Przejdź do zawartości

Steno długonosy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Steno długonosy
Steno bredanensis[1]
(G. Cuvier, 1828)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Rząd

Cetartiodactyla

(bez rangi) walenie
(bez rangi) zębowce
Rodzina

delfinowate

Rodzaj

steno

Gatunek

steno długonosy

Synonimy
  • Delphinus bredanensis G. Cuvier, 1828[1]
  • Delphinus compressus Gray, 1843[1]
  • Delphinus perspicillatus Peters, 1876[1]
  • Delphinus rostratus Desmarest, 1817[1]
  • Steno perspicillatus (Peters, 1876)[1][2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Steno długonosy[4], delfin długonosy[5] (Steno bredanensis) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Steno.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Takson po raz pierwszy opisany przez G. Cuviera w 1828 roku pod nazwą Delphinus bredanensis[6]. Opis ukazał się w dziele R.P. Lessona, Histoire naturelle générale et particulière des mammifères et des oiseaux[6]. Jako miejsce typowe autor wskazał wybrzeża Francji[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Stenosteno[4], utworzonego przez J.E. Graya w 1846 roku[7].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Z natury niezbyt liczny, ten duży delfin spotykany jest w pelagicznych tropikalnych wodach po ciepłe w różnych częściach wszechoceanu[2]. Żyje w małych grupach około 3-4 osobników.

Te walenie zawdzięczają swoją nazwę długiemu dziobowi, ukształtowanemu jakby delfin się uśmiechał. Są szare, gdzieniegdzie w białe plamy.

Delfiny te dają się tresować ludziom, ale częściej niż w delfinariach, ludzie korzystają z ich pomocy w różnych projektach podwodnych, np. naprawie sprzętu ustawionego na dnie morskim.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Steno bredanensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Steno bredanensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 16 stycznia 2010]
  3. J. Kiszka, R. Baird, G. Braulik, Steno bredanensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-16] (ang.).
  4. a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 189. ISBN 978-83-88147-15-9.
  5. K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 44, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  6. a b c G. Cuvier: Cétatés. W: R.-P. Lesson: Histoire naturelle générale et particulière des mammifères et des oiseaux. T. 1. Paryż: Chez Baudouin frères, 1828, s. 206. (fr.).
  7. J. Richardson, J.E. Gray: The zoology of the voyage of the H.M.S. Erebus & Terror, under the command of Captain Sir James Clark Ross, during the years 1839 to 1843. Cz. 1: Mammalia, Birds. Londyn: E. W. Janson, 1846, s. 43. (ang.).