AvbreeYesiSoftcopies

**********************************

ALL RIGHTS RESERVED TO THE OWNER

OF WATTPAD.COM AND ALSO
ALL RIGHTS RESERVED TO THE AUTHOR
OF THIS BOOK

BY CONVERTING THE BOOK, YOU HAVE

ACCEPTED TO THE TOS OF WATTPAD
AND ALSO
WOULDN'T POST ANY OF THE CONTENTS
CONTAINED IN THIS FILE BY ANY MEANS
ELECTRONIC OR PRINTED, WITHOUT
THE CONSENT OF THE AUTHOR.

Copyright © a Xxakanexx story.

**********************************

Presenting ..

SHE WILL BE LOVED

Look for the girl with the broken smile

Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved
And she will be loved
Fragments was all I have right now. Although my memory was still a blur,
I could remember some fragments of it. I remember two young boys flying
their kites in the middle of a huge farm, I remember a man holding me up
to the air, laughing with me, making me smile so wide, I remember the
warm hug of a woman, her singing voice lulling me to sleep - I remember
those things - I thought they didn't matter but it ended up to be
important for me for those things are my memories - the memories I didn't
really lost - I just forgot.

"She didn't have amnesia, Madame Consunji, she suffered from a block out.
According to the test, she know some things about herself, she just
didn't know who she was."

I was listening carefully to the psychologist speaking in front of me.

She was woman in her mid thirty's, she looks so bothered. She's not
really pretty, but she kept on looking over my shoulder which bothered
the hell out of me. I looked back and raised my left brow when I realized
that she was looking at Lukas - my brother. I looked back at the
psychologist. She flipped her hair.

"My brother's married, just so you're wondering." I said out of nowhere.

Grandma Adel looked to my side, she was probably wondering why I said
that but I didn't care. She had to be informed.

"Excuse me?" The doctor glared at me.

"You're looking at my brother, you're flipping you're hair, you're making

little gestures and you've licked your lips for over ten times while
looking at Lukas." I snorted a bit. "Sino bang in-observe dito, ikaw o
ako?"
"Adelaide..." Lola called me by my first name. She's mad, I was sure of
that. I haven't been home for almost eleven years and yet her tone hasn't
change.

"Doc, I'm sorry." Lola apologized to her. I rolled my eyes.

"We're done here." The doctor dismissed us. I stood up and took my Hermes
bag and went to Lukas' side. I took his arm and we exited the clinic like
nothing happened. He was giggling like the little boy that he was.

"You're such a brat." Bulong niya pa sa akin. I shrugged.

"You were aware of her flirtations, weren't you?" I hissed. Tumawa lang
ang kapatid ko. We stopped in the middle of the hall way and waited for
Lola. Nang makalapit siya sa akin ay hinawakan niya ako sa balikat.
Pinakatitigan niya ako at saka umiling.

"You were gone for a very long time, Laide but you haven't change." Sabi
niya sa akin. I kept quiet. Lola hasn't noticed it yet, but I know in my
hearts of hearts, I have changed.

We got in to the car. Lukas was the one driving it; Lola was sitting on
the back seat, making some calls while I sit next to Lukas looking at the
things I have missed. This is where I'm really from, the big city, the
Metro. This is my home and yet, it doesn't feel like one. I feel like I'm
a stranger trapped in the middle of a big city and all I wanted to do was
to go back to the place where I know I should be.

We arrived at the mansion. Inalalayan ni Lukas si Lola na makalabas sa

sasakyan. Sumunod na rin ako sa kanila. Sinalubong kami ni Yaya Lydia at
ng iba pang kasama sa bahay, I was looking at Luke and Lola and I saw how
Luke's face lightened up when he saw Hera - his one and a half year old
daughter running to him, he carried her, sumunod naman ang asawa niya, si
Apollo, Luke put his arms around her waist and kissed her lips. They look
so happy. Apollo waved at me, tapos ay hinatak niya na si Lukas.

I sighed. I found myself smiling while looking at their family. I don't

know what's this thing I'm feeling in the middle of my chest; it's like a
big sink hole appeared inside of me and I'm slowly falling away.

"Ma'am Laide, may kailangan po ba kayo?" One of the maids asked me. I
shook my head. Hindi naman nila ako kailangan tanungin because I could
take care of myself. I went upstairs to my room. I sat in the middle of
the bed still thinking. I looked around, it's been a year since I got
back but I'm feeling really sad. I want to go back to the life I left.

Gusto kong bumalik, gusto ko ulit mamumuhay kasama ang mga taong nagmahal
sa akin. Gusto ko ulit maging si Tintin.
How does it feel to be happy and alive?

I have lost that feeling and I will never gain it back again. It was and
the rest of San Miguel was asleep and yet I stand awake in my balcony
drinking my scotch drowning my longing in the darkness of the night. I
took the glass in my lips and sipped what was left of it. Loneliness has
been chasing me like the sun in the middle of the day. He doesn't want to
leave me alone; he hunts me like a predator wanting to eat its prey. I
look at the nothingness of the night. I was imagining her face and as I
close my eyes, I it's like I could actually feel her behind me, wrapping
her warm hands around my naked body, kissing my back.
Tintin...

"Julian, let's go back to bed. Make love to me again." I felt that

stinging pain on my chest when I realized that the one behind me was my
wife and not her. Sofia's voice was soft and sultry, she was seducing me
again. I know how much she wanted me tonight, I felt it earlier but my
hunger for physical tryst didn't fade away, she was satisfied alright,
but I wasn't so what's the use of having sex with her if she couldn't
satisfy me?

Sofia is my wife and yet she couldn't satisfy me anymore. Dati, tama na
siya sa akin, pero nagbago ang lahat nang iyon. I married Sofia because
our parents think that we're good together, arrange marriage ang lahat
ng ito. We got married when we're both twenty, fresh from college, pareho
kaming nagsisimula sa buhay. She married me because she was an obedient
daughter; I married her for sex - who wouldn't want her? Sofia had the
face and the of a pin up girl. She had perfect curves and as a young
adult, iyon lang ang mahalaga sa akin.

We lived our lives as husband and wife in bed, kama lang ang tanging
lugar kung saan kami nagsasama ng maayos, other than that, wala na. Mag-
asawa kami pero magkahiwalay ang buhay namin dalawa. I date other girls,
I fuck them but at the end of the day, kay Sofia ako umuuwi, siya ang
kasama ko sa kama, siya ang katabi ko sa gabi at ang nabubungaran ko sa
umaga.

Akala ko sapat na iyon, pero nagbago ang lahat nang makilala ko si

Tintin.

"Julian," She started kissing my back. I slowly pushed her away. Hinarap
ko siya. Her eyes were wide with disappointment, she was naked in front
of me and yet I didn't feel anything stirred inside of me.

"Go back to sleep." Sabi ko sa kanya. Pumasok ako sa kwarto, nagbihis ako
at saka tinungo ang pinto palabas ng kwarto.

"Julian saan ka pupunta?" Tanong niya sa akin. Hindi ako kumibo. I needed
to be alone, I wanted to be in that place where I could remember her and
the times we have spent together.

"Julian!" Sigaw muli ni Sofia sa akin. Nagtuloy ako palabas ng mansyon, I

didn't care if it was the middle of the night but I just needed to be
away from Sofia, away from the reality of my lonely life.

I found myself walking around my 200 hectare land, looking for that
pathway I used to walk on back when she was still here. Moments later, I
was standing in front of a small nipa hut. Pumasok ako doon at naupo sa
katre. I closed my eyes again. Dama ko sa puso ko ang antisipasyon na
dala ng mga alaala ng lugar na iyon. Halos isang dalawang taon na rin ang
nakalipas pero hanggang ngayon naaalala ko ang mga pangyayari na parang
kahapon lang naganap ang lahat. It was a long story but I realized so
many things. I saw life in a better perspective because of her. She had
changed my life, everything about my life, she changed the way I think,
the way I walk, the way I fixed my hair, she changed me... and yet she
didn't had the decency to stay. Mapait akong ngumiti, bakit nga naman
siya mag-stay kung hindi ko naman siya kayang ipaglaban?

I missed her...
Everything about her...

I miss my Tintin...

---------------

"Sir, sir Julian, sir!"

Iminulat ko ang mga mata ko nang maramdamn kong may tumapik sa balikat
ko. Nakita ko ang isa sa mga kasama namin sa mansyon na nakatayo sa
harapan ko. Bumangon ako at umupo sa gilid ng katre at saka tiningnan
siya.

"Sir, ipinapatawag po kayo ni Don Gustavo." Sabi niya sa akin. She

mentioned my father's name and my brows furrowed, automatically. Anong
ginagawa ni Papa sa mansyon? Ang sabi niya sa akin noong isang linggo ay
sa isang buwan pa ang balik niya mula sa Italy, but he's here now, maybe
he changed his mind. Mabilis akong bumangon at saka sumunod pabalik sa
mansyon.

Habang naglalakad pabalik ay nakasalubong ko pa ang ilang mga trabahador,

they all greeted me a good morning, I was just nodding back at them.
Hindi ko alam kung bakit sa tuwing titingnan nila ako ay nakakaradam ako
ng guilt, maybe it was because I know that all of them witnessed what
happened that night almost a year ago.

Nang dumating ako sa mansyon ay nakita ko si Papa na karga si Marco - my

one year old son. He seemed to be so fond of him. Tumingin siya sa akin
at saka ngumiti.

"Anak, ang laki-laki na ng apo ko!" Sabi niya habang tuwang-tuwang nilaro
ang anak ko. Lumapit ako sa kanila. Marco was giggling, lumabas pa ang
laway nito habang tawa ito ng tawa. I was just smiling.

"Napaaga yata ang uwi ninyo, Pa. Akala ko next month pa." Sabi ko sa
kanya. He sighed.

"Nasabi ko naman ang tungkol sa balak kong pag-e-expand ng winery natin

sa city hindi ba?"

"Yes pa, next year pa iyon." Sabi ko. Kinuha ko si Marco sa kanya at saka
hinagkan sa pisngi.

"Hindi, anak. I was thinking of doing that this year at kaya ako umuwi ay
dahil doon. Ikaw ang mamamahala ng winery natin sa city." Agad akong
tumingin sa kanya. Wala namang problema iyon sa akin. If he thinks that
it's best for our company then I'll do it. Sa Metro naman talaga ako
naka-base noo, pinauwi lang ako ni Papa para mapag-aralan ko ang
kalakaran sa lupain naming. He wanted to make sure that I'll be able to
handle things around here kapag wala na siya.

"Aalis ka ngayong gabi. I want you to take care of our winery. I'll be
flying back to Italy two days from now, dadalawin ko lang si Jenna at si
Janna sa Cebu then I'll be gone again." Sabi niya sa akin. Jenna and
Janna are my sisters, sa Cebu sila naka-base dahil naroon ang mga trabaho
nila. Tango lang ako nang tango kay Papa as he tells me his plan. Maganda
naman ang business map ni Papa, ayos na ang lahat para sa winery,
kailangan na lang simulan ang construction noon at magiging maayos ang
lahat.

"I'm counting on you, son. Ikaw ang nag-iisa kong anak na lalaki. I want
you to be better than me pagdating sa business."

"Sure, Pa." Sabi ko na lang. Nagpaalam akong papanhik muna sa itaas.

Nadatnan ko si Sofia sa kwarto namin. She was still wearing the robe she
was wearing last night. Wala pa man akong sinasabi ay nagsalita na siya.

"Pumayag ka sa gusto ni Papa?" Sabi niya sa akin. "How can we work things
out if you're away from me, Julian?" Tanong niya. Hindi ako nagsalita.
Wala akong balak sagutin siya. Alam kong alam na niya nab ago pa man din
magsimula ang pagsasama namin ay tapos na kami.

"Hahanapin mo ba siya Julian?" Tanong niya sa akin. "Kapag ginawa mo

iyon, ilalayo ko sa'yo si Marco at hindi mo na siya makikita pa!" Sigaw
niya sa akin. Ibinaba ko ang bag na dala ko.

"Hindi ko siya hahanapin." Malamig na sabi ko. Huminga ako ng malalim at

saka tumalikod. Hindi ko hahanapin si Tintin, hindi siya bagay sa buhay
ko. Hindi.

-------------------

Things have changed. Iyon ang una kong napansin mula nang makabalik ako
sa pamilya ko. It used to be just us, me, Sancho, Lukas and Grandma Adel,
but now, we have Apollo - Lukas' wife, Sheena and of course the kids -
they're Sancho's and my newly found brother Adam and his wife Aura. I
used to dream of having a big family, pero ngayon, hindi na basta
panaginip iyon dahil meron na ako noon. A family - my real family.

I was just sitting on the bench in the garden while watching Sancho and
his son Yto playing yo-yo. I shook my head, I just can't believe how
drastic the changes in my family for the last eleven years.

The last time I checked, Sancho was an ass, he's still single at kung
magtapon siya ng babae ay parang tissue paper lang while si Lukas naman,
sabay-sabay na para bang mauubusan ng bukas but now, they're both fathers
- and I'm sure that they're doing a good job with that.

"Hi!" I looked at my right and smiled when I saw Sancho's daughter

standing beside me.

"Hello, little lady. I like your dress." Sabi ko sa kanya. Yza Joan -if I
remember it right - was wearing a green dress and a matching head band.
Hinaplos ko ang buhok niya, nakakatuwa because her hair was just like
mine, curly and smooth. Sancho once told me that Yza looks like me at
naniniwala ako sa kanya. When I first saw her, akala ko nakatingin ako sa
batang ako and then I realized that she was real and that I wasn't
imagining things.

Umupo siya sa tabi ko. Nakatitig pa rin siya sa akin.

"Sabi ni Nanay magkamukha daw tayo." She said, she pouted her lips tapos
nagkamot ng ulo. "Bakit ganoon, mas maganda naman ako."

I burst out of laughter.

"Yes baby girl, you are prettier than me." Nakangiting hinaplos ko ang
buhok niya. Tuwing nakikita ko ang mga batang ito ay saka ko naiisip na
sa nakalipas na twelve years na wala ako sa pamilya ko ay napakaraming
nagbago - na kahit nawala ako, tuloy ang buhay nila.

"Yza..." We both looked back when we heard Sheena's voice, papalapit siya
sa amin. Ngumiti siya. "Anong ginagawa mo?"

"She was just telling me that she was prettier and I couldn't agree
more." Nakangiting wika ko sa kanya. Sheena smiled. Hindi pa kami
masyadong nakakapag-usap mula nang bumalik ako. Before the accident
happened, Sheena and I were the best of friends, we do a lot of things
together, mula pa noong mga bata kami, si Sheena ang palagi kong kasama,
she was my sister, siya ang kalaro ko ng mga manika. Ayaw naman kasing
maglaro ni Lukas at ni Sancho ng manika noon kaya si Sheena ang kalaro
ko.

"Makulit, pasensya ka na, Laide." Ngumiti siya sa akin. Hinampas ko ang

binti niya.

"Ano ka ba? I like your kids!" I exclaimed. "Especially this one,

nakakatuwa, she's like my mini me!" Natatawang sabi ko. Sheena smiled at
me. Tahimik pa rin siya. "Bakit na naman, Sheenalyn?" I asked her
although I already know why.

"Wala, parang ang surreal kasi." Sabi niya sa akin. Huminga ako ng
malalim. Surreal naman talaga. Who would've thought that the Consunji who
died in a plane crash was alive? Kahit ako parang hindi ako naniniwala sa
nangyari, akala ko posible lang iyon sa mga pelikula, pero nangyari sa
akin, sa amin ng pamilya ko.

"Surreal talaga." Sabi ko na lang. "But you know what's more surreal than
this?" I looked at her. "You marrying Sancho. I mean, nakaka-stress!"
Nanlalaki ang mga matang sabi ko.

"Ayaw mo ba sa akin para kay Sancho?" She asked me.

"Ayoko kay Sancho para sa'yo!" Natawa ako. "I still believe that you
deserve someone else better than him. Pero I can see naman how much he
loves you and how much you love him so sino ako pata kumontra." Sabi ko
na lang. "And because of his and your genes, I have this cutie patootie
to play dress up with" Kinurot ko ang pisngi ni Yza at saka hinagkan siya
sa pisngi.

"Ikaw talaga. Hindi pa rin nagbabago iyang bibig mo." Sabi ni Sheena. I
just made a face. Napansin kong palapit sa amin si Sancho, dala niya ang
bunso nilang si Yvo.

"Anong pinag-uusapan ninyo?" Tanong niya sa akin. Maya-maya ay nakita

kong lumapit na rin si Lukas, karga naman niya ang baby girl niyang si
Hera.

"Sinisiraan kita kay Sheena, Sancho." Walang abog na sabi ko. "I mean.
You married Sheena? How come? What did you do to my sweet Sheena? You are
worse than Lukas but she married you! Na-stress ako!"

Natawa si Lukas at si Sheena. Hawak ko pa rin si Yza, she was looking at

us. Binalingan ko naman si Lukas.
"Wag kang tumawa, Lukas. I've met Apollo, I really took that you just
took advantage of her innocence." I rolled my eyes. "Typical Consunji
move."

Sheena was laughing so hard while my brother's eye me like I'm some kinda
criminal. Tumayo ako at saka tinitigan rin sila.

"Why are you even bothering giving me that look?" I dared them. "You two
can't win over me so just back off." I told them, I flipped my hair and
walked away. I was smiling. Mula noon hanggang ngayon, napapa-speechless
ko pa rin ang mga kapatid ko. They might be ruthless and insensitive when
it comes to others but when it's with me, they're like totally different.

"Hi, Apollo!" I greeted Apollo when I got inside. She was holding baby
Yto.

"Na-terrorize mo na naman si Lukas!" Tawang-tawang sabi niya. I like

Apollo, when I met her, hindi naman ako nahirapang makita ang mga bagay
na minahal ni Lukas sa kanya. Apollo was very loving and she's very kind.
Alam ko na rin kung paano sila nagkakilala ni Luke, ikinuwneto sa akin ni
Lola and I was really glad upon hearing that story - naisip ko kasi na
hindi tulad si Apollo ng iba. She really loved Lukas for who he really is
not because he's a Consunji.

"Yup and it made my day." Natatawang sabi ko sa kanya. Apollo just shook
her head.

"Ay, Laide, pwede bang pakitawag si Aura at Adam, kakain na kasi. Nasa
may pool sila." Sabi niya. Agad kong pinuntahan si Adam sa pool area. I
was looking around when I saw the two of them kissing like there's no
tomorrow doon sa isang corner.

"My god, Adam!" I exclaimed. Agad silang naghiwalay at saka tumingin sa

akin. Natatawa ako. "Get a room!"

"Sorry..." Adam said. Si Aura naman ay nagtago sa likod ni Adam, her face
was red and all that.

"Ikaw kasi..." I heard Aura said. Habang nakatayo ako doon at nakatingin
sa kanila ay biglang na-freeze ang ngiti ko. Suddenly, I remembere
something that I know I should've forgotten by now. Isang alaalang ayoko
na sanang isipin pero dahil sa nandtan ko kay Adam at Aura, bigla kong
naalala.

"Laide, okay ka lang?" Adam asked me. His voice was full of concern.
Bigla akong napahawak sa ulo ko. I just smiled at him.

"I'm good." Sabi ko. Nginitian ko si Aura. "You two look so good
together." I felt a stinging pain in the middle of my chest. Adam took
Aura's hand.

"Thanks, Laide." He smiled. He looked at Aura. I took a deep breath and

tried shrugging the nostalgia off my system, ayoko nang maalala iyon.
Tinalikuran ko na ang parting iyon ng nagging buhay ko noon. Balik na ako
sa dati at ang mga nangyari noon ay wala nang puwang sa buhay ko ngayon.

Hindi siya bagay sa buhay ko...

It was late and I couldn't sleep. My queen-sized bed was just too big for
me so I stood up and went out of my room. Bumaba ako sa kitchen to get
something to drink. Natagpuan ko doon si Nanay Lydia, she was slicing
some ham. I smiled at her.

"Hi, nanay!" I greeted her. She looked at me and smiled back. She seemed
busy. Tinabihan ko siya at saka pumapak ng ham na hinihiwa niya. "Do you
need some help, nanay? Marunong po ako."

"Naku, Adelaide!" Sabi niya sa akin. "Baka masugatan ang kamay mo." Nag-
aalalang sabi niya, inilayo niya pa sa akin ang kutsilyo pati na rin
iyong chopping board tapos nagpatuloy siya sa paghiwa. I rolled my eyes.

"Nanay, really, I can manage." Sinubukan kong kunin ang kutsilyo sa kanya
pero pati siya ay lumayo sa akin.

"Anak, kung nagugutom ka, ipaghihiwa na lang kita ulit, gusto mo bang
toasted bread? Gatas o Juice?" She asked. Tumalikod si Nanay Lydia at
kumuha ng tinapay sa cup board. Hindi ko naman siya pinansin. Kinuha ko
ang kutsilyo at saka hiniwa ang ham na nasa harapn ko. I was cutting to
the middle when Nanay Lydia saw me, agad niyang kinuha ang kutsilyo at
natatarantang hinawakan ang kamay ko.

"Ano ba yan, Laide! Paano kung masugatan ka! Sabi ko naman sa'yo, ako na
lang!"

Hindi ko alam kung matutuwa ako sa inaasal ni Nanay. Kung tratuhin niya
ako ay parang ako pa rin iyong batang babaeng inaalagaan niya noon na
bawal humawak ng kung anong matalim. I just sighed.

"Can I just have some milk, please?" Tanong ko sa kanya. Tumango si Nanay
Lydia, she poured me some glass of milk and gave it to me. Nilagok ko
iyon at saka nagpasalamat sa kanya.

"Kung may kailangan ka, iutos mo na lang." Malumanay na wika niya.

Tumango na lang ako. I left the kitchen and went up to the library,
nakakabingi ang katahimikan ng mansyon - dati kapag ganitong oras,
naririnig ko ang lagaslas ng mga dahon ng puno sa kagubatan. I loved the
sound of nature, the sound of the wind and the sound of his voice against
my ears as he make his way inside of me.

Biglang napaawang ang mga labi ko nang maisip ko kung anong laman ng utak
ko. I shook my head. Kaya hindi ako makatulog ay dahil kung ano-anong
iniisip ko. Lumabas ako ng library at nagtungo sa silid ni Lukas at ni
Apollo.

Alam kong malaki na ako pero ayoko lang mag-isa sa room ko. I just felt
so sad and I needed some company tonight so I knocked on their door.
Matagal bago bumakas iyon. I saw Lukas. I smiled at him.

"Hi, Luke..."

Lukas opened the door. He was half naked and he was catching his breath.
Kumunot ang noo ko.

"Anong ginagawa mo dito, baby?" He smiled kahit na hinihingal siya.

"Can I sleep with you and Apollo? I just don't want to be alone in my
room." I pouted my lips. Lukas' eyes widened.

"W-what?" He sighed. Matagal siyang nag-isip. I tried to get inside his

room pero ayaw niyang tumabi sa daanan. He looked at me. "Look, baby, I
love you, you know that, but you can't sleep with us, maybe tomorrow but
not tonight." He gave me a smile.

"Okay? I'm glad we had that talk." Tinapik niya pa ang balikat ko. "I
love you, baby."

My mouth parted. Did he just say NO to me? He closed the door and
although I was knocking so loud, he just ignored me.

"Ah!"I hissed. "I hate you, Lukas! Di na kita favorite!"

Nagmartsa ako paalis. Wala akong nagawa kundi ang bumalik sa silid ko. I
lay on the bed trying to shake of the memories of yesterday. I was trying
to hold back the tears pero hindi ko kaya. Kahit ilang beses kong
subukan, pabalik-balik pa rin sa isip ko ang mga alaalang iyon...

-------------------

2012

"Tintin, hindi kaya mayaman ka noong una mong buhay?"

Kunot noong tiningnan ko si Mecedes, siya ang isa sa maituturing kong

matalik na kaibigan sa buong San Miguel. Palagi niyang sinasabi sa akin
na baka nga daw mayaman ako noong una kong buhay - unang buhay ang tawag
niya sa buhay ko bago ako mapulot ni Lola Andeng sa kakahuyan halos ilang
taon na rin ang nakakaraan. Ang sabi ni Lola Andeng, nangangahoy daw siya
nang hapong iyon at natagpuan niya ako sa ilalim ng malaking puno ng
narra, duguan, may tama ng bala sa balikat at may malaking sugat sa ulo.
Itinakbo niya ako sa ospital at mula nang magising ako siya na ang naging
pamilya ko dahil wala naman akong masyadong matandaan.

Alam ko lang ang pangalan ko, pero hindi ko naman alam kung anong
apelydio ko. Basta alam ko lang na ako si Christiana Adelaide - Laide ang
alam kong tawag sa akin pero dahil mahirap sabihin ang pangalan ko,
tinawag akong Tintin ni Lola Andeng.

"Ewan ko. Why do you keep asking me ba?" Tanong ko kay Mercedes. Isang
dahilan kaya niya sinasabing mayaman ako noon ay dahil minsan ay diretso
akong mag-english at na-no-nose bleed daw siya.

"Siguro mayaman kayo, tapos may gustong pumatay sa'yo kaya nandito ka
ngayon."

"Ikaw talaga, you're a silly girl!" Natawa ako sa kanya.

"Sile ka diyan! Magtinda ka na nga! Isda ang tintinda mo, hindin sile!"

Lalo akong natawa sa sinabi niya. Nasa palengke kami noon, doon kasi ang
trabaho namin, nagtitinda kami ni ng mga isda at dahil magtatanghali na
ay kailangan naming makaubos na."

"Tilapia!" Sigaw ko. "Bangus, Galunggong!"

Halos mamaos na ako sa kakasigaw pero wala pa ring pumapansin sa akin.

Tiningnan ko si Mercedes, halos makaubos na siya ng isda, biniro ko siya,
sabi ko kaya siya nakakaubos kasi nakalitaw ang legs niya. Tinawanan lang
ako ng bruha.

"Cedes, ilalako ko na lang itong paninda ko." Sabi ko sa kanya. Inilagay

ko sa timba ang mga isda ko at saka bumaba sa kinauupuan ko. Nagsimula
akong lumakad palabas ng palengke at saka tunahak ang daan papunta sa mga
kabahayan. Hindi pa man ako nakakalayo ay napansin ko ang isang itim na
kotse na nakaparada malapit sa may poste. Napahinto ako. Alam ko kung
kaninong sasakyan iyon.It was Julian Dela Monte's car.

Tumingin muna ako sa kaliwa at sa kanan bago ko tumakbo sa kotseng iyon.

Nang nasa tapat na ako ay agad bumaba ang tao sa loob at kinuha ang timba
ko.

"Bibilin ko lahat iyan, basta sa akin ka buong hapon, irog." Kinindatan

ako ni Julian. Ngumiti ako at saka pumasok sa loob ng sasakyan niya.
Mabilis ang kilos ko dahil baka may makakita sa aming dalawa. Hindi naman
nagtagal ay sumakay na rin siya at saka hinarap ako.

"Anong ginagawa mo? Dapat nasa ubasan ka." Sabi ko sa kanya. Agad niya
akong kinabig para halikan. Hindi nagtagal ay naging malikot ang mga
kamay ni Julian, kung saan-saan na siya humahawak. Napaungol ako.

"Julian, huwag dito..." Bulong ko sa kanya. Ngumisi siya sa akin at saka

pinaandar ang sasakyan. Tinahak namin ang daan patungo sa lugar na kaming
dalawa lang ang nakakaalam. Huminga ako ng malalim. Minsan, iniisip ko pa
rin kung paano ako napunta sa ganitong sitwasyon.

Bawal ang relasyon namin ni Julian. May asawa siya, pero mas madalas pa
na ako ang kasama niya kaysa sa asawa niya. Masakit pakinggan sa tainga
pero isa akong kabit.

Nagsimula ang relasyon namin, anim na buwan matapos kaming magkakilala.

It was supposed to be a onetime thing but it became more than that.

We fell in love.

Huminto ang sasakyan sa tapat ng kubo sa gitna ng lupain ng mga Dela

Monte. Nagmamadaling bumaba si Julian at hinatak ako papasok sa loob.
Mabilis siyang gumalaw, hinagkan niya ako at saka hinubaran. Nakakaliyo
ang mga halik ni Julian, agad kong nakakalimutan na ang ginagawa namin ay
hindi tama, na mayroon kaming nasasaktan, na may isang taong lumuluha
dahil lang sa magkasama kami.

Inihiga ako ni Julian sa kama, noon ko naramdaman ang muling pag-iisa n

gaming mga katawan.

"Ahhh, Tintin... fuck!" Sigaw niya. Tinakpan ko ang bibig niya para
siguradong walang makarinig sa amin. Bahagya niyang kinagat ang gilid ng
kamay ko. Muli siyang gumalaw sa ibabaw ko at hindi ko mapigilan ang
hindi mapapikit. Nakakalunod ang sensasyong nararamdam ko tuwing mag-iisa
ang katawan naming dalawa.

Hindi nagtagal ay naramdaman ko ang mas nakakalunod pang sensasyon.

Napasigaw ko, si Julian naman ay sinakop ang buong labi ko. Matapos iyon
ay humiga siya sa tabi ko at saka niyakap ako.

"I love you, irog." Bulong niya sa tainga ako. Ngumiti ako sa kanya.
"Hindi ka ba hahanapin sa ubasan?" Tanong ko habang pinaglalaruan ang
balat sa dibdib niya. Nakakatuwa kasi iyon, hugis puso tapos kulay pink,
nasa tapat iyon ng dibdib niya kung nasaan ang puso niya.

"Yaan mo sila. I'm with you, no one else matter." Sabi niya. Kinurot ko
ang tagiliran niya.

"B-baka, baka hinahanap ka na ni Ma'am Sofia." Mahinang wika ko.

Pumalatak siya.

"Diba, sabi ko..." He sighed. "Ayokong pinag-uusapan siya kapag magkasama

tayo? Let's talk about something else." Hinagkan niya ang noo ko. "Gusto
mo bang bumalik doon sa psychiatrist na pinagdalan ko sa'yo sa Manila?
Baka sakaling maalala mo na kung sino ka talaga."

Napalunok ako. Natatandaan ko ang pagkakataong iyon, lumuwas kaming

dalawa dahil dinala niya ako sa doctor, gusto niya kasing malaman kung
sino ako talaga, alam niyang wala akong matandaan pero hindi mahalaga
iyon sa kanya, ang gusto niya bumalik ang alaala ko, para mas lalo daw
niya akong mahalin.

"Kung babalik ka kaya, mamahalin mo pa rin ako, Tintin?" He asked me.

Natawa naman ako. "Kasi baka hindi..."

"Paano kung hindi na? Anong gagawin mo?" Tanong ko sa kanya.

"Eh di gagawa ako ng paraan para mahalin mo ulit ako. I'll make you fall
in love with me again, whatever it takes dahil ang puso ni Julian ay para
kay Tintin lang. We're meant to be... nahuli nga lang."

Natatawa ako sa tuwing sinasabi niyang nahuli daw ako sa pagdating. Kung
napaaga daw ako ng kaunti, sana ako ang pinakasalan niya at hindi si
Sofia, hindi sana namin kailangan magtago ngayon.

"Paano pala kung hindi ko gusto ang dating ako?" Tanong ko sa kanya.

"Pwede ba naman iyon? Ikaw iyon, sarili mo, paano mo hindi magugustuhan?"

"Eh paano kung hindi mo magustuhan ang dating ako?"

"Ikaw iyon, Tintin, kahit anong version pa iyan, mamahalin at mamahalin

kita."

Tumango ako. Sa totoo kasi ay natatakot akong malaman kung sino ako, baka
kasi masama ang ugali ko, baka may mga tao na akong nasaktan o napaiyak
pero ang mas nakakatakot ay baka may iba akong mahal at kapag naalala ko
iyon ay baka makalimutan ko si Julian. Ayokong makalimutan si Julian -
siya ang lahat sa akin. Siya lang ang lalaking pinagbigyan ko ng aking
sarili, siya lang talaga at siya lang din ang nasa puso ko.

"Wag kang mag-alala, kahit bumalik ka pa sa dati, akin ka pa rin." Sabi

niya. "Wala nang kakakabawi sa'yo, Tintin, may marka na kita, akin ka na
habambuhay."

-------

He succeeded in marking me dahil sa tuwina mula nang magkahiwalay kami ay

hindi na siya nawala sa isip ko. Kahit hindi ko nakikita ay ramdam ko ang
markang iniwan sa akin ni Julian Dela Monte - isang markang nilagay niya
sa akin at sa puso kong dinurog niya nang walang pag-aalinlangan.
------------------------------

"His name is Lukas Consunji, Sir Jules. You'll meet him in the meeting
this morning. Na-inform na rin siya sa pagdating ninyo."

Tinanguan ko lang si Andrea - siya ang secretary ni Papa sa main office

at dahil ako na ang namamahala ng lahat ay naroon siya para tulungan ako.
Nangangapa pa ako sa pagpapatakbo ng kompanya namin. Alam ko naman ang
mga dapat gawin pero hindi pa ako masyadong nakaka-adjust. Mas gusto ko
pa rin ang farming kaysa sa actual field.

"And sir, please fix your tie." Sabi ni Andrea sa akin bago kami bumaba
ng kotse. Naiinis na tinanggal ko na lang ang necktie ko, hindi naman
kasi talaga ako marunong mag-ayos nang ganoon. Nagsusuot ako ng coat nand
tie pero palaging si Sofia ang nag-aayos ng necktie ko, ngayong wala
siya, walang mag-aayos kaya tinanggal ko na lang.

I got out of the car. I saw Andrea waiting for me. She was giving me that
bored look. Binilisan ko ang lakad ko. May mga nakasabay kami sa pagpasok
ng building na iyon. Ayon kay Andrea, miyembro din ng board ang mga taong
iyon, tinanguan ko sila habang pinakikilala ako ni Andrea sa kanila.

Nakarating kami sa floor kung saan gaganapin ang meeting kasama ang ibang
board members at ang tinatawag ni Andrea na Lukas Consunji - I know about
the Consunji's, hindi ko lang sila kilala ng personal dahil hindi naman
ako madalas magpakita sa mga functions and events na pinupuntahan ni
Papa. Mas gusto ko sa farm o kaya man ay sa Los Angeles kung nasaan ang
majority ng ubasan namin, pero ngayon kailangan ko nang harapin ang mga
taong kinahaharap ni Papa. He made it clear to me that he will be
retiring this year and that I have to take over the whole Dela Monte
Corporation.

Isa-isang nagpasukan ang mga board members sa loob ng conference hall.

Andrea and I settled on the seats near the door, hindi ko alam kung
bakit, basta ang sabi niya, para daw mas madali niyang makita si Lukas,
which was weird, hindi ko alam na nasa first name basis pala sila.

Hindi naman ako naghintay nang matagal, ilang saglit lang ay pumasok na
si Lukas Consunji sa loob ng hall. He was wearing a gray suit. I noticed
that Andrea took a picture of him and whispered, Oh my god!

I shook my head.

Nagsimula na ang meeting. He was discussing the financial state of the

Empire for the last six months and from what I can see maayos ang
pagtakbo ng kompanya at wala akong dapat ipag-alala. He was about to
discuss the incoming projects of the Shipping line when the door opened.
Dinig na dinig ng lahat ang boses ng isang babae.

"Sir Lukas is in the middle of a very important meeting, Miss Consunji.

Maghintay na lang kayo sa office niya." Agaw pansin ang nanginginig na
boses ng babaeng nagsasalita. Tiningnan ko si Lukas, patuloy pa rin siya
sa pagsasalita.

"Okay, let's just ignore that."

"Did you just ask me to wait?" Another voice came out of nowhere.
"But ma'am..."

Natahimik ang lahat. Ang sumunod na narinig ko ay ang tunog ng taking ng

sapatos. I looked at the entrance and from there a woman emerged. My
mouth fell when I felt the sense of familiarity in my chest.

"Tintin..." I whispered. My heart literally skipped a beat when I saw

her. Laging ganoon ang nangyayari sa tuwing nakikita ko siya noon.
Sigurado akong si Tintin siya, nagbago man ang pananamit niya, ang
hitsura niya, nakikilala siya ng puso ko.

The Tintin that was standing in front of me was very different from the
Tintin I remember. She was wearing a black and white knee-length dress -
she looked like a goddess with that. Suddenly, she spoke and I was thrown
away.

"Luke, I'm bored. Can we go now?" She said impatiently. I looked at Lukas
Consunji. What came out from his mouth surprised me.

"Okay, gentlemen, let's just reschedule the meeting." Sabi niya pa. He
did look apologetic, but he still cancelled the meeting.

"Lukas!" Napatingin ulit ako kay Tintin. Napapadyak pa siya.

"Just a minute, baby." He said. "I'm sorry, let's just meet tomorrow."
Iniligpit niya ang mga gamit niya. Hindi ko naman maalis ang tingin ko
kay Tintin. She was standing near the door habang titig na titig siya sa
babaeng pumigil sa kanya kanina.

"No one ever says No to, Laide Consunji, do you understand?" She smiled
sweetly when the woman nodded at her. "Good. Oh and by the way, I hate
your shoes and you're fired. Have a good day!"

She marched out of the office. I, on the other hand was wondering what
just happened and if she was really who I thought she was, she has
changed - not just physically. Hindi ko mabakas ang babaeng minsang
nagpangiti sa akin.
"I'm bored, Lukas. I wanna buy a car."

I rolled my eyes as Lukas mimics the way I talk. Hinampas ko siya sa

balikat at saka pinanlakihan ng mga mata. Lukas was being his silly self
again. He was behind the wheel, driving while teasing me. He likes doing
that. I remember, back when we were younger, he would spend all morning
teasing me tapos kapag napaiyak na niya ako, he would spend the whole
afternoon making up to me. He loves me that much. I was always his first
priority - mas mahalaga pa ako sa lahat ng naging babae niya.

"Baby," He called me. That word had been overused since I came back.
Sancho and Lukas seldom calls me Laide - they had always been fond of
calling me baby - because I am and I will always be the baby of the
family.

"Hmnn," I made a little sound. I was busy looking outside the window.

"You said you were bored. What do you wanna do?" He asked me. I looked at
Him. I had been thinking about what I wanted to do since this morning.
Madami akong gustong gawin, gusto kong magpunta sa palengke, gusto kong
magtinda ng isda, gusto kong magluto, gusto kong mamangka. Gusto ko ulit
gawin ang mga bagay na ginagawa ko sa loob ng labing-isang taon ng buhay
ko.

Pero hindi pwede.

The life - this life and the life I had - contrast sila. Isang
palengkera, isang prinsesa.

"I wanna go to dad." I said to him. Lukas took a deep breath.

"Sure?" He sounded so worried.

Isa sa mga bagay na nanangyari noong wala ako ay ang pagkamatay ni Daddy.
Hindi ko siya nakita bago siya mawala nang tuluyan and when I found out
about Robert's family, I hated him. Kinuha niya sa akin at sa mga kapatid
ko ang pagkakataon para makasama ang mga magulang namin.

Dad's dead and I will never see him again. Mom's alive but she had lost
it. I sighed.

"Yeah... I wanna tell him that I'm back." Mahinang sabi ko. Nagpatuloy
lang si Lukas sa pagmamaneho. Makalipas ang ilang minute ay narrating
namin ang memorial park kung saan nakalibing si Dad. Lukas took my hand
as we walk side by side papasok sa mausoleum.

I was thinking about dad as I entered the mausoleum pero bigla akong
natakot nang makita ko ang pangalan ko sa kabilang side ng libingan.

Christiana Adelaide Cruise Consunji

Born: September 08, 1988

Died: May 02, 2004

"God, Lukas!" I exclaimed. Agad niya akong hinatak palabas ng lugar na

iyon. My tears were falling. He embraced me tightly. Hindi ko alam kung
bakit bigla akong natakot nang ganoon. Alam ko naman na talagang inisip
nilang patay na ako pero iba iyong pakiramdam na nakita ko iyong
pinaglibingan nila sa taong akala nilang ako.

"Sorry, baby." He whispered. "Let's get you out of here."

"Ayoko." I wiped my tears. "Natakot lang ako pero I'm okay. I wanna talk
to dad." Sabi ko sa kanya. Lukas took a deep breath.

"Okay, pero wag ka na lang tumingin doon sa side na iyon. I'll call some
people, papaayos ko iyon, baby."

Tumango na lang ako sa kanya. Hinayaan niya akong pumasok doon. Naupo ako
sa isang pew malapit sa side ni Dad. I was silently telling him that I am
back and that I will be here for good. I apologized for forgetting him.
Hindi ko na napansin na umiiyak na naman ako. Maya-maya ay tumabi si
Lukas sa akin. He put his arms around me.

"Baby..." He uttered. I looked at him. Pinunasan ko ang luha ko.

"So many things have changed since I was gone." Sabi ko. Luke smiled. I
pinched him. "You became a better man. Sancho bagged Sheena and I have a
new brother."
"We all changed for the better, baby. Kung may hindi nagbago, iyon iyong
love namin para sa'yo. You'll always be our baby." Ginulo pa niya ang
buhok ko.

"Baby? Ako?" Natawa ako sa kanya. "So kagabi, you didn't let me sleep
with you and Apollo." I commented. Nanlaki ang mga mata ni Lukas.

"Laide naman, siyempre kailangan namin ni Apollo ng sexy-I mean alone

time with each other."

I know Lukas. He was about to say "sexy time" with each other. I know him
so well na hindi na siya pwedeng magtago sa akin ng kahit na ano. Ngumiti
na lang ako. Isa sa mga pagbabago mula nang bumalik ako ay ang
katotohanan na hindi na ako ang first priority ni Lukas - may Apollo at
Hera na siya ngayon at naiintindihan ko na mas kailangan niyang unahin
ang mag-ina niya kaysa sa brat na tulad ko.

"I was just kidding, Luke." Humilig ako sa kanya. "How's mom?" I asked
him. Luke sighed.

"I visited her last December, she's okay. Pero hindi na niya ako
natatandaan." Ramdam ko ang kalungkutan ni Lukas. Tulad niya ay malapit
din ako kay Mommy noon and I miss her so much.

"Minsan dadalawin ko siya doon. Baka matuwa siya." Sabi ko kay Lukas. We
stayed inside the mausoleum for a while, maya-maya ay sinabi kong gusto
ko nang umuwi. Habang nasa sasakyan kami ay nag-iisip pa rin ako.

I miss Lola Andeng. I miss the fact that she lets me take care of her. I
miss cooking for her. Sa bahay naman kasi, kaunting galaw ko lang
natataranta na sila. Everyone was acting like I'm some kind of fragile
glass na kaunting galaw lang sa akin ay mababasag ako.

Ganoon naman sila kahit noon pa. I remember one incident when I cut my
hair accidentally because I was playing with the scissors. Nagalit si
Daddy noon at pinagalitan niya ang lahat ng maids sa bahay. Kahit na
anong sabi ko sa kanya na ako ang may kasalanan, hindi siya nakinig. In
his eyes, I was the sweet, innocent Laide - I couldn't be wrong.
Pagkatapos silang pagalitan noon, isa-isa ko silang nilapitan to
apologize pero lahat sila sinasabi sa akin na wala akong kasalanan.

"Baby, what are you thinking?" Lukas asked again. I looked at him.

"Gusto ko ng tagpi-pisong candy." Nakangiting sabi ko sa kanya. Kumunot

ang noo niya. Tumingin ako sa labas and there I saw a mini sari-sari
store. "Luke, ayon! May tindahan!"

Inihinto naman niya ang sasakyan. Agad akong bumaba at tumakbo doon.

"Ate, pabili nga nitong ube saka iyong adong saka iyong pastillas na
mahaba."

"Baby, ano ba naman iyan. Baka madumi iyan! Bibili na lang kita ng
chocolate sa mall." Lukas even said. Hindi ko siya pinansin. Tulad nang
madalas mangyari noon, natutulala ang mga babae kapag nakikita nila ang
mga kapatid ko - like now, nakatanga lang iyong tindera kay Lukas na para
bang nakakakita siya ng Greek god. Hindi naman na bago sa akin iyon. I
sighed. Kung alam lang nila, sumpa ang mga kapatid ko sa lahi ng
kababaihan.
"M-magkano, miss na maganda?" Tanong ng babae sa akin pero kay Lukas pa
rin siya nakatingin.

"Tig- fifty pesos po." Sabi ko. Mukhang nagulat naman siya sa akin pero
binigay niya pa rin ang binibili ko. I was about to pay her pero naunahan
ako ni Lukas, binigyan niuya ng two hundred pesos iyong tinder and
muttered: Keep the change. Matapos iyon ay hinatak niya ako paalis sa
lugar na iyon.

Nang nasa kotse na kami ay pinahiran niya ng alcohol ang kamay ko at saka
pinunasan ng baby wipes.

"Luke! Ano ka ba!" Natatawang sigaw ko. "Ang neat freak mo!" Inilayo ko
sa kanya ang kamay ko.

"Tsk, baka madumi doon. Magkasakit ka pa. Saka sigurado ka ba na malinis

iyang mga candy mo?" He tried taking the candies away from me.

"Ihhh!" Inilayo ko sa kanya ang mga plastic ng cadies. "Malinis ito.

Nakakain na ako nito dati. So just shut up." Pinagpatuloy ko ang pagkain.
Ang sarap-sarap ng mga candies ko. Binibigyan ko si Luke pero ayaw niya.
Mukhang inis na inis siya sa akin. Hanggang sa makarating kami sa mansyon
ay nakasimangot pa rin siya.

"Luke are you mad because I bought a hundred fifty pesos of tag-pipisong
candy?"

"Tagpi-pisong candy?" Apollo said put of nowhere. "Ay bet ko iyan!" Sabi
pa niya. I saw here coming down the stairs, karga niya si baby Hera.
Sinalubong ko siya at saka binigyan ng pastillas.

"Thanks, Laide, may adong?"

"Yup, here oh. Ay wait, Apollo, can Hera eat candies na?"

"Hindi kakain si Hera ng candy na iyan! Baka madumi!" Luke exclaimed.

Kinuha niya ang baby kay Apollo. Hera stretched out her arm, sumasama
siya sa akin. I think she likes the candies too.

"Lukas ha!" Sabi ni Apollo. They were standing next to each other.
"Ipinaglihi ako ni Nanay sa adong, sana namatay na ako kung madumi ito."
Apollo said.

"Yeah! Tell her that, Apollo. He's so maarte. Parang di siya na-expose sa
dirty things eh noong single pa siya puro dirty girls iyong kasama niya!"
Tawa ako nang tawa. Luke seemed mad. Hindi siya makapagsalita.

"Ayan, dirty ka kasi." Sabi ni Apollo. "Manyak ka, Lukas"

"Manyak..." He grinned. "Diba gusto mo iyon, babe?"

I rolled my eyes. It was now Apollo's turn to blush.

"So that's the reason why Luke didn't let me sleep in your room last
night! You were having your sexy time!" I giggled.

"Laide!" They said in chorus. I shook my head. Iniwan ko na sila ni

Apollo sa baba at nagpunta na ako sa room ko. I went straight to the
bathroom to take a quick shower. I put on some comfy "pambahay" clothes
and sat on my bed. Gusto ko talagang may gawin. Kailangan kong gumalaw
dahil kapag ganito, maaalala ko na naman siya.

At ayoko siyang maalala.

Nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Pumasok si
Sancho, nginitian ko siya but he looked so mad.

"You interrupted Luke's important meeting!" Sigaw niya sa akin. Kulang na

lang bumuga ng apoy si Sancho.

"The meeting was more important than me?" I asked innocently. Sancho
sighed exasperatedly. He made a face.

"Look, nothing is more important than you, baby pero when it comes to
business, give us time, okay? We'll attend to you first thing after ng
lahat ng ginagawa namin." Mahinahong paliwanag niya.

"So the meeting is more important than me." I concluded. Sancho seemed
confused. Natatawa naman ako sa kanya.

"No, you are more important."

"So why are you mad at me?" I asked him again.

