Mauro Piacenza

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	15 listopada 2003
Miejscowość	Genua
Miejsce	katedra św. Wawrzyńca
Konsekrator	Tarcisio Bertone
Współkonsekratorzy	Darío Castrillón Hoyos; Alberto Tanasini
Konsekrowani biskupi
Krzysztof Nykiel	22 czerwca 2024
Współkonsekrowani biskupi
Carlo Chenis	10 lutego 2007
Francesco Moraglia	3 lutego 2008
Fernando José Monteiro Guimarães	31 marca 2008

Mauro Piacenza
	Kardynał prezbiter
	; Mauro Piacenza (2022)
	Una quies in veritate; Spokój wyłącznie w prawdzie
Kraj działania	Watykan
Data i miejsce urodzenia	15 września 1944 ; Genua
	Penitencjariusz większy
Okres sprawowania	2013–2024
	Prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa
Okres sprawowania	2010–2013
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	21 grudnia 1969
Nominacja biskupia	13 października 2003
Sakra biskupia	15 listopada 2003
Kreacja kardynalska	20 listopada 2010; Benedykt XVI
Kościół tytularny	św. Pawła przy Trzech Źródłach
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mauro Piacenza (ur. 15 września 1944 w Genui) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, arcybiskup, przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Dziedzictwa Kulturowego Kościoła w latach 2003–2007, przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Archeologii Sakralnej w latach 2004–2007, sekretarz Kongregacji ds. Duchowieństwa w latach 2007–2010, prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa w latach 2010–2013, kardynał od 2010 (najpierw w stopniu diakona, w 2021 promowany do stopnia prezbitera), penitencjariusz większy w latach 2013–2024.

Życiorys

Święcenia prezbiteriatu przyjął 21 grudnia 1969, jego głównym konsekratorem był kardynał Giuseppe Siri. Został kapłanem archidiecezji Genui i początkowo pracował jako wikariusz w parafiach. Następnie został asystentem kościelnym przy Università degli Studi di Genova, najważniejszej genueńskiej uczelni wyższej, w której sam również wykładał prawo kanoniczne. W 1986 otrzymał godność kanonika. W 1990 został przeniesiony do pracy w Watykanie (Kongregacji ds. Duchowieństwa).

Dziesięć lat później wszedł w skład kierownictwa Kongregacji jako jej podsekretarz. 13 października 2003 papież Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Dziedzictwa Kulturowego Kościoła^[1]. W związku z tą nominacją 15 listopada 2003 został wyświęcony na biskupa i otrzymał stolicę tytularną Victoriana. Sakry udzielił mu kardynał Tarcisio Bertone. W sierpniu 2004 stanął na czele Papieskiej Komisji ds. Archeologii^[2], a w 2007 powrócił do Kongregacji ds. Duchowieństwa jako jej sekretarz (w związku z tym został jednocześnie wyniesiony do godności arcybiskupa)^[3]. 7 października 2010 objął najwyższe stanowisko w Kongregacji – jej prefekta^[4]. 20 października 2010 papież Benedykt XVI ogłosił jego nominację kardynalską^[5], zaś miesiąc później kreował go kardynałem-diakonem San Paolo alle Tre Fontane^[6]. 21 września 2013 został mianowany przez papieża Franciszka penitencjariuszem większym^[7], natomiast 6 kwietnia 2024 papież przyjął jego rezygnację w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego^[8].

Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka.

3 maja 2021 podniesiony przez papieża Franciszka do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem tytułu na zasadzie pro hac vice^[9]. 15 września 2024 z racji osiągnięcia 80 roku życia utracił prawo do udziału w konklawe^[10].

Przypisy

↑ RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER I BENI CULTURALI DELLA CHIESA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2003-10-13. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
↑ RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE DI ARCHEOLOGIA SACRA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2004-08-28. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
↑ NOMINA DEL SEGRETARIO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO. press.vatican.va, 2007-05-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
↑ RINUNCIA DEL PREFETTO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2010-10-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
↑ Gregor Kollmorgen, Pope Benedict Announces Creation of New Cardinals, "New Liturgical Movement" (ang.) [dostęp 2010-10-20]
↑ Odbył się konsystorz. ekai.pl, 2010-11-20. [dostęp 2019-09-22].
↑ RINUNCIA DEL PENITENZIERE MAGGIORE E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2013-09-21. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
↑ Nomina del Penitenziere Maggiore. press.vatican.va. [dostęp 2024-04-06]. (wł.).
↑ Concistoro Ordinario Pubblico per il Voto su alcune Cause di Canonizzazione, 03.05.2021. press.vatican.va. [dostęp 2021-05-09]. (wł.).
↑ Kardynał M. Piacenza kończy 80 lat – 123 kardynałów elektorów. onet.pl. [dostęp 2024-09-15].

Linki zewnętrzne

Nota biograficzna Mauro Piacenzy na stronie Stolicy Apostolskiej. [dostęp 2024-04-06]. (wł.).
Nota biograficzna Mauro Piacenzy na stronie penitencjarii Apostolskiej. penitenzieria.va. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-16)]. (wł.).
Mauro Piacenza w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy [dostęp 2023-06-29] (ang.)
Mauro Piacenza [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-03-24] (ang.).

[1] RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER I BENI CULTURALI DELLA CHIESA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2003-10-13. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).

[2] RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE DI ARCHEOLOGIA SACRA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2004-08-28. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).

[3] NOMINA DEL SEGRETARIO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO. press.vatican.va, 2007-05-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).

[4] RINUNCIA DEL PREFETTO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2010-10-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).

