona na płaszczyźnie najniższego poziomu modelu programu Revit, ale nie
niżej niż dół obrysu modelu w widoku. Bloki wielu widoków dla znaczników siatki są zakotwiczone na końcach linii siatki i
zostaną utworzone na tej samej płaszczyźnie. Tekst atrybutu w każdej etykiecie siatki jest definiowany przy użyciu nazwy siatki
programu Revit. Kształt etykiety siatki jest generowany z symbolu siatki programu Revit. Skala generowanej etykiety siatki i
tekstu w programie AutoCAD Architecture jest skalą bieżącego widoku 3D programu Revit.
Komponenty siatki programu Revit są przekształcane w komponenty siatki programu AutoCAD Architecture w następujący
sposób:

Komponent programu Revit Architecture Komponent programu AutoCAD Architecture

linie osi obiekt osi niestandardowej

etykiety osi bloki wielu widoków zakotwiczone do siatki użytkownika

tekst etykiety osi wartość atrybutu w blokach wielu widoków

UWAGA Wartość atrybutu można edytować w programie AutoCAD

Architecture.

Eksportowanie siatki programu Revit do programu AutoCAD Architecture

1 Utwórz oś w programie Revit Architecture.

2 Kliknij opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki DWG).

3 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD w opcji Eksportuj wybierz wartość <Widok w sesji/zestaw
arkuszy>.

1202 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 4 Na karcie Właściwości DWG określ opcje eksportowania.
5 Kliknij przycisk Dalej.
6 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD sprawdź, czy w polu Typ plików wybrano opcję Pliki DWG
AutoCAD (*.dwg).
7 Kliknij przycisk OK.
Wybrany widok jest eksportowany jako plik DWG.

Otwieranie eksportowanej osi w programie AutoCAD Architecture

8 Otwórz program AutoCAD Architecture.

9 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ Rysunek i otwórz eksportowany plik DWG.

Jeśli to konieczne, zmień oś w programie AutoCAD Architecture. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz "Osie"
i "Bloki wielu widoków" z pomocy programu AutoCAD Architecture.

Eksportowanie elementów konstrukcyjnych

Słupy, belki i zastrzały programu Revit mogą być eksportowane do programu AutoCAD Architecture, gdzie będą przekształcane
na odpowiednie typy elementów konstrukcyjnych programu AutoCAD Architecture. Profile i krzywe są eksportowane bez
cięć (zobacz Cięcie na stronie 618), przecięć, otworów i innych tego typu zmian. W przypadku, kiedy nie ma żadnego
jednorodnego profilu, element bryłowy programu AutoCAD Architecture jest tworzony zamiast elementu konstrukcyjnego.
Dla każdego typu rodziny eksportowanego z programu Revit Architecture jest tworzony styl niestandardowy programu
AutoCAD Architecture i przypisany do elementu konstrukcyjnego. Obiekty z tego samego typu rodziny programu Revit
Architecture będą miały przypisany ten sam styl w programie AutoCAD Architecture.

UWAGA Profile rodziny programu Revit nie zostaną odwzorowane jako standardowe profile elementów programu
AutoCAD Architecture.

Właściwości programu AutoCAD Architecture są generowane z właściwości programu Revit w następujący sposób:

Właściwości programu AutoCAD Właściwości programu Revit Architecture

Architecture

Opis Komentarze (Dane identyfikacyjne)

Warstwa Plik mapowania warstw Revit. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Eksportowanie
warstw na stronie 1154.

Styl Typ

Typ elementu (Belka/Zastrzał/Słup) Typ obiektu Revit

Eksportowanie elementów konstrukcyjnych do programu AutoCAD Architecture | 1203

 Właściwości programu AutoCAD Właściwości programu Revit Architecture
Architecture

Odsunięcie początku ■ Podciągi/Stężenia: Cięcie symboliczne w programie Revit Architecture jest

automatycznie obliczone dla punktu startowego

■ Słupy: Odsunięcie podstawy

Odsunięcie końca ■ Podciągi/Stężenia: Cięcie symboliczne w programie Revit Architecture jest

automatycznie obliczone dla punktu końcowego

■ Słupy: Odsunięcie góry

Długość logiczna ■ Belki/Zastrzały: Długość

■ Słupy: nie dotyczy

Rolka 0 (Domyślna wartość)

Wyrównaj ■ Belki/Słupy: Górna symetria (wartość domyślna)

■ Zastrzał: Środkowa symetria (wartość domyślna)

Wyrównanie przy użyciu rozszerzeń ca- Tak (wartość domyślna)

łkowitych

1204 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Właściwości programu AutoCAD Właściwości programu Revit Architecture
Architecture

Punkt początkowy X/Y/Z Współrzędne X/Y/Z punktu początkowego krzywej

Punkt końcowy X/Y/Z Współrzędne X/Y/Z punktu końcowego krzywej

Kąt obrotu ■ Belki/Zastrzały: Kąt

■ Słupy: Orientacja słupa w globalnym układzie współrzędnych

Elewacja brak odpowiedniej właściwości; obliczone w programie AutoCAD Architecture w

oparciu o współrzędne krzywej X/Y/Z

Informacje dodatkowe (Położenie) brak odpowiedniej właściwości

Płaszczyzny przycięcia brak odpowiedniej właściwości

Hiperłącze brak odpowiedniej właściwości

Uwagi brak odpowiedniej właściwości

Dokumenty referencyjne brak odpowiedniej właściwości

Eksportowanie elementów konstrukcyjnych programu Revit do programu AutoCAD Architecture

1 Utwórz elementy konstrukcyjne w programie Revit Architecture.

2 Kliknij opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki DWG).

3 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD w opcji Eksportuj wybierz wartość <Widok w sesji/Zestaw
arkuszy>.
4 Kliknij kartę Właściwości pliku DWG.
5 W obszarze Bryły (tylko widoki 3D) wybierz opcję Eksportuj jako obiekty programu AutoCAD Architecture i
AutoCAD MEP.

UWAGA Opcja ta jest dostępna tylko wtedy, jeśli do eksportu wybrano widok 3D.

6 W polu Preferuj wybierz opcję Obiekty lub geometria programu AutoCAD Architecture.
Jeśli eksportowany element konstrukcyjny programu Revit nie jest prostym wyciągnięciem (na przykład ma
dopasowanie, wzory wycięcia, otwory lub jego kształt został zmieniony w związku z czyszczeniem połączenia
betonowego), można wybrać utworzenie obiektu programu AutoCAD Architecture wyglądającego tak samo,
jak obiekt programu Revit. W takim wypadku wybierz opcję Obiekty programu AutoCAD Architecture.

Eksportowanie elementów konstrukcyjnych do programu AutoCAD Architecture | 1205

 Jeśli chcesz zachować dokładną geometrię elementu konstrukcyjnego programu Revit i utworzyć obiekt bryłowy
programu AutoCAD Architecture, wybierz opcję Geometria.

Zawsze eksportuj jako geometrię

Ustawienie w Edytorze rodzin dla rodziny elementów konstrukcyjnych powoduje nadpisanie tej opcji.
Można ustawić, aby rodzina elementów konstrukcyjnych była zawsze eksportowana jako geometria. Otwórz
lub utwórz rodzinę elementów konstrukcyjnych w Edytorze rodzin. Kliknij kolejno kartę Narzędzia

główne ➤ panel Właściwości ➤ (Kategoria i parametry rodziny). Wybierz parametr Zawsze eksportuj
jako geometrię i kliknij przycisk OK.

7 Określ opcje eksportu, tak jak opisano w sekcji Właściwości eksportowania do formatu CAD na stronie 1141.
8 Kliknij przycisk Dalej.
9 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD sprawdź, czy w polu Typ plików wybrano opcję Pliki DWG
AutoCAD (*.dwg).
10 Kliknij przycisk OK.
Wybrany widok jest eksportowany jako plik DWG.

Otwieranie eksportowanego rysunku w programie AutoCAD Architecture

11 Otwórz program AutoCAD Architecture.

12 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ Rysunek i otwórz eksportowany plik DWG.

Jeśli to konieczne, można zmienić elementy konstrukcyjne w programie AutoCAD Architecture. Aby uzyskać
więcej informacji, zobacz „Elementy konstrukcyjne” w pomocy programu AutoCAD Architecture.

1206 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

Eksportowanie ścian, stropów konstrukcyjnych, stropów i elementów
niekonstrukcyjnych
Ściany, stropy konstrukcyjne i wszystkie elementy niekonstrukcyjne są eksportowane do programu AutoCAD Architecture
jako elementy bryły o dowolnym kształcie. Elementy bryłowe przy użyciu programu AutoCAD Architecture mogą być
przekształcane w następujące obiekty:

■ Ściany

■ Bryły 3D AutoCAD

■ Stropy konstrukcyjne

■ Dachy

■ Przestrzenie

Ściany, drzwi i okna

Można eksportować ściany konstrukcyjne i ściany architektoniczne do programu AutoCAD Architecture. Ściany są
przekształcane na elementy swobodnie formowane, które z kolei mogą być przekształcane na ściany programu AutoCAD
Architecture. Okna i drzwi w ścianie są eksportowane jako proste otwory, w które można wstawić okna i drzwi programu
AutoCAD Architecture. Fizyczna reprezentacja okna lub drzwi jest także eksportowana jako odnośnik bloku programu
AutoCAD.
Ściana z otworem w programie Revit Architecture

Elementy bryłowe programu AutoCAD Architecture przekształcane na ściany z otworami

Stropy konstrukcyjne, stropy i fundamenty

Stropy konstrukcyjne, stropy i fundamenty w programie Revit Architecture mogą być eksportowane do programu AutoCAD
Architecture jako elementy bryłowe o dowolnym kształcie.
1 Utwórz ściany, stropy konstrukcyjne i inne niekonstrukcyjne elementy w programie Revit Architecture.

2 Kliknij opcję ➤ Eksportuj ➤ Formaty CAD ➤ (Pliki DWG).

Eksportowanie elementów konstrukcyjnych do programu AutoCAD Architecture | 1207

 3 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD w opcji Eksportuj wybierz wartość <Widok w sesji/Zestaw
arkuszy>.
4 Kliknij kartę Właściwości pliku DWG.
5 Określ opcje eksportu, tak jak opisano w sekcji Właściwości eksportowania do formatu CAD na stronie 1141.
6 Kliknij przycisk Dalej.
7 W oknie dialogowym Eksportuj formaty CAD sprawdź, czy w polu Typ plików wybrano opcję Pliki DWG
AutoCAD (*.dwg).
8 Kliknij przycisk OK.
Wybrany widok jest eksportowany jako plik DWG.

Otwieranie eksportowanego rysunku w programie AutoCAD Architecture

9 Otwórz program AutoCAD Architecture.

10 Kliknij kolejno opcję ➤ Otwórz ➤ Rysunek i otwórz eksportowany plik DWG.

Jeśli to konieczne, można zmienić uzyskane elementy bryłowe o dowolnym kształcie w programie AutoCAD
Architecture lub przeształciić je na ściany, stropy konstrukcyjne, połacie dachowe, przestrzenie lub bryły 3D
programu AutoCAD. Więcej informacji znajduje się w sekcjach „Przekształcanie elementu bryły w ścianę”,
„Przekształcanie elementu bryły w strop lub połać dachową”, „Przekształcanie elementu bryły w przestrzeń” i
„Konwertowanie elementu bryły na bryłę 3D” w pomocy programu AutoCAD Architecture.

Umieszczanie belek 3D z odniesień geometrii w importowanych rysunkach 3D

Belki 3D można umieszczać przy użyciu linii, krzywych i krawędzi 3D pochodzących z geometrii importowanej w plikach
CAD. Dzięki temu inżynier może tworzyć złożone ramy wymiarowe na podstawie danych rysunku architektonicznego 3D.
Pozwala to wyeliminować konieczność odtwarzania projektów od podstaw w programie Revit Architecture.

Aby umieścić belki przy użyciu importowanych rysunków

1 Zaimportuj model CAD. Zobacz Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58.
2 Otwórz widok 3D, w którym mają zostać umieszczone belki.

PORADA Zmień ustawienie opcji Styl wizualny na Model krawędziowy, aby wyświetlić wszystkie linie modelu.

3 Kliknij kolejno kartę Konstrukcja ➤ panel Konstrukcja ➤ (Podciąg).

4 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ podciągu.
5 Na palecie Właściwości zmień parametry podciągu.

6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść Podciąg ➤ panel Rysuj ➤ (Wskaż linie).
7 Na pasku opcji wybierz:
■ odpowiednią płaszczyznę umieszczenia belek. Odsunięcia punktu końcowego w kierunku Z są obliczane z
tego poziomu.

■ zastosowanie konstrukcyjne

■ Przyciąganie 3D

1208 | Rozdział 47 Udostępnianie projektu

 8 Przesuń kursor na importowany rysunek. Po umieszczeniu kursora na prawidłowych odniesieniach linii 3D,
krzywych i krawędzi zostaną one podświetlone.

9 Aby umieścić belki, kliknij prawidłowe linie, krzywe i krawędzie.

Belki współużytkujące wspólne punkty końcowe są łączone z innymi i podlegają zasadom zachowania dotyczącym łączenia i
cięcia. Zobacz Połączenia i cięcie na elementach ramy i słupach na stronie 616.
Po umieszczeniu belki 3D stają się niezależne od importowanego rysunku. Rysunek można odłączyć lub usunąć z projektu
Revit bez wpływu na orientację umieszczonych belek.

Umieszczanie belek 3D z odniesień geometrii w importowanych rysunkach 3D | 1209

1210
Współpraca

Niniejsze tematy zawierają informacje dotyczące różnych sposobów współpracy z innymi członkami zespołu w zakresie projektów w programie
Revit.

1211
1212
Modele połączone
48
W projekcie programu Revit można łączyć różne formaty plików, w tym pliki innych aplikacji Revit (Revit Architecture, Revit Structure, Revit
MEP), formaty CAD (DWG, DXF, DGN, SAT, SKP) i pliki znaczników DWF.
Niniejszy temat zawiera informacje na temat podłączania modeli programu Revit. Aby uzyskać informacje na temat łączenia plików w formacie
CAD i plików DWF, zobacz Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58 i Podłączanie plików DWF z komentarzami na
stronie 75.

Modele podłączone — przegląd

Modele programów Revit Architecture, Revit Structure i Revit MEP można łączyć. Funkcja podłączania modeli programu
Revit służy przede wszystkim do łączenia oddzielnych budynków, takich jak budynki wchodzące w skład kampusu. Na
poniższym rzucie terenu przedstawiono na przykład cztery modele budynków podłączone do jednego modelu.

Podczas podłączania w programie Revit Architecture modelu programu Revit do projektu podłączany model jest otwierany
i zachowywany w pamięci. Im więcej modeli jest dołączonych do projektu, tym więcej czasu zajmuje ich otwarcie.
Podłączone modele programu Revit znajdują się na liście Połączenia Revit w Przeglądarce projektu.
Można konwertować podłączone modele programu Revit na grupy, a grupy na podłączone modele programu Revit. Zobacz
Konwertowanie grup i podłączonych modeli programu Revit na stronie 1455. Można także wykonać odbicie lustrzane
podłączonych modeli programu Revit. Zobacz Odbicie lustrzane elementu na stronie 1474.

1213
Kiedy należy podłączać modele
Użycie modeli podłączonych programu Revit zaleca się przy:

■ oddzielnych budynkach terenu lub miasteczka,

■ częściach budynków zaprojektowanych przez różne zespoły projektowe lub przeznaczonych do różnych zestawów rysunków,

■ koordynacji między różnymi dziedzinami (np. model architektoniczny i model konstrukcyjny).

Modele podłączone mogą być także przydatne w sytuacjach:

■ projektowania osiedli miejskich, kiedy występuje niewielka interaktywność geometryczna między osiedlami;

■ powtarzalności kondygnacji budynków we wczesnych fazach projektowania, kiedy większa wydajność modelu programu
Revit (np. szybkie uwzględnianie zmian) jest ważniejsza niż pełna interaktywność geometryczna czy zakończenie
wprowadzania szczegółów.

Projekt programu Revit może się składać z wielu pojedynczych model podłączonych programu Revit tworzących złożony
model obejmujący wszystkie dane. Przed podzieleniem projektu programu Revit na wiele modeli należy wziąć pod uwagę
następujące ograniczenia i procesy robocze:

■ Ograniczeń łączenia i interakcji pomiędzy elementami w projekcie nadrzędnym i elementami w modelach podłączonych,
co zabezpiecza elementy przed wyczyszczeniem lub połączeniem z elementami w modelach podłączonych. Niektóre
elementy, takie jak pomieszczenia i obrysy sufitów, mogą być jednak generowane na podstawie geometrii znajdującej się
w poszczególnych modelach podłączonych.

■ Trudności w zarządzaniu nazwami i numerami elementów oraz identyfikowaniu danych pomiędzy projektem nadrzędnym
a modelami podłączonymi mogą powodować powielenie nazw lub numerów. Trudności te występują zwłaszcza w przypadku
istnienia wielu elementów lub powtarzających się elementów, które są podłączone do projektu (dotyczy to na przykład
sal operacyjnych w szpitalach i pokoi hotelowych). W takich przypadkach w celu zdefiniowania powtarzających się
elementów zamiast modelu podłączonego należy używać grupy. Zobacz Edytowanie elementów w grupach na stronie 1446.

■ Odrębne standardy projektu dla projektu nadrzędnego i modeli podłączonych mogą powodować utratę synchronizacji
między modelami.

■ Aby zachować kontrolę, należy ostrożnie zarządzać modelami podłączonymi.

Wymiary i więzy w modelach podłączonych

Elementów modeli podłączonych można używać jako odniesień do wymiarowania i wyrównywania. Przykładowo można
utworzyć wymiar pomiędzy ścianą w projekcie nadrzędnym a ścianą w modelu podłączonym. Zobacz Wymiary stałe na stronie
896 i Wyrównywanie elementów na stronie 1470.
Można też tworzyć wiązania pomiędzy elementami modelu nadrzędnego a elementami modelu podłączonego. Przykładowo
można powiązać podłączony budynek z granicą nieruchomości w modelu nadrzędnym lub podłączoną podłogę z poziomem
w modelu nadrzędnym. Modele podłączone przesuwają się jako całość wraz z przesunięciem powiązanego z nimi elementu.
Wiązania (lub element) w modelu podłączonym przesuwają wyłącznie podłączony model, nie przesuwają elementów modelu
nadrzędnego. Więzy dla połączeń używających położeń współdzielonych są niedozwolone.
Za pomocą programu Revit Architecture podejmowana jest próba pozostawienia wymiarów i wiązań oraz zmienienia ich
obiektu nadrzędnego za każdym razem, kiedy połączenie jest ponownie ładowane (lub usuwane i ładowane ponownie).

Powtarzanie modelu podłączonego w modelu nadrzędnym

W projekcie nadrzędnym model podłączony może być kopiowany wielokrotnie. Przykładowo projekt budownictwa
mieszkaniowego może składać się z wielu powtarzających się projektów. Każda kopia modelu podłączanego umieszczonego

1214 | Rozdział 48 Modele połączone

 w projekcie ma automatycznie generowaną unikatową nazwę. Ta nazwa jest pomocna przy identyfikacji elementów podłączanych
modeli w ich zestawieniu.
Nazwę wystąpienia modelu podłączonego można zmienić za pomocą jego właściwości. Dla każdego wystąpienia modelu
podłączonego można też nadpisać ustawienia widoczności i grafiki. Zobacz Widoczność modeli podłączonych na stronie 1223.
Podłączony model programu Revit można skopiować za pomocą standardowych procedur kopiowania i wklejania (zobacz
Kopiowanie elementów na stronie 1482) lub też można przeciągnąć go z Przeglądarki projektu do widoku projektu.
Podłączony model programu Revit można kopiować pomiędzy projektami w trakcie tej samej sesji programu Revit. Podczas
kopiowania podłączonego modelu programu Revit do innego projektu ścieżka połączenia, współdzielone ustawienia położenia,
widoczne połączenia zagnieżdżone oraz nazwa wystąpienia połączenia są kopiowane do nowego projektu. Jeśli nazwa wystąpienia
połączenia już istnieje w projekcie, zostanie ona automatycznie zmieniona. Pliki wczytane częściowo pozostają wczytane
częściowo. Ustawienia nadpisań widoczności i grafiki nie są zachowywane.

Tematy pokrewne

■ Kopiowanie modelu podłączonego w modelu nadrzędnym na stronie 1221

■ Kopiowanie elementów z modelu podłączonego na stronie 1222

Zagnieżdżanie modeli podłączonych

Podczas podłączania modelu zawierającego inne modele podłączone połączenia są zagnieżdżane. Można pokazać (lub ukryć)
modele podłączone zagnieżdżone w modelu nadrzędnym. Połączenia zagnieżdżone są wyświetlane zgodnie z ustawieniem
Typ odniesienia w modelu macierzystym:

■ Ustawienie Nakładanie nie powoduje wczytania modeli zagnieżdżonych do modelu nadrzędnego, więc nie są one
wyświetlane w projekcie.

■ Ustawienie Dołączenie powoduje wczytanie zagnieżdżonych modeli podłączonych do modelu nadrzędnego i ich
wyświetlenie w projekcie.

Poniższy obraz przedstawia projekt A podłączony do projektu B (a więc projekt B jest modelem nadrzędnym względem
projektu A). Ustawienie Typ odniesienia dla projektu A jest określone jako Nakładanie w ramach jego modelu macierzystego
(projekt B). Gdy projekt B jest importowany do projektu C, projekt A nie jest wyświetlany.

Jeśli zmienione zostanie ustawienie Typ odniesienia dla projektu A (w modelu nadrzędnym, w projekcie B) na Dołączenie,
to podczas importu projektu B do projektu C zostanie wyświetlone zagnieżdżone połączenie (projekt A).

Zagnieżdżanie modeli podłączonych | 1215

 Gdy model zagnieżdżony może być wyświetlany w modelu nadrzędnym, można określić, czy model zagnieżdżony ma być
wyświetlany w widoku za pomocą filtru z modelu nadrzędnego, filtru zastosowanego do widoku w modelu podłączonym lub
modelu zagnieżdżonym czy bez filtru. Zobacz Filtry widoku w modelach podłączonych na stronie 1224.
Jeśli są widoczne, można użyć klawisza Tab, aby zaznaczyć wystąpienia zagnieżdżonego połączenia i przejrzeć ich właściwości,
tak jak w przypadku innych modeli podłączonych. Dodatkowo za pomocą narzędzia Sprawdzanie kolizji można wykryć kolizje
w zagnieżdżonym modelu podłączonym, tak jak i w macierzystym modelu podłączonym. (Zobacz Sprawdzanie kolizji na
stronie 1299).
Zagnieżdżone połączenia widoczne w projekcie są wyświetlane na gałęzi Połączenia Revit w Przeglądarce projektu pod ich
macierzystym połączeniem. Zagnieżdżone połączenia nie są wyświetlane w oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami. (Zobacz
Okno dialogowe Zarządzaj połączeniami na stronie 1243).

Etapy i modele podłączone

W przypadku podłączania modelu programu Revit składającego się z więcej niż jednego etapu etapy w modelu nadrzędnym
są automatycznie przypisywane do etapów w modelu podłączonym. Podczas tego początkowego mapowania w programie
Revit Architecture przeprowadzane jest mapowanie etapów przez dopasowanie ich nazw.
Między etapami w modelu nadrzędnym i etapami w podłączonym modelu można ręcznie utworzyć połączenie. W tym celu
należy utworzyć mapę etapów we właściwościach podłączonego modelu, a następnie zastosować mapę etapów do modelu
nadrzędnego.

UWAGA Mapy etapów muszą być uporządkowane chronologicznie. Na przykład mapa etapów nie może być
skonfigurowana tak jak poniższa tabela. Ponieważ etap 1 występuje przed etapem 3, etap 3 nie może być mapowany do
etapu 1.
Etap Etap z podłączonego pliku

Etap 1 Etap 1

Etap 2 Etap 2

Etap 3 Etap 1

Mapowanie etapów jest zawsze zachowywane, jeśli etapy w modelu nadrzędnym lub podłączonym nie są połączone. Jeśli etapy
są połączone, używana jest istniejąca mapa etapów pozostałego etapu.
Aby uzyskać informacje na temat map etapów i pomieszczeń w podłączonych modelach, zobacz Pomieszczenia określone dla
etapu i podłączone modele na stronie 467.

1216 | Rozdział 48 Modele połączone

 Tematy pokrewne

■ Przypisywanie etapów między modelami podłączonymi na stronie 1221

■ Etapy projektu na stronie 885

Transfer standardów projektu pomiędzy modelami podłączonymi

Jeśli otwarty zostanie model nadrzędny, nie można otworzyć podłączonego modelu w tej samej sesji programu Revit Architecture.
Jednakże można przenieść standardy projektowe z modelu podłączonego do modelu nadrzędnego za pomocą narzędzia
Transfer standardów projektu. Zobacz Transfer standardów projektu na stronie 1631.

Podłączanie i współdzielenie zadań

Jeśli włączona zostanie funkcja współdzielenia pracy, połączenia są uwzględnione w zadaniach. Jeśli aktualizujesz podłączony
plik i chcesz ponownie wczytać połączenie, zadanie, w którym znajduje się połączenie, musi być w trybie edytowalnym. Jeśli
nie można go edytować, pojawi się komunikat o błędzie: podłączenie nie może być zaktualizowane, ponieważ zadanie jest
nieedytowalne. Zobacz Udostępnianie zadań do edycji na stronie 1262.
Zaleca się wyznaczyć jedną z osób w zespole do śledzenia połączeń i umożliwiania edycji odpowiednich zadań. Po aktualizacji
połączenia osoba ta powinna dokonać synchronizacji z plikiem głównym, tak aby wszyscy członkowie zespołu dysponowali
zaktualizowanym połączeniem. Zobacz Zapisywanie plików współdzielonych na stronie 1264.
Możesz także utworzyć oddzielne zadanie dla połączeń i w ten sposób uniknąć zakłóceń w procesie roboczym. Zobacz
Konfigurowanie zadań na stronie 1251.

Ścieżki do katalogów dla modeli podłączonych

Ścieżka względna definiuje położone podłączonego pliku w katalogu roboczym, takim jak folder projektu. Jego miejsce jest
zdefiniowane według położenia względnego. Ścieżka bezwzględna definiuje położenie podłączonego pliku na dysku lokalnym
lub sieciowym.
Zasadniczo należy używać ścieżki względnej zamiast bezwzględnej.

■ Jeśli zastosowana jest ścieżka względna, a następnie projekt oraz podłączony plik zostaną razem przeniesione do nowego
katalogu, to połączenie zostanie zachowane. W programie Revit Architecture podejmowana jest próba znalezienia modelu
podłączonego na podstawie położenia względem katalogu roboczego.

■ Jeśli zastosowana jest ścieżka bezwzględna, a następnie projekt oraz podłączony plik zostaną przeniesione do nowego
katalogu, to połączenie zostanie zerwane. W programie Revit Architecture jest podejmowana próba znalezienia podłączonego
modelu w określonym katalogu.

Ścieżka bezwzględna może być zalecana przy podłączaniu projektu współdzielonego, takiego jak model centralny, do którego
muszą mieć dostęp inni użytkownicy. Położenie tego pliku na dysku raczej się nie zmieni.
Na poniższym rysunku jako przykładu użyto prostej struktury katalogu.

Transfer standardów projektu pomiędzy modelami podłączonymi | 1217

 W tym przykładzie ścieżka bezwzględna i względna zostały zdefiniowane następująco. Należy zwrócić uwagę na folder Working
Directory. Został on tak nazwany w celach demonstracyjnych. Katalog roboczy może mieć dowolną nazwę.

Plik Ścieżka bezwzględna Ścieżka względna

sourcefile.rvt C:\My Revit\Working Directory\source-file.rvt source-file.rvt

file_01.rvt C:\My Revit\Reference\file_01.rvt ..\Reference\file_01.rvt

file_02.rvt C:\My Revit\Working Directory\Support Support Files\Deta-

Files\Detailing\file_02.rvt iling\file_02.rvt

Jeśli katalog roboczy zostanie przeniesiony lub zmieniona zostanie jego nazwa, ścieżki staną się nierozwiązane (uszkodzone).
Na poniższym rysunku katalog roboczy został przeniesiony do katalogu Moje dokumenty, aby zilustrować taką sytuację.

Teraz wszystkie oryginalne ścieżki bezwzględne są nierozwiązane, ponieważ odnoszą się do określonego położenia. Ścieżka
względna do pliku file_01.rvt jest również uszkodzona, ponieważ znajduje się ona poza katalogiem roboczym i nie została
przeniesiona razem z nim.

Proces roboczy w modelach podłączonych

Poniżej opisano typowy proces roboczy z użyciem modeli podłączonych. Poszczególne implementacje mogą się różnić w
zależności od potrzeb projektowych.

Aby podłączyć modele

1 Utwórz projekt dla każdego elementu większego projektu.

1218 | Rozdział 48 Modele połączone

 Na przykład w przypadku kampusu utwórz oddzielny projekt dla każdego znajdującego się w nim budynku. W
przypadku dużych budynków utwórz projekt dla każdego zarządzanego oddzielnie elementu projektu. Jeśli
duży budynek składa się na przykład z dwóch wież, utwórz oddzielny projekt dla każdej z nich.

2 Utwórz dodatkowy projekt, który będzie pełnił rolę projektu głównego podłączonego do innych projektów.

3 Otwórz projekt główny i podłącz projekty zawierające poszczególne części.

Zobacz Podłączanie modeli na stronie 1220.

4 Umieść modele podłączone w odpowiednich położeniach.

Podczas podłączania modeli do projektu głównego można udostępnić współrzędne projektu, co pozwoli na
prawidłowe usytuowanie modelu. Zobacz Położenie współdzielone na stronie 1303.

Tematy pokrewne

■ Modele podłączone — przegląd na stronie 1213

■ Podłączanie modeli programu Revit na stronie 1220

Proces roboczy w modelach podłączonych | 1219

 ■ Widoczność modeli podłączonych na stronie 1223

Podłączanie modeli programu Revit

Modele programu Revit można podłączyć do innego modelu w celu ułatwienia zarządzania poszczególnymi częściami lub
zwiększenia wydajności pracy nad dużym projektem.

Tematy pokrewne

■ Modele podłączone — przegląd na stronie 1213

■ Proces roboczy w modelach podłączonych na stronie 1218

■ Widoczność modeli podłączonych na stronie 1223

Podłączanie modeli
1 Otwórz istniejący projekt lub rozpocznij nowy.
Do tego projektu zostanie podłączony inny projekt.

2 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Podłącz ➤ (Podłącz projekt Revit).

3 W oknie dialogowym Importuj/podłącz RVT wybierz model Revit, który chcesz podłączyć.
4 W obszarze Położenie określ odpowiednią opcję.
W większości wypadków należy wybrać opcję Automatycznie — Początek do początku.
Jeśli w bieżącym projekcie są używane współrzędne współdzielone, wybierz opcję Automatycznie — Wg
współrzędnych współdzielonych. Zobacz rozdział Położenie współdzielone na stronie 1303.
Zobacz Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit na stronie 63.

5 Kliknij przycisk Otwórz.

Jeśli podłączony projekt nie jest widoczny w obszarze rysunku, wykonaj następujące czynności:

1 We właściwościach widoku, w obszarze Dziedzina wybierz pozycję Koordynacja.

To ustawienie zapewnia wyświetlanie w widoku elementów dla wszystkich dziedzin (architektoniczne, konstrukcje,
mechaniczne i elektryczne).

2 (Opcja) Aby wyświetlić podłączony projekt w półcieniu, w obszarze Nadpisania widoczności/grafiki kliknij opcję Edycja.
Na karcie Połączenia Revit dla podłączonego projektu wybierz opcję Półcień i kliknij przycisk OK.

Podłączony model można wybrać w widoku i przeciągać go, kopiować, wklejać, przesuwać oraz obracać. Można również
monitorować podziały, poziomy i inne zasadnicze elementy podłączonego projektu. Zobacz Koordynacja wielu dziedzin na
stronie 1277.

Pokazywanie lub ukrywanie modeli zagnieżdżonych

Gdy modele podłączone są zagnieżdżone, można sterować wyświetlaniem modeli zagnieżdżonych. Zobacz Zagnieżdżanie
modeli podłączonych na stronie 1215.
1 Otwórz model macierzysty, do którego jest podłączony model zagnieżdżony.

1220 | Rozdział 48 Modele połączone

 2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami).
3 W oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami kliknij kartę Revit.
4 W kolumnie Typ odniesienia zmień wartość dla podłączonego modelu na:
■ Dołączenie Model podłączony jest widoczny, kiedy jego model nadrzędny jest podłączany do innego
modelu.

■ Nakładanie Model podłączony nie jest wczytywany, kiedy jego model nadrzędny jest podłączany do innego
modelu. To jest ustawienie domyślne. Jeśli podczas importu modelu zawierającego zagnieżdżone połączenia
wybrana jest opcja Nakładanie, wyświetlony zostaje komunikat informujący, że importowany model zawiera
zagnieżdżone połączenia, które nie będą widoczne w modelu nadrzędnym.

5 Zapisz i zamknij plik.

Tematy pokrewne

■ Widoczność modeli podłączonych na stronie 1223

■ Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych na stronie 1231

Przypisywanie etapów między modelami podłączonymi

Między etapami w modelu nadrzędnym i etapami w podłączonym modelu można ręcznie utworzyć połączenie. Zobacz Etapy
i modele podłączone na stronie 1216.

Aby przypisać etapy w modelu podłączonym

1 W obszarze rysunku modelu nadrzędnego wybierz model podłączony programu Revit.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).
3 W oknie dialogowym Właściwości typu znajdź parametr Mapowanie etapów i kliknij opcję Edytuj.
4 W oknie dialogowym Etapy wybierz odpowiednie opcje mapowania dla każdego etapu i kliknij przycisk OK.
5 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Właściwości typu.

Aby zastosować przypisywanie etapów do modelu nadrzędnego

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

2 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Połączenia Revit.
3 Kliknij przycisk modelu podłączonego programu Revit w kolumnie Ustawienia wyświetlania.
4 W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlania połączenia RVT na karcie Podstawy wybierz opcję Według
widoku obiektu nadrzędnego lub Niestandardowe.
Jeśli wybrano opcję Niestandardowe, w polu Etap wybierz opcję Wg widoku obiektu nadrzędnego.

5 Kliknij dwukrotnie przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe widoczność/grafika.

Kopiowanie modelu podłączonego w modelu nadrzędnym

Model podłączony można skopiować w celu utworzenia wielu wystąpień w modelu nadrzędnym. Na przykład na poniższym
rysunku budynek 2 i budynek 3 są kopiami tego samego modelu podłączonego.

Przypisywanie etapów między modelami podłączonymi | 1221

 Aby skopiować model podłączony programu Revit do innego pliku projektu
1 Otwórz plik projektu zawierający dane połączenie i otwórz plik, do którego chcesz je skopiować.
2 W obszarze rysunku wybierz podłączony model.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Schowek ➤ (Kopiuj do schowka).
4 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Przełącz okna i wybierz nazwę projektu, do którego
ma zostać skopiowany podłączony model.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej ➤ (Wklej ze schowka).
6 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić podłączony model.

7 Kliknij kolejno panel Edytuj wklejone ➤ (Zakończ), aby zakończyć operację wklejania.
Aby edytować wklejony model podłączony, kliknij polecenie Edytuj elementy wklejone. Zobacz Edycja wklejonych
elementów na stronie 1486.

Kopiowanie elementów z modelu podłączonego

Elementy z podłączonych modeli programu Revit mogą być kopiowane do schowka, a następnie wklejane do modelu
nadrzędnego.

Aby skopiować i wkleić elementy z podłączonych modeli programu Revit

1 W obszarze rysunku widoku modelu nadrzędnego przesuń wskaźnik myszy na element w modelu podłączonym.
2 Naciśnij i przytrzymaj klawisz Tab, aż element zostanie podświetlony, a następnie kliknij, aby go wybrać.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Schowek ➤ (Kopiuj do schowka).
4 Przejdź do położenia w projekcie, w którym chcesz wkleić element.

5 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej ➤ (Wklej ze schowka).

1222 | Rozdział 48 Modele połączone

 Można także kliknąć kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej ➤ Wyrównane w tym
samym miejscu, aby wkleić element w to samo miejsce, z którego został skopiowany. Aby uzyskać więcej
informacji na temat opcji wklejania, zobacz Wklejanie elementów na stronie 1484.

6 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić element.

7 Kliknij kolejno panel Edytuj wklejone ➤ (Zakończ), aby zakończyć operację wklejania.

Wybieranie elementów w modelu podłączonym

1 W obszarze rysunku widoku modelu nadrzędnego przesuń wskaźnik myszy na element w modelu podłączonym.
2 Naciśnij i przytrzymaj klawisz Tab, aż żądany element zostanie podświetlony, a następnie kliknij, aby go wybrać.

Widoczność modeli podłączonych

Gdy model nadrzędny obejmuje modele podłączone i zagnieżdżone modele podłączone, można sterować:

■ wyświetlaniem modeli podłączonych i modeli zagnieżdżonych w modelu nadrzędnym,

■ wyświetlaniem modeli podłączonych i modeli zagnieżdżonych w określonych widokach modelu nadrzędnego,

■ grafiką używaną do wyświetlania modeli podłączonych i modeli zagnieżdżonych w widokach.

Temat pokrewny

■ Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809

Widoczność modeli podłączonych — przegląd

Parametry sterujące widocznością i grafiką podłączonych modeli programu Revit są zgrupowane na specjalnej karcie Połączenia
Revit w oknie dialogowym widoczność/grafika. To okno dialogowe jest uporządkowane w strukturę drzewa, gdzie węzły
macierzyste odnoszą się do osobnych plików (główny model podłączony), a węzły potomne do wystąpień (kopii) modelu w
projekcie. Zmiana węzła macierzystego ma wpływ na wszystkie wystąpienia, a zmiana węzła potomnego ma wpływ tylko na
odpowiednie wystąpienie.

Karta Połączenia Revit w oknie dialogowym widoczność/grafika zawiera następujące kolumny:

■ Widoczność: zaznacz to pole wyboru, aby pokazać model podłączony w widoku, lub usuń jego zaznaczenie, aby ukryć
model podłączony.

■ Półcień: zaznacz to pole wyboru, aby narysować model podłączony w półcieniu. (Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600).

Wybieranie elementów w modelu podłączonym | 1223

 ■ Ustawienia wyświetlania: opcje pozwalające nadpisać dodatkowe ustawienia dla każdego modelu podłączonego w
bieżącym widoku obiektu nadrzędnego. Przycisk wyświetla bieżący stan ustawień wyświetlania (Według widoku obiektu
nadrzędnego, Według widoku modelu podłączonego lub Niestandardowe). Zobacz Używanie filtrów widoku w modelach
podłączonych na stronie 1224.

Widoczność podłączonych modeli programu Revit jest kontrolowana z poziomu widoku. Można użyć szablonu widoku, aby
zapisać ustawienia widoczności danego widoku, a następnie zastosować je do innych widoków. Zobacz Szablony widoku na
stronie 1633.

Temat pokrewny

■ Zmiana stylów linii w modelu podłączonym na stronie 1492

Filtry widoku w modelach podłączonych

Można sterować widocznością i grafiką modeli podłączonych i zagnieżdżonych modeli podłączonych w widoku modelu
nadrzędnego.
W przypadku widoku obiektu nadrzędnego można określić, czy modele podłączone i modele zagnieżdżone mają być wyświetlane
za pomocą:

■ filtru z innego modelu nadrzędnego,

■ filtru zastosowanego do widoku w modelu podłączonym lub modelu zagnieżdżonym,

■ bez filtrów.

Można również sterować wyświetlaniem wystąpień modeli podłączonych w widoku obiektu nadrzędnego. Na przykład jeśli
model jest podłączany wielokrotnie do modelu nadrzędnego, można niezależnie sterować wyświetlaniem każdego podłączonego
elementu. Funkcje filtru widoku mające zastosowanie do modeli podłączonych mają również zastosowanie do wystąpień
modeli podłączonych.

Tematy pokrewne

■ Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów na stronie 815

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego na stronie 1229

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku podłączonego na stronie 1230

■ Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych na stronie 1231

Używanie filtrów widoku w modelach podłączonych

Aby sterować wykorzystaniem filtrów w przypadku modeli podłączonych w widoku obiektu nadrzędnego, użyj ustawień
dostępnych w oknie dialogowym Ustawienia wyświetlania połączenia RVT.

1224 | Rozdział 48 Modele połączone

Ustawienie Opis

Wg widoku ob- Stosuje filtr (i inne ustawienia widoczności/grafiki) dla widoku obiektu
iektu nadrzędnego nadrzędnego do elementów w modelu nadrzędnym, modelu pod-
łączonym i we wszystkich modelach zagnieżdżonych.

Wg widoku pod- Stosuje filtr (i inne ustawienia widoczności/grafiki) dla widoku obiektu
łączonego nadrzędnego tylko do modelu nadrzędnego. Model podłączony i
wszystkie modele zagnieżdżone są wyświetlane zgodnie z ustawieniami
w określonym widoku podłączonym.

Niestandardowa Pozwala na większe dostosowanie ustawień widoczności i grafiki w

przypadku modeli podłączonych i modeli zagnieżdżonych w widoku
obiektu nadrzędnego.

Widok podłączony Dostępne tylko dla ustawień Niestandardowe i Wg widoku pod-

łączonego. Określa widok w modelu podłączonym, którego ustawienia
mają być używane do wyświetlania modelu podłączonego (i modeli
zagnieżdżonych, chyba że wprowadzono inne ustawienia) w widoku
obiektu nadrzędnego.

Filtry widoku Dostępne tylko dla ustawienia Niestandardowe. Określa, czy model
podłączony jest wyświetlany z użyciem filtru zastosowanego w widoku
podłączonym, czy w widoku obiektu nadrzędnego. Nie steruje
wyświetlaniem modeli zagnieżdżonych.

Łącza zagnie- Dostępne tylko dla ustawienia Niestandardowe. Określa sposób

żdżone wyświetlania zagnieżdżonych modeli podłączonych w widoku obiektu
nadrzędnego.

Tematy pokrewne

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego na stronie 1229

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku podłączonego na stronie 1230

■ Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych na stronie 1231

Filtry widoku w modelach podłączonych | 1225

Przykłady użycia filtrów widoku w modelach podłączonych
W poniższych przykładach model nadrzędny C zawiera kwadratowe ściany, model podłączony B zawiera okrągłe ściany, a
zagnieżdżony model podłączony A zawiera ściany trójkątne.

Model nadrzędny C Model podłączony B Model zagnieżdżony Model nadrzędny C, w

A którym jest
wyświetlany model
podłączony B i model
zagnieżdżony A

Z zastosowaniem filtru Z zastosowaniem filtru Z zastosowaniem filtru Ze wszystkimi trzema

niebieskiego ukośnego pomarańczowego pe- zielonego poziomego filtrami wyświetlonymi w
łnego widoku obiektu
nadrzędnego

Filtr można zastosować do widoku modelu nadrzędnego C, a także do modelu podłączonego B i modelu zagnieżdżonego A.
Można także określić, że model podłączony B oraz model zagnieżdżony A powinny być wyświetlane w modelu nadrzędnym
C z użyciem filtru zastosowanego w modelu B lub A lub w ogóle bez filtru.
W poniższych przykładach przedstawiono te trzy różne efekty poprzez zastosowanie filtrów zmieniających kolory ścian i
wzory. Te same działania można jednak zastosować w celu pokazania, ukrycia lub zmiany dowolnych ustawień
charakterystycznych dla widoku, które mogą być sterowane za pomocą filtrów.
W poniższej tabeli, w kolumnie W modelu nadrzędnym C znajdują się ustawienia, które trzeba określić na karcie Podstawy
w oknie dialogowym Ustawienia wyświetlania połączenia RVT podczas otwierania modelu nadrzędnego C w programie Revit

1226 | Rozdział 48 Modele połączone

Architecture. W kolumnie W modelu podłączonym B znajdują się ustawienia, które trzeba określić na karcie Podstawy w
oknie dialogowym Ustawienia wyświetlania połączenia RVT podczas otwierania modelu podłączonego B.

Cel Wynik W modelu W modelu

nadrzędnym pod-
C łączonym B

Filtr zastosowany do widoku Wg widoku (niewymagany)

modelu nadrzędnego C ma obiektu
również zastosowanie do nadrzędnego.
modelu podłączonego B i
modelu zagnieżdżonego A.

Filtr zastosowany do widoku Wg widoku Jego model

modelu nadrzędnego C ma pod- podłączony
zastosowanie tylko do tego łączonego. (model
modelu. Widok pod- zagnie-
Model podłączony B i model łączony: żdżony A)
zagnieżdżony A są wybierz jest
wyświetlane z filtrem widok w wyświetlany
zastosowanym do widoku w modelu pod- wg widoku
modelu podłączonym B. łączonym, do obiektu
którego nadrzędnego.
zastosowano
filtr (pomara-
ńczowy pe-
łny).

Filtr zastosowany do widoku Wg widoku Jego model

modelu nadrzędnego C ma pod- podłączony
zastosowanie tylko do tego łączonego. (model
modelu. Widok pod- zagnie-
Model podłączony B jest łączony: żdżony A)
wyświetlany z filtrem wybierz jest
zastosowanym do widoku w widok w wyświetlany
modelu podłączonym B. modelu pod- wg widoku
Model zagnieżdżony A jest łączonym, do pod-
wyświetlany z filtrem którego łączonego.
zastosowanym do widoku w zastosowano W modelu
modelu zagnieżdżonym A. filtr (pomara- zagnie-
ńczowy pe- żdżonym A
łny). do widoku
zastosowano
filtr zielony
poziomy.

Filtr zastosowany do widoku Niestandar- Jego model

modelu nadrzędnego C ma dowe. podłączony
również zastosowanie do Widok pod-
modelu podłączonego B. łączony:
Model zagnieżdżony A jest
wyświetlany z filtrem

Filtry widoku w modelach podłączonych | 1227

 Cel Wynik W modelu W modelu
nadrzędnym pod-
C łączonym B
zastosowanym do widoku w wybierz (model
modelu podłączonym B. widok w zagnie-
modelu pod- żdżony A)
łączonym, do jest
którego wyświetlany
zastosowano wg widoku
filtr (pomara- obiektu
ńczowy pe- nadrzędnego.
łny). Filtry
widoku: wg
widoku ob-
iektu
nadrzędnego.
Połączenia
zagnie-
żdżone: wg
widoku pod-
łączonego.

Filtr zastosowany do widoku Niestandar- Jego model

modelu nadrzędnego C ma dowe. podłączony
również zastosowanie do Widok pod- (model
modelu podłączonego B. łączony: zagnie-
Model zagnieżdżony A jest wybierz żdżony A)
wyświetlany tak samo jak w widok w jest
widoku modelu zagnie- modelu pod- wyświetlany
żdżonego A. łączonym, w wg widoku
którym do pod-
modelu łączonego.
zagnie-
żdżonego A
zastosowano
filtr (zielony
poziomy).
Filtry widoku:
wg widoku
obiektu
nadrzędnego.
Połączenia
zagnie-
żdżone: wg
widoku pod-
łączonego.

Filtr zastosowany do widoku Niestandar- (niewymagany)

modelu nadrzędnego C ma dowe.
zastosowanie tylko do tego Widok pod-
modelu. łączony:
Model podłączony B i model wybierz
zagnieżdżony A są widok w
wyświetlane zgodnie z modelu pod-
widokiem w modelu pod- łączonym.

1228 | Rozdział 48 Modele połączone

 Cel Wynik W modelu W modelu
nadrzędnym pod-
C łączonym B
łączonym B, ale nie są do nich Filtry widoku:
stosowane żadne filtry. brak.
Połączenia
zagnie-
żdżone: wg
połączenia
nadrzędnego.

Filtr zastosowany do widoku Niestandar- Jego model

modelu nadrzędnego C ma dowe. podłączony
zastosowanie tylko do tego Widok pod- (model
modelu. łączony: zagnie-
Model podłączony B jest wybierz żdżony A)
wyświetlany zgodnie z widok w jest
widokiem w modelu pod- modelu pod- wyświetlany
łączonym B, ale nie są do łączonym. wg widoku
niego stosowane żadne filtry. Filtry widoku: pod-
Model zagnieżdżony A jest brak. łączonego.
wyświetlany zgodnie z Połączenia
widokiem w modelu zagnie- zagnie-
żdżonym A. żdżone: wg
widoku pod-
łączonego.

Tematy pokrewne

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego na stronie 1229

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku podłączonego na stronie 1230

■ Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych na stronie 1231

Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego

Aby określić, że filtr i inne nadpisania grafiki zastosowane do widoku modelu nadrzędnego mają zostać zastosowane także
do modeli podłączonych i zagnieżdżonych w danym widoku, użyj ustawienia Wg widoku obiektu nadrzędnego (domyślne).
1 Otwórz widok w modelu nadrzędnym.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki wykonaj następujące czynności:
■ Określ nadpisania dla kategorii modelu, kategorii opisów i kategorii importowanych w widoku.

■ Dodaj filtr do zastosowania w widoku obiektu nadrzędnego.

4 Na karcie Połączenia Revit dla podłączonego modelu wykonaj następujące czynności:

a W kolumnie Widoczność zaznacz pole wyboru.

b W kolumnie Ustawienia wyświetlania powinno być widoczne ustawienie Wg widoku obiektu nadrzędnego.

Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego | 1229

 Jeśli ustawienie Wg widoku obiektu nadrzędnego nie jest wyświetlanie, kliknij kolumnę Ustawienia
wyświetlania. Na karcie Podstawy w oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT wybierz
opcję Wg widoku obiektu nadrzędnego, a następnie kliknij przycisk OK.

5 Kliknij przycisk OK.

Określony filtr widoku jest zastosowany w modelu nadrzędnym, wybranym modelu podłączonym i jego zagnieżdżonych
modelach podłączonych (czyli we wszystkich modelach podłączonych do modelu podłączonego).

Tematy pokrewne

■ Przykłady użycia filtrów widoku w modelach podłączonych na stronie 1226

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku podłączonego na stronie 1230

■ Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych na stronie 1231

Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku podłączonego

Jeśli model podłączony ma być wyświetlany w widoku obiektu nadrzędnego tak, jakby był wyświetlany w modelu podłączonym,
należy użyć ustawienia Wg widoku podłączonego.
1 Otwórz widok w modelu nadrzędnym.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 Na karcie Połączenia Revit dla podłączonego modelu wykonaj następujące czynności:
a W kolumnie Widoczność zaznacz pole wyboru.

b Kliknij kolumnę Ustawienia wyświetlania.

4 W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT, na karcie Podstawy wykonaj następujące
czynności:
a Wybierz opcję Wg widoku podłączonego.

b W polu Widok podłączony wybierz widok w modelu podłączonym, którego ustawienia wyświetlania mają
być użyte dla modelu podłączonego w aktualnym widoku obiektu nadrzędnego.

1230 | Rozdział 48 Modele połączone

 Na przykład jeśli do wybranego widoku jest zastosowany filtr, zostanie on także zastosowany do modelu
podłączonego w bieżącym widoku obiektu nadrzędnego.

5 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Jeśli model podłączony zawiera inny model podłączony (jako model zagnieżdżony), model zagnieżdżony będzie wyświetlany
w modelu nadrzędnym według ustawień określonych dla widoku podłączonego.

Tematy pokrewne

■ Przykłady użycia filtrów widoku w modelach podłączonych na stronie 1226

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego na stronie 1229

■ Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych na stronie 1231

Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych

Można zmienić różne ustawienia wyświetlania modelu podłączonego w widoku nadrzędnym. Aby poznać wpływ różnych
ustawień związanych z filtrami na modele podłączone i modele zagnieżdżone, zobacz Przykłady użycia filtrów widoku w
modelach podłączonych na stronie 1226.
1 Otwórz widok w modelu nadrzędnym.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 Na karcie Połączenia Revit dla podłączonego modelu wykonaj następujące czynności:
a W kolumnie Widoczność zaznacz pole wyboru.

b Kliknij kolumnę Ustawienia wyświetlania.

4 W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT, na karcie Podstawy wykonaj następujące
czynności:
a Jeśli wybrano wystąpienie podłączonego modelu, zaznacz dla niego polecenie Nadpisz ustawienia
wyświetlania.

b Wybierz opcję Niestandardowe.

c W polu Widok podłączony wybierz widok w modelu podłączonym, którego ustawienia wyświetlania mają
być użyte dla modelu podłączonego w aktualnym widoku obiektu nadrzędnego.

Używanie ustawień niestandardowych do wyświetlania modeli podłączonych | 1231

 d W polu Filtry widoku wybierz jedną z następujących wartości, aby wpłynąć na podłączony model (ale nie
na zagnieżdżone modele podłączone):
■ Wg widoku obiektu nadrzędnego. Wyświetl podłączony model przy użyciu filtrów zastosowanych do
bieżącego widoku modelu nadrzędnego.

■ Wg widoku podłączonego. Wyświetl podłączony model przy użyciu filtrów zastosowanych do

określonego widoku podłączonego.

■ Brak. Nie stosuj filtrów do modelu podłączonego w bieżącym widoku modelu nadrzędnego.

e W polu Zagnieżdżone połączenia wybierz jedną z następujących wartości:

■ Wg połączenia nadrzędnego. Wyświetl zagnieżdżone modele podłączone przy użyciu ustawień
nadpisania widoczności i grafiki określonych dla nadrzędnego modelu podłączonego.

■ Wg widoku podłączonego. Wyświetl zagnieżdżone modele podłączone przy użyciu ustawień nadpisania
widoczności i grafiki określonych w zagnieżdżonych modelach podłączonych górnego poziomu.

5 Dla pozostałych opcji wybierz żądaną wartość, aby sterować wyświetlaniem grafiki modelu podłączonego:
■ Wg widoku obiektu nadrzędnego. Wyświetl podłączony model przy użyciu ustawień widoczności i grafiki
określonych dla widoku obiektu nadrzędnego.

■ Wg widoku podłączonego. Wyświetl podłączony model przy użyciu ustawień widoczności i grafiki
określonych dla widoku podłączonego.

6 Aby nadpisać ustawienia widoczności kategorii modelu, kategorii opisów, kategorii importowanych lub wariantów
projektu, kliknij kartę i z listy rozwijanej wybierz opcję Niestandardowe.

Tematy pokrewne

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku obiektu nadrzędnego na stronie 1229

■ Wyświetlanie modelu podłączonego wg widoku podłączonego na stronie 1230

Ukrywanie podłączonego modelu w widoku

Po podłączeniu modelu do projektu można zmienić ustawienia widoczności tak, aby podłączony model nie był wyświetlany
w danym widoku.
1 Otwórz widok, w którym chcesz ukryć podłączony model.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Połączenia Revit.
4 W kolumnie Widoczność odznacz pole wyboru dla podłączonego modelu.
5 Kliknij przycisk OK.

Wyświetlanie podłączonego modelu w półcieniu

Po podłączeniu modelu do projektu można zmienić ustawienia widoczności tak, aby podłączony model był wyświetlany w
bieżącym widoku w półcieniu.
1 Otwórz widok, w którym chcesz zmienić sposób wyświetlania podłączonego modelu.

1232 | Rozdział 48 Modele połączone

 2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).
3 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Połączenia Revit.
4 W kolumnie Półcień zaznacz pole wyboru dla podłączonego modelu.
5 Kliknij przycisk OK.

Modele podłączone w zestawieniach

Aby uwzględnić dane z modeli podłączonych w zestawieniach, wykonaj następujące czynności:

1 Włącz elementy modeli podłączonych, które mają zostać uwzględnione w zestawieniu.

2 Określ, które modele podłączone mają być widoczne w zestawieniu.

3 (Opcjonalnie) Uwzględnij w zestawieniu parametry projektu lub schematy powierzchni z modeli podłączonych.

Modele podłączone w zestawieniach — przegląd

Elementy z podłączonych modeli można uwzględnić w zestawieniach elementów modelu (takich jak ściany, podłogi i dachy)
oraz na listach rysunków. Nie są one obsługiwane dla bloków informacyjnych, list widoków i zestawień kluczowych.
Wszystkie pola dostępne dla elementów w projekcie nadrzędnym są dostępne dla elementów w modelach podłączonych.
Zachowanie niektórych pól zmienia się po dodaniu elementów z podłączonych modeli do zestawienia. Na przykład parametry
Rodzina, Typ, Rodzina i typ, Poziom oraz Materiał stają się parametrami tylko do odczytu dla elementów zarówno modelu
nadrzędnego, jak i podłączonego. Nie można także filtrować zestawienia według parametru Rodzina, Typ, Rodzina i typ,
Poziom oraz Materiał.
W zestawieniu można uwzględnić informacje o projekcie (takie jak nazwa klienta lub adres projektu) oraz informacje o
podłączonych modelach Revit (takie jak nazwa wystąpienia lub nazwa pliku). Uwzględnienie informacji o podłączonych
modelach Revit może być przydatne, jeśli posiadasz wiele kopii podłączonego modelu w projekcie (na przykład wiele
identycznych budynków lub wiele identycznych podłóg w budynku) i chcesz sprawdzić w zestawieniu, z którego wystąpienia
podłączonego modelu pochodzi dany element.

Tematy pokrewne

■ Uwzględnianie elementów z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1233

■ Kontrola widoczności podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1234

■ Uwzględnianie parametrów projektu lub schematów powierzchni z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1235

■ Zestawienie - przegląd na stronie 785

Uwzględnianie elementów z podłączonych modeli w zestawieniu

1 Otwórz zestawienie w projekcie nadrzędnym.
2 Na palecie Właściwości, w opcji Pola kliknij przycisk Edytuj.
3 Wybierz opcję Uwzględnij elementy w podłączonych plikach.
Informacje o elementach modeli w podłączonych modelach są teraz dostępne dla zestawienia.

4 Aby uwzględnić informacje o projekcie z podłączonego modelu, dla opcji Wybierz dostępne pola z wybierz
opcję Informacje o projekcie. Dodaj wymagane pola z listy Dostępne pola do listy Pola zestawienia.

Modele podłączone w zestawieniach | 1233

 5 Aby uwzględnić nazwę wystąpienia podłączonego modelu lub nazwę pliku, dla opcji Wybierz dostępne pola z
wybierz Połączenia RVT. Dodaj wymagane pola z listy Dostępne pola do listy Pola zestawienia.

UWAGA W zestawieniu nazwa pliku nie uwzględnia ścieżki pliku ani rozszerzenia pliku. Dodatkowo, jeśli w
podłączonym modelu są widoczne zagnieżdżone połączenia, nazwa pliku wyświetlana dla elementów w
zagnieżdżonym połączeniu jest połączeniem nadrzędnym.

6 Kliknij przycisk OK.

Teraz można określić, które modele podłączone mają być widoczne w zestawieniu.

Tematy pokrewne

■ Modele podłączone w zestawieniach — przegląd na stronie 1233

■ Uwzględnianie parametrów projektu lub schematów powierzchni z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1235

■ Zestawienie - przegląd na stronie 785

Kontrola widoczności podłączonych modeli w zestawieniu

1 Otwórz widok zestawienia.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

UWAGA Jeśli okno dialogowe widoczność/grafika jest wyłączone, zezwól na uwzględnienie elementów z
modeli podłączonych w zestawieniu. Następnie ponów próbę.

3 W oknie dialogowym Widoczność dla zestawienia wykonaj następujące czynności:

■ Aby pominąć model podłączony lub wystąpienie w zestawieniu, wyczyść jego pole wyboru w kolumnie
Widoczność.

■ Aby uwzględnić model podłączony lub wystąpienie w zestawieniu, zaznacz jego pole wyboru w kolumnie
Widoczność. Następnie kliknij kolumnę Ustawienia wyświetlania. Na karcie Podstawy w oknie dialogowym
Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT wybierz opcję Wg widoku obiektu nadrzędnego, Wg widoku
podłączonego lub Niestandardowe. Następnie określ wartości innych opcji, aby sterować wyświetlaniem
elementów modelu z modelu podłączonego (i jego modeli zagnieżdżonych) w zestawieniu modelu
nadrzędnego.

4 Jeśli podłączony plik zawiera warianty projektu, wybierz warianty projektu, które mają być uwzględnione w
zgłoszonych danych zestawienia. Na karcie Warianty projektu okna dialogowego Widoczność dla zestawienia
dla każdego zestawu wariantów projektu wybierz z listy rozwijanej żądany wariant projektu.

Tematy pokrewne

■ Modele podłączone w zestawieniach — przegląd na stronie 1233

■ Uwzględnianie elementów z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1233

■ Uwzględnianie parametrów projektu lub schematów powierzchni z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1235

■ Zestawienie - przegląd na stronie 785

1234 | Rozdział 48 Modele połączone

Uwzględnianie parametrów projektu lub schematów powierzchni z podłączonych
modeli w zestawieniu
1 W modelu podłączonym utwórz zestawienie zawierające parametry projektu lub schematy powierzchni.
Zestawienie musi mieć niepowtarzalną nazwę (różniącą się od innych zestawień istniejących w nadrzędnym
projekcie).

2 Dodaj zestawienie do arkusza.

3 Wybierz zestawienie w arkuszu, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Grafika zestawienia ➤ panel

Schowek ➤ (Kopiuj do schowka).

4 Otwórz projekt nadrzędny.
5 W razie potrzeby odłącz podłączony model.
6 W projekcie nadrzędnym otwórz widok arkusza.

7 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej ➤ (Wklej ze schowka).
8 Jeśli podłączony model programu Revit został odłączony, wczytaj go ponownie.
Parametry projektu lub schematy powierzchni są teraz dostępne do umieszczenia w zestawieniu w projekcie nadrzędnym.

Tematy pokrewne

■ Modele podłączone w zestawieniach — przegląd na stronie 1233

■ Uwzględnianie elementów z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1233

■ Kontrola widoczności podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1234

■ Zestawienie - przegląd na stronie 785

Widoczność zadań dla modeli podłączonych

Jeśli współdzielony model jest podłączony do innego modelu, można określić, czy zadania z modelu podłączonego są wyświetlane
w widoku modelu nadrzędnego. Dla modelu nadrzędnego użyj karty Zadania w oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia
połączenia RVT. Na tej karcie można wybrać określone zadania, które mają zostać wyświetlone w widoku modelu nadrzędnego.

Sterowanie widocznością podłączonych zadań w projekcie nadrzędnym

1 Podłącz model współdzielony do modelu nadrzędnego.

Widoczność zadań dla modeli podłączonych | 1235

 2 W modelu nadrzędnym otwórz widok, w którym mają być wyświetlane zadania z modelu podłączonego.

3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

4 Na karcie Połączenia Revit wykonaj następujące czynności:
a W kolumnie Widoczność zaznacz pole wyboru dla podłączonego modelu.

b Kliknij kolumnę Ustawienia wyświetlania.

5 W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT wykonaj następujące czynności:

a Na karcie Podstawy wybierz opcję Niestandardowe.

b Na karcie Zadania, w polu Zadania wybierz jedną z następujących wartości:

Wartość Wynik

Wg widoku obiektu nadrzędnego ■ Jeśli zadanie w modelu podłączonym ma

taką samą nazwę jak zadanie w modelu
nadrzędnym, zadanie podłączone będzie
wyświetlane według ustawień dla
odpowiedniego zadania nadrzędnego.
■ Jeśli nie ma odpowiedniego zadania w
modelu nadrzędnym, zadanie pod-
łączone będzie wyświetlane w widoku
obiektu nadrzędnego.

Wg widoku podłączonego Zadanie widoczne w widoku podłączonym

(jak określono na karcie Podstawy) będzie
widoczne w widoku modelu nadrzędnego.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Widoczność zadań na stronie 1269.

Niestandardowa Z listy wybierz zadanie z modelu pod-

łączonego, aby pokazać je w widoku modelu
nadrzędnego.

6 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

UWAGA Zadanie podłączone musi być otwarte, aby mogło być wyświetlane w widoku obiektu nadrzędnego. Zobacz
Otwieranie podłączonych zadań w modelu nadrzędnym na stronie 1236.

Otwieranie podłączonych zadań w modelu nadrzędnym

Aby zadanie z modelu podłączonego mogło być wyświetlane w widoku obiektu nadrzędnego, musi być otwarte podczas
wczytywania modelu podłączonego do modelu nadrzędnego.

1 W modelu nadrzędnym kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj
połączeniami).
2 W oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami kliknij kartę Revit.
3 Na karcie Revit wybierz model podłączony, a następnie kliknij przycisk Zarządzaj zadaniami.
4 W oknie dialogowym Podłączanie zadań wybierz zadanie, a następnie kliknij przycisk Otwórz.

1236 | Rozdział 48 Modele połączone

 5 Kliknij przycisk Wczytaj ponownie, aby ponownie wczytać model podłączony i otworzyć określone zadania.

Temat pokrewny

■ Sterowanie widocznością podłączonych zadań w projekcie nadrzędnym na stronie 1235

Rozwiązywanie problemów z widocznością modeli podłączonych

W poniższych tematach opisano sposoby rozwiązywania problemów z modelami podłączonymi, które nie są odpowiednio
wyświetlane.

Opisy z widoku podłączonego nie są wyświetlane

Symptom: W widoku nadrzędnym jest wyświetlany model podłączony przy użyciu opcji Wg widoku podłączonego. Jednak
opisy w określonym widoku podłączonym nie są wyświetlane w widoku obiektu nadrzędnego.
Problem: Widok podłączony musi być rzutem, przekrojem lub widokiem elewacji równoległym do widoku obiektu nadrzędnego.
W innym przypadku w widoku obiektu nadrzędnego nie będzie można wyświetlić następujących elementów:

■ elementów opartych na widoku (takich jak opisy i szczegóły),

■ elementów nieopartych na widoku (takich jak zakresy odniesień i linie odniesienia).

Rozwiązanie: Podczas używania opcji Wg widoku podłączonego lub Niestandardowe określ widok podłączony, który jest
rzutem, równoległym przekrojem lub równoległym widokiem elewacji. Zobacz Widoczność modeli podłączonych na stronie
1223.

Model podłączony nie jest wyświetlany w widoku obiektu nadrzędnego

Symptom: Do bieżącego projektu podłączono model, jednak nie jest on wyświetlany w niektórych widokach.
Problemy i rozwiązania: Aby określić źródło problemu i go rozwiązać, wypróbuj następujące czynności:

■ Pokaż ukryte elementy: Otwórz widok w modelu nadrzędnym, a następnie kliknij przycisk (Pokaż ukryte elementy)
na pasku sterowania widokiem. W obszarze rysunku wyświetlana jest fioletowa ramka, a ukryte elementy są wyświetlane
na fioletowo. Jeśli podłączony model jest wyświetlany na fioletowo, kliknij go prawym przyciskiem myszy, a następnie
kliknij kolejno opcję Nadpisz elementy graficzne w widoku ➤ Wg kategorii. Na karcie Połączenia Revit okna dialogowego
Nadpisania widoczności/grafiki zaznacz pole wyboru w kolumnie Widoczność dla modelu podłączonego.

■ Sprawdź ustawienia wyświetlania: Jeśli ustawienie Widoczność jest już włączone dla modelu podłączonego, sprawdź
kolumnę Ustawienia wyświetlania w tym oknie dialogowym. Jeśli ustawiona jest wartość Wg widoku podłączonego lub
Niestandardowe, kliknij ją, aby wyświetlić okno dialogowe Ustawienia wyświetlenia połączenia RVT. Sprawdź, czy wybrany
widok podłączony, filtry widoku lub inne ustawienia mogą uniemożliwiać modelowi podłączonemu wyświetlanie w widoku
obiektu nadrzędnego.

Zadania modelu podłączonego nie są wyświetlane w projekcie nadrzędnym

Symptom: W widoku projektu nadrzędnego nie są wyświetlane zadania współdzielonego modelu podłączonego.
Problem: Ustawienia widoczności zadań modelu podłączonego nie zostały odpowiednio zdefiniowane lub zadania nie są
otwarte.

Rozwiązywanie problemów z widocznością modeli podłączonych | 1237

 Rozwiązania:

■ W widoku obiektu nadrzędnego zmień ustawienia widoczności modelu podłączonego. Zobacz Sterowanie widocznością
podłączonych zadań w projekcie nadrzędnym na stronie 1235.

■ W projekcie nadrzędnym otwórz zadania w modelu podłączonym. Zobacz Otwieranie podłączonych zadań w modelu
nadrzędnym na stronie 1236.

Nadawanie etykiet elementom w modelach podłączonych

Podczas nadawania etykiet elementom w widoku modelu nadrzędnego (C) można również nadać etykiety elementom z modeli
podłączonych (B) i zagnieżdżonych (A).

Narzędzie Etykieta lub Etykietuj wszystko służy do nadawania etykiet podłączonym elementom podczas nadawania etykiet
w modelu nadrzędnym.

Przegląd nadawania etykiet elementom w modelach podłączonych

W widoku obiektu nadrzędnego podczas nadawania etykiet elementom z modelu podłączonego etykiety istnieją tylko w
modelu nadrzędnym. Nie istnieją w modelu podłączonym.
W przypadku nadawania etykiet elementom nadrzędnym można czasami edytować wartość wyświetlaną na etykiecie, tym
samym zmieniając właściwości elementu. Podczas nadawania etykiet elementom podłączonym nie można jednak edytować
etykiety w celu zmiany właściwości elementu podłączonego.

Tematy pokrewne

■ Jakim elementom można nadać etykiety w modelach podłączonych? na stronie 1238

■ Co się dzieje z etykietami, gdy model podłączony jest niedostępny? na stronie 1239

■ Co się stanie z etykietami w przypadku zmiany lub usunięcia podłączonych elementów? na stronie 1239

■ Przeglądanie elementów osieroconych z modeli podłączonych na stronie 1241

Jakim elementom można nadać etykiety w modelach podłączonych?

W modelach podłączonych i zagnieżdżonych można nadawać etykiety elementom z większości kategorii.
Nie można jednak umieszczać następujących elementów w modelach podłączonych:

■ etykiet opisów indeksowych,

■ etykiet pomieszczeń,

1238 | Rozdział 48 Modele połączone

 ■ etykiet powierzchni,

■ etykiet przestrzeni,

■ etykiet stref,

■ etykiet układów belek,

■ symboli rozpiętości podłogi,

■ symboli rozpiętości zbrojenia po ścieżce,

■ symboli rozpiętości zbrojenia powierzchniowego.

Tematy pokrewne

■ Co się dzieje z etykietami, gdy model podłączony jest niedostępny? na stronie 1239

■ Co się stanie z etykietami w przypadku zmiany lub usunięcia podłączonych elementów? na stronie 1239

■ Przegląd nadawania etykiet elementom w modelach podłączonych na stronie 1238

■ Przeglądanie elementów osieroconych z modeli podłączonych na stronie 1241

Co się dzieje z etykietami, gdy model podłączony jest niedostępny?

Przypuśćmy, że opisujemy widok obiektu nadrzędnego i nadajemy etykiety elementom w modelach podłączonych. Jeśli model
podłączony przestaje być dostępny, utrzymanie etykiet zależy od następujących czynników.

Jeśli model pod- Etykiety dla podłączonych Gdy model podłączony

łączony został... elementów... zostanie przywrócony, ...

Odłączony lub go nie są wyświetlane w widoku ob- etykiety dla podłączonych

nie ma iektu nadrzędnego. elementów są wyświetlane w
prawidłowych położeniach.

Usunięty zostają usunięte z projektu etykiety muszą zostać ponownie

nadrzędnego. zastosowane do podłączonych
elementów.

Tematy pokrewne

■ Co się stanie z etykietami w przypadku zmiany lub usunięcia podłączonych elementów? na stronie 1239

■ Przeglądanie elementów osieroconych z modeli podłączonych na stronie 1241

■ Rozłączanie i ponowne wczytywanie modeli podłączonych na stronie 1241

Co się stanie z etykietami w przypadku zmiany lub usunięcia podłączonych elementów?

Przypuśćmy, że nadajemy etykietę podłączonemu elementowi w modelu nadrzędnym, a ten element zostaje przeniesiony do
modelu podłączonego. Jego etykieta zostaje przeniesiona wraz z nim do widoku obiektu nadrzędnego, utrzymując to samo
względne położenie względem obiektu nadrzędnego.
Jeśli element podłączony etykiety już nie istnieje, etykieta jest osierocona. Osierocona etykieta pozostaje w widoku obiektu
nadrzędnego, dopóki model podłączony jest wczytany. Na etykiecie nie jest wyświetlana linia odniesienia. Jeśli na etykiecie
jest zazwyczaj wyświetlana wartość parametru, teraz wyświetlany jest znak zapytania (?). Osierocona etykieta będzie

Co się dzieje z etykietami, gdy model podłączony jest niedostępny? | 1239

 uwzględniona podczas drukowania lub eksportu widoku. Można przesunąć lub usunąć osieroconą etykietę albo zmienić jej
obiekt nadrzędny.

Tematy pokrewne

■ Jakim elementom można nadać etykiety w modelach podłączonych? na stronie 1238

■ Co się dzieje z etykietami, gdy model podłączony jest niedostępny? na stronie 1239

■ Przeglądanie elementów osieroconych z modeli podłączonych na stronie 1241

■ Rozłączanie i ponowne wczytywanie modeli podłączonych na stronie 1241

Właściwości wystąpienia modelu podłączonego

Aby zmienić właściwości modelu podłączonego, wybierz model podłączony w obszarze rysunku i przejdź na paletę Właściwości.
Można też przejrzeć właściwości elementu zawartego w modelu podłączonym. Przesuń wskaźnik myszy na element w modelu
podłączonym i naciśnij klawisz Tab, aby podświetlić wybrany element. Na palecie Właściwości zostaną wyświetlone właściwości.
Właściwości elementów w podłączonych modelach mają atrybut tylko do odczytu.

Nazwa Opis

Nazwa Określa nazwę wystąpienia modelu podłączonego. Nazwy modeli podłączonych przydają się,
gdy dysponuje się w projekcie wieloma kopiami tego samego modelu podłączonego i gdy
trzeba dodać elementy modelu podłączonego do zestawienia. Zobacz Uwzględnianie elementów
z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1233.

Położenie współdzielone Określa współdzielone współrzędne dla podłączonego modelu. Zobacz Położenie współdzielone
na stronie 1303.

Właściwości typu modelu podłączonego

Aby zmienić właściwości typu podłączonego modelu, wybierz podłączony model w obszarze rysunku, a następnie kolejno

kliknij kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości typu).

Nazwa Opis

Definiuje pomieszczenie Umożliwia rozpoznawanie w projekcie nadrzędnym właściwości Definiuje pomieszczenie

elementów w modelu podłączonym. Zobacz Obwiednie pomieszczeń w modelach podłączonych
na stronie 450.

Typ odniesienia Określa, czy ten model podłączony będzie wyświetlany (Dołączenie), czy ukryty (Nałożenie),
gdy model nadrzędny będzie podłączony do innego modelu. Zobacz Pokazywanie lub ukrywanie
modeli zagnieżdżonych na stronie 1220.

Mapowanie etapów Umożliwia utworzenie połączenia między etapami w modelu nadrzędnym i etapami w modelu
podłączonym. Zobacz Przypisywanie etapów między modelami podłączonymi na stronie 1221.

1240 | Rozdział 48 Modele połączone

Zarządzanie połączeniami
Jeśli plik źródłowy podłączenia w projekcie uległ zmianie, program Revit Architecture automatycznie aktualizuje połączenie
przy otwarciu projektu. Aby uzyskać dostęp do narzędzi do zarządzania połączeniami, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Zarządzaj projektem ➤ Zarządzaj połączeniami.

Rozłączanie i ponowne wczytywanie modeli podłączonych

Aby zaktualizować podłączone modele bez zamykania bieżącego projektu, należy odłączyć i ponownie wczytać podłączone
modele.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami).

2 W oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami kliknij kartę Revit.
3 Wybierz model podłączony.
4 Aby odłączyć wybrany model, kliknij przycisk Odłącz. Kliknij przycisk Tak, aby potwierdzić.
5 Aby ponownie wczytać wybrany model, kliknij przycisk Wczytaj ponownie.

Przeglądanie elementów osieroconych z modeli podłączonych

Elementy i etykiety mogą stać się osierocone w następujących przypadkach:

■ W projekcie nadrzędnym dodano element, który był obiektem podrzędnym elementu w modelu podłączonym. Podłączony
element następnie przesunięto lub usunięto.

■ W widoku obiektu nadrzędnego dodano etykietę do elementu w modelu podłączonym. Podłączony element usunięto
następnie z modelu podłączonego.

UWAGA Osierocenie etykiet może być również skutkiem niektórych funkcji, takich jak Lustro, Wytnij czy Wklej. Te funkcje
usuwają pierwotny element i tworzą kopię o innym identyfikatorze, co może skutkować powstaniem etykiety osieroconej.

Osierocone elementy i etykiety można przejrzeć, a następnie wybrać nowe obiekty nadrzędne lub usunąć je z projektu
nadrzędnego.

Aby przejrzeć osierocone elementy

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Koordynacja ➤ (Uzgodnij obiekt nadrzędny).

Zostanie wyświetlona przeglądarka Uzgodnij obiekt nadrzędny. Domyślnie jest ona umieszczona po prawej
stronie okna programu Revit. Przeciągając za pasek tytułu, można ją przesunąć w wybrane położenie.

2 (Opcjonalnie) Aby zlokalizować elementy osierocone, wykonaj następujące czynności:

Zarządzanie połączeniami | 1241

 Zmień grafikę

a W przeglądarce Uzgodnij obiekt nadrzędny kliknij przycisk Grafika.

b W oknie dialogowym Grafika wybierz opcję Zastosuj ustawienia do elementów z listy.

c Określ wartości Waga, Kolor i Wzór.

Przy użyciu tych ustawień w projekcie zostaną wyświetlone osierocone elementy.

Pokaż element osierocony

a W przeglądarce Uzgodnij obiekt nadrzędny wybierz element osierocony, który chcesz zlokalizować.

b Kliknij przycisk Pokaż.

W programie Revit Architecture element osierocony zostanie wyświetlony w nowo otwartym widoku i w
razie potrzeby przybliżony.

3 Aby usunąć niepotrzebny element osierocony, zaznacz element w przeglądarce Ustal obiekt nadrzędny, kliknij
prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij przycisk Usuń.
4 Aby zmienić obiekt nadrzędny osieroconego elementu, zaznacz element w przeglądarce Ustal obiekt nadrzędny,
kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij opcję Wskaż obiekt nadrzędny. Następnie w obszarze
rysunku wybierz nowy obiekt nadrzędny.

Tematy pokrewne

■ Rozłączanie i ponowne wczytywanie modeli podłączonych na stronie 1241

■ Co się dzieje z etykietami, gdy model podłączony jest niedostępny? na stronie 1239

■ Co się stanie z etykietami w przypadku zmiany lub usunięcia podłączonych elementów? na stronie 1239

Zmiana obiektów nadrzędnych elementów osieroconych

Ta procedura służy do wskazania nowego obiektu nadrzędnego dla następujących elementów:

■ etykiet osieroconych na stronie 1239 dla podłączonych elementów w widoku obiektu nadrzędnego;

■ elementów osieroconych (elementów, które były obiektami podrzędnymi usuniętego elementu podłączonego).

Aby wskazać nowy obiekt nadrzędny

1 W widoku obiektu nadrzędnego wybierz osierocony element lub etykietę.

2 Na wstążce kliknij przycisk (Wskaż nowy obiekt nadrzędny).

3 Wybierz nowy obiekt nadrzędny dla osieroconego elementu lub etykiety.
Na przykład dla osieroconego elementu, który jest obiektem podrzędnym ściany, wybierz ścianę jako obiekt
nadrzędny. Dla osieroconej etykiety wybierz element.

Temat pokrewny

■ Przeglądanie elementów osieroconych z modeli podłączonych na stronie 1241

1242 | Rozdział 48 Modele połączone

Nierozwiązane odniesienia
W przypadku otwarcia pliku zawierającego nierozwiązane odniesienia wyświetlone zostanie okno dialogowe Nierozwiązane
odniesienia. Istnieją dwa sposoby określenia nierozwiązanych odniesień w pliku.

■ Użyj opcji Pokaż szczegóły w oknie dialogowym Nierozwiązane odniesienia.

■ Kliknij opcję Otwórz okno Zarządzaj połączeniami, aby naprawić problem w oknie dialogowym Nierozwiązane odniesienia.

UWAGA Z poziomu projektu można również otworzyć okno dialogowe Zarządzaj połączeniami. Kliknij kolejno kartę
Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektami ➤ Zarządzaj połączeniami.

Aby ponownie ustanowić nierozwiązane odniesienia

1 W oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami kliknij kartę typu pliku nierozwiązanego połączenia w formacie
CAD, programu Revit lub znacznika DWF. Nierozwiązane połączenia są wyświetlane w kolumnie Stan jako
Nieznalezione.
2 Wybierz plik w kolumnie Podłączony plik.
3 Kliknij opcję Wczytaj ponownie z.
4 W przeglądarce plików przejdź do nowego położenia podłączonego pliku i wybierz go.
5 Kliknij przycisk Otwórz.
6 Jeśli to możliwe, zaleca się ustawienie dla parametru Typ ścieżki opcji Względna. Pozwoli to zachować połączenie
na przyszłość w większości przypadków. W przeciwnym razie wybierz opcję Bezwzględna.
7 Powtórz czynności opisane w punktach od 2 do 6 dla pozostałych nierozwiązanych połączeń w pliku.
8 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Zarządzaj połączeniami.

Okno dialogowe Zarządzaj połączeniami

Okno dialogowe Zarządzaj połączeniami zawiera karty dla formatów CAD, modeli programu Revit i znaczników DWF. Pod
kartami znajdują się kolumny z informacjami na temat podłączonego pliku.

Słup Opis

Podłączony plik Wskazuje nazwę podłączonego pliku.

Stan Wskazuje, czy podłączony plik jest wczytany

do modelu nadrzędnego. W tym polu zostanie
wyświetlony stan: Wczytany, Niewczytany lub
Nieznaleziony.

Typ odniesienia (tylko modele Revit) Określa, czy ten model podłączony będzie
wyświetlany (Dołączenie), czy ukryty (Nało-
żenie), gdy plik nadrzędny będzie podłączony
do innego modelu. Zobacz Pokazywanie lub
ukrywanie modeli zagnieżdżonych na stronie
1220.

Położenie nie zostało zapisane Wskazuje, czy położenie podłączonego mod-

elu jest zapisane we współdzielonym układzie
współrzędnych. Zobacz Położenie
współdzielone na stronie 1303 i Określanie
nazwanych położeń na stronie 1303.

Nierozwiązane odniesienia | 1243

 Słup Opis

Wielkość Wielkość podłączonego pliku.

Zapisana ścieżka Położenie podłączonego modelu na

komputerze. W przypadku współdzielenia
pracy jest to położenie pliku głównego.

Typ ścieżki Pokazuje, czy zapisana ścieżka dostępu

danego modelu jest względna czy
bezwzględna. Zobacz Opcje zarządzania
połączeniami na stronie 1244.

Alias lokalny (tylko modele Revit) Położenie modelu podłączonego, jeśli jest to
kopia lokalna pliku głównego. Aby uzyskać
więcej informacji na temat pliku głównego i
współdzielenia zadań, zobacz Praca w zespole
na stronie 1247.

Opcje zarządzania połączeniami

Aby zarządzać połączeniami w pliku, wybierz je w oknie dialogowym Zarządzaj połączeniami. Aby wybrać wiele połączeń
przeznaczonych do zmodyfikowania, należy klikać numery połączeń w oknie dialogowym, trzymając naciśnięty klawisz Ctrl.
Dla wybranych połączeń dostępne są następujące narzędzia.

■ Zapisz położenia. Zapisuje położenia dla podłączonego elementu. Zobacz Określanie nazwanych położeń na stronie 1303.

■ Zapisz znaczniki. Zapisuje zmiany dotyczące znaczników DWF. Aby uzyskać więcej informacji na temat importowanych
komentarzy, zobacz Podłączanie plików DWF z komentarzami na stronie 75.

■ Usuń. Usuwa połączenie z projektu.

UWAGA Po usunięciu z projektu połączenia program Revit Architecture zaprzestaje monitorowania wszystkich
elementów w podłączonym modelu. Zobacz Zatrzymywanie monitorowania elementu na stronie 1293.

■ Wczytaj ponownie z. Zmienia ścieżkę połączenia, jeśli podłączony plik został przeniesiony. Zobacz Nierozwiązane
odniesienia na stronie 1243.

■ Usuń z pamięci Usuwa wyświetlanie podłączonego modelu w projekcie, ale zachowuje połączenie.

■ Wczytaj ponownie. Wczytuje najnowszą wersję podłączonego modelu. W tym celu można także zamknąć projekt i
ponownie go otworzyć.

■ Importuj. Osadza model w projekcie. Ta opcja nie jest dostępna dla modeli programu Revit.

■ Położony w. Wyświetla arkusz zawierający symbol importu znacznika DWF.

■ Zachowaj nadpisania grafiki. Zachowuje wszystkie nadpisania grafiki w połączeniach plików DWG, DXF i DGN, gdy
połączenia są wczytywane ponownie.

■ Lista rozwijana Typ odniesienia. Określa, czy ten zagnieżdżony model podłączony będzie wyświetlany (Dołączenie),
czy ukryty (Nałożenie), gdy model nadrzędny będzie podłączony do innego modelu. Zobacz Pokazywanie lub ukrywanie
modeli zagnieżdżonych na stronie 1220.

■ Lista rozwijana Typ ścieżki. Określa, czy ścieżka pliku modelu zagnieżdżonego jest względna czy bezwzględna. Domyślnie
ustawiona jest ścieżka względna.

1244 | Rozdział 48 Modele połączone

■ Zarządzaj zadaniami. Otwiera okno dialogowe Podłączanie zadań, za pomocą którego można otwierać i zamykać zadania
w podłączonym modelu. Zobacz Otwieranie podłączonych zadań w modelu nadrzędnym na stronie 1236.

Opcje zarządzania połączeniami | 1245

1246
Praca w zespole
49
Program Revit Architecture umożliwia pracę zespołową przy użyciu współdzielenia pracy lub podłączonych modeli.
Współdzielenie pracy umożliwia wielu członkom zespołu równoczesny dostęp do współdzielonego modelu przy użyciu modelu centralnego.
Współdzielenie pracy należy stosować podczas pracy wielu członków zespołu nad jednym modelem (jeden plik RVT).
Użycie modeli podłączonych umożliwia podzielenie elementów lub systemów projektu na oddzielnie zarządzane modele, które można razem
podłączyć. Modeli podłączonych należy użyć, jeśli w projekcie istnieją osobne budynki, na przykład miasteczko uniwersyteckie, lub jeśli
prowadzona jest współpraca ze specjalistami z innych dziedzin, takimi jak inżynierowie strukturalni lub inżynierowie MEP . W modelach
podłączonych można także korzystać z trybu współdzielenia pracy.
Współdzielenie pracy jest opisane w niniejszym temacie. Informacje na temat modeli podłączonych zawiera sekcja Modele połączone na
stronie 1213.

Proces roboczy współdzielenia pracy

W poniższych punktach opisano ogólny proces roboczy konfigurowania i używania projektów współdzielonych.

1 Wybierz projekt do współdzielenia.

Projekt współużytkowany to projekt, nad którym kilku członków zespołu musi pracować jednocześnie. Zespół może na
przykład składać się z wielu członków, których przydzielono do zadań w określonych obszarach funkcjonalnych, takich
jak rozplanowanie wnętrza, szkielet zewnętrzny i rozplanowanie umeblowania.

2 Włączanie współdzielenia pracy.

Po włączeniu współdzielenia pracy program Revit Architecture tworzy model centralny dla projektu. Model centralny
to rodzaj bazy danych projektu. Są w nim zapisywane wszystkie zmiany wprowadzone w projekcie oraz wszystkie bieżące
zadania i informacje o aktualnych posiadaczach elementów projektu. Zaleca się, aby po utworzeniu modelu centralnego
praca była prowadzona na kopiach lokalnych modelu centralnego. Wszyscy użytkownicy powinni zapisać kopię modelu
centralnego w sieci lokalnej lub na dysku twardym. Wszystkie zmiany mogą być publikowane w modelu centralnym i
wszyscy użytkownicy mogą w dowolnym momencie pobierać z modelu centralnego zmiany wprowadzone przez innych
użytkowników.
Zobacz Włączanie współdzielenia pracy na stronie 1248.

3 Opcjonalnie można skonfigurować zadania.

Zadanie jest zbiorem elementów, takich jak ściany, drzwi, kondygnacje lub schody. Po włączeniu współdzielenia pracy
tworzonych jest klika zadań domyślnych (dwa domyślne zadania utworzone przez użytkownika oraz zadania dla rodzin
wczytywanych w ramach projektu, standardów projektu i widoków projektu). Aby uzyskać więcej informacji na ten
temat, zobacz Zadania domyślne na stronie 1252.
Można utworzyć zadania na podstawie obszarów funkcjonalnych, takich jak część wewnętrzna, część zewnętrzna lub
teren .

1247
 Zobacz Konfigurowanie zadań na stronie 1251.

4 Rozpoczynanie współdzielenia pracy.

Poszczególni członkowie zespołu tworzą kopię modelu centralnego w sieci lokalnej lub na dysku twardym, aby rozpocząć
współdzielenie pracy.
Zobacz Korzystanie z plików współdzielonych na stronie 1256.

Terminologia dotycząca współdzielenia pracy

Termin Definicja

współdzielenie pracy Metoda projektowania, która umożliwia wielu członkom zespołu

jednoczesną pracę nad tym samym plikiem projektu.

model centralny Plik główny projektu dla projektu współdzielonego. Model

centralny służy do przechowywania informacji o aktualnych
właścicielach elementów projektu oraz pełni funkcję punktu
dystrybucji wszystkich zmian opublikowanych w pliku. Wszyscy
użytkownicy zapisują własną lokalną kopię modelu centralnego,
pracują lokalnie, a następnie przeprowadzają synchronizację z
plikiem głównym, aby pozostali użytkownicy mogli widzieć efekty
ich pracy.

zadanie Zbiór elementów w projekcie Zadanie jest zwykle osobnym

obszarem funkcjonalnym, takim jak część wewnętrzna,
zewnętrzna, teren lub parking. Po udostępnieniu współdzielenia
można podzielić projekt na zadania przypisane do członków
zespołu, którzy będą za nie odpowiedzialni.

aktywne zadanie Zadanie, do którego są dodawane nowe elementy. Nazwa

aktywnego zadania jest wyświetlana na karcie Współprac-
uj ➤ panelu Zadania lub na pasku stanu.

wypożyczanie elementu Pozwala edytować element niebędący w posiadaniu użytkownika.

Jeśli element nie ma właściciela, zezwolenie na wypożyczenie
jest przydzielane automatycznie. Jeśli inny członek zespołu
aktualnie edytuje element, jest on właścicielem elementu, i w
związku z tym użytkownik musi przesłać żądanie, aby wypożyczyć
element od tego członka zespołu.

Włączanie współdzielenia pracy

Włączenie współdzielenia pracy wiąże się z utworzeniem pliku głównego projektu, nazywanego modelem centralnym, z
istniejącego modelu.
Model centralny służy do przechowywania informacji o aktualnych właścicielach zadań i elementów projektu oraz pełni
funkcję punktu dystrybucji wszystkich zmian dokonanych w modelu. Wszyscy użytkownicy powinni zapisać własną lokalną
kopię modelu centralnego, edytować lokalnie w tej przestrzeni roboczej, a następnie przeprowadzić synchronizację z modelem
centralnym w celu opublikowania wprowadzonych zmian, aby pozostali użytkownicy mieli dostęp do ich pracy.

Aby włączyć współdzielenie pracy i utworzyć model centralny

1 Otwórz plik projektu Revit (RVT), który ma być modelem centralnym.

1248 | Rozdział 49 Praca w zespole

 2 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Współdzielenie pracy, w którym są wyświetlane domyśle zadania utworzone
przez użytkownika (Współdzielone poziomy i siatki oraz Zadanie1).

3 W razie potrzeby zmień nazwę zadań.

4 W oknie dialogowym Zadania kliknij przycisk OK.
Wyświetlone zostanie okno dialogowe Zadania.

5 Kliknij przycisk OK znajdujący się w oknie dialogowym Zadania.

Nie jest konieczne tworzenie w tym momencie zadań. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Konfigurowanie zadań na stronie 1251.

6 Kliknij kolejno opcje ➤ Zapisz jako ➤ (Projekt).

7 W oknie dialogowym Zapisz jako określ nazwę pliku i lokalizację katalogu modelu centralnego.
Określając nazwę modelu centralnego, należy używać konwencji nazewnictwa, która identyfikuje model jako
model centralny (na przykład OfficeBuilding_CentralFile.rvt).

UWAGA Ponieważ w starszych wersjach programu do nazw plików kopii zapasowej dodawana była kropka
i łańcuch numeryczny, nie należy kończyć nazwy pliku w ten sposób. W przeciwnym razie właściwy katalog
kopii zapasowej nie zostanie utworzony. Na przykład zamiast nazywać model centralny hotel.2010.rvt lepiej
nazwać go hotel_2010.rvt.

WAŻNE Zapisując model centralny, upewnij się, że jest on zapisany na dysku sieciowym, do którego mają
dostęp wszyscy członkowie zespołu.

8 W oknie dialogowym Zapisz jako kliknij przycisk Opcje.

9 W oknie dialogowym Opcje zapisywania pliku zaznacz pole wyboru Uczyń ten plik głównym po zapisaniu.

UWAGA Jeśli jest to pierwsza operacja zapisania pliku głównego po włączeniu współdzielenia pracy, ta
opcja jest wybrana domyślnie i nie można jej zmienić.

10 Wybierz domyślne zadania dla kopii lokalnych. Zobacz Opcje zapisu na stronie 88. W obszarze Otwórz domyślne
zadanie wybierz jedną z następujących opcji.
Zadanie domyślne Opis

Wszystkie Otwiera wszystkie zadania w modelu

centralnym. Otwarcie wszystkich zadań

Włączanie współdzielenia pracy | 1249

 Zadanie domyślne Opis
spowoduje znaczne obniżenie wydajności w
większych projektach.

Edytowalne Otwiera wszystkie zadania edytowalne. W

zależności od liczby edytowalnych zadań w
modelu centralnym opcja ta może spowod-
ować znaczne obniżenie wydajności w
większych projektach.

Ostatnio przeglądany Otwiera zadania według ich stanu z

poprzedniej sesji programu Revit. Otwarte
zostaną wyłącznie zadania otwarte podczas
poprzedniej sesji. Jeśli otwierasz plik po raz
pierwszy, to otworzone zostaną wszystkie
zadania.

Określ Otwiera określone zadania. Po kliknięciu

przycisku Otwórz wyświetlone zostanie okno
dialogowe Otwieranie zadań.
Stan początkowy zależy od tego, kiedy plik
był ostatnio otwierany. Określ różne zadania
lub kliknij przycisk OK, aby potwierdzić
ustawienia domyślne.
Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+A, aby
wybrać wszystkie zadania w tym oknie
dialogowym.

11 Kliknij przycisk OK.

12 W oknie dialogowym Zapisz jako kliknij przycisk Zapisz.
Plik stał się modelem centralnym projektu. Program Revit Architecture tworzy plik w określonym katalogu, tworzy również
folder kopii zapasowej dla pliku. Jeśli na przykład model centralny nosi nazwę OfficeBuilding_CentralFile.rvt, w katalogu
znajduje się plik projektu Revit i folder kopii zapasowej (OfficeBuilding_CentralFile_backup).

Folder kopii zapasowej zawiera informacje na temat kopii zapasowych oraz informacje na temat zezwoleń edycji dla modelu
centralnego. Aby uzyskać więcej informacji na temat plików i folderów kopii zapasowych, zobacz Przywracanie projektu
współdzielonego na stronie 1272.
W folderze Revit_temp znajdują się pliki, które dostarczają informacji na temat postępu operacji (takich jak synchronizacja
z plikiem głównym) do programu Worksharing Monitor. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Worksharing
Monitor na stronie 1276.

Tematy pokrewne

■ Proces roboczy współdzielenia pracy na stronie 1247

■ Konfigurowanie zadań na stronie 1251

■ Korzystanie z plików współdzielonych na stronie 1256

1250 | Rozdział 49 Praca w zespole

Konfigurowanie zadań
Zadanie jest zbiorem elementów, takich jak ściany, drzwi, kondygnacje lub schody. Jedno zadanie może edytować tylko jeden
użytkownik w danym czasie. Wszyscy członkowie zespołu mogą wyświetlać zadania, których właścicielami są inni członkowie
zespołu, ale nie mogą wprowadzać w nich zmian. Takie ograniczenie zapobiega konfliktom w obrębie projektu. Możliwe jest
wypożyczenie elementu z zadania, którego użytkownik nie jest właścicielem. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Wypożyczanie elementów na stronie 1257.
Po włączeniu współdzielenia pracy tworzonych jest klika zadań domyślnych (dwa domyślne zadania utworzone przez
użytkownika oraz zadania dla rodzin wczytywanych w ramach projektu, standardów projektu i widoków projektu). Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zadania domyślne na stronie 1252.
Na obrazie przedstawiono okno dialogowe Zadania z dwoma domyślnymi zadaniami utworzonymi przez użytkownika:
Współdzielone poziomy i siatki oraz Zadanie1.

W oknie dialogowym Zadania są dostępne następujące informacje:

■ Aktywne zadanie — oznacza zadanie, do którego są dodawane nowe elementy. Aktywne zadanie może być zadaniem,
które jest dostępne do edycji dla użytkownika lub zadaniem, którego właścicielem jest inny członek zespołu. Użytkownik
może dodawać elementy do zadania, którego nie jest właścicielem.

UWAGA Nazwa aktywnego zadania jest również wyświetlana na karcie Współpracuj ➤ panel Zadania i na pasku
stanu.

■ Grafika nieaktywnego zadania na szaro. Wyświetla wszystkie elementy w obszarze rysunku, które nie są częścią aktywnego
zadania, w kolorze szarym. Nie ma to wpływu na drukowanie.

■ Nazwa. Wskazuje nazwę zadania. Można zmieniać nazwy wszystkich zadań utworzonych przez użytkownika.

■ Edytowalne. Wskazuje dostępność zadania do edycji. Przed synchronizacją z plikiem głównym nie można zmienić statusu
dostępności zadania do edycji.

■ Właściciel. Wskazuje właściciela zadania. Jeśli status dostępności zadania do edycji (Dostępne do edycji) ma wartość Tak,
lub jeśli użytkownik może zmienić status dostępności zadania do edycji na Tak, oznacza to, że użytkownik jest właścicielem
zadania.
Wartość atrybutu Właściciel to nazwa użytkownika wyświetlana na karcie Ogólne okna dialogowego Opcje. Dodatkowe
informacje na temat okna dialogowego Opcje zawiera sekcja Opcje programu Revit na stronie 1619.

Konfigurowanie zadań | 1251

 ■ Wypożyczający. Tworzy listę użytkowników, którzy aktualnie wypożyczają element z zadania. Jeśli jest więcej niż jeden
użytkownik wypożyczający, można ich przeglądać na liście rozwijanej.

■ Otwarty. Wskazuje, czy zadanie jest otwarte (Tak), czy zamknięte (Nie). Elementy w otwartych zadaniach są widoczne
w projekcie, elementy w zamkniętych zadaniach nie są widoczne.

■ Pokaż. Umożliwia pokazywanie lub ukrywanie różnego typu zadań projektu (Utworzone przez użytkownika, Rodziny,
Standardy projektu, Widoki) wyświetlanych na liście Nazwa.

Wypożyczanie zadań i elementów

Zazwyczaj zaleca się pracę na lokalnej kopii modelu centralnego i nieudostępnianie zadań do edycji. Podczas edytowania
elementu, który nie jest edytowany przez innego członka zespołu, użytkownik automatycznie staje się użytkownikiem
wypożyczającym, który może wprowadzić potrzebne zmiany. Zaleca się częste synchronizowanie z plikiem głównym podczas
pracy. Zsynchronizowanie powoduje domyślne porzucenie wypożyczonych elementów, co pozwala innym członkom zespołu
na ich edytowanie.
Użycie zadań umożliwia zastrzeżenie części projektu tak, aby wyłącznie przypisani użytkownicy mogli edytować elementy
zadania. Należy wziąć również pod uwagę następujące korzyści z tworzenia zadań:

■ Wygodna edycja
Podział projektu na zadania ułatwia jednoczesne udostępnienie do edycji całych sekcji projektu.

■ Kontrola widoczności
Można kontrolować ogólną widoczność w ramach projektu podczas podłączania modeli Revit do innych projektów Revit.
Na przykład często wygodne jest wyłączenie widoczności zadania Współdzielone poziomy i siatki podczas podłączania
modeli Revit, aby nie było konieczne wyłączanie poszczególnych poziomów i siatek dla każdego widoku.

Zadania domyślne
Po włączeniu współdzielenia pracy program Revit Architecture tworzy domyślne zadania i przypisuje tym zadaniom elementy
i ustawienia. Domyślne zadania to:

■ Utworzone przez użytkownika. Program Revit Architecture tworzy dwa domyślne zadania utworzone przez użytkownika.
■ Współdzielone poziomy i siatki. Zawiera wszystkie istniejące poziomy, siatki i płaszczyzny odniesienia. Można
zmienić nazwę tego zadania.

■ Zadanie1. Zawiera wszystkie istniejące elementy projektu. Podczas tworzenia zadań można ponownie przypisywać
elementy wchodzące w skład zadania Zadanie1 do odpowiedniego zadania. Można zmienić nazwę tego zadania, ale
nie można go usunąć.

■ Rodziny. Każda rodzina wczytywana w projekcie jest przypisywana do oddzielnego zadania. Nie można zmienić nazwy
ani usunąć zadań wchodzących w skład rodziny.

■ Widoki. Zawiera wszystkie zadania widoku projektu. Na przykład widok Rzut poziom 1 jest przypisany do zadania
nazwanego Widok: „Rzut, poziom 1”. Zadanie widoku zawiera właściwości widoku i wszelkie elementy właściwe dla
widoku, takie jak opisy, wymiary lub notatki. Kiedy elementy specyficzne dla widoku dodawane są do widoku, automatycznie
dodawane są także do odpowiedniego zadania widoku.
Nie można przekształcić zadania widoku w aktywne zadanie, można jednak zmienić jego status dostępności do edycji tak,
aby możliwe było modyfikowanie elementu specyficznego dla widoku (na przykład przekroju dla rzutu). Jeśli związane
zadanie dla przekroju nie jest dostępne do edycji dla użytkownika, można zmienić status dostępności do edycji zadania
tak, aby możliwa była jego edycja. Zobacz Udostępnianie zadań do edycji na stronie 1262.
Nie można ponownie przypisać elementów właściwych dla widoku z zadania widoku do innego zadania. Nie można
zmieniać nazw zadań widoku ani ich usuwać.

1252 | Rozdział 49 Praca w zespole

 ■ Standardy projektu. Zawiera wszystkie ustawienia dotyczące całego projektu zdefiniowane dla projektu (na przykład
style linii i wzory wypełnienia). Nie można zmieniać nazw zadań standardów projektu ani ich usuwać.
Dla pełnej listy zadań standardu projektu:

1 W pliku współdzielonym kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

2 W oknie dialogowym Zadania w polu Pokaż wybierz wyłącznie opcję Standardy projektu.

Wszystkie zadania standardu projektu są wyświetlane w kolumnie Nazwa.

Zagadnienia związane z zadaniami

Zasadniczo w przypadku Konfigurowanie zadań na stronie 1251 należy rozważyć następujące kwestie:

■ Rozmiar projektu
Wielkość projektu może wpływać na sposób ustawienia opcji współdzielenia pracy dla zespołu. Elementy edytowane razem
powinny znajdować się we jednym zadaniu. Nie jest konieczne tworzenie zadań dla poszczególnych kondygnacji budynku.
W konstrukcji wielokondygnacyjnej może być jednak konieczne utworzenie zadania dla zestawu elementów budynku,
który jest wyświetlany wyłącznie na jednej kondygnacji, na przykład znajdujący się wewnątrz mieszkania .
Jeśli płyta kondygnacji dla projektu jest zbyt duża, aby zmieściła się na jednym arkuszu, i niezbędne jest jej podzielenie,
może być konieczne utworzenie zadań dla poszczególnych części budynku.

■ Role członków zespołu

Zazwyczaj projektanci pracują w zespołach, w których każdy z nich posiada przypisane funkcjonalne zadanie. Poszczególni
członkowie zespołu zarządzają odpowiednimi częściami projektu (np. część zewnętrzna, wewnętrzna lub teren). Struktura
zadań dla projektu może odzwierciedlać ten podział czynności, a zadaniom można nadać odpowiednie nazwy.

■ Zadania i szablony
Zadania nie mogą być włączane do szablonów.

■ Domyślna widoczność zadania

Wydajność programu Revit Architecture zwiększa się, jeśli niektóre zadania nie są domyślnie widoczne. Kontrola
widoczności umożliwia skrócenie czasu o czas wymagany na rysowanie dodatkowych widoków projektu.
Aby zidentyfikować wymagania dotyczące widoczności, określ, jak często elementy zadania są wyświetlane w projekcie.
Zgodnie z powyższą wskazówką możesz ustawić domyślną widoczność zadania części zewnętrznej, natomiast określone
zadanie umeblowania nie będzie widoczne.

■ Grupy i rodziny
Grupy i rodziny posiadają zadanie typów oraz zadanie wystąpienia, które nie muszą być tymi samymi zadaniami.
Wszystkie elementy w grupie znajdują się w zadaniu wystąpienia grupy. Aby edytować grupę, udostępnij zadanie typu
grupy do edycji lub wypożycz typ grupy. Aby zmodyfikować elementy wewnątrz grupy, udostępnij zadanie wystąpienia
grupy do edycji. Aby określić, w których zadaniach znajdują się elementy, wybierz elementy i kliknij właściwość Zadanie
na palecie Właściwości. Jeśli zaznaczysz wystąpienie grupy jako element do wypożyczenia, w programie Revit Architecture
automatycznie zostaną również wypożyczone elementy wchodzące w skład grupy.

Tworzenie Zadań
1 Otwórz kopię lokalną modelu centralnego.

Konfigurowanie zadań | 1253

 2 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).
3 W oknie dialogowym Zadania kliknij przycisk Nowe.
4 W oknie dialogowym Nowe zadanie wprowadź nazwę nowego zadania.
5 Aby wyświetlić zadanie we wszystkich widokach projektu, wybierz opcję Widoczne we wszystkich widokach.
Odznacz tę opcję, jeśli zadanie ma być wyświetlane tylko w widokach, w których specjalnie włączono jego
widoczność.
Widoczność zadań można później zmieniać za pomocą okna dialogowego widoczność/grafika. Zobacz Zmiana
widoczności zadania w widoku na stronie 1270.

NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Aby zwiększyć wydajność, należy ukryć zadania, które nie są
wymagane dla bieżącej pracy w modelu lokalnym.

6 Kliknij przycisk OK.

Nowe zadanie zostanie wyświetlone na liście zadań. Jest ono dostępne do edycji, a nazwa bieżącego użytkownika
jest wyświetlana jako Właściciel.
Jeśli konfigurowany jest model współdzielony dla zespołu i chcesz przypisać właścicieli do poszczególnych
zadań, każdy członek zespołu musi otworzyć swoją kopię lokalną modelu centralnego, wybrać zadanie w oknie
dialogowym Zadania, a następnie wybrać opcję Tak w kolumnie Dostępne do edycji.

7 Po zakończeniu tworzenia zadań kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Zadania.
8 W przypadku dodania tylko jednego nowego zadania program Revit Architecture zaproponuje, aby uczynić
nowe zadanie aktywnym. Kliknij przycisk Tak lub Nie.

Tematy pokrewne

■ Dodawanie elementów do zadania na stronie 1254

■ Zagadnienia związane z zadaniami na stronie 1253

■ Widoczność zadań na stronie 1269

Dodawanie elementów do zadania

1 Wybierz zadanie na liście rozwijanej Aktywne zadanie na pasku stanu lub na karcie Współpracuj ➤ panelu
Zadania.

UWAGA Jako zadanie aktywne można wybrać zadanie niedostępne do edycji. Jeśli element zostanie
umieszczony w zadaniu nieedytowalnym, po synchronizacji z plikiem głównym element staje się
nieedytowalny. Podczas dodawania elementów specyficznych dla widoku, takich jak linie detalu lub wymiary,
są one dodawane do zadania aktywnego widoku projektu.

2 Aby wszystkie elementy, które nie zostały utworzone w ramach aktywnego zadania, były wyświetlane w kolorze

szarym, kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania nieaktywne na szaro).
3 Dodaj wymagane elementy do Obszar rysunku na stronie 30.

Ponowne przypisywanie elementów do innego zadania

1 Wybierz element znajdujący się w obszarze rysunku.

1254 | Rozdział 49 Praca w zespole

 UWAGA W przypadku wybrania różnych elementów i włączenia elementów specyficznych dla widoku (na
przykład etykiet) nie będzie możliwa edycja parametru Zadanie. Aby automatycznie odfiltrować elementy,
których nie można edytować, należy przed dokonaniem wyboru wybrać na pasku stanu opcję Tylko do
edycji.

Jeśli wybór obejmuje elementy nieedytowalne, należy kliknąć je prawym przyciskiem myszy i wybierać opcję
Udostępnij elementy do edycji.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Dane identyfikacyjne znajdź parametr Zadanie.

3 Kliknij w kolumnie Wartość dla parametru i wybierz nowe zadanie.

Zmiana statusu dostępności zadania do edycji

UWAGA Użytkownik może zmieniać status dostępności do edycji jedynie tych zadań, których właścicielami nie są inni
użytkownicy.

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

2 W oknie dialogowym Zadania kliknij opcję Dostępne do edycji obok nazwy zadania i wybierz opcję Tak lub
Nie.
Jeśli status dostępności do edycji zostanie zmieniony przed synchronizacją z plikiem głównym, w programie
Revit Architecture zostanie wyświetlony komunikat informujący, że elementy zmienione w zadaniu cały czas
pozostają wypożyczone.

3 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Zadania.

Zmiana nazw zadań

Można zmieniać nazwy zadań utworzonych przez użytkownika.

UWAGA Nazwę zadania może zmienić wyłącznie użytkownik, który jest jego właścicielem.

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

2 W oknie dialogowym Zadania wybierz nazwę zadania, a następnie kliknij opcję Zmień nazwę.
3 W oknie dialogowym Zmień nazwę podaj nową nazwę.
4 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Usuwanie zadań
UWAGA Zdanie może usunąć wyłącznie użytkownik, który jest jego właścicielem.

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

2 W oknie dialogowym Zadania wybierz nazwę zadania, które chcesz usunąć, a następnie kliknij opcję Usuń.
Opcja Usuń nie jest dostępna, jeśli inny użytkownik edytuje zadanie.

3 W oknie dialogowym Usuń zadanie wybierz, czy chcesz usunąć elementy zadania, czy przenieść je do innego
zadania.

Konfigurowanie zadań | 1255

 4 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

UWAGA Nie można usunąć zadań Zadanie1, Standardy projektu, Rodziny ani Widok.

Korzystanie z plików współdzielonych

Jedną z głównych cech współdzielenia pracy jest możliwość równoczesnego dokonywania przez poszczególnych członków
zespołu zmian w kopii lokalnej modelu centralnego. W wielu projektach członkowie zespołu są przypisani do pracy w
odpowiednim funkcjonalnym obszarze (na przykład część wewnętrzna, zewnętrzna lub teren). Projekty programu Revit
Architecture można dodatkowo podzielić na zadania, aby uwzględnić tego typu środowiska.
W skład typowych zadań ze współdzieleniem pracy wchodzą następujące elementy:

■ Tworzenie kopii lokalnej modelu centralnego.

Ogólnie zaleca się codzienne tworzenie kopii lokalnej modelu centralnego. Utworzona kopia lokalna modelu centralnego
stanowi plik roboczy.
Zobacz Tworzenie kopii lokalnej modelu centralnego na stronie 1256.

■ Otwieranie i edycja kopii lokalnej modelu centralnego.

Kopię lokalną pliku głównego można edytować, wypożyczając elementy lub używając zadań.
Zobacz Edytowanie projektów współdzielonych na stronie 1257.

■ Publikowanie zmian w modelu centralnym lub pobieranie najbardziej aktualnych zmian z modelu centralnego.
Publikowanie zmian jest określane jako synchronizacja z plikiem głównym. Kopię lokalną modelu centralnego można
aktualizować bez synchronizowania z modelem centralnym poprzez ponowne wczytanie najnowszej aktualizacji z modelu
centralnego. Podczas synchronizacji z plikiem głównym kopia lokalna jest aktualizowana przez wprowadzenie najnowszych
zmian zapisanych przez innych członków zespołu w modelu centralnym.
Zobacz Zapisywanie plików współdzielonych na stronie 1264 i Wczytywanie aktualizacji z modelu centralnego na stronie
1268.

■ Praca poza biurem lub w trybie offline.

Aby wprowadzić zmiany lub edytować zadania, użytkownik nie musi być podłączony do sieci. Jest to szczególnie przydatne
dla członków zespołu, którzy pracują poza biurem i mają zdalny dostęp do modelu centralnego.

OSTRZEŻENIE Praca w trybie offline może spowodować zagrożenie dla projektu.

Zobacz Praca poza biurem lub w trybie offline na stronie 1270.

Tworzenie kopii lokalnej modelu centralnego

Zaleca się codzienne tworzenie kopii lokalnej modelu centralnego. Utworzenie nowej kopii lokalnej zapewnia jej posiadanie
na dysku twardym za każdym razem, gdy rozpoczynane jest modyfikowanie projektu.

Tworzenie kopii lokalnej modelu centralnego w oknie dialogowym Otwórz

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Otwórz.
2 W oknie dialogowym Otwórz przejdź do folderu, w którym znajduje się model centralny i wybierz go.
Ta procedura może być wykonywana w jednym momencie dla wielu plików.

3 Sprawdź, czy w obszarze Współdzielenie pracy wybrana jest opcja Utwórz nowy lokalny.

1256 | Rozdział 49 Praca w zespole

 UWAGA Jeśli zostanie wybrana opcja Odłącz od pliku centralnego, wówczas opcja Utwórz nowy plik lokalny
zostanie odznaczona. Anuluj zaznaczenie obu opcji, aby otworzyć sam model centralny, a nie jego kopię.

4 Kliknij przycisk Otwórz.

Jeśli praca prowadzona jest w modelu centralnym, użyj opcji Zapisz jako, aby utworzyć kopię lokalną.

Tworzenie kopii lokalnej z otwartego modelu centralnego

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Zapisz jako ➤ (Projekt).

2 W oknie dialogowym Zapisz jako przejdź do odpowiedniego położenia w sieci lokalnej lub na dysku twardym.
3 Wprowadź nazwę pliku i kliknij przycisk Zapisz.

Zadania na pasku stanu

W celu uproszczenia pracy nad projektem ze współdzieleniem pracy można korzystać z paska stanu. Przycisk Zadania i lista
rozwijana Aktywne zadanie mają takie same funkcje jak odpowiadające im narzędzia na karcie Współpracuj ➤ panelu Zadania.
Na pasku stanu zawsze jest wyświetlane aktywne zadanie, a użytkownik może za pomocą jednego kliknięcia uzyskać dostęp
do okna dialogowego Zadania.

Przycisk Zadania i lista rozwijana są wyświetlane na pasku stanu domyślnie. Jeśli są wyłączone, aby je włączyć, należy kliknąć
kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę rozwijaną Interfejs użytkownika ➤ Pasek stanu — zadania.

Edytowanie projektów współdzielonych

Podczas używania projektu współdzielonego można edytować poszczególne elementy lub zadania. Po wypisaniu pojedynczego
elementu lub całego zadania elementy są widoczne dla innych użytkowników, jednak nie są dostępne do edycji, dopóki
użytkownik wypisujący nie porzuci danego elementu lub zadania.
Aby wypisać pojedynczy element, wypożycz go. Aby wypisać zadanie, przekształć je w zadanie edytowalne.

UWAGA Edytować można tylko aktualne zadania i elementy. Jeśli użytkownik podejmie próbę edycji nieaktualnego
elementu lub zadania, zostanie wyświetlony monit o zaktualizowanie kopii lokalnej modelu centralnego, aby uwzględnić
w niej najnowsze zmiany.

Wypożyczanie elementów
Elementy można edytować, nie będąc właścicielem zadania, do którego należą. W tym celu należy wypożyczyć element z
zadania. Proces wypożyczania jest automatyczny, chyba że inny użytkownik edytuje element lub zadanie, do którego element
należy. W takiej sytuacji należy wysłać żądanie wypożyczenia elementu. Po udzieleniu zezwolenia na wykonanie żądania
można edytować element. Jeśli element został zmodyfikowany, zostanie wyświetlony monit o ponowne wczytanie najnowszych
zmian z modelu centralnego przed rozpoczęciem edycji elementu.
Po wypożyczeniu elementu z zadania nazwa użytkownika jest wyświetlana w oknie dialogowym Zadania jako nazwa
wypożyczającego. Nazwa użytkownika jest również wyświetlana na palecie Właściwości jako wartość parametru Edytowane
przez.
Najprostszym sposobem wypożyczenia elementu jest dokonanie zmian elementu. Jeśli właścicielem zadania, do którego należy
element, nie jest inny użytkownik, użytkownik automatycznie uzyskuje status wypożyczającego element i może dokonywać
zmian.

Zadania na pasku stanu | 1257

 Aby wypożyczyć element:
1 Wybierz element, którego nie możesz edytować. Upewnij się, że opcja Tylko do edycji na pasku stanu nie jest
wybrana.
W przypadku elementów, które nie są dostępne do edycji dla użytkownika, po zaznaczeniu ich w obszarze
rysunku wyświetlana jest ikona Udostępnij element do edycji.

2 Kliknij opcję (Udostępnij element do edycji) w obszarze rysunku lub kliknij element prawym przyciskiem
myszy, a następnie kliknij opcję Udostępnij elementy do edycji.
Jeśli nikt nie edytuje elementu, jest on dostępny do edycji.
Jeśli inny członek zespołu edytuje element lub jest właścicielem zadania, do którego należy element, zostaje
wyświetlony komunikat informujący, że nie można edytować elementu do chwili porzucenia elementu przez
innego członka zespołu (właściciela).

UWAGA Jeśli użytkownik próbuje wprowadzić zmiany elementu, który aktualnie jest edytowany przez
innych członków zespołu, zostanie wyświetlony taki sam komunikat, umożliwiający przesłanie żądania
wypożyczenia elementu.

3 W oknie dialogowym Błąd kliknij przycisk Umieść żądanie.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Sprawdź przyznania dostępności do edycji.

4 Poproś właściciela o zatwierdzenie żądania.

Właściciel nie otrzymuje automatycznego powiadomienia o żądaniu. Należy skontaktować się z właścicielem.

UWAGA Przydzielenie zezwolenia na wykonanie żądania następuje automatycznie po przeprowadzeniu

przez właściciela synchronizacji z plikiem głównym i porzuceniu elementu.

5 Okno dialogowe Sprawdź przyznania dostępności do edycji można pozostawić otwarte tak, aby możliwe było
sprawdzenie, czy zostało przyznane zezwolenie na wykonanie żądania; można również kliknąć przycisk Kontynuuj,
aby zamknąć okno dialogowe Sprawdź przyznania dostępności do edycji i kontynuować pracę. W przypadku
podjęcia próby edycji elementu, kliknij przycisk Anuluj w oknie dialogowym błędu, aby anulować edycję.

UWAGA Po zamknięciu okna dialogowego Sprawdź przyznania dostępności do edycji nie będzie możliwe
jego ponowne otwarcie. Aby sprawdzić stan żądania, zapytaj właściciela lub kliknij kolejno kartę

Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Żądania edycji), aby przejrzeć oczekujące żądania.

Po synchronizacji z plikiem głównym wypożyczone elementy są porzucane domyślnie. Aby je zatrzymać, odznacz opcję
Wypożyczone elementy w oknie dialogowym Synchronizuj z plikiem głównym.

1258 | Rozdział 49 Praca w zespole

Akceptacja żądania wypożyczenia elementu
Jest to sprecyzowany proces akceptacji. Istnieje również niejawny proces akceptacji, który ma miejsce w momencie, gdy
użytkownik przeprowadzi synchronizację z plikiem głównym i porzuci żądane elementy.

1 Po otrzymaniu powiadomienia o oczekującym żądaniu kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel

Synchronizuj ➤ (Żądania edycji).

UWAGA Powiadomienie o oczekującym żądaniu nie jest wysyłane automatycznie. Współpracownicy powinni
informować się wzajemnie o potrzebie wypożyczenia elementu, niezależnie od programu Revit Architecture.

2 W oknie dialogowym Żądania edycji rozwiń menu Oczekujące żądania innych użytkowników.
3 Wybierz żądanie. Żądanie ma datownik oraz nazwę użytkownika osoby wysyłającej żądanie.
Możesz rozwinąć żądania, aby wyświetlić nazwę elementu. Aby wyświetlić element, wybierz go z listy, a jeśli nie
jest widoczny w bieżącym widoku, kliknij opcję Pokaż.

UWAGA Jeśli żądany element został zmodyfikowany i zmiany nie zostały zapisane w modelu centralnym,
obok żądania jest wyświetlana gwiazdka.

4 Kliknij opcję Przyznaj lub, jeśli nie chcesz, aby inny użytkownik wypożyczył ten element, kliknij opcję
Odrzuć/Odwołaj. Możesz również użyć przycisku Odrzuć/Odwołaj, aby odwołać własne żądanie wypożyczenia
elementu.

UWAGA Jeśli chcesz zaakceptować żądanie wypożyczenia elementu z gwiazdką, w programie Revit
Architecture zostanie wyświetlony komunikat, że zmiany nie zostały zsynchronizowane z modelem
centralnym. Należy zsynchronizować zmiany z modelem centralnym, a następnie zaakceptować żądanie
lub porzucić swoje elementy bez synchronizacji zmian z modelem centralnym. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Porzucanie własności bez synchronizacji z plikiem głównym na stronie 1268.

Tematy pokrewne

■ Porzucanie wypożyczonych elementów bez wprowadzania zmian na stronie 1260

■ Wyświetlanie żądań dla wypożyczonych elementów na stronie 1260

■ Akceptacja żądania wypożyczenia elementu na stronie 1260

Edytowanie projektów współdzielonych | 1259

Porzucanie wypożyczonych elementów bez wprowadzania zmian
Po wypożyczeniu elementu, jeśli nie wprowadzono w nim zmian, można go porzucić.

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

2 Wybierz zadanie, do którego należy element.
3 Kliknij opcję Niedostępne do edycji.

Wyświetlanie żądań dla wypożyczonych elementów

Rozpoczynając tworzenie żądania wypożyczenia elementu, można sprawdzić status żądania w oknie dialogowym Sprawdź
przyznania dostępności do edycji. Po zamknięciu tego okna dialogowego, podczas pracy, można sprawdzić, czy żądanie wciąż
oczekuje. Można również sprawdzić status żądania, pytając właściciela, czy przyznał zezwolenia na wykonanie żądania, czy
też je odrzucił.

Aby wyświetlić oczekujące żądania:

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Żądania edycji).

2 Rozwiń pole Moje oczekujące żądania.
Jeśli żądanie znajduje się na liście, oznacza to, że cały czas ma stan oczekującego.

Akceptacja żądania wypożyczenia elementu

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Żądania edycji).

2 W polu Moje oczekujące żądania wybierz żądanie.

3 Kliknij opcję Odrzuć/Odwołaj.

4 Kliknij przycisk Zamknij.

Nieaktualne elementy współdzielenia pracy

Jeśli inny użytkownik dokona zmian elementu i opublikuje zmiany, ten element w pliku lokalnym stanie się nieaktualny. Nie
można go edytować (nawet jeśli jest wypożyczony) do ponownego wczytania najnowszych elementów (zobacz Wczytywanie
aktualizacji z modelu centralnego na stronie 1268) lub zsynchronizowania z plikiem głównym.

Użycie zadań
Podczas pracy z projektem współdzielonym użytkownik określa aktywne zadanie. Wszystkie nowe elementy dodawane do
projektu są umieszczane w aktywnym zadaniu. Elementy specyficzne dla widoku, takie jak opisy i wymiary, są umieszczane
w zadaniu dla bieżącego widoku.

1260 | Rozdział 49 Praca w zespole

 Ogólny proces roboczy korzystania z zadań jest następujący
1 Otworzenie zadań, tak aby były widoczne w projekcie.
2 Udostępnienie zadania do edycji.
3 Edycja zadania.
4 Synchronizacja z plikiem głównym lub ponowne wczytanie najbardziej aktualnych zmiany z modelu centralnego.
Podczas synchronizowania z plikiem głównym najbardziej aktualne zmiany z modelu centralnego są wczytywane
przed zapisaniem.

Otwieranie zadań
Podczas otwierania projektu współdzielonego można wybrać zadania, które mają być otwarte. Wydajność jest większa, gdy
użytkownik otworzy jedynie wybrane zadania, a inne pozostawi zamknięte. Zamknięte zadania nie są widoczne w projekcie,
zatem wykonanie ogólnych operacji, jak otwieranie plików, otwieranie nowych widoków, przerysowywanie ekranu oraz
przyciąganie zajmuje mniej czasu.
Zadania można otwierać w oknie dialogowym Otwórz podczas początkowego otwierania projektu współdzielenia pracy lub
w oknie dialogowym Zadania w projekcie.

Aby otworzyć zadania w oknie dialogowym Otwórz

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Otwórz ➤ (Projekt).

2 Przejdź do kopii lokalnej modelu centralnego i wybierz ją.
3 Wybierz opcję na liście Otwórz. Zobacz Opcje zapisu na stronie 88.

Zadanie domyślne Opis

Wszystkie Otwiera wszystkie zadania w modelu

centralnym. Otwarcie wszystkich zadań
spowoduje znaczne obniżenie wydajności w
większych plikach projektu.

Edytowalne Otwiera wszystkie zadania edytowalne. W

zależności od liczby edytowalnych zadań w
modelu centralnym opcja ta może spowod-
ować znaczne obniżenie wydajności w
większych plikach projektu.

Ostatnio przeglądany Otwiera zadania według ich stanu z

poprzedniej sesji programu Revit. Otwarte
zostaną wyłącznie zadania otwarte podczas
poprzedniej sesji. Jeśli otwierasz plik po raz
pierwszy, to otworzone zostaną wszystkie
zadania.

Określ Otwiera określone zadania. Po kliknięciu

przycisku Otwórz wyświetlone zostanie okno
dialogowe Otwieranie zadań.

Edytowanie projektów współdzielonych | 1261

 Zadanie domyślne Opis
Stan początkowy zależy od tego, kiedy plik
był ostatnio otwierany. Określ różne zadania
lub kliknij przycisk OK, aby potwierdzić
ustawienia domyślne.
Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+A, aby
wybrać wszystkie zadania w tym oknie
dialogowym.

4 Kliknij przycisk Otwórz.

Aby otworzyć zadania w oknie dialogowym Zadania

1 Otwórz kopię lokalną modelu centralnego.

2 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

3 W oknie dialogowym Zadania wybierz żądane zadanie, a następnie kliknij przycisk Otwórz lub w polu Otwarte
kliknij przycisk Tak.
4 Kliknij przycisk OK.

Udostępnianie zadań do edycji

Istnieją różne metody udostępniania zadań do edycji.

Aby udostępnić zadania do edycji w oknie dialogowym Zadania

1 Otwórz kopię lokalną modelu centralnego.

2 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

3 Aby przefiltrować widok zadań, w oknie dialogowym Zadania wybierz odpowiednie ustawienia w obszarze
Pokaż. Aby na przykład wyświetlić zadania Standardy projektu, wybierz opcję Standardy projektu.
4 Kliknij w polu Dostępne do edycji dla zadania i wybierz opcję Tak. Możesz również wybrać nazwę zadania, a
następnie kliknąć przycisk Dostępne do edycji.

UWAGA Jeśli właścicielem zadania jest inny użytkownik, nie możesz zmienić statusu dostępności tego
zadania do edycji.

5 Powtórz poprzednią czynność dla dowolnej liczby zadań, które chcesz edytować.

PORADA Aby wypisać wiele zadań jednocześnie, kliknij nazwę zadania w kolumnie Nazwa, aby je wybrać,
przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl lub Shift i wybierz pozostałe zadania, a następnie kliknij opcję Dostępne
do edycji. Można wybrać wszystkie zadania, naciskając kombinację klawiszy Ctrl+A.

6 Kliknij przycisk OK.

Kliknięcie przycisku OK spowoduje przekazanie informacji na temat własności do modelu centralnego oraz do
wszystkich kopii lokalnych modelu centralnego, tak aby wszyscy członkowie zespołu posiadali aktualne informacje
na temat własności.

Aby udostępnić zadania do edycji przez wybór elementu

W obszarze rysunku kliknij prawym przyciskiem myszy element, a następnie kliknij opcję Udostępnij zadania do edycji.

1262 | Rozdział 49 Praca w zespole

 Aby udostępnić zadania widoku projektu do edycji w przeglądarce projektu
W przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok projektu, a następnie kliknij opcję Udostępnij zadanie do
edycji.

Aby udostępnić zadanie widoku arkusza do edycji

W przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy widok arkusza, a następnie kliknij opcję Udostępnij zadanie do
edycji we wszystkich widokach. Zadanie widoku arkusza i wszystkie zadania widoku projektu znajdujące się w arkuszu są
obecnie dostępne do edycji.
Aby udostępnić do edycji tylko arkusz, użyj opcji Udostępnij zadanie do edycji. Ta opcja nie jest dostępna dla użytkowników
będących właścicielami zadania.

Edycja zadania
1 Wybierz aktywne zadanie za pomocą jednej z następujących metod:
■ Na pasku stanu wybierz zadanie z listy rozwijanej Aktywne zadanie.

■ Wybierz zadanie w menu rozwijanym Aktywne zadanie lub na karcie Współpracuj ➤ panel Zadania.

2 Aby wszystkie elementy, które nie mieszczą się w ramach aktywnego zadania, były wyświetlane w kolorze szarym,

kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania nieaktywne na szaro).

3 W zależności od potrzeb można edytować lub dodawać elementy do zadania.

UWAGA Podczas dodawania elementów specyficznych dla widoku, takich jak linie detalu lub wymiary, są
one dodawane do zadania aktywnego widoku projektu.

Tematy pokrewne

■ Ponowne przypisywanie elementów do innego zadania na stronie 1254

■ Edytowanie projektów współdzielonych na stronie 1257

■ Udostępnianie zadań do edycji na stronie 1262

Wizualne wyróżnianie elementów aktywnego zadania

Wszystkie elementy, które nie wchodzą w skład aktywnego zadania, są wyświetlane na obszarze rysunku jako szare. Elementy
tymczasowe, takie jak wymiary tymczasowe oraz kontrolki, nie są wyświetlane na szaro. Ta opcja nie ma wpływu na drukowanie,
ale pomaga zapobiec dodawaniu elementów do niewłaściwego zadania.

Aby wizualnie wyróżnić aktywne zadanie

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

2 W oknie dialogowym Zadanie wybierz opcję Szara grafika nieaktywnego zadania, a następnie kliknij przycisk
OK.

Można również kliknąć kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania nieaktywne na szaro).

Edytowanie projektów współdzielonych | 1263

 Na poniższym obrazie przedstawiony został rzut projektu, na którym aktywne jest zadanie Rozplanowanie wnętrza, a pozostałe
zadania są wyświetlone w kolorze szarym.

Filtrowanie niedostępnych do edycji elementów zadań z zaznaczenia

Zaznaczając elementy w obszarze rysunku, można odfiltrować wszystkie te, które nie są dostępne do edycji. Opcja ta nie jest
wybrana domyślnie.

1 Na pasku narzędzi Szybki dostęp kliknij przycisk (Zmień).

2 Na pasku stanu wybierz opcję Tylko do edycji.
3 W obszarze rysunku zaznacz odpowiednie elementy.

Zapisywanie plików współdzielonych

Podczas zapisywania zmian w lokalnym pliku współdzielonym, można wykonać jedną z poniższych czynności:

■ Synchronizuj z plikiem głównym

■ Zapisz w położeniu lokalnym

Podczas synchronizacji z plikiem głównym zmiany wprowadzone w kopii lokalnej są zapisywane w modelu centralnym.
Ponadto zmiany wprowadzone do modelu centralnego przez innych członków zespołu od ostatniej synchronizacji z plikiem
głównym lub ponownego wczytania ostatnich zmian są kopiowane do pliku lokalnego. Wszystkie wypożyczone elementy są
domyślnie porzucane podczas synchronizacji z plikiem głównym.
Pomiędzy synchronizacjami z modelem centralnym należy często zapisywać zmiany w modelu lokalnym. Może zaistnieć
potrzeba utworzenia określonych przedziałów czasowych w ciągu dnia, w których każdy członek zespołu będzie przeprowadzał
synchronizację z plikiem głównym. Pozwoli to uniknąć sytuacji, w których wszyscy członkowie zespołu próbują przeprowadzić
synchronizację z plikiem głównym w tym samym czasie. Po zakończeniu edycji należy porzucić wypożyczone elementy i
posiadane zadania.
Model lokalny zapisuje się w taki sam sposób jak plik projektu bez współdzielenia pracy. Aby uzyskać więcej informacji na
ten temat, zobacz Zapisywanie plików programu Revit na stronie 87. Domyślnie zmiany zapisywane są w modelu lokalnym
podczas synchronizacji z plikiem głównym.
Można określić przypomnienia dotyczące zapisywania plików lokalnych i zapisywania w pliku centralnym. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Ustawienia przypomnień o zapisie na stronie 88.

1264 | Rozdział 49 Praca w zespole

Synchronizowanie z modelem centralnym
Aby przeprowadzić synchronizację z modelem centralnym, kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ menu

rozwijane Synchronizuj z plikiem głównym ➤ (Synchronizuj teraz).

Aby zmienić ustawienia opcji Synchronizuj z plikiem głównym przed przeprowadzeniem synchronizacji, kliknij kolejno kartę

Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ listę rozwijaną Synchronizuj z plikiem głównym ➤ (Synchronizuj i zmień
ustawienia). Zostanie wyświetlone okno dialogowe Synchronizuj z plikiem głównym.

1 W oknie dialogowym Synchronizuj z plikiem głównym sprawdź położenie modelu centralnego.

W razie potrzeby kliknij przycisk Przeglądaj, aby określić inną ścieżkę dostępu do modelu centralnego. Określ
nową ścieżkę dostępu w oknie dialogowym Położenie pliku centralnego, a następnie kliknij przycisk OK.

2 Wybierz opcję Kompaktuj plik główny, aby zmniejszyć rozmiar pliku podczas zapisywania.

UWAGA Wybranie tej opcji wydłuża czas zapisywania pliku.

3 W obszarze Po zsynchronizowaniu porzuć następujące zadania i elementy, dokonując wyboru spośród

następujących opcji:
■ Aby udostępnić zmienione zadania i elementy innym użytkownikom, zaznacz odpowiednie pola wyboru.

■ Aby zsynchronizować zmiany z plikiem głównym, ale zachować możliwość edytowania zadań i elementów,
odznacz odpowiednie pola wyboru.

4 W razie potrzeby wprowadź komentarz, który zostanie zapisany w modelu centralnym.

Za pomocą narzędzia Pokaż historię można wyświetlić wszystkie dokumenty. Zobacz Podgląd historii plików
współdzielonych na stronie 1273.

5 Sprawdź, czy zaznaczona jest opcja Zapisz plik lokalny przed i po synchronizacji z plikiem głównym, aby
zapewnić synchronizację pliku lokalnego z centralnym.
6 Kliknij przycisk OK.
Wprowadzone zmiany zostaną zapisane w modelu centralnym, a wszelkie modyfikacje dokonane przez innych
członków zespołu zostaną skopiowane do lokalnego modelu użytkownika.

Zapisywanie plików współdzielonych | 1265

Zamykanie współdzielonych plików bez zapisywania
Jeśli model lokalny zostanie zamknięty bez zapisywania, zostanie wyświetlone okno dialogowe Nie zapisano zmian.

W poniższych sekcjach opisano każdą z tych opcji.

Synchronizuj z plikiem głównym

Ta opcja umożliwia zapisanie zmian wprowadzonych przez użytkownika w modelu centralnym. Zostaną wybrane domyślne
ustawienia, w tym zapisanie zmian wprowadzonych przez użytkownika w modelu lokalnym. Ponadto wszystkie zmiany
zapisane przez innych członków zespołu zostaną skopiowane do lokalnego modelu użytkownika.

Zapisz w położeniu lokalnym

Ta opcja umożliwia zapisanie zmian w modelu lokalnym bez synchronizowania z modelem centralnym oraz wyświetlenie
okna dialogowego Zapisz zmiany w pliku lokalnym. Ponieważ nie przeprowadzono synchronizacji z plikiem głównym,
zmodyfikowane elementy nadal pozostają w posiadaniu użytkownika.

Istnieją następujące możliwości:

■ Kliknij opcję Porzuć niezmienione elementy i zadania, aby inni mogli uzyskać do nich dostęp. Niezmienione zadania
edytowalne i elementy zostaną porzucone, a model lokalny — zapisany. Elementy zmienione w zadaniach do edycji
pozostają wypożyczone.

■ Kliknij opcję Zachowaj własność wszystkich elementów i zadań, aby zachować uprawnienia do edycji po zapisaniu modelu
lokalnego. Model lokalny zostanie zamknięty bez przeprowadzenia synchronizacji z plikiem głównym i porzucenia zadań
lub wypożyczonych elementów.

1266 | Rozdział 49 Praca w zespole

 Nie zapisuj projektu
Ta opcja umożliwia odrzucenie wszystkich zmian wprowadzonych w modelu lokalnym. Nie ma to wpływu na ostatni zapis
modelu lokalnego. Opcja ta umożliwia przywrócenie modelu lokalnego do stanu z momentu ostatniego zapisania oraz
wyświetlenie okna dialogowego Zamknij projekt bez zapisywania.

Masz następujące możliwości:

■ Kliknij opcję Porzuć wszystkie elementy i zadania, aby umożliwić innym uzyskanie dostępu do zmodyfikowanych i
niezmodyfikowanych elementów i zadań. Można porzucić wszystkie zmiany wprowadzone w wypożyczonych elementach
i posiadanych zadaniach.

■ Kliknij opcję Zachowaj własność wszystkich elementów i zadań, aby zachować własność wypożyczonych elementów i
posiadanych zadań. Wprowadzone zmiany zostaną utracone.

Otwieranie plików współdzielonych niezależnie od modelu centralnego

Użyj tej procedury, aby niezależnie otworzyć plik dla klientów chcących zobaczyć lub wprowadzić zmiany bez zapisywania
ich. Klienci mogą przeglądać plik i modyfikować go bez obaw o wypożyczanie elementów lub posiadanie zadań elementów.
Ta opcja jest użyteczna również dla kierowników projektu, którzy nie pracują z plikiem projektu, ale mogą chcieć go otworzyć
w celu przejrzenia, bez zakłócania pracy zespołu.

1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Otwórz ➤ (Projekt).

2 W oknie dialogowym Otwórz przejdź do modelu centralnego i wybierz go.
3 Wybierz opcję Odłącz od pliku centralnego.
4 Kliknij przycisk Otwórz.
Jeśli za pomocą opcji Odłącz od pliku głównego otwarty zostanie plik nieużywany w trybie współdzielenia pracy, w programie
Revit Architecture ta opcja zostanie zignorowana i plik zostanie otwarty w standardowy sposób.
Po otwarciu pliku zostają utracone wszelkie informacje na temat jego ścieżki lub powiązanych uprawnień. Plik będzie w stanie
podobnym do tego, w jakim się znajdował w momencie pierwszego włączenia opcji współdzielenia pracy. Wszystkie elementy
w pliku można modyfikować, ale żadnych zmian nie można zapisać w modelu centralnym. Podczas zapisywania pliku zostanie
on zapisany jako nowy model centralny.

UWAGA Jeśli wymagana jest niezależna długotrwała kopia modelu centralnego, na przykład gdy model centralny jest
przypuszczalnie uszkodzony, należy odłączyć model od modelu centralnego i zapisać go jako nowy model centralny.
Należy zwrócić uwagę, że istniejące pliki lokalne nie mogą być synchronizowane z tym nowym modelem centralnym, a
nowe pliki lokalne utworzone z odłączonego modelu centralnego nie mogą być synchronizowane ze starym modelem
centralnym.

Zapisywanie plików współdzielonych | 1267

Elementy do edycji
Jeśli zapisane zostały wszystkie zmiany w modelu centralnym, ale podczas zamykania pliku lokalnego pozostały w nim elementy
do edycji, wyświetlone zostanie okno dialogowe Elementy do edycji.

Jeśli nie chcesz zachować własności sprawdzonych zadań i wypożyczonych elementów, kliknij opcję Porzuć elementy i zadania;
w przeciwnym razie kliknij opcję Zachowaj własność elementów i zadań.

Porzucanie własności bez synchronizacji z plikiem głównym

Aby porzucić elementy do edycji, do których użytkownik ma uprawnienia do edycji, bez synchronizacji z modelem centralnym:

1 Gdy otwarty jest plik lokalny, kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Porzuć
wszystkie użytkownika).
Program Revit Architecture przeprowadza sprawdzenie w poszukiwaniu zmian wymagających synchronizacji
z plikiem głównym:
■ Jeśli nie ma zmian w elementach modelu, własność zadań i wypożyczonych elementów jest porzucana.
Okno dialogowe nie jest wyświetlane.

■ Jeśli istnieją jakieś zmiany, status własności nie zmieni się. Użytkownik nadal posiada wszystkie
zmodyfikowane elementy modelu. Wyświetlane jest okno dialogowe z informacją, że wprowadzono zmiany
i sugestią, aby przeprowadzić synchronizację z plikiem głównym.

2 Kliknij przycisk Zamknij, aby zamknąć okno dialogowe, jeśli zostało ono wyświetlone.
Jeśli użytkownikowi nie zależy na zmianach lokalnych, można porzucić uprawnienia i wypożyczyć elementy. Otwórz
bezpośrednio model centralny lub utwórz nowy plik lokalny z modelu centralnego i wybierz opcję Porzuć wszystkie użytkownika.
Zaleca się usunięcie pierwotnego pliku lokalnego, tak aby przypadkowo nie pracować z nieaktualnym lub nieprawidłowym
plikiem lokalnym. Należy pamiętać, że jeśli pierwotny plik lokalny zostanie zachowany, a inni użytkownicy zmodyfikują
elementy posiadane przez użytkownika, pierwotny plik lokalny będzie niezgodny z modelem centralnym.

Wczytywanie aktualizacji z modelu centralnego

Zmiany wprowadzone w projekcie przez pozostałych członków zespołu stają się widoczne po zsynchronizowaniu ich z modelem
centralnym. Aktualizacje z modelu centralnego można wczytać bez publikowania swoich zmian w modelu centralnym.

W pliku lokalnym kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Wczytaj ponownie ostatnio używane).

1268 | Rozdział 49 Praca w zespole

Widoczność zadań
W projekcie współdzielonym można kontrolować widoczność zadań w widokach projektu. Podczas tworzenia zadania można
określić globalne ustawienie widoczności. W dowolnym momencie można również zmienić ustawienia widoczności
poszczególnych zadań, zarówno w całym projekcie, jak i w pojedynczych widokach.

NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Aby zwiększyć wydajność, należy ukryć zadania, które nie są wymagane dla
bieżącej pracy w modelu lokalnym.

Widoczność zadania — przegląd

Podczas tworzenia zadania w celu wskazania, czy ma być ono wyświetlane we wszystkich widokach w modelu, można użyć
opcji Widoczne we wszystkich widokach, znajdującej się w oknie dialogowym Nowe zadanie. Ustawienie to jest odzwierciedlone
w kolumnie Widoczne we wszystkich widokach znajdującej się w oknie dialogowym Zadania.

To ustawienie globalne definiuje domyślne zachowanie każdego zadania w widokach projektu. W przypadku pojedynczych
widoków można nadpisać widoczność każdego zadania.

UWAGA Elementy są wyświetlane w widoku, gdy widoczne są ich kategorie modelu oraz zadania. Jeśli zadanie, do którego
należy element, jest ukryte lub ukryta jest kategoria modelu elementu, element nie jest wyświetlany w widoku. Zobacz
Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów na stronie 811.

Tematy pokrewne

■ Zmiana ustawienia globalnego widoczności zadania na stronie 1269

■ Zmiana widoczności zadania w widoku na stronie 1270

Zmiana ustawienia globalnego widoczności zadania

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Zadania ➤ (Zadania).

2 W polu Widoczne we wszystkich widokach zaznacz pole wyboru, aby wyświetlić zadanie w widokach projektu,
lub odznacz, aby ukryć zadanie.

Tematy pokrewne

■ Widoczność zadania — przegląd na stronie 1269

■ Zmiana widoczności zadania w widoku na stronie 1270

Widoczność zadań | 1269

Zmiana widoczności zadania w widoku
1 Otwórz widok.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 W oknie dialogowym widoczność/grafika, na karcie Zadania wybierz dla każdego zadania jedną z następujących
wartości:
Wartość Wynik

Użyj ustawienia Wyświetla lub ukrywa zadanie w zależności od wartości w kolumnie

globalnego Widoczne we wszystkich widokach, znajdującej się w oknie
dialogowym Zadania, wyświetlonej w nawiasach.

Pokaż Wyświetla zadanie w widoku, niezależnie od jego ustawienia

globalnego.

Ukryj Ukrywa zadanie w widoku, niezależnie od jego ustawienia

globalnego.

4 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Widoczność zadania — przegląd na stronie 1269

■ Zmiana ustawienia globalnego widoczności zadania na stronie 1269

Praca poza biurem lub w trybie offline

OSTRZEŻENIE Praca w trybie offline może spowodować zagrożenie dla projektu. Model lokalny może utracić zgodność
z modelem centralnym, uniemożliwiając synchronizację z tym modelem. Sam model centralny jest bezpieczny.

Użytkownik może pracować zdalnie pod warunkiem, że ma dostęp sieciowy o dużej szybkości do modelu centralnego lub
może przekazać model lokalny osobie z dostępem do sieci.

Aby pracować poza biurem lub w trybie offline

1 Będąc podłączonym do sieci w biurze, udostępnij do edycji potrzebne zadania. Zobacz Udostępnianie zadań
do edycji na stronie 1262.
2 Upewnij się, że kopia lokalna modelu centralnego została zapisana przed jej zamknięciem; w przeciwnym razie
zmiany dostępności zadania do edycji nie zostaną zapisane w kopii lokalnej przy przenoszeniu go do trybu
offline.
3 Możesz pracować nad projektem poza biurem w taki sam sposób, jak w biurze. Możesz modyfikować elementy
w zadaniach edytowalnych oraz tworzyć nowe elementy w dowolnych zadaniach.

Edytowanie w trybie offline elementów, których użytkownik nie jest właścicielem

Aby modyfikować elementy zadania, nie będąc jego właścicielem, możesz określić stan zadania jako dostępny do edycji. Sposób
ten nazywa się dostępnością do edycji (w środowisku roboczym) i powinien być unikany, gdy tylko jest to możliwe.
Jeśli inny członek zespołu zsynchronizuje zmiany w tych samych elementach, które zmodyfikował użytkownik, nie będzie
można zsynchronizować żadnych zmian użytkownika z modelem centralnym. Wszystkie wprowadzone zmiany we wszystkich
zadaniach zostaną utracone.

1270 | Rozdział 49 Praca w zespole

 Jeśli zadanie jest udostępniane do edycji z ryzykiem, zalecane jest wykonanie następujących czynności:

1 Poproś współpracownika obecnego w biurze i posiadającego dostęp do modelu centralnego o uruchomienie sesji programu
Revit Architecture i określenie Twojej nazwy jako nazwy użytkownika. Zobacz Opcje programu Revit na stronie 1619.

2 Poproś współpracownika o otwarcie modelu centralnego, wypisanie wszystkich zadań, które niosą ze sobą ryzyko,
zamknięcie pliku i zmianę nazwy użytkownika na jego nazwę użytkownika. Nie ma potrzeby przeprowadzania
synchronizacji z modelem centralnym.

Ta procedura uniemożliwia innym użytkownikom udostępnienie zadania do edycji i zmianie tych samych elementów. Jeśli
to zadanie lub znajdujące się w nim wypożyczone elementy zostały wypisane przez innego członka zespołu, nie ma możliwości
uniknięcia konfliktu.

Rendering projektów współdzielonych w trybie offline

OSTRZEŻENIE Rendering w trybie offline nie jest zalecany.

Podczas renderingu modelu w trybie offline najprawdopodobniej zostanie zmienione przypisanie materiałów i inne ustawienia
projektu. Aby móc zmieniać ustawienia projektu, musisz odznaczyć część zadań Standardy projektu. W przypadku udostępnienia
tych zadań do edycji w trakcie połączenia z modelem centralnym inni członkowie zespołu pracujący nad tym projektem nie
będą mogli zmienić zadań Standardy projektu modyfikowanych przez użytkownika. Jednak w przypadku udostępnienia tych
zadań do edycji z ryzykiem po przejściu w tryb offline istnieje ryzyko utraty wszystkich zmian.

Uaktualnianie projektów współdzielonych

Zaleca się, aby przed dokonaniem aktualizacji modelu centralnego do nowej wersji programu Revit Architecture utworzyć
kopię zapasową modelu centralnego dla każdego projektu współdzielenia pracy w bieżącej wersji. Kopie zapasowe wykonuje
się tylko do wykorzystania w razie uszkodzenia nowego modelu centralnego.

WAŻNE Jeśli w modelu centralnym istnieją podłączone modele, należy dokonać aktualizacji plików podłączonych modeli
przed aktualizacją modelu centralnego.

Aby utworzyć kopię zapasową modelu centralnego w bieżącej wersji programu Revit Architecture
1 Poleć wszystkim członkom zespołu przeprowadzenie synchronizacji z modelem centralnym i porzucenie
wszystkich elementów oraz zamknięcie ich kopii lokalnych modelu centralnego. Zobacz Synchronizowanie z
modelem centralnym na stronie 1265.
2 Przy użyciu Eksploratora Windows utwórz kopię modelu centralnego i jego folderu zapasowego.
Aby dokonać aktualizacji modelu centralnego do nowej wersji programu Revit Architecture

3 Otwórz model centralny w nowej wersji oprogramowania.

PORADA Model centralny należy otwierać, używając opcji Audyt w celu zidentyfikowania i naprawienia
ewentualnych uszkodzonych elementów. Proces zajmuje więcej czasu, ale pozwala zapobiec ewentualnym
problemom. Zobacz Otwieranie pliku projektu programu Revit na stronie 83.

4 Kliknij kolejno opcje ➤ Zapisz jako ➤ (Projekt).

5 W oknie dialogowym Zapisz jako kliknij przycisk Opcje, a w oknie dialogowym Opcje zapisywania pliku zaznacz
pole wyboru Uczyń ten plik głównym po zapisaniu.
6 Kliknij przycisk OK.
7 Przejdź do katalogu zawierającego zaktualizowany model centralny i odpowiednio go nazwij.
8 Kliknij przycisk Zapisz.

Uaktualnianie projektów współdzielonych | 1271

 UWAGA Po zaktualizowaniu modelu centralnego w ten sposób jego kopie zapasowe zostaną uruchomione
ponownie.

9 Poleć wszystkim członkom zespołu, aby otworzyli model centralny i utworzyli jego kopię lokalną przy użyciu

opcji ➤ Zapisz jako ➤ Projekt. Można również użyć opcji Utwórz nowy plik lokalny w oknie dialogowym
Otwórz.

Przywracanie projektu współdzielonego

Podczas zapisywania projektu współdzielonego program Revit Architecture tworzy katalog plików kopii zapasowej. W tym
katalogu pliki kopii zapasowej są tworzone za każdym razem, kiedy użytkownik dokonuje synchronizacji z modelem centralnym
lub zapisuje kopię lokalną modelu centralnego. Kolejne kopie zapasowe udostępniają możliwie największą ilość informacji o
elementach, dlatego ich rozmiar zamiast pozostawać niezmienionym, coraz bardziej się powiększa.
Model centralny lub lokalny plik projektu można przywrócić. Może na przykład zajść potrzeba przywrócenia poprzedniej
wersji projektu, jeśli zmiany dokonane po jakimś terminie są uważane za nieprawidłowe lub niewłaściwe. Możesz również
zapisać wcześniejszą wersję jako plik nowego projektu.
Po przywróceniu pliku wszystkie późniejsze wersje w katalogu zapasowym zostaną utracone. Oprócz tego zostaną utracone
wszystkie informacje dotyczące właściciela zadania, wypożyczonych elementów i dostępności zadania do edycji. Należy
skoordynować zespół w celu ponownego przydzielenia właścicieli zadaniom i elementom.

Pliki i foldery kopii zapasowej modelu centralnego

Folder kopii zapasowych modelu centralnego zawiera pliki przechowujące informacje o dostępności do edycji i stanie własności
(informacje o uprawnieniach). Zawiera ponadto różne pliki DAT oraz plik dziennika współdzielenia pracy (.slog) dostarczający
informacje o postępie operacji (jak synchronizacja z plikiem głównym) do programu Worksharing Monitor.
W programie Revit Architecture informacje o kopiach zapasowych modelu centralnego są przechowywane w folderze o nazwie
[Nazwaplikucentralnego]_backup. Nie wolno usuwać ani zmieniać nazw plików w tym folderze. Jeśli plik projektu jest
przenoszony lub kopiowany, należy się upewnić, że plikowi projektu towarzyszy folder kopii zapasowych modelu centralnego.
Jeśli zmienisz nazwę pliku projektu, musisz odpowiednio zmienić nazwę folderu kopii zapasowych.
Możesz określić liczbę przechowywanych kopii zapasowych. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Ustawienia
przypomnień o zapisie na stronie 88.

Przywracanie projektów współdzielonych

WAŻNE Nie można cofnąć przywracania. W przypadku przywracania projektu wszystkie wersje zapasowe utworzone bo
wybranej wersji są usuwane. Upewnij się, że przed kontynuowaniem chcesz przywrócić projekt, a jeśli to konieczne, zapisz
wszelkie późniejsze wersje.

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Przywróć kopię zapasową).

2 W oknie dialogowym Wyszukaj folder przejdź do lokalizacji katalogu kopii zapasowych projektu.
Aby wyświetlić kopie zapasowe modelu centralnego, przejdź do folderu kopii zapasowych pliku centralnego.
Aby wyświetlić kopie zapasowe pliku lokalnego, przejdź do folderu kopii zapasowych pliku lokalnego.

3 Kliknij przycisk Otwórz.

4 W oknie dialogowym Wersje kopii zapasowych projektu wybierz wersję.
5 Kliknij przycisk Przywróć.
6 Kliknij przycisk OK, aby kontynuować przywracanie, lub kliknij przycisk Anuluj.

1272 | Rozdział 49 Praca w zespole

 UWAGA Jeśli kopia lokalna modelu centralnego ma wyższy numer wersji niż numer wersji modelu
centralnego, który został przywrócony, należy otworzyć model centralny i zapisać nową kopię lokalną.

7 Kliknij przycisk Zamknij.

Zapisywanie określonej wersji kopii zapasowej jako nowego pliku

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Przywróć kopię zapasową).

2 W oknie dialogowym Wyszukaj folder przejdź do położenia katalogu kopii zapasowych i kliknij opcję Otwórz.
3 W oknie dialogowym Wersje kopii zapasowych projektu wybierz wersję, która ma być zapisana.
4 Kliknij przycisk Zapisz jako, a następnie zapisz plik.
5 Gdy zapiszesz projekt pod nową nazwą, program Revit Architecture zachęci do otworzenia wyciągniętego
projektu. Kliknij przycisk Tak lub Nie.
Program Revit Architecture zakłada, że plik ten jest lokalną wersją modelu centralnego. Jeśli plik ma stać się
nowym modelem centralnym, należy go jako taki jawnie zapisać. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Tworzenie modelu centralnego z istniejącego pliku współdzielenia pracy na stronie 1273.

Podgląd historii plików współdzielonych

Można wyświetlić listę wszystkich przypadków zapisania pliku współdzielonego (modelu centralnego lub kopii lokalnej modelu
centralnego) wraz z informacją o osobie zapisującej. Na liście są również wyświetlane wszystkie komentarze wprowadzone w
oknie dialogowym Synchronizuj z plikiem głównym.

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ (Pokaż historię).

2 W oknie dialogowym Pokaż historię przejdź do położenia pliku współdzielonego, wybierz go i kliknij przycisk
Otwórz.
3 W oknie dialogowym Historia kliknij nagłówki kolumn, aby posortować elementy alfabetycznie lub
chronologicznie.
4 Jeśli zachodzi taka potrzeba, kliknij opcję Eksportuj, aby wyeksportować tabelę historii w formie tekstu
rozdzielanego. Tekst rozdzielany można później odczytać, używając arkusza kalkulacyjnego.
5 Po skończeniu kliknij przycisk OK.

Tworzenie modelu centralnego z istniejącego pliku współdzielenia pracy

Jeśli planowana jest zmiana położenia modelu centralnego, może być konieczne utworzenie modelu centralnego z istniejącego
pliku współdzielenia pracy (zobacz Przenoszenie modelu centralnego na stronie 1274). Może być również konieczne opuszczenie
istniejącego modelu centralnego i użycie kopii lokalnej modelu centralnego (zamiast kopii zapasowej modelu centralnego)
jako nowego modelu centralnego. Może to być konieczne, na przykład jeśli członek zespołu pracował na kopii lokalnej modelu
centralnego w trybie offline i pożądane jest pozostawienie tych zmian w projekcie.
Przed utworzeniem nowego modelu centralnego i zapisaniem pliku upewnij się, że została zmieniona nazwa współdzielonego
pliku lub wybrana inna ścieżka katalogu. Zmiana nazwy zapobiega nadpisaniu istniejącego modelu centralnego i utracie zmian
wprowadzonych przez innych członków zespołu.
1 Otwórz istniejący plik współdzielenia pracy.

Zapisywanie określonej wersji kopii zapasowej jako nowego pliku | 1273

 2 Kliknij kolejno opcje ➤ Zapisz jako ➤ (Projekt).
3 W oknie dialogowym Zapisz jako zmień nazwę pliku, a następnie kliknij przycisk Opcje.
4 W oknie dialogowym Opcje zapisywania pliku zaznacz pole wyboru Uczyń ten plik głównym po zapisaniu.
5 Wybierz domyślne zadania dla kopii lokalnych. Zobacz Opcje zapisu na stronie 88. Z listy Otwórz zadanie
domyślne wybierz jedną z poniższych pozycji.
Zadanie domyślne Opis

Wszystkie Otwiera wszystkie zadania w modelu

centralnym. Otwarcie wszystkich zadań
spowoduje znaczne obniżenie wydajności w
większych plikach projektu.

Edytowalne Otwiera wszystkie zadania edytowalne. W

zależności od liczby edytowalnych zadań w
modelu centralnym opcja ta może spowod-
ować znaczne obniżenie wydajności w
większych plikach projektu.

Ostatnio przeglądany Otwiera określone zadania. Po kliknięciu

przycisku Otwórz wyświetlone zostanie okno
dialogowe Otwieranie zadań.
Stan początkowy zależy od tego, kiedy plik
był ostatnio otwierany. Określ różne zadania
lub kliknij przycisk OK, aby potwierdzić
ustawienia domyślne.
Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+A, aby
wybrać wszystkie zadania w tym oknie
dialogowym.

Określ Otwiera określone zadania. Po kliknięciu

przycisku Otwórz wyświetlone zostanie okno
dialogowe Otwieranie zadań. Naciśnij
kombinację klawiszy Ctrl+A, aby wybrać
wszystkie zadania w tym oknie dialogowym.
Stan początkowy zależy od tego, kiedy plik
był ostatnio otwierany. Można określić różne
zadania lub kliknąć przycisk OK, aby potwier-
dzić ustawienia domyślne.

6 W oknie dialogowym Zapisz jako kliknij przycisk Zapisz.

Przenoszenie modelu centralnego

Poniżej przedstawiono niektóre przykłady sytuacji, w których konieczne może być przeniesienie modelu centralnego:

■ W biurze został zainstalowany nowy serwer plików i konieczne jest przeniesienie modelu centralnego ze starego serwera
na nowy.

■ W bieżącym położeniu modelu centralnego znajduje się zbyt wiele projektów.

■ W biurze wprowadzono nową konwencję nazewnictwa projektów i konieczna jest zmiana nazwy modelu centralnego.
Program Revit Architecture zakłada, że zmiana nazwy pliku jest równoważna jego przeniesieniu.

1274 | Rozdział 49 Praca w zespole

■ Jedno z biur pracuje nad projektem, który następnie jest wysyłany do innego biura. Nowe biuro zamierza pracować nad
projektem lokalnie, zatem chce przenieść model centralny z położenia w pierwszym biurze do położenia w drugim biurze.

Podczas przenoszenia modelu centralnego należy zachować szczególną ostrożność. Jeśli pozostali członkowie grupy nie poznają
nowego położenia, nie będą w stanie przesyłać zmian i mogą utracić rezultaty swojej pracy. Jeśli członkowie zespołu przesyłają
do modelu centralnego zmodyfikowane elementy, elementy te muszą być dostępne do edycji pod nazwami członków zespołu
w określonym przez nich położeniu centralnym. Poza tym wszelkie zmiany elementów muszą być oparte na ostatnio przesłanej
wersji elementu do modelu centralnego, nawet jeśli model został przeniesiony do innego położenia.

UWAGA Przenoszenie lub kopiowanie pliku przy użyciu programu Windows® Explorer lub systemu DOS powoduje
utworzenie kopii lokalnej modelu centralnego. Program Revit Architecture nadal szuka modelu centralnego w pierwotnym
położeniu. Model centralny jest identyfikowany jako model z włączonym współdzieleniem pracy i znajdujący się w
położeniu modelu centralnego określonym w projekcie. Aby wyświetlić (lub zmodyfikować) to położenie, kliknij kolejno
kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ listę rozwijaną Synchronizuj z plikiem głównym ➤ Synchronizuj i zmień
ustawienia.

Aby przenieść model centralny

1 Upewnij się, że wszyscy członkowie zespołu zapisali swoją pracę w bieżącym położeniu modelu centralnego,
klikając kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ listę rozwijaną Synchronizuj z plikiem głównym ➤

(Synchronizuj teraz).
Ta czynność gwarantuje, że prace nie zostaną utracone wskutek zmiany położenia modelu centralnego. Podczas
zapisywania każdy członek zespołu powinien porzucić wszystkie elementy.

2 Przenieś plik do nowego położenia, używając Windows Explorer lub polecenia DOS.
Jeśli zamiast kopiowania model centralny zostanie przeniesiony, wyeliminowane zostanie ryzyko, że członkowie
grupy pracują na starej wersji pliku.

3 Otwórz model centralny z nowego położenia. Wyświetlone zostanie okno dialogowe informujące, że model
centralny został przeniesiony i należy go ponownie zapisać jako model centralny. Kliknij przycisk OK, aby
kontynuować operację.

4 Kliknij kolejno opcje ➤ Zapisz jako ➤ (Projekt).

5 W oknie dialogowym Zapisz jako kliknij przycisk Opcje.
6 W oknie dialogowym Opcje zapisywania pliku wybierz pole wyboru Po zapisaniu tego pliku staje się on plikiem
głównym, a następnie kliknij przycisk OK.
7 W oknie dialogowym Zapisz jako kliknij przycisk Zapisz.
8 Każdy członek zespołu powinien utworzyć nowy plik lokalny. Zobacz Tworzenie kopii lokalnej modelu
centralnego na stronie 1256.

UWAGA Jeśli okaże się, że istnieje tylko jeden plik lokalny, który nie został zapisany w modelu centralnym,
można zapisać go w nowym położeniu, klikając kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Synchronizuj ➤ listę
rozwijaną Synchronizuj z plikiem głównym ➤ Synchronizuj i zmień ustawienia, a następnie przechodząc
do nowego położenia modelu centralnego za pomocą opcji Przeglądaj. Ta operacja może się powieść jedynie
wtedy, gdy nie zapisano jeszcze żadnych zmian w nowej lokalizacji zbioru centralnego.

Jeśli poprzednia wersja modelu centralnego znajduje się w poprzednim położeniu, możesz zapobiec zapisywaniu
zmian przez członków zespołu do przestarzałego modelu centralnego poprzez usunięcie go lub nadanie mu
atrybutu tylko do odczytu.

Przenoszenie modelu centralnego | 1275

Worksharing Monitor
Program Worksharing Monitor jest narzędziem umożliwiającym poznawanie informacji o projektach współdzielenia pracy:

■ Kto obecnie pracuje nad projektem?

■ Czy kopia lokalna projektu jest aktualna?

■ Kiedy zakończy się operacja synchronizacji z plikiem głównym?

■ Czy przydzielono zezwolenie na wykonanie żądania wypożyczenia elementów wysłanego przez użytkownika?

■ Czy jakiekolwiek problemy stanowią przeszkodę podczas pracy z projektem Revit?

Program Worksharing Monitor jest dostępny dla posiadaczy subskrypcji programu Revit Architecture.

Aby użyć programu Worksharing Monitor

1 Pobierz program Worksharing Monitor ze strony WWW dla posiadaczy subskrypcji firmy Autodesk.

2 Zainstaluj program Worksharing Monitor.

3 Otwórz projekt programu Revit i kliknij kolejno kartę Dodatki ➤ panel Zewnętrzne ➤ listę rozwijaną Narzędzia
zewnętrzne ➤ Worksharing Monitor.

4 W oknie dialogowym programu Worksharing Monitor kliknij opcję Pomoc, aby uzyskać informacje na temat korzystania
z tego narzędzia.

Rozwiązywanie problemów dotyczących współdzielenia pracy

W poniższych tematach znajdują się informacje dotyczące rozwiązywania problemów występujących podczas pracy z
wykorzystaniem projektów współdzielonych.

Plik centralny został odtworzony

Ostrzeżenie: plik główny został przywrócony z poprzedniej kopii zapasowej. Przywrócono także poniższe zadania.
Problem: pracowano nad zadaniem edytowanym przez użytkownika w tym modelu lokalnym. Inny użytkownik zamienił
model centralny, korzystając z innej kopii zapasowej, na której edytowane zadanie nie istnieje albo istnieje w poprzedniej
wersji.
Rozwiązanie: sprawdź, dlaczego przywrócono model centralny. Jeśli musi pozostać w takim stanie, należy ponownie nanieść
wprowadzone zmiany, tworząc nową kopię lokalną. Jeśli jest to pomocne, można skopiować elementy z aktualnej lokalnej
kopii.

1276 | Rozdział 49 Praca w zespole

Koordynacja wielu dziedzin
50
Gdy architekci, inżynierowie budowlani i inżynierowie mechanicy współpracują przy projekcie budynku, muszą współdzielić informacje o
projekcie tak, aby wszystkie zespoły pracowały z takimi samymi założeniami. Koordynacja wysiłków między dziedzinami umożliwia uniknięcie
przez zespoły kosztownych błędów i przeróbek.
Produkty Revit udostępniają następujące narzędzia ułatwiające koordynację projektu i zarządzanie zmianami:

■ Kopiuj/Monitoruj: monitoruje elementy występujące w projekcie nadrzędnym i podłączonym modelu lub w obrębie jednego projektu.
W przypadku przesunięcia lub zmiany przez jeden zespół monitorowanego elementu inne zespoły są powiadamiane tak, aby mogły
przystosować swoje projekty lub współpracować z członkami zespołu w celu rozwiązania problemów. Zobacz Kopiuj/Monitoruj — przegląd
na stronie 1277.
■ Przegląd koordynacji: wyświetla listę ostrzeżeń dotyczących monitorowanych elementów, które zostały przesunięte lub zmienione. Tego
narzędzia należy używać po zaimplementowaniu narzędzia Kopiuj/Monitoruj. Zespoły mogą okresowo przeglądać tę listę, określać operację
(np. odrzucenie zmiany lub modyfikacja projektu) i wprowadzać komentarze w celu komunikacji z innymi zespołami. Zobacz Przegląd
koordynacji na stronie 1293.
■ Sprawdzanie kolizji: identyfikuje elementy kolidujące z innymi w obrębie projektu lub między projektem nadrzędnym a podłączonym
modelem. Sprawdzanie kolizji umożliwia odszukanie nieprawidłowych przecięć elementów różnych typów, podczas gdy narzędzie
Kopiuj/Monitoruj monitoruje pary elementów tego samego typu. Zobacz Sprawdzanie kolizji na stronie 1299.

Kopiuj/Monitoruj — przegląd
W przypadku współpracy wielu zespołów przy projekcie efektywne monitorowanie i koordynacja pracy mogą pomóc w
ograniczeniu liczby pomyłek i kosztownych przeróbek. Narzędzie Kopiuj/Monitoruj zapewnia wymianę informacji o zmianach
w projekcie między zespołami.

Kiedy należy używać narzędzia Kopiuj/Monitoruj?

Narzędzia Kopiuj/Monitoruj należy użyć, gdy

■ Zespół architektów, zespół konstruktorów i zespół inżynierów używają oprogramowania Revit.

■ Każdy zespół musi być informowany o zmianach dotyczących poziomów, podziałów i innych elementów.

■ Zespoły będą podłączać pliki projektu w celu pracy nad tym samym projektem budynku. Każdy zespół prowadzi własną
edycję pliku projektu i używa oprogramowania Revit w celu rozwoju projektu w zakresie swojej dziedziny. Każdy plik
projektu zostaje podłączony do innych plików projektu w celu współdzielenia informacji o zmianach wprowadzonych w
monitorowanych elementach projektu budynku. (Aby uzyskać informacje na temat alternatywnej metody, zobacz Narzędzie
Kopiuj/Monitoruj i współdzielone projekty na stronie 1280).

1277
 Na przykład architekt używa programu Revit Architecture w celu zaprojektowania modelu architektonicznego. Inżynier
budowlany używa programu Revit Structure w celu utworzenia pustego projektu konstrukcji. Następnie inżynier budowlany
używa narzędzia Kopiuj/Monitoruj w celu skopiowania poziomów i podziałów z modelu architektonicznego stanowiących
punkt początkowy projektu konstrukcji. W podobny sposób architekt podłącza model konstrukcyjny do projektu
architektonicznego, aby monitorować poziomy i podziały. Po każdym przesunięciu lub zmianie poziomu albo podziału przez
architekta bądź inżyniera budowlanego inny członek zespołu zostaje powiadomiony o zmianie.

Tematy pokrewne

■ Które elementy można kopiować lub monitorować? na stronie 1278

■ Kopiuj/Monitoruj — metody na stronie 1279

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

Które elementy można kopiować lub monitorować?

Narzędzie Kopiuj/Monitoruj umożliwia monitorowanie zmian następujących typów elementów:

■ Poziomy

■ Osie

■ Słupy (z wyjątkiem słupów pochyłych)

■ Ściany

■ Podłogi

■ Otwory

■ Osprzęt MEP

Monitorując ściany można określić, czy mają być monitorowane otwory, w tym otwory drzwi i okien. Monitorując podłogi
można określić, czy mają być monitorowane elementy wstawiane i otwory, np. szyby.
Narzędzie Kopiuj/Monitoruj nie jest przeznaczone do użytku w przypadku:

■ słupów pochyłych na stronie 568

■ elementów lokalnych
Jeśli wymagana jest reprezentacja elementów lokalnych z podłączonego modelu, należy je kopiować i wklejać między
projektami. Zobacz Kopiowanie elementów z modelu podłączonego na stronie 1222.

■ warianty projektu

■ etapy projektu
Jeśli narzędzie Kopiuj/Monitoruj jest używane w celu kopiowania elementu z podłączonego modelu do bieżącego projektu,
skopiowany element zostaje przypisany do etapu Nowa budowa. Nie dziedziczy on etapu przypisanego do oryginalnego
elementu w podłączonym modelu. Zobacz także Przypisywanie etapów między modelami podłączonymi na stronie 1221.

Tematy pokrewne

■ Kiedy należy używać narzędzia Kopiuj/Monitoruj? na stronie 1277

■ Kopiuj/Monitoruj — metody na stronie 1279

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

1278 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

Kopiuj/Monitoruj — metody
Po uruchomieniu narzędzia Kopiuj/Monitoruj można wybrać opcje Użyj bieżącego projektu lub Wybierz połączenie. Następnie
można wybrać opcje Kopiuj lub Monitoruj:

■ Kopiuj: tworzy kopię wybranego elementu i ustanawia zależność monitorowania między elementem skopiowanym a
oryginalnym. Jeśli oryginalny element został zmieniony, podczas otwierania projektu lub ponownego wczytywania
podłączonego modelu pojawia się odpowiednie ostrzeżenie. (To narzędzie Kopiuj różni się od innych narzędzi Kopiuj
używanych w celu kopiowania i wklejania).

■ Monitoruj: ustanawia zależność monitorowania między 2 elementami tego samego typu. Jeśli oryginalny element został
zmieniony, podczas otwierania projektu lub ponownego wczytywania podłączonego modelu pojawia się odpowiednie
ostrzeżenie.

W kolejnych tematach opisano sposób działania narzędzia Kopiuj/Monitoruj w zależności od wybranych metod.

Kopiowanie elementów w bieżącym projekcie

Wybranie po uruchomieniu narzędzia Kopiuj/Monitoruj opcji Użyj bieżącego projektu, a następnie opcji Kopiuj umożliwia
kopiowanie i monitorowanie wybranych elementów w obrębie tego samego projektu.
Tej metody można użyć na przykład w programie Revit Architecture po utworzeniu słupów architektonicznych, aby skopiować
słupy konstrukcyjne do tych samych położeń. Po przesunięciu słupa architektonicznego zostanie wyświetlone ostrzeżenie
przypominające o konieczności przesunięcia słupa konstrukcyjnego.
Tej metody można używać również w przypadku implementacji narzędzia Kopiuj/Monitoruj we współdzielonym projekcie.
Zobacz Narzędzie Kopiuj/Monitoruj i współdzielone projekty na stronie 1280.

Kopiowanie elementów z podłączonego modelu

Wybranie po uruchomieniu narzędzia Kopiuj/Monitoruj opcji Wybierz połączenie, a następnie opcji Kopiuj umożliwia
kopiowanie elementów z podłączonego modelu do bieżącego projektu i monitorowanie zmian wprowadzonych w oryginalnych
elementach. W przypadku zmiany elementu w podłączonym modelu zostanie wyświetlone ostrzeżenie o zmianie.
Można na przykład skopiować poziomy i podziały z podłączonego modelu architektonicznego do modelu konstrukcyjnego.
W przypadku przesunięcia poziomu lub podziału w modelu architektonicznym do inżynierów budowlanych jest przekazywane
ostrzeżenie.
Zobacz Kopiowanie poziomów w celu monitorowania na stronie 1282 i Kopiowanie elementów w celu monitorowania na stronie
1284.

Monitorowanie elementów w bieżącym projekcie

Po uruchomieniu narzędzia Kopiuj/Monitoruj można wybrać opcję Użyj bieżącego projektu, a następnie opcję Monitoruj,
aby ustanowić zależności między elementami w bieżącym projekcie i monitorować zmiany elementów. Gdy element ulegnie
zmianie, zostanie wyświetlone odpowiednie ostrzeżenie.
Tej metody można użyć na przykład w celu monitorowania 2 linii podziału. W przypadku przesunięcia linii podziału zostanie
wyświetlone ostrzeżenie, aby w razie potrzeby można było dostosować inną linię podziału. Zobacz Monitorowanie elementów
w bieżącym projekcie na stronie 1288.
Tej metody można używać również w przypadku implementacji narzędzia Kopiuj/Monitoruj we współdzielonym projekcie.
Zobacz Narzędzie Kopiuj/Monitoruj i współdzielone projekty na stronie 1280.

Kopiuj/Monitoruj — metody | 1279

Monitorowanie elementów w podłączonym modelu
Po uruchomieniu narzędzia Kopiuj/Monitoruj można wybrać opcję Wybierz połączenie, a następnie opcję Monitoruj, aby
ustanowić zależności między elementami w podłączonym modelu a odpowiednimi elementami w bieżącym modelu i
monitorować zmiany elementów w podłączonym modelu. W przypadku zmiany elementu w podłączonym modelu zostanie
wyświetlone ostrzeżenie.
Na przykład w modelu architektonicznym ta metoda umożliwia monitorowanie poziomów i podziałów w podłączonym
modelu konstrukcyjnym. Jeśli w modelu konstrukcyjnym przesunięto poziom lub podział, architekci otrzymują ostrzeżenie.
Zobacz Monitorowanie elementów w podłączonym modelu na stronie 1287.

Narzędzie Kopiuj/Monitoruj i współdzielone projekty

Oprócz koordynacji zmian między podłączonymi modelami narzędzie Kopiuj/Monitoruj można wykorzystać do koordynacji
zmian we współdzielonym projekcie. To postępowanie jest najlepiej dostosowane do małych, interdyscyplinarnych zespołów
pracujących nad projektem budynku w tym samym biurze lub lokalizacji.
Po uruchomieniu narzędzia Kopiuj/Monitoruj wybierz opcję Użyj bieżącego projektu. Następnie, w zależności od potrzeb,
wybierz opcje Kopiuj lub Monitoruj.
Na przykład model budynku jest zorganizowany w następujące zadania:

■ Współdzielone poziomy i podziały: edytowalne tylko dla kierownika projektu.

■ Wnętrze: używane przez projektanta wnętrza w celu planowania wnętrza budynku w programie Revit Architecture.

■ Część zewnętrzna: używane przez architekta prowadzącego w celu planowania części zewnętrznej budynku w programie
Revit Architecture.

■ Konstrukcja: używane przez inżyniera budowlanego w celu planowania modelu konstrukcyjnego w programie Revit
Structure.

Inżynier budowlany używa programu Revit Structure w celu otwarcia zadania dotyczącego konstrukcji, a następnie używa
opcji Kopiuj, aby skopiować poziomy i podziały z zadania Współdzielone poziomy i podziały. W przypadku przesunięcia lub
zmiany przez kierownika projektu dowolnych poziomów bądź podziałów inżynier budowlany jest ostrzegany podczas
ponownego wczytywania modelu centralnego lub wykonywania przeglądu koordynacji.
Projektant wnętrza używa programu Revit Architecture w celu otwarcia zadania Wnętrze, a następnie używa opcji Monitoruj,
aby ustanowić zależności między ścianami wewnętrznymi a ścianami zewnętrznymi. W przypadku przesunięcia lub zmiany
przez architekta prowadzącego ściany zewnętrznej projektant wnętrza jest ostrzegany podczas ponownego wczytywania modelu
centralnego lub wykonywania przeglądu koordynacji.

Temat pokrewny

■ Praca w zespole na stronie 1247

1280 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli

Następujący proces roboczy opisuje typowy proces koordynacji wysiłków między zespołem architektonicznym a zespołem
konstrukcyjnym, pracującymi nad tym samym budynkiem z zastosowaniem podłączonych modeli. Podobny proces występuje
w przypadku koordynacji wysiłków między zespołem architektonicznym a zespołem MEP lub zespołem konstrukcyjnym a
zespołem MEP.

Aby użyć narzędzia Kopiuj/Monitoruj do podłączonych modeli

1 Architekt używa w następujący sposób programu Revit Architecture w celu utworzenia modelu
architektonicznego:
a Tworzy co najmniej poziomy i podziały. Architekt może również dodać słupy, podłogi, ściany i inne
elementy.

b Zapisuje plik projektu architektonicznego.

2 Inżynier budowlany używa w następujący sposób programu Revit Structure w celu utworzenia pustego projektu
konstrukcji:
a Używa szablonu projektu konstrukcji, definiującego żądane widoki i ustawienia.

b Zapisuje plik pustego projektu konstrukcji.

3 Inżynier budowlany kopiuje w następujący sposób do pustego projektu odpowiednie elementy architektoniczne:
a Podłącza model architektoniczny do pustego projektu.
Zobacz Podłączanie modeli na stronie 1220.

b Przypina w następujący sposób podłączony model na miejscu, aby uniemożliwić jego przypadkowe
przesunięcie:
■ W obszarze rysunku wybiera podłączony model.

PORADA W obszarze rysunku przesuń kursor na podłączony model. Po podświetleniu obwiedni

kliknij, aby ją wybrać.

■ Klika kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Zmień ➤ (Przypnij).

c Kopiuje do projektu poziomy z modelu architektonicznego.

Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli | 1281

 Zobacz Kopiowanie poziomów w celu monitorowania na stronie 1282.

d Kopiuje do projektu podziały i inne elementy z modelu architektonicznego.

Zobacz Kopiowanie elementów w celu monitorowania na stronie 1284.

e (Opcja) Ukrywa podłączony model architektoniczny.

Zobacz Ukrywanie podłączonego modelu w widoku na stronie 1232.

f Dodaje żądane elementy konstrukcyjne do modelu konstrukcyjnego.

W przypadku przesunięcia lub zmiany jakichkolwiek skopiowanych elementów w modelu architektonicznym

inżynierowie budowlani są powiadamiani o zmianach podczas otwierania projektów lub ponownego wczytywania
modelu architektonicznego. Te ostrzeżenia są wyświetlane również w przeglądzie koordynacji.

4 W modelu architektonicznym architekt w następujący sposób monitoruje odpowiednie elementy konstrukcyjne:

a Podłącza model konstrukcyjny do projektu architektonicznego.
Zobacz Podłączanie modeli na stronie 1220.

b Przypina podłączony model na miejscu.

c Monitoruje (bez kopiowania) poziomy, podziały i inne elementy w modelu konstrukcyjnym.

Zobacz Monitorowanie elementów w bieżącym projekcie na stronie 1288.

d (Opcja) Ukrywa podłączony model konstrukcyjny.

e Dodaje w żądany sposób elementy architektoniczne do modelu architektonicznego.

W przypadku przesunięcia lub zmiany jakichkolwiek monitorowanych elementów w modelu konstrukcyjnym

architekci są powiadamiani o zmianach podczas otwierania projektu architektonicznego lub ponownego
wczytywania modelu. Te ostrzeżenia są wyświetlane również w przeglądzie koordynacji.

5 Architekci lub inżynierowie budowlani mogą wykonywać następujące czynności w regularnych odstępach czasu:
■ Przeprowadzać przegląd koordynacji, aby wyświetlić zmiany w monitorowanych elementach, komunikować
się z innymi członkami zespołu i podejmować odpowiednie działania.

■ Wykonywać sprawdzanie kolizji, aby identyfikować nieprawidłowe przecięcia elementów występujących w

bieżącym projekcie i podłączonym modelu.

Tematy pokrewne

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania na stronie 1296

■ Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1296

Kopiowanie poziomów w celu monitorowania

Poziomy z podłączonego modelu można skopiować do bieżącego projektu i monitorować je pod kątem zmian. Zobacz
Kopiuj/Monitoruj — przegląd na stronie 1277.
Aby uzyskać instrukcje dotyczące kopiowania innych typów elementów w celu monitorowania, zobacz Kopiowanie elementów
w celu monitorowania na stronie 1284.

Aby skopiować poziomy w celu monitorowania

1 Otwórz istniejący projekt lub rozpocznij nowy.
Poziomy z modelu Revit zostaną skopiowane do tego projektu.

1282 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

2 Przygotuj widok:
a Otwórz widok elewacji.

b We właściwościach widoku dla parametru Dziedzina wybierz opcję Koordynacja.

To ustawienie zapewnia wyświetlanie w widoku elementów dla wszystkich dziedzin (architektoniczne, konstrukcje,
mechaniczne i elektryczne).

3 Usuń z bieżącego projektu istniejące poziomy.

Podczas usuwania istniejących poziomów program Revit Architecture usuwa również odpowiednie rzuty dla
usuniętych poziomów. Na podstawie skopiowanych poziomów zostaną utworzone nowe rzuty.

UWAGA Można usunąć wszystkie poziomy z wyjątkiem jednego. Zmień nazwę tego poziomu na Oryginalny
poziom i zmień jego zakres (na dużą odległość na lewo lub na prawo od obszaru rysunku) tak, aby można
było go odróżnić od skopiowanego poziomu i usunąć później.

4 Podłącz model do bieżącego projektu.

Zobacz Podłączanie modeli na stronie 1220.

5 Przypnij podłączony model lokalnie, aby uniemożliwić jego przypadkowe przesunięcie.

Jak

a W obszarze rysunku wybierz model podłączony.

PORADA W obszarze rysunku przesuń kursor na podłączony model. Po podświetleniu obwiedni kliknij,
aby ją wybrać.

b Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Zmień ➤ (Przypnij).

6 (Opcja) Wyświetl podłączony model w półcieniu, tak aby można było odróżnić jego elementy od elementów
bieżącego projektu.
Zobacz Wyświetlanie podłączonego modelu w półcieniu na stronie 1232.

7 Uruchom narzędzie Kopiuj/Monitoruj:

a Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Koordynuj ➤ listę rozwijaną Kopiuj/Monitoruj ➤

(Wybierz łącze).

b W obszarze rysunku wybierz podłączony model.

8 Określ opcje dla kopiowanych poziomów.

Można na przykład określić odsunięcie dla poziomów lub dodać przedrostek bądź przyrostek do nazw poziomów.
Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1289.

9 Skopiuj poziomy w celu monitorowania:

a Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Narzędzia ➤ (Kopiuj).

b W podłączonym modelu wybierz poziomy do skopiowania.

Aby wybrać wiele poziomów, na pasku opcji wybierz opcję Wiele. Następnie wybierz poziomy w obszarze
rysunku i na pasku opcji kliknij przycisk Zakończ.

Kopiowanie poziomów w celu monitorowania | 1283

 Aby wybrać wszystkie poziomy w podłączonym modelu, można użyć pola wyboru i filtru. Zobacz
Wybieranie elementów za pomocą filtru na stronie 1432.

c Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Kopiuj/Monitoruj ➤ (Zakończ).

Skopiowane poziomy zostaną wyświetlone w bieżącym projekcie.

Po wybraniu kopiowanego poziomu jest obok niego wyświetlana ikona monitorowania wskazująca, że
istnieje zależność między tym poziomem a oryginalnym poziomem w podłączonym modelu.

W przypadku przesunięcia, zmiany lub usunięcia poziomów w podłączonym modelu informacja o zmianach
zostanie wyświetlona podczas otwierania bieżącego projektu lub ponownego wczytywania podłączonego modelu.
Te ostrzeżenia są wyświetlane również w przeglądzie koordynacji. (Zobacz Przegląd koordynacji na stronie 1293).

10 Usuń z bieżącego projektu pozostały oryginalny poziom.

Po usunięciu poziomu program Revit Architecture usuwa również powiązany rzut.

UWAGA Po usunięciu końcowego poziomu w projekcie programu Revit Architecture zostanie usunięty
również widok terenu. Aby uzyskać informacje na temat tworzenia nowego widoku terenu, zobacz Rzut
terenu został usunięty na stronie 1297.

11 Utwórz rzuty dla nowych poziomów:

a Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Rzuty i wybierz odpowiedni typ rzutu.

b W oknie dialogowym Nowy rzut wybierz z listy jeden lub więcej poziomów, określ odpowiednią skalę i
kliknij przycisk OK.

c (Opcja) Powtórz ten proces, aby utworzyć inne typy rzutów.

Nazwy rzutów są wyświetlane w Przeglądarce projektu. Aby zmienić nazwę rzutu, kliknij ją prawym przyciskiem
myszy, a następnie kliknij przycisk Zmień nazwę.

12 (Opcjonalnie) Ukryj podłączony model.

Tematy pokrewne

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania na stronie 1296

■ Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1296

Kopiowanie elementów w celu monitorowania

Elementy z podłączonego modelu można skopiować do bieżącego projektu i monitorować je pod kątem zmian. Zobacz
Kopiuj/Monitoruj — przegląd na stronie 1277.

1284 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

Następująca procedura umożliwia kopiowanie podziałów, słupów, ścian i podłóg (z uwzględnieniem powiązanych otworów
i elementów wstawianych) w celu monitorowania. Aby skopiować poziomy w celu monitorowania, zobacz Kopiowanie
poziomów w celu monitorowania na stronie 1282. Aby skopiować osprzęt MEP, zobacz Kopiowanie osprzętu MEP na stronie
1286.

NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Należy kopiować w danym momencie jeden typ elementów. Po skopiowaniu
sprawdź, czy został osiągnięty żądany wynik, a następnie skopiuj kolejny typ elementów.

Aby skopiować elementy w celu monitorowania

1 Otwórz istniejący projekt lub rozpocznij nowy.
Elementy z modelu Revit zostaną skopiowane do tego projektu.

2 Przygotuj widok:
a Otwórz widok projektu, w którym będą widoczne skopiowane elementy.
Można na przykład użyć rzutu w celu skopiowania podziałów, słupów, ścian, podłóg i powiązanych
otworów w celu monitorowania.

b We właściwościach widoku dla parametru Dziedzina wybierz opcję Koordynacja.

To ustawienie zapewnia wyświetlanie w widoku elementów dla wszystkich dziedzin (architektoniczne, konstrukcje,
mechaniczne i elektryczne).

3 (Opcja) Jeśli planowane jest skopiowanie podziałów do bieżącego projektu, usuń istniejące podziały.
4 Podłącz model do bieżącego projektu.
Zobacz Podłączanie modeli na stronie 1220.

5 Przypnij podłączony model lokalnie, aby uniemożliwić jego przypadkowe przesunięcie.

Jak

a W obszarze rysunku wybierz model podłączony.

PORADA W obszarze rysunku przesuń kursor na podłączony model. Po podświetleniu obwiedni kliknij,
aby ją wybrać.

b Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Zmień ➤ (Przypnij).

6 (Opcjonalnie) Wyświetl podłączony model w półcieniu, aby można było odróżnić jego elementy od elementów
bieżącego projektu.
7 Uruchom narzędzie Kopiuj/Monitoruj:

a Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Koordynuj ➤ listę rozwijaną Kopiuj/Monitoruj ➤

(Wybierz łącze).

b W obszarze rysunku wybierz podłączony model.

8 Określ opcje dla kopiowanych elementów.

Można na przykład skopiować otwory i elementy wstawiane w ścianach i podłogach lub zmienić dla kopiowanych
elementów typ rodziny. Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1289.

Kopiowanie elementów w celu monitorowania | 1285

 9 Kopiowanie elementów w celu monitorowania:

a Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Narzędzia ➤ (Kopiuj).

b Wybierz elementy do skopiowania.

Aby wybrać wiele elementów, na pasku opcji wybierz opcję Wiele. Następnie wybierz elementy w obszarze
rysunku i na pasku opcji kliknij przycisk Zakończ.
Aby wybrać wszystkie elementy w podłączonym modelu, można użyć pola wyboru i filtru. Zobacz
Wybieranie elementów za pomocą filtru na stronie 1432.

c Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Kopiuj/Monitoruj ➤ (Zakończ).

Po wybraniu kopiowanego elementu w bieżącym projekcie jest obok niego wyświetlana ikona monitorowania

wskazująca, że istnieje zależność między tym elementem a oryginalnym elementem w podłączonym

modelu.

W przypadku przesunięcia, zmiany lub usunięcia skopiowanych elementów w podłączonym modelu informacja
o zmianach zostanie wyświetlona podczas otwierania bieżącego projektu lub ponownego wczytywania
podłączonego modelu. Te ostrzeżenia są wyświetlane również w przeglądzie koordynacji. (Zobacz Przegląd
koordynacji na stronie 1293).

10 (Opcjonalnie) Ukryj podłączony model.

Tematy pokrewne

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania na stronie 1296

■ Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1296

Kopiowanie osprzętu MEP

Gdy inżynierowie mechanicy współpracują przy projekcie z architektami, architekci często najpierw tworzą model budynku,
umieszczając osprzęt w odpowiednich miejscach. Następnie inżynierowie mechanicy muszą dodać do projektu szczegóły, w
tym łączniki, okablowanie, orurowanie itd.
Aby uzyskać dokładne informacje z modelu architektonicznego i zapewnić ich aktualność, inżynier mechanik może podłączyć
model architektoniczny do projektu i użyć narzędzia Kopiuj/Monitoruj w celu skopiowania osprzętu do projektu MEP. Jeśli
architekt doda, usunie lub zmieni osprzęt, inżynierowie mechanicy zostaną powiadomieni o zmianach w programie Revit
MEP. Mogą następnie uaktualnić projekt MEP, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Kompletne instrukcje dotyczące kopiowania osprzętu MEP znajdują się w pomocy programu Revit MEP.

1286 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

Monitorowanie elementów w podłączonym modelu
Zależności między elementami w bieżącym projekcie i w modelu podłączonym można ustanowić i monitorować bez kopiowania
elementów do bieżącego projektu. (Zobacz Monitorowanie elementów w podłączonym modelu na stronie 1280). Po zmianie
monitorowanego elementu zostanie wyświetlony komunikat ostrzegawczy.
Ustanowione zostają zależności między parami odpowiadających elementów. Można na przykład wybrać w bieżącym projekcie
linię podziału, a następnie wybrać linię podziału w podłączonym modelu, aby utworzyć zależność między nimi. Nie można
monitorować niewłaściwych par, takich jak np. linia podziału i poziom. Po wybraniu otworu w ścianie lub podłodze można
monitorować inne otwory bądź elementy wstawiane.

Aby monitorować elementy w podłączonym modelu bez kopiowania

1 Otwórz projekt.
2 Przygotuj widok:
a Otwórz widok projektu zawierający elementy, które mają być monitorowane.

b We właściwościach widoku dla parametru Dziedzina wybierz opcję Koordynacja.

To ustawienie zapewnia wyświetlanie w widoku elementów dla wszystkich dziedzin (architektoniczne,
konstrukcje, mechaniczne i elektryczne).

c Podłącz model do bieżącego projektu.

Zobacz Podłączanie modeli na stronie 1220.

d Przypnij podłączony model na miejscu, aby uniemożliwić jego przypadkowe przesunięcie:

■ W obszarze rysunku wybierz model podłączony.

PORADA W obszarze rysunku przesuń kursor na podłączony model. Po podświetleniu obwiedni

kliknij, aby ją wybrać.

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Zmień ➤ (Przypnij).

e (Opcjonalnie) Wyświetl podłączony model w półcieniu, aby można było odróżnić jego elementy od
elementów bieżącego projektu.

3 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Koordynacja ➤ listę rozwijaną Kopiuj/Monitoruj ➤

(Wybierz połączenie), a następnie wybierz model podłączony w obszarze rysunku.

4 Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Narzędzia ➤ (Monitoruj).

5 W bieżącym projekcie wybierz element.
6 W podłączonym projekcie wybierz odpowiadający element tego samego typu.

Obok elementu zostanie wyświetlona ikona monitorowania wskazująca na istnienie zależności między
tym a innym elementem.
Słup
architektoniczny
i słup
konstrukcyjny
(rzut) z

Monitorowanie elementów w podłączonym modelu | 1287

 zależnością
monitorowania

7 Utwórz żądaną liczbę par elementów.

8 Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Kopiuj/Monitoruj ➤ (Zakończ).

Jeśli zmieniony zostanie jeden element takiej pary, wówczas pojawi się ostrzeżenie, że monitorowany element został zmieniony.
Te ostrzeżenia są wyświetlane również w przeglądzie koordynacji. Zobacz Przegląd koordynacji na stronie 1293.

Tematy pokrewne

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania na stronie 1296

■ Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1296

Monitorowanie elementów w bieżącym projekcie

Zależności między dwoma elementami tego samego typu w bieżącym projekcie można ustanowić i monitorować bez kopiowania
elementów. (Zobacz Monitorowanie elementów w bieżącym projekcie na stronie 1279). Po zmianie monitorowanego elementu
zostanie wyświetlony komunikat ostrzegawczy.
Ustanowione zostaną zależności między parami odpowiadających elementów. Można na przykład wybrać linię podziału, a
następnie wybrać inną linię podziału, aby utworzyć zależność między nimi. Nie można monitorować niewłaściwych par, takich
jak np. linia podziału i poziom. Po wybraniu otworu w ścianie lub podłodze można monitorować inne otwory bądź elementy
wstawiane.

Aby monitorować elementy w bieżącym projekcie bez kopiowania

1 Otwórz projekt.
2 Otwórz widok projektu zawierający elementy, które mają być monitorowane.

3 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Koordynacja ➤ listę rozwijaną Kopiuj/Monitoruj ➤ (Użyj
bieżącego projektu).

4 Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Narzędzia ➤ (Monitoruj).

5 Wybierz jeden element.
6 Wybierz inny element tego samego typu, aby utworzyć zależność między tymi elementami.

Obok elementu zostanie wyświetlona ikona monitorowania wskazująca na istnienie zależności między
tym a innym elementem.
Słup
architektoniczny
i słup
konstrukcyjny
(rzut) z

1288 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

 zależnością
monitorowania

7 Utwórz żądaną liczbę par elementów.

8 Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Kopiuj/Monitoruj ➤ (Zakończ).

Jeśli zmieniony zostanie jeden element takiej pary, wówczas pojawi się ostrzeżenie, że monitorowany element został zmieniony.
Te ostrzeżenia są wyświetlane również w przeglądzie koordynacji. Zobacz Przegląd koordynacji na stronie 1293.

Tematy pokrewne

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania na stronie 1296

■ Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1296

Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj

Przed wybraniem elementów do skopiowania w celu monitorowania określ opcje dla typu elementu. Opcje narzędzia
Kopiuj/Monitoruj dotyczą wyłącznie elementów wybranych po określeniu opcji.
1 Rozpocznij procedurę kopiowania poziomów lub innych elementów w celu monitorowania i wykonaj czynności
procedury „Uruchom narzędzie Kopiuj/Monitoruj”.
Aby uzyskać instrukcje, zobacz sekcje Kopiowanie poziomów w celu monitorowania na stronie 1282 lub Kopiowanie
elementów w celu monitorowania na stronie 1284.
Po osiągnięciu etapu „Określ opcje dla elementów do skopiowania” wykonaj następujące czynności.

2 Kliknij kolejno kartę Kopiuj/Monitoruj ➤ panel Narzędzia ➤ (Opcje).

Karty w oknie dialogowym Opcje kopiowania/monitorowania zawierają opcje dla różnych typów elementów.
Tych opcji należy użyć w celu odróżnienia na różne sposoby skopiowanego elementu od elementu oryginalnego.

3 Kliknij kartę dla typu elementu do skopiowania i zmień odpowiednio wartości w kolumnie Nowy typ:
Jeśli chcesz... Wówczas...

Uniemożliwić kopiowanie przez program Odszukaj typ elementu w kolumnie Pierwotny

Revit Architecture elementów pewnego typu typ. W tym samym wierszu, w kolumnie Nowy
typ wybierz opcję Nie kopiuj tego typu.

Zastosować do kopii wybranych elementów Odszukaj typ elementu w kolumnie Pierwotny

inny typ typ. W tym samym wierszu, w kolumnie Nowy
typ wybierz typ, który zostanie zastosowany
do kopii.

Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj | 1289

 4 W obszarze Dodatkowe parametry kopiowania określ żądane wartości dla
■ poziomów

■ podziałów

■ słupów

■ ścian

■ podłóg

5 Aby zamknąć okno dialogowe Kopiuj/Monitoruj, kliknij przycisk OK.

Aby uzyskać dodatkowe instrukcje, powróć do tematów Kopiowanie poziomów w celu monitorowania na stronie 1282 lub
Kopiowanie elementów w celu monitorowania na stronie 1284.

Tematy pokrewne

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania na stronie 1296

■ Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1296

Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla poziomów

Przed wybraniem poziomów do skopiowania w celu monitorowania określ w oknie dialogowym Opcje
kopiowania/monitorowania wartości następujących parametrów. Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj
na stronie 1289 i Kopiowanie poziomów w celu monitorowania na stronie 1282.

Poziom odsunięcia
Odsuwa skopiowany poziom w pionie od oryginalnego poziomu o określoną wartość.
Na przykład, aby zrekompensować grubość wykończeń podłóg, które nie są wymagane na poziomach konstrukcyjnych,
inżynierowie budowlani mogą wprowadzić dla odsunięcia poziomu liczbę ujemną. W wyniku tego skopiowane poziomy będą
umieszczone poniżej odpowiadających im poziomów architektonicznych.

Ponownie wykorzystaj poziomy o tej samej nazwie

Jeśli w bieżącym projekcie występuje poziom o takiej samej nazwie, jak poziom w podłączonym modelu, w przypadku wybrania
tej opcji nie zostanie utworzony nowy poziom. Zamiast tego istniejący poziom z bieżącego projektu zostanie przesunięty w
celu dopasowania do położenia poziomu w podłączonym modelu i między tymi poziomami zostanie ustanowione
monitorowanie.

1290 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

 Ponownie wykorzystaj pasujące poziomy
Wybierz jedną z następujących wartości:

■ Nie wykorzystuj ponownie: tworzy kopię poziomu, nawet jeśli w bieżącym projekcie występuje już poziom o tej samej
rzędnej.

■ Wykorzystaj ponownie, jeśli elementy dokładnie pasują: jeśli w bieżącym projekcie występuje poziom o takiej samej
rzędnej jak poziom w podłączonym modelu, poziom nie jest kopiowany. Zamiast tego program Revit Architecture tworzy
zależność między tymi poziomami w bieżącym projekcie i w podłączonym modelu.

■ Wykorzystaj ponownie, jeśli elementy znajdują się w obrębie odsunięcia: jeśli w bieżącym projekcie występuje poziom
o podobnej rzędnej jak poziom w podłączonym modelu (w obrębie wartości parametru Poziom odsunięcia), poziom nie
jest kopiowany. Zamiast tego program Revit Architecture tworzy zależność między tymi poziomami w bieżącym projekcie
i w podłączonym modelu.

Dodaj przyrostek do nazwy poziomu

Wprowadź przyrostek, który będzie dodawany do nazw kopiowanych poziomów.

Dodaj przedrostek do nazwy poziomu

Wprowadź przedrostek, który będzie dodawany do nazw kopiowanych poziomów.

Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla podziałów

Przed wybraniem podziałów do skopiowania w celu monitorowania określ w oknie dialogowym Opcje
kopiowania/monitorowania wartości następujących parametrów. Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj
na stronie 1289 i Kopiowanie elementów w celu monitorowania na stronie 1284.

Ponownie wykorzystaj podziały o tej samej nazwie

Jeśli w bieżącym projekcie występuje linia podziału o takiej samej nazwie, jak linia podziału w podłączonym modelu, w
przypadku wybrania tej opcji nie zostanie utworzona nowa linia podziału. Zamiast tego istniejąca linia podziału z bieżącego
projektu zostanie przesunięta w celu dopasowania do położenia linii podziału w podłączonym modelu i między tymi liniami
podziału zostanie ustanowione monitorowanie.

Ponownie wykorzystaj pasujące podziały

Wybierz jedną z następujących wartości:

■ Nie wykorzystuj ponownie: tworzy kopię linii podziału, nawet jeśli w bieżącym projekcie występuje już linia podziału
w tym samym położeniu.

■ Wykorzystaj ponownie, jeśli elementy dokładnie pasują: jeśli w bieżącym projekcie występuje linia podziału w takim
samym położeniu jak linia podziału w podłączonym modelu, linia podziału w podłączonym modelu nie jest kopiowana.
Zamiast tego program Revit Architecture tworzy zależność między tymi liniami podziału w bieżącym projekcie i w
podłączonym modelu.

Dodaj przyrostek do nazwy podziału

Wprowadź przyrostek, który będzie dodawany do nazw kopiowanych podziałów.

Dodaj przedrostek do nazwy podziału

Wprowadź przedrostek, który będzie dodawany do nazw kopiowanych podziałów.

Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla podziałów | 1291

Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla słupów
Przed wybraniem słupów do skopiowania w celu monitorowania określ w oknie dialogowym Opcje kopiowania/monitorowania
wartość następującego parametru. Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1289 i Kopiowanie
elementów w celu monitorowania na stronie 1284.

UWAGA W celu monitorowania nie można skopiować słupów pochyłych.

Podziel słupy wg poziomów

Architekci często projektują modele, stosując słupy, które przechodzą jako pojedynczy, lity element przez wiele poziomów
budynku. Jednak inżynierowie budowlani często preferują słupy przechodzące tylko między jednym poziomem a następnym.
Taki sposób projektowania pozwala uniknąć problemów z modelem analitycznym.
Tego parametru należy użyć, aby określić, że słupy przechodzące przez wiele poziomów w podłączonym modelu zostaną
podzielone podczas kopiowania do bieżącego projektu na liniach poziomów na krótsze słupy.

Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla ścian

Przed wybraniem ścian do skopiowania w celu monitorowania określ w oknie dialogowym Opcje kopiowania/monitorowania
wartość następującego parametru. Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1289 i Kopiowanie
elementów w celu monitorowania na stronie 1284.

Kopiuj okna/drzwi/otwory
Wybierz tę opcję, jeśli skopiowana ściana ma zawierać otwory podrzędne, w tym otwory na elementy wstawiane (takie jak
drzwi lub okna).
W następującym przykładzie ściany z drzwiami i oknami w programie Revit Architecture (po lewej stronie) zachowują
odpowiednie otwory po skopiowaniu do programu Revit Structure (po prawej stronie).

Parametry narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla podłóg

Przed wybraniem podłóg do skopiowania w celu monitorowania określ w oknie dialogowym Opcje kopiowania/monitorowania
wartość następującego parametru. Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1289 i Kopiowanie
elementów w celu monitorowania na stronie 1284.

UWAGA Używając narzędzia Kopiuj/Monitoruj w celu skopiowania podłogi z modelu architektonicznego do modelu
konstrukcyjnego, można kopiować podłogę jako strop konstrukcyjny. W programie Revit Structure edytuj właściwości
podłogi, aby określić jej parametr konstrukcyjny. Zobacz Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie
35.

Kopiuj otwory/elementy wstawione

Po skopiowaniu przez program Revit Architecture wybranych podłóg zostają skopiowane również wszystkie podrzędne
elementy wstawiane i otwory, takie jak otwory szybów.
W następującym przykładzie podłogi z otworami szybów zostały skopiowane do programu Revit Structure.

1292 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

Zatrzymywanie monitorowania elementu
1 Wybierz co najmniej jeden monitorowany element.

Po wybraniu monitorowanego elementu zostaje obok niego wyświetlona ikona monitorowania .

2 Kliknij kolejno kartę Wybór wielu lub kartę Zmień | <elementy> ➤ panel Monitoruj ➤ (Zatrzymaj
monitorowanie).
Można również zatrzymać monitorowanie wszystkich elementów, usuwając podłączony model z projektu nadrzędnego. Zobacz
Opcje zarządzania połączeniami na stronie 1244.

Tematy pokrewne

■ Kopiuj/Monitoruj — przegląd na stronie 1277

■ Kopiowanie poziomów w celu monitorowania na stronie 1282

■ Kopiowanie elementów w celu monitorowania na stronie 1284

■ Monitorowanie elementów w podłączonym modelu na stronie 1287

■ Monitorowanie elementów w bieżącym projekcie na stronie 1288

Przegląd koordynacji
Gdy architekci, inżynierowie budowlani i inżynierowie mechanicy współpracują przy projekcie budynku, mogą używać
narzędzia Kopiuj/Monitoruj w celu monitorowania kluczowych części projektu i koordynowania zmian między zespołami.
Narzędzia Przegląd koordynacji mogą również używać w celu przeglądania ostrzeżeń dotyczących zmian monitorowanych
elementów, komunikowania się z innymi zespołami pracującymi przy tym samym projekcie i rozwiązywania problemów
dotyczących zmian w modelu budynku.
Ostrzeżenia Monitora koordynacji mogą występować z następujących powodów:

■ Monitorowany element uległ zmianie, został przesunięty lub usunięty.

■ W monitorowanej ścianie lub podłodze został dodany, przesunięty, zmieniony lub usunięty element podrzędny (drzwi,
okno albo otwór).

Zmiany właściwości specyficznych dla widoku, takich jak skala widoku i widoczność, nie powodują generowania ostrzeżeń
Monitora koordynacji.

Zatrzymywanie monitorowania elementu | 1293

Przeglądanie ostrzeżeń dotyczących monitorowanych elementów
Gdy za pomocą narzędzia Kopiuj/Monitoruj ustanowiono zależności między elementami, można wykonać przegląd koordynacji,
aby wyświetlić wszelkie ostrzeżenia generowane przez zmiany w tych elementach i odpowiednio na nie zareagować.

1 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Koordynuj ➤ listę rozwijaną Przegląd koordynacji, a następnie
wybierz jedną z następujących opcji:
■ Użyj bieżącego projektu: aby przejrzeć ostrzeżenia dla monitorowanych elementów w obrębie bieżącego
projektu.

■ Wybierz połączenie: aby przejrzeć ostrzeżenia dla monitorowanych elementów w modelu podłączonym.
Po kliknięciu przycisku Wybierz połączenie wybierz w obszarze rysunku model podłączony.

W oknie dialogowym Przegląd koordynacji zostanie wyświetlona lista ostrzeżeń dla monitorowanych elementów.
Jeśli są przeglądane ostrzeżenia dla podłączonego modelu, w oknie dialogowym Przegląd koordynacji wyświetlane
są ostrzeżenia dla bieżącego (nadrzędnego) projektu i podłączonego modelu na oddzielnych kartach.

UWAGA Aby sprawdzić komentarze (takie jak proponowane zmiany) od członków zespołu pracujących
nad podłączonym modelem, kliknij kartę dla tego modelu.

2 Rozwiń elementy w kolumnie Komunikat, aby wyświetlić wartości w kolumnie Operacja.

3 (Opcja) Aby wyświetlić lub ukryć informacje o elementach związanych z poszczególnymi ostrzeżeniami, kliknij
opcję Elementy.
4 (Opcja) Aby odszukać w bieżącym projekcie zmieniony element, wybierz ostrzeżenie oknie dialogowym Przegląd
koordynacji, a następnie kliknij przycisk Pokaż.
Program Revit Architecture podświetla element w obszarze rysunku. W razie potrzeby program Revit Architecture
otwiera inny widok, aby wyświetlić element.
Aby wyświetlić zmieniony element w innym widoku, można kliknąć dwukrotnie nazwę widoku w Przeglądarce
projektu bez zamykania okna dialogowego Przegląd koordynacji.

5 Dla każdego elementu określ odpowiednią operację.

Zobacz Operacje dla przeglądu koordynacji na stronie 1295.

6 (Opcja) Wprowadź komentarze dotyczące operacji:

a W kolumnie Komentarz kliknij opcję Dodaj komentarz.

b Wprowadź komentarze w oknie dialogowym Edytuj komentarz.

c Kliknij przycisk OK.

Komentarze umożliwiają komunikację z członkami zespołu o różnych funkcjach. Po otwarciu lub ponownym
wczytaniu przez innych członków zespołu podłączonego modelu i wykonaniu przeglądu koordynacji mogą oni
wyświetlić te komentarze dla każdego ze zmienionych elementów.

7 (Opcja) Eksportuj przegląd koordynacji do raportu HTML.

Zobacz Tworzenie raportu przeglądu koordynacji na stronie 1294.

Tworzenie raportu przeglądu koordynacji

Po wykonaniu przeglądu koordynacji można utworzyć raport HTML, aby zapisać zmiany, operacje i powiązane z nimi
komentarze lub aby wymienić z członkami zespołu informacje o projekcie. W razie potrzeby plik HTML można otworzyć w
aplikacji arkusza kalkulacyjnego, aby uporządkować lub rozszerzyć informacje.
1 Przejrzyj ostrzeżenia dla monitorowanych elementów i pozostaw otwarte okno dialogowe Przegląd koordynacji.
Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń dotyczących monitorowanych elementów na stronie 1294.

1294 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

 2 (Opcja) Zmień sposób wyświetlania ostrzeżeń:
■ Aby zmienić sposób sortowania listy ostrzeżeń, w obszarze Grupuj wg wybierz opcję.

■ Aby wyświetlić lub ukryć informacje o elementach związanych z poszczególnymi ostrzeżeniami, kliknij
opcję Elementy.

■ Aby ukryć odroczone komunikaty, w obszarze Pokaż grupę odznacz pole wyboru Odroczone.

■ Aby ukryć odrzucone zmiany, w obszarze Pokaż grupę odznacz pole wyboru Odrzucone.

3 Kliknij opcję Utwórz raport.

4 W oknie dialogowym Eksportuj raport koordynacji programu Revit określ nazwę i położenie pliku HTML.
5 Kliknij opcję Zapisz.

Operacje dla przeglądu koordynacji

Wykonując przegląd koordynacji, można określić sposób postępowania z poszczególnymi zmianami w bieżącym projekcie.
Aby określić operację dla zmiany, kliknij kolumnę Operacja i wybierz operację na liście rozwijanej. Dostępne wartości operacji
są różne w zależności od typu zmiany.

UWAGA Operacje skutkujące zmianami mają wpływ wyłącznie na bieżący projekt. Nie powodują one zmian w podłączonym
modelu.

Odrocz/Nic nie rób:nie wykonuj żadnej operacji. Jeśli zostanie wybrana ta wartość, zmiana pozostaje i można się do niej
odnieść później.
Odrzuć: wybierz tę operację, aby wskazać, że zmiana wprowadzona w elemencie projektu jest nieprawidłowa. Zamiast tej
zmiany należy wprowadzić zmianę w przypisanym monitorowanym elemencie podłączonego modelu.
Zaakceptuj różnicę: wybierz tę operację, aby wskazać, że zmiana wprowadzona w monitorowanym elemencie jest akceptowalna
i dokonać aktualizacji zależności bez zmiany odpowiadającego elementu. Na przykład dwie monitorowane linie podziału są
od siebie odległe o 200 mm i jedna zostaje przesunięta na odległość 300 mm. Po wybraniu opcji Zaakceptuj różnicę
monitorowane linie podziału nie zostaną przesunięte, a zależność zostanie zaktualizowana tak, aby uwzględniona została
odległość 300 mm.
Modyfikuj: linia podziału lub oś ściany została zmieniona albo przesunięta. Wybierz opcję Modyfikuj, aby zastosować tę
zmianę do odpowiedniego elementu w bieżącym projekcie.
Zmień nazwę: nazwa monitorowanego elementu uległa zmianie. Wybierz opcję Zmień nazwę, aby zastosować tę zmianę do
odpowiedniego elementu w bieżącym projekcie.
Przesuń: monitorowany element został przesunięty. Wybierz opcję Przesuń, aby zastosować tę zmianę do odpowiedniego
elementu w bieżącym projekcie.
Ignoruj nowe elementy: do monitorowanej ściany lub podłogi został dodany nowy element podrzędny. Wybierz tę operację,
aby ignorować nowy element w obiekcie nadrzędnym. Nie będzie on monitorowany pod kątem zmian.
Kopiuj nowe elementy: do monitorowanej ściany lub podłogi został dodany nowy element podrzędny. Wybierz tę operację,
aby dodać nowy element do obiektu nadrzędnego i monitorować go pod kątem zmian.
Usuń element: monitorowany element został usunięty. Wybierz tę operację, aby usunąć odpowiedni element w bieżącym
projekcie.
Kopiuj szkic: wprowadzono zmianę w szkicu lub obwiedni monitorowanego otworu. Wybierz tę operację, aby zmienić
odpowiedni otwór w bieżącym projekcie.
Uaktualnij zakres: zakres monitorowanego elementu uległ zmianie. Wybierz tę operację, aby zmienić odpowiedni element
w bieżącym projekcie.

Operacje dla przeglądu koordynacji | 1295

Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — wzorce postępowania
Wydajność: narzędzia Kopiuj/Monitoruj należy używać w celu monitorowania zmian w najmniejszej liczbie elementów
wymaganych w celu koordynacji wysiłków między zespołami. Zbyt częste używanie narzędzia Kopiuj/Monitoruj bez
przemyślanego planowania może skutkować zmniejszeniem wydajności.
Nazwy plików: po podłączeniu modelu do bieżącego projektu i ustanowieniu zależności między elementami w celu
monitorowania nie należy zmieniać nazw plików w podłączonym modelu ani bieżącym projekcie. Jeśli takie zmiany zostaną
wprowadzone, zależność nie może zostać utrzymana.
Podziały: podziałów nie należy przypisywać do zakresu modelu, dopóki nie zostaną skopiowane z podłączonego modelu do
projektu nadrzędnego. Nie można wyświetlać zakresów modelu zdefiniowanych w podłączonym modelu.
Słupy: jeśli narzędzie Kopiuj/Monitoruj jest używane w celu kopiowania słupów z modelu architektonicznego do modelu
konstrukcyjnego, należy użyć opcji Podziel słupy według poziomów. Jeśli na przykład architekt doda słupy rozciągające się
między poziomami 1–4, inżynier może podzielić słupy na każdym poziomie. Taki sposób projektowania pozwala uniknąć
problemów z modelem analitycznym. Zobacz Określanie opcji dla narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1289 i Parametry
narzędzia Kopiuj/Monitoruj dla słupów na stronie 1292.
Ściany: aby zapewnić skopiowanie wszystkich ścian w modelu, należy w rzucie użyć pola wyboru i filtru lub użyć widoku
ortogonalnego 3D.
Podłogi: narzędzie Kopiuj/Monitoruj umożliwia skopiowanie podłogi z modelu architektonicznego do modelu konstrukcyjnego.
Aby przekształcić ją w strop konstrukcyjny, należy edytować w programie Revit Structure właściwości podłogi w celu określenia
jej parametru konstrukcyjnego. Zobacz Modyfikowanie właściwości wystąpienia elementu na stronie 35.
Podłogi z edycją kształtu: jeśli narzędzie Kopiuj/Monitoruj jest używane w celu skopiowania podłogi lub płyty stropowej z
edycją kształtu, skopiowany element jest płaski. Jeśli to możliwe, należy używać narzędzia Strzałka nachylenia, aby nachylić
płyty stropowe lub w każdym modelu budynku używać oddzielnej płyty stropowej. Zobacz Powierzchnie nachylone na stronie
365.
Odstępy: w przypadku podłączania modelu architektonicznego do modelu MEP należy użyć modelu architektonicznego w
celu umieszczenia odstępów w modelu MEP. Po podłączeniu modelu architektonicznego należy otworzyć program Revit MEP
i wybrać podłączony model. Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Właściwości elementu ➤ Właściwości
typu. W oknie dialogowym Właściwości typu wybierz opcję Definiuje pomieszczenie. Następnie podczas tworzenia odstępów
można w podłączonym modelu utworzyć odniesienie do elementów. Zobacz Obwiednie pomieszczeń w modelach podłączonych
na stronie 450.

Tematy pokrewne

■ Koordynacja wielu dziedzin na stronie 1277

■ Kopiuj/Monitoruj — przegląd na stronie 1277

■ Narzędzie Kopiuj/Monitoruj — proces roboczy dla podłączonych modeli na stronie 1281

■ Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj na stronie 1296

Rozwiązywanie problemów dotyczących narzędzia Kopiuj/Monitoruj

W tej sekcji przedstawiono rozwiązania problemów, które można napotkać podczas używania narzędzia Kopiuj/Monitoruj
w celu monitorowania zmian elementów.

W widoku nie są widoczne monitorowane elementy

Symptom: narzędzie Kopiuj/Monitoruj zostało użyte w celu monitorowania elementów, ale nie są one widoczne w bieżącym
widoku.

1296 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

 Problem: narzędzie Kopiuj/Monitoruj jest zwykle używane w celu koordynacji zmian dokonywanych przez zespoły z różnych
dziedzin (architektoniczne, konstrukcyjne i MEP). Domyślnie w wielu widokach projektu są wyświetlane wyłącznie elementy
związane z odpowiednią dziedziną. Na przykład w rzutach konstrukcyjnych programu Revit Structure są wyświetlane wyłącznie
elementy konstrukcji; nie są w nich wyświetlane elementy architektoniczne.
Rozwiązanie: aby w widoku były pokazywane elementy wszystkich typów, zmień dziedzinę dla widoku:

1 Otwórz widok projektu, w którym powinny być widoczne monitorowane elementy.

2 We właściwościach widoku dla parametru Dziedzina wybierz opcję Koordynacja.

To ustawienie zapewnia wyświetlanie w widoku elementów dla wszystkich dziedzin (architektoniczne, konstrukcje,
mechaniczne i elektryczne).

Jeśli monitorowane elementy nadal nie są widoczne:

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

2 Na karcie Kategorie modelu sprawdź, czy w kolumnie Widoczność zostały wybrane odpowiednie elementy.

3 Na karcie Połączenia Revit sprawdź, czy w kolumnie Widoczność został wybrany podłączony plik.

alert monitora koordynacji

Ostrzeżenie: Alert monitora koordynacji
Problem: to ostrzeżenie jest wyświetlane w przypadku przesunięcia, zmiany lub usunięcia monitorowanego elementu.
Rozwiązanie: wykonaj przegląd koordynacji, aby zidentyfikować zmiany, a następnie podejmij względem nich odpowiednie
działania. Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń dotyczących monitorowanych elementów na stronie 1294.
Jeśli w pliku podłączonym nie ma już elementu nadrzędnego, przejrzyj osierocone elementy, aby uzgodnić obiekt nadrzędny.

Dla elementu podłączonego pliku RVT jest wymagany przegląd koordynacji

Ostrzeżenie: dla elementu podłączonego pliku .rvt jest wymagany przegląd koordynacji.
Problem: to ostrzeżenie jest wyświetlane w przypadku otwierania, wczytywania lub ponownego wczytywania projektu z
monitorowanymi elementami, gdy co najmniej jeden z tych elementów uległ zmianie od czasu ostatniego otwarcia albo
wczytania projektu.
Rozwiązanie: wykonaj przegląd koordynacji, aby zidentyfikować zmiany i podjąć w związku z nimi odpowiednie działania.
Zobacz Przeglądanie ostrzeżeń dotyczących monitorowanych elementów na stronie 1294.

Rzut terenu został usunięty

Symptom: po usunięciu poziomów z projektu programu Revit Architecture rzut terenu przestał istnieć.
Problem: po usunięciu wszystkich poziomów w projekcie programu Revit Architecture został usunięty również rzut terenu.
Rozwiązanie: utwórz rzut terenu w następujący sposób:

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Widoki planu ➤ (Rzut).

2 W oknie dialogowym Nowy rzut odznacz pole wyboru Nie powielaj istniejących widoków.

alert monitora koordynacji | 1297

 3 W rzutach wybierz poziom, na którym ma bazować rzut terenu.

4 Wybierz żądaną skalę i kliknij przycisk OK.

5 W przeglądarce projektu zmień nazwę nowo utworzonego rzutu na Teren.

6 Otwórz widok Teren.

7 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony widoku ➤ (Zastosuj szablon do
bieżącego widoku).

8 W oknie dialogowym Zastosuj szablon widoku w obszarze Szablony widoków wybierz opcję Rzut terenu.

9 W obszarze Właściwości widoku zmień odpowiednio dowolne właściwości widoku dla widoku terenu.

10 Kliknij przycisk OK.

Ściany skopiowane do programu Revit Structure są niedokładne

Symptom: ściany skopiowane z programu Revit Architecture do programu Revit Structure nie są prawidłowo umieszczone.
Problem: po skopiowaniu ścian z programu Revit Architecture do programu Revit Structure typ ściany został zmieniony, aby
reprezentował warstwę nośną konstrukcji. Jednak skopiowane ściany nie są dopasowane do warstwy nośnej ścian
architektonicznych.
Ten problem występuje z powodu umieszczenia skopiowanej ściany na podstawie osi ściany, a nie osi warstwy nośnej ściany.
Jeśli oś ściany nośnej nie jest dopasowana do osi ściany architektonicznej, skopiowane ściany nie zostaną prawidłowo
umieszczone.
Rozwiązanie: aby uniknąć tego problemu, można wybrać jedno z następujących rozwiązań:

■ Dla kopiowanych ścian w modelu konstrukcyjnym użyj typu ściany architektonicznej.

■ Nie używaj narzędzia Kopiuj/Monitoruj w celu kopiowania ścian do modelu konstrukcyjnego. Zamiast tego w modelu
konstrukcyjnym wykonaj następujące czynności:
1 Utwórz styl ścian reprezentujący wyłącznie warstwę nośną konstrukcji ściany.

2 Podłącz model architektoniczny do modelu konstrukcyjnego i przypnij go na miejscu.

3 Używając nowego typu ściany nośnej, ręcznie śledź nowe ściany w ścianach architektonicznych w podłączonym
modelu.

4 Użyj narzędzia Wyrównaj, aby ograniczyć ściany w modelu konstrukcyjnym i wyrównać je ze ścianami w modelu
architektonicznym.

1298 | Rozdział 50 Koordynacja wielu dziedzin

Sprawdzanie kolizji
51
Narzędzie Sprawdzanie kolizji odnajduje kolizje pomiędzy elementami w projekcie. Mogą być one zestawem wybranych elementów lub
wszystkimi elementami modelu.

Typowy proces roboczy dla sprawdzania kolizji

Narzędzie to może być używane podczas procesu projektowania, aby skoordynować główne elementy budynku z systemem. Może być używane
do zapobiegania konfliktom oraz ograniczania ryzyka zmian budowlanych i przekraczania kosztów.
Proces roboczy może wyglądać następująco:

■ Architekt spotyka się z klientem i tworzy podstawowy model.

■ Model budynku jest wysyłany do zespołu tworzonego przez przedstawicieli innych branż, takich jak inżynierowie konstrukcyjni. Pracują
oni nad ich własną wersją modelu i następnie architekt łączy go i sprawdza kolizje.

■ Członkowie zespołu z innych branż zwracają model do architekta.

■ Architekt uruchamia narzędzie sprawdzania kolizji na istniejącym modelu.

■ Po sprawdzeniu kolizji generowany jest raport i niepożądane kolizje są zapisywane.

■ Zespół projektowy omawia kolizje i tworzy strategie ich usunięcia.

■ Jeden lub więcej członków zespołu jest wyznaczony do usunięcia wszelkich konfliktów.

Elementy wymagające sprawdzenia kolizji

Kilka przykładów elementów, które mogą być sprawdzone pod względem kolizji:

■ Dźwigary i płatwie konstrukcyjne

■ Słupy konstrukcyjne i Słupy architektoniczne na stronie 281

■ Zastrzały konstrukcyjne i Ściany na stronie 221

■ Dźwigary konstrukcyjne, drzwi i okna

■ Dachy na stronie 293 i Podłogi na stronie 337

■ Urządzenia specjalistyczne i Podłogi na stronie 337

■ Model podłączony programu Revit i elementy w bieżącym modelu

Przeprowadzanie sprawdzania kolizji

1 Jeśli to konieczne, wybierz element w widoku.

1299
 2 Kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Współrzędna ➤ menu rozwijane Sprawdzanie kolizji ➤ (Uruchom sprawdzanie
kolizji).
Otwarte zostanie okno dialogowe Sprawdzanie kolizji.
Po wybraniu elementów w widoku okno dialogowe jest filtrowane, aby wyświetlić tylko te kategorie elementów.
Jeśli nie zostały wybrane żadne elementy, w oknie dialogowym wyświetlane są wszystkie kategorie bieżącego projektu.

3 Po lewej stronie okna dialogowego wybierz wartość z pierwszej kategorii z listy rozwijanej.
Przykładowo wybierz Bieżący projekt.

UWAGA Jeśli wybrano model podłączony programu Revit, dla którego ma zostać uruchomione sprawdzenie, należy najpierw
wybrać jego nazwę z tej opcji. Jeśli na przykład wybrano model podłączony o nazwie Mylink1, należy wybrać tę nazwę z listy Kategorie
na liście rozwijanej. Po wybraniu nazwy zostanie wyświetlona lista kategorii elementów w modelu podłączonym.

4 Wybierz żądane kategorie.

Przykładowo wybierz Dachy jako kategorię.

5 Po prawej stronie okna dialogowego wybierz wartość z drugiej kategorii z listy rozwijanej.
Wartość ta może być bieżącym wyborem elementów, bieżącym projektem lub podłączonym modelem programu Revit.

6 Wybierz inne żądane kategorie.

Przykładowo, aby zakończyć sprawdzanie kolizji pary dach-podłoga, wybierz podłogi jako kategorię.

7 Kliknij przycisk OK.

Jeśli nie występują żadne kolizje, wyświetlone zostanie okno dialogowe z odpowiednimi informacjami.
Jeśli występują kolizje, wyświetlone zostanie okno dialogowe Raport kolizji. W oknie dialogowym wyświetlone są wszystkie konflikty
elementów.
Kolizje są grupowane zgodnie ze sposobem generowania sprawdzenia. Domyślnie są pogrupowane jako Kategoria 1 (lewa kolumna
kategorii) i Kategoria 2 (prawa kolumna kategorii). Można zmienić to grupowanie na Kategoria 2, Kategoria 1. Przykładowo po
przeprowadzeniu sprawdzenia dachu i podłogi w oknie dialogowym najpierw wyświetlona zostanie kategoria dach, a następnie informacje
o podłogach wchodzących w kolizje z dachem.

8 Aby wyświetlić jeden z przecinających się elementów, zaznacz jego nazwę w oknie dialogowym Raport kolizji i kliknij przycisk Pokaż.
W bieżącym widoku jest wyświetlany problem.

9 Aby usunąć kolizję, kliknij widok i zmień nakładające się elementy.

Okno dialogowe Sprawdzenie kolizji pozostaje widoczne.

10 Kiedy usuniesz kolizje, w oknie dialogowym Raport kolizji kliknij przycisk Odśwież.
Jeśli problem został rozwiązany, wtedy elementy go tworzące są usuwane z listy konfliktów.

UWAGA Przycisk Odśwież umożliwia sprawdzenie ponowne jedynie tych kolizji z bieżącego raportu. Nie jest uruchamiane ponownie
sprawdzanie kolizji.

Można dalej w ten sposób usuwać konflikty.

Jeśli nie można usunąć wszystkich konfliktów bez pomocy innych członków zespołu, można wygenerować raport w formacie HTML.

11 W tym celu w oknie dialogowym Raport kolizji kliknij przycisk Eksportuj.

12 Wpisz nazwę, przejdź do żądanego katalogu, aby zapisać raport i kliknij przycisk Zapisz.

13 W oknie dialogowym Raport kolizji kliknij przycisk Zamknij.

1300 | Rozdział 51 Sprawdzanie kolizji

14 Aby ponownie zobaczyć ostatni wygenerowany raport, kliknij kolejno kartę Współpracuj ➤ panel Współrzędna ➤ menu rozwijane

Sprawdzanie kolizji ➤ (Pokaż ostatni raport).

Narzędzie to nie przeprowadza ponownie sprawdzania kolizji.

Wskazówki dotyczące sprawdzania kolizji

■ Czas przetwarzania dla sprawdzań kolizji może być różny. W obszernym modelu sprawdzanie wszystkich kategorii może być czasochłonne
i jest niezalecane. Aby zredukować czas przetwarzania, należy wybrać ograniczony zestaw elementów lub ograniczoną liczbę kategorii.

■ Aby przeprowadzić sprawdzenie wszystkich dostępnych kategorii, kliknij przycisk Wszystkie znajdujący się w oknie dialogowym Sprawdzanie
kolizji, a następnie zaznacz jedno z pól wyboru znajdujących się obok kategorii.

■ Kliknij przycisk Brak, aby odznaczyć wszystkie kategorie.

■ Kliknij Odwróć, aby zmienić zaznaczenie pomiędzy kategoriami obecnie wybranymi i pozostałymi.

| 1301
1302
Położenie współdzielone
52
Projekt w programie Revit Architecture zawiera wewnętrzne współrzędne dla wszystkich elementów, które tworzą model. Te współrzędne są
znane tylko w tym projekcie. Jest to akceptowalne, o ile dysponuje się modelem jednostanowiskowym, którego położenie nie jest zależne od
żadnego innego modelu lub terenu. Jeśli jednak chce się, aby położenie modelu było udostępnione dla innych modeli podłączonych, należy
współdzielić współrzędne.
Współrzędne współdzielone są wykorzystywane do zapamiętania położenia względem siebie podłączonych plików. Te podłączone pliki mogą
być plikami programu Revit lub kombinacją plików programu Revit oraz plików w formatach DWG i DXF.

Zalecane stosowanie położenia współdzielonego

Jeśli istotne dla projektu współrzędne znajdują się w podłączonym modelu, takim jak model budynku z podłączonym terenem, należy pobrać
współrzędne z podłączonego modelu.
Jeśli istotne dla projektu współrzędne znajdują się w modelu nadrzędnym, takim jak teren z podłączonymi budynkami, należy opublikować
współrzędne z modelu nadrzędnego do modeli podłączonych.

PORADA Należy czerpać współrzędne tylko z jednego pliku. Ten jeden plik określa współrzędne dla wszystkich plików,
które tworzą projekt. Pobierz współrzędne z jednego pliku, a następnie opublikuj je w innych plikach.

Określanie nazwanych położeń

Projekty programu Revit Architecture mogą mieć nazwane położenia. Nazwane położenie jest miejscem umieszczenia
wystąpienia modelu w projekcie programu Revit Architecture. Domyślnie każdy projekt programu Revit Architecture zawiera
co najmniej jedno położenie o nazwie Wewnętrzne.
Jeśli projekt w programie Revit Architecture zawiera charakterystyczną konstrukcję lub model terenu, zwykle ma tylko jedno
nazwane położenie.
Jeśli projekt w programie Revit Architecture zawiera kilka identycznych budynków, będzie zawierał wiele położeń.
Można pojawić się potrzeba, aby poszczególne położenia budynków utworzyły kampus. Przykładowo:

■ Poszczególne identyczne budynki dormitoriów na wspólnym terenie

■ Identyczne kondominia na wspólnym terenie

Można także utworzyć kilka położeń dla unikatowego budynku. W takim przypadku należy zaimportować budynek do modelu
terenu, a następnie ustawiać go w różnych położeniach na terenie.
Położenia w projekcie można zmieniać. Można usunąć, zmienić nazwę i utworzyć nowe położenia oraz przełączać się między
nimi.

1303
Oglądanie i tworzenie nazwanych położeń

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ (Położenie).

2 W oknie dialogowym Pogoda w położeniu i teren kliknij kartę Teren.
W oknie dialogowym Pogoda w położeniu i teren znajduje się lista bieżących nazwanych położeń w projekcie.
Domyślnie każdy projekt zawiera nazwane położenie o nazwie Wewnętrzne.

3 Aby utworzyć nowe nazwane położenie, kliknij opcję Powiel.

4 Wprowadź nową nazwę położenia i kliknij przycisk OK.
5 Aby zmienić nazwę istniejącego położenia, kliknij opcję Zmień nazwę.
6 Aby usunąć istniejące położenie, kliknij opcję Usuń.

UWAGA Nie można usunąć ostatniego położenia.

7 Aby zmienić aktywne położenie projektu, wybierz je i kliknij opcję Uczyń bieżącym.
8 Kliknij przycisk OK.

Zmiana położenia nazwanych położeń

Po skonfigurowaniu współdzielonego układu współrzędnych między modelem nadrzędnym a podłączonymi plikami miejsce
umieszczenia podłączonego pliku jest określane przez jego odpowiednie położenie w modelu nadrzędnym. Można przeciągnąć
podłączony plik w inne miejsce umieszczenia wewnątrz modelu głównego. W takim przypadku zmieniane jest odpowiednie
położenie w podłączonym pliku.
Po zmianie położenia podłączonego pliku można zapisać tę zmianę. Jest na to kilka sposobów.

Okno dialogowe Ostrzeżenie

Po przeniesieniu pliku podłączonego wyświetlone zostanie ostrzeżenie, że podłączony plik ulegnie zmianie. Jest to spowodowane
zdefiniowaniem nowego miejsca umieszczenia nazwanego położenia w pliku podłączonym. W oknie dialogowym ostrzeżenia
można wybrać zapisanie podłączonego pliku lub zapisać nowe położenie później, klikając opcję Zapisz położenia w oknie
dialogowym Zarządzaj łączami. W przypadku kliknięcia przycisku Zapisz teraz program Revit Architecture zapisze nowe
położenie w modelu nadrzędnym.

Zapisywanie nowego położenia za pomocą polecenia Zarządzaj połączeniami

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Zarządzaj projektem ➤ (Zarządzaj połączeniami).

2 Wybierz kartę typu pliku modelu, który został podłączony. Na przykład jeśli podłączono model programu Revit,
wybierz kartę Revit.
3 Kliknij nazwę podłączonego pliku, aby go wybrać.
4 Kliknij przycisk Zapisz położenia.
5 W oknie dialogowym Zmieniono miejsce położenia wyświetlane są następujące opcje:
■ Zapisz. Zapisuje nowe położenie modelu nadrzędnego w pliku podłączonym.

■ Nie zapisuj. Zmiany położeń są anulowane i podłączony plik powraca do poprzednio zapisanego położenia,
gdy jest on ponownie wczytywany lub otwierany.

■ Wyłącz położenie współdzielone. Podłączony model zachowuje swoje bieżące położenie. Współrzędne
współdzielone między plikiem podłączonym i modelem nadrzędnym są wyłączone. Parametr Położenie
współdzielone jest ustawiony jako <Niewspółdzielony> w podłączonym pliku.

6 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Zarządzaj połączeniami.

1304 | Rozdział 52 Położenie współdzielone

 Jeśli zapiszesz albo zamkniesz model nadrzędny, pojawi się propozycja zapisania podłączonych modeli. Zostanie wyświetlone
okno dialogowe Zapisz zmodyfikowany model podłączony.
Jeśli usuniesz z pamięci podłączony plik, pojawi się okno dialogowe Zapisz zmodyfikowany podłączony model. Ponownie
wyświetli się komunikat o zapisaniu zmian w podłączonym modelu.

Zmiana położenia modelu podłączonego przez właściwości wystąpienia elementu

1 Wybierz podłączony element w modelu nadrzędnym.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Połączenia RVT ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości), a następnie kliknij
przycisk wyświetlany obok parametru Położenie współdzielone.
W oknie dialogowym Wybierz położenie wyświetlane jest bieżące położenie podłączonego elementu.

UWAGA Jeśli zostanie wyświetlone okno dialogowe Współdziel współrzędne, wybierz opcję, aby uzgodnić
współrzędne, kliknij opcję Uzgodnij, a następnie zostanie wyświetlone okno dialogowe Wybierz położenie.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Pobieranie lub publikowanie przez właściwości
podłączonego elementu na stronie 1306.

3 Określ sposób ustawiania położenia podłączonego elementu:

■ Wybierz polecenie Przenieś element do i określ nazwę położenia. Nazwy położenia wymienione na liście
pochodzą z pliku modelu podłączonego. Po kliknięciu przycisku OK podłączony element jest przesuwany
do zapisanego miejsca umieszczenia dla tego nazwanego położenia.

■ Wybierz opcję Zapisz bieżące położenie jako, aby zapisać bieżące położenie wystąpienia podłączonego
modelu w jego pliku. Aby utworzyć nową nazwę położenia dla wystąpienia elementu, kliknij opcję Zmień,
aby dodać nową nazwę położenia, która również zostaje zapisana w pliku podłączonego modelu.

■ Wybierz opcję Nie współdziel położenia wybranego wystąpienia elementu, aby umieścić wystąpienie w
żądanym położeniu i zlikwidować współdzielenie między plikami podłączonymi a plikami modelu. Jeśli
wybierzesz tę opcję, możesz swobodnie przesuwać podłączony element w modelu nadrzędnym bez zmiany
w podłączonym pliku.

4 Kliknij przycisk OK.

Pobieranie i publikowanie współrzędnych

Załóżmy, że chcesz pobrać współrzędne z podłączonego modelu, takiego jak teren, pracując w pliku modelu budynku. Jeśli
pracujesz na modelu terenu, chcesz opublikować współrzędne z modelu terenu do podłączonych modeli budynków.
W każdym z tych przypadków pobierasz lub publikujesz współrzędne z poziomu modelu nadrzędnego.

Pobierz współrzędne
Podczas pobierania współrzędnych z podłączonego projektu Revit współrzędne współdzielone podłączonego projektu stają
się współrzędnymi współdzielonymi projektu nadrzędnego, na podstawie położenia podłączonego wystąpienia projektu w
projekcie nadrzędnym. Wewnętrzne współrzędne projektu nadrzędnego pozostają niezmienione. Projekt nadrzędny także
pobiera wartość Rzeczywista północ z podłączonego projektu. Początek układu współrzędnych współdzielonych podłączonego
projektu staje się początkiem układu współrzędnych współdzielonych projektu nadrzędnego.
Gdy projekt programu Revit Architecture pobiera współrzędne z podłączonego pliku DWG, globalny układ współrzędnych
(WCS) wybranego podłączonego pliku DWG staje się współdzielonym układem współrzędnych projektu głównego programu
Revit Architecture, który jest oparty na położeniu wystąpienia podłączonego pliku DWG. Oś Y układu z tego pliku DWG
staje się rzeczywistym kierunkiem północnym, a jego początek staje się początkiem współdzielonego układu współrzędnych
projektu programu Revit Architecture.

Zmiana położenia modelu podłączonego przez właściwości wystąpienia elementu | 1305

 Aby pobrać współrzędne:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ menu rozwijane Współrzędne ➤ (Pobierz
współrzędne).
2 Ustaw wskaźnik myszy na wystąpieniu podłączonego modelu i kliknij.
Teraz plik modelu nadrzędnego ma te same współrzędne współdzielone co plik podłączonego modelu. Jeśli inne załadowane
modele podłączone współdzielą współrzędne z modelem nadrzędnym, także pobiorą nowe współrzędne.

Publikuj współrzędne
Przy publikowaniu współrzędnych współdzielonych z projektu nadrzędnego do podłączonego projektu zmieniany jest projekt
podłączony. Północ geograficzna projektu nadrzędnego i początek układu współrzędnych współdzielonych są zapisywane w
projekcie podłączonym na podstawie bieżącego położenia podłączonego elementu. To położenie jest teraz nazwane zarówno
w projekcie nadrzędnym, jak i w podłączonym. Można zapisać więcej niż jedno położenie podłączonego pliku.
Przy publikacji współrzędnych współdzielonych z projektu nadrzędnego programu Revit Architecture do podłączonego DWG
zmieniany jest podłączony DWG. Początek współdzielonego układu współrzędnych projektu nadrzędnego programu Revit
Architecture staje się początkiem nowego Lokalnego Układu Współrzędnych (LUW) w pliku DWG. Oś Y nowego LUW
odpowiada rzeczywistej północy projektu nadrzędnego. Możesz nazwać LUW, kiedy publikujesz współrzędne. Nie zaleca się
zmiany tej nazwy po opublikowaniu współrzędnych.

Aby opublikować współrzędne:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ menu rozwijane Współrzędne ➤ (Publikuj
współrzędne).
2 Umieść kursor na podłączonym modelu i kliknij.
3 Wybierz nazwane położenie z podłączonego modelu i kliknij przycisk OK.
Zobacz Określanie nazwanych położeń na stronie 1303.

Teraz plik podłączonego modelu ma te same współrzędne współdzielone co plik modelu nadrzędnego.

Pobieranie lub publikowanie przez właściwości podłączonego elementu

Ta procedura zakłada, że masz wystąpienie podłączonego modelu w modelu nadrzędnym, a jego współrzędne nie są
współdzielone z tymi w modelu nadrzędnym.
1 Wybierz model podłączony w modelu nadrzędnym, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Podłączenia

RVT ➤ panel Właściwości ➤ (Właściwości).

Zwróć uwagę na przycisk w polu wartości obok parametru Położenie współdzielone. Wyświetla się wartość
Niewspółdzielone, co oznacza, że pomiędzy podłączonym elementem a nadrzędnym modelem nie zachodzi
współdzielenie współrzędnych.

2 Naciśnij przycisk.
Ponieważ po raz pierwszy ustawiane są współrzędne współdzielone pomiędzy nadrzędnym a podłączonym
modelem, pojawia się okno dialogowe z komunikatem o konieczności uzgodnienia współrzędnych według
modelu nadrzędnego lub podłączonego. Współrzędne uzgadnia się tylko raz.

3 Wybierz polecenie Opublikuj lub Pobierz:

■ Publikujesz współrzędne modelu głównego do podłączonego modelu. Współrzędne pliku podłączonego
modelu zmieniają się na współrzędne pliku modelu głównego.

■ Pobierasz współrzędne z modelu podłączonego do modelu głównego.

1306 | Rozdział 52 Położenie współdzielone

 4 Miejsce umieszczenia podłączonego modelu w modelu nadrzędnym jest zapisane pod nazwą położenia w
podłączonym pliku. W razie potrzeby można zmienić nazwę położenia, klikając przycisk Zmień i wybierając
nazwę z okna dialogowego Wybierz położenie.
5 Kliknij przycisk Uzgodnij, aby zatwierdzić zmiany.
6 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno właściwości podłączonego modelu.

Wskazówki dotyczące pobierania i publikowania

Korzystając z narzędzi Pobierz współrzędne lub Publikuj współrzędne nie można pobrać ani opublikować współrzędnych z
projektu, który ma wiele położeń. Zamiast tych narzędzi można użyć właściwości podłączonego modelu. Zobacz Określanie
nazwanych położeń na stronie 1303.

Zmiana położenia i odbijanie projektu

Aby zobaczyć wyniki zmiany położenia projektu, projekt nadrzędny musi zawierać podłączone elementy we współdzielonych
położeniach. Funkcja zmiany położenia umożliwia zmianę miejsca umieszczenia wszystkich elementów w projekcie oraz
wszystkich importowanych elementów, które nie są podłączone. Dodatkowo wszystkie elementy podłączone, które nie znajdują
się w położeniach współdzielonych, przesuwają się względem wszystkich elementów w położeniach współdzielonych.

Tematy pokrewne

■ Położenie i orientacja projektu na stronie 107

■ Obracanie widoku w kierunku północy rzeczywistej na stronie 110

Zmiana położenia projektu

Narzędzie Zmień położenie tego projektu przesuwa cały projekt względem współdzielonego układu współrzędnych.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ menu rozwijane Położenie ➤ (Zmień
położenie projektu).
Tego narzędzia należy używać w taki sam sposób jak narzędzia Przesuń.

2 Przesuń projekt graficznie w widoku. Zobacz Przesuwanie elementów za pomocą narzędzia Przesuń na stronie
1466.

UWAGA Jeśli ustalono, aby symbole poziomów i rzędne punktów podawały wartości ze współdzielonego
układu współrzędnych, ich wartości zostaną zaktualizowane. Zobacz Właściwości poziomu na stronie 96 i
Zmiana raportu rzędnej punktu na stronie 913.

Zmiana położenia projektu przez wprowadzenie punktów

Można zmienić położenie projektu i obrócić projekt do rzeczywistej północy, wprowadzając określone współrzędne dla wartości
Północ/Południe, Wschód/Zachód i Wysokość. Można także ustawić kąt pomiędzy rzeczywistą północą a północą projektu.
Można kliknąć gdziekolwiek w widoku, aby ustawić współrzędne. Niektóre współrzędne mogą nie być edytowalne w zależności
od tego, gdzie się kliknie. Przykładowo dla wysokości, jeśli kliknąć linię poziomu/kondygnacji, jedyną wartością, jaką można
edytować, będzie wysokość.
Z tego narzędzia można korzystać w przypadku posiadania określonego zbioru współrzędnych od geodety, lub jeśli tworzony
jest raport współrzędnych współdzielonych i zachodzi potrzeba zmiany położenia projektu na te właśnie współrzędne.

Zmiana położenia i odbijanie projektu | 1307

 Aby zmienić położenie projektu, wprowadzając punkty:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ menu rozwijane Współrzędne ➤ (Określ
współrzędne w punkcie).
2 Ustaw wskaźnik myszy w widoku i kliknij, aby wybrać punkt, dla którego współrzędne chcesz wprowadzić.
W oknie dialogowym Określ współrzędne w punkcie wyświetlane są wartości współrzędnych wybranego punktu.
W oknie dialogowym wyświetlane są wyłącznie wartości odczytane z punktu.

3 Wprowadź wartości współrzędnych dla wybranego punktu.

4 Jeśli chcesz obrócić projekt od północy projektu do rzeczywistej północy, wprowadź wartość i kierunek.
5 Kliknij przycisk OK, aby zapisać nowe współrzędne dla wybranego punktu.

Odbicie lustrzane projektu

Odbicie lustrzane pozwala odbić (odzwierciedlić umieszczenie i kształt) wszystkich elementów w projekcie wokół wybranej
osi (północ - południe, wschód - zachód, północny wschód - południowy zachód lub północny zachód - południowy wschód).
Podczas tworzenia odbicia lustrzanego projektu odbijane są elementy modelu, wszystkie widoki i opisy. Gdy jest to konieczne,
zachowywana jest orientacja opisów. Na przykład tekst nie jest odbijany, aby pozostał czytelny.

Aby wykonać lustrzane odbicie projektu:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ menu rozwijane Położenie ➤ (Odbicie
lustrzane projektu).
2 Wybierz opcję w oknie dialogowym Odbij projekt.
3 Kliknij przycisk OK.
W niektórych przypadkach podczas tworzenia odbicia lustrzanego projektu zależności między elementami nie są obsługiwane,
tak jak ma to miejsce w pierwotnej orientacji projektu. Może to prowadzić do nieoczekiwanych wyników i błędów. Na przykład
niektóre elementy mogą zostać niedokładnie odbite. Po wykonaniu lustrzanego odbicia projektu wyświetlany jest komunikat
zawierający informacje o napotkanych błędach. Błędy można wyeksportować, aby je przejrzeć i poprawić.
Aby uzyskać informacje na temat eksportowania błędów, zobacz Eksportowanie ostrzeżeń do pliku na stronie 1679. Aby uzyskać
informacje na temat znajdowania elementów związanych z błędami w projekcie, zobacz Narzędzia diagnostyczne na stronie
1676. Aby uzyskać informacje na temat narzędzi do poprawiania błędów, zobacz Edytowanie elementów na stronie 1429.

Raportowanie współrzędnych współdzielonych

Możesz uzyskać współrzędne współdzielone podłączonego modelu wewnątrz modelu nadrzędnego. Uzyskane współrzędne
odnoszą się do współrzędnych współdzielonych pomiędzy modelami.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Położenie projektu ➤ menu rozwijane Współrzędne ➤ (Raport
współrzędnych współdzielonych).
2 Ustaw wskaźnik myszy nad punktem odniesienia podłączonego modelu.
Punktem odniesienia może być krawędź elementu (takiego jak dach) lub narożnik dwóch ścian.

3 Kliknij odniesienie.
Współrzędne odniesienia zostaną wyświetlone na pasku opcji. Wyświetli się też wartość wysokości odniesienia.

UWAGA Jeśli kliknie się w jakimkolwiek miejscu na rzucie (innym niż odniesienie), wyświetlą się współrzędne
geograficzne danego punktu. W widoku przekroju lub elewacji widoczna tylko będzie wartość wysokości
punktu.

1308 | Rozdział 52 Położenie współdzielone

Punkty bazowe i pomiarowe projektu

Dla każdego projektu jest określony punkt bazowy i punkt pomiarowy , chociaż mogą one nie być widoczne we
wszystkich widokach ze względu na ustawienia widoczności i przycięcia widoku. Nie można ich usunąć.
Punkt bazowy projektu definiuje początek układu współrzędnych projektu (0,0,0). Można go również użyć do ustawienia
budynku w terenie oraz do umieszczenia elementów projektu budynku w trakcie budowy. Współrzędne punktu i rzędne
punktów, które odnoszą się do układu współrzędnych projektu, są wyświetlane względem tego punktu.
Punkt pomiarowy reprezentuje znany punkt w świecie rzeczywistym, na przykład znacznik pomiarów geodezyjnych. Punkt
pomiarowy jest używany do prawidłowego orientowania geometrii budynku w innym układzie współrzędnych, np. używanym
w aplikacji budowlanej.

Włączanie widoczności punktów bazowych i pomiarowych projektu

Aby włączyć widoczność punktu bazowego i pomiarowego projektu w widoku:

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

2 Na karcie Kategorie modelu w oknie dialogowym widoczność/grafika przewiń w dół do pozycji Teren i rozwiń
ją.
3 Aby wyświetlić punkt bazowy projektu wybierz opcję Punkt bazowy projektu.
4 Aby wyświetlić punkt pomiarowy wybierz opcję Punkt pomiarowy.

Aby włączyć widoczność punktu bazowego i pomiarowego projektu w widoku, można również kliknąć opcję (Pokaż ukryte
elementy) na pasku kontroli widoku.

Przesuwanie punktów bazowych i pomiarowych projektu

Punkt bazowy i pomiarowy projektu może być (zaczepiony) lub (niezaczepiony). Domyślnie punkty te są zaczepione
we wszystkich widokach. Aby przełączać pomiędzy stanem zaczepionym i niezaczepionym, najpierw kliknij punkt, a następnie
ikonę. W poniższej tabeli opisano, w jaki sposób zaczepienie lub jego brak wpływają na te punkty przy przesuwaniu ich w
widoku.

Zaczepiony Niezaczepiony

Punkt bazowy projektu

Przesunięcie zaczepionego punktu bazowego Przesunięcie niezaczepionego punktu ba-

projektu daje taki sam efekt jak użycie zowego projektu powoduje zmianę położenia
narzędzia Zmień położenie projektu. Zobacz układu współrzędnych projektu względem
Zmiana położenia projektu na stronie 1307. geometrii modelu i współdzielonego układu
■ Współrzędne projektu dla elementów współrzędnych.
modelu nie ulegają zmianie. ■ Współrzędne projektu ulegają zmianie w
■ Współrzędne współdzielone dla przypadku elementów modelu.
elementów modelu ulegają zmianie. ■ Współrzędne współdzielone punktu ba-
zowego projektu ulegają zmianie we
współdzielonym układzie współrzędnych.
(Współrzędne projektu punktu bazowego
projektu nigdy nie ulegają zmianie).
■ Współrzędne współdzielone dla
elementów modelu nie ulegają zmianie.

Punkty bazowe i pomiarowe projektu | 1309

 Zaczepiony Niezaczepiony

Punkt pomiarowy projektu

Przesunięcie zaczepionego punktu Przesunięcie niezaczepionego punktu

pomiarowego powoduje zmianę położenia pomiarowego powoduje tylko przesunięcie
współdzielonego układu współrzędnych punktu pomiarowego względem
względem geometrii modelu i układu współrzędnej współdzielonej oraz układów
współrzędnych modelu. współrzędnych projektu.
■ Współrzędne projektu dla elementów ■ Współrzędne projektu dla elementów
modelu nie ulegają zmianie. modelu nie ulegają zmianie.
■ Współrzędne współdzielone dla ■ Współrzędne współdzielone dla
elementów modelu ulegają zmianie. elementów modelu nie ulegają zmianie.
■ Tylko współrzędne współdzielone
samego punktu pomiarowego ulegają
zmianie.

Aby przesunąć punkt bazowy lub pomiarowy projektu w widoku, wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Przeciągnij punkt w pożądane położenie.

■ Kliknij punkt, a następnie żądaną współrzędną, aby otworzyć pole tekstowe. Wpisz nowe współrzędne. W przypadku
punktu bazowego projektu zmiana wartości parametru Kąt na Północ rzeczywista stanowi inną możliwość obrócenia
projektu w kierunku północy geograficznej. Zobacz Obracanie widoku w kierunku północy rzeczywistej na stronie 110.

Położenie początkowe to pierwotna lokalizacja punktu bazowego projektu w nowym projekcie. Aby przywrócić położenie
początkowe punktu bazowego projektu:

1 Usuń zaczepienie punktu bazowego projektu.

2 Prawym przyciskiem myszy kliknij punkt bazowy projektu, a następnie kliknij opcję Przesuń do położenia początkowego.

Przypinanie punktów bazowych i pomiarowych projektu

Nie można przesunąć przypiętego punktu bazowego lub pomiarowego projektu. Przypięcie punktu bazowego projektu
powoduje wyłączenie narzędzia Zmień położenie projektu i Obróć projekt w kierunku północnym. Przypięcie punktu
pomiarowego powoduje wyłączenie narzędzia Obróć w kierunku północy rzeczywistej, Pobierz współrzędne i Określ
współrzędne. Zobacz Zapobieganie przesuwaniu się elementów na stronie 1475.

Wskazówki dotyczące pracy z punktami bazowymi i pomiarowymi projektu

Pracując z punktami bazowymi i pomiarowymi projektu, rozważ następujące kwestie:

■ Aby zapewnić dokładność modelu, upewnij się, że geometria modelu znajduje się nie dalej niż 1 milę od położenia
początkowego punktu bazowego projektu. Aby sprawdzić tę wielkość:
1 Użyj opcji Przesuń do położenia początkowego znajdującej się w menu skrótów, aby przesunąć punkt bazowy projektu
z powrotem do położenia początkowego.

2 Użyj narzędzia Zmierz znajdującego na karcie Zmień, aby zmierzyć odległość od punktu bazowego projektu do
geometrii modelu.

3 Jeśli odległość ta przekracza 1 milę, przesuń geometrię modelu, tak aby znajdowała się ona nie dalej niż 1 milę od
położenia początkowego punktu bazowego projektu.

1310 | Rozdział 52 Położenie współdzielone

■ Przed wyeksportowaniem terenu budowy do aplikacji budowlanej obsługującej pliki ADSK, takiej jak Civil 3D:
1 Przesuń niezaczepiony punkt pomiarowy do położenia uzgodnionego z inżynierem budownictwa.

2 Użyj narzędzia Określ współrzędne w punkcie lub wprowadź współrzędne na karcie Teren w oknie dialogowym
Eksport terenu budynku, używając współrzędnych dostarczonych przez inżyniera budownictwa.

■ Aby mieć pewność, że importowany teren DWG jest prawidłowo ustawiony w projekcie:
1 Używając współrzędnych otrzymanych od inżyniera budownictwa, określ współrzędne współdzielone punktu
pomiarowego.

2 Określ prawidłowy kąt dla północy rzeczywistej.

3 Aby podłączyć plik DWG, określ Ustawienie Pozycjonowanie - automatyczne wg współrzędnych współdzielonych.

Wskazówki dotyczące pracy z punktami bazowymi i pomiarowymi projektu | 1311

1312
Analizowanie projektu

1313
1314
Analizy bryłowe
53
Studia form umożliwiają zapoznanie się z koncepcjami projektowymi poprzez wykorzystanie kształtów do konceptualizacji modelu budynku.
Po utworzeniu projektu koncepcyjnego elementy budynku można dodawać bezpośrednio do tych kształtów.

Temat pokrewny

■ Środowisko projektowania koncepcyjnego na stronie 135

Analizy bryłowe — przegląd

Studia form umożliwiają zapoznanie się z koncepcjami projektowymi poprzez wykorzystanie kształtów do konceptualizacji
modelu budynku. Po utworzeniu projektu koncepcyjnego elementy budynku można dodawać bezpośrednio do tych kształtów.
Poniższy rysunek przedstawia przykładową analizę bryłową.

1315
Typowe zastosowania koncepcji bryłowych
■ Tworzenie lokalnych lub wczytywanych z zewnątrz wystąpień brył, które mogą być charakterystyczne dla danej opcji,
zadania lub danego etapu.

■ Tworzenie rodziny brył przedstawiających formy powiązane z często używanymi kubaturami budynków.

■ Różnicowanie materiałów, form i relacji między bryłami, które odzwierciedlają główne komponenty budynku lub rozwój
formy z wykorzystaniem wariantów projektu.

■ Abstrakcyjne odzwierciedlenie etapów projektu.

■ Analizy podziału na strefy, zarówno graficzne jak i liczbowe, przez przedstawienie w zaproponowanej bryle budynku
zestawienia poszycia strefy i powierzchni stropu.

■ Zestawianie różnych złożonych brył na podstawie biblioteki uprzednio zdefiniowanych rodzin brył.

■ Generowanie podłóg, dachów, systemów elementów ścian osłonowych i ścian z wystąpień brył z zachowaniem kontroli
kategorii elementu, typu i wartości parametru. Program w pełni kontroluje odświeżanie tych elementów w przypadku
zmian bryły.

Terminologia koncepcji bryłowych

Termin Opis

Modelowanie bryłowe Operacja wizualizacji, studiowania i poprawiania formy budowlanej przy użyciu wystąpień brył.

1316 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 Termin Opis

Rodzina bryły Rodzina kształtów należąca do kategorii bryły. Bryła lokalna zapisywana jest razem z projektem.
Nie jest tworzony osobny plik.

Bryła Rodzina bryły wczytana z zewnątrz lub stworzona wewnątrz projektu.

Środowisko projektowania Typ edytora rodzin, w którym tworzone są projekty koncepcyjne za pomocą elementów brył
koncepcyjnego lokalnych i wczytywalnych rodzin. Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego na stronie
135.

Forma bryły Ogólna forma każdej rodziny brył lub bryły lokalnej.

Analiza bryłowa Analiza jednej lub większej liczby form budowlanych utworzone z jednego lub więcej wystąpień
brył.

Powierzchnia bryły Powierzchnia w wystąpieniu bryły, która może być użyta do utworzenia elementu budynku, takiego
jak ściana lub dach.

Zakres kondygnacji Przekrój poziomy przez bryłę na zdefiniowanym poziomie. Zakresy kondygnacji udostępniają
informacje geometryczne o wymiarach bryły ponad płaszczyzną cięcia (do kolejnej płaszczyzny
cięcia lub szczytu bryły).

Elementy budynku Ściany, dachy, stropy i systemy elementów ścian osłonowych, które można utworzyć na podstawie
powierzchni bryły.

Poszycie strefy Prawnie określona objętość, w której musi zawrzeć się budynek. Poszycia stref mogą być modelowane
jako bryły.

Koncepcje bryłowe i narzędzie Building Maker

Building Maker to zestaw narzędzi, które pozwalają na płynne przechodzenie pomiędzy koncepcjami bryłowymi a elementami
budynku. Umożliwia zmapowanie ogólnej formy budynku opisanej koncepcyjnie na rzeczywiste elementy budynku (takie
jak dachy, ściany osłonowe, stropy i ściany). Znacznik budynku umożliwia w miarę rozwoju projektu na zrozumienie relacji
między formą ideową a zbudowaną.
Narzędzia Building Maker służą do tworzenia elementów budynku z brył. Zobacz Tworzenie elementów budynków z wystąpień
brył na stronie 1342.

Tworzenie rodziny brył

Bryły można utworzyć w projekcie (bryły lokalne) lub poza projektem (wczytywalne rodziny brył). Bryły lokalne wykorzystywane
są przy tworzeniu form, które są unikatowe dla danego projektu. Wczytywalne rodziny brył są zazwyczaj używane podczas
umieszczania w projekcie wielu wystąpień bryły lub wtedy, gdy rodziny brył wykorzystywane są w wielu projektach.
Bryły lokalne i wczytywalne rodziny brył należy tworzyć w środowisku projektowania koncepcyjnego. W tworzonej rodzinie
można zagnieżdżać inne rodziny brył. (Zobacz Środowisko projektowania koncepcyjnego na stronie 135).
Jeśli do rodziny importowana jest geometria, zobacz Uwagi dotyczące importowanych geometrii w rodzinach brył i modelu
ogólnego na stronie 1353.

Koncepcje bryłowe i narzędzie Building Maker | 1317

Tworzenie bryły lokalnej
Tworzenie bryły lokalnej
Aby utworzyć bryłę, należy aktywować tryb Pokaż bryłę. Jeśli tryb Pokaż bryłę nie jest aktywny po kliknięciu opcji Bryła
lokalna, program Revit Architecture uaktywni go automatycznie.

1 Wprowadź nazwę lokalnej rodziny brył i kliknij przycisk OK.

2 Utwórz żądane kształty za pomocą narzędzi na panelu Rysuj.

3 Po zakończeniu kliknij przycisk Zakończ bryłę.

Przykład
Tworzenie lokalnego lub opartego na rodzinie wystąpienia bryły, które jest charakterystyczne dla poszczególnych opcji, zadań
i etapów.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ (Bryła lokalna).

Tematy pokrewne

■ Środowisko projektowania koncepcyjnego na stronie 135

■ Używanie wielu wystąpień brył w projekcie na stronie 1319

■ Kontrolowanie widoczności wystąpień brył na stronie 1352

■ Analizowanie projektu koncepcyjnego na stronie 1321

Tworzenie rodziny brył poza projektem

1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Bryła koncepcyjna.

2 W oknie dialogowym Nowy model koncepcyjny wybierz plik Mass.rft i kliknij przycisk Otwórz.
Zostanie otwarte środowisko projektowania koncepcyjnego. Aby uzyskać szczegółowe instrukcje, zobacz Środowisko
projektowania koncepcyjnego na stronie 135 i Formy na stronie 167.

1318 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Parametry wystąpienia bryły
Parametry wystąpienia dla wybranego elementu bryłowego można wyświetlić na palecie Właściwości. Następujące parametry
wystąpienia elementu są wspólne dla wczytywalnych rodzin brył i brył lokalnych:

■ Zakresy kondygnacji Kliknij przycisk Edycja, aby otworzyć okno dialogowe Zakresy kondygnacji. Okno dialogowe
wyświetla wszystkie poziomy w projekcie. W momencie wybrania poziomów program Revit Architecture generuje zakresy
kondygnacji dla każdego wybranego poziomu, który przecina bryłę. Po utworzeniu zakresów kondygnacji program oblicza
dla zakresu kondygnacji powierzchnię stropu, obwód, kubaturę i powierzchnię zewnętrzną. Zobacz Tworzenie zakresów
kondygnacji na stronie 1323.
W momencie zmiany zakresu pionowego bryły tylko dla poprzednio wybranych poziomów, które aktualnie przecinają
bryłę, zostaną utworzone zakresy kondygnacji. Każdy poprzednio wybrany poziom jest zachowywany, nawet jeśli nie
zostanie dla niego wygenerowana zakres kondygnacji, aż do anulowania jego wyboru.

■ Objętość brutto. Ta wartość jest tylko do odczytu.

■ Powierzchnia brutto. Ta wartość jest tylko do odczytu. Powierzchnia brutto to powierzchnia, w której zostały uwzględnione
części boczne i spód bryły.

■ Powierzchnia stropu brutto. Ta wartość tylko do odczytu ulega zmianie w momencie dodania zakresu kondygnacji.

Objętość brutto, powierzchnia brutto i powierzchnia stropu brutto są parametrami, które można zestawić.

Umieszczanie wystąpienia bryły z rodziny brył

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

2 Przejdź do pliku rodziny brył i kliknij przycisk Otwórz.

3 Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ (Wstaw bryłę).
4 Na liście rozwijanej Wybór typów zaznacz wybrany typ bryły.
5 Aby umieścić wystąpienie bryły, kliknij obszar rysunku.

Używanie wielu wystąpień brył w projekcie

Można włączyć wiele wystąpień brył do projektu. Aby wyeliminować ryzyko nakładania się brył, każde wystąpienie bryły może
być połączone z innymi wystąpieniami brył. W rezultacie ich objętość brutto i powierzchnia stropu brutto mogą być dopasowane.
W projekcie wystąpienia brył mogą być umieszczane w zadaniach, włączane do etapów lub dodane do wariantu projektu.

Łączenie wystąpień brył w projekcie

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Połącz ➤ (Dołącz geometrię).
2 Wybierz pierwsze wystąpienie bryły, a następnie drugie.
Nakładająca się forma pierwszej bryły wcina się w drugą bryłę. Zakresy kondygnacji drugiej bryły są
dostosowywane tak, aby powierzchnia stropu brutto w zestawieniu brył była podawana dokładnie.

Jeśli przesuniesz połączone wystąpienia brył, ich właściwości zostaną zaktualizowane. Jeśli odsuniesz od siebie wystąpienia
brył, tak aby się nie przecinały, wyświetlone zostanie ostrzeżenie. Możesz rozłączyć je używając narzędzia Odłącz geometrię.

Parametry wystąpienia bryły | 1319

Nakładające się powierzchnie brył
W środowisku projektu wszystkie połączone i nakładające się powierzchnie brył dzielą się na dwa rodzaje: wewnętrzne i
zewnętrzne. Umożliwia to tworzenie zewnętrznych i wewnętrznych obiektów nadrzędnych według powierzchni.
Na rysunku widoczne są dwie połączone bryły, których nakładające się powierzchnie posiadają dwa różne obiekty nadrzędne.
Zewnętrzna powierzchnia wyposażona została w system elementów ścian osłonowych według powierzchni. Wewnętrzna
powierzchnia posiada ścianę według powierzchni z drzwiami.

W momencie łączenia brył obszar wewnętrzny ściany współdzielony przez bryły jest obliczany na podstawie powierzchni
brutto dla każdej z brył. W przypadku tworzenia zakresów kondygnacji ten obszar wewnętrzny ściany jest obliczany również
na podstawie powierzchni zewnętrznej dla każdego zakresu kondygnacji.
Obwód zakresu kondygnacji obejmuje jednak cały obwód, nawet jeśli nakłada się on na obwód zakresu kondygnacji w
sąsiadującej bryle dołączonej.

Wystąpienia brył w wariantach projektu, etapach i zadaniach

Wystąpienia brył można przypisać do dowolnego zadania, zakresu faz i wariantów projektu. Należy wziąć pod uwagę następujące
ograniczenia:

■ Aby połączyć geometrię dwóch brył, a następnie zróżnicować zależności między różnymi opcjami, obie bryły muszą zostać
skopiowane do każdej z opcji.

■ Aby można było zmienić zależności między dwiema bryłami znajdującymi się w różnych zadaniach, oba zadania muszą
być dostępne do edycji. W przeciwnym razie konieczne będzie wypożyczenie jednej lub obu brył od właścicieli
poszczególnych zadań.

■ Jeśli zależności pomiędzy bryłami są inne na każdym etapie, może zaistnieć potrzeba włączenia każdej bryły do
poszczególnych etapów.

1320 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Analizowanie projektu koncepcyjnego
Podczas wstępnych etapów planowania projektu budynku można przeprowadzić analizę projektu koncepcyjnego w celu
określenia następujących elementów:

■ Najlepszy podział przestrzeni na różne typy użytkowe (takie jak przestrzeń handlowa, mieszkaniowa i biurowa) dla budynku

■ Zgrubne szacunki kosztów dla zewnętrznej części budynku na podstawie wymiarów liniowych lub powierzchni

■ Wymagania układu HVAC (heating-ventilation-air conditioning — klimatyzowanie przy użyciu wentylacji i ogrzewania)
dla różnych poziomów budynku

Aby wykonać analizy tego typu, konieczne jest użycie zakresu kondygnacji w celu podziału bryły na podstawie zdefiniowanych
poziomów. Dla każdego zakresu kondygnacji program Revit Architecture oblicza powierzchnię stropu, powierzchnię zewnętrzną,
objętość i obwód. Te informacje są przechowywane we właściwościach wystąpień dla zakresów kondygnacji. Te wartości
można uwzględnić w zestawieniach i etykietach.

Przegląd zakresów kondygnacji

W programie Revit Architecture do przeprowadzania podziału brył używane są zakresy kondygnacji. Zakresy kondygnacji
można utworzyć dla każdego poziomu zdefiniowanego w projekcie. Zakresy kondygnacji są wyświetlane graficznie jako
powierzchnia cięcia przez bryłę na zdefiniowanej wysokości. Udostępniają one informacje geometryczne o wymiarach bryły
ponad płaszczyzną cięcia — do kolejnej płaszczyzny cięcia lub szczytu bryły.
Dla każdego zakresu kondygnacji program Revit Architecture oblicza następujące elementy:

■ Powierzchnia każdego zakresu kondygnacji w jednostkach kwadratowych. Ta informacja umożliwia zgrubne oszacowanie
kosztów lub określenie współczynników typów użytkowych dla projektu.

Analizowanie projektu koncepcyjnego | 1321

 ■ Zewnętrzna powierzchnia od zakresu kondygnacji w górę do kolejnej zakresu kondygnacji. Te informacje umożliwiają
określenie zgrubnych szacunków kosztów dla zewnętrznej części budynku na podstawie jednostek kwadratowych.

■ Obwód każdego zakresu kondygnacji. Te informacje umożliwiają określenie zgrubnych szacunków kosztów na podstawie
wymiarów liniowych.

■ Objętość każdego zakresu kondygnacji w jednostkach sześciennych. Ta informacja umożliwia oszacowanie obciążenia
systemu klimatyzacji HVAC.

Zobacz Przykłady analizy koncepcyjnej projektu na stronie 1328.

Zakresy kondygnacji na górze bryły

W przypadku użycia zakresu kondygnacji do przeprowadzenia podziału bryły program Revit Architecture tworzy widoczny
zakres kondygnacji na każdym określonym poziomie, który przecina bryłę, z wyjątkiem wszystkich poziomów zbiegających
się ze szczytową powierzchnią bryły.
Jako przykład można podać sytuację tworzenia bryły rozpoczynającej się na poziomie 1 i kończącej na poziomie 4. W oknie
dialogowym Zakresy kondygnacji użytkownik wybiera poziomy 1, 2, 3 i 4. W wyniku tego produkt Revit Architecture utworzy
zakresy kondygnacji na poziomach 1, 2 i 3. Program nie utworzy zakresów kondygnacji na poziomie 4, ponieważ poziom 4
zbiega się ze szczytem bryły. Nie ma ona pola zewnętrznej powierzchni (rozpoczynające się przy obwodzie pionowe powierzchnie
skierowane ku górze) ani objętości (od poziomu 4 w górę). Zamiast tego pole powierzchni zewnętrznej dla poziomu 3 obejmuje
powierzchnie pionowe (ściany) zamykające poziom 3 oraz górną powierzchnię poziomą (dach), która jest zlokalizowana na
poziomie 4. W związku z tym zewnętrzne pole powierzchni górnej zakresu kondygnacji może być nieproporcjonalnie większe
w porównaniu z niższymi kondygnacjami.

1322 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Zakresy kondygnacji na spodzie bryły
Aby przeprowadzić analizę części bryły znajdującej się poniżej najniższym zakresie kondygnacji, należy utworzyć poziom i
zakres kondygnacji na najniższej granicy bryły. W innym przypadku program Revit Architecture nie uwzględni tej części w
obliczeniach powierzchni ani objętości dla żadnego z zakresów kondygnacji. Alternatywnie można sprawdzić parametry
powierzchni brutto i objętości brutto dla bryły.

UWAGA Powierzchnia brutto uwzględnia dolną powierzchnię bryły. Jednakże w łączonych powierzchniach zewnętrznych
zakresów kondygnacji uwzględniane są części boczne i górne bryły, ale nie jej spód.

Tworzenie zakresów kondygnacji

1 Jeśli jeszcze nie wykonano tego, należy do projektu dodać poziomy.
Zakresy kondygnacji są oparte na poziomach zdefiniowanych w projekcie. Zobacz Dodawanie poziomów na
stronie 94.

Zakresy kondygnacji na spodzie bryły | 1323

 2 Wybierz bryłę.
Bryłę można wybrać w dowolnym typie widoku projektu, włącznie z rzutem, rzutem odwróconym, rzędną,
przekrojem i widokami 3D.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Bryła ➤ panel Model ➤ (Zakresy kondygnacji).

4 W oknie dialogowym Zakresy kondygnacji wybierz każdy poziom, który wymaga bryły zakresu kondygnacji, a
następnie kliknij przycisk OK.
Jeśli wybrany zostanie poziom, którego nie przecina bryła, początkowo program Revit Architecture nie utworzy
zakresu kondygnacji dla tego poziomu. Jednakże jeśli później zostanie zmieniona wielkość bryły tak, że zacznie
ona przecinać określony poziom, program Revit Architecture utworzy zakres kondygnacji na tym poziomie.
Zakresy kondygnacji

Po utworzeniu zakresów kondygnacji można wykonać jedną z następujących operacji:

■ Wybierz zakres kondygnacji, którego właściwości mają zostać wyświetlone (włącznie z powierzchnią, obwodem,
powierzchnią zewnętrzną i objętością) i przypisz jego typ użytkowy. Zobacz Wybieranie zakresu kondygnacji na stronie
1324 i Właściwości bryły stropu na stronie 1339.

■ Przypisz etykiety dla zakresu kondygnacji. Zobacz Przypisywanie etykiet do zakresów kondygnacji na stronie 1326.

■ Utwórz piętra budynku z zakresu kondygnacji. Zobacz Modelowanie według powierzchni na stronie 1343.

Wybieranie zakresu kondygnacji

Po utworzeniu zakresów kondygnacji można wybrać każdy zakres kondygnacji osobno. Podczas przenoszenia kursora ponad
zakresem kondygnacji we wskazówce i pasku statusu wyświetlane są następujące elementy:
Kondygnacja bryły: kondygnacja bryły dla bryły <nazwa_bryły> : <poziom>
Jeśli na pasku stanu wyświetlana jest nazwa bryły zamiast zakresu kondygnacji, naciśnij klawisz Tab, aby podświetlić zakres
kondygnacji.
Kiedy zakres kondygnacji będzie podświetlony, kliknij ją, aby go wybrać.
Nie można zmieniać kształtu zakresu kondygnacji, manipulując nią bezpośrednio. Zamiast tego należy zmienić kształt jej
bryły. Program Revit Architecture automatycznie aktualizuje wszystkie powiązane zakresy kondygnacji oraz inne powiązane
informacje.

1324 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Tworzenie zestawienia zakresów kondygnacji
Po utworzeniu zakresów kondygnacji można wygenerować dla nich zestawienie. Do przypisywania typów użytkowych lub
przeprowadzenia analizy projektu należy użyć zestawienia zakresów kondygnacji. Jeśli zmieniony zostanie kształt bryły,
zestawienie zakresów kondygnacji również zostanie zmodyfikowane, aby odzwierciedlić te zmiany.

Aby utworzyć zestawienie zakresu kondygnacji

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Zestawienia ➤ (Zestawienie/Ilości).
2 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wykonaj następujące operacje:
a W pozycji Kategoria kliknij opcję Kondygnacja bryły.
Jeśli kondygnacja bryły nie jest wyświetlana domyślnie, wybierz opcję Pokaż kategorie ze wszystkich
dziedzin.

b Dla parametru Nazwa określ nazwę zestawienia.

c Wybierz polecenie Zestaw elementy budynku.

d Kliknij przycisk OK.

3 W oknie dialogowym Właściwości zestawienia wykonaj następujące czynności:

a Na karcie Pola wybierz żądane pola.
Zobacz Wybór pól dla zestawienia na stronie 790.

b Użyj pozostałych kart do określenia filtrowania, sortowania i formatowania dla zestawienia.

Zobacz Określanie właściwości zestawienia na stronie 789.

c Kliknij przycisk OK.

Zestawienie zostanie wyświetlone w obszarze rysunku. Jeśli uwzględniono pole Typ użytkowy, można przypisać typ użytkowy
do każdego zakresu kondygnacji w zestawieniu.

Tworzenie zestawienia zakresów kondygnacji | 1325

 Tematy pokrewne

■ Przykłady analizy koncepcyjnej projektu na stronie 1328

■ Zestawienie - przegląd na stronie 785

Przypisywanie etykiet do zakresów kondygnacji

Po utworzeniu zakresów kondygnacji można utworzyć dla nich etykiety w widokach 2D. Etykiety mogą zawierać informacje
na temat powierzchni, powierzchni zewnętrznej, obwodu, objętości i typu użytkowego dla każdego zakresu kondygnacji. Jeśli
zmieniony zostanie kształt bryły stropu, etykiety zostaną zaktualizowane, aby odzwierciedlić zmiany. (Informacje na temat
etykiet, zobacz Etykiety na stronie 953).
Program Revit Architecture udostępnia rodziny etykiet zakresu kondygnacji oraz etykiet m_brył stropów. Te etykiety znajdują
się w folderze Annotations biblioteki programu Revit Architecture. Udostępniane są w nich informacje na temat typów
użytkowych i jednostek kwadratowych w zakresie kondygnacji.
Aby wyświetlić inne wartości parametrów na etykiecie zakresu kondygnacji, utwórz własną, albo użyj przykładu udostępnionego
w folderze Training: Mass Floor Tag-Complex.rfa albo M_Mass Floor Tag-Complex.rfa. Jeśli dla treści przewodników używane
jest domyślne położenie instalacyjne, te pliki znajdują się w następujących położeniach:

■ Windows XP: C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\Autodesk\<nazwa i wersja

produktu>\Training\<Imperial lub Metric>\Families\Annotations

■ Windows Vista lub Windows 7: C:\ProgramData\Autodesk\<nazwa i wersja produktu>\Training\<Imperial lub

Metric>\Families\Annotations

W przypadku stosowania tych etykiet złożonych w odniesieniu do zakresów kondygnacji można wybrać typ rodziny do
wyświetlania żądanej informacji, tak jak pokazano na ilustracji.

1326 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Przykładowe etykiety zakresów kondygnacji

Aby przypisać etykiety do zakresów kondygnacji

1 Otwórz widok, do którego przypisać etykiety.
Przypisywać etykiety można do elementów w widokach 2D, włączając rzuty, przekroje i rzędne. Nie można
przypisywać etykiet do elementów w widokach 3D.

2 Zastosuj etykiety do zakresów kondygnacji.

Zobacz Stosowanie etykiety według kategorii na stronie 954 i Etykietuj nieopisane na stronie 956.

UWAGA Jeśli występują problemy związane z przypisywaniem etykiet do zakresów kondygnacji, należy
przesunąć wskaźnik myszy na strop i nacisnąć klawisz Tab. (Naciśnięcie klawisza Tab spowoduje zmianę
elementu aktywnego z bryły na zakres kondygnacji). Następnie należy kliknąć zakres kondygnacji, aby
przypisać do niego etykietę.

3 (Opcjonalnie) Jeśli na etykiecie jest wyświetlana pozycja Typ użytkowy, kliknij tekst typu użytkowego i wprowadź
jego wartość.
W momencie wprowadzania wartości typu użytkowego w etykietach inne obszary projektu (takie jak właściwości
elementów i zestawienia zakresów kondygnacji) są aktualizowane o te informacje.

Przypisywanie etykiet do zakresów kondygnacji | 1327

Przypisywanie typów użycia do zakresu kondygnacji
Po utworzeniu zakresów kondygnacji można do nich przypisać typy użytkowe. Następnie można wykonać różne typy analiz
dla projektu. Zobacz Przykłady analizy koncepcyjnej projektu na stronie 1328.
Typ użytkowy można przypisać do zakresu kondygnacji przy użyciu dowolnej z poniższych metod:
■ Zestawienie: Uwzględnij pole Typ użytkowy w zestawieniu zakresów kondygnacji. Następnie przypisz typy użytkowe w
zestawieniu. Otwórz zestawienie, kliknij kolumnę Typ użytkowy dla określonego wiersza i wprowadź tekst. Jeśli już
wprowadzono wartości typu użytkowego dla innych zakresów kondygnacji, można kliknąć pole i wybrać wartość z listy.
Zobacz Tworzenie zestawienia zakresów kondygnacji na stronie 1325.

■ Etykieta: Aby przypisać etykiety do zakresów kondygnacji w widoku, użyj etykiety zakresu kondygnacji, w której wyświetlane
są typy użytkowe przypisane do każdego zakresu kondygnacji. Kliknij etykietę, aby zmienić wartość typu użytkowego.
Zobacz Przypisywanie etykiet do zakresów kondygnacji na stronie 1326.

■ Właściwości: Aby przypisać wartość do parametru Typ użytkowy, użyj palety Właściwości w następujący sposób.

Aby przypisać typ użytkowy do zakresu kondygnacji

1 W widoku wybierz zakres kondygnacji.
2 Na palecie Właściwości wprowadź wartość dla parametru Typ użytkowy.

Przykłady analizy koncepcyjnej projektu

W następujących tematach udostępniono przykłady różnych typów analiz, które można przeprowadzać dla projektów
koncepcyjnych.
W przykładach analiz użyto następującej analizy bryłowej.
Przykładowa analiza bryłowa

Przykład analizy powierzchni

W przykładowym scenariuszu zaprojektowano bryły w celu przeanalizowania projektu koncepcyjnego budynku. (Zobacz
Przykłady analizy koncepcyjnej projektu na stronie 1328). Zadaniem jest przeanalizowanie najbardziej efektywnych kosztowo
i korzystnych podziałów przestrzeni na różne typy użytkowe dla każdej z kondygnacji budynku.
Aby wykonać tę analizę, konieczne jest wykonanie następujących operacji:

■ Przypisz typ użytkowy do każdego zakresu kondygnacji.

1328 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 ■ Oblicz powierzchnię każdego zakresu kondygnacji.

■ Oblicz procent przestrzeni kondygnacji przeznaczonej na każdy z typów użytkowych.

■ Użyj tej informacji do określenia najlepszego podziału przestrzeni dla różnych typów użytkowych w projekcie.

Tworzenie zestawienia analizy powierzchni

Następująca procedura umożliwia utworzenie zestawienia służącego do wykonania analizy powierzchni brył w projekcie
koncepcyjnym na podstawie scenariusza opisanego w sekcji Przykład analizy powierzchni na stronie 1328. Określone czynności
mogą być różne w zależności od informacji, która ma być wyświetlana w zestawieniu.

Aby utworzyć zestawienie analizy powierzchni

1 Utwórz zakresy kondygnacji.
Zobacz Tworzenie zakresów kondygnacji na stronie 1323.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Zestawienia ➤ (Zestawienie/Ilości).
3 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wykonaj następujące operacje:
a W pozycji Kategoria kliknij opcję Kondygnacja bryły.
Jeśli kondygnacja bryły nie jest wyświetlana domyślnie, wybierz opcję Pokaż kategorie ze wszystkich
dziedzin.

Przykłady analizy koncepcyjnej projektu | 1329

 b Dla parametru Nazwa określ nazwę zestawienia.

c Wybierz polecenie Zestaw elementy budynku.

d Kliknij przycisk OK.

4 Na karcie Pola okna dialogowego Właściwości zestawienia wykonaj następujące operacje:

a W elemencie Pola w zestawieniu (w kolejności) dodaj następujące pola:
■ Typ użytkowy

■ Poziom

■ Bryła: Typ

■ Powierzchnia stropu

b Kliknij przycisk Obliczona wartość.

c W oknie dialogowym Obliczona wartość dla elementu Nazwa wprowadź wartość Procent powierzchni
stropu.

d Wybierz pozycję Procent.

e Dla elementu Z wybierz opcję Powierzchnia stropu.

f Dla elementu Przez wybierz opcję Suma całkowita.

g Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

5 W zestawieniu przypisz typ użytkowy do każdego zakresu kondygnacji.

Wprowadź tekst w kolumnie Typ użytkowy dla każdego poziomu. Po wprowadzeniu początkowych wartości
można kliknąć pole, aby dla pozostałych wierszy wybrać wartości z listy.

Następnie posortuj zestawienie i ustaw w nim obliczanie sum częściowych według typów użytkowych w
następujący sposób.

6 Na palecie Właściwości uzyskaj dostęp do właściwości zestawienia.

7 Dla pozycji Sortowanie/Grupowanie kliknij opcję Edycja.
8 Na karcie Sortowanie/Grupowanie okna dialogowego właściwości zestawienia wykonaj następujące operacje:
a Dla elementu Sortuj według wybierz następujące opcje:
■ Typ użytkowy

■ Rosnąco

1330 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 ■ Stopka

■ Tytuł, liczba i sumy całkowite

■ Pusta linia

b Dla elementu Następnie według wybierz opcje: Poziom i Rosnąco.

c Na dole okna dialogowego wybierz następujące opcje:

■ Sumy całkowite

■ Tytuł i sumy

■ Wyświetl każdy element

9 Kliknij zakładkę Formatowanie i wykonaj następujące operacje:

a W obszarze Pola wybierz opcję Powierzchnia stropu.

b Jako wyrównanie wybierz opcję W prawo.

c Wybierz opcję Oblicz sumy.

d Określ formatowanie dla procentu powierzchni stropu w obszarze Pola: wybierz element Procent
powierzchni stropu. Jako wyrównanie wybierz opcję W prawo. Wybierz opcję Oblicz sumy.

e (Opcjonalnie) Określ formatowanie dla elementów Typ użytkowy, Poziom i Bryła: Typ: w obszarze Pola
wybierz nazwę pola. Następnie jako wyrównanie wybierz opcję Do środka.

10 Kliknij przycisk OK.

Zestawienie zostanie zaktualizowane w celu odpowiedniego posortowania wierszy i obliczenia ich sum częściowych. Wyświetlany
jest procent powierzchni stropu zaplanowany dla każdego z typów użytkowych, jak również jednostki kwadratowe.

Przykład analizy dla powierzchni zewnętrznej

W przykładowym scenariuszu zaprojektowano bryły w celu przeanalizowania projektu koncepcyjnego budynku. (Zobacz
Przykłady analizy koncepcyjnej projektu na stronie 1328). Zadaniem jest określenie zewnętrznej powierzchni wokół obwodu

Przykłady analizy koncepcyjnej projektu | 1331

 każdego piętra. Te informacje umożliwią oszacowanie kosztów dla zewnętrznej części budynku, gdzie mają zostać użyte różne
materiały.

Tworzenie zestawienia w celu przeanalizowania powierzchni zewnętrznych

Następująca procedura umożliwia utworzenie zestawienia służącego do wykonania analizy zewnętrznej powierzchni brył w
projekcie koncepcyjnym na podstawie scenariusza opisanego w sekcji Przykład analizy dla powierzchni zewnętrznej na stronie
1331. Określone czynności mogą być różne w zależności od informacji, która ma być wyświetlana w zestawieniu.

Aby utworzyć zestawienie w celu przeanalizowania powierzchni zewnętrznych

1 Utwórz zakresy kondygnacji.
Zobacz Tworzenie zakresów kondygnacji na stronie 1323.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Zestawienia ➤ (Zestawienie/Ilości).
3 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wykonaj następujące operacje:
a W pozycji Kategoria kliknij opcję Kondygnacja bryły.
Jeśli kondygnacja bryły nie jest wyświetlana domyślnie, wybierz opcję Pokaż kategorie ze wszystkich
dziedzin.

b Dla parametru Nazwa określ nazwę zestawienia.

c Wybierz polecenie Zestaw elementy budynku.

d Kliknij przycisk OK.

4 Na karcie Pola okna dialogowego Właściwości zestawienia wykonaj następujące operacje:

a W elemencie Pola w zestawieniu (w kolejności) dodaj następujące pola:
■ Typ użytkowy

■ Komentarze

■ Poziom

■ Bryła: Typ

■ Powierzchnia zewnętrzna

1332 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 b Kliknij przycisk Obliczona wartość.

c W oknie dialogowym Obliczona wartość dla elementu Nazwa wprowadź wartość Procent powierzchni
zewnętrznej.

d Wybierz pozycję Procent.

e Dla elementu Z wybierz opcję Powierzchnie zewnętrzne.

f Dla elementu Przez wybierz opcję Suma całkowita.

g Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

5 W zestawieniu przypisz wartości do kolumn Typ użytkowy i Komentarze dla każdego zakresu kondygnacji.
Komentarze umożliwiają wskazanie materiału zewnętrznego budynku. Wartości należy używać konsekwentnie,
aby można było użyć tego pola dla sortowania.

Następnie posortuj zestawienie i ustaw w nim obliczanie sum częściowych według materiału zewnętrznego w
następujący sposób.

6 Na palecie Właściwości uzyskaj dostęp do właściwości zestawienia.

7 Dla pozycji Sortowanie/Grupowanie kliknij opcję Edycja.
8 Na karcie Sortowanie/Grupowanie okna dialogowego właściwości zestawienia wykonaj następujące operacje:
a Dla elementu Sortuj według wybierz następujące opcje:
■ Komentarze

■ Rosnąco

■ Stopka

■ Tytuł, liczba i sumy całkowite

■ Pusta linia

b Dla elementu Następnie według wybierz opcję: Typ użytkowy i Rosnąco.

c Na dole okna dialogowego wybierz następujące opcje:

■ Sumy całkowite

■ Tytuł i sumy

■ Wyświetl każdy element

9 Kliknij zakładkę Formatowanie i wykonaj następujące operacje:

a W obszarze Pola wybierz opcję Powierzchnie zewnętrzne.

Przykłady analizy koncepcyjnej projektu | 1333

 b Jako wyrównanie wybierz opcję W prawo.

c Wybierz opcję Oblicz sumy.

d Określ formatowanie dla elementu Procent powierzchni zewnętrznych: w obszarze Pola wybierz element
Procent powierzchni zewnętrznych. Jako wyrównanie wybierz opcję W prawo. Wybierz opcję Oblicz sumy.

e (Opcjonalnie) Określ formatowanie dla elementów: Komentarze, Typ użytkowy, Poziom i Bryła: Typ: w
obszarze Pola wybierz nazwę pola. Następnie jako wyrównanie wybierz opcję Do środka.

10 Kliknij przycisk OK.

Zestawienie zostanie zaktualizowane w celu odpowiedniego posortowania wierszy i obliczenia ich sum częściowych. Wyświetlony
zostanie procent powierzchni dla każdego z zewnętrznych materiałów, jak również jednostki kwadratowe.
W tym przykładzie powierzchnie zewnętrzne dla niektórych zakresów kondygnacji (takich jak Kwadratowy/Poziom 4 i
Klinowy/Poziom 6) są większe niż te dla innych zakresy kondygnacji, ponieważ są one obliczane oddzielnie. Zobacz Zakresy
kondygnacji na górze bryły na stronie 1322.
Dodatkowo w miejscach łączenia brył powierzchnie wewnętrzne między bryłami są wykrywane na podstawie obszaru
powierzchni zewnętrznych. Zobacz Nakładające się powierzchnie brył na stronie 1320.

Przykład analizy obwodu

W przykładowym scenariuszu zaprojektowano bryły w celu przeanalizowania projektu koncepcyjnego budynku. (Zobacz
Przykłady analizy koncepcyjnej projektu na stronie 1328). Projekt zawiera wiele kątów, jego koszt budowy może być zbyt wysoki.
Zadaniem jest utworzenie zgrubnego szacunku kosztów na podstawie jego wymiarów liniowych, aby sprawdzić koszty
konstrukcyjne dla projektu.

1334 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Tworzenie zestawienia analizy obwodu
Następująca procedura umożliwia utworzenie zestawienia służącego do wykonania analizy obwodu brył w projekcie
koncepcyjnym na podstawie scenariusza opisanego w sekcji Przykład analizy obwodu na stronie 1334. Określone czynności
mogą być różne w zależności od informacji, która ma być wyświetlana w zestawieniu.

Aby utworzyć zestawienie analizy obwodu

1 Utwórz zakresy kondygnacji.
Zobacz Tworzenie zakresów kondygnacji na stronie 1323.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Zestawienia ➤ (Zestawienie/Ilości).
3 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wykonaj następujące operacje:
a W pozycji Kategoria kliknij opcję Kondygnacja bryły.
Jeśli kondygnacja bryły nie jest wyświetlana domyślnie, wybierz opcję Pokaż kategorie ze wszystkich
dziedzin.

b Dla parametru Nazwa określ nazwę zestawienia.

c Wybierz polecenie Zestaw elementy budynku.

d Kliknij przycisk OK.

4 Na karcie Pola okna dialogowego Właściwości zestawienia dla pozycji Pola w zestawieniu (w kolejności) dodaj
następujące pola:
■ Bryła: Typ

■ Poziom

■ Obwód piętra

5 Kliknij kolejno kartę Sortowanie/Grupowanie i wykonaj następujące czynności:

a Dla elementu Sortuj według wybierz następujące opcje:
■ Bryła: Typ

Przykłady analizy koncepcyjnej projektu | 1335

 ■ Rosnąco

■ Stopka

■ Tytuł i sumy

■ Pusta linia

b Dla elementu Następnie według wybierz opcje: Poziom i Rosnąco.

c Na dole okna dialogowego wybierz następujące opcje:

■ Sumy całkowite

■ Tytuł i sumy

■ Wyświetl każdy element

6 Kliknij zakładkę Formatowanie i wykonaj następujące operacje:

a W obszarze Pola wybierz opcję Obwód piętra.

b Jako wyrównanie wybierz opcję W prawo.

c Wybierz opcję Oblicz sumy.

d (Opcjonalnie) Określ formatowanie dla elementów Poziom i Bryła: Typ: w obszarze Pola wybierz nazwę
pola. Następnie jako wyrównanie wybierz opcję Do środka.

7 Kliknij przycisk OK.

W zestawieniu wyświetlane są całkowite wymiary liniowe na podstawie połączonych obwodów zakresów kondygnacji. Użyj
tej informacji do określenia szacunkowych kosztów zrealizowania projektu.

UWAGA Wartości obwodu obejmują cały obwód każdego zakresu kondygnacji, nawet jeśli zakresy kondygnacji w
sąsiednich połączonych bryłach się nakładają. Zobacz Nakładające się powierzchnie brył na stronie 1320.

1336 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Przykład analizy objętości
W przykładowym scenariuszu zaprojektowano bryły w celu przeanalizowania projektu koncepcyjnego budynku. (Zobacz
Przykłady analizy koncepcyjnej projektu na stronie 1328). Zadanie jest następujące:

■ Określ, które kondygnacje budynku wymagają klimatyzowania. (Na przykład poziomy parkingu nie wymagają
klimatyzowania).

■ Oblicz objętość przestrzeni, która powinna zostać objęta klimatyzowaniem.

■ Określ wynikowe obciążenie układu klimatyzowania HVAC.

Tworzenie zestawienia analizy objętości

Następująca procedura umożliwia utworzenie zestawienia służącego do wykonania analizy objętości brył w projekcie
koncepcyjnym na podstawie scenariusza opisanego w sekcji Przykład analizy objętości na stronie 1337. Określone czynności
mogą być różne w zależności od informacji, która ma być wyświetlana w zestawieniu.

Aby utworzyć zestawienie analizy objętości

1 Utwórz zakresy kondygnacji.
Zobacz Tworzenie zakresów kondygnacji na stronie 1323.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Zestawienia ➤ (Zestawienie/Ilości).
3 W oknie dialogowym Nowe zestawienie wykonaj następujące operacje:
a W pozycji Kategoria kliknij opcję Kondygnacja bryły.
Jeśli kondygnacja bryły nie jest wyświetlana domyślnie, wybierz opcję Pokaż kategorie ze wszystkich
dziedzin.

b Dla parametru Nazwa określ nazwę zestawienia.

c Wybierz polecenie Zestaw elementy budynku.

d Kliknij przycisk OK.

Przykłady analizy koncepcyjnej projektu | 1337

 4 Na karcie Pola okna dialogowego Właściwości zestawienia dla pozycji Pola w zestawieniu (w kolejności) dodaj
następujące pola:
■ Typ użytkowy

■ Poziom

■ Bryła: Typ

■ Objętość kondygnacji

5 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

6 W zestawieniu przypisz typ użytkowy do każdego zakresu kondygnacji.
Wprowadź tekst w kolumnie Typ użytkowy dla każdego poziomu. Po wprowadzeniu początkowych wartości
można kliknąć pole, aby dla pozostałych wierszy wybrać wartości z listy.
Następnie posortuj zestawienie i ustaw w nim obliczanie sum częściowych według typów użytkowych w
następujący sposób.

7 Na palecie Właściwości uzyskaj dostęp do właściwości zestawienia.

8 Dla pozycji Sortowanie/Grupowanie kliknij opcję Edycja.
9 Na karcie Sortowanie/Grupowanie okna dialogowego właściwości zestawienia wykonaj następujące operacje:
a Dla elementu Sortuj według wybierz następujące opcje:
■ Typ użytkowy

■ Rosnąco

■ Stopka

■ Tytuł i sumy

■ Pusta linia

b Dla elementu Następnie według wybierz opcje: Poziom i Rosnąco.

c Na dole okna dialogowego wybierz następujące opcje:

■ Sumy całkowite

■ Tytuł i sumy

■ Wyświetl każdy element

10 Kliknij zakładkę Formatowanie i wykonaj następujące operacje:

a W obszarze Pola wybierz opcję Objętość piętra.

b Jako wyrównanie wybierz opcję W prawo.

c Wybierz opcję Oblicz sumy.

d (Opcjonalnie) Określ formatowanie dla elementów Typ użytkowy, Poziom i Bryła: Typ: w obszarze Pola
wybierz nazwę pola. Następnie jako wyrównanie wybierz opcję Do środka.

11 Kliknij przycisk OK.

W zestawieniu wyświetlane są objętości każdego zakresu kondygnacji, sumy częściowe objętości według typu użytkowego i
suma całkowita dla połączonych objętości zakresów kondygnacji. Te informacje umożliwiają oszacowanie obciążenia systemu
klimatyzacji HVAC dla projektu na podstawie planowanych typów użycia dla każdego zakresu kondygnacji.

1338 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Właściwości bryły stropu
Niektóre właściwości zakresu kondygnacji można modyfikować. Kilka wartości pochodzi z bryły początkowej. Te wartości
można uwzględnić w etykietach i zestawieniach zakresów kondygnacji. Należy zwrócić uwagę, że obliczone wartości oparte
na bryłach są tylko do odczytu.

Modyfikowanie właściwości zakresu kondygnacji

1 Wybierz zakres kondygnacji.
Zobacz Wybieranie zakresu kondygnacji na stronie 1324.

2 Na palecie Właściwości wyświetl i edytuj parametry wystąpienia zakresu kondygnacji.

Zobacz Właściwości wystąpienia zakresu kondygnacji na stronie 1339.

Właściwości wystąpienia zakresu kondygnacji

Parametr Opis

Wymiary

Obwód piętra Całkowity wymiar liniowy dla zewnętrznej granicy zakresu kondygnacji. Ta wartość
jest tylko do odczytu.

Powierzchnia stropu Powierzchnia dla zakresu kondygnacji (w jednostkach kwadratowych). Ta wartość

jest tylko do odczytu.

Powierzchnia zewnętrzna Powierzchnia zewnętrznych powierzchni pionowych (ścian) od obwodu zakresu

kondygnacji do kolejnego zakresu kondygnacji (w jednostkach kwadratowych). Do
powierzchni zewnętrznych dla najwyższego zakresu kondygnacji wliczana jest
powierzchnia pozioma (dach) ponad nią. (Zobacz Zakresy kondygnacji na górze
bryły na stronie 1322). Ta wartość jest tylko do odczytu.
W połączonych powierzchniach zewnętrznych wszystkich zakresów kondygnacji w
bryle uwzględniane są górna i boczne części bryły. Jednakże nie jest uwzględniany
spód bryły.

Właściwości bryły stropu | 1339

 Parametr Opis
W momencie łączenia brył obszar wewnętrzny ściany współdzielony przez bryły jest
określany na podstawie powierzchni zewnętrznych dla każdego zakresu kondygnacji.
Zobacz Nakładające się powierzchnie brył na stronie 1320.

Objętość kondygnacji Ilość fizycznego miejsca między zakresem kondygnacji a powierzchnią ponad nią
ograniczona zewnętrznymi powierzchniami pionowymi między nimi. Objętość
kondygnacji jest mierzona w jednostkach sześciennych. Ta wartość jest tylko do
odczytu.

Poziom Poziom (płaszczyzna pozioma), na którym jest osadzony zakres kondygnacji. Ta

wartość jest tylko do odczytu.

Dane identyfikacyjne

Typ użytkowy Opis żądanego typu użytkowego dla zakresu kondygnacji. Można wprowadzić tekst
albo kliknąć pole, aby wybrać istniejącą wartość.

Bryła: Typ Typ bryły, do której należy zakres kondygnacji. Ta wartość jest tylko do odczytu.

Bryła: Rodzina Rodzina bryły, do której należy zakres kondygnacji. Ta wartość jest tylko do odczytu.

Bryła: Rodzina i typ Rodzina i typ bryły, do której należy zakres kondygnacji. Ta wartość jest tylko do
odczytu.

Bryła: Komentarze dotyczące typu Komentarze dotyczące typu bryły, do której należy zakres kondygnacji. Ta wartość
jest tylko do odczytu.

Bryła: Komentarze Komentarze dotyczące bryły, do której należy zakres kondygnacji. Ta wartość jest
tylko do odczytu.

Bryła: Opis Opis bryły, do której należy zakres kondygnacji. Ta wartość jest tylko do odczytu.

Komentarze Tekst opisujący zakres kondygnacji.

Znacznik Określany przez użytkownika identyfikator zakresu kondygnacji.

Etapy

Etap tworzenia Faza, podczas której tworzony jest zakres kondygnacja. Zobacz Etapy projektu na
stronie 885.

Etap wyburzania Faza, podczas której usuwany jest zakres kondygnacji. Zobacz Etapy projektu na
stronie 885.

Rozwiązywanie problemów z zakresami kondygnacji i analizami projektów

koncepcyjnych
Podczas korzystania z zakresów kondygnacji do analizowania projektu koncepcyjnego można napotkać na następujące
problemy:

1340 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Nie widać bryły w widoku
Symptom: Otworzono widok, ale nie widać bryły.
Problem: Narzędzie Pokaż bryły nie jest aktywne albo widok został powiększony zbyt blisko bryły.
Rozwiązanie: Należy spróbować następujących operacji:

■ Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ (Pokaż bryłę).

■ Wpisz ZF, aby dopasować do okna.

■ Wpisz VG (widoczność/grafika). Na karcie kategorii modelu okna dialogowego przysłaniania widoczności/grafiki rozwiń
pozycję Bryła. Upewnij się, że pozycja Bryła i Zakres kondygnacji są wybrane. Kliknij przycisk OK.

Nie widać zakresu kondygnacji w widoku

Symptom: Otwarto widok i widać bryłę, ale nie widać zakresu kondygnacji.
Problem: Ustawienie widoczności/grafiki dla zakresu kondygnacji jest wyłączone.
Rozwiązanie: wykonaj następujące czynności:

1 Wpisz VG (widoczność/grafika).

2 Na karcie kategorii modelu okna dialogowego przysłaniania widoczności/grafiki rozwiń pozycję Bryła.

3 Zaznacz pozycje Bryła i Zakres kondygnacji.

4 Kliknij przycisk OK.

Nie można wybrać zakresu kondygnacji lub oznaczyć jej etykietą

Symptom: Nie można wybrać zakresu kondygnacji lub oznaczyć jej etykietą.
Problem: Na rysunku bryła jest pierwszym obiektem możliwym do wybrania.
Rozwiązanie: Umieściwszy wskaźnik myszy nad zakresem kondygnacji, naciśnij klawisz Tab, aby zmienić obiekt aktywny z
bryły na zakres kondygnacji. (Sprawdź pasek statusu, aby się upewnić). Następnie kliknij zakres kondygnacji, aby przypisać
do niego etykietę.

Obszar zewnętrzny jest zbyt duży

Symptom: Użyto zakresu kondygnacji do podzielenia bryły. W zestawieniu, etykiecie lub właściwościach wystąpienia elementu
zauważono, że powierzchnie zewnętrzne dla najwyższego zakresu kondygnacji są nieproporcjonalnie większe od innych
zakresów kondygnacji.
Problem: Podczas obliczania powierzchni zewnętrznych zakresu kondygnacji najwyższego piętra uwzględniona została górna
powierzchnia. Zobacz Zakresy kondygnacji na górze bryły na stronie 1322.
Rozwiązanie: Nie wymaga żadnych działań.

Rozwiązywanie problemów z zakresami kondygnacji i analizami projektów koncepcyjnych | 1341

Obszar zewnętrzny jest zbyt mały
Symptom: Użyto zakresu kondygnacji do podzielenia bryły. W zestawieniu, etykiecie lub właściwościach wystąpienia elementu
zauważono, że powierzchnia zewnętrzna dla zakresu kondygnacji nie jest tak duża, jak można oczekiwać.
Problem: Bryła jest połączona do innej bryły. Obszar wewnętrzny ściany współdzielony przez bryły jest określany na podstawie
powierzchni zewnętrznych dla każdego zakresu kondygnacji. Jest on również określany na podstawie powierzchni brutto
bryły. Zobacz Nakładające się powierzchnie brył na stronie 1320.
Rozwiązanie: Nie wymaga żadnych działań.

Powierzchnia stropu brutto nie jest dostępna dla zestawienia zakresów kondygnacji
Symptom: Ma zostać utworzone zestawienie zakresów kondygnacji zawierające powierzchnię stropu brutto bryły. Jednakże
pole powierzchni stropu nie jest umieszczone na karcie Pola okna dialogowego właściwości zestawienia.
Problem: Powierzchnia stropu brutto jest parametrem bryły, a nie zakresem kondygnacji.
Rozwiązanie: Należy utworzyć zestawienie bryły z wyświetlaną powierzchnią stropu brutto.

Powierzchnia brutto bryły jest zbyt mała

Symptom: W zestawieniu, etykiecie lub właściwościach wystąpienia elementu zauważono, że powierzchnia brutto bryły nie
jest tak duża, jak można oczekiwać.
Problem: Bryła jest połączona do innej bryły. Obszar wewnętrzny ściany współdzielony przez bryły jest określany na podstawie
powierzchni brutto dla każdej z brył stropu. W przypadku tworzenia zakresów kondygnacji ten obszar wewnętrzny ściany
jest obliczany również na podstawie powierzchni zewnętrznej dla każdego zakresu kondygnacji. Zobacz Nakładające się
powierzchnie brył na stronie 1320.
Rozwiązanie: Nie wymaga żadnych działań.

Tworzenie elementów budynków z wystąpień brył

Modele abstrakcyjne
Elementy budynków można tworzyć z powierzchni wystąpień bryły. Wystąpień brył należy używać w przypadku modelowania
abstrakcyjnego budynku lub zestawiania objętości brutto, powierzchni brutto i powierzchni stropu brutto.
Aby utworzyć elementy budynku z wystąpień brył, należy użyć narzędzi Building Maker. Elementy budynków utworzone za
pomocą narzędzi Building Maker nie są automatycznie uaktualniane po wprowadzeniu zmian na powierzchni bryły. Element
można uaktualnić w celu dopasowania go do bieżącej wielkości i kształtu powierzchni bryły.

Modele ogólne
Modeli ogólnych należy używać w przypadku tworzenia nietypowych kształtów bez potrzeby modelowania abstrakcyjnego
całego budynku. Ściany, dachy i systemy elementów ścian osłonowych można tworzyć z powierzchni w rodzinie modelu
ogólnego.

Modelowanie bryłowe i importowana geometria

■ Importowane bryły: Aby utworzyć elementy z powierzchni importowanych brył, należy je zaimportować do środowiska
projektowania koncepcyjnego podczas tworzenia rodziny brył lub do edytora rodzin podczas tworzenia modelu ogólnego.

■ Polisiatki: Obiekty polisiatek można importować z plików różnych typów. W przypadku geometrii polisiatek zaleca się
stosowanie rodzin modelu ogólnego. Rodziny brył nie mogą rozpakowywać informacji objętościowych z polisiatek.

1342 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 Uwagi
Aby uzyskać więcej informacji na temat możliwości importowania w programie Revit Architecture, zobacz Importowanie
studium formy z innych aplikacji na stronie 1352 i Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie 57.

PORADA Do programu Revit Architecture można importować elementy bryłowe programu AutoCAD Architecture po
uprzednim rozbiciu ich w programie AutoCAD Architecture. Symbole po zaimportowaniu do programu Revit Architecture
stają się obiektami polisiatki. Przed importowaniem do programu Revit Architecture można konwertować elementy
bryłowe na obiekty brył AutoCAD.

Modelowanie według powierzchni

Wybieranie pojedynczej powierzchni
1 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ elementu.

2 Domyślnie włączona jest opcja Wybierz wiele. Aby dla elementu wybrać jedną powierzchnię, kliknij kolejno kartę Zmień

| Umieść <element> według powierzchni ➤ panel Wybieranie wielokrotne ➤ (Wybierz wiele), aby ją wyłączyć.

3 Przesuń wskaźnik myszy, aby podświetlić powierzchnię.

4 Kliknij, aby wybrać powierzchnię.

Element zostanie natychmiast umieszczony na powierzchni.

Wybieranie wielu powierzchni

1 Z listy rozwijanej Wybór typów wybierz typ elementu.
Domyślnie włączona jest opcja Wybierz wiele.

PORADA Może zaistnieć potrzeba wybrania elementów bryły przy użyciu pola wyboru, w szczególności jeśli bryła
zawiera wiele elementów.

2 Kliknij niewybraną powierzchnię, aby dodać ją do wybranych elementów. Kliknij wybraną powierzchnię, aby ją usunąć.
Wskaźnik wskazuje, czy powierzchnia jest dodawana (+), czy usuwana (-).

3 Aby anulować wybór i rozpocząć od nowa, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść <element> wg powierzchni ➤ panel

Wybieranie wielokrotne ➤ (Wyczyść wybór).

4 Gdy wybrane są żądanie powierzchnie, kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść <element> wg powierzchni ➤ panel
Wybieranie wielokrotne ➤ Utwórz <element>.

Przykłady

Przykłady dachów
Dachy można tworzyć na każdej powierzchni bryły (z wyjątkiem powierzchni pionowych). W przypadku tego samego dachu
nie można wybierać powierzchni różnych brył.

Modelowanie według powierzchni | 1343

 UWAGA Dla tego samego dachu nie wybieraj jednocześnie powierzchni zwróconych w górę i w dół. Jeśli to zrobisz, w
programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie, że dach tworzony jest wyłącznie na powierzchniach zwróconych
do góry. Jeśli zachodzi potrzeba utworzenia płaszczyzn dachu zakrywających jednocześnie powierzchnie skierowane w
górę i w dół, należy podzielić bryłę na dwie powierzchnie, aby każda z nich była zwrócona całkowicie w górę lub w dół.
Następnie z powierzchni skierowanej w dół utwórz jeden lub więcej dachów, podobnie jak z powierzchni skierowanej w
górę.

PORADA Można zmienić położenie wskazanych powierzchni dachu (na górne lub dolne), zmieniając właściwość dachu
Położenie wskazanych powierzchni na palecie Właściwości.

Dachy utworzone za pomocą narzędzia Dach według powierzchni nie są automatycznie aktualizowane przy zmianie powierzchni
bryły.

1344 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Wskaźnik podświetlający powierzchnię walcową

Wstawiony dach

Przykłady systemów elementów ścian osłonowych

UWAGA Nie można edytować profilu systemu elementów ścian osłonowych. Jeśli chcesz edytować profil, umieść ścianę
osłonową.

Użyj typu systemu elementów ścian osłonowych z układem podziału ściany osłonowej.
Wskaźnik podświetlający powierzchnię bryły

Modelowanie według powierzchni | 1345

 PORADA Przeciągnij pole wskazania na całą bryłę, aby utworzyć system elementów ścian osłonowych na wszystkich jej
ścianach.

Utworzony system elementów ścian osłonowych

Przykłady ścian

PORADA Aby utworzyć nieprostokątną ścianę na pionowej walcowej powierzchni, za pomocą otworów i cięć lokalnych
dostosuj jej profil.

Podświetlanie wskaźnikiem płaskiej powierzchni pionowej

1346 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Podświetlanie wskaźnikiem powierzchni niepionowej

Przykłady kondygnacji
Kursor podświetlający zakres kondygnacji

Modelowanie według powierzchni | 1347

 Utworzone kondygnacje

Jak tam dotrzeć?

Dachy: Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Model według powierzchni ➤ (Dach).

Systemy elementów ścian osłonowych: Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Model według

powierzchni ➤ (System elementów ścian osłonowych).

Ściany: Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Model według powierzchni ➤ (Ściana).

Kondygnacje: Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Modeluj według powierzchni ➤
(Kondygnacja).

Tematy pokrewne
■ Dachy na stronie 293

■ Wydłużanie powierzchni dachu na stronie 1350

■ Dachy na powierzchniach NURB na stronie 1351

■ Systemy elementów ścian osłonowych na stronie 429

1348 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 ■ Systemy elementów ścian osłonowych na powierzchniach NURB na stronie 1349

■ Ściany na stronie 221

■ Dodawanie podłóg na stronie 337

Tworzenie stropów z zakresów kondygnacji

Aby utworzyć stropy z wystąpienia bryły, skorzystaj z narzędzia Strop wg powierzchni lub narzędzia Strop. Aby użyć narzędzia
Strop wg powierzchni, w pierwszej kolejności należy utworzyć zakresy kondygnacji. Dla zakresów kondygnacji powierzchnie
stropów są obliczane w wystąpieniu bryły.
Aby uzyskać więcej informacji na temat narzędzia Strop, zobacz Podłogi na stronie 337.

Tworzenie systemów elementów ścian osłonowych z wystąpień bryły

Systemy elementów ścian osłonowych można tworzyć na dowolnych powierzchniach brył lub powierzchniach modelu ogólnego
za pomocą narzędzia System elementów ścian osłonowych wg powierzchni. Systemy elementów ścian osłonowych nie mają
edytowalnych szkiców. Ściany osłonowe wykorzystywane są w sytuacji, gdy na pionowej powierzchni bryły wymagany jest
edytowalny szkic. Zobacz Przegląd elementów ścian osłonowych na stronie 411.

Systemy elementów ścian osłonowych na powierzchniach NURB

Systemy elementów ścian osłonowych można tworzyć na powierzchniach NURB w modelu ogólnym lub w rodzinach brył.
Podczas tworzenia modelu ogólnego lub rodziny bryły możesz importować plik DWG lub SAT zawierający powierzchnie
NURB. (Zobacz Importowanie studium formy z innych aplikacji na stronie 1352). Aby umieścić system elementów ścian
osłonowych na powierzchni NURB, po zapisaniu rodziny skorzystaj z narzędzia System elementów ścian osłonowych wg
powierzchni. Zobacz Modelowanie według powierzchni na stronie 1343.
System elementów ścian osłonowych utworzony na powierzchni
NURB

UWAGA Otwartej geometrii używaj raczej w przypadku rodzin modelu ogólnego, a nie rodzin brył. Dotyczy to izolowanych
powierzchni NURB (tak jak pokazano powyżej), jak i innych przypadków geometrii otwartej. Aby uzyskać optymalną
wydajność wystąpienia bryły, korzystaj tylko z geometrii, która jest rozpoznawana przez program Revit Architecture jako
zorientowana geometria 3D. Geometria otwarta wystąpienia bryły może spowolnić przetwarzanie danych i generować
ostrzeżenia. Nie zapewni jednak żadnych dodatkowych możliwości poza tymi dostępnymi w rodzinie modelu ogólnego.

Tworzenie stropów z zakresów kondygnacji | 1349

Tworzenie dachów z wystąpień brył
Używając narzędzia Dach wg powierzchni, można tworzyć dachy na każdej (z wyjątkiem pionowych) powierzchni bryły. W
przypadku tego samego dachu nie można wybierać powierzchni różnych brył.

Można również tworzyć dachy lub edytować ich szkice za pomocą narzędzi Dach wg podrysu oraz Dach wg profilu. Aby
uzyskać więcej informacji na temat poleceń Dach wg podrysu i Dach wg profilu, zobacz Dachy na stronie 293.

Wydłużanie powierzchni dachu

1 W obszarze rysunku wybierz powierzchnię dachu.
Po wybraniu powierzchni dachu wyświetlone zostaną uchwyty kształtu dachu. Za pomocą uchwytów przeciągnij
powierzchnie boczne dachu. Uchwyty kształtu dostępne są w przypadku wszystkich niepoziomych powierzchni
bocznych. Uchwyty kształtu nie są dostępne w przypadku powierzchni utworzonych przez otwory umieszczone
w powierzchniach dachów.

2 Aby wydłużyć powierzchnię dachu, przeciągnij uchwyty kształtu.

Przedłużenia pozostaną aktywne po zaktualizowaniu.
Przedłużenie powierzchni dachu za pomocą uchwytów kształtu

1350 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Dachy na powierzchniach NURB
Dachy można tworzyć na powierzchniach NURB w przypadku rodzin brył i rodzin modelu ogólnego. Podczas tworzenia
modelu ogólnego lub rodziny bryły możesz importować plik DWG lub SAT zawierający powierzchnie NURB. (Zobacz
Importowanie studium formy z innych aplikacji na stronie 1352). Po zapisaniu rodziny skorzystaj z narzędzia Dach wg
powierzchni, aby umieścić dach na powierzchniach NURB. Zobacz Modelowanie według powierzchni na stronie 1343.
Dach utworzony na powierzchni NURB

UWAGA Otwartej geometrii używaj raczej w przypadku rodzin modelu ogólnego, a nie rodzin brył. Dotyczy to izolowanych
powierzchni NURB (tak jak pokazano powyżej), jak i innych przypadków geometrii otwartej. Aby uzyskać optymalną
wydajność wystąpienia bryły, korzystaj tylko z geometrii, która jest rozpoznawana przez program Revit Architecture jako
zorientowana geometria 3D. Geometria otwarta wystąpienia bryły może spowolnić przetwarzanie danych i generować
ostrzeżenia. Nie zapewni jednak żadnych dodatkowych możliwości poza tymi dostępnymi w rodzinie modelu ogólnego.

Aktualizacja wybranych powierzchni tworzących dachy i systemy elementów ścian

osłonowych
Jeśli utworzono dach lub system elementów ścian osłonowych w modelu bryły lub w modelu ogólnym, można dodać
powierzchnie lub odjąć je od istniejącego dachu lub systemu elementów ścian osłonowych.
1 W obszarze rysunku wybierz dach lub system elementów ścian osłonowych.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Systemy elementów ścian osłonowych ➤ panel Model według powierzchni ➤

(Edytuj wybór powierzchni).

3 Wybierz powierzchnie do dodania lub usunięcia.
4 Kliknij opcję Odtwórz dach lub Odtwórz system.

Aktualizowanie kształtów obiektów nadrzędnych opartych na powierzchniach

Elementy budowlane utworzone według powierzchni nie są automatycznie aktualizowane wraz ze zmianą powierzchni brył.
Aby dostosować bieżącą wielkość i kształt powierzchni bryły, aktualizuj element.

UWAGA Jeśli element posiada wyraźne wiązania (na przykład ściany z parametrem Wiązanie góry ustawionym na wartość
Do poziomu), narzędzie Aktualizuj do powierzchni jest bezużyteczne.

Aktualizacja wybranych powierzchni tworzących dachy i systemy elementów ścian osłonowych | 1351
 Aby aktualizować kształty obiektów nadrzędnych opartych na powierzchniach
1 Wybierz element znajdujący się w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <elementy> ➤ panel Model według powierzchni ➤ (Aktualizuj do
powierzchni).
Użycie narzędzia Aktualizuj do powierzchni powoduje utratę zmian wprowadzonych w szkicach ścian i stropów.

Wybieranie obiektów nadrzędnych opartych na powierzchniach z wystąpień brył

Aktualizując obiekty nadrzędne oparte na powierzchniach (takie jak ściany, stropy i dachy), łatwiej jest wybrać najpierw
wystąpienie bryły lub model ogólny, z którym elementy są powiązane, a następnie wybrać obiekty nadrzędne oparte na
powierzchniach.
1 W obszarze rysunku, wybierz dowolne wystąpienie bryły lub modelu ogólnego, które posiada skojarzone elementy
oparte na powierzchniach.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Model ➤ (Powiązane obiekty nadrzędne).
Wybrana opcja zostanie zmieniona z wystąpienia bryły lub wystąpienia modelu ogólnego na wybrane obiekty nadrzędne
oparte na powierzchniach.

Kontrolowanie widoczności wystąpień brył

Po kliknięciu opcji Pokaż bryłę wszystkie zakresy kondygnacji (zarówno bryły, jak i zakresy kondygnacji) będą widoczne we
wszystkich widokach, nawet jeśli wyłączono widoczność kategorii brył w widokach.

Ustaw widoczność kategorii brył charakterystycznych dla widoku

Ustawienie charakterystyczne dla widoku określa, czy bryła będzie wydrukowana oraz czy będzie widoczna, jeśli opcja Pokaż
bryłę nie będzie włączona. Jeśli w oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki wybrano opcję Bryła, podkategoriami
Forma i Zakres kondygnacji można sterować niezależnie.

Jak tam dotrzeć?

Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ (Pokaż bryłę).

Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika). Na karcie Kategorie modelu wybierz kategorię
bryły.

Importowanie studium formy z innych aplikacji

Można użyć oprogramowania służącego do projektowania 3D (takiego jak Autodesk 3ds Max®, Google™ SketchUp® lub Form/Z®
firmy AutoDesSys, Inc.) do utworzenia wielkoskalowych studiów formy, a następnie użyć programu Revit Architecture do
powiązania elementów nadrzędnych (ścian, dachów itp.) do powierzchni brył.
Aby wyeksportowane dane geometrii mogły być odczytane w programie Revit Architecture jako obiekt bryłowy, należy użyć
oprogramowania służącego do projektowania do utworzenia projektu, wyeksportować projekt do obsługiwanego formatu
plikowego (takiego jak DWG lub SAT), a następnie zaimportować plik do rodziny brył w programie Revit Architecture.

1352 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 Geometria będzie wówczas traktowana w programie Revit Architecture jako bryła. Umożliwi to wybieranie powierzchni
komponentu bryły i powiązywanie ich z elementami nadrzędnymi produktu Revit (takimi jak ściany, stropy i dachy).

UWAGA Wyeksportowane obiekty składają się z fasetek; nie są one wygładzane. Po wyeksportowaniu można przeprowadzić
triangulację elementów zakrzywionych.

Tematy pokrewne

■ Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58

■ Importowanie plików z programu SketchUp na stronie 60

■ Tworzenie odniesień do importowanej geometrii na stronie 187

Uwagi dotyczące importowanych geometrii w rodzinach brył i modelu ogólnego

Geometrię można importować z zewnętrznych formatów CAD do wystąpienia bryły lub rodziny brył w taki sam sposób, jak
w przypadku importu geometrii do innych definicji rodzin. W niektórych przypadkach importowana geometria nie jest dobrze
dopasowana do wystąpień bryły.
Jeśli importowana geometria nie jest dobrze dopasowana do wystąpień bryły, w zamian można użyć kategorii modelu ogólnego.
Wystąpienie bryły i kategorie modelu ogólnego nakładają się na siebie. Ściany, dachy i systemy elementów ścian osłonowych
można tworzyć z powierzchni w rodzinie modelu ogólnego. Podłogi można tworzyć ze szkiców odnoszących się do geometrii
w modelu ogólnym lub bryłowym. W przypadku modeli bryły obsługiwane są również oparte na poziomach zakresy kondygnacji,
przez co obsługiwane jest również parametryczne tworzenie stropów za pomocą pojedynczego kliknięcia.
Korzystając z geometrii importowanej do rodzin brył i rodzin modelu ogólnego, należy wziąć pod uwagę następujące fakty:

■ W przypadku wystąpień brył należy unikać złożonej geometrii. W przeciwieństwie do innych kategorii rodzin wystąpienia
brył zawsze zachowują osobną kopię każdej geometrii wewnętrznej i dodatkowej geometrii w celu posiadania dostępu do
łącznej objętości brył. W przypadku użycia złożonej geometrii przetwarzanie dodatkowych danych może ulec spowolnieniu.
Podczas łączenia modelu ogólnego za pomocą narzędzia Dołącz geometrię, oprogramowanie również tworzy dodatkową
kopię geometrii, która może zmniejszyć wydajność. Aby uniknąć tworzenia dodatkowych kopii geometrii, w przypadku
użycia geometrii złożonej w modelu ogólnym można połączyć geometrię wewnątrz opisu rodziny.

■ Jeśli importowana geometria w wystąpieniu bryły (lub pomiędzy modelami ogólnymi) nie jest dobrze dopasowana do
dołączania geometrii, mogą wystąpić błędy, ostrzeżenia i nieprzewidywalne zachowania programu. Jeśli geometria jest
łączona z opisem brył, powinna być geometrią bryłową z silnym połączeniem lub z brakiem połączenia. Przykłady złego
połączenia geometrii to dziwne przypadki styczności, nakładanie się samych krawędzi, otwarte siatki i dwuznaczna łączność.

■ W niektórych formatach CAD używana jest geometria w innej postaci niż ta, która może zostać użyta przez wystąpienie
bryły do obliczenia objętości i zakresów kondygnacji. Użycie takich formatów powoduje wystąpienie błędów i ostrzeżeń.
Aby uzyskać więcej informacji na temat importowanych formatów CAD, zobacz Narzędzia Importuj/Podłącz — przegląd
na stronie 57 i Odpowiedniość zaimportowanej geometrii na stronie 57.

■ Narzędzia Obiekt nadrzędny wg powierzchni (dostępne dla dachów, stropów, ścian i systemów elementów ścian osłonowych)
powiązują pojedynczy obiekt nadrzędny z jedną lub wieloma powierzchniami. Na przykład w przypadku szczegółowej
geometrii (zawierającej gzymsy, boniowanie, okna, zabudowę, mozaikowe aproksymacje powierzchni i inne elementy)
istnieje prawdopodobieństwo powstania wielu małych powierzchni, które nie wyprodukują ważnych obiektów nadrzędnych,
lecz mogą generować błędy. Powyższą sytuację należy wziąć pod uwagę w przypadku rodzin brył i rodzin modelu ogólnego.

Najbardziej optymalny sposób postępowania podczas importowania brył

■ Zakończ projekt. Przed zaimportowaniem bryły do programu Revit Architecture należy zakończyć tak dużą część projektu
w oprogramowaniu służącym do projektowania, jak to będzie wymagane. Jeśli do projektu zostaną wprowadzone zmiany

Uwagi dotyczące importowanych geometrii w rodzinach brył i modelu ogólnego | 1353

 po zaimportowaniu go do programu Revit Architecture, nie będzie można zaktualizować o te zmiany rodziny Revit lub
projektu.

■ Poziom szczegółowości. Przed zaimportowaniem bryły do programu Revit Architecture należy zredukować jej liczbę
szczegółów. Przykładowo jako pojedyncze rodziny można zaimportować: gzymsy, okapy dachowe, szczegóły okien,
boniowania, zabudowy, mozaikowane przybliżenia powierzchni, ozdoby i połączenia na ścianach i inne drobne elementy.
Po zaimportowaniu bryły uproszczonej do programu Revit Architecture można dodać te szczegóły na ścianach i dachach
utworzonych z tej bryły.

■ Zakresy kondygnacji. Jeśli dla rodziny brył zostanie zaimportowana tylko geometria nieobjętościowa, w programie Revit
Architecture nie będzie możliwości utworzenia zakresów kondygnacji. Jeśli jednak zaimportowana rodzina brył będzie
zawierać geometrię objętościową i nieobjętościową, będzie można utworzyć zakresy kondygnacji na podstawie objętościowej
części geometrii. (Wyświetlone zostaną również ostrzeżenia, które można zignorować).

Importowanie projektu do rodziny bryły na zewnątrz projektu Revit

Zaimportować analizę bryłową z oprogramowania służącego do projektowania (takiego jak SketchUp) do zewnętrznej rodziny
brył należy, jeśli planowane jest użycie jej w wielu projektach. (Jest to zalecany przepływ pracy). Jeśli projekt ma być używany
tylko w jednym projekcie, należy zaimportować projekt do znajdującej się na miejscu bryły w projekcie Revit. (Zobacz
Importowanie projektu jako bryły na miejscu na stronie 1355).

Aby zaimportować projekt do rodziny bryły

1 Użyj oprogramowania służącego do projektowania, aby utworzyć analizę bryłową.
2 W programie Revit Architecture otwórz projekt Revit, w którym ma zostać użyta analiza bryłowa, a następnie
otwórz widok 3D.

3 Kliknij kolejno przycisk ➤ Nowa ➤ (Rodzina).

4 W oknie dialogowym Nowy wybierz plik Mass.rft i kliknij przycisk Otwórz.
5 Zaimportuj plik zawierający projekt w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD).

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Importowanie lub podłączanie plików CAD za pomocą
narzędzi Importuj CAD i Podłącz CAD na stronie 59.

b W oknie dialogowym Importuj formaty CAD przejdź do folderu zawierającego plik do zaimportowania.

c W polu Pliki typu wybierz odpowiedni typ pliku (na przykład DWG, SAT lub SKP).

d Wybierz plik do zaimportowania.

e Określ żądane opcje importu.

Zalecane są następujące ustawienia:
■ Kolory: Zachowaj

■ Warstwy: Wszystkie

■ Jednostki importu: Automatyczne wykrywanie

■ Pozycjonowanie: Automatyczne — Początek do początku

■ Umieść na: Poziom 1 lub Poziom odniesienia

■ Orientacja widoku

1354 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

 Zobacz Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit na stronie 63.

f Kliknij przycisk Otwórz.

Aby wyświetlić analizę bryłową, może okazać się konieczne wykonanie następujących operacji:
■ Przełącz się do widoku 3D.

■ Wpisz ZF (Powiększ, aby dopasować do okna), aby wyregulować obszar rysunku tak, aby wyświetlana była
cała bryła.

■ Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ (Pokaż bryłę).

■ Aby poprawić widoczność, na pasku kontroli widoku, dla opcji Styl wizualny wybierz ustawienie Cieniowanie
z krawędziami.

6 Zapisz rodzinę brył.

7 Wczytaj rodzinę brył do projektu Revit i umieść komponent w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj rodzinę).

b W oknie dialogowym Wczytaj rodzinę przejdź do pliku rodziny brył, a następnie kliknij przycisk Otwórz.

c Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ (Wstaw bryłę).

d W komunikacie o wyświetlaniu trybu bryły kliknij przycisk OK.

e Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić bryłę.

Jeśli bryła nie jest widoczna, może zaistnieć potrzeba wykonania następujących operacji:
■ Przełącz się do widoku 3D.

■ Wpisz ZF (Powiększ, aby dopasować do okna), aby wyregulować obszar rysunku tak, aby wyświetlana była
cała bryła.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Umieszczanie wystąpienia bryły z rodziny brył na stronie
1319.

8 Aby przekształcić powierzchnie komponentu bryły, użyj narzędzi Ściana według powierzchni, Podłoga według
powierzchni, System elementów ścian osłonowych według powierzchni oraz Dach według powierzchni.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tych narzędzi, zobacz Tworzenie elementów budynków z wystąpień
brył na stronie 1342.

Importowanie projektu jako bryły na miejscu

Jeśli projekt ma być używany tylko w jednym projekcie programu, należy zaimportować analizę bryłową z oprogramowania
służącego do projektowania (takiego jak SketchUp) do znajdującej się w miejscu bryły w projekcie Revit. Projekt należy
zaimportować do zewnętrznej rodziny brył, kiedy planowane jest użycie go w wielu projektach. (Zobacz Importowanie projektu
do rodziny bryły na zewnątrz projektu Revit na stronie 1354).

Aby zaimportować projekt do bryły w miejscu

1 Użyj oprogramowania służącego do projektowania, aby utworzyć analizę bryłową.

Importowanie projektu jako bryły na miejscu | 1355

 2 W programie Revit Architecture otwórz projekt Revit, w którym ma zostać użyta analiza bryłowa, a następnie
otwórz widok 3D.

3 Kliknij kolejno kartę Modelowanie bryłowe i teren ➤ panel Bryła koncepcyjna ➤ (Bryła lokalna).
4 W komunikacie o wyświetlaniu trybu bryły kliknij przycisk OK.
5 W oknie dialogowym Nazwa wprowadź nazwę dla bryły, a następnie kliknij przycisk OK.
6 Zaimportuj plik zawierający projekt w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Importuj ➤ (Importuj CAD).

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Importowanie lub podłączanie plików CAD za pomocą
narzędzi Importuj CAD i Podłącz CAD na stronie 59.

b W oknie dialogowym Importuj formaty CAD przejdź do folderu zawierającego plik do zaimportowania.

c W polu Pliki typu wybierz odpowiedni typ pliku (na przykład DWG, SAT lub SKP).

d Wybierz plik do zaimportowania.

e Określ żądane opcje importu.

Zalecane są następujące ustawienia:
■ Kolory: Zachowaj

■ Warstwy: Wszystkie

■ Jednostki importu: Automatyczne wykrywanie

■ Pozycjonowanie: Automatyczne — Początek do początku

■ Umieść na: Poziom 1 lub Poziom odniesienia

■ Orientacja widoku

Zobacz Opcje importowania i podłączania formatów CAD i modeli Revit na stronie 63.

f Kliknij przycisk Otwórz.

Aby bryła była widoczna, może okazać się konieczne wpisanie ZF (Powiększ, aby dopasować do okna) w celu
wyregulowania obszaru rysunku, tak aby wyświetlić całą bryłę.

7 W projekcie programu Revit kliknij przycisk (Zakończ bryłę).

8 Aby przekształcić powierzchnie bryły, użyj narzędzi Ściana według powierzchni, Podłoga według powierzchni,
System elementów ścian osłonowych według powierzchni oraz Dach według powierzchni.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tych narzędzi, zobacz Tworzenie elementów budynków z wystąpień
brył na stronie 1342.

Przykład importowania analizy bryłowej

Na następujących ilustracjach zademonstrowano proces importowania analizy bryłowej utworzonej przy użyciu oprogramowania
służącego do projektowania (SketchUp) do programu Revit Architecture i przekształcania powierzchni brył w elementy
budynku.

1356 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Bryła budynku utworzona w
programie SketchUp

Plik programu SketchUp

zaimportowany do
programu Revit
Architecture

Przykład importowania analizy bryłowej | 1357

 Ściany powiązywane z
powierzchniami brył w
projekcie Revit

Drukowanie elementów bryłowych

Aby wydrukować elementy bryłowe, należy włączyć widoczność kategorii bryły. Elementy bryłowe nie zostaną wydrukowane
ani wyeksportowane, jeśli widoczność kategorii będzie wyłączona, nawet przy włączonej opcji Pokaż bryły. Zobacz Kontrolowanie
widoczności wystąpień brył na stronie 1352.

1358 | Rozdział 53 Analizy bryłowe

Analiza oświetlenia
naturalnego 54
Można tworzyć analizy oświetlenia naturalnego projektu, aby ocenić wpływ oświetlenia naturalnego i cieni na budynki i teren. Aby utworzyć
analizy oświetlenia naturalnego zgodne z potrzebami, należy użyć obydwu poniższych opcji lub tylko jednej z nich: trajektoria słońca i okno
dialogowe Ustawienia słońca. W środowisku projektowania koncepcyjnego i w środowisku projektu są dostępne tryby analizy oświetlenia
naturalnego, w tym Nieruchome, Jeden dzień, Kilka dni i Oświetlenie.

Analizy oświetlenia naturalnego — przegląd

Analizy oświetlenia naturalnego przedstawiające wpływ naturalnego światła i cieni na projekt dostarczają wartościowych
informacji, które mogą wspomóc efektywne wykonanie projektu oświetlenia biernego. Analiz oświetlenia naturalnego należy
użyć w celu wizualizacji sposobu, w jaki cienie rzucane przez elementy krajobrazu i otaczające budynki wpływają na teren, a
także w których miejscach naturalne światło wnika do budynku w określonych porach dnia i roku.
Utwórz analizy oświetlenia naturalnego, używając trajektorii słońca lub okna dialogowego Ustawienia oświetlenia, albo obydwu
funkcji. Każda z metod tworzenia analiz oświetlenia naturalnego zapewnia określone korzyści:

Trajektoria słońca
Trajektoria słońca stanowi wizualną reprezentację zakresu ruchu słońca po niebie w określonym w projekcie położeniu
geograficznym. Trajektoria słońca jest wyświetlana w kontekście projektu i zawiera wyświetlane na ekranie elementy sterujące
umożliwiające określanie położenia słońca w dowolnym punkcie w zakresie ruchu, między wschodem a zachodem, w ciągu
roku.

1359
 Okno dialogowe Ustawienia słońca
Okno dialogowe Ustawienia słońca stanowi rozszerzenie możliwości funkcji trajektoria słońca. Zapewnia ono dostęp do
wstępnie ustalonych położeń słońca, współdzielonych ustawień słońca, ustawień oświetlenia określonych dla widoku, odstępów
czasu i ustawień płaszczyzny terenu.

Używanie funkcji trajektorii słońca i okna dialogowego Ustawienia słońca w połączeniu

Aby w pełni wykorzystać potencjał analiz oświetlenia naturalnego, należy wyświetlić trajektorię słońca, a następnie w razie
potrzeby użyć jej menu skrótów w celu uzyskania dostępu do okna dialogowego Ustawienia słońca. Łączne użycie funkcji
trajektorii słońca i okna dialogowego Ustawienia słońca zapewnia możliwość korzystania z interaktywnych elementów
sterujących trajektorii słońca o wysokim stopniu wizualizacji oraz ustawień wstępnych i ustawień współdzielonych okna
dialogowego.

UWAGA Czasy wyświetlone na trajektorii słońca i w oknie dialogowym Ustawienia słońca są czasami lokalnymi położenia
projektu. Z uwagi na to, że w zależności od położenia czas lokalny może różnić się od czasu słonecznego o godzinę lub
więcej, położenie słońca na trajektorii słońca jest przedstawiane w czasie słonecznym, aby w południe słoneczne słońce
zawsze znajdowało się w zenicie.

Proces roboczy analiz oświetlenia naturalnego

Następujący proces roboczy należy zastosować w celu utworzenia analiz oświetlenia naturalnego z użyciem zarówno trajektorii
słońca, jak i okna dialogowego Ustawienia słońca. Aby uzyskać przegląd funkcji trajektorii słońca, zobacz Użycie trajektorii
słońca na stronie 1371.

1 Utwórz projekt. Zobacz Tworzenie projektu na stronie 55.

2 Określ położenie geograficzne projektu. Zobacz Określanie położenia projektu na stronie 107.

3 Utwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni. Zobacz Tworzenie widoków dla analiz oświetlenia naturalnego
na stronie 1360.

4 Włącz trajektorię słońca i cienie. Zobacz Wyświetlanie słońca i cieni na stronie 1361.

5 Utwórz analizę oświetlenia naturalnego typu Nieruchomy, Oświetlenie, Jeden dzień lub Kilka dni. Zobacz Tworzenie
analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1362.

6 W przypadku utworzenia analizy oświetlenia naturalnego typu Jeden Dzień lub Kilka dni wyświetl powstałą animację.
Zobacz Podgląd animacji analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1373.

7 Zapisz wyniki analizy oświetlenia naturalnego. Zobacz Zapisywanie obrazów analizy oświetlenia naturalnego w projektach
na stronie 1374.

8 Wyeksportuj wyniki analizy oświetlenia naturalnego. Zobacz Eksportowanie analizy oświetlenia naturalnego na stronie
1374.

Konfigurowanie i tworzenie analiz oświetlenia naturalnego

Po utworzeniu widoków obsługujących wyświetlanie słońca i cieni można przystąpić do tworzenia nieruchomych lub
animowanych analiz oświetlenia naturalnego, umożliwiających ocenę wpływu światła naturalnego i cieni na projekt.

Tworzenie widoków dla analiz oświetlenia naturalnego

Trajektoria słońca i cienie są dostępne w widokach 3D, oprócz tych, w których używane są style wizualne Model krawędziowy
lub Spójne kolory. W widokach 2D trajektoria słońca jest dostępna w rzutach, odwróconych rzutach sufitu, elewacjach i
przekrojach.

1360 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 UWAGA Ekranowych elementów sterujących trajektorii słońca nie można edytować w perspektywie, animacji ani w
renderowanych widokach 3D.

Aby uzyskać najlepsze wyświetlanie świateł i cieni w projekcie, należy skorzystać z widoków 3D modelu budynku. Typowe
rzuty, np. rzuty lub rzuty odwrócone, nie wyświetlają wielu elementów 3D, zatem żaden z tych elementów nie będzie rzucał
cienia. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie ortogonalnego widoku 3D na stronie 770.
Aby przeprowadzić analizy oświetlenia naturalnego reprezentujące dokładne położenie słońca względem projektu, gdy kierunek
północny projektu jest inny od rzeczywistego kierunku północnego, konieczne jest obrócenie widoku w kierunku północy
rzeczywistej. W przypadku analizy oświetlenia naturalnego typu Oświetlenie można również określić położenie słońca względem
widoku.

Wyświetlanie słońca i cieni

W celu uzyskania najlepszych wyników badania wpływu światła i cieni na budynek i teren należy włączyć trajektorię słońca
i wyświetlanie cieni w widoku 3D. W widokach 3D występuje więcej elementów rzucających cienie niż w widokach 2D.
Dostarczają one zatem o wiele więcej informacji o naturalnym oświetleniu, wymaganiach dotyczących cieniowania, potencjale
biernym projektu słonecznego oraz potencjale energii odnawialnej. Aby uzyskać dodatkowe informacje na temat widoków
obsługujących trajektorię słońca i funkcje cieni, zobacz Tworzenie widoków dla analiz oświetlenia naturalnego na stronie 1360.

UWAGA Sterowanie widocznością trajektorii słońca oraz cieni odbywa się na podstawie kolejnych widoków. Włączenie
lub wyłączenie trajektorii słońca albo cieni w jednym widoku nie wpływa na inne widoki.

Wyłączanie trajektorii słońca

Należy użyć jednej z następujących metod:

■ Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/włącz trajektorię słońca ➤ Włącz trajektorię słońca.

■ Aby wyświetlić właściwości widoku, kliknij pusty obszar widoku. W obszarze Grafika na palecie Właściwości wybierz
opcję Trajektoria słońca i kliknij przycisk Zastosuj. Jeśli paleta Właściwości nie jest wyświetlana, kliknij kolejno kartę
Widok ➤ panel Okna ➤ Interfejs użytkownika i wybierz opcję Właściwości.

PORADA Po włączeniu trajektorii słońca we właściwościach widoku zostanie ona zapisana we wszystkich nowo
tworzonych szablonach widoku.

W przypadku użycia szablonu domyślnego przy pierwszym włączeniu trajektorii słońca określone jest ustawienie <W
sesji, Oświetlenie> i wybrana jest opcja Względem widoku. W przypadku wybrania opcji Względem widoku słońce nie
jest wyświetlane. W oknie dialogowym są wyświetlane opcje umożliwiające określenie ustawień słońca:
■ Aby utworzyć warunki oświetlenia oparte na położeniu projektu, dacie i godzinie, kliknij przycisk Tak. Następnie
utwórz analizę oświetlenia naturalnego typu Nieruchome, Jeden dzień lub Kilka dni.

■ Aby utworzyć warunki oświetlenia, które mogą nie występować w rzeczywistości, kliknij przycisk Nie. Następnie w
oknie dialogowym Ustawienia słońca określ położenie słońca.

Włączanie cieni
Należy użyć jednej z następujących metod:

■ Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/włącz cienie ➤ Włącz cienie.

■ Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/włącz cienie ➤ Opcje wyświetlania grafiki. W oknie dialogowym
Opcje wyświetlania grafiki wybierz opcję Rzucaj cienie, a następnie kliknij przycisk OK.

Wyświetlanie słońca i cieni | 1361

 Dostosowywanie intensywności słońca, światła pośredniego lub cieni

1 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/włącz cienie ➤ Opcje wyświetlania grafiki.

2 Aby zmienić jasność światła bezpośredniego, w obszarze Oświetlenie w oknie dialogowym Opcje wyświetlania grafiki
przesuń suwak Intensywność słońca lub wprowadź wartość w zakresie od 0 do 100.

3 Aby zmienić jasność światła otoczenia, w obszarze Światło pośrednie przesuń suwak lub wprowadź wartość z zakresu
od 0 do 100.

4 Aby zmienić poziom zaciemnienia cieni, w obszarze Cienie przesuń suwak Cień lub wprowadź wartość z zakresu od 0
do 100.

5 Kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Określanie położenia słońca na stronie 1377

■ Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1362

Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego

Analizy oświetlenia naturalnego ułatwiają wizualizację wpływu światła naturalnego i cieni na strony zewnętrzne i wewnętrzne
projektów. Analizy oświetlenia naturalnego należy utworzyć, aby zobaczyć, w jaki sposób cienie elementów krajobrazu i
otaczających budynków wpływają na teren lub w których miejscach naturalne światło wnika do budynku w określonych porach
dnia i roku.
Aby utworzyć analizy oświetlenia naturalnego zgodne z potrzebami, należy użyć obydwu poniższych opcji lub tylko jednej z
nich: trajektoria słońca i okno dialogowe Ustawienia słońca. Wyświetlenie trajektorii słońca i cieni umożliwia zaobserwowanie
położenia słońca i powstających cieni.
Dostępne są następujące tryby analizy oświetlenia naturalnego. Tryb determinuje wartości, które można określić oraz to, czy
wynikiem jest pojedynczy obraz czy animacja, zgodnie z poniższym opisem.

Nieruchomy
Tworzy pojedynczy obraz, na którym przedstawione są cienie w położeniu projektu dla określonej daty i godziny. Można na
przykład wyświetlić wzory cieni projektu w San Francisco w Kalifornii w dniu 22 czerwca w południe.

Jeden dzień
Tworzy animację przedstawiającą ruch cieni w położeniu projektu dla określonej daty, zakresu czasu i odstępu czasu. Można
na przykład w godzinnych odstępach śledzić cienie projektu w Londynie w Wielkiej Brytanii w dniu 22 czerwca od godziny
8:00 do 17:00.

Kilka dni
Tworzy animację przedstawiającą ruch cieni w położeniu projektu dla określonego zakresu dat, godzin (lub zakresu czasu) i
odstępu czasu. Można na przykład wyświetlić wzory cieni projektu w Szanghaju w Chinach o 13:00 każdego dnia od 1 do 30
czerwca. Dla tego projektu można również utworzyć analizę przedstawiającą wzory cieni od godziny 10:00 do 14:00 w odstępach
godzinnych dla tego samego zakresu dni.

Oświetlenie
Tworzy pojedynczy obraz przedstawiający cienie rzucane w przypadku określonego położenia słońca w aktywnym widoku
zamiast położenia słońca na podstawie położenia projektu, daty i godziny. Można na przykład rzucać cienie pod kątem 45
stopni na widoki elewacji, których można następnie użyć do renderingu. Wybierz nastawę sztucznego położenia słońca, np.
Światło słoneczne z prawej górnej strony, lub wprowadź wartości ustawień Azymut i Wysokość słońca, aby określić położenie

1362 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 słońca. Opcja Względem widoku umożliwia zorientowanie słońca tak, aby dopasować je do orientacji widoku lub orientacji
modelu.

UWAGA Czasy wyświetlone na trajektorii słońca i w oknie dialogowym Ustawienia słońca są czasami lokalnymi położenia
projektu. Z uwagi na to, że w zależności od położenia czas lokalny może różnić się od czasu słonecznego o godzinę lub
więcej, położenie słońca na trajektorii słońca jest przedstawiane w czasie słonecznym, aby w południe słoneczne słońce
zawsze znajduje się w zenicie.

Wskazówki dotyczące tworzenia analiz oświetlenia naturalnego

■ Aby wygenerować serię analiz oświetlenia naturalnego, należy utworzyć i otworzyć wiele widoków projektu, a następnie
określić dla każdego widoku inny okres analizy oświetlenia naturalnego. Należy na przykład utworzyć oddzielne widoki
dla analiz przesilenia zimowego, przesilenia letniego, równonocy wiosennej oraz równonocy jesiennej. Widoki należy
rozmieścić sąsiadująco, aby widzieć wszystkie jednocześnie.

■ Można utworzyć analizy oświetlenia naturalnego dla tego samego modelu budynku w różnych położeniach. Na przykład,
jeśli ten sam sklep detaliczny ma być zbudowany w Los Angeles i w Londynie, zmień w oknie dialogowym Pogoda i teren
dla położenia położenie projektu, a następnie eksportuj analizę oświetlenia naturalnego każdego z położeń geograficznych.

Tworzenie analiz oświetlenia naturalnego w trybie nieruchomym

Analizy oświetlenia naturalnego w trybie nieruchomym tworzą pojedyncze obrazy, na których przedstawiony jest wpływ
słońca i cieni w położeniu projektu dla określonej daty i godziny. Do tworzenia tych analiz oświetlenia naturalnego służą
trajektoria słońca i okno dialogowe Ustawienia słońca, które można stosować oddzielnie lub łącznie.

UWAGA Wybranie w oknie dialogowym Ustawienia słońca trybu Nieruchomy pozwala na użycie ustawień słońca dla
całego projektu w zestawie widoków. W przypadku dostosowania położenia słońca w widoku, w którym używane jest
ustawienie współdzielone, położenie słońca jest aktualizowane we wszystkich innych widokach używających ustawień
współdzielonych.

Aby użyć trajektorii słońca

1 Określ położenie geograficzne projektu.
2 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.
3 Włącz słońce oraz cienie i dostosuj ich intensywność.

UWAGA W przypadku użycia szablonu domyślnego przy pierwszym włączeniu trajektorii słońca określone
jest ustawienie <W sesji, Oświetlenie> i wybrana jest opcja Względem widoku. W przypadku wybrania opcji
Względem widoku słońce nie jest wyświetlane. W oknie dialogowym są wyświetlane opcje umożliwiające
określenie ustawień słońca.

4 Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Po wyświetleniu okna dialogowego kliknij przycisk Tak, aby zmienić ustawienie słońca na <W sesji,
Nieruchomy>.

■ Jeśli okno dialogowe nie zostanie wyświetlone, na obszarze rysunku prawym przyciskiem myszy kliknij
kompas naziemny, a następnie kliknij przycisk Nieruchomy.

Zacznie obowiązywać tryb Nieruchomy z określoną nastawą W sesji.

Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego | 1363

 UWAGA Każdy tryb analizy oświetlenia naturalnego ma nastawę W sesji. Za pomocą tej nastawy można
określić tymczasowe ustawienie słońca w aktywnym widoku i wyświetlić zmiany wzorów cieni. To ustawienie
słońca można zapisać jako nastawę użytkownika tak, aby zapewnić łatwy, powtarzalny dostęp do tego
ustawienia dotyczącego całego projektu we wszystkich widokach. Nastawy są dostępne w oknie dialogowym
Ustawienia słońca. Aby uzyskać dostęp do tego okna dialogowego, kliknij prawym przyciskiem myszy
dowolny element na trajektorii słońca, a następnie w menu skrótów wybierz opcję Ustawienia słońca.

5 Za pomocą następujących kontrolek trajektorii słońca określ położenie słońca, przeciągając je w zakresie ruchu
lub wprowadzając różne daty i godziny. Aby uzyskać ilustracje i opisy tych elementów sterujących, zobacz Użycie
trajektorii słońca na stronie 1371.
■ Trajektoria dzienna. Przeciągnij słońce wzdłuż trajektorii dziennej do odpowiedniej godziny. Jako elementów
prowadzących podczas ustawiania czasu użyj godzinowych punktów przyciągania i oznaczeń odstępu
15-minutowego.
Można również przeciągnąć trajektorię dzienną do nowej daty na analemie, zmieniając w ten sposób datę
i zachowując porę dnia.

PORADA Po wybraniu słońca przytrzymaj lewy przycisk myszy i naciśnij klawisze strzałek w lewo i w
prawo, aby przesunąć słońce wzdłuż trajektorii dziennej. Klawisz strzałki w lewo umożliwia uzyskanie
późniejszej godziny przez przesunięcie słońca ze wschodu na zachód. Klawisz strzałki w prawo umożliwia
uzyskanie wcześniejszej godziny przez przesunięcie słońca z zachodu na wschód.

■ Analema. Przeciągnij słońce wzdłuż analemy, przesuwając je prostopadle do trajektorii dziennej i wzdłuż
figury o kształcie ósemki do żądanej daty. Użyj punktów przyciągania na początku każdego miesiąca jako
elementów prowadzących podczas ustawiania daty.

PORADA Po wybraniu słońca przytrzymaj lewy przycisk myszy i naciśnij klawisze strzałek w górę i w
dół, aby przesunąć słońce wzdłuż analemy. Klawisz strzałki w górę umożliwia wybranie późniejszej daty,
a klawisz strzałki w dół — wcześniejszej.

PORADA Po rozpoczęciu przesuwania słońca przytrzymaj klawisz SHIFT, aby ograniczyć ruch słońca do
trajektorii dziennej, lub przytrzymaj klawisz CTRL, aby ograniczyć ruch słońca do analemy.

■ Godzina. Aby edytować godzinę, należy kliknąć element sterujący godziną i wprowadzić nową godzinę.

■ Data. Aby edytować datę, należy kliknąć element sterujący datą i wprowadzić nową datę.

6 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, zobacz Korzystanie z nastaw ustawień słońca na stronie
1379.
Teraz można zapisać lub wyeksportować obraz analizy oświetlenia naturalnego.

Aby użyć okna dialogowego Ustawienia słońca

1 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.
2 Włącz cienie i dostosuj ich intensywność.

PORADA Aby wyświetlić położenie słońca, włącz również trajektorię słońca.

3 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
4 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz opcję Nieruchomy.
5 W obszarze Nastawy wybierz jedno ze wstępnie zdefiniowanych ustawień słońca (np. Przesilenie letnie) i kliknij
przycisk OK. Można również wybrać opcję <W sesji, Nieruchomy> i wykonać pozostałe czynności procedury,
aby zdefiniować własne ustawienie słońca.

1364 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 6 W obszarze Ustawienia określ położenie słońca:
a Upewnij się, że w obszarze Położenie jest wyświetlane prawidłowe położenie projektu.

Aby zmienić położenie, kliknij przycisk (Przeglądaj), a następnie określ położenie projektu przez
wyszukanie adresu lub długości i szerokości geograficznej bądź zaznaczenie najbliższego dużego miasta
na liście domyślnych miast.

b Wprowadź datę analizy.

Wprowadzona data ma format określony w używanym systemie operacyjnym komputera.

c Wprowadź godzinę analizy.

d Jeśli wybrana jest opcja <W sesji, Nieruchomy>, w bieżącym widoku można udostępnić ustawienia słońca
dotyczące całego projektu. W tym celu należy wybrać opcję Użyj ustawień współdzielonych.
W przypadku wybrania opcji Użyj ustawień współdzielonych położenie słońca jest zgodne z ustawieniem
słońca dotyczącym całego projektu, a nie ustawieniem określonym dla widoku. Zatem w przypadku
dostosowania położenia słońca w widoku, w którym używane są ustawienia współdzielone, położenie
słońca jest aktualizowane we wszystkich innych widokach używających ustawień współdzielonych. Jeśli
ustawienia współdzielone nie są zapisane jako nastawa, można je modyfikować w obszarze rysunku, w
przeciwieństwie do nastaw, które można modyfikować wyłącznie w oknie dialogowym Ustawienia słońca.

e Aby cienie były rzucane na płaszczyznę podłoża, wybierz opcję Płaszczyzna podłoża na poziomie, a
następnie wybierz poziom, na którym mają być wyświetlane cienie.
Po wybraniu opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie w programie w cieniowanych widokach 2D i 3D
cienie będą rzucane na określonym poziomie. Gdy zaznaczenie opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie
zostanie usunięte, cienie w programie będą rzucane na model terenu, jeśli taki model istnieje.

UWAGA Płaszczyzna podłoża nie jest używana w widokach renderingu. Aby uzyskać cienie w takich
widokach, w projekcie należy utworzyć model płaszczyzny podłoża.

7 Aby sprawdzić działanie ustawienia słońca w aktywnym widoku, kliknij przycisk Zastosuj.
8 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, kliknij opcję Zapisz ustawienia, wprowadź unikatową nazwę
i kliknij przycisk OK.
9 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.
Teraz można zapisać lub wyeksportować obraz analizy oświetlenia naturalnego.

Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego w trybie jednego dnia

Analizy oświetlenia naturalnego w trybie jednego dnia tworzą animacje przedstawiające ruch cieni w położeniu projektu dla
określonej daty i okresu czasu. Można określić odstępy czasu między klatkami animacji wynoszące od 15 minut do 1 godziny.

Aby użyć trajektorii słońca

1 Określ położenie geograficzne projektu.
2 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.
3 Włącz słońce oraz cienie i dostosuj ich intensywność.

UWAGA W przypadku użycia szablonu domyślnego przy pierwszym włączeniu trajektorii słońca określone
jest ustawienie <W sesji, Oświetlenie> i wybrana jest opcja Względem widoku. W przypadku wybrania opcji
Względem widoku słońce nie jest wyświetlane. W oknie dialogowym są wyświetlane opcje umożliwiające
określenie ustawień słońca.

Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego | 1365

 4 Po wyświetleniu okna kliknij przycisk Tak, aby wyświetlić słońce z zastosowaniem bieżącego położenia projektu.
5 W obszarze rysunku umieść wskaźnik na kompasie naziemnym, kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij
opcję Jeden dzień.
Zacznie obowiązywać tryb Jeden dzień z określoną nastawą W sesji.

UWAGA Każdy tryb analizy oświetlenia naturalnego ma nastawę W sesji. Za pomocą tej nastawy można
określić tymczasowe ustawienie słońca w aktywnym widoku i wyświetlić zmiany wzorów cieni. To ustawienie
słońca można zapisać jako nastawę użytkownika tak, aby zapewnić łatwy, powtarzalny dostęp do tego
ustawienia dotyczącego całego projektu we wszystkich widokach. Nastawy są dostępne w oknie dialogowym
Ustawienia słońca. Aby uzyskać dostęp do tego okna dialogowego, kliknij prawym przyciskiem myszy
dowolny element na trajektorii słońca, a następnie w menu skrótów wybierz opcję Ustawienia słońca.

6 Za pomocą następujących kontrolek trajektorii słońca określ położenie słońca, przeciągając je w zakresie ruchu
lub wprowadzając różne daty i godziny. Aby uzyskać ilustracje i opisy tych elementów sterujących, zobacz Użycie
trajektorii słońca na stronie 1371.
■ Trajektoria dzienna. Przeciągnij słońce wzdłuż trajektorii dziennej do odpowiedniej godziny w okresie
analizy. Słońce jest przyciągane do odstępów czasu określonych dla klatek animacji.
Można również przeciągnąć trajektorię dzienną w obrębie całkowitego obszaru obiegu słońca, zmieniając
w ten sposób datę i zachowując porę dnia.

PORADA Po wybraniu słońca przytrzymaj lewy przycisk myszy i naciśnij klawisze strzałek w lewo i w
prawo, aby przesunąć słońce wzdłuż trajektorii dziennej. Klawisz strzałki w lewo umożliwia uzyskanie
późniejszej godziny przez przesunięcie słońca ze wschodu na zachód. Klawisz strzałki w prawo umożliwia
uzyskanie wcześniejszej godziny przez przesunięcie słońca z zachodu na wschód.

■ Godzina. Aby edytować zakres czasu, należy kliknąć odpowiedni element sterujący godziną i wprowadzić
nową godzinę. Można również przeciągnąć punkt końcowy wybranego zakresu czasu, aby zwiększyć lub
zmniejszyć zakres. Można również przeciągnąć cały zakres czasu wzdłuż trajektorii dziennej, aby zmienić
godzinę początkową i końcową, zachowując okres czasu.

■ Data. Aby edytować datę, należy kliknąć element sterujący datą i wprowadzić nową datę.

7 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, zobacz Korzystanie z nastaw ustawień słońca na stronie
1379.
Teraz można obejrzeć podgląd, zapisać lub wyeksportować analizę oświetlenia naturalnego.

Aby użyć okna dialogowego Ustawienia słońca

1 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.
2 Włącz cienie i dostosuj ich intensywność.

PORADA Aby wyświetlić położenie słońca, włącz również trajektorię słońca.

3 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
4 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz opcję Jeden dzień.
5 W obszarze Nastawy wybierz jedno z wstępnie zdefiniowanych ustawień słońca i kliknij przycisk OK. Można
również wybrać opcję <W sesji, Jeden dzień> i wykonać pozostałe czynności procedury, aby zdefiniować własne
ustawienie słońca.
6 W obszarze Ustawienia określ położenie słońca:
a Upewnij się, że w obszarze Położenie jest wyświetlane prawidłowe położenie projektu.

1366 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 Aby zmienić położenie, kliknij przycisk (Przeglądaj), a następnie określ położenie projektu przez
wyszukanie adresu lub długości i szerokości geograficznej bądź zaznaczenie najbliższego dużego miasta
na liście domyślnych miast.

b Wprowadź datę analizy.

Wprowadzona data ma format określony w używanym systemie operacyjnym komputera.

c Wprowadź godzinę początkową i końcową analizy lub wybierz opcję Od wschodu do zachodu.

UWAGA W przypadku wprowadzenia późniejszej godziny początkowej niż końcowej wartości zostaną
automatycznie poprawione.

d W obszarze Przedział czasu wybierz wartość czasu, jaki ma upłynąć między poszczególnymi obrazami
animacji.
Podczas wybierania przedziału czasu w polu Ramki wyświetlana jest liczba pojedynczych obrazów, z
których będzie składać się animacja analizy oświetlenia naturalnego.

e Aby cienie były rzucane na płaszczyznę podłoża, wybierz opcję Płaszczyzna podłoża na poziomie, a
następnie wybierz poziom, na którym mają być wyświetlane cienie.
Po wybraniu opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie w programie w cieniowanych widokach 2D i 3D
cienie będą rzucane na określonym poziomie. Gdy zaznaczenie opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie
zostanie usunięte, cienie w programie będą rzucane na model terenu, jeśli taki model istnieje.

UWAGA Płaszczyzna podłoża nie jest używana w widokach renderingu. Aby uzyskać cienie w takich
widokach, w projekcie należy utworzyć model płaszczyzny podłoża.

7 Aby sprawdzić działanie ustawienia słońca w aktywnym widoku, kliknij przycisk Zastosuj.
8 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.
9 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, kliknij opcję Zapisz ustawienia, wprowadź unikatową nazwę
i kliknij przycisk OK.
10 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.
Teraz można obejrzeć podgląd, zapisać lub wyeksportować analizę oświetlenia naturalnego.

Tworzenie analiz oświetlenia naturalnego w trybie kilku dni

Analizy oświetlenia naturalnego w trybie kilku dni tworzą animacje przedstawiające ruch cieni w położeniu projektu dla
określonego zakresu dat w określonej godzinie lub dla zakresu czasu. Ostęp czasu między obrazami w animacji można określić
na 1 godzinę, 1 dzień, 1 tydzień lub 1 miesiąc.

Aby użyć trajektorii słońca

1 Określ położenie geograficzne projektu.
2 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.
3 Włącz słońce oraz cienie i dostosuj ich intensywność.

UWAGA W przypadku użycia szablonu domyślnego przy pierwszym włączeniu trajektorii słońca określone
jest ustawienie <W sesji, Oświetlenie> i wybrana jest opcja Względem widoku. W przypadku wybrania opcji
Względem widoku słońce nie jest wyświetlane. W oknie dialogowym są wyświetlane opcje umożliwiające
określenie ustawień słońca.

4 Po wyświetleniu okna kliknij przycisk Tak, aby wyświetlić słońce z zastosowaniem bieżącego położenia projektu.

Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego | 1367

 5 W obszarze rysunku umieść wskaźnik na kompasie naziemnym, kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij
opcję Kilka dni.
Zacznie obowiązywać tryb Kilka dni z określoną nastawą W sesji.

UWAGA Każdy tryb analizy oświetlenia naturalnego ma nastawę W sesji. Za pomocą tej nastawy można
określić tymczasowe ustawienie słońca w aktywnym widoku i wyświetlić zmiany wzorów cieni. To ustawienie
słońca można zapisać jako nastawę użytkownika tak, aby zapewnić łatwy, powtarzalny dostęp do tego
ustawienia dotyczącego całego projektu we wszystkich widokach. Nastawy są dostępne w oknie dialogowym
Ustawienia słońca. Aby uzyskać dostęp do tego okna dialogowego, kliknij prawym przyciskiem myszy
dowolny element na trajektorii słońca, a następnie w menu skrótów wybierz opcję Ustawienia słońca.

6 Za pomocą następujących kontrolek trajektorii słońca określ położenie słońca, przeciągając je w zakresie ruchu
lub wprowadzając różne daty i godziny. Aby uzyskać ilustracje i opisy tych elementów sterujących, zobacz Użycie
trajektorii słońca na stronie 1371.
■ Trajektorie dzienne. Kliknij i przeciągnij słońce wzdłuż jednej z trajektorii dziennych do odpowiedniej
godziny w okresie analizy. Słońce jest przyciągane do odstępów czasu określonych dla klatek animacji w
okresie analizy.

UWAGA Ruch słońca jest ograniczany przez godzinę (trajektorie dzienne) i datę (analema). W danej
chwili można przesuwać słońce wzdłuż tylko jednej trajektorii. Aby zmienić datę i godzinę, słońce należy
przeciągnąć wzdłuż jednej trajektorii, a następnie przesunąć prostopadle to tej trajektorii. Jest to bardziej
zalecane niż próba przesuwania go po przekątnej przez cały obszar obiegu słońca. Aby przesunąć słońce,
można również przytrzymać lewy przycisk myszy i użyć klawiszy strzałek:
■ Strzałka w lewo. Przesuwa godzinę do późniejszej przez przesunięcie słońca wzdłuż trajektorii dziennej
ze wschodu na zachód.

■ Strzałka w prawo. Przesuwa godzinę do wcześniejszej przez przesunięcie słońca wzdłuż trajektorii
dziennej z zachodu na wschód.

■ Strzałka do góry. Przesuwa datę do późniejszej przez przesunięcie słońca wzdłuż analemy.

■ Strzałka w dół. Przesuwa datę do wcześniejszej przez przesunięcie słońca wzdłuż analemy.

Można również przeciągnąć trajektorię dzienną do nowej daty w całkowitym obszarze obiegu słońca.
Przesunięcie trajektorii dziennej powoduje zmianę daty, zachowując porę dnia.

■ Obszar analizy. Przeciągnij obwiednie obszaru analizy, aby wydłużyć lub skrócić okres analizy. Można
również umieścić wskaźnik w narożniku obszaru analizy i naciskać klawisz TAB do momentu wyróżnienia
obszaru analizy, a następnie przeciągnąć całą powierzchnię obszaru analizy do nowego położenia w
całkowitym obszarze obiegu słońca.

PORADA Aby zmienić godzinę początkową i końcową przy zachowaniu okresu czasu, należy przeciągnąć
powierzchnię wzdłuż trajektorii dziennych. Aby zmienić datę początkową i końcową, zachowując odstęp
między datami, należy przeciągnąć powierzchnię wzdłuż analemy.

■ Godzina. Aby edytować zakres czasu, należy kliknąć odpowiedni element sterujący godziną i wprowadzić
nową godzinę. Można również przeciągnąć obwiednie czasu obszaru analizy, aby wydłużyć lub skrócić okres
czasu.

■ Data. Aby edytować datę, należy kliknąć odpowiedni element sterujący daty i wprowadzić nową datę. Można
również przeciągnąć obwiednie daty obszaru analizy, aby wydłużyć lub skrócić zakres dat.

7 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, zobacz Korzystanie z nastaw ustawień słońca na stronie
1379.
Teraz można obejrzeć podgląd, zapisać lub wyeksportować analizę oświetlenia naturalnego.

1368 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

Aby użyć okna dialogowego Ustawienia słońca
1 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.
2 Włącz cienie i dostosuj ich intensywność.

PORADA Aby wyświetlić położenie słońca, włącz również trajektorię słońca.

3 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
4 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz opcję Kilka dni.
5 W obszarze Nastawy wybierz jedno z wstępnie zdefiniowanych ustawień słońca i kliknij przycisk OK. Można
również wybrać opcję <W sesji, Kilka dni> i wykonać pozostałe czynności procedury, aby zdefiniować własne
ustawienie słońca.
6 W obszarze Ustawienia określ położenie słońca:
a Upewnij się, że w obszarze Położenie jest wyświetlane prawidłowe położenie projektu.

Aby zmienić położenie, kliknij przycisk (Przeglądaj), a następnie określ położenie projektu przez
wyszukanie adresu lub długości i szerokości geograficznej bądź zaznaczenie najbliższego dużego miasta
na liście domyślnych miast.

b Wprowadź datę początkową i datę końcową analizy.

Wprowadzona data ma format określony w używanym systemie operacyjnym komputera.

UWAGA Wartości daty i godziny, w przypadku wprowadzenia wartości początkowej późniejszej niż
końcowa, zostaną automatycznie poprawione.

c Wprowadź godzinę początkową i końcową analizy lub wybierz opcję Od wschodu do zachodu.

d W obszarze Przedział czasu wybierz wartość czasu, jaki ma upłynąć między poszczególnymi obrazami
animacji.
Podczas wybierania przedziału czasu w polu Ramki wyświetlana jest liczba pojedynczych obrazów, z
których będzie składać się animacja analizy oświetlenia naturalnego.

e Aby cienie były rzucane na płaszczyznę podłoża, wybierz opcję Płaszczyzna podłoża na poziomie, a
następnie wybierz poziom, na którym mają być wyświetlane cienie.
Po wybraniu opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie w programie w cieniowanych widokach 2D i 3D
cienie będą rzucane na określonym poziomie. Gdy zaznaczenie opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie
zostanie usunięte, cienie w programie będą rzucane na model terenu, jeśli taki model istnieje.

UWAGA Płaszczyzna podłoża nie jest używana w widokach renderingu. Aby uzyskać cienie w takich
widokach, w projekcie należy utworzyć model płaszczyzny podłoża.

7 Aby sprawdzić działanie ustawienia słońca w aktywnym widoku, kliknij przycisk Zastosuj.
8 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, kliknij opcję Zapisz ustawienia, wprowadź unikatową nazwę
i kliknij przycisk OK.
9 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.
Teraz można obejrzeć podgląd, zapisać lub wyeksportować analizę oświetlenia naturalnego.

Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego | 1369

Tworzenie analiz oświetlenia naturalnego w trybie oświetlenia
Analiza oświetlenia naturalnego w trybie oświetlenia tworzy pojedyncze obrazy przedstawiające cienie rzucane z położenia
słońca w aktywnym widoku. W oknie dialogowym Ustawienia słońca określ położenie słońca, wybierając odpowiednią nastawę,
np. Światło słoneczne z prawej górnej strony, lub wprowadzając wartości ustawień Azymut i Wysokość słońca. Używając trybu
Oświetlenie można utworzyć warunki oświetlenia, które mogą nie występować w rzeczywistości. Dzięki temu analizy w trybie
Oświetlenie są najbardziej przydatne do grafik prezentacyjnych, np. obrazów renderingu.

UWAGA W przeciwieństwie do analiz oświetlenia naturalnego, w których można używać ekranowych elementów
sterujących trajektorią słońca, w trybie Oświetlenie do dostosowania położenia słońca wymagane jest użycie okna
dialogowego Ustawienia słońca.

1 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.

2 Włącz cienie i dostosuj ich intensywność.
3 Aby wyświetlić położenie słońca, włącz trajektorię słońca.

UWAGA W przypadku użycia szablonu domyślnego przy pierwszym włączeniu trajektorii słońca określone
jest ustawienie <W sesji, Oświetlenie> i wybrana jest opcja Względem widoku. W przypadku wybrania opcji
Względem widoku słońce nie jest wyświetlane. W oknie dialogowym są wyświetlane opcje umożliwiające
określenie ustawień słońca.

4 Po wyświetleniu okna dialogowego kliknij przycisk Nie i kontynuuj, używając bieżącego ustawienia słońca.

5 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
6 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz opcję Oświetlenie
(jeśli nie została jeszcze wybrana).
7 W obszarze Nastawy wybierz jedno ze wstępnie zdefiniowanych ustawień słońca, jeśli chcesz wyświetlić słońce,
odznacz opcję Względem widoku, a następnie kliknij przycisk OK. Można również wybrać opcję <W sesji,
Oświetlenie> i wykonać pozostałe czynności procedury, aby zdefiniować własne ustawienie słońca.
8 W obszarze Ustawienia określ położenie słońca:
a Podaj wartości w polach Azymut i Wysokość.
Azymut określa kąt kierunkowy (w stopniach) od rzeczywistego kierunku północnego. Może przyjmować
wartości od 0 (północ) przez 90 (wschód), 180 (południe), 270 (zachód) aż do 360 (znów północ).
Wysokość słońca to kąt wierzchołkowy między horyzontem a słońcem, mierzony od horyzontu. Może
przyjmować wartości od 0 (horyzont) do 90 (zenit).

b Aby zorientować słońce zgodnie z orientacją widoku, wybierz opcję Względem widoku. Inna możliwość:
aby zorientować słońce zgodnie z orientacją modelu, wybierz opcję Względem widoku.

UWAGA W przypadku wybrania opcji Względem widoku trajektoria słońca nie jest wyświetlana.

c Aby cienie były rzucane na płaszczyznę podłoża, wybierz opcję Płaszczyzna podłoża na poziomie, a
następnie wybierz poziom, na którym mają być wyświetlane cienie.
Po wybraniu opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie w programie w cieniowanych widokach 2D i 3D
cienie będą rzucane na określonym poziomie. Gdy zaznaczenie opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie
zostanie usunięte, cienie w programie będą rzucane na model terenu, jeśli taki model istnieje.

UWAGA Płaszczyzna podłoża nie jest używana w widokach renderingu. Aby uzyskać cienie w takich
widokach, w projekcie należy utworzyć model płaszczyzny podłoża.

9 Aby sprawdzić działanie ustawienia słońca w aktywnym widoku, kliknij przycisk Zastosuj.

1370 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 10 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, kliknij opcję Zapisz ustawienia, wprowadź unikatową nazwę
i kliknij przycisk OK.
11 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.
Teraz można zapisać lub wyeksportować obraz analizy oświetlenia naturalnego.

Użycie trajektorii słońca

Trajektoria słońca stanowi wizualną reprezentację zakresu ruchu słońca po niebie w określonym w projekcie położeniu
geograficznym. Za pomocą ekranowych elementów sterujących trajektorią słońca można tworzyć analizy oświetlenia naturalnego,
umieszczając słońce w dowolnym punkcie wzdłuż trajektorii dziennej i w dowolnym punkcie wzdłuż jego analemy (zgodnie
z opisem na następujących ilustracjach i w tabeli).

Tryb Jeden dzień

Tryb Nieruchomy z wybranym słońcem

Termin Definicja Typ użytkowy

Trajektoria dzienna Łukowa trajektoria, po której Nieruchomy i Jeden dzień:

słońce przemierza niebo w przeciągnij słońce wzdłuż
wybranym dniu. Widoczna w trajektorii dziennej, aby
trybach Nieruchomy, Jeden zmienić godzinę lub
dzień i Kilka dni. przeciągnij całą trajektorię
dzienną, aby zmienić datę.
Kilka dni: przeciągnij

Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego | 1371

Termin Definicja Typ użytkowy
dowolną trajektorię dzienną,
aby zmienić datę początkową
lub końcową analizy.

Analema Trajektoria w kształcie ósemki Aby zmienić datę, przeciągnij

reprezentująca położenie słońce prostopadle do
słońca na niebie o tej samej trajektorii dziennej i wzdłuż
godzinie każdego dnia w analemy.
ciągu roku. Widoczna w
trybach Nieruchomy, Jeden
dzień i Kilka dni.

Obszar analizy Wyróżniony obszar trajektorii Jeden dzień: aby wydłużyć

słońca, reprezentujący okre- lub skrócić okres analizy,
śloną datę i godzinę (albo przeciągnij dowolny punkt
zakres dat i zakres czasu). końcowy określonego zakresu
Widoczny w trybach Jeden czasu. Kilka dni: przeciągnij
dzień i Kilka dni. dowolną obwiednię
wyróżnionego zakresu
analizy, aby wydłużyć lub
skrócić okres analizy bądź
przeciągnij całą powierzchnię
obszaru analizy do nowego
położenia w całkowitym
obszarze obiegu słońca. Aby
zmienić godzinę początkową
i końcową przy zachowaniu
okresu czasu, należy
przeciągnąć powierzchnię
wzdłuż trajektorii dziennych.
Aby zmienić datę początkową
i końcową, zachowując
odstęp między datami, należy
przeciągnąć powierzchnię
wzdłuż analemy.

Całkowity obszar obiegu sło- Cieniowany obszar repre- Aby pokazać całkowity obszar
ńca zentujący region nieba (nad obiegu słońca, umieść wska-
horyzontem), w którym w źnik na słońcu i przytrzymaj
określonym położeniu lewy przycisk myszy.
geograficznym słońce Przesuwanie słońca: aby
przesuwa się w ciągu roku. zmienić datę i/lub godzinę,
Widoczny w trybach przeciągnij słońce w dowolne
Nieruchomy, Jeden dzień i miejsce w obrębie okre-
Kilka dni. ślonego obszaru analizy.

Kompas naziemny Segmentowany okrąg Kompas naziemny wskazuje

umieszczony na płaszczyźnie północ rzeczywistą i nie ulega
terenu modelu, ograniczający zmianie w przypadku zmiany
trajektorię słońca i prze- orientacji projektu. Jeśli w
dstawiający orientację celu dostosowania orientacji
projektu względem północy modelu w widoku używane
rzeczywistej. Widoczny we jest narzędzie ViewCube,
kompas naziemny

1372 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

Termin Definicja Typ użytkowy
wszystkich trybach analizy przemieszcza się z modelem,
oświetlenia naturalnego. ponieważ stanowi część
widoku.

Zmiana rozmiaru trajektorii słońca

Rozmiar trajektorii słońca można zmienić, modyfikując rozmiar wyświetlania lub dopasowując go do zaktualizowanego
modelu:

Zmodyfikuj rozmiar wyświetlania

Rozmiar wyświetlania trajektorii słońca w widoku 2D lub 3D zależy od rozmiarów ramki ograniczającej obejmującej widoczne
elementy modelu. Domyślnie trajektoria słońca jest wyświetlana w widoku z zastosowaniem powiększenia 150% w stosunku
do promienia w widoku. W niektórych przypadkach, na przykład przy powiększaniu w widoku, pomocna może okazać się
zmiana rozmiaru wyświetlania trajektorii słońca.

Zmiana rozmiaru wyświetlania

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy trajektorię słońca, a następnie kliknij opcję Właściwości.

2 W obszarze Rozmiar trajektorii słońca (%) na palecie Właściwości wprowadź liczbę całkowitą z przedziału od 100 do
500, a następnie kliknij przycisk OK.

Dopasowanie do zaktualizowanego modelu

Zmiana rozmiaru modelu lub ustawień widoczności jego elementów powoduje automatyczne dopasowanie wielkości ramki
ograniczającej. Aby zaktualizować trajektorię słońca proporcjonalnie do ramki ograniczającej o zmienionym rozmiarze, należy
wykonać jedną z następujących czynności:

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy trajektorię słońca, a następnie kliknij opcję Dopasuj do modelu.

■ Wyłącz trajektorię słońca i włącz ją ponownie.

Właściwości elementu trajektorii słońca

Nazwa Wiązania

Wyświetlanie

Rozmiar trajektorii słońca Rozmiar wyświetlania trajektorii słońca w

widoku 3D zależny od rozmiarów ramki
ograniczającej obejmującej widoczne
elementy modelu. Domyślnie trajektoria sło-
ńca jest wyświetlana w widoku z
zastosowaniem powiększenia 150% w
stosunku do promienia w widoku.

Podgląd animacji analizy oświetlenia naturalnego

Po utworzeniu animacji analizy oświetlenia naturalnego można przejrzeć wybrane ramki lub całą animację, używając przycisków
kontroli na pasku opcji.

Podgląd animacji analizy oświetlenia naturalnego | 1373

 Aby wyświetlić podgląd animacji analizy oświetlenia naturalnego
1 W Przeglądarce projektu kliknij dwukrotnie widok, dla którego utworzono animację analizy oświetlenia
naturalnego.

2 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Włącz cienie, a następnie kliknij opcję Podgląd analizy
oświetlenia naturalnego.

3 Aby odtworzyć animację od początku do końca, na pasku opcji kliknij przycisk (Odtwórz).
4 Aby zatrzymać animację, naciśnij klawisz ESC lub kliknij opcję Anuluj na pasku stanu.
5 Aby sterować animacją, użyj następujących przycisków na pasku opcji:

— przesuwa o 10 klatek do tyłu

— przesuwa o 10 klatek do przodu

— wyświetla poprzednią klatkę

— wyświetla następną klatkę

Aby wyświetlić określoną ramkę animacji, wprowadź wartość w polu Ramka.

Zapisywanie obrazów analizy oświetlenia naturalnego w projektach

Zapisz obrazy analizy oświetlenia naturalnego w projektach w celu późniejszego użycia.
1 W Przeglądarce projektu kliknij dwukrotnie widok, dla którego utworzono animację analizy oświetlenia
naturalnego.
2 W obszarze rysunku dostosuj widok tak, aby został wyświetlony w sposób, który chcesz zapisać.
Na przykład sprawdź, czy słońce i cienie są włączone i dostosuj orientację widoku zgodnie z potrzebami. Używając
animacji analizy oświetlenia naturalnego, skorzystaj z przycisków sterowania animacją, aby wyświetlić klatkę,
którą chcesz zapisać jako obraz.

3 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy bieżący widok i kliknij opcję Zapisz w projekcie
jako obraz.
4 W obszarze Nazwij widok w oknie dialogowym Zapisz w projekcie jako obraz wprowadź niepowtarzalną nazwę
obrazu.
5 Ustawienia obrazu zmodyfikuj zgodnie z potrzebami i kliknij przycisk OK.
Obraz zostanie zapisany w węźle Rendering w Przeglądarce projektu.

Eksportowanie analizy oświetlenia naturalnego

Analizy oświetlenia naturalnego można eksportować do plików w różnych formatach, które można łatwo przekazywać oraz
prezentować znajomym i klientom. Obsługiwane typy eksportowanych plików to AVI, JPEG, TIFF, BMP i PNG. Pliki AVI
są samodzielnymi plikami filmów. Wszystkie pozostałe typy eksportowanych plików mają format dla jednej ramki i umożliwiają
zapisanie określonych ramek animacji w oddzielnych plikach obrazów.

UWAGA Podczas eksportu do takiego pliku zalecane jest, aby najpierw utworzyć folder dla zapisywanych plików, zwłaszcza
jeśli eksportowanych będzie kilka ramek. Proces eksportowania zapisuje każdą określoną ramkę w oddzielnym pliku
obrazu.

1374 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

Aby wyeksportować analizę oświetlenia naturalnego
1 W Przeglądarce projektu kliknij dwukrotnie widok, dla którego utworzono animację analizy oświetlenia
naturalnego.
2 Jeśli planowane jest wyeksportowanie analizy oświetlenia naturalnego z zastosowaniem obrazów renderingu
(zamiast widoków cieniowanych lub widoków z ukrytymi liniami), zgodnie z potrzebami dostosuj ustawienia
renderingu dla widoku 3D.

3 Kliknij kolejno opcje ➤ Eksportuj ➤ Obrazy i animacje ➤ Analiza oświetlenia naturalnego.

4 W oknie dialogowym Długość/format w polu Długość danych wyjściowych wybierz opcję Wszystkie ramki,
aby wyeksportować całą animację, lub wybierz opcję Zakres ramek i określ ramkę początkową i końcową zakresu.
5 Jeśli eksportujesz do pliku AVI, podaj liczbę klatek na sekundę.
W oparciu o określony przedział oprogramowanie obliczy długość danych wyjściowych i wyświetli ją w obszarze
Całkowity czas.

6 W pozycji Styl wizualny w obszarze Format wybierz jedną z następujących opcji:

■ Ukryta linia. Wyświetla obraz ze wszystkimi krawędziami i liniami z wyjątkiem tych przesłoniętych przez
powierzchnie.

■ Cieniowane. Wyświetla obraz ze wszystkimi powierzchniami pocieniowanymi z uwzględnieniem koloru

materiału i położenia oświetlenia.

■ Cieniowane z krawędziami. Wyświetla obraz w trybie cieniowania, ale ze wszystkimi widocznymi

krawędziami.

■ Realistyczne. Wyświetla obraz w widoku renderingu w czasie rzeczywistym (fotorealistyczny rendering w

edytowalnym widoku).

■ Rendering. Do utworzenia fotorealistycznego obrazu każdej z klatek w analizie oświetlenia naturalnego są

używane zdefiniowane ustawienia renderingu.

7 Wprowadź wymiary (w pikselach) lub współczynnik powiększenia/pomniejszenia w procentach, aby określić

wielkość ramki w pliku eksportu.
W przypadku podania wartości jednego wymiaru oprogramowanie obliczy i wyświetli wartość drugiego wymiaru
w celu zachowania proporcji klatki, a także wyświetli odpowiedni procent powiększenia. Podobnie po zmianie
procentowego powiększenia oprogramowanie obliczy i wyświetli odpowiednie wymiary.

8 Kliknij przycisk OK.

9 W oknie dialogowym Eksportuj animowaną analizę oświetlenia naturalnego w pozycji Zapisz w przejdź do
folderu docelowego.
10 W polu Nazwa pliku wprowadź nazwę pliku.
11 W obszarze Pliki typu wybierz typ eksportowanego pliku.
12 Kliknij przycisk Zapisz.
Jeśli eksportujesz do pliku w formacie dla jednej ramki, animacja jest odtwarzana podczas zapisywania plików.

13 Jeśli eksportujesz do pliku AVI, wykonaj następujące operacje:

a W oknie dialogowym Kompresja wideo wybierz opcję Pełne klatki (bez kompresji) albo wybierz jeden z
typów skompresowanego wideo.
Różnica pomiędzy formatami kompresji wideo (kodekami) jest bardzo szeroka.

b Jeśli włączona jest opcja Jakość kompresji, użyj suwaka do określenia jej wartości.

c Kliknij przycisk OK.

Podczas zapisywania pliku AVI odtwarzana jest animacja.

Eksportowanie analizy oświetlenia naturalnego | 1375

 UWAGA Nieskompresowane pliki AVI można spakować, aby zmniejszyć rozmiar pliku. Zwykle plik AVI
może być odtwarzany z pliku ZIP.

Rozwiązywanie problemów — zagadnienia dotyczące analizy oświetlenia

naturalnego
Poniżej przedstawiono wskazówki pomocne podczas identyfikowania i rozwiązywania najczęstszych problemów związanych
z analizą oświetlenia naturalnego.

W cieniowanych widokach oświetlenie jest zbyt ciemne

Objaw: w niektórych cieniowanych widokach oświetlenie jest mniej intensywne niż oczekiwano.
Problem: zmiany w oprogramowaniu mogą spowodować w niektórych cieniowanych widokach występowanie mniej jasnego
oświetlenia.
Rozwiązanie: aby rozwiązać ten problem, wykonaj następujące czynności:

■ Zmień położenie słońca o kąt, w którym zapewniane jest preferowane oświetlenie.

■ Zwiększ wartość parametru Intensywność słońca lub Światło pośrednie.

Trajektoria słońca jest włączona, ale słońce nie jest wyświetlane

Objaw: trajektoria słońca jest włączona, kompas naziemny jest wyświetlony, ale słońce nie jest wyświetlone.
Problem: bieżącym trybem analizy oświetlenia naturalnego jest Oświetlenie i wybrana jest opcja Względem widoku. Jeśli
wybrana jest opcja Względem widoku, słońce nie jest wyświetlane, ponieważ jego położenie jest sterowane przez orientację
widoku.

Rozwiązanie: na pasku sterowania widokiem kliknij kolejno opcje Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca
i wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Aby słońce było wyświetlane z uwzględnieniem położenia projektu, daty i godziny, należy zaznaczyć opcję Nieruchome,
Jeden dzień lub Kilka dni. Informacje na temat tych trybów analizy oświetlenia naturalnego znajdują się w sekcji Tworzenie
analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1362.

■ Aby cień rzucany bezpośrednio przez słońce był widoczny we wskazanym położeniu w aktywnym widoku, zachowaj styl
analizy oświetlenia naturalnego Oświetlenie, ale odznacz pole wyboru Względem widoku. Następnie wybierz jedną z
nastaw położenia sztucznego słońca, np. Światło słoneczne z prawej górnej strony, albo określ położenie słońca przez
wpisanie wartości w polach Azymut i Wysokość słońca.

Rozmiar trajektorii słońca nie jest dopasowywany do rozmiarów zaktualizowanego modelu

Oznaka: po wprowadzeniu zmian w modelu trajektoria słońca stała się za duża lub za mała.
Problem: domyślnie trajektoria słońca jest wyświetlana w widoku z zastosowaniem powiększenia 150% w stosunku do
promienia w widoku. Zmiana rozmiaru modelu lub ustawień widoczności jego elementów powoduje automatyczne dopasowanie
wielkości ramki ograniczającej, ale trajektoria słońca pozostanie niezmieniona.
Rozwiązanie: zaktualizuj rozmiar trajektorii słońca proporcjonalnie do nowego rozmiaru ramki ograniczającej. W tym celu
kliknij trajektorię prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Dopasuj do modelu. Można również wyłączyć trajektorię
słońca i włączyć ją ponownie.

1376 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 Trajektoria słońca jest bardzo duża
Oznaka: w projekcie zawierającym zaimportowany plik DWG trajektoria słońca jest bardzo duża.
Problem: rozmiar wyświetlania trajektorii słońca w widoku 2D lub 3D zależy od rozmiarów ramki ograniczającej obejmującej
widoczne elementy modelu. W przypadku zaimportowania pliku DWG z zablokowanymi warstwami objętymi bardzo dużą
ramką ograniczającą również trajektoria słońca osiąga ogromne wymiary.
Rozwiązanie: usuń zbędne warstwy z widoku, a następnie zaktualizuj rozmiar trajektorii słońca proporcjonalnie do nowego
rozmiaru ramki ograniczającej. W tym celu prawym przyciskiem myszy kliknij trajektorię słońca i wybierz polecenie Dopasuj
do modelu.

Kompas trajektorii słońca nie jest ustawiony w rzeczywistym kierunku północnym

Oznaka: naziemny kompas trajektorii słońca nie jest zorientowany w kierunku rzeczywistej północy.
Problem: kierunek północny projektu nie jest obracany w rzeczywistym kierunku północnym.
Rozwiązanie: obróć widok w rzeczywistym kierunku północnym. W ten sposób światło będzie padało na odpowiednie strony
modelu budynku, a ruch słońca po niebie będzie poprawnie symulowany. Zobacz Obracanie widoku w kierunku północy
rzeczywistej na stronie 110.

Trajektoria słońca nie jest drukowana

Oznaka: trajektoria słońca pojawia się w widoku, ale nie jest razem z nim drukowana.
Problem: z założenia trajektoria słońca nie ma być drukowana jako część widoku.
Rozwiązanie: zapisz obraz analizy oświetlenia naturalnego w projekcie, a następnie wydrukuj zapisany obraz. Zobacz
Zapisywanie obrazów analizy oświetlenia naturalnego w projektach na stronie 1374.

Praca z ustawieniami słońca

Ustawienia słońca określają położenie słońca w trajektorii słońca, analizie oświetlenia naturalnego, animacjach i renderowanych
obrazach. W oknie dialogowym Ustawienia słońca można zdefiniować położenie słońca według daty, godziny i położenia
geograficznego albo wprowadzając wartości azymutu i wysokości słońca, co zapewni widoczność rzucanych cieni przy danym
położeniu słońca niezależnie od czasu i miejsca.

Określanie położenia słońca

Ustawienia słońca do analiz oświetlenia naturalnego, animacji i renderowanych obrazów można określać w oknie dialogowym
Ustawienia słońca (w sposób opisany w tym temacie) albo (w wielu przypadkach) za pomocą dostępnych na ekranie elementów
sterujących trajektorią słońca.
1 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.

2 Aby włączyć wyświetlanie cieni, na pasku sterowania widokiem kliknij kolejno przycisk Włącz/Wyłącz
cieniowanie ➤ Włącz cieniowanie.

3 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤

Ustawienia słońca. Na pasku sterowania widokiem można również kliknąć kolejno przycisk Wyłącz/Włącz
trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.

UWAGA Okno dialogowe Ustawienia słońca można także otworzyć z poziomu okien dialogowych
Renderowanie i Opcje wyświetlania grafiki.

Praca z ustawieniami słońca | 1377

 4 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz tryb:
■ Aby określić ustawienie słońca w oparciu o dane położenie geograficzne, zaznacz opcję Nieruchome, Jeden
dzień lub Kilka dni.

■ Aby określić położenie słońca na podstawie azymutu i wysokości słońca, wybierz opcję Oświetlenie.

5 W obszarze Nastawy zaznacz jedno ze wstępnie zdefiniowanych ustawień słońca (np. przesilenie) i kliknij
przycisk OK bądź zaznacz nastawę W trakcie sesji i wykonaj pozostałe czynności procedury konfigurowania
własnego ustawienia słońca.
6 Określ ustawienie słońca w wybranym trybie:

Tryb Nieruchomo, Jeden dzień lub Kilka dni

a Upewnij się, że w obszarze Położenie jest wyświetlane prawidłowe położenie projektu.

Aby zmienić położenie, kliknij przycisk (Przeglądaj), a następnie określ położenie projektu przez
wyszukanie adresu lub długości i szerokości geograficznej bądź zaznaczenie najbliższego dużego miasta
na liście domyślnych miast.

b W polu Data wpisz dzień analizy. W przypadku trybu Kilka dni wpisz datę początkową i końcową.

c W polu Godzina wpisz godzinę wykonywania analizy. W przypadku trybów Jeden dzień i Kilka dni wypełnij
pola godziny początkowej i końcowej albo zaznacz opcję Od wschodu do zachodu.

PORADA W przypadku trybu Kilka dni: aby przez kilka dni dla określonego punktu w czasie były
wyświetlane te same wzory słońca i cienia, wpisz tę samą godzinę początkową i końcową. Taki sam
efekt można uzyskać przez zaznaczenie w polu Przedział czasu wartości Jeden dzień.

Tryb Oświetlenie

a Podaj wartości w polach Azymut i Wysokość.

Azymut określa kąt kierunkowy (w stopniach) od rzeczywistego kierunku północnego. Może przyjmować
wartości od 0 (północ) przez 90 (wschód), 180 (południe), 270 (zachód) aż do 360 (znów północ).
Wysokość słońca to kąt wierzchołkowy między horyzontem a słońcem, mierzony od horyzontu. Może
przyjmować wartości od 0 (horyzont) do 90 (zenit).

b Aby zorientować słońce zgodnie z orientacją widoku, wybierz opcję Względem widoku. Inna możliwość:
aby zorientować słońce zgodnie z orientacją modelu, wybierz opcję Względem widoku.

7 Aby cienie były rzucane na płaszczyznę podłoża, wybierz opcję Płaszczyzna podłoża na poziomie, a następnie
wybierz poziom, na którym mają być wyświetlane cienie.
Po wybraniu opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie w programie w cieniowanych widokach 2D i 3D cienie
będą rzucane na określonym poziomie. Gdy zaznaczenie opcji Płaszczyzna podłoża na poziomie zostanie
usunięte, cienie w programie będą rzucane na model terenu, jeśli taki model istnieje.

UWAGA Płaszczyzna podłoża nie jest używana w widokach renderingu. Aby uzyskać cienie w takich widokach,
w projekcie należy utworzyć model płaszczyzny podłoża.

8 Aby sprawdzić działanie ustawienia słońca w aktywnym widoku, kliknij przycisk Zastosuj.

UWAGA W trybach Jeden dzień i Kilka dni słońce jest umieszczane w pierwszej klatce animacji. Cienie
obserwowane w widoku są rzucane przez słońce właśnie w tym położeniu.

9 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.

1378 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 10 Aby zapisać bieżące ustawienie słońca jako nastawę, zobacz Korzystanie z nastaw ustawień słońca na stronie
1379.

Korzystanie z nastaw ustawień słońca

Nastawy ustawień słońca to predefiniowane ustawienia słońca zapewniające łatwy dostęp do konfiguracji słońca w wybranych
dniach i godzinach. Każda analiza oświetlenia naturalnego zawiera podstawowe nastawy dotyczące przesileń, równonocy i
zakresów sezonowych. Można też tworzyć własne nastawy, zapisując wybrane ustawienia słońca do późniejszego szybkiego
wykorzystania.

UWAGA Nowe nastawy można tworzyć w całości od początku albo przez skopiowanie i zmodyfikowanie już istniejących.
Jedynym wyjątkiem są nastawy W trakcie sesji, których nie można powielać, usuwać ani zmieniać ich nazw.

Nastawy W trakcie sesji

Każdy tryb analizy oświetlenia naturalnego ma nastawę W sesji. Za pomocą tej nastawy można określić tymczasowe ustawienie
słońca w aktywnym widoku i wyświetlić zmiany wzorów cieni. Powstałe ustawienie słońca można następnie zapisać jako
nastawę użytkownika.

Tworzenie nastawy
1 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.

2 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
Można również kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia

dodatkowe ➤ Ustawienia słońca.

3 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz tryb.
4 Na liście Nastawy wybierz nastawę W trakcie sesji dotyczącą bieżącego trybu.
5 W obszarze Ustawienia wprowadź wartości, które chcesz zapisać jako nastawę.
Można również wyświetlić trajektorię słońca i za pomocą ekranowych elementów sterujących umieścić słońce
na potrzeby zapisania nastawy. W tym celu zamknij okno dialogowe Ustawienia słońca, włącz wyświetlanie
trajektorii słońca i umieść odpowiednio słońce w obszarze rysunku. W przypadku trybu Oświetlenie wprowadź
wartości w polach Azymut i Wysokość słońca za pomocą ekranowych elementów sterujących, ponieważ w tym
trybie nie działa funkcja przeciągania słońca. Następnie ponownie otwórz okno dialogowe i wykonaj pozostałe
czynności procedury.

6 Kliknij przycisk Zapisz ustawienia.

7 W oknie dialogowym Nazwa podaj unikatową nazwę nastawy i kliknij przycisk OK.
Nowa nastawa zostanie dodana na końcu listy Nastawy.

8 Kliknij przycisk OK.

Stosowanie nastawy
1 Otwórz widok 2D lub 3D obsługujący wyświetlanie cieni.
2 Włącz słońce i cieniowanie.

3 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
Można również kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia

dodatkowe ➤ Ustawienia słońca.

Korzystanie z nastaw ustawień słońca | 1379

 4 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz tryb.
5 Z listy Nastawy wybierz nastawę.
W sekcji Ustawienia okna dialogowego są wyświetlane wartości skojarzone z wybraną nastawą.

6 Kliknij przycisk Zastosuj. Zostanie wyświetlony podgląd nastawy w aktywnym widoku.

7 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.

Edycja nastawy

1 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
Można również kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia

dodatkowe ➤ Ustawienia słońca.

2 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz tryb.
3 Z listy Nastawy wybierz nastawę.

UWAGA Zaleca się zachowanie oryginalnych wartości nastaw powiązanych ze zjawiskami słonecznymi,
takimi jak przesilenia, równonoce i pory roku.

4 W sekcji Ustawienia odpowiednio zmodyfikuj wartości.

5 Kliknij przycisk OK.

Powielanie nastaw

1 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
Można również kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia

dodatkowe ➤ Ustawienia słońca.

2 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz tryb.
3 Z listy Nastawy wybierz nastawę.

UWAGA Nie można powielać nastaw W trakcie sesji.

4 Kliknij przycisk (Powiel).

5 W oknie dialogowym Nazwa podaj unikatową nazwę nastawy i kliknij przycisk OK.
Nowa nastawa zostanie dodana na końcu listy Nastawy.

6 W obszarze Ustawienia w oknie dialogowym Ustawienia słońca zmodyfikuj wartości w żądany sposób.
7 Kliknij przycisk OK.

Zmiana nazwy nastawy

1 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
Można również kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia

dodatkowe ➤ Ustawienia słońca.

2 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz tryb.

1380 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

 3 Z listy Nastawy wybierz nastawę.

UWAGA Nie można zmieniać nazw nastaw W trakcie sesji.

4 Kliknij opcję (Zmień nazwę).

5 W oknie dialogowym Zmień nazwę podaj unikatową nazwę nastawy i kliknij przycisk OK.
Nowa nastawa zostanie dodana na końcu listy Nastawy.

6 W obszarze Ustawienia w oknie dialogowym Ustawienia słońca zmodyfikuj wartości w żądany sposób.
7 Kliknij przycisk OK.

Usuwanie nastawy

1 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Wyłącz/Włącz trajektorię słońca ➤ Ustawienia słońca.
Można również kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia

dodatkowe ➤ Ustawienia słońca.

2 W obszarze Analiza oświetlenia naturalnego w oknie dialogowym Ustawienia słońca wybierz tryb.
3 Z listy Nastawy wybierz nastawę.

UWAGA Nie można usuwać nastaw W trakcie sesji.

4 Kliknij przycisk (Usuń).

5 Po wyświetleniu monitu o potwierdzenie usunięcia kliknij przycisk Tak.
6 W oknie dialogowym Ustawienia słońca kliknij przycisk OK.

Ustawienia słońca w uaktualnionych projektach

Podczas uaktualniania projektu pochodzącego ze starszej wersji programu Revit Architecture ustawienie słońca zapisane w
projekcie jest stosowane w projekcie zaktualizowanym, chyba że projekt zapisano z nazwanym ustawieniem słońca, przy
wyłączonym cieniowaniu i odznaczonej opcji Użyj położenia słońca w widokach cieniowanych. W takim przypadku nie można
zastosować zapisanych ustawień z powodu zmian w oprogramowaniu. Z tego powodu stosowane jest ustawienie <W trakcie
sesji, Oświetlenie>, ponieważ najlepiej oddaje ono warunki oświetlenia generowane przez poprzednie ustawienia. Jeśli po
uaktualnieniu projektu obowiązujące wcześniej nazwane ustawienie słońca nie jest już wybrane, można je wybrać w oknie
dialogowym Ustawienia słońca na liście Nastawy.
Przy włączonym trybie Oświetlenie i zaznaczonej opcji Względem widoku trajektoria słońca nie jest wyświetlana. W oknie
dialogowym są wyświetlane opcje umożliwiające określenie ustawień słońca:

■ Aby utworzyć warunki oświetlenia oparte na położeniu projektu, dacie i godzinie, kliknij przycisk Tak. Następnie utwórz
analizę oświetlenia naturalnego typu Nieruchome, Jeden dzień lub Kilka dni.

■ Aby utworzyć warunki oświetlenia, które mogą nie występować w rzeczywistości, kliknij przycisk Nie. Następnie w oknie
dialogowym Ustawienia słońca określ położenie słońca.

Tematy pokrewne

■ Określanie położenia słońca na stronie 1377

Ustawienia słońca w uaktualnionych projektach | 1381

 ■ Tworzenie analiz oświetlenia naturalnego w trybie oświetlenia na stronie 1370

1382 | Rozdział 54 Analiza oświetlenia naturalnego

Style wyświetlania w
aplikacjach rozszerzeń
analitycznych
55

Projekty programu Revit Architecture można analizować za pomocą aplikacji rozszerzeń Revit Architecture w celu przewidywania skutków
działania różnych sił konstrukcyjnych i pochodzących z otoczenia. Aby zwizualizować te wyniki, można utworzyć style wyświetlania.
Na przykład można przeanalizować wpływ zastosowanych obciążeń na belki stopowe. Za pomocą aplikacji rozszerzeń programu Revit
Architecture można przeanalizować model stropu; wyniki są zwracane w formie zestawu punktów ze skojarzonymi wartościami. Można
utworzyć style w celu zwizualizowania skutków, dzięki czemu w programie Revit Architecture można zobaczyć, w którym punkcie belka jest
nadmiernie naprężona.
Opcje stylów wyświetlania:

■ Kolorowa powierzchnia — wyświetla kolorową powierzchnię pozwalającą zinterpretować wyniki analizy.

■ Znaczniki z tekstem — wyświetla kolorowy symbol graficzny przy każdym punkcie danych z odpowiednimi liczbami, które opisują
wyniki analizy.

1383
Style wyświetlania mogą obejmować legendę.

Kolorowe powierzchnie Znaczniki z tekstem

Wizualizacja analizy — przegląd

Podstawowe narzędzia wizualizacji analizy w programie Revit Architecture wykorzystują interfejs API do interpretacji analiz
wykonywanych za pomocą aplikacji rozszerzeń programu Revit Architecture. Narzędzia stylu wyświetlania analizy programu
Revit Architecture służą do tworzenia stylów wizualnych, za pomocą których wyświetlane są wyniki analizy. Można je tworzyć
niezależnie i dodawać później do analizy. Zobacz Style wyświetlania analizy — proces roboczy na stronie 1385.

UWAGA Wyniki analizy można tworzyć i wyświetlać tylko w środowisku projektu. Nie są one dostępne w Edytorze rodzin
programu Revit.

Tego samego stylu można użyć do wyświetlenia wyników w różnych widokach projektu.

UWAGA Wyniki analizy nie są widoczne w widokach wykorzystujących styl wizualny Model krawędziowy.

Style wyświetlania analizy

Style wyświetlania analizy są używane do wizualizowania wyników analizy utworzonej w aplikacji rozszerzenia programu
Revit Architecture. Style wyświetlania są trwale przechowywane w programie Revit Architecture i używane w widoku projektu.
W widoku można wybrać inny styl, który jest natychmiast stosowany do wyników analizy.

1384 | Rozdział 55 Style wyświetlania w aplikacjach rozszerzeń analitycznych

Style wyświetlania analizy — proces roboczy

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ (Style
wyświetlania analizy).

2 Kliknij przycisk (Nowy) i w oknie dialogowym Nowy styl wyświetlania analizy wybierz opcję Kolorowa
powierzchnia lub Znaczniki z tekstem.

3 W polu Nazwa wprowadź nazwę.

PORADA Tworząc nazwy stylów wyświetlania, warto używać popularnych przyrostków, tak aby można je było
skutecznie filtrować przy wyszukiwaniu.

4 Wybierz opcje znajdujące się na kartach Ustawienia, Kolor i Legenda, aby utworzyć styl widoku wyświetlania analizy.
Zobacz Narzędzia stylów na stronie 1385.

5 Kliknij przycisk OK. Styl jest gotowy do użycia w dowolnym widoku projektu.

Narzędzia stylów
W panelu Style znajdują się narzędzia umożliwiające:

■ wyszukiwanie stylów wyświetlania;

■ wybieranie wyświetlania w postaci listy lub ikon;

■ tworzenie, powielanie, zmienianie nazwy i usuwanie stylów.

Opcje stylów wyświetlania analizy

Istnieje kilka opcji wyświetlania, których można użyć do utworzenia stylów wyświetlania analizy. Po wybraniu jednego z typów
stylów (Gradient lub Zakresy) dalsza konfiguracja odbywa się poprzez wybranie opcji dostępnych w na kartach okna dialogowego
Style wyświetlania analizy.
Karta Ustawienia umożliwia konfigurację widocznych elementów w stylu.
Karta Kolor umożliwia ustanowienie związku pomiędzy kolorami wyświetlanymi w stylu i danymi analizy.
Karta Legenda umożliwia konfigurację elementów wyświetlanych w legendzie.

Karta Ustawienia
Opcje karty Ustawienia — Wynik
Kolorowa powierzchnia

Pokaż linie siatki Po wybraniu tej opcji na kolorowej powierzchni

wyświetlana jest siatka.

Style wyświetlania analizy — proces roboczy | 1385

 UWAGA Siatki są wyświetlane tylko w przypadku stylów grafiki modelu, w których wyświetlane są krawędzie, np. Ukryta
linia lub Cieniowanie z krawędziami.

Opcje karty Ustawienia — Wynik

Znaczniki z tekstem

Kształt Określa kształt znacznika (okrąg, kwadrat lub trójkąt).

Wielkość Określa wielkość znacznika w jednostkach wielkości

arkusza. Zobacz Arkusze na stronie 989.

Pokaż tekst Po wybraniu tej opcji obok znacznika wyświetlane są

obliczone wartości.

Typ tekstu Określa wyświetlanie tekstu znacznika za pomocą jednego

z typów tekstu ustawionych w programie Revit
Architecture. Po wybraniu typu tekstu określa on
następujące jego właściwości: rozmiar, czcionka, kolor i
tło.

Zaokrąglenie Ustawia zaokrąglenie wyświetlanej wartości dla tekstu

znacznika.

Karta Kolor
Opcje karty Kolor — Wynik
Kolorowa powierzchnia i
Znaczniki z tekstem

Gradient Prezentuje wyniki analizy poprzez wyświetlenie koloru

gradientowego od wartości maksymalnych do
minimalnych.

Zakresy Prezentuje wyniki analizy w określonych zakresach koloru

od wartości maksymalnych do minimalnych.

+ Dodaje do stylu wyświetlania analizy wiersze wartość-

Dodaj wiersze nad wybranym kolor powyżej wybranego wiersza.
wierszem

- Usuwa wiersze wartość-kolor ze stylu wyświetlania analizy.

Usuń wybrany wiersz

Wyświetlanie zakresów koloru i koloru gradientowego

Gradient
W wyświetlaniu gradientu w programie Revit Architecture kolory są wyświetlane gładko na powierzchni poprzez interpolację
pomiędzy parami wartość-kolor określonymi przez użytkownika. W przypadku wartości znajdujących się pomiędzy określonymi
wartościami wyświetlany kolor różni się liniowo (w modelu RGB) pomiędzy kolorem określonym dla tych wartości.

1386 | Rozdział 55 Style wyświetlania w aplikacjach rozszerzeń analitycznych

 Zakresy
W wyświetlaniu zakresów w programie Revit Architecture wszystkie wartości pomiędzy parami wartość-kolor określonymi
przez użytkownika są wyświetlane jako jeden kolor. Można to osiągnąć, określając ustawienie opcji Kolor poniżej wartości na
karcie Kolor. Wszystkie punkty o wartości poniżej określonej (ale powyżej następnej określonej pary wartość-kolor) będą
wyświetlane w tym kolorze.

UWAGA Wartości maksymalna i minimalna zawsze dotyczą wyników wyświetlanych w danym widoku. Można tylko
zmienić kolory używane do wyświetlania wartości maksymalnej i minimalnej. Aby uzyskać więcej informacji na temat
wyświetlania konkretnych wartości za pomocą określonych kolorów, zobacz Ustawianie kolorów na stronie 1388.

Gradient Zakresy

Dodawanie lub usuwanie par wartość-kolor

Na karcie Kolor domyślnie znajdują się pary wartość-kolor Maks. (maksymalna) i Min. (minimalna). Wartości te dotyczą
wyświetlanych danych. Kolory można ustawić tylko dla wartości Min. i Maks. Par wartość-kolor nie można usunąć.
Nowe pary wartość-kolor mogą być dodawane pomiędzy istniejącymi parami wartość-kolor. Gdy dodawana jest nowa para
wartość-kolor, automatycznie przypisywany kolor jest pośrednim (liniowo w modelu RGB) pomiędzy kolorami znajdującymi
się powyżej i poniżej.
Aby zachować gładki gradient koloru podczas dodawania wielu wartości, należy określić liczbę wartości do dodania za pomocą
opcji Dodaj wiersze nad wybranym wierszem. Nowe pary są zawsze dodawane powyżej wybranej pary.
Gdy do zakresów jest dodawany nowy kolor, zakres jest ponownie dzielony, aby uwzględnić dodatkowy kolor przy zachowaniu
równego rozkładu kolorów. Kolor wyświetlany w nowym wierszu jest odpowiednikiem punktu środkowego gradientu pomiędzy
tymi dwoma kolorami.

UWAGA Za jednym razem można dodać maksymalnie 10 wartości.

Aby dodać pary wartość-kolor

1 Na karcie Kolor kliknij kolumnę Wartość, aby określić wiersz, powyżej którego ma zostać rozpoczęte dodawanie wierszy.

2 W polu tekstowym Określ liczbę wierszy do dodania wpisz odpowiednią liczbę wierszy.

3 Naciśnij przycisk Dodaj wiersze nad wybranym wierszem.

Aby usunąć pary wartość-kolor

1 Na karcie Kolor określ parę do usunięcia poprzez wybranie wartości.

2 Wybierz opcję Usuń wybrany wiersz.

UWAGA Wiersze kolor-wartość są usuwane pojedynczo.

Narzędzia stylów | 1387

Ustawianie wartości
Domyślnie w komórce Wartość dla wiersza wartość-kolor wybrane jest ustawienie Automatyczna. Oznacza to, że rzeczywista
wartość jest obliczana automatycznie, tak aby znajdowała się dokładnie pomiędzy wartościami nad i pod wybraną komórką.
Dokładna liczba odpowiadająca wartości automatycznej zależy od wyników analizy. Może się ona różnić w przypadku różnych
wyników, tak jak pokazano w poniższej tabeli:

Styl wyświetlania analizy Wyniki analizy A Wyniki analizy B

min. = -10; maks. = 10 min. = 0; maks. = 30

Wartości automatyczne można zmienić na konkretną liczbę. Kolor w komórce Kolor dla wartości w tym samym wierszu
zawsze odpowiada tej liczbie niezależnie od rzeczywistych wyników, tak jak pokazano w poniższej tabeli:

Styl wyświetlania analizy Wyniki analizy A Wyniki analizy B

min. = -10; maks. = 10 min. = -10; maks. = 10

Aby zmienić ustawienie Automatyczna na konkretną liczbę

1 Kliknij dwukrotnie ustawienie Automatyczna.

2 Wpisz liczbę, która ma zastąpić ustawienie Automatyczna.

UWAGA Liczby muszą być ustawione w odpowiedniej kolejności od najwyższej (Maks.) do najniższej (Min.).

Ustawianie kolorów
1 Na karcie Kolor, w kolumnie Kolor kliknij kolor, który chcesz zmienić. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Kolor.

2 Wybierz kolor i kliknij przycisk OK.

Karta Legenda
Opcje karty Legenda — Wynik
Kolorowa powierzchnia i
Znaczniki z tekstem

Pokaż legendę Wyświetla legendę z wynikiem analizy.

Dane są wypełniane przez interfejs API.

Stopnie pomiędzy warto- Wprowadź liczbę (od 0 do 25), aby ustawić liczbę stopni
ściami min. i maks. wyświetlanych w legendzie pomiędzy minimum i
maksimum.

1388 | Rozdział 55 Style wyświetlania w aplikacjach rozszerzeń analitycznych

 Opcje karty Legenda — Wynik
Kolorowa powierzchnia i
Znaczniki z tekstem

Pokaż jednostki Wyświetla tekst opisujący typ jednostek pomiarowych

dla wyników analizy.
Dane są wypełniane przez interfejs API.

Pokaż nazwę Wyświetla nazwę wyniku analizy.

Dane są wypełniane przez interfejs API.

Pokaż opis Wyświetla opis wyniku analizy.

Dane są wypełniane przez interfejs API.

Typ tekstu Określa wyświetlanie tekstu dla jednego z typów tekstu

ustawionych w programie Revit Architecture. Po wybraniu
typu tekstu określa on następujące jego właściwości: ro-
zmiar, czcionka, kolor i tło.

Zaokrąglenie Ustawia wartość zaokrąglenia przyrostowego dla stopni

pomiędzy wartościami minimum i maksimum.

Stosowanie stylu wyświetlania do widoku

Styl wyświetlania analizy jest właściwością widoku projektu. W celu zmiany stylu widoku należy go wybrać na palecie
Właściwości.

1 Otwórz widok w Przeglądarce projektu.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Styl wyświetlania analizy wybierz elipsę znajdującą się obok nazwy bieżącego stylu.

3 W oknie dialogowym Style wyświetlania analizy wybierz inny styl i kliknij przycisk OK.

Styl wyświetlania zostanie zastosowany do wyników analizy w widoku.

Wyszukiwanie stylów wyświetlania analizy

Style wyświetlania analizy można wyszukiwać według nazw pełnych lub fragmentów nazw w oknie dialogowym Style
wyświetlania analizy. Zgodne wyniki są natychmiast wyświetlane w sekcji Style podczas wpisywania nazwy.

1 Otwórz widok w Przeglądarce projektu.

2 Otwórz okno dialogowe Style wyświetlania analizy.

3 Wpisz całą nazwę stylu lub jej fragment w polu wyszukiwania stylów, aby wyświetlić wszystkie zgodne nazwy stylów
wyświetlania.

Wyniki analizy
Gdy dostępny jest styl wyświetlania analizy, można go zastosować do wyniku analizy. Wynik można zapisać jako obraz lub
zmodyfikować go poprzez właściwości.
Wynik analizy może zawierać jeden lub więcej nazwanych zestawów danych. Aplikacja rozszerzenia może oferować wiele
jednostek na potrzeby wyświetlania danych. Za pomocą właściwości wyniku analizy można określić, który zestaw danych ma
być wyświetlany (z jednostkami). Zobacz Właściwości elementu legendy i wyniku analizy na stronie 1390.

Wyniki analizy | 1389

Zapisywanie widoku wyników analizy
Wyniki analizy nie są zapisywane po zamknięciu sesji programu Revit Architecture. W celu zachowania wyświetlanego wyniku
można zapisać jego widok w projekcie jako obraz. Widok jest zapisywany w Przeglądarce projektu jako obraz statyczny, który
można wydrukować i umieścić w arkuszach. Nie można go edytować.

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę aktywnego widoku.

2 Wybierz opcję Zapisz w projekcie jako obraz.

3 W oknie dialogowym Zapisz w projekcie jako obraz wprowadź nazwę w polu Nazwij widok.

4 Określ następujące właściwości materiału wyjściowego: Zakres eksportu, Rozmiar obrazu, Opcje i Jakość obrazu
rastrowego, a następnie kliknij przycisk OK.

Aby uzyskać więcej informacji na temat tych opcji, zobacz Eksportowanie widoku do pliku obrazu.

Właściwości elementu legendy i wyniku analizy

Wynik analizy i legenda wyświetlane w widoku są elementami z właściwościami. Właściwości te można zmienić na palecie
Właściwości. Wybierz powierzchnię wyniku analizy lub legendę, aby wyświetlić odpowiednie właściwości.

Właściwości wyniku Opis

analizy

Max Wyświetla wartość maksymalną dla wyniku

analizy. (tylko do odczytu)

Min. Wyświetla wartość minimalną dla wyniku

analizy. (tylko do odczytu)

Nazwa Steruje wyświetlaniem nazwanych zestawów

danych.

Jednostki Steruje wyświetlaniem jednostek.

Zakres Steruje wartościami Maks. i Min. Wybierz

opcję Dane bieżące lub Wszystkie dane, aby
wyświetlić wartości maksymalną i minimalną
z bieżącego zestawu danych lub ze wszystkich
zestawów danych.

Opis Opis wyniku analizy. (tylko do odczytu)

Właściwości legendy Opis

Szerokość Ustawia szerokość legendy. (Jednostki

wielkości arkusza).

Wysokość Ustawia wysokość legendy. (Jednostki

wielkości arkusza).

1390 | Rozdział 55 Style wyświetlania w aplikacjach rozszerzeń analitycznych

Narzędzia i techniki

1391
1392
Szkicowanie
56
Aby utworzyć w programie Revit Architecture niektóre elementy, takie jak dachy, podłogi, schody i poręcze, należy je narysować przy użyciu
trybu szkicowania. Szkicowanie jest także wymagane w celu zdefiniowania innych typów geometrii, takich jak wytłoczenia, otwory i regiony.

Terminologia dotycząca szkicowania

Z procesem szkicowania w programie Revit Architecture związanych jest wiele specyficznych terminów:

■ Szkicowanie to proces rysowania elementów w programie Revit Architecture.

■ Elementy oparte na szkicu to elementy (na przykład stropy, sufity i tłoczenia), które są zwykle tworzone przy użyciu
trybu szkicowania. Istnieją również takie elementy, na przykład ściany, które są szkicowane, ale w ich przypadku nie jest
wymagane użycie trybu szkicowania.

■ Tryb szkicowania stanowi środowisko w programie Revit Architecture, umożliwiające szkicowanie elementów, których
rozmiar lub kształt nie może zostać określony automatycznie, na przykład podczas tworzenia (lub edycji szkicu) dachu
lub stropu. Po przejściu do trybu szkicowania na wstążce wyświetlane są tylko te narzędzia, które mają zastosowanie dla
typu tworzonego lub edytowanego szkicu.

■ Wszystkie elementy składające się z elementów opartych na szkicu (takie jak dach) są określane jako szkic.
Na przykład na poniższym rysunku zaznaczony został dach oparty na szkicu.

1393
 W tym przykładzie po wybraniu dachu (utworzonego przez wyciąganie) można kliknąć kolejno kartę Zmień | Dachy ➤ panel

Tryb ➤ (Edytuj profil), co spowoduje otwarcie szkicu (różowe linie na kolejnej ilustracji) w trybie szkicowania. W
przypadku dachu utworzonego wg podrysu wybierz dach, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | Dachy ➤ panel Tryb ➤

(Edytuj podrys). W tym miejscu można edytować pojedyncze elementy szkicu. Narzędzia dostępne w trybie szkicowania
różnią się w zależności od typu edytowanego elementu.

Szkicowanie elementów
Można narysować linie szkicu lub użyć opcji Wskaż (ściany, linie, krawędzie, powierzchnie) podczas szkicowania. Rysowanie
pozwala utworzyć element poprzez kliknięcie i przesunięcie wskaźnika myszy. Opcje Wskaż umożliwiają wybranie istniejących
ścian, linii, krawędzi lub powierzchni. Podczas szkicowania można używać wymiarów nasłuchu. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Wymiary nasłuchu na stronie 917.
Podczas dodawania elementów, których rozmiar lub kształt nie może zostać określony automatycznie, takich jak dach, tłoczenie
lub otwór, włączany jest tryb szkicowania. W trybie szkicowania dostępne do użycia są tylko te narzędzia, które są dostępne
dla danego szkicu. Narzędzia dostępne w trybie szkicowania różnią się w zależności od typu szkicowanego elementu. Istnieją
również elementy (na przykład ściany), które są szkicowane, ale w ich przypadku nie jest wymagane zastosowanie trybu
szkicowania.

Najczęściej używane opcje szkicowania

Użyj tej opcji aby

tworzyć szkice.

Opcje rysowania (na przykład

(Linia) lub (Prostokąt))

Opcje wskazywania (na przykład wybierać istniejące ściany, liniie lub krawędzie. Podczas używania opcji Wskaż linie na pasku
opcji dostępna jest opcja Zablokuj (dla niektórych elementów), która umożliwia zablokowanie
wskazanej linii do krawędzi.
(Wskaż linie))
PORADA Można użyć klawisza Tab, aby przełączać między dostępnymi łańcuchami.

dodać ściany, wybierając powierzchnię elementu bryłowego lub komponentu ogólnego. Ta

Wskaż powierzchnie opcja jest dostępna tylko podczas szkicowania ścian lub ścian osłonowych.

1394 | Rozdział 56 Szkicowanie

 Użyj tej opcji aby

Łańcuch łączyć odcinki linii (tworzy łańcuch) podczas szkicowania, tak że ostatni punkt poprzedniej
linii staje się pierwszym punktem następnej linii.
Nie można używać opcji łańcucha dla zamkniętych pętli (okręgi, wielokąty) lub zaokrągleń.

Odsunięcie odsuwać położenie linii szkicu o określoną wartość.

Jeśli odsunięcie jest stosowane z użyciem opcji Wskaż linie, element lub linia szkicu jest
odsuwana od linii specyficznej dla elementu (na przykład linii położenia w ścianie). Nowy
element ma taki sam kształt i długość jak wskazana linia.
Jeśli podczas tworzenia szkicu używane jest odsunięcie, element lub szkic jest odsuwany od
położenia wskaźnika. Podczas tworzenia szkicu z odsunięciem możliwe jest utworzenie
elementu o dowolnej długości lub kształcie.
Można także określić linię położenia odsunięcia dla ścian, wybierając opcję z listy rozwijanej
Linia położenia.

UWAGA Jeśli podczas rysowania jest włączona opcja łańcucha, nowo utworzone linie są
również łączone w łańcuch. Umożliwia to utworzenie kształtu podobnego do istniejącego
przez śledzenie go z zastosowaniem odsunięcia.

Promień ustawić wstępnie wartość promienia. Ta opcja jest dostępna dla ścian lub linii w przypadku
rysowania prostokąta, koła, łuku lub wielokąta.
Promień umożliwia:
■ określenie ustalonego promienia okręgu, okręgu, w który wpisany jest wielokąt (lub na
którym jest opisany), łuku między środkiem a punktem końcowym lub łuku stycznego.
Wstępne ustawienie promienia nakłada wiązania na element lub szkic, dzięki czemu do
jego wykonania wymagana jest mniejsza ilość kliknięć. Mając wstępnie ustawiony
promień, można jednym kliknięciem utworzyć koło lub dwoma kliknięciami utworzyć
zaokrąglenie.
■ określenie zaokrąglenia rogów (promień zaokrąglenia) podczas łączenia linii (z użyciem
lub bez użycia opcji łańcucha) podczas rysowania prostokąta lub podczas zaokrąglania
przy użyciu opcji szkicowania Łuk zaokrąglenia.

Używanie wiązań podczas szkicowania

Aby użyć wiązań w czasie szkicowania, należy nacisnąć klawisz Shift podczas rysowania. Wiązania działają w następujący
sposób:

■ Wiążą linie proste i promienie wielokątów z liniami poziomymi lub pionowymi.

■ Ograniczają pasy łuków 3-punktowych, promieni łuków wychodzących ze środka i punktów końcowych i osi elips do
wielokrotności wartości 45 stopni.

■ Ograniczają łuki 2-punktowe i 3-punktowe do 90, 180 lub 270 stopni.

Szkicowanie linii
1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie linii, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |
Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Linia).
3 Na pasku opcji:
a Opcjonalnie w polu Odsunięcie określ wartość.

Szkicowanie linii | 1395

 b Możesz wybrać opcję Promień i określić wartość.
Promień umożliwia utworzenie zaokrągleń o określonym promieniu między segmentami linii, pozwalając
na utworzenie zaokrąglonego łańcucha linii. Aby możliwe było wyświetlenie zaokrąglenia, linia musi być
połączona z końcem innej linii. Jeśli linia jest połączona z więcej niż jedną linią, nie można utworzyć
zaokrąglenia.
Na poniższym rysunku przestawiono segmenty linii naszkicowane bez wybranego promienia i segmenty
linii naszkicowane po wybraniu opcji Promień.

UWAGA Określenie promienia powoduje zastąpienie opcji Odsunięcie.

4 Kliknij w obszarze rysunku, aby określić punkt początkowy linii.

5 Przesuń kursor i kliknij, aby określić punkt końcowy linii.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby określić długość linii. Zobacz Wymiary nasłuchu
na stronie 917.

Szkicowanie prostokąta
1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie prostokąta, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia

główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Prostokąt).

3 Na pasku opcji:
a Opcjonalnie w polu Odsunięcie określ wartość.

b Możesz wybrać opcję Promień i określić wartość.

Określenie promienia powoduje utworzenie zaokrągleń w rogach prostokąta.
Na rysunku przestawiono prostokąt naszkicowany, gdy opcja Promień nie jest wybrana, oraz prostokąt
naszkicowany po wybraniu opcji Promień.

UWAGA Określenie promienia powoduje zastąpienie opcji Odsunięcie.

4 Kliknij w obszarze rysunku, aby określić pierwszy róg prostokąta.

5 Przesuń kursor i kliknij, aby określić przekątny róg prostokąta.

1396 | Rozdział 56 Szkicowanie

Szkicowanie okręgu
1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie okręgu, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia

główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Okrąg).

3 Na pasku opcji:
a Opcjonalnie w polu Odsunięcie określ wartość.

b Możesz wybrać opcję Promień i określić wartość. Jeśli zostanie określony promień, umieszczenie okręgu
na rysunku będzie wymagało tylko jednego kliknięcia.

UWAGA Określenie promienia powoduje zastąpienie opcji Odsunięcie.

4 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić okrąg. Jeśli promień rysunku nie został jeszcze określony, przesuń
kursor i kliknij, aby zakończyć pracę nad okręgiem.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby wprowadzić wartość promienia. Po kliknięciu
w obszarze rysunku w celu umieszczenia okręgu wprowadź wartość promienia i naciśnij klawisz Enter.

Szkicowanie wpisanego wielokąta

1 Wybierz narzędzie umożliwiające narysowanie wpisanego wielokąta, takie jak Ściana, Linia modelowa lub Linia
szczegółu.

Przykładowo kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).
W wielokącie wpisanym promień okręgu jest mierzony do wierzchołka pomiędzy bokami wielokąta.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |
Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Wpisany wielokąt).
3 Na pasku opcji:
a Wprowadź liczbę boków wielokąta.

b Opcjonalnie w polu Odsunięcie określ wartość.

c Możesz wybrać opcję Promień i określić wartość.

UWAGA Określenie promienia powoduje zastąpienie opcji Odsunięcie.

4 Kliknij w obszarze rysunku aby wybrać punkt początkowy.

5 Jeśli promień rysunku nie został jeszcze określony, przesuń wskaźnik myszy i kliknij, aby zakończyć pracę nad
wpisanym wielokątem.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby wprowadzić wartość promienia. Po kliknięciu
w obszarze rysunku w celu umieszczenia wpisanego wielokąta, wprowadź wartość promienia i naciśnij
klawisz Enter.

Szkicowanie okręgu | 1397

Szkicowanie wielokąta opisanego
1 Wybierz narzędzie umożliwiające narysowanie opisanego wielokąta, takie jak Ściana, Linia modelowa lub Linia
szczegółu.

Przykładowo kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).
W wielokącie opisanym promień okręgu jest mierzony do środka boku wielokąta.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Opisany wielokąt).

3 Na pasku opcji:
a Wprowadź liczbę boków wielokąta.

b Opcjonalnie w polu Odsunięcie określ wartość.

c Możesz wybrać opcję Promień i określić wartość.

UWAGA Określenie promienia powoduje zastąpienie opcji Odsunięcie.

4 Kliknij w obszarze rysunku aby wybrać punkt początkowy.

5 Jeśli promień rysunku nie został jeszcze określony, przesuń wskaźnik myszy i kliknij, aby zakończyć pracę nad
opisanym wielokątem.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby wprowadzić wartość promienia. Po kliknięciu
w obszarze rysunku w celu umieszczenia opisanego wielokąta, wprowadź wartość promienia i naciśnij
klawisz Enter.

Szkicowanie łuków
W programie Revit Architecture istnieją różne opcje umożliwiające szkicowanie łuków:

■ Łuk początek-koniec-promień,
Aby określić łuk początek-koniec-promień, należy narysować pas łączący dwa końce łuku, a następnie określić kąt lub
promień tworzony z trzecim punktem.

■ Łuk oś-końce
Aby utworzyć łuk od środka i punktów końcowych, należy najpierw określić promień łuku, a następnie określić kąt. Nie
jest możliwe określenie przy użyciu tej metody łuku o kącie wynoszącym ponad 180 stopni, ale jest możliwa modyfikacja
łuku po jego narysowaniu.

1398 | Rozdział 56 Szkicowanie

 ■ Łuk styczna-koniec
Można tworzyć łuki styczne od punktów końcowych istniejących ścian lub linii.

■ Zaokrąglenie,
Użycie łuków zaokrąglenia umożliwia utworzenie zaokrąglonych rogów.

Aby uzyskać informacje na temat wiązania szkiców łuku, zobacz Używanie wiązań podczas szkicowania na stronie 1395

Skalowanie linii łuku

Można skalować linie łuku, używając środkowych i końcowych kontrolek.
1 Wybierz łuk.

2 Przeciągnij kontrolkę końca, aby zmienić długość łuku.

3 Aby zmienić promień łuku z zachowaniem jego koncentryczności, na pasku opcji wybierz opcję Zachowaj
koncentrycznie.

Szkicowanie łuków | 1399

 Kliknij tę opcję, aby zachować istniejące warunki końcowe, takie jak położenie punktu końcowego lub styczność
do prostej ściany.

4 Przeciągnij kontrolkę środka.

Szkicowanie łuku początek-koniec-promień

1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie łuku, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Łuk początek-koniec-promień) i umieść wskaźnik myszy w obszarze
rysunku.
3 Kliknij w obszarze rysunku, aby określić punkt początkowy łuku.
4 Przesuń wskaźnik myszy i kliknij, aby określić długość pasa.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby określić długość pasa. Po kliknięciu w obszarze
rysunku w celu określenia punktu początkowego wpisz wartość pasa i naciśnij klawisz Enter.

5 Przesuń kursor i kliknij, aby zdefiniować łuk.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby określić promień łuku. Wpisz wartość promienia
i naciśnij klawisz Enter.

Szkicowanie łuku od środka i punktów końcowych

Użycie tej opcji szkicowania umożliwia utworzenie łuku o kącie do 180 stopni. Po przekroczeniu 180 stopni, łuk zostaje
odwrócony.

1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie łuku, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Łuk z punktem środkowym, początkowym i końcowym) i umieść
wskaźnik myszy w obszarze rysunku.
3 Kliknij w obszarze rysunku, aby określić środek łuku.

1400 | Rozdział 56 Szkicowanie

 4 Przesuń wskaźnik i kliknij, aby zdefiniować promień i punkt początkowy łuku.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby określić promień łuku. Wpisz wartość promienia
i naciśnij klawisz Enter.

5 Przesuń kursor i kliknij, aby określić punkt końcowy łuku.

UWAGA Można również zastosować wymiary nasłuchu, aby określić kąt łuku. Wpisz wartość kąta i naciśnij
klawisz Enter.

Szkicowanie łuku stycznego

1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie łuku, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Łuk ze stycznym punktem końcowym) i umieść wskaźnik myszy
w obszarze rysunku.
3 Kliknij punkt końcowy istniejącej ściany lub linii, aby określić punkt początkowy łuku stycznego.
4 Przesuń kursor i kliknij, aby określić punkt końcowy łuku.

Szkicowanie łuku zaokrąglenia

UWAGA Zaokrąglenie można stosować tylko w przypadku elementów utworzonych przy użyciu opcji szkicowania Linia
(w tym boków wielokątów) lub Łuk.

Szkicowanie łuków | 1401

 1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie łuku, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Zaokrąglenie) i umieść wskaźnik myszy w obszarze rysunku.
3 Wybierz pierwszy element zaokrąglenia.

4 Wybierz drugi element zaokrąglenia.

5 Przesuń kursor i kliknij, aby zdefiniować łuk zaokrąglenia.

Po umieszczeniu zaokrąglenia program Revit Architecture automatycznie przycina elementy do zaokrąglenia.

1402 | Rozdział 56 Szkicowanie

Szkicowanie elips
Elipsy są dostępne w przypadku linii modelu, linii szczegółu, belek oraz elementów opartych na szkicu.

Szkicowanie pełnej elipsy

1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie elipsy, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia

główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Umieść linie (lub odpowiednio kartę Zmień | Umieść <element>, lub Zmień |

Utwórz <element>) ➤ panel Rysuj ➤ (Elipsa) lub (Wskaż linie).

UWAGA W przypadku wybrania opcji Wskaż linie można wskazać krawędź lub powierzchnię innej elipsy.

3 Jeśli wybrano opcję Wskaż linie, na pasku opcji można opcjonalnie określić wartość dla Odsunięcia.

UWAGA Odsunięcie jest dostępne dla elipsy tylko po wybraniu opcji Wskaż linie.

Wynikiem utworzenia pełnej elipsy z zastosowaniem odsunięcia jest splajn. Jeśli na przykład utworzono element
bryłowy jako pełną elipsę z odsunięciem, a następnie podjęto próbę utworzenia ściany na powierzchni elementu
bryłowego, elipsa nie jest traktowana jak przylegająca, tak jak pokazano na rysunku.

4 Kliknij w obszarze rysunku, aby określić środek elipsy.

Przyciąganie jest dostępne dla elipsy, a także wyświetlany jest jej podgląd.

5 Przesuń wskaźnik myszy w dowolnym kierunku od środka.

Edytowalny wymiar nasłuchu pokazuje promień osi dłuższej.

6 Kliknij, gdy wyświetlana jest żądana wartość promienia, lub wpisz wartość i naciśnij klawisz Enter.
7 Ponownie przesuń wskaźnik myszy w dowolnym kierunku od środka.
Edytowalny wymiar nasłuchu pokazuje promień osi krótszej.

8 Kliknij, gdy wyświetlana jest żądana wartość promienia, lub wpisz wartość i naciśnij klawisz Enter.

Szkicowanie elips | 1403

Szkicowanie części elipsy
1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie elipsy, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia

główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Umieść linie (lub odpowiednio kartę Umieść <element> lub Utwórz <element>) ➤ panel

Rysuj ➤ (Część elipsy) lub (Wskaż linie).

UWAGA W przypadku wybrania opcji Wskaż linie można wskazać krawędź lub powierzchnię innej elipsy.

3 Jeśli wybrano opcję Wskaż linie, na pasku opcji można opcjonalnie określić wartość dla Odsunięcia.

UWAGA Odsunięcie jest dostępne dla elipsy tylko po wybraniu opcji Wskaż linie.

4 Kliknij w obszarze rysunku.

Przyciąganie jest dostępne dla części elipsy, a także wyświetlany jest jej podgląd.

5 Odsuń wskaźnik myszy od pierwszego punktu, aby zdefiniować kierunek oraz zakres dłuższej osi.

6 Kliknij, gdy zostanie wyświetlona pożądana wartość, lub wpisz wartość i naciśnij klawisz Enter.
7 Przesuń wskaźnik myszy, aby uzyskać żądany kształt części elipsy, oraz kliknij lub wpisz wartość i naciśnij
klawisz Enter.

Zmiana wielkości elipsy

1 Wybierz elipsę.
2 Jeśli utworzono elipsę dla elementu opartego na szkicu, należy kliknąć opcję edycji, aby przejść do trybu
szkicowania. Na przykład jeśli utworzono eliptyczną podłogę, kliknij kolejno kartę Zmień | Podłogi ➤ panel

Tryb ➤ (Edytuj obwiednię).

3 Można również na pasku opcji wybrać opcję Zachowanie współczynnika podczas modyfikacji.
Umożliwia to proporcjonalną zmianę promieni.

4 Zmiana rozmiaru elipsy:

Aby zmienić rozmiar za pomocą wtedy

wymiary tymczasowe kliknij wymiar tymczasowy promienia osi, którą chcesz

zmienić, podaj nową wartość w polu tekstowym i naciśnij
klawisz Enter.

kontrolki przeciągnij kontrolki, aby zmienić rozmiar osi dłuższej i

krótszej.
W przypadku elipsy pełnej dostępne są 4 kontrolki (po
jednej dla każdego kwadrantu).

1404 | Rozdział 56 Szkicowanie

 Aby zmienić rozmiar za pomocą wtedy
W przypadku części elipsy dostępne są również 4 kontrolki
(po jednej dla każdego kwadrantu). Ponadto na każdym
końcu znajdują się 2 kontrolki (po jednym dla każdego
końca części elipsy). Można zmodyfikować kształt elipsy
(opcja Przeciągnij koniec linii) lub zmienić rozmiar osi
(opcja Przeciągnij koniec osi). Umieść kursor na kontrolce
i naciskaj klawisz Tab do wyświetlenia odpowiedniej opcji
na pasku stanu.

5 W razie potrzeby kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Obracanie elipsy
Aby obrócić elipsy, wybierz elipsę, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Zmień ➤ (Obróć).
Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.
Aby przyciągnąć oś do innego elementu, można użyć kontrolek umożliwiających przeciąganie w celu obrócenia elipsy. Użycie
tej metody może spowodować niezamierzoną zmianę rozmiaru osi.

Szkicowanie splajnu
1 Wybierz narzędzie umożliwiające wprowadzenie splajnu, na przykład kliknij kolejno kartę Narzędzia

główne ➤ panel Model ➤ (Linia modelu).

2 Kliknij kolejno kartę Umieść linie (lub odpowiednio kartę Umieść <element> lub Utwórz <element>) ➤ panel

Rysuj ➤ (Splajn) i umieść wskaźnik myszy w obszarze rysunku.

3 Kliknij, aby określić punkt początkowy splajnu.
4 Przesuń kursor i kliknij, aby określić kolejny punkt splajnu. W razie potrzeby powtórz czynność.

5 Kliknij przycisk (Zmień), aby ukończyć splajn.

Nie można utworzyć zamkniętej pętli przy pomocy jednego splajnu. Można natomiast zamknąć pętlę przy pomocy drugiego
splajnu. Zobacz Modyfikowanie splajnu na stronie 1406.

Najlepsze praktyki podczas szkicowania splajnu

Podczas szkicowania splajnu staraj się używać najprostszych rodzajów linii (lub kombinacji linii), aby uzyskać pożądane efekty.
Na przykład może zaistnieć potrzeba utworzenia linii podobnej do tej na poniższym rysunku.

Tę linię można utworzyć przy użyciu kombinacji łuków i linii, lub używając splajnu. Przetwarzanie linii szkicowanych za
pomocą splajnów wymaga więcej czasu, dlatego zaleca się używanie kombinacji linii i łuku zamiast splajnów, jeśli tylko jest
to możliwe.

Szkicowanie splajnu | 1405

 Jeśli konieczne jest utworzenie linii za pomocą splajnu, należy używać jak najmniejszej liczby punktów kontrolnych, aby
skrócić czas przetwarzania do minimum. Na poniższym rysunku przedstawiono splajn naszkicowany za pomocą wielu punktów
kontrolnych (niebieskie kropki).

Taki sam splajn można utworzyć przy użyciu mniejszej liczby punktów kontrolnych, tak jak zostało to pokazane.

Modyfikowanie splajnu
1 Wybierz splajn.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Edytuj splajn ➤ (Dodaj kontrolkę) lub (Usuń kontrolkę).
■ Opcja Dodaj Kontrolkę umożliwia dodanie punktu kontrolnego do splajnu. Umieść wskaźnik ponad cięciwą
splajnu i obserwuj pasek stanu. Kiedy pojawi się na nim Odniesienie, kliknij je, aby umieścić kontrolkę.
Punkt sterujący zostanie dodany do centrum cięciwy.

■ Opcja Usuń Kontrolkę umożliwia usunięcie punktu kontrolnego splajnu. Wybierz punkt kontrolny do
usunięcia.
Splajn zostaje wyrównany po usunięciu punktu kontrolnego.

3 Aby przesunąć punkt kontrolny, przeciągnij go do nowej lokalizacji.

4 Aby przenieść punkty końcowe splajnu, wybierz splajn.
■ Aby przesunąć cały splajn, przeciągnij kontrolki końca wyświetlone w postaci niebieskich kropek.

■ Aby zmodyfikować krzywą splajnu pomiędzy punktem końcowym a następnym punktem kontrolnym,
wybierz kontrolkę końca, naciśnij klawisz Tab, a następnie przeciągnij punkt kontrolny końca.

Zamykanie otwartej pętli

Aby zamknąć poprawne otwarte pętle podczas szkicowania, można użyć przyciągnięcia Zamknij. Jeśli istnieje więcej niż jedna
opcja zamknięcia pętli, można przesunąć kursor albo nacisnąć klawisz TAB, aby wyświetlić inne opcje przyciągnięcia.

1406 | Rozdział 56 Szkicowanie

 Aby zamknąć otwartą pętlę:
1 Rozpocznij szkicowanie z dala od otwartej pętli.

UWAGA Podczas szkicowania pasek stanu wskazuje istnienie otwartej pętli do zamknięcia.

2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij opcje Nadpisania przeciągania ➤ Zamknij. Program
Revit Architecture przyciągnie element i zamknie pętlę.

Jeśli istnieje więcej niż jedna opcja zamknięcia pętli, można przesunąć kursor albo nacisnąć klawisz TAB, aby
wyświetlić inne opcje przyciągnięcia.

3 Kliknij, aby zakończyć pętlę.

Modyfikowanie naszkicowanych elementów

1 W obszarze rysunku wybierz szkicowany element.
2 Jeśli utworzono szkic dla elementu opartego na szkicu, należy kliknąć opcję edycji, aby przejść do trybu
szkicowania.

Na przykład jeśli naszkicowano podłogę, kliknij kolejno kartę Zmień | Podłogi ➤ panel Tryb ➤ (Edytuj
obwiednię).

Modyfikowanie naszkicowanych elementów | 1407

 3 Modyfikowanie elementu:
Jeśli chcesz... wtedy

przesunąć cały element zaznacz wszystkie linie szkicu, a następnie przeciągnij go

w żądane miejsce. Jeśli dołączony jest inny element,
zostanie on odpowiednio zaktualizowany.

zmodyfikować koniec linii szkicu zaznacz go i przeciągnij kontrolkę końcową albo zmień
wymiar. Gdy przesuwasz kontrolkę końca prostego
segmentu liniowego, możesz zmieniać kąt i długość linii.
Przesunięcie kontrolki końcowej łuku powoduje zmianę
kąta łuku (zmianę wartości w stopniach); przeciągnięcie
kontrolki środkowej powoduje zmianę promienia.

4 Jeśli czynności odbywały się w trybie szkicu, po zakończeniu kliknij przycisk (Zakończ tryb edycji).

Tworzenie geometrii bryły i wycięcia

Narzędzia używane do tworzenia geometrii bryły i wycięcia są dostępne jedynie w edytorze rodzin. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Edytor rodzin na stronie 500.
Aby uzyskać szczegółowe informacje dotyczące tworzenia rodzin, zawierające samouczki związane z tworzeniem geometrii
za pomocą edytora rodzin, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Tworzenie wytłoczenia
Aby uzyskać informacje dotyczące używania tłoczeń w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Najprostszą reprezentacją do utworzenia jest wytłoczenie bryły lub wyciąganie wycięcia. Należy naszkicować profil 2D bryły
na płaszczyźnie roboczej, a następnie wytłoczyć ten profil prostopadle do płaszczyzny, na której został on naszkicowany.
Przykładowe wytłoczenie
wielobocznej, betonowej ławy
fundamentowej

Przed wytłoczeniem kształtu należy określić jego punkty początkowy i końcowy, aby zwiększyć bądź zmniejszyć głębokość
reprezentacji. Domyślnie punkt początkowy wytłaczania wynosi 0. Płaszczyzna robocza nie musi być punktem początkowym
lub końcowym wytłoczenia — jest używana tylko do szkicowania i ustalenia kierunku wytłoczenia.

1408 | Rozdział 56 Szkicowanie

 Poniższa procedura jest ogólną metodą tworzenia wytłoczenia bryły lub wyciągania wycięcia. Poszczególne czynności mogą
się różnić w zależności od założeń projektowych.

Aby utworzyć wytłoczenie bryły lub wyciąganie wycięcia

1 W Edytorze rodzin, na karcie Narzędzia główne w panelu Formy wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij opcję (Wyciąganie).

■ Kliknij kolejno listę rozwijaną Wycięcia ➤ opcję (Wyciąganie wycięcia).

UWAGA W razie potrzeby ustal płaszczyznę roboczą przed naszkicowaniem wytłoczenia. Kliknij kolejno

kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Ustaw).

2 Przy użyciu narzędzi szkicowania naszkicuj profil wytłoczenia:

■ Aby utworzyć jedną reprezentację bryły, naszkicuj zamkniętą pętlę.

■ Aby utworzyć kilka reprezentacji, naszkicuj wiele nieprzecinających się zamkniętych pętli.

3 Na palecie Właściwości na stronie 33 określ właściwości wyciągania:

■ Aby wyciągnąć profil z domyślnego punktu początkowego 0, w obszarze Więzy dla opcji Koniec wyciągania
wpisz dodatnią lub ujemną głębokość wyciągania.
Ta wartość zmienia punkt końcowy wytłoczenia.

UWAGA Głębokość wytłoczenia nie zostanie zachowania po utworzeniu wytłoczenia. W razie potrzeby
utworzenia wielu tłoczeń z tym samym punktem końcowym naszkicuj wytłoczenia, zaznacz je, a następnie
zastosuj punkt końcowy.

■ Aby wytłoczyć tłoczenie z innego punktu początkowego, w obszarze Ograniczenia wpisz nowy punkt w
opcji Początek tłoczenia.

■ Aby ustalić widoczność wytłoczenia bryły, w obszarze Grafika kliknij polecenie Edytuj w opcji
Widoczność/nadpisania grafiki, a następnie określ ustawienia widoczności.

■ Aby zastosować materiał do wytłoczenia bryły na podstawie kategorii, w obszarze Materiały i wykończenia

kliknij pole Materiał, kliknij przycisk , a następnie określ materiał.

■ Aby przypisać wytłoczenie bryły do podkategorii, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz podkategorię
w opcji Podkategoria.

■ Kliknij przycisk Zastosuj.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz wyciąganie ➤ panel Tryb ➤ opcję (Zakończ tryb edycji).
Program Revit Architecture zakończy tłoczenie i powróci do widoku, w którym rozpoczęto tłoczenie.

5 Aby wyświetlić wytłoczenie, otwórz widok 3D.

6 Aby zmienić wielkość wyciągnięcia w widoku 3D, zaznacz je i użyj uchwytów do edycji.

Edycja wytłoczenia
Aby uzyskać informacje dotyczące używania tłoczeń w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Utworzone wytłoczenie można zmodyfikować.

Tworzenie wytłoczenia | 1409

 Aby edytować wytłoczenie
1 Wybierz wytłoczenie w obszarze rysunku.
2 W przypadku środowiska projektu:

a Kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Tryb ➤ opcję (Edytuj rodzinę).

b W Edytorze rodzin wybierz ponownie wyciąganie w obszarze rysunku.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciąganie ➤ panel Tryb ➤ opcję (Edytuj wyciąganie).
4 W razie potrzeby zmodyfikuj profil wytłoczenia.
5 Na palecie Właściwości na stronie 33 zmień widoczność, materiał lub podkategorię wyciągania.
6 Aby zmienić wyciąganie na bryłę lub wycięcie, w obszarze Dane identyfikacyjne w opcji Bryła/Wycięcie wybierz
wartość Bryła lub Wycięcie.
7 Kliknij przycisk Zastosuj.

8 Kliknij kolejno kartę Zmień | Edytuj wyciąganie ➤ panel Tryb ➤ opcję (Zakończ tryb edycji).

Wskazówki dotyczące tłoczenia profilu

■ Płaszczyzna robocza nie musi być ani na początku, ani na końcu głębokości wytłoczenia. Można na niej rysować, ustawia
ona kierunek tłoczenia na prostopadły do powierzchni płaszczyzny.

■ Można ustawić głębokość geometrii przed jej narysowaniem. W trybie szkicowania wpisz wartość w polu tekstowym
Głębokość na pasku opcji. Wartość ta zmienia punkt końcowy tłoczenia. Głębokości mogą mieć wartości ujemne.

■ Można zmienić głębokość wyciągania po utworzeniu i wybraniu go na palecie Właściwości, określając wartości dla punktów
początkowego i końcowego. Można także zmienić wielkość wytłoczenia w widoku 3D przez wybranie go i przeciągnięcie
umożliwiające zmianę wielkości.

■ Jeśli jest to określone, program Revit Architecture nie zachowuje wartości punktu końcowego podczas tworzenia wytłoczenia.
Jeśli trzeba zrobić wiele wytłoczeń o tym samym punkcie końcowym, należy najpierw je narysować, następnie wybrać i
zastosować punkt końcowy.

Tworzenie stopienia profili

Aby uzyskać informacje dotyczące używania stapiania profili w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Narzędzie Połączenie profili służy do łączenia ze sobą dwóch profili (obwiedni). Jeśli na przykład rysuje się duży prostokąt i
mniejszy prostokąt na nim, program Revit Architecture stapia te dwa kształty w jeden.
Przykładowe dolne i górne obwiednie
dla łączenia profili.

1410 | Rozdział 56 Szkicowanie

Zakończone stapianie profili

UWAGA Jeśli trzeba wymiarować stopienie profili bryły po jego utworzeniu, można ustalić wymiar między liniami na
górze stopienia i liniami u podstawy stopienia. Nie można wymiarować od linii na dolnym profilu do linii na górnym profilu.

Aby utworzyć stopienie profili bryły lub wycięcia

1 W Edytorze rodzin, na karcie Narzędzia główne w panelu Formy wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij opcję (Stapianie profili).

■ Kliknij kolejno listę rozwijaną Wycięcia ➤ opcję (Stapianie wycięcia).

UWAGA W razie potrzeby ustal płaszczyznę roboczą przed szkicowaniem stapiania profili. Kliknij kolejno

kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Ustaw).

2 Na karcie Zmień | Utwórz obwiednię dolnego profilu stapiania profili użyj narzędzi rysowania, aby naszkicować
dolną obwiednię stapiania profili — na przykład naszkicuj kwadrat.
3 Aby określić głębokość stapiania profili, na palecie Właściwości na stronie 33 wykonaj jedną z następujących
czynności:
■ Aby określić głębokość obliczaną na podstawie domyślnego punktu początkowego 0, w obszarze Więzy
wprowadź wartość w polu Drugi koniec.

■ Aby określić głębokość obliczaną na podstawie punktu początkowego innego niż 0, w obszarze Więzy
wprowadź wartość w polach Drugi koniec i Pierwszy koniec.

UWAGA Jeśli jest to określone, program Revit Architecture nie zachowuje wartości punktu końcowego
podczas tworzenia stopienia profili. Jeśli trzeba zrobić wiele stopień profili o tym samym punkcie
końcowym, należy najpierw je narysować, a następnie wybrać i zastosować punkt końcowy.

4 Po zakończeniu tworzenia dolnej obwiedni kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię dolnego profilu

stapiania ➤ panel Tryb, a następnie kliknij opcję (Edytuj górę).

5 Na karcie Zmień | Utwórz obwiednię górnego profilu stapiania naszkicuj obwiednię u góry stapiania, na przykład
drugi kwadrat.

Tworzenie stopienia profili | 1411

 6 W razie potrzeby przeprowadź edycję połączeń wierzchołków, aby określić stopień skręcenia w stapianiu profili:

■ Na karcie Zmień | Utwórz obwiednię górnego profilu stapiania kliknij panel Tryb ➤ opcję (Edytuj
wierzchołki).

■ Punkty wierzchołków będą dostępne na jednym ze szkiców stapiania profili.

Linie kropkowane z niebieskimi okrągłymi kontrolkami oznaczają sugerowane połączenia. Każda kontrolka
jest przełącznikiem między dodawaniem i usuwaniem połączeń.

■ Aby wyświetlić punkty wierzchołków na drugim szkicu stapiania profili, na karcie Edytuj wierzchołki panelu

Łącz wierzchołki kliknij opcję (Kontrolki przy podstawie) lub (Kontrolki na górze) — w zależności
od tego, która opcja nie jest aktualnie wybrana.

■ Kliknij kontrolkę, a linia stanie się połączeniem brył. Na połączeniu zostanie wyświetlona wypełniona
niebieska kontrolka.

■ Kliknij kontrolkę bryły, aby usunąć połączenie; linia powraca do kreskowanej z kontrolką otwartą.

■ Po kliknięciu kontrolek pewne krawędzie znikają, a inne się pojawiają.

■ W panelu Łącz wierzchołki kliknij opcję (Skręć w prawo) lub (Skręć w lewo), aby skręcić wybraną
obwiednię stapiania profili w prawo lub w lewo.

7 Na palecie Właściwości na stronie 33 określ właściwości stapiania profili:

■ Aby określić widoczność stopienia profili, w obszarze Grafika kliknij polecenie Edycja w opcji
Widoczność/nadpisania grafiki, a następnie określ ustawienia widoczności.

■ Aby zastosować materiał do stopienia według kategorii, w obszarze Materiały i wykończenia kliknij pole

Materiał, kliknij przycisk , a następnie określ materiał.

1412 | Rozdział 56 Szkicowanie

 ■ Aby przypisać stopienie profili bryły do podkategorii, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz podkategorię
w opcji Podkategoria.

■ Kliknij przycisk Zastosuj.

8 Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obwiednię górnego profilu stapiania profili ➤ panel Tryb ➤ opcję
(Zakończ tryb edycji).
9 Aby wyświetlić stopienie, otwórz widok 3D.
10 Aby zmienić wielkość połączenia profili w widoku 3D, zaznacz je i użyj uchwytów do edycji.

Edytowanie stopienia profili

Aby uzyskać informacje dotyczące używania stapiania profili w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
1 Wybierz stopienie profili w obszarze rysunku.
2 W przypadku środowiska projektu:

a Na karcie Zmień | <Element> w panelu Tryb kliknij opcję (Edytuj rodzinę).

b W Edytorze rodzin wybierz ponownie stopienie profili.

3 Na pasku opcji wpisz wartość w polu Głębokość, aby zmienić głębokość połączenia profili.
4 Na karcie Zmień | Stapianie profili w panelu Edytuj stapianie profili wybierz opcję edycji:

■ Kliknij opcję (Edytuj górę), aby dokonać edycji górnej obwiedni stapiania profili.

■ Kliknij opcję (Edytuj podstawę), aby dokonać edycji dolnej obwiedni stapiania profili.

5 Na palecie Właściwości na stronie 33 zmień widoczność, materiał lub podkategorię stapiania profili odpowiednio
do potrzeb.
6 Aby zmienić stapianie profili na bryłę lub wycięcie, w obszarze Dane identyfikacyjne dla opcji Bryła/Wycięcie
wybierz wartość Bryła lub Wycięcie.
7 Kliknij przycisk Zastosuj.
8 Na karcie Zmień | Edytuj obwiednię górną stapiania profili lub Edytuj obwiednię dolną stapiania profili kliknij

panel Tryb ➤ opcję (Edytuj wierzchołki) i dokonaj edycji wierzchołków stapiania profili.

9 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

Tworzenie obrotu profilu

Aby uzyskać informacje dotyczące używania obrotów w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Obrót profilu jest reprezentacją utworzoną przez obrót kształtu wokół osi. Kształt można obrócić wokół okręgu lub jego części.
Jeśli oś styka się z kształtem do obrócenia, rezultatem jest bryła.

Tworzenie obrotu profilu | 1413

 Obrócona geometria bryły
utworzona blisko osi

Jeśli rysuje się daleko od osi, geometria powstała w rezultacie obrotu ma w sobie otwór.
Obrócona geometria tworzona z dala
od osi

Obroty profilów brył można używać do tworzenia geometrii rodziny, takiej jak uchwyty do drzwi i uchwyty meblowe, kolumny
i kopuły zadaszenia.
Poniższa procedura jest ogólną metodą tworzenia bryły obrotowej. Poszczególne czynności mogą się różnić w zależności od
założeń projektowych.

Aby utworzyć obrót profilu bryły lub wycięcia

1 W Edytorze rodzin, na karcie Narzędzia główne w panelu Formy wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij opcję (Obrót profilu).

■ Kliknij kolejno listę rozwijaną Wycięcia ➤ opcję (Obrót wycięcia).

UWAGA W razie potrzeby ustal płaszczyznę roboczą przed szkicowaniem obrotu profilu. Kliknij kolejno

kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Ustaw).

1414 | Rozdział 56 Szkicowanie

 2 Umieść oś obrotu:

■ Na karcie Zmień | Utwórz obrót profilu w panelu Rysuj kliknij opcję (Linia osi).

■ Określ punkty początkowy i końcowy osi w żądanej orientacji.

3 Użyj narzędzi rysowania do naszkicowania kształtu obracanego wokół osi:

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | Utwórz obrót profilu ➤ panel Rysuj ➤ opcję (Linia obwiedni).

■ Aby utworzyć jeden obrót profilu, naszkicuj zamkniętą pętlę.

■ Aby utworzyć kilka obrotów profilów, naszkicuj wiele nieprzecinających się zamkniętych pętli.

WAŻNE Jeśli oś styka się z kształtem do obrócenia, rezultatem jest bryła. Jeśli oś nie styka się z kształtu
obrotu profilu, uzyskana figura będzie miała otwór.

4 Na palecie Właściwości na stronie 33 zmień właściwości obrotu profilu:

■ Aby zmienić punkty początkowy i końcowy obracanej geometrii, wpisz nowe wartości kątów początkowego
i końcowego.

■ Aby ustalić widoczność obrotu bryły, w obszarze Grafika kliknij polecenie Edycja w opcji
Widoczność/nadpisania grafiki.

■ Aby zastosować materiał do obrotu profilu bryły według kategorii, w obszarze Materiały i wykończenia
kliknij pole Materiał, a następnie kliknij przycisk , aby określić materiał.

■ Aby przypisać obrót profilu bryły do podkategorii, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz podkategorię
w opcji Podkategoria.

■ Kliknij przycisk Zastosuj.

5 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

6 Aby wyświetlić obrót profilu, otwórz widok 3D.
7 Aby zmienić rozmiar obrotu profilu w widoku 3D, zaznacz go i użyj uchwytów do edycji.

UWAGA Nie można przeciągać powierzchni początkowych i końcowych obrotu profilu o 360 stopni.

Edycja obrotu profilu

Aby uzyskać informacje dotyczące używania obrotów w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
1 Wybierz obrót profilu w obszarze rysunku.
2 W przypadku środowiska projektu:

a Na karcie Zmień | <Element> w panelu Tryb kliknij opcję (Edytuj rodzinę).

b W Edytorze rodzin wybierz ponownie obrót profilu w obszarze rysunku.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Obrót profilu ➤ panel Tryb ➤ opcję (Edytuj obrót profilu).
4 W razie potrzeby zmodyfikuj szkic obrotu profilu.
5 Aby edytować pozostałe właściwości obrotu profilu, na palecie Właściwości na stronie 33 zmień początkową i
końcową wartość kąta, widoczność, materiał lub podkategorię.

Tworzenie obrotu profilu | 1415

 6 Aby zmienić obrót profilu na bryłę lub wycięcie, w obszarze Dane identyfikacyjne dla opcji Bryła/Wycięcie
wybierz wartość Bryła lub Wycięcie.
7 Kliknij przycisk Zastosuj.

8 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce

Aby uzyskać informacje dotyczące używania wyciągnięć po ścieżce w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Wyciągnięcie po ścieżce jest narzędziem do tworzenia rodzin, które wymaga narysowania lub zastosowania profilu (kształtu)
i wytłoczenia tego profilu wzdłuż ścieżki. Wyciągnięcia po ścieżce można użyć do utworzenia profili, balustrad lub prostych
rur.
Poniższa procedura jest ogólną metodą tworzenia wyciągnięcia po ścieżce. Poszczególne czynności mogą się różnić w zależności
od założeń projektowych.

Aby utworzyć wyciągnięcie bryły po ścieżce lub wyciągnięcie po ścieżce wycięcia

1 W Edytorze rodzin, na karcie Narzędzia główne w panelu Formy wykonaj jedną z poniższych czynności.

■ Aby utworzyć wyciągnięcie bryły po ścieżce, kliknij opcję (Wyciągnięcie po ścieżce).

■ Aby utworzyć wyciągnięcie po ścieżce wycięcia, kliknij listę rozwijaną Wycięcia ➤ opcję (Wyciągnięcie
po ścieżce wycięcia).

UWAGA W razie potrzeby ustal płaszczyznę roboczą przed naszkicowaniem wyciągnięcia po ścieżce. Kliknij

kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Ustaw).

2 Określ ścieżkę wyciągnięcia:

■ Aby naszkicować nową ścieżkę wyciągnięcia po ścieżce, kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie po

ścieżce ➤ panel Wyciągnięcie po ścieżce ➤ opcję (Szkicuj ścieżkę).

Ścieżka może być pojedynczą ścieżką zamkniętą lub otwartą. Nie można rysować wielu ścieżek. Ścieżka
może być zbudowana z kombinacji linii prostych i krzywych i nie musi być ona płaska.

■ Aby wybrać istniejącą linię dla wyciągnięcia po ścieżce, kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie po

ścieżce ➤ panel Wyciągnięcie po ścieżce ➤ opcję (Wskaż ścieżkę).

Aby wybrać krawędzie innej geometrii bryły, np. wyciągania lub stapiania profili, kliknij opcję Wskaż
krawędzie 3D na wstążce. Alternatywnie wskaż istniejące linie szkicu, obserwując pasek stanu, aby wiedzieć,
co zostanie wskazane. Ta metoda automatycznego wskazywania blokuje linie szkicu względem wybieranej
geometrii i pozwala naszkicować ścieżkę w wielu płaszczyznach roboczych, co umożliwia utworzenie ścieżki
3D.

3 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

4 Wczytaj lub naszkicuj profil:
■ Aby załadować profil:
a Kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ➤ panel Wyciągnięcie po ścieżce, a następnie
wybierz profil z listy Profil.
Jeśli potrzebnego profilu nie wczytano jeszcze do projektu, kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie

po ścieżce ➤ panel Wyciągnięcie po ścieżce ➤ opcję (Wczytaj profil), aby go wczytać.

b Na pasku opcji użyj opcji X, Y, Kąt i Odwróć w celu dopasowania położenia profilu.

1416 | Rozdział 56 Szkicowanie

 Wprowadź wartości dla parametru X i Y, aby określić wartość odsunięcia dla profilu.
Wprowadź wartość parametru Kąt, aby określić kąt profilu. Profil zostanie obrócony od początku
profilu o podany kąt. Aby obrócić profil w przeciwnym kierunku, można wpisać wartość ujemną.
Opcja Odwróć umożliwia odwrócenie profilu.

c Kliknij przycisk Zastosuj.

d Wybierz ścieżkę i powiększ widok 3D, aby zobaczyć profil.

■ Aby naszkicować profil:

a Kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ➤ panel Wyciągnięcie po ścieżce, sprawdź, czy

jest wyświetlana opcja <Wg szkicu>, a następnie kliknij opcję (Edytuj profil).

b Jeśli wyświetlone zostanie okno dialogowe Przejdź do widoku, wybierz widok, gdzie ma zostać
naszkicowany profil, i kliknij przycisk OK.
Jeśli na przykład narysowano ścieżkę w rzucie, można wybrać rzędną, aby narysować profil. Profil
rysunku może być pojedynczą zamkniętą pętlą lub wieloma zamkniętymi pętlami nieprzecinającymi
się. Naszkicuj profil blisko przecięcia płaszczyzny profilu i ścieżki.

c Naszkicuj profil. Profile muszą być zamkniętymi pętlami.

d Kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ➤ Tryb ➤ opcję (Zakończ tryb edycji).

5 Na palecie Właściwości na stronie 33 określ właściwości wyciągnięcia po ścieżce:

■ Aby określić widoczność wyciągnięcia bryły po ścieżce, w obszarze Grafika kliknij polecenie Edycja w opcji
Nadpisania Widoczności/Grafiki, a następnie określ ustawienia widoczności.

■ Aby zastosować materiał do wyciągnięcia bryły po ścieżce według kategorii, w obszarze Materiały i

wykończenia kliknij pole Materiał, kliknij przycisk , a następnie określ materiał.

■ Aby przypisać wyciągnięcie bryły po ścieżce do podkategorii, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz
podkategorię w opcji Podkategoria.

■ Kliknij przycisk Zastosuj.

6 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce złożonego z segmentów

Aby uzyskać informacje dotyczące używania wyciągnięć po ścieżce w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Wyciągnięcia po ścieżce złożone z segmentów jest przydatne podczas tworzenia kolan mechanicznych przewodów
wentylacyjnych. Takie wyciągnięcie po ścieżce jest tworzone poprzez ustawienie dwóch parametrów wyciągnięcia po ścieżce
i naszkicowanie ścieżki z łukami. Parametry wpływają jedynie na łuki w ścieżce. Minimalna ilość segmentów dla wyciągnięć
po ścieżce złożonych to 2.
1 W Edytorze rodzin rozpocznij tworzenie wyciągnięcia po ścieżce.
2 Na palecie Właściwości na stronie 33, w polu Inne wybierz pole wyboru Segmentacja trajektorii.
3 Wpisz wartość dla opcji Największy kąt segmentu. Właściwe wartości mieszczą się w przedziale od 0 do 360
stopni.
4 Narysuj lub wskaż ścieżkę z łukami.

5 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji), aby zakończyć ścieżkę.

Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce | 1417

 6 Utwórz profil lub użyj wcześniej zdefiniowanego profilu.

7 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji), aby zakończyć szkicowanie wyciągnięcia po ścieżce.
Przykład złożonego wyciągnięcia po ścieżce z
wartością 30 stopni dla opcji Największy kąt
segmentu.

PORADA Można zmienić złożone wyciągnięcie po ścieżce na zwykłe przez odznaczenie pola wyboru Segmentacja
trajektorii.

Edycja wyciągnięcia po ścieżce

Aby uzyskać informacje dotyczące używania wyciągnięć po ścieżce w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
1 W obszarze rysunku wybierz wyciągnięcie po ścieżce.
2 W przypadku środowiska projektu:

a Na karcie Zmień | <Element> w panelu Tryb kliknij opcję (Edytuj rodzinę).

b W Edytorze rodzin wybierz wyciągnięcie po ścieżce w obszarze rysunku.

3 Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce w panelu Tryb kliknij opcję (Edytuj wyciągnięcie po ścieżce).
4 Aby zmodyfikować ścieżkę wyciągnięcia:

■ Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce w panelu Wyciągnięcie po ścieżce kliknij opcję (Szkicuj
ścieżkę).

■ Narzędzia znajdujące się na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce > Szkicuj ścieżkę służą do modyfikowania
ścieżki.

■ W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

5 Aby zmodyfikować profil wyciągnięcia po ścieżce:

■ Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce w panelu Wyciągnięcie po ścieżce kliknij opcję (Wybierz
profil).

■ W panelu Wyciągnięcie po ścieżce użyj wyświetlonych narzędzi, aby wybrać nowy profil wyciągnięcia po
ścieżce lub zmienić położenie profilu wyciągnięcia po ścieżce.

1418 | Rozdział 56 Szkicowanie

 ■ Aby edytować istniejący profil, w panelu Wyciągnięcie po ścieżce kliknij opcję (Edytuj profil) i użyj
narzędzi dostępnych na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce > Edytuj profil.

■ W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji), aby zakończyć edytowanie profilu, a następnie
kliknij tę opcję po raz drugi, aby zakończyć edytowanie wyciągnięcia po ścieżce.

6 Aby edytować inne właściwości wyciągnięcia po ścieżce, wybierz wyciągnięcie po ścieżce i na palecie Właściwości
na stronie 33 zmień widoczność, materiał, segmentację lub podkategorię wyciągnięcia po ścieżce odpowiednio
do potrzeb.
7 Aby zmienić wyciągnięcie po ścieżce na bryłę lub wycięcie, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz dla opcji
Bryła/Wycięcie wartość Bryła lub Wycięcie.
8 Kliknij przycisk Zastosuj.

Wskazówki dotyczące wyciągnięcia po ścieżce

Przy tworzeniu wyciągnięcia po ścieżce z łukiem stycznym na ścieżce należy się upewnić, że profil jest wystarczająco mały,
aby został przeciągnięty wokół łuku bez przecinania geometrii powstałej w wyniku tej operacji. Pojawi się błąd, jeśli geometria
będzie przecięta.
Jeśli utworzysz ścieżkę wyciągnięcia przy użyciu narzędzia Wskaż ścieżkę, możesz przeciągnąć punkty końcowe linii ścieżki
w trakcie ich rysowania.

Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu

Aby uzyskać informacje dotyczące używania wyciągnięć po ścieżce ze zmianą profilu w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin
na stronie 502.
Narzędzie Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu umożliwia utworzenie stopienia uwzględniającego dwa różne profile, a
następnie wyciągnięcia po ścieżce wzdłuż ścieżki. Kształt wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu jest określany przez ścieżkę
2D, która została naszkicowana lub wskazana, natomiast dwa profile są albo szkicowane, albo ładowane.

Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu | 1419

 Poniżej przedstawiono ogólną metodę tworzenia brył z użyciem funkcji wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu. Poszczególne
czynności mogą się różnić w zależności od założeń projektowych.

Aby utworzyć bryłę lub wyciągnięcie po ścieżce wycięcia ze zmianą profilu

1 W Edytorze rodzin, na karcie Narzędzia główne w panelu Formy wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Aby utworzyć wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu bryły, kliknij opcję (Wyciągnięcie po ścieżce
ze zmianą profilu).

■ Aby utworzyć wyciągnięcie po ścieżce wycięcia ze zmianą profilu, kliknij listę rozwijaną Wycięcia ➤ opcję

(Wyciągnięcie po ścieżce wycięcia ze zmianą profilu).

2 Określ ścieżkę wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu.

UWAGA W razie potrzeby ustaw płaszczyznę roboczą przed naszkicowaniem lub wskazaniem ścieżki dla
wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu. Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna

robocza ➤ (Ustaw).

Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu w panelu Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu
wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij opcję (Szkicuj ścieżkę), aby naszkicować ścieżkę dla wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu.

■ Kliknij opcję (Wskaż ścieżkę), aby wskazać istniejące linie i krawędzie dla wyciągnięcia po ścieżce ze
zmianą profilu.

3 Naszkicuj lub wskaż ścieżkę.

Aby wybrać krawędzie innej geometrii bryły, np. wyciągania lub wyciągnięcia ze zmianą profilu, kliknij opcję
Wskaż ścieżkę. Alternatywnie wskaż istniejące linie szkicu, obserwując pasek stanu, aby wiedzieć, co zostanie
wskazane. Ta metoda automatycznego wskazywania blokuje linie szkicu względem wybieranej geometrii i
pozwala naszkicować ścieżkę w wielu płaszczyznach roboczych, co umożliwia utworzenie ścieżki 3D.

UWAGA Ścieżka wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu może zawierać tylko jeden segment.

4 W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji)

1420 | Rozdział 56 Szkicowanie

5 Załaduj lub naszkicuj pierwszy profil (Profil 1).
Zostanie podświetlony punkt końcowy dla profilu 1 na ścieżce wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu.

■ Aby załadować profil:

a Kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu ➤ panel Wyciągnięcie po
ścieżce ze zmianą profilu i wybierz profil z listy rozwijanej Profil.

Jeśli potrzebnego profilu nie wczytano jeszcze do projektu, kliknij opcję (Wczytaj profil), aby go
wczytać.

b Powiększ, aby wyświetlić profil.

c Użyj opcji X, Y, Kąt i Odwróć w celu dopasowania położenia profilu.

Wprowadź wartości dla parametru X i Y, aby określić wartość odsunięcia dla profilu.
Wprowadź wartość parametru Kąt, aby określić kąt profilu. Profil zostanie obrócony od początku
profilu o podany kąt. Aby obrócić profil w przeciwnym kierunku, można wpisać wartość ujemną.
Opcja Odwróć umożliwia odwrócenie profilu.

d Kliknij przycisk Zastosuj.

■ Aby naszkicować profil:

a W panelu wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu sprawdź, czy opcja <Wg szkicu> jest zaznaczona,

a następnie kliknij opcję (Edytuj profil).

b Jeśli wyświetlone zostanie okno dialogowe Przejdź do widoku, wybierz widok, gdzie ma zostać
naszkicowany profil, i kliknij przycisk OK.

c Użyj narzędzi na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu > Edytuj profil, aby
naszkicować profil. Profile muszą być zamkniętymi pętlami.

d W panelu Tryb kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

Tworzenie wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu | 1421

 6 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu ➤ panel Wyciągnięcie po ścieżce ze

zmianą profilu ➤ opcję (Wybierz profil 2).

7 Załaduj lub naszkicuj drugi profil tak samo, jak w powyższych punktach.
8 Można też przeprowadzić edycję połączeń wierzchołków. Edycja połączeń wierzchołków umożliwia sterowanie
liczbą skręceń w wyciągnięciu po ścieżce ze zmianą profilu. Połączenia wierzchołków można edytować w rzucie
lub widoku 3D.
a Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu w panelu wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą

profilu kliknij opcję (Edytuj wierzchołki).

b Na karcie Edytuj wierzchołki w panelu Łącz wierzchołki wybierz opcję (Kontrolki przy podstawie)

lub (Kontrolki na górze).

c Aby przesunąć połączenia wierzchołków, w obszarze rysunku kliknij elementy sterujące w kolorze
niebieskim.

d W panelu Łącz wierzchołki kliknij narzędzia (Skręć w prawo) i (Skręć w lewo), aby skręcić
wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu.

