ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΡ.

ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ
Θεολόγον Καθηγητού

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ

ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΑΑΑΑΟΣ (Γ.Ο.Χ.)

ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

« Έξ ημών έξήλθον, άλλ' ούκ ήσαν έξ ημών

ει γάρ ήσαν έξ ημών, μεμενήκεσαν αν μεθ' ημών
άλλ' ί'να φανερωθώσιν δτι ούκ είσί
πάντες έξ ημών»
(Α' Ίωάν. Β' 19)

ΑΘΗΝΑΙ ΜΑΓΟΣ 1999

 ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΟΙ Επίσκοποι είναι υπό του Θεού τεταγμένοι νά επισκοπούν

τήν Έκκλησίαν' δηλαδή νά αγρυπνούν και νά φυλάσσουν τήν ποίμνην
του Χρίστου, τήν Έκκλησίαν Του, τήν οποίαν Αυτός μέ τό αίμα
Του περιεποιήθη και τήν παρέδωσε εις τους Άγιους Αποστόλους
ίνα εκείνοι, διά της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, συνεχίσουν
τό έργο της θείας Οικονομίας.
Οι άγιοι Απόστολοι πάλιν μετέδωκαν αυτό τό χάρισμα εις τους
διαδόχους αυτών Επισκόπους και Πρεσβυτέρους. Διά τούτο λέγομεν
ότι ό Επίσκοπος είναι εις τύπον και τόπον Χρίστου, διό οφείλει
νά άγαπα και νά άγρυπνη υπέρ της Εκκλησίας τοΰ Χρίστου, όπως
και ό Χριστός, του Όποιου ή αγάπη και διακονία προς Αυτήν
έφθασε μέχρι της θυσίας έπί του Σταυρου. Είς αυτούς τους Επι-
σκόπους καί Πρεσβυτέρους ζητεί ό Απ. Παύλος νά πείθωνται, νά
υπακούουν καί νά ακολουθούν οπίσω αυτών οΐ πιστοί.
Ή Εκκλησία είς τήν δισχιλιετή ιστορία της έχει νά επίδειξη
αναρίθμητους τέτοιους Επισκόπους καί Πρεσβυτέρους. Έχει όμως
καί ένα πλήθος αναξίων επισκόπων, οι όποιοι ενίοτε άπετέλουν καί
τήν συντριπτικήν πλειοψηφίαν καί συνεκρότουν άντισυνόδους (λη-
στρικά, καϊαφικά συνέδρια) καί έδίωκον τους άξιους Επισκόπους καί
έκλυδώνιζαν τήν Έκκλησίαν. Τοιαύτας μέλανας σελίδας δέν κατέ-
γραψε ή Εκκλησιαστική Ιστορία μόνον κατά τήν έποχήν των "Αγίων
Χρυσοστόμου, Αθανασίου κλπ. Αγίων καί Μεγάλων Θεολόγων - Πα-
τέρων, αλλά αρχής γενομένης άπό τοΰ Ιούδα συνεχίζουν καί υ-
πάρχουν μέχρι σήμερα. Καυχάται ό αντίδικος ότι καί αυτός, εις
κάθε έποχήν, έχει είς τήν «δούλεψη» του καί «Επισκόπους» καί
«πρεσβυτέρους» καί «μοναχούς» καί «θεολόγους», καί δι' αυτών κά-
μνει πολύ καλά τήν δουλειά του.
Ό Απ. Παύλος αυτούς έφοβήθη καί αυτούς λέγει νά προσεχή
ό πιστός λαός, διότι δέν είναι ποιμένες αλλά λύκοι! (π'ραξ. κ
29-30). Καί ό Άγιος Χρυσόστομος λέγει ότι δέν φοβήθηκε τίποτε
άλλο παρά μόνον τους αναξίους Επισκόπους. Αναφέρομεν ελάχιστα
μόνον χαρακτηριστικά παραδείγματα «λυκοποιμένων», οι όποιοι κατε-
σπάραξαν τήν ποίμνην τοΰ Χρίστου καί έδιωξαν τήν Έκκλησίαν Του
κατά τόν παρόντα αιώνα.
Ή Πατριαρχική Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, ή οποία ε-
νέκρινε καί ύπέγραψεν τήν Οίκουμενιστικην Έγκύκλιον τοΰ 1920
δέν άπετελεΐτο άπό άξιους Επισκόπους, δέν ήσαν είς τύπον καί
τόπον Χρίστου, άλλ' ήσαν ψευτοποιμένες, ήσαν «συμμορία λύκων».
 "Ομοίως τό συνέδριον της Κων/λεως (Μάιος - Ιούνιος 1923)
μέ επικεφαλής τόν «Άραβικόν Λύκον» τόν Μασώνον καί ύπεραιρε-
τικόν Οίκουμενιστήν Μελέτιον Μεταξάκην, ήτο όγγέλη λύκων, οι
όποιοι έτρωγον καί έ'πινον, έπρόδιδον καί έπρογραμμάτιζαν τό «ξε-
πούλημα» της "Ορθοδοξίας μέσα εις αυτό τό Πατριαρχεΐον της "Ορ-
θοδοξίας.
Δέν απεδείχθη όμως καλύτερα καί εκείνη ή Ιεραρχία (ή Ε' Ιε-
ραρχία της 23.12.1923) της Εκκλησίας της Ελλάδος, ή όποια ώς
ήτιμωμένη θεραπαινίς (ύπερετριούλα - δούλη) του Παποκαίσαρος
Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (τυφλό όργανο της Μασωνίας καί του
οικουμενισμού) απεφάσισε τήν έφαρμογήν της "Εγκυκλίου του 1920
καί των αποφάσεων του Μασωνικου - Οίκουμενιστικοΰ Συνεδρίου του
1923. Έπιλείπει ήμΐν καί ό τόπος καί χρόνος νά άναφέρωμεν άλλας
περιπτώσεις, από τό 1924 καί εντεύθεν, διότι ό νεοημερολογιτισμός
μέ τους Θεολογικούς Διάλογους κλπ. δέν είναι τίποτε άλλον παρά
ένα πολύ καλά καμουφλαρισμένον σύνολον προδοσίας πού διαθέτει
μελιρρύτους λύκους!
Δέν είναι δυνατόν όμως νά άγνοήσωμεν τους «λύκους», οι ό-
ποΓοι μέ τό ένδυμα καί τό προσωπεΐον του "Επισκόπου, έπλάνησαν
πολλούς έκ των Γ.Ο.Χ. καί έθεσαν κατ" επανάληψιν εις διωγμόν
τήν Έκκλησίαν καί τήν έκλυδώνισαν. Έπιλήσμων της "Ομολογίας του
ό πρώην Φλωρίνης, κατέληξεν άπό τό 1937 καί μετά νά είναι
πραγματικά ένας ψευδοποιμένας, ένας, όπως λέγει ό "Απόστολος
Παύλος, «λύκος βαρύς»! Έδίχασε τους Γ.Ο.Χ., καί μέχρι σήμερα τό
σχίσμα του κλυδωνίζει τόν αγώνα της Εκκλησίας.
Πολύ χείρονες του πρώην Φλωρίνης, ο) άρτι υποδειχθέντες
ώς ανάξιοι Επίσκοποι, οι πρώην: Μεσσηνίας κ. Γρηγόριος, "Ατ-
τικής κ. Ματθαίος, Φθιώτιδος κ. Θεοδόσιος, Κοζάνης κ. Τίτος
καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσόστομος! Περί αυτών των άποδειχθέντων
ώς «λυκοποιμένων», κατά τόν "Απ. Παύλο, γίνεται λόγος εις αυτήν
τήν Βίβλον. Άφαιροΰμεν τάς μάσκας καί τους επισκοπικούς μανδύας
διά νά φανή όλη ή άγριότης καί αϊ Δογματικοί καί Κανονικοί ά-
σχημίαι τούτων των "Επισκόπων, οι όποιοι ώς «λύκοι βαρείς» έπέ-
πεσον κατά της "Εκκλησίας.
Ή μελέτη ή όποια καλύπτει αυτή τή βίβλο έχει χαρακτήρα
γνωματεύσεως έπί συγκεκριμένων αιρετικών φρονημάτων των πέντε
καθώς καί έπί αντικανονικών ενεργειών των Ιδίων, αποτελεί δέ
έλάχιστην προσφοράν προς τήν Μητέρα Εκκλησία, καί τά πιστά
Αυτής μέλη Κληρικούς καί Λαϊκούς. Έχομεν έπίγνωσιν των αδυνα-
μιών μας καί της Θεολογικής ανεπαρκείας μας, προσδοκώμεν δέ
άλλοι δοκιμώτεροι, νά λάβουν άφορμήν διά νά συνεχίσουν τό Θεο-
φιλές έργον της "Ορθοδόξου Θεολογίας, ή Όποια άποκεκαλυμμένη
Καθολικώς ζητεί τους άξιους έργάτας νά τήν υπηρετήσουν.
Ό πονήσας
"Ελευθέριος Χρ. Γκουτζίδης

(1) Βλέπε Πρακτικά Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, τόμος Γ σελ. 879/379 καί έν τω παρόντι
σελ. 41.
 ΜΕΡΟΣ Α

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ - ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ

1) ΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ

Ό Οικουμενισμός Σιωνιστικόν επινόημα καί έργον
Ό είκοστός αιών. ό όποιος ήδη κλείνει, έοφραγίσθη ώς αΙών
της Έκκλησιολογικής συγχύσεως. Ή γνωστή Οίκουμενιστική Κίνη-
σις τόσον έπί του πολιτικού όσον καί έπί του Εκκλησιαστικού το-
μέως, χαρακτηρίζεται άπό τόν βασικόν στόχον της ύπό μιας συγ-
κεντρωτικής αρχής εξαρτήσεως καί έλεγχου των Λαών. Τό φαινό-
μενον αυτό εκκίνησαν περί τό τέλος του προηγουμένου αΙώνος
(19ον) αποτελεί εύρύτερον καί μακροχρόνιον Σιωνιστικόν σχέδιον,
διό τήν έπιβολήν της παγκοσμίου δικτατορίας του Εβραϊσμού -
Σιωνισμου.
Προς τοϋτο οι λαοί των Εθνών δέον νά αποκοπούν καί νά
αλλοτριωθούν άπό τάς ιστορικός ρίζας της παραδόσεως καί Ιδιαίτερα
οι "Ορθόδοξοι Χριστιανικοί λαοί, νά αλλοτριωθούν άπό τάς πηγάς
τής ορθοδοξίας. Ή αφετηρία αύτου του καταχθονίου εβραϊκού σχε-
δίου ευρίσκεται εις τό 1897. Πρόκειται διά τό πρώτο διεθνές
συνέδριον τοΰ Σιωνισμοΰ, τό όποιον συνεκάλεσεν τήν 29.8.1897
εις τήν Βασιλεία τής Ελβετίας ό Εβραίος Θεόδωρος ΗΘΓΖΘΙ
(Χέρσλ). Κάθε άντίδρασις κατά τής Σιωνιστικής Οίκουμενιστικής
αυτής κινήσεως, εϊτε έπί τοΰ Πολιτικού είτε έπί του Θρησκευτικού,
θά χαρακτηρίζεται ώς δήθεν ρατσισμός -' Εθνικισμός καί Ιδιαιτέρως
έπί τής Όρθοδοξίας, θά διαβάλλεται καί θά διαστρέφεται ώς δήθεν
εγωισμός! Χαρακτηριστικά επιτεύγματα του ΣιωνιστικοΟ Οικουμενισμού
έπί του Πολιτικού Πεδίου εΐναι ό «"Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών»
(Ο.Η.Ε.) καί άργότερον ή «Ενωμένη Ευρώπη» (Ε.Ε.).

(1) Έκκλησιολογία: Ή ορθόδοξος δογματική διδασκαλία περί του μυστηρίου τής Εκ-
κλησίας. Σύνοψις αυτής αποτελεί τό Θ' άρθρον τοϋ Συμβόλου τής Πίστεως.
(2) Ό ίδιος τήν ϊδιαν εποχή γράφει είς τό ημερολόγιο του, δτι ήδη ίδρυσε τό κράτος
τοΰ Ισραήλ.
 α) Ό θρησκευτικός Οικουμενισμός
Ή «Εγκύκλιος τοΰ 1920»
Παράλληλα μέ τήν Γδρυσιν του Ο.Η.Ε. εμφανίζεται ολοκληρωμέ-
νος καί ό Οικουμενισμός ώς θρησκευτική «Εκκλησιαστική» κίνησις
διά τήν ένωσιν των Εκκλησιών, (δηλαδή ένα άλλο είδος «Ο.Η.Ε.»
ή «Ε.Ε.»). Κατά τήν θεωρίαν του Οικουμενισμού, επιβάλλεται ή ένω-
σις όλων τών «Εκκλησιών», της Όρθοδόξου καί των πολλών σχισ-
ματικών - αιρετικών, μέ πρώτας τάς Προτεσταντικάς - Παπικάς καί
δλας τάς λοιπάς. Επιβάλλεται νά γινη τούτο διότι μέ τά πολλά
σχίσματα καί τάς διαιρέσεις, έπαυσε νά υφίσταται ή Μία, Άγια,
Καθολική του Χρίστου Εκκλησία, αλλά καί Αυτός ό Χριστός, δέν
υπάρχει σέ καμμία ολόκληρος. Έκαστη τών «Εκκλησιών» λέγουν,
είναι μέρος - κλάδος, της Καθολικής "Εκκλησίας, έχει δέ μόνον
ένα μέρος της Καθολικής Αληθείας καί επομένως καί ένα μόνον
μέρος του Χριστού. Ή ένωσις όλων είς τόν Οίκουμενισμόν θά έ-
πανασυστήση τήν Καθολικήν 'Εκκλησίαν καί θά άναστήση καί τόν
Χριστόν, ό όποιος «απέθανε» μέ τά σχίσματα καί τάς διαιρέσεις!
"Αν τά ανωτέρω δέν είναι ή πεμπτουσία του «ευαγγελίου» του
Αντίχριστου τί άλλο μπορεΤ νά είναι; Ή κάθε γνωστή αίρεσις ώχριδ
εμπρός είς τόν Οίκουμενισμόν.
Ήδη κατά τό πρώτον τέταρτον του παρόντος 20ου αιώνος, (6
όποιος κλείνει μέ τό παρόν έτος 1999), ό Οικουμενισμός κατώρ-
θωσε, μέσω της Μασωνίας νά έπιβληθή όχι μόνον είς άτομα -
παράγοντας εκκλησιαστικούς της "Ορθοδοξίας, αλλά καί νά έπιβληθή
ώς νέον «έκκλησιολογικόν δόγμα», επισήμως διατυπωμένον, αποτε-
λούν τόν αντίποδα της Όρθοδόξου Δογματικής περί "Εκκλησίας διδα-
σκαλίας. Πρόκειται περί της γνωστής πλέον «Εγκυκλίου τοϋ 1920»
εκδοθείσης ύπό της Πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως.
Ή Οίκουμενιστική Κίνησις δέν έφαντάζετο ποτέ ότι θά εϋρίσκετο
«"Ορθόδοξος», ό όποιος θά διετύπωνε μία τόσον αίρετικήν - Οί-
κουμενιστικήν Έγκύκλιον, ή οποία θά υπερέβαινε πασαν προσδοκίαν
των, καί ότι θά εύρίσκετο καί Πατριαρχική Σύνοδος της Κωνσταν-
τινουπόλεως, ή όποια θά ενέκρινε ταύτην!
Ή συγκεκριμένη Εγκύκλιος επισήμως: α) "Εγκαταλείπει καί βεβηλώνει
τήν Όρθόδοξον "Εκκλησιολογίαν, καθ' ην ή "Εκκλησία του Χρίστου είναι
Μία, έχει κεφαλήν τόν "Αναστάντα Χριστόν, είναι αιωνία καί «πύλαι άδου
ού κατισχύσουσιν αυτής», β) "Αποδέχεται καί όμολογεΤ τήν αίρετικήν
Οίκουμενιστικήν «Εκκλησιολογίαν», καθ' ην δέν υπάρχει ή Μία "Εκκλησία
του Χρίστου, διότι αϋτη διηρέθη καί έμερίσθη είς τάς αιρετικός ομάδας
μεγάλας ή μικράς. γ) "Αναγνωρίζει αύτάς (τάς αιρέσεις) ώς «"Εκκλησίας
Χρίστου «συγκληρονόμους καί σύσσωμους της Επαγγελίας τοΰ Θεού ε'ν
τώ Χριστώ», δ) Κηρύσσει τόν άγαπισμόν ώς βάσιν καί κριτήριον διά τήν
είς τόν Οίκουμενισμόν ένωσιν όλων καί ε) Εκθέτει τό σχέδιον ή τήν
μεθοδολογίαν καλύτερον, ή οποία πρέπει νά άκολουθηθή καί νά έφαρμο-
σθή, προκειμένου νά ύλοποιηθή ή είς τόν Οίκουμενισμόν ένωσις όλων, μέ
πρώτον «την παραδοχήν ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον έορτασ-
μόν των μεγάλων Χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών»,
(δηλ. ύπό πασών των αιρέσεων) καί... «δέκατον τήν πρόφρονα άμοιβαίαν
ύποστήριξιν τών Εκκλησιών ε'ν τοις εργοις της θρησκευτικής επιρρωσεως
της φιλανθρωπίας καί τοις παραπλησίοις». Γενικότερον ή Εκκλησία
εκλαμβάνεται ώς ένας άλλος ανθρωποκεντρικός, εγκόσμιος θρησκευτικός
«Ο.Η.Ε.», παράλληλος προς τόν πολιτικόν, ό όποιος τότε μόλις είχεν
Ιδρυθεί καί προβάλλεται προς μίμησιν, άφου κατά τήν «Έγκύκλιον», ό
«Ο.Η.Ε.», «Ή Κοινωνία τών Εθνών», ίδρύθη προς έφαρμογήν του Ευαγ-
γελίου καί επομένως δέν πρέπει νά ύστερη ή Έκκλησία!<1) Επισημαίνεται
λοιπόν δτι ήδη τό 1920 εχομεν ώς τετελεσμένον γεγονός τήν είσβολήν
καί ε'πιβολήν είς τόν χώρον τών ΌρΟοδόξων του Σιωνοπροβλήτου Προτε-
σταντικού Οικουμενισμού μέσω «"Ορθοδόξων» Μασώνων ρασοφόρων.

β) Τό Συνέδριον της Κωνσταντινουπόλεως

(10 Μαΐου - 8 Ιουνίου 1923)
ΤοΟτο είναι γνωστόν, ώς «Πανορθόδοξον Συνέδριον της
Κων/λεως», πλην όμως δέν είναι «Πανορθόδοξον», διότι: α) Δέν
συμμετεΐχον είς αυτό κανένα έκ τών Πρεσβυγενών Πατριαρχείων,
ήτοι Αλεξανδρείας, Αντιοχείας καί Ιεροσολύμων, αλλά μόνον τό
Μασωνοκρατούμενον ΠατριαρχεΤον της Κων/λεως. β) Έκ τών έξ πα-
ρόντων Μητροπολιτών είς τό Συνέδριον αυτό, οι τέσσαρες (4) ήσαν
Μασώνοι! καί γ) 'Εκινήθη είς απολύτως άντορθόδοξα καί καθαρά
Οίκουμενιστικά πρότυπα καί πλαίσια καί άπεφάσισεν τήν αρχήν της
έν τή πράξει εφαρμογής τών διατάξεων τής Οίκουμενιστικής Ε γ -
κυκλίου του 1920, καί ιδιαίτερα τοϋ πρώτου άρθρου περί εφαρ-
μογής νέου κοινοϋ μετά τών αιρετικών ημερολογίου, προς τόν
ταυτόχρονον έορτασμόν τών μεγάλων χριστιανικών εορτών. Ώς
τοιούτον απεφασίσθη νά έπιβληθή τόν νέον Γρηγοριανόν ή Πα-
(2)
πικόν Ήμερολόγιον.
Δέν αποτελεί λοιπόν οΰτε σχήμα λόγου, οϋτε ύπερβολήν τό
ότι δηλώνομεν ότι τό Συνέδριον τούτο δέν υπήρξε «πανορθόδοξον»,
αλλά τουναντίον ένα συνωμοτικόν συνέδριον μερικών Μασώνων καί
κυρίως συνειδητών αιρετικών οίκουμενιστών, είς τό όποιον οι Προ-
τεστάνται «έμπαινόβγαιναν» καί έλεγαν «μπράβο» είς τους προδό-

(1) Όρατε τήν Έγκύκλιον ταύτην είς τό ήμέτερον βιβλίον: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
της Διδακτορικής Διατριβής του «Δημητριάδος» Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη» Αθήναι 1985
σελ. 52-56, ένθα εκτίθεται φωτογραφηθεϊσα έκ τοΰ πρωτοτύπου.
(2) Πλείονα αυτόθι σελ. 60-68.
τας. Πρόκειται λοιπόν, αποδεδειγμένως, περί ενός άντορθοδόξου,
Μασωνικοϋ, Οίκουμενιστικοϋ Συνεδρίου.

γ) Ή Ε' Ιεραρχία της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

(24-30 Δεκεμβρίου 1923)
Ήδη ή Μασωνία καί ό Οικουμενισμός μεθώδευσαν και τό έπόμε-
νον βήμα, τό όποιον έγένετο διά των Ιεραρχών της Εκκλησίας
της Ελλάδος, καί ουσιαστικά διά του πανίσχυρου Χρυσοστόμου Πα-
παδοπούλου καί του όπισθεν αΰτου υπάρχοντος Μελετίου Μεταξά-
κη. Τά πάντα ποιήσας κατά τήν έν λόγω Ίεραρχίαν, ό Χρυσόστο-
μος Παπαδόπουλος, έπέτυχεν δουλικήν συμπεριφοράν των Ιεραρχών
καί απέσπασε τάς ύπογραφάς δλων διά τήν άλλαγήν του παλαιού
ύπό του Νέου Γρηγοριανοϋ, αλλά καί έπί άλλων θεμάτων άφορώντων
τήν Όρθοδοξίαν αμέσως καί διά τήν προώθησιν τοϋ Οικουμενισμού.
Τά πάντα αποφασίζονται εις τάς Αθήνας, ϋπό του Χρυσοστόμου
Παπαδοπούλου, ένώ τό ΠατριαρχεΤον Κων/λεως, μετά τήν άπομά-
κρυνσιν (διά ξυλοδαρμού) του Μελετίου Μεταξάκη, είναι ύποχείριον
του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί παίζει απλώς τόν ρόλον τοϋ
κομπάρσου, διότι προσπαθεί, πλην ανεπιτυχώς, νά καλύπτη τάς ε-
νεργείας του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, αϊ όποΤαι πάλιν καί εις
αυτόν έπεβάλλοντο ύπό των κέντρων του Μασωνοοικουμενισμου. Οϋ-
τω τήν 3.3.1924 μέ μίαν τηλεγραφικήν του έντολήν!!!, τήν ύπ'
αριθμ. 430/123, ορίζει ότι ή 10 Μαρτίου θά λογισθή 23.3.1924!
Ήδη όλα συνετελέσθησαν καί ή Ιεραρχία της Ελλάδος καί προηγου-
μένως της Κων/λεως, επισήμως είσήλθον είς τήν παναίρεσιν τοϋ
Οίκουμενισμοΰ.(3)

δ) Ή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος

επεσεν, δχι δμως καί ή Εκκλησία
Τό 1924 αποτελεί όρόσημον είς τήν νεωτέραν ίστορίαν της
Εκκλησίας. Ή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έπεφορτίσθη
όλην τήν Οίκουμενιστικήν προδοσίαν, ή οποία έξεδηλώθη καί επι-
σήμως διεκηρύχθη διά της «Εγκυκλίου τοΰ 1920» προωθήθη «γυμνή
τη κεφαλή» διά τοϋ Μασωνικοϋ Συνεδρίου τής Κων/λεως 1923, καί
ανετέθη ή όλοκλήρωσις αυτής είς τόν εσπευσμένα άναδειχθέντα εις
Μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ό όποιος απε-
δείχθη τω όντι «άξιος» νά φέρη είς πέρας τό σχέδιον τοϋ ΟΙκου-
μενισμοϋ.

(1) Προωθήθη είς τόν θρόνον των Αθηνών τήν 10.3.1923 καί τήν 10.3.1924 έπέβαλεν
τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οίκουμενισμόν!
(2) Όπίσω καί των δύο υπάρχει ή Μασωνία καί ό Οίκουμενισμός τόν όποιον τυφλά
υπηρετούν.

(3) Όρδτε πλείονα αυτόθι σελ. 69-77.

10
 01 Ίεράρχαι της Εκκλησίας της Ελλάδος απεδείχθησαν πραγμα-
τικά, δούλοι του Χρυσοστόμου, καί ώς ήτιμωμέναι θεραπαινίδες συμ-
περιφερθέντες, ένεδύθησαν όνειδος καί κατάραν ώς [μάτιον. Ή Ι ε -
ραρχία εκείνη δέν ανέτρεψε απλώς καί δέν κατήργησε συλλήβδην
μόνον τήν Κανονικήν τάξιν, αλλά καί απεδέχθη, καί υίοθέτησεν έν
τε τη θεωρητική Όμολογία καί έν τη πράξει, τόν ΟΙκουμενισμόν.
Ούτω όμως έξέπεσεν της Όρθοδοξίας κατέστη σχισματοαιρετική, καί
έκτοτε παρά τάς σπασμωδκάς αντιδράσεις τινών έκ των μελών της,
συνεχίζει νά παραμένη έκπεσουσα «τάλαινα παγκληρία», του Οικου-
μενισμού, καί διά της συμμετοχής της (τό 1948) εις τήν Ι'δρυσιν
του «Παγκοσμίου Συμβουλίου τών Εκκλησιών» (Π,Σ.Ε.) τήν όρατήν
ταύτην πλευράν του Οικουμενισμού.

ε) Ή Εκκλησία δέν επεσεν διότι αΰτη δέν πίπτει

"Αν ή Ιεραρχία εκείνη αναμφισβήτητα έπεσε καί συνετρίβη, πα-
ρέσυρεν δέ καί τήν πλειονότητα έκ του Κλήρου καί τοϋ ΛαοΟ,
όμως τό πιστόν λεΤμμα της Εκκλησίας έμεινεν έδραΐον καί άμε-
τακίνητον. Κληρικοί, Μοναχοί, καί Λαϊκοί, υψώνουν τό πνευματικό
τους ανάστημα καί καταγγέλλουν ότι όσοι αποδέχονται τόν Νεοη-
μερολογιτισμόν «Φραγγεύονν καί χωρίζονται άπό τόν Θεόν οι
Νεοημερολογϊται», ένώ οι Ιδιοι ομολογούν ότι παραμένουν αμετα-
κίνητοι έν οίς παρέλαβον καί οϋτω δέν εξέρχονται της Εκκλησίας.
Έκτοτε διά τόν σχισματοαιρετικόν ήγέτην του Νεοημερολογιτισμοϋ
- Οικουμενισμού καί τήν Ίεραρχίαν του εχθροί καί επίβουλοι δέν
θεωρούνται πλέον οΐ πάσης φύσεως αίρετικοί καί κυρίως ό παπισμός
καί ό προτεσταντισμός ή όλοι οι αιρετικοί, αλλά μόνον οι ορθό-
δοξοι, Κλήρος καί Λαός, τό πιστόν αυτό λεΤμμα της Εκκλησίας
τοϋ Χρίστου, τό όποιον παρέμεινε πιστόν είς τήν Όρθόδοξον Έκ-
κλησίαν. Αυτό τό λεΐμμα, έχαρακτηρίσθη, ύπό του μαινόμενου Νεοη-
μερολογιτισμου, ώς δήθεν σχίσμα,(1) καί έσυκοφαντήθη καί έδιώχθη
μέ μεσαιωνικούς τρόπους.
Έξέχασεν, ό Νεοημερολογιτισμός, ότι τήν Έκκλησίαν, οϋτε ή
«Εγκύκλιος του 1920», οΰτε τό «Συνέδριον» του 1923, οΰτε «ή
Ιεραρχία» του της 23 Δεκεμβρίου 1923, οϋτε ή Τηλεγραφική "Διατα-
γή της 3.3.1924, μέ τήν οποίαν παποκαισαρικά, επιβάλλεται, ύπό
τοϋ Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, ό Νεοημερολογιτισμός, ήδύναντο
νά τήν καταργήσουν. Οΰτε όμως αϊ κατόπιν σημειωθεΐσαι δολιότη-
τες, προβακατορίαι καί οι μεσαιωνικοί διωγμοί τοΰ Νεομερολογιτι-
σμοϋ, έστάθησαν ικανοί νά τήν αφανίσουν, ένώ αφανίζονται οι Ιδιοι,
μέσα είς τήν βρωμεράν λίμνην τοϋ Οικουμενισμού, ώς άρνηταί της

(1) Τονίζεται δτι δέν υπάρχει καμμία σχετική Επίσημος άπόφανσις, οΰτε άπόφασις έκ
μέρους τοϋ Νεοημερολογιτισμου.

11
Εκκλησίας καί κήρυκες της έκκλησιολογικής αίρέσεως του Οικου-
μενισμού καί κατόπιν καί ώς Ιδρυτικά μέλη καί του Π.Σ.Ε.
Αυτό τό λεΐμμα, λοιπόν, χλευαστικώς άπεκλήθη «παλαιοημερο-
λογιτισμός» ή «παλαιομερολογΐται»! Δέν είναι δμως «παλαιοημερο-
λογΤται» όσοι έμειναν πιστοί εις τήν Όρθοδοξίαν, τήν Κανονικήν
τάξιν, καί απέρριψαν τήν σχισματοαίρεσιν τοϋ Νεοημερολογιτισμου
- Οικουμενισμού. Αυτοί είναι τά «Γνήσια τέκνα έν πίστει» (Β.
Τμ. Α, 2), εΐναι τά πιστά μέλη της Εκκλησίας, τά όποια δέν
έξήλθον Αυτής, άλλ' έμειναν εντός Αυτής εις έλεγχον των σχι-
σματοαιρετικών ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΠΤΩΝ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ή του κινή-
ματος των, πού ακούει καί ανταποκρίνεται είς τό: «ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΠ-
ΤΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ». Αυτός ήτο, καί παραμένει, ό λόγος
διά τόν όποιον ό Νεοημερολογιτισμός άπό τήν έπομένην της
24.3.1924 έστρεψε δλα του τά πυρά κατά του λείμματος της Ό ρ -
θοδοξίας, καί κατά της αληθούς καί γνήσιας Εκκλησίας, ή οποία
υιοθέτησε προς διάκρισιν τόν δρον «Εκκλησία Γνησίων "Ορθοδόξων
Χριστιανών».
Τά πυρά έκ μέρους των καινοτόμων, κατά της Εκκλησίας των
Γ.Ο.Χ., ήσαν ή συστηματική παραπληροφόρησις, ό φαρισαϊσμός, ή
υποκρισία, ή συκοφαντία ή άνελευθερία, ή βία καί οί αιματηροί
διωγμοί. Έλεγον καί λέγουν, αντιδρώντες σπασμωδικά ότι: «οί πα-
λαιοημερολογΤται είναι άμαθεΤς, περιδεεΐς, χρονολάτραι, άτακτα
παιδιά της Εκκλησίας (= του νεοημερολογιτισμου), είναι σχισματικοί»!
"Αλλα πυρά «ισχυρότερα» του Νεοημερολογιτισμου - Οικουμενι-
σμού κατά της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. καί του πληρώματος αυτής,
ή συστηματική παραχάραξις της ιστορικής αληθείας, τής Κανονικής
τάξεως καί τής Δογματικής - Έκκλησιολογικής αληθείας! Φλυαρούν
προπαγανδιστικά ότι τό νέον ήμερολόγιον δέν προσκρούει ούδαμου
ούτε δογματικώς οϋτε Κανονικώς! Τό Γρηγοριανόν (νέον Παπικόν)
δέν καταδικάστηκε, λέγουν άπό Οίκουμενικήν Σύνοδον, αϊ δέ Πανορ-
θόδοξοι Σύνοδοι τοϋ 1583, 1587, 1593 δέν κατεδίκασαν τήν «διόρ-
θωσιν» πού εδέχθη τό 1924 ό Νεοημερολογιτισμός, αλλά τό Παπικόν
Γρηγοριανόν. Διά τήν διόρθωσιν (είσαγωγήν τοϋ Παπικού), συνεχί-
ζουν πάντα οί ίδιοι, θά άποφανθή μία Πανορθόδοξος Σύνοδος, μέχρι
τότε δέ οί «Παλαιοημερολογΐται» βλασφημούν κλπ., μή δεχόμενοι
τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οίκουμενισμόν ώς Μητέρα των Εκκλησία!
Περαιτέρω άλλη μορφή διωγμού ή δολιότης, ή προβοκατορία,
ή «Ούνία» του Νεοημερολογιτισμου - Οικουμενισμού μέσα είς τό
σώμα τής Εκκλησίας (τών Γ.Ο.Χ.)!
Διακαής καί μόνιμος στόχος τοϋ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί
τών διαδόχων του, ύπήρξεν ή μέ κάθε δόλιον τρόπον υπαγωγή
(πνευματική καί διοικητική) τοϋ πληρώματος τής Εκκλησίας τών
Γ.Ο.Χ. είς τόν ίδιον, δηλαδή είς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Οϋτω
12
εγκάθετοι του Νεοημερολογιτισμοϋ, ύπεκρίθησαν τόν «παλαιοημερο-
λογίτην» διά νά δυνηθούν έκ των έσω νά καταστήσουν πραγματι-
κότητα τόν πόθον του Νεοημερολογιτισμοϋ, ό όποιος ήτο καί πα-
ραμένει, νά πλανήση καί καί νά παρασύρη τό πλήρωμα της Εκ-
κλησίας καί τό ύπαγάγη ώς αυτόν. Τά γεγονότα των ετών 1931-
1934 εΐναι ανάγλυφα, καί αί Ιστορικοί πηγαί προβάλλουν σαφείς,
ένω είναι αδυσώπητοι καί αναντίρρητοι.*1*
Εκείνο τό όποιον έφοβήθη ό Νεοημερολογιτισμός - Οικουμενισμός,
αλλά καί σήμερον περισσότερον φοβείται καί τρομάζει, είναι ή ΟΜΟΛΟΓΙΑ
- ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας καθ' ην οι
Γ.Ο.Χ. παρέμειναν τό 1924 εις τήν Έκκλησίαν, άπό την οποίαν όμως
έξήλθον οι ΝεοημερολογΓται, των οποίων, ό Κλήρος διά τόν λόγον
αυτόν, δηλαδή ώς ευρεθείς εκτός Εκκλησίας, έπαυσεν νά εΤναι οικο-
νόμος τής θείας χάριτος, διό καί δεν αναγνωρίζονται μυστήρια εις
αυτούς.
Αυτήν τήν Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν, άνέλαβεν διά λογαρια-
σμόν του Νεοημερολογιτισμοϋ, νά τήν διαστρέψη καί νά τήν άφα-
νίση, ό πρ. Φλωρίνης Χρυσόστοσμος Καβουρίδης! Οΰτος μετά άπό
τήν κατά Μαίον - Ίούνιον 1935 λαμπράν όμολογίαν τής Έκκλησιο-
λογίας τής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., καί λόγω αλλά καί έργω, ήδη
άπό τό τέλος του Ιδίου έτους 1935 ενεπλάκη εις τά σχέδια του
Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ύπό τό κράτος τών βαρέων πιέσεων,
τάς όποιας ύπ' εκείνου εδέχθη, δέν άντεξε καί κυριολεκτικά συνε-
τρίβη ώς Εκκλησιαστικός άνδρας, καί μετεβλήθη είς πρόσωπον τό
όποιον ένήργει διά λογαριασμόν του Νεοημερολογιτισμοϋ - Οικου-
μενισμού.
Άπό τήν νέαν αυτήν «θέσιν» του, έπεδίωξεν διά βίου (άπέθανεν
είς αυτήν τήν θέσιν τό 1955) τήν κατάργησιν τής "Ομολογίας -
Έκκλησιολογίας της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., τήν έν τη παρόδω
του χρόνου έξάλειψιν τής "Αποστολικής Διαδοχής, ένώ αμέσως καί
μέχρι τό 1937 προετοίμασεν καί ώλοκλήρωσε τό σχίσμα προς μεγί-
στην καί άμεσον έξυπηρέτησιν καί ίκανοποίησιν του Νεοημερολογιτι-
σμοϋ - Οικουμενισμού.(2)
στ) Ή ματαίωσις τών σχεδίων
Τό πλήρωμα τής Εκκλησίας πολεμείται - κλυδωνίζεται καί δο-
κιμάζεται άλλ' Αϋτη ουδέποτε πίπτει. Οϋτω καί έν προκειμένω παρά
τό σχίσμα, παρά τήν ώργανωμένη προπαγάνδα τους αιματηρούς
διωγμούς, ή Γνήσια "Ορθόδοξος "Εκκλησία έξήλθεν νικώσα.

(1) Όρατε «Κ.Γ.Ο.» τόμος 1980 τεΰχος 28 σελ. 11-20 καί τεΰχος 29-30 σελ. 24-30,
ώς καί επόμενα τεύχη, στήλη «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ».
(2) Πλείονα όρατε είς Κ.Γ.Ο. Τόμος 1981 καί έξης στήλη «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ»
ώς καί «ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» Έκδοσις Ί . Μ. Θεσσαλονίκης 1997 σελ. 36-38.

13
 ΕΙς τήν άλλοτρίωσιν του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ή Χάρις
του Θεοϋ, έχρησιμοποίησε τόν άπό τό 1924 άναδειχθέντα, ύπέρ-
μαχον της "Ορθοδοξίας, τότε μεν Ίερομόναχον Ματθαίον Άγιορείτην,
άπό δέ του 1935 Έπίσκοπον Βρεσθένης Ματθαίον. Οΰτος μετά τοΟ
Κυκλάδων Γερμανού (άναδειχθέντος καί αύτοΰ εις Έπίσκοπον της
Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. τό 1935), αντιμετώπισαν καί κατήλεγξαν τήν
πτώσιν καί τό σχίσμα του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί ιδιαιτέρως
τήν προσπάθεια του προς παραχάραξιν της "Ομολογίας - Έκκλησιο-
λογίας της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.
Τό 1947 όμως καί ό Κυκλάδων Γερμανός, άφου έπί μακρόν
διαρρήδην ήρνεΐτο τήν σύμπραξιν προς χειροτονίαν Επισκόπων διά
τήν Έκκλησίαν των Γ.Ο.Χ., έν τέλει καί αυτός προσεχώρησεν εις
τό σχίσμα του πρώην Φλωρίνης, προκειμένου νά μείνη μόνος του
ό Βρεσθένης, ώστε νά μή δύναται νά άφήση διαδόχους Επισκόπους.
Δεδομένου ότι ό Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος, φθάσας εις βαθύ
γήρας, εύρίσκετο εις τάς δυσμάς του βίου του, ό Νεοημερολο-
γιτισμός καί ή σχισματική παλαιοημερολογιτική παράταξις ύπό τόν
πρ. Φλωρίνης προσεδόκουν νά άποθάνη ό Επίσκοπος Ματθαίος
διά νά «ησυχάσουν», καί έκκλείψη οΰτω ό φόβος νά ύπαρξη
αδιάκοπος συνέχεια της Αποστολικής Διαδοχής, εις τήν Εκκλη-
σία των Γ.Ο.Χ. Ένώ αυτά προσεδόκουν, ό Βρεσθένης Ματθαίος
τόν Σεπτέμβριον του 1948, μόλις ένάμισυ έτος πρό της όσιας
κοιμήσεως του, τους άπεγοήτευσεν!
Κατόπιν αποφάσεως του σώματος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.,
ήτοι Κλήρου καί Λάου, προέβη μόνος του είς χειροτονίαν Επισκόπου
διότι: α) Δεν ύπήρχεν έτερος Επίσκοπος, αδήριτος δέ Εκκλησια-
στική ανάγκη έπέβαλλεν τούτο, β) Ήτο είς μεγάλην ήλικίαν, έάν
δέ έ'νεκα της κανονικής ακριβείας, δέν άφηνεν Διαδόχους Επι-
σκόπους, ή Εκκλησία θά έμενεν χωρίς Άποστολικήν Διαδοχήν, όπερ
είς τήν πραξιν έσήμαινε τήν έκ μέρους του Άνδρος άρνησιν της
Εκκλησίας καί βλασφημίαν κατά της Έκκλησιολογίας Αυτής. "Αλλω-
στε όπως προεγράφη αυτός ήτο καί ό λόγος διά τόν όποιον
έπεδιώχθη ή άπομόνωσίς του, καί άπεμακρύνθη μόλις τό 1947 έκ
της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. καί ό Κυκλάδων Γερμανός,, Επομένως
ή ϋπό μόνου του Βρεσθένης Ματθαίου, χειροτονία του 'Αρχ/του
Σπυρίδωνος είς Έπίσκοπον ΤριμυθοΟντος, δέν ϋπέπεσεν ουσιαστι-
κώς είς παράβασιν Κανονικήν, διότι ούτε άλλοι ορθόδοξοι 'Αρ-
χιερεΓς υπήρχαν, ούτε έσυνωμότησεν, οΰτε πραξικόπημα έκαμεν,
ούτε παράταξιν ή σχίσμα προεκάλεσεν, ή άλλως πως έβλαψε
τήν Έκκλησίαν, αλλά τά πάντα έποίησεν προς χάριν καί υπέρ
της Ιδίας τής Εκκλησίας. Ό Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος (τ
14.5.1950) τόν Σεπτέμβριον του 1948 χειροτονήσας μόνος αυτός
Έπίσκοπον. δέν παρεβίασε τήν Κανονικήν τάξιν, αλλά διά τους λό-
14
γους, οΐ όποιοι υπεγραμμισθησαν μόλις ανωτέρω, ΥΠΕΡΕΒΗ τόν
Κανόνα. Οΰτω άπέδειξεν τήν απόλυτον πίστιν εις την 'Εκκλη-
σίαν των Γ.Ο.Χ. καί τήν συνέπειαν του προς τήν Όμολογίαν
Έκκλησιολογίαν Αυτής καί οΰτω μετ' ού πολύ άπήλθεν ώς Όμο-
λογητής. Οϋτω, προς μεγίστην άπογοήτευσιν των πολεμίων της,
ή Εκκλησία έσυνέχισε απρόσκοπτα τήν ίστορικήν - λυτρωτικήν πο-
ρείαν της, ένώ ή Γδια ακριβώς πραξις, άνέτρεψεν καί έματαίωσε
κάθε σχέδιον και προσδοκίαν του νεοημερολογιτισμοΟ, περί εκλεί-
ψεως της Αποστολικής Διαδοχής, εις τήν Έκκλησίαν των Γ.Ο.Χ.,
Γνα οϋτω σύν τω χρόνω καταστή δυνατή καί ή υπαγωγή ή ή
άπορρόφησις του πληρώματος Αυτής υπ' αύτου,

ζ) Ό,τι δεν κατορθώνουν με τους μεσαιωνικούς διωγμούς,

διανοούνται νά τό επιτύχουν μέσω τής δολιοτητος
Άπό τό έτος 1955, δτε άπέθανεν ό πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος
άνεζητεΤτο τρόπος, μέ τόν όποιον θά προσεβάλετο ή Αποστολική
Διαδοχή των Επισκόπων τής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Ό ίδιος ό πρ.
Φλωρίνης καί οι οπαδοί του, άπό τό 1948 έβλασφήμουν κατά τής
Αποστολικής διαδοχής, φωνασκοϋντες δτι ή «ύφ' ενός χειροτονία
είναι άκυρος» καί επομένως οΐ Επίσκοποι, οι έλκοντες τήν χειρο-
τονίαν παρά του Βρεσθένης Ματθαίου, είναι «ψευδεπίσκοποι» καί
«ανίεροι»! Επειδή όμως τούτο τό βλάσφημον κήρυγμα - προπαγάνδα,
δέν υίοθετεΐτο παρά σοβαρών ανθρώπων, οι όποιοι (νεοημερολογΐται
κυρίως) άπεφαίνοντο ότι οι ϋφ' ενός έχοντες τήν Αποστολική
Διαδοχή, είναι ΆρχιερεΓς καί ουδείς δύναται νά τους αμφι-
σβήτηση, υπόκεινται όμως εις δίκην διό τής οποίας αναλόγως
ή θά δικαιωθούν ή θά καταδικασθούν εις καθαίρεσιν καί ό
χειροτονήσας καί ο'ι χειροτονηθέντες. Ή προπαγάνδα περί «άνιέ-
ρου», κλπ., προωθεΐτο καί έπροπαγανδίζετο, είς τήν παράταξιν του
πρ. Φλωρίνης ιδιαιτέρως μετά τό 1955, έτος κατά τό όποιον ά-
πέθανεν ό Φλωρίνης, ή δέ παράταξίς του έμεινε ακέφαλος χωρίς
Έπίσκοπον. Τό γεγονός αυτό προεκάλεσεν σοβαράν κρίσιν είς τόν
συγκεκριμένον χώρον, διότι ύπήρχεν τό ένδεχόμενον αθρόας επι-
στροφής τών οπαδών του είς τήν Έκκλησίαν. Διά τής βλάσφημου
όμως αυτής προπαγάνδας αλλά καί τής προσδοκίας τήν οποίαν έ-
καλλιέργουν, καθ' ην μέ οίονδήποτε τρόπον θά εϋρουν επισκόπους,
έφραξαν τόν δρόμον τής αθρόας επιστροφής τών οπαδών του πρ.
Φλωρίνης είς τήν Έκκλησίαν τών Γ.Ο.Χ.

Τό 1960 ή Φλωρινική παράταξίς «άπέκτησεν» Έπίσκοπον, ό ό-

ποιος έχειροτονήθη είς τήν Άμερικήν ύπό ενός, "Επισκόπου καί
παρά τήν άπαγόρευσιν τής Συνόδου, είς τήν οποίαν άνήκεν ό

(1) Έκοιμήθή τήν 114.5.1950, ήτοι 18 μήνας μετά τό ιστορικόν καί ούσιαστικόν
Έκκλησιαστικόν γεγονός του Σεπτεμβρίου τό 1948.

15
χειροτονήσας επίσκοπος. Περαιτέρω ό χειροτονήσας πραξικοπημα-
τικώς και προς διαιώνισιν του ΦλωρινικοΟ σχίσματος, είχεν πλήρη
πνευματική κοινωνία μετά του ΝεοημερολογιτισμοΟ - Οικουμενισμού.
Ουσιαστικά μέ αυτήν τήν κατάφωρα άντικανονικήν χειροτονίαν ή
σχισματική παράταξις του πρώην Φλωρίνης (ήδη άπό τό 1960) έ-
ξηρτήθη απολύτως έκ του ΝεοημερολογιτισμοΟ. Αυτοί είναι οι λόγοι
διά τους όποιους ό Νεοημερολογιτισμός δεν έλαβεν οϋτε λαμβάνει
σοβαρά ύπ' όψιν του τήν Φλωρινικήν παράταξιν, αλλά τόν απασχολεί
μόνον ή Γνήσια και αδιάκοπος Κανονική Αποστολική Διαδοχή των
Επισκόπων της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. και ή Έκκλησιολογία Της.

η) Ή δόλια απόπειρα κατά της Αποστολικής Διαδοχής

άπέτυχεν οίκτρώς
Καθ' δλην τήν δεκατίαν του 1960 οί οπαδοί τοΰ πρ. Φλωρίνης
άνεζήτουν τρόπον νά προσβληθή ή Αποστολική Διαδοχή. Διά τόν
σκοπόν αυτόν έπενοήθη ή λεγομένη «χειροθεσία» ή καί «άναχειρο-
τονία» των Επισκόπων, της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. όπως τό εϊχεν
προγραμματίσει ό ίδιος ό πρώην Φλωρίνης εις σχετικήν γνωμάτευσίν
του, πάντοτε εις τά πλαίσια της βλάσφημου προπαγάνδας του, περί
«αντικανονικής» καί «άκυρου» χειροτονίας, καί του «δυνάμει καί
ουχί ενεργεία Νεοημερολογιτικοΰ σχίσματος».
Τόν Σεπτέμβριον τοΰ 1971 είναι πλήρως στημένο ένα σχέδιο
προσβολής της Αποστολικής Διαδοχής διά συγκεκαλυμμένης βλα-
σφημίας. Τό σχέδιον τοϋτο είχεν αναλάβει νά φέρη είς πέρας ό
Άρχ/της Καλλιόπιος, ό όποΤος προηγουμένως είχεν ύποκριθεΤ ότι
εγκαταλείπει τό Φλωρινικόν σχίσμα καί προσχωρεί είς τήν Εκκλησία
των Γ.Ο.Χ., ένώ ουσιαστικά ένήργει καταχθόνια σχέδια, κατά της
Αποστολικής Διαδοχής των "Επισκόπων της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.,
τά όποια δμως δέν έπέτυχον, προς μεγάλην άπογοήτευσιν τόσον
της Φλωρινικής Παρατάξεως όσον καί του Νεοημερολογιτισμοΰ. Ή
Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς ή όποια τελικά εκλήθη νά
άποφανθή περί των χειροτονιών τοΰ Βρεσθένης Ματθαίου, παρά τάς
πιέσεις καί τό άδιέξοδον είς τό όποΤον τήν είχον φέρει, άπέφυγεν
τόν σκόπελον καί έπεδίωξεν πραξιν διπλής οικονομίας (εκατέρωθεν),
μέ τήν οποίαν καί τήν Άποστολικήν Διαδοχήν των Επισκόπων
της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., δέν έβλαψεν καί δέν έβλασφήμησεν
ή ιδία, αλλά καί τό πρόσχημα των οπαδών του Φλωρίνης, καθ'.
δ δέν προσήρχοντο είς τήν Έκκλησίαν των Γ.Ο.Χ., διότι δήθεν
οί Επίσκοποι αυτής είναι «αντικανονικοί» καί «ανίεροι», οίκονό-
μησεν.
Είς τήν σχετικήν άπόφασίν της διά τό θέμα αυτό, τονίζει ότι οί
Επίσκοποι οί έχοντες τήν Άποστολικήν Διαδοχήν ύπό μόνου τοΰ Βρε-

(1) Πρόκειται διά τόν Σικάγου Σεραφείμ της Συνόδου των Επισκόπων των Ρώσων της
Διασποράς.

16
σθένης Ματθαίου δεν είναι σχισματικοί καί δεν έχει έφαρμογήν έπ'
αυτών ό Η' Κανών της Α' Οικουμενικής Συνόδου, δπως εκείνοι άπήτουν
νά έφαρμόση ή Σύνοδος των Ρώσων. Ή οϋτω πως, ώς «χειροθεσία»
έμφανισθεΐσα, ουσία άπετέλεσεν καθαρώς έξωτερικήν τυπική ν πραξιν, μή
θίξασα ουδόλως τήν δογματικήν ακεραιότητα καί πληρότητα του μυστηρίου
της χειροτονίας καί τη άληθεία άνεγνώρισεν τάς χειροτονίας, ένώ διά της
οϋτω λεγομένης «χειροθεσίας» άφηρέσεν τό πρόσχημα - πλάνην των
Φλωρινικών, καί τοΰτο έπί τώ σκοπώ της πραγματοποιήσεως της ενώσεως
των έν Ελλάδι «παλαιοημερολογιτών». Δυστυχώς όμως ή παράταξις του
πρ. Φλωρίνης, άπέδειξεν ότι δέν ένδιαφέρετο διά τήν ενότητα, άλλ' ότι
τήν ενδιέφερε αποκλειστικώς καί μόνον ή προσβολή της Αποστολικής
Διαδοχής τών Επισκόπων της Εκκλησίας, καί τοΰτο διά λογαριασμόν του
Νεοημερολογιτισμοϋ - οικουμενισμού. Διά τους λόγους αυτούς, ή ηγεσία
της Φλωρινικής παρατάξεως, τόσον έχολώθη κατά της Συνόδου τών
Ρώσων, διότι «παρεσπόνδησεν» καί άνεγνώρισεν τους Επισκόπους της
Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., ώστε αμέσως διέκοψεν τήν πνευματικήν μετ'
αυτής κοινωνίαν! Εις τήν ύπ' αριθμ. 534/18.9.1971 Έγκύκλιόν της ή
Φλωρινική παράταξις διερήγνυε τά Ιμάτια της διακηρύσσουσα: «Τήν ήμε-
τέραν εις Άμερικήν μετάβασιν(1) ήκολούθησεν ή της ηγεσίας τών Ματ-
θαιϊκών τοιαύτη. Ένώ δε είμεθα βέβαιοι δτι ουδέν μετ' αυτών θά
συνετελεϊτο, άνευ της ενημερώσεως ημών, δλως παραδόξως καί παρά
πάσαν προσδοκίαν πληροφορούμεθα δτι ή Σύνοδος τοϋ πανιερωτάτου
Φιλάρετου άπεφάσισεν νά αναγνώριση ώς κανονικούς τους ψευδοεπισκό-
πους τοΰ αποβιώσαντος κυροϋ Ματθαίου... Ή πληροφορία αΰτη, ώς ήτο
έπόμενον μας κατέθλιψεν, άλλ' άνακτήσαντες ήδη τήν ψυχραιμίαν ημών,
άπεφασίσαμεν νά άντιμετωπίσωμεν τήν δημιουργηθείσαν κατάστασιν ψυ-
χραίμως καί σοβαρώς έν τη γενέσει της. Δέν γνωρίζομεν ποίας δικαιο-
λογίας θά προβάλη διά τήν παρασπονδίαν'1* της ταύτην ή "Ιερά Σύνοδος
της έν Αμερική Ρωσικής Εκκλησίας... Δέν θά άσχοληθώμεν περισσότε-
ρον με αυτούς, αλλά δέν θά άναγνωρίσωμεν τάς οιασδήποτε άντικανονι-
κάς είς τήν ΰπόθεσιν αυτήν πράξεις τών οιωνδήποτε». (Εγκύκλιος
Άρχ/που Αυξεντίου Α.Π. 534/18.9.1971).

Θ) Τό αποτυχόν σχέδιον δέν εγκαταλείπεται

Πράγματι, οι Φλωρινικοί παράγοντες, μόλις άνέκτησαν τήν ψυ-
χραιμία τους, έκ του γεγονότος ότι ή Ρωσική Σύνοδος δέν έτιαιξε
τόν άνόσιον καί Ίερόσυλον ρόλον, τόν όποιον άπήτουν, άλλ' άνε-
γνώρισεν ώς Κανονικός τάς χειροτονίας, συνέλαβον σατανικόν τώ
όντι σχέδιον. Τοϋτο προέβλεπε καί έστόχευε νά εύρεθή, έστω καί
έκ τών υστέρων, είς Επίσκοπος της Εκκλησίας, ό όποιος νά δη-
λώση, ότι τόν Σεπτέμβριον τοΰ 1971 ή Ρωσική Σύνοδος δέν ένήρ-

(1) Σαφώς αποκαλύπτει ότι προηγήθη κλιμάκων Φλωρινικόν, τό όποιον είχεν στήσει τήν
πλεκτάνη, καί ότι, δυστυχώς δι' αυτούς, ή Ρωσική Σύνοδος δέν τήν ένεργοποίησεν καί οϋτω
«Παρησπάνδισεν»!

17
γησεν τυπικήν έξωτερικήν και άκρως οίκονομικήν πραξιν, τήν οϋτω
λεγομένην «χειροθεσίαν», αλλά δτι ουσιαστικά ώς έπί σχισματικών
έφήρμοσεν τόν Η' κανόνα της Α' Οικουμενικής Συνόδου. Μετά άπό
6 ολόκληρα έτη μέσω του μηχανισμού, τόν όποιον διέθετεν καί
ήγεΤτο δ τότε Άρχ/της Καλλιόπιος, έπέτυχεν νά πλανήση τόν
Έπίσκοπον Κάλλιστον, ώστε λόγω νά δηλώση, καί έργω νά δεχθή,
δτι ήτο σχισματικός καί άπεκατεστάθη διά της χειροθεσίας τό 1971.
Οϋτω ό έν λόγω Επίσκοπος έξέπεσεν της Εκκλησίας καί
προσεχώρησεν εις τήν σχισματικήν παράταξιν τών Φλωρινικών, οΐ
όποιοι τόν έθεσαν είς τήν σειράν τών πρεσβειών ώς Έπίσκοπον,
δχι ώς πρώτον, αλλά ώς άναδειχθέντα είς Έπίσκοπον τό 1971,
ένώ έχειροτονήθη τόν Σεπτέμβριο του 1948. Διά τόν λόγον αυτόν
ό Επίσκοπος Κάλλιστος καθηρέθη ύπό της Ίερας Συνόδου ώς βλα-
σφημήσας κατά του Αγίου Πνεύματος.
Παραλλήλως καί ό Νεοημερολογιτισμός συνειδητοποιών ποία ευ-
καιρία έχάθη, έσπευσε καί αυτός, έκ τών υστέρων, νά προπαγανδίση
τό γεγονός τοϋ Σεπτεμβρίου του 1971, καί νά τό παρουσίαση ώς
ούσιαστικήν πραγματικήν χειροθεσίαν. (2)

ι) Καί παράγοντες της Εκκλησίας!

Είναι Ιδιαιτέρως άποκαλυπτικόν τό γεγονός ότι καί παράγοντες
της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. (μετά τόν πλανηθέντα Κάλλιστον) συ-
νειδητά αναλαμβάνουν νά προπαγανδίσουν καί νά περάσουν έκ τών
υστέρων, τό μήνυμα περί «χειροθεσίας», πάντοτε διά λογαριασμόν
τών σκοτεινών δυνάμεων τοϋ Σιωνοπροβλήτου Οικουμενισμού.
Δέν υστερεί λοιπόν είς τήν ίδίαν προπαγάνδα καί ένας Κύπριος
Ιερομόναχος, ονόματι Ευθύμιος Έπιφανίου, όστις ένεφανίζετο καί
εθεωρείτο ώς Γνήσιος Κληρικός της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. της Ελλά-
δος. Καί αυτός, ένώ πάντοτε έπροπαγάνδισε μέ διαφόρους τρόπους,
τήν ίδίαν προπαγάνδα, έν τέλει τό 1991 μέ τήν γνωστήν «Έγκύ-
κλιον - Έπιστολήν» του (11.10.1991), διακηρύσσει «γυμνή τη κεφα-
λή» τήν βλασφημίαν δτι δήθεν οι Ίεράρχαι τής Εκκλησίας τών
Γ.Ο.Χ. έδέχθησαν, τό 1971, πραγματικήν χειροθεσίαν. "Οπως πι-
στεύομεν καί απέδειξαν τά γεγονότα, ό συγκεκριμένους Ιερομόναχος,
1
δέν ένεργεΤ αποκλειστικώς δι εαυτόν, αλλά εξέφραζε καί έξε-
προσώπει καί έναν ή δύο ακόμη Επισκόπους τής Εκκλησίας τών
Γ.Ο.Χ., μετά τών οποίων άνέλαβεν συνειδητά άπό κοινού νά πε-
ράσουν έστω καί θεωρητικά καί μετά άπό 21 χρόνια, τήν βλάσφημη
προπαγάνδα περί «χειροθεσίας».

(1) 'Ως τέλειος ουνίτης μεθοδεύει καί προωθεί τά σχέδια κατά τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ.
(2) Όρατε πλείονα είς «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ...»
Αθήναι 1985 σελ. 144-152 καί «ΣΥΝΤΡΙΒΗΤΩΣΑΝ ΩΣ ΣΚΕΥΗ ΚΕΡΑΜΕΩΣ...» τεύχος 3ον 1993
σελ. 13-15.

