0% нашли этот документ полезным (0 голосов)
4 просмотров

Devops In Python Infrastructure As Python Zadka Moshe instant download

Документ представляет собой описание книги 'DevOps in Python: Infrastructure as Python' авторства Моше Зака, которая охватывает различные аспекты использования Python в DevOps. В книге рассматриваются темы установки Python, упаковки, автоматизации операционных систем, тестирования, манипуляции текстом и работы с сетями. Также включены ссылки на другие связанные книги и ресурсы для скачивания.

Загружено:

euuheffex809
Авторское право
© © All Rights Reserved
Мы серьезно относимся к защите прав на контент. Если вы подозреваете, что это ваш контент, заявите об этом здесь.
Доступные форматы
Скачать в формате PDF, TXT или читать онлайн в Scribd
0% нашли этот документ полезным (0 голосов)
4 просмотров

Devops In Python Infrastructure As Python Zadka Moshe instant download

Документ представляет собой описание книги 'DevOps in Python: Infrastructure as Python' авторства Моше Зака, которая охватывает различные аспекты использования Python в DevOps. В книге рассматриваются темы установки Python, упаковки, автоматизации операционных систем, тестирования, манипуляции текстом и работы с сетями. Также включены ссылки на другие связанные книги и ресурсы для скачивания.

Загружено:

euuheffex809
Авторское право
© © All Rights Reserved
Мы серьезно относимся к защите прав на контент. Если вы подозреваете, что это ваш контент, заявите об этом здесь.
Доступные форматы
Скачать в формате PDF, TXT или читать онлайн в Scribd
Вы находитесь на странице: 1/ 59

Devops In Python Infrastructure As Python Zadka

Moshe download

https://ebookbell.com/product/devops-in-python-infrastructure-as-
python-zadka-moshe-10422176

Explore and download more ebooks at ebookbell.com


Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.

Devops In Python Infrastructure As Python 2nd Edition 2nd Moshe Zadka

https://ebookbell.com/product/devops-in-python-infrastructure-as-
python-2nd-edition-2nd-moshe-zadka-43691222

Devops In Python Infrastructure As Python 2nd Edition Moshe Zadka

https://ebookbell.com/product/devops-in-python-infrastructure-as-
python-2nd-edition-moshe-zadka-44260752

Devops In Python Moshe Zadka

https://ebookbell.com/product/devops-in-python-moshe-zadka-50195692

Devops In Sharepoint Handson Packer Terraform Ansible Vagrant


Srivastava

https://ebookbell.com/product/devops-in-sharepoint-handson-packer-
terraform-ansible-vagrant-srivastava-33975010
Devops In Practice Reliable And Automated Software Delivery Danilo
Sato

https://ebookbell.com/product/devops-in-practice-reliable-and-
automated-software-delivery-danilo-sato-5597548

Modern Devops Practices Implement And Secure Devops In The Public


Cloud With Cuttingedge Tools Tips Tricks And Techniques Gaurav Agarwal

https://ebookbell.com/product/modern-devops-practices-implement-and-
secure-devops-in-the-public-cloud-with-cuttingedge-tools-tips-tricks-
and-techniques-gaurav-agarwal-51720132

Starting And Scaling Devops In The Enterprise Gary Gruver

https://ebookbell.com/product/starting-and-scaling-devops-in-the-
enterprise-gary-gruver-5706098

The Devops Adoption Playbook A Guide To Adopting Devops In A


Multispeed It Enterprise Sanjeev Sharma

https://ebookbell.com/product/the-devops-adoption-playbook-a-guide-to-
adopting-devops-in-a-multispeed-it-enterprise-sanjeev-sharma-5715540

Collaborating In Devops Culture Jennifer Davis Ryn Daniels

https://ebookbell.com/product/collaborating-in-devops-culture-
jennifer-davis-ryn-daniels-50418592
DevOps in
Python
Infrastructure as Python

Moshe Zadka
DevOps in Python
Infrastructure as Python

Moshe Zadka
DevOps in Python: Infrastructure as Python
Moshe Zadka
Belmont, CA, USA

ISBN-13 (pbk): 978-1-4842-4432-6            ISBN-13 (electronic): 978-1-4842-4433-3


https://doi.org/10.1007/978-1-4842-4433-3

Copyright © 2019 by Moshe Zadka


This work is subject to copyright. All rights are reserved by the Publisher, whether the whole or part of the
material is concerned, specifically the rights of translation, reprinting, reuse of illustrations, recitation,
broadcasting, reproduction on microfilms or in any other physical way, and transmission or information
storage and retrieval, electronic adaptation, computer software, or by similar or dissimilar methodology now
known or hereafter developed.
Trademarked names, logos, and images may appear in this book. Rather than use a trademark symbol with
every occurrence of a trademarked name, logo, or image we use the names, logos, and images only in an
editorial fashion and to the benefit of the trademark owner, with no intention of infringement of the
trademark.
The use in this publication of trade names, trademarks, service marks, and similar terms, even if they are not
identified as such, is not to be taken as an expression of opinion as to whether or not they are subject to
proprietary rights.
While the advice and information in this book are believed to be true and accurate at the date of publication,
neither the authors nor the editors nor the publisher can accept any legal responsibility for any errors or
omissions that may be made. The publisher makes no warranty, express or implied, with respect to the
material contained herein.
Managing Director, Apress Media LLC: Welmoed Spahr
Acquisitions Editor: Celestin Suresh John
Development Editor: James Markham
Coordinating Editor: Divya Modi
Cover designed by eStudioCalamar
Cover image designed by Freepik (www.freepik.com)
Distributed to the book trade worldwide by Springer Science+Business Media New York, 233 Spring Street,
6th Floor, New York, NY 10013. Phone 1-800-SPRINGER, fax (201) 348-4505, e-mail orders-ny@springer-
sbm.com, or visit www.springeronline.com. Apress Media, LLC is a California LLC and the sole member
(owner) is Springer Science + Business Media Finance Inc (SSBM Finance Inc). SSBM Finance Inc is a
Delaware corporation.
For information on translations, please e-mail [email protected], or visit http://www.apress.com/
rights-permissions.
Apress titles may be purchased in bulk for academic, corporate, or promotional use. eBook versions and
licenses are also available for most titles. For more information, reference our Print and eBook Bulk Sales
web page at http://www.apress.com/bulk-sales.
Any source code or other supplementary material referenced by the author in this book is available to
readers on GitHub via the book’s product page, located at www.apress.com/978-1-4842-4432-6. For more
detailed information, please visit http://www.apress.com/source-code.
Printed on acid-free paper
To A and N, my favorite two projects — even when they need
immediate maintenance at 4 a.m.
Table of Contents
About the Author����������������������������������������������������������������������������������������������������� ix

About the Technical Reviewer��������������������������������������������������������������������������������� xi


Acknowledgments������������������������������������������������������������������������������������������������� xiii

Introduction�������������������������������������������������������������������������������������������������������������xv

Chapter 1: Installing Python������������������������������������������������������������������������������������� 1


1.1 OS Packages��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 1
1.2 Using Pyenv���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 2
1.3 Building Python from Source�������������������������������������������������������������������������������������������������� 4
1.4 PyPy���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 5
1.5 A
 naconda�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 5
1.6 S
 ummary�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 6

Chapter 2: Packaging����������������������������������������������������������������������������������������������� 7
2.1 Pip������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 7
2.2 Virtual Environments��������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 9
2.3 Setup and Wheels����������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 11
2.4 Tox����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 13
2.5 Pipenv and Poetry����������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 18
2.5.1 P oetry��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 18
2.5.2 P ipenv��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 19
2.6 D
 evPI������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 20
2.7 Pex and Shiv������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 23
2.7.1 P ex�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 24
2.7.2 S
 hiv������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 26
2.8 X AR��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 26
2.9 S
 ummary������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 27
v
Table of Contents

Chapter 3: Interactive Usage���������������������������������������������������������������������������������� 29


3.1 Native Console���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 29
3.2 The Code Module������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 31
3.3 ptpython�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 32
3.4 IPython���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 32
3.5 Jupyter Lab��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 34
3.6 S
 ummary������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 38

Chapter 4: OS Automation�������������������������������������������������������������������������������������� 39
4.1 Files�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 39
4.2 Processes������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 43
4.3 Networking��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 47
4.4 Summary������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 50

Chapter 5: Testing��������������������������������������������������������������������������������������������������� 51
5.1 Unit Testing��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 51
5.2 Mocks, Stubs, and Fakes������������������������������������������������������������������������������������������������������ 56
5.3 Testing Files�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 57
5.4 Testing Processes����������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 62
5.5 Testing Networking��������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 67

Chapter 6: Text Manipulation���������������������������������������������������������������������������������� 71


6.1 Bytes, Strings, and Unicode�������������������������������������������������������������������������������������������������� 71
6.2 Strings����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 73
6.3 Regular Expressions������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 76
6.4 JSON������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 80
6.5 C
 SV���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 82
6.6 S
 ummary������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 84

Chapter 7: Requests����������������������������������������������������������������������������������������������� 85
7.1 Sessions�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 85
7.2 REST�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 87
7.3 Security��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 89

vi
Table of Contents

7.4 Authentication����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 92
7.5 Summary������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 94

Chapter 8: Cryptography���������������������������������������������������������������������������������������� 95
8.1 Fernet������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 95
8.2 PyNaCl����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 97
8.3 Passlib�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 102
8.4 TLS Certificates������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 105
8.5 Summary���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 110

Chapter 9: Paramiko��������������������������������������������������������������������������������������������� 111


9.1 SSH Security����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 111
9.2 Client Keys�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 112
9.3 Host Identity������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 114
9.4 Connecting�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 115
9.5 R
 unning Commands������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 116
9.6 E mulating Shells����������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 117
9.7 R
 emote Files����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 118
9.7.1 M
 etadata Management���������������������������������������������������������������������������������������������� 118
9.7.2 U
 pload������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 119
9.7.3 D
 ownload�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 119
9.8 S
 ummary���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 119

Chapter 10: Salt Stack������������������������������������������������������������������������������������������ 121


10.1 Salt Basics������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 121
10.2 Salt Concepts�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 126
10.3 Salt Formats���������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 129
10.4 Salt Extensions����������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 132
10.4.1 States����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 132
10.4.2 Execution������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 135
10.4.3 Utility������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 135
10.4.4 Extra Third-Party Dependencies������������������������������������������������������������������������������� 137
10.5 Summary�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 137
vii
Table of Contents

Chapter 11: Ansible���������������������������������������������������������������������������������������������� 139


11.1 Ansible Basics������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 139
11.2 Ansible Concepts��������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 142
11.3 Ansible Extensions������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 144
11.4 Summary�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 145

Chapter 12: Docker����������������������������������������������������������������������������������������������� 147


12.1 Image Building������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 148
12.2 Running����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 149
12.3 Image Management���������������������������������������������������������������������������������������������������������� 150
12.4 Summary�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 150

Chapter 13: Amazon Web Services����������������������������������������������������������������������� 151


13.1 Security����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 152
13.1.1 Configuring Access Keys������������������������������������������������������������������������������������������ 152
13.1.2 Creating Short-Term Tokens������������������������������������������������������������������������������������� 153
13.2 Elastic Computing Cloud (EC2)������������������������������������������������������������������������������������������ 154
13.2.1 Regions��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 154
13.2.2 Amazon Machine Images����������������������������������������������������������������������������������������� 155
13.2.3 SSH Keys������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 155
13.2.4 Bringing Up Machines���������������������������������������������������������������������������������������������� 156
13.2.5 Securely Logging In�������������������������������������������������������������������������������������������������� 157
13.2.6 Building Images�������������������������������������������������������������������������������������������������������� 158
13.3 Simple Storage Service (S3)��������������������������������������������������������������������������������������������� 159
13.3.1 Managing Buckets���������������������������������������������������������������������������������������������������� 160
13.4 Summary�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 163

Index��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 165

viii
About the Author
Moshe Zadka has been part of the open source community
since 1995 and has been involved with DevOps since before
the term became mainstream. One of two collaborators in
the Facebook bootcamp Python class, he made his first core
Python contributions in 1998, and is a founding member of
the Twisted open source project. He has also given tutorials
and talks at several recent PyCon conferences and is a
co-author of Expert Twisted (Apress, 2019).

ix
About the Technical Reviewer
Paul Ganssle is a software developer at Bloomberg and
frequent contributor to open source projects. Among other
projects, he maintains the Python libraries dateutil and
setuptools. He holds a PhD in Physical Chemistry from the
University of California, Berkeley; and a BS in Chemistry
from the University of Massachusetts, Amherst.

xi
Acknowledgments
Thanks to my wife, Jennifer Zadka, without whose support I could not have done it.
Thanks to my parents, Yaacov and Pnina Zadka, who taught me how to learn.
Thanks to my advisor, Yael Karshon, for teaching me how to write.
Thanks to Mahmoud Hashemi for inspiration and encouragement.
Thanks to Mark Williams for always being there for me.
Thanks to Glyph Lefkowitz for teaching me things about Python, about
programming, and about being a good person.

xiii
Introduction
Python was started as a language to automate an operating system: the Amoeba. Since
it had an API, not just textual files representations, a typical UNIX shell would be ill
suited. The Amoeba OS is now a relic. However, Python continues to be a useful tool for
automation of operations – the heart of typical DevOps work. It is easy to learn and easy
to write readable code in – a necessity, when a critical part of the work is responding to
a 4 a.m. alert, and modifying some misbehaving program. It has powerful bindings to C
and C++, the universal languages of operating systems – and yet is natively memory safe,
leading to few crashes at the automation layer.
Finally, although not true when it was originally created, Python is one of the most
popular languages. This means that it is relatively easy to hire people with Python
experience, and easy to get training materials and courses for people who need to learn
on the job.
This book will guide you through how to take advantage of Python to automate
operations.