9 Po zakończeniu kliknij kolejno panel Tryb ➤ opcję (Zakończ tryb edycji).

10 Na palecie Właściwości na stronie 33 określ właściwości wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu:
■ Aby określić widoczność stapiania profili po ścieżce, w obszarze Grafika kliknij polecenie Edycja w opcji
Widoczność/nadpisania grafiki, a następnie określ ustawienia widoczności.

■ Aby zastosować materiał do stapiania profili po ścieżce według kategorii, w obszarze Materiały i wykończenia

kliknij pole Materiał, kliknij przycisk , a następnie określ materiał.

■ Aby przypisać stapianie profili po ścieżce do podkategorii, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz
podkategorię w opcji Podkategoria.

■ Kliknij przycisk Zastosuj.

Edytowanie obiektu utworzonego przez wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu

Aby uzyskać informacje dotyczące używania wyciągnięć po ścieżce ze zmianą profilu w rodzinach, zobacz Podręcznik rodzin
na stronie 502.
1 W obszarze rysunku wybierz obiekt utworzony przez wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu.
2 W przypadku środowiska projektu:

a Na karcie Zmień | <Element> w panelu Tryb kliknij opcję (Edytuj rodzinę).

b W Edytorze rodzin ponownie wybierz w obszarze rysunku wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu.

3 Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu w panelu Tryb kliknij opcję (Edytuj wyciągnięcie
po ścieżce ze zmianą profilu).
4 Aby przeprowadzić edycję ścieżki:
a Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu w panelu Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą

profilu kliknij opcję (Szkicuj ścieżkę).

1422 | Rozdział 56 Szkicowanie

 b Użyj narzędzi na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu > Szkicuj ścieżkę, aby zmienić

ścieżkę, a następnie kliknij kolejno panel Tryb ➤ opcję (Zakończ tryb edycji).

5 Aby przeprowadzić edycję profili:

a Na karcie Zmień | Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu w panelu Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą

profilu kliknij opcję (Wybierz profil 1) lub (Wybierz profil 2).

b W panelu Wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu wybierz z listy rozwijanej inny wczytany profil lub
wybierz z listy opcję <Wg szkicu>, aby naszkicować nowy profil.

c Jeśli wybrano opcję <Wg szkicu>, kliknij opcję (Edytuj profil) w panelu Wyciągnięcie po ścieżce ze
zmianą profilu.

d Naszkicuj profil, a następnie kliknij kolejno panel Tryb ➤ opcję (Zakończ tryb edycji), aby zakończyć
edytowanie profilu.

e Kliknij kolejno panel Tryb ➤ opcję (Zakończ tryb edycji), aby zakończyć edytowanie wyciągnięcia
po ścieżce.

6 Na palecie Właściwości na stronie 33 zmień widoczność, materiał lub podkategorię wyciągnięcia po ścieżce
odpowiednio do potrzeb.
7 Aby zmienić wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu na bryłę lub wycięcie, w obszarze Dane identyfikacyjne
wybierz dla opcji Bryła/Wycięcie wartość Bryła lub Wycięcie.
8 Kliknij przycisk Zastosuj.

Dotnij obiekt geometryczny

Za pomocą narzędzia Dotnij obiekt geometryczny można wskazać i wybrać, która geometria będzie cięta, a która nie, niezależnie
od tego, kiedy utworzono geometrię.

UWAGA Pomimo to że to narzędzie i narzędzie Nie docinaj obiektu są przeznaczone przede wszystkim dla rodzin, można
ich używać także do osadzania ścian osłonowych.

1 W Edytorze rodzin utwórz geometrię bryły; mogą to być pojedyncze lub połączone proste bryły.

2 Utwórz wycięcie przez geometrię bryłową.

Dotnij obiekt geometryczny | 1423

 3 Utwórz inną bryłę i przyłącz do istniejącej geometrii.

4 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Tnij ➤ opcję (Dotnij obiekt geometryczny)
i wybierz utworzone wycięcie.
Zauważ, że kształt wskaźnika myszy się zmienia.

5 Wybierz geometrię utworzoną w Etapie 3.

1424 | Rozdział 56 Szkicowanie

 Program Revit Architecture tnie wybraną geometrię.

Nie docinaj obiektu

1 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Tnij ➤ opcję (Nie
docinaj obiektu).
2 Zaznacz wycięcie.
3 Wybierz odpowiednią bryłę, której nie chcesz ciąć.

UWAGA Jeśli wybierzesz wszystkie geometrie, aby nie były cięte, wówczas forma cięcia pojawi się zawsze
w widoku.

Tworzenie geometrii 2D
Aby utworzyć geometrię rodziny 2D, należy użyć narzędzi Linia modelowa i Linia symboliczna, które są dostępne w Edytorze
rodzin.

Narzędzie Linia modelu na karcie Narzędzia główne ➤ w panelu Model umożliwia naszkicowanie dwuwymiarowej geometrii,
gdy przedstawienie geometrii bryły nie jest konieczne. Przykładowo panele drzwi i okucia można naszkicować jako elementy
2D zamiast tłoczeń brył. Linie modelowe są zawsze widoczne w widokach 3D. Ich widocznością w rzucie i widoku elewacji

można sterować, wybierając linie i klikając kolejno kartę Zmień | Linie ➤ panel Widoczność ➤ opcję (Ustawienia
widoczności).

Tworzenie geometrii 2D | 1425

 Narzędzie Linia symboliczna na karcie Opis w panelu Szczegół umożliwia naszkicowanie linii o przeznaczeniu tylko
symbolicznym. Przykładowo można narysować linie symboliczne w widoku elewacji, aby przedstawić ruch drzwi. Linie
symboliczne nie są częścią faktycznej geometrii rodziny. Linie symboliczne są widoczne równolegle do widoku, w którym są
rysowane.
Można kontrolować widoczność linii symbolicznych na ciętych wystąpieniach. Wybierz linię symboliczną i kliknij kolejno

kartę Zmień | Linie ➤ panel Widoczność ➤ opcję (Ustawienia widoczności). Wybierz opcję Pokaż, jeśli wystąpienie jest
cięte.
W wyświetlanym oknie dialogowym można także kontrolować widoczność linii na podstawie poziomu wyświetlania szczegółów
w widoku. Na przykład jeśli wybrano poziom Niski, to podczas wczytywania rodziny do projektu i umieszczania jej w widoku
na niskim poziomie wyświetlania szczegółów, linie symboliczne są widoczne.

Dodawanie linii odniesienia

Za pomocą Edytora rodzin można dodać linię odniesienia w dowolnym widoku i użyć tych samych narzędzi oraz technik, co
w przypadku dodawania linii modelu. Kiedy rysujesz linię odniesienia, przemieszcza się ona jako pojedyncza linia.
W widoku, gdzie styl wizualny jest ustawiony na ukryte linie lub model krawędziowy, rysowane linie są wyświetlane jako linie
ciągłe, a przedłużenia płaszczyzn jako linie przerywane.

Aby dodać linię odniesienia

1 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Odniesienie ➤ opcję (Linia odniesienia).
2 Przy użyciu narzędzi do rysowania naszkicuj linię.
Linia wyświetlana jest jako samotna linia pełna, dopóki nie zostanie wybrana lub kiedy jest podświetlona podczas
preselekcji.
Przykład linii odniesienia rysowanej
jako wielokąt

Zaznaczone lub wyróżnione płaszczyzny powiązane są wyświetlane zgodnie z aktywnym widokiem.

1426 | Rozdział 56 Szkicowanie

 Przykładowy ciąg linii odniesienia wyróżniony w widoku 3D

Aby użyć linii odniesienia i wymiarów liniowych w celu kontrolowania geometrii modelu:

3 Wyrównaj powierzchnię elementu modelu do linii odniesienia i zablokuj ją.

4 Dodaj linię wymiarową odnoszącą się do linii odniesienia i przypisz jej parametr wystąpienia lub typu.
5 Przetestuj model, zmieniając i stosując nowe wartości w oknie dialogowym Typy rodzin.

Rozwiązywanie problemów dotyczących szkicowania

W poniższych tematach znajdują się informacje dotyczące problemów związanych ze szkicami.

Element odbiega nieznacznie od osi

Ostrzeżenie: Element odbiega od osi i może spowodować niedokładności.
Problem: Powyższe ostrzeżenie uaktywniane jest przez elementy oparte na źle ustawionych liniach — od 1x(10^-9) do 0,2
stopnia — w kierunkach poziomym lub pionowym lub na liniach ustawionych pod kątem 45 stopni względem kierunku
poziomego/pionowego.
Problem może być spowodowany szkicowaniem lub obracaniem elementów z wyłączoną funkcją przyciągania kątów. Może
on też wynikać z użycia wcześniejszych elementów podczas wykonywania następujących czynności:

■ Tworzenie elementu poprzez wybór powierzchni lub linii odbiegających od osi.

■ Wyrównywanie elementu względem odniesienia odbiegającego od osi.

■ Rozbijanie importu AutoCAD, który zawiera linie odbiegające od osi.

■ Tworzenie zakresów kondygnacji na bryle, której geometria odbiega od osi.

■ Przyciąganie definiujących końców linii do odniesień, które odbiegają od osi (takie jak importowane rysunki lub 2
nieprawidłowo wyrównane kolumny).

■ Przyciąganie definiujących końców linii do odniesień, które są prawidłowo umieszczone w odpowiadających im kontekstach,
ale linia między nimi odbiega od osi (np. przyciąganie 2 różnych osi sufitu).

Problemy z prawidłowym ustawieniem względem osi muszą zostać rozwiązane, ponieważ program Revit Architecture nie
może tworzyć wymiarów pomiędzy nierównoległymi liniami ani łączyć i docinać obiektu geometrycznego w przypadku
nierównoległych powierzchni lub powierzchni z niewielkimi odstępami, których powodem są elementy odbiegające od osi.

Rozwiązywanie problemów dotyczących szkicowania | 1427

 Rozwiązanie: W zależności od przyczyny problemu należy wykonać następujące czynności:

■ Przeciągnąć koniec elementu odbiegającego od osi na niewielką odległość i przyciągnąć go do osi.

■ Powtórzyć operację obrotu z włączoną funkcją przyciągania kątów.

■ Jeśli przyczyna niedokładności leży we wcześniejszych elementach, należy je poprawić i powtórzyć operację.

■ Jeśli problem jest spowodowany importowanymi danymi, można je naprawić w oryginalnym oprogramowaniu i ponownie
zaimportować do programu Revit Architecture.

Szkic sufitu jest nieprawidłowy

Ostrzeżenie: Szkic sufitu jest nieprawidłowy.
Problem: Program Revit Architecture nie przekształcił geometrii sufitu przy wykonywaniu ostatniego działania.
Rozwiązanie Nie można zignorować tego ostrzeżenia. Należy anulować działanie. Błąd ten może pojawić się przy szkicowaniu
otworu w suficie a następnie utworzeniu wiązania tego otworu z innym elementem, np. ścianą. Jeśli przesuniesz ścianę, otwór
przesuwa się razem z nią. Błąd zostanie wyświetlony, gdy otwór nagle straci swój obiekt nadrzędny (sufit). Możesz dokonać
edycji szkicu sufitu, a następnie spróbować wykonać to działanie ponownie.

Szkic podłogi jest nieprawidłowy

Ostrzeżenie: Szkic podłogi jest nieprawidłowy.
Problem: Program Revit Architecture nie przekształcił geometrii podłogi przy wykonywaniu ostatniego działania.
Rozwiązanie Nie można zignorować tego ostrzeżenia. Należy anulować działanie. Błąd ten może pojawić się przy szkicowaniu
otworu w podłodze, a następnie tworzeniu wiązania tego otworu z innym elementem, np. ścianą. Jeśli przesuniesz ścianę,
otwór przesuwa się razem z nią. Błąd zostanie wyświetlony, gdy otwór nagle straci swój obiekt nadrzędny (podłogę). Możesz
dokonać edycji szkicu podłogi, a następnie spróbować wykonać to działanie ponownie.

Nie można utworzyć wiązania z wymiaru

Ostrzeżenie: Nie można utworzyć wiązania z wymiaru.
Problem: Tworząc rodzinę, próbowano utworzyć wiązanie z wymiaru odniesienia.
Rozwiązanie: Nie można przekształcić wymiaru odniesienia w wiązanie.

Element na ekranie jest zbyt mały

Ostrzeżenie: Element na ekranie jest zbyt mały.
Problem: Program Revit Architecture zabezpiecza się przed przypadkowym narysowaniem elementu, który na ekranie miałby
mniej niż 1 mm, zwykle byłby to taki element jak ściana, płaszczyzna odniesienia czy linia.
Rozwiązanie: Jeśli zamierzasz utworzyć tak mały element, powiększ widok.

1428 | Rozdział 56 Szkicowanie

Edytowanie elementów
57
Ten temat opisuje narzędzia i techniki, które można użyć do edytowania elementów w obszarze rysunku.

Wybór elementów
Wiele kontrolek i narzędzi używanych do modyfikowania elementu w obszarze rysunku jest dostępnych tylko wtedy, gdy
wybrany jest element.
Aby pomóc w identyfikowaniu elementów i oznaczaniu ich do wyboru, w programie Revit Architecture udostępniono możliwość
automatycznego wyróżniania. Po przesunięciu wskaźnika myszy na element lub w jego pobliże w obszarze rysunku obrys
elementu zostanie wyróżniony. (Linia obrysu staje się szersza). Opis elementu jest wyświetlany na pasku stanu u dołu okna
Revit. Po krótkim opóźnieniu opis elementu pojawia się także w etykietce tuż poniżej wskaźnika.
Element ściany przed i po wyróżnieniu

Gdy element jest wyróżniony, kliknij, aby go wybrać. Jeśli element zostanie wybrany w jednym z widoków, wybór zostanie
także wprowadzony we wszystkich pozostałych widokach.

PORADA Jeśli wystąpią problemy z podświetleniem konkretnego elementu ze względu na to, że w jego pobliżu znajdują
się inne elementy, należy naciskać klawisz Tab, przełączając cyklicznie między kolejnymi elementami do momentu, aż
zostanie podświetlony żądany obiekt. Na pasku stanu identyfikowany jest aktualnie wyróżniony element. Aby przełączać
cyklicznie elementy w odwrotnej kolejności, należy nacisnąć kombinację klawiszy Shift+Tab.

Po wybraniu elementu:

■ Element zostanie obrysowany kolorem określonym w opcjach.

■ Obok lub na elemencie zostaną wyświetlone wszystkie charakterystyczne dla niego elementy sterujące i wymiary.

■ Na karcie Zmień | <element> staną się dostępne odpowiednie narzędzia edycyjne.

■ Licznik wyboru na pasku stanu ( ) zawiera informację o liczbie wybranych elementów. (Zobacz Ile elementów
zostało wybranych? na stronie 1431)

1429
 Ściana po wybraniu

UWAGA Można także wybrać prawym przyciskiem wyróżniony element i wyświetlić jego menu podręczne.

Podstawy wybierania elementów

Korzystaj z poniższych technik, aby wybierać elementy w obszarze rysunku.

Jeśli chcesz... Wówczas...

zlokalizować żądany element, aby go przesuń kursor nad element w obszarze rysunku. Program Revit Architecture podświetla
wybrać element i wyświetla informacje o nim na pasku stanu i w podpowiedzi.
Jeśli kilka elementów znajduje się bardzo blisko siebie lub są umieszczone jeden nad
drugim, to aby na pasku stanu został wyświetlony opis żądanego elementu, należy
przesunąć wskaźnik na ten obszar i naciskać klawisz Tab aż do skutku. Aby przełączać
cyklicznie elementy w odwrotnej kolejności, należy nacisnąć kombinację klawiszy
Shift+Tab.

wybrać element kliknij element.

wybrać wiele elementów przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl i kliknij każdy element.
Więcej sposobów wyboru wielu elementów opisano w sekcji Wybór wielu elementów
na stronie 1430.

określić liczbę aktualnie wybranych

sprawdź licznik wyboru na pasku stanu ( ). Zobacz Ile elementów zostało
elementów
wybranych? na stronie 1431

wybrać wszystkie elementy danego typu wybierz jeden element żądanego typu i wpisz SA (zaznacz wszystkie wystąpienia).
Więcej sposobów wyboru wielu wystąpień elementów opisano w sekcji Wybieranie
wszystkich wystąpień elementu na stronie 1431.

wybrać wszystkie elementy z określonej narysuj pole wskazania wokół elementów i kliknij kolejno kartę Zmień | Wielokrotny
kategorii (lub kilku kategorii)

wybór ➤ panel Filtr ➤ (Filtr). Wybierz żądane kategorie i kliknij przycisk OK.

odznaczyć element przytrzymaj wciśnięty klawisz Shift i kliknij każdy element, aby usunąć jego zaznaczenie.

ponownie wybrać poprzednio wybrane przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl i naciśnij klawisz strzałki w lewo.
elementy

Wybór wielu elementów

Aby wybrać więcej niż jeden element, użyj jednej z poniższych metod:

■ Przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl i kliknij każdy z elementów.

1430 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 UWAGA W przypadku wybierania wielu elementów i zaistnienia potrzeby wybrania elementu znajdującego się w
bliskości innych klawiszem Tab nie należy w momencie naciskania klawisza Tab przytrzymywać wciśniętego klawisza
Ctrl.

■ Narysuj okno wyboru, ustawiając wskaźnik po jednej stronie elementów do wybrania, i przeciągnij go ukośnie, tworząc
prostokątną obwiednię.
■ Aby wybrać tylko te elementy, które całkowicie znajdują się wewnątrz pola wyboru, należy przeciągnąć wskaźnik z
lewej strony na prawą.

■ Aby wybrać wszystkie elementy, które całkowicie lub częściowo znajdują się wewnątrz pola wyboru, należy przeciągnąć
wskaźnik z prawej strony na lewą.

■ Naciśnij klawisz Tab, aby podświetlić połączone elementy, a następnie kliknij, aby wybrać. Zobacz Wybieranie łańcuchów
ścian i linii na stronie 1433.

■ Narzędzie Wybierz wszystkie wystąpienia elementu umożliwia wybranie wszystkich wystąpień elementu lub typu rodziny
w projekcie lub widoku. Zobacz Wybieranie wszystkich wystąpień elementu na stronie 1431.

UWAGA Jeśli edytowany jest wariant projektu, nazwa narzędzia brzmi Wybierz wszystkie wystąpienia elementu w
aktywnym wariancie. Wybrane zostają wszystkie elementy tego typu tylko w aktywnym wariancie.

Wybieranie wszystkich wystąpień elementu

Istnieje możliwość wybrania wszystkich elementów podobnych do wybranego elementu w bieżącym widoku albo w projekcie.
Po ich wybraniu wszystkie elementy można jednocześnie zmodyfikować. Można:

■ Zmień właściwości

■ Zamienić typy

■ Usunąć lub zmienić tylko rodziny, które znajdują się w bieżącym widoku.

Wybieranie wszystkich wystąpień elementu

1 Kliknij element prawym przyciskiem myszy w dowolnym widoku albo typ rodziny w Przeglądarce projektu.
2 Kliknij opcję Wybierz wszystkie wystąpienia elementu, a następnie kliknij opcję Widoczne w widoku lub W
całym projekcie.

UWAGA Podczas używania elementu Warianty projektu na stronie 535 polecenie Wybierz wszystkie
wystąpienia elementu będzie wyświetlane w aktywnej opcji jako Wybierz wszystkie wystąpienia elementu,
a polecenia Widoczne w widoku/W całym projekcie będą powodować wybieranie tylko elementów w
bieżącym wariancie projektu.

Wszystkie wystąpienia są wybrane i można je modyfikować.

Ile elementów zostało wybranych?

W przypadku wybrania wielu elementów trudne może być określenie, czy wybrane zostały planowane elementy. Aby to
sprawdzić oraz dokonać poprawek, wykonaj następujące czynności:

■ Sprawdź licznik wyboru na pasku stanu.

Program Revit Architecture wskazuje całkowitą ilość wybranych elementów na ikonie:

Wybór wielu elementów | 1431

 ■ Kliknij licznik wyboru, aby wyświetlić okno dialogowe Filtr.
W oknie dialogowym Filtr wyświetlona zostanie lista kategorii wybranych elementów. Wskazana będzie również liczba
elementów wybranych w każdej kategorii oraz łączna liczba wybranych elementów. Aby anulować wybór kategorii
elementów, można odznaczyć pola wyboru. Zobacz Wybieranie elementów za pomocą filtru na stronie 1432.

Wybieranie elementów za pomocą filtru

Jeśli zostały wybrane elementy różnych kategorii, można użyć filtru, aby usunąć nieodpowiednie kategorie z wybranego zbioru.
Jeśli na przykład w wybranym zbiorze znajdują się ściany, drzwi, okna i meble, można użyć filtru, aby wyłączyć meble ze
zbioru.

Aby wybrać elementy przy użyciu filtru

1 Zdefiniuj pole zaznaczenia wokół elementów do wybrania. Umieść wskaźnik po jednej stronie elementów i
przeciągnij go ukośnie, tworząc prostokątną obwiednię.

Aby wybrać tylko te elementy, które całkowicie znajdują się wewnątrz pola, należy przeciągnąć wskaźnik z lewej
strony na prawą. Aby wybrać wszystkie elementy, które całkowicie lub częściowo znajdują się wewnątrz pola,
należy przeciągnąć wskaźnik z prawej strony na lewą.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wielokrotny wybór ➤ panel Filtr ➤ (Filtr).

W oknie dialogowym Filtr jest wyświetlana lista kategorii aktualnie wybranych elementów. W kolumnie licznika
wskazana jest liczba elementów wybranych w każdej kategorii. Całkowita liczba elementów aktualnie wybranych
jest podawana na dole okna dialogowego.

3 Określ kategorie elementów, które mają zostać włączone do zbioru wybranych elementów:
■ Aby wykluczyć wszystkie elementy z danej kategorii, odznacz jej pole wyboru.

■ Aby włączyć wszystkie elementy z danej kategorii, zaznacz jej pole wyboru.

■ Aby wybrać wszystkie kategorie, kliknij opcję Zaznacz wszystko.

■ Aby anulować wybór wszystkich kategorii, kliknij opcję Brak zaznaczenia.

Podczas modyfikowania wyborów następuje aktualizowanie wartości całkowitych w oknie dialogowym i na

pasku stanu.

4 Kliknij przycisk OK.

1432 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Wybieranie łańcuchów ścian i linii
Jeśli wiele elementów (takich jak ściany i/lub linie) jest wzajemnie połączonych w łańcuch ciągły, można wybrać cały łańcuch.
Łańcuch może zawierać różne typy elementów.

Aby wybrać łańcuch ścian lub linii

1 Wyróżnij wszystkie elementy znajdujące się w łańcuchu.
2 Naciśnij klawisz Tab.
W programie Revit Architecture wyróżniane są wszystkie elementy znajdujące się w łańcuchu.

3 Kliknij, aby wybrać cały łańcuch.

Poprawne łańcuchy, które można wybierać:
Cztery połączone ściany

Cztery połączone linie separacji obszarów

Razem połączone ściany i linie separacji obszarów

Jeśli w tym samym punkcie połączonych jest kilka ścian, łańcuch rozciąga się wzdłuż ścian, które tworzą najmniejszy kąt z
aktualnie wyróżnioną ścianą. Zaznaczeniem łańcuchowym mogą być także objęte ściany połączone w zakończeniach pośrednich.
Zobacz Łączenie ścian z zakończeniami pośrednimi na stronie 233.
Kontrolki przeciągania są wyświetlane w zbieżnych punktach końcowych, tak jak pokazano na rysunku wybranego łańcucha
ścian. Można przeciągnąć te kontrolki w nowe położenia bez rozłączania punktów końcowych. Zobacz Zmiana wybranego
łańcucha na stronie 1435.

Wybieranie łańcuchów ścian i linii | 1433

 Wybrany łańcuch ścian z kontrolkami
przeciągania

Wybieranie części łańcucha

Jeśli wiele elementów (takich jak ściany i/lub linie) jest wzajemnie połączonych w łańcuch ciągły, można wybrać część łańcucha.

Aby wybrać część łańcucha

1 Wybierz pierwszy żądany element w łańcuchu.
2 Przesuń wskaźnik myszy, aby wyróżnić ostatni element w łańcuchu.
3 Naciśnij klawisz Tab.
W programie Revit Architecture wyróżniane są wszystkie elementy w łańcuchu częściowym znajdujące się
między pierwszym a ostatnim wybranym elementem. (Naciśnij ponownie klawisz Tab, aby podświetlić cały
łańcuch. Naciśnij go trzeci raz, aby podświetlić tylko ostatni żądany element łańcucha).

4 Kliknij, aby wybrać wyróżnioną część łańcucha.

Jeśli łańcuch stanowi zamkniętą pętlę, elementy, które mają być wyróżnione na potrzeby wyboru łańcucha częściowego, są
określone przez położenie wskaźnika myszy w momencie wyróżniania ostatniego żądanego elementu. Tak jak pokazano na
poniższym układzie ścian, jeśli wskaźnik myszy znajduje się w pobliżu lewego punktu końcowego prawej górnej ściany, łańcuch
częściowy zawiera ściany znajdujące się wzdłuż górnej części układu. Jeśli wskaźnik zostanie umieszczony po prawej stronie
tej ściany, częściowy łańcuch obejmie ściany po obu stronach i na dole.

1434 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Wyróżniony łańcuch częściowy ze wskaźnikiem obok lewego punktu
końcowego ostatniej ściany w łańcuchu

Wyróżniony łańcuch częściowy ze wskaźnikiem obok prawego punktu końcowego

ostatniej ściany w łańcuchu

Zmiana wybranego łańcucha

Gdy łańcuch ścian lub linii jest wybrany, można użyć kontrolki przeciągania wyświetlane w zbieżnych punktach końcowych
i wykonać wszystkie niżej wymienione operacje edycyjne bez rozłączania elementów łańcucha:

■ Aby zmienić układ łańcucha, przeciągnij kontrolkę w nowe położenie.

Wybieranie łańcuchów ścian i linii | 1435

 Edycja wybranego łańcucha ścian.

■ Aby przesunąć cały łańcuch z zachowaniem jego układu, należy, trzymając wciśnięty klawisz Shift, przeciągnąć go w nowe
położenie w pionie lub poziomie.

UWAGA Jeśli ruch jest ograniczony, można zwolnić klawisz SHIFT, a następnie przesunąć łańcuch.

Przeciąganie łańcucha ścian w nowe położenie

■ Aby utworzyć i umieścić kopię łańcucha, należy, trzymając wciśnięty klawisz Ctrl, przeciągnąć łańcuch w żądane położenie.

1436 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Kopiowanie łańcucha ścian w widoku 3D

Wybieranie ścian lub linii połączonych w punkcie

Kiedy wiele ścian lub linii łączy się we wspólnym punkcie, można użyć klawisza TAB, aby wybrać wiele elementów, wykonując
następujące czynności:

■ Umieść wskaźnik na lub w pobliżu jednej ze ścian albo linii i kliknij, aby ją wybrać.

■ Naciśnij klawisz Tab. W programie Revit Architecture zostanie podświetlona druga ściana lub linia, która znajduje się
najbliżej wskaźnika. W poniższym przykładzie wskaźnik umieszczony jest z prawej strony dolnej ściany. Jeśli mają zostać
wybrane te dwie ściany lub linie, kliknij aby je wybrać.

Wybieranie łańcuchów ścian i linii | 1437

 ■ Ponownie naciśnięcie klawisza Tab spowoduje podświetlenie wszystkich połączonych ścian lub linii. Następnie kliknij,
aby je wybrać.

Wybieranie wielu elementów ścian osłonowych

Używając narzędzi wyboru z menu skrótów, można wybrać kilka elementów ścian osłonowych z dużych elementów ścian
osłonowych. Obiekty nadrzędne ścian osłonowych obejmują ściany osłonowe, połacie przeszklone i systemy elementów ścian
osłonowych utworzone według powierzchni.
Podczas wybierania wielu elementów w ścianie osłonowej należy użyć paska stanu i okna dialogowego Filtr, aby się upewnić,
że zostały wybrane odpowiednie elementy. Zobacz Wybieranie elementów za pomocą filtru na stronie 1432.

Wybieranie pól
Pola ścian osłonowych można wybrać na wiele sposobów.
Aby wybrać wszystkie panele znajdujące się w nadrzędnym elemencie ściany osłonowej, kliknij ten element prawym przyciskiem
myszy, a następnie wskaż opcję Wybierz panele na obiekcie nadrzędnym. Można następnie wybrać indywidualny panel, kliknąć
prawym przyciskiem myszy i wybrać polecenie Wybierz panele, aby udostępnić poniższe opcje wyboru wielu paneli:

■ Panele wzdłuż siatki pionowej (dostępne tylko dla ścian osłonowych)

■ Panele wzdłuż siatki poziomej (dostępne tylko dla ścian osłonowych)

■ Panele wzdłuż Siatki 1

1438 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 ■ Panele wzdłuż Siatki 2

■ Panele na powierzchni (dostępne tylko dla systemów elementów ścian osłonowych utworzonych według powierzchni)

■ Panele na obiekcie nadrzędnym

Wybieranie szprosów
Opcje menu podręcznego dla wyboru wielu szprosów są inne przy dostępie do nich z nadrzędnego elementu ściany osłonowej
niż z wybranego szprosu.
Jeśli prawym przyciskiem myszy zostanie kliknięta ściana osłonowa, a następnie polecenie Wybierz szprosy, będą dostępne
następujące opcje:

■ Na siatce pionowej. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne na podziałach pionowych.

■ Na siatce poziomej. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne na podziałach poziomych.

■ Szprosy wewnętrzne. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne leżące na tej samej powierzchni co wybrany szpros.

■ Szprosy graniczne. Wybiera wszystkie szprosy graniczne leżące na tej samej powierzchni co wybrany szpros.

■ Szprosy na obiekcie nadrzędnym. Wybiera wszystkie szprosy na obiekcie nadrzędnym.

Jeśli prawym przyciskiem myszy zostanie kliknięty system elementów ścian osłonowych lub połacie przeszklone, a następnie
polecenie Wybierz szprosy, będą dostępne następujące opcje:

■ Na Siatce 1. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne leżące na układzie podziału 1. Aby uzyskać więcej informacji na temat
układów podziałów, zobacz Układ elementu ściany osłonowej według typu na stronie 437.

■ Na Siatce 2. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne leżące na układzie podziału 2.

■ Szprosy wewnętrzne. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne leżące na tej samej powierzchni co wybrany szpros.

■ Szprosy graniczne. Wybiera wszystkie szprosy graniczne leżące na tej samej powierzchni co wybrany szpros.

■ Szprosy na obiekcie nadrzędnym. Wybiera wszystkie szprosy na obiekcie nadrzędnym.

Jeśli prawym przyciskiem myszy zostanie kliknięty pojedynczy szpros, a następnie polecenie Wybierz szprosy, będą dostępne
następujące opcje:

■ Na linii siatki. Wybiera wszystkie szprosy leżące na tej samej linii podziału co wybrany szpros.

■ W poprzek linii siatki. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne leżące na liniach podziału przeciwległych do linii podziału,
na której leży wybrany szpros.

■ Na siatce pionowej. Umożliwia wybór wszystkich szprosów pionowych.

■ Na siatce poziomej. Umożliwia wybór wszystkich szprosów poziomych.

■ Szprosy wewnętrzne. Wybiera wszystkie szprosy wewnętrzne leżące na tej samej powierzchni co wybrany szpros.

■ Szprosy graniczne. Wybiera wszystkie szprosy graniczne leżące na tej samej powierzchni co wybrany szpros.

■ Szprosy na obiekcie nadrzędnym. Wybiera wszystkie szprosy na obiekcie nadrzędnym.

Przywracanie wyboru
Aby przywrócić wybór (jednego lub wielu elementów), który został usunięty, trzymając wciśnięty klawisz Ctrl, naciśnij klawisz
strzałki w lewo. Zamiast tego można także kliknąć prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu w obszarze rysunku i
wskazać polecenie Wybierz poprzedni.

Przywracanie wyboru | 1439

 Można przywracać wybór tylko przy aktywnym poleceniu Zmień. Jeśli zostanie wybrane inne narzędzie, wybór zostanie
odznaczony.

Usuwanie elementów z wyboru

Aby anulować wybór elementu, należy go kliknąć z wciśniętym klawiszem Shift. Inne wybrane elementy pozostaną wybrane.

Licznik wyboru na pasku stanu ( ) zostanie zaktualizowany, aby wyświetlić nową liczbę wybranych elementów. (Zobacz
Ile elementów zostało wybranych? na stronie 1431)

Kontrolki i uchwyty kształtu

Po zaznaczeniu elementu na nim lub w jego pobliżu pojawiają się różne kontrolki i uchwyty. Kontrolki te służą do przesuwania
elementu lub modyfikacji jego wielkości albo kształtu. Dostępne typy kontrolek zależą od typu wybranego elementu i typu
widoku.
Jeśli element sterujący ma wiele funkcji, to można je przełączać klawiszem Tab po przesunięciu wskaźnika myszy na element
sterujący. Na przykład po naciśnięciu klawisza Tab zostaną wyświetlone uchwyty kształtu dla większości podstawowych typów
ścian, gdy będą one podświetlone w widoku elewacji lub w widoku 3D. Jednakże w rzutach obowiązuje to tylko dla ścian
osłonowych. Aby w rzucie wyświetlić uchwyty kształtu dla ścian podstawowych, należy najpierw wybrać ścianę, a następnie
nacisnąć klawisz Tab.

Temat pokrewny

■ Przyciąganie na stronie 1607

Kontrolki przeciągania
Kontrolki przeciągania są wyświetlane na końcach wybranych elementów w rzutach. Są one wyświetlane także wzdłuż końców,
dolnych i górnych części wybranych elementów w widokach elewacji i 3D, gdzie mają etykiety jak uchwyty kształtu. Przeciągnij
te kontrolki, aby zmienić wielkość elementu.
Po wybraniu łańcucha ścian lub linii w zbieżnych punktach końcowych wyświetlane są kontrolki przeciągania. Przeciągnij
kontrolki, aby zmienić układ łańcucha. Zobacz Wybieranie łańcuchów ścian i linii na stronie 1433.
W programie Revit Architecture używane są następujące typy kontrolek przeciągania:

■ Kropki ( ) są wyświetlane, gdy ruch jest ograniczony do płaszczyzny, jak przy ścianach i liniach
w rzutach. Przeciągnij kropkę kontrolki, aby wydłużyć, skrócić element lub zmienić jego orientację.
Kontrolki przeciągania (pokazane na niebiesko) na ścianie w rzucie

■ Pojedyncze strzałki ( ) są wyświetlane jako uchwyty kształtu w widokach elewacji i 3D, gdy ruch jest
ograniczony do linii, ale kierunek na zewnątrz jest jednoznaczny. Przykładowo kształt bryły bez dodanych wiązań wymiarów
pokazywany jest z pojedynczą strzałką. Te kontrolki na wybranej ścianie w widokach 3D mogą być także używane do
przesuwania ściany. Aby móc przesuwać ścianę bez zmiany jej wielkości, należy umieścić wskaźnik na elemencie sterującym
i nacisnąć klawisz Tab.

1440 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Kontrolki przeciągania na kształcie
bryły

■ Podwójne strzałki : pojawiają się, kiedy uchwyty kształtów wiązane są, aby przesuwać się wzdłuż linii. Jeśli na
przykład do rodziny zostanie dodany wymiar z etykietą, a następnie zostanie on parametrem wystąpienia, po wczytaniu
go do projektu i zaznaczeniu będzie on wyświetlany z podwójną strzałką.

PORADA Prawym przyciskiem myszy można kliknąć kontrolki na końcu ściany i użyć opcji menu skrótów, aby zezwolić
lub nie na połączenia ścian.

Kontrolki odwracania
Kontrolką odwracania (podwójna strzałka) można zmienić orientację elementu. Przykładowo po odwróceniu ściany złożonej
odwracana jest kolejność warstw jej komponentów. Drzwi z zaznaczonym otwarciem mają 2 kontrolki odwracania: Obróć
wystąpienie w przód/tył (która kontroluje, czy drzwi otwierają się do środka, czy na zewnątrz) oraz Obróć wystąpienie w
lewo/prawo (która kontroluje, czy drzwi otwierają się na prawą, czy na lewą stronę).
Kontrolka odwracania w przypadku ściany złożonej

PORADA Wybrany element można także odwrócić, naciskając klawisz Spacja.

Kontrolki blokady
Blokada jest kontrolką umieszczaną przez użytkownika, która pozwala na szybko zezwolić lub zabronić zmiany położenia
elementu. Po umieszczeniu blokady nie można przesunąć elementu, aż do momentu usunięcia pinezki (przez kliknięcie
kontrolki blokady). Gdy położenie elementu nie jest przypięte, na kontrolce wyświetlana jest czerwona litera X. Po przesunięciu
elementu można ponownie kliknąć kontrolkę, aby zablokować element w nowym położeniu. Aby uzyskać informacje na temat
wstawiania kontrolki blokady położenia, zobacz Zapobieganie przesuwaniu się elementów na stronie 1475.

Kontrolki i uchwyty kształtu | 1441

 Kontrolka blokady na zablokowanym komponencie

Kontrolki obrotu
Użyj kontrolki obrotu, aby przeciągnąć element lub notatkę tekstową o żądany kąt wokół osi centralnej.
Można przeciągnąć środek symbolu obrotu. Symbol zostaje przyciągnięty do określonych punktów i linii, np. ścian oraz
przecięć ścian i linii. Można go również przeciągnąć na otwartą przestrzeń.
Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.
Kontrolka obrotu

Kontrolki tekstu wymiaru

Kontrolki tekstu wymiaru to niebieskie kwadraty, które są wyświetlane na wybranych elementach wymiaru dodanego do
rysunku. Aby odsunąć tekst wymiaru od linii wymiarowej, przeciągnij kontrolkę.

UWAGA Może być konieczne powiększenie, aby zobaczyć kontrolki tekstu wymiaru.

Zobacz Linie pomocnicze wymiarów na stronie 918.

Kontrolka tekstu
wymiaru pokazana
na niebiesko

Kontrolki widoku
Dwukrotnie kliknij kontrolki widoku, aby otworzyć nowy widok skojarzony z elementem. Przykładowo dwukrotnie kliknij
kontrolkę widoku linii poziomu, a w programie Revit Architecture zostanie otwarty odpowiedni poziom rzutu. Gdy klikniesz
dwukrotnie kontrolkę widoku z poziomem przekroju, zostanie otwarty odpowiedni widok przekroju.

1442 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Spacja
Spacja umożliwia odwracanie wybranego elementu. Można wybrać kilka elementów i odwrócić wszystkie jednocześnie.
Rodziny wolnostojące, np. meble i słupy, po każdym naciśnięciu klawisza Spacja są obracane o 90 stopni. Niektóre opisy
można odwrócić. Można na przykład odwrócić nachylenie w punkcie, wymiary od bazy i wymiary współrzędnościowe.
Poniższe ogólne zasady dotyczą odwracania wielu elementów klawiszem Spacja:

■ Gdy jest wybranych kilka ścian, naciśnięcie klawisza Spacja spowoduje odwrócenie orientacji każdej z nich.

■ W przypadku takich elementów, jak drzwi, które można odwrócić w dwóch kierunkach względem ich obiektów nadrzędnych,
naciskanie klawisza Spacja spowoduje przełączanie cykliczne między możliwymi położeniami.

■ Jeśli wybrane zostaną elementy, które mają ograniczone odwracanie tylko do jednego kierunku, np. okna, razem z
elementami, które mogą być odwracane w kilku kierunkach, np. drzwi, wtedy wszystkie elementy zostaną odwrócone we
wspólnym kierunku.

Naciśnięcie klawisza Spacja nie będzie działać w następujących przypadkach:

■ Wybrano elementy, wśród których co najmniej jednego nie można odwrócić.

■ Wśród wybranych elementów znajdują się takie, które nie mają wspólnego kierunku odwracania.

Na przykład jeśli zostaną wybrane drzwi i ich ściana nadrzędna, nie będzie można użyć klawisza Spacja do odwrócenia
wybranych elementów.

Uchwyty kształtu
Gdy ściana jest wybrana w rzucie, można ustawić wskaźnik na elemencie sterującym zakończenia (niebieską kropką) i nacisnąć
klawisz Tab, aby wyświetlić uchwyt kształtu. Gdy ściana jest podświetlona w widoku elewacji lub w widoku 3D, można nacisnąć
klawisz Tab, aby z całej najbliższej względem wskaźnika krawędzi utworzyć uchwyt kształtu, który można przeciągać w celu
zmiany wielkości ściany. Krawędź służąca jako uchwyt kształtu ma kolor niebieski (lub kolor zdefiniowany dla wyboru) podczas
przeciągania. Krawędź pozostanie wybrana i zmiana wielkości nadal będzie możliwa do momentu naciśnięcia klawisza Esc
lub kliknięcia w dowolnym miejscu w obszarze rysunku.

UWAGA Kolor wyboru można zmienić z niebieskiego (domyślnego) na inny, używając opcji ➤ Opcje. Zobacz Opcje
ustawień na stronie 1619.

Kontrolki i uchwyty kształtu | 1443

 Uchwyt kształtu (niebieski) w rzucie

Uchwyt kształtu (niebieski) w widoku elewacji

Uchwyt kształtu (niebieski) w widoku 3D

Cofanie, powtarzanie i anulowanie działania

Podczas pracy w programie Revit Architecture można cofnąć wcześniejsze czynności, powtórzyć je lub anulować bieżącą.

Cofanie czynności
Ostatnią czynność lub szereg ostatnich czynności można anulować za pomocą narzędzia Cofnij.

Cofanie pojedynczego działania

➤ Kliknij opcję (Cofnij) na pasku narzędzi szybkiego dostępu.

W programie Revit Architecture zostanie anulowana ostatnia czynność.

1444 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Aby cofnąć kilka czynności, wykonaj, co następuje:

1 Na pasku narzędzi szybkiego dostępu kliknij listę rozwijaną znajdującą się obok narzędzia Cofnij ( ).
2 Przewiń w dół, aby znaleźć działanie do anulowania.
3 Wybierz działanie.
Program Revit Architecture anuluje wszystkie działania wraz z działaniem zaznaczonym.

PORADA Aby wycofać wykonane operacje jedna po drugiej, można także użyć skrótu klawiaturowego Ctrl+Z.

Powtarzanie czynności
Za pomocą narzędzia Powtórz można przywrócić wszystkie działania anulowane za pomocą opcji Cofnij. Po przywróceniu
czynności wybrane jest bieżące narzędzie.
Załóżmy, że użytkownik umieścił drzwi i anulował umieszczenie za pomocą polecenia Cofnij. Następnie wybrano umieszczenie
okna. Gdy narzędzie Okno jest aktywne, należy kliknąć opcję Powtórz. W programie Revit Architecture zostaną przywrócone
drzwi i wybrane będzie narzędzie Okno.
Jeśli narzędzie Powtórz będzie aktywne podczas wykonywania działania, informacja o czynności, którą należy powtórzyć
zostanie utracona.

UWAGA Narzędzie Powtórz jest dostępne tylko po użyciu narzędzia Cofnij.

Aby powtórzyć pojedyncze działanie

1 Cofnij działanie programu Revit Architecture.

2 Kliknij opcję (Odtwórz) na pasku narzędzi szybkiego dostępu.

W programie Revit Architecture przywracane jest działanie, które zostało wcześniej anulowane za pomocą narzędzia Cofnij.

Powtarzanie wielu operacji

1 Cofnij wiele działań programu Revit Architecture.

2 Na pasku narzędzi szybkiego dostępu kliknij listę rozwijaną znajdującą się obok narzędzia Odtwórz ( ).
3 Przewiń w dół, aby znaleźć działanie do powtórzenia.
4 Wybierz działanie.
Program Revit Architecture przywraca wszystkie działania wraz z działaniem zaznaczonym.

PORADA Aby ponowić operacje jedna po drugiej, można także użyć skrótu klawiaturowego Ctrl+Y.

Anulowanie czynności
Aby zakończyć działanie, które zostało już rozpoczęte, wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Naciśnij dwa razy klawisz Esc.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Anuluj.

■ W panelu Wybierz kliknij opcję (Zmień).

Powtarzanie czynności | 1445

Powtarzanie ostatniego polecenia
Podczas pracy w programie Revit Architecture można powtórzyć polecenie, które zostało ostatnio użyte, lub wybrać jedno z
listy ostatnio używanych poleceń.

Aby powtórzyć polecenia, wykonaj jedną z następujących operacji:

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy w rysunku i wybierz opcję Powtórz [ostatnie polecenie].

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy w rysunku i wybierz kolejno opcje Ostatnie polecenia ➤ <Nazwa polecenia>. Ostatnio
używane polecenia to opcje takie, jak pokazane tutaj. Na liście jest wyświetlanych maksymalnie pięć ostatnich poleceń.

UWAGA Następujące opcje nie są dostępne na liście ostatnich poleceń: ustawienia narzędzi, polecenia widoku i
obszaru rysunku, modyfikowania, odtwarzania/cofania, kopiowania/wycinania/wklejania, kończenia/anulowania i
niektóre polecenia z paska opcji.

■ Naciśnij klawisz Enter, aby wywołać ostatnio zastosowane polecenie.

■ Przypisz skrót klawiaturowy do opcji Powtórzenie ostatniego polecenia.

Edytowanie elementów w grupach

Elementy można grupować w projektach lub rodzinach, a następnie umieszczać taką grupę wielokrotnie w projekcie lub
rodzinie. Grupowanie elementów jest przydatne, kiedy trzeba utworzyć elementy reprezentujące powtarzające się układy lub
takie, które są wspólne dla wielu projektów budowlanych (na przykład pokojów hotelowych, apartamentów lub powtarzających
się pięter).
Pomiędzy każdym umieszczanym wystąpieniem grupy istnieje zależność skojarzeniowa. Można utworzyć grupę z łóżkiem,
ścianami i oknem, a następnie umieścić wiele wystąpień tej grupy w projekcie. W przypadku zmodyfikowania ściany w jednej
grupie nastąpi zmiana wszystkich wystąpień tej grupy, co upraszcza proces modyfikacji.
Można utworzyć:

■ Grupy modelu, które mogą zawierać elementy modelu.

1446 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 ■ Grupy szczegółów, które mogą zawierać elementy charakterystyczne dla widoku (takie jak tekst i obszary wypełnione).

■ Dołączone grupy szczegółów, które zawierają elementy charakterystyczne dla widoku skojarzone z określoną grupą modelu
(takie jak etykiety drzwi lub okien).

Grupa nie może zawierać jednocześnie elementów charakterystycznych dla widoku i elementów modelu. Jeśli wybierzesz oba
typy elementów i następnie spróbujesz je zgrupować, w programie Revit Architecture zostanie utworzona grupa modelu i
umieszczone komponenty szczegółów w grupie przyłączonych szczegółów dla tej grupy modeli. Efekt jest taki sam, jeśli
wybierzesz zarówno elementy szczegółów, jaki i grupę modeli; w programie Revit Architecture zostanie utworzona dołączona
grupa szczegółów elementów szczegółu dla tej grupy modelu.

Ograniczenia przy grupowaniu

Jeśli nie można skopiować razem elementów, nie można ich razem grupować. Zapoznaj się z sekcją Kopiowanie elementów
do schowka na stronie 1483, aby uzyskać informacje na temat ograniczeń kopiowania.

Tworzenie grup
Można utworzyć grupę, wybierając elementy w widoku projektu. Można także użyć edytora grup. W edytorze grupy można:

■ Dodawać elementy z widoku projektu.

■ Umieszczać dodatkowe elementy w widoku, które są następnie automatycznie dodawane do grupy.

■ Usuwać elementy.

■ Tworzyć dołączone grupy szczegółów (dla grup modeli).

■ Wyświetlać właściwości grup.

Tworzenie grup | 1447

 Można także tworzyć grupy z podłączonych modeli programu Revit lub powielać i modyfikować istniejące grupy. Zobacz
Konwertowanie grup i podłączonych modeli programu Revit na stronie 1455 i Powielanie typów grup na stronie 1449.

UWAGA Nie można grupować wymiarów, etykiet ani opisów indeksowych, gdy elementy, do których się one odnoszą,
nie są zgrupowane. Można je pogrupować w dołączonej grupie szczegółów dla grupy modelu, do której się odnoszą.

Tworzenie grupy poprzez wybór elementów

1 W widoku projektu wybierz żądane elementy lub istniejące grupy, które chcesz pogrupować.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Wybór wielu ➤ panel Utwórz ➤ (Utwórz grupę).

UWAGA Jeśli wybrano tylko jeden typ elementu, zamiast karty Wybór wielu zostanie wyświetlona
odpowiednia karta Zmień | <Element>.

3 W oknie dialogowym Utwórz grupę podaj nazwę grupy.

UWAGA Nazwa tego okna dialogowego zależy od wybranego typu elementu.

4 Aby otworzyć grupę w edytorze grupy, wybierz opcję Otwórz w edytorze grupy.
Edytor grup pozwala dodawać i usuwać elementy z grupy, dołączać grupy szczegółów (w przypadku grup
modelu) i wyświetlać właściwości grup.

5 Kliknij przycisk OK.

Tworzenie grupy za pomocą edytora grup

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ listę rozwijaną Grupa modelu ➤ (Utwórz
grupę).
Zamiast tego można kliknąć kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ listę rozwijaną Grupa szczegółów ➤

(Utwórz grupę).

2 W oknie dialogowym Utwórz grupę podaj nazwę grupy.

3 Wybierz typ grupy do utworzenia (modelu lub szczegółów) i kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture przechodzi w tryb edycji grupy. Kolor tła obszaru rysunku jest zmienia się, gdy
aktywny jest tryb edycji grupy.

4 Jeśli w widoku projektu istnieją elementy, które mają zostać dodane do grupy, kliknij kolejno panel Edytuj

grupę ➤ (Dodaj) i wybierz elementy.

5 Aby dodać do grupy elementy, które jeszcze nie istnieją w widoku projektu, wybierz narzędzie do tworzenia
elementów znajdujące się na odpowiedniej karcie i umieść nowy element. Podczas dodawania elementu do
widoku w trybie edycji grupy jest on automatycznie dodawany do grupy.

UWAGA Jeśli do grupy modelu dodawany jest element charakterystyczny dla widoku (na przykład etykieta
okna), element ten jest umieszczany w widoku projektu, a nie w grupie modelu.

1448 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 6 Po zakończeniu dodawania elementów do grupy kliknij kolejno panel Edytuj grupę ➤ (Zakończ).

Tematy pokrewne

■ Edytowanie elementów w grupach na stronie 1446

■ Wczytywanie grup na stronie 1450

■ Umieszczanie grup na stronie 1450

■ Modyfikowanie grup na stronie 1452

Tworzenie dołączonej grupy szczegółów

1 W obszarze rysunku wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Wybierz elementy modelu i elementy szczegółów jednocześnie. Kliknij kolejno kartę Zmień | Wybór

wielu ➤ panel Utwórz ➤ (Utwórz grupę).

■ Wybierz wymiary, etykiety lub elementy specyficzne dla widoku, które są skojarzone z istniejącą grupą

modelu, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Elementy> ➤ panel Utwórz ➤ (Utwórz grupę).

■ Wybierz istniejącą grupę modelu i kliknij kolejno kartę Zmień | Grupy modelu ➤ panel Grupa ➤ Edytuj

grupę. Kliknij kolejno panel Edytuj grupę ➤ (Dołącz).

2 W oknie dialogowym Utwórz grupę modelu i dołączoną grupę szczegółów podaj nazwę grupy modelu (jeśli to
konieczne) i dołączonej grupy szczegółów.
3 Kliknij przycisk OK.
W Przeglądarce projektu dołączona grupa szczegółów jest wyświetlana w obszarze grupy modelu, do której należy.

Temat pokrewny

■ Dodawanie i usuwanie elementów w grupie na stronie 1452

Powielanie typów grup

Nowy typ grupy można utworzyć, powielając istniejącą grupę. Podczas powielania grupy można edytować nową grupę bez
wpływu na pierwotną grupę lub jej wystąpienia.
Użyj jednej z poniższych metod, aby powielić typ grupy:

■ W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę grupy, a następnie kliknij polecenie Powiel. Nowa
grupa jest wyświetlana w Przeglądarce projektu. Jeśli na przykład pierwotna grupa miała nazwę Grupa 1, nowa grupa
będzie nosiła nazwę Grupa 2. Można odpowiednio zmieniać nazwy grup.

■ Wybierz grupę w obszarze rysunku, a następnie na palecie Właściwości kliknij opcję (Edytuj typ). W oknie
dialogowym Właściwości typu kliknij przycisk Powiel. Wprowadź nową nazwę dla grupy, a następnie kliknij dwukrotnie
klawisz OK.

Tworzenie grup | 1449

Wczytywanie grup
Można wczytać pliki projektu Revit (RVT) do projektu jako grupę. Można także wczytać pliki rodziny Revit (RFA) do Edytora
rodzin jako grupę. Jeśli istnieją pliki grupy Revit (RVG), można je również wczytać do projektu lub rodziny.

Wczytywanie pliku rodziny lub projektu jako grupy

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤ (Wczytaj jako grupę).
2 W oknie dialogowym Wczytaj plik jako grupę przejdź do pliku projektu programu Revit (RVT), pliku rodziny
Revit (RFA) lub grupy Revit (RVG), który chcesz wczytać.
3 Jeśli wczytywany jest plik RVT lub RVG, wybierz, czy mają zostać uwzględnione dołączone szczegóły, poziomy
lub osie.
Po wybraniu dołączonych szczegółów elementy szczegółów znajdujące się w pliku są wczytywane jako dołączone
grupy szczegółów.

4 Kliknij przycisk Otwórz.

Plik jest wczytywany jako grupa, a grupa jest wyświetlana w Przeglądarce projektu pod gałęzią Grupy. Można
teraz umieścić grupę w projekcie lub rodzinie. Zobacz Umieszczanie grup na stronie 1450.

Ponowne wczytywanie grupy

1 W Przeglądarce projektu rozwiń opcję Grupy.
2 Kliknij grupę prawym przyciskiem myszy, aby wczytać ponownie, i wybierz polecenie Wczytaj ponownie.
3 W oknie dialogowym Wczytaj plik jako grupę przejdź do pliku.
4 Można również wybrać, czy włączone mają być dołączone szczegóły, poziomy lub siatki.
5 Kliknij przycisk Otwórz.
Jeśli jakieś typy rodzin różnią się pomiędzy wczytywanym plikiem i plikiem nadrzędnym, zostanie otwarte okno
dialogowe Powiel typy informujące o tym.

Umieszczanie grup
Umieszczanie grupy modelu

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ listę rozwijaną Grupa modelu ➤ (Umieść
grupę modelu).
2 W elemencie Wybór typów na stronie 34 wybierz typ grupy modelu do umieszczenia.
3 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić grupę.

Umieszczanie grupy szczegółów

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Szczegół ➤ listę rozwijaną Grupa szczegółów ➤ (Umieść grupę
szczegółów).
2 W elemencie Wybór typów na stronie 34 wybierz typ grupy szczegółów do umieszczenia.
3 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić grupę.

1450 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Umieszczanie grupy szczegółów lub modeli za pomocą Przeglądarki projektu

1 W Przeglądarce projektu rozwiń pozycję Grupy ➤ Model lub Szczegół.

2 Przeciągnij grupę modeli lub szczegółów, aby umieścić ją w obszarze rysunku.
Możesz także kliknąć prawym przyciskiem myszy nazwę grupy w Przeglądarce projektu i kliknąć opcję Utwórz
wystąpienie. Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić wystąpienia grupy. Po zakończeniu umieszczania grup
kliknij na wstążce opcję Zmień.

UWAGA Dołączone grupy szczegółów nie mogą być przeciągane z Przeglądarki projektu na obszar rysunku.

Umieszczanie dołączonej grupy szczegółów

1 Umieść wystąpienie grupy modelu, która ma skojarzoną ze sobą grupę szczegółów.

UWAGA Dołączone grupy szczegółów mogą zostać umieszczone tylko w typach widoków, w których zostały
utworzone: w widoku rzutu lub przekroju/elewacji. Nie mogą być one umieszczane w widokach 3D.
Przeglądarka projektu wskazuje typ widoku, w którym można umieścić dołączoną grupę szczegółów i do
którego jest dołączona grupa modelu.

2 Wybierz grupę modeli lub wiele wystąpień tej samej grupy modelu.
Dla tej grupy modelu już musi być zdefiniowana dołączona grupa szczegółów.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | Grupy modelu ➤ panel Grupa ➤ (Dołączone grupy szczegółów).
4 W oknie dialogowym Umieszczanie dołączonej grupy szczegółów wybierz grupy szczegółów do wyświetlenia
lub oznacz opcję ukrywania grup szczegółów w bieżącym widoku.
5 Kliknij przycisk OK.

Określanie położenia grupy według jej początku

Kiedy umieszczasz, przesuwasz, obracasz lub wklejasz grupy, wskaźnik znajduje się na początku grupy. Można zmienić
położenie początku grupy. Po ustanowieniu położenie początku jest używane dla każdego wystąpienia grupy, które umieszczasz.
1 Aby wyświetlić początek, wybierz grupę w widoku rzutu lub 3D. Zostaną wyświetlone trzy kontrolki przeciągania.

2 Przeciągnij kontrolkę środkową, aby przesunąć początek.

3 Przeciągnij kontrolki końcowe, aby obrócić początek wokół osi z.
Punkty przyciągania pomagają umieścić początek lub obracać kontrolki końcowe.

Następujący rysunek pokazuje tę samą grupę z przesuniętym początkiem. Początek zostaje przyciągnięty do ściany.

Umieszczanie grup | 1451

Modyfikowanie grup
Po utworzeniu lub wczytaniu grupy można ją zmodyfikować. Można zmodyfikować grupę w ramach projektu (lub rodziny),
używając edytora grup, lub edytować grupę poza projektem.
W edytorze grup można dodawać elementy z widoku projektu, umieszczać w widoku dodatkowe elementy, które są następnie
automatycznie dodawane do grupy, usuwać elementy, tworzyć dołączone grupy szczegółów (w przypadku grup modelu) i
wyświetlać właściwości grup. Podczas edytowania grupy za pomocą edytora grup kolor tła obszaru rysunku ulega zmianie.
Kolor tła jest ignorowany w przypadku drukowania z edytora grup.
Gdy grupa jest edytowana poza projektem, jest ona otwierana jako plik projektu Revit (RVT) lub plik rodziny Revit (RFA),
w zależności od środowiska, w jakim jest otwierana.

Dodawanie i usuwanie elementów w grupie

1 W obszarze rysunku wybierz grupę do modyfikacji. Jeśli grupa, która ma zostać zmodyfikowana, jest zagnieżdżona,
naciśnij klawisz Tab i poczekaj aż grupa zostanie wyróżniona, a następnie kliknij, aby ją wybrać.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Grupy modelu lub Zmień | Dołączone grupy szczegółów ➤ panel Grupa ➤

(Edytuj grupę).

3 W panelu Edycja grupy kliknij opcję (Dodaj), aby dodać elementy do grupy, lub kliknij opcję

(Usuń), aby usunąć elementy z grupy.

4 Wybierz elementy, które mają zostać dodane do grupy lub z niej usunięte.

UWAGA Jeśli do grupy modelu dodawany jest element charakterystyczny dla widoku (na przykład etykieta
okna), element ten jest umieszczany w widoku projektu, a nie w grupie modelu.

5 Po zakończeniu kliknij przycisk (Zakończ).

1452 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Wykluczanie elementów z wystąpienia grupy
Wykluczanie elementów z wystąpienia grupy może być użyteczne, gdy na przykład umieszczana jest grupa jednostek hotelowych
zdefiniowana z czterema ścianami obwiedni przylegającymi do podobnej jednostki i ściany nakładają się na siebie. Z wystąpienia
grupy można wykluczyć nakładające się ściany. Jeśli wykluczona ściana stanowi obiekt nadrzędny dla jakiegoś elementu (na
przykład drzwi lub wanny ze ścianą jako elementem nadrzędnym), program Revit Architecture podejmie próbę zmiany obiektu
nadrzędnego na pozostałą ścianę.
Element można wykluczyć na jeden z poniższych sposobów:

■ Wyklucz element z wystąpienia grupy. Element pozostaje w grupie, ale nie jest wyświetlany w widoku projektu dla tego
wystąpienia grupy. Jeśli wykluczony element stanowi obiekt nadrzędny dla jakichkolwiek elementów, w programie Revit
Architecture podejmowana jest próba zmiany obiektu nadrzędnego.

■ Przenieś element z wystąpienia grupy do widoku projektu. Element jest wyświetlany w widoku projektu i może być
edytowany w tym widoku. Element zostaje także wykluczony z wystąpienia grupy.

Po wykluczeniu elementów, gdy nie są one widoczne w widoku projektu wystąpienia grupy, nie są one uwzględniane w
zestawieniach.
Wykluczone elementy można przywrócić do ich wystąpień grupy.

Wykluczanie elementu z wystąpienia grupy

1 W obszarze rysunku umieść wskaźnik myszy na elemencie grupy, który chcesz wykluczyć.
2 Naciśnij klawisz TAB, aby wyróżnić element, a następnie kliknij, aby go wybrać.

3 W obszarze rysunku kliknij ikonę ( ), aby wykluczyć element, lub kliknij prawym przyciskiem myszy, a
następnie wybierz opcję Wyłącz.

UWAGA Można także użyć następujących skrótów klawiaturowych: Delete lub Ctrl-X.

Element zostanie wykluczony z wystąpienia grupy, a dla elementów podrzędnych zostaną zmienione obiekty
nadrzędne.

Aby przenieść element z wystąpienia grupy do widoku projektu

1 W obszarze rysunku umieść wskaźnik myszy nad elementem, który chcesz przenieść.
2 Naciśnij klawisz Tab, aby wyróżnić element, a następnie kliknij, aby go wybrać.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Przesuń do projektu.

Przywracanie do grupy elementu, który został wykluczony

1 W obszarze rysunku umieść wskaźnik myszy nad wykluczonym elementem grupy.
2 Naciśnij klawisz Tab, aby wyróżnić element, a następnie kliknij, aby go wybrać.

3 W obszarze rysunku kliknij ikonę ( ), aby przywrócić wykluczony element, lub kliknij prawym przyciskiem
myszy, a następnie kliknij opcję Przywróć wykluczony element.

Przywracanie do grupy wszystkich elementów, które zostały wykluczone

1 W obszarze rysowania wybierz grupę.

Modyfikowanie grup | 1453

 2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Grupy modelu lub Zmień | Dołączone grupy szczegółów ➤ panel Grupa ➤

(Przywróć wszystkie wykluczone).

Edycja grupy poza projektem

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę grupy, a następnie kliknij polecenie Edycja.
2 Kliknij przycisk Tak, aby potwierdzić, że chcesz edytować grupę poza projektem.
Grupa zostanie otwarta jako plik projektu Revit (RVT), jeśli użytkownik pracuje w środowisku projektu, lub
jako plik rodziny Revit (RFA), jeśli otwarty jest Edytor rodzin.

3 Wprowadź konieczne zmiany i zapisz plik.

Wczytywanie (lub ponowne wczytywanie) grupy do projektu lub rodziny

4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Model ➤ listę rozwijaną Grupa modelu ➤ (Wczytaj
jako grupę do otwartych projektów).
5 W oknie dialogowym Wczytaj do projektów wybierz projekty (lub rodziny), do których mają zostać wczytane
grupy.

UWAGA Aby projekty lub rodziny były wyświetlane na liście, należy je otworzyć.

6 Wybierz opcję Szczegóły dołączone, aby wczytać elementy szczegółów jako dołączone grupy elementów.
7 Wybierz poziomy, aby wczytać je do grupy.
8 Wybierz osie, aby wczytać je do grupy.
9 Kliknij przycisk OK.
Grupa zostanie wczytana do projektu (lub rodziny), a plik grupy pozostanie otwarty.

Zmiana nazwy grupy

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę grupy, a następnie wybierz polecenie Zmień
nazwę.
2 Wpisz nową nazwę grupy, a następnie naciśnij klawisz Enter.

Pokazywanie/ukrywanie dołączonych grup szczegółów

1 W obszarze rysunku wybierz grupę modelu z dołączoną grupą (lub grupami) szczegółów.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Grupy modelu ➤ panel Grupa ➤ (Dołączone grupy szczegółów).
3 W oknie dialogowym Umieszczanie dołączonej grupy szczegółów zaznacz lub odznacz odpowiednie pola wyboru,
aby pokazać lub ukryć dołączoną grupę szczegółów.
4 Kliknij przycisk OK.

Odłączanie dołączonej grupy szczegółów od grupy modelu

Dołączona grupa szczegółów, która nie zawiera wymiarów lub etykiet, może być odłączona od grupy modelu.

1454 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 1 W obszarze rysunku wybierz dołączoną grupę szczegółów.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Dołączone grupy szczegółów ➤ panel Grupa ➤ (Odłącz od grupy
modelu).

Zamiana typów grup

Można zastąpić jedną grupę inną, wybierając grupę, a następnie inną nazwę grupy na Liście typów. Program Revit Architecture
automatycznie zastępuje grupę.
Przy zamianie wystąpienia typu grupy na wystąpienie innego typu grupy w programie Revit Architecture zostanie podjęta
próba zastąpienia wszystkich dołączonych grup szczegółów ze starego wystąpienia grupy dołączonymi grupami szczegółów
o tej samej nazwie pochodzącymi z nowego wystąpienia grupy. W przypadku elementów w dołączonych grupach szczegółów,
które nie zostały zastąpione, oraz w przypadku wszystkich innych elementów zależnych od elementów w wystąpieniu zamienianej
grupy w programie Revit Architecture podejmowana jest próba znalezienia odniesień w nowym wystąpieniu grupy. Jeśli nie
można znaleźć nowych odniesień dla tych elementów zależnych, w programie Revit Architecture wysyłane jest ostrzeżenie z
informacją o elementach, dla których nie było możliwe znalezienie odniesień. Dodatkowo początek nowej grupy jest umieszczony
w miejscu pierwszej grupy. Aby uzyskać więcej informacji na temat początków grup, zobacz Określanie położenia grupy
według jej początku na stronie 1451.

Określanie wysokości grup modelu

1 W obszarze rysunku wybierz grupę modelu.
2 Na palecie Właściwości zmodyfikuj właściwości grupy.
■ Poziom odniesienia określa poziom, z którym grupa jest skojarzona.

■ Odsunięcie początku poziomu określa wysokość ponad lub poniżej tego poziomu.

UWAGA Pewnych elementów grupy nie można przenosić po wpisaniu wartości odsunięcia. Niektóre elementy, takie jak
komponenty, będą pozostawać na linii poziomu, o ile ich obiektem nadrzędnym nie będzie inny obiekt, np. podłoga.

Kolejność wyświetlania elementów w grupach szczegółów

Elementy szczegółów w grupie szczegółów są przenoszone jako jednostki zgodnie z kolejnością wyświetlania. Przenoszone są
one w przód lub w tył, kiedy kolejność wyświetlania grupy jest zmieniana. Jeśli chce się zmienić kolejność wyświetlania
poszczególnych elementów grupy, najpierw trzeba edytować grupę. Po zmianie kolejności wyświetlania elementów grupy
szczegółów i zakończeniu jej edycji wszystkie wystąpienia tej grupy są aktualizowane zgodnie z nową kolejnością wyświetlania.
Aby uzyskać więcej informacji na temat kolejności wyświetlania, zobacz Sortowanie kolejności rysowania komponentów
szczegółu na stronie 966.

Konwertowanie grup i podłączonych modeli programu Revit

Grupy można konwertować na podłączone modele programu Revit i odwrotnie. Zaleca się, aby używać grup, gdy w modelu
występuje wiele interakcji geometrycznych (na przykład połączenia, otwory lub odniesienia) i gdy konieczne jest zarządzanie
standardami projektu w jednym miejscu. Przykładowe scenariusze, w których należy użyć grup, to pokoje hotelowe, apartamenty
i powtarzające się piętra.
Przełączanie pomiędzy grupami i połączeniami może być przydatne w następujących scenariuszach:

■ Model zawiera wiele grup zbudowanych z powtarzających się elementów, które istnieją jako podłączone modele programu
Revit. Podczas pracy w modelu głównym można konwertować podłączone modele na grupy, aby przeprowadzić edycję.

Konwertowanie grup i podłączonych modeli programu Revit | 1455

 Pozwala to przeprowadzić edycję podłączonych modeli w kontekście modelu głównego. Po zakończeniu modyfikowania
grupy można ją z powrotem konwertować na połączenie.

■ Utworzono grupę lub podłączony model programu Revit, a następnie zdecydowano, że należy przekonwertować grupę
na model podłączony lub odwrotnie.

Podczas konwertowania grupy na podłączony model programu Revit wszystkie wykluczone elementy są przywracane w
połączeniu. Aby uzyskać więcej informacji na temat wykluczania elementów, zobacz Wykluczanie elementów z wystąpienia
grupy na stronie 1453.

Konwertowanie grup na podłączone modele programu Revit

1 W obszarze rysowania wybierz grupę.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Grupy modelu ➤ panel Grupa ➤ (Łącze).

3 W oknie dialogowym Konwersja na połączenie wybierz jedną z poniższych opcji:
■ Zastąp nowym plikiem projektu: Umożliwia utworzenie nowego modelu programu Revit. Po wybraniu
tej opcji zostanie otwarte okno dialogowe Zapisz grupę. Przejdź do miejsca, w którym chcesz zapisać plik.
Jeśli chcesz, aby nowe połączenie miało taką samą nazwę jak grupa, pozostaw nazwę domyślną. W innym
przypadku podaj nazwę połączenia i kliknij przycisk Zapisz.

■ Zastąp istniejącym plikiem projektu: Umożliwia zastąpienie grupy istniejącym modelem programu Revit.
Po wybraniu tej opcji zostanie otwarte okno dialogowe Otwórz. Przejdź do miejsca, w którym znajduje się
plik Revit, którego chcesz użyć, a następnie kliknij przycisk Otwórz.

Jeśli w projekcie znajduje się podłączony model programu Revit o takiej samej nazwie jak grupa, zostanie wyświetlony
komunikat informujący o tym. Możesz wykonać jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij przycisk Tak, aby zastąpić plik.

■ Kliknij przycisk Nie, aby zapisać plik z nową nazwą. Zostanie otwarte okno dialogowe Zapisz jako, w którym można podać
nową nazwę podłączonego modelu programu Revit.

■ Kliknij przycisk Anuluj, aby anulować konwersję.

Konwertowanie podłączonych modeli programu Revit na grupy

1 W obszarze rysunku wybierz podłączony model programu Revit.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Podłączenia RVT ➤ panel Łącze ➤ (Ustal łącze).
3 W oknie dialogowym Ustal opcje połączenia wybierz elementy oraz odniesienia, które mają zostać włączone
do grupy, a następnie kliknij przycisk OK.
Jeśli w projekcie znajduje się grupa o takiej samej nazwie, co podłączony model programu Revit, zostanie wyświetlony komunikat
informujący o tym. Możesz wykonać jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij przycisk Tak, aby zastąpić grupę.

■ Kliknij przycisk Nie, aby zapisać grupę z nową nazwą. Zostanie wyświetlony kolejny komunikat z informacją, że wszystkie
wystąpienia podłączonego modelu zostaną usunięte z projektu, ale plik podłączonego modelu pozostanie wczytany w
projekcie. Podłączony plik można usunąć z projektu, klikając polecenie Usuń połączenie w oknie dialogowym komunikatu.
Można także usunąć go później w oknie dialogowym Zarządzaj łączami.

■ Kliknij przycisk Anuluj, aby anulować konwersję.

1456 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Zapisywanie grup
Można zapisać grupę jako plik projektu Revit (RVT) podczas pracy w projekcie lub jako plik rodziny Revit (RFA) podczas
pracy w Edytorze rodzin.

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Zapisz jako ➤ Biblioteka ➤ (Grupa).

2 Domyślnie pole tekstowe nazwy pliku zawiera wpis „Taka jak nazwa grupy”. Jeśli zatwierdzisz tę nazwę, program
Revit Architecture zapisuje plik z tą samą nazwą co grupa. Zatem grupa o nazwie Grupa 5 jest zapisywana jako
Grupa 5.rvt (lub Grupa 5.rfa). Jeśli chcesz, możesz zmienić tę nazwę.
3 Jeśli projekt zawiera wiele grup, należy wybrać odpowiednią z listy rozwijanej Grupa do zapisania.
4 Określ opcję Uwzględnij dołączone grupy szczegółów jako widoki.
5 Kliknij przycisk Zapisz.

Usuwanie grup
Aby usunąć grupę, należy najpierw usunąć wszystkie wystąpienia grupy w projekcie.
1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy grupę, a następnie kliknij kolejno opcje Wybierz
wszystkie wystąpienia elementu ➤ W całym projekcie.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Grupy <typ grupy> ➤ panel Zmień ➤ (Usuń) lub naciśnij klawisz Delete.
Wszystkie wystąpienia grupy zostaną usunięte z projektu.

3 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy grupę, a następnie kliknij polecenie Usuń.

Właściwości grupy
Aby zmodyfikować właściwości grupy
1 W obszarze rysowania wybierz grupę.
2 Na palecie Właściwości odpowiednio zmień właściwości grupy.
Parametr Opis

Wiązania

Poziom odniesienia Poziom, na którym znajduje się grupa lub do

którego się odnosi.

Odsunięcie od poziomu Odsunięcie od poziomu odniesienia, na

początku którym znajduje się początek grupy. Zobacz
Określanie położenia grupy według jej
początku na stronie 1451.

Wykorzystanie szyków elementów

Narzędzie Szyk pozwala utworzyć szyk liniowy lub promieniowy wybranych elementów. Przykładowo można wybrać drzwi
i okno znajdujące się w ścianie i utworzyć wiele wystąpień konfiguracji drzwi-okno.

Zapisywanie grup | 1457

 Narzędzie Szyk służy do tworzenia wielu wystąpień jednego lub więcej elementów i umożliwia ich kontrolę w tym samym
czasie. Elementy szyku mogą należeć do grupy. Dzięki temu można dodawać elementy do grupy lub je usuwać. Można na
przykład utworzyć szyk składający się z siedmiu ścian. Po zgrupowaniu biurka i jednej ze ścian wszystkie ściany w szyku będą
miały przypisane biurko. Więcej informacji na temat grupowania znajduje się w rozdziale Edytowanie elementów w grupach
na stronie 1446.

UWAGA Szyki nie są obsługiwane przez większość symboli opisu.

Szyk okien i słupów

Tworzenie szyku
Elementy szyku mogą być ustawione na linii (szyk liniowy) lub na łuku (szyk promieniowy). Podczas tworzenia szyku określa
się odległość pomiędzy elementami, używając jednej z poniższych metod:

■ Określ odległość pomiędzy pierwszym a drugim elementem. (Użyj opcji Przesuń do drugiego). Odstępy pomiędzy
wszystkimi kolejnymi elementami będą takie same.

■ Określ odległość pomiędzy pierwszym i ostatnim elementem. (Użyj opcji Przesuń do ostatniego). Pozostałe elementy
zostaną równomiernie rozmieszczone pomiędzy nimi.

Szyk liniowy

1458 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Szyk promieniowy

Tworzenie szyku liniowego

1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wybierz elementy do skopiowania w szyku, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel

Zmień ➤ (Szyk).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Szyk), wybierz elementy do skopiowania w szyku,
a następnie naciśnij klawisz Enter.

2 Na pasku opcji kliknij przycisk (Liniowy).

3 Wybierz żądane opcje:
■ Grupuj i skojarz: włącza wszystkie elementy szyku do grupy. Jeśli ta opcja nie jest wybrana, w programie
Revit Architecture tworzona jest określona liczba kopii i nie są one grupowane. Po umieszczeniu każda
kopia jest niezależna od pozostałych.

■ Liczba: określa całkowitą liczbę kopii (wybranych elementów) w szyku.

■ Przesuń do:
■ Drugiego: określa odstępy między elementami szyku. Elementy szyku dodatkowego pojawiają się po
drugim elemencie.

■ Ostatniego: określa całkowite rozmieszczenie szyku. Elementy szyku są równomiernie rozmieszczone

pomiędzy pierwszym i ostatnim elementem.

Tworzenie szyku | 1459

 ■ Powiąż: umożliwia ograniczenie ruchu elementów szyku wzdłuż wektorów biegnących prostopadle lub
współliniowo do wybranych elementów.

UWAGA Nie można zgrupować razem komponentów szczegółu i komponentów modelu.

4 Jeśli wybrano opcję Przesuń do drugiego, elementy szyku należy umieścić w następujący sposób:
a Kliknij w obszarze rysunku, aby wskazać punkt początkowy pomiaru.

b Przesuń wskaźnik myszy na żądaną odległość między elementami. Podczas przesuwania wskaźnika zostanie
wyświetlone pole wskazujące wielkość wybranych elementów. Pole przesuwa się wzdłuż punktów
przyciągania. Zostanie wyświetlony wymiar między miejscem pierwszego kliknięcia a bieżącym położeniem
wskaźnika.

c Kliknij ponownie, aby umieścić drugi element, lub wpisz wymiar i naciśnij klawisz Enter.

5 Jeśli wybrano opcję Przesuń do ostatniego, elementy szyku należy umieścić w następujący sposób:
a Kliknij w obszarze rysunku, aby wskazać punkt początkowy pomiaru.

b Przesuń wskaźnik myszy w miejsce, gdzie chcesz umieścić ostatni element szyku. Podczas przesuwania
wskaźnika zostanie wyświetlone pole wskazujące wielkość wybranych elementów. Pole przesuwa się wzdłuż
punktów przyciągania. Zostanie wyświetlony wymiar między miejscem pierwszego kliknięcia a bieżącym
położeniem wskaźnika.

c Kliknij ponownie, aby umieścić ostatni element, lub podaj wymiar i naciśnij klawisz Enter.

6 Jeśli na pasku opcji wybrano opcję Grupuj i skojarz, zostanie wyświetlone pole liczby, w którym będzie podana
liczba kopii do utworzenia w szyku. W razie potrzeby zmień liczbę i naciśnij klawisz Enter.
W programie Revit Architecture zostanie utworzona określona liczba kopii wybranych elementów i zostaną one umieszczone
z zachowaniem odpowiednich odstępów.
Umieszczanie pierwszego i drugiego elementów w szyku liniowym

Określanie liczby elementów w szyku

1460 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Gotowy szyk liniowy

Tworzenie szyku promieniowego

1 Wybierz co najmniej jeden element do skopiowania w szyku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤ (Szyk).

3 Na pasku opcji kliknij przycisk (Promieniowy).

4 Wybierz żądane opcje, tak jak opisano w przypadku szyku liniowego.

PORADA Podczas tworzenia szyku kołowego kolejne czynności są podobne do wykonywania obracania
elementu i kopiowania go. Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

5 Przeciągnij symbol środka obrotu ( ) do żądanego położenia.

Elementy szyku zostaną umieszczone wokół łuku wytyczonego według tego punktu. W większości przypadków
istnieje potrzeba przeciągnięcia symbolu środka obrotu na pewną odległość od środka wybranych elementów.
Symbol zostaje przyciągnięty do określonych punktów i linii, np. ścian oraz przecięć ścian i linii. Można go
również przeciągnąć na otwartą przestrzeń.

6 Przesuń wskaźnik myszy w miejsce, w którym ma się rozpoczynać łuk szyku promieniowego. (Linia rozchodzi
się od symbolu środka obrotu do położenia wskaźnika myszy).

UWAGA Aby określić kąt obrotu (zamiast rysowania go), podaj wartość parametru Kąt na pasku opcji i
naciśnij klawisz Enter. Pomiń pozostałe czynności.

7 Kliknij, aby określić pierwszy promień obrotu. Jeśli wskaźnik myszy zostaje przyciągnięty podczas określania
pierwszego promienia, linia przyciągania obraca się po oknie podglądu i zostaje przyciągnięta do kątów na
ekranie podczas umieszczania drugiego promienia.
8 Przesuń wskaźnik myszy, aby umieścić drugi promień obrotu.
Wyświetlana jest kolejna linia, aby wskazać promień. Tymczasowe wymiary kątowe są wyświetlane podczas
obracania i podgląd obrazu pokazuje obrót zaznaczonego elementu.

9 Kliknij, aby umieścić drugi promień i zakończyć szyk.

Jeśli na pasku opcji wybrano opcję Przesuń do drugiego, drugi promień obrotu definiuje położenie drugiego
elementu szyku. Dodatkowe elementy szyku są umieszczane z zachowaniem takich samych odstępów.
Jeśli wybrano opcję Przesuń do ostatniego, drugi promień obrotu definiuje położenie ostatniego elementu szyku.
Dodatkowe elementy szyku są umieszczane równomiernie pomiędzy pierwszym a ostatnim elementami.

Tworzenie szyku | 1461

 Jeśli na pasku opcji wybrano opcję Grupuj i skojarz, w szyku promieniowym zostaną wyświetlone kontrolki. Użyj dwóch
kontrolek końcowych, aby zmienić wielkość kąta łuku. Użyj kontrolki środkowej, aby przeciągnąć szyk do innego położenia.
Użyj górnej kontrolki, aby zmienić długość promienia szyku.
Rysowaniu łuku szyku promieniowego

Określanie liczby elementów w szyku

Gotowy szyk promieniowy

1462 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Kopiowanie szyku
1 Zaznacz wszystkie elementy szyku.
2 Trzymając wciśnięty klawisz Ctrl, kliknij i przeciągnij element szyku do nowego położenia.

Usuwanie elementów z szyku

Można wybrać jeden (lub więcej) element szyku i usunąć go. Jeśli szyk został zgrupowany, usunięcie elementu szyku spowoduje
rozgrupowanie pozostałych elementów.

Zmiana szyku
Można modyfikować dowolne wymiary związane z elementami szyku. Jeśli zmodyfikowany element szyku jest częścią grupy,
zmiana ma wpływ na ten element i odpowiednio na inne elementy w grupie, w zależności od zmodyfikowanego wymiaru.
Jeśli zmodyfikowany element szyku nie jest częścią grupy, zmiana ma wpływ tylko na wybrany element. Zobacz Zmiana
wartości wymiaru na stronie 920.
Jeśli elementy szyku należą do grupy, można zmienić liczbę elementów w szyku. Wybierz linię wzoru i podaj nową wartość
w polu numeru wystąpienia szyku. Kontrolki dla grup szyku są widoczne we wszystkich widokach, w których widoczny jest
szyk. Podczas modyfikowania liczby elementów w szyku można określić sposób ich dodawania do szyku lub usuwania z niego
za pomocą opcji Dołącz do końca.
Zmiana wymiarów szyku

Kopiowanie szyku | 1463

 Zmiana liczby elementów w szyku

Określanie sposobu dodawania elementów do szyku lub ich usuwania z niego

Przy zmianie liczby elementów w szyku można określić sposób dodawania dodatkowych elementów do szyku (lub ich usuwania
z niego).

1 Wybierz szyk
Szyk jest wybrany, gdy linia wskazuje, że wybrany jest układ, tak jak pokazano na poniższej ilustracji.

2 Na pasku opcji zaznacz pole wyboru Dołącz do końca lub usuń jego zaznaczenie.
■ Jeśli zaznaczone jest pole wyboru Dołącz do końca, odstępy pomiędzy elementami w szyku pozostają takie same, a
wszystkie elementy dodawane do szyku (lub z niego usuwane) są dodawane na końcu szyku (lub usuwane od jego
końca).
Wybrany szyk

Liczba elementów w szyku zmieniona przy zaznaczonym polu wyboru Dołącz do końca

■ Jeśli pole wyboru Dołącz do końca nie jest zaznaczone, punkty końcowe szyku pozostają takie same, a wszystkie
elementy dodawane do szyku (lub z niego usuwane) są rozmieszczone równomiernie pomiędzy istniejącymi punktami
końcowymi.
Wybrany szyk

1464 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Liczba elementów w szyku zmieniona przy odznaczonym polu wyboru Dołącz do końca

Przesuwanie elementów
Program Revit Architecture oferuje rozmaite opcje wstążki, operacje klawiaturowe i ekranowe kontrolki elementów, aby
umożliwić przesuwanie elementów w obszarze rysunku albo niezależnie, albo w połączeniu z innymi elementami.

Można przesunąć komponent podrzędny z jednego obiektu nadrzędnego do innego. Można na przykład przesunąć okno od
jednej ściany do kolejnej. Zobacz Przenoszenie okna na inną ścianę na stronie 273.
Można także przesunąć komponent, dla którego określono wymiary, względem innego elementu (według odległości lub kąta),
zmieniając wymiar. Zobacz Zmiana wartości wymiaru na stronie 920.

Przesuwanie elementów przez przeciąganie

Można kliknąć i przeciągnąć wybrany element do nowego położenia w obszarze rysunku. Jeśli wybranych jest kilka elementów,
przeciąganie jednego z nich przesuwa wszystkie. Z zachowaniem zależności przestrzennych między nimi.

PORADA Gdy elementy są przesuwane pojedynczo, na pasku stanu wybierz opcję Naciśnij i przeciągnij, aby przeciągnąć
element bez jego wcześniejszego wybrania. Gdy używana jest ta opcja, element jest wybierany podczas przeciągania.

Niektóre elementy można domyślnie przesuwać tylko w pionie lub w poziomie. W programie Revit Architecture wyświetlane
są podpowiedzi graficzne dotyczące możliwości przesuwania wybranego elementu. Aby usunąć to ograniczenie, naciśnij i
przytrzymaj klawisz Shift podczas przeciągania elementu.
Niektóre elementy można domyślnie przesuwać w dowolnym kierunku. Aby ograniczyć możliwości ich przesuwania, naciśnij
i przytrzymaj klawisz Shift podczas przeciągania elementów. Można na przykład dowolnie przesunąć okno w elewacji lub
widoku 3D, ale naciśnięcie klawisza Shift ograniczy ruch okna, w wyniku czego jego rzędna się nie zmieni. Podobnie można
normalnie przesuwać ściany, linie lub linie osi w dowolnym kierunku. Naciśnięcie klawisza Shift powoduje powiązanie ich
ruchu z kierunkami prostopadłymi do ściany lub linii.
Po wybraniu ściany lub linii, której koniec jest połączony z inną (niewybraną) ścianą lub linią, ruch jest ograniczony do
kierunku prostopadłego do wybranej ściany lub linii, aby zapobiec wydłużeniu lub skróceniu połączonego końca. Naciśnij i
przytrzymaj klawisz Shift, aby usunąć to ograniczenie.

Przesuwanie elementów | 1465

Przesuwanie elementów za pomocą klawiszy strzałek
Użyj klawiszy strzałek znajdujących się na klawiaturze, aby przesuwać wybrane elementy w pionie lub poziomie. Tych klawiszy
nie można używać do przesuwania elementu opartego na poziomie w górę lub w dół.

Przesuwanie elementów za pomocą narzędzia Przesuń

Narzędzie Przesuń działa podobnie jak przeciąganie. Oferuje ono jednak dodatkowe funkcje na pasku opcji i umożliwia
bardziej dokładne umieszczenie. Możesz utworzyć wiele kopii elementu, kiedy go przesuwasz.

Przesuwanie elementów narzędziem Przesuń

1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wybierz elementy do przesunięcia, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤

(Przesuń).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Przesuń), wybierz elementy do przesunięcia, a
następnie naciśnij klawisz Enter.

2 Na pasku opcji, kliknij żądane opcje.

■ Powiąż: Kliknij narzędzie Powiąż, aby wymusić przesuwanie elementu wzdłuż wektorów biegnących
prostopadle bądź współliniowo w stosunku do elementu.

■ Rozłączenie: Kliknij narzędzie Rozłączenie, aby przerwać połączenia między zaznaczonym elementem a
innymi elementami przed rozpoczęciem przesuwania. Ta opcja jest przydatna, gdy na przykład trzeba
przesunąć ścianę, która jest połączona z inną ścianą. Można również skorzystać z opcji Rozłącz, aby przesunąć
elementy z bieżącego obiektu nadrzędnego do nowego obiektu nadrzędnego. Można na przykład przesunąć
okno od jednej ściany do kolejnej. Właściwość ta działa najlepiej, kiedy odznaczy się opcję Powiąż.

■ Wiele: kliknij opcję Wiele, aby móc tworzyć wiele kopii elementu przy każdym kliknięciu w obszarze
rysunku. Opcja ta staje się dostępna tylko wtedy, gdy opcja Kopiuj jest wybrana. Zobacz Kopiowanie
elementów za pomocą narzędzia Kopiuj na stronie 1483. (Aby wyłączyć funkcję wielu kopii, naciśnij klawisz
Esc).

3 Kliknij raz, aby określić punkt początkowy dla przesuwania.

Zostanie wyświetlony podgląd elementu.

4 Przesuwaj wskaźnik myszy w kierunku, w którym chcesz, aby przesuwał się wybrany element.
Wskaźnik przyciągany jest do punktów przyciągania. Wymiary pojawiają się jako prowadnice.

5 Kliknij ponownie, aby zakończyć przesuwanie, lub, aby uzyskać większą dokładność, wpisz wartość odległości,
o jaką ma zostać przesunięty element, i naciśnij klawisz Enter.

1466 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Tematy pokrewne

■ Przesuwanie elementów na stronie 1465

■ Zapobieganie przesuwaniu się elementów na stronie 1475

■ Kopiowanie elementów na stronie 1482

Przesuwanie elementów za pomocą narzędzia Odsuń

Użyj narzędzia Odsuń, aby skopiować lub przesunąć wybraną linię modelu, linię detalu, ścianę lub belkę o określoną odległość
w kierunku prostopadłym do jej długości. Narzędzie to można stosować do jednego elementu lub do łańcuchów elementów
należących do tej samej rodziny. Odległość odsunięcia może być określana przez przeciągnięcie wybranego elementu lub
poprzez podanie wartości.
Narzędzie Odsuń ma następujące ograniczenia:

■ Można odsuwać linie, belki lub zastrzały tylko w ich płaszczyznach roboczych. Jeśli na przykład rysujesz linię modelu,
której płaszczyzna robocza jest ustawiona na rzucie: poziomie 1, możesz odsunąć linię jedynie w płaszczyźnie rzutu.

■ Nie można odsunąć ścian utworzonych jako rodziny lokalne.

■ Nie można odsuwać elementów w widoku prostopadłym do ich płaszczyzny przenoszenia. Przykładowo nie można odsunąć
ściany w widoku elewacji.

Aby odsunąć element lub kopię elementu

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Odsunięcie).

2 Na pasku opcji wybierz sposób określenia odległości odsunięcia:
Jeśli chcesz... Wtedy...

przeciągnąć wybrany element o żądaną odległość wybierz opcję Graficznie.

podać wartość dla odległości odsunięcia wybierz Numerycznie. W polu Odsunięcie wpisz wartość
dodatnią.

3 Jeśli chcesz utworzyć i odsunąć kopie wybranego elementu, na pasku opcji wybierz opcję Kopia. (Jeśli w
poprzednim etapie wybrano opcję Graficznie, ten sam efekt można uzyskać, trzymając wciśnięty klawisz Ctrl i
jednocześnie przesuwając wskaźnik).
4 Wybierz element lub łańcuch do odsunięcia.
Jeśli odległość odsunięcia określono za pomocą opcji Numerycznie, na tej odległości zostanie wyświetlona linia
podglądu od wyróżnionych elementów po stronie, po której znajduje się wskaźnik myszy, tak jak pokazano na
rysunku.
Wskaźnik myszy na zewnętrznej powierzchni ściany

Przesuwanie elementów za pomocą narzędzia Odsuń | 1467

 Wskaźnik myszy na wewnętrznej powierzchni ściany

5 Przesuń wskaźnik myszy, aby wyświetlić linię podglądu w żądanym położeniu odsunięcia, a następnie kliknij,
aby przesunąć element lub łańcuch do tego położenia lub aby umieścić w tym miejscu kopię. Jeśli wybrano opcję
Graficznie, należy kliknąć, aby wybrać wyróżniony element, a następnie przeciągnąć go na żądaną odległość i
kliknąć jeszcze raz. Po rozpoczęciu przeciągania zostanie wyświetlony wymiar nasłuchu; będzie możliwe podanie
określonej odległości odsunięcia.

Przesuwanie elementów za pomocą poleceń Wytnij i Wklej

Narzędzie Wytnij usuwa jeden lub więcej wybranych elementów z rysunku i wkleja je do schowka. Następnie można użyć
narzędzia Wklej lub Wklej wyrównane, aby wkleić elementy w bieżącym rysunku lub w innym projekcie.
Nie można wyciąć:

■ Elementów, które nie mogą być usunięte, takich jak ostatni poziom w modelu budynku.

■ Niektórych kombinacji elementów (nie można na przykład wyciąć pól ściany osłonowej ani szprosów bez wycinania całego
systemu elementów ścian osłonowych).

■ Strzałki wewnętrznej elewacji bez wycięcia symbolu przylegającej do niej elewacji.

■ Niektórych elementów w dowolnym kontekście (na przykład nie można wyciąć poziomu odniesienia w Edytorze rodzin).

Wycinanie i wklejanie elementów

1 Wybierz jeden lub więcej elementów w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Schowek ➤ (Wytnij).

UWAGA Aby wyciąć elementy, można także użyć skrótu klawiaturowego Ctrl+X.

3 Wklejać elementy można narzędziem dostępnym po kliknięciu kolejno karty Zmień ➤ panelu Schowek ➤ menu
rozwijanego Wklej:
■ Wklej ze schowka: aby umieścić elementy w innym obszarze rysunku lub w innym projekcie.

■ Opcja Wyrównany: aby umieścić elementy na innym poziomie, dokładnie ponad lub pod pierwotnym
położeniem elementów.

Przesuwanie elementów z połączeniami końcowymi

Elementy, które mają wspólne połączenie końcowe, można jednocześnie przesuwać, nie zrywając połączenia. Aby to zrobić,
użyj kontrolki przeciągania lub wybierz odpowiednią opcję z menu podręcznego. Funkcjonalność ta jest dostępna dla ścian,
linii, belek, zastrzałów oraz rodzin opartych na liniach.
Na ilustracji przedstawiono 3 ściany przesuwane jednocześnie przy użyciu wspólnego połączenia końcowego.

1468 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Przesuwane są tylko wybrane elementy połączone. Niewybrane elementy będące częścią połączenia są odłączane od połączenia,
gdy jest ono przesuwane. Wyjątkiem są zastrzały połączone z belkami. Zastrzały zawsze ulegają przesunięciu z belkami, z
którymi są połączone.
1 Kliknij prawym przyciskiem myszy element połączenia i kliknij przycisk Wybierz połączone elementy.
2 W obszarze rysunku kliknij kontrolkę przeciągania końca lub kliknij prawym przyciskiem myszy polecenie
Przeciągnij koniec.

UWAGA Nazwa elementu sterującego i opcji w menu skrótów wskazuje typ przesuwanego elementu
(Przeciągnij koniec ściany, Przeciągnij koniec komponentu ram konstrukcyjnych itd.).

3 Przeciągnij połączenie do wybranego położenia.

Przesuwanie linii i komponentów za pomocą ścian

Można określić, aby linie i komponenty znajdujące się w pobliżu ściany przesuwały się o odpowiadającą odległość za każdym
razem, gdy przesuwana jest ściana. Aby to zrobić, użyj opcji Przesuń z sąsiednimi elementami.
1 Wybierz co najmniej jeden komponent.
2 Na palecie Właściwości wybierz opcję Przesuń z sąsiednimi elementami.
3 Przesuń wybrane komponenty w żądane miejsce.
Linie pomocnicze pokazują wymiary obliczane od ścian i innych punktów. Jeśli zajdzie taka potrzeba, można
kliknąć wymiar, aby go zmienić.

Podczas przesuwania ściany, do której podłączony jest komponent, także on ulegnie przesunięciu (z zachowaniem odległości
od ściany).
Opcja Przesuń z sąsiednimi elementami ma poniższe ograniczenia:

■ Ta opcja ma wpływ tylko na linie proste, równoległe do ściany. Nie jest ona dostępna w przypadku linii szczegółu, elementów
opartych na szkicu i rodzin.

■ W przypadku linii łukowych odsunięcie promienia od ściany łukowej ma stałą wartość, nawet jeśli zmienia się promień
ściany. Przykładowo jeśli promień ściany zostanie zmieniony z 40 na 30 metrów, 20-metrowa linia łukowa zostanie
zaktualizowana do 10 metrów, co pozwoli zachować 20-metrowe odsunięcie.

■ Jeśli skopiuje się linię lub komponent ustawiony tak, aby przesuwał się razem z sąsiadującymi elementami, to kopia ta
także przesuwać się będzie z tymi elementami.

■ Jeśli przesunie się linię lub komponent w kierunku innego, przesuną się one wtedy z nowym elementem. Załóżmy na
przykład, że linia prosta przesuwa się ze ścianą. Po przesunięciu linii w pobliże innej ściany prostej, do której jest ona
równoległa, linia będzie się przesuwała z nową ścianą. Jednakże jeśli ściana zostanie umieszczona bliżej linii lub komponentu,
nie zostanie on przesunięty z nową ścianą. Zachowuje on zdolność przesuwania razem z pierwszą ścianą.

Przesuwanie linii i komponentów za pomocą ścian | 1469

 Użycie opcji Przesuń z sąsiednimi elementami

Wyrównywanie elementów
Użyj narzędzia Wyrównaj, aby wyrównać jeden lub więcej elementów z wybranym elementem. Narzędzie to przede wszystkim
jest używane, aby wyrównywać ściany, belki i linie, ale może zostać użyte także z innymi typami elementów. Na przykład w
widokach 3D można wyrównać wzory powierzchni ścian względem innych elementów.
Elementy, które mają zostać wyrównane, mogą być tego samego typu lub pochodzić z różnych rodzin. Elementy można
wyrównywać w rzucie (2D), widoku 3D lub w widoku elewacji.
Za pomocą narzędzia Wyrównaj można wykonać na przykład następujące czynności:

■ Wyrównać końce elementów Ściany na stronie 221 lub Belki na stronie 591 z wybraną belką, linią lub ścianą. (Ta czynność
powoduje wydłużenie długości wyrównywanych ścian lub belek).

■ Wyrównać środki elementów Ściany na stronie 221 lub Belki na stronie 591 z wybraną belką, linią lub ścianą. (Ta czynność
powoduje przesunięcie wyrównanych ścian lub belek).

■ Wyrównać wysokości elementów Okna na stronie 271 z wybraną linią lub ścianą.

■ Połączyć wybrane punkty końcowe (na przykład ścian) z wybraną linią.

1470 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Linia siatki i 4 słupy

Wyrównanie słupów względem linii siatki

Wybranie punktu do wyrównania do elementu

Element i punkt złączone

Wyrównanie elementów

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Wyrównaj).

Wyrównywanie elementów | 1471

 Zostanie wyświetlony wskaźnik z symbolem wyrównania .

2 Na pasku opcji wybierz żądane opcje:

■ Wybierz opcję Wyrównaj wiele, aby wyrównać wiele elementów z wybranym elementem. (Zamiast tego
podczas wybierania wielu elementów do wyrównania można przytrzymać wciśnięty klawisz Ctrl).

■ Podczas wyrównywania ścian należy używać opcji Preferuj, aby określić sposób wyrównania ścian. Dostępne
są następujące preferencje: Lica ścian, Osie ścian, Lica warstwy nośnej lub Oś warstwy nośnej. (Opcje warstwy
nośnej odnoszą się do ścian wielowarstwowych).

3 Wybierz element odniesienia (element, względem którego będą wyrównywane inne elementy).
4 Wybierz co najmniej jeden element, który ma zostać wyrównany względem elementu odniesienia.

UWAGA Przed wybraniem przesuń wskaźnik myszy na element, aby wyróżnić część elementu, która ma
zostać wyrównana względem elementu odniesienia. Następnie go kliknij.

5 Jeśli chcesz, aby wybrane segmenty pozostały wyrównane względem elementu odniesienia (gdy zostaną później
przesunięte), kliknij symbol kłódki, aby zablokować wyrównanie. Jeśli symbol kłódki nie będzie już wyświetlany,
ponieważ wykonano inne działanie, kliknij opcję Zmień i wybierz element odniesienia, aby symbol został
ponownie wyświetlony.
6 Aby rozpocząć nowe wyrównywanie, naciśnij klawisz Esc.
7 Aby zakończyć działanie narzędzia Wyrównaj, naciśnij dwukrotnie klawisz Esc.

Obracanie elementów
Do obracania elementów wokół osi służy narzędzie Obróć. W widokach rzutu, odwróconego rzutu stropu, elewacji i przekroju
elementy są obracane wokół osi prostopadłej do widoku. W widokach 3D oś jest prostopadła do płaszczyzny roboczej widoku.

Nie wszystkie elementy można obracać wokół dowolnej osi. Przykładowo ściany nie mogą być obracane w widoku elewacji.
Okna nie mogą być obracane bez ścian, w których się znajdują.
Narzędzie Obróć jest dostępne tylko po wybraniu elementu. Po obróceniu elementu w programie Revit Architecture zostanie
przywrócony tryb Zmień.

1472 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Obracanie elementów
1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wybierz elementy do obrócenia, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤

(Obróć).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Obróć), wybierz elementy do obrócenia, a następnie
naciśnij klawisz Enter.

W środku wybranego elementu zostanie wyświetlony symbol środka obrotu ( ).

2 Jeśli jest taka potrzeba, przeciągnij symbol środka obrotu.

Symbol zostaje przyciągnięty do określonych punktów i linii, np. ścian oraz przecięć ścian i linii. Można go
również przeciągnąć na otwartą przestrzeń.

3 Na pasku opcji wybierz jedną z następujących opcji:

■ Rozłącz: Wybierz opcję Rozłącz, aby przerwać połączenia między zaznaczonym elementem a innymi
elementami przed rozpoczęciem obracania. Ta opcja jest przydatna, gdy na przykład trzeba obrócić ścianę,
która jest połączona z inną ścianą.

■ Kopiuj: Wybierz opcję Kopiuj, aby obrócić kopię wybranego elementu. Element pierwotny pozostaje na
swoim miejscu.

■ Kąt: Określ kąt obrotu i naciśnij klawisz Enter. W programie Revit Architecture wykonywany jest obrót o
określony kąt. Pomiń pozostałe czynności.

4 Kliknij, aby określić pierwszy promień obrotu.

Zostanie wyświetlona linia wskazująca pierwszy promień. Jeśli podczas określania pierwszego promienia wskaźnik
myszy zostaje przyciągnięty, w trakcie umieszczania drugiego promienia linia przyciągania zostanie obrócona
z oknem podglądu i przyciągnięta do kątów na ekranie.

5 Przesuń wskaźnik myszy, aby umieścić drugi promień obrotu.

Wyświetlana jest kolejna linia, aby wskazać promień. Tymczasowe wymiary kątowe są wyświetlane podczas
obracania i podgląd obrazu pokazuje obrót zaznaczonego elementu.

PORADA Można również obracać element przy użyciu wymiarów nasłuchu. Po kliknięciu celem określenia
pierwszego promienia obrotu wymiar kątowy jest wyświetlany jako pogrubiony. Podaj wartość, używając
klawiatury.

6 Kliknij, aby umieścić drugi promień i zakończyć obracanie wybranego elementu.

Zaznaczone obiekty obracają się między pierwszym a drugim promieniem.

Program Revit Architecture powraca do narzędzia Zmień z obracanym elementem ciągle zaznaczonym.

Odwracanie elementów
W programie Revit Architecture istnieją następujące sposoby odwracania elementu (zmiany jego orientacji) w obszarze
rysunku.

■ Naciśnij klawisz Spacja, aby odwrócić jeden lub więcej wybranych elementów. Rodziny wolno stojące, takie jak meble i
słupy, są obracane o 90 stopni po każdym naciśnięciu klawisza Spacja. Zobacz Spacja na stronie 1443.

Odwracanie elementów | 1473

 ■ Kliknij kontrolkę odwracania, aby zmienić orientację wybranego elementu. Przykładowo kliknij kontrolkę odwracania (

) dla ściany złożonej, aby zmienić kolejność jej warstw składowych. Zobacz Kontrolki odwracania na stronie 1441.

Odbicie lustrzane elementu

Narzędzie Odbicie lustrzane pozwala uzyskać odbicie lustrzane (odwrócone położenie) wybranego elementu modelu przy
użyciu linii jako osi odbicia. W trakcie odbijania ściany wzdłuż płaszczyzny odniesienia ściana odbijana jest odwracana
względem ściany pierwotnej. Można wskazać oś odbicia lustrzanego lub narysować oś tymczasową. Narzędzie Lustro służy
do odwracania wybranego elementu lub tworzenia kopii elementu i odwracania jego położenia jednocześnie.
1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wybierz element, który chcesz odbić lustrzanie, i kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień,

a następnie opcję (Lustro — Wskaż osie) lub (Lustro — Rysuj osie).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień, a następnie kliknij opcję (Lustro — Wskaż osie) lub

(Lustro — Rysuj osie). Następnie wybierz element, dla którego ma zostać przeprowadzone odbijanie
lustrzane, a następnie naciśnij klawisz Enter.

PORADA Można wybrać obiekty wstawiane, np. drzwi i okna, bez ich obiektów nadrzędnych.

Aby wybrać linię reprezentującą oś odbicia, wybierz opcję Wskaż oś odbicia. Aby naszkicować tymczasową linię
osi odbicia, wybierz opcję Narysuj oś odbicia.

2 Aby przesunąć wybrany element (ale nie robić jego kopii), odznacz pole wyboru Kopia na pasku opcji.
3 Wybierz lub narysuj linię, która będzie używana jako oś odbicia.
Można wskazać jedynie tę linię lub płaszczyznę odniesienia, do której wskaźnik jest przyciągany. Nie można
odbijać lustrzanie elementu wokół pustej przestrzeni.

W programie Revit Architecture kopiowany jest wybrany element, a następnie jego położenie jest odwracane względem
wybranej osi.
Wybór elementu do odbicia (i skopiowania) i osi odbicia

1474 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Drzwi odbite (i skopiowane)

Tematy pokrewne

■ Wybór elementów na stronie 1429

■ Odwracanie elementów na stronie 1473

■ Przesuwanie elementów na stronie 1465

■ Kopiowanie elementów na stronie 1482

Zapobieganie przesuwaniu się elementów

Za pomocą narzędzia Pinezka można zablokować modelowany element w konkretnym miejscu. Po przypięciu modelowanego
elementu nie można go przesuwać. W przypadku próby usunięcia przypiętego elementu w programie Revit Architecture
zostanie wyświetlone ostrzeżenie, że element jest przypięty. Obok elementu jest wyświetlany element sterujący blokady, który
wskazuje, że jest on zablokowany.
Mimo przypięcia komponentu może on nadal ulegać przesunięciom, o ile zostanie ustawiony tak, aby przesuwał się z sąsiednimi
elementami, lub jeśli poziom, na którym się znajduje, zostanie przesunięty w górę lub w dół. Zobacz Przesuwanie linii i
komponentów za pomocą ścian na stronie 1469.

Używanie przypięcia do blokowania elementów w jednym miejscu

Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wybierz elementy do przypięcia, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤ (Pinezka).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Pinezka), wybierz elementy do przypięcia, a następnie naciśnij
klawisz Enter.

W programie Revit Architecture obok elementu zostanie wyświetlony element sterujący blokady wskazujący, że jego położenie
jest przypięte. Aby przesunąć lub usunąć element, należy najpierw go odblokować, klikając element sterujący blokady. Aby
zablokować element, ponownie kliknij element sterujący blokady.

Tematy pokrewne

■ Zapobieganie przesuwaniu się elementów na stronie 1475

■ Usuwanie pinezek elementów na stronie 1476

Zapobieganie przesuwaniu się elementów | 1475

 ■ Wiązania na stronie 1529

Usuwanie pinezek elementów

Aby odblokować uprzednio zablokowany element, należy użyć narzędzia Usuń pinezkę. Można teraz przenieść lub usunąć
element; żaden komunikat nie zostanie wyświetlony. Można wybrać wiele elementów do usunięcia pinezek. Jeśli niektóre z
wybranych elementów nie są przypięte, narzędzie Usuń pinezkę nie będzie działać.
Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wybierz elementy, których pinezki mają zostać usunięte, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel

Zmień ➤ (Usuń pinezkę).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Usuń pinezkę), wybierz elementy, których pinezki mają zostać
usunięte, a następnie naciśnij klawisz Enter.

W momencie kliknięcia elementu sterującego blokady w obszarze rysunku w celu usunięcia pinezki obiektu zostanie wyświetlony
znak X obok elementu sterującego blokadą wskazujący, że obiekt został odblokowany.

Zmiana wielkości elementów

Aby zmodyfikować wiele elementów jednocześnie, można użyć uchwytów kształtu lub narzędzia Skala. Narzędzie Skala jest
dostępne dla linii, ścian, obrazów, obiektów importowanych DWG i DXF, płaszczyzn odniesienia i położenia wymiarów.
Możesz skalować elementy graficznie lub numerycznie.
Zmieniając wielkość elementów, należy pamiętać o następujących kwestiach:

■ Aby zmienić wielkość elementu, należy zdefiniować początek, stały punkt, względem którego zmieniana jest wielkość
elementów.

■ Wszystkie elementy muszą leżeć w równoległych płaszczyznach. Wszystkie wybrane ściany muszą mieć ten sam poziom
podstawy.

■ Podczas zmiany wielkości ściany otwory pozostają w stałej odległości od punktu środkowego ściany.

■ Zmiana wielkości zmienia położenie wymiarów, lecz nie ich wartości. Jeśli zmienia się wielkość elementu, który jest
określany przez wymiar, wartość wymiaru się nie zmieni.

1476 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 ■ Symbole importowania mają parametr wystąpienia tylko do odczytu o nazwie Skala elementu. Pokazuje, jak bardzo
wielkość wystąpienia elementu różni się od symbolu podstawy. Można ją zmienić przez zmianę wielkości symbolu
importowania.

Zmiana wielkości elementów za pomocą uchwytów kształtu

Po wybraniu i przeciągnięciu uchwytów wielu elementów w programie Revit Architecture wielkość elementów jest zmieniana
jednocześnie.
Przeciąganie wielu uchwytów ścian w celu jednoczesnej zmiany wielkości ścian

1 Przesuń wskaźnik na część pierwszego elementu, którego wielkość chcesz zmienić, i naciskaj klawisz Tab tyle
razy, aż zostanie podświetlony żądany uchwyt. Kliknij, aby go zaznaczyć.
Przykładowo aby zmienić długość ściany, przesuń wskaźnik myszy na koniec ściany, naciśnij klawisz Tab, aby
podświetlić uchwyt, i kliknij, aby go wybrać.

2 Przesuń wskaźnik myszy na część kolejnego elementu, którego wielkość chcesz zmienić, i naciśnij klawisz Tab
tyle razy, aż zostanie podświetlony żądany uchwyt. Trzymając wciśnięty klawisz Ctrl, kliknij, aby go wybrać.
3 Powtórz czynność 2 w przypadku pozostałych elementów, aż do wybrania uchwytów we wszystkich żądanych
elementach. Pamiętaj o trzymaniu wciśniętego klawisza Ctrl podczas klikania kolejnych elementów w celu ich
wybrania.

UWAGA Aby anulować wybór elementu (bez anulowania wyboru pozostałych elementów), przesuń wskaźnik
na wybrany element i, trzymając wciśnięty klawisz Shift, kliknij element.

4 Kliknij uchwyt jednego z wybranych elementów i przeciągnij go, aby zmienić wielkość.
Wielkość pozostałych wybranych elementów zostanie zmieniona jednocześnie.

Skalowanie graficzne
Graficzna zmiana skali wymaga trzech kliknięć: pierwsze kliknięcie wyznacza początek, a kolejne dwa definiują wektory
skalowania. W programie Revit Architecture obliczany jest współczynnik skali przez określenie proporcji długości dwóch
wektorów. Załóżmy, że szkicowany jest pierwszy wektor o długości 5 stóp i drugi wektor o długości 10 stóp. Utworzony
zostanie współczynnik skali równy 2. W związku z tym elementy są dwa razy większe niż ich wielkość pierwotna.
1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wybierz elementy do przeskalowania, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤

(Skala).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Skala), wybierz elementy do przeskalowania, a
następnie naciśnij klawisz Enter.

Należy wybrać tylko obsługiwane elementy, takie jak ściany i linie. Narzędzie Skala jest niedostępne, jeśli całe
zaznaczenie zawiera choć jeden nieobsługiwany element.

Zmiana wielkości elementów za pomocą uchwytów kształtu | 1477

 2 Na pasku opcji wybierz Graficzne.
3 Kliknij w obszarze rysunku, aby zmienić początek.
Początek to punkt, od którego zmieniana jest wielkość elementu. Wskaźnik myszy zostaje przyciągnięty do
różnych odniesień. Naciśnij klawisz Tab, aby zmienić punkty przyciągania.

4 Przesuń wskaźnik, aby określić pierwszy wektor.

5 Kliknij, aby ustawić tę długość.
6 Przesuń wskaźnik ponownie, aby określić drugi wektor.

PORADA Można użyć wymiarów nasłuchu, aby wpisać wartości dla długości wektorów.

7 Kliknij, aby ustawić ten punkt.

Wybrany element jest przeskalowywany tak, że końce wektora 1 pokrywają się teraz z końcami wektora 2.
Definiowanie pierwszego wektora skalowania

1478 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Definiowanie drugiego wektora skalowania

Skalowany element

Skalowanie numeryczne
Aby zmienić skalę w sposób numeryczny, wprowadź współczynnik skali i określ początek.

Aby przeskalować elementy numerycznie, wykonaj następujące czynności:

1 Wybierz elementy do przeskalowania.
Należy wybrać tylko obsługiwane elementy, takie jak ściany i linie. Narzędzie Skala jest niedostępne, jeśli całe
zaznaczenie zawiera choć jeden nieobsługiwany element.

Skalowanie numeryczne | 1479

 2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤ (Skala).
3 Na pasku opcji wybierz opcję Numeryczne.
4 Wpisz współczynnik skali.
5 Kliknij w obszarze rysunku, aby wybrać początek.
Wielkość elementu zmienia się według określonego współczynnika skali.

Przycinanie i wydłużanie elementów

Użyj narzędzi Przytnij i Wydłuż, aby przyciąć lub wydłużyć jeden lub więcej elementów do obwiedni zdefiniowanej w tym
samym typie elementu. Można także wydłużyć elementy nierównoległe, aby utworzyć narożnik, lub przyciąć je, aby utworzyć
narożnik, jeśli się przecinają. Po wybraniu elementu do ucięcia położenie wskaźnika myszy wskaże tę część elementu, która
pozostanie. Tych narzędzi można używać w przypadku ścian, linii, belek lub zastrzałów.

Przycinanie lub wydłużanie elementów

1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
Jeśli chcesz... Wtedy...

przyciąć lub wydłużyć 2 wybrane elementy kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤
do narożnika

(Przytnij/wydłuż do narożnika).
Wybierz każdy element. Podczas wybierania
elementu, który musi zostać przycięty, aby
utworzył narożnik, upewnij się, że wskazujesz
tę część elementu, która ma pozostać.

przyciąć lub wydłużyć jeden element do kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤
obwiedni zdefiniowanej przez inny element

(Przytnij/Wydłuż pojedynczy
element). Wybierz odniesienie, które będzie
używane jako obwiednia. Następnie wybierz
element, który ma zostać przycięty lub
wydłużony. Jeśli ten element przecina
obwiednię (lub rzutowanie), kliknięta część
pozostanie. Część po drugiej stronie obwiedni
zostanie przycięta.

przyciąć lub wydłużyć kilka elementów do kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤
obwiedni zdefiniowanej przez inny element

(Przytnij/Wydłuż wiele elementów).

Wybierz odniesienie, które będzie używane
jako obwiednia. Następnie wybierz każdy
element, który ma zostać przycięty lub
wydłużony. W przypadku elementów
przecinających obwiednię kliknięta część
pozostanie. Część po drugiej stronie obwiedni
zostanie przycięta.

2 Kontynuuj przycinanie lub wydłużanie elementów za pomocą aktualnie wybranej opcji albo wybierz inną opcję.

1480 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 UWAGA Gdy narzędzie Przytnij lub Wydłuż jest aktywne, można w dowolnej chwili wybrać inną jego opcję.
Taka operacja usuwa także wszystkie początkowe decyzje dokonane w poprzedniej opcji.

3 Aby zakończyć działanie narzędzia, naciśnij klawisz Esc.

Podgląd narzędzia Przytnij/wydłuż do narożnika

Wynik operacji Przytnij/Wydłuż do narożnika

Podgląd opcji Przytnij/Wydłuż pojedynczy

element ze ścianą poziomą wybraną jako
obwiednia

Przycinanie i wydłużanie elementów | 1481

 Wynik operacji Przytnij/Wydłuż pojedynczy element

Podgląd opcji Przytnij/Wydłuż wiele elementów ze ścianą poziomą wybraną jako obwiednia

Wynik wskazania ściany po lewej stronie nad obwiednią, następnych 2 ścian pod obwiednią i
wyróżnienia ściany po prawej stronie

Kopiowanie elementów
W programie Revit Architecture istnieje wiele sposobów kopiowania jednego lub wielu elementów.

■ Wybierz element i, aby go skopiować, przeciągnij go, trzymając wciśnięty klawisz Ctrl.

■ Użyj narzędzia Kopiuj, aby skopiować elementy i natychmiast je umieścić.

1482 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 ■ Schowek umożliwia kopiowanie i wklejanie elementów kombinacją klawiszy Ctrl+C i Ctrl+V.

■ Użyj narzędzia Utwórz podobny, aby dodać nowe wystąpienie wybranego elementu.

■ Utwórz kopię lustrzaną elementu. (Użyj narzędzia Lustro z opcją Kopiuj. Zobacz Odbicie lustrzane elementu na stronie
1474).

■ Skopiuj szyk elementów. Zobacz Kopiowanie szyku na stronie 1463.

Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Kopiuj

Narzędzie Kopiuj pozwala skopiować jeden lub więcej wybranych elementów i umożliwia natychmiastowe umieszczenie kopii
w rysunku.
Narzędzie Kopiuj różni się od narzędzia Kopiuj do schowka. Narzędzia Kopiuj należy użyć wtedy, gdy wybrany element ma
zostać skopiowany i natychmiast umieszczony (na przykład w tym samym widoku). Narzędzia Kopiuj do schowka należy
użyć wtedy, gdy przed umieszczeniem kopii występuje konieczność przełączenia widoków.
1 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wybierz elementy do skopiowania, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤

(Kopiuj).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Kopiuj), wybierz elementy do skopiowania, a
następnie naciśnij klawisz Enter.

2 Kliknij jeden raz obszar rysunku, aby rozpocząć przesuwanie i kopiowanie elementów.
3 Przesuń wskaźnik myszy od elementów pierwotnych w kierunku obszaru, w którym chcesz umieścić kopię.
4 Kliknij, aby umieścić kopię, lub wpisz wartość dla wymiaru nasłuchu.
5 Kontynuuj umieszczanie elementów lub naciśnij klawisz Esc, aby wyłączyć narzędzie Kopiuj.
Element przeniesiony i skopiowany wiele razy

Kopiowanie elementów do schowka

Za pomocą narzędzia Kopiuj do schowka można skopiować jeden lub więcej elementów do schowka. Następnie można użyć
narzędzi Wklej ze schowka lub Wklej wyrównane, aby wkleić kopie elementów do rysunku lub do innego projektu.
Narzędzia Kopiuj do schowka i Kopiuj różnią się miedzy sobą. Narzędzia Kopiuj należy użyć wtedy, gdy wybrany element ma
zostać skopiowany i natychmiast umieszczony (na przykład w tym samym widoku). Narzędzia Kopiuj do schowka należy
użyć wtedy, gdy przed umieszczeniem kopii występuje konieczność przełączenia widoków.
1 Wybierz jeden lub więcej elementów w obszarze rysunku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Schowek ➤ (Kopiuj).

Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Kopiuj | 1483

 3 Wklej elementy, używając jednego z poniższych narzędzi:
■ Wklej ze schowka: aby skopiować elementy do innego obszaru rysunku lub do innego projektu. Zobacz
rozdział Wklejanie elementów ze schowka na stronie 1484.

■ Wklej wyrównane: aby skopiować elementy na innym poziomie, dokładnie ponad lub pod pierwotnym
położeniem elementów. Zobacz Wklejanie wyrównanych elementów na stronie 1487.

Nie można kopiować:

■ Strzałki wewnętrznej elewacji bez skopiowania symbolu przylegającej do niej elewacji.

■ Niektórych kombinacji elementów (nie można na przykład skopiować pól ściany osłonowej ani szprosów bez skopiowania
całego systemu elementów ścian osłonowych).

■ Niektórych elementów w dowolnym kontekście (na przykład nie można skopiować poziomu odniesienia w Edytorze
rodzin).

Tematy pokrewne

■ Wklejanie elementów na stronie 1484

■ Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Utwórz podobny na stronie 1487

■ Przesuwanie elementów na stronie 1465

Wklejanie elementów
Za pomocą narzędzia Wklej można wstawić elementy ze schowka do bieżącego lub innego widoku. Narzędzie to jest dostępne
tylko po wycięciu lub skopiowaniu elementów. Można skopiować (lub wyciąć) i wkleić tylko te elementy, które pochodzą z
tej samej sesji programu Revit Architecture.
Narzędzie Wklej wyrównane pozwala kopiować wiele elementów z jednego poziomu i wklejać je na innym poziomie dokładnie
nad lub poniżej położenia wyjściowych elementów. Narzędzie to jest najbardziej przydatne dla wielokondygnacyjnych
budynków, skąd można kopiować i wklejać wyrównane elementy z jednego poziomu do wielu innych poziomów.

Wklejanie elementów ze schowka

1 Wytnij lub skopiuj elementy do schowka.
Zobacz Przesuwanie elementów za pomocą poleceń Wytnij i Wklej na stronie 1468 lub Kopiowanie elementów
do schowka na stronie 1483.

2 Umieść wskaźnik myszy w widoku, w którym chcesz wkleić elementy.

1484 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

3 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej ➤ (Wklej ze schowka).

UWAGA Aby wkleić elementy, można także użyć skrótu klawiaturowego Ctrl+V.

W trybie Wklej w obszarze rysunku jest wyświetlany obraz podglądu elementów, co pokazano poniżej. Wymiary
tymczasowe i linie pomocnicze są wyświetlane, aby pomóc określić położenie elementów.

4 Kliknij, aby wstawić obraz podglądu w żądanym położeniu.

Wklejone elementy są wyświetlane w obszarze rysunku. Są one wybrane i można je dopasować, jeśli to konieczne.

5 Popraw umieszczenie wklejonych elementów, jeśli to konieczne.

Gdy elementy są wybrane, można je modyfikować zgodnie z potrzebami. W zależności od typu wklejanych
elementów, dostępne są narzędzia Przesuń, Obróć i Lustro.
Można również użyć narzędzi znajdujących się na karcie Zmień | <Element>. Dostępne opcje zależą od wklejonych
elementów. Przykładowo w przypadku komponentów budowlanych (takich jak okna) można użyć opcji Wskaż
obiekt nadrzędny i Edytuj rodzinę. W przypadku innych typów elementów można użyć opcji Aktywuj wymiary
(na pasku opcji) lub Edytuj wklejone elementy.

6 Aby zakończyć operację wklejania, kliknij w obszarze rysunku z dala od wklejonych elementów, aby anulować
ich wybór. (W przypadku niektórych typów elementów kliknij kolejno kartę Zmień | <Elementy> ➤ panel

Narzędzia ➤ Zakończ).

Aby zakończyć pracę w trybie Wklej, anulując wklejone elementy, kliknij opcję (Anuluj) znajdującą się
na karcie Zmień | <Elementy>.

Wklejanie elementów | 1485

Edycja wklejonych elementów
Podczas operacji wklejania może pojawić się potrzeba poprawienia umieszczenia wklejonych elementów, zmiany obiektów
nadrzędnych wklejonych komponentów budowlanych lub określenia nowych odniesień dla wklejonych elementów. Narzędzie
Edytuj wklejone elementy pozwala przesunąć lub zmodyfikować elementy przed zakończeniem operacji wklejania.
1 Wklej co najmniej jeden element ze schowka.
Zobacz Wklejanie elementów ze schowka na stronie 1484.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <Elementy> ➤ panel Edytuj wklejone ➤ (Edytuj wklejone elementy).
W obszarze rysunku zostanie wyświetlony panel Edytuj wklejone elementy. Nowo wklejone elementy są
wyświetlane w kolorze zdefiniowanym dla wybranych elementów, co wskazuje, że są one wybrane i można je
przesuwać. Pozostałe elementy w obszarze rysunku są wyświetlane na szaro, co wskazuje, że nie można ich
zmodyfikować w trybie Edytuj wklejone.

Podczas pracy w trybie Edytuj wklejone można wybrać określone elementy lub anulować wybór. (Niewybrane
elementy są wyświetlane na czarno; wybrane elementy są wyświetlane na niebiesko lub w kolorze zdefiniowanym
dla wybranego elementu). To narzędzie pozwala przesunąć określony element bez przesuwania wszystkich
wklejonych elementów. Po przesunięciu wklejonego elementu można anulować jego zaznaczenie, a następnie
wybrać inny element do przesunięcia do żądanego położenia.

3 Dostępne narzędzia są wyświetlane w panelu Edytuj wklejone elementy. Narzędzia te mają następujące funkcje:
■ Zakończ wybrane umożliwia zakończenie umieszczania aktualnie wybranych elementów. Elementy są
wyświetlane na szaro, co wskazuje, że nie można ich modyfikować w trybie Edytuj wklejone. Wklejone
elementy wyświetlane na czarno można nadal przesuwać i modyfikować.

■ Zaznacz wszystko umożliwia wybranie wszystkich wklejonych elementów, dzięki czemu można je przesuwać
i modyfikować.

4 Użyj innych narzędzi zgodnie z potrzebami, aby zmienić obiekty nadrzędne komponentów budynku, aktywować
wymiary nasłuchu w celu poprawienia umieszczenia lub wykonać inne działania.

1486 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 5 Aby zakończyć proces wklejania, kliknij przycisk (Zakończ).

Aby zakończyć pracę w trybie Edytuj wklejone, anulując wklejone elementy, kliknij polecenie (Anuluj)
w panelu Edytuj wklejone.

Wklejone elementy są wyświetlane na czarno. Ponadto pozostałe elementy w obszarze rysunku, które w trybie Edytuj wklejone
były wyświetlane na szaro, są teraz wyświetlane na czarno.

Wklejanie wyrównanych elementów

1 Wytnij lub skopiuj elementy do schowka.
Zobacz Przesuwanie elementów za pomocą poleceń Wytnij i Wklej na stronie 1468 lub Kopiowanie elementów
do schowka na stronie 1483.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ listę rozwijaną Wklej i wybierz jedną z poniższych opcji:
■ Wyrównane względem wybranych poziomów: Jeśli są kopiowane wszystkie elementy modelu, można
wkleić je na co najmniej jeden poziom. W wyświetlonym oknie dialogowym wybierz poziomy według nazwy.
Aby wybrać więcej niż jeden, podczas wybierania nazw przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl.

■ Wyrównane względem wybranych widoków: Jeśli są kopiowane elementy właściwe dla widoku (takie
jak wymiary) lub elementy właściwe dla widoku i modelu, można je wkleić do podobnych typów widoków.

■ Wyrównane względem bieżącego widoku: Umożliwia wklejenie elementów do bieżącego widoku. Można
na przykład wkleić elementy z rzutu do widoku odwołania. Widok musi być inny niż widok, z którego
elementy zostały wycięte lub skopiowane.

■ Wyrównane do tego samego miejsca: Umożliwia wklejenie elementów w tym samym miejscu, z którego
zostały wycięte lub skopiowane. Jest to przydatne do przeklejania elementów pomiędzy zadaniami lub
wariantami projektu. Możesz także użyć tego do wklejania pomiędzy plikami o współdzielonych
współrzędnych.

■ Wyrównane do wskazanego poziomu: Umożliwia wklejenie elementów w widoku elewacji. Aby użyć
tego narzędzia, należy się znajdować w widoku elewacji, ponieważ wymagane jest wybranie linii poziomu,
na którym mają zostać wklejone elementy.

UWAGA Nie wskazuj poziomów przy użyciu Przeglądarki projektu.

W programie Revit Architecture elementy są wyrównywane według wskazówek.

Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Utwórz podobny

Narzędzie Utwórz podobny umożliwia umieszczenie elementu tego samego typu co wybrany element. Na przykład po kliknięciu
prawym przyciskiem myszy drzwi w widoku i kliknięciu narzędzia Utwórz podobny narzędzie Drzwi zostanie aktywowane z
wybranym typem drzwi określonym na Liście typów. Narzędzie Utwórz podobne dostępne jest dla prawie wszystkich elementów
programu Revit Architecture.
Podczas używania polecenia Utwórz podobne każdy nowy element dziedziczy parametry wystąpienia rodziny zdefiniowane
dla wybranego elementu w Edytorze rodzin. Elementy utworzone za pomocą polecenia Utwórz podobne nie dziedziczą wartości
parametrów wystąpienia elementu, które nie zostały zdefiniowane w Edytorze rodzin (takich jak Komentarze). Wartości
parametrów wystąpienia elementu są stosowane do wszystkich elementów utworzonych za pomocą tego narzędzia, dopóki
typ nie zostanie zmieniony na Liście typów.

Kopiowanie elementów za pomocą narzędzia Utwórz podobny | 1487

 Jeśli na przykład to ściana jest wybranym elementem, wtedy właściwości wysokości nowo utworzonych ścian zostaną określone
domyślnie. Ściany utworzone na tym samym poziomie posiadają takie same opcje Odsunięcie podstawy, Wysokość niezwiązana,
Wielkość przedłużenia góry, Wielkość przedłużenia dołu, Wiązanie góry i Odsunięcie góry. Jeśli nowa ściana jest tworzona
na innym poziomie, opcja Wiązanie góry jest ustawiona na odpowiedni poziom.

Aby utworzyć podobne elementy, wykonaj następujące czynności:

1 Zaznacz element.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Utwórz ➤ (Utwórz podobny) lub kliknij prawym
przyciskiem myszy element w obszarze rysunku, a następnie wybierz opcję Utwórz podobny.
3 Kliknij w obszarze rysunku, aby umieścić nowo utworzone wystąpienie w żądanym położeniu. Tę czynność
można powtarzać dowolną liczbę razy.
4 Aby zamknąć narzędzie Utwórz podobny, naciśnij dwukrotnie klawisz Esc.

Modyfikowanie elementów
Program Revit Architecture zawiera narzędzia używane do manipulowania elementami, modyfikowania elementów oraz
zarządzania wyświetlaniem elementów w obszarze rysunku.

Zmiana typów elementów za pomocą narzędzia Dopasuj typ

Narzędzie Dopasuj typ służy do konwersji jednego lub wielu elementów tej samej kategorii w taki sposób, aby dopasować ich
typ do innego wybranego typu w tej samej kategorii. Można na przykład wybrać typową ścianę 12”, a następnie wybrać inne
ściany różnych typów i przekonwertować je wszystkie na typowe ściany 12”.
Narzędzie Dopasuj typ umożliwia skopiowanie parametrów wystąpienia z elementu źródłowego do elementów docelowych.
Parametry wystąpienia muszą być określone w Edytorze rodzin.

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Schowek ➤ (Uzgodnij właściwości typów).

Wskaźnik zostanie zmieniony w pędzel.

2 Kliknij element takiego typu, na jaki chcesz przekonwertować inne elementy.

Pędzel wskaźnika jest teraz pełny.

3 Kliknij element tej samej kategorii, aby przekonwertować go na wybrany typ.

1488 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Aby przekształcić wiele elementów, należy kontynuować klikanie poszczególnych elementów, albo przejść

kolejno na kartę Zmień | Dopasuj typ ➤ panel Wiele i kliknąć opcję (Wybierz wiele). Narysuj pole
wyboru, aby wybrać elementy, i kliknij opcję Zakończ wybieranie.

4 Aby wybrać nowy typ, należy kliknąć wolne miejsce w obszarze rysunku (lub nacisnąć klawisz Esc) w celu
opróżnienia pędzla i rozpoczęcia od początku.
5 Aby zakończyć działanie narzędzia, naciśnij dwukrotnie klawisz Esc.
Narzędzie Dopasuj typ ma następujące ograniczenia:

■ Narzędzie Dopasuj typ działa tylko w jednym widoku. Nie można dopasować typów między widokami projektu.

■ Aby dopasować typ rodziny lub typ grupy z Przeglądarki projektu, należy najpierw wybrać go w Przeglądarce projektu.
Następnie należy uruchomić narzędzie Dopasuj typ i wybrać w obszarze rysunku elementy do konwersji.

■ Podczas zmiany typu ściany za pomocą narzędzia Dopasuj typ ze ściany źródłowej do ściany docelowej kopiowane są
następujące parametry: Odsunięcie podstawy, Wysokość niezwiązana, Wielkość przedłużenia góry i Wielkość przedłużenia
podstawy. Jeśli ściana docelowa jest na tym samym poziomie co źródłowa, wartości dla opcji Wiązanie góry i Odsunięcie
góry są również kopiowane.

Zmiana stylu linii elementów

Narzędzie Edycja linii umożliwia szybką zmianę stylu linii dla wybranych krawędzi elementów modelu w widoku.

Na przykład narzędzia Edycja linii można użyć do:

■ Odróżnienia krawędzi wycięcia i krawędzi rzutowania modelu.

■ Ukrycia wybranych krawędzi (przez zastosowanie stylu linii Niewidoczny).

■ Pokazania krawędzi elementów, które występują w modelu, ale są ukryte w widoku.

■ Odróżnienia krawędzi budynku w widoku elewacji.

■ Odróżnienia krawędzi w importowanych plikach CAD lub podłączonych plikach programu Revit.

Tematy pokrewne

■ Nadpisywanie widoczności i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów na stronie 810

■ Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów na stronie 811

■ Ukrywanie elementów w widoku na stronie 819

Zmiana stylu linii elementów | 1489

Narzędzie Edycja linii — przegląd
Narzędzie Edycja Linii nie jest przeznaczone do tworzenia linii nowego modelu lub linii detalu w widoku. Zamiast tego to
narzędzie nadpisuje bieżący styl linii wybranej linii innym stylem linii.
Narzędzie Edycja linii umożliwia zmianę stylu linii następujących elementów:
■ Krawędzi rzutowania elementów modelu, w tym konturów i krawędzi rzutowania tworzonych przez obszary rzutu
Czerwonych linii stosowanych do krawędzi
rzutowania dachu

■ Krawędzi cięcia elementów modelu

Niebieskich linii stosowanych
do krawędzi cięcia okna

■ Krawędzi w importowanych plikach CAD

■ Krawędzi w podłączonych plikach programu Revit.

UWAGA Narzędzia Edycja linii nie można używać do zmiany stylu linii wymiarowej ani innych linii opisowych.

Edycja linii a krawędzie cięcia

Oprócz stosowania narzędzia Edycja linii do krawędzi rzutowania można go użyć w celu zastosowania różnych stylów linii
do różnych typów krawędzi cięcia tego samego elementu modelu. Na przykład można zastosować jeden styl linii do przedniej
krawędzi cięcia powierzchni, a inny styl linii do tylnej krawędzi cięcia tego samego elementu. (Przednia krawędź cięcia jest
krawędzią elementu modelu generowaną przez zakres przekroju lub przednią płaszczyznę przycięcia. Tylna krawędź cięcia
jest krawędzią elementu modelu generowaną przez tylną płaszczyznę przycięcia).

Po wybraniu krawędzi dla narzędzia Edycja linii w programie Revit Architecture zostanie zastosowany ten sam styl linii do
wszystkich segmentów tej krawędzi powierzchni. Do różnych segmentów tej samej krawędzi nie można zastosować różnych
stylów linii. Na przykład górna krawędź poniższej ściany jest pojedynczą powierzchnią, dlatego styl zielonej linii kreskowanej
stosowany jest do całej krawędzi.

1490 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Edycja linii a widoki
Narzędzia Edycja linii można używać we wszystkich typach widoków oprócz widoków kreślarskich i legend. Ponadto narzędzia
Edycja linii można używać w kolumnowych zestawieniach graficznych.
W widokach perspektywicznych 3D nie można określać segmentów dla krawędzi rzutowania ani zmieniać wzoru linii. Można
jednak stosować różne kolory i szerokości linii.
Wszelkie zmiany wprowadzane do elementów modelu za pomocą narzędzia Edycja linii są charakterystyczne dla widoku.
Zmiana stylu linii nie ma wpływu na pozostałe widoki.

Używanie narzędzia Edycja linii

1 Otwórz widok, w którym chcesz zmienić style linii.

2 (Opcjonalne) Aby wyłączyć styl Cienkie linie, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Cienkie
linie).

3 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Widok ➤ (Edycja linii).

4 Kliknij kolejno kartę Zmień | Edycja linii ➤ panel Styl linii i z listy rozwijanej Styl linii wybierz styl linii do
zastosowania do krawędzi.
Aby uzyskać informacje na temat definiowania i modyfikowania stylów linii, zobacz Style linii na stronie 1597.

5 W obszarze rysunku wyróżnij krawędzie, których styl linii chcesz zmienić.

W przypadku elementów z wieloma krawędziami naciskaj klawisz Tab, aby cyklicznie przełączać podświetlanie
od pojedynczych krawędzi do całego elementu. Etykietka i pasek stanu pomagają identyfikować aktualnie
wyróżniony element.

6 Kliknij wyróżnione krawędzie, aby zastosować wybrany styl linii.

Jeśli jest zmieniany styl linii krawędzi rzutowania, zobacz Zmiana stylu linii krawędzi rzutowania na stronie
1492.

UWAGA W przypadku zmienionej krawędzi można przywrócić oryginalny styl linii. Przy aktywnym narzędziu
Edycja linii z listy rozwijanej Styl linii wybierz opcję Według kategorii. Następnie zaznacz krawędź.

7 Kontynuuj stosowanie wybranego stylu linii do krawędzi w widoku lub z listy rozwijane Styl linii wybierz nowy
styl.
8 Aby zakończyć działanie narzędzia Edycja linii, naciśnij klawisz Esc.

Tematy pokrewne

■ Narzędzie Edycja linii — przegląd na stronie 1490

■ Używanie linii ukrytych na stronie 1493

■ Zmiana stylów linii w widoku podrysu na stronie 1493

■ Zmiana stylów linii w modelu podłączonym na stronie 1492

Zmiana stylu linii elementów | 1491

Zmiana stylów linii w modelu podłączonym
Narzędzia Edycja linii można używać do zmiany stylu linii w krawędziach podłączonego modelu programu Revit. Aby to
wykonać, należy ustawić właściwość widoczności widoku dla podłączonego modelu na opcję Według widoku obiektu
nadrzędnego.
1 W modelu obiektu nadrzędnego otwórz widok, w którym mają zostać zmienione style linii.

2 Wpisz VG lub kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).

3 W oknie dialogowym Nadpisania widoczności/grafiki kliknij kartę Połączenia Revit.
4 Jeśli dla podłączonego modelu wartość parametru Ustawienia wyświetlania jest inna niż Według widoku obiektu
nadrzędnego, wykonaj następujące czynności:
a Kliknij komórkę Ustawienia wyświetlania.

b W oknie dialogowym Ustawienia wyświetlania połączenia RVT na karcie Podstawy wybierz opcję Według
widoku obiektu nadrzędnego.

c Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Teraz można użyć narzędzia Edycja linii do zmiany stylu linii w krawędziach modelu podłączonego. Zobacz Używanie narzędzia
Edycja linii na stronie 1491.

Zmiana stylu linii krawędzi rzutowania

Styl linii można zmieniać tylko dla części krawędzi rzutowania. Jeśli zmieniany jest styl linii pojedynczej krawędzi (zobacz
Używanie narzędzia Edycja linii na stronie 1491), wyświetlane są niebieskie kontrolki na każdym zakończeniu krawędzi. Kontrolki
te można przeciągnąć, tak aby nowy styl został zastosowany tylko do segmentu krawędzi.
Na przykład na poniższym widoku elewacji pokazano styl linii ukrytej zastosowany do górnej krawędzi jednej ze ścian, która
stoi za drugą ścianą.

1492 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Następnie kontrolki można przeciągnąć, tak aby je przybliżyć do siebie w celu zastosowania stylu linii niewidocznej tylko do
segmentu, który jest przesłonięty przez wyższą ścianę na pierwszym planie zgodnie z poniższą ilustracją.

Jeśli wybrany styl linii ma zostać użyty dla całej krawędzi (a nie tylko dla jej segmentu), naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift, a
następnie kliknij krawędź.

Zmiana stylów linii w widoku podrysu

Po ustawieniu poziomu jako podrysu w bieżącym widoku i użyciu narzędzia Edycja linii dla krawędzi elementów z tego
poziomu elementy stają się częścią bieżącego widoku i można je modyfikować. Zobacz Właściwości widoku na stronie 881.
Na przykład w rzucie podłogi poziomu 1 można określić poziom 2 jako podrys. Jeśli poziom 2 zawiera dach, można wybrać
dach w rzucie i go zmodyfikować. Można nawet podrysować ten sam poziom jako widok, aby zaznaczyć sufit lub belki albo
inne elementy niepokazane w widoku. Można użyć stylu Linie na górze do śledzenia podrysów lub określenia własnego stylu
linii. (Zobacz Style linii na stronie 1597 i Półcienie/podrys na stronie 1600).

Używanie linii ukrytych

Możesz korzystać z linii ukrytych do wyświetlania elementów, które nie są widoczne na widoku. Przykładowo, załóżmy, że
masz wejście na południowej elewacji, i chcesz pokazać zarys tego wejścia w trybie ukrytych linii na północnej elewacji.

1 Otwórz widok, w którym element, który ma być pokazany za pomocą ukrytych linii jest zasłaniany przez inny
element.
Na przykład w powyższym przykładzie otwarty zostałby widok elewacji północnej.

2 Na pasku sterowania widokiem kliknij opcję Styl wizualny: Model krawędziowy.

3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Pokaż ukryte linie).

4 W obszarze rysunku wybierz element zasłaniający ukryty element.
5 Wybierz element, który ma zostać pokazany w trybie Ukryte linie.
6 Kliknij opcję Modyfikuj, aby opuścić narzędzie Ukryte linie.

Zmiana stylu linii elementów | 1493

 Po przełączeniu widoku z powrotem do trybu Ukryte linie (na pasku sterowania widokiem należy kliknąć opcję Styl wizualny:
Ukryte linie) przysłonięty element znowu będzie widoczny.

Używanie narzędzia Edycja linii do krawędzi zbieżnych

Narzędzie do edycji linii można wykorzystać do uzyskania żądanego efektu, kiedy kilka krawędzi komponentów modelu
przechodzi przez tę samą linię (na przykład otwór drzwi, który jest zbieżny z niektórymi krawędziami ramy drzwi w widoku
elewacji). W takim przypadku narzędzie Edycja linii może nie dać natychmiast wymaganego wyniku, ponieważ każda ze
zbieżnych krawędzi traktowana jest jako oddzielna linia.
Aby zastosować linię przerywaną do jednej z trzech zbieżnych krawędzi, można na przykład zastosować styl <Niewidzialne
linie> do dwu z tych krawędzi. (Zobacz Używanie narzędzia Edycja linii na stronie 1491). Następnie należy zastosować styl linii
przerywanej (taki jak <Wyburzony>) do trzeciej krawędzi.

Zmiana profilu cięcia elementów

Aby zmienić kształt elementów ciętych w widoku, np. dachów, podłóg, ścian i warstw konstrukcji złożonych, należy użyć
narzędzia Profil cięcia. Narzędzie to jest dostępne w rzutach, rzutach odwróconych i przekrojach. Zmiany wprowadzone w
profilu mają zastosowanie tylko do określonego widoku; geometria 3D elementu i jego wygląd w innych widokach nie ulegną
zmianie.

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (Profil cięcia).

2 Na pasku opcji, dla parametru Edytuj, wybierz albo opcję Powierzchnia (aby edytować całą obwiednię wokół
powierzchni), albo Obwiednia między powierzchniami (aby edytować linię obwiedni między powierzchniami).
3 Przesuń wskaźnik myszy na element w widoku, na przykład nad ścianą złożoną.
W zależności od wybranego elementu opcji Edycja wyróżniana jest prawidłowa płaszczyzna cięcia lub linia
obwiedni.

4 Kliknij wyróżnioną powierzchnię cięcia lub obwiednię, aby ją wybrać i przejść do trybu szkicu.
5 Naszkicuj obszar, który ma zostać dodany do wyboru lub z niego usunięty. Użyj sekwencji linii, która zaczyna
się i kończy na tej samej linii obwiedni.

1494 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 Nie możesz narysować zamkniętej pętli lub przeciąć linii rozpoczęcia obwiedni. Gdy używana jest opcja Obwiednia
między powierzchniami, można szkicować nad innymi obwiedniami powierzchni.
Strzałka kontrolki jest wyświetlana na pierwszej szkicowanej linii. Wskazuje ona w kierunku fragmentu, który
pozostanie po edycji. Kliknij strzałkę kontrolki, aby zmienić jej kierunek.

UWAGA Podczas edycji obwiedni między powierzchniami na powierzchniach wystarczy naszkicować tylko
dwie linie obwiedni. Pomiędzy dwiema szkicowanymi liniami jest wyświetlana linia łącząca. Nie trzeba jej
szkicować.

6 Po zakończeniu edycji kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

7 Aby zmienić wyświetlanie grafiki (takie jak szerokość lub kolor linii) dla elementów w widoku, należy kliknąć
element prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknąć opcję Nadpisz grafikę w widoku ➤ Według elementu.
Zobacz Nadpisywanie widoczności i wyświetlania grafiki poszczególnych elementów na stronie 810.
Przez zastosowaniem narzędzia Profil cięcia

Zmiana profilu cięcia elementów | 1495

 Po zastosowaniu narzędzia Profil cięcia

W przypadku dwóch przylegających elementów i wystąpieniu konieczności edycji profilu, tak jak pokazano poniżej, można
użyć opcji Obwiednia między powierzchniami, aby osiągnąć żądany efekt.

Mierzenie elementów
Narzędzie Pomiar zapewnia szybki sposób pomiaru i tymczasowego wyświetlenia długości (oraz kąta od poziomu, w stosownych
przypadkach) poszczególnych ścian lub linii wybranych w rzucie. W widokach elewacji można użyć tego narzędzia, aby wybrać
tylko końce ściany biegnącej prostopadle do kierunku widoku (aby wyświetlić wysokość ściany). Zarówno w rzucie, jak i w
widoku elewacji istnieje możliwość rysowania linii tymczasowej lub łańcucha linii łączących określone punkty. W obu
przypadkach wymiary utworzone za pomocą tego narzędzia pozostają na ekranie aż do rozpoczęcia następnego pomiaru lub
zakończenia działania narzędzia. Wymiary długości wyświetlane są także w polu Całkowita długość na pasku opcji.

1496 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmierz ➤ listę rozwijaną Zmierz i kliknij opcję (Zmierz pomiędzy

dwoma odniesieniami) lub (Zmierz długość elementu).

W przypadku wybrania opcji Zmierz pomiędzy dwoma odniesieniami, można zmierzyć określoną długość od
punktu początkowego. Kliknij punkt początkowy, przesuń wskaźnik myszy w kierunku, w którym chcesz
wydłużyć linię, i podaj wartość dla długości linii.
W przypadku wybrania opcji Zmierz długość elementu, wybierz element w obszarze rysunku. Wymiary
tymczasowe dla elementu i długość całkowita są wyświetlane na pasku opcji.

2 Aby wyświetlić wymiary dla łańcucha rysowanych linii tymczasowych, na pasku opcji wybierz opcję Łańcuch
i wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Określ serię punktów.

■ Określ kilka punktów lub określ pierwszy punkt, przesuń wskaźnik w kierunku, w którym chcesz wydłużyć
linię, i podaj wartość dla długości linii, powtarzając te operacje, aż zostaną narysowane wszystkie linie w
łańcuchu.

Pole Całkowita długość na pasku opcji zachowuje aktualną całkowitą długość łańcucha. Kliknij dwukrotnie,
aby zakończyć łańcuch.

UWAGA Łańcuch jest dostępny tylko w przypadku wybrania opcji Zmierz pomiędzy dwoma odniesieniami.

3 Naciśnij klawisz Esc, aby zakończyć bieżący pomiar.

4 Aby zakończyć pracę z narzędziem Zmierz, naciśnij dwukrotnie klawisz Esc.
Linia miarki z pomiarami długości i kątów

Łańcuch miarki z długością całkowitą wyświetlaną na pasku opcji

Łączenie geometrii
Narzędzie Dołącz geometrię umożliwia tworzenie czystych połączeń między dwoma lub większą liczbą elementów nadrzędnych,
które współdzielą wspólną powierzchnię, np. ściany i podłogi. Za pomocą tego narzędzia można także łączyć elementy
nadrzędne i rodziny lokalne albo elementy nadrzędne i rodziny projektu. Jak pokazano na poniższych ilustracjach, narzędzie

Łączenie geometrii | 1497

 pozwala usunąć widoczną krawędź między połączonymi elementami. Dla połączonych elementów używane są takie same
szerokość linii i wzór wypełnienia.

Tematy pokrewne

■ Manipulowanie połączonymi formami na stronie 189

Niewyczyszczone połączenie między ścianami a podłogą

Wyczyszczone połączenie między ścianami a podłogą po zastosowaniu narzędzia Dołącz

geometrię

Podczas dołączania geometrii w Edytorze rodzin tworzona jest suma różnych kształtów. W projekcie jeden z połączonych
elementów właściwie wycina inny, zgodnie z poniższym schematem:

■ Ściany tną słupy.

■ Elementy konstrukcyjne tną elementy nadrzędne (ściany, dachy, sufity i podłogi).

■ Podłogi, sufity i dachy tną ściany.

■ Rynny, wiatrownice i krawędzie stropów tną pozostałe elementy nadrzędne. Gzymsy nie tną żadnych elementów.

Aby dołączyć geometrię

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Połącz ➤ (Dołącz geometrię).
2 Jeśli chce się dołączyć pierwsze wybrane wystąpienie do kilku kolejnych wystąpień, należy kliknąć wybierz opcję
Połącz wiele na pasku opcji. Jeśli nie wybierze się tej opcji, trzeba dokonać pierwszego i drugiego wyboru za
każdym razem.
3 Wybierz pierwszą geometrię do połączenia (np. powierzchnię ściany).

1498 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 4 Wybierz drugą geometrię do połączenia z pierwszą (np. krawędź podłogi).
5 Jeśli wybrano opcję Połącz wiele, kontynuuj wybór pozostałych geometrii do połączenia z pierwszą.
6 Aby zakończyć pracę z narzędziem, kliknij przycisk Zmień lub naciśnij klawisz Esc.

UWAGA Jeśli dołączane są bryły w Edytorze rodzin, można zastosować parametr Widoczność
(włączona/wyłączona) tylko do całej połączonej geometrii, a nie do elementów, które są połączone. Użyj
klawisza Tab, aby przełączyć do geometrii połączonej.

Odłączanie geometrii
Narzędzie Odłącz geometrię jest używane do usuwania połączenia (między dwoma lub większą liczbą elementów), które
zostało zastosowane za pomocą narzędzia Dołącz geometrię. Aby uzyskać informacje na temat rodzajów elementów, które
mogą być dołączane i odłączane za pomocą tych narzędzi, zobacz Łączenie geometrii na stronie 1497.

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Dołącz ➤ (Odłącz geometrię).
2 Wybierz geometrię do odłączenia.
3 Aby zakończyć pracę z narzędziem, kliknij przycisk Zmień lub naciśnij klawisz Esc.

Cięcie elementu konstrukcyjnego za pomocą płaszczyzny

Aby przeciąć element konstrukcyjny za pomocą płaszczyzny, należy użyć narzędzia Dotnij obiekt geometryczny. Za pomocą
tego narzędzia można na przykład dociąć słup do określonej wysokości lub zablokować belkę lub zastrzał przy ścianie.

Aby dociąć belkę przy ścianie

1 Utwórz płaszczyznę odniesienia w płaszczyźnie ściany, w której przeprowadzone zostanie cięcie.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Tnij ➤ (Dotnij obiekt geometryczny).
3 Wybierz belkę do cięcia.
4 Wybierz płaszczyznę odniesienia.
Jeśli belka lub ściana zostaną przeniesione, cięcie pozostanie w ścianie, o ile belka nie zostanie odłączona od
ściany.

Dopasowanie i usuwanie dopasowania

Dopasowanie można stosować do elementów stalowych modelu, takich jak belki lub słupy. Przykładowo w położeniach, gdzie
belki stanowią ramy dźwigarów, w programie Revit Architecture można przykryć dźwigar wokół, używając do tego celu belki.
Aby wyświetlić dopasowanie, dla opcji Poziom szczegółowości należy wybrać ustawienie Średni lub Wysoki. (Zobacz Poziom
szczegółowości na stronie 1612).

Odłączanie geometrii | 1499

 Przed dopasowaniem belka jest stosowana po stronie
(lewej), a po dopasowaniu po (prawej)

Stosowanie dopasowania

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Przykryj ➤ (Dopasuj).
2 Wybierz element, do którego zostanie zastosowane dopasowanie.
3 Wybierz słup lub ramę, które przetną dopasowanie.
4 Aby dostosować odległość dopasowania, kliknij opcję Modyfikuj. Wybierz element ramy konstrukcyjnej (belkę)
i na palecie Właściwości określ wartość parametru Odległość dopasowania.
Aby uzyskać więcej informacji na temat parametrów belki, zobacz Właściwości wystąpienia belki na stronie 612.

Usuwanie dopasowania

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ listę rozwijaną Przykryj ➤ (Usuń dopasowanie).
2 Wybierz element z dopasowaniem, który zostanie usunięty.
3 Wybierz ramę, do której był dopasowany ten element.

Dzielenie elementów
Istnieją dwie metody użycia narzędzi Podziel:

■ Podziel element

■ Podziel z odstępem

Narzędzie Podziel umożliwia podział elementów na 2 oddzielne części, usunięcie segmentów między dwoma punktami lub
utworzenie zdefiniowanego odstępu między 2 ścianami. Można podzielić następujące elementy:

■ ściany,

■ linie,

■ belki,

■ stężenia.

Dzielenie elementów

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Podziel element).

1500 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

 2 W razie potrzeby na pasku opcji wybierz opcję Usuń wewnętrzny segment. Gdy wybierzesz tę opcję, w programie
Revit Architecture usuwany jest segment ściany lub linii pomiędzy wybranymi punktami.
3 Kliknij element w punkcie, w którym chcesz wykonać podział. Jeśli wybrano opcję Usuń wewnętrzny segment,
kliknij inny punkt, aby usunąć segment.
Dzielenie ściany z wybraną opcją Usuń wewnętrzny segment

Ściana z usuniętym segmentem

wewnętrznym

4 W przypadku podziału ściany wynikowymi częściami są pojedyncze ściany, nad którymi można pracować
niezależnie.

Podział ścian ze zdefiniowanym odstępem

Aby utworzyć dwie ściany ze zdefiniowanym odstępem

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Podziel z odstępem).

2 Na pasku opcji określ wymiar Odstęp połączenia.

UWAGA Odstęp połączenia jest ograniczony do wartości między 1/16” a 1’ (w jednostkach brytyjskich).

3 Przesuń kursor na ścianę i kliknij, aby umieścić odstęp. Ściana zostaje podzielona na dwie niezależne ściany.

Łączenie podzielonych ścian, między którymi znajduje się odstęp

Po wybraniu ściany utworzonej za pomocą opcji Podziel z odstępem w obszarze rysunku jest wyświetlany symbol Zezwól na
połączenie. W razie potrzeby wybierz symbol Zezwól na połączenie i przeciągnij ścianę do drugiej ściany, aby je połączyć.
Możesz też kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać opcję Nie zezwalaj na połączenie. Umożliwia to ponowne połączenie
ścian bez odstępu.
1 Wybierz ścianę utworzoną za pomocą opcji Podziel z odstępem.

2 Kliknij ikonę , aby odblokować więz wymiaru.

3 Wybierz opcję Przeciągnij koniec ściany (oznaczoną niebieskim okręgiem na wybranej ścianie) i kliknij prawym
przyciskiem myszy opcję Zezwól na połączenie.
4 Wybierz drugą ścianę i powtórz czynności opisane w punktach 2–3.
5 Wybierz opcję Przeciągnij koniec ściany i przeciągnij ścianę do drugiej ściany. Ściany zostaną połączone.

Rozłączanie ścian utworzonych za pomocą opcji Podziel z odstępem

1 Przesuń kursor na jedną z dwu ścian utworzonych za pomocą opcji Podziel z odstępem. Ściana zostanie
podświetlona.
2 Wybierz ścianę, kliknij prawym przyciskiem myszy opcję Przeciągnij koniec ściany (oznaczoną niebieskim
okręgiem na wybranej ścianie) i kliknij opcję Wybierz brak zezwolenia na połączenie.

Dzielenie elementów | 1501

 3 Odciągnij ścianę od tej ściany, z którą została połączona.

Dzielenie ścian w poziomie

Możesz podzielić ścianę wzdłuż linii poziomej w elewacji lub widoku 3D. Po podzieleniu ściany w programie Revit Architecture
jest ona traktowana jak dwie odrębne ściany, co oznacza, że obie części można modyfikować niezależnie od siebie.
Przykładowo w dwupoziomowym budynku podział jest przyciągany do poziomu 2, a górna część ma wiązanie podstawy
poziomu 1. Niższa ściana ma wysokość wiązaną poziomu 2. Jeśli dzieli się ściany w innym punkcie poza poziomami, dolna
ściana ma jasno określone wiązanie wysokości, a górna ściana ma wartość dla odsunięcia podstawy. Aby uzyskać więcej
wyjaśnień dotyczących tych właściwości, zobacz Właściwości wystąpienia ściany na stronie 261.

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Podziel element).

2 Umieść wskaźnik na ścianie lub linii w punkcie, gdzie chcesz dokonać podziału.

UWAGA Ścianę złożoną można podzielić wyłącznie w pionie.

W przypadku umieszczenia wskaźnika w pobliżu krawędzi pionowych będzie na ścianie wyświetlana tymczasowa
linia pozioma. Można przyciągać do poziomów, aby podzielić równo ścianę między poziomami.
Pojawianie się tymczasowej linii poziomej

3 Kliknij, aby umieścić podział.

Zostanie wyświetlona stała linia pozioma na ścianie wskazująca podział.
Podział stały poziomy

Dzielenie powierzchni
Można użyć opcji Podziel powierzchnię dla dowolnego wystąpienia niedotyczącego rodziny. Za pomocą narzędzia Podziel
powierzchnię można podzielić wybraną powierzchnię elementu bez zmiany konstrukcji elementu. Po podzieleniu powierzchni
można użyć narzędzia Pomaluj, aby zastosować inny materiał do tej sekcji powierzchni. Zobacz Stosowanie materiału do
powierzchni elementu na stronie 1504.

1502 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Ściana z powierzchnią podziału (wokół okna) przed pomalowaniem

Ściana z powierzchnią podziału (wokół okna) po pomalowaniu

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ (Podziel powierzchnię).

2 Umieść wskaźnik myszy na powierzchni elementu, aby go wyróżnić. Może być konieczne naciśnięcie klawisza
Tab w celu wybrania właściwej powierzchni.
3 Kliknij, aby wybrać powierzchnię.
4 Naszkicuj obszar powierzchni do podzielenia.

UWAGA Rysunek musi być w zamkniętej pętli wewnątrz powierzchni lub otwartej pętli na obwiedni
powierzchni.

W poniższym przykładzie ściana wokół okna jest podzielona, dzięki czemu można ją pomalować, aby dopasować
ją do obwódki drzwi.

