Neobisium brevidigitatum
| Neobisium brevidigitatum | |||
| (Beier, 1928) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Podrodzaj |
Neobisium (Neobisium) | ||
| Gatunek |
Neobisium (Neobisium) brevidigitatum | ||
| Synonimy | |||
| |||
Neobisium brevidigitatum – gatunek zaleszczotka z rodziny Neobisiidae. Występuje od środkowo-zachodniej części Europy po środkową część Azji.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Takson ten opisany został po raz pierwszy w 1928 roku przez Maxa Beiera pod nazwą Obisium (Obisium) doderoi brevidigitatum, a więc jako podgatunek. W 1932 roku cały gatunek przeniesiony został przez Beiera do podrodzaju nominatywnego rodzaju Neobisium. W 1963 roku Beier wyniósł omawiany takson do rangi niezależnego gatunku. Lokalizacją typową wskazaną przez Beiera jest Braszów w Rumunii[1].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Zaleszczotek ten ma niepodzielone tergity i sternity oraz wszystkie cztery pary odnóży krocznych pozbawione kolców na biodrach oraz zwieńczone dwuczłonowymi, podzielonymi na metatarsus i telotarsus stopami. Na prosomie (głowotułowiu) występują dwie pary oczu zaopatrzonych w soczewki. Szczękoczułki zwieńczone są szczypcami; ich palec ruchomy ma kilka ząbków i nie występuje na nim rozgałęziona galea; szczecinka galealna osadzona jest przedśrodkowo. Szczękoczułki zaopatrzone są w rallum, którego pierwsze dwie lub trzy blaszki są na przedzie drobno ząbkowane. Nogogłaszczki zaopatrzone są w jednolicie rudobrązowe szczypce, na których palcach znajdują się ujścia gruczołów jadowych; palec ruchomy i nieruchomy są podobnej długości. Palec nieruchomy nogogłaszczków ma równych długości ząbki oraz osiem trichobotrii, z których trichobotrium ist osadzone jest zaśrodkowo, bliżej trichobotrium it niż trichobotrium ib; odległość między trichobotriami ist i ib jest mniejsza niż dwukrotność odległości między trichobotrium ist a szczytem palca. Ruchomy palec nogogłaszczków ma cztery trichobotria. Udo nogogłaszczków jest stosunkowo smukłe, o długości większej niż 3,5-krotność jego szerokości, dłuższe od karapaksu, o powierzchni pozbawionej guzków. Rzepka nogogłaszczków jest zmodyfikowana i nie zachowuje tulipanowatego kształtu. Opistosoma (odwłok) ma na błonach pleuralnych ziarnistą rzeźbę[2].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Pajęczak ten należy do fauny epigeicznej[2]. Bytuje w ściółce lasów, w tym buczyny karpackiej[3].
Gatunek palearktyczny; znany jest z Niemiec, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Ukrainy, Węgier, Rumunii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Grecji, Turcji, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu i Iranu[1]. W Polsce podawany jest z Pienin, Bieszczadów[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Mark Harvey: Neobisium brevidigitatum L. Koch, 1873. [w:] Western Australian Museum Field Guide and Catalogues. Pseudoscorpions of the World [on-line]. Government of Western Australia. [dostęp 2021-02-16].
- ↑ a b Jana Christophoryová, Frantisek Stahlavsky, Peter Fedor. An updated identification key to the pseudoscorpions (Arachnida: Pseudoscorpiones) of the Czech Republic and Slovakia. „Zootaxa”. 2876, s. 35-48, 2011. DOI: 10.11646/zootaxa.2876.1.4.
- ↑ a b Wojciech B. Jędryczkowski. Zaleszczotki (Pseudoscorpionidea). „Flora i Fauna Pienin – Monografie Pienińskie”. 1, s. 125–126, 2000.