Albanizacija
Albanizacija je termin koji se koristi za opisivanje jezičke ili kulturne asimilacije nealbanskog stanovništva na albanski jezik i albansku kulturu. Osnovni cilj albanizacije je stvaranje Velike Albanije koja bi sadašnje granice Albanije proširila na delove teritorija susednih država Srbije, Grčke, BJR Makedonije i Crne Gore.
Albanizacija se najduže i najsistematičnije sprovodi na teritoriji Kosova i Metohije počev od 17. veka pa sve do današnjih dana.[1] [2]
U popisima sprovođenim u bivšoj SFRJ, mnogi Romi, Turci, Muslimani, Goranci i drugi narodi muslimanske veroispovesti su registrovana kao albanci, i identifikovali ih sa muslimanskom kulturom albanskog stanovništva, za razliku od hrišćanskog nasleđa Srba. Isti princip se takođe primenjivao i na popisima Roma, Turaka, Muslimana i dr. muslimanskih naroda u BJR Makedoniji [3]
Termin Arnauti ili Arnautaši etnografi koriste da označe albanizovane Srbe (većinom tokom 18. i 19. veka). Srbi su najpre prošli proces islamizacije a nakon toga proces albanizacije.[4][5]
U 19. veku, pisac Branislav Nušić je zabeležio da je Srbi poturice (konvertiti u islam) iz Orahovca počinju da govore albanski i žene Albanke. Hadži-Vasiljević prilikom posete Orahovcu tokom Prvog svetskog rata, tvrdi da nije mogao da razlikuje pravoslavne i islamizirane i albanizovane Srbe. Govorili su srpski jezik, nosili iste nošnje.
Značajan doprinos albanizaciji Srba na KiM dao je i Josip Broz i njegova KPJ kada su pozvali 300.000 [6] Albanaca iz Albanije da se nasele na Kosovu i Metohiji i zabranili [7] Srbima koji su prognani za vreme Drugog svetskog rata da se vrate u svoje domove na ovom prostoru.[6]
Tokom diktature kralja Zogua i komunističkog režima Envera Hodže, vlada Albanije ohrabruje albanizaciju Grka u južnoj Albaniji, odnono Severnom Epiru. Pod kraljem Zoguom, grčka sela pretrpela su tešku represiju, uključujući prisilno zatvaranje škola na grčkom jeziku 1933.-1934. i prisiljavanje grčkih pravoslavnih manastira da prihvate mentalno bolesne logoraše" i "S druge strane, kod Hodže bilo je drakonskih mera kako bi se umsto grčke istorije predavala albanska istorije u školama.[8]
1967. godine Albanska partija rada Envera Hodže je počela kampanju organizovanog iskorenjivanja religije. Tokom te kampanje uništene su mnoge crkve i bogomolje, zabranjen je grčki jezik i grčke knjige zbog svojih verskih tema ili orijentacije. Antireligijska kampanja je bila samo jedan element u široj "ideološkoj kulturnoj revoluciji Envera Hodže" koja je započeta 1966. godine.[9]
- ↑ B. Allen, "Why Kosovo? The Anatomy of a Needless War", in Canadian Centre for Policy Alternatives, 1999
- ↑ Ruža Petrović, Marina Blagoǰević, & Miloš Macura, The migration of Serbs and Montenegrins from Kosovo and Metohija: results of the survey conducted in 1985-1986, Serbian Academy of Sciences and Arts, 1992, accessed 4 Sep 2010
- ↑ G. Lederer, "Contemporary Islam in East Europe", in Central Asian Survey, NATO International Academy, 2000
- ↑ Dietmar Müller, Staatsbürger aus Widerruf: Juden und Muslime als Alteritätspartner im rumänischen und serbischen Nationscode: ethnonationale Staatsbürgerschaftskonzepte 1878-1941, p. 183-208. ISBN 3-447-05248-1, 9783447052481
- ↑ Religion and the politics of identity in Kosovo, p. 73
- ↑ 6,0 6,1 The wreckage reconsidered: five oxymorons from Balkan deconstruction
- ↑ War of words: Washington tackles the Yugoslav conflict
- ↑ G97 T.J. Winnifrith (2003), Badlands-Borderland: A History of Southern Albania/Northern Epirus Arhivirano 2015-04-03 na Wayback Machine-u, ISBN 0-7156-3201-9, p. 138. "
- ↑ Tanя Mangalakova. "Našencite v Kosovo i Albaniя", NIBA Konsult, 2009