Τί ἀπιστεῖς μου τοῖς λόγοις Ζαχαρία...

  Τί ἀπιστεῖς μου τοῖς λόγοις Ζαχαρία, ψευδῆ εὐαγγέλια, λέγων κομίζειν με; 

Θεοῦ Ἀρχάγγελος πέφυκα, ἃ προσετάχθην, ταῦτα σοι λέγω σὺν σοὶ ἱστάμενος, ἐπεὶ δὲ ἠπίστησας, καὶ οὐκ ἐπίστευσας, ἔσῃ κωφεύων καὶ ἄλαλος, ἕως ἂν ἴδῃς, ἐμῶν ῥημάτων τὴν θείαν ἔκβασιν. 

Ἐπὰν δὲ τέκῃ Ἐλισάβετ σοι, τὴν τοῦ Λόγου φωνὴν μέγαν Πρόδρομον, τρανουμένης τῆς γλώττης, εὐλογήσεις τὸν Θεὸν Ἰσραήλ.

Από τον Εσπερινό της εορτής της Συλλήψεως του Τιμίου Προδρόμου

Είναι αθεράπευτοι υποκριτές....

  Πολλά επώνυμα και ανώνυμα τρολ βγαίνουν μπροστά γιατί ξαφνικά τους… πήρε ο πόνος για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, υποστηρίζοντας ότι… ατιμάζεται με αυτή τη διαμαρτυρία. 

 Δεν τους ενοχλεί τόσο καιρό που το Σύνταγμα έχει γίνει κέντρο διερχομένων για τόσα κόμματα, τόσες οργανώσεις, τόσες προβοκάτσιες του παρακράτους ή ακόμα και εορταστικές φιέστες λαθρομεταναστών.

  Δεν τους ενοχλεί που η Βουλή φωτίστηκε ακόμα και με τη σημαία του Pride και το Σύνταγμα έγινε επίκεντρο των «πολύχρωμων» παρελάσεων. 

Όλα αυτά δεν… είναι κατάχρηση του μνημείου, και τους φταίει τώρα ένας πατέρας που ζητά το δίκιο του. Είναι αθεράπευτοι υποκριτές....

Ολόκληρο στo sportime.gr

Μερικοί βασικοί κανόνες γιά μία σωστή ἐξομολόγηση

1ον)Ὀφείλεις νά ὁμολογήσεις «ὅλες τίς ἁμαρτίες σου, ὅπως ἀκριβῶς ἔγιναν. Τίποτα δέν θά κρύψεις, τίποτα δέν θ’ ἀλλοιώσεις, σέ κανέναν ἄλλο δέν θά ρίξεις ὁποιεσδήποτε εὐθύνες γιά τίς δικές σου πτώσεις. Ἐπίσης, δέν θά ἀρκεσθεῖς σέ μία ξερή «καταλογογραφική» ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλά θά κάνεις καί μία γενική παρουσίαση τῆς ψυχικῆς σου καταστάσεως, τῶν παθῶν καί τῶν ροπῶν σου, τῶν ἐλαττωμάτων καί τῶν ἀδυναμιῶν σου, ἔτσι ὥστε ὁ πνευματικός, σάν γιατρός ψυχῶν, νά σχηματίσει σφαιρική εἰκόνα τῆς ἀσθένειάς σου καί νά σέ βοηθήσει ἀποτελεσματικά στή θεραπεία της».

 Ἄν κρύψεις σκόπιμα (ὄχι ἐπειδή ξέχασες) κάποιες ἤ ἔστω μία ἁμαρτία, ἐπειδή ντράπηκες, μένεις ἀσυγχώρητος καί γιά τίς ἄλλες πού εἶπες. Εἶναι γνωστή ἡ ἱστορία μέ τόν διακριτικό, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τά φίδια (δαίμονες-πάθη) νά βγαίνουν ἀπό τό στόμα ἐκείνου πού ἐξομολογεῖτο. Ὅταν, ὅμως, ὁ ἐξομολογούμενος ἔκρυψε μία ἁμαρτία ἐπειδή ντράπηκε, τό φίδι πού ἀντιστοιχοῦσε στήν ἀνεξομολόγητη ἁμαρτία, ὄχι μόνο δέν βγῆκε, ἀλλά καί ὅλα τά ὑπόλοιπα φίδια(δαίμονες-πάθη) πού εἶχαν βγεῖ ξαναμπῆκαν στόν ταλαίπωρο καί ἀτελῶς ἐξομολογηθέντα ἄνθρωπο.

2ο) Ὁ τρόπος περιγραφῆς τῶν ἁμαρτιῶν ἀπό μέρους σου πρέπει νά εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικός, ὥστε νά συνδυάζει τήν ἀκρίβεια, τήν λιτότητα, τήν σαφήνει καί τή σεμνότητα. Δηλαδή, θά ἀναφέρεις συνοπτικά καί χωρίς πολλά λόγια τίς συνθῆκες καί τά ἐπιμέρους στοιχεῖα κάθε ἁμαρτίας — τό ποῦ, τό πῶς, τό πότε κ.λ.π. — γιά νά καταλάβει ὁ πνευματικός τό βάρος της. Ἀπό τό ἄλλο μέρος, πάλι, πρέπει ν’ ἀποφεύγεις τίς λεπτομερεῖς καί φλύαρες ἀφηγήσεις, πού εἶναι κουραστικές, κάποτε μάλιστα καί σκανδαλιστικές. Ἴσως μάλιστα ὑποκρύπτουν καί μία τάση ἀνθρωπαρέσκειας καί δικαιολόγησης τοῦ ἑαυτοῦ σου μπροστά στόν Πνευματικό. Αὐτές οἱ ἀνούσιες λεπτομέρειες, μήτε ἐσένα ὠφελοῦν μήτε τόν Πνευματικό. Ἄς σημειωθεῖ ἰδιαίτερα, ὅτι, ἄν ἁμάρτησες μαζί μέ ἄλλο ἤ ἄλλα πρόσωπα (λ.χ. ἔκανες μία κλοπή μέ μερικούς φίλους σου ἤ ἔπεσες σέ σαρκικό ἁμάρτημα μέ κάποιο πρόσωπο), καλύτερα εἶναι νά μήν ἀποκαλύψεις τήν ταυτότητά τους. Μετανόησε ἐσύ γιά τό δικό σου ἁμάρτημα, καί ἄφησέ τους αὐτούς στήν κρίση καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου.

Μία σωστή ἐξομολόγηση ἔχει τά ἀκόλουθα δέκα ἰδιώματα:
1. Εἶναι σύντομη ἀλλά καί περιεκτική, γίνεται δηλαδή χωρίς παραλείψεις, ἀλλά καί χωρίς περιττολογίες, κενολογίες, ταυτολογίες, λοξοδρομίες ἤ ἀκόμα καί παραμυθολογίες. Ἐκ τῶν προτέρων θά πρέπει νά ἔχουμε κατά νοῦν τί θά ποῦμε (ἤ νά τά ἔχουμε σημειωμένα σ’ ἕνα μικρό χαρτί) καί νά μήν προσπαθοῦμε ἐκείνη τή στιγμή νά θυμηθοῦμε ἤ νά ἀνακαλύψουμε τίς ἁμαρτίες μας.

2. Εἶναι ταπεινή, γίνεται δηλαδή μέ συναίσθηση ἁμαρτωλότητας καί ἐνοχῆς, συναίσθηση πού ἀντανακλᾶται στά λόγια καί στήν ὅλη ἐμφάνιση-στάση τοῦ χριστιανοῦ. Δέν εἶναι σωστό λ.χ. νά κάθεται κανείς σταυροπόδι ἤ νά ἀπαντάει στό κινητό του τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης. Εἰδικά γιά τό κινητό θά πρέπει ἐκ τῶν προτέρων νά ἔχει φροντίσει, ὥστε νά εἶναι στήν ἀθόρυβη λειτουργία ἤ τελείως ἀπενεργοποιημένο.

«Πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν»

π. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων, Αγίου Όρους.

  «Πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν»: Αποτίθεται κάθε μέριμνα. Απωθείται, εγκαταλείπεται, «ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι». Και επειδή ο Βασιλεύς αυτός είναι (το καταλαβαίνομε μετά από πολλή πείρα) ο πάντοτε ερχόμενος, είναι πάντοτε απωθημένη η μέριμνα. Είναι παντού απλωμένη η Θεία Λειτουργία. Είναι όλη μας η ζωή λειτουργημένη, κεκλημένη στους γάμους του Αρνίου: η «μέριμνα ή αμέριμνος», η ψυχή και το σώμα, η ζωή και η τελευτή μας, ο νυν και ο μέλλων αιών.

 Με το να διώξης τη μέριμνα κάνεις τη δουλειά (όλες τις δουλειές) άνετα· τις κάνει ο Θεός ο ίδιος. Απωθούμε τη μέριμνα, καί υποδεχόμαστε το Βασιλέα των όλων.
Ή το ένα θα κάνωμε ή το άλλο. Η μέριμνα είναι σύγχυση, Βαβέλ· είναι πύρινος Μολώχ πού κατακαίει τον άνθρωπο σώματι και πνεύματι. Ο Βασιλεύς των όλων είναι ο πάντοτε ερχόμενος και αναγεννών. Η συνάντησή του μέσα στον τρισάγιο ύμνο και τον εικονισμό τψν χερουβείμ, ήδη φέρνει τον άνθρωπο στην εσχατολογική ελευθερία, και του χαρίζει τα πάντα ξένως και αναφαιρέτως. Τα στοιχεία του κόσμου ροιζηδόν παρέρχονται (Β' Πετρ. 3,10). Και τα πάντα ενδύονται το φως και την ύπαρξη ως ιμάτιον. Υπάρχουν, ουσιούνται. 

Οκνηρία στα πνευματικά έργα.Άγ.Δημήτριος του Ροστώφ.

Φύλαξε την ψυχή σου από τη φοβερή παραλυσία, που οι Πατέρες ονομάζουν ακηδία, την οκνηρία δηλαδή στα πνευματικά έργα. Να θυμάσαι πάντοτε τα λόγια του αποστόλου που μας συμβουλεύει να είμαστε «τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες» (Ρωμ. 12. 11). Μην είσαι ράθυμος και χλιαρός, για να μην ακούσεις κάποτε τα λόγια: «Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου» (Αποκ. 3. 16). Αγωνίζου, αγρύπνα, νήφε, μη χάνεις μάταια τον χρόνο της ζωής σου, τον χρόνο που σου δόθηκε για την καλλιέργεια της ψυχής και την απόκτηση των αιωνίων αγαθών. Φρόντιζε να μην πέρασει ούτε μια μέρα σου αργή από πνευματικά έργα. Ο χρόνος που περνά δεν γυρίζει πίσω.

Η ζωή μας είναι σαν ένας πόλεμος, σαν μια αγορά, σαν ένα σχολείο, σαν ένα μακρύ θαλασσινό ταξίδι. Στις μάχες δεν συγχωρείται ανάπαυση, στο εμπόριο δεν χωρεί αδράνεια, στο σχολείο δεν επιτρέπεται αμέλεια, στο θαλασσινό ταξίδι δεν έχει θέση η αμεριμνία. Γι’ αυτό μην τεμπελιάζεις, μην αμελείς στα έργα του Θεού, αλλά ασκήσου και κοπίαζε, ιδού για σένα το πεδίο της μάχης, ιδού η αγορά, ιδού το σχολείο. Το τάλαντο που κατέχεις μην το κρύψεις, αλλά πολλαπλασίασε το, για να μην ακούσεις κάποτε: «Πονηρέ δούλε και οκνηρέ! ήδεις ότι θερίζω όπου ουκ έσπειρα και συνάγω όθεν ου διασκόρπισα! έδει ουν σε βαλείν το αργύριόν μου τοις τραπεζίταις, και ελθών εγώ εκομισάμην αν το εμόν συν τόκω» (Ματθ. 25. 26-27). Τι θ’ απαντήσεις τότε, τη φοβερή μέρα της Κρίσεως, που όχι μόνο δεν πολλαπλασίασες το τάλαντό σου, αλλά ούτε τον τόκο του δεν διαθέτεις;

Η πνευματική επαγρύπνηση και ο αγώνας σου κατά του δαιμονικού κακού θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της ζωής σου: «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. 2. 10). Κι αυτό, γιατί ο σατανάς συνεχώς επαγρυπνεί και ποτέ δεν ησυχάζει, αλλά σαν άγριο λιοντάρι περιφέρεται παντού ζητώντας να καταπιεί όποιον του έχει ξεφύγει. Αλλοίμονο σ’ εκείνον που θα τον βρει κοιμισμένο!

Ολόκληρη ἡ θεία μυσταγωγία εἶναι εἰκόνα τοῦ ἰδίου τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Συμμετέχομεν εἰς τὴν ζωήν Του.Τί σημαίνει αὐτό;
Ἡ λειτουργία οὐσιαστικῶς δὲν εἶναι προσευχή εἶναι δόσις καὶ ἀντίδοσις.
Εἶναι ὅμως καὶ μία ἀνάμνησις καὶ μία ἐπανάληψις, μία ὅρασις.
Ὁ Χριστὸς ζῆ τώρα μπροστά μας.
Δι’ ὅλων«ὁρῶμεν τὸν Χριστὸν τυπούμενον καὶ τὰ ὑπὲρ ἡμῶν αὐτοῦ ἔργα καὶ πάθη• καὶ γὰρ ἐν τοῖς ψαλμοῖς καὶ ταῖς ἀναγνώσεσι καὶ πᾶσι τοῖς ὑπὸ τοῦ ἱερέως διὰ πάσης τῆς τελετῆς πραττομένοις, ἡ οἰκονομία τοῦ Σωτῆρος σημαίνεται».

Ἑπομένως, ὁλόκληρη ἡ θεία μυσταγωγία εἶναι εἰκόνα τοῦ ἰδίου τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Ὁλόκληρη ἡ θεία λειτουργία εἶναι μία ἐν χρόνῳ καὶ ἐν χώρῳ ἐπανάληψις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ· σὰν νὰ ζεῖ τώρα μπροστὰ μας ὁ Χριστός.

Διότι αὐτὰ ποὺ γίνονται εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν, «εἰς τὴν τοῦ Σωτῆρος οἰκονομίαν ἀναφέρεται πάντα, ἵνα ἡμῖν ἡ αὐτῆς θεωρία πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν οὖσα τὰς ψυχὰς ἁγιάζῃ καὶ οὕτως ἐπιτήδειοι γινώμεθα πρὸς τὴν ὑποδοχὴν τῶν ἱερῶν δώρων».

Κατὰ τὴν ἐπίγειον ζωὴ του ὁ Χριστὸς ἐχάρισε τὴν ἀνάστασίν του εἰς ὅλον τὸν κόσμο.
Τώρα «φιλοπόνως θεωρουμένη» ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καθιστᾶ καὶ ἡμᾶς ἱκανοὺς νὰ ἀνιστάμεθα εἰς τὴν ἰδικὴν Του ζωή.

Γέρων Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης.“Κατηχήσεις καὶ Λόγοι (4): Θεία Λατρεία, Προσδοκία καὶ Ὅρασις Θεοῦ”, Ἐκδόσεις “Ὀρμύλια”

πηγή

Υπάρχουν και αυτοί οι Έλληνες, οι τίμιοι και όχι οι μιζαδόροι.

Αυτοί που σε κάθε έργο τους δεν θέτουν ως σκοπό το κέρδος, αλλά την ασφάλεια των συνανθρώπων τους, σαν να ήταν για το δικό τους παιδί.

Πόση διαφορά από τους πολλούς, τους άπληστους, τους αχόρταγους που ρούφηξαν κυριολεκτικά το Αίμα της Ελλάδας, καλυπτόμενοι τις πιο πολλές φορές πίσω από Πολιτικές Πλάτες και Συμφέροντα.