"Adelaide, I'm not mad. Pinagsasabihan lang kita."

"What's the difference?" Muling tanong ko. Nag-face palm si Sancho at

saka napailing na lang. He sighed and when he's sighing like that it
means that I have won the argument and the discussion is over.

"I love you, Laide." He just said.

"Aww, so sweet, Sanch. I love you too."

Nakipagkulitan pa ako kay Sancho. Pilit ko siyang pinapaamin kung anong

gayuma ang pinainom niya kay Sheena at ganoon na lang kadali ang pag-oo
sa kanya para magpakasal. Hanggang ngayon kasi hindi ako makapaniwala.

Maya-maya ay sumama na rin sa amin si Lukas. We talked and laughed inside

my room na para bang walang taong lumipas. They were teasing me, asking
me some questions hanggang sa napikon na ako sa kanilang dalawa. Kahit na
pikon na pikon ako ay ayokong tumigil sila, nakakabuti kasi sa akin na
nandyan sila - nakakalimutan ko iyong mga bagay na ayaw ko na talagang
maalala...

---------------

2012

"Sa susunod, hindi na tayo magtatago, irog."

Napatingin ako kay Julian habang naglalakad kami sa gitna ng madilim na

gubat. Mahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay niya dahil natatakot ako sa
dilim. Hindi ko alam kung anong meron sa boses niya na nagpawala ng kaba
ko. Totoo ba ang naririnig ko? Hindi na niya ako itatago?

Halos dalawang taon na kaming may bawal na relasyon. Noong una naman
talaga ay sinubukan ko siyang iwasan pero hindi ko magawa. There is
something in him that keeps me coming back - hindi ko siya maiwan. Mahal
na mahal ko siya.

"Sa tingin mo ba papayag akong ganito lang tayo? Iiwan ko si Sofia.

Hindi naman ako masaya sa kanya. Hindi ko siya mahal, Tintin. Ikaw ang
mahal ko."

"Pero magagalit ang Papa mo sa'yo." Sabi ko sa kanya.

"I don't care. I love you. Iyon ang mahalaga."

Napangiti ako. Sa loob ng dalawang taong pagsasama naming ni Julian ay

hindi lang minsan kong naisip kung hanggang saan lang ba kami. Hindi ko
rin gusto ang ideya na nagtatago kaming dalawa. We love each other and
our love was enough - I believe to conquer everything.

Nakababa na kami ng burol. Inalalayan niya ako habang naglalakad,

nakikita ko na ang bahay namin ni Lola Andeng at habang lumalapit kami ay
lalong humihigpit ang hawak sa akin ni Julian.

"Julian, dito na ako." Bigla ay hinatak niya ako. Hinalikan niya ako sa
labi na para bang nauuhaw na naman siya.

"I wanna wake up beside you every morning of my life, Tintin." Bulong
niya nang pakawalan niya ang mga labi ko.

"Ako din, Julian. Mahal na mahal kita." Namumula ang mga pisnging wika
ko. Napangiti siya. Hinagkan niya ako sa pisngi at saka pinapasok na sa
loob ng bahay namin ni Lola Andeng. Dumungaw pa ako sa bintana at
sinundan ng tingin ang papalayong si Julian. Ngingiti-ngiting isinara ko
ang binatana at saka pumasok na sa aking silid.

May ngiti sa mga labi ko. Kahit hindi buo ang pagkatao ko - dahil hindi
ko talaga alam kung sino ako - sapat na nandyan si Julian para mahalin
ako ng buong-buo. Naniniwala akong mahal niya ako kahit na may asawa
siya. Oo, kabit ako, pero kami ang nagmamahalan, nakikita ko naman kung
paano siya kapag si Sofia ang kasama niya. Hindi siya ngumingiti, hindi
siya nagsasalita.

Palagi niyang sinasabi na kung hindi lang sana siya masunuring anak, sana
hindi niya pinakasalan si Sofia, sana naghintay siya hanggang sa dumating
ako sa buhay niya, kung ginawa niya iyon, ako ang reyna sa buhay niya.

"Tintin, nandyan ka na pala." Narinig ko si Lola Andeng. Pumasok siya sa

silid ko. "Kasama mo na naman ba si Julian?"

Napalunok ako sa tanong niya sa akin. Wala akong sinasabing kahit na an

okay Lola. Nananatiling lihim ang relasyon namin ni Julian pero sa tingin
ko ay may alam na si Lola Andeng. Nakatayo siya sa may pintuan ko,
nakaladlad ang mahaba niyang buhok at suot na naman niya ang paborito
niyang pantulog.

"Lola..." Iyon lang ang tangi kong nasabi.

"Alam ko kung ano kayo at alam kong alam mong mali iyon." Sabi niya sa
akin. "Noong unang araw na napulot kita sa kakahuyan, alam kong kakaiba
ka. Pero hindi ko inaasahan na kaya mong gawin iyan, Tintin. May asawa na
si Julian." Wika niya sa akin habang titig na titig. "Ano bang iniisip
mo? Maganda ka, matalino at sigurado ako na maganda ang buhay na
pinaggalingan mo noon, Bakit ka papatol sa may-asawa?"

"Lola..." Napahikbi ako. Niyakap ko ang mga binti ko at saka napayuko. Sa

unang pagkakaton, umiyak ako dahil kay Julian sa harap ni Lola. Hinayaan
kong maramdaman ang sakit na dapat kong nararamdaman mula nang pumayag
ako sa relasyong ito. Tama si Lola, mali ang maging ganito ako.

"Lola, mahal ko p-po siya." Mahinang sabi ko.

"Nandoon na tayo, Tintin, pero alam mong mali. Gawin mo ang tama. Huwag
kang tumulad sa iba na naninira ng pamilya para lang sumaya. Makakahanap
ka pa ng iba." Mahinang wika niya. Hindi na ako kumibo. Umiyak lang ako
nang tahimik doon. Iniwan na ako ni Lola pero dama ko pa rin ang bigat ng
mga salita niya.

Sinubukan ko namang iwan si Julian noon, sinubukan ko pero hindi ko kaya.

Mahal na mahal ko si Julian at kahit mali, wala akong pakialam kahit na
may nasasaktan kami.

--------------------------

"Dadalaw daw si Don Gustavo dito sa palengke. Sa tingin ko nagsisimula na

siyang mangampanya para sa susunod na halalan."

Iyon ang usapan sa palengke nang araw na iyon. Hindi ko naman pinapansin
ang mga tindera. Abala ako sa pagtatanggal ng kaliskis ng bangus.

Si Don Gustavo dela Monte - ang ama ni Julian ay isang kilalang politiko
sa San Miguel. Dati siyang governor pero bumaba siya sa pwesto dahil
kinailangan niyang magpunta noon sa Amerika. Pero ngayon, usap-usapan na
naman ang pagbabalik politika niya.

"Naku, makikita ko na naman si Sir Julian!"

Narinig ko ang pangalan niya, parang kuryente iyon sa akin, nahiwa ko

tuloy ang daliri ko.

"Aw." Bulong ko. Napatingin sa akin si Cedes.

"Okay ka lang, Tintin?" Tanong niya. Nagtama ang aming mga mata.
Hinugasan ko ang kamay ko at saka sinsipsip ang dugong lumabas doon. "Ano
na naman bang iniisip mo? Nasugatan ka na naman tuloy." Sabi sa akin ni
Cedes.

"W-wala, medyo nanginig lang iyong daliri ko." Sinubukan kong ngumiti.
Pero sa totoo lang ay naaalala ko pa rin ang sinabi ni Lola Andeng
kagabi. Halos hindi ako nakatulog sa kakaisip lang noon.

"Ay! Ayan na sila!"

Narinig kong sumigaw ang isang tinder. Agad kong tinanaw ang direksyon
kung saan papasok si Don Gustavo. Niyaya naman ako ni Cedes na bumaba
muna kami dahil may program pala ang Don sa gitna ng mismong palengke.
Bigla kong naalala iyong make-shift stage na itinatayo ng mga tao kanina.
Sigurado ako na para kay Don Gustavo iyon.

"Ay! Kasama pala nila si Ma'am Sofia! Buti naman at umuwi siya! Bagay na
bagay sila ni Sir Julian."
Nakadama ako ng hapdi sa puso nang marinig ko ang mga sinasabi ng mga tao
tungkol sa asawa ni Julian. Si Sofia Enriquez - dela Monte ay isang
artista, sikat na sikat siya sa buong bansa. Nakilala siya sa pagiging
kontrabida sa ilang mga teleserye sa tv at tulad ng sinasabi ng mga taga
- palengke ay napakaganda nito.

"Sus, maganda ba iyong retokada ang ilong?" Natatawang sabi ni Cedes.

"Naku nga!"

Natawa naman ako sa komento niya. Talagang kaibigan ko si Cedes. Kahit

paano ay gumaan ang loob ko dahil sa sinabi niya.

Maya-maya ay umakyat na sa stage si Don Gustavo, kasunod niya si Julian

na hawak ang kamay ni Sofia. Pareho silang nakangiti.

"Sus, bagay na bagay sila!" Sigaw pa ng iba.

"Kiss si Sir Julian at si Ma'am Sofia!" Sigaw pa ng isang babaeng may

hawak na talong. Malapit siya sa akin kaya pasimleng tinulak ko siya. "Ay
ano ba?!"

"Ay ate, sorry." Ngumiti na lang ako.

Hindi nagtagal ay nagsalita ni si Don Gustavo. Kinumpirma niya na tatakbo

nga siya sa susunod na halalan bilang mayor ng San Miguel at hinihingi
niya ang suporta ng bawat isa. Matapos niyang sabihin iyon ay
nagsidatingan na ang iba niyang mga kapartido. Naroon ang kasulukuyang
mayor ng bayan namin, ang vice mayor at ang iba pang mga konsehal. Tulad
lang din ng sinabi ni Don Gustavo ang binanggit nila - lahat sila ay
nanghihingi ng suporta.

Wala naman akong pakialam sa mga sinasabi nila. Si Julian lang ang
tinitingnan ko, nakaupo siya sa tabi ni Don Gustavo at para bang inip na
inip na.

"Okay, gusto ninyo bang kumanta si Ma'am Sofia?" Biglang tanong ng host
na kasama nila. Agad namang nagpaunlak si Sofia at tumayo sa harapan ng
stage.

"Good afternoon, kamusta kayo?" Nakangiting sabi niya. Maganda talaga

siya. Mahaba ang buhok niya, straight, makinis ang balat - walang peklat,
matangkad, maganda magdamit - lahat sa kanya maganda.

Samantalang ako, buhaghag ang kulot na buhok, dati, maputi ako, pero
naging kayumanggi dahil sa init ng araw. Luma ang lahat ng damit ko, kung
hindi man mumurahin, galing sa ukay-ukay o kaya man sa bargain, maliit
lang ako, 5'4 samantalang si Sofia ay napakatangkad, halos magkapantay na
sila ni Julian.

"Kiss kay Sir Julian!" Sigaw na naman ng mga tao. Napabuntong hininga ko.

"O, honey, narinig mo, kiss daw." Sabi pa niya sa mikropono.

Nakatayo pa rin ako doon, naghihintay. Biglang tumayo si Julian at saka

pumantay kay Sofia. Hinalikan niya si Sofia sa labi na ikinatuwa naman ng
mga tao. Nagpalakpakan sila.
"I love you, honey." Sabi ni Sofia habang titig na titig kay Julian.
Ngumiti si Julian. Tumingin siya sa audience, nakita kong nagsimulang
umikot ang mga mata niya at nang tila mahanap na niya ang hinahanap niya
- na ako pala ay lalong lumawak ang ngiti niya.

"Mahal na mahal kita." Sabi niya habang sa akin ang buong atensyon niya.
Kumabog ang puso ko. Hindi ko alam kung may nakapansin ba noon pero
natuwa talaga ako. Bumalik siya sa upuan niya. Tumalikod naman ako.

"Mahal din kita..." Mahinang sabi ko...

--------------------

"Lukas!"

Nagmamadaling bumaba ako ng hagdan. It was early in the morning and I

really want to go with Lukas sa lakad niya ngayong araw kahit na maghapon
lang siya sa office. Ayoko dito sa bahay, mabo-bored lang ako. Okay lang
sana kung nandito si Apollo pero pinahitid sila ni Lukas sa bahay ng
mommy niya - doon daw muna sila ni Hera maghapon. Wala akong ka-kwentuhan
dito. Wala din naman si Grandma Adel, nasa Cebu siya for a client call.

"Yes, baby? Ang aga mong nagising." Naabutan ko siya sa gitna ng hallway
sa ibaba. "Saan ka pupunta? Ang ganda ng bihis mo!"

I was wearing a yellow sun dress and a pair of Manolo Blahnik flats. I
let my hair fall down my shoulder and I put a white head band with an
exaggerated yellow ribbon as an accent. I was wearing a light make up -
just a natural look.

"Sasama ako sa'yo." Sabi ko sa kanya. Kumunot ang noo niya.

"Sure? May client call lang ako. Tapos sa office na, baka mainip ka."

"Diba nasa office naman si Sheena?" Sabi ko nang maalala kong si Sheena
ang assistan ni Sancho.

"Sus..." He sighed. "Sige na nga, pero don't be bratty ha. Behave." He

said to me.

"I'll try." Nakangiting sabi ko.

Umabrisiete ako sa kanya. We went to his car and he drove away. I noticed
na pumasok kami sa isang exclusive village, nagbigay ng I.D. si Luke
tapos ay pinalagpas na kami ng guard. Nagpunta kami sa isang club house
at doon siya mismo nag-park.

"Anong gagawin natin dito?" I asked out of curiosity.

"May imi-meet lang akong wine seller, iniisip kasi ni Sancho na mag-
invest sa wine company nila." Paliwanag niya sa akin. I sighed again.
Kapag nakakarinig ako ng wine, isa lang ang naiisip ko. Sumagi pa nga sa
utak ko nab aka siya ang imi-meet ni Luke pero malabong mangyari, hindi
lang naman sila ang wine seller sa buong bansa.

Holding my Louise Vitton bag, Luke and I entered the club house. He was
telling me a story about Hera last night which I find very funny. Luke
seemed so fond of her two year old daughter. Hindi nga ako makapaniwala
na si Lukas - ang luko-luko kong kapatid ay magpapakabait ng ganoon.

"Ow, nandyan na pala sila." Sabi ni Luke. Nagmamadali siyang naglakad.

Sumunod lang ako sa kanya. When I got to the table, I had no idea what
was going on or who he was talking because I was busy looking around.

"And this is my sister, Laide Consunji. Laide..." Tawag niya sa akin.

Doon lang ako nag-angat ng tingin. I readied my warm smiled but it
immediately faded away when I saw who was standing beside Lukas.

"Laide, this is Mr. Julian dela Monte and his wife, Sofia Enriquez - dela
Monte."

I didn't know how to react, everything was a blur. I only know one thing:
The two people I hate the most were standing in front of me and the fact
that Julian dela Monte doesn't seemed shocked, irritated me more than
anything else...
"I'll have coffee, ikaw baby, what do you want?"

I was just sitting beside Lukas trying to ignore the fact that Sofia and
Julian were holding hands in front of me. I wanna smirk. I wanna ask
questions. Ganoon kabilis naayos nila ang relasyon nila? Ganoon kabilis
na nakalimutan ni Julian lahat ng pangako niya sa akin? Sabagay, siya
naman mismo ang nagtaboy sa akin sa lugar na iyon. He's the reason why I
couldn't go back to San Miguel anymore - kinamumuhian na ako ng mga taong
iyon ngayon dahil sa kanya at sa asawa niya.

"A bloodly red marmalade." I hissed. I looked at Lukas and smiled

sweetly. "And some rose tea, please." I needed tea. I need to calm my
nerves.

"So, how long have you been together?" Lukas asked the two of them.

"Seven years." Sabi ni Sofia. "Seven long years, subok na ang relasyon
namin at walang sinuman ang sisira noon. Diba, honey?"

I rolled my eyes. Thank the heavens at dumating na ang order namin. Luke
started the business conversation. Bigla ko tuloy natanong sa sarili ko
kung anong ginagawa ko doon. Dapat sa bahay na lang ako. Dapat natulog na
lang ulit ako o kaya man dapat si Sancho or si Adam na lang ang kinulit
ko. Bakit ba kasi si Lukas ang paborito kong kapatid? Nakakainis.

"So the wine samples will be arriving tomorrow, Lukas." It was Julian's
voice. He was looking at Lukas. He was ignoring me and he was doing a
pretty good job doing just that. Naiinis ako. Hindi man lang ba siya
affected sa presence ko? Hindi man lang ba siya nakakaramdam ng kung ano?

We haven't seen each other for a year at noong huli ko siyang makita ay
galit na galit ako sa kanya for what he did to me. Hindi man lang ba siya
nakakaramdam ng guilt? I wanted to slap him right on his face. I wanted
to yell at him. Gusto kong ipamukha sa kanya na ako na kaharap niya - na
wala na si Tintin - all that was left in me was the same old bratty
Consunji princess who always gets what she wants.

I want him to see how loved and pampered I am by the people around me but
he just doesn't seem to care and I hate him more for that!

"Sa ladies room lang, Luke." I turned to him at saka tumayo na. Mabilis
akong naglakad patungo sa loob ng ladies room at saka tumayo sa harap ng
salamin. Ipinatong ko ang kamay ko sa sink at saka tiningnan ang sarili
ko sa salamin.

No. I won't shed a tear. Masyado nang maraming luha ang lumabas sa mga
mata ko dahil lang sa lalaking iyon. Hindi ako iiyak. Tama na ang ilang
panahong nagmukmok ako dahil mas pinili niya ang asawa niya kaysa sa
akin.

Iniyakan ko siya dahil pinamukha niya sa akin na kabit ako at habambuhay

lang akong kabit. I tried so hard not to cry but damn the tears.

Agad kong inayos ang sarili ko when I noticed that the door opened. I
took my mac powder and started putting some in my face.

"Oh! Look who's here."

To my dismay, si Sofia ang pumasok sa loob ng ladies room. Hindi ko siya

pinansin. Lumapit siya sa akin at saka tinitigan ako.

"Totoo pala ang sabi-sabi. A princess who rose from the dead. Ikaw pala
iyon, Tintin." Sarkastikong sabi niya. I didn't speak.

Tinapos ko lang ang pag-apply ng powder sa mukha ko at saka nilagpasan

siya. She grabbed my arm.

"How does it feel to see Julian after almost a year and a half? Masakit
pa ba?"

Binawi ko ang braso ko. I looked at her. In my head, sinasabi kong wala
akong dapat ikahiya. Bakit ako mahihiya? Wala akong ginawang masama sa
kanya. Nagmahal lang ako. Hindi kasalanan iyon.

"Why do you wanna know, Sofia? Affected ba siya?" Tinaasan ko siya ng

kilay. Mukha namang nagulat siya sa sinabi ko.

"Why would Julian be affected? Hindi ka naman niya mahal. Ako ang pinili,
ako ang asawa, sa akin siya kasal."

I smiled sweetly. I touched her face.

"Honey, hindi ibig sabihin na ikaw ang asawa, ikaw ang pinili at sa'yo
siya kasal ay mahal ka niya. Hindi mo ba naisip na kaya siya nag-stay ay
dahil wala naman siyang choice?" Hindi pa rin nawawala ang mga ngiti ko
habang sinasabi ko iyon. Her mouth parted.

"Mababang uri ng babae." She told me. My smiled faded. Sinampal niya ako
nang malakas. Natulig ang tainga ko.

"Laos." I said to her. Sinampal ko ulit siya. She looked so offended. I

turned my back on her.

"Desperada!" She yelled. I faced her again. Ayaw niyang tumigil.

"Plastikada!" I raised my left eyebrow. Muli akong tumalikod pero hindi

pa rin siya huminto.

"Kabit." Mariin niyang sabi.

I heard her loud and clear. I wanted to cry. Oo, totoong kabit ako. Gusto
ko talagang umiyak pero bakit ako iiyak sa harap ng taong nanakit sa
akin. I faced her again. Nilapitan ko siya.

"Naghanap ng kabit ang asawa mo dahil hindi mo siya mapasaya sa kama."

Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa at saka umalis. Hindi ko na siya
hinintay makabawi pa dahil baka ako mismo ay hindi ko na kayanin. I run
away, I found myself crying near Luke's car. I wanted to get out of here.
I wanted to be in my room so that I could freely cry.

Tama naman si Sofia, kahit baliktarin ko ang mundo, hindi magbabago ang
katotohanan na naging kabit ako ng asawa niya.

---------------------------

"How does it feel, Julian?"

I shook my head as I take off my coat and my shirt. Alam ko kung anong
sinasabi ni Sofia. Alam ko rin kung anong gusto niyang palabasin pero
wala ako sa mood para salubungin ang galit niya. Masyado na akong pagod
sa opisina at mas mapapagod pa yata ako dito sa bahay dahil ayaw niya
akong tigilan.

"You knew about her!" Sigaw pa ni Sofia. "Hindi ka naman nagulat noong
nakita mo siya! You just acted like you didn't know her pero hindi ka
nagulat! Sabihin mo, may relasyon na ulit kayo!"

"Just shut up, Sofia!" Sigaw ko sa kanya. Natahimik si Sofia at saka

umupo sa edge ng kama. Pumasok ako sa loob ng walk in closet at doon
naramdaman kong bigla niya na lang akong niyakap mula sa likuran.

"Jules, I'm sorry." She whispered. "Kasi naman, nakita mo na ulit siya.
Hangga't maari ayokong makita mo siya."

"Sinabi ko naman sa'yo na tapos na hindi ba?" Inalis ko ang mga kamay
niya sa likuran ko at saka nagbihis. Wala akong balak na makipag-usap pa
kay Sofia. Lumabas ako ng silid at saka nagpunta sa private office ko.
I'd rather spend my time inside my four-walled office than listen to
Sofia talk all night. Alam kong hindi siya titigil, she was still pretty
messed up about my relationship with Tintin.

I sighed. Binuksan ko ang Mac sa harapan ko. Hindi ko matiis, I wanted to

know more about her. Noon, pinag-uusapan lang naming kung anong
mangyayari kung sakaling bumalik ang totoong siya at kahit kailan hindi
ko inasahan na mangyayari ito. The reall her came back and I don't know
how to react for she has changed - a lot and I don't know if I could deal
with the fact that I couldn't see the woman I fell in love with.

Para bang nawala na lang siyang bigla. O baka naman ako ang may kasalanan
kung bakit bigla na lang siyang nawala.

I typed her name in the search bar. After some seconds, lumabas na ang
results. I read the words like:

Consunji Empires one and only Empress.

Princess of the Consunjis.

Indescribable Laide.

Princess Laide.

I get it. She's a princess. Dito sa mundo niya, lahat ng bagay nakukuha
niya nang hindi niya kailangan magdalawang salita. Hindi tulad noon.

I clicked a picture of her on the net. She looks younger and nicer.
Maikli ang buhok niya, she was smiling at the camera while holding a wine
glass. Ito na siya ngayon at sa tingin ko, I just have to deal with the
fact that Tintin's not coming back anymore.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang biglang mag-ring ang cellphone ko.
It was an unknown number but I answered it anyway.

"Hello, Mr. Dela Monte. This is Sancho Consunji."

Consunji.

A beautiful face entered my mind. Ipinilig ko na lang ang ulo ko at saka

tumayo. Nagpalakad-lakad ako sa loob ng office ko habang iniisip ang
sasabihin.

"Yes, Mr. Consunji." Sabi ko. "What can I do for you?"

"I know it's late but can you come over to our house? My grandmother
wanted to meet you." Magaang wika niya. Bigla akong kinabahan. Ang ibig
sabihin ay makikita kong muli si Tintin.

"Kailan ba iyon, Mr. Consunji?" Tanong ko sa kanya. I checked the time.

Seven pm pa lang naman. It's still early.

"Ngayon sana. Lola wants to talk to you over dinner. Okay lang?"

I took a deep breath. I just found myself saying:

"Sure, I'll be there, Mr. Consunji."

-------------------

"Wow, may crown ka, Aunt Laide?"

I was sitting on the floor of my room while I watch Yza Joan ransack my
closet. We were playing dress up. I was really enjoying playing with her.
Noong bata kasi ako, I seldom have girly friends. Palagi kasing ayaw nila
sa akin. Ang palagi ko lang kalaro noon ay si Lukas at si Sancho. When I
was ten years old, dumating si Sheena at sobrang saya ko dahil nagkaroon
na rin ako ng kalarong babae.

Growing up, I never had any other girlfriends than Sheena. Iyong mga
babae kasi sa school namin, kundi ako kinakaibigan para sa popularity,
kinakaibigan nila ako dahil gusto nilang mapalapit kay Sancho o kaya may
kay Lukas at kapag ganoon ang sitwasyon, I ended up, bitching at them.

"Yes, baby girl. That's my crown. Lolo Augusto gave it to me when I was
fifteen. You wanna try it?" I asked her. Lumapit siya sa akin. Inayos ko
naman ang buhok niya at saka ipinatong sa ulo niya ang korona ko.
The crown was made with real diamonds and sapphires. Sapphire is my
birthstone so Dad made sure na nandoon iyon sa korona ko. I remember when
Dad gave it to me. He proclaimed me as the one and only princess of the
Consunji Empires - pero ngayon, hindi na ako ang prinsesa dahil nandito
na si Yza at si Hera and I know, susunod nang magkaka-baby si Adam.

"Wow, you look so pretty, baby girl!" I exclaimed when I saw her. She
smiled at me, she even hugged and kissed me.

"You're my favorite Aunt!" Sabi niya. Natawa naman ako.

"As if you have a choice, baby? Tayo ang makamukha! You're my mini me!"
Tatawa-tawang sabi ko. Kinarga ko si Yza. She as still wearing the crown.
She looked so pretty, hindi ko ma-imagine kung paano nagkaroon ng ganito
kagandang anak si Sancho, samantalang hindi naman ganoon ka-gwapo ang
kapatid ko.

We went down stairs; Yza was still in my arms. Nagpababa lang siya sa
akin nang makita niya si Lulas.

"Tito Luke, tingnan mo may crown ako!" Sabi niya pa. Umikot-ikot siya sa
harapan ni Lukas. Lukas smiled.

"Ganda ng pamangkin ko! Mana sa akin!" Sabi niya pa. Kinarga niya rin si
Yza.

"As if!" I exclaimed. "Luke, be thankful na si Apollo ang kamukha nI

Hera, she's pretty."

Lukas just sighed.

"I love you, baby." Sabi niya sa akin. I rolled my eyes. Kinuha ko si Yza
sa kanya at saka magkahawak kamay na tinahak ang daan papunta sa living
room. I could hear Grandma's voice, she was talking to someone.

I looked at Yza naman, she was really cute with that yellow dress and the
crown on her head only made her cuter. Naisip ko tuloy na bumili ng
matching dress para sa aming dalawa bukas tapos ipapasuot ko sa kanya at
magpapa-pictorial kami.

"Grandma!" I called out. Pumasok kami sa living room. I saw her and
sancho drinking wine tapos napansin ko rin na may kasama pa silang iba.
The man they were talking with was sitting on the couch in front of me.
His back was against me, kaya hindi ko siya makita.

"Look at Yza, isn't she pretty." Sabi ko. Yza ran to her father. Sancho
hugged her agad.

"Tatay, may tiara ako." Sabi niya. Natawa naman si Sancho. Napangiti rin
si Lola. My eyes flew to the man sitting in front of me. Hindi pa rin
siya sa akin nakatingin so I just ignored him. I marched to Grandma's
side and sat - that was when I saw him.

"Laide, this is Mr. Julian Dela Monte, Mr. Dela Monte, this is my only
granddaughter, Laide." Pakilala ni Lola. I wanted to get out of there,
agad-agad. I don't want to be here. Hindi ko siya gustong makaharap -
hindi ngayon, hindi kahit kailan.

"Sabi ni Luke, magkakilala na sila, Lola." Sancho said.

"Yup." I said casually. "Kanina ko lang siya nakilala." Binigyang diin ko
ang salitang kanina. I stared at his deep brown eyes.

"Oo nga, nakalimutan kong sabihin, nice meeting you, Miss Consunji." Sabi
niya sa akin. He was staring at me too.

"It was nice?" I asked. "And did you like what you saw?" I didn't know
why I ask that. Bigla na lang lumabas sa bibig ko. He took a deep breath.

"I am still digesting it, Ms. Consunji." Makahulugang sabi niya. I wanted
to slap him. Ang kapal ng mukha niya. Gusto kong ipaalala sa kanya ang
lahat ng sinabi niya sa akin, but clearly, he had forgotten everything
about it.

I just laughed away all my troubles.

"He's funny noh, Sancho." Sabi ko na lang. Bigla akong tumayo. "Excuse
me. Sumama ang pakiramdam ko."

I marched out of the living room. I wanted to cry so hard. Ang kapal ng
mukha niya. Kahit sabihin kong galit ako sa kanya, alam ko sa sarili kong
umaasa ako na tutuparin niya ang pangako niya sa akin, pero wala, kahit
isa sa sinabi niya sa akin noon, wala siyang ginawa. Itinaboy niya ako sa
San Miguel na para bang krimen ang ginawa kong pagmamahal sa kanya.

I went upstairs and stayed at the balcony. I was trying to clear my head,
I was trying to forget the pain. Masaya naman na ako sa buhay ko, bakit
kailangan kong intindihin si Julian? He made his choice and he chose to
stayb with Sofia. Mas mabuti ang ganoon. Ibig sabihin lang noon - I'll
have a chance to meet someone else more deserving than him. Iyong walang
sabit, iyong hindi ako itatago, iyong hindi ako gagawing lihim.

I was busy looking at the nothingness of the night when I suddenly felt
something warm touched my arm. Agad akong lumingon and I saw Julian
standing behind me. His eyes were almost pleading - for what I don't
know.

Lumayo ako sa kanya but he caught my waist.

"Mr. Dela Monte let me go!" I hissed.

"I'm sorry, Tintin." Wika niya. Bigla ay dumapo ang kamay ko sa pisngi
niya. He let me go.

"What do you want me to say to you?" I asked sarcastically. "Por que nag-
apologize ka, okay na? Mawawala na iyong pain? You made me look stupid,
Julian!" I growled at his face.

"I didn't have a choice." Mahinang sabi niya. He looked so sad and
somehow his sadness got through me. Biglang umiral ang mabait na ako - I
promised myself this morning na sa susunod na makita ko siya ay hindi ko
siya palalagpasin. But now, the barrier I put around my heart was slowly
being destroyed.

I didn't know what came over me but I pulled him closer to kiss his lips.
When our lips met, everything I was feeling faded away - the pain, the
uncertainties, the doubts - all that was left was the fact that I am
longing for his kisses and his touch. My body aches for him. It was as if
every brush of his lips magically cures the pain.
"T-tin..." He uttered my name. I pulled him even closer.

"Take me, Julian." I whispered and he did. I felt his hand under my dress
slowly pulling down my underwear, moments later, his fingers were in my
folds and I could feel that familiar sensation again. He was the only one
that can make me crazy like that.

I was already oblivious of everything. I have forgotten where we are and

who might see us. I have forgotten about my two brothers. Nakalimutan ko
na pwedeng may makakita sa amin. All I knew that moment was my need for
him.

I felt him unzipping his pants. I wanted anxiously until he was inside of
me. He made me lean on the wall and right there in then balcony - I gave
myself to Julian. He claimed my lips for a deep fiery kiss and when I
couldn't take it anymore, I bit his lower lip and we both came in
pleasure.

I was catching my breath. He leaned his head on my neck. He was still

inside of me. I s\could still feel him there.

Napapikit ako. Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang mapagtanto

ko kung anong ginawa ko. I pushed him away.

"Tintin..." He looked at me. Takang-taka siya. Inayos ko ang sarili ko. I

composed myself and when I had gained back the poise and the confidence,
I faced him.

"It's Miss. Consunji for you. I don't know you well enough para tawagin
mo ako sa first name ko."

Kitang-kita ko ang pagkunot ng noo niya. I flipped my hair and walked

passed at him. He grabbed my arm.

"We just made love, Tintin, tapos--"

"Make love? Sex lang iyon, Mr. Dela Monte. I was horny, nagkataon lang na
nandyan ka. Thank you lang ang katapat noon."

Binitiwan niya ang braso ko. I took that as a chance to get away from
him. I was half running. Nang nasa loob na ako ng kwarto ko ay saka ako
humiga sa kama. I embraced my pillow and there, I released all the tears.

Bakit ba nangyayari sa akin ito?

2012

"Ibebenta mo lahat iyan, Irog ko?"

Natawa ako kay Julian. Sabado noon at maaga akong gumising para pumunta
sa tabing dagat upang makabili ng mga isdang ilalako ko. Hindi ako
pupwesto ngayon sa palengke, mas makakarami ako ng benta kung maglalako
ako.

"Ano ka ba? Huwag mo akong tawaging irog. Makakahalata sila." Sabi ko sa

kanya. Umiling siya.

"Ang dami niyan. Paano iyong date natin mamaya?" Tanong niya pa sa akin.
Noong isang araw niya pa sinasabi sa akin ang date na iyon. Naghanda daw
siya ng isang picnic para sa akin at ang mas nakakatuwa daw ay hindi kami
sa San Miguel pupunta kundi sa kabilang bayan para mas malaya kaming
makagalaw.

"Di hindi tuloy." Biro ko sa kanya. Napakamot siya ng ulo.

"Irog naman..." Mahinang wika niya.

Alas sais pa lang ng umaga at naniniwala akong makaka-ubos ako ng isda.

Kinuha ko ang banyera at saka hinatak iyon patungo sa bike na dala ko.
Tinulungan ako ni Julian na ilagay ang mga isdang nabili ko sa cooler na
nasa bike. Nabigla ako ng bigla na lang niyang hawakan ang kamay ko.

"Julian..."

"Ayan, ang dami mong peklat. Tsk." Sabi niya. "Kapag nakawala na ako kay
Sofia, irog, gagawin kitang reyna. Hindi gagalaw ang kamay mo, hindi ka
tatayo para lang makuha ang lahat ng gusto mo, ni hindi mo kailangan
magtrabaho dahil lahat ng gusto mo, iaalay ko sa mga paa mo."

May kung anong mainit na bumalot sa puso ko. Tuwing sinasabi sa akin ni
Julian ang mga plano niya para sa aming dalawa ay natutuwa ako. Lumalaki
kasi ang pag-asa na sa dulo ng lahat ng ito ay kaming dalawa pa rin ang
magkasama.

"Oo na, tama na ang pambobola. Nakuha mo na ako diba?" Sabi ko sa kanya.
Binawi ko ang mga kamay ko at saka sumakay sa bike ko.

"Magkita na lang tayo sa dating tagpuan, irog. Bye!" Kumaway ako sa

kanya. He gave me a flying kiss. Tatawa-tawang umalis ako. Ang saya ng
simula ng araw ko.

Alas ocho nang umaga ay halos napangalahati ko na ang mga paninda ko. Mas
malaki talaga ang kita kapag naglalako kaysa sa palengke na nakaupo lang
ako at ang dami kong kalaban. Ang problema ko lang sa paglalako ay ang
init at ang pagod na kalaban ko.

"Bangus, tilapia, galunggong!" Sigaw ko habang patuloy ako sa pagpadyak.

Ngingitian ko ang lahat ng nakakita sa aking kakilala ko.

"Oh ayan na pala iyong pinakamaganda sa isdaan!" Bati sa akin ni Manong

Perdio. Huminto ako sa tindahan niya para mamili ng softdrinks.

"Manong talaga!" Nakangiting sabi ko. "Isang coke sakto po, saka iyong
tag-pipisong candy ninyop, five pesos." Binaba ko ang perang hawak ko.

"Naku, Tintin tingnan mo itong mga kalalakihan sa tindahan ko." Sabi ni

Manong. Napapalibutan kasi ng tambay ang tindahan niya. Nginitian ko
silang lahat. Mabait naman kasi ang mga lalaking iyon at hindi sila
bastos tulad ng iba.

"Natulala na naman kayo sa ganda ni Tintin." Sabi ni Manong habang

inaabot sa akin ang softdrinks ko.

"Tintin ano bang tinda mo, bibili ako." Sabi ng isa.

"Ha?! O sige, tatlong kilo agad ang bibilin mo, Kuya ha." Sabi ko sa
kanya. Nagtawanan sila. Nagkwentuhan pa kami. Nahinto lang ang kwentuhan
namin nang mapansin nila ang isang range rover na huminto sa tapat ng
tindahan ni Manong Perdio. Agad kong nakita ang naroon - si Julian.
Kunot na kunot ang noo niya at padabog na bumaba sa sasakyan niya.
Pumunta siya sa kinatatayuan namin.

"Mga pre, binabastos ninyo ba si Tintin?" Tanong niya. Nanlaki ang mga
mata ko.

"Naku, sir, hindi po!" Sigaw ng isa. "Katunayan niyan, binibili namin ang
paninda niya. Nakakaawa po kasi, naiitan ang ganda niya."

Lalong nanlaki ang mata ko dahil sa nakita kong hitsura ni Julian. Parang
gusto niyang sakalin ang pobreng lalaki.

"Sir!" Sigaw ko. Bumaling siya sa akin. Galit. "Baka gusto ninyong bumili
ng isda." Nginisihan ko siya.

"Ayoko, allergic na ako sa isda." Sabi niya. Tiningnan niya ako mula ulo
hanggang paa. "Umuwi ka na." Utos niya.

"Eh? Hindi pa ubos ang tinda ko." Sagot ko.

"Paano ka makakubos kung naglalandi ka dito!" Sigaw niya sa akin.

Napanganga ako. Alam kong galit siya pero ang sabihan ako ng malandi?
Iiling-iling na umalis siya doon at saka sumakay mula sa range rover
niya. Gusto kong maiyak pero di ko ginawa. Baka isipin ng mga tambay na
nababaliw na ako.

Inubos ko na lang ang coke ko at saka nagpaalam nang umalis. Naiinis ako
kay Julian, mag-date siya mag-isa! Bago pa ako makapdyak ay may isang
kulay itim na kotse ang huminto sa tapat ng bike ko. Lalong uminit ang
ulo ko.

Paano ako makaalis kung nakaharang doon iyon?!

Hindi ko na hinintay na bumaba ang may-ari ng sasakyan. Pinuntahan ko

iyon at saka kumatok. Agad naman niyang binaba ang bintana.

"Hoy, mister! Ang laki-laki ng daan tapos sa harapan pa ng bisekleta ko

ikaw magpapark ng sasakyan!" Sigaw ko sa kanya. Inis na inis ako, naiinis
ako kay Julian, naiinis din ako sa lalaking ito.

Bumaba ang lalaki. Tumayo siya sa harapan ko. Matangkad siya, may
hitsura, maputi at lalaking-lalaki ang dating. Tiningnan ko ang mukha
niya. Kakaiba naman ang tingin niya sa akin, para bang natatakot siya na
hindi makapaniwala habang titig na titig sa akin. Umakto siyang hahawakan
ako pero lumayo ako sa kanya.

"He! Malas sa kabuhayan iyang sasakyan mo!" Sigaw ko sa kanya. Ang inis
ko ay napalitan ng pagtataka pero hindi ko iyon pinahalata. Natahimik na
rin kasi ako, nakatitig lang ako sa lalaki. Pakiramdam ko nakita ko na
siya noon. Pamilyar siya sa akin, may sense na para bang nakasama ko na
siya noon, na nakausap ko na siya noon pero hindi ko alam kung saan.

"Ano titig ka?" Tanong ko. Bigla siyang ngumiti kahit na para bang
naluluha ang mga mata niya.

"Anong pangalan mo?" Tanong niya sa akin.

"Tintin." Sagot ko. Umiling siya.

"Buong pangalan..." Bulong niya.

"Christiana Adelaide." Mabilis kong sagot. Huminga siya ng malalim.

Inabot niya sa akin ang kamay niya.

"Sancho." Pakilala niya. Kahit ang pangalan niya ay pamilyar sa akin.

"Sancho Consunji."

Consunji...

Bakit pakiramdam ko pamilyar sa akin ang pangalang iyon?

Consunji...

----------------------

"What do the kids want, Sheen?"

It was a Tuesday afternoon and I went with Sheena to the supermarket.

Kanina pa kami magkasamang dalawa and I was really having the time of my
life while I was with her. It's like binabawi namin ang mga years na
hindi kami magkasama.

"Kahit ano basta bawal kay Yto ang sweets." Sabi niya sa akin habang
kumukuha ng infant formula para kay Baby Yvo. I looked at her. She was
even more beautiful than the last time I remember. Napangiti ako. Now I
know why Sancho couldn't take his eyes off Sheena everytime they're
together. May something sa way nang pagtingin ni Sancho kay Sheena na
nakakainggit.

I sighed. Julian used to look at me like that.

I closed my eyes - hard when I realized where my mind was going again.
Ipinilig ko ang aking ulo at saka pinilit kalimutan ang nangyari noong
isang gabi.

I made the stupidest mistake of my life giving myself to Julian again. I

condemned myself for that. Hindi talaga ako nag-iisip. Hindi ko naman
binalak gawin iyon. I just... I sighed again. I just really missed him.

Kahit ilang beses kong sabihin na galit ako sa kanya, na kinamumuhian ko

siya - hindi pa rin mawala sa sistema ko ang katotohanan na mahal ko pa
rin siya. Hindi naman kasi ganoon kadaling kalimutan ang nararamdaman ko
para sa kanya. We we're together for two years and those two years I
spent with him, I felt nothing but bliss.

Dama kong minahal niya ako.

Dama kong pinahalagahan niya ako noon.

I sighed again.

"Laide, pang-ilan na iyan?" Nakangiting tanong ni Sheena. I just smiled

at her.
"I'm just wondering how Sancho bagged you. I mean," I shrugged. "You know
how he gets. Remember when we were still in high school and you will
sleep over my room, we'd hear him in the middle of the night and in the
morning we'll see him and whoever he was with - and the girl couldn't
even walk?!" Nanlalaki ang mga mata ko. Sheena was just laughing at me.
Hindi ko alam kung anong nakakatawa sa sinasabi ko - I'm actually
terrified about the thought of her and Sancho.

"I just hope, he doesn't make you cry."

"He did - once - kasi sabi mo nga, I know how he gets. Pero I love him in
spite of that. Wala eh. Mula noong thirteen ako, hanggang ngayon. Si
Sancho talaga."

"So how did he claim you?" Tanong ko. Sheena looked at me, her forehead
was knotted. "Ugh, Sheen, I know about Lukas and Sancho's moves. It's
like, once you kiss a Consunji, there's no turning back."

"Ikaw ba, Laide may balak ka?" Tanong niya bigla. Natigilan ako. I was
pushing the cart while Sheen was walking with me. Biglang bumilis ang
tibok ng puso. Julian's face flashed on my mind and just like that I
wanted to cry again.

Bakit ba nagpupumilit sa isip ko ang lalaking iyon. Hindi naman ako

tanga. Alam kong mali ang kung anong meron kami, kaya nga nagkagulo dahil
sa maling relasyon namin. I don't deserve him and he doesn't deserve me.
Isa sa mga rason kung bakit naisip kong bumalik sa buhay ko bilang isang
Consunji. Pero kung ako ang tatanungin, kung kinaya lang niya akong
ipaglaban noon, kung hindi niya lang ako iniwan noon, kaya kong kalimutan
na ako si Laide Consunji at mabubuhay na lang ako habambuhay bilang si
Tintin ni Julian.

Kaya kong bitiwan ang lahat ng alaala ko para lang sa kanya pero
kinalimutan niya ang lahat ng pangako niya sa akin.

Bumalik lang sa reality ang isip ko nang marinig kong may kausap na si
Sheena sa phone. I was sure that it was Sancho. I just watched her as she
talks to my brother. Wala si Sancho sa harapan niya pero her eyes were
twinkling like she could actually see her.

"Laids," She turned to me again. "Susunduin tayo ni Sancho. Okay ka na

ba?" Kumunot ang noo niya. "What?"

"My god! You're so in love with him!" I exclaimed. Sheena laughed.

"Maiintindihan mo din iyon when you meet the one that will sweep you off
your feet. When that happens, dapat ako ang unang makaalam ha!" Hinampas
niya ang balikat ko. I just sighed. Kung alam lang ni Sheena.

Nagpatuloy kami sa paggo-grocery. I bought almost all the chocolates for

Yza - because she's my favorite niece - kasi nga magkamukha kami and I
bought some wafers for Yto. Binili ko din ng baby biscuits si Yvo and
Hera.

Fifteen minutes later, Sancho texted Sheena saying na nasa baba na sila.
Hindi naman na ako nagtanong kung sinong kasama ni Sancho. I'm sure na si
Lukas lang iyon or kaya man si Adam.
"I like Adam." Bigla kong sinabi kay Sheena habang naglalakad kami
papunta sa parking lot. There were two guys following us, they were the
ones pushing the carts.

"I like him too. Tahimik lang siya eh." Wika niya.

"Yeah! And he's so different from Lukas and Sancho! I like him pero I
don't have time to spend with him kasi he's always busy and he's like so
far away from the mansion. And hey have you heard? He's married! I can't
believe that my three brothers are married na." I keep on talking Sanay
na sanay na sa akin si Sheena. Most of the times, ako lang talaga ang
nagsasalita kapag magkasama na kami, she's just the listener.

"Oh, ayan na pala si Sancho." Sabi pa ni Sheena. I looked around and I

saw Sancho walking towards us. Nakangiti na agad siya kay Sheena. When he
got near us, agad niyang hinalikan si Sheena sa labi then I heard him
say:

"I love you, hon."

Tapos noon, he faced me.

"Hey, baby." He hugged me and kissed my cheeks tapos bumalik na agad siya
kay Sheena. Tinuro niya kung saan isasakay iyong groceries namin habang
ako naman ikot ako nang ikot kasi hinahanap ko si Luke.

"Where's Luke?" I asked.

"Luke? He's with Apollo." Sagot ni Sancho.

"Sabi mo may kasama ka." Sabi ko pa.

"Yup. Remember Mr. Dela Monte." He said. My eyes widened I looked at the
direction Sancho was pointing too and there I saw Julian - wearing a
black piece of Armani suit - leaning on his silver Bentley while looking
at us. He had this smug look on his face when our eyes met.

"Baby, is it okay if you ride with him? I invited him to dinner."

I will ride with Julian? Is Sancho fucking kidding me right now?

"What the fuck, Sanch!" I exclaimed.

"Laide, don't be bratty - not right now. Just ride with Julian. He's a
nice man." He smiled at me again then he kissed my forehead. Hinawakan
niya ang kamay ni Sheena tapos ay tinawag si Julian.

"Jules, ikaw na munang bahala sa kapatid ko."

My mouth parted. I can't believe that Sancho did this to me.

Nakatayo lang ako doon habang sinusundan ko siya ng tingin. Pumasok sila
ni Sheena sa loob ng kotse at saka umalis na. Iniwan niya talaga ako. I
don't want to be with Julian, not today, hindi kahit kailan at hindi
talaga kahit saang buhay ko!
I saw him, he moved. Binuksan niya ang pinto ng kotse at saka pumasok na.
Hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ako. After some minutes, I heard him.
Nasa labas na ulit siya ng car.

"What, Miss Consunji? Sasakya ka o maglalakad ka papunta sa destination?

Too bad, hindi mo nga pala alam kung saan tayo pupunta."

My eyes widened again. It's one thing that Sancho left me here pero ang
pagsalitaan niya ako ng ganoon.

Padabog na nagmartsa ako papunta sa kanya. Kung inaakala niya na sasakya

ako sa passenger's seat nagkakamali siya.

"What are you doing, open the fucking door!" I hissed. Itinuro ko ang
back seat. Hindi naman siya kumibo. He opened the door and I entered. I
made myself comfortable at the back. Nagtaka ako ng bigla siyang umupo
rin sa back seat. I composed myself and slowly turned to him.

"What are you doing? Who's going to drive?" I asked. He just smiled. I
almost rolled my eyes when I saw that smile - the smile that could melt
my heart and could turn my world upside down.

