Przejdź do zawartości

Leeds United F.C.

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leeds United
Leeds United Football Club
Pełna nazwa

Leeds United Football Club

Przydomek

The Peacocks (Pawie)
The Whites (Biali)
United

Barwy

biało-niebiesko-żółte

Data założenia

17 października 1919

Debiut w najwyższej lidze

1924/1925

Liga

Championship

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Adres

Elland Road, LS11 0ES Leeds, West Yorkshire, Wielka Brytania

Stadion

Elland Road

Sponsor techniczny

Adidas

Właściciel

Denise DeBartolo York
John York
Jed York

Prezes

Andrea Radrizzani

Trener

Daniel Farke

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Leeds United Football Club – angielski klub piłkarski z siedzibą w Leeds w hrabstwie West Yorkshire, rozgrywający swoje mecze na stadionie Elland Road. Klub ten powstał w 1919 roku jako kontynuator tradycji klubu Leeds City F.C. założonego w 1904 roku. Od sezonu 2020/2021 drużyna Leeds pod wodzą Marcelo Bielsy występuje w rozgrywkach Premier League po wywalczeniu w sezonie 2019/2020 mistrzostwa Football League Championship[1] z przewagą dziesięciu punktów nad kolejną drużyną w tabeli[2]. W swoim dorobku drużyna z Leeds ma m.in. trzy tytuły mistrza Anglii (w sezonie 1968/1969, 1973/1974 i 1991/1992), pięć tytułów wicemistrza Anglii, Puchar Anglii (1971/1972), a także dwa zwycięstwa w Pucharze Miast Targowych (późniejszym Pucharze UEFA) w sezonie 1967/1968 i 1970/1971. Dwukrotnie drużyna z Leeds grała także w finale Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (późniejszej Lidze Mistrzów UEFA) oraz finale Pucharu Zdobywców Pucharów. Największymi rywalami Leeds są zespoły Manchesteru United i Huddersfield[3][4]. Do fanów Leeds United należą m.in. znany z serialu HBO Gra o tron Nikolaj Coster-Waldau oraz australijski aktor Russell Crowe (znany m.in. z filmów Gladiator i Piękny umysł), który w 2015 r. poważnie rozważał kupno klubu, nazwanego przez niego „śpiącym dinozaurem angielskiego futbolu”[5][6]. Od 2020 r. sponsorem technicznym Leeds jest firma Adidas[7].

Za czasów trenera Dona Reviego – w latach 60. i 70. Leeds zdobywało wiele krajowych oraz europejskich trofeów. Był to najlepszy okres w historii klubu. Po odejściu Reviego, który objął funkcję trenera reprezentacji Anglii, Leeds w 1982 spadło do drugiej ligi, z której do najwyższej klasy rozgrywek w kraju powróciło w 1990 roku, kiedy to trenerem zespołu był Howard Wilkinson. Szkoleniowiec ten w 1992 roku doprowadził Leeds do mistrzostwa Anglii.

Na ekipę Leeds mawia się często „United” albo „The Whites”. Inny przydomek tej angielskiej drużyny to „The Peacocks” – „Pawie”. Nazwa ta pochodzi od dawnej nazwy stadionu Elland Road, który swojego czasu nosił nazwę „The Old Peacock Ground”. Pub znajdujący się naprzeciwko stadionu Leeds do dziś nosi nazwę „Old Peacock”[8].

Właścicielem klubu jest Denise DeBartolo York(inne języki) (ang.), która wraz z mężem Johnem Yorkiem i synem Jedem Yorkiem jest jedną z trzech dyrektorów rodziny. Inni inwestorzy mniejszościowi to zawodowi koszykarze T. J. McConnell i Larry Nance Jr., a także zawodowi golfiści Jordan Spieth i Justin Thomas[9].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Klub Leeds United A.F.C. powstał jako następca założonego w 1904 roku Leeds City F.C., która została przymusowo zawieszona w 1919 roku z powodu podejrzenia o wypłacanie dla piłkarzy nielegalnych na owe czasy wynagrodzeń podczas I wojny światowej. Miasto nie udzieliło wsparcia zespołowi, dlatego ten został wystawiony na licytację. Klub za kwotę tysiąca funtów został kupiony przez Salema Halla. Nowa drużyna – Leeds United przyjęła zaproszenie wstąpienia do rozgrywek Midland Football League, do których dołączyła 31 października 1919 roku zastępując wykluczone z rozgrywek rezerwy Leeds City F.C.. Klub Yorkshire Amateur A.F.C. okupujący wówczas stadion Elland Road dostał propozycję dołączenia do nowo powstałego zespołu prowadzonego przez Dicka Raya. Ówczesny menedżer zespołu Huddersfield Town – Hilton Crowther pożyczył Leeds 35 tysięcy funtów, które miały zostać zwrócone gdy „The Peacocks” awansują do Division One. To również on sprowadził do Leeds z Barnsley utalentowanego szkoleniowca – Arthura Fairclougha, który 26 lutego 1920 roku zastąpił Dicka Raya na stanowisku szkoleniowca Leeds. W 1924 roku „The Whites” zwyciężyli w rozgrywkach Second Division i awansowali do najwyższej wówczas klasy rozgrywek w Anglii – First Division. W sezonie 1926/1927 Leeds spadło do drugiej ligi, trener angielskiej drużyny Arthur Fairclough został zwolniony, a na jego miejsce powrócił Dick Ray. W czasach II wojny światowej Leeds jeszcze dwukrotnie spadało do drugiej ligi, jednak za każdym razem w krótkim czasie powracało do First Division. 5 marca 1935 roku Ray zrezygnował z funkcji prowadzenia zespołu, co ogromnie zdziwiło kibiców. Niektóre źródła podają, że powodem tej decyzji był konflikt Raya z władzami klubu. Nowym trenerem klubu został były zawodnik Leeds City – Billy Hampson, który na stanowisku szkoleniowca Leeds pozostał przez kolejne dwanaście lat. Po wojnie, w sezonie 1946/1947, Leeds ponownie spadło do Secondo Division, a Hampson odszedł z klubu. Zastąpił go Willis Edwards, który w angielskiej drużynie przebywał jednak tylko przez rok, ponieważ jak sam przyznał, nie był w stanie spełnić oczekiwań fanów oraz włodarzy „The Peacocks”. Kolejnym szkoleniowcem Leeds został Major Frank Buckley, który sprowadził do zespołu wielu perspektywicznych piłkarzy. Kolejny szkoleniowiec – Raich Carter w sezonie 1955/1956 awansował z Leeds do pierwszej ligi. Do tego sukcesu w największym stopniu przyczynił się John Charles. Walijczyk był jednak głodny sukcesów i gry na najwyższym poziomie. Carter nie był w stanie przekonać Charlesa, że ten może osiągać dalsze sukcesy grając w Leeds. Piłkarz ostatecznie przeniósł się do Juventusu Turyn za rekordową wówczas sumę 65 tysięcy funtów. Strata kluczowego zawodnika spowodowała spadek Leeds do drugiej ligi. Pieniądze z jego sprzedaży w dużym stopniu wydano na naprawę zniszczonej przez pożar trybuny stadionu.