Διαβάστε παρακαλώ μια αληθινή ιστορία συναδέλφου μου στον Έβρο.
"Καλοκαίρι 1998. Αναχώματα Έβρου κοντά στο Πύθιο. Ταγματάρχης εγώ, επιβλέπων μηχανικός ενός μεγάλου οχυρωματικού έργου κατασκευής πολλών δεκάδων υπογείων κατασκευών όπως πολυβολεία, κτήρια ταγμάτων, λόχων κλπ.
Είχε φτάσει η ώρα επίσκεψης στα έργα για να επιμετρηθούν ώστε να πληρωθεί ο εργολάβος. Πάμε στο πρώτο πολυβολείο μαζί με τον εργολάβο. Παυλίδης από το Πύθιο. Αρχίζω να μετρώ. Φτάνω στο πάχος του σκυροδέματος του πολυβολείου. Ενώ η μελέτη προβλέπει Α πάχος, μετρώ 3Α. Ξαναμετρώ, τα ίδια.
Κύριε Παυλίδη του λέω έχεις κάνει λάθος. Έριξες τριπλάσιο μπετόν.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος-Σᾶς συμβουλεύω νά ἐφαρμόσετε τούς παρακάτω κανόνες:

• Κάθε στιγμή νά περιμένετε κάποια δοκιμασία. Καί ὅταν ἔρχεται, νά τήν ὑποδέχεσθε ὡς εὐπρόσδεκτο ἐπισκέπτη!

• Ὅταν συμβαίνη κάτι ἀντίθετο εἰς τό θέλημα σας, κάτι πού σᾶς προκαλεῖ πίκρα καί ταραχή, νά συγκεντρώνετε γρήγορα τήν προσοχή σᾶς εἰς τήν καρδιά καί ν’ ἀγωνίζεσθε μέ ὅλη σας τήν δύναμη, μέ βία καί προσευχή, ὥστε νά μήν γεννηθῇ ὁποιοδήποτε δυσάρεστο καί ἐμπαθές αἴσθημα μέσα σας. Ἄν δέν ἐπιτρέψετε τή γέννηση τέτοιου αἰσθήματος, τότε ὅλα τελειώνουν καλά! Διότι κάθε κακή ἀντίδραση ἤ ἐνέργεια, μέ λόγια ἤ μέ ἔργα, εἶναι συνέπεια καί ἐπακόλουθο αὐτοῦ τοῦ αἰσθήματος!

• Ἄν, πάλι, γεννηθῇ εἰς τήν καρδιά σας ἕνα ἀσθενικό ἐμπαθές αἴσθημα, τότε, τοὐλάχιστον, ἄς ἀποφασίσετε σταθερά, νά μήν πῆτε καί νά μήν κάνετε τίποτε, ὥσπου νά φύγη αὐτό τό αἴσθημα. Ἐάν, τέλος, εἶναι ἀδύνατο νά μήν μιλήσετε ἤ νά μήν ἐνεργήσετε μέ κάποιον τρόπο, τότε ὑπακούσατε, ὄχι εἰς τά αἰσθήματά σας, ἀλλά εἰς τόν Θεῖο Νόμο. Φερθῆτε μέ πραότητα, ἠρεμία καί φόβο Θεοῦ!

• Μήν περιμένετε καί μήν ἐπιδιώκετε νά σταματήσουν οἱ δοκιμασίες. Ἀπεναντίας, προετοιμάσθε τόν ἑαυτό σας νά τίς σηκώνη ὡς τόν θάνατο! Μήν τό ξεχνᾶτε αὐτό! Εἶναι πολύ σημαντικό! Ἄν δέν τοποθετηθῆτε ἔτσι ἀπέναντι εἰς τίς δοκιμασίες, ἡ ὑπομονή δέν θά στερεωθῇ εἰς τήν καρδιά σας!

• Ἐκείνους πού σᾶς κτυποῦν, νά τούς «ἐκδικῆσθε» μέ τήν ἀγάπη σας καί τήν ἀμνησικακία σας! Μέ τά λόγια σας, μέ τή συμπεριφορά σας, ἀκόμη καί μέ τό βλέμμα σας νά τούς δείχνετε ὅτι, παρ’ ὅλα ὅσα σᾶς κάνουν, ἐξακολουθεῖτε νά τούς ἀγαπᾶτε. Καί βέβαια, ποτέ μήν τούς θυμίσετε πόσο σᾶς ἀδίκησαν!!!»

πηγή

Η αλήθεια για τη σφαγή στην Πηγάδα του Μελιγαλά

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΓΑΣ

Απόσπασμα της 1ης Ομιλίας μου, 20-9-2009, σε Μνημόσυνο στην Πηγάδα του Μελιγαλά (έχω μιλήσει 3 φορές)

«....Σύμφωνα με τα αρχεία του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, το τέλος της σφαγής βρήκε νεκρούς 47 αξιωματικούς και 704 οπλίτες του ΤΑ. Αλλά εκτός από τους εθελοντές ταγματασφαλίτες, νεκροί ήταν και πάνω από 1.000 άμαχοι. Το πόσα ακριβώς ήταν τα θύματα μεταξύ των αμάχων, κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει με βεβαιότητα. ... Τα θύματα ήταν από παιδιά ηλικίας 14 ετών μέχρι και ηλικιωμένοι 85 ετών. Ήταν μαθητές και μαθήτριες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, ιερείς, αξιωματικοί, γιατροί, δάσκαλοι, καθηγητές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι.

Σαν να μην έφθανε το απάνθρωπο αυτό ομαδικό έγκλημα γενοκτονίας, οι υπεύθυνοι και οι απολογητές τους από τότε συνεχίζουν να δολοφονούν και ηθικά τα θύματά τους. Μέχρι σήμερα αρνούνται την αλήθεια, υποστηρίζοντας ότι όσοι εκτελέστηκαν ήταν υπεύθυνοι εγκλημάτων και τιμωρήθηκαν δίκαια ως αντίποινα. Σε πολλές ευνομούμενες κοινωνίες, αυτή η συμπεριφορά προς νεκρούς γενοκτονίας είναι αυτεπάγγελτο αδίκημα.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και οι απολογητές του αρνούνται να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους γιά το ομαδικό έγκλημα στον Μελιγαλά δεν τους κάνει διαφορετικούς από άλλους υπεύθυνους ομαδικών εγκλημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι δικαιολογίες είναι πάντα ίδιες. Τα θύματα σκοτώθηκαν κατά την.... διάρκεια μάχης. Ντόπιοι πολίτες έκαναν τις εκτελέσεις ..... ως αντίποινα. Αυτά ακριβώς υποστηρίζουν και οι απολογητές του ΕΛΑΣ γιά το έγκλημα του Μελιγαλά.

Η κατηγορία ότι οι ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά είχαν ανοίξει ιδιαίτερους λογαριασμούς με τους κατοίκους της περιοχής, λόγω εγκλημάτων που είχαν διαπράξει, δεν είναι αλήθεια. Στους 5 μήνες ύπαρξης του Τ.Α. του Μελιγαλά, από τις 15 Μαρτίου έως τις 15 Σεπτεμβρίου 1944, μόνο μία εκτέλεση κρατουμένου είναι βεβαιωμένη. Την πρωτομαγιά του 1944 εκτελέστηκε κρυφά από την ηγεσία του Τάγματος ο πολιτοφύλακας Γεώργιος Παυλέας από τους Γαργαλιάνους γιά λόγους αντεκδίκησης γιά τα θύματα της Λεύκης, του Οκτωβρίου 1943. ..... Οι Έλληνες αξιωματικοί, ο Στούπας και οι συνεργάτες του, ήταν τίμιοι πατριώτες, πολεμιστές της Αλβανίας και της Μικράς Ασίας, σέβονταν τον λαό και τη δική τους ιδιότητα του Έλληνα αξιωματικού. Δεν επέτρεπαν εγκλήματα. Κάθε φορά που το Τάγμα του ετοιμαζόταν να βγει από τον Μελιγαλά, ο ταγματάρχης Στούπας, έκανε κήρυγμα συμπεριφοράς στους οπλίτες του, στο οποίο συχνά έλεγε:

“Οπλίτες, δεν σκοτώνουμε Έλληνες, δεν γκρεμίζουμε γεφύρια, δεν καίμε σπίτια, δεν κόβουμε δένδρα! Οι Έλληνες είμαστε λίγοι και χρειαζόμαστε όλοι. Ότι ζημιά προξενήσουμε στον τόπο μας, απλά βλάπτουμε την οικονομία της Ελλάδος”.

