Eugenio Barba
Eugenio Barba (ur. 1936) – włoski reżyser, dramatopisarz, teoretyk teatru.
- Dzisiaj życie teatralne na świecie to galaktyka – z licznymi gwiazdami i planetami. Każda ma swoją publiczność. Interesują mnie zjawiska z kręgu różnych kultur teatralnych. Najbardziej istotne jest to, czy mnie one poruszają.
- Młody człowiek, który zaczyna działalność w teatrze, ma do wyboru wiele dróg. Kiedy zaczynaliśmy, nie było tego.
- Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 30 maja 2003
- Moim dziedzictwem jest plebejski teatr doby renesansu, tworzony przez złodziei, prostytutki, wagabundów, artystów ulicznych i akrobatów. Nigdy nie czułem, jak Grotowski, że tradycja mojego teatru wywodzi się z magii czy rytuału.
- Poznawałem Polskę na różne sposoby; podróżowałem autostopem, przez dwa miesiące pracowałem w cukrowni. To umożliwiło mi bezpośredni kontakt z ludźmi, dzięki czemu poznałem różnicę między oficjalnym językiem polityki a rzeczywistością. Ponadto miałem znakomitych przewodników. Jeden z nich to Henryk Bereza, wspaniały krytyk mieszkający w Warszawie, który m.in. tłumaczył mi i interpretował podteksty, które można było wyczytać w gazetach.
- Teatr to czas, kiedy mogę być z kolegami – zupełnie oddzielony od tego, co dzieje się na tej planecie – by podczas próby rozwiązać małe problemy. Teatr jest dla mnie wyspą wolności. Jestem cudzoziemcem, emigrantem. Teatr pozwolił mi zachowywać odrębność w sposobie myślenia – także pogardę dla wielu modeli życia, które wokół mnie są akceptowane. Jednocześnie pozwala mi istnieć w tym społeczeństwie. Jestem w nim, ale do niego nie należę. Najważniejsze jest zawsze pytanie, co każdy z nas zamierza zrobić w teatrze.
- Zawsze jestem wzruszony, widząc aktora emocjonalnie zaangażowanego w swoje rzemiosło, które wykorzystuje nie tylko do osiągnięcia wybitnego rezultatu, ale traktuje jak sposób życia, sposób walki z samotnością, z poczuciem braku wartości.