Czasy Dona Reviego

[edytuj | edytuj kod]
Pomnik Billy’ego Bremnera – zawodnika Leeds w latach 1959–1976

W marcu 1961 roku szkoleniowcem Leeds został Don Revie. Jego zarządzanie rozpoczęło się w niesprzyjających okolicznościach, bowiem klub znajdował się w niezbyt korzystnej sytuacji finansowej[10]. W ostatnim meczu sezonu 1961/1962 Leeds utrzymało się w drugiej lidze dzięki zwycięstwu w ostatnim meczu rozgrywek. Revie dokonał wielu zmian w zespole, a w sezonie 1963/1964 awansował z nim do First Division. W latach 1964–1974 Leeds spisywało się bardzo dobrze i ani razu nie kończyło ligowych rozgrywek na gorszym miejscu niż czwarte. Podopieczni Dona Reviego dwukrotnie zdobyli mistrzostwo Anglii – w sezonie 1968/1969 i 1973/1974. Oprócz tego zwyciężyli w Pucharze Anglii 1971/1972, Pucharze Ligi 1967/1968 oraz dwa razy w Pucharze Miast Targowych – w sezonach 1967/1968 i 1970/1971. Następnie Leeds trzykrotnie z rzędu zdobywało wicemistrzostwo kraju, trzykrotnie przegrywało w finale Pucharu Anglii oraz przegrało w Pucharze Miast Targowych. W 1973 Leeds niespodziewanie dotarło do finału Pucharu Zdobywców Pucharów przegrywając dopiero w decydującym pojedynku przeciwko AC Milan. W 1974 Revie opuścił Elland Road, by zostać szkoleniowcem reprezentacji Anglii. W kartach historii Leeds zapisał się jako twórca wielu sukcesów i najwybitniejszy trener w historii klubu. Za kadencji trenera wśród najlepszych piłkarzy jego drużyny wymieniało się takich zawodników jak Billy Bremner, Jack Charlton, Eddie Gray, Norman Hunter i Peter Lorimer.

Lata 70. i 80.

[edytuj | edytuj kod]

Następcą Dona Reviego został Brian Clough, który otwarcie skrytykował swojego poprzednika oraz taktykę zespołu[11]. Jego przygoda z Leeds z powodu fatalnych wyników zespołu trwała jednak zaledwie 44 dni[12]. Na stanowisku trenera zastąpił go Jimmy Armfield, który swojego czasu był kapitanem reprezentacji Anglii. W sezonie 1974/1975 Leeds awansowało do finału Pucharu Europy, w którym przegrało z Bayernem Monachium[13]. W czasie gdy klub nie radził sobie zbyt dobrze w lidze angielskiej, Armfield zaczął przebudowywać zespół sprzedając między innymi kilku czołowych piłkarzy. W 1978 roku nowym trenerem Leeds został Jock Stein, który po krótkim okresie przyjął ofertę szkockiej federacji i został trenerem tamtejszej reprezentacji. Jego następcą został Jimmy Adamsom, którego zastąpiła była gwiazda zespołu „The Peacocks” – Allan Clarke. W sezonie 1980/1981 doprowadził on Leeds do spadku do Second Division. Clarke został zastąpiony przez jedną z największych gwiazd w historii Leeds – Eddiego Graya, który najpierw był grającym szkoleniowcem, a później poświęcił się już wyłącznie karierze trenerskiej. Sytuacja finansowa w angielskim zespole była zła[13], więc Gray skoncentrował się na szkoleniu młodzieży. Włodarze Leeds byli jednak wciąż niezadowoleni z sytuacji panującej w klubie i zdecydowali się zwolnić szkoleniowca. Jego miejsce zajął Billy Bremner, który jako piłkarz dla Leeds rozegrał prawie 600 spotkań. W 1987 roku klub stanął przed szansą powrotu do pierwszej ligi, jednak podopieczni Bremnera przegrali w finałowym meczu barażowym po dogrywce z Charltonem Athletic.

Odrodzenie

[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1988 roku, kiedy Leeds zajmowało 21. miejsce w drugiej lidze, Bremner ustąpił miejsca Howardowi Wilkinsonowi, którego praca przyniosła awans do pierwszej ligi w sezonie 1989/1990. Pod rządami Wilkinsona klub jako beniaminek zajął czwarte miejsce w sezonie 1990/1991, a rok później zdobył mistrzostwo kraju. Kibice zespołu zaczęli porównywać Howarda do słynnego Dona Reviego. Następny sezon był jednak słabszy – Leeds bardzo szybko odpadło z rozgrywek Ligi Mistrzów, w lidze zajęło siedemnastą lokatę z trudem unikając spadku. Za kadencji Wilkinsona drużyna nie potrafiła utrzymać stabilnej formy umożliwiającej ubieganie się o trofea. Nieudany występ w finale Puchar Ligi w 1996 roku, gdzie Leeds przegrało z Aston Villą, oraz trzynasta pozycja w ligowej tabeli w sezonie 1995/1996 mocno nadszarpnęły pozycję menedżera. Po porażce na własnym boisku z Manchesterem United na początku sezonu 1996/1997, kontrakt Wilkinsona został rozwiązany. Jego następcą został wybrany George Graham. Wybór ten był mocno kontrowersyjny[14], ponieważ Graham był uprzednio zawieszony na rok przez angielską federację, z powodu otrzymywania nielegalnych wypłat od piłkarskiego agenta. Graham dokonał kilku błyskotliwych transferów i na mecie sezonu 1996/1997 Leeds zakwalifikowało się do rozgrywek Pucharu UEFA. W październiku 1998 roku Graham objął posadę menedżera drużyny Tottenhamu Hotspur, a jego stanowisko w Leeds przejął dotychczasowy asystent – David O’Leary. Irlandczyk wprowadził do pierwszej drużyny kilku obiecujących nastolatków, a zespół, mający w sztabie szkoleniowym Eddiego Graya, zajął trzecie miejsce w lidze i zakwalifikował się do Ligi Mistrzów. W tym samym czasie reputacja klubu została nadszarpnięta, ponieważ dwóch piłkarzy – Jonathan Woodgate i Lee Bowyer uwikłało się w bójkę. Na jej skutek student z Azji znalazł się w szpitalu z poważnymi uszkodzeniami ciała. Sprawa ta miała swój epilog w sądzie – po procesie, który trwał blisko dwa lata, Bowyer został oczyszczony z zarzutów, zaś Woodgate został skazany na prace społeczne. W Pucharze UEFA klub po raz pierwszy od 25 lat dotarł do półfinału, w którym miał zmierzyć się z mistrzem Turcji – Galatasaray SK. Mecz w Stambule angielski zespół przegrał, a na spotkanie ponurym cieniem położyła się śmierć dwóch kibiców Leeds – Christophera Loftusa i Kevina Speighta, którzy przed rozpoczęciem spotkania zostali zaatakowani nożami przez fanów tureckiej drużyny[15][16]. W rewanżu podopieczni O’Leary’ego zremisowali i odpadli z rozgrywek. Każdego roku przed meczem, którego termin jest najbliższy rocznicy wydarzeń w Turcji, pamięć zamordowanych kibiców Leeds jest uczczona minutą ciszy[17].

Upadek

[edytuj | edytuj kod]
Alan Smith – do tej pory jest jednym z ulubieńców kibiców Leeds
Harry Kewell – na Elland Road grał nieprzerwanie przez 9 lat

Za kadencji O’Leary’ego Leeds nigdy nie kończyło rozgrywek ligowych na słabszym miejscu niż piąte. Po porażce w półfinale Ligi Mistrzów z Valencią zespół wziął olbrzymią pożyczkę, by mieć szanse na część zysków z transmisji telewizyjnych oraz spore zarobki dzięki dobrym występom na arenie międzynarodowej[18]. Leeds nie zakwalifikowało się jednak do Ligi Mistrzów, w konsekwencji czego straciło szanse na dochody płynące z tych rozgrywek, a zarazem na spłacenie zaciągniętych wcześniej kredytów. Pierwszym sygnałem problemów finansowych klubu z Elland Road była sprzedaż podstawowego obrońcy – Rio Ferdinanda, który za 30 milionów funtów trafił do Manchesteru United. Prezes Peter Ridsdale i trener David O’Leary publicznie zaprzeczyli pogłoskom, że klub zostanie sprzedany. Następnie szkoleniowiec „Pawi” został zwolniony, a jego następcą wybrano Terry’ego Venablesa. Pod jego dowodzeniem angielski klub spisywał się jednak jeszcze gorzej. Następnie działacze klubu musieli sprzedać wielu zawodników, by spłacić część długów. Wśród nich był między innymi Jonathan Woodgate, którego sprzedaż rozpoczęła konflikt między Ridsdalem a Venablesem. Powodem był fakt, iż Ridsdale obiecał szkoleniowcowi Leeds pozostanie Woodgate'a na Elland Road. Ostatecznie Venables został zwolniony z funkcji trenera, a jego zastępcą został Peter Reid. Leeds grało jednak coraz gorzej, jednak Readowi udało się uchronić zespół przed spadkiem do drugiej ligi w przedostatniej kolejce sezonu. W tym czasie Peter Ridsdale zrezygnował z funkcji prezesa klubu, a na stanowisku zastąpił go profesor John McKenzie – ekspert ekonomii. Długi drużyny sięgały wówczas ponad 100 milionów euro[19]. W październiku 2003 roku poinformowano o długach klubu wynoszących 127,5 miliona euro[20][21]. Nieudany początek sezonu 2003/2004 doprowadził do kolejny zmian w klubie – Peter Read podał się do dymisji, a drużynę do końca rozgrywek prowadził Eddie Gray. Następnie ugandyjski potentat – Michael Ezra zaoferował kupno klubu, spłacenie 60 milionów funtów długu i dołożenie 30 milionów na wzmocnienia zespołu[22], jednak Leeds zostało ostatecznie przejęte przez konsorcjum miejscowych inwestorów[23]. Na jego czele stanął Gerald Krasner, który został prezesem klubu. Leeds w końcowej tabeli zajęło przedostatnie miejsce i spadło do The Championship. W drugiej lidze zespół radził sobie przeciętnie zajmując czternaste miejsce w gronie 24 zespołów. W następnym sezonie, zajmując piąte miejsce w tabeli, Leeds stanęło przed szansą na powrót do Premiership poprzez baraże. W półfinale wyeliminowali Preston North End, ale w finale musieli uznać wyższość Watfordu, który wygrał 3:0 i awansował do najwyższej klasy rozgrywek w Anglii. Na stanowisku szkoleniowca Kevina Blackwella zastąpił Dennis Wise, którego asystentem został Gustavo Poyet. W sezonie 2006/2007 Leeds wciąż borykało się z olbrzymimi problemami finansowymi. Z tego też powodu, pod koniec rozgrywek federacja podjęła decyzję o ukaraniu „Pawi” odebraniem dziesięciu punktów[24][25]. Angielski zespół zajął ostatnie miejsce w drugiej lidze i po raz pierwszy od osiemnastu lat spadł do trzeciej ligi. Na starcie sezonu 2007/2008 drużyna została ukarana odjęciem piętnastu punktów[26], które odrobiła już w pierwszych pięciu kolejkach. 28 stycznia 2008 roku trener Leeds – Dennis Wise odszedł z klubu i został dyrektorem sportowym Newcastle United[27]. Jego następcą został wybrany Gary McAllister[28], który jako piłkarz na Elland Road spędził siedem lat, rozegrał 231 meczów i strzelił 31 goli. O rolę szkoleniowca klubu ubiegali się także Dave Bassett, Tony Adams, Steve McClaren, Paul Ince, Paul Newell, Graeme Souness, Alan Shearer, Glen Hoddle i Gianluca Vialli. W sezonie 2007/2008 Leeds mimo znakomitego początku rozgrywek w końcowej tabeli uplasowało się dopiero na piątym miejscu, co dało mu prawo startu w barażach. Po pokonaniu w dwumeczu półfinałowym Carlisle United 3:2, Leeds przegrało 0:1 z Doncaster Rovers i zaprzepaściło szansę na powrót do drugiej ligi. Napastnik Leeds – Jermaine Beckford z 20 trafieniami na koncie zajął drugie miejsce w klasyfikacji najlepszych strzelców sezonu. 21 grudnia 2008 roku z powodu słabych wyników ze stanowiska szkoleniowca klubu został zwolniony Gary McAllister[29], a jego następcą 23 grudnia wybrano Simona Graysona[30]. W sezonie 2008/2009 zespół ponownie wystąpił w barażach o awans do The Championship, jednak przegrał w nich z Millwall.

8 maja 2010 roku wygrywając 2:1 spotkanie z Bristol Rovers Leeds zapewniło sobie bezpośredni awans do rozgrywek The Championship[31].

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 5 lutego 2023[32]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Francja Illan Meslier
2 OB Anglia Luke Ayling (wicekapitan)
3 OB Hiszpania Junior Firpo
4 PO Walia Ethan Ampadu
6 OB Szkocja Liam Cooper (kapitan)
7 NA Holandia Joël Piroe
8 PO Finlandia Glen Kamara
9 NA Anglia Patrick Bamford
10 PO Holandia Crysencio Summerville
12 NA Anglia Jaidon Anthony (wypożyczony z AFC Bournemouth do 31 maja 2024)
13 BR Norwegia Kristoffer Klaesson
14 OB Walia Joe Rodon (wypożyczony z Tottenham Hotspur do 31 maja 2024)
18 PO Anglia Darko Gyabi
21 OB Holandia Pascal Struijk
24 NA Francja Georginio Rutter
25 OB Anglia Sam Byram
28 BR Anglia Karl Darlow
29 NA Włochy Wilfried Gnonto
39 PO Anglia Djed Spence (wypożyczony z Tottenham Hotspur do 31 maja 2024)
63 PO Anglia Archie Gray
44 PO Bułgaria Archie Gray

Piłkarze na wypożyczeniu

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
14 OB Hiszpania Diego Llorente (w AS Romie do 30 czerwca 2024)
37 OB Anglia Cody Drameh (w Birmingham City do 31 maja 2024)
Nr Poz. Piłkarz
47 PO Anglia Jack Jenkins (w Scunthorpe United do 31 grudnia 2023)
29 ŚPO Anglia Sam Greenwood (w Middlesbrough F.C. do 31 maja 2024)

Stadion

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Elland Road.
Mecz Ligi Mistrzów przeciwko Galatasaray w 2000 roku
  • Nazwa: Elland Road
  • Pojemność: 40 296
  • Inauguracja: 15.10.1904
  • Wymiary boiska: 105 × 65 m
  • Rekordowa frekwencja: 59 892 widzów (Leeds vs. Sunderland – 15.03.1967)
  • Przydomek: „The Road”, „The Strutting Ground”


Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Leeds United A.F.C. w europejskich pucharach.

Krajowe[33]

[edytuj | edytuj kod]

Poszczególne sezony

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga FA Cup[34] Puchar
Ligi[35] 		Europa / Inne Najlepszy strzelec[36][36][37] Publi–
czność[38]
Rozgrywki M W R P B+ B– Pkt Poz. Piłkarz Gole
1919/1920 ML 34 11 9 14 56 56 31 12. DNE brak danych[39] brak danych[39]
1920/1921 Div 2 42 14 10 18 40 45 38 14. PR[40] Robert Thompson 12 14 967
1921/1922 Div 2 42 16 13 13 48 38 45 8. R1 Tommy Howarth 13 13 645
1922/1923 Div 2 42 18 11 13 43 36 47 7. R2 Percy Whipp 16 13 420
1923/1924 Div 2 42 21 12 9 61 35 54 1. R3 Jack Swann 18 16 313
1924/1925 Div 1 42 11 12 19 46 59 34 18. R1 Jack Swann 11 23 001
1925/1926 Div 1 42 14 8 20 64 76 36 19. R3 Tom Jennings 26 21 382
1926/1927 Div 1 42 11 8 23 69 88 30 21. R4 Tom Jennings 37 22 073
1927/1928 Div 2 42 25 7 10 98 49 57 2. R3 Tom Jennings
Jock White 		21 21 835
1928/1929 Div 1 42 16 9 17 71 84 41 13. R4 Charlie Keetley 22 22 427
1929/1930 Div 1 42 20 6 16 79 63 46 5. R4 Russell Wainscoat 18 20 910
1930/1931 Div 1 42 12 7 23 68 81 31 21. R5 Charlie Keetley 23 15 755
1931/1932 Div 2 42 22 10 10 78 54 54 2. R3 Charlie Keetley 23 14 079
1932/1933 Div 1 42 15 14 13 59 62 44 8. R5 Arthur Hydes 20 17 473
1933/1934 Div 1 42 17 8 17 75 66 42 9. R3 Arthur Hydes 16 16 052
1934/1935 Div 1 42 13 12 17 75 92 38 18. R4 Arthur Hydes 25 16 344
1935/1936 Div 1 42 15 11 16 66 64 41 11. R5 George Brown 20 20 341
1936/1937 Div 1 42 15 4 23 60 80 34 19. R3 Arthur Hydes 11 18 230
1937/1938 Div 1 42 14 15 13 64 69 43 9. R4 Gordon Hodgson 26 21 979
1938/1939 Div 1 42 16 9 17 59 67 41 13. R4 Gordon Hodgson 21 19 444
Rozgrywki wstrzymanie na czas II wojny światowej.
1945/1946 n/a[41] R3 George Ainsley[42] 2 18 000
1946/1947 Div 1 42 6 6 30 45 90 18 22. R3 George Ainsley 12 26 040
1947/1948 Div 2 42 14 8 20 62 72 36 18. R3 Albert Wakefield 21 28 521
1948/1949 Div 2 42 12 13 17 55 63 37 15. R3 Len Browning 14 29 402
1949/1950 Div 2 42 17 13 12 54 45 47 5. R6 Frank Dudley 16 32 124
1950/1951 Div 2 42 20 8 14 63 55 48 5. R4 Len Browning 20 27 127
1951/1952 Div 2 42 18 11 13 59 57 47 6. R5 Ray Iggleden 20 26 585
1952/1953 Div 2 42 14 15 13 71 63 43 10. R3 John Charles 27 20 432
1953/1954 Div 2 42 15 13 14 89 81 43 10. R3 John Charles 43[43] 22 709
1954/1955 Div 2 42 23 7 12 70 53 53 4. R3 Harold Brook 16 21 695
1955/1956 Div 2 42 23 6 13 80 60 52 2. R3 John Charles 29 25 152
1956/1957 Div 1 42 15 14 13 72 63 44 8. R3 John Charles 39[44] 32 721
1957/1958 Div 1 42 14 9 19 51 63 37 17. R3 Hugh Baird 20 25 168
1958/1959 Div 1 42 15 9 18 57 74 39 15. R3 Alan Shackleton 17 25 334
1959/1960 Div 1 42 12 10 20 65 92 34 21. R3 John McCole 23 21 877
1960/1961 Div 2 42 14 10 18 75 83 38 14. R3 R4 John McCole 23 13 423
1961/1962 Div 2 42 12 12 18 50 61 36 19. R3 R4 Billy Bremner
Jack Charlton 		12 13 340
1962/1963 Div 2 42 19 10 13 79 53 48 5. R5 R3 Jim Storrie 27 20 376
1963/1964 Div 2 42 24 15 3 71 34 63 1. R4 R4 Albert Johanneson
Ian Lawson 		15 28 723
1964/1965 Div 1 42 26 9 7 83 52 61 2. RU R3 Jim Storrie 19 36 413
1965/1966 Div 1 42 23 9 10 79 38 55 2. R4 R3 Puchar Miast Targowych SF Peter Lorimer 19 34 601
1966/1967 Div 1 42 22 11 9 62 42 55 4. SF R4 Puchar Miast Targowych RU Johnny Giles 18 35 914
1967/1968 Div 1 42 22 9 11 71 41 53 4. SF W Puchar Miast Targowych W Peter Lorimer 30 35 027
1968/1969 Div 1 42 27 13 2 66 26 67 1. R3 R4 Puchar Miast Targowych R4 Mick Jones 17 34 424
1969/1970 Div 1 42 21 15 6 84 49 57 2. RU R3 Tarcza Wspólnoty W Allan Clarke
Mick Jones 		26 35 324
Puchar Europy SF
1970/1971 Div 1 42 27 10 5 72 30 64 2. R5 R2 Puchar Miast Targowych W Allan Clarke 23 37 218
Puchar Miast Targowych (baraż) RU
1971/1972 Div 1 42 24 9 9 73 31 57 2. W R3 Puchar UEFA R1 Peter Lorimer 29 35 023
1972/1973 Div 1 42 21 11 10 71 45 53 3. RU R4 Puchar Zdobywców Pucharów RU Allan Clarke 26 33 993
1973/1974 Div 1 42 24 14 4 66 31 62 1. R5 R2 Puchar UEFA R3 Mick Jones 17 37 026
1974/1975 Div 1 42 16 13 13 57 49 45 9. R6 R4 Tarcza Wspólnoty RU Allan Clarke 22 34 496
Puchar Europy RU
1975/1976 Div 1 42 21 9 12 65 46 51 5. R4 R3 Duncan McKenzie 17 30 804
1976/1977 Div 1 42 15 12 15 48 51 42 10. SF R2 Joe Jordan 12 31 176
1977/1978 Div 1 42 18 10 14 63 53 46 9. R3 SF Ray Hankin 21 29 808
1978/1979 Div 1 42 18 14 10 70 52 50 5. R4 SF John Hawley 17 27 964
1979/1980 Div 1 42 13 14 15 46 50 40 11. R3 R2 Puchar UEFA R2 Kevin Hird 8 22 813
1980/1981 Div 1 42 17 10 15 39 47 44 9. R3 R2 Carl Harris 10 21 105
1981/1982 Div 1 42 10 12 20 39 61 42[45] 20. R4 R2 Arthur Graham
Frank Worthington 		9 21 889
1982/1983 Div 2 42 13 21 8 51 46 60 8. R4 R3 Aiden Butterworth 13 17 025
1983/1984 Div 2 42 16 12 14 55 56 60 10. R3 R3 Tommy Wright 11 15 173
1984/1985 Div 2 42 19 12 11 66 43 69 7. R3 R3 Tommy Wright 15 15 504
1985/1986 Div 2 42 15 8 19 56 72 53 14. R3 R3 Full Members Cup Grp Ian Baird 12 12 715
1986/1987 Div 2 42 19 11 12 58 44 68 4.[46] SF R2 Full Members Cup R1 Ian Baird 19 18 362
1987/1988 Div 2 44 19 12 13 61 51 69 7. R3 R3 Full Members Cup R2 John Sheridan 14 19 493
1988/1989 Div 2 46 17 16 13 59 50 67 10. R4 R3 Full Members Cup R2 Bobby Davison 17 20 505
1989/1990 Div 2 46 24 13 9 79 52 85 1. R3 R2 Full Members Cup R4 Gordon Strachan 18 26 865
1990/1991 Div 1 38 19 7 12 65 47 64 4. R4 SF Full Members Cup NF Lee Chapman 31 25 779
1991/1992 Div 1 42 22 16 4 74 37 82 1. R3 R5 Full Members Cup R2 Lee Chapman 20 27 668
1992/1993[47] Prem 42 12 15 15 57 62 51 17. R4 R3 Tarcza Wspólnoty W Lee Chapman 17 27 585
Liga Mistrzów R2
1993/1994 Prem 42 18 16 8 65 39 70 5. R4 R2 Rod Wallace 17 33 327
1994/1995 Prem 42 20 13 9 59 38 73 5. R5 R2 Anthony Yeboah 13 30 959
1995/1996 Prem 38 12 7 19 40 57 43 13. R6 RU Puchar UEFA R2 Anthony Yeboah 19 30 273
1996/1997 Prem 38 11 13 14 28 38 46 11. R5 R3 Rod Wallace 8 30 348
1997/1998 Prem 38 17 8 13 57 46 59 5. R6 R4 Jimmy Floyd Hasselbaink 22 32 303
1998/1999 Prem 38 18 13 7 62 34 67 4. R5 R4 Puchar UEFA R2 Jimmy Floyd Hasselbaink 20[48] 36 028
1999/2000 Prem 38 21 6 11 58 43 69 3. R5 R4 Puchar UEFA SF Michael Bridges 21 37 579
2000/2001 Prem 38 20 8 10 64 43 68 4. R4 R3 Liga Mistrzów SF Mark Viduka 22 37 866
2001/2002 Prem 38 18 12 8 53 37 66 5. R3 R4 Puchar UEFA R4 Mark Viduka 16 39 460
2002/2003 Prem 38 14 5 19 58 57 47 15. R6 R3 Puchar UEFA R3 Mark Viduka 22 37 768
2003/2004 Prem 38 8 9 21 40 79 33 19. R3 R3 Mark Viduka 12 36 119
2004/2005 Champ[49] 46 14 18 14 49 52 60 14. R3 R3 David Healy
Brian Deane 		7 28 814
2005/2006 Champ 46 21 15 10 57 38 78 5.[50] R3 R3 David Healy
Rob Hulse 		14 22 294
2006/2007 Champ 46 13 7 26 46 72 36[51] 24. R3 R3 David Healy 10 20 184
2007/2008 Lge 1 46 27 10 9 72 38 76[52] 5.[53] R1 R2 Football League Trophy NQF Jermaine Beckford 20 26 040
2008/2009 Lge 1 46 26 6 14 77 49 84 4.[54] R2 R4 Football League Trophy R2 Jermaine Beckford 34 22 849
2009/2010 Lge 1 46 25 11 10 77 44 86 2. R4 R3 Football League Trophy NFI[55] Jermaine Beckford 31[56] 23 116
2010/2011 Champ 46 19 15 12 81 70 72 7. R3 R2 Luciano Becchio 20 26 739
2011/2012 Champ 46 17 10 19 65 68 61 14. R3 R3 Ross McCormack 19 23 369
2012/2013 Champ 46 17 10 19 57 66 61 13. R5 R5 Luciano Becchio 19 21 572
2013/2014 Champ 46 16 9 21 59 67 57 15. R3 R3 Ross McCormack 29 25 088
2014/2015 Champ 46 15 11 20 50 61 56 15. R3 R2 Mirko Antenucci 10 24 276
2015/2016 Champ 46 14 17 15 50 58 59 13. R5 R1 Chris Wood 13 21 667
2016/2017 Champ 46 22 9 15 61 47 75 7. R4 QF Chris Wood 30 27 699
2017/2018 Champ 46 17 9 20 59 64 60 13. R3 R4 Kemar Roofe 14 31 521
2018/2019 Champ 46 25 8 13 73 50 83 3. R3 R2 Kemar Roofe 15 33 834
2019/2020 Champ 46 28 9 9 77 35 93 1. R3 R2 Patrick Bamford 16 34 834
2020/2021 Prem 38 18 5 15 62 54 59 9. R3 R2 Patrick Bamford 17 474
2021/2022 Prem 38 9 11 18 42 79 38 17. R3 R4 Raphinha 11 36 405
2022/2023 Prem 38 6 7 25 48 78 31 19. R5 R3 Rodrigo Moreno 13 36 502
2023/2024 Champ 46 27 9 10 81 43 90 3.[57] R5 R2 Crysencio Summerville 19

Legenda:

 
Skrót Oznaczenie
M Mecze
W Wygrane
R Remisy
P Porażki
B+ Bramki strzelone
B– Bramki stacone
Pkt Punkty
Poz. Pozycja
 
Skrót Oznaczenie
Prem Premier League
Champ The Championship
Div 1 Division 1
Div 2 Division 2
ML Midland League
n/a Not applicable
 
Skrót Oznaczenie
DNE nie brał udziału
PR runda eliminacyjna
R1 runda 1
R2 runda 2
R3 runda 3
R4 runda 4
R5 runda 5
R6 runda 6
 
Skrót Oznaczenie
grp runda grupowa
QF ćwierćfinał
NQF ćwierćfinał (północ)
SF półfinał
NF półfinał (północ)
NFI finał (północ)
RU drugie miejsce
W zwycięstwo
Zwycięstwo Drugie miejsce Awans Spadek

Rozgrywki pisane pogrubioną czcionką oznaczają sezon po awansie lub spadku.
Najlepsi strzelcy pisani pogrubioną czcionką oznaczają, że dany zawodnik został królem strzelców ligowych rozgrywek.

Indywidualne sukcesy piłkarzy

[edytuj | edytuj kod]

„English Football Hall of Fame” (piłkarze)

„English Football Hall of Fame” (trenerzy)

100 legend ligi angielskiej

Najlepszy zawodnik roku FWA

Najlepszy zawodnik roku PFA

Najlepszy młody zawodnik roku PFA

Najlepszy gol sezonu

Sponsorzy

[edytuj | edytuj kod]
 
Lata Producent strojów Sponsor na koszulkach
1972–1973 Umbro
1973–1981 Admiral
1981–1983 Umbro RFW
1983–1984 Umbro Systime
1984–1985 Umbro WKG
1985–1986 Umbro Lion Cabinets
1986–1989 Umbro Burton
1989–1991 Umbro Top Man
1991–1992 Umbro Evening Post
1992–1993 Admiral Admiral
 
Lata Producent strojów Sponsor na koszulkach
1993–1996 Asics Thistle Hotels
1996–2000 Puma Packard Bell
2000–2003 Nike Strongbow
2003–2004 Nike Whyte & MacKay
2004–2005 Diadora Whyte & MacKay
2005–2006 Admiral Whyte & MacKay
2006–2007 Admiral Bet 24
2007–2008 Admiral Red Kite
2008–2012 Macron NetFlights.com
2012–2014 Macron Enterprise Insurance

Rekordy

[edytuj | edytuj kod]

Najwyższa wygrana w lidze

Najwyższa wygrana w Pucharze Anglii

Najwyższa wygrana w Pucharze Ligi Angielskiej

Najwyższa wygrana w europejskich pucharach

Najwyższa porażka w lidze

Najwyższa porażka w Pucharze Anglii

Najwyższa porażka w Pucharze Ligi Angielskiej

Najwyższa porażka w europejskich pucharach

Najwyższa kwota wydana na transfer

Najwyższa kwota otrzymana za transfer

Najwięcej występów

Najwięcej goli

 
Najwięcej występów
# Piłkarz Występy
1. Jack Charlton 773
2. Billy Bremner 772
3. Paul Reaney 748
4. Norman Hunter 726
5. Paul Madeley 725
6. Peter Lorimer 703
7. Eddie Gray 577
8. Gary Kelly 531
9. Johnny Giles 527
10. Gary Sprake 507
 
Najwięcej goli
# Piłkarz Gole
1. Peter Lorimer 238
2. John Charles 157
3. Allan Clarke 151
4. Tom Jennings 117
5. Billy Bremner 115
6. Johnny Giles 114
7. Mick Jones 111
8. Charlie Keetley 110
9. Jack Charlton 95
10. Russell Wainscoat 93

Trenerzy

[edytuj | edytuj kod]
 
# Lata urzędowania Kraj Trener
1. 1919–1920 Anglia Dick Ray
2. 1920–1927 Anglia Arthur Fairclough
3. 1927–1935 Anglia Dick Ray
4. 1935–1947 Anglia Billy Hampson
5. 1947–1948 Anglia Willis Edwards
6. 1948–1953 Anglia Major Frank Buckley
7. 1953–1958 Anglia Raich Carter
8. 1958–1959 Anglia Bill Lambton
9. 1959 (tymczasowo) Anglia Willis Edwards
10. 1959–1961 Anglia Jack Taylor
11. 1961–1974 Anglia Don Revie
12. 1974 Anglia Brian Clough
13. 1974–1978 Anglia Jimmy Armfield
14. 1978 Szkocja Jock Stein
15. 1978–1980 Anglia Jimmy Adamson
16. 1980 (tymczasowo) Anglia David Merrington
17. 1980 – 1982 Anglia Allan Clarke
18. 1982–1985 Szkocja Eddie Gray
19. 1985 (tymczasowo) Anglia Peter Gumby
20. 1985–1988 Anglia Billy Bremner
 
# Lata urzędowania Kraj Trener
21. 1988 (tymczasowo) Anglia Norman Hunter
22. 1988–1996 Anglia Howard Wilkinson
23. 1996–1998 Szkocja George Graham
24. 1998–2002 Irlandia David O’Leary
25. 2002–2003 Anglia Terry Venables
26. 2003 Anglia Peter Reid
27. 2003–2004 (tymczasowo) Anglia Eddie Gray
28. 2004–2006 Anglia Kevin Blackwell
29. 2006 (tymczasowo) Anglia John Carver
30. 2006–2008 Anglia Dennis Wise
31. 2008 Szkocja Gary McAllister
32. 2008–2012 Anglia Simon Grayson
33. 2012–2013 Anglia Neil Warnock
34. 2013–2013 Anglia Neil Redfearn
35. 2013–2014 Anglia Brian McDermott
36. 2014–2014 Anglia Dave Hockaday
37. 2014–2014 Anglia Neil Redfearn
38. 2014–2014 Słowenia Darko Milanič
39. 2014–2015 Anglia Neil Redfearn
39. 2015 Niemcy Uwe Rösler

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Leeds promoted to Premier League, „BBC Sport” [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  2. ↑ Championship (Sky Sports) [online], SkySports [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  3. ↑ Leeds United v Manchester United: former players try to explain an intense, if inexplicable, rivalry between clubs [online], The Telegraph [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  4. ↑ Rob Bagchi, Leeds v Chelsea is an animosity that still simmers after 50 years, „The Guardian”, 18 grudnia 2012, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  5. ↑ 'We love you!' GoT star's message for Bielsa, „BBC Sport”, 16 lipca 2020 [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  6. ↑ So why is Hollywood star Russell Crowe a Leeds United fan? [online], yorkshireeveningpost.co.uk [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  7. ↑ Leeds United and adidas agree record-breaking five-year kit deal [online], Sky Sports [dostęp 2020-10-08].
  8. ↑ Elland Road History. wafll.com. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  9. ↑ Associated Press: 49ers ownership group reaches agreement to take over Leeds United. NFL.COM, 2023-06-10. [dostęp 2024-02-01]. (ang.).
  10. ↑ From Charles to Revie: 1957-63. ozwhitelufc.net.au. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  11. ↑ The manager with the Midas touch. sport.scotsman.com. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  12. ↑ Les Rowley, James Brown: Welcome to Elland Road. IFG Publishing, 1999. ISBN 0-9536338-0-2.
  13. ↑ a b The Dark Years: Life in Division Two: 1982-1988. ozwhitelufc.net.au. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  14. ↑ The Rollercoaster ride 1996-2006. ozwhitelufc.net.au. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  15. ↑ Fans killed in Turkey violence. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  16. ↑ Turk 'admits' stabbing Leeds fan. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  17. ↑ Silence for killed Leeds fans. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  18. ↑ McKenzie sees rosy future for troubled Leeds. archives.tcm.ie. [dostęp 2009-06-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-16)]. (ang.).
  19. ↑ Leeds report record losses. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  20. ↑ Leeds losses: facts and figures. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  21. ↑ Six months to save Leeds. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  22. ↑ Uganda tycoon says Leeds bid delayed by board row. rte.ie. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  23. ↑ Leeds przejęty przez konsorcjum inwestorów. sport.pl. [dostęp 2009-06-10]. (pol.).
  24. ↑ Leeds Utd call in administrators. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  25. ↑ Relegated Leeds in administration. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  26. ↑ Leeds hit with 15-point penalty. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  27. ↑ Wise quits Leeds for Magpies role. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  28. ↑ Leeds name McAllister as new boss. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  29. ↑ Leeds dismiss manager McAllister. bbc.co.uk. [dostęp 2016-03-17]. (ang.).
  30. ↑ Mamy nowego trenera !!!. leedsutd.boo.pl. [dostęp 2009-06-10]. (pol.).
  31. ↑ Leeds United 2 – 1 Bristol Rovers. BBC Sport, 2010-05-08. [dostęp 2010-05-08]. (ang.).
  32. ↑ First Team. leedsunited.com. [dostęp 2021-01-15]. (ang.).
  33. ↑ Leeds United Club Honours. leeds-fans.org.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  34. ↑ Leeds United. fchd.info. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  35. ↑ Puchar Ligi Angielskiej jest rozgrywany od 1961 roku.
  36. ↑ a b English League leading goalscorers 1889–2007. rsssf.com. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  37. ↑ Liczone są gole zdobyte we wszystkich rozgrywkach: lidze, Pucharze Anglii, Pucharze Ligi Angielskiej, rozgrywkach europejskich oraz innych meczach organizowanych przez Football Association.
  38. ↑ Średnia liczba publiczności na meczach we wszystkich rozgrywkach: lidze, Pucharze Anglii, Pucharze Ligi Angielskiej, rozgrywkach europejskich oraz innych meczach organizowanych przez Football Association. Leeds United Results. leeds-fans.org.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  39. ↑ a b Nie istnieje zapis mówiący o strzelcach goli w sezonie 1919/1920
  40. ↑ Leeds miało wystąpić w rundzie wstępnej, jednak wycofało się z udziału w eliminacjach. Leeds United. footballsite.co.uk. [dostęp 2009-06-10]. (ang.).
  41. ↑ W sezonie 1945/1946 rozgrywki nie były organizowane.
  42. ↑ Liczono wyłącznie gole zdobyte w Pucharze Anglii.
  43. ↑ 42 gole w lidze.
  44. ↑ 38 goli w lidze.
  45. ↑ Od sezonu 1981/1982 za zwycięstwo otrzymywało się 3 punkty.
  46. ↑ W pierwszym półfinałowym meczu barażowym Leeds przegrało na wyjeździe 1:2 z Charltonem Athletic, a w rewanżu na własnym boisku wygrało 1:0 i awansowało do finału baraży dzięki większej liczbie bramek zdobytych na wyjeździe.
  47. ↑ W wyniku zmiany systemu rozgrywek 22 najlepsze kluby sezonu zostały przeniesione z Football League do FA Premier League.
  48. ↑ 18 goli w lidze.
  49. ↑ Po tym jak sponsorem rozgrywek została Coca-Cola zmianie uległo nazewnictwo lig. Division One zostało zastąpione przez The Championship, Division Two przez League One, a Division Three przez League Two.
  50. ↑ Przegrana w finale baraży o awans do Premier League z Watfordem 0:3.
  51. ↑ Klubowi zostało odjęte 10 punktów.
  52. ↑ Klubowi zostało odjęte 15 punktów.
  53. ↑ Przegrana w finale baraży o awans do The Championship z Doncaster Rovers 0:1.
  54. ↑ Przegrana w półfinale baraży o awans do The Championship z Millwall 1:2.
  55. ↑ Przegrana w finale północy z Carlisle United po karnych 5-6.Wynik dwumeczu 4-4
  56. ↑ 25 goli w lidze.
  57. ↑ Przegrana w finale baraży o awans do Premier League z Southampton 0:1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Drugi poziom ligowych rozgrywek piłkarskich w Anglii
Sezony
Football League
Second Division
Football League
First Division
Football League
Championship
EFL Championship
Kluby w sezonie
2024/2025
Mistrzostwa Anglii w piłce nożnej
Sezony
Football League
First Division
Premier League
Kluby w sezonie
2024/2025
Byłe kluby ligi
Zwycięzcy
Inne
Zwycięzcy Pucharu Anglii
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek
Zdobywcy Pucharu Miast Targowych

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leeds_United_F.C.&oldid=73862512”