Οι εφημερίδες του Ουρανού...

 

πηγή

Από τά πολλά λόγια, ἀκόμα καί τά πνευματικά, δέν θά ξεφύγουμε τήν ἁμαρτία....

Δέν θά κάνεις τέτοιες κουβέντες..
Δέν πρέπει νά ἀργολογοῦμε, ὅπως λέει καί ὁ Χριστός μας.
Δέν λέει «θά δώσετε λόγο», λέει, «γιά κάθε ἀργό λόγο» (Ματθ. 12,36);
Γιά κάθε ἀργό, δηλαδή γιά κάθε λόγο πού δέν μᾶς βοηθάει στή σωτηρία μας.

Αὐτός εἶναι ὁ ἀργός λόγος. 

«Τί καιρό κάνει;... Τί φαΐ ἔχει;.. Ἀργοί λόγοι...».
Ἄν θέλουμε νά ποῦμε κάτι, νά ποῦμε κάτι γιά νά βοηθήσουμε στή μετάνοια, στή σωτηρία, στή διόρθωση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τοῦ ἄλλου. 

Νά ποῦμε κάτι πού διαβάσαμε πνευματικό, κάτι πού ἀκούσαμε ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἕνα κήρυγμα.

Ἐάν εἶναι ὠφέλιμα τά λόγια, τότε νά ἀκούσεις καί νά πεῖς καί ἐσύ κάτι ὠφέλιμο.
Ὡστόσο, ὅσο καλά και ἄν εἶναι τά λόγια, καί τά ἀκοῦς καί τά λές, νά μή λές πολλά, νά μή καθίσεις πολλή ὥρα στή συζήτηση, σύντομα κόψε τή συζήτηση καί ἀναπαύεσαι.
Γιατί ἀπό τά πολλά λόγια, ἀκόμα καί τά πνευματικά, δέν θά ξεφύγουμε τήν ἁμαρτία. Ὅταν λές πολλά, ἀκόμα καί πνευματικά.
Δέν πρέπει νά πολυλογοῦμε.Νά ἀφιερώνουμε πολύ χρόνο στήν προσευχή.

- Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

ΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ(Κυριακή μετά την Ύψωση)

«Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 37)

«Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του;»

  Τα ανταλλάγματα είναι τα σημάδια μιας ζωής η οποία στηρίζεται σε συναλλαγές. Σου δίνω και μου δίνεις. Για να σου δώσω, πρέπει να μου δώσεις. Αν δεν μου δώσεις, δεν θα σου δώσω. 

 Ο Χριστός, παρότι μιλά και δείχνει την οδό της αγάπης που γίνεται θυσία, δεν αρνείται τη λογική των ανταλλαγμάτων. Τα βλέπει όμως στην προοπτική του τι πραγματικά αξίζει. Ο Ίδιος ανέβηκε στον Σταυρό γιατί χωρίς τον θάνατο δεν θα αναδεχόταν τα πάντα της φύσης μας κι Εκείνος είναι τέλειος Θεός και τέλειος, πλήρης άνθρωπος. 

Χωρίς την ταπείνωση της απόρριψης του Ίδιου και του έργου Του δεν θα μας έδειχνε ότι το νόημα δεν βρίσκεται στο να περιμένεις ότι θα λάβεις αντάλλαγμα, αλλά ότι αυτό που πράττεις και δίνεις είναι τόσο αδιαπραγμάτευτα μοναδικό, που δεν περιμένεις ανταμοιβή για να το πράξεις. 

Χωρίς την Ανάσταση που έπεται του Σταυρού οι άνθρωποι θα παραμέναμε στο σκοτάδι του θανάτου όχι μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής, του πνεύματος, ολόκληρης της ύπαρξής μας, διότι κανείς δεν θα μπορούσε να βιώσει έναν Θεό που δεν είναι όμοιος με μας, ακόμη και στον θάνατο.

Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Μακάριος του Κάνεφ

Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Μακάριος του Κάνεφ έζησε τον 17ο αιώνα. Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή για τον Ορθόδοξο λαό της Δυτικής Ρωσίας. Ο δια βίου αγώνας του Οσίου Μάρτυρα ήταν ένας αγώνας για την υπεράσπιση της Ορθόδοξης πίστης απέναντι σε έναν άνισο και εξαντλητικό αγώνα, όταν μόνο το μέλλον της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μπορούσε να υπερασπιστεί, καθώς ό,τι είχε απομείνει από τον σαρωτικό τυφώνα της Ουνίας ισοπεδωνόταν από τις επιδρομές των Τατάρων.

Ο Άγιος Μάρτυρας Μακάριος γεννήθηκε το 1605 στην πόλη Όβρουτς του Βολίν, στην ευγενή οικογένεια Τοκαρέφσκι, . Από το 1614 έως το 1620, ο άγιος σπούδασε στη Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Όβρουτς και, μετά τον θάνατο των γονιών του, έγινε μοναχός εκεί, ξεκινώντας την υπηρεσία του ως δόκιμος, με κατώτερο μοναστικό βαθμό. Το 1625, με την ευλογία του αρχιμανδρίτη, ο μοναχός Μακάριος έφυγε από τη Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου και πήγε στον Επίσκοπο Πινσκ Αβράμιο, ο οποίος τον διόρισε στη Μονή Κουπιάτιτσι στο Πινσκ. Το 1630, χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και το 1632 ιερομόναχος. 

Η φήμη για την υποδειγματική μοναστική ζωή του Ιερομονάχου Μακαρίου διαδόθηκε πέρα ​​από τη Μονή Κουπιάτιτσι Το 1637, ο ηγούμενος της Μονής Κουπιάτιτσι τον έστειλε στον Μητροπολίτη Κιέβου Πέτρο Μογκίλα για να παρουσιάσει τα χρήματα που είχαν συγκεντρώσει οι αδελφοί για την ανοικοδόμηση του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο και να ζητήσει βοήθεια για την κατασκευή και ανακαίνιση της ερειπωμένης εκκλησίας της μονής. Βλέποντας τον Ιερομόναχο Μακάριο ως αφοσιωμένο γιο της Εκκλησίας του Θεού, ο Μητροπολίτης το 1638 τον διόρισε ηγούμενο της Μονής Αναστάσεως του Κάμενετς (Περιφέρεια Γκρόντνο). 

Πριν η μονή λεηλατηθεί και καταληφθεί από τους Ουνίτες το 1642, ο Άγιος Μακάριος ηγήθηκε των αδελφών της Μονής Αναστάσεως. Από το 1656 έως το 1659, ο Άγιος Μακάριος ηγήθηκε της Μονής Πινσκ, και από το 1660, ως αρχιμανδρίτης, ο Άγιος Μακάριος ηγήθηκε των αδελφών της πατρίδας του, της Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο Οβρούτς. Για πάνω από δέκα χρόνια, οι αδιάκοπες μάχες με τους Λατίνους Πολωνούς στο Οβρούτς συνεχίστηκαν. Αλλά ούτε η κατάληψη των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του μοναστηριού από τους Δομινικανούς, ούτε η καταλήστευση της κινητής περιουσίας, ούτε οι ξυλοδαρμοί - τίποτα δεν μπορούσε να αναγκάσει τους αδελφούς να εγκαταλείψουν το μοναστήρι. 

Μόνο το 1671, μετά την ερήμωση του Οβρούτς από τους Τατάρους, ο Άγιος Αρχιμανδρίτης Μακάριος εγκατέλειψε το μοναστήρι, όπου δεν έμεινε ούτε ένας μοναχός, και αναχώρησε για τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου . 

