Melvin Manhoef
 Manhoef w 2008 | |
| Pseudonim |
No Mercy (Bez litości) |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
173 cm |
| Masa ciała |
93 kg |
| Styl walki | |
| Debiut |
kick-boxing – 1996 |
| Kategoria wagowa |
średnia |
| Klub |
Manhoef Fight & Fitness (2012-–obecnie) |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
kick-boxing – 52 |
| Zwycięstwa |
kick-boxing – 38 |
| Przez nokauty |
kick-boxing – 27 |
| Przez poddania |
MMA – 8 |
| Przez decyzje |
kick-boxing – 11 |
| Porażki |
kick-boxing – 80 |
| Remisy |
MMA – 1 |
| Nieodbyte |
MMA – 2 |
| |
| Strona internetowa | |
Melvin Manhoef (ur. 11 maja 1976 w Paramaribo) – holenderski kickbokser i zawodnik MMA, znany z agresywnego stylu walki i nokautującego ciosu. W latach 2009–2011 mistrz It’s Showtime w kategorii 85 kg.
Przeszłość w piłce nożnej
[edytuj | edytuj kod]Melvin Manhoef pochodzi z Surinamu. W wieku 3 lat przybył z rodziną do Holandii i osiadł w Rotterdamie. Tam zaczął uczęszczać na treningi piłki nożnej. Grał w drużynach juniorskich Feyenoordu, a później w mniejszych klubach 2. ligi. Karierę piłkarza zakończył przedwcześnie, w wieku 18 lat, z powodu kontuzji stawu skokowego.[1]
Kariera w kick-boxingu
[edytuj | edytuj kod]Po rozstaniu z piłką, zaczął uczęszczać na treningi kick-boxingu. Już po trzech miesiącach stoczył i wygrał swoją pierwszą walkę[1].
W 2002 roku zadebiutował w K-1 na gali K-1 Holland GP w Arnhem. Przegrał z Remym Bonjaskym przez jednogłośną decyzję. W kolejnych latach skupił się na karierze w MMA, dlatego następną walkę dla K-1 stoczył dopiero w 2006 roku, nokautując Tatsufumi Tomihirę. W grudniu tego roku zmierzył się z Rayem Sefo podczas Finału K-1 World GP i przegrał przez nokaut. W 2007 roku pokonał na gali K-1 Europe GP w Amsterdamie Rusłana Karajewa. Znokautował go lewym sierpowym już w 52. sekundzie walki.
W kwietniu 2008 roku w Amsterdamie po raz drugi w swojej karierze uległ Bonjasky’emu, tym razem przez nokaut w trzeciej rundzie. Natomiast w grudniu sam znokautował Pawła Słowińskiego w pierwszej rundzie rezerwowej walki Finału K-1 World GP 2008.
W marcu 2009 roku wziął udział w turnieju o wakujące mistrzostwo K-1 w wadze ciężkiej. W półfinale został sensacyjnie znokautowany w pierwszej rundzie przez Keijiro Maedę[2].
29 sierpnia 2009 roku został mistrzem organizacji It’s Showtime w kat. 85 kg, pokonując w Budapeszcie Dénesa Rácza przez nokaut w trzeciej rundzie. Miesiąc później walczył w Seulu o awans do Finału K-1 WGP, gdzie po raz trzeci w karierze zmierzył się z Bonjaskym i ponownie mu uległ − tym razem minimalnie na punkty.
Kariera MMA
[edytuj | edytuj kod]Manhoef jest również doświadczonym zawodnikiem mieszanych sztuk walki. Większość ze swoich ponad 30 walk wygrał przez nokaut w pierwszej rundzie.
Największy sukces odniósł w październiku 2005 roku, gdy został mistrzem Cage Rage wagi półciężkiej nokautując Brazylijczyka Fabio Piamonte. Tytuł bronił dwukrotnie, najpierw 4 lutego 2006 pokonując przed czasem po zaciętej i emocjonującej walce Brazylijczyka Evangelistę „Cyborga” Santosa, będąc samemu kilkakrotnie na krawędzi nokautu[3], następnie 1 lipca 2006 Brytyjczyka Iana Freemana również przez nokaut.
Z Cage Rage przeniósł się do japońskiej organizacji Hero’s. W październiku 2006 roku zajął drugie miejsce w turnieju o mistrzostwo HERO’S w wadze półciężkiej. W finale przegrał przez poddanie z Yoshihiro Akiyamą.
Od 2008 roku Manhoef występuje w DREAM. Był jednym z uczestników turnieju DREAM Middleweight Grand Prix 2008, który miał wyłonić mistrza wagi średniej tej organizacji. Odpadł w półfinale, pokonany przez późniejszego tryumfatora turnieju, Gegarda Mousasi[4].
Podczas sylwestrowej gali Dynamite!! 2008 niespodziewanie znokautował w ciągu zaledwie 18 sekund cięższego od siebie aż o 40 kilogramów Marka Hunta. Manhoef podjął walkę na 24 godziny przed jej rozpoczęciem w zastępstwie chorego Jerome’a Le Bannera. Była to pierwsza porażka Hunta przez KO w jego profesjonalnej sportowej karierze[5].
W styczniu 2010 roku zadebiutował w amerykańskiej organizacji Strikeforce. Został znokautowany na gali Strikeforce: Miami przez Robbiego Lawlera w pierwszej rundzie.
1 grudnia 2012 roku miał zadebiutować w polskiej organizacji KSW w walce z Mamedem Chalidowem, jednak pojedynek nie doszedł do skutku z powodu kontuzji Holendra. Otrzymał także zapewnienie, że będzie mógł zawalczyć o pas mistrzowski w wadze średniej[6]. Niedługo po wyleczeniu kontuzji stoczył zwycięski pojedynek na sylwestrowej gali DREAM 18 w Tokio, nokautując w niespełna 50 sekund uderzeniem kolanem w korpus Kanadyjczyka Denisa Kanga.
Od 2014 związany z Bellator MMA notując bilans 2 zwycięstw 2 porażki i 1 walki nierozstrzygniętej (no contest). 20 listopada 2015 zanotował 30 zawodowe zwycięstwo w MMA nokautując Hisakiego Kato.
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]- 2009–2011: mistrz It’s Showtime w kategorii 85 kg
- 2005−2006: mistrz Cage Rage w wadze półciężkiej
- 2006: 2. miejsce w turnieju HERO’S Light Heavyweight Championship
- 2014: mistrz Gringo Super Fight w wadze półśredniej
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Adam Steel: K-1: MELVIN MANHOEF. [dostęp 2008-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-04-07)]. (ang.).
- ↑ Monty DiPietro: Maeda Takes K-1 Heavyweight Belt; Bonjasky Beats Overeem. [dostęp 2009-03-29]. (ang.).
- ↑ Pedro Wrobel: Manhoef and Santos Have a „Rocky” Moment. [dostęp 2008-09-13]. (ang.).
- ↑ Joe Hall: Mousasi Knocks Out Jacare to Win Grand Prix. [dostęp 2008-09-23]. (ang.).
- ↑ Monty DiPietro: MMA Rules at DYNAMITE!! 2008. [dostęp 2009-01-28]. (ang.).
- ↑ Paweł Kowalik: Manhoef: Mamed nie jest maszyną. [dostęp 2012-10-25]. (pol.).