Przejdź do zawartości

Laurentius Litta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Laurentius Litta
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1756
Mediolan

Data i miejsce śmierci

1 maja 1820
Monteflavio

Miejsce pochówku

Bazylika świętych Jana i Pawła na Celiusie w Rzymie

Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania

1814–1818

Prefekt Kongregacji Indeksu
Okres sprawowania

1803–1816

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

6 czerwca 1780

Nominacja biskupia

23 września 1793

Sakra biskupia

6 października 1793

Kreacja kardynalska

23 lutego 1801

Kościół tytularny

biskup Sabiny

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 października 1793

Konsekrator

Luigi Valenti Gonzaga

Współkonsekratorzy

Carlo Crivelli
Giovanni Francesco Guidi di Bagno-Talenti

Laurentius Litta (Lorenzo Litta, Wawrzyniec Litta) (ur. 23 lutego 1756 w Mediolanie, zm. 1 maja 1820 w Monteflavio) – dyplomata i polityk papieski, kardynał-biskup Sabiny, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1814)[1], arcybiskup Teb, nuncjusz apostolski w Rzeczypospolitej (1794-1797), a następnie w Rosji (1797-1799). Wikariusz generalny Rzymu (1818–1820).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był bratem admirała floty rosyjskiej. Wrogo nastawiony do insurekcji kościuszkowskiej. 11 lutego 1794 został mianowany przez papieża Piusa VI nuncjuszem w Rosji, zaś 13 kwietnia 1794 w Rzeczypospolitej. Jako nuncjusz sprzeciwił się wydaniu w Polsce dzieła Constantina François de Chaseboeufa de Volneya Rozwaliny, czyli uwagi nad Rewolucyami narodów[2]. Uchronił biskupa chełmskiego Wojciecha Skarszewskiego przed egzekucją. W czasie powstania współpracował z wywiadem rosyjskim i Prusakami. Pierwszy witał wkraczające do Warszawy wojska rosyjskie, potem przejmujące ją wojska pruskie. Pod jego wpływem 16 grudnia 1795 papież Pius VI wydał brewe potępiające insurekcję kościuszkowską, określając ją przedsięwzięciem bezbożnym. W 1796 w piśmie okólnym instruował księży, aby przy spowiedzi i nauce katechizmu nakłaniali wiernych do posłuszeństwa zaborcy[3].

Gdy w listopadzie armia rosyjska pod dowództwem gen. Aleksandra Suworowa pojawiła się na wschodnim brzegu Wisły i rozpoczął się szturm na Pragę i masakra, ambasador brytyjski pułkownik William Neville Gardiner i Laurentius Litta, przekroczyli rzekę, aby błagać o uratowanie życia mieszkańcom stolicy. Suworow w końcu dał się ubłagać.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. D.M. Cheney: Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
  2. Ryszard W. Wołoszyński, Pokolenia oświeconych. Szkice z dziejów kultury polskie XVIII w., Warszawa 1967, s. 178.
  3. Dariusz Łukasiewicz: „Niemieckie psy” i „polskie świnie” oraz inne eseje z historii kultury. Gdynia: Wydawnictwo Uraeus, 1997, s. 249, 250. ISBN 83-85732-53-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Buchholtz L. H., Powstanie kościuszkowskie w świetle korespondencji posła pruskiego w Warszawie. listy Ludwiga Buchholtza do Fryderyka Wilhelma II (styczeń-czerwiec 1794 r.), Warszawa 1983. ISBN 83-211-0449-5.
  • Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772–1864. Wybór źródeł, oprac. O. Beiersdorf, Wrocław 1960.
  • Laurentius Litta

Opracowania

[edytuj | edytuj kod]