Przejdź do zawartości

Zatoka Pirańska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zatoka Pirańska
Piranski zaliv
Piranski zaljev lub Savudrijska vala
Baia di Pirano
Ilustracja
Krajobraz Zatoki Pirańskiej
Państwo

 Słowenia
 Chorwacja

Lokalizacja

Morze Adriatyckie

Powierzchnia

19 km²

Cieki wodne uchodzące

Dragonja

Miejscowości nadbrzeżne

Piran, Portorož, Lucija, Crveni vrh i Kanegra

Mapka zatoki
Położenie na mapie Słowenii
Mapa konturowa Słowenii, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Zatoka Pirańska”
Ziemia45°30′16″N 13°33′43″E/45,504444 13,561944

Zatoka Pirańska (słoweń. Piranski zaliv, chorw. Piranski zaljev lub Savudrijska vala, wł. Baia di Pirano) – zatoka o powierzchni ok. 19 km² w północnej części Morza Adriatyckiego, część Zatoki Triesteńskiej. Nazwa pochodzi od słoweńskiego miasta Piran.

Część zatoki leży na terytorium Chorwacji, a linia rozdzielająca przebiega pomiędzy przylądkami Savudrijskim i Madona. Na słoweńskim brzegu leżą miejscowości Piran, Portorož i Lucija, a na chorwackim Crveni Vrh i Kanegra. Główną rzeką wpływającą do zatoki jest Dragonja, której ujście leży na granicy.

Spór terytorialny

[edytuj | edytuj kod]

Obszar zatoki i niewielkie skrawki lądu wokół niej były obiektem sporu terytorialnego pomiędzy Słowenią i Chorwacją, który trwał od ogłoszenia przez oba te kraje niepodległości i secesji z Jugosławii w 1991 roku, gdyż w okresie jugosłowiańskim granica morska pomiędzy republikami składowymi nie została wytyczona. Chorwacja proponowała zastosowanie linii środkowej zatoki jako granicy, co pozbawiłoby Słowenię dostępu do otwartego morza, pomimo posiadania wybrzeża, dlatego kraj ten odwoływał się do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, która traktuje dostęp do otwartego morza jako podstawowe prawo każdego państwa.

W 2001 roku rządy Słowenii i Chorwacji osiągnęły porozumienie, w ramach którego większość spornej ziemi przypadła Chorwacji, zaś większość wód, włącznie z korytarzem prowadzącym do wód międzynarodowych Słowenii; jednak umowa nie uzyskała aprobaty chorwackiego parlamentu.

11 września 2009 roku zawarto ostateczne porozumienie dotyczące rozgraniczenia obu państw, zaś Słowenia zniosła weto na rozmowy UE z Chorwacją w sprawie akcesji. Przewidywało ono przekazanie sporu pod międzynarodowy arbitraż. Na żądanie opozycji odbyło się w Słowenii referendum w sprawie zgody na arbitraż międzynarodowy, które zakończyło się udzieleniem przez społeczeństwo zgody na jego przeprowadzenie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]