Dzielenie powierzchni | 1503

 5 Kliknij opcję (Zakończ tryb edycji).

PORADA Można podzielić powierzchnię słupa. Jednakże, gdy w projekcie planowanych jest wiele wystąpień słupa z
podzieloną powierzchnią, utwórz słup w Edytorze rodzin i tam zastosuj podział.

Stosowanie materiału do powierzchni elementu

Za pomocą narzędzia Pomaluj można zastosować materiał do wybranej powierzchni elementu lub rodziny bez zmiany
konstrukcji elementu. (Zobacz Materiały na stronie 1568).
Możesz malować takie elementy jak ściany, dachy, bryły, rodziny i podłogi. Jeśli element zostaje wyróżniony po umieszczeniu
wskaźnika w jego pobliżu, można go pomalować. Narzędzie Pomaluj jest przydatne zwłaszcza przy stosowaniu materiałów
do powierzchni podzielonych. Zobacz Dzielenie powierzchni na stronie 1502.
Jeśli wzór powierzchni materiału jest wzorem modelu, można wybrać odniesienia we wzorze dla wymiarowania lub
wyrównywania. Zobacz Wzory wypełnienia na stronie 1558 i Praca z wzorami modelu na stronie 1562.

Aby pomalować powierzchnię

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Geometria ➤ (Pomaluj).

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | Pomaluj ➤ panel Element i z listy rozwijanej Materiał wybierz materiał do
zastosowania.
3 Umieść wskaźnik myszy na powierzchni elementu, aby go wyróżnić. Może być konieczne naciśnięcie klawisza
Tab w celu wybrania właściwej powierzchni.
Po wyróżnieniu pomalowanej powierzchni na pasku stanu podawany jest materiał, jaki zastosowano.

4 Kliknij, aby zastosować malowanie.

Więcej informacji o malowaniu powierzchni

■ Nie można stosować materiałów do wystąpień rodziny w projekcie. Należy zastosować materiał do powierzchni w Edytorze
rodzin.

1504 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

■ Aby usunąć malowanie, aktywuj narzędzie Pomaluj i z listy rozwijanej Materiał wybierz opcję <Według kategorii>. Kliknij
pomalowaną powierzchnię i malowanie zostanie usunięte.

■ Do powierzchni słupa można zastosować farbę. Jednakże, gdy w projekcie planowanych jest wiele wystąpień malowanego
słupa, utwórz słup w Edytorze rodzin i tam zastosuj farbę.

■ W Edytorze rodzin można utworzyć parametr rodziny materiału typu. Można wtedy pomalować powierzchnię rodziny
przy pomocy tego parametru. Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia parametru, zobacz Tworzenie parametrów
na stronie 516.

Przed pomalowaniem (zastosowaniem materiału do) schodów

Stosowanie materiału do powierzchni elementu | 1505

 Po pomalowaniu (zastosowaniu materiałów do) schodów

Usuwanie elementów
Narzędzie Usuń umożliwia usunięcie wybranych elementów z rysunku, ale nie powoduje wklejania usuniętych elementów do
schowka.
Wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wybierz elementy do usunięcia, a następnie kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Zmień ➤ (Usuń).

■ Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ (Usuń), wybierz elementy do usunięcia, a następnie naciśnij
klawisz Enter.

Rozwiązywanie problemów z edycją

W poniższych tematach znajdują się informacje o rozwiązywaniu problemów występujących podczas edycji w programie
Revit Architecture.

1506 | Rozdział 57 Edytowanie elementów

Nie można ciąć wystąpień ze ściany
Uwaga: Nie można ciąć wystąpień <elementu> w ścianie.
Problem: Program Revit Architecture nie może przetworzyć geometrii tak, by wyświetlić przesunięty komponent modelu.
Ten komunikat jest wyświetlany w przypadku przesunięcia drzwi, okna albo innego komponentu w ścianie w taki sposób, że
program Revit Architecture nie może właściwie przetworzyć jego geometrii. Może się tak zdarzyć w przypadku przesunięcia
okna na drzwi w rzucie. Program Revit Architecture nie może wykonać jednoczesnego cięcia wystąpień drzwi i okna. Błąd
ten pojawia się również wtedy, gdy komponent przenoszony jest poza ścianę poprzez przeciągnięcie go lub skrócenie ściany
tak, że nie może ona już pełnić funkcji obiektu nadrzędnego.
Rozwiązanie: Można anulować przesunięcie lub usunąć konkretne wystąpienie.

Elementy zostały usunięte.

Ostrzeżenie: Elementy zostały usunięte. Aby je zachować, skorzystaj z funkcji Edycja wklejonych elementów.
Problem: Program Revit Architecture wymaga prawidłowego obiektu nadrzędnego dla skopiowanego elementu. Na przykład
okno wymaga ściany, a etykieta lub wymiar wymaga elementów odniesienia.
Rozwiązanie: Komunikat ten wyświetla się, jeśli próbowano wkleić element w miejscu, które nie zawiera właściwego obiektu
nadrzędnego. Aby usunąć komunikat z ostrzeżeniem, kliknij przycisk Anuluj. Na wstążce kliknij przycisk Edytuj wklejone
elementy. W trybie Edycji wklejonych elementów umieść skopiowany element we właściwym obiekcie nadrzędnym. Aby
zakończyć proces wklejania, kliknij przycisk Koniec.

PORADA Narzędzie Wklej wyrównane nie zawiera przycisku Edytuj wklejone elementy. Jeśli zostanie wyświetlony ten
komunikat, można anulować i używać zamiennie narzędzie Wklej.

Zobacz także Edycja wklejonych elementów na stronie 1486.

Nie można wkleić wyboru

Błąd: Nie można wkleić wybranego elementu w widoku <nazwa_widoku>.
Problem: Program Revit Architecture nie może wkleić wybranego elementu w widoku.
Rozwiązanie: Komunikat ten wyświetla się, jeśli próbowano wkleić ścianę w widoku elewacji lub widoku przekrojów. Spróbuj
wkleić element w widoku planu, w widoku sufitu lub widoku 3D. Ten komunikat jest również wyświetlany, gdy jest podejmowana
próba wklejenia grupy elementów, której nie można wkleić w konkretnym widoku: na przykład grupy słupów w widoku
elewacji.

Nie można ciąć wystąpień ze ściany | 1507

1508
Płaszczyzny robocze
58
Każdy widok w programie Revit Architecture jest skojarzony z płaszczyzną roboczą. W niektórych widokach (takich jak rzut, 3D i rysunek)
i w przypadku widoków w Edytorze rodzin płaszczyzna robocza jest ustawiana automatycznie. W pozostałych widokach, takich jak elewacje
i przekroje, płaszczyzna robocza musi zostać ustawiona. Płaszczyzna robocza jest niezbędna w przypadku operacji szkicowania, takich jak
tworzenie tłoczonego dachu, oraz aby włączyć narzędzia w niektórych widokach, takich jak Obrót i Odbicie w widoku 3D.
Po ustawieniu w widoku płaszczyzny roboczej zostaje ona zapisana z tym widokiem. W razie potrzeby można zmienić płaszczyznę roboczą.
Podczas szkicowania można przyciągać do siatki płaszczyzny roboczej, ale nie można wyrównywać i wymiarować według niej.

Zakładanie płaszczyzny roboczej

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Ustaw).
2 W oknie dialogowym Płaszczyzna robocza pod poleceniem Określ nową płaszczyznę roboczą wybierz jedną z
poniższych opcji:
■ Nazwa — Wybierz z listy dostępną płaszczyznę roboczą, która zawiera nazwy poziomów, siatek oraz nazwane
płaszczyzny odniesienia.

UWAGA Lista jest aktywna nawet jeśli nie wybrałeś opcji Nazwa. Jeśli wybierzesz nazwę z listy, Revit
Architecture automatycznie wybiera opcję Nazwa.

■ Wskaż płaszczyznę—Revit Architecture tworzy płaszczyznę pokrywającą się z wybraną płaszczyzną. Można
wybrać dowolną płaszczyznę, którą można zwymiarować, włącznie z powierzchniami ścian, powierzchniami
w podłączonych modelach Revit, powierzchniami tłoczeń, poziomami, siatkami i płaszczyznami odniesienia.

■ Wskaż linię i użyj płaszczyzny roboczej, w której została naszkicowana — W programie Revit
Architecture tworzona jest płaszczyzna robocza współpłaszczyznowa z płaszczyzną roboczą wybranej linii.

Jeśli wybrana płaszczyzna jest prostopadła do bieżącego widoku, zostanie otwarte okno dialogowe Przejdź do
widoku umożliwiające określenie, który widok ma zostać otwarty na podstawie wyboru.
Na przykład jeśli wybierzesz ścianę ustawioną w kierunku północnym, w górnej części okna dialogowego będzie
można wybrać widok równoległy (elewację wschodnią albo zachodnią) lub widok 3D w dolnej części tego okna
dialogowego, jak pokazano.

1509
 3 Wybierz widok i kliknij polecenie Otwórz widok.

Widoczność płaszczyzny roboczej

Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Pokaż).
Płaszczyzna robocza pojawia się w widoku jako siatka.
Fragment osi płaszczyzny roboczej

Modyfikowanie rozmieszczenia osi płaszczyzny roboczej

1 Jeśli zachodzi potrzeba włączenia widoczności płaszczyzny roboczej, kliknij kolejno kartę Narzędzia
główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Pokaż).
2 Wybierz płaszczyznę roboczą.

UWAGA Kliknij krawędź płaszczyzny roboczej, aby ją wybrać.

3 Na pasku opcji, dla opcji Modyfikowanie rozmieszczenia wprowadź osi wartość, aby określić żądaną odległość
pomiędzy liniami siatki.

Obracanie siatki płaszczyzny roboczej

Podczas obracania siatki płaszczyzny roboczej nowa orientacja wpływa na rozmieszczenie komponentów oraz opcje rysowania
prostokąta dla ścian i linii. Jeśli na przykład obrócisz siatkę płaszczyzny roboczej, a następnie umieścisz komponent, będzie

1510 | Rozdział 58 Płaszczyzny robocze

 on zorientowany pod tym samym kątem, co siatka płaszczyzny roboczej. Jeśli tworzysz łańcuch ścian przy użyciu opcji
„prostokąt”, możesz je tworzyć tylko w kierunkach, które wyznacza siatka płaszczyzny roboczej.
Aby obrócić siatkę płaszczyzny roboczej, zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

Elementy skojarzone z płaszczyznami roboczymi

Jeśli zostanie utworzona rodzina oparta na płaszczyźnie roboczej lub element, który nie jest oparty na poziomie (element
podrzędny), zostanie on skojarzony z płaszczyzną roboczą. Skojarzenie z płaszczyzną roboczą steruje sposobem przesuwania
elementu przesuwania jego obiektu nadrzędnego. Tworzony element dziedziczy płaszczyznę roboczą widoku, a późniejsze
zmiany płaszczyzny roboczej widoku nie mają wpływu na ten element.
Należy skojarzyć geometrię z płaszczyzną roboczą, aby geometra była przesuwana poprawnie. Można na przykład skojarzyć
element z jego obiektem nadrzędnym za pośrednictwem płaszczyzny roboczej. Przesunięcie obiektu nadrzędnego powoduje
również przesunięcie tego elementu.
Większość elementów ma parametr wystąpienia przeznaczony tylko do odczytu, o nazwie Płaszczyzna robocza, który identyfikuje
bieżącą płaszczyznę roboczą elementu. Tę właściwość można wyświetlić na palecie Właściwości. Można zmienić płaszczyznę
roboczą, z którą skojarzony jest element, lub można odłączyć element od płaszczyzny roboczej. Niektóre elementy oparte na
szkicu, na przykład schody, stropy, dachy wg podrysu i sufity, są szkicowane na płaszczyźnie roboczej, ale tą płaszczyzną
roboczą musi być poziom/kondygnacja. Nie można odłączyć tych typów elementów od ich płaszczyzny roboczej.

Zmiana płaszczyzny roboczej elementu

1 Wybierz element oparty na płaszczyźnie roboczej w widoku.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Edytuj płaszczyznę roboczą).

UWAGA Jeśli używana jest opcja Edytuj płaszczyznę roboczą, nowa płaszczyzna robocza musi być równoległa
do istniejącej płaszczyzny roboczej. Jeśli niezbędne jest wybranie płaszczyzny roboczej, która nie jest
równoległa do istniejącej płaszczyzny roboczej, należy użyć opcji Zmień obiekt nadrzędny. Zobacz
Przenoszenie elementów i komponentów opartych na płaszczyźnie roboczej lub powierzchni do innych
obiektów nadrzędnych na stronie 279.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Płaszczyzna robocza, a siatka płaszczyzny roboczej elementu pojawi się
w widoku.

3 Jeśli chcesz, kliknij przycisk Pokaż, aby wyświetlić inne widoki, które mogą pokazać płaszczyznę roboczą
elementu.
4 Wybierz inną płaszczyznę roboczą.
Zapoznaj się z sekcją Zakładanie płaszczyzny roboczej na stronie 1509, aby poznać szczegóły dotyczące opcji
płaszczyzny roboczej.

Odłączanie elementu od płaszczyzny roboczej

1 Wybierz element oparty na płaszczyźnie roboczej w widoku.
Ten typ elementu obejmuje wszystkie geometrie bryłowe w Edytorze rodziny lub dachy tłoczone w projekcie.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Edytuj płaszczyznę roboczą).
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Płaszczyzna robocza, a siatka płaszczyzny roboczej elementu pojawi się
w widoku.

3 Kliknij opcję Odłącz.

Elementy skojarzone z płaszczyznami roboczymi | 1511

 PORADA Wszystkie elementy można także odłączyć graficznie. W tym celu należy kliknąć opcję
(Odłącz płaszczyznę roboczą), wyświetlaną obok elementu wybranego w widoku.

Gdy element nie jest już skojarzony z płaszczyzną roboczą, jego parametr Płaszczyzna robocza (na palecie Właściwości) ma
wartość <nieskojarzona>. Element można teraz swobodnie przesuwać bez względu na płaszczyznę roboczą.

Tworzenie rodziny opartej na płaszczyźnie roboczej

Można tworzyć rodzinę umieszczoną na aktywnej płaszczyźnie roboczej. Może to być bardzo przydatne w środowisku projektu
jak i wewnątrz rodziny zagnieżdżonej, gdzie może być wymagane, aby zagnieżdżony element składowy znajdował się na
konkretnej powierzchni. Można zmienić każdą nienadrzędną rodzinę na rodzinę opartą na płaszczyźnie roboczej.
Aby uzyskać więcej informacji na temat rodzin opartych na płaszczyznach roboczych, zobacz Podręcznik rodzin na stronie
502.
1 Otwórz lub utwórz nie osadzoną w niczym rodzinę.

UWAGA Jedynie elementy uprzednio nieosadzone mogą zostać osadzone na rodzinach płaszczyzn roboczych.
Na przykład drzwi i okna są osadzone w ścianach i nie mogą się stać elementami opartymi na płaszczyźnie
roboczej.

2 W Edytorze rodzin kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ opcję (Kategoria i
parametry rodziny).
3 W oknie dialogowym Kategoria i parametry rodziny w Parametry rodziny wybierz Oparte na płaszczyźnie
roboczej.
4 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Można uczynić rodzinę zarówno opartą na płaszczyźnie roboczej, jak i zawsze pionową. Przykłady
obydwu są przedstawione poniżej.

W rodzinie zagnieżdżonej poniżej prostokątne wytłoczenie jest elementem opartym na

płaszczyźnie roboczej. Po lewej wytłoczenie jest oparte na płaszczyźnie roboczej, lecz nie
zawsze jest pionowe. Po prawej to samo wytłoczenie zostało ponownie wczytane do rodziny
po wyznaczeniu jej jako osadzonej na płaszczyźnie roboczej i zawsze pionowej.

1512 | Rozdział 58 Płaszczyzny robocze

Kontrolka odwracania dla rodzin opartych na płaszczyźnie roboczej
Po zapisaniu i wczytaniu do projektu rodziny opartej na płaszczyźnie roboczej można ją odwrócić w widoku wokół jej
płaszczyzny roboczej.

Wybierz umieszczenie rodziny w projekcie, a zostanie wyświetlona kontrolka Odwróć płaszczyznę roboczą . Kliknij
kontrolkę Odwróć płaszczyznę roboczą, aby obrócić umieszczenie rodziny o 180 stopni wokół osi X płaszczyzny roboczej.
Możesz również kliknąć prawym przyciskiem myszy element i wybrać opcję Odwróć płaszczyznę roboczą.

Kontrolka odwracania dla rodzin opartych na płaszczyźnie roboczej | 1513

1514
Płaszczyzny odniesienia
59
Narzędzie Płaszczyzny odniesienia służy do rysowania płaszczyzn odniesienia wykorzystywanych pomocniczo w projekcie. Płaszczyzny
odniesienia są integralną częścią tworzenia rodzin. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tworzenia rodzin, zobacz Podręcznik rodzin
na stronie 502. Płaszczyzny odniesienia pojawiają się w każdym nowym rzucie projektu. Zobacz Zakresy datum i ich widoczność na stronie
1519.

Dodawanie płaszczyzn odniesienia

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Płaszczyzna robocza ➤ (Płaszczyzna odniesienia).
2 Aby narysować linię:

1 W panelu Rysuj kliknij opcję (Linia).

2 W obszarze rysunku narysuj płaszczyzny odniesienia, przeciągając wskaźnik.

3 Aby zakończyć linię, kliknij opcję Zmień.

3 Aby wskazać istniejącą linię:

1 W panelu Rysuj kliknij opcję (Wskaż linie).

1515
 2 W razie potrzeby na pasku Opcje określ odsunięcie.

3 Wybierz opcję Zablokuj, aby zablokować płaszczyznę odniesienia względem linii.

4 Przesuń wskaźnik myszy w pobliże żądanej linii, aby umieścić płaszczyznę odniesienia, a następnie kliknij.

Tematy pokrewne

■ Płaszczyzny odniesienia na stronie 1515

■ Nazywanie płaszczyzn odniesienia na stronie 1516

■ Właściwości płaszczyzny odniesienia na stronie 1516

■ Zakresy datum i ich widoczność na stronie 1519

Nazywanie płaszczyzn odniesienia

1 W obszarze rysunku wybierz płaszczyznę odniesienia.
2 Na palecie Właściwości, w polu Nazwa wprowadź nazwę płaszczyzny odniesienia.

Ukrywanie opisów w widoku

1 Wybierz jedną lub więcej linii opisowych do ukrycia.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij kolejno opcję Ukryj w widoku ➤ Elementy.
Aby ukryć wybrane opisy i wszystkie inne opisy tej samej kategorii w bieżącym widoku, kliknij przycisk Ukryj
w widoku ➤ Kategoria.

Aby ponownie wyświetlić linie opisów, zobacz Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów na stronie 820.

Właściwości płaszczyzny odniesienia

Za pomocą palety Właściwości zmodyfikuj właściwości płaszczyzny odniesienia.

Właściwości płaszczyzny odniesienia

Nazwa Opis

Budowa

Zamknięcie ściany Płaszczyzny odniesienia można użyć do zdefiniowania punktu zawinięcia ściany w celu
wstawienia drzwi i okien. Wybierz tę opcję, aby używać płaszczyzny odniesienia w celu
zdefiniowania tego punktu. Ten parametr jest dostępna tylko w Edytorze rodzin.
Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Dane identyfikacyjne

Nazwa Nazwa płaszczyzny odniesienia.

Zakres

1516 | Rozdział 59 Płaszczyzny odniesienia

Nazwa Opis

Zakres modelu Zakres modelu zastosowany do płaszczyzny odniesienia. Zobacz Sterowanie widocznością
elementów odniesienia przy użyciu zakresów modelu na stronie 1523.

Inne

Jest odniesieniem Określa, czy płaszczyzna odniesienia rysowana podczas tworzenia rodziny jest odniesieniem
w projekcie. Oznacza to, że można wymiarować względem rodziny lub wyrównywać do
niej. Jeśli ustawi się płaszczyznę odniesienia jako odniesienie dla wszystkich typów rodziny,
można wymiarować do tego typu rodziny, kiedy umieszcza się ją w swoim projekcie.
Tworzy się na przykład rodzinę drzwi z typami 24", 30" i 36". Dla każdego typu określ
płaszczyznę odniesienia jako lewa. Następnie umieść nowy typ drzwi 24" w swoim projekcie
i zwymiaruj je 5' od zewnętrznej ściany. Następnie zastąp drzwi 24" drzwiami 30". Kiedy
zamienia się drzwi, program Revit Architecture zachowuje wymiar 5'. Nazwy właściwości
Jest odniesieniem są dowolne i przeznaczone do podtrzymywania spójności w typach
rodziny. Aby uzyskać więcej informacji, także o silnych i słabych odniesieniach, zobacz
Podręcznik rodzin na stronie 502.

Określa początek Określa miejsce, w którym znajduje się wskaźnik podczas wstawiania obiektu. Kiedy na
przykład umieszcza się prostokątny słup, wskaźnik znajduje się na osi kształtu słupa.

Właściwości płaszczyzny odniesienia | 1517

1518
Zakresy datum i ich
widoczność 60
Płaszczyzny odniesienia, np. dla poziomów, siatek i płaszczyzn odniesienia, nie są widoczne we wszystkich widokach. Jeśli element odniesienia
nie przecina się z płaszczyzną widoku (lub nie przecina się z płaszczyzną w poprawny sposób), wówczas nie będzie widoczny w tym widoku.
Płaszczyzny datum można modyfikować. Można zmienić ich zakres, tak aby były widoczne w niektórych widokach. Można również zmienić
zakres datum w jednym widoku i wtedy rozpowszechnić te zmiany w każdym równoległym widoku, w którym to datum jest widoczne.
Do kontroli datum można również używać zakresów modelu.

Przykład użycia widoczności datum w widokach projektu

Jeśli poszerzono zakres datum modelu 3D, można kontrolować, w którym widoku jest to widoczne. Jeśli płaszczyzny datum
nie przecinają się z płaszczyzną widoku, nie będą w nim widoczne.
W poniższym przykładzie górna linia poziomu nie jest widoczna w widoku przekroju, ponieważ jej zakres 3D nie przecina
się z nią.

W następnym przykładzie oś jest widoczna tylko w pierwszych dwóch rzutach, ponieważ jej zakres (3D) nie przecina się z
trzecią linią poziomu.

1519
 Można zauważyć, że płaszczyzna odniesienia przecina się z płaszczyzną widoku, ale nie pojawia się w nim. Jeśli wybierze się
datum, jego zakres w trybie widoku przecina płaszczyznę widoku, w przeciwieństwie do jej zakresu w trybie modelu, tak jak
pokazano na rysunku. Otwarty okrąg na rysunku pokazuje zakres w trybie modelu (3D), który nie przecina przekroju.
Wypełniony okrąg pokazuje zakres modelu 2D, który przeciął przekrój. W wyniku tego na poziomie 3 nie będzie wyświetlany
widok typu przekrój.

Widoczność elementów odniesienia innych niż prostopadłe w widokach

Jeśli element odniesienia (taki jak płaszczyzna odniesienia) nie jest prostopadły do widoku, wówczas nie zostanie on wyświetlony
w widoku.
Na przykład w następującym rzucie znajdują się dwie płaszczyzny odniesienia wskazane zielonymi liniami przerywanymi.
Płaszczyzna odniesienia po lewej przecina linię przekroju pod pewnym kątem. Płaszczyzna odniesienia po prawej jest prostopadła
do linii przekroju. Ponieważ znajdująca się pod pewnym kątem płaszczyzna odniesienia nie jest prostopadła do linii przekroju,
płaszczyzna nie zostanie wyświetlona w wynikowym przekroju. Jednakże prostopadła płaszczyzna odniesienia zostanie
wyświetlona w przekroju.

1520 | Rozdział 60 Zakresy datum i ich widoczność

Widoczność osi łukowych w widokach
W rzutach (takich jak rzut podłogi lub rzut odwrócony) można zdefiniować osie, które są łukami, a nie liniami prostymi.
Łukowe linie siatki zostaną wyświetlone w przekrojach, gdzie środek łuku przecina linię przekroju i jest do niej prostopadły.
Na przykład w następującym rzucie są pokazane dwie linie osi łukowych. Linia siatki 3 przecina linię przekroju, ale jej środek
nie jest prostopadły do linii przekroju. W wyniku tego linia siatki 3 nie będzie wyświetlana w przekroju. Linia siatki 2 przecina
linię przekroju w rzucie, a jej środek przecina linię przekroju prostopadle. Dlatego linia siatki 2 będzie wyświetlana w przekroju,
wskazując środek łuku.

Widoczność osi łukowych w widokach | 1521

Kontrolki zmiany wielkości zakresu datum
1 Wybierz datum.
Zauważ, że jest tam kontrolka z nazwą 3D na końcach datum. Datum z oznaczeniem 3D znajduje się w trybie
zakresu modelu. Oznacza to, że jeśli przeciągnie się kontrolkę, aby zmienić rozmiar zakresu datum, zmieni to
zakres datum we wszystkich równoległych widokach, pod warunkiem że te datum mają włączony tryb modelu
3D.

UWAGA Wybrane datum jest wybierane we wszystkich widokach, w których jest widoczne.

Kontrolka zakresu
modelu

Zmiana wielkości datum we wszystkich widokach

2 Przeciągnij kontrolkę 3D pustego okręgu na obu końcach datum w żądane położenie.

Zmiana wielkości datum tylko w określonym widoku

3 Kliknij kontrolkę 3D. Zmieni się ona na kontrolkę 2D, a otwarty okrąg zmieni się w wypełniony. Oznacza to,
że datum jest w trybie charakterystycznym dla widoku. Jeśli zmienić wielkość datum, zmiana pojawi się tylko
w tym widoku.
Kontrolka
zakresu
charakterystycznego
dla widoku

UWAGA Jeśli przeciągnie się wypełniony okrąg, pusty okrąg pozostaje. Pokazuje on zakres trybu modelu
(3D). Jeśli chcesz wrócić do tego zakresu, kliknij prawym przyciskiem myszy datum i kliknij przycisk Resetuj
do zakresu 3D.

Jeśli przeciągnie się zakres datum poza granicę widoku, kontrolka zakresu jest zawsze wyświetlana w trybie 2D. Można również
poszerzyć jej zakres na inne widoki.
Jeśli przeniesie się kontrolkę datum 2D nad kontrolkę 3D, kontrolka 2D stanie się kontrolką 3D.

Maksymalizowanie zakresu modelu 3D

Datum może mieć taki rozmiar, że nie będzie widoczne we wszystkich widokach modelu. Można zmienić zakres 3D i przeciąć
obwiednię modelu, tak aby datum było widoczne w większej liczbie widoków.
Na poniższym przykładzie oś jest niewidoczna w dwóch widokach przekroju modelu, ponieważ jej zakres 2D nie przecina
żadnej płaszczyzny przekroju.

1522 | Rozdział 60 Zakresy datum i ich widoczność

 Aby zmaksymalizować zakresy modelu 3D
1 Wybierz datum i kliknij je prawym przyciskiem myszy.
2 W menu podręcznym kliknij polecenie Maksymalizuj zakres 3D.
Oś dopasowuje się do granic modelu.

Poszerzanie zakresu datum 2D

Jeśli zmodyfikowano datum 2D do wymaganego zakresu, można oczekiwać, że w podobnych widokach będzie wyglądało tak
samo. Aby to osiągnąć, można użyć polecenia Poszerz zakres.

Aby poszerzyć zakres odniesienia 2D

1 Wybierz datum.

2 Kliknij kolejno kartę Zmień | <odniesienie> ➤ panel Odniesienie ➤ (Odwzoruj zakresy odniesień).
3 W oknie dialogowym Poszerz zakres datum wybierz równoległe widoki, w których datum ma wyglądać tak
samo, i kliknij przycisk OK.
Nie ma stałego powiązania między wyglądem datum w wielu widokach. Jeśli zmodyfikuje się datum, należy ponownie użyć
polecenia Poszerz zakres. Polecenie Poszerz zakres nie wpływa na zakres modelu 3D.

Sterowanie widocznością elementów odniesienia przy użyciu zakresów

modelu
W przypadku dodawania elementów odniesienia (osi, poziomów i linii odniesienia) do projektu mogą one być wyświetlane
w większej ilości widoków niż potrzeba. Na przykład po dodaniu linii siatki do rzutu, siatka będzie wyświetlana we wszystkich
rzutach modelu. Jednakże może zaistnieć potrzeba wyświetlania osi tylko w określonych widokach. W tym celu zostały
udostępnione zakresy modelu, które umożliwiają określenie widoków, w których mają być wyświetlane elementy odniesienia.
Zakresy modelu sterują widocznością elementów odniesienia w widokach, w których płaszczyzna tnąca przecina zakres modelu.
Zakresy modelu są szczególnie przydatne do kontroli widoczności tych odniesień, które nie są równoległe lub prostopadłe do
widoku.

Poszerzanie zakresu datum 2D | 1523

 Na przykład na następującym rzucie pokazany jest ośrodek naukowy z wybiegiem dla drobiu w postaci skrzydła ustawionego
pod pewnym kątem w stosunku do budynku głównego. Dla budynku głównego i skrzydła wybiegu używane są różne osie.
Linia dopasowania wskazuje miejsca, w których ten rzut jest dzielony na niezależne widoki, aby wyświetlić każdą z części
budynku na oddzielnym arkuszu. (Zobacz Powielanie widoków zależnych na stronie 851). Jednakże na widoku zależnym
skrzydła wybiegu osie dla budynku głównego są zbędne. Na widoku zależnym budynku głównego osie dla skrzydła wybiegu
są zbędne. Osiągnąć to można przy użyciu zakresów modelu.

Aby użyć zakresów modelu do sterowania elementami odniesienia

1 Utwórz jeden lub wiele zakresów modelu.

2 Zastosuj zakres modelu do elementów odniesienia (osi, poziomów lub płaszczyzn odniesienia).

3 (Opcjonalnie) Zastosuj zakres modelu do żądanych widoków.

Tworzenie zakresu modelu

Zakresy modelu można tworzyć tylko w rzutach. Po utworzeniu zakresu modelu można zmienić jego wielkość i położenie w
widoku 3D.

1 W rzucie kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ (Zakres modelu).

2 Jeśli chcesz, na pasku opcji wprowadź nazwę i określ wysokość dla zakresu modelu.

PORADA Zmiana nazwy zakresu modelu jest możliwa również po jego utworzeniu. Wybierz zakres modelu
i na palecie Właściwości wprowadź wartość właściwości Nazwa.

3 Aby narysować zakres modelu, kliknij górny lewy narożnik, aby rozpocząć zakres. Kliknij w dolnym prawym
narożniku, aby zakończyć.
Na następujących rzutach pokazano dwa zakresy modelu: jeden wokół budynku głównego i drugi wokół skrzydła
wybiegu. W przypadku rysowania zakresu modelu wyświetlane są elementy sterujące za pomocą przeciągania,
których można użyć do zmiany wielkości zakresu modelu. Można również obrócić zakres modelu przy użyciu

elementu sterującego obrotem i narzędzia Obrót . (Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472).

1524 | Rozdział 60 Zakresy datum i ich widoczność

 4 Jeśli jest to potrzebne, otwórz widok 3D, aby dodatkowo wyregulować wielkość i położenie zakresów modelu.
Po utworzeniu zakresów modelu konieczne jest wykonanie następujących operacji:
■ Zastosuj każdy zakres modelu do elementów odniesień.

■ (Opcjonalnie) Zastosuj każdy z zakresów modelu do żądanych widoków.

Stosowanie zakresu modelu do elementów odniesienia

Aby sterować widocznością elementów odniesienia w zakresie modelu, konieczne jest powiązanie każdego z elementów
odniesienia z zakresem modelu.
1 Wybierz odpowiedni element odniesienia (na przykład linię podziału).
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Zakres modelu wybierz odpowiedni zakres modelu.
Przykładowo dla projektów z dwoma zakresami modelu nazwanymi Zakres modelu 1 i Zakres modelu 2 wybierz
ten pierwszy z listy.

3 Kliknij przycisk Zastosuj.

Teraz datum pojawia się tylko w tych widokach, których płaszczyzna cięcia przecina zakres modelu. Jeśli
płaszczyzna cięcia widoku leży poza zakresem, skojarzone odniesienia nie jest wyświetlane w widoku.
Na przykład na następującej ilustracji przedstawiono widok z góry z zakresami modelu wokół budynku głównego
i skrzydła wybiegu. Zakres modelu 1 został zastosowany do osi dla budynku głównego, a zakres modelu 2 został
zastosowany do osi dla skrzydła wybiegu. W wyniku tego w widokach zależnych (na dole) wyświetlane są tylko
linie osi, które mają zastosowanie do każdej z części budynku.

Stosowanie zakresu modelu do elementów odniesienia | 1525

 PORADA Jeśli płaszczyzna cięcia widoku przekroju przecina zakres modelu, datum pojawią się w widoku.

Zmiana rozmiaru datum razem za pomocą zakresu modelu

Zakresy odniesień skojarzone z zakresami modelu można przeciągać przez wybranie zakresu modelu i przeciągnięcie go;
skojarzone odniesienie przesunie się razem z nim.
Przeciągnięty zakres modelu zmienia rozmiar skojarzonych z nim linii poziomu

Aby powrócić do domyślnych rozmiarów datum, wybierz poziom, kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij przycisk Resetuj
do zakresu 3D. Zakres w trybie modelu (3D) nie może zostać odsunięty od krawędzi zakresu modelu, do którego jest przypisany,
natomiast zakres w trybie widoku (2D) może być modyfikowany w danym widoku. Opcja ta przywraca domyślne położenie
zakresu: nieco przesunięty na zewnątrz zakresu modelu.

1526 | Rozdział 60 Zakresy datum i ich widoczność

Kontrola widoczności zakresów modelu
Zakresy modelu są automatycznie pokazywane w widokach 3D i w każdym widoku, którego płaszczyzna cięcia przecina zakres.
Można je ustawić tak, aby były wyświetlane w widokach elewacji. Można ustawić ich widoczność dla innych widoków przez
zmianę ich rozmiaru lub właściwości widoczności. Zakresy modelu nie są umieszczane w dokumentacji budowy.

Zmiana wielkości zakresu modelu

1 Otwórz rzut lub widok 3D i wybierz zakres modelu.
Na zakresie modelu pojawiają się uchwyty.

2 Przeciągnij uchwyty, aby zmienić rozmiar zakresu modelu.

Zmiana wielkości zakresu modelu umożliwia sterowanie widokami, w których są one wyświetlane. Jeśli
płaszczyzna widoku nie będzie już przecinana przez zakres modelu, zakres modelu nie będzie widoczny w tym
widoku. W efekcie żadne elementy odniesienia powiązane z tym zakresem modelu nie będą wyświetlane w tym
widoku.

Na przykład załóżmy, że budynek składa się z 8 pięter. Zmieniana jest wielkość zakresu modelu tak, że zakres górnej granicy
znajduje się na poziomie 4. W wyniku tego zakres modelu i powiązane z nim elementy odniesienia nie będą wyświetlane w
rzutach dla poziomów od 5 do 8. I przeciwnie, jeśli zmienisz rozmiar zakresu modelu, aby przecinał te poziomy, płaszczyzny
odniesienia pojawią się w tym widoku.
Zakres modelu w przestrzeni 3D z elementami sterującymi
przeciąganiem i obrotem

Ustawianie właściwości widoczności widoków dla zakresu modelu

Właściwość widoczności widoków służy do ustawiania wyświetlania zakresu modelu w różnych widokach, włącznie z widokami
rzędnych.
1 Otwórz widok, w którym widać zakres modelu.
2 Wybierz zakres modelu.
3 Na palecie Właściwości, dla właściwości Widoczne widoki kliknij opcję Edytuj.
W oknie dialogowym Widoczne widoki zakresu modelu zawarte są wszystkie typy widoków i wszystkie nazwy
widoków w projekcie. Pokazuje, w których widokach widoczny jest zakres modelu. W programie Revit
Architecture widoczność zakresu modelu jest wyliczana podczas jego tworzenia i później podczas zmieniania
jego zakresu. Kolumna Automatyczna widoczność pokazuje widoki, w których zakres jest widoczny

Kontrola widoczności zakresów modelu | 1527

 automatycznie. Zakres modelu nie jest automatycznie widoczny w zewnętrznych elewacjach, ale można nadpisać
to ustawienie.

4 Zlokalizuj odpowiedni wiersz widoku, na przykład Południowa elewacja, i znajdź jego wartość w kolumnie
Nadpisz. Kliknij w polu tekstowym i wybierz z listy opcję Widoczny.
5 Kliknij przycisk OK.
Zakres modelu jest teraz widoczny w tym widoku.

Ukrywanie zakresów modelu w widoku

Zakres modelu może zostać zastosowany do widoku, ale może okazać się istotne, aby zakres modelu nie był widoczny w
widoku.

Aby ukryć jeden zakres modelu w widoku

W obszarze rysunku wybierz zakres modelu, który chcesz ukryć, a następnie wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | Zakresy modelu ➤ panel Widok ➤ menu rozwijane Ukryj w widoku ➤ (Ukryj
elementy).

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy zakres modelu, a następnie wybierz opcję Ukryj w widoku ➤ Elementy.

Wybrany zakres modelu nie będzie już widoczny w tym widoku. (Jednakże zakres modelu wciąż pozostanie widoczny w innych
widokach).

Aby ukryć wszystkie zakresy modelu w widoku

Otwórz widok, w którym wyświetlany jest co najmniej jeden zakres modelu, wybierz zakres modelu, a następnie wykonaj
jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij kolejno kartę Zmień | Zakresy modelu ➤ panel Widok ➤ menu rozwijane Ukryj w widoku ➤ (Ukryj
kategorię).

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy dowolny zakres modelu, a następnie kliknij kolejno opcję Ukryj w widoku ➤ Kategoria.

Żaden z zakresów modelu nie będzie już widoczny w widoku.

Aby ponownie wyświetlić ukryte zakresy modelu, zobacz Odkrywanie i pokazywanie ukrytych elementów na stronie 820.

1528 | Rozdział 60 Zakresy datum i ich widoczność

Wiązania
61
Więzy są elementami niezależnymi od widoku, które funkcjonują niezależnie od wymiarów. Elementy ograniczające występują we wszystkich
widokach, w których widoczne są ich odniesienia, wymiary natomiast są elementem charakterystycznym dla danego widoku. Więzy można
modyfikować i usuwać niezależnie od wymiarów oraz usuwać przy usuwaniu wymiarów.
Więzy tworzy się przez umieszczenie wymiarów i zablokowanie ich lub przez utworzenie więzów zrównanych. Więzy są w widokach projektu
przedstawione jako niebieskie przerywane linie.

Stosowanie wiązań z wymiarami

Po umieszczeniu wymiarów stałych można je zablokować. Zablokowanie wymiaru powoduje utworzenie wiązania. Wiązanie
(niebieska linia kreskowa) zostaje wyświetlone po zaznaczeniu jego odniesień, tak jak pokazano na rysunku.
Wiązanie powstałe przez zamknięcie wymiarów

Wiele wymiarów może odpowiadać temu samemu wiązaniu. Jeśli na przykład wymiar zostanie umieszczony pomiędzy dwoma
ścianami i zablokowany, zostanie utworzone wiązanie. Umieszczenie kolejnego wymiaru pomiędzy tymi samymi ścianami i
zablokowanie go nie spowoduje utworzenia dodatkowych wiązań.
Zobacz także Blokowanie wymiarów stałych na stronie 904.

Wiązania równości
Wiązanie równości jest przedstawione za pomocą symbolu EQ w pobliżu linii wymiarowej po zaznaczeniu wymiaru
wielosegmentowego. Zaznaczenie jednego z odniesień dla linii wymiarowej (na przykład ściany) spowoduje wyświetlenie
symbolu EQ wraz z niebieską linią kreskową pomiędzy odniesieniami.

1529
 Symbol EQ przedstawia wiązanie równości zastosowane do zwymiarowanych elementów. Elementy wiązania, którymi są
ściany przedstawione za pomocą grafiki, pozostają w równych odległościach w stosunku do siebie, ale tylko wtedy gdy ich
wiązanie jest aktywne. Zaznaczenie i przesuwanie jednej ze ścian powoduje, że wszystkie ściany zostają przesunięte o stałą
odległość.

Stosowanie wiązania równości

1 Zaznacz wielosegmentowy wymiar stały. Aby uzyskać informacje dotyczące umieszczania wymiarów, zobacz
Wymiary stałe na stronie 896.
2 Kliknij symbol EQ, tak aby nie był on przekreślony.

Zamiana etykiety EQ na wartość wymiaru

Wielosegmentowe wymiary posiadają etykietę EQ, która wyświetlana jest bezpośrednio nad każdym odcinkiem linii wymiaru.
Etykieta wyświetlana jest, kiedy wartości wszystkich odcinków są równe lub gdy wartości dla pierwszego i ostatniego odcinka
wymiaru są równe. Jeśli żaden z tych warunków nie jest spełniony, wtedy na odcinku wymiaru nie może być wyświetlona
etykieta EQ i zamiast niej wyświetlone zostaną wartości.
Zamiast etykiety EQ można włączyć wyświetlanie wartości wymiaru.

Aby zamienić etykietę EQ na wartość wymiaru:

1 Wybierz wymiar.
2 Na palecie Właściwości, w obszarze Wyświetlanie zrównania wybierz opcję Wartość.
3 Kliknij przycisk Zastosuj.

Kontrola widoczności wiązań

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ (widoczność/grafika).
2 Kliknij kartę Kategorie opisów.
3 Znajdź kategorię Wiązania i odznacz pole wyboru, aby ukryć wiązania w widoku.
Na poniższym rysunku wiązanie jest widoczne (niebieska linia kreskowa).

1530 | Rozdział 61 Wiązania

 Na kolejnym rysunku wiązanie zostało ukryte.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Usuwanie wiązań
1 Zaznacz wymiar.
2 Wykonaj jedną z czynności:
■ Kliknij blokadę, aby odblokować wymiar.

■ Kliknij symbol EQ, aby usunąć wiązanie zrównane. Symbol EQ wyświetlany jest jako przekreślony, kiedy
wiązanie zrównane nie jest zastosowane.

■ Usuń wymiary odpowiadające wiązaniu. Zostanie wyświetlone ostrzeżenie, że wiązanie nie zostanie usunięte.
Aby usunąć wiązanie, w oknie dialogowym ostrzeżenia kliknij opcję Usuń elementy.

Wiązania i zadania
Wiązania należą do zadań z elementami, które wiążą. Aby można było dodać wiązania, zadania wszystkich elementów, które
mogą być przemieszczone przez wiązanie, muszą być edytowalne. Zobacz Udostępnianie zadań do edycji na stronie 1262.

Usuwanie wiązań | 1531

1532
Parametry
62
Można utworzyć parametry niestandardowe dla dowolnego elementu lub dowolnej kategorii komponentów w projekcie. Tworzone parametry
zostaną wyświetlone na palecie Właściwości lub w oknie dialogowym Właściwości typu pod grupą zdefiniowaną przez użytkownika i z
wartościami zdefiniowanymi przez użytkownika.
Istnieją dwa typy parametrów niestandardowych:

■ Parametry współdzielone
Parametry współdzielone mogą być współdzielone z innymi projektami lub rodzinami. Parametrów współdzielonych należy używać, gdy
ta sama informacja musi istnieć w więcej niż jednym projekcie lub rodzinie.
Na przykład jeśli należy oznaczyć etykietą parametr w rodzinie lub projekcie, musi on istnieć w projekcie (lub rodzinie elementów) i w
rodzinie etykiet. Dlatego parametry, które można etykietować, muszą być parametrami współdzielonymi. Parametry współdzielone mogą
być także używane, gdy elementy dwóch różnych rodzin są zestawione razem. Na przykład jeśli trzeba utworzyć dwie różne rodziny o
nazwie Fundament izolowany i wymagane jest zestawienie parametru Grubość obu rodzin w tej samej kolumnie, parametr Grubość musi
być parametrem współdzielonym, który zostanie wczytany do obu rodzin fundamentów izolowanych.

■ Parametry projektu
Parametry projektu są charakterystyczne dla pojedynczego pliku projektu. Informacje przechowywane w parametrach projektu nie mogą
być współdzielone z innymi projektami. Parametr projektu może być użyty, na przykład, aby klasyfikować widoki w projekcie.

Parametry współdzielone
Parametry współdzielone to parametry, które można dodawać do rodzin lub projektów, a następnie współdzielić je z innymi
rodzinami i projektami. Umożliwiają one dodawanie określonych danych, które nie zostały uprzednio zdefiniowane w pliku
rodziny lub w szablonie projektowym.
Parametry współdzielone są szczególnie przydatne, gdy trzeba utworzyć zestawienie, w którym wyświetlane są różne kategorie
rodzin. Gdy nie utworzono parametru współdzielonego, jest to niemożliwe. Jeśli parametr współdzielony zostanie utworzony
i dodany do żądanych kategorii rodzin, można utworzyć zestawienie z tymi kategoriami. W programie Revit Architecture
nazywa się to tworzeniem zestawienia wielu kategorii.
Parametry współdzielone przechowywane są w pliku niezależnie od jakiegokolwiek pliku rodziny czy projektu programu Revit
Architecture; umożliwia to dostęp do pliku z innych rodzin czy projektów.

Temat pokrewny

■ Parametry projektowe na stronie 1541

1533
Kategorie pozwalające na zastosowanie parametrów współdzielonych
W programie Revit Architecture tylko pewne kategorie pozwalają na zastosowanie parametrów współdzielonych. Tabela
wyszczególnia te kategorie, które umożliwiają zastosowanie tych parametrów.

Zezwalające kategorie rodziny Dodatkowe kategorie

Zabudowa Powierzchnie

Sufity: utworzone jako rodziny lokalne Arkusze rysunkowe

Słupy Układy belek konstrukcyjnych

Pola ścian osłonowych Słupy konstrukcyjne

Szprosy ścian osłonowych Połączenia konstrukcyjne

Drzwi Fundamenty konstrukcyjne

Urządzenia elektryczne Ramy konstrukcyjne

Osprzęt elektryczny Zbrojenie konstrukcyjne

Podłogi: utworzone jako rodziny lokalne

Meble

Systemy mebli

Modele ogólne

Osprzęt oświetleniowy

Urządzenia mechaniczne

Parking

Roślinność

Osprzęt hydrauliczny

Balustrady

Rampy

Dachy

Pomieszczenia

Teren

Urządzenia specjalistyczne

Schody

Słupy konstrukcyjne

1534 | Rozdział 62 Parametry

 Zezwalające kategorie rodziny Dodatkowe kategorie

Fundamenty konstrukcyjne

Ściany

Okna

Ustawianie plików parametru współdzielonego

Parametry współdzielone można tworzyć w środowisku projektu lub w Edytorze rodzin. Parametry współdzielone są zapisywane
w pliku tekstowym. Można umieścić ten plik w obszarze współdzielonym w sieci lub zezwolić innym na dostęp do niego.
Parametry współdzielone są podzielone na grupy utworzone, aby ułatwić kategoryzację. Przykładowo można utworzyć grupę
zwaną elektryczna dla określonych parametrów elektrycznych lub utworzyć grupę elementów konstrukcyjnych dla określonych
elementów konstrukcyjnych. Można utworzyć dowolną liczbę grup i parametrów.
Sesja programu Revit Architecture może przywołać tylko jeden plik parametru współdzielonego w danej chwili. Jeśli istnieją
inne parametry współdzielone w innym pliku, które mają znajdować się w aktywnym pliku parametrów współdzielonych,
należy wyeksportować te parametry do aktywnego pliku.

Tworzenie plików parametrów współdzielonych, grup i parametrów

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Parametry współdzielone).

Zostanie otwarte okno dialogowe Edytuj parametry współdzielone.

2 Kliknij przycisk Utwórz.

3 W oknie dialogowym Utwórz plik parametrów współdzielonych podaj nazwę pliku i przejdź do żądanego
miejsca.
4 Kliknij przycisk Zapisz.
Aby dodać grupy, wykonaj następujące czynności:

5 W oknie Grupy kliknij Nowa.

6 Wprowadź nazwę dla grupy parametrów, a następnie kliknij przycisk OK.
Aby dodać parametry, wykonaj następujące czynności:

7 W menu rozwijanym grupy Parametr wybierz grupę.

8 W polu grupy Parametry kliknij przycisk Nowy.
9 W oknie dialogowym Właściwości parametru podaj nazwę, dziedzinę oraz typ parametru.
Typ określa format informacji, jakie można wprowadzić dla wartości parametru. Można wybrać jeden z poniższych
typów:
■ Tekst

■ Liczba całkowita

■ Numer

■ Długość

■ Powierzchnia

■ Objętość

Ustawianie plików parametru współdzielonego | 1535

 ■ Kąt

■ Spadek

■ Waluta

■ URL

■ Materiał. Umożliwia wybranie materiału z okna dialogowego Materiały podczas edytowania wartości
parametru na palecie Właściwości lub w oknie dialogowym Właściwości typu.

■ Tak/Nie. W przypadku wartości parametru na palecie Właściwości lub w oknie dialogowym Właściwości
typu wyświetlane jest pole wyboru.

■ <Typ rodziny>. Po wybraniu tej opcji zostanie wyświetlone okno dialogowe Wybierz kategorię, w którym
można wybrać typ rodziny.

UWAGA Nie można określić, czy parametr jest parametrem wystąpienia, czy typu. Należy zdecydować o
tym później, kiedy dodany zostanie parametr do rodziny lub do projektu.

10 Kiedy ukończysz tworzenie parametrów, kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Parametry współdzielone na stronie 1533

■ Kategorie pozwalające na zastosowanie parametrów współdzielonych na stronie 1534

■ Ustawianie plików parametru współdzielonego na stronie 1535

■ Przegląd, przenoszenie i usuwanie parametrów współdzielonych na stronie 1536

Zmiana nazw grup parametrów

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia projektu ➤ (Parametry współdzielone).

2 W oknie dialogowym Edytuj parametry współdzielone z menu grupy Parametr wybierz grupę.
3 Kliknij przycisk Zmień nazwę.
4 Podaj nową nazwę i kliknij przycisk OK.

Usuwanie grup parametrów

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia projektu ➤ (Parametry współdzielone).

2 W oknie dialogowym Edytuj parametry współdzielone z menu grupy Parametr wybierz grupę.
3 Usuń lub przenieś wszystkie parametry z grupy.
4 Kliknij przycisk Usuń w polu Grupy.

Przegląd, przenoszenie i usuwanie parametrów współdzielonych

Po utworzeniu parametrów współdzielonych nie można zmienić ich nazwy i typu. Można wykonać następujące czynności:

■ Wyświetlić właściwości parametrów.

1536 | Rozdział 62 Parametry

 Aby wyświetlić właściwości parametru, takie jak typ wartości, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia

projektu ➤ (Parametry współdzielone). W oknie dialogowym Edytuj parametry współdzielone w panelu Parametry
wybierz parametr i w polu grupy Parametry kliknij przycisk Właściwości.

■ Przenieść je do innej grupy parametrów.

Aby przenieść parametr do innej grupy, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia projektu ➤ (Parametry
współdzielone). W oknie dialogowym Edytuj parametry współdzielone w panelu Parametry wybierz parametr i w polu
grupy Parametry kliknij polecenie Przenieś. Wybierz następną grupę z menu i kliknij przycisk OK.

■ Usunąć je.

Aby usunąć parametr, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia projektu ➤ (Parametry współdzielone).
W oknie dialogowym Edytuj parametry współdzielone w panelu Parametry wybierz parametr i w polu grupy Parametry
kliknij polecenie Usuń.

OSTRZEŻENIE Podczas usuwania parametrów współdzielonych należy zachować ostrożność, ponieważ mogą być
one używane w innych projektach. Jeśli parametr zostanie usunięty, a następnie utworzony inny o tej samej nazwie,
program Revit Architecture nie uzna go za ten sam parametr.

Dodawanie parametrów współdzielonych do rodzin

Można dodać parametry współdzielone do rodzin w Edytorze rodzin.
1 Zacznij tworzyć rodzinę lub otwórz już istniejącą.
2 Na rysunku wybierz obiekt.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | <obiekt) ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).

4 W oknie dialogowym Typy rodziny w polu grupy Parametry kliknij przycisk Dodaj.
5 W oknie dialogowym Parametry projektu wybierz opcję Parametr współdzielony. Jeśli opcja ta jest niedostępna,
sprawdź, czy pracujesz we właściwej kategorii rodziny. Zobacz Kategorie pozwalające na zastosowanie parametrów
współdzielonych na stronie 1534.
6 Kliknij przycisk Wybierz i wybierz odpowiedni parametr współdzielony z odpowiedniej grupy parametru.
7 W razie potrzeby kliknij przycisk Edytuj; powrócisz do okna dialogowego Edytuj parametry współdzielone, w
którym można otwierać pliki różnych parametrów współdzielonych lub dodawać nowe parametry.
8 Wybierz, czy parametr jest przechowywany przez wystąpienie, czy typ.
Aby uzyskać więcej informacji na temat właściwości wystąpień i typów, zobacz Modyfikowanie właściwości
typów na stronie 37.

9 Kliknij przycisk OK.

Nazwa parametru pojawi się w oknie dialogowym Typy rodzin.

10 Wpisz wartość dla parametru współdzielonego bądź utwórz wzór do obliczenia jego wartości.
11 Po wpisaniu wartości kliknij przycisk OK.
12 Zapisz rodzinę i wczytaj ją do projektu.

Parametry współdzielone i parametry rodziny

Jeśli w oknie dialogowym Typy rodzin klikniesz przycisk Zmień, otworzy się okno dialogowe Właściwości parametru. Można
zastąpić parametr współdzielony parametrem rodziny bądź parametr rodziny parametrem współdzielonym. Każdej rodzinie
przypisane są jej tylko właściwe parametry rodziny. Można także zastąpić jeden parametr współdzielony innym.

Dodawanie parametrów współdzielonych do rodzin | 1537

Eksportowanie parametrów współdzielonych do pliku parametrów współdzielonych
Można eksportować parametry współdzielone do nowego pliku parametrów współdzielonych, jeśli poprzedni plik parametru
został usunięty lub jeśli parametry współdzielone istnieją w rodzinie lub w projekcie i nie ma ich w bieżącym pliku parametrów
współdzielonych.
Zanim będzie można je eksportować, należy uprzednio dodać je do pliku projektowego programu Revit Architecture bądź do
pliku rodzin. Aby uzyskać więcej informacji na temat dodawania parametrów współdzielonych, zobacz Dodawanie parametrów
współdzielonych do rodzin na stronie 1537 i Parametry projektowe na stronie 1541.
1 Utwórz lub otwórz plik parametru współdzielonego.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia plików parametrów współdzielonych, zobacz Ustawianie
plików parametru współdzielonego na stronie 1535.

2 Zaznacz parametr współdzielony w rodzinie lub projekcie.

3 Kliknij polecenie Zmień.
4 W oknie dialogowym Właściwości parametru kliknij polecenie Eksportuj.

UWAGA Opcja Eksportuj nigdy nie jest dostępna, jeśli wybrany parametr współdzielony znajduje się już w
bieżącym pliku parametru współdzielonego.

Zostanie wyświetlony komunikat informujący o tym, że parametr współdzielony będzie eksportowany do pliku
parametrów współdzielonych utworzonego w punkcie 1.

5 Kliknij przycisk OK, aby zakończyć eksportowanie.

Etykietowanie parametrów współdzielonych

Parametry współdzielone są dostępne zarówno dla etykiet pojedynczej kategorii, jak i etykiet wielu kategorii. Można zastosować
etykietę wielu kategorii dla każdego typu komponentu, bez względu na jego kategorię, przez użycie filtra parametru dla etykiety.

Tworzenie etykiety pojedynczej kategorii

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Nowy ➤ (Symbol opisu), wybierz szablon (np. Door Tag.rft) i kliknij
przycisk Otwórz.
Zostanie otwarty Edytor rodzin.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Tekst ➤ (Etykieta).

3 Kliknij w obszarze rysunku. Zostanie otwarte okno dialogowe Edytuj etykietę.

4 Kliknij przycisk (Dodaj parametr).

5 W oknie dialogowym Właściwości parametru kliknij opcję Wybierz i wybierz parametr współdzielony, który
chcesz dodać do etykiety.
6 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.
Wybrany parametr jest wyświetlany na liście Parametry kategorii.

7 Wybierz parametr współdzielony z listy Parametry kategorii i kliknij przycisk (Dodaj parametry do
etykiety).
8 Kliknij przycisk OK.
9 Utwórz etykietę przy użyciu narzędzia Linie i zapisz plik.

1538 | Rozdział 62 Parametry

 Kiedy do wystąpień kategorii dodaje się w projekcie etykietę, wyświetla ona wartość tylko wtedy, gdy te wystąpienia posiadają
parametr zewnętrzny. Przykładowo tworzona jest etykieta drzwi z parametrem współdzielonym Wykończenie ościeżnicy
drzwiowej. Można wtedy dodać etykietę do wszystkich drzwi z tą etykietą, jednak wyświetli ona wartość dla opcji Wykończenie
ościeżnicy drzwiowej tylko wtedy, gdy drzwi oznaczone są tym parametrem współdzielonym, w przeciwnym razie znak „?”
pojawi się na etykiecie.

Tworzenie etykiety wielu kategorii

1 Kliknij kolejno opcje ➤ Nowy ➤ (Symbol opisu), wybierz plik szablonu Multi-Category Tag.rft
dla systemu calowego lub plik M_Etykieta wielu kategorii.rft dla systemu metrycznego i kliknij przycisk Otwórz.
Zostanie otwarty Edytor rodzin.

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Tekst ➤ (Etykieta).

3 Kliknij w obszarze rysunku. Zostanie otwarte okno dialogowe Edytuj etykietę.

4 Z listy Parametry kategorii wybierz co najmniej jeden parametr i kliknij przycisk (Dodaj parametry do
etykiety).
5 (Opcjonalnie) Dołącz parametr współdzielony.

Jak

1 Kliknij przycisk (Dodaj parametr).

2 W oknie dialogowym Właściwości parametru kliknij opcję Wybierz, a następnie wybierz parametr, który
ma zostać dodany do etykiety.

3 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Wybrany parametr jest wyświetlany na liście Parametry kategorii.

4 Wybierz parametr z listy Parametry kategorii i kliknij przycisk (Dodaj parametry do etykiety).

UWAGA Jeśli dla etykiety nie zostanie określony parametr filtrowania, etykieta może zostać dołączona
do każdego komponentu.

6 Kliknij przycisk OK.

7 Utwórz etykietę przy użyciu narzędzia Linie i zapisz plik.

PORADA Aby zmienić parametr filtru dla etykiety, kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel

Właściwości ➤ (Kategoria i parametry rodziny). W oknie dialogowym zmień wartość opcji Parametr
filtra.

Użycie etykiety wielu kategorii w projekcie

Można włączyć parametry współdzielone do etykiet dla rodzin systemowych, takich jak pomieszczenia, ściany i schody.
1 Wczytaj etykietę wielu kategorii do projektu.
2 Umieść w projekcie kilka komponentów posiadających określony parametr współdzielony filtru.

Etykietowanie parametrów współdzielonych | 1539

 3 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ (Wiele kategorii).
4 W razie potrzeby w obszarze Wybór typów na stronie 34 wybierz wczytaną etykietę wielu kategorii.
5 Przesuwając wskaźnik w obszarze rysunku, można podświetlić tylko te komponenty, które mają parametr filtra.
6 Kliknij, aby umieścić etykietę.

PORADA Można także użyć narzędzia Etykietuj wszystko, aby szybko dodać etykiety do komponentów z

parametrem filtru. Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Etykieta ➤ (Etykietuj wszystko). W oknie
dialogowym Etykietuj nieopisane zaznacz etykietę wielu kategorii i kliknij przycisk OK.

Tematy pokrewne

■ Tworzenie etykiety wielu kategorii na stronie 1539

■ Etykietowanie parametrów współdzielonych na stronie 1538

■ Parametry współdzielone na stronie 1533

Zestawienia z parametrami współdzielonymi

Można zestawić parametry współdzielone zarówno dla zestawień pojedynczych, jak i wielu kategorii.

Tworzenie zestawienia pojedynczej kategorii

Aby utworzyć zestawienie wielu kategorii, postępuj zgodnie z procedurą. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Tworzenie zestawienia wielu kategorii na stronie 1540. Zamiast opcji <Wiele kategorii> wybierz odpowiednią kategorię, taką
jak drzwi lub okna. Także karta Filtr nie jest dostępna dla zestawienia pojedynczej kategorii.

Tworzenie zestawienia wielu kategorii

1 Umieść w projekcie kilka komponentów posiadających parametry współdzielone.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Utwórz ➤ listę rozwijaną Zestawienia ➤ (Zestawienie/Ilości).
3 W oknie dialogowym Nowe zestawienie, z listy kategorii wybierz zestawienie <Wiele kategorii>. Kliknij przycisk
OK.
4 Na karcie Pola w oknie dialogowym Właściwości zestawienia parametry współdzielone są dostępne jako pola
zestawialne. Dodaj odpowiedni parametr współdzielony do listy pól zestawionych.
5 W oknie dialogowym Właściwości zestawienia kliknij kartę Filtr i wybierz dodany parametr projektu
współdzielonego. W zestawieniu wyświetlą się tylko te komponenty, które posiadają ten właśnie parametr.

UWAGA Jeśli parametr filtru dla zestawienia nie zostanie określony, wszystkie kategorie rodzin w projekcie,
które mogą mieć współdzielony parametr projektu, zostaną wyświetlone w zestawieniu. Zobacz Kategorie
pozwalające na zastosowanie parametrów współdzielonych na stronie 1534.

6 Można sformatować resztę zestawienia. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Określanie właściwości
zestawienia na stronie 789.
7 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.
Zestawienie wyszczególnia wszystkie komponenty z parametrem współdzielonym.

1540 | Rozdział 62 Parametry

 PORADA Parametry współdzielone można modyfikować lub dodawać w karcie Pola okna dialogowego
Właściwości zestawienia. Aby zmienić parametr współdzielony, wybierz go i kliknij przycisk Edytuj w polu
Pola zestawienia. Aby dodać nowy parametr, wybierz opcję Dodaj parametr. W obydwu przypadkach otworzy
się okno dialogowe Właściwości parametru.

Parametry projektowe
Parametry projektowe to parametry, które określa się, a następnie dodaje do wielu kategorii elementów w projekcie. Są one
właściwe dla konkretnego projektu i nie mogą być współdzielone w innych projektach. Można następnie użyć tych parametrów
projektowych w zestawieniu wielu lub pojedynczej kategorii.

Tematy pokrewne

■ Uwzględnianie parametrów projektu lub schematów powierzchni z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1235

■ Parametry współdzielone na stronie 1533

Tworzenie parametrów projektowych

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Parametry projektu).

2 W oknie dialogowym Parametry projektu kliknij przycisk Dodaj.
3 W oknie dialogowym Parametry projektu wybierz opcję Parametr projektu.
4 Wprowadź nazwę parametru projektu.

UWAGA Zaleca się, aby w nazwach parametrów nie używać myślnika (-).

5 Wybierz dziedzinę.
6 Wybierz typ parametru.
Typ parametru Opis

Tekst Wartość, która jest wpisywana jako tekst. Wartość ta jest całkowicie dostosowywana
przez użytkownika.

Liczba całkowita Wartość, która jest wyrażona jako liczba całkowita.

Numer Wartość, która jest numeryczna. Może zawierać liczby rzeczywiste.

Długość Wartość, która jest długością elementu lub komponentu podrzędnego.

Powierzchnia Wartość, która jest powierzchnią elementu lub komponentu podrzędnego.

Objętość Wartość, która jest objętością elementu lub komponentu podrzędnego.

Kąt Wartość, która jest kątem elementu lub komponentu podrzędnego.

Spadek Może zostać wykorzystany do utworzenia parametrów definiujących nachylenie.

Waluta Może zostać wykorzystany do utworzenia parametrów waluty oprócz domyślnego

parametru Koszt.

URL Stanowi łącze WWW do adresu URL zdefiniowanego przez użytkownika.

Parametry projektowe | 1541

 Typ parametru Opis

Materiał Wartość, która jest materiałem elementu.

Tak/Nie Używany najczęściej dla właściwości wystąpienia, gdy parametr jest określony jako Tak
lub Nie.

7 W obszarze Dodaj parametr do grupy zaznacz nagłówek, pod którym parametr powinien być wyświetlany na
palecie Właściwości lub w oknie dialogowym Właściwości typu.
8 Wybierz, czy parametr jest przechowywany przez wystąpienie, czy typ.
Aby uzyskać więcej informacji na temat właściwości wystąpień i typów, zobacz Modyfikowanie właściwości
typów na stronie 37.

9 Wybierz kategorie elementów, dla których chcesz zastosować ten parametr.

10 Kliknij przycisk OK.

Tworzenie współdzielonych parametrów projektowych

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Parametry projektu).

2 W oknie dialogowym Parametry projektu kliknij przycisk Dodaj.
3 W oknie dialogowym Właściwości parametru w polu Typ parametru wybierz opcję Parametr współdzielony, a
następnie kliknij przycisk Wybierz.
4 W oknie dialogowym Parametry współdzielone wybierz odpowiedni parametr z odpowiedniej grupy parametrów
i kliknij przycisk OK.
W przypadku kliknięcia przycisku Edytuj zostanie wyświetlone okno dialogowe Edytuj parametry współdzielone.
W tym oknie dialogowym można otworzyć inny plik parametrów współdzielonych lub dodać nowe parametry.
Zobacz Tworzenie plików parametrów współdzielonych, grup i parametrów na stronie 1535.

5 W oknie dialogowym Właściwości parametru w polu Kategorie wybierz kategorie, do których ma zostać
zastosowany dany parametr.
Jeśli parametr współdzielony zawiera informacje dla danego projektu, należy wybrać kategorię Informacje o

projekcie. Następnie można kliknąć kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia projektu ➤ (Informacje
o projekcie), aby obejrzeć lub zmienić wartość parametru.
Jeśli parametr współdzielony zawiera informacje dla danego arkusza, należy wybrać kategorię Arkusz rysunku.
Parametr zostanie wówczas wyświetlony we właściwościach każdego widoku arkusza.

PORADA Jeśli parametr współdzielony zostanie dodany do kategorii Arkusze rysunkowe lub Informacje
projektowe, można go dodać do rodziny tabelek rysunkowych, aby parametry niestandardowe znajdowały
się w tabelce rysunkowej. Zobacz Dodawanie niestandardowych pól do tabelki rysunkowej na stronie 1015.

6 W polu Dane parametrów wybierz opcję Wystąpienie lub Typ i zapisz parametr według wystąpienia elementu
lub typu rodziny.
W przypadku wybrania opcji Wystąpienie można określić parametr jako Parametr raportujący. Zobacz Parametr
raportujący na stronie 1543.
Aby uzyskać więcej informacji na temat właściwości wystąpień i typów, zobacz Modyfikowanie właściwości
typów na stronie 37.

7 W obszarze Dodaj parametr do grupy zaznacz nagłówek, pod którym parametr powinien być wyświetlany w
oknie dialogowym Właściwości wystąpienia elementu lub Właściwości typu.
8 Kliknij przycisk OK.

1542 | Rozdział 62 Parametry

Parametr raportujący
Parametr raportujący to typ parametru, którego wartość jest prowadzona przez określony wymiar w modelu rodziny. Parametry
raportujące wyodrębniają wartość z warunku geometrycznego i używają jej w celu raportowania danych do wzoru lub jako
parametr zestawialny.

■ Jako parametry raportujące są dostępne długość, promień i długość łuku. (Długość łuku można etykietować wyłącznie
jako parametr raportujący).

UWAGA Powierzchni nie można użyć jako parametru raportującego.

■ Parametry raportujące są szczególnie użyteczne, jeśli rodzina jest prowadzona przez odniesienia zewnętrzne aktualizowane
na podstawie informacji kontekstowych z umieszczonych elementów rodziny, takich jak pola ścian osłonowych lub
szerokość ściany dla ramy okna albo drzwi.

■ W przypadku odniesień zewnętrznych, których geometria zależy od określonych warunków umieszczenia pojedynczego
elementu rodziny, parametr raportujący umożliwia zapisanie wartości wymiaru i raportowanie jej w parametrze rodziny.

■ Parametru raportującego można użyć we wzorze tylko wówczas, gdy odniesienia jego wymiarów są związane z elementami
nadrzędnymi rodziny (takimi jak poziomy, płaszczyzny odniesienia obwiedni pola ściany osłonowej). Jeśli któreś z odniesień
wymiaru jest związane z geometrią rodziny, wymiar można etykietować za pomocą parametru raportującego, ale parametru
tego nie można używać we wzorach.

Tworząc współdzielony parametr projektu, można określić go w oknie dialogowym Właściwości parametru jako parametr
raportujący. Zobacz Parametry współdzielone na stronie 1533 i Tworzenie plików parametrów współdzielonych, grup i parametrów
na stronie 1535.
Można na przykład utworzyć parametry raportujące dla czterech długości i czterech wymiarów kątowych pola ściany osłonowej,
postępując według przedstawionego wzoru.

Następnie, po umieszczeniu według wzoru pola ściany osłonowej w projekcie, można wybrać w przedstawiony tu sposób pole,
a następnie wyświetlić parametry raportujące we właściwościach wystąpienia.

Parametr raportujący | 1543

 UWAGA Zastosowanie parametrów raportujących nie jest ograniczone do pól ścian osłonowych. Parametrów raportujących
można użyć na przykład w celu odbudowania rodzin drzwi i okien.

Po utworzeniu parametrów raportujących można również utworzyć zestawienie w celu raportowania danych. Zobacz Zestawienia
z parametrami współdzielonymi na stronie 1540.
W przedstawionym tu zestawieniu raportowane są cztery parametry wymiarowe kąta i cztery długości dla wszystkich pól ścian
osłonowych.

1544 | Rozdział 62 Parametry

Wzory
63
Wzorów można używać w wymiarach i parametrach. Polecenia warunkowe we wzorach służą do dołączania informacji z parametrów.

Zmiana wielkości elementów za pomocą wzorów

Wzorów można używać do modyfikowania wymiarów określonych elementów. Przykładowo podczas szkicowania ściany
można podać wzór dla tymczasowego wymiaru ściany. Wzór należy rozpocząć znakiem równości, a następnie użyć
konwencjonalnej składni matematycznej. Zobacz Prawidłowa składnia wzorów oraz skróty na stronie 1546.
Informacje na temat używania wzorów w połączeniu z parametrami rodzin znajdują się w sekcji Podręcznik rodzin na stronie
502.

Aby zmodyfikować wymiar istniejącego elementu

1 Wybierz element.
W programie Revit Architecture zostaną wyświetlone wymiary tymczasowe. (Jeśli wymiary są utworzone w
oparciu o niewłaściwe punkty odniesienia, należy przeciągnąć niebieskie kwadraty linii pomocniczych do
żądanych punktów odniesienia).

2 Kliknij wymiar.
Aby wymiar był wyraźnie widoczny, konieczne może być użycie powiększenia. Jego wartość zostanie wyświetlona
w programie Revit Architecture w polu tekstowym.

1545
 3 Dokonaj edycji wartości, wpisując żądany wzór.

PORADA Zachowaj zgodność jednostek we wzorach. Nie używaj różnych jednostek. Można użyć stałych bez przypisanych
im jednostek.

Poprawny wzór dla ustawienia długości ściany

Używanie wzorów dla parametrów numerycznych

Wzory umożliwiają tworzenie parametrów o wartościach, które zależą od innych parametrów. Prostym przykładem może być
parametr szerokości, którego wartość jest równa dwukrotnej wysokości obiektu. W praktyce wzory mogą być używane na
wiele sposobów, zarówno jako proste, jak i złożone wyrażenia. Zwykle używane są one do wprowadzania zależności projektowych,
powiązań liczby wystąpień ze zmienną długością i ustawiania zależności kątowych. Przykładowo wzorów można użyć do:

■ Obliczenia pola lub objętości geometrii

■ Utworzenia parametru luzu osiowego zależnego od wielkości elementu

■ Konwersji wartości zmiennej rzeczywistej na wartość całkowitą

■ Dodania półek przy zwiększeniu wysokości zabudowy

■ Dodania wzmocnień do dwuteownika przy zwiększeniu jego długości

Prawidłowa składnia wzorów oraz skróty

Wzory obsługują następujące działania arytmetyczne: dodawanie, odejmowanie, mnożenie, dzielenie, potęgowanie, logarytmy
i pierwiastki kwadratowe. Wzory obsługują również następujące działania trygonometryczne: sinus, cosinus, tangens, arcus
sinus, arcus cosinus i arcus tangens.
Prawidłowe skróty wzorów dla operacji arytmetycznych i funkcji trygonometrycznych:

■ Dodawanie - +

■ Odejmowanie - -

■ Mnożenie - *

■ Dzielenie - /

■ Potęgowanie - ^: x^y, x podniesione do potęgi y

■ Logarytm - log

1546 | Rozdział 63 Wzory

 ■ Pierwiastek kwadratowy - sqrt: sqrt(16)

■ Sinus - sin

■ Cosinus - cos

■ Tangens - tan

■ Arcus sinus - asin

■ Arcus cosinus - acos

■ Arcus tangens - atan

■ e podniesione do potęgi x - exp

■ Wartość bezwzględna - abs

W formułach można podawać wartości całkowite, dziesiętne i ułamkowe, używając typowej składni matematycznej, tak jak
na poniższych przykładach:

■ Długość = Wysokość + Szerokość + sqrt(Wysokość*Szerokość)

■ Długość = Ściana 1 (11000mm)+ Ściana 2 (15000mm)

■ Powierzchnia = Długość (500mm) * Szerokość (300mm)

■ Objętość = Długość (500mm) * Szerokość (300mm) * Wysokość (800mm)

■ Szerokość = 100m * cos(kąt)

■ x = 2*abs(a) + abs(b/2)

■ LiczbaElemSzyku = Długość/Odstęp

W przypadku nazw parametrów we wzorach ma znaczenie wielkość liter. Jeśli na przykład nazwa parametru zaczyna się z
wielkiej litery, np. Szerokość, należy wpisać ją we wzorze z pierwszą wielką literą. Jeśli we wzorze zostanie wpisana z małej
litery, np. szerokość * 2, program nie rozpozna wzoru.

UWAGA Zaleca się, aby w nazwach parametrów nie używać myślnika (-).

Polecenia warunkowe we wzorach

We wzorach można używać poleceń warunkowych, które umożliwiają zdefiniowanie w rodzinie operacji zależnych od stanu
innych parametrów. Dzięki poleceniom warunkowym program może wyliczyć wartości dla parametrów w oparciu o spełnienie
określonego warunku. W pewnych sytuacjach polecenia warunkowe są bardzo pomocne; jednakże tworzą one bardziej złożone
rodziny i należy ich używać tylko wtedy, gdy jest to konieczne.
Dla większości parametrów typów polecenia warunkowe są zbędne, ponieważ sam parametr typu jest podobny do polecenia
warunkowego: jeśli jest to jednak typ, ustaw ten parametr na określoną wartość. Parametry wystąpienia są bardziej efektywnym
obszarem używania poleceń warunkowych, zwłaszcza wtedy, gdy są używane do ustawiania parametru, którego wartość nie
zmienia się w sposób ciągły.

Składnia poleceń warunkowych

Polecenie warunkowe używa następującej składni: IF (<warunek>, <instrukcje-jeśli-prawda>, <instrukcje-jeśli-fałsz>)
Oznacza to, że wartości przypisane do parametru zależą od tego, czy warunek jest spełniony (true), czy nie (false). Jeśli warunek
jest spełniony, program zwraca wartość dla true. Jeśli warunek nie jest spełniony, zwraca wartość dla false.

Polecenia warunkowe we wzorach | 1547

 Polecenia warunkowe mogą zawierać wartości numeryczne, nazwy parametrów numerycznych oraz parametry Yes/No. W
warunkach można używać następujących porównań: <, >, =. Można także używać operatorów logicznych: AND, OR, NOT.
Obecnie <= and >= nie są zaimplementowane. Aby wyrazić takie porównanie, należy użyć logicznego NOT. Przykładowo
a<=b może zostać wprowadzone jako NOT(a>b).
Poniżej przedstawione są proste wzory używające poleceń warunkowych.
Proste IF: =IF (Length < 3000mm, 200mm, 300mm)
IF z parametrem tekstowym: =IF (Length > 35', “Łańcuch1”, “Łańcuch2”)
IF z logicznym AND: =IF ( AND (x = 1 , y = 2), 8 , 3 )
IF z logicznym OR: =IF ( OR ( A = 1 , B = 3 ) , 8 , 3 )
Osadzone wyrażenie IF = IF ( Length < 35' , 2' 6" , IF ( Length < 45' , 3' , IF ( Length < 55' , 5' , 8' ) ) )
IF z warunkiem Yes/No: =Length > 40 (zarówno warunek, jak i instrukcje wynikowe są niejawne).

Przykłady użycia poleceń warunkowych

Typowe użycie poleceń warunkowych w formułach obejmuje obliczanie wartości szyku i kontrolowanie widoczności elementów
w zależności od wartości parametru. Przykładowo poleceń warunkowych można użyć do:

■ Zapobiegania, aby parametr szyku nie przyjmował wartości mniejszych od 2.

W programie Revit Architecture szyki mogą tylko mieć wartość całkowitą równą 2 lub większą. W pewnych sytuacjach
może być pomocne utworzenie wzoru warunkowego, który dla parametru szyku przyjmie wartość 2 nawet wtedy, gdy
wartość obliczona będzie równa 1 lub 0. Dzięki takiemu wzorowi, gdy obliczona wartość szyku będzie równa 2 lub większa,
wzór przyjmie tę wartość. A jeśli obliczona wartość będzie równa 1 lub 0, wzór zmieni tę wartość na 2.
Wzór: Liczba elementów szyku = IF (ParamSzyku < 2, 2, ParamSzyku)

■ Pokazywania słupków okiennych tylko wtedy, gdy liczba okien będzie większa od 1.
Jeśli na przykład istnieje parametr Oświetlenie, który ma kontrolować widoczności geometrii słupków okiennych, można
utworzyć parametr Yes/No, np. WidSłupków i przypisać go do parametru Widoczne na palecie Właściwości dla geometrii
słupków. Ponieważ parametr WidSłupków jest operacją typu Yes/No (lub logiczną), zarówno warunek (IF) jak i instrukcje
wynikowe będą niejawne. W tym przykładzie, gdy warunek będzie spełniony (true), zostanie przyjęta wartość parametru
WidSłupków, a geometria słupka okiennego będzie widoczna. I na odwrót, gdy warunek nie będzie spełniony (false),
parametr WidSłupków zostanie wyzerowany, a geometria słupka okiennego nie będzie widoczna.
Wzór: WidSłupków = Oświetlenie > 1

1548 | Rozdział 63 Wzory

Dostosowywanie programu
Revit

Tematy pokrewne

■ Dostosowywanie wstążki na stronie 20

■ Pasek narzędzi szybkiego dostępu na stronie 23

1549
1550
Skróty klawiaturowe
64
Program Revit Architecture udostępnia wiele standardowych skrótów klawiaturowych dla narzędzi programu Revit. Można zmieniać większość
tych skrótów klawiaturowych oraz dodawać własne kombinacje klawiszy. Jedno narzędzie może mieć wiele przypisanych skrótów klawiaturowych.
Niektóre klawisze są zarezerwowane i nie mogą zostać przypisane do narzędzi programu Revit.
Dla narzędzi na wstążce, w menu aplikacji lub w menu skrótów skróty klawiaturowe są wyświetlane w etykietkach. (Jeśli do narzędzia przypisano
wiele skrótów, tylko pierwszy z nich jest wyświetlany w etykietce).

Temat pokrewny

■ Porady dotyczące klawiszy na stronie 25

Dodawanie skrótów klawiaturowych

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Windows ➤ menu rozwijane Interfejs użytkownika ➤ Skróty klawiaturowe.
2 W oknie dialogowym Skróty klawiaturowe znajdź żądane narzędzie lub polecenie programu Revit, używając
jednej lub obu podanych poniżej metod:
■ W polu wyszukiwania wprowadź nazwę polecenia. W trakcie wpisywania nazwy na liście Przypisania
wyświetlane są polecenia pasujące do dowolnej części słowa. Na przykład nie pasuje do fraz Wyszukiwanie,
Odwołanie i Przypisanie. Wielkość liter nie jest uwzględniana w wyszukiwaniu.

■ Dla opcji Filtr wybierz obszar interfejsu użytkownika, w którym pojawia się polecenie, lub wybierz jedną z
następujących wartości:
■ Wszystkie: wyświetla wszystkie polecenia.

■ Wszystkie zdefiniowane: wyświetla polecenia ze zdefiniowanymi skrótami klawiaturowymi.

■ Wszystkie niezdefiniowane: wyświetla polecenia bez aktualnie przypisanych skrótów klawiaturowych.

■ Wszystkie zarezerwowane: wyświetla skróty klawiaturowe zarezerwowane dla określonych poleceń. Te

skróty klawiaturowe są oznaczone na liście kolorem szarym. Nie można ich przypisać do innych poleceń.

W przypadku określenia tekstu wyszukiwania oraz filtru na liście Przypisania wyświetlone zostaną polecenia
spełniające oba kryteria. Jeśli nie zostaną wyświetlone żadne polecenia, dla opcji Filtr wybierz Wszystkie.
Kolumna Ścieżki na liście Przypisania wskazuje, gdzie można znaleźć polecenie na wstążce lub w interfejsie
użytkownika. Aby posortować listę według ścieżki lub innej kolumny, kliknij nagłówek kolumny.

3 Dodaj skrót klawiaturowy do polecenia:

a Wybierz żądane polecenie z listy Przypisania.
Kursor zostanie przeniesiony do pola Naciśnij nowe klawisze.

1551
 UWAGA Jeśli pole Naciśnij nowe klawisze jest szare, nie można zdefiniować skrótów klawiaturowych
dla wybranego polecenia. Jest to zarezerwowane polecenie z zarezerwowanym skrótem klawiaturowym.
Dla każdego zarezerwowanego polecenia istnieje jednak odpowiadające mu polecenie, do którego
można przypisać skróty klawiaturowe. W polu wyszukiwania wprowadź nazwę polecenia, aby znaleźć
odpowiadające mu polecenie.

b Naciśnij żądaną sekwencję klawiszy.

Po naciśnięciu klawiszy sekwencja jest wyświetlana w polu. W razie potrzeby można usunąć zawartość
pola i ponownie nacisnąć żądane klawisze. Zobacz Zasady dotyczące skrótów klawiaturowych na stronie
1555.

c Gdy żądana sekwencja klawiszy zostanie wyświetlona w polu, kliknij przycisk Przypisz.

Nowa sekwencja klawiszy zostanie wyświetlona w kolumnie Skróty dla wybranego polecenia.

Jeśli do polecenia przypisano tylko jeden skrót klawiaturowy, będzie on wyświetlany w etykietce po następnym uruchomieniu
programu Revit Architecture. Jeśli do polecenia przypisano wiele skrótów, w etykiecie jest wyświetlany pierwszy skrót na liście
Przypisania.

Tematy pokrewne

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

■ Zarezerwowane klawisze na stronie 1555

■ Używanie skrótów klawiaturowych na stronie 1554

■ Eksportowanie skrótów klawiaturowych na stronie 1553

Usuwanie skrótów klawiaturowych

Można usunąć skróty klawiaturowe, które nie są zarezerwowane.

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Windows ➤ menu rozwijane Interfejs użytkownika ➤ Skróty klawiaturowe.
2 W oknie dialogowym Skróty klawiaturowe znajdź żądane polecenie, używając jednej lub obu podanych poniżej
metod:
■ W polu wyszukiwania wprowadź nazwę polecenia.

■ Dla opcji Filtr wybierz obszar interfejsu użytkownika, w którym pojawia się polecenie.

W przypadku określenia tekstu wyszukiwania oraz filtru na liście Przypisania wyświetlone zostaną polecenia
spełniające oba kryteria.

3 W kolumnie Polecenie wybierz żądane polecenie.

4 W kolumnie Skróty wybierz skrót do usunięcia.
Aby usunąć wiele skrótów, podczas ich wybierania naciśnij klawisz Ctrl.

5 Kliknij przycisk Usuń.

Tematy pokrewne

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

■ Dodawanie skrótów klawiaturowych na stronie 1551

■ Importowanie skrótów klawiaturowych na stronie 1553

1552 | Rozdział 64 Skróty klawiaturowe

Importowanie skrótów klawiaturowych
Można importować skróty klawiaturowe z pliku tekstowego lub XML. Użyj tej funkcji, aby:

■ Zaimportować plik skrótów klawiaturowych przekazany przez innego użytkownika.

■ Przenieść plik skrótów klawiaturowych z poprzedniej wersji (Revit Architecture 2010 lub starszej). W przypadku programu
Revit Architecture 2010 plik keyboardshortcuts.txt znajduje się w folderze Program katalogu instalacyjnego programu
Revit. W przypadku późniejszych wersji programu plik KeyboardShortcuts.xml znajduje się w następującym położeniu
(tylko po wprowadzeniu zmian w skrótach klawiaturowych):
■ Windows XP:
%USERPROFILE%\Local Settings\Application Data\Autodesk\Revit\<nazwa i wersja produktu>

■ Windows Vista lub Windows 7:

%LOCALAPPDATA%\Autodesk\Revit\<nazwa i wersja produktu>

Podczas importowania można określić, czy:

■ Zastąpić istniejące skróty klawiaturowe zaimportowanymi. Żaden z aktualnych skrótów klawiaturowych nie zostanie
zachowany.

■ Połączyć istniejące skróty z zaimportowanymi. Nowe skróty klawiaturowe z zaimportowanego pliku zostaną dodane do
istniejącej listy skrótów klawiaturowych. Istniejące skróty klawiaturowe zostaną zachowane.

Aby zaimportować skróty klawiaturowe

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Windows ➤ menu rozwijane Interfejs użytkownika ➤ Skróty klawiaturowe.
2 W oknie dialogowym Skróty klawiaturowe kliknij przycisk Importuj.
3 Przejdź do żądanego pliku skrótów klawiaturowych, wybierz go, a następnie kliknij przycisk Otwórz.
4 Jeśli istnieje plik skrótów klawiaturowych, zostanie wyświetlone zapytanie, czy nadpisać istniejące skróty
klawiaturowe zaimportowanymi, czy je z nimi połączyć. Wybierz odpowiednią opcję.

Tematy pokrewne

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

■ Eksportowanie skrótów klawiaturowych na stronie 1553

■ Używanie skrótów klawiaturowych na stronie 1554

Eksportowanie skrótów klawiaturowych

Można eksportować skróty klawiaturowe do pliku XML. Pliku XML można użyć do:

■ Udostępnienia skrótów klawiaturowych innym użytkownikom.

■ Uporządkowania i wydrukowania skrótów klawiaturowych jako szybkiego odniesienia.

■ Utworzenia pliku kopii zapasowej skrótów klawiaturowych.

Utworzony plik zawiera listę narzędzi lub poleceń programu Revit z przypisanymi skrótami klawiaturowymi.

Aby wyeksportować skróty klawiaturowe

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Windows ➤ menu rozwijane Interfejs użytkownika ➤ Skróty klawiaturowe.
2 W oknie dialogowym Skróty klawiaturowe kliknij przycisk Eksportuj.

Importowanie skrótów klawiaturowych | 1553

 3 Przejdź do żądanego folderu, a następnie określ nazwę pliku i kliknij przycisk Zapisz.
Po wyeksportowaniu plik XML można otworzyć w arkuszu kalkulacyjnym, uporządkować i poprawić informacje, a następnie
wydrukować go jako szybkie odniesienie. Można również wysłać plik do innych użytkowników programu Revit, aby mogli
zaimportować go do swoich instalacji programu Revit.

Tematy pokrewne

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

■ Importowanie skrótów klawiaturowych na stronie 1553

Resetowanie skrótów klawiaturowych

Aby przywrócić domyślne skróty klawiaturowe, należy postępować zgodnie z następującą procedurą. Te czynności spowodują
anulowanie wszystkich zmian wprowadzonych w skrótach klawiaturowych.
1 Przejdź do pliku KeyboardShortcuts.xml.
■ Windows XP:
%USERPROFILE%\Local Settings\Application Data\Autodesk\Revit\<nazwa i wersja produktu>

■ Windows Vista lub Windows 7:

%LOCALAPPDATA%\Autodesk\Revit\<nazwa i wersja produktu>

2 Usuń plik KeyboardShortcuts.xml.

Używanie skrótów klawiaturowych

Aby użyć skrótu klawiaturowego w programie Revit Architecture, naciśnij klawisze skrótu. Po naciśnięciu ostatniego klawisza
skrótu program Revit Architecture uruchomi narzędzie.

Skróty klawiaturowe z paska stanu

Podczas naciskania jednego lub więcej klawiszy skrótu są one wyświetlane na pasku stanu oraz wskazywany jest pierwszy
pasujący skrót i odpowiadające mu narzędzie.

■ Aby poruszać się między dodatkowymi pasującymi skrótami, naciskaj strzałkę w dół lub w prawo.

■ Aby odwrócić kierunek poruszania się po liście pasujących skrótów, naciśnij strzałkę w górę lub w lewo.

■ Aby uruchomić narzędzie aktualnie wyświetlane na pasku stanu bez wprowadzania pozostałych klawiszy, naciśnij klawisz
Spacja.

UWAGA Tej funkcji nie można zastosować do skrótów klawiaturowych zawierających klawisze Ctrl, Shift lub Alt. Jeśli tylko
jeden skrót klawiaturowy pasuje do naciśniętych klawiszy, nic nie zostanie wyświetlone na pasku stanu.

Tematy pokrewne

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

■ Dodawanie skrótów klawiaturowych na stronie 1551

1554 | Rozdział 64 Skróty klawiaturowe

Zasady dotyczące skrótów klawiaturowych
Przy dodawaniu skrótu klawiaturowego do narzędzia programu Revit należy przestrzegać następujących wytycznych:

■ Skrót klawiaturowy może zawierać do 5 niepowtarzalnych klawiszy alfanumerycznych.

■ Można określić skróty klawiaturowe składające się z klawiszy Ctrl, Shift i Alt oraz z pojedynczego klawisza alfanumerycznego.
Sekwencja jest wyświetlana w polu Naciśnij nowe klawisze. Na przykład po naciśnięciu klawiszy Control, Shift i D, sekwencja
zostanie wyświetlona jako Ctrl+Shift+D.

■ Jeśli skrót klawiaturowy zawiera klawisz Alt, musi również zawierać klawisz Ctrl i/lub Shift.

■ Nie można przypisać zarezerwowanych klawiszy.

■ Można określić wiele skrótów klawiaturowych dla każdego narzędzia programu Revit.

■ Można przypisać ten sam skrót klawiaturowy do wielu narzędzi. Aby wybrać żądane narzędzie podczas wprowadzania
skrótu, użyj paska stanu. Zobacz Używanie skrótów klawiaturowych na stronie 1554.

Tematy pokrewne

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

■ Dodawanie skrótów klawiaturowych na stronie 1551

■ Importowanie skrótów klawiaturowych na stronie 1553

Zarezerwowane klawisze
W poniższej tabeli przedstawiono klawisze i sekwencje klawiszy, których nie można używać w skrótach klawiaturowych dla
narzędzi programu Revit. Są one zarezerwowane dla różnych funkcji w programie Revit Architecture i nie są wyświetlane na
liście Przypisania w oknie dialogowym Skróty klawiaturowe.
Aby zobaczyć listę zarezerwowanych skrótów klawiaturowych, w oknie dialogowym Skróty klawiaturowe dla opcji Filtr wybierz
ustawienie Wszystkie zarezerwowane. Na liście Przypisania zarezerwowane skróty klawiaturowe są wyświetlane w kolorze
szarym i nawiasach ostrych.

Klawisz Działanie

Ctrl+F4 Zamyka otwarty projekt.

Tab Przechodzi między opcjami lub zaznaczeniem elementów połączonych lub

znajdujących się blisko siebie.

Shift+Tab Przechodzi w odwrotnym kierunku między opcjami lub zaznaczeniem

elementów połączonych lub znajdujących się blisko siebie.

Shift+W Otwiera narzędzie SteeringWheels.

Esc Anuluje umieszczanie obiektu. (Dwukrotne naciśnięcie klawisza Esc powoduje

anulowanie edytora lub narzędzia).

F1 Otwiera pomoc podręczną.

Enter Wykonuje czynność.

Spacja Odwraca wybrany element, zmieniając jego orientację.

Zasady dotyczące skrótów klawiaturowych | 1555

 Tematy pokrewne

■ Skróty klawiaturowe na stronie 1551

■ Dodawanie skrótów klawiaturowych na stronie 1551

■ Zasady dotyczące skrótów klawiaturowych na stronie 1555

1556 | Rozdział 64 Skróty klawiaturowe

Ustawienia projektu
65
Program Revit Architecture udostępnia wiele opcji pozwalających na dostosowanie projektu, takich jak jednostki projektu, materiały, wzory
wypełniania, style linii i wiele innych.

Informacje projektowe

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Informacje o projekcie.

2 W oknie dialogowym Właściwości wystąpienia elementu określ następujące parametry:
■ Ustawienia energii. Określa parametry definiujące wartości eksportowane do pliku gbXML. Zobacz Określanie
ustawień analizy energii (gbXML) na stronie 1558.

■ Data wydania projektu.

■ Stan projektu.

■ Nazwa klienta.

■ Adres projektu: kliknij opcję Edytuj, podaj adres w polu tekstowym, a następnie kliknij przycisk OK.

■ Nazwa projektu.

■ Numer projektu.

3 Kliknij przycisk OK.

Informacje o projekcie mogą zostać włączone do zestawień, które zawierają elementy z podłączonych modeli. Mogą one
również zostać użyte w tabelkach rysunkowych w arkuszach.

Tematy pokrewne

■ Uwzględnianie elementów z podłączonych modeli w zestawieniu na stronie 1233

■ Określanie informacji umieszczanych w tabelkach rysunkowych na arkuszach na stronie 998

■ Tworzenie współdzielonych parametrów projektowych na stronie 1542

■ Dodawanie niestandardowych pól do tabelki rysunkowej na stronie 1015

1557
Określanie ustawień analizy energii (gbXML)
Można zdefiniować informacje gbXML, które mogą zostać użyte przez oprogramowanie do analizy energii dostarczone przez
inną firmę.
Ustawienia gbXML określają wartości parametrów używane przez oprogramowanie do analizy energii podczas obliczania
zużycia energii dostarczone przez inne firmy. Poniższe parametry muszą być określone przed wyeksportowaniem modelu
budynku do pliku gbXML na potrzeby wykorzystania w aplikacji analitycznej:

■ Typ budynku — określa typ budynku zgodnie ze standardem przemysłowym gbXML wersja 0.37 (podobnym do standardów
stowarzyszenia ASHRAE).

■ Płaszczyzna podłoża — określa poziom będący odniesieniem poziomu podłoża dla budynku. Powierzchnie znajdujące
się poniżej tego poziomu są uważane za podziemne. Poziomem domyślnym jest poziom zerowy.

■ Etap projektu — określa etap budowy (Istniejąca, Nowa budowa).

■ Tolerancja przestrzeni klinowej — określa tolerancję dla obszarów, które będą traktowane jako przestrzenie klinowe.

Aby określić ustawienia gbXML:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ (Informacje o projekcie).

2 W oknie dialogowym Właściwości wystąpienia elementu kliknij opcję Edytuj dla parametru Ustawienia energii.
3 W oknie dialogowym Ustawienia energii wykonaj następujące czynności:
■ Dla opcji Typ budynku wybierz jedną z predefiniowanych wartości.

■ W polu Położenie określ położenie projektu.

■ W polu Etap projektu wybierz opcję Istniejący lub Nowa budowa.

■ W polu Przestrzeń klinowa określ wartość tolerancji dla przestrzeni klinowych. Wszystkie obszary, które
znajdują się w zakresie tolerancji przestrzeni klinowej, traktowane są jako przestrzenie klinowe.

4 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Wzory wypełnienia
Wzory wypełnienia kontrolują wygląd powierzchni przycinanych lub pokazywanych w rzucie. Narzędzie Wzory wypełnienia
używane jest do tworzenia lub modyfikowania wzorów rysunku i modelu.

Wzory modelu
Wzory modelu reprezentują bieżący wygląd elementu na budynku, np. układ cegieł lub płytek na ścianie, i są stałe w związku
z modelem. Oznacza to, że dostosowują swój rozmiar do modelu, więc wraz z dokonanymi zmianami zmienia się i wzór.
Linie we wzorze modelu przedstawiają rzeczywiste linie budynku, takie jak cegła, płytka ceramiczna i linie parkietu, które
można zmierzyć na modelu. Tak jak inne elementy w programie Revit Architecture, linie wzoru mogą być edytowane. Można:

■ Przesuń linie wzoru, przeciągając je lub używając narzędzia Przesuń.

■ Utworzyć wymiary, które odnoszą się do linii wzoru; zmienić wymiary, aby przesunąć linie wzoru.

■ Obróć wzór.

■ Wyrównać linie wzoru do innych elementów, takich jak płaszczyzny, linie, okna.

1558 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Wzory modelu można zastosować do rodzin i zmodyfikować tylko w Edytorze rodzin. Po umieszczeniu wystąpienia w widoku
projektu nie można modyfikować wzoru.

Wzory kreślenia
Wzory kreślenia reprezentują materiały w formie symbolicznej, np. piasek jest reprezentowany przez wzór punktowy. Gęstość
wzorów kreślenia jest stała w odniesieniu do arkusza rysunku.

Różnice pomiędzy wzorami modelu a wzorami kreślenia

Poniższe ilustracje pokazują różnice pomiędzy wzorami modelu i wzorami kreślenia przy zmianie skali widoku. Wzory modelu
mają stały rozmiar względem modelu, a wzory kreślenia mają stały rozmiar względem arkusza.

Skala wzoru kreślenia = 1:4 Skala wzoru modelu = 1:4

Skala wzoru kreślenia = 1:2 Skala wzoru modelu = 1:2

UWAGA Zmiana wielkości widoku spowoduje, że zarówno wzory modelu jak i wzory kreślenia będą większe lub mniejsze.
Gdy pomniejszysz widok, wzór stanie się gęstszy. W pewnym momencie wzór jest wyświetlany jako wypełnienie pełne.
Nazywamy to przeskalowaniem wzoru. Zobacz Powiększanie i pomniejszanie widoków projektu na stronie 868.

Wzory modelu i kreślenia można umieścić na powierzchni płaskiej i walcowatej oraz na rodzinach. Wzory kreślenia można
także umieścić na ciętych powierzchniach komponentów w widokach rzutu lub przekroju.
Program Revit Architecture zawiera kilka wzorów wypełnień i przechowuje je w pliku domyślnym pliku szablonu projektu.
Można także utworzyć własny wzór wypełnienia lub odpowiednio wyedytować już istniejący wzór.
Wzór wypełnienia jest zapisywany w pliku, w którym został utworzony. Aby zapisać wzór w pliku szablonu, otwórz plik
szablonu i utwórz tam wzór.
Wzory wypełnienia można przenieść do innego projektu, używając narzędzia Transfer standardów projektu. Zobacz Transfer
standardów projektu na stronie 1631.

Tworzenie prostego wzoru wypełnienia

Prosty wzór wypełnienia składa się z szeregu równoległych lub prostopadłych linii; przykładem może być wzór Ukośnie na
krzyż lub Siding pionowy.

Tworzenie prostego wzoru wypełnienia | 1559

 Aby utworzyć wzór wypełnienia za pomocą linii równoległych, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory
wypełnienia.
2 W oknie dialogowym Wzory wypełnienia w polu Typ wzoru wybierz opcję Kreślenie albo Model.
3 Kliknij przycisk Nowy.
4 Jeśli tworzysz wzór wypełnienia rysunku, możesz wybrać sposób orientowania wzoru wypełnienia na warstwach
nadrzędnych. Aby uzyskać więcej szczegółów, zobacz Orientacja obiektu nadrzędnego wzoru wypełnienia na
stronie 1560.
5 W oknie Nowy wzór wybierz Prosty.
6 W polu Nazwa podaj nazwę.
7 Wybierz opcję Linie równoległe.
8 Podaj wartości w polach Kąt linii i Odstęp linii 1. Dla wzoru kreślenia te wartości wpływają na odstępy na
arkuszu; dla wzoru modelu te wartości wpływają na odstępy na modelu.
9 Kliknij przycisk OK.

Aby utworzyć wzór wypełnienia z kreskowaniem na krzyż, wykonaj następujące czynności:

1 Wykonaj operacje 1–6 opisane w poprzedniej procedurze.
2 Wybierz Na krzyż.
3 Podaj wartości dla opcji Kąt linii, Odstęp linii 1 i Odstęp linii 2. Dla wzoru kreślenia te wartości wpływają na
odstępy na arkuszu; dla wzoru modelu te wartości wpływają na odstępy na modelu.
4 Kliknij przycisk OK.

Orientacja obiektu nadrzędnego wzoru wypełnienia

Wzory wypełnienia rysunku mogą mieć 3 różne orientacje na swoich warstwach nadrzędnych. Orientacja wpływa na sposób
wyświetlania wzorów kreślenia, gdy są one używane jako wzory cięcia na obiektach nadrzędnych (ścianach, podłogach, dachach,
sufitach).
Poniższe przykłady pokazują zastosowanie tego samego wzoru wypełnienia z różnymi opcjami orientacji.

■ Zorientuj na widok. Wszystkie wzory mają te same orientację i początek względem papieru, zatem są tak samo dopasowane
przy zmianach elementu.

■ Utrzymaj czytelność. Ta opcja naśladuje zachowanie tekstu. Wzory są dopasowane do obiektu nadrzędnego; jednakże
będą obrócone o 90 stopni przy pochyleniu obiektu nadrzędnego o 45, 135, 225 i 315 stopni. Poprawny wzór ukośny jest
zawsze mniej więcej ukośny, a narożnik pod kątem 90 stopni ma gładkie przejście. Wzory mają ten sam początek względem
papieru.

1560 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 ■ Wyrównaj do elementu. Wzory są dopasowane do obiektu nadrzędnego i mają obliczany dobry początek.

Aby uzyskać więcej informacji na temat stosowania tych wzorów, zobacz Tworzenie prostego wzoru wypełnienia na stronie
1559 lub Tworzenie niestandardowego wzoru wypełnienia na stronie 1561.

Tworzenie niestandardowego wzoru wypełnienia

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory
wypełnienia.
2 W oknie dialogowym Wzory wypełnienia w polu Typ wzoru wybierz opcję Kreślenie albo Model.
3 Kliknij przycisk Nowy.
4 Jeśli tworzysz wzór wypełnienia rysunku, możesz wybrać sposób orientowania wzoru wypełnienia na warstwach
nadrzędnych. Aby uzyskać więcej szczegółów, zobacz Orientacja obiektu nadrzędnego wzoru wypełnienia na
stronie 1560.
5 W oknie Nowy wzór wybierz opcję Niestandardowy.
6 Kliknij przycisk Importuj.
7 Wybierz odpowiedni plik wzoru (PAT), a następnie kliknij przycisk Otwórz. Aby uzyskać informacje na temat
tworzenia pliku wzoru niestandardowego (PAT), zobacz Pliki wzorów niestandardowych na stronie 1565.

UWAGA Domyślne wzory wypełnienia programu Revit Architecture są przechowywane w plikach revit.pat
i revit metric.pat w katalogu Data grupy programu Revit Architecture. Plik revit metric.pat zawiera różne
metryczne wzory murarskie i wzory izometryczne.

8 Kliknij menu obok przycisku Importuj, aby wyświetlić listę dostępnych wzorów. Wybierz wzór z listy.
9 Jeśli trzeba, w polu Nazwa podaj nową nazwę.
10 Jeśli trzeba, w polu Importuj skalę podaj wartość.
11 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Tworzenie niestandardowego wzoru wypełnienia | 1561

Zastosowanie wzoru wypełnienia
Wzory wypełnienia można stosować do powierzchni komponentów i rodzin, używając narzędzia Materiały lub Pomaluj.
Zobacz Stosowanie materiałów do elementów na stronie 1571 i Stosowanie materiału do powierzchni elementu na stronie 1504.

Usuwanie wzoru wypełnienia

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory
wypełnienia.
2 W oknie dialogowym Wzory wypełnienia wybierz odpowiedni wzór wypełnienia.
3 Kliknij polecenie Usuń.
4 Przy zapytaniu o potwierdzenie usunięcia kliknij przycisk Tak.

UWAGA Nie możesz usuwać pełnego wypełnienia.

Edycja wzoru wypełnienia

Można edytować proste wzory wypełnienia. Aby edytować wzory niestandardowe, należy ponownie wczytać wzór z pliku
PAT.

UWAGA Nie możesz edytować pełnego wypełnienia.

Aby edytować wzór wypełnienia, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory
wypełnienia.
2 W oknie dialogowym Wzory wypełnienia wybierz wzór do zmodyfikowania, a następnie kliknij przycisk Edycja.
Przy wybranej nazwie wzoru możesz także wybrać opcję Niestandardowy i importować nowy wzór z pliku PAT;
importowany wzór niestandardowy zastąpi istniejący wzór, który używa tej samej nazwy.

3 Wykonaj czynności opisane w sekcji Tworzenie prostego wzoru wypełnienia na stronie 1559.

Praca z wzorami modelu

Przesuwanie linii wzoru modelu

1 W obszarze rysunku wyróżnij element ze wzorem modelu.
2 Naciśnij klawisz TAB, aby wyróżnić uchwyt kształtu linii wzoru. Zobacz Kontrolki i uchwyty kształtu na stronie
1440. Na pasku stanu pojawi się informacja o wyróżnieniu uchwytu kształtu.
3 Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu.

1562 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Ściana w widoku elewacji z wybranym uchwytem kształtu wzoru modelu

4 Przeciągnij uchwyt kształtu lub użyj narzędzia Przesuń, aby przesunąć linie wzoru. Zobacz Przesuwanie elementów
na stronie 1465.
Wzór linii po przeciągnięciu uchwytu kształtu. Zauważ różnice we wzorze linii na górze i na
dole ściany.

Tworzenie wymiarów dla modeli linii wzoru

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Wymiar ➤ Liniowy.
2 Ustaw wskaźnik nad wzorem modelu: zostanie on przyciągnięty do linii wzoru, która będzie punktem odniesienia.
Możesz przesunąć wskaźnik myszy w kierunku innej linii wzoru i nacisnąć klawisz TAB, aby wybrać inny punkt
odniesienia.
3 Umieść wymiar.
Linie wzoru powierzchni użyte jako odniesienie dla wymiarów liniowych

Obrót wzoru modelu

1 Ustaw wskaźnik na wzorze modelu i naciśnij klawisz TAB, aby wyróżnić uchwyt kształtu. Na pasku stanu zostanie
wyświetlona informacja o wybraniu uchwytu kształtu.
2 Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu.

3 Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Zmień ➤ Obróć.

4 Obróć wzór. Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

Praca z wzorami modelu | 1563

 Podłoga ze wzorem modelu

Obracanie wzoru

Wzór podłogi po obróceniu

Wyrównywanie linii wzoru modelu względem elementów

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zmień ➤ Wyrównaj.

2 Kliknij linię na elemencie, którą chcesz dopasować do linii wzoru modelu.
3 Ustaw wskaźnik na elemencie ze wzorem modelu. Sprawdź pasek stanu, aby potwierdzić, że uchwyt kształtu
został podświetlony. Jeśli nie jest wyróżniona żądana linia wzoru, ustaw wskaźnik w pobliżu linii i naciśnij
kilkakrotnie klawisz TAB, aż ją wyróżnisz.
4 Kliknij, aby zaznaczyć uchwyt kształtu jako punkt odniesienia dla wyrównania.

1564 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Wzór powierzchni wyrównywany do okna

Zakończone wyrównywanie okna do linii wzoru

Pliki wzorów niestandardowych

Plik wzoru jest plikiem tekstowym zawierającym definicje dla wzorów kreślenia lub modelu w projekcie. Plik musi zostać
zapisany z rozszerzeniem PAT. Aby uzyskać informacje na temat używania pliku wzoru niestandardowego, wykonaj czynności
opisane w sekcji Tworzenie niestandardowego wzoru wypełnienia na stronie 1561.

Format pliku wzoru

Jednostki:
;%UNITS=[wartość]

Nagłówek:
*nazwa wzoru, [opis opcji]

Deklaracja typu:
;%TYPE=MODEL

Deskryptory wzoru:
kąt, x początku, y początku, przesunięcie, odstęp

Tworzenie wzoru niestandardowego

Ten przykład opisuje sposób tworzenia w pliku wzoru złożonego z ośmiokątów i kwadratów. Możesz tutaj użyć opisu do
tworzenia innych wzorów.
Pełny wzór zawiera ośmiokąty mające 8 cali w najszerszym miejscu; ośmiokąt i kwadrat ma bok o długości 3 5/16 cala.

1 Otwórz edytor tekstu, np. Notatnik, aby rozpocząć tworzenie pliku wzoru.
2 W pierwszej linii wpisz nagłówek w następującym formacie: *Kostka betonowa.
3 W następnej linii wpisz deklarację typu: ;%TYPE=MODEL.

Pliki wzorów niestandardowych | 1565

 Pierwsza wartość deskryptora wzoru jest kątem, pod jakim rysowana jest linia. Przykładowo kąt 0 wskazuje linię
poziomą; kąt 90 wskazuje linię pionową.

4 Utwórz pierwszy deskryptor wzoru, używając następujących wartości:

■ Kąt: 0
Wartość ta oznacza kąt, pod którym poprowadzona jest linia. Przykładowo kąt 0 wskazuje linię poziomą,
kąt 90 wskazuje linię pionową.

■ Początek: 0, 0
Te wartości oznaczają początek osi X i Y, czyli wskazują początek układu współrzędnych.

■ Przesunięcie: 5.656, 5.656

Te wartości ustalają przesunięcie x i y, które jest odległością w osi X i Y między punktem początkowym
jednego segmentu a punktem początkowym kolejnego segmentu.

■ Pisak opuszczony: 3.3125

■ Pisak podniesiony: -8
Wartości opcji pisaka opuszczonego i pisaka podniesionego określają, jak długo pisak pozostaje opuszczony
oraz jak długo podniesiony. Liczba o przeciwnym znaku oznacza, że pisak jest podniesiony.

Pierwszy deskryptor wzoru został zakończony:

0, 0, 0, 5.656, 5.656, 3.3125, -8
Wzór jest taki jak na poniższej ilustracji:

5 Utwórz drugi deskryptor wzoru, używając następujących wartości:

■ Kąt: 0

■ Początek: 0, 3.3125

■ Przesunięcie: 5.656, 5.656

■ Pisak opuszczony: 3.3125

■ Pisak podniesiony: -8

Wzór jest taki jak na poniższej ilustracji:

Ponieważ został zmieniony początek, linie są rysowane ponad pierwszym zestawem.

6 Utwórz trzeci deskryptor wzoru, używając następujących wartości:

■ Kąt: 90

■ Początek: 0, 0

■ Przesunięcie: 5.656, 5.656

■ Pisak opuszczony: 3.3125

■ Pisak podniesiony: -8

1566 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Wzór jest taki jak na poniższej ilustracji:

Dzięki temu, że kąt ma 90 stopni, linie poprowadzone są pionowo i tworzą wzór kwadratu.

7 Utwórz czwarty deskryptor wzoru używając następujących wartości:

■ Kąt: 90

■ Początek: 3.3125, 0

■ Przesunięcie: 5.656, 5.656

■ Pisak opuszczony: 3.3125

■ Pisak podniesiony: -8

Wzór jest taki jak na poniższej ilustracji:

8 Utwórz piąty deskryptor wzoru, używając następujących wartości:

■ Kąt: 45

■ Początek: 3.3125, 3.3125

■ Przesunięcie: 8, 8

■ Pisak opuszczony: 3.3125

■ Pisak podniesiony: -4.6875

Wzór wygląda teraz następująco:

Kąt 45 ma dodatnie nachylenie i daje w efekcie pochyloną linię.

9 Utwórz szósty deskryptor wzoru, używając następujących wartości:

■ Kąt: -45

■ Początek: 3.3125, 0

■ Przesunięcie: 8, 8

■ Pisak opuszczony: 3.3125

■ Pisak podniesiony: -4.6875

Gotowy plik wzoru jest następujący:

*Kostka betonowa,
;%TYPE=MODEL
0, 0, 0, 5.656, 5.656, 3.3125, -8
0, 0, 3.3125, 5.656, 5.656, 3.3125, -8
90, 0, 0, 5.656, 5.656, 3.3125, -8
90, 3.3125, 0, 5.656, 5.656, 3.3125, -8
45, 3.3125, 3.3125, 8, 8, 3.3125, -4.6875
-45, 3.3125, 0, 8, 8, 3.3125, -4.6875

Pliki wzorów niestandardowych | 1567

 Ukończony wzór.

Aby uzyskać informacje na temat używania pliku wzoru niestandardowego, wykonaj czynności opisane w sekcji Tworzenie
niestandardowego wzoru wypełnienia na stronie 1561.

Materiały
Materiały definiują wygląd elementów w modelu budynku. Użytkownik może stosować materiały, których wiele zostało
udostępnionych w programie Revit Architecture, lub tworzyć własne materiały.
Aby wyszukać materiały w celu zastosowania do elementów modelu lub aby zmienić właściwości materiału, należy użyć okna
dialogowego Materiały. Dostęp do okna dialogowego Materiały można uzyskać, klikając kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤

Materiały.
W celu znalezienia materiału należy użyć lewego panelu okna dialogowego Materiały. W prawym panelu można zmieniać
właściwości wybranego materiału. Aby wyświetlić lub ukryć prawy panel, należy kliknąć polecenie Właściwości na dole lewego
panelu.

Temat pokrewny

■ Zestawienie przedmiaru materiałów na stronie 788

Przegląd materiałów
Materiały określają, jak elementy modelu powinny być wyświetlane w widokach i obrazach renderowanych. Zawierają one
również informacje opisowe i konstrukcyjne. W programie Revit Architecture materiały stosowane są do elementów modelu
budynku w projekcie. Materiały można również stosować do elementów podczas definiowania ich rodzin.

1568 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 UWAGA Materiały nie są wyświetlane w widokach modelu krawędziowego.

W materiałach zdefiniowane są następujące parametry:

■ kolor wyświetlany w cieniowanym rzucie projektu;

■ kolor i wzór wyświetlane na powierzchni elementu;

■ kolor i wzór wypełnienia wyświetlane gdy element jest cięty;

■ wygląd renderingu wyświetlany na obrazie renderowanym i widok realistyczny;

■ informacje o opisie materiału, producencie, koszcie i opisy indeksowe;

■ informacje konstrukcyjne dotyczące materiału (do analizy konstrukcji).

Wygląd materiału — przegląd

Do materiałów używanych w modelu można dodać wyglądy, aby uzyskać realistyczny efekt. W tym celu należy użyć opcji
znajdujących się na karcie Wygląd renderingu w oknie dialogowym Materiały. Materiał fizyczny opisuje wszystkie aspekty
materiału, w tym jego wygląd, metadane i właściwości fizyczne. Wygląd materiału to efekt wizualny zastosowania zasobu
materiału do powierzchni z dowolnym widokiem renderowanym.
Przeglądarka materiałów zawiera wiele wyglądów już utworzonych. Umożliwia ona dostęp do biblioteki materiałów, które
można edytować za pomocą kontrolek odpowiednich do każdego typu materiału.
Zastosowanie tekstur zwiększa złożoność i realizm materiału. Przykładowo można powielić wypukłości w powierzchni kasetonu
sufitowego, używając tekstury szumu i stosując ją do obiektu reprezentującego sufit w danej scenie.
Po zastosowaniu tekstur do wyglądu i zmodyfikowaniu ich zgodnie z własnymi preferencjami teksturę można dopasować do
obiektu, używając różnych atrybutów dostępnych w edytorze tekstur.

Tematy pokrewne

■ Rendering w czasie rzeczywistym — przegląd na stronie 1044

■ Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577

Wygląd materiału — przegląd | 1569

Przechowywanie materiałów
Materiały przechowywane są jako część pliku projektu. Podczas tworzenia projektu program Revit Architecture oferuje
możliwość wyboru z wielu domyślnych materiałów. Jeśli to konieczne, można tworzyć niestandardowe materiały lub zmieniać
ustawienia istniejących materiałów. Nowe i zmienione materiały również zapisywane są jako część pliku projektu.

Aby udostępnić materiały niestandardowe innym członkom zespołu, kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤
Transfer standardów projektu. (Zobacz Transfer standardów projektu na stronie 1631). Członkom zespołu należy również
koniecznie udostępnić wszelkie niestandardowe bitmapy lub pliki obrazów wykorzystane do zdefiniowania wzorów wypukłości
lub kolorów niestandardowych, które są używane przez wygląd renderingu. Zobacz Najlepsze procedury dotyczące
przechowywania plików obrazów na stronie 1623.
Aby uzyskać informacje na temat sposobu przechowywania wyglądu renderingu, zobacz Biblioteka wyglądu renderingu na
stronie 1594.

Wyszukiwanie materiału
1 Otwórz okno dialogowe Materiały.

Dostęp do okna dialogowego Materiały można uzyskać, klikając kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤
Materiały i z kilku innych miejsc w programie.

2 (Opcja) Aby określić typ listy do wyświetlenia, na dole listy materiałów kliknij polecenie Pokaż listę, Pokaż małe
ikony lub Pokaż duże ikony.

3 (Opcja) W polu Klasa materiału wybierz wymaganą klasę (taką jak Beton lub Metal).
W oknie dialogowym Materiały wyświetlane są tylko materiały należące do wybranej klasy.

4 (Opcja) Wpisz tekst w polu wyszukiwania.

Zobacz Wpisywanie wyszukiwanego tekstu na stronie 1595.

Program Revit Architecture wyszukuje wszystkie materiały zgodne z wpisanym tekstem, sprawdzając pola na
karcie Dane identyfikacyjne okna dialogowego Materiały. (Zobacz Parametry identyfikacyjne materiału na
stronie 1591). Jeśli została wybrana klasa materiału, w programie Revit Architecture materiały zgodne z wpisanym
tekstem wyszukiwane są tylko w danej klasie. Aby przeszukać wszystkie materiały w poszukiwaniu określonego
tekstu, dla opcji Klasa materiału przywróć ustawienie Wszystkie.
W oknie dialogowym Materiały wyświetlane są dopasowane materiały, posortowane w kolejności znaczenia.

PORADA Aby wyczyścić pole wyszukiwania, należy kliknąć znak X, który jest wyświetlany na końcu pola po
wpisaniu tekstu.

5 Jeśli to konieczne, użyj paska przewijania do znalezienia na liście potrzebnego materiału.

6 Kliknij materiał, aby go wybrać.
W programie Revit Architecture w prawym panelu okna dialogowego Materiał zostaną wyświetlone właściwości wybranego
materiału.

1570 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Stosowanie materiałów do elementów
Materiały można stosować do elementów modelu na jeden z poniższych sposobów:

Według kategorii lub podkategorii

W projekcie można zastosować materiał do elementu modelu na podstawie jego kategorii lub podkategorii. Na przykład
można określić materiał dla kategorii drzwi, a następnie określić inny materiał dla podkategorii drzwi, taki jak szkło dla panelu
drzwi.

Według rodziny
W Edytorze rodzin podczas tworzenia lub modyfikowania komponentu można używać parametrów typu rodziny, aby stosować
różne materiały do każdej części geometrii komponentu.

Według parametru elementu

W projekcie można wybrać w widoku element modelu i zastosować materiał, korzystając z właściwości elementu.

Według powierzchni
W projekcie można skorzystać z narzędzia Pomaluj, aby zastosować materiał do wybranych powierzchni elementów modelu.
Zobacz Stosowanie materiału do powierzchni elementu na stronie 1504.

UWAGA Materiały nie są wyświetlane w widokach modelu krawędziowego.

Zastosowanie materiału według kategorii lub podkategorii

1 W projekcie kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektów.

2 Na karcie Obiekty modelu lub na karcie Importuj obiekty w polu kategorii lub podkategorii kliknij kolumnę
Materiał.

3 Kliknij przycisk w kolumnie Materiał.

4 W oknie dialogowym Materiał wybierz materiał, a następnie kliknij przycisk OK.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

5 Kliknij przycisk Zastosuj.

6 Aby opuścić okno dialogowe Style obiektów, kliknij przycisk OK.
W widokach projektu wszystkie elementy wybranej kategorii lub podkategorii będą wyświetlane z zastosowaniem określonego
materiału.

UWAGA Materiały nie są wyświetlane w widokach modelu krawędziowego.

Zastosowanie materiału według rodziny

1 W Edytorze rodzin otwórz rodzinę do modyfikacji.
Zobacz Edytor rodzin na stronie 500.

2 Zwiąż parametr rodziny z obiektem w następujący sposób:

a W obszarze rysunku wybierz geometrię, do której ma zostać zastosowany materiał.
Zobacz Wybór elementów na stronie 1429. Do każdej części komponentu można zastosować inny materiał.

Stosowanie materiałów do elementów | 1571

 b Na palecie Właściwości dla opcji Materiał kliknij kolumnę Wartość, a następnie kliknij przycisk .

c W oknie dialogowym Przypisz parametr rodziny wybierz parametr lub utwórz nowy parametr.
Podczas tworzenia parametru w oknie dialogowym Właściwości elementu wykonaj następujące czynności:
■ Dla parametru Dodaj parametr do grupy wybierz opcję Materiały i wykończenia.

■ Wybierz opcję Wystąpienie elementu lub Typ, zależnie od tego, czy ma zostać udostępniona możliwość
zmiany materiału dla elementu za pomocą parametrów wystąpienia, czy za pomocą parametrów typu
w projekcie.

d Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

3 Zastosuj materiał do parametru rodziny w następujący sposób:

a Kliknij kolejno kartę Zmień | <element> ➤ panel Właściwości ➤ (Typy rodzin).

b W oknie dialogowym Typy rodzin w polu Materiały i wykończenia znajdź parametr dla obiektu.

c Kliknij kolumnę Wartość dla parametru.

d Kliknij przycisk .

e W oknie dialogowym Materiał wybierz materiał, a następnie kliknij przycisk OK.

Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

f Kliknij przycisk OK.

Zastosowanie materiału według parametru elementu

1 W projekcie otwórz widok zawierający element modelu, do którego ma zostać zastosowany materiał.

UWAGA Materiały nie są wyświetlane w widokach modelu krawędziowego.

2 Wybierz element modelu.

3 Na palecie Właściwości znajdź parametr materiału w następujący sposób:
■ Jeśli materiał jest parametrem wystąpienia elementu: w obszarze Materiały i wykończenia znajdź
parametr materiału do zmiany. Kliknij kolumnę Wartość dla parametru.

■ Jeśli materiał jest parametrem typu: kliknij opcję Edytuj typ. W oknie dialogowym Właściwości typu w
opcji Materiały i wykończenia znajdź parametr materiału do zmiany. Kliknij kolumnę Wartość dla parametru.

■ Jeśli materiał jest parametrem konstrukcyjnym (na przykład jeśli element jest ścianą): kliknij opcję Edytuj
typ. W oknie dialogowym Właściwości typu dla opcji Konstrukcja kliknij przycisk Edycja. W oknie
dialogowym Edycja zespołu kliknij kolumnę Materiał dla warstwy, której materiał ma zostać zmieniony.

4 Kliknij przycisk .
5 W oknie dialogowym Materiał wybierz materiał, a następnie kliknij przycisk OK.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

6 Kliknij przycisk OK.

1572 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Tworzenie i modyfikowanie wyglądów materiałów
Aby zmodyfikować wyglądy materiałów, można użyć edytora materiałów.

Modyfikowanie materiałów
Po dodaniu materiału do elementu w modelu można go zmodyfikować w edytorze materiałów. Próbki materiałów dostępne
w modelu są wyświetlane na karcie Wygląd renderingu w oknie dialogowym Materiały. Po kliknięciu próbki materiału
właściwości materiału stają się aktywne w edytorze tekstur.

Tematy pokrewne

■ Zmiana właściwości wyświetlania materiału na stronie 1573

Zmiana właściwości wyświetlania materiału

Aby zmienić właściwości wyświetlania materiału w widokach projektu, należy użyć karty Grafika w oknie dialogowym Materiały.
Można zmienić ustawienia, które określają sposób wyświetlania materiału w widokach cieniowanych, jak również sposób
wyświetlania powierzchni zewnętrznych i powierzchni cięcia w innych widokach. Edytory wyglądu materiału znajdujące się
na karcie Wygląd renderingu udostępniają wszystkie potrzebne kontrolki pozwalające zmienić wyświetlanie.

UWAGA Materiały nie są wyświetlane w widokach modelu krawędziowego. Aby zmienić wygląd materiału w widokach
renderowanych, należy zmienić jego wygląd renderingu. W przypadku realistycznych wyglądu renderingu wybierz
realistyczny styl wizualny. Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577.

Aby zmienić właściwości wyświetlania materiału

1 Otwórz okno dialogowe Materiały i wybierz materiał, który ma zostać zmieniony.

Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Materiały lub otwórz okno dialogowe w innym
miejscu w programie. Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

2 Kliknij kartę Grafika.

Tworzenie i modyfikowanie wyglądów materiałów | 1573

 3 Aby zmienić wygląd materiału w widokach cieniowanych (jak widoki 3D i elewacje), w opcji Cieniowanie
wykonaj następujące czynności:
■ Jeśli wygląd renderingu ma zostać zastosowany do reprezentowania materiału w widokach cieniowanych,
wybierz polecenie Użyj wyglądu renderingu do cieniowania. Program Revit Architecture oblicza średni
kolor dla wyglądu renderingu i używa go do reprezentacji materiału w widokach 2D i 3D, których styl
wizualny został ustawiony jako Cieniowanie lub Cieniowanie z krawędziami. Widoki realistyczne można
zaprezentować po wybraniu opcji Realistyczny.

■ Kliknij próbki koloru. W oknie dialogowym Kolor wybierz kolor. (Zobacz Kolory na stronie 1617). Kliknij
przycisk OK.

■ Dla parametru Przezroczystość wpisz wartość od 0% (całkowicie nieprzezroczysty) do 100% (całkowicie

przejrzysty) lub przesuń suwak na wymagane ustawienie.

4 Aby zmienić sposób wyświetlania zewnętrznej powierzchni materiału w widokach (jak widoki rzutów i widoki
przekrojów), w opcji Wzór powierzchni wykonaj następujące czynności:
■ Aby zmienić wzór powierzchni, kliknij strzałkę, a następnie wybierz wzór z listy.

■ Aby zmienić kolor stosowany do rysowania wzoru powierzchni, kliknij próbki kolorów. W oknie dialogowym
Kolor wybierz kolor. Kliknij przycisk OK.

UWAGA Wzór powierzchni można wyrównać w projekcie względem elementu modelu. Zobacz
Wyrównywanie wzoru powierzchni na elemencie modelu na stronie 1574.

5 Aby zmienić wygląd wyświetlania powierzchni cięcia materiału w widokach, w opcji Wzór cięcia wykonaj
następujące czynności:
■ Aby zmienić wzór cięcia, kliknij strzałkę, a następnie wybierz wzór z listy.

■ Aby zmienić kolor, który stosowany jest do rysowania wzoru cięcia, kliknij próbki kolorów. W oknie
dialogowym Kolor wybierz kolor. Kliknij przycisk OK.

6 Kliknij przycisk Zastosuj.

7 Aby opuścić okno dialogowe Materiały, kliknij przycisk OK.

Wyrównywanie wzoru powierzchni na elemencie modelu

W widoku 2D lub 3D można wyrównać wzór powierzchni na elemencie modelu. Przykładowo można użyć tej techniki, aby
wyrównać następujące elementy:

■ kasetony względem narożnika pomieszczenia,

■ mur względem krawędzi ściany zewnętrznej,

■ tapetę względem ściany wewnętrznej,

■ dywan na podłodze.

1574 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Wzór powierzchni na ścianie przed
wyrównaniem

Wzór powierzchni wyrównany względem

lewego górnego narożnika ściany

Wzór powierzchni można wyrównać na każdej powierzchni elementu modelu (nie tylko na elemencie modelu jako całości).
Na przykład jeśli dopasowywany jest wzór powierzchni wolnostojącej ściany kamiennej, jej wzór powierzchni można wyrównać
osobno na każdej odsłoniętej stronie.
Załóżmy, że tekstura wyglądu renderingu jest wyrównywana względem wzoru powierzchni (zobacz Wyrównanie tekstury na
stronie 1576), a wzór powierzchni jest wyrównywany względem elementu modelu. Gdy renderowany jest widok 3D zawierający
element, renderowany obraz odzwierciedla wyrównanie wzoru powierzchni i tekstury.

UWAGA We wzorach kreślenia nowe tekstury nie mają zastosowania.

Wyrównywanie wzoru powierzchni na elemencie modelu

1 Otwórz widok projektu, w którym wyświetlany jest element modelu ze wzorem powierzchni do wyrównania.
Aby określić wzór powierzchni dla materiału elementu modelu, zobacz Zmiana właściwości wyświetlania
materiału na stronie 1573. Jeśli wzór powierzchni nie jest wyświetlany w widoku, może być konieczna zmiana
poziomu szczegółowości widoku na wysoki lub powiększenie elementu modelu.

2 Przesuń wskaźnik nad linię wzoru powierzchni.

3 Naciskaj klawisz TAB, aż do podświetlenia linii wzoru powierzchni.

4 Kliknij, aby wybrać linię wzoru powierzchni.

5 Przesuń wybraną linię wzoru powierzchni w żądane miejsce, korzystając z jednego lub kilku poniższych sposobów:
■ Naciskaj klawisze strzałek, aby przesuwać małymi skokami wzór powierzchni w górę, w dół, w lewo lub w
prawo.

Zmiana właściwości wyświetlania materiału | 1575

 ■ Użyj narzędzia Przesuń, aby przesunąć linię na określoną odległość. Zobacz Przesuwanie elementów za
pomocą narzędzia Przesuń na stronie 1466.

■ Użyj narzędzia Obróć, aby obrócić wzór powierzchni. Zobacz Obracanie elementów na stronie 1472.

■ Użyj narzędzia Wyrównaj, aby wybrać odniesienie modelu, względem którego ma być wyrównana
powierzchnia.

Wyrównanie tekstury
Użyj narzędzia Wyrównanie tekstury, aby wyrównać teksturę wyglądu renderingu względem wzoru powierzchni materiału
(zdefiniowanego na karcie Grafika w oknie dialogowym Materiały). Gdy renderowany jest widok 3D, na renderowanym
obrazie wyświetlana jest tekstura umieszczona w sposób określony za pomocą narzędzia Wyrównanie tekstury.

Wyrównywanie wyglądu renderingu względem wzoru powierzchni

W poniższej procedurze założono, że wykonane zostały już następujące czynności:

■ Określono wzór modelu powierzchni dla materiału. Zobacz Zmiana właściwości wyświetlania materiału na stronie 1573.
Ta opcja jest niedostępna w widokach kreślarskich.

■ Określono teksturę dla wyglądu renderingu materiału. Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577.

Wyrównanie wyglądu renderingu względem wzoru powierzchni

1 Na karcie Wygląd renderingu znajdującej się w oknie dialogowym Materiały kliknij przycisk Wyrównanie
tekstury.

PORADA Jeśli przycisk Wyrównanie tekstury jest nieaktywny, kliknij kartę Grafika i określ wzór powierzchni
dla materiału.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Wyrównaj wygląd renderingu względem wzoru powierzchni. W obszarze
podglądu wyświetlana jest tekstura określona dla wyglądu renderingu z nałożonym wzorem powierzchni dla
materiału.

UWAGA Jeśli wygląd renderingu jest ciemny i wzór powierzchni narysowany jest czarnymi liniami,
dostrzeżenie wzoru powierzchni może być trudne. Spróbuj zmienić kolor linii wzoru powierzchni na biały
lub inny jasny kolor, aby były bardziej widoczne.

2 Użyj strzałek, aby w odpowiedni sposób ustawić wygląd renderingu względem wzoru powierzchni.
Aby obrócić teksturę lub zmienić wielkość próbki, użyj właściwości wyglądu renderingu, w których określa się
plik obrazu dla tekstury. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

1576 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 3 Kliknij przycisk OK.
Poza wyrównaniem tekstury renderingu względem wzoru powierzchni można także wyrównać wzór powierzchni względem
powierzchni elementu modelu. Zobacz Wyrównywanie wzoru powierzchni na elemencie modelu na stronie 1574.

Zmiana wyglądu renderingu materiału

1 Otwórz okno dialogowe Materiały i wybierz materiał, który ma zostać zmieniony.

Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Materiały lub otwórz okno dialogowe w innym
miejscu w programie. Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

2 Kliknij kartę Wygląd renderingu.

3 Wykonaj następujące czynności:

Jeśli chcesz... Wówczas...

zmienić podgląd wyglądu renderingu W przypadku kształtu próbki i jakości renderingu wybierz z listy żądaną scenę.
Podgląd jest renderowanym obrazem materiału. Uaktualnienie podglądu
zajmuje chwilę podczas renderingu sceny podglądu w programie Revit
Architecture.

wybrać inny wygląd renderingu Kliknij przycisk Zastąp, aby otworzyć bibliotekę Autodesk. Wybierz materiał,
na przykład Beton. Następnie wybierz próbkę, na przykład Bloki. Kliknij

Zmiana wyglądu renderingu materiału | 1577

 Jeśli chcesz... Wówczas...
przycisk OK. W przypadku kształtu próbki i jakości renderingu wybierz żądany
kształt podglądu (na przykład Sześcian), a następnie jakość renderingu. Kliknij
przycisk Zastąp. Wybierz wygląd renderingu. (Zobacz Wyszukiwanie wyglądu
renderingu na stronie 1595). Kliknij przycisk OK.

zmienić jakość renderingu W obszarze Wygląd renderingu na postawie w prawym dolnym rogu z listy
rozwijanej Kształt próbki i jakość renderingu wybierz opcję Renderowany
— szkic, średnia lub wysoka jakość.

wyrównać teksturę wyglądu ren- Kliknij opcję Wyrównanie tekstur na karcie Grafika. Aby uzyskać dodatkowe
deringu względem wzoru powierzchni instrukcje, zobacz Wyrównanie tekstury na stronie 1576.
materiału

zmienić właściwości wyglądu ren- W dolnej części karty Wygląd renderingu zmień wartości właściwości. Wła-
deringu ściwości różnią się w zależności od typu wyglądu renderingu. Aby uzyskać
dodatkowe instrukcje, zobacz Właściwości wyglądu renderingu na stronie
1581.

UWAGA Wygląd renderingu może mieć wpływ na czas potrzebny

do renderingu obrazu. Zobacz Wydajność procesu renderingu a
materiały na stronie 1120.

4 Kliknij przycisk Zastosuj.

5 Aby opuścić okno dialogowe Materiały, kliknij przycisk OK.

Mapy proceduralne
Mapy proceduralne jeszcze bardziej zwiększają realistyczny wygląd materiału.

Mapy proceduralne — omówienie

W przeciwieństwie do obrazów map bitowych, które składają się ze stałej matrycy kolorowych pikseli, mapy proceduralne są
generowane za pomocą algorytmu matematycznego. Z tego powodu elementy sterujące, które będą dostępne dla mapy
proceduralnej, będą różnić się w zależności od możliwości oferowanych przez procedurę. Mapę proceduralną można
wygenerować w dwóch lub trzech wymiarach. W mapie proceduralnej można też zagnieżdżać mapy tekstury lub mapy
proceduralne, aby zwiększyć głębię i złożoność materiału.

1578 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Szachownica
Stosuje dwukolorowy wzór szachownicy do materiału.
Domyślna mapa szachownicy to wzór składający się z czarnych i białych kwadratów. Wzór może składać się z kolorów lub
map. Podgląd tej mapy można wyświetlić w podglądzie próbki.

Gradient
Tworzy gradienty przy użyciu kolorów i połączeń.
Mapa proceduralna Gradient umożliwia tworzenie gradientów o bardzo dużych możliwościach dostosowania. W przypadku
mapy Gradient wykorzystywane są różne kolory do tworzenia odcieni lub nachyleń między kolorami.

Marmur
Umożliwia zastosowanie wzoru koloru żyły i kamienia.
Mapa Marmur umożliwia określenia koloru kamienia i żył. Odstęp żył i ich szerokość można zmienić.

Szum
Tworzy losowe zaburzenia powierzchni na podstawie interakcji dwóch kolorów, map tekstur lub ich kombinacji.
Za pomocą mapy Szum można złagodzić aspekt powtarzalności mapy bitowej i płytek. Mapa proceduralna Szum wykorzystuje
dwa kolory i/lub podrzędne mapy proceduralne do utworzenia losowego wzoru.

Zmiana wyglądu renderingu materiału | 1579

Plamka
Generuje plamisty wzór powierzchni.
Mapa Plamka jest często stosowana podczas mapowania rozproszenia lub wypukłości w celu tworzenia powierzchni
przypominających granit i innych powierzchni ze wzorem.

Płytki
Stosuje cegłę lub zestawione płytki kolorów albo mapowania materiału.
Opcja Płytki umożliwia zastosowanie obrazu i powtórzenie go jako wzoru. Przeglądarka materiałów zawiera najczęściej
definiowane architektoniczne wzory cegieł, które można wybrać i zmodyfikować w Edytorze materiałów.

Fale
Symuluje efekty wody lub fal.
Za pomocą mapy wypukłości można symulować powierzchnię akwenu. Mapa Fale generuje wiele sferycznych centrów fal i
losowo rozkłada je na całej sferze. Można określać liczbę zestawów fal, amplitudę fali oraz szybkość rozchodzenia się fal. Ta
mapa może działać równocześnie jako mapa rozproszenia i wypukłości, także w połączeniu z mapą pochłaniania.

1580 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Drewno
Tworzy kolor i ziarnisty wzór drewna.
Mapa Drewno umożliwia tworzenie realistycznych właściwości koloru i ziarna drewna.

Właściwości wyglądu renderingu

Właściwości wyglądu renderingu różnią się w zależności od cieni mental ray® używanych do ich renderingu. Cień jest
algorytmem, instruującym program, w jaki sposób należy obliczać rendering powierzchni. Każdy cień wymaga innych informacji
niezbędnych w celu wykonania dokładnego renderingu materiału.
W poniższych tematach opisano właściwości wyglądu renderingu dla niektórych mechanizmów cieniowania.

UWAGA Wygląd renderingu może mieć wpływ na czas potrzebny do renderingu obrazu. Zobacz Wydajność procesu
renderingu a materiały na stronie 1120.

Właściwości ceramiki
Poniższe właściwości materiałów ceramicznych można zdefiniować na karcie Wygląd renderingu w oknie dialogowym
Materiały.

Właściwość Opis

Typ Typ materiału: ceramika lub porcelana.

Kolor Kolor wyglądu renderingu dla materiału. Zobacz Określanie koloru wyglądu renderingu na
stronie 1588.

PORADA Aby określić kolor fugi, należy użyć pliku obrazu pokazującego zarówno kolor
płytki, jak i kolor fugi.

Obraz Steruje mapą podstawowego koloru rozpraszanego materiału. Kolor rozpraszany to kolor,
który jest odbijany przez obiekt przy oświetlaniu bezpośrednim światłem dziennym lub
sztucznym oświetleniem.

Zmiana wyglądu renderingu materiału | 1581

 Właściwość Opis

Wykończenie Wysoki połysk/szkliwiony, Satynowy, Matowy. Są to opcje tekstury dla wykończonej

powierzchni. Wybierz wstępnie zdefiniowane wykończenie.

Wykończenie wypukłości Falisty. Jest to wzór wypukłości do zastosowania na wykończonej powierzchni (na przykład
w celu przedstawienia chropowatości powierzchni). Aby zdefiniować wypukłości korzystając
z obrazu, wybierz polecenie Niestandardowe. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu
renderingu na stronie 1589.

Ilość Względna wysokość lub głębokość wypukłości tylko wówczas, gdy dla opcji Wykończenie
wypukłości wybrano wartość Faliste lub Niestandardowe. Aby uzyskać powierzchnię płaską,
wpisz wartość 0. Wpisz większe wartości dziesiętne (do 1.0) w celu zwiększenia głębokości
nieregularności powierzchni.

Wzór reliefu Dodatkowy wzór wypukłości nałożony na wzór wykończenia wypukłości (na przykład w
celu określenia linii fugowania). Aby zdefiniować wypukłości korzystając z obrazu, wybierz
polecenie Niestandardowe. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na
stronie 1589.

Właściwości betonu
Poniższe właściwości materiałów betonowych można zdefiniować na karcie Wygląd renderingu w oknie dialogowym Materiały.

Właściwość Opis

Kolor Kolor wyglądu renderingu dla betonu. Zobacz Określanie koloru wyglądu renderingu na
stronie 1588.

Obraz Steruje mapą podstawowego koloru rozpraszanego materiału. Kolor rozpraszany to kolor,
który jest odbijany przez obiekt przy oświetlaniu bezpośrednim światłem dziennym lub
sztucznym oświetleniem.

Uszczelnienie Substancja wykorzystywana do uszczelnienia powierzchni.

Wykończenie wypukłości Tekstura wykończonej powierzchni. Aby zdefiniować wykończenie, korzystając z obrazu,
wybierz wstępnie zdefiniowany obraz, na przykład Oznaczone/niestandardowe. Zobacz
Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Starzenie w warunkach Odbarwienie spowodowane warunkami atmosferycznymi. Aby zdefiniować wzór starzenia
atmosferycznych w warunkach atmosferycznych korzystając z obrazu, wybierz polecenie Niestandardowy.
Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Ogólne właściwości materiału

Poniższe właściwości materiałów można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym Materiały. Zasadniczo
należy używać materiałów ogólnych, gdy inne typy cieniów renderowania nie zapewniają żądanych właściwości lub możliwości
kontroli.

Właściwość Opis

Kolor Kolor wyglądu renderingu dla materiału. Ten kolor ma wpływ na odbicie rozproszone oraz
na przepuszczalność światła w materiale. Zobacz Określanie koloru wyglądu renderingu na
stronie 1588.

1582 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Właściwość Opis

Obraz Steruje mapą podstawowego koloru rozpraszanego materiału. Kolor rozpraszany to kolor,
który jest odbijany przez obiekt przy oświetlaniu bezpośrednim światłem dziennym lub
sztucznym oświetleniem.

Blaknięcie obrazu Steruje połączeniem obrazu w kolorze podstawowym i rozproszonym. Właściwość blaknięcia
obrazu jest dostępna do edycji tylko wówczas, gdy obraz jest używany.

Połyskliwość Miara jakości połysku powierzchni (lub jej chropowatości) mająca wpływ na współczynnik
odbicia i przezroczystość. Wpisz wartość z zakresu między 0 (matowy) a 1.0 (doskonałe
lustro). Zmieniając połyskliwość, można zmienić wielkość i intensywność miejsc o
największym połysku. Zmniejsz połyskliwość, aby utworzyć powierzchnie matowe lub szkło
matowe.

Współczynnik odbicia

Bezpośredni Miara ilości odbitego światła, gdy powierzchnia skierowana jest bezpośrednio w kierunku
kamery. Wpisz wartość z zakresu między 0 (brak odbić) a 1 (maksymalne odbicia).

Ukośny Miara ilości odbitego światła, gdy powierzchnia ustawiona jest pod kątem do kamery. Wpisz
wartość z zakresu między 0 (brak odbić) a 1 (maksymalne odbicia).

Przezroczystość.

Przezroczystość Miara tego, jak dużo światła przenika przez materiał. Wpisz wartość z zakresu między 0
(całkowicie nieprzezroczysty) a 1 (całkowicie przezroczysty). Kiedy wartość parametru
Przezroczystość wynosi 0, parametry Półprzezroczystość i Współczynnik załamania światła
są niedostępne. Zobacz Przezroczystość i półprzezroczystość na stronie 1588.

Półprzezroczystość Miara ilości światła przezroczystości rozpraszanego przez materiał, w wyniku czego obiekty
za materiałem nie mogą być wyraźnie widoczne. Wpisz wartość z zakresu między 0 (bez
półprzezroczystości) a 1 (całkowicie półprzezroczysty, np. szkło matowe). Zobacz Prze-
zroczystość i półprzezroczystość na stronie 1588.

Współczynnik załamania światła Miara ugięcia promieni świetlnych podczas przechodzenia światła przez materiał. Wybierz
zdefiniowane wstępnie współczynniki lub wybierz opcję Niestandardowy, aby określić
wartość współczynnika w zakresie między 0 (brak załamania) a 5 (największe załamanie).

Wycięcia/Perforacje

Wzory wycięcia Kształty wycięte w powierzchni materiału. Wybierz kształt lub wybierz opcję Niestandardowy,
aby zdefiniować wycięcia, używając obrazu czarno-białego, pozostawiając otwory w
miejscach występowania czarnych obszarów. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu
renderingu na stronie 1589.

Samooświetlenie

Luminancja (cd/m^2) Jaskrawość światła emitowanego przez materiał, mierzona w kandelach na metr kwadratowy.
Wybierz zdefiniowaną wstępnie wartość lub wybierz opcję Niestandardowa, aby wpisać
wartość.

Temperatura barwowa (Kelwiny) Temperatura barwowa (ciepło lub zimno) światła emitowanego przez materiał, określana
w kelwinach (K). Parametr przydatny do opisu wartości koloru, który jest zbliżony do białego.
Wybierz zdefiniowaną wstępnie wartość lub wybierz opcję Niestandardowa, aby wpisać
wartość.

Zmiana wyglądu renderingu materiału | 1583

 Właściwość Opis

Kolor filtru Kolor przechodzący przez materiał przezroczysty lub półprzezroczysty, taki jak szkło. Zobacz
Określanie koloru wyglądu renderingu na stronie 1588.

Wypukłości

Wzór wypukłości Wzór wypukłości do zastosowania na wykończonej powierzchni. Wzór wypukłości definiuje
podniesione i obniżone obszary na podstawie ciemnych i jasnych obszarów w pliku obrazu.
Wybierz wstępnie zdefiniowany obraz lub, aby zdefiniować niestandardowy wzór
wypukłości, wybierz opcję Niestandardowy. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu
renderingu na stronie 1589.

Ilość Względna wysokość lub głębokość określonego wzoru wypukłości. Aby uzyskać powierzchnię
płaską, wpisz wartość 0. Wpisz większe wartości dziesiętne (do 1.0) w celu zwiększenia
głębokości nieregularności powierzchni.

Właściwości szkła
Poniższe właściwości materiałów szklanych można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym Materiały.
Zobacz także Szkło, przeszklenia i lustra na stronie 1589.

Właściwość Opis

Kolor (przepuszczalność) Kolor szkła. (Przepuszczalność odnosi się do światła przechodzącego przez szkło). Wybierz
predefiniowany kolor szkła lub wybierz opcję Niestandardowy, aby określić kolor. Zobacz
Określanie koloru wyglądu renderingu na stronie 1588.

Współczynnik odbicia Procent padającego na szkło światła, które nie jest pochłaniane ani nie przenika przez szkło
(przepuszczalność), lecz zostaje od niego odbite. Wpisz wartość z zakresu między 0% a 50%.

Refrakcja Miara tego, jak bardzo promień światła załamuje się podczas wchodzenia w szkło. Wybierz
zdefiniowane wstępnie współczynniki lub wybierz opcję Niestandardowy, aby określić
wartość współczynnika w zakresie między 0 (brak załamania) a 5 (największe załamanie).

Chropowatość Względna amplituda wypukłości na powierzchni szkła. Aby uzyskać powierzchnię płaską,
wpisz wartość 0. Wpisz większe wartości dziesiętne (do 1.0) w celu zwiększenia głębokości
nieregularności powierzchni.

Wzór reliefu Wzór wypukłości do zastosowania na wykończonej powierzchni. Wzór wypukłości definiuje
podniesione i obniżone obszary na podstawie ciemnych i jasnych obszarów w pliku obrazu.
Aby zdefiniować niestandardowy wzór wypukłości, wybierz opcję Niestandardowy. Zobacz
Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Właściwości przeszklenia
Poniższe właściwości materiałów przeszklenia można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym
Materiały. Zobacz także Szkło, przeszklenia i lustra na stronie 1589.

Właściwość Opis

Kolor (przepuszczalność) Kolor przeszklenia. (Przepuszczalność dotyczy światła przechodzącego przez przeszklenie).
Wybierz zdefiniowany wstępnie kolor przeszklenia lub wybierz opcję Niestandardowa, aby
określić kolor. Zobacz Określanie koloru wyglądu renderingu na stronie 1588.

1584 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Właściwość Opis

Współczynnik odbicia Procent padającego na szkło światła, które nie jest pochłaniane ani nie przenika przez szkło
(przepuszczalność), lecz zostaje od niego odbite (jak w przypadku odbicia). Wpisz wartość
z zakresu między 0% a 50%.

Tafle szkła Liczba tafli szkła w systemie przeszklenia modelowanych w geometrii i renderowanych w
obrazach. Wpisz liczbę, aby zdefiniować, ile ma być arkuszy szkła.

Właściwości materiałów murarskich/bloczków betonowych

Poniższe właściwości materiałów murarskich lub bloczków betonowych można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania
w oknie dialogowym Materiały.

Właściwość Opis

Typ Typ materiału murarskiego.

Kolor Kolor materiału. Zobacz Określanie koloru wyglądu renderingu na stronie 1588.

Wykończenie Tekstura wykończonej powierzchni.

Liczba wypukłości wzór do zastosowania na wykończonej powierzchni. Wzór wypukłości definiuje podniesione
i obniżone obszary na podstawie ciemnych i jasnych obszarów w pliku obrazu. Aby
zdefiniować niestandardowy wzór wypukłości, wybierz opcję Niestandardowy. Zobacz
Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Właściwości metalu
Poniższe właściwości materiałów metalowych można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym
Materiały.

Właściwość Opis

Typ Typ metalu: aluminium, anodowane aluminium, chrom, miedź, mosiądz, brąz, stal nierdzewna
lub cynk. Dla każdego typu metalu wyświetlane są inne właściwości.

Kolor Kolor metalu, gdy wybrano typ Anodowane aluminium. Kliknij próbki koloru. W oknie
dialogowym Kolor wybierz kolor. (Zobacz Kolory na stronie 1617). Kliknij przycisk OK.

Patyna Dla miedzi lub brązu stopień odbarwienia z powodu utlenienia lub zastosowania związku
chemicznego. Wpisz wartość między 0 (brak) a 1 (całkowicie) lub użyj suwaka.

Wykończenie Tekstura wykończonej powierzchni.

Wzór reliefu Wzór dekoracyjny odciśnięty w powierzchni metalu. Wybierz wzór lub wybierz opcję
Niestandardowy, aby zdefiniować wzór reliefu za pomocą obrazu. Zobacz Określanie pliku
obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Wysokość wzoru reliefu Względna wysokość wzoru reliefu. Aby uzyskać powierzchnię płaską, wpisz wartość 0. Wpisz
wartość nie większą niż 2.0 w celu zwiększenia głębokości wzoru reliefu.

Skala wzoru reliefu Względna wielkość wzoru reliefu. Wpisz wartość między 0 (najmniejsza) a 5 (największa)
lub użyj suwaka.

Zmiana wyglądu renderingu materiału | 1585

 Właściwość Opis

Wzory wycięcia Kształty wycięte w powierzchni metalu. Wybierz kształt lub wybierz opcję Niestandardowy,
aby zdefiniować wycięcia, używając obrazu czarno-białego, pozostawiając otwory w
miejscach występowania czarnych obszarów. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu
renderingu na stronie 1589.

Właściwości farby metalicznej

Poniższe właściwości materiałów farby metalicznej można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym
Materiały.

Właściwość Opis

Kolor Kolor farby metalicznej. Kliknij próbki koloru. W oknie dialogowym Kolor wybierz kolor.
(Zobacz Kolory na stronie 1617). Kliknij przycisk OK.

Plamy Tekstura wykończonej powierzchni.

Warstwa wierzchnia Typ: Lakier samochodowy, Chromowana, Matowa, Niestandardowa. Warstwa wierzchnia
wyglądu farby. Wybierz wstępnie zdefiniowaną wartość.

Wykończenie Gładkie, Skórka pomarańczowa.

Właściwości lustra
Poniższe właściwości materiałów lustra można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym Materiały.
Zobacz także Szkło, przeszklenia i lustra na stronie 1589.

Właściwość Opis

Kolor zabarwienia Kolor powierzchni lustrzanej. Kliknij próbki koloru. W oknie dialogowym Kolor wybierz kolor.
(Zobacz Kolory na stronie 1617). Kliknij przycisk OK.

Właściwości farby
Poniższe właściwości materiałów farby można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym Materiały.

Właściwość Opis

Kolor Kolor farby. Kliknij próbki koloru. W oknie dialogowym Kolor wybierz kolor. (Zobacz Kolory
na stronie 1617). Kliknij przycisk OK.

Wykończenie Stopień połyskliwości farby.

Nakładanie Sposób zastosowany do nałożenia farby na powierzchnię. Ta wartość stosuje mapę

wypukłości do farby w celu zdefiniowania tekstury. Wpływa to na wygląd renderowania
powierzchni tylko w przypadku widoków z bliska. Wartość domyślna jest zmienna. Wybierz
żądaną wartość: Wałek, Pędzel lub Spray.

1586 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Właściwości tworzyw sztucznych/winylu
Poniższe właściwości tworzyw sztucznych lub materiałów winylowych można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania
w oknie dialogowym Materiały.

Właściwość Opis

Typ Typ materiału: tworzywo sztuczne (nieprzezroczyste), tworzywo sztuczne (przezroczyste)

lub winyl.

Kolor Kolor materiału. Zobacz Określanie koloru wyglądu renderingu na stronie 1588.

Wykończenie Tekstura wykończonej powierzchni.

Wykończenie wypukłości Wzór wypukłości do zastosowania na wykończonej powierzchni. Aby zdefiniować

wypukłości korzystając z obrazu, wybierz polecenie Niestandardowe. Zobacz Określanie
pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Wzór wypukłości Dodatkowy wzór wypukłości nałożony na wzór wykończenia wypukłości. Aby zdefiniować
wzór wypukłości za pomocą obrazu, wybierz opcję Niestandardowy. Zobacz Określanie
pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Właściwości kamienia
Poniższe właściwości materiałów kamiennych można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym
Materiały.

Właściwość Opis

Plik obrazu Obraz wykorzystywany do przedstawienia powierzchni kamienia. Zobacz Określanie pliku
obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Wykończenie Tekstura wykończonej powierzchni.

Wykończenie wypukłości Wzór wypukłości do zastosowania na wykończonej powierzchni. Aby zdefiniować

wypukłości korzystając z obrazu, wybierz polecenie Niestandardowe. Zobacz Określanie
pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Wzór wypukłości Dodatkowy wzór wypukłości nałożony na Wzór wykończenia wypukłości. Aby zdefiniować
wypukłości korzystając z obrazu, wybierz polecenie Niestandardowe. Zobacz Określanie
pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Właściwości wody
Poniższe właściwości materiałów wodnych można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym Materiały.

Właściwość Opis

Typ Typ źródła wody.

Kolor Kolor wody (opcja dostępna, kiedy typ jest inny niż Basen). Aby określić kolor, wybierz
zdefiniowany wstępnie kolor wody lub wybierz opcję Niestandardowy.

Wysokość fal Względna wysokość fal na wodzie. Wpisz wartość z zakresu między 0 (brak fal) a 5 (największe
fale) lub użyj suwaka.

Zmiana wyglądu renderingu materiału | 1587

Właściwości drewna
Poniższe właściwości materiałów drewnianych można zdefiniować na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym
Materiały.

Właściwość Opis

Plik obrazu Obraz wykorzystywany do przedstawienia powierzchni drewna (słoje drewna). Zobacz
Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Plamy Określa, czy drewno jest poplamione.

Kolor plamy Kolor plam na drewnie (kiedy dla właściwości Plama wybrano opcję Kolor). Kliknij próbki
koloru. W oknie dialogowym Kolor wybierz kolor. (Zobacz Kolory na stronie 1617). Kliknij
przycisk OK.

Wykończenie Tekstura wykończonej powierzchni.

Używane do Przeznaczenie drewna: podłoga lub meble.

Wzór reliefu Wzór wypukłości do zastosowania na wykończonej powierzchni. Aby zdefiniować wzór
wypukłości za pomocą obrazu, wybierz opcję Niestandardowy. Zobacz Określanie pliku
obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

Ilość Względna głębokość słojów drewna, kiedy w polu Wypukłości wybrano opcję Oparte na
słojach drewna. Wpisz wartość 0, aby uzyskać płaską powierzchnię, liczbę dodatnią (między
0 a 10), aby podnieść słoje, lub liczbę ujemną (między 0 a -10), aby odwrócić słoje.

Przezroczystość i półprzezroczystość
Po zdefiniowaniu wyglądu renderingu używającego Ogólnych właściwości materiału należy pamiętać, że odbicia na powierzchni
są tworzone przez odbite od niej światło. Właściwości Przezroczystość i Półprzezroczystość określają tę część światła padającego
na powierzchnię, która jest od niej odbijana, a nie tę która przechodzi przez powierzchnię lub jest przez nią pochłaniana.
Przezroczystość określa ilość światła, która pada na powierzchnię pod kątem 90 stopni i jest od niej odbijana. Półprzezroczystość
określa ilość światła, która pada na powierzchnię pod bardzo małym kątem (bliskim 0 stopni) i jest od niej odbijana.
Aby określić ilość światła, która jest odbijana od powierzchni w przypadku dowolnego innego kąta padania, w programie
Revit Architecture wykonywana jest interpolacja dwóch powyższych wartości. Oddziaływanie tych wartości może zostać
zmienione za pomocą wartości właściwości Połyskliwość.

Określanie koloru wyglądu renderingu

Aby określić kolor właściwości wyglądu renderingu, użyj kontrolki Kolor na karcie Wygląd renderingu w oknie dialogowym
Materiały. (Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577). Można określić pojedynczy kolor lub plik obrazu
definiujący niestandardowy kolor, deseń lub wzór. Dostęp do niego można uzyskać z listy rozwijanej w panelu Obraz.

■ Pojedynczy kolor: Dla właściwości Kolor na liście rozwijanej Kolor wybierz opcję Edytuj kolor. Kliknij próbki koloru.
W oknie dialogowym Kolor wybierz kolor do zastosowania. (Zobacz Kolory na stronie 1617). Kliknij przycisk OK.

■ Plik obrazu: Dla właściwości Kolor wybierz listę rozwijaną Obraz. Określ wymagany plik obrazu i jego właściwości
wyświetlania lub wybierz opcję Edytuj obraz. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

1588 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu
Aby w wyglądzie renderowania wykorzystać niepowtarzalny kolor, deseń lub wzór albo niepowtarzalną teksturę czy mapę
wypukłości, można określić plik obrazu. Plik i jego właściwości wyświetlania (takie jak obrót i wielkość próbki) należy wybrać
na karcie Wygląd renderowania w oknie dialogowym Materiały. (Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie
1577).

UWAGA Skomplikowany deseń lub tekstura wyglądu renderingu może zwiększyć czas potrzebny do renderowania
obrazu. Zaleca się, aby nie wprowadzać obrazów większych niż 10 kilobitów. Zobacz Wydajność procesu renderingu a
materiały na stronie 1120.

Aby określić plik obrazu

1 Dla opcji Obraz kliknij wyświetlany obraz, aby otworzyć edytor tekstur.
Program Revit Architecture obsługuje pliki obrazu zapisane w następujących formatach: BMP, JPG, JPEG i
PNG. Zobacz Najlepsze procedury dotyczące przechowywania plików obrazów na stronie 1623.