18
 Ένώ ταϋτα προπαγανδιζόμενα κατά τήν περίοδον 1991 καί έξης δεν
βρίσκουν καμμίαν απολύτως άπήχησιν, αλλά καί καταδικάζονται ϋπό της
Εκκλησίας ώς συκοφαντική προπαγάνδα καί ώς εσχάτη βλασφημία κατά
της Αποστολικής Διαδοχής, άλλη σατανικωτέρα έπινόησις, ήρχισεν νά
προπαγανδίζεται! Κατ' αυτήν: «Αιά νά ήσνχάση ή Εκκλησία άπό αυτόν
τόν βραχνά τής «χειροϋεσίας», καλόν είναι νά καταδικασϋή ή πράξις καί
νά τελειώνη»!
Αυτό ήτο τό τελευταίο αλλά ύπουλότερον καί δολιώτερον «χαρ-
τί» της προπαγάνδας. Διότι διά τής νέας προπαγάνδας περί δήθεν
ξεκαθαρίσεως του θέματος διά μιας καταδίκης του, ουδέν άλλο έ-
πεδιώκετο, παρά ή έκ των ύστερων πανηγυρική αποδοχή ώς
υποστατής μιας άνυποστάστου πράξεως! Οϋτω, έστω καί ετεροχρο-
νισμένα, εμμέσως θά έξησφαλίζετο μία εύθεΓα κατά τοΰ Αγίου
Πνεύματος βλασφημία, καί θά ετίθετο άπαξ διά παντός έν αμφι-
βάλω ή Γνησιότητα τής Αποστολικής Διαδοχής των Επισκόπων
τής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Κατόπιν τούτου καί ή Έκκλησιολογία
- Όμολογία τής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. θά έξέπιπτεν είς κενόν
λόγον. Ή τελευταία αυτή φάσις των δολίων μεθοδεύσεων κατά τής
Αποστολικής Διαδοχής, εϊναι ανειλημμένη ύπό τοΰ πρώην Μητρο-
πολίτου Αττικής Ματθαίου Μακρή ένισχυομένου καί ύπό του πρ.
Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου Μητροπούλου.'1^
Ό κ. Ματθαίος ήδη άπό τό 1971 συνέδεσε τήν λεγομένην
«χειροθεσίαν» μέ τήν ύπό τής πολιτείας άναγνώρισιν των Επισκό-
πων τής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., διό, εύκαίρως άκαίρως, πάντοτε
έτόνιζε ότι «μετά τό 1971 όλοι μας αναγνωρίζουν ώς Κανονι-
κούς» κλπ., ένώ κατά τήν δεκαετίαν τοΰ 1980 μέχρι καί τάς αρχάς
τής δεκαετίας τοΰ 1990 έπεδίωξεν είς όλον τούτο τό θέμα νά έχη
μαζί του τους θεολόγους,*31 διό καί είχεν όμοΰ μετ' αυτών προσω-
πικός έπαφάς μετά Κυβερνητικών τινών παραγόντων.
Όταν τό 1990 περίπου συνειδητοποίησεν ότι ήτο αδύνατον νά
πραγματοποιηθούν τά σχέδια περί «αναγνωρίσεως», πάντοτε ύπό τήν
προϋπόθεσιν, ώς ουσιαστικής, τής λεγομένης «χειροθεσίας», τότε
προφανώς άπεφάσισεν νά τά έπιβάλη άπό θέσεως πλέον ισχύος,
εξουδετερώνοντας, καθ' οιονδήποτε τρόπον καί μέ οποιαδήποτε α-
φορμή, όλους τους αντιδρώντας. Τοιαύτα υποψήφια θύματα τοι^ ήσαν
κυρίως ό Ίδιος ό Αρχιεπίσκοπος τής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. καί
κατόπιν τό επιτελείο των Θεολόγων του, Κληρικών καί Λαϊκών.

(1) Όρατε πλείονα είς βιβλίον: «ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1997», έκδοσις Ί. Μ.
Θεσσαλονίκης 1997 σελ. 38-49.
(2) Λόγος περί αναγνωρίσεως της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. ύπό τής πολιτείας έγένετο
διά πρώτην φοράν τό 1973 καί συμπίπτει μέ τήν χειροτονίαν είς Έπίσκοπον καί τοΰ κ.
Μταθαίου Μακρή!...
(3) Όρατε σχετικώς: Έλ. Χ. Γκουτζίδη «ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ...»
Αθήναι 1998 σελ. 43 σημ. 2 καί 47 σημ. 1, καί τοϋ ίδιου: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ
ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ...» Αθήναι 1985 σελ. 166-172.

19
 ια) Προσπάθεια υφαρπαγής τών Ι. Μονών
υπό τοΰ Αττικής Ματθαίου καί δημιουργία νέου σάλου
έξ αφορμής τής δήθεν «εικονομαχίας»
Πρίν δμως άναλάβη νά πραγματοποίηση τάς μεγάλας επιχειρή-
σεις του, έπρεπε νά έχη ϋπό τόν απόλυτον προσωπικόν του έλεγ-
χον τάς δύο μεγάλας Ιεράς Μονάς τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ.,
ήτοι τής Μεταμορφώσεως καί τής Παναγίας, αϊ όποΤαι άπό πεντη-
κονταετίας ευρίσκονται κανονικώς ύπό τόν Άρχιεπίσκοπον τής Εκ-
κλησίας τών Γ.Ο.Χ.'1*
1. Τήν 30.1.90 ό τότε Μητροπολίτης Αττικής καί Μεγαρίδος
κ. Ματθαίος δι' εγγράφου τοϋ απευθυνόμενου προς τήν Ίεράν Σύ-
νοδον απαιτούσε έκβιαστικώς νά περιέλθουν αί δύο Συνοδικαί Μοναί
τής Εκκλησίας, ή Άνδρώα «Μεταμορφώσεως τοΰ Σωτήρος» παρά
τόν Κουβαρα Αττικής καί ή Γυναικεία «Είσοδίων τής Θεοτόκου»
παρά τήν Κερατέα Αττικής, εις τήν ίδικήν του δικαιοδοσίαν ώς
Μητροπολίτου "Αττικής. Τό αίτημα τούτο δέν ίκανοποιήθη ύπό τής
Ίερας Συνόδου καί ή διοίκησις, Πνευματική τε καί Διοικητική πα-
ρέμεινεν ώς εΐχεν ύπό τόν Μακαριώτατον Άρχιεπίσκοπον κ. Άν-
δρέαν.
2. Τήν 19.9.91 συνεδρίασεν ή Ιερά Σύνοδος τής Ιεραρχίας καί
έξητάσθη τό θέμα τής έριδος έπί συγκεκριμένων εικονογραφικών
παραστάσεων. Τό όλον θέμα ανετέθη ομόφωνα ύπό τής Ί . Συνόδου
τής Ιεραρχίας, εις εύρεΤαν Έπιτροπήν, ή οποία έδεσμεύθη όπως
εντός μηνός μελετήση καί ύποβάλη εις τήν Ί . Σ. τής Ιεραρχίας,
σχέδιον Ποιμαντορικής Εγκυκλίου προς ρύθμισιν του προβλήματος
καί παυσιν τής έριδος.
Ή Ιεροσυνοδική αΰτη άπόφασις δέν έτηρήθη, κατά κανονικήν δέ
άκρίβειαν ασεβέστατα ήθετήθη, διότι ή Επιτροπή παρεκωλύθη καί
δέν συνεδρίασεν περίπου έπί ολόκληρους 4 μήνας (παρά τό γεγονός
ότι αΰτη έδεσμεύθη νά ολοκλήρωση τάς εργασίας της εντός ενός
μηνός), χωρίς νά άναφερθή ουδέν κατά τό διάστημα αυτό, εις τήν
Ίεράν Σύνοδον. Τοϋτο διότι ή πλευρά του τότε Μητροπολίτου
Αττικής κ. Ματθαίου, δέν έπεθύμει έπ' ούδενί τήν Κανονικήν
καί ύπό τό φως τής "Ορθοδοξίας μελέτην καί «σύνταξιν τοϋ
σχετικού σχεδίου εγκυκλίου έκ μέρους τής Συνοδικής Επιτροπής,,
καί διότι ήδη ενεργεί ώς στασιαστής καί καταλύει καί θεσμούς
καί αποφάσεις.
Ό Μακαριώτατος "Αρχιεπίσκοπος είς τήν είσήγησίν του προς
τήν Ίεράν Σύνοδον τής Ιεραρχίας (22.9.1993) διατυπώνει ευθέως
τό κάτωθι παράπονόν του ώς καταγγελίαν, διά τό έν λόγω θέμα:

(1) Όρατε σχετικώς Ε. Χ. Γκουτζίδη «ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ...»

•Αθήναι 1998 σελ. 22 καί έξης.

20
 «Κατά την συνεδρίασιν τής Ιεράς Συνόδου της 19.9.1991, άφοΰ
άπεφασίσαμεν ομοφώνως . ..ώρίσαμεν Συνοδικήν επιτροπή ν... διά νά
προετοιμάσουν Σχέδιον Ποιμαντορικής Εγκυκλίου επί του θέματος αΰτοϋ.
Καί ένώ είπαμε ή Εγκύκλιος νά είναι έτοιμη καί νά άναγνωσΟή εις την
Γενικήν Συνέλευσιν τών Κληρικών, τόν Όκτώβριον, ή Συνοδική Επιτροπή
δεν συνεδρίαζε. Διά ποίους λόγους; "Ενα περιστατικό θά αναφέρω καί
θά εννοήσετε. Κατά τήν συνεδρίασιν τής Ενδημούσης Ιεράς Συνόδου τήν
24.10.1991 ερώτησα, εάν ετοιμάσθηκε τό σχέδιον τής Εγκυκλίου. Καί
αντί απαντήσεως άπό τόν Πρόεδρον τής ορισθείσης Συνοδικής Επιτροπής,
απήντησε ό Σεβ. "Αγιος Αττικής, λέγοντας τά εξής: «Δέν υπάρχει
Συνοδική Επιτροπή. Αυτή τήν ώρισε μόνος του ό Αρχιεπίσκοπος, χωρίς
νά τήν εγκρίνουμε έμεϊς. 'Αλλά καί δέν χρειάζεται σχέδιον τής Επιτροπής
διά τήν Έγκύκλιον, αλλά μόνον τά πρακτικά τής περασμένης Ιεραρχίας,
τά όποια θά φωτοτυπήσωμεν καί θά διαβαστούν κατά τήν Γενική
Συνέλευσι τού Συνδέσμου τήν 31.10.1991 καί νά βάλουμε τους Κληρικούς
όλους νά τά υπογράψουν». Ή άπάντησις αύτη με εξέπληξε καί μέ έλύπησε
βαθύτατα. "Ομως έσιώπησα καί υπεχώρησα. Έπικράθηκα, αλλά ήλπισα
εις διόρθωσιν. Διατί όμως, "Αγιοι "Αδελφοί, αυτή ή μεταβολή καί
διαστροφή; Καί διατί αυτή ή σιωπή τών "Αγίων "Αδελφών μου, δταν
κατηγορήται ό "Αρχιεπίσκοπος, δτι δήθεν μόνος του ώρισε τήν Συνοδικήν
Έπιτροπήν; Αιατί ανατρέπονται καί περιφρονούνται αποφάσεις τής Ιεράς
Συνόδου τάς οποίας έν Πνεύματι 'Αγίω ομοφώνως άπεφασίσαμεν; "Ιδού
τό τρίτον παράπονο μου...»/ 1 ^
3. Ένώ ή κανονικώς ορισθείσα ύπό τής Ί . Σ. τής Ιεραρχίας
(19.9.1991) αρμοδία Συνοδική Επιτροπή δέν συγκαλείται ϋπό του
Προέδρου, όμως δρα πυρετωδώς μία ομάδα ύπό τόν κ. Ματθαίον,
ή όποια συντάσσει Έξωσυνοδικά νόθα «Πρακτικά»! Τήν 20.10.1991
εις τήν κανονικώς συνεδριάζουσα Σύνοδον τής Ιεραρχίας παρουσιά-
σθη ύπό τών Αττικής κ. Ματθαίου καί Πειραιώς κ. Νικολάου τό
νόθον «Πρακτικόν», ώς δήθεν πρακτικόν τής 19.9.1991 καί έζητήθη
νά υπογραφή.(2)
4. Βάσει αύτοΰ τοϋ ψευδοπρακτικοϋ έπεχειρήθη νά μετατροπή
ή Γενική Συνέλευσις του ΙΦΣΚΑΕ τής 30.10.1991 είς Ίερατικήν
Σύναξιν, είς τήν οποίαν όλως άντικανονικώς καί παρανόμως, εκλήθη
ύπό τών Σεβ/των κ.κ. Ματθαίου καί Νικολάου, καί ό Ίερομ. ""Ευθύ-
μιος, καίτοι δέν ήτο μέλος του Ί . Συνδέσμου, διότι είχεν σημα-
τοδοτηθεί κατά τήν ήμέραν αυτή νά άρχίση δυναμικά ή εφαρμογή
του σχεδίου: ή θά υποταχθούν οι πάντες είς τόν κεκαλυμμένον
ακόμη μηχανισμόν του κ. Ματθαίου ή βάσει του δήθεν συνοδικοί

(1) Όρατε: Άρχ/που Αθηνών καί Πάσης Ελλάδος Ανδρέου: «ΟΜΙΛΙΑΙ - ΚΕΙΜΕΝΑ -
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», Αθήναι 1994 σελ. 70-71.
(2) Έπ' αύτοΰ ό Μητροπολίτης Κιτίου κ. Έπιφάνιος διεμαρτυρήθη είπών δτι τοιαύτα
πρακτικά ούτε συνετάγησαν οϋτε υπεγράφησαν τήν 19.9.1991! Πόθεν καί πώς προέκυψαν;
Ασφαλώς άπάντησις δέν εδόθη.

21
αύτοΰ κειμένου θά έπαιρναν τά κεφάλια των άνθισταμένων. Πρέπει
νά τονισθή ότι κατά τήν ιδίαν ακριβώς περίοδον 19.9.1991 έως
14.1.1992 πυροδοτούνται λίαν εσπευσμένα αλλά και λίαν συντονι-
σμένα τά σκάνδαλα περί δήθεν «νεοεικονομαχίας» παρά τών: Ίερομ.
Ευθυμίου, Παναγ. Αλεξοπούλου, Αγιορειτών κλπ. καί συκοφαντούνται
ώς «Είκονομάχοι» πλειάς "Ιερέων, παρ' ών απαιτείται δήλωση(1) με-
τανοίας, λίβελλοι κλπ. Ταύτα κατά τήν ώς εϊρηται Γενικήν Συνέ-
λευσιν της 30.10.1991.
5. Τόν Ίανουάριον του 1992 έγίναμεν δέκται ενός ανωνύμου
εγγράφου μέ ημερομηνία 30.1.92, δι' ού έδίδοντο ρηταί αί
πληροφορίαι ότι ό τότε Επίσκοπος Ματθαίος, προετίθετο νά άνα-
τρέψη τόν Μακαριώτατον Άρχιεπίσκοπον καί νά ύφαρπάση τάς Ιεράς
Μονάς.(2)
6. Κατά τήν ιδίαν περίοδον, αρχάς 1992, συνετάγη άπό τό
περιβάλλον του κ. Ματθαίου τό λεγόμενον «Έγχλητον Κατηγορητήριον
κατά τοϋ θεολόγου καθηγητού Ελευθερίου Χ. Γκουτζιδη». Ό μηχανι-
σμός του Επισκόπου κ. Ματθαίου ήτο σφόδρα ένωχλημένος καί
έπνεε μένεα κατά του συγκεκριμένου Θεολόγου, διότι τόσον κατά
τήν 19.9.1991 άπέτρεψεν τόν κίνδυνον νά έκτεθή ή Ιερά Σύνοδος
μέ μιά Εγκύκλιο κακής σκοπιμότητος καί γεμούσης βλασφημιών, τήν
δέ 30.10.1991 ενώπιον του συνόλου τοϋ Ίεροϋ Κλήρου κατήλεγξε
τήν «Έγκύκλιον Έπιστολήν» (11.10.1991) του Κυπρίου Ιερομόναχου
Ευθυμίου.(3)
7. Τήν 14ην Ίανοαυρίου 1992 συνεδρίασεν ή Συνοδική Επιτρο-
πή, ή οποία έπρεπε νά εΐχεν ολοκληρώσει τά πάντα μέχρι τήν
19.10.1991 (εντός μηνός). Ή τετράμηνος καθυστέρησις, ήτο καί
παραμένει παράνομος, αντικανονική καί ουσία απολύτως πραξικο-
πηματική, αλλά καί βαρύτατα βλάσφημος διότι, άφ' ενός κατεπατήθη
ομόφωνος άπόφασις της Ι.Σ. της Ι., καί άφ' ετέρου εύτελίσθη καί
περιυβρίσθη ό πρώτος Εκκλησιαστικός θεσμός όστις είναι αΰτη ή
Ιερά Σύνοδος της Ίεραρχίας.(4) Κατά τήν περίοδον όμως της καθυ-
στερήσεως, ό κ. Ματθαίος εκίνησε τόν μηχανισμό του προς τόν
όποιον παρέδωκεν έγγραφα απευθυνόμενα προς τήν Ίεράν Σύνοδον(!)
ύφαρπάσας όλας τάς αποκλειστικός αρμοδιότητας τήςΗ τε Ίερας Συ-
νόδου καί της Κανονικής Συνοδικής Επιτροπής καί ήρχισεν νά «πυρ-
πολή» τό Σώμα της Εκκλησίας μέ τήν πυρκαγιά της «νεοεικονο-

(1) Τάς «δηλώσεις» καί τους «λιβέλλους» άπήτουν, διότι βάσει αυτών κατόπιν θά
προέβαινον είς καθαιρέσεις ή κατά τό έπιεικέστερον οΐ οϋτω πως μετανοήσαντες, ώς «πρώην
αιρετικοί» δέν θά ήδύνατο νά είναι έν ενεργεία λειτουργοί.
(2) Όρδτε «Άποκαλύπτομεν καί καταγγέλλομεν» σελ. 30-31.
(3) Όρ~ατε 'εν τω παρόντι οελ. 32-35.
(4) Δυστυχώς δέν άντιμετωπίσθησαν εισέτι ύπό της Ίερας Συνόδου, δλαι αί άνω,
άντικανονικότητες, ή καλύτερον είπεϊν, συνωμοτικοί - ληστρικοί καί άκρως βλάσφημον κατά
του θεσμού της Συνόδου πράξεις.

22
μαχίας», κατακαίων οϋτω τήν Όρθόδοξον Άλήθειαν, τήν Κανονικήν
τάξιν, τήν Άγάπην, τήν ΕΙρήνην και τήν Εκκλησιαστική Ενότητα.
Καί όταν τήν 14.1.1991 έπραγματοποιήθη ή μία καί μοναδική συ-
νεδρίασις της Συνοδικής Επιτροπής, τόσον ό τότε Θεσσαλονίκης
κ. Χρυσόστομος όσον καί ό αγιορείτης Ίερομ. Χρυσόστομος Τζάνης
(Κατουνακιώτης), εξέφρασαν 8 ριίοπ τήν θέσιν των ότι τό σχέδιον
της εγκυκλίου, πού θά διετυπώνετο καί θά ύπεβάλετο είς τήν Ίεράν
Σύνοδον, θά εΐχεν τό πνεύμα καί τό γράμμα του κατόπιν (μετά ένα
έτος ακριβώς) παρουσιασθέντος σχεδίου «Β' εγκυκλίου», όπερ όμως
απερρίφθη.
8. Τήν 22αν καί 23ην Ιανουαρίου συνεδρίασεν ή Ιερά Σύνοδος
της Ιεραρχίας διά νά έπιληφθή του σχεδίου της Ποιμαντορικής
Εγκυκλίου, τό όποιον ήδη εΐχεν υποβάλει ή Συνοδική Επιτροπή, ή
συνεδριάσασα άπαξ τήν 14.1.1992.
Κατά τάς δύο αύτάς συνεδριάσεις της Συνόδου συνέβησαν «τέ-
ρατα καί σημεία»!
α) Επεκράτησε πνεϋμα ταραχής! Ό τότε Μητροπολίτης
Αττικής κ. Ματθαίος Μακρής, συμπαραστατουμενος καί ύπό
των τότε Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου καί Κοζάνης Τίτου, φο-
βούμενος τήν παρουσίαν των Θεολόγων, κραυγάζων καί σείων
τήν ράβδον του άπέβαλεν καί άπεμάκρυνεν άναιτίως, καί κατά
βάρβαρον τρόπον έκ της αίθούσης της Συνόδου καί του ο-
ρόφου, όλους τους θεολόγους Κληρικούς καί Λαϊκούς άπρο-
κλήτως,_ ένώ άπήτησε καί άπεμάκρυνεν έπί πολύ καί αυτόν
τόν Άρχιγραμματέα της Ίερας Συνόδου!
β) Ένώ έξητάζετο τό σχέδιον της Εγκυκλίου, τό όποιον
συνέταξεν ή Συνοδική Επιτροπή, ό κ. Ματθαίος εΐχεν άνά
χείρας του έτερον σχέδιον, τό όποιον εΐχον συντάξει οι περί
αυτόν σύμβουλοι.
γ) Προκειμένου νά υπογραφή μία εγκύκλιος, όπως τήν ή -
θελε ή ομάδα του κ. Ματθαίου, έδημιούργησεν αφόρητους συν-
θήκας, αντεγκλήσεις, φωνασκίας, άπειλάς καί τρομοκρατίας,
μέχρις ότου εκλήθησαν κρυφίως ύπό τοΰ περιβάλλοντος του,
καί οί άνδρες της Άμεσου δράσεως «νά επιβάλουν τήν τάξιν»!
δηλαδή ύπό τό Κράτος βίας καί τρόμου νά υπογραφή ή ε γ -
κύκλιος, όπως τήν ήθελε ό μηχανισμός του κ. Ματθαίου!
Κατά τάς έν λόγω συνεδριάσεις της Ί . Σ. της Ί . , παρά
τάς απαραδέκτους συνθήκας, έπρυτάνευσεν ή αρχή της δια-
τηρήσεως της ένότητος είς τό Σώμα της Ίερας Συνόδου καί
ή παϋσις της έριδος καί κατ' έπέκτασιν ή ένότης τοΰ Σώματος
της Εκκλησίας.
23
 Ύπ' αύτάς τάς συνθήκας διεμορφώθη ή Ποιμαντορική Εγ-
κύκλιος 2566/23.1.992 καί έτσι μόνον νοείται καί ερμηνεύε-
ται. ( 1 )
9. Κατά τήν Συνεδρίασιν της Ίερας Συνόδου της Ιεραρχίας
16.5.1992, άπεφασίσθησαν ανακρίσεις εναντίον όλων όσων έγραψαν.
Μή αποδεχόμενων των λοιπών νά αναλάβουν τό ανακριτικών έργον,
ώρίσθη ανακριτής ό Μητροπολίτης Πειραιώς καί Νήσων κ. Νικόλαος
καί Γραμματεύς ό Άρχ/τεύς της Ίερας Συνόδου π. Κήρυκος Κον-
τογιάννης. Κατά του Ανακριτού έστασίασαν, άρνηθέντες νά προ-
σέλθουν, άπαντες οι προσκείμενοι εις τόν Έπίσκοπον κ. Ματ-
θαΓον, ήτοι ό Ίερομ. Ευθύμιος, οι ΆγιορεΓται, ό κ. Π. Αλεξό-
πουλος.^
10. Τήν 21-23 Όκτωβρίου 1992, ή Ιερά Σύνοδος, συνεδριάσασα
ώς Συνοδικόν Δικαστήριον, άφοϋ έλαβε ύπ' όψιν της τό πόρισμα
του ανακριτού, άπήλλαξεν πάσης κατηγορίας τους Κληρικούς: π.
Ίωαννίκιον, π. Άμφιλόχιον, π. Στέφανον, π. Νεόφυτον, π. Δα-
μασκηνόν καί Μοναχόν π. Χρυσάφιον.
11. Κατά τήν συνεδρίαν της Ί . Σ. της Ιεραρχίας, 15.1.1993,
αποφασίζεται όπως συνδράμουν τό άνακριτικόν έργον καί οι Μητρο-
πολΤται Αττικής κ. Ματθαίος καί Αργολίδος κ. Παχώμιος. Ό λόγος
ήτο ό στασιασμός του Ίερομ. Ευθυμίου, των Αγιορειτών μονα-
χών, του κ. Αλεξοπούλου, κλπ. προσκειμένων εις τόν κ. Ματ-
θαΓον.
12. Ό Επίσκοπος κ. Ματθαίος αποδεχθείς κατ' αρχάς τόν έπί-
σημον διορισμόν του εις τήν άνακριτικήν έπιτροπήν, κατόπιν μέ
τήν πρόφασιν ότι δέν ώρίσθη ό ίδιος Πρόεδρος της ανακριτικής
Επιτροπής, αλλά παρέμεινεν ό Επίσκοπος κ. Νικόλαος «καταγγέλλει
καί παραιτείται». Οϋτω δέν συμβάλλει εις τήν όλοκλήρωσιν του
ανακριτικού έργου, αλλά καί υβρίζει καί ασεβεί κατά του Αρχιεπι-
σκόπου, ένθαρρύνας οϋτω τους στασιαστάς κληρικούς, μοναχούς καί
λαϊκούς, τους προσκειμένους καί συμπορευομένους μετ' αύτοΰ, οι
όποιοι ήρχισαν ήδη νά έκδηλώνωνται ώς (οργανωμένη ομάδα εντός
καί εκτός Συνόδου. Άποκαλυπτικόν έν προκειμένω είναι τό σχετικόν
άπό 2.2.1993 έγγραφον του πρώην Αττικής κ. Ματθαίου ύπό τόν
τίτλον «ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ» καθώς καί τό άπαντητικόν του
προέδρου τής Ανακριτικής Επιτροπής Σεβασμιωτάτου κ. Νικολάου
ύπ" αριθμ. 61/12.2.1993.
13. Ήδη όμως άπό τοϋ θέρους του 1992 έκ τής πλευράς των
κ.κ. Ματθαίου καί Χρυσοστόμου ήρχισεν νά γίνεται λόγος περί «δευ-
τέρας Εγκυκλίου». Σχέδια αυτής ήρχισαν νά έμφανίζωνται ήδη πρό
του Φθινοπώρου του 1992, ένώ τήν 23.2.1993 τό τελικόν σχέδιο

(1) Όλως άνοήτως πλην σκοπίμως χαρακτηρίζεται τοΰτο τό κείμενον καί ώς... «θεό-
πνευστον»!!! όρατε σχετ. καί σελ. 64 του παρόντος.
(2) "Ορα Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Νικολάου «Ή Εκκλησία Γ.Ο.Χ. καί οί πολέμιοι αυτής
κατά τά τελευταία πέντε έτη 1990-1995» Πειραιεύς 1996 σελ. 24 καί σελ. 35-40.

24
της ομάδος του κ. Ματθαίου παρουσιάζεται εις τήν Ίεράν Σύνοδον,
καί ϋπό τό κράτος βίας καί απειλών απαιτείται νά υπογραφή
παρά των Αρχιερέων. Ή ώμή βία - τρομοκρατία έλεγε, όποιος
δεν τό υπογράψει κηρύσσεται «είκονομάχος». Οϋτε τότε οϋτε καί
κατόπιν έγινε γνωστόν ποΤος ή ποίοι συνέθεσαν τό προβληθέν
έκεΤνο αίρετικώτατον σχέδιον. Ή έν λόγω συνεδρίασις (μετά μικρας
διακοπής) διήρκησεν όλόκληρον τήν ήμέραν καί διά νά άποφευχθή
τό σχίσμα, κατέληξεν είς τό νά υπογραφή τό σχέδιον αλλά ύπό
τήν προϋπόθεσιν νά μελετηθή καί νά βελτιωθή καί νά τεθή
τό τελικό κείμενον ϋπ' όψιν όλων των Επισκόπων, προς ύπο-
γραφήν. Αντί τούτου, καί μέ βάσιν αύτάς τάς «ύπογραφάς», ό
Επίσκοπος κ. Ματθαίος άγνοήσας τά πάντα, προέβη πραξικοπημα-
τικής είς δημοσίευσιν του σχεδίου, ώς «β' εγκυκλίου» χωρίς τήν
έγκρισιν της Ίερδς Συνόδου, παρά μόνον μέ τήν έγκρισιν της
ομάδος των Επισκόπων του κ. Ματθαίου, ήτοι των Μεσσηνίας,
Φθιώτιδος, Κοζάνης καί Θεσσαλονίκης.
14. Κατά τής πραξικοπηματικής ενεργείας του κ. Ματθαίου έ-
ξεδηλώθησαν μέ συγκεκριμένος ενεργείας ό Μακαριώτατος Αρχιεπί-
σκοπος, ό Μητροπολίτης Κιτίου, δ Μητροπολίτης Πειραιώς καί ό
Άρχιγραμματεύς, οί όποιοι καί ήραν τάς ύπογραφάς των έκ τοϋ
κειμένου, τό όποιον ύπό τήν άπειλήν του σχίσματος εΐχεν υπο-
γραφεί ώς σχέδιον προς μελέτην καί διόρθωσιν, του Μητροπολίτου
Αργολίδος τηρήσαντος, πρό τής απειλής του σχίσματος, στάσιν
μετριοπαθή.(2)
15. Παρέλκει ίσως, αλλά διά τήν ίστορίαν, πρέπει νά σημειωθή
ότι οί πέντε Επίσκοποι ήρχισαν νά μή τηρούν καί τά πλέον απα-
ραίτητα προσχήματα καλής συμπεριφοράς, αλλά δλως άήθως, νά
απειλούν καί υβρίζουν, Ιδιαιτέρως τόν Προκαθήμενον, ένώ ήρχισαν,
άπό τόν Μάϊον του 1993, νά μήν υπογράφουν καί τά πρακτικά των
συνεδριάσεων, είς τάς όποιας δμως καί ήσαν παρόντες καί συμμε-
τεΐχον, καί έποίουν κοινώς τά «άνω κάτω»! Μάλιστα ό Μητροπολίτης
Κοζάνης κ. Τίτος, διέκοψε καί τόν έν Χριστώ άσπασμόν μετά του
Μακαριωτάτου Προέδρου καί άπεχώρει αυθαιρέτως τών συνεδριά-
σεων, ασεβών καί προς τό Σώμα αλλά καί προς αυτόν τούτον τόν
Ιερόν Θεσμόν τής Συνόδου, καί προς τόν εαυτόν του. Ταϋτα δέ
πάντα, διά τόν λόγον ότι ό Αρχιεπίσκοπος καί οί λοιποί Αρχιερείς,
ήραν τάς ύπογραφάς των έκ τοϋ σχεδίου- τής λεγομένης «β' εγκυ-
κλίου»!
16. Αϊ σελίδες τις ιστορίες, αϊ όποΤαι γράφονται, κατά τό
χρονικό διάστημα Μάρτιος τοϋ 1993, μέχρι καί τό θέρος του 1994
εΤναι εξαιρετικά μελαναί. Άπροκαλύπτως καί έκ προθέσεως πλέον
οί πέντε, έργω καί λόγω, διασαλεύουν τήν Κανονικήν τάξιν, άφί-

(1) Όρατε σχετικώς πάλιν Μητροπολίτου Πειραιώς καί Νήσων κ. Νικολάου «Ή Εκκλησία
τών Γ.Ο.Χ. καί οί πολέμιοι αυτής...» Πειραιεύς 1996 σελ. 41-52.
(2) Αυτόθι σελ. 41-47.

25
στανται της ορθοδοξίας, διασπούν τήν ενότητα, νεκρώνουν κάθε
μορφή αγώνος της Εκκλησίας, ένώ ενσπείρουν πλάνας, καλλιεργούν
καί αυξάνουν τήν μισαλλοδοξιαν καί απλώς διατηρούν εισέτι άκήρυ-
κτον τό σχίσμα των.
Χαρακτηριστικών καί άξιοσημείωτον είναι τό γεγονός, δτι ό
Μητροπολίτης Αττικής κ. Ματθαίος τόν Όκτώβριον του 1993 εμ-
φανίζεται έν Συνόδω, νά δηλώνη δτι δέν τόν εκφράζει ή ομόφωνος
ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ της Ί . Σ. της Ιεραρχίας (Β' Συνεδρία 19.8.1981) έπί
τοϋ θέματος της λεγομένης «χειροθεσίας» διότι, ώς ίσχυρίσθη δι-
καιολογούμενος, «αυτήν τήν έγραψεν ό θεολόγος κ. Γκουτζίδης».
Κατόπιν της δηλώσεως του ταύτης κατά τήν Ιδίαν στιγμήν,
άπεκηρύχθη ό Επίσκοπος υπό του Θεολόγου ώς αιρετικός καί
βλάσφημος, μεθ' ό ήκολούθησε τό ύπ' αριθμ. 68/24.10.1993 έγ-
γραφον του κ. Ματθαίου ύπό τόν τίτλον «ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ...».(1)
Ωσαύτως, χαρακτηριστικών είναι καί τό γεγονός ότι διά τόν
αυτόν λόγον καθώς καί διά τήν β' λεγομένην έγκύκλιον άπετειχίσθη
ό Ιερομόναχος π. Άμφιλόχιος Ταμπουράς, πράξις ή οποία, ά-
σχέτως πώς τήν έθεώρησεν έκαστος, έθεσε πολλούς πρό των
ευθυνών των, τόσον έπί της προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας»,
όσον καί έπί της λεγομένης «β' εγκυκλίου» των πέντε. Βεβαίως
διά τήν ένέργειάν του αυτήν ό διακεκριμένος Ιερομόναχος ετέθη
όλως άντικανονικώς καί αδίκως καί καθαρά ληστρικώς, ύπό άρ-
γίαν, ή οποία όμως ώς αντικανονική ήρθη κανονικώς, άφου καί ό
Ιερομόναχος π. Άμφιλόχιος ήρεν τήν άποτείχισίν του μόνον έκ των
Επισκόπων εκείνων οι οποίοι δέν άπεδέχοντο τήν προπαγάνδα
περί «χειροθεσίας» καί άπέρριπτον καί τήν λεγομένην «β' Έγκύ-
κλιον» των πέντε.
17. Τήν 10.6.1994 συνεκλήθη ή Ιερά Σύνοδος μέ αντικείμενο
τήν λεγομένην «β' έγκύκλιον», κατόπιν δέ του αδιεξόδου, τό όποιον
προέκυψεν, απεφασίσθη νά γνωματεύσουν έπ' αυτής οϊ Θεολόγοι
της Εκκλησίας. Τοϋτο ϋπήρξεν μιά ελπίδα είρηνεύσεως καί απο-
καταστάσεως τόσον της Κανονικής Τάξεως, όσον καί της σαλευ-
θείσης ειρήνης καί ένότητος εις τήν Έκκλησίαν, ένώ άνεμένετο
πλέον καί ή ύπό τό φώς της ορθοδοξίας τελική άντιμετώπισις, του
άπό 23.2.1993 σχεδίου της λεγομένης «β' εγκυκλίου».
18. Τήν 13.7.1994 συνεδρίασεν ή Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας
μέ αποκλειστικό θέμα τήν μελέτην των Γνωματεύσεων των Θεολό-
γων. Κατ' αυτήν έφάνη ότι παρεκάμφθη ό σκόπελος, διότι διά της

(1) Δι' αύτοΰ άντικανονικώς καί άκύρως, έν τη άπογνώσει του, έπέβαλεν εις τόν
Θεολόγον Έλ. Γκουτζίδη «τήν ποινή ν του έπί τριετίαν αφορισμού» έκ της θείας κοινωνίας
καί τήν άπαγόρευσιν, επίσης έπί τριετίαν, νά όμιλή. Περιττόν νά λεχθή δτι πρόκειται περί
μιας τελείως άνοήτου ενεργείας, ήτις είναι απλώς αποκαλυπτική της αμηχανίας καί αδυναμίας
τοϋ ανδρός.

26
ύπ' αριθμ. 2772/13.7.1994 ομοφώνου αποφάσεως της Ί. Σ. της Ί.
υπεγράφη τό κάτωθι κείμενον:
«ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ
Άρ. Πρ. 2772/13.7.1994
Έν Αθήναις σήμερον τήν 13ην Ιουλίου 1994 συνήλθεν ή Ιερά
Σύνοδος της Ιεραρχίας ύπό τήν προεδρίαν τού Μακ/του Αρχιεπισκόπου
Αθηνών καί πάσης Ελλάδος κ. Ανδρέου καί παρόντων των Σεβ/των
Αρχιερέων Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου, Αττικής καί Μεγαρίδος κ.
Ματθαίου, Πειραιώς καί Νήσων κ. Νικολάου, Αργολίδος κ. Παχωμίου,
Φθιώτιδος κ. Θεοδοσίου, Σερβίων καί Κοζάνης κ. Τίτου, καί θεσσαλο-
νίκης κ. Χρυσοστόμου, ώς καί τοϋ Ιερέως π. Ευσταθίου Τουρλή ώς
αντιπροσώπου τοϋ Σεβ. Μητροπολίτου Κιτίου κ. Έπιφανίου, παρόντος
καί τοϋ Άρχ/τεως Άρχιμ. π. Κηρύκου Κοντογιάννη. Κατ' αρχήν
άνεγνώσθησαν αί γνωμοδοτήσεις των θεολόγων της Εκκλησίας καί έγινε
μακρά συζήτησις έπ' αυτών. Έν συνεχεία, κατόπιν προτάσεως, τοϋ Σεβ.
Μητροπολίτου Αττικής κ. Ματθαίου, απεφασίσθη ομοφώνως, όπως χωρίς
νά γίνη λόγος περί της εξεταζόμενης Εγκυκλίου, συνταχθή νέα εγκύκλιος,
εις τήν σύνταξιν τής οποίας θά κληθούν οι θεολόγοι εις πρώτην κοινήν
συνεδρίασιν τήν Τρίτη 24 Αυγούστου 1994, παρουσία των Σεβ.
Αρχιερέων Αττικής καί Μεγαρίδος κ. Ματθαίου, Πειραιώς καί Νήσων
κ. Νικολάου καί θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου.
("Επονται αί ύπογραφαί όλων των Αρχιερέων)

Ή χαρά καί ή άνακούφισις δεν διήρκεσεν έπί πολύ, διότι τήν

23.7.1994 έφθασε είς τά ΓραφεΤα της Ίερας Συνόδου ή περιβόητος
«Διευκρίνισις» των πέντε Επισκόπων, ή οποία έφερε ήμερομηνίαν
13.7.1994 καί τήν οποίαν ύπέγραφον ώς «τά μέλη τής Ίερας
Συνόδου»! Μέ αυτήν άνέτρεπον τήν προηγουμένην όμόφωνον άπόφα-
σιν τής Ί. Σ. τής Ιεραρχίας (2772/13.7.1994).
Ή ενέργεια αϋτη έπέδειξεν ότι οι πέντε δέν ήσαν ελεύθεροι
νά αποφασίζουν καί ότι πίσω άπό αυτούς ίσταντο άλλα πρόσωπα,
τά όποια ήσαν είς θέσιν νά επιβάλλουν τό θέλημα τους. Έν προ-
κειμένω έπέβαλον είς τους πέντε νά ενεργήσουν τήν δευτέραν συ-
νωμοτικήν - πραξικοπηματικήν των ένέργειαν, διά τής όποιας ουσια-
στικώς στασιάζουν κατά τής ομοφώνου αποφάσεως τής Ιεράς
Συνόδου, υπογράφοντες, οι στασιασταί, καί ώς «ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ
ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ». Ή ενέργεια αϋτη, ώς πραξις, μέ τήν οποίαν
διασαλεύθη ή Κανονική Τάξις καί έξυβρίσθη καί εύτελίσθη ή Ί.
Σύνοδος, ό υπέρτατος οΰτος Εκκλησιαστικός θεσμός, αποτελεί συ-
νέχεια καί έξέλιξιν όλων εκείνων των πραξικοπηματικών - φατρια-
στικών ενεργειών αί όποΤαι προηγήθησαν ήτοι α) κατά τής ομο-
φώνου αποφάσεως τής Ί. Σ. τής Ί. τής 19.9.1991 καί β) τής
27
δημοσιεύσεως του προς μελέτην καί διόρθωσιν σχεδίου της λεγομέ-
νης «β' εγκυκλίου», άπό 23.2.1993.
Παρά τάς αντιδράσεις καί παρά τά προσκόμματα των θεολόγων
της πλευράς των «5» έπραγματοποιήθησαν καί δή άποτελεσματικώς
καί εποικοδομητικής, αί συνάξεις των θεολόγων (1) προς μελέτην του
θέματος καί σύνταξιν της νέας Εγκυκλίου, ώς προεβλέπετο άπό
τήν ϋπ' αριθμ. 2772/13.7.1994 Άπόφασιν της Ί. Σ. Όταν όμως οι
«5» διεπίστωσαν, ότι ή «επιχειρηματολογία» των θεολόγων των προ-
σέκρουσεν εις τήν Θεολογικήν καί Πατερικήν τεκμηρίωσιν, ή όποια
προεβάλλετο υπό των θεολόγων, της πλευράς του Αρχιεπισκόπου,
τότε διέκοψαν μονομερώς τήν συμμετοχήν των θεολόγων των είς
τάς συνάξεις καί έθεσαν αμέσως είς έφαρμογήν τό σχέδιον του
Πραξικοπήματος τό όποιον άπό καιρού έμεδόδευον. ( 2 )
Τά πραξικοπήματα αυτά ήσαν τό προανάκρουσμα του τελικού
του Μαΐου - Ιουνίου 1995. Τά γεγονότα του 1994 εκτίθενται, με
κάθε λεπτομέρεια καί μέ αδιάσειστα ντοκουμέντα - επίσημα κείμενα,
είς τήν Ίστορικήν Έκδοσιν του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ.
Ανδρέου, ϋπό τόν τίτλον «ΓΝΩΣΕΣθΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΟΤΙ ΑΙ
ΗΜΕΡΑΙ ΠΟΝΗΡΑΙ ΕΙΣΙΝ». Αθήναι Νοέμβριος 1994.

ιβ) Είς τήν τελικήν ευθείαν

προς έκκλησιαστικόν πραξικόπημα
Ό Επίσκοπος Ματθαίος έχει πλέον συνειδητοποιήσει, ότι όλα
τά σχέδια του τά όποια είχε σχεδιάσει, ώστε δΓ αυτών νά φθάση
νά έλέγχη τήν πορεία της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., άπέτυχον. Κα-
τόπιν τούτου ήτο απλώς θέμα χρόνου καί συνθηκών, νά πλήξη τήν
Εκκλησία μέ ένα σχίσμα! Έν προκειμένω διά νά ελαχιστοποίηση τό
ποσοστόν τών πιστών (κληρικών καί Λαϊκών) τό όποιον θά παρέμενε
είς τήν Έκκλησίαν, έπεδίωξεν νά περιέλθουν είς τόν έλεγχόν του
καί τά νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., αλλά καί είς
αυτό άπέτυχεν!
(3)
α) Έπεδίωξεν κατά τήν Γενικήν Συνέλευσιν του ΙΦΣΚΑΕ νά
διαγράψη μέλη τινά, ώστε είς τάς αρχαιρεσίας πού θά ήκολούθουν
αμέσως νά έχη τήν πλειοψηφία ώστε νά έλέγχή 1 τό Διοικητικόν
Συμβούλιον του ΙΦΣΚΑΕ. Παρά τήν ολοήμερη μάχη πού έδωκε • μέ
τό περιβάλλον του είς τήν Γενικήν Συνέλευσιν τών μελών του
ΙΦΣΚΑΕ κατά τήν 1/14.12.1994, καί παρά τά ακατονόμαστα έκτροπα
(1) Είς τάς όποιας, κατ' άπαίτησιν τών πέντε, δέν έπετρέπετο νά συμμετέχη 6 θεολόγος
Έλ. Γκουτζίδης...
(2) Τό αίτημα νά συνεχισθούν μέ άνοικτάς πύλας, αϊ θεολογικοί συνάξεις παραμένει καί
είναι άπαίτησις της Εκκλησίας του Χρίστου,
(3) ΕΤναι τό ένα έκ τών Νομικών Προσώπων της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. ό «ΙΕΡΟΣ
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ της Εκκλησίας».

28
κλπ., δέν έπέτυχεν οΰτε διαγραφή μελών, ούτε τήν ματαίωσιν των
αρχαιρεσιών. Αντιθέτως δε σκοτισθείς καί ό ϊδιος καί ολόκληρος
ή παραφερομένη ομάδα του (περίπου 15), έν καταφανή άπογνώσει,
απεχώρησαν έν χορώ, υβρίζοντες, βλασφημοΰντες καί άπειλοϋντες
μέ δικαστήρια. Οΰτω ό κ. ΜατθαΤος έφαντάζετο ότι θά διέλυε τήν
Γενικήν Συνέλευσιν, αλλά, προς μεγάλην του άπογοήτευσιν, ουδείς
έδειλίασεν έκ της άπομεινάσης πλειοψηφίας, ή οποία ώλοκλήρωσεν
Κανονικώς καί Νομοτύπως τάς εργασίας της μέχρι τέλους, άναδεί-
ξασα καί νέον Δ.Σ.
β) Πράγματι, ό κ. ΜατθαΤος μέ τήν ομάδα του, προσέφυγεν
εις τά δικαστήρια έπιδιώξας νά άκυρώση τήν Γενικήν Συνέλευσιν
(του Δεκεμβρίου του 1994) καί επομένως καί τάς αρχαιρεσίας. Άπέ-
τυχεν όμως καί είς τάς πρόσφυγας του είς τά δικαστήρια, άφοΰ
παρά τους απεγνωσμένους αγώνας, ΟΡΚΟΥΣ καί ΨΕΥΔΟΡΚΙΑΣ(1)
τών Κληρικών του είς τά δικαστήρια, έχασε καί τά δύο δικαστήρια,
("Ασφαλιστικά καί τακτική αγωγή) οπότε μή έχων άλλην επιλογήν,
έκήρυξε τό σχίσμα του, κοινοποιών τήν 9.6.1995 τό ύπ' αριθμ.
95/ 15.5.1995 έγγραφον.
Περί αύτοϋ καί τών λοιπών πραξικοπηματικών ενεργειών του
ίδιου καί της ομάδος του γίνεται λόγος εις τό Β' Μέρος τοΰ
παρόντος είς τό όποιον αναλύονται καί ελέγχονται, ύπό τό φώς
της Όρθοδοξίας καί τά βλάσφημα καί αιρετικά των φρονήματα, όπως
αυτά προκύπτουν έκ τών επισήμων καί δημοσιευθέντων κειμένων
των.
Ένταϋθα κλείεται τό Α' Μέρος, τό ιστορικόν, τό όποιον εΐχεν
ως σκοπόν νά φανή ότι ό άπό τήν έπομένην της 10.3.1924 άρ-
ξάμενος διωγμός κατά της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., ύπήρξεν αδιά-
κοπος, κατά δέ τήν δεκαετίαν του 1990 κορυφώνεται καί υλοποιείται
άπό αυτό τούτο τό κίνημα τών πρ. πέντε Μητροπολιτών της
Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., καί πάντως προς μεγίστην καί άποκλει-
στικήν έξυπηρέτησιν τοϋ Νεοημερολογιτισμοΰ - Οικουμενισμού!

(1) Πρόκειται περί τρομακτικών ψευδορκιών, κληρικών του κ. Ματθαίου, οι όποιοι,

υπερβαίνουν κάθε ψευδορκίαν τών απλών ανθρώπων!

29
 ΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΩΚΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ 20ον ΑΙΩΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΙΩΝΟΠΡΟΒΛΗΤΟΝ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ (1920—1995)

II
Ο ΧΙΩΝΟΠΡΟΒΛΗΤΟΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
Ε1ΣΒΑΛΛΕΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΩΡΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ 1920

ΤΟ «ΠΑΝΟΡθΟΔΟΞΟΝ» ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝ'ΠΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

(Μάϊο; — "Ιούνιος 1923)
ΕΝΑ ΜΑΣΩΝΙΚΟΝ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ

Η Ε' ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

(23.12.1923)
ΠΕΙΘΗΝΙΟΝ ΟΡΓΑΝΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ο ΑΠΟ 23.3.1924 ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΠΤΣΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΑΙ ΘΕΩΡΙΛΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΠΤΙΣΜΟΥ

ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΛΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.

ΤΟ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΝ ΣΧΙΣΜΛ (1937) Η ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣ1Σ

ΤΟΥ ΝΕΟΜΕΡΟΛΟΠΤΙΚΟΥ ΔΙΩΓΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.

ΛΙ ΜΕΘΟΔΕΙΑΙ ΝΑ ΕΚΛΕΙΨΗ Η ΛΠΟΣΊΌΛ1ΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΑΙ ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜ/ΣΜΟΝ - ΟΙΚΟΥΜ/ΣΜΟΝ Λ

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΥΙΓ ΑΥΤΩΝ ΠΡΟΚΛΗΘΕΝ ΣΧΙΣΜΛ (ΜΛ-Ι-ΟΣ 1995)
Η ΜΕΠΣΤΗ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΥΤΩΝ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΙΩΝΟΠΡΟΒΛΗΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΑ ΕΙΣΕΛΘΗ ΕΙ ΤΛΣ ΚΛΤΛΚΟΜΒΑΣ

30
 ΜΕΡΟΣ Β

ΛΟΓΜΑΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑΙ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΙΣ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

Μέ τό ύπ' αριθμ. 3038/9/22.1.998 έγγραφον του Ανακριτού

Σεβ/του Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Παχωμίου ετέθη ϋπ' όψιν ημών
ή ϋπ' αριθμ. 3005/18.6.1997 Άπόφασις της Ίερας Συνόδου της
Ιεραρχίας της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος, διά της οποίας ά-
πηγγέλθη κατηγορητήριον κατά των άπεσχισθέντων πέντε πρώην
Μητροπολιτών, ήτοι τών κ.κ. Γρηγορίου, Ματθαίου, Θεοδοσίου, Τίτου
καί Χρυσοστόμου καί μας έζητήθη νά καταθέσωμεν τήν άποψίν μας
έπί τε του Κανονικού καί Θεολογικού μέρους του άπαγγελθέντος
Κατηγορητηρίου.
Συγκεκριμένως μας έζητήθη νά γνωματεύσωμεν έπί τών κατηγο-
ριών:
α) Διά σννωμοσίαν, ψατρίαν, τνρείαν καί άνταρσίαν κατά της
Κανονικής Ίερας Συνόδου καί του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου ύπό
τών πέντε πρ. Μητροπολιτών.
β) Έπί προκλήσει σχίσματος καί άντιποιήσει ΰπό τών πέντε
πρ. Μητροπολιτών της Ί. Σ. της Ιεραρχίας της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ.
της Ελλάδος.
γ) Έπί κηρύξει δημοσία καί «γυμνή τη Κεφαλή» κακοδόξων καί
αίρετικών φρονημάτων, καθώς καί έπί ψεύδεσι καί συκοφαντίαις.
Τό όλον κατηγορητήριον άφορα τετελεσμένα αδικήματα, άφ' ενός
φύσεως Κανονικής καί άφ' ετέρου φύσεως Θεολογικής - Δογμα-
τικής - "Ορθοδοξίας καθώς καί ήϋονς Χριστιανικού.
Προτάσσομεν τήν Γνωμάτευσίν μας εις τό κατηγορητήριον έπί
θεμάτων Όρθοδόξου Θεολογίας - Πίστεως, καί ακολουθεί καί ή
τοιαύτη έπί του Κανονικού πεδίου.

31
 ΓΝΩΜΑΤΕΥΕΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
Έλάβομεν ύπ' όψιν μας τά κάτωθι δημοσιευμένα κείμενα των
πέντε άπεσχισμένων Επισκόπων, τά δποΤα είναι καί αντιπροσωπευ-
τικά όλων των υπολοίπων επισήμων δημοσιευμάτων των:
Ιον. Την άπό 11.10.1991 « Έγκύκλιον έπιστολήν» τήν ΰπογραφομένην
υπό τού Κυπρίου Ίερομ. Ευθυμίου 'Επιφανίου!
2ον. Τήν πραξικοπηματικώς ύπό τών ιδίων πέντε Επισκόπων κυκλο-
φορηθεϊσαν ώς «β' έγκύκλιον» των άπό 26.2.1993.
3ον. Τήν ΰπ' αριθμ. 35/19.2.1997 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ» επίσης τών πέντε,
δημοσιευθείσαν εις τό περιοδικόν «Κ.Ε.Ο.», τεύχος 5, Μάρτιος -
Απρίλιος 1997, σελ. 7-20.
Τά ανωτέρω κείμενα εξετάζονται εις τήν συνέχεια μέ τήν χρονολογική
τους σειρά, αλλά καί άπό κοινού δπου τό θέμα τό επιβάλλει.

1) Η «ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ» 11.10.1991

τοΰ Κυπρίου ίερομ. Ευθυμίου Έπιφανίου
Αϋτη καίτοι υπογράφεται ϋπό τοϋ Κυπρίου Ιερομ. Ευθυμίου Έ -
πιφανίου, όμως λαμβάνεται ύπ' δψιν καί εξετάζεται, διότι έν τώ
συνόλω της εκφράζει τους πέντε. Ευθέως οΰτοι τήν ύπερησπίσθη-
σαν, τήν διέδωσαν αλλά καί τήν εφήρμοσαν έν τη πράξει ένώ δέν
παρέλειψαν:
α) Νά διακηρύξουν προφορικώς καί γραπτώς, ακόμη καί εντός της
Συνόδου ότι εις τό κείμενο αυτό «τά λέγει καλά ό Ευθύμιος» καί
β) Ήρνήθησαν κατηγορηματικώς νά αποδοκιμάσουν καί νά καταδικά-
σουν αυτό τό κείμενο. Εΐς δέ έκ τών λόγων διά τους οποίους δέν
προσήλθον εις τό Συνοδικόν Συλλείτουργον της 21.4.1994, ήτο καί αυτός.
Γνωστόν ότι κατά τό συγκεκριμένον Συνοδικόν καί πανιερατικόν θείον
Συλλείτουργον ή Ιερά Σύνοδος μετά τοΰ Κλήρου καί τοΰ Λάου άπεκήρυξε
καί κατεδίκασεν ώς βλάσφημον τό κείμενον τοϋτο.
Ειδικώς, τό κείμενον τοΰτο, εκτός της επιχειρούμενης προπα-
γάνδας περί «εικονομαχίας», χαρακτηρίζεται άπό τάς κάτωθι συκο-
φαντίας, αϊ όποΤαι ευθέως είναι, καί βλασφημίαι διότι «γυμνή τη
κεφαλή» κηρύσσεται: «
α) "Οτι «Ήθετήσαμεν τήν τάξιν της Εκκλησίας», «έξεφυγομεν της
γραμμής πλεύσεως».
β) "Οτι «Έπταίσαμεν καί διά τοϋτο παιδευόμεθα ουχί ώς άτομα άλλ'
ώς Εκκλησία».
γ) "Οτι «Έδέχθημενχειροθεσίαν από τους Ρώσους της διασποράς...
μας περιρρέει ή ανομία τής χειροθεσίας τοΰ 1971...».
δ) "Οτι «Παραμένει ή έκφωνηθείσα βλασφημία του 1979...».
32
 ε) Προπαγανδίζει «κάθαρσιν άπό τους κόλπους της Εκκλησίας μας
των κενολόγων είκονοκλαστών και των όμοφρόνων των τήν καταδίκην
τούτων, όσον υψηλά και άν εύρίσκωνται...».
Τάς συκοφαντικός, αλλά καί βλάσφημους ταύτας θέσεις διετύ-
πωσεν μεν καί ύπέγραψεν ό Κύπριος Ιερομόναχος, ώς θεολογικός
σύμβουλος του κ. Ματθαίου Μακρή, άλλ' ώς προελέχθη οϋτος μετά
των λοιπών έπεδοκίμασαν τάς θέσεις ταύτας καί τάς ύπερησπίσθη-
σαν.

Αί βλασφημίαι - άναλήθειαι
Έττί της πρώτης καί δευτέρας βλασφημίας, καθ' ήν δήθεν έξε-
φύγομεν της γραμμής πλεύσεως, δηλαδή έξεφύγομεν τής γραμμής
της Όρθοδοξίας καί διό τούτο παιδευόμεθα ώς Εκκλησία, πρέπει
νά εϊπωμεν δτι, αύτη ή θέσις είναι καταφανώς βλάσφημος καί επο-
μένως απαράδεκτος διότι: Ή Εκκλησία δεν σφάλλει, δεν πλα-
ναται, αλλά μόνον τά μέλη της ώς άτομα ή καί ώς ομάδες,
καί έκφεύγουν τής όρθοδοξίας καί σφάλλουν καί πλανώνται.
Άπόδειξις ότι ό συντάκτης τής Εγκυκλίου ώς άτομον καί οι
πέντε ώς ομάδα, καί έκ τής Όρθοδοξίας έξέφυγον καί έπλα-
νήθησαν καί έβλασφήμησαν καί άπεσχίσθησαν καί πολέμιοι τής
Εκκλησίας κατεστάθησαν.
Έπί τής τρίτης βλασφημίας καθ' ήν δήθεν «μας περιρρέει ή ανομία
τής Χειροθεσίας» παρατηροϋμεν ότι διό τής θέσεως ταύτης έφ' όσον
γίνεται δεκτή καί δέν καταδικάζεται, ομολογείται ότι τό 1971 ή Ιερά
Σύνοδος εδέχθη χειροθεσίαν ώς έπί σχισματικών, όπερ αναληθές καί
συκοφαντικόν, αλλά καί εσχάτη βλασφημία, διότι διά τής συγκεκριμένης
θέσεως βλασφημείται ευθέως ή Αποστολική Διαδοχή.
Τό μείζον όμως είναι ότι ή θέσις αϋτη του Κυπρίου Ιερομόνα-
χου, ή οποία είναι καί θέσις τών πέντε, αποτελεί συνέχεια τών
πρό καί μετά τό 1971 επίβουλων σχεδίων κατά τής Αποστολικής
Διαδοχής τών Επισκόπων τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. Έάν ή βλα-
σφημία αϋτη καθ' οιονδήποτε τρόπον, άμεσον ή έμμεσον, έγένετο
δεκτή, εις τήν ούσίαν θά κατήργει καί τήν Γνησίαν Άποστολικήν
Διαδοχήν τών Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τής Εκκλησίας τών
Γ.Ο.Χ., τους οποίους αυτομάτως θά ύπήγαγεν εις τήν τάξιν?> τών
πεπτωκότων, δηλαδή μιας σχισματικής ομάδος καί δή βλάσφημου.
Πέραν όμως τούτου θά καθίστα καί τήν Έκκλησιολογίαν - Όμολογίαν
Αυτής, κενόν λόγον.
Τό κείμενον τοΰτο του Κυπρίου Ιερομόναχου, τό όποιον ύπό
τών πέντε, έτιμήθη ώς «εύαγγέλιον» καί έφηρμόσθη ώς «κατα-
στατικός χάρτης» τών ενεργειών των, βάλλει ευθέως κατά τήε
Αποστολικής Διαδοχής τών Επισκόπων τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ.

(1) Περί του θέματος τούτου όρατε πλείονα εις τό ήμέτερον τεύχος «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ
ΑΝΑΤΡΟΠΗ τής «ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ 10.11.1991, του Άρχ/του Ευθυμίου Έπιφανίου»
Αύγουστος 1992.

33
 Καί μόνον έκ του έν λόγω κειμένου άβιάστως προκύπτει ότι
ήδη άπό τό 1991 τό κίνημα των πέντε δεν είναι άπλοΰν καί
φυσικόν φαινόμενον πλάνης καί μισαλλοδοξίας. Δέν πρέπει όμως
καί νά άγνοήται ότι καί ή μισαλλοδοξία έκαλλιεργήθη διά νά άπο-
τελέση τήν βάσιν καί τό μέσον διά νά έπιτευχθή ό σκοπός κατά
της Εκκλησίας. Ποίος αυτός ό σκοπός καί ποΤον τό σχέδιον διά
τήν έπιτυχίαν αύτοϋ του σκοπού κατά της Εκκλησίας;
Όπως καί είς τό Α' Μέρος, τό Είσαγωγικόν - "Ιστορικόν, έσημειώσαμεν
τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οίκουμενισμόν, άπό τό 1924, τόν ήνώχλησεν
καί τόν άπησχόλησεν ή Έκκλησιολογία της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. Τό
1935, τόν ήνώχλησεν ιδιαίτερα, μέχρι τρομοκρατήσεως, ή επιστροφή έκ
του νεοημερολογιτικοϋ σχίσματος είς τήν Έκκλησίαν των τριών Αρχιερέων
καί Ιδιαιτέρως τό γεγονός της ύπ' αυτών Χειροτονίας Επισκόπων καί της
συγκροτήσεως 'Ιεράς Συνόδου.
Ή Έκκλησιολογία καί ή Αποστολική Διαδοχή είς τήν Εκκλη-
σία τών Γ.Ο.Χ. ήσαν αυτά τά όποια ήνώχλησαν καί ενοχλούν.
Στόχος μόνιμος καί αδιάκοπος του ΝεοημερολογιτισμοΟ - Οίκουμενι-
σμοΰ ϋπήρξεν τό νά παύση ή "Ομολογία - Έκκλησιολογία καί καθ'
οιονδήποτε τρόπον νά άπολεσθή ή Αποστολική διαδοχή τών Επι-
σκόπων Της, μετατρεπομένης οϋτω της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. είς
μίαν κενήν καί άκίνδυνον διαμαρτύρησιν διά τόν Οίκουμενισμόν,
κίνημα δέ άνόητον διά τους «διαμαρτυρόμενους» ή «ένισταμένους»
δεκατριμερΐτας - «παλαιοημερολογίτας». Αυτόν ακριβώς τόν στόχον,
είναι φανερόν ότι άνέλαβεν νά υλοποίηση ό αρχηγός του κινήματος
μετά τοϋ όλου μηχανισμού του, δηλαδή νά προσβληθή ή Αποστολική
Διαδοχή καί κατά συνέπειαν νά άχρηστευθή καί ή "Ομολογία - Έκ-
κλησιολογία της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. Ή αφετηρία της «νέας ε-
ποχής», διά τήν Εκκλησία τών Γ.Ο.Χ., ξεκινά πριν τό 1971, έχει
όμως ώς έπίσημον άφετηρίαν αυτό τό έτος. Κατά τόν Σεπτέμβριον
1971 έσημειώθη απόπειρα νοθεύσεως καί οϋτω καταργήσεως της
Γνήσιας καί Αδιάκοπου Αποστολικής Διαδοχής τών Επισκόπων της
Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., ή όποια βεβαίως άπέτυχεν. ( 1 '
Τό θέμα σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι
Τό θέμα δέν έληξεν καί δέν έκλεισεν τό 1971. Άφοϋ δέν
κατωρθώθη νά προσβληθή ή Αποστολική Διαδοχή, αλλά τουναντίον
άνεγνωρίσθησαν καί ώς κανονικοί αϊ χειροτονίαι τών Επισκόπων της
Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., αυτός ήτο ό λόγος νά κλιμακωθή ό σχετικός
«αγώνας». Οι ίδιοι Φλωρινικοί παράγοντες, ώρισμένοι έκ τών όποιων
ύπεκρίθησαν καί είσεχώρησαν εντός της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. (π.χ.
ό αποθανών, τότε αρχιμανδρίτης Καλλιόπιος), προσεπάθησαν έστω

(1) Όρατε: Άρχ/που Ανδρέου «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» 1974 καί Έλευθ.
Γκουτζίδη «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ...» Αθήναι 1985 σελ. 144 καί
«ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ» Αθήναι 1984 σελ. 64-67. Καί έμπροσθεν σελ. 16-19
του παρόντος.

34
και έκ των ύστερων, νά θέσουν είς τό στόμα του τότε Κορινθίας
Καλλίστου δτι ή εξωτερική τυπική πραξις, του 1971, ή οϋτως χα-
ρακτηρισθεΤσα ώς «χειροθεσία», ήτο πραξις ουσιαστική καί έγένετο
ώς έπί σχισματικών, όπερ καί έπέτυχον διά του έν λόγω Επισκόπου!
Τό αποτέλεσμα της βλασφημίας αυτής του Επισκόπου ήτο νά έκ-
πέση ό ίδιος της Εκκλησίας καί νά προσχώρηση είς τήν σχισμα-
τικήν παράταξιν των Φλωριναίων, ϋπό της οποίας έγένετο δεκτός
ώς «Επίσκοπος» άπό τό 1971 καί όχι άπό τό 1948 δτε πράγματι
έχειροτονήθη.
Μετά ή καί συγχρόνως μέ τόν Κάλλιστον, τήν Ιδίαν προσπά-
θειαν, δηλαδή νά παρουσιάσουν έκ των υστέρων τήν μή γενομένην
ούσιαστικήν χειροθεσίαν ώς πραγματικήν, άνέλαβον τόσον νεοημε-
ρολογιτικοί παράγοντες, όσον καί «ημέτεροι», έν οίς ό Κύπριος
Ιερομόναχος Ευθύμιος καί ό μείζων πάντων, Ιερομόναχος επίσης
κατά τό 1971 Ματθαίος Μακρής, άπό τό 1973 Επίσκοπος Αττικής.
Ούτος εξέφρασε καί συνεχίζει νά έκφράζη καί νά προωθή τό σχέδιον
νά προσβληθή ή Γνήσια καί αδιάκοπος Αποστολική Διαδοχή των
Επισκόπων της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.! Διατί; Διότι οΰτω πίπτει
καί αχρηστεύεται καί ή Ομολογία Έκκλησιολογία της Εκκλησίας
των Γ.Ο.Χ., δεν υφίσταται καν Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. αλλά μία
παλαιοημερολογιτική σχισματική κοινότης, διά τήν οποίαν ανοί-
γεται διάπλατη ή οδός προς τήν άναγνώρισιν καί τήν ύπαγωγήν
της είς τόν Νεοημερολογιτισμόν.
Ό κ. Ματθαίος έγινε άπ' αρχής θιασώτης καί της «ΧΕΙΡΟΘΕ-
ΣΙΑΣ», σεμνυνόμενος δτι μετά τήν «χειροθεσία τόν αναγνωρίζουν
όλοι» ή «έχει ψηλά τό κεφάλι», ένώ επισήμως έν Συνόδω, τό
1993, έδήλωσεν δτι δεν τόν εκφράζει ή έπί του θέματος ε-
πίσημος ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ, ή
όποια εξέφρασε τήν καθολικήν συνείδησιν της Εκκλησίας περί
της λεγομένης «χειροθεσίας», ώς τυπικής εξωτερικής καί όχι
ουσιαστικής πράξεως. Έτέρωθεν, καθ' δλην τήν δεκαετίαν του
1980 μέχρι καί τό 1990 δέν έπαυσεν νά καλλιεργή τήν ίδέαν -
σχέδιον υπαγωγής τής Εκκλησίας είς τό Πατριαρχεΐον Ιεροσολύ-
μων.

(1) Πλείονα όρατε: α) Έλευθ. Χρ. Γκουτζίδη «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟ-
ΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ «ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ...» Αθήναι 1985· οελ. 166-172. β) Του Ιδίου: «ΑΠΟ-
ΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ...» Αθήναι 1998 σελ. 15-18. γ) Του ιδίου: «ΕΛΕΓΧΟΣ
ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ «ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ» 10.11.1991 1992.
(2) Ταΰτα άπεπειράθη καί εμφανώς καί ενώπιον ημών αλλά καί «δι' ημών», διότι έγνώριζε
σαφώς δτι έάν δέν έφρόντιζε καταλλήλως νά μας μυήση είς τό οχέδιον, ώς δήθεν «ΆγαθοΟ
καί "Αγιου» καί νά τό πιστεύσωμεν έξαπατουμένοι, θά άπετύγχανε. Πλην του υποφαινομένου,
υπάρχουν καί έτεροι μάρτυρες δτι δύο φορές, κατά τήν ΙΟετίαν του 1980, μας ώδήγησεν είς
πολιτικούς παράγοντας των εκάστοτε κυβερνήσεων διά νά μας δελεάσουν ώστε νά συμ-
πράξωμεν είς τήν προδοσίαν. Τό δέ 1990 απεγνωσμένα άπετόλμησεν νά φέρη εξωτερικούς
παράγοντας είς τά γραφεία τής Αρχιεπισκοπής (Μπότσαρη 8). Κατ' αυτήν ήσαν παρόντες
πλην ημών καί Αρχιερείς καί Ιερείς, αλλά καί πάλιν ουδέν έπέτυχεν. Δυστυχώς τότε
δμολογοΰμεν δτι, δέν ύποψιαζόμεθα καί δέν ερμηνεύαμε καί δέν αξιολογούσαμε ορθά τάς
ενεργείας του.

35
 Έπαναλαμβάνομεν ότι αυτό είναι τό θέμα, τό πρόβλημα, τό
όποιον άντιμετώπισεν ή Εκκλησία καί άφου έν τω συνόλω του
άπέτυχεν, τότε έφευρέθη ή «νεοεικονομαχία» διά νά χρησιμεύση
διττώς: Άφ' ενός νά συκοφαντηθούν ώς «αίρετικοί» οΐ αντιδρώντες
είς τά σχέδια του, ώστε νά περιθωριοποιηθούν, καί άφ' έτερου νά
νεκρωθή ό άγων της Εκκλησίας κατά της «νέας τάξεως πραγμά-
των». "Οφείλουμε ένταϋθα νά παραδεχθώμεν ότι ό κ. Ματθαίος
Μακρής έπέτυχεν απολύτως ώς προς τό δεύτερον. Δηλαδή, καί τόν
αγώνα της Εκκλησίας ένέκρωσε καί άποπνικτικήν μισαλλοδοξίαν ή-
γειρεν, καί σχίσμα προεκάλεσε καί έδωκεν καί δίδει τήν ευχέρεια
καί τόν χρόνον είς τόν Οίκουμενισμόν νά προχωρή ανενόχλητος.
Ταϋτα άπεκαλύφθησαν καί κατηγγέλθησαν είς τάς αρχάς της
ΙΟετίας του 1990, αλλά τό σχέδιο της προδοσίας δέν έσταμάτησε.
Ήδη μετά τό 1992-1993 διατυπώνεται ή θεωρία καθ' ήν, προ-
κειμένου νά παύση αυτός ό σάλος μέ τό θέμα «Χειροθεσία», «νά
καταδικασθή αϋτη ώς πραξις, νά άποκηρυχθή καί οϋτω νά ήσυχάση
ή Εκκλησία άπό αυτόν τόν πειρασμόν»!
Διά της προτεινομένης, ώς δήθεν σωτηρίου, αλλά τη ουσία σατανικής
έπινοήσεως, έπεδιώχθη μέσω της «καταδίκης» νά δοθή ύπόστασις είς
τήν άνυποστατον χειροθεσιαν! Οϋτω ή βλασφημία θά καθίστατο γεγονός
καί ή Αποστολική Διαδοχή θά προσεβάλετο άπαξ διά παντός! Καί αυτή
δμως ή δολιότης απεκαλύφθη καί έπεσεν είς τό κενόν, τόν Δεκέμβριον
του 1994, οπότε ή ομάς του κ. Ματθαίου επέσπευσε τήν όλοκλήρωσιν του
σχίσματος, ένώ δέν παραλείπει τάς πρόσφυγας της είς πολιτικούς καί είς
τά δικαστήρια.
Διά της τετάρτης συκοφαντικής ψεύδους κατηγορίας, της έν
λόγω «Εγκυκλίου Επιστολής», συκοφαντείται ό Αρχιεπίσκοπος της
Εκκλησίας, ώς δήθεν διατυπώσας τό 1979 αίρετικήν θέσιν. Ή θέσις
δμως τοϋ Μ/του Αρχιεπισκόπου, δέν ήτο αιρετική, αλλά απολύτως
"Ορθόδοξος, "ίσως υστερούσε είς τήν διατύπωσιν, καί εξέφραζε κα-
θαρά Έκκλησιολογικήν θέσιν - Όμολογίαν, ή όποια οϋτως ειπείν,
άποτελεΤ τό «κόκκινο πανί» διά τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οίκου-
μενισμόν καί δυστυχώς καί διά τόν Κύπριον Ίερομ.'Έύθύμιον, άπό
δέ τό 1991 καί διά τους άποσχισθέντας πέντε πρώην Μητροπολίτα^.
Μία, διατύπωσις, ή οποία όμως διευκρινίσθη, άνεκλήθη, καί τέλος
άντεκατεστάθη προς χάριν των, έγένετο αφορμή νά συκοφαντηθή
ό "Αρχιεπίσκοπος ήδη άπό τό 1979, καί άν έπετύγχανον νά τόν
άνετρέπον άπό τότε.
Ή Έκκλησιολογική αυτή Όμολογία - θέσις τοΰ "Αρχιεπισκόπου είναι:
«Ή Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. είναι ή συνέχεια της Αδιαιρέτου καί άκαι-
νοτομήτου Μιας Αγίας Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας, έν τή
όποια μυστικώς αεί ό Χριστός γεννάται, νηπιάζει, κηρύσσει, Σταυροϋ-
36
ται καί Άνίσταται καί ούτω οί πιστοί έν Αύτη, οικειοποιούνται τήν ύπό
της θείας Χάριτος παρεχομένην σωτηρίαν».
Σαφώς τόσον ό συντάκτης της Εγκυκλίου όσον και οί πέντε
αποκαλύπτουν τό άπό τό 1991 σχέδιόν των δΓ άνατροπήν του
Αρχιεπισκόπου, έφ' όσον οϋτος δέν θά εύθυγραμμίζετο καί δέν θά
ύπέκυπτεν είς τά σχέδια των.
Είναι πλέον αύταπόδεικτον, είναι δεδομένον, ότι οΐ παράγοντες του
Νεοημερολογιτισμοϋ - Οικουμενισμού πρέπει νά είναι απογοητευμένοι άπό
τήν δλην έκβασιν του κινήματος των πέντε, άφου οϋτε ή Αποστολική
Διαδοχή, οϋτε ή Έκκλησιολογία προσεβλήθησαν, ή δέ Εκκλησία συνεχίζει
τήν πορεία της άπαλλαγεΤσα διά παντός άπό τους πέντε. Καί άν ακόμη
οί πέντε ουδέν άλλο κακόν είχον ενεργήσει, καί μόνον διά τό κείμενον
αυτό, τό οποίον παρουσιάσθη ώς «Εγκύκλιος Επιστολή» τοΰ Κυπρίου
Ιερομόναχου Ευθυμίου Έπιφανίου, καί τό οποίον περικλείει έν αύτώ
τήν έσχάτην προδοσίαν κατά της Εκκλησίας, καί έφ' όσον ήρνήθησαν
νά τό αποκηρύξουν καί νά τό καταδικάσουν, αλλά καί τό έχουν οϋτως
ειπείν ώς άλλο «εύαγγέλιον», πρέπει νά τους έπιβληθή ή εσχάτη των
ποινών καί νά κηρυχθούν ώς οί έσχατοι εχθροί της Εκκλησίας, διότι
ενσάρκωσαν καί προώθησαν ανεπιτυχώς βεβαίως, όλα τά σχέδια τών
σκοτεινών δυνάμεων, μέ αποκορύφωμα τό σχίσμα.
Προσωπική άποψις - έκτίμησίς μας είναι ότι οί πέντε δέν ικα-
νοποίησαν τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οίκουμενισμόν, παρά τό σχί-
σμα τό όποΤον αποτελεί τω όντι μεγίστην προσφοράν. Δέν είναι
ικανοποιημένοι διότι δέν προσεβλήθη ή Αποστολική Διαδοχή, τών
Επισκόπων, δέν ανετράπη ό Αρχιεπίσκοπος, δέν ήμποδίσθησαν χει-
ροτονίαι νέων Επισκόπων, δέν «πήραν τά κεφάλια» όσον εΐχον ε-
πικηρύξει! Κατόπιν τούτων, υπάρχουν δεδομένα, ότι αναζητείται
τρόπος διά νά επιτύχουν όσα δέν έπέτυχον. Έν προκειμένω όμως,
ούτοι μέ τάς κατά τοΰ Άγιου Πνεύματος βλασφημίας των, αλλά καί
τήν έκ βάθρων άνατροπήν της "Ορθοδοξίας καί της κανονικής τά-
ξεως, μόνον ώς είλικρινώς μετανοουντες έχουν θέσιν είς τήν Έκ-
κλησίαν. Οί πέντε, μόνον ύπό τάς προϋποθέσεις της είλικρινοϋς
μετανοίας, καί διά νά εργασθούν τήν σωτηρίαν τους, πρέπει νά
γίνουν δεκτοί. Ούτοι δύνανται καί άγιοι νά γίνουν καί θαύματα νά
ποιήσουν, όχι όμως πλέον ώς Επίσκοποι διότι πολλαπλώς έβλα-
σφήμησαν κατά του Άγιου Πνεύματος.

(1) Όρατε αυτόθι σελ. 15-18, καθώς καί Κ.Γ.Ο., Τόμος 1979, αριθμ. τεύχ. 18, σελ. 2
καί 7, Τόμος 1980, αριθμ. τεύχ. 28, σελ. 31, Τόμος 1983, αριθμ. τεύχ. 62, σελ. 57.

37
 2) Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ «Β ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ»
ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΠΟ 26.2.1993
Ή άνάλυσις αύτοΟ τοΰ κειμένου άπέδειξεν ότι:

α) Είναι όλως άτυχες καί άδόκιμον κείμενον καί έξ έπόψεως

φιλολογικής, ήτοι γραμματικής - συντακτικής, αλλά καί έξ έπό-
ψεως Θεολογικής - ιστορικής καί έν γένει Ορθοδόξου Παραδό-
σεως, είναι μνημειώδες κείμενον, διά του οποίου γίνεται εμφανές
δτι έπεχειρήθη μέ ψευδείς αληθοφάνειας ή ανατροπή της "Ορθο-
δοξίας.

β) Είναι κείμενον παραπλανητικόν καί διαστροφικόν της αληθείας

της τε Ιστορικής καί θεολογικής, τό όποιον εκκινεί άπό αορι-
στολογίας καί καταλήγει είς παράθεσιν έν πολλοίς ασχέτων χωρίων
Συνοδικών καί Πατερικών, τά όποια περιστρέφει (παραποιεί) καί πα-
ρερμηνεύει, διά νά άποδείξη ώς αληθή τά εσφαλμένα καί βλάσφημα
φρονήματα των πέντε.(1)

γ) Άποκαλύτεπται, έκ τοΰ κακοδόξου αύτοΟ κειμένου, ή πανουρ-

γία τήν οποίαν διαθέτει ό άγνωστος συντάκτης του, καθώς καί ή
υψηλή αύτοϋ Ικανότης προς διαστροφήν της θεολογικής καί ιστο-
ρικής αληθείας.

δ) Τό κείμενον έν τώ συνόλω του έμελετήθη καί διεμορφώθη

οϋτως ώστε νά άποτελέση ίκανόν «έργαλεΐον», διά νά στήριξη τήν
φαιάν προπαγάνδαν περί «εικονομαχίας», καί νά άποτελέση κριτή-
ριον, κανόνα, καί νόμον διά νά δολοφονηθούν, ηθικά καί πνευματικά,
ορθόδοξοι Κληρικοί καί Λαϊκοί, οι όποιοι ήσαν εμπόδια είς τά
σχέδια των πέντε καί έξαιρέτως των ώς αρχηγών προκυπτόντων
κ.κ. Ματθαίου Μακρή καί Χρυσοστόμου Μητροπούλου.

Επειδή ή λεγομένη «β' εγκύκλιος» των πέντε, άφ' ενός πε-

ριέχεται είς τήν Γ Έγκύκλιόν των, περί τής όποιας αναλυτικώς
γνωματεύομεν είς τήν συνέχεια καί άφ' έτερου υπάρχει δι' αυτήν
σειρά γνωματεύσεων διακεκριμμένων θεολόγων,® βάσει τών όποιων
αϋτη ομοφώνως παρεμερίσθη καί κατηργήθη κατά τήν συνεδρίαν τής
13.7.1994 τής Ίερας Συνόδου τής Ιεραρχίας, παρέλκει πασά πε-
ραιτέρω κρίσις έπ' αυτής.

(1) Τό σχέδιον αυτής τής Εγκυκλίου κατηλέγξαμεν διά δύο υπομνημάτων μας προς τήν
Ίεράν Σύνοδον. Τό πρώτον υπεβλήθη τήν ήμέραν καθ' ήν ή Ιερά Σύνοδος θά έκαλεϊτο νά τό
έγκρίνη, ήτοι τήν 21.2.1993. Τό δεύτερον υπεβλήθη τήν 27.4.1993.
(2) Ανεπιφυλάκτως συστήνομεν τάς Γνωμοδοτήσεις έπί τής έν λόγω «β' Εγκυκλίου» τών:
Σεβ/του κ. Κηρύκου, καί κ. Δημ. Κάτσουρα, οι όποΐαι υπεβλήθησαν τήν 30.6.1994 είς τήν
Ίεράν Σύνοδον καί αϊ όποΐαι κυκλοφορούν καί είς ιδιαίτερα τεύχη εκδοθέντα ύπό τών Ιδίων.

38
 3) Η ΥΠ. ΑΡΙΘΜ. 35/19.2.1997 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ»
Διά της «Γ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ», ύπ αριθμ. πρωτ. 35/19.2.1997, ή
όποια έδημοσιεύθη εις τό περιοδικόν των πέντε άπεσχισμένων Α ρ -
χιερέων, («Κ.Ε.Ο.» Άρ. Τεύχ. 5, Μάρτιος - Απρίλιος 1997), οΰτοι
«γυμνή τη κεφαλή», δημοσίως κηρύσσουν καί θεσμοθετούν δλα τά
βλάσφημα - κακόδοξα καί αίρετικά των φρονήματα, τά όποια προη-
γουμένως διετύπωσαν καί είς τήν λεγομένην «β' έγκύκλιόν» των
(23.2.1993), καθώς καί είς πλείστα δσα άλλα έντυπα των. Έν τή
απεγνωσμένη προσπάθεια των νά στοιχειοθετήσουν τήν προπαγάνδα
περί «νεοεικονομαχίας» καί νά δικαιολογήσουν καί καλύψουν τό σχί-
σμα του Μαΐου 1995, τό μέγιστον καί έσχατον τούτο αδίκημα κατά
της Εκκλησίας, ανέτρεψαν καί άνεθεμάτισαν συλλήβδην τήν Ό ρ -
θόδοξον Παράδοσιν - Θεολογίαν καί όλους τους Άγιους Πατέρας.
Ή έν λόγω «Εγκύκλιος» διακρίνεται είς δύο μέρη:
Τό πρώτον φαίνεται ότι έχει χαρακτήρα πληροφοριακόν, πλην
αποτελεί άήθη διαστροφικήν παραπληροφόρησιν - προπαγάνδαν περί
δήθεν «εικονομαχίας», όπως άλλωστε συμβαίνει είς τάς χιλιάδας
σελίδας ομοίων κειμένων, τά όποια έκυκλοφόρησαν τόσον οί ϊδιοι
όσον καί συνεργάται των: Μοναχή Μαγδαληνή έκ Κοζάνης, ώρισμένοι
Άγιορεΐται, ό Ίερομ. Ευθύμιος, ό έκ Γορτυνίας Μοναχός Αντώνιος
καθώς καί χιλιάδες σελίδων παρομοίων δικογράφων των (άγωγαί -
προτάσεις κλπ.).
Τό δεύτερον μέρος αυτής, τό όποιον θά έξετάσωμεν καί έπί
τοϋ οποίου θά γνωματεύσωμεν, έχει χαρακτήρα «Δογματικόν» καί
αποτελείται άπό* 13 ψευδείς καί αιρετικούς «όρους πίστεως», καί
οί όποιοι καταλήγουν είς τό «Ανάθεμα (τρις)»!
Α'
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Κ.Ε.Ο. Α.Τ. 5/1997, σελ. 13)
Έπικαλεσθέντες οΐ πέντε Επίσκοποι τό «τό όνομα της Αγίας καί
"Ομοουσίου καί Ζωοποιού καί Αδιαιρέτου Τριάδος» καί βεβαιώσαντες
ότι δήθεν ακολουθούν τά ϊχνη των Άγιων Αποστόλων καί των Αγίων
Πατέρων, λέγουν: «έν όψει των συγχρόνων νεοφανών αιρετικών Είκο-
νομάχων, οϊτινες υβρίζουν καί βλασφημούν Ιεράς Εικόνας, ώς είδωλα,
μύθους καί αιρετικός καί τους προσκυνοϋντας αύτάς ώς είδωλολάτρας,
τταγανιστάς, (ήτοι σατανιστάς) αιρετικούς κάί αναθεματισμένους, ή ότι
τό θέμα των Εικόνων είναι «θεολόγουμενον» άναφωνουμεν πάσιν αύτοΓς
καί τοίς κοινωνουσιν καί άκολουθοϋσιν αύτοίς ΑΝΑΘΕΜΑ (τρις)».
Όσα είς τόν ώς άνω «α' ψευδοόρον» των περιέλαβον εΐναι
καταφανώς αναληθή, διότι δέν ϋπήρξεν είς τήν Έκκλησίαν «εικο-
νομαχία» καί ουδείς εϊπεν ότι τό θέμα των εικόνων είναι θεολογού-
μενον», οϋτε ότι αϊ ίεραί εικόνες εΐναι «είδωλα», κλπ.
Έκ προοιμίου κρίνεται απολύτως άναγκαΤον νά καταστήσωμεν
σαφές τί σημαίνει ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ και ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ, αποκλειστικώς
39
ύπό τό φως της Αγίας Ζ' οικουμενικής Συνόδου καί της όλης
"Ορθοδόξου Παραδόσεως. ΕΙκονομαχία σημαίνει τό κίνημα των αιρε-
τικών πού κορυφώθηκε τόν 7ον καί δον αιώνα, μέ τό όποιον έβλα-
σφημεϊτο ό Χριστός καί έπολεμεϊτο ή είκών αύτου καί δλαι αϊ
είκόνες ήτοι: της Κυρίας Θεοτόκου των Αγίων Αγγέλων καί όλων
των Αγίων. Ή εικονομαχία ήτο ουσιαστικά Χριστολογική αίρεσις
καί κατ1 έπέκτασιν καί Τριαδολογική. Οί είκονομάχοι δέν κατενόουν
οΰτε τήν Π.Δ., ούτε καί τήν Καινήν, διό έβλασφήμουν τόν τυπικώς
όραθέντα καί προφητευθέντα κατά τήν Π.Δ. Θεόν Λόγον, αλλά καί
ένανθρωπήσαντα αρνούμενοι τήν εικόνα Του, ήρνοϋντο τήν πρα-
γματικήν ένανθρώπησίν Του, καταλύοντες τό δόγμα της έν τώ Χρι-
στώ Υποστατικής ενώσεως της Θείας καί Ανθρωπινής Φύσεως. Τήν
ζοφώδη νύκτα της εικονομαχίας διέλυσεν καί έφώτισεν ή Αγία Ζ'
Οικουμενική Σύνοδος καθώς καί οί προηγηθέντες "Αγιοι Πατέρες μέ
τά συγγράμματα τους.
Ή Ζ' Οίκουμ. Σύνοδος διά της Γ Πράξεως ορίζει: «...τάς αγίας καί
σεπτάς εικόνας προσκυνούντες περιπτυσσόμεΟα, τουτέστι τοϋ δ ι ' ημάς
ένανΟρωπήσαντος θεοϋ Λόγου, Κυρίου δε ημών καί Σωτήρος Ιησού
Χρίστου, καί μορφήν δούλου λαβόντος. Ού ή είκών καί τό έκτύπωμα ου
της θεότητος της αδιάσπαστος ένωθείσης τη άχράντω αύτοϋ σαρκί φέρει
τόν χαρακτήρα· αόρατος γάρ καί απερίγραπτος ή θεία φύσις, καί α-
σχημάτιστος- Θεόν γάρ ουδείς έώρακε πώποτε· αυτός ό Μονογενής έ-
ξηγήσατο- αλλά της άνθρωπότητος αϋτοϋ χρωματουργοΰντες τήν εικόνα
προσκυνοϋμεν... Προσκυνοϋμεν Χριστού τήν εικόνα, τουτέστι τοϋ όρα-
θέντος τοις άνθρώποις προσώπου ού κεχωρισμένου της αοράτου αυτού
Οεότητος άπαγε- άλλ' ηνωμένου ταύτη έξ άκρας συλλήψεως» (Πρακτικά Σελί;
766) 266 ώς καί ΡΟ 94, 1169, 1172, 1236, 1237, 1240, 1289, 1293 καίΡΟ98, 157 καί
ΡΟ 99, 468 καί όλους τους Αγίους Πατέρας καί όλόκληρον τήν Άγ· Γραφή).

Καί εις τήν Ζ' Πραξιν της, όπου καί ό Όρος της ή Άγια Ζ' Οικουμενική
Σύνοδος, θεσμοθετείται: «Όρίζομεν σύν άκριβεία πάση καί έμμελεία
παραπλησιως τώ τύπω τού Τιμίου καί ζωοποιού Σταυροϋ άνατίθεσθαι τάς
σεπτάς καί αγίας εικόνας... τοϋ Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος Ιησού
Χριστού εικόνος, καί της αχράντου δεσποίνης ημών Θεοτόκου, τιμίων τε
αγγέλων καί πάντων των αγίων καί οσίων ανδρών» (Πρακτικά σελ. 874/374
καί σχετικά σελ. 814-815, 880-881 κλπ.). ^

Επίσης εις τό ίδιον όρον προηγουμένως τονίζεται δτι είκονίζομεν τόν

Χρίστόν «προς πίστωσιν της αληθινής καί ού κατά φαντασίαν τού Θεού
λόγου ενανθρωπήσεως» (Αυτόθι).
Οϋτε τόν Θεόν Λόγον είκονίζομεν, οϋτε δμως καί τήν ανθρωπότητα
είκονίζομεν κεχωρισμένως της αοράτου Θεότητος, ένώ ποτέ δέν είκονί-
σαμεν τήν ύπερούσιαν θείαν φύσιν του Τριαδικού Θεού, οϋτε τών Υπο-
στάσεων Αύτου. Δέν «ίστοροΰμεν» δε καί δέν «ζωγραφοΟμεν» τόν Πατέρα
του Κυρίου Ίησοΰ Χρίστου, «επειδή ούκ οΐδαμεν, τίς εστίν, καί Θεού
φύσιν αδύνατον ίστορήσαι καί ζωγραφήσαι- καί ει έθεασάμεθα καί ε'γνω-
40
ρίσαμεν, καθώς καί τόν υίόν αύτοϋ, κάκεϊνον αν εϊχομεν ΐστορήσαι καί
ζωγραφήσαι» (Πρακτικό σελ. 713/211).
Κατόπιν των ανωτέρω, ενδεικτικώς εκτεθέντων έκ της Αγίας Ζ'
Οικουμενικής Συνόδου, σαφώς προκύπτει ότι «όστις ταύτης της όμολογή-
σεως εχεται, της Καθολικής Εκκλησίας εστί γνήσιος υιός τε καί μέ-
τοχος» (Πρακτικά σελ. 882/382). Αντιθέτως δέ όσοι καί σήμερον όπως τότε
οι είκονομάχοί «συστήσαντες Καϊαφικόν συνέδριον, γεννήτορες γεγόνασι
δυσεβών διδαγμάτων καί αράς καί πικρίας έχοντες στόμα,... καί ώς
έπος ειπείν, τάς καθ' ημάς Εκκλησίας λυμηνάμενοι διετάραξαν, καί
αίρεσιάρχαι οϊ ίεράρχαι γεγόνασι· καί αντί μεν ειρήνης εριν τώ λαώ
προσεφώνησαν, αντί δέ σίτου ζιζάνια ταΐς έκκλησιαστικαϊς άρούραις
ε'νέσπειραν τόν οίνον εμιξαν ΰδατι, καί τόν πλησίον ε'πότισαν άνατροπήν
θολεράν καί λύκοι Αραβικοί δντες, δοράν προβάτων ΰπεκρίθησαν
ένδύσασθαι· καί τήν άλήθειαν παραλογιζόμενοι, τό ψεύδος έπεσπάσαντο»
(Πρακτικά σελ. 879/379) ("Ορα καί εν σελ. 831).

Όσοι λοιπόν διακρατώσιν άνόθευτον τόν όρον καί διδασκαλίαν

της Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, οΰτοι δέν είναι «είκονομάχοί»
αλλά γνήσιοι υιοί τής Καθολικής Εκκλησίας καί πολέμιοι των εί-
κονομάχων. Είκονομάχοί καί «Καϊαφικόν συνέδριον», καί «λύκοι α-
ραβικοί», οι όποιοι κατασπαράσσουν τά γνήσια τέκνα τής Καθολικής
Εκκλησίας, είναι δσοι δέν ακολουθούν τήν Άγίαν Ζ' Οίκουμενικήν
Σύνοδον, αλλά καί ανατρέπουν αυτήν, ώς διαποτισμένοι καί επηρεα-
σμένοι έκ τών θολερών υδάτων τής Όρθολογιστικής Δύσεως. Αυτοί
είναι οι σύγχρονοι είκονομάχοί! Ήδη, παρεχώρησεν ό Θεός, νά
γίνουν εμφανείς μετά άπό τά αδιάψευστα επίσημα αιρετικά - ε[-
κονομαχικά κείμενα των, όπως είναι καί τό ύπό κρίσιν γενικόν
έπίσημον, σαφές καί περιεκτικόν κείμενον, και τό όποιον αντιπρο-
σωπεύει όλόκληρον τήν αίρετικήν Γραμματολογίαν του κινήματος τών
πέντε.
Τά περί «εικονομαχίας» τήν οποίαν καί ενταύθα επικαλούνται,
είναι προπαγάνδα ή όποια έπενοήθη, έκαλλιεργήθη καί επεβλήθη
ύπό έξωσυνοδικών παραγόντων, έκμεταλλευθέντων τό ϋφιστάμενον
άπό αιώνων (15ον) εις τήν Έκκλησίαν θέμα. Τό θέμα αυτό είναι
λελυμένον καί θεσμοθέτημένον ύπό τών Πατέρων τής Άγιας Ζ' Οι-
κουμενικής Συνόδου. Καί ότε όμως προέκυψεν, μετά τόν 15ον αιώ-
να, ήσχολήθησαν καί νεώτεροι Όρθόδοξοι Σύνοδοι, ώς τής Μόσχας
1666 καί τής Κων/λεως 1780. Ουδείς ποτέ εις τους τεσσάρας
αιώνας, οι όποΤοι προηγήθησαν, καί κατά τους όποιους υφίσταται
αυτή ή ερις, δέν διενοήθη νά χαρακτηρίση τήν έπί τών συγκε-
κριμένων εικονογραφικών παραστάσεων έριδα ώς «είκονομαχίαν».

(1) Όμολογοϋμεν Ορθοδόξους Συνόδους ταύτας διότι αύται δέν αφίστανται τών Άγιων
Επτά Οικουμενικών Συνόδων (όρατε σχετικώς καί «Έλεγχος καί Ανατροπή τής διδακτορικής
διατριβής του Δημητριάδος Αθήναι 1985 σελ. 29).

41
 Δεν ϋπήρξεν εικονομαχία είς τήν Έκκλησίαν, διότι δέν ύπήρξεν
καμμία απολύτως εκτροπή έκ των όρων της Ζ' οικουμενικής Συνό-
δου. Ύπ' αυτήν τήν Όρθόδοξον έννοιαν, είς τήν Έκκλησίαν των
Γ.Ο.Χ. οϋτε ποτέ ύπήρξεν «είκονομαχία» ούτε υπάρχει, ούτε και θά
ύπαρξη. Βλάσφημα - αίρετικά φρονήματα, αλλά καί ένέργειαι κατά
Ιερών ΕΙκόνων καί τής "Ορθοδόξου Θεολογίας - Παραδόσεως,
υπήρξαν καί υπάρχουν μόνον είς τους πέντε άποσχισθέντας Αρχιε-
ρείς, είς τινας κληρικούς των, καί είς οπαδούς των. ΤαΟτα δέ
συνωψίσθησαν είς τήν πλέον άκραίαν μορφήν των είς τάς Εγκυ-
κλίους των πέντε άπό 23.2.1993 καί Ιδιαιτέρως είς τήν άπό
19.1.1997.
Είναι επίσης απολύτως αναληθής ή διατύπωσις των πέντε καθ'
ην δήθεν εΐπεν ή έγραψε τις ότι τό θέμα των Αγίων ΕΙκόνων
είναι «θεολογούμενον». Όλως αντιθέτως, έτονίσθη έν Συνόδοις, ότι
τό θέμα των Ιερών Εικόνων είναι λελυμένον καί θεσμοθέτημένον
παρά τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, τής όποιας τους όρους δια-
κρατώμεν καί ευθέως είμεθα ηνωμένοι έν τή ιδία πίστει καί ομο-
λογία προς Αυτήν».
Ποίοι έπενόησαν τήν προπαγάνδα
Ή περί «νεοικονομαχίας» ψευδής, διαστροφική καί βλάσφημος
προπαγάνδα του μηχανισμού των πέντε, δέν ύπήρξεν ποτέ άποψις
τής Εκκλησίας. Ταύτην άνέλαβον νά προπαγανδίσουν καί επιβάλουν
ύπό τάς (αόρατους κατ' αρχάς) «εύχάς καί ευλογίας» τών πέντε
σχισματικών Αρχιερέων οί κάτωθι:
1) Πρώτος όστις σημειώνει διά πρώτην φοράν τήν λέξιν - άπειλήν
«είκονομαχία», εΐναι ό έκ Πατρών γνωστός (αλλά καί έν πολλοίς ϊσως
άγνωστος) κ. Παναγιώτης Αλεξόπουλος, ό όποιος άπό δεκαετιών είναι
ό άμεσος θεολογικός σύμβουλος του κ. Ματθαίου Μακρή, του ενός έκ τών
ηγετών του σάλου καί αρχηγών του σχίσματος. Ούτος παρουσιάζεται νά
είσάγη πρώτος τήν προπαγάνδα περί δήθεν «εικονομαχίας» καί «είκονο-
μάχων», άπό τους οποίους μάλιστα ώς Ισχυρίζεται κινδυνεύει ή Εκκλησία
καί απειλείται σχίσμα! ΕΙς έπιστολήν του άπό 16 Σεπτεμβρίου 1991, τήν
οποίαν απευθύνει είς τόν Μακαριώτατον Άρχιεπίσκοπον κ. Άνδρέαν,
γράφει: «... παρέστη ή ανάγκη νά γράψω... εναντίον τής ύποβρυχίως
κινούμενης δυστυχώς ΝΕΑΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ. Είναι πολύ αναλυτικό*
νυστέρι. Ή πλάνη αύτη, ήδη έχει έξαπλωϋή πολύ δυστυχώς μεταξύ
μερικών λαϊκών καί κληρικών τής Εκκλησίας μας καί υπάρχει κίνδυνος
Σχίσματος. Είναι πολύ σοβαρόν ϋέμα καί υποκρύπτονται βλασφημίαι κατά
τής Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, χωρίς νά τό αντιλαμβάνονται καί
είναι αμέσου προτεραιότητος. Πρέπει νά άντιμετωπισϋή αμέσως. Καί όχι
μέ ημίμετρα καί πέντε λέξεις. Καί δέν νομίζω ότι είς τήν στιγμήν κατά
τήν οποίαν απειλείται μέ Σχϊσμα ή Εκκλησία μας ημείς νά γράφουμε
ιστορίες».
42
 Κατά τόν κ. Π. Αλεξόπουλο, τόν Σεπτέμβριο του 1991 υπάρχει
«Νέα ΕΙκονομαχία», και «απειλείται Σχϊσμα». Πέντε ολόκληρα
χρόνια πρίν, προβλέπει τό σχίσμα του Μαΐου 1995 καί θέλει νά
σώση τήν Εκκλησία άπό τήν «είκονομαχίαν» καί άπό τάς «βλα-
σφημίας κατά της Άγιας Ζ' οικουμενικής Συνόδου!». Αυτό καί μόνον
αποδεικνύει ότι ό μηχανισμός είναι ήδη στημένος, έχει καλά με-
λετημένα σχέδια τά όποια ενεργεί άπό τό 1991 εμφανώς. Ποίος
εΐναι ό κ. "Αλεξόπουλος, μετά ποίων, που, καί πότε συνεσκέφθη
καί συνελήφθη ή προπαγάνδα περί «εικονομαχίας», σχίσματος, καί
ανατροπής των δρων της Ζ' Οίκουμ. Συνόδου, άνέλαβεν δέ οΰτος
νά τήν προπαγανδίση καί νά άπειλήση δι' αυτής τόν Προκαθήμενον;
2) Δεύτερος, ό όποιος κατά τήν ίδιαν ακριβώς περίοδον, ήρχισεν άπό
της ωραίας πύλης του ΝαοΟ νά προπαγανδίζη τήν «νεοεικονομαχία» καί νά
καταγγέλλη «νεοεικονομάχους» είναι ό έτερος θεολογικός σύμβουλος του
κ. Ματθαίου, ό Κύπριος Ιερομόναχος Ευθύμιος Έπιφανίου. Ούτος μετά
άπό τά προφορικά του κηρύγματα, τήν 11.10.1991 εκδίδει καί «ποιμαν-
τορικήν έγκύκλιον», διά τής όποιας αρχίζει δημοσίως καί διεθνώς τήν
προπαγάνδα περί «εικονομαχίας», κατονομάζει δέ καί πέντε Κληρικούς τής
Εκκλησίας ώς δήθεν «νεοφανείς είκονομάχους». Συγχρόνως παρακινεί είς
στασιασμόν, Κλήρον καί Λαόν λέγων: «νά ζητήσωμεν (δπως ακριβώς
γραφεί) άπό τήν σεπτήν ΐεραρχίαν μας τήν, τό σνντομώτερον, κάϋαρσιν
άπό τους κόλπους τής Εκκλησίας μας τών κενολόγων είκονοκλαστών καί
των όμοφρόνων των τήν καταδίκην τούτων όσον υψηλά καί άν εύρί-
σκωνται...». Δεν προπαγανδίζει μόνον τήν πλάνην περί «εικονομαχίας»
αλλά έχει προτείνει καί τήν «Κάθαρσιν» όλων τών «είκονομάχων,» όσο
«υψηλά καί άν εύρίσκωνται»! Δηλαδή έχει συλλάβει καί τήν άνατροπήν του
Μακαριωτάτου προκαθημένου τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ, ένώ τό 'ίδιον
κείμενον γέμει καί βλασφημιών, αϊ όποΤαι ευθέως καθάπτονται καί πλήτ-
τουν τήν Άποστολιήν Διαδοχήν τών Επισκόπων τής Εκκλησίας τών
Γ.Ο.Χ. καί τήν Έκκλησιολογίαν Αυτής.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕΝ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ λοιπόν, αλλά καί ποτέ δεν είναι
δυνατόν νά ύπαρξη «εικονομαχία» καί «είκονομάχοι» είς τήν Έκκλησίαν
τοϋ Χρίστου, ούτε είναι «θεολόγουμενον» τό άπαξ καί διά παντός ύπό
τής Άγιας Έβδομης Οίκουμ. Συνόδου θεολογηθέν.
Αντιθέτως εικονομαχία σαφώς υπάρχει είς εκείνους, οί «όποιοι
παραβιάζουν τους όρους καί γενικώτερα τήν θεολογία περί εικόνων
τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, προς τήν οποίαν είναι σύμφωνος ή
καθολική γνώμη τών 'Αγίων Πατέρων. Τό φαινόμενον αυτό παρατη-
ρείται μέγιστον καί όξύτατον, μόνον είς τους πέντε καί τους συ-
νοδοιπόρους των. Έκ τών επισήμων κειμένων των καί έξ όλης τής

(1) Όλόκληρος ή έν λόγω «εγκύκλιος» αποτελεί Ιστορικόν άποκαλυπτικόν κείμενον τοΟ

μηχανισμού. Όρατε: Έλ. Γκουτζίδη, «Συντριβήτωσαν ώς σκεύη κεραμέως τά έργα αυτών,
ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ τής Εγκυκλίου Επιστολής 11.10.1991, τοϋ 'Αρχιμ. Ευθυμίου
Έπιφανίου», Τεϋχος 3ον, Αύγουστος 1992).

43
γραμματολογίας του κινήματος των προκύπτει ότι «γυμνή τη κεφα-
λή» κηρύσσουν αιρέσεις, μέ τάς οποίας δεν παραβιάζουν έναν όρον
της Όρθοδοξίας, αλλά τήν ανατρέπουν καί τήν μεταστοιχειώνουν!
Ό πρώτος ψευδοόρος μέ τόν όποιον εκφωνούν «ΑΝΑΘΕΜΑ
(τρίς)» είς τους «αιρετικούς είκονομάχους», είναι κενός προς τρί-
τους, δι' αυτούς όμως, οι όποιοι ψευδόμενοι τόν έξεφώνησαν α-
δίκως, αποτελεί πραγματικόν άναθεματισμόν, ό όποιος ένέπεσεν έπί
των κεφαλών των.
Β
ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Αυτόθι σελ. 13)
Μέ τόν δεύτερον ψευδοόρον των οί πέντε «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ (τρίς)»
αυτούς οί όποιοι «τολμούν καί υβρίζουν καί βλασφημούν καί χλευάζουν
τήν Ίεράν Εικόνα τής Αγίας Τριάδος, είς τήν οποίαν εικονίζεται ό
"Αναρχος Πατήρ, ώς παλαιός των ήμερων, ό υίός ώς έφανερώθη έν
σαρκί καί τό Πνεύμα τό "Αγιον έν είδει περιστεράς καί λέγουν, ότι ή
εικόνα αυτή είναι είδωλον... είναι είδωλολατρεία καί χείρον τής είδω-
λολατρείας... αντίθετα προς τήν διδαχήν των Άγιων ότι «παντός
εικονιζόμενου ουχί ή φύσις, αλλά ή ύπόστασις εικονίζονται», (Θεοδ.
Στουδίτης)... "Ανάθεμα (τρίς)».
Ελέχθη καί έγράφη ότι ύπό τής Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου
δέν έθεσμοθετήθη είκών τής Αγίας Τριάδος καί ότι τό νά προσπαθή
κάποιος νά περιγραφή καί νά μορφοποιή τήν ύπερούσιον Θεότητα
καί νά θεοποιή τήν εικόνα λέγων ότι «έδώ είναι ή "Αγία Τριάδα»
ή «αυτή είναι ή Αγία Τριάδα καί όχι ή φιλοξενία του Α -
βραάμ» καί νά είκονίζη άνθρωπομορφικώς τήν άπερίγραπτον ύπό-
στασιν του Ύπερουσίου καί "Απροσίτου Άναρχου Πατρός ή μέ μορ-
φήν περιστεράς τήν τοιαύτην του Άγιου Πνεύματος. Τοΰτο, πρά-
γματι έγράφη, ότι «είναι είδωλολατρεία καί χείρον τής είδωλολα-
τρείας», διότι πράγματι είναι. Έγράφη διότι είναι απολύτως αληθές,
ότι οί πέντε καί πολλοί έκ των πλανηθέντων οπαδών των, ταυτίζουν
τήν γνωστήν είκονικήν παράστασιν τήν κακώς λεγομένην «τών τριών
προσώπων», μέ αύτάς τάς ίδιας τάς υποστάσεις του Τριαδικού Θεού.
Δυστυχώς, αΰτη ή αδιανόητος άπό όρθοδόξοο απόψεως κακκο-
δοξία, έγινε επίσημος «ΟΡΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» τών πέντε άπεσχισμένων
Αρχιερέων! Μέ τόν ώς άνω ψευδοόρον «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ (τρίς)»
όσους δέν δέχονται ότι είς τήν είκονικήν παράστασιν τήν λεγομένην
τών τριών προσώπων «... εικονίζεται ό "Αναρχος Πατήρ ώς Παλαιός
τών ήμερων καί τό Πνεύμα τό "Αγιον έν εϊδει Περιστεράς», διότι
κατά τόν όρον αυτόν τών πέντε σχισματικών, καί ήδη καί αιρετικών
«παντός εικονιζόμενου ουχί ή φύσις, άλλ * ή ύπόστασις εικονί-
ζεται», (Θεόδ. Στουδίτης). Κατά τόν έπίσημον τούτον «όρον» όμο-
λογίαν τών πέντε άπεσχισμένων, σαφώς καί ρητώς, ή ούτω απο-
καλούμενη «είκών τών τριών προσώπων» εικονίζει τάς Υποστάσεις
44
(= πρόσωπα) της Ύπερουσίου "Αγίας Τριάδος! Είναι καταφανές οτι
αϊ θέσεις αΟται ευρίσκονται είς τόν αντίποδα της Ζ' Οικουμενικής
Συνόδου καί της όλης Όρθοδόξου Θεολογίας.
Προς έπίρρωσιν των απόψεων των επικαλούνται, διαστροφικώ-
τατα τήν ανωτέρω φράσιν τοΰ Αγίου Θεοδώρου τοΰ Στουδίτου. Ό
"Αγιος, όμως Θεόδωρος, είς τόν «Γ' Άντιρρητικόν του κατά Εί-
κονομάχων λόγον», δέν ομιλεί διά είκόνισιν των Υποστάσεων της
Αγίας Τριάδος, άπαγε της βλασφημίας, οϋτε ότι εικονίζονται αϊ
θεΐαι υποστάσεις τοΰ Πατρός, του Λόγου καί του Αγίου Πνεύματος,
αλλά όμιλεΓ περί της υποστάσεως τοΰ Χριστού, των Αγίων, της
Θεοτόκου καί των Αγγέλων. Ό άγιος Πατήρ δέν ήτο αιρετικός
αλλά Όρθοδοξότατος. Φαίνεται ότι οϋτε ανέγνωσαν τόν "Αγιον Θεό-
δωρον τόν Στουδίτην, οϋτε, αν τις τόν άνέγνωσεν, κατάλαβε τί
λέγει ό "Αγιος, ή αν κατάλαβε, τότε συμβαίνει τό χειρότερον, όπερ
ή ενσυνείδητος κατάχρησις, παρερμηνεία καί διαστροφή του λόγου
του Αγίου, διά νά στηρίξουν τήν αίρεσίν των, καθ' ήν είς τήν
λεγομένην εικόνα της Αγίας Τριάδος, εικονίζεται όχι ή φύσις αλλά
αϊ υποστάσεις του Τριαδικού Θεοΰ! "Απαγε της τοιαύτης βλασφημίας!
Φιμωθήτωσαν τά άπύλωτα στόματα των συγχρόνων αιρετικών!
Ό "Αγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης γράφει ότι «παντός εικονιζόμενου,
ουχί ή φύσις άλλ' ή ύπόστασις εικονίζεται· πώς γάρ καί είκονισθείη
φύσις μη ε'ν ύποστάσει τεθεωρημένη;» καί συνεχίζει καί ολοκληρώνει είς
τήν ϊδίαν παράγραφον λέγων: «... Περιγραπτός άρα ό Χριστός καθ'
ύπόστασιν καν τη θεότητι απερίγραπτος...», (Ρ.(ί.99, σελ. 405 Β.Ο.).
Καί είς τόν Α' άντιρρητικόν του λόγον ό ίδιος πατήρ λέγει: «Επειδή
δε δι' άκραν αγαθότητα είς φιλανθρωπείαν φύσιν έλήλυθε γενόμενος καθ'
ημάς ό είς της Τριάδος· καί γέγονε των άμίκτων μίξις, καί των ακράτων
κράσις, ήτοι τοΰ απερίγραπτου (τοΰ Θεοΰ Λόγου) προς τό περιγεγραμμένον
(τήν άνθρωπίνην φύσιν)... διά τούτο Χριστός εικονίζεται καί ό αόρατος
όράται· καί φυσικήν περιγραφήν καταδέχεται τοϋ σφετέρου σώματος (σ.σ.
κατά τήν ήμετέραν άνθρωπίνην φύσιν) ό τη οικεία θεότητι υπάρχων απερίγρα-
πτος» (Ρ.Ο. 99, σελ. 329 ϋ. 330Α).
Δέν ήδύνατο νά γινη σαφέστερος ό "Αγιος, οι πέντε όμως
έτόλμησαν διά πολλοστήν φοράν νά καταχρασθοϋν, νά περιστρέψουν
ή νά παρερμηνεύσουν πατερικήν φρασιν διά νά εξυπηρετήσουν τόν
κακόν σκοπόν τους!
Καί ολίγον μόλις προηγουμένως ό "Αγιος Θεόδωρος λέγει περί της
Αγίας Τριάδος: «Ήμίν δε είς Θεός έν Τριάδι προσκυνούμενος. Καί όσον
μεν τό της θεολογίας δόγμα, ούχ οτι περιγραφής ή καταλήψεως είδος
έξευρίσκειν, άπαγε. Τούτο γάρ τής Ελληνικής έπινοίας έφεύρεμα» (Μί^ηο
Ρ.(ϊ. 99, 329 ϋ).

Καί είς τήν Έκκλησιαστικήν ίστορίαν τοϋ Νικηφόρου Καλλίστου (14ος

αιών) άναγινώσκομεν: «Καί εικόνας τού πατρός καί τοϋ Άγ. Πνεύματος
είκονίζουσιν, δπερ άτοπον. Αϊ γάρ εικόνες ορατών καί περιγραπτών
45
σωμάτων είσίν, οΰ μην τών ακατανόητων καί αοράτων» (Μΐ^ηβ Ρ.α147, 441Β).
Πρίν δέ άπό τόν Νικηφόρον, ό Νικήτας Χωνιάτης (Βυζαντινός αξιωματούχος
καί Ιστορικός. Τά έργα του περιλαμβάνονται είς τους τόμους 139 καί 140
της Ρ.Ο. τον Μΐ^ηε), δ όποιος έζησε τήν Λατινοκρατίαν της Κων/λεως (1210
περίπου) γράφει πρώτος: «Καί εικόνας άνόμως κατασκευάζουσι τών μη
σαρκωθέντων φημί τοϋ Πατρός καί του Αγίου Πνεύματος. Αϊ γάρ εικόνες
ορατών καί περιγραπτών σωμάτων εΐσίν. Ού μην τών ακατανόητων καί
αοράτων» (Περιοδ. «θεολογία» Ά ρ . Τ. λζ' σελ.)· Ό δέ "Αγιος Ιωάννης
ό Δαμασκηνός θεωρεί ώς «παραφροσύνη» τήν εΐκόνισιν του Θεοΰ καί
«άσέβειαν» καί τήν τοιαύτην λέγει εΙκόνα «ώς ψευδή άποβαλλόμεθα» (Μΐ^ηβ
Ρ.Ο. 94: 1169 0,1237 Ο).
Τί λοιπόν προκύπτει έκ τών λόγων του Άγιου; Δέν λέγει ό "Αγιος
Θεόδωρος ότι είκονίζονται αϊ Υποστάσεις τών τριών θείων προσώπων της
Μιας Ύπερουσίου Θεότητος, αλλά λέγει ότι είκονίζομεν τόν Χριστόν κατά
τήν όραθεΤσαν άνθρωπίνην φύσιν, οϋτω δέ όμολογουμεν δτι πραγματικά
έγινε άνθρωπος ό Θεός Λόγος καί όχι κατά δόκησιν (φαντασίαν). Καίτοι
έν τη εΐκόνι περιγράφεται (ζωγραφίζεται ώς ώράθη) ό Χριστός όμως κατά
τήν Θεότητα παραμένει απερίγραπτος! «Ούτω τοίνυν νόει αυτόν μεμενη-
κέναι καί άπερίγραπτον έν τω περιγεγράφθαι. Ταϋτα γάρ καί ομοίως
ιδιώματα άλλα τό μεν της απερίγραπτου φύσεως έν οίς τό είναι Θεός
γνωρίζεται· τά δέ της περιγεγραμμένης, έν οίς τό είναι άνθρωπος
ώμολόγηται. Καί ούδ' έτερον θάτερον κεκαινοτόμηκεν, ούδ' απεφοίτησε
τοϋθ' δπερ ην... άλλ' είς και ό αυτός εστί τη ύποστάσει τό άσύγχυτον
τών δύο φύσεων είσω τών οικείων δρων έχων Τοίνυν η δέξαι τό
περιγραπτόν, ή, εί μη τοϋτο... όφθείης μη προσιέμενος δλως τό σάρκα
γενέσθαι τόν Αόγον, δ τών άγαν άσεβημάτων» (Ρ.ο. 99, σελ. 332 Ο).
Σαφώς ό "Αγιος Θεόδωρος αναφέρεται είς τήν εικόνα του Χρί-
στου μέ τήν οποίαν είκονίζομεν τήν δραθεΐσαν άνθρωπίνην φύσιν,
καί οΰτω όμολογουμεν ότι έγινε δ Θεός πραγματικός άνθρωπος.
Μή περιγράφοντες δέ τήν άπερίγραπτον θείαν φύσιν όμολογουμεν
τόν Κύριον Θεόν άληθινόν. Έτσι ομολογεί ό άγιος και τάς δύο
(1)
έν Χριστώ φύσεις καί ϋπερμάχεται της εικόνος τοϋ Χριστοΰ. Οι
πέντε όμως Επίσκοποι (όχι, πιστεύομεν, έξ αίτιας της άγραμματο-
σύνης των καί της άπαιδευσίας, αλλά έξ αίτιας της ασεβείας των
καί της κακής σκοπιμότητος) παρουσιάζουν τόν "Αγιον ότι κηρύσσει
τά ίδικά των αιρετικά φρονήματα, τά όποια καταργούν πραγματικά
τό δόγμα του Τριαδικού Θεοΰ, μορφοποιούν τό θεΤον, τό περιγρά-
φουν καί τό καθιστούν τη άληθεία «εϊδωλον», δηλαδή επινόημα καί
δημιούργημα τοϋ έσκοτισμένου εγκεφάλου των. Έκ προθέσεως πε-
ριστρέφουν καί παρερμηνεύουν τόν "Αγιον Θεόδωρον καί συλλήβδην
όλους τους "Αγίους Πατέρας.
Καί ή 'Αγία Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, είς τήν οποίαν δέν αναφέρονται
μέ τόν ψευδοόρον τους, ιδού τί λέγει: «Αόρατος καί απερίγραπτος ή θεία

(1) "Ορα πλείονα έν σελίσι 85-87 του παρόντος.

46
φύσις καί ασχημάτιστος, Θεόν γάρ ουδείς έώρακε πώποτε, αυτός ό μονογενής
έξηγήσατο, της άνθρωπότητος αύτοϋ χρωματουργοϋντες την εικόνα
προσκυνούμε... Προσκυνοϋμεν Χριστού την εικόνα, τουτέστι τού όραθέντος
τοις άνθρώποις προσώπου, ού κεχωρισμένου της αοράτου αυτού βεότητος»
(Προκτ. Ζ' Οίκουμ. Συνόδου Τόμος Γ σελ. 766/266). Ούδαμοΰ απολύτως Οί Πατέρες
καί ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος δέν διανοούνται εικόνα του Πατρός ή καί
της "Αγίας Τριάδος.
Ό Θεός είναι ένας καί τρισυπόστατος. Ένας κατά τήν θείαν
φύσιν καί ούσίαν έν τρισί τελείοις Προσώποις - Ύποστάσεσι άμερί-
στως διακρινόμενος. Τό δόγμα τοϋτο ένώ είναι πάντη άπρόσιτον
καί άκατάληπτον καί άπερίγραπτον, όμως κηρύσσεται καί μαρτυρεΤται
καί ύπό της Π.Δ. καί υπό τοϋ Ιδίου του Κυρίου. Πώς ό Εις κατά
τήν φύσιν Ύπερούσιος Θεός διακρίνεται είς τρεις Υποστάσεις -
Πρόσωπα άμερίστως; Τούτο ακριβώς είναι τό πάντη υπέρ λόγον
ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΥ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ. Αύται αϊ τρεις
Υποστάσεις - Πρόσωπα μεριζόμενα άνερμηνεύτως, δέν διαιρούνται
έν τη όμοουσιότητι καί δέν αποτελούν τρεις Θεούς, αλλά καί δέν
συγχέονται μεταξύ των. Ό τρόπος της ά ιδίου υπάρξεως του 'Ενός
κατά τήν θείαν φύσιν καί ούσίαν Θεοΰ καί έν ταυτώ τρισυπόστατου,
έπαναλαμβάνομεν είναι απρόσιτος, άπερινόητος, ακατάληπτος καί
απερίγραπτος καί άνεικόνιστος. Μία Θεότης έν τρισί Προσώποις
- Ύποστάσεσι! "Εκαστον Πρόσωπον - Ύπόστασις, είναι τέλειος ό
δλος Θεός, αλλά δέν είναι κεχωρισμένος καί δέν είναι τρεΤς Θεοί.
Τά τρία Πρόσωπα - "Υποστάσεις είναι ΟΜΟΟΥΣΙΩΣ συναπτόμενα έν
τη ταυτότητι της Μιας υπερουσίου Θείας Ουσίας καί διακρίνονται
άμερίστως καί αδιαιρέτως διά τών τριών Προσώπων - "Υποστάσεων:
Πατρός, ΥΊοΟ καί "Αγίου Πνεύματος. Τίποτε έκ τών ανωτέρω δέν
είναι προσιτόν, οϋτε καταληπτόν, ούτε περιγραπτόν καθ' οιονδήποτε
τρόπον, (οΰτε ή Θεία φύσις, οϋτε αϊ θεΤαι "Υποστάσεις - Πρόσωπα
της "Αγίας Τριάδος), διό καί ή "Ορθόδοξος "Εκκλησία δέν διενοήθη
οΰτε έθεσμοθέτησεν είκόνα της "Αγίας Τριάδος.
"Ιδού ή "Αγία Ζ' Οικουμενική Σύνοδος πώς διδάσκει τό τριαδο-
λογικόν δόγμα:
«Πιστεύομεν τοίνυν... Τριάδα όμοούσιον καί όμότιμον καί όμόθρο-
νον, συμφυά καί συγγενή καί όμόδοξον, είς μίαν συγκεφαλαιουμένην
θεότητα, καί είς μίαν συναγομένην κοινήν κυριότητα, άνευ προσωπικής
άναχύσεως, καί υποστατικής εκτός συναιρέσεως. Τριάδα γάρ έν μονάδι
πιστεύομεν, καί μονάδα έν Τριάδι δοξάζομεν. Τριάδα μεν ταίς τρισίν
ύποστάσεσι, μονάδα δε τώ μοναδικώ τής Θεότητος ή τε γάρ Αγία Τριάς
αριθμητή ταϊς προσωπικαϊς εστίν ΰποστάσεσιν, ήτε παναγία μονάς πάσης
εκτός εστίν αριθμήσεως· καί ή μεν άδιαίρετον έ'χει διαίρεσιν, καί
άσύγχυτον φέρει συνάφειαν, διαιρούμενη γάρ ταίς άριθμηταίς ύπο-
στάσεσι, καί άριθμουμένη ταϊς προσωπικαϊς έτερότησι τώ ταυτώ τής
ουσίας καί τής φύσεως ήνωται καί τόν παντελή μερισμόν οϋ προσίεται
ή τε μονάς ενιαία τέ εστί καί άζυγος, καί πάσαν φεύγει τήν κατ' ούσίαν
47
άρίθμησιν. Είς γάρ Θεός ήμϊν άραρότως πιστεύεται, δτι καί θεότης μία
διαπρυσίως κηρύσσεται, καν έν τριάδι προσώπων γινώσκηται, καί είς
Κύριος ήμϊν άναγέλλεται, δτι καί κυριότης μία βεβαίως διέγνωσται καν
έν τρισίν ΰποστάσεσι δείκνυται ούτε καβό είς Θεός ό Θεός καί μία θεατής
Εστί διαιρούμενος καί είς τρεις θεούς μεριζόμενος, ή είς τρεις θεότητας
ε'κφερόμενος· οΰτε καθό είς Κύριος ό είς Κύριος διιστάμενος, καί εις
Κυρίους τρεις εύρυνόμενος, ή κυριότητας τρεϊς πλατυνόμενος... Καί δια
τούτο καλώς τοϊς θεολόγοις τεθέσπισται, μονάδα μεν ημάς φρονείν μιά
καί ενιαία θεότητι καί τώ ταυτώ της ουσιώδους τε καί φυσικής
κυριότητος, Τριάδα δε ταϊς άσυγχύτοις τρισίν ΰποστάσεσι, καί τώ
διαφόρω τής τρισαρίΟμου προσωπικής έτερότητος...». (Πρακτικά των Αγίων
καί Οικουμενικών Σννόδων, Τόμος Γ', Πράξις ΙΑ', σίλ. 603/97 κοί 604/98).
Οί πέντε με τόν β' ψευδοόρον των ανατρέπουν όλόκληρον τό
δόγμα τής Αγίας Τριάδος, αναθεματίζουν δέ όσους δέν δέχονται
τά αιρετικά των φρονήματα.

