Beothuklar
Beothuklar, Newfoundland adasında yaşamış bir Kızılderili kabilesiydi.[1]
MS 1500'lü yıllarda Beothuk kültürü oluştu. Beothuklar, MS 1 civarında Labrador'dan günümüzün Newfoundland adasına ilk göç eden halkların torunlarıydı. Beothukların ataları, her biri yaklaşık 500 yıl süren daha erken üç kültürel evreye sahipti.[2]
Tanım
[değiştir | kaynağı değiştir]Beothuklar, Newfoundland adasında, özellikle Notre Dame Körfezi ve Bonavista Körfezi bölgelerinde yaşadılar. Sayıları, Avrupalıların kayıtlarına göre değişmektedir. Beothuk araştırmacısı Ingeborg Marshall, Beothuk tarihinin ve kültürünün geçerli bir anlayışının, tarihsel kayıtların nasıl ve kim tarafından oluşturulduğundan doğrudan etkilendiğini ve Avrupa hesaplarının etnosentrik doğasının doğal olarak güvenilmez olduğuna işaret ettiğini savundu.[3] 19. ve 20. yüzyılın başlarındaki bilginler, 15. yüzyılda Avrupa teması sırasında yaklaşık 2.000 kişi olduğunu tahmin ediyorlardı. 500 ila 700'den fazla insan olmadığına dair iyi kanıtlar var.[4] Sayıları 30 ila 55 kişi arasında olan, bağımsız, kendi kendine yeten ve geniş aile gruplarında yaşıyorlardı.[5]
Diğer birçok avcı-toplayıcı gibi, onların da grup liderleri olduğu, ancak muhtemelen daha resmi "şefleri" olmadığı görülüyor. Kış mevsimi için güçlendirilmiş, mamateeks olarak bilinen konik konutlarda yaşıyorlardı. Bunlar, direklerini bir daire şeklinde düzenleyerek, üstlerine bağlayarak ve huş ağacı kabuğu ile kaplayarak inşa edildi. Yerler uyumak için kullanılan oyuklarla kazılmıştır. Konutların ortasına bir şömine yapılırdı.
İlkbaharda, Beothuklar aşıboyasını sadece vücutlarını değil, aynı zamanda evlerini, kanolarını, silahlarını, ev aletlerini ve müzik aletlerini de boyamak için kullandı. Bu uygulama Avrupalıların onları "Kızıl Kızılderililer" olarak adlandırmasına neden oldu.[6] Aşıboyasının kullanımı büyük bir kültürel öneme sahipti. Dekorasyon, çok günlük bir bahar kutlaması sırasında yapıldı. Kabile kimliğini belirledi; örneğin, yeni doğan çocukları süslemek onları kabileye kabul etmenin bir yoluydu. Bir kişinin aşıboyası takmasını yasaklamak bir tür cezaydı.
Başlıca besin kaynakları, diğer hayvan ve bitki türlerinin hasat edilip yemeklerin içine konulmasıyla zenginleştirilmiş ren geyiği, somon balığı ve foktu. Sonbaharda, göçmen ren geyiklerini yay ve oklarla donanmış bekleyen avcılara doğru sürmek için kullanılan, bazen 30-40 mil (48-64 km) uzunluğunda olan geyik çitleri kurarlardı.[7]
Beothuklar'ın ağaç özsuyundan ve Pinguinus impennis yumurtalarının kurutulmuş sarısından bir puding yaptığı da bilinmektedir. Kış aylarında kullanmak üzere fazla yiyecekleri muhafaza ettiler, çeşitli kürklü hayvanları tuzağa düşürdüler ve sıcak tutan giysiler için derilerini işlediler. Kürk tarafı, bir kişinin vücudunda havayı hapsetmek için cildin yanına giyilirdi.
Beothuklar kanolarını ren geyiği veya fok derisinden yapardı ve kanonun pruvaları ladin kabuğu ile sertleştirilirdi. Kanolar kayaklara benziyordu ve on beş fit (4.57 m) uzunluğunda ve iki buçuk fit (0.76 m) genişliğinde ve çocukları, köpekleri ve malları taşımak için yeterli alana sahip oldukları söyleniyordu.[8]
Beothuklar, cesetleri ayrıntılı gömerdi. Cesetleri huş ağacı kabuğuna sardıktan sonra ölüleri ıssız yerlere gömdüler. Bir formda, sığ bir mezar bir kaya yığını ile kaplanmıştır. Diğer zamanlarda, cesedi bir iskelenin üzerine ya da dizleri katlanmış olarak bir mezar kutusuna yerleştirdiler. Hayatta kalanlar, ölülere eşlik etmek için mezar yerlerine heykelcikler, kolyeler ve aletler gibi önemli eşyaları yerleştirdiler.[7]
Avrupalıların Newfoundland'ı keşfi
[değiştir | kaynağı değiştir]
MS 1000 yıllarında, İskandinav kaşifleri, daha sonraki Beothuklar'ın ataları veya Newfoundland ve Labrador'un Dorset sakinleri olabilecek kuzey Newfoundland'da yerli insanlarla karşılaştı. İskandinavlar onları skræling olarak adlandırırdı.[9] 1497'de İtalyan kaşif John Cabot'un gelişiyle başlayarak, VII. Henry'nin himayesi altında yelken açan Avrupalı kaşiflerin ve yerleşimcilerin Beothuklarla daha fazla teması oldu.
Diğer bazı yerli grupların aksine, Beothuklar Avrupalılarla temastan kaçınmaya çalıştı. Avrupalıların yerleşimleri büyüdükçe iç bölgelere taşındılar. Beothuklar, eski kamplarını yalnızca metal nesneleri almak için ziyaret etti. Ayrıca sezon sonunda Avrupa'ya götürmeden önce avlarını kurutup iyileştiren Avrupalı balıkçıların bıraktığı her türlü alet, barınak ve inşaat malzemelerini de topladılar. Avrupalılar ve Beothuklar arasındaki temas, John Guy'ın Beothuklar'ı 1612'deki ziyareti gibi birkaç istisna dışında, genellikle bir taraf için olumsuzdu. Yerleşimciler ve Beothuklar, somonlar, foklar ve kuşlar gibi doğal kaynaklar için rekabet etti. İçeride, kürk avcıları tuzaklar kurdu, ren geyiği avlarını bozdu ve Beothukların dükkanlarını, kamplarını ve malzemelerini yağmaladı. Beothuklar, metalleri yeniden kullanmak için Avrupalı yerleşimcilerin evlerinden ve barınaklarından metal tuzaklar çalar ve bazen onları pusuya düşürürlerdi.[10] Bu karşılaşmalar düşmanlığa ve karşılıklı şiddete yol açtı. Üstün silah teknolojisiyle, yerleşimciler genellikle avcılık ve savaşta üstünlüğe sahipti. (Diğer yerli halklardan farklı olarak, Beothuklar'ın ateşli silahları benimsemeye hiç ilgisi olmadığı ortaya çıktı.)[11]
Açlığın nedenleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Beothuklar, geleneksel yerleşim yerlerinden iç bölgelere taşınarak Newfoundland'daki Avrupalılardan kaçındı. İlk olarak, Newfoundland'ın farklı kıyı bölgelerine, Avrupalıların balık kamplarının olmadığı yerlere göç ettiler, ancak aşırıya kaçtılar. Daha sonra iç Newfoundland'a göç ettiler.[12] Beothukların ana besin kaynakları ren geyikleri, balıklar ve foklardı ve göçleri onları bunlardan ikisinden mahrum etti. Bu, Newfoundland'daki ren geyiği popülasyonunda bir azalmaya yol açan aşırı ren geyiği avına yol açtı. Beothuklar, geleneksel topraklarından ve yaşam tarzlarından, onları destekleyemeyen ekosistemlere göç etti, bu da yetersiz beslenmeye ve sonunda açlığa neden oldu.[13]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Campbell, Lyle (1997). American Indian Languages: The Historical Linguistics of Native America. Oxford University Press. ss. 155, 290. ISBN 0-19-509427-1.
- ^ Marshall, 1996, p. 7–10.
- ^ Marshall, 1996, p. 7.
- ^ "Distribution and Size of the Beothuk Population, Leadership, and Communal Activities - A History and Ethnography of the Beothuk". 22 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2022.
- ^ Marshall, 1996, p. 12.
- ^ Gandhi, Lakshmi (2013), "National Public Radio", NPR, 7 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 7 Ekim 2022
- ^ a b Anonymous (James McGregor) (1836). "Shaa-naan-dithit, or The Last of The Boëothics". Fraser's Magazine for Town and Country. XIII (LXXV): 316-323. 3 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2022. (Reprint, Toronto: Canadiana House, 1969)
- ^ John Hewson (2007). "Santu's Song". Memorial University. 22 (1). 7 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2022.
- ^ Fagan, Brian M. (2005). Ancient North America: the archaeology of a continent. Londra: Thames & Hudson. ISBN 0-500-28532-2.
- ^ Upton LFS (1991). "The Extermination of the Beothucks of Newfoundland". Miller J (Ed.). Sweet promises: a reader on Indian-white relations in Canada. Toronto: University of Toronto Press. ss. 68-89. ISBN 0-8020-6818-9.
- ^ Marshall, 1996, p. 33.
- ^ {Margaret Conrad, History of the Canadian Peoples fifth edition pp 256–257}
- ^ "Disappearance of the Beothuk". Heritage Newfoundland and Labrador. 7 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2017.
