Przejdź do zawartości

Zakon Syjonu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zakon Syjonu
Prieuré de Sion
Ilustracja
Emblemat zakonu, wykorzystujący fleur-de-lis
Chevalerie d’Institutions et Règles Catholiques d’Union Indépendante et Traditionaliste
Państwo

 Francja

Siedziba

Annemasse

Data założenia

1956

brak współrzędnych

Zakon Syjonu (fr. Prieuré de Sion) – organizacja, mająca rzekomo stanowić przykrywkę dla tajnego stowarzyszenia, założonego w XI wieku na górze Syjon w Królestwie Jerozolimskim. W rzeczywistości organizację założył w 1956 r. francuski dziennikarz Pierre Plantard, by zyskać sławę i poważanie w kręgach ezoterycznych i monarchistycznych Francji.

Zakon stał się częścią kultury popularnej za sprawą książki Święty Graal, Święta Krew Baigenta, Leigha i Lincolna (1982) oraz Kod Leonarda da Vinci Browna (2003).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W maju 1956 r. Pierre Plantard założył organizację o nazwie Prieuré de Sion z siedzibą w Annemasse we Francji[1]. Nazwę zainspirowało wzgórze na południe od Annemasse, znane jako Mont Sion[2].

Oficjalny statut organizacji zakładał, że jej członkowie będą dążyć do stworzenia bractwa rycerskiego oraz będą angażować się w pomoc Kościołowi Katolickiemu, nauczać prawdy i chronić słabszych[3].

Pierwsza wersja Plantarda

[edytuj | edytuj kod]
Et in Arcadia Ego Poussina

Na początku lat 60. XX wieku Plantard zaczął przedstawiać Zakon Syjonu jako ezoteryczne chrześcijańskie bractwo rycerskie, którego członkowie mieli na celu przywrócenie monarchii we Francji i osadzenie na tronie Wielkiego Monarchy (postaci z przepowiedni Nostradamusa)[4]. Organizacja ta miała powstać w 1099 r. w Królestwie Jerozolimskim z inicjatywy Gotfryda z Bouillon jako odgałęzienie zakonu religijnego, rezydującego w Bazylice Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie[5].

Sam Plantard zaczął podawać się wówczas za potomka króla Dagoberta II z dynastii Merowingów. W tym samym czasie zaczął twierdzić, że mottem jego rodu (a później mottem Zakonu Syjonu) są słowa Et in Arcadia ego... (łac. I ja jestem w Arkadii...). Zdanie to jest wyryte na grobie, przedstawionym na obrazach Pasterze arkadyjscy (1618) Guercino i Et in Arcadia Ego (1638-1640) Poussina. W ocenie Plantarda grób z obrazu Poussina miał być tym samym nagrobkiem, który znajdował się na terenie Les Pontils niedaleko Rennes-le-Château (w rzeczywistości grób ten pochodził z XX wieku), a same obrazy miały być namalowane na zamówienie Zakonu Syjonu[6].

Aby uwiarygodnić swoje twierdzenia, Plantard we współpracy z Philippe’em de Chérisey stworzył serię dokumentów, które następnie zostały umieszczone w Bibliotece Narodowej Francji[7].

Dokumenty sfałszowane przez Plantarda i de Chériseya stały się podstawą książki, napisanej przez Gérarda de Sède w 1967 r. na zlecenie Plantarda i zatytułowanej L’or de Rennes, ou La vie insolite de Bérenger Saunière, curé de Rennes-le-Château (późniejsze wydania noszą tytuł Le Trésor Maudit de Rennes-le-Château). W książce tej Zakon Syjonu został połączony ze sprawą rzekomego odkrycia przez Bérengera Saunière’a, proboszcza kościoła św. Marii Magdaleny w Rennes-le-Château, skarbów i tajemniczych dokumentów[7].

W 1969 r. z książką de Sède’a zapoznał się angielski dziennikarz Henry Lincoln, który zainteresował się Rennes-le-Château i Zakonem Syjonu. Lincoln poświęcił temu tematowi kilka programów dla telewizji BBC, napisał także kilka książek[8].

Święty Graal, Święta Krew

[edytuj | edytuj kod]

Jedną z publikacji Lincolna była wydana w 1982 r., we współpracy z Michaelem Baigentem i Richardem Leighem, książka The Holy Blood and the Holy Grail (ang. Święty Graal, Święta Krew). Tekst przedstawiał Zakon Syjonu jako organizację założoną w 1099 r., której celem było doprowadzenie do sytuacji, w której dynastia Merowingów panowała nad całą Europą. Szczególny status tego rodu miał wiązać się z uznaniem, że Merowingowie są potomkami Jezusa i Marii Magdaleny[9].

Druga wersja Plantarda

[edytuj | edytuj kod]

W 1989 r. Plantard, próbując ratować swoją reputację, zaczął twierdzić, że Zakon Syjonu powstał w 1681 r. w Rennes-le-Château i miał na celu wykorzystanie paranormalnych właściwości linii ley oraz strzeżenie tajemnic Roc Noir (skały znajdującej się niedaleko Rennes-les-Bains). Plantard wyznał ponadto, że w rzeczywistości uważa się jedynie za zstępnego Dagoberta II w linii bocznej, a bezpośrednim potomkiem władcy jest prawdopodobnie Otto von Habsburg[10][11].

Afera Pechiney-Triangle

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lat 80. XX wieku we Francji wybuchła afera Pechiney-Triangle, związana z przejęciem przez francuskiego producenta aluminium, Pechiney, amerykańskiego przedsiębiorstwa Triangle Industries. W centrum afery znalazł się m.in. Roger-Patrice Pelat, francuski przedsiębiorca (i przyjaciel ówczesnego prezydenta, Francois Mitterranda), oskarżony o insider trading[12].

W trakcie procesu Pelata prowadzący sprawę sędzia, Thierry Jean-Pierre, otrzymał informację, że oskarżony mógł być wielkim mistrzem Zakonu Syjonu. Obawiając się skandalu (podobnego do wykrycia zaangażowania Propaganda Due w bankructwo włoskiego banku Banco Ambrosiano), Jean-Pierre wezwał Plantarda do złożenia wyjaśnień. W 1993 r. zeznający pod przysięgą Plantard przyznał, że zmyślił całą historię Zakonu Syjonu, włącznie z rzekomym sprawowaniem urzędu wielkiego mistrza przez Pelata[13][14].

Kod Leonarda da Vinci

[edytuj | edytuj kod]

Książka Dana Browna Kod Leonarda da Vinci z 2003 r. i jej ekranizacja Kod da Vinci z 2006 r. na nowo obudziły zainteresowanie tematem Zakonu Syjonu[15][16][17]. Na łamach książki autor wprowadził kilka zmian w stosunku do wersji prezentowanej w książkach Lincolna, Baigneta i Leigha.

Brown w szczególności zmienił cel działalności zakonu: nie miała już nim być Europa władana przez potomków Merowingów, ale ujawnienie prawdy o roli Marii Magdaleny jako matki dziecka Jezusa. Wrogiem Zakonu Syjonu miała być zaś nie Zakon Maltański – jak opisywali to Lincoln, Baignet i Leigha na łamach sequela do Świętego Graala, Świętej Krwi -, lecz Opus Dei. Autor Kodu Leonarda da Vinci przedstawił wszystkie te informacje jako zgodne z prawdą historyczną[18].

Rzekomi wielcy mistrzowie

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza lista

[edytuj | edytuj kod]

Poniższa lista wielkich mistrzów Zakonu Syjonu stanowiła część zbioru dokumentów z 1967 r., zatytułowanego Dossiers Secrets d’Henri Lobineau (fr. tajne akta Henriego Lobineau) i rzekomo stworzonego przez Philippe’a Toscan du Plantiera (w rzeczywistości autorami zbioru byli Pierre Plantard i Philippe de Chérisey)[19][20].

Włoski socjolog Massimo Introvigne zwrócił uwagę, że praktycznie wszyscy wielcy mistrzowie z poniższej listy (z wyjątkiem dwóch osób) znajdowali się na listach znaczących różokrzyżowców, które to listy były znane Plantardowi[21].

Leonardo da Vinci, rzekomy dwunasty wielki mistrz Zakonu Syjonu.
Imię i nazwisko Lata sprawowania funkcji
Jean de Gisors 1188-1220
Marie de Saint-Clair 1220-1266
Guillaume de Gisors 1266-1307
Edward I (hrabia Bar) 1307-1336
Jeanne de Bar 1336-1351
Jean de Saint-Clair 1351-1366
Blanka d’Évreux 1366-1398
Nicolas Flamel 1398-1418
René I Andegaweński 1418-1480
Iolande de Bar 1480-1483
Sandro Botticelli 1483-1510
Leonardo da Vinci 1510-1519
Karol III de Bourbon-Montpensier 1519-1527
Ferrante Gonzaga 1527-1575
Ludovico Gonzaga 1575-1595
Robert Fludd 1595-1637
Johann Valentin Andreae 1637-1654
Robert Boyle 1654-1691
Izaak Newton 1691-1727
Charles Radclyffe 1727-1746
Karol Lotaryński 1746-1780
Maksymilian Franciszek Habsburg 1780-1801
Charles Nodier 1801-1844
Victor Hugo 1844-1885
Claude Debussy 1885–1918
Jean Cocteau 1918–1963

Po śmierci Jeana Cocteau kolejnymi wielkimi mistrzami mieli być François Ducaud-Bourget i sam Pierre Plantard[21].