"I have a driver, Miss Consunji." Mariing sagot niya. Seconds later, a
middle aged man got in the car and started driving.

"Argh! I fucking hate this." I cursed under my breath. Sancho is soooooo

going to pay for what he did to me.

-------------------------

"Ikaw ba talaga iyan, Tintin?"

"Nasaan na ang irog ko?"

I wanted to ask her that question pero instead of speaking to her,

nakuntento na lang ako sa pag-upo sa tabi niya. Hindi naman kami
magkatabi talaga. Her bag was in the middle of the back seat and she was
looking outside the window, she was trying to ignore me and I was trying
to do the same but her presence was too hard to ignore.

Paano ko ba hindi mapapansin si Tintin? Her beauty just stands out so

much. Maski noon pa sa palengke. I smiled. I remember the first time -
malinaw na malinaw na pa iyon sa alaala ko.

It was the middle of the day and I went to the market with my father, he
wanted to see his workers. Naligaw lang ako sa isadaan because I
remembered Yaya Telay telling me that she wanted to cook fish for dinner
so I went there and among all the people in the fish section - siya agad
ang nakita ko dahil kahit gaano siya kapawis at kahit na gaano kagulo ang
buhok niya, her beauty just floats.

I sighed.

"Are you comfortable?" I couldn't help but ask. Kahit ano yanag isuot sa
kanya, hindi mawawala ang ganda niya. With or without make up - Tintin -
I mean Laide is pretty. Her innocent eyes are so expressive na kahit ba
wala naman siyang nais iparating, ay parang may sinasabi lagi ang mga
mata niya. Her face was angelic - I always thought that she was kind and
loving - iyon kasi ang Tintin na nakilala at minahal ko.
Pero ang Tintin na kaharap ko ngayon, iba na...

"Why do you care so much?" She asked. I sighed again.

"Dahil ka-deal ko ang kapatid mo at ayoko siyang ma-disappoint." Sabi ko.

Bigla siyang tumingin sa akin. Nakataas ang kilay niya.

"Dahil lang doon?" There was something else in her voice. Suddenly I
remembered the tryst we shared four nights ago. Bigla ay parang gusto ko
na naman siyang yakapin at halikan na para bang walang bukas tulad ng
ginagawa ko doon.

"Bakit, Miss Consunji, gusto mo bang may iba pang dahilan?" Nginisihan ko
siya. She rolled her eyes.

"You're married. Tigilan mo ako."

"That didn't bother you back then." Diretsahang sabi ko.

"I was gullible, I was innocent and I didn't know who I was. I was stupid
enough to believe that non-existent promises a guy like you once said to
me."

Nakatitig lang ako sa kanya habang sinasabi niya iyon at bawat salitang
lumalabas sa bibig niya ay parang kutsilyong tumatarak sa buong pagkatao
ko.

"I've learned my lessons. I realized my mistakes and it's true what they
say, never make the same mistakes twice. Marami pang ibang kamalian sa
mundo. I'll try the others." Mataray na sabi niya.

"Ganoon lang iyon, Tintin? Kamalian lang ako sa buhay mo na kapag

pinatakan ng touch and go, mawawala na?" I said sarcastically.

"Eh what do you want ba? We can never be together. You didn't love me -
you said that - I did love you but I'm not stupid anymore. Hindi na kita
mahal. Isa pa, hindi ka bagay sa akin."

"Ano bang pinagsasabi mo?" I asked her. I was feeling frustrated. Tintin
sighed. She fixed her dress and faced me again.

"I say what I say because I want to and I can. You don't belong to my
world. Sino ka ba? I am Laide Consunji of the Consunji Empires at ang
isang magsasakang tulad mo ay di bagay sa akin."

Pumipilantik pa ang mga daliri niya habang sinasabi niya iyon. I almost
hit the window. Gustong-gusto kong manakit. I just couldn't believe that
I'm hearing all of these from my sweet Tintin.

I shook my head.

"You killed Tintin. Miss Consunji." I whispered.

"No, Julian. YOU killed Tintin. You broke her heart and I will forever
hate you for that."

Huminto ang sasakyan. She was about to get out pero bigla ko siyang
hinatak. Wala akong pakialam kahit nandoon ang driver ko - hindi naman
siya magsasalita at kung sakali mang magsalita skiya - I will kill him
with my bare hands.
I searched for Tintin's lips and when I found it - I kissed her - hard.
She was pushing me away pero hindi ko siya binitiwan. When we were both
running out of breath - I stopped.

"If I killed Tintin, then who's kissing me back?"

Binitiwan ko siya and for the first time since we saw each other again -
I was able to make the mighty princess Laide Consunji speechless...
Kahit naiinis ako kay Julian dahil nagalit siya sa akin kanina ay pumunta
pa rin ako sa tagpuan naming dalawa. Medyo nagpa-late ako para may drama
effect. Naiinis kasi ako. Para bang hindi niya naiintindihan na kailangan
kong maging mabait sa ibang lalaki para makabenta ako. Bumuntong hininga
pa ako habang naglalakad papunta sa kanya. Natatanaw ko na siyang
nakatayo sa ilalim ng malaking puno ng mangga. Inip na inip na ang
ekspresyon ng mukha niya, para bang gusto na niyang umalis.

Napatingin siya sa direksyon ko at kunot noo siyang lumapit sa akin. Ni

hindi siya ngumiti, ni hindi niya ako binati bigla na lang niya akong
hinablotsa braso at saka marubdob na hinalikan. Nanlaki ang mga mata ko
dahil sa gulat pero sandali lang iyon. Tulad nang noon ay madali akong
nalulunod sa mga halik na ibinibigay ni Julian.

"Ju-julian...." Napasinghap ako nang maramdaman ko ang mga kamay niya sa

dibdib ko. Hinuli ko ang mga kamay niya at saka bahagyang itinulak siya.

"Julian!" Sigaw ko. Ngumisi siya sa akin.

"Nagseselos ako." Sabi niya. Napailing naman ako. Halata sa boses niya
ang pagtatampo. Ano naman ang ikakaselos niya sa mga lalaking iyon sa
tindahan ni Mang Perdio? Nakita niya ba ang sarili niya? Huminga ako nang
malalim at saka yumakap sa kanya.

"Wala kang dapat ipagselos kasi ikaw lang naman ang laman ng puso ko."
Mahinang wika ko.

Alam ko kung gaano ka-corny ang mga salitang lumabas sa bibig ko pero
iyon talaga ang nararamdaman ko. Hindi ko na nakikita ang sarili kong
nagmamahal ng iba kundi si Julian lang - maski mali, maski alam kong may
nasasaktan kami - si Julian pa rin ang mahal ko at kung sakaling maulit
man ito - kahit kailan ay hindi ko iisipin na isa itong pagkakamali -
pipiliin ko pa rin ang mahalin siya kahit na ano pang mangyari sa dulo ng
lahat ng ito.

"Hindi ko maiwasan, Tintin. Gusto kong ipagsigawan na akin ka na at wala

nang makakuha pa sa'yong kahit na sino pero hindi ko magawa dahil
nakakulong pa ako." Hinawakan niya ang kamay ko. Naiintindihan ko naman
siya. Gusto ko ring ipagsigawan ang lahat ng nararamdaman ko para sa
kanya. Ayoko na kasi nang nagtatago kami. Hangga't maaari ay nais ko ring
ipagsigawan na mahal ko siya.

Buong buhay ko, alam kong si Julian lang ang minahal ko nang ganito.
Malabo para sa akin ang pinanggalingan ko pero sa tingin ko wala namang
ibang taong involved noon, mararamdaman ko naman kung meron.

Hinatak ni Julian ang kamay ko at nagpunta na kami sa ilalim ng puno.

Napangiti ako nang makita ko ang banig na nakalatag doon tapos may isnag
bouquet pa ng roses sa gitna. Agad akong umupo at saka inamoy iyon.
"Salamat, irog ko." Sabi ko sa kanya. Humiga siya sa mga binti ko. Ganoon
naman ang palagi niyang ginagawa. Ibinaba ko ang mga bulaklak na bigay
niya at saka hinaplos-haplos ang buhok niya.

"Tin, mahal mo talaga ako?" Tanong niya sa akin. Ngumiti lang ako.

"Oo..." Sagot ko. He smirked. Ninoohan ko siya.

"Aw, nagtatanong lang. Minsan kasi naiisip ko na hindi ako para sa'yo, na
dapat palayain kita kasi alam kong may iba pang lalaking mas karapat-
dapat sa'yo pero, Tintin hindi ko kayang makita kang may kasamang iba.
Ikamamatay ko."

Nakadama ako ng lungkot. Pareho kami ng iniisip pero alam ko naman na

kahit pakawalan niya ako, ako mismo ang hahabol sa kanya pabalik. Hindi
ko kayang mabuhay na wala si Julian. Ganoon ko siya kamahal, ganoon na
ako kalunod sa kanya na kahit alam kong mali, handa akong harapin ang
lahat mapasakin lang siya.

Alam kong makasarili kung iisipin, pero wala na akong magagawa.

"Papakawalan mo ba ako?" Tanong ko sa kanya. He stood up and faced me.

"Hindi, irog. Ikaw ang buhay ko. Kapag nawala ka, ikamamatay ko. Mahal na
mahal kita."

Masuyo niyang hinagkan ang mga labi ko. Natangay na naman ako ng
kahibangan ko sa kanya. Ipinikit ko ang mga mata ko at saka ninamnam ang
sarap ng bawat hagod ng mga labi niya sa mga labi ko.

Mahal na mahal ko talaga si Julian.

Sobra pa kaysa sa buhay ko...

---------------------

"Stop crying. What do you want me to do with him?"

The little girl wiped her tears away and looked up at the boy standing in
front of her. Kunot na kunot ang noo nito habang nakitingin sa batang
babae.

"W-wala. Aawayin mo na naman si Lukas eh!" Humikbi ang batang babae saka
pilit na tumahan. Nakita iyang bumuntong hininga ang lalaki sa harapan
niya.

"Baby, he made you cry and as your Kuya I will protect you with all my
heart." He smiled at the little girl.

"Talaga? Kahit mawala ako hahanapin mo ako, Kuya Sancho?"

"Oo naman. Ikaw ang princess ko. Remember that baby."

Iminulat ko ang mga mata ko. Matagal muna akong nag-isip bago ako
bumangon at saka niyakap ang sarili.
Sancho...

Huminga ako nang malalim.

Kung hindi ako nagkakamali, Sancho ang pangalan ng lalaking nakilala ko

kahapon sa may daan. Mabait siya pero hindi talaga mawala sa akin ang
pagiging pamilyar niya. Pakiramdam ko kilala ko siya, pakiramdam ko
nakasama ko na siya noon at kilalang-kilala ko siya.

Matapos niyang tanungin ang pangalan ko ay binili niya ang lahat ng

paninda ko. Ang sabi niya sa akin ay turista daw siya sa San Miguel -
mag-isa lang siya pero sa tingin ko - mas malalim doon ang dahilan kung
bakit nandito siya. Sa ikinikilos kasi ng mga kasama niya ay para bang
may hinahanap silang isang taong hindi naman nila alam kung nasaan.

Nakaupo lang ako sa gilid ng kama nang bigla kong maramdaman ang mga
bisig ni Julian sa baywang ko. Dama ko ang balat niya sa balat ko.
Humilig ako sa kanya at saka bumuntong hininga.

"Nightmare?" Tanong niya sa akin. Nasa loob kami ng kubo - ang tanging
lugar kung saan malaya naming naipapahayag sa isa'tisa ang pagmamahalan
namin.

"Hmnn, hindi. Ewan ko, pero parang hindi naman." Sabi ko sa kanya.
Naramdaman kong hinalikan niya ang leeg ko. Hinaplos ko naman ang braso
niya na nakayakap sa baywang ko.

"Iiwan ko na si Sofia, irog." Walang abog na sabi niya. Nanigas ang likod
ko. Humarap ako sa kanya at pinakatitigan siya sa kanyang mga mata.
Dalawang taon kong hinintay ang mga salitang iyon.

"Are you sure? I mean, what about your dad?" Tanong ko sa kanya.
Napangiti siya at saka hinagkan ako sa labi.

"Irog, nagiging inglesera ka kapag ninenerbyos ka. Chill lang. Wala akong
pakialam kay Dad. Hindi ko mahal si Sofia. Alam mo ba kung gaano kabigat
ang pakiramdam tuwing babangon ako sa umaga at wala ka sa tabi ko? Hindi
ko siya mahal. Iiwan ko siya at tayo ang magsasama."

Naiiyak ako. Matagal ko nang gusto ang ipaglaban ako ni Julian sa lahat.
Mahirap ang sitwasyon naming dalawa. Kabit ako, pero ako ang mahal niya.
Alam kong mahal niya ako, nararamdaman ko. Isa pa, hindi kami tatagal ng
dalawang taon kung hindi niya ako totoong mahal.

I have been with Julian long enough to know him well at alam ko talagang
ako lang ang nasa puso niya. Sigurado ako doon.

"Wag mong isipin ang iba, irog. Wala silang pakialam sa atin." Hinalikan
niyang muli ako. Dahan-dahan niya akong inihiga sa kamang gawa sa kawayan
at doon - sa hindi ko mabilang na pagkakataon, inangkin akong muli ni
Julian at muli akong nagpa-angkin sa kanya.

------------------

"Tita Laide?!"

Nakuha ng isang batang babae ang atensyon ko. She was running down the
stairs and she was hysterically screaming Tintin's new - I mean old name.
Napahinto ako sa paglakad at nilingon muli ang pintong pinasukan ko. I
saw Tintin - I mean Laide enter the house and kiss the little girl's
cheek.

"Hello, baby girl." She was smiling now. Wala na iyong Laide na kausap ko
kanina. I stood there and watched the, She was talking to the little
girl, nakangiti lang siya tapos biglang tumawa, hinalikan niya ulit iyong
bata. Napangiti ako.

Somehow, parang nakikita ko ulit ang Tintin ko.

"Cute kid." Komento ko nang makita kong papalapit si Sancho sa akin. He

smiled.

"Anak ko. Kamukha ni Laide yan." Natawa siya sa sinabi niya. Bumaling ang
tingin ko sa batang babae. Tama si Sancho, kamukha nga ni Tintin ang bata
- they both have the same eyes and the same smile.

"Oh, where are your brothers?" Narinig kong tanong niya.

"Naglalaro sila, Tita. Lika na! Let's play dress up again!" Hinatak niya
si Tintin papasok kung saan. Tinapunan niya ako ng tingin, I sighed
again. I missed her.

"Diba you have a kid?" Sancho asked me.

"Yup, he's one year old. Si Marco." Napangiti ako. Palagi naman akong
napapangiti kapag si Marco ang pina-uusapan. I may be trap in this
loveless marriage but I love my son so much.

Pinaupo ako ni Sancho sa isa sa mga silya sa gazebo niya. Maya-maya ay

nakita ko ang asawa niya na naglalakad patungo sa amin at may dalang mga
tasa.

"Coffee?" Nakangiting sabi niya.

"Thanks." I said to her. I looked at the two of them. They have something
that I don't have with Sofia - Love.

Sinubukan ko namang ayusin ang relasyon naming dalawa. I tried opening my

heart for her pero kahit anong gawin ko, hindi ko siya magawang mahalin.
Ina siya ng anak ko, pero hanggang doon na lang kami. I still sleep
beside her - I make love to her every now and then but I'm not happy. I'm
looking for something else - isang bagay na hindi ko matukoy pero alam ko
kung kanino ko lang mararamdaman at makikita.

"Doon muna ako, I'll cook dinner for us. Dito ka na kumain, Julian ha?"
Ngumiti si Sheena sa akin. Tumango na lang ako.

"You have a beautiful home, Sancho." Komento ko nang maiwan kami.

"It's because of my wife." Sabi niya. "And kids, but mostly my wife.
Minsan dalhin mo si Sofia, baka magkasundo sila ni Sheena. Wala kasi kami
masyadong kaibigan na couples so maybe your wife and my wife will click."

Ngumiti lang ako. I liked the idea but I don't think Sofia would
appreciate that. Hindi siya masyadong nakikipagkaibigan lalo na kung
hindi kilala ang tao. Sofia likes fame and attention. Naalala ko noong
ikinasal kami - siniguro niya na wedding of the year iyon - cut ang lahat
ng palabas sa tv dahil sa kasal naming dalawa. She made sure that the
whole world would know about her marrying me and she succeeded because
our wedding was called the wedding of the year.

Sofia is a fame whore. Kulang na lang ay ibalandra niya sa buong mundo

ang buhay naming mag-asawa.

"Tatay!"

Natigil ang pag-uusap namin ni Sancho nang biglang dumating ang batang
babaeng sumalubong kay Tintin kanina. Magkasama pa rin sila but now
Tintin was holding a little boy in her arms and she seemed so oblivious
about everything. Ngayon ko lang siya nakitang may hawak na baby and
suddenly I thought that she would make a great mom.

"Sancho, look at Yvo, he's so cute. He looks like me too!" Nakatawang

sabi niya nang makalapit siya sa amin. I stayed silent. Nakatitig lang
ako sa kanya. Siguro naramdaman niya ang titig ko, she looked on my way.
She pouted her lips and rolled her eyes - very Tintin - gusto ko na naman
siya tuloy halikan.

Karga niya pa rin ang baby, umupo siya sa tapat ko. She kept on playing
with him. The little boy named Yvo seemed to like Tintin so much because
he kept on kissing her cheeks. Si Sancho naman ay patuloy akong kinausap
- I wasn't really listening to him - nakatingin lang ako sa kanya pero
ang buong atensyon ko ay na kay Tintin.

She was just beautiful and the baby on her lap just makes her perfect.

Maya-maya ay nagpaalam si Sancho na may kukunin lang sandali. Naiwan ako

doon. Ngayon - mas malaya kong napagmamasdan si Tintin na hanggang sa mga
sandaling iyon ay abala sa pakikipaglaro sa batang lalaking iyon.

"Gosh, he's so cute!" She whispered. She even kissed the boy. Her smiled
faded away when she looked at me.

"What are you looking at, Julian?" She even asked. Namumula ang pisngi
niya at sigurado ako na hindi dahil sa make up iyon. Come to think of it
- she's not even wearing any make up and yet her cheeks were rosy and her
lips were pink.

I took a deep breath when my eyes went to her lips. Parang naramdaman ko
na naman ang bawat hagod ng labi niya sa labi ko kanina. I kinda miss
kissing her. It's been a year and yet my love for her was still as fresh
at the first time.

I'm still in love with her.

"Paano kaya kung nabuntis kita noon, siguro magkasama pa rin tayo." Bigla
kong naiusal. Her eyes widened. Halata naman na nagulat siya sa sinabi
ko. I shrugged.

"It's just a thought, Tintin - I mean Laide." Sabi ko. She shook her
head.

"Kung nangyari iyon, ako na ba ang pipiliin mo?" Walang abog na tanong
niya sa akin. I looked at her.

"Gusto mo ba na ikaw ang piliin ko?" Tanong ko sa kanya. Bigla na lang

siyang tumayo.
"Let's go, Yvo. You need to change. Just like some other people here."

She walked out on me.

Iniwan na naman ako ni Tintin. Kung alam lang sana niya ang sagot sa
tanong niya sa akin, siguro magagawa na ulit niya akong tingnan tulad
nang dati...
2012

"Good morning, Tintin."

Nagulat ako nang makita ko si Sancho - iyong lalaking bumili ng mga isda
ko noong isang araw sa may tindahan ni Mang Perdio. Nakatayo siya ngayon
sa harapan ko at bihis na bihis. Literal na natulala ang lahat ng tao sa
kanya habang kinakausap niya ako.

"Sir! Good morning din po!" Ngumiti ako sa kanya. Mukha namang na-amuse
siya sa akin nang tawagin ko siyang Sir. "Bibili kayo ng isda?"

"Oo, lahat sana iyan. Gusto kasi kitang makausap." Sabi niya sa akin.
Napatingin ako sa kanya. Bibilhin niya lahat ng isda ko pero gusto niya
akong makausap? Ano namang pag-uusapan naming dalawa? Napabuntong hininga
ako.

"Seryoso ako Lai-I mean Tintin..." Nakangiting wika niya. Napatitig ako
lalo sa kanya. Sigurado ako na sasabihin niya ang pangalang Laide.
Kumunot ang noo ko. Kilala niya ba ako noon?

"Sige po - lahat poi to dalawang libo." Presyo ko sa kanya. Agad naman

siyang naglabas ng pera mula sa pitaka niya at ibinigay sa akin.

"Babalikan ko na lang mamaya pero ngayon sana kakausapin muna kita." Sabi
niya sa akin. Tumango ako. Sa totoo lang ay nakakaramdam ako ng kaba.
Kung ano-anong naiisip ko. Kilala niya ba ako? Kung kilala niya ako, sino
siya sa buhay ko at bakit ngayon lang niya ako hinanap? Anong gusto
niyang sabihin sa akin? Bakit kami mag-uusap at bakit alam niyang Laide
ang dati kong pangalan.

Bumaba ako sa pwesto ko. Inalalayan naman niya ako. Medyo nahiya pa ako
dahil amoy isda na ako nang araw na iyon pero mukhang wala lang sa kanya.
Naglakad kami patungo sa sasakyan niya at doon kami sumakay. Magara ang
sasakyan ni Sancho. Naalala kong may ganoong sasakyan din si Julian. Iyon
ang madalas niyang gamitin kapag ako ang kasama niya.

Pinasibad na ni Sancho ang sasakyan. Nakaupo lang ako doon. Panaka-nakang

tinitingnan ko siya.

"Okay lang ba kung kakain tayo, Tintin?" Tanong niya. "Gutom na kasi
ako."

"Okay lang naman, Sir." Sagot ko sa kanya. He smiled.

"Kuya. Kuya Sancho na lang ang tawag mo sa akin." May kung ano sa tining
niya na hindi ko maintindihan pero napangiti ako. Para kasing pamilyar na
sa akin ang tunog ng Kuya Sancho.

Huminto kami sa isang pansiteria at doon na kami nananghalian. Nag-uusap

lang kami ni Kuya Sancho. Mabait siyang kausap at pakiramdam ko ay
pamilyar na pamilyar na kami sa isa'tisa.
"May asawa ka na?" Tanong ko. Lalo siyang ngumiti. Inilabas niya ang
telepono niya at saka iniharap iyon sa akin.

"These are my children." Sabi niya. Napangiti ako nang makita ko ang
isang batang lalaking nakangiti habang nakaakbay sa isang batang babaeng
nakatirintas ang buhok. Magkamukha silang dalawa.

"Si Yto at si Yza - they're twins and this one..." In-slide niya ang
screen ng phone niya. "Is Yvo, bunso ko - he's one year old." Nakangiti
siya.

"Ang cute nila. Nasaan ang asawa mo?" Tanong ko. In-slide niya ulit iyong
phone niya at muling iniharap sa akin. Nakita ko ang litrato ng isang
babaeng naka-dress na pink at nakangiti sa larawang iyon. Maganda siya -
pamilyar.

"Sheena..." Bulong ko habang nakatitig sa litrato. "Sheena ba ang

pangalan niya?"

Kunot na kunot ang noo ni Kuya Sancho pero nakikita ko naman sa mata niya
ang kasiyahan - para na nga siyang maiiyak sa tuwa. Umubo siya at saka
itinago ang phone niya.

"Oo. Ang galing mong manghula." Ngumiti siya sa akin. Bigla akong
kinabahan. Tinanong ko ang sarili ko kung bakit ko alam iyon? Kung bakit
pamilyar sa akin ang lalaking ito at bakit sinasabi ng puso ko na matagal
na kaming magkakilala.

Hindi na ako nakatiis. Tiningnan ko siya.

"Naaksidente ako, Kuya Sancho." Sabi ko sa kanya. "Hindi talaga ako si

Tintin. Napulot lang ako ni Lola Andeng sa kakahuyan at dinala sa ospital
pero wala akong matandaan kaya noong nagkamalay ako, hindi na ako
nakabalik sa pamilya ko. Alam ko lang ang pangalan ko, pero hindi ko alam
kung sino ako." Huminga ako ng malalim. Nakakaramdam ako ng kaba at
takot. Hindi ko alam kung bakit naiisip kong sasabihin ko sa kanya ang
mga bagay na hindi ko masabi sa iba pero natagpuan ko na lang ang sarili
kong idinedetalye sa kanya ang nangyari.

Wala akong mabakas na reaksyon sa kanya. Nakatingin lang siya sa akin.

"Kaya kung may gusto kang sabihin sa akin, Kuya Sancho." Humikbi ako.
"Sabihin mo na. Bakit alam mong Laide ang dati kong pangalan?" Tanong
kong muli.

He looked away and sighed. Maya-maya ay tumingin siya sa akin at inabot

ang kamay ko.

"Ikaw si Christian Adelaide Consunji. You're my baby sister and I'm here
to take you back."

----------------------

"Dahan-dahan sa pagpitas! Malalabog ang ubas ko!"

Hindi ko mapigilan ang sumigaw habang nakatingin sa mga trabahador ko.

Bumuntong-hininga pa ako. Pag-aari ng pamilya ko ang isa sa
pinakamalaking distillery ng alak sa bansa. Kilala ang wine ng mga dela
Monte sa buong mundo. Our wines has the same quality as the wines coming
from L.A. and Italy. Kayang makipagkompetesnya ng kompanya namin sa iba
pa and I'm really proud of that.

Nakatuon ang mga mata ko sa checklist na hawak ko. Binibilang ko kung

ilan na ba ang kahon ng ubas ang naitatas sa tambakan.

"Boss," Tawag sa akin ng isang trabahador. Tumingin ako sa kanya. "Bos,

si Miss beautiful, mukhang kagagaling lang sa iyak oh."

Sinundan ko ng tingin ang direksyong sinasabi niya at doon nakita ko si

Tintin na nakatayo malapit sa pintuan at namumugto ang mga mata. Agad
kong binitiwan ang listahan ko at saka nagmamadaling pumunta sa kanya.
Kunot na kunot ang noo ko.

"Irog bakit?" Bulong ko sa kanya. Hinawakan niya ang kamay ko at saka

hinatak ako papalabas sa bodega. Gusto ko sanang tanungin si Tintin kung
saan kami pupunta pero hindi ko na nagawa. Nawala na ang tanong na iyon
sa isip ko nang maramdaman ko kung gaano nanginginig ang kanyang mga
kamay.

Kinakabahan ako. Nag-aalala. Natatakot. Bakit siya umiiyak? May nangyari

ba?

Narating naming ang gitna ng ubasan. May maliit na kubo roon kung saan
madalas magpahinga ang mga trabahador kapag tanghalian. Umupo siya sa
baiting doon at saka binitiwan ang kamay ko. Umiyak siya. Hindi siya
nagsasalita, iyak lang siya nang iyak.

"Tin, bakit?" Tanong ko. Isang bagay lang ang naiisip ko sa mga oras na
iyon. Naupo ako sa tabi niya. "Buntis ka ba?"

Bigla siyang natigilan at saka tumitig sa akin.

"Kung buntis ka, wag kang umiyak. Hindi naman kita iiwan."

"Sira!" Suminghot siya. "Hindi ako buntis." Sabi niya. Nakadama ako ng
panghihinyang.

"Eha bakit ka umiiyak?" Tanong ko. She just sighed.

"Paano kung may dumating na isang tao tapos sabi niya sa akin kukunin na
niya ako. Papayag ka ba?" Tanong niya. Nakadama ulit ako ng pangamba.
Bigla kong naisip na baka may naaalala na siya sa mga nangyari sa kanya
noon - na baka iwan na niya ako dahil naisip niya na hindi ako para sa
kanya at hindi siya para sa akin. Na baka hindi na niya kayang maghintay
sa akin.

Natatakot akong mawala na lang siya bigla sa buhay ko.

"Selfish ako. Kahit anong mangyari, akin ka lang dapat."

Ngumiti siya sa akin. Hindi ko alam kung anong nangyari pero bigla na
lang akong hinalikan ni Tintin. I could feel the hunger in every touch of
her lips. I was kissing her back and yet she was the one dominating the
kiss. I felt her sit on my lap and wrapped her arms around me.

"Tintin..." I said her name in between the kiss. "Tintin, wag dito."
Bulong ko. She just looked at me. She started unbuttoning my shirt.
Hinuli ko ang kamay niya para pigilan siya but she bent down and licked
that sensitive part of my neck.

"Fuck!" I moaned. I like it whenever she was being impulsive and

aggressive pero hindi dito. Baka may makakita sa amin. Hinawakan ko ang
kamay niya at saka dinala siya sa loob pero hinatak niya ako. She had
this naughty grin on her face.

"Dito na lang tayo Julian..." Sabi niya. Hinatak niya akong muli at saka
tinahak ang daan patungo sa pinakatagong lugar ng ubasan. Nanlalaki ang
mga mata ko. Ano bang nangyayari kay Tintin?

Muli niya akong hinalikan. Mabilis ang mga kamay niyang nahubad ang polo
ko. Now I'm half naked in front of her. Hindi na rin ako nagpigil. I
started talking her clothes off.

We have been doing this for so long that when we both move - alam na alam
na namin ang gagawin. Tintin didn't break the connection of our lips. I
took all her clothes off - this - what we are doing was just so thrilling
- the fact that we're both outside only added fuel to the fire and I
guess Tintin could feel that too. She was kissing me frantically now. We
were both panting for air and yet I didn't want to stop.

Lumayo siya ng kaunti. She was biting her lower lip.

"Mahal na mahal kita." Sabi ko sa kanya. She smiled. She is a goddess.

Muli niya akong nilapitan at saka hinalikan. Masuyo kong sinagot ang
bawat halik ni Tintin sa akin. Para bang may nais siyang iparating sa
akin na hindi niya kayang sabihin ng harapan.

I held her waist. My hands snake up to her breasts and I started playing
with it. Her body is indeed a wonderland. I find the happiness I was
always looking for whenever I am with her. She completes me.

I bent my head down and trailed little kissed to her skin. I sucked of
her nipples - that made her moan loud. I giggled.

"Irog baka marinig ka nila." Sabi ko. Kinagat ko ang tainga niya. She
gasped in anticipation. Hinawakan ko siya sa baywang. I wrapped her legs
around my waist and that was when I entered her.

"Ju-lian.. " She sighed. She buried her head on my neck as I thrust deep
inside her. I was standing in the middle of the vineyard, she was in my
arms and I was inside her - and somehow I felt very contented just being
with her.

Hindi na talaga magbabago. Si Tintin na talaga. It will always be her -

maski siguro ma-reincarnate ako. Hahanapin at hahanapin ko siya dahil
siya lang ang gusto kong makasama.

"Oh, Julian - I'm coming!" She hissed in my ear. I thrust even deeper and
harder. Nakatingala siya habang kagat niya ang kanyang labi. Her eyes
were closed - it was as if she was savoring the union of our naked
bodies.

"Oh Julian.. Ohh!" She kept on saying those.

Suddenly, I felt water something dripping in my shoulder. I looked up and

I realized that it was drizzling. I stopped moving.
"Irog, umuulan." Sabi ko sa kanya. Tintin opened her eyes and looked at
me. Moments later we were both soaking wet and yet I was still inside her
thrusting deep.

"Julian..." She whimpered. I felt her walls clenched around my shaft. Her
whole body stiffened. After a while I stopped. I was coming down from
such pleasure.

Matapos iyon ay ibinaba ko siya. Pinulot ko ang mga basang damit ni

Tintin at ako pa mismo ang nagsuot noon sa kanya. She smiled.

"Julian, kahit anong mangyari iyo ako." Sabi niya. May kung anong mainit
na bagay ang bumalot sa puso ko.

"Iyon din ako, Tintin." Muli ko siyang hinagkan.

--------------------------------

Inihatid ko muna si Tintin sa bahay nila bago ako umuwi sa mansyon.

Ngiting-ngiti ako. Nag-usap na kami kanina. Sinabi ko na ang plano kong
pag-iwan kay Sofia. Seryoso ako. Iiwan ko na siya. Hindi ko naman siya
kahit kailan minahal. Pinakasalan ko lang siya dahil ayokong suwayin ang
mga magulang ko. Mahal na mahal ko ang pamilya ko at kahit na isakripisyo
ko ang sarili ko, gagawin ko mapasaya lang sila pero hindi ko na magagawa
iyon ngayon.

I'm twenty-nine - it's time for me to be happy. At si Tintin ang

kasiyahan ko.

Umakyat ako sa aming silid. Naroon si Sofia, nakatayo malapit sa balcony

at umiinom ng wine. She looked at me. Mukhang kagagaling niya lang sa
pag-iyak. Hindi ko na siya tinanong. Naisip kong baka nag-i-internalize
lang siya para sa taping niya sa isang teleserye bukas pero nagulat ako
nang bigla siyang lumapit sa akin para sampalin ako.

"Sofia!" I hissed. Humagulgol siya.

"How long have you been cheating on me with that fish girl Julian?!"
Sigaw niya matapos akong sampalin nang malakas. I sighed. I deserve that
pero hindi ako papatinag.

"Two years." Mahinahong sagot ko. Muli niya akong sinampal.

"What the fuck is wrong with you? "Tanong ko sa kanya. "You were okay
with me cheating diba? Noong nasa L.A. pa tayo you even joined me and
Lizzie in bed bakit nagkakaganyan ka?!"

Humagulgol siya sa harapan ko. Hindi ko alam kung anong problema ni Sofia
at parang hindi na rin ako interesado. Ang nasa isip ko lang ay ang iiwan
ko na siya at makakasama ko na rin sa wakas si Tintin - na hindi na
namin kailangan magtago - na hindi ko na siya ililihim. Mahal na mahal ko
siya at gusto kong ipagsigawan iyon sa buong mundo.

"Hindi mo naman siya mahal, diba Julian? Sa akin ka pa rin naman uuwi sa
gabi, hindi ba?" Nanginginig ang boses na wika niya. Umiling ako.

"Mahal ko siya, Sofia. Hindi kami tatagal ng dalawang taon kung hindi
totoo ang nararamdaman ko para sa kanya. Makikipaghiwalay na ako sa'yo,
kakausapin ko ang mga magulang mo, si Papa at pagkatapos noon, kailangan
na nating palayain ang isa'tisa. Hindi kita mahal at sa tingin ko, hindi
kita kayang mahalin kahit na anong mangyari." I sighed again. Nakatulala
lang siya sa akin na para bang hindi siya makapaniwala sa sinasabi ko. Sa
anim na taong walang pagmamahalang pagsasama naming dalawa ay ngayon ko
lang nasabi sa kanya ang lahat ng iyon.

"Hindi kita mahal Sofia. I married you because of our parents. I'm
sorry."

Muli niya akong sinampal. Pinagbabayo niya ang dibdib ko habang iyak siya
nang iyak. Hinayaan ko lang siya. I deserve that. Dapat noon pa lang
tumanggi na ako para hindi na kami umabot sa ganito. Kasalanan ko din
kung bakit siya nasasaktan.

Napaluhod siya sa harapan ko. Agad ko siyang tinalikura. Kumuha ako ng

mga gamit sa closet ko at isa-isang nilagay iyon sa bag ko. Kailangan
kong umalis dito. Hindi na ako bagay sa bahay na ito. Babalik na lang ako
kapag maayos na ang lahat. Sa ngayon, magsasama muna kami ni Tintin.

Nang matapos akong mag-empake ay lumabas ako ng walk in closet. Nakita

kong umiiyak pa rin si Sofia. Nakaupo siya sa kama at saka nakatingin sa
sahig.

"I'm so sorry, Sofia." Sabi ko bago ko tinungo ang pinto ng silid. Bago
ako lumabas ay nagsalita siya. Sinabi niya ang isang bagay na nagpayanig
ng mundo ko.

"Buntis ako, Julian. Kapag umalis ka, kapag iniwan mo ako, ipapalaglag ko
ang bata."
"Julian, we have a photo shoot with Yes Magazine today with Marco, hindi
ka pwedeng umalis."

Kapapasok ko pa lang sa bahay. Galing ako sa morning wokr out ko. I was
still wearing my sweaty clothes at ni hindi pa ako nakakarating sa sala
pero iyon na agad ang bungad sa akin ni Sofia. She was in the living room
getting ready for the said photo shoot. Nilapitan ko ang play pen ni
Marco - he was sitting inside playing with his horse. I smiled. My son is
the only thing worth staying for in this relationship.

"Julian did you hear me?" She asked again. Bumuntong hininga lang ako.

"Magbihis na ako." Malamig na sabi ko. I went upstairs to my room. I have

my own room. Hindi naman kami magkasama ni Sofia sa kwarto. Patay na ang
relasyon namin at nandito lang ako sa kanya para sa bata.

Kinuha ko ang mga gamit ko. Hindi ko alam kung anong dapat kong dalhin -
so I just took some suits and some shirts - bahala na ang stylist ni
Sofia doon. After that, I took a bath. Mabilis lang iyon dahil alam kong
inip na inip na si Sofia. Kanina habang tumatakbo ako, text siya nang
text. She was asking me where I was or who I was with - pakiramdam niya,
nambababe na naman ako.

Hindi naman siya ganoon dati - she was used to me having other women in
my life pero lahat nang iyon nagbago mula nang dumating si Tintin sa
buhay ko. Jenna - my sister told me that maybe Sofia felt threatened
dahil alam ni Sofia na mahal ko si Tintin - isang bagay na hindi ko
naramdaman sa kanya noon.
"Julian, are you done?" Walang pasabing pumasok siya sa kwarto ko. Towel
lang ang suot ko. She looked at me and grinned. "I missed that."

"Out." Malamig na sabi ko. Agad na nagbago ang ekspresyon ng mukha niya.
Inis na inis na lumabas siya sa kwarto at iniwan ako. I sighed. I closed
my eyes and suddenly, I could see Tintin's smiling face. Nakikita ko na
naman iyong nakikipaglaro siya sa pamangkin niya noong isang araw.

I couldn't help but smile. She will be a good mother and I'm sure of
that. I missed her so much and I'm willing to take the risk just to be
with her again.

Binilisan ko ang pagkilos. Pilit kong inaalis si Tintin sa isipan ko.

Kahit kailan hindi ko na siya pwedeng hawakan - hanggang tingin na lang
ako. Tulad nga ng sinabi ko noon - hindi siya bagay sa buhay ko.

Kailangan ko na siyang kalimutan. Nakikita ko naman ngayon kung ano

talaga ang buhay na iniwan niya at kung sino talaga siya.

Laide Consunji is a princess and she doesn't deserve to be just the

second best - I know that and I should avoid her. Business lang naman ang
pakay ko sa pamilya niya and I don't mix business with pleasure pero sa
tuwing nakikita ko siya - nakakalimutan ko iyon. Every time I see her
nakakalimutan ko ang maraming bagay.

Matapos magbihis ay bumaba ako. I saw Sofia heading out. Kasunod niya ang
isang yaya na dala si Marco. When she saw me, sinimangutan niya ako.
Sumakay na lang ako sa sasakyan namin - naroon pa rin ang yaya ni Marco
at si Marco.

"Ayaw mo bang hawakan ang anak mo?" Tanong ko sa kanya.

"Masisira ang dress ko. Later na lang sa shoot and please, Julian act
like we love each other. Sa'yo lang naman mahirap iyon pero sana, ipakita
mo naman na mahal mo ako kahit kaunti lang."

Hindi ako nagsalita. What could I say? Sinabi na niya lahat. Napailing na
lang ako at kinuha si Marco mula sa yaya niya. I made him sit on my lap.
Marco turned to Sofia and just like that he pulled his mom's hair.

"AW!" Daing niya. "Bad baby!" Nabigla ako nang paluin niya ang kamay ni
Marco. Biglang umiyak ang bata.

"Sofia, ano ba?!" Sigaw ko sa kanya.

"What do you expect me to do? Kailan ko pa didisiplinahin iyan? Kapag

sinusuwag na ako!"

"He's a baby! He's not aware of anything!" I hissed. Hindi siya

nagsalita. Umusog na lang siya sa may bintana at saka tinawagan ang
stylist niya sa phone. Nagpapaayos ulit siya ng buhok. Ni hindi niya
tiningnan si Marco na hanggang ngayon ay umiiyak pa rin.

"Shhh, baby stop crying." I touched his face. He leaned on my shoulder.

"Mama..." He said. He kept on calling his mother pero hindi naman siya
nito pinapansin.
"Shhh, papa na lang ha?" Sabi ko. I kissed his forehead. I sighed again.
I looked at Sofia she was busy looking at her nails. Hindi na siya
kiumibo after the incident.

Narating namin ang studio. Nauna siyang bumaba. I was carrying Marco.
Hindi naman na siya umiiyak. He was playing with my tie - he seems to
like the texture of it because he kept on putting it on his face.

"Sofia!" I looked around when I heard someone called her. Isang babaeng
naka-raybans ang tumawag sa kanya. I guess she will be the photographer
because she was holding a camera.

"Sila na ba ang mag-ama mo?" Lumapit siya sa amin. "Ang cute ng baby!"

"Yes, mana sa tatay. Kita mo naman, diba? I love you honey." Sabi niya
bigla sa akin. I just smiled. Ito na naman si Sofia at ang mga
kapalstikan niya sa buhay. We walked inside a studio. May malaking
divider doon, sabi ng photographer ni Sofia may photoshoot din sa kabila
para naman sa isang socialite.

I didn't mind. I was just busy playing with Marco. I hate show business.
Puro pagkukunwari lang ang nangyayari. Tulad na lang ngayon. I have to
act like I love her - like we're happy.

"Okay so Mr. Dela Monte..." Tawag pa sa akin ng stylist niya. Lumapit na

rin ang photographer na nagpakilalang si Marylou.

"Julian, this is the first time your son will be in public's eye so you
have to be proud. Baka mag-showbiz din ang anak mo tulad ng mommy niya."

"I don't think so." Sabi ko na lang. Inirapan ako ni Sofia. Nag-iwan
naman ako ng tingin.

"Sofia, dito ka, aayusin natin ang gown mo. Mr. Dela Monte, okay na yang
gray suit ninyo, magko-complement iyan sa gown na susuotin ni Sofia."
Sabi pa noong isa. Ngumiti lang ako. My attention was on my son. He was
pointing outside the room so I went there with him. Kailangan ko rin
namang umalis sa lugar na iyon - it's just so crowded.

"What do you want, Marco?" I asked him. Sofia had dressed him up with a
mini Armani gray suit - magkaterno kami.

"Mama, mama..." Sabi niya.

"Wala si Mama, nagbibihis." I smiled at him.

"Papa...'" Natutuwa ako kapag tinatawag niya ako nang ganoon. I kissed
his cheek. Marco is the most beautiful thing that ever happened to me.

"Lika na, baka hinahanap na tayo ni----"

My sentence hung in the middle. Napatatda kasi ako nang mapatingin ako sa
kaliwa ko. Mula s aisang kwarto - lumabas ang pinakamagandang prinsesa sa
lahat. My heart beat faster - just like what happened to me the first
time I saw her at the fish section.

Si Tintin. My Tintin. I guess it's her in the other room.

She was so beautiful. Kahit na mukhang inip na inip na siya.

"Almira, where is my coffee, I need coffee, I need it. Where is it?!"
Sunod-sunod na tanong niya sa babaeng hindi mapakali sa harapan niya.

Tintin was wearing a sky blue long dress which made her look like a
goddess.

"Almira? Are you even listening to me! Go get my coffee! Now!"

"Yes ma'am!"

She walked towards my direction. May dalawang lalaking humahawak ng trail

sa likod ng gown niya. She seemed oblivious about my presence. Hindi ko
alam. Maybe this is how a commoner feels kapag nakakakita ng prinsesa
tapos hindi nabibigyan ng atensyon.

Iba na kasi talaga ang sitwasyon. She's even higher than the skies above
at kahit kayak o siyang abutin, hindi ko magawa.

Nag-angat siya ng tingin at napadako ang mga mata sa direksyon ko.

Napaawang ang labi niya nang magtama ang mga mata namin. I wanted to run
to her. I could feel the love I have for her overflowing in my chest.

"Mr. Dela Monte." Bati niya sa akin. Tumingin siya kay Marco, biglang
lumambot ang ekspresyon ng mukha niya. She looked as if she was going to
cry.

"B-baby mo?" She suddenly asked. Walang galit sa tono ng pananalita niya.
I nodded. Marco turned to her. He smiled at Tintin.

"Aw..." Tintin made a sound. She cleared her throat. "Is it too much if I
wanna hold him, Mr. Dela Monte?" Tanong niya sa akin. So we're back to
being Miss Consunji and Mr. Dele Monte.

"Sure..." Kahit ako ay hindi sigurado sa sagot ko. Dahan-dahan kong

ibinigay si Marco sa kanya. I swear Tintin looks like she was going to
cry.

"Hi Baby..." Sabi niya nang nasa bisig na niya si Marco. I saw tears
rolling down her eyes. "You're so alive and so cute. And you look just
like your dad." She whispered.

"Papa..." Tawag ni Marco sa akin. Sumasama na siya sa akin. Tintin smiled

at me. Ibinalik niya si Marco sa akin.

"Are you okay?" I asked her. She wiped her tears.

"Leaving you that night for him was all worth it, Julian. I just didn't
like what happened the morning after that." Mahina ngunit mariin niyang
sabi. She took a deep breath.

"Anyway, the baby---"

"Marco..." Ang bilis ng tibok ng puso ko.

"Yeah, Marco..." She smiled at my son again. "Is so cute. Sana hindi siya
magmana sa mommy niya. Maldita."

"Maldita ka rin naman, Tintin." Sabi ko sa kanya. "I mean, Laide."

She smiled at me. My jaw literally dropped. For the first time since I
saw her again - she gave me the Tintin smile - the smile that never fails
to melt my heart and until know I realized - my heart is still melting.

"I missed Tintin too." Sabi niya. "Goodbye, Julian."

Nilagpasan niya ako. I just watched her as she leaves. Puno nang
panghihinyang ang dibdib ko.

We did have the right love but it was in the wrong time.

------------------

"Give me five minutes, pwede?"

I was asking the photographer to just give me five minutes. I really

needed to be alone that moment. Pumasok ako sa restroom at doon, humarap
ako sa salamin. I let the tears fall, wala akong pakialam kung masira ang
make up ko, I just really needed to cry.

I wanna cry because seeing Julian with his son was overwhelming. Hindi ko
naman inaasahan na makikita siya dito. Hindi ko talaga inaasahan na kapag
nakita ko siya kasama ang baby niya ay matutunaw na parang yelo ang galit
ko sa kanya.

I was mad at him - for letting Sofia humiliate me that day - I was mad
because although we have broken up - hindi man lang niya ako nakayang
ipagtanggol sa mga tao. I was ready that day - I was ready to give up
everything for him pero sa huli ako pa ang naging masama.

Tinanggap ko na hindi na kami pwede dahil may anak na siya kay Sofia. I
gave him up because it was the right thing to do, ang akala ko kasi
pagkatapos noon - close book na kami pero nagkamali ako.

Now, a year after - seeing him with Marco opened up some wounds but I
wouldn't deny the fact na masaya akong makita siyang kasama ang anak
niya. Nakita ko iyong resulta ng bagay na isinakripisyo ko and although
it was my first time to see him - pakiramdam ko mahal ko na iyong anak ni
Julian.

Hindi naman ako masamang tao. Oo naging kabit ako, pero nangyari iyon out
of love. Minahal ko talaga si Julian at mahal ko pa rin siya hanggang
ngayon pero alam kong mali naman. Kung si Sofia lang ang iisipin ko - sa
estado ko ngayon, kayang-kaya kong kunin sa kanya si Julian pero hindi
lang naman kasi si Sofia ang matatapakan ko - mas inaalala ko ang anak
niya.

"Gosh... I'm so stupid." I wiped my tears. Nagkalat na ang mascara ko -

lusaw na rin ang eyeliner ko. Iyong foundation ko, bakas na sa luha ko. I
was crying so hard. I didn't want this. I didn't want to fall hard for
Julian - akala ko noong bumalik ako sa buhay ko - makakalimutan ko na
siya pero hindi - Julian is indeed one of the best thing that ever
happened to me. Kahit na balding luha ang iniiyak ko dahil sa kanya,
kahit na nasasaktan ako - siya pa rin ang pinakamagandang nangyari sa
buhay ko.
Biglang bumukas ang pinto. I saw my assistant - Almira entered the room.

"Ay shoot! Miss Laide, iyong make - up ninyo po!"

"Just call the makeup artist. Apat na frames na lang naman for this gown
diba." Sabi ko. Agad siyang lumabas - noong bumalik siya ay kasama na
niya ang makeup artist ko. Agad naman niyang inayos ang makeup ko at
matapos ang ilang minute - I'm good as new na.

We all got out of the bathroom. Hawak noong dalawa ang trail ng gown ko,
pabalik na kami sa studio ko nang makasalubong ko ang imapaktang asawa ni
Julian.

"Wow, look who's here..." Sarkastikong sabi niya. I rolled my eyes.

Lalagpasan ko na lang sana siya nang bigla niya akong itulak. Muntik na
akong mapaupo.

"No one turns her back on Sofia Enriquez." Sabi niya. Tiningnan ko lang
siya mula ulo hanggang paa.

"Almira!" I called my assistant. Agad naman siyang lumapit sa akin.

"Yes, ma'am?"

"Pakisampal. I don't want to get my hands filthy." Nanlaki ang mga mata
ni Sofia. Saglit lang naman akong tiningnan ni Almira tapos nagkamot siya
ng ulo.

"C'mon! I'm waiting!" Sabi ko.

Almira was reluctant at first but she did try to slap Sofia. Nasangga ni
Sofia ang kamay niya. While she was busy locking eyes with my assistant -
I slapped her - hard. Literal na bumakat ang kamay ko sa mukha niya.

"Anong pakiramdam ng masampal sa harap ng ibang tao Mrs. Dela Monte?

Masakit ba?" Tanong ko sa kanya. Hindi ko na siya hinintay magsalita. I
walked out, still with a heavy heart. Kailan ba ulit ako makakangiti nang
walang sumasakit sa akin?

For crying out loud!

I ran away from the studio. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Basta
gusto kong lumayo.

"Tintin!" I heard Julian's voice. Huminto ako. We were in the middle of

the parking lot and I was crying hard. Nilapitan ko siya.

"Kailan ba ako magiging masaya, Julian?" Tanong ko sa kanya. I was

sobbing. "I wanna be happy and yet I couldn't because the only thing that
could ever make me happy is you and I couldn't even have you!"

Pinagbabayo ko ang dibdib niya. I don't wanna cry - not in front of him
pero hindi ko na talaga mapigilan.

"I'm a Consunji - I can have everything life has too offer and yet I
couldn't have the man I love in my life just because you're fucking
married! Mahal na mahal kita eh."

"Tintin..." He took my hand and with just one look all my defenses melted
away.
"Take me away, Julian. Kahit ngayon lang...

2012

Maghapon kong hinintay si Julian pero hindi siya dumating. Nag-aalala

tuloy ako sa kanya. Baka mamaya may nangyari sa kanya na hindi maganda sa
masyon kaya hindi siya nakapunta. Gusto kong malaman. Hindi ako mapakali.
Kahit gabi na ay naniniwala pa rin ako na pupunta siya - kahit kailan ay
hindi ako binigo ni Julian. Lahat ng pangako niya sa akin tinupad niya -
lahat ng sinabi niya ginagawa niya kaya alam ko na kahit na anong
mangyari ngayong gabi - babalik siya sa akin at aayusin namin ang lahat.

Tumingin ako sa relo na nakasabit sa pader sa sala namin ni Lola Andeng.

Mag-aalas onse na ng gabi pero wala pa rin siya. Hindi ako matutulog
hangga't hindi siya dumarating. Alam kong darating si Julian - hindi siya
ako paghihintayin.

Nakaupo lang ako sa may bintana. Nakatingin sa kadiliman sa labas, dama

ko sa aking mukha ang lamig ng hangin. Alam kong malalim na ang gabi at
kailangan ko nang matulog pero hihintayin ko pa rin si Julian.

Mag-aalas dose na nang makarinig ako nang marahang pagkatok sa pinto.

Mabilis akong tumayo at ganoon na lang ang ngiti ko nang makita ko si
Julian na nakatayo sa harapan ko. May dala siyang bag.

"Lika na?" Tanong niya habang ngiting-ngiti.

"Akala ko hindi ka na darating." Mahinang sabi ko.

"Pwede ba naman iyon. Lika na." Sabi niya muli. Hinawakan niya ang kamay
ko. Palabas na kami nang maalala kong wala pala akong dalang gamit.
Nagpaalam ako sa kanyang kukunin ko ang gamit ko.

Aalis na ako. Sasama na ako kay Julian. Iyon ang napag-usapan namin
kaninang hapon. Magsisiumula kami ng bago s aisang lugar kung saan kami
pwedeng maging malaya. Wala namang tanong pa - sasama talaga ako sa kanya
dahil gusto ko - hindi ko na makita ang sarili ko sa iba, siya lang.
Kahit anong mangyari - siya lang talaga.

Lumabas muli ako at nakita ko siyang nakatayo malapit sa range rover

niya. Ngumiti siya sa akin nang makita niya papalapit na ako. Kinuha niya
ang gamit ko at saka hinawakan ako sa baywang. He smiled. Bahagya niya
akong binuhat para hagkan sa labi. Julian's kisses were gentle - it's as
if he was reassuring me that things will be okay - that everything was on
their rightful places pero kahit ganoon ay nakadama ako ng pangamba -
para bang may mali, para bang may hindi siya sinasabi sa akin.

"Halika na. Baka magising si Nanay Andeng." Sabi niya sa akin. Isinakay
niya ako sa range rover niya at saka siya umikot. Hindi nagtagal ay
tinatahak na namin ang daan palabas ng San Miguel. Hindi ko alam kung
saan ako dadalhin ni Julian - hindi ko rin naman gustong malaman. Basta
kasama ko siya, ayos na ang lahat.

Ilang sandali ay huminto si Julian sa isang Inn. Doon muna daw kami
magpapalipas ng gabi - hindi na yata niya kayang magmaneho. Wala namang
problema sa akin dahil malayo na kami sa San Miguel at sa parteng iyon ay
wala nang nakakakilala sa amin.
Nang makapasok kami sa silid ay agad na nahiga si Julian sa kama.
Tiningnan ko siya. Para bang pagod na pagod siya. Lumapit ako sa kanya at
saka nahiga sa tabi niya. Ipinaikot ko ang mga braso ko sa kanya, humiga
ako sa dibdib niya.

Gustong-gusto kong tanungin kong anong nangyayari sa kanya, kung may

problema ba siya pero naumid ang dila ko. Natatakot kasi ako na baka
sabihin niya sa akin na nagsisisi siya at ako ang pinili niya.

"Irog ko..." Tawag ko sa kanya. Nakapikit siya. Nakadantay sa noo niya

ang braso niya habang ang isa pa niyang kamay ay nakapalibot sa akin.

"Hmnn? Bakit, Irog?" Tanong niya. Pinaglaruan ko ang butones ng damit

niya.

"Nagsisisi ka ba?" Tanong ko. May kung anong bumikig sa lalamunan ko.
Parang naiiyak na ako. I heard him sigh.

"Hindi. Mahal na mahal kita at kung papipiliin ako - ikaw at ikaw pa

rin." Mabilis niyang sagot. Napangiti ako. Hindi siya nagsisisi pero
bakit siya nagkakaganito. Niyakap na niya ako.

"Irog, magpapahinga muna ako. Napapagod kasi ako. Mahal kita." Hinagkan
niya ang pisngi ko. Matagal kami sa ganoong posisyon. Naramdaman ko na
lang na banayad na ang paghinga niya at tulad niya ay nakatulog na rin
ako.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nahimbing. Nagising na lang ako
dahil sa isang panaginip. Napaniginipan ko na naman ang babaeng pinatalon
ng isang babaeng unipormado mula sa eroplano. Alam ko na kung anong
susunod na mangyayari sa babaeng iyon, matapos siyang makababa sa di
namang kataasang pinaggalingan ay nanghingi siya ng tulong sa isang
lalaki - pero imbes na tulungan siya ay walang awa siyang binaril nito.

Paulit-ulit lang ang panaginip ko, pero iba noong gabing iyon.

Nagising ako, tiningnan ko si Julian na nakahiga sa tabi ko. Umupo naman

ako sa gilid ng kama. Napahawak ako sa dibdib ko. Hindi ko alam kung
bakit pero habang nakatingin ako sa kawalan ay patuloy ko lang nakikita
ang mga bagay-bagay na dati ay napapaniginipan ko lang.

I could see Sancho. I closed my eyes and there he was. He was with
another boy - they were fighting, the boy's name was Lukas, galit na
galit si Sancho sa kanya. They were yelling at each other.

Bakit naaalala ko iyon? Bakit kilala ko si Lukas? Bakit alam kong kapatid
siya ni Sancho at bakit alam kong mahal niya ako? Alam kong mahal ako ni
Lukas. Natatandaan kong madalas niyang sabihin sa akin iyon. He calls me
"baby" every time he talks to me.

Napalunok ako.

"Ikaw si Christiana Adelaide Consunji. You are my baby sister and I'm
here to take you back."

Dinig na dinig ko sa tainga ko ang mga sinabi sa akin ni Sancho Consunji

kahapon. Lalo akong napaiyak.

Naalala ko ang pinakita niyang picture ng asawa niya - si Sheena. Si

Sheena - kaibigan ko siya.
Napahawak ako sa bibig ko. Sheena is my friend - my only friend while
Sancho and Lukas are my brothers. I could see Lola Adel in my mind - her
smiling face, her warm glare.

Dad.

What about Dad and Mom?

I stood up.

I wanted to call Sancho. I need to know.

Why am I like this?

Ibig bang sabihin - lahat ng panaginip ko ay totoong nangyari? Ibig

sabihin ako talaga si Laide Consunji?

No - that's not a question. I know. I'm Laide Consunji. Iyon ang

nawawalang parte ng pagkatao ko - ang pagiging Consunji.

"Irog..." Tawag ko kay Julian. Tiningnan ko siya. Tulog na tulog pa rin

siya. I now remember who I am and that changes everything - isang bagay
lang ang alam kong hindi magbabago at iyon ang pagmamahal ko kay Julian.

Pinahid ko ang luha ko. Muli akong tumabi sa kanya.

I am Laide Consuji and I love Julian Dela Monte. Noong ako pa lang si
Tintin, komplikado na ang relasyon naming dalawa pero ngayong alam ko na
ang totoo - mas lalong komplikado ang sitwasyon.

He's married - that matters now. Pero hindi ko naman siya kayang bitiwan.

"Irog..." Niyugyog ko ang balikat niya. He stirred. He looked at me.

"Hmnnn. Tulog ka pa, irog. Bukas maaga tayong aalis." Hinagkan niya ako
sa noo. Muli siyang yumakap sa akin. Pinahid ko ang luha ko.

Handa kong talikuran ang pagiging Consunji ko para kay Julian. Wala
namang nakaalam noon - hindi alam ni Julian at wala akong planong sabihin
sa kanya. Muli akong pumikit. Yumakap na rin ako sa kanya nang bigla kong
marinig ang pag-vibrate ng cellphone niya. I looked at him. He was still
sleeping. Bahagya akong bumangon para kunin iyon.

There's a text message. It was from Sofia. Alam kong wala akong
karapatang basahin iyon pero gusto ko - ako naman na ang pinili ni
Julian. Ako ang mahal niya. Ako ang kabit pero ako ang mahal niya.

I read the message - isang mensahe na sana hindi ko na lang binasa.

From: Sofia( home)

Msg: Wala ba talagang halaga sa'yo ang buhay ng anak mo? Hindi ako
nagbibiro, Julian. Ipapalaglag ko ang bata sa oras na sumama ka sa kabit
mo.

Napasinghap ako. I started crying.

Alam ni Sofia ang tungkol sa amin - pero hindi iyon ang mahalaga. Sa
lahat ng nangyari ngayong gabi, isa lang ang tumatak sa isip ko. Buntis
si Sofia.

-----------------------

I woke up with a sound of a whimper. Agad kong kinapa ang tabi ko pero
wala doon si Tintin. Bumangon ako at nagpalinga-linga. I saw her sitting
on the couch, wiping her tears. Agad akong nakadama ng pag-aalala.
Bumangon ako at nilapitan siya. I kneeled in front of her.

"Tin..." Tawag ko sa kanya. She looked at me. Mugtong-mugto ang mga mata
niya. "Tin bakit?"

"Bakit ako ang pinili mo?" Tanong niya sa akin habang humihikbi pa rin.
Huminga ako ng malalim. I cupped her face and smiled at her.

"Mahal kita." I wiped her tears. "Bakit ka ba umiiyak?" Nabigla ako nang
itulak niya ang mga kamay ko. Tumayo siya at saka lumayo sa akin.

"Tin?" Tawag ko. Magkatalikuran kami. Nakakaramdam naman ako ng kaba. Why
is she acting like this? I stood up. I tried holding her. Iyak pa rin
siya nang iyak.

"Julian, mali ito." Anas niya. Nanlaki ang mga mata ko. Ano bang sinasabi
niyang mali?

"Tintin..." Tawag ko sa kanya. Suminghap siya.

"Julian, noon pa lang alam mong mali na tayong dalawa."

"Oo nga pero wala naman sa akin iyon! Ano kung mali tayo?! Ikaw ang mahal
ko, anong mali doon!" Hindi ko na mapigilan ang pagsigaw. Kung kailan
kami nandito saka niya pa sasabihin sa akin na mali kami. Dalawang taon
na kaming magkasama - dalawang taon nang umiikot ang buhay ko sa kanya
tapos sasabihin niya sa akin na mali ang kung anuman ang meron kami?

Pinaglalaruan niya ba ako.

"Tintin ano bang nangyayari? Are you having doubts?" I asked her. Hindi
ako papayag na mawala siya sa akin. Siya ang buhay ko. Mawawalan ng
liwanag ang buhay ko sa oras na iwan niya ako.

"Julian, hindi dapat ako ang pinili mo." Mahinang wika niya. Humarap siya
sa akin> Hilam na ang mga mata niya ng luha. She was gasping.

"At sinong pipiliin ko? Si Sofia?!"

"Hindi..." Pinigilan niya ang pagsinghap. "I want you to choose your
child, Julian."

Natigilan ako sa sinabi niya. Matagal akong natahimik. Nakatitig lang ako
sa kanya. Bakit pakiramdam ko ibang tao na ang kaharap ko? Hindi na siya
si Tintin. There was something different in her at kung ano iyon, hindi
ko naman matukoy.
"Tintin..."

"Magkakaanak ka na. Kailangan niya ng buong pamilya at ayokong kunin iyon

sa kanya."

"Tatanggapin ko naman ang bata, Tin, pero sasama pa rin ako sa'yo. Ikaw
ang mahal ko."

Umiling siya. Sa bawat paggalaw ng ulo niya ay nasasaktan ako. Pakiramdam

ko unti-unti nang nawawala ang lahat sa akin. Tintin is my everything and
hearing this from her just kills me.

"Tin..."

"Julian..." She breathed out my name. "Let's do the right thing. Take me
back, go home to your..." She gasped. Tears started rolling down her
face. "Go home to your w-wife and... ta-take c-care of your child. Your
baby deserves a family. Hindi ko kayang sirain ang pamilyang para sa
kanya..."

Humikbi siya. Parang may tumarak sa puso ko. Ayokong-ayokong nakikitang

umiiyak si Tintin.

"Pero mahal kita, akala ko ba mahal mo ako. Bakit mo ako iniiwan ngayon?"
Tanong ko sa kanya. I wanted to hold onto her. She's my world.

"Mahal din kita, pero sa sitwasyon natin. Hindi na sapat iyon. I'm sorry,
Julian..." She bit her lower lip.

"But we have to go back." She said with so much finality in her voice.
Right there and then, I knew that I had lost her...

-----------------------------

I wasn't thinking clearly. All I know is that I wanted so much to take

her away - just like what she told me - I took her hand and pulled her
towards the car. Walang sabi-sabing sumakay siya doon. I drove fast. I
was feeling anxious. Wala na akong pakialam kahit mali ang ginagawa ko -
basta alam ko, mahal ko si Tintin at sinabi niya hanggang ngayon ay ako
pa rin.

"Saan tayo pupunta, Julian?" She even asked me. I smiled at her.

"Away from everything that matters, irog ko." I'm emotional. I wanted to
cry. I missed calling her that. Bahala na. Hindi ko talaga kayang mabuhay
nang wala si Tintin - si Tintin man siya o si Laide Consuni - wala na
akong pakialam. Isusugal ko ang lahat ng meron ako para lang makasama
muli siya.

I saw tears rolling down from her face. She was crying again and I hate
to see her cry like that. I touched her face with my free hand and wiped
her tears away. Kahit kailan, hindi ko na-appreciate ang pag-iyak ni
Tintin.

"Don't cry..." I told her. She nodded. Her tears ruined her makeup. Kalat
na sa mukha niya ang nilagay sa mata niya - she looked like a mess but
still she managed to still be the most beautiful woman I have ever laid
eyes on.
Hinawakan niya ang kamay ko. I guess the things that happened back then
didn't matter now. I wanted to be with her and she clearly wanted to be
with me. Bakt pa namin pahihirapan ang isa'tisa? Susugal ako. Madali lang
naman ang lahat. Iiwan ko si Sofia - sa ngayon totohanan na. Kung
sasabihin niya na ilalayo niya sa akin si Marco - nandyan ang korte -
lahat madadaan sa legal na paraan. Ang mahalaga lang ngayon ay si Tintin.

Mahaba ang byaheng tinahak namin. Walang kibuan pero magkahawak an gaming
kamay. Alam kong iisa lang ang tumatakbo sa isip namin ngayon - iisang
isip - iisang puso.

Handa kong talikuran ang lahat para sa kanya. I don't care if my father
hates me after this, I don't care if Sofia damns me in hell after today.
Si Tintin lang ang mahalaga kahit ilang beses ko pang isipin - hindi na
magbabago iyon. Si Tintin lang talaga.

Lumiko ako sa intersection. Tinatahak na namin ang daan palabas ng Metro.

She asked me to take her away and that's what I'm doing. I'm taking her
to a place where she and I could finally have the freedom to express our
feelings.

Iyong siya lang at ako.

"Julian, malayo na ito." Sabi niya sa akin. Tumingin ako sa kanya.

"Do you want me to take you back?" Tanong ko. Tahimik kong hinihiniling
na sana hindi ang sagot niya.

"Hindi naman. I asked you to take me away diba?" She sighed. "It's just
that... I'm worried for the welfare of the people we left behind in the
studio." Nakangiti na siya sa puntong iyon.

"Si Sofia?" Nagtaka ako. Tintin made a face. She rolled her eyes at sa
unang pagkakataon mula nang umalis kami sa studio ay napangiti ako.

"Duh? Your wife could go to hell all she wants and I won't even give a
damn." She said. I grinned at her. I realized that it was Laide Consunji
speaking.

"Kanino ka nag-aalala?" Muling tanong ko.

"Sa driver ko, kay Almira, sa buong Yes Magazine. I'm sure if I don't go
home tonight, my brother's are going to flip." Wala sa loob na sabi niya.
"Jeez! I forgot pa naman my I-phone! How am I going to call Hitler and
Mr. Scrooge?"

"Who the hell is Hitler and Mr. Scrooge?" I asked out of curiosity.

"Mr. Scrooge is Lukas cause he seldom smiles. Hitler is Sancho cause he

pushes away everything that ever gets in his way also he's the devil in
the corporate suit. What he wants, he gets and if I don't go home - hindi
naman ako nag-o-over react pero he's going to take Yes Magazine down. He
knows I'm there eh." Paliwanag niya. Nakikinig lang ako sa kanya. It's so
good hearing her talk like that. Wala na iyong galit sa tinig niya, she
was smiling too and she was looking at me the way she used to.

"So do you want me to take you back, Tintin?" I asked again.

"Hindi. I was just worried. Anyway, it's just Sancho. Hindi naman ako
takot sa kanya." She sighed again. "What?"

"Wala lang. I missed you talking to me like that. I actually miss

everything about you." Kininadatan ko siya. She blushed.

"Hindi ko maramdaman yan." Sabi niya bigla.

"Mamaya ipaparamdam ko sa'yo." I grinned at her. Tintin made a face again

- sa huli tumawa siya. I laughed with her. Masaya ako dahil finally - I
have her. My life is complete.
"Julian, nasaan tayo?"

I asked Julian after getting out of the car. Sumalubong sa akin ang isang
bungalow house oever looking the Metro. Hinawakan ko ang skirt ng gown ko
because I'm having difficulty walking because it's too long. Julian
smiled at me - I couldn't help but smile back. I miss that smile, I
missed everything about him. Halos isang taon ko rin palang tiniis ang
sarili kong hindi siya makasama and now that we're together - I feel
complete.

Julian is like my vitamins - he's my does to every pain, every longing

and every fears. When he's around, nawawala lahat ng uncertainties ko -
just like now. I couldn't think of anything other than the fact that we
are together.

"Dito sana kita daldahin noon." He answered me. "I bought this place for
you."

What he said melted my heart away, he's just so sweet. I smiled again.
Lumapit ako sa kanya at saka ipinalupot ang kamay ko sa braso niya. Para
bang nagulat pa siya sa ginawa ko. Humilig ako sa balikat niya habang
naglalakad kami.

"So, dito mo ako ibabahay?" I said out of nowhere." Hindi kumibo si

Julian. Kinuha niya ang susi mula sa bulsa niya para buksan ang pintuan.
He pulled me inside the house and we both settled in the sofa. Nakahara
pang sofa sa sliding glass door kung saan makikita ang city lights. It
was kinda romantic. I leaned onto him and sighed.

Kinuha naman niya ang kamay ko at saka pinagkaruan ang bawat daliri ko.
Madalas niyang gawin iyon noon. I guess he missed that too.

"What are we now, Tintin?" He suddenly asked me. Natahimik ako. Nag-
iisip. Ano nga ba kami ni Julian ngayon? Two weeks ago, halos isumpa ko
na si Julian dahil sa pagbabalik niya sa buhay ko. I hated him for what
his wife did to me but now, as I lean onto him, I am realizing that I
couldn't and I wouldn't live another day without him back in my life.

No matter how wrong our love was, I couldn't let him go. I love him very
much at kaya kong kalimutan ang lahat para sa kanya.

"Us." I answered him. "Tayo. Tulad ng dati." Sabi ko sa kanya. Naluluha

ako. Kaya kong bumalik sa dati basta makasama ko lang siya. Bigla niya
akong itinulak palayo sa kanya. He sighed.

"Julian?" Nagtatakang tanong ko. He looked different. Kinabahan ako. Ayaw

na ba niya sa akin? Kung ayaw na niya bakit niya pa ako dinala dito?
"Ayoko." He said. My heart broke into pieces. My tears fall. Wala na
akong pakialam kahit magmukha akong tanga sa kanya ngayon. Ayaw na pala
niya. Naiinip nab a siya o dahil ayaw niya sa totoong ako?

Pinahid ko ang mga luha ko.

"B-bakit?" I asked. "Hin-hindi mo ba na-nagustuhan i-iyong totoong ako?

Didn't you like bratty Laide? S-sabi mo noon, k-kahit a-anong mangyari
mamahalin mo ako. B-bakit ayaw mo na sa akin ngayon?" Napahagulgol ako.
Naninikip ang dibdib ko. I was crying so hard that I couldn't even see
clearly. I sobbed hard.

"Tintin..." He cupped my face and wiped my tears. "Hindi ganoon." Sabi

niya. Itinulak ko siya. Nagagalit na naman ako sa kanya. Gusto kong
itanong sa sarili ko kung hanggang kailan ba ako magpapaka-pathetic para
sa kanya.

For crying out loud! I'm a Consunji! And a Consunji never begs for
attention. A Consunji demands attention and yet I'm here almost begging
him not to leave me. Gagawin ko ang lahat huwag niya lang akong iwan.

"Tintin, makinig ka muna okay?" He said in a calm voice. Paano ako

makikinig sa kanya kung sasabihin niya lang sa akin na iiwan niya din ako
pagkatapos nito. Babalik siya kay Sofia.

"Ju-julian..." I sobbed. "A-alam kong a-ako i-iyong u-unang umayaw noon,

but please give me a chance. I'm begging you." I sobbed again. Hilam na
hilam na ang mga mata ko. I know I sound so desperate but I don't care.

"Hindi naman kita iiwan. Pero gusto ko sanang gawin munang tama ang
lahat." Mahinahong sabi niya. "Mahal na mahal kita, Tintin pero kung
babalik tayo sa isa'tisa gusto ko iyong okay na ang lahat. Ayaw na kitang
itago." He was wiping my tears while he was saying those words. Mataman
lang naman akong nakikinig sa kanya.

"Gusto ko, iyong pwede ko nang ipagsigawan sa buong mundo na akin ka at

wala nang makakaagaw sa'yo. Gusto kitang pakasalan, Tintin. Ibibigay ko
sa'yo ang dapat pero bago iyon kailangan ko munang gawin tama ang lahat."

I bit my lower lip. Bigla ay dumiretso ako ng upo at saka ngumiti. Ang
sarap marinig. Kahit na parang mahirap iyong sitwasyon namin dahil kay
Sofia at kay Marco - ang sarap pa rin marinig na kahit na anong nangyari
sa pagitan naming dalawa, kami pa rin ang iniisip niya, ako pa rin ang
pangarap niya.

"It's not because I'm bratty?" I asked. He smiled.

"Whatever version, Tintin. I'll always love you." He gave me a peck in

the lips. Saglit lang iyon pero damang-dama ko ang kuryente na dala noon
sa buong katawan ko. Yumakap ako sa kanya. Itinapat ko ang tainga ko sa
dibdib niya and there I comfortably placed myself, I always love
listening to Julian's heartbeat. Feeling ko kasi, pangalan ko ang
itinitibok ng puso niya.

"Tintin... tintin..." Bigla niyang sabi. I looked at him. Nakangiti siya

sa akin, para bang alam niya ang ginagawa ko. Napanguso na lang ako.

"You're teasing me!" I hit his shoulder.

"Hindi ah." Sabi niya. "Pero iyon naman talaga ang tibok ng puso ko.
"Tintin... tintin..."

My cheeks turned red. I pulled him closer to kiss him properly. Julian
gave me an open- mouthed honest to goodness kiss that originated in
France. I was feeling feverish and hot. With just one touch - Julian
managed to lit up this little fires in my body. Siya lang ang nakakagawa
noon.

I felt him unzipping my gown, but half way through that - he stopped.

"Julian?" Nagtatanong ang mga mata kong tumingin sa kanya.

"This is wrong, Tintin..." Sabi niya sa akin. "I don't want to do this to
you again."

"But I want too!" I exclaimed. "Julian, isn't it obvious? I'm longing for
you! And I don't care if you make me your mistress again - I just wanna
be with you." I stood up and let my gown fall to the floor. Now I'm
standing in front of him with. I wasn't wearing anything but my lacey
panty.

Julian's eyes narrowed when he saw my naked body. I moved to him and sat
on his lap. I kissed him again, this time he kissed me back - his kisses
were more demanding.

"Damn..." He said in between the kiss. His hands were on my back,

caressing it lightly. It sent shiver down my spine. His other free hand
snaked all the way to my breasts. He started kneading it.

Magkahugpong pa rin an gaming mga labi. Bigla ko na lang naramdaman na

binuhat ako ni Julian. I thought we're going inside the room but he just
made me lie on the floor. He ended the kiss to kneel in front of me. He
started taking his clothes of and I was smiling naughtily at him. He was
grinning too. I was so excited.

I missed Julian. I missed doing this act with him.

"Julian, ang tagal mo naman eh!" I exclaimed. Napanganga siya.

"Someone's excited." He uttered. After saying that, I felt his fingers

at the side of my lacey panties. He was pulling it down and I waited in
anticipation. I wanted him to claim me again. Tulad lang noong palagi
niyang ginagawa dati.

"Julian..." I pouted my lips. Bigla na lang siyang natawa. He placed

himself on top of me and gave my lips his full attention. His kisses were
fiery and hot. I felt like I was being burned by something. Lahat yata ng
madapuan ng labi niya ay nagliliyab. I couldn't breathe. I missed this.

I wrapped my legs around his waist. I could feel his throbbing arousal on
my belly and that made me want him more.

"This..." He said while sucking on my breasts. I gasped loudly.

Nasabunutan ko siya. I felt him smiling against my skin. "Is so wrong in
so many ways..." He breathed out.

I knew that, and yet I didn't want him to stop. I guess the wrongness of
our act was what makes everything about us so irresistible. Masarap nga
ang bawal.
"Julian!" I screamed out when I felt my walls contracted around his two
fingers. The feeling was overwhelming. "Julian... ahhh!"

I don't know which way I should turn my head. Kahit pa sinasabi ni Julian
na mali ang ginagawa namin, it just feel so fucking good.

His lips travelled down to my belly, down to my abdomen until his

glorious lips found my sacred core. He bent my legs as he rested his lips
on down there. He sucked on my clit and again - I didn't know what to do.
I could feel his tongue exploring my insides. I could feel my own wetness
and all I could do was lie there and savor the sensation.

I kept on calling out his name. I was running out of breathe.

"S-stop!" I screamed. My knees were quivering and yet Julian didn't stop.
I sighed. I don't actually know if I do want him to stop or I was just
saying that because I' running out of things to say.

"Ahhh... Julian... shit!" I cursed when I felt that exploding feeling in

the mid part of my body. I took a deep breath. Hindi pa man ako nakaka-
move on sa nangyari, I felt him entering me. Napahawak ako sa balikat
niya. My mouth formed an O as I feel him stretching my insides.

"So..." I took a deep breath." Julian, you're so big!" I exclaimed. He

chuckled.

"And you're so tight, irog." He whispered. He claimed my lips again.

Kasabay ng paghalik niya sa akin ay ang kanyang paggalaw. I wrapped my
legs around him again and met his every move.

"Ahhh, Tintin.." He bit my lower lip. "Fuck, Tintin."

"Hmn, Julian..." I said. "Julian, ayan na..." I uttered against his lips.
He thrust harder this time and with one swift move, we came together in
bliss.

He collapsed on top of me. Idinikit niya pa ang noo niya sa noon ko and
then he chuckled. He kissed my nose.

"I missed that." Sabi niya. I rolled my eyes.

"Me too. Another round?" Pilyang sabi ko. Julian laughed out loud. He
rolled down to my side and held my hand. We stayed in that position for a
while until he was hard again. I found myself writhing because of
pleasure underneath him.

We made love that night in every part of the house. There was nothing
else in my mind but him and me and the fact that we love each other. I
love him so much.

-----------------------

"Rise and shine, irog ko..."

Kahit nakapikit pa ako ay gumuhit na agad ang ngiti sa labi ko nang
marinig ko ang boses ni Julian. I slowly opened my eyes and I found him
on his side of the bed. He's wearing clothes now - while I was still
naked under the sheets.

"Bakit nakadamit ka na?" Iyon ang unang lumabas sa bibig ko. Julian's
eyes widened.

"Tintin naman! Alas kwatro na tayo ng umaga nagpahinga!" He exclaimed.

Natawa naman ako. Napakamot ako ng ulo at saka napalabi. Anong gagawin
ko? I just can't get enough of him. He sighed.

"Bumangon ka na, kakain na tayo." Hinagkan niya ang noo ko. Nang
makalapit siya sa akin, naamoy ko ang aftershave niya.

"Naligo ka na? Hindi mo ako hinintay?" I asked huskily. Oo, inaakit ko si

Julian. Masama ba? In my dictionary, Julian is mine and there's nothing
wrong with that.

"Tintin!" Sigaw niya. Tumawa ulit ako. His cheeks were red and I know
that he's affected na.

"Alam ko na, maligo na lang ulit tayo. Kunwari nagtitipid tayo sa tubig."
Sabi ko. Julian sighed loudly tapos ay iniikot niya ang mga mata niya.
Hinatak niya ako patayo dahilan para malaglag ang kumot na tumatakip sa
katawan ko. I'm naked again. Umiling na lang siya. He took a plastic bag
at saka ibinigay sa akin iyon.

"Maligo ka na. No sex for you today. Mag-uusap lang tayo." He said in a
serious voice.

"No sex?" I sounded so disappointed. Julian smiled.

"Pag behave ka, may price ka sa akin, okay, Irog ko?" He asked. I nodded.
Dahan-dahan naman akong bumaba sa kama para magpunta sa bathroom. I stood
under the shower and let the water fall down my body.

"Hmnnn..." I was humming, I was singing. Masaya kasi ako. Bigla akong
napamulat nang maramdaman ko ang mainit na palad ni Julian sa baywang ko.
He pulled me closer to him.

"Hmnn, akala ko ba no sex?" Tanong ko.

"Pwede namang i-advance iyong price diba?" Sabi niya sabay halik sa leeg
ko.

"Eh? Paano kung behave ulit ako mamaya?" Halos anas nang lumabas sa bibig
ko iyon. I bit my lower lip when I felt his hands massaging my mounds.

"May premyo ka ulit..." He bit my earlobe. I sighed. I let Julian take

over my body again. Ewan ko ba. Mula noon naman hanggang ngayon, siya
lang ang ginusto ko ng ganito. His touch, his kisses - I long for them at
ngayon kinukwestyon ko ang sarili ko kung paano ba ako nabuhay sa loob ng
halos isa't kalahating taon nang wala siya sa tabi ko.

Oo, lunod na ako kay Julian at sa tingin ko, hindi na ako kahit kailan
makakaahon pa.

After that delightful session we had in the bathroom, we got out and
changed clothes. Matapos iyon ay magkahawak kamay kaming lumabas ng silid
at saka sabay na kumain. Parang walang nagbago sa aming dalawa. Kung
anong ginagawa namin noon, ganoon pa rin.

He was still the same old sweet loving Julian who takes care of me
everytime. Matapos kumain ay nagligpit na kami. I washed the dishes like
before habang siya naman ang nagbabalik ng mga iyon sa lalagyan.

"Tintin..." Tawag niya sa akin. He sighed. "Ibabalik na kita sa inyo."

Sabi niya. Tumango lang ako. As much as I want to be Tintin forever -
kailangan naming harapin ang reayalidad ng buhay. Iyong buhay kung saan
hindi kami pwedeng magkasama pa.

"Pagkatapos nito, tayo pa rin ba?" Biglaang tanong niya. Tiningnan ko

siya, Nakayuko siya, nakatingin sa sahig at parang takot na takot.
Ipinunas ko ang kamay ko sa paldang suot ko - iyon iyong laman ng plastic
na ibinigay niya sa akin kanina. Apparently he bought me clotes from the
palengke.

"Oo, Julian. Tayong dalawa pa rin." Sabi ko. Nang mag-angat siya ng mukha
ay nakapikit ang kanyang mga mata. Kinuha niya ang kamay ko.

"Kaunting panahon lang, Tintin. Aayusin ko iyong sa amin ni Sofia. Totoo

na ito. Hindi na ako papayag na mawala ka sa akin." Sabi niya. Tumango
ako. Naisip ko na kahit na gaano pa ako paghintayin ni Julian, basta sa
dulo ng lahat ng ito, siya ang kapalit.

"I'll be patiently waiting, irog ko." Nakangiting sabi ko sa kanya. He

pulled me closer to kiss me and just like that, we ended up making love
at the counter top again.

"Hmn..." He uttered after the earth-shattering, mind wrecking explosion

we had. "Bihis ka na. Baka ipa-wanted na ng mga kapatid mo ang Yes
Magazine." He chuckled. Sinuntok ko ang balikat niya.

Sa buong maghapon, noon ko lang naisip si Sancho. Sigurado ako na

nagwawala na iyon. Binilisan ko na lang ang kilos ko. Muli akong naligo
at nagbihis, after that sabay kaming lumabas ng bahay ni Julian at
sumakay sa kotse.

Buong biyahe ay hawak niya lang ang kamay ko. Binibitiwan niya lang iyon
kapag magbe-brake. After almost three hours, nakapasok na kami sa city.
Habang tumatagal, nakakadama ako ng lungkot. Sa oras na bumalik kami sa
mga buhay namin - hindi ko na naman siya pag-aari.

"You know what they say about kissing a Consunji?" I aked him. Tumingin
lang siya sa akin, nakangiti. Inihinto na niya ang kotse sa tapat mismo
ng masyon. I sighed. I'm home and yet I feel sad.

Bumaba siya nang kotse at saka pinagbuksan ako ng pinto. Tiningnan ko ang
relo niya. It's four in the afternoon. Ibig sabihin halos twenty eight
hours akong nawala. And somehow, I could imagine Sancho's face. Not just
his face but Luke's too.

"What?" He was smiling.

"Once you kiss a Consunji, there's no turning back..." I giggled.

"Who say's I'm turning my back? I love you..."

"You okay?" He asked me after a while. He put his hands on my waist. I
wrapped my arms around his neck.

"Yup. Penge ng goodbye kiss, irog." Sabi ko sa kanya.

"Baka makita tayo ng mga kapatid mo." He whispered. I looked back at the
mansion. Sarado ang main gate, walang guard - walang makakakita.

"No one will see us. Just give me a kiss." Sabi ko pa. Julian grinned, he
bent down and kissed me. Tulad nang palaging nangyayari, nawala na naman
ako sa kawalan nang maramdaman ko ang mga halik niya. It was as if, his
kisses were drugs, it intoxicates my whole being. Tinapos niya ang halik
at saka hinaplos ang pisngi ko.

"Bye, Irog ko..." Sabi niya. I smiled. Nakatayo pa rin ako doon at
pinapanood siya habang sumasakay sa kotse. I waved him goodbye and when
he was finally gone - I turned around only to be shocked with what I saw.

My heart beat fast. I swallowed hard. Sheena was standing right in front
of the gate and she was looking at me.

"Sh-she-sheen..."

She sighed.

"Pumasok ka na. Kagabi ka pa hinihintay ng mga kuya mo."

Iyon lang at tinalikuran na niya ako.

-----------------------

"Where the fuck have you been!!!"

Sancho and Lukas' voice boomed inside the house the moment I got in. My
three brothers were in the living room. Sancho was looking furious, Lukas
on the other hand looked murderously dangerous - his jaw was clenched
while Adam was sitting on the couch looking as cool as ever. I decided to
greet Adam because he's not overacting.

"Hey, Adam!" I walked towards him to give him a peck in the cheek.

"Adelaide, narinig mo ba ako!" Halos magkasabay na sigaw ni Lukas at ni

Sancho.

"Shut up, Lukas! Ako ang panganay!" Sigaw ni Sancho kay Luke. I rolled my
eyes.

"Bakit, ikaw lang ba ang kapatid?!" Balik naman ni Luke. I sighed.

"Saan ka ba galing?" Biglang tanong ni Adam. He was very calm and cool.
He was just eyeing me. Naupo ako sa tabi niya.

"I was out with some friends..." Pagsisinungaling ko. Hindi ko naiwasang
hindi tingnan si Sheena. Nakatayo siya sa may piano at saka tinitingnan
ako. Napailing na lang siya at saka nilapitan si Sancho.
Hinawakan niya ang balikat ni Sancho. "Sancho, tama na..." Mahinahong
wika niya. I saw Sancho took a deep breath. He took Sheena's hand saka
bumaling sa akin.

"Saan ka ba kasi nagpunta?" Mahinahon na si Sancho nang magsalita siyang

muli. It kinda shocked me pero nagkibit balikat na lang ako.

"I told Adam already. I was out with some friends." Sabi ko pa. Nakita ko
namang napasabunot si Lukas sa buho niya.

"I was worried about you!" He exclaimed. "Muntik ko nang mapatay iyong
guard sa studio!"

"And Sancho fired Almira and your driver." Dagdag pa ni Adam. I gasped.

"Why?" Halos hindi ako makahinga. Ito iyong resulta ng pagiging impulsive
ko.

"Because they're not doing their jobs well." Sagot ni Sancho. "Hindi tama
na kapag tinanong ko sila kung nasaan ka ang isasagot nila sa akin ay
hindi nila alam. Trabaho nilang bantayan ka." Mariing sabi ni Sancho.

"Sancho, tama na..." Narinig kong sabi ni Sheena. He sighed again.

"Kung gusto mong umalis, sana tumawag ka naman o magtext para hindi
nababaliw ang mga kapatid mo kakahanap sa'yo." Mariin ang mga salitang
binitiwan sa akin ni Sheena. Sobrang riin na parang gusto kong maiyak.
Tumango na lang ako at saka nagpaalam na magpapahinga na.

I got to my room. Noon lang ako nakahinga nang maluwag. Napailing na lang
ako. Until now my brothers will do everything para lang sa akin - even if
it's cruel or not. I shook my head. Napatingin ako sa pinto nang biglang
bumukas iyon. I saw Sheena entered. She locked the room.

"Sheen..." Tawag ko. Napa-face palm siya.

"Mapapanak ako nang wala sa oras dahil sa'yo, Laide." She said calmly.
Kumunot naman ang noo ko.

"What? You're pregnant again?! Shooter talaga si Sancho!"

I exclaimed. I was just trying to calm down pero sa totoo lang

kinakabahan ako. I knew that Sheena saw us - me and Julian - she caught
us and by the way she was looking at me - alam kong alam na niya.

"Huwag mong ibahin ang usapan, Laide." Sheena sighed. "Si Mr. Dela Monte
ba ang kasama mo buong gabi?"

I bit my lower lip. Anong sasabihin ko? I can never lie to Sheena.

"O-oo..." Mahinang sabi ko. Napapadyak si Sheena sa harapan ko.

"But, Laide! He's married!" Sheena exclaimed. Awtomatikong nalaglag ang

mga luha ko.

"I know." I wiped my tears. "But I'm so in love with him, Sheena."
"Lola, I wanna work."

Lahat sa mesa ay napatingin sa akin matapos kong sabihin iyon. I caught

Apollo smiling while she was feeding Hera while Lukas looked as if he
heard something really absurd. We were eating dinner that Thursday
evening.

"But, Laide, hindi pa tapos ang klase mo kay Vinny." Lola said calmly. I
shrugged. Gusto ko nang magtrabaho, hindi iyong maghapon akong nakakulong
dito sa bahay. Kapag kasi ganoon, lalo ko lang namimi-miss si Julian. I
haven't seen him in a week now. Nagte-text kami pero di sapat iyon - I
want him next to me. I sighed.

"Why?" I heard Lukas. "Ano bang gusto mo, Baby?" Tanong niya pa.

"What are you talking about?"

"Kung may gusto ka sabihin mo, ibibigay ko sa'yo, Baby." Nakangiti na

naman siya sa akin. I saw Apollo shook her head and somehow I know why. I
overheard her telling Lukas last night na kaya matigas ang ulo ko at kaya
bratty ako ay dahil sobra akong spoiled - isang bagay na alam ko naman.
Lukas was actually taking my side. Hindi daw ako bratty, ganoon lang ako
pinalaki. I rolled my eyes.

I know that Lukas loves me very much - he's actually my favorite brother
pero alam ko rin na tama si Apollo. I am stubborn and I am bratty - isang
salita ko lang kaya kong paikutin si Lukas sa mga kamay ko - na hindi ko
naman talaga ginagawa.

"I just wanna work. I'm bored." Sabi ko sa kanya. He sighed.

"Fine, bukas may transaction ako kay Julian Dela Monte. Sumama ka sa
akin."

Matagal kong tinitigan si Lukas. Did I hear him right? Julian Dela Monte?
As in my Julian? I smiled wide.

"Oh, bakit?" Tanong bigla ni Lola. Bigla ay binawi ko ang ngiti sa labi
ko. Gosh! Am I that obvious? My cheeks turned red. Kitang-kita kong
kumunot ang noo ni Lukas.

"Po? W-wala po." Sabi ko. Ibinaba ni Lukas ang hawak niyang spoon at saka
tumitig sa akin.

"May gusto ka ba kay Julian Dela Monte, Laide?" His tone was dark and
dangerous. Kahit si Apollo ay natigilan.

"Lukas..." I saw her touched Luke's arm.

"Hindi eh, nakita mo iyon, Lola?" Lukas said. "Her face lit up after
hearing Dela Monte's name.

"H-hindi!" I exclaimed. "I was just... ano, happy kasi sasama mo ako
bukas sa work. Hindi na ako maiinip."

I looked at Lola, she was staring at me. Nakakatakot ang tingin nila ni
Lukas, para bang hinahalukay nila ang buong pagkatao ko. Naalala ko tuloy
noong araw na kinausap ako ni Sheena sa kwarto ko. She said that she
won't tell Sancho pero hindi naman siya nangangako na hindi nga niya
sasabihin. Once Sancho asked her, sasabihin niya ang totoo at natatakot
ako dahil doon. Pero sa ngayon, parang mas natatakot ako kay Lukas. I
know how he gets. I tried to smile.
"Luke..." Apollo called his name again. "Lukas..." In the end, Lukas just
sighed. Umiling siya.

"Sabagay... how silly could I get. May asawa nga pala si Dela Monte,
paano ka magkakagusto doon. Isa pa, you're a Consunji - the only girl
Consunji - hindi ka naman magiging kabit."

I almost gasped. I swallowed hard. My heart was beating fast. Luke seemed
so sure of whatever he was saying.

"At kung magiging kabit ka man ng kahit na sino, Adelaide. I swear to

Dad's grave. Magiging criminal ang isa sa amin nila Adam." Nagbabanta ang
tinig ni Lukas. Gusto ko na namang maiyak. After a while he chuckled.
"Pero hindi mangyayari iyon, baby. You're our baby, you deserve nothing
but the best."

He smiled, pero may laman ang mga ngiting iyon. Nakita kong binatukan
siya ni Apollo at saka piningot sa tainga. Nang muling magsalita si Lukas
ay malambing na ang tinig niya.

"Aray naman, babe..." Sabi niya dito. Nakahinga ako ng maluwag. That was
the longest two minutes of my life and I was glad that it's over now.

Natapos kaming kumain, agad akong umakyat sa aking silid at doon mabilis
kong tinawagan si Julian. Gusto kong marinig ang boses niya. After what
Lukas had just said, hindi ko na kakayanin. I called him and after three
rings, he answered.

"Irog?" He greeted me.

"Ju-julian..." Gusto kong sabunutan ang sarili ko dahil pumiyok ang boses
ko. I was crying again. For the first time, natatakot ako kay Lukas.

"Tintin what's wrong." Na-imagine ko pang bigla siyang napatayo nang

margining niya ang pagpiyok ko.

"W-wala... I just missed you so much." Sabi ko. He sighed.

"Gusto na rin kitang makita." Sabi niya. Napangiti ako.

"Bukas, uhm... isasama daw ako ni Luke sa meeting ninyo." Bulong ko pa.
Narinig ko siyang nagbuntong hininga. "Oh bakit?"

"Baka kasi di ako makapagpigil, mahalikan kita sa harap ng kapatid mo."

He chuckled after that. Bigla akong napangiti. Kinuha ko ang unan ko at
niyakap iyon. I was imagining that the pillow was Julian and that he was
beside me.

"I love you, Tintin..." He said. Lalo akong napangiti.

"I love you too Ju---"

Halos maibato ko ang phone nang makita kong nakabukas ang pinto ng silid
ko at nakatayo doon si Lukas. He was wearing that same expression he wore
at the dining table earlier.

"At sinong ka-I love you-han mo sa telepono?!" His voice boomed.

Napalunok ako. I ended the call and hid my phone under my pillow.
"Si...si Sancho! Si Sancho!" Sabi ko. I grinned at Lukas. Lalong kumunot
ang noo niya. Hindi naglipat ang sandali biglang pumasok si Sancho sa
room ko, napanganga ako.

"Si Sancho?" Taas na taas ang kilay ni Lukas. "Did you call him?" Baling
ni Luke kay Sancho. Sancho shook his head and eyed me.

