Bitka kod La Tremblayea
| Bitka kod La Tremblayea | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Rata u Vendéeu | |||||||
 Lescure ranjen u bitci kod de La Tremblayea, vitraž Jeana Clamensa u crkvi u mjestu Le Pin-en-Mauges, 1890. | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
 Republika Francuska |
 Katolička i kraljevska vojska | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
|
Antoine Bard Michel de Beaupuy François-Séverin Marceau-Desgraviers |
Maurice d'Elbée Louis de Lescure  Charles de Bonchamps Charles de Royrand | ||||||
| Snaga | |||||||
| 15000 ljudi | o. 30000 - 40000 ljudi | ||||||
| Žrtve i gubici | |||||||
| 500 mrtvih i ranjenih | 1200 - 1500 mrtvih | ||||||
Bitka kod La Tremblayea se odigrala 15. oktobra 1793. godine na zapadu Francuske za vrijeme Vandejskog rata između snaga republikanske vlade na jednoj, i vandejskih kontrarevolucionarnih pobunjenika na drugoj strani. Do nje je došlo za vrijeme velike ofenzive republikanskih snaga na središte pobunjeničke teritorije u Vandeji pokrenute krajem septembra, čiji je krajnji cilj bio grad Cholet; republikanci, iako u nekoliko navrata nakratko zaustavljani i privremeno odbačeni, su napredovali iz tri različita pravca - tzv. Majnčka armija iz smjera Clissona, Tiffaguesa i Torfoua; divizija generala Antoinea Barda iz smjera Les Herbiersa i La Verrieja, te trupe generala Chalbosa iz smjera Bressuirea. Pobunjenici su im odlučili suprotstaviti kod zamka Le Tremblaye, jugozapadno od Choleta; njihovi vođe Maurice d'Elbée, Louis de Lescure,Charles de Bonchamps i Charles de Royrand su poslali poziv za pomoć pobunjeničkom vođi Charetteu, ali njegov odgovor nije stigao do samog početka bitke. Prva je u dodir sa pobunjenicima došla Bardova divizija, koja je velikim dijelom bila iscrpljena maršem; njen napad je brzo odbijen, a Bard ranjen. Međutim, republikanci su ostali na bojnom polju, i u pomoć su pristigle dodatne trupe. Ključnim za ishod bitke se pokazao trenutak u kojem je Lescure ranjen metkom u glavu; njegovi ljude je, uvjerene da je poginuo, zahvatila demoralizacija i panika te su se počeli povlačiti. Do kraja večeri su se pobunjenici povukli u sam grad, gdje su njihovi vođe, suočeni sa nedostatkom municije i artiljerije, odlučili napustiti grad i krenuti prema obližnjem Beaupréauu. U Cholet su ušli republikanci, i tamo će dva dana kasnije doći do još veće i odlučujuće bitke. Lescure je od posljedica ranjavanja umro 17. novembra.
- Émile Gabory (2009). Les Guerres de Vendée. Robert Laffont..
- Charles-Louis Chassin, La Vendée Patriote (1793-1800), Tome III, édition Paul Dupont, 1893-1895, p. 202-206
- Jean-Baptiste Kléber (1989). Mémoires politiques et militaires 1793-1794. Tallandier. Kléber..
- Jean Tabeur, Paris contre la Province, les guerres de l'Ouest, éditions Economica, 2008, p. 145-146.
- Yves Gras, La Guerre de Vendée, éditions Economica, 1994, p. 83.