Roger Etchegaray

Roger Etchegaray

Roger Marie Élie Etchegaray

Kardynał biskup
Roger Etchegaray (2012)
Kraj działania	Francja, Watykan
Data i miejsce urodzenia	25 września 1922 Espelette
Data i miejsce śmierci	4 września 2019 Cambo-les-Bains
Miejsce pochówku	Espelette
Przewodniczący Papieskiej Rady Iustitia et Pax
Okres sprawowania	1984–1998
Przewodniczący Papieskiej Rady Cor Unum
Okres sprawowania	1984–1995
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	13 lipca 1947
Nominacja biskupia	29 marca 1969
Sakra biskupia	27 maja 1969
Kreacja kardynalska	30 czerwca 1979 Jan Paweł II
Kościół tytularny	św. Leona I

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	27 maja 1969
Miejscowość	Paryż
Miejsce	katedra Notre-Dame
Konsekrator	François Marty
Współkonsekratorzy	Paul Gouyon Władysław Rubin
Konsekrowani biskupi Henry L’Heureux 27 marca 1971 Joseph Madec 10 kwietnia 1983 Hervé Itoua 28 sierpnia 1983 Anatole Milandou 28 sierpnia 1983 Jorge María Mejía 12 kwietnia 1986 Iván Antonio Marín López 6 czerwca 1997 Simon-Pierre Saint-Hillien 22 lutego 2003 Pierre-André Dumas 22 lutego 2003
Współkonsekrowani biskupi Robert Sarrabère 5 stycznia 1975 Jacques Fihey 10 lipca 1977 Jean-Baptiste Gourion 9 listopada 2003 Jean-Marc Aveline 26 stycznia 2014

Roger Marie Élie Etchegaray (ur. 25 września 1922 w Espelette, zm. 4 września 2019 w Cambo-les-Bains) – francuski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy paryski w latach 1969–1970, arcybiskup metropolita Marsylii w latach 1970–1985, przewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy w latach 1971–1979, przewodniczący Konferencji Episkopatu Francji w latach 1975–1981, prałat prałatury terytorialnej w Pontigny w latach 1975–1982, kardynał od 1979 (najpierw w stopniu prezbitera, w 1998 promowany do stopnia biskupa), przewodniczący Papieskiej Rady Cor Unum w latach 1984–1995, przewodniczący Papieskiej Rady Iustitia et Pax w latach 1984–1998, subdziekan Kolegium Kardynalskiego w latach 2005–2017.

Życiorys

Urodził się w rodzinie baskijskiej, studiował w seminariach w Ustaritz (diecezja Bayonne) i Bayonne. Święcenia kapłańskie przyjął 13 lipca 1947. Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Pracował w diecezji Bayonne jako duszpasterz, sekretarz biskupa, koordynator Akcji Katolickiej i wikariusz generalny; w 1965 został sekretarzem komitetu Episkopatu Francji ds. kontaktów z episkopatami Europy, a w 1966 – sekretarzem Konferencji Episkopatu Francji.

29 marca 1969 mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji paryskiej, ze stolicą tytularną Gemellae in Numidia. Sakry biskupiej udzielił mu 27 maja 1969 metropolita paryski kard. François Marty. Współkonsekratorami byli kard. Paul Gouyon oraz bp Władysław Rubin. Brał udział w wielu sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie (m.in. w sesji specjalnej dla Kościoła europejskiego w 1991). Zasiadał w sekretariacie generalnym Synodu. W grudniu 1970 przeszedł na stolicę arcybiskupią Marsylia. W latach 1971–1979 był pierwszym przewodniczącym Rady Konferencji Episkopatów Europejskich. W 1975 został także przewodniczącym Konferencji Episkopatu Francji. W latach 1975–1982 był zwierzchnikiem prałatury terytorialnej w Pontigny (Missionis Galliae seu Pontiniacensis).

30 czerwca 1979 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera S. Leone I. Etchegaray brał udział w sesjach plenarnych Kolegium Kardynalskiego w Watykanie, a w 1981 został członkiem Rady Kardynalskiej ds. badania Organizacyjnych i Ekonomicznych Problemów Stolicy Świętej. W kwietniu 1984 przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej, obejmując stanowisko prezydenta Papieskiej Komisji Iustitia et Pax oraz Papieskiej Rady Cor Unum; ze stolicy arcybiskupiej Marsylia zrezygnował rok później (13 kwietnia 1985). W listopadzie 1994 został powołany na prezydenta Centralnego Komitetu i Rady Prezydialnej Centralnego Komitetu Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. W grudniu 1995 zrezygnował z prezydentury Rady Cor Unum, a w czerwcu 1998 z prezydentury Komisji Iustitia et Pax (po osiągnięciu wieku emerytalnego 75 lat).

W czerwcu 1998 został promowany do rangi kardynała biskupa, otrzymał diecezję kardynalską Porto-Santa Rufina. Brał udział w IV konferencji generalnej Episkopatów Latynoamerykańskich w Santo Domingo (Dominikana, październik 1992). Wielokrotnie reprezentował Jana Pawła II na uroczystościach religijnych i rocznicowych w charakterze specjalnego wysłannika bądź legata. Był m.in. legatem na Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Seulu w październiku 1989. Angażował się w dyplomację Watykanu, mającą na celu zapobieżenie wojnie w Iraku. Gościł w Bagdadzie w lutym 2003. Został m.in. uhonorowany doktoratem honoris causa Katolickiego Uniwersytetu w belgijskim Louvain (grudzień 1998) oraz Nagrodą UNESCO im. Felixa Houphoueta-Boigny'ego (wieloletniego prezydenta Wybrzeża Kości Słoniowej) za zasługi na rzecz pokoju na świecie (marzec 2004, drugim laureatem nagrody został Wielki Mufti Bośni i Hercegowiny Mustafa Cerić).

Po ukończeniu 80. roku życia we wrześniu 2002 utracił prawo udziału w konklawe. 30 kwietnia 2005 został subdziekanem (wicedziekanem) Kolegium Kardynalskiego. Pełnił tę funkcję do 10 czerwca 2017 roku.

24 grudnia 2009, podczas procesji na wejście na pasterce w bazylice św. Piotra, doznał złamania biodra na skutek incydentu, podczas którego przewrócono papieża Benedykta XVI.

Po śmierci 3 września José de Jesús Pimiento Rodrígueza przez jeden dzień był najstarszym żyjącym kardynałem.

Linki zewnętrzne

• Śmierć kardynała Rogera Etchegaraya (1922-2019) (arch.). [dostęp 2020-09-25]. (fr.).
• Nota biograficzna Rogera Etchegaraya na stronie Stolicy Apostolskiej. [dostęp 2019-09-05]. (wł.).
• Roger Etchegaray w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy  [dostęp 2019-09-05] (ang.)
• Roger Etchegaray [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-09-05]  (ang.).