Latarnia (architektura)
Latarnia – cylinder umieszczony na górnym pierścieniu kopuły lub na dachu, z otworami doświetlającymi wnętrze[1][2][3]. Budowana zwykle na planie koła lub wieloboku foremnego. Latarnia zazwyczaj przykrywana była hełmem, a jej ściany często zdobione były spływami wolutowymi, pilastrami, kolumienkami lub hermami[1][2].
W średniowieczu na skrzyżowaniu naw i transeptu budowano doświetlające wieże-latarnie[2]. W renesansie i baroku często stosowane jako zwieńczenie kopuł. W Polsce ze znanych kopuł z latarnią należy wymienić przykrycie kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
Latarnią nazywana jest także nadbudówka z oknami nad dachem doświetlająca pomieszczenie pod nim (np. klatkę schodową)[1][2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Sztuka świata. Słownik terminów L-Ż. tom 18. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 16. ISBN 978-83-213-4727-1.
- ↑ a b c d Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 227–228. ISBN 83-01-12365-6.
- ↑ Witold Szolginia: Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Architektura i Budownictwo. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1975, s. 191.
Kontrola autorytatywna (element architektoniczny):