[5] Gregor Kollmorgen, Pope Benedict Announces Creation of New Cardinals, "New Liturgical Movement" (ang.) [dostęp 2010-10-20]

[6] Odbył się konsystorz. ekai.pl, 2010-11-20. [dostęp 2019-09-22].

[7] RINUNCIA DEL PENITENZIERE MAGGIORE E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2013-09-21. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).

[8] Nomina del Penitenziere Maggiore. press.vatican.va. [dostęp 2024-04-06]. (wł.).

[9] Concistoro Ordinario Pubblico per il Voto su alcune Cause di Canonizzazione, 03.05.2021. press.vatican.va. [dostęp 2021-05-09]. (wł.).

[10] Kardynał M. Piacenza kończy 80 lat – 123 kardynałów elektorów. onet.pl. [dostęp 2024-09-15].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

Sekretariat Stanu	kard. Pietro Parolin (Sekretarz) abp Edgar Peña Parra (Sekcja Spraw Ogólnych) abp Paul Gallagher (Sekcja ds. Relacji z Państwami) abp Luciano Russo (Sekcja Personelu Dyplomatycznego)
Dykasterie	Franciszek (ds. Ewangelizacji) kard. Victor Manuel Fernández (Nauki Wiary) kard. Konrad Krajewski (ds. Posługi Miłosierdzia) kard. Claudio Gugerotti (ds. Kościołów Wschodnich) kard. Arthur Roche (ds. Kultu Bożego) kard. Marcello Semeraro (ds. Kanonizacyjnych) kard. Robert Prevost (ds. Biskupich) kard. Lazarus You Heung-sik (ds. Duchowieństwa) kard. João Braz de Aviz (ds. Instytutów Życia Konsekrowanego) kard. Kevin Farrell (ds. Świeckich, Rodziny i Życia) kard. Kurt Koch (ds. Popierania Jedności Chrześcijan) kard. Miguel Ángel Ayuso Guixot (ds. Dialogu Międzyreligijnego) kard. José Tolentino Mendonça (ds. Kultury i Edukacji) kard. Michael Czerny (ds. Integralnego Rozwoju Człowieka) abp Filippo Iannone (ds. Tekstów Prawnych) Paolo Ruffini (ds. Komunikacji)
Trybunały	kard. Mauro Piacenza (Penitencjaria Apostolska) kard. Dominique Mamberti (Najwyższy Trybunał Sygnatury Apostolskiej) abp Alejandro Arellano Cedillo (Trybunał Roty Rzymskiej)

Prefekci Kongregacji Soborowej	Giovanni Girolamo Morone (1564–1575) Francesco Alciati (1575–1580) Antonio Carafa (1580–1591) Girolamo Mattei (1591–1603) Paolo Emilio Zacchia (1603–1605) Francesco Maria Bourbon del Monte (1606–1607) Girolamo Pamphili (1607–1610) Pompeo Arrigoni (1610–1616) Orazio Lancellotti (1616–1620) Roberto Ubaldini (1621–1623) Cosimo de Torres (1623–1626) Bonifacio Bevilacqua (1626–1627) Roberto Ubaldini (1627–1635) Fabrizio Verospi (1636–1639) Giovanni Battista Pamphilj (1639–1644) Francesco Cennini de’ Salamandri (1644–1645) Pietro Luigi Carafa (1645–1655) Francesco Paolucci (1657–1661) Giulio Cesare Sacchetti (1661–1663) Angelo Celsi (1664–1671) Paluzzo Paluzzi-Altieri (1671–1673 proprefekt) Vincenzo Maria Orsini (1673–1675) Federico Baldeschi Colonna (1675–1691) Galeazzo Marescotti (1691–1696 proprefekt) Giuseppe Sacripante (1696–1700) Bandino Panciatici (1700–1718) Pier Marcellino Corradini (1718–1721) Curzio Origo (1721–1737) Antonio Saverio Gentili (1737–1753) Mario Millini (1753–1756) Giuseppe Spinelli (1756–1757 proprefekt) Giovanni Giacomo Millo (1756–1757) Clemente Argenvilliers (1757–1758) Ferdinando Maria de Rossi (1759–1775) Carlo Vittorio Amadeo della Lanze (1775–1784) Guglielmo Pallotta (1785–1795) Tommaso Antici (1795–1798) Filippo Carandini (1800–1810) Giulio Gabrielli (1814–1820) Emmanuele de Gregorio (1820–1834) Vincenzo Macchi (1834–1841) Paolo Polidori (1841–1847) Pietro Ostini (1847–1849) Angelo Mai (1851–1853) Antonio Maria Cagiano de Azevedo (1853–1860) Prospero Caterini (1860–1881) Lorenzo Nina (1881–1885) Luigi Serafini (1885–1893) Angelo Di Pietro (1893–1902) Vincenzo Vannutelli (1902–1908) Casimiro Gennari (1908–1914) Francesco di Paola Cassetta (1914–1919) Donato Raffaele Sbarretti (1919–1930) Giulio Serafini (1930–1938) Luigi Maglione (1938–1939) Francesco Marmaggi (1939–1949) Giuseppe Bruno (1949–1954) Pietro Ciriaci (1954–1966)
Prefekci Kongregacji ds. Duchowieństwa	Jean Villot (1967–1969) John Joseph Wright (1969–1979) Silvio Oddi (1979–1986) Antonio Innocenti (1986–1991) José Tomás Sánchez (1991–1996) Darío Castrillón Hoyos (1996–1998 proprefekt) Darío Castrillón Hoyos (1998–2006) Cláudio Hummes (2006–2010) Mauro Piacenza (2010–2013) Beniamino Stella (2013–2021) Lazarus You Heung-sik (2021–2022)
Prefekci Dykasterii ds. Duchowieństwa	Lazarus You Heung-sik (od 2022)