Αλλά υπερασπιστές της Ορθοδοξίας όπως ο Άγιος Μακάριος χρειάζονταν όχι μόνο στο Κίεβο, αλλά ακόμη περισσότερο πέρα ​​από αυτό. Ο Μητροπολίτης Ιωσήφ (Νελιούμποβιτς-Τουκάλσκι) διόρισε τον Αρχιμανδρίτη Μακάριο ηγούμενο της Μονής Κάνιβ. Έτσι, μετά από τριάντα χρόνια αγώνα εναντίον των Ουνιτών, ο Άγιος Μακάριος βρέθηκε και πάλι στην πρώτη γραμμή της συνεχιζόμενης μάχης για την Ορθόδοξη πίστη.

«Μελετώντας τους Ψαλμούς ευχόμαστε για τον εαυτό μας και καταριόμαστε τους δαίμονες»

Εἶπε γέροντας:
 Πιστέψτε με, τέκνα μου· τίποτα ἄλλο δὲν ταράσσει καὶ διαγείρει καὶ παροξύνει και τραυματίζει καὶ καταστρέφει καὶ στεναχωρεῖ καὶ φέρνει ἐναντίον μας τοὺς δαίμονες καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἀρχέκακο Σατανᾶ, ὅσο ἡ διαρκής μελέτη ἐκ μέρους μας τῶν Ψαλμῶν. Ολη βέβαια ἡ ἁγία Γραφὴ εἶναι ὠφέλιμη καὶ στεναχωρεῖ ὄχι καὶ λίγο τοὺς δαίμονες· ἀλλὰ δὲν τοὺς λυπεῖ τόσο, ὅσο τὸ ψαλτήρι.

 Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς στὴν περίπτωση τῶν δημοτῶν, ἂν τὸ ἕνα μέρος ἀπὸ αὐτοὺς ἐπευφημεῖ τὸν βασιλιά, τὸ ἄλλο μέρος δὲν λυπᾶται οὔτε καὶ κινεῖται ἐναντίον τους, ὅταν ὅμως ἐκτραποῦν σὲ ὕβρεις, τότε ξεσηκώνονται ἐναντίον τους, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες δὲν λυποῦνται οὔτε ταράσσονται τόσο μὲ τὴν ἄλλη Γραφή, ὅσο μὲ τοὺς Ψαλμούς. Γιατὶ μελετώντας τοὺς Ψαλμοὺς εὐχόμαστε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ καταριόμαστε τοὺς δαίμονες.

Πνευματικός Λειμών, Ιωάννου Μόσχου από την σειρά – ΕΠΕ Φιλοκαλία

πηγή

῾Ο σταυρός εἶναι ἡ καθαρτήρια δύναμη τοῦ σύμπαντος

π. Δημήτριος Στανιλοάε

 Οἱ χριστιανοί, κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ ζητοῦν τή δύναμη νά φερθοῦν μέ καθαρότητα ἀπέναντι στόν κόσμο.

  ᾿Ακόμη διαδηλώνουν τή θέλησή τους, νά ὑψωθοῦν μέ τήν προσπάθειά τους, ὡς τή συνάντηση αὐτῆς τῆς δύναμης· νά δοξάσουν τόν Θεό μέ ὅλες τους τίς πράξεις καί τίς ὀδύνες μέσα στόν κόσμο, ἀκόμη καί μέ τό θάνατό τους· νά ζήσουν καί νά πεθάνουν γιά τό Θεό, νά ἐκδηλώσουν μέ κάθε τρόπο, ὅτι θυσιάζονται σ᾿ ᾿Εκεῖνον.

 ῾Η ᾿Εκκλησία διά τοῦ σταυροῦ ἁγιάζει τά πάντα· τό νερό, μέ τό ὁποῖο ραντίζει τούς πιστούς, τίς τροφές, τά σπίτια, τά περιβόλια καί τά χωράφια μέ τούς καρπούς τους, τά δῶρα πού προσφέρονται στόν Θεό. ῾Ο σταυρός ὅλα τά ἁγιάζει, τά καθαίρει στό βαθμό πού καθαίρονται, καθιστώντας τόν Θεό διάφανο, Κύριό τους. ῾Ο σταυρός τά θέτει, μέσα ἀπό ὅλα τά πράγματα, σέ ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Τά πάντα προσφέρονται ὡς δῶρα στόν Θεό. 

  ῞Ολες οἱ λατρευτικές ἀκολουθίες ἀρχίζουν καί τελειώνουν μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ὅλες οἱ κύριες χειρονομίες τῆς λατρείας συνοδεύονται ἀπό τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, γιατί ἡ ἴδια ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ κατέρχεται διά τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ στό βαθμό, πού κάνοντάς το, Τόν ἐπικαλούμαστε.

Νά ξέρω νά χαμογελώ: τί δύναμη!

 Από τό βιβλίο τού π.Ευσεβίου Βίττη, "ΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ".

  Τί είναι τό χαμόγελο; Ένα τίποτα. Μά τόσο πολύτιμο! Ένα όμορφο μέσο νά κάνει κανένας φίλους. Όχι χαμόγελο ειρωνικό ή σκωπτικό. Αλλά χαμόγελο πλατύ, καθαρό, ζεστό, αυθόρμητο, γνήσιο, πηγαίο, ακτΙνοβόλο΄ χαμόγελο πού είναι τό άνθος τού προσώπου. 

 Νά ξέρω νά χαμογελώ: τί δύναμη! 

 Δύναμη ειρήνευσης, δύναμη γλυκύτητας, δύναμη ηρεμίας, δύναμη ακτινοβολίας σέ ένα μουντό περιβάλλον κατσουφιάς καί βλοσυρότητας. 

Τό χαμόγελο είναι αγάπη, πιό σωστά τό απαύγασμα, ή λάμψη τής αγάπης. 

Χαμογέλα στόν φτωχό, πού τού δίνεις δυό δεκάρες. Δέν τόν κάνεις νά νιώθει μειωμένος. 

Χαμογέλα σ αυτόν, πού σού ζητάει συγγνώμη ταπεινωμένος. Τόν ανορθώνεις. Χαμογέλα σ΄αυτόν, πού σού φάνηκε ενοχλητικός. Τόν διορθώνεις. Άχ, γιατί νά μή χρησιμοποιούμε τό απλό αυτό μέσον, πού είναι καί τόσο βαθύ;

 Τό χαμέγελο είναι καθρέφτισμα χαράς. Η αίτία της, αλλά καί τό αποτέλεσμά της. 

Τί χρυσός κύκλος! 

Όπου βασιλευει ή χαρά, εννοώ τήν πραγματική χαρά, τήν μέ βάθος καί αγνότητα ψυχής, εκεί ανθοβολούν ή φιλία καί ή αγάπη. 

Χαμογέλα! Αυτό θά πεί: απόκτησε τούς καρπούς τού Πνεύματος. Όποιος έχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα καί εγκράτεια(Γαλ.έ 22), δηλαδή τό εννεάχρωμο τόξο όχι τής Ίριδος, αλλά τού Πνεύματος, τά προβάλλει ώς χαμόγελο. Καί αυτό τά λέει όλα.
Συνοδοιπόρε τής ζωής! Άς γίνουμε φορείς χαμογέλου καί μειδιάματος. Ακριβώς όπως αναφέρεται πιό πάνω. Σπέρνουμε έτσι τή χαρά γύρω μας. Τό θεωρείς μικρό;

Η ακραία μορφή φασισμού

Η ακραία μορφή φασισμού είναι η κατοχή κάποιων, στο εσωτερικό σπλαχνικό νοητικό πεδίο του ανθρώπινου προσώπου. Δηλαδή η κατοχή σημαίνει οτι η υπόσταση μας τους ανήκει και την χρησιμοποιούν ως εμπόρευμα
Πώς το πετυχαίνουν;;
Με δύο τρόπους
Με την πλήρη γνώση των βιομετρικών στοιχείων
Και με τον ηλεκρονικό εντοπισμό της κάθε κίνησής μας
Αρα με την απάλειψη των κύριων χαρακτηριστικών του ανθρώπινου όντος
Ο ανίδεος συναινών σε όλο αυτό, χορηγεί την άλυσο της φυλακής στο έμβρυο όπου καταγράφεται στον προσωπικικό αριθμό του γονέα και το νεογέννητο φέρει από το πρώτο λεπτό της γέννησης του το διαβατήριο του σκλάβου

Άννα Σ./Facebook

Ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά, κορυφαία θέση έχει και η «αγιοπορφύραινα» της Κρήτης, η Οσία Γαλακτία!

