Przejdź do zawartości

Selenek kadmu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Selenek kadmu
Ilustracja
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

CdSe

Masa molowa

191,37 g/mol

Wygląd

zielonobrązowy lub ciemnoczerwony proszek

Identyfikacja
Numer CAS

1306-24-7

PubChem

14784

Podobne związki
Inne aniony

tlenek kadmu, siarczek kadmu, tellurek kadmu

Inne kationy

selenek cynku, selenek rtęci

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Selenek kadmu, CdSe – nieorganiczny związek chemiczny z grupy selenków, sól kwasu selenowodorowego i kadmu na II stopniu utlenienia.

Selenek kadmu jest czuły na promieniowanie elektromagnetyczne, którego maksimum przypada na długość fali przy 730 nm (światło podczerwone), przez co jako materiał jest stosowany do produkcji fotorezystorów, transoptorów, fototranzystorów, elementów optoelektronicznych, detektorów promieniowania podczerwonego, sensorów optycznych, ogniw fotowoltaicznych.

Pokrewnymi substancjami są tzw. selenosiarczki kadmu, będące roztworami stałymi Cd(S
1−x
Se
x
)
, które wraz ze wzrostem zawartości atomów selenu mają barwę od żółtej (czystego siarczku kadmu, żółcieni kadmowej), przez pomarańczową (oranże kadmowe), po czerwoną i ciemnoczerwoną (czerwienie kadmowe)[4]. Stosowane są one jako pigmenty m.in. do tworzyw sztucznych, farb, tuszów, czy emalii[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Cadmium selenide [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 23 lipca 2022, numer katalogowy: 244600 [dostęp 2023-02-03]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. Cadmium selenide, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank [online], Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 2500 [dostęp 2023-02-03] (niem. • ang.).
  3. David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-54, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
  4. Industrial Inorganic Pigments, Gunter Buxbaum (red.), wyd. 2, Wiley-VCH, 1998, s. 108, ISBN 3-527-28878-3 (ang.).
  5. Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 749, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).