C3 ugljenična fiksacija
C3 ugljenična fiksacija je jedan od tri metabolička puta za fiksaciju ugljenika pri fotosintezi, zajedno sa C4 i CAM. Ovim procesom se konvertuje ugljen-dioksid i ribuloza bisfosfat (RuBP, petougljenični šećer) u 3-fosfoglicerat putem sledeće reakcije:
- CO2 + H2O + RuBP → (2) 3-fosfoglicerat
Ova reakcija se javlja u svim biljkama kao prvi korak Kalvin-Bensonovog ciklusa. U C4 biljkama, ugljen-dioksid se preuzima iz malata u sličnoj reakciji, umesto direktno iz vazduha.
Biljke koje koriste isključivo C3 fiksaciju (C3 biljke) imaju tendenciju da napreduju u područjima gdje su intenzitet sunčeve svetlosti i temperature umereni, koncentracije ugljen-dioksida oko 200 ppm ili više,[1] i gde su podzemne vode izobilne. C3 biljke su nastale tokom era mezozoika i paleozoika, i one predatiraju C4 biljke, i još uvek predstavljaju oko 95% biomase Zemlje. C3 biljke gube transpiracijom 97% vode preuzete putem korenskog sistema.[2] Primeri biljaka ove grupe su pirinač i ječam.
C3 biljke ne mogu da rastu u veoma toplim oblastima pošto RuBisCO inkorporira više kiseonika u RuBP sa porastom temperature. To dovodi do fotorespiracije (koja je isto tako poznata kao oksidativni fotosintetički ugljenični ciklus, ili C2 fotosinteza), što dovodi do neto gubitka ugljenika i azota iz biljke i stoga može da ograniči rast. U suvim oblastima, C3 biljke zatvaraju svoje stome da bi umanjile gubitak vode, ali se time sprečava i pristup lišću, i stoga se redukuje koncentracija u lišću. Ovim se snižava : odnos i dolazi do fotorespiracije. C4 i CAM biljke poseduju adaptacije koje im omogućavaju da prežive u toplim i suvim oblastima, te one mogu da nadmaše C3 biljke u tim oblastima.
Izotopni potpis C3 biljki pokazuje viši nivo 13 trošenja nego kod C4 biljki.
Reference
[уреди | уреди извор]- ^ C. Michael Hogan. 2011. "Respiration". Encyclopedia of Earth. Eds. Mark McGinley and C. J. Cleveland. National Council for Science and the Environment. Washington, D.C.
- ^ Raven, J. A.; Edwards, D. (2001). „Roots: evolutionary origins and biogeochemical significance”. Journal of Experimental Botany. 52 (90001): 381—401. PMID 11326045. doi:10.1093/jexbot/52.suppl_1.381.