Ή α ρ χ ή αυτής τ ή ς δ ι α σ τ ρ ο φ ή ς
ή ο π ο ί α ώ δ ή γ η σ ε ν είς τ η ν φ ο β ε ρ ά ν α ί ρ ε σ ι ν
Ή αρχή αύτου του αιρετικού φρονήματος εκδηλώνεται τό πρώτον
διά τής κακοδόξου «θεολογικής» διατριβής του Ίερομ. Χρυσοστόμου
Τζανή τοΰ Κατουνακιώτου, ϋπό τόν τίτλον «Η ΑΠΑ ΤΡΙΑΣ ΕΙΣ
ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑΝ» (25 Δεκεμβρίου 1990) Καί μό-
νον ό τίτλος τής εργασίας του άπάδει καί προς τό όρθόδοξον
Δόγμα τής Αγίας Τριάδος καί προς τήν Όρθόδοξον περί εικονογρα-
φίας διδασκαλίαν καί τήν είκονογραφικήν Παράδοσιν, τήν οποία έθε-
σμοθέτησεν ή "Αγία Ζ' Οίκουμενική Σύνοδος. Τό κείμενον, του Ίερομ.
Χρυσοστόμου, έν πολλοίς σημείοις, διακρίνεται διά τάς περιστροφάς
(αλλοιώσεις) Συνοδικών καί Πατερικών κειμένων, καταχρήσεις καί πα-
ρερμηνείας αυτών.
Είς τήν σελίδα 13, τής προδηλωθείσης εργασίας του, ό Ίερομ.
Χρυσόστομος, είς τό κεφάλαιον «ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΠΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ
ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ
ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ», προκειμένου νά άνατρέψη τήν κοινήν όρθόδοξον διδα-
σκαλίαν τών Πατέρων, καθ' ην ό έν τοις Όράμασι τής Π.Δ. τυπικώς -
συμβολικώς εμφανιζόμενος Θεός είς τους Προφήτας καί Πατριάρχας, είναι
ό Θεός Λόγος, καί νά απόδειξη τό άντίθετον, ότι δηλαδή εμφανίζεται καί
ό Πατήρ καί επομένως... εικονίζεται καί ό Θεός Πατήρ, γράφει: «Διά νά
όποδειχθή πόσο εσφαλμένες είναι αυτές οι απόψεις (σ.σ. δηλ, δτι τά
οράματα τής Π.Δ. αναφέρονται είς τόν Λόγον), Παραθέτουμε ΤΙ λέγουν ΟΙ "Αγιοι
Πατέρες. Ό "Αγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός: «Ή Αγία καί ομοούσιος
Τριάς, ονχί ακατάληπτος καί αχώριστος, καί αδιαίρετος έστι, καί τοϊς

(1) Ό Ίερομ. Χρυσόστομος προηγείται όλων, καί δίδει τήν βεβαίωσιν δτι ό πυρήν του
κακοϋ ευρίσκεται εις τους ψευτοζηλωτάς του Άγιου Όρους. Βεβαίως καί ούτος άντέγραψεν
έν πολλοίς τήν έκ Κοζάνης περιβόητον μοναχήν Μαγδαληνήν.

48
σωματιχοϊς όφϋαλμοΐς άϋεώρητος; Καί πώς ηνδόκησεν εν τή σκηνή τον
Αβραάμ φιλοξενηϋήναι;». Καί επεξηγεί ό Ιερομόναχος. «Δέν λέγει ένας
μόνο, ό «Υίός», αλλά ή «Τριάς». Λέγει παρακάτω: Οι αθεώρητοι τή
φύσει, ορατοί διά την σνγχατάβασιν γεγόνασιν- ουχί της φύσεως αυτών
όντως ήν ή μορφή». Καί πάλιν ό ίδιος επεξηγεί διαστροφικα: «Δέν ομιλεί
είς τόν ενικό ν αλλά ε/ς τήν πληθυντικό, πού σημαίνει καί τά τρία
πρόσωπα»!
"Οποίαν ΑΠΑΤΗΝ έτεχνούργησεν 6 ασκητής της ερήμου κ.
Χρυσόστομος Τζανής; ΠοΤος άπλοΰς δέν θά πιστέψη, μέ αυτά τά
όποΤα γράφει, ότι ό "Αγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός θεσμοθετεί εί-
κόνα της Αγίας Τριάδος ( 1 ) ή ότι είς τάς ημέρας του υπήρχε τοιαύτη
είκών;
Τι λέγει όμως ακριβώς τό κείμενον του Αγίου εις τήν ολότητα του;
Ιδού: «ιβ'. Καί πάλι εγκαλεί ό Είκονομάχος, λέγων Καί πώς τους
αγγέλους ποιοϋσι καί ίστοροΰσιν, ώς άνθρωπου μορφήν έχοντας, καί
δυσί πτέρυξί κεκοσμημένους; Μη των αγγέλων ή φύσις πτεροίς έγκειται;
Άλλ' άκουσον ό άντιλέγων: « Ή Αγία καί ομοούσιος Τριάς, ουχί
ακατάληπτος καί αχώριστος και αδιαίρετος ε'στι, καί τοϊς σωματικοϊς
όφθαλμοίς αθεώρητος; Καί πώς ηύδόκησεν ε'ν τή σκηνή τοϋ Αβραάμ
φιλοξενηθήναι; Ούχ ώς άνθρωπου μορφή τεθέαται ό (Θεού) θεράπων καί
προσεκύνησεν; Ουχί καί Λώτ ό ανεψιός αυτού, είς τήν Σοδόμων κατα-
στροφήν τους δύο αγγέλους ουσπερ έθεάσετο, έν εϊδει άνθρωπου αυτούς
έώρακε συνοδεύοντας αύτώ, καί διασώζοντας έκ τής πόλεως εκείνης της
παρανόμου; Καί οι αθεώρητοι τή φύσει (σ.σ. ο! άγγελοι), ορατοί διά την
συγκατάβασιν γεγόνασι; Ουχί τής φύσεως αυτών οΰτως ήν ή μορφή- αλλά
τό άσώματον δσον ήδύνατο όμιλήσαι τω σώματι, οΰτως ωφθησαν τοϊς
γενομένοις άξίοις Οεωρήσαι αυτούς- διό καί ημείς είκονίζομεν αυτούς (σ.σ.
του Αγγέλους) καθώς ωφθησαν τότε έν σχήματι άνθρωπίνω. Των δέ
πτερύγων ή διακόσμησις σημαίνει αυτών τό κοΰφον, καί μετάρσιον καί
άόρατον καί έν ριπή οφθαλμού γινομένη άπ' ουρανού επί τής γής αυτών
συγκατάβασιν καί έ'λευσιν ούτως, ανόητοι, ούδεμίαν πρόφασιν έ'χετε
λέγειν κατ' αυτών». (Ρ.ο. 95, σελ. 328-329).
Που είδε νά όμιλή ό "Αγιος περί Θεοφανείας τοϋ Πατρός; Καί
επομένως καί είκονίσεως κατά τόν Άγιορείτην; Ή απάτη του άσκη-
τοΰ των Κατουνακίων, προκειμένου νά δογματίση ότι ή Εκκλησία
έχει εικόνα τής Αγίας Τριάδος, συνίσταται έκ των κάτωθι:

(1) Πρέπει ένταΰθα νά διευκρινίσωμεν καί νά καταστήσωμεν σαφές, ότι τά οράματα των
προφητών είναι προτυπώσεις, προεικονίσεις καί σύμβολα των μελλόντων νά γίνουν πραγ-
ματικότητες. Ύπό τό δεδομένον τοϋτο αϊ Θεοφάνειαι είναι 6λαι χριστολογικαί, καί προτυ-
πώνουν τόν μέλλοντα νά άποκαλυφθή διά τής ενανθρωπήσεως Χριστόν. Δέν δυνάμεθα νά
λέγωμεν περί τυπικής - συμβολικής Θεοφανείας τοϋ πατρός, διότι ό Πατήρ ποτέ δέν
απεκαλύφθη, προς τί νά πρωτυπθή; Καί αν ακόμη κάποιος, πλανώμενος, δεχθή ότι
προτυπώνεται καί προεικονίζεται ώς «Παλαιός ήμερων» καί ό Άναρχος Πατήρ, είς καμμίαν
περίπτωσιν δέν νοείται να εϊπωμεν ότι είκονίζοντες τόν «Παλαιόν των ήμερων» εικονίζουν
τόν «Άναρχον Πατέρα»! "Απαγε τής βλασφημίας.

49
 Πρώτον, δέν παρέθεσε τό κείμενον δπως τό έγραψεν 6 "Αγιος
Ιωάννης ό Δαμασκηνός, αλλά τό περιέκοψεν, τό περιέστρεψεν καί
τό παρηρμήνευσεν.
Δεύτερον, τήν φράσιν «οί αθεώρητοι τη φύσει», ό "Αγιος δέν
τήν αποδίδει (οΟτε είναι δυνατόν νά άποδοθή συντακτικώς καί νοηματικώς -
θεολογικώς) είς τήν Αγία Τριάδα, αλλά είς τους Αγγέλους.
Ό είκονομάχος, τόν όποιον αντιμετωπίζει ό "Αγιος, δέν παρα-
δέχεται τήν εΐκόνισιν των Αγγέλων. Έν προκειμένω ό "Αγιος α-
ναφέρει δτι είδαμε τους Αγγέλους, δι' αυτό τους είκονίζομεν. Α-
ναφέρει δε μεταξύ των πολλών Άγγελοφανειών καί αυτήν των τριών
Αγγέλων,' 1) καί καταλήγει λέγων ότι ένώ ή φύσις των Αγγέλων
είναι αθεώρητος, δμως διά συγκατάβασιν έγιναν ούτοι ορατοί. Περί
είκονίσεως της "Αγίας Τριάδος, οϋτε ό "Αγιος Ί . ό Δαμασκηνός,
οϋτε άλλος τις, οϋτε ή Ζ' ΟΙκουμ. Σύνοδος ώμίλησαν, άλλ' οΰτε
καί διενοήθήσαν τοιούτον τι, άφοΰ τό μόνον τό όποιον κηρύσσεται
(καί άπό τους Αγίους Πατέρας καί άπό τήν Ζ' Οίκουμ. Σύνοδον)
είναι δτι ή θεία Φύσις καί αϊ Υποστάσεις του Τριαδικού Θεοϋ δέν
εικονίζονται, καί μόνον περί είκονίσεως του Χρίστου θεσμοθετούν.
Έπαναλαμβάνομεν λοιπόν ότι ό αιρετικός είκονομάχος, άφοΰ είς
άλλο προηγούμενο ερώτημα του είπεν ότι δέν εϊδε ποτέ κανείς
τους Αγγέλους καί πώς τους ζωγραφίζουν, ό "Αγιος τοΰ άπέδειξεν
δτι πλείστοι είδον τους Αγγέλους καί φέρει παραδείγματα τήν Θεο-
τόκον, τάς Μυροφόρους, τους Αποστόλους, τους Προφήτας κλπ.
Κατόπιν συνεχίζει, διά των ανωτέρω, ό "Αγιος τήν άπάντήσιν είς
τό έράπημα του είκονομάχου, διατί εικονίζουν τους Αγγέλους ώς
ανθρώπους καί μέ πτέρυγας. Μέ αυτήν τήν άφορμήν ό "Αγιος Ιω-
άννης ό Δαμασκηνός αναφέρει καί τήν Φιλοξενία τοϋ Αβραάμ,<2)
λέγων δτι ή Άγια Τριάς, ή όποια είναι ομοούσιος, ακατάληπτος,
αχώριστος, αδιαίρετος, αθεώρητος, ηύδόκησεν νά φιλοξενηθή τυπι-
κώς έν όμοιώματι άνθρωπομορφικοϋ Αγγέλου («ώς άνθρωπου μορφή,
εϊδει άνθρωπου, σχήματι ανθρώπων») Καί άφοΰ περιγράφει καί τους
δύο αγγέλους, οί όποιοι άνθρωπομορφικώς συνώδευσ,αν τόν Λώτ,
καταλήγει δτι οί κατά τήν φύ'σιν των ΑΘΕΩΡΗΤΟΙ (αόρατοι)^
ΑΓΓΕΛΟΙ κατά θείαν συγκατάβασιν έγιναν ορατοί δι' ημάς καί
διά τοϋτο τους είκονίζομεν.
Ό Ιερομόναχος, δμως, π. Χρυσόστομος διέστρεψεν τό νόημα καί
έδωσε τήν ερμηνεία τήν ίδικήν του, ότι ό πληθυντικός «οί αθεώρητοι
τή φΰσει» αναφέρεται είς τά τρία πρόσωπα - Υποστάσεις της Άγιας

(1) Όρδτε σχετικώς: Δημητρίου Κάτσουρα: «Γνωμοδότηση έπί του κειμένου της λεγο-
μένης β' Έγκλυκλίου» (26.2.1993) σελ. 14 καί 15.

50
Τριάδος, διά νά δογματίση ότι εικονίζεται ή Άγια Τριάς και ότι αί
Υποστάσεις του Ενός ΘεοΟ είναι Άγγελομορφικαί!
Περαιτέρω ό "Αγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, τά δογματικά συγγράμ-
ματα τοϋ όποιου κατά πολύ έλαβεν ύπ' όψιν της ή Αγία Ζ' Οίκουμ. Σύνοδος
λέγει: «Προς δε τούτοις τοϋ αοράτου καί ασωμάτου, καί απερίγραπτου
καί ασχημάτιστου Θεοϋ τίς δύναται ποιήσασθαι μίμημα; Παραφροσύνης
τοινυν άκρας καί ασεβείας τό σχηματίζειν τό θείον» (Ρ.ο. 94, Π69(:-ιΐ72Α).
«Ει δέ Θεότητος της άϋ'λου καί ασωμάτου, καί αοράτου καί
ασχημάτιστου, καί αχώριστου, εικόνα τις τολμήσει ποιήσαι, ώς -ψευδή
άποβαλλόμεθα» (Αύτόβι σελ. 1293).
«θεοϋ μεν γάρ τοϋ ασωμάτου, καί αοράτου καί άϋ'λου, καί μήτε
σχήμα, μήτε περιγραφήν, μήτε κατάληψιν έχοντος, αδύνατον ποιεϊν
εικόνα. Πώς γάρ τό μή όραθέν είκονισθήσεται;» (αύτόβι 1289 ΒΟ καί 288Α).
«Αδύνατον είκονίζεσθαι θεόν, τόν αποσον, καί άπερίγραπτον, καί
άόρατον» (Αυτόθι σελ. 12370).
Αυτά λέγει ό "Αγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός εις τά δογματικά
κείμενα του καί όχι όσα διαστροφικώς διετύπωσεν ό "Ιερομόναχος
ασκητής τών Κατουνακίων.
Γ'
ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Αυτόθι σελ. 13-14)
Εις αυτόν περιλαμβάνουν τά κάτωθι:
«Εις αυτούς, οί όποιοι δέν δέχονται νά εικονίζεται τό Πνεύμα τό
"Αγιον, έν είδε ι περιστεράς, είς ούδεμίαν άλλη ν εικόνα, εκτός της
Βατττίσεως τοϋ Χρίστου καί είς αυτούς ο) οποίοι δέν τό δέχονται ούτε
καί είς την εικόνα της Βαπτίσεως καί φρονούν ότι όσοι έχουν τό Πνεύμα,
δέν παρουσιάζουν τό "Αγιον Πνεύμα μέ την μορφή ν περιστεριού,
αντιτιθέμενοι είς τήν άπόφασιν της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, ή όποια
άναθεμάτισεν τόν Ξεναΐαν, τόν φρονοϋντα τά ίδια μέ τους νεοφανείς
είκονομάχους, ή υβρίζουν αυτό ώς «πουλί» καί «πτηνόν...» ΑΝΑΘΕΜΑ
(τρίς)».
Όλόκληρος ή ώς άνω διατύπωσις εΐναι ένα ψευδός καί, μία
βλασφημία κατά της Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, διότι Αϋτη
δέν λέγει τίποτε άπό όσα φρονούν καί λέγουν οι πέντε. Οΰτε
όμως καί κανείς έφρόνησε καί έκήρυξεν όσα λέγουν.
Πρώτον: Κανείς απολύτως δέν διενοήθη νά εϊπη τι κατά της
εικόνος τής Βαπτίσεως του Κυρίου, διότι κατά τήν Ζ' Οίκουμενικήν
Σύνοδον όλόκληρος ή Ένσαρκος Θεία Οικονομία, άπό τής Γεννήσεως
μέχρι καί τής Αναλήψεως εικονίζεται. Ή παρουσία του Αγίου Πνεύ-
ματος έν είδε ι περιστεράς είς τήν Βάπτισιν του Κυρίου, δέν είναι
ή Ύπόστασις Αύτοΰ. Είς τό γεγονός τοϋτο, τής Βαπτίσεως του
51
Κυρίου, δέν εϊδομεν τάς τρεΤς Υποστάσεις του Ύπερουσίου ΘεοΟ,
αλλά μόνον τήν Ύπόστασιν του ένανθρωπήσαντος Χρίστου. Ώ ς Ι-
στορικόν γεγονός της θείας Οίκονομίας είκονίζεται, εΐναι δέ κάκι-
στον ψευδός δ,τι αντίθετο διατυπώνουν οί πέντε είς τόν ώς άνω
ψευδοόρον τους διά νά εντυπωσιάσουν, εξαπατήσουν, φανατίσουν,
καλλιεργήσουν τό μίσος, στηρίξουν τήν προπαγάνδα τους περί «ει-
κονομαχίας» καί στερεώσουν τό σχίσμα τους.
Δεύτερον, ή Ζ' Οίκουμ. Σύνοδος δέν έθεσμοθέτησεν εΙκόνα του
Αγίου Πνεύματος, οϋτε εΓπεν δτι ή έν τώ Ιορδάνη παρουσία του
Αγίου Πνεύματος έν είδει περιστεράς, αποτελεί άποκάλυψιν Αυτής
της Υποστάσεως του "Αγίου Πνεύματος, καί δτι πρέπει νά τίθεται
παντού. Δέν αποτελεί κακοδοξίαν νά περιορίζωμεν τήν έν εϊδει
περιστεράς παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος είς τό Ιστορικόν γε-
γονός της Βαπτίσεως, αλλά καί μαρτυρεί όρθόδοξον φρόνημα καί
σεβασμόν προς τό συγκεκριμένον Ιστορικόν γεγονός της Θείας
Οίκονομίας.

"Ας ϊδωμεν δμως τί λέγει ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος

Είς τήν σελίδα 819 του Β' τόμου των Συνοδικών Πρακτικών της
Ζ' Οικουμενικής (ή σελ. 319 του Γ κατά τήν Έκδοσιν Αγίου Όρους
1986) άναγινώσκομεν:

«Πέρσης τις Ξεναΐας έπικληθείς, 6ν έν τοις αυτού ίερατικοίς χρόνοις

ό Καλενδίων εύρηκώς τά εκκλησιαστικά νοθεύοντα δόγματα, καί τάς
κώμας άναστατοϋντα, άπελαύνει της χώρας... Μη γάρ είναι Οεμιτόν
ελεγεν ό Ξεναΐας, ασωμάτους 6ντας αγγέλους σωματοποιείν, καί ώς έν
μορφαίς άνθρωπίναις υπάρχοντας ενσώματους τυπούν, άλλα μην μηδέ
κάκεϊνο νομίζειν, τιμήν ή δόξαν έκνέμειν τώ Χριστώ τήν διά γραφής
αΰτώ τεχνιτευομένην εικόνα- είναι δέ μόνην αύτώ προσδεκτικήν είδέναι
τήν έν πνεύματι καί άληθεία προσκύνησιν. Καί μεΟ' έτερα είδέναι δέ
λέγει κάκεϊνο, νηπιώδους είναι φρενός τό πλαστουργεΐν έν περιστεράς
εΐδώλω τό πανάγιον καί προσκυνητόν πνεύμα· καίτοι τών ευαγγελικών
ουδαμώς παραδεδωκότων γραμμάτων, οτι γέγονε περιστερά τό άγιον
πνεΰμα, άλλ' οτι έν είδει περιστεράς ώφθη ποτέ- τό δέ οικονομικώς, άλλ'
ουκ ουσιωδώς οΰτω πως εφάπαξ φανέν ουδαμώς άρμόδιον τοις εύσεβοΰσι
σώματος εϊδωλον ποιεϊν. Ταϋτα Φιλόξενος διδάσκων, όμοϋ τή διδα-
σκαλία καί τουργον επέφερε. Πολλαχόθεν γοϋν αγγέλων μέν εικόνας
καταφέρων έξήλειφε, τάς δέ τόν Χριστόν τυποΰσας είς άδυτους έταμίευε
τόπους».

(1) Κατά τήν προσωπικήν άποψιν τινών, καθώς καί τήν ίδικήν μας. οϋτος ό Φιλόξενος
δέν εΤναι δλλο πρόσωπον αλλά τό αυτό προς τόν Ξεναΐαν.

52
 Έκ του ανωτέρω κειμένου των Συνοδικών της Ζ' οικουμενικής,
σαφώς προκύπτουν τά κάτωθι:
— Ό Πέρσης Ξεναΐας ένόθευε τά δόγματα καί άνεστάτωνε τάς
πόλεις, δηλαδή ήτο ένας αιρετικός.
— Δεν έδέχετο την είκόνισιν των Αγγέλων, ούτε την είκόνισιν
τοΰ ένανθρωπησαντος Χρίστου, δηλαδή ήτο είκονομάχος..
— "Ελεγεν εκτός των ανωτέρω καί ότι: «νηπιώδους είναι φρενός,
τό πλαστουργεϊν έν περιστεράς είδώλω τό πανάγιον καί προσκυνητόν
Πνεϋμα». Δηλαδή δέν έδέχετο τά έκ χρυσού ή αργύρου ομοιώματα της
περιστεράς, τά όποΓα εύρίσκοντο άνω των θυσιαστηρίων καί των
καλυμβηθρών, διότι ελεγεν, ότι δήθεν ή Εκκλησία μέ τόν τρόπο αυτό
έδέχετο ότι τό "Αγιον Πνεΰμα «γέγονε περιστερά», όπερ αναληθές.
Δηλαδή, ή "Αγία Ζ' ΟΙκουμενική κατεδίκασεν τόν Ξεναΐαν, διότι
δέν έδέχετο τήν είκόνισιν του Κυρίου ημών ΊησοΟ Χρίστου καί τών
Αγίων Αγγέλων, αλλά καί έκρυπτεν καί κατέστρεφε αύτάς τάς ε ι -
κόνας.
Περαιτέρω ό Ξεναΐας συνέπλαθε, όπως καί οι πέντε, ψευδείς
κατηγορίας καθ' άς δήθεν ή Εκκλησία εΐχεν υιοθετήσει αυτά τά
γλυπτά ώς εικόνας τοϋ Άγιου Πνεύματος, καί έπροχώρει είς τήν
κατηγορίαν πάλιν ότι ή Εκκλησία δήθεν έδέχετο δτι κατά τήν βά-
πτισιν, τό άγιον Πνεύμα, έλαβεν τήν ύπόστασιν της Περιστεράς.
Διά αυτούς τους λόγους, επομένως αναθεματίζεται ό Ξεναΐας καί
όχι δι' όσα γράφουν οι πέντε.
Τό γεγονός ότι ή Εκκλησία εδέχθη τά γλυπτά τών περιστερών
ή ακόμη καί τών Αγγέλων, δέν σημαίνει ότι έθεώρησεν ποτέ
ταύτα τά γλυπτά, ώς εικόνας τοϋ Αγίου Πνεύματος ή τών Άγιων
Αγγέλων, εικόνας τών Υποστάσεων αυτών. Έξ άλλου ουδέποτε τό
γλυπτά αυτά υπήρξαν προσκυνητά οϋτε έξελήφθησαν ώς εικόνες.
Ή άποψις ότι μόνον εις τήν εικόνα τής Βαπτίσεως του Κυρίου
πρέπει νά ζωγραφίζεται έν «εΓδετ περιστεράς», καί οΰτω νά ύποδη-
λοϋται ή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος καί μετά τής Φωνής του
Πατρός, όπως διηγείται τό Ιερόν Εύαγγέλιον, νά κηρύττεται ή τής
Τριάδος προσκύνησις, δέν είναι κακόν φρόνημα αλλά όλως Όρ-
θόδοξον, τό όποιον δέν αντιτίθεται, αλλά καί συνάδει απολύτως
προς τό πνεϋμα καί τό γράμμα τής Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.
Δ'
ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Αυτόθι σελ. 14)
Είς τόν τέταρτον «ψευδοορον» των οι πέντε λέγουν Ανάθεμα (τρις)»:
«Είς αυτούς ο) οποίοι φρονούν καί δημοσιεύουν εγγράφως, δτι ο/
οράσεις τών προφητών, δέν εικονίζονται... παρά τήν άπόφασιν τής Ζ'

(1) Όπως συμβαίνει καί σήμερον νά υπάρχουν π.χ. είς ώρισμένους πολυελαίους.

53
Οικουμενικής Συνόδου και τό Συνοδικόν της Κυριακής τής ορθοδοξίας
διά των οποίων μακαρίζονται οί είκονίζοντες αύτάς, ...ή λέγουν ότι τά
οράματα των προφητών είς τήν πάλαιαν Διαθηκην αναφέρονται όλα είς
τόν Χριστόν και όχι είς τόν Πατέρα, ή ότι εϊναι παράλογον νά εικονίζεται
ό Κύριος Σαβαώθ (δηλ. ό Πατήρ), διότι έτσι γίνεται προσπάθεια απεικο-
νίσεως τής «θεϊκής φύσης» ή ότι κανένα λειτουργικό κείμενο δεν απο-
δίδει τις προφητικές οράσεις, ή τό όνομα «ό Παλαιός των ήμερων» είς
τόν Θεόν Πατέρα αλλά είς τόν Χριστόν ή ξτι ό "Αγιος Νικόδημος ήτο
επηρεασμένος άπό τόν δυτικόν όρθολογισμόν του παπισμού και ήτο
τέκνον του αιώνος του, δι' όλα αυτά και δι' όσα άλλα αντιφατικά,
παράλογα, ορθολογιστικά και ν^Ιρετικά φλυαρούν περί των οράσεων,
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρις)».
Δέν λέγει τίποτε ή Ζ' οικουμενική Σύνοδος άπό όσα οί πέντε
ανωτέρω ισχυρίζονται. Έκ του όρου Αυτής προκύπτει ότι, ύπήρχον
δύο κατηγορίαι είκονομάχων, έξ ων ή μία αν καί δέν τό ήθελεν,
όμως παρεδέχετο ότι έγιναν αϊ οράσεις είς τους Προφήτας, αλλά
δέν άπεδέχοντο τάς ύπ' αυτών κατόπιν περιγραφόμενος εικόνας,
διότι έφρόνουν ότι οι Προφήται εΐδον όχι περιγραπτάς εικόνας αλλά
τήν άληπτον καί άθέατον θείαν ούσίαν, όπερ άκρως αίρετικόν
φρόνημα. Ή δευτέρα κατηγορία είκονομάχων ήσαν εκείνοι, οί όποιοι
εΐχον μέν όρθόδοξον φρόνημα περί των Προφητικών οράσεων, δηλα-
δή οί προφήται ήξιώθησαν νά μεθέξουν των άκτίστων ενεργειών
του ΘεοΟ, καθ' ό έχώρει έκαστος ίδόντες τύπους καί σχήματα του
μέλλοντος νά ενανθρώπηση λριστοΰ. Καί αϊ δύο όμως αΰται κα-
τηγορίαι ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΘΗΣΑΝ ΩΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΑΕ-
ΧΟΝΤΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΕΝΑΝΘΡΩΙΙΗΣΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Ιδού καί ό Συνοδικός Όρος:
«Τοις τάς μέν προφητικός οράσεις, καν μη βοΰλοιντο, παραδεχομέ-
νοις· τάς δ' όφθείσας αύτοϊς εικονογραφίας (ώ θαύμα;) καί πρό σαρκώσεως
τοϋ λόγου μη καταδεχομένοις, άλλ' ή αυτήν τήν άληπτόν τε καί άθέατον
οϋσίαν όφθήναι τοϊς τεθεαμένοις κενολογοϋσιν ή εικόνας μέν ταϋτα τής
αληθείας καί τύπους καί σχήματα ε'μφανισθήναι τοις έωρακόσι συντιθε-
μένοις, είκονογραφείν δέ ε'νανθρωπήσαντα τόν λόγον καί τά υπέρ ημών
αυτού πάθη ούκ άνεχομένοις, ανάθεμα. (Πρακτικά Ζ' Οίκουμ. Συνόδου
σελ. 907/407).
' Ο,

Τό κείμενον έν μεταφράσει:
—Είς εκείνους οί όποΓοι, ακόμη καί παρά τήν θέλησίν τους
(ή έξ ανάγκης ή διότι δέν μπορούν νά κάνουν διαφορετικά) παραδέχονται μέν
τάς (έν τή π.Δ. περιγραφόμενος). Προφητικός οράσεις.
— Δ έ ν αποδέχονται δέ τάς είκονογαφίας (- περιγραφάς τύπους, σύμβολα)
αύτάς πού άπεκαλύφθησαν είς αυτούς (τους Προφήτας), ώ του θαύματος,
καί πρό τής ενανθρωπήσεως τοΰ Θεοΰ Λόγου. ( 1 )

(1) Ή Ζ' Οικουμενική διά του 6ρου αΰτου είναι σαφής ότι αϊ όφθεΐσαι ύπό των Προφητών
δράσεις ήσαν θεοφάνεια του Θεοΰ Λόγου πρό τής Σαρκώσεως.

54
 —Άλλα ή κενολογοϋν (φλυαρούν, άνοηταίνουν, βλασφημούν) ΟΤΙ εις Τθύς
άξιωθέντας νά ϊδουν αύτάς Τάς Οράσεις, (- εΙκόνας, τύπους, σύμβολα, ομοιώ-
ματα), απεκαλύφθη ή ακατάληπτος (καί απερίγραπτος) και αθέατος θεία ουσία
(ή όποια οϋτε όραται, οϋτε συλλαμβάνεται, ούτε περιγράφεται, οϋτε εικονίζεται).
—"Η συμφωνούν μεν (συνομολογούν όρθοδόξως, παραδέχονται) ΟΤΙ εις
τούς άξιωθέντας νά ϊδουν αύτάς τά οράσεις ενεφανίσθησαν ε ι -
κόνες, τύποι καί σύμβολα της αληθείας (του αληθινού Θεοΰ Λόγου,
του μέλλοντος έσεσθαι).
—Δέν ανέχονται δέ (δέν αποδέχονται όμως) έπ' ούδενί νά είκονογραφήται
ό Χριστός, όπως έγινε ορατός διά της ενανθρωπήσεως καί υπέστη (ώς
άνθρωπος) τά πάθη διά τήν ίδικήν μας σωτηρία, Ανάθεμα.
Σαφώς δ όρος της Ζ' Οικουμενικής Συνάδου καταδικάζει τούς
είκονομάχους, οΐ όποιοι δέν έδέχοντο «είκονογραφεΐν Ένανθρωπή-
σαντα τόν Λόγον καί τά υπέρ ημών αυτού πάθη». Ό λ ο ι εκείνοι
οί αιρετικοί ΕΙκονομάχοι τούς οποίους μνημονεύει ανωτέρω ή Αγία
Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, (είτε παρεδέχοντο τάς οράσεις, εϊτε δέν
έδέχοντο τάς περιγραφόμενος εΙκόνας του μέλλοντος, νά σαρκωθή,
εϊτε έλεγον ότι εθεάθη ή θεία ουσία κλπ.), αναθεματίζονται διότι
όλοι ήρνοϋντο τήν εικόνα του ένανθρωπήσαντος Χριστού.
Άλλα καί ό έτερος όρος της Άγιας Ζ' Συνόδου τά αυτά λέγει:
«Των τάς προφητικός οράσεις ώς αυτό τό θείον αύτάς ε'σχημάτιζε
καί διετύπου, είδότων καί αποδεχόμενων, καί πιστευόντων απερ ό τών
προφητών χορός έωρακότες διηγήσαντο καί τήν διά τών αποστόλων καί
εις πατέρας διήκουσαν έγγραφόν τε καί άγραφον παράδοσιν κρατυνόντων,
καί διά τοϋτο είκονιζόντων τά "Αγια, καί τιμο>ντων, Αιωνία ή μνήμη
( γ > . (Αυτόθι σελ. 905-05).
Καί αύτοΟ του κειμένου ή μετάφρασις είναι:
«Είς εκείνους οί όποΓοι γνωρίζουν (κατανοούν εις βάθος) καί α-
ποδέχονται (μετά πίστεως) τάς προφητικός οράσεις όπως ό ίδιος
ό θεός τάς έσχημάτιζε καί τάς διετύπωνε (- απεκάλυπτε™ με σχήματα
καί τύπους, ώμοιοΰτο). Καί πιστεύουν όλα όσα ό χορός τών Προφη-
τών, άφοΰ ήξιώθησαν νά ϊδουν, κατόπιν διηγήθησαν (περιέγραψαν)
Καί κρατούν γερά (· φυλάσσουν πιστά) τήν άδιάκοπον έγγραφόν καί
άγραφον παράδοσιν τών Αγίων Αποστόλων, ή οποία έσυνεχΐσθη
μέσω τών Αγίων Πατέρων, καί διά τοΰτο (πιστοί εις τήν Παράδοσιν)
εικονίζουν Τά "Αγια (- τήν Θείαν Οίκονομίαν: Γέννησιν, θαύματα, Σταύρωσιν,
Άνάστασιν, Άνάληψιν, του ένανθρωπήσαντος Χρίστου, αλλά καί τήν Κυρίαν Θεοτόκον,
τούς Αγγέλους καί τούς Αγίους) καί Τίμητικώς Προσκυνούν (τάς εικόνας
των), Αιωνία ή μνήμη τρίς».
Ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος είς μέν τόν προηγηθέντα όρον, α-
ναθεματίζει αυτούς πού δέν έδέχοντο τήν είκόνισιν τοϋ ένανθρω-
πήσαντος Χρίστου, εϊτε έδέχοντο, εϊτε άπέρριπτον τάς δράσεις, είς
δέ τόν δεύτερον τούτον όρον μακαρίζει όλους τούς δεχόμενους τάς
55
Προφητικός οράσεις, όπως περιγράφονται εις τήν Π.Δ. και κρατούν
τήν Άποστολικήν καί Πατερικήν Παράδοσιν καί είκονίζουν τά άγια.
Ποία λοιπόν είναι ή διά των Αγίων Αποστόλων καί Αγίων Πατέρων
«διήκουσα έγγραφος τε καί άγραφος Παράδοσις» τήν οποίαν
«κρατύνουν» οι ορθόδοξοι «καί είκονίζουν τά "Αγια» καί επομένως
μακαρίζονται μέ τό «αιωνία ή μνήμη»; Σαφώς τά «"Αγια» τά
όποια είκονίζουν κατά τήν Άποστολικήν καί Πατερικήν Παράδοσιν,
είναι ολόκληρος ή θεία Οίκονομία, τήν οποίαν έπλήρωσεν άπό της
Ενανθρωπήσεως μέχρι του ΣταυροΟ, της Αναστάσεως καί της Α-
ναλήψεως Αυτός ό Χριστός. Ασφαλώς εικονίζονται καί αί οράσεις,
ώς περιγράφονται, δμως, των συμβόλων καί των τύπων, ή Εκκλησία,
ορίζει, νά προτιμάται ή φανερωθεΤσα χάρις (κανών πβ' της ΣΤ'
Οικουμενικής Συνόδου).
Πριν παρερμηνεύσουν καί διαστρέψουν τους όρους της Ζ' Οι-
κουμενικής Συνόδου, προκειμένου νά αναθεματίσουν, διατί δεν έδιά-
βασαν τους όρους της Συνόδου, καί αν ή άγραμματοσύνη των δέν
τους επέτρεπε νά κατανοήσουν αυτούς, διατί δέν εΰρον έναν πού
νά γνωρίζη στοιχειωδώς ελληνικά, αλλά καί νά κατανοή τους Πατέ-
ρας, διά νά τους διαφώτιση; Δέν τους πταίει όμως ή άγραμματο-
σύνη, άφοΰ γνωρίζουν τήν αλήθεια, διότι τους υπεδείχθη, αλλά
τους πταίει ή σκοπιμότητα νά «αναθεματίσουν» καί νά κηρύξουν
«είκονομάχους»! Αυτή τους έσκότισεν.

Ό « π α λ α ι ό ς των Ημερών»
ΈκεΤ όμως, όπου ή αίρεσις καί ή βλασφημία τών πέντε καί
όλων τών όμοφρόνων των κορυφώνεται, είναι τό «ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)»
κατά τών λεγόντων ότι τά «οράματα» ή τό όνομα «παλαιός τών
Ήμερων» αναφέρονται είς τόν Λόγον καί όχι εις τόν Πατέρα. Α-
νατρέπουν όλόκληρον τήν Θεολογίαν της τε Παλαιάς καί Καινής
Διαθήκης, περιστρέφοντες τό περιεχόμενον τών Προφητικών Όρά-
σεων, τών οποίων ό χαρακτήρ είναι καθαρά Χριστολογικός.
Συγκεκριμένως οι πέντε, έν τη παραφροσύνη των, «αναθεματί-
ζουν» πρωτίστως, τόν Χριστόν!
Ό Κύριος λέγει: «Ερευνάτε τάς Γραφάς, δτι ύμεΐς δοκεϊτε έν αύταϊς
ζωήν αΐώνιον εχειν καί έκείναι είσίν αί μαρτυροϋσαι περί ε'μοϋ». (Ιωάννου4
Ε' 39). Καί συνεχίζων ό Κύριος λέγει: «εί γάρ έπιστεύετε Μωϋσή, έπι-
στεύετε αν ε'μοί· περί γάρ έμοΰ εκείνος εγραψεν». (ΛύτόΟι 46). Καί πάλιν
ό Ίδιος ό Κύριος λέγει «...ώ ανόητοι καί βραδεϊς τή καρδία τοϋ πιστεύειν
επί πάσιν οίς έλάλησαν οι Προφήται! Ουχί ταϋτα έδει παΟεϊν τόν
Χριστόν... καί άρξάμενος από Μωϋσέως καί άπό πάντων τών προφητών
διηρμήνευεν αύτοϊς έν πάσαις ταίς γραφαϊς τά περί εαυτοί». (Λουκά ΚΛ'
25-27). Ό ίδιος λοιπόν ό Κύριος λέγει, ότι άπαντες οι Προφήται, ολόκληρος
ή Π.Δ. όμιλοΰν περί Αύτου.
56
 Ό Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει έν τη αρχή τοΰ Ευαγγελίου του: «Έν
αρχή ην ό Λόγος, καί ό Λόγος ην προς τόν θεόν καί Θεός ήν ό Λόγος.
Ούτος ήν έν αρχή προς τόν θεόν. Πάντα δι' αυτού ε'γένετο, καί χωρίς
αυτού έγένετο ουδέ εν δ γέγονεν». (Ιωάννου Α' 1-3). Όλη ή δημιουργία,
όλη ή Άποκάλυψις τής Παλαιάς καί Καινής Διαθήκης έγένετο διά του
Λόγου. (1) ΟΥΔΕ ΕΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥ. Καί πάλιν δ ίδιος ό Κύριος
λέγει, δτι δ Αβραάμ μέ πολλήν άγαλλίασιν καί χαράν έπόθησεν νά Γδη τήν
ήμερα τής ενανθρωπήσεως μου καί τήν είδε καί έχάρη: «Αβραάμ ό πατήρ
υμών ήγαλλιάσατο ϊνα ϊδη τήν ήμέραν τήν έμήν καί είδε καί έχάρη».
(Ιωάννου Ε' 56).
Καί έν μόνον έκ του Άπ. Παύλου: «Ού θέλω δε υμάς άγνοεϊν αδελφοί,
δτι οι πατέρες ημών πάντες ύπό τήν νεφέλην ήσαν, καί πάντες διά τής
θαλάσσης διήλθον, καί πάντες εις τόν Μωϋσήν έβαπτίσαντο έν τή νεφέλη
καί έν τή θαλασσή, καί πάντες τό αυτό πνευματικόν πόμα επιον· επινον
γάρ έκ πνευματικής ακολουθούσης πέτρας, ή δέ πέτρα ήν ό Χριστός»
(Α' Κορινθ. Γ 1-4).
"Αν θελήσωμεν νά συνεχίσωμεν, θά πρέπει νά άντιγράψωμεν
όλόκληρον τό Εύαγγέλιον, τό όποιον δέν είναι τίποτε άλλο παρά
ή Χάρις, ή Αλήθεια ή οποία σκιωδώς προετυπώθη καί προεμηνύθη
είς τήν Πάλαιαν Διαθήκην διά των Χριστολογικών οραμάτων, γεγο-
νότων καί προφητειών.
Τί λέγουν δμως καί οι Πατέρες τής Εκκλησίας διά τάς Θεο-
φανείας καί τάς προφητείας της Π. Διαθήκης. Δέν θά μεταφέρωμεν
έδώ όλόκληρον τήν Πατρολογίαν, διότι είναι αδύνατον, αλλά θά
παραθέσωμεν μόνον χωρία τίνα έκ των Άγιων Πατέρων, όσον είναι
άπαραίτητον, διά νά φανή ή ΟΟΝ5ΕΝ31Ι3 ΡΑΤΒΙΙΜ (ή Συμφωνία των
Πατέρων) καθ' ήν ό όρος «παλαιός τών ήμερων» αναφέρεται είς
τόν Θεόν Λόγον τόν μέλλοντα νά ένανθρωπίση καί όχι είς τόν
Πατέρα, άφοΰ ό εμφανιζόμενος καί τά πάντα ενεργών καί έν τή
Παλαιά Διαθήκη είναι ό Λόγος, ευδοκία τοϋ Πατρός καί συνεργεία
του 'Αγίου Πνεύματος.
Θά παραθέσωμεν πρώτα τήν άποψιν τοΰ "Αγίου του αιώνος μας, του
'Αγίου Νεκταρίου, ό όποιος καί "Αγιος καί γνώστης τών 'Αγ. Γραφών καί
τών Αγίων Πατέρων ήτο. Ούτος είναι κατηγορηματικός ότι ό αποκαλυ-
πτόμενος Θεός «έν τή Παλαιά Λιαθήκη εστίν ό Υιός καί Λόγος τοϋ Θεοΰ
καί ουχί ό Πατήρ». (Αγίου Νεκταρίου «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ», "Έκδοσις
Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη, σελ. 246). Περαιτέρω, Ο "Αγιος Νεκτάριος λέγει: «...
ό αποκαλυφθείς τώ Μωϋσή Θεός εστίν ό Λόγος τοϋ Θεού, τό δεύτερον
πρόσωπον τής Αγίας Τριάδος, καί ούτος έστιν ό έν δλη τή Παλαιά
Διαθήκη αποκαλυπτόμενος Θεός, θέλομεν αποδείξει προσάγοντες τά
σχετικά χωρία τών Αγίων Γραφών, καί πιστούντες δι' αυτών διά παρα-
θέσεως τήν τού θέματος άλήθειαν. Αϊ έκ τών χωρίων τών Αγίων γραφών
αποδείξεις δύνανται νά διακριθώσιν είς δύο τάξεις:

(1) Εννοείται πάντοτε «ευδοκία τοΟ Πατρός καί συνεργεία τοΰ 'Αγίου Πνεύματος».

57
 α) Εις αποδείξεις μαρτυρούσας, δτι απασαι αϊ θεϊαι έμφάνειαι αϊ
γενόμεναι κατά τήν πάλαιαν Οίκονομίαν, αϊ άναφερόμεναι έν τή Παλαιά
Γραφή, αναφέρονται εις εν καί τό αυτό θείον Πρόσωπον.
β) Είς αποδείξεις μαρτυρούσας ότι τό εν τούτο θείον πρόσωπον έστιν
ό Λόγος τοϋ Θεοϋ ό άναλαβών καί ό τελειώσας τό έργον τής Οικονομίας
καί ίίτι ό αυτός έστιν ό αρχηγός τής Παλαιάς καί Καινής Διαθήκης».
(Αυτόθι, σελ. 246-247).
Όλα τά ανωτέρω οΐ πέντε, μέ αυτόν τόν ψευδοόρο τους, τά
αναθεματίζουν καθώς καί τόν Ιδιο τόν "Αγιον Νεκτάριον!
Είς τήν συνέχεια, δ "Αγιος Νεκτάριος, παραθέτει χωρία τής Π.
Διαθήκης καί γνώμας Αγίων Πατέρων διά των όποιων αποδεικνύει
ότι εκείνος ό όποιος εμφανίζεται είς τήν Πάλαιαν Διαθήκην είναι
ό Θεός Λόγος καί όχι ό Πατήρ.
Ό "Αγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης έρμηνεύων τό χωρίον του ΛΑ' κεφ.
στίχ. 11-13 τής Γενέσεως καταλήγει ότι ό Θεός πού εμφανίζεται είς τόν
Ίακώβ' «ούχ ό Πατήρ εστίν ό όφθείς, άλλ' ό Μονογενής Υιός» (Ρ.ο. 80,
σελ. 197, ε'ρωτ. ΠΘ' καί Άγ. Νεκταρίου «"Ορθόδοξος Κατήχησις» σελ. 249, σημ. 1) Καί
πάλιν τονίζει ό "Αγιος: «Έπισημητέον δε ένταϋθα ώς τόν αυτόν καί
άνθρωπον έκάλεσε καί Θεόν» καί καταλήγει: «Διά τούτων δε πάντων
μανθάνομεν, ώς ό μονογενής Υιός Θεοϋ καί Θεός έπεφάνη ένταΰθα τω
Ιακώβ» (Αυτόθι, σελ. 201).
'Ο "Αγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων είς τήν δεκάτην Κατήχησίν του λέγει
δτι ό εμφανιζόμενος καί ενεργών είς τήν Πάλαιαν Διαθήκην είναι ό Χριστός
καί καταλήγει: «Βλέπεις ότι καί οϊ Προφήται τότε έ'βλεπον τόν Χριστόν,
αλλά καθό έχώρουν έκαστος». (Αυτόθι, σελ. 249).
Καί ό "Αγιος Ίουστΐνος, ό Φιλόσοφος καί μάρτυς, είς τόν περίφημον
διάλογον προς Τρύφωνα, διδάσκει δτι ό Χριστός καί όχι ό Πατήρ όμιλεΤ
καί ένεργεΤ είς τήν Π. Διαθήκην: «Κλίμακα έφη έωράσθαι αύτώ (τώ
Ιακώβ) καί τόν θεόν έπ' αυτής έστηρϊχθαι ή Γραφή δεδήλωκε· καί δτι
ούχ ό πατήρ ην, άπό των Γραφών άπεδείξαμεν» (αυτόθι σελ. 250). Άλλα
καί είς τήν 127 παραγρ. τοϋ «Διαλόγου» του, ό "Αγιος Ίουστΐνος γίνεται
κατηγορηματικότερος«Οΰτε ούν Αβραάμ οΰτε Ισαάκ οΰτε Ιακώβ οΰτε
άλλος ανθρώπων είδεν τόν Πατέρα καί άρρητον Κύριον τών πάντων
απλώς καί αυτού τού Χριστού, άλλ' εκείνον τόν κατά βουλήν τήν εκείνου
καί Θεόν οντά, υίόν αυτού, καί άγγελον ε'κ τού ύπηρετεϊν τή γνώμη ·
αυτού· δν καί άνθρωπον γεννηθήναι διά τής Παρθένου βεβούληται...»
(Β.Ε.II. Τόμος 3ος, σελ. 327). "Ορα επίσης αυτόθι, σελ. 280 καί 281).
'Ο Εύσέβιος Καισαρείας διδάσκει ότι: « Ό Μονογενής Υιός, ό ών είς
τόν κόλπον τού Πατρός, ύποκαταβαίνων τοϋ ιδίου μεγέθους, σμικρύνων
δε εαυτόν, έξ εκείνου όρατόν καί καταληπτόν άνθρώποις ποιεί. "Ωφθη
καί τώ "Αβραάμ ήνίκα είπεν αύτώ... καί αύθις επί τού Ιακώβ εϊρηται...
Καί Μωύσής δε τόν χρηματίζοντα αύτώ Θεόν ικέτευε λέγων... Άλλα καί
ό Ιεζεκιήλ τόν έπί Χερουβείμ καθήμενον είδεν ώς δρασιν ανθρώπου...
58
Τό γαρ πρόσωπον του Θεού Λόγου χαί ή θεότης του Μονογενούς Υίοϋ
τοϋ Θεοϋ θνητή φύσει ουκ αν γένοιτο καταληπτή- και τώ Ιεζεκιήλ δε ή
τού Λόγου δόξα δ ι ' αινιγμάτων εθεωρείτο- τω δε Αβραάμ έσχηματισμένος
έωράτο έν άνθρωπου μορφή... Ό δε παρών Προφήτης (Ιεζεκιήλ) ΐδεϊν
καί αυτός μαρτυρείται την δόξαν αυτού. Ούκούν τής τοϋ Σωτήρος ημών
Ιησού Χριστού»... (Β.Ε.Π. Τόμος 23ος, σελ. 30-31).
Ερμηνεύων ό ίδιος Πατήρ τόν 3ον στίχον έκ του ΣΤ' Κεφ. του Προφήτου
Ήσαίου, όπου είδε τά Σεραφείμ λέγοντα τό «"Αγιος "Αγιος "Αγιος Κύριος
Σαβαώθ πλήρης πάσα ή γή τής δόξης αυτού», λέγει ότι ό Κύριος Σαβαώθ
είναι ό Θεός Λόγος, «ύπερεξέπληξεν αυτά (= τά Σεραφείμ) ή άπό τών
υψηλότερων μετά τήν εις ανθρωπον τού Σωτήρος ημών παρουσίας». (Αυτόθι
σελ. 32).

Καί εις τήν δεκάτην τετάρτην Κατήχησίν του ό "Αγιος Κύριλλος

Ιεροσολύμων πάλιν γράφει: «Καί τούτον τόν θρόνον πρό τής ένσάρκου
παρουσίας τοϋ Σωτήρος έωρακώς ό προφήτης φησίν Ησαΐας: «Είδον τόν
Κύριον καθήμενον έπί θρόνου υψηλού καί επηρμένου» (Ησαΐας ΣΤ' 1) καί
τά έξης. «Τόν Πατέρα μεν γάρ ουδείς έώρακε πώποτε» (Ίωάν. Λ' 18) ό δέ
τώ προφήτη τότε φανείς, ό Υιός ήν». (αυτόθι σελ. 252).
Καί ό "Αγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφερόμενος εις τόν πρώτον
στίχον του ΣΤ' Κεφαλαίου του Προφήτου Ήσαίου: «Καί έγένετο τού ε'νιαυ-
τού ου άπέθανεν Όζίας ό βασιλεύς, είδον τόν Κύριον Σαβαώθ καθήμενον
έπί θρόνου υψηλού καί επηρμένου». Καί ερμηνεύων ό "Αγιος λέγει: «"Οτι
μεν ούν τόν Υίόν ό Προφήτης τεθέαται έν τή δόξη τού Θεού καί Πατρός,
ούκ αν ένδοιάσειτέ τις, Ιωάννου γράφοντος έναργώς περί αυτού» ρ.ο.
Τόμος 70, σελ. 1720 καί 173Α). Τί λέγει δμως καί ό θεΤος Ευαγγελιστής εις
τό ΙΒ' Κεφ., στίχους 38-41; Λέγει οτι ό Προφήτης Ησαΐας είδεν τήν δόξαν
αύτοΰ (του Υίοΰ) καί έλάλησε περί αύτοΰ: «ίνα ό λόγος Ήσαΐου τού
Προφήτου πληρωθή 6ν είπεν- Κύριε, τίς έπίστευσεν τή ακοή ημών; καί
ό βραχίων Κυρίου τίνι απεκαλύφθη; διά τούτο ούκ ήδΰνατο πιστεύειν οτι
πάλιν είπεν Ησαΐας- τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς καί πεπώρωκεν
αυτών τήν καρδίαν, ίνα μή ΐδωσι τοις όφθαλμοίς καί νοήσωσι τή καρδία
καί έπιστραφώσι καί ΐάσομαι αυτούς. Ταύτα είπεν Ησαΐας δτε είδε τήν
δόξαν αυτού καί έλάλησε περί αυτού». Καί ό "Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων:
«Τόν Πατέρα γάρ ουδείς έώρακε πώποτε, ό δέ τώ προφήτη τότε φανείς
ό Υιός ήν» (Κατηχ. ΊΑ, κζ Β.Ε.Π., 183 καί 278). Καί ό "Αγιος Χρυσόσΐομος:
« Εκπλήττει γάρ με τό θαύμα. Ό Παλαιός τών ήμερων παιδίον γέγονεν,
ό έπι θρόνου υψηλού καί επηρμένου καθήμενος, έν φάτνη τίθεται...» Ρ.Ο.
Τόμος 56 389). Καί ό "Αγιος Μεθόδιος Όλύμπου; «ύπεδέξατο μέν ταϊς
γηραλέαις άγκάλαις τόν έν νηπιότητι Παλαιόν τών ήμερων, ευλόγησε δέ
τόν Θεόν καί είπε Νύν απολύεις...» (ρ.ο.τόμος 18, 365).
Ό "Αγιος Αθανάσιος επίσης διδάσκει ότι ό Λόγος έποίησε τά πάντα
καί χωρίς αύτοΰ δέν έγινε τίποτε. Αυτός ό Χριστός, ό όποιος εσχάτως
έγινε καί άνθρωπος, Αυτός έπλασε τόν ανθρωπον, Αυτός έπηγγέλλετο τώ
Αβραάμ, Αυτός έδωκεν εις τόν Μωϋσή τόν Νόμον, Αυτός ενεφανίσθη εις
59
τους Πατριάρχας καί έλάλησεν είς τους Προφήτας, Αυτός είναι ό «διαθε-
μένος» τήν Πάλαιαν καί Νέαν Διαθήκην. «Αυτός (εστίν) ό πλάσας τόν
ανθρωπον ούτος ό τήν Έπαγγελίαν δούς τω Αβραάμ, ούτος ό καταβάς
επί τώ σώσαι τόν λαόν, ό Μωϋσή τόν νόμον δούς· ούτος ό θεός
Αβραάμ, καί θεός Ισαάκ, καί θεός Ιακώβ, ό έν Προφήταις λαλήσας,
ό διαθεμένος τήν Πάλαιαν καί Καινήν Διαθήκην, ό έπ' έσχατων των
ήμερων σάρκα εκ Παρθένου λαβών, θνητήν, ούκ αυτός ων θνητός»
(Β.Ε.Π. Τόμος 37, σελ. 79-80).

Καί είς τήν «Έπιστολήν περί των γενομένων έν τη Άριμίνω

της Ιταλίας καί έν Σελευκεία της Ίσαυρίας Συνόδων» διατυπώνονται
οΐ κάτωθι δροι:
«ΧΦ Εϊ τις μή τόν υίόν λέγοι τώ Αβραάμ έωράσθαι, αλλά τόν
άγέννητον Θεόν ή μέρος αυτού ανάθεμα έστω.
ΨΙΙ. Εϊ τις τώ Ιακώβ μή τόν υίόν ώς ανθρωπον πεπαλαικέναι, αλλά
τόν άγέννητον θεόν, ή μέρος αύτοϋ λέγη ανάθεμα έ'στω. (Ρ.ο.Τόμος 26, σελ.
281 κ. έξ.).

Καί είς τόν «Διάλογον περί της Τριάδος, έν ώ διαλέγονται ορθόδοξος

καί ανόμοιος Άρειανιστής», είς τήν έρώτησιν του αίρετικοΰ: «Έάν ούν
θέλη ό Υιός άποκαλύψαι τινί, ού δύναται; "Ορθόδοξος: Αποκαλύπτει μέν,
άλλ' ούχ ούτως αύτώ αποκαλύπτει ώς αυτός εαυτόν οίδεν άλλ' ώς δύναται
γνώναι ό καταξιούμενος. Διότι τώ μέν Ιεζεκιήλ άπό όσφύος καί ανω
ήλέκτρινος ε'γνώσθη· τώ δε Δανιήλ παλαιός ήμερων τώ δέ Ησαΐα καλυ-
πτόμενος ΰπό τών σεραφείμ». (Ρ.(ϊ. Τόμος 20, 1116 καί Β.Ε.Η. Τ. 36).
Μία μαρτυρία ακόμη τοϋ Αγίου Μαξίμου του Όμολογητου Θά
παραθέσωμεν καί μίαν του Αγίου Χρυσοστόμου.
Ό "Αγιος Μάξιμος είς τήν «Β' Εκατοντάδα τών Γνωστικών Κεφαλαίων»
είς τό ΚΗ' Κεφάλαιον γράφει: «κη'. "Ωσπερ πρό της εμφανούς καί κατά
σάρκα παρουσίας, νοητώς ό τού θεού Λόγος τοις πατριάρχαις καί
προφήταις ε'νεδήμει, προτύπων τά μυστήρια τής αυτού παρουσίας· ούτω
καί μετά ταύτην τήν ε'νδημίαν, ού μόνον έν τοις ετι νηπίοις παραγίνεται,
διατρέφων πνευματικώς καί άγων προς ήλικίαν τής κατά θεόν τελειό-
τητος· αλλά καί έν τοις τελείοις, προδιαγραφών αύτοϊς κρυφίως τής
μελλούσης αυτού παρουσίας ώς έν είκόνι τους χαρακτήρας, κθ'. "Ωσπερ
οι τοϋ νόμου καί τών προφητών λόγοι, πρόδρομοι τυγχάνοντες τής κατά
σάρκα τού Λόγου παρουσίας, τάς ψυχάς εί,ς Χριστόν έπαιδαγώγουν ούτω.
καί αυτός ό δεδοξασμένος τού Θεού Λόγος σαρκωθείς, πρόδρομος τής
πνευματικής αυτού παρουσίας γεγένηται· παιδαγωγών τάς ψυχάς διά τών
οικείων λόγων, προς ύποδοχήν τής εμφανούς αυτού θεϊκής παρουσίας ην
αεί μέν ποιείται, μεταβάλλων άπό τής σαρκός προς τό πνεύμα διά τών
αρετών τους άξιους- ποιήσει δέ καί έπί τέλει τού αιώνος, εμφανώς
άποκαλύπτων τά τέως πάσιν απόρρητα». (Ρ.(ί.Τόμος 90, σελ. 1137 0.0.)
Καί ό Ιερός Χρυσόστομος είς τήν έρμηνείαν τοϋ ΜΣΤ' Ψαλμού πάλιν
τονίζει, δτι τόσον τής Παλαιάς, όσον καί τής Καινής Διαθήκης νομοθέτης
60
είναι ό αυτός Χριστός. Προς τοΰτο επικαλείται καί ερμηνεύει τάς ρήσεις
των Προφητών Ιερεμίου καί Βαρούχ. Καί ό μέν Προφήτης Ιερεμίας είς τό
ΛΗ' Κεφ., στίχ. 31 καί έξης ακούει τόν Κύριον νά όμιλή διά τήν Νέαν
Διαθήκην: «Διαθήσομαι ΰμϊν Διαθήκην Καινήν, ού κατά τήν Διαθήκην,
ην διεθέμην τοίς πατράσιν υμών, έν ήμερα έπιλαβομένου μου της χειρός
αυτών έξαγαγεΐν έκ της Αιγύπτου» (Ιερεμία ΛΗ' 31).
Καί δ Προφήτης Βαρούχ: «Ούτος ό Θεός ημών, ού λογισθήσεται
έτερος προς αυτόν ε'ξεύρε πάσαν ε'πιστήμην καί εδωκεν αυτήν Ιακώβ τώ
παιδί αύτοϋ καί Ισραήλ τώ ήγαπημένω ΰπ' αύτοΰ. Μετά τοϋτο επί γης
ώφθη καί τοις άνθρώποις συνανεστράφη». (Βαρονχ Γ' 36-38).
Μέσα στον Αγιογραφικό καί Πατερικό Πνευματικό Θησαυρό της
"Ορθοδόξου Θεολογίας, αυτά τά όποια παρεθέσαμεν είναι ελάχιστα,
αλλά καί πάρα πολλά, διά νά καταδειχθή ή συμφωνία Αγίας Γραφής
καί Αγίων Πατέρων, ότι αυτός ό όποιος εμφανίζεται είς τήν Πα-
λαιάν Διαθήκην δέν είναι ό Πατήρ, αλλά ό μέλλων νά ένανθρωπίση
Υιός καί Λόγος του Θεοΰ. Αυτός ενεφανίσθη, Αυτός ώμίλησε είς
τους Προφήτας, Αυτός έσαρκώθη, Αυτός είναι Κύριος της Παλαιάς
καί της Καινής Διαθήκης. Αυτός είναι ό «Παλαιός τών ήμερων».

Καί εκ τ η ς Ορθοδόξου Υ μ ν ο λ ο γ ί α ς μας:

Καί ή «Υμνολογία της Εκκλησίας τό αυτό όμολογεΤ έν τη λατρεία:
«Ώς είδεν Ησαΐας συμβολικώς, έν θρόνω επηρμένο θεόν, ΰπ' αγγέλων
δόξης δορυφορούμενον, ώ τάλας, έβόα, εγώ! πρό γάρ είδον σωματούμε-
νον θεόν φωτός άνεσπέρου καί ειρήνης δεσπόζοντος» (Καταβασία Υπα-
παντής).
— «Νηπιάζει δι' έμέ ό Παλαιός τών ήμερων...» (Κάθισμα μετά τόν
πολυέλαιον της 2 Φεβρουαρίου).
— « Ό Παλαιός ήμερων νηπιάσας σαρκί ΰπό μητρός Παρθένου τώ
ίερώ προσάγεται...» («Καί νϋν» της Λιτής 2 Φεβρ.).
— « Ό παλαιός ήμερων, ό καί τού νόμου πάλαι έν Σινά δούς τώ
Μωϋσή, σήμερον ώς βρέφος όράταΐ...» (Πρώτον ίδιόμελον τής Λιτής αυτόθι).
— « Έ ν τοίς Προφήταις ώράθης, ώς θέμις ήν (=ώς ήτο δυνατόν)
Ίησοΰ, σέ θεαθήναι πάλαι· αλλά νϋν Θεοϋ Λόγε, σαρκί παντί τώ κόσμω,
ώφθης εκών, έκ Παρθένου Μαρίας...» (Δεύτερον στιχηρόν εσπερινού αυτόθι).
— «Σήμερον Συμεών έν ταίς άγκάλαις τόν Κύριον τής δόξης
υποδέχεται, δν ύπό τόν γνόφον πρώην ό Μωϋσής έθεάσατο έν τώ δρει
Σινά πλάκας δόντα αϋτώ· "Οστις εστίν, ό έν τοις προφήταις λαλών καί
του νόμου ποιητής- ον ό Δαυίδ καταγγέλλει...» (Τέταρτον τροπάριον τής Λιτής
αυτόθι).
— «... Ούτος έστιν, ό διά νόμου λαλήσας ούτος έστιν, ό έν
προφήταις ρηθείς· ό σαρκωθείς δ ι ' ημάς καί σώσας τόν ανθρωπον...»
(Αεΰτερον στιχηρόν του Έσπερ. αυτόθι).
— «... Ούτος έστιν 6ν ό Δαυίδ καταγγέλλει, ούτος έστιν, ό έν
προφήταις λαλήσας». (Τρίτον στιχηρόν τοϋ Έσπερ. Αυτόθι).
61
 «..."Ον γάρ εκείνοι πολύτροπος έθεάσαντο, καί αΐνιγματωδώς
προεκήρυξαν, τούτον βαπτίσαι έν Ιορδάνη κατηξιώθης...» (Αοξαστ. Έσπερ.
23 Σεπτεμβρίου).
«...καί γάρ πάντων τών Προφητών μείζονα σε ποιήσω· εκείνων μεν
ουδείς σαφώς με κατείδεν, άλλ' έν τΰποις καί έν σκιαίς καί ένυπνίοις·
συ δε, επί σοϋ ίστάμενον κατά γνώμην» (Μηναίου 5 Ιανουαρίου «οίκος»).
«Νέον παιδίον υπέρ λόγον τέτοκας, τόν παλαιόν ημερών, νέας έν γή
τρίβους αρετής δείκνυόμενον...». (Θεοτοκίον α' ο>δής 5 Ιουλίου καί παρακλητική
η' ώδή πλ. β' τρίτη πρωί).
«Νέον βρέφος ήμϊν, τόν Παλαιών Ήμερων, αγνή παρθένε άπεκύησας,
παλαιωθεϊσαν τήν φύσιν άνακαινίσαντα, ανθρωπον Πανάμωμε τώ θείω
πάθει αυτού» (Παρακλητική θεοτοκ. α' ωδής πλ. α' Παρασκ. πρωΐ).
Επομένως καί ή "Ορθόδοξος Υμνολογία θεολογούσα, έν τώ συ-
νόλω της κηρύσσει ότι ό «Παλαιός τών ήμερων» είναι ό Θεός
Λόγος, ό όποιος έν τέλει ένηνθρώπησεν καί ώλοκλήρωσε τήν προς
τόν ανθρωπον αποκάλυψιν καί θείαν Οίκονομίαν.
Ε'
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
Κ.Ε.Ο. Αυτόθι σελ. 14-15)
Μέ τόν πέμπτον ψευδοόρον των «Αναθεματίζουν (τρις)» όσους
λέγουν καί γράφουν ότι:
α) Ή εικόνα της έκ τάφου έγέρσεως του Κυρίου, «δεν έχει καμμία
ίστορικήν βάσιν, διότι κανείς δεν είδε αυτό τό καθαρά υποθετικό
γεγονός... ή πιστεύουν ότι δεν έχει έρεισμα είς τήν Άγίαν Γραφήν καί
είναι άνευ Άγιοπατερικής τεκμηριώσεως καί αποτέλεσμα δυτικού φρο-
νήματος».
β) "Οτι «"Οτι ή διατύπωσις «ένσωμος άνάστασις τοϋ Χριστού» είναι
αίρετική, διότι ο! ίδιοι φρονούν ότι ή Άνάστασις του Χριστού αρχίζει
από τό «τετέλεσται» καί ότι «μέ τό σώμα κατήλθεν είς τόν Άδη» καί
ότι «έκεϊ (σ.σ. είς τόν "Αδην) άνεστήθη ή ψυχή του Χριστού».
γ) «...είς τήν εικόνα της είς "Αδου Καθόδου εικονίζεται ή Άνά-
στασις του Χριστού».
δ) «Ή ότι ή εικόνα της είς "Αδου Καθόδου εκφράζει τό δόγμα της
ενανθρωπήσεως τοΰ Κυρίου καί της Αναστάσεως αυτού».
Καί είς τόν ψευδοόρον αύτόν' άποκαλύτπεται άλλου ή αμάθεια,,
άλλου τό κακόηθες ψευδός διαστροφή, καί παντού τά αιρετικά των
φρονήματα καί ό πνευματικός σκοτισμός. Συγκεκριμένως:
α) «Αναθεματίζουν (τρίς)» εκείνους οι όποιοι λέγουν καί γρά-
φουν ότι ή εικονική παράστασις, ή οποία παριστά τόν τρόπον της
Θεοπρεποϋς Αναστάσεως του Κυρίου, δεν στηρίζεται οϋτε είς τήν
Άγίαν Γραφήν, ο'/τε είς τήν Ζ' Οίκουμενικήν Σύνοδον, οΰτε είς
τους Αγίους Πατέρας. Μα αυτό είναι βασική αλήθεια της ορθο-
δοξίας, ή οποία λάμπει υπέρ τόν ήλιον. Ή Ορθοδοξία ένω
όμολογεΓ περιτράνως τήν έκ τάφου τριήμερσν έγερσιν του Κ»~
62
ρίου, όμως ούτε περιέγραψε ποτέ, οΰτε εικόνισε τόν τρόπον και*
την ώραν της έκ Τάφου Έγέρσεως τοΰ Κυρίου. Διότι καί τοϋτο
τό γεγονός, ώς ύπερφυές μυστήριον, δέν περιγράφεται οϋτε ε[ς
τά ιερά Ευαγγέλια, οϋτε άλλου είς τάς Αγίας Συνόδους καί τους
"Αγίους Πατέρας. Οϋτε καί είς τήν είκονογραφικήν παράδοσιν της
ορθοδοξίας αναφέρεται ή υπονοείται ότι υπάρχει τοιαύτη είκών,
πρίν άπό τό 17ον αίώνα. Ουδείς πράγματι εϊδεν αυτήν ταύτην
τήν Άνάστασιν, αλλά οι πάντες εΤδον τόν κατόπιν εμφανισθέντα
άναστημένον Χριστόν. Ό τρόπος καί ό χρόνος της Αναστάσεως,
ούδαμοϋ περιγράφεται, διότι όπως καί ό τρόπος της Γεννήσεως,
έτσι καί της έκ τοΰ τάφου τριημέρου "Αναστάσεως του Κυρίου είναι
ΜΥΣΤΗΡΙΑ, τά όποια οΰτε κατανοούνται διά τοΰ λόγου, οϋτε πε-
ριγράφονται, οϋτε ζωγραφίζονται. Εικονίζεται ό Γεννηθείς καί Α-
ναστηθείς Κύριος, όπως ώράθη καί συνανεστράφη ήμΓν. Αι άγιαι
Οικουμενικοί Σύνοδοι καί όλοι οι "Αγιοι Πατέρες κηρύσσουν,
καί μετ' Αυτών καί ήμεΓς πιστεύομεν, όμολογοΰμεν καί κηρύσ-
σομεν ότι Ανέστη ό Κύριος τριήμερος έκ νεκρών, (έκ τοϋ
τάφου) αλλά πώς καί πότε ούκ ϊσμεν. Τόσον οι θεΤοι Εύαγγελι-
σταί, όσον καί οι "Αγιοι Πατέρες δέν περιγράφουν ούδαμου τό
μυστήριον της Αναστάσεως, ένώ κηρύσσουν:
Ό Ευαγγελιστής Ματθαίος: «Ούκ ετσιν ώδε· ήγέρθη γάρ καθώς είπε·
δεϋτε ϊδετε τόν τόπον δπου εκείτο ό Κύριος» (Μαχθ. ΚΗ' 6).
Ό Θείος Μάρκος επίσης: «ό δε λέγει αύταϊς· μή έκθαμβεϊσΟε- Ίησοϋν
ζητείτε τόν ναζαρινόν τόν έσταυρωμένον- ήγέρθη, ούκ έτιν ώδε· ϊδε ό
τόπος οπού εΟηκαν αυτόν» (Μάρκ. ΙΣΤ' 6).
Ό Ιερός Λουκάς ωσαύτως: «Ούκ εστίν ώδε, άλλ' ήγέρθη- μνήσθητε
ώς έλάλησεν ύμϊν έτι ων ε'ν τη Γαλλιλαία» (Λουκά ΚΑ' 6).
Ό επιστήθιος θείος Ιωάννης γράφει: «Τή δε μια των Σαββάτων
Μαρία ή Μαγδαληνή έρχεται πρωί σκοτίας έτι οΰσης είς τό μνημεϊον,
καί βλέπει τόν λίθον ήρμένον έκ τού μνημείου...» (Ιωάννου Κ' 1 κ. εξ.).
Οι ΘεΤοι Εύαγγελισταί λέγουν μόνον ότι «ήγέρθη ούκ εστίν
ώδε»! Ένώ δεικνύουν τό κενόν μνημεΤον καί τό σουδάριον. Όμως,
οϋτε πότε, οϋτε πώς άνεστήθη λέγουν! Πώς θά περιέγραφον τό
μυστήριον; Μήπως ή Άνάστασις ή ή Γέννησις του Κυρίου ήσαν,
καί είναι, άπλα φυσικά γεγονότα; Όχι, άλλ' «έσφραγισμένα,, μυ-
στήρια» καί άγγέλοις καί άνθρώποις. Διά· τούτο ακριβώς, διά νά
ξεπερασθή ή αμφιβολία καί ή απιστία τών Μαθητών, ενεφανίσθη
πολλάκις ό Αναστημένος Κύριος καί είς τάς Μυροφόρους και είς
τους Μαθητάς Του. Δέν είναι λοιπόν οϋτε έφάμαρτον οϋτε αίρετικόν
τό φρόνημα ότι ελέχθη καί έγράφη, ότι ή μετά τά μέσα τοΰ 17ου
αιώνος έμφανισθεΐσα εικονική παράστασις, ή όποια παριστά τήν ώ-
ραν καί τόν τρόπον της Αναστάσεως του Κυρίου, δέν στηρίζεται
οΰτε είς τά Ευαγγέλια οΰτε είς τους "Αγίους Πατέρας. Δέν
υπάρχει μεγαλύτερη Αλήθεια καί όρθοδοξοτέρα "Ομολογία άπό
αυτήν, τήν οποίαν οΐ πέντε «Αναθεματίζουν»!
63
 Ή κατηγορία, τήν οποίαν διατυπώνουν καθ' ήν δήθεν έκηρύχθη
ή έγράφη δτι ή Άνάστασις τοΰ Κυρίου είναι «ύποθετικόν γεγονός»
άποτελεΤ πραγματικά σατανικήν διαστροφήν καί παρερμηνείαν, διότι,
δεν είπε κανείς δτι ή Άνάστασις τοϋ Κυρίου είναι ένα ύπο-
θετικόν γεγονός. Φανταστικόν, ύποθετικόν, άντιευαγγελικόν καί άν-
τορθόδοξον γεγονός, ΔΕΝ εϊπεν κανείς ότι ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, αλλά μόνον ό τρόπος μέ τόν όποιον ύπέθεσεν,
έφαντάσθη καί έξωγράφησεν ό Δυτικός όρθολογιστής ζωγράφος, ό
όποιος θέλει όλα τά μυστήρια νά τά θέτη κάτω άπό τόν ορθόν
λόγον.^' Τά μυστήρια δμως, όπως ή έκ Πνεύματος 'Αγίου Σύλληψις,
ό αδιάφθορος καί άλόχευτος. Τόκος, ή Άνάστασις κλπ. εϊναι ΥΠΕΡ
ΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.

(1) Ό πονηρός δεν κοιμάται, αλλά ήδη καί έν τοις έμπροσθεν προέτρεξεν καί ένέβαλεν
είς τόν λογισμόν των πέντε καί όλων των ομοφρόνων των πάλιν τό κακόν: «Νά! τους λέγει:
Τόν βλέπετε; Τόν διαβάζετε; Τί χρείαν έχομεν μαρτύρων; Καταργεί τήν Α' Ποιμαντορικήν
Έγκύκλιον (Άρ. Πρωτ. 2566/23.1.1992). Δεΰτε καί άποκτείνομεν αυτόν. Ύπεκρίνετο δταν
έλεγε καί έγραφε δτι δέχεται τήν έγκύκλιον, ή δέχεται τήν εικόνα της έκ τάφου έγέρσεως!
Όσοι θά δεχθούν αυτόν τόν πονηρόν λογισμόν, 6ς λάβουν ύπ' όψιν των καί ταϋτα: Ή
ποιμαντορική Εγκύκλιος (ύπ' Αριθμ. Πρωτ. 2566/23.1.1992) άσχετα, ύπό ποίας συνθήκας
βγήκε, πέρασε είς τήν νεωτέραν Ίστορίαν της Εκκλησίας ώς ένα κείμενον, τό όποιον
εξέφρασε τήν άκραν ποιμαντικήν εύαισθησίαν των ορθοδόξων Επισκόπων, έναντι των
πιστών καί γενικώτερον ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Δεν είναι ή
έν λόγω εγκύκλιος, θεόπνευστον κείμενον, δπως άνοήτως καί βλασφήμως, πλην ίσως
σκοπίμως, αποφαίνονται τινές, αλλά υπόκειται καί αυτό είς κρίσιν τιθέμενον ύπό τό φως της
Θεοπνεύστου Άγιας Γραφής καί της έν γένει Ορθοδόξου Παραδόσεως. Διό της Εγκυκλίου
ταύτης έξηντλήθη όλη ή οικονομία της Εκκλησίας, έναντι των πέντε Επισκόπων, προκει-
μένου νά μή διασαλευθή ύπ' αυτών ή Αγάπη, ή ΕΙρήνη καί ή Ένότης, κατά τήν κρίσιμον
περίοδον τήν οποίαν διέρχεται ή Εκκλησία τοϋ Χρίστου. ΕΓναι ένα κείμενον τό όποιον
κατανοείται έν τόπω καί χρόνω. Δέν καταργούμε καμμίαν εικόνα αλλά καί δέν πλαστογρα-
φούμε, οΰτε «άναθεματίζομεν» τήν παραδοσιακήν Βυζαντινήν - Δογματικήν εικόνα της
Αναστάσεως. Γνωρίζομεν νά ποιώμεν οίκονομίαν, όχι δμως παρανομίαν, μέ τήν οποίαν νά
ανατρέπεται ή Όρθοδοξία, καί νά καθιστάμεθα τη άληθεία αιρετικοί.
Ή συγκεκριμένη Εγκύκλιος δέν είναι τό «Εύαγγέλιον», δέν είναι «θεόπνευστος», αλλά
καί δέν αναθεματίζει τήν όρθοδοξίαν, τό Εύαγγέλιον καί τους Πατέρες, όπως αϊ λεγόμενοι
Β' καί Γ εγκύκλιοι των πέντε σχισματικών καί αίρετικών Επισκόπων. Ύπήρξεν ώς κείμενον
προκειμένου, οικονομικώς, νά αντιμετωπισθούν τά χείρονα. Τήν έδέχθημεν διό νά προφυλά-
ξωμεν τους πέντε άπό τό σχίσμα καί άπό τάς παραφροσύνας των Β' καί Γ Εγκυκλίων των,
αλλά δυστυχώς, άπό τήν στιγμήν πού είσήλθεν είς τους πέντε ό διάβολος της πλάνης, της
βλασφημίας καί της προδοσίας, κατά της Όρθοδοξίας, δέν τους συνεκράτησε καί δέν τους
συγκρατεί κανείς καί καμμία οικονομία.
Τήν έδέχθημεν διότι σεβόμεθα καί τήν άδυναμίαν των εχόντων «ασθενή πίστιν» έν
Χριστώ αδελφών μας, καί των όποιων ό σκανδαλισμός είναι θανάσιμον "αμάρτημα. Τό ότι
έδέχθημεν αυτήν τήν Ποιμαντορικήν Έγκύκλιον καί τήν είκονικήν παράστασιν, δέν σημαίνει
δτι πρέπει νά σιωπώμεν, δταν οΐ πέντε έξέφυγον καί άπό τό πνεϋμα της άκρας Εκκλησία- *
στικής Οικονομίας αυτής της Εγκυκλίου (2566/23.1.1992) έφθασαν είς τάς χειροτέρας
μορφάς βλασφημιών καί αιρέσεων καί αναμαθεματίζουν, τόν ίδιον τόν Χριστόν, τό Ιερόν
Εύαγγέλιον Του, τους Αγ. Πατέρας καί όλόκληρον τήν όρθοδοξίαν. Δέν νοείται έπανα-
λαμβάνομεν, ύπ' αύτάς τάς συνθήκας, δτι έμεΐς πρέπει νά σιωπήσωμεν, ύπό τόν φόβον ή
τήν άπειλήν, μή μας κατηγορήσουν δτι καταργούμε τήν Έγκύκλιον. ΟΧΙ! ΜΥΡΙΑΚΙΣ ΟΧΙ. Όταν
ύπό των πέντε σχισματοαιρετικών,.ανατρέπεται καί μεταστοιχειώνεται ή Όρθοδοξία, ήμεΐς
δέν έχομεν τό δικαίωμα νά σιωπώμεν, διότι ούτω συμπράττομεν αύτοϊς. Δέν θά άποκρύψωμεν
λοιπόν οϋτε τήν Δογματικήν, ούτε τήν Ίστορικήν άλήθειαν, διότι ούτό δέν είναι οικονομία
αλλά παρανομία, ή όποια εξισώνει μέ τόν διάβολον. Δέν μας όφειλεΐ είς ουδέν δταν χύνωμεν
καί αίματα διό τό «Παλαιόν», ένώ δεχόμεθα ή άνεχόμεθα τόν ύπόλοιπον αίρετικόν βόρβορον
της Δύσεως.

64

.
 β) «Αναθεματίζουν (τρίς)», όσους λέγουν ότι ή έκφρασις «έν-
σωμος άνάστασις του Χρίστου είναι αιρετική» ή φρονούν «ότι
ή Άνάστασις αρχίζει άπό τό «Τετέλεσται». Καί τοΰτο μαρτυρεί
Οτι οί πέντε δέν έχουν απολύτως καμμίαν σχέσιν μέ τήν Όρθόδοξον
Θεολογίαν της Εκκλησίας. Είναι μόνον θρησκευόμενοι άνθρωποι, οί
όποιοι δογματίζουν ό,τι ό νους τους συλλαμβάνει. Ή θεολογία τους
δέν είναι οΰτε Αγιογραφική, οϋτε Πατερική. Είναι δυτική, ανθρω-
πολογική, εΐναι εγκεφαλική.
Ή φράσις «ένσωμος Άνάστασις» είναι ιδική των, καί τήν έ-
πενόησαν διότι προηγήθη βαρύτατον αίρετικόν φρόνημα! Έφρόνησαν
ότι ό Χριστός Ανέστη μόνον σωματικώς, διότι υπάρχει προηγουμέ-
νως, εις πολλούς έξ αυτών, τό αίρετικόν φρόνημα, καθό ό Θεός
Λόγος ένανθρωπήσας προσέλαβε μόνον τόν σωματικόν άνθρωπον!
Έκ της άναβιώσεως αυτής της παλαιάς Χριστολογικής αίρέσεως
προκύπτει καί ή αϊρεσις περί μόνης της «σωματικής» Αναστάσεως.
Αγνοούν ότι ό Κύριος προσέλαβεν όλόκληρον τήν άνθρωπίνην φύσιν
έκ σώματος καί ψυχής λογικής, διά τοϋτο βλέπουν καί αντιλαμβά-
νονται μόνον σωματικήν Άνάστασιν. Όμως ή Άνάστασις δέν νοείται
μόνον σωματική ή μόνον πνευματική - ψυχική. Ό θάνατος καί ή
φθορά εΐχον επιβληθεί ψυχοσωματικά εις τόν άνθρωπον, διά τούτο
ό Χριστός ένανθρωπήσας ώμοιώθη ήμΐν κατά πάντα, δηλαδή προ-
σέλαβεν όλόκληρον τόν άνθρωπον έκ σώματος καί ψυχής, διότι αϊ
συνέπειαι του προπατορικού αμαρτήματος ήσαν έπί ολοκλήρου του
ψυχοσωματικού ανθρώπου. Ώς έκ τούτου, έπί του Σταυροϋ καί κατά
τήν στιγμήν του τετέλεσται, χωρίζεται ή Ψυχή άπό τό Σώμα καί
αποθνήσκει ώς άνθρωπος ό Ίησοΰς. Ό απαθής Θεός Λόγος, καί
μετά τό τετέλεσται, βεβαίως δέν έχωρίσθη οϋτε άπό τό πα-
νάχραντον σώμα, τό οποίον ένεκλείσθη εις τό καινόν μνημείον,
οΰτε άπό τήν ψυχήν, μέ τήν οποίαν κατήλθεν εις τόν "Αδην,
έπάτησεν τόν θάνατον καί πάλιν είσήλθεν είς τό "Αγιον Σώμα καί
'Ανεστήθη θεοπρεπώς - μυστηριωδώς έκ τάφου τριήμερος, ό Ένας
Κύριος. Έν προκειμένω ή άναμάρτητος ψυχή του Κυρίου κατελθοϋσα
μετά του Θεοϋ Λόγου είς τά βάθη του "Αδου, δέν έγεύθη καν τήν
πίκραν του θανάτου, διότι ώς «θάνατος» της αθανάτου ψυχής λο-
γίζεται ή αμαρτία, ή όποια χωρίζει άπό τόν Θεόν καί αυτός είναι
ό θάνατος της αθανάτου ψυχής. . •

Ιδού ό Μ. Αθανάσιος πώς συνοψίζει τήν όρθόδοξον διδασκαλία περί

του μυστηρίου του ΣταυροΟ καί της "Αναστάσεως του Κυρίου: «Έν μεν

(1) Όταν διά πρώτην φορά ήκουσα παρά γνωστού Αθηναίου ιατρού έπιστήμονος νά
έρωτα: «ό Χριστός είχε καί ανθρώπινη ψυχή;» έτρόμαξα διότι ό άνθρωπος αυτός όπως καί
οί πέντε «θεολογούν»!... καί ίδού τό κατάντημα τους!...
(2) Ή Υποστατική ένωσις των δύο έν Χριστώ φύσεων, άπαξ γενομένη έν τη νηδύϊ της
Παρθένου, ουδέποτε κατελύθη οΰτε κατά τήν Γέννησιν, οϋτε κατά τήν Σταύρωσιν, οϋτε κατά
τό τετέλεσται, οϋτε κατά τήν εις "Αδου κάθοδον, οϋτε... έν τη Άναλήψει, αλλά παραμένει
καί έν τη δόξη της Άγιας Τριάδος καί οϋτω πάλιν θά έλθη ίνα κρίνη ζώντας καί νεκρούς.

65
ψυχή Θεοϋ ή κράτησις τοΰ θανάτου έλύετο καί ή έ | "Αδου Άνάστασις έγίνετο
καί ταϊς ψυχαϊς εύηγγελίζετο, έν δε σώματι Χρίστου ή φθορά κατηργεΐτο καί
ή αφθαρσία έκ τάφου έδείκνυτο». (Μ. Αθανασίου Λόγος κατά Άπολλιν ΒΕΠΕΣ 37
294 στοιχ. 28-30). Αυτό είναι τό φρόνημα της Εκκλησίας! Ή Άνάστασις δέν
νοείται μόνον σωματική, αυτής «προηγείται» ή νίκη του μετά ψυχής
Θεού Λόγου κατά του θανάτου εις τόν "Αδην, καί ή αφθαρσία του έν τώ
καινώ μνημείω κλεισθέντος "Αχράντου σώματος τοΰ Κυρίου. Τό γεγονός
δτι ή Ψυχή του Κυρίου δέν «άπέθανεν», δηλαδή δέν έδεσμεύθη άπό τόν
θάνατον, δπως όλων αϊ ψυχαί, άλλα καί έδέσμευσε ό Χριστός καί
έθανάτωσε τόν θάνατον καί ήλευθέρωσε καί τάς «άττοθαμένας» ψυχάς,
δηλαδή τάς αιχμαλώτους ψυχάς ύπό του "Αδου, αυτό ώδήγησεν, όχι απλώς
εις τήν «ένσωμον» άνάστασιν αλλά εις τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ τοΰ ΧΡΙΣΤΟΥ.
"Ολόκληρος ό άνθρωπος έστέναζεν άπό τήν παράβασιν των πρωτοπλά-
στων, όλόκληρον τόν άνθρωπον προσέλαβεν ό Θεός Λόγος καί όλόκληρον
τόν έσωσεν, συναναστήσας παγγενή τόν 'Αδάμ. Τό μυστήριον της Σω-
τηρίας, της Λυτρώσεως, της Αναστάσεως, εις αυτό τό τελευταΐον στά-
διον της θείας Οίκονομίας, «αρχίζει» άπό τοΰ Σταυροΰ, συνεχίζεται έν τώ
"Αδη μέ τήν νίκην κατά του θανάτου καί έν τώ τάφω, μέ τήν κατάργησιν
της σωματικής φθοράς καί ολοκληρώνεται μέ τήν έκ τάφου Έγερσιν του
Χρίστου, όχι του Σώματος μόνον τοΰ Χρίστου.
Ψεύδονται οι πέντε καί όταν λέγουν ότι δήθεν φρονοΰμεν καί πι-
στεύομεν «ότι ό Κύριος κατήλθεν εις τόν "Αδην καί μετά του σώματος»!
Τοιαύτην, άνοησίαν - βλασφημίαν ουδείς διενοήθη, είπεν ή έγραψεν, αλλά
είναι απολύτως Ιδική των διαστροφική έπινόησις, άφοΰ δέν διστάζουν νά
διατυπώνουν οποιοδήποτε ψευδός άρκεΤ τοΰτο νά έξυπηρετή τους στόχους
των. Δέν κατήλθεν, δέν εΤπεν κανείς απολύτως, ότι ό Κύριος κατήλθεν
μετά τοϋ σώματος εις τόν "Αδην. Αυτά, έπαναλαμβάνομεν, είναι ιδικά
των κακοήθη ψευδή επινοήματα. "Αντιθέτως κηρύσσεται καί ομολογείται
ύπό πάντων ότι καί κατά τήν ώραν τοΰ «τετέλεσται» καί κατά τήν εις «"Αδου
Κάθοδον» καί κατά τήν 'Ανάληψιν δέν κατελύθη ή Υποστατική ένωσις
των δύο έν Χριστώ φύσεων, αλλά παραμένει εις τόν αίώνα. Ό Ιερός
Δαμασκηνός, διά νά περιορισθώμεν μόνον εις αυτόν, λέγει: «...ουδέποτε
γάρ έχωρήσθησαν άΐϊ' αλλήλων, οΰτε έν τη κοιλία τής Μητρός, οΐτε έπί
τοϋ Βαπτίσματος, ούτε έπί τοϋ Σταυροϋ, οΐτε έπί τοϋ "Αδου». Καί πάλιν
«Ει καί τέθνηκε τοιγαροϋν ώς άνθρωπος καί ή αγία αύτοΰ ψυχή τοΰ
αχράντου διηρέθη σώματος, άλλ' ή θεότης αχώριστος αμφοτέρων διέμεινε,
τής τε ψυχής φημί καί τοϋ σώματος, καί ουδέ οΰτως ή μία ύπόστασις
εις δύο υποστάσεις διήρηται τό τε γάρ σώμα καί ή ψυχή κατά ταυτόν
εξ αρχής έν τή τοϋ Λόγου ύποστάσει εσχον τήν ΰπαρξιν, καί έν τώ

(1) ΕΙς τόν Θεόν δέν υπάρχει πρώτον καί δεύτερον δλα γίνονται θεοπρεπώς, αλλά
καταχρηστικώς δι' ήμας λέγομεν τό «προηγείται». Ημείς, διά τοΰ Αγίου Βαπτίσματος, ήδη
άπολαμβάνομεν τήν άνάστασιν τής ψυχής μας, προσδοκώμεν δέ καί τήν Άνάστασιν τοϋ
άφθαρτοποιημένου σώματος μας κατά τήν Β' του Κυρίου Παρουσίαν.

66
(Λ «Η ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

» και την «αναθεμάτισαν»!!!

 'ίΑ1·*·"""-· •* . . ^*

Τό τρίπτυχον αυτό είκονογραφήθη περί τό τέλος τοϋ 16ου αιώνος. Κατά τους πέντε, είναι τρεις φορές «αίρετικόν» καί τρεις φορές τό «αναθεματίζουν»!
Διότι α) Η είκών τής Γεννήσεως (άνωαριστερά) εικονίζει μαίαν καί λουτρόν (όρα σχετικώς σελ. 83-85 τοΰ παρόντος), β) Εις την δεξιάν πτυχή καί κάτωθι
τής
ης εικόνοςς τής
ης Σταυρώσεως
ρ ς έχει
χ την η βυζαντινή
β ζ ή εικόνα τής Αναστάσεως καί γ) Κάτωθι ακριβώς τής Άνστάσεως, η εικών τής Πεντηκοστής εικονίζει τόν
-
Άπ. Παΰλο ενώ δεν εικονίζει καί' την
' κυρίαν
' "
Θεοτόίκον (δρα σχετική σελ. 80-82 τοϋ παρόντος). (Από τόν τόμο οι θησαυροί της Μονής Πάτμου, Εκδοτική
Αθηνών).
Γ7ΤΓΠ.Η.:.,.
* ; · ^

'ίτ ••' · /

ν-. ~ •_

69
θανάτω αλλήλων διαιρεθέντα, έ'καστον αυτών έμεινε, τήν μίαν τοϋ Λόγου
ύπόστασιν έχοντα. "Ωστε ή μία τοϋ Λόγου ύπόστασις, τοϋ τε Λόγου, καί της
ψυχής, καί τοϋ σώματος ΰπήρχεν ύπόστασις· ουδέποτε γάρ ούτε ή ψυχή, οϋτε
τό σώμα Ιδίαν εσχον ΰπόστασιν παρά τήν τοϋ Λόγου ΰπόστασιν, μία δε αεί
ή τοϋ Λόγου ύπόστασις, καί ουδέποτε δύο. "Ωστε μία άεί ή τοϋ Χριστού
Ύπόστασις. Ει γάρ καί τοπικώς τού σώματος ή ψυχή κεχώριστο, άλλ'
ύποστατικώς διά τού Λόγου ήνωτο» (Ρ.ο. 94 σελ. 1097).
γ) «Αναθεματίζουν (τρις)» εκείνους οΐ όποΓοι λέγουν δτι «...
εις τήν εικόνα της εις "Αδου Καθόδου εικονίζεται ή Άνάστασις
του Χρίστου».
Είναι καί αυτό κατ' αρχήν άναληθέστατον! Εϊπομεν καί έγράψα-
μεν καί θά τό λέγωμεν καί θά τό γράφωμεν, καί οϋτω θά όμολογώ-
μεν τήν ΟΜΟΛΟΠΑΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: Ή είκών, ή όποια τά τε-
λευταία χρόνια μετονομάζεται καί μεταγράφεται «εις "Αδου Κά-
θοδος» δεν είναι είκών της εις "Αδου Καθόδου, αλλά ή το καί
είναι διά τήν Όρθόδοξον Έκκλησίαν τοΰ Χρίστου δογματική Εί-
κών, ή όποια εικονίζει τόν άναστάντα Χριστόν.
Ή Εκκλησία ένώ έχει ώς βασικόν δόγμα τήν μετά ψυχής Κά-
θοδον τοΰ Θεοϋ Λόγου, είς τόν "Αδην όμως δεν έχει είκόνα της
είς "Αδου Καθόδου. Ή συγκεκριμένη Βυζαντινή είκών δέν έθεωρήθη
ποτέ είκών της είς "Αδου Καθόδου. Ή θεολογία αυτής της εικόνος
εκφράζει όλόκληρον τό σύνθετον σωτηριώδες έργον του Χρίστου
έπί του Σταυροϋ, έν τώ "Αδη (τήν νίκην κατά του θανάτου καί τήν
άνάστασιν των νεκρών), καί έν τώ τάφω. Κηρύσσει ότι τά «ΠΑΝΤΑ
ΠΕΠΛΗΡΩΤΑΙ ΦΩΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΓΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ-
ΧΘΟΝΙΑ». Αυτό τό δογματικόν μήνυμα δίδει αϋτη ή είκών καί
οϋτω τήν έβίωσεν ή Εκκλησία πριν άπό 1500 χρόνια. ΉμεΤς δέν
έχομεν παρά νά «Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις καί οψόμεθα τώ
άπροσίτω φωτί της αναστάσεως» καί οϋτω νά συλλάβωμεν καί τό
μήνυμα αυτής της εικόνος, τό όποιον έπαναλαμβάνομεν είναι δτι
μέ τήν Άνάστασιν του Χρίστου τά «πάντα πεπλήρωται φωτός ου-
ρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια». Αυτά βεβαίως δέν χωρούν
είς τήν αίρετικήν όρθολογιστικήν δύσιν, αλλά καί είς τους αιρετι-
κούς πέντε Επισκόπους, οί όποιοι θέλουν νά βλέπουν όχι μόνον
αποκλειστικά σωματικήν Άνάστασιν, αλλά καί πώς "άνεστήθη, μέ
ποίον τρόπον φυσικόνϋ!
Έπί 1500 περίπου χρόνια ή Εκκλησία έχει αυτήν τήν σύνθετον
δογματικήν είκόνα, ώς είκόνα της Αναστάσεως τοϋ Χρίστου, και ήλθον οί
πέντε, καί όλοι οι όρθολογισταί καί δυτικόπληκτοι Γ.Ο.Χ., νά τήν ειπούν
είς «"Αδου Καθόδον» καί νά κηρύξουν ότι «ήτο ένα λάθος» ή έπ' αυτής
επιγραφή: «Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ» ή «Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» ή «Η
ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ»!, ότι πρέπει νά άλλάξη καί αναθε-
ματίζουν...! ώς αιρετικός τάς εικόνας εάν έπιγράφωνται μέ τήν έπι-
γραφήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, διότι απλούστατα δέν χωρεί είς τόν έσκοτισμένον
70
εγκέφαλο τους ή δογματική αλήθεια τήν οποίαν εκφράζει ή είκών. Όστις,
τολμήση νά αμφισβήτηση τάς απόψεις των, καί όμολογήση τήν Όρθοδοξίαν
γίνεται αυτομάτως «εΙκονομάχος»(!) καί «αρνείται τήν Άνάστασιν του
Χρίστου»! Δηλαδή έχομεν έκδηλον καί τήν φρενοβλάβειαν;
Ώς προελέχθη, συκοφαντούν ότι δήθεν κηρύσσομεν ότι ό Κύριος
κατήλθεν καί μετά του σώματος είς τόν "Αδηνϋ! "Απαγε της βλασφημίας.
ΟΙ ίδιοι όμως λέγουν ότι δέν δέχονται αυτήν τήν είκόνα ώς εικόνα του
Άναστάντος Χρίστου, αλλά ώς είκόνα της είς «"Αδου Καθόδου»! Θεωρούν
δέ αίρετικήν τήν είκόνα καί τήν πλαστογραφούν, τήν καίουν, τήν κατα-
στρέφουν καί τήν αναθεματίζουν άν επιγράφεται Άνάστασις! Πώς όμως
είναι είκόνα της «είς "Αδου Καθόδου», όταν ό Κύριος δέν κατήλθε μετά
σώματος είς τόν "Αδην, ένώ είς αυτήν εικονίζεται μετά σώματος; "Οταν
πράγματι είς τόν "Αδην κατήλθεν μόνον μετά ψυχής, πώς θέλουν νά
τόν εικονίζουν έν τώ "Αδη μετά σώματος; Έμωράνθησαν μή γνωρίζοντες
ούτε τί λέγουν, ούτε τι πιστεύουν, μάλλον άποδεικνύοντες ότι δέν
πιστεύουν τίποτε,(1' άπό τήν Όρθόδοξον Θεολογίαν, αλλά μόνον αυτά
τά αντιφατικά τά όποΤα οι ίδιοι επινοούν, λέγουν καί δογματοποιοΰν!
Καί μέ αυτόν τόν ψευδοόρο των, καθίστανται άλλη μιά φορά βλά-
σφημοι καί αιρετικοί καί ασεβέστατοι προς τους Αγίους Πατέρας της Ζ'
Οικουμενικής Συνόδου, ή όποια εϊχεν τεθεσπισμένην, ώς είκόνα της
"Αναστάσεως τήν μεταγροφομένην άπό τους δυτικόπληκτους ώς «είς "Αδου
Κάθοδον»! Ιδού ή Άγια Ζ' Οικουμενική Σύνοδος τί λέγει διά τήν συγκεκρι-
μένην είκόνα: « Έ ν γαρ ταϊς εΐκοσιν όρώμεν τά υπέρ ημών τοϋ δεσπότου
πάθη, τόν σταυρόν, τόν τάφον, τόν "Αδην νεκρούμενον καί σκυλευόμε-
νον...» (Πρακτικά Ζ' σελ. 905/405). Καί ό άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός
είς τοϋ όποιου τά έργα έστηρίχθησαν έν πολλοίς οι "Αγιοι Πατέρες της
Συνόδου αυτής λέγει: «Ούτως γάρ παρελάβομεν αυτήν έκ τών Αγίων
Πατέρων κεκοσμημένην καθώς καί αϊ θεϊαι γραφαί διδασκουσιν ημάς τήν
ένσαρκον οίκονομίαν του Χρίστου... τόν εύαγγελισμόν τοϋ Γαβριήλ προς
τήν Παρθένον καί τά έξης: τήν γέννησιν, τό σπήλαιον, τήν φάτνην τήν
μαίαν καί τά σπάργανα- τόν αστέρα καί τους μάγους καί τά εξής· Τήν
βάπτισιν, τόν Ίορδάνην, τόν Ίωάννην... τό αγιον πνεϋμα έν είδη
περιστεράς. Έλθωμεν καί επί τό πάθος αύτοϋ, καί ϊδωμεν τους παϊδας
μετά βα'ιων, τόν νιπτήρα καί τό λέντιον, τόν άσπασμόν τοϋ Ίούδα^ τήν
κράτησιν τών Ιουδαίων τήν ενστασιν τού Πιλάτου, καί τά έξης- ομοίως
καί τήν σταύρωσιν, τους ήλους, καί τά ραπίσματα, τόν σπόγγον καί τήν
λόγχην, καί άνωθεν τόν τίτλον έχοντα τήν έπιγραφήν· Ίδέ ό Βασιλεύς
τών Ιουδαίων, καί τά εξής· τήν άνάστασιν, τού Κόσμου τήν χαράν· πώς
ό Χριστός πατεί τόν "Αδην, καί εγείρει τόν Αδάμ· ομοίως καί τήν
άνάληψιν». (Ρ.ο. 95, 313 καί 361 Α). Καί πάλιν: «Τίς έστιν ούτος ό

(1) Μέ τήν πλαστογράφησιν καί τήν μετωνομασίαν της εΙκόνος 6πό «Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΥ»ε[ς «ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΥ», πλέον αυτοί κηρύσσουν ότι ό Χριστός κατήλθεν μετά
σώματος εις τόν "Αδηνϋ!

71
σταυρούμενος; τίς εστίν ούτος ό άνιστάμενος καί καταπατών τήν χεφαλήν
τού γηραιού τούτου; ...ούτος ό άντιστάμενος αυτός υπάρχει ό συνεγεί-
ρων τόν προπάτορα τοϋ κόσμου Αδάμ, ος πέπτωχε διά της παρακοής,
χαί συμπατεϊ τόν "Αδην, τόν χατέχοντα τοσούτους χρόνους τόν δεδεμένον
δεσμοϊς χαί μοχλοίς άλύτοις έν τοις καταχθονίοις;» (Αυτόθι σελ. 325 Ρ).Καί
κατά τόν "Αγιον Έπιφάνιον (4ος αιών) ή είκών αύτη είναι είκών της
αναστάσεως: «επί τοϋτο γάρ άπέθανον καί άνέστην ίνα καί νεκρών καί
ζώντων κυριεύσω... Ταύτα καί τά τοιαύτα τοΰ Δεσπότου λέγοντος άνί-
σταται σύν αύτώ ό έν αύτώ ηνωμένος Αδάμ καί συνανίσταται καί ή
Εΰα...». (Ρ.0.43 σελ. 464 Σημ: Ό λόγος ούτος συγκαταλλέγεται μεταξύ τών άμφιβαλ-
λομένων τοϋ "Αγ. Πατρός).

Έστω ότι ο'ι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τήν δυνατότητα νά κατανοή-
σουν τό σύνθετο Δογματικό περιεχόμενο αυτής τής Βυζαντινής εικόνος
τής Αναστάσεως. Τάς υπολοίπους όμως άγιας εικόνας τοϋ "Αναστάντος
Χρίστου, διατί τάς παραμερίζουν καί αποκλειστικώς απαιτούν τήν δυτικήν
είκονογράφησι; Διατί περιφρονούν τήν εικόνα τής Αναστάσεως μέ τήν
οποίαν είκονίζονται ό "Αγγελος δεικνύων είς τάς Μυροφόρους τόν Κενόν
τάφον καί τό σουδάριον; «Καί άναβλέψασαι θεωροϋσιν οτι άποχεχύλισται
ό λίθος· ήν γάρ μέγας σφόδρα καί είσελθούσαι είς τό μνημείον είδον
νεανίσκον καθήμενον έν τοίς δεξιοϊς περιβεβλημένον στολήν λευκήν καί
έξεθαμβήθησαν. Ό δέ λέγει αύταϊς- μη έκθαμβεϊσθε· Ίησούν ζητείτε τόν
Ναζαρηνόν τον Έσταυρωμένον ήγέρθη ούκ έστιν ώδε ϊδε ό τόπος οπού
εθηκαν αυτόν άλλ' υπάγετε είπατε τοις μαΟηταϊς αυτού...». (Μάρκου 16,
4-8). Τά λόγια τοϋ Αγγέλου, ό κενός τάφος καί τό σουδάριον δέν είναι ή
πρώτη αγγελία - βεβαίωσις οτι ΆνεστήΘη ό Κύριος; "Αν τολμήση κανείς
καί χρησιμοποίηση αυτήν τήν εικόνα τής Αναστάσεως είναι, κατά τους
πέντε, άρνητής τής Αναστάσεως τοΰ Χρίστου καί «είκονομάχος»!!!
Δέν τους αρέσει καί ή άλλη είκών τής Αναστάσεως, ή γνωστή
ώς «τό Χαίρε τών Μυροφόρων»! Δέν τους αρέσει καί ή «ψηλάφη-
σις τοϋ Θωμά»! Δέν τους αρέσουν όλαι αί εικόνες τών εμφανίσεων
τοϋ Αναστάντος Κυρίου, αί όποΤαι περιγράφονται καί όμολογοΰνται
1
εις τά ένδεκα έωθινά Ευαγγέλια.' '
Καταργούν μέ ένα λόγο όλας τάς ορθοδόξους αρχαίας εικόνας,
αί όποΐαι βασίζονται είς τά Ιερά Ευαγγέλια καί οι όποΤαι δέν είναι
τίποτε άλλο, αλλά τό ίδιο ακριβώς (κατά τό γράμμα καί τό Πνεϋμα)
τό Εύαγγέλιον, καί απαιτούν τήν έν τη λατρεία χρήσιν αυτής μόνον
τής δυτικής παραστάσεως. Νά διατί δύναται τις νά είπη ότι τό
κίνημα τών πέντε, εϊτε τό συνειδητοποιούν εϊτε όχι, είναι κίνημα
τό όποιον εξυπηρετεί μόνον τάς σκοτεινός Δυνάμεις.

(1) 1) Ματβ. κη' 16-28, 2) Μάρ. ΙΣΤ' 1-8, 3) Μάρκ. ΙΣΤ' 9-20, 4) Λουκ. ΚΛ'
1-12, 5) Λουκ. ΚΑ' 12-35, 6) Λουκ. ΚΔ' 36-53, 7) Ίωάν. Κ' 1-10, 8) Ίωάν. Κ' 11-18,
9) Ίωάν. Κ' 19-31, 10) Ίωάν. ΚΑ' 1-14, 11) Ίωάν. ΚΛ' 15-25.

72
 δ) «Αναθεματίζουν (τρις)» πάλι μέ τόν ίδιον ψευδοόρον τους καί
όσους λέγουν, ότι «ή είκών της είς "Αδου Καθόδου εκφράζει τό δόγμα
της ενανθρωπήσεως του Κυρίου καί της Αναστάσεως Αυτού, κατηγο-
ροΰντες τόν "Αγιον Νικόδημον όστις λέγει: ...ότι μόνον ή ψυχή του
Χριστού... κατέβηκε είς τόν "Αδη, ένώ τό σώμα Του τταρέμεινεν εις τόν
Τάφον». Οϋτε εΐπεν οϋτε έγραψε κανείς ότι «ή είκών της είς "Αδου
Καθόδου εκφράζει τό δόγμα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου»!*1* Ή είκών
αϋτη, τήν οποίαν, μόλις τους δύο τελευταίους αιώνας, ήρχισαν τινές νά
τήν μεταγράφουν ώς εΙκόνα της «είς "Αδου Καθόδου» εκφράζει καί «έν τώ
συνόλω της μαρτυρεί τήν δόξαν του Κυρίου ώς νικητοϋ τοϋ θανάτου»
(Εγκύκλιος 256623.1.1992 είς τόν Κ.Γ.Ο. Τόμ. 1992, σελ. 131). ΤΟ δόγμα Της
ενανθρωπήσεως τό εκφράζει ό πραγματικός θάνατος τοϋ Κυρίου, ό
όποΓος συνέβη έπί τοΰ Σταυροϋ τήν στιγμήν τοΰ «Τετέλεσται». Τό
γεγονός του θανάτου τοΰ Κυρίου άπέδειξεν ότι ό αθάνατος Θεός Λόγος
προσελαβεν ολόκληρον τήν άνθρωπινην φύσιν, έκ σώματος καί ψυχής
καί ότι αυτός ακριβώς ό «Ναός τοΰ σώματος» κατελύθη έπί τοϋ
σταυροϋ, διά τοΰ χωρισμού της Ψυχής άπό τοΰ Σώματος, έπελθόντος
οΰτω καί τοΰ πραγματικού θανάτου. Καί ή μέν ψυχή του Κυρίου μετά τοϋ
Θεοΰ Λόγου κατήλθεν είς τόν "Αδην, τό δέ Πανάχραντον Σώμα έκλείσθη
είς τόν τάφον χωρίς νά χωρισθή άπ' αυτό ό Θεός Λόγος, διό καί παρέ-
μεινεν άδιάφθορον κατά τό τριήμερον μέχρι της θείας Αναστάσεως. Ή
υποστατική ένωσις των δύο έν Χριστώ Φύσεων δεν «κατελύθη ούτε έπί
τοΰ Σταυροΰ οΰτε έν τώ "Αδη». Ή Όρθόδοξος υμνολογία είναι σαφής:
«Άνηρέθης άλλ' ου διηρέθης Λόγε ης μετέσχες σαρκός ει γάρ καί
λέλυταί σου, ό ναός έν τώ καιρώ τοϋ πάθους, αλλά καί οΰτω μία ην
ύπόστασις, της Θεότητος καί της σαρκός σου έν άμφοτέροις γάρ είς
υπάρχεις υιός, Λόγος του θεού, Θεός καί άνθρωπος» {ΣΎ' ώδή Κανόνος Μ.
Σαββάτου). Καί πάλιν: «Μιά ΰπήρχεν, ή έν τώ "Αδη αχώριστος, καί έν τώ
τάφω καί έν τη Εδέμ, θεότης Χριστού, συν πατρί καί πνεΰματι, είς
σωτηρίαν ημών...» (Ζ' ώδή Κανόνος Μ. Σαββάτου). Καί πάλιν: «σάρκαν άνι-
στώσαν τόν παραπεσόντα Αδάμ κείμενον έν τώ μνήματι» (Οίκος τοϋ
Πάσχα).
Επομένως, όχι ή είς «"Αδου Κάθοδος», αλλά ό έπισυμβάς
έπί τοϋ Σταυροΰ πραγματικός θάνατος, εΤναι εκείνος ό όποιος
κηρύσσει τό δόγμα της πραγματικής Ενανθρωπήσεως τοϋ Θεοΰ
Λόγου καί δι' αύτοΰ κατελέγχεται καί . ή αϊρεσις τοΰ «Δοκητι-
σμοϋ». Είναι τόση ή σύγχυση στον εγκέφαλο τους ένεκα τοϋ
σκότους της μισαλλοδοξίας πού δέν ξέρουν οϋτε τί λέγουν οϋτε
τί πιστεύουν, μάλλον δέν πιστεύουν τίποτε, διότι «πιστεύω» σημαί-
νει, αποδέχομαι μέ ταπείνωσιν τήν άποκεκαλυμμένην Θείαν Άλή-
θειαν καί δέν τήν «φιλτράρω» μέσα άπό τά «φίλτρα» τοΰ Όρθο-
λογισμοΰ οΰτε τήν «έκπορνεύω» μέ ορθολογιστικός δυτικός συζεύ-
ξεις.

(1) Ένώ υπάρχει ή είς "Αδου Κάθοδος, ώς πραγματικόν γεγονός της όλης θείας
Οικονομίας, δμως είκών αύτοΰ δέν υπάρχει.

73
 ΣΤ'
ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΚΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
Κ.Ε.Ο. Αυτόθι σελ. 15)
Μέ τόν έκτον ψευδοόρο τους οΐ πέντε «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ (τρίς)»:
όσους λέγουν ότι «εκτός της σαρκώσεως, ουδεμία εΐκόνισις» του Θεού
είναι δυνατή, καθώς και «ότι τό θεμέλιον επάνω ατό όποιο στηρίζεται
ολόκληρη ή εικονογραφία είναι ή ενσάρκωση του Θεοΰ και Σωτήρος
Ίησοΰ Χρίστου».
"Αλλη άλλοτρίωσις των πέντε έκ της Όρθοδοξίας! Κατ' αυτούς ή
ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΙΣ δεν αποτελεί μοναδικήν βάσιν της ΕΙκόνος του Θεοΰ. Τό
φρόνημα τούτο θεωρείται έπόμενον, άφοΰ δια τους πέντε, καί αϊ οράσεις,
δηλαδή αϊ τυπικαί αποκαλύψεις της Π.Δ., ή αϊ άκτιστοι θεΐαι ένέργειαι
του Θεοΰ, έταυτίσθησαν μέ τάς Υποστάσεις - Πρόσωπα της "Αγίας Τριά-
δος! Οϋτω έφθασαν, διά του ώς άνω όρου των, νά «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ»
πάλιν δλους τους Αγίους Πατέρας καί αυτήν ταύτην τήν Άγίαν Ζ' Οίκου-
μενικήν Σύνοδον, ή όποια έθεσμοθέτησεν αποκλειστικώς καί μόνον τήν
άχραντον εικόνα τοΰ Σωτήρος Χρίστου, διότι ακριβώς ό Θεός Λόγος
ένηνθρώπησεν πραγματικά. Είναι βασικόν δόγμα της όρθοδοξίας ότι
θεμέλιον της εικόνος τοΰ Χρίστου είναι ή θεία Ένανθρώπησις του Θεοΰ
καί Σωτήρος ημών Ίησοΰ Χρίστου. Αυτό τό βασικό δόγμα της θεμελιώ-
σεως της εικόνος τοΰ Χρίστου αυτοί τό... «Αναθεματίζουν»! Δέν ανέγνω-
σαν ποτέ ή δέν κατενόησαν ποτέ ότι ή Όρθοδοξία μακαρίζει καί λέγει
«αιωνία ή μνήμη» «Των τήν ενσαρκον τοϋ Θεού Λόγου παρουσίαν, λόγω,
στόματι, καρδία χαί νώ γραφή τε καί Είκόσιν όμολογοΰντων» (Τριώδιον,
Συνοδικόν της Όρθοδοξία;). Δέν κατενόησαν ότι περιέπεσαν εις τό Ανάθεμα
της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου ή οποία λέγει: «Τοϊς τώ ρήματι τοϋ
Απερίγραπτου κακώς προσφυομένοις, καί διά τοϋτο μή βουλομένοις
είκονογραφείσθαι τόν παραπλήσιος ήμίν σαρκός καί αίματος κεκοινωνι-
κότα Χριστόν τόν άληθινόν θεόν ημών καί εντεύθεν φαντασιασταΐς
δεικνυομένοις, Ανάθεμα» (Αυτόθι). Αγνοούν παντελώς τήν διήκουσαν άπ'
αρχής μέχρι τέλους δογματικήν διδασκαλίαν της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου,
καθ' ήν ή είκονογράφησις του Κυρίου γίνεται «προς πίστωσιν της αληθινής
καί ού κατά φαντασίαν τοϋ Θεοΰ Λόγου Ενανθρωπήσεως».
Ό όρος τής Αγίας Ζ' οικουμενικής Συνόδου είναι καί ρητός καί σαφής:
«Άπάσας τάς εκκλησιαστικός εγγράφως ή άγράφως τεθεσπισμένας ήμίν
παραδόσεις άκαινοτομήτως φυλάττομεν ων μία εστί καί ή τής εικονικής
άναζωγραφίσεως έκτύπωσις, ώς τή ιστορία τοϋ Ευαγγελικού κηρύγματος
συνάδουσα, προς πίστωσιν τής άληθοϋς καί οϋ κατά φαντασίαν τού Θεοϋ
λόγου ενανθρωπήσεως... όρίζομεν συν άκριβεία πάση καί έμμέλεια πα-
ραπλησίως τώ τύπω τού τιμίου καί ζωοποιού σταυρού άνατίθεσθαι τάς
σεπτάς καί άγιας εικόνας... τής τε τού Κυρίου καί Θεού και σωτήρος
ημών 'Ιησού Χριστού εικόνος, καί τής αχράντου δεσποίνης ημών τής
αγίας Θεοτόκου, τιμίων αγγέλων, καί πάντων αγίων καί οσίων άν-
74
δρών... Τους ούν τολμώντας έτέρως φρονεϊν ή διδάσκειν ή κατά τους
εναγείς αιρετικούς τάς Εκκλησιαστικός Παραδόσεις άθετείν καί καινο-
τομίαν τινά έπινοεϊν... επισκόπους μεν οντάς ή κληρικούς καθαιρείσθαι
προστάσσομεν, μονάζοντας δε ή λαϊκούς της κοινωνίας άσφορίζεσθαι».
(Πρακτικά Ζ' Οίκουμ. Συνόδον Τόμος Γ' σελ. 873-874). Τολμώμεν νά είπωμεν, ΟΤΙ
άν άπό τήν Ζ' Οίκουμ. Σύνοδον άφαιρεθή αυτή ή άπ' αρχής μέχρι τέλους
διήκουσα έννοια - αλήθεια, τότε έμεινε κενή Αϋτη έξ έπόψεως αντικει-
μένου.
Ό δέ κατ' εξοχήν Δογματικός Πατήρ ό "Αγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός,
ό όποιος προηγείται της Ζ' Οίκουμ. Συνόδου καί έπί των συγγραμμάτων
του έστηρίχθη έν πολλοίς ή έν λόγω Αγία Σύνοδος λέγει: «Προσκυνώ
Χρίστου είκόνι, ώς σεσαρκωμένου θεού- της Δεσποίνης τών απάντων της
Θεοτόκου, οία Μητρός του Υίοϋ τοϋ θεοϋ· τών αγίων, ώς φίλων θεοϋ,
τών μέχρι αίματος άντικαταστάντων προς τήν άμαρτίαν, καί Χριστόν
μιμησαμένων τη υπέρ αΰτοϋ εκχύσει τοϋ αίματος, τοϋ τό οίκεϊον αίμα
υπέρ αυτών προεχέαντος». (Μί)>ηο Ρ.ο. 94 1252 ϋ).
Καί πάλιν: «Ει μεν γάρ τοϋ αοράτου θεού εικόνα ε'ποιοϋμεν, όντως
ήμάρτομεν. Αδύνατον γάρ τό άσώματον καί άόρατον καί άπερίγραπτον καί
άσχημάτιστον είκονισθήναι... θεοϋ γάρ σαρκωθέντος καί όφθέντος έπί γης
σαρκί... τούτου τήν εικόνα ποιοϋντες οϋ σφαλλόμεθα» (Αυτόθι σελ. 1288 Α
καβώς κοί 1289 Β-Ο).

