Przejdź do zawartości

Księstwo bełskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Księstwo bełskie
1170–1462
Godło
Godło
Stolica

Bełz

Data powstania

1170

Data likwidacji

1462

Władca

Władysław II (ostatni)

Narody i grupy etniczne

Rusini, Polacy

Język urzędowy

ruski

Religia dominująca

prawosławie, katolicyzm (drugorzędna)

Mapa opisywanego kraju
brak współrzędnych

Księstwo bełskie (ukr. Белзьке князівство) – staroruskie udzielne księstwo ze stolicą w Bełzie powstałe w 1170 roku wskutek feudalnego rozdrobnienia Rusi; lenno Królestwa Polskiego od roku 1366.

Położenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Księstwo położone było w górnym dorzeczu rzeki Bug, który już przy grodzie Wołyń umożliwiał żeglugę[1].

Terytorium sąsiadowało:

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Teren w przewadze znajdował się na obszarze tzw. Grodów Czerwieńskich. Obszar peryferyjny względem stołecznego dla Rurykowiczów Kijowa i podbity przez nich dopiero u schyłku X wieku, czyli późno w chronologii ich podbojów; z tego powodu teren ten nieustannie był areną styku i mieszania się kultur łacińskiej i greckiej.

Początkowo istniało w wasalnej zależności od księstwa włodzimierskiego. Po klęsce Aleksandra Wsiewołodowicza i zdobyciu księstwa w 1234 przez Daniela Halickiego, w latach 1234–1340 księstwo było zależne od księstwa halicko-wołyńskiego. W 1240 roku zostało zniszczone przez Tatarów. Po śmierci Bolesława Trojdenowicza (w 1340) w latach 1340–1377 przeszło pod Jerzego Narymuntowicza i do zależności od Wielkiego Księstwa Litewskiego. W 1378 podporządkowane Węgrom, przekazane w r. 1387 księciu halickiemu Ściborowi ze Ściborzyc[2], zdobyte przez Jadwigę, ale w 1388 przekazane księstwu mazowieckiemu (Siemowitowi IV przez Jagiełłę). Po śmierci Władysława II płockiego włączone do Polski w 1462 jako województwo bełskie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jerzy Tadeusz Stecki. Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym, Tom 2, s. 16. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1864.
  2. Dvořáková, Daniela. Rytier a jeho kráľ. Stibor zo Stiboríc a Žigmund Lucemburský. Budmerice, Vydavatel’stvo Rak 2003, ISBN 978-80-85501-25-4.