2 Dla parametru Wielkość próbki określ wielkość, którą przedstawia obraz.

Na przykład, jeśli obraz przedstawia wielkość 100 mm, wpisz wartość 100.

3 W obszarze Położenie dla opcji Obróć określ stopień obrotu w prawo.

Można wpisać wartość między 0 a 360 lub użyć suwaka.

4 Jeśli określany jest plik obrazu definiujący kolor niestandardowy, określ wartość parametru Jaskrawość.
Parametr Jasność jest mnożnikiem, zatem wartość 1.0 nie powoduje żadnej zmiany. Jeśli zostanie określona
wartość 0.5, jaskrawość obrazu zostanie zmniejszona o połowę.

5 Aby odwrócić obraz, kliknij przycisk Odwróć.

W przypadku obrazu, który określa kolor, polecenie Odwróć odwraca jasne i ciemne kolory na obrazie. W
przypadku obrazu, który określa teksturę, polecenie Odwróć odwraca niskie i wysokie punkty wzoru tekstury.

6 Dla właściwości tekstury, takich jak Wypukłości wykończenia i Wzór wypukłości, określ wartość parametru
Ilość.
Wartość ta służy do określenia amplitudy nieregularności powierzchni. Aby uzyskać powierzchnię płaską, wpisz
wartość 0. Wpisz większe wartości w celu zwiększenia głębokości nieregularności powierzchni.

Najlepsze procedury dotyczące wyglądu renderingu

Podczas modyfikowania lub tworzenia wyglądu renderingu dla materiałów należy rozważyć następujące strategie:

Rozpocznij od czegoś podobnego

Aby utworzyć wygląd renderowania, najpierw znajdź istniejący materiał i wygląd renderowania, które są jak najbardziej
podobne do nowego materiału i wyglądu renderingu. Na przykład istniejący wygląd renderowania powinien być tej samej
klasy co nowy wygląd renderowania. Powinien również mieć wiele właściwości, które są takie same lub podobne jak w nowym
wyglądzie renderowania. Taka strategia zmniejsza nakład pracy, którą należy wykonać w celu zdefiniowania wyglądu renderingu.
Zwiększa to również prawdopodobieństwo, że nowy wygląd renderowania będzie spełniał oczekiwania.

Szkło, przeszklenia i lustra

Program Revit Architecture wyposażony jest w następujące wyglądy renderingu dla materiałów szklistych:

■ Szkło: Wyglądu renderowania szkła należy używać do obiektów wykonanych ze szkła, takich jak wazony i dzbany. W
przypadku pełnych bloków szklanych należy używać wyglądu renderingu o nazwie Blok szklany.

Zmiana wyglądu renderingu materiału | 1589

 ■ Przeszklenie: Wyglądu renderowania przeszklenia należy używać do okien, ścian osłonowych i innych obiektów
wymagających płaskich tafli z cienkiego szkła. Nazwy tych wyglądu renderingu i odnoszące się do nich słowa kluczowe
zawierają słowo przeszklenie.

■ Lustra: W zależności od potrzeb można używać wyglądu renderingu lustra albo wyglądu renderingu przeszklenia lub
szkła i określić wysoką wartość współczynnika odbicia.

Aby wyświetlić te wyglądy renderingu w Bibliotece wyglądu renderingu dla opcji Klasa wybierz ustawienie Szkło.

Tekstury i mapy wypukłości

Aby określić teksturę lub mapę wypukłości dla materiału, skorzystaj z fotografii, obrazu lub mapy proceduralnej. Program
Revit Architecture używa obrazu do zdefiniowania powierzchni i nadania jej tekstury. Zobacz Określanie pliku obrazu dla
wyglądu renderingu na stronie 1589.

Tekstury kafelkowe
Aby utworzyć własną teksturę, którą można powtarzać tak jak kafelki (teksturę kafelkową), użyj kafelków i zdefiniuj obraz
mapy.

Żarówki
Aby powierzchnia żarówki była wyświetlana w renderowanym obrazie, utwórz jej geometrię w rodzinie opraw oświetleniowych.
Następnie zastosuj do niej materiał, którego wyglądem renderowania jest Szklana żarówka włączona. Ten wygląd renderingu
imituje powierzchnię świecącej żarówki. Jest ona biała, świecąca i emituje odpowiednią ilość światła. Zobacz Tworzenie oprawy
oświetleniowej z pojedynczym źródłem światła na stronie 1050.

Osłony przeciwsłoneczne
Aby utworzyć materiał, który jest renderowany podobnie jak półprzezroczysta tkanina lub osłona przeciwsłoneczna, rozpocznij
od wyglądu renderingu Siatka tkaninowa. Zdefiniuj właściwości wyglądu renderingu w następujący sposób: Połyskliwość =
1, Przezroczystość = 1, Półprzezroczystość = 0, Luminancja = brak samooświetlenia.

Zmiana danych identyfikacyjnych materiału

1 Otwórz okno dialogowe Materiały i wybierz materiał, który ma zostać zmieniony.

Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Materiały. Zobacz Wyszukiwanie materiału
na stronie 1570.

2 Kliknij zakładkę Dane identyfikacyjne.

3 Edytuj parametry zgodnie z potrzebami.
Zobacz Parametry identyfikacyjne materiału na stronie 1591 i Dodawanie klasy materiałów na stronie 1590.

4 Kliknij przycisk Zastosuj.

5 Aby opuścić okno dialogowe Materiały, kliknij przycisk OK.

Dodawanie klasy materiałów

Aby ułatwić znalezienie konkretnego zestawu materiałów, można dodać klasę materiału. Na przykład tworząc materiał
niestandardowy, można dla niego utworzyć klasę materiału.

UWAGA Istniejącej klasy materiałów nie można usunąć ani zmienić. Do materiału można jednak przypisać inną klasę
materiału.

1590 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Dodawanie klasy materiałów
1 W oknie dialogowym Materiał wybierz materiał, który ma zostać przypisany do nowej klasy materiałów.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

2 Kliknij zakładkę Dane identyfikacyjne.

3 W polu Klasy materiałów wpisz nową nazwę klasy materiałów.
4 Kliknij przycisk Zastosuj.
5 W lewym panelu okna dialogowego Materiały, w polu Materiały, kliknij strzałkę listy klas materiałów.
Na liście zostanie wyświetlona nowa klasa materiałów.

Nową klasę materiałów można przypisać odpowiednio do większej liczby materiałów. Ponadto nową klasę materiałów można
wykorzystać do ograniczenia zakresu wyszukiwania materiałów.

Parametry identyfikacyjne materiału

Po wprowadzeniu tekstu wyszukiwania w celu znalezienia materiału w programie Revit Architecture zostaną przeszukane
wartości wszystkich parametrów znajdujących się na karcie Dane identyfikacyjne w oknie dialogowym Materiały. (Zobacz
Wyszukiwanie materiału na stronie 1570). Większość tych parametrów można także włączyć do przedmiaru materiałów. (Zobacz
Zestawienie przedmiaru materiałów na stronie 788).

Parametr Opis

Kryteria filtru

Klasy materiałów Klasa przypisana do materiału. Przypisz istniejącą klasę lub utwórz nową. Zobacz
Dodawanie klasy materiałów na stronie 1590.

Informacje opisowe

Opis Opis materiału. Ta wartość jest wyświetlana na etykietach materiałów dla

elementów. Zobacz Etykiety materiałów na stronie 957.

Komentarze Komentarze użytkownika lub inne informacje o materiale. Jeśli wartością jest
Wygląd renderowania nieuaktualniony, przypisz nowy wygląd renderowania
do materiału. Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577.

Słowa kluczowe Słowa, które mogą być przydatne podczas wyszukiwania materiału, nieużywane
w opisie materiału, komentarzach lub innych polach.Można, na przykład,
dołączyć słowa kluczowe zielona i niebieska, aby mieć pewność, że farba
turkusowa będzie uwzględniona w wynikach wyszukiwania farby niebieskiej
lub zielonej.

Informacje o produkcie

Producent Nazwa producenta materiału.

Model Numer modelu lub kod przypisany do materiału przez producenta.

Koszt Koszt materiału.

URL Adres URL witryny internetowej producenta lub dostawcy.

Informacje opisu

Zmiana danych identyfikacyjnych materiału | 1591

 Parametr Opis

Opis indeksowy Opis indeksowy materiału. Wpisz tekst lub kliknij przycisk, aby wybrać standar-
dowy opis indeksowy. Zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

Znacznik Zdefiniowany przez użytkownika numer identyfikacyjny materiału.

Zmiana danych parametrów fizycznych materiału

Na karcie Parametry fizyczne okna dialogowego Materiały wyświetlane są informacje konstrukcyjne dla wybranego materiału.
Informacje te wykorzystywane są w czasie analizy strukturalnej budynków.

Tworzenie zestawu parametrów fizycznych materiału

1 W oknie dialogowym Materiał wybierz materiał.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

2 Kliknij kartę Parametry fizyczne.

3 Wybierz typ materiału.
W programie Revit Architecture zostanie wyświetlona dodatkowa kategoria w oparciu o wybrany typ materiału.

4 Zgodnie z wymaganiami zmień wartości parametrów nowego zestawu.

5 Kliknij przycisk Zapisz jako, aby zapisać zestaw pod nową nazwą.
Nazwa nowego zestawu będzie dostępna na liście Typ betonu (jeśli został wybrany beton jako typ materiału)
lub Typ drewna (jeśli zostało wybrane drewno jako typ materiału) itd.

Edycja fizycznego typu materiału

1 W oknie dialogowym Materiał wybierz materiał.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

2 Kliknij kartę Parametry fizyczne.

3 Zmień ustawienia na żądane wartości.
Parametry tylko do odczytu reprezentują naturalne właściwości materiału. Te, które można zmienić, stanowią
reprezentację standardów praktyki inżynierskiej.

Parametry fizyczne materiału

Parametry fizyczne materiału są podzielone na następujące typy:

■ Nieprzypisany

■ Ogólny

■ Beton

■ Stal

■ Drewno

Ten parametr rodziny steruje wyświetlaniem elementów konstrukcyjnych z ukrytymi liniami. Jeśli Typ materiału
konstrukcyjnego elementu to Beton lub Prefabrykat, będzie on wyświetlany jako ukryty. Jeśli jest to Stal lub Drewno, będzie

1592 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 on widoczny, gdy inny element znajduje się przed nim. Jeśli typ jest Nieprzypisany, element nie zostanie wyświetlony, jeśli
jest ukryty za innym elementem.

Tworzenie materiału
Aby utworzyć materiał, najpierw należy znaleźć materiał najbardziej podobny do nowego materiału. Na przykład istniejący
materiał powinien mieć przypisaną tę samą klasę materiału, co nowy materiał. Powinien również mieć wiele właściwości,
które są takie same lub podobne, jak w nowym materiale. Strategia taka zmniejsza nakład pracy, którą należy wykonać w celu
zdefiniowania materiału. Zwiększa to również prawdopodobieństwo, że nowy materiał będzie działać w modelu budynku
zgodnie z oczekiwaniami.

Tworzenie materiału
1 W oknie dialogowym Materiał wybierz istniejący materiał, który jest podobny do nowego materiału.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

2 Na dole lewego panelu okna dialogowego Materiały kliknij przycisk (Powiel).

Można także kliknąć prawym przyciskiem myszy materiał na liście, a następnie kliknąć przycisk Powiel.

3 W oknie dialogowym Powiel materiał Revit w polu Nazwa podaj nazwę nowego materiału i kliknij przycisk
OK.
4 Na karcie Grafika okna dialogowego Materiały określ właściwości wyświetlania dla nowego materiału i kliknij
przycisk Zastosuj.
Zobacz Zmiana właściwości wyświetlania materiału na stronie 1573.

5 Na karcie Wygląd renderowania okna dialogowego Materiały określ wygląd renderowania dla nowego materiału
i kliknij przycisk Zastosuj.
Zobacz Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577.

6 Na karcie Dane identyfikacyjne okna dialogowego Materiały wprowadź informacje o nowym materiale i kliknij
przycisk Zastosuj.
Zobacz Zmiana danych identyfikacyjnych materiału na stronie 1590 i Dodawanie klasy materiałów na stronie
1590.

7 (Opcja) Na karcie Właściwości fizyczne okna dialogowego Materiały określ parametry fizyczne dla nowego
materiału i kliknij przycisk Zastosuj.
Zobacz Zmiana danych parametrów fizycznych materiału na stronie 1592.

8 Aby opuścić okno dialogowe Materiały, kliknij przycisk OK.

Zobacz Stosowanie materiałów do elementów na stronie 1571.

Zmiana nazwy materiału

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Materiały.

2 W oknie dialogowym Materiały wybierz materiał, którego nazwa ma zostać zmieniona.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

3 Na dole lewego panelu okna dialogowego Materiały kliknij przycisk (Zmień nazwę).
Można także kliknąć prawym przyciskiem myszy materiał na liście, a następnie kliknąć przycisk Zmień nazwę.

Tworzenie materiału | 1593

 4 W oknie dialogowym Zmień nazwę wprowadź nową nazwę materiału, a następnie kliknij przycisk OK.
5 W oknie dialogowym Materiały kliknij przycisk Zastosuj.

Usuwanie materiału

1 Kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Materiały.

2 W oknie dialogowym Materiały wybierz materiał, który ma zostać usunięty.
Zobacz Wyszukiwanie materiału na stronie 1570.

3 Na dole lewego panelu okna dialogowego Materiały kliknij przycisk (Usuń).

Można także kliknąć prawym przyciskiem myszy materiał na liście, a następnie kliknąć przycisk Usuń.

4 W monicie o potwierdzenie kliknij przycisk Tak.

Program Revit Architecture usuwa materiał z projektu. Jeśli materiał został zastosowany do elementów w modelu budynku,
program Revit Architecture zastosuje do nich materiał domyślny.

Importowanie plików ADSK

Można otwierać lub importować pliki ADSK z programu Inventor zawierające wyglądy w plikach DWG w technologii Protein
2.0 oraz dowolne utworzone przez użytkownika pliki obrazów skojarzone z tymi wyglądami. Wyglądy zdefiniowane w pliku
ADSK będą wyświetlane w programie Revit Architecture i zostaną udostępnione do użycia w pliku programu Revit Architecture.
Wyglądy zdefiniowane przez użytkownika w importowanych plikach nie będą udostępniane w bibliotece wyglądu. W celu
ich wyświetlenia zostaną utworzone materiały programu Revit Architecture, które będzie można stosować do elementów
programu Revit Architecture. Wyglądy korzystające z obrazów znajdujących się w bibliotece obrazów firmy Autodesk będą
miały dostęp do tych samych plików obrazów w programie Revit Architecture bez włączania obrazów do pliku ADSK.

UWAGA Podczas importowania plików ADSK w tej wersji programu Revit Architecture można otwierać tylko prawidłowe
pliki ADSK utworzone w programie Autodesk® Inventor w wersji 2009 lub 2010. Pliki ADSK utworzone w programie Revit
Architecture są przeznaczone wyłącznie do użytku w programie AutoCAD Civil 3D.

Biblioteka wyglądu renderingu

Biblioteka wyglądu renderingu jest lokalną biblioteką tylko do odczytu, w której przechowywane są wyglądy renderingu. W
celu przypisania wyglądu renderingu do materiałów należy użyć okna dialogowego Materiały.
Po zmianie właściwości wyglądu renderingu zmodyfikowany wygląd renderowania przechowywany jest jako część pliku
projektu. Nie jest on przechowywany w Bibliotece wyglądu renderingu tylko do odczytu.

Aby udostępnić zmodyfikowany wygląd renderingu innym członkom zespołu, kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤

Transfer standardów projektu. Członkom zespołu należy również koniecznie udostępnić wszelkie niestandardowe
bitmapy lub pliki obrazów wykorzystane do zdefiniowania wzorów wypukłości lub kolorów niestandardowych, które są
używane przez wygląd renderingu.

Tematy pokrewne

■ Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577

■ Transfer standardów projektu na stronie 1631

1594 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 ■ Najlepsze procedury dotyczące przechowywania plików obrazów na stronie 1623

■ Przechowywanie materiałów na stronie 1570

■ Dodatkowe ścieżki wyglądu renderingu na stronie 1623

Wyszukiwanie wyglądu renderingu

Można określić wyglądy renderingu dla materiałów i otoczenia. W poniższej procedurze założono, że Biblioteka wyglądu
renderingu została już otwarta w ramach poniższych zadań.Zadanie

■ Zmiana wyglądu renderingu materiału na stronie 1577

Można także otworzyć Bibliotekę wyglądu renderingu, aby wyszukać materiały, klikając kartę Zarządzaj ➤ panel

Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Biblioteka wyglądu renderingu.

Aby wyszukać wygląd renderingu

1 (Opcja) W celu określenia typu listy do wyświetlenia, na dole listy wyglądu renderingu kliknij polecenie Pokaż
listę, Pokaż małe ikony lub Pokaż duże ikony.

2 Wpisz tekst w polu wyszukiwania.

Zobacz Wpisywanie wyszukiwanego tekstu na stronie 1595. W Bibliotece wyglądu renderingu wyświetlane są
dopasowane wyglądy renderingu posortowane w kolejności znaczenia.

PORADA Aby wyczyścić pole wyszukiwania, należy kliknąć znak X, który jest wyświetlany na końcu pola po
wpisaniu tekstu.

3 Jeśli to konieczne, użyj paska przewijania do znalezienia na liście potrzebnego wyglądu renderingu.
4 Kliknij wygląd renderowania, aby go wybrać.
Na dole Biblioteki wyglądu renderingu w programie Revit Architecture zostaną wyświetlone opis i słowa kluczowe
dla wybranego wyglądu renderingu.

5 Kliknij przycisk OK.

Wpisywanie wyszukiwanego tekstu

Podczas wyszukiwania materiałów lub wyglądu renderingu wyszukiwany tekst można wpisać w polu w oknie dialogowym.

Wielkość liter nie jest uwzględniana w wyszukiwaniu. Jako znaki separatora można zastosować przecinki, spacje lub średniki.
W przypadku wpisania wielu słów w programie Revit Architecture zostanie automatycznie przeprowadzone wyszukiwanie
logiczne LUB. W wyszukiwaniu wyglądu renderingu w programie Revit Architecture zostanie automatycznie przeprowadzone
wyszukiwanie logiczne AND.
W programie Revit Architecture określony tekst jest wyszukiwany w opisie i słowach kluczowych każdej pozycji. Jeśli została
wybrana klasa, w programie Revit Architecture pozycje zgodne z wpisanym tekstem wyszukiwane są tylko w danej klasie.

Wyszukiwanie wyglądu renderingu | 1595

 W oknie dialogowym wyświetlane są odpowiadające pozycje, posortowane według zgodności. Pozycje pasujące do wszystkich
wyszukiwanych słów wyświetlane są na górze listy. Pozycje o dopasowanej mniejszej ilości wyszukiwanych słów wyświetlane
są na dole listy.

PORADA Aby wyczyścić pole wyszukiwania, należy kliknąć znak X, który jest wyświetlany na końcu pola po wpisaniu
tekstu.

Tematy pokrewne

■ Wyszukiwanie wyglądu renderingu na stronie 1595

■ Wyszukiwanie materiału na stronie 1570

Style obiektów
Narzędzie Style obiektów określa szerokości, kolory i wzory linii oraz materiały dla różnych kategorii i podkategorii obiektów
modelu, obiektów opisów i obiektów importowanych w projekcie.
Można nadpisać style obiektów projektu w kolejnych widokach. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoczność
i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Tworzenie podkategorii stylów obiektów

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektu.

2 Kliknij kolejno kartę Obiekty modelu, Obiekty opisów lub Obiekty importowane.
3 W oknie dialogowym Style obiektów, w polu Zmień podkategorie kliknij przycisk Nowy.
4 W oknie dialogowym Nowa kategoria podrzędna wpisz nazwę.
5 W polu Kategoria podrzędna wybierz opcję Kategoria.
6 Kliknij przycisk OK.

Modyfikowanie stylów obiektów

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektu.

2 Kliknij kolejno kartę Obiekty modelu, Obiekty opisów lub Obiekty importowane.
3 Określ rzutowanie oraz szerokości linii cięcia, jeśli to konieczne.
Umożliwia to kontrolowanie wyświetlenia geometrii, kiedy jest ona cięta lub niecięta, bez konieczności tworzenia
osobnych podkategorii. Dla warstw importowanych geometrii określ odpowiednią szerokość linii.

4 Kliknij wartość koloru, aby ustawić kolor linii.

5 Wybierz wzór linii.
6 Kliknij przycisk w polu Materiał, aby otworzyć okno dialogowe Materiały. Z kolumny Materiał wybierz materiał
dla kategorii rodziny. Możesz nadpisać materiał dla rodziny poprzez zmianę właściwości typu materiału. Dla
importowanej geometrii określ materiał dla warstwy. Ta opcja nie jest dostępna w przypadku obiektów opisów.
7 Po ustawieniu właściwości kliknij OK.

1596 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Usuwanie stylu obiektu
Można usunąć każdy styl obiektu utworzony przez użytkownika.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektu.

2 Wybierz nazwę kategorii do usunięcia.
3 Kliknij polecenie Usuń.
4 Przy zapytaniu o potwierdzenie usunięcia kliknij przycisk Tak.

Zmiana nazwy stylu obiektu

Można zmienić nazwę każdego stylu obiektu utworzonego przez użytkownika.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektu.

2 Wybierz nazwę kategorii.
3 Kliknij przycisk Zmień nazwę.
4 W oknie dialogowym Zmień nazwę podaj nową nazwę.
5 Kliknij przycisk OK.

Style linii
Style linii są używane do prezentacji różnych efektów, np. linia kreskowa (------) dla płaszczyzn odniesienia. Po zainstalowaniu
i uruchomieniu programu Revit Architecture dostępnych jest kilka stylów linii. Każdy predefiniowany styl linii ma nazwę,
która opisuje albo linię (np. Kreska kropka), albo miejsce używania stylu linii w programie Revit Architecture (np. Linie
<szkicu>). Program Revit Architecture przechowuje style linii w szablonie domyślnym.
W Edytorze rodzin nie można tworzyć nowych stylów linii, ale można modyfikować szerokość linii, jej kolor oraz wzór.

Tworzenie stylu linii

UWAGA Style linii można tworzyć tylko w środowisku projektu. Szerokość linii, jej kolor i wzór można modyfikować w
Edytorze rodzin. Zobacz Modyfikowanie stylów linii w Edytorze rodzin na stronie 1598.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Style
linii.
2 W oknie dialogowym Style linii kliknij przycisk Nowy i podaj nową nazwę dla stylu linii.
Nazwa zostanie wyświetlona w polu Kategoria w oknie dialogowym Style linii.

3 Aby wybrać szerokość linii, kliknij wartość Szerokość linii.

4 Aby wybrać kolor linii, kliknij wartość Kolor linii.
5 Aby wybrać wzór linii, kliknij wartość Wzór linii.
6 Kliknij przycisk OK.
Nowy styl linii jest przechowywany tylko w projekcie.

Usuwanie stylu obiektu | 1597

Usuwanie stylu linii
Można usunąć te style linii, które zostały utworzone przez użytkownika.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Style
linii.
2 W oknie dialogowym Style linii wybierz nazwę stylu linii.
3 Kliknij polecenie Usuń.
4 Przy zapytaniu o potwierdzenie usunięcia kliknij przycisk Tak.

Modyfikowanie stylów linii w Edytorze rodzin

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Style obiektu.

2 W oknie dialogowym Style obiektów kliknij kartę Obiekty modelu, Obiekty opisów lub Obiekty importowane.
3 Kliknij w komórce Szerokość linii, Kolor linii lub Wzór linii, aby uzyskać dostęp do kategorii, którą chcesz
zmodyfikować, i wprowadź konieczne zmiany.
4 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.

Szerokości linii
Można kontrolować szerokości linii w przypadku linii modelu, linii perspektywy oraz linii opisowych.
W przypadku linii modelu można określić szerokość linii dla komponentów modelu, takich jak drzwi, okna i ściany w widokach
ortogonalnych. Szerokość linii zależy od skali widoku.
W przypadku linii perspektywy można określić szerokość linii dla komponentów modelu w widokach perspektywicznych.
Możliwe, że będziesz chciał zastosować inne style linii i szerokości przy użyciu narzędzia Edycja linii. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Zmiana stylu linii elementów na stronie 1489.
W przypadku linii opisowych można kontrolować szerokość linii obiektów opisów, takich jak linie przekrojów i linie wymiarowe.
Szerokości symboli adnotacji nie zależą od skali projektu.

Określanie szerokości linii

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤
Szerokości linii.
2 W oknie dialogowym Szerokości linii kliknij kartę Szerokości linii modelu, Szerokości linii perspektywy lub
Szerokości linii opisowych.
3 Kliknij komórkę w tabeli i wprowadź wartość.
4 Kliknij przycisk OK.

1598 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Dodawanie skali do szerokości linii modelu

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤
Szerokości linii.
2 W oknie dialogowym Szerokości linii kliknij kartę Szerokości linii modelu, a następnie kliknij przycisk Dodaj.
3 W oknie dialogowym Dodaj skalę wybierz wartość skali, a następnie kliknij przycisk OK.
4 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Szerokości linii.

Usuwanie skali

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤
Szerokości linii.
2 W oknie dialogowym Szerokości linii kliknij kartę Szerokości linii modelu, a następnie wybierz nagłówek Skala
widoku.
3 Kliknij polecenie Usuń.
4 Kliknij przycisk OK.

Wzory linii
Możesz określić wzór dla stylów linii użytych w programie Revit Architecture. Program Revit Architecture posiada kilka
uprzednio zdefiniowanych wzorów linii. Można także utworzyć własne wzory. Wzory linii to szereg kresek lub kropek
przedzielonych pustymi przestrzeniami.

Tworzenie wzoru linii

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory
linii.
2 W oknie dialogowym Wzory linii kliknij przycisk Nowy.
3 W oknie dialogowym Właściwości wzorów linii podaj nazwę dla wzoru.
4 Kliknij wartość pola Typ i wybierz kreskę albo kropkę.
5 Jeśli została wybrana kreska, kliknij w polu Wartość i wprowadź wartość. Jest to długość kreski. Ponieważ
odstępy między wszystkimi kropkami wynoszą 1.5 punktu, nie jest wymagane wprowadzenie wartości skojarzonej.
6 W kolejnym wierszu wybierz przestrzeń dla Typu. Program Revit Architecture wymaga wprowadzenia odstępu
między kreskami a kropkami.
7 Kliknij w polu Wartość i podaj wartość odstępu.
8 Powtarzaj tę procedurę aż do ukończenia wzoru.
9 Kliknij przycisk OK.
Nowy wzór linii zostanie wyświetlony na liście dostępnych wzorów w oknie dialogowym Wzory linii.

10 Kliknij przycisk OK.

Nowy wzór linii jest przechowywany tylko w projekcie.

Dodawanie skali do szerokości linii modelu | 1599

Edycja wzoru linii

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory
linii.
2 W oknie dialogowym Wzory linii wybierz wzór linii do zmodyfikowania, a następnie kliknij przycisk Edycja.
3 Wprowadź niezbędne zmiany.
4 Kliknij przycisk OK.

Usuwanie wzoru linii

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Wzory
linii.
2 W oknie dialogowym Wzory linii wybierz odpowiedni wzór linii.
3 Kliknij polecenie Usuń.
4 Przy zapytaniu o potwierdzenie usunięcia kliknij przycisk Tak.

Półcienie/podrys
Program Revit Architecture umożliwia sterowanie szerokością linii i wzorów używanych w podrysach oraz jasności elementów
wyświetlanych w półcieniach. Podczas drukowania widoków lub arkuszy można określić, że półcienie są drukowane jako
cienkie linie w celu zachowania wierności wydruku.

Aby zdefiniować ustawienia półcieni/podrysu

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤
(Półcień/podrys).
2 W oknie dialogowym Półcienie/podrys w obszarze Podrys zdefiniuj następujące ustawienia:
■ Szerokość: określa szerokość linii podrysów. Wybierz wartość z listy. Zobacz Szerokości linii na stronie
1598.

■ Wzór: określa wzór linii dla podrysów. Wybierz wartość z listy lub kliknij opcję , aby zmodyfikować
istniejący wzór lub utworzyć nowy. Zobacz Wzory linii na stronie 1599.

■ Zastosuj półcienie: stosuje półcienie do grafiki podrysu.

3 W obszarze Półcienie dla opcji Jasność wprowadź wartość lub użyj suwaka, aby określić ustawienia pomiędzy
wartościami Jasny i Ciemny.
To ustawienie powoduje połączenie koloru linii elementu z kolorem tła widoku w określonym stopniu.

4 Kliknij przycisk OK.

Aby ustawić drukowanie półcieni w formie cienkich linii, użyj opcji Ustawienia wydruku. Zobacz Ustawienia wydruku na
stronie 1183.

1600 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Ustawienia konstrukcyjne
W każdym projekcie można kontrolować schematyczne przedstawienie elementów ramowych. Użytkownik może określić
symboliczną odległość cięcia belek i słupów (zobacz Cięcie na stronie 618), symbole zastrzałów w rzucie, symbole momentu
oraz dopasowanie modelu analitycznego. Wybrane wartości będą stosowane do komponentów ram konstrukcyjnych w całym
projekcie. Możesz także zachować te ustawienia jako część szablonu.

UWAGA Większość ustawień w oknie dialogowym Ustawienia konstrukcyjne dostępna jest, gdy projekt został utworzony
za pomocą szablonu konstrukcyjnego.

Okno dialogowe Ustawienia konstrukcyjne

Okno dialogowe Ustawienia konstrukcyjne umożliwia modyfikowanie ustawień, które są specyficzne dla dokumentacji i
analizy modeli konstrukcyjnych, w szczególności ustawień reprezentacji symbolicznej.

Karta Ustawienia reprezentacji symbolicznej

Wartości wprowadzone na tej karcie są odzwierciedleniem drukowanej reprezentacji rysunków. Z tego względu widoczne
reprezentacje ustawione przy użyciu tych wartości będą się zmieniać w zależności od skali widoku rysunku.

Otwórz okno dialogowe Ustawienia konstrukcyjne

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Konstrukcja ➤ .

Zmień odległość cięcia symbolicznego

2 Na karcie Ustawienia reprezentacji symbolicznej wpisz wartość dla symbolicznej odległości cięcia dla zastrzału
i belki/kratownicy.

Ustawienie to wpływa na odległość między belkami stalowymi i belkami/kratownicami oraz między belkami i
zastrzałami. Człony muszą zostać połączone, aby widoczna była zmiana odległości. Zmiany tych ustawień
odnoszą się do reprezentacji symbolicznej komponentów ram konstrukcyjnych.
Odległość cięcia przy większym ustawieniu w trybie Niski

Odległość cięcia przy mniejszym ustawieniu w trybie Niski

3 Wprowadź wartość dla symbolicznej odległości cięcia słupa.

Ustawienie to ma wpływ na odstęp pomiędzy symbolicznymi reprezentacjami połączonych słupów w widoku
elewacji. Odstęp jest widoczny, tylko gdy właściwość wystąpienia Symbolu górnego połączenia dolnego słupa
jest ustawiona na wartość inną niż Brak.

Opcje przedstawienia na rzucie:

4 W panelu Symbole zastrzałów wybierz wartość reprezentacji na rzucie.

Ustawienia konstrukcyjne | 1601

 Opcje reprezentacji w rzucie

■ Linia równoległa:
Reprezentacje symboliczne zastrzałów w rzucie przedstawiane są za pomocą linii równoległej do zastrzału
odsuniętej od niego o wartość określoną w oknie dialogowym Ustawienia konstrukcyjne. Linia wyświetla
się poniżej lub na prawo od środka linii pionowego zastrzału, jeśli znajduje się on poniżej poziomu albo
wyświetla się powyżej, lub na lewo od środka linii zastrzału, jeśli zastrzał znajduje się powyżej poziomu.

UWAGA Symbol zastrzału w postaci linii równoległej jest wyświetlany w rzucie symbolicznym tylko
wtedy, gdy funkcja konstrukcyjna tego zastrzału została ustawiona na opcję Stężenie pionowe.

■ Linia pod kątem:

Reprezentacje symboliczne zastrzałów w rzucie są przedstawiane w postaci linii ustawionej pod kątem. Linia
pod kątem ma początek w punkcie przecięcia zastrzału i poziomu, jeśli do przecięcia dochodzi; jeśli nie
dochodzi — linia ma początek w punkcie najbardziej zbliżonym do poziomu na zastrzale. Linia ta prowadzona
jest pod kątem w górę (pod kątem w dół) na odcinku zastrzału znajdującego się powyżej (poniżej) poziomu.

UWAGA Linia ustawiona pod kątem jest wyświetlana w rzucie symbolicznym tylko wtedy, gdy funkcja
konstrukcyjna tego zastrzału została ustawiona na opcję Stężenie pionowe.

5 W polu Symbole zastrzałów określ odsunięcie linii równoległej.

Ta wartość jest dostępna tylko po uprzednim wybraniu linii równoległej na rzucie. Linia równoległa jest odsunięta
o określoną wartość od linii środkowej pionowego zastrzału.

UWAGA Możesz utworzyć nowy schemat prętowy zastrzału, używając szablonu opisu. W oknie dialogowym
Kategoria i parametry rodziny ustaw kategorię rodziny na Symbole zastrzałów w rzucie. Symbole zastrzałów
w rzucie posiadają parametr, który zmienia ich wygląd w rzucie na linię równoległą, linię pod kątem lub
dźwigar.

Pokaż zastrzał powyżej

6 W polu Symbole zastrzałów wybierz polecenie Pokaż zastrzał powyżej, jeśli chcesz wyświetlić symbole zastrzału
prezentujące zastrzał powyżej bieżącego widoku.

1602 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Pokaż zastrzał powyżej

7 Dla opcji Symbol wybierz symbol reprezentujący zastrzały powyżej bieżącego widoku.

UWAGA Zastrzał powyżej symbolu zmienia się automatycznie po zmianie przedstawienia rzutu z linii
równoległej na linię pod kątem.

Pokaż zastrzał poniżej

8 W polu Symbole zastrzałów wybierz polecenie Pokaż zastrzał poniżej, jeśli chcesz wyświetlić symbole zastrzału
prezentujące zastrzał poniżej bieżącego widoku.
Pokaż zastrzał poniżej

9 Dla opcji Symbol wybierz symbol reprezentujący zastrzały poniżej bieżącego widoku.

UWAGA Zastrzał poniżej symbolu zmienia się automatycznie po zmianie przedstawienia rzutu z linii
równoległej na linię pod kątem.

Symbol dźwigara

10 W polu Symbole zastrzałów wybierz symbol, który reprezentuje dźwigar.

UWAGA Symbol dźwigara jest wyświetlany w rzutach symbolicznych tylko wtedy, gdy funkcja konstrukcyjna
zastrzału została ustawiona na opcję Dźwigar.

Wczytywanie i przypisywanie rodzin symboli połączenia

Symbole połączenia są być wyświetlane na końcach symbolu belek, stężeń i słupów. Można zdefiniować własne typy połączeń
i przypisać rodzinę symboli połączenia do każdego typu. Podział typów jest następujący: połączenia końców belek/stężeń,
połączenia góry słupa i połączenia podstawy słupa.
11 W sekcji Symbole połączeń wybierz opcję Wyświetlaj symbole dla belek i stężeń.

Okno dialogowe Ustawienia konstrukcyjne | 1603

 12 Kliknij przycisk Wczytaj.
13 Przejdź do katalogu Opisy/konstrukcyjne, wybierz rodzinę symboli połączeń i kliknij przycisk Otwórz.
14 Z listy rozwijanej Typ połączenia wybierz opcję Symbol opisu.
15 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Użyj poniższych narzędzi, aby zarządzać typami połączeń.

Otwiera okno dialogowe Nowy typ
(Dodaj typ połączenia)
połączenia. Nazwij symbol opisu i przypisz do
typu połączenia. W razie potrzeby można
wczytać nowy symbol. Kliknij przycisk OK, aby
kontynuować operację.

Powiela wybrany typ połączenia.

(Powiel typ połączenia)
Zmień nazwę symbolu opisu i przypisz
zgodnie z potrzebami.

Otwiera okno dialogowe Zmień nazwę,

(Zmień nazwę typu połączenia)
umożliwiając zmianę nazwy wybranego typu
połączenia.

Usuwa wybrany typ połączenia.

(Usuń typ połączenia)

Style opisów
Można utworzyć lub zmodyfikować w projekcie style grotów strzałek linii odniesienia, uwag tekstowych, wymiarów oraz
wczytanych etykiet.

Określanie stylów grotu strzałki

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤ Groty
strzałek.
2 W oknie dialogowym Właściwości typu z listy Typ wybierz typ grotu nośnika, z którym chcesz pracować.

1604 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 3 Jeśli jest to konieczne, kliknij przycisk Zmień nazwę, aby zmienić nazwę typu, lub kliknij przycisk Powiel, aby
utworzyć nowy typ grotu strzałki.
4 Określ właściwości wyświetlania grotów strzałek linii odniesienia. Zobacz Właściwości grotu strzałki linii
odniesienia na stronie 946 dla opisów właściwości.
5 Kliknij przycisk OK.

Określanie stylów uwag tekstowych

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel Tekst ➤ .
2 W oknie dialogowym Właściwości typu z listy Typ wybierz właściwości tekstu, z którymi chcesz pracować.
3 Jeśli jest to konieczne, kliknij przycisk Zmień nazwę, aby zmienić nazwę typu, lub kliknij przycisk Powiel, aby
utworzyć nowy typ tekstu.
4 Określ właściwości wyświetlania linii odniesienia uwag tekstowych.
Zobacz Zmiana właściwości notatki tekstowej na stronie 945.

5 Kliknij przycisk OK.

Określanie stylów wymiarowania

Istnieje możliwość określenia stylu wymiarowania liniowego, kątowego lub promieniowego. Ponadto można określić rzędne
punktów, współrzędne punktu i nachylenia w punkcie.

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel rozwijany Wymiar i wybierz jedną z poniższych opcji.
2 W oknie dialogowym Właściwości typu z listy Typ wybierz typ wymiarowania, z którym chcesz pracować.
3 Jeśli jest to konieczne, kliknij przycisk Zmień nazwę, aby zmienić nazwę typu, lub kliknij przycisk Powiel, aby
utworzyć nowy typ wymiaru.
4 Określ właściwości wyświetlania wymiarowania. Zobacz Właściwości wymiarów na stronie 924 dla opisów
właściwości.

Tematy pokrewne

■ Określanie stylów grotu strzałki na stronie 1604

■ Umieszczanie wymiarów stałych na stronie 896

■ Wymiary punktowe na stronie 910

■ Wymiary na stronie 895

Wczytywanie stylów etykiet

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel rozwijany Etykieta ➤ Wczytane etykiety.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Etykiety zawierające różne kategorie rodzin i wszystkie skojarzone etykiety.
W zależności od szablonu projektu niektóre kategorie elementu mogą mieć wczytane domyślne etykiety.

2 Kliknij przycisk Wczytaj.

Dla kategorii elementów można wczytać wiele etykiet.

3 Wskaż położenie etykiety i otwórz ją. Możesz wybrać kilka plików etykiet, trzymając wciśnięty podczas wybierania
klawisz SHIFT lub CTRL. Nazwa etykiety jest wyświetlana obok kategorii elementu.

Określanie stylów uwag tekstowych | 1605

 4 Po zakończeniu wczytywania etykiet kliknij przycisk OK.
Ostatnia wczytana etykieta dla kategorii elementu staje się domyślną etykietą dla tego elementu.

Tematy pokrewne

■ Etykiety na stronie 953

■ Stosowanie etykiety według kategorii na stronie 954

■ Etykietuj nieopisane na stronie 956

Określanie etykiety domyślnej dla kategorii elementu

1 Kliknij kolejno kartę Opisz ➤ panel rozwijany Etykieta ➤ Wczytane etykiety.

2 W oknie dialogowym Etykiety kliknij w kolumnie Wartość, aby wywołać kategorię elementu, a następnie wybierz
nazwę etykiety.

UWAGA Można także określić etykietę domyślną, klikając kartę Wstaw ➤ panel Wczytaj z biblioteki ➤

Wczytaj rodzinę, aby wczytać etykietę. Ta wczytana etykieta staje się etykietą domyślną. Zobacz
Wczytywanie rodzin na stronie 512.

Jednostki projektu
Można określić format wyświetlania różnych wielkości w projekcie. Ma to wpływ na wygląd tych wielkości na ekranie lub na
wydruku. Istnieje możliwość formatowania danych do celów informacyjnych lub na potrzeby prezentacji.
Jednostki projektu są pogrupowane według dziedziny, np. ogólne, konstrukcyjne lub elektryczne. Po zmianie dziedziny
dostępne są inne typy jednostek. W oknie dialogowym Jednostki projektu każdy typ jednostek umożliwia podgląd formatu
wyświetlania. Przykładowo długość może być wyświetlana w formacie 1' 5 1/2".

UWAGA Aktualnie wyświetlana wartość, która jest edytowalna i ma wpływ na rozmiar modelu, może być inna. Można na
przykład określić, aby wyświetlane wymiary były zaokrąglane do 1 cala. Jednakże podczas edycji wartości wymiaru w
obszarze rysunku może zostać wyświetlona wartość ułamkowa.

Ustawianie jednostek projektu

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Jednostki projektu.

2 W oknie dialogowym Jednostki projektu wybierz dziedzinę.
3 Kliknij wartość w kolumnie Format, aby zmienić wartość wyświetlaną dla tego typu jednostek.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Formatuj.

4 Jeśli to konieczne, określ jednostki.

5 W polu Zaokrąglenie wybierz odpowiednią wartość. W przypadku wybrania opcji Niestandardowe wprowadź
wartość w polu tekstowym Przyrost zaokrąglenia.
6 W przypadku symbolu jednostki wybierz potrzebną opcję z listy.

1606 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 7 Opcjonalnie wybierz:
■ Ukryj końcowe zera
Jeśli zostanie wybrana ta opcja, zera końcowe nie będą wyświetlane (na przykład liczba 123.400 będzie
wyświetlana jako 123.4).

■ Ukryj 0 stóp
Jeśli zostanie wybrana ta opcja, nie będą wyświetlane wartości zerowe stóp (na przykład 0' - 4" wyświetlane
będzie jako 4"). Opcja ta jest dostępna dla jednostek długości i nachylenia.

■ Pokaż + dla wartości dodatnich

■ Użyj grupowania cyfr

Jeśli zostanie wybrana ta opcja, do wartości jednostki stosowana będzie opcja Format wyświetlania określona
w oknie dialogowym Jednostki projektu.

■ Ukryj spacje
Jeśli zostanie wybrana ta opcja, ukrywane będą spacje w pobliżu wartości wyrażonych w stopach i wartości
ułamkowych wyrażonych w calach (na przykład wyrażenie 1’ - 2” będzie wyświetlane jako 1’-2”). Opcja ta
jest dostępna dla jednostek długości i nachylenia.

8 Kliknij przycisk OK.

Zmiana wyświetlania dziesiętnego i grupowania cyfr

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Jednostki projektu.

2 W oknie dialogowym Jednostki projektu wybierz wartość z listy Format wyświetlania.
3 W kolumnie Format kliknij przycisk jednostki, do której mają zostać zastosowane te ustawienia.
4 W oknie dialogowym Format wybierz polecenie Użyj grupowania cyfr.
5 Kliknij dwa kolejne przyciski OK.

Przyciąganie
Podczas umieszczania elementu lub komponentu albo przy szkicowaniu linii (prostej, łuku lub okręgu) w programie Revit
Architecture wyświetlane są punkty przyciągania i linie przyciągania pomagające w szeregowaniu elementów, komponentów
lub linii z istniejącą geometrią. Punkty przyciągania są zależne od typu przyciągania, ale są reprezentowane w obszarze rysunku
za pomocą figur geometrycznych (trójkątów, kwadratów, rombów itd.). Linie przyciągania są reprezentowane na obszarze
rysunku za pomocą kreskowanych zielonych linii.
Poniższa ilustracja pokazuje kreskowaną zieloną linię przyciągania oraz punkt przyciągania do środka (trójkąt).

Zmiana wyświetlania dziesiętnego i grupowania cyfr | 1607

 Można włączyć lub wyłączyć przyciąganie do obiektów i określić przyrosty przyciągania wymiarów. Można także nadpisać
ustawienia przyciągania za pomocą klawiszy skrótów. Ustawienia przyciągania podaje się w oknie dialogowym Przyciąganie.
Ustawienia są przechowywane podczas trwania sesji programu Revit Architecture. Ustawienia przyciągania mają zastosowanie
do wszystkich plików otwartych podczas sesji, ale nie są zapisywane z projektem.

Przyciąganie skokowe
Przyciąganie skokowe polega na wyświetlaniu punktów przyciągania, które są oddalone od bieżącej pozycji wskaźnika. Jeśli
na przykład wskaźnik spoczywa na środku ściany, punkt przyciągania może wyświetlić się na jej końcu.
Przyciąganie skokowe pojawia się po odznaczeniu opcji Przyciąganie do najbliższego obiektu w oknie dialogowym Przyciąganie.

Ustawianie przyrostów przyciągania

Po umieszczeniu w widoku projektu element lub komponent przyciągany jest do ustawionych przyrostów wymiarów. Jeśli
na przykład podczas szkicowania ściany wskaźnik zostanie przesunięty z lewej strony obszaru rysunku na prawo, wymiary
ściany wzrosną zgodnie ze zdefiniowanymi przyrostami przyciągania wymiarów długości. Podobnie jeśli element jest
umieszczany według kąta, wymiary przyciągania do kąta wzrastają zgodnie ze zdefiniowanymi przyrostami przyciągania
wymiarów kąta.
Można zdefiniować wiele przyrostów przyciągania do kąta i długości podczas zmiany poziomu powiększenia (im większe
powiększenie, tym mniejsze przyrosty, i odwrotnie).

Aby ustawić przyrosty przyciągania, wykonaj następujące czynności:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Przyciąganie.

2 Zaznacz przyrost przyciągania wymiaru Długość i przyrost przyciągania wymiaru Kątowy, aby włączyć
przyciągania.
3 Podaj wartości przyrostów przyciągania, oddzielając przyrosty przecinkami. Nie ma ograniczenia liczby
określanych przyrostów.
4 Kliknij przycisk OK.

Włączanie i wyłączanie przyciągania

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Przyciąganie.

2 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wybierz opcję Przyciąganie wyłączone, aby wyłączyć przyciąganie w projekcie.

■ Zaznacz lub odznacz odpowiednie przyciąganie względem obiektów. Opisy przyciągania do obiektów
znajdują się w sekcji Przyciąganie do obiektu i kombinacje klawiszy skrótów przyciągania na stronie 1610.

3 Kliknij przycisk OK.

Ponadto można włączać i wyłączać przyciąganie, klikając prawym przyciskiem myszy i wybierając polecenie Nadpisanie
przyciągania ➤ Przyciąganie wyłączone po wybraniu elementu lub komponentu do umieszczenia w obszarze rysunku.

Tymczasowe nadpisywanie ustawień przyciągania

Podczas pracy nad projektem można używać skrótu klawiaturowego lub kliknięcia prawym przyciskiem myszy menu skrótów,
aby tymczasowo nadpisać ustawienia przyciągania. Nadpisania tymczasowe mają wpływ na pojedyncze wskazanie.

1608 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Jeśli na przykład wystąpi konieczność jednorazowego przyciągnięcia do środka łuku, należy wpisać skrót SC lub wybrać z
menu kontekstowego polecenie Nadpisanie przyciągania ➤ Środki, aby jako opcja przyciągania były rozpoznawane tylko
środki łuków. Po wskazaniu przyciąganie wróci do ustawień określonych w oknie dialogowym Przyciąganie.

Aby tymczasowo nadpisać ustawienia przyciągania, wykonaj następujące czynności:

1 Wybierz komponent lub element, który chcesz umieścić. W przypadku komponentów lub elementów, dla
których wymagane jest więcej niż jedno wskazanie (na przykład ściana), wybierz komponent i podaj pierwsze
wskazanie.
2 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Wpisz kombinację skrótu klawiaturowego.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy, kliknij polecenie Nadpisanie przyciągania, a następnie wybierz opcję.

W sekcji Przyciąganie do obiektu i kombinacje klawiszy skrótów przyciągania na stronie 1610 znajdują się opisy
przyciągania do obiektów oraz kombinacje klawiszy skrótów do obsługi przyciągania.

3 Umieść (lub zakończ umieszczanie w przypadku komponentów lub elementów, dla których wymagane jest
więcej niż jedno wskazanie) komponent lub element.

Punkty przyciągania
Komponenty są przyciągane do płaszczyzn odniesienia i innych komponentów tej samej kategorii.
Oto lista warunków dla pierwszego i drugiego punktu.

Przyciąganie do pierwszego lub drugiego punktu

Przyciągnij współliniowo do istniejącej linii — przyciąga punkty współliniowo do istniejącej geometrii.

Przyciągnij do linii — przyciąga do istniejącej linii lub geometrii. Wskaźnik jest także przyciągany do środka linii.

Przyciągaj stycznie do łuku — przyciąga punkt stycznie do końca istniejącego łuku.

Przyciągaj do końca lub środka — przyciąga punkt do końca odcinka lub łuku albo do środka łuku lub okręgu.

Punkty przyciągania | 1609

 Przyciąganie drugiego punktu lub całej linii
Przyciąganie poziome lub pionowe — szkicując linię prostą, program Revit Architecture przyciąga ją, aby była dokładnie
pozioma lub pionowa, kiedy wskaźnik zbliża się do któregoś z tych kierunków.

Przyciąganie poziome

Przyciąganie pionowe
Przyciągaj równolegle do istniejącej linii — pozwala rysować linię równolegle do istniejącej geometrii.

Przyciągaj prostopadle do istniejącej linii — pozwala rysować linię prostopadle do istniejącej geometrii.

PORADA Podczas przesuwania wskaźnika pasek stanu pokazuje punkty przyciągania.

Przyciąganie do obiektu i kombinacje klawiszy skrótów przyciągania

W poniższej tabeli zdefiniowano rodzaje przyciągania do obiektów wymienione na liście w oknie dialogowym Przyciąganie

(karta Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Przyciąganie) oraz kombinacje klawiszy skrótów dla tych obiektów. Kombinacje
klawiszy skrótów nadpisują ustawienia przyciągania dla jednego wskazania.

Przyciąganie Klawisz skrótu Opis

do obiektu

Punkty koń- SE Umożliwia przyciąganie do punktu końcowego elementu lub komponentu.

cowe

1610 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Przyciąganie Klawisz skrótu Opis
do obiektu

Punkty SM Umożliwia przyciąganie do punktu środkowego elementu lub komponentu. Podczas wstawiania
środkowe w ścianę elementu takiego jak okno, drzwi czy otwór możesz skorzystać z nadpisania punktu
środkowego, aby przyciągnąć element do środka odcinka ściany.

Najbliższy SN Umożliwia przyciąganie do najbliższego elementu lub komponentu. Po wyłączeniu przyciągania

do najbliższego obiektu przez odznaczenie pola wyboru lub przez użycie nadpisania na
klawiaturze program Revit Architecture pozwala na skokowe przyciąganie do punktów ko-
ńcowych, środkowych i środków. Przyciąganie skokowe to punkt przyciągania, który znajduje
się na ekranie w odległości większej niż 2 mm od wskaźnika.

Oś płaszczyzny SW Umożliwia przyciąganie do osi płaszczyzny roboczej.

roboczej

Kwadranty SQ Umożliwia przyciąganie do punktów kwadrantu. W przypadku łuków włączone jest przyciąganie
skokowe.

Punkty SI Umożliwia przyciąganie do punktów przecięcia.

przecięcia

Środki SC Umożliwia przyciąganie do środka łuku.

Prostopadłe SP Umożliwia przyciąganie do prostopadłych elementów lub komponentów.

Styczne ST Umożliwia przyciąganie stycznie do łuku.

Punkty SX Umożliwia przyciąganie do punktów terenu, gdy punkty edytowane są za pomocą narzędzia
Przesuń lub Kopiuj.

Przyciąganie do SR Podobne do przyciągania skokowego. Gdy wybrana jest ta opcja, dla przyciągania wyszukiwane
odległych ob- są obiekty nieznajdujące się w pobliżu elementu.
iektów

Zakończ SZ Umożliwia przyciąganie do bliskich, poprawnych, otwartych pętli. Zobacz Zamykanie otwartej
pętli na stronie 1406.

Wyłącz SS Umożliwia wyłączenie nadpisania przyciągania.

nadpisania

Przełącz Klawisz Tab Umożliwia przełączanie pomiędzy dostępnymi opcjami przyciągania.

przyciąganie

Odwróć Shift+Tab Umożliwia przełączanie pomiędzy dostępnymi opcjami przyciągania w odwróconym porządku.
kierunek
podczas
przechodzenia
między opcjami
przyciągania

Wymuś Klawisz Shift Umożliwia wymuszanie wiązań poziomych i pionowych.

poziomo i
pionowo

Przyciąganie do obiektu i kombinacje klawiszy skrótów przyciągania | 1611

 Przyciąganie Klawisz skrótu Opis
do obiektu

Przyciąganie SO Umożliwia wyłączenie wszystkich ustawień przyciągania.

wyłączone

Ustawienia wymiaru tymczasowego

Użytkownik może określić wyświetlanie i umieszczanie tymczasowych wymiarów w projekcie. Wymiary tymczasowe można
ustawić, aby:

■ mierzyć od osi ścian, powierzchni ścian, centrum warstwy nośnej lub powierzchni warstwy nośnej

■ mierzyć od osi drzwi i osi okien lub otworów drzwi i okien

Aby określić ustawienia wymiarów tymczasowych:

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤
Wymiary tymczasowe.
2 W oknie dialogowym Właściwości wymiaru tymczasowego wybierz odpowiednie ustawienia.
3 Kliknij przycisk OK.

Poziom szczegółowości
Poziom szczegółowości nowo utworzonych widoków można ustawić na podstawie skali widoku. Skale widoku uporządkowane
są pod nagłówkami poziomów szczegółowości Niski, Średni i Wysoki. Kiedy tworzysz nowy widok w projekcie i ustawiasz
jego skalę, jego poziom szczegółowości zostanie ustawiony automatycznie zgodnie z ustawieniem w tabeli.
Przez uprzednie zdefiniowanie poziomu szczegółowości masz wpływ na wyświetlenie geometrii w innych skalach. Drzwi
niestandardowe utworzone w Edytorze rodzin mogą wyglądać różnie w zależności od tego, czy wybrano niski, średni czy
wysoki poziom szczegółowości (tak jak pokazano na rysunku).

1612 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 Poziom szczegółowości można nadpisać w każdej chwili poprzez ustawienie parametru Poziom szczegółowości dostępnego
we właściwościach widoku. Zobacz Właściwości widoku na stronie 881.
Aby uzyskać informacje na temat poziomów szczegółowości i wyświetlania komponentów konstrukcyjnych, zobacz Poziomy
szczegółowości i wyświetlenie elementów konstrukcyjnych na stronie 869.

Ustawianie wartości skali poziomów szczegółowości

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ listę rozwijaną Ustawienia dodatkowe ➤
Poziom szczegółowości.

2 Kliknij przycisk , aby przesunąć wartości skali w prawo lub kliknij przycisk , aby przesunąć poziomy
szczegółowości w lewo. Nie możesz wybierać skali indywidualnie; przesuwają się one tylko w sekwencyjnym
porządku.
3 Aby przywrócić oryginalne ustawienia, kliknij przycisk Domyślny.

Tematy pokrewne

■ Poziom szczegółowości na stronie 1612

■ Określanie poziomu szczegółowości widoku na stronie 1614

■ Nadpisywanie wyświetlania grafiki kategorii elementów na stronie 811

Ustawianie wartości skali poziomów szczegółowości | 1613

Określanie poziomu szczegółowości widoku
Użyj jednej z poniższych metod:
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy obszar rysunku, a następnie kliknij opcję Właściwości. Następnie na palecie Właściwości
dla opcji Poziom szczegółowości wybierz ustawienie Niski, Średni lub Wysoki.

■ Na pasku sterowania widokiem znajdującym się w dolnej części obszaru rysunku kliknij ikonę Poziom szczegółowości i
wybierz opcję.

Tematy pokrewne

■ Poziom szczegółowości na stronie 1612

■ Ustawianie wartości skali poziomów szczegółowości na stronie 1613

■ Poziomy szczegółowości i wyświetlenie elementów konstrukcyjnych na stronie 869

Zarządzanie widocznością rodziny i poziomy szczegółowości

Widoczność rodziny decyduje o tym, w którym widoku jest wyświetlana rodzina i jak wygląda w danym widoku. Zazwyczaj
gdy element jest utworzony przez rodzinę, jego geometria zmienia się zależnie od bieżącego widoku. W widoku rzutu można
zobaczyć dwuwymiarową reprezentację elementu. W widoku 3D lub rzędnych można obejrzeć pełną (ze wszystkimi detalami)
reprezentację 3D elementu. Istnieje dowolność wyświetlania różnych poziomów geometrii.
Przykładowo można utworzyć ościeżnicę i użyć linii do jej przedstawienia. Można także wytłoczyć tę ościeżnicę, dzięki czemu
będzie widoczna w widokach 3D.
Poziom szczegółowości określa widoczność elementów na różnych poziomach szczegółowości. Przykładowo można utworzyć
drzwi z jakimiś ozdobami. Możesz następnie zdecydować, że te ozdobniki będą się pojawiać jedynie na określonym poziomie
wyświetlania szczegółów.Do sterowania poziomem szczegółowości w widoku projektu służy opcja Poziom szczegółowości na
pasku Widok.
Widoczność i poziom szczegółowości dowolnej geometrii 2D i 3D w rodzinie można ustawić po utworzeniu rodziny.
Istnieją rodziny, które można ciąć i których nie można ciąć. Jeśli rodzina daje się ciąć, jest ona wyświetlana jako cięta we
wszystkich typach widoków, gdy płaszczyzna tnąca rzutu przecina tę rodzinę. Jeśli rodziny nie można ciąć, jest ona wyświetlana
w rzucie niezależnie od tego, czy jest przecięta przez płaszczyznę cięcia.

W oknie dialogowym Style obiektów można określić, czy możliwe jest cięcie kategorii rodziny (kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel

Ustawienia ➤ Style obiektów). Jeśli kolumna Przecięcie szerokości linii jest zablokowana, kategoria jest niemożliwa
do cięcia.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Ustawianie widoczności geometrii rodziny

1 Wybierz geometrię i kliknij kolejno kartę Zmień | <Element> ➤ panel Tryb ➤ opcję (Ustawienia
widoczności).

1614 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 2 W oknie dialogowym Ustawienia widoczności elementu rodziny wybierz widoki, w których ma być wyświetlana
geometria:
■ Rzut/Odwrócony

■ Przód/Tył

■ Lewa/Prawa

UWAGA Cała geometria będzie automatycznie wyświetlana w widokach 3D.

3 Jeśli jest to wymagane, wybierz opcję W przypadku przekroju w rzucie/odwróconym (jeśli jest to możliwe w
określonej kategorii).
Jeśli wybrana zostanie ta opcja, geometria pojawia się przecięta, o ile przecina się ona z płaszczyzną cięcia widoku.
Jeśli element jest cięty przez widok przekroju, powinien się również pokazywać po wybraniu tej opcji.

4 Wybierz poziomy szczegółowości, dla których w projekcie ma być wyświetlana geometria:

■ Niski

■ Średni

■ Wysoki

Poziomy wyświetlania szczegółów są zależne od skali widoku.

UWAGA Okno dialogowe Ustawienia widoczności elementu rodziny jest inne w przypadku rodzin profili i
komponentów szczegółów. Dla tych rodzin można ustawić jedynie poziom wyświetlania szczegółów.

5 Kliknij przycisk OK.

PORADA Można tak ustawić elementy rodziny, aby były w projekcie widoczne lub nie przez skojarzenie
parametru Widoczne z narzędzi geometrii brył z parametrem rodziny tego elementu. Parametr Widoczne
jest dostępny dla narzędzi geometrii brył i wycięć (stapiania profili, wyciągnięć po ścieżce, wyciągnięcia po
ścieżce ze zmianą profilu, obrotów oraz tłoczeń). Umożliwia to tworzenie jednego typu rodziny z opcjonalnie
widoczną geometrią. Na przykład można utworzyć drzwi z opcjonalnym wieszakiem lub blachą
zabezpieczającą. Należy zwrócić uwagę, że geometria rodziny ciągle istnieje w projekcie, tylko jest
niewidoczna. Przykładowo może być wciąż zawarta podczas łączenia geometrii w projekcie.

Rodziny dające się ciąć

Jeśli rodzina daje się przecinać, jest ona wyświetlana jako cięta we wszystkich typach widoków, gdy płaszczyzna tnąca widoku
przecina tę rodzinę.
W oknie dialogowym Ustawienia widoczności elementu rodziny znajduje się opcja Gdy cięte w widoku rzutu/widoku
odwróconym. Opcja ta określa, czy geometria rodziny jest pokazywana, kiedy płaszczyzna cięcia przecina tę rodzinę. Przykładowo
w rodzinach drzwi geometria symbolu otwarcia na rzucie jest przedstawiana w rzutach, gdy drzwi są cięte, i nie jest
przedstawiana, gdy drzwi nie są cięte.
Opcja ta nie jest nigdy dostępna i nie może być wybrana dla rodzin, które nie dają się ciąć. Dla pewnych rodzin dających się
ciąć opcja ta jest dostępna i można ją zaznaczyć. Jednakże dla innych rodzin dających się ciąć opcja ta nigdy nie jest dostępna,
ale jest zawsze zaznaczona.
Poniższa tabela przedstawia dające się przecinać rodziny i zawiera informacje, dla których rodzin opcja ta jest dostępna.

Zarządzanie widocznością rodziny i poziomy szczegółowości | 1615

 UWAGA Opis Nie dotyczy oznacza, że kategoria jest rodziną systemową i nie może być utworzona na podstawie szablonu
rodziny.

Kategoria rodziny Opcja udostępniona

Zabudowa Tak

Sufity Nie dotyczy

Słupy Tak

Panele ściany osłonowej Nie

Drzwi Tak

Podłogi Nie dotyczy

Modele ogólne Nie

Dachy Nie dotyczy

Teren Tak

Słupy konstrukcyjne Tak

Fundamenty konstrukcyjne Tak

Ramy konstrukcyjne Tak

Topografia Nie

Ściany Nie dotyczy

Okna Tak

Rodziny niemożliwe do cięcia

Poniższe rodziny nie dają się ciąć i w widokach są zawsze pokazywane w rzucie:

■ Tralki

■ Szczegóły elementów

■ Urządzenia elektryczne

■ Osprzęt elektryczny

■ Otoczenie

■ Meble

■ Systemy mebli

■ Osprzęt oświetleniowy

■ Urządzenia mechaniczne

■ Parking

1616 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

 ■ Roślinność

■ Osprzęt hydrauliczny

■ Urządzenia specjalistyczne

Kolory
Umożliwia ustawienie kolorów dla wielu elementów w programie Revit Architecture, takich jak obiekty, linie, symbole opisów,
materiały, pomieszczenia i etapy. Po wybraniu kolorów zostanie otwarte standardowe okno dialogowe kolorów systemu
Windows. W przypadku kliknięcia próbnika kolorów PANTONE systemu Windows zostanie otwarte okno dialogowe kolorów
PANTONE.
W oknie dialogowym kolorów systemu Windows można wybrać opcję Brak koloru, aby nie wiązać koloru z określonym
elementem. Nie oznacza to jednak, że element ten nie ma koloru. Dany komponent może przyjąć swój kolor z kategorii
macierzystej lub przyjąć kolor czarny. Jeśli na przykład opcja Brak koloru zostanie wybrana dla panelu drzwi, ale drzwi
pozostaną zdefiniowane jako brązowe, panel drzwi będzie wyświetlany w kolorze brązowym.

Użycie okna dialogowego kolorów systemu Windows

1 W odpowiednim oknie dialogowym programu Revit Architecture uzyskaj dostęp do okna dialogowego kolorów
systemu Windows.
Przykładowo w oknie dialogowym Materiały na karcie Grafika lub na karcie Wygląd renderowania kliknij
próbkę koloru. (Zobacz Materiały na stronie 1568).

2 W oknie dialogowym Kolor wybierz kolor przy użyciu jednej z następujących metod:
■ Kolory podstawowe: dostępna jest tabela 48 najczęściej używanych kolorów. Kliknij jedno z pól z żądanym
kolorem.

■ Pola Odc, Nas, Jaskr, Czerw, Ziel, Nieb: wpisz w tych polach wartości w celu zdefiniowania wymaganego
koloru.

■ Okna ustawień czarne i białe: Przesuwaj suwak w górę i w dół, aby zmienić ilość białego i czarnego w kolorze.
Efekt wyświetla się w oknie kolor/pełny.

■ Kolory niestandardowe: Dodaj do 16 niestandardowych kolorów. Aby dodać kolor niestandardowy, wybierz
jedno z 16 kolorowych pól w polu Kolory niestandardowe. Zmieszaj nowy kolor poprzez wybranie jednego
z kwadratów kolorów podstawowych lub przez wybranie koloru PANTONE. Kiedy skończysz mieszanie
koloru, kliknij przycisk Dodaj niestandardowe.

3 Po określeniu żądanego koloru kliknij przycisk OK.

Użycie Próbnika kolorów PANTONE

1 W odpowiednim oknie dialogowym programu Revit Architecture uzyskaj dostęp do okna dialogowego kolorów
systemu Windows.
Przykładowo w oknie dialogowym Materiały na karcie Grafika lub na karcie Wygląd renderowania kliknij
próbkę koloru. (Zobacz Materiały na stronie 1568).

2 W oknie dialogowym Kolor kliknij przycisk PANTONE.

3 Utwórz kolor w Próbniku kolorów PANTONE.
4 Kliknij kolor na panelu, aby go zaznaczyć.
Okno podglądu PANTONE pokazuje wybrany kolor.

5 Po znalezieniu żądanego koloru kliknij przycisk OK.

Kolory | 1617
 6 Aby wyjść z okna dialogowego Kolor, kliknij przycisk OK.
Program Revit Architecture przypisuje kolor PANTONE oknu dialogowemu. Program Revit Architecture używa
nazwy PANTONE.

1618 | Rozdział 65 Ustawienia projektu

Opcje programu Revit
66
Można skonfigurować ustawienia globalne instalacji programu Revit. Ustawienia te można określić w dowolnym momencie, gdy otwarty jest
program Revit Architecture, przed lub po otwarciu pliku Revit.

Opcje ustawień
1 Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje.
2 Określ odpowiednie opcje.
3 Kliknij przycisk OK.

Opcje ogólne
Kliknij kartę Ogólne znajdującą się w oknie dialogowym Opcje, aby ustawić powiadomienia, nazwy użytkowników i czyszczenie
pliku dziennika.

Powiadomienia

■ Określ wartości przedziału czasowego w polu Przedział między przypomnieniami o zapisie.

■ Określ wartości przedziału czasowego w polu Przedział czasu między przypomnieniem o synchronizacji z plikiem głównym.

Nazwa użytkownika

■ Nazwa użytkownika jest identyfikatorem powiązanym w programie Revit Architecture z daną sesją. Podczas pierwszego
uruchomienia programu Revit Architecture na stacji roboczej program wykorzystuje nazwę logowania w systemie Windows
jako domyślną nazwę użytkownika. Nazwę użytkownika można zmienić i zapisać. W kolejnych sesjach programu Revit
Architecture na tej samej stacji roboczej program wykorzystuje zapisaną nazwę użytkownika, a nie nazwę logowania w
systemie Windows.
Jeśli członkowie zespołu nie pracują codziennie na tych samych stacjach roboczych, muszą pamiętać o zresetowaniu nazwy
użytkownika dla każdej sesji, ponieważ domyślną nazwą będzie nazwa poprzedniego użytkownika.
W wielodostępnym środowisku (współdzielenie pracy) programu Revit uprawnienia do edytowania są zależne od nazwy
użytkownika. Pod jedną nazwą użytkownika nigdy nie należy edytować więcej niż jednego aktywnego modelu lokalnego
(lub modelu lokalnego i modelu centralnego). Może to spowodować niezgodność modeli lokalnych z modelem centralnym.

Czyszczenie pliku dziennika

■ Określa liczbę plików dziennika do zachowania.

1619
 Pliki dziennika są dokumentami tekstowymi, które rejestrują każdą czynność wykonaną podczas sesji programu Revit
Architecture. Pliki te używane są przede wszystkim podczas korzystania ze wsparcia technicznego. Dzienniki mogą zostać
uruchomione w celu wykrycia problemu lub odtworzenia utraconych plików lub czynności. Zapisywane są one na końcu
każdej sesji programu Revit Architecture. Zobacz Pliki dziennika na stronie 90.

Opcje interfejsu użytkownika

Kliknij kartę Interfejs użytkownika znajdującą się w oknie dialogowym Opcje, aby zmienić zachowanie interfejsu użytkownika.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Interfejs użytkownika na stronie 19 i Dostosowywanie wstążki na stronie 20.

Opcja Opis

Konfiguracja

Aktywny temat Określa temat wizualny używany w interfejsie

użytkownika programu Revit: Jasny (domy-
ślny) lub Ciemny.

Skróty klawiaturowe Wyświetla okno dialogowe służące do dod-

awania, usuwania, importowania i
eksportowania skrótów klawiaturowych.
Można zmieniać standardowe skróty
klawiaturowe oraz dodawać własne
kombinacje klawiszy dla narzędzi programu
Revit. Zobacz Skróty klawiaturowe na stronie
1551.

Włącz stronę poprzednich plików przy Po uruchomieniu programu Revit Architecture

uruchamianiu wyświetla stronę Poprzednie pliki. Na tej
stronie znajduje się lista projektów i rodzin,
nad którymi ostatnio pracowano. Umożliwia
również dostęp do pomocy online i klipów
wideo.
Stronę Poprzednie pliki można również
otworzyć w dowolnym momencie, klikając
kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ listę
rozwijaną Interfejs
użytkownika ➤ Poprzednie pliki.

Działanie wyświetlania kart

Po usunięciu zaznaczenia wybranych Określa żądane zachowanie w środowisku

elementów lub opuszczeniu narzędzia projektu lub edytorze rodzin:
■ Pozostań na karcie Zmień: Po usunięciu
zaznaczenia elementu lub opuszczeniu
narzędzia na pierwszym miejscu
wyświetlana jest karta Zmień.
■ Powróć do poprzedniej karty: Po
usunięciu zaznaczenia elementu lub
opuszczeniu narzędzia w programie Revit
Architecture wyświetlana jest karta
wstążki, która była wyświetlana wcze-
śniej.

1620 | Rozdział 66 Opcje programu Revit

 Opcja Opis

Po wybraniu wyświetl kartę kontekstową Wyświetla kartę kontekstową dla wybranego

elementu, zapewniając natychmiastowy
dostęp do odpowiednich narzędzi.
Gdy ta opcja jest wyłączona, karta
kontekstowa jest otwierana, ale nie znajduje
się na pierwszym planie. Na pierwszym planie
znajduje się wówczas bieżąca karta. Kliknij
kartę kontekstową, aby uzyskać do niej
dostęp.

Podpowiedzi

Podpowiedzi - pomoc Określa żądany poziom informacji o

narzędziach wstążki. Ustawienie domyślne to
Normalny. Zobacz Podpowiedzi na stronie
24.

Opcje grafiki
Kliknij kartę Grafika znajdującą się w oknie dialogowym Opcje, aby włączyć przyspieszenie sprzętowe w celu uzyskania lepszej
wydajności wyświetlania. Na tej karcie można również skonfigurować kolory wybranych elementów, podświetlenia i błędów
oraz włączyć antyaliasing w widokach 3D i określić wygląd tekst wymiarów tymczasowych.

Tryb grafiki
Użyj przyspieszenia sprzętowego. Niektóre z korzyści użycia akceleracji sprzętu to:
■ Szybsze wyświetlanie dużych modeli w czasie odświeżania.

■ Przechodzenie między oknami widoków następuje szybciej w przypadku akceleracji grafiki w 3D.

■ Tworzenie i modyfikowanie opisów jest szybsze.

Kolory

■ Wybierz opcję Odwróć kolor tła, aby zmienić wyświetlanie tła widoku i elementów w widoku. Przykładowo jeśli są rysowane
czarne elementy na białym tle, wybierz tę opcję, a tło stanie się czarne, natomiast element - biały.

■ Aby zdefiniować nowy kolor wybranego elementu, kliknij przycisk koloru znajdujący się obok opcji Kolor wybranego
elementu. Ta opcja pozwala na ustawienie koloru elementów wybranych w obszarze rysunku poprzez kliknięcie ich lub
za pomocą pola wskazania.

■ Aby zdefiniować nowy kolor podświetlenia, kliknij przycisk koloru znajdujący się obok opcji Kolor podświetlenia. Ta
opcja pozwala na ustawienie koloru podświetlonych elementów (po przesunięciu wskaźnika na element w obszarze
rysunku).

■ Aby określić inny kolor błędu, kliknij przycisk koloru obok Koloru błędu. Ta opcja pozwala na ustawienie koloru elementów
wybranych w momencie pojawienia się ostrzeżenia lub błędu.

Jakość wyglądu

■ Użyj antyaliasingu dla widoków 3D.

Gdy ta opcja jest włączona, jakość linii w widokach 3D jest lepsza. Na przykład wyświetlane są gładsze krawędzie.

Opcje grafiki | 1621

 Wygląd tekstu wymiarów tymczasowych

■ Określ wielkość czcionki.

■ Określ przezroczystość lub matowość tła.

Opcje położenia plików

Kliknij kartę Położenie plików znajdującą się w oknie dialogowym Opcje, aby ustawić ścieżki dla plików i katalogów.

Pliki i katalogi

■ Określ ścieżkę dla domyślnego pliku szablonu. Instalacja programu Revit Architecture automatycznie ustawia tę ścieżkę;
jednakże możliwe, że użytkownik będzie chciał ją zmienić, jeśli będzie korzystał z systemu jednostek brytyjskich czy
metrycznych w projekcie. W katalogu Revit Architecture\Imperial Templates\ lub w katalogu Revit Architecture\Metric
Templates zainstalowano domyślne szablony. Wybierz to, które uważasz za odpowiednie. Możesz także zmienić tę ścieżkę,
aby wskazać szablon niestandardowy, we wszystkich projektach.

■ Określ domyślną ścieżkę projektową, gdzie program Revit Architecture zachowuje bieżący plik. To ustawienie powoduje
nadpisanie domyślnej ścieżki, aby zachować pliki. Kiedy określasz folder, program Revit Architecture otwiera ten folder
domyślnie, kiedy zachowujesz lub otwierasz plik.

■ Określ ścieżki dla szablonów i bibliotek. Instalacja programu Revit Architecture automatycznie ustawia tę ścieżkę; jednakże
możliwe, że użytkownik będzie chciał ją zmienić, jeśli będzie korzystał z systemu jednostek brytyjskich czy metrycznych
w projekcie. Istnieją tam domyślne szablony zainstalowane zarówno w programie Revit Architecture\Imperial Library\,
jak i Revit Architecture\Metric Library.

■ Dodaj inne biblioteki, charakterystyczne dla profilu firmy. Aby to wykonać, kliknij polecenie Miejsca. Zobacz Miejsca na
stronie 1622.

Miejsca
Można dodać biblioteki lub foldery charakterystyczne dla organizacji. Foldery te są wyświetlane w lewym okienku większości
okien dialogowych zawierających listy plików, takich jak okno dialogowe Otwórz.

Aby zdefiniować foldery lub biblioteki

1 Otwórz okno dialogowe Miejsca.

Jak

■ Kliknij kolejno przycisk ➤ Opcje. Na karcie Położenie plików kliknij opcję Miejsca.

■ W oknie dialogowym Otwórz kliknij prawym przyciskiem myszy w lewym okienku, a następnie kliknij
opcję Edytuj miejsca.

2 W oknie dialogowym Miejsca kliknij przycisk (Dodaj).

3 W nowym wierszu tabeli wprowadź wartość w polu Nazwa biblioteki.

4 Kliknij wiersz Ścieżka biblioteki, a następnie kliknij przycisk (Przeglądaj).

5 Przejdź do żądanego położenia i kliknij przycisk Otwórz.
6 W razie potrzeby dodaj więcej bibliotek.

1622 | Rozdział 66 Opcje programu Revit

 7 Aby zmienić kolejność bibliotek na liście, wybierz wiersz i kliknij przycisk (W górę) lub (W dół).
8 Aby usunąć bibliotekę z listy, wybierz jej wiersz i kliknij przycisk Usuń.

Opcje renderingu
Kliknij kartę Rendering znajdującą się w oknie dialogowym Opcje, aby określić ścieżki do plików używanych w wyglądach
renderowania i graffiti oraz określić położenie Menedżera zawartości ArchVision (ArchVision Content Manager - ACM),
jeśli to konieczne.

Dodatkowe ścieżki wyglądu renderingu

Na karcie Rendering znajdującej się w oknie dialogowym Opcje określ położenia plików używanych dla wyglądu renderingu.
Na przykład można określić ścieżki do następujących plików:

■ Plików obrazów używanych do definiowania niestandardowego koloru, desenia, tekstury lub mapy wypukłości dla wyglądu
renderingu. Zobacz Określanie pliku obrazu dla wyglądu renderingu na stronie 1589.

■ Plików obrazów dla graffiti. Zobacz Tworzenie typu graffiti na stronie 1098.

■ Dodatkowej zawartości RPC przechowywanej we wspólnym położeniu sieciowym.

UWAGA Należy jedynie określić ścieżki do dodatkowej zawartości RPC, na którą uzyskano licencję bezpośrednio od
firmy ArchVision. Nie ma potrzeby określania ścieżek dla zawartości RPC dostarczonej z programem Revit Architecture.

Załóżmy, że określane są pliki obrazów dla wyglądu renderingu i graffiti. Gdy program Revit Architecture musi uzyskać dostęp
do pliku obrazu, szuka go najpierw w miejscu określonym dla tego pliku, wykorzystując ścieżkę bezwzględną. Jeśli program
Revit Architecture nie może znaleźć pliku w tym położeniu, wówczas przeszukuje ścieżki określone na tej liście, w kolejności
zgodnej z kolejnością na liście.

Jeśli chcesz... Wówczas...

dodać ścieżkę
kliknij przycisk . Wprowadź ścieżkę lub kliknij przycisk , przejdź do żądanego
położenia i kliknij przycisk Otwórz.

usunąć ścieżkę
wybierz ścieżkę na liście i kliknij przycisk .

zmienić kolejność ścieżek na liście wybierz ścieżkę na liście i klikaj strzałki, aż do ustawienia ścieżek w żądanej kolejności.
Program Revit Architecture przeszukuje te ścieżki w kolejności, w jakiej są umieszczone
na liście.

Najlepsze procedury dotyczące przechowywania plików obrazów

Pliki obrazów związane z danym projektem należy przechowywać w tym samym miejscu. Określ to położenie na karcie
Rendering znajdującej się w oknie dialogowym Opcje. Jeśli trzeba wysłać plik projektu do członka zespołu, można również
wysłać katalog zawierający pliki obrazów. Daje to pewność, że członek zespołu dysponuje wszystkimi plikami wymaganymi
dla projektu oraz że niestandardowe wyglądy renderingu i graffiti są poprawnie wyświetlane w projekcie.

Opcje renderingu | 1623

Położenie Menedżera zawartości ArchVision
Jeśli organizacja uzyskała od firmy ArchVision licencję na dodatkową zawartość RPC, należy określić położenie Menedżera
zawartości ArchVision® (ACM) na karcie Rendering znajdującej się w oknie dialogowym Opcje. (Ta zawartość RPC i zawartość
RPC dostarczana z programem Revit Architecture mają oddzielne licencje).
Może zaistnieć potrzeba pobrania i zainstalowania programu ACM. Zobacz Korzystanie z programu ArchVision Content
Manager na stronie 1094.
Wypełnij pola w następujący sposób. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Konfigurowanie programu Revit Architecture
do używania obiektów znajdujących się w położeniu lokalnym lub Konfigurowanie programu Revit Architecture do używania
obiektów znajdujących się w położeniu sieciowym.

Opcja Opis

Sieć Wybierz tę opcję, aby wskazać, że dodatek RPC powinien być podłączony do programu
ACM w sieci. Użyj tej opcji, gdy organizacja przechowuje dodatkową zawartość RPC w
położeniu sieciowym, aby wielu użytkowników miało do nich dostęp.

Adres Określ adres sieciowy, w którym znajduje się program ACM. Można podać nazwę
komputera lub adres IP.

Port Określ port używany przez program ACM. Domyślny port to 14931.

Lokalny Wybierz tę opcję, aby wskazać, że dodatek RPC powinien być podłączony do programu
ACM na komputerze lokalnym. Użyj tej opcji, gdy dodatkowa zawartość RPC jest
przechowywana na komputerze lokalnym.

Położenie pliku wykonywalnego Określ położenie lokalnego pliku wykonywalnego programu ACM (rcpACMapp.exe).
Jeśli program ACM nie jest uruchomiony, jest on uruchamiany przez dodatek RPC, gdy
zachodzi taka potrzeba. Aby przejść do położenia pliku wykonywalnego, kliknij przycisk
Przeglądaj.

Pobierz więcej zawartości RPC Kliknij tę opcję, aby przejść do strony internetowej firmy ArchVision, na której można
zakupić dodatkową zawartość RPC, którą później można wykorzystywać w projektach
w programie Revit.

Opcje pisowni
Kliknij kartę Pisownia znajdującą się w oknie dialogowym Opcje, aby ustawić opcje modułu sprawdzania pisowni. Można
określić język głównego słownika. Można kliknąć przycisk Edytuj, aby dodać wyrazy do dodatkowych słowników.

Opcje kół sterujących

Na karcie SteeringWheels znajdującej się w oknie dialogowym Opcje określ opcje narzędzi nawigacyjnych widoku
SteeringWheels.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz SteeringWheels na stronie 834.

Opcja Definicja

Widoczność tekstu

1624 | Rozdział 66 Opcje programu Revit

Opcja Definicja

Pokaż komunikaty narzędzia Pokaż lub ukryj komunikaty narzędzi.

Komunikaty narzędzi są zawsze wyświetlane w przypadku kół

podstawowych (koło Widok obiektu i koło Przegląd budynku)
niezależnie od tego ustawienia.

Pokaż podpowiedzi Pokaż lub ukryj podpowiedzi.

Podpowiedzi są zawsze wyświetlane w przypadku kół

podstawowych (koło Widok obiektu i koło Przegląd budynku)
niezależnie od tego ustawienia.

Pokaż kursor tekstowy narzędzia Pokazuje lub ukrywa kursor tekstowy, gdy narzędzie jest aktywne.
Kursor tekstowy jest zawsze wyświetlany w przypadku kół
podstawowych (koło Widok obiektu i koło Przegląd budynku)
niezależnie od tego ustawienia.

Widoczne duże koło sterujące

Wielkość Określa rozmiar dużego koła sterującego.

Nieprzezroczystość Określa nieprzezroczystość dużego koła sterującego.

Miniaturowe koło sterujące

Wielkość Określa rozmiar koła miniaturowego.

Nieprzezroczystość Określa nieprzezroczystość koła miniaturowego.

Zachowanie narzędzia Obserwacja

Odwróć dostęp pionowy Odwraca w górę i w dół kierunek narzędzia Widok. Zobacz
Narzędzie Widok na stronie 842.

Narzędzie Spacer

Przesuń równolegle do płaszczyzny podłoża Wybór tej opcji powoduje powiązanie kąta ruchu z płaszczyzną
podłoża podczas spaceru przez model przy użyciu narzędzia

Opcje kół sterujących | 1625

 Opcja Definicja
Spacer. Można rozglądać się swobodnie, podczas gdy bieżący
widok jest przesuwany równolegle do płaszczyzny podłoża.
Gdy wybór tej opcji jest anulowany, kąt spaceru nie jest powiązany
i obserwator „leci” w kierunku obserwacji, dzięki czemu może się
poruszać wokół modelu w dowolnym kierunku pod dowolnym
kątem.
Zobacz Narzędzie Spacer na stronie 848.

Współczynnik prędkości Podczas wykorzystywania narzędzia Spacer do spaceru lub „lotu”

przez model można kontrolować prędkość ruchu. Prędkość ruchu
jest sterowana za pomocą odległości kursora od ikony koła
centralnego. Można tu ustawić prędkość ruchu.
Zobacz Narzędzie Spacer na stronie 848.

Narzędzie Zoom

Powiększ o jeden przyrost przy każdym kliknięciu Pozwala powiększyć widok jednym kliknięciem. Zobacz Narzędzie
Powiększ/pomniejsz na stronie 849.

Narzędzie Orbita

Utrzymaj widok w pionie Zachowuje prostopadłość boków widoku względem płaszczyzny

podłoża.
Jeśli wybór tej opcji zostanie anulowany, model można okrążać,
wykonując obrót o 360 stopni, co może być pomocne podczas
edytowania rodziny.
Zobacz Narzędzie Orbita na stronie 843.

Opcje ViewCube
Na karcie ViewCube w oknie dialogowym Opcje określ opcje dla ViewCube na stronie 827 narzędzia nawigacyjnego.

Opcja Definicja

Wygląd ViewCube

Pokaż ViewCube Pokaż lub ukryj narzędzie ViewCube w widokach 3D.

Pokaż w Określ, w których widokach ma być pokazywane narzędzie

ViewCube.

Położenie na ekranie Określ położenie narzędzia ViewCube w obszarze rysunku.

Rozmiar ViewCube Określ rozmiar narzędzia ViewCube.

Poziom nieprzezroczystości Określ nieprzezroczystość narzędzia ViewCube, gdy nie jest ono
używane. Jeśli zostanie wybrana wartość 0%, narzędzie ViewCube
nie będzie wyświetlane w obszarze rysunku, jeśli wskaźnik myszy
nie zostanie przesunięty w położenie narzędzia ViewCube na
ekranie.

Podczas przesuwania ViewCube

1626 | Rozdział 66 Opcje programu Revit

 Opcja Definicja

Przyciągaj do najbliższego widoku Gdy ta opcja jest wybrana, realizowane jest przyciąganie do
najbliższej orientacji widoku ViewCube. Orientacja widoku
ViewCube jest jedną z 26 opcji widoku (powierzchnia, krawędź
lub narożnik narzędzia ViewCube).

Podczas klikania ViewCube

Dopasuj do widoku podczas zmiany widoku Jeśli w obszarze rysunku wybrany jest element lub komponent i
kliknięte zostanie narzędzie ViewCube, widok zostanie
odpowiednio obrócony i dopasowany do elementu w obszarze
rysunku.

Użyj przejścia animowanego podczas przełączania widoków Wyświetla animowaną akcję po przełączeniu orientacji widoku.

Utrzymaj widok w pionie Zachowuje prostopadłość boków narzędzia ViewCube i widoku

względem płaszczyzny podłoża.
Jeśli wybór tej opcji zostanie anulowany, model można okrążać,
wykonując obrót o 360 stopni, co może być pomocne podczas
edytowania rodziny.
Zobacz Narzędzie Orbita na stronie 843.

Kompas

Pokaż kompas z ViewCube Pokazuje lub ukrywa kompas narzędzia ViewCube.

Opcje makr
Aby ustawić opcje makr, kliknij kartę Makra w oknie dialogowym Opcje. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Bezpieczeństwo makr na stronie 1652.

Opcja Opis

Ustawienia zabezpieczeń makra aplikacji

Włącz makra aplikacji Włącza makra aplikacji. Uruchamiaj tylko

makra z zaufanych źródeł.

Wyłącz makra aplikacji Wyłącza makra aplikacji. Nadal będzie można

wyświetlać, edytować i budować kod, ale
wprowadzone modyfikacje nie spowodują
zmiany bieżącego stanu modułu.

Ustawienia zabezpieczeń makra dokumentu

Pytaj przez włączeniem makr dokumentu Wyłącza makra, ale zostanie wyświetlony
monit o ich włączenie, jeśli w otwartym
projekcie programu Revit znajdują się makra.
Można wówczas wybrać włączenie makr przy
każdym ich wykryciu. Ta opcja jest domyślna.

Wyłącz makra dokumentu Wyłącza makra poziomu dokumentu, gdy

otwierany jest projekt. Nadal będzie można
wyświetlać, edytować i budować kod, ale

Opcje makr | 1627

 Opcja Opis
wprowadzone modyfikacje nie spowodują
zmiany bieżącego stanu modułu.

Włącz makra dokumentu. Włącza makra dokumentu. Uruchamiaj tylko

makra z zaufanych źródeł.

1628 | Rozdział 66 Opcje programu Revit

Szablony projektu
67
Szablony projektów zawierają warunki początkowe dla projektu. Program Revit Architecture posiada kilka szablonów. Można także utworzyć
własne szablony. Każdy nowy projekt oparty na szablonie dziedziczy po nim wszystkie rodziny, ustawienia (takie jak jednostki, wzory
wypełnienia, style linii, szerokości linii oraz skale widoków) oraz geometrię. Aby uzyskać więcej informacji o tym, co można umieścić w
szablonie projektu, zobacz Ustawienia szablonu projektowego na stronie 1630.
Istnieje wiele metod tworzenia niestandardowego szablonu projektu:

■ Otwórz istniejący plik szablonu, zmień odpowiednio ustawienia i zapisz go jako nowy plik szablonu RTE.
■ Rozpocznij pracę z pustym plikiem projektu, zdefiniuj jego wszystkie ustawienia i zapisz go jako plik szablonu RTE.
■ Rozpocznij pracę z pustym plikiem projektu i określ wszystkie nazwy widoków, poziomów i rzutni. Możesz utworzyć zestaw rysunków,
tworząc arkusze i dodając do nich widoki. Gdy zaczniesz rysowanie geometrii w tych widokach, widoki w arkuszach zostaną uaktualnione.
Zobacz Arkusze na stronie 989 i Dodawanie widoków do arkusza na stronie 992.
■ Zacznij od projektu zawierającego geometrię, której można użyć jako podstawy nowego projektu. Przykładowo jeśli zdefiniowano geometrię
miasteczka uniwersyteckiego i geometria ta ma być zawarta w wielu nowych projektach uniwersytetu, należy zapisać projekt z geometrią
jako szablon. Przy każdym otwarciu projektu za pomocą tego szablonu wczytywana jest geometria.

Dla szablonów używane jest rozszerzenie pliku RTE.

Aby uzyskać więcej informacji na temat korzystania z szablonu niestandardowego podczas uruchamiania nowego projektu, zobacz Tworzenie
projektu z wykorzystaniem szablonu na stronie 55.

Tworzenie szablonu
1 Kliknij kolejno opcję ➤ Nowy ➤ Projekt.
2 W oknie dialogowym Nowy projekt w polu pliku szablonu wybierz:
■ Brak, aby utworzyć własny szablon, używając pustego pliku projektu.

■ Przeglądaj, aby utworzyć szablon na podstawie istniejącego szablonu projektu. Przejdź do miejsca, w którym
znajduje się szablon.

3 W polu Utwórz nowy wybierz opcję Szablon projektu.

4 Kliknij przycisk OK.

UWAGA Jeśli nowy szablon nie będzie oparty na istniejącym szablonie, zostanie wyświetlone okno dialogowe
Wybierz jednostki początkowe. Wybierz w nim jednostki brytyjskie lub metryczne.

5 Zdefiniuj ustawienia.
6 Utwórz dowolną geometrię, która zostanie użyta jako baza dla przyszłych projektów.

1629
 7 Kliknij kolejno opcję ➤ Zapisz jako ➤ Szablon.
8 Wprowadź nazwę i wybierz katalog dla szablonu.
9 Kliknij przycisk Zapisz.

Ustawienia szablonu projektowego

W szablonie projektowym programu Revit Architecture można wstępnie zdefiniować następujące ustawienia:

■ Informacje o projekcie. Zawiera informacje takie jak nazwa projektu, numer projektu, nazwa klienta itp. Zobacz Informacje
projektowe na stronie 1557.

■ Ustawienia projektu. Na przykład można zdefiniować wstępnie style linii dla komponentów oraz linie, wzory wypełnienia
dla materiałów, jednostki projektowe, przyrosty przyciągania dla widoków modelu itp. Zobacz Ustawienia projektu na
stronie 1557.

■ Rodziny. Należą do nich rodziny systemowe i rodziny wczytane. Zależnie do potrzeb projektu można modyfikować lub
powielać rodziny systemowe (na przykład ściany). Można również wczytywać rodziny, na przykład powszechnie stosowane
rodziny, rodziny użytkownika i tabelki rysunkowe. Zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512 i Tabelki rysunkowe na
stronie 1007.

■ Widoki projektu. Rzuty, poziomy, zestawienia, legendy, arkusze i inne widoki można wstępnie zdefiniować. Zobacz
Dokumentowanie projektu na stronie 733.

■ Ustawienia widoczności/grafiki. Ustawienia widoczności i grafiki określane są dla projektu w oknie dialogowym Style
obiektu. Zobacz Style obiektów na stronie 1596. Jeśli to konieczne, można nadpisać ustawienia w trybie widok po widoku.
Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

■ Ustawienia wydruku. Umożliwia predefiniowanie drukarek i ustawień wydruku. Zobacz Ustawienia wydruku na stronie
1183.

■ Parametry projektu i parametry współdzielone. Umożliwia predefiniowanie parametrów projektu oraz identyfikację pliku
parametrów współdzielonych. Zobacz Parametry na stronie 1533.

UWAGA Nie można włączyć zadań do szablonów projektowych.

1630 | Rozdział 67 Szablony projektu

Transfer standardów
projektu 68
Standardy projektu można skopiować z jednego projektu i zastosować je w drugim. Standardy projektu obejmują typy rodziny (w tym rodziny
systemowe, ale nie wczytane rodziny), szerokości linii, materiały, szablony widoku, i style obiektu.
Można wybrać standardy do skopiowania. Przenoszony jest każdy obiekt, do którego odnosi się obiekt, który zostanie skopiowany. Przykładowo
jeśli do skopiowania zostanie wybrany typ ściany i zapomnisz o skopiowaniu materiału, program Revit Architecture sam go skopiuje.

Aby przeprowadzić transfer standardów projektu, wykonaj następujące czynności:

1 Otwórz projekt źródłowy i docelowy.
2 W projekcie docelowym kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ Transfer standardów projektu.
3 W oknie dialogowym Wybierz elementy do skopiowania w obszarze Kopiuj z wybierz projekt źródłowy.
4 Wybierz żądane standardy projektu. Aby wybrać wszystkie standardy projektu, kliknij przycisk Zaznacz wszystko.
5 Kliknij przycisk OK.
6 Jeśli zostanie otwarte okno dialogowe Powiel typy, wybierz jedną z poniższych opcji:
■ Nadpisz: przenoszone są wszystkie nowe standardy projektu i nadpisywane są powielone typy.
■ Tylko nowe: przenoszone są wszystkie nowe standardy projektu i ignorowane są powielone typy.
■ Anuluj: anuluje operację.

1631
1632
Szablony widoku
69
Program Revit Architecture posiada kilka szablonów widoków. Można także utworzyć własne szablony oparte na już istniejących. Szablony
widoków można przenosić z jednego projektu do innego.

Wprowadzenie do Szablonu Widoku

Szablon widoku jest zbiorem właściwości widoku, takich jak skala widoku, dziedzina, poziom szczegółowości i ustawienia
widoczności, które są wspólne dla danego typu widoku (takiego jak rzut lub elewacja). Należy określić wartość dla każdej
właściwości w szablonie. Właściwości można wykluczać z szablonu widoku. W przypadku wykluczonych właściwości nie jest
wymagana wartość. Właściwości te nie są nadpisywane w wyniku zastosowania szablonu widoku.
Szablonów widoku można użyć, aby:

■ Zastosować zdefiniowany zestaw właściwości widoku do określonego widoku. Przykładowo w przypadku rzutu pokazującego
układ mebli można utworzyć szablon widoku mający określone właściwości widoku, które są wymagane przy tego typu
rzutach. Przy tworzeniu innych rzutów, które wymagają takich samych właściwości jak układ mebli, można zastosować
ten sam szablon widoku.

■ Zestandaryzować wygląd widoków projektu przed wydrukowaniem lub wyeksportowaniem widoku lub projektu. Aby to
zrobić, zdefiniuj domyślny szablon widoku, który będzie można później zastosować do wielu widoków jednocześnie.

Widoki projektów i szablony widoków nie są połączone. Gdy zmieniany jest szablon, widoki utworzone z tego szablonu nie
są aktualizowane automatycznie. Zmodyfikowany szablon można zastosować ponownie, w wyniku czego zostaną nadpisane
poprzednie ustawienia właściwości widoku.

Tworzenie szablonu widoku

Szablon widoku można utworzyć, powielając istniejący szablon widoku i wprowadzając niezbędne modyfikacje. Można także
utworzyć szablon widoku z widoku projektu.

Aby utworzyć szablon widoku z istniejącego szablonu widoku

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony widoków ➤ Ustawienia szablonu
widoku.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Szablony widoków.

1633
 2 W oknie dialogowym Szablony widoków wybierz typ szablonu widoku z listy Pokaż typ.
Każdy typ szablonu widoku zawiera inny zestaw właściwości widoku. Wybierz typ zawierający właściwości
widoku, które mają zostać zastosowane do tworzonego szablonu.

3 Na liście nazw wybierz szablon widoku.

4 Kliknij przycisk (Powiel).

5 W oknie dialogowym Nowy szablon widoku wprowadź nazwę szablonu i kliknij przycisk OK.
6 Zmodyfikuj właściwość szablonu widoku zgodnie z potrzebami. Zobacz Właściwości szablonu widoku na stronie
1636.
Opcja Dołącz umożliwia wybranie właściwości, które zostaną uwzględnione w szablonie widoku. Odznacz opcję
Dołącz, aby usunąć właściwości. W przypadku właściwości, które nie zostały uwzględnione w szablonie widoku,
nie ma potrzeby podawania wartości. Te właściwości widoku nie będą nadpisywane w przypadku korzystania
z szablonu widoku.

7 Kliknij przycisk OK.

Aby utworzyć szablon widoku z istniejącego widoku projektu:

1 W Przeglądarce projektu wybierz widok, dla którego ma zostać utworzony szablon widoku.
2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony widoków ➤ Utwórz szablon z bieżącego
widoku lub kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Utwórz szablon widoku z widoku.
3 W oknie dialogowym Nowy szablon widoku wprowadź nazwę szablonu i kliknij przycisk OK.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Szablony widoków.

4 Zmodyfikuj właściwość szablonu widoku zgodnie z potrzebami. Zobacz Właściwości szablonu widoku na stronie
1636.
Opcja Dołącz umożliwia wybranie właściwości, które zostaną uwzględnione w szablonie widoku. Odznacz opcję
Dołącz, aby usunąć właściwości. W przypadku właściwości, które nie zostały uwzględnione w szablonie widoku,
nie ma potrzeby podawania wartości. Te właściwości widoku nie będą nadpisywane w przypadku korzystania
z szablonu widoku.

5 Kliknij przycisk OK.

Aby uzyskać informacje na temat stosowania szablonu widoku, zobacz Stosowanie szablonu widoku na stronie 1635 i Zastosowanie
szablonu widoku do wszystkich widoków w arkuszu na stronie 1635.

1634 | Rozdział 69 Szablony widoku

Określanie i stosowanie domyślnego szablonu widoku
Określanie domyślnych szablonów widoku pozwala zastosować standaryzowane właściwości widoku do wielu widoków
jednocześnie. Można na przykład użyć domyślnych szablonów widoku, aby wszystkie widoki miały pożądane właściwości,
zanim użytkownik przystąpi do drukowania lub eksportowania.
Kiedy domyślny szablon widoku jest stosowany do wielu widoków jednocześnie, stosowany jest szablon domyślny określony
we właściwościach każdego widoku (które mogą być inne dla każdego widoku).

Aby określić domyślny szablon widoku

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy widok projektu w Przeglądarce projektu, a następnie kliknij opcję Właściwości.

2 Na palecie Właściwości, w obszarze Dane identyfikacyjne wybierz wartość opcji Domyślny szablon widoku.

Aby zastosować domyślny szablon widoku

1 W Przeglądarce projektu wybierz widok lub widoki, do których ma zostać zastosowany domyślny szablon widoku.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony widoków ➤ Zastosuj szablon domyślny do
bieżącego widoku lub kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Zastosuj domyślny szablon widoku.

Temat pokrewny
Zastosowanie szablonu widoku do wszystkich widoków w arkuszu na stronie 1635

Stosowanie szablonu widoku

1 W Przeglądarce projektu wybierz widok lub widoki, dla których chcesz zastosować szablon widoku.

UWAGA Użyj klawisza CTRL, aby wybrać kilka widoków w oknie Przeglądarki projektów.

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony widoków ➤ Zastosuj szablon do
bieżącego widoku lub kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Zastosuj szablon widoku.
3 W oknie dialogowym Zastosuj szablon widoku na liście Pokaż typ wybierz typ szablonu widoku.
4 Na liście nazw wybierz szablon widoku, który ma zostać zastosowany.
Jako szablon widoku można zastosować właściwości widoku innego widoku projektu. Aby to wykonać, należy
wybrać polecenie Pokaż widoki, a następnie wybrać nazwę widoku.

5 Opcjonalnie wybierz polecenie Zastosuj automatycznie do nowych widoków tego samego typu, aby zastosować
ten szablon do wszystkich nowych widoków tego samego typu.
6 Kliknij przycisk Zastosuj.
7 Kliknij przycisk OK.
Wybrany szablon widoku został zastosowany.

Zastosowanie szablonu widoku do wszystkich widoków w arkuszu

1 W Przeglądarce projektu kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę widoku arkusza, następnie kliknij polecenie
Zastosuj szablony widoków do wszystkich widoków lub Zastosuj domyślny szablon widoku do wszystkich
widoków.
W przypadku wybrania opcji Zastosuj domyślny szablon widoku do wszystkich widoków zastosowany zostanie
szablon domyślny widoku zdefiniowany we właściwościach każdego widoku i zadanie zostanie zakończone.
Aby uzyskać informacje na temat określania domyślnego szablonu widoku dla widoku, zobacz Określanie i
stosowanie domyślnego szablonu widoku na stronie 1635.

Określanie i stosowanie domyślnego szablonu widoku | 1635

 2 W oknie dialogowym Zastosuj szablon widoku na liście Pokaż typ wybierz typ szablonu widoku.
3 Na liście nazw wybierz szablon widoku, który ma zostać zastosowany.
Jako szablon widoku można zastosować właściwości widoku innego widoku projektu. Aby to wykonać, należy
wybrać polecenie Pokaż widoki, a następnie wybrać nazwę widoku.

4 Kliknij przycisk Zastosuj.

5 Kliknij przycisk OK.
Szablon widoku zostaje zastosowany do wszystkich widoków na arkuszu.

Usuwanie szablonu widoku

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony widoku ➤ Ustawienia szablonu
widoku.
2 W oknie dialogowym Szablony widoku na liście Pokaż typ wybierz typ.
3 Na liście nazw wybierz szablon widoku, który ma zostać usunięty.

4 Kliknij przycisk (Usuń).

UWAGA Ponieważ szablony nie są połączone z widokami, usunięcie szablonu widoku nie ma wpływu na
istniejące widoki.

Właściwości szablonu widoku

Aby uzyskać dostęp do właściwości szablonu widoku, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Grafika ➤ listę rozwijaną Szablony
widoku ➤ Ustawienia szablonu widoku. Nie wszystkie właściwości są dostępne dla każdego typu szablonu widoku.

Nazwa Opis

Skala widoku Skala widoku. Po wybraniu opcji Niestandardowa można edytować właściwość Wartość
skali.

Wartość skali 1: Współczynnik pochodzący ze skali widoku. Jeśli na przykład skala widoku jest 1:100,
wartość skali jest współczynnikiem 100/1 lub 100. Tę wartość można edytować po
wybraniu opcji Niestandardowa dla właściwości Skala widoku.

Wyświetl model Ukrywa model w widoku szczegółu. Ustawienie opcji Normalny wyświetla wszystkie
elementy normalnie. Jest przeznaczone dla wszystkich nieszczegółowych widoków.
Ustawienie opcji Nie wyświetlaj pokazuje jedynie elementy specyficzne dla widoku
szczegółowego. Elementy te to m.in. linie, zakresy, wymiary, tekst i symbole. Elementy
w modelu nie są wyświetlane. Ustawienie Półcień powoduje wyświetlenie wszystkich
elementów specyficznych dla widoku szczegółu normalnie, natomiast elementy modelu
będą wyświetlane w półcieniach. Elementy w modelu półcieni mogą posłużyć do śle-
dzenia linii, wymiarowania i wyrównywania. (Zobacz Półcienie/podrys na stronie 1600).

Poziom szczegółowości Stosuje ustawienie poziomu szczegółowości do widoku. Zobacz Poziom szczegółowości
na stronie 1612.

W/G nadpisuje model Aby wyświetlić i zmodyfikować opcje widoczności dla kategorii modelu, należy kliknąć
przycisk Edytuj. Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie
809.

1636 | Rozdział 69 Szablony widoku

Nazwa Opis

W/G nadpisuje opis Aby wyświetlić i zmodyfikować opcje widoczności dla opisu, należy kliknąć przycisk
Edytuj. Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

W/G nadpisuje import Aby wyświetlić i zmodyfikować opcje widoczności dla importowanych kategorii, należy
kliknąć przycisk Edytuj. Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu
na stronie 809.

W/G nadpisuje filtry Aby wyświetlić i zmodyfikować opcje widoczności dla filtrów, należy kliknąć przycisk
Edytuj. Zobacz Widoczność i wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809.

Warianty projektu Nadpisania widoczno- Aby wyświetlić i zmodyfikować opcje widoczności dla wariantów projektu, kliknij opcję
ści/grafiki Edytuj. Zobacz Sprawdzanie ustawień wariantów projektu dla widoku na stronie 551.

Styl wizualny Wskazuje ustawienia widoku zastosowane do widoku.

Opcje wyświetlania graficznego Aby otworzyć okno dialogowe Opcje wyświetlania graficznego, kliknij opcję Edytuj. W
tym oknie dialogowym można dodać cienie i krawędzie sylwetki. Aby uzyskać więcej
informacji, zobacz Wyświetlanie słońca i cieni na stronie 1361 i Zastosowanie lub usuwanie
stylu linii dla konturu na stronie 881.

Daleka płaszczyzna przycięcia Określa ustawienia dalekiej płaszczyzny przycięcia. Zobacz Tnij widok za pomocą dalekiej
płaszczyzny przycięcia na stronie 862.

Zakres widoku Kliknij przycisk Edycja, aby otworzyć okno dialogowe Zakres widoku. Zakres główny jest
określany przez górną i dolną płaszczyznę przycinającą. Elementy wewnątrz granic
zakresu głównego są rysowane zgodnie z ich stylami obiektu. Elementy, które nie znajdują
się w zakresie głównym, ale wewnątrz określonej głębokości widoku, są rysowane stylem
linii Poza. Poziom, na którym rzut jest cięty, jest określony przez odsunięcie płaszczyzny
cięcia z wartości bieżącego poziomu. Możliwa do zastosowania tylko na planie i widokach
RCP. Aby uzyskać więcej szczegółów, zobacz Właściwości zakresu widoku na stronie 875.

Orientacja Orientuje projekt na kierunek północny projektu lub rzeczywisty kierunek północny.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Obracanie widoku w kierunku
północy rzeczywistej na stronie 110.

Filtry etapów Stosuje właściwości etapów do widoku. Zobacz Filtry etapów na stronie 887.

Dziedzina Określa widoczność ścian nienośnych i dziedzinę określonych symboli opisów (np.
elewacji konstrukcyjnych).

Położenie schematu kolorów Określa wyświetlanie schematu kolorów. Opcja Pierwszy plan koloruje wszystkie elementy
w pomieszczeniu lub powierzchni; opcja Tło koloruje tylko podłogę.

Przycięcie głębokości Określa ustawienia głębokiej płaszczyzny przycięcia. Zobacz Obcięcie rzutu za pomocą
tylnej płaszczyzny cięcia na stronie 737.

Ustawienia renderingu Określ ustawienia, które zostaną użyte podczas renderingu obrazu z widoku 3D. Zobacz
Tworzenie szablonu widoku dla ustawień renderingu na stronie 1117.

Odsunięcie symboliczne słupa Określ odsunięcie połączenia belki z pochyłym słupem konstrukcyjnym. Ma to tylko
zastosowanie do niskich poziomów szczegółowości.

Właściwości szablonu widoku | 1637

1638
Tworzenie makr przy
użyciu środowiska
programowania Revit VSTA
70
W tym temacie wyjaśniono sposób tworzenia makr w programie Revit. Zostaną opisane możliwości makr, ogólny proces roboczy, poszczególne
etapy instalacji, środowisko programowania o nazwie Revit VSTA, przykłady kodu, często zadawane pytania oraz inne informacje dodatkowe
związane z narzędziami Revit SDK.

Tworzenie makr — pierwsze kroki

Najpierw należy odpowiedzieć na pytanie: „Co to są makra i do czego one służą”? Makra są programami pozwalającymi
oszczędzać czas poprzez automatyzację powtarzających się czynności. Makra wykonują szeregi zdefiniowanych uprzednio
czynności, realizując określone zadania. Te zadania powinny być powtarzalne, a czynności przewidywalne.
Na przykład można zdefiniować makro umożliwiające dodawanie siatki do projektu, obracanie wybranego obiektu lub
gromadzenie informacji na temat pola powierzchni wszystkich pomieszczeń w konstrukcji. Inne ogólne przykłady obejmują:

■ lokalizowanie i wyodrębnianie elementów Revit do plików zewnętrznych,

■ udoskonalanie geometrii lub parametrów,

■ tworzenie wielu typów elementów,

■ importowanie i eksportowanie formatów plików zewnętrznych.

Program Revit zapewnia dostęp do interfejsu API (Application Programming Interface), umożliwiający użytkownikowi
poszerzenie funkcjonalności produktu. Można dodać polecenia użytkownika, klikając kolejno kartę Dodatki ➤ panel Narzędzia
zewnętrzne lub dodać nowe panele i narzędzia.
Poza wymienionymi wyżej rozszerzeniami interfejs API umożliwia definiowanie makr uruchamianych w programie Revit.
W przeciwieństwie do zewnętrznych poleceń i aplikacji funkcje makr są dostępne w programie Revit z poziomu dodatku Revit
VSTA. Różnice dotyczące API zostaną wyjaśnione w dalszej części tematu, jednakże doświadczeni programiści powinni zwrócić
uwagę, że nie ma konieczności rejestrowania makr w pliku Revit.ini, ani dodawania pliku RevitAPI.dll jako odnośnika.
VSTA to skrót od nazwy Visual Studio Tools for Applications. Technologia firmy Microsoft zawiera środowisko .NET służące
do tworzenia makr w językach C# i VB.NET w oparciu o określone aplikacje. Natomiast środowisko VSTA stanowi kolejny
etap w rozwoju języka Visual Basic for Applications (VBA) występującego w kilku aplikacjach firmy Autodesk.

1639
 Instalacja środowiska Revit VSTA — informacje
Aplikacja Revit VSTA jest teraz domyślnie instalowana z programem Revit Architecture. Należy również zauważyć, że program
Revit używa środowiska Microsoft .NET w wersji 3.5. Starsze aplikacje skompilowane za pomocą środowiska .NET 2.0 będą
nadal działały, chyba że inne zmiany interfejsu API w programie Revit 2010 będą miały na nie wpływ.
Doświadczeni użytkownicy środowiska Revit VSTA powinni zapoznać się z sekcją Aktualizowanie pakietu Revit VSTA na
stronie 1640, gdzie znajdują się ważne informacje o aktualizacji.

Możliwość zmian w interfejsie API

Istnieje duże prawdopodobieństwo, że interfejs Revit API będzie modyfikowany w kolejnych wersjach produktu. Oznacza to,
że po zainstalowaniu kolejnej wersji Revit, konieczne będzie dokonanie zmian i przebudowania utworzonych wcześniej makr
tak, aby odzwierciedlały zmiany w API.

Aktualizowanie pakietu Revit VSTA

W przypadku aktualizowania wersji pakietu Revit VSTA może być wymagane zarządzanie plikami, tak aby makra w programie
Revit zostały prawidłowo zaktualizowane i prawidłowo działały. Należy koniecznie zapoznać się ze zmianami w aplikacji
Software Development Kit (SDK) programu Revit i poniższymi informacjami o aktualizowaniu makr.

Aktualizowanie makr poziomu dokumentu

1 Otwórz projekt zawierający zagnieżdżone makra poziomu dokumentu. Po otwarciu projekt jest aktualizowany.

2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Menedżer makr.

3 Kliknij każdą kartę poziomu dokumentu w celu zaktualizowania.

4 Po zakończeniu kliknij przycisk Zamknij.

5 Zapisz i zamknij projekt.

Dalsze czynności nie są wymagane, chyba że kod makra wymaga ręcznego zedytowania.

Aktualizowanie makr poziomu aplikacji

1 Skopiuj katalogi w lokalizacji C:\Program Files\Autodesk Revit Architecture 2010\Program\VSTAMacros\AppHookup.

2 Wklej katalogi do lokalizacji C:\Program Files\Autodesk\Revit Architecture <wersja>\Program\VSTAMacros\AppHookup.

3 Uruchom program Revit.

4 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Menedżer makr.

5 Kliknij kartę Aplikacja.

6 Po zakończeniu kliknij przycisk Zamknij.

UWAGA Jeśli podczas aktualizowania wystąpią problemy ze zgodnością, kopie makr pierwotnego projektu (makra
poziomu dokumentu) i aplikacji zostaną umieszczone w katalogu Moje Dokumenty\Revit Architecture <wersja> VSTA i
zakończone wyrażeniem ~R. Te pliki mogą być ukryte w zależności od ustawień Eksploratora Windows.

Kod w projektach może wymagać ręcznego zmodyfikowania w celu prawidłowego zbudowania i uruchomienia makr w
programie Autodesk Revit Architecture 2011. W aplikacji SDK sprawdź listę zmian interfejsu API, aby zająć się problemami
ze zgodnością wersji.

1640 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Narzędzia w środowisku Revit VSTA
Elementy makr utworzonych w środowisku Revit VSTA można używać we wszystkich produktach Revit: Revit Architecture,
Revit Structure oraz Revit MEP. W tym temacie wszystkie produkty są określane ogólnie jako Revit.
Środowisko Revit VSTA zawiera:

■ Narzędzia na karcie Zarządzaj w panelu Makra:

■ Menedżer makr

■ Bezpieczeństwo makr

■ Menedżer makr — interfejs użytkownika uruchamiany po kliknięciu karty Zarządzaj ➤ panelu Makra ➤ Menedżer
makr. W Menedżerze makr wyświetlana jest lista utworzonych uprzednio makr, które można uruchamiać, edytować lub
debugować (Krokowo). Menedżer makr zapewnia również opcje umożliwiające tworzenie nowych makr za pomocą
różnego rodzaju szablonów.

■ Środowisko IDE (Integrated Development Environment) wbudowane w produkt Revit VSTA IDE, Można je uruchomić
na kilka sposobów, na przykład klikając w Menedżerze makr przycisk Makro, Edytuj lub Krokowo.

■ Dostęp do interfejsu Revit API.

■ Ustawienia bezpieczeństwa programu Revit dla makr poziomu aplikacji i poziomu dokumentu.

Użycie Menedżera makr i środowiska Revit VSTA IDE

Menedżer makr jest interfejsem służącym do:

■ wybierania opcji uruchamiającej środowisko Revit VSTA IDE, umożliwiające dodawanie, edycję, budowę i debugowanie
makr;

■ uruchamiania utworzonego wcześniej makra z listy kategorii.

Poniżej pokazano ekran Menedżera makr:

Narzędzia w środowisku Revit VSTA | 1641

 Karty wskazują zakres lub poziom makra.

■ Karta Aplikacja. Na karcie Aplikacja wyświetlana jest lista modułów makr dostępnych we wszystkich otwartych projektach
programu Revit w bieżącym wystąpieniu aplikacji Revit. Jest to zawsze pierwsza karta od lewej i jest ona zawsze aktywna
(wskazywana przez ikonę ). Jest ona zawsze dostępna, jeśli otwarte są projekty.

UWAGA Po przesłaniu pliku RVT do osoby pracującej na innym komputerze makra poziomu aplikacji nie będą dostępne.

■ Karta aktywnego dokumentu. Karta aktywnego dokumentu reprezentuje aktualnie aktywny projekt w programie Revit.
Projekt nie musi zawierać zagnieżdżonych makr, tak jak w tym przypadku, ale może je zawierać. Karta ma taką samą
nazwę jak aktywny projekt (w tym przypadku Projekt1) i jest wskazywana przez ikonę . Ta karta nie jest widoczna, gdy
projekt nie jest otwarty.

■ Karty nieaktywnego dokumentu. Karty nieaktywnego dokumentu reprezentują otwarte projekty, które zawierają
zagnieżdżone makra (patrz poniżej). Karta ma taką samą nazwę jak projekt (w tym przypadku Projekt2 i Projekt3).

Moduły i makra są dodawane, modyfikowane, budowane i usuwane na tych kartach.

Makra i moduły
Moduł stanowi organizacyjne zgrupowanie makr. Makra mogą być niezależne w ramach modułu, gdy są one uruchomione
lub współdzielić ze sobą kod lub narzędzia. Są one uporządkowane w Menedżerze makr, tak samo jak w module nadrzędnym.

Makra w ramach modułu są wyświetlane i budowane razem. Ikony reprezentujące moduł również wskazują ich bieżący stan.

Ikona Stan makra

Moduł jest prawidłowo budowany, włączany i wczytywany.

Ten moduł jest gotowy do uruchomienia. Zobacz
Uruchamianie makr w Menedżerze makr na stronie 1652.

Ten moduł został zedytowany, ale nie zbudowany. Zobacz

Budowanie makr w środowisku Revit VSTA IDE na stronie 1651.

Moduł jest wyłączony. Zobacz Bezpieczeństwo makr na

stronie 1652.

1642 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Ikona Stan makra

Zbudowanie modułu nie powiodło się. Zobacz Budowanie

makr w środowisku Revit VSTA IDE na stronie 1651.

Wczytanie modułu nie powiodło się.

Moduł jest uszkodzony.

Moduły poziomu aplikacji i poziomu dokumentu

Przede wszystkim narzędzia makra poziomu aplikacji mają być użyteczne w każdym dokumencie w prawie każdej sesji
programu Revit. Ponadto nie wymagają one do uruchomienia otwartego projektu w programie Revit. Zapewnia to elastyczność
w:

■ dostosowywaniu interfejsu użytkownika programu Revit,

■ dodawaniu narzędzi do programu Revit Architecture,

■ modyfikowaniu dokumentów podczas otwierania,

■ otwieraniu wsadowym dokumentów,

■ stosowaniu nowych standardów lub ustawień do nowych dokumentów.

Jeśli powyższe funkcje będą wykorzystywane, zaleca się utworzenie makr poziomu aplikacji, które umożliwiają rozpoczęcie
transakcji wymaganych przez makro.
Makra poziomu dokumentu są pisane na potrzeby określonych projektów i są zapisywane w projekcie programu Revit.

Języki programowania środowiska Revit VSTA — informacje

Makra są tworzone w środowisku Revit VSTA za pomocą języka programowania C# lub VB.NET. Wybrany wariant określa
typ szablonu kodu źródłowego generowany i edytowany w środowisku Revit VSTA IDE.

Położenia plików projektu makra

Pracując w środowisku VSTA IDE, należy pamiętać, że zanim makra zostaną wyświetlone na liście kategorii Menedżera makr,
należy je najpierw pomyślnie zbudować i zapisać. Zanim zostanie omówiony przykład początkowego kodu wczytywanego do
środowiska Revit VSTA IDE, zostaną przedstawione zagadnienia związane z położeniem plików projektu makra na komputerze
użytkownika.
Projekty makra poziomu aplikacji są przechowywane w podfolderze katalogu instalacyjnego programu Revit. Przykładowo:
C:\Program Files\Autodesk\Revit Architecture <wersja>\Program\VSTAMacros\AppHookup...
Projekty makr poziomu dokumentu przechowywane są w pliku RVT. Po otwarciu powiązanego projektu RVT wszelkie
zbudowane i zapisane makra są tymczasowo przechowywane w katalogu:
C:\Program Files\Autodesk\Revit Architecture <wersja>\Program\VstaMacros\DocHookups\...
Jednak po zamknięciu dokumentu projektu Revit (.rvt), z którym związane są wspomniane pliki makr poziomu dokumentu,
zostają one usunięte z komputera. Zapisane makra poziomu dokumentu są przechowywane w pliku RVT.
Po wprowadzeniu wszystkich narzędzi i procesów zostaną omówione poszczególne zadania.

Użycie Menedżera makr i środowiska Revit VSTA IDE | 1643

Podstawowy proces roboczy tworzenia makra w środowisku Revit VSTA
Ogólny proces roboczy tworzenia i wykorzystywania makr jest następujący.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Menedżer makr.

2 Utwórz moduły w oparciu o projekt poziomu aplikacji lub poziomu dokumentu. Zobacz Tworzenie modułów
na stronie 1644.
3 Zdefiniuj makra dla modułu z kodem implementacji za pomocą środowiska Revit VSTA IDE. Zobacz Tworzenie
makr na stronie 1645.
4 Zbuduj moduł i jego makra. Zobacz Budowanie makr w środowisku Revit VSTA IDE na stronie 1651.
5 Uruchom makra w Menedżerze makr i obserwuj wyniki. Zobacz Uruchamianie makr w Menedżerze makr na
stronie 1652.

Tworzenie modułów
Aby utworzyć makra, wykonaj następujące czynności.

UWAGA Jeśli aplikacja lub bieżący dokument zawiera już moduły, makra muszą być włączone w ustawieniach
Bezpieczeństwo makr. Zobacz Bezpieczeństwo makr na stronie 1652.

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Menedżer makr.

2 Wybierz kartę Aplikacja (w przypadku makr poziomu aplikacji) lub kartę Projekt (w przypadku makr poziomu
dokumentu).
3 W sekcji Utwórz w oknie dialogowym Menedżer makr kliknij opcję Moduł.
Otwarte zostanie okno dialogowe Utwórz nowy moduł.

4 Podaj następujące informacje:

■ W polu Nazwa modułu wprowadź nazwę.

■ W polu Język wybierz język C# lub VB.NET.

■ Można również dodać krótki opis modułu w polu Opis.

Tworzenie modułu poziomu aplikacji w języku

C#

5 Kliknij przycisk OK.

Nowy moduł zostanie utworzony i umieszczony na liście w Menedżerze makr. Można teraz dodać jedno lub
więcej makr.

1644 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Tworzenie makr
W programie Revit wszystkie makra poziomu aplikacji używają słowa kluczowego Application do adresowania obiektu
aplikacji w językach C# i VB.NET. Ten obiekt zawiera wszystkie dane i ustawienia występujące w aplikacji.
W specyficznych makrach poziomu dokumentu w programie Revit słowo kluczowe Document, zarówno w języku C#, jak i
VB.NET, zwraca interfejs API Document . Jeśli jest wymagany dostęp do obiektu Application z makra poziomu dokumentu,
należy wpisać:
Document.Application

UWAGA Jeśli aplikacja lub bieżący dokument zawiera już makra, muszą one być włączone w ustawieniach Bezpieczeństwo
makr. Zobacz Bezpieczeństwo makr na stronie 1652.

Przegląd tworzenia makr

1 W Menedżerze makr wybierz kartę Aplikacja (w przypadku makr poziomu aplikacji) lub kartę Projekt (w
przypadku makr poziomu dokumentu), na której zostanie umieszczone makro.
2 W sekcji Uruchom w oknie dialogowym Menedżer makr kliknij opcję Makro.
Otwarte zostanie okno dialogowe Utwórz nowe makro.

3 Podaj następujące informacje:

■ W polu Nazwa makra wprowadź nazwę.

■ Wybierz moduł nadrzędny z listy Makro w. Język modułu nadrzędnego będzie językiem makra.

■ Można również dodać krótki opis makra w polu Opis.

Tworzenie makr | 1645

 4 Kliknij przycisk OK.
Nowe makro jest umieszczane w module nadrzędnym w Menedżerze makr.

Zostanie uruchomiona aplikacja Revit VSTA IDE umożliwiająca pisanie makr. Zostanie wyświetlony szablon
początkowy dla makr w określonym języku programowania.

1646 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
 Należy zwrócić uwagę, że w powyższym szablonie makr poziomu aplikacji tworzonym w języku C# w środowisku
Revit VSTA zostały wykonane już następujące czynności:
■ Zostały dodane niezbędne dyrektywy using.

■ Zidentyfikowano obszar nazw modułu (MacroAppCS na powyższej ilustracji).

■ Została rozpoczęta definicja klasy ThisApplication.

■ Zostały rozpoczęte metody dla poleceń Module_Startup() oraz Module_Shutdown().

■ Została rozpoczęta metoda nowego makra (MyFirstMacrosApp na powyższej ilustracji), umożliwiając

dodanie kodu implementacji w nawiasach.

Należy również zauważyć, że w Revit VSTA Project Explorer wyświetlany jest kontekst.

5 W głównym oknie środowiska IDE można teraz wprowadzić kod źródłowy. Zobacz Przykłady kodów źródłowych
makr na stronie 1648.
6 Kliknij kolejno menu File -> Save<nazwa makra>, a następnie opuść środowisko Revit VSTA IDE.
7 Powtórz czynności od 6 do 10 w przypadku wszystkich dodatkowych makr wymaganych w module.

UWAGA Należy pamiętać, że konieczne jest prawidłowe zbudowanie i zapisanie projektów modułu w
środowisku Revit VSTA IDE przed ich wyświetleniem na liście kategorii w Menedżerze makr. Zobacz Budowanie
makr w środowisku Revit VSTA IDE na stronie 1651.

Narzędzia opcjonalne

■ Kliknij opcję Opis, aby wyświetlić opis wybranego modułu lub makra w całości. Ta opcja jest użyteczna,
gdy kolumna Opis w Menedżerze makr jest ucięta.

■ Zobacz Modyfikowanie i usuwanie modułów oraz makr na stronie 1651.

Tworzenie makr | 1647

Przykłady kodów źródłowych makr
Poniższe cztery przykładowe kody mogą być wykorzystane w celu poznania narzędzi Menedżera makr i lepszego zrozumienia
sposobu ich interakcji ze środowiskiem VSTA IDE.

Przykład kodu makra poziomu aplikacji w języku C#

W środowisku IDE użyj przedstawionego poniżej kodu jako metody:
public void MyFirstMacroAppCS()
{
Autodesk.Revit.DB.XYZ baseVec = Application.Create.NewXYZ(1.0, 0.0, 0.0);
Autodesk.Revit.DB.XYZ upVec = Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 1.0);
Autodesk.Revit.DB.XYZ origin = Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 0.0);
Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags align = Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_LEFT
| Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_TOP;
string strText = "My First Macro, App level, C#!";
double lineWidth = 4.0 / 12.0;
Autodesk.Revit.DB.View pView = ActiveUIDocument.Document.ActiveView;
Autodesk.Revit.DB.Transaction t = new Autodesk.Revit.DB.Transaction(ActiveU
IDocument.Document, "NewTextNote");
t.Start();
ActiveUIDocument.Document.Create.NewTextNote(pView, origin, baseVec, upVec, lineWidth,
align, strText);
t.Commit();
}

Należy zauważyć, że ponieważ to makro poziomu aplikacji jest napisane w celu zmodyfikowania dokumentu, należy rozpocząć
transakcję (t.Start();) i zakończyć transakcję (t.Commit();), aby zapewnić prawidłowe działanie makra.
W przedstawionym przykładzie klasa Revit.DB.Geometry.XYZ służy do zdefiniowania położenia (przy użyciu współrzędnych
X, Y, Z) notatki tekstowej, która zostanie dodana do pola tekstowego aktywnego widoku aktywnego dokumentu.
Pole tekstowe wstawione przez makro

PORADA Należy pamiętać, że przed próbą uruchomienia projektu w Menedżerze makr należy go zbudować w środowisku
Revit VSTA IDE.

1648 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Przykład kodu makra poziomu aplikacji w języku VB.NET
W środowisku IDE użyj przedstawionego poniżej kodu jako metody:
Public Sub MyFirstMacroAppVB()
Dim baseVec As Autodesk.Revit.DB.XYZ = Application.Create.NewXYZ(1.0, 0.0, 0.0)
Dim upVec As Autodesk.Revit.DB.XYZ = Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 1.0)
Dim origin As Autodesk.Revit.DB.XYZ = Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 0.0)
Dim align As Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags = Autod
esk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_LEFT lub Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_TOP
Dim strText As String = "My First Macro, App Level, VB.NET!"
Dim lineWidth As Double = 4.0 / 12.0
Dim pView As Autodesk.Revit.DB.View = ActiveUIDocument.Document.ActiveView
Dim Transaction As Autodesk.Revit.DB.Transaction = New Autodesk.Revit.DB.Transaction(ActiveU
IDocument.Document, "NewTextNote")
Transaction.Start()
ActiveUIDocument.Document.Create.NewTextNote(pView, origin, baseVec, upVec, lineWidth,
align, strText)
Transaction.Commit()
End Sub

Należy zauważyć, że ponieważ to makro poziomu aplikacji jest napisane w celu zmodyfikowania dokumentu, należy rozpocząć
transakcję (Transaction.Start()) i zakończyć transakcję (Transaction.Commit()), aby zapewnić prawidłowe działanie
makra.

PORADA Należy pamiętać, że przed próbą uruchomienia projektu w Menedżerze makr należy go zbudować w środowisku
Revit VSTA IDE.

W tym przykładzie należy zauważyć, że budując projekt w środowisku Revit VSTA IDE, zostaje zbudowany projekt
AppVisualBasic . Kod makra VB.NET poziomu aplikacji znajduje się w projekcie ThisApplication.vb. Za pomocą Eksploratora
projektów środowiska IDE można sprawdzić jego położenie na dysku. Aby uruchomić zbudowane właśnie makro, wybierz je
w Menedżerze makr i kliknij przycisk Uruchom. Następnie, jeśli to konieczne, kliknij prawym przyciskiem myszy w aktywnym
widoku i wybierz z menu opcję Dopasuj do okna, aby zobaczyć notatkę tekstową dodaną za pomocą makra utworzonego przez
użytkownika.
Pole tekstowe wstawione przez makro

Tworzenie makr | 1649

Przykład kodu makra poziomu dokumentu w języku C#
W środowisku IDE użyj przedstawionego poniżej kodu jako metody:
public void MyFirstMacroDocCS()
{
Autodesk.Revit.DB.XYZ baseVec = Document.Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 1.0);
Autodesk.Revit.DB.XYZ upVec = Document.Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 1.0);
Autodesk.Revit.DB.XYZ origin = Document.Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 0.0);
Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags align = Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_LEFT
| Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_TOP;
string strText = "My First Macro, Doc level, C#!";
double lineWidth = 4.0 / 12.0;
Autodesk.Revit.DB.Transaction t = new Autodesk.Revit.DB.Transaction(Document, "NewTextNote");
t.Start();
Autodesk.Revit.DB.View pView = Document.ActiveView;
Document.Create.NewTextNote(pView, origin, baseVec, upVec, lineWidth, align, strText);
t.Commit();
}

PORADA Należy pamiętać, że przed próbą uruchomienia projektu w Menedżerze makr należy go zbudować w środowisku
Revit VSTA IDE.

W tym przykładzie należy zauważyć, że budując projekt w środowisku Revit VSTA IDE, zostaje zbudowany projekt DocCSharp
. Kod C# makra poziomu dokumentu znajduje się w projekcie ThisDocument.cs. Za pomocą Eksploratora projektów można
sprawdzić jego tymczasowe położenie na dysku. Należy pamiętać, że kody dla prawidłowo zbudowanych makr poziomu
dokumentu są przechowywane w pliku RVT po zapisaniu pliku RVT. Pliki projektu są usuwane z położenia tymczasowego
przy opuszczaniu programu Revit.
Pole tekstowe wstawione przez makro

Przykład kodu makra poziomu dokumentu w języku VB.NET

W środowisku IDE użyj przedstawionego poniżej kodu jako metody:
Public Sub MyFirstMacroDocVB()
Dim baseVec As Autodesk.Revit.DB.XYZ = Document.Application.Create.NewXYZ(1.0, 0.0, 0.0)
Dim upVec As Autodesk.Revit.DB.XYZ = Document.Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 1.0)
Dim origin As Autodesk.Revit.DB.XYZ = Document.Application.Create.NewXYZ(0.0, 0.0, 0.0)
Dim align As Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags = Autod
esk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_LEFT lub Autodesk.Revit.DB.TextAlignFlags.TEF_ALIGN_TOP
Dim pView As Autodesk.Revit.DB.View = Document.ActiveView
Dim Transaction As Autodesk.Revit.DB.Transaction = New Autodesk.Revit.DB.Trans
action(Document, "NewTextNote")
Transaction.Start()
Document.Create.NewTextNote(pView, origin, baseVec, upVec, lineWidth, align, strText)
Transaction.Commit()
End Sub

PORADA Należy pamiętać, że przed próbą uruchomienia projektu w Menedżerze makr należy go zbudować w środowisku
Revit VSTA IDE.

1650 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
 W tym przykładzie należy zauważyć, że budując projekt w środowisku Revit VSTA IDE, zostaje zbudowany projekt
DocVisualBasic, a kod makra poziomu dokumentu napisany w języku VB.NET jest przechowywany w projekcie
ThisDocument.vb. Za pomocą Eksploratora projektów można sprawdzić jego tymczasowe położenie na dysku. Należy pamiętać,
że kody dla prawidłowo zbudowanych makr poziomu dokumentu są przechowywane w pliku RVT po zapisaniu pliku RVT.
Pliki projektu są usuwane z położenia tymczasowego przy opuszczaniu programu Revit.
Pole tekstowe wstawione przez makro

Budowanie makr w środowisku Revit VSTA IDE

1 Otwórz projekt zawierający makra poziomu dokumentu. Jeśli budowane są tylko makra poziomu aplikacji,
przejdź do czynności 2.

2 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Menedżer makr.

3 Wybierz kartę Aplikacja (w przypadku makr poziomu aplikacji) lub kartę o nazwie takiej jak projekt (w przypadku
makr poziomu dokumentu).
4 Rozwiń moduł zawierający makra, które należy zbudować.
5 Wybierz makra i kliknij przycisk Edytuj.
6 W środowisku Revit VSTA IDE z listy rozwijanej wybierz opcję Build charakterystyczną dla makra:

W tym przykładzie należy zwrócić uwagę, że budowane jest makro o nazwie AppCS. Kod makra C# poziomu
aplikacji znajduje się w projekcie ThisApplication.cs. Za pomocą Eksploratora projektów środowiska IDE można
sprawdzić jego położenie na dysku.

7 Opuść środowisko Revit VSTA IDE.

Jeśli kod został napisany prawidłowo, w lewym dolnym rogu okna aplikacji Revit VSTA powinien zostać wyświetlony komunikat
Budowa zakończyła się powodzeniem.

Modyfikowanie i usuwanie modułów oraz makr

W Menedżerze makr wybierz kartę Aplikacja (w przypadku makr poziomu aplikacji) lub kartę Projekt (w przypadku makr
poziomu dokumentu) makr, które mają zostać zmodyfikowane.

Moduły
Aby usunąć moduł, zaznacz go i kliknij opcję Usuń. Usunięcie modułu jest trwałe i dotyczy również skojarzonych makr.
Aby zmodyfikować moduł, zaznacz go i kliknij opcję Edytuj. W środowisku IDE zostanie otwarty moduł i można będzie go
edytować (edytować można również skojarzone z nim makra).

Makra
Aby usunąć makro, zaznacz je i kliknij opcję Usuń. Usunięcie makra nie jest trwałe. Zostanie ono usunięte z kodu źródłowego.
Aby trwale usunąć makro, należy zrobić to ręcznie poprzez edycję w środowisku IDE.

Budowanie makr w środowisku Revit VSTA IDE | 1651

 Aby zmodyfikować makro, zaznacz je i kliknij opcję Edytuj. W środowisku IDE zostanie otwarty moduł i można będzie je
edytować (edytować można również jego moduł i skojarzone z nim makra).

Uruchamianie makr w Menedżerze makr

1 Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Menedżer makr.
2 Wybierz makro.
3 Kliknij opcję Uruchom.
Można również klikać dwukrotnie poszczególne makra w Menedżerze makr, aby je uruchomić.
Makra będą uruchamiane tylko z poziomu karty Aplikacja i aktualnie aktywnego dokumentu, a nie z dokumentów nieaktywnych.
Również bezpieczeństwo makr musi być odpowiednio ustawione. Zobacz Bezpieczeństwo makr na stronie 1652.

Użycie opcji StepInto (Krokowo)

Makra można debugować, używając opcji Krokowo w Menedżerze makr.
1 Otwórz kod swojego makra w środowisku IDE.
2 Można również ustawić punkty przerwania w makrach. Kliknij lewy margines okna kodu, lub kliknij kod i
naciśnij klawisz F9, lub wybierz opcję Przełącz punkt przerwania dostępną w menu Debugowanie. Punkty
przerwania będą wyświetlane jako czerwone okręgi.
3 W Menedżerze makr wybierz makro z listy kategorii i kliknij opcję Krokowo. Środowisko IDE przejdzie do
trybu debugowania i makro zostanie zatrzymane na pierwszym wierszu.
■ Naciśnij klawisz F10, aby przejść przez kod makra, wiersz po wierszu.

■ Naciśnij klawisz F5 lub wybierz opcję Kontynuuj, aby przesunąć następny punkt przerwana, jeśli takowe
zostały ustawione w czynności 2.

OSTRZEŻENIE Podczas używania opcji Krokowo należy unikać przełączania użytkowników systemu Windows
lub przejścia systemu Windows w tryb uśpienia. W niektórych przypadkach może to spowodować błędy i
nieoczekiwaną utratę danych.

W środowisku Revit VSTA IDE do czynności związanych z debugowaniem np. sprawdzania wartości zmiennych służą opcje
Śledź, Zmienne lokalne i inne. Aby uzyskać więcej informacji na temat debugowania, zobacz pomoc środowiska VSTA IDE.

UWAGA Aktualnie nie można debugować metod Module_Startup i Module_Shutdown. Ponieważ debugowanie w
środowisku Revit VSTA jest oparte na makrach, przed rozpoczęciem debugowania należy wczytać moduł.

Bezpieczeństwo makr
Istnieje możliwość domyślnego włączenia i wyłączenia makr. Pozwala chronić pracę i komputer przed nieoczekiwanym
uruchomieniem niebezpiecznych i złośliwych kodów. Podczas pracy z makrami ważne jest, aby mieć świadomość zagrożeń,
na jakie są one podatne. Uruchamiaj tylko znane makra z zaufanych źródeł.

Ustawianie bezpieczeństwa makra poziomu aplikacji

1 Wyłączenie makr poziomu aplikacji powoduje ograniczenie dostępu do narzędzi Uruchom i Krokowo
znajdujących się w Menedżerze makr. Nadal będzie można wyświetlać, edytować i budować kod, ale wprowadzone
modyfikacje nie spowodują zmiany bieżącego stanu modułu.

Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Zabezpieczenia makra.

2 Wybierz kartę Makra.

1652 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
 3 W sekcji Ustawienia bezpieczeństwa makr aplikacji wybierz opcję Włącz makra aplikacji lub Wyłącz makra
aplikacji.
4 Kliknij przycisk OK.
5 Zamknij i ponownie otwórz program Revit Architecture.

UWAGA Aby zmiany ustawień makra poziomu aplikacji zostały wprowadzone, wymagane jest ponowne
uruchomienie programu Revit Architecture. Ustawienie będzie zachowane do momentu jego kolejnej
zmiany.

Ustawianie bezpieczeństwa makra poziomu dokumentu

1 Wyłączenie makr poziomu dokumentu powoduje ograniczenie dostępu do narzędzi Uruchom i Krokowo
znajdujących się w Menedżerze makr dla dowolnego projektu otwieranego w programie Revit Architecture.
Nadal będzie można wyświetlać, edytować i budować kod, ale wprowadzone modyfikacje nie spowodują zmiany
bieżącego stanu modułu.

Kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Makra ➤ Zabezpieczenia makra.

2 Wybierz kartę Makra.
3 W sekcji Ustawienia bezpieczeństwa makr dokumentu wybierz jedną z poniższych opcji:
■ Pytaj przez włączeniem makr dokumentu.Jest to ustawienie domyślne. Makra są wyłączone, ale zostanie
wyświetlony monit o ich włączenie, jeśli w otwartym projekcie programu Revit istnieją makra. Można
wówczas wybrać włączenie makr przy każdym ich wykryciu.

■ Wyłącz makra dokumentu. Wyłącza makra poziomu dokumentu, gdy otwierany jest projekt. Aby włączyć
makra w tym stanie, należy zamknąć projekt, dostosować ustawienia bezpieczeństwa makr i ponownie
otworzyć projekt.

■ Włącz makra dokumentu. Włącza makra poziomu dokumentu, gdy otwierany jest projekt. Aby wyłączyć
makra w tym stanie, należy zamknąć projekt, dostosować ustawienia bezpieczeństwa makr i ponownie
otworzyć projekt.

Jeśli to możliwe, należy unikać ustawienia Włącz makra dokumentu. Podczas otwierania dokumentu zawierającego makra
nie będzie wyświetlane ostrzeżenie, co powoduje, że mogą zostać uruchomione potencjalnie niebezpieczne i złośliwe kody.
Zaleca się używanie ustawienia Pytaj przed włączeniem makr dokumentu, jeśli użytkownik jest zaznajomiony z makrami
programu Revit lub jeśli często otwiera projektu pochodzące z nieznanych źródeł. Ustawienie Włącz makra dokumentu
powinno być używane tylko wówczas, gdy użytkownik jest pewien źródła pochodzenia zagnieżdżonych makr.

Ostrzeżenia i stan makra poziomu dokumentu

Aby pomóc zidentyfikować bieżący stan bezpieczeństwa makra, w prawym dolnym rogu ramki aplikacji Revit udostępniono
ikony stanu oraz monity powiadomień.

Ustawienie bezpieczeństwa Ikona stanu Powiadomienie po otwarciu

makra

Włącz makra dokumentu

Wyłącz makra dokumentu

Bezpieczeństwo makr | 1653

 Ustawienie bezpieczeństwa Ikona stanu Powiadomienie po otwarciu
makra

Pytaj przez włączeniem makr Definiowana W oknie dialogowym ostrzeżenia

dokumentu przez wyświetlany jest monit o włączenie
użytkownika. lub wyłączenie makr. W zależności
od uzyskanej odpowiedzi zostanie
wyświetlona odpowiednia ikona. To
jest ustawienie domyślne.

Narzędzia Revit SDK, dokumentacja dodatkowa środowiska API, przykłady

VSTA
Zestaw narzędzi programisty Revit Software Development Kit (SDK) zawiera użyteczne zasoby pomagające zrozumieć
środowisko Revit API oraz ułatwiające tworzenie makr. Narzędzia SDK zawierają dokumentację dodatkową środowiska API,
pełen zestaw przykładów zestawu narzędzi programisty interfejsu API oraz przykładów Revit VSTA. Narzędzia Revit SDK są
dostępne na:

■ dysku DVD Revit lub jako plik do pobrania

■ stronie internetowej firmy Autodesk http://www.autodesk.com/revit-sdk

■ stronie internetowej Autodesk Developer Network http://adn.autodesk.com. Aby uzyskać informację, w jaki sposób można
otrzymać konto ADN, należy się skontaktować z najbliższym przedstawicielem firmy Autodesk.

Narzędzia SDK są spakowane w pliku ZIP. Po rozpakowaniu narzędzi SDK i zaakceptowaniu warunków licencji należy
odszukać plik pomocy RevitAPI.chm. W przypadku komputera z systemem Windows należy otworzyć plik CHM i sprawdzić
informacje na temat opisanych tam klas, właściwości i metod. Przykładowo:

Należy także zapoznać się z przykładami Revit VSTA stanowiącymi część narzędzi SDK. Znajdują się one w folderze:
\Software Development Kit\VSTA Samples\...

1654 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
 W kolejnym rozdziale wyjaśniono sposób integracji przykładów VSTA z projektami Revit VSTA.

Użycie przykładów Revit VSTA dostępnych w narzędziach SDK

Przy użyciu przykładów Revit VSTA znajdujących się w narzędziach SDK można poznać różne techniki stosowane w interfejsie
API.
Skopiuj i otwórz następujący plik projektu programu Revit z następującej lokalizacji: \Software Development Kit\VSTA
Samples\...:

■ Revit_VSTA_Samples.rvt

■ Revit_VSTA_MEP_Samples.rvt

■ Revit_VSTA_Family_Samples.rfa

W tym pliku RVT znajduje się kilka makr poziomu dokumentu. W programie Revit uruchom Menedżera makr, wybierz jedno
z makr poziomu dokumentu i wybierz opcję Uruchom. Zauważ, że po otwarciu pliku Revit_VSTA_Samples.rvt z narzędzi
SDK, może on zawierać więcej przykładów niż ekran pokazany poniżej, a metody makr mogą mieć inne nazwy.

Makra zostały wstępnie skonfigurowane na potrzeby uruchomienia w programie Revit. W Menedżerze makr można także
wybrać dowolne przykładowe makro VSTA i kliknąć przycisk Edytuj, aby wyświetlić utworzony kod uruchamiający przykładowe
makro. Można także wybrać dowolne przykładowe makro VSTA i kliknąć opcję Edytuj, aby wyświetlić utworzony kod
uruchamiający przykładowe makro.
Próbki makr poziomu aplikacji w środowisku Revit VSTA są dostarczane razem z aplikacją SDK w katalogach \Software
Development Kit\VSTA Samples\:

■ GetTimeElapsed_CSharp

■ GetTimeElapsed_VBNet

■ Pomieszczenia

Skopiuj te katalogi do folderu C:\Program Files\Autodesk\Revit Architecture <wersja>\Program\VstaMacros\AppHookup,

a następnie uruchom program Revit.

UWAGA Upewnij się, że skopiowane katalogi są dostępne do zapisu. Makra poziomu aplikacji nie zostaną prawidłowo
uruchomione, jeśli te katalogi są tylko do odczytu.

Użycie przykładów Revit VSTA dostępnych w narzędziach SDK | 1655

Interfejs Revit API — różnice

Skrócone omówienie
W poniższej tabeli znajduje się podsumowanie różnic pomiędzy standardowym interfejsem Revit API a Revit Macro API.

Cecha lub możliwość Standardowy interfejs Revit API Interfejs Revit Macro API

Deklaracja Konieczność zastosowania interfejsu Deklaracja metody publicznej bez parametrów i pustego
IExternalCommand i jego metody typu zwrotnego w klasie ThisApplication lub This-
Execute . Document .

Obiekt Application Dostęp do obiektu Application Słowo kluczowe Obiekt w językach C# i VB.NET wskazuje
za pomocą wyrażenia obiekt Application dla makr poziomu aplikacji. W przypadku
externalCommandData.Application makr poziomu dokumentu wyrażenie
Document.Application wskazuje obiekt Application.

Wstążka W zewnętrznych aplikacjach API mo- Nieobsługiwane

żna utworzyć polecenia RibbonPanels,
RibbonItem, PulldownButton i
PushButton dla każdego polecenia
zewnętrznego, stosując zewnętrzne
aplikacje.

Integracja makr ze środowiskiem Revit VSTA

Prześledźmy etapy procesu integracji makra z projektem Revit VSTA. Można pominąć tę sekcję, jeśli przykłady opisane w
sekcji Użycie przykładów Revit VSTA dostępnych w narzędziach SDK na stronie 1655 spełniają oczekiwania użytkownika.
W tym rozdziale wyjaśniono, gdzie w projektach IDE należy utworzyć foldery odpowiadające zasobom systemu plików, jak
dodać niezbędne odnośniki oraz jak zdefiniować właściwości. Te etapy zostały przeprowadzone w makrach znajdujących się
w pliku Revit_VSTA_Samples.rvt dostarczonym wraz z narzędziami SDK.

Dodawanie żądanych odnośników

Jeśli w makrze utworzonym przez użytkownika jest wyświetlany interfejs użytkownika, do projektu należy dodać żądane
odnośniki. Na przykład w makrze SDK VSTASampleRooms należy utworzyć odniesienia do komponentów:

1 System.Windows.Forms

2 System.Drawing

Najpierw w Menedżerze makr wybierz rodzaj projektu i kliknij opcję Edytuj.

W środowisku IDE przejdź do Project Explorer. Domyślnie znajduje się on po prawej stronie ekranu.
Dla danego projektu makra (np. AppCSharp) kliknij prawym przyciskiem myszy sekcję References i z menu wybierz opcję
Add Reference.
W oknie dialogowym Add Reference znajdź na liście i wybierz komponenty System.Drawing oraz System.Windows.Forms
. Aby wybrać wiele komponentów, przytrzymaj klawisz Ctrl. Przykładowo:

1656 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Po zakończeniu wybierania kliknij przycisk OK.
Project Explorer środowiska IDE zostaje uaktualniony o poniższe odnośniki:

Tworzenie folderów w środowisku Revit VSTA IDE

W Project Explorer środowiska IDE kliknij prawym przyciskiem myszy projekt makra i wybierz opcję Add ➤ New Folder.
Przykładowo:

Integracja makr ze środowiskiem Revit VSTA | 1657

 Nazwij folderu. W tym przykładzie nazywa się on Samples. Następnie prawym przyciskiem myszy kliknij pozycję folderu
Samples i kliknij kolejno opcję Add ➤ New Folder, aby dodać folder podrzędny np. Rooms.
Poniżej pokazano ekran wynikowy Project Explorer:

Poza środowiskiem IDE do przechodzenia między folderami instalacyjnymi programu Revit oraz do znalezienia folderu
VstaMacros służy Eksplorator Windows. Zwróć uwagę, że w tym położeniu zostały utworzone odpowiednie podfoldery
\Samples\Rooms .

Kopiowanie makra do folderu systemu plików

Pozostając poza środowiskiem Revit VSTA IDE, skopiuj pliki makra do utworzonego podfolderu.

UWAGA Jeśli utworzone makro wykorzystuje plik RESX, należy go również skopiować.

Dodawanie istniejących plików do projektu makra w środowisku IDE

Wróć do środowiska Revit VSTA IDE. Kontynuując omawiany przykład, w Project Explorer kliknij prawym przyciskiem
myszy folder utworzony dla makra i w menu kliknij kolejno opcje Add -> Existing Item. Przykładowo:

W wynikowym oknie dialogowym w folderze instalacyjnym programu Revit przejdź do odpowiedniego podfolderu w systemie
plików (np. katalog Revit SDK VSTA Sample) i zaznacz wszystkie pliki tworzące makro, a następnie kliknij przycisk Add.
W omawianym przykładzie po odświeżeniu środowiska IDE Project Explorer dla opcji GetTimeElapsed_CSharp wygląda
następująco:

1658 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Tworzenie i budowanie makra
Po dodaniu plików do projektu można przejść do napisania metody uruchamiającej makro. Na przykład w języku C#:
/// Sample Rooms test
public void RunSampleRooms()
{
SamplesRoom sample = new SamplesRoom(this);
sample.Run();
}

Należy pamiętać o dodaniu dyrektywy using do obszaru nazw makra. Przykładowo:

using Revit.SDK.Samples.Rooms.CS;

Zapisz projekt, a następnie w menu paska narzędzi środowiska IDE kliknij opcję Build. Uruchom Menedżera makr w programie
Revit i na liście kategorii wybierz utworzone makro. Próbka Rooms w narzędziach SDK może być zakodowana jako makro
poziomu dokumentu. W takim przypadku w celu uruchomienia makra w projekcie AppCSharp pokazanym na ekranach w
tym rozdziale niezbędne będzie wprowadzenie zmian.
Gdy makro zostanie uruchomione z poziomu Menedżera makr, pobiera ono dane z modelu i wyświetla podsumowanie.
Przykład:

Integracja makr ze środowiskiem Revit VSTA | 1659

 Właściwości pliku Resources.resx
Należy zauważyć, że istnieje zależność jednego z przykładów Revit VSTA o nazwie GridCreation od pliku resources.resx.
Przed rozpoczęciem eksperymentów na przykładzie GridCreation należy ustawić plik ResX w środowisku Revit VSTA IDE.
Ta czynność została wcześniej wykonana w przykładach makr poziomu dokumentu znajdujących się w pliku
Revit_VSTA_Samples.rvt (w narzędziach SDK). Jednak w przypadku makr tworzonych przez użytkownika może być konieczne
zdefiniowanie właściwości w pliku resources.resx projektu. W tym rozdziale jest przedstawiony odpowiedni przykład.

W Project Explorer przejdź do folderu Properties danego makra. Na przykład: TwojeMakro ➤ Samples ➤ GridCreation
➤ Properties.
Zaznacz plik resources.resx.
W okienku Properties wybierz właściwość Custom Tool, a następnie w kolumnie value wprowadź wyrażenie
ResXFileCodeGenerator .

Przywracanie plików RevitAPI.dll i RevitAPIUI.dll

Pliki RevitAPI.dll oraz RevitAPIUI.dll są odniesieniami wymaganymi do interakcji między Menedżerem makr a środowiskiem
Revit VSTA IDE. Jeśli zostaną one przez nieuwagę usunięte z modułu, poniższa procedura umożliwia ich przywrócenie.
1 Wybierz moduł w Menedżerze makr.
2 Kliknij opcję Edytuj.
3 W Project Explorer w środowisku IDE kliknij prawym przyciskiem myszy sekcję odniesień i wybierz opcję Add
Reference
4 W oknie dialogowym Add Reference kliknij kartę Browse.
5 Przejdź do \Revit Architecture <wersja>\Program.
6 Wybierz pliki RevitAPI.dll i RevitAPIUI.dll.
7 Kliknij przycisk OK.

1660 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
 Odniesienia zostaną przywrócone i makro będzie budowane, debugowane i uruchamiane zgodnie z potrzebami.

Migracja przykładów z narzędzi SDK do środowiska Revit VSTA

W przypadku narzędzi Revit SDK są dostępne dwa foldery zawierające przykłady:
\Revit SDK <wersja>\Software Development Kit\Samples\...
\Revit SDK <wersja>\Software Development Kit\VSTA Samples\...
W przypadku programów w folderze SDK \Samples\ jest wykorzystywany standardowy interfejs Revit API. Te przykłady
są nazywane kodem przykładu SDK, aby odróżnić je od przykładów Revit VSTA.
Kod przykładu SDK można użyć do tworzenia makr po wprowadzeniu odpowiednich modyfikacji. W tym rozdziale są
przedstawione kolejne etapy tego procesu. Zaprezentowane będą przykłady w języku C#. Jednak podane instrukcje dotyczą
również wersji przykładów SDK w języku VB.NET.

Czynności początkowe
Czynności początkowe podczas migracji przykładów standardowego interfejsu API z narzędzi SDK do projektu makro Revit
VSTA są podobne do czynności przedstawionych w rozdziale Integracja makr ze środowiskiem Revit VSTA na stronie 1656.
Jednak zamiast kopiowania plików z folderów narzędzi SDK \VSTA Samples\<nazwa-przykładu>\... skopiowane zostaną pliki
z folderów narzędzi SDK \Samples\<nazwa-przykładu>\... .
Przypomnijmy, że czynności te są następujące:

1 W środowisku IDE — dodanie żądanych odnośników.

2 W środowisku IDE — utworzenie folderów dla przykładów SDK do migracji.

3 W programie Eksplorator Windows — skopiowanie plików standardowego interfejsu API SDK do odpowiednich folderów
systemowych.

4 W środowisku IDE — dodanie istniejących plików do projektu makra.

Aktualizacja kodu przykładów SDK

W środowisku Revit VSTA IDE interfejs IExternalCommand jest niedostępny lub zajęty. W kodzie przykładu SDK
standardowego interfejsu API jest konieczna aktualizacja klasy dziedziczącej z tego interfejsu:

■ Usuń parametry metody oraz zwrot metody Execute .

■ Zaktualizuj pozostały kod dotyczący metody ExternalCommandData.

Przykładowy kod przed edycją

Przedstawiony poniżej fragment kodu pochodzi z programu wykorzystującego standardowy interfejs Revit API:

Migracja przykładów z narzędzi SDK do środowiska Revit VSTA | 1661

 Przykładowy kod po edycji
Kod w środowisku Revit VSTA IDE należy zaktualizować zgodnie z poniższym przykładem. W tym przykładzie przedstawiono
makro poziomu aplikacji. Metoda RunSampleRooms() stanowi wejście dla tego przykładu VSTA. Zwróćmy uwagę, że
wskaźnik this został użyty w celu zastąpienia metody commandData.Application.

Dodatkowe informacje na temat migracji przykładów SDK standardowego interfejsu API

■ Domyślnie obszarem nazw przykładu SDK jest: Revit.SDK.Samples.<NazwaPrzykładu>.CS. Podczas edytowania
kodu przykładów SDK standardowego interfejsu API należy zmienić obszar nazw dla środowiska Revit VSTA. Na przykład
w projekcie ThisApplication.cs:
namespace AppCSharp.csproj

■ Domyślne odnośniki projektów w projektach Revit VSTA obejmują jedynie podstawowe odnośniki takie jak Revit.Proxy.
Należy pamiętać, aby dodać inne żądane odnośniki. Na przykład odnośniki System.Windows.Forms oraz
System.Drawing należy dodać w przypadku uruchamiania przykładów, które wyświetlają interfejs użytkownika.

■ Niektóre przykłady zawierają zasoby, które należy zdefiniować w pliku resources.resx. Jednym z przykładów jest
GridCreation. W przypadku migracji przykładu SDK standardowego API dla GridCreation do środowiska Revit VSTA
należy pamiętać o prawidłowym ustawieniu właściwości resx .

■ W środowisku Revit VSTA IDE nie jest obsługiwana zależność budowy projektu. Jeśli będą wykorzystywane biblioteki
DLL, należy skompilować ten zależny przykładowy projekt poza środowiskiem VSTA IDE. W przykładach SDK
standardowego API występuje kilka przykładów dotyczących Przeglądarek takich, jak AnalyticalViewer oraz RoomViewer,
uzależnionych od odnośników do RevitViewer. W rozwiązaniu przykładu SDK zależności projektu można ustawić w
następujący sposób:

1662 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
 Jednak ustawienie zależności projektu jest niemożliwe z powodu ograniczenia w środowisku Revit VSTA. Migracja
przykładu RevitViewer do środowiska VSTA nie jest możliwa. W związku z tym należy skompilować przeglądarkę
RevitViewer jako niezależny przykład SDK, a następnie dodać jej biblioteki DLL jako odnośnik w projekcie Revit VSTA.

■ Podczas migracji przykładów SDK standardowego interfejsu API do środowiska Revit VSTA nie należy kopiować do niego
żadnych plików rozwiązań (*.sln*) ani plików istniejących projektów (*.csproj lub *.vbproj).

■ W środowisku Revit VSTA nie są dostępne przykłady związane z paskami narzędzi.

Często zadawane pytania na temat makr Revit

Skrócone omówienie
Ten rozdział zawiera odpowiedzi na często zadawane pytania dotyczące makr w programie Revit.

Pytanie Odpowiedź

Dlaczego utworzone makro nie jest Zanim nowe makra zostaną wyświetlone w
wyświetlane na liście kategorii Menedżera Menedżerze makr należy prawidłowo zbu-
makr. Dlaczego? dować projekt makra w środowisku Revit
VSTA IDE (przy użyciu menu Zbuduj).

Czy podczas tworzenia makra pliki RevitAPI.dll No. Nie trzeba tworzyć odniesień do plików
i RevitAPIUI.dll należy dodawać jako RevitAPI.dll i RevitAPIUI, ponieważ ta
odniesienia? czynność została już wcześniej wykonana
przez program. Projekt makra Revit VSTA
używa obu jako wymaganych odniesień. Jeśli
te odniesienia zostaną usunięte ze środowiska
IDE, makra Revit nie będą działać:

Często zadawane pytania na temat makr Revit | 1663

 Pytanie Odpowiedź

Zobacz Przywracanie plików RevitAPI.dll i

RevitAPIUI.dll na stronie 1660.

Czy należy edytować pliki Revit.ini? No. Program Revit zna interfejs API do obsługi
makr.

Makro w środowisku Revit VSTA IDE zostało Aby makro zostało uznane za usunięte w
usunięte poprzez usunięcie jego metody w Menedżerze makr, należy najpierw
pliku This*.cs lub This*.vb. Jednak nazwa prawidłowo zbudować edytowany projekt.
usuniętego makra wciąż pojawia się po
otwarciu listy kategorii Menedżera makr. W
jaki sposób usunąć tą nazwę z listy?

Dlaczego wybranie w środowisku Revit VSTA Środowisko IDE stanowy edytor dla Mene-
IDE opcji File (Plik) ➤ New Project (Nowy dżera makr. Moduły i makra są tworzone w
projekt) nie powoduje uruchomienia żadnych Menedżerze makr i są one później edytowane
funkcji? w środowisku IDE. Dlatego w środowisku IDE
opcja File -> Open Project jest nieaktywna.

Jakie są różnice pomiędzy makrami poziomu Makra poziomu aplikacji można uruchomić
aplikacji, a makrami poziomu dokumentu? we wszystkich otwartych projektach Revit w
ramach jednego wystąpienia aplikacji Revit.
Projekty makr poziomu dokumentu
przechowywane są w pliku RVT. Można je
wczytać z bieżącego aktywnego dokumentu
i uruchomić w tym dokumencie.

Jak uzyskać dostęp do obiektu Wszystkie makra poziomu aplikacji skojarzone

Application lub do odpowiednika są z obiektem UIApplication . W makrach
externalCommandData ? poziomu aplikacji wskaźnik słowa kluczowego
Application wskaźnik słowa kluczowego,
w językach C# i VB.NET zwraca interfejs API
Application interfejsu API.
W makrach poziomu dokumentu wskaźnik
słowa kluczowego Document zwraca obiekt
Document interfejsu API. Aby uzyskać dostęp
do obiektu UIApplication z makra
poziomu dokumentu, należy użyć metody
this.Application.

Co powinny zawierać metody uruchomienia Słowo kluczowe Metoda Mod-

i zamknięcia: Module_Startup oraz Mod- ule_Startup jest wywoływana podczas
ule_Shutdown? wczytywania modułu, a metoda Mod-

1664 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Pytanie Odpowiedź
ule_Shutdown jest wywoływana podczas
jego usuwania.
Dla modułów makr poziomu aplikacji Metoda
Module_Startup zostaje wywołana
podczas otwierania projektu Revit, a metoda
Module_Shutdown zostaje wywołana
podczas zamykania dokumentu.
Dla modułów makr poziomu dokumentu
Module_Startup zostaje wywołana
podczas uruchamiania programu Revit, a
metoda Module_Shutdown zostaje wywo-
łana podczas zamykania programu Revit.
Module_Startup oraz Module_Shut-
down zostaje również wywołana podczas
odbudowy projektu makra.
Można dodać kod inicjalizacji w metodach
Module_Startup oraz wykonać czynność
czyszczenia w metodach Module_Shut-
down . Można na przykład zarejestrować
program do obsługi zdarzeń przy
uruchamianiu i wyrejestrować go przy
zamykaniu (jest to zalecany sposób).

W jaki sposób i dlaczego należy rejestrować Jak wspomniano wcześniej, tę czynność w

i wyrejestrowywać program do obsługi środowisku Revit VSTA należy wykonać
zdarzeń Revit? poprzez rejestrowanie programów do obsługi
zdarzeń w metodzie *_Startup i
wyrejestrowywanie ich w metodzie
*_Shutdown . W ten sposób wszystkie makra
VSTA będą dynamicznie wczytywane i
usuwane. Jeśli program do obsługi zdarzeń
nie jest prawidłowo wyrejestrowany, wówczas
podczas debugowania makra, w programie
Revit może wystąpić odwołanie do
nieprawidłowej metody (np. złego adresu
pamięci). Pomimo że mechanizmy środowiska
Revit VSTA mogą w takim przypadku zapobiec
awarii programu Revit, to wszelkie programy
do obsługi zdarzeń, które nie zostały
prawidłowo wyrejestrowane, mogą spowod-
ować problemy z działaniem programu
podczas bieżącej sesji programu Revit.

Istnieje okno, które nie działa prawidłowo i Niemodalne okna dialogowe działające poza
powoduje błędy w programie Revit. zakresem uruchomionego wywołania
interfejsu API mogą powodować problemy.
Zaleca się unikanie takich wywołań, aby
zapobiec niestabilności programu Revit.

Gdzie można znaleźć przykłady ćwiczeń W poniższym przykładowym kodzie jest

dotyczących metody uruchomienia i przedstawiony sposób rejestrowania
zamknięcia. oraz programu do obsługi programu do obsługi zdarzeń On-
zdarzeń? DocumentNewed automatycznie
generującego okno komunikatu po

Często zadawane pytania na temat makr Revit | 1665

 Pytanie Odpowiedź
utworzeniu nowego projektu Revit. Uwaga:
jeden z przykładowych kodów VSTA znaj-
dujących się w narzędziach Revit SDK zawiera
przykład uruchamiania i zamykania programu
do obsługi zdarzeń w makrze poziomu
dokumentu. W poniższej odpowiedzi jest
przedstawiony przykład programu obsługi
zdarzeń w makrze poziomu aplikacji:
Uwaga: środowisko VSTA może uzyskać
dostęp do wszystkich zdarzeń interfejsu API
w wersji 2011. Zdarzenia wcześniejsze niż dla
wersji 2011 zostały usunięte. Poniższe
przykłady przedstawiają nowe zdarzenia w
środowisku VSTA:

Przykład kodu makra poziomu aplikacji w języku C#

private void Module_Startup(object sender, EventArgs e)

{
this.Application.DocumentOpened += new EventHandler<Autod
esk.Revit.DB.Events.DocumentOpene
dEventArgs>(Application_DocumentOpened);
}
void Application_DocumentOpened(object sender, Autod
esk.Revit.DB.Events.DocumentOpenedEventArgs e)
{
System.Windows.Forms.MessageBox.Show("message here");
}
private void Module_Shutdown(object sender, EventArgs e)
{
this.Application.DocumentOpened -= new EventHandler<Autod
esk.Revit.DB.Events.DocumentOpene
dEventArgs>(Application_DocumentOpened);
}
}

Przykład kodu makra poziomu aplikacji w języku VB.NET

Private Sub Module_Startup(ByVal sender As Object, ByVal e As

System.EventArgs) Handles Me.Startup
AddHandler Me.OnDocumentNewed, AddressOf
Me.ThisApplication_OnDocumentNewed
End Sub
Private Sub Module_Shutdown(ByVal sender As Object, ByVal e As
System.EventArgs) Handles Me.Shutdown
RemoveHandler Me.OnDocumentNewed, AddressOf
Me.ThisApplication_OnDocumentNewed
End Sub
Private Sub ThisApplication_OnDocumentNewed(ByVal document As
Autodesk.Revit.Document)
System.Windows.Forms.MessageBox.Show("VB.NET Application event
OnDocumentNewed")
End Sub

1666 | Rozdział 70 Tworzenie makr przy użyciu środowiska programowania Revit VSTA
Informacje dodatkowe na temat makr w programie Revit

Skrócone omówienie
Aby uzyskać więcej informacji, należy skorzystać z poniższych źródeł:

■ Plik pomocy RevitAPI.chm zawiera dokumentację dodatkową interfejsu Revit API .NET. Wraz z dokumentacją dodatkową
interfejsu API użytkownik otrzymuje pakiet narzędzi Revit SDK dostępny się na dysku DVD produktu oraz na stronie
internetowej firmy Autodesk http://www.autodesk.com/revit-sdk. Należy pamiętać, żeby używać narzędzi Revit API SDK
dla danej wersji programu Revit. Zgodnie z informacjami przedstawionymi wcześniej w tym temacie narzędzia SDK
zawierają również przykłady pochodzące ze środowiska Revit VSTA.

■ DevTV: wstęp do programowania w środowisku Revit to film, który można pobrać ze strony internetowej autodesk.pl.
W tym filmie są wyjaśnione kwestie środowiska Revit API związane z zewnętrznymi poleceniami i zewnętrznymi aplikacjami.
Ten film nie wyjaśnia działania makr w środowisku Revit VSTA, ale może być interesujący dla programistów, którzy chcą
poznać więcej szczegółów na temat pełnego interfejsu Revit SDK API i jego przykładów. Zapoznaj się z witryną
http://www.autodesk.com/revit-sdk i odszukaj sekcję rozpoczynającą się od „DevTV”.

■ Na stronie Autodesk Developer Network (ADN), http://adn.autodesk.com, można znaleźć informacje i porady ekspertów
na temat pełnego interfejsu Revit API. Jeśli nie masz jeszcze konta w sieci ADN, skontaktuj się z przedstawicielem firmy
Autodesk.

Informacje dodatkowe na temat makr w programie Revit | 1667

1668
Funkcje pamięci
71
Aby zminimalizować prawdopodobieństwo niestabilnego zachowania programu Revit Architecture, gdy używa on pamięci systemu operacyjnego,
można wykonać następujące czynności:

■ Regularnie uruchamiać ponownie program Revit Architecture.

Po pojawieniu się komunikatu, że zastosowanie pamięci w bieżącej sesji przekracza limit systemu operacyjnego, należy jak najszybciej
zapisać swoją pracę i uruchomić ponowie program Revit Architecture. W przypadku korzystania ze środowiska pracy współdzielonej
zapisz plik lokalny, uruchom ponownie program Revit Architecture, a następnie zsynchronizuj z plikiem głównym.

■ Uruchomić opcję 3 GB systemu operacyjnego Windows® w celu poprawy wydajności na komputerach 32-bitowych. Zobacz Włączanie
funkcji 3 GB na komputerach 32-bitowych na stronie 1670.
■ Uruchomić 64-bitową wersję programu Revit Architecture w 64-bitowym systemie operacyjnym Windows.
■ Zmniejsz liczbę załadowanych podłączeń RVT i DWG. Zobacz Zarządzanie połączeniami na stronie 1241.
■ Zmniejsz liczbę załadowanych plików RVT i RFA. Zobacz Usuwanie nieużywanych rodzin i typów rodzin na stronie 505.
■ Ogranicz liczbę otwartych widoków. Gdy otwartych jest wiele widoków, można szybko zamknąć wszystkie ukryte widoki, wybierając

kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ (Zamknij ukryte).

■ Ograniczyć liczbę otwieranych zadań, gdy używany jest plik współdzielony. W oknie dialogowym Otwórz, z listy rozwijanej Otwórz
wybierz opcję Określ, która umożliwia wybranie zadań, które mają zostać zamknięte przed otwarciem pliku lokalnego.

UWAGA W niektórych przypadkach oprogramowanie antywirusowe może zablokować pliki lub spowolnić przesyłanie
danych, co może wyglądać jak ograniczenia pamięci. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Operacje na plikach (Otwórz,
Zapisz, Synchronizuj) są zablokowane lub spowolnione na stronie 82.

Uwagi dotyczące opcji 3 GB

Przed podjęciem decyzji o używaniu opcji 3 GB należy zapoznać się z poniższymi uwagami:

■ Ta opcja jest obsługiwana tylko przez systemy operacyjne Windows XP SP2 i Windows Vista zainstalowane na komputerach
32-bitowych.

■ Jeśli opcja ta zostanie włączona, system operacyjny ma mniej pamięci systemowej. Nie jest do końca jasne, jaki wpływ na
system Windows XP ma ustawienie tej opcji, dlatego należy zwrócić uwagę na obciążenie systemu uruchamianymi
aplikacjami podczas korzystania z tego trybu. Jeśli większa przestrzeń adresowania nie jest wymagana, włączenie tej opcji
nie jest zalecane.

1669
 ■ Wiadomo o co najmniej jednej wersji sterownika karty graficznej (ATI Fire GL 8800, wersja sterownika 6.12.10.3035),
która nie pracuje przy włączonej funkcji 3 GB. W przypadku zawieszenia systemu operacyjnego uruchom ponownie
komputer bez opcji /3GB i sprawdź, czy aktualizacja sterownika pozwoli na rozwiązanie problemu.

Włączanie funkcji 3 GB na komputerach 32-bitowych

Program Revit Architecture jest aplikacją 32-bitową z obszarem adresowania wirtualnego ograniczonym do 4 GB. Standardowo
system Microsoft® Windows® na komputerze 32-bitowym rezerwuje 2 GB z 4 GB obszaru adresowania wirtualnego dla procesów
systemu operacyjnego, a pozostałe 2 GB — dla procesów aplikacji (w tym przestrzeń wymaganą dla stron kodowych, stosu i
całej pamięci przydzielanej dynamicznie). Opcja 3 GB dzieli obszar adresowania wirtualnego na komputerach 32-bitowych
w inny sposób, udostępniając 3 GB dla aplikacji, a 1 GB dla systemu operacyjnego.
Na komputerach 64-bitowych przełącznik 3 GB nie działa, ponieważ system Windows nie rezerwuje obszaru adresowania
wirtualnego dla systemu operacyjnego, dzięki czemu program Revit Architecture może używać do 4 GB dostępnego obszaru.
Przed włączeniem funkcji 3 GB zobacz Uwagi dotyczące opcji 3 GB na stronie 1669.

Aby włączyć opcję 3 GB w systemie Windows XP

1 Otwórz plik boot.ini.
Ten plik znajduje się zwykle na dysku C:\ i jest on chronionym plikiem systemu operacyjnego. Aby go wyświetlić,
w oknie Eksploratora Windows kliknij kolejno menu Narzędzia ➤ Opcje folderów. Na karcie Widok odznacz
pole wyboru Ukryj chronione pliki systemu operacyjnego i kliknij przycisk OK.

2 W sekcji systemu operacyjnego skopiuj oryginalną linię zawierającą ścieżkę bootowania, następnie zmień tę
linię, dodając opcję (/3GB) i łańcuch wyświetlania, który identyfikuje opcję bootowania.
Przykłady linii do skopiowania i linii w zmienionej wersji przedstawiono poniżej. Zmodyfikowane elementy są
pogrubione.
■ multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(2)\WINDOWS="Microsoft Windows XP Professional" /fastdetect

■ multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(2)\WINDOWS="Microsoft Windows XP Professional 3GB" /3GB /fastdetect

Podczas uruchamiania komputera ze zmodyfikowanym plikiem boot.ini dostępne są następujące opcje:

■ Microsoft Windows XP Professional

■ Microsoft Windows XP Professional 3GB

Aby włączyć opcję 3 GB w systemie Windows Vista

1 Kliknij kolejno menu Narzędzia główne ➤ Programy ➤ Akcesoria, a następnie uruchom wiersz polecenia.
2 Wprowadź wyrażenie BCDEDIT /SetIncreaseUserVa 3072 i zamknij wiersz polecenia.

UWAGA Jeśli nie można ustawić tej wartości, podczas uruchamiania wiersza polecenia kliknij prawym
przyciskiem myszy i wybierz opcję Uruchom jako administrator.

3 Uruchom ponownie komputer.

Opcja jest już ustawiona. Nie trzeba jej wybierać podczas ponownego uruchamiania komputera; zostanie ona
wówczas włączona automatycznie.

Po uruchomieniu funkcji 3 GB, należy sprawdzić, czy przypisana jest odpowiednia ilość pamięci wirtualnej dla tego celu.
Zobacz Sprawdzanie przypisania pamięci wirtualnej na stronie 1671.

1670 | Rozdział 71 Funkcje pamięci

Sprawdzanie przypisania pamięci wirtualnej
Aby sprawdzić przypisanie pamięci wirtualnej w systemie Windows XP

1 Kliknij kolejno menu Narzędzia główne ➤ Ustawienia ➤ Panel sterowania.

2 W Panelu sterowania kliknij dwukrotnie ikonę System.
3 W oknie dialogowym Właściwości systemu kliknij kartę Zaawansowane.
4 W polu Wydajność kliknij przycisk Ustawienia.
5 W oknie dialogowym Opcje wydajności kliknij kartę Zaawansowane.
6 W polu Pamięć wirtualna kliknij przycisk Zmień.

Aby sprawdzić przypisanie pamięci wirtualnej w systemie Windows Vista

1 Kliknij kolejno menu Narzędzia główne ➤ Programy ➤ Akcesoria, a następnie uruchom wiersz polecenia.
2 Aby ponownie zmienić ustawienie przypisania pamięci wirtualnej na 2 GB, wprowadź:
BCDEDIT /SetIncreaseUserVa 2048

UWAGA Jeśli nie można ustawić tej wartości, podczas uruchamiania wiersza poleceń kliknij prawym
przyciskiem myszy i wybierz opcję Uruchom jako administrator.

Aby sprawdzić przypisanie pamięci wirtualnej, wprowadź BCDEDIT.

Na liście opcji wprowadzania boot wartość wyświetlana jest z opcją IncreaseUserVa.

Należy udostępnić minimum 3 GB wolnego miejsca na plik stronicowania w celu pełnego użycia dostępnej przestrzeni
adresowania. Każda równolegle działająca aplikacja współdzieli dostępny rozmiar pliku stronicowania, zalecane jest więc
ustawienie nieco większej wartości niż 3 GB (około 4 GB).

Sprawdzanie przypisania pamięci wirtualnej | 1671

1672
Wzorce postępowania
72
Wydajność

■ Użycie pamięci
■ Wydajność renderingu

Modelowanie

■ Ściany
■ Ściany nośne
■ Belki
■ Oświetlenie
■ Warianty projektu

Szkicowanie

■ Splajny
■ Wyciąganie
■ Wyciągnięcia po ścieżce

Dokumentowanie projektu

■ Opisy indeksowe
■ Rendering
■ Wyglądy renderingu
■ Pliki obrazów do renderingu
■ Drukowanie

Współpraca z innymi

■ Modele podłączone
■ Współdzielenie pracy
■ Punkty bazowe i pomiarowe projektu
■ Kopiuj/Monitoruj

1673
Importowanie

■ Komponenty budynku
■ Bryły
■ Geometria CAD

Eksportowanie

■ Eksportuj geometrię modelu

■ Eksportuj do programu 3ds Max
■ Eksportuj teren budowy

1674 | Rozdział 72 Wzorce postępowania

Rozwiązywanie problemów
73
Rozwiązywanie problemów
Niniejsze tematy zawierają informacje dotyczące rozwiązywania problemów związanych z korzystaniem z programu Revit
Architecture.

Modelowanie

■ Szkicowanie

■ Edytowanie elementów

■ Ściany

■ Dachy

■ Elementy ścian osłonowych

■ Pomieszczenia

■ Warianty projektu

Dokumentowanie projektu

■ Widoki i widoczność

■ Opisy indeksowe

■ Drukowanie

■ Rendering

■ Eksportowanie do programu 3ds Max

Współpraca z innymi

■ Podłączone pliki

■ Widoczność modeli podłączonych

■ Elementy osierocone

■ Nierozwiązane odniesienia do modeli podłączonych

1675
 ■ Współdzielenie pracy

■ Kopiuj/Monitoruj

Analizowanie projektu

■ Rozwiązywanie problemów z zakresami kondygnacji i analizą projektów koncepcyjnych

■ Analizy oświetlenia naturalnego

■ Położenie projektu i pogoda

Interfejs użytkownika

■ Nagrania wideo w tematach pomocy na stronie 51

Narzędzia diagnostyczne
Program Revit Architecture posiada narzędzie diagnostyczne, z którego można korzystać, komunikując się z pomocą techniczną.
Elementy można wybierać, posługując się numerem identyfikacyjnym, co umożliwia szybkie rozwiązanie problemu ze strony
pomocy technicznej.

Wybieranie elementów za pomocą numeru identyfikacyjnego

Jeśli wyświetla się komunikat o błędzie w trakcie pracy, informacja taka może odnosić się do elementu, którego numer
identyfikacyjny zostanie wyświetlony. Aby zidentyfikować element w projekcie, można go wybrać za pomocą jego numeru
identyfikacyjnego. Przedstawiciel pomocy technicznej może także poprosić, aby użytkownik odszukał ten element, posługując
się jego identyfikatorem.

Aby wybrać element za pomocą numeru identyfikacyjnego

1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zapytanie ➤ listę rozwijaną Identyfikator elementu ➤ Wybierz wg ID.
2 W oknie dialogowym Wybierz elementy według ID wpisz numer identyfikatora i kliknij przycisk Pokaż.
Program Revit Architecture lokalizuje element i podświetla go w widoku. Narzędzie to jest szczególnie użyteczne przy próbie
zlokalizowania konkretnego elementu w widoku za pomocą jego identyfikatora.

Wyszukiwanie identyfikatora elementu

1 Wybierz element w widoku.
2 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zapytanie ➤ listę rozwijaną Identyfikator elementu ➤ Identyfikatory
wyboru.
Numer identyfikacyjny jest wyświetlany w oknie dialogowym Wybrane identyfikatory elementów.

Postępowanie z błędami
Jeśli podczas pracy w programie Revit Architecture wystąpi błąd, wyświetlane są okna dialogowe z informacjami o problemie.
Czasem komunikaty te można zignorować, ale zdarza się, że program Revit Architecture wymaga anulowania ostatniego
polecenia. W oknie dialogowym znajduje się informacja na temat sposobu postępowania.

1676 | Rozdział 73 Rozwiązywanie problemów

 Przykładowe okno błędów

Przeglądanie elementów związanych z błędami

W oknie dialogowym komunikatu o błędzie kliknij przycisk Pokaż, aby powiększyć podświetlone elementy związane z błędem.
Gdy użytkownik kliknie przycisk Pokaż, program Revit Architecture wyświetla elementy w jeden z następujących sposobów:

■ Jedyny widok, w którym element jest widoczny, zakładając, że jest widoczny tylko w jednym widoku. Wymiary są takim
przykładem.

■ Rzut, w którym pokazane są wszystkie elementy.

■ Widok elewacji, w którym pokazane są wszystkie elementy.

■ Arkusz wydruku, w którym pokazane są wszystkie elementy.

■ Widok 3D.

■ Jakikolwiek widok, w którym wiele elementów jest widocznych.

Jeśli dany element nie jest widoczny w żadnym z widoków, program Revit Architecture poinformuje o tym.

Przeglądanie wszystkich błędów i ostrzeżeń związanych z komunikatem

o błędzie
W oknie dialogowym komunikatu o błędzie kliknij przycisk Rozwiń, aby uzyskać strukturę drzewa z zawartymi w niej błędami
i ostrzeżeniami związanymi z ostatnio wykonywaną operacją.
Aby zapoznać się ze szczegółowymi informacjami na temat każdego z tych błędów, kliknij znak (+) przy strukturze drzewa.

Przeglądanie elementów związanych z błędami | 1677

 Można zaznaczyć (podświetlić) nagłówek komunikatu o błędzie, taki jak np. Błąd 1. Wtedy wszystkie elementy związane z
tym błędem zostaną zaznaczone w obszarze rysunku. Dodatkowo można zaznaczyć nazwę elementu i wtedy tylko ten element
zostaje podświetlony w obszarze rysunku. Po podświetleniu nazwy danego elementu można kliknąć przycisk Pokaż. Program
Revit Architecture będzie wtedy szukał widoków, w których dany element będzie widoczny.
Można zaznaczyć pole wyboru przy elemencie i usunąć go, klikając opcję Usuń zaznaczone.
Aby powrócić do normalnego widoku okna z komunikatem o błędzie, kliknij przycisk Zwiń.

Komunikaty i ostrzeżenia, które można zignorować

Ostrzeżenia, które nie wymagają podejmowania żadnych działań, można zignorować. Są one wyświetlane w oknie dialogowym
w prawym dolnym rogu ekranu. Kiedy pojawia się ostrzeżenie, element lub elementy, które je wywołały, zostają podświetlone
w kolorze ustalonym przez użytkownika. Zobacz Opcje grafiki na stronie 1621, aby uzyskać informacje na temat zmiany tego
koloru.
W przeciwieństwie do wiadomości o błędach ostrzeżenia nie wstrzymują bieżącego działania. Jedynie informują o sytuacji,
która może nie zgadzać się z zamierzeniem projektowym. Można wybrać, aby poprawić sytuację lub zignorować. Revit
Architecture przechowuje listę komunikatów ostrzeżeń, które zostały wyświetlone i zignorowane podczas pracy. Narzędzie
Ostrzeżenia umożliwia wyświetlenie listy w dogodnej chwili, aby określić, czy warunki opisane w ostrzeżeniu nadal istnieją.

Przeglądanie ostrzeżeń
1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ panel Zapytanie ➤ Ostrzeżenia.
2 Jeśli trzeba, kliknij przyciski strzałek, aby przewinąć listę komunikatów ostrzeżeń.
3 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć listę.

UWAGA Narzędzie to nie jest dostępne, jeśli nie istnieją żadne ostrzeżenia.

Ostrzeżenia dla wybranych elementów

Jeśli istnieją jakiekolwiek ostrzeżenia skojarzone z elementem wybranym na rysunku, na odpowiedniej karcie Zmień dla
elementu wyświetlony zostanie panel ostrzeżenia z narzędziem Pokaż powiązane ostrzeżenia. Można kliknąć to narzędzie,
aby wyświetlić listę powiązanych ostrzeżeń. Te ostrzeżenia są wyświetlane na panelu Komunikaty w oknie dialogowym
programu Autodesk Revit Architecture 2011. Na następującym rysunku pokazano przykład okna z ostrzeżeniami.

1678 | Rozdział 73 Rozwiązywanie problemów

 W oknie dialogowym Komunikaty wyświetlana jest lista ostrzeżeń w postaci widoku drzewa, które można rozwinąć, aby
wyświetlić poszczególne elementy związane z każdym ostrzeżeniem. Po wybraniu tekstu obok ostrzeżenia element zostanie
podświetlony we wszystkich otwartych widokach, tam gdzie jest on widoczny.
Aby usunąć element z modelu, zaznacz pole wyboru przy nazwie elementu i kliknij opcję Usuń zaznaczone.

Eksportowanie ostrzeżeń do pliku

Ostrzeżenia związane z wybranymi elementami w obszarze rysunku można wyeksportować do oddzielnego pliku; w tym celu

należy kliknąć przycisk w oknie dialogowym programu Autodesk Revit Architecture 2011. Zobacz Ostrzeżenia
dla wybranych elementów na stronie 1678. Ta funkcja może być użyteczna np. wówczas, gdy użytkownik pragnie, aby podczas
pracy obok projektu wyświetlana była lista ostrzeżeń.
Aby wyeksportować ostrzeżenia do oddzielnego pliku

1 W oknie dialogowym programu Autodesk Revit Architecture 2011 kliknij przycisk .

2 W oknie dialogowym Eksportowanie raportu o błędach programu Revit wskaż lokalizację, w której ma zostać zapisany
ten plik.

3 Kliknij przycisk Zapisz, aby zapisać plik i zamknąć okno.

4 Kliknij przycisk Zamknij, aby zamknąć okno dialogowe programu Autodesk Revit Architecture 2011.

UWAGA Ostrzeżenia są eksportowane w formacie HTML; można je również otworzyć w formacie programu Excel, jeśli
jest potrzebne bardziej zaawansowane przetwarzanie danych.

Eksportowanie ostrzeżeń do pliku | 1679

1680
Odniesienie

1681
1682
Obsługa schematu gbXML
74
Program Revit Architecture eksportuje strukturę pliku gbXML zgodnie z wersją 0.37 schematu gbXML
(http://www.gbxml.org/schema/0-37/GreenBuildingXML.xsd). Zawiera ona wszystkie elementy wymagane do sprawdzenia schematu. Poniższe
elementy i atrybuty są obsługiwane przez program Revit Architecture.

Element gbXML
Ten element określa domyślne atrybuty całego dokumentu gbXML.
Obsługiwane atrybuty:

Atrybut Wartość Opis

temperatureUnit F lub C Określa domyślną jednostkę temperatury w każdym przypadku użycia prostego typu atrybutu
temperatureUnit. Wartość to F, gdy jako jednostki projektu dla długości określono stopy i cale
ułamkowe, i C, gdy jako jednostki projektu dla długości określono metry.

lengthUnit Stopy lub Określa domyślną jednostkę długości. Wartość to Stopy, gdy jako jednostki projektu dla długości
metry określono stopy i cale ułamkowe, i Metry, gdy jako jednostki projektu dla długości określono
metry.

areaUnit SquareFeet Określa domyślną jednostkę powierzchni.

lub Squ-
areMeters

volumeUnit CubicFeet lub Określa domyślną jednostkę pola objętości.

CubicMeters

useSIUnitsForResults prawda lub Określa, czy wyniki mają być podawane w jednostkach brytyjskich, czy metrycznych — fałsz dla
fałsz brytyjskich i prawda dla metrycznych.

xmlns htp/w
: wwg.bxmo.lrg/curentschemap.hp Określa domyślną przestrzeń nazw.

wersja “0.37” Numer wersji schematu gbXML używanego przez ten plik.

Obsługiwane elementy podrzędne

Element Opis

Kampus Zobacz Element Kampus na stronie 1684.

1683
 Element Opis

DocumentHistory Zobacz Element DocumentHistory na stronie 1685.

Przykład:
- </gbXML>

temperatureUnit="F"

lengthUnit="Feet"

areaUnit="SquareFeet"

volumeUnit="CubicFeet"

useSIUnitsForResults="false"

xmlns="http://www.gbxml.org/schema">

version="0.37">>

+ <Campus id="cmps-1">

+ <Construction id=”con-w10”>

+ <Layer id=”lay-266”>

+ <Material id=mat-266”>

+ <Schedule id="schdl-Common_Office” >

+ <WeekSchedule id="wk-schdl-Common_Office"

+ <DaySchedule id="dy-schdl-Common_Office"

+ <Zone id="zone-A">

+ <DocumentHistory>

</gbXML>

Element Kampus
Element Kampus powinien być używany jako podstawa dla wszystkich obiektów fizycznych. W kampusie można umieścić
dowolną liczbę budynków.
Obsługiwane atrybuty:

Atrybut Opis

Id Zawsze ìcmps-1

Obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

Położenie Zobacz element Położenie.

Budynek Zobacz element Budynek.

Powierzchnia Zobacz element Powierzchnia.

Przykład:

1684 | Rozdział 74 Obsługa schematu gbXML

 <Campus id="cmps-1">

+ <Location>

+ <Building id="bldg-1" buildingType="Office">

+ <Surface id="su-1" surfaceType="ExteriorWall">

</Campus>

Element DocumentHistory
Ten element zawiera szczegóły dotyczące osób i programów tworzących i modyfikujących plik gbXML.
Obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

ProgramInfo Atrybut id tego elementu to adesk-rvt-1. Ten element zawiera opisane poniżej elementy podrzędne z
informacjami o programie Revit MEP.

CompanyName Wartość tego elementu to Autodesk.

ProductName Jest to nazwa wersji produktu, w której tworzony jest plik. Jeśli ten plik utworzono w programie Revit
MEP, wartość tego elementu to Revit MEP RRRR. Numer wersji RRRR może różnić się w zależności od
wersji.

Wersja Jest to numer wersji produktu, w której tworzony jest plik. Jeśli ten plik utworzono w programie Revit
MEP, wartość tego elementu to RRRR. Numer wersji RRRR, obecnie 2008, może różnić się w zależności
od wersji.

Platforma Jest to wersja systemu Microsoft Windows. Wartość może być określona jako Microsoft Windows
[95/98/Me/NT/2000/XP/Server 2003].

PersonInfo Atrybut id tego elementu to adesk-rvt-usr-1.

LastName Wartość tego elementu jest pobierana z pola Nazwa użytkownika w obszarze Opcje.

CreatedBy Ten element wskazuje datę i godzinę utworzenia pliku. Ten element będzie obejmował element
CADModelId, który stanowi unikatowy identyfikator globalny dla projektu programu Revit.

Przykład:
<DocumentHistory>

<ProgramInfo id="adesk-rvt-1">

<CompanyInfo>Autodesk</CompanyInfo>

<ProductName>Revit MEP 2008</ProductName>

<Version>2008</Version>

<Platform>Microsoft Windows XP</Platform>

</ProgramInfo>

<PersonInfo id="adesk-rvt-usr-1">

<LastName>użytkownik</LastName>

</PersonInfo>

Element DocumentHistory | 1685

 <CreatedBy>

personId="adesk-rvt-usr-1"

programId="adesk-rvt-1"

date="2008-08-15T17:43:33"

<CADModelId>26c355ef-c939-4125-ad4f-f578e0c55b77"</CADModelId>

</CreatedBy>

</DocumentHistory>

Element Położenie
Obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

Nazwa Jest to wartość określona dla parametru Adres lub miasto projektu w oknie dialogowym Pogoda i teren
dla położenia. Jeśli położenie określono za pomocą współrzędnych geograficznych, wartość ta pozostaje
pusta.

Szerokość geograficzna Jest to wartość określona dla parametru Szerokość geograficzna w oknie dialogowym Pogoda i teren
dla położenia.

Długość geograficzna Jest to wartość określona dla parametru Długość geograficzna w oknie dialogowym Pogoda i teren dla
położenia. Długość geograficzna jest miarą kątową z zakresu od 0° na południku zerowym (Greenwich)
do 180° w kierunku wschodnim oraz 180° w kierunku zachodnim.

Przykład:
<Location>

<Name>Boston, Massachusetts, USA</Name>

<City>Londyn, Wielka Brytania</City>

<Latitude>42.358300</Latitude>

<Longitude>-71.060300</Longitude>

</Location>

Element Budynek
Obsługiwane atrybuty:

Atrybut Opis

id Zawsze bldg-1

buildingType Jest to wartość określona dla parametru Typ budynku w oknie dialogowym Informacje o projekcie.
Lista dostępnych typów budynków jest zdefiniowana przez schemat gbXML i jest ona oparta na
standardzie ASHRAE 90.1.

1686 | Rozdział 74 Obsługa schematu gbXML

 Obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

Powierzchnia Powierzchnia budynku, całkowita powierzchnia kondygnacji jest obliczana jako suma powierzchni
każdego elementu Powierzchnia typu InteriorFloor, UndergroundSlab, RaisedFloor lub SlabOnGrade.

BuildingStorey Przechwytuje konstrukcję piętra budynku. Element BuildingStorey będzie określony dla każdego
elementu Poziom znajdującego się w projekcie, do którego odnoszą się przestrzenie. Element Nazwa
zostanie pobrany z właściwości Level:Name i element Poziom w elemencie BuildingStorey zostanie
pobrany z rzędnej dla elementu Poziom „Revit”.

Przestrzeń Zobacz element Przestrzeń.

Przykład:
- <Building id="bldg-1" buildingType="MultiFamily">

<Area>2972.114583</Area>

<InfiltrationFlow type="Average" />

- <BuildingStorey id="bldg-lvl-Level_1">

<Name>Poziom 1</Name>

<Level>0.000000</Level>

</BuildingStorey>

+ <Space id="sp-1-">

</Building>

Element Przestrzeń
Obsługiwane atrybuty:

Atrybut Opis

id Ten atrybut to łańcuch rozdzielony łącznikami składający się z przedrostka sp, numeru pomieszczenia
i nazwy pomieszczenia. Na przykład sp-1-Salon. Atrybut id musi być unikatowy w obrębie pliku. Na
końcu może zostać dodany numer w celu uniknięcia powtarzających się wartości. Atrybut jest
sformatowany jako łańcuch XML (XSD:IDREF). Niepożądane znaki są odfiltrowywane lub zastępowane
podkreśleniem (_). Poniższe znaki specjalne są odfiltrowywane: kropka (.), apostrof ('), ukośnik
odwrotny (\), średnik (;), znak dolara ($).

buildingStoreyIdRef Określa unikatowy identyfikator piętra budynku odnoszącego się do tej przestrzeni (np. element
Poziom dla elementu Przestrzeń).

Podstawowe obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

Nazwa Jest to wartość określona dla parametru Numer w oknie dialogowym Właściwości wystąpienia
pomieszczenia.

Powierzchnia Ta wartość jest pobierana z parametru Przestrzeń: Powierzchnia. Jest to powierzchnia obliczona przy
zakończeniu ściany.

Element Przestrzeń | 1687

 Element Opis

Objętość Ta wartość jest pobierana z parametru Przestrzeń: Kubatura. Jest to kubatura zamknięta mierzona
według wewnętrznych powierzchni ograniczających.

PlanarGeometry Obwiednia 2D przestrzeni mierzona według wnętrza. Jest to płaski wielokąt reprezentujący obwód
przestrzeni, którego powierzchnia jest równa powierzchni stropu przestrzeni.

ShellGeometry Wielokąty zamykające kubaturę mierzoną według wewnętrznych powierzchni ograniczających.

Zobacz element ShellGeometry.

CADObjectId Identyfikator skojarzeniowego elementu Pomieszczenie.

SpaceBoundary Dane geometrii definiujące kubaturę przestrzeni analitycznej, gdzie każdy wielokąt/każda
powierzchnia ma odniesienie do powierzchni. Dzięki powierzchni można połączyć element źródłowy
z każdym wielokątem w przestrzeni. Dla przestrzeni będzie określona pewna liczba elementów
SpaceBoundary. Zobacz element SpaceBoundary.

Przykład:
<Space id="sp-1-Room" buildingStoreyIdRef="bldg-lvl-Level_1">

<Name>1 przestrzeń</Name>

<Area>296.444444</Area>

<Volume>2371.555556</Volume>

+ <ShellGeometry id="sg-sp-1-Room" unit="Feet">

<CADObjectId>223542</CADObjectId>

+ <SpaceBoundary isSecondLevelBoundary="true" surfaceIdRef="su-1">

</Space>

Element ShellGeometry
Obsługiwane atrybuty:

Atrybut Opis

id Ten atrybut to łańcuch rozdzielony łącznikami składający się z przedrostka sg-sp i kolejnego
numeru. Na przykład sg-sp-1.

jednostka Ten atrybut określa jednostkę długości dla wielokątów w geometrii elementu ClosedShell —
stopy w przypadku układu brytyjskiego i metry w przypadku metrycznego.

Obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

ClosedShell Ten element opisuje zbiór powierzchni tworzących zamkniętą powłokę. Zawiera szereg wielokątów
(PolyLoops) definiujących zamkniętą kubaturę. Kubatura jest mierzona według wewnętrznych
powierzchni ograniczających przestrzeń. Tworzy bryłę, która również definiuje wartość kubatury
określoną dla każdej przestrzeni.

Przykład:
<ShellGeometry id="sg-sp-1-Room" unit="Feet">

1688 | Rozdział 74 Obsługa schematu gbXML

 + <ClosedShell>

</ShellGeometry>

Element SpaceBoundary
Ten element poprzez atrybut surfaceIdRef ustanawia logiczną zależność określonej części geometrii przestrzeni względem
konstrukcji budynku. Do jednej powierzchni może być przypisanych więcej obwiedni jednej przestrzeni.
Atrybuty:

Atrybut Opis

surfaceRef Dla każdego elementu SpaceBoundary będzie określona odpowiadająca powierzchnia.

Elementy podrzędne:

Element Opis

PlanarGeometry

PolyLoop Płaski wielokąt opisujący geometrię powierzchni, tak jak opisano w pliku gbXML. Geometria jest obecnie
mierzona analitycznie (oś), tak samo jak powierzchnie.

Przykład:
<SpaceBoundary isSecondLevelBoundary="true" surfaceIdRef="su-1">

<PlanarGeometry>

+ <PolyLoop>

+ <PolyLoop>

</PlanarGeometry>

</SpaceBoundary>

Element Powierzchnia
Obsługiwane atrybuty:

Atrybut Opis

id Ten atrybut to łańcuch rozdzielony łącznikami składający się z przedrostka, liter su i kolejnego
numeru. Na przykład su-1.

surfaceType Typ powierzchni jest określany w zależności od elementu źródłowego i liczby przyległości przestrzeni.
W przypadku braku skojarzonego elementu źródłowego i przyległości przestrzeni określony zostanie
typ Cień. Jeśli istnieją przyległości przestrzeni, zostanie określony typ Powietrze.
Jeśli element źródłowy to Ściana lub Ściana osłonowa i istnieje jedna przyległość przestrzeni,
określony zostanie typ ExteriorWall.
Jeśli element źródłowy to Ściana lub Ściana osłonowa i istnieją dwie przyległości przestrzeni,
określony zostanie typ InteriorWall.
Jeśli element źródłowy to Ściana lub Ściana osłonowa i dla parametru typu Funkcja określono
ustawienie Wnętrze lub CoreShaft, określony zostanie typ InteriorWall.
Jeśli element źródłowy to Ściana lub Ściana osłonowa i istnieje jedna przyległość przestrzeni oraz
jeśli znajduje się poniżej nachylenia, określony zostanie typ UndergroudWall.

Element SpaceBoundary | 1689

 Atrybut Opis

UWAGA Jeśli górna rzędna powierzchni jest na równi z rzędną określoną przez parametr
Płaszczyzna podłoża lub poniżej, powierzchnia ta jest traktowana jako znajdująca się poniżej
nachylenia.

Jeśli element źródłowy to Strop i istnieje jedna przyległość przestrzeni, określony zostanie typ
SlabOnGrade. Jeśli element źródłowy znajduje się nad nachyleniem, określony zostanie typ Ra-
isedFloor. Jeśli element źródłowy znajduje się pod nachyleniem, określony zostanie typ Undergro-
undSlab.
Jeśli element źródłowy to Strop i istnieją dwie przyległości przestrzeni, określony zostanie typ
InteriorFloor.
Jeśli element źródłowy to Strop i dla parametru Funkcja określono ustawienie Wnętrze, określony
zostanie typ InteriorWall.
Jeśli element źródłowy to Dach lub Sufit i istnieje jedna przyległość przestrzeni, określony zostanie
typ Roof.

Obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

Nazwa Zgodnie z poniższym schematem elementom Powierzchnia i Otwór przypisywany jest element
Nazwa:
(Orientacja)-(Numer przestrzeni)[-(Numer innej przestrzeni)]-(Ekspozycja)-(Typ)-(kolejny numer)
[Typ otworu + numer]
Przykład:
N-101-102-E-W-D-84
N = Orientacja [N/NE/E/SE/S/SW/W/NW/N/G/D/X]
(każdej powierzchni znajdującej się w sektorze 22.5 stopni od wektora północnego przypisywana
jest litera N itd.) (powierzchniom poziomym skierowanym w górę przypisywana jest litera G
oznaczająca górę, a skierowanym w dół — litera D oznaczająca dół) (powierzchniom cieniowania
przypisywana jest dla odróżnienia litera X)
101 = numer przestrzeni
102 = numer innej przestrzeni
E = Ekspozycja — zewnętrzna/wewnętrzna/podziemna [Z/W/P]
Ś = Typ [Ś/D/S/T] (Ściana, Dach, Sufit, Strop, Cień) (każdemu typowi powierzchni przypisana
jest litera: Ś — Ściana, D — Dach, S — Sufit, T — Strop, C — Cień)
O = Typ otworu [K/D/O] (Okno, Drzwi, Otwór) (każdemu typowi otworu przypisana jest litera:
K — Okno, D — Drzwi, O — Otwór)
77 = kolejny numer
Przykładowe nazwy powierzchni:
N-101-Z-Ś-84 Ściana zewnętrzna skierowana na północ nr 84 w przestrzeni 101
N-101-Z-Ś-84-D-1 Drzwi nr 1 w ścianie zewnętrznej skierowanej na północ nr 84 w przestrzeni
101
E-101-102-W-O-92 Pionowa ściana wewnętrzna nr 92 między przestrzenią 101 i 102
G-101-Z-D-141 Dach zewnętrzny skierowany w górę nr 141 w przestrzeni 101
D-101-201-W-T-88 Strop wewnętrzny skierowany w dół nr 88 między przestrzenią 101 i 201
X-73 Powierzchnia cieniowana nr 73

AdjacentSpaceId Identyfikator przestrzeni ograniczonej tą powierzchnią.

RectangularGeometry Zobacz element Otwór

PlanarGeometry Zobacz element Otwór

1690 | Rozdział 74 Obsługa schematu gbXML

 Element Opis

CADObjectId Elementom Powierzchnia i Otwór jest przypisywany element CADObjectId zgodnie z poniższym
schematem opartym na skojarzeniowym definiowaniu pomieszczeń.
(Nazwa rodziny): (Typ rodziny)(Identyfikator elementu)
Przykład:
Ściana podstawowa: ściana z betonu lanego 12 cali [49749]

Przykład:
- <Surface id="su-1" surfaceType="ExteriorWall">

<Name>S-101-Z-Ś-1</Name>

<AdjacentSpaceId spaceIdRef="sp-1-Room" />

+ <RectangularGeometry>

+ <PlanarGeometry>

+ <Opening id="su-1-op-1" openingType="NonSlidingDoor" constructionIdRef="con-sample-3">

<CADObjectId>223528</CADObjectId>

</Surface>

Element Otwór
Obsługiwane atrybuty:

Atrybut Opis

id Ten atrybut to łańcuch rozdzielony łącznikami składający się z przedrostka, liter op i kolejnego numeru.
Na przykład op-1.

Nazwa Zgodnie z poniższym schematem elementom Powierzchnia i Otwór przypisywany jest element Nazwa:
(Orientacja)-(Numer przestrzeni)[-(Numer innej przestrzeni)]-(Ekspozycja)-(Typ)-(kolejny numer) [Typ
otworu + numer]
Przykład:
N-101-102-E-W-D-84
N = Orientacja [N/NE/E/SE/S/SW/W/NW/N/G/D/X]
(każdej powierzchni znajdującej się w sektorze 22.5 stopni od wektora północnego przypisywana jest
litera N itd.) (powierzchniom poziomym skierowanym w górę przypisywana jest litera G oznaczająca
górę, a skierowanym w dół — litera D oznaczająca dół) (powierzchniom cieniowania przypisywana jest
dla odróżnienia litera X)
101 = numer przestrzeni
102 = numer innej przestrzeni
E = Ekspozycja — zewnętrzna/wewnętrzna/podziemna [Z/W/P]
Ś = Typ [Ś/D/S/T] (Ściana, Dach, Sufit, Strop, Cień) (każdemu typowi powierzchni przypisana jest litera:
Ś — Ściana, D — Dach, S — Sufit, T — Strop, C — Cień)
O = Typ otworu [K/D/O] (Okno, Drzwi, Otwór) (każdemu typowi otworu przypisana jest litera: K — Okno,
D — Drzwi, O — Otwór)
77 = kolejny numer
Przykładowe nazwy powierzchni:
N-101-Z-Ś-84 Ściana zewnętrzna skierowana na północ nr 84 w przestrzeni 101
N-101-Z-Ś-84-D-1 Drzwi nr 1 w ścianie zewnętrznej skierowanej na północ nr 84 w przestrzeni 101
E-101-102-W-O-92 Pionowa ściana wewnętrzna nr 92 między przestrzenią 101 i 102
G-101-Z-D-141 Dach zewnętrzny skierowany w górę nr 141 w przestrzeni 101
D-101-201-W-T-88 Strop wewnętrzny skierowany w dół nr 88 między przestrzenią 101 i 201

Element Otwór | 1691

 Atrybut Opis
X-73 Powierzchnia cieniowana nr 73

openingType Wartość tego atrybutu jest oparta na kategorii rodziny dla otworu oraz na elemencie, w którym się
znajduje:
Typ okna to OperableWindow.
Typ drzwi to NonSlidingDoor.
Typ otworu w dachu to OperableSkylight.
Domyślny typ panelu ściany osłonowej to FixedWindow. W przypadku ściany osłonowej z określonym
materiałem nieprzejrzystym (przezroczystość poniżej 3%) typem jest panel bryły. W przeciwnym razie
jest ona traktowana jak element FixedWindow. Typ panelu ściany osłonowej bez określonego materiału
to FixedWindow.
Typ otworu w kategorii Otwory to Powietrze.

Obsługiwane elementy podrzędne:

Element Opis

RectangularGeometry Jak opisano w pliku gbXML, azymut i nachylenie zawsze przyjmują wartość 0. Opcjonalny element
Polyloop nie jest określony.

PlanarGeometry Jak opisano w pliku gbXML.

CADObjectId Jest to identyfikator elementu skojarzonego.

Przykład:
<Opening id="su-1-op-1" openingType="NonSlidingDoor">

<Name>S-101-Z-Ś-1-D-1</Name>

+ <RectangularGeometry>

+ <PlanarGeometry>

<CADObjectId>172339</CADObjectId>
</Opening>

1692 | Rozdział 74 Obsługa schematu gbXML

Słownik

W słowniku zdefiniowano wyrażenia używane w dokumentacji do opisania cech i funkcji charakterystycznych programu
Revit Architecture® lub takich które są stosowane w pracach projektowych.

Słownik terminów
3ds Max Produkt firmy Autodesk. 3ds Max to profesjonalny pakiet aplikacji, służących do tworzenia animacji 3D, który
zapewnia dodatkowe funkcje, pozwalające na rozwiązywanie najbardziej skomplikowanych zadań związanych z animacją,
modelowaniem i procesami roboczymi, występujących podczas wizualizowania projektów i tworzenia efektów wizualnych.
Za pomocą programu Revit Architecture można eksportować modele 3D, które będą następnie używane w programie 3ds
Max. Zobacz Eksportowanie do programu 3ds Max na stronie 1169.

ACIS Technologia modelowania brył. Obiekt ACIS jest figurą geometryczną zdefiniowaną przy użyciu tej technologii. Na
przykład sześcian ACIS stanowi jeden obiekt (lub kształt) o 6 ścianach. Porównaj opis hasła polisiatka na stronie 1744.

Za pomocą programu Revit Architecture można importować obiekty ACIS zapisane w plikach DWG, DXF i SAT. Zobacz
Importowanie obiektów ACIS na stronie 62.
Za pomocą programu Revit Architecture można eksportować kształty 3D jako bryły ACIS. Zobacz Bryły (tylko widok 3D) na
stronie 1145.

ADSK Plik wymiany Autodesk; format używany w aplikacjach firmy Autodesk do przekazywania informacji o projekcie.
Zobacz Eksport terenu budowy na stronie 1171 i Importowanie komponentów budynku na stronie 68 dla procesów roboczych
wykorzystujących pliki ADSK.

analema Ścieżka w kształcie ósemki reprezentująca położenie słońca na niebie o tej samej godzinie każdego dnia w ciągu roku,
widziana z tego samego położenia na Ziemi.

analiza bryłowa Co najmniej jedna bryła w projekcie programu Revit. Koncepcje bryłowe umożliwiają zapoznanie się z
koncepcjami projektowymi poprzez wykorzystanie kształtów do konceptualizacji modelu budynku. Po utworzeniu projektu
koncepcyjnego elementy budynku można dodawać bezpośrednio do tych kształtów.
Zobacz Analizy bryłowe na stronie 1315.

Glosariusz | 1693
 Analizy bryłowe użyte jako podstawa projektu budowlanego

Ostateczny projekt budowlany

analiza cienia Zobacz analiza oświetlenia naturalnego na stronie 1694.

analiza oświetlenia naturalnego Fotorealistyczny obraz modelu budynku używany do oceny wpływu oświetlenia naturalnego
oraz cieni na budynki i teren.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1362.

animacja Reprezentacja modelu budynku, polegająca na symulacji widoku oglądanego przez osobę poruszającą się wzdłuż
zdefiniowanej ścieżki.

1694 | Glosariusz
W poniższym widoku animacji ścieżkę animacji zaznaczono kolorem czerwonym. Zobacz Animacja — przegląd na stronie
1127.

arkusz Część dokumentacji budowy. Inna nazwa to arkusz rysunkowy.

W programie Revit Architecture widoki projektu są umieszczane na arkuszach w celu utworzenia kompletu dokumentacji
budowy. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Arkusze na stronie 989.

arkusz rysunkowy Zobacz arkusz na stronie 1695.

AutoCAD Produkt firmy Autodesk. Program AutoCAD pozwala tworzyć, wizualizować, dokumentować i udostępniać
pomysły, począwszy od projektu koncepcyjnego przez szkice do szczegółów. Pliki programu AutoCAD można importować i
używać w projektach w programie Revit; można również eksportować pliki programu Revit i używać ich w projektach w
programie AutoCAD.

Autodesk® Seek Usługa dostępna za pośrednictwem sieci WWW umożliwiająca wyszukiwanie i pobieranie informacji o
produkcie i projekcie oraz ich integrowanie z rysunkiem. W witrynie Autodesk Seek można również publikować rodziny w

Glosariusz | 1695
 celu udostępnienia ich innym projektantom, tak aby mogli je uwzględnić w swoich projektach. Obecnie witryna Autodesk
Seek jest dostępna jedynie w wersji angielskojęzycznej.

AVI Samodzielny plik wideo, zawierający animację.

W programie Revit Architecture można eksportować analizy oświetlenia naturalnego i animacje do pliku w formacie AVI.
Zobacz Eksportowanie analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1374 i Eksportowanie animacji na stronie 1130.

azymut Kąt mierzony w stopniach od północy geograficznej. Może przyjmować wartości od 0 (północ) przez 90 (wschód),
180 (południe), 270 (zachód) aż do 360 (znów północ).

balustrada Bariera składająca się z poziomej poręczy wspartej na słupkach i tralkach.

W programie Revit Architecture balustrady można dodawać do poziomów jako komponenty autonomiczne lub dołączać je
do obiektów nadrzędnych (takich jak podłogi, rampy lub schody). Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Balustrady
na stronie 399.
Składniki balustrady

belka Poziomy element nośny konstrukcji. Belki są często wykonane ze stali, drewna lub betonu.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Belki na stronie 591.

belka stropowa Belka, stanowiąca podporę podłogi lub sufitu. Belki stropowe zazwyczaj wykonuje się z drewna, stali lub
betonu. Często są one ustawiane równolegle do siebie między ścianami lub w poprzek dźwigarów albo przylegając do nich.
Zobacz Funkcje konstrukcyjne belek na stronie 594.

1696 | Glosariusz
biblioteka Kolekcja zdefiniowanych zasobów, z których można korzystać w projekcie programu Revit.
Na przykład można uzyskać dostęp do bibliotek szablonów, komponentów szczegółu, otoczenia, materiałów i rodzin elementów
modelu oraz elementów opisów. W programie Revit Architecture jest dostępnych kilka bibliotek. Pozostałe biblioteki można
pobrać przez Internet.
Kategorie rodzin w bibliotece Imperial.

biblioteka sieciowa Kolekcja gotowych zasobów, które można użyć w projekcie, dostępnych w Internecie.
Na przykład można uzyskać dostęp do bibliotek szablonów, komponentów szczegółu, otoczenia, rodzin elementów modelu
oraz elementów opisów. Zobacz Otwieranie plików pochodzących z biblioteki internetowej na stronie 84.

bieg (1) Ciąg schodów lub rampa o określonej długości. W programie Revit Architecture można naszkicować bieg, aby
utworzyć rampę lub ciąg schodów. Zobacz Schody na stronie 377 i Rampy na stronie 393.

Glosariusz | 1697
 bieg (2) Podczas rysowania kanału kablowego jest to ciągły segment o tym samym rozmiarze i typie. Bieg może zawierać gięcie
lub kolano. Trójnik, krzyżak lub inny łącznik kończy bieg kanału kablowego.

BIM Zobacz modelowanie informacji o budynku (BIM, building information modeling) na stronie 1728.

blok uwag Lista wszystkich opisów. Występuje też pod nazwą zestawienie opisów.
Bloki notatek są przydatne do tworzenia listy uwag stosowanych do elementów w projekcie. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Zestawienia opisów (bloki informacyjne) na stronie 789.
Przykładowy blok uwag

blokada Kontrolka umieszczana przez użytkownika pozwalająca na szybkie umożliwienie lub zablokowanie zmian położenia
elementu. Po umieszczeniu blokady nie można przesunąć elementu, aż do momentu usunięcia pinezki przez kliknięcie kontrolki
blokady. Zobacz Zapobieganie przesuwaniu się elementów na stronie 1475.

boniowanie Dekoracyjne wzory cięcia w ścianie. Zobacz Boniowania ścian na stronie 254.

boniowanie Dekoracyjne wzory cięcia w ścianie.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Boniowania ścian na stronie 254.

1698 | Glosariusz
bryła Trójwymiarowy kształt używany jako wyjściowy projekt modelu budynku. Zobacz Analizy bryłowe na stronie 1315.

bryła obrotowa Bryła geometryczna, która powstała w wyniku obrotu wokół osi. Można użyć narzędzia Obrót profilu do
zaprojektowania kopuły dachu, słupa lub gałek drzwiowych.
Zobacz Tworzenie obrotu profilu na stronie 1413.

Glosariusz | 1699
 brytyjski System miar i wag obowiązujący w Wielkiej Brytanii.
Po zainstalowaniu programu Revit Architecture należy określić, czy będą w nim używane jednostki brytyjskie (stopy i cale)
czy metryczne (metry i centymetry). Można też zmienić typ jednostek używanych w projekcie. Zobacz Jednostki projektu na
stronie 1606.

Building Maker Środowisko do tworzenia projektów koncepcyjnych i modelowania umożliwiające przeniesienie dowolnej,
ogólnej formy budynku opisanej koncepcyjne na elementy budowlane, takie jak dachy, ściany osłonowe, kondygnacje i ściany.
Zobacz Koncepcje bryłowe i narzędzie Building Maker na stronie 1317.

Buzzsaw Produkt firmy Autodesk, który jest usługą umożliwiającą współpracę online. Za pomocą usługi Buzzsaw można
przechowywać i udostępniać dokumenty projektu oraz zarządzać nimi za pomocą dowolnego połączenia internetowego;
pozwala to na zwiększenie wydajności zespołu projektowego i zmniejszenie kosztów.
Narzędzia Opublikuj dostępne w programie Revit Architecture podczas jednej czynności umożliwiają zapisanie arkuszy i
widoków jako plików DWG lub DWF oraz wysłanie ich na stronę projektu Buzzsaw. Zobacz Publikowanie do aplikacji Buzzsaw
na stronie 1180.

CAD Zobacz projektowanie wspomagane komputerowo (CAD) na stronie 1750.

Centrum komunikacyjne Narzędzie umożliwiające wyświetlanie łączy do informacji o aktualizacjach produktów i ogłoszeń.

Aby uzyskać dostęp do Centrum komunikacyjnego, kliknij przycisk znajdujący się na pasku narzędzi InfoCenter w
prawym górnym narożniku okna programu Revit.

Centrum subskrypcji
Zapewnia dostęp do informacji na temat usług subskrypcji, takich jak rozszerzenia produktów, pomoc techniczna ekspertów
firmy Autodesk w sieci WWW i szkolenia typu e-Learning.

charakterystyczny dla widoku Cecha polegająca na widoczności tylko w jednym widoku projektu.

chmurka zmiany Symbol graficzny (w kształcie chmurki), oznaczający zmiany w dokumentacji budowy. W programie Revit
Architecture można rysować chmurki zmian we wszystkich widokach z wyjątkiem widoków 3D. Chmurka widoczna jest
jedynie w widoku, w którym została naszkicowana.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Chmurki zmian na stronie 1037.

cieniowane Styl wizualny, za pomocą którego w programie Revit Architecture jest pokazywany obraz ze wszystkimi
powierzchniami cieniowanymi zgodnie z ich ustawieniami koloru materiału i rozmieszczeniem źródeł światła. Domyślne
źródło światła umożliwia oświetlenie cieniowanych elementów.
Zobacz Styl wizualny Cieniowanie na stronie 878.

1700 | Glosariusz
cieniowane z krawędziami Styl wizualny, za pomocą którego w programie Revit Architecture jest pokazywany obraz ze
wszystkimi powierzchniami cieniowanymi zgodnie z ich ustawieniami koloru materiału i rozmieszczeniem źródeł światła
oraz z narysowanymi wszystkimi niezasłoniętymi krawędziami. Domyślne źródło światła umożliwia oświetlenie cieniowanych
elementów.
Zobacz Styl wizualny Cieniowanie z krawędziami na stronie 878.

cięcie Obliczone dopasowanie geometrii belki, które gwarantuje, że końce belek zetkną się w połączeniu bez zachodzenia na
siebie. Jest to widoczna szczelina w połączeniu belek stalowych w projekcie programu Revit.
Zobacz Cięcie na stronie 618.

CSI Zobacz Instytut norm budowlanych (CSI, Construction Specifications Institute) na stronie 1715.

czas słoneczny System mierzenia czasu oparty na słońcu, w którym w słoneczne południe słońce znajduje się dokładnie nad
określonym położeniem. Południe słoneczne może nie być tożsame z południem czasu lokalnego.

czyszczenie Rozwiązywanie połączeń między co najmniej 2 obiektami nadrzędnymi, które korzystają ze wspólnej powierzchni,
takiej jak ściany i podłogi. Gdy liczba szczegółów w widoku jest nieduża, w programie Revit Architecture są usuwane widoczne
linie między elementami. Jeśli natomiast liczba szczegółów w widoku jest wysoka, w programie Revit Architecture dokładnie
jest pokazany sposób łączenia warstw ścian złożonych lub innych struktur. Połączenie czyszczone obowiązuje tylko w bieżącym
widoku.
Zobacz Praca z połączeniami ścian na stronie 229 i Łączenie geometrii na stronie 1497.

Glosariusz | 1701
 Przed połączeniem dachu i podbicia.

Po połączeniu dachu i podbicia.

daleka płaszczyzna przycięcia Płaszczyzna przycięcia, która znajduje się w części widoku położonej najdalej od punktu
początkowego widoku elewacji, widoku przekroju, widoku 3D lub widoku animacji.
W przedstawionym rzucie zielona przerywana linia naprzeciw linii niebieskiej reprezentuje daleką płaszczyznę przycięcia
elewacji. Zobacz Zmiana płaszczyzny przycięcia w widoku elewacji na stronie 743.

1702 | Glosariusz
DGN Format pliku obsługiwany przez program MicroStation firmy Bentley Systems, Inc. Za pomocą programu Revit
Architecture można importować i eksportować pliki w formacie DGN. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Udostępnianie projektu na stronie 1133.

dodawanie szczegółów Proces polegający na dodawaniu informacji o częściach modelu budynku. Szczegóły pokazują, jak
materiały łączą się, przekazując wykonawcom informacje o sposobie realizacji projektu.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Szczegółowy przegląd na stronie 963.
Szczegół okapu

dokumentacja budowy Dokumenty zawierające projekt budowlany umożliwiające wykonawcom i podwykonawcom

wybudowanie budynku.
Dokumentacja budowy w programie Revit Architecture jest tworzona na podstawie informacji o modelu budynku
przechowywanych w pliku projektu, opisów dodanych przez użytkownika, szczegółów oraz informacji o rozmieszczeniu. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Przygotowywanie dokumentów budowlanych na stronie 989.

Glosariusz | 1703
 dołączona grupa szczegółu Grupa elementów charakterystycznych dla widoku, które są skojarzone z grupą modelu. Na
przykład dołączona grupa szczegółu może składać się z etykiet drzwi i z etykiet okien. Zobacz Edytowanie elementów w
grupach na stronie 1446.

dołączyć Łączenie elementów (takich jak ściany lub słupy) z innymi komponentami modelu.
Na przykład można połączyć ściany z podłogami, sufitami i dachami. (Zobacz Dołączanie ścian do innych elementów na
stronie 225). Można połączyć słupy z dachami, stropami, płaszczyznami odniesienia, ramami konstrukcyjnymi i z innymi
poziomami odniesienia. (Zobacz Dołączanie słupów na stronie 282).
Na rysunku pokazano podłogę dołączoną do warstwy konstrukcyjnej ściany.

dopasowanie (1) W projekcie konstrukcyjnym polega na wycięciu fragmentu konstrukcji stalowej z belki i dopasowaniu jej
do słupa.

1704 | Glosariusz
Przed dopasoawniem belka jest stosowana po stronie
(lewej), a po dopasowaniu po (prawej)

dopasowanie (2) W projekcie architektonicznym zakrycie wykańczające lub ochronne ściany zewnętrznej.

DWF Format plików firmy Autodesk umożliwiający publikowanie danych projektowych. Alternatywa dla tworzenia plików
PDF.
Pliki DWF mają znacznie mniejszy rozmiar niż oryginalne pliki RVT, dzięki czemu łatwiej można je przesyłać pocztą
elektroniczną lub umieszczać na stronie internetowej. Klienci mogą przeglądać pliki DWF za pomocą przeglądarki Autodesk
Design Review. Zobacz Eksportowanie do formatu DWF na stronie 1149.

DWG Format plików rysunku obsługiwany przez program AutoCAD i przez inne aplikacje CAD. Za pomocą programu Revit
Architecture można importować i eksportować pliki w formacie DWG. Zobacz Udostępnianie projektu na stronie 1133.

DXF Format umożliwiający wymianę rysunków między programami (Drawing Exchange Format). Jest to „otwarty” format
obsługiwany przez wiele aplikacji typu CAD. Plik DXF jest plikiem tekstowym opisującym rysunek 2D. Pliki DXF zazwyczaj
są duże, gdyż tekst nie jest zakodowany ani skompresowany.
Za pomocą programu Revit Architecture można importować i eksportować pliki w formacie DXF. Zobacz Udostępnianie
projektu na stronie 1133.

dziedzina Zakres funkcjonalny (strukturalny, mechaniczny, elektryczny lub architektoniczny) lub związany z doświadczeniem
(architektura, inżynieria budowlana lub konstrukcja).
W projekcie programu Revit można przypisać dziedziny do kategorii i do widoków. Można wówczas sterować widocznością
lub wyświetlaniem graficznym elementów w widoku w oparciu o przypisane dziedziny. Aby uzyskać więcej informacji na ten
temat, zobacz Określanie widoczności kategorii elementu na stronie 813.
Można też określić jednostki projektu zależnie od dziedziny i organizować przeglądarkę projektu zależnie od dziedziny.

dźwigar Belka zastosowana jako główna pozioma podpora w budynku lub w moście. Dźwigary są często wykonane ze stali,
drewna lub betonu zbrojonego.

eksport Czynność polegająca na przekształceniu formatu informacji projektu Revit w celu użycia ich w innej aplikacji. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Eksportowanie na stronie 1133.

element Indywidualny fragment modelu budynku.

Glosariusz | 1705
 W projektach programu Revit Architecture są używane 3 typy elementów:
■ Elementy modelu reprezentują rzeczywistą trójwymiarową geometrię budynku. Elementami modelu są na przykład
ściany, podłogi i dachy.

■ Elementy opisu ułatwiają dokumentowanie modelu. Elementami opisu są na przykład wymiary, notatki tekstowe i etykiety
przekrojów.

■ Elementy odniesienia to elementy niefizyczne używane do utworzenia kontekstu projektu. Elementami odniesienia są
na przykład poziomy, siatki i płaszczyzny odniesienia.

Na poniższym rysunku umieszczono elementy modelu (ściany, drzwi, donice), elementy opisu (wymiary, notatki tekstowe)
oraz elementy odniesienia (linie siatki). Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zachowanie elementów w
modelowaniu parametrycznym na stronie 12.

element modelu Element w modelu budynku, który reprezentuje rzeczywistą geometrię 3D. Elementami modelu są na przykład
ściany, okna, drzwi, i dachy.
Porównaj opisy haseł opis na stronie 1734 i odniesienie na stronie 1732. Zobacz także element na stronie 1705.
Na rysunku poniżej pokazano tylko elementy modelu. Nie pokazano elementów opisu (takich jak wymiary lub notatki tekstowe)
ani elementów odniesienia (takich jak linie siatki lub poziomy). Zobacz Zachowanie elementów w modelowaniu parametrycznym
na stronie 12.

element ukryty Element, który jest ukryty w określonym widoku.

Zobacz Ukrywanie elementów w widoku na stronie 819 i Pokazywanie ukrytych linii elementów na stronie 870.

element wypełnienia Element wstawiony, który wypełnia (łata) otwór w elemencie nadrzędnym po wprowadzeniu zmian w
różnych etapach projektowania budynku. Na przykład po usunięciu okna ze ściany w etapie wyburzania program Revit

1706 | Glosariusz
Architecture wypełni powstały ubytek elementem wypełnienia. Domyślnie element wypełnienia ma takie same właściwości
jak element nadrzędny (ściana).
Na poniższym rysunku pokazano wyburzone okno, które stało się elementem wypełnienia. Zobacz Elementy wypełniające
dla etapów na stronie 889.
Element wypełnienia zastępujący
wyburzone okno

elementy obwiedni pomieszczenia Element modelu, który definiuje obwiednię pomieszczenia. Obwiedniami pomieszczenia
są, na przykład, ściany, podziały, podłogi, sufity i dachy.
W programie Revit Architecture zastosowano elementy ograniczające pomieszczeń do obliczania powierzchni lub kubatury
pomieszczeń. Możliwe jest wyznaczenie elementu, który będzie obwiednią pomieszczenia, zmieniając wartość parametru
Obwiednia pomieszczenia we właściwościach wystąpienia. Na przykład zdefiniowanie słupów jako obwiedni pomieszczenia
pozwoli pominąć ich bryły w obliczeniach kubatury pomieszczenia.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Elementy ograniczające pomieszczenie na stronie 448.

elementy otoczenia Termin architektoniczny, który dotyczy krajobrazu i innych cech środowiska, które są prezentowane w
renderowanym obrazie budynku. Na przykład otoczenie może obejmować rośliny, drzewa, osoby, samochody i znaki.
W programie Revit Architecture jest dostępna biblioteka rodzin otoczenia. Można też utworzyć nowe otoczenie lub wczytać
je do projektu. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Roślinność i otoczenie na stronie 1085 i Graffiti na stronie 1097.

elewacja Widok prostopadły pionowej części modelu budynku. Zwykle elewacja jest widokiem budynku z boku. Inna nazwa
to widok elewacji.

Glosariusz | 1707
 Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoki elewacji na stronie 741.

elewacja konstrukcyjna Widok elewacji, w którym uwidoczniono ramy konstrukcyjne modelu budynku. Z elewacją
konstrukcyjną można pracować podczas dodawania stężenia pionowego do modelu lub w innych zadaniach, które wymagają
szybkiego wyrównania płaszczyzny roboczej do siatki lub do nazwanej płaszczyzny odniesienia.
Zobacz Widoki elewacji konstrukcyjnej na stronie 744.

etap Zakres lub przedział czasu w procesie realizacji projektu budowlanego. Typowymi etapami są: istniejąca budowa,
wyburzanie, ponowne tworzenie modelu i nowa budowa.
W programie Revit Architecture możliwe jest śledzenie etapów, w których są tworzone lub usuwane widoki albo są wyburzane
komponenty, oraz stosowanie filtrów widoku charakterystycznych dla kolejnych etapów, tak aby można było określić, jak
będzie wyglądał projekt w różnych etapach realizacji. W poniższych widokach projektu pokazano różne etapy budowy jednego
projektu. Zobacz Etapy projektu na stronie 885.

etykieta Miejsce na tekst dodawane do etykiet lub do tabel rysunkowych. Etykietę tworzy się w Edytorze rodzin jako część
rodziny znaczników lub tabel rysunkowych. Podczas umieszczania etykiety lub tabeli rysunkowej w projekcie następuje
zastąpienie etykiety rzeczywistą wartością tego wystąpienia.
Na przykład w poniższym szablonie tabeli rysunkowej znajdują się etykiety oznaczające typ informacji, która ma zostać
wprowadzona w arkuszu. Podczas tworzenia arkusza etykiety zostaną zastąpione rzeczywistymi wartościami.

1708 | Glosariusz
etykieta Opis użyty do identyfikacji elementów na rysunku. Etykiety umożliwiają zautomatyzowanie wyświetlania atrybutów
elementu lub typu. W programie Revit Architecture są dostępne domyślne etykiety dla niektórych typów elementów, takich
jak okna, drzwi i pomieszczenia. Można wprowadzać zmiany w informacjach wyświetlanych w etykietach oraz tworzyć
znaczniki, aby dodawać informacje do etykiet. W każdym widoku można sterować widocznością etykiet. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Etykiety na stronie 953.
Na przykład w poniższym rzucie pokazano etykietę drzwi i etykietę pomieszczenia.

etykieta odniesienia Tekst wyświetlany w etykiecie odwołania, kiedy w rzucie jest tworzone odwołanie referencyjne lub tekst
wyświetlany w etykiecie przekroju, kiedy w rzucie jest tworzony przekrój referencyjny.
Zobacz Przekroje odniesienia na stronie 754 i Odwołania związane na stronie 766.

Glosariusz | 1709
 Odwołanie referencyjne z etykietą odwołania

facjatka Konstrukcja ze szczytem zbudowana na dachu spadowym, w której znajduje się okno.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Facjatki na stronie 311.

farba Nakładanie materiału na powierzchnię elementu modelu. W programie Revit Architecture można malować ściany,
podłogi, dachy i bryły.
Na poniższym rysunku ściana, drzwi, ościeżnica drzwi i ościeżnica okna są pomalowane różnymi kolorami. Zobacz Stosowanie
materiału do powierzchni elementu na stronie 1504.

filtr Mechanizm służący do ignorowania lub uwzględniania obrazu lub wyboru elementów w widoku zależnie od ich właściwości.
W programie Revit Architecture można użyć filtrów w następujący sposób:
■ Aby wybrać lub usunąć wybór elementów w widoku. Zobacz Wybieranie elementów za pomocą filtru na stronie 1432.

■ Aby nadpisać wyświetlanie graficzne i sterować widocznością elementów w widoku. Zobacz Kontrolowanie widoczności
i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów na stronie 815.

■ Aby sterować wyświetlaniem elementów w oparciu o ich etap: nowy, istniejący, wyburzony lub tymczasowy. Zobacz Filtry
etapów na stronie 887.

filtr oparty na regułach Filtr z regułami zdefiniowanymi przez użytkownika, który w danym widoku określa ustawienia
widoczności i ustawienia grafiki elementów modelu. Możliwe jest utworzenie filtru opartego na zasadach, który na rzucie
pozwoli na wyświetlanie wszystkich ścian przeciwogniowych w kolorze czerwonym, co umożliwi odróżnienie ich od pozostałych
ścian budynku.

1710 | Glosariusz
Zobacz Kontrolowanie widoczności i wyświetlania grafiki elementów z użyciem filtrów na stronie 815.

filtr zaznaczenia Mechanizm służący do określenia zaznaczenia elementów (do modyfikacji lub manipulacji) działający w
oparciu o typy rodzin lub parametry elementu.
Zobacz Wybieranie elementów za pomocą filtru na stronie 1432.

forma Różne kształty geometryczne utworzone w środowisku projektowania koncepcyjnego, na przykład tłoczenia, wyciągnięcia
po ścieżce i wyciągnięcia złożone.

format IFC (Industry Foundation Classes) Format plików opracowany przez stowarzyszenie IAI (International Alliance for
Interoperability). Format IFC umożliwia współpracę zgodnych z nim aplikacji, które są używane w przemyśle budowlanym
i w zarządzaniu budynkami. Dzięki temu formatowi określono międzynarodowe standardy importowania i eksportowania
obiektów budynków oraz ich właściwości.
W programie Revit Architecture są dostępne opcje importu i eksportu w formacie IFC oparte na najnowszych standardach
wymiany danych IAI IFC. Informacje przesyłane podczas eksportowania modelu budynku utworzonego w programie Revit
do formatu IFC są dostępne dla innych specjalistów, np. inżynierów budowlanych i inżynierów obsługi.
Więcej informacji na temat programu Revit Architecture i formatu IFC można znaleźć w sekcjach Eksportowanie do formatu
IFC (Industry Foundation Classes) na stronie 1161 i Otwieranie plików IFC (Industry Foundation Class) na stronie 71.
Aby uzyskać więcej informacji na temat formatu pliku IFC, należy przejść do strony internetowej http://www.iai-international.org.

fundament Podstawa konstrukcyjna budynku, która zapewnia stabilność i sztywność. Ściana fundamentowa jest ustawiana
na ławie fundamentowej. Płyta fundamentowa może być położona bezpośrednio na gruncie.
Zobacz Ławy fundamentowe na stronie 696 i Płyty fundamentowe na stronie 718.

gbXML Otwarty schemat gbXML (Green Building XML) opracowany, aby ułatwić projektantom gromadzenie informacji na
temat charakterystyki zużycia energii w projektach budowlanych.
Przeprowadzenie analizy energetycznej modelu budynku jest możliwe po wyeksportowaniu projektu Revit do formatu gbXML.
Stosując aplikacje innych firm należy dokonać analizy wynikowego pliku gbXML, aby obliczyć obciążenia występujące w
modelu budynku. Należy zapoznać się z sekcją Eksportowanie projektu do pliku gbXML na stronie 1166 lub odwiedzić stronę
http://www.gbxml.org.

geometria Kształt lub forma powierzchni lub bryły.

Glosariusz | 1711
 geometria bryłowa Trójwymiarowy kształt używany w modelu budynku.
Do tworzenia kształtów geometrii bryłowej i budowania rodzin elementów modelu służy Edytor rodzin. Zobacz Tworzenie
geometrii bryły i wycięcia na stronie 1408.

geometria objętościowa Bryła trójwymiarowa, która ma mierzalną objętość.

Geometria nieobjętościowa opisuje kształty dwuwymiarowe.

geometria wycięć Trójwymiarowy kształt będący wynikiem usunięcia innych kształtów geometrii bryłowej.
Zobacz Tworzenie geometrii bryły i wycięcia na stronie 1408.

głębokość widoku Płaszczyzna pozioma, która ułatwia zdefiniowanie zakresu widoku w rzucie lub w rzucie odwróconym.
Domyślnie głębokość widoku pokrywa się z dolną płaszczyzną przycięcia. Można jednak określić, aby głębokość widoku
uwzględniała elementy (takie jak ławy fundamentowe) poniżej dolnej płaszczyzny przycięcia.
Głębokość widoku definiuje się we właściwościach zakresu widoku, które są dostępne we właściwościach widoku. Zobacz
Zakres widoku na stronie 872.

graffiti Obraz wyświetlany na przedniej powierzchni elementu modelu. Na przykład można użyć graffiti do utworzenia
znaków, rysunków i tablic reklamowych. Położenie graffiti w widokach projektu jest oznaczone znacznikiem. Pełen obraz

1712 | Glosariusz
graffiti jest wyświetlany w renderowanym obrazie. Na poniższym obrazie renderowanym jest przedstawione graffiti na
telewizorze.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Graffiti na stronie 1097.

grafika zastępcza Reprezentacja obiektów programu AutoCAD. Program Revit Architecture obsługuje grafiki zastępcze
pochodzące z plików programu AutoCAD. W przeciwieństwie do obiektów programu AutoCAD grafiki zastępcze nie dysponują
inteligencją.
Zobacz Importowanie lub podłączanie formatów CAD na stronie 58.

granica nieruchomości Obwiednia działki na rysunku lub granica terenu dla projektu budowlanego.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Linie własności na stronie 122.

grupa Zdefiniowany zestaw elementów, które w projekcie budowlanym można umieścić jako układ. Grupowanie elementów
jest przydatne, kiedy należy utworzyć elementy reprezentujące powtarzające się układy lub takie, które są wspólne dla wielu
projektów budowlanych (na przykład pokoi hotelowych, apartamentów lub powtarzających się pięter).
Zobacz Edytowanie elementów w grupach na stronie 1446.

Glosariusz | 1713
 Zgrupowane powtarzające się elementy pokoi
hotelowych.

grupa modelu Zestaw elementów modelu umieszczonych razem w projekcie budowlanym. Grupy modelu są przydatne, kiedy
należy utworzyć elementy reprezentujące powtarzające się układy lub takie, które są wspólne dla wielu projektów budowlanych
(na przykład pokoi hotelowych, mieszkań lub powtarzających się pięter).
Porównaj opisy haseł dołączona grupa szczegółu na stronie 1704 i grupa szczegółu na stronie 1714.
Na poniższym rysunku pokazano grupę modelu (kolor czerwony), która została umieszczona w wielu pokojach hotelowych.
Zobacz Edytowanie elementów w grupach na stronie 1446.

grupa szczegółu Grupa elementów charakterystycznych dla widoku, takich jak tekst i wypełnione regiony. Zobacz Edytowanie
elementów w grupach na stronie 1446.

gzyms Poziomy lub pionowy występ ściany, często o charakterze dekoracyjnym. Przykładami gzymsów są listwy przypodłogowe
i korona muru.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Gzymsy na stronie 248.

1714 | Glosariusz
i-drop Funkcja programu Autodesk, która umożliwia przeciąganie i upuszczanie zawartości strony WWW do sesji programu
Revit. Dzięki funkcji i-drop projektanci i wykonawcy mogą tworzyć strony WWW, które można w prosty sposób przeciągać
i upuszczać w produktach projektów Autodesk, w których umożliwiono korzystanie z funkcji i-drop.
Przy użyciu funkcji i-drop można importować pliki CAD do programu Revit Architecture. Zobacz Importowanie plików CAD
za pomocą funkcji i-drop na stronie 60.

IFC Zobacz format IFC (Industry Foundation Classes) na stronie 1711.

ilość Liczba lub ilość materiałów budowlanych użytych w projekcie. Liczbę przedmiotów lub ilość materiałów potrzebnych
do zrealizowania projektu można obliczyć w zestawieniu. Na podstawie tej informacji można szacować koszt i przygotować
plan zakupów.
W poniższym zestawie pokazano liczbę okien każdego typu znajdujących się w budynku.

import Przenoszenie informacji do projektu Revit z innego źródła. Na przykład można importować pliki DWG utworzone
w aplikacji CAD (takiej jak AutoCAD) do programu Revit Architecture. Zobacz Narzędzia Importuj/Podłącz — przegląd na
stronie 57.

InfoCenter
Do wyszukiwania różnorodnych informacji za pomocą jednego zapytania można użyć panelu InfoCenter. W prosty sposób
można również uzyskać dostęp do aktualizacji i powiadomień.

Instytut norm budowlanych (CSI, Construction Specifications Institute) Stowarzyszenie, które udostępnia informacje
techniczne, normy, organizuje szkolenia i świadczy inne usługi dla architektów, inżynierów, wykonawców i innych specjalistów
z zakresu budownictwa. Więcej informacji można znaleźć pod adresem http://www.csiet.org.

izolacja Materiał o właściwościach izolacyjnych, którego zadaniem jest zatrzymanie ciepła w budynku zimą i ochrona przed
przyrostem ciepła w budynku latem. W programie Revit Architecture do przedstawienia izolacji w rysunkach dwuwymiarowych
można użyć komponentu szczegółu.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Izolacja na stronie 979.

Glosariusz | 1715
 izolować Wyświetlać tylko określony element lub typ elementu, aby w danym widoku ograniczyć pracę tylko do niego i
uniknąć dekoncentracji spowodowanej innymi elementami projektu.
Zobacz Tymczasowe ukrywanie i izolowanie elementów lub kategorii elementów na stronie 821.
Dach, który został wyizolowany z reszty modelu budynku

jednostka Podstawowa liczba lub ilość użyta jako norma miary.

Po zainstalowaniu programu Revit Architecture należy określić, czy będą w nim używane jednostki brytyjskie (stopy i cale)
czy metryczne (metry i centymetry). Można też zmienić typ jednostek używanych w projekcie. Zobacz Jednostki projektu na
stronie 1606 i Tworzenie niestandardowych jednostek wymiarów na stronie 907.

kalkulator schodów Narzędzie programu Revit, które automatyzuje tworzenie schodów, bazując na określonej minimalnej
głębokości stopnicy i maksymalnej wysokości podstopnicy.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Kalkulator schodów na stronie 384.

kamera Narzędzie do wizualizacji używane do tworzenia widoku 3D modelu budynku. Po umieszczeniu kamery w widoku
2D można sterować kierunkiem patrzenia, wysokością oraz punktem ogniskowania kamery.
Poniższe widoki przedstawiają kamerę ustawioną na rzucie podłogi oraz uzyskany widok 3D. Zobacz Zmiana położenia kamery
w perspektywicznym widoku 3D na stronie 773.

1716 | Glosariusz
katalog typów Lista elementów modelu, które należą do określonego typu rodziny, ale różnią się rozmiarem lub inną cechą.
Stosując katalogi typów, można wczytać tylko potrzebny rozmiar bez konieczności pobierania całego typu rodziny.
W opisanym przykładzie założono, że należy pobrać komponenty szczegółu ościeżnicy drewnianej, która zostanie użyta w
widokach szczegółu. Zamiast pobierać całą rodzinę Tarcica o wymiarach standardowych - przekroje, która zawiera 32 rozmiary
tarcicy, można wybrać tylko potrzeby rozmiar.
Używając katalogu typu do wczytania wybranych elementów z typu rodziny, można zredukować rozmiar projektu i ograniczyć
liczbę elementów wyświetlanych w liście rozwijanej Wybór typów tej rodziny, co w efekcie doprowadzi do zwiększenia
wydajności. Aby uzyskać informacje na temat tworzenia katalogu typów, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.
Katalog typów dla rodziny tarcicy

kategoria Grupa elementów używana do modelowania lub dokumentowania projektu budowlanego. Na przykład kategorie
elementów modelu obejmują ściany, okna, słupy i belki. Kategorie elementów opisowych obejmują wymiary, etykiety i notatki
tekstowe.
Kategorie są zorganizowane w rodziny elementów o zbliżonych zastosowaniach i charakterystykach. Rodziny z kolei są
zorganizowane w typy, jak przedstawiono na rysunku.

kategorie importowane Kategorie elementów, które pochodzą z zaimportowanego rysunku. Zobacz Rozbijanie zaimportowanej
geometrii na stronie 76.
Można zmienić widoczność i sposób wyświetlania grafiki kategorii zaimportowanych. Zobacz Widoczność i wyświetlanie
grafiki w widokach projektu na stronie 809.

kierunek oparcia Orientacja stropu konstrukcyjnego.

Kiedy w rzucie jest umieszczany strop konstrukcyjny, w programie Revit Architecture zostaje utworzony komponent kierunku
oparcia. Ten komponent należy obrócić, aby zmienić orientację stropu konstrukcyjnego. Aby uzyskać więcej informacji na
ten temat, zobacz Kierunek oparcia na stronie 709.

Glosariusz | 1717
 kierunek patrzenia Oddalony punkt, na który jest skierowana kamera. Zobacz kamera na stronie 1716.

kierunek z Kierunek trzeciej osi (osi z) w trójwymiarowym układzie współrzędnych.

klatka Pojedynczy obraz (na przykład w animacji lub w analizie oświetlenia naturalnego).

kod zespołu Zobacz ujednolicona klasyfikacja robót i materiałów budowlanych na stronie 1778.

kolejność rysowania Kolejność wyświetlana elementów w widoku, jak gdyby były ułożone na płaskiej powierzchni. Element
w kolejności rysowania można przesunąć do tyłu lub do przodu albo przesunąć na wierzch lub pod spód reszty elementów.
Zobacz Sortowanie kolejności rysowania komponentów szczegółu na stronie 966.

komponent Element budynku, który jest zwykle dostarczany na teren budowy i tam instalowany, a nie wytwarzany na miejscu.
(Inna nazwa to komponent podrzędny).
Komponentami są na przykład okna, drzwi i meble. W odróżnieniu od nich ściany, podłogi i dachy są budowane na miejscu
— nazywa się je obiektami lub elementami nadrzędnymi. Zobacz Komponenty na stronie 277.

komponent podrzędny Element modelu, który może istnieć w modelu budynku, jeśli jest umieszczony w innym elemencie
(obiekcie nadrzędnym). Drzwi, okna, linie modelu i komponenty (na przykład meble) są komponentami podrzędnymi.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Komponenty na stronie 277.

komponent szczegółu Element dwuwymiarowy, który można dodać do widoku szczegółu lub widoku kreślarskiego. Na
przykład do widoku kreślarskiego można dodać kołek metalowy lub podkładkę ustalającą. W programie Revit Architecture
jest dostępnych ponad 500 rodzin komponentów szczegółu opartych na 16 podziałach CSI. Możliwe jest utworzenie własnych
komponentów szczegółu.
Zobacz Wstawianie komponentu szczegółu na stronie 975.

1718 | Glosariusz
kontrolka Ikona w obszarze rysunku w programie Revit, która służy do manipulowania elementami. Na przykład po wybraniu
łańcucha ścian zostaną wyświetlone niebieskie okręgi. Te okręgi są kontrolkami, które umożliwiają przeciąganie. Kontrolkę
można przeciągnąć, aby zmienić kształt ściany.

Inne kontrolki służą do odwracania, blokowania, obracania, wyświetlenia i zmiany kształtu lub rozmiarów elementów. Zobacz
Kontrolki i uchwyty kształtu na stronie 1440.

kontrolka odwracania Ikona w obszarze rysunku programu Revit, której można użyć do odwrócenia położenia lub orientacji
elementu w obszarze rysunku.

Na przykład kliknięcie kontrolki odwracania ściany złożonej spowoduje odwrócenie ściany, a jej warstwy będą ułożone
odwrotnie. Zobacz Odwracanie elementów na stronie 1473.
Ściana złożona z kontrolką odwracania

kontrolka podziału Symbol programu Revit, który można użyć w celu podzielenia przekroju, podzielenia zestawienia na kilka
przekrojów lub podzielenia zakresu przycięcia na przekroje.
W przedstawionym widoku elewacji niebieski zygzakowaty podział umożliwia podzielenie zakresu przycięcia na przekroje.

Glosariusz | 1719
 kontrolka przeciągania Ikona w obszarze rysunku w programie Revit. Przeciąganie tej ikony umożliwia zmianę kształtu lub
rozmiaru elementu w modelu budynku. Po wybraniu elementu w programie Revit Architecture kontrolki przeciągania są
wyświetlane jako niebieskie okręgi lub trójkąty.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Kontrolki przeciągania na stronie 1440.

krawędzie zarysu Krawędzie projektu budynku, kiedy styl wizualny określono jako Cieniowanie z krawędziami lub Ukryte
linie.
W tych trybach można zmienić styl linii konturu. Zobacz Zastosowanie lub usuwanie stylu linii dla konturu na stronie 881.

legenda Tabela z opisami lub informacjami na temat symboli użytych w rysunkach.

W programie Revit Architecture można utworzyć legendę i wstawić ją w wielu arkuszach. Zobacz Widoki legendy na stronie
781.
Legenda symboli używanych w dokumentacji budowy

legenda opisów indeksowych Lista numerów opisów indeksowych wraz z odpowiadającym im tekstem opisu. (Zobacz Opisy
indeksowe).
Jeśli wybrano opisywanie elementów modelu tylko za pomocą numerów indeksowych, można użyć tej legendy do uzupełnienia
numerów indeksowych o opis tekstowy. Stosowanie legendy opisów indeksowych powoduje, że rysunek zachowuje czytelność
i nie jest przepełniony tekstem.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Legenda opisów na stronie 950.

linia dopasowania Linia szkicu, która wskazuje miejsce podziału widoku na widok niezależny. Pokazano ją na rysunku poniżej.
Zobacz Powielanie widoków zależnych na stronie 851.

1720 | Glosariusz
linia modelu Element modelu, który istnieje w przestrzeni 3D i jest widoczny we wszystkich widokach projektu programu
Revit. Linia modelu może być użyta do reprezentacji geometrii 3D w projekcie budynku, na przykład przewody lub kable
zabezpieczające tarpaulin. Można szkicować linie proste, krzywe, łuki, okręgi, zaokrąglenia i styczne. (Porównaj opisy haseł
linia szczegółu na stronie 1723 i linia symboliczna na stronie 1723).
W kratownicy na rysunku zastosowano linię modelu reprezentującą symbol prętowy belki. Aby uzyskać więcej informacji na
ten temat, zobacz Linie modelu na stronie 355.

linia oddzielająca Zobacz linia oddzielająca pomieszczenia na stronie 1721.

linia oddzielająca pomieszczenia Linia narysowana w widoku w celu zdefiniowania powierzchni używanych do innych celów,
gdy nie ma konieczności stawiania ścian między pomieszczeniami. Linie separacji pomieszczeń są widoczne w rzutach,
widokach 3D i widokach perspektywicznych.
Na poniższym rzucie użyto linii oddzielających do oddzielenia wejścia od kuchni i jadalni. Aby uzyskać więcej informacji na
ten temat, zobacz Linie separacji pomieszczeń na stronie 449.

Glosariusz | 1721
 linia odniesienia [1] Linia używana podczas projektowania rodzin elementów modelu lub rozmieszczania elementów w
modelu budynku. Linia odniesienia rysowana w widoku jest widoczna w innych widokach związanych.
Prosta linia odniesienia wyznacza cztery płaszczyzny do szkicowania. Jedna płaszczyzna jest równoległa do płaszczyzny roboczej
samej linii, kolejna jest prostopadła do tej płaszczyzny, a pozostałe dwie znajdują się na końcach linii i są do tych końców
prostopadłe. Wszystkie płaszczyzny przechodzą przez linię odniesienia.
Zakrzywiona linia odniesienia (na przykład łuk lub splajn) ma dwie płaszczyzny na końcach elementu.
Na poniższym rysunku pokazano wybraną linię odniesienia (i jej płaszczyzny odniesienia) w wielu widokach. Aby uzyskać
szczegółowe informacje na temat linii odniesienia, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

linia odniesienia [2] Linia łącząca w widoku opis z elementem lub częścią modelu budynku. Inna nazwa to odniesienie.
W programie Revit Architecture można definiować szerokość linii, jej styl i kolor, a także położenie, kształt i grot strzałki.

linia podziału Linia zygzakowata używana w widoku kreślarskim lub w widoku szczegółów do zasłaniania części rysunku w
celu zwrócenia uwagi na określonym obszarze rysunku. W poniższym widoku kreślarskim nad i pod przekrojem użyto linii
podziału, aby zasłonić mniej znaczące fragmenty zespołu drzwi.

linia położenia Pionowa płaszczyzna w ścianie, która służy do wymiarowania. Ścianę tworzy się przez szkicowanie jej linii
lokalizacyjnej w rzucie lub w widoku 3D. właściwości wystąpienia na stronie 1785 ściany umożliwiają określenie miejsca, w
którym znajdzie się linia położenia: oś ściany, oś rdzenia, wewnętrzna lub zewnętrzna powierzchnia ściany, wewnętrzna lub
zewnętrzna powierzchnia rdzenia ściany.
Na poniższym rysunku zielona kreskowana linia oznacza lokalizację linii położenia ściany. Zobacz Ściany na stronie 221.

1722 | Glosariusz
linia pomocnicza Opis oznaczający odległość między 2 punktami lub elementami modelu budynku.
W programie Revit Architecture można zmieniać punkty lub elementy, do których odnosi się linia pomocnicza. Można również
sterować odstępem między linią pomocniczą i mierzonym elementem. Zobacz Linie pomocnicze wymiarów na stronie 918.

linia symboliczna Linia, która pełni pewną rolę, ale nie reprezentuje geometrii w elemencie. Na przykład podczas tworzenia
rodziny drzwi można naszkicować linie symboliczne w widoku elewacji, aby przedstawić ruch drzwi. Linie symboliczne są
widoczne równolegle do widoku, w którym zostały narysowane.
Można definiować widoczność linii symbolicznych w cięciach. Możliwe jest też sterowanie widocznością linii symbolicznych
na podstawie poziomu szczegółowości w widoku.

linia szczegółu Linia, która służy do utworzenia rysunku szczegółu. Linia szczegółu jest widoczna tylko w tym widoku, w
którym została narysowana. (Porównaj opis hasła linia modelu na stronie 1721).
Zastosowania linii szczegółu:
■ Do umieszczania szczegółów w widokach z widoczną częścią modelu, takich jak przekrój ściany lub odwołanie.

■ W widoku kreślarskim do rysowania linii bez odniesienia do modelu.

■ Do śledzenia elementów w podrysie.

Na poniższym rysunku łuk jest linią szczegółu narysowaną w widoku kreślarskim, w którym są pokazane szczegóły zespołu
wałka drzwi przesuwnych. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Linie szczegółu na stronie 977.

Glosariusz | 1723
 linia ukryta Linia kreskowa oznaczająca krawędź powierzchni, która nie jest widoczna w danym widoku.
Na przykład na poniższym rysunku pokazano dwie śruby, które przechodzą przez słup. W widoku pokazano linie ukryte
jednej ze śrub, ale nie pokazano linii ukrytych drugiej śruby.
Zobacz także tryb linii ukrytej na stronie 1777. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Pokaż ukryte linie na stronie
965.

liniowe Liniowy sposób ułożenia.

Podczas tworzenia szyku liniowego elementy składowe szyku są ustawiane wzdłuż linii prostej. Zobacz Tworzenie szyku
liniowego na stronie 1459.

lista rysunków Zestawienie (lista) wszystkich arkuszy rysunkowych w projekcie. Lista rysunków pełni funkcję spisu treści
projektu. Zwykle jest umieszczana na pierwszym arkuszu dokumentacji budowy.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Lista arkuszy na stronie 1028.

lista widoków Zestawienie (lista) wszystkich widoków w projekcie. W zestawieniu znajdują się parametry widoku określone
przez użytkownika. Listy widoków mogą być używane do zarządzania widokami w projekcie.

1724 | Glosariusz
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Korzystanie z list widoków na stronie 866.

lustro Odwrócenie położenia wybranego elementu modelu w taki sposób, że linia jest traktowana jako oś lustra.
Podczas wykonywania odbicia lustrzanego ściany wzdłuż płaszczyzny odniesienia ściana zostanie odwrócona względem ściany
pierwotnej Można wskazać oś odbicia lustrzanego lub narysować oś tymczasową. Narzędzie Lustro służy do odwracania
wybranego elementu lub tworzenia kopii elementu i odwracania jego położenia jednocześnie.
Na poniższym rysunku pokazano wynik odbicia lustrzanego i kopiowania drzwi wzdłuż ściany środkowej stanowiącej oś
odbicia. Zobacz Odbicie lustrzane elementu na stronie 1474.

łańcuch Połączony zestaw linii lub ścian. Proces rysowania ścian lub linii w modelu budynku można uprościć, rysując łańcuch.
Można również wybrać łańcuch linii lub ścian, aby jednocześnie nimi manipulować.

ława fundamentowa Podstawa fundamentu oparta bezpośrednio na gruncie. Ława jest zazwyczaj szersza od fundamentu,
aby rozłożyć obciążenie i zapewnić dodatkową stabilizację budynku.

łączyć Rozwiązywać przecięcia między elementami, które mają wspólną powierzchnię. Poziom szczegółów określony w widoku
decyduje o szczegółowości geometrii wyświetlanego połączenia.
Na poniższych rysunkach pokazano geometrię przed połączeniem (górny rysunek) i po połączeniu (dolny rysunek) w widoku
o niskim poziomem szczegółowości. Zobacz Łączenie geometrii na stronie 1497.

Glosariusz | 1725
 Przed połączeniem geometrii

Po połączeniu geometrii

łączyć Łączyć plik z projektem programu Revit. Kiedy połączony plik jest aktualizowany, nowe informacje są automatycznie
udostępniane w projekcie programu Revit. Łączenie pozwala uniknąć ponownego importowania zaktualizowanych informacji
do projektu.
W programie Revit Architecture można utworzyć połączenie między projektami. Można też połączyć pliki CAD i pliki
znaczników DWF z projektem programu Revit. Zobacz Narzędzia Importuj/Podłącz — przegląd na stronie 57 i Modele
połączone na stronie 1213.

mapa geodezyjna Informacja o topografii terenu budowy obejmująca położenie, obwiednie i rzędną.
Zobacz Linie własności na stronie 122.

materiał Budulec, z której jest wykonany element.

W programie Revit Architecture materiał przypisany do elementu decyduje o wyglądzie elementu w widoku lub podczas
renderowania. W domyślnych szablonach projektu w programie Revit Architecture jest dostępnych kilka materiałów, można
też zdefiniować je samodzielnie. Możliwe jest określenie koloru (w widoku cieniowanym), tekstury (w obrazie renderowanym)
wzoru powierzchni (w rzutowaniu) oraz wzoru wypełnienia (w widoku cięcia).
Zobacz Materiały na stronie 1568.

1726 | Glosariusz
materiał przekroju Wzór wypełnienia reprezentujący powierzchnię cięcia. (Wymawia się po-sze).
W programie Revit Architecture można określić materiał przekroju terenu w niskiej rozdzielczości, który będzie wyświetlany
w widokach 3D. Można też określić głębokość materiału przekroju dla elementów topograficznych w przekroju podłoża. W
poniższym rzucie materiał przekroju jest pełnym wzorem wypełnienia.

Max Zobacz 3ds Max na stronie 1693.

menu kontekstowe Zobacz menu skrótów na stronie 1727.

menu skrótów Menu z opcjami zależnymi od aktualnego kontekstu. Menu skrótów jest wyświetlane po kliknięciu elementu
lub widoku prawym przyciskiem myszy.

metryczne Norma pomiarów oparta na jednostce metra.

Po zainstalowaniu programu Revit Architecture należy określić, czy będą w nim używane jednostki brytyjskie (stopy i cale)
czy metryczne (metry i centymetry). Można też zmienić typ jednostek używanych w projekcie. Zobacz Jednostki projektu na
stronie 1606.

model Reprezentacja budynku lub innego projektu.

Zobacz także modelowanie informacji o budynku (BIM, building information modeling) na stronie 1728.

Model 3D Trójwymiarowa (3D) reprezentacja budynku lub innego projektu.

Zobacz także modelowanie informacji o budynku (BIM, building information modeling) na stronie 1728.

Glosariusz | 1727
 model budynku Projekt utworzony za pomocą modelowania informacji o budynku.

model centralny Główny plik projektu modelu, z którym pracuje kilku członków zespołu. Model może być podzielony na
funkcjonalne obszary (zadania), takie jak wnętrze, zewnętrze oraz teren. W modelu centralnym są przechowywane informacje
o aktualnych posiadaczach wszystkich elementów projektu. Model centralny pełni również funkcję punktu dystrybucji
przekazującego publikowaną pracę do reszty zespołu projektowego. Wszyscy użytkownicy pracują z lokalnymi kopiami modelu
centralnego i co pewien czas zapisują w nim zmiany, aby inni użytkownicy widzieli efekty ich pracy.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Praca w zespole na stronie 1247.

model krawędziowy Styl wizualny, po zastosowaniu którego w programie Revit Architecture jest wyświetlany obraz modelu
zawierający wszystkie krawędzie i linie, ale bez powierzchni.
Zobacz Styl wizualny Model krawędziowy na stronie 877.

model ogólny Rodzina geometrii, która nie pasuje do żadnej wstępnie zdefiniowanej kategorii (takiej jak kolumny, dachy,
czy podłogi). W projekcie programu Revit wystąpienie elementu modelu ogólnego stanowi element modelu.
Model ogólny można utworzyć jako rodzinę wczytywalną lub jako lokalny element charakterystyczny dla projektu. (Zobacz
Rodziny w programie Revit na stronie 499). W programie Revit Architecture są dostępne szablony różnych typów rodzin
modeli ogólnych.

model terenu Powierzchnia topograficzna. Graficzna reprezentacja terenu budowy lub działki. Model terenu może zawierać
warstwice rzędnych.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Modele terenu na stronie 115.

modelowanie Proces obejmujący prezentowanie projektu.

Zobacz także modelowanie informacji o budynku (BIM, building information modeling) na stronie 1728.

modelowanie informacji o budynku (BIM, building information modeling) Metoda projektowania pozwalająca na korzystanie
z pojedynczej bazy danych informacji o projekcie budowlanym. Wszystkie informacje związane z projektem budowlanym,

1728 | Glosariusz
od danych geometrycznych po dane inżynieryjne, są zapisane w pliku projektu. Informacje te obejmują komponenty
wykorzystane podczas projektowania modelu, widoki projektu, rysunki projektu i związaną z nimi dokumentację.
W projekcie programu Revit każdy arkusz rysunku, widok 2D i 3D oraz zestawienie jest reprezentacją informacji, pochodzących
z jednej podstawowej bazy danych modelu budynku. Więcej informacji znajduje się w rozdziale Modelowanie informacji o
budynku na stronie 9

moment Zakres obrotu w osi spowodowanego działaniem na belkę siły skierowanej w dół w pewnej odległości od podpór.
Połączenie momentu jest połączeniem, którego zadaniem jest przeniesienie momentu i innych sił działających między belką
i podporami belki.
W programie Revit Architecture można określić parametry momentu belki obejmujące początek i koniec połączenia momentu.
Zobacz Symbole momentu na stronie 605.

mozaikowanie Technika używana do zarządzania zestawami danych wieloboków i dzielenia ich na odpowiednie struktury
używane w renderowaniu. Dane są często dzielone na trójkąty, co czasami nazywa się triangulacją.
Podczas eksportowania geometrii 3D z programu typu CAD lub oprogramowania do projektowania w celu użycia w programie
Revit Architecture do przybliżenia powierzchni nieregularnych może być stosowane mozaikowanie.

nachylenie Powierzchnia ustawiona pod kątem (taka jak dach albo rampa) lub kąt, pod jakim powierzchnia się wznosi.
Zobacz Nachylenie dachu na stronie 303, Sufit nachylony na stronie 332, i Rampy na stronie 393.

nadproże W otworach okiennych i drzwiowych jest to element umieszczony w poprzek górnej części, tworząc otwór surowy.

nagłówek W programie Revit Architecture jest to symbol wyświetlany na rysunku reprezentujący komponent, taki jak przekrój,
odwołanie, elewację, siatkę lub poziom. Podwójne kliknięcie nagłówka przekroju w rzucie spowoduje przejście do widoku
przekroju. (Na poniższym rzucie niebieski symbol jest nagłówkiem).

notatka tekstowa Opis tekstowy, który może być uzupełniony linią odniesienia i strzałką. Notatki tekstowe można dodawać
do widoku szczegółu, widoku kreślarskiego lub do arkusza.

Glosariusz | 1729
 Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Notatki tekstowe na stronie 934.

obiekt W projekcie jest to element modelu, element opisu, element odniesienia lub element zaimportowany.

obiekt nadrzędny Element modelu, który może zawierać inne komponenty, czyli może być ich obiektem nadrzędnym. Na
przykład ściana jest obiektem nadrzędnym dla okien i drzwi. Dach jest obiektem nadrzędnym dla okien dachowych i facjatek.
Obiekt nadrzędny jest nazywany również elementem nadrzędnym lub komponentem nadrzędnym.
Porównaj opis hasła komponent podrzędny na stronie 1718.

objętość wykopu Ilość materiału ziemnego, który należy usunąć z terenu budowy, aby przygotować plac do prac budowlanych.
Na poniższym rysunku na czerwono zaznaczono objętość wykopu, a na niebiesko objętość wypełnienia wymagane do
wyrównania terenu budowy. Zobacz Objętości wykopów i nasypów terenu na stronie 124.

objętość wypełnienia Ilość materiału (nawiezionego) koniecznego do przygotowania terenu pod budowę. Na poniższym
rysunku na czerwono zaznaczono objętość wykopu, a na niebiesko objętość wypełnienia wymagane do wyrównania terenu
budowy. Zobacz Objętości wykopów i nasypów terenu na stronie 124.

1730 | Glosariusz
obszar maskowania Zdefiniowany obszar, który przesłania elementy w widoku. Obszary maskowania są przydatne podczas
tworzenia rodziny modelu na podstawie importowanego pliku DWG 2D, a element modelu po umieszczeniu w widoku musi
zasłaniać inne elementy. Innym możliwym zastosowaniem jest ukrywanie części rysunku.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Obszary maskowania na stronie 981.
Obszary maskowania w górnych narożnikach

Widok rzutu jednostki z maskowanymi górnymi narożnikami

obszar niwelacji Nachylony obszar powierzchni topograficznej.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Obszary niwelacji na stronie 121.

Glosariusz | 1731
 obszar rysunku W tej części interfejsu programu Revit są wyświetlane widoki, arkusze, zestawienia i inne dane reprezentujące
model budynku. Zobacz Obszar rysunku na stronie 30.

obszar wypełnienia Dwuwymiarowa grafika charakterystyczna dla widoku. Obszary wypełnienia można stosować do
reprezentowania różnych powierzchni, takich jak beton lub ubity grunt. Obszar wypełnienia można dodać do widoku szczegółu,
do widoku kreślarskiego lub do rodziny opisu. W każdym wypełnionym regionie można określić styl linii obwiedni i wzór
wypełnienia.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Obszar wypełnienia na stronie 980.
Obszary wypełnienia w widoku kreślarskim

ODBC Skrót nazwy Open Database Connectivity (otwarty standard łączenia baz danych). Baza danych ODBC jest ogólnym
narzędziem eksportującym, które współpracuje z wieloma sterownikami.
Można eksportować informacje o elementach modelu w projekcie Revit do bazy danych ODBC. Zobacz Eksportowanie do
ODBC na stronie 1155.

odkrycie Wyświetlenie w widoku. Elementy ukryte można odkryć (ponownie wyświetlić) w widoku. Zobacz Odkrywanie i
pokazywanie ukrytych elementów na stronie 820.

odniesienie Element niefizyczny używany do utworzenia kontekstu projektu. Inna nazwa to element odniesienia. Elementy
odniesienia obejmują poziomy, siatki oraz płaszczyzny odniesienia.
Na poniższym rysunku pokazano siatkę, która służy do rozmieszczania słupów i innych elementów modelu. Siatka nie jest
częścią budynku (takim jak ściana lub dach), ale jest używana w widoku jako ułatwienie projektowania budynku.
Porównaj opisy haseł opis na stronie 1734 i element modelu na stronie 1706. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Opisy na stronie 895.

1732 | Glosariusz
odniesienie widoku Symbol wskazujący widok zależny, do którego jest podłączony widok główny. Zobacz Powielanie widoków
zależnych na stronie 851 i Nawigacja pomiędzy widokami podstawowymi i zależnymi na stronie 825.

odnośnik Zobacz odnośnik zewnętrzny na stronie 1733.

odnośnik zewnętrzny Mechanizm programu AutoCAD, który pozwala architektowi odwoływać się do innych plików rysunku
w projektach AutoCAD. Występuje też pod nazwą odnośnik.
Zobacz Importowanie a podłączanie do odnośników zewnętrznych — implikacje na stronie 58 i Rozbijanie zaimportowanej
geometrii na stronie 76.

odsunięcie Jednakowa odległość od elementu lub linii, do której ten element lub ta linia zostaną przesunięte lub gdzie zostanie
utworzony nowy element lub linia.
Podczas tworzenia ścian można określić odsunięcie wynoszące na przykład 5 metrów. Po wybraniu istniejącej ściany w
programie Revit Architecture zostanie narysowana nowa ściana w odległości 5 metrów od wybranej ściany.
Na poniższym rysunku pokazano, że w przypadku przesunięcia wskaźnika w pobliże zewnętrza łańcucha ścian w programie
Revit Architecture zostanie narysowana linię podglądu pokazującą odsunięcie od ścian. Zobacz Przesuwanie elementów za
pomocą narzędzia Odsuń na stronie 1467.

odsunięcie Odległość, o jaką gzyms lub boniowanie są odsunięte od elementów wstawianych w ścianę przecinającą. Wartość
odsunięcia pozwala prawidłowo umieścić gzymsy lub boniowanie w pobliżu okna lub drzwi. Domyślną wartość odsunięcia
gzymsów i boniowania można określić w ich właściwościach typu.

Glosariusz | 1733
 odwołanie Szczegółowy rysunek fragmentu widoku. W programie Revit Architecture odwołania pojawiają się w oddzielnym
widoku. W odwołaniu można dodać opisy i szczegóły, które nie będą wyświetlane w widoku nadrzędnym. W widoku
nadrzędnym obszar odwołania jest oznaczony etykietą odwołania.
Na poniższych widokach pokazano etykietę odwołania w widoku przekroju oraz widok szczegółowy odwołania. Aby uzyskać
więcej informacji na ten temat, zobacz Widoki odwołania na stronie 757.

okap Dolna krawędź dachu wystająca poza obrys ściany zewnętrznej.

Na poniższym rysunku okap dachu zaznaczono kolorem zielonym. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Okapy
na stronie 308.

opis Dwuwymiarowy element charakterystyczny dla widoku służący do dokumentowania budynku lub projektu. Opisami
(elementami opisowymi) są na przykład symbole, etykiety, opisy indeksowe i wymiary. Elementy opisowe są zawsze wyświetlane
na tym samym rozmiarze papieru, niezależnie od skali widoku.
Porównaj opisy haseł element modelu na stronie 1706 i odniesienie na stronie 1732. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Opisy na stronie 895.

opis ogólny Tekst stanowiący dokumentację modelu budynku. Opisy ogólne zazwyczaj odnoszą się do parametru elementu
modelu lub do typu.

1734 | Glosariusz
Można tworzyć rodziny opisów ogólnych i zagnieżdżać je w nadrzędnych rodzinach modelu, aby opisy były wyświetlane w
projekcie. Jest to bardzo przydatne, jeśli chce się umieścić etykietę z rodziną modeli i wyświetlić tę etykietę w projekcie.

opisy indeksowe Sposób opisywania rysunków w celu wskazania materiałów budowlanych, przedstawienia instrukcji montażu,
specjalnych instrukcji lub objaśnień. Opisy indeksowe ułatwiają standaryzowanie informacji związanych z projektem
budowlanym i pomagają zachować czytelność rysunku.
W programie Revit Architecture na każdym arkuszu można wyświetlić oddzielną legendę opisów indeksowych, można też
wszystkie opisy indeksowe obecne w projekcie zamieścić na jednym arkuszu. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Opisy indeksowe na stronie 947.

orientacja Stan, polegający na wyrównaniu (lub skierowaniu w tę samą stronę) elementu lub kierunku.
W programie Revit Architecture można zmienić orientację widoku na Północ rzeczywistą lub można zmienić orientację ściany
złożonej, aby odwrócić kolejność jej warstw.

ortogonalny Pod kątem prostym lub prostopadły.

oś Linia oznaczająca środek wymiaru lub elementu modelu (takiego jak kolumna lub ściana).
W programie Revit Architecture można użyć osi elementu do pomiarów, wymiarowania, wyrównywania, zmiany rozmiaru,
określania ograniczeń i wykonania innych czynności w modelu budynku.
Dokonywanie pomiarów między osiami ścian

ościeżnica Sztywna konstrukcja wbudowana w ścianę, służąca do zawieszenia skrzydła drzwiowego, okiennego lub innego
komponentu. W programie Revit Architecture można określić materiał i wykończenie ościeżnicy drzwi.

Glosariusz | 1735
 Ościeżnica nowej rodziny okien

otwór surowy Otwór z ościeżnicą w ścianie, w którym zostanie zamontowane gotowe okno lub drzwi.
W programie Revit Architecture można określić wysokość i szerokość otworu surowego dla danego typu okna lub drzwi.

panel W programie Revit Architecture jest to fragment ściany osłonowej lub systemu elementów ścian osłonowych. Panele
są oddzielone od siebie szprosami. Mogą być wykonane ze szkła lub ze ścian różnego typu. Zobacz Pola ścian w ścianach
osłonowych na stronie 418.

panoramować W kontekście 3D narzędzie przesuwania powoduje przesuwanie kamery w lewo i w prawo.

W kontekście 2D panoramowanie powoduje przesuwanie widoku. Jeśli ta funkcja jest używana w aktywnym widoku arkusza,
efektem jest przewijanie widoku arkusza, a nie aktywnego widoku na arkuszu.
Zobacz Widoki — nawigacja na stronie 826.

parametr Ustawienie określające określoną właściwość pojedynczego elementu, typu elementu lub widoku.
Zobacz Właściwości elementu na stronie 13 i Właściwości widoku na stronie 881.

parametry projektowe Pola zdefiniowane przez użytkownika dodawane do kilku kategorii elementów, arkuszy lub widoków
w projekcie. Parametry są charakterystyczne dla konkretnego projektu i nie mogą być współdzielone w innych projektach.
Na przykład możliwe jest utworzenie parametru projektu o nazwie Zatwierdzone przez używanego w widokach. We
właściwościach każdego widoku można następnie wpisać wartość tego parametru, określając osobę, która zatwierdziła widok.

1736 | Glosariusz
Parametrów projektu można użyć w zestawieniach obejmujących wiele kategorii lub pojedynczą kategorię. Nie można jednak
użyć parametrów projektu w etykietach elementów modelu.
Porównaj opis hasła parametry współdzielone na stronie 1737. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Parametry
projektowe na stronie 1541.

parametry typu Ustawienia w oknie dialogowym Właściwości typu, które określają wspólne właściwości wszystkich elementów
danego typu rodziny. Zobacz Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

parametry współdzielone Pola zdefiniowane przez użytkownika dodawane do rodzin lub projektów, a następnie udostępniane
w innych rodzinach i projektach. Są przechowywane w pliku niezależnie od pliku rodziny lub projektu programu Revit, co
umożliwia dostęp do pliku z innych rodzin lub projektów. Ponadto parametry współdzielone mogą być użyte w etykietach
elementów modelu i mogą być wyświetlane w zestawieniach.
Porównaj opis hasła parametry projektowe na stronie 1736. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Parametry
współdzielone na stronie 1533.

parametry wystąpienia Ustawienia na palecie Właściwości określające właściwości wystąpienia na stronie 1785 pojedynczego
elementu w projekcie.

parametryczny Sterowany za pomocą parametrów.

W projekcie programu Revit parametry definiują zależności między elementami modelu budynku. Te zależności są tworzone
automatycznie przez program Revit Architecture oraz przez użytkownika podczas tworzenia projektu. Podczas pracy nad
rysunkiem i w widokach zestawień w programie Revit Architecture są gromadzone informacje o modelu budynku. Moduł
zmian parametrycznych programu Revit Architecture automatycznie koordynuje wszelkie zmiany w widokach modelu,
arkuszach rysunków, zestawieniach, przekrojach i rzutach.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Co oznacza pojęcie parametryczny na stronie 10.

Pasek kontroli widoku Panel przycisków, które umożliwiają szybki dostęp do funkcji, od których zależy bieżący widok. Pasek
sterowania widokiem służy do zmiany skali, poziomu szczegółowości, stylu wizualnego, cieniowania, przycinania widoków i
wyświetlania elementów lub kategorii w widoku.
Ten pasek znajduje się na dole obszaru rysowania programu Revit. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Pasek
kontroli widoku na stronie 38.

Pasek opcji Część interfejsu programu Revit, która zawiera ustawienia i funkcje zależne od kontekstu i od aktualnie używanego
narzędzia. W oknie programu Revit pasek opcji znajduje się pod wstążką i nad obszarem rysunku.
Zobacz Interfejs użytkownika na stronie 19 i Pasek opcji na stronie 32.

pasek stanu Część interfejsu programu Revit, w którym są wyświetlane informacje o wyróżnionych lub zaznaczonych elementach
i gdzie są wyświetlane podpowiedzi dotyczące następnych czynności. Pasek stanu znajduje się w dolnym lewym rogu okna
programu Revit.
Zobacz Interfejs użytkownika na stronie 19 i Pasek stanu na stronie 32.

PAT Format pliku z wzorami wypełnienia. Plik wzoru jest plikiem tekstowym zawierającym definicje dla wzorów kreślenia
lub modelu w projekcie. Zobacz Pliki wzorów niestandardowych na stronie 1565.

PDF Skrót nazwy Portable Document Format. Otwarty format plików (opracowany przez firmę Adobe Systems), który jest
używany do elektronicznej wymiany informacji.
W programie Revit Architecture można drukować dokumentację budowy w postaci plików PDF. Można następnie udostępnić
dokumentację budowy członkom zespołu, obejrzeć ją online lub wydrukować. Zobacz Drukowanie w formacie PDF na stronie
1187.

pełne rozbicie Proces polegający na całkowitym rozbiciu symbolu importu (który reprezentuje importowaną geometrię) na
elementy programu Revit, będące tekstem, krzywymi, liniami i obszarami wypełnienia. (Porównaj opis hasła rozbicie częściowe
na stronie 1758).
Zobacz Rozbijanie zaimportowanej geometrii na stronie 76.

Glosariusz | 1737
 pętla otwarta Linia kreślarska, która nie łączy się ze sobą. Między jej punktem początkowym i końcowym jest pozostawiona
pusta przestrzeń.
W programie Revit Architecture pętle otwarte służą do szkicowania dachu poprzez wytłoczenie oraz do dzielenia modeli
terenu i powierzchni. Na poniższym szkicu pętla zamknięta definiuje ściany, sufit i podłogę. Pętla otwarta definiuje dach.

pętla zamknięta Linia szkicu, której koniec łączy się z początkiem, tworząc dwuwymiarowy kształt. Pętla zamknięta nie może
zawierać elementów zbieżnych ani segmentów przecinających się.
W programie Revit Architecture można kreślić pętle zamknięte, aby utworzyć podłogi, sufity, regiony rzutu, otwory w ścianach
i dachach, wytłoczenia i inne elementy projektu budynku. Na poniższym szkicu pętla zamknięta definiuje ściany, sufit i podłogę.
Pętla otwarta definiuje dach. Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

plan zagospodarowania terenu Organizacja terenu, na którym jest umieszczony budynek, obejmująca podstawy budynku,
miejsca parkingowe, chodniki i zieleń.
Zobacz Projekt terenu na stronie 113.

1738 | Glosariusz
plik lokalny Kopia pliku projektu, która znajduje się na komputerze członka zespołu aktualnie pracującego z plikiem. Gdy
do udostępniania projektu w zespole jest stosowany mechanizm współdzielenia pracy, każdy członek zespołu korzysta z pliku
lokalnego, aby wykonywać swoje zadanie. Pracujący członkowie zespołu co pewien czas zapisują wprowadzone zmiany do
pliku głównego, dzięki czemu pozostali mogą je widzieć i aktualizować pliki lokalne, pobierając najnowsze informacje związane
z projektem.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Praca w zespole na stronie 1247.

plik odwzorowania warstw Plik tekstowy, który umożliwia odwzorowanie każdej kategorii lub podkategorii programu Revit
do wcześniej skonfigurowanej nazwy warstwy w oprogramowaniu CAD.Na przykład obiekt drzwi w programie Revit można
automatycznie odwzorować na warstwie A-DOOR w programie AutoCAD.
Nazwy warstw są prekonfigurowane w pliku tekstowym, można je jednak zmieniać. Plik odwzorowania warstw jest używany
podczas eksportowania projektu Revit do formatu CAD. Zobacz Eksportowanie warstw na stronie 1154.

płaszczyzna cięcia Wysokość w poziomie, na której pewne elementy widoku są pokazane w przekroju.

płaszczyzna odniesienia Dwuwymiarowa płaszczyzna używana podczas projektowania rodzin elementów modelu lub
rozmieszczania elementów w modelu budynku.

Glosariusz | 1739
 Zobacz także linia odniesienia [1] na stronie 1722. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Płaszczyzny odniesienia
na stronie 1515.

Płaszczyzna odniesienia 3D Płaszczyzny odniesienia są wyświetlane w środowisku projektowania koncepcyjnego w widokach

3D.

płaszczyzna podłoża Pozioma płaszczyzna reprezentująca w modelu budynku poziom podłoża.

W programie Revit Architecture podczas tworzenia analizy oświetlenia naturalnego w widokach 2D i 3D można określić
płaszczyznę podłoża. (Zobacz Tworzenie analizy oświetlenia naturalnego na stronie 1362).

płaszczyzna przycięcia Pionowa lub pozioma płaszczyzna, która definiuje obwiednie widoku. Widok można zdefiniować za
pomocą górnej, dolnej, lewej i prawej płaszczyzny przycięcia. W widokach elewacji lub przekroju można użyć dalekiej
płaszczyzny przycięcia, aby zdefiniować głębokość widoku.
Zobacz Zakres widoku na stronie 872.
Zielone linie kropkowane definiują
płaszczyzny przycięcia widoku
elewacji.

płaszczyzna robocza Płaska powierzchnia, na której można umieszczać linie szkicu lub inne komponenty.
Każdy widok w programie Revit Architecture jest skojarzony z płaszczyzną roboczą. W niektórych widokach (takich jak rzut,
3D i rysunek) i w przypadku widoków w Edytorze rodzin płaszczyzna robocza jest definiowana automatycznie. W pozostałych
widokach, takich jak elewacje i przekroje, płaszczyzna robocza musi zostać określona. Płaszczyzna robocza jest niezbędna do
operacji szkicowania (takich jak tworzenie tłoczonego dachu) oraz do używania narzędzi w niektórych widokach (takich jak
Obróć i Odbij w widoku 3D).
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Płaszczyzny robocze na stronie 1509.

1740 | Glosariusz
płatew Podłużny element konstrukcyjny dachu. Płatew przenosi obciążenia pochodzące z pokrycia dachu lub poszycia.
Podporą płatwi są krokwie wiązania dachowego, ściany budynku lub obydwa rodzaje elementów.
Gdy w programie Revit Architecture za pomocą narzędzia Belka zostaną dodane belki między belkami stropowymi, funkcja
konstrukcyjna belek jest automatycznie zmieniona na płatwie; odpowiednio zmieni się również wyświetlanie belek w rzucie.
W poniższym rzucie linia przerywana oznacza płatwie umieszczone wzdłuż punktów środkowych belek stropowych.
Zobacz Funkcje konstrukcyjne belek na stronie 594.

płótno Zobacz obszar rysunku na stronie 1732.

płyta budynku Płaska powierzchnia przeznaczona pod budynki i przygotowana przez stopniowanie, wykopy, wypełnianie
lub połączenie tych czynności.
W programie Revit Architecture można dodać podstawę budynku do modelu terenu, a następnie zmodyfikować strukturę i
głębokość płyty. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Płyty budynku na stronie 125.

początek Ustalony punkt początkowy lub punkt układu współrzędnych, w którym przecinają się osie.

Glosariusz | 1741
 W programie Revit Architecture pojęcie początku jest używane w odniesieniu do wielu funkcji, takich jak pozycjonowanie
połączonego obiektu, tworzenie własnego wzoru wypełnienia, pozycjonowanie grupy, zmiana rozmiaru ścian lub szkicowanie
linii nowej rodziny.
Początek każdego elementu jest zdefiniowany w pliku rodziny tego elementu. Po umieszczeniu elementu w projekcie początek
zdefiniowany dla wybranego typu rodziny jest używany w programie Revit Architecture do przyciągania do punktów i linii
przyciągania.
Toaleta z początkiem
centralnym (u góry) i z
początkiem odsuniętym (u
dołu).

podbicie Odsłonięta dolna strona elementu architektonicznego.

W dachu podbiciem jest dolna strona okapu. Zobacz Podbicia dachu na stronie 317.

podkategoria W przypadku podkomponentu rodziny jest to właściwość, która definiuje sposób wyświetlania (szerokość,
kolor i wzór linii). Możliwe jest przypisanie jednej podkategorii do drewnianej ramy okna i innej podkategorii do szkła.
Aby uzyskać informacje na temat tworzenia podkategorii, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

podłoże Materiał (taki jak sklejka lub płyta gipsowa) przeznaczony do pokrycia innym materiałem.

podrys Powierzchnia zajmowana lub wymagana przez obiekt. Na przykład podrysem opiekacza ustawionego na szafce w
kuchni jest powierzchnia szafki zajęta przez opiekacz.

1742 | Glosariusz
W programie Revit Architecture można utworzyć dach lub podłogę w oparciu o podrys ścian. Można też naszkicować kształt
2D, reprezentujący potrzebny podrys ścian, dachu, podłogi lub klatki schodowej w budynku.
Na poniższym rysunku linie różowe oznaczają naszkicowany podrys dachu budynku. Kąty w kolorze różowym oznaczają
nachylenie dachu z każdej strony.

podrys Widok projektu lub zaimportowany plik, który jest używany w celu ułatwienia ustawienia elementów w bieżącym
widoku.
Na przykład gdy jako podrys do widoku szczegółu używany jest przekrój, elementy modelu w widoku szczegółu są wyświetlane
w półcieniach lub przy innej szerokości i wzorze linii. W ten sposób można zobrazować różnicę między geometrią modelu (z
widoku przekroju) i dodanymi komponentami szczegółu.
Aby użyć widoku jako podrysu w bieżącym widoku, we właściwościach tego widoku należy ustawić parametr Podrys. Zobacz
Właściwości widoku na stronie 881 i Półcienie/podrys na stronie 1600.

podrys budynku Rzut powierzchni brutto budynku na poziomie podłoża, który jest eksportowany do pliku ADSK podczas
eksportowania terenu budowy do aplikacji budowlanej, takiej jak AutoCAD® Civil 3D®. Zobacz Tworzenie powierzchni budynku
brutto i granic nieruchomości na stronie 1173

podstopnica Pionowa powierzchnia stopnia w schodach.

podzielić Czynność podziału pojedynczego obiektu na kilka obiektów lub sekcji.

W projekcie programu Revit można podzielić ściany, linie, powierzchnie, modele terenu, warstwy ścian złożonych pionowo
oraz zestawienia, używając narzędzi podziału.

pole wskazania Zobacz pole zaznaczenia na stronie 1743.

pole zaznaczenia Mechanizm interfejsu użytkownika pozwalający zaznaczyć elementy w zdefiniowanym obszarze przez
zakreślenie ich wskaźnikiem.

Glosariusz | 1743
 Aby utworzyć pole zaznaczenia, należy umieścić wskaźnik w pobliżu zaznaczanych elementów, kliknąć i przytrzymać lewy
przycisk myszy, a następnie przeciągnąć wskaźnik po przekątnej ekranu, aby narysować prostokąt obejmujący elementy.
Przeciągnięcie od strony prawej do lewej obejmie elementy całkowicie objęte polem zaznaczenia. Przeciągnięcie od strony
lewej do prawej obejmie elementy całkowicie objęte polem oraz elementy stykające się z polem zaznaczenia.
Zobacz Wybór wielu elementów na stronie 1430.

policzek Bok schodów, w którym osadza się stopnice i podstopnice. Zobacz schody na stronie 1761.

polilinia Zestaw połączonych ze sobą odcinków. Zazwyczaj polilinie tworzą pętle otwarte.
Zobacz Eksportowanie pomieszczeń i powierzchni jako polilinii na stronie 1146.

polisiatka Kształt 3D składający się z wielu połączonych ze sobą wieloboków. Przykładowo sześcian siatkowy składa się z 6
połączonych kwadratowych powierzchni tworzących figurę o kształcie sześcianu. Taka reprezentacja zwana jest geometrią
opartą na powierzchniach.
Porównaj opis hasła ACIS na stronie 1693. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Bryły (tylko widok 3D) na stronie
1145.

1744 | Glosariusz
połączenia ścian Przecięcie co najmniej 2 ścian.
W programie Revit Architecture można określić typ połączenia ścian. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Praca z połączeniami ścian na stronie 229.

połączenie Miejsce, w którym co najmniej 2 elementy mają wspólną powierzchnię.

połączenie ścięte Połączenie wykonane pod kątem 45 stopni lub równomiernie rozmieszczone między łączonymi elementami.
Połączenie ścięte można zastosować w ścianach, gzymsach, balustradach, stropach konstrukcyjnych, wiatrownicach, szprosach
ścian osłonowych i w innych elementach modelu.
Miejsce połączenia dwóch ścian można edytować, używając połączenia ściętego lub innych stylów połączenia. Zobacz Zmiana
konfiguracji połączenia ścian na stronie 230.

Glosariusz | 1745
 pomieszczenie Zdefiniowana przestrzeń w budynku pełniąca określoną funkcję i oddzielona od innych powierzchni ścianami,
podziałami lub liniami oddzielająca pomieszczenia.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Pomieszczenia na stronie 443.

poręcz Poręcz lub pozioma belka między słupkami w balustradzie.

Zobacz Balustrady na stronie 399.

powierzchnia Powierzchnia użytkowa, która jest zdefiniowana za pomocą ścian albo linii obwiedni lub obydwu rodzajów
elementów. W programie Revit Architecture można przeprowadzić analizę powierzchni, aby określić zależności przestrzenne
w modelu budynku. Zobacz Analiza powierzchni na stronie 476.

powierzchnia Powierzchnia elementu modelu lub bryły.

Do każdej powierzchni elementu modelu (takiej jak ściana) można zastosować farbę, materiały i teksturę. Te szczegóły są
następnie wyświetlane podczas renderowania obrazu modelu budynku. Zobacz Stosowanie materiału do powierzchni elementu
na stronie 1504.
Powierzchnie brył można wykorzystać jako podstawę do tworzenia ścian, dachów, systemów elementów ścian osłonowych i
podłóg w modelu budynku. Na poniższym rysunku pokazano powierzchnię bryły, która jest używana do utworzenia ściany.
Zobacz Tworzenie elementów budynków z wystąpień brył na stronie 1342.

1746 | Glosariusz
powierzchnia bryły Zobacz powierzchnia na stronie 1746.

powierzchnia NURB Skrót nazwy non-uniform rational B-spline (niejednorodny wymierny splajn typu B). Model matematyczny
powszechnie stosowany w grafice komputerowej do przedstawiania i tworzenia krzywych oraz powierzchni.
W programie Revit Architecture można na powierzchniach NURB tworzyć dachy i systemy elementów ścian osłonowych.
Zobacz Tworzenie elementów budynków z wystąpień brył na stronie 1342.

powierzchnia podzielona Powierzchnia formy podzielona na siatki UV. Siatki te są pomocne podczas tworzenia wzorów na
powierzchni. Manipulowanie podzieloną powierzchnią powoduje również manipulowanie wzorami i rodzinami komponentów
zależnymi w sposób określony przez parametry. Zobacz Rozdzielanie powierzchni na stronie 190.

Powierzchnia topograficzna Zobacz model terenu.

Powierzchnia ze wzorem Powierzchnia podzielona (zobacz Rozdzielanie powierzchni na stronie 190), na której dodano kształty
geometryczne. Wzory te stają się częścią powierzchni i (w zależności od kształtu) po zastosowaniu mogą wymagać określonej
liczby komórek siatki. Zobacz Tworzenie wzorów na powierzchni na stronie 198.

powtarzalny komponent Rodzina zagnieżdżona, która jest stosowana do wypełnienia możliwych do zbudowania komponentów
architektonicznych na wielu geometrycznych powierzchniach podzielonych i z wzorami. Może zawierać geometrie 2D i 3D
tworzące inteligentne i elastyczne komponenty parametryczne. Zobacz Rodziny powtarzalnych komponentów na stronie 202.

poziom Ograniczona pozioma płaszczyzna, która służy jako odniesienie dla elementów powiązanych z poziomem, takich jak
dachy, podłogi i sufity.
W programie Revit Architecture dla każdej pionowej struktury lub kondygnacji w budynku jest definiowany poziom albo
inne niezbędne odniesienie w budynku (na przykład parter, szczyt ściany lub spód fundamentów). Możliwe jest dodawanie
poziomów w przekroju lub w widoku elewacji.

Glosariusz | 1747
 Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Poziomy na stronie 93.

Poziom 3D Trójwymiarowa (3D) płaszczyzna w środowisku projektowania koncepcyjnego, na której można rysować formy
lub manipulować nimi.

poziom szczegółowości Ustawienie programu Revit, które decyduje o liczbie wyświetlanych szczegółów geometrii w widoku.
Ustawienie poziomu szczegółowości może przyjąć wartość Niski, Średni lub Wysoki. Wartość Niski oznacza najmniejszą
liczbę szczegółów, a wartość Wysoka największą.
Na poniższym rysunku pokazano 3 poziomy szczegółowości biurka. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Poziom szczegółowości na stronie 1612.

1748 | Glosariusz
półcienie Kolor wyświetlania, który powstaje z przenikania koloru linii elementu z kolorem tła widoku. Na poniższych
rysunkach pokazano przykłady niektórych elementów w półcieniach (kolor szary) i innych w kolorze czarnym.
Właściwości wyświetlania półcieni można określić za pomocą okna dialogowego widoczność/grafika. Zobacz Widoczność i
wyświetlanie grafiki w widokach projektu na stronie 809 i Półcienie/podrys na stronie 1600.

północ projektu Górna część widoku na obszarze rysowania. Podczas tworzenia analiz oświetlenia naturalnego lub
renderowanych obrazów należy zmienić orientację widoku z kierunku północnego projektu na rzeczywisty kierunek północny,
aby utworzyć w projekcie dokładne odwzorowanie światła słonecznego i cieni.
Zobacz Obracanie widoku w kierunku północy rzeczywistej na stronie 110.

Północ rzeczywista Kierunek bieguna północnego.

Konwencje kreślenia nakazują umieszczenie północy projektu na górze widoku. Zorientowanie widoku w kierunku północy
rzeczywistej może być konieczne podczas tworzenia analizy oświetlenia naturalnego (aby wygenerować dokładny schemat
rozkładu oświetlenia i cieni w projekcie) lub w obrazach renderowanych. Zobacz Obracanie widoku w kierunku północy
rzeczywistej na stronie 110.

profil Szereg dwuwymiarowych linii i łuków, które tworzą pętlę zamkniętą. Profile są używane do definiowania przekroju
balustrad, tralek, podbić, gzymsów i innych obiektów tworzonych przez wyciągnięcie po ścieżce.
Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

Glosariusz | 1749
 Profil rynny

projekt Plik programu Revit, który zawiera wszystkie informacje dotyczące projektu budowlanego.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Terminy używane w programie Revit na stronie 10.

projekt powierzchni Zestaw zależności przestrzennych w budynku. Na przykład w budynku biurowym może być konieczne
odróżnienie przestrzeni wspólnej (lobby, korytarze, toalety, kuchnie), przestrzeni biurowej i magazynów. W budynku
mieszkalnym może zajść potrzebna wyróżnienia przestrzeni wynajmowanej i przestrzeni nieprzeznaczonej do najmu.
Po utworzeniu projektu powierzchni można przypisać typy powierzchni do poszczególnych powierzchni na rzucie. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Projekty powierzchni na stronie 476.

projektowanie wspomagane komputerowo (CAD) Korzystanie z narzędzi komputerowych, które ułatwiają pracę inżynierom,
architektom i innym projektantom.

projektowanie zrównoważone Sztuka projektowania obiektów fizycznych w taki sposób, aby ich realizacja wymagała jak
najmniejszych zmian w środowisku naturalnym. Zasady te stosuje się w odniesieniu do niedużych obiektów używanych
codziennie oraz do projektów budynków, miast i ukształtowania terenu.
W programie Revit Architecture są dostępne rodziny elementów modelu, które preferują projekty zrównoważone, obejmują
one zbiorniki wody, panele słoneczne oraz generatory wiatrowe. Aby uzyskać informacje na temat wczytywania wstępnie
zdefiniowanych rodzin do projektu, zobacz Wczytywanie rodzin na stronie 512.

promieniowy Sposób ustawienia wzdłuż promienia lub łuku.

Podczas tworzenia szyku promieniowego w programie Revit Architecture elementy składowe szyku są ustawiane wzdłuż linii
łuku.

1750 | Glosariusz
próbka Próbka koloru lub wzoru.
Po zastosowaniu schematu barw do pomieszczeń na rzucie może znaleźć się legenda z kolorami i opisem ich znaczenia. Legenda
schematu barw będzie zawierać próbki koloru.

Przeglądarka projektu Część interfejsu programu Revit, która przedstawia logiczną hierarchię wszystkich widoków, zestawień,
arkuszy, rodzin, grup i modeli programu Revit podłączonych do bieżącego projektu.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Przeglądarka projektu na stronie 26.

przekrój Reprezentacja modelu budynku pokazana w taki sposób, jakby budynek został przecięty pionowo w celu przedstawienia
szczegółów wnętrza.
Zobacz Widoki przekroju na stronie 748.

przekrój odniesienia Etykieta przekroju, która odnosi się do istniejącego widoku przekroju. Podczas tworzenia przekroju
odniesienia w programie Revit Architecture nie zostaje utworzony nowy widok w projekcie. Przekrój odniesienia korzysta z
istniejącego przekroju, co pozwala wskazać różne obszary mające identyczne przekroje.
Można umieścić przekroje związane na rzucie, widokach elewacji, przekroju, kreślarskim i odwołania. Przekroje odniesienia
mogą odnosić się do widoków przekroju, odwołań do widoków przekroju i do widoków kreślarskich. Aby uzyskać więcej
informacji na ten temat, zobacz Przekroje odniesienia na stronie 754.

Glosariusz | 1751
 przeszklenie Panele lub tafle szklane wstawione w ramach ruchomych lub stałych (na przykład okna, drzwi lub lustra). Zobacz
Tworzenie dachu na stronie 295.

Prześwietlenie Tryb prześwietlenie dostępny w środowisku projektowania koncepcyjnego stanowi przezroczysty widok, w
którym wyświetlany jest ukryty szkielet geometryczny formy.

przyciąć Skrócenie wybranych elementów do określonej obwiedni. Zobacz Przycinanie i wydłużanie elementów na stronie
1480.

przyciągacz Linia lub punkt odniesienia, do którego w programie Revit Architecture nastąpi przyciągnięcie podczas wstawiania
komponentu lub szkicowania linii.
Podczas umieszczania elementu modelu lub szkicowania linii na rysunku program Revit Architecture wyświetla punkty
przyciągania i linie przyciągania, które ułatwiają wyrównanie elementów lub linii do istniejącej geometrii. Zależnie od typu
przyciągacza punkty przyciągania są wyświetlane w obszarze rysunku jako trójkąty, kwadraty i diamenty. Linie przyciągania
są wyświetlane w obszarze rysunku jako linie przerywane.
Na przykład po umieszczeniu wskaźnika na istniejącej ścianie w celu narysowania nowej ściany w programie Revit Architecture
zostanie wyświetlona linia przyciągania (linia przerywana w osi ściany) oraz punkt przyciągania (fioletowy trójkąt pośrodku
ściany). Aby rozpocząć rysowanie nowej ściany od tego miejsca, należy kliknąć punkt przyciągania lub linię przyciągania. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Przyciąganie na stronie 1607.

przyciąganie Przejście do linii lub do punktu odniesienia na rysunku.

przycinanie Ograniczanie obwiedni widoku; pomijani części modelu budynku w widoku.

Zobacz też zakres przycięcia.

przypiąć Aby uniemożliwić przesunięcie elementu za pomocą narzędzia Przypnij.

Przypiętego elementu nie można przesunąć przez przeciąganie ani za pomocą narzędzia Przesuń. Jednak wprowadzenie zmian
w innych dołączonych elementach może spowodować przesunięcie przypiętego elementu. Zobacz Zapobieganie przesuwaniu
się elementów na stronie 1475.

1752 | Glosariusz
punkt bazowy projektu Punkt bazowy projektu definiuje początek układu współrzędnych projektu (0,0,0). Można go również
użyć do ustawienia budynku w terenie oraz do umieszczenia elementów projektu budynku w trakcie budowy.
Zobacz Punkty bazowe i pomiarowe projektu na stronie 1309.

punkt końcowy Koniec szkicowanej linii. Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

punkt odniesienia (1) Punkt w bieżącym widoku, którego można używać do ustawiania lub wymiarowania elementu modelu.
Po umieszczeniu wskaźnika w pobliżu punktu odniesienia w programie Revit Architecture zostanie wyświetlony wymiar
tymczasowy między umieszczanym elementem i punktem odniesienia. Aby wyświetlić różne punkty odniesienia, należy
nacisnąć klawisz Tab.
Podczas tworzenia rodziny, kiedy jest używana płaszczyzna odniesienia z włączoną właściwością Jest odniesieniem, płaszczyznę
odniesienia można użyć jako punkt odniesienia dla wymiarów. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik
rodzin na stronie 502.

punkt odniesienia (2) Wyznacza określone położenie odniesienia w przestrzeni roboczej 3D w środowisku projektowania
koncepcyjnego. Punkty te są umieszczane w celu projektowania i kreślenia linii, splajnów i form. Punkty odniesienia mogą
być swobodne (odłączone), stanowić obiekt podrzędny elementu lub sterujące (modyfikujące geometrię elementu). Zobacz
Punkty odniesienia na stronie 152.

punkt ogniskowania Punkt w przestrzeni, w którym kamera ma ustawioną ostrość. Zobacz kamera na stronie 1716.

punkt początkowy Początek rysowanej linii. Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

punkt pomiarowy Punkt pomiarowy reprezentuje znany punkt w świecie rzeczywistym, na przykład znacznik pomiarów
geodezyjnych. Punkt pomiarowy jest używany do prawidłowego orientowania geometrii budynku w innym układzie
współrzędnych, np. używanym w aplikacji budowlanej.
Punkty bazowe i pomiarowe projektu na stronie 1309.

ramiak dolny Poziomy dolny element ościeżnicy drzwi lub okna.

W programie Revit Architecture można określić domyślną wysokość ramiaka dolnego zależnie od typu okna lub wysokość
ramiaka dolnego dla wybranego okna lub wybranych drzwi. Wysokość jest mierzona od poziomu podłogi do górnej płaszczyzny
ramiaka dolnego.

Glosariusz | 1753
 ramka ograniczająca Niewidoczna trójwymiarowa prostokątna przestrzeń zawierająca wszystkie elementy modelu, opisu i
odniesienia zdefiniowane w elemencie opartym na rodzinie.
Ramka ograniczająca pomaga zdefiniować początek rodziny niektórych elementów o jest przydatna podczas łączenia i cięcia
elementów ram konstrukcyjnych. Zobacz Ramki ograniczające na stronie 616.
Ramki ograniczające słupów reprezentowanych na pomarańczowo

rampa Nachylona podłoga lub przejście.

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Rampy na stronie 393 i Podłogi nachylone na stronie 338.

rdzeń Część konstrukcji ściany złożonej lub innego obiektu nadrzędnego. Podczas projektowania ściany złożonej za pomocą
programu Revit Architecture określane są warstwy i materiały tworzące rdzeń ściany, a także warstwy wewnętrzne i zewnętrzne
ściany.
Na poniższym rysunku rdzeń w podglądzie ściany jest zaznaczony kolorem zielonym. Definiowanie oraz zmiana warstw
rdzenia i wokół niego odbywa się na liście warstw.

1754 | Glosariusz
Podczas wyrównywania lub wymiarowania ściany można wybrać pomiar od środka rdzenia lub od wewnętrznej bądź zewnętrznej
powierzchni rdzenia. Zobacz Praca ze ścianami złożonymi na stronie 237 i Wymiarowanie do Warstwy nośnej w konstrukcjach
warstwowych na stronie 908.

region rzutu Część rzutu, który ma inny zakres widoku, niż widok całości. Zakresy rzutu są przydatne do dzielenia rzutów
poziomów lub do wyświetlania elementów wstawianych powyżej lub poniżej płaszczyzny cięcia.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zakres rzutu na stronie 739.

rendering Proces tworzenia realistycznego obrazu projektu budynku. Obrazy renderowane są często używane do prezentacji
budynku klientom. W programie Revit Architecture możliwe jest renderowanie widoków projektów 3D zawierających różne
efekty, m. in. światła, rośliny, graffiti i postaci.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Rendering na stronie 1043.

Glosariusz | 1755
 Revit Architecture Produkt firmy Autodesk. Program Revit Architecture jest systemem do projektowania i dokumentowania
budowy, który korzysta z modelowania informacji o budynku w celu koordynowania zmian wprowadzanych we wszystkich
elementach projektu architektonicznego.

Revit MEP Produkt firmy Autodesk. Program Revit MEP optymalizuje projektowanie instalacji mechanicznych, elektrycznych
i hydraulicznych (MEP), korzystając ze skalowania i projektowania na podstawie danych. Funkcje programu umożliwiają
projektowanie za pomocą modelowania informacji o budynku oraz dokumentowanie projektów instalacji MEP.

Revit Structure Produkt firmy Autodesk. Program Revit Structure integruje model fizyczny układu, koordynacji prac i
dokumentacji z modelem analitycznym, który można niezależnie edytować, przeznaczonym do projektu budowlanego i
używanym do analiz. Za pomocą pojedynczego modelu z informacjami o budynku oraz dynamicznego łączenia z aplikacjami
analitycznymi innych firm w programie Revit Structure jest integrowany projekt konstrukcyjny z dokumentacją oraz jest
zapewniana jego koordynacja.

RFA Format pliku rodziny programu Revit. (Zobacz rodzina na stronie 1756).
Zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

rodzina Klasa elementów jednej kategorii. Rodzina grupuje elementy o podobnym zestawie parametrów (właściwości),
identycznym zastosowaniu oraz podobnej reprezentacji graficznej.
Różne elementy wewnątrz rodziny mogą mieć różne wartości niektórych lub wszystkich właściwości, lecz zestaw właściwości
(ich nazwy i znaczenie) jest taki sam. Na przykład rodzina słupów betonowych okrągłych składa się ze słupów, które są
betonowe i są okrągłe, ale mają różne rozmiary. Każdy rozmiar słupa jest typem należącym do rodziny słupów betonowych
okrągłych.
W opisie hasła kategoria na stronie 1717 podano przykłady hierarchii kategorii, rodzin i typów elementu modelu oraz elementów
opisu. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Zachowanie elementów w modelowaniu parametrycznym na stronie 12 i Rodziny
w programie Revit na stronie 499.

rodzina lokalna Rodzina elementów, która jest utworzona w kontekście bieżącego projektu. Rodzina lokalna istnieje tylko w
tym projekcie i nie może być wczytana do innych projektów.
Za pomocą rodzin lokalnych można tworzyć komponenty, które są unikatowe w kontekście projektu lub komponenty, które
odnoszą się do geometrii w projekcie. Na przykład aby utworzyć biurko recepcji, które musi się zmieścić między kilkoma
innymi elementami w pomieszczeniu, można je zaprojektować jako rodzinę lokalną mebli. W modelu konstrukcyjnym można
utworzyć rodzinę lokalną dla pogrubionego stropu konstrukcyjnego lub tłoczenia ściany, która dostosuje się podpierającej
ściany architektonicznej o nietypowym kształcie. Jeśli oryginalny projekt ulegnie zmianie, element lokalny również zostanie
odpowiednio zmieniona.

1756 | Glosariusz
Poniższy dach kopulasty został utworzony jako rodzina lokalna. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Elementy
lokalne na stronie 519.
Dach kopulasty utworzony jako element lokalny

rodzina systemowa Rodzina programu Revit, która może zostać użyta jako element do tworzenia rodzin. W programie Revit
Architecture są dostępne rodziny systemowe podłóg, ścian, sufitów, dachów, arkuszy rysunkowych, rzutni i innych elementów.
Rodzin systemowych nie można usunąć.

rodzina współdzielona Rodzina elementów modelu, która może być użyta do utworzenia podkomponentów rodziny
zagnieżdżonej.
Użycie rodzin współdzielonych do utworzenia rodziny zagnieżdżonej umożliwia wybranie, dodanie etykiety i umieścić w
zestawieniu poszczególnych podkomponentów w projekcie. (Jeśli podkomponenty nie pochodzą z rodzin współdzielonych,
wystąpienie elementu rodziny zagnieżdżonej w programie Revit Architecture zostanie potraktowane jako pojedynczy element,
który można zaznaczyć, dodać do niego etykietę i umieścić w zestawieniu).
Zobacz także rodzina zagnieżdżona na stronie 1757. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na
stronie 502.

rodzina zagnieżdżona Rodzina, która składa się z elementów, należących do innych rodzin (podkomponentów).
Podkomponenty mogą należeć do tej samej kategorii (na przykład różne typy okien) lub do różnych kategorii (na przykład
drzwi zewnętrzne i dwie oprawy oświetleniowe). Rodziny zagnieżdżone tworzy się za pomocą Edytora rodzin.
Poniższa rodzina zagnieżdżona składa się z drzwi, 2 bocznych punktów świetlnych i 2 opraw oświetleniowych.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502. Zobacz także rodzina współdzielona na
stronie 1757.

Glosariusz | 1757
 rozbicie Opcja ta służy do rozmontowania symbolu zaimportowanej geometrii i utworzenia następnego najwyższego poziomu
elementów składowych. Zobacz Rozbijanie zaimportowanej geometrii na stronie 76.

rozbicie częściowe Proces rozbicia symbolu importu (reprezentującego zaimportowaną geometrię) na elementy należące do
następnego najwyższego poziomu: zagnieżdżone symbole importu. Skutkiem częściowego rozbicia jest powstanie kolejnych
symboli importu, które z kolei mogą być rozbite na elementy albo na inne symbole importu. (Porównaj opis hasła pełne
rozbicie na stronie 1737).
Zobacz Rozbijanie zaimportowanej geometrii na stronie 76.

rozmieszczenie okien Sposób ułożenia okien na powierzchni budynku.

RPC Skrót nazwy Rich Photorealistic Content. Typ plików ArchVision zawierający postacie i inne obiekty które można
wczytać do programu Revit Architecture jako rodzinę otoczenia i użyć w obrazach renderowanych. Zobacz Roślinność i
otoczenie na stronie 1085.

RTE Typ pliku, w którym jest zapisywany szablon projektu programu Revit. Zobacz Szablony projektu na stronie 1629.

RVG Format pliku grupy programów Revit stosowany przed wprowadzeniem wersji Revit Architecture 2008.

1758 | Glosariusz
W programie Revit Architecture w wersji 2008 i w nowszych wersjach nadal jest możliwe wczytanie grup programu Revit
(pliki RVG) do projektu lub do rodziny. Jednak nowe grupy można zapisać tylko w formacie RVT lub RFA, a nie w formacie
RVG. Zobacz Wczytywanie grup na stronie 1450.

RVT Format pliku projektu programu Revit.

rynna Korytko (wykonane z metalu lub z tworzywa) biegnące wzdłuż krawędzi dachu. Rynna służy do zbierania wody z połaci
i przekazywania jej do rur spustowych.
Zobacz Rynny dachowe na stronie 320.

rzędna odniesienia Etykieta rzędnej, która odnosi się do istniejącej rzędnej lub do widoku kreślarskiego. Jeśli do projektu jest
dodawana rzędna odniesienia, jej nowy widok nie zostaje utworzony w programie Revit Architecture. Rzędna odniesienia
korzysta z istniejącej rzędnej i umożliwia wskazywanie różnych obszarów o takich samych rzędnych. Można umieścić elewację
odniesienia na rzucie lub widoku odwołania.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Elewacja odniesienia na stronie 743.

rzut Rysunek dwuwymiarowy modelu budynku pokazujący rozmieszczenie ścian i innych komponentów budynku. W
programie Revit Architecture rzut jest również nazywany rzutem podłogi.
Zobacz Rzuty na stronie 735.

Glosariusz | 1759
 rzut Rysunek dwuwymiarowy modelu budynku pokazujący rozmieszczenie ścian, pomieszczeń i innych komponentów
budynku. Rzut jest widokiem „z góry” obrazującym budynek po usunięciu dachu i pozostałych przeszkadzających poziomów.
Rzut odwrócony jest rysunkiem, który przedstawia sufit w projekcie budynku. Zobacz Rzuty na stronie 735.

rzut Widok rzutu lub rzutu odwróconego modelu budynku.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Rzuty na stronie 735.

rzut odwrócony Rysunek, który przedstawia projekt sufitu.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Sufity na stronie 331.

rzutnia Mechanizm interfejsu użytkownika, który umożliwia manipulowanie widokiem i aktywowanie widoku, który został
umieszczony na arkuszu. Jeśli widok zostanie aktywowany za pomocą rzutni, można edytować model bezpośrednio na arkuszu.

1760 | Glosariusz
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusze na stronie 989 i Rzutnie na stronie 1018.

SAT Skrót zwrotu Standard ACIS Text. Format plików ACIS. Jest to technologia modelowania brył obsługiwana przez wiele
aplikacji typu CAD.
Za pomocą programu Revit Architecture można importować i eksportować pliki w formacie SAT. Zobacz Importowanie
obiektów ACIS na stronie 62 i Eksportowanie do pliku SAT na stronie 1138.

schemat kolorów Zestaw kolorów i wzorów wypełnienia, używany do graficznego oznaczenia pomieszczeń lub obszarów na
rzucie.
Schematy kolorów można stosować w oparciu o wartość dowolnego parametru pomieszczenia lub obszaru. Na przykład aby
zaznaczyć kolorem pomieszczenia różnych działów, należy w parametrze Dział każdego pomieszczenia wpisać odpowiednią
wartość, a następnie utworzyć schemat kolorów oparty na wartościach parametru Dział. Później można dodać legendę schematu
kolorów, aby zidentyfikować dział reprezentowany przez każdy z kolorów.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Schematy kolorów na stronie 488.

schody Ciąg stopni przeznaczonych do przechodzenia między kondygnacjami. Schody w budynkach są umieszczane w klatce
schodowej.

schody monolityczne Schody, które składają się z jednego kawałka materiału, na przykład schody betonowe.
Schody monolityczne można określić w programie Revit Architecture za pomocą właściwości typu schodów. Można też wybrać
materiał schodów monolitycznych. Zobacz Właściwości typu schodów na stronie 388.

Glosariusz | 1761
 siatka Szereg linii, które ułatwiają rysowanie lub rozmieszczanie elementów w projekcie budowlanym. Siatki są przydatne w
etapie projektowania i dokumentowania projektu. W programie Revit Architecture siatki są elementami odniesienia.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Osie na stronie 98.

siatka Zespół linii używanych do przybliżenia kształtu powierzchni (na przykład podczas renderowania obrazu).

Siatka UV Siatki kreślenia współrzędnych dla powierzchni niepłaskich. Położenia kreślenia w przestrzeni 3D są oparte na
układzie współrzędnych XYZ, podczas gdy przestrzeń 2D jest oparta na układzie XY. Ponieważ powierzchnie nie muszą być
płaskie, dla położenia kreślenia używany jest układ współrzędnych UVW. Pozwala on na zmapowanie dostosowania siatki
dla warstwic niepłaskiej powierzchni lub formy. Siatki UV używane w środowisku projektowania koncepcyjnego, są
porównywalne z siatkami XY. Zobacz Zasady działania siatek UV na stronie 191.

1762 | Glosariusz
skala System proporcji stosowany do reprezentacji obiektów na rysunku.
W programie Revit Architecture w każdym widoku można zastosować inną skalę. Zobacz Skala widoku na stronie 868.
Metryczna skala widoku

skala widoku Zobacz skala na stronie 1763.

skalowanie Zmiana rozmiaru elementu modelu. W programie Revit Architecture można zmienić rozmiar ściany lub
fundamentów, aby dostosować je do zmian w specyfikacji. Zobacz Zmiana wielkości elementów na stronie 1476.

SKP Format plików projektów utworzonych w programie Google® SketchUp, uniwersalnym narzędziu do modelowania i
wizualizacji.
Pliki w formacie SKP można importować do projektu Revit. Zobacz Importowanie plików SKP na stronie 61.

skrzydło okna Część okna, w której są zamocowane szyby. Skrzydło może być ruchome lub stałe. Zwykle składa się z elementów
poziomych i pionowych.

słup Pionowy element budynku. Słupy architektoniczne są elementami atrakcyjnymi wizualnie w projekcie. (Zobacz Słupy
architektoniczne na stronie 281). Słupy nośne są elementami, które przenoszą obciążenia pionowe konstrukcji.
Zobacz Słupy konstrukcyjne na stronie 561.

Glosariusz | 1763
 słup architektoniczny Słup, który stanowi atrakcyjny architektonicznie element budynku. Słupy architektoniczne można
wykorzystać do modelowania powierzchni zewnętrznych wokół słupów konstrukcyjnych oraz w celach dekoracyjnych.
Porównaj opis hasła słup konstrukcyjny na stronie 1764.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Słupy architektoniczne na stronie 281.

słup konstrukcyjny Słup, który poza swoim ciężarem przenosi inne obciążenie pionowe.
Porównaj opis hasła słup architektoniczny na stronie 1764.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Słupy konstrukcyjne na stronie 561.

1764 | Glosariusz
słupek Pionowa podpora balustrady.
Zobacz Kontrolowanie umieszczenia tralek i słupków na stronie 402.

splajn Linia krzywa narysowana przez określenie i ustawienie szeregu punktów. Program Revit Architecture korzysta z funkcji
wielomianowej w celu płynnego łączenia segmentów w tych punktach i utworzenia krzywej.
Zobacz Najlepsze praktyki podczas szkicowania splajnu na stronie 1405 i Modyfikowanie splajnu na stronie 1406.

spocznik Platforma, dzieląca biegi schodów lub podłoga na górze lub na dole rampy albo biegu schodów.

standardy projektu Ustawienia używane w projekcie, które mogą być zastosowane w innym projekcie. Standardy projektu
to m.in. typy rodzin, szerokości linii, materiały, szablony widoku i style obiektów. Zobacz Transfer standardów projektu na
stronie 1631.

stapianie profili Połączenie (stopienie) 2 kształtów, tworzące kształt 3D. Stopienia można tworzyć przy użyciu geometrii
bryłowej i geometrii wycięcia.
Na przykład kształty 2D poniżej są stopione i tworzą wytłoczoną bryłę pokazaną poniżej. Zobacz Tworzenie stopienia profili
na stronie 1410.

Glosariusz | 1765
 stopka Występ odchodzący pod kątami prostymi od krawędzi belki, nadający jej sztywność i wytrzymałość.

stopnica Pozioma powierzchnia stopnia w schodach.

strefa wolna od zabudowy Wymagana przepisami odległość między granicą nieruchomości i budynkami. W poniższym rzucie
terenu czerwona kreskowana linia oznacza strefę wolną od zabudowy.

1766 | Glosariusz
strop konstrukcyjny Fragment betonowego chodnika, dachu lub podłogi. Stropy konstrukcyjne mogą być stosowane w
łączonych systemach stropu i fundamentów. Zobacz Stropy konstrukcyjne na stronie 707.

strzałka nachylenia Mechanizm dostępny w interfejsie użytkownika, który za pomocą linii skierowanej w stronę nachylenia
definiuje nachylenie płaszczyzny sufitu, dachu lub podłogi.
Strzałki nachylenia należy użyć, jeśli jest znana wysokość górnej i dolnej części płaszczyzny obiektu, a nie jej nachylenie.
Przykładowo strzałki nachylenia mogą być użyte, aby wyrównać płaski dach, tak aby satysfakcjonował konkretną wysokość
w punkcie drenowania. Zobacz Powierzchnie nachylone na stronie 365.

styczna Linia mająca jeden punkt wspólny z krzywą i mająca w tym punkcie ten sam kierunek, co krzywa.

styl linii Linia o określonym wzorze, szerokości i kolorze służąca do oznaczania różnych elementów. W poniższym rzucie
terenu czerwona kreskowana linia oznacza strefę wolną od zabudowy.
W programie Revit Architecture jest zdefiniowanych kilka stylów linii, które są używane do domyślnych celów. Style te można
zmieniać oraz dodawać własne style odpowiadające potrzebom i preferencjom. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Style linii na stronie 1597.

Glosariusz | 1767
 styl linii cięcia Styl graficzny zastosowany w elemencie, gdy widok (na przykład widok przekroju) przecina ten element i
uwidacznia reprezentację jego powierzchni wewnętrznej. (Porównaj opis hasła styl linii rzutowania na stronie 1768).
W stylu linii cięcia można określić szerokość linii, kolor i wzór. Zobacz Modyfikowanie stylów obiektów na stronie 1596 i
Nadpisz style linii cięcia na stronie 822.

styl linii rzutowania Styl graficzny zastosowany w elemencie, gdy widok przestawia ten element i uwidacznia reprezentację
jego powierzchni zewnętrznej. (Porównaj opis hasła styl linii cięcia na stronie 1768).
W stylu linii rzutowania można określić szerokość linii, kolor i wzór wypełnienia. Zobacz Modyfikowanie stylów obiektów
na stronie 1596.

styl obiektu Zestaw cech, które określają szerokość linii, kolor linii, wzór linii oraz materiał w projekcie w kategorii elementów
modelu, elementów opisu lub obiektów zaimportowanych.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Style obiektów na stronie 1596.

styl wizualny Różne style wyświetlania elementów modelu w widokach są dostępne w menu na pasku sterowania widokiem
w dolnej części okna programu Revit. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Style wizualne na stronie 876.

subskrypcja Wykupiona pomoc techniczna do programu Revit Architecture. Subskrypcja umożliwia dostęp do zasobów
sieciowych, takich jak lekcje, otrzymywanie informacji o dostępnych rozszerzeniach oraz o nowościach dotyczących programu.

symbol Graficzna reprezentacja elementu opisu lub innego obiektu. Symbole czasami nazywa się etykietami.
Program Revit Architecture korzysta z symboli w opisach, ramkach momentu, połączeniach wsporników i innych elementach.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Symbole na stronie 960.
Symbole opisów używane w
dokumentacji budowy

symbol importu Element w programie Revit, który zawiera wszystkie obiekty (takie jak bloki i odnośniki) z zaimportowanego
rysunku. Po ustawieniu wskaźnika na importowanym obiekcie w programie Revit Architecture zostanie wyświetlona informacja
o symbolu importu.
Symbol importu można rozbić, aby przekształcić go w osobne elementy programu Revit. Zobacz Rozbijanie zaimportowanej
geometrii na stronie 76.

system elementów ścian osłonowych Komponent budynku, który składa się z paneli, podziałów ścian osłonowych i szprosów.
System elementów ścian osłonowych zwykle nie ma prostokątnego kształtu. (Porównaj opis hasła ściana osłonowa na stronie
1773).
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Systemy elementów ścian osłonowych na stronie 429.

1768 | Glosariusz
szablon Kolekcja ustawień, które można zastosować jako punkt wyjścia w projektach, rodzinach, widokach itd.
Zobacz Szablony projektu na stronie 1629 i Szablony widoku na stronie 1633. Aby uzyskać więcej informacji na temat szablonów
rodziny, zobacz Podręcznik rodzin na stronie 502.

szablon projektu Zestaw warunków wstępnych projektu. W programie Revit Architecture jest dostępnych kilka szablonów,
możliwe jest też utworzenie własnych szablonów. Każdy nowy projekt oparty na szablonie dziedziczy po nim wszystkie rodziny,
ustawienia (takie jak jednostki, wzory wypełnienia, style linii, szerokości linii oraz skale widoków) oraz geometrię. Dla szablonów
używane jest rozszerzenie pliku RTE.
Zobacz Szablony projektu na stronie 1629.

szablon widoku Kolekcja właściwości widoku (takich jak skala, dziedzina, poziom szczegółowości i ustawienia widzialności),
które można zastosować do widoku projektu.
Możliwe jest utworzenie jednego szablonu widoku dla rzutu stropu konstrukcyjnego i innego szablonu widoku dla rzutu
kondygnacji z wyjściem. Można następnie zastosować te szablony do różnych rzutów, aby wyświetlić informacje w każdym
rzucie zależnie od jego przeznaczenia. Zobacz Szablony widoku na stronie 1633.

szczyt Trójkątny obszar ściany zewnętrznej uformowany przez 2 połacie dachowe, kalenicę i okapy.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Dachy na stronie 293.

szerokość linii Grubość linii.

Szerokość linii można określić jako część stylu linii modelu, linii perspektywy oraz linii opisu używanych w programie Revit
Architecture. (Zobacz styl linii na stronie 1767). Aby zdefiniować szerokości linii, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel

Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤ Szerokości linii.

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Szerokości linii na stronie 1598.

Glosariusz | 1769
 Szczegół lub zespół wałka
narysowany przy użyciu linii
o różnych szerokościach

szkic Rysunek kształtu dwuwymiarowego. Poniższy szkic zawiera pętlę otwartą (dach) i pętlę zamkniętą (ściany, podłogę i
sufit).

szkicować Rysować linię lub kształt. W programie Revit Architecture jest dostępnych kilka narzędzi i technik szkicowania.
Zobacz Szkicowanie na stronie 1393.

szpros W programie Revit Architecture jest to pionowy lub poziomy pasek między panelami ściany osłonowej lub systemu
elementów ścian osłonowych.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Szprosy na stronie 424.

1770 | Glosariusz
szyb Otwór rozciągający się przez cała wysokość budynku (lub przez wybrane poziomy) tnący podłogi, sufity i dachy.
Klatka schodowa i szyb windy w poniższym widoku przekroju zostały utworzone jako szyby.
Zobacz Cięcie otworów szybu na stronie 350.

Glosariusz | 1771
 szyk Ułożenie elementów w modelu budynku. Na przykład w dużym biurze można utworzyć szyk biurek i krzeseł. W projekcie
konstrukcyjnym natomiast można utworzyć szyk z belek lub słupów.
Można utworzyć szyk liniowy, w którym elementy są rozmieszczone równomiernie wzdłuż linii, lub szyk promieniowy, w
którym elementy są rozmieszczone równomiernie na łuku lub na okręgu. Zobacz Tworzenie szyku na stronie 1458.
Szyk liniowy słupów

Szyk promieniowy słupów

ściana nienośna Ściana, która jest obciążona własnym ciężarem bez obciążeń pionowych. Ściany tego typu można stosować
do definiowania i dzielenia przestrzeni w programie Revit Architecture.

1772 | Glosariusz
Porównaj opis hasła ściana nośna na stronie 1773. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Ściany konstrukcyjne na
stronie 686.

ściana nośna Ściana, która poza własnym ciężarem przenosi dodatkowe obciążenie pionowe.
Porównaj opis hasła ściana nienośna na stronie 1772. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Ściany konstrukcyjne
na stronie 686.

ściana oporowa Ściana, która podtrzymuje napór ziemi (na przykład na krawędzi tarasu lub wykopu).
W programie Revit Architecture można we właściwościach typu ustalić typ ściany, który pełni funkcję ściany oporowej. Zobacz
Właściwości typu ściany na stronie 259.
Budynek ze ścianami oporowymi (zaznaczone kolorem czerwonym).

ściana osadzona Ściana, która jest wstawiona w inną ścianą odmiennego typu lub o innej konstrukcji. Ściany osadzone są
przydatne, na przykład, gdy należy utworzyć witrynę sklepową w zewnętrznej ścianie budynku.
Na rysunku poniżej pokazano ścianę osłonową osadzoną w ścianie nadrzędnej. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat,
zobacz Osadzanie ścian osłonowych na stronie 417.

ściana osłonowa Ściana zewnętrzna, składająca się z paneli zespolonych połączeniami lub szprosami. Panele mogą być
wykonane ze szkła, cegieł lub z innych materiałów.
Zobacz Przegląd elementów ścian osłonowych na stronie 411.

Glosariusz | 1773
 ściana piętrowa Ściana zawierająca co najmniej 2 warstwy poziome, składające się z różnych materiałów i mających różne
powierzchnie. Zobacz Praca ze ścianami złożonymi na stronie 244.

ściana składowa Ściana składowa ściany piętrowej. Zobacz Praca ze ścianami złożonymi na stronie 244.

1774 | Glosariusz
ściana usztywniająca Ściana utworzona ze wzmocnionych paneli przeciwdziałająca obciążeniom poprzecznym (powodowanym
wiatrem lub wstrząsami tektonicznymi) działającym na konstrukcję. Zobacz Ściany konstrukcyjne na stronie 686.

ściana złożona Ściana, która składa się z wielu warstw pionowych. Każda warstwa może stanowić inny materiał (na przykład
beton, izolacja, wykończenie wewnętrzne) i pełnić inną funkcję (konstrukcyjną, izolacja termiczna, podłoże). Zobacz Praca
ze ścianami złożonymi na stronie 237.

środkowa płaszczyzna skrajna Podczas edycji profilu elewacji ściany obejmującej wiele poziomów oraz tworzenia karbów,
takich jak pokazane poniżej, nowe krawędzie pionowe reprezentują stojaki ościeżnicy, nazywane w programie Revit środkowymi
płaszczyznami skrajnymi. Inne ściany mogą tworzyć połączenia narożne ze środkowymi płaszczyznami skrajnymi.

środowisko projektowania koncepcyjnego Typ edytora rodzin, w którym do tworzenia elementów lokalnych i wczytywalnych
rodzin brył używane są narzędzia do tworzenia form geometrycznych oraz do bezpośredniej manipulacji.

tabela rysunkowa Szablon arkusza. W tabeli rysunkowej znajdują się informacje o firmie, adres, data utworzenia projektu i
zmiany.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tabelki rysunkowe na stronie 1007.

Glosariusz | 1775
 tabela zmian Zobacz zestawienie zmian.

taśma miernicza Długa, elastyczna taśma (wykonana z płótna, tworzywa lub metalu) używana do pomiarów odległości.
W programie Revit Architecture można użyć narzędzia Pomiar, aby zmierzyć odległość pomiędzy punktami na rysunku lub
aby zmienić długość elementu. Zobacz Mierzenie elementów na stronie 1496.

tekst modelu Tekst używany w modelu budynku, na przykład w znakach. Tekst modelu można dodać w widoku projektu i
w Edytorze rodzin do tych rodzin, które mogą być reprezentowane w widoku 3D, jak ściany, drzwi, okna i meble. Wystąpienie
tekstu modelu jest elementem modelu.
Tekst modelu jest niedostępny dla Rodzin, które mogą być wyłącznie przedstawione jako 2D, np. opisy, komponenty szczegółu
i profile. Można określić wiele właściwości tekstu modelu, w tym czcionkę, rozmiar i materiał.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Tekst modelowy na stronie 351.

1776 | Glosariusz
teren Lokalizacja lub określona działka, na której jest realizowany projekt budowlany.
Zobacz Projekt terenu na stronie 113.

tłoczenie Metoda definiowania geometrii 3D modelu budynku.

Wytłaczanie bryły rozpoczyna się od naszkicowanie dwuwymiarowych kształtów na płaszczyźnie. Następnie w programie
Revit Architecture wykonywane jest wytłoczenie szkicu między punktem początkowym i końcowym. Zobacz Tworzenie
wytłoczenia na stronie 1408.
Wyciąganie wycięcia można też utworzyć przez cięcie kształtu z bryły 3D. Zobacz Tworzenie wytłoczenia na stronie 1408.

tralka Jeden ze słupków tworzących balustradę (na przykład na schodach).

triangulacja Proces dzielenia obszaru na trójkąty w celu obliczenia jego pola powierzchni (na przykład pomieszczenia) lub
przybliżenia powierzchni nieregularnej (kształtu 3D). Zobacz także mozaikowanie na stronie 1729.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Tworzenie raportów pomieszczeń/powierzchni na stronie 1160 i Modele terenu na stronie
115.

tryb linii ukrytej Styl wizualny, w którym w programie Revit Architecture są ukrywane linie elementów zasłoniętych przez
inne powierzchnie. (Porównaj opis hasła model krawędziowy na stronie 1728).
Zobacz Styl wizualny Ukryte linie na stronie 877.

Glosariusz | 1777
 tryb wyświetlania Zobacz styl wizualny na stronie 1768.

typ Podpodział w rodzinie elementów.

Na przykład rodzina słupów betonowych okrągłych jest podzielona na typy takie jak: Betonowy okrągły 18”, Betonowy okrągły
24” i Betonowy okrągły 30”.
W opisie hasła kategoria na stronie 1717 podano przykłady hierarchii kategorii, rodzin i typów elementu modelu oraz elementów
opisu. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Zachowanie elementów w modelowaniu parametrycznym na stronie 12 i Rodziny
w programie Revit na stronie 499.

typ rodziny Inna nazwa, to typ. Zobacz rodzina na stronie 1756 i typ na stronie 1778.

uchwyt kształtu Mechanizm interfejsu użytkownika, który przeciąga się w celu zmiany kształtu elementu w modelu budynku.
Uchwyt kształtu jest wyświetlany w kolorze wybranego elementu.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Uchwyty kształtu na stronie 1443.

uchwyt odwracania Inna nazwa na kontrolka odwracania.

ujednolicona klasyfikacja robót i materiałów budowlanych Standardowa klasyfikacja elementów budowlanych i prac na
terenie budowy.
Ta klasyfikacja może być użyta na etapie projektowania budynku do określenia specyfikacji funkcjonalnej i wymagań
technicznych oraz do wygenerowania szacunku kosztów realizacji projektu.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Kody zespołu Uniformat na stronie 373.

uzbrojenie terenu Rodzina komponentów z łącznikami lub mogąca zawierać łączniki, które stają się użyteczne po połączeniu
z aplikacją budowlaną, taką jak AutoCAD® Civil 3D®. Zobacz Tworzenie uzbrojenia terenu do wyeksportowania na stronie
1174.

VIZ Produkt firmy Autodesk. Autodesk VIZ jest aplikacją do trójwymiarowego modelowania, renderowania i prezentacji
udostępniającą najnowocześniejsze technologie tworzenia i prezentacji projektów.

1778 | Glosariusz
W programie Revit Architecture można eksportować modele 3D, które będą następnie używane w programie VIZ. Zobacz
Eksportowanie do programu 3ds Max na stronie 1169.

wariant projektu Projekt alternatywny. Wariant projektu pozwala zespołowi opracować, ocenić i ponownie zaprojektować
komponenty budynku w jednym pliku projektu. Możliwe jest opracowanie wariantów projektu, które uwzględnią zmiany
zakresu produktu, ocenią inne projekty lub przedstawią klientowi alternatywne rozwiązania.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Warianty projektu na stronie 535.

warstwa (1) W programie Revit Architecture są to stykające się ze sobą materiały struktury złożonej, takiej jak ściana. Możliwe
jest definiowanie warstw struktury złożonej. Zobacz Konstrukcja złożona na stronie 359.

warstwa (2) W programie AutoCAD jest to mechanizm umożliwiający definiowanie i organizowanie wyświetlania obiektów
rysunkowych oraz sterowania nim. Podczas eksportowania projektu programu Revit do formatu CAD można utworzyć plik
odwzorowania warstw w celu odwzorowania kategorii i podkategorii programu Revit na warstwach w aplikacji typu CAD.
Zobacz Eksportowanie warstw na stronie 1154.

warstwica Linia pozorna, która łączy punkty o jednakowej rzędnej; obrazuje topografię terenu budowy.
Zobacz Projekt terenu na stronie 113.

warunki zabudowy i zagospodarowania terenu Zestaw zgodnych z prawem ograniczeń projektu budynku, które określają
ramy, do jakich należy dostosować budynek. Ograniczenia te obejmują maksymalną wysokość budynku, procent powierzchni
działki, który budynek może zająć oraz strefy wolne od zabudowy z tyłu i z przodu.

wcięcie Odległość między punktem łączenia belki głównej w połączeniu z jej krawędzią. Odległość ta jest mierzona liniowo
na przedłużeniu osi dołączanej belki.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Cięcie na stronie 618.

wczytywać Przenosić plik lub kolekcję informacji z położenia zewnętrznego do projektu programu Revit.
W programie Revit Architecture można wczytywać grupy, szablony, komponenty szczegółu, otoczenie, materiały, rodziny
elementów modelu i elementy opisowe oraz pozostałe informacje o projekcie.
Zobacz także biblioteka na stronie 1697.

wewnętrzny Wnętrze budynku lub wewnętrzna powierzchnia obiektu.

wiatrownica Deska (lub inna osłona), ukrywająca odsłonięte końce krokwi dachowych. Wiatrownica może być prosta lub
ozdobna, jak pokazano na poniższym rysunku (kolor czerwony). Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz
Wiatrownica na stronie 314.

Glosariusz | 1779
 wiązanie Parametr, który definiuje zależność między elementami w projekcie budowlanym. Na przykład można określić górne
wiązanie ściany jako Poziom 2. Jeśli Poziom 2 zostanie przesunięty w górę, wysokość ściany zostanie zwiększona w celu
zachowania zależności.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wiązania na stronie 1529.

widok Zobacz widok projektu na stronie 1782.

Widok 2D Dwuwymiarowa (2D) reprezentacja modelu budynku, wyświetlana w interfejsie programu Revit. Na przykład
rzuty i rzędne są widokami 2D.
Porównaj opis hasła Widok 3D na stronie 1780. Zobacz Widoki 2D na stronie 735.

Widok 3D Trójwymiarowa (3D) reprezentacja modelu budynku wyświetlana w interfejsie programu Revit.
Porównaj opis hasła Widok 2D na stronie 1780. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoki 3D na stronie 769.

1780 | Glosariusz
widok główny Widok stanowiący punkt wyjścia dla co najmniej jednego widoku zależnego. Widoki zależne są zsynchronizowane
z widokiem głównym i innymi widokami zależnymi, więc jeśli zostaną wprowadzone zmiany wpływające na wygląd jednego
z widoków (na przykład skala widoku lub opisy), są one odzwierciedlane we wszystkich widokach.
Zobacz Powielanie widoków zależnych na stronie 851.

widok kreślarski Widok projektu przedstawiający szczegóły niezwiązane bezpośrednio z modelem budynku. Na przykład
widok kreślarski może pokazywać łączenie wykładziny z kafelkami lub szczegóły odwadniania dachu. Widok kreślarski
zazwyczaj pokazuje szczegóły konstrukcyjne, które mogą nie być widoczne w innych widokach.
Widok kreślarski jest zapisywany z projektem, w którym został utworzony, i może być uwzględniony w arkuszu. Widok
kreślarski nie odzwierciedla jednak aktualnego modelu budynku i nie jest aktualizowany razem ze zmianami wprowadzanymi
w modelu. (Porównaj opis hasła widok szczegółu na stronie 1784).
Poniżej pokazano widok kreślarski utworzony w programie Revit Architecture za pomocą narzędzi dodawania szczegółów
2D. (To nie jest widok 3D). Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoki kreślarskie na stronie 971.

Glosariusz | 1781
 widok perspektywiczny Widok 3D modelu budynku, w którym komponenty znajdujące się w większej odległości wyglądają
na mniejsze niż komponenty znajdujące się bliżej. W programie Revit Architecture można utworzyć widok perspektywiczny,
umieszczając kamerę w widoku 3D. (Zobacz kamera na stronie 1716).
Porównaj opis hasła widok prostopadły na stronie 1782. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoki 3D na
stronie 769.

widok projektu Reprezentacja modelu budynku. Plik projektu programu Revit zawiera bazę danych z informacjami o modelu
budynku, a widok projektu jest jednym ze sposobów umożliwiających przeglądanie tych informacji. Inna nazwa to widok.
W Przeglądarce projektu znajduje się wykaz widoków dostępnych w projekcie. Widoki mogą obejmować rzuty, rzuty odwrócone,
elewacje, przekroje, widoki szczegółu, widoki kreślarskie, widoki animacji, widoki legendy, zestawienia, obrazy renderowane
i arkusze.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Dokumentowanie projektu na stronie 733.

widok prostopadły Widok 3D modelu budynku, w którym wszystkie komponenty mają ten sam rozmiar niezależnie od
odległości od kamery.
Porównaj opis hasła widok perspektywiczny na stronie 1782. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoki 3D
na stronie 769.

widok prostopadły Widok, którego płaszczyzna jest ustawiona pod kątem prostym do płaszczyzny innego widoku. (Porównaj
opis hasła widok równoległy na stronie 1783).
Na poniższym rysunku przedstawiono płaszczyzny prostopadłe, na których jest umieszczony rzut i elewacja. Aby uzyskać
więcej informacji, zobacz Propagowanie konfiguracji widoku zależnego na stronie 855 i Zakresy datum i ich widoczność na
stronie 1519.

1782 | Glosariusz
widok przekroju Zobacz przekrój na stronie 1751.

widok RCP Zobacz widok rzutu odwróconego na stronie 1784.

widok referencyjny Widok nadrzędny odwołania lub przekroju, czyli widok, na podstawie którego jest tworzone odwołanie
lub przekrój.
Arkusz referencyjny jest arkuszem, w którym są wyświetlane widoki referencyjne. Szczegół referencyjny odnosi się do
numeru szczegółu przypisanego do odwołania lub przekroju w jego właściwościach widoku. Wartości związane z arkuszem
referencyjnym i szczegółem referencyjnym pojawiają się we właściwościach widoku i we właściwościach arkusza. Możliwe
jest utworzenie etykiet dla tych wartości i zawarcie ich w znacznikach odwołania lub w znacznikach przekroju w celu utworzenia
systemu dokumentowania odwołań wzajemnych w projekcie programu Revit.
Zobacz Odniesienie widoku kreślarskiego na stronie 974 i Odniesienie do widoku odwołania na stronie 970.

widok równoległy Widok, którego płaszczyzna jest równoległa do płaszczyzny innego widoku. (Porównaj opis hasła widok
prostopadły na stronie 1782).
Na przykład rzut Poziom 1 jest równoległy do rzutu Poziom 2. Widok elewacji wschodniej jest równoległy do widoku elewacji
zachodniej. Na poniższym rysunku pokazano płaszczyzny równoległe, które zostały użyte do utworzenia elewacji wschodniej
i zachodniej. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Propagowanie konfiguracji widoku zależnego na stronie 855 i Zakresy
datum i ich widoczność na stronie 1519.

Glosariusz | 1783
 widok rzutu odwróconego Rysunek przedstawiający sufit w projekcie budowlanym. Inna nazwa to widok odwrócony.
Po dodaniu poziomu do modelu budynku w programie Revit Architecture zostanie automatycznie utworzony dla niego widok
odwrócony. Zobacz Rzuty na stronie 735 i Sufity na stronie 331.
Widok odwrócony z siatkami sufitu

widok szczegółu Widok modelu wyświetlany jako odwołanie lub przekrój w innych widokach. W tym typie widoku model
zazwyczaj jest przedstawiony bardziej szczegółowo niż w widoku nadrzędnym. Jest on używany, aby dodać więcej informacji
do określonych części modelu.
Widok szczegółowy odzwierciedla geometrię modelu budynku. Jeśli skojarzona część modelu budynku ulegnie zmianie,
odpowiednio zmieni się również widok szczegółu. (Porównaj opis hasła widok kreślarski na stronie 1781).
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Widoki szczegółów na stronie 966.

1784 | Glosariusz
widok z odwołaniem Widok, w którym jest widoczny symbol opisu aktualnego widoku. Na przykład w przypadku użycia
narzędzia Znajdź widoki z odwołaniem w widoku elewacji w programie Revit Architecture zostanie wyświetlona lista wszystkich
widoków, w których jest widoczny symbol elewacji. Zobacz Znajdź odpowiadające widoki na stronie 863.

widok zależny Kopia innego widoku. Należy korzystać z widoków zależnych, gdy widok modelu budynku jest za duży i nie
wyświetla się na jednym arkuszu. Należy wtedy podzielić model na mniejsze segmenty, które mieszczą się na arkuszach.
Widok zależny jest zsynchronizowany z widokiem podstawowym i z innymi widokami zależnymi. Gdy w jednym widoku
zostaną wprowadzone zmiany charakterystyczne dla widoku (takie jak zmiana skali i dodanie opisu), zostaną one uwzględnione
w pozostałych widokach.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Powielanie widoków zależnych na stronie 851.

wierzchołek (1) W wieloboku dwuwymiarowym jest to przecięcie 2 krawędzi.

wierzchołek (2) W bryle trójwymiarowej jest to przecięcie 3 krawędzi. Podczas stapiania figur 2D w celu utworzenia bryły
3D można użyć kombinacji wierzchołków do sterowania stopniem, w jakim jeden kształt będzie przekształcony w drugi kształt.
Zobacz Tworzenie stopienia profili na stronie 1410.

właściwości elementu Atrybuty wyglądu lub zachowania elementów w projekcie. Właściwości elementu zawierają właściwości
wystąpienia i typu.
Po wybraniu elementu w obszarze rysunku można przeglądać lub zmieniać właściwości jego wystąpienia na palecie Właściwości.
Kliknij przycisk Edytuj typ na palecie, aby przejść do okna dialogowego, w którym można przeglądać lub edytować właściwości
typu elementu.

właściwości typu Właściwości wyglądu i zachowania, które są takie same dla wszystkich elementów określonego typu rodziny.
Właściwości typu są określane przez odpowiednie parametry typu na stronie 1737 w oknie dialogowym Właściwości typu.
Zobacz Modyfikowanie właściwości typów na stronie 37.

właściwości widoku Ustawienia, które sterują wyglądem lub zachowaniem widoku projektu.
Aby wyświetlić lub zmienić właściwości widoku, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy pusty obszar widoku w obszarze
rysowania, a następnie kliknąć opcję Właściwości widoku. Można też kliknąć prawym przyciskiem myszy nazwę widoku w
Przeglądarce projektu, a następnie kliknąć opcję Właściwości. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Właściwości
widoku na stronie 881.

właściwości wystąpienia Właściwości wyglądu i zachowania, które mogą się różnić dla poszczególnych wystąpień typu
elementu. Właściwości wystąpienia są określane przez odpowiednie parametry wystąpienia na stronie 1737 na palecie Właściwości.

właściwość Atrybut wyglądu lub zachowania dla elementu, typu lub widoku. Właściwości są określane przez parametry
wystąpienia na stronie 1737 i parametry typu na stronie 1737.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Właściwości elementu na stronie 13 i Właściwości widoku na stronie 881.

współdziałanie Możliwość współpracy programu Revit Architecture z innymi aplikacjami. Przykłady współdziałania:
importowanie plików z innych aplikacji do projektu programu Revit, eksportowanie projektu programu Revit do formatu
pliku, który może być użyty przez inne aplikacje.

Glosariusz | 1785
 Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Udostępnianie projektu na stronie 1133.

współdzielenie pracy Metoda projektowania, w której każda osoba jest odpowiedzialna za projektowanie różnych obszarów
funkcjonalnych w tym samym pliku projektu.
Zobacz Praca w zespole na stronie 1247.

współliniowe Linia pokrywająca się z inną prostą lub leżąca na niej.

Kreślenie linii współliniowej z istniejącą ścianą

współrzędne punktu Współrzędna północna/południowa i wschodnia/zachodnia punktu względem współdzielonego układu

współrzędnych w grupie połączonych projektów programu Revit.
Zobacz Współrzędne punktu na stronie 914.

współrzędne współdzielone Współrzędne projektu, które są wykorzystywane do zapamiętania wzajemnego położenia

podłączonych plików. Te podłączone pliki mogą być plikami RVT lub kombinacją plików RVT, DWG i DXF. Zobacz Położenie
współdzielone na stronie 1303.

Wybór typów Lista rozwijana na palecie Właściwości, z której można wybrać typ rodziny dodawanego lub modyfikowanego
elementu.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wybór typów na stronie 34.

wyciągnięcie po ścieżce Zobacz gzyms na stronie 1714.

wydłużenie Zwiększenie długości wybranych elementów do określonej obwiedni. Zobacz Przycinanie i wydłużanie elementów
na stronie 1480.

wymiar Element charakterystyczny dla widoku, który pokazuje rozmiar elementu lub informuje o odległościach między
elementami lub punktami w modelu budynku.
Po umieszczeniu elementu program Revit Architecture wyświetla wymiary tymczasowe, aby możliwe było dokładne umieszczenie
elementu. Można utworzyć wymiary stałe i zablokować je, aby określić i zachować dany rozmiar lub odległość.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wymiary na stronie 895.

wymiar rzędnej punktu Rzędna zaznaczonego punktu. Wymiary rzędnych punktów są używane do określenia punktu rzędnej
ramp, dróg, modeli terenu i spoczników schodów.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wymiary punktowe na stronie 910.

wymiar stały Wymiar, który określa pewny rozmiar elementu lub odległość między elementami albo punktami. Wymiary
stałe zawsze są wyświetlane w widoku, w którym zostały utworzone. (Porównaj opis hasła wymiar tymczasowy na stronie 1787).
Można zablokować wymiary stałe, aby nie można było ich zmienić bez uprzedniego odblokowania. Można też sterować
położeniem linii pomocniczych w wymiarach. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wymiary stałe na stronie
896.

1786 | Glosariusz
wymiar tymczasowy Wymiar wyświetlany w programie Revit Architecture podczas rysowania lub umieszczania elementów
w widoku. Wymiary tymczasowe ułatwiają ustawienie elementu w odpowiednim położeniu lub rysowanie linii o żądanej
długości lub pod odpowiednim kątem. Wymiar tymczasowy nie będzie wyświetlany po zakończeniu rysowania ani po
umieszczeniu elementu.
Porównaj opis hasła wymiar stały na stronie 1786. Zobacz także wymiary nasłuchu na stronie 1787. Aby uzyskać więcej informacji
na ten temat, zobacz Wymiary tymczasowe na stronie 895.
Na poniższym rysunku pokazano wymiary tymczasowe, które są wyświetlane podczas umieszczania okna w ścianie.

wymiary nasłuchu Funkcja programu Revit, która umożliwia określenie wartości wymiaru podczas szkicowania elementu w
widoku. Należy określić punkt początkowy elementu, rozpocząć kreślenie w żądanym kierunku, wpisać dokładny wymiar i
nacisnąć klawisz Enter. Element zostanie narysowany w programie Revit Architecture z zachowaniem wprowadzonej długości.
Na poniższym rysunku pokazano pole tekstowe, które jest wyświetlane po rozpoczęciu wpisywania wymiaru nasłuchu. Aby
uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wymiary nasłuchu na stronie 917.

wypożyczanie elementu Funkcja programu Revit wykorzystywana w projektach współdzielonych. Wypożyczanie elementów
pozwala przeprowadzić edycję elementu w zadaniu należącym do innego użytkownika. Jeśli inny członek zespołu aktualnie
edytuje zadanie, to jest on właścicielem tego zadania i trzeba zgłosić żądanie wypożyczenia elementu. Jeśli zadanie nie ma
właściciela, zezwolenie na wypożyczenie jest przydzielane automatycznie.
Zobacz Wypożyczanie elementów na stronie 1257.

wyróżnić Umieścić wskaźnik na obiekcie w obszarze rysowania, aby obrys obiektu w programie Revit Architecture został
wyświetlony za pomocą linii o innej szerokości (pogrubioną) i w innym kolorze (na przykład szarym zamiast czarnego). Opis
elementu jest wyświetlany na pasku stanu u dołu okna Revit. Po krótkiej chwili w podpowiedzi obok wskaźnika również
zostanie wyświetlony opis elementu.
Takie wyróżnienie oznacza, że obiekt jest gotowy do zaznaczenia. Aby zaznaczyć wyróżniony obiekt, należy go kliknąć.
Zobacz Wybór elementów na stronie 1429.

Glosariusz | 1787
 Ściana przed i po wyróżnieniu.

wysokość Kąt pionowy pomiędzy horyzontem i słońcem, gdy obserwator znajduje się w miejscu wierzchołka kąta. Również
nazywany kątem elewacji. Kąty mogą mieć wartości od 0 (horyzont) do 90 (zenit).

wysokość nadproża W oknach i drzwiach — odległość od podłogi do górnej krawędzi otworu surowego.

wystąpienie Jednostkowe wystąpienie typu elementu.

Na przykład ściana umieszczona w modelu budynku jest wystąpieniem elementu typu ściana. Zmiana parametrów wystąpienia
elementu ściana będzie dotyczyła tylko tej ściany. Z kolei zmiana parametrów typu ściana będzie dotyczyła wszystkich ścian
(wystąpień) tego typu i obejmie ściany istniejące i nowe, które dopiero zostaną utworzone.

wzór Równanie matematyczne używane do określenia wymiaru obiektu lub wartości obliczanej w zestawieniu. Wzory
umożliwiają tworzenie parametrów o wartościach, które zależą od innych parametrów. Na przykład można utworzyć parametr
określający szerokość, który jest równy podwojonej wysokości obiektu.
Następujące właściwości typu obejmują wzór, pozwalający obliczyć długość parapetu w nowej rodzinie okien. Zobacz Używanie
wzorów dla parametrów numerycznych na stronie 1546.

wzór kreślarski Reprezentacja symboliczna materiału na rysunku. (Na przykład piasek jest przedstawiany jako kropki). Wzory
kreślarskie można umieszczać na powierzchniach płaskich i cylindrycznych oraz można je definiować dla rodzin. Wzory
kreślarskie można też umieszczać na powierzchniach ciętych komponentów w rzutach i widokach przekroju.
Na poniższym rysunku pokazano przekrój okna w ścianie z różnymi wzorami kreślarskimi wewnętrznej i zewnętrznej warstwy
ściany. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wzory wypełnienia na stronie 1558.

wzór linii Seria kresek lub kropek naprzemian z pustymi miejscami.

W budownictwie w dokumentacjach budowy często stosuje się różne wzory linii do przekazania informacji i do wzajemnego
odróżniania linii. Na przykład wymiary mogą być podawane przy użyciu cienkich linii ciągłych, a odwołania przy użyciu
szerokich linii kreskowanych.

1788 | Glosariusz
Wzór linii można zdefiniować jak część stylu linii obowiązującego w wielu typach linii używanych w programie Revit
Architecture. (Zobacz styl linii na stronie 1767).
Aby zdefiniować wzory linii, kliknij kolejno kartę Zarządzaj ➤ panel Ustawienia ➤ menu rozwijane Ustawienia dodatkowe ➤

Wzory linii. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wzory linii na stronie 1599.

wzór modelu Projekt graficzny, który jest stosowany do powierzchni elementu modelu. Wzory modelu reprezentują faktyczny
wygląd elementu, taki jak układ cegieł czy płytki ceramiczne na ścianie. Są one ustalane z uwzględnieniem modelu i razem z
nim są skalowane. Zobacz Wzory wypełnienia na stronie 1558.

wzór powierzchni Wzór graficzny (wzór wypełnienia) użyty do reprezentacji powierzchni w rzutowaniu. Zobacz Wzory
wypełnienia na stronie 1558.
Wzory powierzchni (po lewej) i wzory cięcia (po prawej)

wzór wypełnienia Graficzny sposób przedstawienia powierzchni, które zostały przecięte lub są pokazane w rzutowaniu.
Wzorów wypełnienia można użyć we wzorach modelowych i wzorach kreślarskich.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Wzory wypełnienia na stronie 1558.
wzór wypełnienia podłogi

zablokuj Zabezpieczyć wymiar lub położenie elementu przed zmianą. Po zaznaczeniu zablokowanego wymiaru lub elementu
zostanie obok niego wyświetlona kontrolka zablokowania.
Na poniższym rysunku pokazano zablokowany wymiar. Zobacz Blokowanie wymiarów stałych na stronie 904.

Glosariusz | 1789
 Do ograniczenia ruchu elementów można też użyć narzędzia Przypnij. Zobacz Zapobieganie przesuwaniu się elementów na
stronie 1475.

zabudowa Wstępnie zabudowane komponenty, takie jak kuchenne lub łazienkowe szafki i kredensy. W programie Revit
Architecture dostępne rodzaje zabudowy są podzielone na typy rodzin.

zadanie Kolekcja elementów projektu współdzielonego, nad którymi można pracować niezależnie. Zadanie zazwyczaj obejmuje
indywidualny obszar funkcjonalny, taki jak wnętrze, zewnętrze lub teren. Po udostępnieniu współdzielenia można podzielić
projekt na zadania przypisane do członków zespołu, którzy będą za nie odpowiedzialni.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Konfigurowanie zadań na stronie 1251.

zakres kondygnacji Zobacz zakres kondygnacji na stronie 1790.

zakres kondygnacji Wewnętrzna pozioma powierzchnia w bryle. Na etapie koncepcyjnym projektu budowlanego zakres
kondygnacji odpowiada piętru budynku.
Bryły można podzielić na zakresy kondygnacji, aby przeprowadzić różne typy analiz projektu. Zobacz Analizowanie projektu
koncepcyjnego na stronie 1321.

1790 | Glosariusz
zakres modelu Mechanizm w interfejsie użytkownika, który steruje widocznością płaszczyzn odniesienia (poziomów, linii
odniesienia i siatek) w widokach.
Siatki, poziomy i linie odniesienia dodane do projektu mogą zostać wyświetlone w większej liczbie widoków. Na przykład po
dodaniu linii siatki do rzutu, siatka będzie wyświetlana we wszystkich rzutach modelu. Aby ograniczyć pojawianie się płaszczyzn
odniesienia tylko do określonych widoków, należy użyć funkcji zakres modelu.
Zobacz Sterowanie widocznością elementów odniesienia przy użyciu zakresów modelu na stronie 1523.

zakres przekroju Mechanizm interfejsu użytkownika służący do przycięcia modelu w widoku 3D. Elementy modelu budynku,
które znajdą się poza zakresem przekroju, nie będą wyświetlane w widoku ani w widoku eksportowanym.
Zobacz Zmiana zakresu widoku 3D na stronie 776.

zakres przycięcia Mechanizm interfejsu użytkownika, który umożliwia zdefiniowanie obwiedni widoku. Elementy w modelu
budynku, które są poza zakresem przycięcia, nie są wyświetlane w widoku ani na arkuszu, w którym ten widok jest umieszczony.
Na przedstawionym rzucie podłogi wewnętrzne ciągłe linie czerwone oznaczają region przycięcia modelu. Zewnętrzne
kreskowane linie czerwone oznaczają zakres przycięcia opisów. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zakresy
przycięcia na stronie 858.

zakres widoku Zestaw płaszczyzn poziomych, od których zależy widoczność i wyświetlanie obiektów w widoku. Płaszczyzny
poziome to górna płaszczyzna przycięcia, płaszczyzna cięcia, dolna płaszczyzna zakresu widoku i głębokość widoku. Elementy
poza zakresem widoku nie są wyświetlane w widoku.

Glosariusz | 1791
 Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zakres widoku na stronie 872.

załamanie górne W elementach nachylonych (obejmujących dachy, rampy, podłogi i stropy) jest to górna część nachylenia.
Na poniższym rysunku załamaniem górnym jest górny koniec nachylonej podłogi.

zamknięcie końcowe Zakończenie ściany, które nie jest połączone z inną ścianą. Niepołączone zakończenie ściany jest
widoczne.
Można określić, czy warstwy ściany złożonej zawijają się na takim zakończeniu. Na przykład na poniższym rysunku pokazano
przekrój ściany złożonej, w której zastosowano zawijanie wnętrza na zamknięciu końcowym. Zobacz Zawijanie warstwy na
stronie 362.

zaokrąglenie Element kreślarski, który oznacza narożnik zaokrąglony za pomocą łuku o zdefiniowanym promieniu. Zobacz
Szkicowanie łuku zaokrąglenia na stronie 1401.

zasięg odniesienia Rozmiar płaszczyzny odniesienia (płaszczyzna do umieszczenia poziomu, siatki lub linii odniesienia).
Płaszczyzny odniesienia nie są widoczne we wszystkich widokach. Jeśli odniesienie nie przecina się z płaszczyzną widoku, nie
będzie widoczne w tym widoku. Można zmienić rozmiar płaszczyzn odniesienia, aby były widoczne tylko w niektórych
widokach.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zakresy datum i ich widoczność na stronie 1519.

1792 | Glosariusz
zastrzał Przekątny element konstrukcyjny, który jest połączony z belkami i ze słupami w celu ustabilizowania budynku.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zastrzały na stronie 650.

zaznaczenie Element graficzny używany na końcu linii wymiarowej, na przykład grot strzałki lub ukośnik.
Zobacz Zmiana znacznika linii wymiarowej na stronie 921.
Rzut, w którym zastosowano 2 typy znaczników.

zaznaczyć Czynność polegająca na wybraniu obiektu na obszarze rysowania.

Wiele kontrolek i narzędzi używanych do modyfikowania elementu w obszarze rysunku jest dostępnych tylko wtedy, gdy
element jest zaznaczony. W programie Revit Architecture wybrany element jest wyświetlany w kolorze zaznaczenia, a kontrolki
lub uchwyty określają możliwości modyfikowania elementu lub manipulowania nim.
Zobacz Wybór elementów na stronie 1429.

zbrojenie Pręt stalowy lub pręt używany w konstrukcjach z betonu zbrojonego. Poniższy szczegół ławy fundamentowej
przedstawia typowe zastosowanie zbrojenia w ścianach i fundamentach.

zestawienie Przedstawienie informacji w formie tabeli.

W programie Revit Architecture zestawienie jest wyodrębniane na podstawie właściwości elementów w projekcie. Zestawienie
jest wyświetlane w widoku zestawienia. Za pomocą programu Revit Architecture można tworzyć wiele typów zestawień
obejmujących ilości, przedmiary materiałów, zestawienia opisów, zestawienia zmian, listy widoków i listy rysunków.
Zobacz Zestawienie - przegląd na stronie 785.

Glosariusz | 1793
 zestawienie kluczy Tabela zawierająca informacje tworzone przez użytkownika umożliwiająca uproszczenie lub
zautomatyzowanie wprowadzania danych w innych większych zestawieniach. Zestawienie kluczy może skrócić czas potrzebny
do utworzenia większego zestawienia oraz ułatwić generowanie dokładnego szacunku kosztów.
Na przykład zestawienie pomieszczeń w budynku mieszkalnym może zawierać wykaz 100 pomieszczeń z tymi samymi
podłogami, ścianami i z takim samym wykończeniem bazowym. W zestawieniu kluczy można zdefiniować klucze Styl
pomieszczenia, takie jak Publiczne, Usługowe, Kompletne. Każdy klucz określa inne wykończenie podłogi, ścian i wykończenie
bazowe. Zamiast ręcznie określać wykończenie dla 100 pomieszczeń, można do każdego z nich przypisać styl pomieszczenia.
Podczas tworzenia zestawienia kluczy pola w zestawieniu są automatycznie uaktualniane odpowiednimi wykończeniami w
oparciu o klucze Styl pomieszczenia.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zestawienia kluczowe na stronie 787.
Zestawienie kluczy z wykończeniami
pomieszczeń różnego typu

Przypisanie typu pomieszczenia do wybranego

pomieszczenia w wykazie pomieszczeń

zestawienie opisów Zobacz blok uwag na stronie 1698.

zestawienie przedmiaru materiałów Lista podkomponentów lub materiałów w dowolnej rodzinie programu Revit. Zestawienia
przedmiaru materiałów posiadają funkcjonalność i charakterystykę innych widoków zestawień, ale pozwalają na wyświetlenie
bardziej szczegółowych danych zespołu komponentów. W zestawieniu może być umieszczony każdy materiał wstawiony do
komponentu w programie Revit Architecture.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zestawienie przedmiaru materiałów na stronie 788.

zestawienie zmian Wykaz zmian wprowadzonych w projekcie budowlanym lub w dokumentacji budowy. Zestawienie zmian
jest wyświetlane w tabeli rysunkowej na arkuszu. W miarę dodawania widoków z chmurkami zmian do arkuszy w zestawieniu
zmian są wprowadzane informacje o odpowiednich zmianach.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zestawienia zmian na arkuszach na stronie 1041.

1794 | Glosariusz
zewnętrze Zewnętrze budynku lub zewnętrzna strona powierzchni.

zieleń Rośliny używane do tworzenia otoczenia wokół projektu budynku. W programie Revit Architecture jest dostępna
biblioteka rodzin roślin. Możliwe jest też tworzenie lub pobieranie dodatkowych roślin.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Roślinność i otoczenie na stronie 1085.

zmiana Zmiana w dokumentacji budowy lub w projekcie budowlanym. W programie Revit Architecture są dostępne narzędzia
(chmurki zmian i zestawienia zmian), które umożliwiają wprowadzenie do arkuszy informacji o zmianach.
Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz Zmiany na stronie 1031.

zmień obiekt nadrzędny Przeniesienie komponentu z jednego obiektu nadrzędnego do innego. Narzędzia Wybierz nowy
obiekt nadrzędny można użyć na przykład do przeniesienia okna z jednej ściany do innej.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Przenoszenie komponentów do innych obiektów nadrzędnych na stronie 279, Przesuwanie
drzwi na inną ścianę na stronie 266 i Przenoszenie okna na inną ścianę na stronie 273.

znacznik Kształt (okrąg lub chmurka), który zawiera tekst identyfikujący siatkę, poziom, tytuł widoku, odwołanie lub opis.

znacznik Komentarze lub instrukcje osoby, która dokonała weryfikacji projektu budowlanego.

Glosariusz | 1795
 Po opublikowaniu dokumentacji budowy w postaci plików DWF można ją skomentować elektronicznie, korzystając na
przykład z programu Autodesk Design Review. Następnie znaczniki można ponownie podłączyć do programu Revit Architecture
w celu wyświetlenia wymaganych zmian. Zobacz Podłączanie plików DWF z komentarzami na stronie 75.

znaczniki DWF Dokumentacja budowy, która została przejrzana i uzupełniona lub skomentowana (zamieszczono w niej
znaczniki). Zazwyczaj recenzentem jest projektant, klient lub inny specjalista z zakresu budownictwa.
Po wyeksportowaniu dokumentacji budowlanej w postaci plików DWF można ją oznaczyć elektronicznie, korzystając na
przykład z programu Autodesk Design Review. Można też połączyć znaczniki z programem Revit Architecture, aby zobaczyć
żądane zmiany. Zobacz Podłączanie plików DWF z komentarzami na stronie 75.

znak Unikatowy identyfikator przypisany do elementu w jego właściwościach. (Porównaj opis hasła zaznaczenie na stronie
1793).
Znaki można zamieścić w zestawieniach i w etykietach. Na przykład na poniższym rzucie terenu pokazano znaki poszczególnych
miejsc parkingowych. Te same znaki są też wymienione w zestawieniu parkingu.

zoom Zmiana powiększenia widoku.

W kontekście 3D narzędzie powiększ/pomniejsz powoduje przesuwanie kamery w przód i w tył. W kontekście 2D narzędzie
powiększ/pomniejsz powoduje przesuwanie kamery w górę i w dół prostopadle do widoku.
■ Powiększenie powoduje, że budynek będzie wyglądał na większy.

■ Zmniejszenie powoduje, że budynek będzie wyglądał na mniejszy.

Narzędzia powiększania/pomniejszania są dostępne na Kołach sterujących 2D i 3D oraz na pasku nawigacji. Zobacz Powiększanie
i pomniejszanie widoków projektu na stronie 868.

Źródło danych RSS

Informacje publikowane na subskrybowanej witrynie WWW. Zazwyczaj umożliwiają otrzymywanie powiadomień o
zamieszczeniu nowej zawartości (artykułów). RSS to skrót od Rich Site Summary (lub Really Simple Syndication).

1796 | Glosariusz
Indeks
3ds Max 1169–1171 tworzenie 1127
eksportowanie 1170 wyświetlanie 1129
ograniczenie geometrii modelu 1169 antyaliasing 1108, 1121
przed eksportowaniem do 1169 anuluj 1444
przygotowanie do 1170 API
widoki kamery 1171 często zadawane pytania 1663
wydajność 1171 dokumentacja dodatkowa 1654
informacje dodatkowe 1667
makra 1639
A Menedżer makr 1641
ACM proces roboczy, makra 1641
lokalne 1094 przykłady z SDK 1654
sieciowe 1095 różnice makr 1656
używanie 1094 użycie przykładów z SDK 1655
aktualizacja aplikacje budowlane
aktualizacje Centrum komunikacyjnego 41–42 eksportowanie terenów budowy do 1171
aktualizacje produktu 41–42 Application Programming Interface. Zobacz API
Alert monitora koordynacji 1297 arkusze 989
alfabetyczna kolejność numerów zmian 1036 aktywowanie widoków 999
aluminium 1585 arkusze kalkulacyjne 1005
analiza energii arkusze okładek 1001
ustawienia 1558 arkusze tytułowe 1001
analiza obciążeń bloki notatek 1003
używanie pliku gbXML 1166 blokowanie widoków 997
analiza oświetlania naturalnego dezaktywowanie widoków 999
kilka dni 1367 dodawanie 992
analiza oświetlenia naturalnego w trybie jednego dnia dodawanie nieużywanych arkuszy do listy 1028
ustawienia 1365 dodawanie widoków 992
analiza oświetlenia naturalnego w trybie nieruchomym drukowanie 1186
ustawienia 1363 dzielenie widoków w poprzek 1000
analiza powierzchni kolejność na liście rysunków 1030
warianty projektu 556 legendy 1002
analizy oświetlenia naturalnego 1359–1360 listy rysunków 1030
jeden dzień 1365 listy widoków 867
na podstawie azymutu i wysokości słońca 1370 modyfikowanie widoków 999
oświetlenie 1370 numery, zmiana 997
proces roboczy 1360 obracanie rzutni 857
tryb nieruchomy 1363 obracanie widoków na 1001
tworzenie 1362 obrazy 1005
wskazówki 1363 obszary maskowania 994
analizy oświetlenia naturalnego w trybie kilku dni odniesienia widoku 1000
ustawienia 1367 odwołania i 760
analizy oświetlenia naturalnego w trybie oświetlenia 1370 ponowne użycie 867
analizy słońca 1362 rzutnie 1018
animacje 51, 1127 siatka pomocnicza 994
edytowanie 1128 siatki pomocnicze 994
eksportowanie 1130 spis treści 1001
kadrowa analiza oświetlenia naturalnego 1373 szablony projektu 991
odtwarzanie 1130 tabliczki rysunkowe 992
pliki AVI 1130 tytuły widoków 1020
ramki 1129 ukrywanie części widoków 994
usuwanie z list rysunków 1029

1797 | Indeks
 widoki zależne i 1000 eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1203
właściwości 1006 etykiety 605–606
wprowadzenie 990 funkcja konstrukcyjna 594
wyrównywanie widoków 996 importowanie z programu AutoCAD Architecture 1194
zakresy przycięcia 994 narzędzie opisu belki 606
zapisywanie w zewnętrznym projekcie 974 obracanie 602
zestawienia 1024–1025 podpory 641
zestawienia opisów 1003 przedłużanie 1480
zestawy rysunków cyfrowych 991 przesuwanie 601
zewnętrzne informacje 1004–1005 przycinanie 1480
zmiana nazwy 997 rzędna 627
zmiana tabliczek rysunkowych 1010 rzędne punktów 608
znacznik czasu 990 uchwyty belek 602
znacznik daty/czasu 990 uchwyty kształtu 603
arkusze kalkulacyjne właściwości 610
arkusze 1005 belki stropowe 593, 595
arkusze okładek 1001 beton
arkusze rysunkowe 1015 linie ukryte 732
arkusze rysunków materiały 1582
Zobacz także arkusze połączenia geometrii 729
arkusze tytułowe 1001 biblioteka 511
artefakty 1124 biblioteka sieciowa 84
AutoCAD biblioteka modern medium 511
Architecture 1191 biblioteka sieciowa 84
elementy 1142 biblioteka szczegółów 966
formaty biblioteki 1622
czcionki 66 blok notatek 789
eksportowanie 1133 bloki notatek
importowanie 59 arkusze 994, 1003
przeciągnij i upuść 59–60 blokowanie
nadpisania 1142 widoki na arkuszach 997
pliki podłączone 72 boniowania
Autodesk Seek 46–47, 1178 typ 256
udostępnianie 1178 boniowania ściany
automatyzacja zadań dodawanie 254
makra 1639 profil 256
azymut 1370 przesuwanie z dala od ściany 256
segmenty 256
typ 256
B brąz 1585
balustrady 399 bryły
dodawanie 399 analiza 1321
edycja połączeń 401 analiza objętości 1337
struktura poręczy 400 analiza obwodu 1334–1335
typ 384, 394, 400 analiza powierzchni 1328–1329
właściwości 407 analiza powierzchni zewnętrznych 1331–1332
wysokość i nachylenie 401 problemy 1340
baza danych ODBC wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu 1419
eksportowanie 1155 zakresy kondygnacji 1321
klawisze główne 1158 bryły ACIS 1145
obsługiwane sterowniki 1156 eksportowanie geometrii 1145
zależności tabeli 1158 importowanie 62
baza danych, eksportowanie 1155 opis 1145
belki 591, 594 Building Maker 1317
cięcie otworów 684
dodawanie pojedynczej belki 595 C
dodawanie przez użycie osi 595
dodawanie przy użyciu importowanej geometrii 1208 C#
Edytor połączenia/belki 625 przykłady makr 1648, 1650

1798 | Indeks
Centrum komunikacyjne wytłoczone 294
informacje 41–42 zmiana wielkości 299
otrzymywanie powiadomień 42 dachy dwuspadowe 306
ustawienia 43 dachy według podrysu 293
chmurki zmian 1037 segmenty łukowe 298
dodawanie 1037 tworzenie 295
modyfikowanie 1038 dachy według tłoczenia profilu 294
numerowanie 1034–1035 edycja płaszczyzny roboczej 294, 297
przypisywanie etykiet 1039 profil rzutu 299
przypisywanie zmian 1038 punkt końcowy 298
ukrywanie 1040 punkt początkowy 298
właściwości 1040 wyrównywanie 299
chmury 1112 zmiana obiektu nadrzędnego 294, 297
cienie 1360–1362, 1581 zmiana wielkości 299
określanie miejsca na Ziemi 107, 1378 daleka płaszczyzna cięcia
ustawienie ekspozycji 1115 cięcie według 862
źródło światła słonecznego 1377 daleka płaszczyzna przycięcia 862
cienie miękkie 1108, 1119 dane energii 1558
cięcie belki 618 dane fizyczne materiałów 1592
typy połączeń końcowych 623–624 dane identyfikacyjne materiałów 1590–1591
wystąpienie 620 dane obiektu
cofnij 23, 1444 eksportowanie 1150
cynk 1585 pliki DWF 1150
czcionki SHX 66 przeglądanie w plikach DWF 1150
czcionki, odwzorowanie 66 dane wektorowe 59
często zadawane pytania Definiuje pomieszczenie, parametr
dla makr 1663 elementy 448, 459
informacje o makrach 1663 modele połączone 451
część elipsy 1404 przestrzenie 464
człony konstrukcyjne deprecjacja lumenów lampy 1068
eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1201, deprecjacja zabrudzenia oprawy oświetleniowej 1068
1203 długość geograficzna 1363
importowanie z programu AutoCAD Architecture 1191 Do pomieszczenia 791
współdziałanie z programem AutoCAD Architecture 1191 dokładność nieostrych odbić 1108
dokumentacja 989
dokumenty budowlane 989
D drukowanie 1186
dachy 293 dołącz geometrię 1319, 1497
dodawanie powierzchni brył 1351 dołączone grupy szczegółów 1446
dodawanie przez podrys 293 odłączanie od grupy modelu 1454
dwuspadowe z czterema szczytami 306 pokazywanie 1454
łączenie 302 tworzenie 1449
modyfikowanie 298 ukrywanie 1454
nachylanie 365 domyślne szablony widoku 1635
nachylenie 303 domyślne zadania 1252
okap 299 dopasowanie 1499
okapy 308 dotnij obiekt geometryczny 1423
otwory facjatki 312 DPI
podbicia 317 renderowane obrazy 1111
połacie przeszklone 295 drukowanie 1183, 1186
powierzchnie nurb 1351 arkusze 1186
przecinające się linie nachylenia 305 do pliku 1186
rozłączanie 302 dokumenty budowlane 1186
rynny 320 DWF 1183
strzałka nachylenia 366 elementy bryłowe 1358
typ 299 konfiguracja 1183
wiatrownice 314 PDF 1187–1188
właściwości 322 podgląd 1185
wyrównywanie 299 ustawienia 1184
widoki 1186

Indeks | 1799
 wskazówki 1183 obrazy 1158
wydruk wsadowy 1190 ograniczenie geometrii modelu 1134, 1169
drzewa 130, 1085, 1087 opcje 1141, 1151
rozwiązywanie problemów z 1124 pliki DGN 1137
umieszczanie w projektach 1096 pliki DWG 1135
właściwości 1090 pliki DXF 1136
wprowadzenie 1085 pliki SAT 1138
wysokość 1096 podstawa układu współrzędnych 1144
drzwi 263 polisiatka 1145
dodawanie do ściany osłonowej 265 pomieszczenia powierzchnie 1146
etykiety 265 raport powierzchni pomieszczeń 1160
Kopiuj/Monitoruj 1292 skalowanie typu linii 1143
portale światła dziennego 1108, 1110 tereny budowy 1171
typ 266 warstwy 1154
umieszczanie 264 ustawienia 1141
właściwości elementu 267 właściwości 1142
właściwości typu 268 widoki jako obrazy 1158
DWFx 1149 właściwości formatu 1141, 1151
dziedzina 1282, 1296 zakresy przekroju 1134
dźwigary 595 zakresy przycięcia 1134
zwiększanie wydajności 1134
eksport pliku AVI 1130
E eksportowanie DWG 1143, 1145
edycja eksportowanie DXF 1143, 1145
wczytane rodziny 515 elementy 12, 499
edycja elementów wklejonych 1486, 1507 charakterystyczne dla widoku 12
edycja linii definicja 11
krawędzie zarysu 881 definiujący pomieszczenie 448
edycja linii pomocniczych 920 dodawanie do zadań 1254
edytor rodzin edycja w grupach 1446
otwieranie 501 elementy wypełniające 889
Edytor rodzin 500 etapy i 886
materiały 1571 komponenty modelu 12
eksport 1133 materiały 1571–1572
3ds Max 1169–1171 model 12
analiza oświetlenia naturalnego 1374 modele podłączone 1214
aplikacje budowlane 1171 odniesienie 12
AutoCAD Architecture 1201 odwrócenie 1441, 1443, 1473
belki 1203 określanie widoczności 810
człony konstrukcyjne 1203 opis 12
osie 1202 przesuwanie 1465
piętra 1207 skalowanie 1476
płyty 1207 sprawdzanie kolizji 1299
słupy 1203 szczegóły 12
ściany 1207 typ 12
zastrzały 1203 ukryte 820
baza danych ODBC 1155 ukrywanie 819
bryły ACIS 1145 ustawienia nadpisywań wyświetleń graficznych 810
do AutoCAD Civil 3D 1171 właściwości 13, 35
do pliku gbXML 1166 wyburzanie 892
DWF 1149 wycinanie 1468
DWF 2D 1151 zachowanie 12
formaty CAD 1133 elementy budynków
formaty programu AutoCAD 1133 tworzenie z wystąpień brył 1342
geometria 1148 elementy charakterystyczne dla widoku
IFC 1161 elementy opisu 12
jedna jednostka DWG jest 1145 szczegóły 12
nazwy plików 1147 elementy konstrukcyjne 869
notatki tekstowe 1145 elementy lokalne 500, 519
Kopiuj/Monitoruj 1278

1800 | Indeks
 proces roboczy 520 etykieta odwołania
tworzenie 520 części 758
elementy modelu 12 przesuwanie linii odniesienia 762
komponenty modelu 12 styl linii 765
obiekt nadrzędny 12 symbole 763
elementy nadrzędne 12 tworzenie 764
warianty projektu 553, 558 widoki przecinające się i 759
elementy odniesienia 12 wprowadzenie 763
elementy oparte na szkicu 1393 wybieranie 871
elementy opisu 12 zmiana 761
elementy osierocone znaczniki 760, 762
przeglądanie 1241 etykietuj nieopisane 956
zmiana obiektów nadrzędnych 1242 etykiety
elementy otoczenia 1085 chmurki zmian 1039
graffiti 1097 drzwi 960
rozwiązywanie problemów z 1124 etykietuj nieopisane 956
tworzenie 1093 etykiety 953
umieszczanie w projektach 1096 etykiety drzwi 265
wprowadzenie 1085 etykiety okna 272
elementy szczegółu etykiety pomieszczeń 451–452, 454
kolejność wyświetlania 966 etykiety powierzchni 452
sortowanie 966 formaty jednostek 530
elementy ścian osłonowych materiał 957
wybieranie 1438 modele podłączone 1238–1239
Elementy terenu 113, 130 modyfikowanie 958
elementy ukryte 819–820 obracanie 453
elementy wypełniające 889 okna 960
elementy wyposażenia parkingu 130 określanie stylu domyślnego 1606
elewacja orientacja 452
obcięcie za pomocą dalekiej płaszczyzny cięcia 862 podczas umieszczania 453
elewacja konstrukcyjna 744 pomieszczenia 959
modyfikacja zastrzałów 744 przesuwanie 453
płaszczyzna robocza 744 stosowanie do etykiety 532–533
elewacje odniesienia 743 stosowanie według kategorii 954
elewacje ściany tworzenie 528
modyfikowanie 689 w miejscu umieszczenia 955
elipsa pełna 1403 w porównaniu z opisem indeksowym 947
elipsy warianty projektu 551
część 1404 wczytywanie 1605
obracanie 1405 wiele 954
pełna 1403 właściwości 531–532
szkicowanie 1403 współdzielone 529
zmiana wielkości 1404 wyrównywanie 955
etapy 885 z wieloma parametrami 528–529
bryły 1320 zakresy kondygnacji 1326
elementy i 886 etykiety elewacji 871
elementy wypełniające 889 etykiety odniesienia do odbicia lustrzanego 767
filtry etapów 887 etykiety odniesienia do odwrócenia 767
domyślne 887 etykiety odniesień 758, 767
stosowanie 888 Etykiety Pod 767
graficzne wyświetlanie elementów 888–889 etykiety pojedynczej kategorii 1538
Kopiuj/Monitoruj 1278 etykiety przekrojów 870–871
łączenie 887 warianty projektu 551
modele połączone 467, 1216, 1221 etykiety widoku 870–871
nadpisania 888 warianty projektu 551
pomieszczenia 465–467 etykiety wielu kategorii 1539
właściwości 885 używanie w projekcie 1539
wyburzanie elementów 892
zestawienia 885

Indeks | 1801
F rozbijanie 76
wiązania podczas importowania 67
facjatki 312 geometria przecinająca 1148
fale 1580 geometria zaimportowana
farba przyciąganie 58
plamy 1586 rozbijanie 76
właściwości farby metalicznej 1586 wiązania dla 67
właściwości materiału 1586 głębokość przekroju terenu 114
fbxooprender.exe 1118 górne ograniczenie
filmy 51 pomieszczenia 460
filtry 815 graffiti 1097
filtry koloru 1063 atrybuty 1103
kasowanie 819 kasowanie 1101
modele podłączone 1224, 1226 modyfikowanie 1100
modyfikowanie obrazy dla 1103
kryteria filtru 819 powielanie 1100
ustawienia widoczności i grafiki 819 tworzenie 1098
skróty klawiaturowe 1551 umieszczanie w widokach 1099
stosowanie 818 właściwości 1101–1102
tworzenie 815 współdzielenie 1101
zmiana nazwy 819 zmiana nazwy 1100
filtry widoku graficzny interfejs użytkownika 19
modele podłączone 1224, 1226 grafika zastępcza 58
foldery 1622 granice nieruchomości 122
forma bryły 1316 eksportowanie 124
forma oparta na odniesieniu, przekształcanie 172 jednostki 114
format pliku FBX konwersja na oparte na tabelce 124
eksportowanie 1169–1170 przypisywanie etykiet 124
przygotowanie do 1170 szkicowanie 122
formaty CAD tworzenie na podstawie danych z pomiaru 123
czcionki 66 wyświetlanie kąta 114
eksportowanie 1133 zestawianie 123
importowanie 59 groty 1604
przeciągnij i upuść 59–60 groty strzałek linii odniesienia 946
formuły 1545 grupy 1446
formy dodawanie elementów 1452
środowisko projektowania koncepcyjnego 167, 170 dołączone grupy szczegółów 1446
fotometria 1047–1048 edycja zewnętrzna 1454
określanie plików IES dla źródeł światła 1059 grupy modeli 1446
plik bryły fotometrycznej 1063 grupy szczegółów 1446
rozsył światłości zdefiniowany przez bryłę konwertowanie do modeli podłączonych 1455
fotometryczną 1061 kopiowanie 1449
funkcja 1168, 1339 modyfikowanie 1452
analiza 1328–1329 określanie wysokości 1455
przypisywanie do zakresów kondygnacji 1328 początek 1451
pozycjonowanie 1451
przesuwanie elementów do widoku projektów 1453
G przywracanie elementów wykluczonych 1453
gbXML 1168 tworzenie 1447
eksportowanie do pliku gbXML 1166 umieszczanie 1450
określanie położenia 1168 usuwanie 1457
określanie typu budynku 1168 usuwanie elementów 1452
parametry 1166 warianty projektu 554
geometria wczytywanie 1450
eksportowanie 1148 wczytywanie grupy do projektu lub rodziny 1454
jak traktowana w programie SketchUp 62 wczytywanie ponowne 1450
połączenie betonowe 729 właściwości 1457
przecięcia 1148 wykluczanie elementów 1453
przyciąganie 58 wymiana 1455
zapisywanie 1457

1802 | Indeks
 zmiana nazwy 1454 AutoCAD Architecture 1191
grupy modeli 1446 belki 1194
tworzenie 1447 osie 1192
grupy parametrów płyty 1200
kasowanie 1536 słupy 1194
zmiana nazwy 1536 ściany 1197
grupy szczegółów 1446 zastrzały 1194
kolejność rysowania 1455 czcionki 66
kolejność sortowania 1455 formaty CAD 60
tworzenie 1447 kolejność rysowania 67
grupy świateł 1079 komponenty budynku 68
dodawanie świateł do 1081–1082 korzystanie z technologii i-drop 60
Edytor grupy świateł 1082 model terenu 116
kasowanie 1085 obiekty ACIS 62
okno dialogowe Sztuczne oświetlenie 1081–1082 opcje 63
tworzenie 1081 pełne rozbicie 76
usuwanie świateł z 1081–1082 pliki DGN 58
włączanie/wyłączanie 1084 pliki DWG 58
wydajność renderingu 1119 pliki DXF 58
zmiana nazwy 1084 pliki programu SketchUp (SKP) 61
GUI 19 rozbicie częściowe 76
GUID 1150 skalowanie 65
gzymsy 248 stosowność geometrii 57
dodawanie 249 szerokości linii 66
powracanie do ściany 250 wysyłanie do tła 67
profil 250 wysyłanie na pierwszy plan 67
segmenty 251 importowanie
typ 251 obrazy 1005, 1009
właściwości elementu 254 tabliczki rysunkowe 1016
wymiarowanie 252 importowanie/podłączanie
zmiana wielkości 252 odnośniki zewnętrzne i 58
indeksy arkuszy. Zobacz listy arkuszy
indeksy rysunków. Zobacz listy rysunków
H InfoCenter 39
hemisferyczny rozsył światłości 1061 informacje 39
horyzont 775 ulubione łącza 43
ustawienia 43
wyszukiwanie informacji 40
I informacje projektowe 1557–1558
arkusze 998
i-drop 50, 60 tabliczki rysunkowe i 1015
IDE właściwości parametrów 1015
często zadawane pytania 1663 informacje specyficzne dla arkusza
informacje dodatkowe 1667 arkusze 998
integracja makr 1656 tabliczki rysunkowe 1015
makra 1645 Integrated Development Environment. Zobacz IDE
moduły 1644 intensywność początkowa 1063, 1069–1070, 1078, 1123
przykłady poziomu aplikacji w języku C# 1648 intensywność słońca 1361
przykłady poziomu aplikacji w języku VB.NET 1649 interfejs 19
przykłady poziomu dokumentu w języku C# 1650 interfejs użytkownika 19
przykłady poziomu dokumentu w języku VB.NET 1650 izolacja 979
przykłady z SDK 1654 izolacja materiałowa 979
tworzenie makr 1641, 1651 izolowana podstawa 702
uruchamianie makr 1652
usuwanie błędów z makr 1652
użycie przykładów z SDK 1655 J
import
3ds Max 1169 jakość rastra 1183
analiza bryłowa 1354–1356 jakość renderingu
niestandardowe 1108

Indeks | 1803
 określanie 1107 kody OmniClass
problemy 1124 przypisywanie 1178
ustawienia zaawansowane 1108 kody zespołu Uniformat 373
wydajność renderingu 1121 kolejne numerowanie etykiet 959
wzorce postępowania 1118 kolejność rysowania
jakość renderowanych obrazów 1107–1108 grupy szczegółów 1455
jednostanowiskowe licencjonowanie 15 kolejność sortowania
jednostki grupa szczegółu 1455
do eksportu DWG 1145 kolor filtru 1582
jednostki dla projektu 1606 kolor początkowy 1063, 1071
ustawienie 55 kolor tła 30, 1621
jednostki projektu przez dziedzinę 1606 kolor, indeks 1143
kolor, true 1143
kolor. Zobacz kolor
K kolory
kadrowa analiza oświetlenia naturalnego filtry koloru 1063
animacje 1373 gradienty 1579
eksportowanie 1374 kolor filtru 1582
Północ rzeczywista 110 kolor początkowy źródeł światła 1063, 1071
przeglądanie 1373 kolor standardowy 1071
widoki 1360 materiały 1573
kamery modyfikowanie 1617
orientacja 772 nowy 1617
wybieranie 773 pliki obrazów 1589
wyłączanie 774 przesunięcie temperatury barwowej przy przyciemnianiu
kanał przezroczystości (alfa) 1116 lampy 1063
Kanały Autodesk 43 temperatura barwowa 1071, 1582
karta Filtr dla zestawień 792 ustawienie 1617
karta Formatowanie dla zestawień 796 wydajność renderingu 1120
karta Pola dla zestawień 790 wyglądy renderingu 1588
karta Sortowanie/Grupowanie dla zestawień 793 kolory. Zobacz kolory.
karta Wygląd dla zestawień 796 koła Pełna nawigacja 840
karty 19 koła Przegląd budynku 839
kaskadowo 30 Koła sterujące
katalogi typów opcje 1624
wczytywanie rodzin 513 koła Widok obiektu 839
kategorie Koło Nawigacja 2D 839
definicja 11 kompas (ViewCube) 827
materiały 1571 komponenty
nadpisywanie wyświetleń graficznych 811 Elementy terenu 130
kategorie elementów obiekty nadrzędne, zmiana 279–280
nadpisywanie wyświetleń graficznych 811 umieszczanie 278
kategorie rodzin wyrównywanie 1470
przypisywanie 518 komponenty budynku
kąt nachylenia 1063, 1075, 1077 importowanie 68
kąt nachylenia reflektora 1063, 1075, 1077 umieszczanie łączników 69
kąt pola 1063, 1075, 1077 komponenty modelu 12
kąt pola reflektora 1063, 1075, 1077 komponenty nadrzędne 277
kąt wiązki reflektora 1063, 1075, 1077 komponenty podrzędne 277
Ketiv 511 warianty projektu 553, 558
kierunek główny płyty komputery 1088, 1091
dodawanie 709 komputery 64-bitowe 51
kierunek oparcia 710 komunikat z ostrzeżeniem 1678
klawisz ESCAPE 1444 komunikaty błędów 1676
klawisze 1158 konflikty wariantów 559
klawisze główne 1158 konstrukcja złożona 359
klawisze skrótu czyszczenie połączeń warstwy 359
wartości wymiaru 355 funkcja, stosowanie 360
materiały 359
podgląd 363

1804 | Indeks
 warstwy jako odniesienia 363 ściany 1298
warstwy, wstawianie 361 używanie 1277
zawijanie warstwy 362 widoczność monitorowanych elementów 1296
konstrukcyjne współdzielone projekty 1280
belki 591, 593, 595 wydajność 1296
gniazda końca belki 594 wzorce postępowania 1296
przedstawienie symboliczne 1601 zatrzymywanie 1293
rodziny 561 koszt
słupy 561, 585 materiały 1591
wewnątrz słupów architektonicznych 574 krajobrazy 1085
symbole 1601 kratownice 660
ściany 686–687 dodawanie 664
układy belek stropowych 629, 635 dołączanie do dachu lub stropu 664
ustawienia 1601 edycja profilu kratownicy 667
zastrzały 650–651 etykietowanie 669
konstrukcyjny resetowanie 671
płyty 707 tworzenie rodziny kratownic 662
kontrolka odwracania 1513 właściwości 672
kontrolki krawędzie
obróć 1442 style linii 1490
odwróć 1441 krawędzie rzutowania
przeciągnij 1440 segmentowanie 1492
spacja 1443 style linii 1492
tekst wymiaru 1442 krawędzie zarysu 881
widok 1442 krawędzie zbieżne
wprowadzenie 1440 style linii 1494
zablokuj 1441 krawędzie, zarysu 881
kontrolki blokowania 1441 kreska 1597
kontrolki obracania 1442 krzesła 1088, 1091
kontrolki odwracania 1441 krzewy
kontrolki przeciągania 1440 umieszczanie w projektach 1096
kontrolki tekstu wymiaru 1442 właściwości 1090
kontrolki widoku 1442 wysokość 1096
koordynacja 1282, 1296 kształty ścian 689, 691
modele podłączone 1214 kubatura
z projektami MEP 1286 warianty projektu 555
koordynacja projektowania 1277, 1293
koordynacja wielu dziedzin 1277
kopiowanie elementów L
do schowka 1483 legendy 781
Kopiuj/Monitoruj 1277 arkusze 1002
elementy do monitorowania 1278 jako palety 783
elementy lokalne 1278 schematy koloru 495
etapy 1278 wymiarowanie 783
kopiowanie a monitorowanie 1279 legendy komponentów
kopiowanie elementów arkusze 1002
bieżący projekt 1279 legendy opisów indeksowych
osprzęt 1286 arkusze 1002
podłączony model 1279, 1282, 1284 legendy symboli
monitorowanie elementów arkusze 1002
bieżący projekt 1279, 1288 licencja
podłączony model 1280, 1287 przenoszenie 16
odstępy 1296 wypożyczanie 16
opcje 1289–1292 licencjonowanie
płyty stropowe 1296 jednostanowiskowe 15
proces roboczy 1281 opcje 15
przegląd 1277 linia odniesienia z końcem dołączonym 952
przeglądanie ostrzeżeń 1293–1294 linia odniesienia z końcem swobodnym 952
rozwiązywanie problemów 1296
sposoby używania 1279

Indeks | 1805
linie 355 usuwanie arkuszy 1029
cienki 868 listy widoków 866–867
dodawanie 355 logo w tabliczkach rysunkowych 1009
dzielenie 1500 lokalizacje nazwane 1303
linie modelu 355 LTSCALE 1143
łuk, zmiana długości 1399 ludzie 1085
odsuwanie łańcuchów 1467 umieszczanie w projektach 1096
przedłużanie 1480 właściwości 1092
przycinanie 1480 wprowadzenie 1086
szkicowanie 1395 luminancja 1582
ukryte 869
linie cięcia 811
linie dopasowania 853 Ł
dodawanie 854 łańcuch ścian i linii
modyfikowanie 854 modyfikowanie 1435
właściwości 855 wybieranie 1433
linie modelu 355 wybór częściowy 1434
łączenie 1395 ławy fundamentowe 696
szkicowanie 1395 modyfikowanie 697
zaokrąglenie 1395 podziały 698
zaokrąglony ciąg linii 1395 rozszerzenia na końcach 698
linie obwiedni tworzenie 696
powierzchnie nachylone 365 łącza parametrów rodziny 517
właściwości 367, 369–370, 372 łączenie 1455
linie odniesienia 934, 944 łączniki
etykiety odwołania i 758, 762 łączenie 524
linie perspektywy 1598 odłączanie 524
linie położenia 430 orientacja 521, 524
linie pomocnicze 918 praca 521
dodawanie do wymiarów istniejących 920 umieszczanie na płaszczyźnie roboczej 521, 523
kasowanie 920 umieszczanie na powierzchni 521–522
odstępy 919 usuwanie 524
przesuwanie 918–919 właściwości 525
właściwości 924 wybieranie głównego 523
linie powierzchni 811 łuk początek-koniec-promień 1400
linie poziomów 95 łuki
linie rzutowania 811 łuk początek-koniec-promień 1400
linie sekcji, przerwania 750 od środka i punktów końcowych 1400
linie siatki U 191 przechodzące przez 3 punkty 1400
linie siatki V 191 styczna 1401
linie symboliczne 1425 szkicowanie 1398
linie szczegółu 977 zaokrąglenie 1402
linie szkicu łuki styczne 1401
określanie długości wprost 917 łuki zaokrąglające 1402
wiązanie 1395 łukowe ściany
linie ukryte 732, 870 umieszczanie 225
krawędzie rzutowania i 1492
style linii 1493
linie warstwic M
dodawanie 114
etykiety 131–133 makra 1645
lista arkuszy 1028 API 1639
listowie 130, 1085 bezpieczeństwo 1652
listy arkuszy często zadawane pytania 1663
dodawanie nieużywanych arkuszy 1028 czynności początkowe 1641
listy rysunków dokumentacja dodatkowa 1654
dodawanie do arkuszy 1030 informacje dodatkowe 1667
kolejność arkuszy 1030 integracja z VSTA 1656
organizowanie 1030 Menedżer makr 1641
tworzenie 1028 pierwsze kroki 1639

1806 | Indeks
 położenia pliku 1643 szkło 1584
powszechne zastosowania 1639 szkło pełne 1584
poziom aplikacji 1641 tworzenie 1593
poziom dokumentu 1641 tworzywa sztuczne 1587
proces roboczy 1641 winyl 1587
przykłady poziomu aplikacji w języku C# 1648 właściwości wyświetlania 1573
przykłady poziomu aplikacji w języku VB.NET 1649 woda 1587
przykłady poziomu dokumentu w języku C# 1650 wprowadzenie 1568
przykłady poziomu dokumentu w języku VB.NET 1650 współdzielenie z członkami zespołu 1570
przykłady z SDK 1654 wydajność renderingu 1120
różnice API 1656 wyglądy renderingu 1577, 1581, 1588, 1594
uruchamianie 1652 wyszukiwanie 1570, 1595
usuwanie błędów 1652 wzór cięcia 1573
użycie przykładów z SDK 1655 wzór powierzchni 1573
wprowadzenie 1639 zapisane w pliku projektu 1570
makra poziomu aplikacji 1641 zmiana nazwy 1593
przykłady w języku C# 1648 materiały bloczków betonowych 1585
przykłady w języku VB.NET 1649 materiały ceramiczne 1581, 1585
makra poziomu dokumentu 1641 materiały drewniane 1588
przykłady w języku C# 1650 materiały farb metalicznych 1586
przykłady w języku VB.NET 1650 materiały kamienne 1587
włącz 1652 materiały lustra 1586
wyłącz 1652 materiały murarskie 1585
mapowanie etapów 467 materiały ogólne 1582, 1588
mapy koloru rozpraszanego 1581–1583 materiały porcelanowe 1581
mapy marmuru 1579 materiały przeszklenia 1584
mapy proceduralne 1578 materiały szklane 1584
mapy szumu 1579 materiały szkła pełnego 1584
materiał cięcia przekroju 114 materiały tworzyw sztucznych 1587
materiały 1568 materiały winylowe 1587
beton 1582 materiały wodne 1587
bloczek betonowy 1585 Max 1169
ceramiczne 1581 meble 1091
cienie 1581 mechanizm parametryczny 10
cięcie przekroju 114 Menedżer makr 1641
dane fizyczne 1592 Menedżer zawartości ArchVision
dane identyfikacyjne 1590–1591 położenie 1624
drewno 1588 ścieżki do plików 1623
etykiety 957 Menedżer zawartości ArchVision (ACM)
farba 1586 lokalne 1094
farba metaliczna 1586 realpeople 1086
grafika 1573 sieciowe 1095
kamień 1587 używanie 1094
kasowanie 1594 mental ray 1118, 1581
klasa 1590–1591 menu aplikacji 22
klasy materiałów 1590–1591 mgiełka 1112
kolor 1573 MIB. Zobacz modelowanie informacji o budynku.
koszt 1591 miedź 1585
lustro 1586 miejsca 1622
metal 1585 miejsce projektu 1303
murarstwo 1585 moc w watach 1070, 1123
ogólne 1582 model budynku
opisy 949 określanie typu budynku 1168
opisy indeksowe 1591 model główny 537
porcelana 1581 przenoszenie elementów do wariantów projektu 543
producenci 1591 usunięte elementy 557
przeszklenie 1584 włączanie wariantów projektu 548
przezroczystość 1573 wybieranie elementów 545
słowa kluczowe 1591 wyświetlanie bez wariantów projektu 551
stosowanie do elementów 1571–1572 modele 3D 56

Indeks | 1807
modele ogólne 1343, 1345 projekt 1352–1353
geometria zaimportowana dla 1353 systemy elementów ścian osłonowych według
modele podłączone 1213 powierzchni 1343, 1345
aktualizowanie 1241 ściany według powierzchni 1343
elementy 1214 terminologia 1316
elementy osierocone 1241–1242 tryb Pokaż bryłę 1318, 1352
etapy 1216, 1221 tworzenie elementów budynków z 1342
filtry widoku 1224, 1226 typowe zastosowania 1316
kopiowanie 1214, 1221 widoczność 1352
kopiowanie elementów 1222 wybieranie obiektów nadrzędnych 1352
nadawanie etykiet elementom 1238–1239, 1241–1242 modelowanie informacji o budynku 9–10
niestandardowe ustawienia wyświetlania 1231 moduły 1644
opisy 1237 monitorowanie elementów
podłączanie modeli 1220 przeglądanie ostrzeżeń 1294
pokazywanie połączeń zagnieżdżonych 1215 zatrzymywanie 1293
połączenia zagnieżdżone 1220 zmiany 1277
położenie 1220 mosiądz 1585
ponowne wczytywanie 1241
półcień 1232
proces roboczy 1218 N
projekty ze współdzieleniem pracy 1217, 1235–1237 nachylenia
przegląd 1213 łuki określające spadek 298
rozłączanie 1241 piętra pochyłe 338, 710
rozwiązywanie problemów 1237 połacie przeszklone 295, 437
ścieżki do katalogów 1217 strzałki nachylenia
transfer standardów projektu 1217 właściwości 322
ukrywanie w widoku 1232 sufity 332
użycie 1214 nachylenie 368, 370
wg widoku obiektu nadrzędnego 1229 nachylenie powierzchni nachylonych 368, 370
wg widoku podłączonego 1230 nachylenie w punkcie 916
widoczność 1237 właściwości typów 933
więzy do obiektu nadrzędnego 1214 właściwości wystąpienia 934
wybieranie elementów 1223 Naciśnij i przeciągnij 1465
wyświetlanie opisów 1223 nadpisanie przyciągania 1608
zarządzanie 1241 nagłówki w zestawieniach 804
zestawienia 1233–1235 nagrania wideo 51
modele połączone nakładanie się 558
etapy 467 narzędzia do tworzenia szczegółów 963
konwertowanie do grup 1455 narzędzie Aktualizuj do powierzchni 1351
obwiednie pomieszczeń 450–451 narzędzie Boniowanie 243
pokazywanie powierzchni i obwiedni powierzchni 485 narzędzie Cienkie linie 868
pomieszczenia 464 narzędzie Dezaktywuj widok 999
przestrzenie 464 narzędzie diagnostyczne 1676
schematy kolorów dla pomieszczeń i powierzchni 494 Narzędzie do separacji pomieszczeń 449
style linii 1490, 1492 narzędzie Dodaj do zestawu 543
ukrywanie połączeń zagnieżdżonych 1215 narzędzie Dołącz górę/podstawę 225
właściwości 1240 narzędzie Dopasuj typ 1488
modelowanie bryłowe 1315 narzędzie Drukuj 1183, 1186–1187
aktualizowanie elementów 1351 Ustawienia 1183
bryły zaimportowane 1342 narzędzie Edycja linii 1489–1494
Building Maker 1317 narzędzie Edytuj połączenia poręczy 401
dachy według powierzchni 1350 narzędzie Etykieta 953
dodawanie powierzchni 1351 narzędzie Gzymsy 243
drukowanie elementów bryłowych 1358 narzędzie Importuj 57
geometria zaimportowana dla 1353 narzędzie Jednostki projektu 1606
importowanie 1352–1356 Narzędzie Kategorie i parametry rodzin 518
koncepcje 1315 narzędzie Komponent szczegółu 975
nakładające się powierzchnie brył 1320 Narzędzie kontroli Menedżera CAD
podłogi według powierzchni 1349 InfoCenter i 44
polisiatki zaimportowane 1342

1808 | Indeks
narzędzie Kopiuj 1483 narzędzie Zestawienie 785
narzędzie Linie 355 narzędzie Zmień nazwę 825
narzędzie Miarka 1496 narzędzie Zmień wielkość 1476
narzędzie Nowy 55 narzędzie Znajdź odpowiadające widoki 863
narzędzie Obróć 1472 narzędzie Zorientuj 772
narzędzie Obszar wypełnienia 980 nasycenie 1115
narzędzie Odbicie lustrzane 1474 Natężenie oświetlenia 1070
narzędzie Odsunięcie 1467 nawigacja
narzędzie Odwołanie 757, 760, 766 narzędzia nawigacji 841
narzędzie Otwórz 83 pasek nawigacji 832
narzędzie Pisownia 943 SteeringWheels 835
narzędzie Płaszczyzna odniesienia 1515 ViewCube 827
narzędzie Podgląd wydruku 1185 nazwa użytkownika 1619
narzędzie Podłącz 57 nie docinaj obiektu 418, 1425
narzędzie Podziel obszar 241 niebo
narzędzie Podziel ściany i linie 1500 chmury 1112
narzędzie Pokaż ukryte linie 1493 kolor 775
narzędzie Pomaluj 1504 mgiełka 1112
narzędzie Pomiar 1496 oświetlenie 1108
narzędzie Powiększ/pomniejsz 868 tło 1112
grubość linii 868 niestandardowa skala widoku 868
narzędzie Poziom 93 niestandardowe szablony projektu 1629
narzędzie Profil cięcia 1494 niski poziom szczegółowości 1612
narzędzie Przekrój 748 notatki tekstowe
narzędzie Przesuń 1466 dodawanie 934
narzędzie Przypisz warstwy 242 edytowanie 938
narzędzie Przypnij 1475 linie odniesienia 934
narzędzie Przytnij 1480 modyfikowanie 937
narzędzie Scal obszar 241 niezawijane 934
Narzędzie Seek 47 właściwości 944
narzędzie Siatka 98 zawijanie 934
Narzędzie Skala 1476 znaki specjalne 943
narzędzie Symbol 960 nowe okno 30
narzędzie Szyk 1457 numer identyfikacyjny elementu
narzędzie Ściana wg powierzchni 1343 lokalizowanie 1676
narzędzie Środek 841 wybieranie 1676
narzędzie Tymczasowo ukryj/izoluj 821 wyszukiwanie 1676
narzędzie Uaktywnij widok 999 numerowanie etykiet 959
narzędzie Uczyń wariantem głównym 540, 543
narzędzie Ukryte linie 1493
Narzędzie Umieść komponent 278 O
narzędzie Usuń 1506 obciążenie pozorne 1063
narzędzie Usuń pinezkę 1476 obiekt nadrzędny ściany osłonowej
narzędzie Utwórz formę 167, 171, 187 wybieranie pól 1438
narzędzie Utwórz podobne 1487 wybieranie szprosów 1439
narzędzie Wklej 1484 obiekty nadrzędne
narzędzie Wklej wyrównane 1484 zmiana 279
warianty projektu 544 obiekty RPC
narzędzie Właściwości widoku 882 Menedżer zawartości ArchVision 1094–1095
narzędzie Wskaż do edycji 541 ścieżki do plików 1623
narzędzie wyburzania 892 tworzenie rodzin dla 1088
narzędzie Wydłuż 1480 używanie 1095
narzędzie Wymiar tymczasowy 1612 właściwość Zastosuj odbicia 1093
narzędzie Wyrównaj 1470 wygląd renderingu 1089–1090
narzędzie Wytnij 1468 obiekty ToolClip 24
narzędzie Zapisz 87 objętości wykopu i nasypu 124
narzędzie Zapisz jako 87 dla płyt budynku 125
opcje 88 przeglądanie 124
narzędzie Zapytanie 76 zestawienie 125
narzędzie Zarządzaj obrazami 68

Indeks | 1809
objętość 1319, 1321, 1337, 1339 odstępy
pomieszczenia 458–460, 463 Kopiuj/Monitoruj 1296
objętość nasypu 124 odsunięcie ograniczenia
obracanie pomieszczenia 460
etykiety 453 odsunięcie podstawy
północ projektu 112 pomieszczenia 461
widoki na arkuszach 1001 odśwież 30
widoki w kierunku północy rzeczywistej 110 odświeżanie ekranu 30
zestawienia zmian 1013 odwołania
obrazy etykiety
arkusze 1005 warianty projektu 551
cieniowanie 878 odwołania do szczegółów 759
cieniowanie z krawędziami 878 odwołania do widoków 759
eksportowanie widoków jako 1158 odwołania odniesień
importowanie 67 dodawanie 766
linie ukryte 877 etykiety dla 767
model krawędziowy 877 wprowadzenie 759, 766
modyfikowanie zaimportowanych 68 okap 299
rendering 1103 okapy 308
tabliczki rysunkowe i 1009 cięcie pionowe, tworzenie 310
usuwanie z projektu 68 dwa cięcia pionowe 310
zarządzanie obrazami rastrowymi 68 dwa cięcia skośne 310
obrazy rastrowe wyrównywanie 310
importowanie 67 okapy cięte pionowo 310
usuwanie z projektu 68 okapy z dwóch cięć pionowych 310
obróbka tekstu 1145 okapy z dwóch cięć skośnych 310
obrócona geometria okluzja otoczenia 880
tworzenie 1413 okna 271
obrót widoków projektu 856 etykiety 272
obszar modelu 1143 Kopiuj/Monitoruj 1292
obszar niwelacji 121 portale światła dziennego 1108, 1110
obszar papieru 1143 typ 272
obszar rysunku 30 umieszczanie 271
kolor podświetlenia 1621 właściwości typu 274
kolor tła 30, 1621 właściwości wystąpienia 273
obszary maskowania 981 okna ukryte, zamykanie 30
arkusze 994 okno dialogowe Definicja źródła światła 1061
dodawanie okno dialogowe Nadpisania widoczności/grafiki 809
w projekcie 981 okno dialogowe Opcje 1619
w rodzinie 984 karta Grafika 1621
w rodzinie 2D 981 karta Interfejs użytkownika 1620
w rodzinie 3D 982 karta Koła sterujące 1624
eksportowanie do formatu DWG 981 karta Makra 1627
korzystanie z zaimportowanymi plikami DWG 2D 985 karta Ogólne 1619
właściwości 986 karta Pisownia 1624
obszary rzutu 739–740 karta Położenie plików 1622
obwiednie 381 karta Rendering 1623
obwód 1321, 1334–1335, 1339 karta ViewCube 1626
odbicia 1108, 1119–1120 Okno dialogowe Problemy/Zmiany arkusza 1032
ustawienie jakości renderingu 1108 okno dialogowe Sztuczne oświetlenie 1081–1082
właściwość Zastosuj odbicia 1093 Okno dialogowe Zmiany na arkuszu 1041
wydajność renderingu 1120 okno Ostatnio używane pliki 83
odbijanie projektu 1308 Okno Poprzednie pliki 39
odcienie pośrednie 1115 okręgi
odłącz geometrię 1499 szkicowanie 1397
odłącz od pliku centralnego 1267 opcja kontroli 83
odłącz ściany 225 Opcja Odnieś do innego widoku 766
odniesienia widoku 825–826, 1000 opcje czyszczenia warstwy nośnej 821
odnośniki zewnętrzne opcje stylów wizualnych 876
importowanie a podłączanie 58 opcje wyświetlania grafiki 876, 880

1810 | Indeks
opcje zapisu 88 orientacja
przypomnienia 88 etykiety 452
operacje logiczne orientacja w warstwie obiektu nadrzędnego 1560
łączenie geometrii 1497 orientacja widoku 1560
odłączanie geometrii 1499 osie
opis indeksowy elementu 949 blokowanie słupów do 574
opis indeksowy użytkownika 949 ciągła 103
opisy 947 długość, zmiana 99
edycja plików opisów indeksowych 951 dodawanie 98
element 949 dostosowywanie osi 102–104
filtrowanie 950 eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1202
legendy 950 importowanie z programu AutoCAD Architecture 1192
materiały 949, 1591 kolor 103
modele podłączone 1223, 1237 łuk 98, 1521
położenia pliku 952 modyfikowanie 99
proces roboczy 948 numer, zmiana 99
przypisywanie wartości 949 okrągły 98
szerokości linii 1598 szczeliny w 103
typy 949 szerokość linii 103
umieszczanie 948 środkowy segment 104
ustawienia 947 widoczność w widokach 1521
usuwanie błędów pliku 952 właściwości 104
użytkownik 949 wyświetlanie, kontrolowanie 1523
w porównaniu z etykietami 947 Wzór 103
wersje pliku 952 zmiana 99
zakończenia etykiet 952 znaczniki 100
zestawienia 950 osłony przeciwsłoneczne 1589
oprawy oświetleniowe osprzęt
definiowanie źródeł światła 1061 kopiowanie z podłączonego modelu 1286
dodawanie do modeli budynku 1072 ostatnie polecenia 1446
grupy 1079 Ostatnio używane dokumenty 23
jedno źródło światła 1050 oświetlenie pośrednie 1108, 1119
łączenie parametrów 1055 otwarte pętle
modele budynku i 1071 zamykanie 1406
modyfikowanie 1060, 1074 otwory 258, 347
okno dialogowe Sztuczne oświetlenie 1081 belki 684
parametry 1063 dachy 349
pliki IES 1059 Kopiuj/Monitoruj 1284, 1287–1288, 1292
projekty i 1071 obwiednie pomieszczenia dla 449
rodziny zagnieżdżone 1051 określanie 227, 689
rzuty i 1073 piętra 349
system prętowy oświetlenia 1051–1052 piętra, wiele 350
szablony 1050 słupy 684
tworzenie 1050 sufity 349
wiele źródeł światła 1051 szyby 350
włączanie/wyłączanie 1084 ściany 348
wprowadzenie 1046 zastrzały 684
współdzielenie rodzin 1052 otwory konstrukcyjne 908
wyświetlanie źródeł światła dla 1074 otwory w ścianach 691
zmiana 1074 Otwórz dokumenty 23
zmiana definicji źródła światła 1060 oznaczony plik DWF
żyrandole 1051, 1055 łączenie 1152
opublikuj zarządzanie połączeniami 1153
do programu Buzzsaw 1180
dodawanie położenia Buzzsaw 1182
DWF 1181 P
DWG 1180 paleta kolorów
przypisywanie kodów OmniClass 1178 Okna 1617
w witrynie Autodesk Seek 1178 PANTONE 1617
wskazówki dla producentów 1178

Indeks | 1811
pamięć 1669 pasek nawigacji 832
pamięć Windows 1669 Pasek opcji 32
pamięć wirtualna 1669, 1671 pasek postępu 32
panel Okno pasek stanu 32
kaskadowo 30 warianty projektu 542
nowe okno 30 zadania 1257
sąsiadująco 30 patyna 1585
uporządkuj ikony 30 PDF 1187–1188
zamykanie ukrytych okien 30 perforacje 1582, 1585
panele 19 pętle
panele ścian osłonowych 418 zamykanie 1406
łączenie 421 piętra 337
rozłączanie 421 dodawanie 337
scalanie 417 edytowanie 338
wskazówki 415 eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1207
zmiana kształtu 420 krawędzie płyty 339
parametr Emituj z kształtu 1061 pochyłe 338, 710
parametr Emituj z kształtu koła— średnica 1063 typ 338
parametr Emituj z kształtu linii — długość 1063 właściwości 341
parametr Kształt emisji widoczny w renderingu 1063 plamy na drewnie 1588
parametr Lampa 1063 plamy w farbie 1586
parametr odwróconego przedłużenia linii wymiarowej 922 plik główny
parametr Przyciemnienie 1079 przesuwanie 1274
parametr raportujący 1543 tworzenie 1248
Parametr Ukryj przy skalach o szczegółowości mniejszej niż 765 tworzenie kopii lokalnej 1256
parametr Widoczne w wariancie 548, 551 tworzenie z istniejącego pliku 1273
usuwanie wariantów projektu i 548 plik odwzorowania
usuwanie zestawów wariantów projektu i 548 dla IFC 1162
parametry 518 dla warstw 1154
łączenie 517 plik punktów, model terenu z 117
niestandardowe 1533 pliki
tworzenie 516 domyślne pliki szablonu 55
współdzielone 1533 eksportowanie 1133, 1147
parametry Emituj z kształtu prostokąta 1063 importowanie 57
parametry niestandardowe 1533 kontrolowanie 83
parametry projektowe 1541 kopie zapasowe 88
tworzenie 1541 łączenie 57
parametry projektu otwór 83
modele podłączone 1235 zapisywanie 87
parametry rodziny zmniejszanie rozmiaru 88
łączenie 517 pliki ADSK
tworzenie 516 eksportowanie jako terenów budowy 1171
parametry typu 13 importowanie jako komponenty budynku 68
parametry współdzielone 1533 pliki aplikacji MicroStation 59
eksport IFC 1164 pliki AVI
eksportowanie 1538 kadrowa analiza oświetlenia naturalnego 1374
kasowanie 1536 pliki DGN
kategorie 1534 eksportowanie 1137
określanie 1535 importowanie 58
projekty 1541 polisiatki, eksportowanie 1145
przeglądanie 1536 szablony do eksportu 1146
przypisywanie etykiet 1538 pliki DWF
rodziny 1537 dane obiektu 1150
tabliczki rysunkowe i 1015 przeglądanie 1150
tworzenie 1535 drukowanie 1183
ustawianie 1535 eksport danych powierzchni i pomieszczeń 2D 1149
zestawienia 1540 eksportowanie 1149
parametry, raportowanie 1543 DWF 2D 1149, 1151
Pasek kontroli widoku 38 DWF 3D 1150–1151
Pasek narzędzi Szybki dostęp 23 importowanie plików znaczników 1152

1812 | Indeks
 publikowanie do programu Buzzsaw 1181 pliki rodzin
rozmiar arkusza niestandardowego 1183 wczytywanie jako grupa 1450
XPS 1149 pliki RPC 1086
pliki DWG pliki RVT
eksportowanie 1135 wczytywanie jako grupa 1450
importowanie 58 pliki SAT
importowanie szerokości linii 66 bryły ACIS 1145
jednostki 1145 eksportowanie 1138
publikowanie do programu Buzzsaw 1180 importowanie 59
stosowanie obszarów maskowania do 985 pliki SKP 61
ustawianie jednostek 1145 pliki tekstowe
pliki DXF arkusze 1005
eksportowanie 1136 pliki tymczasowe 89
importowanie 58 pliki wzorów 1565
importowanie szerokości linii 66 pliki znaczników DWF 75
pliki dziennika 90, 1620 łączenie 75, 1152
pliki IES 1047–1048, 1059 modyfikowanie 75
pliki IFC zarządzanie 1153
eksportowanie 1161 płaszczyzna podłoża 775
elementy IFC dla rodzin 1164 płaszczyzna podłoża na poziomie 1363, 1365, 1367, 1370
nadpisywanie kategorii dla obiektów IFC 72 płaszczyzna przycięcia kamery
obsługiwane klasy IFC 1162 renderowane obrazy 1106
otwór 71 płaszczyzny odniesienia
plik odwzorowania 72 3D 151
położenia pliku 1166 dodawanie 1515
wczytywanie pliku odwzorowania klas IFC 72 opis, ukrywanie 1516
pliki kompaktowe 88 widoczność w widokach 1520
pliki kopii zapasowej 88–89 właściwości 1516
pliki obrazów płaszczyzny odniesienia 3D 151
brak 1122 płaszczyzny robocze 1509
graffiti 1103 3D 145
wyglądy renderingu 1588–1589 kojarzenie z elementami 1511
pliki odwzorowania warstwy 1141, 1154 modyfikowanie rozmieszczenia osi 1510
pliki odzyskiwania 89 obracanie siatki 1510
pliki podłączone orientacja 1510
eksportowane do DWF 3D 1149 rozłączanie elementów 1511
jak działa podłączanie 73 ustawienie 1509
plik programu Revit i DWF 1153 widoczność 1510
pliki AutoCAD 72 zmiana 1511
podłączanie a importowanie 73 płaszczyzny robocze 3D 145
podłączanie do pliku 73 płatwie 593, 595
położenie 74 płyta
problemy 81 nachylenie 127
ukrywanie warstw 77–78 płytki
usuwanie warstw 77–78 symulacja 1580
warstwy do podłączenia 73 płyty
zachowywanie nadpisań grafiki 79 dodawanie 707
zgłaszanie zapytań o obiekty w warstwach 76 edycja kształtu 722
zmiana wyświetlania graficznego 79–81 eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1207
znaczniki DWF 1152 fundament 718
pliki projektu funkcja 1168
wczytywanie jako grupa 1450 importowanie z programu AutoCAD Architecture 1200
pliki Revit konstrukcyjny 707
kontrolowanie 83 krawędzie płyty 341
kopie zapasowe 88 modyfikowanie 714
otwór 83 nachylanie 365
zapisywanie 87 odsunięcia 340
zmniejszanie rozmiaru 88 odwrócenie 340
pliki RFA segmenty 340
wczytywanie jako grupa 1450 strzałka nachylenia 366

Indeks | 1813
 upuszczanie paneli 712 podzielone wyciągnięcie po ścieżce 1417
właściwości 715 pojazdy 1087, 1090
zakrzywione krawędzie 726 pola numeryczne, formatowanie 797
zmiana wielkości 340 pola obliczone 790
płyty fundamentowe 718 polecenia warunkowe we wzorach 1547
właściwości 719 polecenie Linie modelu 1425
płyty stropowe polecenie wymiarowania 896
Kopiuj/Monitoruj 1296 polilinie
pobierz współrzędne 1305 eksportowanie pomieszczeń i powierzchni 470, 1146
początek style linii 1490
dla grup 1451 polisiatki
podbicia 317 bryły i 1342
nachylanie 365 eksportowanie brył jako 1145
strzałka nachylenia 366 opis 1145
właściwości nachylenia 372 tworzenie elementów na podstawie powierzchni 1342
podgląd obrazu połączenia
projektu 88 dachy 302
typów rodzin 38 edytowanie 229–230
podkategorie geometria betonu 729
materiały 1571 nierozwiązane 1243
podłogi szprosy 424
funkcja 1168 ściana 230
Kopiuj/Monitoruj 1284, 1287–1288, 1292 zarządzanie 1241, 1243–1244
powierzchnie podłóg 1168 połączenia parametrów rodziny 517
podpowiedzi 24 połączenia prostopadłe 623
podpowiedzi w obszarze projektowania 25 połączenia ścian
podręczna pomoc edytowanie 229–230
podpowiedzi 24 nieprawidłowe 558
podrys niezezwalanie 235–236
ustawienia 1600 ściany nieedytowalne 235
podrysy usuwanie 232
style linii 1493 warianty projektu 556
podstawa wybieranie 230
ciągła 699, 704 Połączenia ścian
izolowana 702 ściany równoległe 233
zestawienie i ilości 805 połączenia ścian wewnętrznych brzegów
podstawa układu współrzędnych 1144 niezezwalanie 236
podstawy budynku 125–126 połączenia ścięte
dodawanie 126 belki 624, 626
modyfikowanie 127 połączony 189
objętość wykopu i nasypu dla 125 położenie 1168
właściwości 128 położenie centralne 88
podstopnice 381 położenie projektu 107
podsumy 795 rozwiązywanie problemów 109
podświetlenia 1115 położenie współdzielone
podwójne widoki zależne 851 początek-początek 1220
kasowanie 856 połyskliwość 1582, 1588
linie dopasowania 853 pomieszczenia 441
nawigacja 825 błędy pomieszczeń 472
poszerzanie 855 eksportowanie 1146
tworzenie 856 eksportowanie jako polilinie 470
uniezależnianie 856 elementy obwiedni pomieszczenia 448
podziały etapy 465–467
Kopiuj/Monitoruj 1284, 1287–1288, 1291 etykiety 451–452, 454–455, 555
podziały ścian osłonowych 413 górne ograniczenie 460
dodawanie 416 grafika 446
przyciąganie 416 kasowanie 467, 469
umieszczanie 421, 437 konflikty wariantów 559
podziel powierzchnię 1502 linie odniesienia 445
podziel rzuty poziomu 739 linie separacji 449–450

1814 | Indeks
 listy 469 rzuty powierzchni 477
modele połączone 450–451 schematy koloru 488
nazywanie 443 stosowanie przezroczystości do 814
objętość 446, 458–460, 463 stosowanie schematu kolorów w modelach
obwiednie 446, 448, 450, 456, 458, 460–463, 465 podłączonych 494
obwód 456 tworzenie 480
odsunięcie ograniczenia 460 tworzenie wzorów 198
odsunięcie podstawy 461 typy 485–486
opieranie pięter lub poziomów 451 umieszczanie 483
otwory 449 usuwanie 482
pochyłe ściany 456 usuwanie z modelu 482–484
powierzchnia 456 właściwości 481
problemy 472 wyświetlanie za pomocą obszarów wypełnionych 980
przestrzenie 464 zestawienie 484
przesuwanie 444, 468 powierzchnie cieniowane 1168
rzuty 446 powierzchnie modelu
schematy koloru 488 stosowanie przezroczystości do 814
słupy 459 powierzchnie nachylone 365–366
stosowanie schematu kolorów w modelach dachy 303
podłączonych 494 wiele nachyleń 366
tworzenie 443 właściwości linii obwiedni 367, 369–370, 372
umieszczanie 443, 468–469 właściwości, sposób mierzenia 365
usuwanie 467 powierzchnie nurb
usuwanie z modelu 467–469 dachy 1351
warianty projektu 554–555 systemy elementów ścian osłonowych 1349
widoczność 445 powierzchnie podzielone 120
widoki przekrojów 446 powierzchnie stropów 1168
właściwości 471 powierzchnie stropu. Patrz zakresy kondygnacji.
wybieranie 444 powierzchnie terenu 115
wypełnienie wewnętrzne 445 dzielenie 120
wysokość 460–463 importowanie 116
wysokość obliczania 456–457, 462 niwelacja 121
wyświetlanie 445 obszar podrzędny 119
zestawienia 443, 454, 466, 790 scalanie 120
zestawienie 469 tworzenie przez wskazywanie punktów 115
Pomoc 51 upraszczanie 118
podpowiedzi 24 właściwości 122
przeszukiwanie wielu źródeł Pomocy 40 z pliku punktów 117
wyświetlanie 46 powierzchnie wewnętrzne 1168
pomoc podręczna 51 powierzchnie zewnętrzne 1168, 1321–1323, 1331–1332, 1339
portale światła dziennego 1108, 1110, 1114 powtarzające się elementy 1214
porzucanie wypożyczonych elementów 1260, 1268 powtarzające się grupy 1446
porzuć wszystkie moje 1268 powtarzalny szczegół 977
poszycie strefy 1316 powtórz 23, 1444, 1446
poszycie, strefy 1316 poziom szczegółowości 1612
powierzchnia 1321, 1328–1329, 1339 stosowanie 1614
powierzchnia bryły 1320 ustawienie 1613
powierzchnia stropu 1339 wartości skali 1613
powierzchnie 441, 480, 1168 pozioma linia podziału 1502
dzielenie 191 poziomy
eksportowanie 1146 definicja 11
eksportowanie jako polilinie 470 dodawanie 93
etykiety powierzchni 452, 480–482 elewacje odniesienia 743
kasowanie 482, 484 etykiety, ukrywanie 870–871
listy 484 kondygnacja 93
obwiednie 479, 485 Kopiuj/Monitoruj 1282, 1287–1288, 1290
pokazywanie w modelach podłączonych 485 modyfikowanie 94
projekty powierzchni 476–477 niebędący kondygnacją 93
przesuwanie 483 odsuwanie 1290
rozdzielanie 190 podział słupów według poziomu 1292

Indeks | 1815
 przesuwanie 95 Przeglądarka materiałów 1568
usuwanie 1282 Przeglądarka projektu 26
warianty projektu 552 organizowanie 863
widoczność, kontrolowanie 1523 używanie 26
widoki 741–742 widoki filtrowania 863
właściwości 96 przejrzyj ostrzeżenia 1678
wysokość obliczania 456 eksportowanie do pliku 1679
zmiana płaszczyzn przycięcia 743 wybrane elementy 1678
zmiana typu 95 przekroje
poziomy 3D 148 podzielone 752
poziomy szczegółowości 869 uskok 752
ograniczanie geometrii modelu i 1135 przekroje związane 754
podczas eksportowania modelu 1135 przełącznik 3 GB 1669–1670
półcienie 812 przenoszenie komponentów opartych na płaszczyźnie
ustawienia 1600 roboczej 279
półcień przenoszenie komponentów poziomowych 279
modele podłączone 1232 przepuszczalność 1584
północ 107, 110 przestrzenie
północ projektu 112 pomieszczenia 464
Północ rzeczywista 107, 110 przesunięcie temperatury barwowej przy przyciemnianiu
półprzezroczystość 1582, 1588 lampy 1063
precyzja obrazu 1108, 1121 przesuwanie elementów
problemy klawisze strzałek 1466
import/eksport 3ds Max 1171 przesuwanie z sąsiednimi elementami 1469
pliki podłączone 81 przeszklenie 1124
pomieszczenia 472 przetnij element konstrukcji płaszczyzną 1499
rendering 1121 przezroczystość 814, 1588
warianty projektu 557 kanał przezroczystości (alfa) 1116
warstwy 81 materiały 1573
zakresy kondygnacji 1340 materiały ogólne 1582
proces roboczy renderingu w czasie rzeczywistym 1044 przyciągania 1607
procesy robocze klawisze skrótu 1610
makra 1641 nadpisania tymczasowe 1608
producenci odblokowywanie 1608
materiały 1591 ustawienie 1607
projekt koncepcyjny włączanie/wyłączanie 1607
analiza 1321, 1328, 1340 zablokowanie 1608
projekty przyciągania skokowe 1608
definicja 10 przyciąganie
etapy 885 3D 142
jednostki, ustawienia 55 przyciąganie 3D 142
nowy 55 przyciąganie obiektu 1610
rozpoczynanie 56 przycięcie głębokości 737
tworzenie 55 przypięcie
ustawienia globalne 1619 arkusze 997
wielkości fizyczne 1606 przyrost wysokości/rzut 368, 370
współrzędne wewnętrzne 1144 przywracanie projektów współdzielonych 1272
zmiana położenia 1307 PSLTSCALE 1143
projekty ze współdzieleniem pracy publikowanie w programie Buzzsaw 1180
modele podłączone 1217, 1235–1237 dodawanie położenia 1182
prostokąty pliki DWF 1181
szkicowanie 1396 pliki DWG 1180
próbki, zmiana rozmiaru 496 publikuj współrzędne 1305
prywatność 42 punkt bieli 1115
przeciągnij i upuść formaty CAD 59–60 punkt odniesienia 152
przedmiar materiałów 788 adaptacyjny 156
Przegląd koordynacji 1277, 1293, 1297 podrzędny 153
operacje 1295 sterujący 155
przeglądanie ostrzeżeń 1294 swobodny 152
raport 1294

1816 | Indeks
punkty bazowe projektu 1309 obszar widoku do wykonania renderingu 1106
przesuwanie 1309 obszary w kolorze czarnym 1123
przypinanie 1310 oświetlenie 1111
włączanie widoczności 1309 płaszczyzny przycięcia kamery 1106
zaczepiony 1309 ponowne użycie 867
punkty pomiarowe 1309 problemy z kolorem 1125
przesuwanie 1309 problemy ze źródłami światła 1125
przypinanie 1310 regiony renderingu 1106
włączanie widoczności 1309 rozwiązywanie problemów z jakością 1124
zaczepiony 1309 szerokość 1104
tło 1112
tworzenie 1114
R wielkość pliku 1104, 1111
ramki wyblakły 1123
ramki obrazów 1088, 1091 wysokość 1104
ramki obrazów 1088, 1091 zakresy przekroju 1106
rampy zakresy przycięcia 1106
balustrady 394 zapisywanie jako widoków projektu 1115
dodawanie 393 rodzina brył 1316
edytowanie 394 bryła lokalna 1318
typ 394 importowanie 1354–1356
właściwości 394 tworzenie 1317
zakrzywione 393 umieszczanie 1319
raport powierzchni pomieszczeń 1160 wczytywanie 1319
raport współrzędnych współdzielonych 1308 rodzina nagłówków sekcji 756–757
raportowanie rzędnej 96, 913 parametry 756
raporty rozpoczynanie 756
Przegląd koordynacji 1294 tworzenie 755
Raporty HTML 1294 rodzina oparta na płaszczyźnie roboczej 1512
realpeople 1086 rodzina oparta na powierzchni 1512
refrakcja 1582 rodziny 499
refrakcje definicja 11
dokładność nieostrych odbić 1108 dodawanie typów 505
ustawienie jakości renderingu 1108 edycja wczytanych rodzin 515
wydajność renderingu 1120 edytor rodzin 500
regiony renderingu 1106 eksplorowanie wersji projektu 504
rendering 1043, 1103 elementy IFC dla 1164
graffiti 1097 etykieta odwołania 761, 764
okno dialogowe 1105 komponenty szczegółów 975
opcje 1623 kontrolka odwracania 1513
ostrzeżenia 1121 kratownice 662
portale światła dziennego 1108, 1110 modyfikowanie 515
postęp 1114 modyfikowanie typów rodziny 504
problemy 1121 nagłówki sekcji 755–756
proces 1118, 1122–1123 oparta na płaszczyźnie roboczej 1512
proces roboczy 1043 oparte na powierzchni 1512
rozdzielczość 1104 parametry 518
rozpoczynanie 1114 parametry współdzielone 1537
szybkość 1107 podręcznik rodzin 502
światła 1045 ponowne wczytywanie 514
ustawienia 1104 praca 502
właściwości widoku 1117 praca ze współdzielonymi 518
wzorce postępowania 1118 przegląd 499
rendering w czasie rzeczywistym 880, 1043–1044 publikowanie w witrynie Autodesk Seek 1177
renderowane obrazy rodziny brył 1317
dopasowywanie ekspozycji 1114–1115 rodziny lokalne 500, 519
eksportowanie 1116 rodziny RPC 1088
elementy w kolorze szarym 1124 rodziny systemowe 500, 506, 508
jakość 1107–1108 rodziny wczytywalne 500, 509
słupy 563–564

Indeks | 1817
 stosowanie materiału do powierzchni 1504 widoczność
symbole odwołania 763 modele podłączone 1237
tworzenie 514 rynny 320
tworzenie elementów 503 dodawanie 320
usuwanie nieużywanych 505 odsunięcia, zmiana 321
wczytywanie 513 odwrócenie 321
wczytywanie współdzielonych 512 segmenty 321
wczytywanie z biblioteki 511 właściwości 322
widoki przekrojów 748 zmiana wielkości 321
wiele etykiet 954 rzędna punktu 911
wyświetlanie 502–503 raportowanie, zmiany 913
wzory modeli 1504 styl grota strzałki 913
złączki 520 umieszczanie 911
zmiana typów rodziny dla elementów 504 właściwości typów 927
rodziny cięte 1615 właściwości wystąpienia 929
rodziny komponentów szczegółów rzędne punktów 608
tworzenie 975 rzutnie 1018
rodziny lokalne obracanie 857
definicja 11 typy 1018–1019
importowanie 1355 typy tytułów widoku i 1024
rodziny niecięte 1616 właściwości 1019–1020
rodziny systemowe 506, 508 rzuty 735
definicja 11 obcięcie za pomocą tylnej płaszczyzny cięcia 737
przegląd 506 oprawy oświetleniowe i 1073
wczytywanie 509 pomieszczenia 446
rodziny wczytywalne 500, 509 rzuty stropu 735
definicja 11 rzuty terenu
modyfikowanie 515 tworzenie 1297
proces roboczy 510 usunięte 1297
tworzenie 514
wczytywanie 511–513
z katalogami typów 513 S
rodziny współdzielone samochody 1085, 1087, 1090, 1096
praca 518 sąsiadująco 30
wczytywanie 512 scal powierzchnie 120
rodziny zagnieżdżone schematy koloru 441, 488
oprawy oświetleniowe 1051 legendy 495–497
roślinność 130, 1085 modyfikowanie 493
rośliny 130, 1085, 1087 okno dialogowe 490
rozwiązywanie problemów z 1124 stosowanie 492, 494
właściwości 1090 tworzenie 490
wprowadzenie 1085 usuwanie wyświetlania 495
wysokość 1096 schematy oświetlenia 1111
rozbijanie danych schematy powierzchni
SketchUp i 62 modele podłączone 1235
rozchodzenie się współczynnika odbicia 1582 schody
rozdzielczość balustrady 384–385
renderowane obrazy 1104 etykiety dla 387
wydajność renderingu 1121 kalkulator schodów 384–385
rozdzielczość druku 1104 modyfikowanie 385
rozdzielczość ekranu 1104 monolityczne 387
rozłączanie dachów 302 obwiednie 381
rozmiar obrazu 1111 podstopnice 381
wydajność renderingu 1121 spiralna 382
rozsył światłości 1061 spoczniki 381
rozsył światłości reflektora 1061 spoczniki łukowe 383
rozwiązywanie problemów tralki 377, 404
Kopiuj/Monitoruj 1296 tworzenie 377–379, 381
modele podłączone 1237 właściwości 388

1818 | Indeks
 zmiana kierunku 387 importowanie z programu AutoCAD Architecture 1194
schody monolityczne 387 konstrukcyjne 561
SDK Kopiuj/Monitoruj 1284, 1287–1288, 1292
dokumentacja dodatkowa 1654 modyfikowanie 288
przykłady makr API 1654 modyfikowanie pochyłego 582–583
przykłady migracji 1661 nagłówki w zestawieniach 804
użycie przykładów 1655 odłączanie 288
sferyczny rozsył światłości 1061 pochyły 568
siatki pomocnicze pochyły, zachowanie przy uaktualnieniu 568
arkusze 994 podział według poziomu 1292
skala 868 pomieszczenia 459
skala szarości 1183 przesuwanie 288
skala widoku 868 rodziny słupów 563–564
niestandardowe 868 suma dla zestawień 795
skale tworzenie 282
dodawanie 1599 typy 288
kasowanie 1599 umieszczanie 566
skalowanie typu linii 1143 umieszczanie pochyłego 568–572
SketchUp słupy architektoniczne
geometria gięta 62 właściwości elementu 290
integrowanie z 60 właściwości typu 288
koncepcje bryłowe w 1352–1356 Software Development Kit. Zobacz SDK
pliki, importowanie 61 spacja 1443
rozbijanie danych 3D 62 spiralne klatki schodowe 382
tworzenie zawartości dla programu Revit 62 spis treści
skróty arkusz tytułowy 1001
wybieranie elementów 1430 lista arkuszy 1028
skróty klawiaturowe 1551, 1620 splajny 1405
dodawanie 1551 modyfikowanie 1406
domyślne 1554 spoczniki 381, 383
drukowanie 1553 spoczniki łukowe 383
duplikaty 1554 Sprawdzanie kolizji 1277, 1299
eksportowanie 1553 sprawdzanie pisowni
filtry 1551 opcje 1624
importowanie 1553 stal nierdzewna 1585
kasowanie 1552 standardy 46
łączenie 1553 standardy projektu
migracja z poprzedniej wersji 1553 modele podłączone 1217
resetowanie 1554 transfer do innego projektu 1631
tworzenie kopii zapasowej 1553 stapianie profili bryły po ścieżce 1419
udostępnianie innym użytkownikom 1553 starzenie w warunkach atmosferycznych 1582
usuwanie 1552 statecznik
używanie 1554 liczba biegunów 1063
wyszukiwanie 1551 napięcie 1063
zarezerwowane 1551, 1555 współczynnik utraty 1068
zasady 1555 SteeringWheels 835
zdefiniowane 1551 StepInto
skuteczność 1070, 1123 usuwanie błędów z makr 1652
słowa kluczowe stężenia
materiały 1591 zamocowania 653
słupki stopienia profili
określanie wzoru 405 edycja 1413
umieszczanie 405 tworzenie 1410
usuwanie 407 wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu 1419
właściwości umieszczania 406 stopnie 114
słupy 281 stopnie dziesiętne 114
blokowanie do siatki 574 stropy
cięcie otworów 684 nachylanie 365
dołączanie 282 strzałka nachylenia 366
eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1203 właściwości nachylenia 372

Indeks | 1819
stropy konstrukcyjne symbole opisu
nachylanie 365 nowy 961
strzałka nachylenia 366 rodziny symboli opisów 961
właściwości nachylenia 372 symbole widoku 863
strumień świetlny 1070 synchronizowanie z plikiem głównym
strzałka nachylenia 365–366, 368 opcje domyślne 1265
koniec 366, 368 system prętowy oświetlenia 1051–1052
przykłady 366 systemy elementów ścian osłonowych 429
właściwości 371 dodawanie powierzchni 1351
styl Cieniowanie 878 na powierzchniach nurb 1349
styl Cieniowanie z krawędziami 878 umieszczanie osi 437
styl grafiki modelu według powierzchni 430, 1343, 1345
pliki DWF 1150 sytuowanie współdzielone 1303
styl Model krawędziowy 877 lokalizacje nazwane 1303
styl Realistyczny 879 pobieranie współrzędnych 1305
styl Spójne kolory 879 publikowanie współrzędnych 1305
styl Ukryte linie 877 raportowanie współrzędnych współdzielonych 1308
style linii 1597 szablony
etykiety odwołania i 765 domyślne szablony projektu 55
kasowanie 1598 niestandardowe 1629
kontrola wyświetlania 811 tworzenie 1629
kreska 1597 ustawienia 1630
podrysy 1493 zadania i 1253
tworzenie 1597 szablony projektu
w Edytorze rodzin 1598 arkusze 991
widoki i 1491 niestandardowe 1629
zmiana w widoku 1489–1494 tworzenie 1629
style obiektu 1596 ustawienia 1630
eksportowanie 1142 zapisywanie 1629
kasowanie 1597 szablony widoku 1633
materiały 1571 domyślne 1635
modyfikowanie 1596 kasowanie 1636
tworzenie podkategorii 1596 stosowanie 1635
zmiana nazwy 1597 tworzenie 1633
style opisów 1604 ustawienia renderingu 1116–1117
groty 1604 właściwości 1636
notatki tekstowe 1605 szara grafika nieaktywnego zadania 1263
wczytane etykiety 1605 szczegóły 12, 963
wymiary 1605 powtarzanie 977
style wymiarów 1605 śledzenie z widoku 967
sufity szerokości linii 1598
automatyczne 331 dla plików zaimportowanych 66
dodawanie 331 linie modelu 1598
nachylanie 365 linie opisu 1598
pochyłe 332 linie perspektywy 1598
strzałka nachylenia 366 szerokości linii modelu 1598
szkicowanie 331 szerokość geograficzna 1363
właściwości 334–335 szkicowanie 1393
właściwości nachylenia 372 ciągi 1394
sumy całkowite w zestawieniach 795 elipsy 1403
swobodne wymiary sparametryzowane 186 linie 1395
symbol EQ 1529 łuki 1398
zmiana do wartości wymiaru 1530 modyfikowanie 1407
symbol kotwicy 904 numeryczne 355
symbole odsuwanie linii szkicowych 1394
dodawanie 960 okręgi 1397
modyfikowanie 961 opcje 1394
symbole momentu 605 promień 1394
symbole odwołania 758, 763 prostokąty 1396
przyciągania skokowe 1608

1820 | Indeks
 punkty przyciągania 1607 obwiednie pomieszczeń i 448, 458
splajny 1405 odłączanie od innych elementów 225
stosowanie wiązań 1395 odsuwanie łańcuchów 1467
terminologia 1393 otwory 348
wielokąty 1397–1398 panele ścian osłonowych 418
szkicowanie numeryczne 355 połączenia nieedytowalne 235
szkicowanie ścieżek 1416 poziomy 227
szkło 1124 przedłużanie 1480
szprosy 424 przycinanie 1480
blokowanie 423 rozwiązywanie problemów 262
dodawanie 424 ściany warstwowe 244–245, 247–248
kąt 424 ściany wewnętrzne 224
połączenia, kontrola 424–425 ściany zewnętrzne 224
położenie 424 ściany złożone 359
profile 428–429 tworzenie z wystąpień brył 1343
szprosy narożne 426 typ 226
typy 426 usuwanie edytowanej elewacji 691
właściwości 430 warstwy 458
wybieranie 1439 właściwości 692
zmiana materiałów 428 właściwości elementu 257, 261
szprosy narożne 426 właściwości typu 253, 256, 259
szprosy narożne czworokątne 426 właściwości wewnętrzne 689
szprosy narożne trapezoidalne 426 właściwości zewnętrzne 689
szprosy narożne w kształcie litery L 426 wymiarowanie automatyczne do 897
szprosy narożne w kształcie litery V 426 wzorce postępowania 257
sztuczne oświetlenie 1111 wzory cięcia 227, 689
szyby 350 zakrzywione 225
Kopiuj/Monitoruj 1292 zaokrąglenia, tworzenie automatyczne 258
szyby wind 350 zaokrąglony ciąg ścian 258
szyk złożone 237
kopiowanie 1463 ściany łukowe
liniowe 1458 cięcie 692
promieniowy 1458 zmiana wielkości 691
tworzenie 1458 ściany osadzone
usuwanie członów 1463 rozdzielanie 418
zmiana 1463 ściany osłonowe 413
szyk kołowy 1458 docięte szprosy 428
szyk liniowy 1458 nieprostokątny 415
szyki panele ścian 418
warianty projektu 554 portale światła dziennego 1108, 1110
prostokąt 413
szprosy narożne 426
Ś umieszczanie osi 437
ściana osłonowa usuwanie połączeń 418
dodawanie drzwi ściany osłonowej 265 właściwości 430
ściany 221 ściany równoległe
boniowania 254 łączenie 233
dołączanie do komponentów 225 ściany warstwowe 244–245, 247
dzielenie 1500 elementy wstawiane 248
eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1207 tworzenie definicji Konstrukcji 245
funkcja 1168 ściany wewnętrzne 224, 258
gzymsy 248 ściany zewnętrzne 224, 258
importowanie z programu AutoCAD Architecture 1197 właściwości 689
kolejność w połączeniu 230 ściany złożone
konstrukcyjne 686 położenie, odwrócenie 364
Kopiuj/Monitoruj 1284, 1287–1288, 1292, 1298 przyłączone do słupów 363
kształt 227, 258 ściany złożone pionowo
łukowe 225 narzędzia
modyfikowanie 226, 688 dostęp 238
Podziel obszar 241

Indeks | 1821
 Przypisz warstwy 242 złącza elektryczne 1048
Scal obszar 241 światła punktowe
Zmień 239 kąty dla 1077
przykładowa wysokość 239 kierowanie 1075
ścieżka bezwzględna 74, 1217 obracanie 1075
ścieżka podłączonych plików 74, 1217 światło dzienne 1111
ścieżka względna 74, 1217 światło naturalne 1111
średni poziom szczegółowości 1612 światło słoneczne 1111
środowisko projektowania koncepcyjnego 135 światło wewnętrzne 1111
forma bryły 167 światło zewnętrzne 1111
formy 170, 189 światłość 1070
dodawanie elementów 182
modyfikowanie 180
typy 173 T
usuwanie elementów 184 tablice rejestracyjne 1090
wymiary 185 tabliczki rysunkowe 1007
zmiana obiektu nadrzędnego 184 arkusze tytułowe i 1001
formy niezwiązane 171 dodawanie pól do 1015
formy oparte na odniesieniu 171 importowanie 1016
importowana geometria ACIS 187 informacje specyficzne dla arkusza 1015
interfejs użytkownika 137 informacje specyficzne dla projektu 1015
narzędzie Utwórz formę 167, 169, 171, 187 logo w 1009
obroty 175 modyfikowanie 1008
otwieranie plików 84 obrazy w 1009
płaszczyzny odniesienia 3D 151 parametry współdzielone i 1015
płaszczyzny robocze 3D 145 tworzenie 1008
powierzchnie 174 wczytywanie do projektów 1010
poziomy 3D 148 wprowadzenie 1007
profile 166 zestawienia zmian na 1011
prześwietlenie 163–164 zmiana na arkuszu 1010
przyciąganie 3D 142 tarcza wypełnionej elewacji 913
rodziny lokalne 138, 140 tekst
rodziny wczytywalne 138–139 nadpisywanie wymiarów 905
rysuj linie 141 tekst modelowy
rysuj punkty 141 właściwości elementu 353
rysunek 141 właściwości typu 354
szablony 140 tekst modelu 351
środowisko projektu 138 dodawanie 352
tłoczenia 174 edycja tekstu 352
tworzenie koncepcji 141 pokazany jako cięty 351
tworzenie rodziny brył 138 przesuwanie 352
użycie koncepcji 136–137 zmiana obiektu nadrzędnego 352
wybieranie form 173 zmiana płaszczyzny roboczej 352
wyciągnięcia po ścieżce 176 tekst wymiaru
wyciągnięcia po ścieżce ze zmianą profilu 178 nadpisywanie 905
wyciągnięcia złożone 179 tekstura
wycięcia 167, 170 kafelkowa 1589
wycinanie geometrii za pomocą brył 169 pliki obrazów 1589
wymiary, swobodne sparametryzowane 185–186 wyrównanie 1576–1577
światła 1045, 1360 tekstury kafelkowe 1589
dopasowywanie przed wykonaniem renderingu 1049 tekstury kamienia 1579
fotometria 1047–1048 temperatura
liczba 1114 przesunięcie temperatury barwowej przy przyciemnianiu
pliki IES 1047–1048 lampy 1063
przyciemnianie 1079 temperatura barwowa 1071
renderowane obrazy 1111 współczynnik utraty/uzysku 1068
włączanie/wyłączanie 1084 tereny budowy
wprowadzenie 1045 eksportowanie 1171
wydajność renderingu 1119 tkanina 1589
wzorce postępowania 1048

1822 | Indeks
tło 775 wybór podpór 631
renderowane obrazy 1112 Ulubione łącza (InfoCenter) 43
tło gradientu 775 uporządkuj ikony 30
tłoczenia 1410 upuszczanie paneli 712
trajektoria słońca 1359, 1361 uregulowane systemy elementów ścian osłonowych
tralki podziały ścian osłonowych, dodawanie 430
określanie wzoru 403 szprosy, dodawanie 430
umieszczanie 402 uruchamianie okna dialogowego 19
usuwanie 407 ustawienia 1601
właściwości wzoru 404 drukowanie 1183
właściwości wzoru schodów 404 ustawienia ekspozycji 1114–1115
transfer standardów projektu ustawienia gbXML 1558
modele podłączone 1217 ustawienia projektu 1601
tryb Pokaż bryłę 1318, 1352 ustawienia renderingu 1116–1117
tryb Pole widoku 862 ustawienia słońca 1359, 1377
tryb Skala 862 ustawienia terenu 113
tryb szkicowania 1393 właściwości 115
tylko dostępne do edycji 1254 usuń wewnętrzny odcinek 1500
tylna płaszczyzna cięcia usuwanie błędów z makr 1652
obcięcie według 737 uszczelnienie 1582
typ odniesienia 1215 utrzymaj czytelność 1560
typowe wyposażenie biura 1088, 1091 uzbrojenie Seek 46, 1178
umieszczanie w projektach 1096 uzbrojenie terenu 1174
typy tworzenie przyłączy uzbrojenia 1174
definicja 12
dodawanie 37
przeglądanie 38 V
typy rodzin systemowych VB.NET
wczytywanie do projektu lub szablonu 508 przykłady makr 1649–1650
typy rodziny ViewCube 827
dodawanie 37 opcje 1626
przeglądanie 38 Visual Studio Tools for Applications. Zobacz VSTA
właściwości 13 VSTA
tytuły widoków często zadawane pytania 1663
arkusze 1020 dokumentacja dodatkowa 1654
modyfikowanie 1021 informacje dodatkowe 1667
typy 1022–1024 integracja makr 1656
usuwanie 1022 komponenty 1641
makra 1645
U Menedżer makr 1641
moduły 1644
uaktualnianie opcja StepInto 1652
projekty współdzielenia pracy 1271 proces roboczy 1641
uchwyty kształtu 603, 1443 przykłady poziomu aplikacji w języku C# 1648
układ niepłaskich belek 642 przykłady poziomu aplikacji w języku VB.NET 1649
układ współrzędnych 1308 przykłady poziomu dokumentu w języku C# 1650
układy belek 629–630 przykłady poziomu dokumentu w języku VB.NET 1650
modyfikowanie etykiet 645 przykłady z SDK 1654
niepłaska 642 tworzenie makr 1639, 1651
porzucanie 641 uruchamianie makr 1652
przypisywanie etykiet 644 użycie przykładów z SDK 1655
wyrównywanie 637 wstęp 1639
Wzór 640, 648 zastosowanie IDE 1641
układy belek stropowych 629–630
cięcie otworów 635
definiowane obwiedni 630 W
kierunek belki 636 w obie strony 1152
położenie obwiedni 634 waluta
szkicowanie obwiedni 633 formatowanie w zestawieniach 798–799

Indeks | 1823
warianty aktywne 538 włączanie do modelu głównego 548
określanie 542 wybieranie elementów 545
Tylko aktywne 545 Wyłącz warianty 545
warianty drugorzędne 538 wzorce postępowania 538
awansowanie na wariant główny 543 zadania 556
przeglądanie 549 zestawienia 549
warianty główne 538 warstwy
awansowanie wariantów drugorzędnych 543 czyszczenie połączenia 359
przeglądanie 549 eksportowanie 1154
warianty projektu 535 jako odniesienia 363
analiza powierzchni 556 kasowanie 78
awansowanie na wariant główny 543 niestandardowe 1155
błędy 557 podłączone pliki i 73
bryły 1320 problemy 81
dodawanie 540 reguły przypisania 242
dodawanie szczegółów 546 ukrywanie 78
dokumentowanie 546 ustawienia 1141
dołączanie opisu 546 właściwości 1142
edytowanie 541 zawijanie 362
elementy 545 zgłaszanie zapytań o obiekty 76
elementy modelu głównego 543 zmiana wyświetlania graficznego 79–81
elementy nieobecne 552 warstwy nadrzędne 821
etykiety widoku 551 wartości parametrów 1546
grupy 554 wartości wymiaru
kasowanie 547 dodawanie tekstu do 905
komponenty podrzędne 553, 558 zastępowanie tekstem 907
konflikty wariantów 559 Wczytaj z biblioteki, polecenie Wczytaj rodzinę 511
kopiowanie 546 wczytane etykiety 1605
narzędzie Uczyń wariantem głównym 540, 543 wersja HTML projektu 1159
narzędzie Wskaż do edycji 541 wiatrownice
odniesienia do elementów 553 dodawanie 314
parametr Widoczne w wariancie 548, 551 odsunięcie pionowe 316
pasek stanu 542 odsunięcie poziome 316
podpowiedzi 545 odwrócenie 315
połączenia ścian i 556 opcje połączeń ukośnych 315
pomieszczenia 554–555 segmenty 315
porównywanie 551 właściwości 322
powielanie 546 zmiana wielkości 315
poziomy 552 wiązania 1529
problemy 557 dla geometrii zaimportowanej 67
przegląd procesu 536 równość 1529
przeglądanie 549 stosowanie do linii szkicu 1395
tylko model główny 551 usuwanie 1531
wiele wariantów 551 warianty projektu 553
przenoszenie elementów 544 widoczność 1530
rozważania 552 wymiary i 1529
szyki 554 zadania i 1531
terminologia 537 wiązania równości 1529
tryb Edycja wariantów projektu 542 stosowanie 1530
Tylko aktywne 545 symbol EQ 1530
ustawienie widoku 551 zmiana do wartości wymiaru 1530
usunięte elementy 557 widoczność
warianty aktywne 538, 542 kontrolowanie z filtrami 815
warianty drugorzędne 538 modele podłączone 1223, 1237
warianty główne 538 ograniczanie geometrii modelu i 1134
wiązania 553 określanie 809
widoczność dla elementów indywidualnych 810
elementów 558 dla kategorii elementu 813
wariantów projektu 549 podczas eksportowania modelu 1134
widoki dedykowane 538, 548–549 tymczasowo ukryj/izoluj 821

1824 | Indeks
 wiązania 1530 tworzenie 972
wystąpienia brył i 1352 wypełnione obszary 973
zadania 1269–1270 wyświetlanie 973
widoczny zakres 872 zapisywanie w zewnętrznym projekcie 974
widok widoki odwołań
elementy charakterystyczne 12 arkusze 760
widok płaszczyzny roboczej 146 części 758
widoki dodawanie 760
3D 771 etykiety 763, 870
aktywowanie na arkuszach 999 modyfikowanie 761
arkusze 992, 994, 996–997, 1000–1001 obcięcie za pomocą dalekiej płaszczyzny cięcia 862
dezaktywowanie na arkuszach 999 obracanie 856
drukowanie 1186 otwór 761
eksportowanie jako obrazy 1158 typy 759
elewacja konstrukcyjna 744 widoczność 765
etapy i 885, 888 właściwości 768
etykiety widoku 870 wprowadzenie 757
kreślarskie 971 wyświetlanie 761
legendy 781 zmiana obwiedni 762
obracanie 856 widoki odwróconych rzutów stropu 735
odwrócone rzuty stropu 735 widoki ortogonalne
ortogonalny 3D 769–770, 772 tło 775
perspektywiczne 771 widoki perspektywiczne 771
ponowne użycie 867 3D 769
renderingi 1115 tło 775
szczegół 966 właściwości 777
tworzenie 736 zapisywanie 851
widoki arkuszy Zobacz arkusze Zobacz arkusze widoki projektów
widoki dedykowane 538 eksportowanie do HTML 1159
wybieranie 1186 elewacja 741
wyświetlanie 739 etapy i 885, 888
zapisywanie 851 obracanie 856
zapisywanie 2D 966 odwrócone rzuty stropu 735
zapisywanie w zewnętrznym projekcie 970 organizacja 863
zarządzanie właściwościami 866 przydzielanie do wariantów projektu 549
zestawienie 785 rendering 1103, 1115
zmiana nazw 825 rzuty 735
zmiana nazwy 825 ustawienia wariantów projektu 551
widoki 2D ustawienie widoku 867
rendering 1105 widoki 3D 769
widoki 3D 771 widoki animacji 1127
eksportowanie do pliku DWF 2D 1149 widoki główne 851
eksportowanie do pliku DWF 3D 1150 widoki legendy 781
modyfikowanie fragmentu poglądu 776 widoki przekrojów 748
obracanie 774 widoki zależne 851
rendering 1103 widoki zestawienia 785
tło gradientu 775 wyświetlanie widoczności i grafiki w 809
właściwości 777 zakresy przycięcia 858
zapisywanie 851 zamykanie ukrytych widoków 30
zmiana jakości wyświetlania linii 1621 zmiana nazwy 825
widoki aksonometryczne 769–770, 772 źródła światła i 1074
widoki arkuszy Zobacz arkusze Zobacz arkusze widoki przekrojów 969
widoki cieniowane obcięcie za pomocą dalekiej płaszczyzny cięcia 862
materiały 1573 obracanie 856
widoki dedykowane 538 odniesienie 754
kasowanie 547–548 pomieszczenia 446
tworzenie 549 symbole 750
widoki główne 825, 851 tworzenie 749
widoki kreślarskie 971 w Edytorze rodzin 749
ponowne użycie 867 wprowadzenie 748

Indeks | 1825
 wyświetlanie 755 właściwości elementu 35
zmiana wielkości 751 właściwości typów 13
widoki rzutów 735 właściwości wystąpienia 13
widoki szczegółu 966 wymiar 924
komponenty szczegółów 975 zakres widoku 875
tworzenie 966 zakresy kondygnacji 1339
widoki zależne 851 właściwości elementu 13
arkusze 1000 drzwi 267
kasowanie 856 gzymsy 254
linie dopasowania 853 słupy architektoniczne 290
nawigacja 825 ściany 257, 261
poszerzanie 855 tekst modelowy 353
tworzenie 856 właściwości parametrów
uniezależnianie 856 arkusze rysunkowe 1015
wielkości fizyczne 1606 informacje projektowe 1015
wielokąty właściwości ściany wewnętrznej 689
opisane 1398 właściwości typów 13, 37
szkicowanie 1397–1398 nachylenie w punkcie 933
wpisane 1397 rzędna punktu 927
wielokąty opisane 1398 współrzędne punktu 930
wielokąty wpisane 1397 właściwości typu
więzy drzwi 268
modele podłączone 1214 okna 274
właściwości słupy architektoniczne 288
arkusze 1006 ściany 253, 256, 259
balustrady 407 tekst modelowy 354
chmurki zmian 1040 właściwości widoku
dachy 322 renderingi 1117
etykiety linii warstwic 133 właściwości wystąpienia 13
etykiety pomieszczeń 455 nachylenie w punkcie 934
etykiety powierzchni 482 okna 273
groty strzałek linii odniesienia 946 rzędna punktu 929
krawędzie płyty 341 współrzędne punktu 932
legendy schematów kolorów 497 właściwość Zastosuj odbicia 1093
notatki tekstowe 944 włączanie współdzielenia pracy 1248
osie 104 woda 1580
piętra 341 Worksharing Monitor 1276
płaszczyzny odniesienia 1516 wskazywane ścieżek 1416
płyta budynku 128 wskaźniki
pomieszczenia 471 dla linii wymiarowych 921
powierzchnie 481 wewnętrzny 922
powierzchnie terenu 122 wskaźniki strzałkowe 922
poziomy 96 wskaźniki wewnętrzne 922
rampy 394 współczynnik deprecjacji powierzchni 1068
rynny 322 współczynnik odbicia 1582, 1584
rzutnie 1020 rozchodzenie się 1582
schody 388 współczynnik utraty światła przy nachyleniu lampy 1068
słupy konstrukcyjne 585 współczynnik utraty/uzysku napięcia 1068
strzałki nachylenia 322 współczynnik użycia 1063
sufity 334–335 współczynnik załamania światła 1582
szablony widoku 1636 współczynniki skali 1476
szprosy 430 współczynniki utraty światła 1068
ściany osłonowe 430 określanie 1063, 1067
ustawienia terenu 115 parametry 1068
wiatrownice 322 zmiana 1078
widok 882 współdzielenie pracy 1247
widoki 3D 777 domyślne zadania 1252
widoki odwołań 768 edytowanie projektów współdzielonych 1257
widoki perspektywiczne 777 elementy dostępne do edycji 1268
widoki przekrojów 969 korzystanie z plików współdzielonych 1256

1826 | Indeks
 nazwa użytkownika 1619 wyciągnięcie po ścieżce
odblokowywanie 1248 podzielone 1417
odłącz od pliku centralnego 1267 przewody mechaniczne 1417
plik główny 1248 tworzenie 1416
pliki kopii zapasowej 1272 wskazówki 1419
porzucanie wypożyczonych elementów 1260 wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu 1419
przegląd procesu 1247 wyciągnięcie po ścieżce wycięcia ze zmianą profilu 1419
przywrócenie projektu 1272 wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu 1419
synchronizowanie z plikiem głównym 1265 wycięcia 1582, 1585
terminologia 1248 środowisko projektowania koncepcyjnego 170
uaktualnianie projektów 1271 wyciągnięcie po ścieżce ze zmianą profilu 1419
warianty projektu 556 wydajność 1669
wczytywanie aktualizacji 1268 Kopiuj/Monitoruj 1296
wypożyczanie elementów 1257 wydajność renderingu
wyświetlanie historii 1273 materiały 1120
zadania 1251 model budynku i 1118
zamknij projekt bez zapisywania zmian 1267 oświetlenie 1119
zamykanie plików bez synchronizacji z plikiem wielkość/jakość obrazu 1121
głównym 1266 wyglądy renderingu 1120
zapisywanie plików lokalnych 1264 wydruk wsadowy 1190
zapisywanie zmian bez synchronizowania z plikiem wygaszacze ekranu 1118
głównym 1266 wyglądy renderingu
zapisywanie zmian w pliku lokalnym 1266 biblioteka 1594
współdzielone projekty cienie 1581
Kopiuj/Monitoruj 1280 kolory, określanie 1588
współdzielone rodziny materiały 1577
oprawy oświetleniowe 1052 pliki obrazów 1588–1589
współrzędne punktu 914 podgląd 1577
umieszczanie 915 rodziny RPC 1089–1090
właściwości typów 930 ścieżki do plików 1623
właściwości wystąpienia 932 właściwości 1581–1582, 1584–1588
współrzędne współdzielone 1144 wydajność renderingu 1120
raportowanie 914, 1308 wyrównanie tekstury 1576–1577
wstążka 19 wyszukiwanie 1595
przyciski 19 wzorce postępowania 1589
wybieranie wykończenie wypukłości 1581, 1589
elementy w wariantach projektu 545 Wyłącz warianty 545
pomieszczenia 444 wymiar punktowy 910
zakresy kondygnacji 1324 wymiary
wybór automatyczne do ścian 897
elementy 1429–1430 blokowanie 904
elementy ścian osłonowych 1438 długości łuków 901
liczenie wybranych elementów 1431 edytowanie stałych z etykietami 909
licznik wyboru 1431 elementy połączone przez wiązania 905
łańcuch 1433 jednostki, niestandardowe 907
skróty 1430 kątowe, umieszczanie 899
szprosy 1439 kontrolka linii pomocniczej 919
ściany lub linie połączone w punkcie 1437 legendy 783
usuwanie elementów z 1430, 1440 linia bazowa 901
wiele elementów 1430 linie wzoru modelu 1563
wszystkie wystąpienia 1431 modyfikowanie 920
wyciągania 1408 nachylenie w punkcie 916
wyciągnięcia po ścieżce nasłuchu 917
cięte 243 niestandardowe jednostki wymiarowe 907
odsunięcie 243 obwiednia warstwy nośnej 908
profil 243 odblokowywanie 904
środowisko projektowania koncepcyjnego 176, 178 pionowe 898
tnie ścianę 243 poziomo 898
wyciągnięcia złożone 179 promieniowy 900
przesuwanie tymczasowych linii pomocniczych 918

Indeks | 1827
 rozmiar tekstu 924 powierzchnia podłogi 1319
rzędna 901 umieszczanie 1319
rzędna punktu 911 warianty projektu 1320
stałe 896 widoczność 1352
swobodne sparametryzowane 186 wiele wystąpień w projekcie 1319
symbol kotwicy 904 zadania 1320
środki ścian łukowych 898 wystąpienie elementu bryłowego
tekst linii wymiarowej 920 piętra. Patrz zakresy kondygnacji
tymczasowe 895, 1612 wyszukiwanie
tymczasowe na stałe 896 InfoCenter 40, 43
typ 895 informacje o InfoCenter 40, 43
właściwości 896, 924 wyszukiwanie za pomocą witryny Autodesk Seek 46
wskaźniki 921 wyświetlanie
wskaźniki typu strzałkowego 922 Pomoc 46
wyrównane 897 wyświetlanie grafiki
zmiana wartości 920 nadpisywanie 809
wymiary kątowe 899 usuwanie nadpisań 812
wymiary nasłuchu 917 wyświetlenie dziesiętnych 1607
wymiary od linii bazowej 901 wzorce postępowania
wymiary pionowe 898 Kopiuj/Monitoruj 1296
wymiary poziome 898 oświetlenie 1048
wymiary promieniowe 900 rendering 1118
wymiary równoległe 901 wyglądy renderingu 1589
wymiary stałe 896 wzory 198, 1546–1547
wymiary tymczasowe 895 parametry liczbowe 1546
ustawienie 1612 parametry rodziny 1546
wygląd 896 polecenia warunkowe 1547
wymiary współrzędnościowe 901 rodziny komponentów 203
wypełnienia gradientem składnia 1546
mapy materiałów 1579 skróty 1546
wypełnione obszary tworzenie 1565
kategoria wzoru wypełnienia 964 wydajność renderingu 1120
tworzenie 980 zestawienia i 790
widoki kreślarskie 973 wzory cięcia 811
właściwości, zmiana 980 materiały 1573
zmiana wielkości 980 wzory cięcia w niskiej skali poziomu szczegółowości 288
wypełnione regiony wzory drewna 1581
obszar widoku 980 wzory kreślarskie 1559
wypożyczanie elementów wzory linii 1599
odwoływanie żądania 1260 kasowanie 1600
porzucanie 1260 tworzenie 1599
wypożyczanie elementu 1257 ustawienie 1600
akceptacja żądania 1259 wzory modeli 1558
sprawdzanie żądania 1260 obracanie 1563
wyrównaj z elementem 1560 przesuwanie 1562
wysoki poziom szczegółowości 1612 wymiary 1563
Wysokość nieograniczona, parametr 460 wyrównywanie do elementów 1564
wysokość obliczania 456–457 wzory plamiste 1580
wysokość słońca 1370 wzory powierzchni 811
wystąpienia materiały 1573
definicja 12 wzory rzutowania 811
właściwości 13 wzory szachownicy 1579
zestawienia i 793 wzory wypełnienia 1558
wystąpienia w zestawieniu 793 edytowanie 1562
wystąpienie bryły 1316 kasowanie 1562
etapy 1320 orientacja obiektu nadrzędnego 1560
łączenie 1319 proste, tworzenie 1559
objętość 1319 stosowanie 1562
obszar powierzchni 1319 wzory wypukłości 1581, 1589
parametry 1319 wzór reliefu 1585

1828 | Indeks
Z etykiety 1326
funkcja 1328
Z pomieszczenia 791 problemy 1340
zablokowanie złożonego połączenia 236 spód bryły 1323
zadania 1251 szczyt bryły 1322
anulowanie zmian 1268 tworzenie 1323
bryły 1320 właściwości 1339
dodawanie elementów do 1254 wprowadzenie 1321
domyślne 1252 wybieranie 1324
edytowanie 1263 zestawienia 1325
kasowanie 1255 zakresy modelu 1522–1523
nazwa użytkownika 1619 datum, stosowanie 1525
nieaktywne elementy na szaro 1263 obracanie 856
odłącz od pliku centralnego 83 tworzenie 1524
opcja tylko do edycji 1254 widoczność 1527
otwór 1261 zakresy przekroju 776
pasek stanu 1257 eksportowanie 1134
położenie centralne 88 ograniczanie geometrii modelu i 1147
ponowne przypisywanie elementów 1254 podczas eksportowania modelu 1147
rezygnacja z praw własności 1268 renderowane obrazy 1106
szablonów i 1253 wydajność renderingu 1119
tworzenie 1253 zakresy przycięcia 858
udostępnij do edycji 1262 arkusze 994
uwagi dotyczące 1253 eksportowanie 1134
używanie 1260 modyfikowanie 859
warianty projektu 556 odwołania i 765
wiązania i 1531 renderowane obrazy 1106
widoczność 1269–1270 ustawianie rozmiaru 861
wyróżnianie aktywnego 1263 używanie do obracania widoku 857
zmiana nazwy 1255 zakrzywione ściany
zmiana statusu dostępności do edycji 1255 umieszczanie 225
zagnieżdżone modele podłączone zamknij otwarte pętle 1406
filtry widoku 1224, 1226 zaokrąglony ciąg linii 1395
pokazywanie 1215, 1220 Zapisz jako
ukrywanie 1215, 1220 szablon 1629
zaimportowane pliki zarezerwowane klawisze 1555
ukrywanie warstw 78 zarządzanie zmianami 1277, 1293
usuwanie warstw 78 zastrzały 593
zgłaszanie zapytań o obiekty w warstwach 76 cięcie otworów 684
zmiana wyświetlania graficznego 79–80 eksportowanie do programu AutoCAD Architecture 1203
zakres datum importowanie z programu AutoCAD Architecture 1194
2D 1522 konstrukcyjne 650
3D 1522 przedłużanie 1480
kontrolki 1522 przycinanie 1480
kontrolki zakresu charakterystyczne dla widoku 1522 właściwości 654
kontrolki zakresu modelu 1522 zdefiniowana przez użytkownika wysokość zestawień zmian 1013
poszerzanie 1523 zerowa grubość stopnic 387
widoczność w widokach 1519–1521 zestawienia 786
zmiana wielkości 1519, 1522 analiza objętości 1337
zakres datum 2D 1522 analiza obwodu 1335
zakres datum 3D 1522 analiza powierzchni 1329
zakres modelu 3D analiza powierzchni zewnętrznych 1332
maksymalizowanie 1522 analiza użytkowa 1329
zakres przycięcia modelu 858 arkusze 1024
zakres przycięcia opisu 858 blok notatek 789
określanie odsunięcia z zakresu przycięcia modelu 861 dodawanie do arkuszy 1024
zakres widoku 872, 875 dodawanie parametrów pomieszczeń 790
zakresy kondygnacji dostosowywanie szerokości kolumny 1027
analiza 1328 dzielenie na arkuszach 1025
bryły 1319 eksportowanie 806

Indeks | 1829
 etapy i 885 tworzenie 539
formatowanie na arkuszach 1025 złącza 69, 520, 1048
grupowanie 793 złącza elektryczne 520, 1048
karty właściwości 789 złącza MEP 1048
klawisze 787 złączki kanałów 520
listy widoków 866 złączki rur 520
łączenie podzielonych sekcji na arkuszach 1026 zmiana położenia projektu 1307
modele podłączone 1233–1235 zmiany 1031
modyfikowanie 803 blokowanie 1042
nagłówki kolumn, grupowanie 804 chmurki. Zobacz chmurki zmian
parametry współdzielone 1540 etykiety 1032, 1039
pionowe nagłówki kolumn 1027 kasowanie 1033
podstawa 805 kolejność alfabetyczna 1036
podsumy 795 kolejność zdefiniowana przez użytkownika 1036
pojedyncza kategoria 1540 łączenie 1033
pola obliczone 790 numeracja chmurek 1034–1035
pomieszczenia 443, 454, 469 numerowanie 1035–1037
ponowne użycie 867 proces roboczy 1032
powierzchnie 484 przegląd procesu 1032
procenty 790 reorganizacja 1033
przedmiar materiałów 788 scalanie 1033
przenoszenie sekcji na arkuszach 1026 wprowadzanie informacji 1032
sekcje, przesuwanie 1026 wydawanie 1042
suma słupów 795 zestawienia Zobacz zestawienia zmian Zobacz zestawienia
sumy całkowite 795 wersji
tekst w komórkach, edycja 803 zmienna wysokość zestawień zmian 1013
tworzenie 785 znacznik tytułu 1018
uaktualnianie 803 znaczniki
warianty projektu 549 odsuwanie 99
widoki 804–805 osie 100
wiele kategorii 1540 znaczniki odwołania 758, 760, 762
wiele sekcji 1025 znajdowanie informacji za pomocą witryny Autodesk Seek 46
wyświetlanie wystąpienia 793 Zsynchronizuj z plikiem głównym 1619
wzory 790
zakresy kondygnacji 1325, 1329, 1332, 1335, 1337
zestawienia drzwi Ź
włączenie informacji o pomieszczeniach 791 Źródła danych RSS 43
zestawienia kluczowe 787 źródła światła
zestawienia opisów definiowanie geometrii 1061
arkusze 1003 długość symbolu 1063
zestawienia pojedynczej kategorii 1540 Emituj z kształtu 1061
zestawienia wielu kategorii 1540 intensywność początkowa 1069–1070, 1078
zestawienia zmian jasność 1078
arkusze 1041 kolor początkowy 1071
dodawanie 1011 określanie 1061
dół-góra 1014 oprawa oświetleniowa z jednym źródłem światła 1050
góra-dół 1014 oprawa oświetleniowa z wieloma źródłami światła 1051
obracanie 1013 parametry 1063
orientacja 1014 pliki IES 1059
tabliczki rysunkowe i 1011 problemy w renderowanych obrazach 1125
wysokość 1013 przyciemnianie 1079
zestawienia zmian dół-góra 1014 rozsył światłości 1061
zestawienia zmian góra-dół 1014 wielkość symbolu 1063
zestawy arkuszy 989 włączanie/wyłączanie 1084
zestawy rysunków 989, 991 wprowadzenie 1047
zestawy rysunków cyfrowych 991 wyświetlanie w widokach projektów 1074
zestawy wariantów projektu 538 zmiana definicji źródła światła 1060
dodawanie wariantów projektu 540 źródła światła kształt koła 1061
kasowanie 547 źródła światła kształt linii 1061
narzędzie Dodaj do zestawu 543

1830 | Indeks
źródła światła kształt prostokąta 1061 Ż
źródła światła kształt punktu 1061
źródło danych 1156–1157 żarówki 1047, 1050, 1589
żyrandole 1051–1052, 1055

Indeks | 1831
1832