Okaryna

Okaryna
	Klasyfikacja naukowa
	421.221.422 Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)
	Klasyfikacja popularna
	Instrument dęty wargowy

Okaryna – ludowy^[1] instrument muzyczny z grupy aerofonów wargowych, rodzaj fletu naczyniowego o wrzecionowatym korpusie^[2]. Nazwa pochodzi od włoskiego słowa occarina, oznaczającego gąskę^[2]. W Stanach Zjednoczonych często nazywa się okarynę ze względu na kształt sweet potato – słodkim ziemniakiem^[1].

Okaryny najczęściej wykonuje się z wypalonej gliny albo porcelany^[2]. Okaryna posiada otwory boczne (najczęściej 8)^[2], które zamykane palcami grającego kształtują wysokość dźwięku^[1]. Z boku instrumentu wystaje część przyustna, służąca do zadęcia, zbudowana jak we flecie prostym^[2].

Okarynę w znanej dziś postaci skonstruował w drugiej połowie XIX wieku Włoch Giuseppe Donati^[2]. Podobne instrumenty były jednak wytwarzane wcześniej w Chinach i Afryce^[1]. Szybko zdobyła popularność w Europie jako instrument amatorski^[2]. Próby jej udoskonalenia poprzez dodanie systemu klap i suwaków nie powiodły się^[2]. Czasami jest wykorzystywana przez kompozytorów współczesnych (m.in. Kazimierz Serocki)^[2].

Okaryny są wytwarzane w różnych wielkościach^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 589. ISBN 0-674-37501-7. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Andrzej Chodkowski (red.): Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 629. ISBN 83-01-11390-1.

[Apel1974s589-1] Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 589. ISBN 0-674-37501-7. (ang.).

[Chodkowski1995s510-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Andrzej Chodkowski (red.): Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 629. ISBN 83-01-11390-1.

[1]

[2]