Μοναχός Ιερόθεος Αμπελακιώτης.(Από ηχογράφηση)

Προσωπικά την ονόμασα έτσι, γιατί βρήκα σ’ αυτήν τα ίδια ακριβώς χαρίσματα τού Αγίου Πορφυρίου τον οποίο έζησα αρκετά.
Επικοινώνησα μαζί της, πρώτη φορά, τον Ιούλιο του 2014. Βρισκόμουν τότε νοσηλευόμενος από εγκεφαλικό στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα.
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Έμεινα άναυδος όταν διαπίστωσα ότι επικοινωνούσα ξανά με τον Άγιο Πορφύριο σε γυναικεία έκδοση..! Με ανέλυσε, με διέλυσε, με έκανε βίδες…
 Έκτοτε η επικοινωνία μας ήταν συνεχής. Τα σημεία πάμπολλα… Δεν λέγονται όλα… Αρκούμαι να αναφέρω ότι όταν ήταν κατάκοιτη, τότε εντατικότερα παρακολουθούσε την ζωή μου…
Επενέβαινε όπου χρειαζόταν διαρκώς… Εξ ιδίας πείρας την αποκαλώ «αγιοπορφύραινα».

Όταν κάποτε χρειάσθηκε να κάνω μια δύσκολη ιατρική εξέταση, με συνόδευσε από το σπίτι πού τότε με φιλοξενούσε, μέχρι το νοσοκομείο και μέχρι πού επέστρεψα..!
Καταλαβαίνω ότι λόγω της παναμαρτωλότητός μου, και επειδή επηρεάζω αρνητικά τούς πάντες λόγω της κακής επαγωγικής ενέργειας πού εκπέμπω, (ο Άγιος Πορφύριος το ονόμαζε αυτό «δαιμονικά μικρόβια» ), η Γερόντισσα με είχε υπό την προστασία της για να με βοηθήσει να μετανοήσω και να σωθώ…
Δεν θα αναφερθώ σε άλλα περιστατικά πού δεν μετριόνται, αλλά μόνο στα τελευταία.

“Σέ ὑπέρμαχον ἡ Οἰκουμένη” Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης στά Βαλκάνια

Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων σε συνεργασία με την Ιερά Σύνοδο της Ελλάδος και το Περιοδικό «Θεολογία», διοργανώνει τη φωτογραφική έκθεση:
“Σέ ὑπέρμαχον ἡ Οἰκουμένη” Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης στά Βαλκάνια
Η έκθεση διοργανώνεται στο πλαίσιο του Β΄ Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου του Περιοδικού «Θεολογία» «Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καί ἡ ‘ὀντολογία’ τῆς τεχνολογίας: ἀνθρωπολογικές, πολιτικές, οἰκονομικές, κοινωνικές καὶ πολιτισμικές συνέπειες».

Στην έκθεση θα παρουσιαστεί η τιμή του Αγίου Δημητρίου στον βαλκανικό χώρο από την Βυζαντινή περίοδο μέχρι και σήμερα. 

Συγκεκριμένα, προβάλλονται ναοί, μονές αφιερωμένες στον Άγιο Δημήτριο καθώς και έργα μνημειακής ζωγραφικής και μικροτεχνίας με εικονογραφικά θέματα που σχετίζονται με τον βίο του, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (Φανάρι, Ταταύλα, Ξηροκρήνη), την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία-Πατριαρχείο Σερβίας (Πατριαρχικό Μοναστήρι Ιπεκίου, Μονή Βίσοκι Ντέτσανι, Μονή Βέλικα Ρέμετα), την Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία - Πατριαρχείο Ρουμανίας (Σουτσεάβα, Βουκουρέστι, Moνή Căldărușani), την Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία- Πατριαρχείο Βουλγαρίας (Βέλικο Τάρνοβο, Παταλένιτσα, Μπομπόσεβο), την Εκκλησία της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Μυστράς, Άρτα) και την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας (Bεράτι, Μπομπόστιτσα, Πολύτσανη).

Ήτανε νά γίνει παγκόσμιος πόλεμος καί ἡ Παναγία μᾶς ἐπιστράτευσε ὅλους καί μᾶς εἶπε...

Μιὰ ἄλλη συγκλονιστικὴ ἐμπειρία, ποὺ εἴχαμε μὲ τὸν Γέροντα, ἦταν στὴν Οὐκρανία, ὅταν φτάσαμε στὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Κιέβου.
Ἐκεῖ ξαφνικὰ ὁ Γέροντας ἐκδήλωσε μεγάλη χαρά καὶ μοῦ λέει: 

«Νεόφυτε, ἐδῶ ἦρθα ξανά»!

 «Μά, πότε ἦρθες Γέροντα;», τὸν ρωτάω. 

«Ἦρθα πρὶν τόσα χρόνια. Ήτανε νὰ γίνει παγκόσμιος πόλεμος καὶ ἡ Παναγία μᾶς ἐπιστράτευσε ὅλους καὶ μᾶς εἶπε· “κάντε προσευχή, νὰ μὴ γίνει τώρα ὁ μεγάλος πόλεμος, νὰ δώσουμε χρόνο μετανοίας στοὺς ἀνθρώπους”. 

Καὶ ἤθελαν τότε οἱ Ρώσοι καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ Δυτικοὶ νὰ κάνουνε παγκόσμιο πόλεμο! Ἐδῶ ἤθελαν νὰ κάνουν τὸν πόλεμο…». 

«Καί, τί ἔγινε τότε, Γέροντα»; 

«Εἶδα ὅτι πήγαμε ὅλοι στὸ Κίεβο καὶ κάναμε προσευχή. Καὶ ἤμασταν μαζὶ μὲ τὸν πάτερ Πορφύριο, τὸν πάτερ Παΐσιο, τὸν πάτερ Ἰάκωβο καὶ ἄλλους ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐγὼ ἔκλαιγα πολύ! Κι ὅλους μᾶς συντόνιζε ὁ πάτερ Πορφύριος, ποὺ μοῦ εἶπε:

“Πάτερ Εὐμένιε, μὴν κλαῖς ἔτσι, δὲν θὰ γίνει τώρα ὁ παγκόσμιος πόλεμος· ὕστερα θὰ γίνει”!

 Καὶ κατόπιν ἄρχισε νὰ κλαίει πολὺ ὁ πάτερ Ἰάκωβος καὶ ἔλεγε:

 «Όχι ἄλλος πόλεμος, ὄχι ἄλλος πόλεμος, Παναγία μου”!

 Καὶ εἴδαμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ρῶσο, ποὺ εἶπε:

Όχι, πρέπει νὰ γίνει πόλεμος, διότι δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ θεραπευτεῖ αὐτὸς ὁ κόσμος»!

«Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου Ὁμιλίες» Ἱερὰ Μητρόπολις Μόρφου, τόμος Α’, ἐκδ. Θεομόρφου, σελ. 346-348

Σήμερα, η κυρίαρχη άποψη στην Τουρκία είναι αυτά που είπε ο Σεγκούν.

