Staroszczur reliktowy
Hadromys humei[1] | |||
Thomas, 1886 | |||
Okres istnienia: plejstocen-dziś | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Nadrodzina | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
staroszczur reliktowy | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
Staroszczur reliktowy[3] (Hadromys humei) – endemiczny gatunek gryzoni z rodziny myszowatych, występujący w północno-wschodnich Indiach. Został opisany naukowo w 1896 roku przez O. Thomasa[4].
Biologia
[edytuj | edytuj kod]Gryzoń ten zamieszkuje trzy enklawy w stanach Asam i Manipur[2]. Skamieniałości zębów trzonowych dowodzą, że gatunek ten ok. 137 tysięcy lat temu (plejstocen) występował także w Tajlandii. Było to związane z panującym wówczas w tym regionie suchszym, chłodniejszym klimatem i występowaniem zbiorowisk roślinności typu sawanny; jest on zatem reliktem epoki lodowej[4]. Jest to zwierzę nocne, kopie nory. Współcześnie występuje w tropikalnych lasach deszczowych, nie tylko w lasach pierwotnych[2]
Populacja
[edytuj | edytuj kod]Staroszczur reliktowy jest uznawany za gatunek zagrożony ze względu na ograniczony zasięg występowania. Gryzonie te występują na obszarze mniejszym niż 5000 km², przy czym gnieżdżą się na mniej niż 500 km². Populacja maleje, grozi jej utrata środowisk. Nie jest chroniony, ustawa o ochronie przyrody z 1972 roku uznaje go za szkodnika[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Hadromys humei, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Hadromys humei, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Hadromys humei. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-01-29]