Przejdź do zawartości

Solikamsk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Solikamsk
ilustracja
Herb Flaga
Herb flaga Solikamska
Państwo

 Rosja

Kraj

 Permski

Burmistrz

Siergiej Dewiatkow

Powierzchnia

156,6 km²

Populacja (2010)
• liczba ludności


97 384[1]

Nr kierunkowy

+7 (34253)

Kod pocztowy

618540—556

Położenie na mapie Kraju Permskiego
Mapa konturowa Kraju Permskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Solikamsk”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, po lewej znajduje się punkt z opisem „Solikamsk”
Ziemia59°38′N 56°45′E/59,633333 56,750000
Strona internetowa

Solikamsk (ros. Соликамск) – miasto w zachodniej części Rosji, w Kraju Permskim, na zachodnich stokach Uralu, przystań nad Kamą. Około 100 tys. mieszkańców (w 2006).

Historia miasta

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze informacje o założeniu osady pochodzą z 1430, gdy rodzina kupców z Wołogdy pobudowała tu warzelnie soli i osiedliła robotników. Od tego czasu stale rozwija się wydobycie permskich soli. Od 1472 cały rejon wchodzi w skład księstwa moskiewskiego. W 1558 rejon Solikamska wraz z tutejszymi złożami otrzymali od cara Iwana Groźnego Stroganowowie. Prawa miejskie Solikamsk otrzymał w 1573. Stale wzrastająca produkcja soli, będącej wówczas jednym z najcenniejszych produktów, spowodowała, że od XVI do schyłku XVII wieku miasto było największym centrum produkcji soli w Rosji (ponad 50% krajowej produkcji). Dodatkowo około 1630 odkryto rudy miedzi, a przez miasto prowadziły ważne szlaki targowe. W związku z rozwojem miasta, w XVII wieku powstaje wiele reprezentacyjnych budynków murowanych lub ceglanych, głównie cerkwi i budowli rządowych.

Na początku XVIII wieku zaczyna się dość szybki upadek znaczenia Solikamska, które do tej pory było jednym z najważniejszych miast rejonu uralskiego. Upadek ten związany był z przesunięciem szlaków handlowych na Syberię, ale przede wszystkim z powstaniem nowych kopalni soli w innych rejonach Rosji. Ponieważ sól z Solikamska była żółta, gorzka, zanieczyszczona i nie znajdywano dużych pokładów czystych złóż soli kamiennej, to bardziej konkurencyjna była lepsza smakowo sól z innych rejonów.

Około 1905 odkryto złoża soli potasowej, jednak pierwszą kopalnię wydobywającą tę sól otworzono dopiero w 1934, wkrótce też zaczęto wydobywać sole magnezowe. Od tego momentu następuje ponowny wzrost znaczenia miasta, zarówno jako centrum wydobycia obu soli, jak i wytwórstwa z nich metalicznego potasu i magnezu. W 1941 powstał wielki zakład celulozowy, który wkrótce stał się jednym z największych w ZSRR producentów papieru.

Do Solikamska z populacją pięciu tysięcy mieszkańców w latach 20. XX w. sprowadzono dziesiątki tysięcy więźniów politycznych i osadników specjalnych, ludzi wygnanych z ich miejsc zamieszkania do pracy przymusowej. Miasto stało się jedną z wysp tzw. Archipelagu Gułag. Podczas rządów Stalina w okolicach miasta rozstrzelano i pochowano tysiące represjonowanych. M.in. w 1941 sprowadzono 800 Łotyszy z okupowanej Łotwy, większość z nich zginęła. Następnie przywieziono niemieckich jeńców wojennych oraz tzw. „zdrajców”, czyli byłych żołnierzy Armii Czerwonej, którzy najpierw dostali się do niemieckiej niewoli, a następnie zostali z niej uwolnieni.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • Sobór Trójcy Świętej z XVII wieku
  • Cerkiew Przemienienia Pańskiego 1687 - 1695
  • Sobór Podwyższenia Krzyża Pańskiego
  • Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego
  • Cerkiew Objawienia Pańskiego
  • Dom wojewody z 1688

Gospodarka

[edytuj | edytuj kod]

Największe znaczenie ma przemysł górniczy, związany z wydobyciem soli potasowych i magnezowych oraz hutniczy (produkcja metalicznego magnezu). Drugą kluczową dziedziną jest przemysł celulozowy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A. Saweliewa, 1983. Solikamsk. Wydawnictwo Periodyka, Moskwa (ros.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]