Silnik pierścieniowy
Silnik pierścieniowy – rodzaj silnika asynchronicznego o uzwojonym wirniku, w którym uzwojenie wirnika wyprowadzone jest przez pierścienie ślizgowe i szczotki na zewnątrz maszyny.
Silnik pierścieniowy jest droższy w produkcji od silnika klatkowego, ale daje szersze możliwości rozruchu i regulacji prędkości obrotowej[2].
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Wirnik zazwyczaj składa się z 3 uzwojeń fazowych, nawiniętych przewodem izolowanym, połączonych w gwiazdę. Końce uzwojeń są połączone w punkcie zerowym gwiazdy, a początki podłączone do pierścieni ślizgowych. Pierścienie (zwykle mosiężne) współpracują ze szczotkami osadzonymi w obudowie silnika i połączonymi z tabliczką zaciskową. Umożliwia to podłączenie zewnętrznego rozrusznika lub układu do regulacji prędkości obrotowej[1][2].
Występują także silniki z dwufazowym uzwojeniem wirnika (silniki małej mocy) lub inną liczbą pierścieni ślizgowych (2, 3, 6 lub więcej)[2].
Zasada działania
[edytuj | edytuj kod]W stojanie zasilanym prądem przemiennym powstaje wirujące pole magnetyczne. Prędkość wirowania tego pola (wynikająca z liczby par biegunów i częstotliwości prądu zasilającego) określa się mianem prędkości synchronicznej. Wirujące pole magnetyczne, poruszając się względem uzwojeń wirnika, powoduje indukowanie się w nich siły elektromotorycznej. Jeśli uzwojenia (przewody) wirnika będą zwarte, to popłynie w nich prąd elektryczny. Na te przewody wirnika, znajdujące się w polu magnetycznym, zacznie działać siła elektrodynamiczna, która spowoduje obracanie się wirnika. Wirnik będzie się obracał w kierunku zgodnym z kierunkiem wirowania pola magnetycznego wytwarzanego przez stojan. W teoretycznej sytuacji, gdy prędkość wirnika wzrośnie do prędkości synchronicznej, wirujące pole magnetyczne wytwarzane przez stojan pozostanie nieruchome z punktu widzenia wirnika, więc siła elektromotoryczna w wirniku przestanie się indukować, a siła (moment obrotowy) działający na wirnik zmaleje do zera, powodując zmniejszenie prędkości obrotowej. W praktyce wirnik nigdy nie osiąga prędkości synchronicznej i obraca się względem niej wolniej[a]. Względna różnica między prędkością synchroniczną a prędkością obrotową wirnika odniesiona do prędkości synchronicznej nazywana jest poślizgiem[3]:
gdzie:
- – poślizg,
- – prędkość synchroniczna, czyli prędkość wirowania pola magnetycznego, wynikająca z liczby par biegunów i częstotliwości prądu zasilającego,
- – prędkość obrotowa wirnika.
Prędkość obrotowa wirnika[3]:
gdzie:
- – częstotliwość prądu zasilającego,
- – liczba par biegunów.
Zmiana kierunku obrotów
[edytuj | edytuj kod]Zmianę kierunku wirowania można osiągnąć przez zmianę kolejności dwóch dowolnych faz zasilających[3].
Rozruch
[edytuj | edytuj kod]Wyprowadzenie uzwojeń wirnika daje możliwość podłączenia do nich tzw. rozrusznika, czyli opornika o liczbie faz odpowiadającej liczbie faz silnika[1]. Pozwala to na rozruch poprzez regulację prędkości obrotowej, a głównie momentu obrotowego. Im większa rezystancja rozrusznika tym maksymalny moment obrotowy przesuwa się w kierunku niższych obrotów, kosztem strat energii w rozruszniku i znacznym spadku mocy przy obrotach znamionowych. W praktyce stosuje się rozruszniki stopniowe, dające możliwość skokowej zmiany impedancji, przez co silnik pracuje z prawie że maksymalnym momentem obrotowym w całym zakresie obrotów. Po zakończeniu rozruchu uzwojenie wirnika zwiera się odpowiednim przełącznikiem (lub bezpośrednio w rozruszniku)[potrzebny przypis].
Regulacja prędkości obrotowej
[edytuj | edytuj kod]Prędkość obrotowa silnika pierścieniowego może być zmieniona przez[4]:
- użycie rezystorów włączonych w obwód wirnika,
- zmianę liczby par biegunów,
- zmianę częstotliwości prądu zasilającego.
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]- układy o ciężkim rozruchu (rozruch pod pełnym obciążeniem), np. silniki dźwigów[5].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Przy pracy silnikowej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Franciszek Przezdziecki, Andrzej Opolski: Elektrotechnika i elektronika. Warszawa: PWN, 1986, s. 426–427, 429–430, 454. ISBN 83-01-06470-6.
- ↑ a b c Antoni M. Plamitzer: Maszyny elektryczne. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982, s. 296–297. ISBN 83-204-0408-8.
- ↑ a b c Franciszek Przezdziecki, Andrzej Opolski: Elektrotechnika i elektronika. Warszawa: PWN, 1986, s. 419–423. ISBN 83-01-06470-6.
- ↑ Eugeniusz Koziej, Borys Sochoń: Elektrotechnika i elektronika. Wyd. drugie, poprawione. Warszawa: PWN, 1979, s. 413. ISBN 83-01-00195-X.
- ↑ Praktyczna elektrotechnika ogólna. Warszawa: REA s.j., 2003, s. 262. ISBN 83-7141-515-X.