AS-105
AS-105 (Pegasus 3 olarak da bilinir), gerçek model bir Apollo uzay aracının (BP-9) beşinci ve son yörüngesel uçuşu, ayrıca bir Pegasus mikrometeoroid tespit uydusunun üçüncü ve son fırlatılışıydı. 1965 yılında onuncu ve son Saturn I roketi olan SA-10 ile fırlatıldı. İki aşamalı Satürn I, Pegasus 3 uydusunu alçak Dünya yörüngesine (LEO) taşıdı. Görev, AS-103 ve AS-104'ten çok az farklıydı.
 AS-105'i taşıyan SA-10'un fırlatılışı | |
| Görev türü | Uzay aracı aerodinamiği; mikrometeoroidlerin incelenmesi |
|---|---|
| Uygulayıcı | NASA |
| COSPAR kimliği | 1965-060B  |
| SATCAT no. | 1468 |
| Görev süresi | 1.466 gün |
| Katedilen mesafe | 912.064.090 kilometre (566.730.350 mi) |
| Tamamlanan yörüngeler | ~22.152 |
| Uzay aracı özellikleri | |
| Uzay aracı | Apollo BP-9 Pegasus 3 |
| Fırlatma ağırlığı | 1.451 kilogram (3.199 lb) |
| Görev başlangıcı | |
| Fırlatma tarihi | 30 Temmuz 1965, 13:00:00 UTC[1] |
| Roket | Saturn I SA-10 |
| Fırlatma yeri | Cape Kennedy LC-37B |
| Görev sonu | |
| Parçalanma tarihi | 4 Ağustos 1969[1] |
| Yörünge parametreleri | |
| Referans sistemi | Yer merkezli |
| Rejim | Alçak Dünya yörüngesi |
| Perije yüksekliği | 535 kilometre (332 mi)[1] |
| Apoje yüksekliği | 567 kilometre (352 mi)[1] |
| Eğiklik | 28,9 derece[1] |
| Süre | 95,3 dakika[1] |
| Devir | 3 Eylül 1965[2] |
Pegasus görevlerinin amacı, Dünya'ya yakın uzayda 10E-7 ila 10E-4 g ağırlığındaki mikrometeoroidlerin sıklığını araştırmaktı. Ayrıca, roketin yinelemeli kontrol modunun gösterilmesi, kontrol nozüllerinin daha ileri testleri, Apollo ve Satürn'ün yanı sıra Apollo kurtarma roketinin işlevlerinin değerlendirilmesi, görevin diğer amaçları arasındaydı.
Gerçek model Apollo (BP-9), 4.600 kg ağırlığındaydı ve Komuta Modülünden (CM) oluşuyordu. Hizmet modülü (SM), uydu faydalı yük kaportası olarak da hizmet veren bir alüminyum yapıydı ve bir adaptör vasıtasıyla ikinci aşama gösterge paneli üzerine monte edildi. CSM, Pegasus uydusunu tutmak için bir örtü görevi gördü.[1] AS-104'te olduğu gibi reaksiyon kontrol sistemi (RCS) kullanıldı. İkinci aşamaya bağlanan Pegasus uydusu ise 1.805 kg ağırlığındaydı. Merkezi birim; elektronikler, sensörler, güneş panelleri ve iki genişletilebilir algılayıcı yüzeyini açmak için düzeneklerden oluşuyordu. Bunlar 29,3 metre uzunluğunda, 4,3 metre genişliğindeydi ve mikrometeoroid darbelerini kaydettiler.
Ömrü yaklaşık 720 gün olarak planlandı. Uydu aletleri ve radyo sinyalleri 29 Ağustos 1968'de kapatıldı. Uydu 4 Ağustos 1969'da atmosferde yandı. Satürn I test programı böylece başarıyla tamamlandı. Sonraki görevler, daha güçlü Satürn IB ve daha işlevsel bir Apollo uzay aracıyla gerçekleştirilecekti.
Kaynakça
değiştir- ^ a b c d e f g "Pegasus 3 - NSSDCA/COSPAR ID: 1965-060A". 20 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2022.
- ^ McDowell, Jonathan. "SATCAT". Jonathan's Space Pages. 11 Ekim 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mart 2014.