Rustyka
Rustyka – sposób dekoracyjnego obrobienia faktury powierzchni muru kamiennego lub kamiennej okładziny ściennej, tak aby miały surowy wygląd (zwany popularnie „na dziko”). Polegał na obłupaniu albo odbiciu krawędzi kamiennego bloku przy pomocy odbijaka[1]. Obrobione w ten sposób lico było imitacją naturalnego łomu kamiennego.
Technika ta rozwinęła się na w okresie przejściowym między średniowieczem i renesansem w Toskanii[1]. W okresie renesansu i baroku zazwyczaj parter otrzymywał najsurowszą oprawę. Oprawa była charakterystyczna dla pałaców florenckich.
Zależnie od użytych narzędzi rozróżnia się rustykę:
- grubo wyrównaną
- żłobkowaną
- groszkową
Rustyka różni się od boniowania brakiem szlaku, nieregularnie ułożonymi kamieniami o większych długościach[1].
-
Rustykalny mur kamienny w Hiszpanii -
Rustykalny mur z piaskowca w USA
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Mączeński 1956 ↓, s. 28.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 138-139. ISBN 83-85001-89-1.
- Zdzisław Mączeński: Elementy i detale architektoniczne w rozwoju historycznym. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1956.
