kot

KOT m.

KOT ndajf.

1. Pa dobi, pa ndonjë përfitim; pa ndonjë përfundim të mirë, pa nxjerrë gjë në krye. Punonte (mundohej) kot. U lodh kot. Flet kot. Është kot. Më kot.
2. Pa bërë asgjë, pa bërë asnjë punë të dobishme; pa punë. Rri kot. E shkon kohën kot. Sillej kot. E hante bukën kot.
3. Pa ndonjë qëllim a synim të caktuar; pa drejtim të caktuar. Kot e kot. Rronte kot. Erdhi (shkoi) kot. Pyeti kot. E bëri kot. Dola kot. Ecën kot. Gjuaj kot.
4. Pa ndonjë shkak a arsye të rëndësishme. Kot së koti. Qesh (qan, grindet) kot. Mërzitet (hidhërohet, inatoset) kot. I bërtiti kot. E rrahu kot. Jo më kot thonë se.. .
5. Humbur, pa i vlejtur askujt, dëm. I shkoi (i vajti) puna (djersa, mundimi) kot. I prishi të hollat kot. Gruri (duhani, misri) të mos shkojë kot.
6. Në erë, në tym, kuturu; pa kuptim. Kot më kot. Ia këputi kot. Flet kot (i sëmuri) flet përçart.
7. bised. Përd. mb. vet. f. sipas kuptimeve 1, 3, 6 të ndajfoljes. Punë kote. Jetë kote. Fjalë (llafe) kote. Lëvizje kote.
Merr kot shih te MARR.

KOT kal.

(me një trajtë të shkurtër të përemrit vetor në r. kallëzore). Më bën që të mbyll sytë e të më varet koka duke qenë ndenjur, më bën që të dremit; më vë në gjumë. Më koti gjumi.