Demonen
Tim Hetterscheid H4F
01-10-2016
Hanzehal Zutphen
Introduction
Demonen is a play by the theatre group Oostpool and it is about the inner demons of
people that they don't show to the outside world but we see them in the play.
Demonen is a very mature and interesting play that you don't see very often because
most plays would not go to the extreme to show how harsh reality can be.
ain
M
The idea of the play was that you saw what people thought on the inside when there
were no stops and how they fully felt.
The play was about the Frank, Katarina, Tomas and Jenna the main characters of
the play and they all had some kind of problem and that problem was shown by
putting red paint where the problem was.
Frank had red hands because Katarina was saying he hit her a lot and Frank did not
do anything but he wanted to hit her and he did not.
Katarinas red was around upper legs because she wanted to have sex with a lot of
people and she was kind of a skank and that showed with her red upper legs
Tomas had red around his head because he was really angry at his wife but never
showed it and it is around his head because the anger is all in there.
Jenna had red around her belly because her demons were her children because she
wanted to check on them all the time and could not let them go.
The play began with Frank coming home with the urn with ash of his mother and
Katarina and him almost instantly get mad at each other in their home having an
argument and saying they want to break up.
After the brother of Frank should have come to their house but they didn't make it so
Frank and Katarina invited their downstairs neighbors to come over and have a
drink.
The night does not go as planned and everyone gets angry at each other and show
their inner demons and after that a lot of stuff happens like Frank getting hit by
Tomas, new loves are made and the urn of Franks mother being fully thrown away.
Conclusion
I think the play was a bit too mature for me because I didn't really understand the
concept at first and I did not really like the play at all but I understand the people that
do like it because maybe they like the genre and understand the play better than me
because I am still young and inexperienced in these kind of things.
So my conclusion is that the play was not bad but not really good either because I
didn't like it but other people like it.
Professional review:
TWEE GESTOORDE STELLEN IN EEN STRAKKE REGIE
Door Annet Veenstra gepubliceerd 9 oktober 2016
Het lijkt wel een horrorfilm. Zulke dreigende, dissonerende, jankende klanken als bij de aanvang
van Demonen klinken alleen als we iets vreselijks gaan zien. En dat blijkt. Het echtpaar Frank en
Katarina is als een giftige, menselijke fuik waar je nooit meer hetzelfde uitkomt. Alles wat het
echtpaar zegt of doet wordt gedreven door een wrede seksualiteit naar anderen, en een seksuele
wreedheid naar elkaar. Ze tarten, verleiden, tergen en verzoenen zich. Ze laven zich aan de
ellende. En dan komen de buren op bezoek.
Demonen, van de beroemde Zweedse toneelschrijver Lars Norn, laat zich scharen onder de relatiedramas waar
Norn zo van houdt. Dit stuk heeft bovendien Whos Afraid of Virginia Woolf (Edward Albee) en Lange dagreis
naar de nacht (Eugene ONeill) als interteksten; Virginia Woolf in de vorm van het giftige stel dat een jonger stel
gebruikt om elkaar te kwellen, Lange dagreis via de notie dat geliefden soms niet met en niet zonder elkaar
kunnen leven.
Frank en Katarina (Daan Schuurmans en Kirsten Mulder) zijn het vleesgeworden odi et amo, al kun je van liefde
eigenlijk moeilijk spreken. Allebei neuken ze soms buiten de deur, om de ander scherp te houden. Zoals Katarina
zegt: Zolang ik gemeen tegen je blijf, blijf je bij me. Als de onderburen Tomas en Jenna (Rick Paul van Mulligen
en Mariana Aparicio Torres) op bezoek komen, worden zij als willoze prooien bij het spel betrokken. Al blijken ze
zelf bijna even getroebleerd. Jenna is de let-maar-niet-op-mij-vrouw die hunkert naar vrijheid, maar die diezelfde
vrijheid tegelijkertijd nooit zou grijpen als die zich aandiende. En Tomas is diep gefrustreerd dat zijn leven niet
meer geworden is dan dit: echtgenoot van een jengelende vrouw en uitgebluste vader van twee kinderen. Frank
en Katarina hoeven dit stel dan ook slechts een beetje te kietelen of de beerput gaat open.
Het stuk is soms zo wreed dat het absurdistisch wordt en het staat bol van de verborgen agendas die het geheel
een lugubere spanning meegeven. De regie van Marcus Azzini is strak, de speelstijl surrealistisch en daardoor is
de voorstelling in vorm en ritme erg sterk. Een gouden ingreep zijn de overgangen, begeleid door zacht en
ritmisch tromgeroffel, die de toeschouwer in staat stellen de spanning even los te laten pff, eindelijk zonder
daarbij de spanningsboog helemaal te laten zakken. Demonen balanceert echter wel op het randje. De
surrealistische regie heeft als gevaar een gebrek aan gelaagdheid, waardoor je kunt denken: nu ken ik het trucje
wel. Toch houdt Azzini de trein precies op de rails.
Schuurmans en Mulder zetten het gestoorde stel perfect neer. Zij met de hese, boosaardige stem als die van Glenn
Close in de rol van Cruella De Vil, hij juist met een hoog stemmetje en een gevaarlijk uitstekende pluk haar die
aan de olijke slechteriken van Jack Nicholson doen denken. Van Mulligen doet wat hij als geen ander kan:
ingehouden woede spelen, die op het randje staat van overstromen. En Aparicio Torres is het smeermiddel dat
zorgt dat de boel niet vastloopt.
Ten slotte een kort moment van aandacht voor de scenografie van Wikke van Houwelingen en Marloes van der
Hoek, die een ijzersterke ondersteuning is van de sfeer en bovendien aangenaam om naar te kijken: we zien een
geraamte van perspectieflijnen die eindigen in een fuik waar alles klem komt te zitten. De lijnen worden
bijeengehouden door glas, breekbaar dus. Het breekbare glas als motief resoneert in de kristallen vaas die Frank
en Tomas onderling overgooien als ze elkaar verbaal fileren. Ook keert het rood als symbool van liefde en bloed
steeds terug odi et amo in het beeld.
Deze Demonen is een met veel aandacht gecomponeerde, prikkelende, moderne voorstelling. Of het je smaak is of
niet, daar valt over te twisten, maar je mag de voorstelling in ieder geval niet ongezien aan je voorbij laten gaan.
