Song Huizong
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
 Oficjalny portret cesarza. Zbiory Narodowego Muzeum Pałacowego w Tajpej | |||||||||
.jpg)
| |||||||||
| Cesarz Chin | |||||||||
| Okres |
od 7 lutego 1101 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Poprzednik | |||||||||
| Następca | |||||||||
| Dane biograficzne | |||||||||
| Dynastia | |||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||
| Data śmierci |
4 czerwca 1135 | ||||||||
| Ojciec | |||||||||
| Matka |
Qinci | ||||||||
| Żona | |||||||||
| Dzieci |
Qinzong | ||||||||
Huizong, chiń. 徽宗 (ur. 2 listopada 1082, zm. 4 czerwca 1135) – cesarz Chin z Północnej dynastii Song, panujący od 7 lutego 1101 do 18 stycznia 1126.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Uważany za najzdolniejszego z malarzy spośród cesarzy chińskich. Malował przede wszystkim ptaki i kwitnące gałęzie drzew, stając się mistrzem tego gatunku. Był także zdolnym kaligrafem. W roku 1104 ustanowił oddzielną "Akademię Malarską" dla malarzy, obok istniejącej już "Akademii Literatury", grupującej uczonych. W związku z powyższym ustanowił także odpowiedni system egzaminacyjny oraz tytuły przyznawane malarzom. Powiększył także znacznie cesarskie zbiory malarstwa – według katalogu spisanego pod koniec jego panowania liczyły one 6396 obrazów pędzla 231 malarzy.
Na okres jego panowania przypadł atak Dżurdżenów na kitańską dynastię Liao. Cesarz poparł najeźdźców, sprzymierzając się z nimi przeciwko staremu wrogowi dynastii Song. Jednak po pokonaniu Kitanów i założeniu na północy Chin dynastii Jin w roku 1126 Dżurdżenowie uderzyli na Songów, zajmując ich stolicę, Kaifeng. Huizong już 18 stycznia 1126 roku abdykował na rzecz swojego syna, Qinzonga, lecz wraz z nim został ujęty w zdobytym Kaifengu i wywieziony na północ. Zmarł w niewoli na terenie dzisiejszej Mandżurii 4 czerwca 1135 roku.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- C.P. Fitzgerald: Chiny. Zarys historii kultury. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974.
- Mieczysław Jerzy Künstler: Sztuka Chin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0703-X.
- Pál Miklós: Malarstwo chińskie : wstęp do ikonografii malarstwa chińskiego. (przeł.) Mieczysław Jerzy Künstler. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0353-0.
- Witold Rodziński: Historia Chin. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydaw., 1974.