มุฮัมมัด อะลี จินนาห์

มูฮัมหมัด อาลี จินนาห์
محمد علی جناح
บิดาแห่งชาติ (บาบา-เอ-เกาม์); ท่านผู้นำ (กาอิด-เอ-อาซัม) มูฮัมหมัด อาลี จินนาห์; محمد علی جناح
	จินนาห์ เมื่อ ค.ศ. 1945
ผู้สำเร็จราชการปากีสถานคนที่ 1
	ดำรงตำแหน่ง; 14 สิงหาคม ค.ศ. 1947 – 11 กันยายน ค.ศ. 1948
กษัตริย์	สมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 6
นายกรัฐมนตรี	ลีอากัต อาลี ข่าน
ก่อนหน้า	สถาปนาตำแหน่ง
ถัดไป	ขวาชะ นาซิมุดดีน
ประธานสภาร่างรัฐธรรมนูญคนที่ 1
	ดำรงตำแหน่ง; 11 สิงหาคม ค.ศ. 1947 – 11 กันยายน ค.ศ. 1948
รอง	เมาล์วี ตามีซุดดีน ข่าน
ก่อนหน้า	สถาปนาตำแหน่ง
ถัดไป	เมาล์วี ตามีซุดดีน ข่าน
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	มาฮัมหมัดอาลี จินนาห์ไภ; 25 ธันวาคม ค.ศ. 1876; การาจี เขตปกครองบอมเบย์ บริติชอินเดีย; (ปัจจุบันคือแคว้นสินธ์ ประเทศปากีสถาน)
เสียชีวิต	11 กันยายน ค.ศ. 1948 (71 ปี); การาจี เขตสหพันธ์เมืองหลวง ประเทศปากีสถาน
ที่ไว้ศพ	สุสานมาซาร์-เอ-กาอิด การาจี; แคว้นสินธ์ ประเทศปากีสถาน
พรรคการเมือง	สันนิบาตมุสลิม (ค.ศ. 1947–1948)
การเข้าร่วม; พรรคการเมืองอื่น	คองเกรสแห่งชาติอินเดีย (ค.ศ. 1906–1920); สันนิบาตมุสลิมแห่งอินเดีย (ค.ศ. 1913–1947)
คู่สมรส	เอมีบาอี จินนาห์ (สมรส 1892; เสียชีวิต 1893); รัตตันบาอี เปฏิฏ (สมรส 1918; เสียชีวิต 1929);
บุตร	1 (ดีนา วาฑิชา)
ศิษย์เก่า	สำนักศึกษากฎหมายลิงคอล์น
วิชาชีพ	เนติบัณฑิต; นักการเมือง;
ลายมือชื่อ

มูฮัมหมัด อาลี จินนาห์^[a] (25 ธันวาคม ค.ศ. 1876 – 11 กันยายน ค.ศ. 1948) เป็นเนติบัณฑิต นักการเมือง และผู้ก่อตั้งประเทศปากีสถาน เขาดำรงตำแหน่งผู้นำสันนิบาตมุสลิมแห่งอินเดียตั้งแต่ ค.ศ. 1913 จนกระทั่งการเริ่มต้นประเทศปากีสถานเมื่อวันที่ 14 สิงหาคม ค.ศ. 1947 และต่อมาเป็นผู้สำเร็จราชการ ปากีสถานในเครือจักรภพคนแรกจวบจนถึงแก่อสัญกรรม

จินนาห์เกิดที่คฤหาสน์วาซีร์ในเมืองการาจี เขาเข้ารับการอบรมเป็นเนติบัณฑิตที่สำนักศึกษากฎหมายลิงคอล์น กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ต่อมาเขาได้เดินทางกลับมายังอินเดียและเข้าทำงานที่ศาลสูงบอมเบย์ โดยในช่วงเวลานี้ เขาเริ่มสนใจในการเมืองระดับชาติ ซึ่งท้ายที่สุดแล้ว ความสนใจนี้ก็เข้ามาแทนที่การปฏิบัติงานด้านกฎหมายของเขา จินนาห์เริ่มมีชื่อเสียงอย่างยิ่งในคองเกรสแห่งชาติอินเดียในช่วงสองทศวรรษแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 20 ซึ่งในปีแรก ๆ ของการทำงานในแวดวงการเมือง จินนาห์ได้สนับสนุนแนวคิดเอกภาพฮินดู–มุสลิม ซึ่งนำไปสู่กติกาสัญญาลัคเนาใน ค.ศ. 1916 ระหว่างฝ่ายคองเกรสกับสันนิบาตมุสลิมแห่งอินเดีย จินนาห์กลายเป็นผู้นำคนสำคัญในสันนิบาตปกครองบ้านเกิดเมืองนอนแห่งอินเดีย และได้เสนอแผนการปฏิรูปรัฐธรรมนูญสิบสี่ข้อเพื่อปกป้องสิทธิทางการเมืองของชาวมุสลิมในอนุทวีปอินเดีย อย่างไรก็ตาม ใน ค.ศ. 1920 จินนาห์ลาออกจากคองเกรส เมื่อคองเกรสเห็นด้วยกับการรณรงค์แบบสัตยาเคราะห์ (Satyāgraha) ซึ่งเขามองว่าเป็นการเมืองแบบอนาธิปไตย

ใน ค.ศ. 1940 จินนาห์เชื่อว่าชาวมุสลิมในอนุทวีปควรมีรัฐเป็นของตนเอง เพื่อหลีกเลี่ยงสถานะชายขอบของชาวมุสลิมที่ความเป็นไปได้ ซึ่งประชากรเหล่านี้อาจถูกด้อยค่าในรัฐเอกราชฮินดู–มุสลิม ทำให้ในปีนั้น สันนิบาตมุสลิมที่นำโดยจินนาห์ได้ผ่านข้อมติลาฮอร์เพื่อเรียกร้องประเทศแยกต่างหากสําหรับชาวมุสลิมอินเดีย ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง สันนิบาตมุสลิมเริ่มแข็งแกร่งขึ้น ในขณะที่ผู้นำคองเกรสหลายคนถูกจับกุม และในการเลือกตั้งระดับมณฑลที่จัดขึ้นหลังสงคราม สันนิบาตชนะที่นั่งส่วนใหญ่ซึ่งสงวนไว้สำหรับชาวมุสลิม โดยสุดท้ายแล้ว คองเกรสและสันนิบาตมุสลิมก็ไม่สามารถบรรลุข้อตกลงที่จะแบ่งปันอำนาจเพื่อให้บริติชอินเดียทั้งหมดรวมกันเป็นรัฐเดียวหลังได้รับเอกราช และด้วยเหตุนี้ ทำให้ทุกฝ่ายเห็นพ้องกันว่าควรแยกอินเดียออกเป็นสองส่วน ได้แก่ รัฐเอกราชอินเดียที่มีชาวฮินดูเป็นส่วนใหญ่ และรัฐมุสลิมปากีสถาน

ภายหลังการประกาศเอกราช จินนาห์ได้ดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการปากีสถาน เขาได้จัดตั้งรัฐบาลแห่งชาติใหม่และดำเนินนโยบายจำนวนมาก ตลอดจนให้กาช่วยเหลือผู้อพยพชาวมุสลิมหลายล้านคน ซึ่งเดินทางมาจากประเทศเพื่อนบ้านอย่างอินเดียหลังจากการแบ่งอินเดียออกเป็นสองส่วน จินนาห์ดูแลการสร้างค่ายผู้ลี้ภัยเป็นการส่วนตัว เขาถึงแก่อสัญกรรม สิริอายุ 71 ปี ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1948 ซึ่งเป็นเวลาเพียงหนึ่งปีหลังจากที่ปากีสถานได้รับเอกราชจากสหราชอาณาจักร เขาทิ้งมรดกที่ลึกซึ้งและเป็นที่เคารพนับถือในประเทศปากีสถาน มหาวิทยาลัยและสิ่งปลูกสร้างจำนวนมากในประเทศตั้งชื่อตามจินนาห์ และเป็นที่เคารพนับถือในปากีสถานว่าเป็น Quaid-e-Azam ("ท่านผู้นำ") และ Baba-e-Qaum ("บิดาแห่งชาติ") รวมถึงวันคล้ายวันเกิดของเขาได้รับการกำหนดเป็นวันหยุดประจำชาติ

