Munara Pisa
| Munara Pisa* | |
|---|---|
| Loka Warisan Dunya UNESCO | |
| |
| Nagara |  Italia
|
| Tipeu | Budaya |
| Kriteria | i, ii, iv, vi |
| Rujukan | 395 |
| Wewengkon† | Amérika Utara jeung Éropa |
| Sajarah inskripsi | |
| Inskripsi | 1987 (Sési ka-15) |
| * Ngaran saperti nu diterangkeun dina Daptar Warisan Dunya. † Wewengkon saperti nu diklasifikasikeun ku UNESCO. | |
Munara Pisa nyaéta ngaran munara anu jadi kareueus urang kota Pisa, Italia.[1] Minangkana mah jadi landmark na kota Pisa.[1] Luhurna Munara Pisa téh 56,70 méter, kalayan lébar bagian handapna 4,09 méter.[1] Saupama rék ngajugjug ka luhur munara kudu mapay titincakan anu lobana 294 umpak.[1] Nu nyababkeun ieu munara kasohor di mana-mana nyaéta ku sabab éta munara téh déngdék.[1]
Munara Pisa diadegkeun tanggal 9 Agustus 1173,[1] tur diadegkeun dina tilu jirangan. Jirangan kahiji di mimitian dina taun 1178, ngabéréskeun nepi ka tingkat tilu.[2] Ieu pangwangunan téh kungsi eureun dina taun nu kalima alatan ieu munara geus mimiti doyong nyanghareup ka kidul.[2] Pangwangunan ieu munara dieureunkeun kira-kira salila 100 taun, sarta saméméh taun 1272, luhur munara ditambah jadi 4 umpak kalayan nyanghareup ka arah anu patukang tonggong jeung saméméhna, tur dipiharep éta munara téh bisa ajeg deui kawas rarancang anu sabenerna.[2] Tapi pangwangunan éta di eureunkeun deui, alatan taneuh anu aya di sabudeureun wangunan munara henteu stabil, nepi ka pamustunganana pangwangunan dituluykeun dina taun 1360 - atawa 80 taun saterusna.[2] Déngdékna Munara Pisa téh ku sabab diadegkeunana éta munara téh di luhureun urut walungan heubeul anu taneuhna beyé tur keusik hungkul, sedengkeun pondasi munara teu pati jero, padahal éta munara beuratna 14.500 ton.[1] Waktu Musolini keur nanjeur, kungsi ditarékahan ku cara disuntik semén pondasina, mémang aya hasilna tapi teu nyugemakeun pisan.[1] Taun 1990 kungsi ieu munara téh kaayaanana pikasalempangeun pisan, malah kungsi ditutup pikeun turis nu hayang ka éta munara.[1] Najan angger déngdék, tapi kiwari mah éta munara téh leuwih seseg teu pikamelangeun.[1] Malah ceuk para ahli, éta munara téh teu kudu dipikahariwang paling copél 300 taun ka hareup.[1]