Magdalena Bylczyńska
| Data i miejsce urodzenia |
11 listopada 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 września 1966 |
| Zawód, zajęcie |
muzyk, pedagog |
| Odznaczenia | |
| |
Magdalena Bylczyńska (ur. 11 listopada 1887 w Pieniakach w powiecie brodzkim, zm. 11 września 1966 w Bydgoszczy) – polska pianistka, pedagog, działaczka społeczno-kulturalna.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Córka lwowskiego aktora Edwarda Webersfelda. Pierwsza żona Jakuba Bylczyńskiego. W latach 1894–1897 uczyła się we Lwowie w prywatnej szkole muzycznej Karola Mikulego (ucznia Fryderyka Chopina) i jego żony. Studiowała w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie u prof. Franciszka Neuhausera i Stanisława Niewiadomskiego, następnie w Wiedniu u prof. Teodora Leszetyckiego (fortepian) i w Dreźnie w szkole śpiewu solowego[1][2].
Uczyła śpiewu i gry na fortepianie. Pracowała w Konserwatorium GTM (1908–1909), a do roku 1923 prowadziła we Lwowie prywatną szkołę fortepianu i śpiewu. Była członkinią Ochotniczej Legii Kobiet[3] i brała udział w obronie Lwowa za co została odznaczona Krzyżem Obrony Lwowa. W 1923 roku opuściła Lwów i zamieszkała w Bydgoszczy, gdzie uczyła w Bydgoskim Konserwatorium Muzycznym. W czasie wojny znalazła się na listach inteligencji bydgoskiej przeznaczonej do likwidacji (bydgoska Akcja AB). Opuściwszy miasto ukrywała się – m.in. w okolicach Płocka i w Krakowie (u znajomych – prof. Zofii i Jana Walasów). Po II wojnie światowej wróciła do Bydgoszczy, gdzie była założycielką sekcji fortepianu w Społecznym Ognisku Artystycznym. Była nauczycielką m.in.: późniejszego prof. Akademii Muzycznej w Gdańsku – Konrada Pałubickiego, Pawła Podejki i Jerzego Hoffmana. W Bydgoszczy prowadziła dom otwarty, w którym bywali (od lat dwudziestych) m.in.: Juliusz Kaden-Bandrowski, Marian Turwid, Zbigniew Drzewiecki, Adam Grzymała-Siedlecki, Antoni Grabarz, Ryszard Siennicki, Aleksander Modlibowski, Kazimierz Borucki, dr Jan Piechocki i inni.
W Bydgoszczy związana najpierw z Augustem Pokornym, później z Konradem Pałubickim.
Pochowana na Cmentarzu Nowofarnym w Bydgoszczy (Aleja UW/33/408, wraz z Ryszardem Ciarrą, muzykiem).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Alicja Weber, Edukacyjno-artystyczna działalność Społecznego Ogniska Artystycznego nr 1 w Bydgoszczy w latach 1954-1974, w: Nauczanie muzyki na Pomorzu i Kujawach, pod red. A. Kłaput-Wiśniewskiej, Bydgoszcz 2007
- ↑ Małgorzata Grosman, Bydgoski firtel czyli kultura międzywojnia. Bydgoszcz, 2023
- ↑ Anna Marcinkiewicz-Gołaś, Ochotnicza Legia Kobiet 1918-1922, Warszawa : PAT, 2006
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Agnieszka J. Cieślikowa, Ochotnicza Legia Kobiet 1918–1922, Warszawa 1998.
- 70-lecie Państwowego Zespołu Szkół Muzycznych w Bydgoszczy, pod red. E. Sienkiewicz-Bloch, Bydgoszcz, 1995
- Akademia Muzyczna w Gdańsku, pod red. J. Krassowskiego, Gdańsk, 1997
- Kompozytorzy gdańscy, pod red. J. Krassowskiego, Gdańsk, 1980
- Bydgoski leksykon muzyczny, pod. red. Z. Prussa, Bydgoszcz, 2004
- M. Dęboróg-Bylczyński, Webersfeldowie, w: „Semper Fidelis”. - 2007, nr 2, s. 44–46
- M. Dęboróg-Bylczyński, Nutami zamiast słów. 60-lecie Akademii Muzycznej w Gdańsku, w: „Pomerania”. - 2007, nr 10, s. 30–31
- M. Dęboróg-Bylczyński, Lemberg-Bromberg: galicyjskie tropy w muzycznej przestrzeni Bydgoszczy, w: „Semper Fidelis”. - 2007, nr 5, s. 35–36