"Bakit? Si Sancho lang ba ang Sancho sa mundo?" I tried sounding casual.

Lumiit ang mga mata ng mga kapatid ko. "I was talking to Sancho De Anda -
iyong gay designer sa Yes!" I said casually. I was praying si hard n
asana maniwala sila sa akin, n asana tigilan muna nila ako ngayon gabi
dahil hindi ko na kaya. Baka kapag tinanong ako ni Lukas, maunahan ako ng
takot at masabi ko na sa kanya ang totoo.

"Pwede ba?" Sinungitan ko na sila. "Kung titingnan ninyo lang ako, get
out na? I'm tired." Sabi ko sa kanila. Sancho shook his head.

"Let's go, Luke. Bukas na lang natin siya kausapin." I heard Sancho.
Hinintay kong sumara ang pinto pero bago ko narinig iyon, nagsalita muna
si Lukas.

"Whoever that is, Adelaide, tell him that if he makes you cry, I'll break
every bone in his body until he pays for every tear you shed."

I swallowed three times. Somehow, I know that Lukas will do exactly what
he just said.

---------------

2012

"Tintin, bakit namamaga iyang mata mo? May sore eyes ka?"

Nginitian ko lang si Mercedes. Nasa palengke ako noon para makapaningil

ng pautang ni Lola Andeng. Halos wala pa nga akong tulog, alas tres na
ako inihatid ni Julian kaninang umaga. Matagal pa kaming nag-usap. Halos
magmakaawa siya sa akin na huwag ko siyang iwan dahil mahal na mahal niya
ako pero pinandigan ko ang sinabi ko sa kanya. Kailangan naming
maghiwalay para sa magiging anak niya.

"Oo.. sore eyes." Mahinang sabi ko. Pilit kong nginitian si Cedes. I just
sighed. Being Tintin is easy but right now - I so wanna be Laide Consunji
- I want the pain out.

Pinilit ko lang ngumiti. Pagpihit ko, nakita kong parating si Sofia at si

Don Gustavo. May mga kasama silang tauhan. They were waving at smiling at
the people, simula na yata ng pangangampanya nila. Tumalikod ako. Gusto
kong umalisa sa lugar na iyon. Sa naaalala ko, alam na niya ang tungkol
sa amin ni Julian. Alam kong alam na niya na ako ang babaeng iyon kaya
hindi niya dapat ako makita. Bago pa man ako makaalis ay hinarang ako ng
dalawang lalaking nakaitim. Napalunok ako.

Naglakad ako pabalik pero naramdaman kong may humablot sa buhok ko.
Napangiwi ako. Pilit akong hinarap ng taong humblot sa buhok ko.

"Aray!" Daing ko. May dumapong palad sa mukha ko.

"Malandi ka!" Sigaw niya. Nang tumingin ako ay nakita kong si Sofia ang
babaeng iyon. "Malandi ka!" Sigaw niyang muli. Umaagos ang luha niya
habang nakatingin sa akin na para bang nandidiri. Tumingin siya sa
paligid.

"Nakikita ninyo ba ang babaeng ito?" Humikbi pa siya

"Sofia, wag dito." Nanginginig ang boses na sinabi ko. Tiningnan niya
ako.

"Bakit? Nahihiya ka ba? Nahihiya kang ipaalam sa kanila na kabit ka ni

Julian? Na pilit mong sinisira ang maganda naming samahan! Kabit ka!
Inaagaw mo sa akin ang asawa ko!"

Dinig na dinig ang boses ni Sofia sa buong isdaan. I could hear others
whispering the words "malandi, pokpok, kabit, walang modo, mang-aagaw."
Gusto kong umiyak.

"Desperada kang yumaman kaya pati asawa ko kinakalantari mo!" Iyak siya
nang iyak. Niyakap niya pa ang sarili niya. "Hindi ka ba na-naaawa sa
magiging anak ko?"

Napasinghap ako. Naalala ko ang message niya kay Julian kagabi.

Ipalalaglag niya daw ang bata kung di babalik sa kanya si Julian. Ngayon,
bakit siya ganito umasta.

"Hindi ako desperada." Matapang kong sabi. "Paano ako magiging desperado
kung ako ang mahal?" Hindi ko na napigilan ang sarili ko.

"Walang hiya ka talaga!" Sigaw pa ni Sofia. Hinablot niyang muli ang

buhok ko. Inginudngod niya ako sa banyerang puno ng isda pagkatapos ay
itinulak sa basang sahig ng isdaan. Lumuluha na ako.

"Nasa loob pala ang kulo ni Tintin." Narinig kong sabi ng ilan.

"Akala mo mahinhin, mahihin-dutin pala." Nagtawanan pa sila. Lalo akong

napaluha. Tumayo ako at saka hinarap si Sofia. She was crying pero alam
kong kunwari lang ang iyak niyang iyon. She had this look on her face
that disgusts me. Pakiramdam ko nasa isa kaming teleserye at siya ang
bidang kontrabida.

"Walang hiya ka! Itinuring kitang kaibigan, Tintin pero inahas mo lang sa
akin si Julian! Wala kang awa!" Humagulgol siya. Ako ang inaapi pero siya
ang malaks umiyak. Siyempre sa hitsura naming dalawa, maski ako ang
inginudngod sa banyera ng isda - ako ang kontrabida dahil pinaiyak ko ang
mahal nilang si Sofia.

"Layuan mo na ang asawa ko, Tintin..." Humahagulgol na sabi niya. Nanigas

ako. Nilayuan ko naman na si Julian. Ako na ang umayaw, ako na ang
nagpalaya pero bakit siya nagkakaganito?

"Anong nangyayari dito?"

Tumulo ang luha ko nang marinig ko ang boses nI Don Gustavo. Agad na
humilig sa kanya si Sofia.
"Papa, siya ang babae ni Julian!" Iyak pa rin siya nang iyak. Tumingin sa
akin si Don Gustavo.

"Kaladkarin palabas." Mariing sabi niya. Agad na lumapit sa akin ang

dalawang lalaking malalaki ang katawan at sabay na hinawakan ako sa
braso. Hinatak nila ako palabas ng palengke.

"Bitiwan ninyo ako!" Sigaw ko na pilit nagpupumiglas. Itinapon nila ako

malapit sa putikan. Lalo akong napaiyak.

Ito ba ang kapalit nang pagmamahal ko kay Julian? Ano bang kasalanan ko?
Napahagulgol ako. Nakita kong nakatayo si Sofia sa likuran ko.

"Diyan ka bagay sa putikan!" Sigaw niya. "Mang-aagaw! Kabit!"

"Tintin!" Isang pamilyar na boses ang narinig ko. Hindi naglipat sandali
ay nasa tabi ko na si Julian at pilit akong itinatayo.

"B-bitiwan mo ako!" Sisgok-sigok na sabi ko. "Bitiwan mo ako!"

"Tintin..."

"Sige Julian, sumama ka sa kanya! Ipagtanggol mo siya. Alam mo na siguro

kung anong mangyayari..."

Tiningnan ko si Julian. Agad na binitiwan niya ang kamay ko.

Naiintindihan ko naman ang lahat. Iyon naman ang usapan namin. Na kahit
anong mangyari, pipiliin niya ang bata pero kahit paano uumasa ako na
ipagtatanggol niya pa rin ako.

"Umalis ka na dito!" Sigaw pa ni Sofia. Akmang itutulak niya ako nang

haltakin ni Julian ang braso niya.

"Masaya ka na diba? Umuwi na tayo!" Mariing wika niya. Tumalikod siya

kasama si Sofia. Naiwan ako roong umiiyak, pahiyang-pahiya at sugatan.
Tumalikod na rin ako. Nagsimula akong maglakad. Hindi ko alam kung saan
ako pupunta. Hindi na ako pwedeng bumalik sa San Miguel dahil wala na
akong babalikan.

Wala na si Julian...

Wala nang saysay ang lahat.

Napahinto ako nang mapansin ko ang isang pamilyar na sasakyang huminto sa

harapan ko. Bumabas doon si Sancho. He looked so worried.

"L-laide?" He called me. Tumakbo ako papunta sa kanya/ I didn't care if I

have mud all over my body or if I smell like fish - ang gusto ko lang ay
ang makaalis na sa lugar na iyon at si Sancho lang ang makakagawa noon.

"Take me home, Sancho..."

----------------------------------

"Napadalas yata ang uwi mo ng San Miguel."

I was having breakfast with Sofia that morning. Wala naman siyang sinabi
but I saw her pack her things early this morning at narinig ko sa driver
na nagpapahatid si Sofia sa San Miguel. She shrugged.

"Wala lang. Wala akong shoot or taping ngayon so naisip kong umuwi ng San
Miguel. I missed the fields. I wanted to rest so uuwi ako ng San Miguel."
Sabi niya habang tinitingnan ang magazine na nasa mga kamay niya. I just
sighed.

I was trying to be nice to Sofia, pero talagang hanggang doon na lang

kami. Hindi ko siya mahal at hindi ko siya mamahalin - I realized that
long ago - even before I met Tintin. The only reason why I was staying
with her was because of our families. I didn't want to upset her mom -
may sakit ang mama ni Sofia and if she's disappointed, may posibilidad na
atakihin siya sa puso. My dad on the other hand was best friends with her
dad - palagi kong iniisip lahat nang iyon noon tuwing naiisip ko na
siyang iwan pero nagbago ang lahat ng iyon nang makilala ko si Tintin.

For the first time in my life - I wanted to be selfish.

"One week akong mawawala." Wika pa ni Sofia. Hindi ako kumibo. "Iiwan ko
si Marco sa'yo but that doesn't mean na pwede mo siyang ilapit sa babae
mo." Tumaas ang sulok ng bibig niya. "Hindi ako tanga, Julian. Alam ko
kung bakit hindi ka umuwi noong isang gabi."

Hindi naman ako kumino. What's the use of denying it? Totoo naman na
kasama ko si Tintin.

"I love her." I said.

"I don't care. Ako ang asawa mo dapat na sa akin ka. Mambabae ka. Kahit
sino. I could even introduce you to my friends - hindi kita papakialaman
pero ibang usapan kapag ang babaeng iyon." Halos pumiyok na ang boses
niya. Hindi na niya tinapos ang pagkain. She stood up and left the dining
area. Nawalan na rina ko ng gana so I left the area too. Hindi na ako
nagpaalam sa kanya. I got in my car and left the house. Nakakasakal na si
Sofia. I breathed out. Niluwagan ko pa ang necktie ko.

Six months ago, I've asked her for an annulment, ayos na ang lahat, pirma
na lang niya ang kulang. Ang akin, kung hindi na kami parehong masaya at
kung hindi na namin kayang i-tolerate ang isa'tisa, why stay with her if
we're both in hell? Sa tingin ko magiging masaya kami kung wala na kami
sa isa'tisa pero ayaw ni Sofia.

Siya mismo ang tumangging makipaghiwalay sa akin at sinabi niya pa na

ipapamampon niya si Marco kung sakaling ipagpapatuloy ko ang plano ko.
Nagalit ako ng sobra noon. Why would she put Marco for adoption? For
crying out loud! Anak namin si Marci at kahit makipaghiwalay ako sa kanya
hindi magbabago iyon. I guess Sofia just feels that way because she was
scared pero kahit na - bakit niya iniisip iyon?

Nakarating ako sa restaurant kung saan ko imi-meet si Lukas Consunji.

Kahit paano ay nawawala na ang agam-agam ko. Alam kong makikita ko si
Tintin ngayong araw. Halos isang linggo rin kaming hindi nagkita at
talagang kulang ang oras na sa telepono lang kami nag-uusap. I wanna be
with her every moment of the day.

I walked inside. Agad ko namang nakita si Lukas na nakaupo sa table

malapit sa glass window and just like what I'm expecting, Tintin was with
him. Mukhang nagke-kwentuhan ang dalawa. I also noticed a little girl
sitting on Tintin's lap. She seemed to really like kids a lot.

"Good morning." I greeted them. Tumayo si Lukas.

"Julian..." Luke shook my hand. I turned to Tintin. She was just eyeing
me. She looked really pretty with her black and white simple dress.

"Hi..." She said. I smiled. "By the way this is Hera, she's two years
old. Say Hi, Mi Bella..." The baby made a sound which made Luke and
Tintin laughed.

"She's so cute! Buti na lang kay Apollo siya nagmana at di sa'yo."

"She's mine so she has me in her." Nakakunot ang noong sagot ni Lukas.
Noon niya ako binalingan. "So about the wine samples."

Nagsimula na ang meeting namin. I was only half listening because my

attention was on Tintin. Wala naman siyang ginagawa. Nakikipaglaro lang
siya sa bata pero hindi ko maiwasan ang hindi siya pansinin. She's good
with the baby - I really think she'll be a great mom. Naisip ko rin kung
ano nga kayang hitsura niya when she's big, full and very pregnant with
our first child.

Napabuntong-hininga ako. I'm sure, she'll still be the most beautiful

woman - mas lalao siyang gaganda dahil sa anak naming dalawa. I really
wanna be with her. Gagawan ko na talaga ng paraan si Sofia.

"Luke, sa ladies room lang ako." Sabi niya. Ibinigay niya si Hera kay
Lukas at saka tumayo. Hindi naman ako mapakali. Gusto ko siyang sundan
pero hindi naman ako makahanap ng tyempo. Kapag umalis ako, baka
makahalata si Lukas. A little while later, nagpaalam na rin si Lukas.
Papalitan niya daw ng diaper ang baby.

I took that as a chance. Mabilis kong tinungo ang ladies room. Luckily,
no one is inside.

"Irog ko?" I called out. I locked the door. Agad siyang lumabas sa isa sa
mga cubicle roon.

"God! Akala ko slow ka!" Natatawang sabi niya. I grinned. She put her
arms around me and kissed my lips. I held her waist and dominated the
kiss.

I inhaled. I missed her so much. Kung madali lang sana ang lahat ngayon -
hindi ko na siya pakakawalan.

"I missed you, Julian..." She said in between the kiss. Mas nilaliman ko
pa ang halik na iyon para maramdaman niya rin ang mga bagay na gusto kong
maramdaman niya.

"Stop..." She said. Natawa pa siya. "Baka makahalata na si Luke."

"I missed you too, irog ko..." Sabi ko sa kanya. "Sofia will be gone for
a week. Pagbalik niya sasabihin ko na sa kanya ang lahat. I'll get an
annulment. Kahit ayaw niya."

"Sandali..." Sabi niya bigla. Hinawakan niya ang kamay ko. "Paano si
Marco?" Kinakabahang tanong niya.
"I'll fight for him, irog ko - tulad ng gagawin ko sa'yo. Mahal na mahal
kita and this time, I won't let you go."

Tumango siya at muli akong hinalikan. Agad rin naman niyang pinutol ang
halik na iyon nang maalala niya na naghihintay si Lukas sa labas. I
smiled at her before leaving.

Nakabalik ako sa table. Lukas was there, he was holding his daughter pero
kakaiba na ang tingin niya sa akin.

"So, we're are we?" Tanong ko sa kanya. Pilit kong iwinawaglit ang klase
ng tingin niya.

"Have you gone to a mall's department store, Julian?" Lukas asked me.
Kumunot ang nook o. He grinned.

"Just like what the sign says in a mall, if you break it, it's considered
sold." He sighed. Lalong kumunot ang noo ko. "In Laide's case, if anyone
breaks her, someone ---" Itinuro niya ang sarili niya --- "will make sure
that he will pay and that's not going to be easy."

I swallowed hard. I was looking at Lukas and by the way he spoke to me -

he definitely knows that something is up.

"Why are you sneaking out?"

I almost leaped when I heard Luke's voice behind me. I bit my lower lip.
I can't believe that he caught me. Lalabas sana ako because Julian was
outside waiting for me. May usapan kasi kami ngayon. Sinasamantala lang
namin iyong pagkakataon na wala si Sofia. Dahil sa oras na makabalik siya
alam kong magkakagulo na. I sighed.

"I-I'm n-not sneaking out." Bulong ko. Dahan-dahan akong humarap kay
Lukas. He was wearing a white Sando and his cookie monster boxer shorts.
Kunot na kunot ang noo ni Lukas habang nakatingin sa akin. May hawak
siyang feeding bottle para siguro iyon kay Hera pero parang nakalimutan
na niya na kailangan ni Hera ang feeding bottle niya.

"You're wearing a dress, ganyan ka na matulog ngayon?" He smirked. Lukas

was being sarcastic. Hindi siya ganoon sa akin. Kumunot ang noo ko.

"Wala na ba akong freedom umalis? It's my life." Sabi ko.

"Aalis ka?" He asked me. "Fine. I'll take this to Apollo, magbibihis na
rin ako. I'll drive you. Pwede kang umalis pero dapat kasama mo ako."

Hindi na ako nakahuma. Umakyat si Lukas sa itaas at hindi pa naglilipat

ang sandali ay muli na siyang nakababa. Bihis na siya at dala niya ang
susi ng kotse niya. He looked at me.

"Now, baby, where do you wanna go?"

My mouth fell open. Nakatitig lang sa akin si Lukas. He was actually

waiting for my answer. I just shook my head.

"Ayoko nang umalis. Nakakainis kasi." Sabi ko na lang. Nilagpasan ko si

Lukas. Muli akong umakyat sa hagdan at saka tumakbo papasok sa kwarto ko.
I locked the door and stood behind it. Pinapakiramdam ko si Lukas, maya-
maya ay nakarinig ako ng mga yabag, after noon, may sumarang pinto.
Huminga ako nang malalim nang mawala na ang mga yabag na iyon. I turned
to my window.

Kapag lumabas ako ng pinto, maririnig ni Lukas ang footsteps ko, so

kailangan kong dumaan sa ibang labasan. Wala namang ibang lalabasan kundi
ang window ko. Kumuha na lang ako ng mga blanket at pinagbuhol iyon. I
may look desperate pero kailangan ko talagang makita si Julian. Hindi na
nga kami natuloy kahapon dahil may biglaang meeting siya with the Thai
investors, hindi na ako papayag na hindi kami magkita ngayon.

Napabuntong hininga ako pagkababa ko mula sa window ng kwarto ko. Hindi

naman kataasan iyon pero hinihingal pa rin ako. Noong nasa San Miguel
kami, hirap na kaming magkita pero ngayon na pareho kaming nasa siyudad,
mas hirap pa kaming magkita. Hirap kami dahil sa schedule niya at kay
Sofia pero mas hirap ako kay Lukas.

Nitong mga nakaraang araw, he's starting to get into my nerves na. Parati
na siyang nagtatanon - one time I caught him looking at my phone. Buti na
lang may pattern iyon at hindi niya nabuksan. It's the first time he's
snooping around my things and that scares me, isa lang kasi ang ibig
sabihin noon - nakakaramdam si Lukas na may itinatago akong kalokohan.

I was half running to the gate, nasa gitna na ako ng pathway nang
harangin ako ng isang bodyguard.

"Miss Consunji, saan po kayo pupunta?" Nakangiting tanong niya sa akin. I

bit my lower lip. Nakalimutan ko na napapaligiran nga pala ng security
ang buong bahay.

"Wala. Bakit ka nakikialam?" Pagtataray ko. "Get out of my way or I'll

fire you."

Napakamot siya ng ulo. "Pero, Miss..."

"Ano may reklamo ka?" Naiinis na tanong ko. Wala siyang nagawa kundi ang
palagpasin ako. Nang makarating naman ako sa gate ganoon din ang nangyari
- kung hindi ko pa tinarayan iyong guard hindi rin ako makakalabas.

I was relieved when I got outside. Naglakad lang ako nang kaunti, bago
ako makarating sa dulo ng street at nakita ko na ang sasakyan ni Julian.
He was leaning on his car while waiting for me. I ran to him. Nang
makalapit ako ay niyakap ko agad siya.

"I miss you, Irog ko..." Nakangiting sabi ko. He smiled. Pinagbuksan agad
niya ako ng kotse. A little while later, we were driving na.

"Saan tayo pupunta?" Tanong ko. I was thinking na baka dalhin niya ako sa
bahay niya pero parang ayoko - knowing na doon din nakatira si Sofia.

"Sa condo ko." He said. "I hope you don't mind. Nandoon din kasi si
Marco."

"It's okay..." Sabi ko sa kanya. I actually like Marco. He's such a

cutie! Parang si Yza at Yto lang - kaya lang malalaki na kasi sila kaya
hindi ko sila pwedeng i-baby tulad nang ginagawa k okay Hera and Yvo.

After fifteen minutes, narating na naming ang building ni Julian.

Napanganga ako.
"Consunji Towers. I know." Natatawang sabi ni Julian. Binuksan niya ang
sasakyan, bumaba na rin ako.

"My brother actually owns the pent house. Si Adam." Sabi ko sa kanya.
"Pero wala na siya diyan, may house na sila ng wifey niya." Kinuha ni
Julian ang kamay ko at sabay kaming pumasok sa loob ng building.
Kinakabahan ako dahil baka may makakilala sa amin. I was just silently
praying n asana wala si Adam sa lugar na ito. Ayokong makita niya ako.

We went to the elevator. Julian pressed the 6th button. Kahit paano ay
nakahinga ako ng maluwag kasi malayo sa pent house ang unit niya. When we
got inside his unit nakita ko agad ang isang middle age na babae na
nakatayo sa harap ng tv habang sumasayaw, karga niya ang baby ni Julian.

"Manang nandito na ako." Sabi niya. Nang humarap siya ay nanlaki ang mga
mata ko.

"Lola Andeng!" I exclaimed with so much happiness. Agad na kinuha ni

Julian si Marco para mayakap ko si Lola Andeng. Napaiyak pa ako kasi miss
na miss ko talaga siya.

"Santisima, Tintin, ikaw na ba iyan? Ang ganda-ganda mo talaga!"

Naluluhang sabi niya. Pinahid ko naman ang mga luhang dapat ay papatak na
mula sa kanyang mga mata.

"Lola, buti nandito ka." Napahikbi ako. Naglipat-lipat ang tingin niya sa
akin at kay Julian.

"Kayo talaga ang nagmamahalan ano?" Wika niya. Huminga siya nang malalim.
"Ganyan talaga ang pag-ibig. Hahamakin ang lahat. Kung sabagay, bagay
naman kayo. Sana lang maayos ninyo muna ang isa'tisa bago kayo magsama."

"Wag kang mag-alala, Nanay Andeng." Ngumiti si Julian. Nakikipaglaro siya

kay Marco. "Malapit ko nang maayos. Si Sofia na lang ang hinihintay ko."

Ngumiti lang ako. Sinabihan na ni Marco si Lola Andeng na magpahinga.

Ayaw niya pa sana pero pinilit siya ni Julian. Naiwan kaming dalawa sa
sala. He was still playing with Marco.

"Napapagod ka ba? Gusto mo ako na lang ang magpatulog sa kanya." Sabi ko

kay Julian. He looked at me.

"Nagpapaka-wifey ka?" He teased me. I rolled my eyes. "Sabagay doon din

tayo pupunta."

"Matagal kapag annulment eh. Bakit kasi nagpakasal ka pa dito sa

Pilipinas? Dapat sa L.A. na lang mas madali - divorce - you know." I
teased him back.

"Kung alam ko lang na darating ka apat na taon pagkatapos kong

magpakasal, sana hindi na ako pumayag noon pa. Sana hindi tayo
nahihirapan." He sighed again. Hinagkan niya si Marco.

"Pero sa ngayon, wala na sa akin iyon. I'm ready to face everything for
you, irog ko." Sabi niya. What he said touched my heart. Mahal na mahal
ko talaga siya. Hindi ko alam na posible palang magmahal ng ganito.

Bigla kong naisip ang mga kapatid ko. I wonder if they could feel this
kind of love towards their wives. I know how much their wives love them -
I see it in Apollo's eyes every time she looks at Luke, I could read it
in Sheena's actions and I could feel it with the way Aura calls Adam -
mahal ko.

Ganoon din naman ang nararamdaman ko kay Julian - higit pa nga yata dahil
sa sitwasyon naming - kaya kong harapin ang lahat para sa kanya.

"Uhm, can I hold him?" Tanong ko. Lumapit ako sa kanya. He willingly gave
Marco to me. Marco eyed me as if he was trying to recognize me nang
matagal na siyang nakatitig ay bigla siyang ngumiti at saka naggawa ng
cute sounds.

"Weee!" He said. Julian laughed.

"Mana sa akin, mahilig sa maganda." Sabi ni Julian. My cheeks turned red.

"Nakakainis ka kamo!" Sabi ko sa kanya. Napailing na lang siya. Nagpaalam

siya sa akin na magbibihis lang. Naiwan kami ni Baby Marco sa living
room. I played with him. Inilapag ko siya sa carpeted floor at sumalampak
na rin ako doon. Madalas kong gawin iyon kay Yvo at kay Hera - they like
crawling kasi - pero si Yvo ngayon, mas gusto na niyang tumakbo. I
remember Yza telling me yesterday na si Yvo na daw ang bagong exercise ni
Sancho - every morning, Sancho will chase Yvo around the house.

"Mama..." Napatingin ako kay Marco when he spoke. He was crawling towards
me. "Mama..." He stood up, mabuway pa siyang maglakad pero nakalakad siya
papunta sa akin. He even sat near me and said: "Mama." again.

I was teary eyed. It would be really wonderful if Marco would treat me

like his Mom. I wanted to be his mom. Unang beses ko pa lang siyang
nakita, nahulog na ako kay Marco. He looks a lot like Julian. He got
Julian's eyes. Dahil na rink ay Marco - nabawasan ang regret ko sa
pagtalikod kay Julian noon.

"No, baby. It's Tita Laide..." Sabi ko sa kanya. He touched my nose.

"Mama..." Napangiti na lang ako. He could call me Mama whenever he likes.

"Uhn... Okay..." Sabi ko. I kissed his cheeks. Kinarga ko siya. Pagtayo
ko nakita ko si Julian na nakatayo sa may pinto ng room niya, he was
eyeing me.

"He likes you." He said.

I smiled. "The feeling is mutual."

Ito na lang talaga kasi iyong kulang sa amin ni Julian. A family.

-------------------

Tintin wore one of my shirts again. She looks so pretty in my shirt.

Umakyat siya sa kama at saka yumakap sa akin. I kissed her cheeks.

"Pagod ka, irog? Gusto mo i-massage kita?" Tanong niya. Napakalambing

talaga ng irog ko. Niyakap ko siya nang mahigpit.
"Hindi naman, pero cuddle muna tayo ngayon." I whispered to her ear. I am
not letting her go. Nag-text si Sofia sa akin kanina, she said that
she'll be coming back tomorrow and that she has a surprise for me - hindi
ko na pinansin ang huli niyang sinabi ang mahalaga lang naman ay iyong
babalik na siya.

I had planned everything. Kinuha ko si Marco, he'll be staying here at my

condo with Nanay Andeng - wala na siyang ipapanakot sa akin. Alam kong
hindi imposible na gawin niya ang mga sinasabi niya kaya nga agad kong
inilayo si Marco. Nakausap ko na rin ang mga abogado ko. They had fixed
the papers, nakapirma na ako, si Sofia na lang ang kulang.

This time sisiguruhin kong pipirma na siya at wala na siyang magagawa.

"Anong iniisip mo?" Tanong niya sa akin. Tintin was playing with my hair.

"Ikaw... saka iyong magiging baby natin." Sabi ko. I saw her cheeks
turned red. "Bakit, irog? Hindi mo pa ba iniisip iyon? Kapag naayos ko na
ang lahat, pormal kong hihingin ang kamay mo sa mga kapatid mo."

"Teka, marunong ka bang self defense, irog?" Napatingin ako sa kanya.

Nakaunan siya sa dibdib ko pero nakatingala siya sa akin.

"Ganoon ba sila ka-over protective?" Tanong ko kahit may ideya na ako. I

experienced Luke's outburst two days ago. Dahil doon kaya lalo akong
nagmadali - alam kong may alam na siya - hindi pa ganoon kalinaw para sa
kanya ang lahat pero alam kong may ideya na siya. I don't know how or
when pero alam kong oras na lang ang bibilangin bago nila malaman ang
lahat at sa oras na iyon gusto kong malaya na ako para makuha ko si
Tintin.

Tintin sighed. "Hello? Sancho is a devil... but then... I'm more worried
about Luke. Hindi ko pa siya nakikitang magalit ng husto at parang
ayokong makita but... Pwedeng wag na lang natin pag-usapan?"

"Sure..." Sabi ko. "Baby names na lang." Natawa siya sa sinabi ko.

"Sige, kapag girl gusto ko may Blair sa name. Ingrid Alessana Blair
Consunji Dela Monte."

"Baka naman mahirapan magsulat ng pangalan iyong anak ko." Sabi ko sa

kanya. "Kailangan kasama iyong Consunji?"

"Of course!" She exclaimed. "There are so many perks of being a Consunji.
Look at my Kuya's, surname pa lang, nanginginig na sa takot ang iba. Si
Sancho, kinatatakutan sa corporate world. Si Lukas we'll he's a rebel and
Adam he's a silent killer." Natutuwa ako sa kanya. She seemed to love her
bothers so much.

"Siyempre iyong anak ko, kailangan ganoon din iyong tipong pag tinanong
iyong name niya sasagot siya at sasabihing: I am Ingrid Alessane Blair
Consunji Dela Monte: pangalan pa lang, nananampal na. Pak! Pak! Pak!"

Natawa ako ng malakas. I missed this silly side of Tintin. She makes me
laugh everytime.

"Tapos, irog, Marco will love her kasi siya iyong Kuya. Palalakihin natin
sila na mahal na mahal iyong each other. Marco will protect Ingrid - just
like how my brothers have looked after me."
"Paano kapag boy?" Tanong ko ulit. She feel silent for a while, after
that ngumiti na naman siya. Lalong gumaganda si Tintin kapag nakangiti.

"We'll name him Mateo Julian Andres Consunji Dela Monte." Yumakap ulit
siya sa akin. "I'll name him after my two favorite boys - You and Lukas."

"Mahal na mahal mo ang mga kuya mo..." I whispered to her.

"Oo, pero mas mahal kita. Kaya ko silang talikuran para sa'yo, irog ko.
Lahat ng meron ako kaya kong itapon basta ikaw ang kapalit."

I stared at her. Hindi alam ni Tintin kung anong epekto sa akin ng mga
salitang binitiwan niya. I closed my eyes and feel the moment. Her words
was enough to give me courage and strength. Kakayanin ko ang lahat basta
nandyan siya.

"I love you, irog ko..." I kissed the top of her head.

"And I do too."

-------------------

"Julian, irog, gising na."

Niyugyog ko ang balikat ni Julian. He was still asleep. Ngumiti na lag

ako at saka hinayaan na lang muna siya. Lumabas ako ng kwarto and I saw
Nanay Andeng cooking breakfast for us. Si Marco naman ay nasa play pen.
Nilapitan ko siya.

"Hello, baby. Good morning!" I said. Kinarga ko siya at saka hinagkan.

Ang cute ni Marco. He was wearing a white shirt that says: I'm a daddy's
boy. Natutuwa kasi talaga ako sa kanya. Kamukhang-kamukha siya ni Julian
- lahat yata sa ama nito kinuha.

"Kumain ka na ba, baby?" Tanong ko sa kanya.

"Mama!" He screamed at my face tapos ay tumawa siya. "Mama!"

Napansin kong nakatingin sa akin si Lola Andeng. Nakangiti siya.

"Ngayon lang siguro naramdaman ni Marco ang presensya ng ina. Hindi naman
kasi madalas kargahin ni Sofia ang bata. Mas madalas pa na cellphone at
makeup ang hawak niya kaysa kay Marco. Buti pa si Julian - mahal na mahal
ang bata."

Hindi na ako kumibo. "Anong niluluto mo, Lola Andeng?"

"Ay, sinangag lang saka itlog." Sabi niya. Naamoy ko nga. Mabango. Muli
akong pumihit para bumalik sa silid namin ni Julian. He was still asleep.
Inilapag ko si Marco sa kama.

"Baby, gisingin mo na si Papa. C'mon..."

Marco crawled to Julian. Nagulat ako nang biglang hampasin ni Marco ang
mukha ni Julian. Nagising siya. Natawa naman ako.

"What? What?" He asked. He looked around and when he saw me and Marco -
nangiti na lang siya.

"Ang tagal mo daw kasing bumangon, ayan nagalit si baby." Sabi niya.
Humagikgik si Marco - lalong lumawak ang ngiti ni Julian.

"This made my day." Sabi niya. "You and Marco in my bed - at the same
time. I love the two of you so much..."

Huminga ako ng malalim at saka muling humiga sa tabi niya. Panghahawakan

ko talaga ang sinabi ni Julian sa akin na aayusin niya na ang lahat. I am
hoping n asana sa lalong madaling panahon. Hindi ko kasi alam kung
hanggang kailan ko maitatago sa pamilya ko ang totoo - at sa oras na
malaman nila - hindi ko alam kung anong mangyayari.

Marco was in the middle of the bed. He was playing with his shirt,
nakatingin lang kami ni Julian sa kanya. Tumatawa kami kapag iyong mukha
ni Marci clueless na para bang hindi niya alam ang gagawin tapos bigla
siyang tatawa mag-isa. Marco is such a cutie.

"Kakain na!" Narinig ko si Lola Andeng. Agad na sinapwat ni Julian si

Marco at sabay kaming lumabas ng silid. We ate with Lola Andeng. Julian
was feeding Marco his usual oatmeal. Naglalaro pa nga si Marco at that
made Julian a little bit impatient pero hindi naman siya nagalit. I just
watched him - he's a really good father.

"Manang, pakipaliguan ninyo na po si Marco." Sabi ni Julian kay Lola

Andeng. Kinuha naman ni Lola si Marco.

"Ikaw, ihahatid na kita pagkatapos maligo..." Itininaas baba pa niya ang

kilay niya. I made a face.

"Sorry, red days." Sabi ko. Julian sighed.

"Grabe naman iyang red days mo!" Napasigaw siya, Tinakpan ko ang bibig
niya.

"Baka marinig tayo ni Lola! Ikaw talaga!" Kinurot ko siya sa tagiliran.

Nagkwentuhan pa kaming dalawa. He offered to take me home pero tumanggi
ako. I'd rather take a cab. Baka makita na naman kasi kami ni Sheena or
worse iba na ang makakita sa amin.

Maaga pa naman at hindi traffic kaya mabilis akong nakarating sa bahay. I

was silently praying na sana tulog pa si Lukas - sigurado ako na kapag
nakita niya akong pumasok sa mansyon with the same clothes I was wearing
last night when he caught me sneaking out - he would interrogate me
again.

I was humming happily as I entered the mansion. Tulog pa siguro si Lukas.

Siguro pinagod na naman siya ni Apollo kagabi. I was smiling ear to ear
but that smile faded away slowly when I saw Sheena, Aura and Apollo in
the leaving room looking so worried.

"Good morning, sissies!" I greeted them. Aura was the only one who
smiled. Nakaupo siya sa gitna ni Sheena at ni Apollo. Sa harap niya iyong
stroller ni Baby Gab - her six months old son. Kinabahan ako. May
nangyari ba?
"Is there something wrong?" Natatakot na tanong ko. Si Lola agad ang
naisip ko. "What happened to Lola?"

"Wala si Lola, Laide." Sagot ni Apollo. "Nagpunta siya ng L.A. para

dalawin ang Mama mo."

"So, what happened?" Tanong ko.

Sheena answered me. "Your brothers are in the library, Laide. They want
to see you."

My heart literally skipped a bit. Parang ayoko yatang umakyat sa lugar

kung nasaan sila ngayon. I swallowed hard. Nanginginig ang mga tuhod ko
na umakyat sa taas. Habang nasa hagdan, iniisip ko kung anong kailangan
nilang tatlo sa akin. Wala naman akong ginagawang masama - except the
Julian thingy - pero maingat naman kaming dalawa.

I reached the library's door. Pinihit ko ang door knob at saka pumasok sa
loob. I saw Lukas phasing back and forth in the middle of the room - he
was smoking. Sancho was standing near the window - he had a cigarette
too. Si Adam naman ay nakaupo lang sa isang tabi habang hawak ang isang
magazine.

"Why are you smoking?" Tanong ko. Ni hindi ako nag-hi. Natigil si Lukas
sa paglalakad. He walked towards me. I didn't know what happened. I just
felt Luka's huge hand on my cheeks. My face went numb. I knew that my
tears were falling but I couldn't feel anything.

Lukas slapped me. For the first time in my life - Luke hurt me.

And Sancho just stood there and watched. He didn't do anything.

I looked at him. He seemed so wrathful.

The next thing I knew Luke threw a magazine in front of me.

"Sabihin mo sa lalaking iyan, kahit saan siya magtago, hahanapin ko siya

para lang patayin." Halos hindi bumubuka ang bibig ni Lukas habang
sinasabi iyon. Dahan-dahan kong pinulot ang magazine and there, I saw my
picture with Julian - last night. Sa ibaba noon ay ang interview kun okay
Sofia Enriquez...

The Princess Mistress

Exclusive Article by: Sasa Cowell

The Metro Times. Issue 124 Volume 67

Adelaide Consunji is known to be one of the most beautiful faces in the

Elite. She had been known to be the Consunji Princess - the princess who
rose from the dead but who would've thought that this princess will be
someone's mistress.

For the first time - Sofia Enriquez will break her silence...
Halos mabitiwan ko ang magazine na iyon. I was still crying. Lukas was
standing in front of me. He used to be my ally but now he's my number one
enemy. I looked at Adam, he's not happy too.

"Ku-kuya..." I finally found my voice.

Lukas shook his head.

"You're a fucking Consunji, Adelaide!" Sancho growled. "Hindi ka ba

nahihiya sa ginagawa mo! I thought Lukas was the disappointment, pero
ikaw pala! You have brought shame to the family name!"

"What the hell is this, Sofia!"

Ibinato ko ang magazine sa harapan ni Sofia the moment I stepped inside

our house. She was zipping her mango juice while sitting on the Cleopatra
couch like a queen. Tiningnan niya lang ang magazine at saka ngumiti.

"Ow, nilabas na pala iyan?" She smirked. "How does it feel, Julian? Alam
na ng buong mundo ang tungkol sa kabit mo." She smiled sweetly. I wanted
to strangle her. I wanted to kill her with my bare hands! Wala akong
kaalam-alam sa nangyari. Kung hindi ko pa nakita ang magazine na ito sa
table ng secretary ko sa opisina - hindi ko malalaman na pinagpe-fiesta-
han na pala ako at si Tintin ng buong Pilipinas.

I got scared for her. Iniisip ko kung anong gagawin ng mga kapatid niya.
She had three brothers at base sa mga kwento niya sa akin - all of them
are mean, powerful and ruthless and for Tintin - that's a bad thing.
Gusto ko siyang makausap. Sinubukan ko siyang tawagan pero patay ang
telepono niya. Naisip kong puntahan siya mamaya. Haharapin ko ang mga
kapatid niya. Wala akong pakialam kung anong gagawin nila sa akin - I
just have to make sure that Tintin is okay.

"Alam mo ba kung anong ginawa mo?!" I yelled at her.

"Oo naman. Alam mo rin ba na iyan ang kapalit nang pagsama mo sa kanya
noong gabing hindi ka umuwi?" Sarkastikong sabi niya. I grabbed her arm.
"Julian, nasasaktan ako!"

"Talagang masasaktan ka! How dare you do this to me?"

"I'm your wife! I have all the rights!"

"Asawa lang kita sa papel at kahit kailan hindi kita mamahalin kaya kung
ginagawa mo ito para makuha ang atensyon ko, you failed miserably, Sofia
because you will never have my heart!"

She slapped me. Galit na galit siya. I saw a tear run down her face pero
hindi ako kumbinsido kung totoo iyon. Sofia is a goddamn actress and she
can fake everything - even her tears.

"Binigay ko sa'yo lahat, Julian! Binigyan pa nga kita ng anak tapos

sasabihin mo sa akin iyan!" She screamed. "Ano bang pagkakaiba kung siya
o ako?! Pareho lang kaming babae! I can satisfy you in bed! Kung gusto mo
ng threesome papayag ako - just don't fucking leave me!"

Kung anu-ano nang lumalabas sa bibig niya. She sounded so desperate. I

was just shaking my head. I don't need to hear this - this sounds so
pathetic and yet hindi ako naaawa sa kanya. Pinagbabayo niya ang dibdib
ko.

"Bakit ba hindi mo magawang mag-stay sa akin, Julian? Hinahayaan naman

kita! Gusto mong mambabae? Sinong gusto mo? Si Agatha? Si Helga? My co-
star ako sa teleserye, she's 18, fresh from college, you can fuck her if
you want too and I won't even give a damn just stay away from Laide
Consunji!"

Sofia's face was so red. Hindi ko na maintindihan ang mga sinasabi niya.
I just glared at her.

"I love her, Sofia. That's the reason why I just couldn't turn my back on
her. I'm so in love with her."

Humagulgol siya dahil sag alit. Pinagsasampal niya ako, kinalmot niya ako
sa mukha at nang magsawa siya she looked at me.

"Iiwan mo ako dahil sa babaeng iyon?! Pwes hindi mo na makikita ang anak
mo!" Sigaw niya sa akin. I just grinned.

"Alam mo ba kung nasaan ang anak ko?" Tanong ko sa kanya. Nang mabasa ko
ang article na inilabas ng magazine na iyon ay agad kong inutusan ang mga
tauhan ko na ilapad si Nanay Andeng kasama si Marco papunta ng Cebu -
hangga't magulo ang lahat doon muna sila sa kapatid ko. Pababalikin ko
lang sila dito sa oras na maging maayos ang lahat.
"Wala akong pakialam! Oras na iwan mo ako ipapaampon ko si Marco at hindi
mo na siya makikita!" Sigaw pa rin niya. Hinawakan ko siya sa magkabilang
balikat.

"Wala si Marco. Wala ka nang hawak sa akin. Anong klase kang ina at
nakakaya mong sabihin iyan sa anak mo?" I gritted my teeth. Sofia was
just so desperate that she was willing to gamble everything for me to
stay with her. Wala na akong pakialam sa kanya. Si Marco lang ang hawak
niya - nasa akin si Marco - dahil doon - everything is better.

"I'm leaving you." Sabi ko sa kanya. "Kahit kailan hindi tayo naging
masaya sa isa'tisa so why stay?" I shook my head. "Gusto kong sumaya,
mabuhay at magkaroon ng totoong pamilya kasama ng taong mahal ko at hindi
ikaw iyon."

"Julian, no... please! I'm begging you!" Lumuhod siya sa harap ko. "Huwag
mo akong iwan. Papayag na akong maging kabit mo si Tintin pero huwag mo
akong iiwan!"

"The annulment papers will be here tomorrow and I am expecting you to

sign them." Binawi ko ang binti ko sa kanya. "Goodbye, Sofia."

I walked away from her. Kahit na magulo ang mga bagay ngayon ay
nakakaramdam ako ng kasiyahan. Nakakawala na ako kay Sofia. Alam kong
hindi naman dito nagtatapos ang lahat - may mga bagay pa akong kailangan
harapin pero kahit paano ay gumaan na ang pakiramdam ko. Sofia is finally
out of my life. I just needed to fix things with Tintin's family and
after that, things will be in their proper places.

I got in my car and drove. Buo na ang desisyon ko, haharapin ko ang mga
kapatid ni Tintin ngayong araw na ito. Wala akong ideya kung anong
sasalubong sa akin sa oras na harapin ko sila, bahala na. I will fight
for Tintin - I will do the things I didn't do for her. I will fight for
her. There's no turning back now.

---------------------

"Here, put this on your cheeks."

I was still crying inside my room. Wala na. Sa ilang taon ko sa mundong
ito, ngayon ko lang nakitang nagalit nang ganoon si Lukas at si Sancho.
They never get mad at me. They love me too much to get mad at me - pero
parang nabura ang pagmamahal na iyon dahil lang sa ginawa ko.

I wiped my tears.

"Laide, put this on your cheeks." I heard Adam again. I slowly took the
ice pack from his hand and put it on my left cheek - iyong pisnging
sinampal ni Lukas. Napaiyak na naman ako nang maalala kong sinaktan ako
ni Lukas. Galit na galit siya sa akin. Kulang na lang ay patayin niya ako
sa sobrang galit niya. Wala na iyong Lukas na mahal na mahal ako. He even
called me a disgrace to the family while Sancho told me to stay away from
Julian or he would make his life a living hell.

Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit sila nagagalit sa akin -

given the fact na mali ang relasyon naming si Julian - pero parang hindi
nila naramdaman ang nararamdaman ko. Nagmamahal ako at sa nakita ko sa
kanila at sa mga asawa nila - nagmamahal din sila pero bakit hindi nila
ako maintindihan.

"Galit si Lukas at si Sancho..." Mahinang sabi ko.

"Akala mo ba sila lang?" Mariing sabi niya. Muling tumulo ang mga luha
ko.

"Adam, mahal ko siya." Anas ko. "Di-diba ganoon ka din naman kay Aura."
He took a deep breath. Sinubukan kong huwag umiyak sa harapan ni Adam
pero hindi ko mapigilan ang sarili ko.

"Naiintindihan ko. Pero mali, Laide. I'm with Lukas and Sancho on this
one. You don't deserve that guy. And as calm as I am but I'm going to
make his life a living hell kung hindi ka niya titigilan."

Adam is calm, he is. Unlike Sancho and Lukas, nakakangiti pa si Adam pero
kahit kalmado siya - nakaramdam ako ng takot. Somehow, I know that I
should be scared of him too.

"Stop crying. Maga na iyang mata mo." He even said. Pinahid niya ang luha
ko pero ayaw talagang maampat. Magsasalita pa sana ako nang biglang
bumakas ang pinto. Iniluwan niyon si Aura.

"Mahal..." Saglit siyang natigilan habang nakatingin sa akin. I gave her

a weak smile. Adam looked at her.
"Bakit mahal ko?" Tanong niya. Aura went near him. Ipinatong niya sa
balikat ni Adam ang kamay niya. "Si Gab?"

"Tulog..." Aura took a deep breath. "Mahal nasa baba iyong Julian Dela
Monte."

My eyes widened when I heard Julian's name. Dalawang bagay lang ang
pumasok sa isip ko. Si Lukas at si Sancho. Mabilis pa sa alas-kwatro na
napatayo ako at tumakbo palabas ng silid ko. I could hear Adam calling me
but I didn't even look back. Habang pababa nang hagdan, nakita ko si
Sheena na humahangos papunta sa garden. Sumunod ako sa kanya and in
there, I saw Apollo.

Was she actually cheering for Lukas?!

Lukas and Sancho were standing in the middle of the garden. Julian was
there. He looked calm, wala akong nakikitang takot sa ekspresyon ng mukha
niya habang ako, hindi mapakali. Kulang ang sabihin na natatakot ako -
takot na takot ako at hindi na ako makahinga.

Nanlaki ang mga mata ko nang biglang hawakan ni Sancho si Julian sa likod
at iniharap kay Lukas.

"Walang makikialam!" Maowtiridad na sigaw ni Sancho. Sheena gasped.

"Sancho!" She yelled.

"Hayaan mo, hindi mawawala ang galit nila kung pipigilan mo sila. Go
Lukas?! I love you, babe!" Apollo seemed to be enjoying the scene.
Napasinghap ako nang malakas nang makita kong inambaasn ng suntok ni
Lukas si Julian sa mukha. Hindi na ako nag-isip - I ran to him. Hinarang
ko ang katawan ko sa kanya.

"Lukas no!" I screamed. Napapikit ako dahil akala ko tatama sa akin iyong
kamao ni Lukas.

"Fuck!" He cursed. "Adelaide, umalis ka diyan kundi tatamaan ka sa akin!"

His voice was so scary. Napaiyak ako.
"Tama na!" Sabi ko. I was crying again. Niyakap ako ni Julian. It was as
if he was protecting me from everything else. Lalo akong napaiyak. Mula
nang umuwi ako kaninang umaga - wala na akong ginawa kundi ang umiyak
nang umiyak.

"Please tama na! Ano ba sa mahal na mahal ko si Julian ang hindi mo

maintindahan! Kapag sinaktan mo siya para mo na rin akong sinaktan!"

"Wala akong pakialam, Laide. Papatayin ko ang lalaking iyan!" Galit na

galit na sigaw niya sa akin. I pushed him away. Wala akong masabi. Ayoko
nang magsalita dahil habang tumatagal lalo lang akong nasasaktan. Alam
kong mahal ako ni Lukas pero ang kontrolin ang kaligayahan ko - hindi na
tama.

"Umalis ka diyan, Adelaide." Mariing wika ni Sancho.

"Ayoko. Dito lang ako."

"Puta!" Sigaw ni Luke.

"Tulad ng sinabi ko kanina, Lukas, Sancho..." I heard Julian's voice.

"Mahal ko si Tintin, gagawin kong tama ang lahat para sa kanya - para sa
aming dalawa. Panahon lang naman ang hiningi ko." Mariing wika niya. I
looked at him. Nakikipasukatan siya ng tingin sa mga kapatid ko. Wala
akong nababakas na takot.

"Ipaglalaban ko si Tintin kahit saan pa tayo makarating." Sabi niya pa.

Lukas and Sancho's jaws clenched.

"You will never be good enough for our sister so back off!" Tinulak siya
ni Sancho.

"Stop!" I screamed. Lukas grabbed my arm.

"Pumasok ka sa loob!"
"Ayoko!" Napahagulgol ako. "Kung makapagsalita kayo parang hindi ninyo
nararamdaman ang nararamdaman ko! Nagmamahal ako!" Halos pumiyok ang
boses ko. "Nagkataon lang na sa maling pagkakataon pero nagmamahal ako!"

"Tama na, irog..." Bulong sa akin ni Julian. "Aalis na ako, babalik na

lang ako bukas..." Wika niya. Hinawakan ko ang kamay niya.

"Dito ka lang, Laide." Wika ni Lukas. Umiling ako.

"Kung hindi ninyo ako maintindihan, sasama na lang ako kay Julian. Alam
ko na sa oras na iwan niya ako gagawa kayong dalawa ng paraan para hindi
na kami magkita at hindi ko hahayaan na mangyari iyon. Sasama ako kay
Julian. It's my choice, it's my life." I sighed.

"I'm sorry if I'm a disappointment to the family, but I'm not letting my
chance to happiness slip away just because I'm scared of you."

Hinatak ako ni Julian. Dama kong nanginginig ang mga kamay niya. Dahan-
dahan kaming tumalikod. Habang naglalakad ay bigla siyang nagsalita.

"Sasama ka sa akin?" Tila hindi siya makapaniwala. I looked at him.

"Bakit hindi?"

We smiled at each other.

"The moment you step away, Adelaide, kalimutan mong isa kang Consunji."
Narinig ko ang malamig na boses ni Sancho. Tumigil ako. Hinarap ko siya.
Napakasakit marinig ng mga salitang iyon galing sa kuya ko. I held back
the tears.

"I lived my life for eleven years not knowing that I'm a Consunji. I
guess it wouldn't hurt if that happens again." Hindi ko alam kung paano
ko nasasabi ang lahat nang iyon sa tuwid na boses. Nakita ko ang
pagbabago ng expression ni Lukas at ni Sancho.

"Thank you for bringing me back to the life I used to have, Sancho. But
right now, this isn't the life I want."
After saying that, I pulled Julian closer and we both left the Consunji
mansion. Nang nakasakay na ako sa kotse niya ay saka lang pinakawalan ang
mga luhang kanina ko pa pinipiglan. Ang sakit-sakit. Akala ko sila iyong
unang makakaintindi sa akin dahil sila ang pamilya ko pero mas pinili
nilang isipin ang sasabihin ng iba kaysa sa nararamdaman ko.

I love my brothers but I couldn't leave without Julian in my life.

"Tintin..." Hinawakan niya ang kamay ko. I gave him a sad smile.

"Sabi ko sa'yo diba? Kaya kong talikuran ang lahat basta ikaw ang
kapalit."

He nodded. He cupped my face and kissed my lips. Sa unang pagkakaton sa

buong maghaping iyon - gumaan ang pakiramdam ko.

"I will never back down, Tintin. We'll fight this together. I love you."

"And I do too..."

"Julian, anong oras na? Naku nakalimutan kitang pakainin!"

Humahagikgik si Tintin habang nakatayo sa harapan ko. Kagigising niya

lang kasi. Pagod siya kaya hindi ko na siya ginising. Wala siyang ginawa
kagabi kundi ang umiyak, hinayaan ko lang siya. Alam kong mahirap ang
sitwasyon naming dalawa ngayon, alam ko rin kung anong ginagawa niya para
lang makasama ako, pero hindi ibig sabihin noon ay payag ako sa
nangyayari sa amin.

Lumapit siya sa akin at saka humilig sa balikat ko. Ngumiti siya at saka
hinaplos-haplos ang dibdib ko.

"Julian, anong gusto mo? Coffee, tea or me?" Pilyang tanong niya.
Napailing na lang ako.

"Gusto ko... umuwi ka sa inyo." Hinagkan ko siya sa noo. Iyon ang tamang
gawin. Nang piliin niya ako kahapon - alam kong mali na ang lahat.
Nagpunta ako sa mansyon para magpaliwanag sa mga kapatid niya. Hindi ko
naman kahit kailan inasahan na kapag nakipagkita ako sa kanila,
tatanggapin agad nila ako. I readied myself for a war at iyon ang
nadatnan ko sa mansyon.
I know that Sancho and Lukas literally wanted to kill me with their bare
hands - tanggap ko iyon. Sasapakin na nga nila ako - inihanda ko ang
sarili ko pero dumating si Tintin - things changed.

"Ba-bakit ako uuwi? Sancho disowned me. Plus I've made my choice." Sabi
niya pa sa akin.

"I know, thank you for choosing me, irog ko, pero they're your family,
you should be with them."

"Pero kapag umuwi ako, hindi na kita makikita!" Bumukal ang mga luha sa
kanyang mga mata. Hindi nagtagal ay sisinghap-singhap na siya. I took a
deep breath. Kahit kailan ay hindi ako natutuwa sa tuwing nakikita ko
siyang umiiyak. I wiped her tears.

"Hindi naman ako papayag na hindi na kita makikita. Mahal na mahal kita
pero tama ang mga kapatid mo. Kailangan muna nating maghiwalay, bumalik
ka sa kanila habang inaayos ko ang lahat."

Umiling siya. She held on my arms.

"Kaya ko namang naghintay. Dito na lang ako habang inaayos mo ang lahat.
Kapag okay na, uuwi ako sa amin kasama ka. We'll prove my brothers wrong,
Julian." Bigla niya akong niyakap. I just sighed. Si Tintin man siya o si
Laide - pareho lang matigas ang ulo nila.

"Irog..." Tawag ko sa kanya. Magsasalita pa sana ako nang biglang ma-ring

ang cellphone ko. It was my secretary.

"Hello?" I kissed Tintin's hair as I talk to the phone. Sinenyasan ko

siyang huwag nang umiyak. Pinahid naman niya ang mga luha niya at saka
bahagyang lumayo sa akin.

"Sir, iisa-isang nagpu-pull out ang investors natin and Mr. Sancho
Consunji is here. He said that he'll be taking over the company. Nabili
na daw niya lahat ng shares ng board - he has seventy-five percent of the
shares, Sir. Siya na ang major stock holder natin."

Fuck.

I tried to remain calm. I didn't want Tintin to see me worried. Mag-

aalala lang siya and worse, baka bigla niyang puntahan si Sancho para
kausapin ito. I took a deep breath.

"Okay, papunta na ako." Sabi ko na lang. I ended the call. I looked at

Tintin.

"Di ka pa nag-aalmusal." Sabi niya. I kissed her cheeks.

"Sa office na lang, irog. Emergency." I tried to smile at her.

Nagmamadaling lumabas ako ng unit namin. We were still staying at the
Consunji Empire pero pakiramdam ko pagkatapos ng araw na ito ay kailangan
ko nang umalis sa lugar na iyon.

Pinaliliit na ng mga Consunji ang mundo ko at sinisimulan na ito ni

Sancho.

I arrived to the office fifteen minutes later. Everything seemed normal.

Nagtatrabaho pa rin ang mga tao ko and they're still greeting me, they're
still calling me Sir Jules - but I know deep inside, things have changed.
Sancho is not the devil in the corporate suit for nothing. Alam kong
mangyayaro ito pero hindi ko inaasahan na ganoon kabilis. He did
everything in a span of twenty four hours - he's really ruthless.

Nang marating ko ang opisina ko - agad akong nakita si Andrea, nakatayo

lang siya sa may tabi ng pinto at kipkip ang ilang mga folders.

"Andrea..." I called her.

"Sir! Sir nasa loob siya. He seemed pretty confident. Hindi ko alam kung
anong nangyayari, Sir pero masyadong mabilis."

Hindi na ako kumibo. I entered my office and there I found Sancho

Consunji in his signature Armani coat and tie while holding the picture
of Sofia and me with baby Marco. He slowly looked at me.

"Look who decided to show up." He said in a very dark tone.

"What have you done?" I asked him. Hindi ako natatakot sa kanya. He
grinned.

"Did you know that your board members are very gullible? Isang sabi lang
and 'tada' I'm the newest owner of the Dela Monte Winery and you're just
my mere employee."

Hindi ako kumibo. Wala naman akong magagawa. He got everything now at
alam ko kung anong hihingin niyang kapalit ng lahat ng ito - ang hindi ko
lang alam ay kung kaya ko bang ibigay sa kanya si Tintin nang ganoon na
lang.

I wanted Tintin to come back to her family - pero siya mismo ang may
ayaw. Kilala ko si Tintin - kapag sinabi niyang ayaw niya - ayaw niya
talaga at wala akong magagawa doon.

"Wala ka bang sasabihin, Mr. Dela Monte?" Tanong niya habang nakangisi sa
akin. I shook my head.

"I'll call my dad para makapag-usap kayo." Sabi ko na lang. Nagbago naman
ang ekspresyon ng mukha niya. Parang nagtataka siya pero saglit lang
iyon.

"Martir ka." He grinned. "Lahat ng pinaghirapan mo nawala pero wala kang

balak itanong sa akin kung anong kailangan para ibalik ko ang lahat
sa'yo. I can give everything back to you, Mr. Dela Monte...."

"Alam ko kung anong hihingin mong kapalit at isa lang ang masasabi ko,
Mr. Consunji - it's her choice. Not mine. She chose me, alam kong mali
pero ako ang pinili niya. Gustuhin ko man na bumalik siya sa inyo kung
ayaw niya, wala akong magagawa - might as well make her see that I am
worth all the pain."

Nakita kong kinuyom niya ang kanyang palad, inilang hakbang niya ako at
doon, naramdaman ko ang kamao niya sa mukha ko.

"Fuck you, Julian!" He hissed. "Sino ka ba? You're no one and yet you
have the guts to say that you're worth everything our princess had to get
through!" Halos anas nang lumabas iyon sa bibig niya. Gusto ko rin siyang
suntukin pero hindi ko ginawa. Somehow, naiintindihan ko si Sancho. May
mga kapatid din akong babae at kung sa akin mangyari ito, malamang iisa
lang din kami ng reakyon.

"Su-susubukan kong kumbinsihin siyang bumalik." Sabi ko na lang. "Pero

kung itatago ninyo siya sa akin, hahanapin ko pa rin siya kahit saan pa
siya makarating dahil ang puso ni Julian ay para kay Tintin lang, Mr.
Consunji."

I walked away from that office with a heavy heart and a bleeding lip. I
know I promised Tintin that I will do everything for her at isa na ito sa
mga iyon. Pamilya ang dapat niya piliin - kahit ako, naniniwala ako na
blood is thicker than water.

Habang pasakay ako sa kotse ay muling nag-ring ang phone ko. It was my
lawyer. Sinagot ko iyon.

"Did she sign it?" I was talking about Sofia.

"No sir, hindi ako nagpunta kay Miss Enriquez ngayon."

Kumunot ang noo ko.

"Sir, may kailangan kayong malaman. I checked the records, pero walang
nakarehistrong marriage contract under your name and Miss Enriquez. Wala
sir, it's clean. It's like the marriage was scripted or something."

Walang record ang kasal...

"Fuck!"

---------------------------

I was in the middle of cooking lunch when I heard the doorbell rang.
Napangiti ako. Alam kong si Julian iyon, nakalimutan niya siguro iyong
susi niya kaninang umaga dahil sa sobrang pagmamadali.

I was half running and half walking towards the door, binuksan ko iyon
and my mouth parted when I saw my three brothers - all of them have the
same expression - all of them were looking murderous. Napaurong ako pero
bigla akong hinatak ni Lukas papalapit.

"Uuwi na tayo." He said. Nagpumiglas ako.

"Lukas, bitawan mo ako!" I hissed at him. Hindi ako makagalaw masyado

dahil nasa likuran ko si Adam at lalo akong kinakabahan dahil ang talim
ng titig ni Sancho - sa buong buhay ko, ngayon niya lang ako tiningnan na
para bang gusto niya akong patayin.

"Uuwi na tayo! Puta! Ang tigas ng ulo mo!" Sigaw sa akin ni Lukas.
Tinulak ko siya.

"Hindi matigas ang ulo ko! I'm just trying to prove all of you wrong! You
judged Julian without even trying to get to know him!"

"Utang na loob, Laide!" Sigaw ni Adam. "Anong kailangan kilalanin? Di pa

ba sapat na may asawa siya at ginagawa ka niyang kabit?!"
Napaiyak ako.

"Hindi ako kabit."

"You are." Sancho said. "You're a mistress, Laide. You chose to be one
and we're taking you out of this fucking situation." Halos hindi
bumubukas ang bibig ni Sancho habang nagsasalita siya. Napahikbi ako.

Masakit tanggapin na kabit ako - pero mas masakit na marinig ko iyon mula
sa kanila. They're brothers and I know that they just wanted to protect
me - naiintindihan ko sila pero sana intindihin nila ako.

"M-mahal ko si Julian. Hindi ko siya iiwan."

"Mali ang pagmamahalan ninyo." Sabi ni Adam. "May asawa siya."

"Let's go home, baby..." Biglang bumait ang boses nu Lukas. "Fuck! I made
you cry. Shit!" Lumayo siya habang sinasabunutan ang sarili.

"Can't you see baby?" Lukas said. His tears were falling now. "We're
being torn apart because of that man! I never wanted to hurt you but I
did because of him! Fuck! I hate myself!"

"Lu-luke..."

I wanted to hug Lukas. Alam ko kung gaano niya ako kamahal, mahal ko rin
naman siya pero kailangan kong panindigan ang sinabi ko sa kanila. I
looked away. Lumalambot ang puso ko dahil sa mga luha ni Lukas.

"Umuwi na tayo, Laide." Wika muli ni Adam. I shook my head.

"I've taken over the winery, Adelaide at kapag hindi ka umuwi hindi ko na
ibabalik iyon kay Julian kahit kailan."

"Why are you doing this? Julian is working hard tapos itatapon mo lang
nang ganoon iyon?!"

"I'll give him back everything, Adelaide. Basta umuwi ka sa bahay."

Sancho clenched his jaw. He's not my brother anymore - he's the devil
again and never in my life did I think that he would do this to me.

"Umuwi ka, ibabalik ko sa lalaking iyon ang kompanya nila." He said

again.

"I really hate you right now..." I said while in tears.

"It's better that you hate me, kesa naman nandito ako at pinapababa ang
sarili mo." Galit na sabi niya. Umiling lang ako. Hindi ako uuwi. Matigas
ang ulo ako, hindi ako sasama sa kanila, hindi ko iiwan si Julian.

Si Julian ay para kay Tintin at iyon ang dapat. Kaya kong maghintay
hanggang sa maayos niya ang lahat - gusto ko nandito ako sa tabi niya,
ayokong umalis dahil sa oras na umalis ako, gagawa ng paraan ang mga
lalaking ito para mailayo ako sa kanya at hindi ako papayag.

"Sorry, Sancho, Lukas and Adam. But I've made my choice. I'm staying here
kahit na kamuhian ninyo pa ako. Kahit na magalit kayo sa akin habambuhay
pero hindi ko iiwan si Julian. I'm very sorry."
Hindi ako makapaniwala na nasabi kong lahat iyon sa kanila. I slowly
turned my back on them, nang makapasok ako sa loob ay ini-lock ko ang
pinto at saka napasandal sa pader. I was crying - alam kong nasaktan ko
sila dahil sa desisyon ko pero paninindigan ko ito.

All my life I've always been the girl who can have everything in life
pero ngayon gusto kong maiba iyon. I wanted to be the girl who stood up
for something she believes in at iyon ang pagmamahalan naming ni Julian.
Naniniwala ako na lahat nang ito malalagpasan namin nang magkasama, na
hindi ko kinakailangang lumayo sa kanya.

Kung mali para sa iba - para sa akin ito ang pinakatamang gawin. I tried
looking at the peeping hole again. I could still see the three of them
standing in front of the door - Sancho - I think it was him because he
was the only one wearing a suit - was trying to pull Lukas away from the
door. I think Lukas was saying something - tapos ay bigla na lang itong
umalis palayo. It hurts to see them like this. Mahal na mahal ko ang mga
kapatid ko pero mahal ko rin si Julian at sa sitwasyon ngayon - siya ang
hindi ko kayang iwan.

---------------------

It was dark when I reached San Miguel. Halos paliparin ko ang kotse para
lang makarating sa lugar na iyon. Hindi ko alam kung anong magiging
reaksyon ko. Walang record ng kasal namin ni Sofia - that could only mean
one thing - hindi ako kasal sa kanya. Wala akong sabit, hindi kabit si
Tintin at pwede ko na siyang makasama - all I have to do is ask my father
about it and everything will be alright.

Nang makarating ako sa mansyon ay sinalubong agad ako ng mga kasama sa

bahay. I asked where my father was at ayon sa kanila ay nasa kwarto si
Papa. Agad akong nagpunta doon. My mind was racing. Bago ako pumasok sa
kwarto ni Papa ay pumunta muna ako sa silid namin ni Sofia. I was
expecting that she'll be here dahil kanina nang magpunta ako sa bahay -
ang sabi sa akin ng mga kasama ay umuwi daw ito ng San Miguel noong
gabing iyon matapos ang komprontasyon naming dalawa.

I went inside the room and I saw Sofia's things in the middle of the bed
pero wala siya doon. Naikuyom ko ang aking palad. I'll deal with her
later - right now, I have to talk to my father. Siya lang ang makakasagot
ng lahat ng tanong ko.

Bakit walang record ang kasal namin ni Sofia? Tandang-tanda ko na meron

kaming pinirmahang papeles noon. I saw her sign the papers, witness doon
ang pari at ang mga magulang namin. I married her and yet walang record
noon. Paano mangyayari iyon?

Hindi naman ako nalulungkot dahil sa nalaman ko. I'm actually relieved
about it. Ibig sabihin kahit kailan ay hindi naging mali ang relasyon ko
kay Tintin dahil hindi ako kasal sa kanya. People might think we're
married but the truth was we're not so that makes everything less
complicated.

I got to my father's room. Bahagyang nakaawang ang pinto noon. Hindi na

ako kumatok. Tuloy-tuloy akong pumasok - only to be shock with the sight
in front of me.

"Oh my god!"
Nandoon si Sofia. Sa kama ng tatay ko. She was naked while my father was
thrusting his hips on her. She was biting her lip - I'm sure because of
pleasure while my father kept kissing her neck. Her legs were wrapped
around my father's waist - and she was calling out his name.

Ni hindi nila napansin na nasa loob na ako ng silid at nakikita ko silang

dalawa.

"Gustav-oohhh...." Sofia moaned again.

I knew I had to move - I had to run away but it was like my feet were
glued on the floor. I couldn't take my eyes of them.

My father and Sofia --- in bed together - having sex. It was disgusting.

Sofia opened her eyes, she smiled at my father. Hindi sinasadyang

napatingin siya sa direksyon ko.

"Oh! God! Julian!" She exclaimed. She pushed my dad away and covered
herself. "Fuck, anong ginagawa mo dito?!"
I walked out of the room - still trying to process what I just saw. Kung
ano-anong naiisip ko. Hindi kami kasal ni Sofia - tapos makikita ko
siyang - I took a deep breath. Pumasok ako sa kwarto namin at lahat ng
bagay na mahawakan ko ay pinagbababato ko. I really hate her! I hate her
for what she did to me! I hate her for what she was doing with my father!
All along, akala ko ako ang mali - na ako ang nakakasakit and yet she was
doing the same thing and worse - she was doing it with my father!

"Julian, I can explain." Iyon agad ang bungad niya sa akin matapos siyang
pumasok sa kwarto.

"Oh now you're wearing clothes!" I hissed. Tumulo ang luha niya.

"Julian, I'm sorry..." Napaiyak na lang siya. She was being sorry? What
for? Mukhang sarap na sarap naman siya sa ginagawa ni Papa sa kanya
kanina. Tumiim ang mga bagang ko. I wanted to hit her pero hindi ko
ginawa. Kahit kailan ay hindi ako mananakit ng babae lalo na kung si
Sofia lang iyon. She was the lowest of low. I hate her!

"Kailan pa?" Tanong ko sa kanya. "Kailan pa!" Sigaw ko. Mukhang nagulat
siya sa taas ng boses ko.

"After my college graduation." Mahinang wika niya. Napanganga ako. That

was the time when my dad told me that I will be marrying her. Pumayag ako
dahil akala ko para sa pamilya ang gagawin ko.

"Alam mo ba na hindi tayo kasal?" Nakatiim ang mga bagang na tanong ko.
Dahan-dahan siyang tumango.

"Putang ina!"

"Julian I'm sorry..." Mahinang wika niya. "It was your father's plan. We
wanted to be together at wala siyang makitang paraan. My father will hate
him if I eloped with him, you mom will hate him too, ayaw naming maging
complicated ang situation so he decided to marry us." Lumuluha siya pero
hindi ako naaawa sa kanya.

"Hindi ko naman gusto iyon pero gusto kong makasama si Gustavo.

Julian..."
"So ginamit ninyo ako?" Galit na sabi ko. "Ginamit ninyo ako ni Papa para
mapagtakpan ang relasyon ninyong dalawa! Ginawa ninyo akong tanga,
pinagmukha ninyo akong gago! All along akala ko ako ang masama dahil
ginawa kong kabit si Tintin pero in the end mas masahol ka pa sa kabit!"
I hissed. Sinampal niya ako.

"Wag mo akong pagsalitaan na parang malinis ka! May kabit ka rin Julian!"

"Oo! Pero minahal ko si Laide noong four years na tayong kasal! While you
have been cheating on me since day one!" Naniningkit ang mga mata ko sa
sobrang galit. Kahit kailan ay hindi ko naisip na kayang gawin sa akin ni
Sofia ang bagay na ito. She's a bitch but I never thought that she's
heartless. She's a heartless bitch.

Bigla akong natigilan. I looked at her.

"Akin ba si Marco?" My heart is literally breaking. Noon - walang tanong,

anak ko si Marco pero ngayon, I'm having doubts. Ang sakit isipin na
iyong batang inalagaan at minahal kong akin ay may posibilidad na hindi
sa akin.

"Tinatanong kita! Akin ba si Marco?!" Muling sigaw ko. Napahagulgol na

naman siya.

"Hindi! Hindi, Julian! Si Gustavo ang ama niya. Your father knew about it
but we decided to keep quiet para sa image ko at para sa pamilya natin."

"Ahhh!!!" I screamed at her. Noon ko nakita si Papa na nakatayo sa may

pintuan. He was just eyeing me. My tears were falling.

"Son..." He called. I shook my head.

"Huwag ninyo akong tawaging anak! Putang ina! Magsama kayo!" Lumabas ako
ng silid at nagtuloy sa sasakyan ko. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.
Kanina, akala ko kilala ko ang sarili ko pero ngayon, knowing all the
things I know now, parang hindi ko alam kung saan ako lulugar.

I've been fighting for Tintin. Akala ko mali kami, akala ko kami ang nasa
baluktot na paniniwala and yet...

Inihinto ko ang kotse at saka yumupyop sa manibela noon. I was thinking

about everything that happened to me, to Tintin and Sofia. This -
everything.

Suddenly - I feel so worthless.

Nagpahinga ako saglit sa daan. Nang maramdaman kong kaya ko nang

magmaneho pauwi ay ginawa ko na. Uuwi ako kay Tintin - sa mahal ko, sa
mundo ko pero alam kong may dapat muna akong gawin bago ko siya uwian.

After two hours of driving, nakapasok na ako ng siyudad. I went to a

certain restaurant and settled on the table beside the window. I took my
phone and I called the last person I needed to see on earth. Habang
kausap ko siya ay tahimik kong kinukumbinsi ang sarili ko na tama ang
gagawin ko - na ito na lang iyong paraan para mapatunayan ko sa sarili ko
na karapat-dapat ako.

Hindi ko kinailangan maghintay nang matagal dahil makalipas ang halos

labin-limang minute ay nakita kong dumating ang tinawagan ko. Tulad ng
palagi kong nakikita sa kanya, kunot na kunot ang noo niya habang
naglalakad papalapit sa akin.

"Lukas..." Tumayo ako para kamayan siya. Tiningnan niya lang ako. Umupo
siya at saka inirapan ako.

"Siguraduhin mong magugustuhan ko ang lalabas sa bibig mo, kundi hindi ka

na sisikatan ng araw bukas." Malamig na sabi niya. Tumango ako.

"Ibabalik ko na si Tintin..." Mahinang sabi ko...

--------------------

"Julian!"

Ngiting-ngiti ako nang salubungin ko si Julian habang papasok siya sa

pinto. He looked so tired. I hugged him at tulad noon ay niyakap niya ako
pabalik - mahigpit at mainit ang mga yakap niya sa akin. Napangiti ako.

"I miss you, irog ko." Sabi ko sa kanya. Hindi pa rin siya nagsasalita.
Bahagya siyang lumayo tapos ay ngumiti siya sa akin.

"Ganda talaga ng irog ko." Sabi pa niya. Napahagikgik ako. Ang tagal na
namin ni Julian pero napapakilig niya pa rin ako.

"Ikaw talaga. Kumain ka na ba? Babawi ako ngayon kasi di kita naipagluto
kaninang umaga." Hinatak ko siya paupo sa mesa at saka pinagsilbihan. He
was just eyeing me while I do things for him. Hindi ko alam pero may kung
ano sa mga mata niya na nakakapagpalungkot sa akin.

Sabay kaming kumain. I asked him about his day, nalungkot lang ako dahil
nagsinungaling siya. Sabi niya, okay ang lahat sakompanya nila. Hindi
niya sinasabi sa akin na nakuha na ni Sancho ang lahat. I sighed. Julian
is a good man, he didn't want me to hate my brothers.

Nang matapos kami pareho ay sabay rin naming niligpit ang pinagkainan.
After that he took a shower while I fix his clothes for him. Pagod si
Julian, alam kong makakatulog na siya agad. Alam kong iniisip niya ang
nangyari sa kanila ni Sancho at kahit ayoko ay nakadama ako ng panibugho
para sa kapatid ko.

Hindi sapat na mahal niya ako para pahirapan niya si Julian ng ganito.
Kung sa tingin niya makukuha niya ako pabalik habang pinahihirapan niya
si Julian - nagkakamali siya. Pwede naman kaming mag-usap. Kung susubukan
niya lang sana akong pakinggan siguro maaayos namin ang lahat.

Natigil lang ako sa pag-iisip nang lumabas si Julian sa bathroom,

nakatapi lang siya ng towel at kitang-kita ko ang glorious abs niya.
Natawa ako bigla.

"Bakit?" Ngumisi siya. "Naaakit ka ba sa akin, irog ko?" Tanong niya

habang papalapit. He touched my hair tapos ay hinapolos-haplos niya rin
ang pisngi ko. Bumaba ang kamay niya sa leeg ko, patungo sa may dibdib,
pababa sa may baywang hanggang sa bigla niya akong hinapit.

"Damn, miss na miss na kita." He nibbled the sensitive part on my neck. I

put my arms around him and let him take over me again. I feel so loved
whenever I'm in Julian's arms. Para bang walang makakapagbago ng lahat sa
amin - na hindi niya ako iiwan kahit kailan at alam kong sa dulo ng lahat
ng ito - gaano man karami ang hirap na pinagdaanan naming dalawa, we will
have the happy ending we both deserve.

Not a moment later, we we're both naked beside each other. Julian was
pleasuring me. All I could do was say. He really knows my body well, he
knows which buttons to push, which points to pleasure until I explode.
Our bodies unite and all I could do was dance to the rhythm that he
started. There was something different in his love making tonight - it
was sensual, gentle and very tender and yet I could feel the urgency in
his every move.

He called out my name and we both came in pleasure. He lie beside me and
tuck me to bed.

"Goodnight, I love you, irog ko." He planted a kiss on my cheeks pumikit

ako at natulog nang nakayakap sa kanya.

In the middle of the night, I woke up with no apparent reason at all. I

looked at Julian's side, naroon pa rin naman siya, he was sleeping.
Nakangiting tumayo ako. I needed at glass of water so I went out of the
room to go to the kitchen. Nang makainom ako, noon ko napansin na bukas
pala iyong tv sa loob ng entertainment room. Siguro hindi napatay ni
Julian iyong tv kanina.

Pumasok ako sa loob para patayin iyong tv pero bago ako mapindot ang
power button ay nag-flash bigla ang mukha ni Boy Abunda sa screen at
sinasabi na may urgent presscon si Sofia Enriquez.

I found myself sitting on the couch while waiting for the presscon. Hindi
naman nagtagal ay nagsimula na.

Sofia appeared on tv, she was wearing a white polo shirt and a pair of
pants. Nakatali lang sa likod ang buhok niya and she was wearing a big
Armani shades - mamula-mula ang ilong nito at panay ang pahid ng panyo sa
gilid ng mga mata.

"I won't make this long." She said. Her voice was husky and sad. She
looked at the camera. May hawak siyang papel.

"I am a broken hearted woman." She started. "My husband..." She sobbed.
"was cheating on me with Laide Consunji and he already left me for her.
Magkasama sila ngayon habang ako nagdudusa sa sakit na nararamdaman ko."

Napanganga ako. Hindi ko maintindihan kung anong sinasabi niya. She was
right, magkasama kami pero bakit niya sinasabi na broken hearted siya?
Minahal niya ba si Julian?

"Julian and I used to be happy, pero dumating sa buhay namin si Laide -

back then she was Tintin - nagpapanggap lang pala siya - we had no idea
why pero nagpapanggap lang siya - inagaw niya sa akin ang asawa ko."
Umiyak na naman siya. Ipinakita sa tv na inaalos siya ng isang babaeng
nakaupo sa tabi niya.

"Ang sakit-sakit kasi wala naman akong laban kay Laide Consunji." Sabi pa
niya. "We all know kung gaano kayaman ang pamilya niya. She even
threatened to hurt my child with Julian - my precious baby - kapag hindi
ko nilayuan ang asawa ko. Siya pa ang may ganang magsabi ng ganoon
samantalang siya ang kabit."

Ibinaba niya ang salamin niya at saka pinahid ang mga luha. My tears were
falling too. Iniisip ko kung may circumstance ban a pinagbataan ko si
Marco pero wala. I loved Marco - siya ang dahilan kung bakit ko pinalay
si Julian noon!

"I called for this press con para malaman ninyo na hindi ako susuko. I
won't give up my family - my happy family just because I'm scared of her.
I'll fight for Julian - kailangan siya ng anak namin at hindi ako papayag
na ang tulad niyang babae ang sisira sa pamilya ko at sa lahat ng meron
ako. Iyon lang, thank you."

Tinapos niya ang press con at saka tumayo. Hinabol siya ng mga reporters
- lahat iyon pinapakita sa tv. May isa pa ngang nagtanong sa kanya.

"Sofia, may mensahe ka ba kay Laide Consunji?"

Humarap siya at saka pilit na ngumiti.

"Akin si Julian so back off. Hindi----"

Biglang namatay iyong tv. I looked at Julian. His jaw clenched while he
was looking at me.

"Why the fuck did you watch that?!" He yelled. Lalong tumulo ang mga luha
ko.

"Julian, sorry..." Sabi ko na lang. Hindi ko alam kung bakit akop nagso-
sorry pero pakiramdam ko kasi mali ako. He sighed.

"Wag kang umiyak. Magpahinga ka na. Bukas ibabalik na kita sa mga kapatid
mo." Nagpanting ang mga tainga ko. Tumayo ako at saka tumitig sa kanya.

"B-bakit?" Tanong ko. "Ayokong bumalik kay Sancho! Gagawa siya ng paraan
para hindi natayo magkita!" Napapadyak pa ako.

"Tumigil ka, Laide!" He screamed again. "Tama na iyang katigasan ng ulo

mo. Iba ang sitwasyon ngayon. Hindi na ito simple so just go home."

"Ipinaglalaban ko tayo pero pauuwiin mo lang ako?!" Naiiyak na sabi ko.

"Pwede ba, Laide?!" He said again. Bakit ba hindi na Tintin ang tawag
niya sa akin? Naiiyak ako lalo.

"Mahal kita, ayaw kitang ibalik pero ito ang tamang gawin. Ipinaglalaban
mo ako, kitang-kita ko iyon pero pwede ako naman? It's my turn to fight
for you so just let me! I'm the man in this relationship - ako ang dapat
nakikipaglaban para sa'yo at hindi ikaw para sa akin. Just for this
once, tigilan mo iyang pagiging bratty mo! Sa ayaw at sa gusto mo,
ibabalik kita bukas sa inyo and nothing will change my mind!"

He walked out on me. He left me crying inside that room. Ni hindi niya
ako inalo. Ni hindi niya ako tiningnan pabalik. He walked out on me.
Hindi ako mapakali. I walked around the house looking for my phone, at
noong makita ko iyon, kinuha ko at saka lumabas ako ng unit.
I called Sheena. I was crying. Iniisip ko pa lang na ibabalik na ako ni
Julian ay para na akong mamatay. I know that he wanted to fight for us
pero bakit hindi niya makita na mas madali iyon kung kasama na niya ako?

"Sheena?" I greeted her on the other line.

"Laide, kamusta? Nasaan ka? Why are you crying?" She asked in a worried
voice.

"Sheen, ibabalik na ako ni Julian sa mansyon. Sheen ayoko...." Mahinang

wika ko. I looked back at the door. Naiisip ko nab aka nandoon si Julian
at nakikinig kaya lumayo pa ako.

"What?!" Sheena exclaimed. May narinig ako sa background na umungot.

"Is that Yvo?" Tanong ko.

"Oo, naalimpungatan eh..." Sabi niya. "Shh, baby... Nanay's here..." Sabi
niya pa. I imagine Sheena patting Yvo's head while trying to get up.

"Tell me everything." She said after a while. Ikinuwento ko sa kanya ang

nangyari. Alam kong nakikinig lang siya sa kabilang linya. In the end, we
both sighed.

"Anong gagawin ko, Sheena?" Tanong ko pa sa kanya.

"Kung uuwi ka, susuko ka. Wag kang umuwi, diyan ka lang!"

Nanlalaki ang mga mata ko habang naririnig ko si Sheena.

"Laide, naiintidihan mo ako? Diyan ka lang! It's time for you to stand up
on your own feet. Make a point! Make you brothers see that you are right
and they're wrong. Saka na lang din ako uuwi kay Sancho kapag mabait na
siya."

"W-what? Y-you left, Sancho? Sheena!!!"

Hindi ko na narinig ang isasagot niya. May humablot ng phone sa tainga

ko. It was Sofia.

She just got out of the elevator and she had this smile - a victorious
smile while looking at me.

"Anong ginagawa mo dito?" Tinaasan ko siya ng kilay.

"Nandito ako para sa asawa ko. Akala mo ba ganoon na lang iyon?" She
grinned. Gustong-gusto ko siyang sampalin lalo na kapag naaalala ko iyong
mga sinabi niya sa tv kanina. I wanted to hurt her. Ang kapal kasi ng
mukha niya.

"Get out of my way." Sabi niya sa akin. Tinulak niya ako. That was the
last straw. I slapped her hard -twice - iyong sampal na babakat iyong
palad ko sa mukha niya.

"Ang kapal ng mukha mo!" Sabi niya sa akin. "Ako ang asawa, kabit ka lang
pero ikaw pa ang malakas ang loob! Bitch ka!" Sigaw niya sa akin.
Sinabutan niya ako. Lumaban ako sa kanya. Kinalmot ko ang mukha niya,
hinila ko ang damit niya at wala akong balak tumigil hangga't hindi
nababalian ng buto ang babaeng gustong sumira sa kung anuman ang meron
kami ni Julian.
"Laide!" I heard Julian's voice. Hindi ko alam kung bakit sa tuwing
tatawagin niya akong Laide ay nasasaktan ako. I want to be is Tintin pero
parang ayaw niya. He wrapped his arms around my waist at saka inilayo ako
kay Sofia.

"Ang kapal ng mukha mo!" Sigaw niya pa. "Julian, did you see?! Kinalmot
niya ako!"

"Tumigil ka!" Sigaw ni Julian sa kanya. "What are you doing here? You
shouldn't be here. Get the fuck out!"

"Ipinaglalaban ko lang ang karapatan ko sa'yo!"

"Wala kang karapatan sa akin, Sofia at alam mo iyan!" Gigil na sigaw

niya. Binalingan naman niya ako.

"At ikaw..." He said. "Nakakasawa ka na."

My mouth slowly parted. My tears immediately fell.

"Ang tigas-tigas ng ulo mo! Nakakasawa ka na! Hindi ka na bata Laide! Be

mature enough! Hindi lahat nadadaan sa ganyan!" Galit na galit si Julian
sa akin. Hinatak niya ako pabalik sa loob ng unit niya at saka ibinato
ako sa sofa.

"Ilang beses kong sinabi sa'yo na maghintay pero nakikinig ka ba? You got
yourself to this trouble! Hindi naman gugulo ng ganito kung nakinig ka
lang sana sa akin!" Sigaw niyang muli.

"Julian, bakit nagagalit ka sa akin?" Humihikbing sabi ko. Ipinaglalaban

ko lang iyong kaming dalawa pero bakit parang ayaw niya?

"Sinabi ko diba? I should be the one fighting for this relationship and
every time I try, you come along and mess things up! Paano ko maaayos ang
lahat kung matigas ang ulo mo?! Laide naman!"

"Tintin." Sabi ko sa kanya. He shook his head.

"Hindi ikaw si Tintin. Kung ikaw si Tintin, makikinig ka sa akin. Ikaw si

Laide at sa totoo lang, maliban sa mukha, hindi ko naaaninag sa'yo ang
babaeng minahal ko. It's like Tintin vanished the moment you became
Laide."

Ano bang sinasabi niya?

"Ju-julian..." I sobbed. "Sinasabi mo lang iyan para masaktan ako, para

umuwi ako sa amin. Ayoko nga diba?" I wiped my tears.

"Hindi ko ito ginagawa dahil doon. I was just stating a fact." He said.
"Nakakasawa ka na kasi. Wala tayong mararating dahil diyan sa ---"

I slapped him.

"Sabi mo kahit bumalik ako sa dati, mamahalin mo ako. Why are you saying
those things?!"

He sighed deeply and looked at me. "Dahil ayoko na, Laide."

I gasped hard. Gusto kong gisingin ang sarili ko kung sakali man na
bangungot ito. Hindi ako pwedeng ayawan ni Julian. Mahal na mahal ko
siya.

"Julian, no..." Sabi ko. Pilit kong kinukuha ang kamay niya pero siya
mismo ang umiiwas. Umiling siya.

"Sorry, but I've had enough. I wanted to fight for you but... you're just
so complicated. I'm so sorry; I don't need complications right now."

Parang papanawan ako ng ulirat. Julian was giving up on us. Kanina

sinasabi niya sa akin na ipaglalaban niya ako pero ngayon sumuko na siya.

"Magpahinga ka na..." Sabi niya sa akin. "Bukas, ihahatid na kita sa

inyo." Tahimik siyang tumalikod. I was left alone in the living room,
crying because of a broken heart.

I stayed in that position for a long time until I found myself talking on
the phone. I was biting my lip.

"Hello..." The voice said on the other line.

"Lu-luke..." My voice was shaky and rough. "Luke, please take me home..."

I waited for his answer and somehow I felt relieved when I heard him say:

"Don't fucking move. I'll be there as fast as I could, baby." He said to

me. Kahit wala siya ay tumango ako. Hindi ko na hihintayin na ibalik ako
ni Julian. Ako na mismo ang aalis. I just couldn't believe that he gave
up on us just like that

Ten minutes later, I heard a knock on the door. I slowly walked towards
that direction. I didn't even bother looking at the peeping hole because
I already knew who's at the other side.

When I opened the door, I saw Lukas, he was just wearing his boxer shorts
and a white shirt. Nang makita ko siya, hindi ko na mapigilan ang umiyak.
I ran to him, he hugged me back.

"Luke, I'm so sorry..." Humahagulgol na wika ko. Lalong humigpit ang

yakap sa akin ni Lukas.

"I'm sorry too, for hurting you. I love you so much, baby." He whispered.
I cried so hard. Lukas carried me in his arms and started walking away. I
was just crying on his shoulders while he was walking.

We reached the car. Maingat niya akong binaba sa backseat. My eyes were
blurry because of the tears. Tumabi sa akin si Lukas, binalingan naman
niya iyong dirver para utusang mag-drive na. He let me rest my head on
his shoulder.

"Lukas..." I called him. He wiped my tears. "They say it's a broken

heart..." I gasped. "But my whole being hurts..." I said in a tiny voice.
Walang sinabi si Luke. He just let me cry in his shoulder. Alam kong
marami siyang tanong but he kept quiet and I'm grateful for that.
Nang makauwi sa bahay ay hawak niya pa rin ang kamay ko. Nakita ko si
Sheena sa may front door, katabi niya si Apollo, nakatingin siya sa akin.
I run to her...

"Sumuko na siya, Sheen... Ayaw na niya eh..."

It's been three weeks since I got back and in that span of time - ni
wala akong narinig na kahit ano mula kay Julian. It's as if he had
forgotten me that easy. Umaasa pa rin naman ako na ipaglalaban niya pa
rin ang kaming dalawa pero parang ang labo-labo na noon ngayon.

I don't know where he is now. I tried looking for him pero wala na siya
sa Consunji Towers. Umalis siya nang hindi man lang nagpaalam sa akin.
Iniwan na niya ako. Siguro totoong nagsasawa na siya.

That morning, I was playing with Yvo. Nandito pa rin kasi sila ni Sheena
sa mansyon - kahit na ilang beses ko nang sinabi kay Sheena na umuwi na
siya kay Sancho ay parang wala lang siyang naririnig. I feel like she
knows something that I don't know tapos ayaw niya lang sabihin.

"Here baby, Tita will catch the ball..." Ibinigay ko kay Yvo ang bolang
hawak ko. Napangiti ako nang kunin niya iyon tapos ay mapaupo na lang
siya bigla. Yvo is so cute and every time I look at him, kahit paano ay
nakakalimutan ko ang problema.

"Tita!"

I looked back when I heard Yza's voice. Patakbo siyang lumapit sa akin.
Her hair was braided and she was still wearing her school uniform,
kasunod niyang pumasok si Yto at si Sancho. I smiled when Yza and Yto
kissed me. Tumayo rin ako para salubungin si Sancho.

He just sighed.

"Si Sheena?" He asked me.

"Umuwi muna siya saglit. Nahihilo daw, Sanch eh." Sabi ko na lang. Bakas
sa mukha ni Sancho ang pag-aalala.

"Tatay, kailan ba uuwi si Nanay saka si Yvo sa bahay? Nami-miss ko na

siya." Wika pa ni Yto habang nakatingala sa kapatid ko. Sancho just
smiled. I really think that this has nothing to with me anymore. Ilang
beses kong kinausap si Sheena pero ayaw niya talagang magsabi - ang
palagi niya lang binabanggit ay hindi daw siya uuwi hangga't matigas ang
ulo ni Sancho - hindi ko naman siya maintindihan. Matagal nang matigas
ang ulo ni Sancho - she married him for crying out!

"Pupuntahan ko muna. Yto, look after your sister and your brother." He
sighed. "And Laide, we need to talk. Meet me in the library after an
hour."

Iyon lang at tumalikod na siya. Bigla na naman akong kinabahan. The

library is the place where serious family talks occur and right now - in
the midst of all the intrigues and the scandal - alam kong hindi okay kay
Sancho iyon.

Iyong ginawa nI Sofia, three weeks ago, kumalat ng husto hindi lang sa
showbiz kundi pati na rin sa corporate world. My brother's didn't
appreciate what happened pero wala naman silang magawa because Sofia is
the legal wife and I'm the mistress. Kung lalabas ako at ipapaliwanag ang
lahat - kung sasabihin ko na ako ang mahal at ang lahat ng sinabi ni
Sofia tungkol sa pagkakaroon nila ni Julian ng masaya at perpektong
pagsadama, mas magiging magulo lang ang lahat - so I just kept quiet.

Hindi na rin ako nanonood ng tv o nagbabasa ng newspapers at ng mga

magazine - puro kasinungalingan lang ang laman noon - the world was
sympathizing with Sofia. She's the broken hearted one and I'm the home
wrecker.

Hindi na rin ako lumalabas ng bahay dahil sa gate pa lang ng village ay

nakaabang na ang press. They wanted to get a story - to take a picture
and I will never give them the satisfaction.

"Tita, nasaan si Nanay?" Tanong bigla ni Yza. Ginulo ko ang buhok niya.

"Nagugutom ka na ba?" Tanong ko. "Kumain muna tayo nila Yto."

Niyakag ko ang kambal ni Sancho papunta sa kitchen. Kinarga ko naman si

Yvo. Nang marating naming ang kusina ay naroon na si Apollo at si Hera.
Apollo was fixing some food.

"Narinig ko si Yzang kulet kaya naghanda na ako ng pagkain." Nakangiting

sabi niya. Yza played with Hera while waiting for the food. Yto looked
after Yvo naman. I was looking at him and he seemed to really love his
baby brother - parang si Lukas at si Sancho lang sa akin noon.

"Apollo, is it okay if I leave the kids here? Kakausapin daw ako ni

Sancho." Sabi ko sa kanya. Tumango siya at inasikaso na ang mga bata.
Palabas na ako ng kitchen ng makita ko si Sheena. Namumugto ang mga mata
niya.

"Sheena?" Nakadama ako ng pag-aalala. She looked at me.

"Kahit anong mangyari, say no, okay? Whatever Sancho say, isa lang ang
sagot, Laide. NO." She said firmly. Matapos iyon ay iniwan na niya ak.
Narinig ko na lang ang mga bata na tinawag siya. Lalo akong kinabahan.
Hindi aakto ng ganoon si Sheena kung walang problema, isa pa ano kaya
iyong sinasabi niya? Ano ba talagang plani ni Sancho?

My knees were quivering as I walk upstairs. Nang makarating ako sa

library ay nakita ko si Sancho na nakaupo sa chair ni lola at parang may
iniisip na malalim. Bakas sa kanya na malungkot siya.

"Sancho?" I called him. He gave me a weak smile.

"Sit down, please..." Sabi niya sa akin. And I did. I waited for him to
talk pero mukhang matatagalan. I have a hunch na nag-away sila ni Sheena.

"Am I that ruthless?" He asked out of nowhere.

"What do you want me to say?" Natatawang sabi ko. Sancho took a deep
breath.

"Remember what dad did to take care of the family?" He asked me again. I
sighed.

"I missed dad." Mahinang wika ko. Tumayo si Sancho at saka lumuhod sa
harapan ko. He took my hand.

"I wanted to take care of you. I wanted to make sure that you will be
okay because you're my princess and you deserve the best, Adelaide. Dad
will never forgive me if I let something bad happened to you and right
now, there are certain things that I want to do to make sure that you'll
be safe and secure."

