Lectorium Rosicrucianum
.svg)
Lectorium Rosicrucianum (Międzynarodowa Szkoła Złotego Różokrzyża) – nowy ruch religijny działający w Europie i Ameryce Północnej, odwołujący się do tradycji różokrzyża. Liczy około 15 tysięcy członków.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początki organizacji sięgają 1924 roku, kiedy to bracia Jan (1896–1968) i Zwier (1892–1936) Leene zostali członkami holenderskiego oddziału Towarzystwa Różokrzyża założonego w Stanach Zjednoczonych w 1909 roku przez Maxa Heindla. W 1930 roku dołączyła do nich Henny Stok-Huyser (1902–1990), wraz z którą w 1935 roku założyli własną, niezależną wspólnotę różokrzyżową. Jan Leene i Henny Stok-Huyser opublikowali pod pseudonimami Jan van Rijckenborgh i Catharose de Petri szereg książek[1]. W czasie II wojny światowej ruch ten był prześladowany przez nazistów, a wielu jego członków zesłano do obozów koncentracyjnych. Organizacja odrodziła się po 1945 roku, przyjmując obecną nazwę i rozszerzając swoją działalność poza Holandię.
Wierzenia
[edytuj | edytuj kod]Nauczanie Lectorium Rosicrucianum odwołuje się do tradycji kataryzmu, głosząc dualistyczną wizję świata, w którym zachodzi konflikt między statycznym ładem boskim a dynamicznym ładem naturalnym. Wyznawcy dążą do osiągnięcia gnozy, jednoznacznej z ewangelicznym „odrodzeniem z wody i z Ducha” (J 3,5)[1]. Służy temu duchowe oczyszczenie, rozumiane jako praktykowanie wegetarianizmu, abstynencja od alkoholu, tytoniu i narkotyków oraz unikanie różnych „zanieczyszczeń” w postaci np. mass mediów i okultyzmu. Ostatecznym celem gnozy ma być wewnętrzne oświecenie i zjednoczenie z Chrystusem, będące uświadomieniem sobie przez człowieka swojego boskiego pochodzenia[1].
W Polsce
[edytuj | edytuj kod]W Polsce od 1986 roku Międzynarodowa Szkoła Złotego Różokrzyża działa oficjalnie jako zarejestrowany związek wyznaniowy[2]. W Polsce w 2016 roku liczył 404 członków[3], w 2020 liczył 395 członków.[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Maria Libiszowska-Żółtkowska: Konwertyci nowych ruchów religijnych. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2003, s. 254. ISBN 978-83-227-2033-2.
- ↑ Departament Badań Społecznych i Warunków Życia GUS: Wyznania Religijne - Stowarzyszenia Narodowościowe i Etniczne w Polsce 2009-2011. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2013, s. 143. ISBN 978-83-7027-519-8. [dostęp 2014-04-11].
- ↑ Dominik Rozkrut i inni, Rocznik statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej 2017, t. LXXVII, Warszawa: GUS, 2016, s. 194, 195, ISSN 1506-0632.
- ↑ GUS, Rocznik Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej 2021 [online], stat.gov.pl [dostęp 2022-03-08] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyclopedia of New Religious Movements. edited by Peter B. Clarke. London: Routledge, 2006. ISBN 0-415-26707-2.
