Przejdź do zawartości

Marina Kiehl

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marina Kiehl
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 stycznia 1965
Monachium

Klub

TSV 1860 München

Wzrost

164 cm

Debiut w PŚ

Sezon 1981/1982

Pierwsze punkty w PŚ

18.12 1981, Piancavallo (15. miejsce – kombinacja)

Pierwsze podium w PŚ

8.01 1984, Puy-St-Vincent
(3. miejsce – kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  RFN
Igrzyska olimpijskie
złoto Calgary 1988 narciarstwo alpejskie
(zjazd)
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Sestriere 1983 zjazd
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1984/1985
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
1985/1986
3. miejsce
1986/1987
Zakończenie kariery: 1988 r.

Marina Kiehl (ur. 12 stycznia 1965 w Monachium) – niemiecka narciarka alpejska, mistrzyni olimpijska oraz mistrzyni świata juniorów, a także zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata w klasyfikacjach giganta i supergiganta.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Marina Kiehl pojawiła się w sezonie 1981/1982, debiutując w zawodach Pucharu Świata. Pierwsze punkty wywalczyła 18 grudnia 1981 roku w Piancavallo, gdzie zajęła piętnaste miejsce w kombinacji. Były to jej jedyne punkty w tym sezonie, co dało jej 81. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1982 roku wystąpiła w biegu zjazdowym podczas mistrzostw świata w Schladming, kończąc zawody na 27. pozycji. Miesiąc później wzięła także udział w mistrzostwach świata juniorów w Auron, gdzie w tej samej konkurencji była czternasta. Pierwszy sukces w karierze osiągnęła podczas mistrzostw świata juniorów w Sestriere w 1983 roku, gdzie zdobyła złoty medal w zjeździe. Wyprzedziła tam między innymi swą rodaczkę, Michaelę Gerg oraz Austriaczkę Katharinę Gutensohn. W zawodach pucharowych punkty wywalczyła tylko 21 stycznia 1983 roku w Schruns, gdzie była jedenasta w kombinacji. Sezon 1982/1983 ukończyła na 66. pozycji.

Pierwsze podium w cyklu Pucharu Świata wywalczyła 8 stycznia 1984 roku w Puy-Saint-Vincent, zajmując trzecie miejsce w kombinacji. W zawodach tych wyprzedziły ją tylko Kanadyjka Gerry Sorensen oraz inna reprezentantka RFN, Irene Epple. W sezonie 1983/1984 na podium znalazła się jeszcze dwukrotnie: 4 marca w Mont-Sainte-Anne odniosła pierwsze pucharowe zwycięstwo wygrywając supergiganta, a trzy dni później w Lake Placid była druga w gigancie. Dało jej to dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej i klasyfikacji kombinacji oraz czwarte w gigancie. W lutym 1984 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie była piąta w gigancie, a zjazd ukończyła na szóstej pozycji. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Bormio jej najlepszym wynikiem było piąte miejsce w slalomie gigancie. W zawodach pucharowych osiem razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 15 grudnia w Madonna di Campiglio wygrała giganta, a 26 stycznia w Arosa i 10 marca 1985 roku w Sunshine była najlepsza w supergigancie. W klasyfikacji generalnej była czwarta, a w klasyfikacji giganta wywalczyła Małą Kryształową Kulę.

Kolejne dwa zwycięstwa odniosła w sezonie 1985/1986: 7 grudnia 1985 roku w Sestriere oraz 16 marca 1986 roku w Vail triumfowała w supergigancie. Na podium stawała także 6 stycznia w Mariborze, gdzie jednego dnia zajęła trzecie miejsce w gigancie i kombinacji. W klasyfikacji generalnej zajęła ósme miejsce, natomiast w nowo wprowadzonej klasyfikacji supergiganta była najlepsza. Rok później tylko dwukrotnie znalazła się w najlepszej trójce: 17 stycznia w Pfronten była trzecia, a 15 marca 1987 roku w Vail zwyciężyła w supergigancie. Wystarczyło to do zajęcia dziesiątej pozycji w klasyfikacji generalnej oraz trzeciej w supergigancie, za Marią Walliser ze Szwajcarii oraz Francuzką Catherine Quittet. Na przełomie stycznia i lutego 1987 roku brała udział w mistrzostwach świata w Crans-Montana, jednak ponownie nie zdobyła medalu. Najlepszy wynik osiągnęła w biegu zjazdowym, w którym zajęła czwarte miejsce, przegrywając walkę o podium 0,20 sekundy ze swą rodaczką, Regine Mösenlechner.

Największy sukces w karierze osiągnęła podczas igrzysk olimpijskich w Calgary w 1988 roku, gdzie wywalczyła złoty medal w zjeździe. W zawodach tych o 0,75 sekundy wyprzedziła Szwajcarkę Brigitte Oertli, a o 0,76 sekundy pokonała Karen Percy z Kanady. Na tej samej imprezie była także trzynasta w supergigancie, a rywalizacji w slalomie gigancie nie ukończyła. W rywalizacji pucharowej na podium stanęła jeden raz: 5 grudnia 1987 roku w Val d’Isère zajęła drugie miejsce w zjeździe. Było to jej ostatnie podium w zawodach tego cyklu. Sezon 1987/1988 zakończyła na osiemnastym miejscu w klasyfikacji generalnej i ósmym w klasyfikacji zjazdu. W marcu 1988 roku, w wieku 23 lat postanowiła zakończyć karierę. Pięciokrotnie zdobywała mistrzostwo kraju: w zjeździe w 1987 roku, supergigancie w latach 1986-1987 oraz gigancie w latach 1984-1985.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
5. 13 lutego 1984 Sarajewo Gigant 2:20,98 min +1,05 s Stany Zjednoczone Debbie Armstrong
6. 16 lutego 1984 Sarajewo Zjazd 1:13,36 min +0,94 s Szwajcaria Michela Figini
1. 19 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:25,86 min - -
13. 22 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:19,03 min +2,08 s Austria Sigrid Wolf
DNF2 24 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,49 min - Szwajcaria Vreni Schneider
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
27. 4 lutego 1982 Austria Schladming Zjazd 1:37,47 min +3,60 s Kanada Gerry Sorensen
11. 3 lutego 1985 Włochy Bormio Zjazd 1:26,96 min +2,36 s Szwajcaria Michela Figini
10. 4 lutego 1985 Włochy Bormio Kombinacja 18,72 pkt +66,16 pkt Szwajcaria Erika Hess
5. 6 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:18,53 min +1,07 s Stany Zjednoczone Diann Roffe
21. 9 lutego 1985 Włochy Bormio Slalom 1:29,58 min +7,01 s Francja Perrine Pelen
4. 1 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Zjazd 1:43,80 min +1,26 s Szwajcaria Maria Walliser
DNF 3 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,17 min - Szwajcaria Maria Walliser
6. 5 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Gigant 2:21,22 min +2,70 s Szwajcaria Vreni Schneider
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
14. 4 marca 1982 Francja Auron Zjazd 1:40,53 min +3,05 s Francja Catherine Quittet
1. 3 marca 1983 Włochy Sestriere Zjazd 1:32,49 min - -
4. 4 marca 1983 Włochy Sestriere Gigant 2:16,79 min +2,12 s Michaela Gerg
22. 5 marca 1983 Włochy Sestriere Slalom 1:38,46 min +7,43 s Włochy Fulvia Stevenin

Miejsca w końcowej klasyfikacji

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kanada Mont-Sainte-Anne4 marca 1984 (supergigant)
  2. Włochy Madonna di Campiglio15 grudnia 1984 (gigant)
  3. Szwajcaria Arosa26 stycznia 1985 (supergigant)
  4. Kanada Sunshine10 marca 1985 (supergigant)
  5. Włochy Sestriere7 grudnia 1985 (supergigant)
  6. Stany Zjednoczone Vail16 marca 1986 (supergigant)
  7. Stany Zjednoczone Vail15 marca 1987 (supergigant)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Francja Puy-Saint-Vincent8 stycznia 1984 (kombinacja) – 3. miejsce
  2. Stany Zjednoczone Lake Placid7 marca 1984 (gigant) – 2. miejsce
  3. Francja Puy-Saint-Vincent6 grudnia 1984 (zjazd) – 2. miejsce
  4. Szwajcaria Davos8 grudnia 1984 (supergigant) – 3. miejsce
  5. Włochy Santa Caterina9 stycznia 1985 (kombinacja) – 2. miejsce
  6. Pfronten13 stycznia 1985 (supergigant) – 2. miejsce
  7. Stany Zjednoczone Lake Placid13 marca 1985 (gigant) – 3. miejsce
  8. Maribor6 stycznia 1986 (kombinacja) – 3. miejsce
  9. Maribor6 stycznia 1986 (gigant) – 3. miejsce
  10. Pfronten17 stycznia 1987 (supergigant) – 3. miejsce
  11. Francja Val d’Isère5 grudnia 1987 (zjazd) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]