Zakon o kino-filmovima 1927.
Zakon o kino-filmovima 1927. godine (engl. Cinematograph Films Act 1927) je zakon koji je britanski Parlament izglasao 1927. godine u svrhu poticanja i zaštite domaće filmske industrije u Ujedinjenom Kraljevstvu. Povod za donošenje je bio uspon hollywoodskih studija tokom 1920-ih, odnosno njegova izrazita dominacija nad drugim svjetskim kinematografijama, ukljućujući britansku, koja joj se nije mogla ravnopravno suprotstaviti. Zakon je zato propisao da britanske kino-dvorane tokom sljedećih 10 godina moraju prikazivati najmanje 7,5 % britanskih filmova kao dio svog repertoara (a što je godine 1935. povećano na 10 %), a pri čemu je izuzetno precizno propisano koji se filmovi mogu smatrati britanskim - snimljeni u Ujedinjenom Kraljevstvu, po djelima britanskih autora, sa britanskom glumačkom postavom i ekipom i sl. Zakonodavac se nadao da će na taj način kino-prikazivači biti potaknuti da stvaraju vlastite filmove kako bi ispunili kvotu, odnosno stvore i održavaju domaću filmsku produkciju.
Iako su neki pojedinci kao Alexander Korda iskoristili odredbe zakona kako bi stvorili uspješna poduzeća, uglavnom se smatra kako zakon nije postigao svoj cilj. Kao glavni razlog za to se navodi to da su hollywoodski studiji doskočili njegovim odredbama osnivajući vlastite podružnice u Britaniji, odnosno snimajući filmove čija je glavna svrha bila ispuniti kvotu. Oni su se isticali niskim budžetom, brzinom produkcije i uglavnom lošom kvalitetom, te su stekli pogrdni nadimak brzinski filmovi za kvotu (engl. quota quickies). S obzirom da su se smatrali filmovima za jednokratnu upotrebu, mnogi od njih su izgubljeni. Dio filmskih historičara, međutim, smatra da su imali pozitivnu ulogu u razvoju britanske kinematografije, najviše zato što su omogućili nizu talentiranih sineasta da steknu vrijedna iskustva (kao što je slučaj sa Michaelom Powellom), odnosno zato što su na filmu zabilježili pojedince i fenomene tadašnje britanske popularne kulture koji bi inače bili izloženi potpunom zaboravu.