Aller au contenu

lere

Èn årtike di Wiccionaire.
Loukîz eto : lére, Lere, lêre.

Etimolodjeye 1

[candjî]

Tayon-bodje latén « hedera » , lu-minme do viebe « haerere » (ataetchî), did la l' vî lingaedje d’ oyi « edre » avou l' aplacaedje di l' årtike.

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
lere leres

lere omrin (pus sovint eployî å pluriyal)

  1. (plante) sôre di rampioûle k’ on lait crexhe so les dvanteures di måjhon.
    • On djoû, li ptit Djan-Pire trova-st on ni d’ oujhea, catchî dins les leres — Louis Marquet (fråze rifondowe).
    • Les verts vantrins d’ mossea so les pîs des grands åbes
      Les vîs rotchîs tcherdjîs di grands leres come d’ ene båbeMartin Lejeune, Bultén del Societé d' Lidje, "L’crèyåcion d’Eve", tome 43, p. 140 (fråze rifondowe).
    • Emey cisse diloujhe,
      Deus måjhones, la pus lon, padrî les maronîs,
      Avou leu masse di lere et des rôzes sol pas d’ l’ ouxh,
      Tuzèt – tot loucant ploure come on louke sins vey… Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « Å triviès dèl plêve », 1922, p.21 (fråze rifondowe).

Sinonimeye

[candjî]
Ortografeyes
[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Ratournaedjes
[candjî]
sôre di rampioûle ahivêye

Etimolodjeye 2

[candjî]

Bodje tîxhon * « hlaeri », e vî francès « larris »[1], e bas latén « larricium » (tere k’ on n’ pout nén coûtiver).

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
lere leres

lere omrin

  1. (vî vî mot) (djeyografeye) fagneus bwès.[2]

Parintaedje

[candjî]

(minme sourdant etimolodjike)

Sourdants

[candjî]