Heba
Ovaj članak sadrži spisak literature (štampane izvore i/ili veb-sajtove) korišćene za njegovu izradu, ali njegovi izvori nisu najjasniji zato što ima premalo izvora koji su uneti u sam tekst. |
Heba (grč. Ἥβη, lat. Hebe), je u grčkoj mitologiji bila boginja večne mladosti i nosilac pehara olimpskih bogova.[1]
Mitologija
[uredi | uredi izvor]Prema Homeru, Heba je bila kćerka boga Zevsa i boginje Here. Međutim, većina kasnijih zapisa govori da je Heba rođena sama od sebe (slično Atini). Bila je starogrčka boginja mladosti i uživanja; na gozbama bogova je točila nektar. Za standarde koje su postavili ostali bogovi, udala se relativno kasno i to za Herakla, najvećeg junaka grčih mitova. Kao boginja večne mladosti, podarila mu je, kao svadbeni poklon, besmrtnost.[2]
Lik boginje Hebe se sačuvao na brojnim slikama na vazama, gde je ona najčešće prikazivana u društvu bogova i sa Heraklom. Vaze potiču iz 5. veka p. n. e. i nalaze se u raznim zbirkama širom sveta, naročito u američkim i italijanskim.
Pretpostavlja se da skulptura iz Arejovog hrama na Agori, koja se nalazi u Narodnom arheološkom muzeju u Atini, predstavlja lik Hebe.
U novije vreme mnogi umetnici su slikali ili vajali lik Hebe.
Neka od najpoznatijih dela su:
- Heba, sa likom Mm. D. Barim, skulptura, dvorski skulptor Luja XV i Luja XVI - A. Pajou
- Heba, skluptura, Antonio Kanova, 1800. godina
- Heba, skluptura, B. Torvaldsen, 1806. godine, Muzej u Kopenhagenu
- Otmica Hebe, slika, G. C. Lot, druga polovina 17. veka, Galerija zamka Melnik, Češka
- Heba, slika, H. Agrikola, Moravska galerija, Brno
- Svadba Herakla i Hebe, opera, K. V. Gluk, 1747. godina
- Hebine svečanosti, opera, Ž. F. Ramoa
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Zamarovski 1985, str. 124.
- ^ „Greek Mythological Story of Hebe and Hercules”. Greek Boston. Pristupljeno 16. 1. 2020.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Zamarovski, Vojteh (1985). Junaci antičkih mitova: Leksikon grčke i rimske mitologije. Zagreb.
Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor]