Lew Rywin

Lew Rywin
Data i miejsce urodzenia	10 listopada 1945 ; Niżnieje Alkiejewo, ZSRR
Zawód	producent filmowy, aktor
Lata aktywności	1990–2003
	Cytaty w Wikicytatach

Lew Rywin (ur. 10 listopada 1945 w Niżniem Alkiejewie) – polski producent filmowy, okazjonalnie aktor. Główny bohater afery Rywina.

Życiorys

Urodził się w Niżniem Alkiejewie na terenie Tatarstanu w Związku Radzieckim^[1] w rodzinie żydowskiej, jako syn Welwela (1922–1989)^[2] i Anastazji (1923–1991)^[3] Rywinów. Do Polski wraz z rodziną został przesiedlony w 1959 roku. Pierwszym miejscem pobytu była Legnica, gdzie zdał maturę^[1]. W międzyczasie ojciec Lwa przez Czerwony Krzyż odnalazł w Stanach Zjednoczonych swoją siostrę (ciotkę Lwa) i w 1962 roku całą rodziną wyjechali do Stanów Zjednoczonych^[1]. W latach 1962–1965 uczył się w Tiden High School w Nowym Jorku^[4]. Wrócił do Polski latem 1979 roku i został zatrudniony przez agencję Interpress^[5] jako tłumacz amerykańskich ekip relacjonujących wizytę Jana Pawła II w Polsce. Po powrocie z USA studiował lingwistykę na Uniwersytecie Warszawskim^[4].

W 1983 roku Lew Rywin został wiceszefem Radiokomitetu. W latach 1984–1991 pracował w TVP, od 1984 roku jako dyrektor agencji Centralnej Wytwórni Programów i Filmów Telewizyjnych Poltel należącej do Radiokomitetu, do 1989 roku jako szef biura handlu zagranicznego, a potem jako zastępca prezesa ds. finansowych i administracyjnych. W roku 1991 założył Heritage Films, jedną z największych polskich firm zajmujących się produkcją filmów. Później został na kilka lat prezesem Canal+ Polska, a do 2003 roku szefem rady nadzorczej tego przedsiębiorstwa. W latach 2001–2003 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego^[6].

Afera Rywina

Osobny artykuł: afera Rywina.

W lipcu 2002 roku, powołując się najpierw na premiera Leszka Millera, potem na grupę trzymającą władzę, zaproponował prezesce spółki Agora Wandzie Rapaczyńskiej, a także redaktorowi naczelnemu Gazety Wyborczej Adamowi Michnikowi umieszczenie w ustawie o radiofonii i telewizji zapisu umożliwiającego Agorze kupno kanału telewizyjnego Polsat w zamian za 17,5 mln dolarów dla Sojuszu Lewicy Demokratycznej i prezesurę kanału dla siebie. Adam Michnik potajemnie nagrał Lwa Rywina i z półrocznym opóźnieniem ujawnił publicznie nagranie, co spowodowało wszczęcie śledztwa oraz powołanie sejmowej komisji śledczej.

Wyroki

W aferze Rywina został skazany prawomocnym wyrokiem sądu na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 tys. zł za pomoc w płatnej protekcji ze strony nieustalonej grupy osób. 18 kwietnia 2005 roku Lew Rywin rozpoczął odbywanie kary w Areszcie Śledczym przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Zwolniony 1 czerwca 2005 roku po 43 dniach. Od listopada 2005 roku do listopada 2006 roku ponownie przebywał w zakładzie karnym. 14 listopada 2006 roku, decyzją sądu, wyszedł warunkowo na wolność. Do 14 listopada 2008 roku podlegał okresowi warunkowemu.

W procesie dotyczącym fałszowania dokumentacji medycznej^[7] w 2017 został skazany na osiem miesięcy za posłużenie się sfałszowaną dokumentacją medyczną. Sześć miesięcy odsiedział w zakładzie karnym, zaś pozostałe dwa w domu, w ramach dozoru elektronicznego. Wykonywanie wyroku zakończył 30 listopada 2018^[4].

Współpraca z SB

W roku 2007 gazeta „Rzeczpospolita” ujawniła, że Rywin od 1977 roku współpracował z SB, a w 1982 roku został zarejestrowany jako tajny współpracownik o pseudonimie „Eden”^[8].

Filmografia

Jako producent

Pornografia (2003, reż. Jan Jakub Kolski)
Wiedźmin (2001, reż. Marek Brodzki)
Pianista (2001, reż. Roman Polański)
Dowód życia (2000, reż. Taylor Hackford)
Pan Tadeusz (1999, reż. Andrzej Wajda)
Jakub kłamca (1999, reż. Peter Kassovitz)
Podróże (1999, reż. Emmanuel Finkiel)
Aimee & Jaguar (1999, reż. Max Färberböck)
Prawo ojca (1999, reż. Marek Kondrat)
Złoto dezerterów (1998, reż. Janusz Majewski)
Bandyta (1997, reż Maciej Dejczer)
Sara (1997, reż. Maciej Ślesicki)
Wirus (1996, reż. Jan Kidawa-Błoński)
Matka swojej matki (1996, reż. Robert Gliński)
Wielki Tydzień (1995, reż. Andrzej Wajda)
Tato (1995, reż. Maciej Ślesicki)
Uprowadzenie Agaty (1993, reż. Marek Piwowski)
Lista Schindlera (1993, reż. Steven Spielberg) – koprodukcja
Europa, Europa (1990, reż. Agnieszka Holland)
13 posterunek (1997–2000, reż. Maciej Ślesicki)

Jako aktor

Cwał (1995, reż. Krzysztof Zanussi) – minister
Ekstradycja (1995, reż. Wojciech Wójcik) – Innokietij Iwanow, Boss rosyjskiej mafii (1, 2 część)
Brat naszego Boga (1997, reż. Krzysztof Zanussi) – burmistrz
13 posterunek (1997, reż. Maciej Ślesicki) – producent
13 posterunek 2 (2000, reż. Maciej Ślesicki) – on sam (gościnnie)
Kariera Nikosia Dyzmy (2002, reż. Jacek Bromski) – wicepremier Maciej Terkowski

Rywin grał również epizodyczne role w kilku wyprodukowanych przez siebie filmach.

Nagrody i wyróżnienia

„Gentleman Roku” magazynu „Gentleman” (2001)^[4]
Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej^[4]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c AnitaA. Czupryn AnitaA., Lew Rywin odzyskał wolność. Jak będzie teraz wyglądać życie bohatera jednej z największych afer III RP? [online], 7 grudnia 2018 .
↑ Grób Welwela Rywina w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
↑ Grób Anastazji Rywin w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e AnitaA. Czupryn AnitaA., Lew Rywin odzyskał wolność. Jak będzie teraz wyglądać życie bohatera jednej z największych afer III RP? [online], Polskatimes.pl, 7 grudnia 2018 [dostęp 2021-01-17] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-07] .
↑ Magdalena Lemańska: Kariera aferą złamana. Rp.pl, 22 lipca 2012. [dostęp 2015-07-01].
↑ Prezesi. Polski Związek Tenisowy. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
↑ tbe: Lew R. już na wolności. „Ten areszt był zbyt długi”. [w:] PAP [on-line]. Wirtualna Polska, 20 listopada 2009. [dostęp 2009-11-21].
↑ Lew Rywin współpracował z SB.

Linki zewnętrzne

Lew Rywin w bazie IMDb (ang.)
Lew Rywin w bazie Filmweb
Lew Rywin w bazie filmpolski.pl

[Polska_Times-1] AnitaA. Czupryn AnitaA., Lew Rywin odzyskał wolność. Jak będzie teraz wyglądać życie bohatera jednej z największych afer III RP? [online], 7 grudnia 2018 .

[2] Grób Welwela Rywina w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.

[3] Grób Anastazji Rywin w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.

[:0-4] AnitaA. Czupryn AnitaA., Lew Rywin odzyskał wolność. Jak będzie teraz wyglądać życie bohatera jednej z największych afer III RP? [online], Polskatimes.pl, 7 grudnia 2018 [dostęp 2021-01-17] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-07] .

[5] Magdalena Lemańska: Kariera aferą złamana. Rp.pl, 22 lipca 2012. [dostęp 2015-07-01].

[6] Prezesi. Polski Związek Tenisowy. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).

[wp-7] tbe: Lew R. już na wolności. „Ten areszt był zbyt długi”. [w:] PAP [on-line]. Wirtualna Polska, 20 listopada 2009. [dostęp 2009-11-21].

[8] Lew Rywin współpracował z SB.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]