What to Expect in the Book


There are many sources that teach Python, the language: books, tutorials, and even free
videos online. Basic familiarity with the language will be assumed here. However, for the
typical SRE/DevOps person, there are a lot of aspects of Python that few sources cover,
except for primary documentation and various blogs. We cover those early on in the
book.
The first step in using Python is not writing a “hello world” program. The first step
is installing it. There, already, we are faced with various choices, with various trade-offs
between them. We will cover using the preinstalled version of Python, using ready-made,
third-party prebuilt packages, installing Python from sources, and other alternatives.
One of Python’s primary strengths, which any program slightly longer than “hello
world” will take advantage of, is its rich third-party library ecosystem. We will cover

xv
Introduction

how to use these packages, how to develop a workflow around using specific versions
of packages and when to upgrade, and what tools are used to manage that. We will also
cover packaging our own code, whether for open source distribution or for internal
dissemination.
Finally, Python was built for exploration. Coming from the Lisp tradition of the
REPL (Read-Eval-Print Loop), using Python interactively is a primary way to explore
the language, the libraries, and even the world around us. Whether the world is made
of planets and atoms, or virtual machines and containers, the same tools can be used
to explore it. Being a DevOps-oriented book, we cover it more from the perspective of
exploring a world of virtual machines, services, and containers.

xvi
CHAPTER 1

Installing Python
Before we start using Python, we need to install it. Some operating systems, like Mac
OS X and some Linux variants, have Python preinstalled. Those versions of Python,
colloquially called “system Python,” often make poor defaults for people who want to
develop in Python.
For one thing, the version of Python installed is often behind latest practices. For
another, system integrators will often patch Python in ways that can lead to surprises
later. For example, Debian-based Python is often missing modules like venv and
ensurepip. Mac OS X Python links against a Mac shim around its native SSL library.
What those things means, especially when starting out and consuming FAQs and web
resources, is that it is better to install Python from scratch.
We cover a few ways to do so and the pros and cons of each.

1.1 OS Packages


For some of the more popular operating systems, volunteers have built ready-to-install
packages.
The most famous of these is the “deadsnakes” PPA (Personal Package Archives).
The “dead” in the name refers to the fact that those packages are already built – with the
metaphor that sources are “alive.” Those packages are built for Ubuntu and will usually
support all the versions of Ubuntu that are still supported upstream. Getting those
packages is done simply:

$ sudo add-apt-repository ppa:deadsnakes/ppa


$ sudo apt update

1
© Moshe Zadka 2019
M. Zadka, DevOps in Python, https://doi.org/10.1007/978-1-4842-4433-3_1
Chapter 1 Installing Python

On Mac OS, the homebrew third-party package manager will have Python packages
that are up to date. An introduction to Homebrew is beyond the scope of this book. Since
Homebrew is a rolling release, the version of Python will get upgraded from time to time.
While this means that it is a useful way to get an up-to-date Python, it makes for a poor
target for reliably distributing tools.
It is also a choice with some downsides for doing day-to-day development. Since it
upgrades quickly after a new Python releases, this means development environments
can break quickly and without warning. It also means that sometimes code can stop
working: even if you are careful to watch upcoming Pythons for breaking changes, not
all packages will. Homebrew Python is a good fit when needing a well-built, up-to-date
Python interpreter for a one-off task. Writing a quick script to analyze data, or automate
some APIs, is a good use of Homebrew Python.
Finally, for Windows, it is possible to download an installer from Python.org for any
version of Python.

1.2 Using Pyenv


Pyenv tend to be the highest Return on Investment for installing Python for local
development. The initial setup does have some subtleties. However, it allows installing
as many Python versions side by side as are needed. It allows managing how one will be
accessed: on either per-user default or a per-directory default.
Installing pyenv itself depends on the operating system. On a Mac OS X, the easiest
way is to install it via Homebrew. Note that in this case, pyenv itself might need to be
upgraded to install new versions of Python.
On a UNIX-based operating system, such as Linux or FreeBSD, the easiest way to
install pyenv is by using the curl|bash command:

$ PROJECT=https://github.com/pyenv/pyenv-installer \
  PATH=raw/master/bin/pyenv-installer \
  curl -L $PROJECT/PATH | bash

Of course, this comes with its own security issues and could be replaced with a
two-step process:

$ git clone https://github.com/pyenv/pyenv-installer


$ cd pyenv-installer
$ bash pyenv-installer

2
Chapter 1 Installing Python

where one can inspect the shell script before running, or even use git checkout to pin
to a specific revision.
Sadly, pyenv does not work on Windows.
After installing pyenv, it is useful to integrate it with the running shell. We do this by
adding to the shell initialization file (for example, .bash_profile):

export PATH="~/.pyenv/bin:$PATH"
eval "$(pyenv init -)"
eval "$(pyenv virtualenv-init -)"

This will allow pyenv to properly intercept all needed commands.


Pyenv separates the notion of installed interpreters from available interpreters. In
order to install a version,

$ pyenv install <version>

For CPython, <version> is just the version number, such as 3.6.6 or 3.7.0rc1.
An installed version is distinct from an available version. Versions can be available
either “globally” (for a user) by using

$ pyenv global 3.7.0

or locally by using

$ pyenv local 3.7.0

Local means they will be available in a given directory. This is done by putting a
file python-version.txt in this directory. This is important for version-controlled
repositories, but there are a few different strategies to manage those. One is to add this
file to the “ignored” list. This is useful for heterogenous teams of open source projects.
Another is to check this file in, so that the same version of Python is used in this
repository.
Note that pyenv, since it is designed to install versions of Python side by side, has no
concept of “upgrading” Python. In order to use a newer Python, it needs to be installed
with pyenv and then set as the default.

3
Chapter 1 Installing Python

By default, pyenv installs non-optimized versions of Python. If optimized versions


are needed,

env PYTHON_CONFIGURE_OPTS="--enable-shared
                           --enable-optimizations
                           --with-computed-gotos
                           --with-lto
                           --enable-ipv6" pyenv install

will build a version that is pretty similar to binary versions from python.org.

1.3 Building Python from Source


The main challenge in building Python from source is that, in some sense, it is too
forgiving. It is all too easy to build it with one of the built-in modules disabled because
its dependency was not detected. This is why it is important to know what dependencies
are that fragile, and how to make sure a local installation is good.
The first fragile dependency is ssl. It is disabled by default and must be enabled in
Modules/Setup.dist. Carefully follow the instructions there about the location of the
OpenSSL library. If you have installed OpenSSL via system packages, it will usually be in
/usr/. If you have installed it from source, it will usually be in /usr/local.
The most important thing is to know how to test for it. When Python is done
building, run ./python.exe -c 'import _ssl'. That .exe is not a mistake – this is how
the build process calls the just-built executable, which is renamed to python during
installation. If this succeeds, the ssl module was built correctly.
Another extension that can fail to build is sqlite. Since it is a built-in, a lot of third-­
party packages depend on it, even if you are not using it yourself. This means a Python
installation without the sqlite module is pretty broken. Test by running ./python.exe
-c 'import sqlite3'.
In a Debian-based system (such as Ubuntu), libsqlite3-dev is required for this
to succeed. In a Red Hat-based system (such as Fedora or CentOS), libsqlite3-dev is
required for this to succeed.
Next, check for _ctypes with ./python.exe -c 'import _ctypes'. If this fails, it is
likely that the libffi headers are not installed.
Finally, remember to run the built-in regression test suite after building from source.
This is there to ensure that there have been no silly mistakes while building the package.

4
Chapter 1 Installing Python

1.4 PyPy
The “usual” implementation of Python is sometimes known as “CPython,” to distinguish
it from the language proper. The most popular alternative implementation is PyPy. PyPy
is a Python-based JIT implementation of Python in Python. Because it has a dynamic JIT
(Just in Time) compilation to assembly, it can sometimes achieve phenomenal speed-­
ups (3x or even 10x) over regular Python.
There are sometimes challenges in using PyPy. Many tools and packages are
tested only with CPython. However, sometimes spending the effort to check if PyPy is
compatible with the environment is worth it if performance matters.
There are a few subtleties in installing Python from source. While it is theoretically
possible to “translate” using CPython, in practice the optimizations in PyPy mean that
translating using PyPy works on more reasonable machines. Even when installing from
source, it is better to first install a binary version to bootstrap.
The bootstrapping version should be PyPy, not PyPy3. PyPy is written in the
Python 2 dialect. It is one of the only cases where worrying about the deprecation is
not relevant, since PyPy is a Python 2 dialect interpreter. PyPy3 is the Python 3 dialect
implementation, which is usually better to use in production as most packages are
slowly dropping support for Python 2.
The latest PyPy3 supports 3.5 features of Python, as well as f-strings. However, the
latest async features, added in Python 3.6, do not work.

1.5 Anaconda
The closest to a “system Python” that is still reasonable for use as a development
platform is the Anaconda Python. Anaconda is a so-called “meta-distribution.” It is,
in essence, an operating system on top of the operating system. Anaconda has its
grounding in the scientific computing community, and so its Python comes with easy-­
to-­install modules for many scientific applications. Many of these modules are nontrivial
to install from PyPI, requiring a complicated build environment.
It is possible to install multiple Anaconda environments on the same machine. This
is handy when needing different Python versions or different versions of PyPI modules.
In order to bootstrap Anaconda, we can use the bash installer, available from
https://conda.io/miniconda.html. The installer will also modify ~/.bash_profile to
add the path to conda, the installer.

5
Exploring the Variety of Random
Documents with Different Content
zich echter in een donkeren hoek terug, hurkte daar neder en verborg het
aangezicht met de handen.

»Hoe zonderling het ook was, ik gevoelde deelneming met deze


ongelukkige vrouw tot in het diepst mijner ziel. Het was mij als behoorde
zij aan mij en ik aan haar, en ik stelde vertrouwen in haar, al vertelde de
cipier mij ook in ruwe woorden, dat zij met een Romein bij dat oude wijf
had gewoond, dien zij voor veel geld had opgelicht.

»Den volgenden morgen kon ik niet nalaten weder naar de gevangenzaal te


gaan, om harent- en mijnentwil. Daar vond ik haar weder in denzelfden
hoek, waarin zij den vorigen dag gevlucht was. Haar gevangenkost, een
kruik water en een stuk brood, stond onaangeroerd naast haar. Toen ik haar
nader kwam, merkte ik op, hoe zij een klein stuk van de dunne snede voor
zichzelve afbrak, en vervolgens een christenknaapje, dat zijne moeder in
den kerker gevolgd was, tot zich riep, om dit kind de rest te geven. Het kind
bedankte haar vriendelijk; zij echter greep en kuste het, ofschoon het er niet
mooi en zeer ziekelijk uitzag, met hartstochtelijke teederheid.

