Przejdź do zawartości

Leonid Bieda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leonid Bieda
Леонид Игнатьевич Беда
ilustracja
generał porucznik lotnictwa generał porucznik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1920
Nowopokrowka, Kazachstan

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1976
Mińsk

Przebieg służby
Lata służby

1940–1976

Siły zbrojne

Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

505 pułk lotniczy, 26 Armia Lotnicza

Stanowiska

dowódca 26 Armii Lotniczej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Za zdobycie Królewca” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal „Za nienaganną służbę” I Klasy (ZSRR) Medal „Za nienaganną służbę” II Klasy (ZSRR)

Leonid Ignatjewicz Bieda (ros. Леонид Игнатьевич Беда; ur. 16 sierpnia 1920 w Nowopokrowce k. Kustanaju, zm. 26 grudnia 1976 w Mińsku) – radziecki lotnik wojskowy, generał porucznik lotnictwa, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się na terytorium obecnego północnego Kazachstanu w rodzinie ukraińskiej, w 1940 skończył Uralski Instytut Pedagogiczny i klub lotniczy w Uralsku. W sierpniu 1940 został wcielony do Armii Czerwonej, w 1942 skończył Czkałowską Wojskową Szkołę Lotniczą w guberni orenburskiej. Od sierpnia 1942 walczył na frontach II wojny światowej jako lotnik, od stycznia 1943 starszy lotnik, potem nawigator i dowódca eskadry, pomocnik dowódcy 505 pułku lotniczego. Do kwietnia 1944 wykonał 109 lotów bojowych. Walczył pod Stalingradem, na Froncie Południowym, 4 Froncie Ukraińskim i 3 Froncie Białoruskim, brał udział w operacji melitopolskiej, operacji krymskiej, operacji białoruskiej i nadbałtyckiej. Podczas wojny wykonał 214 lotów bojowych na Ił-2. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 26 października 1944 został uhonorowany Złotą Gwiazdą Bohatera ZSRR i Orderem Lenina. 29 czerwca 1945 ponownie otrzymał ten tytuł i gwiazdę.

W 1945 skończył kurs dokształcający dla dowódców w szkole lotniczej w Lipiecku, do 1947 służył w jednostkach lotniczych Białoruskiego Okręgu Wojskowego. W 1950 skończył Wojskową Akademię Lotniczą w Monino. Był dowódcą pułku i zastępcą dowódcy dywizji lotniczej w Turkiestańskim Okręgu Wojskowym. W 1957 skończył Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Dowódca dywizji powietrznej w Lidzie (1966-1968), I zastępca dowódcy (1968-1972), następnie dowódca 26 Armii Lotniczej Białoruskiego Okręgu Wojskowego. Deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR. Mieszkał w Mińsku. Zginął w wypadku samochodowym w obwodzie brzeskim wraz z przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej Białoruskiej SRR Fiodorem Surganowem. Pochowany na Cmentarzu Wschodnim w Mińsku.

Jego imieniem nazwano ulice w Kustanaju, Mińsku i Lidzie. W Kustanaju znajduje się jego popiersie. W domu, w którym mieszkał (przy ul. Janka Kupały 7) wmurowano tablicę pamiątkową.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]