Tumulo ang mga luha ko. Hindi pa man, naiiyak na ako sa mga sinasabi niya
sa akin. I know how much he loves me. I remember one time, Lukas made me
cry - I was ten that time and Sancho got so mad that he punched Lukas and
no matter how I try to stop him, he didn't listen. Matapos iyon, maga
iyong mukha ni Luke - at sa tingin ko isa iyon sa dahilan noon kung bakit
kahit kailan hindi sila naging malapit - except for now.

"What is it, Sancho?" I asked. Hindi na ako makatiis.

"I want you to marry, Pablo Montalbo, Laide." He said those words like it
really mattered to him. My throat tightened after hearing those. I
remembered what Sheena told me at the kitchen earlier - isa lang daw ang
sagot doon - NO. And I can say no to him. I could be bratty now - I could
just decline...

But after all the things that I have done these past six months, para
bang ang hirap tumanggi. Ang dami ko nang nagawa na pinalampas ni Sancho
- alam kong nasaktan ko siya noong umalis ako at sumama kay Julian, alam
kong nasasaktan siya sa lahat ng nangyayari sa pamilya namin ngayon na
ako lang naman ang may kasalanan, kaya napakahirap tumanggi.

And that was the reason why I nodded at him. Kinalimutan ko na lang ang
sinabi ni Sheena at kakalimutan ko na lang ang lahat ng pangako sa akin
ni Julian. I will do this for Sanchoa dn for the family - it's time to be
unselfish. I willingly give in to his wish.

"Yes... I will, Sancho." I gave him a weak smile. Sancho kissed my

cheeks.

"Thank you, baby. Tomorrow night, you will meet him. He's a good man. So
much better than that motherfucker Julian."

I saw his jaw clenched. I just let that slip.

-----------------------------------

"Hi, I'm Pablo Montalbo. Sancho is right you are pretty."

I smiled at Pablo. We were inside the Consunji mansion. Like what Sancho
told me yesterday afternoon, I would meet him today. Nagpunta siya sa
mansyon, may dalang flowers and chocolates.

Now, were both sitting at the living room. He was talking and I was just
listening. One thing I noticed about him is that he's very conceited.
Wala siyang ibang alam pag-usapan kundi ang sarili niya, ang mga
achievements niya at kung ilan ang babaeng nadala niya sa kama.

I was just sitting there, listening to him while he talks. Iniisip ko

kung anong meron ang lalaking ito at bigla siyang naisip na ipakasal sa
akin ni Sancho. I mean - he said that Pablo is so much better than Julian
- maybe because he's not married but other than that, wala na akong
makita.
I couldn't help but compare him to Julian. I sighed. Julian was never
fond of talking about himself. Iyong nga lang na babatiin mo ang ginagawa
niyang maganda - nahihiya na siya, pero ito naman - kulang na lang
ibalandra niya sa akin ang diploma at awards na nakuha niya noong nag-
aaral siya.

He was very talkative but I find him boring because he only talks about
himself.

"And what with your lipstick?" Tanong niya na ikinabigla ko naman. Was he
actually asking me about my lipstick shade?

"It's Burberry - warm salmon." Nagtatakang sagot ko naman. Tumaas ang

kilay niya.

"I thought its Maybelline. Try mo iyon, maganda."

"How do you know that?" Tanong ko naman sa kanya. I'm amused. Ang dami-
dami niyang sinasabi kanina pero nauwi kami sa lipstick ko. I wanted to
laugh. Was it his way of breaking the ice or was he really interested
with my lipstick?

"I just know..." Sabi niya. Ipinilig ko na lang ang ulo ko. Inaya ko
siyang magmeryenda. Nagpunta kami sa gazebo. I saw Lukas and Apollo
sitting there - holding each other's hand. Tawa pa nga nang tawa si
Apollo kay Lukas. Niyaya ko si Pablo doon.

"Hi!" Bati ko. Kumunot agad ang nboo ni Luke nang makita niya si Pablo sa
likod ko.

"Sino iyan?"

"Lukas, be nice!" Apollo hissed.

"Sino nga yan?" Mas mataas ang boses niya ngayon. Hinatak ni Apollo ang
t-shirt ni Lukas at saka bumuntong hininga.

"Si Pablo Montalbo - anak ni mr. Segio Montalbo, Luke. Iyong may-ari ng
Sanpaper Inc." Pakilala ko.

"Ano naman? What is he doing here?" Maangas pa ring tanong niya. I rolled
my eyes. Kahit kailan talaga hindi marunong gumalang si Lukas lalo na sa
mga lalaking lumalapit sa akin.

"Lukas Andres!" Tawag ni Apollo.

Lukas stood up.

"What do you want from my sister?" He asked. Hinayaan ko na lang siya.

Kanina ko pa rin naman gustong paalisin si Pablo - nahihiya lang ako at
isa pa iniisip ko si Sancho.

"I'm just here to meet her." Simpleng sagot niya. Pablo looked at Lukas.
My eyes widened when he touched Luke's biceps.

"Man, do you work out? Saang gym?"

Parang napapasong inilayo ni Apollo si Lukas kay Pablo.

"What do you care?" Tanong ni Luke.

"Uhm, babe, pasok na tayo. Hayaan na natin silang dalawa." Apollo grinned
at me. "I'm sure, Laide is very safe here. Diba Pablo?"

Kahit ayaw ni Lukas ay hinatak na siya ni Apollo paalis. We sat on the

chairs they vacated and we started talking again. I couldn't see why
Sancho told me that Pablo was better than Julian - he's just... we'll
hindi ko mapaliwanag pero hindi talaga siya much better kay Julian.

I sighed. I wonder where he is now. I missed him - it's been three weeks
and I so wanted to call him pero kapag sinusubukan ko, kapag nag-riring
na ang sa other line, natatakot ako. Ibinababa ko ang phone at saka
nagpapalit ulit ng number. Nakailang palit na ako nitong week na ito. Si
Julian naman kasi, hindi siya nagpapalit ng number at saulo ko iyong
eleven digits niya.

I missed him so much that whenever I think about him - it hurts so much.

"Paano, aalis na ako, may gimik pa ako with friends." Sabi niya sa akin.
Inihatid ko siya sa front door. Habang papalabas siya ay bigla na lang
siyang sumigaw at nagtatakbo sa pabalik ng mansyon.

"Emergerd!!!" He screamed. My mouth parted. I saw Apollo and Lukas

standing near the staircase, halos mamatay na si Apollo kakatawa while
Lukas was grinning.

Hindi ko pa rin maintindihan kung anong nangyari.

"May daga!" Pablo exclaimed.

"Daga?" I looked around and I saw a plastic toy rat - I think it belongs
to Yvo. "It's just a toy, Pablo." Sabi ko sa kanya.

"Ganoon ba?" Bigla na namang bumalik iyong masculinity sa boses niya -

nawala iyon kanina noong sumigaw siya.

"I guess I have to leave. Bye now..." Halos tumakbo siya palabas. Nang
mawala na siya nang tuluyan ay binalingan ko ang mag-asawa.

"What did you do?" I asked while I walk towards them.

"Wala lang. I just wanted to point something to Lukas." Sabi ni Apollo.

I shook my head. I know what Apollo was trying to say. Pablo seemed gay
pero again - I told myself - hindi naman siguro pipili si Sancho ng
palpak - he said that Pablo is better than Julian and I'm holding him for
that.

"Baby, Sancho wanted you to marry him, right?" Naulinigan ko si Lukas.

Napahinto ako sa paglakad.

"Yes..." I whispered.

"Are you sure?"

Hindi ako nakasagot. Of course I'm not sure, pero nahihiya lang talaga
ako kay Sancho kaya ko ginagawa iyon.

"Hindi naman tama na ipakasal si Laide di naman niya mahal iyon!" Sigaw
ni Apollo.
"Pero pumayag na ako, Apollo." mahinang sabi ko. Lukas just sighed.

"You don't have to do this, Laide. Julian is a good man. Why don't you
just wait for him?"

My mouth literally parted. Did... Did Lukas just say that? Did I really
hear my overprotective brother number two say those words?

"May lagnat ka?" Tanong ko. Hindi siya sumagot. Instead nilapitan niya
ako at saka hinalikan sa pisngi.

"I love you baby..." He said then he walked away. Binalingan ko si

Apollo.

"May lagnat siya?" Takang-taka talaga ako.

"Let's just say that Lukas is seeing things in a clearer perspective,

Laide."

Apollo smiled knowingly...

-----------------

Ilang pikit mata lang ang lumipas. Paganoon -ganoon lang pero one and a
half month na pala ang nagdaan. I stopped hoping for a miracle when I
realized that Julian isn't coming anymore. I guess talagang nagsawa na
lang siya, hindi na niya ako mahal, hindi niya kayang mahalin iyong
totoong ako.

That night was supposed to be one of the best nights in my life. May
okasyon ngayon, birthday ko - hindi lang basta birthday, celebration nang
pagbabalik ko - na after almost a year, kahit maraming kontrobersya,
nakabalik ako sa buhay na dapat naman ay para sa akin.

I was happy - kaya lang I feel so incomplete. I wanted Julian here. Gusto
kong kasama ko siya that moment when Lola would take my hand tapos
ipapakilala niya ulit ako sa madla. Pero wala siya at wala akong balita
sa kanya.

I wanted to cry. Ang tanga ko naman kasi. I wanted him pero lagi na lang
mali. He was right - kung nakinig ako sa kanya noon, kung hindi lang ako
nagpumilit - sana okay kami.

Sana magkasama kami, sana walang kontrobersyal na Sofia... Hanggang

ngayon, hindi pa rin siya tumitigil Sa bawat interview niya, sinasabi pa
rin niya ang pangalan ko. Last night I watched a late night show and she
was the guest - kung anu-ano na naman ang lumabas sa bibig niya, may
paiyak-iyak pa siya.

She said that she and Julian are trying to make things work - isang
dahilan siguro kung bakit hindi na nagpakita sa akin si Julian. Siguro
nagising na siya sa katotohanan na kahit na anong mangyari - si Sofia pa
rin ang priority niya dahil siya ang tunay na asawa.

I heard a soft knock on the door. I wiped my tears. Nasa loob kasi ako ng
bathroom ng function hall sa hotel na iyon. The door opened and I saw
Sheena enter. She was wearing a black one-shouldered long gown with a
little bit of sparkly sequence at the skirt. She looked really pretty -
na-emphasize kasi iyong curves niya. Natawa ako.

"Parang di ka buntis." Sabi ko sa kanya. Pilit kong itinatago ang pag-

iyak ko. Bumalik na si Sheena kay Sancho. Medyo okay na rin sila - sa
tingin ko. Noong sinabi ko sa kanya na pumayag ako sa gusto ni Sancho ay
iniyakan niya ako. Bakit daw ako pumayag - iyon pa naman daw ang
ipinaglalaban niya kay Sancho. Sinabi ko sa kanya ang totoo and somehow,
she understood pero hindi daw ibig sabihin na sang-ayon siya sa desisyon
ko.

She smiled at me. Hinaplos niya ang buhok ko. "Tonight, Sancho will
announce your engagement with Pablo."

Huminga na lang ako ng malalim. Alam ko na iyon. Napag-usapan na namin

iyon noong nakaraan. Sinabi ko na rink ay Lukas - wala siyang kibo pero
pakiramdam ko ayaw niya rin. I told Adam and he just told me one thing:

"Kung hindi ka masaya bakit gagawin mo?"

"If I marry him, will you love Sancho less?" I asked Sheena. Ngumiti siya
at saka umiling.

"Sa ngayon, this is our biggest fight at kahit inis na inis ako sa kanya,
mahal na mahal ko pa rin siya. Pero naaalibadbaran talaga ako kapag
nakikita ko iyong mukha niya."

"Pinaglilihian mo si Sancho." Natatawang sabi ko.

"Siguro nga. Pati amoy niya ayoko samantalang dati, lagi kong inaamoy
iyong kili-kili niya."

Humagalpak ako ng tawa. "Yuck!"

"Pero seriously, Laide. You can still back out."

"I'm doing this for the family, Sheen..."

"Pero you don't have to sacrifice yourself, Laide! Hindi mo ba naisip

iyon? Hindi mo naman mahal si Pablo..." Gustong-gusto kong umiyak.
Natutuwa ako dahil naiintindihan ako ni Sheena pero huli na kasi.

""Lika na, baka hinihintay na nila tayo..." Sabi ko na lang. Hinawakan ko

ang saya ng ng gown ko at saka lumabas. Sheene was beside me. Habang
naglalakad kami ay nakita ko si Adam sa dulo ng hallway. He was smiling
at me.

"Ako daw ang escort mo papasok." Infairness to Adam, he looked so good

tonight. Bagay sa kanya iyong suit niya. Kung sabagay, gwapo naman ang
mga kapatid ko.

"Hon..." Narinig ko si Sancho. Palapit na rin siya kay Sheena. Sheena

made a face.

"What? Wala akong pabango!" Sancho exclaimed. Nalukot ang mukha ni

Sheena.
"Ang pangit mo kasi. Nakakainis." Sabi pa niya. Sancho looked amused.
Kahit kasi naiinis si Sheena ay ipinalupot niya pa rin ang kamay niya sa
braso ni Sancho.

"I have a feeling we'll have another boy this time, honey."

"Naku paano iyong wish ni Yzang?" Tanong ni Adam. I know about the wish.

"Di we'll try again!" Kinindatan ni Sancho si Sheena. I laughed hard when
Sheena pinched Sancho's nose.

"Puro ka kalokohan! Tara na nga!"

Nakangiti lang ako habang tinitingnan ko silang dalawa. There's no doubt

about it, Sancho and Sheena were very much in love with each other. Kahit
na alam kong nag-away sila dahil sa kagustuhan ni Sancho na ipakasal ako,
they made the ends meet at ngayon okay na sila.

I want a love like that. Iyong love na nakikita k okay Apollo kapag
nakatingin siya kay Luke, iyong love na meron kay Aura para kay Adam at
iyong love ni Sheena para kay Sancho na kahit nagkamali si Sancho ng
ilang beses - buong puso niyang tinatanggap.

Adam and I walked to the entrance of the hall. The host introduced us.
Adam was smiling, I on the other hand was very nervous. Habang naglalakad
ako, I could see Lola at the end of the aisle - she's crying - she looked
so happy. I smiled at her. Kumikinang ang mga mata niya sa kasiyahan.

I looked around, I saw Lukas next to Apollo - he was looking at me too -

may itinuturo siyang kung ano. Kumunot ang noo ko at saka tumingin sa
projector sa kabilang side ng function hall.

Dahan-dahan akong huminto. Adam stopped too and he looked at the

direction I was looking.

There, a late night show was being shown - it was hosted by Boy Abunda. I
remember the show - the title of the show is Bottom Line with Boy Abunda.

"Tonight, we have a very exclusive story of a man torn between reality

and lies."

Umiba ng direksyon ang camera. My tears fell again when I saw Julian
sitting on the red couch - looking so serious.

"Let's meet the man in the middle of all the controversy - Mr. Julian
Dela Monte..."
I couldn't move. I was just standing right there. Na-glue na yata iyong
mga paa ko sa kinatatayuan ko. I looked at the projector, Julian seemed
so lonely. There were dark circles under his eyes and he seemed to have
lost weight.

"Julian, why did you do this interview with me?"

Nanginginig ang mga tuhod ko. First question pa lang, kinakabahan na ako.
Julian clasped his hands together. I missed him so damn much that it
hurts just looking at him on the projector.

"Because I want to tell my part of the story." He sighed. Boy Abunda just
nodded.
"I have a question. Sino si Sofia Enriquez sa buhay mo?"

"She's a childhood friend." Mabilis niyang sagot.

"Nag-uusap tayo kanina and I asked you if I can ask this on cam and you
said that it's okay, so Julian - were you really married with Sofia?"

I gasped. Why was he asking my Julian that? Of course they were married.
May wedding ring sila. Nagsama sila sa loob ng pitong taon unless...

I looked around. I saw Sancho watching too. Sheena was just holding his
hand while looking at his face.

I was crying. Ano ba talagang nangyayari?

"I thought we were. But I found out that the wedding was orchestrated."

"So sa madaling sabi. Hindi ka kasal kay Sofia Enriquez?"

"Hindi."

I gasped hard again. Hindi kasal si Julian kay Sofia? Ibig sabihin...

"Are you okay?" Tanong ni Adam. "Do you wanna sit down?" I shook my head.
I couldn't move. I was so anxious for the next things he would say. Ito
na ba iyong sinasabi niyang hintayin ko? Is this my Julian fighting for
what we had? I thought we're over but seeing this now - I guess he just
really needed time.

"Okay. I won't ask details anymore because I know that this is a very
sensitive topic for you. Basta ang bottom line lang - you were never
married to Sofia Enriquez. But she was saying that you had an almost
perfect relationship."

"What do you expect, Boy? She's an actress." Julian gave a grin. Kahit na
ngumisi siya ay kita pa rin ang kalungkutan sa mga mata niya.

Boy Abunda smiled. He looked at his index cards and asked the next
question.

"Julian, sino si Tintin or si Laide Consunji para sa'yo?"

Lahat ng tao sa hall ay tumingin sa direksyon ko. Iyak naman ako nang
iyak. Julian looked at the camera.

"She's the love of my life." I saw something in his eyes - para bang
nagbago ang reaksyon niya - he seemed happy.

"She accepted me for who I am and frankly that's hard to do - we both

thought I was married. God knows kung paano niya ako iniwasan noon. But I
persuaded her. Hindi ko siya basta nagustuhan at ginawang... kabit I love
her and I will love her forever. Siya ang rason kung bakit ako nakaharap
sa publiko ngayon. I want to clear her name. I don't care about Sofia.
She could say what she wanted to say but my heart will always belong to
my Tintin."

His tears started to fall. Mine was falling like crazy. Julian was in
front of the public's eyes saying all those things. This is him fighting
for us. This is him trying to prove himself to everyone. I love him and
clearly - he loves me too and he's willing to do everything just to be
with me.

What I found out was very shocking. He's not married - that means I was
never a mistress and our love was never wrong. Tama lang na akin si
Julian dahil walang karapatan sa kanyan si Sofia.

Ang daming tanong na nabuo sa isipan ko ngayon. At alam kong ang lahat
nang iyon ay si Julian lang ang makaksagot. I want to be with him tonight
pero hindi talaga ako makaalis sa kinatatayuan ko. Gusto kong pakinggan
ang lahat ng salitang lalabas sa bibig niya.

Hindi ako matigil sa pag-iyak. Hindi ko nga maintindihan _- I was crying

and yet nakakahinga ako ng maluwag.

"You're saying that you're in love with Laide Consunji?" Tanong pa ni Boy
Abunda. Julian happily nodded.

"I am. No matter how bratty she is, no matter how unpredictable she gets
- I will always love her. Kahit na parang hindi na ako bagay sa kanya."

Napanganga ako. Why was he saying those? Anong hindi bagay? Si Julian ang
pinakabagay sa akin. Tinanggap niya ako noong araw na pangalan ko lang
ang alam ko. Marami na kaming pinagdaanan. Bakit niya sinasabi iyon?

"You love her and yet you think that you're not good enough for her.
Bakit mo nasasabi iyon?"

"Dahil iyon ang totoo. Mahal na mahal ko siya pero sa ngayon hindi sapat
na mahal ko lang siya. I need to love myself first before I love her with
my whole being again."

"Julian..." I whispered. I don't know what's happening but I have a bad

feeling about this one.

"Okay... do you have any message for Sofia, Julian?"

He shook his head.

"I understand. How about to Laide Consunji?"

Julian looked at the camera again.

"I'm sorry, for putting you into this situation. You're brothers were
right, you are a princess and you don't deserve to be the second choice.
You deserve a rightful man with no complications or extra baggage. You
deserve the best - just like what they always say." He took a long deep
breath.

"To the Consunjis, Sancho, Lukas and Adam - I'm sorry for all the trouble
I had brought to your family. To Madam Adelina Santiago Consunji - I'm
sorry for taking away your granddaughter's chance on meeting the right
one. I have damaged her in ways I could never imagine. I'm sorry for
everything."

He said. I wanted to curse. Why does it feel like he was actually saying
goodbye? I wiped my tears.

Was he really doing this to me?

"I'm sorry..." I said put loud. Napatingin sa akin si Adam. "I'm very
sorry."

I needed to get away, I need to run away. I need to be with Julian now -
wherever he is.

Tumakbo ako palabas ng function hall. Alam kong nakasunod sa akin ang mga
kapatid ko. In the middle of the lobby - Sancho caught my arm.

"Where do you think you're going? Tonight is your engagement!" He hissed.

I cried in front of him.

"Sorry, Kuya, so sorry but I can't do it." I was gasping for air. I was
so determined to be with Julian in any possible way I can. Kung kailangan
kong umuwi ng San Miguel para lang mahanap siya, gagawin ko, I just wanna
be with him.

"He's not good enough for you!"

"Ano bang good enough ang gusto mo? Si Pablo? Kuya, he's gay! And I think
he's lusting after Lukas! You want me to marry a gay man!"

Mukhang natigilan siya pero hindi pa rin siya nagpatinag.

"Then I'll look for someone else! Hindi ka bagay kay Julian!" Sigaw niya.
Napasigaw ako nang bigla na lang natumba si Sancho sa sahig. Ang bilis ng
mga pangyayari. One moment he was yelling at me the next moment he was on
the floor and his lips were bleeding.

"What the fuck is wrong with you, Lukas?!"

"Why can't you let her be? She's in love and there's nothing holding
them back anymore! Ikaw na lang!"

Sancho stood up and punched Luke's face too. I screamed.

"Adam! Pigilan mo sila!" I cried for help. Pumagitna si Adam sa kanila.

"Mas matanda kayo sa akin pero di ako mangingiming banatan kayo!" Sigaw
niya. Luke took a step back.

"Kaya matigas ang ulo ni Laide dahil kunsintidor ka!" Sigaw pa ni Sancho.
I saw Sheena, Apollo and Aura walking towards us. Hawak ni Apollo ang
kamay ni Sheena.

"Sancho tama na." Sheena stood beside him. Hinawakan niya ang braso ni
Sancho.

"Lukas, okay ka lang?" Apollo asked Lukas while she was gentle touching
Luke's face. Aura stood beside Adam and held his hand.

"Oo! Kunsintidor ako! Gusto kong ibigay kay Laide ang lahat! Ayoko rin
naman kay Julian pero kung doon siya masaya anong magagawa ko! You knew
about it already! I saw the files in your office! Alam mong hindi kasal
si Julian and yet you kept on insisting that Laide should marry the
Montalbo guy!" Lukas hissed.

Natigilan ang lahat. Sheena tightened her grip on Shancho's arms. I

looked at him.
"You a-already knew?" Naiiyak na tanong ko. "You already knew?"

"I'm sorry..." He looked away.

I didn't know what to say. I wanted to be mad and yet I could also see
Sancho's point but it's my life at stake here...

"Just fuck you, Sancho!" Sigaw pa ni Lukas.

"Lukas, tama na!" Adam yelled. "We can settle this as mature individuals
and yet you two chose to be immature! To think na kayong dalawa ang
Kuya." Adam sounded so disappointed. He then, looked at me.

"Go Laide. Run!" He smiled at me. I nod my head. I didn't even look back
when Sancho called my name. I will deal with him later but tonight, I
have to go and find the only source if my happiness.

At si Julian lang iyon.

------------

"Julian, are you sure about this?"

I smiled at Jenna - my sister. She's three years older than me at siya

ang kasama ko ngayon. We were inside her car and she just turned off her
Ipad. Katatapos lang noong airing ng interview ko kay Boy Abunda.

"Why didn't you tell the world about that scheming mother fucker bitch
Sofia?!" Sigaw naman sa akin ni Janna - ang kakambal ni Jenna. They were
both in Cebu, sa Mama namin pero noong tawagan ko sila at sinabi na
kailangan ko ng kausap, hindi sila nag-atubili na sumakay ng eroplano
para puntahan ako sa siyudad.

My sisters have always been my protectors. Although they are twins, they
pretty different. They have the same face but they have different
personality. Si Janna - rebelled, matigas ang ulo - she's pretty much her
own person. She's adventurous, she's carefree.

"Tumigil ka nga diyan Janna!" Sigaw ni Jenna. "Julian won't do that. He's
still our dad kahit na sinaktan niya si Mommy. Isa pa, Julian's still
trying to cover up for Dad's image. He's a politician!"

"Pero hindi tama iyong ginawa ni Dad! Lahat talaga ng lalaki, pare-
pareho! I hate men - except for you, little brother."

"You hate men? Since when? Since Juan Miguel Varres broke your heart?
Sinabihan naman kita noon na layuan mo siya!"

"Agh! Don't say bad words!"

And yes, my sister Janna is a man hater. Madala iyon ang pinag-aawayan
nila ni Jenna. Jenna is the total opposite of Janna. She's sweet,
reserved - in other words she's perfect.

"Can we please focus on me? I'm the victim here..." Mahinang sabi ko.
They both looked at me. Jenna and I were sitting at the backseat. Janna
was on the passenger's seat. She made a face.

"Iyan eh, nagsasabi ng bad words." She sighed. "Anyway, paano si Marco?
In the ned, kapatid natin siya with that bitch Sofia! I can't believe
that Dad planned all of these! Sana kasi ipinangalandakan mo na lang sa
media!"

"The media will not only murder Sofia, Janna! It will also murder our
family! Masasaktan lang si Mom, so I guess okay lang na hindi sinabi ni
Julian ang tungkol sa relasyon nila ni Papa. Hindi mo ba naiintindihan
iyon?"

I just sighed. I looked at Jenna and Janna, I know that they're about to
fight again so I just changed the topic.

"Just make sure Sofia will never go near Marco. She's an unfit mother.
She doesn't deserve him."

Tinapik ako ni Jenna at saka ngumiti.

"We'll take care of him." Naluha na naman siya. "Pero, ewan ko, in my
eyes he'll always be my nephew pero kapatid pala natin siya. Mom loves
him very much kahit na bunga siya ng kataksilan ni Papa." Malungkot na
sabi ni Jenna.

I just sighed. Tumingin ako sa bintana. Natatanaw ko na iyong pupuntahan

namin. Hindi ko naman talaga gustong gawin ito pero kailangan.

I have fought for Laide - that's the best way I could think off -
clearing her name, apologizing to her family and setting her free. Lahat
iyon ginawa ko dahil iyon ang makakabuti para sa kanya.

I wanted to be with her, pero parang hindi na pwede. Sa lahat ng

nangyari, sa dami ng mga bagay na nagbago, parang hindi na tama iyong
sinasabi ko sa kanyang: Ang puso ni Tintin ay para kay Julian lang.

Alam kong may ibang taong mas dapat para sa kanya at sa ngayon kahit
gustuhin ko, hindi na ako iyon.

"Sigurado ka na ba dito, Julian?" Tanong ni Jenna. "I mean pwede pa

tayong bumalik. Sa Cebu ka na lang. Aalagaan ka namin."

"Hindi na kami mag-aaway." Sabi pa ni Janna.

"I need this..." Matipid akong ngumiti.

Inihinto ng driver ang sasakyan sa mismong entrance ng Terminal 1 ng

NAIA. I sighed. Ngumiti muna ako sa mga kapatid ko bago ako bumaba ng
kotse. Kinuha ko sa trunk ang bagahe ko at halos magkakasabay kaming
pumasok sa loob.

Jenna put her arms around me. She was hugging me while we're walking. Si
Janna naman ay nasa gilid ko lang. Tinanggal na niya ang eye glasses niya
- malamang naiiyak na siya.

"Julian, you can always change your mind. Stay here and fight for Laide
Consunji. Mahal ka niya, I'm sure of that." I just smiled at Jenna. I
took my bag from Janna and hugged the two of them.

Kailangan kong umalis. Kailangan kong gawin ito. Kailangan kong hanapin
ang sarili kong nawala matapos kong malaman na ang lahat ng bagay sa
buhay ko ay kasinungalingan lang.

I love Tintin but right now, I'm not the right one for her.
"All passengers boarding to Flight 71723, please proceed to gate one."

Kumalas ako sa kanilang dalawa. Tiningnan ko ang ticket ko at saka

ngumiti.

"That's me... See you around. I love you guys."

I turned away pero bago ako humakbang, binalingan ko sila at saka muling
nagsalita.

"Pakisabi na lang, kung sakali lang na makita ninyo siya, na mahal na

mahal ko siya."

I waved again. I walked away and this time - I didn't even look back.

I didn't give up...

It's just that...

We had the right love at the wrong time.

Three months later...

"No news?"

I smiled weakly ate Lukas. Kagagaling ko lang ng San Miguel para hanapin
sana si Julian pero wala rin siya doon. Walang alam ang mga tao kung
nasaan siya. Mula nang gabi noong birthday ko, wala na akong narinig mula
sa kanya at lagi na lang akong umiiyak dahil sa nangyari sa aming dalawa.

He said that he'll fight for me pero hindi na niya ako binalikan. Kung
kailan okay na ang lahat, kung kailan wala nang problema sa pamilya ko,
saka siya nawala na parang bula.

That night of his interview changed everything. Parang may magic. Luminaw
ang isip ni Sancho, he apologized to me for trying to set me up with
Pablo Montalbo - it's confirmed he's gay - and he told me that he had the
hots for Lukas. Noong sabihin niya sa akin iyon, natawa talaga ako. We're
friends now, and he's really kind ang problema - closet gay siya. Hindi
niya masabi sa pamilya niya ang totoo dahil iisang anak na lalaki lang
siya and he was the only successor of his father's legacy.

"Laide, I could hire someone to do the work." Sabi pa ni Lukas. Ilang

beses niyang inulit sa akin iyon. Mula nang gabing iyon at ang sumunod na
mga gabi pang hindi ako makatulog dahil sa kakaiyak - ay sinasabi na niya
sa akin na magha-hire siya ng P.I to look for Julian pero ako mismo ang
may ayaw.

Masokista yata ako kasi gusto ko na ako mismo ang makakita sa kanya. Kung
nasaan na siya ngayon - gusto ko kung makikita ko siya ako mismo - para
naman isipin niya na tulad niya, pinaghirapan ko din ang makuha siya.

I wiped my tears. Lukas sighed.

"Baby, please..."

"Okay lang ako, Luke." Ngumiti ako. Tinalikuran ko siya at saka umakyat
sa silid ko. Doon sa kama, doon ako umiyak. Ang sakit-sakit lang. Kung
kailan okay na kaming dalawa, kung kailan wala nang hadlang saka niya ako
iniwan.

Ilang beses kong pinanood ang interview niya na iyon and somehow - I knew
that it was his way of saying goodbye - that it was his way of setting me
free. Pinalaya ako ni Julian pero ako naman ang ayaw umalis.

I wanted to stay where he left me. Kung pwede lang bumalik sa San Miguel
at magtinda na lang ulit ng isda, doon na lang ako, para kung sakaling
bumalik siya, makita niya agad ako.

Ang daya-daya naman kasi ni Julian. The last time we talked pinaiyak niya
pa ako. Ngayon naman, umalis siya nang hindi nagpapaaalam sa akin. How
are we going to make things work if he keeps on running away from me?

Kung gusto naman niya nang space, ibibigay ko sa kanya. I just wanted to
know hwere he is para naman hindi ako nababaliw kakaalala sa kanya.

I heard a knock on the door. I wiped my tears and stood up to open it. I
saw Lukas standing. He had this wide grin.

"Hmp, bakit?" Tanong ko sa kanya.

"May bisita tayo, imported, galing ng Spain." He said. Hinatak niya ang
kamay ko at saka sabay naming tinahak ang daan pababa ng mansyon. Sa
sala, I saw two Marco Deveron luggage.

Parang may bisita nga kami. I just sighed. Kung sino man siya, hindi ako
interesado. Kung hindi lang din siya si Julian, umuwi na lang siya sa
pinaggalingan niya.

"Laide, smile!" Lukas hissed at my ear. We were now in the living room
and there I saw a man standing near the window, holding a glass of water.
He faced my direction and my eyes widened.

"Leo!" I exclaimed. He smiled at me. Luke was right, imported nga ang
bisita namin. Leonardo Gerona Cruise our cousin from L.A. Pamangkin siya
ni Mama. And we're really close.

"I thought you're sad? Lukas said you were sad," Sabi niya habang yakap
ako.

"I am but I'm a little bit okay now, because my favorite cousin is here!
I missed you!" The last time I saw Leo was before my accident - he also
thought I was dead but when I came back, he was one of the few family
members who went home to see me.

"How's Spain?" I asked him. The last time I checked he was in Ibiza -
having the time of her life.

"So-so... I came home because I wanted some adventures."

"Naku, mahirap iyan." Sabi ni Lukas. He grinned. "Anyway, are you staying
here or you have your own pad?"

"Staying in my pad. I just came here to see Princess Laide. Nag-aalala

ako sa'yo." Ngumiti siya at saka ginulo ang buhok ko. Leo loves me like
his sister. Tatlo silang magkakapatid, siya, si Jack at si Seph pero
hindi sila swerte tulad ng parents naming ni Luke na nagkaroon ng anak na
babae.
So technically, I'm their baby too.

"Paano, uhm sa room ko lang ako." Sabi ko ulit sa kanya. Tumalikod ako at
iniwan na sila ni Lukas. Bago pa ako makaakyat ay tinawag ako ng kasama
namin. I looked at her.

"Miss Laide, may naghahanap po sa inyo. PInatuloy ko na sa garden."

Nagtataka man ay pumunta ako doon. Wala akong inaasahang bisita ngayon.
Bigla ay kumabog ang dibdib ko. Hindi kaya...

Bigla akong tumakbo papunta sa garden. My tears were falling already. Was
it Julian? Did he come back for me?

I saw a figure sitting inside the gazebo. Hindi ko siya masyadong

maaninag because my sight was blurry. Nang makarating ako doon ay
nakadama ako ng disappointment.

It was Sofia.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sa kanya. Sofia looked at me and I

was shocked because of how different she was now. Hindi na siya iyong
dating Sofia - malalim na ang ilalim ng mga mata niya, she lost weight -
in fact - I could see her collar bone from where I was standing. Humapis
din ang mukha niya - she looked sick - very sick...

"I just needed to talk to you." Sabi niya sa akin. Naupo ako sa isang
silya doon. Malayo sa kanya. Sa totoo lang natatakot ako na baga saktan
ako ni Sofia pero sa hitsura niya ngauyon, parang hindi naman niya ako
kayang saktan dahil sobrang payat na niya. She doesn't look healthy.

"Ano bang kailangan mo?" Tanong ko.

"Forgiveness." She smiled. "I know that I have inflicted pain -

unimaginable pain to you and your family." Bigla siyang umubo. Napangiwi
ako.

"O-okay ka lang ba?" Tanong ko. She nodded.

"Sorry..." She took a deep breath. "As I was saying..." She gave me a
weak smile. "I wanted to ask for forgiveness. Sa lahat ng ginawa ko
sa'yo, kay Julian at sa pamilya mo..." A tear escaped her eyes. Hindi ko
alam kung maniniwala na ba ako sa luhang iyon, artista si Sofia -
lumamlam nga lang ang bituin niya nitong huli pero artista siya - she can
fake everything - just like what she did with Julian.

"Paano ko maniniwala sa apology mo. Tama ka Sofia, nasaktan mo kami ni

Julian pati na rin ang pamilya ko so how do you expect me to believe
you?"

"Walang kapatawaran ang ginawa ko, pero umaasa ako, Tintin." She said.
"You see, my relationship with Julian is very fucked up. I married him
because I'm in love with his father - mali ang relasyon namin ni Gustavo.
I was only eighteen; Julian's dad is forty-eight pero that didn't matter
because we're in love. I wanted to be with him so when he suggested that
I'd marry Julian in exchange for keeping what we have - pumayag ako.
Mahal na mahal ni Julian ang Papa niya so it didn't took him that long
para makumbinsi si Julian. Everything was in their rightful places pero
dumating ka..."
She looked away. She even wiped her tears tapos noon ay ngumiti siya.

"Nakita ko kung paano nayanig ang mundo ni Julian noong araw na makita ka
niyang pawisan sa malansang parte ng palengke. I saw something in him na
hindi ko nakita sa kanya. Sa dami nang naikama niyang babae - yes I was
aware of his other affairs - hindi ko siya nakitang nayanig nang ganoon.
So you... became a threat to me and my relationship with Gustavo. I never
loved Julian but I wanted to hopld on to him because he's the thread
that's keeping me and Gustavo together."

"You used him. You damaged my Julian..." Naiiyak na wika ko. Sofia
nodded.

"I'm a selfish bitch pero selfish ako dahil nagmahal ako."

"Hindi naging masaya si Julian dahil sa'yo." Mahinang wika ko.

"I know, and I want to ask for his forgiveness to but he couldn't forgive
me. Ang sabi niya, mapapatawad niya lang ako kung mapapatawad mo ako."

My eyes widened. Sinabi ni Julian iyon sa kanya? Ang ibig sabihin ba

noon...

"You know where he is?" Tanong ko. Kumabog ng mabilis ang puso ko. I
wanted so much to ask. Hindi. Hindi ako magtatanong. I will demand that
she tells me where my Julian is.

"Nasaan si Julian?!" Sigaw ko. "Don't keep him from me, Sofia!"

"I won't. He's in Italy." She sighed. "Pinuntahan ko siya noong isang
linggo, akala ko kaya na niya akong tingnan." Humikbi si Sofia. "I lost a
very good friend, Tintin. Si Julian lang ang kaibigan ko pero pati siya
nawala dahil sa katangahan ko."

Iyak siya nang iyak.

"Ayaw niya ring sabihin sa akin kung nasaan si Marco. I want to be with
my son but...." Tuluyan na siyang napahagulgol.

"I'm sorry, Tintin for hurting you, your family and for taking away your
chance to being with the only man you love."

"He's in Italy?" Muling ulit ko.

"Yes..."

Agad akong tumayo.

"Tintin, patawarin mo ako..." Muling ulit niya. Hilam na hilam na ang

mukha niya sa luha. Binalingan ko siya. I pity her pero hindi ko alam
kung kaya ko siyang patawrin.

"Sofia... hindi..."

"I'm dying, Tintin."

I gasped.
"I have cancer - stage four." She wiped her tears. "Wala na sa akin ang
lahat. Iniwan ako ni Gustavo nang malaman niyang may sakit ako. Bumalik
ako sa pamilya ko but when they found out about my affair with Gustavo,
itinakwil nila ako. Now I'm staying in a church with the nuns - sila ang
nag-aalaga sa akin. I'm so sorry, Tintin..."

I bit my lower lip. Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko. Ito na yata
iyong pinakamasakit na downfall para sa isang Sofia Enriquez. She lost
everything, the love of her life, her career - everything that mattered
to her is now gone.

I walked towards her. Hinawakan ko ang balikat niya.

"Mapapatawad kita, Sofia - pero hindi pa ngayon at hindi ko alam kung

kailan."

-----------------------

Bergamo, Italia

"Buongiorno, Julian! E 'una bella giornata non è vero!"

I smiled after hearing Mr. Rembrandt's greeting. Tama siya. Maganda ang
umagang iyon sa Italia. Hindi tulad noong mga nakaraang araw na foggy at
maulan. Today is different. Alam kong may ibang mangyayari.

"Good morning, Julian. Did you have a nice sleep?" I looked at Mrs.
Rembrandt. Nilagyan niya ng kape ang tasang hawak ko at saka ibinigay sa
akin. She smiled at me. Mr. and Mrs Rembrandt are the owners of the
distillery I was working in. Tatlong buwan na ako dito at sa loob ng
panahong iyon ay naging maayos ang pakikitungo nila sa akin.

Nang dumating ako ng Italia ay nagsimula muli ako sa baba. May distillery
ang pamilya ko dito pero ni minsan ay hindi ako nagawi roon. Ayoko nang
kahit na anong may kinalaman sa Papa ko o kay Sofia o kahit saan na
magpapaalala sa akin nang kung anuman may kinalaman sa kanilang dalawa.

I have left everything behind - isa lang talaga ang hindi ko pa mabitiwan
ngayon pero alam kong dapat na.

"I'll go to the vineyard, Mrs. Rembrandt. Thanks for the coffee." Ngumiti
ako. I turned away and went straight vineyard. Nang makarating ako doon
ay marami nang tao. Naroon na ang mga kasamahan ko. Kalahati yata ng mga
trabahador dito ay Pilipino kaya hindi ako nahirapan mag-adjust. Madali
silang pakisamahan, madali akong nagkaroon ng mga kaibiga, Akala ko noong
dumating ako dito, taon ang bibilangin ko bago ako magkaroon ng mga taong
masasandalan pero ilang buwan lang at meron na agad.

"Julian! Di ka sumama sa amin kagabi. Madaming chicks!" Tawa nang tawa si

Fidel - isa siya sa mga kasamahan ko dito. They had a night out last
night. Sinasama nila ako but I declined. I chose to stay at our
headquarters. I did some overtime work. I did the inventory, I checked
the wine storage, I counted the bottles but I just can't seem to get her
off my mind.

Mula noon hanggang ngayon kaya pa ring patigilan at painugin ni Tintina

ng mundo ko.
"Iniisip mo pa rin iyong babae sa magazine?" Natigilan ako nang marinig
ko ang boses ni Samantha - isa siya sa mga clerk sa vineyard. Sa store
siya naka-assign pero araw-araw niya akong pinupuntahan dito para lang
makita ako. Alam ko kung bakit - sinabi na niya sa akin. She said that
she's attracted to me - na hindi niya daw naramdaman ang nararamdaman
niya sa akin sa asawa niya.

I just shook my head. Tuwing naaalala ko ang gabi ng pagtatapat niya sa

akin ay natatawa ako. Sabi niya, she needs to sleep with me para naman
mapatunayan niya sa sarili niya na tama siya - na hindi siya basta
attracted o natutukso sa akin - mahal daw niya ako.

Hindi ako naniniwala. She's married and I know what kind of complications
that might bring to my life. Isa pa - hindi ako ganoong klaseng tao.

"Saang magazine?" Tumalikod ako sa kanya. Nagsimula na akong mamitas ng

mga ubas. Nakasunod pa rin siya sa akin.

"Julian, nilinis ko iyong pad mo. I saw the endless stocks of articles
and magazines about a certain socialite named Laide Consunji. Hindi lang
iyon, noong nilabhan ko ang damit mo, nakita ko ang picture ninyong
dalawa sa pocket ng polo shirt mo. Siya ba ang dahilan kung bakit di mo
ako kayang pansinin?"

"Kasal ka. Hindi kita mahal at hindi kita mamahalin. Iyon ang dahilan
kung bakit hindi kita pinapansin. Isa pa, bakit pinapakialaman mo ang
gamit ko?" Nag-init ang ulo ko. Samathan was just so stubborn. Hindi niya
maintindihan na ayoko sa kanya.

I'm still messed up about my Tintin.

I collected those articles about her to stop myself from missing her.
Tuwing maaalala ko kasi siya ay parang gusto kong lumipad papunta sa
Pilipinas at balikan siya. Madalas sabihin sa akin ni Jenna sa phone na
naduwag ako kaya ako nandito ngayon. Hindi naman ako naduwag. I just
really think that I'm not good enough for her anymore.

Ano lang ba ako? I'm just a mere nobody habang siya - isa siyang
Prinsesa. Princesses deserve all the best thin in the world at hindi ako
kasama doon.

I have fought for her - I did and I wanted so much to take her again pero
iyon ang palaging iniisip ko. That I'm not good enough for her. Na tama
si Sancho na wala akong kwenta at hindi siya para sa akin.

Iniisip ko pa lang iyon, nasasaktan na ako. Iyong balak kong magpapahinga

lang sana ako sandali at babalikan siya ay nagbago. Naisip kong hindi na
siya balikan. Makaka-move on rin naman siya sa akin. Makakahanap din siya
ng magmamahal sa kanya at tama ako.

I read an article about her and a certain Pablo Montalbo. I saw their
pictures in the internet - they were always together having dinner,
holding hands. At ang pinakamasakit sa lahat ay iyong katotohanan na sa
lahat ng litratong nakikita kong magkasama sila - nakangiti si Tintin.
Masaya siya.

Nagawa niyang maging masaya na hindi ako ang kasama sa buhay niya.
Napakahirap tanggapin pero sinusubukan ko.

Tama ako. Hindi kami para sa isat'isa.

"Julian..."

"Just please stop, Samantha." Mahinang bulong ko. Tinalikuran ko siya at

dinala ang lahat ng ubas na napitas ko sa truck. Dadalhin nila iyon sa
kabila para i-process na. Nang maibigay ko ang lahat ng iyon ay muli
akong bumalik sa trabah. Dumaan ang maghapon na parang ordinaryong araw
lang. Walang bago, walang kakaiba. It's just me and my daily routine.

"Julian, uuwi na kami, sasama ka ba?" Tanong ni Fidel. Ngumisi na lang

ako.

"Walang session ngayon?" Biro ko sa kanya.

"Tang na! Ano iyon gabi-gabi? Wala na akong maipapadala sa pamilya ko."
Natawa siya sa sinabi niya. Umiling na lang ako. Sinabi ko na lang na
hindi ako sasama sa kanila pabalik sa pad. Instead, I headed to the
headquarters.

Nadatnan ko doon si Samantha.

"OT again?" She smiled at me. Hindi ako kumibo. Naupo ako sa isa sa mga
desks doon at ginawa ang dapat kong gawin. Hindi ko siya pinapansin pero
bigla na lang siyang lumapit sa akin para halikan ako.

"Sam!" I pushed her away. "Ganyan ka na ba kadesperada?"

"Julian, it's just one night." She started unbuttoning my shirt.

Hinawakan ko ang kamay niya.

"Mali ito. Isipin mo ang asawa mo, ang mga anak mo." Naiinis na itinulak
ko siya palayo. I headed out of the door. Hindi ko napansin na madilim
na. I checked the time, seven thirty na at lumalamig na, nakalimutan ko
iyong coat ko sa loob, I was just about to turn away when I saw something
moved near the entrance. Kumunot ang noo ko.

Magnanakaw.

Agad akong lumapit doon only to be stopped with the sight I saw.

"T-tintin..."

Yes, it's her. Tinanong ko ang sarili ko kung panaginip ba ito o kung
anuman. Nandito siya, pero bakit siya nandito? And why the fuck is she
crying? Hihikbi-hikbi siya. Sisigoksigok. Umaalog ang mga balikat at
sisinghap-singhap. Nilapitan niya ako at pinagbabayo ang dibdib ko.

"I believed you! I waited for you! Sa-sabi mo, you just need time to
fight for us, pero ano?! You gave up, Julian! You gave up on us!"
Humagulgol siya. I looked up. Sinusubukan kong huwag umiyak.

Ano bang ginagawa niya dito? Diba masaya na siya? She was happy, she was
always smiling at those pictures with that guy.

"Mahal na mahal kita! Pe-pero... Damn you Julian!" Sigaw niya sa akin.
"Sinaktan mo ako! You didn't even say goodbye! Para akong tanga sa
kakahanap sa'yo! Para akong masisiraan ng bait kakaalala sa'yo tapos
nandito ka lang pala - with some girl!"
"You gave up on us!" Sigaw niya pa. Hinawakan ko ang kamay niya.

"Yes I did." Malamig na sabi ko. I saw confusion in her eyes. Parang
gusto kong magwala dahil nakikita kong nasasaktan siya ngayon. Pero
kailangan kong gawin ito - para sa kanya.

Palalayain ko na siya.

"Julian... pwede ba naman diba..." Nanginginig ang boses niya. Oo pwede

pa, pero hindi tama. Hindi pa sa ngayon.

"I'm sorry, Laide." I wanted to cry in front of her. Pero kung talagang
mahal ko siya, gagawin ko ito. Palalayain ko siya, hahayan ko siyanbg
maging masaya. Hindi sapat na marami kaming dinaanan para lang makarating
dito - hindi pa sapat ang space and time na hinahanap ko - kailangan kong
palayain si Tintin para maisip niya - para makita niya ang iba pang
choices sa mundo.