»Wie kinderen zóo lief heeft,” zeide ik tot mijzelven, »is niet bedorven,” en
ik bood haar aan naar mijn vermogen te helpen. Niet zonder wantrouwen
nam zij mij met de oogen op en zeide, dat zij loon naar werken ontving, en
dat zij alles dragen wilde.

»Eer ik verder bij haar kon aandringen, werden wij door christenen
gestoord. Zij hadden zich geschaard rondom den waardigen Ammonius, die
hen met stichtelijke woorden vermaande en troostte. Zij luisterde
opmerkzaam naar den grijsaard, en den volgenden dag vond ik haar in
gesprek met de moeder van het knaapje, waaraan zij het brood had
geschonken.

»Op zekeren morgen was ik met vruchten gekomen, waarmede ik de


gevangenen en haar in het bijzonder wilde verkwikken. Zij nam een appel,
stond op en zeide zacht: »Thans vraag ik u om een ander geschenk. Gij zijt
een christen; zend mij een priester om mij te doopen, wanneer hij mij niet
voor onwaardig houdt. Want ik ben zoo zwaar met zonden beladen,
zwaarder dan eenige andere vrouw.”

»Wederom welden er stille tranen in hare lieve, groote kinderlijke oogen. Ik


sprak haar hartelijk toe en toonde haar de genade van den Verlosser, zoo
goed ik kon. Spoedig daarop heeft Ammonius haar heimelijk gedoopt. Zij
verzocht dat men haar Magdalena zou noemen. Zóo geschiedde het, en
daarna schonk zij mij haar volle vertrouwen.

»Zij had haren echtgenoot en haar kind verlaten, om de wille van een
duivelschen verleider, dien zij naar Alexandrië was gevolgd, en die haar
daar in den steek had gelaten. Alleen, zonder vrienden, in gebrek en
schulden, bleef zij bij eene onmeedoogende en hebzuchtige waardin achter,
door welke zij voor den rechter en in den kerker werd gesleept.

»In welk een afgrond van de diepste zielesmart liet deze vrouw, die een
beter lot waardig was geweest, mij een blik slaan! Wat is voor eene vrouw
het hoogste? Hare liefde, hare moederplicht, hare eerbaarheid! En
Magdalena? Zij had alle drie verspeeld, vergooid door eigen schuld. De
slagen van het lot, waaraan wij niets veranderen kunnen, laten zich
gemakkelijk dragen, maar wee hem die door eigen toedoen, zijn
levensgeluk verstoort!

»Zij was eene zware zondares; zij gevoelde dit met bitter berouw en wees
mijn aanbod haar vrij te koopen, standvastig af. Zij hunkerde naar de straf,
gelijk een koortslijder naar den bitteren drank, die zijn bloed tot bedaren zal
brengen.

»Bij den gekruisigde! Ik heb onder zondaars meer edel menschelijk gevoel
gevonden, dan bij menig rechtvaardige in priesterlijk gewaad!

»De kerker kreeg voor mij door Magdalena zijn heiligheid terug. Vroeger
had ik die plaats dikwijls met diepe verachting verlaten, want onder de
gevangene christenen was veel lui volk, dat den Heiland in het openbaar
had beleden, om zich te doen onderhouden door de liefdegaven der
geloofsgenooten. Ik vond er vloekwaardige misdadigers, die de verbeurde
zaligheid door den marteldood hoopten terug te erlangen. Ik hoorde het
gejammer der blooden, die den dood niet minder vreesden, dan verraad te
plegen jegens den Allerhoogste. Men kon er hartverscheurende tooneelen
aanschouwen, maar ook toonbeelden der verhevenste zielegrootheid. Ik zag
mannen en vrouwen, die in stillen vrede den dood tegengingen, en wier
uiteinde waarlijk edeler was dan de geprezene zelfopoffering van een
Codrus of een Decius Mus.

»Onder alle gevangen was er geene vrouw of geen man kalmer,


vastberadener, meer berustend dan Magdalena. Het woord: ‘Er zal meer
vreugde zijn in den hemel over éen zondaar die zich bekeert, dan over
negen en negentig rechtvaardigen’, sterkte haar wonderbaar, en zij heeft
boete gedaan, waarlijk dat heeft zij. En ik? God is mijn getuige, dat geene
zinnelijke begeerte, die een man tot eene vrouw voert, mij tot haar trok.
Toch kon ik haar niet verlaten; over dag was ik bij haar en haar zocht mijne
ziel bij nacht. Het kwam mij voor dat niets heerlijker kon zijn, dan met haar
te mogen sterven.

»Het was in den tijd van het vierde vervolgingsdecreet, weinige maanden
nadat het eerste tolerantie-edict werd uitgevaardigd. Wie offert, zoo luidde
het steeds, is straffeloos; wie zich daartegen echter verzet, zal door alle
middelen daartoe gedwongen worden. Zij die zich hardnekkig toonen,
zullen den dood ondergaan. Lang was er met toegevendheid te werk
gegaan; thans joeg men de gevangenen schrik aan, door de wet opnieuw
voor te lezen. Velen verborgen zich, steunende en weeklagende, anderen
baden overluid, en de meesten wachtten angstig en met bleeke lippen de
dingen die komen zouden. Magdalena bleef volmaakt kalm.

»Thans werden de namen der gevangene christenen opgeroepen, en de


keizerlijke soldaten brachten ze op éene plaats samen. Noch mijn naam,
noch de hare waren genoemd, want ik behoorde niet tot de gevangenen, en
men had haar niet om het geloof in den kerker gezet. Reeds rolde de
beambte zijne lijst op; daar stond Magdalena op, trad naar voren en zeide
met kalme waardigheid: »Ook ik ben eene christin!”

»Als er een engel bestaat met menschelijke gelaatstrekken, dan moet zijn
aangezicht gelijken op het hare, zooals ik het in die ure aanschouwde. De
Romein, een waardig man, zag haar met een vorschend oog welwillend aan,
schudde het hoofd, en zeide luide, terwijl hij op zijn geschrift wees: »Ik
vind uw naam hier niet geschreven!” Zacht voegde hij er bij: ‘en wil haar
ook niet vinden.’

»Toen naderde zij hem en zeide luide: ‘Gun mij mijne plaats bij mijne
geloofsgenooten, en schrijf nu op: Magdalena, de christin, weigert te
offeren!’

»Mijne ziel werd heftig bewogen en in blijden ijver riep ik: ‘Teeken ook mij
op en schrijf: Menander, de zoon van Herophilus, een christen, weigert
desgelijks.’

»De Romein deed zijn plicht. Geen oogenblik van dien dag heeft de tijd mij
doen vergeten. Daar stond het altaar en daarnaast aan de eene zijde de
heidensche priester, aan de andere de keizerlijke beambte. Twee aan twee
werden wij voorgebracht. Magdalena en ik waren de laatste. Een enkel
woord bracht hier leven en vrijheid, daar marteling en dood. Onder dertig
hadden slechts vier den moed gehad het offer te weigeren; de
kleinmoedigen weeklaagden echter en sloegen zich voor het hoofd, en
baden dat de Heer den moed der anderen mocht sterken.

»Een onbeschrijfelijk rein gevoel vervulde mijne ziel. Het was mij als
zweefden wij te zamen, bevrijd van de banden des lichaams, op lichte
wolken heen. Kalm en gelaten weigerden wij het offer, en dankten den
keizerlijken ambtenaar, die ons goedhartig vermaande. Toen wij te samen,
in hetzelfde vertrek, op hetzelfde uur aan den beul werden overgegeven, zag
zij naar boven en ik slechts op haar. Te midden van de gruwzaamste pijnen
aanschouwde ik den Heiland, mij wenkende, van engelen omgeven, die op
lichte wolkjes zweefden, die aan het oog zich vertoonden als enkel glansrijk
licht en aan het oor als schoone muziek.

»Roerloos verdroeg zij het verschrikkelijkste; slechts eenmaal riep zij den
naam uit van haar zoon Hermeias. Toen richtte ik mijne blikken op haar en
zag, hoe zij met bevende lippen en wijd geopende oogen ten hemel staarde.
Zij leefde nog en toch was zij reeds bij Hem; zij lag nog op de folterbank en
toch gevoelde zij zich zalig.

»Mijn krachtig lichaam bleef mij nog aan het stof binden; zij vond reeds
verlossing bij het begin der marteling. Ikzelf drukte haar de oogen toe, de
liefelijkste oogen, waarin zich ooit de hemel afspiegelde. Ik trok den ring
van hare bloedende, zachte, blanke hand, en hier, hier onder deze ruwe
vacht, bewaar ik hem. En ik bid, ik bid!... Mijn hart!... God, als het eens zoo
ware! Als toch het einde....!

Paulus bracht de hand aan het voorhoofd en zonk uitgeput, door zijne
aandoeningen overweldigd, geheel onmachtig op zijn leger neder.

De kranke had in ademlooze spanning zijn verhaal gevolgd; sedert lang had
hij zich reeds hoog opgericht, en was, zonder dat de andere het bemerkt
had, op de knieën nedergezonken. Thans sleepte hij zich voort tot den
bewustelooze. Gloeiend en bevend over al zijne leden, boog hij zich over
hem, trok de vacht van zijn borst, zocht driftig met de handen naar den ring,
vond dien, bekeek hem, als wilde hij dien met zijne oogen verslinden,
drukte hem een en andermaal aan zijn hart, en dan weder aan zijne lippen,
bedekte zijn gelaat met beide handen, en weende bitter. Eerst toen Hermas
uit de oase terugkeerde, dacht hij aan zijn vriend, die daar uitgeput lag
ineengezonken, en riep hem met behulp van zijn zoon in het leven terug.

Paulus weigerde niet spijs en drank te nuttigen, en toen hij, versterkt en als
tot een nieuw leven ontwaakt, in de avondkoelte naast Stephanus buiten het
hol zat, en van den grijsaard had vernomen, dat Magdalena zijne vrouw was
geweest, zeide hij, op Hermas wijzende: »Nu weet ik, waarom ik dezen van
den aanvang zoozeer heb liefgehad.”

De oude man drukte hem zacht de hand, want hij gevoelde zich door een
nieuwen teederen band aan zijn verpleger verbonden. De zekerheid dat
zijne altijd nog zoo teerbeminde vrouw, de moeder van zijn zoon, als
christin, als martelares was gestorven en vóor hem den weg ten hemel had
gevonden, vervulde hem met stille zaligheid. Vreedzaam als een kind sliep
hij den volgenden nacht, en toen er ’s morgens afgezanten uit Raïthoe
verschenen, om Paulus uit te noodigen den heiligen berg te verlaten en tot
hen te komen, ten einde zich als presbyter aan hun hoofd te stellen, zeide
Stephanus: »Volg gerust deze schoone roeping, die gij verdient. Ik heb uwe
hulp thans waarlijk niet meer noodig, want ik zal ook zonder verpleging wel
genezen.”

Maar Paulus, meer verontrust dan verblijd, verzocht de afgezanten dringend


hem een tijd van zeven dagen toe te staan om zich te bedenken. Hij liep
vervolgens rusteloos van de eene heilige plaats naar de andere, en eindelijk
naar de oase, om in de kerk te bidden.

1 De godinnen der jaargetijden, de bevallige dochters van Jupiter en Themis.


ACHTSTE HOOFDSTUK.

Het was een kostelijke verfrisschende avond. De volle maan verhief zich
statig aan het donkerblauw gewelf van den nachtelijken hemel, en goot een
stroom van licht over de koele aarde uit. Maar de lichtkracht harer zilveren
stralen was niet sterk genoeg om den fijnen blauwachtigen sluier op te
heffen, die de reuzenmassa van den heiligen berg omhulde.

Daarentegen trad de oasen-stad geheel uit de duisternis te voorschijn. De


breede weg van de hoofdstraat viel den wandelaar, die van de hoogte
afdaalde, dadelijk in het oog als een wit marmeren baan, en de pas
gepleisterde wanden van de nieuwe kerk kwamen zoo schitterend uit, als op
den vollen middag. De schaduwen der huizen en palmen lagen als donkere
stukken tapijt over den weg, die niet zeer bevolkt was, niettegenstaande de
avondkoelte, die anders de burgers naar buiten lokte.

