Steve Reeves
 Steve Reeves (1990) | |
| Imię i nazwisko |
Stephen Lester Reeves |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
1 maja 2000 |
| Zawód |
kulturysta, aktor, scenarzysta |
| Współmałżonek |
Sandra Smith |
| Lata aktywności |
1954-1968 |
| Strona internetowa | |
Stephen Lester Reeves[1] (ur. 21 stycznia 1926 w Glasgow, zm. 1 maja 2000 w Escondido) – amerykański kulturysta i aktor filmowy, pierwszy kulturysta-gwiazdor filmowy[2]. W latach 50. XX w. był najlepszym kulturystą świata, później jednym z najbardziej kasowych aktorów[3][4]. Reeves otrzymał wiele tytułów w kulturystyce, takich jak Mr. Universe czy Mr. America[5].
Stał się także znany z występów w Europie we włoskich epickich filmach z końca lat 50. i 60., grając mitologicznych bohaterów, takich jak Herkules, a w jego ślady poszło kilku innych amerykańskich kulturystów, w tym Gordon Scott, Ed Fury, Mark Forest, Reg Park, Dan Vadis i Arnold Schwarzenegger[1]. Do jego największych osiągnięć filmowych zaliczyć należy film Herkules (1958), który był w Europie wyświetlany równocześnie w 600 kinach i w prestiżowym tygodniku filmowym Cinemonde przyniósł aktorowi tytuł „Apolla XX wieku”[6]. Po obejrzeniu filmu Herkules, Sylvester Stallone zainspirowany wyglądem Reevesa rozpoczął treningi na siłowni[7].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne lata
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Glasgow w stanie Montana jako jedyny syn Goldie i Lestera Dell Reeves. W wieku 10 lat stracił w wypadku ojca na farmie[8] i wraz z matką przeniósł się do Oakland. Do 15. roku życia nie zapowiadał się na siłacza. Mniej więcej w tym wieku w Castlemont High School zetknął się z kulturystyką, która w owym czasie nie była nawet dyscypliną sportu, lecz czymś dziwnym i mało znanym[9].
Kariera kulturystyczna
[edytuj | edytuj kod]Kilka lat wytężonej pracy na siłowni pod okiem Eda Yaricka, przerwanych okresem służby wojskowej (1944-1946) w 25 DP na Filipinach i w Japonii, sprawiło, że w 1947, w wieku 21 lat, jako nikomu nieznany zawodnik zdobył tytuł Mr. America, pokonując wielu innych utytułowanych mistrzów. Był najmłodszym w historii zdobywcą tego tytułu. Swoją supremację potwierdził zdobywając tytuły najlepszego kulturysty na świecie w 1950. Przy stosunkowo drobnych kościach miał niemal idealne proporcje („talia osy, barki tura” – tak w 1970 pisał o nim prekursor kulturystyki w Polsce red. Stanisław Zakrzewski[3]). Posiadał też dobrą aparycję, ale przede wszystkim był inteligentny. Jego podstawowe wymiary antropometryczne z tego okresu były następujące: wzrost – 187 cm, waga – 98 kg, obwód bicepsa – 48 cm, obwód uda – 67 cm, obwód klatki piersiowej – 135 cm. Jeszcze w latach 80. XX wieku niektórzy fachowcy twierdzili, że dzięki swym walorom na wielu współczesnych konkursach rangi światowej nie byłby bez szans[7].
W 1989 zajął drugie miejsce w plebiscycie na najlepszego kulturystę wszech czasów ogłoszonym przez branżowy miesięcznik Muscle and Fitness, ustępującym jedynie Arnoldowi Schwarzeneggerowi[10]. Napisał książkę pt. Building the Classical Physigue –The Natural Way w której zawarł swoją wykładnię treningu i diety kulturystycznej. Jego osobę jako championa kulturystyki rozpropagował w Polsce na początku lat 60. Stanisław Zakrzewski w Sporcie dla wszystkich.
Wszedł także do historii kulturystyki jako autor ćwiczenia na plecy, znanego jako martwy ciąg Reevesa[11][12]. Istota ćwiczenia polega na tym, że sztangę chwyta się nie za gryf, ale za obciążniki, a następnie w pozycji pochylonej podciąga się sztangę do pasa. W efekcie obciążenie z mięśnia najszerszego grzbietu zostaje przesunięte na mięśnie czworoboczne i na całą obręcz barkową. Oprócz rozwijania pleców, martwy ciąg Reevesa rozwija również mięśnie przedramion i siłę chwytu.
Kariera aktorska
[edytuj | edytuj kod]_poster.jpg)
Chociaż był Amerykaninem, karierę filmową zrobił we Włoszech, zdarzało mu się jednak grywać również w filmach amerykańskich. Był ulubionym aktorem Winstona Churchilla[13]. W 1948 podpisał kontrakt z amerykańską wytwórnią filmową Paramount i został przez Cecila DeMille obsadzony w głównej roli filmu Samson i Dalila. Jednak po kilku miesiącach zdjęć producent oznajmił mu, że rola wymaga doświadczonego aktora, ponieważ ryzyko finansowe jest zbyt duże[14].
W 1957 jego zdjęcie na okładce jednego z branżowych magazynów kulturystycznych trafiło na biurko włoskiego reżysera Pietro Francisci, który poszukiwał odtwórcy głównej roli do filmu Herkules. Był to jeden z pierwszych wypadków w historii kina, kiedy o przyznaniu głównej roli zadecydowały wyłącznie warunki fizyczne aktora, a nie klasyczny casting[15][9][1]. Pojawiał się głównie w filmach o tematyce antycznej, które według ich twórców najlepiej eksponowały fizyczne walory aktora[16]. W 1959 był najlepiej zarabiającym aktorem na świecie, wyprzedzając takie ówczesne sławy John Wayne i Rock Hudson[7]. Był w kinie lat 60. tym, kim w latach 80. był Arnold Schwarzenegger, który zresztą miał go za swojego idola[1].
Odrzucił propozycję głównej roli w filmie Doktor No (1962), pierwszym z serii przygód Jamesa Bonda; zagrał w nim inny, mniej znany kulturysta Sean Connery[15]. Odrzucił także ofertę zagrania głównej roli w spaghetti westernie pt. Za garść dolarów (1964), którą ostatecznie powierzono Clintowi Eastwoodowi, ponieważ jak sam stwierdził: „Włosi nie są w stanie zrobić westernu”. Jako aktor, dzięki filmom z jego udziałem wyświetlanym w polskich kinach (np. Ostatnie dni Pompei) lub polskiej telewizji, był znany również telewidzom w Polsce. W fachowej literaturze można napotkać opinię, że wraz z Arnoldem Schwarzeneggerem, dzięki swoim występom na ekranie, przyczynił się w największym stopniu do popularyzacji kulturystyki i sportów siłowych w świecie. Karierę aktora porzucił w 1968[1].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Był dwukrotnie żonaty. 31 stycznia 1955 poślubił Sandrę Smith, jednak 4 września 1956 doszło do rozwodu. 24 czerwca 1963 ożenił się z Aline Czartjarwicz (Polką, ks. Haliną Czetwertyńską). Kupił ranczo, na którym zamieszkał wraz z żoną, zajmując się hodowlą koni. Pozostał w związku aż do śmierci Aline w 1989[8].
Pod koniec kwietnia 2000 wykryto u niego zakrzep. Zmarł kilka dni później, 1 maja 2000[17], w Palomar Hospital w Escondido w Kalifornii w wyniku komplikacji związanych z chłoniakiem w wieku 74 lat[9][8].
Osiągnięcia w kulturystyce
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Tytuł (najlepsze poszczególne partie umięśnienia) |
|---|---|
| 1946 | Mr. Pacific Coast |
| 1947 | Mr. Pacific Coast |
| Mr. Western America | |
| Mr. America | |
| 1948 | vice Mr. America |
| Mr. World | |
| vice Mr. Universe | |
| 1949 | II vice Mr. America |
| 1950 | Mr. Universe |
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Tytuł | Rola | Reżyser |
|---|---|---|---|
| 1948 | Le plus bel homme du monde (film dokumentalny) | w roli samego siebie | Jean Mineur |
| 1949 | Kimbar of the Jungle (film krótkometrażowy TV) | Kimbar | Robert Emmett Tansey (w napisach: Robert Tansey) |
| 1951 | Stars Over Hollywood (serial TV) | w roli samego siebie | Richard Irving |
| 1953 | Mężczyźni wolą blondynki (Gentlemen Prefer Blondes) | członek zespołu olimpijskiego | Howard Hawks |
| Topper (serial TV) | Joe Manurki | Philip Rapp | |
| 1954 | Atena (Athena e le 7 sorelle) | Ed Perkins | Richard Thorpe |
| Twarz zabójcy (Jail Bait) | porucznik Bob Lawrence | Ed Wood | |
| 1957 | The George Burns and Gracie Allen Show (serial TV) | Foley | Rod Amateau |
| 1958 | Herkules (Le fatiche di Ercole) | Herkules | Pietro Francisci |
| 1959 | Herkules i królowa Lidia (Ercole e la regina di Lidia) | ||
| Biały diabeł (Agi Murad, il diavolo bianco) | Agi Murad | Riccardo Freda | |
| Ostatnie dni Pompei (Gli ultimi giorni di Pompei) | Glaukos | Mario Bonnard, Sergio Leone | |
| Terror barbarzyńców (Il terrore dei barbari) | Emiliano | Carlo Campogalliani | |
| Bitwa pod Maratonem (La battaglia di Maratona) | Filippides | Jacques Tourneur, Mario Bava | |
| 1960 | Morgan, kapitan piratów (Morgan il pirata) | kpt. Henry Morgan | Primo Zeglio, André de Toth |
| 1965 | Złodziej z Bagdadu (Il ladro di Bagdad) | Karim | Arthur Lubin |
| Wojna Trojańska (La guerra di Troia) | Eneasz | Giorgio Ferroni | |
| Romulus i Remus (Romolo e Remo) | Romulus | Sergio Corbucci | |
| 1962 | Syn Spartakusa (Il figlio di Spartacus) | Randus, syn Spartakusa | |
| Legenda Eneasza (La leggenda di Enea) | Eneasz | Giorgio Venturini | |
| 1963 | Il giorno più corto | w roli samego siebie | Sergio Corbucci |
| Sandokan, tygrys z Malezji (Sandokan, la tigre di Mompracem) | Sandokan | Umberto Lenzi | |
| 1964 | Piraci z Malezji (I pirati della Malesia) | ||
| 1968 | Długa droga do piekła (Vivo per la tua morte) | Mike Sturges (także producent i współscenarzysta) | Camillo Bazzoni (w napisach: Alex Burks) |
| 1975 | Un sorriso, uno schiaffo, un bacio in bocca | w roli samego siebie | Mario Morra |
| 1994 | Powrót Herkulesa (Hercules Recycled) | Herkules | Richard Bickerton |
| 1996 | Xena: Wojownicza księżniczka (Xena: Warrior Princess) | Jace Alexander |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Steve Reeves (21 de Janeiro de 1926). Steve Reeves (21 de Janeiro de 1926). [dostęp 2011-01-20]. (port.).
- ↑ Steve Reeves. Tworzący historię championii. „Magazyn Kulturystyczny Jacek”. Nr 4 (1992), s. 15-17. Kołobrzeg: OCS „Jacek”. ISSN 0867-1192.
- ↑ a b Stanisław Zakrzewski: Siła, sprawność, piękno. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka” (wyd. II), 1974, s. 237-240.
- ↑ s. 237
- ↑ Henryk Jasiak. Mięśnie w Hollywood. Jak kulturystyka zmieniła oblicze srebrnego ekranu. „Magazyn Kulturystyczny Jacek”. Nr 7 (1992), s. 31. Kołobrzeg: OCS „Jacek”. ISSN 0867-1192.
- ↑ Stanisław Zakrzewski: Steve Reeves znów zwycięża. [w:] Jan Włodarek i Przyjaciele [on-line]. 2008. [dostęp 2011-01-20]. (pol.).
- ↑ a b c Henryk Jasiak: Steve Reeves - legenda kulturystyki. [w:] Jan Włodarek i Przyjaciele [on-line]. 2009-04-02. [dostęp 2011-01-20]. (pol.).
- ↑ a b c Rick Lyman (2000-05-05): Steve Reeves, 74, Whose 'Hercules' Began a Genre. The New York Times. [dostęp 2017-10-31]. (ang.).
- ↑ a b c John Francis Lane (2000-05-06): Steve Reeves. Putting muscle and myth in the movies. The Guardian. [dostęp 2011-01-20]. (ang.).
- ↑ Andrzej Nartowski. Steve Reeves. Wielki poprzednik Arnolda Schwarzeneggera. „Magazyn Kulturystyczny Jacek”. Nr 7-8 (1991), s. 52. Kołobrzeg: OCS Jacek. ISSN 0867-1192.
- ↑ Тяга Штанги У Нахилі | 8 Варіантів Виконання - bestbodyblog.com [online], bestbodyblog.com - Накачаться без стероидов. Реальная история типичного хардгейнера, 23 sierpnia 2022 [dostęp 2023-02-16].
- ↑ Build a Superhero Back with the Reeves Incline Row [online], Men’s Health, 23 września 2021 [dostęp 2023-02-16] (ang.).
- ↑ Mirosław Głogowski: Steve Reeves - kulturysta wszech czasów. [w:] Jan Włodarek i Przyjaciele [on-line]. 2005. [dostęp 2011-12-18]. (pol.).
- ↑ Steve Reeves. Tworzący historię championii, ...
- ↑ a b Lane...
- ↑ Steve Reeves. MYmovies. [dostęp 2017-10-31]. (wł.).
- ↑ Steve Reeves. Listal. [dostęp 2011-01-20]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Steve Reeves w bazie IMDb (ang.)
- Steve Reeves w bazie Filmweb
- Steve Reeves w bazie Notable Names Database (ang.)