Na hindi lang ako ang karapat-dapat sa pagmamahal niya.

Na may ibang lalaking mas dapat niyang mahalin at pagtuunan ng pansin.

At sa ngayon, hindi pa ako iyon.

"Ba-bakit?" Halos hindi na siya makapagsalita. I wiped her tears.

"I guess we were never meant to be."

She took a step back. Tinitigan niya lang ako. She wiped her tears and
nodded at me as if she can understand what I was trying to do.

"You really gave up on us..." Mahinang sabi niya.

"I did." I didn't, Tintin. I'm still very much in love with you... "Go
home, Laide. Live your life the way you should and forget about me." Sabi
ko na lang.

May kung anong tumutusok sa puso ko. Napapailing siya. Kitang-kita ko pa

rin ang mga luha sa kanyang mga mata.

"At least ikaw ang bumitiw at hindi ako." Sabi niya pa.

"Oo. Ako iyong bumitiw." I repeated what she said. "Ako. Ako lang."

This is goodbye...

I sighed deeply.

Letting go is never really easy. Lalo na sa sitwasyon ko. Mahal na mahal

ko siya. I feel like I'm being trapped in a very bad dream. I wanted to
follow my heart and yet I couldn't because I wanted her to be really
happy.

Hindi ko naman siya isinuko.

Mahal na mahal ko siya.

Pero hindi pa rin sapat iyon.

Gusto kong ibalik kay Laide iyong mga bagay na nawala sa kanya noong
mahalin niya ako.

"I can't believe I wasted time and money just to find you."

Ngumiti na lang ako. Ang sakit marinig.

"Oh well. That's life. Goodbye Julian."

My heart sank after hearing those words. This is goodbye. She was crying,
I have hurt her but I felt like I have killed myself - like I deprived
myself something that I want so much. Tumalikod siya. She walked away,
slowly. Para bang umaasa siya na tatawagin ko siya.

"Laide." Tawag ko. Huminto siya at saka humarap sa akin.

"Y-yes?" Bakas sa boses niya ang pag-asa. I swallowed hard and then I
closed my eyes.

"Have a safe trip back home."

Tintin - my Tintin ran away. Pumasok siya sa limousine and I just stood
there watching the car as it vanished from my eyes.

This is goodbye. This is the end. And yet, I'm still hopeful...
Seven years later

"I'm gonna miss, grandma..."

I looked at Yza. She was standing near Grandma Adel's bed. She is still
wearing that knee leght white dress she wore at the burial earlier. I
sighed. Grandma has left us. She passed away a week ago at kanina ang
burial ceremony niya. The whole family was in pain. Hindi naming insahan.
We all knew about her heart disease but it was just so sudden. Maayos
naman siya noong gabing iyon pero hindi na siya nagising. The doctors
said she suffered from heart attack while asleep.

It was the easiest way to go - pero iyon naman ang pinakamasakit sa aming
lahat.

I sat on the bed and faced Yza. She is all grown up now. Who would have
thought that the nine year old girl I met would be a lovely fifteen year
old lady now. I tucked her hair behind her ears and smiled at her.

"Masaya na si Grandma doon, Yzang. You don't have to be sad." Sabi ko na

lang. Yza started crying again. She walked towards me tapos ay yumakap
siya sa akin. I caressed her back. She was so broken hearted. Mahal na
mahal niya si Lola.

When Lola died that morning, Yza was the first one to break down and cry.
Hanggang kanina sa burial ceremony ay nakayakap lang siya kay Sancho
habang umaalog ang mga balikat at umiiyak.

"Wag ka nang umiyak. Ano ka ba?" Sabi ko na lang. Kumalas siya sa akin at
saka ngumiti.

"Sorry tita, I'm just gonna miss Lola so much. She's my best friend."
Malungkot na wika ni Yza.
"I can be your best friend, Yza." I smiled. She nodded. Muli niya akong
niyakap.

"Tita, kailangan ninyo po ba ng tulong?" Bahagya kong inilayo sa akin si

Yza. I found Yto entering the room still wearing his black suit and tie.
Yto looked so much like Sancho. Habang lumalaki siya ay lalo niya lang
nagiging kamukha si Sancho.

"No Yto, it's okay. Can you take Yza with you?" I smiled at him. Ngumiti
siya at saka bumaling sa kakambal.

"Iyakin." Tudyo niya dito.

"Stop teasing me! Susumbong kita kay Tatay!" Sabi ni Yza. Alam kong
pinapangiti lang ni Yto ang kapatid niya. Yto put his arms around her.

"We'll get through this, Yzang kulet. Nandito naman ako, you can tell me
every boring details of those books you read."

"Kainis. Nakakainis ka..." Sabi ni Yza. They burst out of laughter.

Napailing na lang ako. Kahit yata anong mangyari ay hindi sila mag-aaway.

A moment later, ako na lang ang naiwan sa loob ng silid ni Lola.

Ililigpit ko na kasi iyong gamit ni Lola. I can do this tomorrow pero
parang ayokong ipagpabukas pa. I need this now - it's my way of saying
goodbye to her.

Si lola ang nag-alaga sa akin buong buhay ko - lalo na nitong huling

pitong taon na napaka-crucial ng buhay ko.

Life without Julian - it was hard - so hard that it still hurts pero
nandyan si Lola, she makes everything easier for me. Hindi niya ako
iniwan noon. At ngayong wala na siya, dama ko na naman ang pag-iisa.

I started fixing her things. May container na akong dala. Inisa-isa ko

ang mga damit niya, her books, her perfumes, her jewels - I kept
everything in a safe container. Habang ginagawa ko iyon ay naluluha ako.
I never thought that I'd do this...

It hurts so much.

After two hours, natapos ako. Hindi ko pa naliligpit ang lahat, gusto ko
pa sana pero hindi ko na kaya. I sat on her empty bed and whispered my
love for her.

I am now alone...

I heard something stumble on the floor. Agad akong napatingin. I saw a

little girl trying to get up. She was wearing a white dress just like me
- hindi ko napigilan ang ngumiti.

"Mama..." She called me.

"Yes, my angel?" Tumakbo siya palapit sa akin at saka kumadong. Niyakap

niya ako. I hugged Gianna Marie Consunji - my seven year old daughter
who was still oblivious about everything around her.

"Mama, saan nagpunta si Lola Adel? Sabi sa akin ni Uncle Lukas nasa
vacation daw siya."
My tears fell. My heart is breaking right now. Mas masakit pa yata iyong
tanong niya ngayon kaysa noong minsang tanungin niya ako kung nasaan ang
Papa niya.

Hinawi ko iyong bangs niya.

"Si Lola, nasa heaven na. Kasama na niya doon si Lolo Fabian saka si Lola
Augusto." I smiled at her.

"Angel na siya, Mama?" She asked again.

"Yes, baby. She's our angel now. She will look after you. She loves you
so much. Just like Mama, Uncle Sancho, Uncle Lukas and Tito Adam." I
kissed the top of her head.

Gianna was just looking at me. Her wide brown eyes were big - I could see
admiration in her eyes. I sighed. Habang tumatagal, lalo niyang
nakakamukha si Julian. Too bad he's not here to see his daughter.

Iyong gabing iyon ang huling beses na nagkita kami, iyon din ang huling
beses na iniyakan ko siya. Kahit na sobrang sakit, kahit na nakukulangan
ako sa paliwanag niya kung bakit niya ako kailangan paalisin at iwanan -
hindi ko na siya hinanap.

I realized that he was right - that the love we feel for each other
wasn't enough for the two of us. Na kahit mahal na mahal namin ang isa't-
isa, hindi iyon sapat - kailangan muna naming mahalin ang aming mga
sarili bago kami muling magmahal.

Masyado ko kasing minahal si Julian - nakalimutan kong magtira para sa

sarili ko. In away - nakatulong ang pag-iwan niya sa akin. I have seen
things in a more mature matter - lalo na nang dumating si Gianna sa buhay
ko.

She changed my life.

"So, hindi ko na siya makikita, Mama?" Tanong niya sa akin. I touched her
face.

"Hindi na muna, baby. Matagal pa ulit."

"Mami-miss ko si Lola. Di ko pa naman siya na-kiss."

"You can always kiss her. Flying kiss nga lang, baby." Her eyes widened.

"Masasalo niya iyon, Mama?"

I nodded. Kinandong ko siya para ayusin ang nagulo niyang buhok. Natawa
nga ako. Buhok lang ang nakuha sa akin ng anak ko - the rest - kay Julian
na - iyong mata, iyong ilang, iyong labi pati baba at tainga - kinuha
niya kay Julian.

"Knock, knock!" I

I looked at the door and saw Sancho, Lukas and Adam standing there. I
smiled at them.

"Okay ka lang, Laide?" Adam asked.

"Yup..." Labas sa ilong iyon pero kailangan ko nang tanggapin na wala na
si Lola. Lukas sat beside me.

"I'll be here, baby. I'll take care of you..." Sancho said.

"Hindi na..." Sabi ko. Tiningnan ko siya. "Kaya ko na, Sancho. I know how
much you love me and Gianna pero it's been seven years, matagal ko nang
sinasabi na kayak o na diba? Ayaw mo lang kasing maniwala." Natawa pa
ako. Sancho shook his head.

"So, si Gianna na lang ang baby?" Tanong niya pa ni Lukas habang

kinikiliti si Gianna na tawa naman nang tawa. Napapangiti ako.

"Yup! Pero ayoko siyang maging bratty like me so stop spoiling her!"

I rolled my eyes at them. They all laughed. I sighed. I believe that we

could all make I basta magkakasama kami - just like before...

---------------------

Two months later...

"Top 1 ako, Mama!"

I smiled at Gianna while her teacher was handed me her card. Hindi ko pa
naman nakikita ay proud na proud na siya. Ginulo ko ang bangs niya at
saka siya nginitan.

"Mama, ice cream after nito, sige na please!" Hinawakan niya ang dulo ng
dress ko at saka tumalon-talon. Natawa ako sa kanya. Binalingan ko ang
teacher niya.

"May problema po ba sa kanya, Teacher?" I asked politely.

"Naku, wala Miss. Consunji." She smiled. "She is very bright! Talkative
in a way na nakaka-amuse and she knows how to handle her works well."

I felt proud for my daughter. Hinawakan ko ang kamay niya at nagpaalam na

sa teacher niya. I was holding her hand as we walked away. She was
humming her favorite song while I was busy looking at my I-phone. Nagtext
kasi si Pablo - he said that the make - up from Barcelona have arrived. I
rolled my eyes. He wanted me to be there sa delivery but I told him that
I would rather spend time with my precious angle kaysa ang magbilang ng
box.

Isa pa, kaya na niya iyon. We've been in business for four years now - at
oo, naka-out na siya. Natatawa nga ako, sa tuwing makikita niya kasi si
Lukas ay napapakagat-labi pa rin siya.

"Mama, gusto ko rocky road!" Sabi niya. "Saka Mama, iyong teeth ko nag-
uuga na, sabi ni Ate Yza, matatanggal daw iyon pero mata-traffic. Nata-
traffic ba ang teeth, Mama?" Tanong niya sa akin. Bigla akong natawa.

"Ate Yza said that?" I asked her.

"Opo. Sabi niya din na baka tulad lang din daw ni Uncle Sancho ang Papa
ko - baka na-traffic din." Biglang namilog ang mata niya. I swallowed
hard. Parang alam ko na ang susunod niyang sasabihin.
"Mama, nasaan ba ang papa ko?" She looked so innocent while asking that.
Huminga ako ng malalim. Paano ko ba ipapaliwanag sa kanya na hindi ko
alam at wala akong balak alamin?

Hindi ako galit kay Julian. What he did changed my life - ang hindi ko
lang inasahan ay ang pagdating ni Gianna sa buhay ko. She's the
unexpected gift I never thought would come so soon.

I found out that I was pregnant two weeks after that night in Italy. I
wanted to tell him but he already let me go kaya naisip ko na baka wala
nang use - na baka ayaw niya. He had his own life now and I promised
myself that I will never chase him again. Ayoko nang mabigo at tinanggap
ko na lang sa sarili ko na hanggang doon na lang kami but Gianna came and
everything changed.

Isang bagay lang ang hindi ko ginawa - at iyon ang hanapin muli si
Julian. Pinalaki ko si Gianna with the help of my family. All of them
were supportive enough to make me realize that I can do this - even
without Julian.

At napalaki ko nga si Gianna with their help and guidance pero hindi pa
rin ako masaya. I wanted to give her the family she deserves pero hindi
pwede.

I touched her face.

"He's... we'll..." I sighed. "Baby, just remember that you papa loves you
so much..." Ngumiti ako sa kanya.

"He does?" Her eyes widened again.

"Yes baby... In fact you look like him."

She smiled very wide. Niyakap niya ako.

"I love you, Mama."

"And I do too..." I kissed the top of her head.

----------------

"Kuya Julian, sabi ni ate Jenna, dumaan daw muna tayo sa bakeshop for
some cake."

I just got in the car and Marco - he's nine years old now - told me what
my sister just said. Hawak niya iyong blackberry niya at parang binabasa
pa iyong text ni Jenna. Ngumiti lang ako, minsan kapag tinitingnan ko
siya - naalala ko pa rin si Sofia at si Papa pero matagal na iyon -
napatawad ko na sila, napatawad ko na rin ang sarili ko and I am now
living my own life.

"Ang daming request ng ate mo." Nakangising sabi ko.

"Oo nga, kuya eh." Sabi niya na lang. "Uhm, kuya, pwede ko bang dalawin
si Papa?" Biglang tanong niya. "Sabi kasi ni Ate Jenna, nami-miss daw ako
ni Papa. I just wanna see him."
"Sure, I'll come with you. Matagal na akong di nakakauwi ng San Miguel."

Tumingin siya sa akin.

"Sabi ni Ate Jenna, ayaw mo daw doon kasi may naaalala ka..." Mahinang
sabi niya. I swallowed hard.

"Yeah, but those are only memories - bad or good it's always a part of
me. Hindi masamang bumalik." Kumunot ang noo ko.

"Teka? Why are we talking about this? I mean you're nine and yet I feel
like I'm talking to an adult." Natawa ako. Marco smiled at me. I can't
believe that he almost became my son. Mahal na mahal ko pa rin naman siya
at mas masaya ako na naging magkapatid kami kaysa mag-ama. I never had a
little brother. And Marcdo fits the description perfectly.

Mula nang makabalik ako galing Italy, two years ago, ako na halos ang
nag-alaga kay Marco. I have a home in a very exclusive village and I live
there with my mom and my siblings. I started to pick up the pieces of my
life that I left here. Nabuo ako sa Italy at nang bumalik ako, naisip
kong buuin ang sariling naiwan ko at ngayon, pwede kong sabihin na buo na
ako - kulang na lang ng isang piece.

Hindi naman nawawala ang piece na iyon. Nandyan lang - sa tabi-tabi pero
hindi ko alam kung papayag siyang buuin muli ako. Baka kasi nasa ibang
puzzle na siya, baka hindi na niya pwedeng iwan ang puzzle na iyon.

I had lost my chance on that piece of puzzle that night I let it go at

kahit gusto kong isipin na hinintay niya ako, hindi ako sigurado. Baka
kasi, itinuloy niya ang buhay kasama ng iba...

I sighed.

Muntik na kaming lumagpas ni Marco sa bake shop. Buti na lang kinalabit

niya ang braso ko. Sabay kaming bumaba ng kotse at sabay kaming pumasok
sa bake shop. I told him to look for some cakes while I stood there
waiting for him.

Marco picked the Dulce de leche cake. The cake lady told us to wait for a
while until our names were called. Naupo muna kami sa isa sa mga silya
doon at naghintay. Marco played with his PSP while I texted Janna.

I was patiently waiting when the cake lady spoke.

"Laide? Laide? Miss Laide?"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang marinig ko ang pangalang

iyon. Mali ikyong pronounciation - the cake lady said Layd - and not
Laydi. Agad na umikot ang paningin ko. My heart was beating fast, I
couldn't breathe. Papanawan na yata ako ng ulirat.

Until I saw a figure of a woman slowly standing. Nasa may kanan ko siya.
Dumaan siya sa mismong harapan ko at naglakad patungo sa cake lady.

I asked myself: Is it really possible for someone to look even more

beautiful as the years passed by?

Nandito siya. My Tintin. She looked more mature now. Her hair was short,
her face was different in a way na makikita iyong maturity but she's
undoubtedly beautiful.
Nababato-balani ako. Nakatayo lang siya doon pero damang-dama ko ang pag-
ikot ng lupang nasa ilalim ko. Dama ko ang lahat - tulad noong unang
beses ko siyang makita.

"Mama! Bilis po! Gusto ko na po ng ice cream!"

Noon ko lang napansin iyong batang babae sa tabi niya. Her hair was just
like Tintin's hair back in San Miguel. She was looking up at Tintinn.
Tintin smiled at her.

"Wait lang baby. Anong ipapasalubong natin kay Hermes? You promised him
last night."

"Ice cream na lang din po!"

"Julian? Julian Dela Monte?" The cake lady called out my name. I looked
at Marco. Buong pangalan ko talaga ang isinulat niya doon. I looked at
Tintin. She seemd to have heard my name. Parang pinipigilan niya ang
sarili niyang tumingin sa paligid.

I swallowed hard. Kinakabahang tumayo ako. I slowly walked towards the

counter. Ngayon, magkatabi na kami.

"Mama!" Sigaw pa rin noong bata.

"I'm Julian Dela Monte." Sabi ko na lang sa babae pero kay Tintin ako
nakatingin. "And I'm back for good."

I didn't know why I said that. I saw her tears - again - tears from her
eyes falling like rain. I wanted to kick myself - pitong taon kaming
hindi nagkita at pagkatapos ng mga taong iyon - iiyak na naman siya -
dahil sa akin.

"Mama! Lika na po! Ice cream!"

"Baby, stop it." She wiped her tears. "Lika na... let's go get your ice
cream." Sabi niya. Akmang tatalikod na siya nang hawakan ko ang balikat
niya.

"Tintin..." Pigil ko.

"What?" She faced me. "Are you gonna wish me a safe trip back home,
Julian?" Tanong niya. Hindi ko alam kung galit siya, she looked so calm.

"I'm sorry..." Sabi niya. She smiled at me.

"I'm sorry too." She took a deep breath. "Anyway, I'm glad to see you.
Bye..."

"Tintin..." Muling tawa ko sa kanya. She stopped and faced me again.

"What?" Ewan ko, pero may iba sa tono ng boses niya.

"A-anak mo?" I was silently wishing na hindi ang isagot niya dahil sa
oras na um-oo siya - ibig sabihin lang noon, hindi na niya ako nahintay.

"Oo, si Gianna." Sabi niya. Bumagsak ang lahat ng pag-asa ko sa buhay. I

looked away.
"I see."

"Bakit hindi mo siya titigan Julian..." Biglang sabi niya. "Look at my

daughter and tell me who you see."

Dahan-dahan akong bumaling sa batang nasa tabi niya. She was looking at
me - her eyes piercing right through my soul. She had this wide innocent
brown, her tiny upturned nose, her tiny pink lips. I kneeled in front of
her. I tuck her hair behind her ears. Hinaplos ko ang tainga niya...

I couldn't breathe. Is she... Is she...

"God..."

Agad kong binalingan si Tintin. She was wiping her tears away.

"Welcome back, Julian." She said. I was being too emotional. I took her
hand. I pulled her closer and looked at her eyes.

I know that I had to do something. I have to say something but I just

couldn't find the right words to say.

"Pwede ba pa?" Nangingiming tanong ko. She smiled at me.

"Ang puso ni Tintin ay para kay Julian lang..." Humihikbi na siya.

Daig ko pa ang nanalo sa lotto matapos kong marinig iyon. I embraced her
tightly. I was just too damn happy. I kissed her head - paulit-ulit lang
hanggang sa:

"Mama naiipit ako! Mama!"

I laughed. Posible palang umiyak habang tumatawa at nakakaramdam ng

kasiyahan. Kinarga ko si Gianna at saka tinitigan siya.

"Seven years, if I only knew..." Naiiyak na sabi ko. I looked at Tintin.

"I'm so sorry..."

"You can still make it up to her, hindi pa huli. We waited for seven
years, wag ka nang madrama." Natatawang sabi niya. Tulad ko ay may luha
din ang mga mata niya. She wiped my tears away.

I love her so damn much and I 'm grateful that she was still in love with
me too. Hindi ko lubusang akalain na pagkatapos ng pitong taon, kami pa
rin at masayang-masaya ako.

Our love took time but the most important thing is we're together and
we're both ready to love each other again. This time, without
complications, secrets and pain. It's just me, and her and Gianna.

I pulled Tintin closer. I will never let her go... Not again.
"May hindi mapakali..."

Nag-angat ako ng tingin nang marinig ko ang boses ni Janna. She was
standing near the door while sipping her cup of coffee. Lunes na Lunes
mukhang aasarin na naman ako ng kapatid ko.

"Janna, for crying out loud! I'm 33! Stop teasing me!" I hissed at her. I
took my phone agan just to check if I have any messages at all. Pero
tulad noong nakaraang gabi at kagabi ay wala pa ring mensahe doon.
Napapalatak ako.

Is there something wrong with my phone or with my provider? Bakit hindi

ako nakakatanggap ng message galing kay Tintin? Nasabunutan ko ang sarili
ko. I was feeling so frustrated.

It's been two days since we last saw each other on that bake shop. Ang
alam ko, okay naman kaming dalawa. We talked, we cleared things up,
nakapagpaliwanag na kami sa isa't-isa and when I took her home that
night, I told her I love her and she said that she loved me too. She said
I love you back to me and yet she's not answering any of my messages at
all!

Noong huli kaming nag-usap, napagkasunduan naming dalawa na sabihin kay

Gianna na ako ang Papa niya sa susunod na magkita kami - tumanggi ako,
gusto ko sana munang kausapin ang mga kapatid niya bago mangyari iyon.

"Ano bang problema?" Tanong sa akin ni Janna. "Oohhh, let me rephrase

that, anong pangalan ng problema? Laide ba?"

Napailing na lang ako. Hindi ko na kaya. Pumasok ako sa bathroom at doon,

naligo ako at nang matapos ay nagbihis. Hindi ko na talaga kaya itong
nangyayari. I'm worried, maybe something bad happened to Tintin that's
why she's not answering my calls or my messages.

Pupuntahan ko na siya sa bahay at kahit na ipagtulakan ako ng mga kapatid

niya, ayos lang, basta malaman kong kung ano bang nangyari sa kanya.

Hindi na ako nakapagpaalam kay Mama, basta na lang ako umalis. Naipit pa
ako sa traffic kaya nang makarating ako sa mismong mansyon ng mga
Consunji ay magtatanghali na.

I rang the doorbell. Bumukas naman iyon. I talked to the guard, hiningan
niya ako ng I.D. bago niya ako papasukin sa loob. Sinalubong ako ng
dalawang kasama sa bahay at inihatid sa living room. Ayon sa kanila,
naroon daw si Laide. I sighed. Kung nandito lang pala siya, bakit hindi
niya ako nagawang tawagan o i-text man lang? Inis na inis ako.

"Mr. Dela Monte..." Nag-angat ako ng tingin nang marinig ko ang pangalan
ko.

"Yes?" Tanong ko sa babaeng naka-uniporme na pang-kasama sa bahay.

"Pinatatawag po kayo ni Sir Sancho sa library."

Sancho Consunji.

Saglit akong natulala bago ko naintindihan ang sinabi sa akin ng babaeng

iyon. Sancho Consunji wanted to see me. I haven't heard his name for
seven years and now he wanted to see me. Nakadama ako ng kaba. Naalala ko
pa iyong huling beses kaming nag-usap. That was the time when he hit me
in the face - tumatak sa akin ang pagkakataong iyon dahil iyon ang
pagkakataon na dapat sana ay ipinakita ko sa kanya na kaya kong ipaglaban
si Tintin pero hindi ko ginawa. Mas namutawi kasi sa isip ko na kapatid
siya ng babaeng mahal ko at dapat ko siyang irespeto.

Dahan-dahan akong tumayo para sundan ang babaeng nagsabi sa akin noon. We
climbed the stairs and she took me in front of a two-door room.
Kinakabahang pumasok ako at tulad nang inaasahan, naroon si Sancho
Consunji - he's not alone, Adam and Lukas were there too.

"Mr. Dela Monte." He greeted me. His voice was cold and dominating. I
braced myself. Tatlo sila - isa lang ako. Kahit bugbugin nila ako ngayon,
hindi ko iiwan ang mag-ina ko.

"Mr. Consunji, Lukas and Adam..." I greeted them back. Luke was standing
on Sancho's left side. Adam was sitting on the couch wearing that weary
expression on his face. Sa magkakapatid siya lang ang kinakitaan ko ng
ekspresyon - si Lukas kasi, poker faced. Si Sancho, halatang galit.

"After seven years, we meet again." Wika niyang muli. Tumango ako. "Dapat
talaga sasadyain ka naming sa opisina mo, pero dahil nandito ka na, dito
na lang natin gawin. Tutal, what happens in the Consunji turf, happens in
the Consunji turf. Wala makakalabas. Walang bakas. Walang ebidensya."
Swabeng-swabeng wika niya. Napatingin ako kay Lukas nang bigla niyang
patunugin ang mga daliri niya.

Tumayo si Adam. Mas matangkad siya sa akin. I just took a deep breath. I
know what they're doing but I won't be backing down - para sa mag-ina ko.

"Are you going to kill me?" Tanong ko sa kanila. Kahit ako ay nabigla sa
lumabas sa bibig ko. Wala akong nararamdamang kaba. Kung tutuusin,
overdue na ang pangyayaring ito. Dapat noon pa kami nagharap-harap pero
kinailangan kong umalis para buuin ang sarili ko bago ko muling ibigay
ang puso ko kay Tintin.

"One punch for every tear Laide shed for the past seven years." Wika ni
Lukas. I looked at him. He seemed serious. Tumango ako.

"Kung iyan ang mapagpapatahimik sa'yo, sige." I took a deep breath. "Alam
kong hindi lang balde ang iniluha niya para sa akin noon, she cried a
river for me and I hated myself for that. If hurting me would make up for
her tears - okay lang. Haharapin ko."

Naramdaman kong hinawakan ni Adam ang mga braso ko para ilagay sa likuran
ko. Lukas moved closer to me while Sancho sat there watching us like he
was board or something.

"Make it all count, Luke."

"I sure will dear bro." Ikinuyom niya ang mga palad niya at inambaan ako.
I could imagine Adam grinning while feeling proud of his brother.

"But..." Ibinaba ni Lukas ang kamao niya at saka ngumisi. "If I hurt you,
Laide would hate me. Mahal na mahal ka niya, Julian."

Kasabay noon ay binitiwan na rin ako ni Adam. I heard Sancho laughing.

"You should've seen your face, Julian!" Tawa ito nang tawa. Napamaang
naman ako. Pinaglalaruan lang ba nila ako?

"What the fuck is this?" Hindi mapigilang tanong ko. Pumormal muli si
Sancho. Bumalik si Lukas sa kinatatayuan nito kanina habang si Adam naman
ay muling naupo sa sofa. Tiningnan niya ako.

"Laide loves you very much. Kinausap niya kami noong araw na nagkita kayo
and believe it or not, masaya kami para sa kanya." Sabi ni Adam habang
titig na titig sa akin. "Ang problema lang naman ikaw."
"Bakit ako? Mahal ko siya."

"She's our princess, Julian." Lukas said. "We wanted to give her the best
in life."

"She's a Consunji." Wika ni Sancho. "Do I need to explain further?"

"Hindi ko alam kung anong gusto ninyong gawin ko. Pitong taon ang
pinalagpas ko bago ko siya muling makasama. Ngayong magkasama kami, hindi
ko na hahayaang mawala pa siya lalo na ngayon na nandyan na si Gianna. If
I have to prove myself to the three of you just so I could be with Tintin
and with my child, I will. Pero paano ko gagawin iyon kung hindi ninyo
ako bibigyan ng chance? Sancho onece told me that my surname is not good
enough for your family - ito ang tanong ko - iyong apelyido ba ang
sukatan ng pagmamahal?"

I didn't hold back. Wala na akong pakialam kung pagkatapos ng lahat ng

lalabas sa bibig ko ay pagtutulungan nila akong bugbugin. I need to this
now - kung hindi baka maghintay na naman ako ng pitong taon pa. Hindi ko
na kaya iyon.

"No offense, pero minahal ninyo lang ba ang mga asawa ninyo dahil sa
"good enough" ang apelyido nila para sa inyo?"

I saw Adam blinked. Para bang may na-realize siya.

"Minahal ninyo lang ba ang mga asawa ninyo dahil galing sila sa mabuting
pamilya, maganda ang back ground nila, may pinag-aralan, malinis at kung
anu-ano pa?"

Adam cleared his throat.

"Kung ganoon pala iyong basehan ninyo, then you should ask yourself, baka
naman minahal lang din kayo ng mga asawa ninyo dahil "good enough" sa
kanila ang apelyidong Consunji."

For the first time since I met the Consunji brothers they're speechless.
Sancho, Lukas and Adam seemed like they're thinking deep.

"Minahal ko si Laide noong si Tintin pa lang siya. Nagsimula kami sa

mali, pero sinubukan kong itama ang lahat - nahuli lang - pero naitama
ko. Natagalan lang ako - pero nandito na ako. Kaya ko na siyang
ipaglaban, kaya ko na siyang mahalin ng buong-buo. Ayaw ninyo man o gusto
ninyo, pakakasalan ko si Laide. Hindi ko na iisipin kung anong gusto
ninyo dahil sa totoong lang, sa bawat pitong taong wala siya sa tabi ko,
para akong nabubuhay sa ibang planeta."

Huminga muli ako ng malalim.

"Kung kailangan itanan ko si Laide at ang anak ko, gagawin ko makasama ko

lang sila. If I have to fight all three of you, I would gladly do it just
to be with her."

I was catching my breath. Hindi ko alam kung bakit hindi ako nakakaramdam
ng takot o kaba habang sinasabi ko sa kanila ang mga bagay na iyon. Sa
akin kasi, kung lahat ng iyon ay kailangan kong pagdaanan, gagawin ko,
basta sa dulo ng lahat ng ito makakasama ko si Tintin.
I stood there looking stupid. I was waiting for their reactions and I
silently thank the heavens when Sancho gave me a smile - a genuine smile.

"You could've told me that seven years ago, Julian. Kung sinabi mo lang
iyan sa akin, I would accept the fact that you're in love with my siste -
kahit na nag-e-exist pa si Sofia sa buhay mo."

Hindi ko alam kung makakangiti pa ako. Parang gusto kong maiyak. Alam ko
ang bagay na iyon. Alam kong iyon ang gustong marinig ni Sancho sa akin
noong araw na iyon sa opisina ng distillery pero hindi ko sinabi dahil
alam kong pagkatapos noon ay hihilingin niya sa akin na ibalik ko si
Tintin sa kanya.

Naramdaman ko ang marahang pagtapik ni Adam sa likuran ko.

"Welcome to the family, Julian."

Napanganga ako. I saw the sign of approval in Sancho's eyes. Lukas just
crossed his arms.

"Yeah, welcome to the family. You may have Sancho and Adam's approval but
hey, don't think that it's over for you and me. Pinaiyak mo pa rin si
Laide. Hindi pa rin kita gusto." He grinned. "But you can now marry her.
Kung hindi ako mismo itim lang ng mata mo ang walang latay."

Nakipagtiitigan ako sa kanila. Sa huli, sabay-sabay kaming tumawa nang

napakalakas. Masaya ako dahil maayos na ang lahat sa amin ni Tintin at ng
mga kapatid niya.

"Now, can I marry her?" I asked in the middle of our laughter. Hindi sila
sumagot. Tawa lang siya nang tawa. Akala yata nila nagbibiro ako.

Natigil lang ang tawanan namin nang bumakas ang pinto at iniluwan niyon
si Tintin.

"Julian?" Takang-takang sabi niya. Nanlalaki pa ang mga mata niya. "Shit!
Anong ginawa ninyo kay Julian?!"

"Pinahirapan." Sagot ni Adam.

"Sinuntok ko." Si Lukas naman.

"I did nothing but watch them hurt Julian as he asks for my forgiveness,
baby." Cool na sabi ni Sancho.

"What?! Julian!" Binalingan niya ako.

"Namanhikan ako." Nakangiting sabi ko. Dahan-dahang napaawang ang labi

niya. "Hiningi ko na iyong permiso ng mga kapatid mo. Pumayag sila."

Tintin's tears started falling. Nakatitig lang siya sa akin.

"Ayoko na kasing magtanong. Baka bigla kang humindi kaya sila na lang ang
tinanong ko ng "will you marry me question" and they all said:..."

"Yes, you will marry him..." The Consunji brothers all said in chorus.

Noon na napahagulgol si Tintin. Yumakap siya sa akin. Hinayaan ko na lang

siyang umiyak nang umiyak. Nakita kong isa-isang nag-alisan ang mga
kapatid niya hanggang sa kami na lang ang natira doon.
"Papakasalan mo na ako?" Tanong niya sa akin.

"Oo naman... Seven years. That's too long." I smiled at her.

"Akala ko kasi gagawin mo ulit akong mistress."

Alam kong biro lang iyon pero nasaktan ako. Ayokong isipin niya iyon
kahit kailan. I wiped her tears away.

"You were never my mistress, Tintin. Hindi kami kasal ni Sofia,

remember?" I reminded her. Tumango siya.

"I love you, Julian." She kissed my cheeks.

"You love me and yet you're not answering any of my calls." Sabi ko sa
kanya. May himig ng pagtatampo. Natawa naman siya.

"Julian, busy ako, may trabaho ako, tapos may maliit pang bubwit na
laging nakasunod. Isa pa, I'm more mature now."

Napalabi ako.

"Dapat ba akong matuwa na mature ka? Parang mas gusto ko iyong dati na di
ka mapakali kapag wala ako." Humagikgik siya.

"Ganoon pa rin naman, di lang halata." She gave me a peck on my lips. I

was about to kiss her back when I heard a little girl's voice.

"Mama! Mama! Mama!"

Kumalas sa yakap ko si Tintin at saka humarap sa pinto.

"Ahhh!" Sabi niya nang makita ako. "Sabi ko na nga ba siya iyon!"

Tintin's forehead knotted. Ako din. Ano bang sinasabi ni Gianna?

Lumhod si Tintin sa harapan niya. Titig na titig pa rin siya sa akin.

Nakadama ako ng kaba.

"What is it, dear?" Tintin asked. Tumingin siya sa Mama niya at saka
ngumiti.

"Sabi kasi ni Uncle Sancho, magpunta daw po ako dito sa library kasi
nandito iyong Papa ko. Ibig sabihin siya iyong Papa ko kasi nandito siya
at saka magkayakap kayo." Namimilog ang mga matang sabi niya. Gusto ko
namang maiyak.

Hearing Gianna call me Papa completed my whole life. Nilagpasan niya si

Tintin at saka tumapat sa akin. Inilahad niya ang kamay niya at saka
ngumiti.

"Nice to meet you, Papa. Ako po si Gianna Marie, seven years old. Top one
po ako lagi sa class namin at laging sinasabi ni Mama na kamukha daw
kita."

Nanginginig ang kamay kong inabot ang maliit niyang palad. I kneeled in
front of her.
 "Anong pangalan mo, Papa?" She even asked. Hindi ko na kinaya. Napaluha
na ako. Sinilip ko si Tintin, she was tearing up too.

"Julian Dela Monte..." I whispered. Niyakap niya ako, mahigpit. Kinarga

ko siya at saka tumayo. Niyakap ko rin si Tintin. She was smiling while
tearing up.

"I had dream of this for so long..." She whispered. I kissed her
forehead.

"I love you..." I said to her.

"And I do too..."

We both smiled at each other. This feels so right now.

There in that moment, I promised myself that I will make Tintin feel the
love she deserves. I will make her happy. I will be a good husband and a
good father to Gianna and to our other children. Whatever it takes....

"Zach, may gusto ka ba sa kakambal ko?"

Kunot na kunot ang noo ko habang nakatitig ako kay Zach. Nandito siya
ngayon sa bahay namin, napagkasunduan kasi ng group mates ko na dito na
gawin iyong project para sa shop class namin at tulad noong mga nakaraang
panahon, nahuli ko na naman si Zach na nakatitig kay Yza.

"Huh?!" Agad siyang bumaling sa akin. Nalaglag pa nga mula sa bibig niya
iyong kinakain niyang lays. Xander laughed like there's no tomorrow tapos
ay tinapik niya ang balikat ko.

"Ako Yto, crush ko si Yza, aayain ko siya sa prom." Xader said proudly

"Gago ka!" Sinuntok ko ang balikat niya. Pero agad din akong natigilan
dahil hindi lang ako ang nagmura kay Xander, pati si Zach ay nakaamba na
ng suntok sa ka-grupo namin.

"Oh, bakit nakikisuntok ka? Kapatid mo din ba si Yza?" Tanong ko.

Nakakadama ako ng inis. Natahimik na lang si Xander and si Zach at sabay-
sabay kaming bumalik sa paggawa ng project.

We're making a bird cage for our shop class at kahit anong gawin ko,
hindi ako makapag-focus dahil palagi kong nahuhuling nakatingin si Zach
sa kakambal ko at hindi ko talaga gusto iyon.

"Fuck it, Zach!" I cursed. Ibinaba ko ang martilyong hawak ko at tinawag

si Yza.

"Yzang!"

Yza was on the living room sitting quietly as she watched our sister Yna
- who was now eight years old, play with her toys. Tumingin siya sa
direksyon ko at saka ngumiti. Kitang-kita ko ang pamumula ng mukha ni
Xander at ni Zach, sa inis ko ay nabatukan ko sila.

Yza walked towards us.

"Bakit, Yto?" Nakangiting tanong niya.

"Wala, I was just checking. Why don't you go upstairs and check on Yllak
and Yvo? Baka nagpapatayan na sila." Natawa ako sa sinabi ko. Yza made a
face.

"Ah sige, uhm, kapag dumating si Nikita, pakitawag na lang ako."

Agad siyang tumalikod. Napanganga naman ako.

"Darating daw si Nikita!!!" Sigaw ni Xander. "Wooo! Naamoy na naman ng

babaeng iyon na scent mo Yto!"

"Dead na dead!" Minasahe pa ni Zach ang balikat ko.

"Magsitahimik kayo!" Sigaw ko.

Nag-init ang ulo ko. Nagpatuloy na lang kami sa paggawa. Maya-maya ay

napansin kong natigil na naman si Zach, sinundan ko ang tingin niya at
napabuntong hininga na lang ako nang makita kong kay Yza na naman siya
nakatingin - pati si Xander ay nakatitig na rin sa kanya.

Minsan gusto kong mapikon. Ayokong tinitingnan nila si Yza nang ganoon.
Kaibigan ko sila, alam ko kung paano sila sa mga babae. They maybe high
school boys but I know that they had their share of women. Ayokong
masaktan ang mga kapatid ko - lalo na si Yza at si Yna.

Tumatak sa isip ko iyong palaging sinasabi ni Tatay noon, ako ang mag-
aalaga sa mga kapatid ko dahil ako ang panganay na lalaki - maski si Yza
ang unang lumabas kay Nanay ako ang kuya sa pamilya - ako ang mag-aalaga
sa kanila - lalo na sa mga kapatid kong babae.

Tatay told me that I should take care of my sister the way he took care
of Tita Laide and I will be doing that.

"Stop sta---"

"Yto! Yto ko!"

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang matinis na boses na iyon. I
looked back and I saw Nikita running towards me. Bago pa ako nakaiwas ay
niyakap na niya ako.

"Namiss kita Yto ko!" Sabi niya habang pinupugpog ng halik ang pisngi ko.

"Get away from me!" I pushed her away.

"Yto! Ang bad mo naman sa akin! Mahal naman kita! Wag ka nang
magpakipot!"

"Nikita! Pwede bang tigilan mo na ako?!" Sigaw ko sa kanya. Natahimik

siya. "Nakakasawa ka na! Can you at least be ashamed of what you're
doing! Sixteen ka pa lang pero kung ipagduldulan mo ang sarili mo sa akin
akala mo mauubusan ka ng lalaki! Do I have to spell it out! Hindi kita
gusto!"

"Hoy, Yto, tama na iyan." Tinapik ni Xander ang balikat ko. Umiling ako.
Hindi pwedeng tama na. Palagi na lang niyang ginagawa sa akin iyon. Hindi
ko naman talaga siya gusto.

Tinalikuran ko siya, Inis na inis ako. Saglit akong napahinto nang

marinig ko ang mumunting paghikbi niya.
"S-sorry, Yto..." Mahinang sabi niya. Umiling ako. Huminga na lang ako
nang malalim at saka nagpatuloy sa paglakad.

I'm a Consuji - hindi ako nadadaan sa luha.

----------------------------

"Zach, nakita mo ba si Yto?"

I wanted to laugh at Zach when I saw the expression on his face while I
talk to him. He was sitting on his chair inside our classroom - I guess
he was listening to something kasi nakadikit pa sa tainga niya iyong
headset niya nang kalabitin ko siya.

He looked up at me and his eyes widened when he saw that I was in front
of him.

"Ano ka ba?" Tanong ko. "Parang laging ngayon mo lang ako nakikita." Sabi
ko na lang.

"Ha?" Tinanggal niya ang headset niya at saka tumayo. He was tall so he's
over towering me.

"Sabi ko, nakita mo ba si Yto? Papatulong kasi ako sa kanya, medyo

buffering ako ngayon, hindi ko ma-gets kung paano na-solve iyong problem
sa logarithm." Sabi ko pa sa kanya.

"Ha?" He said again. I rolled my eyes.

"Naku, Zachary Drew! Ang tino mong kausap!" Natatawang sabi ko. "Diyan ka
na, ako na lang ang maghahanap kay Yto." Sabi ko. Bago ako makaalis ay
tinawag niya ako.

"Yza, ako na lang. Alam ko kung paano na-solve iyong problem." He smiled
at me.

"Okay..." Sabi ko. Niyaya niya akong magpunta sa library. Bago kami
lumabas ng room ay kinuha niya iyong bag niya saka iyong gitara niya na
lagi niyang dala sa school. Habang naglalakad kami, tahimik siya,
naiilang naman ako so I started asking him questions.

"So, I watched some videos of your dad's band in the internet." Sabi ko
sa kanya. "Kamukha mo pala si Mr. Laundrize noong kabataan niya."

"Bakit, bata pa naman si Dad eh." Sabi niya sa akin. "Nagseselos pa nga
si Mama kapag may tumitingin kay Dad." Napangiti na siya.

"I see... sabagay si Nanay din, one time I caught her, kinutusan niya si
Tatay kasi nahuli niyang may kausap sa grocery, iyon pala former employee
lang niya." Natatawa talaga ako kapag naaalala ko iyong incident na iyon.

Hindi madalas mag-away si Tatay at Nanay kaya napaka-unusual sa akin

kapag may kakaiba silang kilos. I know, that Tatay loves Nanay so much.
Madalas niyang sabihin iyon sa akin kapag nagkekwentuhan kami sa gabi.
"Wait, anong favorite Neon song mo?" Tanong sa akin ni Zachary Drew,
after a while.

"We'll I like first sight." Anas ko. "Teka diba sister band iyong Neon
saka iyong band ng daddy ni Xander?"

"Yup, The Pastels."

"Are they like rivals?" Tanong ko pa.

"Actually, they're friends. O, nandito na tayo. Akin na iyang bag mo." He

took my bag and deposited ito to the baggage counter. Napansin kong di
niya iniwan iyong gitara niya.

We settled - hindi sa table kundi doon sa pagitan ng mga shelf sa second

floor ng library. I laid out my notes and Zachary Drew started explaining
to me the steps of solving the problem. A little while later,
naintindihan ko na siya.

"Nice, so ganoon lang pala iyon?" Natatawa ako. "Nabilisan kasi ako sa
explanation ni Ma'a, kanina."

"Okay lang, basta ikaw." Kumindat pa siya sa akin. "Ngayon ako naman."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. He took his guitar and started
strumming. He looked at me.

"Alam mo ba? Sinulat ni Dad iyong kantang First sight para sa mommy ko."
He smiled at me.

"So technically, you own that song, pamana dahil daddy mo si Mr.
Laundrize." Biro ko sa kanya.

"I own the song... " He laughed. Maya-maya ay naging pamilyar na sa akin
ang tunog ng gitara niya. He started singing...

Medyo nag-alala pa ako dahil nasa library kami at baka marinig kami ng
librarian pero mahina lang naman ang boses niya - enough para marinig ko.

You came along like lightning...

So bright, so fast, so intense

My eyes watched as you fade

Wanting more, wanting more...

Zachary Drew's voice was cool and very swabe. Natatawa ako talaga pero I
was feeling something else.

First sight, baby, you got me at first sight,

First sight baby and I knew...

You're the one I'm looking for...

First sight, first sight, do you believe?

He kept strumming his guitar as I watched him. Maya-maya ay tinapos na
rin niya ang kanta tapos ay niyakap niya ang gitara niya habang titig na
titig sa akin.

"Wow, ang ganda ng boses mo, Zachary Drew!" Pumalakpak pa ako. He smiled.

"Sabi ko sa sarili ko, kapag dumating na iyong taong tulad ng mommy ko sa

daddy ko, gagawan ko din siya ng kanta."

"That's nice." Sabi ko.

"Nice talaga. Sa tingin ko, dumating na siya." Sabi niya sa akin.

"I see..." Ewan ko. Parang kinakabahan ako.

"Kaya lang, off limits siya sa akin."

"Bakit naman?" Nagtatakang tanong ko.

"Kasi, nangako ako sa kapatid niya na---"

"Anong ginagawa mo sa kakambal ko?!"

I almost jumped when I heard Yto's voice on my back. Napatayo ako.

Tumingin ako kay Yto at halos matawa ako nang makita kong kunot na kunot
ang noo niya. Ganoon din ang hitsura ni Tatay kapag galit siya.

"Hi Yto!" I greeted him.

"Bakit kasama mo ito?" Tanong niya sa akin. "Mamaya ka na mag-explain."

Pumalatak pa siya. "Yzang naman, kanina pa kita hinahanap. Tara, uuwi na
tayo." Hinatak niya ang kamay ko. I waved at Zachary. Habang naglalakad
kami papunta sa parking lot ay bulong siya nang bulong.

"Dapat di ka sumasama doon. Tsk, Yzang kulet ka talaga. Patay ako kay
tatay kapag nagkataon! Tsk!"

"Teka nga, bakit ba nagagalit ka? Diba friends naman kayo? He's your best
friend, don't you trust him?"

"Not with you." He sighed. "Basta, hindi mo maiintindihan. Basta, basta."

Muli siyang tumalikod. Napansin kong natigil siya sa paglakad nang makita
niya si Nikita na naglalakad papunta sa direksyon namin. Naalala ko iyong
nangyari noong isang araw sa bahay.

"Hi, Nikki." I greeted her. She smiled at me.

"Nikki..." Mahinang tawag ni Yto.

"Bye, Yza." Nikki ran away. Napailing na nilapitan ko si Yto.

"Ayan kasi..."

Yto just glared at me and walked away. I rolled my eyes.

Typical Consunji move.

**********************************
CONVERTED BY WATTPAD2ANY VERSION 1
----------------------------------

ALL RIGHTS RESERVED TO THE OWNER

OF WATTPAD.COM AND ALSO
ALL RIGHTS RESERVED TO THE AUTHOR
OF THIS BOOK

BY CONVERTING THE BOOK, YOU HAVE

ACCEPTED TO THE TOS OF WATTPAD
AND ALSO
WOULDN'T POST ANY OF THE CONTENTS
CONTAINED IN THIS FILE BY ANY MEANS
ELECTRONIC OR PRINTED, WITHOUT
THE CONSENT OF THE AUTHOR.

COPYRIGHT 2013
**********************************