Τα τελευταία χρόνια, όταν έγραφα την "Εξοδο των Θρακών", πήγα 15 φορές στην Τουρκία.
-Επισκέφθηκα τα περισσότερα χωριά της Ανατολικής Θράκης, τα παράλια της Ιωνίας, έφτασα μέχρι την Αγκυρα, περπάτησα στα βουνά και τις παραλίες του Πόντου.
-Συνάντησα γέροντες, με τους οποίους κλαδέψαμε μαζί αμπέλια, κι ύστερα ενώ πίναμε ρακί, μου έλεγαν ιστορίες.
-Μίλησα με γιαγιάδες, που είχαν ακόμα τα κειμήλια που τους άφησαν οι Ελληνες, όταν έφυγαν το 1922.
-Είδα στην Κωνσταντινούπολη πιτσιρικάδες, να φοράνε από κάτω φανέλες του ΠΑΟΚ!
-Κάθισα σε εστιατόρια, όπου ο μαγαζάτορας, όταν του είπαμε οτι είμαστε Ρωμιοί, έβαλε Καρά και Καζανζίδη, έδιωξε όλους τους τούρκους, σχεδόν με τις κλωτσιές, και είχαμε όλο το εστιατόριο για πάρτυ μας.
-Ξέρω τούρκους, αξιωματικούς μάλιστα, οι οποίοι με πήγαν μέχρι τα σύνορα, απέναντι από τους Πετράδες, για να γράψω τον επίλογο του βιβλίου και φυλούσαν καραούλι...
-Ξέρω καθηγητές στην Κωνσταντινούπολη οι οποίοι μου πρότειναν να κάνω διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου.
-Ξέρω, επιχειρηματίες, οι οποίοι έχουν τις καταθέσεις τους στην Εθνική Τράπεζα και κάθε Σαββατοκύριακο είναι στην Αλεξανδρούπολη και οι οποίοι μιλάνε καλύτερα ελληνικά από τον ...Κασσελάκη!
Ομως, όλοι αυτοί αποτελούν μια μειοψηφία και ίσως μια γενιά μετριοπάθειας που λιγοστεύει και φεύγει....

Σήμερα, η κυρίαρχη άποψη στην Τουρκία είναι αυτά που είπε ο Σεγκούν.
Ο ταλαντούχος αυτός εκατομμυριούχος μπασκετμπολίστας είναι μόλις 23 ετών.
Το μόνο που θυμάται, είναι το καθεστώς Ερντογάν...
-Γαλουχήθηκε με "Γαλάζιες Πατρίδες"
-Επισκέφθηκε αγάλματα μίσους που δείχνουν τον Κεμάλ να ποδοπατάει ευζώνους...
-Εμαθε τραγούδια μίσους...
-Εκπαιδεύτηκε να έχει ως σύνθημα του οτι έρχεται ο αιώνας της Τουρκίας...

Έψαχνα να βρω από που έρχεται το φως...

π.Ιγνάτιος Καζάκος(Ηγούμενος Ιεράς Μονής των Ποιμένων-Μπεντζαχούρ)

Τι θυμάμαι από την προσωπική μου επαφή με τον γέροντα Εφραίμ;
Τότε ερχόταν πάρα πολύ συχνά στο Τορόντο του Καναδά από το Άγιο Ορος.
Ηταν ακόμα ηγούμενος στη Μονή Φιλοθέου.Αγαπούσε και αγαπά πολύ την ομογένεια.Τον γνώρισα νομίζω,το 1988.
Οταν τον πρωτοείδα....αυτό ήταν.Πήγα αμέσως για εξομολόγηση και από το πρωί.... μπήκα να τον δώ,το απόγευμα.
Είχα αριθμό 352 στη σειρά για να περάσω.
Νόμιζα ότι ήμουν μπροστά σε άγγελο!Δεν είπαμε τόσα πολλά, πιο πολύ προσευχόταν με το κομποσχοίνι του, παρά, μου μιλούσε, είτε με κοιτούσε.
Μου είπε να μην φύγω από τον Καναδά,προφανώς επειδή του είπα, ότι βλέποντάς τον θέλησα να γίνω μοναχός.
Ομως,πως να έμενα Καναδά;Εκεί ,όχι μόνον δεν είχε μοναστήρια, αλλά ούτε τι είναι μονή ...δεν γνώριζαν!
Εκείνος φυσικά γνώριζε ότι εκεί είχε μπόλικο έμψυχο υλικό, όπως μου ανέφερε,για να χτίσει τα 18-20 μοναστήρια που έκανε ,κυρίως στην Αμερική, αλλά δεν μου είχε πει τίποτε, για ίδρυση μονών!Αν το ήξερα,...δεν θα έφευγα.

Από τότε έγινα ...η σκιά του στις ομιλίες του.

Προσέχετε που δίνετε τις φωτογραφίες σας - Πατήρ Σάββας Αχιλλέως

                      

Αγοράζεις σπίτι;
Κλείσε το στόμα σου!
Αγοράζεις καινούριο αυτοκίνητο;
Κλείσε το στόμα σου!
Αγαπάς και αγαπιέσαι;
Κλείσε το στόμα σου!
Παντρεύεσσαι;
Κλείσε το στόμα σου!
Θα πας διακοπές;
Κλείσε το στόμα σου!
Έχεις πάρει προαγωγή;
Κλείσε το στόμα σου!

Οι περισσότεροι από τους λόγους, για τους οποίους, τα όνειρα μας και οι στόχοι μας, δεν πραγματοποιούνται, είναι επειδή ανοίγουμε το στόμα μας και αποκαλύπτουμε πολύ νωρίς σε κακούς και πονηρούς ανθρώπους τη λάθος στιγμή. Κάνουμε λάθος όταν μοιραζόμαστε τα έργα μας, τις επιτυχίες μας, τους στόχους μας, με ανθρώπους που ίσως ισχυρίζονται ότι είναι ''φίλοι".

Ο φθόνος και η ζήλια αρκούν για τους ανθρώπους να κατατρώνε και να καταστρέφουν ότι θα μπορούσε πριν να είχε συμβεί...
Κράτα το στόμα σου κλειστό και μην λες τα πάντα στους άλλους.....

Τρία πράγματα πρέπει να προσέχεις στή ζωή σου(Όσιος Βησσαρίωνας)

 Όσιος Βησσαρίων ὁ Ἀγαθωνίτης 

Ο Χ.Χ., φανοποιός στο επάγγελμα απότην Παλαιοβράχα Σπερχειάδος, μᾶς ἀνέφερε οτι, ὅταν ἦταν μικρός, στο χωριό του βοηθοῦσε τόν π. Βησσαρίωνα στο έργο του. Κουβαλούσε ταγάρια σιτάρι και καλαμπόκι καί τά πήγαινε στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ καί τά ἄδειαζε σε Ενα σακκί. Ὁ π. Βησσαρίων τοῦ ἔδινε φιλοδωρήματα.
Ἕνα ἀπόγευμα τοῦ εἶπε: «Χρῆστο μου, τρία πράγματα πρέπει να προσέχεις στή ζωή σου.
 Πρῶτον, νά μήν κάνεις στούς ἄλλους αὐτό πού δέν θέλεις νά κάνουν οἱ ἄλλοι σέ ἐσένα.

 Δεύτερον, ὅταν τό βράδυ φτάνεις στο σπίτι σου, πρίν ξεκλειδώσεις την πόρτα, νά κρατᾶς τό κλειδί στα τρία δάχτυλά σου, να γυρίζεις τήν πλάτη σου πρός τήν πόρτα καί ἀφοῦ σηκώσεις το χέρι σου μέ τό κλειδί ψηλά στόν οὐρανό, νά λέγεις αὐτά τά λόγια: Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός και τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὕστερα να γυρίζεις να ξεκλειδώνεις την πόρτα σου καί νά μπαίνεις στο σπίτι.

 Τρίτον, αὐτό πού σοῦ εἶπα, ὡς δεύτερον, νά τό κάνεις περισσότερο, ὅταν μέσα στο σπίτι σου εἶναι ἡ γυναίκα καί τά παιδιά σου. Αν, Χρῆστο μου, κάνεις αυτό που σου λέω, να ξέρεις ότι στη ζωή σου θά πηγαίνεις καβαλάρης σάν τόν Ἅη-Γιώργη».

Επιπλέον, τοῦ εἶπε νά προσέχει τά κακά πνεύματα, περισσότερο τή νύχτα, γιατί, ἄν τά κακά πνεύματα τήν ἡμέρα εἶναι ἕνα ἑκατομμύριο, το βράδυ εἶναι ἑκατό ἑκατομμύρια.

Ο παπά-Φώτης ή μεγάλος τρελός είναι ή μεγάλος Άγιος και μας δουλεύει όλους.

Η Μητρόπολη Μυτιλήνης κρατούσε σε απόσταση τον Παπα-Φώτη τον Λαυριώτη
Ένα βράδυ γυρνώντας ο μητροπολίτης από κάποιο χωριό τον είδε να περπατάει μόνος του μέσα στη βροχή.

