เพศ
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากสันสกฤต वेष (เวษ, “การปรากฏ; การตกแต่ง; การประพฤติ”) หรือบาลี เวส (“idem”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เพด | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pêet |
| ราชบัณฑิตยสภา | phet | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰeːt̚˥˩/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ||
คำนาม
[แก้ไข]เพศ
- (ชีววิทยา, สรีรวิทยา) รูปที่แสดงให้รู้ว่าหญิงหรือชาย
- (ไวยากรณ์) ประเภทของคำในตระกูลภาษาอินโด-ยูโรเปียน ซึ่งแบ่งเป็นเพศชาย เพศหญิง เพศกลาง (หรือไม่มีเพศ) และเพศรวม โดยแต่ละเพศมีเกณฑ์การผันรูปต่างกัน และใช้คำแวดล้อมเฉพาะเพศนั้น, อาจไม่ตรงกับเพศทางชีววิทยาก็ได้
- เครื่องแต่งกาย
- การประพฤติปฏิบัติตน
- สมณเพศ
- การประพฤติปฏิบัติตนอย่างสมณะ
ลูกคำ
[แก้ไข]- หญิงหรือชาย
- ประเภทคำ
- การประพฤติ
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาสันสกฤต
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาสันสกฤต
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาบาลี
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาบาลี
- สัมผัส:ภาษาไทย/eːt̚
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- th:ชีววิทยา
- th:สรีรวิทยา
- th:ไวยากรณ์
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้