Door de geopende vensters van de kerk klonk het gezang van mannen en
vrouwen. Thans ging de deur open, en de christelijke Pharanieten, die hier
het avondmaal hadden gevierd met brood en den kelk, die van hand tot
hand ging, kwamen buiten. Vóor de ouderlingen en diakenen, de voorlezer
en de zangers, de akolyten en de geheele geestelijkheid van de plaats, liep
de bisschop Agapitus. De leeken werden voorafgegaan door het opperhoofd
van de oase, Obedianus, en den senator Petrus. De laatste werd vergezeld
door zijne vrouw, zijne volwassene kinderen en een aantal slaven.

Het kerkje was reeds leeg, toen de deurwachter, die de kaarsen uitdoofde, in
een donkeren hoek van het voorportaal, dat voor de boetelingen bestemd
was, en waarin eene altijd springende bron ruischte, een man gewaar werd,
die roerloos op den grond zat neergehurkt, diep in het gebed verzonken.
Eerst toen hij hem aanriep en met zijn lampje in het gelaat lichtte stond hij
op.

De deurwachter sprak hem eerst toe met harde woorden; toen hij echter in
den achterblijvenden Anachoreet Paulus uit Alexandrië herkende,
veranderde hij van toon, en vroeg hij vriendelijk, bijna onderdanig: »Wil nu
niet langer bidden, vrome man! De gemeente heeft de kerk verlaten, en ik
moet haar sluiten ter wille van ons fraai nieuw kerkgereedschap en die
heidensche roovers. Het is mij reeds bekend, dat de broeders van Raïthoe u
tot hun presbyter kozen, en dat hunne gezanten u hebben bekend gemaakt
met den hoogen eer, die u te beurt viel. Zij hebben ook onze kerk bezichtigd
en zeer bewonderd. Vertrekt gij dadelijk daarheen, of viert gij de hooge
feesten nog met ons?”

»Dat zult gij morgen vernemen,” antwoordde Paulus, die zich had opgericht
en leunde tegen een der pijlers van de smalle, naakte ruimte voor de
boetelingen. »In dit huis woont Een, aan wien ik raad wil vragen. Ik bid u,
laat mij alleen. Zoo gij wilt, sluit dan de deur en laat er mij na eenigen tijd,
eer gij ter ruste gaat, weder uit.”

»Dat kan ik niet doen,” antwoordde de andere bedenkelijk. »Mijne vrouw is


ziek, en mijn huis ligt ver van hier aan het einde van het vlek, bij de kleine
poort. Ook moet ik heden den sleutel nog brengen bij den senator Petrus,
wiens zoon, de bouwmeester Antonius, morgen vroeg wil beginnen met het
nieuwe altaar op te stellen. De arbeiders komen tegen zonsopgang, en
wanneer....”

»Laat mij den sleutel zien,” viel Paulus hem in de rede. »Tot welk een
zegen kan zulk een klein ding den toegang sluiten of wel openen! Weet ge
wat, vriend; wij kunnen, meen ik, elkander helpen. Gij gaat naar uwe zieke
vrouw, en ik breng den sleutel, wanneer ik mijn gebed voleindigd heb, naar
den senator.”

De portier bedacht zich een oogenblik, en willigde toen de bede van den
toekomstigen presbyter van Raïthoe in, ofschoon hij hem verzocht toch niet
lang te vertoeven. Toen hij het huis van den senator voorbijging, rook hij de
geur van gebraden vleesch. Hij was een arm man en dacht bij zichzelven:
»Deze vast als hij er lust in heeft; wij vasten ook, maar wanneer wij het
liefst niet zouden doen.”
De heerlijke geur, die deze klacht in hem had doen oprijzen, werd
veroorzaakt door het braden van een hamel, die heden voor alle
huisgenooten van den senator, als een feestschotel, zou worden opgedragen.
Zelfs de slaven namen aan dezen laten maaltijd deel. Petrus en vrouw
Dorothea zaten, naar Grieksche gewoonte, in een half liggende houding
naast elkander op eene eenvoudige rustbank. Vóor hen stond eene tafel,
waaraan niemand anders gezeten was, waarbij zich echter de zetels voor de
volwassene kinderen des huizes onmiddellijk aansloten. De slaven zaten
dichter bij de deur op den grond neergehurkt, en verdrongen zich in twee
kringen om een tweetal rookende schotels, waaruit zij met de vlakke hand
de bruinachtige linzenbrei aten. Naast ieder lag een rond grauw brood, dat
eerst gebroken werd, nadat de hofmeester Jethro den hamel gesneden en
verdeeld had. Aan Petrus en de zijnen werden de malsche stukken van den
rug en de schenkels van het dier aangeboden om te kiezen; voor de slaven
legde de hofmeester echter eene snede op ieders brood, voor de mannen
eene grootere, voor de vrouwen eene kleinere. Menigeen zag zeker met nijd
naar de lekkere stukken van zijne meer begunstigde dischgenooten. Doch
hij, die het karigst bedeeld werd, mocht niet klagen. Het was den slaven
slechts geoorloofd te spreken, wanneer de heer hen iets gevraagd had, en
Petrus verbood zelfs zijne kinderen over de spijzen een goed- of afkeurend
oordeel te vellen.

Te midden van de dienstboden zat ook Mirjam neergehurkt. Zij at altijd


weinig, en van vleesch had zij een afkeer. Daarom schoof zij het stuk van
de rib, dat men haar gegeven had, een ouden tuinman toe, die tegenover
haar zat, en haar dikwijls eene vrucht of wat honing schonk; want Mirjam
hield van zoetigheid.

Petrus sprak heden met de slaven in het geheel niet, en met de zijnen maar
zeer weinig. Vrouw Dorothea merkte niet zonder bezorgdheid de diepe
rimpels op tusschen zijn ernstige oogen, en hoe hij de lippen vast op elkaar
klemde, wanneer hij, de spijzen vergetende, in gedachten zat verzonken.

Het maal was geëindigd, maar hij verroerde zich niet en hem ontgingen de
vragende blikken, die uit veler oogen op hem geslagen werden. Niemand
waagde het op te staan, alvorens de heer daartoe het teeken had gegeven.
Het ongeduldigste van alle aanwezigen volgde Mirjam zijne bewegingen.
Zij schoof onrustig heen en weer; het brood, dat zij overgelaten had, met
hare spitse vingers verkruimelende. Nu eens versnelde zich hare
ademhaling, dan weder scheen deze geheel stil te staan.

Zij had de deur van den hof hooren kraken en de schreden van Hermas
herkend. »Hij zoekt den heer des huizes; weldra zal hij binnentreden en mij
onder dezen hier vinden,” dacht zij, streek onwillekeurig met hare hand
over de verwilderde haren, om ze wat gelijk te maken, en wierp een blik,
waarin zoowel haat als verachting was gelegen, op de andere slaven.

Maar Hermas verscheen niet. Zij dacht er geen oogenblik aan, dat haar oor
haar bedrogen kon hebben. Wachtte hij thans aan de deur, tot het maal zou
zijn afgeloopen? Gold zijn laat bezoek de Gallische, tot wie zij hem gisteren
weder had zien gaan met de wijnkruik? Sirona’s echtgenoot, Phoebicius, dat
wist zij, was op den berg en offerde daar aan Mithras met zijne gezellen, bij
het licht der volle maan, in een hol, dat haar sedert lang bekend was. Zij had
den Galliër gezien, toen hij, gedurende de avond-godsdienstoefening, den
hof verliet met eenige soldaten. Twee van dezen hadden hem een grooten
kist, waaruit het hengsel van een verbazend grooten mengketel stak,
benevens een zak vol water en allerlei gereedschap nagedragen. Zij wist dat
deze mannen den ganschen nacht in de Mithras-grot zouden vertoeven, en
daar »den jongen god,” de opgaande zon, met vreemde ceremoniën
begroeten. Meer dan eenmaal toch had de nieuwsgierige herderin hen
beluisterd, wanneer zij, vóor het krieken van den morgen, met hare geiten
het gebergte optrok, en haar ter oore was gekomen, dat de Mithras-dienaars
hun nachtelijk feest vierden.

Daar viel haar opeens in dat Sirona alleen was, en dat het late bezoek van
Hermas misschien haar en niet den senator gold. Zij schrikte; haar hart deed
haar pijn, en gelijk altijd, wanneer eene heftige gemoedsbeweging haar
aangreep, werd zij door haren hartstocht medegesleept, zoodat zij alle
heerschappij verloor over haren wil. Zij sprong overeind en stond reeds bij
de deur, toen de stem van den senator haar terughield, om haar het
onbetamelijke van haar gedrag onder het oog te brengen.
De kranke dien zij verpleegde lag nog altijd met de koorts, een gevolg van
de ontsteking der wond. Zij wist dat zij alle berisping zou ontgaan, wanneer
zij op de strenge vraag van haar meester zou antwoorden, dat Anubis haar
hulp noodig had. Doch zij had nog nooit gelogen, en trotschheid verbood
haar ook onwaarheid te zeggen. De andere slaven verschrikten toen zij den
senator ten antwoord gaf: »Ik kan het hier niet uithouden. De maaltijd duurt
zoo lang!”

Petrus keek door het venster naar buiten, en toen hij bemerkte hoe hoog de
maan reeds stond, schudde hij het hoofd, als verwonderde hij zich over
zichzelven, sprak zonder verdere berisping het dankgebed uit, gaf den
slaven door een teeken te verstaan, dat zij de zaal konden verlaten en trok
zich in zijn kamer terug, nadat hij zijne kinderen, waaronder alleen
Polycarpus werd gemist, eene nachtkus had gegeven.

Hij bleef er niet lang alleen, daar Vrouw Dorothea, nadat zij met hare
dochter Marthana en den hofmeester alle beschikkingen had gemaakt voor
den volgenden dag, en in het slaapvertrek harer jongste kinderen een
vriendelijken blik had geslagen op hen, die daar zoo vreedzaam sluimerden,
hier een dekje, daar een klein hoofdkussen recht schikkende—den drempel
van zijn vertrek overschreed en hem bij den naam riep.

Petrus bleef staan, keek om, en uit zijne ernstige oogen stroomde thans
zijne gade eene overvloed van dankbare teederheid tegemoet.

Dorothea kende het goede hart van den strengen man en knikte hem toe, ten
teeken dat zij hem begreep. Doch eer zij tijd had om te spreken, zeide hij:
»Kom maar dichter bij! Het drukt mij hier zwaar, en uw deel van den last
mag u niet ontgaan.”

»Geef het dan maar hier,” haastte zij zich te zeggen. »Het slanke meisje is
eene breed geschouderde vrouw geworden, zoodat het haar lichter zal
vallen haren heer de velerlei lasten des levens te helpen dragen. Maar ik ben
inderdaad zeer bezorgd. Reeds vóor wij naar de kerk gingen is u iets
onaangenaams bejegend, en dat niet alleen in de raadsvergadering. Er moet
met de kinderen iets niet in orde zijn.”
»Wat gij toch voor oogen hebt!” zeide Petrus.

»Leelijke, grijze,” hernam Dorothea, »en ze zijn niet eens bijzonder scherp.
Maar wat ulieden aangaat, de kinderen en u, dat kunnen zij in donker
waarnemen. Gij zijt over Polycarpus niet tevreden. Gisteren, toen hij naar
Raïthoe reed, hebt gij hem aangezien, zoo...zoo...ja, hoe zal ik het zeggen!
Ik kan mij wel begrijpen waarover het is, maar ik geloof dat gij u noodeloos
ongerust maakt. Hij is jong, en eene zoo wonderschoone vrouw als
Sirona....”

Petrus had tot hiertoe zijne vrouw zwijgend aangehoord. Thans vouwde hij
de handen samen en zeide, haar in de rede vallende: »Waarlijk dat grenst
aan het ongeloofelijke;—maar ik moest daar al aan gewend zijn. Wat ik u in
eene stille ure wilde toevertrouwen, dat vertelt ge mij, alsof het eene lang
bekende zaak was.”