Δεν σταμάτησε ούτε να του μιλήσει, ούτε να τον πάρει. Φτάνοντας ο μητροπολίτης στη μητρόπολη και μη έχοντας κάνει καμιά άλλη στάση στο δρόμο, βλέπει τον παπα-Φώτη να στέκεται χαμογελαστός έξω από την είσοδο της μητρόπολης και να τον χαιρετά. Κανένας δεν ξέρει με πιο τρόπο βρέθηκε νωρίτερα από τον δεσπότη εκεί, κάπου 50 χλμ μακριά από την πόλη και χωρίς να υπάρχει κανείς άλλος πιο σύντομος δρόμος.

Ομολόγησε τότε ο μητροπολίτης και είπε:
” Ο παπά-Φώτης ή μεγάλος τρελός είναι ή μεγάλος Άγιος και μας δουλεύει όλους.

Και μέσα σ'ένα χρόνο...

 

Σαν ένα στόμα, μια φωνή άκουγες από αυτά τα παιδιά και μέσα από τα λόγια τους την αγωνία τους για το καλύτερο αύριο. Για την ευκαιρία της πνευματικής οικοδομής μέσα από τα συντρίμμια του πολέμου και της καθε είδους δυσκολία. 

Και μέσα σ'ένα χρόνο ο Γιανναράς κάλεσε τον Γιαννουλάτο και αυτός με τη σειρά του τον Γοντικάκη στη μεγάλη συνάντηση αφήνοντας ένα κόσμο που δεν ψάχνει το καλύτερο αφού είναι με το χέρι στη σκανδάλη δολοφονώντας καθετί ωραίο.

πηγή

Περασμένα ξεχασμένα;;;

 

«Τ᾿ ἄναψα τρεῖς φορές καί δέν καῖνε!»

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης.

Ο Ιωακείμ Καραγιαννίδης εἶχε ἀκούσει ὅτι ὁ Γέροντας εἶχε μιά θαυματουργή εἰκόνα κι ἔτσι τοῦ ἀγόρασε ἕνα καντήλι, λάδι καί ἄφθονα κεριά γιά νά τά ἔχει νά καῖνε μέρα-νύχτα, νά μήν τοῦ λείπουν.

Παρατήρησε ὅμως ὅτι ὁ Γέροντας δέν ἄναβε οὔτε τα κεριά οὔτε τό καντήλι κι ἔτσι τόν ρώτησε:
«Γέροντα, γιατί δέν ἀνάβετε τήν κανδήλα καί τά κεριά πού σᾶς ἔφερα;»
– «Τ᾿ ἄναψα τρεῖς φορές καί δέν καῖνε!» τοῦ ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.
«Ἀπόψε ἤμουν πάνω σ᾿ ἕνα ἄλογο, πού πετοῦσε μέσα στά σύννεφα καί ἔφθασα στήν ἐκκλησία πού εἶναι στά Δενδράκια. Ἐκεῖ εἶδα ἐσένα, τό παιδί σου καί τή γυναίκα σου νά κάθεστε στό τραπέζι μπροστά στό ναό καί νά εἶναι πάνω στό τραπέζι τό κανδήλι, τά κεριά καί τό λάδι.
Τότε σᾶς ρώτησα: “Ἀφοῦ τά φέρατε σέ μένα γιατί τώρα τά φέρατε ἐδῶ;”.

Κι ἐκείνη τή στιγμή βγῆκε ἀπό μέσα ὁ Ἅγιος Νικόλαος μέ τήν ἀρχιερατική του στολή καί εἶπε:
“Αὐτός δέν τά ἔφερε. Ἐγώ ἅπλωσα τό χέρι μου καί τά πῆρα. Ἐγώ εἶμαι πάμπτωχος. Ἐσύ ἐκεῖ ἔχεις ὅ,τι σοῦ χρειάζεται”.

Νηστεύκαν οι γραίδες να υπάνε σου Σταυρού το πεγάιδι

πηγή

 Νηστεύκαν οι γραίδες να υπάνε σου Σταυρού το πεγάιδι, να νιφτούνε δζαι να ευξωθούνε να υπάνε ν’ άψουνε δζερία σού Σταυρού. Την εβίτσα όσοι υρεύανε να υπάνε σου Σταυρού, σηκούσαντε, παίρκαν τα δζερία, θυμνιέμα δζαι νάμο. σα σισές πέσου ή σ’ αϊνεν πέσουν δζαι πααίνκανε. Βκαίνκαν ς το χωρίο δεβαίνκανε ς το Μάλι (ήτουν σου χωρίου την άκρα) πααίνκαμε σόν Αηδονίτση τού παίρνει το κάδζι το σάσι.

-Κοσμάς Δημητρόγλου, χωρίον Φάρασα Καισαρείας

Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών -Φάκελοι Φάρασα

Η γενιά που περπατάει σκυμμένη

Του Άγη Βερούτη

Πριν λίγες μέρες είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον παλιό Ελληνοαμερικανό φίλο, από τα χρόνια της Νέας Υόρκης. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το ζήτημα της απο-κοινωνικοποίησης της νεότερης γενιάς των παιδιών μας, αυτής που λέγεται Generation Alpha και ακολουθεί την "Z”, που ήρθε μετά τους "Millenials”. Δηλαδή τα παιδιά που είναι γεννημένα ανάμεσα στο 2010 και σήμερα.

Εκεί ο φίλος μου ανέφερε την σημαντική δουλειά που έχει δημοσιεύσει ως σήμερα ο Αμερικανός δημοσιογράφος και αναλυτής Fareed Zakaria του CNN για αυτό το θέμα.

Αφού το έψαξα λίγο, είδα ότι ο Fareed Zakaria έχει προειδοποιήσει εδώ και χρόνια για αυτό το ζήτημα: τα κινητά τηλέφωνα και οι οθόνες δεν είναι απλά εργαλεία. Έχουν αλλάξει τον ίδιο τον τρόπο που ζούμε, που σκεφτόμαστε, που σχετιζόμαστε, ακόμα και τη χημεία του εγκεφάλου με την εθιστική χρήση των οθονών για έκκριση της ντοπαμίνης.

Στο CNN και στο βιβλίο του "Ten Lessons for a Post-Pandemic World”, επανέρχεται ξανά και ξανά στην ιδέα ότι η τεχνολογία είναι ουδέτερη, όμως ο τρόπος που την αφήνουμε να διαμορφώσει την κοινωνία μας, δεν είναι.

Κοιτάξτε γύρω σας σήμερα. Στις καφετέριες, στο Μετρό, στα λεωφορεία, στα τραπέζια των οικογενειών: πρόσωπα σκυμμένα πάνω από μια οθόνη. Οι νέες γενιές, οι λεγόμενοι Gen Z και πλέον οι Gen Alpha, δεν έμαθαν ποτέ πώς είναι να ζεις χωρίς την ψηφιακή προέκταση του εαυτού σου. Δεν γνωρίζουν την αμηχανία μιας παύσης στη συζήτηση, γιατί υπάρχει πάντα ένα βιντεάκι του TikTok για να γεμίσει το κενό. Δεν ξέρουν τη χαρά του να μαζεύεσαι στην πλατεία με φίλους, χωρίς τις ειδοποιήσεις στο κινητό να σπάνε τη ροή της κουβέντας. Όλα είναι φιλτραρισμένα μέσα από μια οθόνη.

Ο Zakaria σημειώνει ότι η μεγαλύτερη απώλεια αυτής της ενσωμάτωσης του κινητού στον homo sapiens, είναι η απώλεια της ικανότητας για βαθιά, ουσιαστική επαφή με άλλους ανθρώπους.

Δεν εννοώ φυσικά την επιφανειακή "σύνδεση/φιλία" που δίνει το Facebook ή το Instagram. Μιλάμε για την τέχνη της συναναστροφής, δηλαδή του να κάθεσαι με τον άλλο, να τον ακούς, να μαθαίνεις από τη γλώσσα του σώματος του, να αντέχεις την ατέλεια και το απρόβλεπτο ή τις αδυναμίες του. Αυτά που χτίζουν τους δεσμούς εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτά που διδάσκουν ενσυναίσθηση. Αυτά που φτιάχνουν τις ανθρώπινες σχέσεις.