juma

juma (język polski)

wymowa:

​, IPA: [ˈjũma], AS: [i ̯ũma], zjawiska fonetyczne: nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przestęp. drobna kradzież dokonywana za granicą połączona z przemytem skradzionych dóbr, zwłaszcza ta dokonywana przez Polaków na przygranicznych terenach niemieckich; zob. też juma w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	juma	jumy
dopełniacz	jumy	jum
celownik	jumie	jumom
biernik	jumę	jumy
narzędnik	jumą	jumami
miejscownik	jumie	jumach
wołacz	jumo	jumy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. jumać ndk., zajumać dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

prawdopodobnie ze skojarzenia westernu 15:10 do Yumy z pociągiem PKP wyjeżdżającym z Zielonej Góry do Berlina o 15:10 w latach 90. XX wieku

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

juma (język suahili)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) tydzień

odmiana:

(1.1) jak rzeczowniki w klasie 9 mające lm w klasie 10

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

juma (język uzbecki)

zapisy w ortografiach alternatywnych:

wymowa:

IPA: /ʒuˈma/

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) piątek

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: dushanba • seshanba • chorshanba • payshanba • juma • shanba • yakshanba

źródła: