Paolo da Firenze
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Paolo da Firenze, Paulus de Florentia[1], Magister Dominus Paulus Abbas de Florentia[1][2] (ur. około 1355 we Florencji, zm. po 20 września 1436 tamże[1]) – włoski kompozytor i teoretyk muzyki.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wiadomości na jego temat pochodzą ze źródeł pośrednich i są nie do końca pewne[1]. Błędnie[1] identyfikowany był z opatem klasztoru S. Andrea de Pozzo koło Arezzo, towarzyszącym kardynałowi Angelu Acciaiolemu w podróży do Rzymu w 1404 roku[1][2][3] oraz z zakonnikiem kamedulskim z klasztoru Badia del Sasso koło Arezzo, wzmiankowanym w 1419 roku[1][2][3]. Pochodził z ubogiej rodziny, przypuszczalnie około 1380 roku wstąpił do zakonu benedyktynów[1]. Przydawany mu w źródłach przydomek Tenorista[1][2] wskazuje, że musiał być uznanym śpiewakiem[1]. Od 1401 do 1433 roku pełnił funkcję opata klasztoru S. Martino al Pino koło Arezzo[1]. W latach 1420–1427 był rektorem hospicjum Orbatello przy kościele Santissima Annunziata we Florencji, w 1419 i 1423 roku pełnił ponadto funkcję legata papieskiego przy kościele Santa Maria degli Angeli[1].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Był czołowym obok Francesca Landiniego kompozytorem włoskim przełomu XIV i XV wieku[1]. Z jego kompozycji zachowało się 11 madrygałów, 22 ballaty i 2 utwory o charakterze religijnym[3]. Reprezentował nurt zachowawczy, co przejawia się w przewadze ilościowej form ballatowych nad madrygałami[1][2]. We wcześniejszych kompozycjach, znacznie prostszych w formie, nawiązywał do tradycji włoskiego trecenta[1]. Utwory z okresu późniejszego reprezentują styl francuski[1][2]. Ponadto był autorem zachowanego w rękopisie traktatu teoretycznego Ars ad adiscendum contrapunctum[1][3].
W Kodeksie Squarcialupi umieszczono portret kompozytora, jednak 17 kart, na których miały znaleźć się jego kompozycje, pozostało pustych[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 339–340. ISBN 978-83-224-0808-7.
- ↑ a b c d e f g Medieval Italy. An Encyclopedia. edited by Christopher Kleinhenz. New York: Routledge, 2004, s. 845. ISBN 0-415-93929-1.
- ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2709. ISBN 0-02-865529-X.