»Waarom ook niet?” vroeg Dorothea. »Wanneer gij een twijgje op den
boom ent en het is er goed ingegroeid, dan voelt het ook de snede van den
zaag, die den boom doorsnijdt, en de verkwikking van de bron, die zijne
wortels besproeit, alsof het zelf dit leed en deze vreugde had ondervonden.
Gij zijt de boom en ik het twijgje, en de wonderkracht van het huwelijk
heeft uit u en mij een geheel gemaakt. Als uw hart slaat, klopt ook het
mijne; uw denken is het mijne geworden, en daarom weet ik ook altijd eer
gij het mij zegt, wat er in uwe ziel omgaat.”

In Dorothea’s goedige oogen blonk bij deze woorden een traan; doch Petrus
greep met hartelijkheid hare beide handen en zeide: »En wanneer de oude
knorrige stam menigmaal eene zoete vrucht draagt, dan heeft hij het te
danken aan het twijgje. Ik kan niet gelooven, dat die Anachoreten daar
boven den Heer bijzonder welgevallig zijn, omdat zij in de eenzaamheid
leven. De man wordt eerst volmaakt mensch door vrouw en kind, en wie
deze niet bezit, hij leert nooit de helderste hoogten en de donkerste diepten
des levens kennen. Zoo de man al wat hij is en wat hij vermag voor iets kan
geven, dan is het voor zijn eigen huis.”
»Voor ons huis,” hernam Dorothea, »hebt gij dit naar uw vermogen
gedaan.”

»Voor ons huis,” herhaalde Petrus op vasten toon, terwijl zijne zware stem
klonk in al hare volheid. »Twee zijn sterker dan éen, en hoe lang is het toch
wel geleden, sedert wij verleerd hebben bij alle vragen, die op het gezin en
de kinderen betrekking hebben, ‘i k ’ te zeggen. In beide opzichten heeft
men ons heden getroffen.”

»Wil de senaat dan geen deelnemen aan het aanleggen van den weg?”

»Neen! De Bisschop Agapitus heeft den doorslag gegeven. Ik behoef het u


niet te zeggen, in welke verhouding wij tot elkander staan. Ik wil geen
kwaad van hem spreken, want hij is een rechtschapen man; maar in vele
dingen zullen wij elkander nooit begrijpen. Zooals gij weet, was hij in zijne
jeugd soldaat, en zijne vroomheid heeft wat ruws, ik zou haast zeggen
krijgshaftigs. Als het naar zijn zin was gegaan, en ons opperhoofd
Obedianus mij niet had bijgestaan, dan zouden wij geen enkel beeld in de
kerk hebben, die er dan zou uitzien als een schuur en niet als een bedehuis.
Wij hebben elkander nooit kunnen verstaan, en sedert ik mij tegen zijn
wensch, om Polycarpus tot priester op te leiden, heb verzet; sedert ik den
jongen, die waarlijk reeds als kind beter teekende dan menig meester in
dezen ellendigen tijd, waarin geen groote kunstenaars geboren worden, bij
den beeldhouwer Thalassius in de leer bracht, spreekt hij over mij alsof ik
een heiden ben.”

»En toch acht hij u hoog, dat weet ik,” hernam vrouw Dorothea.

»Gaarne betaal ik hem met dezelfde munt,” antwoordde Petrus. »Dat wat
hem van mij vervreemdt is waarlijk niet iets laags. Hij waant het zuiver
geloof alleen te bezitten, en daarvoor te moeten strijden. Hij noemt de
werken der kunstenaars heidensche gruwelen. Die nimmer de louterende
kracht van het schoone ondervonden heeft, meent dat elke afbeelding tot
afgoderij voert. Polycarpus’ engelen en diens goede herder mochten zijne
goedkeuring nog wegdragen, maar over de leeuwen geraakte de oude
krijgsman in woede. Hij noemde ze vervloekte afgoden en duivelswerk.”
»Maar ook in den tempel van Salomo waren leeuwenbeelden te zien,” sprak
Dorothea.

»Dat juist wierp ik hem tegen, en verder nog, dat men in de catecheten-
scholen en in de stichtelijke dierkunde die wij bezitten, den Heiland zelven
bij een leeuw vergelijkt; dat ook Markus de evangelist, die het evangelie
des Heeren naar Alexandrië overbracht, met een leeuw wordt afgebeeld.
Maar hij bestreed mij steeds heftiger, op grond dat de werken van
Polycarpus bestemd zijn niet om eene heilige plaats, maar het Caesareum te
versieren. Want hij ziet daarin niets anders dan een heidensch gebouw, en
de schoone werken der Grieken, die daar bewaard worden, noemt hij
ellendige fratsen, waarmede de Satan de harten der christenen verleidt. De
andere senatoren verstaan zijne onbeschaafde taal, maar mijne redenen niet,
en daarom vielen zij hem bij en werd mijn voorstel om den weg aan te
leggen verworpen, op grond dat het eene christelijke gemeente niet betaamt
de afgoderij in de hand te werken, en wegen te banen voor den duivel.”

»Ik kan het u aanzien, dat gij hun scherp te woord hebt gestaan.”

»Dat geloof ik wel,” ging Petrus voort met neergeslagen oogen. »Er zal
menig hard woord gevallen zijn, en dat liet men mij ontgelden. Agapitus
was bijzonder ontevreden. Hij toonde een verslag der diakenen met mijne
rekening en verantwoording. Zij misprezen het zeer, dat gij evenveel
brooden aan heiden- als aan christengezinnen had uitgedeeld. Dat is nu wel
waar, maar...”

»Maar,” vervolgde Dorothea levendig, »de honger kwelt de ongedoopten


evenzeer. Hunne christelijke buren ondersteunen hen niet, en zij zijn toch
ook onze naasten. Ik zou mijn ambt al zeer slecht uitoefenen, wanneer ik ze
liet verhongeren, omdat zij den besten troost moeten ontberen.”

»Toch,” zeide Petrus, »besloot de raad, dat gij in het vervolg hoogstens een
vierde deel van het u toegewezen graan voor hen zoudt besteden. Gij
behoeft niet te schrikken. Wat vroeger van het onze verkocht werd, zal
voortaan ter uwer beschikking zijn. Gij zult voortaan aan geen van uwe
pleegkinderen een enkel brood onthouden. Doch wat de aanleg van den weg
betreft, dat kan nog een poos duren. Er is echter geen haast met de
voltooiing, want Polycarpus zal toch bij ons zijne leeuwen moeielijk
kunnen afwerken. Die arme knaap! Met welk eene liefde heeft hij de
modellen van klei gevormd, en hoe wonderbaar is het hem gelukt de
houding der koninklijke dieren weder te geven! Het was alsof de geest van
de oude meesters van Athene hem bezielde. Wij zullen nu eens overleggen,
of zich te Alexandrië niet....” »Beproeven wij liever terstond,” zeide zijne
vrouw hem in de rede vallende, »Polycarpus over te halen om deze
modellen te laten liggen en andere meer heilige werken uit te voeren.
Agapitus ziet scherp, en die heidensche werken gaan den jongen al te zeer
ter harte.”

Bij de laatste woorden fronsde de senator het voorhoofd, en zeide niet


zonder opgewondenheid: »Niet alles wat de heidenen hebben gemaakt, is te
verwerpen. Polycarpus moet ernstig en voortdurend aan het werk blijven,
want hij richt zijn oogen op iets, waarvan zij afgewend moeten blijven.
Sirona is de vrouw van een ander, en men mag ook niet uit scherts de vrouw
van zijn naasten voor zich trachten te winnen. Acht gij de Gallische in staat
haar plicht te verzaken?”

Dorothea aarzelde; na een oogenblik nadenkens antwoordde zij: »Zij is een


schoon en ijdel kind, ja een kind! Ik denk daarbij aan hare geheele manier
van zijn, niet aan haar ouderdom, ofschoon zij inderdaad de kleindochter
kon zijn van den wonderlijken man, voor wien zij geen liefde of achting,
neen, niets dan afkeer gevoelt. Wat het is weet ik niet, maar reeds in Rome
moet hij haar iets ontzettends voorgesteld hebben, en ik doe maar geen
pogingen meer om haar hart gunstig voor hem te stemmen. In alle andere
dingen is zij gevoelig en laat zij zich gemakkelijk leiden, en dikwijls kan ik
mij niet begrijpen, hoe zij zoo uitgelaten kan zijn, wanneer zij met de
kinderen speelt. Gij weet toch hoe de kleinen, zelfs Marthana aan haar
gehecht zijn. Ik wenschte wel dat zij eene christin was, want ook ik,
waarom zou ik het verzwijgen, heb haar lief. Men kan in hare
tegenwoordigheid niet droefgeestig zijn. Zij is mij genegen, zij vreest mijne
berisping en is er altijd op uit mijne goedkeuring te winnen. Het is waar, zij
tracht alle menschen te behagen, zelfs de kinderen; doch Polycarpus, welk
een flink man hij ook is, zoover ik zien kan, niet meer dan de anderen,
stellig niet!”

»Doch de jongen,” zeide Petrus, »ziet telkens naar haar om, en Phoebicius
heeft het opgemerkt. Gisteren is hij mij tegengekomen, toen ik naar huis
ging, en hij verzocht mij, op zijne beleefde maar scherpe manier, mijn zoon
den goeden raad te geven, in het vervolg, als hij rozen wilde schenken, deze
liever in de vensters van anderen dan in het zijne te werpen, want hij was
geen vriend van bloemen, en voor zijne vrouw plukte hij ze liever zelf.”

De vrouw van den senator verbleekte, en zeide kortaf en op stelligen toon:


»Wij hebben dien huurder niet noodig, en hoezeer ik zijne vrouw ook
missen zal, geloof ik toch dat het beste zal zijn, wanneer gij hen verzoekt
naar een ander verblijf uit te zien.”

»Spreek niet verder, vrouw,” zeide Petrus ernstig, terwijl hij met de hand
zijne afkeuring te kennen gaf. »Zullen wij er Sirona voor laten boeten, dat
onze zoon om harentwille eene onbezonnenheid heeft begaan? Gij hebt
echter gezegd, dat het verkeer met de kinderen en hare achting voor u haar
voor afdwalingen zullen bewaren, en nu zouden wij haar de deur wijzen?
Dat nooit. De Galliërs blijven in mijn huis, zoolang zij niets doen wat mij
dwingt hen er uit te zetten. Mijn vader was wel een Griek, maar van
moederszijde heb ik Amalekietisch bloed in de aderen, en zoo ik hen, met
wien ik eens onder mijn dak het brood deelde, over mijn drempel joeg, zou
ik mijzelven onteeren. Polycarpus moet gewaarschuwd worden en
vernemen, wat hij aan ons, aan zichzelven en aan het gebod des Heeren
verschuldigd is. Ik weet zijne uitnemende gaven te waardeeren en ben zijn
vriend, maar ook zijn heer, en zal weten te voorkomen, dat mijn zoon de
losse zeden van de hoofdstad in zijn eigen vaders huis invoert.”

De laatste woorden klonken als hamerslagen, en in de oogen van den


senator stond te lezen, dat hij op dit punt vastbesloten was.

