Selenek kadmu
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
CdSe | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
191,37 g/mol | ||||||||||||||||||
Wygląd |
zielonobrązowy lub ciemnoczerwony proszek | ||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||||||||
Inne aniony | |||||||||||||||||||
Inne kationy | |||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Selenek kadmu, CdSe – nieorganiczny związek chemiczny z grupy selenków, sól kwasu selenowodorowego i kadmu na II stopniu utlenienia.
Selenek kadmu jest czuły na promieniowanie elektromagnetyczne, którego maksimum przypada na długość fali przy 730 nm (światło podczerwone), przez co jako materiał jest stosowany do produkcji fotorezystorów, transoptorów, fototranzystorów, elementów optoelektronicznych, detektorów promieniowania podczerwonego, sensorów optycznych, ogniw fotowoltaicznych.
Pokrewnymi substancjami są tzw. selenosiarczki kadmu, będące roztworami stałymi Cd(S
1−xSe
x), które wraz ze wzrostem zawartości atomów selenu mają barwę od żółtej (czystego siarczku kadmu, żółcieni kadmowej), przez pomarańczową (oranże kadmowe), po czerwoną i ciemnoczerwoną (czerwienie kadmowe)[4]. Stosowane są one jako pigmenty m.in. do tworzyw sztucznych, farb, tuszów, czy emalii[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Cadmium selenide [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 23 lipca 2022, numer katalogowy: 244600 [dostęp 2023-02-03] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Cadmium selenide, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank [online], Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 2500 [dostęp 2023-02-03] (niem. • ang.).
- ↑ David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-54, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ Industrial Inorganic Pigments, Gunter Buxbaum (red.), wyd. 2, Wiley-VCH, 1998, s. 108, ISBN 3-527-28878-3 (ang.).
- ↑ Norman N. Greenwood , Alan Earnshaw , Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 749, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).