Przejdź do zawartości

Korhynie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Korhynie
kolonia
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

tomaszowski

Gmina

Jarczów

Liczba ludności (2021)

135[2][3]

Strefa numeracyjna

84

Kod pocztowy

22-664[4]

Tablice rejestracyjne

LTM

SIMC

0890123[5]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Korhynie”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Korhynie”
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego
Mapa konturowa powiatu tomaszowskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Korhynie”
Położenie na mapie gminy Jarczów
Mapa konturowa gminy Jarczów, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Korhynie”
Ziemia50°24′31″N 23°32′05″E/50,408611 23,534722[1]

Korhyniekolonia w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Jarczów[6][5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Kolonia jest sołectwem w gminie Jarczów[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 kolonia liczyła 147 mieszkańców[8].

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Stanisława w Jarczowie[9].

Części kolonii

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części kolonii Korhynie[6][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0890130 Wola część kolonii

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Niegdyś wieś, a obecnie kolonia położona historycznie w powiecie tomaszowskim, w wieku dziewiętnastym graniczyła z Galicją. Według spisu miast, wsi oraz osad Królestwa Polskiego z roku 1827 w Korhyniach było 41 domów, 322 mieszkańców oraz 454 mórg gruntu ornego. We wsi był folwark, oprócz włościan byli również rzemieślnicy: 5 tkaczy i 1 kowal[10].

Początków wsi należy upatrywać w wieku XIV w kontekście nadań jakie otrzymał Paweł z Radzanowa (Radzanowski) herbu Prawda – szlachcic z ziemi płockiej, chorąży warszawski w latach 1376–1388, starosta bełski w roku 1388, chorąży płocki do 1408 r. W roku 1388 tenże Paweł otrzymał od Ziemowita między innymi: Machnów, Ulhów, Zimno, Żużel, Uhnów, Podubce, Wierzbicę (Tarnoszyn, Kornie, Korhynie)[11].

W wieku XVI wieś wymieniona w składzie parafii rzymskokatolickiej w Uhnowie – rok 1531. W tym okresie istniała we wsi cerkiew prawosławna jak podają źródła „pustka stojąca”[12], gruntów 2½ łana.
W roku 1571 dziedzicem Korhyń, a także Woli Korhyńskiej był Stanisław Jarczowski. Zdaniem Słownika geograficznego Królestwa Polskiego z roku 1902 (suplement) to na gruntach wsi Korhyń, powstanie później (w 1755) miasteczko Jarczów[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 58410
  2. Kolonia Korhynie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-10-31], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-10-31].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 507 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-12-22].
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200), ze zmianami w obwieszczeniu z dnia 2015-08-04 4 sierpnia 2015(dts) (Dz.U. z 2015 r. poz. 1636).
  7. Jednostki pomocnicze gminy Jarczów. Urząd Gminy Jarczów. [dostęp 2017-12-22].
  8. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  9. Opis parafii na stronie diecezji
  10. Korchynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 392.
  11. Janeczek 1991 ↓, s. 330.
  12. a b Korchynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 122.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]