Toch naderde zijne vrouw hem zonder vrees. Zij legde hare hand op zijn
arm en zeide: »Wat is het toch goed dat de man het rechte in het oog houdt,
terwijl wij vrouwen gewoon zijn den eersten indruk van ons hart te volgen.
Ook bij het worstelen bedient gijlieden u enkel van geoorloofde
handgrepen, terwijl vechtende vrouwen soms nagels en tanden gebruiken.
Beter dan wij weet gij het onrecht te voorkomen; dat hebt ge mij weder
getoond. Maar in het ten uitvoer brengen van hetgeen goed is, zijt gij onzen
meerderen niet. De Galliërs mogen in vrede bij ons blijven, en gij kunt
Polycarpus streng in ’t verhoor nemen; doe het echter allereerst als zijn
vriend. Of ware het niet beter, wanneer gij dit aan mij overliet? Hij heeft
zich zoozeer verheugd in het vooruitzicht op het voltooien zijner leeuwen,
en zijne medewerking bij den grooten bouw in de hoofdstad, en daarmede
zal het nu uit zijn! Ik wenschte dat ge hem dit reeds aan het verstand had
gebracht. Doch liefdesgeschiedenissen zijn vrouwenzaken, en gij weet hoe
lief de jongen mij heeft. Een moederlijk woord werkt dikwijls meer uit, dan
de klap eens vaders. Het is in het leven als in den krijg: eerst brengt men de
boogschutters in het veld; de zwaargewapenden blijven achter en dienen
hun tot steun. Eerst als de vijand niet wijken wil, treden de laatsten vooruit
en beslissen den slag. Laat mij vooraf met den jongen spreken. Het kon toch
zijn, dat hij enkel uit scherts eene roos in het venster der Gallische wierp,
die immers met zijne broertjes en zusjes speelt, alsof zij tot onze familie
behoorde. Ik zal hem in ’t verhoor nemen, en is het er zóo mede gesteld,
dan zou het noch billijk, noch verstandig zijn hem te berispen. Zelfs met
eene waarschuwing moet men voorzichtig te werk gaan, want menigeen,
die nooit aan stelen heeft gedacht, is door eene valsche verdenking een dief
geworden. Zulk een jeugdig gemoed dat begint lief te hebben, is als een
wilde knaap, die bij voorkeur langs paden wandelt, waarvoor men hem
gewaarschuwd heeft. Toen ik nog een meisje was, ontwaarde ik zelve eerst
hoe lief ik u had, nadat de vrouw van den senator Aman, die u voor hare
eigene dochter begeerde, mij den raad had gegeven mij voor u te wachten.
Wie zijn tijd te midden van al de verleidingen van het Grieksche Sodom zoo
ernstig heeft besteed als Polycarpus, wie zich daar zulk een lof van zijne
leeraars en meesters heeft verworven gelijk hij, hem heeft de loszinnigheid
der Alexandrijnen niet geschaad. In de eerste jaren bepaalt de mensch in
welke richting hij gedurende zijn volgend leven zal voortgaan, en die
richting heeft Polycarpus aangenomen, alvorens hij ons huis verliet. Ja, als
ik niet wist hoe braaf hij is, dan zou ik slechts op u hebben te zien, om tot
mijzelven te zeggen: »uit het kind, dat door dezen is groot gebracht, kan
nooit een slecht man groeien.”
Petrus haalde bedenkelijk, als hield hij die vleiende woorden zijner vrouw
voor ijdele dwaasheid, en toch lachend de schouders op, en vroeg: »Bij
welken rhetor hebt gij toch school gegaan? Het zij zoo; spreekt gij met den
jongen als hij uit Raïthoe terugkomt. Wat staat de maan reeds hoog! Kom,
laat ons ter ruste gaan, Antonius zal morgen zeer vroeg het altaar opstellen,
en daar wil ik bij zijn.”
NEGENDE HOOFDSTUK.

Mirjam had goed gehoord. Terwijl zij bij het avondeten werd opgehouden,
had Hermas de deur van den hof geopend. Hij was gekomen om den
senator, uit erkentelijkheid voor de geneesmiddelen, waaraan zijn vader
zooveel beterschap had te danken, een flinken jongen steenbok te brengen,
dien hij weinige uren geleden geschoten had. Hij had hiermede wel tot den
volgenden morgen kunnen wachten, maar hij vond geen rust boven op den
berg en hij kon noch wilde het zichzelven verhelen, dat veel minder het
verlangen om zijn gevoel van dankbaarheid uit te spreken hem naar de oase
dreef, dan wel de hoop om Sirona te zien en een woord van hare lippen te
hooren.

Sedert zijne eerste ontmoeting had hij haar meermalen gesproken, en hij
was zelfs in haar huis geweest, als zij hem wijn voor zijn vader gaf en hij de
ledige flesschen terugbracht. Eens, terwijl zij de flesch die hij vasthield uit
de groote kan vulde, hadden hare blanke vingers de zijne aangeraakt, en
haar vraag of hij dan bang voor haar was, of waarom anders zijne hand, die
toch zoo sterk scheen te zijn, zoo angstig beefde, kon hij maar niet vergeten.

Hoe meer hij het huis van Petrus naderde, des te heviger klopte zijn hart.
Hij bleef voor de deur van den hof staan om adem te halen en weder op zijn
verhaal te komen, want hij gevoelde dat het hem, in zulk een opgewonden
toestand, moeielijk zou vallen in behoorlijke orde zijne gedachten uit te
spreken. Eindelijk greep zijne hand den knop van de deur en trad hij den
hof binnen.

De honden kenden hem al en sloegen maar even aan, toen hij den drempel
overschreed. Hij had iets te brengen en wilde niets wegnemen, en toch
scheen het hem toe alsof hij een dief was, toen hij eerst opzag naar het
groote huis, dat door het maanlicht helder werd beschenen, en dan naar het
huis van den Galliër, dat daar, in duisternis gehuld, in onbestemde
omtrekken stond, en eene breede donkere schaduw wierp op het glad
geloopen en glinsterend graniet van het plaveisel. Er was geen mensch te
bespeuren, en de reuk van het feestgebraad zeide hem, dat Petrus en de
zijnen aan den maaltijd zaten.

»Ik zal hun, die daar zitten te smullen, ongelegen komen,” sprak hij in
zichzelven, terwijl hij den bok neerlegde op den steenen bank bij de deur en
daarbij naar het hem maar al te goed bekende venster van Sirona keek. Het
was niet verlicht, maar hij zag toch iets wits in het steenen kozijn, en dit
trok zijne blikken met onweerstaanbare toovermacht aan. Nu bewoog het
zich; daar verhief Sirona’s hazewindhondje vlak bij hem zijn schelle stem.

Zij was het, zij moest het zijn! Haar beeld trad hem in al zijn glans voor de
oogen, en opeens kwam het hem in de gedachte, dat zij alleen was, want hij
was Phoebicius en de oude slavin te midden van de Mithras’ aanbidders op
den weg in de oase tegengekomen.

Hoe was die vrome jonkman, die de geeselriemen op zijn vleesch deed
nederdalen, om verleidelijke droomgestalten te verbannen, in weinige
dagen veranderd! Om zijn vaders wil had hij den berg nog niet verlaten, hij
was echter besloten de wereld niet langer te ontvluchten, maar haar veeleer
op te zoeken. De verpleging zijns vaders had hij aan den vromen Paulus
overgelaten, en hij had beneden de rots omgezworven. Nu eens oefende hij
zich daar in het werpen met de schijf, dan weder maakte hij jacht op
steenbokken en roofdieren. Soms daalde hij, doch altijd wel een weinig
schroomvallig, in de oase af, om daar rondom het huis van den senator te
loopen, ten einde Sirona te zien.

Thans werd hij met eene onweerstaanbare kracht tot haar getrokken, daar
hij wist dat zij alleen was. Wat hij van haar wilde, wist hij zichzelven
eigenlijk niet te zeggen, en volmaakt duidelijk was hem niets, dan dat hij
wenschte haar vinger nog eens met den zijnen aan te raken. Of dat zonde
moest heeten of niet, dit was hem vrij onverschillig. Zonde had men ook
zijn onschuldig spel genoemd, zonde elke gedachte aan de wereld, waarnaar
hij verlangde, en hij was geheel besloten de zonde voor zijn rekening te
nemen, ten einde zijn doel te bereiken. Het was ten slotte toch niet anders
dan een schrikbeeld, waarmede men kinderen bang maakt, en de waardige
Petrus had hem verzekerd, dat hij een man was, van wien men daden moest
verwachten. In het gevoel dat hij een ongehoord waagstuk ging beginnen,
naderde hij het venster van de Gallische, en deze herkende hem terstond,
want hij werd beschenen door het licht van de volle maan.

»Hermas!” hoorde hij zacht roepen.

Hem overviel zulk een hevige schrik, dat hij als aan den grond genageld
bleef staan, en meende dat zijn hart ophield te kloppen.

Andermaal riep eene zachte vrouwestem: »Hermas zijt gij het? Wat brengt u
zoo laat in den avond tot ons?”

Hij stamelde onsamenhangende woorden; doch zij zeide: »Ik kan u niet
verstaan; kom wat nader bij.”

Onbewust bewoog hij zijn voet en trad in de schaduw van het huis tot aan
haar venster.

Zij droeg een wit gewaad met open mouwen, en hare armen kwamen niet
minder helder dan haar kleed tegen de duisternis uit.

Het hazewindje begon weder te keffen. Zij bracht het tot bedaren en vroeg
vervolgens aan Hermas hoe het zijn vader ging, en of hij ook wijn noodig
had.

Hij antwoordde dat zij goed was, engelachtig goed; dat de kranke weder
geheel bijkwam, en dat zij hem veel te veel van hare goede gaven had
geschonken. Wat beiden verder spraken mocht ieder hooren; toch
fluisterden zij, alsof het over verbodene dingen handelde.

»Wacht even,” verzocht Sirona, en verdween in de kamer. Een oogenblik


later verscheen zij weder en zeide op zachten treurigen toon: »Ik wilde u
uitnoodigen binnen te komen, maar Phoebicius heeft de deur gesloten. Ik
ben geheel alleen. Houdt de flesch omhoog, opdat ik haar door het venster
uit de kruik vulle.”
Bij deze woorden bukte zij naar de groote wijnkan. Zij was sterk, maar de
kruik scheen haar heden veel moeielijker op te tillen dan op andere dagen,
en zuchtend zeide zij: »De amphora is mij te zwaar.”

Hij hief de hand naar het venster op; wederom raakten hare vingers de zijne
aan, en weder had hij hetzelfde zalig gevoel, waaraan hij dag en nacht had
gedacht, sedert hij het voor de eerste maal had ondervonden.

Op dit oogenblik kwam er beweging in het tegenoverliggende huis. De


slaven stonden van den maaltijd op. Sirona wist wat er plaats had. Zij
schrikte en riep, terwijl zij angstig naar de deur van den senator wees: »Bij
alle goden, zij komen, en wanneer zij u hier opmerken, ben ik verloren.”

Hermas overzag, terwijl hij scherp luisterde naar hetgeen er in het andere
huis gebeurde, met een snellen blik den hof. Zoodra hij begreep, dat het
onmogelijk zou zijn de meer en meer naderende slaven van Petrus te
ontloopen, riep hij Sirona gebiedend toe: »Ga achteruit!” en sprong door het
venster in het vertrek van den Galliër.

Op hetzelfde oogenblik ging de deur van den senator open en liepen de


slaven den hof in, Mirjam de eerste van allen. Vol verwachting overzag zij
de groote ruimte, om met hare oogen hem te zoeken. Zij zag zich
teleurgesteld; hij was er niet. Toch had zij hem hooren binnenkomen, en de
deur had zich niet andermaal geopend; dat wist zij stellig en zeker.

Eenige slaven begaven zich naar den stal, anderen gingen de poort door de
straat op, om van de avondkoelte te genieten. Jethro’s oog viel op den
steenbok. Hij liet het beest door een der slaven optillen en in de schuur
brengen. Hij onderzocht niet hoe het hier kwam, want een Amalekietisch
jager, wien Petrus een stuk grond in gebruik had gegeven, was gewoon
telkens het beste deel van zijn buit, zonder een woord er bij te voegen, voor
de deur van zijn weldoener neer te leggen.

De slaven zetten zich buiten in groepen op den grond, keken naar de


sterren, babbelden en zongen. De herderin bleef alleen in den hof achter, en
doorsnuffelde dien in alle hoeken, als zocht zij een verloren kleinood. Zij
keek zelfs achter de molensteenen en de donkere schuur, waarin de
werktuigen der steenhouwers bewaard werden. Eindelijk bleef zij staan en
balde de kleine vuisten. In weinige vlugge sprongen stond zij in den
schaduw van het huis, waarin de Galliërs woonden. Tegenover Sirona’s
venster bleef zij staan. De man die daar binnen op en neer liep was hij en
geen ander.

Thans wist zij waar hij toefde. Zij beproefde te lachen, omdat de smart die
zij ondervond haar te brandend heet scheen om die door tranen te kunnen
blusschen. Met dit al verloor zij toch hare tegenwoordigheid van geest niet
geheel en al. »Zij zijn in het donker,” dacht zij, »en zullen mij zien wanneer
ik onder het venster ga staan om te luisteren. Toch moet ik weten wat zij
samen doen.”

