Płotno
53°05′24″N 15°17′58″E/53,090000 15,299444| osada | |
 Pałac | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
60 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
429 |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
73-236[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZCH |
| SIMC |
0185689 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego  | |
Położenie na mapie gminy Pełczyce  | |
| 53°05′24″N 15°17′58″E/53,090000 15,299444[1]
| |
Płotno (niem. Blankensee, nazwa przejściowa – Ustronie, Stawiska[3]) – osada sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Pełczyce.
Leśniczówka wchodząca w skład sołectwa: Sułkowo.
Geografia
[edytuj | edytuj kod]Osada leży ok. 6 km na północ od Pełczyc, między Pełczycami a Choszcznem przy drodze wojewódzkiej nr 151, w pobliżu byłej linii kolejowej nr 410.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Osada wzmiankowana w roku 1322, kiedy to książę pomorski Otton I nadał Cysterkom z Pełczyc 4 łany ziemi, stanowiące wcześniej lenno rycerza Betekina. W XV wieku jako właściciele Płotna występują Billerbeckowie, część klasztorną po sekularyzacji przejęli von Waldowowie. W 1628 r. w Płotnie było 36 chłopów, 8 zagrodników, 2 młyny, karczma, kuźnia, owczarnia – własność Billerbecków. W XVIII wieku podzielono miejscowość na 3 części, po czym często zmieniali się właściciele (Benkendorf, Martini, później rodziny von Stranz, von Bornstedt, von Knobelsdorff). W jakimś momencie wieś została scalona i jako taka przeszła w roku 1795 w ręce rodu von Wedel. Majątek w Płotnie pozostał w posiadaniu Wedlów aż do 1945 r. Należne doń ziemie w poł. XIX wieku i na pocz. XX wieku przekraczały 1200 ha, a liczba mieszkańców osady wynosiła ok. 270 osób. Od średniowiecza istniał tu kościół. Co najmniej od XIX w. wieś zdominowana jest przez majątek rycerski, w tym czasie własność chłopska praktycznie tu nie istnieje. Po 1945 r. folwark upaństwowiono[4].
W latach 1954-1972 wieś była siedzibą gromady Płotno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 osada liczyła 429 mieszkańców.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5][6]:
- kościół ewangelicki, obecnie pw. św. Józefa Oblubieńca szachulcowy z XVIII/XIX wieku, zrekonstruowany w 1930; kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. Matki Boskiej Różańcowej w Boguszynach, dekanatu Barlinek, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Na wieży kościoła znajduje się dzwon z 1567 wykonany przez stargardzkiego ludwisarza Josta van Westena[7].
- cmentarz przykościelny
- zespół dworski
- dwór ze skrzydłem pałacowym, z końca XVIII wieku, przebudowany w końcu XIX wieku, eklektyczny, zaznaczony neobarokowymi szczytami i lukarnami o kopulastych hełmach[8];
- park, z początku XIX wieku;
- zespół folwarczny
Komunikacja
[edytuj | edytuj kod]W Płotnie znajduje się nieczynny przystanek kolejowy.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 102607
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 953 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rymar 1968 ↓, s. 193.
- ↑ Historia. „UMiG”. Pełczyce.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego – stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 9. [dostęp 2013-04-25].
- ↑ „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin.
- ↑ M. Majewski Ludwisarstwo stargardzkie XVI-XVII wieku. Przyczynek do "Corpusu Campanorum Pomeranorum" [w:] Mała Ojczyzna – Wczoraj i Dziś. Materiały z sesji, Stargard 1999, s. 60
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 105, ISBN 978-83-7495-133-3.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edward Rymar. Przywrócenie i nadanie nazw miejscowościom powiatu pyrzyckiego w latach 1945–1947. „Zeszyty Pyrzyckie”. 1, 1968. Szczecin: Instytut Zachodniopomorski. Towarzystwo Miłośników Ziemi Pyrzyckiej.