อ้างอิงและหมายเหตุ

หมายเหตุ

↑ อูรดู: محمد علی جناح

อ้างอิง

บรรณานุกรม

Ahmed, Khaled (23 พฤษภาคม 1998). "The secular Mussalman". The Indian Express. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 พฤษภาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2012.
Ahmed, Khaled (24 December 2010). "Was Jinnah a Shia or a Sunni?". The Friday Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 November 2011.
Ahmed, Akbar S. (2005) [First published 1997]. Jinnah, Pakistan, and Islamic Identity: The Search for Saladin. London: Routledge. ISBN 978-1-134-75022-1.
Aziz, Qutubuddin (2001). Jinnah and Pakistan.
Banerjee, Anil Chandra (1981). Two Nations: The Philosophy of Muslim Nationalism. Concept Publishing Company.
Bolith, Hector (1954). Jinnah: Creator of Pakistan. London: John Murray. OCLC 1001456192.
Campbell-Johnson, Alan (1951). "The Great Acceptance" (PDF). Mission With Mountbatten (ภาษาEnglish). Aico Publishing House. สืบค้นเมื่อ 12 January 2024.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
"Quaid backed labour struggle". Dawn. 27 October 2003. สืบค้นเมื่อ 10 September 2018.
Cohen, Stephen Philip (2004). The Idea of Pakistan. Washington, D.C.: Brookings Institution Press. ISBN 978-0-8157-1503-0.
"Dina seeks Jinnah House's possession". Dawn. 25 May 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 October 2010.
Eleazar, Sarah (4 November 2017). "'Pakistan's founder worked as a trade union leader'". Dawn. สืบค้นเมื่อ 10 September 2018.
Engineer, Asghar Ali (2006). They Too Fought for India's Freedom: The Role of Minorities. Hope India Publications.
Gandhi, Rajmohan (1990). Patel: A Life. Ahmedabad: Navajivan. ASIN B0006EYQ0A.
Gupta, K. R. G. A. (2006). Concise Encyclopaedia of India. Atlantic Publishers & Distributors. ISBN 978-81-269-0639-0.
Hibbard, Scott (1994). Religious Politics and Secular States: Egypt, India, and the United States. Baltimore: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-9669-9.
Jalal, Ayesha (1994). The Sole Spokesman: Jinnah, the Muslim League and the Demand for Pakistan (paperback ed.). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-45850-4.
Karim, Saleena (2010). Secular Jinnah & Pakistan: What the Nation Doesn't Know. Checkpoint Press. ISBN 978-1-906628-22-2.
Kenworthy, Leonard (1968). Leaders of New Nations. Garden City, N.Y., Doubleday.
Khan, Zamir (30 June 2010). "Iqbal and Quaid's Vision of Pakistan" (PDF). The Dialogue. V (2).
Korejo, M.S (1993). The Frontier Gandhi: His Place in History. Karachi: Oxford University Press.
Roberts, Jeffrey J. (2003). The Origins of Conflict in Afghanistan. Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-275-97878-5.
Jaffrelot, Christophe (2016). Pakistan at the crossroads : domestic dynamics and external pressures. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-54025-4.
Jinnah, Fatima (1987). My Brother. Quaid-i-Azam Academy. ISBN 978-9694130361.
Kazimi, M. (2005). M.A. Jinnah Views and Reviews. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-597979-4.
Khan, Yasmin (2008) [2007]. The Great Partition: The Making of India and Pakistan (paperback ed.). New Haven, Conn.: Yale University Press. ISBN 978-0-300-12078-3.
Lawson, Alastair (10 August 2007). "South Asia | Partitioning India over lunch". BBC News. สืบค้นเมื่อ 15 August 2012.
Lumby, Esmond (1954). The Transfer of Power in India. G. Allen and Unwin.
Malik, Iftikar H. (2008). The History of Pakistan. The Greenwood Histories of the Modern Nations. Westport, Conn.: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-34137-3.
Mehmood, Syed Qasim (1998). Encyclopedia Pakistanica. Karachi: Qadir Printers.
Moini, Qasim Abdallah (2003). "Remembering the Quaid". Dawn. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 October 2008. สืบค้นเมื่อ 3 July 2009.
Navid, Nurul Bashar (15 August 2013). "پښتونخوا کالم: زه بابړه يم". BBC Pashto.
Raghavan, Srinath (2010), War and Peace in Modern India, Palgrave Macmillan, p. 111, ISBN 978-1-137-00737-7
Mohiuddin, Yasmeen Niaz (2007). Pakistan: A Global Studies Handbook. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-801-9.
Moore, R. J. (1983). "Jinnah and the Pakistan Demand". Modern Asian Studies. 17 (4): 529–561. doi:10.1017/S0026749X00011069. JSTOR 312235. S2CID 144125491.
Murphy, Eamon (2013). The Making of Terrorism in Pakistan: Historical and Social Roots of Extremism (ภาษาอังกฤษ). Routledge. ISBN 978-0-415-56526-4.
Nasr, Vali (2006). The Shia Revival: How Conflicts Within Islam Will Shape the Future. New York: W. W. Norton & Co. ISBN 978-0-393-32968-1. สืบค้นเมื่อ 15 November 2012.
Noorani, A. G. (2014) [first published in 2013 by Tulika Books], The Kashmir Dispute, 1947–2012, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-940018-8
Pirbhai, M. Reza (2017). Fatima Jinnah (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-19276-8.
Puri, Balraj (7 March 2008). "Clues to understanding Jinnah". Economic and Political Weekly. Bombay: Sameeksha Trust. 43 (9): 33–35. JSTOR 40277204.
Read, Anthony (1997). The Proudest Day: India's Long Road to Independence. New York: W.W. Norton & Co. ISBN 978-0-393-04594-9.
Seervai, H. M. (2005). Partition of India: Legend and Reality. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-597719-6.
Dawn (11 September 2017). < "From Dawn's Archives: The Father of the Nation laid to rest". สืบค้นเมื่อ 18 April 2021.
Siddique, Salma (16 February 2023). Evacuee Cinema: Bombay and Lahore in Partition Transit, 1940–1960 (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 978-1-009-15120-7.
Singh, Iqbal (1951). The Ardent Pilgrim: An Introduction to the Life and Work of Mohammed Iqbal. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-563979-7.
Singh, Jaswant (2009). Jinnah: India-Partition and Independence. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-547927-0. OCLC 611042665.
Singh, Prakash K. (2009). Encyclopaedia on Jinnah: Volume 5. Indiana University.{{cite book}}: CS1 maint: date and year (ลิงก์)
Singh, Nagendra; Mishra, A. P. (2010). Global Encyclopaedia of Indian Philosophy. Global Vision Publishing House. ISBN 9788182202948.
Sharif, Azizullah (20 February 2010). "Karachi: Restoration of Church Mission School ordered". Dawn.
Talbot, Ian (February 1984). "Jinnah and the Making of Pakistan". History Today. สืบค้นเมื่อ 26 October 2012.
Tudor, Maya (14 March 2013). The Promise of Power: The Origins of Democracy in India and Autocracy in Pakistan (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-32873-0.
United News of India (9 May 1998). "Was Jinnah a Shia or Sunni?". United News of India via rediff.com. สืบค้นเมื่อ 15 November 2012.
Wolpert, Stanley (1984). Jinnah of Pakistan. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-503412-7.
Ziring, Lawrence (1980). Pakistan: The Enigma of Political Development. Dawson. ISBN 978-0-7129-0954-9.
K. R. N. Swamy (1 December 1997), Mughals, maharajas, and the Mahatma, HarperCollins Publishers India, p. 71, ISBN 978-8-17-223280-1
Partha Sarathy Ghosh (1 January 1999), BJP and the Evolution of Hindu Nationalism: From Periphery to Centre, Manohar Publishers & Distributors, p. 60, ISBN 978-8-17-304253-9
Iftikhar Haider Malik (2006), Culture and Customs of Pakistan, Greenwood Publishing Group, p. 61, ISBN 978-0-313-33126-8
Ludwig W. Adamec (14 December 2016), Historical Dictionary of Islam, Rowman & Littlefield, p. 231, ISBN 978-1-4422-7724-3
"Special report: The Legacy of Mr Jinnah 1876–1948". Dawn.