Fluks keerde zij de woning van den Galliër den rug toe, trad in den helderen
maneschijn, bleef daar een oogenblik staan, en ging vervolgens het
slavenverblijf binnen. Weinige oogenblikken later sloop zij achter de
molensteenen, en kroop van daar zonder geritsel als een slang over den
grond, langs de in den donkeren schaduw liggende fundamenten van het
huis van den centurio, om onder het venster van Sirona te blijven liggen.
Haar hart klopte zoo luide, dat het hare scherpe ooren moeielijk viel te
luisteren. Maar al kon zij niet verstaan wat hij zeide, zij onderscheidde toch
de klank van zijne stem. Hij bevond zich niet meer in Sirona’s vertrek, maar
met haar in de kamer aan de straat. Zij kon liet dus wagen op te staan, om
door het geopende venster naar binnen te zien.

De deur, die de beide vertrekken van den Galliër verbond, was gesloten, en
eene lichtstreep zeide haar, dat er in Phoebicius’ woonkamer, waar zij
samen waren, eene lamp brandde. Reeds strekte zij de hand uit, om in het
donkere slaapvertrek te klimmen, toen een luide schaterlach van Sirona haar
oor trof.

Het beeld harer vijandin trad haar voor de verbeelding, schitterend en in een
stralenkrans van licht, als op dien morgen, toen Hermas tegenover haar had
gestaan, door betoovering als aan den grond genageld. En thans, thans lag
hij zeker aan hare voeten, zeide hij haar zoete, vleiende woorden, sprak hij
haar van liefde, strekte hij zijn arm naar haar uit. En zij had gelachen!
Daar lachte zij weder!

Waarom werd het nu stil?—Bood zij hem misschien hare lippen aan tot een
kus?—Zeker, zeker!—En Hermas rukte zich niet los uit hare blanke armen,
zooals hij op dien middag aan de bron zich met afschuw uit de hare had
losgewrongen, om niet weder te keeren!

Het koude zweet stond haar op het voorhoofd. Als eene waanzinnige greep
zij in hare dikke zwarte haren, en haar bleeke mond kon een luide kreet niet
terughouden, die geleek op het geschreeuw van een angstig dier. Eenige
oogenblikken later sloop zij door de stallen en de poort, waardoor men het
vee uitdreef, naar buiten, en vloog, zichzelve niet meer meester, den berg op
naar de Mithrasgrot, naar Phoebicius, Sirona’s echtgenoot. De Anachoreet
Gelasius zag van verre in de maneschijn de gedaante van de herderin, die
daar den berg opklauterde, en hoe haar schaduw haar volgde van steen tot
steen. Hij wierp zich ter aarde en sloeg een kruis over zijn voorhoofd, want
hij meende eene spookgestalte gezien te hebben uit de heidensche
godenwereld, eene Oreade1, door een satyr vervolgd.

Sirona had de kreet van de herderin gehoord.

»Wat was dat?” vroeg zij verschrikt den jonkman, die in den vollen feestdos
van een Romeinsch officier, zoo schoon als een jonge krijgsgod, maar links
en tamelijk onkrijgshaftig in zijne bewegingen voor haar stond.

»Er heeft een uil gekrast,” antwoordde Hermas. »Vader moet mij eindelijk
zeggen uit welk geslacht wij afkomstig zijn, en dan ga ik naar Byzantium,
het nieuwe Rome, om den keizer te zeggen: »Hier ben ik. Ik wil onder uwe
soldaten voor u strijden.”

»Zóo bevalt ge mij,” riep Sirona.

»Als dat waar is,” hernam Hermas, »zoo bewijs het mij, en laat mij slechts
eenmaal mijne lippen op uw gouden haren drukken. Gij zijt zoo schoon en
vriendelijk als eene bloem; zoo vroolijk en schitterend als een vogel, en
toch zoo hard als het gesteente van onzen berg. Als ge mij niet éen kus
toestaat, word ik ziek en kwijn ik weg van smachtend verlangen, eer ik van
hier weg kan komen, om in den krijg mijne kracht te toonen.”

»En willigde ik uw verlangen in,” zeide de Gallische lachend, »zoo zoudt


gij steeds meer kussen willen hebben, en ten laatste in het geheel niet meer
weg kunnen komen. Neen, neen, mijn vriend, ik ben de wijste van ons
beiden. Ga nu in de donkere kamer. Ik wil eens onderzoeken of de lieden
weder naar binnen zijn gegaan, en of gij door het venster aan de straat
ongehinderd weg kunt komen; want gij zijt reeds veel te lang bij mij
geweest. Hoort gij, dit verlang ik bepaald!”

Hermas gehoorzaamde met een zucht. Sirona opende intusschen de


vensterluiken en zag naar buiten. De slaven gingen juist in den hof terug.
Zij riep hen eenige vriendelijke woorden toe, die niet minder vriendelijk
beantwoord werden, want de Gallische, die ook met welgevallen op den
geringste neerzag, was bij allen even geliefd. Met volle teugen dronk zij de
koele nachtlucht in, en zag vergenoegd naar de maan op, want zij was zeer
tevreden over zichzelve.

Toen Hermas in haar kamer was gesprongen, was zij verschrikt


achteruitgegaan. Doch hij had haar hand gegrepen en zijne brandende
lippen op haar arm gedrukt. Zij had hem laten begaan, want een zonderlinge
verwarring had zich van haar meester gemaakt. Daar hoorde zij hoe vrouw
Dorothea riep: »Zoo aanstonds, zoo aanstonds! Ik wil de kinderen eerst
goeden nacht zeggen.”—Deze eenvoudige woorden uit dien mond werkten
als met een toovermacht op de schoone vrouw, die zoo mishandeld en
gewantrouwd werd, die toch zoo geheel geschapen was voor geluk, liefde
en vreugde, en wier hart zoo warm klopte.

Toen haar echtgenoot haar opgesloten en zelfs hare slavin met zich
medegenomen had, was zij eerst begonnen te razen en te weenen. Zij dacht
aan wraak, aan vluchten, maar was geëindigd met, innerlijk beleedigd en
stil, voor het venster plaats te nemen, om te denken aan haar schoon
vaderland, hare broeders en zusters, en de donkere olijvenbosschen van
Arelate.
Daar verscheen Hermas. Het was haar niet ontgaan, dat de jonge
Anachoreet haar hartstochtelijk bewonderde, en dat verheugde haar, want
hij beviel haar. Het streelde haar en scheen haar van dubbele waarde, dat hij
in verwarring was geraakt toen hij haar aanzag; want zij wist dat de
kluizenaar in het schaapsvel, wien zij den wijn schonk, toch eigenlijk een
aanzienlijk jongeling was. En hoe verdiende de arme jongen medelijden,
daar een harde vader hem zijne jeugd ontstal!

Eene vrouw toont den man, met wiens lot zij begaan is, gemakkelijk eene
teedere toegenegenheid, misschien omdat zij het aan hem te danken heeft,
dat zij zich de sterkere mag gevoelen, en omdat door hem en zijn leed de
edelste begeerte van haar vrouwelijk gemoed, namelijk om hulp te bewijzen
door zorgvuldige verpleging, bevrediging mag verwachten. In de harten van
mannen pleegt de liefde te verflauwen, als het medelijden begint. Op de
ontkiemende plant eener vrouwelijke neiging werkt de bewondering als de
zonneschijn, en het medelijden is de glans, die van het vrouwelijk gemoed
zelve uitstraalt.

Maar noch het een noch het ander had dien avond Sirona aanleiding
gegeven, om Hermas aan haar venster te roepen. Zij gevoelde zich zoo
beangst en verlaten, dat ieder haar welkom moest zijn, uit wiens mond zij
een vriendelijk woord mocht verwachten, een woord dat haar beleedigd
gevoel van eigenwaarde weder kon opwekken. Daar verscheen nu de
Anachoreet, die in hare nabijheid zichzelven, en al het overige vergat;
wiens blikken, wiens bewegingen, wiens zwijgen haar zelfs scheen te
huldigen. En dan zijn dwaze sprong in haar venster, en zijn hartstochtelijk
bedelen om een gunst! Dat is liefde, zeide zij tot zichzelve. Hare wangen
gloeiden, en toen Hermas hare hand greep en zijne lippen op haar arm
drukte, weerde zij hem niet af, totdat de stem van Dorothea haar herinnerde
aan die waardige vrouw en hare kinderen, en door deze aan hare eigene ver
verwijderde broertjes en zusjes.

Als een reinigende stroom vervulde de gedachte aan deze reinen haar
ontroerd gemoed, en opeens stelde zij zich de vraag: Wat zou ik toch zijn
zonder die daar aan de overzijde, en is deze groote verliefde knaap, die nog
pas als een schoolknaap tegenover Polycarpus stond, dan waard, dat ik om
zijnentwil het recht opgeef hun vrij in de oogen te zien? Zij weerde daarom
Hermas, die het voor de eerste maal waagde met zijne lippen hare
welriekende goudgele haren te naderen, met gestrengheid af, en gebood
hem bescheiden te zijn en hare hand los te laten.

Zij sprak zacht, maar op zulk een beslissenden toon, dat de jongeling, aan
gehoorzaamheid gewend, zich zonder weerstand te bieden door haar in het
woonvertrek liet duwen. Daar stond een brandende lamp op de tafel, en op
de rustbank, geplaatst tegen een der zijwanden, die met bonte kleuren
beschilderd waren, lagen de kleederen, de helm, de staf van den centurio en
de overige deelen van zijne wapenrusting, die Phoebicius had afgelegd,
vóor hij naar het Mithrasfeest was gegaan, om zich te tooien met het
gewaad van een ingewijde in den leeuwengraad.

Het lamplicht deed nu ook Sirona’s edele gestalte uit het duister te
voorschijn komen. Toen zij daar zoo in al hare schoonheid, met blozende
wangen, voor hem stond, begon het hart van den jonkman sneller te
kloppen. Opnieuw ontwaakte zijne stoutheid en breidde hij zijne armen uit
om haar te omvatten. Doch de Gallische ging voor hem uit den weg, trad
achter de tafel, legde hare handen op het gepolijste blad, en verweet hem,
door dit meubel als door een schild beschut, op schier moederlijken toon,
zijne meer dan vrije, aanmatigende, ja onpassende handelwijze. Iemand die
het vrouwelijk hart kent, zou over deze woorden, uit dezen mond en in dit
uur, geglimlacht hebben, doch Hermas sloeg schaamrood de oogen neder,
en was niet in staat een enkel woord tegen te spreken.

Bij de Gallische had eene groote verandering plaats gegrepen. Zij gevoelde
zich trotsch op hare deugd, op de overwinning die zij over zichzelve had
behaald, en wenschte, terwijl zij zich vermeide in den glans harer eigene
voortreffelijkheid, dat ook Hermas deze mocht opmerken en erkennen. Zij
begon hem onder het oog te brengen, hoeveel zij in de oase te ontbeeren en
te lijden had, en sprak over de eerbaarheid en de plichten van de vrouw, en
de slechtheid en vermetelheid der mannen. Hermas, zeide zij, was niet beter
dan de rest, en omdat zij goed voor hem was geweest, daarom meende hij
reeds een recht op haar hart te hebben. Daarin bedroog hij zich echter zeer,
en als de hof maar vrij was, zou ze hem reeds lang de deur hebben gewezen.
De jonge kluizenaar luisterde maar half naar hare woorden, want zijne
aandacht werd geboeid door de voor hem liggende wapenrusting van
Phoebicius, die aan zijne hartstochtelijke aandoeningen eene nieuwe
richting gaf. Onwillekeurig strekte hij zijne hand uit naar den blinkenden
helm, en viel de schoone spreekster in de rede met de vraag: »Mag ik hem
opzetten?”

Toen lachte Sirona. Zij riep vroolijk en in eene geheel andere stemming:
»Neem hem maar! Gij zoudt wel een soldaat willen zijn?—Wat staat hij u
goed!—Doe nu die leelijke schaapsvacht eens af en laat zien hoe een
Anachoreet er als centurio uitziet.”

Hermas liet zich dit geen tweemaal zeggen. Hij kleedde zich met de
wapenrusting van den Galliër, en Sirona hielp hem daarbij.

Het moet toch wel treurig met ons menschen gesteld zijn! Hoe komt het
anders, dat wij reeds van onze jeugd zulk een groote lust plegen te hebben
in verkleedingen, dat is in het prijsgeven van onzen eigen persoon ten
gunste van een ander, wiens gestalte wij borgen? Dit moeielijk te verklaren
genot deelt het kind met den wijze, en de ernstige man, die het zou willen
veroordeelen, zou daarom juist geen wijze zijn. Want wie zich geheel en al
van elke dwaasheid wil onthouden, is des te zekerder een dwaas, naarmate
hij het minder meent te zijn. Met name voor de vrouwen heeft het
verkleeden van anderen iets buitengemeen bekoorlijks. Men mag dikwijls
vragen wie meer geniet, de kamerjuffer die hare meesteres tooit, of de met
zooveel kostbaarheden opgesierde gebiedster.

Sirona hield van elke vermomming. Indien men naar een grond had moeten
zoeken, waarom de kinderen en kleinkinderen van den senator haar zoo
liefhadden, dat had men zeker niet in de laatste plaats mogen noemen dat zij
zich door dezen gewillig en in opgeruimde stemming met bontkleurige
doeken, linten en bloemen liet opsieren, en dat zij van hare zijde ook de
kunst verstond, om de allergrappigste verkleedingen uit te denken.

Zoodra zij Hermas met den helm voor zich zag staan, bekroop haar de lust
om de vermomming, die hijzelf begonnen was, te voltooien. Geheel
onbezorgd was zij ijverig in de weer om de wapenrok recht te trekken. Zij
hielp hem het pantser dichtgespen en het zwaard vastmaken. Onder dezen
arbeid, waarbij de Anachoreet zich tamelijk onbeholpen aanstelde, klonk
telkens haar buitengemeen gulle en vroolijke lach. Zoodra hij, hetgeen
trouwens nog al eens gebeurde, hare hand zocht te grijpen, tikte zij hem
gevoelig op de vingers en zette hem met een krachtig woord op zijn plaats.

Hermas’ verlegenheid verdween al meer en meer bij dit genoeglijk spel, en


weldra begon hij haar mede te deelen, hoe hij dat eenzame leven op den
berg verafschuwde. Hij vertelde haar, dat Petrus zelf hem geraden had zijne
kracht in de wereld te beproeven, en deelde haar in vertrouwen mede, dat
hij, als zijn vader genezen zou zijn, soldaat wilde worden en roemrijke
daden verrichten. Zij betuigde hare ingenomenheid met dit besluit, prees
hem en wekte hem er nog meer toe op. Dan weder berispte zij zijne
linksche houding, toonde hem met komischen ernst hoe een krijgsman moet
staan en gaan, noemde zich zijn drilmeester, en verlustigde zich in den ijver,
waarmede hij zich bereid toonde haar in alles na te volgen.

Met dit spel vloog de tijd om. Hermas gevoelde zich trotsch in zijn
soldaten-uniform, en gelukkig door hare tegenwoordigheid en in het
uitzicht op zijne toekomstige daden. Sirona was echter zoo opgeruimd als
anders bij het spelen met de kinderen, en zelfs de rauwe kreet van Mirjam,
dien de jonkman voor het gekras van een nachtuil had gehouden, kon haar
slechts voor een oogenblik herinneren aan het dreigend gevaar, waaraan zij
zich blootstelde.

De slaven van Petrus waren reeds lang ter ruste gegaan, toen het spel met
Hermas haar begon te vermoeien, en zij hem beval de wapenrusting van
haar man af te leggen en haar te verlaten.

Hermas gehoorzaamde, terwijl zij het vensterluik, dat op de straat uitkwam,


voorzichtig opende, en zich tot hem omkeerende zeide: »Gij moogt niet
door den hof, door dit venster moet gij naar buiten. Doch daar komt iemand
de straat op. Laat hem eerst voorbijgaan. Het zal wel niet lang duren, want
hij schijnt haast te hebben.”
Zeer voorzichtig trok zij het luik naar zich toe en lachte weder, toen zij zag
hoe onbeholpen Hermas te werk ging bij het losgespen der scheenplaten.
Maar op hare vroolijke lippen bestierf weldra het lachen, toen de tuindeur
openvloog, en zij de stem van haar echtgenoot herkende, die de honden het
stilzwijgen oplegde.

»Voort, voort, om aller goden wil!” riep zij met bevende stem, doofde de
lamp uit, met eene snelle tegenwoordigheid van geest, die de natuur aan
zwakke vrouwen als wapen heeft verleend, wanneer zich plotseling een
gevaar opdoet, drong Hermas naar het venster en stiet de luiken open. De
jonkman sprong, zonder haar vaarwel te zeggen, met een vaart op den weg,
en vloog, achtervolgd door het geblaf der honden, die hij in alle huizen deed
ontwaken, de straat op in de richting van het kerkje.

Hij was nog niet halverwege gekomen, toen eene mannelijke gedaante hem
tegemoet kwam. Angstig sprong hij in de schaduw van een huis, maar de
nachtwandelaar verhaastte nu zijne schreden en kwam recht op hem af.
Toen begon hij opnieuw te loopen. De andere vervolgde hem echter en
bleef hem op de hielen, tot hij buiten het bereik der huizen was gekomen,
en het bergpad betreden had. Hermas gevoelde, dat hij vlugger was dan zijn
vervolger, en maakte reeds aanstalte om over een rotsblok te springen, dat
hem in den weg lag, toen hij hoorde dat hij bij zijn naam werd geroepen.
Hij bleef staan, want hij had in de stem van den man voor wien hij vluchtte,
die van den goeden Paulus herkend.

»Gij zijt het dus,” zeide de Alexandrijn, en snakte kuchend naar adem. »Ja,
gij zijt vlugger dan ik. De jaren hangen lood aan de voeten. Doch weet gij
wat u zulke snelle vleugels verleent? Gij hebt het zooeven ondervonden. Ik
bedoel een slecht geweten. Van het uwe is bijzonder veel fraais te vertellen!
De honden blaften het luid genoeg uit in den nacht!”

»Laat ze blaffen,” antwoordde Hermas trotsch, en zocht zich te vergeefs los


te wringen uit de sterke hand van den Anachoreet, die hem vasthield. »Ik
heb niets kwaads gedaan!”
»Gij zult niet begeeren uws naasten vrouw,” hernam Paulus met hoogen
ernst op zijn zwaren toon. »Gij zijt bij de schoone vrouw van den centurio
geweest, en uwe samenkomst is gestoord. Waar is uw schaapsvel?”

Hermas verschrikte, greep naar zijn schouder en riep, terwijl hij zich met de
hand voor het voorhoofd sloeg: »Barmhartige hemel, ik liet het bij haar
liggen. Nu zal die wreedaard het vinden?”

»Heeft hij u zelven dan niet gezien?” vroeg Paulus met ijverige
belangstelling.

»Neen, stellig niet,” zeide Hermas zuchtend, »maar dat vel...”

»Zoo, zoo,” prevelde Paulus. »Uwe zonde wordt daardoor niet kleiner.
Maar er dient toch iets gedaan te worden. Denk eens, als dit uw vader ter
oore kwam, het zou hem het leven kunnen kosten.”

»En de arme Sirona!” zuchtte Hermas.

»Laat dat maar aan mij over,” vervolgde Paulus. »Met haar zal ik den arm
wel in ’t lid brengen. Daar, neem mijn schaapsvel.—Gij wilt niet? Waarlijk,
wie zich niet ontziet den echt te breken, die maakt er ook geen
gewetenszaak van den moordenaar zijns vaders te worden.—Zóo is het
goed! Hier aan den schouder wordt het saamgebonden. En gij zult het
noodig hebben, want gij moet van hier weg. Niet voor slechts heden en
morgen. Gij verlangdet zoo om de wereld in te gaan; nu zult gij er een proef
van kunnen geven, of gij waarlijk in staat zijt op eigen beenen te staan. Gij
gaat eerst naar Raïthoe en brengt daar mijn groet aan den vromen Nikon.
Deel hem mede, dat ik op den berg moet blijven; want in mijn langdurig
gebed in de kerk ben ik te weten gekomen, dat ik niet waardig ben het ambt
van presbyter, dat zij mij hebben opgedragen, te aanvaarden. Vervolgens
laat gij u door een schipper over de Roode zee zetten, en zwerft rond langs
den Egyptischen oever. Daar aan de overzijde hebben zich troepen
Blemmyers vertoond, die gij in het oog moet houden. Zoodra die wilde
gezellen beproeven over te steken, om ons opnieuw te overvallen, moet gij
de wacht op den bergtop waarschuwen. Hoe gij de zee weder over en hen
vóor komt, dat is uw zaak. Acht gij u zelven dapper en omzichtig genoeg
om deze taak te volbrengen?—Ja?—Dat had ik verwacht! Nu, zoo moge de
Heer met u zijn. Voor uw vader zal ik zorgen; zijn zegen en die uwer
moeder zullen u geleiden, wanneer gij oprecht berouw toont en thans uw
plicht doet.”

»Gij zult ondervinden dat ik een man ben,” riep Hermas, en zijne oogen
vonkelden. »Mijn boog en mijne pijlen liggen in uw hol; ik ga ze halen, en
dan.... Nu, gij zult het wel zien, of gij den rechten bode hebt uitgezonden.
Groet mijn vader en geef hem nog eenmaal de hand.”

Paulus vatte den jongeling bij de rechterhand, trok hem naar zich toe en
kuste zijn voorhoofd met vaderlijke teederheid. Daarop zeide hij: »In mijn
hol, onder den groenen steen naast den haard, vindt gij zes goudstukken.
Neem daarvan drie op de reis mede. Misschien zult gij ze noodig hebben, al
ware het alleen voor de schippers. Nu, maak dat gij in tijds te Raïthoe zijt!”

Hermas vloog den berg op, geheel vervuld van de moeielijke taak, die hem
was opgedragen. Het heerlijk vooruitzicht van de belangrijke daden die
door hem verricht zouden worden, verduisterde de herinnering aan de
schoone Gallische. Ook was hij zoo gewoon op het verstandig inzicht en de
goedheid van Paulus te vertrouwen, dat hij niet meer voor Sirona vreesde,
sedert zijn vriend hare zaak tot de zijne had gemaakt.

De Alexandrijn zag hem na en deed een kort gebed. Toen ging hij naar het
dal. Het middernachtelijk uur was lang voorbij. Bij het dalen der maan werd
het al koeler en koeler, en sedert hij Hermas zijn vacht had gegeven, droeg
hij niets dan zijn doorzichtig onderkleed. Toch liep hij langzaam en bleef
dikwijls staan de armen bewegende en daarbij onsamenhangende woorden
in zichzelven sprekende. Hij dacht aan Hermas en Sirona, aan zijne eigene
jeugd, en hoe hij te Alexandrië bij de donkere Aso en de blonde Simaïtha
aan de luiken had geklopt.

»Dat kind, die jongen,” prevelde hij: »wie had dat wel gedacht? Die
Gallische moet wel zeer mooi zijn, en hij—waarachtig, toen hij met de
schijf wierp, was ik zelf verbaasd over zijn heerlijken lichaamsbouw. En
zijne oogen! Ja, zijne oogen zijn die van Magdalena. Had de Galliër hem bij
zijne vrouw gevonden en hem zijn zwaard door het hart gejaagd, dan zou
hij straffeloos zijn geweest voor aardsche rechters. Doch zijn vader bleef dit
leed bespaard. In de afzondering, zoo meende de oude man, kon de wereld
en hare verleiding zijn lieveling niet bereiken. Maar thans? Deze
braambezie, dacht ik eens, verdroogt op den bodem en schiet nooit op tot de
kroon van den palm, waar de dadel rijpt. Daar kwam een vogel
aangevlogen, plukte de bezie, en droeg haar in zijn nest boven op den top
van den boom.

»Wie kan de wegen van een ander richten en heden zeggen: Zoo en niet
anders zal ik hem morgen zien?—Wij dwazen trekken ons in de
eenzaamheid terug om de wereld te vergeten, en de wereld volgt ons
achterna en blijft aan onze hielen hangen. Waar is de schaar, die de schaduw
van onze voeten afsnijdt? Hoe heet het gebed, dat in staat zal zijn ons,
zinnelijke menschen, van het vleesch geheel te verlossen? Mijn Heiland, gij
Eenige, die dit hebt kunnen doen, leer het ook mij, den armste van alle
armen!”

1 Bergnymf.
Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.

More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge


connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.

Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and


personal growth every day!

ebookbell.com

Вам также может понравиться