ข้ามไปเนื้อหา

ปิ้ง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: ปง, ปัง, ปิง, ปีง, และ ป่ง

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *piːŋꟲ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ปิ้ง, ภาษาลาว ປີ້ງ (ปี้ง), ภาษาคำเมือง ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), ภาษาเขิน ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), ภาษาไทลื้อ ᦔᦲᧂᧉ (ปี้ง), ภาษาไทดำ ꪜꪲ꫁ꪉ (ปิ้ง), ภาษาไทใหญ่ ပိင်ႈ (ปิ้ง), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜂𑜫 (ปิง์); เป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับ ผิง

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ปิ้ง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbpîng
ราชบัณฑิตยสภาping
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/piŋ˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา

[แก้ไข]

ปิ้ง (คำอาการนาม การปิ้ง)

  1. ทำให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปรกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง
    ปิ้งข้าวเกรียบ
    ปิ้งเนื้อเค็ม
    ปิ้งปลาแห้ง

คำคุณศัพท์

[แก้ไข]

ปิ้ง

  1. ที่ทำให้สุกด้วยวิธีเช่นนั้น
    ข้าวเหนียวปิ้ง
    กล้วยปิ้ง
    หมูปิ้ง

ภาษาคำเมือง

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]

รากศัพท์ 1

[แก้ไข]

คำกริยา

[แก้ไข]

ปิ้ง (คำอาการนาม ก๋ารปิ้ง หรือ ก๋านปิ้ง)

  1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง)

รากศัพท์ 2

[แก้ไข]

คำกริยาวิเศษณ์

[แก้ไข]

ปิ้ง (คำอาการนาม กำปิ้ง หรือ ความปิ้ง)

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง)