สนิท

ภาษาไทย

รากศัพท์

พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสภา ระบุว่ามาจากภาษาบาลี สินิทฺธ (“เสน่หา, รักใคร่; ชิด”), จากภาษาสันสกฤต स्निग्ध (สฺนิคฺธ) แต่หากพิจารณาจากความหมายที่ใกล้เคียง อาจมาจากภาษาเขมรเก่า ត្និត៑ (ตฺนิตฺ) หรือภาษาสันสกฤต सनीड (สนีฑ); เทียบภาษาเขมร ស្និទ្ធ (สฺนิทฺธ)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สะ-หฺนิด
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà-nìt
	ราชบัณฑิตยสภา	sa-nit
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sa˨˩.nit̚˨˩/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

สนิท (คำอาการนาม ความสนิท)

1. อย่างใกล้ชิด, ชิดชอบ

   เพื่อนสนิท

   คนสนิท

   เขาสนิทกันมาก

คำกริยาวิเศษณ์

สนิท (คำอาการนาม ความสนิท)

1. แนบชิด

   เข้าปากไม้ได้สนิท

2. กลมกล่อม, กลมกลืน, ในลักษณะที่เข้ากันได้ดีไม่มีอะไรบกพร่อง ซึ่งดูประหนึ่งว่าเป็นเนื้อเดียวหรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

   ประตูปิดสนิท

   สีเข้ากันสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน

   ผนังห้องแต่ละด้านแม้จะทาสีต่างกันแต่สีก็เข้ากันได้สนิท

3. อย่างแท้จริง หรือทั้งหมดโดยไม่มีอะไรแทรกหรือเจือปน

   มะปรางหวานสนิท

   เชื่อสนิท

   ตีหน้าสนิท

4. มาก, จริง ๆ, (ใช้กับคำกริยาบางคำ)

   แสบสนิท

   โสดสนิท

   นักร้องหนุ่มคนนั้น หน้าเวทีก็เก๊กแมนดีอยู่หรอก แต่หลังเวทีแต๋วแตกสนิท

ลูกคำ

• ตีสนิท
• สนิทใจ
• สนิทปาก
• สนิทปากสนิทคอ
• สนิทสนม