Καί πάλιν: «Πάλαι μεν ό θεός, ό ασώματος τε καί ασχημάτιστος,

ουδαμώς εΐκονίζετο. Νύν δέ σαρκί όφθέντος Θεού, καί τοϊς άνθρώποις
συναναστραφέντος, εικονίζω Θεού τό όρώμενον» (ΛίτόΟι σελ. 1245 Λ).
Καί πάλιν: «Προς δέ τούτους τού αοράτου καί ασωμάτου καί απερί-
γραπτου καί άσχιματίστου Θεού τίς δύναται ποιήσασθαι μίμημα; Παρα-
φροσύνης τοίνυν άκρας καί ασεβείας τό σχηματίζειν τό θείον». (Αυτόθι
σελ. 1169 Ο.'Όρα επίσης αύτόβι: 1237 € καί 1293 υ).

Σαφώς, ό "Αγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, διδάσκει ότι δέν υπάρχει

άλλη εΐκών εκτός αυτής του ένανθρωπήσαντος Χρίστου. Ό δέ "Αγιος
Θεόδωρος ό Στουδίτης, διδάσκει ότι μόνον είκόνα της 'Αγίας Τριάδος δέν
δυνάμεθα νά ποιήσωμεν: «...πάσαν δέ περιληπτικώς είκονικήν ποίη^ίν τε
καί προσκύνησιν άθετεϊν εφθης ειπών, ουδέν κατ' εξοχήν έάσας, πλην
της αγίας Τριάδος αΰτη γάρ μόνη ου ποίησις εικονική, δτι μηδέ κτίσις,
αλλά ακτιστος» (Μί);ηοΡ(;99 468 Β).
Περί δέ της εΙκόνος του Χρίστου, ώς μοναδικής εΙκόνος του Θεοϋ,
ό Ίδιος "Αγ. Πατήρ λέγει: «Έπεί δι' άκραν αγαθότητα εις άνθρωπείαν
φύσιν έλήλυθε, γενόμενος καθ' ημάς ό είς της Τριάδος... διά τούτο
Χριστός εικονίζεται, καί ό αόρατος όράται- καί φυσικήν περιγραφήν
καταδέχεται τοϋ αφετέρου σώματος, ό τη οικεία θεότητι υπάρχων
απερίγραπτος» (Μί^ηε ΡΟ 99 329 ο καί 332 Λ).
75
 Καί τό σημαντικώτερον πάλιν του ιδίου Πατρός:
«Πνεύμα γάρ ών ό θεός καί Πατήρ, εν Πνεύματι τώ άγίω, καί
άληθεία τώ μονογενεί αύτοΰ Υίώ προσκυνεϊσθαι νενόηται. Τό δε έν είκόνι
προσκυνείσθαι Χριστόν, της Οικονομίας λόγος, δς ει καί πνεύμα εστί
καθό ό Θεός, αλλά καί σαρξ εστί καθότι άνθρωπος· ου ή σωματοειδής
είκών καν έν υλη όμοιωθή, αμέριστος εστί Χριστού, ώσπερ καί σκιά
τοϋ οικείου σώματος καί προκυνείται ούχ ή εικονική ΰλη, άλλ' ό έν αύτη
έξεικονισθείς Χριστός έφ' ώ συμπροσκυνεϊται ό Πατήρ καί τό Πνεύμα
τ ό ά γ ι ο ν » (Μίί>ηθ \'€ 99 428 Β).
Με τά ανωτέρω μόλις άποδίδομεν τήν Όρθόδοξον διδασκαλίαν
της Εκκλησίας, τήν οποίαν δυστυχώς ήρνήθησαν καί «άνεθεμάτισαν»
οί πέντε διά νά «αναθεματίσουν (τρις)» τόν μοναχόν Μάξιμον καί
προηγουμένως εννοείται τους Άγ. Πατέρας!
Ό άγιος Δαμασκηνός, τόν δποΤον επικαλούνται καί τόν διασ-
τρέφουν, δέν λέγει ότι θεμέλιον της είκονογραφήσεως του Θεού
είναι εκτός της ενανθρωπήσεως καί τά δράματα καί αϊ θεοφάνειαι.
Τί λέγει; Ότι εικονίζονται οί "Αγγελοι (Χερουβείμ κλπ.), αϊ ψυχαί,
ό δαίμων, σύμφωνα μέ τους τύπους καί τά σχήματα, τά όποια ό
Θεός έθεσε είς τους Αγγέλους, είς τάς ψυχάς, είς τους δαίμονας,
κλπ. καί ότι οί τύποι καί τά σχήματα δέν ήσαν σωματικά οϋτε τά
έβλεπον μέ τά υλικά μάτια οί Προφήται, αλλά «έν άϋ'λω όράσει
νοός όρώμενα», ούτε άπεκαλύπτοντο είς όλους. 'Ομοίως λέγει ότι
καί τοϋ θεοϋ σχήματα καί εικόνας έχει ή Γραφή. Όλα όμως τά
σχήματα καί εικόνες του Θεοϋ, (- αϊ περιγραφόμενοι ύπό τών
προφητών) τάς οποίας είδον δ Μωϋσής, ό Ισαάκ, ό Ιακώβ καί όλοι
οί προφήται, δέν ήσαν όλαι ϊδιαι, άλλ' ό Θεός ώμοιώνετο προς
ένα έκαστον, αναλόγως όπως ό ίδιος ό Θεός λέγει. Δηλαδή δέν
λέγει ότι έφανερώθη ό ίδιος ό Θεός, αλλά ότι ώμοιώθη, δηλαδή
όσα εΐδον οί Προφήται ήσαν τύποι καί σχήματα τοϋ μέλλοντος νά
ενανθρώπηση. Ένανθρωπήσας δε ό Χριστός, Αυτός μόνον εικο-
νίζεται πραγματικά καί περί αυτής της Εικόνος όμιλεΓ ό "Αγιος
καί αυτήν θεσμοθετεΓ ή Αγία Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, διότι
κατ' αυτής της εικόνος, δηλαδή του Χρίστου, έμάχοντο οί εί-
κονομάχοι καί όχι διά τάς θεοφανείας της Π.Δ.
Είς τόν μνημειώδη «Τρίτον Λόγον προς τους διαβάλλοντας τάς αγίας
εικόνας» ό "Αγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός (Ρ.ο. 94 1317-1421) τονίσας ότ*1
«θεού μεν γάρ, τού ασωμάτου, καί αοράτου, καί άϋ'λου, καί μήτε
σχήμα, μήτε περιγραφήν, μήτε κατάληψιν έχοντος, αδύνατον ποιεΐν
εικόνα. Πώς γάρ τό μή όραθέν είκονισθήσεται;» (ΛύτόΟι, σελ. 1321 Ο).
Συνεχίζων λέγει ότι ή Εκκλησία έχει μόνον τάς «εικόνας τού Χριστού
καί της τούτου Μητρός καί τών Αγίων καί αύτάς σέβομεν». (Αυτόθι, σΓλ.
1332). Κατολήγων είς τό «τέταρτον» μέρος τοϋ λόγου του, όπου αναλύει
«τί τό είκονιζόμενον, καί τί μή είκονιζόμενον, καί πώς έκαστον εικο-
νίζεται» λέγει: « Ή δέ θεία φύσις, απερίγραπτος εστί μόνη καί παντελώς
76
άνείδεος, καί ασχημάτιστος καί ακατάληπτος· ει καί ή θεία Γραφή τύπους
Θεώ περιτίΟησι, τώ μεν δοκεϊν, σωματικώς, ώστε σχήματα όράσθαι, καί
αυτούς δε ασωμάτους (σ.σ. τους τύπους). Ου γάρ σωματιχοϊς όφθαλμοίς,
άλλα νοεροίς έωρώντο τοις προφήταις καί οίς άπεκαλύπτοντο- ού γάρ
πάσιν έωρώντο. Άπλώ δε λόγω ειπείν, δυνάμεθα ποιεϊν εικόνας πάντων
των σχημάτων ων εϊδομεν νοοϋμεν δε ταϋτα καθώς ώράθη» (Αυτόθι, σελ.
1344).

Ή έν παραλλήλω παράθεσις των γνησίων κειμένων του Αγίου

καί αυτό τό όποΤον παρέθεσαν οι πέντε αποδεικνύει τήν άσεβη
έπέμβασί των έπ' αύτοΰ.
Γνήσιον Κείμενον Παραποιημένον
τοϋ Άγ. Δαμασκηνού ύπό των πέντε κείμενον
«Μή θέλων οΰν δ Θεός παντελώς ά- «Μή θέλων ούν δ Θεός παντελώς ά-
γνοεΐν ή μας τά ασώματα περιέθηκεν γνοεΐν ήμας τά ασώματα περιέθηκεν
αύτοΐς τύπους, σχήματα καί είκόνας κα- αύτοΐς τύπους σχήματα καί είκόνας κα-
τά τήν άναλογίαν της φύσεως ημών, τά τήν άναλογίαν της φύσεως ημών,...
σχήματα σωματικά έν άΰλω όράσει νοός
όρώμενα καί ταΰτα σχηματίζομεν καί
είκονίζομεν. Επίσης πώς έσχηματίσθη
καί είκονίσθη τά Χερουβείμ; αλλά καί αλλά καί
ΘεοΟ σχήματα καί είκόνας ή Γραφή Θεού σχήματα ή Γραφή έχει καί ταΰτα
έχει.» (Ρ.0.94 1345 Λ). είκονίζομεν καί σχηματίζομεν... [καί δυ-
νάμεθα ποιεϊν είκόνας πάντων των
σχημάτων ών είδομεν]...».
Τί προκύπτει έκ των δύο παραλλήλων κειμένων:
α) Δέν παρέθεσαν τό κείμενον τοϋ Αγίου όλόκληρον καί γνήσιον
ώς έχει εις τήν πηγήν, αλλά τινά μέν αποσιώπησαν, τινά μετέθεσαν
καί τίνα απέσπασαν άπό άλλην θέσιν.
6) Ή φράσις: «καί ταϋτα σχηματίζομεν καί είκονίζομεν», έ-
φυγε άπό τή θέση της καί ετέθη είς άλλην θέσιν, ήλλαξαν δέ καί
τήν σειράν των ρημάτων. Ταύτα δέ διά νά συνδέσουν τά ρήματα
«σχηματίζομεν» καί «είκονίζομεν» όχι όπως τά συνδέει ό "Αγιος
μέ τά «ασώματα» (δηλ. "Αγγέλους κλπ.), 6λλά μέ τά «σχήματα καί
είκόνας...» του Θεοΰ, χωρίς νά ύπάρχη ιδιαίτερος λόγος, άφοΰ όλα
τά «σχήματα» καί «εικόνες» της Π.Δ. περιγράφονται ϋπό όρους
όμως, τους οποίους αναφέρει ό άγιος είς τήν ιδίαν ομιλία του:
«"Αγγελος δέ, καί ψυχή, καί δαίμων, ει καί μή σωματικώς καί
παχέως, αλλά κατά τήν εαυτών φύσιν, καί σχηματίζονται καί περιγρά-
φονται. Νοητοί γάρ δντες, έν νοητοΐς τόποις, νοητώς παρείναι καί
ένεργεϊν πιστεύονται. Εικονίζονται μέν ούν σωματικώς, ώς είκόνισεν
Μωϋσής τά Χερουβείμ καί ώς έωράθησαν τοις άξίοις, άλλ' άσώματον καί
77
νοητήν τινά θεωρίαν όηλούσης της σωματικής Εικόνος. Ή δε θεία φύσις,
απερίγραπτος εστί μόνη καί παντελώς άνείδεος καί ασχημάτιστος καί
ακατάληπτος ει καί ή θεία Γραφή τύπους Θεώ περιτίθησι, τώ μεν δοκεϊν,
σωματικούς, ώστε σχήματα όράσθαι, καί αυτούς δε ασωμάτους. Ού γαρ
σωματικοϊς όφθαλμοϊς, αλλά νοεροϊς έωρώντο τοις προφήταις, καί οίς
άπεκαλύπτοντο· ού γάρ πάσιν έωρώντο. Άπλώ δε λόγω είπειν, δυνάμεθα
ποιεϊν εικόνας πάντων των σχημάτων, ων οϊδομεν, νοοϋμεν δε ταΰτα
καθώς ώράθη...» (Ρ.ο. 94 σελ. 1344 Β Ο).
Έν προκειμένω οι πέντε κατά τόν ίδιον όρον της Ζ' οικουμενικής
Συνόδου, διά πολλοστήν φοράν, καθαιρούνται καί αναθεματίζονται ώς
τολμήσαντες «ειπείν σκολιώς καί πανούργος, προς τό άνατρέψαι εν τι
τών ένθέσμων παραδόσεων της Καθολικής Εκκλησίας», (Πρακτικά Ζ' οίκ.
Συνόδου Τόμος Γ σελ. 874/374) καί «Τοίς μή ορθώς τάς τών Αγίων διδα-
σκάλων τής τοΰ Θεοϋ Εκκλησίας θείας φωνάς ε'κλαμβανομένοις, καί τά
σαφώς καί άριδήλως έν αύταϊς διά τής τοϋ "Αγίου Πνεύματος χάριτος
είρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένους, ανάθεμα
τρίς».
Πρέπει είς τό σημείο αυτό νά έπισημάνωμεν ότι τό φαινόμενον του
«παρερμηνεύειν καί περιστρέφειν» όλως «πανούργως καί σκολιώς», «τά
υπό τής τοϋ Αγίου Πνεύματος χάριτος είρημένα» απαντάται καί είς
υποσημειώσεις τινάς έν τώ Πηδαλίω του Νικόδημου τοϋ άγιορείτου.
Σημειώσεις όμως, ώς αύται, οπόθεν δήποτε καί αν προέρχωνται, έφ' όσον
δέν συνάδουν αλλά καί ευθέως κηρύσσουν αντίθετα προς τήν Καθολικήν
Όρθοδοξίαν όχι μόνον απορρίπτονται ώς «σκολιαί καί πανούργοι» αλλά
καί καταδικάζονται.11*

(1) ΑΙ έν τώ πηδαλίω σημειώσεις δέν είναι «θεόπνευστοι» καί επομένως αλάνθαστοι,

όπως τινές αμαθέστατοι φρονούν καί υποστηρίζουν καί δέν δέχονται καί άντίρρησιν! Θεόπνευ-
στοι εΤναι μόνον οϊ θεΓοι καί Ιεροί Κανόνες τών Οικουμενικών Συνόδων καί δλων εκείνων
τών τοπικών Συνόδων καί Άγιων Πατέρων, τών όποιων οΐ Κανόνες άνεγνωρίσθησαν καί
έπεκυρώθησαν άπό Οικουμενικός Συνόδου. Αυτοί οΐ Κανόνες αποτελούν τό Ιερόν Πηδάλιον
τής ορθοδόξου Εκκλησίας καί όχι ή κάθε σημείωσις ή καί ερμηνεία ακόμη έπ' αυτών. Ό
ισχυρισμός ότι τό Πηδάλιον είναι θεόπνευστον έν τώ συνόλω του δπως κυκλοφορεί διότι,
ώς λέγουν, ενεκρίθη δήθεν ύπό τής Πατριαρχικής Συνόδου τής Κων/λεως, είναι καί αυτός
δλως εσφαλμένος. Ή Πατριαρχική Σύνοδος τής Κων/λεως, ουδέν άλλο έποίησεν παρά μόνον
έλαβεν ύπ' όψιν της τήν «καλήν μαρτυρίαν» περί τών χειρογράφων του Νικόδημου, τήν οποίαν
είσηγήθησαν ό Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ό "Αθανάσιος ό Πάριος καί "Αγιος Μακάριος
Κορίνθου, καί ένέκρινεταϋτα. Ή Σύνοδος τής Κων/λεως δέν ενέκρινε Τό εκδοθέν πηδάλιον
είς τήν Λειψίαν τό 1800, τήν οποίαν έκδοσιν έπεμελήθη κάποιος Αρχ/της Θεοδώρητος. Είς
τό ίδιον τό πηδάλιον οί έκδόται είς τόν πρόλογο τους σημειώνουν τάς κάτωθι ίστορικ'άς
μαρτυρίας: «Μετ' ου πολύ εδόθη πράγματι ή «καλή μαρτυρία» περί τοϋ ΠΗΔΑΛΙΟΥ
γενομένου εράνου μεταξύ τών Αγιορειτών Πατέρ(ι>ν, εστάλη υπό τοϋ Νικόδημου προς τόν
έν Λειψία φίλον του Θεοδώρητον, τόν καί ε'πιστατήσαντα τής εκδόσεως.
Αλλ' όμως άλλα φρονούν ό Θεοδώρητος, διάφορα τών τοϋ Νικόδημου, προσέθεσε τινάς
άντορθοδόξους υποσημειώσεις, νουθεΰσας ούτω τό άπό πάσης απόψεως όρθόδοξον Εργον τοϋ
Αγίου Πατρός, βστις ε'λυπήθη τόσον, ώστε είπεν οτι «είχεν κάλλιον νά τόν ε'κτΰπα κανείς
πολλάκις εις τήν καρδίαν μέ τό μαχαίρι, παρά νά πρόσθεση ή νά αφαίρεση είς τό βιβλίον».
Διό καί ήναγκάσθη ό Πατριάρχης Νεόφυτος νά απόλυση γράμμα, εν ώ αναφερών καί
καθορίζων τάς προσθήκας καταδικάζει ταύτας καί συνιστά προς τόν ευσεβή καί όρθόδοξον
λαόν νά κάλυψη διά χρώματος τάς επισημαινομενας κακοδοξίας». Δέν έχομεν τήν σειράν

78
 Δεν εχομεν «συμβολικήν» άποκάλυψιν εις τήν Κ.Δ.
Επίσης εις αυτόν τόν ψευδοορον οι πέντε «Αναθεματίζουν» τους «μή
δεχόμενους τήν συμβολικήν και σχηματικήν άποκάλυψιν του Θεοϋ, ή
όποια έγινε είς τήν Πάλαιαν και Καινήν Διαθήκην, διότι όπως φλυα-
ρούν, «ή συμβολική είκόνισις Του Θεού, είναι μετοχή και γνώση της
θείας ουσίας έστω και μέσω συμβόλων, ή ότι ή είκόνισις τών
προφητικών οράσεων είναι καινοτομία και επιφέρει ανάθεμα ή ότι τό
θεμέλιον επάνω ατό όποιο στηρίζεται ολόκληρη ή εικονογραφία είναι
ή ένσάρκωσι του Θεοϋ και Σωτήρος Ιησού Χριστού» και άλλας πλάνας,
αιρέσεις και παράλογα πιστεύοντες και μή δεχόμενους τήν ΣΥΜΒΟ-
ΛΙΚΗΝ είκόνισιν τοϋ Αοράτου μεταφυσικού και Πνευματικού κόσμου».
(Αυτόθι σελ. 15).
Εσφαλμένη καί απαράδεκτος άπό ορθοδόξου απόψεως είναι καί
ή ανωτέρω διατύπωσις τών πέντε: «Μή δεχόμενους τήν συμβολικήν
καί σχηματικήν άποκάλυψιν τοϋ Θεοϋ ή όποια έγινε είς τήν
Πάλαιαν καί τήν Καινήν Διαθήκην». Δυστυχώς καί άπό αυτήν τήν
θέσιν των προκύπτει ότι κηρύσσουν αίρεσιν διότι κηρύσσουν ότι
καί είς τήν Καινήν Διαθήκην εχομεν συμβολικήν άποκάλυψιν του
Θεού! Δηλαδή ή Άποκάλυψις του πράγματι Ένανθρωπήσαντος Υίοϋ
καί Λόγου του Θεοΰ είναι «Τύπος» καί «Σύμβολον»! Δηλαδή δέν
εχομεν έν τώ Χριστώ τήν άποκάλυψιν τοϋ Θεού! Δηλαδή πλανώμεθα!
"Απαγε της βλασφημίας. Δέν είναι συμβολική οϋτε τυπική, οϋτε
σχηματική ή Άποκάλυψις τοϋ Θεού είς τήν Καινήν Διαθήκην. "Ολοι
οι τύποι, τά σύμβολα καί τά σχήματα της Π.Δ., τά όποΤα αναφέ-
ρονται είς τους Αγγέλους, τάς ψυχάς, τά Δαιμόνια κλπ. παραμέ-
νουν σύμβολα, τύποι καί σχήματα ανάλογα προς τήν ίδικήν μας
αδυναμία. Όμως ό Θεός, όστις είς τήν Π.Δ. λέγει: «Έγώ οράσεις
έπλήΟυνα, καί έν χερσί προφητών ώμοιώθην» καί παρατηρεί Θεο-
δώρητος Κύρου: «Ώμοιώθην είπεν ούκ ώφθην· ώς γάρ βούλεται,

τών εκδόσεων τοϋ Πηδαλίου (Λειψίας 1800 Αθήναι 1841, Ζάκυνθος 1864, Αθήναι 1908,
1957, 1970) οϋτε τό Γράμμα του Πατριάρχου Νεοφύτου διό νά έχωμεν περαιτέρω γνώμην.
Δυστυχώς δμως «αϊ κακόδοξοι προσθήκαι» ή δέν έπεσημάνθησαν ολαι ή έπισημανθεΐσαι δέν
έξηλείφθησαν, καί συνεχίζουν έκτοτε νά μολύνουν τήν Όρθοδοξίαν έκ του ασφαλούς, διότι
λέγει ό κάθε αμαθής, «τό λέγει τό Πηδάλιο», ένώ αγνοεί τι είναι καί τή σημαίνει Πηδάλιον.
Πηδάλιον, έπαναλαμβάνομεν, δέν είναι κάθε ύποσημείωσις ή όποια παρετέθη είς τήν έκδοσιν
του 1800 καί εις όσας ήκολούθησαν, αλλά μόνον οι Θεόπνευστοι ΘεΓοι καί Ιεροί Κανόνες
τών Άγιων Οικουμενικών Συνόδων καί τών ϋττ' αυτών έπικυρωθέντων.
Μια ακόμη σχετική μαρτυρία περί του «Πηδαλίου», κατά τήν οποίαν εις τάς υποσημειώ-
σεις του υπάρχουν πολλαί κακοδοξίαι. Πρόκειται περί της μαρτυρίας τήν οποίαν διετύπωσε,
πρίν 100 καί πλέον έτη, ό π. Παχώμιος, Πνευματικός Πατήρ του Άγιου Νεκταρίου, ό όποιος
αντιδιαστέλλει προς χάριν τών απλών, ότι άλλο είναι οί Ιεροί Κανόνες καί άλλο αϊ σημειώσεις,
αί όποϊαι είς καμμίαν περίπτωσιν δέν αποτελούν πηδάλιον. «Έσεϊς αδελφοί όπου λέγετε
ταύτα, δέν γνωρίζετε ακόμη ποίον είναι τό πηδάλι καί δια τούτο έχετε δίκαιον... Ει δέ
καί θέλετε νά μοϋ φέρετε μαρτυρίας άπό τάς έπισημειώσεις τού πατρός Νικόδημου, άλλος
ό λόγος πρέπει λοιπόν νά μού είπήτε έτσι- ό Νικόδημος ό Αγιορείτης, δίδει γνώμην καί
νά μή λέγετε τό Πηδάλι καί Κανόνες τών Αγίων Πατέρων. Επειδή καί άλλος ό Νικόδημος
καί άλλο τό Πηδάλι... Αλλά μερικοί αμαθείς ιερείς μας, νομίζουν τοΰ Νικόδημου τάς
έπιοημειώσεις πώς είναι πηδάλι... άλλοι οί Κανόνες φίλοι μοι τού Πηδαλίου, καί άλλη ή
ε'ζ-ήγησις καί ε'πισημείωσις τού Νικόδημου». (Παχώμιοςί 1905 «Ύπεράσπισις της Αληθείας»
"Εκδοσις "Αστέρος 1966 σ. 125-6).

79
σχηματίζειν τάς όψεις» (Ρ.α Τόμος 81, σελ. 1421 Ο), εις την Κ.Δ. οϋτε
συμβολικώς, ούτε τυπικώς, οΰτε σχηματικώς «ώμοιώθη», ό Θεός Λό-
γος, αλλά απεκαλύφθη, ένανθρωπήσας πραγματικά, «ό είς της
Τριάδος». ("Αγ. Θεόδωρος ό Στουδίτης, δρα έμπροσθεν σελ. 50). Έάν όμως
Ισχυρισθούν ότι γράφουν περί της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος
«έν εϊδει περιστεράς», ή τήν φωνή ν (ένέργειαν) του Πατρός, ή
οποία ήκούσθη έν τω Ιορδάνη, ταΰτα δεν δίδουν τό δικαίωμα είς
ούδένα νά εϊπη ότι είς τήν Καινήν Διαθήκην έχομεν «Συμβολικήν
καί σχηματικήν άποκάλυψιν τοΰ Θεοΰ» καί επομένως όποιος δέν
δέχεται τούτο, όπως λέγουν οι πέντε, νά έχη τό «Ανάθεμα (τρις)».
Έάν κατά τό βλάσφημον φρόνημα των πέντε ό Χριστός «συμβολικώς»
καί «σχηματικώς» απεκαλύφθη είς τήν Κ.Δ., τότε δι' αυτούς δέν έπήλθεν
ακόμη σωτηρία αλλά καί τελοΰσιν εισέτι «υπό τήν του νόμου Κατάραν»,
τόν τύπον καί τήν σκιάν τοϋ Νόμου. Μήπως οΰτω αποδεικνύεται ότι αυτοί
φρονοΰσι τά των Εβραίων, οΐ όποΓοι περιμένουν τήν παρουσίαν τοϋ
ψευδομεσσίου, ήτοι τοΰ Αντίχριστου; Οι ίδιοι ο) Εβραίοι δαιμονίζονται
όταν τους λέγης ότι εκείνος, ό οποίος εμφανίζεται είς τήν Π.Δ. είναι
ό Λόγος, ό "Οποίος τη αλήθεια ένηνθρώπησεν, καί ότι όλος ό νόμος
καί α'ι προφητείαι έπληρώθησαν έν τω Χριστώ. Τί σύμπτωσις όμως νά
ενοχλούνται καί οι πέντε καί ό μηχανισμός των ολόκληρος, διά τήν
ιδίαν ακριβώς αίτίαν;
Ζ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Κ.Ε.Ο. Αυτόθι σελ. 16)
Μέ τόν έβδομον ψευδοόρον των αναφωνούν «Ανάθεμα (τρις)» «Είς
τους μή δεχόμενους, νά εικονίζεται ή Άειπάρθενος Θεοτόκος είς τήν
εικόνα της Πεντηκοστής, αντιθέτως προς τόν Ευαγγ. Λουκαν όστις
εξιστορεί, ότι κατά τήν ήμέραν έκείνην ευρίσκοντο οΐ μαθηταί τοΰ
Χριστού, «σύν γυναιξί καί Μαρία τη μητρί του ΊησοΟ» (Πράξ. Α14) καί
είς τους επιμένοντας νά εικονίζεται ό Απόστολος Παύλος, όστις ουχί
μόνον δέν εύρίσκετο εκεί, αλλά δέν είχε εισέτι βαπτισθή καί ήτο
διώκτης της Εκκλησίας, καθώς ό ίδιος ομολογεί, καί κατασκευάζοντας
ιδικά των αιρετικά φρονήματα καί θεωρίας, προς ύποστήριξιν καί
έδραίωσιν τής πλάνης των».
Καί μέ αυτόν τόν ψευδοόρον τους, οι πέντε, δέν αναθεματίζουν
μόνον όλας τάς Ιεράς Εικόνας τής Αγίας Πεντηκοστής, αϊ όποΐαι
δέν περιλαμβάνουν τό πρόσωπον τής Κυρίας Θεοτόκου ή περιλαμ- *
βάνουν καί τό τοΰ Αποστόλου Παύλου, αλλά κηρύσσουν έν ταυτώ
ότι «έπλανήθη» ή Εκκλησία, ή όποια εδέχθη καί υίοθέτησεν ώς
"Ορθοδόξους αύτάς τάς "Ιεράς Εικόνας! "Ανέμενε δέ τους πέντε βλά-
σφημους καί αλλότριους τής "Ορθοδοξίας νά τήν διορθώσουν μετά
άπό 2000 έτη!
Λέγουν λοιπόν ότι είναι αιρετικοί αϊ εικόνες τής Πεντηκοστής, αν είς
αύτάς εικονίζεται καί ό "Απ. Παύλος ή άν δέν έχουν μετά τών άγιων
"Αποστόλων καί τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί επικαλούνται τό χωρίον τών
80
πράξεων (Α' 14) τό όποιον λέγει «ότι κατά τήν ήμέραν έκείνην (σ.σ. τής
πεντηκοστής) εύρίσκοντο οΐ μαθηταί τοΰ Χριστοί), «συν γυναιξί καί
Μαρία τή μητρί του Ιησού». Τό χωρίον όμως αυτό δεν αναφέρεται εις
«τήν ήμέραν έκείνην» τής Πεντηκοστής, όπως ανακριβώς γράφουν είς τόν
ψευδοόρον τους οι πέντε, αλλά είς τήν ήμέραν τής Αναλήψεως του
Κυρίου. Ιδού τί γράφει ό θείος Ευαγγελιστής Λουκάς είς τό Α12-14: «Τότε
ύπέστρεψαν είς Ιερουσαλήμ άπό δρους του καλυομένου Ελαιώνες, δ εστίν
εγγύς Ιερουσαλήμ, Σαββάτου έ'χον όδόν καί δτε είσήλθον άνέβησαν είς
τό ΰπερώον ου ήσαν καταμένοντες δτε Πέτρος καί Ιάκωβος καί Ιωάννης
καί Ανδρέας, Φίλιππος καί Θωμάς, Βαρθολομαίος καί Ματθαίος, Άλ-
φαίου καί Σίμων ό Ζηλωτής καί "Ιούδας Ιακώβου· ούτοι πάντες ήσαν
προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τή προσευχή καί τή δεήσει συν γυναιξί
καί Μαρία τή Μητρί τοϋ Ιησού καί συν τοις άδελφοϊς αυτού» (Πράξ.
Α12-14). Τό ανωτέρω χωρίον αναφέρεται είς τήν ήμέραν τής Αναλήψεως,
ότε επέστρεψαν έκ του όρους των Έλαιών, όπου παρηκολούθησαν τήν
Άνάληψιν του Κυρίου καί όχι είς τήν ήμέραν τής Πεντηκοστής, ή οποία
συνέβη 10 ημέρας άργότερον. Ιδού διά τήν ήμέραν τής Πεντηκοστής τί
λέγει ό Ευαγγελιστής Λουκάς: «Καί έν τώ συμπληρούσθαι τήν ήμέραν τής
πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν έπί τό αυτό· καί έγένετο άφνω έκ
τού ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, καί έπλήρωσεν δλον
τόν οίκον ου ήσαν καθήμενοι· καί ώφθησαν αύτοϊς διαμεριζόμεναι γλώσ-
σαι ώσεί πυρός, έκάθισέ τε έφ' ένα έ'καστον αυτών καί έπλήσθησαν
δπαντες Πνεύματος Αγίου...» (Πράξ. Β ι- 4). Αυτό τό χωρίον αναφέρεται
εις τήν ήμέραν τής Πεντηκοστής καί όχι τό Α14 τό όποιον επικαλούνται
οί πέντε, είς τόν ώς άνω όρον τους.
'Αλλά καί άν ήτο παρούσα καί ή Κυρία Θεοτόκος, όπερ ουδείς
έχει λόγους νά τό άρνηθή, μήπως, κατά τήν Πεντηκοστήν, έβα-
πτίσθη καί ή κυρία Θεοτόκος ή έλαβεν καί Αϋτη τό 'Αποστολικόν
Χάρισμα, όπως οί μαθηταί καί "Απόστολοι τοϋ Κυρίου; Μήπως «γλώσ-
σα ώσεί πυρός έκάθησε» καί έπί τής Παναγίας Κεφαλής τής Κυ-
ρίας Θεοτόκου; Ή Κυρία Θεοτόκος είχεν δεχθεί κατά τήν ώραν τοϋ
Ευαγγελισμού όλον τό πϋρ τής Θεότητος, τόν Θεόν Λόγον, ό
όποιος έσαρκώθη έκ των αγνών αιμάτων της έκ Πνεύματος 'Αγίου,
καί ήξιώθη νά γίνη Θεοτόκος, αλλά Απόστολος δέν προώρισται νά
γίνη. Αϋτη, ένώ ήξιώθη νά γίνη Μητέρα τοϋ θεοϋ καί οϋτω^ διά
τής άσπόρου συλλήψεως, καί του αδιάφθορου τόκου, έλαβεν μέρος
είς τό μυστήριον τής Θείας Οικονομίας, κατέστη Θεοτόκος καί Πα-
ναγία, ανωτέρα των Χερουβείμ καί ενδοξότερα των Σεραφείμ, όμως
"Απόστολος δέν έγινεν, όπως έγιναν οί μαθηταί τοϋ Κυρίου. Αυτοί,
κατά τήν ήμέραν τής" Πεντηκοστής, έδέχθησαν τήν Χάριν τοϋ
Παναγίου Πνεύματος «έν πυρίναις γλώσσαις», κατεστάθησαν "Από-
στολοι καί ήξιώθησαν νά γίνουν Οικονόμοι τής Χάριτος τοϋ 'Αγ.
Πνεύματος καί νά συνεχίσουν τήν θείαν Οίκονομίαν όντες είς τύπον

(1) Πέραν τοϋ Καινοδιαθηκικοΰ βαπτίσματος δι' ύδατος καί πνεύματος.

81
καί τόπον Χρίστου. Ό πράγματι απών κατά τήν Ιστορικήν ήμέραν
της Πεντηκοστής Άπ. Παύλος, εκλήθη ύπό του Κυρίου άργότερον,
εδέχθη δμως τήν ιδίαν χάριν του ιδίου Αγίου Πνεύματος καί
έζησεν όμοίαν αλλην Πεντηκοστήν, διό ή Εκκλησία τόν συγκατερ~
ρίθμησεν μετά των Δώδεκα καί τόν είκονίζει απ' αρχής είς τήν
Πεντηκοστήν όμοΟ μετά των λοιπών Αποστόλων καί είς τήν πρώτην
θέσιν απέναντι του Άπ. Πέτρου. Μήπως οί πέντε δέν θεωρούν τόν
Άπόστολον ΠαΟλον ίσάξιον των δώδεκα καί αύτοϋ του πρωτοκορυ-
φαίου Άπ. Πέτρου; Μήπως απηχούν τήν άποψιν ή ότι δέν είναι
Ισάξια καί ενιαία καί ή «Πεντηκοστή» ή όποια έπραγματοποιήθη είς
τόν Άπ. ΠαΟλον; Μήπως αποτελεί, διά τους πέντε, όρον Όρ-
θοδοξίας ή εΐκόνισις της Κυρίας Θεοτόκου μετά των Δώδεκα; Μήπως
τήν θεωρούν Άπόστολον, μήπως Έπίσκοπον, ή τό «τέταρτον πρό-
σωπον της Αγίας Τριάδος»; Μήπως υπάρχει υπολανθάνουσα ή Δυτική
Μαριολατρεία; Ή μήπως υπάρχει απλώς παντελής σκοτισμός λόγω
της ϋπό του ΘεοΟ εγκαταλείψεως των; Ό,τι καί άν συμβαίνη είναι
σοβαρόν δι' αυτούς. Άπό δογματικής απόψεως δέν αποτελεί όρον
ορθοδοξίας ή είκόνισις της Κυρίας Θεοτόκου είς τήν Πεντηκο-
στήν, άλλ' άπλήν Ιστορικήν είκόνισιν.
Ή Πεντηκοστή δμως δέν είναι ένα άπλοϋν Ιστορικόν γεγονός.
Είναι ένα μυστήριον πραγματικόν συνεχές καί διαχρονικόν. Ή ίδια
Χάρις της Πεντηκοστής έπενήργησεν τότε είς τους Άγ. Αποστό-
λους, ή ίδια καί όταν Εκείνοι είς τήν συνέχεια έχειροτόνουν τους
Επισκόπους καί Πρεσβυτέρους καί άνεδείκνυον Διαδόχους των καί
Οικονόμους της Ιδίας Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος. Καί εκείνοι
πάλιν δτε έχειροτόνουν τους Διαδόχους των καί μέχρι των σημε-
ρινών Διαδόχων Εκείνων, δηλαδή των συγχρόνων γνησίων Επισκό-
πων καί Πρεσβυτέρων, έγίνετο καί γίνεται ή αυτή έπί μέρους Πεν-
τηκοστή. Άλλα καί γενικώς ή ϊδια ή Εκκλησία εΤναι μία συνεχής,
αδιάκοπος καί ζώσα Πεντηκοστή. Αυτής τής Πεντηκοστής δέν
συμμετέχουν οί πέντε μετά τά αιρετικά τους φρονήματα καί τό
σχίσμα.
Αναθεματίζουν λοιπόν Αγίας καί Ιεράς Εικόνας, τάς όποιας ή μα-
κραίων παράδοσις (2000 ετών) τής Εκκλησίας έβίωσεν καί εδέχθη ώς
απολύτως Όρθοδόξους. Άφοΰ άνεθεμάτισαν τάς αναρίθμητους άγιας Ει-
κόνας τής Πεντηκοστής, αϊ όποΐαι φέρουν καί τόν Άπ. Ποΰλον ή παρα-
λείπουν τήν Κυρία Θεοτόκον, εύνόητον είναι δτι απομακρύνουν ή καί,
καταστρέφουν τάς τοιαύτας είκόνας, ώς δήθεν «αιρετικός». Αυτό δμως
είναι καθαρά καί πραγματική άναβίωσις τής Εικονομαχίας. Παρεχώρησεν
ό Θεός νά πέσουν είς τήν ιδίαν αϊρεσιν, τήν οποίαν κακοήθως συνέ-
πλασαν καί έπροπαγάνδισαν καί μέ τήν οποίαν ηθέλησαν νά συκοφαν-
τήσουν καί νά δολοφονήσουν Γνησίους Όρθοδόξους Αρχιερείς, "Ιερείς,
Θεολόγους καί Χριστιανούς καί νά προκαλέσουν σχίσμα, διά νά πλήξουν
τήν Εκκλησία προς μεγάλην χαράν των σκοτεινών δυνάμεων τοΰ
Οικουμενισμού, Μασωνισμοΰ, Παπισμού, Σιωνισμου.
82
 Η
ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΓΔΟΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Κ.Ε.Ο. Αυτόθι σελ. 16)
Καί πάλιν λέγουν «Ανάθεμα (τρίς)», «Ε/ς τους φρονοϋντας και επι-
μένοντας δτι εις τήν Εικόνα της Γεννήσεως τοΰ Χριστού, πρέπει νά
εικονίζονται μαίες καί λουτρόν, ...καθότι ταϋτα πάντα είναι δογμα-
τικώς απαράδεκτα καί αιρετικά, ώς προσβάλλοντα τά δόγματα περί της
Θεότητος τοΰ Χρίστου, (σ.σ. έδώ άπηχεΤται μονοφυσιτισμός καί προη-
γουμένως δοκητισμός) καί περί τοΰ άειπαρθένου της Θεοτόκου καί ώς
προερχόμενα από τά απόκρυφα, νόθα καί ψευδεπίγραφα ευαγγέλια, τά
όποια έχουν καταδικασθή καί άναθεματισθή ύπό της Εκκλησία μέσω
των Οικουμενικών Συνόδων, Ανάθεμα (τρις)».
Σύμφωνα πάλιν μέ τόν ανωτέρω ψευδοόρον, κάθε εΐκών της
Γεννήσεως, είς τήν οποίαν εικονίζεται λουτρόν καί μαΤα, είναι αίρε-
τική κατά τους πέντε, διό τήν έχουν «αναθεματίσει» καθώς καί
δσους δέχονται αύτάς τάς εικόνας, τάς οποίας αυτοί τάς απομα-
κρύνουν καί τάς καταστρέφουν, διότι, κατ' αυτούς, «προσβάλλουν
τό δόγμα περί τής Θεότητος του Χρίστου», ένώ άγνοοϋν ή απο-
σιωπούν δτι ή Ιδία ώς άνω διατύπωσίς των κηρύσσει μονοφυσιτισμόν
καί δοκητισμόν, διότι ό Χριστός δέν ήτο μόνον Θεός αλλά καί
άνθρωπος, όπερ κηρύσσεται καί διά της έν λόγω είκονίσεως. Εκα-
τομμύρια τοιχογραφίαι καί φορηταί εικόνες «άναθεματίσθησαν
(τρίς)», αλλά καί οι "Αγιοι Πατέρες, οι οποίοι έν τώ συνόλω
τους έδέχθησαν αύτάς τάς Ιεράς εικόνας, καί αύτη ή Καθολική
τοϋ Χρίστου Εκκλησία «άνεθεματίσθη» άπό τους πέντε σχισματο-
αιρετικούς! Αυτά είναι τά κατορθώματα τοΰ διαβόλου, δταν κανείς
παραδοθή είς αυτόν! Οί άνθρωποι αυτοί έφθασαν είς αυτό τό ά-
ξιοθρήνητον κατάντημα, όχι τόσον άπό τήν άγραμματοσύνη τους,
όχι άπό τήν αμάθεια τους, αλλά διότι ηθέλησαν νά πολεμήσουν
καί νά διώξουν τήν Εκκλησία! Διό έγκατελείφθησαν άπό τόν θεόν
καί σκοτισθέντες άπό βάραθρον είς βάραθρον πίπτουν.
Είς τάς εικόνας της Γεννήσεως, άπ' αρχής απαντώνται καί λουτρά καί
αϊ μαΐαι, όχι διότι ήμφισβητήθη ποτέ ϋπό της Εκκλησίας ό άλόχευτος
τόκος της Θεοτόκου ή ή Θεότης τοϋ Χρίστου, όπως παραπλανητικώς
πλην δλως άνοήτως ούτοι Ισχυρίζονται/ 1 * αλλά καταφανέστατα δια νά
όμολογηθή καί διά της εικόνος αυτής ότι ό γεννηθείς έκ τής Παρθένου
Χριστός είναι ό πράγματι σαρκωθείς Θεός Λόγος, δηλαδή διά νά δοθή
ορθόδοξος άπάντησις είς τήν αϊρεσιν τοΰ Δοκητισμοΰ. Ό Δοκητισμός
ώς αίρεσις ενεφανίσθη ήδη άπό τόν πρώτον χριστιανικόν αίώνα καί
έδέχετο δτι ό Χριστός δέν είχεν πραγματικόν σώμα αλλά φαινομενικόν,
κατά δόκησιν, και επομένως δέν έσαρκώθη πραγματικά έκ τής Παρθένου

(1) Δέν είναι οΐ πρώτοι, αυτών προηγήθησαν άλλοι είς τό παρελθόν ομοίως πεπλανη-
μένοι, οΐ όποιοι έσοβάτιζαν τάς τοιχογραφίας κλπ.

83
καί δέν έγεννήθη έκ της Παρθένου πραγματικός Θεάνθρωπος! Απλώς
έφαίνετο ώς άνθρωπος, ένώ δέν ήτο. Ό "Αγιος Ιωάννης ο θεολόγος καί
Ευαγγελιστής γράφει περί των αίρετικών δοκητών: «Πολλοί πλάνοι
εΐσήλθον είς τόν κόσμον μή όμολογούντες Ίησοϋν Χριστόν ε'ρχόμενον έν
σαρκί» (Β' Ίωάνν. 7) καί άλλου χαρακτηρίζει τους «Δοκητάς» ώς «πνεΰμα
τοϋ Αντίχριστου» (Α' Ίωόνν. δ 3). Ό Δοκητισμός δέν έξέλειπεν αλλά
συνεχίζεται καί κατά τους μετέπειτα αιώνας ώς μονοφυσιτισμός καί συν-
δέεται καί μέ άλλας αΙρέσεις. Ή παρουσία τοΰ λουτρού καί της γυναικός
ττεριττοιουμένης τόν Κύριον, ώς βρέφος, έσημειώθησαν διά νά τονίζουν
δτι ό θεός Λόγος ένηνθρώπησεν πραγματικά καί ουχί κατά δόκησιν.
Δέν έχουν καμμίαν απολύτως σχέσιν μέ τήν άσπορον σύλληψιν καί τόν
άδιάφθορον καί άλόχευτον τόκον.
Τί είναι όμως καί τό δόγμα τοϋ άλοχεύτου τόκου; Ό άλόχευτος
καί αδιάφθορος τόκος της Παρθένου καί Θεοτόκου, στηρίζεται είς
τήν έκ Πνεύματος Αγίου άσπορον σύλληψιν. Αυτό τό γεγονός της
αδιάφθορου καί χωρίς πόνους καί αίμα (=άλόχευτος τόκος) γεννήσεως
τοΰ Κυρίου, ενεθάρρυνε καί ενίσχυε τήν αίρεσιν του Δοκητισμοΰ,
ό όποιος έκήρυσσε δτι ό Κύριος μόνον κατά φαντασίαν έφαίνετο
ώς άνθρωπος ένώ δέν ήτο. Διά νά τονισθή ύπό της Εκκλησίας
οτι ό Χριστός, ναι μέν συνελήφθη έκ Πνεύματος Αγίου, άσπόρως
καί έγεννήθη άδιαφθόρως καί άλοχεύτως, αλλά ήτο καί πραγματικός
άνθρωπος μέ όλα τά αδιάβλητα πάθη καί τάς φυσικός άνάγκας
του φυσικού ανθρώπου, (δηλαδή ώμοιώθη ήμίν κατά πάντα όπως
λέγει ό Άπ. Παύλος), διά τούτο τό θείον βρέφος εμφανίζεται,
ώς όλα τά βρέφη, νά δέχεται περιποιήσεις σωματικός ώς «Υιός
Άνθρωπου» καί όχι ώς νεόσοφοι τινές αποδίδουν περιποιήσεις
εις λόχε ία ν. Αυτά είναι επινοήματα των άμαθων καί γνωσιομάχων
συγχρόνων αίρετικών.
Ή ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος, ή όποια εΤχεν ϋπ' όψιν της αύτάς τάς
ιεράς Εικόνας μέ τό λουτρόν καί μαίας, δέν τάς κατέκρινεν, αλλά
κατέκρινε καί κατεδίκασεν τήν πλάνην - αίρεσιν πολλών Χριστιανών
γυναικών, αϊ όποΓαι έσυνήθιζον τήν δευτέραν ήμέραν τών Χριστουγέν-
νων νά κάμουν εκδηλώσεις διά τήν Θεοτόκον, όμοίας, μέ έκείνας, τάς
οποίας έκαμον διά όλας τάς γυναίκας, τά λεγόμενα «ΈπΙλόχια». Τούτη
ή συνήθεια άπετέλει άτιμίαν καί βλασφημίαν διά τήν κυρίαν Θεοτόκον, ή*
οποία έγέννησεν τόν Θεάνθρωπον πλην άδιαφθόρως καί άλοχεύτως. Διό
όπως δμολογουμεν τή σύλληψιν έκ Πνεύματος αγίου, έτσι καί τήν Γέννησιν
δμολογοΰμεν άδιάφθορον καί άνευ λοχείας, δηλαδή πόνων καί αιμάτων,
τονίζει ή ΣΤ Οίκουμ. Σύνοδος καί αναθεματίζει δποιον θά συνέχιση τά
λεγόμενα «επιλοχία» της Θεοτόκου, ένώ άν είναι κληρικός, διατάσσει νά
καθαιρήται. Δέν εΐπεν ή ΣΤ' Οίκουμενικήν Σύνοδος ανάθεμα είς τάς
εικόνας της Γεννήσεως πού εικονίζονται λουτρόν καί μαίαι, ούτε
ανάθεμα σ' αυτούς πού δέχονται αύτάς τάς εικόνας, διότι αύτάς τάς
84
εικόνας είχεν κοί ή ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος καί ή Ζ' Οικουμενική και
ήλθαν τώρα οί πέντε ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΙΑΡΧΑΙ νά τάς «αναθεματίσουν»!!!
Μή είπη κανείς δτι δέν ϋπήρχον αϊ Ίεραί αΰται εικόνες, δτε συνεκρο-
τήθη ή ΣΤ Οικουμενική Σύνοδος, διότι είναι βέβαιον δτι ύπήρχον, ό δέ
άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός αναφέρει αύτάς τάς εικόνας ώς δεδομένος
είς τήν Όρθόδοξον παράδοσιν της Εκκλησίας. Είς τόν περίφημον
«Άποδεικτικόν λόγον του περί των Άγιων καί σεπτών εικόνων» του
Χρίστου, αναφέρει καί τήν εικόνα της Γεννήσεως τήν οποίαν παρέλαβεν
ή Εκκλησία καί τήν περιγράφει ώς έξης: «Οΰτως γάρ παρελάβομεν αυτήν
(σ.σ. τήν Έκκλησίαν) έκ των Αγίων Πατέρων κεκοσμημένην... τήν
γέννησιν, τό σπήλαιον, τήν φάτνην, τήν μαϊαν καί τά σπάργανα· τόν
αστέρα, καί τους μάγους, καί τά έξης...» (Ρ.α. Τόμος 95, σελ. 313 ϋ).
Έπισημαίνομεν καί τονίζομεν δτι τά σπάργανα καί αϊ μαΐαι ή τό λουτρόν<1>
δέν έχουν σχέσιν μέ τόν άδιάφθορον καί άλόχευτον τόκον, αλλά μέ τήν
άνθρωπίνην φύσιν του Θεανθρώπου.
Θ'
ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Κ.Ε.Ο. σελ. 16)
Μέ τόν ένατον ψευδοόρον των λέγουν «Ανάθεμα (τρίς)» «Είς τους
φρονοϋντας... δτι έν τη απεικονίσει της Αγίας Του Θεανδρικής μορφής
δέν χωρίζει τήν σάρκα Του τής Θεότητος» καί καταπατοϋντας ούτω τόν
δρον τής Άγιας Ζ' Οίκουμ. Συνόδου ή όποια αποφαίνεται: «Ανωτέρα
περιγραφής εστί, καθώς είπομεν ή Θεία φύσις ή δέ ανθρωπινή περιγε-
γραμμένη καί ουδείς των ευ φρονουντων περιγραπτήν λέγων τήν όν-
θρωπείαν φύσιν, ταύτη συμπεριγράφει τήν άπερίγραπτον οΰσαν».
Τί λέγουν καί τι «αναθεματίζουν» πάλιν μέ αυτόν τόν ψευδοόρον;
Πρώτον κηρύσσουν Χριστολογικήν αϊρεσιν! Κηρύσσουν δτι μέ τό νά
εικονίζεται ό Χριστός (κατά τήν άνθρωπίνην φύσιν), χωρίζεται ή
σάρκα (ή περιγεγραμμένη ανθρωπινή φύσις) άπό τήν Θεότητα, δπερ
αίρετικώτατον, διότι έν τη είκόνι του Χρίστου, καίτοι ή θεία φύσις
Αύτοϋ δέν συμπεριγράφεται μετά τής περιγεγραμμένης ανθρωπινής,
όμως δέν νοείται καί κεχωρισμένη. Ό δρος τής Ζ' Οικουμενικής
τόν όποιον παραθέτουν, δέν λέγει δτι μέ τό νά μήν συμπεριγρά-
φεται ή θεία φύσις χωρίζεται αϋτη τής ανθρωπινής, όπως φρονούν

(1) Μήν έπικαλεσθή κανείς τήν προσωπικήν άποψι του Νικόδημου του Άγιορείτου, διότι
ή γνώμη του πολυγραφωτάτου μοναχού, αν βέβαια είναι ιδική του, δταν έρχεται είς αντίθεσιν
μέ τήν Όρθόδοξον παράδοσιν καί μέ αυτήν τήν ΣΤ ΟΙκουμενικήν Σύνοδον δέν λαμβάνεται
ύπ' δψιν, άφοΰ ουδείς των Αγίων Πατέρων είναι αλάθητος, πολλώ μάλλον ό Αγιορείτης
Νικόδημος. Δέν θά θέσωμεν τόν Νικόδημον, πάνω άπό τόν "Αγ. Δαμασκηνό καί πάνω άπό
αυτήν τήν ΣΤ Οίκουμενικήν Σύνοδον.Όχι τοιούτου είδους βλασφημίαι. Πέραν δμως αυτών,
ποίος δύναται νά βεβαίωση δτι δλαι αύται αί έσφαλμέναι σημειώσεις είναι του πολυγραφό-
τατου Νικόδημου καί δχι κάποιου ξένου δακτύλου; Τό θέμα χρήζει, έπαναλαμβάνομεν,
συστηματικής καί βαθείας έρεύνης. Ή πρώτη προσωπική μας γνώμη είναι δτι δλαι αύται αί
σημειώσεις ίσως δέν έχουν σχέσιν μέ τόν Ιερόν Νικόδημον. Είς τά πολυπληθή συγγράμματα
του πληροφορούμεθα, δτι δέν απαντώνται τοιαΰται ή παραπλήσιοι απόψεις.

85
καί κηρύσσουν καί καταλύουν τήν Ύποστατικήν ένωσιν τών δύο έν
Χριστώ φύσεων.
Τί λέγει πρώτον ή •Άγια Ζ' Οίκουμενική Σύνοδος. Εις τήν Γ Πραξιν
της (Σελ. 766 τών πρακτικών έκδοσις Αγίου Όρους) αποφαίνεται: «...συν
τούτοις δέ καί τάς αγίας καί σεπτάς εικόνας προσκυνούντες περι-
πτυσσόμεθα, τουτέστι τού δ ι ' ημάς ένανθρωπήσαντος Θεοϋ Λόγου, Κυρίου
δέ ημών καί Σωτήρος Ιησού Χριστού, καί μορφήν δούλου λαβόντος. Ου
ή είκών καί τό έκτύπωμα ού τής θεότητος τής αδιάσπαστος ένωθείσης
τή άχραντο αυτού σαρκί φέρει τόν χαρακτήρα· αόρατος γάρ καί
απερίγραπτος ή θεία φύσις, καί ασχημάτιστος· Θεόν γάρ ουδείς έώρακε
πώποτε- αυτός ό μονογενής έξηγήσατο· αλλά τής άνθρωπότητος αυτού
χρωματουργούντες τήν εικόνα προσκυνούμεν... προσκυνοϋμεν Χριστού
τήν εικόνα, τουτέστι τού όραθέντος τοϊς άνθρώποις προσώπου, ού
κεχωρισμένου τής αοράτου αυτού θεότητος; άπαγε· άλλ' ηνωμένου ταύτη
έξ άκρας συλλήψεως...» (Πράξις Γ σελ. 766).
Είναι ρητή καί σαφής ή Άγια Ζ' Οίκουμ. Σύνοδος: α) Ή είκών
τό έκτύπωμα του Χρίστου δέν είναι τής Θεότητος αλλά τής άν-
θρωπότητος, τήν οποίαν προσέλαβεν έξ άκρας συλλήψεως άδιασπά-
στως ή Θεότης. β) Προσκυνοϋμεν τήν εικόνα του Χρίστου ώς εί-
κονίζουσα τήν ΜΙΑΝ Ύπόστασιν του Σωτήρος Χρίστου.
Τί λέγει δμως καί ό όσιώτατος Χρυσάφιος κατά τοΰ όποιου φέρονται
μέ αυτόν τόν ψευδοόρον τους; Ιδού: « Ή γνώμη έξ άλλου τής 7ης Οίκουμ.
Συνόδου είναι ότι ή Εκκλησία καίτοι εικονίζει διά τής τέχνης τόν Κύριον
έν τή ανθρωπινή του μορφή, δμως διά τής απεικονίσεως δέν χωρίζει
αΰτη τήν σάρκα Του τής Θεότητος, ήτις είναι έν αύτώ ενωμένη καί
όμόθεος καί Ομότιμος» (Περί εικονογραφία;, σελ. 8 τέλος καί 9).
Ουδέν τό μεμπτόν εις τήν ανωτέρω διατύπωσιν, αλλά σύμφωνος
απολύτως ή διατύπωσις καί τό νόημα της τό θεολογικόν προς τόν
όρον τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου. Ή είκών του Χρίστου, είναι
περιγραφή τής ανθρωπινής φύσεως καί δέν συμπεριγράφει τήν άό-
ρατον θείαν φύσιν, όμως δέν καταλύει τό δόγμα τής Υποστατικής
Ενώσεως. Θεώμενος καί προσκυνών τήν εικόνα του Χρίστου δέν
ασπάζομαι καί δέν τιμώ ψιλόν άνθρωπον, αλλά τήν όραθεΐσαν Θεαν-
δρικήν μορφήν, τήν Μίαν Ύπόστασιν τοϋ Χρίστου.
Δηλαδή κατά τους πέντε, είκονίζοντες τόν Χριστόν, είκονίζομεν
φυσικόν «ψιλόν» άνθρωπον; Ή ανθρωπινή φύσις τοϋ Κυρίου είκονι-*
ζομένη διασπά τό δόγμα τής Υποστατικής Ενώσεως; Δέν ύποδη-
λοΰται έν τή απεικονίσει τής σαρκός τό ένα Θεανδρικόν πρόσωπον,
ή μία Ύπόστασις του Χρίστου, περιγεγραμμένης μόνον τής ανθρω-
πινής φύσεως ή οποία κατά τόν Ιερό Δαμασκηνό δέν υφίσταται
μόνη της αλλά έν τή ύποστάσει τοϋ Λόγου; (ρ.α 94 σελ. 1097 Α
καί Β). Δέν είκονίζομεν καί δέν συμπεριγράφομεν έν τή είκόνι τοϋ
Χρίστου τήν θείαν φύσιν, αλλά τήν μίαν Ύπόστασιν Αύτου, ώς αύτη
ώράθη.
86
 Ό π. Χρυσάφιος δέν είπεν ότι έν τη είκόνι ζωγραφίζεται καί
περιγράφεται καί ή θεία φύσις, αλλά δτι «Παρίσταται λοιπόν ό
Χριστός δια της ορθοδόξου τέχνης ώς θεάνθρωπος, της Θεότητος
ύποδηλουμένης έν τη απεικονίσει τής αγίας σαρκός Του». Αυτόθι,
σελ. 9). Ό μοναχός ψέγει την δυτικήν άνορθόδοξον αίσθησιακήν -
κοσμοκεντρικήν είκονογραφίαν, ή οποία καί διά τήν εΐκόνισιν του
Χρίστου καί τής Κυρίας Θεοτόκου, χρησιμοποιεί ανθρώπινα εξιδα-
νικευμένα πρότυπα - μοντέλα.
Διά νά μήν ύπαρξη ή παρά μικρά αμφιβολία ρίπτομεν άπλετον καί τό
φως των Αγίων Πατέρων. Ό "Αγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης λέγει. «Παντός
εικονιζόμενου, ουχί ή φύσις, αλλ' ή ΰπόστασις εικονίζεται... Οΰτω καί
επί Χρίστου· οΰ καθό απλώς άνθρωπος έστι μετά τοϋ είναι Θεός,
είκονίζεσθαι πέφυκεν αλλά καθότι τοις ύποστατικοίς ίδιώμασιν άπό
πάντων ομοειδών άφοριζόμενος, εσταυρωμένος εστί καί τώ είδε ι τοίός
δε. Περιγραπτός άρα ό Χριστός καθ' ύπόστασιν, καν τη θεότητι
απερίγραπτος, άλλ' ούκ έξ ών οΰν ετέθη φύσεων». (Ρ.ο. 99,405 Β-ο).
Καί πάλιν ό Ίδιος Πατήρ λέγει: «Τό δε έν είκόνι προσκυνεϊσθαι
Χριστόν, τής οικονομίας, λόγος, δς ει καί πνεϋμά έστι, καθό Θεός,
αλλά καί σαρξ έστι καθότι άνθρωπος. Ου ή σωματοειδής είκών κάν έν
ΰλη όμοιωθή, αμέριστος εστί Χριστού, ώσπερ καί σκιά τοϋ οικείου
σώματος· καί προσκυνείται ούχ ή εικονική ΰλη, άλλ' ό έν αύτη έξεικονι-
σθείς Χριστός- έφ' ω συμπροσκυνεϊται ό Πατήρ καί τό Πνεύμα τό αγιον»
(Ρ.ο. 99, 428 Β). Μάλιστα έν τη είκόνι του Χρίστου δέν προσκυνείται μόνον
ή μιά θεανδρική^Ύπόστασις του Χρίστου, αλλά διότι ή Αγία Τριάς είναι
ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ, συμπροσκυνεϊται, έν τώ Χριστώ, καί ό
Πατήρ καί τό "Αγιον Πνεύμα! Έν τη Είκόνι του Χρίστου Προσκυνείται ή
ΠΑΝΑΓΙΑ ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ ΤΡΙΑΣ. Τους υπεδείχθη ότι
είναι όρθοδοξοτάτη καί ή μελέτη του 'Οσιωτάτου Μοναχού Χρυσαφιού, άλλ'
οΰτοι ούκ ήβουλήθησαν συνιέναι. Πιστεύουν ότι όσο περισσοτέρους «αι-
ρετικούς» κηρύξουν, όσα περισσότερα «αναθέματα» εκφωνήσουν, τόσον
«ορθόδοξοι» θά γίνουν! αντί όμως τούτου, κατέστησαν πραγματικοί Χρι-
στομάχοι, Έκκλησιομάχοι, κατήντησαν... «αντίχριστοι» (Α' Ιωάννου Βΐ8), διά
τοΟτο τους χαρακτηρίζει καί ή άμετανοησία. -η
Υ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Κ.Ε.Ο. Αυτόθι σελ. 17)
Μέ αυτόν «Αναθεματίζουν (τρις)» τους Αρχιερείς: α) Τόν Μακα-
ριώτατον Άρχιεπίσκοπον Άνδρέαν, β) Τόν Μητροπολίτην Κιτίου Έπι-
φάνιον, γ) Τόν Μητροπολίτην Πειραιώς καί Νήσων Νικόλαον καί δ) τόν
Μητροπολίτην Αργολίδος Παχώμιον, διότι κατά τόν ψευδοόρον τών πέντε,
«άνέλαβον ώς αρχηγοί, νά στηρίξουν καί νά προωθήσουν τήν αϊρεσιν
τής νεοεικονομαχίας, άνακαλώντες τήν ύπογραφήν των, ο) δύο πρώτοι,
87
έκ της Συνοδικής Εγκυκλίου» καί διότι έτσι «έβλασφήμησαν κατά του
Αγίου Πνεύματος»!
«Αναθεματίζουν» τους προαναφερθέντος γνησίους "Ορθοδόξους
Επισκόπους, διότι μέ τήν χάριν του ΘεοΟ, διεχώρισαν τάς εύθύνας
των άπό την καταχθόνιον καί αίρετικήν «β' έγκύκλιον» των πέντε,
καί οϋτω δέν «άνεθεμάτισαν» τήν Όρθοδοξίαν, καί δεν έβλασφήμη-
σαν τό "Αγιον Πνεύμα. Αναθεματίζουν λοιπόν τους "Ορθοδόξους "Ε-
πισκόπους, διότι εγκαίρως διέγνωσαν δλας τάς απροκάλυπτους ή
καί κεκαλυμμένος βλασφημίας της λεγομένης «β' εγκυκλίου» των
(23.2.1993) καί απέσυραν τάς ύπογραφάς των.(2) «Αναθεματίζουν»
τους "Ορθοδόξους "Επισκόπους, διότι τους ήξίωσεν ό Θεός καί άνέ-
λαβον τάς εύθύνας των καί έχάλασαν τά σχέδια των σκοτεινών
δυνάμεων.
«Αναθεμάτισαν» επίσης τους Κανονικούς καί "Ορθοδόξους πιστούς
"Αρχιερείς, διότι είπον δτι «δεν υπάρχει εις τήν "Εκκλησία των
Γ.Ο.Χ. εικονομαχία καί είκονομάχοι»! "Οταν δέ τήν 23.2.1993 ό
μητροπολίτης Κιτίου κ. Έπιφάνιος, παρών εις τήν Ιστορικήν αυτήν
συνεδρίαν, ήρώτησεν τί είναι τέλος πάντων «εικονομαχία», οι πέντε
απήντησαν δτι ό Μητροπολίτης Κιτίου είναι «είκονομάχος»! ΠοΤοι
όμως εϊχον τήν είκονομαχίαν μέσα των καί άλλα βλάσφημα καί
αιρετικά, τό άπεκάλυψεν αυτή ή άποκληθεΤσα ϋπό τών πέντε ώς
«β' εγκύκλιος» καί περισσότερον αυτή του "Ιανουαρίου 1997 τήν
οποίαν άναλύωμεν καί έπί της όποιας γνωματεύομεν.
Είναι θλιβερόν, είναι προς ταπείνωσίν μας ότι έκαυχόμεθα δι'
αυτούς τους ανθρώπους, δι" αυτούς τους "Επισκόπους, οι οποίοι απέ-
δειξαν ότι «εξ ημών έξήλΟον άλλ' οϋκ ήσαν έξ ημών»! Δέν ίιπήρξεν, καί
δέν θα ύπαρξη εις τήν Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν τοϋ Χριστού
εικονομαχία. Αύτη πλέον είναι θλιβερά πραγματικότης μόνον εις τήν
«πονηράν συναγωγήν» τών πέντε, καί όχι μόνον εικονομαχία!