Druga lista

[edytuj | edytuj kod]

Druga lista wielkich mistrzów, uwzględniająca „młodszy wiek” Zakonu Syjonu, została opublikowana w 1989 r. na łamach czasopisma Vaincre[10][20].

Imię i nazwisko Lata sprawowania funkcji
Jean-Tim Negri d’Albes 1681-1703
François d’Hautpoul 1703-1726
André-Hercule de Fleury 1726-1766
Karol Lotaryński 1766-1780
Maksymilian Franciszek Habsburg 1780-1801
Charles Nodier 1801-1844
Victor Hugo 1844-1885
Claude Debussy 1885–1918
Jean Cocteau 1918–1963
François Balphangon 1963–1969
John Drick 1969-1981
Pierre Plantard de Saint-Clair[22] 1981
Philippe de Chérisey 1984–1985
Roger-Patrice Pelat 1985–1989
Pierre Plantard de Saint-Clair 1989
Thomas Plantard de Saint-Clair[23] 1989

W kulturze popularnej

[edytuj | edytuj kod]
  • Zakon Syjonu odgrywa kluczową rolę w książce Kod Leonarda da Vinci Dana Browna (2003) i jej filmowej adaptacji, Kod da Vinci (2004)[15],
  • historia i działalność Zakonu opisane są na kartach książek z cyklu powieściowego Templariusze autorstwa Jacka Whyte’a[24].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Détail d’une annonce | Associations – Journal Officiel [online], journal-officiel.gouv.fr [dostęp 2022-10-22].
  2. The Priory Of Sion [online], cbsnews.com [dostęp 2022-10-22] (ang.).
  3. The Original Priory of Sion Documents 1956 [online], priory-of-sion.com [dostęp 2022-10-22].
  4. Marie-France Etchegoin & Frédéric Lenoir, Code Da Vinci: L’Enquête, p. 61 (Robert Laffont, 2004).
  5. Bill Putnam, John Edwin Wood (2003). The Treasure of Rennes-le-Château. A Mystery Solved. Sutton Publishing. ISBN 0750930810.
  6. Umberto Eco, Historia krain i miejsc legendarnych, Poznań 2013, s. 413–414.
  7. a b Jean-Luc Chaumeil (Goeroe of speculative freemason), Rennes-le-Château – Gisors – Le Testament du Prieuré de Sion. Le Crépuscule d’une Ténébreuse Affaire, Éditions Pégase, 2006.
  8. Umberto Eco, Historia krain i miejsc legendarnych, Poznań 2013, s. 417.
  9. How Da Vinci Code tapped pseudo-fact hunger [online], telegraph.co.uk [dostęp 2022-10-22].
  10. a b Umberto Eco, Historia krain i miejsc legendarnych, Poznań 2013, s. 419.
  11. Lynn Picknett, Clive Prince, The Sion Revelation: The Truth About the Guardians of Christ’s Sacred Bloodline, Nowy Jork 2006, s. 164.
  12. Facebook i inni, Mitterrand’s Friend Charged in Scandal, Los Angeles Times, 17 lutego 1989 [dostęp 2022-10-29] (ang.).
  13. Pierre Plantard, fondateur du Prieuré de Sion, un illuminé en quête d’une ascendance royale, „Le Temps”, 15 marca 2004, ISSN 1423-3967 [dostęp 2022-10-29] (fr.).
  14. „Affaire Pelat: Le Rapport du Juge”, Le Point, no. 1112 (8–14 January 1994), p. 11.
  15. a b Zakon Syjonu: kto strzeże dziś jego tajemnic? [online], facet.onet.pl, 29 kwietnia 2013 [dostęp 2022-12-02] (pol.).
  16. Henryk Hoffmann, Święty Graal, Zakon Syjonu i „Kod Leonarda da Vinci”, „Nomos” (53–54), 2006, ISSN 1230-7858 [dostęp 2022-12-02].
  17. Historia i „Kod da Vinci” [online], Onet Kultura, 19 kwietnia 2006 [dostęp 2022-12-02] (pol.).
  18. Dan Brown, Kod Leonarda da Vinci, 2004, s. 4.
  19. Lobineau [online] [dostęp 2022-10-29].
  20. a b Alumni, [w:] Robert Howells, Inside the Priory of Sion, Londyn 2012.
  21. a b CESNUR 2005 International Conference – Beyond The Da Vinci Code: History and Myth of the Priory of Sion, by Massimo Introvigne [online], cesnur.org [dostęp 2022-10-29].
  22. Od 1975 r. Pierre Plantard zaczął przedstawiać się jako Pierre Plantard de Saint-Clair (Jean-Luc Chaumeil, Rennes-le-Château – Gisors – Le Testament du Prieuré de Sion. Le Crépuscule d’une Ténebreuse Affaire, Villeneuve-de-la-Raho 2006, s. 143.).
  23. Syn Pierre’a Plantarda.
  24. Rycerze czerni i bieli | Jack Whyte [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2022-10-22] (pol.).