(1) Ποίον «"Αγιον Πνεΰμα»; Τό Ιδικό τους πονηρόν πνεΰμα βίας καί απάτης, μέ τό όποιον
προσήλθον είς εκείνη τήν συνεδρίασιν της 23.2.1993 καί άφοΰ έξήσκησαν έξουθενωτικήν
βίαν καί τρομακρατίαν άσύλληπτον άπό πρωίας μέχρις εσπέρας καί Οπό τήν άπειλήν: «ή
υπογράφεις ή κηρύσσεσαι είκονομάχος, καί καθαιρείσαι» καί επομένως προκαλείται σχίσμα,
καί οϋτω απέσπασαν τάς ύπογραφάς; Αυτό είναι τό «Α...Π...» τών πέντε! Δέν έβλασφήμησαν
τό "Αγιον Πνεΰμα μέ τήν άνάκλησιν τών υπογραφών των οι ορθόδοξοι Αρχιερείς αλλά
συνέτριψαν τόν διάβολον, μέ τόν οποίον συνεμάχησαν οι πέντε διά νά επιβάλουν τ ό ,
σατανικόν τους κείμενον της λεγομένης «β' εγκυκλίου», καί έξ εκείνου έφθασαν είς αυτό
της Γ Εγκυκλίου των.
(2) Υπάρχει ή άποψις, 6τι δέν έπρεπε κάν νά υποχωρήσουν είς τους εκβιασμούς καί νά
θέσουν τήν ύπογραφήν τους είς τό σχέδιον, διότι δέν χωρεί συγκατάβασις είς τά της πίστεως,
καί ότι οϋτω έκοινώνησαν τών βλασφημιών τών πέντε. Συμμεριζόμεθα τήν άποψιν έκ πρώτης
όψεως αλλά αν ό οιοσδήποτε μεταφερθή έν τώ συγκεκριμένω τόπω καί χρόνω, θά αντιμε-
τώπιση όχι τό δίλημμα αλλά τήν ευθύνη της υπογραφής ή τήν εύθύνην τοΰ σχίσματος. Διά
τοϋτο υπέγραψαν οι Όρθόδοξοι Αρχιερείς ύπό όρους τό σχέδιον, διά νά δοθή εκατέρωθεν
ό χρόνος προς νηφαλιωτέραν σκέψιν καί τοποθέτησιν. Ό τ α ν όμως τό ύπογραφέν σχέδιον
εξεδόθη ληστρικώς ώς «β' εγκύκλιος», τότε οι Όρθόδοξοι Αρχιερείς άνεκάλεσαν τάς
ύπογραφάς των.

88 /
 ΙΑ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΝΔΕΚΑΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ»
(Κ. Ε. Ο. Αυτόθι σελ. 17)
Με τόν ένδέκατον ψευδοόρον των, Αναθεματίζουν (τρις)» «τους άττο-
τελοΰντας τόν Έκκλησιομάχον, θεομάχον, άθλιον, σκοτεινόν, ΰπουλον,
καταχθόνιον καί σατανικών μηχανισμόν, ό όποιος με σιωνιστικήν καί
εβραϊκή ν τακτικήν καί μέθοδον έδημιούργησεν, άνεβίωσεν καί συ-
στηματικώς διέδωσεν, προφορικώς και εγγράφως την αϊρεσιν της
Νεοεικονομαχίας... όστις μηχανισμός αποτελείται άπό τους αίρεσιάρ-
χας πρωτεργάτας καί αρχηγούς Μάξιμον, Στέφανον, Νεόφυτον (τους
αδελφούς Τσακίρογλου), Κασσιανόν Μπράουν, Άμφιλόχιον Ταμπουράν,
Χρυσάφιον Κουγιουμτζόγλου, Κήρυκον Κοντογιάννην, Εύστάθιον Τουρ-
λήν, Ελεύθερων Γκουτζίδην, Δημήτριον Κάτσουραν καί τους σύν αύτοϊς
όμοφρονοΰντας καί άκολουθουντας».
Ένώ οί πέντε με αυτό τό έλεεινολόγημα επεδίωξαν νά εξασφαλίσουν
ένα ίσχυρόν άλλοθι δι' εαυτούς, τη άληθεία δμως έζωγράφισαν καί παρου-
σίασαν τήν ίδικήν των, πραγματικήν εικόνα. Ό όρος αυτός, ώς χαρακτηρι-
σμός είναι ό απολύτως αληθής αΰτοχαρακτηρισμός των. Χωρίς νά τό
θέλουν, οί πέντε, αυτοχαρακτηρίζονται αντικειμενικώς, αληθώς καί δ ι -
καίως! « Αποτελούν, πράγματι, έκχλησιομάχον, θεομάχον, άθλιον, σκο-
τεινόν, ΰπουλον, καταχθόνιον καί σατανικόν μηχανισμόν, 6 όποιος (τώ
οντι) με σιωνιστικήν καί έβραϊκήν τακτικήν καί μέθοδον έδημιούργησεν,
άνεβίωσεν καί συστηματικώς διέδωσεν προφορικώς καί εγγράφως τήν
αίρεσιν της Νεοειοκονομαχίας». Έάν οί πέντε, δέν αποτελούν, κατά τήν
ιδίαν αυτών έκφρασιν, «Έκκλησιομάχον, Θεομάχον, άθλιον, σκοτεινόν,
ΰπουλον, καταχθόνιον καί σατανικόν μηχανισμόν», άλλ' είναι καί άγγε-
λόμορφοι άνθρωποι, τί έκαναν δι' ήμας τους κακούς ανθρώπους; Τό σχίσμα
διατί τό έκαμαν; Δέν μπορούσαν ώρισμένους ανθρώπους, όσον «υψηλά»
καί αν ήσαν, νά τους άπεμάκρυνον μέ τήν κανονικήν Έκκλησιαστικήν
καί δικαίαν Όρθόδοξον διαδικασίαν καί οϋτω νά «άττήλλασον» τήν
Έκκλησίαν άπ' αυτούς; "Οταν μάλιστα, αυτοί ήσαν πέντε καί ό "Αρχιεπί-
σκοπος μόνος του μέ δύο μόνον Κανονικούς ΆρχιερεΓς;!
Διατί, ώς άπερίτμητοι καί σκληροτράχηλοι, ήρνήθησαν νά διαλε-
χθοϋν έν αγάπη καί άληθεία, ώστε τό καθ' ΰπαγόρευσιν των σκοτεινών
δυνάμεων σχΓσμα των νά μήν γίνη; Τό σχΓσμα ποΓον ωφέλησε καί ποΓον
ωφελεί; Τήν Εκκλησία τών Γ.Ο.Χ., τους πιστούς ώς άτομα, ώς ψυχάς
αθανάτους ή τόν Σιωνισμόν, τήν Μασωνίαν, τό Βατικανόν καί τόν
Οίκουμενισμόν - Νεοημερολογιτισμόν; ΠοΓοι έκ τών έργων των προκύ-
πτει ότι κατεστάθησαν όργανα τών σκοτεινών δυνάμεων, καί έπετέλε-
σαν έργον Αντίχριστου;
Διατί αυτοί οί «Ζηλωταί», οι «Άγιοι» ήρνήθησαν καί μετά τό αχϊσμα
νά διαλεχθοΰν μέ τήν αγάπη καί μέ τήν άλήθειαν τοΰ Ευαγγελίου καί
της "Ορθοδόξου Παραδόσεως, ώστε νά θεραπευθή έν τη γενέσει του τό
σχΓσμα τοΰ Μαΐου τοϋ 1995, καί νά προφυλαχθούν άπό περαιτέρω
βλασφημίας καί αιρέσεις των καί νά δοξασθή ό Χριστός καί ή "Εκκλησία
Του;
Τά ανόητα, αλλά καταστρεπτικά διά τους ιδίους αναθέματα των, αϊ
κακοδοξίαι των, αϊ περιστροφαί, διαστροφαί, περερμηνεΤαι, τά ψεύδη, αϊ
συκοφαντίαι, ή μισαλοδοξία, οικοδομούν έν Χριστώ τους οπαδούς των; Τί
τό κοινόν δύναται νά παρουσίαση καί τό ήθος τών πέντε μισαλλόδοξων
Έκκλησιομάχων - Σχισματοαιρετικών προς τό αληθές Χριστιανικόν ήθος;
89
 ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
Έλάβομεν ύπ' όψιν μας τάς κάτωθι συγκεκριμένος ενεργείας
των πέντε πρώην Μητροπολιτών (κ.κ. Γρηγορίου, Ματθαίου, Θεοδο-
σίου, Τίτου καί Χρυσοστόμου), όπως αύται προκύπτουν έκ τών δημο-
σιευθέντων εγγράφων των:
α) Τό ύττ' αριθμ. ττρωτ. 95/10.5.1995 έγγραφόν των, τό όποΓον,
έκκινεΓ ώς Επιστολή, ή οποία εις την συνέχεια εξελίσσεται εις
συμπεπλασμένον κατηγορητήριον κατά του Μακαριωτάτου Αρχιεπι-
σκόπου της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. κ. Ανδρέου καί εις τό τρίτον μέρος
καταλήγει εις «δικαστικήν άπόφασιν»!
6) Τήν ϋπ' αριθμ. πρωτ. 4/7.6.1995 «Άπόφασιν - Άνακοίνωσίν»
των, καθώς καί τάς σχετικός ύπ' αριθμ. 5/16.6.1995 «Γνωστοποίησιν»
καί ύπ' αριθμ. 6/16/29.6.95 «Άνακοίνωσίν» των.
γ) Τήν ϋπ' αριθμ. 10/25.6.1995 (8.7.1995) «Άπόφασιν» τών
πέντε, ή οποία φέρεται ώς «Άπόφασις τοΰ Ανωτάτου Συνοδικοϋ
Δικαστηρίου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας τών Γνησίων Ορ-
θοδόξων Χριστιανών».
Τά ανωτέρω εξεταζόμενα υπό τό φως τών θείων καί Ιερών
Κανόνων της Εκκλησίας, οι όποιοι αποκλειστικά ρυθμίζουν τήν δ ι -
οίκησιν της Εκκλησίας καί τό Έκκλησιαστικόν Αυτής Δίκαιον, ανα-
λύονται καί κρίνονται ώς κατωτέρω:

1. ΤΟ ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. ΠΡΩΤ. 95/10.5.1995 ΕΓΓΡΑΦΟΝ

Ώ ς προκύπτει άπό τό ύπ' αριθμ. Πρωτ. 95/10.5.1995 έγγραφόν, πέντε
Επίσκοποι, ήτοι, οι Μεσσηνίας Γρηγόριος, Αττικής και Μεγαρίδος Ματ-
θαΓος, Φθιώτιδος Θεοδόσιος, Σερβίων καί Κοζάνης Τίτος καί Θεσσαλο-
νίκης Χρυσόστομος, ανήκοντες είς τό Σώμα της Ίερας Συνόδου της
Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., έν άγνοια τοΰ Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου καί
Προέδρου της Ίερας Συνόδου της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. Ανδρέου, καθώς
καί έν άγνοια τών Σεβ/των Μητροπολιτών Πειραιώς καί Νήσων Νικολάου
καί Αργολίδος Παχωμίου, καθώς καί τοΰ Άρχιγραμματέως Αυτής συνηθροί-
σθησαν λάθρα είς τήν Μητρόπολιν Αττικής καί Μεγαρίδος, οδός Θηβών
«οίκος Άγιας Σκέπης». Ούτοι κατά τήν έν λόγω συνεδρίασίν των, υπέγρα-
ψαν ώς «Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας» έγγραφον, τό *
όποιον ένώ εκκινεί ώς επιστολή, τήν οποίαν απευθύνουν «προς τόν
Μακάριώτατον Άρχιεπίσκοπον Γ.Ο.Χ. κ. κ. Άνδρέαν» ακολούθως ε ξ ε -
λίσσεται είς συμπεπλασμένον κατηγορητήριον κατ' Αύτοΰ, καί έν τέλει
καταλήγει είς δικαστικήν άπόφασιν τήν οποίαν πλέον υπογράφουν: ώς
(^ Μητροπολίται της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος», καί ή οποία λέγει:

(1) Δηλαδή αυτοί είναι «οΐ Μητροπολίται» της Εκκλησίας καί δέν υπάρχουν άλλοι
Μητροπολϊται ή Αρχιεπίσκοπος!!!

90
 Κοινή άποφάσει καί διαγνώμη ημών
α) Άπαλλάσομεν ύμας των Αρχιεπισκοπικών σας καθηκόντων.
β) Θέτομεν υμάς έπ' αόριστον εις άργίαν άπό πάσης ίεροπραξίας,
μέχρις εκδικάσεως των ανωτέρω αντικανονικών πράξεων καί ενεργειών
σας.
γ) Καλούμε ν ύμας, τόν Άρχιεπίσκοπον κ. Άνδρέαν, όπως προσέλθητε
αυτοπροσώπως, ενώπιον της Ίερας Συνόδου της Ιεραρχίας καί παράσχητε
εξηγήσεις έφ' όλων των ανωτέρω...
Ή παρούσα άπόφασις κοινοποιείται προς τους:
α) Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιώς καί Νήσων κ. Νικόλαον.
β) Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Αργολίδος κ. Παχώμιον.
Καθήκοντα προσωρινού τοποτηρητοΰ της Αρχιεπισκοπής Γ.Ο.Χ. Α-
θηνών μέχρις εκδικάσεως τής υποθέσεως ανατίθενται είς τόν έχοντα τά
πρεσβεία της Αρχιερωσύνης Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μεσσηνίας κ.
Γρηγόριον...
Διατελοΰμεν, άναμένοντες, μετά τής έν Χριστώ Αγάπης,
Έν Μάνδρα τη 10/23 Μαΐου 1995
Οι Μητροπολϊται τής Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος
ί Ό Μητροπολίτης Μεσσηνίας ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
ί Ό Μητροπολίτης Αττικής καί Μεγαρίδος ΜΑΤΘΑΙΟΣ
ί Ό Μητροπολίτης Φθιώτιδος ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
ί Ό Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης ΤΙΤΟΣ
ΐ Ό Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Άπό την ώς άνω ενέργεια προκύπτουν καί στοιχειοθετούνται

Κανονικά, τά κάτωθι αδικήματα:
1) Οι πέντε Μητροπολϊται συνεννοούνται κρυφίως μεταξύ των,
καί συναντώνται τήν 10.5.1995 είς τήν Μητρόπολιν Αττικής καί
Μεγαρίδος, χωρίς τήν γνώμην ή γνώσιν του Αρχιεπισκόπου καί
προέδρου τής Ί . Συνόδου κ. Ανδρέου καί των Μητροπολιτών^ Πει-
ραιώς καί Νήσων Νικολάου καί Αργολίδος" Παχωμίου καί του Κανο-
νικού Άρχιγραμματέως τής Ίερας Συνόδου, τότε Παν/του Άρχιμαν-
δρίτου Κηρύκου. Δέν φαίνεται πουθενά ποΤος έκάλεσε αυτήν τήν
συνωμοτικήν συνάθροισιν ή αν υπήρξε πρόσκλησις. Συναντώνται ώς
φατριαστική ομάδα καί δέν υπογράφουν ούτε άπλήν έπιστολήν, οΰτε
υποβάλλουν Κανονικήν καταγγελίαν, τήν οποίαν εΐχον δικαίωμα νά
υπογράψουν άπό κοινού κανονικώς, καί κατά τόν ΣΤ' Κανόνα της
Β' Οικουμενικής Συνόδου καί νά τήν υποβάλουν είς τήν Ίεράν Σύ-
νοδον, αλλά συντάσσουν συμπεπλασμένον ψευδές κατηγορητήριον,
δικάζουν ληστρικώτατα, οΐ ίδιοι οι «καταγγέλλοντες» ερήμην, καί
91
χωρίς νά έχει προηγηθεί αρμοδίως παραπομπή, καταδικάζουν οΐ ίδιοι
οΐ κατήγοροι καί μετά καλούν είς άπολογίαν όχι πλέον τόν «κα-
τηγορούμενον», αλλά τόν ήδη «καταδικασθέντα» μέ δύο καταδίκας,
ένώ έχουν ορίσει καί «τοποτηρητήν», του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου!
Τί συνεπάγεται είδικώτερον άπό κανονικής απόψεως ή συγκεκρι-
μένη ενέργεια τών πέντε, καί πρώτον τί συγκροτούν οί πέντε Μη-
τροπολΐται, ότε συνηθροίσθησαν είς τήν Μητρόπολιν Αττικής, τήν
10.5.1995;
Ένώ κατά τήν Ιδικήν των άρχικήν όμολογίαν απλώς είναι ώρισμένοι
«Αρχιερείς τής Ιεράς Συνόδου», έν τέλει όμως υπογράφουν ώς «Οι
Μητροπολίται της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος». Δηλαδή υπογράφοντες
μέ τήν πρόθεσιν τοϋ άρθρου «Οί» δηλώνουν δτι οί πέντε αποτελούν τό
όλον, άγνοοΰντες οΰτω τόσον τόν μακαριώτατον Πρόεδρον, όσον καί
τους δύο άλλους Μητροπολίτας καθώς καί τόν Άρχιγραμματέα της
Συνόδου.
Ασχέτως όμως μέ τό τί οί ίδιοι δηλώνουν, αληθές είναι ότι οί πέντε
ούτοι Επίσκοποι, όταν τήν 10.5.1995 συνηθροίσθησαν είς τήν Μάνδρα
Αττικής καί συνεδρίασαν, δέν άπετελοΰν κανονικόν έκκλησιαστικόν όρ-
γανον, αλλά σαφώς στασιαστικήν φατριαστικήν ομάδα, ή οποία κατα-
φανώς στασιάζει καί συνωμοτεί κατά της Κανονικής Εκκλησιαστικής
των Αρχής, ήτοι τοϋ Αρχιεπισκόπου καί της Ιεράς Συνόδου, καταπα-
τοΰντες συλλήβδην κάθε έννοιαν κανονικής τάξεως.
Μέ τήν ένέργειάν των αυτή οί πέντε Αρχιερείς κατεπάτησαν
πρώτιστα τους Κανόνας, οί όποιοι ορίζουν νά μήν πράττουν τίποτε οί
"Επίσκοποι χωρίς τήν γνώμην τοϋ πρώτου, δηλαδή έν προκειμένω του
Αρχιεπισκόπου: «Τους Επισκόπους εκάστου έθνους, είδέναι χρήν τόν
έαυτοίς πρώτον, καί ήγεϊσθαι αυτόν ώς κεφαλήν, καί μηδέν τί πράττειν
περιττόν άνευ της εκείνου γνώμης μόνα δε πράττειν εκαστον, δσα τη
αΰτοϋ παροικία επιβάλλει, καί ταΐς ΰπ' αυτήν χώραις. Άλλα μηδέ
εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποιείται τί. Οΰτω γάρ ομόνοια εσται,
καί δοξασΟήσεται ό Θεός, διά Κυρίου έν Άγίω Πνεύματι, ό Πατήρ καί
ό Υιός καί τό "Αγίον Πνεϋμα» (ΛΔ' Αγίων Αποστόλων).
Κατά τόν ώς άνω Άποστολικόν Κανόνα, αλλά καί τους θ', στ' καί κ'
της 'Αντιοιχείας, καί δ' της Α' Οικουμενικής καί λ' τής '&' Οικουμενικής
είναι άκυρος εκείνη ή Σύνοδος, είς τήν οποίαν δέν συμμετέχει ό Πρώτος.
Ενταύθα όμως δέν πρόκειται καν περί Συνόδου αλλά περί φατριαστικής -
Συνωμοτικής ομάδος Επισκόπων ή όποια στασιάζει κατά τής Κανονικής
Εκκλησιαστικής Αρχής. Διότι α) Απουσιάζει ό Πρώτος καί διότι συνε-
δριάζουν λάθρα αύτοΟ. β) Απουσιάζουν οί υπόλοιποι Κανονικοί Μητροπο-
λίται και ό Άρχιγραμματεύς, οί όποιοι καί αυτοί δέν προσεκλήθησαν, αλλά
καί παντελώς ήγνόουν τήν συνάθροισιν τών πέντε Επισκόπων, γ) Συνη-
θροίσθησαν εκτός τής Συνοδικής αιθούσης είς άλλον τόπον (είς τήν
Μητρόπολιν Αττικής) κρυφίως και λάθρα. Δηλαδή είναι τετελεσμένον τό
92
αδίκημα της συνωμοσίας, φατρίας καί τυρείας, διά τό όποιον ό ιη' Κανών
της Δ' Οίκουμενικής Συνόδου ορίζει: «Τό της συνωμοσίας, ή φατρίας
έγκλημα, καί παρά τών έξω νόμων πάντη κεκώλυται, πολλώ δη μάλλον
έν τη τοϋ Θεοϋ Εκκλησία τοϋτο γενέσθαι απογορευειν προσήκει. Ει τίνες
Κληρικοί ή Μονάζοντες εύρεβεϊεν, ή συνωμνύμενοι, ή φατριάζοντες, ή
κατασκευάς τυρεύοντες Έπισκόποις ή Συγκληρικοίς ε'κπιπτέτωσαν πάντες
τοϋ οικείου βαθμοΰ». "Ορα καί τόν λδ' της ΣΤ' Οίκουμενικής ό όποιος
επαναλαμβάνει τόν ανωτέρω κανόνα της Δ' Οίκουμενικής.
ΟΙ πέντε εΐχον τό Κανονικόν δικαίωμα, αλλά καί καθήκον, έάν
πράγματι ήδύναντο νά στοιχειοθετήσουν οιοδήποτε αληθές κατηγο-
ρητήριον κατά του Πρώτου, νά ενεργήσουν Κανονικά. Ήτοι νά υπο-
βάλουν κοινήν καταγγελίαν προς τήν Ίεράν Σύνοδον, υπογράφοντες
έν ταυτώ καί τήν προβλεπομένην ύπό του ΣΤ' Κανόνος της Β'
Οίκουμενικής Συνόδου ΔΗΛΩΣΙΝ ΤΑΥΤΟΠΑθΕΙΑΣ καί νά διεκδικήσουν
τήν κανονικήν καί άμεσον διαδικασίαν προς έκδίκασιν τής καταγ-
γελίας των, έφ' όσον, εννοείται, αϋτη έξητάζετο αρμοδίως ύπό τής
Ίερας Συνόδου καί δεν άπερρίπτετο. Τήν κανονικήν ταύτην όδόν
ουδόλως ήκολούθησαν, προετίμησαν δέ τήν έκ διαμέτρου όλως άν-
τίθετον προς πασαν Κανονικήν έννοιαν καί Δίκαιον μέθοδον, διότι
αί προβελλόμεναι ΰπό τών πέντε, πάσης φύσεως, κατηγορίαι είς
βάρος του Αρχιεπισκόπου, ήσαν πάντη ανυπόστατοι καί άπετέλουν
καθαράν σύμπλασιν ύπό τών συνωμοτησάντων φατριαστών Επισκό-
πων.
Επομένως οι πέντε, συναθροισθέντες τήν 10.5.1995 είς τήν
Μητρόττολιν Αττικής.
α) Δεν αποτελούν ούτε Ίεράν Σύνοδον, ούτε άλλο Κανονικόν
Έκκλησιαστικόν "Οργανον, αλλά στασιαστικήν, φατριαστικήν καί συ-
νωμοτικήν ομάδα,<1> ή όποια στασιάζει κατά τής Κανονικής Εκκλησια-
στικής Αρχής, ήτοι τοΰ Αρχιεπισκόπου καί τής "Ιεράς Συνόδου, αλλά
καί κατ' αυτής τής Γδιας τής Κανονικής Τάξεως. Διά τους λόγους
αυτούς α) αποφάσεις των είναι παντελώς άκυροι καί ανυπόστατοι
λογίζονται.
6) Συνέπλασαν ψευδές κατηγορητήριον κατά τοΰ Πρώτου, τό όποΓον
δεν ύπέβαλον κανονικώς είς τό άρμόδιον Κανονικόν Έκκλησιαστικόν
όργανον, δηλαδή δεν ύπήρξεν καν καταγγελία, ούτε παραπομπή τοϋ
«κατηγορουμένου», αλλά οΐ ίδιοι, κατά τήν ιδίαν συνωμοτικήν των
συνάθροισιν συνέπλασαν ψευδές κατηγορητήριον, «έδίκασαν» καί «κα-

(1) Ήδη οι πέντε ενεργούν ώς ομάδα, φατριάζοντες εμφανώς, τουλάχιστον άπό τό 1993
δτε 1) όμαδικώς ήρξαντο μή υπογράφοντες τά πρακτικά τής Ίερας Συνόδου, 2) συνεδριάζουν
ώς ομάδα καί συντάσσουν καί αποστέλλουν έγγραφα ώς τήν άπό 14.7.1994 «Διευκρίνισιν».
3) Ήρνήθησαν τήν 25.1.1994, ό τότε Μεσσηνίας Γρηγόριος, καί τήν 11.1.1995 ό τότε
Φθιώτιδος Θεοδόσιος, τήν μετά τών Κληρικών τοΰ Αρχιεπισκόπου συλλειτουργίαν. 4) Δέν
προσήλθον όμαδικώς είς τό Συνοδικόν Συλλείτουργον 21.4.1994 κλπ.

93
ι τεδίκασαν» τόν Πρώτον, κατά καθαρά συνωμοτικόν - ληστρικόν, φα-
σιστικόν τρόπον.
γ) Παρέκλει επομένως νά ϋπομνησθή και τό ότι δεν υπέγραψαν τήν
ύπό τοΰ ΣΤ' Κανόνος της Β' Οικουμενικής Συνόδου προβλεπομένην
Δήλωσιν Ταυτοπαθείας.
δ) Δεν έλαβεν γνώσιν του κατηγορητηρίου ό κατηγορούμενος, δεν
έκλητεύθη και δέν άπελογήθη.
ε) Κατά τήν ϊδιαν αυτών όμολογίαν, οί πέντε, εκκινούν ώς «Άρ-
χιερεΓς της Ιεράς Συνόδου» καί καταλήγουν «Οί ΜητροπολΓται τής
Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ.»! Δηλαδή βλασφήμως αντιποιούνται τήν Ίεράν
Σύνοδον, ένώ γελοιοποιούν κάθε θεσμόν Έκκλησιαστικόν.
στ) "Ολον τοΰτο άπετέλεσεν πραγματική ν άπόπειραν Ανατροπής τοϋ
νομίμου καί Κανονικού Αρχιεπισκόπου, καταπάτησιν τοϋ υψίστου
Εκκλησιαστικού θεσμοϋ ήτοι τής Ιεράς Συνόδου, καί τής όλης Κανο-
νικής Τάξεως.
Κατόπιν όλων αυτών, ή συγκεκριμένη πραξις τών πέντε Επισκόπων
αναμφισβητήτως καί έξ αντικειμένου, έστοιχειοθέτησεν ε[ς βάρος των
τό τετελεσμένον αδίκημα τοΰ στασιασμοΰ κατά τής Κανονικής Εκ-
κλησιαστικής Αρχής, τής φατρίας, τυρείας καί συνωμοσίας, τό ό-
ποιον ύπό του ιη' Κανόνος τής Δ' Οικουμενικής Συνόδου καί τών
συναφών τιμωρείται μέ Καθαίρεσιν.
Τής έν λόγω «αποφάσεως» τών πέντε, ή Ιερά Σύνοδος έλαβεν γνώσιν
τήν 9.6.1995 (Ν.Η.) μεθ' δ τήν 15.6.1995 (ή 3.6.1995 Π.Η.) συνήλθεν
Κανονικώς καί διά Κανονικής Πράξεως - Αποφάσεως, έπέβαλεν αύτοΤς
τήν ποινήν τής αργίας, ένώ τους κατέστησεν καί έκπτωτους έκ τών θρόνων
των.
2. Η ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. (ΝΕΟ) ΠΡΩΤ. 4/7.6.1995
«ΑΠΟΦΑΣΙΣ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ»
Τήν 7.6.1995, πάλιν κατά τόν ίδιον απολύτως τρόπον, συνα-
θροίζονται εις τήν Μητρόπολιν Αττικής καί αποφασίζουν τά κάτωθι.
α) Αποκαλούν τήν φατριαστική ν των ομάδα «Ίεράν Σύνοδον»,
αντιποιούνται τήν Κανονικήν Ίεράν Σύνοδον καί αποκαλούν τό κίνημα
των «Έκκλησίαν τών Γ.Ο.Χ.».
6) Εγκρίνουν καί επικυρώνουν, «αναδρομικώς», τήν προηγουμένην ι

Άπόφασίν των 95/10.5.1995, τήν οποίαν άπεγνωσμένως σπεύδουν νά

τήν χαρακτηρίσουν ώς «Συνοδικήν, Νόμιμον καί Κανονικήν».
γ) Κηρύσσουν «έκπτωτους έκ τών επισκοπικών των θρόνων τους
δύο πραξικοπηματίας Αρχιερείς Πειραιώς κ. Νικόλαον καί Αργολίδος
κ. Παχώμιον καί επιβάλλουν εις αυτούς τήν ποινήν τής έπ' αόριστον
αργίας...».
δ) Επιβάλλουν τήν ποινήν τής αργίας εις άλλους 6 κληρικούς καί
τήν ποινήν τοΰ αφορισμού σέ μοναχούς καί λαϊκούς κλπ.
94
 Άπό κανονικής απόψεως, ή ανωτέρω «Άπόφασις Άνακοίνωσις» των
πέντε Επισκόπων υπερβάλλει εις άντικανονικότητα τήν πρώτη, διότι τήν
νέαν αυτήν συνάθροισίν των ονομάζουν «Ίεράν Σύνοδον»! Διά τους έχοντας
στοιχειώδη Εκκλησιαστική ν συνείδησιν καί ειδικώς συνείδησιν του υψίστου
Συνοδικοϋ Θεσμού της Εκκλησίας, ποτέ μιά ομάδα φατριαζόντων Επι-
σκόπων, όσον μεγάλη καί άν είναι αριθμητικώς, δέν εξελίσσεται εις
«Ίεράν Σύνοδον», ούτε ένα κίνημα εις Έκκλησίαν, αλλά ές άεί παρα-
μένει μόνον μία^σχιρματική κοινότητα, παρασυναγωγή, ή οποία άντι-
συνάγει έν τώ πονηρώ.
Έπί τούτοις, τό^ γεγονός δτι καί κατά τήν δευτέραν ταύτην
συνάθροισίν των οί πέντε Επίσκοποι:
α) Ορίζουν ώς έδρα της «εκκλησίας» των καί της «Ιεράς Συνόδου»
των τήν Μάνδρα Αττικής, οδός Αισχύλου 19, Τ.Κ. 196 66.
6) Ανοίγουν νέον πρωτόκολλον καί εκδίδουν νέαν σφραγίδα.
ΠιστοποιεΓ καί βεβαιοΓ επισήμως τήν ύπό των πέντε Επισκόπων
ίδρυσιν σχισματικής θρησκευτικής κοινωνίας, παρασυναγωγής, ή οποία
δέν έχει σχέσιν μέ τήν Κανονικήν Έκκλησίαν των Γ.Ο.Χ. Τά ανωτέρω
όμοϋ στοιχειοθετούν τό μέγιστον κατά τής Εκκλησίας αδίκημα του
σχίσματος.
Ένεργήσαντες οϋτω οί πέντε Επίσκοποι, παρεβίασαν τους "Ιερούς
Κανόνας ιδ', ιθ' καί κ' τής Αντιοχείας, οστ' τής Καρθαγένης, ιθ' τής Δ'
Οικουμενικής Συνόδου καί η' τής ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου, οίτινες
ορίζουν τά τής συγκλήσεως τής Κανονικής Συνόδου, ήτοι δίδουν τό
δικαίωμα εις τόν πρώτον νά συγκαλή κανονικώς τήν Σύνοδον. Κατά τόν
στ' δέ Κανόνα τής Α' Οικουμενικής Συνόδου δέν είναι απλώς απαραίτητος
ή παρουσία του πρώτου είς τήν Σύνοδον αλλά προϋποθέτει καί τήν
σύμφωνον γνώμην του. Τούτο γίνεται σαφέστερον άπό τήν διατύπωσι του
λδ' Αποστολικού.
Καί μέ τήν δευτέραν αυτήν όμαδικήν συνεδρίασίν των, οί πέντε
Επίσκοποι, δέν αποτελούν καμμίαν μορφήν εκκλησιαστικού οργάνου,,
ένώ καταπατούν καί στραγγαλίζουν κάθε έννοιαν Κανονικής τάξεως
καί Δικαίου έν τή Εκκλησία.
Τό αδίκημα όμως του σχίσματος κολάζεται μέ τήν ποινήν τής
καθαιρέσεως διά τους Κληρικούς καί του μεγάλου αφορισμού (αναθέ-
ματος) διά τους Λαϊκούς. Πρέπει νά τονίσωμεν ότι έν προκειμένω,
όσον άφορα τους πέντε, ή πραξις τής καθαιρέσεως δέν έχει πλέον
διαγνωστικόν χαρακτήρα αλλά διαπιστωτικόν καί σκοπόν καθαρά ποι-
μαντικόν. Ιδιαιτέρως σαφής έν προκειμένω είναι ό ιδ' κανών τής
Πρωτοδευτέρας Συνόδου, κατά τόν όποιον, Επίσκοπος ό όποιος θά
διακόψη τήν κανονικήν πνευματικήν κοινωνίαν άπό τόν οικείο Μη-
τροπολίτη (καί άν ακόμη ό μητροπολίτης τελεί ύπό κατηγορίαν) πριν
αυτός δικασθή, θεωρείται καθηρημένος, ώς διαπράξας τό κανονικόν
αδίκημα του σχίσματος: «Ει τις επίσκοπος εγκλήματος πρόφασιν
95
ποιούμενος τοϋ οικείου μητροπολίτου, πρό συνοδικής διαγνώσεως άπο-
στήσει εαυτόν της προς αυτόν κοινωνίας καί μη αναφέρει τό όνομα αϋτοϋ
κατά τό είθισμένον ε'ν τη θεία μυσταγωγία, τοϋτον ώρισεν ή αγία Σύνοδος
καθηρημένον είναι, ει μόνον άποστάς τοϋ οικείου Μητροπολίτου,
σχίσμα ποιήσοι- δεϊ γάρ εκαστον τά οικεία μέτρα γινώσκειν, καί
μήτε τόν Πρεσβύτερον καταφρονεϊν τοϋ ιδίου Επισκόπου, μήτε Ε π ι -
σκόπου τού ιδίου Μητροπολίτου».
Έν προκειμένω δέν πρόκειται απλώς περί ενός επισκόπου, ό ό-
ποιος αντικανονικής διέκοψεν τό μνημόσυνον, δέν πρόκειται περί
απλής διακοπής μνημόσυνου, αλλά περί συνειδητής καί (οργανωμένης
άντεκκλησιαστικής ομάδος, ή οποία έκ προθέσεως καί εκ προμελέτης
καί βάσει σχεδίου, διασαλεύει τήν Κανονικήν Έκκλησιαστικήν τάξιν,
αποστατεί άπό της νομίμου καί Κανονικής Αρχής, ήτοι τής Ιεράς
Συνόδου, στασιάζει κατ' Αυτής, καί αύτονομάζεται «Ιερά Σύνοδος»
καί «Εκκλησία». Κατόπιν τούτων μόνον ώς συνέδριον «αποστασίας»
χαρακτηρίζεται ή συγκεκριμένη συνάθροισις των πέντε, κατά δέ τόν
α' κανόνα τής Γ ΟΙκουμενικής Συνόδου πρέπει νά τιμωρηθούν μέ
καθαίρεσιν: «... εϊ τις Μητροπολίτης τής Επαρχίας άποστατήσας
τής αγίας Οικουμενικής Συνόδου προσετέθη τω τής αποστασίας συ-
νεδρίω ή μετά τούτο προστεθείη... πάσης Εκκλησιαστικής κοινωνίας
εντεύθεν ήδη άπό τής Συνόδου έκβεβηλεμένος καί άνενέργητος υ-
πάρχων. Άλλα καί αύτοϊς τοις τής Επαρχίας Έπισκόποις, καί τοις
πέριξ Μητροπολίταις τοίς τά τής ορθοδοξίας φρονούσι ΰποκείσεται,
εις τό πάντη, καί τοϋ βαθμού τής Επισκοπής έκβληθήναι». (α' κανών
τής Γ' Οίκομ. Σννόδον).

Περιττόν νά σημειωθή ότι όσα περί των μελών τής Κανονικής

Ίερας Συνόδου, καθώς καί περί Κληρικών, Μοναχών καί Λαϊκών
«άπεφάσισεν» τό συνέδριον τούτο τής αποστασίας, είναι παντελώς
άκυρα καί ώς ανυπόστατα λογίζονται.
3) Η ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 10/25.6.1995/8.7.1995 «ΑΠΟΦΑΣΙΣ»
Μέ τήν νεωτέρα αυτή πραξι των, τήν ύπ' αριθμ. 10 (νέου)
πρωτοκόλλου άπό 25.6/8.7.1995, ή οποία εμφανίζεται ώς «Άπόφα-
σις τοϋ Ανωτάτου Συνοδικοϋ Δικαστηρίου», οι πέντε ΆρχιερεΤς
προέβησαν εις «καθαίρεσιν» τών κανονικών Αρχιερέων τής Ίερας
Συνόδου τής Εκκλησίας, αλλά «καθήρεσαν» καί αυτούς πού θά χ ε ι -
ροτονηθούν εις τό μέλλον (!) ένώ «αναθεμάτισαν» μοναχούς καΓ
λαϊκούς μέ τήν κατηγορία του «αιρετικού» καί «είκονομάχου».
Άπό κανονικής απόψεως καί Εκκλησιαστικού Δικαίου, οι πέντε καί
πάλιν δέν συγκροτούν κανένα απολύτως έκκλησιαστικόν όργανον. Είναι
ή ιδία ή στασιαστική, συνωμοτική καί σχισματική άντιεκκλησιαστική
ομάδα επισκόπων, ή οποία τήν 10.5.1995 στασιάζει, φατριάζει, τυ-
ρεύει καί συνωμοτεί διασαλεύουσα τήν Έκκλησιαστικήν Κανονικήν
Τάξιν καί τήν ενότητα. Είναι ή ιδία, ή οποία τήν 7.6.1995 αυτοαπο-
καλείται «Ιερά Σύνοδος», αντιποιείται τήν Εκκλησία τών Γ.Ο.Χ. καί
96
στιοχειοθετεΓ έξ αντικειμένου τό μέγιστον κατά της Εκκλησίας αδίκημα
τοΰ σχίσματος.
Καί ή έν λόγω «άπόφασις», ώς μή προερχομένη έξ εγκύρου καί
κανονικού εκκλησιαστικού οργάνου, δεν παράγει ουδέν έννομον καί
κανονικόν καί επομένως ούσιαστικόν αποτέλεσμα διά την Έκκλησίαν
των Γ.Ο.Χ. Περιττόν νά σημειωθή δτι καί άν ακόμη ή έν λόγω άπόφασις
προήρχετο άπό Κανονικόν Έκκλησιαστικόν όργανον, αΰτη καί πάλιν θά
ήτο παντελώς άκυρος, διότι καμμιά απολύτως Κανονική διαδικασία δέν
έφηρμόσθη, ένώ κατελύθη κάθε έννοια Κανονικού Εκκλησιαστικού
Δικαίου. (1)

κατόπιν όλων αυτών

Προκύπτει ότι οί πέντε ένσυνειδήτως ενήργησαν καί έπληξαν
τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν Ενότητα της Εκκλησίας προς μεγίστην
ίκανοποίησιν των σκοτεινών δυνάμεων, τάς οποίας αποκλειστικώς
ώφέλησεν τό σχίσμα των.
Τό σχΓσμα εις βάρος τοϋ σώματος της Εκκλησίας, άποτελεΓ
τήν πρώτην καί μείζονα βλασφημίαν κατά της Εκκλησίας του
Χριστού. Τό σχίσμα δέν είναι μόνον παράβασις Κανονική, δέν ά-
ποτελεΤ μόνο πλήγμα εις τό Σώμα της Εκκλησίας, αλλά αρνείται
καί προσβάλλει όλην τήν θείαν Οίκονομίαν, ή οποία διά της Χάριτος
του Παναγίου Πνεύματος, συντελείται ύπό τοΰ Χρίστου έν Αύτη διά
τών οικονόμων της χάριτος τοΰ Παναγίου Πνεύματος, οίτινες είναι
οΐ Κανονικοί, ορθόδοξοι καί γνήσιοι διάδοχοι τών Αγίων Άποστό-
λλων, Επίσκοποι καί Πρεσβύτεροι. Τό σχίσμα έχει Χριστολογικήν
καί Σωτηριολογικήν προέκτασιν, καί ευθέως Έκκλησιολογικήν, διότι
οί σχιζόμενοι, ουσιαστικά αρνούνται τήν ύπακοήν, ενότητα καί κοι-
νωνίαν μετά του σώματος της Εκκλησίας καί της Κεφαλής της, ή
οποία είναι ό Χριστός. Οϋτω ή σωτηρία καί λύτρωσις, ή όποια
συντελείται μόνον διά της οργανικής ένότητος μετά τοΰ δλου σώ-
ματος τής Εκκλησίας καί της συμμετοχής εις τήν ζωήν καί Κοι-
νωνίαν του Άγιου Πνεύματος, άπώλυται εις τους σχισματικούς, ένώ
διά τοϋ ιδίου του σχίσματος, βλασφημείται ή Εκκλησία! Οί αρχηγοί
τών σχισματικών δέν αποστερούν μόνον τόν εαυτόν των αυτής τής
κοινωνίας, αλλά καί όσους παρασύρουν εις τό σχίσμα τους. Τό
σχίσμα έν εσχάτη αναλύσει άποτελεΓ άρνησιν τοϋ Χριστού καί
όλης τής θείας Οικονομίας, είναι συγκεκριμένη μορφή Αντίχριστου
έργου, έξερχόμενον τών ορίων ενός άπλοϋ Κανονικού αδικήματος.

(1) Όρατε: Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής Κηρύκου «ΑΝΟΙΚΤΗ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ προς τους πέντε έκπεσόντας Αρχιερείς» Β' έκδοσις Αθήναι 1997.

97
 ΜΕΡΟΣ Γ'

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

Διά νά έρμηνευθή καί κατανοηθή τό άσύλληπτον κατά τε τό

μέγεθος καί τήν ποιότητα Έκκλησιομάχον κίνημα των πέντε, πρώην
Μητροπολιτών πρέπει νά επισημανθούν καί κατανοηθούν βασικά τίνα
έπί μέρους φαινόμενα - γεγονότα.
1. θρησκευτικοί τύποι όχι όμως αληθείς Χριστιανοί
Θρησκεία είναι κάθε σχετική δημιουργία ανθρώπινη, ή όποια
προκύπτει έκ της εσωτερικής ενδογενούς καί εμφύτου αναζητήσεως
του θείου. Έτσι μέσα στή μακραίωνα ιστορία, ό άνθρωπος έδημιούρ-
γησε χιλιάδες θρησκείες, έπενόησεν εκατομμύρια «Θεούς» καί
«Θεάς», «έθεολόγησε» ανθρωποκεντρικά, καί αναμφισβήτητα ή «θεο-
λογία» του αϋτη δέν είναι τίποτε άλλο είς τήν πραγματικότητα
παρά μία ανθρωπολογία. Είναι άλλοτε μύθος καί άλλοτε φιλοσοφικός
στοχασμός.
Καί είς τάς διαφόρους θρησκείας απαντάται ένα σύστημα λα-
τρείας, ένα σύστημα ηθικής, δλα δμως είναι φυσικά δημιουργήματα
προς ίκανοποίησιν της εμφύτου θρησκευτικότητος. Είς τάς θρησκείας
δέν υπάρχει ό έξ αντικειμένου προσωπικός αληθής Θεός, αλλά τό
δημιουργηθέν εϊδωλον, ή ή αφηρημένη ιδέα. Έξ αυτών τών Θεών
- είδώλων δέν απορρέει καμμία απολύτως χάρις, καμμία λύτρωσις
καί σωτηρία καί καμμία σχέσις ένότητος, καί κοινωνίας του ανθρώ-
που μετ' αυτών.
Ό Χριστιανισμός, ό όποιος εΐναι Εκκλησία Χρίστου, καί όχι
θρησκευτικόν σύστημα, είναι πρώτιστα κοινωνία, είναι ένότης καί
σχέσις του πνευματικού ανθρώπου μετά του έξ αντικειμένου προσω-
πικού αληθινού Θεού, είναι περαιτέρω χαρίτωσις καί θέωσις, είναι
μεταμόρφωσις καί αναδημιουργία του παλαιού ανθρώπου είς νέον έν
Χριστώ. Αυτό τό γεγονός δέν επέρχεται μηχανικά, αλλά είναι καρ-
πός της ελευθέρας οίκειώσεως της θείας Χάριτος μέσα άπό τό
Μυστήριο της Εκκλησίας, καί δι' Αύτοΰ. Καί έδώ όμως δέν έπιτυγ-
98
χάνεται άπό δλους μας, διότι λείπει ή έξ υποκειμένου (έκ μέρους
μας) ελευθέρα θέλησις - προσπάθεια νά οίκειοποιηθώμεν τήν προσ-
φερομένην έν τη Εκκλησία, λύτρωσιν καί σωτηρίαν.
Δέν χωρεΤ άμφισβήτησιν ότι οΐ πέντε, χαρακτηρίζονται άπό μία
έντονον θρησκευτικότητα, άπό ένα έντονον θρησκευτικόν ζήλον, χω-
ρίς όμως αυτός νά είναι κατ' έπίγνωσιν Χριστιανικός ζήλος. Μεταξύ
του αληθούς ζηλωτου Χριστιανού καί τοϋ θρησκευτικού ζηλωτικοϋ
τύπου, υπάρχει τόση διαφορά όση διαφορά υπάρχει μεταξύ θρη-
σκείας καί Χριστιανισμού.
Ό αληθής Χριστιανός, διακρίνεται καί έκ τής εσωτερικής αύτοϋ
ποιότητος, ή οποία είναι αποτέλεσμα τής μυστικής πνευματικής
σχέσεως του μετά του Χρίστου καί ή όποια εξωτερικεύεται μέ ά-
σύλληπτον λεπτότητα ώς ήθος καί ώς χριστιανικός τρόπος ζωής.
Αντίθετα ό θρησκευτικός ζηλωτισμός, ό δποΤος απαντάται είς
οπαδούς των διαφόρων θρησκειών (Π.χ. Ισλάμ, Ίνδουισμόν κλπ.)
εκδηλώνεται ώς φανατισμός, ώς σκοταδισμός, ώς μισαλλοδοξία. Ό -
σοι καί έκ των «Χριστιανών» μετατρέπουν τόν Χριστιανισμόν είς
θρησκείαν, παρουσιάζουν αυτά τά φαινόμενα, του ού κατ' έπίγνωσιν
ζήλου, του φανατισμού, τής μισαλλοδοξίας, καί μέ ένα λόγο του
σκοταδισμού. Αυτό τό φαινόμενο δέν έλλειψε καί μεταξύ των
Γ.Ο.Χ.! Οι πέντε, μας επιτρέπουν νά πιστεύωμεν ότι καταφανώς
είναι θρησκευτικοί τύποι, έχουν θρησκευτικόν ζηλωτισμόν, αλλά αλη-
θείς Όρθόδοξοι, Χριστιανοί, Επίσκοποι, ώς καθ' ήμας απεδείχθη,
δέν είναι καί ίσως δέν υπήρξαν ποτέ, παρά τό γεγονός ότι όλοι
σχεδόν παιδιόθεν άνετράφησαν είς τόν Χριστιανισμόν καί έλαβον
ιερατικά αξιώματα έν τή "Εκκλησία!
Καί πάλιν όμως θά διερωτηθή καί θά άπορήση ένας σοβαρός
μελετητής του φαινομένου των πέντε. Ό αιρετικός οίστρος πώς
δικαιολογείται; Τόσοι κληρικοί, μοναχοί καί μοναχαί καί λαός, πώς
δικαιολογείται νά έχουν τόσα καί τοιαύτα αιρετικά φρονήματα καί
νά σύρωνται οπίσω του σχίσματος των πέντε;
Παρ' όλα όσα προηγήθησαν δέν, δικαιολογείται πλήρως ή όλως
αδίστακτος καί χωρίς καμμίαν άναστολήν, συμπεριφορά τών πέντε,
τόσον έπί του Κανονικού όσον καί έπί τοϋ Δογματικού πεδίου καί
έν ένί λόγω ή συμπεριφορά των κατά τής Εκκλησίας. Τό φάινό-
μενον τοΰτο κατανοείται έάν τεθή ύπό τό φως καί άλλης μείζονος
ιστορικής πραγματικότητος, ή οποία έσημειώθη άπό τίνων αιώνων
καί υφίσταται μέχρι σήμερον.

Επηρεασμένοι και εμποτισμένοι

ύπό τής ορθολογιστικής καί αίρεσιοβριθοϋς Δύσεως
Οι πέντε, καθ' ήμας, δέν κατεστάθησαν αιρετικοί καί έκκλησιο-
μάχοι τυχαίως κατά τήν μετά τό 1990 περίοδον. Εϊχον πάντοτε τά
αιρετικά φρονήματα καί τό ήθος πού απεκάλυψαν, αλλά μέχρι τό
99

.Λ
1990, δέν ύπήρξεν ό λόγος νά τά εξωτερικεύσουν, νά τά κηρύξουν
«γυμνή τη κεφαλή» καί νά θελήσουν νά τά επιβάλουν. Όταν δμως
προέκυψαν αϊ σκοπιμότητες, τάς οποίας έξεθέσαμεν, τότε καί ή
αφορμή ευρέθη καί ό αιρετικός οίστρος έξωτερικεύθη καί απεδείχθη
ανεξέλεγκτος.
Τό πρόβλημα πάντως δέν είναι σημερινόν. ΟΙ πέντε όπως καί
χιλιάδες άλλοι «"Ορθόδοξοι», είναι επηρεασμένοι καί εμποτισμένοι
άπό τήν δυτικήν Θεολογίαν καί άπό τόν δυτικόν όρθολογισμόν.
Κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας, αλλά καί κατ' αυτούς
τους μετά τήν άπελευθέρωσιν, δηλαδή κατά τόν ΙΘ' αιώνα, ή Όρ-
θόδοξος Ανατολή, εδέχθη πολλάς δυτικός επιδράσεις μέ αποτέλεσμα
νά γίνεται λόγος περί νοθείας του ορθοδόξου φρονήματος αλλά καί
τοϋ ήθους. Ό Παπισμός μετά του Προτεσταντισμού αλλά καί του
κινήματος του Διαφωτισμού, είναι αϊ μολυσμένοι πηγαί, αϊ όποΐαι
άβιάστως καί μακροχρονίως έχύθησαν είς τήν Όρθόδοξον Άνατολήν
καί προεκάλεσαν αυτήν τήν νοθείαν.
Είναι γνωστός ό Παπικός προσηλυτισμός κατά τήν περίοδον της
τουρκοκρατίας καί της φυγής πολλών Ελλήνων είς τήν Δύσιν έκ
των όποιων πολλοί, χωρίς νά τό αντιληφθούν ή νά τό επιδιώξουν,
έγένοντο δέκται καί κατόπιν φορεΓς του δυτικού πνεύματος. Άφ'
ετέρου, οί ολίγοι λόγιοι είς τήν Ελλάδα, αλλά καί οι Θεολόγοι, οι
περισσότεροι ήσαν αυτοδίδακτοι ή τό χειρότερον προήρχοντο άπό
δυτικά πανεπιστήμια, κυρίως Ιταλικά αλλά καί άλλων χωρών Προτε-
σταντικών. «Έκεΐ είχαν διαποτιστεί ασυναίσθητα άπό τό δυτικό σχολα-
στικό πνεΰμα, πού σιγά - σιγά είχε επηρεάσει καί δσους δέν είχαν
φοιτήσει σε δυτικά σχολεία. "Ετσι, οί τότε Θεολόγοι δέν κατόρθωναν
νά δίνουν τήν ορθόδοξη μαρτυρία τελείως ανόθευτη. Μιλούσαν,
σκέφτονταν, έγραφαν μέ τη μέθοδο των σχολαστικών. Δέν μπορούσαν
νά διακρίνουν πάντοτε τί ήταν ορθόδοξο καί τί όχι... Σέ θεολογικά
βιβλία της εποχής αυτής συναντούμε δυτικές διδασκαλίες, πού περ-
νούσαν άνετα σάν ορθόδοξες καί τροφοδοτούσαν τόσο τό κήρυγμα όσο
καί τά θρησκευτικά βιβλία των σχολείων καί ίσως επιβιώνουν καί μέχρι
σήμερα. Ακόμη καί στίς λεγόμενες «Όρθόδοξες "Ομολογίες Πίστεως» πού
κυκλοφόρησαν τότε... διαπιστώνουν οί μελετητές σήμερα φυτικές θεολο-
γικές επιδράσεις... Τέτοιες ομολογίες"είναι: α) Μητροφάνη Κριτοπούλου,
Πατριάρχη Αλεξανδρείας (1625), β) Κυρίλλου Λούκαρη, Πατριάρχη
Κων/λεως (1624), γ) Πέτρου Μογγίλα, Άρχιεπ. Κιέβου (1645), δ) Δοσι-
θέου, Πατριάρχη Ιεροσολύμων (1672). Οί δύο πρώτες έχουν προτεσταν-

(1) Πρέπει νά ίιπογραμμίσωμεν τήν έττιφύλαξιν μήπως τά ίδια φρονήματα («πιστεύω»)

υπάρχουν υπολανθάνοντα καί είς άλλους κληρικούς καί μοναχούς καί λαϊκούς, εκτός τοϋ
σχίσματος των πέντε.
(2) Όρατε σχετικώς καί Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής «Όρθοδοξία καί
αϊρεσις» Αθήναι 1998. Ωσαύτως Αντωνίου Μάρκου: «Ό "Αγιος Μάρκος ό Ευγενικός, φορεύς
τοΰ γνησίου Εκκλησιαστικού Πνεύματος» Αθήναι 1998.

100
τικές επιδράσεις, οι δύο τελευταίες έχουν παπικές σχολαστικές επιδρά-
σεις... Είναι φανερό δτι δεν άρκοϋσαν οι καλές προθέσεις. Χρεια-
ζόταν ρήξη τών δεσμών μέ τη δυτική Θεολογία, καί άναβαπτισμός
στη θεολογία τών Πατέρων της Εκκλησίας». Σημειώνομεν ότι όλα
τά ανωτέρω δεν τά λέγομεν ήμεΤς αλλά τά γράφουν Νεοημερολογΐται
Θεολόγοι, καί ευτυχώς ακόμη αυτά τά διδάσκομεν είς τά σχολεία.
Ή έπίδρασις λοιπόν της Δύσεως έπί του Θεολογικού, έπί της
ορθοδόξου μουσικής, εικονογραφίας, σκέψεως καί ήθους, Εκκλησια-
στικής αρχιτεκτονικής, είναι αναμφισβήτητος, όπως καί τό γεγονός,
ότι αυτή τήν έπίδρασιν έδέχθησαν καί εξέφρασαν οί πέντε μέ τό
ήθος των, τήν σκέψιν, τήν «θεολογίαν» των καί τήν Είκονογραφίαν.
Μέ τά ανωτέρω δέν εξαντλείται τό θέμα, άφοΰ όσα έσημειώ-
σαμεν, οϋτε ώς προοίμιον δύνανται νά χαρακτηρισθούν.
Ή δυτική διείδυσις έγινε τόσο αθόρυβα, ώστε δέν έγινε καν
αντιληπτή διό καί δέν υπήρξαν αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις αλλά
έβιώθη (ή αίρετική διείσδυσις) καί ώς «"Ορθόδοξος», μέ αποτέλεσμα
τά σύγχρονα φαινόμενα είς τόν χώρον της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ.!
Οί πέντε δέν θεωρούν απλώς ώς δήθεν ορθοδόξους τάς δυτικός
επιδράσεις, αλλά θεωρούν καί ώς κακοδοξίαν τήν Όρθοδοξίαν διό
καί τήν αναθεματίζουν. Μία ακόμη σοβαράν μαρτυρίαν θά παραθέσω-
μεν, διό νά κατανοηθή καί έρμηνευθή τό φαινόμενον του αιρετικού
οίστρου τών πέντε, τόν όποΤον έπυροδότησαν άλλαι σκοπιμότητες
τάς όποιας άναλύσαμεν.
Ό Καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς στό βιβλίουν του: «"Ορθοδοξία
καί Δύση στη νεώτερη Ελλάδα» (1996 σελ. 260), λέγει οτι ούτε είς
τήν Ρωσία οΰτε είς τήν Ελλάδα αλλά οϋτε ακόμη καί είς τό "Αγιον
Όρος, ύπήρξεν άντίδρασις είς τήν είσοδον της δυτικής Θεολογίας είς
τόν χώρον της "Ορθοδοξίας. Συγκεκριμένα ό Καθηγητής γράφει: «Δέν
εμφανίζεται ή παραμικρή αντίρρηση ή επιφύλαξη γιά τήν επιβολή
του νεοκλασσικοϋ ρυθμού στην Εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, όπως
δέν είχε εμφανιστεί καμμία αντίδραση καί στην "Ορθόδοξη Ρωσία,
μερικές δεκαετίες νωρίτερα. Καθαρά διακοσμητικός αυτός ό ρυ-
θμός... ήταν ολότελα άσχετος μέ τήν εμπειρία καί μαρτυρία τών

(1) Ενταύθα ύπενθυμίζομεν καί δσα έλαχιοτα έσημειωσαμε έμπροσθεν οχετικώς μέ τάς
δυτικός διεισδύσεις καί είς αυτό τό Πηδάλιον, αϊ όποϊαι προβάλλονται καί ώς «θεόπνευστοι»,
ώστε νά «μή δύναται» ουδείς νά τάς θίξη, αλλά καί νά τάς έφαρμοζη ώς δογματικός αληθείας!
Τό έν λόγω βιβλίον περιέχει μέν τό σύνολον τών θεοπνεύστων Ιερών Κανόνων τών Άγιων
επτά Οικουμενικών Συνόδων, καθώς καί τών κεκυρωμένων Τοπικών Συνόδων καί 'Αγ. Πατέρων,
αλλά περιέχει καί ένα άνεξέλεγκτον, μέχρι σήμερον, αριθμόν υποσημειώσεων, αί όποϊαι έν
τω συνόλω των αποδίδονται είς τόν Ιερόν Νικόδημον καί θεωρούνται καί αύται, Οπό πλείστων
αφελών χριστιανών (κληρικών καί Λαϊκών) ώς «θεόπνευστοι» (!) καί τίθενται έν παραλλήλω
προς τους θεοπνεύστους Κανόνας! 'Από τό 1800 ό παπικός δάκτυλος πέρασε μέσα είς τό
λεγόμενον Πηδάλιον, ψεύδη καί αιρετικά φρονήματα της Δύσεως. (Σημ. 1 εις τόν Ζ
'Αποστολικόν σελ. 8 καί σημ. 1 είς τά προλεγόμενα της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου σελ. 317
κ.έ. "Ορατέ καί σχετικώς έμπροσθεν έν σελίδι 78 τοΰ παρόντος).

101
τελουμένων στό χώρο. "Ασχετος με τόν κόσμο της λατρείας, αφορούσε
μόνο τόν διάκοσμο.
Γιά εκατό περίπου χρόνια άπό τη Βαυαροκρατία, ή Εκκλησιαστική
αρχιτεκτονική στην Ελλάδα, αναπαράγει αδιάκοπα τή σύγχυσι καί τή
νοθεία του νεοκλασσικισμοΰ. Ή άθεολόγητη χαί απλώς διακοσμητική αυτή
αρχιτεκτονική, συμπληρώνεται άπό μιά Ιδίου τύπου εικονογράφηση: Τήν
κακή αντιγραφή πινάκων συναισθηματικού νατουραλισμού, κυρίως Ιταλών
καί Ισπανών θρησκευτικών ζωγράφων. Ή μακραίωνη θεολογική παράδοση
της ορθόδοξης ε'κλησιαστικής εικονογραφίας, ή θεολογία καί τέχνη τών
εικόνων, διακόπτεται, περιφρονείται καί λησμονείται στό καινούργιο
ελληνικό κρατίδιο. Ό ορθόδοξος Ελληνισμός είναι τόσο καθολικά
ανυποψίαστος γιά τήν θεολογία τών εικόνων, άστε ακόμη καί στό "Αγιο
"Ορος οϊ αγιογράφοι μοναχοί έχουν εγκαταλείψει τήν βυζαντινή αγιογρα-
φική παράδοση καί ακολουθούν τήν «ρωσική μανιέρα» δηλαδή τήν άπό
δεύτερο χέρι αντιγραφή τών Ιταλικών καί Ισπανικών προτύπων».

Ειδικοί λόγοι
Αύτοΰ του φαινομένου, βεβαίως δέν έξηρέθημεν, έν πολλοίς,
καί οΐ Γ.Ο.Χ. Τό φαινόμενον όμως των πέντε, όσον καί αν ερμη-
νεύεται άπό όσα παρεθέσαμεν, κατανοείται πλήρως δταν ληφθούν
ύπ' όψιν καί οΐ ειδικοί λόγοι πού τό καλλιέργησαν καί τό έφεραν
είς αυτήν τήν άκραίαν μορφήν. Οι ειδικοί αυτοί λόγοι, αποδεδει-
γμένως δι' ήμδς, είναι οί κάτωθι:
1. Ή πλεονάζουσα αμάθεια ή ημιμάθεια καί ή πλήρης ίκανοποί-
ησις, ή όποια έπροχώρησε καί έφθασε καί μέχρι της ψευδαισθήσεως
της πνευματικής καί Θεολογικής αυτάρκειας, καί έκεΤθεν καί είς
τόν σκοταδισμόν καί τήν γνωσιομαχίαν! Ταύτα καί προκειμένου, νά
μήν σαλευθή ή προπαγάνδα περί «νεοεικονομαχίας», όχι μόνον ά-
πηγορεύετο ή άντλησις γνώσεων - βιωμάτων έκ τών πηγών της
Όρθοδοξίας, αλλά καί ό,τι έξ αυτών έτόλμα κανείς νά προβάλη,
παρερμηνεύετο καί διεστρέφετο προς χάριν της προπαγάνδας, ένώ
ό ίδιος έδιώκετο ώς «είκονομάχος»!!!
2. Ή προπαγάνδα περί «νεοεικονομαχίας» ήτο καί παραμένει
αυτοσκοπός, διότι δι' αυτής καθισταμένης, ούτως είπεΤν, είδος «κα-
νόνος» πίστεως, θά περιθωριοποιοΰντο ή θά «έδολοφονοϋντο» ηθικώς·
- πνευματικώς, όλοι οΐ άνθιστάμενοι είς τά σχέδια του κινήματος
καί πρό πάντων οι υπεραμυνόμενοι της Όρθοδοξίας της Καθολικής
Εκκλησίας.
3. Ή πλεονάζουσα θρησκευτική μισαλλοδοξία έξυπηρέτησεν ώς
σιδηρούν πλέγμα διά νά γίνη «άθραυστον μπετόν» ή προπαγάνδα
τής «εικονομαχίας», άφου δι' αυτής έξηφανίζετο κάθε Ίχνος χριστια-
νικής αγάπης, προωθεΐτο ή άλλοτρίωσις καί τό μΤσος καί ή αναλ-
γησία, ένώ κάθε διαπραττόμενον πνευματικόν - Κανονικόν - Έκ-
102
κλησιαστικόν αδίκημα εθεωρείτο κατόρθωμα, τρόπαιον «πίστεως»,
πλην αλλότριας.
4. Όλα αυτά εξυπηρέτησαν τόν ένα καί μοναδικόν σκοπόν του
κινήματος των πέντε, τόν όποιον σκοπόν οϋτε καί σήμερα οί πε-
ρισσότεροι του κινήματος, όσο καί άν ούτος έγινε καταφανής, τόν
αντιλαμβάνονται. Δηλαδή, άφοΰ δέν κατωρθώθη σ' αυτό τό στάδιο
ή υπαγωγή των Γ.Ο.Χ. ύπό τόν Νεοημερολογιτισμον, παρά τό δέ-
λεαρ της ύπό του Κράτους αναγνωρίσεως καί των έξ αυτής «ω-
φελειών» καί ϋπό τήν προϋπόθεσιν νά λάβη «ύπόστασιν» ή ανυπό-
στατος χειροθεσία, άφοϋ δέν ανετράπη ό Αρχιεπίσκοπος, δέν έξου-
δετερώθησαν ή δέν περιθωριοποιήθησαν οί θεολόγοι, δέν περιήλθον
αί Ίεραί Μοναί ϋπό τόν έλεγχον του κ. Ματθαίου, τότε κατωρθώθη
τό δεύτερον! Ήτοι νά κλυδωνισθή, δυσφημισθή καί νά εύτελισθή ή
Εκκλησία των Γ.Ο.Χ., μέ τάς ακατάσχετους αίρεσιολογίας, νά νε-
κρωθή κάθε μορφή αντιδράσεως - αγώνος έν όψει των καιρών, καί
τέλος νά προκληθή σχίσμα, προς μέγιστον καί άποκλειστικόν ώφε-
λος του Νεοημερολογιτισμου - ΟΊκουμενισμοΰ.
Οϋτω δικαιολογείται καί ερμηνεύεται, καθ' ήμας, τό κίνημα τών
πέντε Μητροπολιτών. Έτσι κατανοείται πλήρως ή άνευ της παρα-
μικρας αναστολής τό κίνημα εις όλας τάς πτυχάς του Κανονικής,
Δογματικής καί ήθους καί έν τώ συνόλω του.
Κατόπιν όλων δσων προέκυψαν κατά τήν διαδρομήν της πα-
ρούσης Θεολογικής καί Κανονικής Γνωματεύσεως, προκύπτει, καθ'
ήμας, άμεσον καί έπιβεβλημένον τό καθήκον εις τήν Ίεράν Σύνοδον
νά ένεργήση ό,τι επιβάλλεται ϋπό της Όρθοδόξου Εκκλησιαστικής
δεοντολογίας καί της Κανονικής Τάξεως, άφου έν αγάπη έμακριθύ-
μησεν, ένήργησεν τήν φιλαδελφίαν, τήν ταπείνωσιν καί τήν έπιεί-
κιαν. Ή περαιτέρω μακροθυμία δέν θά είναι, καθ' ήμας, χριστιανική
αρετή, δέν θά υπηρέτηση τό καλώς νοούμενον Έκκλησιαστικόν συμ-
φέρον, αλλά παράλειψιν βασικού καθήκοντος, καί ένθάρρυνσιν, ϊνα
πορευθούν οί πέντε προς τά χείρω. Καθ' ήμας ή περαιτέρω μα-
κροθυμία, θά λογισθή ώς αδικαιολόγητος αδράνεια, ή όποια θά,, έχη
πολλαπλός συνεπείας.
Ή αναγκαιότατη πραξις τής Ίερας Συνόδου ουσιαστικά θά άπο-
τελέση τήν τελευταίαν έκδήλωσιν τής αληθούς αγάπης, διότι οί
πέντε όντες «νεκροί» πνευματικώς, έχουν τήν ψευδαίσθησι ότι ζουν.
Ή ίδια πραξις όμως θά βοηθήση καί τους πλανηθέντας οπίσω αυτών.
Ταΰτα, καί μέ τό δεδομένον ότι καθ' όλον τό μακρόν διάστημα
άπό τό 1995 έχουν τεθεί είς έντυπωσιακήν άπραγίαν, ή οποία
δικαιολογείται, άφοΰ τόν νέον κατά τής Εκκλησίας σχήμα («παλαιο-
ημερολογιτικόν») παρουσιάζει δυστοκίαν.
103
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Πρός χάριν των αναγνωστών, καί του Ιστορικού καί τοΟ θεολόγου ερευνητού
του μέλλοντος (διατί όχι καί τοΟ σήμερον), παραθέτομεν έν τώ συνόλω του τό
μνημειώδες αίρετικόν κείμενον τών πέντε πρώην Μητροπολιτών, τό όποιον έν
εΐ'δει «δρου πίστεως» αυτών, περιέλαβον είς τήν ϋπ' αριθμ. 35/19.2.1997 «γ'
έγκύκλιόν» των. (Κ.Ε.Ο. Α.Τ. 5, Μάρτιος - Απρίλιος 1997).

Οί πρώην Επίσκοποι της Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., αμέσως μετά τό σχίσμα των,
Ιούνιος 1995. Διακρίνονται έξ αριστερών πρός τά δεξιά: 1) ό πρώην Θεσσαλονίκης
Χρυσόστομος, 2) ό πρώην Αττικής Ματθαίος, 3) ό πρώην Μεσσηνίας Γρηγόριος, 4) ό
πρώην Φθιώτιδος Θεοδόσιος καί 5) ό πρώην Κοζάνης Τίτος.

Επίσης έκ του ιδίου περιοδικού παρατίθενται φωτογραφικά ντοκουμέντα, είς

τά 6ποΐα άπεθανάτισαν τήν «καΟσιν τών αιρετικών συγραμμάτων» καί αγίων
Είκόνων, καί βάσει της γ' εγκυκλίου των τήν παράδοσιν αυτών είς τό «αίώνιον
ανάθεμα»!

Δηλαδή τήν 3ην Μαρτίου 1997, Κυριακή της ορθοδοξίας, ο[ πέντε παρέδωσαν,
είς τό· «πυρ» καί τό «αίώνιον ανάθεμα» τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ καί όλους τους Άγιους
Πατέρας, καθώς καί τάς Βυζαντινός είκόνας της Αναστάσεως, της Γεννήσεως του
Χρίστου είς τάς όποιας εικονίζεται μαία ή λουτρόν, καί της Άγιας Πεντηκοστής
είς τάς οποίας εικονίζεται ό Απόστολος Παύλος ή δεν εικονίζεται καί ή Κυρία
Θεοτόκος, δηλαδή δλας τάς ορθοδόξους Είκόνας άπ' αρχής καί μέχρι σήμερον,
εκτός αυτών τών λεγομένων «Κλασσικών» ή άλλως δυτικών.

Ό ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΔΥΤΙΚΟΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ εις ΟΛΗΝ ΤΟΥ

ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΝ!
104
 έχουν τό Πνεύμα, δεν παρουσιάζουν τό "Αγιον Πνεύμα με τήν μορφήν περιστεριού,
Εις τό "Ονομα της Άγια;, Όμοουσίον, Ζωοποιοί»
αντιτιθέμενοι είς τήν άπόφασιν της 71 Οίκου μ, Συνόδον. ή οποία αναθεμάτισε ν τόν
καί Αδιαιρέτου Τριάδος, τον Ενός, Μόνου, Αληθινοί
και Τρισυπόστατου θεοϋ ήμων, Πατρό; καί Υίοϋ καί Ξεναΐαν, τόν φρονοϋντιι τά Ε6ια μέ τους νεοφανείς είκονσμάχους, ή υβρίζουν Αυτό ιός
Αγίου Πνεύματος. «•πουλί» καί «πτηνόν» καί λέγουν: «πώς π^ρε τι'ι "Αγιον Πνεϋμα τήν φύοη ί·νός πυυλιοϊ.
ή ποία ήτο ή φύση της μητέρας τοΰ περιστεριού», ή ποΰ ίίρίοκεται οήμερα τό περιστέρι
Τ έ κ ν α , έ ν Κ»ΐί>Μ.ι. α-γ<χ.πτ\τά >ΐ«ί Π ν κ ν μ ί κ τ ι κ ά . , καί άλλα τέτοια αΙρετικά.
ΑΝΑβΕΜΑ (ιρίς)
Αποστόλων καί δλων τ<ϊ>ν 'Λγίων καί Θεοψόρων Πατέρων ημών καί εμμένοντες πιστοί εις
τά Δόγματα, τους Ιερούς Κανόνας, κ-αί τάς Ιεράς Παραδόσεις, ας παρελάοομεν έξ αύτ<ΐ>ν ϋίς αϋτοΰς οι όποιοι φρονούν καί δημοσιεύουν έγγι>άφ<ι>ς, ότι αϊ όράοεις τιίιν
περί της ΌρθοΛόξου ημών ΛΊΟΤΙΜ:; καί ιδιαιτέρως περί των ίευών και Άγιων Εικόνων Προφητών, δέν εικονίζονται,, ενώ ό ©εός λέγρι ρις ιόν Ιΐροφήτην ΆμδακοιΊμ:
χαί εν όν|?ει τΐΐ>ν συν/οόνιον νροφανών αίρετικ<ον Ρ.ίκονομάχοιν, ο'ι.τινες ί>(ι£ΐζο\ιν και «...άπι-κρίθη χρός μί ό Κύριος και ΐϊπρν, γράψον ίίρασιν καί σαφώς {πι πνξίον, οίτ&ς
βλασφημούν Ιερά; Εικόνας, ώς είδωλα, μύθους χαί αίρΓ.τικάς *αί τοί-ς προσκυνοΰντας διώχη ό άναγιγνώοχων αυτά...» ("Κεφ. Β1 2). είς δέ τόν Εύαγγ. Ιωάννη ν ό θεός λέγει:
αύτάς. ώς ε'ιδοιλολάτρας. παγανιστάς, (ήτοι αατανιοτας) αιρετικούς και *...καί ήκουα<ΐ φωνήν όπίοίο μου μεγάλην, ώς σάλπιγγος λεγούιτης, « 6λέππς γράψον ΓΙ;
αναθεματισμένους, ή δη τό θέμα των ακόνων είναι. ..θεολογουμενον άναψωνοΰμεν πασιν 6ι6λί»ν καί πέμψον ταϊς επτά έχκλιισίβις...», Άποκ. Α' 10-11), καθώς καί τό: «... (ό
ηΰτοϊς καί τοϊς κυινωνοΰπιν *αί άκολουθοϋοιν αντοϊς. Κύριος) έ'θηκε τήν ΐίεξιάν αϋτοΰ χείρα έπ' έμέ λέγων, μή φοβοΰ... γι>άψον ουν α είΑυς καί
α είοί «αί « μέλλτι γίνεοθαι μετά ταϋϊα...», (Άποχ. Λ' 19), ή ϋτι είναι άναΟεματισμίνοι
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίζ) όσοι εικονίζουν τά; οράσεις των προφητών, παρά τήν άπόφαηιν της Ζ' Οικουμενικής
Εις αυτούς οι οποίοι, τολμούν καί υβρίζουν και βλασψημοϋν καί χλευάζουν τήν Συνόδου καί τό Συνοπικόν της Κυριακής της "Ορθοδοξίας, διά των οποίων μακαρίζονται
Ίρράν κ«ί 'Λγίαν Εικόνα της ΑΠΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, εις τήν οποίαν ακονίζεται ύ "Αναρχος οί ΐίκονίζοντις αντάς, (διότι έάν δέν είκονίίωντιΐι σι «(.ΜΉΤΡΙΕ; τΛν προφητών, τότε οΰτί
Πιιτήρ, ώ; Παλαιός των ή μεριΤιν, ό Υιός ώς έφίΐνί-ρώθη ΐν οαρκί κ<ΐί τό Πν<ιΰμ« τό" Αγιον πρέπει νιί γράφιονται κΐϊί τα θεια Λογία τά όποια ήκουσαν οι Προφήται. καϋήν στιγμήν
έν εϊδει Περιστεράς καί λέγουν, οτι ή ϊίχόνα αυτή ίϊν«ι ΓΪ&ωλον καί οδηγεί εί; τήν ίοΐ^πον τά οράματα καί τά όποια μέ έντολήν ταύ Θεοϋ κατεχωρήθηοαν είς τήν ΑΠΑΝ
είδωλολατρείαν καί τήν πολυΟεϊαν, ή οτι διδάσκει' Αρειανιομόν, ή Ψι λιόκ6ε, και ότι είναι, ΓΡΑΦΗΝ «αϋώς μας ίξηγη καί ό Μεγ. Βασίλειος έρμηνεΰων τό 28ον ι]ιαλμόν. Ί Ιμ.εϊς δέ
Δυτικής προελεύσεως κα( φαντασία άθεων ζωγράφων, ή ότι είναι αιρετική καί μωσαϊκό (ΐυμφίβνούντε; μέ τους Άγιους της Έκκληοίας ϊίκονίζομεν καί γράφομεν καί τά
άπό μαζέματα και όι' αυτής γίνεται, προσπάθεια νά άπεικονισθή ή Θεϊκή φύσις, καί δτι Όράματα καί. τά θεία Λόγια καθώς μας τά διηγούνται οί Προφήται εΐς τήν ΑΠΑΝ
ή μορφοποίηαις τοΰ Θείου, είναι εΐδωλολατρεία καί. χείρον τή; ΕΪδωλολατρείας, ή οτι ΓΡΑΦΗΝ), ή λέγουν οτι. τά όράματα τών προφητών εις τήν Παλ<ΐιάν ΛιαΙίήκην
γηράσκει ό Πατήρ, καί υπόκειται είς τήν φθοράν τοϋ χρόνου καί άρα αποθνήσκει, ή οτι αναφέρονται ολα είς τόν Χριστόν κιιί όχι. ρίς τόν Πατερά, ή ίίτι είναι .ταράλογον νά
ό Άναρχος Πατήρ δΐν ενεφανίσθη εις κανένα όραμα ποτέ, καί οτι κϊς δλα τά οράματα ή το εικονίζεται ό Κύριος Σαβαώθ, (δηλ. 6 Πατήρ), διότι ΡΤΟΙ γίνπαι προσπάθεια
μόνον ό Υίός. ή οτι είναι τελείως άθεολόγητος. αυθαίρετος, έπινόηοις καί δημιούργημα απεικονίσεως τής «θεϊκής φύσης» ή ίίτι κανένα λειτουργικό κείμενο 6έν αποδίδει χι ς
άθεων δυτικών ζωγράφων, ή οτι δημιουργεί αιρετικά φρονήματα, ή δτι ή εικόνα αυτή προφητικές οράσεις, ή τό όνομα «ό ΙΙαλαιόςτών ήμερων*, Γ'Ι; τόν θεόν Πιιτίρα. άλλ(ί ιίς
είναι «διαιρετή καί έτερούσια τριάδα» καί διά τής εικόνος αυτής παρομοιάζονται, «τρεις τόν Χριστόν. ή ότι ο "Αγιος Νικόδημος ητο επηρεασμένος άπό τον δυτιχόν όρΕΙοΛογιουόν
Πατέρες, τρεις Υιοί καί τρία Πνεύματα-, δηλαδή εννέα τόν αριθμόν καί. δτι κ«ταλήγομεν
είς τήν πολυθεΐαν, ή1 δτι τά τρία πρόαωπ-α, ό γέροε,, ό νέος και ιό πτηνόν, είναι έτεροιισια
παράλογίΐ, ορθολογιστικά καί αιρετικά ψλικΐ^οΠν ππιί τιΤ>ν όράσ£.ίτ>ν.
αντί όμοούοια καί θυμίζουν τήν α'ίρεοιν του "Αρείου, (αντίθετα άπό τήν διδαχήν τ/Γον
αγίων, οτι: «παντός εικονιζόμενου ουχί ή φύσις, αλλά ή ύπόστασις εικονίζεται», (θεοδ. ΑΝΑΘΕΜΑ (τρις)
Στουδίτης), ή πότε γεννήθηκε ό Πατήρ ώς άνθρωπο;, ποία ή το ή μητέρα Του, με ποιον

(ΐΟι-ολόγητιι;, φηνταοία άθεων δυτικών ζωγράφων, άντιεν«γγι·λική», ή »ίίτι ό

στους μύθους, ή Οτι οι εικόνες τοϋ Πατρός «αϊ τοΟ Άγιου Πνεύματος χωρίς ϊίρωτότυπον ιιναστημενο; Χμιστός ομοιάζει μέ κοσμικόν «Ηλητήν., ή μί· χορπιτήν. ή αναπηδά (ίις
αληθινής ονοματικής φύσης, είναι είδωλα κ«ί ή προσκύνηαίς τους ειδωλολάτρη α καί ι λκτήριον ία τον Τάφου», ή ότι «δέν ίχει ααμμία ίοτορικήν δάσιν> διότι κανείς 6έν είδε
άλλα πολλά αισχρά κ«ί βλάσφημα, ΐϊΐτό ΧΠ καΗαρα υποθετικό γεγονός», ή οτι η όκίτύπΐυοις «ενσωμιις Άνάοταΐτις του
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρις) \(.ικπ·«ϋ«, είναι, αιρετική, διότι οί ίδιοι φρονοϊίν ίίτι ή Αναστασία τοΰ Χρίστου, άρχιζα
Εις αυτούς, οΐ όποιοι δέν δέχονται, νά εικονίζεται, τό ΠνΚιμα τό "Αγιον. έν εϊοει • ηιι τό *τη:έλεοται», ά\τιφρονοϋντι·ς πρό; τά Ρ.ύαγγέλιον, οπού ό Χριστός απεν:
"...λύσατε τόν ναόν τοίτον καί έν τρισίν ήμέραις έγερώ αυτόν... Αετός δέ ελεγεν περί τοϋ
Περιστεράς, είί ού&εμίαν άλλη ν εικόνα, εκτός της Βαπτίσεως τοΰ Χρίστου καί είς αυτούς
ν«οϋ τοΟ ϊίϊΜΑΤΟϊ Αΰτοΰ...», (Ίωάνν. Β' 19 - 21) καί «... μετά τοεϊ; ήμέ()«ς
οί όττοίοι δεν ΐ ό δέχονται οΰτε καί είς τήν εικόνα τη"ς Βαπτίσκως καί φρονούν οτι δσοι

Μάρτιος - Απρίλιος '97 -15' -16 - ΚΗΙΜ'Ξ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ Ο ΡΘ Ο Δ Ο Ε Ω Μ

έγρίρομαι...», (Ματθ. ΚΖ') χαθώς καί: «...ό υίός τοΰ άνθβώπου παραδοβηβεται τοϊξ ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)
ί'βνβοιν... καί άποκτενοϋσΐν αυτόν χαί τή τρίτη ήμέρν Αναοτήσεται...-, (Λουκ. ΙΗ , 33)
Είς τους μή δεχόμενους, νά ι-Ί.κονίζετίϊΐ η ΆευίαρΟενος Οεοτόχ.ος εκ τήν εικόνα της
καί πρό; τόν Άπόστολον Παΐΐλον, οοτι,ς λέγει: «ει Χριστός ουκ έγήγερται, μάταιη ή πίβτις
Πεντηκοστές, άντιθέτιιι; προς τόν Ηύαγγ. Λουκάν οοτις έξιοτορά, ίίτι κατά τήν ήμέραν
ημών», (Α' Κορ. ΙΕ' 17) κ«ί αντιθέτως ηρός τόν "Αγι,ον Νικόδημον, δστις λέγει δτι,
έκείντίνεύρίοκοντηοί μαθηταίτοΰ Χριοτοΰ, «οι^ν γυναιξί καί Μαρία τή μητρίτοϋ'Ιησοΐ'»
«'Ανβίπασις καί εις "Αδην κατά6«ηις, μεγάλην εχουσιν τήν διαφορών», άντιφρονοΟντες
(πρά|. Α' 14) καί εϊ,ς τους επιμένοντας νά εικονίζεται ό Απόστολος Παΰλος, οοτις ουχί
6έ καί προς τους Άγιους Πατέρας, οϊτινες διακηρύσσουν ίίτι; «ή τοϋ Κυρίου 'Ανάοταβις,
μόνον δέ π'ιρίσκετο έκεϊ, αλλά 6έν εΐχεν ίίοέτι Ηαπτισθή καί ήτο διώκτης της Εκκλησίας,
σώματος Αφθαρτισθίντος καί ψυχή; ένιΛσις ην. τηϋτ« ν«& ™ όιαιρεθέντα...», ("Αγ.
καθώς ό ϊβιος ομολογεί, νιαί. κατασκευάζοντας ΐδιχά τιον αιρετικά φρονήματα κιιί
'Τωάνν. Δαμίίακηνοΰ) καί πκπεύονν. 'ύτι είς τήν εικόνα ΐ*ϊς είς "Αδην Καθόδου
Κεωοίας, πρό; ύποστήριξιν κιιί έ&ραίωσιν τη; πλάνης των.
εικονίζεται ή Άνάστασις τοΰ Χριοτοϋ, διότι, δκως λέγουν, ίκεϊ άνειπήϋη ή ψυχή τοΰ
Χριστοί, (ωσάν νά είχε πεθάνη ή ιμυχή Του), ή πιστκύι»™ δτι δέν έχει ερειο|«ι εις τήν ΑΝΑΘΕΜΑ (τρις)
Άγίαν Γραφήν καί είναι ίνευ αγιογραφικής καί άγιοπατερικής. τεκμηριώσεως καί
αποτέλεσμα δυτιχυϋ φρονήματος καί διΐϊ(ΐτρκ6λωσις τοϋ Ηϋαγγελικοΰ κηρύγματος καί
Χριστοϊι, πρέπει νά εί.κονίζιιινται μαίες ναι λοιιτρόν. καθώς καί ό Ιωσήφ ιιακρόθινν
οχι ό Χριστός παραμένων εΜί τρεις ημέρας εις τονς τάφους κβί τά μνήμαια τοΡ "Αδου,
ιστάμενος περίλυπος καί ουνομιλών μετάτοΟ διαϋόλοι1, ώς δήθεν ΰοσκοϋ παρισταμένου.
έξήλθεν έκεϊβεν, ή (ίτΐ ή είκόνκ τής ρ.ί.ς "Αδην Καθόδου ί'.κφράζει τό δόγμα της
αντιθέτως προς τό Εύαγγίλιον, τό όποιον ουδέν «ναφέρε» περί «ύτών, καθότι ταϋτα
ενανθρωπίσεως τυΰ Κυρίου καί τής 'Αναστάοριιις Αύτοϋ, κατηγοροϋντες τόν Άγιον
πάντα ι:Γναΐ. δογματικώς απαράδεκτα καί αιρετικά, ώς προσβάλλοντα τά δόγματα πιρί
Νικόήημον οοτις λέγει: «...,ίχτ» μόνον ή ψνχή τοϋ Χρίστου, βγαίνοντας άπό τό σώμα.
της Θεότητος τοϋ Χρί'ϊτοιΊ, καί περί του Άειπαρθένου της Θεοτόκου καί ώς προερχόμενα
κατέβηκε είς τόν "Αδη, ενώ τά οώμα Τον παοέμεινεν εις ιόν τάφον-, Ηω «ύτοί πιοτι;ΰον>ν
από ΐά απόκρυφα, νόθα καί ψευδεπίγραφα ευαγγέλια, τά όποια έχουν καταδυΐαΰβή καί
οτι με τό σώμα κατήλΟεν είς τόν "Αόη, καθώς καί αλλάς πολλάς παρεμφερείς βλασφημίας,
άναθίματισ&ϋ νπό της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μέσω των Οικουμενικών Συνόδων,
Αντιτιθέμενοι προς τήν ορΟόόοξον Δογματικήν της Έκκληοίας. ή οποία διδάσκει: «Έν
τάφψ σωματυίώς, ίν Ά&η δέ μετά ψυχή; ώς θεός—», καί: «Άναστάς ό Ιησούς άπό τοΐ ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)
Τάφου, χαθώς ποοεΐΐτεν...» εις ΰλοΐ'ς αυτούς τά άνιιντέ.ρω καί εταίρα παρεμφερή αί.ρί-τιχό
φρ 0 νου ντ ας
Βΐ'ζαντιναί κιιί οτι αΐ μή Βυζαντιναί, εϊνηι κακέκτυπα τοϋ Λίββόλου, ή ότι Λιά της
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρις) Βυζαντινής εικόνος ό Χριοτός Λαρκπαται ώς θί:άν0ρθ)πος. ένιϊι διά της Κλασσική;
τοιαύτης, παρίσταται μόνον ώς άνΟριιπος, της Κλαοσικής χωριζοιχιιις, κατ' «Οτου;, τι']ν
Εϊ? τόν Αίρεσιάχην Μή^ιμονκαί τους σνναΰτώ, φρονοϋντας κιιί δημοαιεύυνιας ί'ιΐι. Θεότητα ππό τήν ανΟρυ>ποτητα τοϋ Χρίστου, ή οτι ίίσοι Τόν προυκί'νοΟν ρις τι']ν
βέκτός της σαρκώσεως, ουδεμία εΐκόνισις^, 6ΐ|λαδή, δτι δλα τά πρόσωπα, πράγματα χα ι[ Κϊ^αοοικήν είναι αιρετικοί. Νεστοριανοί καί επικίνδυνοι διά τήνΌρΟιιδοξίαν, ή,οτι «...ΐν
• άνλον, άοράτον μεταφνσιχοϋ χ<ιί πνενμαχικον κόσμον, όή' ποίπιι νά ' Τ|] άπεικονίΛΡΐ τί]ξ αγίας Του θεαν»ρικί}ς μορφή; δέν χωρίζει τήν «άρκα Τον τής
'τιτιΟέμενοι εις τήν δι.σχιλιετη πράξιν της 'Κκκληοίαζ, ή ά«οίκ δέχεται1 θεότητος» καί καταππτοϋντας οίίτω τόν οριιν τής Ά γ ι α ς 71 Οίκουμ. Σννόδου ή όποια
ν ^λοκλήφοο τοϋ αοράτου πνευματικού χόφιιον. καθιύ; μας* αποφαίνεται: «Άνο)τέρα περιγραφής έοΐι, κ α θ ώ ; εϊπομεν, ή β κ ί α φύοι; ή δέ ανθρωπινή
; Άγιοι καί ιδιαιτέρως Ο Άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, όστις λέγει; «Μη1 περιγεγραμμένη καί ουδείς των εν ψρονηνντων περιγραπτήν λέγων τήν άνβριιιπΓίαν
θέλιον ιιΐν ή θεός «αντελής άγνοεϊν ήμδϊ τά άικοματα, πΕριέβηχεν αϋτοΐ; τύποιις," φύσιν, ταΰτιι σνμηεριγράφει τήν άπερίγραπτον οίσιιν». (Μίΐττ 13, 25?ι, καθώς πιΐί:
σχήματα καί είχόνπς «««ά τήν άναλογίαν ϊης ψΰοκιος ημών... αλλά και θεοϋ οχήματα καί1 ιϊίοιοϋμεν εΐκήναι. ά ; «υ θενποιοϋμεν, εικόνας μόνον καί οΐ'δέν ίτερην κύτάς
Εικόνας ή Γραφή έχει καί ταϋτα ρίκονίζομεν καί αχηματέζομεν... καί δυνάμεθα «0Μ.ϊνI γιγνώσκοντες, κ«» τ ί> τοΰ πριυτοηίΐίοιι τό δνομα ΜΟΝΟΝ έχοΰοαις ν.αί ΟΥΧΙ Τήν
εικόνας πάντων των σχημάτων ων εϊδομεν...», ή μή όεχομΐνους τήν υυμδολική-ν κιιί'' ΟΥΣΙΑΝ» (Πρπκτικά 71 Οΐχουμ. Συνόδου Μβη,ΐϊ Ιί, ΙΚΗ Β ) , καί τόν Μέγαν Ψώτιον
οχηΐιατικήν άποκάλυψι.ν τοϋ Θεοΰ, ή όποια έγινε είς τήν Πάλαιαν καί Καινή ν Διαθήκη ν, 5στις τους «τσια'ύτα φρονοΐιντίΐς κατατάσσει μετίί τών ίϊδω/νολίΐτρών ν,αι ουνε^ίζοντας
διότι δΛ(.)ς φλυαροϋν, «ή ιϊνμβολιχή είκόνισις Τον θ?οΰ, Γΐυαι μΐτοχή καί γνώση της"* τούς αίρίτικούς τι αρα λογισμού ς τιίιν καί διακηρύττοντας ότι ό αγιογράφος, είναι
θίϊας ονσίας ίατω κιιίμέαω συμβόλων, ή οτι. ή κϊκύνιοις των προφητίΧ&ν οράσεων Γ,ιναι II
διάκονος καί. ή αγιογραφία μυστήριον καί οτι μέσω τής ϋ λ η ; πού επεξεργάζεται,
καινοτομία καί νχιφέρει ανάθεμα, ή οτι τιϊ θεμέλι.ον έπάνι» ατό όποϊο στηρίζεται 11
μιταόίδει σαπηρίαν είς τούς ανθρώπους καί διά τής χειρός βίΐτοΰ ή είκών αγιάζει ψυχάς
ολόκληρη ή εικονογραφία είναι ή ενσάρκωση τοΰ θεοϋ καί Συιτήρσς Ίησοϋ Χρίστου» καί οώματα, ή ίίτι Τ| ίίκοτόκος διά τής Βυζαντινές εικόνος, πα0ί>πσιάζει άμέοοις τό Δόγμα
«αϊ άλλας πλάνας, αψέοει; και παράλογα ίαστεύοντες καί μΐ| δεχόμενους τήν της ένοκξΐκΐΰσεως, καί πολλά άλλα παρόμοια καί παράλογα διά τους Άγιους, καί εις τους
ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΝ είκόνισιν τοΰ αοράτου, μεταφυσικού καί πνευματικού κόσμου, αποδίδοντας ΰπιρφυοικάς δυνάμεις εΐς τήν Βυζαντινήν τ ύ χ ^ ν , ώστε νά όΛηγοϋντιει εις
την Βυζαντινήν είκονολ«τρί<ϊν,
 ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς) χαί Ιερών εικόνων, προς κρηταί(οσιν τής "Ορθοδόξου ημών Μίστκιικ καί ] Ιαρα&όοπιΐζ
Εις τους πρώην αρχιερείς, Άνδρέαν, Νικόλοον, χαί Παχώμιον, οϊτινες άνέλαδον ώς (καί άπήλΙΙον προς τήν «ίώνιον ζωή ν). Ιερωμένους , Μοναχούς καί Λαϊκούς.
αρχηγοί, νά στηρίξουν και να προωΒήαουν τήν αϊοεοιν τής Νεοεικονομαχίας, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ (τρί;)
όναχαλώντες ΐήν ύπογραφήν των, οί δύο πρώτοι., έκ τί|ς Σιινοδικη"ς Εγκυκλίου, ήτις
κατεδίϋαοκν καί άνΕβίμάτισεν τά αιρετικά Νεοεικονομαχικά συγγράμματα καί νά Εις πάντας τούς αιρετικούς άπ" αρχής μέχρι σήμρρογ, ώς κιιί είς τήν, πατά τόν
καλύψουν τους αίρεοιάογας Νεοεικονομά^ΐί και. μή ταστρύοντε;:. δτι έν τή "ΙερΟ παρόν™ αιώνα. έμφανισΟεΤοαν παναίοεσιν τοϋ Αντίχριστου καί άΟίιιυ Οικουμενισμού,
όστις Γ-νεννήΟη έκ τη; αίοετικής ~Ρ,γκυκλί(ΐΐ) τον 1920 καί είς τούς Οικούμαιοτιίς, τοιις
Σιινόδψ, έν Ά γ ί ω Πνεύιιατι συνδιασκέπτονται καί συναποφασίζουν, οπεο εοτί
Προτεστάντας καί τούς λεγομένου; ορθοδόξου;, οιτινες ι-ίνπι. μι ΙΛΡΥΊΆΙ ίΐύτού (ήτοι τό
βλασφημία κατά τ»ΰ Άγιου Πνεύματος και οίπω, διό τη"ς ανακλήσεως τής υπογραφής
Ι Ιαγκόομιον Συμβούλιον τών Εκκλησιών) μέ όάιιι.ν τήν «ίμιτικήν «Γωοίαν τβν χλάοων
των και τη"ς συμμετοχής των είς Φατριαστικά, Πραξικοπηματικό και άντισυνοδικά
(ΙΪΚΑ^Ή ΓΗΚΟΚΥ) χα{ προωθούν ,,ΰτόν ιίς η'ιρυτ^,αν κ<« ιτ,,γκό.ίμιον κλίμακα ώ;
συλλείτουργα, διαδίδοντεςπροφωρικώς και εγγράφως δτι &έν υπάρχουν εικονομαχία και
πανθρησκείαν κοί σνμπρρι.λϋμβιίνουν δλ«ς τά; (Ιρησκείας τη; γης. Χριστιανού;,
είκονομάχοι καλύπτοντας και. «μνηστεύοντες τάς αιρετικός διδασκαλίας, και οϋται
Μωαμεθανούς, Ί^ραίοος, Κομφουκιατύς, Βοιιδίοτάς, "ϊ-νδοκίοτά;. Είδΐιιλολάτριις,
άναλαμδάνοντες τήν άρχηγίαν και θέτοντες εαυτούς, μετά τών νεοεικονομάχων ΙΙυρολάτρα;. Σατανκττάς κ.λπ. καί οιψ προσεύχονται, καί συλλείτουργου ν μετ' «ίιτων.
Αιρετικών καί δημιουργήααντες ΣΧΙΣΜΑ με τήν συγκάλυψιν, διάδοσιν κοί έδοαίωοιν
της αίρέσε<»ς, μέ Πραξικοπηματικές ενέργειες και όριοτικοποιοϋντες αυτό μέ τάς ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)
αντικανονικός χειροτονίας έπιοκόπων, προς επικράτησιν τών εΐκονομάχιον,
Εις τούς άποδεχομρνονε τήν αίρετικήν έγκΰκλιον τοί 1920, ή όποια «πι υΟύνιτι,ι
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς) -Ποό;: τά; άπαντιΐχηϊί Ι<ιι·1{/ι1ίπ^^»1-ί ΧριοτοΟ» γΜ[ αγνοημένο υ ς ούτω, οτι υπάρχω ή "
ΜΙΑ, ΑΠΑ. ΚΑΘΟΛΙΚΗ κ<ά ΑΠΟΣΐΟΛΙΚΗ Ρ.ΚΚΛΗΣ1Α ΤΟΥ ΧΡΙ1ΊΌΥ. καί
Εις τους άποτελοϋντας τόν Έκκλησιομάχον, θεομάχον, άθλιον, ακοτεινόν, ΰπουλον. δίχομι-νου; τά Ρ (ΐϊ.(,ι-.τι«ά? ίκκληοίπ; - ουναΟροίοιις; ιι,ο 'Λντιχρίοτου Πίίπιομου κοϊ
καταχΟόνιον και σατανικών μηχανισμόν, 6 όποιος μέ σιωνισηχήν χαί "Εβραϊχήν τακτικήν
καί μέβοοον, «δημιούργησεν, άνεοί.ωαεν και «υοτηματικώς διέδωσεν, προφωρικώς κ«ί
εγγράφως ην αϊρεσιν τη"ς Νεοεικονομαχίας, παραπλανών καί αποπροσανατόλιζαν, μέ
προτεοταντικήν θε(ι1ρί(ιν τίιν Κλάδιον (ΒΗΛ1Ν<:ΐ1 ΊΉΚΟΚΥ), 6άι«:ι τής όποίιϊ; ί\ιύ(Ιΐ| ό
6ι«στρε6λα>τικάς ερμηνείας "Αγιογραφικών καί Άγιοπατεριχών κειμένων, μέ ψεύδη καί
ίίΟίος καί άντίχρι.στο; Οικουμενισμό;, ήτοι τό Ηαγκιίσμιον ΣϋμΙίούλιον τών Έκκληοιί&ν,
«υκοφαντίας κατά αρχιερέων, Ιερέων, μοναχών καί λαϊκών καί κατ" αϋτοϋ του Άγιου
Νικόδημου του Άγιορείτου, δστις μηχανισμός άποτΕλείται από ιούς αίρεσιάρχας ό (Π.Σ.Κ,,), νπό των λεγομίνιιιν 6ρΙ)οδό|(ΐιν κοί τ<&ν Προτε.οταντών. τόν Αϋ·'οι·στον τοί·
πρωτεργάτας καί αρχηγούς Μάξιμον. Στέφανον, Νεόφυτον, (τούς αδελφούς 1948, καί ή όποια είναι ό Καταστατικός Χάρτης, τϊ]; Πανίΐιρέσεως τοϋ Οίκονμΐ'νιοιιοΓ) κ«ί
Τσακίρογλου), Κασοϊ.ανόν Μπράουν. Άμφιλόχιον Ταμπουράν. Χρυοάφιον ήιά της οποίας διδάοκι-ται δτι.. ή '1_κκληαί« <ΐήμι·ρον δι:ν ι-Ενιιι ΜΙΛ, τίεριέχουαα αποοαν
Κουγιουμτζόγλου, Κήρυκον Κοντογιάννην. Ευστάθιον Τουρλήν, Έλευθέριον τήν άποκαλυφΟπσαν διά τοΰ θρανΟρώποτ Τηοον Χριοτιιϋ ΛΛΗΘΕ1ΛΝ. ή <>τι ή
Γκουτζίδην, Δημήτριον Κάτσουραν καί τους οϋν αύτοϊς όμοφρσνονντας καί Έκκληαία σήμερον ΟΓν ύπάοχα όριηώς όλόκληηο;. αλλά τίνα, τρμαχίομένη π ; Λολλιις
ακολούθουντ ας,
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)
παί προτ,-σταντιαμός ϊχουν άπουτολικήν διαδοχή ν. ΐερωαύνην και μυστήρια χαί
ΕίςίΉτους ύποκριτικώς, προς καιρόν, προσκυνούν μέν,τάςένλόγφ Ιεράς Εικόνας,
αρνούνται δέ, νά καταδικάσουν ΕΓΓΡΑΦΩΣ Χ Μ ΔΗΜΟΣ1ΩΣ τά αιρετικά
ιτυγγράμμοτα, τά όποιο τάς υβρίζουν ώς αιρετικός καί ώς είδωλα τους δέ προσκυνοΰντας 1ης, Ίησοϋν Χρι.οτ.όν. όστις ππι-ν. ^καί οικοδομήσω μου τήν Γ,ΚΚΛΙΙΣΙΑΝ καί πΰλιιι
αϋτάς, ώς είδωλολάτρας, αναθεματισμένους, αιρετικούς χαί χαγαννσιάς, καί παρασύρουν Αδοιι ου κατισχύσουσιν Αυτής- καί καταογοΓντες οϋτιι) τήν ΜΙΛΝ. ΑΙΊΛΝ.
καί παραπλανούν τους απλοϊκούς καί αμαθείς είς τήν αΐρεσίν των, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΡΚΚΛΗΣΙΛΝ. είς όλους αυτούς τους
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)
Είς Βοους, δι' οιονδήποτε ιδιοτελή λόγον, προοωποΧατράας, συγγενείας, φιλίας, έν
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίξ)
γνώσει καί έπιγνώσει καλύπτουν, υποστηρίζουν, δικαιολογούν τοΰζ Νεοεικονομάχους Εί; όσους αρνούνται, νά πειθαρχήσουν π ; τιίς ι'οτοφάοει,ς Τής ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ή
καί συμμετέχουν εις τήν αί'ρεσίν τΐιΐν, όίτιηίΐ ΑΠΕΦΑΝΘΗ οιά των τρι.ών ΠανουΟοδόξιην Οικουμενικών Συνόδα>ν. τον
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)
Λκίτάο(ΐΐ)ΐ>ν τούς ήρΟοόόΕοιις ότι:
Είςδσους, ήγωνίαθησαν, συνέγραψαν χαΐ λόγφή ίργ»ενήργησαν υπέρ τών Άγιων «δηοιος δέν ακολουθεί τά ί:0ιμα τής Εκκλησίας, καθώς αί Άγιαι Οίκυιιμενικκί

Μάρτιος - Απρίλιος *97

Σύνοδοι έθέσπισαν καί το Άγιον Πάσχα χαί το ηνολόγιον χ«λ«ς ένομοΟέτησαν νά

άκολουθώμεν καί θέλει νά ακολούθα το νεοεφενφηον Πα·χάΐ4«ν χαί νέον μηνολόγιον, Όρθοόόέ,ων, αντη ή πίοτις τήν Ο'ιχσνμννην ίοιή^ιί,ιν».
τών άθεων άατφονόμ(αν τοϋ Πάπα καί έναντΜ»νεται είς όλα αντά χαί θέλει νά άνατρέψη Καί ούν τω υοφω ΒρυΕ-νίψ τω διδασκάλω τοι~ι Άγιου Μάρκου τον Γ ΰγενικού
καί νά χαλάνη τά πατροπαράδοτα δόγματα χαί £%ψα τ^ζ 'Εχχλησίας, ας ϊχη τό ανάθεμα άναδοώμεν άπαντες:
καί Εξω τοΐ Χρίστου χαί της τών πιστών όμηγύ(Μ»ς &ζ (Ιναί—»>. «Ονκ άπαρνηοόμι-θά Σι- φίλη 'Ορθοδοξία, νΐ< -ψι-νοόμι-Οά IV πατρηπ<ιοΐ'όοιο
καί δέχονται παρά ταΰχα καί ακολουθούν χαί έορτάζονν κατά τήν θείαν Λατρείαν με τό Σέόας, οι'ικ άφιυτάμι 0ά Σον Μήτίρ Εϊισίβηα, (ν Σοί ίγιννήΟημη'. ϊν Σοί Ζώμι ν κιι
Νέον Παπι,κόν Γρηγοριανόν ήμερολόγιον, τό προεχόμενον έχ ΐής αίρετιχής εγκυκλίου εν Σοί χνψηβησόμιβα. Εί όι καί καλί.οη καιρός καί μνριάκ,ς νχί(> Σο
τοϋ 1920, κιχί εισαχθέν κατά τό 1924 εις τήν Όρθόδοξον Έκκλησίαν, παρά τήν καταδίκη ν τιθν?ι£όμεθα»
καί τόν άναθεματιομόν αϋτοΰ, νη' Αύτης,
ΑΝΑΘΕΜΑ (τρί;) Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Εις τούς άγιηνιιΐΟέντιις Κληρικούς, Μοναχούς χαί Λαϊκούς δί' εργιον καί λόγων, Ο ΠΡΟΕΛΡΟΣ ΤΑ ΜΚΑΗ
κατά της Νεοημερολογητικής αίρέσεως, ήτις είναι ή είσοδος εις τόν άθεον καί ΚΑΙ ΤΟΙΙΟΤΙΙΡΙ1ΤΗΣ
άντίχριστον Οικουμενισμό ν. καί διατηρήσαντας τήν Γνησίαν ΌρΟόίκ'ξον Πίιιτι.ν ιίις τής Ίερας Άρχιεπιοκοπήξ Αθηνών
Εφθαοεν καί παρεδόθη μέχρις ημών, για της Αποστολικής Διαδοχής καί τη"ς Τ Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΜΑΤΟΛΙΟί:
Άποητολικής Πίστεως καί διαφωτίσαντα; τού; ορθοδόξους Χριστιανού; περί τής τΟΜΕΣΣΠΝΙΑΣ ΓΡΗΓΟ1ΊΟΣ τ Ο ΦΘ1ΩΤΙΛΟΣ ΘΕΟΛΟΙΙΟΣ
αίρέσεως ταύτης, τ Ο ΚΟΖΑΝΗΣ ΤΙΤΟΣ
τ ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ ΧΡΥΣΟΪΤΟΜΟ
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ (τρίς)
Ο ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ
Του Αειμνήστου κκί άλήοτου μνήμης, 'Λρχιεπισκόπον τών Γ.Ο.Χ.Ελλάδος, κυροί'
τ ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΙ;
Ματθαίου τοΐ Α', τοΰ οΐδομένοιι καί τιμώντος τάς Άγιας χαί Ιεράς Εικόνας, ίί; οί
νεοεικονομάχοι υβρίζουν, βλασφημούν καί καταστρέφουν, τοϋ καί Πρωτανωνιστοϋ, ηατή
τής Νκ(ηι|«;ρι>λογητι.κής αί.οέίΐΕ(ΐις, ή'ν εγκννηοεν ή αίρΕίΐχ^ 'Κγκύκλια<; τον 1921). 'όατις
ης μμ ψ γ ρ φ
διετήρηοεν καί διέδωσεν τήν ΓνΤ|σίαν Όρθοδοξίαν άνόθευτον καί μάς ιταρέδαιοκν, ο,ιι
Ευαγγελίων και των αιρετικών αυγγοαμμάτων:
παρέλαίΐκν 6ιιΐ τΓ|ςΆ^ιο(ίΚίλικης Διαδυχης καί της Άπυοιολικης Πίοτευς, μεΟ' υλωνϊιϊιν
συναγωνισΟέντων πϋτφ. Αρχιερέων; Σπυρίδωνος. Χρυσοστόμου, Ματθαίου, Μελετίου. 1. Ιερόν Πηδάλκιν, σελ. 76, 77, 78, 79. 276, 277, 331, κ.λ.π.
Άγαθαγγέλου, Ιωάννου, Δημητρίου, Βηυοαρίωνος. Εϋμενίου, Λαζάρου, Ευγενίου 2. Εκκλησιαστική 'ΐατνφι, Άρχιμ. Παπ. Στι.φανίοου, Γ'Έκδοοις 1088, σελίς228
3. «Όυθοδοξία καί Παπισμός», Λρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλη, Β"Έκδοοις 1988, σελίς 287
έν μακαρίςι τη λήξει γενομένων Γνησίων Όρθοδόξων τέκνο>ν τής Εκκλησίας, καί 4. «Τά Δογματικά καί Συμΰολικά μνημεία», Ίωάν. Κηρμίρτμ 1'όμος Α', οελί; 287
απελθόντων έκ τής ζωής ταύτης, 5.ΜΑΝϋ] 19, 82(1 Β'
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ (τρίς) 6. «Τό πρωτεΐον τοϋ επισκόπου Ρώμης», Χουοοοτ. Παπαδοποΰϊ^ιυ, οι.λίς 201
7. -.Ήπυχαστικές ίριδες κατά ϊόν ΙΔ' αιώνα», Βενιζ. Χοιστοφορίδη.
Τέκνα έν Κιιρίφ Πνευματικά, Θεσσαλονίκη 1993, οελ. 55, 56
Ταύτην τήν ΌρΟόδοξον πίστιν παρελάθομεν παρά τών Άγιων Πατέρων καί 8. Ά γ . Ίωάννον Δαμάσκηνου, Β' Λόγος Περί Ιιί,κόνιην.
(-ΪΓοκηρύκων Άποοτόλοιν, ταύτην δκικρϊΐτι>ΰμεν καί διακηρύοϋομεν, ταύτη ν 9. Εΰνταγμα Ιερών Κανόνων, Ράλλη κ(ΐί Ποτλη.
συνεχίζομεν, δίά ταύτης σωΟησόμ^Οα, 10. «Απίκωμαή ΕΛΛΑΣ», Τόμος Α' 18%. 'Έκοοσι,ς Β' Ά 11η" ναι 19%
Ταύτην παραγγέλομεν καί ϋμιν νά ίΐι ακρατή σετε καί δκϊδώοετκ ίπνς τάς έπερχομενας
γενεάς, δι ακηρι'ισπόντες: ^ ΠσροίΤϊλεύρως στι,γμιότοτεβ άπό τήν Κυριαχήν της '()ρ(1(ίδί)ξίας 3 Μάρτιο*) 1997 κ^ϊΓ ην
«Οί Πβοφήται ώς ιίδον, οί Απόστολοι ώς έόίόαξαν, ή "Εχαληυία ώς πα(»Ε8ώ(1ησο:ν δημοσίως εις το ΠΥΡ καί τό ΑΊώνιον ΑΝΑΘΕΜΑ τά Αίμετικά Συγγράμματα τών
παρί:λιιβι:ΐ', οί Δ ώάσχαλοι ώς έόογμάτιιιην, ή Οικουμένη ώς σνμπΐφ&όνηχι,νΎ ή %<Ί"^ Νεοφανών Ε1Κ0Ν0ΜΑΧΩΝ είς τάς κατά τόπους Μητροπόλεις ί,πό τών Σφ.: Μεσσηνίας κ.
ώς ελαμψΐν, ή αλήθεια ώς άποόέδειχται, τό ψη}δος ώς άπελήλαται, ή σοφία οκ Γρηγορίου. "Αττικής χ. Ματθαίου, Φθιώτιδος κ. Θεοδοσίου, Κοζάνης κ. Τίτοι>, Θεσσαλονίκης ν..
Χρυσόστομο». "Επίσης είς τόν ΚαΒεΒρικόν Ιερόν Ναόν της'Ι. Αρχιεπιοκοπής Αθηνών ύπό τοϋ
έτιαοοίίΟίάοατο, ο Χοιοτός ώς έ^ο(χν(>ενοεν, οντ(υ φ^ονονί^εν, οντϋ) λίΐλονμιν, ούτω
Πανοσ/του Ιίρωτοσυγγέλου καί Λ((χιμ. π, ΙΙαόλοο.
κηρνσαομΐν Χριστόν τόν άληθινόν θΐόν ημών...". Προσεχώς, ή έν λόγω Εγκύκλιος θά έκδιιΗή καί (ίά κυκλοφορήοη είς αυτοτελές βψλίον
μέ περίσαότερσ σχοι/Εΐα ΗΟί φωτογραφίες.
Εις την Ίεράν Μητρόπολιν Μεσσηνίας

Εις χήν Ίεράν Μητρόπολιν Αττικής

Εις την Ίεράν Μητρόπολιν Φθιώτιδος

 Εις τήν Ίεράν Μηχρόπολιν Κοζάνης

Εις τήν Ίεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης

Εις τήν Ίϊράν Άρχιεπισκοπήν Γ.Ο.Χ. Αθηνών

 Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ Σελ. 5

ΜΕΡΟΣ Α
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ 7
1. ΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ
Ό Οικουμενισμός Σιωνιστικόν επινόημα καί έργον 7
α) Ό Θρησκευτικός Οικουμενισμός, ή Εγκύκλιος του 1920 8
β) Τό Συνέδριον της Κων/λεως (10 Μαΐου - 8 Ιουνίου 1923) 9
γ) Ή Ε' Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος 24-
30/12/1923 1 0

δ) Ή Ιεραρχία της Εκκλησίας της "Ελλάδος έπεσεν, όχι

όμως καί ή Εκκλησία -|0
ε) Ή Εκκλησία δεν έπεσεν διότι αϋτη δεν πίπτει 11
στ) Ή ματαίωσις των σχεδίων 13
ζ) Ό,τι δέν κατορθώνουν μέ τους μεσαιωνικούς διωγμούς,
διανοούνται νά τό επιτύχουν μέσω της δολιότητος -|5
η) Ή δολία απόπειρα κατά της Αποστολικής Διαδοχής ά-
πέτυχεν οίκτρώς -Ι β
θ) Τό αποτυχόν σχέδιον δέν εγκαταλείπεται 17
ι) Καί παράγοντες τής Εκκλησίας! 18
ια) Προσπάθεια υφαρπαγής των Ιερών Μονών ύπό τοϋ Ατ-
τικής Ματθαίου καί δημιουργία νέου σάλου 20
ιβ) Εις τήν τελικήν ευθείαν προς Έκκλησιαστικόν Πραξικό-
πημα 28
Σχηματική παράστασις του διωκτικού έργου κατά τής Εκ-
κλησίας του Χρίστου κατά τόν 20όν αιώνα 30

ΜΕΡΟΣ Β'
ΔΟΓΜΑΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑΙ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΕΙΣ ΤΩΝ
ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ 31
ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ 32
1. Η «ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ» 11.10.1991 του Κυπρίου Ί ε -
ρομ. Ευθυμίου Έπιφανίου 32
Αϊ βλασφημίαι - άναλήθειαι 33
Τό θέμα συνεχίζεται 34
109
2. Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ «Β' ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ» ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
ΑΠΟ 26.2.1993 38
3. Η ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 35/19.2.1997 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ 39
Α' ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 39
Ποίοι έπενόησαν τήν προπαγάνδα 42
Β' ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ». 44
Ή αρχή της διαστροφής ή όποια ώδήγησε είς τήν αϊρεσιν 48
Γ ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 51
Δ' ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 53
Ό «παλαιός ήμερων» 56
Ε' ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 62
ΣΤ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΚΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 74
Δέν έχομεν «συμβολικήν» άποκάλυψιν είς τήν Κ.Δ. 79
Τ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 80
Η' ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΓΔΟΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 83
Θ' ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 85
Ι' ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 87
ΙΑ' ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΝΔΕΚΑΤΟΥ «ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ» 89
ΓΝΩΜΑΤΕΥΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ 90

1. ΤΟ ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. ΠΡΩΤ. 95/10.5.1995 ΕΓΓΡΑΦΟΝ 90

2. Η ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. ΠΡΩΤ. 4/7.6.1995 «ΑΠΟΦΑΣΙΣ - ΑΝΑΚΟΙ-
ΝΩΣΙΣ» 94
1
33. Η ΥΠ ΑΡΙΘΜ. 10/25.6.95/8.7.1995 «ΑΠΟΦΑΣΙΣ» 96

ΜΕΡΟΣ Γ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗ-
ΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ 98
Θρησκευτικοί τύποι όχι όμως αληθείς Χριστιανοί 98
Επηρεασμένοι καί εμποτισμένοι ύπό της αίρεσιοβριθοϋς Δύ-
σεως -α 99
Ειδικοί Λόγοι 102*
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 104

110